Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Σέβομαι τον θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη και τους εκλεκτούς νομικούς που τον στελεχώνουν. Όμως θα έπρεπε και εκείνοι να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους, όπως επίσης να μην αγνοούν την ιστορία, την παράδοση και την πολιτιστική ταυτότητα αυτού του λαού. Μερικές φορές οι συστάσεις του Συνηγόρου δίνουν την εντύπωση ότι διαπνέονται από μία εμπάθεια έναντι της ελληνορθόδοξης παιδείας με την οποία στάθηκε όρθιο το Έθνος μας επί αιώνες και την οποία καθιερώνουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Αυτές τις διαπιστώσεις μου έρχεται να επιβεβαιώσει η σημαντική απόφαση 115/2012 του Διοικητικού Εφετείου Χανίων για το μάθημα των Θρησκευτικών. Η απόφαση εξεδόθη κατόπιν προσφυγής εκπαιδευτικών της Κρήτης και λύνει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε από μία ατυχή σύσταση του Συνηγόρου του Πολίτη της 17.11.2008. Τότε Συνήγορος ήταν ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης και ζητούσε να απαλλάσσονται από το μάθημα των Θρησκευτικών όσοι θέλουν, έστω και αν είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο τότε Υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης δημοσίως κάλεσε τον Συνήγορο να μην ξεφεύγει από τα όρια της αρμοδιότητάς του, αλλά η σύγχυση δεν αποφεύχθηκε.

Η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου ξεκάθαρα ορίζει ότι από τα Θρησκευτικά δικαιούνται να απαλλαγούν ΜΟΝΟΝ οι αλλόθρησκοι και οι ετερόδοξοι μαθητές με δήλωση που υποβάλλουν οι γονείς τους. Μάλιστα ο Διευθυντής του Σχολείου οφείλει να ελέγχει αν συντρέχουν πράγματι οι λόγοι που αναγράφονται στην αίτηση απαλλαγής. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η σύσταση που εξέδωσε το 2008 ο Συνήγορος είναι σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα, τους νόμους, τις εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας, τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Διευκρινίζει μάλιστα το Δικαστήριο ότι οι απόψεις του Συνηγόρου του Πολίτη δεν δεσμεύουν τις κρατικές υπηρεσίες.

Η απόφαση εμμέσως πλην σαφώς ανακαλεί στην τάξη τον Συνήγορο του Πολίτη και με τη σημερινή σύνθεση προσώπων. Η συγκεκριμένη «Ανεξάρτητη Αρχή» με πρόσφατη επιστολή της προς την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ προτείνει το μάθημα των Θρησκευτικών στην Ελλάδα να αποκτήσει περιεχόμενο θρησκειολογικό. Αντιθέτως το Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι το μάθημα πρέπει να βασίζεται στην Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία.

Ας αφήσει ο Συνήγορος τα Θρησκευτικά, διότι άλλα είναι τα προβλήματα των πολιτών.

Κ.Χ. 9.1.2013

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τελευταία, πολλά δημοσιεύματα, ομιλίες, ημερίδες, παρεμβάσεις από Ενώσεις Θεολόγων και μεμονωμένες προσωπικότητες γίνονται με θέμα το περιεχόμενο των νέων Βιβλίων των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος τύπος του μαθήματος παύει να θυμίζει ό,τι ξέραμε παλιά και βιωματικά μάθαμε στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Τότε το μάθημα ήταν ομολογιακό και κατηχητικό και συμπλήρωνε στα ελληνόπουλα, τα ορθόδοξα δηλαδή παιδιά, με εξαίρεση τους μουσουλμάνους και τους παπικούς μαθητές, την ελλιπή βαπτισματική κατήχηση και διδασκαλία του σπιτιού.

Τώρα το μάθημα γίνεται θρησκειολογικό - και πανθρησκειακό - θα λέγαμε, διότι δεν εξετάζονται τα άλλα θρησκεύματα απλά, σε ξεχωριστά κεφάλαια, αλλά παράλληλα με την χριστιανική διδαχή, δίπλα – δίπλα, σαν να είναι κάτι το ίδιο, και σαν να πρόκειται, τα ήδη βαπτισμένα παιδιά της Ορθόδοξης Ελλάδος και Εκκλησίας να διαλέξουν πίστη και θρησκεία, όντας βαπτισμένα, το ξαναλέμε, δηλ. η πλειοψηφεία των μαθητών, και χωρίς να ερωτηθούν οι γονείς τους, εάν επιτρέπουν αυτού του είδους την θρησκευτική εκπαίδευση στα ανήλικα παιδιά τους. Σαν να πρόκειται να διαλέξουν τα «σχολιαρούδια» κάποια προϊόντα από κάποια ράφια και έχει βάλει τα ομοειδή όλα μαζί ο καταστηματάρχης.

Τυπικά μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε ότι υπάρχουν διάφορες θρησκείες στον κόσμο, αλλά η Εκκλησία μας και η Ορθοδοξία μας, το Ευαγγέλιο και η Ιερά Παράδοση, δεν είναι ανθρώπινες θρησκευτικές τεχνικές και ψυχολογικές προσπάθειες ανεύρεσης του θείου και αγώνας αναρρίχησης στο βουνό των θεών, αλλά Αποκάλυψη του Αληθινού Θεού στον ταλαίπωρο άνθρωπο. Πως θα βάλουμε δίπλα - δίπλα το θεόπνευστο Ευαγγέλιο και τον Αληθινό Θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα ατελών εγκεφάλων και εμπαθών καρδιών, κατόπιν εισήγησης μάλιστα των δαιμονίων; Το πλέον σίγουρο είναι ότι η σύγχυση στο μυαλό των παιδιών θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα ξεχάσουν και όσα οι γονείς ή το κατηχητικό σχολείο κατά καιρούς προσπαθούν να εμφυσήσουν στην καρδιά τους και τη διάνοιά τους.

Η όλη όμως αυτή προσπάθεια είναι καθαρά ένα νεοεποχίτικο πείραμα, στο οποίο αποτυπώνεται εναργέστατα η θεωρία «περί των πολλών δρόμων που οδηγούν στον παράδεισο», περί των πολλών διάμεσων και απεσταλμένων ενός ενεργειακού απρόσωπου σύμπαντος, στο οποίο τελικά κυριαρχεί ο μικρός ψευδοθεοποιημένος άνθρωπος.

Αυτό είναι το κήρυγμα της Νέας Εποχής: «διάλεξε και πάρε, πίστευε ό,τι θέλεις, κάνε ό,τι θέλεις, μη απολυτοποιείς τίποτε, όλα είναι θεόσταλτα και αγαθά πνεύματα, υπάρχουν πολλοί δρόμοι, ο θεός είναι ένας παντού, ό,τι αγγίζεις είναι θεϊκό, τα ίδια θρησκευτικά συστήματα είναι παντού με κάποιες όμως μικρές διαφοροποιήσεις, οπότε ας τα δούμε όλα μαζί ανακατεμένα και πολτοποιημένα. Μη αγχώνεσαι, εσύ είσαι το φως, σύ είσαι ο θεός». Όλα αυτά όμως είναι απαράδεκτα από μέρους των ορθοδόξων γονέων και αναδόχων, που είπαν στη βάπτιση το Σύμβολο της Πίστεως και ομολόγησαν Ιησού Χριστό και πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και τα συναφή! Γράφτηκαν αυτά τα βιβλία από ορθόδοξους Έλληνες και θεολόγους ή από πάνθρησκους νεοεποχίτες, πληρωμένους μάλιστα από ξένα κέντρα; Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι «ήρθαν απέξω τα κείμενα αυτά».

Αυτά πρωτίστως, όχι μόνο δεν συμφωνούν καθόλου με την Αγία Γραφή και το ιερό Ευαγγέλιο, που ομιλούν για Ένα Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρωπίνου Γένους, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, αλλά δεν συμφωνούν και με το Σύνταγμα, όπου σαφώς λέγεται ότι η παιδεία μεταδίδει στα ελληνόπουλα τα γνήσια στοιχεία της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης. Αυτά είναι τα γνήσια στοιχεία της Παράδοσής μας; Αυτά είναι δαιμονικά νοήματα για την ελαχιστοποίηση και του τελευταίου στοιχείου ορθόδοξης διδασκαλίας στα ελληνικά σχολεία με πολύ πονηρό τρόπο.

Οι επινοητές όλου αυτού του μπερδέματος θα νομίζουν ίσως ότι έτσι θα ξυπνήσουν ενδιαφέροντα και θα προκαλέσουν εντυπώσεις σε μαθητές, γονείς και δασκάλους. Όμως έτσι προφανώς δεν συνειδητοποιούν ότι οι ψυχές των μαθητών θέλουν κι έχουν ανάγκη από καθαρή τροφή, ακόμη και των αλλοθρήσκων μαθητών, που θάπρεπε κι αυτοί, αν το ήθελαν βεβαίως και οι γονείς τους, (πολλοί ήδη συμμετέχουν στο ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα μετά χαράς), να ακούσουν κάτι γνήσιο και αληθινό, που διψά η ψυχή του κάθε ανθρώπου βαθιά μέσα του και θέλει το αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο.

Μήπως δεν πιστεύουν οι συγγραφείς στη μοναδικότητα και θεία προέλευση του Χριστιανισμού; Μήπως βλέπουν το θρησκευτικό φαινόμενο αποκομμένο από το θείο παράγοντα, σαν ένα πολιτιστικό γεγονός; Μήπως ακόμη και τις θρησκείες τις παρακολουθούν χωρίς τη διάσταση της εσωτερικής αναζήτησης του ανθρώπου, στον οποίο οφείλουμε να δώσουμε - ελεύθερα και αβίαστα ασφαλώς - το καθαρό νερό της Ορθοδοξίας, αν τον αγαπάμε πραγματικά;

Δεν αποκλείεται όλα αυτά να ισχύουν, αν σκεφτεί κάποιος ότι ορθόδοξα μάλιστα χείλη ξεστόμισαν τον εξής νεοεποχίτικο βλάσφημο λόγο: «ότι, ένας ορθόδοξος ναός, ένα ινδικό τέμενος και ένα μουσουλμανικό τζαμί, δημιουργούν στην ψυχή του ανθρώπου το ίδιο θρησκευτικό βίωμα»!!! Μα, από αυτά τα σκύβαλα και τα δαιμονιώδη ήρθε να μας απαλλάξει ο Χριστός, από τα νεκρά και τα μάταια, κι εμείς ξαναγυρίζουμε με «ανώτερο και φιλελεύθερο» δήθεν τρόπο πάλι στα νεκρά είδωλα και στα δαιμόνια των εθνικών θρησκευτικών παραδοχών και ποτίζουμε με απόνερα και ταϊζουμε με αποφάγια τους μαθητές μας;

Είναι δυστυχώς τα ίδια χείλη που συχνά – πυκνά μιλάνε για αδελφές Εκκλησίες και κοινή πίστη και ισόκυρο βάπτισμα με τους αιρετικούς κλπ., οικουμενιστικά και συγκρητιστικά. Κι όμως οι Ρώσοι όταν ήρθαν στην Κων/λη ψάχνοντας για θρησκεία και εκκλησιάστηκαν για πρώτη φορά στην Αγιά Σοφιά, είπαν ξεκάθαρα «εδώ βρίσκεται ο αληθινός Θεός». Οι άξεστοι τότε Ρώσοι το ένοιωσαν βαθιά μέσα τους και ασπάστηκαν ολόθυμα την αληθινή πίστη! Κάποιοι ορθόδοξοι θεολόγοι του 21^ου μ. Χ. αιώνα δεν το συνειδητοποιούν;

Γιατί όμως γίνεται όλο αυτό; Το πιθανότερο, για να φανούμε πολυπολιτισμικοί και ανεκτικοί; Μα δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα στη Ορθοδοξία μας με τέτοια φαινόμενα. Τώρα όμως τι γίνεται; Αναγκάζουμε σε τελική ανάλυση τους χριστιανούς πλέον μαθητές να μαθητεύουν στις ξένες θρησκείες αναγκαστικά, για να μη φανούμε δήθεν ρατσιστές στους αλλοδαπούς που κατοικούν στην χώρα μας, γινόμενοι όμως εμείς ρατσιστές στην ίδια μας τη νέα γενιά.

Αυτό καθαρά είναι ένα επί πλέον σχέδιο αλώσεως της Ορθοδοξίας «εξ απαλών ονύχων», στο χώρο της μαθητιώσας νεολαίας, και μάλιστα με άκομψο και αντιπαιδαγωγικό τρόπο, διότι το παιδί πρέπει πρώτα να μάθει αυτά που είναι κοντά του και τα βλέπει στο σπίτι του και τα ακούει από τους γονείς του και από τους παππούδες του, και μετά, θεωρητικά να πληροφορηθεί, με διαφορετική βέβαια προσέγγιση, και να γνωρίσει κάποια άλλα θρησκεύματα, σε μεγαλύτερη τάξη. Είναι ανεπίτρεπτο να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, ετσιθελικά και άκαιρα, βιώματα στα παιδιά του Δημοτικού με επισκέψεις στα τζαμιά και σε χάβρες ιουδαίων, για να τους διευρύνουμε δήθεν τους θρησκευτικούς τους ορίζοντες κλπ.

Δηλαδή ποιος μπορεί να είναι τελικά ο σκοπός; τα ελληνόπουλα να μη είναι πλέον ορθόδοξα και παιδιά της Εκκλησίας μας, η χώρα μας να μη είναι πια μια ομολογιακή Ορθόδοξη πατρίδα, αλλά «σώνει και καλά» να αρνηθούμε αυτό που είμαστε. Καλά λένε μερικοί ότι ο βομβαρδισμός της Σερβίας και η κατακλυσμιαία μετανάστευση στην Ελλάδα είχαν τον ίδιο σκοπό: να συναινέσουμε εκόντες - άκοντες στο θρησκευτικό αποχρωματισμό μας και να γίνουμε ουδέτερες ομολογιακά δυτικές κοινωνίες.

Τώρα λοιπόν μέσα στην Ελλάδα με φόντο τους μετανάστες και τις εξ αυτών δημιουργημένες θρησκευτικές μειονότητες δεν αποκλείεται να κληθούμε: να αλλοιώσουμε το μάθημα των θρησκευτικών, να αποκαθηλώσουμε τα θρησκευτικά και εθνικά μας σύμβολα, να ουδετεροποιήσουμε τις εθνικές μας επετείους και τις γιορτές μας, να διαφοροποιήσουμε το διαιτολόγιο και τις συνήθειές μας σε δημόσιους χώρους, να μη φοράμε σταυρό, για να μη θίγονται οι ακάλεστοι ξένοι, τους οποίους ναι αγαπήσαμε και βοηθήσαμε, αλλά δεν θα μας αλλάξουν και την πίστη μας και τον πολιτισμό μας.

Πολύ καλά μίλησε ο Πρωθυπουργός της Αυστραλίας αναφερόμενος στους εκεί μετανάστες πριν από καιρό: «σε όσους δεν αρέσει ο τρόπος της ζωή μας, (της ελληνορθόδοξης εν προκειμένω για την περίπτωσή μας), δεν τους κρατάει κανένας εδώ με το ζόρι». Νέα Εποχή, θεωρία των κλάδων και πανθρησκεία στην Ελλάδα, δεν θα περάσουν.

 Οπωσδήποτε πρέπει να ξεσηκωθούν οι Ορθόδοξοι Έλληνες γονείς και ανάδοχοι, οι δάσκαλοι και οι Ιερείς, και να διαμαρτυρηθούν εντονότατα. Το θέμα δεν είναι παρονυχίδα. Το δίκαιο είναι με την Ορθόδοξη Διδασκαλία. Το Διοικητικό Εφετείο των Χανίων επιβάλλει δικαστικά πλέον - και με καταχωρημένες στην απόφασή του σχετικές απόψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης - ότι το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να είναι Ομολογιακό και κάθε χώρα αυτό το κανονίζει μόνη της.

Επίσης όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν ομολογιακό μάθημα Θρησκευτικών στα Σχολεία, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, και στο ομολογιακό αυτό μάθημα επόπτης της καλής προσφοράς του είναι η επικρατούσα θρησκεία, η Εκκλησία. Γιατί αλήθεια τέτοια προδοσία εδώ μέσα στη δική μας χώρα; Και σε όλα τα επίπεδα δυστυχώς!

 Μήπως όμως υπάρχει και κάποια άλλη παράμετρος; Εφόσον για τα οικονομικά θέματα, (θα σκέφτονται οι πονηροί νόες της παγκοσμιοποίησης), αυτή δηλαδή τη γενοκτονία που γίνεται στην χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, δεν μιλάνε οι Έλληνες, που τόσο ήταν επιρρεπείς στο χρήμα και στην καλοπέραση με την είσοδό τους στην ΕΟΚ, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ασφαλώς δε θα μιλήσουν και για ιδεολογικά, ιστορικά και θεολογικά- θρησκευτικά θέματα. Θα τους πάρουμε και τη γη, τον πλούτο τους και την ψυχή τους και ξεμπερδέψαμε μ΄ αυτούς.

Γράφονται και λέγονται διάφορα για την πιθανότητα να φορολογηθούν οι πολύτεκνοι κατά τρόπο άδικο. Διερωτάται ο απλός πολίτης αν τελικά τα παιδιά θα αποτελέσουν τεκμήριο για επιβάρυνση ή για μείωση της φορολογίας. Τα επιδόματα και τα άλλα δικαιώματα που είχαν μέχρι σήμερα τρίτεκνοι και πολύτεκνοι βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού των αρμοδίων. Ελπίζω να επιληφθεί προσωπικά του θέματος ο Πρωθυπουργός με τη γνωστή εθνική ευαισθησία του και να δώσει λύσεις που δεν θα προκαλέσουν περαιτέρω δημογραφική συρρίκνωση. Το Έθνος χρειάζεται περισσότερα παιδιά. Δεν έχουμε περιθώριο για μεγαλύτερη δημογραφική αιμορραγία.

Το 1993 η τότε Βουλή απετελείτο από τρία κόμματα. Τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον Συνασπισμό της Αριστεράς, στον οποίο συστεγάζονταν το ΚΚΕ και η λεγόμενη «Ανανεωτική Αριστερά» . Ένα από τα λίγα θέματα, στα οποία συμφώνησαν τα τρία κόμματα, ήταν η έκδοση ενός πολυσέλιδου και πλούσιου σε διαπιστώσεις πορίσματος για το Δημογραφικό μας πρόβλημα. Για την ανάγκη αυξήσεως του ρυθμού γεννητικότητας, για τις συνέπειες της υπογεννητικότητας και της γηράνσεως του πληθυσμού, για τους εθνικούς και κοινωνικούς κινδύνους που επαπειλούνται και για τα αποτελεσματικά μέτρα που έλαβαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες..Καλό θα ήταν αυτό το τρικομματικό πόρισμα της ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής να το διαβάσουν όλοι οι βουλευτές μας και κυρίως οι προτείνοντες νέα μέτρα για τη φορολογία και τα επιδόματα.

Η υπογεννητικότητα εκφράζεται με τη μείωση του δείκτη γεννήσεων ανά γυναίκα (σε αναπαραγωγική ηλικία) κάτω από το 2,1 που είναι το όριο αντικαταστάσεως των γενεών Οι δύο γονείς κάποτε θα πεθάνουν και πρέπει να αφήσουν πίσω τους τουλάχιστον δύο παιδιά κατά μέσο όρο. Άλλος τρία, άλλος ένα, αυτό σημαίνει μέσος όρος. Στη χώρα μας ο δείκτης αυτός επισήμως είναι 1,3 παιδιά ανά γυναίκα , αλλά φοβούμαι ότι ανεπισήμως είναι ακόμη χαμηλότερος. Αντιστοίχως η γήρανση του πληθυσμού εκφράζεται με την αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων άνω των 65 ετών και τη μείωση του ποσοστού των παιδιών κάτω των 14 ετών. Στην Τουρκία και στις ισλαμικές χώρες της Βορείου Αφρικής υπάρχει σφύζων νεανικός πληθυσμός. Η Ευρώπη αντιθέτως γερνάει και η Ελλάδα σε λίγο θα κρατά τα σκήπτρα της γήρανσης.

Οι εθνικοί κίνδυνοι είναι άμεσοι. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ήδη βλέπουν το πρόβλημα με την ελάττωση των στρατευσίμων, όταν Τούρκοι και Αλβανοί χαίρουν άκρας δημογραφικής υγείας. Η αύξηση του ποσοστού των ηλικιωμένων θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα Κοινωνικά Ταμεία δεδομένου ότι με το ισχύον αναδιανεμητικό σύστημα κάθε γενεά εργαζομένων χρηματοδοτεί τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Όταν οργανώθηκε το ΙΚΑ από Αμερικανούς Αναλογιστές (1950) η αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους ήταν 14 προς 1. Σήμερα η αναλογία αυτή προσεγγίζει το 2 προς 1. Ποιος θα χρηματοδοτήσει τις μελλοντικές συντάξεις αν δεν αυξήσουμε τη γεννητικότητα; Και πώς θα αυξήσουμε τη γεννητικότητα αν δεν δώσουμε φορολογικά κίνητρα και δίκαια επιδόματα στους τρίτεκνους και πολύτεκνους;

Η Γαλλία στη δεκαετία του 1980 ανέστρεψε τη δημογραφική της συρρίκνωση και βελτίωσε τη γεννητικότητα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα κίνητρα για το τρίτο παιδί. Η σύγχρονη οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν αποτελεί δικαιολογία για να αδρανήσουμε στον τομέα αυτό. Αν δεν φροντίσουμε το δημογραφικό μέλλον μας θα δούμε κι άλλα σχολεία να κλείνουν, δασκάλους να μην έχουν δουλειά και δεκάδες τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας να χάνουν τους πελάτες τους, τα παιδιά.

Προσωπικά πιστεύω ότι η σοβαρότερη συνέπεια της υπογεννητικότητας και της γήρανσης είναι η ψυχολογική. Μία κοινωνία που γερνά δεν έχει διάθεση για πρωτοβουλίες, για νέα επιτεύγματα, για την αναζήτηση της ελπίδας και του οράματος. Περισσότερα παιδιά σημαίνουν περισσότερο χαμόγελο για την Ελλάδα!

Κ.Χ. 6.12.2012

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την υπ. αριθμ. 136/2013 απόφασή του, έκρινε ότι η αύξηση του δικαστικού ενσήμου για τις αγωγές, τα οποία κατατίθενται στα δικαστήρια έρχεται σε αντίθεση τόσο με το Σύνταγμα όσο και με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Ειδικότερα, ο δικαστής επεσήμανε ότι επιτρέπεται «στο νομοθέτη η θέσπιση προϋποθέσεων για την παροχή προστασίας από τα δικαστήρια, οι προϋποθέσεις όμως αυτές πρέπει, αφενός μεν να συνάδουν και να είναι ανάλογες με την λειτουργία των δικαστηρίων και την ανάγκη αποτελεσματικής απονομής της δικαιοσύνης, αφετέρου δε να μην υπερβαίνουν τα όρια εκείνα, πέρα από τα οποία θα συνεπάγονταν την κατάλυση του ατομικού δικαιώματος δικαστικής προστασίας».

Η αύξηση του δικαστικού ενσήμου, σύμφωνα με τη δικαστική κρίση, έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος όσο και με το άρθρ. 6 παρ.1 της ΕΣΔΑ. Υπογραμμίζεται μάλιστα ότι το συγκεκριμένο μέτρο εξυπηρετεί σκοπούς αποκλειστικά εισπρακτικούς και θα επιφέρει τεράστια οικονομική επιβάρυνση στους Έλληνες πολίτες στερώντας ουσιαστικά το δικαίωμα παροχής έννομης προστασίας. Η υποχρέωση δε, καταβολής ενσήμου για την κατάθεση κάθε δικογράφου δημιουργεί ερμηνευτικά ζητήματα ενώ, όπως σημειώνεται στη δικαστική απόφαση, δεν μπορεί να περιληφθεί στην έννοια του «κάθε άλλου δικογράφου» και η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων καθώς τα ασφαλιστικά μέτρα δεν οδηγούν σε οριστική κρίση επί της ένδικης διαφοράς αλλά παρέχουν προσωρινή δικαστική προστασία και παράλληλα, συνοδεύονται από αγωγή, για την κατάθεση της οποίας καταβάλλεται δικαστικό ένσημο.

Συνεπώς, ο Πρόεδρος Πρωτοδικών έκρινε [PDF] ότι η συζήτηση της συγκεκριμένης αίτησης ασφαλιστικών μέτρων είναι παραδεκτή χωρίς να υφίσταται υποχρέωση καταβολής δικαστικού ενσήμου.

 ΠΗΓΗ: http://www.lawnet.gr/news/antisuntagmatiki-i-auxisi-tou-dikastikou-ensimou-ap-1362013-monpr-a8inon-28506.html 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ἀγαπητοί Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Ἐν τῇ ποιμαντικῇ ἡμῶν προσπαθείᾳ ὅπως εὐαισθητοποιήσωμεν πάντας, γονεῖς, κοινωνίαν, πολιτικόν σύστημα, ἐκπαιδευτικήν κοινότητα μεταφέρομεν ἐναγωνίως τάς ὑπευθύνους καί ἐξόχως σοβαράς δηλώσεις διά τῶν ὁποίων κατηγγέλθη εἰς τήν Ἐπιτροπήν Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Κοινοβουλίου ἀπό τήν Μονάδα Ἀπεξαρτήσεως Τοξικομανῶν τοῦ Ψυχιατρικοῦ Νοσοκομείου Ἀθηνῶν (18 ΑΝΩ κ. Κατερίνα Μάτσα) δηλώσεις πού ἐπεβεβαίωσεν ἡ ἐπιστημονική ὑπεύθυνος τοῦ Ἐθνικοῦ Κέντρου Τεκμηριώσεως καί Πληροφορήσεως διά τά Ναρκωτικά κ. Μανίνα Τερζίδου, διά τήν ἐμφάνισιν μιᾶς νέας τρομακτικῆς ἐμβελείας καί δράσεως ναρκωτικῆς καί διεγερτικῆς οὐσίας ἡ ὁποία εἶναι πολύ ἰσχυροτέρα τῆς ἡρωΐνης κατά 10 φοράς, ὀνομάζεται Σίσα καί πωλεῖται εἰς εὐτελιστικήν τιμήν.

Τό νέον συνθετικόν αὐτό ναρκωτικόν διαλύει τόν ὁργανισμόν εἰς πολύ σύντομον χρόνον, προκαλεῖ τρομακτικήν ὑπερδιέγερσι καί μανίαν παραβατικότητος, δημιουργεῖ ψευδαισθήσεις, ἰσχυράν ἐπιθετικότητα καί τρομακτικήν νευρικότητα. Ἀποτελεῖται ἀπό κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη μέ προσμίξεις διεγερτικῶν καί τοξικῶν οὐσιῶν ὅπως οἰνοπνεύματος, χλωρίνης, ἀκόμη καί ὑγρῶν ἀπό μπαταρίες αὐτοκινήτων.

Κατηγγέλθη δυστυχῶς τό τρομακτικόν ὅτι ἔφηβοι 14 καί 15 ἐτῶν κάμνουν χρήσιν αὐτοῦ τοῦ ὑπεράγαν ἐθιστικοῦ ναρκωτικοῦ τό ὁποῖον προκαλεῖ σοβαροτάτας παρενεργείας εἰς τούς ὀργανισμούς των προκαλοῦν σοβαροτάτας βλάβας εἰς ζωτικά ὄργανα τοῦ σώματος. Ἡ λέξις «Σίσα» (Shisha) προέρχεται ἀπό τήν Περσικήν λέξιν Shishe (Σίσε) πού σημαίνει ὕαλος καί ἀποτελεῖ τόν κοινόν ὅρον διά τό σύστημα εἰσπνοῆς καπνοῦ πού ἐπικρατεῖ εἰς τάς Ἀραβικάς χώρας.

Μεταφέρομεν τούς συγκλονιστικούς λόγους τῆς κ. Κατερίνας Μάτσα «Ναί τό Σίσα εἶναι τό ἀντίστοιχο «πάκο» τῆς Ἀργεντινῆς ὅταν ξεκίνησε ἐκεῖ ἡ οἰκονομική κρίσις, ναρκωτικό πού ἐξόντωσε μία ὁλόκληρη γενεά ἀνθρώπων καί τό Σίσα εἶναι φθηνό... καί βγῆκε στήν ἀγορά γιά νά ὀφεληθοῦν καί οἱ ἔμποροι καί οἱ πολιτικοί. Γιά τήν νεολαία πού δέν ἔχει κανένα παρόν καί μέλλον καί ἔχει μεγάλη ὀργή γιά τήν κατάσταση καί πρέπει νά μήν ἐκφρασθεῖ πολιτικά καί συλλογικά... Εἴμαστε σέ μία ἐποχή πού οἱ ζωές χιλιάδων παιδιῶν κινδυνεύουν».

Ἀναφέροντες ὅλα τά ἀνωτέρω μετά πολλῆς φρίκης ἑνώνομεν τήν ποιμαντικήν ἡμῶν ἀγωνίαν μέ τήν ἰσχυράν φωνήν τῶν ἐπιστημόνων καί καλοῦμεν εἰς εὐαισθητοποίησιν πάντας ἐπαναλαμβάνοντες τήν φοβεράν ρῆσιν τοῦ Ντοστογιέφκυ ὅτι: «χωρίς Θεόν ὅλα ἐπιτρέπονται» καί ὅτι ἡ κατακρήμνισις τῶν ἀξιῶν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἡ ἀπεμπόλισις καί καταδολίευσις τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας του καί ἡ αὐτοκαταστροφική μανία μέ τήν δημιουργία ψευδεπιγράφων καί φαντασιακῶν καταστάσεων ἠδονισμοῦ εἶναι τό ἀπότοκον καί τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀθεϊστικῆς καί μηδενιστικῆς προπαγάνδας. Ὅθεν στεντορείᾳ φωνῇ παρακαλοῦμεν νά ὁδηγηθῆ ὑπευθύνως ἡ νέα γενεά εἰς τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν πού ἀποτελεῖ τήν μόνην ὑπαρκτήν ἐγγύησιν ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἐπιγνώσεως τοῦ πολυσημάντου καί μοναδικοῦ χαρακτῆρος του ἐντός τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Μετ᾿ εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ: http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8194.html

Καθώς οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα Προεδρικά Διατάγματα υποκαθιστούν στις μέρες μας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και υπονομεύουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στον κοινοβουλευτισμό, θα ήταν σκόπιμο να επαναφέρουμε στη μνήμη μας την κατάληξη ανάλογων πρακτικών από το όχι πολύ μακρινό ευρωπαϊκό παρελθόν.

Στη Γερμανία της περιόδου 1930-1933, όταν η κατακερματισμένη σύνθεση του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που τόσο προσφιλές σύστημα αναφοράς έχει γίνει τελευταία στη χώρα μας, καθιστούσε απαγορευτική την υπερψήφιση των νόμων που εισηγούνταν οι ασταθείς κυβερνήσεις συνασπισμού, η Καγκελαρία εγκαινίασε την πρακτική της καταφυγής σε προεδρικά διατάγματα με άμεση ισχύ νόμου αναθέτοντας ουσιαστικά το έργο της διακυβέρνησης στον πρόεδρο Χίντεμπουργκ και παρακάμπτοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Το σχετικό άρθρο 48 του γερμανικού Συντάγματος, που είχε προβλεφθεί για την άμεση αντίδραση σε ενδεχόμενες κρίσιμες και έκτακτες περιστάσεις απειλητικές για το έθνος, έγινε το μέσο για την αυταρχική άσκηση της εξουσίας, απαλλαγμένης από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Η επίκλησή του αναδείχθηκε στην κύρια νομοθετική πρακτική από την άνοιξη του 1930 μέχρι την, υπενθυμίζουμε νόμιμη, άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία τον Ιανουάριο 1933 οπότε και καταργήθηκε κάθε πρόσχημα δημοκρατικού πολιτεύματος. Προηγουμένως, η νοθευμένη και προσχηματική λειτουργία του Ράιχσταγκ υπό καθεστώς προεδρικών διαταγμάτων είχε αποστερήσει από την κοινοβουλευτική δημοκρατία τα τελευταία ψήγματα κύρους και νομιμοποίησης που διέθετε ακόμη σε μια κοινωνία εξαντλημένη και απελπισμένη από την αδυναμία αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης του 1929/30.

Η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Δεξιά είχε επιδιώξει και επιτύχει την ουσιαστική ακύρωση του Κοινοβουλίου και τη μετάβαση στο προεδρικό σύστημα προκειμένου να συντρίψει το κοινωνικό κράτος της Βαϊμάρης. Το αποτέλεσμα όμως ήταν η απομάκρυνση των πολιτών από μια αδρανοποιημένη και απαξιωμένη δημοκρατία και η αντίστοιχη προσχώρησή τους στο δυναμικό, ανερχόμενο και διεκδικητικό ακροδεξιό ναζιστικό κίνημα. Η πρακτική της παράκαμψης των εθνικών κοινοβουλίων δεν αποτελεί γερμανική επινόηση. Ανάλογες δικλείδες προβλέπονταν, και αξιοποιήθηκαν επίσης στο έπακρο την ίδια περίοδο και υπό την πίεση πάλι της οξείας οικονομικής ύφεσης, από το γαλλικό Σύνταγμα της Γ΄ Δημοκρατίας.

Και στη γαλλική περίπτωση τα προεδρικά διατάγματα σήμαιναν την απεγνωσμένη προσπάθεια των επισφαλών κυβερνήσεων συνεργασίας να αποφύγουν ακόμη μια καταψήφιση της κυβέρνησης και την προσφυγή στις κάλπες, που πάντα όμως ερχόταν αλλά σε μια ατμόσφαιρα σήψης και περιφρόνησης για ένα σύστημα που αδυνατούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η πολιτική κρίση μετατράπηκε σε ευθεία αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού με μόνα ωφελημένα τα ακροδεξιά κινήματα που δημαγωγούσαν ανοιχτά υπέρ μιας αυταρχικής λύσης. Τελικά, η επίπλαστη αυτή πολιτική σταθερότητα, τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία, δεν ξεγέλασε κανέναν.

Αντίθετα, υπέσκαψε ολέθρια τα θεμέλια της δημοκρατίας και η κατάρρευση αποδείχθηκε αναπόφευκτη συμπαρασύροντας στη βαρβαρότητα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ολόκληρο το ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα.

Το μάλλον ξεχασμένο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να ασκείται καθ’ολοκληρία, αλλιώς οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι ανυπολόγιστοι.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Ἡ παρέμβαση τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ Ἁγίου Ὄρους κατέφερε καίριο χτύπημα στὴν ἐπιμονὴ τῶν συντακτῶν τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἐπιμονὴ νὰ μὴ δέχονται τὴν κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖται στὸ ἀντορθόδοξο Πρόγραμμα.

Δὲν πρόκειται πιὰ γιὰ μεμονωμένες φωνὲς Ἁγιορειτῶν πατέρων, ὅπως αὐτὲς τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεωργίου καὶ τοῦ Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων π. Βασιλείου, ἀλλὰ γιὰ καταδίκη τοῦ νέου Προγράμματος ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Μὲ ἐπιστολή της τὴν 3η Δεκεμβρίου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὑψώνει φωνὴ πόνου καὶ ἀγωνίας γιὰ τὴ διαστροφὴ ποὺ ὑφίσταται τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὸ πιλοτικῶς διδασκόμενο νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν.

Στὴν ἐπιστολὴ αὐτή, ποὺ συνυπογράφουν «ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω», τονίζεται ὅτι σκοπὸς τοῦ Μαθήματος «δέον νὰ εἶναι οὐχὶ ἡ μετάδοσις ξηρῶν καὶ ἀποσπασματικῶν γνώσεων καὶ ἡ προσφορὰ εἰς τὴν ἄωρον ἡλικίαν τῶν μικρῶν ἑλληνοπαίδων σωρείας ἑτεροκλήτων θρησκευτικῶν παραστάσεων, συμβόλων, πεποιθήσεων καὶ πρακτικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταλαμπάδευσις εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»...

«Ποῖος ἀρύεται τὸ δικαίωμα ἀκυρώσεως τῆς Παιδείας τοῦ Γένους;», ρωτοῦν μὲ ἀγωνία οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες... καὶ συνεχίζουν: «Δυστυχῶς διαπιστοῦται ὅτι, μὲ πρόσχημα τὴν ἀποφυγὴν τοῦ ‘‘δογ ματισμοῦ’’ ἢ τοῦ ‘‘κατηχητισμοῦ’’ ἢ τῶν ‘‘ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος’’ εἰς τὸ σχολεῖον τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐπιχειρεῖται ἡ μετατροπὴ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς γνωσιακόν - θρησκειολογικόν. Φρονοῦμεν ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ ἔδει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸν διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτόν, εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”».

«Εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”»! Συγκλονιστικὸς ὁ λόγος τῶν Ἁγιορει τῶν Πατέρων. Διότι πράγματι μάθημα - φυλακὴ ἐπιχειροῦν νὰ δημιουργήσουν οἱ συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν.

Μάθημα ποὺ θὰ φυλακίζει τὰ παιδιὰ στὸ κατασκότεινο ὑγρὸ κάτεργο τῆς δαιμονικῆς Πανθρησκείας.

http://www.osotir.org/component/content/article/93-2012-10-04-15-52-39/14521-2013-01-03-18-53-49

Διαβάστε τό πλῆρες κείμενο :

ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΣ                                    
ΑΓΙΟΥΣ ΟΡΟΥΣ  ΑΘΩ                                                                   
ΚΑΡΥΑΙ, ΤΗ 22.11/3.12.2012

ΑΡ.ΠΡΩΤ. Φ.2/7/3464

Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος
Κύριον κύριον Ἱερώνυμον
Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰωάννου Γενναδίου 14,
11521 Ἀθήνας

           Μακαριώτατε πάτερ καὶ Δέσποτα,

.         Τὴν Ὑμετέραν Θεοτίμητον Μακαριότητα καὶ τοὺς περὶ Ὑμᾶς Σεβάσμιους Ἀρχιερεῖς υἱικῶς καὶ εὐλαβῶς ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν.
.         Ἀξιωθέντες παρὰ τὴν ἀναξιότητα ἡμῶν νὰ ἐγκαταβιοῦμεν εἰς τὸν ἱερὸν τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου Περιβόλιον, τὸ Ἁγιώνυμον Ὅρος ἔνθα εὐλαβῶς ἠσκήθησαν ἀναρίθμητον πλῆθος Ἁγίων, καθ’ ἑκάστην δὲ προσφέρεται ἡ ἀναίμακτος θυσία τοῦ Κυρίου καὶ ἀναπέμπονται δεήσεις καὶ ἱκεσίαι ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, μακρὰν ὄντες τοῦ κόσμου ἀλλ’ ἐν τούτῳ ἐγγύς, ὡς μέλη τοῦ αὐτοῦ Σώματος, πῶς νὰ ἀποκρύψωμεν τὸ μέγεθος τῆς ὀδύνης, διὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀποστασίαν πάντων ἡμῶν. Αὐτὴ τούτη ἡ ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὸ ταπεινὸν φρόνημα τῶν ὁσίων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, ὑποθηκεύουσα τὸ μέλλον τῆς Πατρίδος μας καὶ τῶν τέκνων της, κρίνει πρῶτον ἡμᾶς, Μακαριώτατε, τοὺς ἐμπιστευθέντας νὰ φυλάξωμεν τὴν παρακαταθήκην τῆς πίστεως, διὸ καὶ συμμετέχομεν εἰς τὴν βαθυτάτην ἀγωνίαν Σας, ἀναγνωρίζοντες τοὺς πολυσχιδεῖς ἀγώνας Σας διὰ νὰ προσφέρητε τὴν μαρτυρίαν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς καιροὺς δυσχειμέρους καὶ λίαν χαλεπούς, εἰδικότερον δὲ ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸν εὐαίσθητον καὶ λίαν κρίσιμον χῶρον τῆς Παιδείας καὶ τῆς ἀγωγῆς πρὸς τοὺς νέους ἀνθρώπους.
.         Ὅθεν, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ νέου πιλοτικοῦ προγράμματος διὰ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἤχθημεν εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ ἑνώσωμεν τὴν ἰδικήν μας φωνὴν μετὰ τῆς Ὑμετέρας, διὰ νὰ διακηρύξωμεν καὶ ὑπερασπισθῶμεν τὸ δικαίωμα τῶν νέων ἀνθρώπων διὰ μίαν παιδείαν οὐχὶ ὑλιστικὴν καὶ χρησιμοθηρικήν, ἀλλὰ θείαν καὶ ἀνθρωπίνην. Διότι σήμερον, ὑπέρ ποτε ἄλλοτε, ἡ μαθητιῶσα νεολαία, εἴτε εἶναι ὀρθόδοξος εἴτε ὄχι, εἴτε ἑλληνικῆς εἴτε ἀλλοδαπῆς καταγωγῆς, ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς τὸν Σωτήρα Χριστόν, ἥτις εἶναι ἡ σώζουσα ἀλήθεια καὶ ἡ ἐλπὶς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς.
.         Ταπεινῶς φρονοῦμεν ὅτι ἡ εὐθύνη ἡμῶν καὶ ἐν προκειμένῳ τῶν διδασκάλων, ὡς καὶ τοῦ προσανατολισμοῦ τῶν μαθημάτων καὶ τῶν προγραμμάτων σπουδῶν –οὐχὶ μόνον τῶν Θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ τῆς γλώσσης καὶ τῆς ἱστορίας καὶ τῶν λοιπῶν– δέον νὰ εἶναι οὐχὶ ἡ μετάδοσις ξηρῶν καὶ ἀποσπασματικῶν γνώσεων καὶ ἡ προσφορὰ εἰς τὴν ἄωρον ἡλικίαν τῶν μικρῶν ἑλληνοπαίδων σωρείας ἑτεροκλήτων θρησκευτικῶν παραστάσεων, συμβόλων, πεποιθήσεων καὶ πρακτικῶν, ἀλλὰ ἡ μεταλαμπάδευσις εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων τοῦ πληρώματος τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· εἶναι δὲ πρόδηλον ὅτι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν ἐμπνέονται εἰς τὰς ψυχὰς τῶν νέων ἀνθρώπων μὲ θρησκειολογικὰς πληροφορίας, ἀλλὰ μὲ τὰ ζῶντα παραδείγματα τῶν Ἁγίων τῆς Πίστεως καὶ τῶν ἡρώων τῆς ἀγάπης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἥτις ἀποτελεῖ τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ.
.         Διερωτώμεθα, Μακαριώτατε, εἰς τὸ σχολεῖον τῆς πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, τί θὰ παραδώσωμεν ὡς παρακαταθήκην πρὸς τοὺς ἐπιγενομένους; Δὲν ὑπερασπιζόμεθα οὐδένα ἰδιοτελῆ σκοπόν. Πῶς ἡ ὀρθόδοξος παιδεία ἥτις κατ’ ἐξοχὴν σέβεται τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον, θὰ ἦτο ποτὲ δυνατὸν νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «μονοφωνία» ἢ ποῖος ἀρύεται τὸ δικαίωμα ἀκυρώσεως τῆς Παιδείας τοῦ Γένους; Δυστυχῶς διαπιστοῦται ὅτι μὲ πρόσχημα τὴν ἀποφυγὴν τοῦ «δογματισμοῦ»  ἢ τοῦ «κατηχητισμοῦ» ἢ τῶν «ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος» εἰς τὸ σχολεῖον τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικῆς νέας ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἐπιχειρεῖται ἡ μετατροπὴ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς γνωσιακὸν – Θρησκειολογικόν. Φρονοῦμεν ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν θὰ ἔδει νὰ εἶναι ὁμολογιακὸν διὰ νὰ εἶναι ἀνοικτόν, εἰδάλλως θὰ εἶναι “φυλακή”.
.         Ἐπιτρέψατε ἡμῖν νὰ ἑνώσωμεν τὴν φωνὴν καὶ τὸν προβληματισμὸν ἡμῶν μετὰ τοῦ Ὑμετέρου, καθὼς ταῦτα πάντα προωθοῦνται εἰς τὸ πλαίσιον εὐρυτέρας καὶ συστηματικωτέρας προσπαθείας ἀπομακρύνσεως τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὰς ρίζας του καὶ ἐπιβολῆς ἑνὸς «πολυπολιτισμικοῦ ἀποχρωματισμοῦ».
.         Μακαριώτατε, ταῦτα πάντα ἐν ταπεινώσει καὶ μετὰ πόνου ψυχῆς τολμῶμεν νὰ καταθέσωμεν εἰς τὴν ἐγνωσμένην σύνεσιν καὶ διάκρισίν Σας, οὐχὶ ὡς διδάσκοντες ἀλλ’ ὡς ἔσχατοι, καὶ περαιοῦντες ἐκζητοῦμεν τὰς πατρικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῆς Ὑμετέρας Μακαριότητος καὶ τῶν περὶ Ὑμᾶς ἁγίων Ἀρχιερέων, ἵνα τελειώσωμεν τὸν μοναχικὸν ἡμῶν δόλιχον βαδίζοντες ἀκλινῶς πρὸς τὸν δι’ ἄφατον φιλανθρωπίαν σαρκὶ τεχθέντα Κύριον, διατελοῦμεν δὲ μεθ’ ἑορτίων προσρήσεων κατασπαζόμενοι τὴν ἁγίαν Ὑμῶν δεξιάν.

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Σύναξει Ἀντιπρόσωποι καὶ Προϊστάμενοι

Τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω

Κοιν. Ὑπουργὸν Παιδείας κ. Κωνσταντῖνον Ἀρβανιτόπουλον

ΠΗΓΗ: http://christianvivliografia.wordpress.com/2012/12/13/%CF%84%E1%BD%B8-%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%E1%BF%B6%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%E1%BF%B6%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD/

Περιορισμοί της ελεύθερης θάλασσας, επέκταση της κυριαρχίας των κρατών 

Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα κυριαρχούσε στο διεθνές δίκαιο η νομική διάκριση των θαλασσίων εκτάσεων της γης σε αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) και ανοικτή, ή ελεύθερη, θάλασσα.
Τα παράκτια κράτη ασκούσαν κυριαρχικά δικαιώματα μόνο στα χωρικά τους ύδατα. Σ' όλη την άλλη θαλάσσια έκταση ίσχυε η αρχή της ελευθερίας των θαλασσών με την οποία αποκλειόταν η άσκηση σ' αυτήν οιωνδήποτε κυριαρχικών δικαιωμάτων κράτους.

Τις κρατούσες αντιλήψεις για τον ρόλο και το νομικό καθεστώς των θαλασσών μετέβαλαν τεχνολογικές εφαρμογές πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας, ιδίως από τα μέσα του 20ού αιώνα. Στον ρόλο της θάλασσας ως οδού επικοινωνίας (ναυτιλία) και ως πηγής τροφής (αλιεία), προστέθηκε η εκμετάλλευση πλούτου στον βυθό των θαλασσών και στο υπέδαφός του.

Η αυστηρή διάκριση σε χωρικά ύδατα και ελεύθερη θάλασσα έπαυσε να ισχύει από το 1958 με την εισαγωγή της υφαλοκρηπίδας ως νομικής έννοιας από τη σχετική με αυτήν Σύμβαση της Γενεύης. Με αυτή τη σύμβαση αναγνωρίστηκαν ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα, δηλαδή σε περιοχή του βυθού και του υπεδάφους του που εκτείνεται πέραν της αιγιαλίτιδας ζώνης σε βάθος έως 200 μέτρα. Αντικείμενο αυτών των ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα είναι η έρευνα και εκμετάλλευση μη ζώντων φυσικών πόρων, κυρίως φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αναγνωρίστηκε έτσι ένας μερικός περιορισμός του εύρους της ελεύθερης θάλασσας.

Όταν το 1973 ενέργειες και κυβερνητικές πράξεις της Τουρκίας, με πρόσχημα έρευνες πετρελαίου, γέννησαν το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, ίσχυαν οι διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης. Η Ελλάδα αναγνώριζε ως μόνο υπαρκτό και προς επίλυση ζήτημα μεταξύ των δύο χωρών την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με εφαρμογή των διατάξεων της τότε ισχύουσας σύμβασης. Αυτή η σύμβαση ρητά όριζε ότι ο όρος "υφαλοκρηπίδα"χρησιμοποιείται και για τον βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος των θαλάσσιων περιοχών που συνέχονται με τις ακτές νήσων. Οι πράξεις όμως παραχώρησης υποθαλάσσιων εκτάσεων της τουρκικής κυβέρνησης, καθώς και οι αντίστοιχοι χάρτες, αγνοούσαν την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας και περιλάμβαναν στα όριά τους μεγάλα τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Επακολούθησε το 1982 η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Ελλάδα κύρωσε το 1995 με τον Ν. 2321 αυτή τη σύμβαση (εφεξής Σύμβ. Η.Ε.) η οποία, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, αποτελεί μέρος του εσωτερικού μας δικαίου. Με το άρθρο 121, παρ. 2, η Σύμβ. Η.Ε. ορίζει, ανάμεσα σ' άλλα, ότι οι διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα μιας νήσου. Τρία μόνο κράτη, μεταξύ των οποίων η Τουρκία και οι ΗΠΑ, δεν έχουν προσυπογράψει αυτή τη σύμβαση, η οποία όμως εφαρμόζεται από το Διεθνές Δικαστήριο των Η.Ε. (Χάγης) σε σχετικές διαφορές που καλείται να επιλύσει. Αυτή τη σύμβαση θα ερμηνεύσει και θα εφαρμόσει το Δικαστήριο και στην περίπτωση που θα γίνει δεκτή η πρόταση της Ελλάδας να υπαχθεί στην κρίση του το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο.

Η Σύμβ. Η.Ε. όμως πρόσθεσε ακόμα έναν περιορισμό του εύρους της ελεύθερης θάλασσας με την αναγνώριση και άλλων ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους. Πρόκειται για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, εφεξής ΑΟΖ, η οποία επίσης εκτείνεται πέρα από τα όρια της χωρικής θάλασσας. Η κύρια διαφορά της ΑΟΖ από την υφαλοκρηπίδα -όχι όμως η μόνη- έγκειται στο ότι, με το άρθρο 56 της Σύμβ. Η.Ε., το παράκτιο κράτος που θεσπίζει ΑΟΖ ασκεί ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα έρευνας, εκμετάλλευσης, διαχείρισης, στον βυθό, το υπέδαφός του, αλλά και στα υπερκείμενα θαλάσσια ύδατα. Κατά συνέπεια όχι μόνο σε μη ζώντες φυσικούς πόρους (ορυκτά), αλλά και σε ζώντες, δηλαδή κυρίως αλιείας. Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι σύμφωνα με ρητές διατάξεις του άρθρου 77 της Σύμβ. Η.Ε., τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν και διατηρούνται ανεξάρτητα απ' το εάν το παράκτιο κράτος την ερευνά ή την εκμεταλλεύεται και χωρίς να απαιτείται οιαδήποτε διακήρυξή του. Η ΑΟΖ όμως θεσπίζεται με διακήρυξη από το παράκτιο κράτος το οποίο, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω, υποχρεούται σε συγκεκριμένα μέτρα.

Επιστήμονες ειδικοί σε ζητήματα έρευνας πετρελαίου, αλλά και έγκυροι αρθρογράφοι, υποστηρίζουν ως λανθασμένη την εμμονή της Ελλάδας στην έννοια της υφαλοκρηπίδας, την χαρακτηρίζουν ξεπερασμένη από την ΑΟΖ κι ακόμα ότι, αν η Ελλάδα προχωρήσει σε κήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ, στο Αιγαίο η θέση της θα είναι πιο ισχυρή σε νομικό επίπεδο.

Οριοθέτηση και νησιά σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ

Όπως σημειώθηκε, σταθερή θέση της Ελλάδας είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Εξετάζουμε λοιπόν, με τις αναφορές και τις σκέψεις που ακολουθούν, εάν και γιατί, στο ζήτημα του Αιγαίου η μετακίνηση από την υφαλοκρηπίδα στην ΑΟΖ θα ενίσχυε τη θέση της Ελλάδας στο πολιτικό και στο νομικό επίπεδο, αλλά και ως προς το οικονομικό αντικείμενο των αντίστοιχων δικαιωμάτων.

Το μέγιστο εύρος της ΑΟΖ κάθε κράτους μπορεί να είναι 200 μίλια. Το ίδιο ισχύει, σύμφωνα με την ισχύουσα τώρα Σύμβ. Η.Ε., και για την υφαλοκρηπίδα. Τούτο σημαίνει ότι μόνο όπου η απόσταση των γραμμών από τις οποίες μετριέται το εύρος των χωρικών υδάτων αντίπερα χωρών είναι τουλάχιστον 400 μίλια, μπορεί κάθε κράτος να θεσπίσει ΑΟΖ χωρίς να γεννάται ζήτημα οριοθέτησης. Γι' αυτό τον λόγο το άρθρο 74 της Σύμβ. Η.Ε. καθορίζει τις διαδοχικές διαδικασίες με τις οποίες μπορεί να πραγματοποιηθεί η οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές.

Μήπως όμως αυτές οι ρυθμίσεις για την οριοθέτηση της ΑΟΖ είναι ευνοϊκότερες για την Ελλάδα, σε σύγκριση με εκείνες που διέπουν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας; Η απάντηση είναι αρνητική. Οι σχετικές διατάξεις του άρθρου 74 για την ΑΟΖ είναι ταυτόσημες με εκείνες του άρθρου 83 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι με τη θέσπιση ΑΟΖ το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο δεν ξεπερνιέται. Και με τις δύο εκδοχές, η οριοθέτηση και χάραξη της ΑΟΖ αντιμετωπίζονται υπό τις ίδιες γεωγραφικές προϋποθέσεις και με τις ίδιες διαδικασίες που ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα. Εξάλλου μπορεί να υποστηριχθεί ότι η γραμμή οριοθέτησης της ΑΟΖ δεν θα διέφερε από τη γραμμή οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας που τυχόν θα είναι προηγηθεί.
Όπως σημειώθηκε, το κράτος της Τουρκίας, με τις πράξεις εκχώρησης σε δική του εταιρεία (ΤΡΑΟ) θαλάσσιων περιοχών στο Αιγαίο για έρευνα πετρελαίου, καθώς και με τους συνοδεύοντες χάρτες, αγνοεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας.

Η Τουρκία δεν υποστήριξε ευθέως κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, όταν δηλαδή η Ελλάδα δεν είχε ακόμα κυρώσει τη Σύμβ. Η.Ε. ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα την οποία ρητά τους αναγνώριζε η Σύμβαση της Γενεύης του 1958. Τοποθετούσε και τοποθετεί το ζήτημα ως ζήτημα ειδικών συνθηκών και ισορροπίας δικαιωμάτων και συμφερόντων, επικαλούμενη και την έννοια της ευθυδικίας.

Η αναγνώριση της υφαλοκρηπίδας των νησιών αποτελεί σταθερό κανόνα του διεθνούς δικαίου της θάλασσας. Αυτός ο κανόνας επιβεβαιώνεται και με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1958 και με τη Σύμβαση Η.Ε. Η διαφορά έγκειται στη διάκριση μεταξύ νήσων και βράχων στους οποίους η Σύμβ. Η.Ε. δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και εγκαταλείπει το βάθος των 200 μ. για τον υπολογισμό του εύρους της υφαλοκρηπίδας.

Η νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου, σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει λάβει υπόψη της ειδικές συνθήκες, όπως το μέγεθος νησιών με μικρότερο μήκος ακτών σε σύγκριση με εκείνες του άλλου διάδικου κράτους, ή νησιά απομονωμένα από την κύρια εδαφική περιοχή κράτους. Αυτές οι ειδικές συνθήκες αφορούν αποκλειστικά στον υπολογισμό του εύρους της υφαλοκρηπίδας. Απόφαση η οποία να μην αναγνωρίζει σε νησί υφαλοκρηπίδα δεν υπάρχει.

Στην περίπτωση όμως του Αιγαίου δεν πρόκειται για απομονωμένα νησιά. Έχουμε μια πυκνή και συνεχόμενη νησιωτική περιοχή η οποία καλύπτει σημαντικό τμήμα της εδαφικής έκτασης του ελληνικού κράτους, κατοικημένη από σημαντικό μέρος του πληθυσμού του. Σ' αυτές τις γεωγραφικές συνθήκες στο Αιγαίο στηρίζεται η έγκυρη εκτίμηση ότι "...τα κύρια ελληνικά νησιά όχι μόνο δεν θα αγνοηθούν, αλλά και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στις δύο χώρες".

Η εύλογη επιφύλαξη ως προς τη διάκριση που υποδηλώνει η αναφορά σε "κύρια" νησιά δεν μειώνει τη σημασία αυτής της εκτίμησης: οριοθέτηση από το Δικαστήριο της Χάγης θα είναι πάντως και οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.

Το ερώτημα είναι εάν η θέσπιση από την Ελλάδα ΑΟΖ ισχυροποιεί τη θέση της ως προς τα νησιά. Το άρθρο 121 της Σύμβασης Η.Ε. αναγνωρίζει στα νησιά και ΑΟΖ. Είναι όμως η ίδια διάταξη (παρ. 2) με την οποία αναγνωρίζεται στα νησιά και η υφαλοκρηπίδα, όπως επίσης χωρικά ύδατα και συνορεύουσα ζώνη. Άρα η θέσπιση ΑΟΖ δεν προσφέρει πρόσθετη υποστήριξη στο ζήτημα των νησιών, σε σύγκριση με κείνη που μας προσφέρει η έννοια της υφαλοκρηπίδας.

Τα ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα που έχει αναγνωρίσει το διεθνές δίκαιο στα παράκτια κράτη ασκούνται κατά κύριο λόγο στο πεδίο της οικονομίας. Όπως σημειώθηκε, η ΑΟΖ θεσπίζει κυριαρχικά δικαιώματα με αντικείμενο την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διαχείριση, ζωντανών και μη ζωντανών φυσικών πόρων από την επιφάνεια της θάλασσας έως τον βυθό και το υπέδαφός του. Αλλά για τα δικαιώματα με αντικείμενο τον βυθό και το υπέδαφός του, δηλαδή για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν προβλέπονται ειδικές για την ΑΟΖ ρυθμίσεις - ισχύουν και εφαρμόζονται οι διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα (Συμβ. Η.Ε., άρθρο 56, παρ. 3).

Το ζήτημα του Αιγαίου το δημιούργησε η Τουρκία με τις προαναφερθείσες πράξεις της περιόδου 1973-1974. Η εξαγγελία, τον Ιούνιο του 1974, ότι πραγματοποιήθηκαν έρευνες πετρελαίου δυτικά της Λέσβου από ένα μικρό υδρογραφικό σκάφος, το "Τσανταρλί", ακατάλληλο για αξιόπιστες έρευνες πετρελαίου, επιβεβαιώνει ότι το πετρέλαιο χρησίμευσε ως πρόσχημα για να γεννηθεί ζήτημα Αιγαίου. Ούτε αυτή η έρευνα, ούτε όσες ακολούθησαν, ούτε οι πράξεις εκχώρησης και οι χάρτες, μπορούν να έχουν οιαδήποτε νομική συνέπεια επί της υφαλοκρηπίδας, εις βάρος της Ελλάδας και υπέρ της Τουρκίας. Η Τουρκία απέβλεψε και πέτυχε να ανοίξει το ζήτημα του Αιγαίου και να το καταστήσει ζήτημα υπαρκτό και προς επίλυση, εξαρτώμενη όμως αυτή από τη δική της συναίνεση διότι η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης προϋποθέτει συνυποσχετικό, δηλαδή συμφωνία και συνυπογραφή της Τουρκίας.

Η οικονομική εκμετάλλευση - Υδρογονάνθρακες και ψάρια

Πρακτική συνέπεια αυτής της εκκρεμότητας για την οριοθέτηση είναι η αδράνεια της Ελλάδας για έρευνες πετρελαίου σε όλη την έκταση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Οι ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σ' αυτή την περιοχή είναι σοβαρές. Η συστηματική έρευνα για τον ακριβή εντοπισμό τους, για το βάθος τους, για τις κατά προσέγγιση ποσότητες, για την ποιότητά τους, κοντολογίς η εκτίμηση αν είναι όχι μόνο υπαρκτά αλλά και επιδεκτικά συμφέρουσας εκμετάλλευσης, είναι ζήτημα ζωτικό για την οικονομία της Ελλάδας. Αυτή η εκτίμηση όμως προϋποθέτει ευχέρεια ερευνητικής δραστηριότητας, χωρίς περιορισμούς και διακρίσεις, σε όλη την έκταση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η σημασία της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, με εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου, δεν περιορίζεται στην ενεργοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Ανοίγει ενδεχομένως μια σημαντική προοπτική για τη διερεύνηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας μας στον τομέα της ενέργειας. Η Τουρκία προτείνει και επιδιώκει να συμφωνηθεί συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Ουσιαστικά, προτείνει να αποδεχθούμε, αντί για οριοθέτηση, συγκυριαρχία της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο!

Τα ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους, που η άσκησή τους προϋποθέτει τη θέσπιση ΑΟΖ, δηλαδή αυτά που δεν καλύπτονται από τις διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα, έχουν ως αντικείμενο υπερκείμενους του βυθού πόρους, με κυριότερους τους αλιευτικούς.

Η αλιεία αποτελεί σημαντικό τομέα της εθνικής μας οικονομίας. Το ερώτημα είναι αν η προστασία και εκμετάλλευση ζώντων πόρων στο θαλάσσιο στρώμα του Αιγαίου, καθώς και οι σχετικές έρευνες, εξαρτώνται σε κάποιο έστω βαθμό από τη θέσπιση ΑΟΖ.

Από έρευνες και εκθέσεις αρμοδίων και ειδικών προκύπτει ότι ένα πλέγμα αλιευτικών πρακτικών και διοικητικών αδυναμιών έχει ως συνέπεια την καταστροφή παραγωγικών οικότοπων, μείωση των ιχθυοαποθεμάτων και μαρασμό της παράκτιας αλιείας. Να σημειωθεί ότι η παράκτια αλιεία καλύπτει το 95% της αλιευτικής οικονομίας της Ελλάδας.

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει έως σήμερα στον τομέα της αλιείας προβλήματα που η επίλυσή τους προϋποθέτει τη θέσπιση ΑΟΖ.

Η ΑΟΖ και οι περίκλειστοι γείτονες - Η περίπτωση της ΠΓΔΜ και η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995

Στην υφαλοκρηπίδα η άσκηση δικαιωμάτων εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων δεν υπόκειται σε περιορισμούς. Τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους είναι αποκλειστικά και απόλυτα. Οιαδήποτε δραστηριότητα τρίτων (κράτους, επιχειρήσεων, ερευνητικών φορέων) εξαρτάται απολύτως από τη συναίνεση του παράκτιου κράτους (άρθρο 77, παρ. 2, Σύμβ. Η.Ε.). Πρόκειται για ένα σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της ΑΟΖ.

Η θέσπιση της ΑΟΖ παρακολουθείται από ένα πλέγμα όχι μόνο δικαιοδοσιών και δικαιωμάτων, αλλά και υποχρεώσεων, σχετικά με τους ζώντες πόρους, δηλαδή με την αλιεία. Ιδιαίτερη σημασία για το Αιγαίο έχει η πρόβλεψη της Σύμβ. Η.Ε. (άρθρο 62) ότι το παράκτιο κράτος προσδιορίζει τις δυνατότητές του για την εκμετάλλευση ζώντων πόρων της ΑΟΖ. Στην περίπτωση δε που δεν έχει τη δυνατότητα να αλιεύσει όλο τον επιτρεπόμενο όγκο, παρέχει σε άλλα κράτη πρόσβαση στο πλεόνασμα του επιτρεπόμενου αλιεύματος. Η συμμετοχή στην εκμετάλλευση αυτού του πλεονάσματος είναι δικαίωμα για δύο κατηγορίες κρατών: α. για γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη, όπως προσδιορίζονται στο άρθρο 70 της Σύμβ. Η.Ε. και β. για τα κράτη χωρίς ακτές (άρθρο 69, Σύμβ. Η.Ε.).

Το γειτονικό μας κράτος που μπορεί να υπαχθεί στη δεύτερη κατηγορία είναι η ΠΓΔΜ. Η θέσπιση ΑΟΖ στο Αιγαίο προσφέρει σ' αυτό το χωρίς ακτές γειτονικό μας κράτος μια σημαντική νομιμοποίηση: να ζητήσει από την Ελλάδα τον καθορισμό του επιτρεπόμενου αλιεύματος και της δυνατότητάς να αλιεύει το σύνολό του. Στόχος του αιτήματος θα είναι να παρασχεθεί στο γειτονικό κράτος πρόσβαση στο τυχόν πλεόνασμα αλιεύματος σε ΑΟΖ που θα θεσπιζόταν για το Αιγαίο (άρθρο 62, παρ. 2, Σύμβ. Η.Ε.). Άρνηση της Ελλάδας να καθορίσει το επιτρεπόμενο αλίευμα ή να κατανείμει το τυχόν πλεόνασμα γεννά διάφορα προς επίλυση (άρθρο 297, παρ. 3β, Σύμβ. Η.Ε.) με τις προβλεπόμενες διαδικασίες.

Έχει υποστηριχθεί ότι "αναγνωρίζεται κατ' αρχήν δικαίωμα συμμετοχής του περίκλειστου κράτους σε περισσότερες από μία ΑΟΖ", δηλαδή, στην περίπτωση του γειτονικού κράτους, στο Αιγαίο και τον Εύξεινο ή και την Αδριατική, με την πρόσθετη παρατήρηση όμως ότι αυτό το δικαίωμα μπορεί να περιοριστεί εάν οι συνθήκες το επιβάλλουν.

Όμως, ανεξάρτητα από το ενδεχόμενο να προσφέρονται ΑΟΖ και άλλων κρατών, εκτός απ' αυτή του Αιγαίου, για το αίτημα πρόσβασης σε τυχόν πλεόνασμα αλιεύματος, η Ελλάδα έχει ήδη αποδεχθεί την εφαρμογή υπέρ της ΠΓΔΜ των διατάξεων της Σύμβ. Η.Ε., εάν συντρέξουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις.
Με το άρθρο 13 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου του 1995 μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ έχει γίνει αποδεκτό ότι η δεύτερη συμβαλλόμενη υπάγεται στην περίπτωση του εδαφικά περίκλειστου κράτους (land-locked state) και ότι τα συμβαλλόμενα μέρη θα καθοδηγούνται από τις εφαρμόσιμες διατάξεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας κατά το δυνατό και στην πράξη και όταν θα συνάπτουν τις συμφωνίες που προβλέπονται στο άρθρο 12. Αυτό το άρθρο προβλέπει και διμερείς συμφωνίες σε περιοχές κοινού ενδιαφέροντος. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα αποδέχτηκε όρο που μόνο το αντισυμβαλλόμενο κράτος έχει συμφέρον να επικαλεστεί.

Η θέσπιση λοιπόν ΑΟΖ στο Αιγαίο προσφέρει στην ΠΓΔΜ την απαιτούμενη προϋπόθεση να επικαλεστεί τις προαναφερθείσες διατάξεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και της Σύμβ. Η.Ε., να ζητήσει την τήρησή τους από την Ελλάδα, να προβάλει αμφισβητήσεις ως προς το τυχόν πλεόνασμα και να εγείρει αξιώσεις συμμετοχής. Θα θεμελίωνε έτσι ειδικά οικονομικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Το αίτημα για πρόσβαση σε πλεόνασμα του επιτρεπόμενου αλιεύματος έχει περιορισμένη σημασία, όταν είναι δεδομένες και αδιατάρακτες οι σχέσεις καλής γειτονίας μεταξύ του περίκλειστου και του παράλιου κράτους. Ενδεχομένως αυτή η πρόσβαση να ενισχύει κιόλας υφιστάμενες σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Κι ακόμα δεν προσθέτει ζητήματα εάν πρόκειται για θαλάσσια περιοχή ως προς την οποία δεν υφίστανται εκκρεμότητες με τρίτο κράτος.

Στην περίπτωση όμως του Αιγαίου δεν συντρέχει καμία απ' αυτές τις προϋποθέσεις. Η στάση των κυβερνήσεων της ΠΓΔΜ στο κρίσιμο θέμα της ονομασίας -με τις προεκτάσεις του- παραμένει αδιάλλακτη. Η θέσπιση λοιπόν ΑΟΖ στο Αιγαίο μπορεί να προσθέσει σ' αυτά τα ζητήματα και ζήτημα άσκησης αλιευτικών δικαιωμάτων. Ζήτημα που θα συναντούσε στο Αιγαίο το άλλο, το ήδη ανοικτό και κρίσιμης σημασίας, που έχουν γεννήσει οι ισχυρισμοί της Τουρκίας για την ίδια αυτή θάλασσα.

Πηγή, Ανέκδοτο άρθρο στην εφημερίδα «Δημοκρατία»

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3393.html#.UPHiK2eEyxc, Παρασκευή, 4/1/2013

Με λίγα, απλά και ξεκάθαρα λόγια, οι κυριότερες διαφορές της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και οι άμεσες συνέπειές τους…

Πληροφορίες που όλο και πληθαίνουν αποκαλύπτουν την πρόθεση της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στο «λαϊκό αίσθημα» και στις παραινέσεις ειδικών και μη και να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία για την ανακήρυξη ΑΟΖ. Η... μυθολογία γύρω από την ΑΟΖ προκαλεί την εντελώς λανθασμένη εντύπωση ότι θα αρκούσε η ανακήρυξή της για να βρεθεί το μαγικό κλειδί για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας. Ορισμένοι επικαλούνται, μάλιστα, την ιστορική απόφαση του Τάσσου Παπαδόπουλου να ξεκινήσει τη διαδικασία ανακήρυξης της ΑΟΖ, παραβλέποντας, φυσικά, ότι το «τρυπάνι» στην Κύπρο μπήκε μόνον όταν υπήρξε οριοθέτηση με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Η οριοθέτηση της ΑΟΖ θα ήταν σαφώς προτιμότερη, καθώς αφορά εκτός από την υφαλοκρηπίδα και τα υπερκείμενα ύδατα. Σε ό,τι αφορά την ΑΟΖ, τα δικαιώματα κτώνται με την οριοθέτηση με τους γείτονες, ενώ για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του βυθού αρκεί η υφαλοκρηπίδα, η οποία δεν απαιτεί ανακήρυξη.

Υφαλοκρηπίδα υπάρχει χωρίς την ΑΟΖ, αλλά δεν υπάρχει ΑΟΖ χωρίς υφαλοκρηπίδα.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το δίλημμα «υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ», αλλά το γεγονός ότι οι γείτονες, με πρώτη την Τουρκία, δεν δέχονται την οριοθέτηση καμίας θαλάσσιας ζώνης με βάση τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας, επιδιώκοντας οριοθέτηση με βάση τις αρχές της αναλογικότητας και της ευθυδικίας.

Η ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπώς δεν υπερπηδά τον σκόπελο της συμφωνίας οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας με τις άλλες παράκτιες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας, με την οποία συνομιλούμε επί του θέματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από το 1975, ενώ αντιθέτως μπορεί να οδηγήσει σε δύσκολες και υψηλού ρίσκου διμερείς διαπραγματεύσεις (όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας), που θα αφορούν όμως πλέον και τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας.

Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, προς το παρόν στον δρόμο που έχει ανοίξει για τις έρευνες στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης και σε περιοχές που αναμφισβήτητα ανήκουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Εκεί όπου μπορούμε να ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να εκμεταλλευθούμε φυσικούς πόρους χωρίς διαπραγματεύσεις με την Αγκυρα και χωρίς συμφωνίες οριοθέτησης με τους ούτως ή άλλως «επεκτατικούς»και απρόθυμους γείτονες.

Και κυρίως ας αποκρούσουμε τον πειρασμό να εκφυλίσουμε με μια εικονική ανακήρυξη την ΑΟΖ σε πλαστική χάντρα για τους ιθαγενείς..

Πηγή, ethnos.gr, 4/1/2013

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΚΘ'
(Εβρ. 12, 4-10)

«Δεν αντισταθήκατε ακόμη μέχρις αίματος στον αγώνα σας κατά της αμαρτίας, και λησμονήσατε τη νουθεσία που σας απευθύνει ο Θεός, μιλώντας σας σαν παιδιά του· παιδί μου, μην παραμελής την παιδαγωγία του Κυρίου και μη χάνης το θάρρος σου όταν ελέγχεσαι από αυτόν. Διότι εκείνον που αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, και μαστιγώνει κάθε παιδί του που το αποδέχεται. Εάνδέχεσθε με υπομονή την παιδαγωγία, ο Θεός συμπεριφέρεται σε σας σαν παιδιά του. Διότι ποιός υιός είναι εκείνος, που δεν τον παιδαγωγεί ο πατέρας του;».

Υπάρχουν δύο είδη παρακλήσεως, που, ενώ φαίνονται αντίθετα μεταξύ τους, όμως πολύ ενισχύουν το ένα το άλλο, τα οποία και τα δύο τα έχει αναφέρει εδώ. Το ένα δηλαδή είναι, όταν λέμε ότι μερικοί έχουν πάθει πολλά· διότι η ψυχή επαναπαύεται, όταν έχη πολλούς μάρτυρες των παθημάτων της, πράμα που προηγουμένως έκανε όταν είπε, «θυμηθήτε τις πρώτες ημέρες κατά τις οποίες φωτισθήκατε και υπομείνατε πολλή άθλησι και αγώνα παθημάτων και διωγμών»· και το άλλο, όταν λέμε, ότι «δεν έχεις πάθει κάτι μεγάλο»· διότι με τον λόγο αυτό βρίσκομε τον εαυτό μας και διεγειρόμαστε, ώστε με μεγαλύτερη προθυμία να τα υπομένουμε όλα. Και το ένα την ταλαιπωρημένη ψυχή την ξεκουράζει και την κάνει ν’ αναπνέη, ενώ το άλλο την ψυχή που έγινε ράθυμη και οκνηρή την ενισχύει και υποστέλλει το υψηλό φρόνημα.

Για να μη τους γεννηθή λοιπόν υπερηφάνεια από εκείνη τη μαρτυρία, πρόσεχε τι κάνει· «δεν αντισταθήκατε», λέγει, «ακόμη στην αμαρτία, αγωνιζόμενοι μέχρις αίματος», και ξεχάσατε τη νουθεσία. Και δεν παρουσίασε αμέσως τα κατάλληλα επιχειρήματα, αλλ’, αφού τους έδειξε όλους εκείνους που έμειναν σταθεροί μέχρις αίματος, έπειτα, αφού πρόσθεσε το καύχημα του Χριστού τα παθήματα, τότε εύκολα τους κατηγόρησε. Αυτό και στους Κορινθίους γράφοντας λέγει· «πειρασμός δεν σας κατέλαβε άλλος, παρά μόνο ανάλογος προς τις ανθρώπινες δυνάμεις», δηλαδή μικρός· καθόσον είναι αρκετό αυτό να συγκινήση και ν’ ανορθώση την ψυχή, όταν κατανοήση, ότι υπάρχουν ακόμα δοκιμασίες που δεν τις υπέφερε, και πείση τον εαυτό της από εκείνους που τις δέχθηκαν προηγουμέ­νως. Αυτό που λέγει σημαίνει το εξής. Ακόμα δεν θανατωθήκατε, η ζημιά σας φθάνει μέχρι τα χρήματα, μέχρι τη δόξα, μέχρι την καταδίωξι· ο Χριστός για σας έχυσε το αίμα του, ενώ εσείς ούτε για τους εαυτούς σας· αυτός μέχρι θανάτου αγωνίσθηκε για την αλήθεια, μαχώμενος για σας· ενώ εσείς ποτέ δεν θέσατε την ύπαρξί σας σε κιν­δύνους που απειλούν με θάνατο.

«Και λησμονήσατε τη νουθεσία»· δηλαδή, κατεβάσατε τα χέρια και παραλύσατε. «Δεν αντισταθήκατε», λέγει, «στην αμαρτία αγωνιζόμενοι μέχρις αίματος». Εδώ δείχνει ότι και η επίθεσις της αμαρτίας είναι υπερβολική και οπλισμένη· διότι το, «αντισταθήκατε», έχει λεχθή γι’ αυτούς που συνεχίζουν τον αγώνα τους. «Ξεχάσατε», λέγει, «τη νουθεσία τού Θεού, όταν σας μιλάη σαν παιδιά του· «παιδί μου μην παραμελής την διαπαιδαγώγησι του Κυρίου, και μην αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι από τον Κύριο». Τους παρηγό­ρησε με τα ίδια τα πράγματα· προσθέτει και την σε βαθμό μεγάλο παρηγοριά από τους λόγους, από τη μαρτυρία αυτή· «μην αποθαρρύνεσαι», λέγει, «όταν ελέγχεσαι από τον Κύριο». Επομένως του Θεού είναι αυτά. Και αυτό είναι σε θέσι να προσφέρη μεγάλη παρηγοριά, όταν μαθαίνουμε ότι οι θλίψεις είναι έργο τού Θεού, εκείνος τις επιτρέπει· όπως και ο Παύλος λέγει· «για τον πειρασμό αυτό τρεις φορές παρακάλεσα τον Κύριο να μου τον απομακρύνη και μου είπε ο Κύριος· σου είναι αρκετή η χάρις μου· διότι η δύναμίς μου αποδεικνύεται τέλεια όταν ο άνθρωπος είναι αδύναμος». Ώστε εκείνος είναι που τα επιτρέπει.

«Διότι όποιον αγαπά ο Κύριος τον παιδαγωγεί, και μαστιγώ­νει κάθε παιδί του που το αποδέχεται ως δικό του». Δεν μπορείς, λέγει, να πης ότι υπάρχει κάποιος δίκαιος χωρίς θλίψι· διότι, κι’ αν έτσι φαίνεται, όμως δεν γνωρίζουμε εμείς τις άλλες θλίψεις· ώστε κάθε δίκαιος είναι ανάγκη να περάση διά μέσου των θλίψεων. Είναι διακήρυξις του Χριστού, ότι η πλατειά και ευρύχωρη οδός οδηγεί στην απώλεια, ενώ η στενή και γεμάτη θλίψεις στη ζωή. Εάν λοιπόν μέσω των θλίψεων είναι δυνατό να εισέλθη κάνεις στη ζωή, και δεν είναι δυνατό με άλλον τρόπο, άρα διά της στενής πύλης όλοι είσήλθαν, όσοι μετέβηκαν προς τη ζωή. Εάν, λέγει, υπομένετε την παιδαγωγία, ο Θεός έρχεται κοντά σας σαν προς παιδιά του. Διότι ποιός υιός υπάρχει που δεν τον παιδαγωγεί ο πατέρας; Εάν τον παιδαγωγή, άρα το κάνει για τη διόρθωσί του, και όχι για την τιμωρία και τον βασανισμό του.

Πρόσεχε, από εκείνα από τα οποία πίστευαν ότι είχαν εγκαταλειφθή από τον Θεό, από αυτά λέγει ότι πρέπει να πιστεύουν, ότι δεν είναι εγκαταλειμμένοι.Σαν να τους έλεγε· επειδή τόσα μεγάλα κακά επάθατε, νομίζετε ότι σας εγκατέλειψε ο Θεός και σας μισεί; Εάν δεν τα παθαίνατε, τότε έπρεπε να έχετε αυτήν την υπόνοια· διότι, εάν μαστιγώνη τον κάθε υιό του που τον αποδέχεται, εκείνος που δεν μαστιγώνεται, ίσως δεν είναι υιός. Τί λοιπόν; λέγει· οι πονηροί δεν υφίστανται κακοπαθήματα; Βεβαίως υφίστανται· διότι πώς όχι; Αλλά δεν είπε, ‘καθένας που μαστιγώνεται είναι υιός’, αλλά «καθένας πού είναι υιός μαστιγώνεται». Αλλά δεν θα μπορέσης ν’ απαντήσης· διότι υπάρχουν και πολλοί πονηροί που μαστι­γώνονται, όπως ανδροφόνοι, ληστές, μάγοι, τυμβωρύχοι. Όλοι εκείνοι τιμωρούνται για την κακία τους, και δεν μαστιγώνονται σαν υιοί, αλλά τιμωρούνται ως κακοποιοί· ενώ εσείς ως υιοί. Βλέπεις πως από παντού παρουσιάζει συλλογισμούς, από τα θέματα της Γραφής, από λόγια, από γνωστές έννοιες, από παραδείγματα της ζωής; Έπειτα πάλι και από την κοινή συνήθεια. Αλλά εάν είσθε χωρίς παιδαγωγία, της οποίας μέτοχοι έχουν γίνει όλοι, άρα είστε νόθοι και όχι υιοί.

Βλέπεις ότι, όπως είπα προηγουμένως, δεν είναι δυνατό να είναι υιός εκείνος που δεν παιδαγωγείται; Διότι, όπως ακριβώς μέσα στις οικογένειες οι πατέρες αδιαφορούν για τα νόθα παιδιά, είτε αυτά δεν μάθουν τίποτε είτε δεν γίνουν ένδοξα, ενώ για τα γνήσια παιδιά τους αγωνιούν μήπως δείξουν αδιαφορία, έτσι και στην περίπτωσι αυτή. Εφ’ όσον η έλλειψις παιδαγωγίας είναι γνώρισμα των νόθων υιών, πρέπει να χαίρεσθε για την παιδαγωγία, εφ’ όσον αυτή είναι απόδειξις της γνησιότητάς σας. Σαν παιδιά του σας συμπεριφέρεται ο Θεός· γι’ αυτό το λέγει αυτό. Έπειτα τους σαρκικούς μας πατέρες όταν μας τιμωρούσαν τους ντρεπόμασταν, και δεν θα υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πνευμάτων, για να ζήσουμε;

Πάλι η προτροπή γίνεται από τα γνωστά σ’ αυτούς παθήματα, από αυτά που οι ίδιοι υπέφεραν. Διότι, όπως ακριβώς εκεί λέγει, «να θυμάσθε τις πρώτες ημέρες», έτσι και εδώ λέγει, «ο Θεός σάς συμπεριφέρεται σαν παιδιά του», και δεν μπορείτε να πήτε, ότι δεν μπορούμε να τα υποφέρουμε, και μάλιστα σαν παιδιά του αγαπητά. Και εάν εκείνοι σέβωνται τους σαρκικούς τους πατέρες, πώς εσείς δεν θα σεβασθήτε τον Πατέρα τον επουράνιο; Αν και η διαφορά δεν φαίνεται μόνο από αυτό και από τα πρόσωπα, αλλά και από την ίδια την προτροπή και από το ίδιο το γεγονός· καθόσον δεν παιδαγωγούν για τα ίδια πράγματα ο Θεός και οι πατέρες. Γι’ αυτό και προσθέτει· Διότι εκείνοι μας παιδαγωγούσαν για λίγες ημέρες και σύμφωνα με την κρίσι τους»· δηλαδή πολλές φορές απέβλεπαν στη δική τους ικανοποίησι και όχι πάντα στο δικό μας συμφέρον. Εδώ όμως δεν είναι δυνατό να το πούμε αυτό· διότι δεν το κάνει αυτό αποβλέποντας στη δική του ικανοποίησι, αλλά για σας και για τη δική σας και μόνο ωφέλεια· εκείνοι για να γίνεται χρήσιμοι και σ’ αυτούς, και πολλές φορές και χωρίς αιτία, ενώ εδώ δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Βλέπεις ότι και αυτό παρηγορεί; Διότι εκείνους κυρίους πλησιάζουμε, όταν δούμε ότι δεν διατάσσουν ή δεν συμβουλεύουν για δικό τους όφελος, αλλά όλη η φροντίδα τους αποβλέπει στο δικό μας συμφέρον. Πράγματι αυτό είναι ειλικρινής αγάπη, και αγάπη πραγματική, όταν, χωρίς να είμαστε καθόλου χρήσιμοι σ’ εκείνον που μας αγαπά, αγαπιώμαστε απ’ αυτόν. Διότι μας αγαπά, όχι για να λάβη, αλλά για να δώση· παιδαγωγεί, όλα τα κάνει, φροντίζει για όλα, για να μπορέσουμε εμείς να δεχθούμε τα αγαθά του. Διότι λέγει, «οι σαρκικοί πατέρες για το μικρό χρονικό διάστημα αυτής της ζωής μάς παιδαγωγούσαν όπως φαινόταν καλό σ’ αυτούς, ενώ ο Θεός μάς παιδαγωγεί για το συμφέρον μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς του». Τί σημαίνει, «της αγιότητος αυτού»; Δηλαδή, της καθαρότητας, ώστε να γίνουμε άξιοί του, όσο είναι δυνατό. Εκείνος φροντίζει για να λάβετε, και όλα τα κάνει για να δώση τις δωρεές του, ενώ εσείς δεν φροντίζετε για να τις λάβετε. «Είπα», λέγει, «στον Κύριο, εσύ είσαι ο Κύριός μου, διότι δεν έχεις ανάγκη από τα υλικά μου αγαθά».

«Έπειτα», λέγει, «τους σαρκικούς μας πατέρες τούς είχαμε παιδευτές και τους ντρεπόμασταν, και δεν θα υποταχθούμε πολύ περισσότερο στον Θεό, τον Πατέρα των πνευμάτων, για να ζήσουμε;». «Στον Πατέρα τών πνευμάτων»· ή εννοεί τον Πατέρα τών χαρισμάτων, ή των ευχών, ή των ασωμάτων δυνάμεων. Εάν έτσι πεθάνουμε, τότε θα ζήσουμε. Και σωστά είπε. Διότι «οι σαρκικοί πατέρες μάς διαπαιδαγωγούσαν για τον λίγο χρόνο αυτής της ζωής, όπως φαινόταν καλό σ’ αυτούς»· διότι δεν ήταν παντού συμφέρον μας αυτό που τους φαίνονταν σωστό· ενώ ο Θεός αποβλέπει πάντα στο συμφέρον μας.

Αρα η παιδεία είναι ωφέλιμη, άρα η παιδεία είναι μετάληψις αγιότητας. Και πολύ μάλιστα. Διότι, όταν απομακρύνη την ραθυμία, την πονηρή επιθυμία, τον έρωτα των βιωτικών πραγμάτων, όταν μεταμορφώνη την ψυχή, όταν την κάνη να καταδικάζη όλα τα επίγεια (καθόσον τέτοια είναι η θλίψις), δεν γίνεται αγία; δεν προσελκύει τη χάρι τού αγίου Πνεύματος; Ας έχουμε πάντοτε στο νου μας τους δικαίους, και ας δούμε πώς όλοι αυτοί έλαμψαν, και προ πάντων ο Αβελ, ο Νώε· άραγε δεν έλαμψαν εξ αιτίας τής θλίψεως;Καθόσον δεν είναι δυνατό να μη θλιβόταν αυτός που ήταν ο μόνος δίκαιος μέσα σε τόσο πλήθος κακών. Διότι λέγει, ο Νώε, ο οποίος ήταν ο μόνος τέλειος στην γενιά του, ευαρέστησε τον Θεό. Σκέψου λοιπόν, σε παρακαλώ, εάν τώρα, έχοντας τόσους πολλούς προς μίμησι της αρετής τους, και πατέρες, και διδασκάλους, τόσο θλιβόμαστε, τί ήταν φυσικό να πάθη εκείνος, που ήταν ο μόνος ενάρετος μεταξύ τόσων πολλών; Αλλά να πω τα σχετικά με την βροχή εκείνη την άγνωστη και παράδοξη; ή να αναφέρω τον Αβραάμ και όσα εκείνος έπαθε, δηλαδή, τις συνεχείς αποδημίες, την αρπαγή τής γυναίκας του, τους κινδύνους, τους πολέμους, τους πειρασμούς; Αλλά ν’ αναφέρω τον Ιακώβ και τα τόσα δεινά που υπέφερε, ενώ τον κατεδίωκαν από παντού, και κοπίαζε άδικα και μοχθούσε για άλλους; Πράγματι δεν είναι αναγκαίο ν’ αναφέρω όλες τις δοκιμασίες του, είναι όμως σωστό ν’ αναφέρω την μαρτυρία που και αυτός έλεγε συζητώντας με τον Φαραώ· «είναι λίγα και βασανισμένα τα χρόνια τής ζωής μου· δεν έφθασαν τα χρόνια τών προγόνων μου». Αλλά ν’ αναφέρω τον Ιωσήφ; τον Μωϋσή; τον Ιησού; τον Δαυίδ; τον Σα­μουήλ; τον Ηλία; ή να αναφέρω όλους τους προφήτες; Όμως όλοι αυτοί θα βρης ότι έγιναν λαμπροί εξ αιτίας των θλίψεων.

Πες μου λοιπόν εσύ θέλεις να γίνης λαμπρός μέσω της ανέσεως και της τρυφής; Όμως δεν θα το κατορθώσης. Μήπως θέλεις ν’ αναφέρω τους αποστόλους; Αλλά και αυτοί όλοι ξεπέρασαν τις θλίψεις. Γιατί τα λέγω αυτά; Και ο Χριστός το λέγει αυτό· «εφ’ όσον είσθε μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψεις»· και πάλι· «θα κλάψετε και θα θρηνήσετε εσείς· ενώ ο κόσμος θα χαρή», και «ότι είναι στενή και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή». Ο Κύριος της οδού τής ζωής είπε, ότι είναι στενή και γεμάτη θλίψεις η οδός, και εσύ ζητείς την πλατειά οδό; Και πώς δεν είναι παράλογο; Γι’ αυτό δεν θα επιτύχης τη ζωή, επειδή βαδίζεις άλλη οδό, αλλά την απώλεια· διότι προτίμησες την οδό που οδηγεί εκεί.

Θέλεις να αναφέρω και να παρουσιάσω αυτούς που ζουν μέσα στην τρυφή;Ανατρέχοντας από τις ημέρες μας ας έλθουμε στους παλαιούς χρόνους. Ο πλούσιος ο οποίος καίγεται στην κάμινο, οι Ιουδαίοι που ζουν για την κοιλιά τους, των οποίων ο θεός είναι η κοιλιά, εκείνοι που ζούσαν στην έρημο και επιζητούσαν διαρκώς την άνεσι, γιατί καταστράφηκαν; Όπως ακριβώς και αυτοί που ζούσαν επί της εποχής τού Νώε, δεν καταστράφηκαν επειδή προτίμησαν την μαλθακή και έκλυτη ζωή; Και οι κάτοικοι των Σοδόμων καταστράφηκαν εξ αιτίας της γαστριμαργίας· διότι λέγει, «λόγω της μεγάλης αφθονίας των άρτων, ήταν βουτηγμένοι στην ακολασία». Αυτό έχει λεχθή για τους κατοίκους των Σοδόμων. Αλλά εάν η αφθονία των άρτων προξένησε τόσο μεγάλο κακό, τί θα μπορούσαμε να πούμε για τα άλλα καρυκεύματα;

Ο Ησαύ δεν ζούσε μέσα στην άνεσι; Τί πάλι εκείνοι που είδαν τις γυναίκες τών υιών του Θεού και έπεσαν στον γκρεμό τής ακολασίας; Τί πάλι εκείνοι που ερωτεύθηκαν με μανία τούς άνδρες; Και όλοι οι βασιλείς τών εθνών, των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, δεν είχαν έναν άσχημο θάνατο; δεν βρίσκονται στην κόλασι; Αλλά και τώρα, πες μου, δεν συμβαίνουν τα ίδια; Ακουσε το Χριστό που λέγει· «αυτοί που φορούν μαλακά ενδύματα, ζουν στα βασιλικά ανάκτορα», ενώ όσοι δεν τα φορούν αυτά, είναι στους ουρανούς. Διότι το μαλακό ένδυμα παραλύει και την αυστηρή ψυχή και την διασπά και την διασκορπίζει· κι’ άν λάβη τραχύ και σκληρό σώμα, γρήγορα μ’ αυτήν την πολυτέλεια το κάνει μαλθακό και ασθενικό. Διότι πες μου, από πού αλλού νομίζετε ότι οι γυναίκες είναι τόσον ασθενείς; άραγε μόνο από τη φύσι τους; Ασφαλώς όχι, αλλά και από την αγωγή και την ανατροφή· διότι η ανατροφή στη σκιά, η αργία, τα λουτρά, τα μύρα, τα πολλά αρώματα, η απαλότητα του στρώματος, τις κάνουν τέτοιες.

Και για να το καταλάβης πρόσεχε αυτό που θα πω. Από έναν κήπο δένδρων, που βρίσκονται στην έρημο και δέρνονται από τους ανέμους, πάρε ένα φυτό και τοποθέτησέ το σε τόπο υγρό και σκιε­ρό· θα δης ότι γρήγορα θα εξασθενήση και θα χάση την πρώτη του ικμάδα. Το ότι αυτό είναι αληθές φαίνεται και από τις γυναίκες που ζουν στην ύπαιθρο και είναι ισχυρότερες από τους άνδρες των πόλεων, και πολλούς τέτοιους θα μπορούσαν εκείνες να καταβάλλουν στην πάλη. Και όταν το σώμα γίνη μαλθακότερο, κατ’ ανάγκη και η ψυχή δέχεται τη μαλθακότητα· διότι σε πολλές περιπτώσεις οι ψυχικές ενέργειες εξαρτώνται από τη σωματική διάθεσι. Πράγματι κατά τη διάρκεια ασθενειών διαφορετικοί είμαστε εξ αιτίας τής μαλθακότητας και διαφορετικοί πάλι όταν είμαστε υγιείς. Όπως ακριβώς δηλαδή με την χορδή τού οργάνου, όταν οι φθόγγοι είναι απαλοί και μαλακοί και δεν είναι καλά τεντωμένοι, και η υπεροχή τής τέχνης τού μουσικού μειώνεται, επειδή αναγκάζεται να υπηρετή την αδυναμία τών χορδών· έτσι και στην περίπτωσι του σώματος, πολλές βλάβες δέχεται από αυτό και η ψυχή, πολλές ανάγκες. Διότι, όταν το σώμα έχει ανάγκη πολλής περιποιήσεως, και η ψυχή υπομένει την πικρή σκλαβιά.

Γι’ αυτό, παρακαλώ, να το διατηρούμε ισχυρό και να μην το νοσηλεύουμε. Ο λόγος μου δεν απευθύνεται μόνο στους άνδρες, αλλά και στις γυναίκες. Γιατί, γυναίκα, παραλύεις συνεχώς το σώμα σου με την τρυφή και το εξασθενείς; Γιατί μειώνεις τη δύναμί του με το πάχος; Το πάχος το αποχαυνώνει δεν το ενδυναμώνει. Εάν όμως απομακρυνθής από αυτά και ασκής διαφορετικά τον εαυτό σου, τότε και το κάλλος το σωματικό θα συμβαδίζη με τη διάθεσι, εφ’ όσον θα υπάρχη δύναμις και σωματική ευρωστία· εάν όμως το πολιορκής με μύριες ασθένειες, ούτε ανθηρό θα είναι, ούτε εύρω­στο· διότι πάντα θα είσαι κατηφής.

Γνωρίζετε ότι, όπως ένα ωραίο σπίτι, όταν το χαμογελάση η ατμόσφαιρα, το δείχνει λαμπρό, έτσι και η χαρά τής ψυχής όταν προστεθή σ’ ένα ωραίο πρόσωπο το κάνει ωραιότερο· ενώ όταν βρίσκεται μέσα στην κατήφεια και τους πόνους, γίνεται πιο άσχημο· και την κατήφεια την δημιουργούν οι ασθένειες και οι πόνοι τού σώματος· ενώ τις ασθένειες το σώμα που έγινε μαλθακότερο από την πολλή καλοπέρασι. Ώστε και γι’ αυτόν τον λόγο ν’ αποφεύγετε την ηδονή, εάν πείθεσθε στα λόγια μου. Αλλά, λέγει, υπάρχει ηδονή στις απολαύσεις. Όμως δεν είναι τόσο μεγάλη, όσες είναι οι δυσκολίες. Αλλωστε η ηδονή φθάνει μέχρι τον φάρυγγα, μέχρι τη γλώσσα· διότι μετά το σήκωμα του τραπεζιού ή την κατάποσι της τροφής, θα είσαι όμοιος μ’ αυτόν που δεν πήρε μέρος σ’ αυτά, ή καλύτερα πολύ χειρότερος, διότι φέρνεις από εκεί βάρη και διάτασι και κεφαλαλγία και ύπνο που μοιάζει με θάνατο, και πολλές φορές και αγρυπνία από τον χορτασμό, και δύσπνοια και ρέψιμο, και μύριες φορές θα καταριέσαι την κοιλιά, ενώπρέπει να καταριέσαι την αμετρία.

Ας μη παχαίνουμε λοιπόν το σώμα, αλλ’ άς ακούσουμε τον Παύλο που λέγει· «μη φροντίζετε για τη σάρκα, προσπαθώντας πώς να ικανοποιήτε τις επιθυμίες της». Διότι, όπως ακριβώς αν κά­ποιος πάρη και βάλη τα τρόφιμα στον οχετό, έτσι και εκείνος που τα βάζει στο στομάχι του· ή καλύτερα όχι έτσι, αλλά πολύ πιο χειρότερα. Διότι στην περίπτωσι του οχετού γεμίζει αυτόν χωρίς να προξενή κακά στο εαυτό του, ενώ στην άλλη περίπτωσι προκαλεί και πάρα πολλές ασθένειες. Καθόσον η αυτάρκεια είναι αυτή που τρέφει το σώμα, και μπορεί να το τελειοποίηση· ενώ το επί πλέον όχι μόνο δεν το τρέφει, αλλά και το καταστρέφει. Αλλά κανείς δεν τα προσέχει αυτά, εξαπατώμενος από την άκαιρη ηδονή και τη συνηθισμένη αντίληψι.

Θέλεις να τρέφης το σώμα; Απομάκρυνε το περιττό, δίνε του το απαραίτητο και αυτό που μπορεί ν’ ανεχθή· μην το βαραίνης για να μην το καταποντίσης. Η αυτάρκεια είναι και τροφή και ηδονή· διότι τίποτε δεν προξενεί τόση ηδονή, όση η εύπεπτη τροφή· τίποτε δεν φέρνει τόση υγεία, ούτε τόση οξύτητα αισθήσεων, ούτε απομακρύνει τόσο την ασθένεια. Αρα η αυτάρκεια είναι τροφή και ηδονή και υγεία, ενώ το περιττό είναι και καταστροφή και αηδία και ασθένεια. Καθόσον αυτά που προξενεί η πείνα αυτά προξενεί και ο χορτασμός, ή καλύτερα και φοβερώτερα· διότι η πείνα μέσα σε λίγες ημέρες ωδήγησε τον άνθρωπο στο θάνατο και τον απάλλαξε, ενώ ο χορτασμός, αφού καταφάγη και σαπίση το σώμα και το παραδώση σε μακροχρόνια ασθένεια, έπειτα το παραδίδει σε φοβερώτατο θά­νατο. Εμείς όμως νομίζουμε ότι η πείνα είναι φοβερή δοκιμασία, ενώ τρέχουμε προς την πλησμονή που είναι φοβερώτερη από αυτήν.

Από που προέρχεται αυτή η ασθένεια, από που αυτή η τρέλλα; Δεν λέγω να εξαντλούμε τους εαυτούς μας, αλλά τόσο να τρεφώμαστε, πράγμα που και ηδονή φέρνει, την πραγματική ηδονή, και το σώμα μπορεί να θρέψη, κάμνοντάς το ικανό και αρμονικό προς τις ενέργειες της ψυχής και παρουσιάζοντάς το καλά στερεωμένο και συναρμοσμένο. Όταν όμως γεμίζη υπερβολικά με την τροφή, αφού διαλύση τους συνδέσμους, όπως θα έλεγε κανείς, και τις αρμονίες που το κάνουν στερεό, δεν θα μπορέση ν’ αναχαιτίση την πλημμύρα, διότι όταν η πλημμύρα μπη μέσα διαλύει και κατα­στρέφει το πάν.

«Μη φροντίζετε για τη σάρκα σας», λέγει, «προσπαθώντας πώς να ικανοποιήτε τις επιθυμίες της». Και σωστά είπε, «για να ικανοποιήτε τις επιθυμίες της»· διότι η φιληδονία τροφοδοτεί τις παράλογες επιθυμίες, κι’ άν ο φιλήδονος είναι πιο συνετός από όλους, οπωσδήποτε θα πάθη κάτι από το κρασί, από τις τροφές, κατ’ ανάγκη θα παραλύση, κατ’ ανάγκη η επιθυμία θα κάνη μεγαλύ­τερη τη φλόγα. Από εδώ προέρχονται οι πορνείες, από εδώ οι μοιχείες· διότι η πεινασμένη κοιλιά δεν μπορεί να γεννήση τον έρωτα, άλλα ούτε και αυτή που είναι αυτάρκης· απεναντίας εκείνη που γεννά τις παράλογες επιθυμίες, είναι εκείνη που ζη άσωτα εξ αιτίας τής φιληδονίας. Και όπως ακριβώς η υπερβολικά υγρή γη γεννά τα σκουλήκια καθώς και η βρεγμένη και υπερβολικά υγρή κοπριά, ενώ εκείνη που είναι απαλλαγμένη από την υγρασία εκείνη και έχει κανονική υγρασία φέρνει πολλούς καρπούς· διότι, κι’ όταν ακόμα δεν καλλιεργήται, παράγει χόρτο, όταν όμως καλλιεργήται παράγει καρπούς· έτσι κι’ εμείς.

Ας μην αχρηστέψουμε λοιπόν τη σάρκα, ας μην την κάνουμε ανώφελη ή επιβλαβή, αλλά ας φυτέψουμε σ’ αυτήν χρήσιμους καρπούς και φυτά καρποφόρα, κι’ άς φροντίζουμε να μην εξασθενίση εξ αιτίας τής φιληδονίας· διότι και εκείνα όταν σαπίσουν βγάζουν σκουλήκια κι’ όχι καρπούς. Έτσι και η έμφυτη επιθυμία, εάν υπερ­βολικά την διαβρέξης, γεννά παράλογες ηδονές και υπερβολικά μάλιστα παράλογες. Αυτή λοιπόν τη βλάβη ας την απομακρύνουμε με κάθε τρόπο, για να μπορέσουμε να επιτύχουμε τα αγαθά που μας έχει υποσχεθή, με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας, και τα λοιπά.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2560 

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τελευταία, πολλά δημοσιεύματα, ομιλίες, ημερίδες, παρεμβάσεις από Ενώσεις Θεολόγων και μεμονωμένες προσωπικότητες γίνονται με θέμα το περιεχόμενο των νέων Βιβλίων των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος τύπος του μαθήματος παύει να θυμίζει ό,τι ξέραμε παλιά και βιωματικά μάθαμε στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο. Τότε το μάθημα ήταν ομολογιακό και κατηχητικό και συμπλήρωνε στα ελληνόπουλα, τα ορθόδοξα δηλαδή παιδιά, με εξαίρεση τους μουσουλμάνους και τους παπικούς μαθητές, την ελλιπή βαπτισματική κατήχηση και διδασκαλία του σπιτιού.

Τώρα το μάθημα γίνεται θρησκειολογικό - και πανθρησκειακό - θα λέγαμε, διότι δεν εξετάζονται τα άλλα θρησκεύματα απλά, σε ξεχωριστά κεφάλαια, αλλά παράλληλα με την χριστιανική διδαχή, δίπλα – δίπλα, σαν να είναι κάτι το ίδιο, και σαν να πρόκειται, τα ήδη βαπτισμένα παιδιά της Ορθόδοξης Ελλάδος και Εκκλησίας να διαλέξουν πίστη και θρησκεία, όντας βαπτισμένα, το ξαναλέμε, δηλ. η πλειοψηφεία των μαθητών, και χωρίς να ερωτηθούν οι γονείς τους, εάν επιτρέπουν αυτού του είδους την θρησκευτική εκπαίδευση στα ανήλικα παιδιά τους. Σαν να πρόκειται να διαλέξουν τα «σχολιαρούδια» κάποια προϊόντα από κάποια ράφια και έχει βάλει τα ομοειδή όλα μαζί ο καταστηματάρχης.

Τυπικά μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε ότι υπάρχουν διάφορες θρησκείες στον κόσμο, αλλά η Εκκλησία μας και η Ορθοδοξία μας, το Ευαγγέλιο και η Ιερά Παράδοση, δεν είναι ανθρώπινες θρησκευτικές τεχνικές και ψυχολογικές προσπάθειες ανεύρεσης του θείου και αγώνας αναρρίχησης στο βουνό των θεών, αλλά Αποκάλυψη του Αληθινού Θεού στον ταλαίπωρο άνθρωπο. Πως θα βάλουμε δίπλα - δίπλα το θεόπνευστο Ευαγγέλιο και τον Αληθινό Θεό και Κύριό μας Ιησού Χριστό με τα ανθρώπινα κατασκευάσματα ατελών εγκεφάλων και εμπαθών καρδιών, κατόπιν εισήγησης μάλιστα των δαιμονίων; Το πλέον σίγουρο είναι ότι η σύγχυση στο μυαλό των παιδιών θα είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα ξεχάσουν και όσα οι γονείς ή το κατηχητικό σχολείο κατά καιρούς προσπαθούν να εμφυσήσουν στην καρδιά τους και τη διάνοιά τους.

Η όλη όμως αυτή προσπάθεια είναι καθαρά ένα νεοεποχίτικο πείραμα, στο οποίο αποτυπώνεται εναργέστατα η θεωρία «περί των πολλών δρόμων που οδηγούν στον παράδεισο», περί των πολλών διάμεσων και απεσταλμένων ενός ενεργειακού απρόσωπου σύμπαντος, στο οποίο τελικά κυριαρχεί ο μικρός ψευδοθεοποιημένος άνθρωπος.

Αυτό είναι το κήρυγμα της Νέας Εποχής: «διάλεξε και πάρε, πίστευε ό,τι θέλεις, κάνε ό,τι θέλεις, μη απολυτοποιείς τίποτε, όλα είναι θεόσταλτα και αγαθά πνεύματα, υπάρχουν πολλοί δρόμοι, ο θεός είναι ένας παντού, ό,τι αγγίζεις είναι θεϊκό, τα ίδια θρησκευτικά συστήματα είναι παντού με κάποιες όμως μικρές διαφοροποιήσεις, οπότε ας τα δούμε όλα μαζί ανακατεμένα και πολτοποιημένα. Μη αγχώνεσαι, εσύ είσαι το φως, σύ είσαι ο θεός». Όλα αυτά όμως είναι απαράδεκτα από μέρους των ορθοδόξων γονέων και αναδόχων, που είπαν στη βάπτιση το Σύμβολο της Πίστεως και ομολόγησαν Ιησού Χριστό και πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία και τα συναφή! Γράφτηκαν αυτά τα βιβλία από ορθόδοξους Έλληνες και θεολόγους ή από πάνθρησκους νεοεποχίτες, πληρωμένους μάλιστα από ξένα κέντρα; Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι «ήρθαν απέξω τα κείμενα αυτά».

Αυτά πρωτίστως, όχι μόνο δεν συμφωνούν καθόλου με την Αγία Γραφή και το ιερό Ευαγγέλιο, που ομιλούν για Ένα Σωτήρα και Λυτρωτή του ανθρωπίνου Γένους, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, αλλά δεν συμφωνούν και με το Σύνταγμα, όπου σαφώς λέγεται ότι η παιδεία μεταδίδει στα ελληνόπουλα τα γνήσια στοιχεία της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης. Αυτά είναι τα γνήσια στοιχεία της Παράδοσής μας; Αυτά είναι δαιμονικά νοήματα για την ελαχιστοποίηση και του τελευταίου στοιχείου ορθόδοξης διδασκαλίας στα ελληνικά σχολεία με πολύ πονηρό τρόπο.

Οι επινοητές όλου αυτού του μπερδέματος θα νομίζουν ίσως ότι έτσι θα ξυπνήσουν ενδιαφέροντα και θα προκαλέσουν εντυπώσεις σε μαθητές, γονείς και δασκάλους. Όμως έτσι προφανώς δεν συνειδητοποιούν ότι οι ψυχές των μαθητών θέλουν κι έχουν ανάγκη από καθαρή τροφή, ακόμη και των αλλοθρήσκων μαθητών, που θάπρεπε κι αυτοί, αν το ήθελαν βεβαίως και οι γονείς τους, (πολλοί ήδη συμμετέχουν στο ορθόδοξο θρησκευτικό μάθημα μετά χαράς), να ακούσουν κάτι γνήσιο και αληθινό, που διψά η ψυχή του κάθε ανθρώπου βαθιά μέσα του και θέλει το αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο.

Μήπως δεν πιστεύουν οι συγγραφείς στη μοναδικότητα και θεία προέλευση του Χριστιανισμού; Μήπως βλέπουν το θρησκευτικό φαινόμενο αποκομμένο από το θείο παράγοντα, σαν ένα πολιτιστικό γεγονός; Μήπως ακόμη και τις θρησκείες τις παρακολουθούν χωρίς τη διάσταση της εσωτερικής αναζήτησης του ανθρώπου, στον οποίο οφείλουμε να δώσουμε - ελεύθερα και αβίαστα ασφαλώς - το καθαρό νερό της Ορθοδοξίας, αν τον αγαπάμε πραγματικά;

Δεν αποκλείεται όλα αυτά να ισχύουν, αν σκεφτεί κάποιος ότι ορθόδοξα μάλιστα χείλη ξεστόμισαν τον εξής νεοεποχίτικο βλάσφημο λόγο: «ότι, ένας ορθόδοξος ναός, ένα ινδικό τέμενος και ένα μουσουλμανικό τζαμί, δημιουργούν στην ψυχή του ανθρώπου το ίδιο θρησκευτικό βίωμα»!!! Μα, από αυτά τα σκύβαλα και τα δαιμονιώδη ήρθε να μας απαλλάξει ο Χριστός, από τα νεκρά και τα μάταια, κι εμείς ξαναγυρίζουμε με «ανώτερο και φιλελεύθερο» δήθεν τρόπο πάλι στα νεκρά είδωλα και στα δαιμόνια των εθνικών θρησκευτικών παραδοχών και ποτίζουμε με απόνερα και ταϊζουμε με αποφάγια τους μαθητές μας;

Είναι δυστυχώς τα ίδια χείλη που συχνά – πυκνά μιλάνε για αδελφές Εκκλησίες και κοινή πίστη και ισόκυρο βάπτισμα με τους αιρετικούς κλπ., οικουμενιστικά και συγκρητιστικά. Κι όμως οι Ρώσοι όταν ήρθαν στην Κων/λη ψάχνοντας για θρησκεία και εκκλησιάστηκαν για πρώτη φορά στην Αγιά Σοφιά, είπαν ξεκάθαρα «εδώ βρίσκεται ο αληθινός Θεός». Οι άξεστοι τότε Ρώσοι το ένοιωσαν βαθιά μέσα τους και ασπάστηκαν ολόθυμα την αληθινή πίστη! Κάποιοι ορθόδοξοι θεολόγοι του 21^ου μ. Χ. αιώνα δεν το συνειδητοποιούν;

Γιατί όμως γίνεται όλο αυτό; Το πιθανότερο, για να φανούμε πολυπολιτισμικοί και ανεκτικοί; Μα δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα στη Ορθοδοξία μας με τέτοια φαινόμενα. Τώρα όμως τι γίνεται; Αναγκάζουμε σε τελική ανάλυση τους χριστιανούς πλέον μαθητές να μαθητεύουν στις ξένες θρησκείες αναγκαστικά, για να μη φανούμε δήθεν ρατσιστές στους αλλοδαπούς που κατοικούν στην χώρα μας, γινόμενοι όμως εμείς ρατσιστές στην ίδια μας τη νέα γενιά.

Αυτό καθαρά είναι ένα επί πλέον σχέδιο αλώσεως της Ορθοδοξίας «εξ απαλών ονύχων», στο χώρο της μαθητιώσας νεολαίας, και μάλιστα με άκομψο και αντιπαιδαγωγικό τρόπο, διότι το παιδί πρέπει πρώτα να μάθει αυτά που είναι κοντά του και τα βλέπει στο σπίτι του και τα ακούει από τους γονείς του και από τους παππούδες του, και μετά, θεωρητικά να πληροφορηθεί, με διαφορετική βέβαια προσέγγιση, και να γνωρίσει κάποια άλλα θρησκεύματα, σε μεγαλύτερη τάξη. Είναι ανεπίτρεπτο να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, ετσιθελικά και άκαιρα, βιώματα στα παιδιά του Δημοτικού με επισκέψεις στα τζαμιά και σε χάβρες ιουδαίων, για να τους διευρύνουμε δήθεν τους θρησκευτικούς τους ορίζοντες κλπ.

Δηλαδή ποιος μπορεί να είναι τελικά ο σκοπός; τα ελληνόπουλα να μη είναι πλέον ορθόδοξα και παιδιά της Εκκλησίας μας, η χώρα μας να μη είναι πια μια ομολογιακή Ορθόδοξη πατρίδα, αλλά «σώνει και καλά» να αρνηθούμε αυτό που είμαστε. Καλά λένε μερικοί ότι ο βομβαρδισμός της Σερβίας και η κατακλυσμιαία μετανάστευση στην Ελλάδα είχαν τον ίδιο σκοπό: να συναινέσουμε εκόντες - άκοντες στο θρησκευτικό αποχρωματισμό μας και να γίνουμε ουδέτερες ομολογιακά δυτικές κοινωνίες.

Τώρα λοιπόν μέσα στην Ελλάδα με φόντο τους μετανάστες και τις εξ αυτών δημιουργημένες θρησκευτικές μειονότητες δεν αποκλείεται να κληθούμε: να αλλοιώσουμε το μάθημα των θρησκευτικών, να αποκαθηλώσουμε τα θρησκευτικά και εθνικά μας σύμβολα, να ουδετεροποιήσουμε τις εθνικές μας επετείους και τις γιορτές μας, να διαφοροποιήσουμε το διαιτολόγιο και τις συνήθειές μας σε δημόσιους χώρους, να μη φοράμε σταυρό, για να μη θίγονται οι ακάλεστοι ξένοι, τους οποίους ναι αγαπήσαμε και βοηθήσαμε, αλλά δεν θα μας αλλάξουν και την πίστη μας και τον πολιτισμό μας.

Πολύ καλά μίλησε ο Πρωθυπουργός της Αυστραλίας αναφερόμενος στους εκεί μετανάστες πριν από καιρό: «σε όσους δεν αρέσει ο τρόπος της ζωή μας, (της ελληνορθόδοξης εν προκειμένω για την περίπτωσή μας), δεν τους κρατάει κανένας εδώ με το ζόρι». Νέα Εποχή, θεωρία των κλάδων και πανθρησκεία στην Ελλάδα, δεν θα περάσουν.

 Οπωσδήποτε πρέπει να ξεσηκωθούν οι Ορθόδοξοι Έλληνες γονείς και ανάδοχοι, οι δάσκαλοι και οι Ιερείς, και να διαμαρτυρηθούν εντονότατα. Το θέμα δεν είναι παρονυχίδα. Το δίκαιο είναι με την Ορθόδοξη Διδασκαλία. Το Διοικητικό Εφετείο των Χανίων επιβάλλει δικαστικά πλέον - και με καταχωρημένες στην απόφασή του σχετικές απόψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης - ότι το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να είναι Ομολογιακό και κάθε χώρα αυτό το κανονίζει μόνη της.

Επίσης όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν ομολογιακό μάθημα Θρησκευτικών στα Σχολεία, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, και στο ομολογιακό αυτό μάθημα επόπτης της καλής προσφοράς του είναι η επικρατούσα θρησκεία, η Εκκλησία. Γιατί αλήθεια τέτοια προδοσία εδώ μέσα στη δική μας χώρα; Και σε όλα τα επίπεδα δυστυχώς!

 Μήπως όμως υπάρχει και κάποια άλλη παράμετρος; Εφόσον για τα οικονομικά θέματα, (θα σκέφτονται οι πονηροί νόες της παγκοσμιοποίησης), αυτή δηλαδή τη γενοκτονία που γίνεται στην χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, δεν μιλάνε οι Έλληνες, που τόσο ήταν επιρρεπείς στο χρήμα και στην καλοπέραση με την είσοδό τους στην ΕΟΚ, την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ασφαλώς δε θα μιλήσουν και για ιδεολογικά, ιστορικά και θεολογικά- θρησκευτικά θέματα. Θα τους πάρουμε και τη γη, τον πλούτο τους και την ψυχή τους και ξεμπερδέψαμε μ΄ αυτούς.

 Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας

Ήττα στην πραγματικότητα για το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι η δήθεν «καταδικαστική» απόφαση της Ελλάδος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το ζήτημα του θρησκευτικού όρκου.

 Το «Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι» δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του δελτίο τύπου της Ένωσης Ουμανιστών Ελλάδος (γιατί άραγε δεν έβγαλε δική του ανακοίνωση το Παρατηρητήριο;) σχετικά με τη δήθεν καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) σε βάρος της Ελλάδος στην υπόθεση «Δημητράς και λοιποί κατά Ελλάδος». Σύμφωνα με την ανακοίνωση «Η Ελλάδα, παραβίασε το Άρθρο 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.)καθώς τα προσφεύγοντα άτομα υποχρεώθηκαν να αποκαλύψουν σε 48 ανακριτικές διαδικασίες ή δίκες στις οποίες κατέθεσαν το 2009 ή το πρώτο εξάμηνο του 2010 τη Χριστιανική ή Εβραϊκή θρησκεία τους ή την αθεΐα τους προκείμενου να ορκιστούν στη συνέχεια στην τιμή και στη συνείδησή τους ή στο Ευαγγέλιο) και το Άρθρο 13 (δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της ΕΣΔΑ  καθώς δεν υπάρχει στην Ελλάδα νομική δυνατότητα αποκατάστασης για την παραβίαση της ελευθερίας της θρησκείας ούτε υπήρξε δικαστική αρχή που να αρνήθηκε να εφαρμόσει τις διατάξεις για την ορκοδοσία ως αντίθετες με τη Σύμβαση ή το Σύνταγμα».

            Στη συνέχεια η ανακοίνωση παραπέμπει στο κείμενο της αποφάσεως που είναι γραμμένο στα Γαλλικά χωρίς περαιτέρω στοιχεία για το σκεπτικό της και το διατακτικό της και ελπίζοντας πως οι «ιθαγενείς» της Ελλάδος στερούμαστε νοημοσύνης και θα αναμασήσουμε απλά το Δελτίο Τύπου που εξεδόθηκε.

            Η αλήθεια λοιπόν έχει ως εξής:

Αποκρύφθηκε στην ανακοίνωση ότι οι προσφεύγοντες ( για το ποιοι είναι και για τα έργα τους θα αναφερθούμε παρακάτω)  με τις προσφυγές τους σε βάρος της Ελλάδος διαμαρτύρονταν και για την ύπαρξη θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες των δικαστηρίων και για το γεγονός ότι δικάζουν τις υποθέσεις τους χριστιανοί ορθόδοξοι δικαστές και έτσι (κατ’ αυτούς) εγείρονται αμφιβολίες σχετικά με την αντικειμενικότητα της δικαστικής κρίσεως επί των υποθέσεών τους.  Και τα δύο αυτά παράπονά τους απορρίφθηκαν ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και επομένως νομίμως υφίστανται οι Εικόνες στις δικαστικές αίθουσες και ελεύθερα οι δικαστές μας μπορούν να εκφράζουν τις ορθόδοξες θρησκευτικές πεποιθήσεις τους.

Επίσης αποκρύφθηκε ότι οι προσφεύγοντες ζήτησαν αποζημίωση ύψους 15.000 Ευρώ (τόσα τους λείπουν;) από το Ελληνικό Δημόσιο για τη ζημία που υπέστησαν λόγω της παραβίασης των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Το αίτημά τους αυτό απορρίφθηκε ομόφωνα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. 

Τέλος από τα 3.000 Ευρώ που ζητούσαν για δικαστικά έξοδα, το δικαστήριο τούς επιδίκασε τελικά 500 Ευρώ. (Μάλλον «μπήκαν» μέσα από την όλη ιστορία αλλά έστω και για αυτά τα 500 να τους ευχηθούμε «σε καλή μεριά!»)

            Εν κατακλείδι, από τη δήθεν καταδικαστική απόφαση του ΕΔΔΑ απλά προκύπτει χωρίς άλλες συνέπειες, όπως και στο παρελθόν, το άτοπο του θρησκευτικού όρκου για τον οποίο όμως και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αλλά και οι Ιεροί Κανόνες είναι αντίθετοι.

             Ποιο είναι το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι;

            Για τα έργα και τις ημέρες του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι» είναι κατατοπιστικό -μεταξύ άλλων- το αφιέρωμα του περιοδικού «Ρεσάλτο» εδώ: http://www.resaltomag.gr/39.mag .

Επίσης οι ίδιοι, οι συνεργάτες τους και οι χρηματοδότες τους παρουσιάζονται εδώ:

http://www.greekhelsinki.gr/bhr/greek/profile.html από όπου με μεγάλη απορία και λύπη διαπιστώνουμε ότι το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και η Γραμματεία Νέας Γενιάς συγχρηματοδοτούν το εν λόγω Παρατηρητήριο από κοινού με τις φιλοσκοπιανές οργανώσεις Search for Common Ground Macedonia, και Macedonian Human Rights Movement of Canada!!!

Γνωρίζει άραγε το Ελληνικό Κράτος ότι το Υπουργείο Εξωτερικών χρηματοδοτεί το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι για να εκδίδει ενημερωτικό φυλλάδιο με οδηγίες προς τους «Μακεδόνες» πολίτες που αντιμετωπίζουν προβλήματα να επισκεφθούν τη «Μακεδονία του Αιγαίου» (δηλαδή την Ελλάδα!!!) και διαβεβαιώσεις ότι το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν αυτή τη «μεροληπτική» στάση του Ελληνικού Κράτους(Διαβάστε το φυλλάδιο εδώ:

http://www.macedonianhr.org.au/wip/images/stories/pdf/Leaflet_Macedonians_denied_entry_into_Greece.pdf )

Το φυλλάδιο αυτό έχει συνταχθεί τον Αύγουστο του 2012 και από το κείμενό του ανακύπτουν θέματα που άπτονται του Ποινικού Δικαίου και αφορούν συμπεριφορές και κρίσεις σε βάρος του Ελληνικού Κράτους και της εδαφικής του ακεραιότητας. Τι έχει πράξει η Ελληνική Πολιτεία επί του θέματος;

             Ποιοι είναι οι προσφεύγοντες στην εν λόγω δίκη

            Εξ αυτών που προσέφυγαν σε βάρος της Ελλάδος ως μέλη του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι διακρίνουμε τον κ. Παναγιώτη Δημητρά πολιτευτή – υπερασπιστή της «Μακεδονικής και της Τουρκικής Μειονότητας στην Ελλάδα», την κυρία Andrea Gilbert καλλιτέχνιδα – συνδιοργανώτρια τουAthens Gay Pride, την κ. Ευαγγελία Βλάμη εκπρόσωπο της οργάνωσης «Λεσβίες για την Ισότητα» και μία εκ των νυμφευμένων λεσβιών στην Τήλο, τον κ. Δημήτρη Τσαμπρούνη υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο στο Δήμο Αθηναίων, συνδιοργανωτή του Athens Gay Pride και επίσης εκ των ομοφυλόφιλων που παντρεύτηκαν στην Τήλο, τον κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτο γνωστό πολιτευτή, και την κα Ναυσικά Παπανικολάτου – σύζυγο του κ. Δημητρά (κάπου εδώ τους τελείωσαν προφανώς οι προσφεύγοντες). «Μικρή παρέα μεγάλη φασαρία» θα έλεγε κανείς.

 Κλείνοντας σε αυτό το –ελπίζουμε- κατατοπιστικό άρθρο για το πραγματικό περιεχόμενο της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ως Ενωμένη Ρωμηοσύνη, θα θέλαμε να επισημάνουμε τον κίνδυνο από το να αναδημοσιεύονται άκριτα  διάφορες ανακοινώσεις χωρίς να εξακριβώνεται αν αυτές ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Μια δικαστική απόφαση που απέρριψε το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της προσφυγής του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, ούτε λίγο ούτε πολύ έχει περάσει άκριτα σε όλο το διαδίκτυο και τις εφημερίδες ως «Ευρωκαταδίκη της Ελλάδος» και νίκη του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι.

 Ας είναι. Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια… 

http://www.enromiosini.gr/anakoinwseis/12087

Το ΕΔΑΔ καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση της θρησκευτικής ελευθερίας

 Για παραβίαση του δικαιώματος στη θρησκευτική ελευθερία, καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, επειδή την περίοδο 2009-2010 οι μάρτυρες των δικαστηρίων υποχρεώνονταν να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο. 

Ανακοινώνοντας προειλημμένη του απόφαση, στην υπόθεση «Δημητράς και άλλοι κατά Ελλάδος», το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα, για παραβίαση των άρθρων 9 (θρησκευτική ελευθερία) και 13 (αποτελεσματικό ένδικο μέσο) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, λόγω της διαδικασίας καταγραφής προσωπικών στοιχείων και υποχρέωσης θρησκευτικού όρκου, κατά τα έτη 2009-2010, που καθιστούσαν υποχρεωτική για τους μάρτυρες των ελληνικών δικαστηρίων, τη δήλωση του θρησκεύματος. 

Το θέμα της κατάργησης του υποχρεωτικού θρησκευτικού όρκου στα δικαστήρια, είχαν θέσει, με την προσφυγή τους, οι Παναγιώτης Δημητράς, Αντρέα Τζίλμπερτ, Νικόλαος Μυλωνάς, Γρηγόρης Βαλλιανάτος, Ευαγγελία Βλάμη, Αντωνία Παπαδοπούλου, Ναυσικά Παπανικολάτου και Δημήτρης Τσαμπρούνης, μέλη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι». 

Σημειώνοντας ότι τα μέλη του «Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι» παραβρέθηκαν ως μάρτυρες υπεράσπισης σε 48 ποινικές υποθέσεις, που αφορούσαν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι η υποχρέωση των μαρτύρων να ορκίζονται στο Ευαγγέλιο συνιστά παραβίαση του δικαιώματος στον σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής, του δικαιώματος στην ελευθερία της σκέψης, συνείδησης και θρησκείας των σχετικών διατάξεων της Σύμβασης, με τις οποίες απαγορεύονται οι διακρίσεις. 

ΠΗΓΗ: http://www.romfea.gr/diafora-ekklisiastika/15149-edad-ellada-parabiasi-thriskeftiki-eleutheria

ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ

Αθήνα, 10/1/2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η (ΣΥΓ)ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΓΝΟΕΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ

ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

           Η Β΄ Διεύθυνση Επιστημονικών Μελετών της Βουλής, στην, από 9/1/2013, Έκθεσή της, επί του Νομοσχεδίου: «Ρυθμίσεις της φορολογίας εισοδήματος, ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Οικονομικών και λοιπές διατάξεις», μεταξύ των άλλων, αναφερομένη στην παρ. 7 του άρθρου 7 (σελ. 11) του παραπάνω νομοσχεδίου, που ρυθμίζει το επίδομα τριτέκνων και πολυτέκνων, χαρακτηρίζει αντισυνταγματική τη θέσπιση του ορίου εισοδήματος των 45.000 ευρώ, που τίθεται ως προϋπόθεση για τη χορήγηση στις πολύτεκνες μητέρες του επιδόματος των 500 ευρώ κατ΄ έτος για κάθε τέκνο, επισημαίνουσα με μεταξύ των άλλων

«Εν όψει τούτου (…) η θέσπιση (…) ανωτάτου ορίου ετησίου οικογενειακού εισοδήματος ως προϋποθέσεως για την χορήγηση των ως άνω παροχών [οι οποίες αποτελούν «λόγω του καθολικού των χαρακτήρος και της φύσεώς των ως χρηματικών παροχών, μέτρα με τα οποία, κατ’ εξοχήν, πραγματώνεται η κατ’ άρθρον 21 παρ. 2 του Συντάγματος ειδική κρατική φροντίδα υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών»] αντίκειται στην εν λόγω συνταγματική διάταξη (…)» (ΣτΕ 1095/2001).

           Τα ίδια επισήμανε η Δ/νση επιστημονικών Μελετών της Βουλής και για συναφή διάταξη της υποπαρ. ΙΑ.2 του άρθρου πρώτου του Νομοσχεδίου:‘Εγκριση Μεσοπροθέσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016 κ.λπ.», και όμως η Συγ(κυβέρνηση) προχώρησε στην ψήφιση της αντισυνταγματικής αυτής διατάξεως, που τελικά συμπεριελήφθη στο Ν. 4093/2012.

           Επίσης η ίδια Διεύθυνση της Βουλής, στην ίδια ως άνω έκθεσή της, θεωρεί ότι δεν μπορεί να καταργούνται τα αφορολόγητα όρια για τα παιδιά και μάλιστα να φορολογούνται για εισοδήματα που βρίσκονται κατά πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας... αναφέροντας χαρακτηριστικά «η κατάργηση του αφορολόγητου ποσού εισοδήματος ή η θέσπιση αφορολόγητου ποσού εισοδήματος το οποίο είναι χαμηλότερο από το ελάχιστο όριο διαβίωσης του φορολογουμένου ενδεχομένως δεν είναι συμβατή με την αρχή της φορολόγησης με βάση τη φοροδοτική ικανότητα, τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την υποχρέωση προστασίας της οικογένειας και της παιδικής ηλικίας.»

           Σε περίπτωση κατά την οποία η (συγ)Κυβέρνηση προχωρήσει στην ψήφιση των παραπάνω αντισυνταγματικών διατάξεων του νομοσχεδίου, που συζητείται στη Βουλή, θα αποδειχθεί περίτρανα πως γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις Γνωματεύσεις της Διεύθυνσης Επιστημονικών Μελετών της Βουλής, οπότε δεν απομένει, παρά να την καταργήσει.

           Καταγγέλλουμε αυτή την απαράδεκτη αντιδημογραφική και αντιοικογενειακή πολιτική της Κυβερνήσεως, όταν πλέον η χώρα έχει καταντήσει μια χώρα γερόντων με το 20% του πληθυσμού της άνω των 65 ετών.

           Προφανώς η Κυβέρνηση επείγεται να οδηγήσει την Ελλάδα στο τέλος της ιστορίας της..., οι πολύτεκνοι όμως δεν θα της το επιτρέψουν και καλούν όλους τους βουλευτές να της πουν ένα δυναμικό ΟΧΙ.

Από το γραφείο τύπου της ΑΣΠΕ

ΠΗΓΗ: http://www.aspe.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2351&Itemid=2 

Μπρεχτ, «‘Οπερα της Πεντάρας»

Πιστεύετε στον Αη-Βασίλη; Αν σας ρωτήσω, θα πείτε όχι.

Δεν βλέπετε όμως τον λόγο να διαψεύσετε την ωραία ιστορία που διηγείστε στα παιδιά σας, ούτε να χαλάσετε την ατμόσφαιρα γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αυταπάτη, ψέμμα, ακίνδυνα όμως και χαριτωμένα. Αλλά δεν είναι πάντα έτσι.

Προ ετών, ένας φίλος που έχανε τη γυναίκα του πήγε στη Λάρισα να αγοράσει δυο μπουκαλάκια νερό έναντι 10.000 ευρώ. Είναι πανέξυπνος και «κωλοπετσωμένος», δεν τον πιάνεις εύκολα κορόιδο. Ηθελε όμως να αγκιστρωθεί από την ελπίδα, αβάσιμη έστω. Ο φίλος μου δεν έπαθε τίποτα από  την αυταπάτη. Το 1976 όμως, όταν ο Καματερός άρχισε να διαφημίζει, με την υποστήριξη ισχυρών ΜΜΕ, ένα δήθεν θαυματουργό νερό κατά του καρκίνου, ένα παιδάκι πέθανε στο «Αγλαϊα Κυριακού», γιατί σταμάτησε την κανονική θεραπεία. 

Όταν βρίσκεσαι σε απελπισία και αδιέξοδο, η κρίση θολώνει, η λογική υποχωρεί. Δεν συμβαίνει μόνο σε απλούς ανθρώπους, συμβαίνει και σε πολιτικούς, κοινωνίες, έθνη - και χρησιμοποιείται από τους εχθρούς τους για να τα καταστρέψει. 

Το 1963, ενώπιον του αδιεξόδου ενός μη λειτουργούντος κράτους, ο Μακάριος κάλεσε τον ‘Αγγλο πρέσβη, που τον ενθάρρυνε να θέσει τα «13 σημεία». Τετραπέρατος, πανέξυπνος, παμπόνηρος, την «πάτησε» όμως από την ανάγκη: η Αγγλία, αφού τούδωσε τη συγκατάθεση, χρησιμοποίησε την υπόθεση για να χαράξει την πρώτη «πράσινη γραμμή» της διχοτόμησης. 

Το 1974, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, επικεφαλής μιας χούντας σε πλήρη απομόνωση και αδιέξοδο, πείστηκε από τους Αμερικανούς και Ισραηλίτες φίλους του ότι θα ενώσει, με το πραξικόπημα, την Κύπρο με την Ελλάδα. ‘Ενωσε τη Λευκωσία με την ‘Αγκυρα και πέθανε στη φυλακή σιωπηλός («αν μιλήσω, θα γίνουν όλοι οι ‘Ελληνες κομμουνιστές»). 

Ο Σαακασβίλι και ο Σαντάμ Χουσείν έπεσαν θύματα της αυτής μεθόδου. Καταστράφηκαν, αφού κατέστρεψαν τις χώρες τους. 

Επειδή ζούμε στιγμές πρωτοφανούς εθνικής τραγωδίας και αδιεξόδου, οφείλουμε να εντείνουμε τις ουσιώδεις (εν εθνική ανεπαρκεία) ιδιότητες της λογικής και του ελέγχου, ιδίως όταν εμφανίζονται από μηχανής Θεοί και εύκολες, σχετικά ανώδυνες λύσεις στα τραγικά προβλήματα της χώρας, είτε πρόκειται για «Θείους από την Αμερική» (Ομπάμα, ΔΝΤ), είτε για πολλά υποσχόμενα «πετρελαϊκά Ελντοράντο». Να προτιμάμε το «Ερευνάτε τας Γραφάς» από το «Πίστευε και μη ερεύνα». Να ακολουθούμε το αξίωμα της αμερικανικής διπλωματίας, κατά τις διαπραγματεύσεις με τους Σοβιετικούς: «Εμπιστέψου αλλά επαλήθευσε».

Ένα «πετρελαϊκό Ελντοράντο»;

Εδώ και τρία χρόνια περίπου, ενώ η Ελλάδα έμπαινε στο Μνημόνιο και έχανε σταδιακά κυριαρχία και ανεξαρτησία, άρχισε συστηματικά να συγκροτείται και να παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή ένα ετερόκλιτο «λόμπι» των πετρελαίων και της ΑΟΖ». Δημοσιολογούντες, αυτοαναγορευθέντες ειδικοί, συνήθως όχι του συγκεκριμένου τομέα των πετρελαίων και διάφοροι άλλοι κινητοποιήθηκαν για να υποστηρίξουν 

α) ότι η Ελλάδα έχει έναν αμύθητο πλούτο σε υδρογονάνθρακες, 

β) ότι χρειάζεται επειγόντως ανακήρυξη ΑΟΖ για να τον εκμεταλλευθεί. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αυτοί που θορυβωδώς απαιτούσαν «εδώ και τώρα» την ανακήρυξη ΑΟΖ, όχι μόνο ελάχιστη ή καμιά σχέση είχαν με  το αντικείμενο, αλλά δεν επέδειξαν καμία ευαισθησία επί θεμάτων ΑΟΖ και εξωτερικής πολιτικής στο παρελθόν. Όταν παρολίγον να καταλυθεί το κυπριακό κράτος με ένα σχέδιο Ανάν, που ήταν «πρώιμο Μνημόνιο», σχεδόν κανένας από αυτούς δεν άνοιξε το στοματάκι του να πει μια λέξη. 

Όταν ο γράφων υποστήριξε με άρθρο του, το 2007, σε πολύ διαφορετικές συνθήκες, την ανάγκη οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Κύπρο, ουδείς εξ αυτών συγκινήθηκε. Μόνο μετά το Μνημόνιο, κάποια «μύγα» τους τσίμπησε ξαφνικά.

Τις τελευταίες μέρες, το πράγμα πήρε διεθνή διάσταση, με την έκθεση της Ντώυτσε Μπανκ. Δεν είναι καθόλου ασήμαντη, γιατί η έκθεση, ενώ δεν κομίζει κανένα αξιόπιστο ή νέο στοιχείο, προσφέρει σοβαρό επιχείρημα σε όσους αρνούνται το απολύτως αναγκαίο, απαραίτητο για την επιβίωση της χώρας αυθεντικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Αν οι ‘Ελληνες έχουν ένα θησαυρό στα χέρια τους, ποιος ο λόγος να τους ελαφρύνουμε τώρα το χρέος; Η έκθεση, σημειωτέον, στηρίζεται στα «στοιχεία» του εγχώριου λόμπυ, το οποίο με τη σειρά του τη χρησιμοποιεί για να στηρίξει τη δική του «αξιοπιστία». Η ίδια η τράπεζα, κατά την εκτίμησή μας μάλλον όργανο του Χρήματος επί της Γερμανίας, παρά το αντίστροφο, επειδή θέλει να προστατεύσει τη δική της αξιοπιστία, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει στην ανακοίνωσή της ότι όλα αυτά είναι απλές, αναπόδεικτες υποθέσεις.

Θα χρειαζόμαστε ένα βιβλίο, όχι ένα άρθρο, κι αν χρειαστεί θα το γράψουμε, για να αναφέρουμε απλώς όλες τις ανακρίβειες και τερατολογίες, όπως και τις βάναυσες παραβιάσεις, δυστυχώς από επιστήμονες, κάθε στοιχειώδους επιστημονικής δεοντολογίας, που εκδηλώθηκαν και εκδηλώνονται στη διάρκεια αυτής της τρίχρονης «συζήτησης».   

Σε ότι αφορά την ύπαρξη υδρογονανθράκων, οι οπαδοί του λόμπι υποστηρίζουν πραγματικές τερατωδίες, φτάνοντας να συγκρίνουν τα εικαζόμενα αποθέματα αερίου νοτίως της Κρήτης με αυτά της Ρωσίας! Βασίζονται σε διάφορες διεθνείς «εκθέσεις», που δεν εξηγούν πως έβαλαν στο χέρι και κάνουν ατεκμηρίωτες εικασίες. 

Αυτό που μπορούμε να πούμε στο παρόν στάδιο των γνώσεών μας, μας λέει ο Γενικός Διευθυντής του ΙΓΜΕΜ κ. Παπαβασιλείου, από τους σοβαρότερους επιστήμονες που διαθέτει η χώρα, είναι ότι υπάρχουν ενδείξεις ύπαρξης υδρογονανθράκων, που θα γίνουν ισχυρές ενδείξεις μόνο με την ολοκλήρωση των σεισμικών ερευνών και σχεδόν αποδείξεις μόνο με τις γεωτρήσεις.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, για σκοπούς τρεχούσης πολιτικής δεν μπορούμε να βασιστούμε σε τίποτα από αυτά, έστω κι αν όλοι θα θέλαμε να βρεθεί ένας τρόπος να ξαναποκτήσουμε μια κανονική χώρα και μια κανονική ζωή. Ο κ. Μανιάτης του ΠΑΣΟΚ, που, αν μη τι άλλο, αποφεύγει να λέει προφανείς σαχλαμάρες, υποστηρίζει ότι, με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, μιλάμε πιθανώς για ένα έσοδο 140 δις σε βάθος τριάντα χρόνων, με την επιφύλαξη ότι αυτές οι εκτιμήσεις θα επιβεβαιωθούν από τις έρευνες. Πολύ σημαντικό έσοδο μεν, αν υπάρχει, όχι όμως ικανό να μας βγάλει από τη θηλιά του χρέους και του Μνημονίου.

Πόθεν έσχες τα στοιχεία;

Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα είναι ποιος και γιατί τροφοδοτεί το «λόμπι» με στοιχεία, είτε είναι αληθινά, είτε είναι ψεύτικα, για την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων; Τα στοιχεία για εικαζόμενα ενεργειακά αποθέματα δεν κυκλοφορούν διεθνώς στα μπακάλικα, είναι ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα μυστικά του κόσμου. Προτού γίνω δημοσιογράφος, δούλεψα σε ευρωπαϊκά ερευνητικά ινστιτούτα, μεταξύ των οποίων η πολυεθνική εταιρεία Schlumberger, κύριος προμηθευτής παγκοσμίως τεχνολογίας για πετρελαϊκές έρευνες. Θυμάμαι ότι για να μπω στα εργαστήριά τους, αν και δούλευα εκεί, πέρναγα από δεκαπλάσιους ελέγχους από αυτούς που περνούσα αργότερα για να μπω στο ελληνικό Υπουργείο Αμυνας ή στο ερευνητικό κέντρο της Αεροπορίας, όταν έκανα τη θητεία μου.  Τι πάθανε τώρα, κρίση φιλελληνισμού, και  μας δίνουν τις εκθέσεις τους Καναδοί, Νορβηγοί, Γάλλοι και δεν ξέρω ποιος άλλος;   

Κατ’ ουσίαν, αναπτύσσεται από το «λόμπι» μια «θεωρία συνωμοσίας» που δεν γνωρίζουμε αν είναι βάσιμη. Ότι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν τις έρευνες για ορυκτά, γιατί κάποιοι «διεθνείς νταβατζήδες» δεν ήθελαν να προχωρήσει η Ελλάδα σε τέτοιες έρευνες. Υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις ότι συνέβη κάτι τέτοιο, όχι όμως αποδείξεις. Η κυβέρνηση Σημίτη π.χ. διέλυσε, εγκληματικώ τω τρόπω, το 1999, τη βασική ερευνητική υποδομή της χώρας για υδρογονάνθρακες, τη ΔΕΠ-ΕΚΥ, που διέθετε εξειδικευμένους επιστήμονες, γεωφυσικό εξοπλισμό, τρυπάνια και δυνατότητα αυτοδύναμης έρευνας, στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων. Η προετοιμασία για την σταδιακή εξασθένιση και τελική «κατάληψη» ή καταστροφή του ελληνικού κράτους προφανώς  δεν άρχισε το 2010!

Αν όμως δεχθούμε ως βάσιμη μια τέτοια θεωρία, τίθεται άλλο ερώτημα. Για ποιο λόγο οι «διεθνείς νταβατζήδες», που απέτρεπαν προ μνημονίου, κάθε έρευνα στην Ελλάδα, ενδιαφέρονται τώρα, επί μνημονίου, να αρχίσουν κατεπειγόντως οι έρευνες; ‘Η μήπως ανέκτησε πρόσφατα η Ελλάδα την πλήρη ανεξαρτησία της ή το πολιτικό προσωπικό μας τον εθνικό του προσανατολισμό και ενδιαφέρεται τώρα για την κατεπείγουσα εξόρυξη ορυκτών;

Ας υποθέσουμε ότι οι πολιτικοί μας όντως συνειδητοποίησαν ξαφνικά τις εθνικές ανάγκες. Για ποιό λόγο, ενώ άρχισαν να δίνουν άδειες ερευνών και ετοιμάζονται να ανακηρύξουν ΑΟΖ, συρρίκνωσαν ταυτόχρονα τη βασική εθνική υποδομή της χώρας για τα ορυκτά, το ΙΓΜΕ; Για ποιο λόγο, αφού κόπτονται τόσο πολύ και επείγονται για την έρευνα, νομοθέτησαν μεν, πριν ενάμισυ χρόνο, νέο φορέα για τη διαχείριση υδρογονανθράκων, αλλά απέφυγαν να τον στελεχώσουν, με αποτέλεσμα να υπάρχει μόνο στα χαρτιά;

Απάτες με την ΑΟΖ 

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, σύμφωνα με καλά πληροφορημένους κύκλους, να προχωρήσει άμεσα στην ανακήρυξη ΑΟΖ, αφού ολοκληρώσει την σχετική προετοιμασία. Βασικός εισηγητής της άποψης αυτής στον πρωθυπουργό είναι ο πρώην «Β’ Πανελλαδικάριος», της «αλτουσεριανής άκρας αριστεράς» (!), σήμερα βασικός «στρατηγικός εγκέφαλος» της ελληνικής δεξιάς Χρύσανθος Λαζαρίδης. Ο κ. Λαζαρίδης διαθέτει άριστες σχέσεις με την Ουάσιγκτον και το Τελ-Αβίβ και λέγεται ότι ήταν ο άνθρωπος-κλειδί για τη μεταστροφή του Πρωθυπουργού το 2011 από το ‘Όχι στο Ναι στο Μνημόνιο. Πιστεύει ότι, πέραν των άλλων, η ανακήρυξη ΑΟΖ θα δώσει και μια εσωτερική ανάσα σε μια κυβέρνηση που πιέζεται άσχημα από την εξέλιξη της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και πρέπει να απολογείται τώρα για τους ‘Ελληνες που πεθαίνουν εξαιτίας της ασκούμενης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της. 

Ότι κάποιο λάκκο έχει όμως η φάβα της ΑΟΖ, γίνεται ακόμα πιο φανερό με τις εξωφρενικές ανακρίβειες που αναπτύσσονται γύρω από την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), μια εξειδικευμένη έννοια του δικαίου της θάλασσας που τείνει να γίνει «εθνική ιδεολογία». Η ΑΟΖ είναι μια χρήσιμη έννοια και η ανακήρυξή της μπορεί να είναι υπό όρους (κατά τη γνώμη μας δεν εκπληρούνται σήμερα) πολύ χρήσιμη για πολλά πράγματα, όχι όμως για την διεκδίκηση υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων. 

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμιά ανακήρυξη ΑΟΖ για την διεκδίκηση της κυριότητας των υποθαλασσίων υδρογανανθράκων της, διότι έχει ήδη την κυριότητα με την, ισχυρότερη της ΑΟΖ, ως προς τον υποθαλάσσιο πλούτο, έννοια της υφαλοκρηπίδας, όπως ορίζεται από τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι. Μάλιστα, η υφαλοκρηπίδα ξεπερνάει σε ορισμένες θάλασσες τα όρια των 200 ναυτικών μιλίων της ΑΟΖ, αλλά αυτό δεν αφορά τις ελληνικές θάλασσες. Το πρόβλημα είναι η οριοθέτηση είτε της υφαλοκρηπίδας, είτε της ΑΟΖ με τα αντικείμενα κράτη και στο πρόβλημα αυτό έχουν σκοντάψει σαράντα χρόνια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και οι έρευνες στο Αιγαίο. Σε ό,τι αφορά τους κανόνες οριοθέτησης και διανομής, που προβλέπει η συνθήκη, είναι ταυτόσημοι και για την ΑΟΖ και για την υφαλοκρηπίδα. Αυτά τα έχουν πει και γράψει δημοσίως οι καλύτεροι και σοβαρότεροι ειδικοί μας, όπως ο Πρύτανης του Παντείου Καθηγητής Τσάλτας ή ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος και μπορεί να τα διαπιστώσει κάθε νοήμων αναγνώστης μπει στον κόπο να διαβάσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας στο ‘Ιντερνετ. 

Αλλά ούτε κανείς μελετάει τίποτα στην Ελλάδα, ούτε οι τηλεοράσεις φωνάζουν τους ειδικούς να συζητήσουν σοβαρά. Δημιουργήθηκε έτσι μια «εθνική ιδεολογία» γύρω από το ζήτημα της ΑΟΖ, που είναι μεν παντελώς αβάσιμη, μπορεί όμως να έχει πολύ σπουδαίες πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες. Μια τέτοια «ιδεολογία» και αντίστοιχη «συμβολοποίηση», υπενθύμισε πρόσφατα ο συνταγματάρχης Καλεντερίδης, σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, δημιουργήθηκε και γύρω από την ορθότατη, κατά τα άλλα, ιδέα της «’Ενωσης» Κύπρου και Ελλάδας, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Επικίνδυνες γεωπολιτικές

Το μόνο που μπορεί πραγματικά να κάνει η ανακήρυξη ΑΟΖ υπό τις παρούσες συνθήκες είναι να προσθέσει ένα μηχανισμό έντασης με την Τουρκία. Ο γράφων ασχολείται επί 15 χρόνια με την ελληνική εξωτερική πολιτική και υποστήριξε συστηματικά την ανάγκη μιας μαχητικότερης ελληνικής πολιτικής έναντι της Αγκυρας, όταν ουδείς από τους νυν «ΑΟΖολογούντες» ενδιαφερόταν για το θέμα. Θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να απαντήσει με κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της, αν η Τουρκία επιβουλευθεί την ελληνική εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία, ή την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Αλλά δεν πιστεύει ότι η παρούσα κατάσταση ιστορικά πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης και εξασθένισης του διεθνούς στάτους της χώρας, όταν λέγεται ότι έχουμε προβλήματα ακόμα και με τα καύσιμα του στόλου, προσφέρεται για να ανοίξουμε με δική μας πρωτοβουλία όλα τα ανοιχτά θέματα με τη γείτονα! Πολύ περισσότερο, να εφαρμόσουμε τις ιδέες των πιο «μαχητικών» του «λόμπι»,  που θέλουν να πάμε στην περιοχή του Καστελόριζου να κάνουμε τον έξυπνο, στηριζόμενοι στη στρατιωτική υποστήριξη που νομίζουν ότι θα έχουν από το Ισραήλ! 

Το οποίο Ισραήλ, αν πιστέψουμε πληροφορίες του τύπου, έχει ενθαρρύνει την Αθήνα να ανακηρύξει την ΑΟΖ. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθούν, έχει ασκήσει την επιρροή του στην αμερικανική διπλωματία ώστε η «κυβέρνηση» της Λιβύης, που ελέγχεται απολύτως από τις ΗΠΑ, να μη φέρει προσκόμματα στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Λιβύης και Ελλάδας.  Αντίθετα το Κάιρο του Μόρσι, σε προσέγγιση με τον Ερντογάν και δυσαρεστημένο από την προσέγγιση Κύπρου και Ελλάδας με το Ισραήλ, δυσκολεύει πολύ τα πράγματα για την οριοθέτηση με την Ελλάδα. 

Τα ζητήματα αυτά μπορεί να μην έχουν άμεση, αλλά μπορεί να αποκτήσουν στρατηγική και ιστορική σημασία για το μέλλον του ελληνισμού, σε ένα περιβάλλον που έχει βαθιά διαταραχθεί ένας προσανατολισμός τριών αιώνων προς την Ευρώπη και δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρχει ΕΕ σε μερικά χρόνια. Είναι το μέλλον και η μορφή του ελληνικού κράτους που μπορεί να παιχτούν στις μεγάλες ανακατατάξεις μπροστά μας. Η γεωοικονομία θα συναντήσει αναπόφευκτα τη γεωπολιτική. Ποιος θα ελέγξει τον ελληνικό χώρο και τους πόρους του δεν είναι το πιο ασήμαντο από τα θέματα!

Σε ποιόν ανήκουν τα αέρια/πετρέλαια; 

Το βασικότερο πρόβλημα με τους πόρους είναι όμως το οικονομικό καθεστώς υπερχρέωσης και το νομικό καθεστώς των δανειακών/μνημονίων. Οσο η Ελλάδα προσπαθεί να πληρώσει ένα μη βιώσιμο χρέος καταστρέφεται η ίδια, μεταφέρονται στους Δανειστές οι πόροι της, λεηλατείται η χώρα και το χρέος αυξάνεται διαρκώς, όπως συμβαίνει συνεχώς μετά τον Μάιο 2010, όταν χρεωκοπήσαμε χωρίς να το πούμε. Υπό παρόμοιες συνθήκες, η εξόρυξη των ενεργειακών πόρων θα ωφελήσει τους Πιστωτές, διοχετεύοντάς τους πολύτιμο για τη σωτηρία μας εθνικό πλούτο. 

Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, λόγω της Δανειακής Σύμβασης που έχει δεσμεύσει, τονίζει ο πρύτανης των Ελλήνων συνταγματολόγων, πρώην νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου, Καθηγητής Κασιμάτης (αλλά και ο επίσης διαπρεπής Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Κωνσταντίνος Χρυσόγονος), με το άρθρο 4, όλη τη δημόσια περιουσία, ενώ με το άρθρο 15 έχει εισάγει το αγγλικό δίκαιο για τις διαφορές και έχει άρει όλες τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας. Επιπλέον έχει δημιουργηθεί Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων με νομοθετημένη, σε εφαρμογή της Σύμβασης, εντολή χρήσης όλων των πόρων αποκλειστικά για τις ανάγκες εξυπηρέτησης χρέους, που κατατίθενται μάλιστα σε ειδικό λογαριασμό επ’ ονόματι των πιστωτών στην Τ.τ.Ε. και στη συνέχεια θα μεταφέρονται σε τράπεζα του Λουξεμβούργου. 

Στην Ελλάδα εισάγεται τώρα, με διαδικασίες εξπρές, χωρίς κανείς να προλάβει καλά-καλά να διαβάσει και να μελετήσει τα κείμενα, ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο, αποτελούμενο από χιλιάδες σελίδες δυσνόητων νομικών κειμένων, της εγκαθιδρυόμενης σταδιακά αποικίας χρέους των Πιστωτών, του Χρήματος. Αν αυτή η διαδικασία δεν ανατραπεί, αν η Δανειακή δεν καταγγελθεί, υποστηρίζει ο κ. Κασιμάτης, τα υπόλοιπα δεν έχουν πολύ νόημα. 

Πράγματι. Αν όντως η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς έμμεσης, πλην πραγματικής κατοχής, μέσω όλων αυτών των νομικών δεσμεύσεων, τότε πρέπει μάλλον να προστατεύσει, παρά να εκμεταλλευθεί τους πόρους, όπως θα έπρατταν οι πατριώτες το 1943.

Αγιος Βασίλης

Χριστουγεννιάτικες μέρες που πλησιάζουν, πολύ θάθελα να υποσχεθώ στον εαυτό μου και σε σας έναν Αη-Βασίλη, να ξέρω ότι θα πεθάνω τουλάχιστον με σύνταξη και περίθαλψη, στη χώρα μου που αγαπάω. Αλλά δεν θα ήμουν πολύ χρήσιμος στους αναγνώστες αν τόκανα. Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζουμε ένα από τα τραγικότερα διλήμματα της ιστορίας μας. ‘Η θα εξακολουθήσουμε την παρούσα πορεία σταδιακής αυτοκαταστροφής, προσπαθώντας να αποδείξουμε στις αγορές ότι μπορούμε να πληρώσουμε ένα χρέος που δεν μπορούμε να πληρώσουμε, και ελπίζονtας ότι κάποια στιγμή θα μας λυπηθούν μόνοι τους οι Ευρωπαίοι, ή θα πάμε να πούμε στα ίσια ότι το πρόγραμμα είναι λάθος, δεν βγαίνει, χρειαζόμαστε έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη γιατί καταστρεφόμαστε κι ότι εμείς πάντως, αν δεν μας τα δώσουν, θα το διακόψουμε μονομερώς. Αφού προηγουμένως χαλάσουμε τον κόσμο στην Ευρώπη και διεθνώς και αφού αναζητήσουμε συμμάχους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και γνωρίζοντας ότι, κι αυτός ο δρόμος, θα είναι γεμάτος δυσκολίες και κινδύνους.

Πηγή: Το μεγαλύτερο τμήμα αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 15.12.2012

konstantakopoulos.blogspot.com, 20/12/2012

Γνωμοδότηση ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΠΟΙΝΙΚΩΝ ΑΔΙΚΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ :

Α. ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝOΤΑ.

1. Τα ποινικά αδικήματα κυβερνητικών οργάνων για τα οποία τίθεται το ζήτημα παραγραφής είναι εκείνα που τελέσθηκαν κατά τη διάρκεια της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου, δηλαδή από τις 4.10.2009 (ημερομηνία των γενικών εκλογών από τις οποίες προήλθε η εν λόγω Περίοδος) μέχρι και την μέχρι και την προηγούμενη ημέρα των επόμενων γενικών εκλογών, στις 5.5.2012 (άρθρο 53 § 1 Σ)

2.   Με  το  π.δ.  40/11.4.2012  (ΦΕΚ Α΄ 90/11.4.20120)  διαλύθηκε  η Βουλή της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου, προκηρύχθηκαν οι επόμενες γενικές εκλογές για τις 6.5.2012 και  ορίστηκε η σύγκληση της νέας Βουλής για τις 17.5.2012. Από τις γενικές εκλογές της 6.5.2012 προήλθε η ΙΔ΄ Βουλευτική Περίοδος. Με τις εν λόγω εκλογές δεν εξελέγη κόμμα που να διαθέτει στη Βουλή την πλειοψηφία των εδρών, ώστε να του ανατεθεί, σύμφωνα με το άρθρο 37 § 1 Σ,  ο σχηματισμός  κυβέρνησης, οπότε ακολουθήθηκε η διαδικασία του άρθρου 37 §§ 2 και 3 Σ των διερευνητικών εντολών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού ακολούθησε τη διαδικασία αυτή και μετά τη διαπίστωση ότι δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, προχώρησε στην ανάθεση της διενέργειας νέων εκλογών σε υπηρεσιακή κυβέρνηση, διαλύοντας τη Βουλή. Η διάλυση της Βουλής είναι, σ’ αυτή την περίπτωση, υποχρεωτική, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

3. Παράλληλα  με  τη  διερευνητική  διαδικασία,  η  νέα  Βουλή  που εκλέχθηκε στις 6.5.2012 συνήλθε σε πρώτη συνεδρίαση στις 17. 5. 2012, οπότε άρχισε και η Α΄ Σύνοδος, όπως είχε ορίσει το υπ’ αριθμ. 40/11.4.2012 διάταγμα διάλυσης της προηγούμενης Βουλής. Αφού ορκίστηκαν, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, οι εκλεγέντες Βουλευτές, η νέα Βουλή, αφού εξέλεξε κατά τη Β΄ Συνεδρίαση τον Πρόεδρο της Βουλής, κατά τη Συνεδρίαση Γ΄ στις 18.5.2012, εξέλεξε τα μέλη του Προεδρείου της Βουλής. (Βλ. Πρακτικά της Βουλής της 18.5.2012) . Η Βουλή της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου διαλύθηκε στις 19.5.2012, με το υπ’ αριθ. π.δ. 72\2012 (ΦΕΚ Α 125\19.5.2012), με το οποίο προκηρύχθηκαν γενικές εκλογές για τις 17.6.2012 και ορίσθηκε η σύγκληση της νέας Βουλής της ΙΕ΄ Βουλευτικής Περιόδου για τις 28.6.2012, η οποία βρίσκεται σήμερα στη Β΄ Τακτική Σύνοδο.

4. Από τα προαναφερόμενα γεγονότα προκύπτει ότι η ΙΔ΄ Βουλευτική Περίοδος διήρκεσε από τις 6.5.2012 μέχρι τις 18.5.2012, λειτούργησε δε, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, δύο ημέρες για την ορκωμοσία των Βουλευτών και την εκλογή Προέδρου και μελών του Προεδρείου, οι οποίες αποτέλεσαν και τη συνολική διάρκεια της Α΄ Συνόδου.

Β. ΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

1. 1.Η προθεσμία που ορίζει το Σύνταγμα στο άρθρο 86 § 3 εδ. ε, για την άσκηση δίωξης κατά μελών της κυβέρνησης και υφυπουργών είναι αποσβεστική προθεσμία. Η εν λόγω προθεσμία ορίζει το χρόνο άσκησης της αρμοδιότητας της Βουλής, την οποία καθορίζει το άρθρο 86 § 1 (άσκηση δίωξης κατά πρόσωπων που διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους).
2. 2.Η έννοια της αποσβεστικής προθεσμίας είναι ότι συνιστά το νομοθετικά (εδώ: συνταγματικά) καθορισμένο χρόνο πραγματικής δυνατότητας άσκησης δικαιώματος ή δημοσίου δικαίου αρμοδιότητας (όπως είναι στην προκείμενη περίπτωση).
3. 3.Από την εξέταση του θεσμού της αποσβεστικής προθεσμίας σε όλους τους κλάδους του δικαίου διαπιστώνει κάνεις δύο πράγματα, χρήσιμα για το ζήτημά μας: (α) Ότι οι αποσβεστικές προθεσμίες προϋποθέτουν πάντοτε πραγματικό χρόνο που παρέχει πραγματική δυνατότητα δράσης του υπόχρεου υποκειμένου (πρόσωπου ή οργάνου). (β) Ότι η ανωτέρα βία ή η αντικειμενική αδυναμία δράσης αποτελεί πάντοτε λόγο αναστολής της αποσβεστικής προθεσμίας –αρχή που ισχύει και στο θεσμό της παραγραφής. Ενδεικτικό και των δύο αυτών δεδομένων της πράξης είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις αναστέλλεται ακόμη και σε διακοπές και αργίες (που δημιουργούν νομική ή ηθική αδυναμία ενέργειας) η προθεσμία εντός της οποίας μπορούν να ενεργήσουν τα αρμόδια όργανα ή τα δικαιούμενα πρόσωπα.
4. 4.Με βάση την παραπάνω πάγια πρακτική, αποτελεί γενική αρχή του δικαίου (που ισχύει και για το δημόσιο δίκαιο) ότι η αποσβεστική προθεσμία συνιστά προθεσμία  πραγματικής δυνατότητας άσκησης δικαιώματος ή αρμοδιότητας και ότι αναστέλλεται λόγω ανωτέρας βίας ή αντικειμενικής αδυναμίας να ασκηθεί το σχετικό δικαίωμα ή η σχετική αρμοδιότητα.
5. 5.Με βάση αυτή την αρχή, η μη λήψη υπ’ όψιν γεγονότος ανωτέρας βίας ή αντικειμενικής αδυναμίας για αναστολή αποσβεστικής προθεσμίας έρχεται σε αντίθεση με το δίκαιο, γιατί, στην ουσία, το γεγονός αυτό αναιρεί εν όλω ή εν μέρει  τη δυνατότητα άσκησης δικαιωμάτων, λειτουργημάτων και αρμοδιοτήτων που θεσπίζει το δίκαιο, καθώς και την εφαρμογή των κανόνων του δικαίου.
6. 6.Στην υπό κρίσιν περίπτωση, ο προσδιορισμός του χρόνου δεν είναι ημερολογιακός, αλλά με βάση τις μονάδες λειτουργίας της Βουλής: περίοδος και σύνοδος. Συνεπώς, η αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 86 § 3 εδ. ε διατρέχει από την ημερομηνία τέλεσης του ποινικού αδικήματος μέχρι την ημερομηνία λήξης της Β΄ συνόδου της επόμενης βουλευτικής περιόδου.

Γ. ΕΡΜΗΝΕΊΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ

Με  βάση τα  παραπάνω  πραγματικά και νομικά  δεδομένα ερχόμαστε

στην ερμηνεία της εφαρμοστέας διάταξης του άρθρου 86 § 3 εδ. ε. Όπως κάθε ερμηνεία εφαρμογής, έτσι και η προκείμενη είναι προορισμένη από το ίδιο το δίκαιο και τη λογική του δικαίου να αναζητήσει το πραγματικό και ουσιαστικό νόημα των διατάξεων που πρόκειται να εφαρμοστούν στη συγκεκριμένη περίπτωση.  Με αυτή την αρχή ως αφετηρία, διατυπώνομε τις ακόλουθες σκέψεις:

1. 1.Η γενικώς κρατούσα στη σύγχρονη νομική επιστήμη άποψη ως προς την «ερμηνεία εφαρμογής» είναι ότι αφετηρία κάθε ερμηνείας  νομικής διάταξης είναι η γλωσσική της διατύπωση, για να προχωρήσει αμέσως μετά στην προσέγγιση του ουσιαστικού νοήματος της διάταξης.
2. 2.Η διατύπωση των εφαρμοστέων συνταγματικών διατάξεων έχει ως έξης:

α. Άρθρο 86 § 1 εδ. α: «Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει.»

β. Άρθρο 86 § 3 εδ. ε: «Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά την παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος.»

3.Από τη γραμματική διατύπωση των διατάξεων προκύπτει ότι η χρονική διάρκεια της αποσβεστικής προθεσμίας για την άσκηση δίωξης κατά μελών της Κυβέρνησης και Υφυπουργών της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου αρχίζει από το χρόνο τέλεσης του ποινικού αδικήματος κατά το χρόνο της ίδιας Περιόδου μέχρι το τέλος της Β΄ Συνόδου της επόμενης  ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου.

4.Στη γραμματική διατύπωση που προσδιορίζεται το καταληκτικό μέρος της αποσβεστικής προθεσμίας υπάρχουν δύο κρίσιμες φράσεις: «το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου» και «της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Το νόημα είναι σαφές: Η αποσβεστική προθεσμία λήγει με το πέρας της δεύτερης συνόδου της βουλευτικής περιόδου που ακολουθεί τη βουλευτική περίοδο κατά την οποία τελέστηκε το ποινικό αδίκημα και όχι το σε οποιοδήποτε χρόνο πέρας της βουλευτικής περιόδου. Είναι, επομένως, σαφές ότι ο συντακτικός νομοθέτης αντικειμενικά θέλησε ως πέρας της αποσβεστικής προθεσμίας το τέλος της Β΄ Συνόδου και όχι το οποτεδήποτε πέρας της βουλευτικής περιόδου. Αν ήθελε ή αν ήταν λογικό να εννοεί το δεύτερο, θα έθετε, όπως είθισται στη νομοτεχνική πρακτική, αντί της φράσης «μέχρι το πέρας της δεύτερης συνόδου», τη φράση: «μέχρι το κατά οποιοδήποτε χρόνο πέρας» ή κάποια άλλη ταυτόσημη φράση ή, έστω, μόνο «μέχρι το πέρας» (της βουλευτικής περιόδου κ.λπ.). Επομένως, σύμφωνα με το γράμμα, για τη λήξη της αποσβεστικής προθεσμίας, είναι απαραίτητες οι δύο πρώτες σύνοδοι της επόμενης από την τέλεση των αδικημάτων βουλής.

5.Στην προκείμενη περίπτωση: η βουλευτική περίοδος που ακολούθησε την περίοδο τέλεσης του αδικήματος είναι η ΙΔ΄ Περίοδος -δηλαδή εκείνη που προήλθε από τις εκλογές της 6.5.2012. Για να λήξει η αποσβεστική προθεσμία της υπό κρίσιν περίπτωσης έπρεπε, όπως υπογραμμίσαμε, να ολοκληρωθεί η Α΄ και η Β΄ Σύνοδος της Περιόδου. Η διάρκεια του χρόνου της προθεσμίας αυτής δεν μπορούσε, συνεπώς,  να είναι μικρότερη από δέκα μήνες, αφού η ελάχιστη επιτρεπτή διάρκεια κάθε συνόδου είναι, σύμφωνα με το άρθρο 64 § 2, πέντε μηνών.

6.Σύμφωνα με τα παραπάνω αναφερόμενα δεδομένα, η μεν διάρκεια της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου ήταν από τις 6.5.2012 (γενικές εκλογές ανάδειξής της) μέχρι τις 17.6.2012 (γενικές εκλογές ανάδειξης της επόμενης Βουλής), η δε διάρκεια της κατά το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής λειτουργίας της και της Α΄ Σύνοδου άρχισαν με την ημερομηνία σύγκλησης της Βουλής στις 17.5.2012 και διακόπηκε με το π.δ. διάλυσης της Βουλής της 19.5.2012.

7.Με αυτά τα δεδομένα, η Βουλή κατέστη δυνατό να λειτουργήσει δύο ημέρες σε τρεις Συνεδριάσεις, κατά τις οποίες ανακοινώθηκαν τα ονόματα των εκλεγέντων Βουλευτών, έγινε η ορκωμοσία τους  και εξελέγησαν ο Πρόεδρος και τα μέλη του Προεδρείου της νέας Βουλής. Σύμφωνα μεν με το Σύνταγμα η διάλυση της Βουλής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ήταν υποχρεωτική, χωρίς καμία δυνατότητα παράτασης της λειτουργίας της, σύμφωνα δε με τον Κανονισμό της Βουλής (άρθρα 1, 3, 7 και 8), το Αντιπροσωπευτικό Σώμα δεν είχε δυνατότητα, κατά τη διάρκεια των δύο ημερών λειτουργίας του να ασχοληθεί με άλλα έργα. Συνεπώς, από τις δύο πρώτες Συνόδους της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου, που απαιτεί το Σύνταγμα για την άσκηση ποινικής δίωξης   κατά κυβερνητικών οργάνων της προηγούμενης Περιόδου, η μεν Α΄ Σύνοδος αντικειμενικά δεν μπορούσε να λειτουργήσει παρά μόνο  δύο ημέρες, κατά τις οποίες ήταν αδύνατη η άσκηση της αρμοδιότητας του άρθρου 86 §§ 1 επ.,  η δε Β΄ Σύνοδος ούτε ορίστηκε, ούτε υπήρξε, ούτε μπορούσε να υπάρξει.

8.Εδώ ακριβώς τίθεται το ζήτημα, αν με τη λήξη της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου επήλθε και λήξη της αποσβεστικής προθεσμίας για την άσκηση της ποινικής δίωξης του άρθρου 86 § 1 Σ.  Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έχω να διατυπώσω τις έξης σκέψεις:

α. Με βάση τη γραμματική ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 86 § 3 εδ. ε, την οποία αναπτύξαμε πιο πάνω, η βουλευτική περίοδος που άρχισε «μετά την τέλεση του αδικήματος» έληξε, χωρίς όμως να λειτουργήσουν οι δύο πρώτες Σύνοδοι που ήταν προορισμένες για την εκτέλεση των αρμοδιοτήτων της Βουλής και, μεταξύ αυτών, και της αρμοδιότητας για την άσκηση της ποινικής δίωξης. Επομένως, η αποσβεστική προθεσμία ούτε κατά το γράμμα της σχετικής διάταξης δεν καλύφθηκε, Η αδυναμία δε να λειτουργήσουν οι δυο Σύνοδοι ήταν αντικειμενική, αφού, όπως αναφέραμε, την προκάλεσε η υποχρεωτική διάλυση της Βουλής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Έτσι, άποψη σύμφωνα με την οποία έληξε η αποσβεστική προθεσμία με τη λήξη της Βουλευτικής Περιόδου χωρίς τη δυνατότητα  λειτουργίας τακτικών συνόδων «για τα ετήσια έργα της Βουλής»  με ελάχιστο χρόνο πέντε μηνών η κάθε μια (άρθρο 64 Σ) δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε σε γραμματική ερμηνεία της σχετικής διάταξης.

β. Κατόπιν αυτού, η γραμματική αυτή ερμηνεία της παραπάνω διάταξης του άρθρου 86 § 3 εδ. ε πρέπει να επιβεβαιωθεί και με ερμηνεία με βάση το σκοπό της σε συνδυασμό με το ουσιαστικό της περιεχόμενο (τελολογική ερμηνεία). Με βάση την τελολογική ερμηνεία,  η οποία, σύμφωνα με τη γενικώς κρατούσα θέση στη νομική επιστήμη,  αποτελεί και την πιο αξιόπιστη ερμηνεία, παρατηρούμε τα εξής:

(α) Η διάταξη καθορίζει, όπως αναφέραμε, αποσβεστική προθεσμία με σκοπό να δώσει στη Βουλή  χρόνο πραγματικής δυνατότητας για την άσκηση της ποινικής δίωξης.

(β) Ο χρόνος αυτός δεν περιορίζεται στη Βουλευτική Περίοδο τέλεσης των αδικημάτων: πρώτον, γιατί είναι υπερβολικά βραχύς (τα αδικήματα μπορεί να τελεσθούν και τις τελευταίες μέρες της Περιόδου, οπότε θα υπάρχει και πλήρης αδυναμία εγέρσεως κατηγορίας) και δεύτερον, η αντικειμενικότητα κρίσης αυτής της Βουλής είναι μειωμένη, λόγω του ότι οι ύποπτοι Υπουργοί ή Υφυπουργοί είναι κομματικά είτε συμπολιτευόμενοι είτε αντιπολιτευόμενοι προς τα μέλη της Βουλής που θα αποφασίσουν την έγερση της κατηγορίας, με κίνδυνο αντίστοιχης ευνοϊκής ή δυσμενούς μεροληψίας. Συνεπώς, για τους δύο αυτούς λόγους επιβαλλόταν αντικειμενικά στο συντακτικό νομοθέτη  να παράσχει στην επόμενη Βουλή πραγματική δυνατότητα ωφέλιμου χρόνου, για να μπορεί να  ασκήσει ποινική δίωξη.

(γ) Για την πραγματική δυνατότητα εκπλήρωσης αυτού του σκοπού, απαιτείται ή είναι ευλόγως επαρκής, κατά την κοινή πείρα και βάσει της αρχής της χρονικής αναγκαιότητας (ειδική αρχή της αρχής της αναλογικότητας), χρόνος δυο βουλευτικών συνόδων. Επομένως, οι δύο πρώτες βουλευτικές σύνοδοι της επόμενης βουλής ικανοποιούν για την εκπλήρωση του βασικού σκοπού της αρμοδιότητάς της: και τη λειτουργική και ουσιαστική καταλληλότητά της και την αναγκαιότητα ως προς τη χρονική της διάρκεια, που απαιτεί η γενική αρχή της αναλογικότητας.

(δ) Σύμφωνα με τα παραπάνω, κατά την κοινή λογική και τη λογική του δικαίου -που απαιτεί η τελο-λογική ερμηνεία-  προκύπτει ότι κρίσιμος για την εκπλήρωση του σκοπού της διάταξης είναι ο χρόνος πραγματικής λειτουργίας των δύο πρώτων Συνόδων της επόμενης της τέλεσης των αδικημάτων Βουλής και όχι η τυπική Βουλευτική Περίοδος χωρίς βουλευτικές συνόδους: Από τη στιγμή που, λόγω της υποχρεωτικής κατά το Σύνταγμα διάλυσης της Βουλής από το αρμόδιο συνταγματικό όργανο, κατέστη αδύνατη η λειτουργία τους, κατέστη αδύνατη και η λειτουργία της Βουλευτικής Περιόδου για την άσκηση της υπό κρίσιν αρμοδιότητας.

9.Η παραπάνω τελολογική ερμηνεία ενισχύεται και από τη συστηματική ερμηνεία, δεδομένου ότι η διάταξη του άρθρου 86 § 3 εδ. ε ανήκει στο σύστημα των διατάξεων περί ευθύνης υπουργών του Συντάγματος, και ως εκ τούτου είναι επιτρεπτή η ερμηνεία που διευκολύνει την άσκηση της αρμοδιότητας της Βουλής να ασκεί την ποινική δίωξη κατά κυβερνητικών οργάνων και όχι να την δυσχεραίνει, όπως θα ήταν η ερμηνεία που θα αποδεχόταν την έννοια της βουλευτικής περιόδου χωρίς λειτουργία συνόδων.

10.Η τελολογική ερμηνεία ενισχύεται, τέλος, και από την ερμηνεία λογικής του δικαίου, η οποία δεν μπορεί να οδηγήσει ad absurdum (εις άτοπον). Εάν γίνει δεκτό ότι η αποσβεστική προθεσμία έληξε με τη λήξη της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου, τα ποινικά αδικήματα που θα τελούνταν λίγες μέρες πριν από την ημερομηνία διάλυσης της προηγούμενης Βουλής, της Βουλής της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου, καθώς και εκείνα που θα τελούνταν μετά τη διάλυση της εν λόγω Βουλής και πριν από τη λήξη της Βουλευτικής Περιόδου, θα έμεναν, από τη στιγμή της τέλεσής τους, ακαταδίωκτα και, σύμφωνα με το νόμο περί Ευθύνης Υπουργών, μη αξιόποινα, τα μεν πρώτα λόγω πρακτικής, τα δε δεύτερα λόγω απόλυτης αδυναμίας δίωξης τους. Ένας τέτοιος παραλογισμός θα ήταν απολύτως ασυμβίβαστος προς τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου, με την οποία δεν μπορεί να συμβιβαστεί αυθαίρετη ερμηνεία και μάλιστα τέτοια που να καταλύει την εφαρμογή του εφαρμοστέου δικαίου. 

11.Σύμφωνα με όσα αναπτύχθηκαν, η άποψη που θα δεχόταν ότι η αποσβεστική προθεσμία έληξε με την πάροδο της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου είναι, κατά τη γνώμη μου, συνταγματικά αβάσιμη για του έξης λόγους:

α. Θα ερχόταν σε αντίθεση με τη διάταξη του άρθρου 86 § 3 εδ. ε η οποία  ορίζει τις δύο Συνόδους της Βουλευτικής Περιόδου που ακολουθεί εκείνη της τέλεσης των αδικημάτων ως χρόνο πραγματικής δυνατότητας άσκησης της αρμοδιότητας της Βουλής να ασκήσει δίωξη κατά των κυβερνητικών οργάνων της προηγούμενης Περιόδου, γιατί θα καταργούσε τον κρίσιμο χρόνο των δύο Βουλευτικών Περιόδων, που είναι, βάσει του σκοπού της διάταξης, αναγκαίος για την άσκηση της εν λόγω αρμοδιότητας.

β. Θα οδηγούσε στο άτοπο (absurdum) που αναφέραμε πιο πάνω: να μείνουν ποινικά αδικήματα  από την τέλεσή τους χωρίς δυνατότητα δίωξης και μη αξιόποινα!

12.Καταλήγοντας, επισημαίνω ότι η άποψη που, ενδεχομένως,  θα διατυπωνόταν, σύμφωνα με την οποία τα ποινικά αδικήματα της ΙΓ΄ Βουλευτικής Περιόδου παρεγράφησαν με τη λήξη της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου δεν είναι απλώς συνταγματικώς αβάσιμη αλλά, κατά τη γνώμη μου, και αντίθετη στο δίκαιο. Και τούτο, γιατί, με βάση πολλά από τα παραπάνω επιχειρήματα θεμελιώνουν αυτή την αντίθεση στο δίκαιο (αντίθεση: στο γράμμα, στην αρχή του κράτους, στην αρχή της αναλογικότητας). Δεν πρόκειται, με άλλες λέξεις, για μια εναλλακτική ερμηνευτική εκδοχή, που δεν αντίκειται σε θεμελιώδεις κανόνες δικαίου. Αυτό έχει πρακτική σημασία, γιατί η αντίθετη προς το δίκαιο ερμηνευτική εκδοχή δεν μπορεί να εφαρμοστεί  υπέρ του κατηγορούμενου ως η ευνοϊκότερη ερμηνεία. Η αρχή αυτή προϋποθέτει, η ευνοϊκότερη ερμηνευτική εκδοχή να είναι σύμφωνη με το δίκαιο. Διαφορετικά θα μπορούσε κάνεις να κατασκευάζει αβάσιμες κατά το δίκαιο  εκδοχές εις όφελος των κατηγορούμενων με παράκαμψη του δικαίου.

Μα βάση τις παραπάνω σκέψεις, η αποσβεστική προθεσμία του άρθρου 86 § 3 εδ. ε ανεστάλη με τη διάλυση της Βουλής της ΙΔ΄ Βουλευτικής Περιόδου, επανενεργοποιήθηκε με την έναρξη της Α΄ Τακτικής Συνόδου της ΙΕ΄ Βουλευτικής Περιόδου και θα λήξει με το πέρας της τρέχουσας Β Τακτικής Συνόδου.

Κύθηρα, 7 Ιανουαρίου 2013

_______________________________________________________________________________________________________________________________

   ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ Ομ. Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

ΑΠΟ ΤΙΣ 01.06.2013  ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ  ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ  ΔΟΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ  

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη: "Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ …. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι   γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και   θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.
 

Βάσει του νόμου αυτού,  από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα   μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών   για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών. Γιατί;

Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :  - λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση. - Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς. Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία. Βάσει του καινούργιου νόμου: α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης»,   που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη   κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική   άδεια. Παραχωρείται   έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε  τρίτους,  οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες. 
ΠΡΟΣΟΧΗ !!!  ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΑΡΘΡΟ …. β. Η   αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο   πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του. Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το   ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε   πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’   αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του   θανόντος  (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και   επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς   κανόνες ποιότητας και ασφάλειας. γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από 01.06.2013  και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν   δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων,   εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό   φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων. Σχόλιο   : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός   νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ)   και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο   άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα   χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν   επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο. Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων,   με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια   διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική   διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο,   τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο  ότι  θα   υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για  λόγους  άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον  ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα … Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα: - η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς: -  καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο  και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί   κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και   ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό. - η   ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των   προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία,   επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί   τον βιολογικό θάνατό του.
Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η   σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία   προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους; Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει,   για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει   χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά   όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα,   τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό. Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth? - ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση   της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών   ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες)   δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων  και  άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά  Σύνοδος), οι  οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως  τους  κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα. Οι   διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια   φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω   για το   Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα   καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου   στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ημέρα της ψηφοφορίας. Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία,   από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που   διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το   Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με   τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι   παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του   ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου   ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες   και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση   υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ. Στις   17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την   ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης   συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά,   επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν   πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν   τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα   προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των   κομματικών φίλων τους. Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα : Yπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50; Ενδεικτικά,   αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη  του  νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε  και  τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν  και εγώ  πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας  τον  Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;

Ψάχνοντας   αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις   προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο   νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν   κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη   σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη   από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η   οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με  τη  δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.  Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα   εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους   ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν   εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες   πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;  Εάν   λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ.   Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο   παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και   παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Όλα   αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου,  όπως  και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά,  ήξεραν  πολύ καλά τι έκαναν….

Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε,  ο   νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω   μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας,   περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία   και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα   γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για   την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας,   αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η   χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει   με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους  μας,  με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με  αυτά,  άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν. 

Χριστίνα Σαλεμή

ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com 

Το 2009, η κυβέρνηση, αφού φούσκωσε το έλλειμμα και επέτρεψε την κερδοσκοπία επί του ελληνικού χρέους, πήγε στις Βρυξέλλες κατηγορώντας με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα της (στο αυτό «σπορ» είχε προηγηθεί ο κ. Αλογοσκούφης, καθιστώντας ακόμα σοβαρότερες τις αυτοκατηγορίες Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου).
Ως αποτέλεσμα, η Αθήνα υπέγραψε δανειακή σύμβαση, πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας (Κασιμάτης), εκχωρώντας ουσιαστικά όλο τον πλούτο της στους Πιστωτές και θέτοντας την Ελλάδα στη σημερινή «δίνη θανάτου», προκαλώντας τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του δυτικού κόσμου, σε ειρηνική περίοδο.
Τρία χρόνια μετά, από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου πηγαίνουμε στο «πετρέλαια υπάρχουν και ΑΟΖ χρειάζεται». Ξεσηκώνουμε έναν – ήδη διεθνή – τεράστιο θόρυβο περί υποτιθέμενα, κολοσσιαία αποθέματα υδρογονανθράκων, που δήθεν διαθέτουμε, το αποτέλεσμα του οποίου είναι να δυσκολέψουμε το τελείως απαραίτητο κούρεμα του χρέους. Μειώνουμε τις πιθανότητες να πετύχουμε την όπτιμουμ στις σημερινές συνθήκες λύση, που είναι ένας συμβιβασμός με την Ευρωγερμανία, (τύπου έστω «Μπρεστ-Λιτόβσκ», όχι «Βάρκιζας»), ενώ αυξάνουμε τις πιθανότητες σοβαρής έντασης με την Τουρκία, που είναι ένας από τους μηχανισμούς που η παρούσα οικονομική, μπορεί να γίνει και γεωπολιτική κρίση. Ο ελληνικός λαός περισπάται από την ανάγκη ορθολογικής, συγκροτημένης αντιμετώπισης της τραγικής του κατάστασης.
Αν η καινούρια απάτη ολοκληρωθεί με όλα τα πιθανά αποτελέσματα, θα αποδειχθεί χειρότερη αυτής του Γιώργου Παπανδρέου, ολοκληρώνοντάς την.
Δεν μας φτάνει η εθνική απελπισία, η κατάρρευση των νοσοκομείων, των σχολείων, των ασφαλιστικών ταμείων, του κράτους και της οικονομίας, έχουμε και τους Αι Βασίληδες, που μας υπόσχονται να γίνουμε Κουβέιτ. Ξεχνάμε ότι, για το 90% των χωρών όπου ανακαλύφθηκαν υδρογονάνθρακες, απεδείχθησαν, από πάσης πλευράς, κατάρα και καθόλου ευλογία.
Από διετίας γίνεται συστηματική προσπάθεια μαζικής παραπλάνησης, στηριζόμενη σε βουνό από ψέμματα και ανακρίβειες, σε ότι αφορά τα κοιτάσματα, αλλά και την  ΑΟΖ. Δυστυχώς παρέσυρε και σοβαρούς, καλόπιστους ανθρώπους, που δεν είναι όμως ούτε μηχανικοί πετρελαίων, ούτε ειδικοί στο δίκαιο της θάλασσας και των οποίων ο ενθουσιασμός ή απελπισία οδηγούν συχνά να υποστηρίζουν, και αυτοί, απίθανες ανοησίες. Η καμπάνια στηρίζεται και εκμεταλλεύεται την απελπισία, καχυποψία και τον «οπορτουνισμό» των πολιτών, που αναζητούν εύκολες, ανώδυνες λύσεις. Μπορεί όμως να έχει τεράστιες συνέπειες για τη χώρα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή.

Ο δρόμος της σωτηρίας και οι παράδρομοι της καταστροφής 

Ποιος δεν θα ήθελε να γίνει ξαφνικά η Ελλάδα Κουβέιτ ή Σαουδαραβία, να βρεθεί από μηχανής Θεός να διακόψει τον εθνικό εφιάλτη; Και μάλιστα άκοπα και ανώδυνα, αποφεύγοντας τους κινδύνους και τις δυσκολίες του κανονικού δρόμου, που για την Ελλάδα είναι η διεκδίκηση διακοπής του μνημονίου, μερικής διαγραφής του χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο και έκτακτης ανθρωπιστικής βοήθειας, με την παράλληλη προειδοποίηση ότι, χωρίς αυτά, θα πάει σε στάση πληρωμών.
Δεν είναι εύκολος δρόμος. Το πολιτικό υποκείμενο που θα τον αναλάβει πρέπει νάχει κότσια, να πει στον ελληνικό λαό ότι θα ζήσει, αν χρειαστεί, «με ψωμί κι αλάτι», ότι «θα μοιραστούμε εν ανάγκη το φαί, τα φάρμακα και τα καύσιμα», για να επιζήσει η χώρα και να ξανασταθεί στα πόδια της. Μόνο τέτοιο πολιτικό υποκείμενο μπορεί να ηγηθεί προσπάθειας σωτηρίας. Δεν κάνεις έξοδο του Μεσολλογίου, σα νάτανε πικνίκ.
Ούτε μπορεί η χώρα να μπει σε τέτοιο δρόμο διατηρώντας τις νοοτροπίες του κλεπτοκρατικού καπιταλισμού και τον απίθανο εγωκεντρισμό και αναισθησία, που αυξήθηκε αντί να μειωθεί στην κρίση. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να τα βάλει με τον γιατρό, τον εφοριακό, τον δικαστή, τον δικηγόρο που λαδώνεται, που δεν προσφέρει τίποτα, αλλά απαιτεί τα πάντα από το κράτος, βουτηγμένη στη σαπίλα, δεν θα τα βάλει στα σοβαρά με τις υπερτράπεζες, την Ευρώπη και την Αμερική, το ΔΝΤ. Κι επειδή το ξέρουμε, γι’ αυτό είναι δημοφιλείς οι ιδέες να φέρουμε κάποιον «νταβατζή» να τα βάλει με τη Μέρκελ (Αμερική, ΔΝΤ), να βρούμε μαγική λύση (πετρέλαια), να ξεσπάσουμε στους  φουκαράδες, τους μετανάστες (χωρίς να σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα).
Γι’ αυτό επίσης και ορισμένοι προτιμούν την φυγή από την πραγματικότητα προκρίνοντας, ως plan A, αν και το λένε Β, την έξοδο από το ευρώ, που ασφαλώς θα είναι μια τεράστια εθνική περιπέτεια υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Και στην οποία μπορεί μεν να αναγκαστεί η χώρα να πάει εκεί, στο χειρότερο, υπό τις παρούσες συνθήκες, σενάριο, δεν έχει όμως κανένα λόγο να το επιλέξει μόνη της. Πλήρωσε, κακώς, τεράστιο τίμημα για να μπει στη λέσχη, δεν έχει λόγο να φύγει απεκδυόμενη των θεσμικών, οικονομικών και πολιτικών χαρτιών που της παρέχει η συμμετοχή και υπό συνθήκες εθνικής τραγωδίας και με ένα κράτος που δεν μπορεί να προγραμματίσει το σκάψιμο μιας λακούβας, όχι την εισαγωγή νέου νομίσματος. Πρέπει να μείνει και να τους κάνει μπάχαλο, όχι στρεφόμενη κατά, αλλά επικαλούμενη την ευρωπαϊκή ιδέα.

Απίθανα ψέμματα

Προτού ανιχνεύσουμε τις προθέσεις του ετερόκλιτου λόμπυ «της ΑΟΖ και των πετρελαίων», ας αναφερθούμε στους βασικούς μύθους του:
Α. Η Ελλάδα έχει αμύθητο ενεργειακό πλούτο. Μπορεί και νάχει, μπορεί και όχι, εμείς προτιμάμε να κρατάμε «μικρό καλάθι», αλλά χωρίς εκτεταμένες, συστηματικές σεισμικές έρευνες δεν έχουμε σοβαρές ενδείξεις και χωρίς γεωτρήσεις δεν έχουμε βεβαιότητες. Ακόμα κι αν τον έχουμε, θα χρειαστούμε πολλά χρόνια για να τον βγάλουμε από κει που είναι. Στο μεταξύ τι θα γίνει; Θα μείνουμε χωρίς νοσοκομεία, θα στείλουμε όλους τους νέους στο εξωτερικό και θα πηδάμε απελπισμένοι από τις ταράτσες;
Το «λόμπυ» ισχυρίζεται ότι έχει στοιχεία από νορβηγικές, αμερικανικές, γαλλικές και δεν ξέρω ποιες άλλες πηγές, που καθιστούν βέβαιη την ύπαρξη τεραστίων κοιτασμάτων. Το μόνο που δεν μας λένε είναι για ποιο λόγο τους δίνουν τέτοια στοιχεία. Κρίση φιλελληνισμού έπαθαν; Προφανώς, στοιχεία για τα ενεργειακά αποθέματα οποιασδήποτε περιοχής του πλανήτη δεν είναι ακριβώς κάτι που βρίσκει κανείς εύκολα στο μπακάλικο της γειτονιάς.
Β. Ο πλούτος μας ανήκει. Αυτός είναι ο πυρήνας της απάτης, γιατί κάνει αφαίρεση των δανειακών συμβάσεων που υπέγραψε η χώρα και όλου του νομοθετικού πλαισίου  «αποικίας χρέους» που εισάγεται τώρα με κατεπείγουσες διαδικασίες. Δεν είμαστε πια κανονικό κράτος, που ότι παράγει και εξάγει γίνεται σε ώφελός του. Ο εξωτερικός οικονομικός καταναγκασμός (προσπάθεια εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους) σε συνδυασμό με τις πρωτοφανείς νομικές δεσμεύσεις, έχουν το ίδιο οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η κατοχή της χώρας από ξένη δύναμη. Αν είμαστε όμως υπό το ισοδύναμο κατοχής, και είμαστε, είναι έγκλημα η εξαγωγή-εκποίηση των πόρων, που φυσικά θα διατεθούν στις «κατοχικές δυνάμεις», εν προκειμένω τους πιστωτές και όχι για τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Αν ζούσαμε στα 1943, θα ανατινάζαμε τις πλατφόρμες πετρελαίου, δεν θα φωνάζαμε τους Γερμανούς να αρχίσουν την άντληση!
Γ. Υποστηρίζεται, τελείως ανακριβώς, ότι απαιτείται για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων η ανακήρυξη ΑΟΖ. Στην πραγματικότητα την κυριότητα επί των υδρογονανθράκων εξασφαλίζει πλήρως η ισχυρότερη της ΑΟΖ έννοια της υφαλοκρηπίδας, που μπορεί να εκτείνεται μάλιστα και πέραν των 200 ν.μ. της ΑΟΖ. Αυτό που απαιτείται είναι η οριοθέτηση, που ακλουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες με αυτούς της ΑΟΖ. (*)
Δ. Λέγεται ότι οι «διεθνείς νταβατζήδες» εμπόδισαν την Ελλάδα να προχωρήσει στην αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου. Αν δεχθούμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τι κάνει αυτές τις δυνάμεις να διευκολύνουν τώρα μια τέτοια «αξιοποίηση» και να διοχετεύουν πραγματικά ή ψεύτικα στοιχεία στους εγχώριους «σωματοφύλακες» της ΑΟΖ και των πετρελαίων, τους οποίους μάλιστα η κυβέρνηση έχρισε αρμόδιους για την ενεργειακή πολιτική της χώρας; Γιατί αυτή η κυβέρνηση, που κόπτεται τόσο πολύ για τους υδρογονάνθρακες, δεν στελεχώνει την εθνική αρχή διαχείρισης υδρογονανθράκων, που νομοθετήθηκε πέρυσι, αλλά έμεινε στα χαρτιά; Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου γίνεται εθνική ενεργειακή πολιτική από διάφορους τυχοδιώκτες που το παίζουν «ειδικοί» και «σωτήρες»; Τι είναι όλο αυτό το απίθανο θέαμα και ποιος τόστησε;
Θα μας πείτε ίσως. «Εντάξει. Και τι σε πειράζει εσένα αν εγώ θέλω να πιστεύω στον Αη Βασίλη; Κάνω κακό σε κανένα;» Δυστυχώς δεν είναι έτσι για τους εξής λόγους:
1.   ‘Ηδη, ο διεθνής θόρυβος περί τα αμύθητα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας, που διακινεί η Ντώυτσε Μπανκ, στηριζόμενη αποκλειστικά σε εκθέσεις Ελλήνων επιστημόνων ή «επιστημόνων», δημιουργεί ένα σοβαρό επιχείρημα. που θα χρειαστούν αύριο οι Πιστωτές, αν αίφνης θελήσουν να αντικρούσουν μια ελληνική κυβέρνηση, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, πάει στην Ευρώπη και ζητήσει μερική διαγραφή χρέους και διακοπή Μνημονίου. Θα πούνε τότε: «μα εσείς πλέετε στο αέριο και το πετρέλαιο, γιατί να σας κουρέψουμε το χρέος;»
2.   Παρεκτρέπεται ο ελληνικός λαός από τον αγώνα που οφείλει να δώσει μέσα στην ευρωζώνη και την ΕΕ όπου βρέθηκε, καλώς ή κακώς, σε διάφορες δήθεν «μαγικές λύσεις», προκειμένου να δημιουργήσει η κυβέρνηση μια ευφορία γύρω από την πραγματική, τραγική κατάσταση της χώρας και να διασκεδάσει την ανάγκη άμεσης αντιμετώπισής της
3.   Αν πάμε υπό τις παρούσες συνθήκες σε εκμετάλλευση τυχόν υδρογονανθράκων, αυτό δεν θα μας απαλλάξει από τον βραχνά του χρέους, θα επιτρέψει όμως τη λεηλασία των φυσικών μας πόρων
4.   Η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν θα προσφέρει τίποτα ως προς την διεκδίκηση της κυριότητας των υδρογονανθράκων (άλλωστε γίνονται ήδη έρευνες στο Λιβυκό και το Ιόνιο χωρίς καμιά ΑΟΖ, ενώ ο νόμος για τους υδρογονάνθρακες, που ψηφίστηκε πέρυσι σχετικά αθόρυβα, προβλέπει τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης όλων των θαλασσίων ζωνών, αν δεν προβλέπεται διαφορετικά από άλλη συμφωνία οριοθέτησης). Αν η ανακήρυξη ΑΟΖ γίνει μόνο μακράν των θαλασσών που ευλόγως ενδιαφέρουν την Τουρκία (Αιγαίο, περιοχή Καστελόριζου), συνιστά έμμεση αναγνώριση από την Ελλάδα τυχόν τουρκικών αμφισβητήσεων για το Αιγαίο και το Καστελόριζο. Αν γίνει για όλες τις θάλασσες που αφορά, τότε εμπεριέχει τον κίνδυνο έντασης με την Τουρκία, στις δυσμενέστερες δυνατές συνθήκες για την Ελλάδα.
Ο γράφων υποστήριξε επί πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής έναντι της ‘Αγκυρας. Αλλά βέβαια, κανένας λογικός και πατριώτης άνθρωπος δεν θα επέλεγε αυτή τη στιγμή, ιστορικά πρωτοφανούς διεθνούς απομόνωσης, βαθιού κλονισμού των σχέσεών μας με την ΕΕ, εξασθένισης που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στις κινήσεις του Στόλου και της Αεροπορίας, για να ανοίξει τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Η χώρα πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα κατά προτεραιότητα, με τον τρόπο που περιγράψαμε ανωτέρω, την κύρια απειλή, που είναι οικονομική, για την επιβίωση του ελληνικού λαού και του κράτους του. Πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει εντάσεις με την Τουρκία και εμπλοκές με τα εκρηκτικά πολεμικά σχέδια του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Προς την ‘Αγκυρα το μήνυμα πρέπει να είναι «σεβόμαστε το modus vivendi, περιμένουμε να το κάνετε κι εσείς, θα σας είμαστε ευγνώμονες αν το κάνετε. Φυσικά, αν επιδιώξετε να εκμεταλλευθείτε την παρούσα κρίση, η απάντησή μας, μην έχετε αμφιβολία, θα είναι συντριπτική, ανεξαρτήτως κόστους για σας και για μας».

(*) Πριν από έξη μήνες, ανασκευάσαμε σε ένα άρθρο μας όλα, ένα προς ένα, τα επιχειρήματα των «ΑΟΖολογούντων» («Η Ελλάδα αύριο», 13.6.2012). ‘Εκτοτε, όλοι σχεδόν οι ασχολούμενοι διαπρεπείς νομικοί της χώρας, όπως οι  Τσάλτας, Συρίγος, Ροζάκης, Περάκης, έχουν υποστηρίξει δημοσίως ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν προσθέτει τίποτα στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (ανάλογο είναι και το συμπέρασμα αφιερώματος του περιοδικού «Αμυνα και Διπλωματία»).

Πηγή: Περιοδικό Nexus, Ιανουάριος 2013

konstantakopoulos.blogspot.com

Ἀπὸ πολὺ παλιὰ ἔχει καθοριστεῖ νὰ ἑορτάζουμε κατὰ τὴν ἑπομένη ἡμέρα τῶν Ἁγίων Θεοφανείων, τὴ Σύναξη τοῦ Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἀξιώθηκε νὰ βαπτίσει τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Τίμιος Πρόδρομος ὑπῆρξε ὁ Ὄρθρος ποὺ ἀνήγγειλε τὸν ἐρχομὸ τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Ὁ Ὄρθρος ποὺ προηγήθηκε τῆς ἀνατολῆς τοῦ Ἡλίου τῆς δικαιοσύνης. Ἔτσι τὸν ὀνομάζει ἕνας ὕμνος τῶν Θεοφανείων. «Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου». Ὁμιλεῖ τὸ στόμα τοῦ Ἀσκητοῦ. Ὁ χαρισματικὸς ἄνθρωπος ποὺ ἀναδείχθηκε «μείζων ἐν γεννητοὶς γυναικών». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κηρύσσει προδρομικὰ μέσα στὴν ἔρημο τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ξαναθυμίζει τὰ προφητικὰ λόγια τοῦ Ἠσαΐου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Μάρκος, ποὺ βεβαίως ἀναφέρονται στὸ μεγάλο ἐρημίτη τοῦ Ἰορδάνη. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κηρύσσει, μὲ πέντε βαρυσήμαντες λέξεις, ὅτι θὰ διδάξει ἀργότερα ὁ Ἰησοῦς: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Λίγες σὲ ἀριθμὸ οἱ λέξεις του, ἀλλὰ βαριὲς σὲ δύναμη μαρτυρίας. Ὁ ἄγγελος τῆς ἐρήμου προετοιμάζει τὸν ἐρχομὸ τοῦ Κυρίου καὶ κηρύσσει συνοπτικὰ τὶς διαστάσεις τοῦ λυτρωτικοῦ Του ἔργου. Τὸ προδρομικὸ αὐτὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη καθαγιάζεται καὶ ἐπικυρώνεται ἀπὸ τὸν ἓν Τριάδι Θεὸ στὸ γεγονὸς τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου. Ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστὴς ἦταν ἀναμφίβολα μία ἀσκητικὴ φυσιογνωμία, «εἶχε τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ ἀπὸ τριχῶν καμήλου καὶ ζώνην δερμάτινην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ, ἡ δὲ τροφὴ αὐτοῦ ἣν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριον». Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὁ Ἰωάννης ἦταν συγχρόνως καὶ πρόδρομος, ἀλλὰ καὶ ὑπόσχεση ὅλων τῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς χριστιανικῆς ἐρήμου. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ βασικὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννη ἦταν νὰ ἀφυπνήσει τὶς συνειδήσεις τῶν ἀκουόντων τὸ κήρυγμά του καὶ ὄχι νὰ θωπεύσει τὰ αὐτιά τους. Τὸ κήρυγμά του, κήρυγμα μετανοίας, σκόπευε στὴν συνειδητοποίηση καὶ ἐξαγόρευση τῆς ἐνοχῆς τους, τῶν ἁμαρτιῶν τους. «Καὶ ἐξεπορεύετο πρὸς αὐτὸν πάσα ἡ Ἰουδαία χώρα καὶ οἱ Ἱεροσολυμίται, καὶ ἐβαπτίζοντο πάντες ἐν τῷ Ἰορδάνῃ ποταμῶ ὑπ’ αὐτοῦ ἐξομολογούμενοι τᾶς ἁμαρτίας αὐτῶν». Ἡ ἁμαρτία, ἡ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου τῆς ἐρήμου, εἶναι ἡ ἴδια ἡ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ βοηθάει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀναγνωρίσει στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν Μεσσία μέσα στὴν ξερὴ καὶ ἄνυδρη ἔρημο τοῦ παρόντος κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ στὴν σημερινὴ ἑορτὴ νὰ ἀκούσουμε τὴν «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ…» καὶ νὰ προετοιμάσουμε ὅλοι μας «τὴν ὁδὸν Κυρίου», γιὰ νὰ ἐξανθήσει ἡ ἔρημος ποὺ ζοῦμε καὶ λέγεται σύγχρονη κοινωνία καὶ ὁ καθένας μας νὰ βιώσει τὸ βαθύτερο καὶ πολυδύναμο νόημά της μὲ τὸ «ἀπελθείν» ὄχι σὲ τόπο ἔρημο, ἔξω τοῦ κόσμου, ἀλλὰ «ἀπελθεὶν εἰς ἐρημίαν τῶν παθῶν του». Ὅμως, τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἑορτάζουμε καὶ τὸ γεγονὸς τῆς μεταφορᾶς στὴν Κωνσταντινούπολη τῆς τιμίας Χειρὸς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ποὺ ἔγινε κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: Ὅταν ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μετέβη στὴν πόλη Σεβαστή, στὴν ὁποία εἶχε ἐνταφιαστεῖ τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Προδρόμου, παρέλαβε ἀπὸ τὸν τάφο τὴν δεξιὰ Χείρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου καὶ τὴν μετέφερε στὴν Ἀντιόχεια. Δία τῆς δεξιᾶς Χειρὸς τοῦ Προδρόμου γίνονταν στὴν Ἀντιόχεια πολλὰ θαύματα. Λέγεται μάλιστα ὅτι κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ὁ Ἐπίσκοπος ἀνύψωνε καὶ τὴν τίμια Χείρα. Τὴν ὥρα τῆς ἀνυψώσεως ἄλλοτε ἐκτεινόταν καὶ ἄλλοτε συστελλόταν. Μὲ τὴν ἔκτασή της δήλωνε εὐφορία καρπῶν, ἐνῶ μὲ τὴν συστολὴ τῆς δήλωνε ἀνέχεια καὶ φτώχεια. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ πολλοὶ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὴν πάρουν καί, κυρίως, οἱ Κωνσταντῖνος καὶ Ρωμανὸς οἱ Πορφυρογέννητοι. Ἔτσι λοιπόν, κατὰ τὴν περίοδο ποὺ διετέλεσαν αὐτοκράτορες αὐτοὶ οἱ δυό, κάποιος Διάκονος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀντιοχέων, Ἰὼβ ὀνομαζόμενος, ἕνα βράδυ, ποὺ κατὰ τὴν παράδοση οἱ χριστιανοὶ ἐτελοῦσαν τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ, ἅρπαξε τὴν Ἁγία Χείρα τοῦ Προδρόμου καὶ τὴν μετέφερε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ὁ φιλόχριστος αὐτοκράτορας, ἀφοῦ τὴν ἀσπάστηκε μὲ πολὺ σεβασμό, τὴν τοποθέτησε στὰ βασιλικὰ ἀνάκτορα. Ἡ σύναξη τῶν πιστῶν, σὲ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος τῆς μετακομιδῆς τῆς τιμίας Χείρας τοῦ Προδρόμου στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐτελεῖτο στὴν περιοχὴ τοῦ Φορακίου (ἢ Σφωρακίου).
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.
Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι, κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον. Ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω, καὶ τοὶς ἐν ᾍδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος πλάγιος β’.
Τὴν σωματικήν σου παρουσίαν δεδοικώς, ὁ Ἰορδάνης φόβῳ ὑπεστρέφετο· τὴν προφητικὴν δὲ λειτουργίαν ἐκπληρῶν, ὁ Ἰωάννης τρόμῳ ὑπεστέλλετο· τῶν Ἀγγέλων αἱ τάξεις ἐξεπλήττοντο, ὁρῶσαί σε ἐν ῥείθροις σαρκὶ βαπτιζόμενον· καὶ πάντες οἱ ἐν τῷ σκότει κατηυγάζοντο, ἀνυμνοῦντές σε τὸν φανέντα, καὶ φωτίσαντα τὰ πάντα.
Μεγαλυνάριον
Χειρί σου βαπτίσας, ὦ Βαπτιστά, τὸν διὰ θαλάσσης, ἀγαγόντα τὸν Ἰσραήλ, Προφητῶν ἁπάντων, ὑπέρτερος ἐδείχθης· διὸ ἀνευφημοῦμεν τὴν θείαν χάριν σου.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/01/7_7.html

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και υδρογονάνθρακες

Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

Ανακήρυξη ή οριοθέτηση;

Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

Εύρος θαλασσίων ζωνών

Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.
Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

ΑΟΖ, Καστελλόριζο και μέση γραμμή

Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

Το λάθος παράδειγμα της Κύπρου

Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

Τα κοιτάσματα του Καστελόριζου και η Τουρκία

Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

ΑΟΖολογία και ελληνοτουρκικές σχέσεις

Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη ΑΟΖ. 

Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 

Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.
Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου.

Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή
πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

Πηγή: konstantakopoulos.blogspot.com  

Σάββατο, 23/6/2012

Πρὸς τοὺς ἀπολιμπανομένους τῶν θείων συνάξεων, καὶ εἰς τὸ ἅγιον καὶ σωτήριον βάπτισμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ περὶ τῶν ἀναξίως κοινωνούντων, καὶ ὅτι οἱ ἀτέλεστον καταλιμπάνοντες τὴν θείαν λειτουργίαν, καὶ πρὸ τῆς τελευταίας εὐχῆς ἐξερχόμενοι, τὸν Ἰούδαν μιμοῦνται, λόγος.

α. Πάντες ὑμεῖς ἐν εὐθυμίᾳ τήμερον, ἐγὼ δὲ ἐν ὀδύνῃ μόνος. Ὅταν γὰρ εἰς τὸ πέλαγος ἀπίδω τοῦτο τὸ πνευματικὸν, καὶ τὸν ἄπειρον τῆς Ἐκκλησίας θεάσωμαι πλοῦτον, εἶτα λογίσωμαι ὅτι τῆς ἑορτῆς παρελθούσης, καὶ τὸ πλῆθος ἡμῖν τοῦτο πάλιν ἀποπηδῆσαν οἰχήσεται, δάκνομαι καὶ ὀδυνῶμαι τὴν ψυχὴν, ὅτι τοσαῦτα τεκοῦσα τέκνα ἡ Ἐκκλησία, οὐ καθ' ἑκάστην σύναξιν ἀπολαύειν αὐτῶν δύναται, ἀλλ' ἐν ἑορτῇ μόνον.
Πόσον ἦν ἀγαλλίαμα πνευματικὸν, πόση χαρὰ, πόση δόξα Θεοῦ, πόση ψυχῶν ὠφέλεια, εἰ καθ' ἑκάστην σύναξιν οὕτω πεπληρωμένους ἑωρῶμεν τοὺς περιβόλους τῆς ἐκκλησίας; Νῦν δὲ ναῦται μὲν καὶ κυβερνῆται πάντα ποιοῦσιν, ὅπως τὸ πέλαγος διαδράμοιεν, καὶ πρὸς τὸν λιμένα καταντήσωσιν· ἡμεῖς δὲ διὰ παντὸς πελάγους σαλεύειν φιλονεικοῦμεν, ἐν ταῖς τῶν βιωτικῶν πραγμάτων τρικυμίαις συνεχῶς ποντούμενοι, καὶ ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις στρεφόμενοι, ἐνταῦθα δὲ ἅπαξ ἢ δεύτερον μόλις τοῦ παντὸς ἀπαντῶντες ἐνιαυτοῦ.

Ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι καθάπερ λιμένας ἐν πελάγει, οὕτω τὰς ἐκκλησίας ἐν ταῖς πόλεσιν ἔπηξεν ὁ Θεὸς, ἵνα ἀπὸ τῆς ζάλης τῶν βιωτικῶν θορύβων ἐνταῦθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης ἀπολαύωμεν; Οὐδὲ γὰρ κυμάτων ἔστιν ἐνταῦθα δεῖσαι τρικυμίαν, οὐ λῃστῶν ἐπιδρομὰς, οὐ κακούργων ἔφοδον, οὐ πνευμάτων βίας, οὐ θηρίων ἐπιβουλάς· λιμὴν γάρ ἐστιν ἁπάντων τούτων ἀπηλλαγμένος, λιμήν ἐστι ψυχῶν πνευματικός.
Καὶ τῶν λεγομένων μάρτυρες ὑμεῖς. Εἰ γάρ τις ὑμῶν τὸ συνειδὸς ἀναπτύξειε νῦν, πολλὴν ἔνδον εὑρήσει τὴν ἡσυχίαν· οὐ θυμὸς γὰρ ἐνοχλεῖ, οὐκ ἐπιθυμία φλέγει, οὐ βασκανία τήκει, οὐκ ἀπόνοια φυσᾷ, οὐ κενοδοξίας ἔρως διαφθείρει, ἀλλὰ πάντα ταῦτα κατέσταλται τὰ θηρία, καθάπερ θείας τινὸς ἐπῳδῆς, τῆς τῶν θείων Γραφῶν ἀκροάσεως, διὰ τῆς ἑκάστου ἀκοῆς πρὸς τὴν ψυχὴν εἰσιούσης, καὶ κοιμιζούσης τὰ ἄλογα ταῦτα πάθη.
Πόσης οὖν ἀθλιότητος οὐκ ἂν εἴη, τοσαύτης μέλλοντας ἀπολαύειν φιλοσοφίας μὴ συνεχῶς ἐπιχωριάζειν καὶ φοιτᾷν πρὸς τὴν κοινὴν ἁπάντων μητέρα, τὴν Ἐκκλησίαν λέγω; Ποίαν γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν μοι ταύτης ἀναγκαιοτέραν διατριβήν; τίνα δὲ χρηστοτέραν συνουσίαν; τί δὲ τὸ ἐμπόδιον τῆς ἐνταῦθα διατριβῆς;
Πάντως μοι τὴν πενίαν ἐρεῖς κώλυμά σοι γίνεσθαι τοῦ καλοῦ τοῦδε συλλόγου· ἀλλ' οὐκ εὔλογος ἡ πρόφασις. Ἑπτὰ ἡμέρας ἡ ἑβδομὰς ἔχει· τὰς ἑπτὰ ταύτας ἐμερίσατο πρὸς ἡμᾶς ὁ Θεός· καὶ οὐχ ἑαυτῷ μὲν τὸ πλέον, ἡμῖν δὲ τὸ ἔλαττον ἔδωκε, μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἐξ ἡμισείας αὐτὰς διενείματο, οὐκ ἔλαβε τρεῖς καὶ ἔδωκε τρεῖς, ἀλλὰ σοὶ μὲν ἀπένειμεν ἓξ, ἑαυτῷ δὲ κατέλιπε μίαν.
Καὶ οὐδὲ ἐν ταύτῃ τῇ ὅλῃ ἀνέχῃ τῶν βιωτικῶν ἀπηλλάχθαι πραγμάτων, ἀλλ' ὅπερ οἱ τὰ ἱερὰ συλῶντες χρήματα ποιοῦσι, τοῦτο καὶ σὺ ἐπὶ τῆς ἡμέρας ταύτης τολμᾷς, αὐτὴν οὖσαν ἱερὰν καὶ ἀνακειμένην τῇ τῶν πνευματικῶν ἀκροάσει λογίων ἁρπάζων καὶ καταχρώμενος εἰς βιωτικὰς φροντίδας.
Τί δὲ λέγω περὶ ἡμέρας ὁλοκλήρου; ὅπερ ἐπὶ τῆς ἐλεημοσύνης ἐποίησεν ἡ χήρα, τοῦτο ποίησον ἐπὶ τοῦ καιροῦ καὶ σὺ τῆς ἡμέρας· καθάπερ ἐκείνη δύο κατέβαλεν ὀβολοὺς, καὶ πολλὴν παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐπεσπάσατο τὴν εὔνοιαν· οὕτω καὶ σὺ δύο δάνεισον ὥρας τῷ Θεῷ, καὶ μυρίων ἡμερῶν κέρδος εἰς τὴν οἰκίαν εἰσάξεις τὴν σήν.
Εἰ δὲ οὐκ ἀνέχῃ, σκόπει μή ποτε, μικρὸν ἡμέρας μέρος οὐ βουλόμενος ἑαυτὸν ἀποστῆσαι τῶν γηΐνων κερδῶν, ὁλοκλήρων ἐνιαυτῶν ἀπολέσῃς πόνους. Οἶδε γὰρ ὁ Θεὸς καταφρονούμενος καὶ τὰ συλλεγέντα κενοῦν χρήματα· ὥσπερ οὖν καὶ Ἰουδαίοις ἀπειλῶν ἔλεγεν, ἐπειδὴ τῆς περὶ τὸν ναὸν κατεφρόνουν ἐπιμελείας· Εἰσηνέγκατε αὐτὰ εἰς τοὺς οἴκους ὑμῶν, καὶ ἐξεφύσησα αὐτὰ, λέγει Κύριος.
Τί γὰρ, εἰπέ μοι, διδάξαι σε τῶν ἀναγκαίων δυνησόμεθα, ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ δεύτερον παρ' ἡμῖν φοιτῶντα, περὶ ψυχῆς, περὶ σώματος, περὶ ἀθανασίας, περὶ βασιλείας τῶν οὐρανῶν, περὶ κολάσεως, περὶ γεέννης, περὶ μακροθυμίας Θεοῦ, περὶ συγγνώμης, περὶ μετανοίας, περὶ βαπτίσματος, περὶ ἁμαρτημάτων ἀφέσεως, περὶ τῆς κτίσεως ταύτης τῆς ἄνω, καὶ τῆς κάτω, περὶ ἀνθρώπων φύσεως, περὶ ἀγγέλων, περὶ τῆς τῶν δαιμόνων κακουργίας, περὶ τῶν μεθοδειῶν τοῦ διαβόλου, περὶ πολιτείας, περὶ δογμάτων, περὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως, περὶ τῶν διεφθαρμένων αἱρέσεων;
Ταῦτα γὰρ καὶ πολλῷ πλείονα τούτων τὸν Χριστιανὸν εἰδέναι χρὴ, καὶ τούτων πάντων ἀποδιδόναι λόγον τοῖς ἐρωτῶσιν ὑμᾶς.
Ὑμεῖς δὲ οὐδὲ τὸ πολλοστὸν τούτων εἰδέναι δυνήσεσθε μέρος, ἅπαξ ἐνταῦθα καὶ τοῦτο παρέργως συναγόμενοι, καὶ διὰ συνήθειαν ἑορτῆς, οὐ δι' εὐλάβειαν ψυχῆς.
Ἀγαπητὸν γὰρ εἰ καθ' ἑκάστην σύναξιν ἐνταῦθά τις ἀπαντῶν δυνηθείη μετ' ἀκριβείας ἅπαντα ταῦτα κατασχεῖν. Οἰκέτας ἔχετε πολλοὶ τῶν ἐνταῦθα παρόντων καὶ υἱοὺς, καὶ μέλλοντες αὐτοὺς παραδιδόναι τοῖς τῶν τεχνῶν ἐπιστάταις, ὧν ἂν ἕλοισθε, καὶ τὴν οἰκίαν αὐτοῖς τὴν ὑμετέραν ἄβατον ποιεῖτε καθάπαξ, καὶ στρώματα καὶ τροφὰς καὶ τὴν ἄλλην ἅπασαν αὐτοῖς παρασκευάσαντες διακονίαν, τῷ διδασκάλῳ συγκατοικίζετε ἀπείργοντες αὐτοὺς τῆς οἰκίας ἐπιβαίνειν τῆς ὑμετέρας, ἵνα ἡ συνεχὴς ἐκεῖ διατριβὴ τὴν διδασκαλίαν ἀκριβεστέραν ἐργάσηται, μηδεμιᾶς φροντίδος τὴν σχολὴν διακοπτούσης.
Νυνὶ δὲ οὐ τέχνην τὴν τυχοῦσαν, ἀλλὰ τὴν πασῶν μείζονα μανθάνειν μέλλοντες, πῶς ἀρέσαι τῷ Θεῷ δεῖ, καὶ τῶν οὐρανίων ἐπιτυχεῖν, παρέργως ἡγεῖσθε δύνασθαι τοῦτο κατορθοῦν. Καὶ πόσης τοῦτο ἀνοίας;
Ὅτι γὰρ μάθησις τὸ πρᾶγμά ἐστι πολλῆς δεόμενον τῆς προσοχῆς, ἄκουσον τί φησι· Μάθετε ἀπ' ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι, καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ· καὶ πάλιν ὁ προφήτης· Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου· φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς· καὶ πάλιν· Σχολάσατε καὶ γνῶτε, ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός. Ὥστε πολλῆς σχολῆς χρεία τῷ μέλλοντι ταύτης ἀπολαύσεσθαι τῆς φιλοσοφίας.

β. Ἀλλὰ γὰρ, ἵνα μὴ τὸν χρόνον ἅπαντα εἰς ἔγκλημα τῶν ἀπολιμπανομένων ἀναλώσωμεν, ἀρκεσθέντες τοῖς εἰρημένοις εἰς τὴν τῆς [αὐτῶν] ἐκείνων ῥᾳθυμίας διόρθωσιν, φέρε τι περὶ τῆς παρούσης ἑορτῆς φιλοσοφήσωμεν. Πολλοὶ γὰρ τὰς μὲν ἑορτὰς ἄγουσι, καὶ τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἴσασι, τὰς δὲ ὑποθέσεις, ὅθεν ἐτέχθησαν, ἀγνοοῦσιν.
Ὅτι μὲν οὖν Ἐπιφάνεια ἡ παροῦσα λέγεται ἑορτὴ, δῆλόν ἐστι πᾶσι· τίς δέ ἐστιν ἡ ἐπιφάνεια αὕτη, καὶ πότερον μία τίς ἐστιν ἢ δύο, τοῦτο οὐκ ἔτι ἴσασιν· ὅπερ ἐσχάτης αἰσχύνης ἂν εἴη καὶ πολλοῦ τοῦ καταγέλωτος, καθ' ἕκαστον ἐνιαυτὸν τὴν ἑορτὴν ταύτην ἄγοντας, τὴν ὑπόθεσιν αὐτῆς ἀγνοεῖν. Πρῶτον μὲν οὖν ἀναγκαῖον εἰπεῖν πρὸς τὴν ὑμετέραν ἀγάπην, ὅτι οὐ μία τίς ἐστιν ἐπιφάνεια, ἀλλὰ δύο· μία μὲν ἡ παροῦσα αὕτη καὶ γενομένη, δευτέρα δὲ ἡ μέλλουσα καὶ κατὰ τὴν συντέλειαν ἐνδόξως γενησομένη.
Καὶ περὶ ἑκατέρας αὐτῶν ἠκούσατε σήμερον Παύλου Τίτῳ διαλεγομένου καὶ λέγοντος οὕτω· περὶ μὲν τῆς παρούσης· Ἐπεφάνη ἡ τοῦ Θεοῦ χάρις ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς, ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας, σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι· περὶ δὲ τῆς μελλούσης· Προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καὶ ὁ προφήτης δὲ περὶ αὐτῆς ἐκείνης ἔλεγεν οὕτως· Ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος, καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα, πρὶν ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ. Ἀλλὰ τίνος ἕνεκεν οὐχὶ ἡ ἡμέρα καθ' ἣν ἐτέχθη, ἀλλ' ἡ ἡμέρα καθ' ἣν ἐβαπτίσθη, ἐπιφάνεια λέγεται;
Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἡμέρα καθ' ἣν ἐβαπτίσατο, καὶ τὴν τῶν ὑδάτων ἡγίασε φύσιν. Διά τοι τοῦτο καὶ ἐν μεσονυκτίῳ κατὰ τὴν ἑορτὴν ταύτην ἅπαντες ὑδρευσάμενοι οἴκαδε τὰ νάματα ἀποτίθενται, καὶ εἰς ἐνιαυτὸν ὁλόκληρον φυλάττουσιν, ἅτε δὴ σήμερον ἁγιασθέντων τῶν ὑδάτων· καὶ τὸ σημεῖον γίνεται ἐναργὲς οὐ διαφθειρομένης τῆς τῶν ὑδάτων ἐκείνων φύσεως τῷ μήκει τοῦ χρόνου, ἀλλ' εἰς ἐνιαυτὸν ὁλόκληρον καὶ δύο καὶ τρία πολλάκις ἔτη τοῦ σήμερον ἀντληθέντος ὕδατος ἀκεραίου καὶ νεαροῦ μένοντος, καὶ μετὰ τοσοῦτον χρόνον τοῖς ἄρτι τῶν πηγῶν ἐξαρπασθεῖσιν ὕδασιν ἁμιλλωμένου. Τίνος οὖν ἕνεκεν αὕτη ἐπιφάνεια λέγεται;
Ἐπειδὴ οὐχ ὅτε ἐτέχθη, τότε πᾶσιν ἐγένετο κατάδηλος, ἀλλ' ὅτε ἐβαπτίσατο· μέχρι γὰρ ταύτης ἠγνοεῖτο τῆς ἡμέρας τοῖς πολλοῖς. Καὶ ὅτι ἠγνόουν αὐτὸν οἱ πολλοὶ, καὶ οὐκ ᾔδεισαν ὅστις ποτὲ ἦν, ἄκουσον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου λέγοντος· Μέσος ὑμῶν ἕστηκεν, ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε.
Καὶ τί θαυμαστὸν εἰ ἄλλοι ἠγνόουν, ὅπου γε καὶ αὐτὸς ὁ Βαπτιστὴς αὐτὸν ἠγνόει ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης;
Καὶ γὰρ ἐγὼ, φησὶν, οὐκ ᾔδειν αὐτὸν, ἀλλ' ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· Ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον, καὶ μένον ἐπ' αὐτὸν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ἁγίῳ.
Ὅτι μὲν οὖν ἐπιφάνειαι δύο, δῆλον ἐκ τούτων· τίνος δὲ ἕνεκεν ἐπὶ τὸ βάπτισμα ἔρχεται ὁ Χριστὸς, ἀναγκαῖον εἰπεῖν, καὶ ἐπὶ ποῖον ἔρχεται βάπτισμα· καὶ γὰρ καὶ τοῦτο ἀναγκαῖον εἰδέναι, ὥσπερ οὖν κἀκεῖνο. Καὶ τοῦτο πρότερον διδάξαι χρὴ τὴν ὑμετέραν ἀγάπην· ἀπὸ γὰρ τούτου κἀκεῖνο εἰσόμεθα. Βάπτισμα ἦν τὸ Ἰουδαϊκὸν, τὸ ῥύπων σωματικῶν ἀπαλλάττον, οὐ τῶν κατὰ τὸ συνειδὸς ἁμαρτημάτων.
Οὐ γὰρ εἴ τις μοιχείαν εἰργάσατο, οὐδὲ εἴ τις κλοπὴν ἐτόλμησεν, οὐδὲ εἴ τις ἄλλο τι τοιοῦτον παρηνόμησεν, ἀπήλλαττεν αὐτὸν τῶν ἐγκλημάτων· ἀλλ' εἴ τις ὀστῶν ἥψατο νεκρῶν, εἴ τις μὴ νενομισμένης ἐγεύσατο τροφῆς, εἴ τις ἐκ φθορᾶς παρεγένετο, εἴ τις λεπροῖς συνεγίνετο, ἐλούετο, καὶ μέχρι τῆς ἑσπέρας ἀκάθαρτος ἦν, εἶτα ἐκαθαίρετο.
Λούσεται γὰρ τὸ σῶμα αὐτοῦ ὕδατι καθαρῷ, φησὶν, καὶ ἀκάθαρτος ἔσται ἕως ἑσπέρας, καὶ καθαρισθήσεται. Οὐ γὰρ ἀληθῶς ἁμαρτία ταῦτα ἦν οὐδὲ ἀκαθαρσία, ἀλλὰ ἀτελεστέρους ὄντας διὰ τῶν τοιούτων ποιῶν εὐλαβεστέρους ὁ Θεὸς, πρὸς τὴν τῶν μειζόνων παρατήρησιν ἀκριβεστέρους ἄνωθεν παρεσκεύασε.

γ. Τὸ μὲν οὖν Ἰουδαϊκὸν καθάρσιον ἁμαρτημάτων μὲν οὐκ ἀπήλλαττε, ῥύπων δὲ σωματικῶν μόνον, τὸ δὲ ἡμέτερον οὐ τοιοῦτον, ἀλλὰ πολλῷ μεῖζον καὶ πολλῆς γέμον χάριτος· καὶ γὰρ ἁμαρτημάτων ἀπαλλάττει, καὶ ψυχὴν ἀποσμήχει, καὶ Πνεύματος δίδωσι χορηγίαν.
Τὸ δὲ τοῦ Ἰωάννου τοῦ μὲν Ἰουδαϊκοῦ σφόδρα ὑψηλότερον ἦν, τοῦ δὲ ἡμετέρου ταπεινότερον, καθάπερ γέφυρά τις ὂν ἑκατέρων τούτων τῶν βαπτισμάτων, ἀπ' ἐκείνου πρὸς τοῦτο δι' ἑαυτοῦ χειραγωγοῦν· οὐ γὰρ δὴ εἰς παρατήρησιν καθαρμῶν σωματικῶν αὐτοὺς ἐνῆγεν, ἀλλ' ἀποστῆσαν ἐκείνων παρῄνει καὶ συνεβούλευε μεταβαλεῖν ἀπὸ κακίας εἰς ἀρετὴν, καὶ ἐν τοῖς τῶν ἔργων κατορθώμασι τὰς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας ἔχειν, οὐκ ἐν βαπτισμοῖς διαφόροις καὶ καθαρμοῖς ὑδάτων. Οὐ γὰρ ἔλεγε· Πλῦνον τὰ ἱμάτιά σου, καὶ λοῦσον τὸ σῶμά σου, καὶ ἔσῃ καθαρός· ἀλλὰ τί;
Ποιήσατε καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας.
Καὶ κατὰ τοῦτο ὑψηλότερον ἦν τοῦ Ἰουδαϊκοῦ, τοῦ δὲ ἡμετέρου ταπεινότερον· ἐπειδὴ μήτε Πνεῦμα ἅγιον ἐδίδου τὸ βάπτισμα Ἰωάννου, μήτε τὴν διὰ τῆς χάριτος παρεῖχε συγχώρησιν· μετανοεῖν γὰρ ἐκέλευεν, οὐκ ἀφιέναι κύριος ἦν. Διόπερ καὶ ἔλεγεν·
Ἐγὼ μὲν ὑμᾶς βαπτίζω ἐν ὕδατι, ἐκεῖνος δὲ ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί. Δηλονότι αὐτὸς οὐκ ἐβάπτιζε Πνεύματι. Τί δέ ἐστιν, Ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί; Ἀναμνήσθητί μοι τῆς ἡμέρας ἐκείνης, καθ' ἣν ὤφθησαν τοῖς ἀποστόλοις διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρὸς, καὶ ἐκάθισεν ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν.
Καὶ ὅτι τὸ βάπτισμα Ἰωάννου ἀτελὲς ἦν, οὔτε Πνεύματος χορηγίαν ἔχον, οὔτε ἁμαρτημάτων ἄφεσιν, δῆλον ἐκεῖθεν· Εὑρὼν γάρ τινας μαθητὰς ὁ Παῦλός φησι πρὸς αὐτοὺς, Εἰ Πνεῦμα ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; Οἱ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν· Ἀλλ' οὐδὲ εἰ Πνεῦμα ἅγιόν ἐστιν ἠκούσαμεν. Εἶπέ τε πρὸς αὐτούς· Εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε; Οἱ δὲ εἶπον· Εἰς τὸ Ἰωάννου βάπτισμα. Εἶπε δὲ Παῦλος· Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας· μετανοίας, οὐκ ἀφέσεως.
Καὶ τίνος ἕνεκεν ἐβάπτισεν; Τῷ λαῷ λέγων· Εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ' αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσι, τοῦτ' ἔστιν, εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν. Καὶ ἀκούσαντες ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Καὶ ἐπιθέντος αὐτοῖς τοῦ Παύλου τὰς χεῖρας, ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπ' αὐτούς.
Εἶδες πῶς ἀτελὲς ἦν τὸ Ἰωάννου βάπτισμα; Εἰ γὰρ μὴ ἦν ἀτελὲς, οὐκ ἂν αὐτοὺς πάλιν ἐβάπτισεν ὁ Παῦλος, οὐκ ἂν αὐτοῖς τὰς χεῖρας ἐπέθηκε· νυνὶ δὲ ἀμφότερα ταῦτα ποιήσας, ἐδήλωσε τὴν ὑπεροχὴν τοῦ βαπτίσματος τοῦ ἀποστολικοῦ, καὶ ὅτι ἐκεῖνο τούτου πολὺ κατώτερον ἦν.
Ἀλλὰ τὴν μὲν τῶν βαπτισμάτων διαφορὰν ἐκ τούτων ἐμάθομεν· τίνος δὲ ἕνεκεν ὁ Χριστὸς βαπτίζεται, καὶ ποῖον βάπτισμα, λοιπὸν ἀναγκαῖον εἰπεῖν. Οὔτε τὸ Ἰουδαϊκὸν τὸ πρότερον, οὔτε τὸ ἡμέτερον τὸ μετὰ ταῦτα· οὔτε γὰρ ἁμαρτημάτων συγχωρήσεως ἐδεῖτο· πῶς γὰρ ὁ μηδεμίαν ἁμαρτίαν ἔχων;
Ἁμαρτίαν γὰρ, φησὶν, οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ· καὶ πάλιν, Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας; Οὔτε Πνεύματος ἄμοιρος ἦν ἐκείνη ἡ σάρξ· πῶς γὰρ ἂν ἡ ἐκ Πνεύματος ἁγίου κατασκευασθεῖσα τὴν ἀρχήν;
Εἰ τοίνυν μήτε Πνεύματος ἁγίου ἄμοιρος ἦν ἡ σὰρξ ἐκείνη, μήτε ἁμαρτήμασιν ὑπεύθυνος, τίνος ἕνεκεν ἐβαπτίζετο; Ἀλλὰ πρότερον ἀναγκαῖον μαθεῖν ποῖον ἐβαπτίσατο βάπτισμα, καὶ τότε καὶ τοῦτο σαφέστερον ἡμῖν γενήσεται. Ποῖον οὖν ἐβαπτίσατο;
Οὔτε τὸ Ἰουδαϊκὸν, οὔτε τὸ ἡμέτερον, ἀλλὰ τὸ Ἰωάννου. Διὰ τί; Ἵνα καὶ δι' αὐτῆς τῆς τοῦ βαπτίσματος φύσεως μάθῃς, ὅτι οὐ δι' ἁμαρτίας ἐβαπτίσατο, οὐδὲ ὡς τῆς τοῦ Πνεύματος δεόμενος χορηγίας· ἑκατέρων γὰρ τούτων ἔρημον ἐκεῖνο τὸ βάπτισμα, καθάπερ οὖν καὶ ἀπεδείξαμεν.
Καὶ ὅτι μὲν οὔτε δι' ἄφεσιν ἁμαρτημάτων, οὔτε διὰ Πνεύματος χορηγίαν ἦλθεν ἐπὶ τὸν Ἰορδάνην, δῆλον ἐκ τούτων· ἵνα δὲ μὴ νομίσῃ τις τῶν τότε παρόντων, ὅτι ἐπὶ μετανοίᾳ, καθάπερ οἱ λοιποὶ, παραγίνεται, ἄκουσον καὶ τοῦτο πῶς ὁ Ἰωάννης προδιωρθώσατο.
Ὁ γὰρ τοῖς ἄλλοις λέγων, Ποιήσατε καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, ἄκουσον τί τούτῳ φησίν· Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι· καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; Τοῦτο δὲ ἔλεγε δηλῶν ὅτι οὐ διὰ τὴν αὐτὴν τοῖς πολλοῖς χρείαν παρεγένετο πρὸς αὐτόν· καὶ ὅτι τοσοῦτον ἀπέχει διὰ τοῦτο βαπτίζεσθαι, ὅτι καὶ αὐτοῦ τοῦ Βαπτιστοῦ πολλῷ μείζων ἦν, καὶ ἀσυγκρίτως καθαρώτερος.
Τίνος οὖν ἕνεκεν ἐβαπτίζετο, εἰ μήτε ἐπὶ μετανοίᾳ, μήτε ἐπὶ ἁμαρτημάτων ἀφέσει, μήτε ἐπὶ Πνεύματος χορηγίᾳ τοῦτο ἐποίει; Ἑτέρων δυοῖν ἕνεκεν αἰτιῶν, μιᾶς μὲν ἧς φησιν ὁ μαθητὴς, ἑτέρας δὲ ἧς αὐτὸς πρὸς τὸν Ἰωάννην εἶπε.
Τίνα οὖν φησιν ὁ Ἰωάννης αἰτίαν τοῦ βαπτίσματος εἶναι τούτου; Ἵνα γνωρισθῇ τοῖς πολλοῖς, καθὼς καὶ ὁ Παῦλος ἔλεγεν, ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισε βάπτισμα μετανοίας, εἰς τὸν ἐρχόμενον μετ' αὐτὸν ἵνα πιστεύσωσιν· τοῦτο ἦν τὸ κατόρθωμα τοῦ βαπτίσματος.
Τὸ μὲν γὰρ εἰς τὴν ἑκάστου περιιέναι οἰκίαν, καὶ ταῖς θύραις προσιόντα καλεῖν ἔξω καὶ λέγειν κατέχοντα τὸν Χριστὸν, ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὕποπτον ἐποίει τὴν μαρτυρίαν καὶ σφόδρα ἐργῶδες ἦν· τὸ δὲ λαβόντα πάλιν εἰς τὴν συναγωγὴν εἰσελθεῖν καὶ δεικνύειν, καὶ τοῦτο αὐτὸ ὁμοίως ὕποπτον ἐποίει τὴν μαρτυρίαν πάλιν· τὸ δὲ τῶν δήμων ἁπάντων ἐξ ἑκάστης πόλεως ἐκχυθέντων ἐπὶ τὸν Ἰορδάνην, καὶ περὶ τὰς ὄχθας διατριβόντων τοῦ ποταμοῦ, ἐλθόντα καὶ αὐτὸν ἐπὶ τὸ βαπτισθῆναι, δέξασθαι τὴν ἄνωθεν σύστασιν τὴν διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Πατρὸς, τὴν διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Πνεύματος τῆς ἐν εἴδει περιστερᾶς, ἀνύποπτον ἐποίει γενέσθαι τὴν Ἰωάννου τὴν ἐπ' αὐτῷ μαρτυρίαν.
Διὰ τοῦτο, Κἀγὼ, φησὶν, οὐκ ᾔδειν αὐτὸν, ἀξιόπιστον τὴν ἑαυτοῦ καθιστῶν μαρτυρίαν.
Ἐπειδὴ γὰρ συγγενεῖς ἦσαν ἀλλήλων κατὰ σάρκα Ἰδοὺ γὰρ, φησὶν, Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου, καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν, τῇ Μαριάμ φησιν ὁ ἄγγελος περὶ τῆς μητρὸς Ἰωάννου· εἰ δὲ αἱ μητέρες συγγενεῖς ἦσαν, εὔδηλον ὅτι καὶ τὰ παιδία· ἐπεὶ οὖν συγγενεῖς ἦσαν, ἵνα μὴ διὰ τὴν συγγένειαν δόξῃ μαρτυρεῖν τῷ Χριστῷ, ᾠκονόμησεν ἡ τοῦ Πνεύματος χάρις πᾶσαν τὴν πρώτην ἡλικίαν ἐν ἐρήμῳ τὸν Ἰωάννην διάγειν, ἵνα μὴ διὰ φιλίαν ἢ ἐκ κατασκευῆς τινος τοιαύτης ἡ μαρτυρία γίνεσθαι δόξῃ, ἀλλ' ὡς παρὰ τοῦ Θεοῦ μαθὼν, οὕτως αὐτὸν καταγγείλῃ.
Διὰ τοῦτό φησι· Κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν. Πόθεν οὖν ἔμαθες; Ὁ πέμψας με, φησὶ, βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπε. Τί σοι εἶπεν; Ἐφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν, καὶ μένον ἐπ' αὐτὸν, αὐτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι ἁγίῳ. Ὁρᾷς ὅτι διὰ τοῦτο ἦλθε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, οὐχ ὡς τότε πρῶτον ἐπιφοιτῆσαν, ἀλλ' ἵνα δείξῃ τὸν κηρυττόμενον, ὥσπερ δακτύλῳ τινὶ τῇ πτήσει πᾶσιν αὐτὸν γνώριμον ποιοῦν;
Διὰ τοῦτο τοίνυν ἦλθεν ἐπὶ τὸ βάπτισμα. Καὶ δι' ἑτέραν δὲ αἰτίαν, ἣν αὐτός φησι· ποίαν δὴ ταύτην; Τοῦ Ἰωάννου εἰπόντος, Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; αὐτὸς ἀπεκρίνατο λέγων· Ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην.
Εἶδες εὐγνωμοσύνην οἰκέτου; εἶδες ταπεινοφροσύνην Δεσπότου; Τί ποτέ ἐστι τὸ, Πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην; Δικαιοσύνη λέγεται τῶν ἐντολῶν πασῶν ἡ πλήρωσις· ὥσπερ ὅταν λέγῃ· Ἦσαν ἀμφότεροι δίκαιοι πορευόμενοι ἐν ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι. Ἐπεὶ οὖν ἔδει πληρῶσαι τὴν δικαιοσύνην ταύτην τοὺς ἀνθρώπους ἅπαντας, οὐδεὶς δὲ αὐτὴν ἀπήρτισεν οὐδὲ ἐπλήρωσεν, ἐλθὼν ὁ Χριστὸς πληροῖ τὴν δικαιοσύνην ταύτην.

δ. Καὶ ποία δικαιοσύνη, φησὶ, τὸ βαπτισθῆναι; Τὸ τῷ προφήτῃ πεισθῆναι δικαιοσύνη ἦν. Ὥσπερ οὖν περιετέμνετο, καὶ θυσίαν ἀνήνεγκε, καὶ σάββατα ἐτήρησε, καὶ ἑορτὰς ἐπλήρωσεν Ἰουδαϊκὰς, οὕτω καὶ τοῦτο τὸ λειπόμενον προσέθηκε, τὸ πεισθῆναι προφήτῃ βαπτίζοντι.
Ὅτι γὰρ Θεοῦ βούλημα ἦν τὸ βαπτίζεσθαι πάντας τότε, ἄκουσον τί φησιν ὁ Ἰωάννης· Ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι· καὶ πάλιν ὁ Χριστὸς, Οἱ τελῶναι καὶ ὁ ὄχλος ἐδικαίωσαν τὸν Θεὸν, βαπτισθέντες τὸ βάπτισμα Ἰωάννου· οἱ δὲ Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς ἠθέτησαν τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ μὴ βαπτισθέντες ὑπ' αὐτοῦ.
Εἰ τοίνυν τὸ τῷ Θεῷ πείθεσθαι δικαιοσύνη, ὁ δὲ Θεὸς ἔπεμψε τὸν Ἰωάννην, ὥστε βαπτίσαι τὸν λαὸν, μετὰ τῶν ἄλλων ἁπάντων τῶν νομικῶν καὶ τοῦτο ἐπλήρωσεν ὁ Χριστός. Ὑπόθου τοίνυν διακόσια δηνάρια τοῦ νόμου τὰς ἐντολὰς εἶναι· τοῦτο τὸ χρέος ἔδει τὸ γένος τὸ ἡμέτερον καταβαλεῖν· οὐ κατεβάλομεν· κατεῖχεν ἡμᾶς ὁ θάνατος ὑπευθύνους ὄντας τοῖς ἐγκλήμασι τούτοις.
Ἐλθὼν ὁ Χριστὸς καὶ εὑρὼν ἡμᾶς κατεχομένους, κατέβαλε τὸ χρέος, ἐπλήρωσε τὸ ὄφλημα, ἐξήρπασε τοὺς οὐκ ἔχοντας δοῦναι. Διὰ τοῦτο οὐκ εἶπε, Πρέπον ἐστὶν ἡμῖν ποιῆσαι τὸ καὶ τὸ, ἀλλὰ, Πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην. Ἐμοὶ τῷ Δεσπότῃ πρέπον ἐστὶ, φησὶ, τῷ ἔχοντι, καταβαλεῖν ὑπὲρ τῶν οὐκ ἐχόντων.
Αὕτη ἡ αἰτία τοῦ βαπτίσματος, ἵνα δόξῃ τὸν νόμον ἅπαντα πληροῦν, καὶ αὕτη, καὶ ἡ πρὸ ταύτης εἰρημένη. Διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς κάτεισιν· ὅπου γὰρ καταλλαγὴ Θεοῦ, περιστερά. Καὶ γὰρ καὶ ἐπὶ τῆς κιβωτοῦ τῆς ἐπὶ Νῶε φέρουσα κλάδον ἐλαίας ἦλθεν ἡ περιστερὰ, σύμβολον τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας, καὶ τῆς τοῦ χειμῶνος ἀπαλλαγῆς· καὶ νῦν ἐν εἴδει περιστερᾶς, οὐκ ἐν σώματι δεῖ γὰρ ἀσφαλῶς ταῦτα εἰδέναι, τὸ Πνεῦμα ἔρχεται, τὸν ἔλεον τοῦ Θεοῦ καταγγέλλον τῇ οἰκουμένῃ, ἅμα δὲ καὶ δηλοῦν, ὅτι τὸν πνευματικὸν ἄνδρα ἀπόνηρόν τινα εἶναι χρὴ καὶ ἁπλοῦν καὶ ἄκακον· καθάπερ καὶ ὁ Χριστός φησιν·
Ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ἐκείνη μὲν οὖν ἡ κιβωτὸς, τοῦ χειμῶνος λυθέντος, ἔμεινεν ἐπὶ τῆς γῆς· αὕτη δὲ ἡ κιβωτὸς, τῆς ὀργῆς λυθείσης, εἰς τὸν οὐρανὸν ἡρπάζετο, καὶ νῦν ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς τὸ ἄμωμον ἐκεῖνο καὶ ἀκήρατον σῶμα.
Ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦ σώματος ἐμνήσθην Δεσποτικοῦ, ἀναγκαῖον πρὸς ὑμᾶς μικρὰ περὶ τούτου διαλεχθέντας καταπαῦσαι τὸν λόγον. Οἶδα ὅτι πολλοὶ παρ' ἡμῖν διὰ τὴν τῆς ἑορτῆς συνήθειαν τῇ ἱερᾷ ταύτῃ προσδραμοῦνται τραπέζῃ.
Ἔδει μὲν οὖν, ὡς καὶ πολλάκις ἔφθην εἰπὼν, μὴ ἑορτὰς παρατηρεῖν, ἡνίκα ἂν δέοι κοινωνεῖν, ἀλλὰ τὸ συνειδὸς καθαίρειν, καὶ τότε τῆς ἱερᾶς ἅπτεσθαι θυσίας.
Ὁ μὲν γὰρ ἐναγὴς καὶ ἀκάθαρτος οὐδὲ ἐν ἑορτῇ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῆς ἁγίας ἐκείνης καὶ φρικώδους σαρκός· ὁ δὲ καθαρὸς καὶ διὰ μετανοίας ἀκριβοῦς ἀποσμηξάμενος τὰ πλημμελήματα, καὶ ἐν ἑορτῇ καὶ ἀεὶ δίκαιος ἂν εἴη μετέχειν τῶν θείων μυστηρίων, καὶ ἀπολαύειν ἂν εἴη ἄξιος τῶν τοῦ Θεοῦ δωρεῶν.
Ἀλλ' ἐπειδὴ τοῦτο οὐκ οἶδα πῶς παρῶπταί τισι, καὶ μυρίων πολλοὶ γέμοντες κακῶν, ὅτε τὴν ἑορτὴν ἴδωσι παραγενομένην, ὡς ὑπ' αὐτῆς ὠθούμενοι τῆς ἡμέρας, ἅπτονται τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἃ μηδὲ ἰδεῖν οὕτω διακειμένους θέμις· τοὺς μὲν δήλους ἡμῖν αὐτοὶ πάντως ἡμεῖς ἀπείρξομεν, τοὺς δὲ ἀγνώστους ἡμῖν τῷ Θεῷ καταλείψομεν, τῷ τὰ ἀπόῤῥητα τῆς ἑκάστου διανοίας εἰδότι· τὸ γοῦν φανερῶς ἁμαρτανόμενον παρὰ πάντων πειρασόμεθα διορθῶσαι τήμερον.
Τί οὖν ἐστι τοῦτο τὸ ἁμάρτημα; Τὸ μὴ μετὰ φρίκης προσιέναι, ἀλλὰ λακτίζοντας, τύπτοντας, θυμοῦ γέμοντας, βοῶντας, λοιδοροῦντας, τοὺς πλησίον ὠθοῦντας, ταραχῆς ἐμπεπλησμένους. Ταῦτα καὶ πολλάκις εἶπον, καὶ λέγων οὐ παύσομαι.
Οὐχ ὁρᾶτε ἐπὶ τῶν Ὀλυμπίων ἀγώνων, ὅταν ἀγωνοθέτης διὰ τῆς ἀγορᾶς βαδίζῃ, στέφανον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς ἔχων, στολὴν ἀναβεβλημένος, ῥάβδον ἐν τῇ χειρὶ κατέχων, ὅση ἡ εὐταξία, τοῦ κήρυκος βοῶντος ἡσυχίαν εἶναι μετ' εὐκοσμίας;
Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον, ἔνθα μὲν ὁ διάβολος πομπεύει, τοσαύτην εἶναι τὴν ἡσυχίαν, ἔνθα δὲ ὁ Χριστὸς πρὸς ἑαυτὸν καλεῖ, πολὺν εἶναι τὸν θόρυβον;
Ἐν ἀγορᾷ ἡσυχία, καὶ ἐν ἐκκλησίᾳ κραυγή; ἐν πελάγει γαλήνη, καὶ ἐν λιμένι κύματα; Τί θορυβῇ, εἰπέ μοι, ἄνθρωπε; τί δὲ ἐπείγῃ; πραγμάτων ἀνάγκη σε καλεῖ πάντως; ὅλως γὰρ οἶδας ὅτι πράγματα ἔχεις κατὰ τὴν ὥραν ἐκείνην; μέμνησαι γὰρ ὅλως, ὅτι ἐπὶ τῆς γῆς εἶ; νομίζεις δὲ μετὰ ἀνθρώπων εἶναι;
Καὶ πῶς οὐχὶ λιθίνης ταῦτα διανοίας, τὸ νομίζειν κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐπὶ γῆς ἑστάναι, ἀλλ' οὐ μετ' ἀγγέλων χορεύειν, μεθ' ὧν τὸ μυστικὸν ἐκεῖνο μέλος ἀνέπεμψας, μεθ' ὧν τὴν ἐπινίκιον ἐκείνην ἀνήνεγκας ᾠδὴν τῷ Θεῷ;
Διὰ τοῦτο καὶ ἀετοὺς ἡμᾶς ὁ Χριστὸς ἐκάλεσεν εἰπὼν, Ὅπου τὸ πτῶμα, ἐκεῖ συναχθήσονται καὶ οἱ ἀετοὶ, ἵνα οὐρανοβατῶμεν, ἵνα ὑψηλὰ πετώμεθα τοῖς πτεροῖς τοῦ πνεύματος κουφιζόμενοι· ἡμεῖς δὲ κατὰ τοὺς ὄφεις χαμαὶ συρόμεθα, καὶ γῆν ἐσθίομεν.
Βούλεσθε εἴπω πόθεν ὁ θόρυβος καὶ ἡ κραυγὴ γίνεται; Ὅτι οὐ διαπαντὸς ὑμῖν τὰς θύρας ἀποκλείομεν, ἀλλὰ συγχωροῦμεν πρὸ τῆς ἐσχάτης εὐχαριστίας ἀποπηδᾷν καὶ ἀναχωρεῖν οἴκαδε· ὃ καὶ αὐτὸ πολλῆς ἂν εἴη καταφρονήσεως. Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; Τοῦ Χριστοῦ παρόντος, τῶν ἀγγέλων παρεστώτων, τῆς φρικτῆς ταύτης τραπέζης προκειμένης, τῶν ἀδελφῶν σου μυσταγωγουμένων ἔτι, αὐτὸς καταλιπὼν ἀποπηδᾷς;
Καὶ ἐπὶ δεῖπνον μὲν κληθεὶς, κἂν πρότερον κορεσθῇς, οὐ τολμᾷς τῶν ἄλλων ἀνακειμένων ἀναχωρῆσαι πρὸ τῶν φίλων αὐτός· ἐνταῦθα δὲ τῶν φρικτῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων ἐπιτελουμένων, τῆς ἱερᾶς τελετῆς συνεστώσης ἔτι, καταλιμπάνεις ἐν μέσῳ πάντα καὶ ἀναχωρεῖς;
Καὶ ποῦ ταῦτα συγγνώμης ἄξια; ποίας δὲ ἀπολογίας; Βούλεσθε εἴπω τίνος ἔργον ποιοῦσιν οἱ πρὸ τῆς συμπληρώσεως ἀναχωροῦντες, καὶ τὰς εὐχαριστηρίους ᾠδὰς οὐκ ἐπιφέροντες τῷ τέλει τῆς τραπέζης; Τάχα φορτικόν ἐστι τὸ μέλλον ῥηθήσεσθαι, ἀλλ' ὅμως ἀναγκαῖον λεχθῆναι διὰ τὴν τῶν πολλῶν ῥᾳθυμίαν.
Ὅτε ἐκοινώνησε τὸ ἔσχατον δεῖπνον ὁ Ἰούδας τὸ κατὰ τὴν τελευταίαν νύκτα ἐκείνην, τῶν ἄλλων ἁπάντων ἀνακειμένων, αὐτὸς προπηδήσας ἐξέβη.
Ἐκεῖνον τοίνυν μιμοῦνται καὶ οὗτοι, οἱ πρὸ τῆς ἐσχάτης ἀποπηδῶντες εὐχαριστίας. Ἐκεῖνος γὰρ εἰ μὴ ἐξῆλθεν, οὐκ ἂν ἐγένετο προδότης· εἰ μὴ κατέλιπε τοὺς συμμαθητὰς, οὐκ ἂν ἀπώλετο· εἰ μὴ τῆς ἀγέλης ἑαυτὸν ἀπέῤῥηξεν, οὐκ ἂν αὐτὸν εὗρεν ὁ λύκος μόνον, καὶ κατέφαγεν· εἰ μὴ τοῦ ποιμένος ἑαυτὸν ἐχώρισεν, οὐκ ἂν θηριάλωτος γέγονε. Διὰ δὴ τοῦτο ἐκεῖνος μὲν μετὰ Ἰουδαίων, οὗτοι δὲ μετὰ τοῦ Δεσπότου ὑμνήσαντες ἐξῆλθον.
Ὁρᾷς ὅτι ἡ ἐσχάτη μετὰ τὴν θυσίαν εὐχὴ κατ' ἐκεῖνον γίνεται τὸν τύπον; Καὶ νῦν, ἀγαπητοὶ, ταῦτα ἐννοῶμεν, ταῦτα λογιζώμεθα, φοβούμενοι τὸ κείμενον ἐπὶ τούτῳ κρῖμα. Αὐτός σοι τῆς σαρκὸς μεταδίδωσι· σὺ δὲ οὐδὲ λόγοις αὐτὸν ἀμείβῃ, οὐδὲ εὐχαριστεῖς ὑπὲρ ὧν ἔλαβες, ἀλλὰ σωματικῆς μὲν τροφῆς ἀπολαύων μετὰ τὴν τράπεζαν ἐπὶ εὐχὴν τρέπῃ, πνευματικῆς δὲ καὶ ὑπερβαλλούσης τὴν κτίσιν ἅπασαν τὴν ὁρατὴν καὶ τὴν ἀόρατον μετέχων, ἄνθρωπος ὢν καὶ τῆς εὐτελοῦς φύσεως, οὐ μένεις εὐχαριστῶν καὶ ῥήμασι καὶ πράγμασι;
Καὶ πῶς οὐκ ἐσχάτης ταῦτα κολάσεως ἄξια; Ταῦτα λέγω, οὐχ ἵνα ἐπαινῆτε μόνον, οὐδ' ἵνα θορυβῆτε καὶ κράζητε, ἀλλ' ἵνα ἐπὶ τοῦ καιροῦ τούτων μεμνημένοι τῶν ῥημάτων, τὴν προςήκουσαν εὐταξίαν ἐπιδείξησθε. Μυστήρια καὶ λέγεται, καὶ ἔστιν· ἔνθα δὲ μυστήρια, πολλὴ σιγή.
Μετὰ πολλῆς τοίνυν τῆς σιγῆς, μετὰ πολλῆς τῆς εὐταξίας, μετὰ τῆς προσηκούσης εὐλαβείας, τῆς ἱερᾶς ταύτης ἁπτώμεθα θυσίας, ἵνα εἰς πλείονα τὴν εὔνοιαν τὸν Θεὸν ἐπισπασώμεθα, καὶ τὴν ψυχὴν ἐκκαθάρωμεν, καὶ τῶν αἰωνίων ἐπιτύχωμεν ἀγαθῶν· ὧν γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μεθ' οὗ τῷ Πατρὶ ἅμα τῷ ἁγίῳ Πνεύματι ἡ δόξα, καὶ τὸ κράτος, καὶ ἡ προσκύνησις, νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_5.html