Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος αγανακτών, ότι τω Σαββάτω εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε τω όχλω. Εξ ημέραι εισίν εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου».
Αυτός, εσκοτισμένος από το πάθος του φθόνου ο οποίος του εκυρίευε την καρδίαν εναντίον του Ιησού, όχι μόνον έκλεισε τα ώτα του για να μην ακούει την απόρρητον σοφία του Ιησού, όχι μόνον εσφράγισε τους οφθαλμούς του για να μη βλέπει την θείαν εκείνην ενέργεια των θαυμάτων του, τα οποία ήσαν ικανά να στρέψουν κάθε καρδία στην πίστη και στον σεβασμό του θείου υποκειμένου του, αλλά και τον κατεδίκασε μάλιστα με μίαν τολμηράν αυθάδειαν ενώπιον του λαού ως παραβάτην του νόμου. Και αυτό διότι εθαυματούργησε κατά την ημέρα του Σαββάτου, και εθεράπευσε με ένα μόνον λόγο μίαν δυστυχισμένην γυναίκα από μίαν ανίατον ασθένειαν, η οποία την ετιμωρούσε επί δεκαοκτώ χρόνους. «… Εξ ημέραι εισίν, εν αις δει εργάζεσθαι. Εν ταύταις ουν εισερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου». Τώρα θέλετε άλλην μεγαλυτέραν αναισθησίαν από αυτήν που εκυρίευσε τούτον τον άθλιον αρχισυνάγωγον μέσα σε εκείνην την Συναγωγήν, όπου εδίδασκε και θαυματουργούσε ο Ιησούς; Πόσοι τέτοιοι όμως ευρίσκονται ακόμη και στην Εκκλησίαν μας, οι οποίοι κλείνουν τους οφθαλμούς των στα φώτα της πίστεώς μας για να μη βλέπουν τις θαυματουργίες της, και σφραγίζουν την ακοήν τους για να μην ακούουν τις ουράνιες διδασκαλίες της; Έτσι γίνονται όμοιοι με τα αναίσθητα είδωλα των εθνών.
Τρία προτερήματα πρέπει να διαθέτουν οι καρπερές ρίζες των δένδρων. Πρέπει να είναι σταθερές, για να κρατούν το δένδρον ασάλευτο στις προσβολές των ανέμων. Να είναι βαθείες, για να το τρέφουν με την γονιμότητα της γης. Να είναι καρποφόρες, για να το πλουτίζουν με καρπούς. Αυτά τα τρία αποτελούν και τις πλέον εξαίρετες αρετές της χριστιανικής πίστεως. Αυτή πρέπει να είναι στερεά, για να κρατά τον νου του ανθρώπου σταθερόν στην αρχικήν παραδοχή της αληθείας, και να μη τον αφήνει να ταλαντεύεται από τις προσβολές των εναντίων περιστάσεων. Πρέπει να είναι βαθεία, για να τον τρέφει με την μετάληψη των θείων μυστηρίων. Πρέπει να είναι καρποφόρος, για να πλουτίζει την καρδία του ανθρώπου με τον πολλαπλασιασμόν των καλών έργων. «Το γαρ επίστασθαί σε ολόκληρος δικαιοσύνη, και το ειδέναι το κράτος σου, ρίζα αθανασίας».
Προσέχετε για να καταλάβετε. Η χριστιανική πίστις δεν είναι καμία πίστις απλή, που ημπορεί να γεννήσει στον νου μας κάποιαν αμφιβολίαν, αλλά είναι μία πίστις ουράνιος, η οποία δεν καταδέχεται κανένα κίνημα δισταγμού ή αμφιβολίας. Και το αίτιον αυτής της αναντιρρήτου βεβαιότητος είναι η θεία αλήθεια, επάνω στην οποία θεμελιώνεται αυτή η αγία πίστις των χριστιανών. Η εμπιστοσύνη που δίδουμε εμείς στα λόγια ενός ανθρώπου, έχει ως θεμέλιόν της δύο αφορμές. Η μία είναι η γνώσις του, η άλλη είναι η αγαθότης του. Και έτσι στοχαζόμεθα ότι αυτός που μας ομιλεί, δεν μας παραπλανά με όσα μας λέγει. Επειδή έχει ορθήν γνώση των πραγμάτων, και επειδή είναι αγαθός άνθρωπος. Γι’ αυτό και δίδουμε περισσοτέραν εμπιστοσύνη στα λόγια ενός σοφού παρά στα λόγια ενός αμαθούς. Και περισσότερον εμπιστευόμεθα έναν ενάρετον παρά έναν πονηρόν. Αν είναι έτσι, γίνεται φανερόν ότι εμείς οφείλουμε να δίδωμε μίαν άπειρον πίστη σ’ εκείνα που μας λέγει ο Θεός, εάν βέβαια ο νους μας ήταν ικανός για μίαν τοιαύτην απειρότητα πίστεως. Επειδή ο Θεός είναι ουσιώδης σοφία, είναι αδύνατο να μη γνωρίζει τα πράγματα κατά τη φυσικήν τους οντότητα. Και επειδή αυτός είναι η καθ’ αυτό αγαθότης και αλήθεια, είναι αδύνατον να μας απατήσει σε όσα μας λέγει. Όθεν εμείς είμεθα περισσότερον από βέβαιοι, ότι δεν αστοχούμε όταν δίδομε όλην μας την πίστη σε έναν πάνσοφον και πανάγαθον Κύριον. Η αιτία λοιπόν για την οποία χρεωστούμεν εμείς οι χριστιανοί να κρατούμε ως βεβαία την πίστη μας, δεν είναι ότι εγεννήθημεν μέσα σε αυτήν. Δεν είναι ότι ανετράφημεν με το γάλα της διδασκαλίας της. Δεν είναι για το παράδειγμα που έχουμε από τους προγόνους μας στο να κρατούμε ως βεβαίαν αυτήν την πίστη. Ούτε οι ισχυρές αποδείξεις που προβάλλουν επάνω στην αλήθειάν της οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας. Αλλά η πρώτη και καθ’ αυτό αιτία για την οποία πρέπει να κρατώμεν ως βεβαία την πίστη μας είναι ότι την εφανέρωσεν ο ίδιος ο Θεός στην αγίαν μας Εκκλησία, και δια μέσου της Εκκλησίας μας την εφανέρωσε και σ’ εμάς.
Ακούστε ένα θαυμαστόν γεγονός επάνω σ’ αυτήν την αλήθεια. Στην εποχή του Μαξιμιανού, επαρουσιάσθη στον έπαρχο του βασιλέως αυτού, ονομαζόμενον Ασκληπιάδην, ένας χριστιανός, το όνομα του οποίου ήταν Ρωμανός, και ομολόγησε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, υβρίζοντας τους ψευδώνυμους θεούς των Ελλήνων. Άρχισαν λοιπόν, δια προσταγής του επάρχου, να τον βασανίζουν, βιάζοντάς τον να αρνηθεί τον Χριστόν και να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο άγιος όμως δεν ησθάνετο τόσον τους πόνους των βασάνων στο σώμα του, όσον ησθάνετο μίαν λύπη στην καρδία του, επειδή δεν ημπορούσε να πείσει τον έπαρχο να γνωρίσει τον αληθινόν Θεό. Και επειδή με τα λόγια δεν κατόρθωνε τίποτε, ηθέλησε να τον καταπείσει με ένα θαύμα, που εσκέφθη να κάμει με την δύναμη του Κυρίου. Όθεν, λησμονώντας τους πόνους του, στρέφεται κάποιαν στιγμή στον έπαρχον, και του ομιλεί με τον τρόπον τούτον: Ω Ασκληπιάδη, εάν δεν θέλεις να πεισθείς στα λόγια τα ιδικά μου, που κηρύττω τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, ρώτα έστω εκείνο το βρέφος, που είναι τόσον άκακο, για να μάθεις αυτήν την αλήθειαν από το στόμα του. Και λέγοντας έτσι, κάνει νεύμα σε μια γυναίκα χριστιανήν που έστεκεν εκεί και κρατούσε στις αγκάλες της ένα βρέφος μικρόν και το παρουσίασε στον έπαρχο. Αυτό, αφού ηρωτήθη, ύψωσε την φωνήν του και εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Συγχυσμένος λοιπόν ο Ασκληπιάδης για την αλήθειαν αυτήν που ήκουσεν από το στόμα του βρέφους, το ερωτά πάλι ποίος το εδίδαξεν ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός. Και αυτό αποκρίνεται ότι το έμαθεν από την μητέρα του, και η μητέρα του το έμαθεν από τον Θεόν. Ιδού λοιπόν η ωραιοτέρα απόκρισις, την οποία πρέπει να δίδει ένας χριστιανός, σ’ εκείνους που συμβαίνει να τον ερωτήσουν με τρόπον παρόμοιον για την αλήθεια της πίστεώς μας. Ποίος σε εβεβαίωσεν ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός, ότι είναι υιός του Θεού, ότι απέθανε για την σωτηρίαν του κόσμου, ότι ανέστη τριήμερος, ότι μέλλει κάποτε να κρίνει όλο το γένος των ανθρώπων; Ποίος με εβεβαίωσε; Με εβεβαίωσεν η Μητέρα μου η Αγία Εκκλησία. Και αυτή το έμαθεν από τον ίδιον τον Θεόν.
Ιδού πώς ηκολούθησαν τα πράγματα. Ο Ιησούς Χριστός εφανέρωσε τα μυστήρια της πίστεως στους αγίους Αποστόλους του, οι Απόστολοι τα παρέδωσαν στην Εκκλησίαν, η Εκκλησία τα εδίδαξε σ’ εμάς. Βεβαίως δεν είναι αναγκασμένοι όλοι οι χριστιανοί να γνωρίζουν εις βάθος όλα τα απόρρητα μυστήρια της πίστεώς μας, έχουν όμως όλοι χρέος να γνωρίζουν ορισμένα, τα πλέον εξαίρετα και σωτήρια, και να τα πιστεύουν αδιστάκτως. Και αυτά είναι τα μυστήρια εκείνα τα οποία περιέχονται στο Σύμβολον της Πίστεως, που είναι τόσον αναγκαίον να πιστεύονται αδιστάκτως, ώστε είναι δύσκολο να σωθεί όποιος αμφιβάλλει και σε ένα μόνον.
Δεν είναι όμως αρκετόν για την σωτηρίαν ενός χριστιανού να γνωρίζει μόνο την εξήγηση των μυστηρίων της πίστεώς μας, αλλά πρέπει να γνωρίζει ακόμη και άλλα πολλά τα οποία αποβλέπουν στην σωτηρία του. Είναι αναγκαίον σε κάθε χριστιανόν να γνωρίζει ότι δεν αρκεί μόνον η θέλησις του ανθρώπου στο να μετανοήσει από τις αμαρτίες του, αλλά χρειάζεται να συνεργήσει και η χάρις του Θεού. Η οποία δεν χαρίζεται ούτε σε όλους τους καιρούς, ούτε σε όλους τους αμαρτωλούς. Και μάλιστα είναι το πλέον δύσκολο να δοθεί σε έναν αμαρτωλό που έφθασε να λησμονήσει τον Θεόν για πολύν καιρόν, δουλεύοντας ακατάπαυστα κάτω από τον ζυγόν της αμαρτίας. Και τούτο το βλέπουμε φανερά σε πολλούς οι οποίοι αποθνήσκουν αμετανόητοι μέσα στην αμαρτία τους, ενώ διατηρούσαν την ελπίδα ότι θα εύρουν κάποιαν ευκαιρία μετανοίας. Από την αμάθειαν προέρχεται το ότι πολλοί χριστιανοί είναι τόσον αμέριμνοι για την σωτηρία τους, ώστε, μολονότι καθημερινώς απομακρύνονται από τον Παράδεισον με τις αδιακόπους αμαρτίες τους, παρ’ όλα ταύτα πιστεύουν ότι ευρίσκονται πλησίον στην θύρα του Παραδείσου. Πόσον αναγκαίον είναι να γνωρίζουν οι χριστιανοί ότι η αμαρτία είναι ένα άπειρον κακό, και πως ο Θεός έχει ένα άπειρον μίσος γι’ αυτήν, διότι προξενεί άπειρον ύβριν στην θείαν του μεγαλειότητα! Από αυτήν την αμάθεια συμβαίνει να νομίζουν πολλοί ότι όσον κακόν είναι να πέσει κάποιος μίαν φοράν σε μίαν αμαρτίαν, τόσον είναι να πέσει και πολλές φορές. Αχ! πόσες ζημίες προέρχονται στις ψυχές των χριστιανών από παρόμοιες αμάθειες! Η ψυχή η αμαθής, σκεπασμένη από το σκότος της αγνωσίας της, δεν πείθεται στις φωνές της Εκκλησίας, δεν κινείται σε κανένα καλόν απόχτημα, δεν αποφεύγει κανένα κίνδυνον.
Και αν είναι άξιοι καταδίκης τόσοι ασεβείς, οι οποίοι εγεννήθησαν μέσα στο σκότος της ασεβείας και δεν βλέπουν την αλήθειαν, πόσης καταδίκης άξιοι είναι άραγε οι χριστιανοί εκείνοι, που εγεννήθησαν μέσα στο φως της ευσεβείας, και κλείνουν θεληματικώς τους οφθαλμούς των για να μη βλέπουν την οδό της σωτηρίας τους; Λέγουν ότι δεν έχουν χρόνο να εξετάσουν για να μάθουν, διότι είναι κοσμικοί και έχουν τις φροντίδες του σπιτιού τους, έχουν να οικονομήσουν την οικογένεια και τόσες άλλες υποθέσεις. Τι σημαίνει όμως αυτό; Αν έχουν οικογένεια και παιδιά, δεν έχουν άραγε και ψυχήν να οικονομήσουν; Για την ψυχήν ουδείς λόγος, καμία επιμέλεια. Επειδή είναι κοσμικοί, νομίζουν ότι δεν ημπορούν να ζήσουν ως χριστιανοί, να περιπατήσουν ως τέκνα φωτός. Ω αναισθησία μεγάλη!
Μία πίστις λοιπόν τόσον ανάβαθη, δεν είναι καθόλου περίεργον να μένει εξ ίσου άκαρπη. Η εκλεκτή πίστις πρέπει όχι μόνον να είναι σταθερά στην βεβαιότητα και βαθεία στην γνώσιν, αλλά να είναι ακόμη και καρποφόρος στα έργα της ευσεβείας. «Δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου, καγώ δείξω σοι εκ των έργων μου την πίστιν μου», λέγει ο θείος Ιάκωβος. Η πίστις είναι συνδεδεμένη με τα καλά έργα, καθώς η ρίζα του δένδρου είναι συνδεδεμένη με τους καρπούς.
Ένας χριστιανός λοιπόν ο οποίος κρατά στην καρδία του την ρίζα της πίστεως σταθεράν, έπειτα όμως δεν γεννά καρπούς της πίστεως, αυτός βεβαίως «εκκόπτεται, και εις πυρ βάλλεται», όπως το άκαρπον δένδρον. Διότι η χριστιανική πίστις δεν είναι μόνον ένα φως ουράνιον, που φωτίζει τον νου να γνωρίζει την αλήθεια, αλλά είναι και μία δύναμις η οποία βοηθεί συγχρόνως την θέληση να εργάζεται τα έργα της αρετής. Δεν είναι δύναμις μόνον θεωρητική αλλά και πρακτική. Η αρχή της πίστεως είναι η θεωρία και η γνώσις. Αλλά το τέλος της, η ολοκλήρωσίς της, είναι η πράξις. Γι’ αυτό η πίστις μας ονομάζεται από τον Θεόν ουράνιος αρραβώνας: «Και μνηστεύσομαί σε εμαυτώ εν πίστει», για να καταλάβωμε ότι το αποτέλεσμα τούτο του αρραβώνος είναι η καρποφορία των αρετών. Αν μια φωτιά δεν έχει την ύλην που απαιτείται για να συντηρηθεί, τότε χάνει την δύναμή της και αποθνήσκει. Και η πίστις, που είναι ένα ουράνιον φως το οποίον ανάπτει μέσα στον νου μας, αποθνήσκει όταν εμείς δεν την βοηθούμε με τα καλά έργα, και μένει ανενέργητος. «Συ πιστεύεις ότι ο Θεός εις εστί. Καλώς ποιείς. Και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι. Θέλεις δε γνώναι, ω κενέ άνθρωπε, ότι η πίστις χωρίς των έργων, νεκρά εστί;». Όταν η πίστις δεν συνοδεύεται από καλά έργα, δεν της αρμόζει πλέον το όνομα της πίστεως. Όπως ένα ανθρώπινον σώμα, όταν χωρισθεί από την ψυχή, μένει νεκρό και δεν ημπορεί πλέον να ονομασθεί άνθρωπος.
Τώρα σας αφήνω να στοχασθείτε πόσον εύκολον είναι να διαφθαρεί η πίστις εντελώς όταν είναι αποθαμένη. Είναι αληθώς πολύ δύσκολο να παραμείνει ζωντανή η πίστις μέσα στην καρδίαν ενός αμαρτωλού, η οποία είναι ωσάν μία βρωμερά φυλακή που του στερεί την ζωή μίαν ώραν ενωρίτερα.
Αγαπητοί αδελφοί, για να μην συμβεί σε μας μία τοιαύτη μεγάλη δυστυχία, ας ακούσομε την συμβουλήν του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος μας λέγει να ερευνούμε πάντοτε τον εαυτόν μας, για να διαπιστώνωμε αν ευρισκώμεθα μέσα στην πίστιν. «Εαυτούς πειράζετε ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε». Διότι δεν αρκεί να αποκτήσωμε εμείς την πίστιν, αλλά και η πίστις πρέπει να αποκτήσει εμάς, να μας κάνει κτήμα της, εις τρόπον ώστε να εργαζώμεθα εμείς με την δύναμη της πίστεως, και η πίστις να ενεργεί με την ιδικήν μας εργασία. Και όλα μας τα έργα να περνούν από τα χέρια της, να έχουν αυτήν ως κριτήριο, και να κανονίζονται από τους ιδικούς της σκοπούς. Ας εξετάζομε τον εαυτόν μας μήπως η πίστις στην καρδία μας δεν είναι σταθερά. Μήπως ταλαντεύεται από τις αμφιβολίες που ημπορούν καμμίαν φοράν να περνούν από τον λογισμόν μας, ή με την συνεργία του δαίμονος, ή εξ αιτίας των σαρκικών μας παθών, τα οποία κινούνται σαν λαίλαπες για να σβήσουν τελείως από την καρδία μας αυτόν τον πυρσόν της πίστεως. Ας ερευνούμε μήπως πιστεύομε με πίστιν ανθρωπίνην, εκείνο το οποίον οι άλλοι χριστιανοί πιστεύουν με πίστιν θείαν. «Έχετε πίστιν Θεού», μας λέγει ο Κύριος. Πίστιν Θεού εννοεί πίστιν που έχει την αρχή της από τον Θεόν, και επεκτείνεται στον Θεόν, αυτόν έχει κατάληξή της. Και όταν βεβαιωθεί η καρδία μας ότι έχομε πίστιν Θεού αληθινήν, ας ερευνήσομε ακολούθως εάν αυτή η πίστις είναι βαθέως ριζωμένη μέσα στην γνώση των μυστηρίων εκείνων που οφείλουν οι χριστιανοί να γνωρίζουν λεπτομερώς.
Ας μην περνά από τον νου σας αδελφοί ότι το όνομα χριστιανός μέλλει να μας τιμήσει ενώπιον του Θεού, εάν μας λείπει η ζωή του χριστιανού. Μάλιστα αυτό το όνομα θα συμβάλει στο να μας αποστραφεί ο Θεός, εάν παρουσιασθεί γυμνόν από τα έργα της αρετής. Το πολύτιμον και ευωδέστατον μύρον των μυστηρίων μας, το καθαρτικότατον ύδωρ του αγίου Βαπτίσματος, το δυναμικότατον έλαιον του αγίου Χρίσματος, όλα αυτά τα τόσον σωτήρια φάρμακα της ψυχής μας, μέλλουν να χρησιμεύσουν στους αμαρτωλούς για να φανούν πιο αμαρτωλοί ενώπιον του προσώπου του Κυρίου μας. Διότι τα εμόλυναν με τις μολυσμένες πληγές των αμαρτιών τους. Και όπως είπε ο ίδιος, πρόκειται να τους τιμωρήσει σκληρότερα από εκείνους τους ειδωλολάτρες της Τύρου και της Σιδώνος. «Λέγω υμίν, Τύρω και Σιδώνι ανεκτότερον έσται εν ημέρα κρίσεως, ή υμίν».
«Εαυτούς πειράζετε, ει εστέ εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε» και παρακαλείτε τον Χριστόν και Θεόν, να σας χαρίζει την ενότητα, την σταθερότητα της πίστεως, να μη μεταβάλλεται αυτή από συνεχείς αυξομειώσεις. Τέλος, η στάθμη και η λυδία λίθος με τα οποία ημπορείτε να δοκιμάζετε τον εαυτόν σας, εάν η πίστις ευρίσκεται ριζωμένη μέσα στην καρδία σας, και εάν σεις ευρίσκεσθε μέσα στην χάρη της πίστεως, είναι να έχετε υπομονήν στις θλίψεις σας, και να καρποφορείτε πάντοτε στα έργα της αρετής. Τότε θα βεβαιωθείτε, ναι, ότι όλος ο Χριστός κατοικεί μέσα στην ψυχή σας, και σεις ευρίσκεσθε όλοι μέσα στην χάρη του. «Ή ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστί, ει μη τι αδόκιμοι εστέ;», έτσι μας βεβαιώνει ο θείος Παύλος. Και ο Κύριος μας παραγγέλλει: «Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν». Και έτσι είναι όλη η αλήθεια.
(18ος αιών - "Αυλός Ποιμενικός", σελ. 190. Αποσπάσματα από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 387 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2090
Η Αλβανία πρέπει να δώσει αλβανικό διαβατήριο στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια διότι είναι ορθόδοξος τσάμης, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος του τσάμικου κόμματος PDIU.
Ο πρόεδρος των Τσάμηδων, Shpetim Idrizi, υποστήριξε σήμερα δημοσίως την ιδέα της χορήγησης χωρείς όρους της αλβανικής υπηκοότητας σε όλους τους Αλβανούς, όπου κι αν ζουν αναφέρει η Αλβανική ιστοσελίδα balkanweb .Lajmet.com .
Σε μία ανοιχτή διάλεξη με φοιτητές του αλβανικού Πανεπιστήμιου Luarasi, ο Idrizi πρότεινε να συμπεριληφθούν οι Αρβανίτες και οι Ορθόδοξοι Τσάμηδες που ζουν στην Ελλάδα στον «Χάρτη των Αλβανών» που θα μπορούν να αποκτήσουν την αλβανική ιθαγένεια.
«Να δώσουμε διαβατήρια σε όλους τους Αλβανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι μέχρι σήμερα είχαν καταπιεστεί και τους ήταν αδύνατο να δηλώνονται ως Αλβανοί. Να δώσουμε θάρρος στους Ορθόδοξους Τσάμηδες και στους Αρβανίτες να δηλώνουν τον εαυτό τους ως Αλβανοί», δήλωσε ο Idrizi.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο των Τσάμηδων, η Αλβανία θα πρέπει να δώσει αλβανικό διαβατήριο στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια ο οποίος είναι ορθόδοξος τσάμης, αναφέρουν τα αλβανικά ΜΜΕ.
«Πως όμως έδωσε εις αυτούς και τα κλειδιά των ουρανών; Διότι εάν δεν πρόκειται να κρίνουν, δεν θα έχουν καμμίαν δύναμιν και μάταια έλαβαν εξουσίαν του να μη συγχωρούν και του να συγχωρούν αμαρτίας. Εξ άλλου δε, εάν αυτό ήθελεν ισχύσει, όλα θα ανατραπούν, και εις τας Εκκλησίας και εις τα πόλεις και εις τα οικίας. Καθόσον εάν δεν κρίνουν ο κύριος τον δούλον και η κυρία την υπηρέτριαν και ο πατέρας τον υιόν και ο φίλος τον φίλον, θα αυξηθούν τα της κακίας. Και τι λέγω, ο φίλος τον φίλον; Εάν δεν κρίνωμεν τους εχθρούς μας, δεν θα ημπορέσωμεν ουδέποτε να καταργήσωμεν την έχθραν, αλλ' όλα θα γίνουν άνω-κάτω. [...]
Διότι εδώ, καθώς εγώ νομίζω, δεν παραγγέλει απλώς να μη κρίνει κανείς όλα τα αμαρτήματα, ούτε απλώς απαγορεύει να κάμνη κανείς αυτό, αλλά εννοεί αυτούς που είναι γεμάτοι απο αμέτρητα κακά και ελέγχουν άλλους δια τελείως ασήμαντα αμαρτήματα. [...]
Τι λοιπόν; εάν κάποιος πορνεύει, λέγει, να μη είπω ότι είναι κακόν πράγμα η πορνεία, ούτε να διορθώσω αυτόν που κάμνει αισχράς πράξεις; Να τον διορθώσεις βέβαια, αλλά όμως όχι ωσάν αντίπαλος, ούτε ωσάν εχθρός που θέλει εκδίκησιν, αλλά ωσάν ιατρός παρασκευάζων φάρμακα. Διότι δεν είπε να μη συγκρατήσεις αυτόν που αμαρτάνει, αλλά να μη τον κρίνεις, δηλαδή να μη γίνεις αυστηρός δικαστής. Άλλωστε αυτό δεν έχει λεχθή, όπως προηγουμένως είπα, δια τα μεγάλα και απαγορευμένα, αλλά δι' αυτά που ούτε καν θεωρούνται αμαρτήματα. Δια τούτο και έλεγε, "τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου;". Καθόσον πολλοί τώρα το κάμνουν αυτό. Και αν ιδούν μοναχόν να έχη περιττόν ένδυμα, προβάλλουν εις αυτόν τον νόμον του Κυρίου, ενώ οι ίδιοι αρπάζουν μύρια και καθημερινώς επιδίδονται εις την πλεονεξίαν, και αν τον ιδούν ν'απολαμβάνη αφθονωτέραν τροφήν, γίνονται αυστηροί κατήγοροι, ενώ οι ίδιοι καθημερινά μεθούν και κάνουν ζωή οργιώδη. [...]
"Υποκριτά". Διότι αυτού του είδους η κρίσις δεν γίνεται από ενδιαφέρον, αλλά από μισανθρωπίαν, και φέρει μεν το προσωπείον της φιλανθρωπίας, διαπράττει όμως πράξιν χειρίστης πονηρίας, αποδίδων εις τους συνανθρώπους του περιττάς ύβρεις και κατηγορίας, και αρπάζων την θέσιν του διδασκάλου, ενώ δεν είναι άξιος ούτε για μαθητής, ακριβώς δι' αυτό τον ωνόμασεν υποκριτήν. Διότι εσύ που είσαι τόσο αυστηρός προς τους άλλους, ώστε να βλέπης και τα μικρά παραπτώματα, πως δείχνεις τόσην αδιαφορίαν δια τα ιδικά σου, ώστε να παραβλέπεις και τα μεγάλα; "ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου" . Βλέπεις ότι δεν απαγορεύει το να κρίνει κανείς, αλλά προτρέπει πρώτα να βγάζει το δοκάρι από τον οφθαλμόν του και τότε να διορθώνει τα παραπτώματα των άλλων; [...]
Ώστε αν το κάμνεις από φροντίδα, φρόντισε πρώτα τον εαυτό σου, όπου είναι καθαρώτερον και μεγαλύτερον το αμάρτημα. Εάν όμως αδιαφορείς δια τον εαυτόν σου, είναι ολοφάνερον ότι και τον αδελφόν σου τον κρίνεις όχι από φροντίδα, αλλά επειδή τον μισείς και θέλεις να τον εξευτελίσεις. [...]
Η εντολή λοιπόν που έδωσε δια των λεχθέντων σημαίνει το εξής. Αυτός δηλαδή που είναι ένοχος δια μύρια κακά δεν πρέπει να είναι αυστηρός δικαστής των αμαρτημάτων των άλλων και προ πάντων όταν αυτά είναι μικρά. Μ' αυτό δεν καταργεί τον έλεγχον, ούτε την διόρθωσιν, αλλά απαγορεύει το να αδιαφορεί κανείς δια τα ιδικά του και να διαλαλεί τα ξένα παραπτώματα».
(Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, ΕΠΕ, τόμος 10, εκδ. "Γρηγόριος ο Παλαμάς")
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2512
Πρόσφατα ἐλάβαμε τήν παρακάτω ἐπιστολή ἀπό τόν ἀξιότιμο κ. Νικόπουλο Βασίλειο, Ἐπίτιμο Πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου, τήν ὁποία καί περιχαρῶς δημοσιεύουμε, θεωρώντας ὅτι τά ὅσα διαλαμβάνονται σ᾽ αὐτήν πρέπει νά τύχουν ἰδιαιτέρας προσοχῆς ἀπό ὅλους τούς ἀναγνῶστες τῆς «Δράσεως», καθώς μάλιστα προέρχονται ἀπό ἕνα τόσου διεγνωσμένου ἐπιστημονικοῦ κύρους πρόσωπο.
Ἀξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Στό τελευταῖο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ σας (σελ. 312), διάβασα τό ἄρθρο: «ἡ μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν», μέ τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖται ὀρθή κριτική στή διά νόμου μετάλλαξη τοῦ σκοποῦ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπό μάθημα ὀρθόδοξης θρησκευτικῆς ἀγωγῆς σέ μάθημα «θρησκειολογίας». Ἄν καί δέν εἶμαι ἐκπαιδευτικός, συμφωνῶ ὡστόσο μέ τίς ἐπισημάνσεις του καί θά ἤθελα νά προσθέσω τίς ἀκόλουθες λίγες νομικές σκέψεις, οἱ ὁποῖες ἴσως βοηθήσουν στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τοῦ τεράστιου αὐτοῦ θέματος.
Ποιός πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός καί τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν δέν καθορίζεται ἀπό τό νόμο καί τίς ἐγκυκλίους, ἀλλά ἀπό τό Σύνταγμα, τό ὁποῖο στό ἄρθρο 16§2 καθορίζει ἀπαραβάτως τόν σκοπό τῆς παιδείας γενικῶς ὁρίζοντας τά ἑξῆς: «ἡ παιδεία ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες».
Ἀπό τή διάταξη αὐτή προκύπτουν ἀβιάστως, χωρίς ἑρμηνευτικές αὐθαιρεσίες καί νομικίστικους ἀκροβατισμούς, ἐκτός τῶν ἄλλων πολύ σημαντικῶν, καί τά ἀκόλουθα σημαντικότατα: α) στήν ἑλληνική Πολιτεία ἡ παιδεία ἀφορᾶ τήν ἀγωγή ἐν γένει «τῶν Ἑλλήνων». Τοῦτο νομικῶς σημαίνει ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε ἀλλοδαπός ἐπιθυμεῖ νά φοιτήσει σέ ἑλληνικό σχολεῖο εἶναι ὑποχρεωμένος νά δεχθεῖ τήν ἑλληνική ἀγωγή καί παιδεία. β) Ἡ παιδεία τῶν Ἑλλήνων πρέπει, ἐκτός τῶν ἄλλων, νά στοχεύει καί στήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν. Ἡ ἀνάπτυξη δέ τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν «Ἑλλήνων» πρέπει νά ἐπιδιώκεται μέ τή συστηματική διδασκαλία τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, ὅπως αὐτή ἔχει ἀποκρυσταλλωθεῖ στήν ἱστορική μνήμη τοῦ ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καί ὄχι ὅπως «κατασκευάζεται» ἀπό ὁρισμένους καλοβολεμένους καλαμαράδες καί ἀκριβοπληρωμένους καί γι’ αὐτό «προσκυνημένους» θολοκουλτουριάρηδες ἱστορικοκαθηγητάδες, καί τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς πίστης, ἡ ὁποία εἶναι ἡ θρησκεία τῶν Ἑλλήνων.
Μέ βάση τίς συνταγματικές αὐτές ἐπιταγές τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν πρέπει νά ἔχει ὡς περιεχόμενο ἀποκλειστικῶς καί μόνο τή διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστης τῶν Ἑλλήνων, διότι μόνο μέ αὐτή ἐπιτυγχάνεται ἡ κατά τό Σύνταγμά μας «ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων».
Ἑπομένως κάθε νομοθετική προσπάθεια ἀλλοίωσης ἤ «μετάλλαξης» τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀπό μάθημα ὀρθόδοξης χριστιανικῆς διδασκαλίας σέ μάθημα «θρησκειολογίας», εἶναι εὐθέως «ἀντισυνταγματική» καί ὡς τοιαύτη μπορεῖ καί πρέπει νά προσβληθεῖ ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας!
Ἀντί λοιπόν ἄλλου τινός οἱ ἐκπαιδευτικοί μας, οἱ γονεῖς καί ὅλοι ὅσοι εἰλικρινῶς ἐνδιαφέρονται γιά τήν παιδεία μας, ὀφείλουν νά ἐπικεντρώσουν τούς ἀγῶνες τους στήν αὐστηρή τήρηση τοῦ Συντάγματος καί εἰδικώτερα τοῦ ἄρθρου 16§2 αὐτοῦ, διότι αὐτό ἐπιβάλλεται ἀπό τήν «φιλοπατρία» τους, ἐκ τῆς ὁποίας, δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε, ὅτι ὁ συνταγματικός νομοθέτης ἐξήρτησε τήν τήρηση τοῦ Συντάγματος (ἄρθρο 120§4).
Εὐχαριστῶ γιά τή φιλοξενία.
Βασίλειος Νικόπουλος
Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου
Πηγή: Περιοδικό «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», ΤΕΥΧΟΣ 504.
Η Κυβέρνηση, εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων, επεφύλαξε, για τις πολύτεκνες μητέρες, ως δώρο, την μεταχείριση, που επεφύλαξε ο Ηρώδης στα νήπια της Βηθλεέμ, o oπoίoς διέταξε τη σφαγή των νηπίων αυταπατώμενος ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα εμπόδιζε την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γής...
Διαβάστε : 1. Δελτίο τύπου ΑΣΠΕ Δεκ. 2012
2. ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ : Εξοντώνουν την Ελληνική Φυλή με φόρους στα ... παιδιά - 7,5 εκατ. οι Έλληνες το 2050!
__________________________________________________________
ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ.
ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ ΟΙ: ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ – ΒΡΟΥΤΣΗΣ - ΤΣΑΚΛΟΓΛΟΥ
..................................
Η Κυβέρνηση, εν όψει των εορτών των Χριστουγέννων, επεφύλαξε, για τις πολύτεκνες μητέρες, ως δώρο, την μεταχείριση, που επεφύλαξε ο Ηρώδης στα νήπια της Βηθλεέμ, o oπoίoς διέταξε τη σφαγή των νηπίων αυταπατώμενος ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα εμπόδιζε την παρουσία του Θεανθρώπου επί της Γής. Έτσι και η Κυβέρνηση νομίζει ότι με τα όσα πράττει θα επιτύχει την εξόντωση και εξαφάνιση των πολυτέκνων. Μετά την κατάργηση των πολυτεκνικών επιδομάτων και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, προχωρεί στον αποκεφαλισμό των πολυτέκνων, καταργώντας και αυτά ακόμη τα γελοία αφορολόγητα για τα παιδιά.
Εφέτος (για τα εισοδήματα του έτους 2011) ο πολύτεκνος με 4 προστατευόμενα τέκνα, για ετήσιο εισόδημα 27.000 ευρώ, πλήρωσε φόρο εισοδήματος 3.030 ευρώ, έναντι 450 ευρώ πέρυσι (για τα εισοδήματα του 2010).
Με τις νέες ρυθμίσεις εμπνεύσεως των αναλαβόντων τον ρόλο του Ηρώδη Στουρνάρα και Τσακλόγλου, ο ίδιος πολύτεκνος, με τα 4 προστατευόμενα τέκνα για το ίδιο εισόδημα των 27.000 ευρώ, θα πληρώσει φόρο 4360 ευρώ. Επί πλέον θα πληρώσει και την εισφορά αλληλεγγύης 2% δηλ. άλλα 540 ευρώ, ως επίσης το χαράτσι διά μέσου της ΔΕΗ και όλα τ΄ άλλα. Δηλαδή θα υποχρεωθεί να ζει μέσα στην εξαθλίωση. Αν συνδυαστεί δε με τις απώλειες λόγω του νέου τρόπου χορήγησης των επιδομάτων τέκνων, οι πολύτεκνοι με 4 τέκνα θα έχουν συνολικές απώλειες(επίδομα + φορολογία) που θα κυμαίνονται (σε σχέση με πέρυσι):
για εισόδημα έως 12000 ευρώ απώλειες 646 ευρώ,
για εισόδημα 12001 ευρώ έως 24000 απώλειες 1242 έως 4016 ευρώ,
για εισόδημα 24001 ευρώ έως 36000 απώλειες 2.612 έως 5.846 ευρώ,
για εισόδημα 36001 ευρώ έως 45000 απώλειες 4.442 έως 7.206 ευρώ,
εκτός των διαφόρων χαρατσιών ακινήτων, εισφοράς αλληλεγγύης, κατάργησης επιδόματος γάμου, δώρων εορτών κ.λπ μειώσεων… Αν δε ο πολύτεκνος έχει πάνω από 4 παιδιά, οι ανωτέρω μειώσεις, αυξάνουν κατά γεωμετρική πρόοδο!!!
Θαυμάστε υπουργό Οικονομικών, που μιλάει για αξιοπιστία και πατριωτικό καθήκον!! Θαυμάστε και το σύμβουλό του, που θεωρεί ότι με την απαλλαγή των 15.000 ευρώ (φόρος μόλις 1.240 ευρώ) «ωφελούνταν εκείνοι, οι οποίοι είχα καταθέσει φορολογική δήλωση και ήταν από ένα σημείο και πάνω. Δεν ήταν οι πλέον αναξιοπαθούντες της κοινωνίας»!!!.
Ο τρίτος της παρέας στον ρόλο του Ηρώδη, υπουργός Εργασίας (ουσιαστικώς ανεργίας) Γιάννης Βρούτσης, από τους εμπνευστές της καταργήσεως της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας και των πολυτέκνων δήλωσε:
«Δεν μειώσαμε το κοντύλι, αλλάξαμε, όμως, στρατηγική, εισάγοντας τρεις καινοτομίες: την απόλυτη διαφάνεια, τον έλεγχο μέσω ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και τη δικαιοσύνη ώστε να αρθούν οι στρεβλώσεις που επικρατούσαν εδώ και δεκαετίες. Επί πλέον, για πρώτη φορά στηρίζουμε τη φτωχή οικογένεια που έχει ένα ή δύο παιδιά» (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 2-12-2012).
Προκαλούμε τον υπουργό να αναφέρει εάν η χορήγηση των πολυτεκνικών επιδομάτων γινόταν με αδιαφάνεια και να κατονομάσει έστω και μία περίπτωση που κάποιος, χωρίς να είναι πολύτεκνος, ελάμβανε το πολυτεκνικό επίδομα. Και ακόμη να μας ειπεί ποιές ήσαν οι στρεβλώσεις που επικρατούσαν εδώ και δεκαετίες. Εάν δεν το πράξει θα είναι ένας αδίστακτος ψεύτης και συκοφάντης.
Υπάρχει, όμως, και συνέχεια. Ο παραπάνω υπουργός, στις 20-12-2010, εξ αιτίας νομοσχεδίου που έφερνε στη Βουλή ο τότε υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος βάζοντας όρια εισοδήματος για τη χορήγηση των πολυτεκνικών επιδομάτων, δήλωνε:
«Ο Δημογραφικός Εφιάλτης που απειλεί την πατρίδα μας και την κατατάσσει σε πολύ υψηλή θέση, όσον αφορά την γήρανση και την υπογεννητικότητα, απαιτεί οι πολιτικές στήριξης της ελληνικής οικογένειας και ιδιαίτερα της πολύτεκνης να συνεχισθούν και όχι να ακυρωθούν. Τα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά και οι Δημογραφικές προβολές δείχνουν ότι 1 σχεδόν στους 3 Έλληνες το 2050 θα είναι άνω των 65 ετών, δηλαδή το 31,46% του συνολικού πληθυσμού. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι η «Ελλάδα Γερνάει και δεν Γεννάει». Η οριζόντια και αυθαίρετη περικοπή επιδομάτων και κινήτρων, που περιλαμβάνεται στο σχέδιο νόμου, συνιστά ουσιαστικά αφαίρεση της ιδιότητας του Πολύτεκνου. Με τις ρυθμίσεις που προωθεί η Κυβέρνηση ακυρώνεται ένα ολοκληρωμένο και συνεκτικό πλέγμα στήριξης της πολύτεκνης οικογένειας, που στόχευε στην αναστροφή των δυσμενών Δημογραφικών Δεδομένων, στην αύξηση της Γεννητικότητας και στη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Οι δαπάνες για την στήριξη της πολύτεκνης και τρίτεκνης οικογένειας, δεν είναι σπατάλη, αλλά επένδυση υψηλής προστιθέμενης αξίας για την κοινωνική, αλλά και οικονομική ζωή της χώρας μας. Είμαστε αντίθετοι σε ρυθμίσεις που μειώνουν την προστασία των πολυτέκνων και ακυρώνουν την συνολική πολιτική στήριξη της Ελληνικής οικογένειας. Η Ν.Δ. στήριξε με συγκεκριμένα μέτρα την Ελληνική πολύτεκνη και τρίτεκνη οικογένεια στο παρελθόν. Η οικογένεια και ιδιαίτερα η πολύτεκνη οικογένεια, βρίσκονται στο κέντρο της κοινωνικής μας πολιτικής, για να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή και το μέλλον της χώρας μας »!!!
Ακόμη στις 14-4-2001 με αφορμή άλλο νομοσχέδιο ο ίδιος παραπάνω δήλωνε τ΄ ακόλουθα:
«Απροκάλυπτα εχθρική και αντικοινωνική εμφανίζεται η στάση της Κυβέρνησης απέναντι στους πολύτεκνους. Συστηματικά αφαιρεί και ακυρώνει κίνητρα, επιδόματα και ενισχύσεις που συνθέτουν το στοιχειώδες πλαίσιο της οικογενειακής, πολυτεκνικής και δημογραφικής πολιτικής στη χώρα μας.
Η κυβέρνηση με πολυνομοσχέδιο express, μέσα στις γιορτές του Πάσχα, πλήττει το χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης και καταργεί το δικαίωμα μετεγγραφών στα Πανεπιστήμια για τις κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες όπως οι πολύτεκνοι, τρίτεκνοι, ορφανοί κλπ.
Με τον τρόπο αυτό βάζει εμπόδια, φραγμούς και στερεί ευκαιρίες για τη μόρφωση των παιδιών, των πολύτεκνων και τρίτεκνων οικογενειών.
Επιπλέον εξισώνει τους πολύτεκνους με τους άγαμους στη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας θέτοντας ίσο αφορολόγητο όριο.
Παράλληλα αναγγέλλει την ουσιαστική περικοπή των φοροεκπτώσεων των πολυτέκνων.
Εκτός όμως από αυτά θέτει εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια για τη χορήγηση πολυτεκνικών επιδομάτων όταν είναι συνταγματικά βεβαιωμένο ότι τα πολυτεκνικά επιδόματα δεν είναι κοινωνικά επιδόματα αλλά δημογραφικά κίνητρα.
Αντί μέτρων στήριξης και αρωγής της πολύτεκνης οικογένειας η Κυβέρνηση του Μνημονίου παραβιάζει και αφαιρεί δικαιώματα. Υπονομεύει τη δημογραφική προοπτική της χώρας με πρόσκαιρο ελάχιστο εισπρακτικό όφελος.
Η Κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι οι δαπάνες για τη στήριξη της πολύτεκνης και τρίτεκνης οικογένειας δεν αποτελούν λογιστική σπατάλη που πρέπει να περικοπεί αλλά επένδυση υψηλής προστιθέμενης αξίας για την κοινωνική αλλά και οικονομική ζωή της χώρας μας.
Η Νέα Δημοκρατία είναι αντίθετη σε ρυθμίσεις που μειώνουν την προστασία των πολύτεκνων και ακυρώνουν τη συνολική πολιτική στήριξης της Ελληνικής οικογένειας.
Η Νέα Δημοκρατία στήριξε με συγκεκριμένα μέτρα την Ελληνική πολύτεκνη και τρίτεκνη οικογένεια στο παρελθόν.
Η οικογένεια και ιδιαίτερα η πολύτεκνη οικογένεια, βρίσκονται σήμερα στο κέντρο της κοινωνικής μας πολιτικής, για να διασφαλίσουμε την κοινωνική συνοχή και το μέλλον της χώρας μας.
Γιατί καμιά κοινωνία δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της οικονομικής μεγέθυνσης, της ανάπτυξης και της απασχόλησης χωρίς τη στοιχειώδη κοινωνική συνοχή».
Ερωτάται πότε έλεγε την αλήθεια ο εν λόγω υπουργός, τότε ή σήμερα; Πότε έλεγε ψέματα τότε ή σήμερα;
Βέβαια δεν αναμένουμε απάντηση από έναν υπουργό, ο οποίος όχι απλώς εμφανίζεται αναξιόπιστος αλλά γελοιοποιεί και τον εαυτό του!!
Το μόνο που δεν θεσπίζουν οι νέοι Ηρώδες είναι η επιβολή ειδικού φόρου για κάθε τέκνο από το τρίτο και πέρα, αφού θεωρούν ότι ανήκουν στους έχοντες και κατέχοντες.
Εάν ζούσε ο μέγας εκείνος άνδρας, που ως Ιεράρχης στάθηκε όρθιος απέναντι στην αυθαιρεσία της Αυτοκράτειρας, βλέποντας σήμερα την σφαγή των πολυτέκνων, ο Ιερός Χρυσόστομος θ΄ αναφωνούσε:
« Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν ορχείται, πάλιν ζητεί την κεφαλή των πολυτέκνων επί πίνακι»!!!
Τί άλλο θα μπορούσε να ειπεί κάποιος σε μία χώρα, όπου η υπογεννητικότητα έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και εξ αιτίας αυτής της καταστάσεως έχει μεταβληθεί σ΄ ένα απέραντο γηροκομείο, έχοντας καταντήσει η τρίτη πλέον γηρασμένη χώρα του κόσμου. Η Κυβέρνηση έχει βάλει στο στόχαστρο τους πολυτέκνους, για να αποτρέψει τα νέα ζευγάρια ν΄ αποκτήσουν ένα τρίτο και ένα τέταρτο τέκνο, για να οδηγήσει τη χώρα μας στο τέλος της ιστορίας της.
Καταγγέλλουμε αυτή την χωρίς προηγούμενο από την Κυβέρνηση κατεδαφιστική επιδρομή κατά των πολυτέκνων. Προφανώς η Κυβέρνηση επείγεται να εγκαταλείψει την εξουσία… Με το καλό, αλλά δεν θα της επιτρέψουμε να ισοπεδώσει και ένα ολόκληρο Έθνος.
Από το Γραφείο Τύπου της ΑΣΠΕ
ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ : Εξοντώνουν την Ελληνική Φυλή με φόρους στα ... παιδιά - 7,5 εκατ. οι Έλληνες το 2050!
H τρόϊκα πέρα από όλα τα δεινά που έχει προκαλέσει στη χώρα, τώρα κτυπά "στην καρδιά" και το ελληνικό Έθνος, οδηγώντας το σε πληθυσμιακή συρρίκνωση μέσω της φορολόγησης των παιδιών που θα κάνει η κάθε οικογέναια. Οταν σε όλες τις χώρες του κόσμου που αντιμετωπίζουν δημογραφικό πρόβλημα, υπάρχουn πρόσθετα κίνητρα και φοροαπαλλαγές για να τεκνοποιούν οι πολίτες τους, στην Ελλάδα, πλέον η γέννηση κάθε Ελληνόπουλου θα συνοδεύεται από βαριά φορολόγηση, βάσει του νομοσχεδίου που συνέταξαν οι τροϊκανοί (αυτοί συντάσσουν τα νομοσχέδια και οι υπάλληλοί τους στο υπουργείο Οικονομικών απλά τα "σφραγίζουν").
Ειδικά για τις πολύτιμες για την εθνική συνέχεια, οικογένειες των τριτέκνων και των πολυτέκνων, όχι απλά θα πληρώνουν βαρείς φόρους για κάθε επιπλέον παιδί, αλλά τίθενται και εισοδηματικά κριτήρια για την χορήγηση του πολυτεκνικού επιδόματος!
Δηλαδή το ίδιο κράτος που πριν από επτά χρόνια είχε δώσει κίνητρο για να κάνουν τα ζευγάρια και τρίτο παιδί προκειμένου να αναχαιτιστεί η μείωση του ελληνικού πληθυσμού, τώρα το αφαιρούν και αυτό.
Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την λοιπή "μαύρη" οικονομική κατάσταση εύκολα κάνουν αντιληπτό το πρόβλημα επιβίωσης του ίδιου του Έθνους απέναντι π.χ. σε πληθυσμούς όπως ο αλβανικός που σε όλα τα Βαλκάνια ανέρχεται σήμερα σε περισσότερο από 10 εκατ. και σε δέκα χρόνια θα είναι 15 εκατ. βάσει του ρυθμού γεννήσεων ή ο πληθυσμός της Τουρκίας που από 80 εκατ. που είναι σήμερα θα φτάσει τα 100 εκατ.ψυχές το 2025!
Σε ορισμένες περιπτώσεις οι πρόσθετες επιβαρύνσεις για οικογένεια με 3 παιδιά και ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 21.000 ευρώ (δηλαδή 1.500 ευρώ το μήνα) θα ξεπεράσουν το 2013 τα 2.700 ευρώ! Δηλαδή, σχεδόν, δύο ολόκληρους μισθούς!
Ποιος θα κάνει παιδιά, όταν δεν θα έχει να τα ταϊσει και να τα ντύσει; Αντιλαμβάνεται κανείς από την κυβέρνηση Σαμαρά το έγκλημα στο οποίο συνεργούν σε βάρος του ίδιου του Έθνους, όχι απλά του κράτους;
Σύμφωνα με στοιχεία για τα δημογραφικά μεγέθη της χώρας, της στατιστικής υπηρεσίας το 2050 ο συνολικός πληθυσμός της Ελλάδας θα ανέρχεται σε περίπου 11.500.000 άτομα (από 11.213.785 άτομα στις 31/12/2007). Η δομή, όμως, του πληθυσμού θα είναι διαφορετική από αυτή του 2000, καθώς η αναλογία των παιδιών ηλικίας 0-14 ετών προβλέπεται να μειωθεί από 15,3% το 2000 σε 13% το 2050, ενώ η αναλογία της ομάδας ηλικιών 65 ετών και άνω προβλέπεται να αυξηθεί από 16,6% το 2000 σε 32,1% το 2050.
Το ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών προβλέπεται να μειωθεί κατά 13,2 ποσοστιαίες μονάδες και από 68,1% το 2000 θα γίνει 54,9% το 2050. Και το χειρότερο: Με τους ρυθμούς ενσωμάτωσης στην ελληνική κοινωνία των μεταναστών, το 20% του πληθυσμού θα είναι αλλόθρησκοι, πάσης άλλης θρησκείας και ένα επιπλέον 10% μπορεί να είναι Χριστιανοί, αλλά όχι ελληνικής καταγωγής! Δηλαδή οι Έλληνες, θα έχουν μειωθεί πληθυσμιακά στα 7,5 εκατ. ψυχές!
Από την έρευνα προκύπτει ότι το χρονικό διάστημα 1995-2007 η σύνθεση του πληθυσμού κατά ομάδες ηλικιών έχει εμφανίσει σημαντικές αλλαγές, οι οποίες εντοπίζονται σε τρεις μεγάλες ομάδες ηλικιών. Σε απόλυτους αριθμούς, η ηλικιακή ομάδα των παιδιών 0-14 ετών εμφανίζει το 2007 μείωση κατά 13,5%, σε σχέση με το 1995, ενώ ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός ηλικίας 15-64 ετών εμφανίζει αύξηση κατά 4,6% και ο γεροντικός πληθυσμός ηλικίας 65 ετών και άνω αυξάνεται κατά 29,5%.
Σε απόλυτους αριθμούς επίσης, οι γάμοι από 76.000 που ήταν ετησίως στις αρχές της δεκαετίας του 1960, βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο των 57.000 ετησίως. Η μέση ηλικία των γυναικών κατά τον πρώτο γάμο αυξήθηκε βαθμιαία και από 24,1 έτη που ήταν το 1991, έφτασε τα 28,6 έτη το 2007. Από 2,09 γεννήσεις ανά μητέρα το 1981, ποσοστό που αγγίζει το όριο αντικατάστασης των γενεών (2,1), το ποσοστό μειώθηκε στο 1,41 το 2007, κάτω από το όριο αντικατάστασης.
Ο ακαθάριστος δείκτης θνησιμότητας, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1980, παρουσιάζει μικρή αλλά σταθερά ανοδική πορεία, που κυμαίνεται μεταξύ 8,9 θανάτων επί πληθυσμού 1.000 ατόμων το 1981 και 9,8 το 2007.
Να σημειώσουμε ότι τα στοιχεία αυτά είναι προ κρίσης (στοιχεία που συγκεντρώθηκαν μέχρι το 2009!
Υπάρχει κάποιος με εθνική συνείδηση στην κυβέρνηση να σταματήσει τον αφελληνισμό της Ελλάδας;
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Η αναφερόμενη κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στην έκθεση της τρόϊκας δείχνει ότι τα μνημόνια δεν αγγίζουν μόνο τα οικονομικά θέματα αλλά κάθε τομέα της κυριαρχίας μας.
Μια πρόχειρη προσέγγιση θα θεωρούσε ότι οι τεχνοκράτες της τρόϊκας έχουν μόνο οικονομικούς στόχους. Όμως από την επίτευξη αυτών των στόχων κάποιοι επωφελούνται και αυτοί είναι που αδιαφορούν για την κυριαρχία της χώρας μας. Και αυτοί δεν είναι οι ΄΄αόρατες΄΄ καπιταλιστικές δυνάμεις αλλά συγκεκριμένα άτομα, εταιρείες και κράτη. Έχουν όνομα και τους ξέρει όλος ο κόσμος. Εντός της χώρας είναι η ολιγαρχία ορισμένων οικογενειών και αυτοί που έκρυψαν μεγάλα ποσά σε ξένες τράπεζες, στην Ευρώπη είναι αυτή την ώρα η γερμανική ηγεμονία με τους δορυφόρους των βορείων χωρών και οι οικονομικοί τους κύκλοι που εποφθαλμιούν τον ελληνικό ορυκτό πλούτο, επιδιώκουν την καθιέρωση ειδικών οικονομικών ζωνών στη Θράκη και την Πελοπόννησο και μοιράζουν εδώ και χρόνια με τους τοπικούς εκπροσώπους τους τα όποια κέρδη.
Είναι οι ίδιοι που αποβιομηχάνισαν τη χώρα για να γίνουμε μόνο καταναλωτές, διάβρωσαν τη συνείδηση των αγροτών και καθήλωσαν την αγροτική παραγωγή με τις επιδοτήσεις και τους περιορισμούς. Είναι οι ίδιοι που μας υποχρέωσαν ή δελέασαν να αγοράσουμε τεράστιες ποσότητες στρατιωτικού υλικού (χωρίς ανταλλακτικά και πυρομαχικά) ενώ τώρα περιορίζουν δραματικά τις δαπάνες που απαιτούνται για τα απόλυτα απαραίτητα για τη συντήρηση των ενόπλων δυνάμεων.
Ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια. Όπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου, η γερμανική ηγεμονία ξεκίνησε από το 2001 την εφαρμογή των δικών της σχεδίων για συσσώρευση κεφαλαίων και διεύρυνση της ισχύος ώστε να της κατοχυρωθεί ο ρόλος της αναμφισβήτητης περιφερειακής δύναμης και της εν δυνάμει παγκόσμιας δύναμης. Αφού κατάφερε να μετακινήσει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίου από τις χώρες του νότου προς την κεντρική Ευρώπη με εξαγωγές βιομηχανικού υλικού, αυτοκινήτων, πολεμικού υλικού ακόμη και αγροτικών προϊόντων και αφού αποβιομηχάνισε τη νότια Ευρώπη, προσπαθεί να συμπληρώσει την οικονομική ισχύ της με πολιτική ισχύ αλλάζοντας τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ώστε να γίνει και τυπικά κυρίαρχη.
Η συνεχής συσσώρευση ιδιοκτησίας από τη γερμανική ηγεμονία, απαιτεί τη συνεχή συσσώρευση εξουσίας. Αυτή η εξουσία υλοποιείται από συγκεκριμένη κρατική κυριαρχία. Αυτή η απεριόριστη κυριαρχία επιτυγχάνεται με τη συγκέντρωση θεσμικής πολιτικής εξουσίας στο Βερολίνο, οικονομικής εξουσίας στην ΕΚΤ (Φρανγκφούρτη), την αποστέρηση εξουσιών από την ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο. Παράλληλα, αυτή η ΄΄απεριόριστη Εξουσία΄΄ ενώ συγκεντρώνει ισχύ χάριν των δικών της μονοπωλίων και προβάλλει πρακτικές οικονομικού εθνικισμού αδιαφορεί για τη συνοχή (κοινωνική, οικονομική ακόμη και εδαφική) των κρατών-μελών της περιφέρειας.
Οι γερμανικοί κυρίαρχοι κύκλοι από ότι φαίνεται ενώ αισθάνονται οι ίδιοι σιγουριά στον ΄΄περίκλειστο΄΄ πυρήνα των βόρειων χωρών, θέλουν την περιφέρεια της Ευρώπης και ειδικά το νότο για ειδική οικονομική ζώνη, όπου θα εγκαταστήσουν την ελαφριά βιομηχανία που θα είναι συμπληρωματική της βαριάς και εξειδικευμένης δικής τους και πιστεύουν ότι η εξωτερική ασφάλεια μπορεί να επιτευχθεί με τα νέα κράτη της Μ. Ανατολής και την Τουρκία. Σχεδίασαν αυτή την ΄΄οχύρωση΄΄ σε αντίθεση με τα ιστορικά διδάγματα του Μπίσμαρκ, του Αντενάουερ και του Κόλ που προσπαθούσαν πάσει θυσία να μη προκαλέσουν την απομόνωση της χώρα τους από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ένας τέτοιος σχεδιασμός δεν απαιτεί ούτε ενιαία ευρωπαϊκή άμυνα ούτε σοβαρή αμυντική δυνατότητα για τις χώρες της περιφέρειας. Απαιτεί για τις χώρες αυτές να έχουν ορισμένες μόνο συμπληρωματικές δυνατότητες στη δική τους ισχύ. Η αντίληψή τους για την άμυνα δεν είναι ΄΄ολοκληρωτική΄΄ αλλά στηρίζεται στις συμμαχίες των προθύμων.
Η υλοποίηση της πρότασης για κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας θα αποδυναμώσει τις μονάδες της Θράκης και των νησιών. Επιπλέον θα μειώσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού την αίσθηση συμμετοχής στα κοινά και ειδικά την ευθύνη για την άμυνα της χώρας, μια αντίληψη που λειτουργεί σ΄αυτό τον τόπο εδώ και 3.000 χρόνια.
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τη Θράκη, σαν ειδική οικονομική ζώνη (όπως τη σχεδιάζουν), χωρίς περιορισμούς στους μισθούς, χωρίς κανένα έλεγχο στις συνθήκες εργασίας αλλά και στην είσοδο και παραμονή εργαζομένων από όλο τον κόσμο και με μειωμένη στρατιωτική παρουσία;
Να γιατί τα πατριωτικά καθήκοντα πάνε μαζί με τις κοινωνικές ανάγκες των εργαζόμενων.
Είναι ώρα να καταλάβουν όσοι επιβουλεύονται αυτό τον τόπο ότι υπάρχουν και όρια.
Tου Ν. Τόσκα (υποστρατήγου ε.α.)
Πάταγος και αναταράξεις από τις αποκαλύψεις μας...(βίντεο)
Πάταγο, αναταράξεις και προσπάθεια κουκουλώματος και κατευνασμού της κοινής γνώμης έφεραν οι χθεσινές αποκαλύψεις μας...
Απίστευτο....Η τρόικα ζητάει κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας για οικονομία !!!! .
Γράφαμε για τις δυο αναφορές της τρόικας και την απίστευση πρόταση της, σελίδα 24 αναφοράς της 27/11/2012:
"Το απίστευτο-ασύλληπτο που δεν αντέχει σε καμία λογική και αδειάζει, παρακάμπτει υποκαθιστά πλήρως το υπουργείο εθνικής Άμυνας είναι στην τελευταία παράγραφο:
Αυτό δεν σημαίνει ότι περαιτέρω εξορθολογισμός των δαπανών δεν μπορεί ακόμα να επιτευχθεί, αλλά απαιτεί μια αύξηση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών ( e procurement ) και την "κατάργησητης υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας".
Στην αρχή κανείς δεν έδωσε σημασία...και μάλιστα αρκετοί πήραν στην πλάκα την αποκάλυψή μας..
Στην συνέχεια έγινε η αντιγραφή (clopy paste ) του αιώνα, μιας και αρκετά blogs, sites, εφημερίδες και μεγαλοκανάλια αφού αντέγραψαν το άρθρο, τις εικόνες και γενικά όλη την έρευνα μας....παρουσίασαν το όλο θέμα ως αποκλειστικό...(αναμενόμενο θα μου πείτε)
Επί του θέματος έγινε και δήλωση από τους Ανεξάρτητους Έλληνες οι οποίοι ζητούν από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να πάρει θέση και να τοποθετηθεί σε συγκεκριμένα ερωτήματα.
Τα ίδια μέσα μας είπαν ότι είχαν επικοινωνία με τον κ. Υπουργό της εθνικής Άμυνας και τους διαβεβαίωσε ότι τέτοιο θέμα δεν υπάρχει και δεν αλλάζει τίποτα με την θητεία.
Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να εμπλέξουν και τον πρωθυπουργό, μιλώντας για τηλεφωνική επικοινωνία Σαμαρά-Παναγιωτόπουλου για διευκρινήσεις....
Πάντως μέχρι αυτή την στιγμή επίσημη και όχι μέσω παπαγάλων ανακοίνωση-διάψευση δεν υπάρχει.
Ψάξτε τις ανακοινωσεις-δελτία τύπου τόσο στο ΥΠΕΘΑ όσο και στο ΑΜΠΕ...
Το θέμα που ανακύπτει εδώ είναι...
Γιατί το ανέβασαν τα ΜΜΕ και οι παπαγάλοι...
Μήπως γιατι το ξεσκεπάσαμε μιας και κανείς ειδικά από τους υπουργές και βουλευτές της συμπολίτευσης δεν διαβάζει τίποτα και απλά υπογράφουν ότι τους δίνουν
Γιατί ενέπλεξαν τον κ. Σαμαρά...
Μήπως για να παρουσιάσουν τις διαψεύσεις τους (όχι επίσημες) και να μας καθησυχασουν...
Άν θέλουν να κλείσουν το θέμα και αν έχουν τα κότσια να ζητήσουν άμεσα, να διαγραφεί η απίστευτη αυτή απαίτηση της τρόικας από την 2η αναφορά, στην 1η αναφορά της 10/11/2012 εξάλλου δεν υπήρχε...
ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Διαβάζουμε την είδηση: (σσΟ: Που αποκάλυψε το Ολυμπία και ο Έχω ματια και βλέπω, αλλά την έκλεψαν όλοι οι δημοσιοκάφροι εν χορώ)
«Πρόταση για την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας περιλαμβάνει το προσχέδιο της έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (έχει επικρατήσει να ονομάζεται Έκθεση της Τρόικας), η οποία είδε την Πέμπτη το φως της δημοσιότητας και φέρει ημερομηνία 27 Νοεμβρίου, μία ημέρα μετά το Eurogroup της Δευτέρας.
Η στρατιωτική θητεία ήταν και θα παραμείνει υποχρεωτική, απαντούν πηγές το υπουργείου Άμυνας.
Συγκεκριμένα, στη σελίδα 24, συνοδεία γραφημάτων αναφέρεται στην «συνεισφορά των
δαπανών της Άμυνας στη δημοσιονομική προσαρμογή». Η έκθεση σημειώνει ότι τη δεκαετία 2000 – 2009, η Ελλάδα είχε σταθερά το υψηλότερο δαπάνες ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ ανάμεσα στις 27 χώρες της Ε.Ε.
Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στην εφαρμογή του Μνημονίου που οδήγησε στη μείωση των δαπανών. Η Έκθεση παρουσιάζει το σχέδιο μείωσης των λειτουργικών δαπανών κατά 62% και κατά 41% των μισθών και των συντάξεων των ενόπλων δυνάμεων, για την περίοδο 2009 – 2016.
Η συγκεκριμένη παράγραφος ολοκληρώνεται με την επίμαχη φράση: «Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί περαιτέρω εξορθολογισμός των δαπανών, αλλά κάτι τέτοιο θα απαιτούσε την επέκταση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών (e-procurement) και την κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας».
Αν και το «υπουργείο» μας λέει ότι ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να δούμε κάποιες πραγματικότητες που έχουν να κάνουν με την Ελλάδα.
Πρώτα απ όλα, είναι γεγονός ότι ΔΕΝ κυβερνά Ελληνική Κυβέρνηση αυτό τον τόπο.
Με περίσσιο ΘΡΑΣΟΣ οι «εταίροι» (ες) έχουν χωθεί για τα καλά στα της διακυβέρνησης, ΔΙΑΤΑΖΟΥΝ, και οι δικοί μας «εκτελούν».
Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια;
Τα σύνορα μας είναι ΔΙΑΤΡΗΤΑ.
Έσπευσαν οι ειδήμονες κυβερνώντες και «ξήλωσαν» την αμυντική γραμμή από ναρκοπέδια, τη στιγμή που ΚΑΝΕΝΑ άλλο κράτος δεν έκανε κάτι παρόμοιο.
Εμείς, ως LARGE κράτος, ως οι κατέχοντες τα πρωτεία στην «ανθρωπιά», ξηλώσαμε τα ναρκοπέδια, κλείσαμε στρατόπεδα και φυλάκια σε σημεία ΚΛΕΙΔΙ, και εξακολουθούμε να κλείνουμε κι άλλα, τη στιγμή που έχουμε σχεδόν καθημερινά ΠΛΗΘΟΣ προκλήσεων από τους «καλούς μας γείτονες» , τη στιγμή που ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ έχουμε «επιδρομές» από κλέφτες σε χωριά των συνόρων (θυμάστε το ρεπορτάζ με τους παππούδες και τις γιαγιάδες που ανέλαβαν μόνοι τους τη φύλαξη τους με κυνηγητικά όπλα;)
Αυτό βέβαια ΔΕΝ ιδρώνει το αυτί των πολιτικών μας.
Χρησιμοποίησαν για πολλά χρόνια τις όποιες αμυντικές δαπάνες για να πλουτίσουν.
Άλλωστε τι εκτίμηση μπορεί να τρέφουν προς το στράτευμα και την ιστορία του τη στιγμή που οι περισσότεροι απ’ αυτούς ΔΕΝ υπηρετήσαν τη θητεία τους ούτε και σαν «βοηθητικοί»;
Να θυμηθούμε παλιά δημοσιεύματα;
Έφτασαν στο σημείο στα πλαίσια των «περικοπών» να υποβαθμίσουν τους αξιωματικούς.
Στο τέλος θα τους δίνουν το μισθό ανειδίκευτου εργάτη, τη στιγμή που για τους πολιτικούς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ, και τα ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ.
Αλήθεια, ΤΙ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ τα τελευταία χρόνια στον τόπο;
Μήπως, λέω, την καταστροφή του;
Να επιστρέψω όμως στην μεθόριο.
Την ζήσαμε ΟΛΟΙ πρόσφατα την αποδυνάμωση των αστικών κέντρων από την αστυνομική φύλαξη προκειμένου να ενισχυθούν τα σύνορα μας για την «αποφυγή εισόδου προσφύγων».
Δεν έφταναν που δεν έφταναν οι αστυνομικοί για την φύλαξη των διαφόρων περιοχών, μειώθηκε κι άλλο ο αριθμός τους με τις αποσπάσεις.
Βέβαια, οι πολιτικοί μας φροντίζουν για την προσωπική τους ασφάλεια.
Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ασφάλεια του κράτους την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Πολλά είναι φίλοι μου αυτά που συμβαίνουν και θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια της χώρας.
Είναι πολλά, και δεν γίνεται ΤΙΠΟΤΑ.
Μόνο εμείς, ο κοσμάκης ανησυχούμε, γιατί βλέπουμε τι γίνεται.
Αν και το «υπουργείο» όπως ανέφερα πιο πάνω απέκλεισε ενδεχόμενο κατάργησης της υποχρεωτικής στράτευσης, να έχουμε το νου μας ε;
Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, και ΔΕΝ κάνουν οι δικοί μας κουμάντο….
Για να μην ξεχνιόμαστε.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com
Αναρτήθηκε από τον/την olympiada
Την ώρα που οι «γείτονες» μας κοιτούν σαν αρπαχτικά οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας ζητούν να καταργήσουμε τη θητεία...
Στην αρχή ήταν τα νησιά με λιγότερους από 150 κατοίκους. Το διέψευσαν αρχικά... αλλά τελικά το παραδέχθηκαν. Αυτό μας ζήτησαν οι τροϊκανοί. Μάλιστα, από το κλιμάκιο των Ευρωπαίων εταίρων μας είχε πέσει η πρόταση.
Τώρα, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ζητούν να... καταργήσουμε το στρατό. (Τι τον χρειάζεται το στρατό άλλωστε μια αποικία;)
Οι αξιωματούχοι της Κομισιόν υπολογίζοντας τα έξοδα... σκέφτηκαν κάτι τρομερά απλό. Ο στρατός κοστίζει στην Ελλάδα. Ας τον καταργήσουμε λοιπόν. Γιατί περί αυτού πρόκειται... Αν καταργηθεί η υποχρεωτική θητεία, ειδικά σ' αυτή την κρίση, ουσιαστικά καταργείται ο στρατός. Αυτό μας ζητούν.
Συγκεκριμένα αναφέρουν: «Οι μειώσεις στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς την περίοδο 2013-2014 ανέρχονται σε περίπου 340 εκατ. ευρώ και έρχονται να προστεθούν στις παλαιότερες μειώσεις στρατιωτικών προμηθειών. Άλλα μέτρα συμπεριλαμβάνουν μείωση σε επιχειρησιακές δαπάνες μέσω κλεισίματος στρατοπέδων και μείωση του αριθμού των εισαχθέντων σε στρατιωτικές σχολές. Τη διετία 2013-2014. αναμένεται να εξοικονομηθούν συνολικά περίπου 400 εκατ. ευρώ, ποσό που ανέρχεται στο 0,2% του ΑΕΠ της Ελλάδας».
Για να καταλήξουν αμέσως μετά στο κείμενο τους... «Απαιτείται ωστόσο η αύξηση της χρήσης των ηλεκτρονικών προμηθειών και η κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας».
Αν δεν είναι αυτό πρόκληση, τι είναι; Και τώρα Το ΧΩΝΙ σας καλεί να το σκεφτείτε και να το συνειδητοποιήσετε... Από αυτούς περιμένουμε να μας σώσουν. Αυτό έχουμε πετύχει με την ένταξή μας στο μνημόνιο... να περιμένουμε να μας σώσουν αυτοί που τη μια μας ζητούν τα νησιά και από την άλλη να καταργήσουμε το στρατό.
Είναι αυτή η ίδια λογική που κυριαρχεί σ' όλες τις αποφάσεις τους. Η Ελλάδα χρειάζεται καλά νούμερα. Καλή λογιστική εικόνα. Μόνο αυτό ενδιαφέρει τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών. Διόλου δεν τους ενδιαφέρει η άμυνα της χώρας. (Μήπως είναι η δική τους χώρα; Γιατί να τους νοιάζει;)
Διόλου δεν τους ενδιαφέρει που το πρόγραμμα λιτότητας βάζει στο επίκεντρό της... τα παιδιά των Ελλήνων. Μήπως είναι τα δικά τους παιδιά; Γιατί να τους ενδιαφέρει;
Διόλου δεν τους ενδιαφέρει που οι Έλληνες αυτοκτονούν-λιμοκτονούν. Μήπως είναι δικοί τους συγγενείς και συμπολίτες; Γιατί να τους ενδιαφέρει;
Δύο χρόνια τώρα ζούμε τον απόλυτο εξευτελισμό της χώρας και το διεθνή διασυρμό της. Δύο χρόνια τώρα, έχουμε βάλει το κεφάλι κάτω και υπακούμε σ' όποια βλακεία κατέβει στο κεφάλι του κάθε εκκολαπτόμενου μάγου των «ελλειμμάτων». Τώρα τελευταία τους ήρθε να καταργήσουμε την υποχρεωτική θητεία, να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα η επιχειρησιακή ικανότητα του ελληνικού στρατού και η χώρα να μείνει παντελώς απροστάτευτη. Το απόλυτο έρμαιο στις διαθέσεις των γειτόνων μας που, όσο βλέπουν την Ελλάδα γονατισμένη, επιδεικνύουν όλο και περισσότερο θράσος.
Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: «Ούτε κατά διάνοια δεν καταργείται
Το βράδυ της Παρασκευής, αμέσως μόλις έγινε γνωστή η είδηση ότι η Κομισιόν ζητά την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στον Ελληνικό Στρατό, Το ΧΩΝΙ έσπευσε να επικοινωνήσει με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, Πάνο Παναγιωτόπουλο, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το θέμα. «Η στρατιωτική θητεία στην Ελλάδα είναι και θα παραμείνει υποχρεωτική. Η κυβέρνηση δεν έχει συζητήσει, δεν συζητά και ούτε πρόκειται να συζητήσει το θέμα της θητείας με κανέναν απολύτως», υπογράμμισε ο κ. Παναγιωτόπουλος, μιλώντας Στο ΧΩΝΙ. Επιμείναμε για περισσότερες διευκρινίσεις σχετικά με το πώς είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγείρει τέτοια ανήκουστη απαίτηση και ο υπουργός μας είπε ότι «πρόκειται για μια απομονωμένη έκφραση, η οποία δεν μεταφράζεται με ακρίβεια από τα αγγλικά και θέλει να καταδείξει την ανελαστικότητα των αμυντικών δαπανών».
(Το ΧΩΝΙ 02/12/2012 – Σ.Λ.)
"Ναι στην κατάργηση της θητείας", λέει ο Βασιλάκος,πρώην Διευθυντής Εξοπλισμών του ΥΕΘΑ!
Την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας προτείνει και ο πρώην Γενικός Διευθυντής Εξοπλισμών Ευάγγελος Βασιλάκος.
Η πρόταση-βόμβα από έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ηγηθεί της κρίσιμης διεύθυνσης των εξοπλισμών γίνεται με την λογική ότι “έτσι θα διαπιστωθεί το πραγματικό κόστος των Ενόπλων Δυνάμεων”!
Η πρόταση γίνεται μέσω συνεντεύξεως του στην εφημερίδα Real News αλλά δεν εξηγεί το σκεπτικό του το οποίο εντάσσεται σε μία πρόταση για τον εξορθολογισμό του συστήματος των αμυντικών δαπανών.
Εκτός από την πρόταση για κατάργηση της στρατιωτικής θητείας, ο κ.Βασιλάκος προτείνει καλές αμοιβές για τους στρατιωτικούς ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα διαφθοράς και συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές για την ορθή επιλογή οπλικών συστημάτων!
Από τις τρεις προτάσεις είναι απολύτως κατανοητή αυτή που έχει να κάνει με τις αμοιβές των στρατιωτικών. Οι άλλες δύο νομίζουμε ότι θα προκαλέσουν πολύ μεγάλη συζήτηση. Κι αυτό γιατί:
•Κατάργηση της στρατιωτικής θητείας στην Ελλάδα απλά δεν μπορεί να υπάρξει. Το Onalert με δύο άρθρα του σήμερα ένα του υποστράτηγου ε.α Νίκου Τόσκα κι ένα του Πάρι Καρβουνόπουλου στοιχειοθετούν αυτή την άποψη. Επιπλέον το κόστος της θητείας μπορεί να προσδιοριστεί.
•Συμμετοχή σε ειρηνευτικές αποστολές για την επιλογή οπλικών συστημάτων. Η πρόταση διχάζει . Κι αυτό γιατί είναι τελείως διαφορετικό το οπλοστάσιο που πρέπει να επιλέξει η Ελλάδα για να πλέουν τα πλοία της ανοιχτά της Σομαλίας και διαφορετική αν αποφασίσει να ασχοληθεί με τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και αυτή τη περίοδο -και για πολλά χρόνια- είναι βέβαιο ότι αυτό θα είναι το πρωτεύον και όχι οι πειρατές της Σομαλίας.
Αθήνα: Θέμα δράσης του Τούρκου προξένου στην Κομοτηνή προέκυψε έπειτα από καταγγελία του ιμάμη Σώστη περί παρεμβάσεων και απειλών ανθρώπων του προξενείου που τον κατηγορούν ως «εγκάθετο της Ελλάδας και προδότη». Για το θέμα εκλήθη στο υπουργείο Εξωτερικών για εξηγήσεις ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα, Κερίμ Ουράς, και παράλληλα σκληρή ανακοίνωση εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών.
O ιμάμης του Σώστη του νομού Ξάνθης, Μπιλάλ Καραχαλίλ, σε γραπτή του αναφορά προς τον υπουργό Εξωτερικών κατήγγειλε ότι απειλείται και συκοφαντείται από συντοπίτες του και ότι προσφεύγει στη Δικαιοσύνη (μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου του) για την αντιμετώπιση της διαπόμπευσής του από συνεργάτη του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής. Στην αναφορά του ο ιμάμης καταγγέλλει ότι δέχτηκε πιέσεις από τον πρόξενο για να αποσύρει την προσφυγή του στη Δικαιοσύνη κατά του συγχωριανού του Χαμπίλ Μπαΐράμ.
Στην ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών επισημαίνεται ότι στην αναφορά «καταγγέλλεται ως εμπλεκόμενος και ο γενικός πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή» Οσμάν Ιλχάν Σενέρ και ως εκ τούτου εκλήθη ο πρέσβης της Τουρκίας για περαιτέρω εξηγήσεις.
Διότι, «δεν είναι δυνατόν, ενέργειες του εκπροσώπου της Τουρκίας στην Κομοτηνή -καθ' υπέρβαση των προξενικών του καθηκόντων- θέλουμε να πιστεύουμε εν αγνοία της τουρκικής κυβέρνησης, να προκαλούν τριβές και εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες» στη συγκυρία της επίσκεψης Νταβούτογλου στην Αθήνα και εν όψει της συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας.
Η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ
«Όταν ένας Ιμάμης διορισμένος σύμφωνα με το νόμο της Ελληνικής Πολιτείας από το Μουφτή της Κομοτηνής, δηλώνει δημόσια ότι απειλείται και συκοφαντείται από συντοπίτες του, καταγγέλλει το συμβάν με γραπτή αναφορά, διά του πληρεξουσίου δικηγόρου του, προς τον Υπουργό Εξωτερικών και επιλέγει τη νομική οδό για να αντιμετωπίσει τις απειλές και τη διαπόμπευσή του, ως «εγκάθετου της Ελλάδας και προδότη» από συνεργάτη του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, υπάρχει ζήτημα και πρέπει να ξεκαθαρισθεί άμεσα. Ειδικότερα και από το γεγονός, ότι καταγγέλλεται για ανάμειξη και ο Γενικός Πρόξενος της Τουρκίας στην Κομοτηνή.
»Το Υπουργείο Εξωτερικών κάλεσε τον Πρέσβη της Τουρκίας στην Ελλάδα, προς τον οποίο θα επιδοθεί επίσημο διάβημα της ελληνικής κυβέρνησης, για τον καταγγελλόμενο ρόλο του Τούρκου Γενικού Προξένου στην Κομοτηνή.
»Δεν είναι δυνατόν, όπως καταγγέλλεται, ενέργειες του εκπροσώπου της Τουρκίας στην Κομοτηνή καθ' υπέρβαση των προξενικών του καθηκόντων, θέλουμε να πιστεύουμε εν αγνοία της τουρκικής κυβέρνησης, να προκαλούν τριβές και εντάσεις μεταξύ των δύο χωρών, ειδικότερα την παραμονή της επίσκεψης του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα και την επικείμενη συνάντηση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.»
Ερώτηση 13 βουλευτών
Ερώτηση προς τον υπουργό Εξωτερικών για τις δραστηριότητες του τούρκικου προξενείου κατέθεσαν στη Βουλή 13 βουλευτές της ΝΔ με επικεφαλής τον Σάββα Αναστασιάδη.
Κάνουν λόγο «διωγμό, τρομοκράτηση και τελικά την επιβολή της θέλησης του τουρκικού προξενείου σε έναν Έλληνα πολίτη» και που αποδεικνύονται από επιστολή - ντοκουμέντο του ιμάμη προς τον μουφτή Κομοτηνής για να τονίσουν ότι οι εξελίξεις αυτές αποτελούν μία ξεκάθαρη παρέμβαση του τουρκικού προξενείου στην Θράκη και στην ελληνική εσωτερική πολιτική.
Επειδή - όπως τονίζουν οι βουλευτές - έχουν δει το φως της δημοσιότητας ενέργειες παρακρατικών ομάδων που δρουν στην Θράκη προβοκατόρικα με απειλές και ηθικά θρησκευτικά διλλήματα, έχουν εντοπισθεί αρκετές φορές παράνομες παρεμβάσεις του τούρκικου προξενείου στην άσκηση εσωτερικής πολιτικής στην χώρα μας, ερωτούν, μεταξύ άλλων, τον κ. Αβραμόπουλο αν οι συγκεκριμένες καταγγελίες, όπως αναφέρονται στην επιστολή, δεν αποτελούν λόγο απέλασης από τη χώρα μας του Τούρκου προξένου.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ
Άφωνοι μείναμε από το κείμενο που δημοσίευσε περιοδικό της ΠΓΔΜ ενός εκ των πλέον καθοριστικών προσώπων στην ελληνική εξωτερική πολιτική τα τελευταία χρόνια, του πολύπειρου πρέσβη της χώρας μας, Αλέξανδρου Μαλλιά, με θητεία σε μερικές από τις πιο σημαντικές θέσεις της ελληνικής διπλωματίας.Αφού φυσικά συγχαρούμε και το έντυπο της γειτονικής χώρας που είχε το «στομάχι» να δημοσιεύσει ένα τέτοιο κείμενο που ακόμα και τον πιο έξαλλο εθνικιστή στη γειτονική χώρα δεν μπορεί παρά να τον προβληματίσει, σας αφήνουμε ώστε μέσα από την ανάγνωση του κειμένου να αντιληφθείτε πόσο σημαντική και καθοριστική είναι η εμπλοκή των επιμέρους ατόμων σε μια διένεξη εξωτερικής πολιτικής, χωρίς να τραβούν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας για ιδιοτελείς σκοπούς.
Ανεξαρτήτως αν σε επιμέρους θέματα μπορεί κάποιοι να αισθανθούν ότι ίσως και να διαφωνούν, σημασία έχει να αντιληφθούμε το πόση «τροφή για σκέψη» έδωσε αυτός ο άνθρωπος με το κείμενό του σε όσους νουνεχείς ενδιαφέρονται πραγματικά για λύση και πρόοδο των διμερών σχέσεων, από την πλευρά των Σκοπίων.
***
Η Ελλάδα έχει στηρίξει την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου, των διεθνών συμβάσεων και των Αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που αποτελούν Δίκαιο. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είχε για τέσσερις δεκαετίες περίπου κεντρική θέση αναφοράς στην πολιτική αυτή.Η Απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου του Δεκεμβρίου 2011 δεν ήταν θετική για την Ελλάδα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν σέβεται τον διεθνή αυτό θεσμό. Την επομένη της δημοσιοποίησης της Απόφασης μετείχα σε συζήτηση στην κρατική σας τηλεόραση.Είχα προβλέψει ότι ανεξαρτήτως του περιεχομένου της Απόφασης, τα πράγματα θα ήσαν πιο εύκολα για την Ελλάδα στο Σικάγο. Όπως και ήσαν. Μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, η σχετική παράγραφος της Διακήρυξης της Συνάντησης Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο είναι ακόμη ισχυρότερη και καλύτερη από την ελληνική σκοπιά, σε σύγκριση με εκείνη του Βουκουρεστίου.Συνεπώς, πρέπει να γνωρίζετε ότι, ανεξάρτητα από τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα στα οποία συχνά προσφεύγουν συγκεκριμένες δομές στα Σκόπια, η κυβέρνησή σας και η διπλωματία σας απέτυχαν στη πράξη να αξιοποιήσουν την Απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Αντιθέτως, η ελληνική διπλωματία, παρά το δεδομένο της δυσάρεστης για μας Απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου, με τους των Υπουργούς Εξωτερικών Σ. Δήμα και Π. Μολυβιάτη πέτυχε απόλυτα στο στόχο της στο Σικάγο.Υπενθυμίζω, ότι τόσο στο Βουκουρέστι όσο και στο Σικάγο οι Αποφάσεις ήσαν ομόφωνες. Συνεπώς, η διατυπωμένη θέση του Βουκουρεστίου «ένταξη στο ΝΑΤΟ προϋποθέτει λύση στο ζήτημα του ονόματος» που επιβεβαιώθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Σικάγο, δεν αποτελεί ελληνική θέση αλλά την κοινή πολιτική βούληση όλων των μελών της Συμμαχίας. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι για την κοινή αυτή θέση της Συμμαχίας η χώρα σας είχε εκ των πρότερων ειδοποιηθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από πλευράς του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, όσο και από την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο και άλλες πρωτεύουσες.»Ο διαγωνισμός ομορφιάς (beauty contest) στον οποίο εδώ και χρόνια επιδίδονται ορισμένες χώρες και κατ’ επάγγελμα ορισμένοι πρέσβεις στα Σκόπια για άλλη μια φορά δεν επιβεβαιώθηκαν στο Σικάγο.Προσωπικά ακολούθησα όπου βρέθηκα, της Ουάσιγκτον συμπεριλαμβανομένης, την πολιτική της ειλικρινείας και της αλήθειας, της ωμής αλήθειας, προτιμώντας να είμαι χρήσιμος αντί ευχάριστος. Είναι θέμα χαρακτήρα και αξιοπρέπειας.Όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου, δεν εκφράζεις απλά την πολιτική γραμμή μιας κυβέρνησης, αλλά κάτι περισσότερο. Εκφράζεις, εκπροσωπείς ένα ολόκληρο λαό. Ένα έθνος. Εγώ έτσι κατάλαβα όπου βρέθηκα την Αποστολή μου.Και κάτι ακόμη:A) Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε και υπάρχει πάνω από όλα για την αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των μελών του, συμπεριλαμβανομένης και της δέσμευσης για κοινή δράση σε περίπτωση που απειλείται η εδαφική ακεραιότητα κάποιου από τα μέλη του. Δεν είμαι μεταξύ αυτών που ισχυρίζονται ότι όλα έχουν λειτουργήσει σωστά στο ΝΑΤΟ. Υπήρξαν περιπτώσεις που συγκεκριμένες αποφάσεις ή ενέργειες μελών του λειτούργησαν αρνητικά, σε βάρος των συμφερόντων κάποιου μέλους. Αυτό συνέβη και με αποφάσεις χωρών-μελών που έθιξαν τα συμφέροντα της Ελλάδος. Αυτές όμως θέλω να πιστεύω ότι ήσαν εξαιρέσεις. Εάν το ΝΑΤΟ παύσει να στηρίζει τα συμφέροντα των μελών της Συμμαχίας, τότε παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό είναι κάτι που συχνά το λησμονούμε.B) Ανεξάρτητα από την βαθιά κρίση που διέρχεται η χώρα μου, η Ελλάδα, η γεωστρατηγική της θέση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ επηρεάζεται σε εξαιρετικά σημαντικό βαθμό από τις αλυσιδωτές κρίσεις και συγκρούσεις στη Νότιο και Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή μέχρι την περιοχή του Περσικού Κόλπου. Χωρίς να επιδιώκω να γίνω εθνοκεντρικός, εκτιμώ ότι η ρευστότητα στην περιοχή που βρίσκεται ακόμη στην αρχική και όχι στη τελική της φάση, έχουν καταστήσει την Ελλάδα σημαντικό παράγοντα στο τωρινό και μελλοντικό σχεδιασμό της Συμμαχίας στην ευρύτερη αυτή περιοχή, όπως άλλωστε απέδειξε και ο μεγάλος βαθμός εμπλοκής της στη διάρκεια της κρίσης της Λιβύης και των Συμμαχικών στρατιωτικών επιχειρήσεων. Ρίξτε μια μάτια στον χάρτη για να πειστείτε.Κατά συνέπεια ο βασικός οδηγός της πολιτικής της χώρας μου και του ΝΑΤΟ στηρίζονται στην λέξη «ΣΥΜΦΕΡΟΝ» και στις λέξεις «ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ». Μην απορείτε, διότι τούτο δεν είναι κάτι νέο στην εθνική ή στην εξωτερική πολιτική. Είναι έννοιες παρούσες από την εποχή του Θουκυδίδη και του Πελοποννησιακού Πόλεμου. Προφανώς όμως ορισμένοι στα Σκόπια διαβάζουν αποκλειστικά Μεγαλέξαντρο και αγνοούν τον Θουκυδίδη.Γ) Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποια θα ήταν η κατάσταση στην λειτουργικότητα της Συμμαχίας, εάν υποθέσουμε ότι η χώρα σας είχε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, χωρίς προηγουμένως να είχε λυθεί το ζήτημα του ονόματος; Η επίλυση του όμως και η εν συνεχεία ένταξη σας στο ΝΑΤΟ, προϋποθέτει σαν πρώτο βήμα την ριζική μεταβολή αντίληψης για την Ελλάδα που υπάρχει σήμερα στα Σκόπια. Σε αντίθεση δηλαδή με την εχθρική προπαγάνδα και εικόνα του κακού γείτονα που συστηματικά καλλιεργούν η κυβέρνησή σας και άλλες κρατικές δομές.Με αλλά λόγια πως θέλετε να μπείτε σε μια Συμμαχία δέσμευσης για αλληλοστήριξη των συμφερόντων της μελών της, όταν η Κυβέρνησή σας προωθεί συστηματικά, ανοικτά και επίσημα τον αλυτρωτισμό, την εχθρική προπαγάνδα και προκαλεί τη κοινή γνώμη στην Ελλάδα με ακατανόητες ενέργειες, όπως για παράδειγμα η πολιτική της «αρχαιοποίησης»;Oι εμπνευστές της έχουν ποτέ διερωτηθεί αν ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Φίλιππος είναι οι μόνες σοβαρές επιλογές που έχετε για να πείσετε το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για την σοβαρότητα των θέσεων και προθέσεων σας; Αλήθεια ποιος είναι ο πραγματικός στόχος αυτών των ενεργειών; Τι δείχνει η ανάλυση «κερδών και ζημιών» από τις ενέργειες αυτές;Εάν στόχος είναι να ενοχλήσετε την Ελλάδα και να στρέψετε την ελληνική κοινή γνώμη σε βάρος σας, τότε πράγματι έχει πετύχει το σκοπό σας.Εάν στόχος είναι να προβληματίσετε ορισμένους φίλους σας στις Βρυξέλλες και στη Ουάσιγκτον, τότε πράγματι έχετε πετύχει τον στόχο σας.
Εάν στόχος είναι να γίνουν πιο κατανοητά και ευπρόσδεκτα τα ελληνικά επιχειρήματα για την πραγματική φύση των επιδιώξεων συγκεκριμένων πτυχών της πολιτικής σας, τότε πράγματι έχετε πετύχει το στόχο σας.
Εάν επεδίωκα να γίνω κυνικός θα προσέθετα ότι εν τέλει τέτοιες ενέργειες της Κυβέρνησής σας τα τελευταία χρόνια βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική διπλωματία. Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Ουάσιγκτον. Δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο η εξέλιξη αυτή δεν θα πρέπει να ικανοποιεί την Ελλάδα. Προφανώς, όμως, παραδόξως ικανοποιεί και τους εμπνευστές της. Διαφορετικά θα την είχαν σταματήσει εδώ και καιρό.
Κατ’ αναλογία, τα ίδια περίπου θα μπορούσα να πω και σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχετε σκεφθεί ποια θα ήταν σήμερα η εξέλιξη αν αντί της καλλιέργειας της αδιέξοδης αυτής πολιτικής είχατε προτάξει μια πολιτική κατευνασμού της Ελλάδος, αποφυγής προκλήσεων και ενεργειών που «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» μιας σοβαρής προσπάθειας να συναντηθούμε στο μέσο του δρόμου στο θέμα του ονόματος;Να ανταποκριθείτε δηλαδή και σεις στην προσπάθεια που δρομολόγησε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή τον Σεπτέμβριο του 2007 στο ζήτημα του ονόματος;Ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε δέκα φορές μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια με τον πρωθυπουργό κ. Γκρουέφσκι. Ξέρετε τι έκανε ο πρωθυπουργός σας μεταξύ της ένατης ( Ιούνιος 2011) και δέκατης συνάντησης; Έστησε το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στη κεντρική πλατεία των Σκοπίων.
Ποιο άραγε μήνυμα ήθελε να στείλει στον συνομιλητή του, στην Ελλάδα και σε άλλους;Είναι αυτή υπεύθυνη στάση μιας χώρας, ενός ηγέτη που θέλει να οδηγήσει τη χώρα του στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση;Και διερωτάται τώρα ο Πρωθυπουργός σας γιατί δεν τρέχει ο Αντώνης Σαμαράς να τον συναντήσει;
ΧΑΓΗ – ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑΟι θέσεις μου είναι καθαρές και έχουν εδώ και αρκετό καιρό δημοσιοποιηθεί στην Ελλάδα. Τις συνοψίζω:Αρκετούς μήνες πριν από το Βουκουρέστι είχα τονίσει ότι η Ελλάδα έπρεπε να προσφύγει εκείνη πρώτη κατά της χώρας σας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, επικαλούμενη σειρά παραβιάσεων των άρθρων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Επίσης, αργότερα, μετά την κατάθεση της δικής σας προσφυγής, την παράλληλη κατάθεση και ελληνικής προσφυγής.Οι διαφωνίες μου που είχαν αποκλειστικό αποδεκτή τον Υπουργό και τους αρμόδιους του Υπουργείου Εξωτερικών μέχρι την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας τον Μάρτιο του 2011, αφορούσαν και την τεκμηρίωση της ελληνικής επιχειρηματολογίας με στοιχεία και δεδομένα που κατά τη ταπεινή μου γνώμη έλειπαν από τον φάκελο. Τον Απρίλιο του 2011 -οκτώ μήνες πριν από την έκδοση της Απόφασης- δημοσιοποίησα τους φόβους μου για την εξέλιξη στο Διεθνές Δικαστήριο με συνέντευξη στη δημοσιογράφο Αγγελική Σπανού στη εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» της Θεσσαλονίκης.Τα θέματα αυτά έχω επαρκώς αναπτύξει και στην Ημερίδα που διοργάνωσε τον Ιανουάριο 2012 το ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα, στο Υπουργείο Εξωτερικών. Δεν υπάρχει λόγος τώρα να επεκταθώ περισσότερο.Ό,τι έχω υποστηρίξει, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πράγματι, πίστευα και πιστεύω ότι η Ελλάδα, μετά την ερμηνεία που έδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε σειρά διατάξεων της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, ουδέν συμφέρον έχει να εξακολουθεί να δεσμεύεται από αυτήν. Η προβλεπόμενη από την εν λόγω Συμφωνία δωδεκάμηνη ισχύς μετά την καταγγελία της είναι υπεραρκετή για να βρεθεί λύση, εάν υπάρχει προς τούτο η βούληση. Προσωπικά αμφιβάλλω, όπως θα εξηγήσω πιο κάτω, για τη δυνατότητα λύσης με τον κ. Γκρουέφσκι.Στην πραγματικότητα, η Ενδιάμεση Συμφωνία έχει καταστρατηγηθεί και μαζικά παραβιασθεί. Οι θεμελιώδεις διατάξεις της είτε έχουν παύσει να εφαρμόζονται είτε έχουν εκτροχιασθεί. Η πραγματικότητα θα μπορούσε να περιγράφει ως εξής:Η Ενδιάμεση Συμφωνία με την ερμηνεία που της έδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στον στόχο για τον οποίο είχε συνομολογηθεί. Μια Συμφωνία πρέπει πάντοτε να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των συμβαλλόμενων μερών. Η βασική δεσμευτική πηγή για την αναζήτηση συνολικής λύσης είναι οι Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφάλειας. Πιστεύω ότι αργά η γρήγορα με ή χωρίς Ενδιάμεση Συμφωνία θα επιστρέψουμε εκεί.Προοπτικές λύσηςΑκούστε. Το πρόβλημα για λύση το 2012 δεν λέγεται Αντώνης Σαμαράς, Λέγεται Νικόλα Γκρουέφσκι. Όπως λεγόταν επίσης και το 2011, το 2010, το 2009 κ.λπ. Δεν επιθυμώ, εν τούτοις, να προσωποποιήσω πλήρως την ευθύνη διότι η πραγματικότητα είναι ότι μετά τη υπογραφή της Ενδιάμεσης Ευφωνίας ελάχιστες είναι οι φορές που οι κυβερνήσεις σας διαπραγματεύθηκαν με στόχο την επίλυση του ζητήματος στην αρχή της «αμοιβαία αποδεκτής λύσης». Για πολλά χρόνια διαπραγματεύθηκαν χάριν της διαπραγμάτευσης και όχι για να βρεθεί λύση. Δεν έχετε να αναζητήσετε από το αρχείο της Κυβέρνησης σας ορισμένες δηλώσεις του κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι, το 2001 τότε εκπρόσωπου του πρωθυπουργού Λιούπτσο Γκεοργιέφσκι. Αργότερα βέβαια ως Υπουργός Εξωτερικών άλλαξε τόνο…Μάλιστα, η διατύπωση «αμοιβαία αποδεκτή λύση» ήταν ανάθεμα για την κυβέρνηση του Μπράνκο Τσβερνεκόφσκι. Έχω καταγεγραμμένες επίσημες δηλώσεις πρώην Υπουργών Εξωτερικών της χώρας σας ,που έλεγαν περίπου ότι «έχουμε υποχρέωση να συνομιλούμε αλλά όχι να βρεθεί λύση». Αυτό ήταν το νόημα. Ιστορικά όμως με τον κ. Γκρουέφσκι το τοπίο άλλαξε. Έχουμε μετονομασίες αεροδρομίων στα Σκόπια και στη Αχρίδα, δρόμων, πλατειών, του αυτοκινητόδρομου Χ (δέκα), εκτυπώσεις βιβλίων και χαρτών με αλυτρωτικό περιεχόμενο και αμέτρητες δυσάρεστες -για την Ελλάδα- δηλώσεις και ενέργειες.Είναι κρίμα, διότι ο ίδιος ο κ. Γκρουέφσκι ως Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι ήταν υπέρμαχος της ανάπτυξης των διμερών μας σχέσεων. Ταυτόχρονα, όμως, οι εκδηλώσεις της πολιτικής του πρωθυπουργού κ. Γκρουέφσκι έναντι της Ελλάδος, καθώς και του πρώην Υπουργού Εξωτερικών κ. Αντόνιο Μιλόσοσκι βοήθησαν -ναι αυτή είναι η λέξη που αρμόζει- σε μεγάλο βαθμό την ελληνική διπλωματία στην Ουάσιγκτον- μέχρι τα τέλη του 2008 κυρίως στο Κογκρέσο- και στις Βρυξέλλες. Ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της χώρας σας δεν καταλάβαιναν την σκοπιμότητα και χρησιμότητα αυτών των ενεργειών και εκδηλώσεων που δικαιολογημένα προκάλεσαν της αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης, της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ και βέβαια της ελληνικής κυβέρνησης.Μάλιστα, η κυβέρνηση σας και η πολιτική σας τάξη γενικότερα, καθώς και τα ΜΜΕ- με ορισμένες εξαιρέσεις δημοσιογράφων για τις οποίες πλήρωσαν βαρύ τίμημα αργότερα- προτίμησαν να κλείσουν τα αυτιά και τα μάτια στην θαρραλέα κίνηση του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να αλλάξει την θέση της Ελλάδος τον Σεπτέμβριο του 2007. Τότε, για πρώτη φορά δημόσια, ενώπιον της Βουλής η Κυβέρνηση Καραμανλή τοποθετήθηκε επίσημα στην θέση «Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που να ισχύει έναντι όλων». Τη θέση αυτή στήριξε και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Ποια ήταν η απάντηση της κυβέρνησης σας; Μεγαλέξανδρος, αλυτρωτισμός, φανατισμός της κοινής γνώμης. Όσοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές είχαν άλλη άποψη τα τελευταία χρόνια εξοστρακίσθηκαν ως «πράκτορες» της Ελλάδος κ.λπ.Είναι δυνατόν να βάζουν δημοσιογράφους σε «μαύρη λίστα» επειδή διοργάνωσαν συνάντηση στην Αχρίδα για τις σχέσεις με την Ελλάδα;Καμία προσπάθεια ειλικρινούς αλλαγής πολιτικής. Όταν τα σχολικά σας βιβλία ,τα επιστημονικά σας εγχειρίδια, οι εκδόσεις της Ακαδημίας σας, διδάσκετε τον κόσμο σας ότι ένα κομμάτι -το μεγαλύτερο σημειωτέον-της Μακεδονίας της Ελληνικής Μακεδονίας τέλει υπό ελληνική κατοχή, πως αναμένετε από την Ελλάδα να μην θέσει πλέον θέμα ταυτότητας;Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Για το λόγο αυτό πιστεύω πως δεν μπορεί να υπάρξει λύση που να αφήνει σε εκκρεμότητα τα θέματα αυτά. Γιατί μια τέτοια λύση σήμερα θα δημιουργήσει το πρόβλημα αύριο. Την συζήτηση την ανοίξατε σεις, δηλαδή η κυβέρνηση του κ. Γκρουέφσκι. Ανησυχώ πράγματι γιατί η νέα σας γενιά έχει διαπαιδαγωγηθεί με αυτό το τρόπο. Αύριο αυτοί θα είναι πολιτικοί, στρατιωτικοί, δημοσιογράφοι, διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Πως θέλετε να αλλάξουν γνώμη και να συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο έναντι της Ελλάδος; Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δεν είναι το «καθαρτήριο πυρ» της μετάβασης από την κόλαση στον παράδεισο.Δεν είμαι αισιόδοξος ότι υπό τις παρούσες περιστάσεις είναι δυνατή η εξεύρεση λύσης στο ζήτημα της ονομασίας. Μια λύση πράγματι θα ήταν θετική εξέλιξη για τις δυο χώρες για την περιοχή, για το ΝΑΤΟ και για την Ευρωπαϊκοί Ένωση.Αμφισβητώ σοβαρά όσους διατείνονται στην Ελλάδα ότι ο χρόνος τρέχει σε βάρος μας. Η πραγματική ανάλυση δείχνει τα ακόλουθα:Ποτέ στο παρελθόν το ζήτημα δεν είχε λάβει τον διεθνή χαρακτήρα που έχει λάβει από το 2007 και μετά. Με συγκεκριμένες αποφάσεις-θέσεις του ΝΑΤΟ της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει διεθνές. Δηλαδή έχει λάβει την διάσταση και υπόσταση που είχε εξ αρχής με τις Αποφάσεις 817 και 845 του Συμβουλίου Ασφάλειας. Κυρίως όμως με την συνειδητοποίηση ότι είναι ένα σοβαρό πολιτικό ζήτημα .Θυμάμαι ότι επί μια δωδεκαετία μετά την υπογραφή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας όλες οι κυβερνήσεις της χώρας σας, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί κ.λπ., έλεγαν ότι αυτό είναι θέμα καθαρά διμερές μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων το οποίο ουδέν τρίτο πρέπει να απασχολεί. Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έτσι έχουν σήμερα τα πράγματα;
Είναι γεγονός ότι αρκετές χώρες χρησιμοποιούν με τον άλφα ή βήτα τρόπο στις διμερείς σας σχέσεις την συνταγματική ονομασία Δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι ο αριθμός που προβάλλουν οι αρχές σας ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εάν η κυβέρνηση σας αποφασίσει να διαπράξει το ιστορικό λάθος και να προσφύγει στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τότε θα αντιληφθεί τον βαθμό ρευστότητας που χαρακτηρίζει η λεγόμενη χρήση της συνταγματικής ονομασίας στις διμερείς σχέσεις.Όταν η Ελλάδα αποφασίζει να κινηθεί με σύστημα, ομαδικότητα και πίστη, τότε σπάνια χάνει το στόχο της. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τις σχετικές εμπειρίες από την προσπάθεια ένταξης στον ΟΗΕ στα τέλη 1992 και το 1993. Ο τρόπος που λειτουργήσαμε στην Χάγη αποτελεί για την Ελλάδα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.Για να φθάσουμε σε μια λύση, θα πρέπει προηγουμένως η κυβέρνηση σας να δείξει ότι λειτουργεί υπεύθυνα και ότι είναι έτοιμη να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει . Τα μηνύματα που έλαβε η Ελλάδα από τις συνομιλίες του Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στην Αχρίδα ,δείχνουν ότι η κυβέρνηση σας δεν είναι έτοιμη για σοβαρές συνομιλίες. Αντίθετα, φαίνεται αποφασισμένη να ανοίξει «τους ασκούς του Αίολου» και το «κουτί της Πανδώρας» στις διμερείς μας σχέσεις.Λησμονεί νομίζω ότι παρά τα σοβαρά προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα και η δημόσια εικόνα της, δεν είναι η δική μου χώρα που επείγεται. Μπορούμε, αν αυτή είναι η δική σας επιθυμία, να παραμείνουμε στη σημερινή κατάσταση με τις παράπλευρες συνέπειες της στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Τα πάντα είναι θέμα συμφέροντος και προτεραιοτήτων.Εσείς θα σταθμίσετε αν το συμφέρον σας είναι να συνεχισθεί το σημερινό πολιτικό τέλμα και αδιέξοδο με την Ελλάδα η αντίθετα να προχωρήσετε σε δύσκολο συμβιβασμό-δυσκολότερη αλήθεια έννοια στα Βαλκάνια – ακολουθώντας την γραμμή που πρώτος άνοιξε ο Κώστας Καραμανλής.Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη. Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι δεν μπορούμε σήμερα να πάμε σε λύση αν πριν δεν ξεκαθαρίσετε τι είδους σχέσεις θέλετε με την Ελλάδα. Είναι, όπως λέτε, η χώρα που κατέχει το ένα τρίτο της Μακεδονίας, της Ελληνικής Μακεδονίας όπως διδάσκετε σε όλα τα σχολεία τα πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές σας σχολές; Για μην αναφερθώ και πάλι σε δηλώσεις αξιωματούχων σας; Δεν μπορεί να βρεθεί λύση στο όνομα όσο ορισμένοι καλλιεργούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες στο ζήτημα της ταυτότητας.Επίσης η διδασκαλία σε όλα επίπεδα περί «Αιγαιατικής Μακεδονίας» κ.λπ. δεν υποκρύπτει έστω για προπαγανδιστικούς λόγους και εδαφικό ζήτημα; Αυτά είναι αναχρονιστικά, επικίνδυνα και πρέπει να σταματήσουν. Ενοχλούν την Ελλάδα, υποθηκεύουν όμως στην πραγματικότητα και το μέλλον της χώρας σας. Πρέπει να σταματήσουν.Με ρωτάτε γιατί εγκαταλείφθηκε η ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως μια λύση για την ένταξη σας στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπεύθυνη για αυτή την εξέλιξη δεν είναι η Ελλάδα. Είναι αποκλειστικά η χώρα σας. Εσείς πριονίσατε το κλαδί πάνω στο οποίο είχατε καθίσει. Στην πράξη ουδέποτε η χώρα σας δέχθηκε την ονομασία αυτή. Την υπονομεύσατε βάσει συνεχών γραπτών οδηγιών του Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας σας από την επόμενη μέρα της λήψης της Απόφασης 817.Τούτο συνεχίσθηκε συνεχώς. Έχω υπόψη μου την ακριβή διατύπωση βάσει της οποίας ήσαν υποχρεωμένοι να ενεργούν οι εκπρόσωποι σας. Πέταγαν τις πινακίδες που έγραφαν «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ειδικότερα όμως για την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ το πάθημα έγινε μάθημα.Τον Απρίλιο του 2001, επί Σουηδικής Προεδρίας στην Ε.Ε., με την στήριξη της Ελλάδος η χώρα σας υπέγραψε την Συμφωνία Σύνδεσης και Σταθεροποίησης. Ήταν η πρώτη χώρα των Δυτικών Βαλκανίων που υπέγραφε τέτοια Συμφωνία. Το κείμενο όπως ήταν φυσικό έγραφε την ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση σας στο ανώτερο επίπεδο έστειλε επιστολή σημειώνοντας ότι «…δεν αποδέχεται την ονομασία αυτή για τη χώρα σας». Ίσως τώρα αντιληφθείτε γιατί η Ελλάδα, μετά από αυτή την εξέλιξη, υποχρεώθηκε σταδιακά να προσαρμόσει τη πολιτική της. Η ονομασία που περιείχετο στην Απόφαση 817 των Ηνωμένων Εθνών έχει καταρριφθεί στη πράξη από την χώρα σας. Να γιατί λοιπόν αποκλείεται να προχωρήσει η διαδικασία ένταξης χωρίς πριν να βρεθεί αμοιβαίως αποδεκτή λύση στο ζήτημα του ονόματος. Ειλικρινά πιστεύω ότι οι εξελίξεις θα ήσαν διαφορετικές εάν οι διαδοχικές σας κυβερνήσεις από το 1995 και μετά είχαν στηρίξει την ονομασία αυτή. Μια παροιμία λέγει ότι «όποιος σπέρνει άνεμους θερίζει θύελλες».Υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα και περισσότεροι στην ελληνική ομογένεια στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία που πιστεύουν ότι λόγω της έλλειψης διάθεσης συνεννόησης από την χώρα σας, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τη θέση «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό που να ισχύει έναντι όλων» που είναι και η θέση που έχει υιοθετήσει η τρικομματική κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.Επίσης, πρέπει να γνωρίζετε ότι με βάση το σημερινό πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, η διεξαγωγή δημοψηφίσματος και στην Ελλάδα θα γίνει αναπόφευκτη στη περίπτωση που στη υποθετική περίπτωση που φθάσουμε σε λύση, η κυβέρνηση σας θέσει το περιεχόμενο της λύσης σε δημοψήφισμα.Μια λέξη τώρα για το Σύνταγμα σας. Αναφέρετε ότι έχει υποστεί ορισμένες τροπολογίες κατ’ απαίτηση της Ελλάδος. Λοιπόν τα πράγματα έχουν ως εξής. Από το 1991 που υιοθετήθηκε το Σύνταγμα σας έχει καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ τροπολογιών. Τριάντα τροπολογίες μέσα σε δέκα χρόνια (συμπεριλαμβανόμενων των τροπολογιών που επέβαλε η Συμφωνία της Αχρίδας). Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι με τις τροπολογίες αλλά με το Σύνταγμα.Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω τα ακόλουθα: Το περιοδικό σας μου ζήτησε συνέντευξη τον Ιούλιο. Πράγματι καθυστέρησα να απαντήσω. Απεφάσισα εν τέλει να στείλω τις απαντήσεις μου σε ένα ενιαίο κείμενο. Το οποίο παρά ταύτα έχει ελλείψεις. Προτίμησα και πάλι να χρησιμοποιήσω την γλώσσα της αλήθειας. Της ωμής αλήθειας. Μπορεί να ενοχλεί είναι όμως χρήσιμη.Λυπάμαι που η φωνή της Ελλάδας με ελάχιστες εξαιρέσεις τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια απουσιάζει από τα ΜΜΕ. Θα ήταν χρήσιμο η κοινή σας γνώμη να γνωρίζει -έστω και αν δεν συμφωνεί- πως σκέπτεται η άλλη πλευρά. Έχω πολλούς φίλους στα Σκόπια, στο Μοναστήρι και στο Τέτοβο. Περιέργως όταν καθόμαστε και συζητάμε φιλικά, η συζήτηση έχει διαφορετικό τόνο από αυτό που εκπέμπει η πολιτική σας καθημερινότητα. Εύχομαι ειλικρινά αυτός ο τόνος να κυριαρχήσει και πάλι και στην επίσημη πολιτική της χώρας σας.
***
Το κείμενο του κ. Μαλλιά δημοσιεύθηκε στο περιοδικό των Σκοπίων ΓΚΡΑΤΖΙΑΝΣΚΙ (Πολίτης). Αναδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο Ινφογνώμων.
Ο πρόλογος από το maccunion.wordpress.com αναδιατυπωμένος, μαζί με τις επισημάνσεις/υπογραμμίσεις από το macedoniahellenicland.eu Ο κ. Μαλλιάς είναι ειδικός σύμβουλος του ΕΛΙΑΜΕΠ και διετέλεσε πρώτος επικεφαλής του Γραφείου Συνδέσμου της Ελλάδος στα Σκόπια (1995-1999) και Πρέσβης της Ελλάδος στα Τίρανα και την Ουάσιγκτον
28.11.12 Read more at: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/3672/1/lang,el/
Γιατί δεν παρεμβαίνει ο εισαγγελέας τώρα; Γιατί δεν συλλαμβάνεται ο ψευδομουφτής για τρομοκρατία; Γιατί δεν απελαύνεται ο τουρκοπρόξενος;
Πάρτε μέτρα τώρα για τη Θράκη. Απελάστε τον Πρόξενο και συλλάβετε τους τρομοκράτες συνεργούς του!
Ένα ιστορικό έγγραφο-ντοκουμέντο της τρομοκρατικής και παρακρατικής δράσης του τουρκικού προξενείου και των εγκαθέτων του, που ετοιμάζονται και για ...άλλα πράγματα στη Θράκη, αν προλάβουν!!!
Το έγγραφο, που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Τουρκικά Νέα, αποτελεί και κατηγορητήριο εναντίον του εγκαθέτου του προξενείου, Μπαϊράμ Χαμπήλ του Χαλήλ, ο οποίος δρα ως το μακρύ χέρι της Άγκυρας μέσα στην ελληνική επικράτεια.
Αν ζητήσει ο εισαγγελέας την άρση του τηλεφωνικού του απορρήτου, θα διαπιστώσει τις επαφές του με τον ψευδομουφτή και τον τουρκοπρόξενο και έτσι θα ανοίξει η πόρτα της φυλακής για τον ίδιο και για τον ψευδομουφτή Ιμπραήμ Σερήφ και η πόρτα της απέλασης για τον τουρκοπρόξενο.
Κάντε το τώρα, πριν είναι πολύ αργά.
Τώρα, κύριοι της Εισαγγελίας και του ΥΠΕΞ.
Προς τον Σοφολογιώτατο Μουφτή Κομοτηνής
Κο Μέτσο Τζεμαλή
Αίτηση - Αναφορά
Καρά Χαλήλ Μπιλάλ του Μπεχρή και της Χαϊριέ, γεννηθέντος το έτος 1980 στην Πάχνη Νομού Ξάνθης, κατοίκου κοινότητας Σώστη Νομού Ροδόπης.
........//........
Σοφολογιώτατε,
Με δική σας απόφαση ορίσθηκα ιμάμης στο ιερό τέμενος της κοινότητας Σώστη Νομού Ροδόπης σε χηρεύουσα κενή θέση. Ο ορισμός μου επιβεβαιώθηκε με απόφαση των κατοίκων του χωριού, η οποία επανεπικυρώθηκε στις 27-11-2011 επίσης ομόφωνα, γεγονός που επανεπιβεβαίωσε την αποδοχή και την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό μου.
Τον τελευταίο χρόνο η άσκηση των καθηκόντων μου έγινε προβληματική και δύσκολη από την συμπεριφορά κυρίως ενός συγχωριανού του Μπαϊράμ Χαμπήλ του Χαλήλ, ο οποίος ξεκίνησε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης και διαπόμπευσης μου στο χωριό, επιθυμώντας ευθέως να με αναγκάσει να εγκαταλείψω την θέση μου ή να απαρνηθώ την πίστη μου στο πρόσωπο σας και να ενταχθώ στο προσωπικό του Ιμπραήμ Σερήφ.
Την 4η Μαΐου 2012, ημέρα Παρασκευή και περί ώρα 14.00 μ.μ., ενώ αποχωρούσα από το τζαμί, όπου, ως ιμάμης, τέλεσα την καθιερωμένη βάσει της θρησκείας μας προσευχή, άκουσα τον συγκεκριμένο συγχωριανό μου που βρισκόταν στον προαύλιο χώρο, να απευθύνεται προς τους περίπου είκοσι πέντε (25) συμπροσευχηθέντες συγχωριανούς μου, ζητώντας την προσοχή τους και απευθυνόμενος προς αυτούς και ταυτόχρονα δείχνοντας προς το μέρος μου, είπε μεγαλόφωνα τα εξής: «Ποιος είναι αυτός; Ποιος είναι ο Μπιλάλ; Δεν αναγνωρίζει την Τουρκία. Δεν αναγνωρίζει τον Τούρκο Πρόξενο. Δεν αναγνωρίζει τον Ιμπραήμ Σερήφ. Γιατί δεν τους αναγνωρίζει; Τι είναι αυτός, ποιος νομίζει ότι είναι;».
Ακούγοντας τον να λέει αυτά τα λόγια για μένα, επέστρεψα στον προαύλιο χώρο και του απάντησα: «Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να λες αυτά τα ψεύδη για εμένα; Χωρίς την παρουσία του Μουτεβελή (του προέδρου της βακουφικής επιτροπής), δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτή τη συζήτηση. Εμένα με όρισε ιμάμη, το χωριό. Δεν σου έχω αναφέρει τίποτε άλλο, ούτε για Τούρκο Πρόξενο, ούτε για Τουρκία, ούτε για Ιμπραήμ Σερήφ.».
Τότε συνέχισε να λέει: «Όλοι οι άλλοι ιμάμηδες είναι εγγεγραμμένοι στον Ιμπραήμ Σερήφ, εσύ γιατί δεν είσαι; Γιατί έχεις σηκωμένο το κεφάλι; Ποιος είσαι εσύ που τολμάς να μη δίνεις αναφορά στον Ιμπραήμ Σερήφ; Γιατί είσαι ακόμα ''γραμμένος'' στην Ελλάδα και δεν πας να ''γραφτείς'' στον Ιμπραήμ Σερήφ; Καταλαβαίνεις τώρα ότι είσαι πουλημένος; Από τη στιγμή που είσαι ''γραμμένος'' στην Ελλάδα, δεν κάνεις για μας. Θα δεις, εμείς θα σε διώξουμε από εδώ. Θα φέρουμε νέο ιμάμη. Και τότε θα δούμε ποιος θα σε πληρώνει. Να δούμε τότε πού θα βρεις να πας. Να ξέρεις ότι με τη στάση σου διχάζεις όλο το χωριό, είσαι ανεπιθύμητος εδώ. Είσαι ''πράκτορας'' της Ελληνικής πλευράς, κόντρα στα συμφέροντα του χωριού μας. Μην ανησυχείς όμως, εγώ θα σε κανονίσω. Θα δεις, ποιος είναι ο Μπαϊράμ.».
Με την συμπεριφορά του αυτή ήθελε να με εκθέσει έναντι των πιστών, ισχυριζόμενος ότι ενεργώ ως ''πράκτορας'' της Ελλάδας, ότι ενεργώ κόντρα στον Ιμπραήμ Σερήφ και κατ' επέκταση κόντρα στο Τουρκικό Προξενείο και ό,τι αυτό υπηρετεί, ότι διχάζω το λαό, ότι δημιουργώ προβλήματα και γι' αυτό πρέπει να φύγω, και όλα αυτά, επειδή εξακολουθώ να υπηρετώ τη βούληση των κατοίκων της κοινότητας που με όρισαν ιμάμη και όχι στη δική του.
Και πιο πριν, την 11η Απριλίου 2012, ημέρα Τετάρτη και περί ώρα 09.00 π.μ., ήρθε στην οικία μου και μου ζήτησε, (ως ιμάμη - θρησκευτικό λειτουργό), να διαβάσω την προσευχή για τον αποβιώσαντα πεθερό του. Μετά το πέρας της εν λόγω τελετουργίας, μου απεύθυνε το λόγο λέγοντας μου: «Άκουσα, ότι έχεις υποβάλει την παραίτησή σου, αληθεύει;». Του απάντησα ότι, ούτε υπέβαλα την παραίτησή μου και ούτε είχα πει κάτι τέτοιο σε κάποιον. Συνέχισε λέγοντας μου: «Γιατί είσαι τόσο ανάποδος ιμάμης; Γιατί έχεις πάρει τόσο ψηλά τον αμανέ; Όλοι οι υπόλοιποι ιμάμηδες στην Κομοτηνή, είναι εγγεγραμμένοι στον Ιμπραήμ Σερήφ, ενώ εσύ έχεις ''γραφτεί'' στην Ελλάδα. Δεν ντρέπεσαι;». Αφού του απάντησα ότι είμαι εγγεγραμμένος στο Δήμο Μύκης Ν. Ξάνθης και ότι διαμένω μαζί με την οικογένειά μου στην κοινότητα Σώστη, τον ρώτησα γιατί του φαίνεται τόσο κακό το να θέλω να εργάζομαι και να είμαι ασφαλισμένος στη χώρα που γεννήθηκα και που κατοικώ. Του υπενθύμισα άλλωστε, ότι από το Ελληνικό Δημόσιο ο ίδιος λαμβάνει την επιδότησή του για τα ζώα που εκτρέφει, από το Ελληνικό Δημόσιο παίρνει τη σύνταξή του ο πατέρας του και από εκεί αμείβεται ο υιός του για την εργασία του ως δάσκαλος.
Εκείνος σιώπησε και δεν απάντησε στα ερωτήματα που του έθεσα. Αντ' αυτού απομακρύνθηκε από την οικία μου και στεκόμενος σε σημείο ανοιχτό και διάπλατο, έξωθεν της αυλής του σπιτιού μου, ώστε να μπορεί να ακουστεί σε όλη τη γειτονιά μου (μαχαλά), φώναξε δυνατά τα εξής: «Καλά εσύ δεν ντρέπεσαι να μην αναγνωρίζεις τον Ιμπραήμ Σερήφ;». Του απάντησα ότι είμαι ορισμένος από τους κατοίκους του χωριού, στους οποίους και μόνο λογοδοτώ. Εκείνος τότε μου δήλωσε οργισμένος: «Τότε και εγώ δεν σε αναγνωρίζω ως ιμάμη του χωριού μου και ούτε θέλω να σε ξέρω πια. Και να θυμάσαι πως αυτό θα μου το πληρώσεις, θα σε κανονίσω εγώ κάποια στιγμή.».
Για ακόμη μία φορά θέλησα να δώσω τόπο στην οργή και του απάντησα ψύχραιμα και πολιτισμένα ότι στη θρησκεία δε χωράει πολιτική και ότι άλλες είναι οι αρμοδιότητες του Προξενείου και άλλες εκείνες του ιμάμη ενός χωριού. Του ανέφερα ότι η δουλειά μου είναι να ασκώ με ευλάβεια τα καθήκοντά μου, ως ιμάμης, χωρίς καμία πολιτική παρέμβαση από οποιονδήποτε. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να με μπλέκει ούτε με το Τουρκικό Προξενείο, ούτε με άλλους κρατικούς φορείς, διότι είμαι θρησκευτικός λειτουργός και εργάζομαι - ενεργώ ως θρησκευτικός λειτουργός και όχι ως πολιτικός. Επιπλέον, του δήλωσα ότι το χωριό με όρισε ως ιμάμη του ιερού τεμένους του και ότι εκείνος επειδή δε με θέλει, πάει τώρα να με διώξει και ότι το γνωρίζω πολύ καλά ότι θέλει να με διώξει, διότι αναγνωρίζω ως Μουφτή τον Μέτσο Τζεμαλή. Τέλος, του δήλωσα ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό και ότι θα φύγω, μόνο άμα σιγουρευτώ ότι δε με θέλει το χωριό. Μόνο οι ομόθρησκοι συγχωριανοί μου μπορούν να με διώξουν, όχι εκείνος.
Μετά από όλα αυτά, κατέθεσα μήνυση εναντίον του ζητώντας την ποινική του δίωξη, αλλά και αγωγή για αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης .
Μόλις έλαβε γνώση των δικαστικών ενεργειών μου, προφανώς απευθύνθηκε στο Τουρκικό Προξενείο, διότιαμέσως δέχτηκα πρόσκληση να επισκεφτώ τον Τούρκο Πρόξενο, τον οποίο και συνάντησα παρουσία των Μουτεβελήδων της Βακουφικής Επιτροπής.
Εκείνος
Την τελευταία εβδομάδα οι πιέσεις εντάθηκαν, καθώς δικηγόροι, δημοσιογράφοι και οι Μουτεβελήδες του χωριού μου, μαζί με τον Τούρκο Πρόξενο με πίεσαν φορτικά και με πειθώ να ανακαλέσω την μήνυση και την αγωγή μου κατά του Μπαϊράμ Χαμπίλ και να ενταχθώ στο προσωπικό του Ιμπραήμ Σερήφ.
Μάλιστα το βράδυ της 8-10-2012, δέχθηκα μετά την απογευματινή προσευχή, την επίσκεψη του Τούρκου Προξένου, ενός δικηγόρου και των Μουτεβελήδων της Βακουφικής Επιτροπής, οι οποίοι με πίεσαν και πάλι να ανακαλέσω τις ενέργειες μου κατά Μπαϊραμ Χαμπίλ (ο οποίος ήταν επίσης παρών) και να απαρνηθώ την πίστη μου στο πρόσωπο σας.
Μάλιστα ο Τούρκος Πρόξενος μου έταξε προθεσμία έως την επομένη το μεσημέρι (9-10-2012), να του δηλώσω ότι δέχομαι να ανακαλέσω την μήνυση και αγωγή κατά του Μπαϊράμ Χαμπίλ και να δηλώσω υποταγή στον Ιμπραήμ Σερήφ, διαφορετικά θα είμαι υπόλογος έναντι της Τουρκίας, και όλων των κατοίκων της μειονότητας που δηλώνουν πίστη στην μητέρα Πατρίδα Τουρκία.
Επειδή:
. Η κατάσταση πλέον είναι αφόρητη για εμένα και την οικογένεια μου.
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ προέβη στις ανωτέρω άδικες και παράνομες σε βάρος μου πράξεις, με μοναδικό σκοπό να με εξευτελίσει, να με προσβάλει, να με μειώσει, να με υποβαθμίσει ως προσωπικότητα ενώπιον των συγχωριανών μου και να προκαλέσει δυσφορία στους ομόθρησκους μου για το πρόσωπο μου, εμφανίζοντας με ως πρόσωπο που διχάζει τους πιστούς, ενώ με την κάλυψη του Τουρκικού Προξενείου και του Ιμπραήμ Σερήφ εμφανίζεται να ενεργεί εντολοδόχος τους που απολαμβάνει την στήριξη και την κάλυψη τους για όποιες παράνομες ενέργειες κάνει.
. ουδεμία αναφορά έχω κάνει ποτέ για την Τουρκία ή το Τουρκικό Προξενείο. Ουδεμία αναφορά έκανα ποτέ για τον Ιμπραήμ Σερήφ, ή για άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό πρόσωπο ή αρχή, ουδέποτε αναφέρθηκα σε αυτά ή άλλα παρόμοια ζητήματα που αφορούν πολιτικούς φορείς, χώρες, ή κρατικούς φορείς, ή δημόσια πρόσωπα, με οποιαδήποτε ιδιότητα. Πρόκειται, λοιπόν, για ισχυρισμούς απόλυτα ψευδείς και συκοφαντικούς .
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ με τις προκλητικές ως και προσβλητικές του δηλώσεις και με τις δυσφημιστικές διαδόσεις σε βάρος μου, επιχείρησε να στρέψει την κοινότητα Σώστη και όλους τους πιστούς συγχωριανούς μου εναντίον μου, να με απομονώσει από αυτούς και να με αποκλείσει γενικότερα από τον κοινωνικό περίγυρο, ενώ με έθεσε αντιμέτωπο με το Τουρκικό προξενείο.
. από το κλίμα φόβου και απειλών που έχει καλλιεργηθεί εναντίον μου έχω καταρρακωθεί συναισθηματικά και ψυχολογικά, με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι, εδώ και μισό περίπου χρόνο, να καταφεύγω στη λήψη ψυχοφαρμάκων και ηρεμιστικών, κατόπιν της ιατροφαρμακευτικής αγωγής που μου συνεστήθη, για να αντέχω στην κοινωνική πίεση και ψυχολογική φόρτιση που μου ασκείται και για να υπερνικώ τους φόβους μου.
. τα ανωτέρω αναφερόμενα περιστατικά και το όλο αρνητικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί σε βάρος μου, έχουν αναστατώσει την οικογενειακή μου γαλήνη και ηρεμία. Ο δε κοινωνικός και ψυχολογικός αντίκτυπος στα μέλη της οικογένειάς μου είναι τεράστιος. Φοβόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας και φοβόμαστε μην πάθουμε κακό.
. φοβάμαι πλέον να κυκλοφορήσω εντός της κοινότητας όπου διαμένω και εργάζομαι, η δε παρουσία μου στις κοινωνικές συναθροίσεις των συγχωριανών μου, περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην τέλεση της προσευχής και των λοιπών καθιερωμένων θρησκευτικών μας τελετουργιών, καθόσον διατελώ διορισμένος ιμάμης του ιερού τεμένους της κοινότητάς μας.
. υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι μέχρι και για την ζωή μου.
. ο Μπαιράμ Χαμπίλ με τις ενέργειες του προκαλεί και διεγείρει τους ομόθρησκούς μου σε απείθεια έναντι του Μουφτή Κομοτηνής, Μέτσο Τζεμαλή, και προτρέπει τον κόσμο να μην σέβεται τις αποφάσεις του αφενός, και αφετέρου να αναγνωρίζει μόνο τον αντιποιούμενο την ιδιότητα του Μουφτή, Ιμπραήμ Σερήφ.
. ο ίδιος προκαλεί δημόσια, εν γνώσει του και συνειδητά, τους ομόθρησκούς μου, κατοίκους της κοινότητας Σώστη, σε αμοιβαία διχόνοια, διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη του χωριού μας, προτρέπει τον κόσμο να με διώξει και να με αγνοεί, ενώ παράλληλα επιχειρεί να με εκβιάσει με βία και απειλές έτσι ώστε να υποχρεωθώ να φύγω από το χωριό ή να παραιτηθώ της θέσεώς μου.
. έχει δημιουργήσει έριδες και κλίμα διχόνοιας μεταξύ των ομοθρήσκων του χωριού μας, καθόσον σε κάθε τοποθέτηση του την οποία επιδιώκει επί σκοπώ, να κάνει δημόσια, εγείρει ζητήματα ''ευαίσθητων'' θρησκευτικών και πολιτικών πτυχών.
. Υπηρέτησα τους ομοθρήσκους μου πάντα με πίστη και αφοσίωση με απόλυτη ευλάβεια και με αίσθημα ευθύνης για την τιμή που μου έκαναν να τους βοηθώ να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
. Δεν αισθάνομαι ελεύθερος στην ίδια μου την χώρα και φοβάμαι για εμένα και την οικογένεια μου
Για τους λόγους αυτούς
Θέτω στην διάθεση σας την παραίτηση μου η οποία γίνεται για λόγους αυτοπροστασίας, ανώτερους και ανεξάρτητους της θελήσεως μου και σας ζητώ να με τοποθετήσετε σε άλλη θέση ιμάμη της προτίμησης σας στο Ν. Ροδόπης ή στο Ν. Ξάνθης.
Μάρτυρες για όλα αυτά είναι οι Ιμπραήμ Οσκάν, Πρόεδρος της Βακουφικής Επιτροπής του ιερού τεμένους της κοινότητάς μας, και Αρήφ Μουμίν, Μουτεβελής του χωριού Σώστης, αμφότεροι κάτοικοι Σώστη Ν.Ροδόπης, οι οποίοι μου δήλωσαν ότι «Εδώ στην Θράκη κουμάντο κάνει μόνο ο Τούρκος Πρόξενος» και μου ζήτησαν και αυτοί εμμέσως, πλην σαφώς, να πάω στον Ιμπραήμ Σερήφ και να αναγνωρίσω την δικαιοδοσία του ως Μουφτή Κομοτηνής, και οι οποίοι ήταν παρόντες στις συναντήσεις μου με τον Τούρκο Πρόξενο.
Κομοτηνή, 11 Οκτωβρίου 2012
Μετά τιμής,
Καρά Χαλήλ Μπιλάλ
Πηγή: http://tourkikanea.gr, http://www.infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2501.html#.ULMcGeTZZz8
Η αγάπη νικά τις φυσικές ατέλειες
Προκαλεί πραγματική εντύπωση η είδηση που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, σχετικά με ένα εικοσάχρονο κορίτσι από την Κίνα, το οποίο παίζει μοναδικά πιάνο – παρόλο που στο αριστερό της χέρι δεν έχει δάκτυλα.
Το έργο που εκτελεί, μάλιστα, είναι τόσο απαιτητικό (το “Souvenirs d’Enfance”, δηλ. «Αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας», του Richard Clayderman), που θα δυσκόλευε ακόμη και αρτιμελείς πιανίστες. Η ίδια δηλώνει ότι αυτό που την ώθησε να ασχοληθεί με τη μουσική ήταν η ίδια η μουσική.
Εκτός από τη δύναμη της τέχνης, αυτό που μας διδάσκει η νεαρή κοπέλα είναι οπωσδήποτε η ισχύς της θελήσεως. Δείχνει πραγματικά πόσα πολλά εμπόδια μπορεί να ξεπεράσει κανείς, όταν έχει μέσα του τη φλόγα της θέλησης, ένα όραμα που θέλει να πραγματοποιήσει.
Το σπουδαιότερο όμως, κατά τη γνώμη μας, είναι κάτι άλλο. Η κοπέλα έζησε και μεγάλωσε σε μια χώρα στην οποία ο νόμος απαγορεύει στις οικογένειες να έχουν περισσότερα παιδιά από ένα. Επιπλέον, οι παραδοσιακές δομές που υφίστανται ακόμη στην κινέζικη κοινωνία, ωθούν τους γονείς να προτιμούν να έχουν αγόρια. Μπορεί, λοιπόν, να φανταστεί κανείς πόσο σθένος διέθεταν από την πλευρά τους και οι γονείς της κοπέλας: έφεραν στον κόσμο ένα κορίτσι, κι αυτό ανάπηρο… Δεν υπολόγισαν τις κοινωνικές προτιμήσεις, τα δικά τους όνειρα ενδεχομένως – πίστεψαν στο παιδί τους, το στήριξαν και του αναγνώρισαν τόσο τη δική του αξία όσο και το δικαίωμά του στη ζωή.
Και αυτό είναι μάλλον κάτι που αξίζει να προσεχθεί περισσότερο: τα μεγάλα επιτεύγματα μπορεί να κατορθώνονται από κάποιον πρωταγωνιστή – αυτός όμως πλαισιώνεται από κάποιους άλλους αφανείς συνεργάτες, που συντέλεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, περισσότερο ή λιγότερο εμφανώς στην πορεία του προς την επιτυχία.
Με άλλα λόγια, η επιτυχία είναι κατά βάση ένα συλλογικό κατόρθωμα. Αν σταθεί κανείς μόνο στον πρωταγωνιστή ή στα χειροκροτήματα της επικαιρότητας, λίγο μέρος από αυτήν την αλήθεια θα καταλάβει. “Eίναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”, έλεγε ο Γ. Σεφέρης. Και ο μεγάλος Νεύτωνας αναγνώριζε ότι “στηρίχτηκε σε ώμους γιγάντων” για να κοιτάξει μακρύτερα… Η ουσία των πραγμάτων είναι πέρα από την επιφάνειά τους. Και αυτή η ουσία εκφράζεται άριστα από την εκκλησιαστική μας παράδοση: η υπέρβαση των ορίων του χρόνου είναι προϊόν μιας κοινότητας, ενός «εμείς», που μαθαίνει να αγαπά και να διακονεί.
Η Σλοβακία, ανταποκρινόμενη σε αιτήματα ορισμένων χωρών της ευρωζώνης, αφαίρεσε τα φωτοστέφανα από το αναμνηστικό κέρμα των 2 € για τον εορτασμό της 1.150ης επετείου της άφιξης των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Μοραβία, προκαλώντας εκ νέου ανησυχίες ότι ο Χριστιανισμός τελεί υπό κάποιου είδους διωγμό, είτε φανερό(στην Γόνιμη Ημισέληνο), είτε υπόγειο (στην Ε.Ε)!
Η Σλοβακία, μέλος της ευρωζώνης από το 2009, θα αρχίσει να κυκλοφορεί το αναμνηστικό νόμισμα το επόμενο έτος για να σηματοδοτήσει την άφιξη των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Μεγάλη Μοραβία και τη Πανονία, η οποία ήταν μέρος της σύγχρονης Σλοβακίας.
Οι χώρες της Ευρωζώνης επιτρέπεται να κόβουν αναμνηστικά κέρματα μία φορά κάθε χρόνο στο πλαίσιο των κοινοτικών κανόνων. Η εικόνα στο πίσω μέρος του αναμνηστικού κέρματος, ωστόσο, θα πρέπει να γίνεται αποδεκτή από τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης και την Κομισιόν.
Η Σλοβακία συμφώνησε να αφαιρέσει το φωτοστέφανο παρά την αδιαμφισβήτητη θέση των Κυρίλλου και Μεθοδίου ως αγίων.
«Σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ, κατά το σχεδιασμό της εθνικής πλευράς του ευρωνομίσματος, τα κράτη μέλη οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι τα νομίσματα θα κυκλοφορούν σε όλη την ευρωζώνη, και σε αυτό το πλαίσιο, τα προτεινόμενα σχέδια μοιράζονται από κοινού εκ των προτέρων με τα άλλα κράτη μέλη, έτσι ώστε να μπορούν να παρέχουν όποια σχόλια κρίνουν κατάλληλα», αναφέρει η Κομισιόν σε ανακοίνωσή της.
Η Κομισιόν αναγνώρισε ότι ορισμένα κράτη μέλη αντιτίθενται στο νόμισμα, προσθέτοντας ότι η Σλοβακία υπέβαλε ένα ελαφρώς τροποποιημένο σχέδιο, «το οποίο τώρα έχει εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Υπουργών».
Αν το κίνητρο των ανώνυμων κρατών μελών ήταν να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από το σχεδιασμό, δεν πέτυχαν απόλυτα. Ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος κρατούν ένα διπλό χριστιανικό σταυρό, στεκούμενοι στη μεσαία κορυφή ενός βουνού με τρεις κορυφές.
Ο διπλός σταυρός και οι τρεις κορυφές είναι τα κύρια στοιχεία του εθνόσημου της Σλοβακίας και απεικονίζονται στα συνήθη σλοβακικά ευρωνομίσματα.
Η ανανεωμένη σχεδίαση αντιμετωπίστηκε με ανησυχία από το βουλγαρικό Τύπο. Κατά τη διάρκεια του κομμουνισμού, ζωγράφοι και γλύπτες κλήθηκαν από τις αρχές να απεικονίζουν το Κύριλλο και το Μεθόδιο χωρίς τα ιερά φωτοστέφανα.
Αν συνυπολογίσουμε τις προσπάθειες διαφόρων κύκλων για κατάργηση των εικόνων, σταυρών, και θρησκευτικών συμβόλων, και ταυτόχρονα την προσπάθεια προώθησης μιας ύποπτης Πανθρησκείας, δικαίως κάποιος θα σκεφτεί ότι η χριστιανική Ευρώπη αποχριστιανοποιείται, ενώ ταυτόχρονα κατακλύζεται από μουσουλμανικούς πληθυσμούς, λόγω λαθρομετανάστευσης. Πολύ περίεργα χρόνια ζούμε.
Η μεθοδική δράση της ολιγομελούς ομάδας πανεπιστημιακών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ για την υλοποίηση του έργου της εισαγωγής της θρησκειολογίας στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση μέσα από το προτεινόμενο Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) για το Μάθημα των Θρησκευτικών (ΜτΘ), το οποίο εντάχτηκε στο Πρόγραμμα ΕΣΠΑ «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21ου αιώνα) – Πιλοτική Εφαρμογή, Οριζόντια Πράξη» (MIS: 295379) φαίνεται να μην αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. H συστηματική, εξάλλου, καθοδήγηση των μελών της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων (ΕΕ) του ΠΣ από τον υπάλληλο του ΥΠΑΙΘΠΑ και Συντονιστή του ΠΣ κ. Γιαγκάζογλου -ο οποίος, σημειωτέον, (ετερο)προσδιορίζεται ακόμα (στην παρακάτω αναφερόμενη επιστολή) ως Σύμβουλος Θεολόγων του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (ΠΙ) παρότι το ΠΙ έχει προ πολλού καταργηθεί- φαίνεται να μην οδηγεί στον επιθυμητό στόχο. Από την άλλη πλευρά, η δήθεν “συναίνεση” των εκπαιδευτικών θεολόγων προκύπτει σταδιακά ότι είναι εικονική και ότι προέρχεται από λίγους και συγκεκριμένους προνομιούχους θεολόγους του δημοσίου, που μετέχουν ή ωφελούνται άμεσα ή έμμεσα από την εφαρμογή του ΠΣ, οπότε και δεν λαμβάνεται πια υπόψη από κανέναν. Αντίθετα δε, η πλειοψηφία των θεολόγων της χώρας έχει εκφράσει πλέον κάθετα την αντίθεσή της με το ΠΣ, όπως προκύπτει και από το με ημερομηνία 02.11.2012 Ψήφισμα της Ολομέλειας των Συλλόγων Θεολόγων Ελλάδος, το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα την 05.11.2012 και υπογράφεται α) από την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, καθώς και από β) το ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ, γ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ, δ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΆΡΓΟΥΣ, ε) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΒΟΛΟΥ, στ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ, ζ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, η) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, θ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ι) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΚΟΡΙΝΘΟΥ, ια) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΜΙΑΣ, ιβ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ, ιγ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΛΕΥΚΑΔΑΣ, ιδ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ, ιε) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ, ιστ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΠΥΡΓΟΥ και ιζ) το ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ΤΡΙΚΑΛΩΝ.
Επισημαίνεται ότι όλοι οι προαναφερόμενοι -τόσο δηλαδή η ολιγομελής ομάδα πανεπιστημιακών, όσο και ο κ. Γιαγκάζογλου, όσο επίσης και οι “συναινούντες” εκπαιδευτικοί θεολόγοι, αλλά και όλα σχεδόν τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ- είναι παράλληλα και μέλη του νεοσύστατου σωματείου με την επωνυμία “ΚΑΙΡΟΣ”, που οι ίδιοι συνέστησαν προκειμένου ακριβώς να προσδώσουν φαινομενική συλλογικότητα στις ενέργειές τους. Δηλαδή, υποστηρικτές και υποστηριζόμενοι, κριτές και κρινόμενοι, καθώς και “αυθόρμητοι” αξιολογητές και αξιολογούμενοι, συνιστούν στην πραγματικότητα μία και μοναδική κοινή ομάδα με μοναδικό στόχο την επικράτηση του ΠΣ.
Υπό τα δεδομένα αυτά -και υπό το βάρος των πολλαπλών αντιδράσεων, από το χώρο της θεολογίας και της εκκλησίας, όσο αποκαλύπτεται το ακριβές περιεχόμενο του ΠΣ- είναι εμφανής η απώλεια ψυχραιμίας και η κλιμάκωση της δημόσιας επιθετικότητας των μελών της ΕΕ του ΠΣ. Με μοναδική, ίσως, εξαίρεση την από 08.08.2012 δημοσίευση του κ. Α. Βαλλιανάτου, μέλους της ΕΕ του ΠΣ, με τίτλο “Ο διάλογος και η κριτική για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά”, όλες σχεδόν οι υπόλοιπες αντιδράσεις των μελών της ΕΕ του ΠΣ περιείχαν εξαρχής ανεπίτρεπτο -και ακατάλληλο για επιστημονικό λόγο- αυταρχισμό, που με την πάροδο του χρόνου μετεξελίχτηκε σε γενικευμένη λασπολογία, εναντίον όλων ανεξαιρέτως όσοι εκφράζουν την αντίθεσή τους στο ΠΣ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες -και μετά τη δημόσια επίθεση κατά του Ηγουμένου της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη από τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ κ. Μόσχου και Παπαδόπουλο, μέσω της από 15.09.2012 δημοσίευσής τους στην Εφημερίδα “Χριστιανική” με τίτλο “Το νέο Πρόγραμμα Σπουδών Θρησκευτικών και οι στόχοι του - Μια απάντηση”, στο στόχαστρο βρέθηκε και ο Προηγούμενος της Ι. Μ. Ιβήρων Αγίου Όρους, Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης. Ο Αρχιμ. Βασίλειος με την από 8.10.2012 επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε εκφράσει -και αυτός με τη σειρά του- την απόλυτη διαφωνία του, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι με το ΠΣ “κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας, κάτι που το 'χει ανάγκη ο άνθρωπος, οποιασδήποτε θρησκευτικής παραδόσεως” και επισημαίνοντας πως “οι άνθρωποι που μαθαίνουν απλώς λόγια αγάπης και τις διάφορες απόψεις των θρησκευτικών δοξασιών, δεν προσφέρουν ζωή ούτε μορφώνουν τον νέο άνθρωπο, άλλα δημιουργούν τη σύγχυσι μιας στείρας πολυμάθειας”, αλλά και προβάλλοντας την άποψη ότι “σήμερα που όλος ο κόσμος έγινε μια ταραγμένη γειτονιά και γίνεται λόγος για επανευαγγελισμό της Ευρώπης, είναι ο καιρός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θεολογίας”.
Σε απάντηση της παραπάνω επιστολής, την 08.11.2012 δόθηκε στη δημοσιότητα η από 02.11.2012 επιστολή των μελών της ΕΕ του ΠΣ κ. Υφαντή, Στριλιγκά και Νευροκοπλή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, με περιεχόμενο ομολογουμένως πρωτοφανές για τα θεολογικά και εκκλησιαστικά ήθη.
Η επιστολή αυτή αποτελεί για τους επιστολογράφους ιστορικό ολίσθημα, με δύο πλευρές:
Από τη μία πλευρά, χωρίς αμφιβολία θα αποτελέσει μνημείο βιασμού της ιδιωτικότητας. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, στο κείμενο αυτό οι επιστολογράφοι δημοσιεύουν και περιγράφουν επιλεκτικά το περιεχόμενο μιας κλειστής ιδιωτικής συζήτησης λέξη προς λέξη, μεταδημοσιοποιώντας ακόμα και το περιεχόμενο παρελθοντικών τηλεφωνικών συνομιλιών του Αρχιμ. Βασιλείου με τρίτα πρόσωπα!
Από την άλλη πλευρά, αν αυτά που περιγράφονται είναι αληθή, θα αποτελέσει μελλοντικό μνημείο ολοκληρωτισμού κατά της διαφορετικής άποψης, ιδιαίτερα στους κόλπους της σύγχρονης θεολογίας και της Εκκλησίας. Η επιστολογράφοι εξέθεσαν δημόσια τον Αρχιμ. Βασίλειο, απλά και μόνο επειδή αρνήθηκε να συμφωνήσει με την άποψή τους, αρνήθηκε “να δεχτεί (!) να αναθεωρήσει τη στάση του με μια νέα επιστολή στην Ιερά Σύνοδο ή έστω με μια προφορική παρέμβασή του σε δημόσιο βήμα”, επειδή δηλαδή, με άλλες λέξεις, δεν κατέστη δυνατός ο πειθαναγκασμός του στη δημόσια αλλαγή της άποψής του!
Δεν πρέπει εδώ να λησμονείται ότι, οι επιστολογράφοι είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μέσα από τα ΠΣ προτρέπουν τους μαθητές να “μαθαίνουν να ακούν τους άλλους, να συντονίζουν συζητήσεις ... να επικοινωνούν και να διαλέγονται ...” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 37 και 48), να “εμπεδώνουν τη σημασία της αποδοχής και του σεβασμού της ετερότητας ...” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 47), να “κατανοούν το δικαίωμα της διαφωνίας” (ΠΣ δημοτικού, σελ. 63) αλλά και να “αιτιολογούν και αξιολογούν στάσεις και συμπεριφορές χρησιμοποιώντας θεολογικά κριτήρια” (ΠΣ γυμνασίου, σελ. 47). Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που σε μία και μόνη δημόσια ανακοίνωσή τους απηύθυναν εναντίον όλων όσοι “τόλμησαν” να διαφωνήσουν με το ΠΣ σωρεία απαξιωτικών χαρακτηρισμών όπως «χαοτικός διχασμός», «καχυποψία», «προκατάληψη», «φανατισμός», «έλλειψη πνεύματος διαλόγου» (!), «άκομψες επιθέσεις», «ανοίκεια με το χριστιανικό ήθος συμπεριφορά», «ακατανόητη στάση», «ακραίες ενέργειες», «ακραία στάση», «αδιαλλαξία», «μισαλλοδοξία», «απροκάλυπτη εμπάθεια», «κραυγαλέες ερμηνείες», «χάλκευση της επιστήμης», «διαστρέβλωση εννοιών», «αντιθετική πόλωση», «απόλυτος δογματισμός», «αντιδραστικός αρνητισμός», «παραπληροφορούσα ψευδόμενη διαστρέβλωση», «χονδροειδείς κατηγορίες», «ευφάνταστες αιτιάσεις», «διαστρεβλωτική προσέγγιση», «λυπηρό φαινόμενο», «καταγγελτική ρητορεία», «προπηλακισμός (λεκτικός ή μη)» (sic!). Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, όλοι αυτοί ανεξαιρέτως οι χαρακτηρισμοί περιέχονται κατά λέξη στην από 28.10.2012 δημόσια επίσημη ανακοίνωση της ΕΕ του ΠΣ με τίτλο “Απόκριση στις επικρίσεις σχετικά με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών”, καταδεικνύοντας τις πραγματικές διαθέσεις των μελών της ΕΕ του ΠΣ απέναντι στο διάλογο, τον “άλλο”, την “ετερότητα” της γνώμης, το “διαφορετικό”· λέξεις και έννοιες επαναλαμβανόμενες μονότονα και συνεχόμενα στο ΠΣ, αλλά άγνωστες και ουδόλως εφαρμόζομενες στην πράξη από τα μέλη της ΕΕ του ΠΣ.
Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στην επιστολή, τα πρόσωπα που αναφέρονται σ' αυτήν επιχείρησαν να μεταπείσουν τον Αρχιμ. Βασίλειο να αναθεωρήσει δημόσια τη θέση που εξέφρασε εναντίον του ΠΣ. Η επιχείρηση άρχισε με πρωτοβουλία του κ. Στριλιγκά, Συμβούλου Θεολόγων Κρήτης -ενός από τους επιστολογράφους-, στο Ηράκλειο και ολοκληρώθηκε στη Θεσσαλονίκη, στο γραφείο του καθηγητή κ. Κωνσταντίνου, στη Θεολογική Σχολή.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο κατ' επανάληψη υπερθεματιστής του ΠΣ κ. Στριλιγκάς εκτός από α) Σύμβουλος Θεολόγων Κρήτης και εκτός από β) (αμοιβόμενο) μέλος της ΕΕ για το ΠΣ Δημοτικού – Γυμνασίου, στη συνέχεια ορίστηκε και γ) (αμοιβόμενο) μέλος της ΕΕ για το ΠΣ Λυκείου, ενώ επίσης, δ) έχει οριστεί επανειλημμένα και ως (αμοιβόμενος) Επιμορφωτής στα ΠΕΚ, σε μια περίοδο που πλήττονται από την ανεργία πολυάριθμοι διδάκτορες θεολόγοι με πλούσιο συγγραφικό και ερευνητικό έργο.
Στο Ηράκλειο, ο κ. Στριλιγκάς επεδίωξε επαφές με τον Αρχιμ. Βασίλειο, με την ευκαιρία της προγραμματισμένης περιοδείας του τελευταίου στην Κρήτη· με δεδομένο το γνωστό πνεύμα συνδιαλλαγής του Αρχιμ. Βασιλείου, επιχείρησε να τον οδηγήσει στη μεταστροφή της αρνητικής θέσης του για το ΠΣ, ή έστω να του αποσπάσει με οποιονδήποτε τρόπο κάποια δήλωση ή τοποθέτηση δημόσιας μεταστροφής του, όπως από την ίδια την επιστολή προκύπτει, με σκοπό να τον εμφανίσει μεταγενέστερα ως υποστηρικτή του ΠΣ. Ένα τέτοιο γεγονός, βέβαια, θα ενεργοποιούσε παράλληλα και “συναγερμό” για νέο κύκλο επιθέσεων εναντίον των “φονταμενταλιστικών” και “φανατικών” κύκλων, δηλαδή όλων όσοι διαφωνούν με το ΠΣ, στους οποίους και θα αποδιδόταν η κατηγορία της δήθεν παραπληροφόρησης του Αρχιμ. Βασιλείου. Για το λόγο αυτό άλλωστε, γίνεται και η απαράδεκτη αποκάλυψη της τηλεφωνικής συνομιλίας του Αρχιμ. Βασιλείου με τον Ηγούμενο της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεώργιο Καψάνη, αλλά και η αναφορά στον Καθηγητή Παιδαγωγικής - Χριστιανικής Παιδαγωγικής κ. Ηρακλή Ρεράκη, προκειμένου να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι αυτοί δήθεν “παρέσυραν” τον Αρχιμ. Βασίλειο!
Τελικά, παρά την εμφαινόμενη φορτικότητα του κ. Στριλιγκά, ο Αρχιμ. Βασίλειος δεν μεταπείστηκε, βοηθούμενος προφανώς από τη σοφία του, τη θεολογική κατάρτισή του, αλλά και το αγιορειτικό ένστικτό του.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Ηρακλείου, η δεύτερη προσπάθεια μετάπεισης επιχειρήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί συγκεντρώθηκαν ο Καθηγητής κ. Σταμούλης, ο Καθηγητής κ. Κωνσταντίνου, η κ. Συργιάννη, ο κ. Μαυροκωστίδης και οι δύο εκ των επιστολογράφων κ. Υφαντής και Νευροκοπλής.
Αξίζει εδώ να σημειωθούν τα εξής: ο κ. Σταμούλης είναι μέλος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη από τον Αρχιμ. Βασίλειο; Μήπως, αντίθετα, ο κ. Σταμούλης προέβαλε την ιδιότητα του Προέδρου του Τμήματος, προκειμένου να εννοηθεί -αν δεν διατυπώθηκε ευθέως- ότι όλοι οι πανεπιστημιακοί του τμήματος συμφωνούν με το ΠΣ, παρότι βέβαια η ιδιότητα αυτή δεν είχε σχέση, ούτε με τη συγκεκριμένη συνάντηση, ούτε με το ΠΣ; Ο κ. Κωνσταντίνου, στο γραφείο του οποίου έγινε η συνάντηση, είναι αντιπρόεδρος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, υπήρξε συνιδρυτής και μέλος της αρχικής Διοικούσας Επιτροπής του ΚΑΙΡΟΥ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη; Ο κ. Μαυροκωστίδης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ, αλλά αναφέρθηκε αυτό άραγε, ή απεκρύβη; Οι κ. Υφαντής και Νευροκοπλής, επίσης, πέρα από μέλη της ΕΕ του ΠΣ, είναι ο μεν πρώτος μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, ο δε δεύτερος μέλος του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ. Μήπως, δηλαδή, η συγκεκριμένη συνάντηση μεθοδεύτηκε από τα μέλη του σωματείου ΚΑΙΡΟΣ; Μήπως όλα αυτά αποσιωπήθηκαν, ώστε ο Αρχιμ. Βασίλειος, αγνοώντας τους συσχετισμούς αυτούς, να σχηματίσει την εντύπωση ότι πρόκειται για ευρεία και προπαντός αυθόρμητη και μη στρατευμένη (!) διαμαρτυρία;
Παρά την εν είδει “Ιεράς Εξέτασεως”, όπως προκύπτει από την ίδια την επιστολή, άσκηση φορτικής πίεσης που ασκήθηκε προκειμένου o Αρχιμ. Βασίλειος “να δεχτεί να αναθεωρήσει τη στάση του με μια νέα επιστολή στην Ιερά Σύνοδο”, εκείνος δεν πείστηκε· αντέδρασε και διαφώνησε ρητά -και αυτή τη φορά- αποφεύγοντας ξανά την (αυτο)παγίδευση.
Η δεύτερη αποτυχημένη προσπάθεια μετάπεισης σήμανε και την εντυπωσιακή μεταστροφή της στάσης όσων εμπνεύστηκαν αυτή την ομολογουμένως ανίερη επιχείρηση, φανερώνοντας από τη μια στιγμή στην άλλη τα πραγματικά συναισθήματα προς το πρόσωπο του αρχιμ. Βασιλείου: από “πνευματικά παιδιά” του, “βαθιά λυπημένα”, “θλιμμένα”, προπαντός δε “νηφάλια” και “ειλικρινή”, (οι αναφορές ανήκουν στην ίδια την επιστολή), μεταμορφώθηκαν μέσα σε μια στιγμή σε δημόσιους κατήγορούς του, παρουσιάζοντάς τον προκλητικά ως επιπόλαιο, δειλό, απληροφόρητο, εμπλεκόμενο “με έναν τόσο ανεύθυνο και ποιμαντικά επικίνδυνο τρόπο σε έναν δημόσιο διάλογο”, “συμπαρατασσόμενο με την πλευρά αυτών που υβρίζουν και συκοφαντούν, σπιλώνοντας συνειδήσεις και σκανδαλίζοντας αμέτρητες άλλες”, άνθρωπο που “βιάστηκε να αστοχήσει” και “παρόλα αυτά αρνείται να επανορθώσει”, “επιδιδόμενο σε σχοινοτενείς, αντιφατικές και οιωνεί ρητορικές υπεκφυγές”, αβασάνιστο κατακριτή, αλλά και “πνευματικό παιδοκτόνο”. Όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί περιέχονται στην ίδια την επιστολή και αφορούν στο πρόσωπο του Αρχιμ. Βασιλείου!
Επίσης, οι επιστολογράφοι προσπάθησαν να παρουσιάσουν πως ο Αρχιμ. Βασίλειος δήθεν άλλαξε γνώμη, αλλά δεν είχε το θάρρος να το παραδεχτεί δημόσια, καθώς και ότι συμφώνησε “με την οπτική” τους για την επιτακτική ανάγκη ανανέωσης του ΜτΘ, “προκειμένου να αγκαλιάσει όλο το φάσμα του μαθητικού πληθυσμού”, ενώ κάτι τέτοιο είναι ολοφάνερο -και από τις ίδιες τις αντιδράσεις των επιστολογράφων- ότι δεν συνέβη. Βέβαια, πέρα από τη θεωρητικολογία, για άλλη μια φορά δεν εξηγείται στην επιστολή, σε τι αφορά αυτή η “οπτική” και από ποιούς μαθητές συνίσταται το “φάσμα” του μαθητικού πληθυσμού. Δεν ανέφεραν δηλαδή, σε ποιό σημείο της Ελλάδας “βλέπουν” τόσους πολλούς ινδουϊστές ή ταοϊστές, ή βουδιστές μαθητές, οι οποίοι μάλιστα επηρεάζουν το “φάσμα” του μαθητικού πληθυσμού σε τέτοιο βαθμό, ώστε να καθίσταται αναγκαία η εκθεμελίωση της χριστιανικής θρησκευτικής εκπαίδευσης από τα ελληνικά δημόσια σχολεία.
Το πιο προκλητικό όμως, -όσο κι αν ακούγεται λυπηρό για κείμενο γραμμένο ή έστω υπογεγραμμένο και από πανεπιστημιακό δάσκαλο, έστω χαμηλής βαθμίδας- είναι ότι οι επιστολογράφοι δεν διστάζουν να παραθέσουν ωμά ψεύδη, ακόμα και μέσα από αποσπάσματα που παραθέτουν σε εισαγωγικά! Γράφουν δηλαδή κατά λέξη: “Ένα Πρόγραμμα Σπουδών το οποίο -με τα ίδια τα λόγια της επιστολής του πατρός Βασιλείου (!)- “Δεν βλέπει εχθρούς αλλά μόνο φίλους. Δεν αμύνεται για να σωθή. Αλλά θυσιάζεται για να σώση όλους. Θεωρεί φίλους και αυτούς πο υτο σταυρώνουν. Δεν καταργεί εχθρούς γιατί δεν έχει. Καταργεί την έχθρα (...)”, παριστάνοντας ότι τα λόγια αυτά του Αρχιμ. Βασιλείου αναφέρονται υπέρ του ΠΣ, ενώ στην πραγματικότητα, στην επιστολή του Αρχιμ. Βασιλείου οι φράσεις αυτές αφορούν ακριβώς στο αντίθετο, ακριβώς σ' αυτό που το ΠΣ αποκλείει, δηλαδή την Ορθόδοξη Εκκλησία! Σ' αυτήν αναφέρεται ο Αρχιμ. Βασίλειος, σε αντίθεση και κατ' αντιδιαστολή με το ΠΣ.
Πέρα από τα παραπάνω, οι επιστολογράφοι (ο δεύτερος εξ αυτών όχι για πρώτη φορά) αναφέρονται, όπως ήδη αναφέρθηκε, και στον Καθηγητή Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής κ. Ηρακλή Ρεράκη, προβαίνοντας σε ευήθεις αναφορές περί “διαβολών”, αλλά και κακοήθεις χαρακτηρισμούς για “επιστημονικά σαθρή κριτική”. Η πολλοστή προσπάθεια εξύβρισης του κ. Ρεράκη οφείλεται, όπως φαίνεται, στο “ασυγχώρητο” από 03.07.2012 Επιστημονικό Υπόμνημά του και τις σοβαρές επιστημονικές και πραγματολογικές επιφυλάξεις του, καθώς και την οξεία κριτική που διετύπωσε για το ΠΣ και το σκοπό του. Το εν λόγω Υπόμνημα λόγω της βαρύτητάς του, είχε και έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο στα θεολογικά και εκκλησιαστικά τεκταινόμενα γύρω από το ΜτΘ.
Είναι φανερό πως η συμπεριφορά των μελών της ΕΕ του ΠΣ, συλλογικά ή μεμονωμένα υπογραφόντων κάθε φορά, δεν συνάδει με την ιδιότητά τους ως επιστημόνων, πανεπιστημιακών δασκάλων, θεολόγων, εκπαιδευτικών, πιστών (όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται). Δυστυχώς, αυτό το τελευταίο σύμπτωμα εκτόξευσης ύβρεων ξεπέρασε τα “εσκαμμένα”, αναδεικνύοντας πλέον ευθέως το αληθινό πρόσωπο, την αληθινή διάθεση, τις αληθινές προθέσεις όσων αντιπροσωπεύει ή εκφράζει σχετικά με το ΠΣ και όσους διαφωνούν με αυτό. Η ανάδειξη αυτή εντούτοις, παρότι θλιβερή, συμβάλλει καθοριστικά προς τούτο: θέτει προ των ευθυνών τους όλους τους εμπλεκόμενους με το θεμελιώδες πρόβλημα της εκθεμελίωσης του ομολογιακού χαρακτήρα του ΜτΘ και της μετατροπής του σε Θρησκειολογία, δεδομένου ότι πλέον δεν μπορούν να επικαλούνται άγνοια, ούτε περί τα πράγματα, ούτε περί τα πρόσωπα.
Η χρήση των Ψαλμών του Δαυίδ από τον π. Παϊσιο, σύμφωνα με το Γέροντά του, Άγιο Αρσένιο Καππαδοκίας.
Για να διαβάσετε το άρθρο (μπλέ γράμματατα) πιέστε απλώς επάνω του .
Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:
1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
Μπορείτε να βρείτε τους ψαλμούς στο παρακάτω άρθρο:
Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων
Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης
Αφιέρωμα
Η παρούσα μελέτη αφιερούται εις τον μετά των αγίων αναπαυόμενον Αγιορείτην (†)μοναχόν Νικόδημον Γρηγοριάτην, με αφορμήν τριών χρόνων από την οσιακήν κοίμησίν του, ο οποίος αν και εις νέαν σχετικώς ηλικίαν υπήρξε μάρτυς με την ιδίαν του την ζωήν, εις την σταθεράν και αμετάκλητον απόφασίν του -παρά τις ασφυκτικές πιέσεις- να μην δεχθή μεταμόσχευσιν καρδίας, με αποτέλεσμα την εν Κυρίω κοίμησίν του εις τας 5 Φεβρουαρίου 2009. Αξιώτερον πρόσωπον δι’ αφιέρωσιν της παρούσης μελέτης δεν θα ημπορούσεν να ευρεθή. Ο αξιομνημόνευτος και αξιομίμητος πατήρ Νικόδημος δεν υστερεί των άλλων αγίων μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Μάλιστα εις τούτο ξεχωρίζει ότι ενώ οι άγιοι μάρτυρες εθυσίαζον την ζωήν των ίνα μη αρνηθώσι τον γλυκύτατόν των Ιησούν, εις τον μακαριστόν πατέρα Νικόδημον δεν εζητήθη τοιούτον τι (έτσι τουλάχιστον φαίνεται εξωτερικώς). Μάλιστα, ο αείμνηστος φιλοτίμως και με κόστος την ιδίαν του ζωήν ηρνήθη την μεταμόσχευσιν καρδίας λέγων χαρακτηριστικά: «Θέλω να ζήσω. Βάλτε μου την τεχνητήν καρδίαν ή ότι άλλο τεχνικόν μέσον διαθέτει η επιστήμη. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να δεχθώ μίαν καρδίαν που θα προέρχεται από ένα "εγκεφαλικά νεκρόν", ο οποίος για μένα δεν είναι νεκρός αλλά ζων και βαρύτατα πάσχων ασθενής». Η πράξις αυτή του μακαριστού πατρός Νικοδήμου ήτο και θα είναι η επιτυχεστέρα και ευγενεστέρα “μελέτη” εξ όσων υπήρξαν (γιατί την εσφράγισε με την ιδίαν του την ζωήν) δια την αναίρεσιν της κακοδοξίας των μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων και του δαιμονοφυούς κλινικονομικού κατασκευάσματος όπερ λέγεται "εγκεφαλικός θάνατος". Με αυτήν του την πράξιν εφήρμοσε κατά γράμμα και κατά πνεύμα το του Κυρίου «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού». Προετίμησε δηλαδή να αποθάνη αυτός (αντί της δι’ αρκετόν καιρόν παράτασης της ζωής του) παρά να συγκατατεθή εις την αφαίρεσιν της ζωής του πλησίον, ο οποίος ενδεχομένως να μην είχε και πάρα πολλά χρονικά περιθώρια ζωής. Ιδού παράδειγμα εφηρμοσμένης ερμηνείας της ως άνω Δεσποτικής εντολής, δια τους ως μη όφειλε παραχαράσσοντας το νόημα της εντολής ταύτης, προς άστοχον θεμελίωσιν των μεταμοσχευτικών των αντιχριστιανικών θεωριών (βλ. εις την παρούσαν μελέτην, ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 12 και ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 43).
Ο Κύριος μας ετόνισεν ότι «ος εάν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών». Και εσύ, αδελφέ Νικόδημε, και “εποίησας και εδίδαξας” και συνεχίζεις και μετά θάνατον να μας διδάσκης τρανότερον...
Τοιούτος βλαστός ως ο μακαριστός πατήρ Νικόδημος ήτο φυσικόν να υπάρξη ενόσω είχε τοιούτον Πατέρα και Γέροντα με πνευματικόν ανάστημα, τον σεβαστόν μας π. Γεώργιον Καψάνην, υπέρμαχον του Ορθοδόξου Μοναχισμού και της Ορθοδόξου και αμωμήτου ημών πίστεως!
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών, πάτερ Νικόδημε. Εύχου και πρέσβευε και υπέρ ημών των αμαρτωλών....
Μετ’ απείρου σεβασμού,
Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός.
Πανιερώτατον,
Μητροπολίτην Πάφου,
κ.κ. Γεώργιον
Πανιερώτατε άγιε Πάφου,
Μετά από την παράκληση την οποία μας υποβάλετε, όπως σας διατυπώσουμε τις απόψεις μας σχετικά με το καυτό θέμα των μεταμοσχεύσεων, ανταποκρινόμενοι σε αυτήν, θεωρήσαμε σωστό να μελετήσουμε το όλο θέμα διεξοδικά.
Μελετώντας την σχετική βιβλιογραφία, περιέπεσαν στην αντίληψή μας δύο βιβλία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικολάου Χατζηνικολάου. Διαβάζοντάς τα, προσέξαμε ότι αρκετές απόψεις του Σεβασμιωτάτου παρεκκλίνουν από την Ορθόδοξη αγιοπνευματική διδασκαλία. Επίσης, διαπιστώσαμε στα βιβλία αυτά αυθαίρετες χρήσεις και ερμηνείες, τόσο Βιβλικών, όσο και Πατερικών χωρίων. Δυνάμεθα να ισχυριστούμε, με μεγάλη μας λύπη, ότι τα βιβλία αυτά τείνουν προς μία ‘κατευθυνόμενη θεολογία’ υπέρ των μεταμοσχεύσεων, αγνοώντας και την αντίθετη άποψη.
Παίρνοντας αφορμή από τα ως άνω βιβλία, θεωρήσαμε σωστό να καταθέσουμε τις απόψεις μας, αντικρούοντας συνάμα και τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου (οι οποίες ‘πάσχουν’ εξ επόψεως θεολογικής) με διαλογικό τρόπο παράθεσης. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουμε ότι το κείμενο θα είναι πιο εύληπτο και πιο ευχάριστο.
Εν κατακλείδι, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να ακουστεί και η δική μας ταπεινή φωνή. Ευελπιστούμε ότι το παρακάτω κείμενο θα συμβάλει στην άοκνη προσπάθειά σας, ως προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, να δοθεί προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας μια σωστή Εκκλησιαστική τοποθέτηση επί του όλου θέματος των μεταμοσχεύσεων, την οποία διακαώς περιμένει να ακούσει.
Μετ’ απείρου σεβασμού,
Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός
ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ
(Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων)
του Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού, Πνευματικού της Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης (Κύπρου)
Εισαγωγικά
Με αφορμή τα όσα αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος στα δύο βιβλία του[1], επί του σοβαρωτάτου θέματος των μεταμοσχεύσεων, διατυπώνουμε τους δικούς μας προβληματισμούς και ανησυχίες, αλλά και τοποθετούμαστε ξεκάθαρα. Προβαίνουμε σ’ αυτή την ενέργεια, όχι με σκοπό να μειώσουμε το πρόσωπο τού ως άνω Μητροπολίτου, αλλά γιατί βλέπουμε ότι αρκετά από αυτά που αναφέρει έρχονται σε αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές του Ευαγγελίου, του Ορθοδόξου δόγματος και του Ήθους της αγίας μας Εκκλησίας.
Θα παραθέτουμε αυτούσια τα λόγια του Σεβασμιωτάτου και στην συνέχεια θα ακολουθεί ο δικός μας προβληματισμός, κριτική και τοποθέτηση. Τέλος, θα κλείσουμε τον λόγο με τα Γενικά και Τελικά Συμπεράσματα και την ξεκάθαρη τοποθέτησή μας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων.
(Σημείωση: συστήνουμε να διαβάζονται και οι υποσημειώσεις -footnotes- καθότι στις πλείστες περιπτώσεις είναι επεξηγηματικές και συμπληρωματικές).
ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ (ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 1: (Η ρήση αυτή είναι από ομιλία του που έγινε στην Ι.Αρχιεπισκοπή Κύπρου το 2009)
«Το ερώτημα είναι: Αυτός, από τον οποίο αφαιρείται το όργανο, εάν και κατά πόσον είναι ζωντανός! Εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα, τότε το όργανο αυτό δεν είναι μεταμοσχεύσιμο. Διότι προφανώς είναι το ίδιο (το όργανο) νεκρό. Εάν είναι ζωντανός, δεν μπορούμε να του το αφαιρέσουμε γιατί θα πεθάνει! Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον ιατρικά, που όμως δημιουργεί προβλήματα λίγο, και το οποίο σήμερα θα εξετάσουμε. Και αυτό είναι ο αναπνευστήρας, ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς».
α) Και μόνο η ανωτέρω ρήση του Αγίου Μεσογαίας (α.Μ.) είναι αρκετή για να τερματιστεί εδώ η μελέτη μας. Γιατί, σύμφωνα με αυτήν, εξυπακούεται ότι όταν παίρνουμε όργανα από το δότη για να τα μεταμοσχεύσουμε, πρέπει αυτός να είναι βιολογικά ζωντανός (για να είναι ζωντανά και τα όργανά του) και άρα, όταν του τα αφαιρούμε τον σκοτώνουμε!
β) Ερχόμαστε στα λόγια, “εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα....” Προφανώς εδώ ο α.Μ. ομιλεί περί του γνωστού και αμετάκλητου βιολογικού θανάτου, “με την έννοια που τον γνωρίζουμε”, τον οποίο αντιδιαστέλλει με τον άλλο θάνατο, “ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς”. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τα δύο υπό εξέταση βιβλία του, στα οποία ταυτίζει τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό. (Ότι ταυτίζει τον βιολογικό με τον λεγόμενο εγκεφαλικό θάνατο υπονοείται και με όσα στην συνέχεια ακολουθούν, “έως ότου βρέθηκε...ο αναπνευστήρας”.)
Τέτοιες αντιφάσεις δεν είναι σπάνιες στον α.Μ.
γ) Είπε ανωτέρω, ότι “εάν είναι ζωντανός (ο δότης), δεν μπορούμε να του αφαιρέσουμε (τα όργανα) γιατί θα πεθάνει. Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”. Με αυτό το “δεν θα μπορούσαμε (επειδή είναι ζωντανός), έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”, καταδεικνύει ότι στην περίπτωση του αναπνευστήρα έχουμε νέα τάξη πραγμάτων: Ενώ δηλ. η ψυχή του “Εγκεφαλικά Νεκρού” (Ε.Ν.) έχει χωριστεί οριστικά από το σώμα του (αυτό προσπαθεί να μας πει), τα όργανα του δότη εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανά, χάρη....στον αναπνευστήρα(!) Και ερωτούμε: Είναι ή δεν είναι η ψυχή που ζωογονεί και δίνει ζωτική δύναμη σταόργανα του σώματος (όπως άλλωστε δογματίζουν και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας); Μπορεί ο αναπνευστήρας να κάμει κάτι τέτοιο, απούσης της ψυχής; Οι άγιοι Πατέρες δογματίζουνόχι, ο α.Μ. λέει ναι, και αν μπορεί ας το αρνηθεί.
Η έγκυος μητέρα - ένας “φυσικός αναπνευστήρας”:
Εκτός από την θεολογική πλευρά του θέματος, ας αναφέρουμε και ένα φυσικό, πρακτικό παράδειγμα: Για το κυοφορούμενο έμβρυο που βρίσκεται μέσα στο αμνιακό υγρό, η έγκυος μητέρα επέχει θέση και λειτουργεί, αν θέλετε, σαν “ένας φυσικός αναπνευστήρας”, μέσω του ομφάλιου λώρου. Συμβαίνει όμως ενίοτε το βρέφος να αποθάνει κατά την διάρκεια της κυοφορίας, οπόταν από την στιγμή αυτή αρχίζει η διαδικασία της σήψης του σώματός του, προφανώς γιατί η ζωογονούσα αυτό ψυχή του έχει ήδη αναχωρήσει. Κάνουμε λοιπόν τον εξής συλλογισμό: Στην περίπτωση αυτή, παρόλο που η μητέρα ήταν για το έμβρυο ο πιό τέλειος, ο πιο φυσικός αναπνευστήρας, εντούτοις αδυνατούσε να κρατήσει ζωντανά τα όργανα του αποθανόντοςεμβρύου, όπως αδυνατούσε να διατηρήσει και την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του. Ούτε και αυτή η ψυχή της μητέρας μπορούσε να κρατά ζωντανά τα όργανα του ήδη τεθνεότος εμβρύου, γιατί αυτό αποτελούσε ξεχωριστική ψυχοσωματική οντότητα, ξεχωριστό πρόσωπο, ξεχωριστό άνθρωπο, του οποίου η ιδία(=η δική του) ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει. Πώς λοιπόν ισχυρίζονται μερικοί, ότι ο τεχνικός αναπνευστήρας, που υποστηρίζει τον “εγκεφαλικά νεκρό” (και που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκέτο μηχάνημα), μπορεί να κρατά ζωντανά τα όργανά του και να διατηρεί την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του, δεδομένης -ως αυτοί ισχυρίζονται- της αναχωρήσεως της ψυχής από το σώμα του;
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 1:
Ο λεγόμενος “Εγκεφαλικός θάνατος” δεν ταυτίζεται με τον Βιολογικό θάνατο. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε ομιλία του που έκαμε στην Καβάλα, τον Μάιο του 2011, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, είπε, μεταξύ άλλων: “Η καρδία είναι το κέντρον της ψυχής και της υπάρξεως, διό και ο καρδιακός θάνατος είναι ο όντως θάνατος και όχι ο εγκεφαλικός”. Γιατί άραγε το είπε; Σίγουρα είχε τον λόγο του. Ο “Εγκεφαλικά Νεκρός”, λοιπόν, δεν είναι βιολογικά νεκρός, αλλά ζεί, διαφορετικά τα όργανά του δεν θα ήταν μεταμοσχεύσιμα. Ο αναπνευστήρας με κανένα τρόπο δεν μπορεί να δώσει ζωή στα όργανα του σώματος, εάν η ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει από το σώμα[2] (Βιολογικός Θάνατος). Πολλές άλλες λειτουργίες του οργανισμού σε ένα “Εγκεφαλικά Νεκρό” άτομο προϋποθέτουν την σύζευξη και την εξακολούθηση της συνάφειας ψυχής και σώματος στο ενιαίο του πρόσωπο. Μόνο η μόνιμη παύση της κυκλοφορίας του αίματος μπορεί να θεωρηθεί ως γνήσιο κριτήριο του θανάτου. Με κανένα τρόπο η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί κλινικά και νομικά κατασκευάσματα “άλλων θανάτων”, όταν οι ασθενείς αυτοί εξακολουθούν να ζουν βιολογικά. Όταν αφαιρούμε τα όργανα από τον Ε.Ν. για να τα μεταμοσχεύσουμε σε άλλον, στην ουσία τον σκοτώνουμε, διαπράττοντας φόνο εκ προμελέτης. Σ’ αυτό ενέχονται ο μεταμοσχευτής ιατρός, ο συγγενής του Ε.Ν. που υπέγραψε την συναίνεση ή ο ίδιος ο Ε.Ν. εάν είχε δηλώσει προηγουμένως δωρητής οργάνων (οπόταν του καταλογίζεται ως αυτοκτονία). Η Εκκλησία οφείλει, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να επιβάλλει αυστηρά επιτίμια στους τοιουτοτρόπως θανασίμως αμαρτάνοντας, δεδομένου ότι θα έχει προηγουμένως ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της[3].
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 2:
«Παράταση ζωής ή παρεμπόδιση θανάτου; (Ζωή και επιβίωση)»
Εδώ, ο α.Μ. παίζει και φιλοσοφεί με τις λέξεις. Αντιδιαστέλλει την “παράταση ζωής” από την “παρεμπόδιση του θανάτου”, ενώ στην ουσία είναι ταυτόσημα. Γιατί, η παρεμπόδιση του θανάτου εξυπακούει την παράταση της ζωής. Και την μεν παράταση ζωής καλεί ζωή, την δε παρεμπόδιση του θανάτου αποκαλεί καταφρονητικά επιβίωση(!). Και συνεχίζει:
«Η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος. Άλλο επιβίωση και άλλο ζωή».
Αν δηλ. δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να προσφέρουμε “ποιότητα ζωής”, τότε -γράφει ο α.Μ.- “είναι απαράδεκτο να επιβάλλουμε την επιβίωση”. Λυπούμαι, αλλ’ αν πρέπει να ονομαστεί κάτι ως απαράδεκτο, τούτο είναι η θέση αυτή του Σεβασμιωτάτου! Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά καθαρή θέση ευθανασίας; Κι όμως, η στέρηση ποιότητας ζωής φέρνει συχνά ποιότητα ψυχής! Η αγία Γραφή, με το στόμα του αποστόλου Παύλου, μας μιλά ξεκάθαρα για το θέμα αυτό: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Έπειτα, αυτό δεν είναι το λειτούργημα και ιερό καθήκον των ιατρών και ειδικότερα των εντατικολόγων; Να κρατούν δηλ. τον άνθρωπο όσο μπορούν στη ζωή;
(Στα λόγια αυτά του Σεβασμιωτάτου, “σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”, θα κάμω μια παρένθεση. Θα εξιστορήσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία, που καταδεικνύει, πόσο όμορφα έρχονται τα πράγματα και πόσο όμορφα νοιώθει ο άνθρωπος, όταν αφήνει τον Θεό να επεμβαίνει στην ζωή του, κυρίως σε σοβαρά θέματα, όπως είναι αυτά που άπτονται της ζωής και του θανάτου):
Μια προσωπική εμπειρία:
Η σαρκική μου μητέρα είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Δεν έφτανε αυτό, άρχισε μετά γάγγραινα στα πόδια της. Οι γιατροί γνωμάτευσαν ότι αν δεν κοπούν και τα δυό της πόδια μέχρι το γόνατο, θα πεθάνει από γάγγραινα. Κατόπιν αυτού τα αδέλφια μου επικοινώνησαν τηλεφωνικώς μαζί μου στο Μοναστήρι, για να πάρουν την γνώμη μου. Εν τω μεταξύ, από τους συγγενείς ακούγονταν διάφορα, όπως, “μα είστε τρελλοί; αφίστε την να πεθάνει”. Καθώς επίσης, “είστε δειλοί που δεν την αφήνετε να πεθάνει”. (Πού να ήξεραν οι καϋμένοι πως δειλοί ήσαν αυτοί, που δεν μπορούσαν να φανταστούν την μητέρα μου χωρίς πόδια!). Εγώ τους μίλησα ξεκάθαρα: “Έχουμε καθήκον να κρατήσουμε την μητέρα όσο μπορούμε, και όσο επιτρέψει ο Θεός, στην ζωή!”
Μου άκουσαν λοιπόν και το μεσημέρι μου ξανατηλεφώνησαν ότι υπέγραψαν, δίνοντας το πράσινο φως στους χειρούργους, και ότι το ίδιο απόγευμα θα της έκοβαν τα πόδια. Τους είπα, ότι θα πήγαινα σε λίγο να της κάμω Παράκληση. Σε σχετικό σχόλιο που μου έκαμαν, τους απάντησα ότι “θα παρακαλέσω τον Θεό να δώσει εκείνο, που Αυτός θα κρίνει ως το καλύτερο”. Τελικά -δεν ξέρω για ποιό λόγο- ο ακρωτηριασμός αναβλήθηκε για το επόμενο πρωΐ.
Τι το μετά ταύτα...; Το βράδυ της ίδια ημέρας η μητέρα πέθανε!... Θαύμασα την αγαθή Πρόνοια του Θεού! Είπα στα αδέλφια μου: “Ο καλός Θεός, και η καλή μητέρα, βλέποντας την καλή σας προαίρεση, που τα αφήσετε όλα στην αγαθή βούλησή Του, χωρίς εσείς να επεμβείτε αυτόβουλα, επενέβη με τον τρόπο αυτό. Γιατί, αν εσείς δεν αποφασίζατε να δώσετε το πράσινο φως στους γιατρούς, για να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα θα πέθαινε από γάγγραινα. Μετά θα σας ενοχλούσε ο λογισμός ότι την αφίσατε να πεθάνει. Αν πάλιν, μετά την υπογραφή σας, οι γιατροί προχωρούσαν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα δεν θα πήγαινε χρόνια. Σε κάποιο χρονικό διάστημα η μητέρα θα πέθαινε. Και πάλιν όμως ο λογισμός θα σας ενοχλούσε, λέγοντάς σας, ότι πέθανε γιατί την κακομεταχειριστήκατε κόβοντάς της τα πόδια. Έτσι ο καλός Θεός βρήκε την χρυσή τομή και η μητέρα πέθανε από μόνη της φυσιολογικά. Μου δήλωσαν μετά τα αδέλφια μου, καθώς με ευχαριστούσαν, ότι ένοιωθαν όμορφα που ενήργησαν κατά συνείδηση και άφησαν τα πάντα στο θέλημα του Θεού, αφού προηγουμένως έκαμαν οι ίδιοι ό,τι ανθρωπίνως μπορούσαν!
Ποιά θέση μπορεί να έχει εδώ η ευθανασιακή ρήτρα του α.Μ., “η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”; Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί κρατήσαμε την στάση αυτή, στο περιστατικό της μητέρας που αναφέραμε, αντίθετα με το τι μας προβάλλει ο α.Μ.!
Στέρηση ποιότητας ζωής, αλλά πλούσια ποιότητας ψυχής:
Ο μέγας τη ασκήσει π. Παΐσιος ο Αγιορείτης είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά: “Δεν είδα τόση ωφέλεια από την άσκηση που έκανα στο Σινά, όσο από την παραμονή μου στο κρεββάτι του πόνου, μέσα στο Νοσοκομείο!”
Αλλά και ο απόστολος Παύλος, στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του (κεφ. ΙΒ’, στίχ. 10) διετράνωνε: “διό ευδοκώ εν ασθενείαις....όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι”. Στην ίδια επιστολή του (κεφ. Δ’, στίχ. 7-18) μας παρέχει ένα αριστούργημα πίστεως, που οφείλουμε κι εμείς, κατά μίμηση του αποστόλου να εφαρμόζουμε, όταν το καλεί η περίσταση: “Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή.....Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διο και λαλούμεν.....Διο ουκ εκκακούμεν, αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα. το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.”
Η στέρηση άρα “ποιότητας ζωής” μπορεί να επιφέρει, κατά τον απ. Παύλο, ποιότητα ψυχής και “ανακαινισμό του έσω ανθρώπου”, ο οποίος μας επιφυλάσσει εις το μέλλον “καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”.....
Συνέχεια με τον α.Μ.:
Αλλ’ ας επανέλθουμε στο προκείμενο. Γράφει πιο κάτω ο Σεβασμιώτατος: «Aν δεχθούμε για τους εγκεφαλικά νεκρούς ότι η κατάστασή τους είναι μή αναστρέψιμη, η απώλεια συνείδησης οριστική και η διατήρηση του ασθενούς στη ζωή μόνο μηχανικά κατορθωτή, τότε ο αναπνευστήρας στην περίπτωσή τους δεν δίνει ζωή αλλά επιβίωση, παρεμποδίζει το θάνατο».
Εδώ, παραδέχεται ο Σεβασμιώτατος ότι ο Ε.Ν. είναι ζωντανός(!), αφού του "παρεμποδίζουμε τον θάνατο". (Οι φάσεις και οι αντιφάσεις εναλλάσσονται.....και το παιγνίδι με τις λέξεις συνεχίζεται): Στην περίπτωση, λέει, του αναπνευστήρα, δεν δίνουμε ζωή (παράταση), αλλά εμποδίζουμε το θάνατο, εμποδίζουμε δηλ. τον άνθρωπο να πεθάνει. Και συνεχίζει:
«Η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου».
Ο α.Μ. συνεχίζει να αγωνίζεται έντεχνα με σοφιστείες και φράσεις που “κνήθουν την ακοήν”, και με ένα τέλειο ‘marketing’ προσπαθεί να κάμει πλύση εγκεφάλου, με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση των οργάνων τών χωρίς “προοπτική ζωής” ατόμων(!): Άν, λέγει, ο ασθενής έχει ελπίδα και προοπτική ζωής (εννοεί ζωή με δραστηριότητα) τότε έχει λόγο και ο αναπνευστήρας. Διαφορετικά, θα πρέπει η μηχανική υποστήριξη (ο αναπνευστήρας) να διακοπεί, αφού βεβαίως προηγουμένως θα έχουν αφαιρέσει τα όργανα του ασθενή, αφήνοντας πίσω ένα κυριολεκτικάάμορφο τέρας[4](!) Για τόνομα του Θεού!... Αν κάποιος νομίζει πως δεν έχει “προσκόλληση στά γήινα”, δεν “αρνείται την αιωνιότητα”, ούτε “και απορρίπτει την ευεργετική για την ψυχή του διάσταση του θανάτου”, μπορεί, άν θέλει, να θέσει από τώρα τέρμα στην ζωή του. Δεν έχει όμως κανένα απολύτως δικαίωμα να επιβάλει την θέση του αυτή για τα άτομα που, κατά την έκφρασή του, “δεν έχουν προοπτική ζωής”(!)
Και τώρα έρχεται το φυσιολογικό ερώτημα: Ποιός είναι ο αρμόδιος, ο οποίος θα καθορίσει πότε να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη αυτών, που κατά τον α.Μ. δεν έχουν προοπτική ζωής; Ποιός είναι εκείνος που θα καθορίσει πότε πρέπει να αποθάνει ένας τέτοιος ασθενής; Μήπως ο εντατικολόγος; Μήπως ο θεράπων ιατρός; Μήπως ο αναισθησιολόγος; Μήπως ο νευρολόγος; Μήπως ο μεταμοσχευτής; Ή μήπως εκείνος που, στηριζόμενος σε μια δική του ‘βιοηθική’, προωθεί, συμβουλεύει, φιλοσοφεί και δογματίζει ότι: “η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής.....”. Γι’ αυτό και πρέπει επειγόντως να δώσουμεεμείς.....τέλος στην ζωή του, σταματώντας την “παρεμπόδιση του θανάτου του”(!). Ο ίδιος είναι ένας άχρηστος για την κοινωνία. Το μόνο χρήσιμο που έχει είναι....τα όργανά του. Αυτά να πάρουμε στέλνοντας τον ίδιο στην “αιωνιότητα”. Όσο για τους συγγενείς του δότη, έχουμε λόγο για να τους καθησυχάσουμε την συνείδησή τους: “ Eπιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου.”
Όμως οι Άγιοι Πατέρες δεν φαίνεται να συμφωνούν με τον α.Μ. Ας δούμε, μέσα από την Ιερή Υμνογραφία, ποιόν αυτοί θεωρούν ως τον μόνον αρμόδιο που θα καθορίσει το βιολογικό τέλος εκάστου ανθρώπου. Διαβάζουμε λοιπόν: (i)“Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι ο Θεός υμών, ο δικαία κρίσει, πήξας όρους (=όρια) της ζωής, ο εις αφθαρσίαν, εκ φθοράς προσλαβόμενος, πάντας τους κοιμηθέντας, επ’ ελπίδι αιωνίου αναστάσεως”. (ii)“Όρους της ζωής ημών ο δους, διό τους αφυπνώσαντας εκ της του βίου νυκτός, ημέρας ανεσπέρου, υιούς δείξον, Κύριε”. (iii)“Βάθει τωνκριμάτων σου Χριστέ, πανσόφως συ προώρισας, εκάστου τέλος ζωής, τον όρον (=πότε δηλ. να αποθάνει) και τον τρόπον (=με ποιό τρόπο θα αποθάνει)· διό ους εκάλυψε τάφος, εν πάση χώρα, εν τη κρίσει, σώσον Πανοικτίρμον.” (iv)“Οίδας, τα πάντα βλέπεις, καθοράς και γινώσκεις, βροτών τα πλήθη, και το της ζωής εκάστου πέρας (=τέλος), πάσι δίδου την των εγκλημάτων λύτρωσιν” (v)“ Συ μόνος έγνωκας, ως πάντων Κύριος, τας θανάτου εφόδους, μέτρα ζωής και το πέρας πάντων βροτών· διό οικτείρησον και νυν, τους σους δούλους υπεράγαθε.” (vi)Ο Θεός εστιν “ο θανάτου έχων και ζωής πάσαν την εξουσίαν”. (vii)Ούτος ορίζει “τα όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου” και “τη προστάξει Αυτού οι άνθρωποι μεθίστανται εκ γης”. “Θεία Αυτού βουλήσει” και “τω Αυτού νεύματι” οι άνθρωποι αναχωρούν ενθάδε. (viii)Ούτος εστίν ο “δικαία προνοία εκ του βίου του φθαρτού, προς άφθαρτον ζωήν μεταβιβάζων τους δούλους Αυτού”. Και (ix)“θείω βουλήματι ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται και εκ της αρμονίας και της συμφυΐας ο φυσικώτατος δεσμός αποτέμνεται”». Κατόπιν τούτων, ας σηκώσουμε όλοι τα χέρια μας πάνω...., “μηδέν κακόν πράξαντες εις ουδένα!” και αφήνοντες τα πάντα “τω θείω αυτού βουλήματι”.
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 2:
Από όσα είδαμε, Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Θεός. Ο Θεός ορίζει τα “όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου”, από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του (που είναι το εμψυχωμένο ζυγωτό), μέχρι και την τελευταία του στιγμή (που θα σταματήσει η καρδία του). Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, είναι κατά πάντα αξιοσέβαστος, όπως αξιοσέβαστη και εξαιρετικά πολύτιμη είναι και η ζωή του. Γιατί, ενόσω ο άνθρωπος ζει, είναι δεκτικός μετανοίας. Και, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, γι’ αυτό μας κρατά στην ζωή ο Θεός, για να μετανοούμε. Έτσι κι εμείς (ιατροί, ασθενείς, συγγενείς των ασθενών), έχουμε ιερόν καθήκον και υποχρέωση όσο μπορούμε και όσο εξαρτάται από μάς να κρατούμε στην ζωή τον όποιον ασθενή, σ’ όποιο στάδιο και σ’ όποια “ποιότητα” ζωής κι αν ευρίσκεται. Κάθε εναντίωση σ’ αυτό, αποτελεί αυθαίρετη αρπαγή των δικαιωμάτων τού Θεού και ύβρη κατ’ Αυτού, η οποία σύντομα θα λάβει “ένδικον μισθαποδοσίαν, (και)....πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;”
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 3:
«Η δια της βίας προσπάθεια διατήρησης στη ζωή αποτελεί έκφραση της ανάγκης για αθανασία των ανθρώπων αλλά, όταν περιορίζεται μόνο στο βιολογικό επίπεδο, είναι απόδειξη ολιγοπιστίας και επιγειότητος. Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε. Οφείλουμε να τον αποδεχθούμε και να τον σεβασθούμε.»
“Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Ο α.Μ. φτιάχνει σοφιστικές δικές του φράσεις και έννοιες, με ξεκάθαρο απώτερο σκοπό: Να παίρνομε τα όργανα του βαριά ασθενή, σκοτώνοντάς τον, χωρίς να έχουμε οποιοδήποτε συνειδησιακό πρόβλημα, αφού (ούτως ή άλλως) δεν είχαμε το δικαίωμα να του παρατείνουμε τον θάνατο. “Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Η φράση όμως αυτή, καθ’ εαυτήν, αντιφάσκει στον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί, αν δεν έχουμε το δικαίωμα να παρατείνουμε τον θάνατο σ’ ένα βαριά ασθενή, σημαίνει τον αφήνουμε να πεθάνει, επισπεύδοντας έτσι τον θάνατό του. Αυτό όμως έρχεται σε αντίφαση με το πρώτο μέρος της φράσης, που λέγει ότι “δεν δικαιούμεθα να του επισπεύσουμε τον θάνατο”. Δυστυχώς τα λόγια αυτά του α.Μ. δεν έχουν καμιά συνοχή ή συνέπεια. Έπειτα, από πού αντλεί ο Σεβασμιώτατος την θέση του αυτή, ότι “δεν δικαιούμεθα να παρατείνουμε τον θάνατο” του ανθρώπου; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιός είναι τότε ο ρόλος και το έργο των ιατρών; Άς το ακούσουν αυτό όλοι οι γιατροί και ιδιαίτερα οι εντατικολόγοι: Καλά θα κάνουν, άν δεν θέλουν να χαρακτηρισθούν από τον α.Μ. ως “ολιγόπιστοι” και φίλοι “της επιγειότητος”, καλά θα κάνουν να αφήσουν την εντατικολογία, να σταματήσουν ν’ασχολούνται με τους βαριάς μορφής ασθενείς, αφήνοντάς τους να αποθάνουν και να ασχολούνται στο εξής με πιο ‘αξιοπρεπείς’ ασθενείς! Δεν έχουν, λέει, δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους[5]. Μα πώς μπορεί να μιλά με αυτό τον τρόπο ένας Ιεράρχης!!!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 3:
Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το ανεκτίμητο και αποκλειστικό για τον καθένα δώρο της ζωής. Επειδή όμως διά του ενός ανθρώπου (του Αδάμ) η αμαρτία εισέβαλεν εις τον κόσμο και διά της αμαρτίας εισέβαλε και ο θάνατος, όχι μόνο στον Αδάμ αλλά και σε όλους τους ανθρώπους, έδωσεν ο Θεός τα φάρμακα και τους ιατρούς, ως αντίδοτα του θανάτου, ώστε να κρατείται με αυτά ο άνθρωπος στην ζωή, όσο βέβαια εξαρτάται από αυτόν. Λέγει ο Ιδιος ο Θεός στην Σοφία Σειράχ: «Τίμα ιατρόν....και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος· παρά γαρ Υψίστουεστίν ίασις... Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί (=δεν θα αποστραφεί) αυτοίς.... Τέκνον, εν αρρωστήματί σου μη παράβλεπε, αλλ᾿ εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε.... Ιατρώ δος τόπον (=επίτρεψέ του να σου ασκήσει θεραπεία), και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος, και μη αποστήτω σου, και γαρ αυτού χρεία». Όταν ο θάνατος έρχεταικατόπιν βουλής του Θεού, θα πρέπει εμείς να τον αποδεχόμαστε, έχοντας εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Κυρίου. Όταν όμως ο θάνατος επισυμβαίνει ένεκα δικής μας ανθρωπίνης υπαιτιότητος, είτε με την δική μας θέληση είτε λόγω δικής μας αμέλειας και αδιαφορίας, τότε έχουμε ενεργητικό θάνατο, ο οποίος όταν αναφέρεται στον πλησίον είναιφόνος (ανθρωποκτονία), όταν δε αναφέρεται σε μας τους ιδίους είναι αυτοκτονία. Και τα δύο θεωρούνται βαριά θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία μας καθιστούν εχθρούς απέναντι στον Θεό και τιμωρούνται, τόσο κατά την παρούσα ζωή, πολύ δε περισσότερο στην άλλη ζωή αιωνίως, εάν θετέον δεν προηγηθεί αληθινή και έμπρακτη μετάνοια γι’ αυτά.
[2] Στην περίπτωση που η καρδία παύσει να κτυπά, μόνο πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανα του δότη, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Η μεταμόσχευση οργάνων από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους, είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος, πνευμόνων και παγκρέατος. Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’). Για περισσότερα βλ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3
[3] Βεβαίως, ένοχοι βαρυτέρας αμαρτίας είναι όσοι προπαγανδίζουν τις μεταμοσχεύσεις και τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο” (το σατανικό αυτό “νομικό κατασκεύασμα”), κάνοντας παράλληλα εκστρατεία για εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής των μοσχευμάτων. Δεν διστάζουν μάλιστα αυτοί να επικαλούνται την Αγία Γραφή και την Εκκλησία με λόγους ψευδείς και παραπλανητικούς. “Oίτινες το δικαίωμα του Θεού επιγνόντες, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν (“πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται”), ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι”. Γνωρίζει ασφαλώς ο α.Μ. ότι η ανθρωποκτονία (σ’ όποιο στάδιο και σε όποια ποιότητα ζωής κι αν ευρίσκεται ο δότης -βλ. ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2- αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και είναι κωλυτικό/καθαιρετικό της ιερωσύνης. Δεν συνειδητοποιεί λοιπόν ο ίδιος ότι με τα όσα λέει, γράφει και κάνει καθιστά τον εαυτό του υπόδικο καθαιρέσεως; Γιατί, με την προπαγάνδα που οι ίδιοι ασκούν, οι ανθρωποκτονίες (διά μέσου της δόσης οργάνων) σήμερα, δυστυχώς, δίνουν και παίρνουν....
[4] Μου είπε χαρακτηριστικά ένας Διευθυντής Παθολογικού Τμήματος: “Να δεις, πάτερ, όταν εξασφαλιστεί η άδεια για αφαίρεση οργάνων από ασθενή, πώς κατεβαίνουν οι μεταμοσχευτέςόπως τα γεράκια....Άλλος να αρπάξει την καρδία, άλλος τα μάτια, άλλος το συκώτι, άλλος τους νεφρούς, άλλος άλλα....”
[5] Αυτό το ‘δεν έχουν δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους’, ισχύει ασφαλώς (κατά τον α.Μ.) και για τους συγγενείς των ούτω καλουμένων ‘εγκεφαλικά νεκρών(;)’, οι οποίοι ορθά αρνούνται να υπογράψουν την δόση των οργάνων του συγγενούς των προσώπου. Δεν φτάνει, δηλαδή, που οι πιστοί μας, μέσα στον πόνο και την αγωνία τους για τον βαρειά άρρωστό τους, δέχονται μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο από τους ασυνείδητους υποστηρικτές της δόσεως των οργάνων, δέχονται όμοια πόλεμο και από φορείς της Εκκλησίας (αν είναι δυνατόν) οι οποίοι δεν διστάζουν να αποκαλούν τους τοιούτους συγγενείς των ασθενών, “ολιγόπιστους” και φίλους της “επιγειότητος”! Φρονούμεν ότι η Εκκλησία οφείλει να επιδείξει το κανονικό της κύρος και την πρέπουσα αυστηρότητα έναντι των προσώπων αυτών.
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 4:
«Σύμφωνα με τους ειδικούς και την κοινή ιατρική αντίληψη, ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με τον βιολογικό. Έτσι, η εισαγωγή του ‘εγκεφαλικού θανάτου’ στη σύγχρονη ιατρική πραγματικότητα, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μία προσπάθεια να μεταμορφώσουμε τον θάνατο από ακαριαίο γεγονός σε γεγονός διαρκείας, διαχωρίζοντας έτσι τον ‘εγκεφαλικό’ από τον καρδιακό απλά και μόνον για να μεταφυτεύσουμε τα όργανα.»
Ιδού, φάνηκε και η άλλη όψη των αντιφατικών θέσεων του α.Μ., που τώρα αποδέχεται την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον βιολογικό! Μα καλά, πώς μπορεί ο α.Μ. αδίστακτα να διατυπώνει αυτά τα λόγια; Κατ’ αρχήν, θέλουμε να τονίσουμε, ότι δεν είναι σύμφωνα με την κοινή ιατρική αντίληψη πού ταυτίζεται ο εγκεφαλικός θάνατος με τον βιολογικό, αλλά σύμφωνα με τον α.Μ. και μερικούς οπαδούς της ιδέας του ‘εγκεφαλικού θανάτου’.
Γιατί υπάρχουν σήμερα όχι λίγοι επώνυμοι ιατροί με παγκόσμιο κύρος, οι οποίοι τεκμηριωμένα και με επιστημονικά επιχειρήματα αρνούνται κατηγορηματικά την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον οριστικό βιολογικό θάνατο. Εισηγούνται μάλιστα να αποσυρθεί η έννοια του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, τον οποίο και αποδεικνύουν αντιεπιστημονικό και αυθαίρετο. Στην ουσία ‘ο εγκεφαλικός θάνατος’ ταυτίζεται με τον νομικό (αν θέλετε) θάνατο. Κατάφεραν δηλαδή σήμερα, να αποκτήσει ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ νομικό κύρος, ώστε -με την πιστοποίησή του- να μην διώκονται ποινικώς οι μεταμοσχευτές για διάπραξη ανθρωποκτονίας, όταν αφαιρούν τα όργανα από τον ‘εγκεφαλικά’ (αλλ’ όχι βιολογικά) νεκρό.
Έπειτα, δεν διστάζει ο α.Μ. να παραδεχθεί ότι η έννοια αυτή του εγκεφαλικού θανάτου εξυπηρετεί μόνο στην αφαίρεση οργάνων από τον λεγόμενο εγκεφαλικά νεκρό (κατά τα άλλα δε βιολογικά ζωντανό, επιφέροντας με αυτό τον τρόπο τον θάνατό του). Ο όρος δε “θάνατος διαρκείας”, που χρησιμοποιεί, σε αντιδιαστολή με τον “ακαριαίο θάνατο”, είναι εν πολλοίςαυθαίρετος, αντιεπιστημονικός, και ‘δικονομικός’. Επιτέλους, πόσων ειδών θανάτους έχουμε; Ο ίδιος ο α.Μ. αναφέρει κάπου στο βιβλίο του, την ρήση του μακαριστού π. Πορφυρίου ότι ο Θεός ένα θάνατο έκαμε!!!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 4:
Ο απόστολος Παύλος μας λέγει ξεκάθαρα, ότι “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”. Αυτό εξυπακούει ότι ο Θεός και η Εκκλησία ένα θάνατο γνωρίζουνκαι όχι δύο. Ανεξάρτητα από την κρατική νομοθεσία[1], η Εκκλησία (μαζί με όλο τον συνειδητό ιατρικό κόσμο) ένα θάνατο γνωρίζει, τον κοινό (βιολογικό) θάνατο, ο οποίος είναι και αποτελεί ένα ακαριαίο και στιγμιαίο γεγονός· αυτό της διάσπασης του φυσικού δεσμού μεταξύ ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό και οι όροι ‘εγκεφαλικός θάνατος’ και ‘θάνατος διαρκείας’ είναι καθόλα άστοχοι, αντιεπιστημονικοί και παραπλανητικοί. Η Εκκλησία δέχεται τις κάτωθι τρεις αρχές, σχετικά με τον θάνατο:
1ον. Αδιάψευστος[2] ‘ορισμός’ του θανάτου, είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε να μιλούμε για ένα νεκρό σώμα (ή πτώμα).
2ον. Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ του θανάτου, είναι η οριστική παύση της κυκλοφορίας του αίματος. (Αν θέλουμε δε να μιλήσουμε σε σύγχρονη αναφορά, χρησιμοποιώντας την σημερινή ιατρική ωρολογία, τότε): Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ ότι δεν επήλθε ακόμη ο θάνατος, είναι το γεγονός ότι τα ζωτικά όργανα του ανθρώπου εξακολουθούν να παραμένουνζωντανά και μεταμοσχεύσιμα[3], πράγμα που κάνει προφανή την παρουσία της ψυχής στο σώμα, αφού αυτή, και μόνο αυτή, (η ψυχή) είναι που ζωοοποιεί και δίνει ζωτική δύναμη στα όργανα του σώματος (ανεξάρτητα του αν ο ασθενής υποβοηθείται ή όχι με την μηχανική υποστήριξη του αναπνευστήρα).
3ον. Αδιάψευστη ‘κοινή πράξη’, που υποδηλοί την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση περί του θανάτου ενός ανθρώπου, είναι η τελική κάλυψη με κουβέρτα ολοκλήρου του νεκρού σώματος, συμπεριλαμβανομένης και της κεφαλής. (Ποτέ δεν κάνουν κάτι τέτοιο σε ένα ‘εγκεφαλικά νεκρό’!) Μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, ούτε αναπνευστήρας, ούτε ‘τεχνητή καρδία’, ούτε οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα μπορεί να εξυπηρετήσει σε τίποτε, ούτε και γίνεται λόγος πλέον για αφαίρεση οργάνων προς μεταμόσχευση, αφού τα όργανα είναι ήδη νεκρά, ένεκα του ότι η ψυχή, η μόνη ζωοποιός αιτία του ανθρωπίνου σώματος και των οργάνων του, έχει ήδη αναχωρήσει προς τας αιωνίους μονάς και ο άνθρωπος είναι διά τούτονεκρός. Αμέσως μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, καμιά άλλη σκέψη δεν κυριαρχεί στο προσκήνιο, παρά μία: Να οδηγηθεί ο νεκρός στο.... νεκροτομείο.
Μετά τις ανωτέρω επεξηγήσεις, επαναλαμβάνουμε ότι η Εκκλησία μόνο τον κοινό (βιολογικό) θάνατο μπορεί να δεχθεί, μαζί με τον ‘ορισμό’ του, το ‘τεκμήριό’ του και την ‘κοινή καθολική του πράξη και συνείδηση’. Aκούσατε ποτέ συγγενή ασθενούς (τον οποίο έχουν διασωληνωμένο στον αναπνευστήρα και που τον έχουν εξαγγείλει ως ‘εγκεφαλικά νεκρό’), να παίρνει τηλέφωνο σε Μοναστήρι και να παρακαλεί για μνημόσυνο ή για ανάπαυση της ψυχής τού συγγενή του, και όχι για προσευχή-παράκληση υπέρ αισίας έκβασης της κατάστασης τού ασθενούς, πράγμα που γίνεται μόνο σε ζωντανούς; Αυτές όλες οι ‘κοινές πράξεις’ τι υποδηλούν; Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας, ας μην εθελοτυφλούμε κι ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε, γιατί όλους μάς περιμένει αλάνθαστος, δίκαιος και αδέκαστος Κριτής....
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 5:
«Η παρέμβαση λοιπόν στο σώμα, και μάλιστα κατά τη στιγμή του θανάτου, για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται μόνον όταν η φθορά μπορεί να μεταμορφωθεί σε προσφορά. Ο σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο (δηλ. από τη ζωή ενός ανθρώπου, του ζωντανού δότη) θα μπορούσε να υπερνικήσει και να ξεπεράσει τα διλήμματα και τις αναστολές που αυτός προξενεί (το γεγονός δηλ. ότι προξενούμε τον θάνατο σ’ εκείνον από τον οποίο αφαιρούμε τα όργανα). Και αυτό είναι η αξιοποίηση του αυτεξουσίου μας· είναι η αγάπη.» (μέ άλλα λόγια, ο σκοπός, η αγάπη, αγιάζει τα μέσα, την ανθρωποκτονία....(!)
Οι φράσεις, “η παρέμβαση στο σώμα για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται....και θα μπορούσε να ξεπεράσει τα διλήμματα” και, “o σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο”, δεν θα χρησιμοποιούνταν από τον α.Μ., αν δεν είχε εδώ την πεποίθηση, ότι ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι άλλο τι παρά ένας ζωντανός άνθρωπος. Αμέσως μετά την προηγούμενη Ένσταση, κατά την οποία ο α.Μ. μάς ταύτιζε τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό, τώρα μας τα μισολέγει ότι είμαστε στην “στιγμή του θανάτου” και όχι σ’ αυτόν καθ’εαυτό τον θάνατο. Οι αντιφάσεις συνεχίζουν να εναλλάσσονται και στα δυό του βιβλία....
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 5:
Ο απόστολος Παύλος μας παραγγέλλει: “Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν”. Δεν μπορούμε δηλαδή να κάνουμε ένα καλό διαπράττοντας κάποιο άλλο κακό. Πουθενά δεν μας λέγει η Χριστιανική πίστη και διδασκαλία, ότι μπορούμε να δίνουμε ζωή σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο. “Το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”.
Δεν επιτρέπεται στον Χριστιανό να εφαρμόζει το των ‘Ιησουϊτών’ “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η παράβαση μιας εντολής του Θεού, όπως είναι το “ου φονεύσεις”, δεν μπορεί να αποτελεί θεμέλιο για να στήσω μια άλλη εντολή. Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μας διευκρινίζει, ότι “όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος. Ο γαρ ειπών μη μοιχεύσης, είπε και μη φονεύσης· ει δε ου μοιχεύσεις, φονεύσεις δε, γέγονας παραβάτης νόμου.” Το Χριστιανικό ήθος δεν μας επιτρέπει να εφαρμόζουμε την ‘αγάπη’ σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο!
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 6:
«Υπάρχει πάλι περίπτωση που σεβασμός στον άνθρωπο σημαίνει ότι όχι απλώς του επιτρέπουμε να πεθάνει, αλλά ακόμη τον διευκολύνουμε να πεθάνει».
Για τόνομα του Θεού! Αποτελεί σεβασμό στον άνθρωπο, όταν όχι μόνο δεν τον βοηθούμε να ζήσει, αλλά ακόμη τον βοηθούμε να πεθάνει, δηλ. τον σκοτώνουμε; Η αφαίρεση ζωής αποτελεί σεβασμό προς τον φονευθέντα; Και μάλιστα έκφραση αγάπης; Έγραφε κάποιος σε ένα του ποίημα: “την σκότωσα γιατί την αγαπούσα”(!)
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο τερματισμός της ζωής κάποιου “πριν να έρθει η ώρα και γι’αυτόν”, συνιστά “Επιταχυθανασίαν”, η οποία και τιμωρείται κατά το άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.) της Ελλάδος. Επίσης, το να βοηθήσει κάποιος τον “δότη” να πεθάνει, έστω και λίγο μόνο “νωρίτερα” από την ώρα του, χαρακτηρίζεται ως πράξη “συμμετοχής σε αυτοκτονία”, και τιμωρείται κατά τα οριζόμενα στα άρθρα 300 και 301 του ιδίου Π.Κ. ως “φόνος εκ προμελέτης”. Είστε κληρικός α.Μ. και μάλιστα αξιωματούχος. Και πρέπει να γνωρίζετε, ότι η τοιαύτη θέση ενός κληρικού, όταν δηλ. προτρέπει τους ανθρώπους σε μια τέτοια κίνηση και πράξη ανθρωποκτονίας, συνεπάγεται κανονική επιτίμηση. Στην πραγματικότητα μας καθιστά, εμάς τους κληρικούς, υποδίκους καθαιρέσεως!....
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 6:
Η ζωή του ανθρώπου έχει ανεκτίμητη αξία, υπό το πρίσμα ότι ο άνθρωπος, ενόσω η ψυχή του είναι ενωμένη με το σώμα του, είναι δεκτικός μετανοίας. Γι’ αυτό και κάθε είδοςάρνησης της ζωής αποτελεί βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, η οποία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο δεν συγχωρείται ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα. “Ος δ’ αν βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλ’ ένοχός εστιν αιωνίου κρίσεως”. Διό και υπάρχει κανόνας που απαγορεύει την κηδεία στους αυτόχειρες. Γι’ αυτό και η Εκκλησία εμφανίζεται πάντοτε ενάντια και προς την λεγόμενη ευθανασία (δηλ. τον τερματισμό της ζωής κάποιου με ανώδυνο τρόπο). Όμως με την πιο πάνω θέση του, ο Σεβασμιώτατος δεν δηλώνει απερίφραστα ότι τάσσεται υπέρ αυτής;
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 7:
«Η τεχνητή υποστήριξη όταν οδηγεί σε ζωή είναι ευλογία. Όταν όμως απλά μεταμορφώνει τον θάνατο από στιγμιαίο γεγονός σε παρατεινόμενη ταλαιπωρία, αγωνία, αμφιβολία, τότε (η τεχνητή υποστήριξη) είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας.» Μά, αν είναι νεκρός ο “εγκεφαλικά νεκρός”, όπως ο α.Μ. διατείνεται, τι ταλαιπωρία ή αγωνία του προξενούμε; Αν πάλιν είναι ζωντανός ο Ε.Ν., θεωρείται ως “πράξη ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη(!)” το να προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στη ζωή; Επιτέλους να μας πει ο α.Μ., τι θεωρεί τον Ε.Ν., ζωντανό ή πεθαμένο; Γράφει ακόμη ο Σεβασμιώτατος, ότι “είναι σχολαστικότης και ολιγοπιστία” το να διερωτούμαστε, πριν διακόψουμε την τεχνητή υποστήριξη, κατά πόσον ο ασθενής είναι ζωντανός ή όχι. (Νομίζω, περιττεύουν τα σχόλια!)
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 7:
Η Εκκλησία σε όλες τις Ακολουθίες της εύχεται και δέεται για τους πιστούς της, ώστε να έχουν “Χριστιανά τα τέλη της ζωής τους, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά” καθώς “και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”.Ουδέποτε όμως η Εκκλησία, ενόψει κάποιας ενδεχόμενης “παρατεινόμενης ταλαιπωρίας”, προέτρεψε πιστό να θέσει τέρμα στην ζωή του ή στην ζωή κάποιου άλλου για τερματισμό της ταλαιπωρίας του! Αντίθετα, προσπαθεί να του απαλύνει τον πόνο, κρατώντας τον συνάμα όσο μπορεί στην ζωή. Το να εκφράζεται κανείς, ότι μια τέτοια στάση εκ μέρους της Εκκλησίας “είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας”, αυτό απάδει προς το ήθος, την πίστη και την διδασκαλία της....
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 8:
«Η Εκκλησία προσεύχεται για τη διευκόλυνση της αναχώρησης της ψυχής (ευχή εις ψυχορραγούντα): (“Λύσον τον δούλον Σου της αφορήτου ταύτης οδύνης και της συνεχούσης αυτόν πικράς ασθενείας και ανάπaυσον αυτόν ένθα των δικαίων τα πνεύματα”).»
Ναι, α.Μ., αλλά η Εκκλησία απευθύνεται στον Θεον και την τελική έκβαση της πορείας του ασθενούς την αναθέτει σ’Αυτόν και μόνο και όχι στον....μεταμοσχευτή! Και αν τελικά η βουλή Του είναι να τον μεταφέρει στην αιωνιότητα, τότε Τον παρακαλούμε να τον αναπαύσει μαζί με τους δικαίους. Είναι λοιπόν άστοχο και παραποίηση της εκκλησιαστικής αυτής πράξης, να την φέρνουμε ως επιχείρημα, για να μπορούμε να σκοτώνουμε τον βαριά ασθενή παίρνοντας τα όργανά του για σκοπούς μεταμοσχευτικούς!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 8:
Όταν η Εκκλησία προσεύχεται υπέρ των πιστών τέκνων της, έχει επίγνωση ότι το κάνει μέσα στο πνεύμα τού “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Με απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική και αγαθή πρόνοια του Θεού, απευθύνει σ’ Αυτόν τα αιτήματά της. Σ’ Αυτόν αναθέτει[4] και την τελική έκβαση των πραγμάτων, με πλήρη την βεβαιότητα ότι Εκείνος θα δώσει το καλύτερον....
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 9:
«Για την Εκκλησία ο θάνατος έχει καταργηθεί. Η εναγώνια συνεπώς και εν πολλοίς σχολαστική αναζήτηση της στιγμής του θανάτου δεν έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον και νόημα. Οι πιστοί ήδη ζώντες μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν. Η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν (“μεταβέβηκεν”).»
Δυστυχώς, έχουμε και πάλιν εκ μέρους του α.Μ. παραποίηση του νοήματος της Γραφής και εθελούσια παρερμηνεία. Η φράση του Κυρίου, “(οι πιστοί ήδη ζώντες) μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν”, αναφέρεται στον πνευματικό θάνατο και όχι τον βιολογικό· την πνευματική και όχι την βιολογική ζωή. Λέγει ακριβώς, “ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Επίσης, στα ανωτέρω λόγια του, ο α.Μ. επαναλαμβάνει, όπως και προηγουμένως, ότι δεν τον ενδιαφέρει άν και κατά πόσον ο ονομαζόμενος Ε.Ν. δότης είναι ζωντανός ή όχι(!)
Μάλιστα εμάς, τους οποίους απασχολεί καίρια το ερώτημα αυτό, μας αποκαλεί “σχολαστικούς” και “μικρούς κατά την πίστη”! Ειλικρινά, οι υποστηρικτές του Εγκεφαλικού Θανάτου θα ντρέπονταν να εκφέρουν τέτοια γνώμη, την οποία ο α.Μ. ανερυθριάστως (με συγχωρείτε για την λέξη) εκφέρει. Αντίθετα, αυτοί αγωνίζονται με υπέρμετρο ζήλο και με το μαχαίρι στα δόντια ναπείσουν ότι ο εγκεφαλικά νεκρός είναι ταυτόσημος με τον βιολογικά νεκρό· παρόλο, που και αυτοί άρχισαν σιγά-σιγά να ομολογούν και να παραδέχονται ότι ο Ε.Ν. δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός. Μάλιστα, μια επιτροπή Άγγλων νομικών εμπειρογνωμόνων, ασχοληθείσα με τον ούτως ονομαζόμενο εγκεφαλικό θάνατο, εξέφρασε την μεγάλη της ανησυχία για τυχόν παραβίαση του Ποινικού Κώδικα περί ανθρωποκτονίας! Έπειτα, αφού η ζωή κατά τον α.Μ. δεν έχει και τόση σημασία, μάλιστα “η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν («μεταβέβηκεν»)”, γιατι ο ίδιος κόπτεται τόσο πολύ για την παράταση της ζωής των ληπτών και αγωνίζεται τόσο υπέρ των μεταμοσχεύσεων; Πρέπει να είμεθα δίκαιοι στον καταμερισμό της “ιδεολογίας” μας και όχι ετεροβαρείς!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 9:
Η Εκκλησία πάντοτε εύχεται να μας δοθεί “παράταση ζωής”, ώστε να μετανοήσουμε και να γίνουμε κατάλληλα δοχεία για την “βασιλεία του Θεού”, ήτις “εντός ημών εστι”. Στην ακολουθία του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως ο πνευματικός εύχεται εις τον Θεόν υπέρ του πνευματικού του τέκνου “όπως δωρήσηται αυτώ άφεσιν αμαρτιών και καιρόν μετανοίας”. Όσο δε ο άνθρωπος πλησιάζει προς το τέλος του, τόσο πολυτιμότερες και βαρυτιμότερες γι’ αυτόν καθίστανται οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά....
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 10:
«Και τι πιο αγαθό στον κόσμο από την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών. Αν η τόλμη αυτής της αγάπης φωτίσει την όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, ενισχύει την ελπίδα των μεταφυτεύσεων από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, που θα είναι κοινωνία αγάπης. Η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία·.....«ουκ έστιν άλλως σωθήναι ει μη δια του πλησίον. Η διά της προσφοράς, και ενδεχομένως θυσίας μας, παράταση της ζωής των αδελφών είναι η δική μας “εκπόρευση εις ανάστασιν ζωής”..... Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού».
Ολόκληρη η ανωτέρω ‘Ένσταση’ είναι εντελώς απαράδεκτη! Λυπούμαι να διαβεβαιώσω ότι τέτοια γραφίδα προδίδει ‘πλάνην της καρδίας’[5]. Παράλληλα, βλέπουμε μια καθαρά δυτικίζουσααγαπολογία (προτεστάντικου και παπικού τύπου), στον βωμό της οποίας δεν διστάζει ο α.Μ. να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές (δια “της εν αγάπη θυσίας της ζωής υπέρ των αδελφων”), εξασφαλίζοντάς τους μάλιστα και το εισιτήριο για τον παράδεισο(!)
Αυτό μου θυμίζει τα “συγχωροχάρτια” του Πάπα κατά τον Μεσαίωνα, με τα οποία ο Πάπας εξασφάλιζε στους Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς του όχι μόνον άφεση αμαρτιών αλλ’ ακόμη και αυτόν τον Παράδεισο(!), αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφάλιζε από αυτούς το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Τώρα ο α.Μ. εξασφαλίζει στους πιστούς μας τον Παράδεισο, αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφαλίσει από αυτούς τα όργανά τους! Και μή χειρότερα....
Είναι ανέντιμο, και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προσπαθούμε να πείσουμε τους πιστούς μας να δηλώσουν δότες οργάνων, παίζοντας με την συνείδησή τους και κάνοντάς τους πραγματικήπλύση εγκεφάλου, απατηλά υποσχόμενοι σ’αυτούς “μεταφύτευση από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, αφού η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία”.Άν λοιπόν, κατά τον α.Μ., ο Παράδεισος αποκτάται τόσο εύκολα, αυτόματα και μαγικά, με το να δηλώσω δυνητικός δότης και επιτρέποντας στην πολιτεία να μου πάρουν τα όργανά μου[6]· διερωτούμαι: γιατί ο Κύριος μάς δήλωσε τόσο εκφραστικά και κατηγορηματικά, ότι η οδός που οδηγεί στην ζωή, στόν παράδεισο, είναι τόσο στενή και τεθλιμμένη;
Δυστυχώς, τα βιβλία, οι εισηγήσεις και ομιλίες του α.Μ. -που έχουν σχέση με τις μεταμοσχεύσεις- συνέχoνται και συνεπαίρνονται από ένα συναισθηματισμό και μια συνεχήαγαπολογία, κάτι που δυστυχώς αρέσει στον σημερινό άνθρωπο του κόσμου. Αυτό βέβαια, το να αρέσουν στον κόσμο, είναι αναμενόμενο και δεν μας εκπλήττει. Είναι σημεία των καιρών, καθώς το έχει προείπει και ο απόστολος Παύλος, ότι “έσται καιρός ότε (οι άνθρωποι του κόσμου) της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται”, αλλά θα θέλουν να ακούουν διδασκαλίες σύμφωνες με τις δικές τους επιθυμίες!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 10:
Είναι κατακριτέο και πολύ εγωϊστικό εκ μέρους του ανθρώπου να θέτει τέρμα στην ζωή που του έδωσε ο Θεός[7] -προσφέροντας τα όργανά του σε κάποιον άλλο- παράλληλα δε ν’ αυταπατάται, ότι με αυτόν τον τρόπο: (i) εκπληρώνει τον νόμο της αγάπης, “με την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών” και (ii) εξασφαλίζει την “μεταφύτευσή του από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του”..... Το να μην έχει κανείς συναίσθηση της δικής του πραγματικότητας, ότι δηλ. ο ίδιος έχει απόλυτη ανάγκη “καιρού μετανοίας” και να διαθέτει αυτόν τον “καιρό” σε άλλον, φανερώνει υψηλοφροσύνη, αγνωσία και “πλάνην καρδίας”. Συμπληρωματικά, θα λέγαμε ότι ένα τέτοιο ‘πιστεύω’ θυμίζει τον μύθο και την κακοδοξία των Παπικών περί του πλεονάσματος της “αξιομισθίας των αγίων”[8].
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 11:
«Φυσικά λοιπόν και έχουμε εξουσία επί των σωμάτων μας.... και όχι μόνον δικαίωμα αλλά και υποχρέωση πνευματική έχουμε να δίνουμε την αγάπη μας. Ο Απόστολος Παύλος υπαινίσσεται τη δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας, πιο συγκεκριμένα των οφθαλμών, ως έκφραση ύψιστης αγάπης: «μαρτυρώ γαρ υμίν ότι ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες άν εδώκατέ μοι», πιστοποιώντας με τη δυνατή αυτή έκφραση την αγάπη των Γαλατών.»
Για τόνομα του Θεού, α.Μ.! Σχήμα λόγου κάνει ο Απόστολος Παύλος. Πώς παραβιάζουμε το πνεύμα της Γραφής σε γράμμα; Θα εφάρμοζαν ποτέ αυτό κατά γράμμα οι Γαλάτες; Να βγάλουν δηλ. τα μάτια τους, για να τα δώσουν στον απ. Παύλο; Αλλού γράφει (ο ίδιος απόστολος): “ηυχόμην αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου”. Θα έκανε ποτέ ο απόστολος τέτοιο πράγμα, να γίνει δηλ. ανάθεμα από τον Χριστό, αυτός ο οποίος έλεγε “ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός”;
Όπως λοιπόν, ποτέ δεν θα γινόταν το δεύτερο -να χωρισθεί δηλαδή ο απόστολος Παύλος από τον Χριστό- τό ίδιο δεν θα γινόταν ποτέ από τους Γαλάτες, να βγάλουν τα μάτια τους για να τα δώσουν στον απ. Παύλο. Είναι λοιπόν, όπως προανέφερα, σχήματα λόγου αυτά -που δείχνουν το υπερβάλλον της αγάπης, τόσον του Παύλου, όσον και των Γαλατών- και όχι Γραφικόν επιχείρημα για παραδοχή και χριστιανική επικύρωση της δόσης οργάνων και των μεταμοσχεύσεων! Τέτοια επιχειρήματα θα μπορούσαν πολύ επιεικώς να χαρακτηρισθούν ως γελοία και παιδαριώδη!
Όμως, ας μας διευκρινήσει ο α.Μ. -ο οποίος τόσο πολύ κόπτεται υπέρ των μεταμοσχεύσεων, της ιδέας του εγκεφαλικού θανάτου και της δωρεάν δόσης ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής(!) των, αναλαμβάνοντας μάλιστα εκστρατεία διαφώτισης προς τον σκοπό αυτό- έχει ο ίδιος δηλώσει ‘δυνητικός δότης’, συμπληρώνοντας το κατάλληλο γι’ αυτό έντυπο;
Γιατί, ο ίδιος -σε προσωπική συνομιλία του που είχε με κάποιο, κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο- δήλωσε κατηγορηματικά: “ούτε εγώ είμαι υπέρ της δόσης οργάνων· εγώ δεν καταδέχομαι να δώσω για μεταμόσχευση ούτε το νύχι μου”!!! Να μου επιτραπεί εδώ να επισημάνω την ασυνέπεια[9] των λόγων του συγγραφέως. Την στιγμή μάλιστα που πιο πάνω μας μιλά για επιβεβλημένο καθήκον ημών των Χριστιανών, “όχι μόνον ως δικαίωμα αλλά και ως υποχρέωση πνευματική,....την προσφορά των μελών του σώματός μας”.
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 11:
Πρέπει ο Χριστιανός να συνειδητοποιήσει, κάνοντας φρόνημά του την αλήθεια ότι “τα θνητά σώματά μας έχουν ένοικον το Πνεύμα το Άγιον” και ότι “είναι ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματός, ου (=το οποίον Πνεύμα) έχομεν από Θεού, και ουκ εσμέν εαυτών· ηγοράσθημεν γαρ τιμής” (Ρωμ. η΄11 και Α΄Κορ.19-20). Αυτό δε, αποτελεί μια οντολογική πραγματικότητα, σύμφωνα ακριβώς με την οποία δεν “έχουμε (καμμιά) εξουσία επί των σωμάτων μας” και καμμιά “δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας”, κάτω από οποιοδήποτεπρόσχημα “έκφρασης ύψιστης αγάπης”.
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 12:
«Ο ίδιος ο Κύριος στις υποθήκες του στους αγίους αποστόλους κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ως μείζονα έκφραση της αγάπης παρουσιάζει την προσφορά και αυτής της ζωής μας για τον άλλον: «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού».... Αν δεν μπορούμε να δώσουμε τη μείζονα αγάπη -να προσφερθούμε ολόκληροι και υγιείς στον αδελφό-, ας δώσουμε την ελάσσονα -να προσφέρουμε τα όργανά μας όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έστω αμφισβητούμενου “εγκεφαλικού θανάτου”.»
Δύο πράγματα θα παρατηρήσουμε εδώ: Πρώτον, όταν ο Κύριος μιλούσε στους μαθητές Του, κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, με τα παραπάνω λόγια αναφερόταν στην δική Τουθυσία επί του Σταυρού. Γιατί παρακάτω είπε “και υμείς φίλοι μου εστέ”. Και γνωρίζουμε πολύ καλά, πως η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές.
Λέει ένα τροπάριο του κανόνος της Οκτωήχου (πλ.δ΄, Παρασκευή πρωΐ, ωδή ζ΄): “Σταύρωσιν ήνεγκας (=υπέφερες) Χριστέ μου Ιησού, την επονείδιστον, παύων τα βροτών(=ανθρώπων) ονείδη και στεναγμούς· χολής εγεύσω πικρίαν άπασαν, εξαίρων(=απαλλάσσων) κακίας· επλήγης ημών πληγάς Οικτίρμων ψυχικάς ιώμενος(=θεραπεύων), και ψάλλειν προτρεπόμενος· ο υπερύμνητος, των Πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός εί).”
Επίσης, καθηλώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να νικήσει τον ίδιο τον θάνατο, να κατέβει με την τεθεωμένη ψυχή Του (ενωμένη με την θεότητα) στον Άδη, να τον συντρίψει κατά κράτος, να ελευθερώσει από εκεί τον Αδάμ, την Εύα και όσους άλλους Τον εδέχθησαν, και να αναστηθεί, ενώνοντας ξανά την ψυχή Του με το σώμα Του.
(Είχε προείπει ο Κύριος: “εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχωπάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Ποιός από μάς θνητός τολμά να μιλά με αυτή την εξουσία; “ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ουχ ως οι γραμματείς”. Ας φραγεί, λοιπόν, κάθε ενάντιον στόμα....) Άλλωστε, το σώμα Του Χριστού παρέμεινε τρείς ημέρες μέσα στον τάφο ακέραιο (με όλα τα ζωτικά Του όργανα) και άφθορο, αφού η θεότης Του δεν χωρίστηκε απ’ αυτό ούτε και μετά τον βιολογικό Του θάνατο.
Ο Χριστός μας, όχι μόνο δεν έδωσε σε κανέναν κάποιο από τα όργανά του (είναι βλασφημία και να το σκεφθεί αυτό κανείς) αλλά, όπως λέει και η προφητεία, ούτε ένα “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Η Σταυρική θυσία του Χριστού, λοιπόν, δεν αποτελεί καθόλου επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση(!)
Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μάς εξηγεί πώς κι εμείς, κατά το παράδειγμα τού Χριστού, οφείλουμε να θυσιάζουμε τις ψυχές μας για τους αδελφούς μας:“Eν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι. Ος δ’ αν έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού χρείαν έχοντα και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;”
Το δεύτερον που έχουμε να παρατηρήσουμε, είναι ότι φρίττει κανείς, όταν διαβάζει την θέση αυτή του α.Μ., να προτρέπει δηλ. σε αφαίρεση των συμπαγών ζωτικών οργάνων κάποιου, ο οποίος να βρίσκεται σε κατάσταση “έστω και αμφισβητούμενου εγκεφαλικού θανάτου”, δηλ. όταν είναι ζωντανός, με άλλα λόγια σκοτώνοντάς τον!!!
Και συνεχίζει ο α.Μ.: Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· “έν σώμα οι πολλοί εσμεν”. Ο χρόνος του λήπτη, η παράταση ζωής του, αποτελεί απόδειξη της αγάπης του δότη. Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;
Τρομερό! Ο α.Μ., ευρισκόμενος σε μιά κατάσταση αγαπητικής έξαρσης, χρησιμοποιεί και παλιν την ίδια στρατηγική και επιχειρηματολογία (εννοώ την αγαπολογία) και δεν διστάζει:Πρώτον, να χρησιμοποιεί φράσεις που είναι ξένες προς το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό ήθος (όπως π.χ. με την φράση, “τα μέλη μας....γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε....,(αφού)Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· έν σώμα οι πολλοί εσμεν”).
Αυτό ακριβώς μας θυμίζει την αίρεση των “Νικολαϊτών” των πρωτοχριστιανικών χρόνων, που με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία και το ίδιο σκεπτικό, μοιράζονταν αγαπητικώς οι αιρετικοί αυτοί “Χριστιανοί” τις γυναίκες τους μεταξύ τους, αφού, έλεγαν, είμαστε όλοι ένα σώμα και μέλη αλλήλλων.
Δεύτερον, δεν διστάζει να ομολογήσει ζωντανό τον δότη ή έστω να αμφιβάλλει κατά πόσον ο εγκεφαλικά νεκρός είναι πράγματι “πεθαμένος” (με την φράση, “αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής”). “Δυστυχώς, ο α.Μ. έχει ξεπεράσει κάθε αναμενόμενο! Ομολογεί ξεκάθαρα και απερίφραστα, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, ότι δεν τον ενοχλεί αν και κατά πόσον ο “εγκεφαλικά νεκρός” δότης από τον οποίον παίρνουν τα όργανά του, είναι τελικά ζωντανός και με αυτό τον τρόπο τον σκοτώνουν!
Μάλιστα τολμά να θέτει και την “Εκκλησία” σε κατάσταση “έντασης” (γράφε, “έκστασης”[10]), ώστε, αφ’ενός μεν να πρωτοπορεί και να καινοτομεί με την “διδασκαλία” της στην σημερινή πρόκληση των μεταμοσχεύσεων, αφ’ετέρου δε να “ευλογεί” μια τέτοια ανθρωποκτονία, δηλώνοντας: “Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” Ούτε οι ξένοι (είτε ετερόδοξοι, είτε αλλόδοξοι, είτε άθεοι), θερμοί υποστηρικτές του εγκεφαλικού θανάτου, δεν θα τολμούσαν να εκφέρουν τέτοιες θέσεις και απόψεις προς την διεθνή κοινή γνώμη. Και τολμά να το κάνει ένας ημέτερος Ορθόδοξος Ιεράρχης....
Αλλ’ ας αφήσουμε έναν ξένο (που δεν είναι κάν Ορθόδοξος) να απαντήσει στον Σεβασμιώτατο. Πρόκειται περί του Καθηγητή Φιλοσοφίας Joseph Seifert, ο οποίος, μιλώντας υπό το φως των σημαντικών ερωτημάτων για την εγκυρότητα των κριτηρίων του “εγκεφαλικού θανάτου”, υποστήριξε ότι θα πρέπει να επικαλεστούμε την αληθινή και εμφανή ηθική αρχή ότι “ακόμα και μια ελάχιστη λογική αμφιβολία να υπάρχει ότι οι πράξεις μας σκοτώνουν ένα άλλο ανθρώπινο ον, θα πρέπει να απέχουμε από αυτές”.
Όσον αφορά την απορία του α.Μ., “τι την δυσκολεύει (την Εκκλησία) να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” τον παραπέμπουμε στα Γενικά Συμπεράσματα αρ.8, με τίτλο “ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ”.
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 12:
Επαναλαμβάνουμε όπως και πιο πάνω, ότι η μοναδική και ανεπανάληπτη θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική[11] και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές. Η Σταυρική θυσία του Χριστού με κανένα τρόπο δεν αποτελεί επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση.
Άλλωστε, ο Κύριος σε κανένα δεν έδωσε κάποιο από τα όργανά του. Αντίθετα, η προφητεία δηλώνει περί αυτού κατηγορηματικά, οτι (όχι μόνο όργανα του σώματός Του) αλλ’ ουδέ “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνο ο Χριστός. Μόνο Αυτός έχει δικαίωμα και εξουσία να δώσει την ζωή Του και, αντιστρόφως, να την πάρει πίσω.
Αυτό μας το έχει δηλώσει ρητά: “Εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, καιεξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Σε κανένα από μάς τους ανθρώπους δεν έχει δοθεί τέτοια εξουσία! Γι’ αυτό και καταλήγουμε στην αρχική μας τοποθέτηση, όπως εμφαίνεται και στον τίτλο της παρούσης εργασίας σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, η οποία μαρτυρεί και λέγει ότι: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ[12] Πόσο αναπαύει η θέση αυτή! Αλλά και πόσα άτοπα και αθέμιτα δεν αποφεύγονται με την θέση αυτή!
Όμως, για να μην λάβει έκταση η παρούσα μελέτη, κάτι που θα δυσκόλευε ίσως τον αναγνώστη, δεν θα ανασκευάσουμε τις υπόλοιπες Ενστάσεις. Απλά θα τις καταγράψουμε[13] στο τέλος, μετά τα Γενικά Συμπεράσματα, ώστε όποιος ενδιαφέρεται, να μπορεί να μάθει περισσότερα, στο πώς δηλ. σκέφτονται, εκφράζονται και κινούνται οι θερμοί υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων. Εξάλλου, από τα λίγα που αναφέραμε, μπορούμε νομίζω να καταλάβουμε και τα υπόλοιπα, όπως και το τι γίνεται μέσα στο παρασκήνιο, πίσω από το παραπέτασμα.... Άλλωστε, “τοις φρονίμοις ολίγα”. Στις επόμενες παραγράφους θα παραθέσουμε τα Γενικά Συμπεράσματα της παρούσας μελέτης, και με αυτά να κλείσουμε τον λόγο.
[1] Ως γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο ‘εγκεφαλικό θάνατο’, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Υγείας της Αγγλίας (με όλη του την ειλικρίνεια) αντικατέστησε τον όρο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ με τον όρο ‘θάνατος για μεταμοσχευτικούς σκοπούς’(!!!)
[2] Και στις τρεις περιπτώσεις χρησιμοιούμε την λέξη “αδιάψευστος”, γιατί σήμερα δυστυχώς κυριαρχεί η παραπληροφόρηση και το ψέμα, για καθαρά χρησιμοθηρικούς και κερδοσκοπικούς λόγους. Λέγει ο απ. Παύλος: “Οίδαμεν ότι εκ του Θεού εσμεν, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται”. Και ο Χριστός μάς διευκρινίζει, ότι “εκείνος (ο πονηρός διάβολος) ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού.”
[3] Τα μετά τον οριστικό θάνατο αφαιρούμενα όργανα δεν είναι πλέον κατάλληλα για μεταμόσχευση λόγω της μικρής βιωσιμότητάς τους (very little time of “warm ischaemia time”) και τα οποίαστην ουσία αυτοκαταστρέφονται. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατήρησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση.
[4] Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ανεξάρτητα από την έκβαση και το αποτέλεσμα, όλες οι αιτήσεις που κάνουν οι άνθρωποι προς τον Θεόν διά της προσευχής εισακούονται και καμμιά δεν απορρίπτεται ούτε πηγαίνει χαμένη. Φτάνει η προσευχή μας να γίνεται με ειλικρίνεια και αγνά ελατήρια, και ο καλός Θεός απαντά στην προσευχή μας με την έκβαση και το αποτέλεσμα που Αυτός, μέσα από την άβυσσο της Αγάπης και της Σοφίας Του, κρίνει ως την καλυτέρα λύση για μάς.
[5] ‘Πλάνη της καρδίας’ ή ‘πλάνη της γνώμης’. Για περισσότερες εξηγήσεις, βλ.“Ασκητικές Εμπειρίες, τόμ. Α’” του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ Επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 2008) σελ. 321-341.
[6] όχι ενόσω “ζώ”, γιατί τα χρειάζομαι, τα θέλω, γι’αυτό και δεν τα δίνω, έστω κι αν τα χρειάζεται τώρα ο συνάνθρωπός μου για να ζήσει, αλλ’ όταν θα είμαι “νεκρός”!
[7] και που μόνο Αυτός έχει το δικαίωμα να του την αφαιρέσει.
[8] Σύμφωνα με την πλάνη αυτή της Παπικής ‘Εκκλησίας’, οι άγιοι έχουν την δυνατότητα να εκτελέσουν έργα που πλεονάζουν σε σχέση με τα απαιτούμενα για την δικαίωση και σωτηρία τους. Κατά συνέπεια, η αξιομισθία που περισσεύει από το πλεόνασμα αυτό των αγίων, μπορεί να διατεθεί από τον Πάπα, έναντι βεβαίως κάποιας χρηματικής αμοιβής (συγχωροχάρτια).
[9] Η ασυνέπεια αυτή μας θυμίζει τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια του Κυρίου περί των αξιωματούχων θρησκευτικών προσώπων της εποχής του: “δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επί τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλω αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.”
[10] βλ. και Ένσταση αρ.54 στο Παράρτημα.
[11] Είπεν ο Κύριος: “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν”. Αυτό το περισσόν, είναι η πνευματική ζωή, η δωρεά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
[12] Το γνωμικό αυτό απόφθεγμα, «ούτε δίνω ούτε παίρνω», ανήκει σε κάποιον άγιο Γέροντα, ο οποίος ούτως απεφάνθη όταν ρωτήθηκε για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, με το οποίο και συμφωνούμε απόλυτα.
[13] αυτούσια τα λόγια του αγίου Μεσογαίας.
ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
1. ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ αγιο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ:
Από τη θέση αυτή, απευθυνόμαστε προς κάθε Ορθόδοξη Ιεραρχία, κάθε Ορθόδοξο Κληρικό και Λαϊκό (μέχρι και τον τελευταίο ΠΙΣΤΟ) και εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και ιερή αγανάκτησή μας για τις απαράδεκτες θέσεις και τοποθετήσεις του αγίου Μεσογαίας, όσες αναφέραμε μέχρι τώρα (αλλά και όσες ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ακολουθούν στο τέλος). Πιστεύομε ότι έκανε και θα κάνει ζημιά στον Ελλαδικό και ευρύτερο χώρο, με τον επικίνδυνο τρόπο που σκέπτεται, αντιμετωπίζει, ενεργεί και κινείται σ’ ό,τι αφορά τα θέματα αυτά. Και επειδή κατά τα άλλα θεωρείται ένας αξιόλογος Ποιμένας της Εκκλησίας, αλλά και επιστήμων, έχοντας δε και το χάρισμα του λόγου, είναι δυνατόν σε θέματα βιοηθικής να πείσει, είτε σωστά είτε λάθος. Γι’ αυτό και συστήνουμε, (i) από πλευράς δικής του, την παραίτησή του από την περαιτέρω εμπλοκή του στα θέματα αυτά ή (ii) από πλευράς της Ιεραρχίας της Ελλάδος, την εγρήγορση, νήψη και μεγάλη προσοχή σ’ό,τι αφορά τις θέσεις του εν λόγω Μητροπολίτου στα θέματα της Βιοηθικής, οι οποίοες είναι κατάδηλες, τόσο μέσα από όσα εγράψαμε μέχρι τώρα, όσο και από όσα ανφέρονται στο τέλος της παρούσας μελέτης.
2. ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ:
Είναι φανερόν ότι ο α.Μ. ακολουθεί την απαράδεκτη τακτική: “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Λησμονεί την Πατερική ρήση: “το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”. Λυπούμαστε πολύ γι’ αυτά που γράφομε, όμως “διά Σιών ου σιωπήσομαι”. Αλλά και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, παρουσιάστηκε κάποια νύκτα σε όραμα στον απόστολο Παύλο και του έδωσε την εντολή: “μή φοβού, αλλά λάλει και μή σιωπήσης”. Δυστυχώς, τα επιχειρήματα του α.Μ., ευρισκόμενα κάτω από τον μανδύα μιας συνεχούς αγαπολογίας και ενός ακράτητου συναισθηματισμού (άγνωστα στο Χριστιανικό Ήθος και πόρρω απέχοντα από το ανδρείο Ορθόδοξο φρόνημα) είναι εν πολλοίς απατηλά, σαθρά, γελοία, παιδαριώδη, και απαράδεκτα! Έχοντας υπόψη τα γραφόμενά του αλλά και τις ομιλίες και εισηγήσεις του στο σύνολο, πολλές φορές, ανάλογα με το ακροατήριο, κινείται μέσα σε “γκρίζες” ζώνες και ο λόγος του είναι “ήξεις αφήξεις”, συνεχώς δε με τις αντιφάσεις του “φάσκει και αντιφάσκει”.
3. ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΕΥΡΕΣΗΣ ΔΟΤΩΝ-ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ:
Είναι προφανώς σαφές και φανερό, ότι ο α.Μ. έχει κατά νουν να ανεβάσει όσο πιο ψηλά μπορεί την στάθμη της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων, προσπαθώντας με κάθε τρόπο (ακόμα και με ψεύτικα και απατηλά “ταξίματα”) να πείσει όσον το δυνατό περισσότερους πιστούς να δηλώσουν δότες οργάνων. Γι’ αυτό και δηλώνουμε υπεύθυνα: Ως Λειτουργοί των Μυστηρίων του Χριστού και πνευματικοί καθοδηγητές, εμπεπιστευμένοι τα λογικά Του πρόβατα, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!....
4. “ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ”:
Μέσα απο την ποιμαντική μας μέριμνα, την καλή ανησυχία και την αγωνία της Γεθσημανής, για την σωτηρία των λογικών προβάτων του Χριστού· την προφύλαξή τους από κάθε κακό που εμφωλεύει, με κίνδυνο να τούς αρπάσει από τα χέρια Του, θα αγρυπνούμε, “φυλάγοντες φυλακάς νυκτός” (“νύξ γαρ ο παρών βίος”), ορθοτομούντες τον λόγο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ στους ΠΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ, “αληθεύοντες δε πάντοτε εν αγάπη”. Για την σύγχυση που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας, σχετικά με τα θέματα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης οργάνων, την αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι απαράδεκτες, αντιευαγγελικές, αντιπατερικές και αντιβιοηθικές θέσεις του α.Μ. και όσων συνευδοκούν με αυτόν. Και είναι πράγματι άξιον απορίας, ένα θέμα, τόσο απλό και ξεκάθαρο -όπως είναι οι μεταμοσχεύσεις και οι δόσεις ανθρωπίνων οργάνων- να τυγχάνει τόσου προβληματισμού(!) Ένα θέμα τόσο κρυστάλλινο και εξόφθαλμο, απορούμε πώς δεν το αντιλαμβάνονται μερικοί ημέτεροι. Και, καλά, για τους μακράν του Θεού ανθρώπους -και μάλιστα τους μη Ορθόδοξους- το καταλαβαίνω· γιατί ο νούς τους είναι σκοτισμένος και δεν φωτίζεται από την άκτιστη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Για μάς όμως τους Ορθοδόξους -που υποτίθεται είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας- και πολύ περισσότερο ιερωμένοι, ακόμα και αξιωματούχοι της Εκκλησίας, ποιά η δικαιολογία;
5. ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ!:
ΤΟ ΟΛΟΝ ζήτημα, ως μη όφειλε, έχει πάρει διαστάσεις και έχει καταστεί τόσο ΕΠΕΙΓΟΝ όσο οι μεταμοσχεύσεις σήμερα δίνουν και παίρνουν, με κόστος τον θάνατο ανυπεράσπιστων ανθρώπων! Από το άλλο μέρος, οι πιστοί μας μη παίρνοντας μια απλή και ξεκάθαρη απάντηση από τους φορείς και καθοδηγητές της Εκκλησίας, “καθοδηγούνται” τελικά από την σε παγκόσμια κλίμακα προπαγάνδα και το ‛marketing’ σχετικά με τις δόσεις οργάνων. Και αλλοι μεν, χωρίς να το καλοσκεφθούν, προχωρούν και δηλώνουν δυνητικοί δότες. Άλλοι δε (οι πιο ταλαίπωροι και άξιοι συμπαθείας) ενώ βρίσκονται μπροστά στο παιδί τους, τον πατέρα τους ή τον στενότατο συγγενή τους που ακόμα ζεί και αναπνέει με την υποστήριξη του αναπνευστήρα, λυγίζουν μπροστά στα διλήμματα και τον ψυχολογικό πόλεμο που υποφέρουν από τους ιατρούς-μεταμοσχευτές, ενίοτε δε και από τον στενό συγγενικό τους περίγυρο, και υπογράφουν -αλοίμονο!- την θανατική ποινή τού συγγενούς των, επιτρέποντας στα πράγματι ανελέητα ‛γεράκια’, τους μεταμοσχευτές, να πάρουν τα όργανά τους, με άμεσο αποτέλεσμα τον θάνατό τους!
5.1 Όρισαν την κηδείαν του πριν αποθάνει(!):
Πρόκειται περί ενός νεαρού ο οποίος ήταν στον αναπνευστήρα για 7 μέρες. Με πήραν τηλέφωνο στο Μοναστήρι δύο ξεχωριστές οικογένειες, γνωστοί του ασθενή, για να του κάνουμε παράκληση και λειτουργίες, το οποίο και επράτταμε......Τι το μετά ταύτα; Μετά από 2-3 ημέρες μαθαίνομε ότι ο (άξιος συμπαθείας) πατέρας του νεαρού βγήκε στα κανάλια και διακήρυττε ότι έδωσε τα όργανα του γυιού του! Πόσο στενοχωρήθηκα δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Παράλληλα μου κακοφάνηκε. Εμείς να του κάνουμε παράκληση και προσευχή, κι αυτοί να τον....σκοτώνουν! Και το χειρότερο, μου ανάφερε ένας συγγενής του νεαρού, ότι στην αρχή ο πατέρας αρνιόταν να δώσει τα όργανα του παιδιού του που ήταν στον αναπνευστήρα. Ο περίγυρος τότε του έκαμε επίθεση γι’ αυτή του την άρνηση, με τελικό αποτέλεσμα να ενδώσει (ο πατέρας) και να υπογράψει την συναίνεσή του στην αφαίρεση των οργάνων του παιδιού του. Και το ακόμα τραγικότερο, μου ανάφεραν ότι η ημέρα και ώρα της κηδείας του θύματος ανηγγέλθη όταν αυτός ήταν ακόμα ζωντανός στον αναπνευστήρα!!!
Αυτά παθαίνουν δυστυχώς οι πιστοί μας, όταν δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένοι από την Εκκλησία, και όταν η Εκκλησία δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση στο όλο θέμα, αφήνοντας τους αντίθετους και ανεύθυνους να δρουν ανενόχλητοι εις βάρος των τέκνων της και εις την ιδίαν αυτών απώλειαν.....Από την άλλη, έρχεται ένας Ορθόδοξος Ιεράρχης, ο οποίος μιλά για εκστρατεία διαφώτισης(!) των πιστών, ώστε να δηλώσουν δότες οργάνων (“συνειδητή συναίνεση”), υποστηρίζοντας παράλληλα και την “συγγενική συναίνεση” (όπως έγινε στο παράδειγμα που μόλις ανέφερα).
Τόσο οι εκτρώσεις όσο και η θανάτωση των “εγκεφαλικά νεκρών” συνιστούν φόνο εκ προμελέτης. Και οι μεν πρώτες, τουλάχιστο γίνονται με καυστηριασμένη την συνείδηση· ενώ το δεύτερο, αλλοίμονο, γίνεται με καύχηση, σε σημείο που να βγαίνουμε στον ‘αέρα’ και να το παρουσιάζουμε σαν κάτι το αξιέπαινο(!) Ακούσατε καμιά φορά γυναίκα να βγαίνει στα κανάλια και να καυχέται ότι έκαμε.....έκτρωση;(!)
5.2 ΑΛΛΟ “ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ” ΚΑΙ ΑΛΛΟ “ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”:
Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι, όταν ένας νόμος της Πολιτείας αντίκειται προς το Ευαγγέλιο και γενικά τους Κανόνες της Εκκλησίας, τότε η δεύτερη δεν οφείλει συμμόρφωση ή συνακολουθία. Μπορεί να συμβαδίσει μέχρις εκεί που δεν παραβλάπτεται η πίστη ούτε διακυβεύεται η σωτηρία των τέκνων της. Ο δε Μέγας Βασίλειος διασαφηνίζει ότι “η Εκκλησία δεν έχει καμμιά υποχρέωση να ακολουθεί την βασιλεία, αλλ’ η βασιλεία την Εκκλησία”. Πράγματι, επί της βασιλείας του Ιουστινιανού, ο οποίος είχε θεσπίσει τις λεγόμενες ‘νεαρές’(=νόμους), ορίζει στην 131η ‘νεαράν’ του: “Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων επέχειν τους εκκλησιαστικούς Κανόνας” (=όλοι οι Εκκλησιαστικοί κανόνες να επέχουν θέση νόμων, δηλαδή να θεωρούνται νόμοι έγκυροι της Πολιτείας). Ας αναφέρουμε ένα-δυο παραδείγματα σχετικά με την πιο πάνω θέση: «άλλο “Νόμος της Πολιτείας” και άλλο “Κανόνας της Εκκλησίας”»:
Παράδειγμα 1ον: Ο νόμος της Πολιτείας δεν θεωρεί εμψυχωμένο το έμβρυο εξ άκρας συλλήψεως. Για την Εκκλησία όμως, η θανάτωση και αυτού ακόμα του ζυγωτού (αυτού που προκύπτει από την ένωση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου) ισοδυναμεί με φόνο, γιατί ακριβώς το ζυγωτό είναι και θεωρείται άνθρωπος-πρόσωπο, συνιστάμενος εκ ψυχής και σώματος.
Παράδειγμα 2ον: Ως είναι γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο”, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Περαιτέρω, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον περ. Ιούνιο (27/06/2011) τον απαράδεκτο νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλαδή ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο ούτε τους συγγενείς του. Για την Εκκλησία όμως, ο λεγόμενος “εγκεφαλικός θάνατος” -ο οποίος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ‘νομικό κατασκεύασμα’ για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς και λόγους- δεν λογίζεται θάνατος και ο λεγόμενος “εγκεφαλικά νεκρός” δεν θεωρείται τωόντι βιολογικά νεκρός. Επομένως, για την Εκκλησία, η αφαίρεση οργάνων για μεταμόσχευση από έναν “εγκεφαλικά νεκρό”, αποτελεί ενεργητική πρόκληση θανάτου και ισοδυναμεί με φόνο εκ προμελέτης.
Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το τι έχουν ψηφίσει οι βουλευτές της Πολιτείας, εκείνο που αυτοί θεωρούν ‘νόμιμο’, για την Εκκλησία μπορεί να θεωρείται παράνομο. Το ίδιο ισχύει και για τους με μόνο τον πολιτικό γάμο συζευγμένους· ενώ η Πολιτεία τους θεωρεί νόμιμο ζευγάρι, για την Εκκλησία θεωρούνται παράνομο ζευγάρι που βρίσκεται ‘εκτός Εκκλησίας’. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Κι αυτό γιατί άλλο είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη και άλλο η θεία δικαιοσύνη. Άλλο τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλο τα θεία δικαιώματα.
6.1 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ:
Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να εξεταστεί το θέμα των μεταμοσχεύσεων, ‘εγκεφαλικού θανάτου’ (ΕΘ) και δόσης ανθρωπίνων οργάνων, από καθαρά Εκκλησιαστική καιθεολογική έποψη και όχι από πλευράς ιατρικής[1]. Δεν μπορούμε, εν τούτοις, να παρασιωπήσουμε αυτά που Καθηγηγητές Νευρολογίας, Αναισθησιολογίας και άλλων ειδικοτήτων, ονομαστών Πανεπιστημίων, διατείνονται μέσα σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά: ότι υπάρχει αυθαιρεσία σχετικά με την ιδέα του (ΕΘ). Όλοι αυτοί συμμερίζονται την άποψη και θεωρούν τον (ΕΘ) ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοινωνικo-κλινικό κατασκεύασμα, ένας ‘νομικός θάνατος’, διαφορετικός του βιολογικού, που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τις μεταμοσχεύσεις. Υπάρχουν συντριπτικές ιατρικές και επιστημονικές αποδείξεις ότι ακόμα και η πλήρης και μη αναστρέψιμη παύση όλης της εγκεφαλικής δραστηριότητας (στον εγκέφαλο, στην παρεγκεφαλίτιδα και στο στέλεχος του εγκεφάλου) δεν αποτελεί απόδειξη θανάτου, αλλ’ ούτε και η πλήρης παύση της εγκεφαλικής δραστηριότητας μπορεί να αξιολογηθεί επαρκώς.
Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο εξ αυτών (ο χώρος εδώ δεν μας επιτρέπει να αναφέρουμε περισσοτέρους), εις πίστωσιν των υπολοίπων: (i)O καθηγητής παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο της Alberta του Καναδά Ari Joffe σε άρθρο του το 2007 γράφει: “Το ερώτημα δεν είναι αν οι δότες οργάνων είναι νεκροί, γιατί δεν είναι. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν να αφαιρεθούν όργανα πριν από τον θάνατο, απο ασθενείς των οποίων η πρόγνωση[2] είναι ο θάνατος και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους θα είναι μία συνεισφέρουσα αιτία θανάτου. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό αποτελεί την τρέχουσα πρακτική και αυτό ακριβώς πρέπει να συζητηθεί επειγόντως[3]. Παραβιάζει η αφαίρεση οργάνων πριν από τον θάνατο τον σεβασμό προς το πρόσωπο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο;” (ii)O καθηγητής Νευρολογίας Alan Shewmon (University of California, Los Angeles, California), εμπειρογνώμονας στην νευρολογία του εγκεφάλου, πρώην υποστηρικτής του εγκεφαλικού θανάτου και τώρα σφοδρός αντίμαχος και αναιρετικός αυτού, σ’ ένα χαρακτηριστικό άρθρο του με τίτλο, “Ανάνηψη από τον Εγκεφαλικό Θάνατο. Η Απολογία ενός Νευρολόγου”, απορρίπτει τον (ΕΘ), ως θάνατο ταυτόσημο με τον βιολογικό θάνατο. Μάλιστα, τώρα δηλώνει απερίφραστα ότι μόνον ο κυκλοφορικός-αναπνευστικός ορισμός (του θανάτου) μπορεί να γίνει καθολικά αποδεκτός. Σε μελέτη του που δημοσίευσε στο περιοδικό Neurology, αφού ερεύνησε 70 περιπτώσεις απόλυτα διαπιστωμένων εγκεφαλικά νεκρών ατόμων, κατέληξεν ότι: “Ο ρόλος του εγκεφάλου δεν είναι εκείνος του κεντρικού ρυθμιστού, χωρίς τον οποίο το σώμα χάνει την ενότητά του και σταματά να αποτελεί ένα ζωντανό βιολογικό οργανισμό. Ο ρόλος του εγκεφάλου είναι περισσότερο ρόλος τροποποιητού και λεπτού ρυθμιστού σε μιά ήδη υπάρχουσα λειτουργία του ενιαίου σώματος. Επομένως η απώλεια της απαρτιωτικής ενότητας (μεταξύ του εγκεφάλου και του υπόλοιπου οργανισμού) δεν είναι ένας φυσιολογικά υποστηρίξιμος λόγος για την εξίσωση του (ΕΘ) με τον θάνατο του οργανισμού ως όλου.”
Επιβεβαίωση για το αληθές των λόγων του Καθηγητή αποτελούν, αφ’ ενός μεν τα ‘ανεγκέφαλα βρέφη’, αφ’ ετέρου δε τα κυοφορούμενα έμβρυα προ του σταδίου του σχηματισμού του εγκεφάλου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουμε έναν ζωντανό και πλήρη άνθρωπο, εκ σώματος και ψυχής συνιστάμενον, ο οποίος ζει βιολογικά και αναπτύσσεται κανονικά[4], με πλήρη την απουσία του εγκεφάλου. Αυτό καταδεικνύει ότι, όχι μόνο ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ αλλά και η παντελής απουσία του εγκεφάλου δεν συνεπάγονται ότι ο ευρισκόμενος στις καταστάσεις αυτές άνθρωπος παύει να είναι ένα ζωντανό και έμψυχο ον.
6.2 ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ”:
Δεν μπορούμε επίσης να παρασιωπήσουμε εκείνο που όλοι αυτοί οι διεθνούς κύρους Επιστήμονες ιατροί επισημαίνουν, την διατήρηση δηλαδή στον “εγκεφαλικά νεκρό” αρκετών σωματικών λειτουργιών, όπως:
1. Η καρδία λειτουργεί κανονικά.
2. Οι πνεύμονες ανταλλάσσουν το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακος· με άλλα λόγια, ο δότης αναπνέει κανονικά με την βοήθεια του αναπνευστήρα.
3. Ενίοτε η χορηγούμενη τροφή πέπτεται από το γαστρεντερικό σύστημα.
4. Τα κύτταρα αφομοιώνουν τις θρεπτικές ουσίες.
5. Το αίμα κυκλοφορεί και απομακρύνει τα μεταβολικά προϊόντα από τα κύτταρα.
6. Το ήπαρ αποτοξινώνει το αίμα.
7. Οι νεφροί διατηρούν το ισοζύγιο των υγρών και των ηλεκτρολυτών.
8. Έχουμε λειτουργία του ενδοκρινικού συστήματος.
9. Έχουμε διατήρηση ενεργειακής ισορροπίας.
10. Έχουμε επούλωση των τραυμάτων.
11. Υπάρχουν περιπτώσεις που (ΕΝ) μπορούν να κερδίζουν βάρος.
12. Το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμεί τις λοιμώξεις και έχουμε ανάπτυξη εμπύρετης αντίδρασης στην λοίμωξη.
13. Έχουμε επιτυχή συνέχιση της κύησης (ΕΝ) γυναικών για μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο μάλιστα η μητέρα συνεχίζει να παράγει γάλα(!) για το αγέννητο ακόμα παιδί της[5].
14. Έχουμε διατήρηση αυτόνομων αντανακλαστικών του νωτιαίου μυελού και αυτόματες κινήσεις -το σημείο του Λαζάρου- για την κατάργηση των οποίων απαιτείται η χορήγηση μυοχαλάρωσης κατά την αφαίρεση των οργάνων(!)
15. Διαπιστώθηκε φυσιολογική αιμοδυναμική αντίδραση στο εγχειρητικό τραύμα, η οποία συνίσταται σε αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πιέσεως κατά την τομή του δέρματος, και για την κατάργηση της οποίας απαιτείται η χορήγηση αναισθησίας(!) κατά την αφαίρεση οργάνων από τον (ΕΝ).
Αντί σχολίου θα παραθέσουμε αυτό του Dr. Paul Byrne, νεογνολόγου από το Οχάιο, ο οποίος παρετήρησε ότι “....όλα τα σημεία ζωής των ‘δοτών’ είναι ακόμα παρόντα πριν την λήψη των οργάνων τους”(!)
6.3 ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ Ο (ΕΘ) - ΑΝΑΝΗΨΗ (ΕΝ) - ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ:
Τέλος, δεν μπορούμε να παρασιωπήσουμε το θαυμαστό φαινόμενο της ανάνηψης ορισμένων ατόμων που είχαν διαγνωστεί “εγκεφαλικά νεκροί”. Γι’ αυτή την γνωστή πλέον πραγματικότητα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Στις επιστήμες, η γνώση αποκτάται με βάση την επιστημονική μεθοδολογία, η οποία βασίζεται στην επιστημονική έρευνα. Ειδικότερα οι θετικές επιστήμες, οι οποίες μελετούν φυσικά φαινόμενα, έχουν βάση την επιστημονική παρατήρηση, με κύριο βοήθημα το πείραμα και τις δοκιμές. Μέσα από αυτές παρέχεται η δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ή ακόμα και θεμελίωσης ενός επιστημονικού νόμου.
Στον χώρο λοιπόν των επιστημών, ο όρος Νόμος ή Αρχή σημαίνει μια πρόταση που θεωρείται ότι έχει απόλυτη ισχύ και η οποία φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα, όσες φορές κι αν επαναληφθεί το πείραμα ή η δοκιμή. Κι αυτό αποτελεί δόγμα στις αρχές της επιστήμης. Συμβαίνει ωστόσο να προκύψουν νέα δεδομένα, τέτοια που να κρίνεται πλέον αναγκαία η τροποποίηση ή και αυτή η αναθεώρηση ενός επιστημονικού φυσικού νόμου.
Στην περίπτωση λοιπόν του όρου ‘εγκεφαλικός θάνατος’, έστω και μια μόνο περίπτωση ανάνηψης τοιούτου ‘νεκρού’, είναι αρκετή για να θεωρηθεί ό όρος αυτός ελλειπής και αβάσιμος. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις (κάτι που συμβαίνει, τόσο στο άμεσο παρόν όσο και στο παρελθόν), ο όρος καθίσταται εντελώς αυθαίρετος και αντιεπιστημονικός, αφού δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στρέφεται εναντίον των αρχών της επιστήμης, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Ειδικά στον τομέα της ιατρικής, ένας τέτοιος όρος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί τσαρλατανισμός, αγυρτεία και απάτη, όταν μάλιστα το κόστος[6] είναι απώλεια ανθρωπίνων ζωών! Σίγουρα ο Θεός επιτρέπει τις ανανήψεις αυτές, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να πληροφορήσει τους αντιδιατιθεμένους περί του ατόπου του πλάσματος του ‘εγκεφαλικού θανάτου’. Όσοι πεισμόνως αρνούνται να δεχθούν αυτή την πραγματικότητα, θα βρεθούν (θέλοντας και μη) στην άλλη ζωή άναυδοι και αναπολόγητοι.
Δεν λείπουν ακόμα και υποστηρικτές του “εγκεφαλικού θανάτου”, οι οποίοι φέρνουν ως άλλοθι την λανθασμένη διάγνωση στις περιπτώσεις αυτές. Μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι; Από την στιγμή που δεχόμαστε την πιθανὀτητα λανθασμένης διάγνωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι σε κάποιο ποσοστό (μικρό ή μεγάλο) ‘εγκεφαλικά νεκρών’ που έγιναν δότες οργάνων, η διάγνωση να ήταν λανθασμένη, και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους ισοδυναμούσε με πράξη ανθρωποκτονίας. Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε.....
ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΜΑΣ;
7.1 Ανήθικη, απάνθρωπη και παράνομη η Δοκιμασία της Άπνοιας για την διάγνωση του Ε.Θ.:
Ο Dr Cicero Coimbra, κλινικός νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στην Βραζιλία, καταδίκασε έντονα την σκληρότητα της δοκιμασίας της άπνοιας, κατά την οποία αποσύρεται η μηχανική αναπνευστική στήριξη από τον ασθενή μέχρι και 10 λεπτά, ώστε να προσδιοριστεί αν θα αρχίσει αυτός να αναπνέει αυτόνομα. Αυτό αποτελεί μέρος της διαδικασίας που ακολουθείται πριν δηλωθεί ένας ασθενής με εγκεφαλική βλάβη «εγκεφαλικά νεκρός». Ο Dr Coimbra διευκρίνισε ότι αυτή η δοκιμασία εμποδίζει σημαντικά την πιθανή ανάρρωση ενός ασθενούς με εγκεφαλική βλάβη και μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο. “Ένας μεγάλος αριθμός ασθενών με εγκεφαλική βλάβη, ακόμα και σε βαθύ κώμα, μπορούν να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή... Ωστόσο η δοκιμασία της άπνοιας (η οποία θεωρείται το πιο σημαντικό βήμα για την διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου) μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμη ενδο-κρανιακή διαταραχή της κυκλοφορίας, ή ακόμα και καρδιακή παύση”. Ο Dr Coimbra κατέληξε ότι η δοκιμασία της άπνοιας θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη και να ανακηρυχτεί παράνομη ως μία απάνθρωπη ιατρική διαδικασία. Αν οι συγγενείς πληροφορούνταν για την σκληρότητα και τον κίνδυνο της διαδικασίας, δήλωσε, οι περισσότεροι θα αρνούνταν να δώσουν την συγκατάθεσή τους. Ο Dr Yoshio Watanabe, καρδιολόγος από την Ιαπωνία, σχολιάζοντας τα πιο πάνω του DrCoimbra, συμφώνησε ότι αν οι ασθενείς δεν υποβάλλονταν στην δοκιμασία της άπνοιας, θα είχαν 60% πιθανότητα αποκατάστασης στην φυσιολογική ζωή, με έγκαιρη θεραπευτικήυποθερμία.”
7.2 Και άλλη άγνοια:
Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατηρεί: “Δεν γίνεται γενικά αντιληπτό ότι η μηχανική υποστήριξη δεν αποσύρεται πριν ληφθούν τα όργανα· ούτε ότι χρειάζεται κάποια μορφή αναισθησίας στην οποία υποβάλλεται ο ‘δότης’ κατά την διάρκεια της εγχείρησης (σ.σ.[7]: και τα δύο αυτά, διότι προφανώς ο δότης είναι ζωντανός). Όσο όμως αυξάνεται η γνώση των διαδικασιών, τόσο η άρνηση των συγγενών για αφαίρεση οργάνων αυξάνεται, όπως για παράδειγμα στην Βρεττανία, όπου το ποσοστό άρνησης αυξήθηκε από 30% που ήταν το 1992, σε 44% το 2004. Μάλιστα στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει αυξανόμενη πίεση των πολιτών να υπογράφουν και να έχουν πάντα μαζί τους κάρτες δωρητών που εξουσιοδοτούν τους γιατρούς να χρησιμοποιήσουν τα ζωτικά τους όργανα. Σήμερα μόνο το 19% του πληθυσμού της χώρας έχουν εγγραφεί ως δωρητές οργάνων, αλλά τα έντυπα κυκλοφορίας των οχημάτων, οι αιτήσεις για άδεια οδήγησης, και λοιπά δημόσια έγγραφα έχουν ειδικά «κουτακία»[8] όπου οι πολίτες καλούνται να δώσουν εκ των προτέρων την συγκατάθεσή τους· ακόμα και τα παιδιά ενθαρρύνονται να υπογράψουν. Όλα αυτά τα έγγραφα αναφέρουν ότι τα όργανα μπορούν να ληφθούν «μετά τον θάνατό μου», αλλά δεν υπάρχει πουθενά ορισμός τού τι ορίζεται ως «θάνατος». Η αποδοχή των μεταμοσχεύσεων στηρίζεται στην έλλειψη κατανόησης(άγνοιας) που έχει ο κόσμος για την διαδικασία.”
Αλλά και το επόμενο, το γνωρίζουν οι πιστοί μας;
7.3 “Πτωματικοί δότες”: (Προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες μέσα στα χειρουργεία)
Είχα αποστείλει αρχές του Ιανουαρίου, όταν έγραφα την παρούσα μελέτη, e-mail σε κάποιο γιατρό στην Αγγλία (ο οποίος κάνει τώρα μελέτες στα πλαίσια του Ph.D. του σχετικά με ‘high altitude medicine/ genetics/ hypoxia’) και στο οποίο τoν ρωτούσα για την διαδικασία που ακολουθείται, μετά την ανάκτηση ζωτικού οργάνου από δότη (συγκεκριμένα της καρδίας). Αφού με πληροφόρησε καταλλήλως, του ξανάστειλα e-mail λέγοντάς του ότι η απάντηση που μούδωσε αφορούσε ασφαλώς ‘ζώντα δότη’ (living donor). Θα ήθελα περαιτέρω να μάθω τι γίνεται όταν ο δότης είναι ‘βιολογικά νεκρός’. Εάν και κατά πόσο τα όργανά του είναι μεταμοσχεύσιμα. Και μου απαντά: «Έχετε δίκαιο, η απάντησή μου αφορούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ δότη (brain-dead donor)», και εννοούσε με αυτό ‘ζωντανό δότη’, προφανώς γιατί η αφαίρεση των οργάνων του πραγματοποιείται πριν τον θάνατό του. Και συνέχισε: «Γιατί, υπάρχει και δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου του δότη, ο οποίος θάνατος προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια (και που στην περίπτωση αυτή ο δότης ονομάζεται ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’)». Αλλά, ας δούμε από την συνέχεια, τι εννοούσε ο γιατρός με τις φράσεις ‘δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου’ και ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’. Μου γράφει λοιπόν:
«Αφού προσδιοριστεί ο θάνατος βάσει του τυπικού των καρδιοπνευμονικών κριτηρίων (μόνιμη απουσία της αναπνοής, της κυκλοφορίας και της αντίδρασης), μπορούν κατόπιν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη για να μεταμοσχευθούν. Μόνο που πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανά του, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Αυτό ονομάζεται “χρόνος θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) , που είναι ο χρόνος κατά τον οποίο μπορούν τα όργανα να αφεθούν χωρίς κυκλοφορία και οξυγόνωση (δεδομένου ότι εξακολουθούν να παραμένουν ζεστά)».
«Το τι γίνεται στην πράξη, δεδομένου του σύντομου αυτού διαθέσιμου χρόνου, η δωρεά οργάνων μετά από θάνατο που προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια, γίνεται από δυνητικούς ασθενείς δότες, οι οποίοι υποστηρίζονται στην ζωή με μηχανική υποστήριξη της αναπνοής ή με άλλο τρόπο, και που δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς βιώσιμης ανάκαμψης (και που δεν είναι εγκεφαλικά νεκροί). Ως εκ τούτου η απόφαση για απόσυρση της μηχανικής υποστήριξης γίνεται από την ιατρική ομάδα μέσα από συζητήσεις με την οικογένεια του ασθενή, λαμβάνοντας υπόψη και την θέληση του δότη, εάν βεβαίως ο ίδιος είχε εκφράσει κάποια γνώμη προηγουμένως. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς,μετά την διακοπή της μηχανικής υποστήριξης, αναμένονται να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα». (σ.σ. μιλούμε εδώ για προγραμματισμένη διακοπή τηςμηχανικής υποστήριξης και, επομένως, προγραμματισμένο χρόνο θανάτου), οπόταν τα 30 με 45 λεπτά του “χρόνου θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) μέσα στα οποία θα μπορούν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη, δεν θα ξοδευθούν από τους μεταμοσχευτές άσκοπα στον δρόμο μέχρι να έρθουν από τον τόπο εκκίνησής τους -αν δεν ήταν προγραμματισμένος ο θάνατος του δότη- γιατί τότε η άφιξή τους θα ήταν μάταιος κόπος, αφού θα ήταν πλέον πολύ αργά γι’ αυτούς....)
«Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιχειρηθεί η αφαίρεση των νεφρών, του ήπατος και του παγκρέατος, αλλά μόνο μετά που θα έχει αποσυνδεθεί ο αναπνευστήρας, η καρδιά θα έχει σταματήσει να χτυπά και ο ασθενής θα έχει διαπιστωθεί ότι είναι νεκρός με βάση τα καρδιοπνευμονικά κριτήρια. Για να ελαχιστοποιηθεί ο “χρόνος θερμής ισχαιμίας”(σ.σ.δηλαδή η μεταμοσχευτική ομάδα να μπορεί να ενεργήσει άμεσα), η διαδικασία αυτή, της προγραμματισμένης δηλ. διακοπής του αναπνευστήρα και της αναμονής του καρδιακού θανάτου του δότη, πραγματοποιείται συχνά στο χειρουργείο, ώστε να επιτραπεί η έγκαιρη ανάκτηση των οργάνων του, όταν ο ασθενής θα είναι πλέον νεκρός[9]».
«Η μεταμόσχευση οργάνων με αυτό τον τρόπο που περιγράψαμε είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Εξ όσων γνωρίζω, ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος/πνευμόνων/παγκρέατος (σίγουρα πάντως, όχι στους απρογραμμάτιστους θανάτους, και ασφαλώς της καρδίας σε καμιά περίπτωση). Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που σταμάτησε η καρδία τους -εννοείται μεσα στον επιτρεπτό “χρόνο θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time)- είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’)....»
«Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πέντε διαφορετικές κατηγορίες δοτών, των οποίων έχει σταματήσει η καρδία τους:
“The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”:
Κατηγορία Ι: Νεκρoί κατά την άφιξη (απρογραμμάτιστος θάνατος)
Κατηγορία ΙΙ: Ανεπιτυχής ανάνηψη (απρογραμμάτιστος θάνατος)
Κατηγορία ΙΙΙ: Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή (προγραμματισμένος θάνατος)
Κατηγορία IV: Καρδιακή ανακοπή Ε.Ν. δότη (προγραμματισμένος θάνατος)
Κατηγορία V: Απροσδόκητη καρδιακή ανακοπή σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς.
(απρογραμμάτιστος θάνατος)
Στην πράξη όμως, λόγω της αναγκαιότητας για την ελαχιστοποίηση του “χρόνου θερμής ισχαιμίας”, (σ.σ. γιατί δεν προλαβαίνουν οι μεταμοσχευτές να έρθουν έγκαιρα, αν δεν είναι προγραμματισμένος ο τεχνητός θάνατος του δότη) οι μεταμοσχεύσεις από πτωματικούς δότες εφαρμόζονται συνήθως με ασθενείς της Κατηγορίας ΙΙΙ(“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”), αφού η υποστήριξη της ζωής του δότη διακοπεί με ένα καθαρά προγραμματισμένο τρόπο».
«Τουλάχιστον στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (που είναι δυνητικός δότης) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την ομάδα μεταμόσχευσης (που αποφασίζει αν ένας δότης είναι κατάλληλος και που προσεγγίζουν την οικογένεια για συναίνεση). Η απόφαση για την απόσυρση της υποστήριξης της ζωής από έναν ασθενή γίνεται, σε συνεννόηση με την οικογένεια του δότη, από την ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (σ.σ. γράφε καλύτερα, που τον ετοιμάζει για την μεγάλη σφαγή!), όταν δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης, και η απόφαση αυτή λαμβάνει υπόψη μόνο το συμφέρον του ασθενή (δεν έχει τίποτα να κάμει με το αν αυτός/αυτή είναι δυνητικά κατάλληλος ή όχι δότης). Μόνο μετά από αυτή την απόφαση μπορεί η ομάδα μεταμόσχευσης να εμπλακεί και αυτή και να αρχίσει να επικοινωνεί με την οικογένεια του δότη. Είναι υποχρεωτικό ότι οι ομάδες μεταμόσχευσης δεν θα πρέπει να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε απόφαση για την διακοπή της θεραπείας του δότη».
(σ.σ. την στιγμή που οι θεράποντες ιατροί μπορούν να το κάμουν, αφού ασκήσουν ικανή πίεση στους συγγενείς για συναίνεση. Είχαμε πρόσφατα μια τέτοια περίπτωση, που οι θεράποντες ιατροί πίεζαν καθημερινά τους συγγενείς για συναίνεση, σε σημείο που τους έκαναν και έκλαιγαν, οπόταν επενέβη η αδελφή του ασθενή, η οποία με αυστηρό τόνο είπε κατηγορηματικά στους υπόλοιπους συγγενείς: “Μην διανοηθείτε και γελαστείτε να υπογράψετε. Εγώ τον αδελφό μου θέλω να τον πάρει όποτε αποφασίσει ο Κύριος και όπως τον έπλασε!” Τι το μετά ταύτα; Ο αδελφός της τελικά ανένηψε και έγινε καλά. Μάλιστα τον έφερε στο μοναστήρι και κουβεντιάσαμε[10]).
Και τελειώνει ο γιατρός: «Αυτό διασφαλίζει ότι τα συμφέροντα του ασθενούς που πρόκειται να πεθάνει παραμένουν ύψιστης σημασίας. Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η δυνατότητα αφαίρεσης οργάνων αυτού του είδους, δηλ. από δότη που σταμάτησε να κτυπά η καρδία του (σ.σ. γράφε καλύτερα, που γίναμε εμείς αιτία να σταματήσει η καρδία του)πρέπει να συζητηθεί με τους συγγενείς του, μόνο αφού αυτοί θα έχουν κατανοήσει και αποδεχθεί το ανώφελο της κλινικής κατάστασης του ασθενούς, και τους λόγους για την διακοπή της θεραπείας». «Ελπίζω, πάτερ, τα ανωτέρω να βοήθησαν στην απάντηση του ερωτήματός σας».
Αυτά εννοούν όταν μιλούν για καθαρά “πτωματικούς δότες”, των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά. Τόσο η μεγάλη έλλειψη των μοσχευμάτων, όσο και η διεθνής πίεση που ασκείται ιδίως σήμερα εναντίον του κλινικο-νομικού κατασκευάσματος του “Εγκεφαλικού Θανάτου”, οδήγησαν τους υπέρμαχους των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, στην δημιουργία πρωτοκόλλων λήψης οργάνων (όπως αυτά που ο γιατρός από την Αγγλία είχε την καλωσύνη και την ειλικρίνεια να μας αναφέρει[11]) μετά την κατά τα άλλα τεχνητή και προγραμματισμένη επέλευση του καρδιακού θανάτου. Νομίζουμε ότι τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν....
[1] Υπάρχει άλλωστε πληθώρα άρθρων, μελετών και βιβλίων που εξετάζουν τα θέματα αυτά από ιατρικής σκοπιάς, στα οποία υπάρχουν όχι μόνο σοβαρές επιφυλάξεις αλλά και εισηγήσεις για εγκατάλειψη του νομικο-κλινικού αυτού κατασκευάσματος που λέγεται ‘εγκεφαλικός θάνατος’. Το ίδιο συμβαίνει και στην φιλοσοφική, νομική και βιοηθική πλευρά του θέματος· οι πλείστες όσες απόψεις συγκλίνουν στην επιφύλαξη ή και αποδοκιμασία της απόκτησης οργάνων από τους λεγόμενους ‘εγκεφαλικά νεκρούς’, μέχρι και την απόρριψη του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, ως μη ανταποκρινομένου στο αντικειμενικό γεγονός του θανάτου.
[2] (και σχολιάζουμε): Ενίοτε οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων από ζωντανούς(!) δότες, μεταξύ αυτών -ως μη όφειλε- και ο α.Μ., χρησιμοποιούν την φράση “ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο”, για να αμνηστεύσουν ή ελαττώσουν (όπως νομίζουν) την επιληψιμότητα της ανθρωποκτονίας. Και ερωτώ: Εμείς οι ‘υγιείς’ δεν έχουμε μια ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο;Η αξία, λοιπόν, της ζωής εκάστου μετριέται με το πόσος χρόνος ζωής του υπολείπεται; Αν ναι, τότε ας γνωρίζουν καλά, ότι όσο πιο πολυ κοντεύουμε στον θάνατο, τόσο μεγαλύτερη και πολυτιμότερη καθίσταται η αξία της ζωής! (βλ. Συμπέρασμα αρ. 8). Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται περιπτώσεις μακράς διαβιώσεως “εγκεφαλικά νεκρών” μέχρι και 201 ημερών, καθώς και λίγες περιπτώσεις ασθενών που επέζησαν ή επιζούν από 7 μήνες έως και 17 έτη από την διάγνωση του “εγκεφαλικού θανάτου”. Με άλλα λόγια, ό (ΕΘ) δεν οδηγεί σε καρδιακή παύση, δηλ. στον ανθρώπινο θάνατο (“human death”, όπως τον ονομάζουν μερικοί ιατροί επιστήμονες, σε αντιδιαστολή με τον ΕΘ, “brain death”).
[3] Εύστοχα ο καθηγητής Ari Joffe χρησιμοποιεί την λέξη “επειγόντως”, γιατί σήμερα οι αφαιρέσεις οργάνων από τους λεγόμενους “εγκεφαλικά νεκρούς”, στην κυριολεξία οι ανθρωποκτονίες, δίνουν και παίρνουν δυστυχώς (ακριβέστερα, παίρνουν και δίνουν). Και δεν υπάρχει επιτέλους ένας που να βάλει φρένο σ’ αυτή την ξέφρενη και εγκληματική πράξη(;) Γι’ αυτό κι εμείς γράφουμε τα όσα γράφουμε. Σαν Εκκλησία έχουμε καθήκον να διαφωτίσουμε, τουλάχιστον τους πιστούς μας, περί του πρακτέου στις περιπτώσεις αυτές, ώστε να ενεργούν πάντοτε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι, αλλοίμονο, ενάντια σ’ αυτό.
[4] Στην ‘ανεγκεφαλία’ έχουμε αποτυχία σύγκλεισης του κεφαλικού νευροπόρου την 38η ημέρα με αποτέλεσμα την μερική ανάπτυξη εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Όμως το έμβρυο μπορεί και πρέπει να κυοφορηθεί κανονικά, με πρόγνωση τον θάνατό του αμέσως ή λίγες ώρες μετά την γέννηση, οπόταν και δίνεται η δυνατότης βαπτίσεώς του (είτε με αεροβάπτισμα είτε με έκτακτο βάπτισμα υπό ιερέως).
[5] Μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί τουλάχιστον 13 περιπτώσεις (ΕΝ) γυναικών, των οποίων η ζωή διατηρήθηκε μέχρι να γίνει το έμβρυο βιώσιμο και να γεννηθεί με καισαρική τομή(!)
[6] Είναι από όλους κατανοητό και παραδεκτό (και από αυτούς ακόμα τους εφευρετές και υποστηρικτές του ΕΘ), οτι ο “εγκεφαλικός θάνατος” επινοήθηκε για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, διευκρίνησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση. Η χρήση αυτών των κριτηρίων (σ.σ.: μιλούσε για τον ΕΘ) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ερμηνευτεί ως όφελος για τον ασθενή που πεθαίνει, αλλά μόνον (αντίθετα με τις Ιπποκρατικές αρχές) ως πιθανό όφελος για τον παραλήπτη των οργάνων αυτού του ασθενούς».
[7] σ.σ. = σημείωση συγγραφέως (δική μας)
[8] Μπορεί να μας φαίνονται παράξενα αυτά, όμως ας γνωρίζουμε καλά πως δεν θ’ αργήσουν να έρθουν και στην Πατρίδα μας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι η Εκκλησία καλείται να ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της.
[9] Κάτι παρόμοιο αναφέρει και ο Αμ. Επ. Καθηγητής χειρουργικής και Δ/ντής χειρουργός ΕΣΥ κ. Εμμ. Παναγόπουλος: «Οι ασθενείς αυτοί οδηγούνται στο χειρουργείο, όπου ο θεράπων ιατρός αποσυνδέει τον ασθενή από τον αναπνευστήρα, με αποτέλεσμα την παύση της καρδιακής λειτουργίας και της κυκλοφορίας του αίματος. Μετά από αναμονή 2-5 λεπτών ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοανα πνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων. Κατά τους ύποστηρικτές των πρωτοκόλλων αυτών η αναμονή των 2-5 λεπτών πιστοποιεί την οριστική παύση της καρδιακής λειτουργίας και κατ’ επέκταση τον θάνατο του ασθενούς και έτσι εκπληρώνεται ο κανόνας του νεκρού δότη». (σ.σ. τοCBCnews-Health αναφέρει με προβληματισμό ότι προσβάλλονται οι νόμοι της βιοηθικής, όταν μερικοί ιατροί ελάττωσαν αυτήν την αναμονή χρόνου (stand-off period) για αφαίρεση των οργάνων, μετά που θα σταματήσει η καρδία -που στην ουσία ενεργητικά έγιναν αιτία να σταματήσει- μέχρι και σε 75 δευτερόλεπτα!)
[10] Η κυρία αυτή μας είχεν ήδη τηλεφωνήσει από μέρες και του κάναμε παρακλήσεις και λειτουργίες.
[11] Όπως και ο ίδιος μας ανέφερε, μόνο η Κατηγορία ΙΙΙ (“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”) είναι πρακτικά εφαρμόσιμη. Και είναι εφαρμόσιμη, αφού εφαρμοστεί η τεχνητή (ενεργητική) ανακοπή της καρδίας του ατυχούς θύματος, με την απόσυρση του αναπνευστήρα και μέσα στον χειρουργικό θάλαμο (γράφε καλύτερα, στον ‘τόπο εκτελέσεως’), παρόντων και των ....μεταμοσχευτών!!!
8. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ:
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι οι τελευταίες ώρες του ανθρώπου, τα τελευταία λεπτά και οι τελευταίες στιγμές είναι ανώτερες και σημαντικότερες απ’ όλο το διάστημα της επί γης πορείας του, όσο σπουδαία κι αν ήταν αυτή· και τούτο γιατί είναι καθοριστικές γιά την μετέπειτα (μετά θάνατον) πορεία του. Από αυτές τις στιγμές κρίνεται όλη του η ζωή, όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό. Γιατί, και ο Κύριος μάς έχει προειδοποιήσει, ότι σε όποια κατάσταση πνευματική μάς εύρει την ώρα του θανάτου μας, σύμφωνα με αυτήν και θα μας κρίνει. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τονίζει ότι, γνωρίζοντας όλα αυτά ο διάβολος, λίγο πριν από τον θάνατό μας, βάζει όλη του την δύναμη και πανουργία ώστε κατά τις κρίσιμες αυτές και σημαντικές για μας ώρες και στιγμές, να μας ρίξει στην απιστία ή έστω στην ολιγοπιστία, την απελπισία ή την κενοδοξία, ώστε να χάσουμε τελικά, αλλοίμονο, την ψυχή μας! Κατ’εκείνες λοιπόν τις ώρες, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (βλ. πιο κάτω παρ. 8.1), την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”. Επίσης, κατά τις κρίσιμες εκείνες ώρες, ο φιλάνθρωπος Θεός πολλές φορές επιτρέπει στην ψυχή να βλέπει Αγίους, Αγγέλους ή Δαίμονες ή άλλες οπτασίες, άλλοτε για να οδηγήσει την ψυχή σε μετάνοια και άλλοτε για να παρηγορήσει και στηρίξει την ψυχή, ώστε να μην δειλιάσει μπροστά στην δύσκολη εκείνη στιγμή του χωρισμού της από το σώμα. Και ερχόμαστε εμείς, εκείνες ακριβώς τις βαρύτιμες, ανεκτίμητες και κρίσιμες για τον άνθρωπο λίγες στιγμές ή ώρες ή μέρες, που η σωστική πρόνοια τού Θεού τού δώρησε, ερχόμαστε λέω να τις σφετεριστούμε για το συμφέρον κάποιου λήπτη, βιαίως αφαιρώντας τες και στερώντας τες από τον δότη. Κι αυτό, παίρνοντας τα όργανά του για να τα μεταμοσχεύσουμε σε κάποιον άλλο, που έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια χρόνου ζωής, σε σχέση με τον (ΕΝ), και που έχει, ούτως ή άλλως, περισσότερο ‘καιρό μετανοίας’ παρά ο δότης. Αλλά, τόσο εμείς (με ένα αυξημένο εγωϊσμό), όσο και ο λήπτης (με μια εγωκεντρική φιλαυτία) θέλουμε με κάθε τρόπο να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τα περιθώρια ζωής του, έστω κι αν αυτό θα στερούσε, όπως είδαμε, τις τόσο βαρυσήμαντες για τον δότη μέρες ή ώρες ή στιγμές! Όμως, ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;
«Για τον λόγο αυτό, εμείς οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να στερήσουμε από τον όποιο δότη συνάνθρωπό μας τις τελευταίες βασικές, ουσιώδεις καιζωτικές(=σημαντικές) μέρες ή ώρες που η άβυσσος της Σοφίας του Θεού τού έχει προνοήσει. Αντίθετα, εμείς οι “πιστοί λήπτες”, θέλουμε να είμαστε πάντοτε σωστοί και ακέραιοι απέναντι στον Θεό και τον πλησίον και ποτέ να μήν κάνουμε κάτι που να είναι ενάντια στο θέλημα του Δημιουργού, ώστε, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας και ενώπιον του φοβερού Του βήματος “άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη”».
8.1 ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ”[1]:
α) Περίπτωση 1η (Ημιπληγία):
Να μου επιτραπεί να κάμω πρώτα μια μεγάλη παρένθεση, μια προσωπική εμπειρία, με απώτερο σκοπό να γίνει πιο κατανοητός ο λόγος, σχετικά με τον ‘Εγκεφαλικό Θάνατο’: Ήμουν στο Μοναστήρι όταν με πήρε τηλέφωνο η σαρκική μου μητέρα για να μου πει κλαίγοντας ότι η αδελφή της είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό ατύχημα και ότι βρισκόταν στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Είναι σημαντικό να διευκρινίσω, ότι η θεία αυτή ήταν άνθρωπος με αρκετό νεύρο και αρκετή φιλόνικη και φιλοκατήγορη διάθεση, συχνά μαλλωμένη, άλλοτε με την γιαγιά, άλλοτε με την μητέρα, και άλλοτε με άλλους....(έχει σημασία που τα αναφέρω αυτά· θα το δούμε αυτό στο τέλος). Λοιπόν, ήταν πολύ ανήσυχη η μητέρα, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: “τουλάχιστον να εξομολογηθεί, πάτερ”. Της είπα: “Ηρέμησε· άσε πρώτα να ξεπεράσει τον κίνδυνο, να βγει από την εντατική και μετά εξομολογείται”.
Πράγματι, ξεπέρασε τον κίνδυνο, βγήκε και από την Εντατική και από το Νοσοκομείο. Φυσικά το εγκεφαλικό τής άφισε σοβαρή σωματική βλάβη. Η μια της πλευρά είχε παραλύσει τελείως και έμεινε μόνιμα στο καροτσάκι. Την τάϊζαν στο εξής με το κουταλάκι, γιατί η ίδια δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, κι αυτό κράτησε για πάρα πολλά χρόνια.....
Λοιπόν, 1-2 μήνες μετά το ατύχημα, οι δικοί της την έφεραν στην Μονή για προσκύνημα. Μόλις αυτή με είδε, μου είπε εμφαντικά: “Είδες, γυιέ μου, τα χάλια μου; Είμαι η πιο αμαρτωλή γυναίκα του κόσμου!” Εγώ, που ήξερα καλά την θεία, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Είχα μπροστά μου μια νεκρανάσταση! Η έκπληξή μου αποκορυφώθηκε, όταν, σε κάποια φάση που έτυχε να πουν κάτι μεμπτό (κατηγορία) για κάποιο πρόσωπο που δεν ήταν παρόν, αυτή παρενέβη με έναν πολύ ευγενικό τρόπο, προσπαθώντας να του βρει δικαιολογητικά, ελαφρύνοντας έτσι την θέση του. (Για μένα αυτό ήταν ένα θαύμα, κι αυτά είναι τα μεγάλα θαύματα, η κατά 180ο μοίρες στροφή της θείας). Γυρίζω τότε στην μητέρα και της λέω: “Αυτή είναι η άρρωστη που μου φέρατε να δώ; Αυτή είναι πολύ πιο υγιής από μάς!...” Πράγματι, μετά την δεινή και ταπεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, η θεία είχε γίνει άλλος άνθρωπος! Είχε γίνει, όχι “ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου”, όπως η ίδια είχε εκφραστεί για τον εαυτό της, αλλά ο πιο χαριτωμένος άνθρωπος!... Χωρίς καμμιά υπερβολή η γυναίκα αυτή είχε καταστεί μια αγία ψυχή! Σ’ αυτήν είχε εφαρμοστεί επακριβώς εκείνο που έλεγε ο απ. Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η έλλειψη “ποιότητας ζωής” τής είχε αποφέρει πλούσια ποιότητα ψυχής! (βλ. και ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2). Κι αυτά, χάρη.....στο εγκεφαλικό πρόβλημα που έφερε μαζί της για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που θέλησε ο Κύριος και την πήρε μαζί Του στας αιωνίους Μονάς. Τέτοια παραδείγματα έχει να μας παρουσιάσει πολλά η καθημερινή ζωή.....
Γράψαμε τα πιο πάνω, για να καταλάβουμε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος (εννοεί το σώμα και η σωματική του δραστηριότητα) διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν (δηλ. η ψυχή και η πνευματική της κατάσταση) ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η μεγάλη εγκεφαλική κάκωση που υπέστη η γυναίκα αυτή αποδείχτηκε γι’ αυτήν ένα μεγάλο δώρο του Θεού.
β) Περίπτωση 2α (‘Εγκεφαλικός θάνατος’):
Στην πιο πάνω περίπτωση, είχαμε μια σημαντική εγκεφαλική βλάβη, ημιπληγία, κατά την οποία καταστράφηκε η εγκεφαλική περιοχή κάποιων ‘κέντρων’, με αποτέλεσμα την κατάργηση της κινητικής λειτουργίας της μιας πλευράς (άνω και κάτω άκρων). Ας έλθουμε τώρα στον περιβόητο ‘εγκεφαλικό θάνατο’. Στην περίπτωση αυτή έχουμε πολύ μεγαλύτερη εγκεφαλική βλάβη: καταστροφή του εγκεφαλικού στελέχους. Μαζί με αυτό καταστρέφονται περισσότερα εγκεφαλικά κέντρα, με αποτέλεσμα να καταργούνται οι ανάλογες με αυτά εγκεφαλικές λειτουργίες του ανθρώπου.
Τι γίνεται άραγε σ’ αυτή την περίπτωση; Ισχύει και εδώ το του αποστόλου,“ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”;
Και απαντούμε, ναί. Και τούτο, γιατί η ψυχή του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ εξακολουθεί να είναι ενωμένη, συνυφασμένη και συζευγμένη με το σώμα, συμπορευόμενη μαζί του τον δρόμο που τους όρισεν ο Κύριος.
Γράψαμε πιο πάνω (αρ. 8), «Kατ’εκείνες τις ώρες και στιγμές, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”». Η νοερά αυτή προσευχή, γίνεται μόνο με τον νου και δεν έχει καμμιά απολύτως ανάγκη από τον εγκέφαλο. Αντίθετα, τόσο η χρήση του εγκεφάλου, διά της λογικής διεργασίας, όσο και αυτή της φαντασίας, αποτελούνμέγα εμπόδιο στην άσκηση της νοεράς προσευχής. Ο (ΕΝ) στερημένος από κάθε κοσμική επιθυμία, κάθε κοσμική βοήθεια και παρηγοριά, παραμένει ‘μόνος μόνω τω Θεώ’. Η ματαιότης της ζωής και τα θέλγητρα του κόσμου δεν του ελκύουν πλέον την προσοχή. Δύο μόνο πράγματα του έχουν απομείνει και αυτά έχει αδιαλείπτως ενώπιόν του: Αφ’ενός μεν τον Θεόν, τον μέγαν δημιουργόν και πλάστην του, αφ’ετέρου δε την δική του ουτιδανότητα: ήτοι την ψυχήν του (με τα ψυχικά της πάθη) και το ταλαίπωρο σώμα του (με τα σωματικά του πάθη). Και αυτό, όχι απλώς το αντιλαμβάνεται πλήρως, αλλά, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, μακρυά από το ψέμα του κόσμου, το ζει και το βιώνει σε όλο του το βάθος και το ύψος. Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηριστικά: “Αν δεν καταλάβουμε την δική μας ουτιδανότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός, στην πνευματική ζωή”. Αυτή την ουτιδανότητα την γνωρίζει, όπως είπαμε, καλά και την βιώνει ο νους του (ΕΝ), κι αυτό τον αλλάζει ποιοτικά, πνευματικά και τον φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Η ψυχή του (ΕΝ) περνά μέσα από διάφορες αλλοιώσεις, προς το καλό του ιδίου και μεγάλη ψυχική του ωφέλεια. Όσο ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ είναι αυτή η πορεία, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ΨΥΧΙΚΗ του ΩΦΕΛΕΙΑ.
γ) Περισσότερα για το θέμα ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ και ΝΟΥΣ:
Μια και μιλάμε για νου, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι: Ο μεν ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ανήκει στο ΣΩΜΑ, ο δε ΝΟΥΣ ανήκει στην ΨΥΧΗ. Ο εγκέφαλος μπορεί μετά από κάποιο ατύχημα να πάθει μικρή ή μεγάλη βλάβη. Αυτή η βλάβη ή κάκωση του εγκεφάλου, είναι καθαρά σωματική και δεν αναφέρεται στον νου. Συνεπώς, άλλο είναι ο εγκέφαλος, που έχει να κάμει με το σώμα και άλλο ο νους, που έχει να κάμει με την ψυχή. Η βλάβη ή και καταστροφή του πρώτου δεν συνεπάγεται βλάβη ή αδράνεια του δευτέρου.
‘Νηπτικά’ μιλώντας, η δουλειά του ΝΟΥ ΔΕΝ είναι να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, αλλά να ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ αδιάλειπτα μέσα στην ΚΑΡΔΙΑ. Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ απλώςΕΚΤΕΛΕΙ αυτά που ο φωτισμένος από την προσευχή νους του υπαγορεύει διά της λογικής.
Με άλλα λόγια, ο νους προσευχόμενος αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά δέχεται φωτισμό από την θεαρχική Τριάδα (τον Θεό). Στην συνέχεια ο φωτισμένος νους δίνει διά της λογικής τις ανάλογες εντολές στον εγκέφαλο, το εκτελεστικό αυτό όργανο του νου· και, τέλος, ο εγκέφαλος δίνει εντολές στο υπόλοιπο σώμα και, έτσι, εκτελούνται οι διάφορες εργασίες.
Είναι λάθος να βάζουμε τον νου να σκέφτεται μέσα στον εγκέφαλο, αφήνοντας έτσι την προσευχή. Γι’ αυτό και στο τέλος πονοκεφαλιάζουμε, γιατί βάζουμε τον νου να κάνει κάτι, που είναι έξω από τις προδιαγραφές για τις οποίες κατασκευάστηκε.
Ο εγκέφαλος σκέφτεται δια του κατωτέρου μέρους του νου που ονομάζεται λογική, η οποία ενεργεί στον εγκέφαλο και αφορά την σχέση μας με το άμεσο περιβάλλον και τα λοιπά κτιστά δημιουργήματα. Έχει να κάμει δηλ. με απλές εκτελεστικές εργασίες· απλές, σε σύγκριση με τα πνευματικά. Ο εγκέφαλος ασχολείται με πράγματα απλά, που παίρνουν την ύλη και την αφορμή τους από την καθημερινότητα.
Ενώ η δουλειά του νου, όπως είπαμε, είναι να στρέφεται προς τον άκτιστο Θεό, να προσεύχεται και να επι-κοινωνεί μαζί Του. Οι δύο αυτές ενέργειες, του νου και του εγκεφάλου, είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Μπορεί η μιά να λειτουργεί και η άλλη να αδρανεί, και αντιστρόφως. Ακόμα, μπορούν και οι δύο να λειτουργούν ταυτόχρονα και παράλληλα να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.
Ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, ο νους προσεύχεται (πρέπει να προσεύχεται) αδιάλειπτα στα βάθη της καρδιάς του. Από εκεί δέχεται τον φωτισμό και έπειτα καθοδηγεί ανάλογα τον εγκέφαλο περί του πρακτέου. Ο εγκέφαλος υπακούει και έτσι τακτοποποιείται το θέμα.
Ενώ εμείς κάνουμε το αντίθετο: Και πνευματικό ακόμα να είναι το πρόβλημα, σκεφτούμαστε....εγκεφαλικά. Βάζουμε δηλαδή τον εγκέφαλο να το λύσει δια της λογικής, αντί να βάλουμε τον νου σε προσευχή[2]. Γι’ αυτό και τελικά πέφτουμε...έξω. Είναι σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά, τόσο σε σχέση με το θέμα που εξετάζουμε, δηλ. τον “εγκεφαλικό θάνατο”, όσο και γενικότερα την πνευματική μας ζωή.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες.
δ) ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ προεκτάσεις:
Θα τελειώσουμε το επί μέρους θέμα μας, με μια βαθύτερη εξέταση της ουσίας της ψυχής:
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ‘κατ’ εικόνα Θεού’, το οποίο ‘κατ’ εικόνα’ αναφέρεται και στο σώμα και στην ψυχή (κυρίως όμως στην ψυχή). Λέμε κυρίως στην ψυχή, γιατί το σώμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ‘προέκταση’ της ψυχής, είναι η ‘έκφραση’ της ψυχής, το μέσο δηλαδή και όργανο διά του οποίου εκφράζεται η ψυχή και κάνει φανερέςτις λειτουργίες της. Στην περίπτωση του (ΕΘ), η καταστροφή του εγκεφάλου δεν αφήνει την ψυχή να φανερώσει προς τα έξω τις εσωτερικές της λειτουργίες. Εδώ είναι που τα συγχίζουν οι υποστηρικτές του (ΕΘ) και μιλούν για ‘απώλεια συνειδήσεως’ και άλλες ανοησίες.
Ακολουθούντες την διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μεταξύ αυτών και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου θεσσαλονίκης, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι, το κατ’ εικόνα που έχει ο άνθρωπος φαίνεται στην ψυχή με τρεις βασικές θεωρήσεις της:
(i) Η ψυχή είναι τριμερής. Μερίζεται (αμερίστως) σε τρεις βασικές δυνάμεις: Το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Το λογιστικό είναι αυτό με το οποίο προσευχόμαστε, λογιζόμαστε, μιλούμε, συγγράφουμε, θεωρούμε, φρονούμε, πιστεύουμε, έχουμε γνώμη. Το θυμικό (ή θελητικό ή βουλητικό) είναι αυτό με το οποίο θυμώνουμε, δείχνουμε ζήλο, θέρμη και αγωνιστικότητα, έχουμε πείσμα κ.λπ. Το δε επιθυμητικό είναι εκείνο με το οποίο επιθυμούμε κάτι, αγαπούμε κάτι, ορεγόμαστε κάτι, καιγόμαστε για κάτι, και τα όμοια τούτων. Και, το μεν πρώτο, το λογιστικό είναι το λογικό και ανώτερο μέρος της ψυχής, τα δε άλλα δύο, το θυμικό και επιθυμητικό, ανήκουν στο λεγόμενο παθητικό μέρος της ψυχής. Αυτές τις τρείς δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες είναι νοερές δυνάμεις, καλούμαστε να καθαρίσουμε και να αγιάσουμε με την αγιαστική και θεοποιητική άκτιστη χάρη του Θεού.
(ii) Σε μια ομιλία του που εκφωνήθηκε την ημέρα των Φώτων, ο άγιος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πώς φανερώνεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, στην δημιουργία του ανθρώπου;» Και απαντά: «Πραγματικά, τα μεν αισθητικά και άλογα ζώα έχουν μόνο πνεύμα ζωϊκό, αλλά κι’ αυτό μη δυνάμενο να υφίσταται καθ’ εαυτό, στερούνται όμως τελείως νου και λόγου· τα δε εντελώς υπέρ την αίσθηση, άγγελοι και αρχάγγελοι, ως νοεροί και λογικοί, έχουν νου και λόγο, αλλά όχι και πνεύμα ζωοποιό, επειδή δεν έχουν ούτε σώμα που να ζωοποιείται από αυτό. Ο δε άνθρωπος είναι ο μόνος που, κατ’ εικόνα της τρισυπόστατης φύσεως, έχει νου και λόγο και πνεύμα ζωοποιό του σώματος, επειδή έχει και τό ζωοποιούμενο (από αυτό) σώμα».
(iii) Η ψυχή είναι κυρίως νους (το ανώτερο μέρος της ψυχής) και ‘εφάπτεται’ όλων των μερών του σώματος, ‘περικλείουσα’ τρόπον τινα τούτο και όχι περικλειομένη υπ’ αυτού. Ο νους του ανθρώπου είναι τρισσός: Πρώτον, έχουμε την ουσία του νου, η οποία και καρδία ονομάζεται (όχι το σαρκικό όργανο) από την Γραφή, και που εδράζεται στην σαρκική καρδία, όχι μέσα σ’ αυτήν σαν σε δοχείο, γιατί ο νους είναι ασώματος, ούτε έξω από αυτήν, γιατί είναι ενωμένος με αυτήν, αλλά ενεργεί σ’ αυτήν. Η καρδία είναι το πρώτο σαρκικό όργανο στο οποίο ενεργεί το λογιστικό του ανθρώπου. Δεύτερον, έχουμε τον λόγο, αυτό δηλαδή που μιλούμε (και που άλλοτε είναι προφορικός και ακούγεται, και άλλοτε ενδιάθετος και δεν ακούγεται, όταν δηλ. μιλούμε μόνοι μέσα μας) και ο οποίος λόγος είναι ενέργεια της ουσίας του νου.
Και τρίτον, έχουμε τους λογισμούς, τις σκέψεις δηλ. και έννοιες, που κι αυτές είναι ενέργεια της ουσίας του νου. Με άλλα λόγια, στον άνθρωπο έχουμε την ουσία του νου που εδράζεται στην καρδία, που είναι η δύναμη, η πηγή αν θέλετε, η οποία γεννά τον λόγο και εκπορεύει τους λογισμούς, τις σκέψεις, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας[3], της οποίας εικόνα είναι ο νους. Ο λόγος και οι λογισμοί είναι ενέργειες του νου. Όμως, και η ουσία του νου είναι νους, και ο λόγος είναι νους, και οι σκέψεις είναι νους.
Έχοντες αυτά υπόψη, προσθέτουμε ότι, ο εγκέφαλος είναι και παραμένει ένα σωματικό όργανο, το οποίο ελέγχει κάποια κέντρα και κατ’ επέκταση κάποιες λειτουργίες του ανθρωπίνου σώματος. Η κατάργησή του δεν εμποδίζει την παραμονή και ένωση της ψυχής με το σώμα, πολύ δε περισσότερο δεν εμποδίζει την λειτουργία των ως άνω δυνάμεων της ψυχής στο σώμα. Τι δυνατότης υπάρχει, τώρα, στον λεγόμενο “εγκεφαλικά νεκρό”;
Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. πλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά της αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία, μια που ο εγκέφαλος, λόγω της καταστροφής του, είναι ανίκανος να δεχτεί οποιαδήποτε ενέργεια του νου[4]. Εκεί, λοιπόν, στην σαρκική καρδία εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Αφού δε ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα.... Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ο άνθρωπος ήταν σωματικά υγιής), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει.
Αλλ’ ας προχωρήσουμε τώρα και σε μια άλλη εξέταση του θέματος:
9. “ΤΑΥΤΟΤΗΣΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ”(ρήση του άγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου):
Mέσα από όσα είδαμε ως τώρα και από όσα θα δούμε παρακάτω, είναι ξεκάθαρο και δεδομένο το θέλημα του Θεού (και απορώ πώς μερικοί δεν το βλέπουν). Παράλληλα, θέσαμετο όλο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, ως αντικείμενο προσευχής. Πιο συγκεκριμένα, προχωρήσαμε και στην λεπτομέρεια, για το αν δηλ. απορρίπτεται ή είναι αποδεκτή η μεταμόσχευση ενός νεφρού από ζώντα συγγενικό δότη (π.χ. από μητέρα σε παιδί της), κάτι που ακούγεται ακόμα πιο συνταρακτικό και που φαίνεται να έχει επικρατήσει, ιδιαίτερα στον Ελλαδικό και Κυπριακό χώρο. Παρόλο που είχαμε άποψη και γι’ αυτή την λεπτομέρεια, εν τούτοις θέλαμε κάποια πληροφορία, κάποια επιβεβαίωση για την άποψή μας αυτή. Οπόταν έπεσε τυχαία(;) στα χέρια μας ένα έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Σ’ αυτό, ο άγιος μιλούσε ξεκάθαρα, ότι υπάρχειταυτότης μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το σώμα και αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Ήταν μια διατύπωση που πρώτη φορά συναντήσαμε στα συγγράμματα του αγίου. Γι’ αυτό και δεν αμφιβάλλουμε, ότι η απάντηση και στο συγκεκριμένο αυτό ερώτημα είναι αρνητική: Ότι δηλαδή, είναι άτοπο να παίρνομε τον νεφρό ενός ανθρώπου και να τον μεταμοσχεύουμε στο σώμα ενός άλλου....
(Εδώ, να μου επιτραπεί να κάμω μια μεγάλη παρένθεση): Ομολογουμένως, η θέση αυτή ακούγεται (ή τουλάχιστον έμαθε να ακούγεται) αυστηρή, σκληρή και ακραία. Και μάλιστα, την στιγμή που η κάθε μάνα είναι έτοιμη να δώσει και αυτήν ακόμη την ζωή της, για χάρη του παιδιού της. Θα μπορούσε άρα η μάνα να βοηθήσει το παιδί της, στο σημείο αυτό, δίνοντάς του τον ένα από τους δύο νεφρούς της; Είναι αυτό ηθικά επιτρεπτό και θεάρεστο; Ας μας επιτραπεί να αντιτείνουμε τον λόγο μας στην κατά τα άλλα καλοπροαίρετη αυτή κίνηση. Φρονούμε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα η μάνα να βγάλει τον ένα νεφρό της και να τον δώσει σε άλλον, έστω κι αν ο δέκτης θα μπορούσε να είναι το ίδιο το παιδί της. Και τούτο, γιατί το σώμα της δεν της ανήκει. Της το έδωσεν ο Θεός για να το δουλέψει μαζί με την ψυχή της, και ολόκληρη, ψυχή και σώμα, -στα όσα χρόνια της επιτρέψει ο Θεός να ζήσει πάνω στην γή- να καθαρίσει πρώτα τον εαυτό της και να φωτιστεί. Και έτσι, αφού η ίδια γίνει δοχείον κατάλληλο, να ενωθεί μαζί Του, και τοιουτοτρόπως ενωμένη μαζί Του, να συνεχίσει την πορεία της και στην αιωνιότητα. Δεν έχει λοιπόν κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει κάτι από αυτό που της έδωσεν ο Θεός (δηλ. από το σώμα της), να το ακρωτηριάσει δηλαδή, και με κάποιο τρόπο να το υπολειτουργεί. Αν ήθελε ο Θεός να ήταν με ένα νεφρό, θα την έφτιαχνε με ένα. Αφού όμως την έφτιαξε με δύο, σημαίνει ότι χρειάζεται και τους δύο νεφρούς. (Κι ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι μας έδωσε δύο νεφρούς ο Θεός, για σκοπούς....μεταμοσχευτικούς! Γιατί, αν έτσι είχε το πράγμα, θα έπρεπε να μας δώσει και δύο καρδιές, και δύο σηκώτια, και δύο κεφαλές, και...δεν ξέρω τι άλλα δύο!) Θα πρέπει, λοιπόν, αυτό που της δάνεισε και της εμπιστέφθηκε ο Θεός, να Του το παραδώσει ακέραιο, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και πάλιν, αν ήθελε ο Θεός, δεν θα επέτρεπε την συγκεκριμένη δοκιμασία στο παιδί της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Θεός να επιτρέψει να υποφέρει το παιδί της από καρκίνο. Τι θα μπορούσε τότε να κάμει η μητέρα; Πέστε μου. Τι όργανο θα μπορούσε να του δώσει; Δεν θα κατέφευγε στον Θεό; Αυτό, λοιπόν, να κάμει και τώρα....και να μην βγαίνει έξω από τα όρια που της έβαλεν ο Θεός. Όσον αφορά το παιδί της -πρέπει και αυτό να διευκρινήσουμε- ότι αυτό είναι πρώτα παιδί δικό Του Θεού. Σ’ εκείνην απλώς ο Θεός το έχει δανείσει. Ούτε το σώμα της εξουσιάζει, με την απόλυτη έννοια, αλλ’ ούτε και το παιδί της. Έπειτα, το γεγονός ότι μπορεί να κάμει κάτι, δίνοντάς του τον ένα νεφρό της, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και ηθικά σωστό και θεάρεστο. Να προσέξουμε πολύ αυτή την θέση. Για να γίνω πιο κατανοητός, θα φέρω ένα παράδειγμα: Υποθέστε ένα άτεκνο ζευγάρι, που η ατεκνία του οφείλεται στην ακαταλληλότητα του σπέρματος του συζύγου. Και υποθέστε ότι ο σύζυγος έχει αδελφή και αυτή είναι συζευγμένη. Προτείνεται λοιπόν στα δύο ζευγάρια, να πάρει η άτεκνη σύζυγος σπέρμα από τον σύγαμβρό της και με εξωσωματική ή ενδοσωματική γονιμοποίηση να συλλάβει και να τεκνοποιήσει. Μπορεί ιατρικά να γίνει αυτό. Επειδή όμως μπορεί, σημαίνει ότι αυτό είναι και από πλευράς Θεού και Βιοηθικής αποδεκτό; (Αφήνω βέβαια το γεγονός ότι απορρίπτουμε γενικά τις όποιες προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, για πολλούς και διάφορους άλλους λόγους. Στην Μονή μας έχουμε μία ζώνη, την οποία φορεί η άτεκνος μητέρα. Δεν είναι της ώρας να εκδιηγηθώ -“επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος”- τα πάμπολλα θαύματα που γίνονται καθημερινώς! Ιδού η ‛τεχνολογία’....) Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της μητέρας με το νεφροπαθές παιδί της. Μπορώ κάτι, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και προς το συμφέρον, ενδείκνυται δηλαδή, να το κάνω. Διευκρινίζει αυτό και ο απόστολος Παύλος: “Παραζηλούμεν τον Κύριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν; Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.”. Και πάλιν, “πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος....”
(Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Φυσικά, ας μην κολλήσουμε στο θέμα της δόσης των διπλών οργάνων. Ας αποσύρουν πρώτοι αυτοί την πράξη της δόσης των μονών οργάνων, κατά την οποία θανατώνονται ανυπεράσπιστοι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας και τότε ξαναμιλούμε το θέμα της δόσης ενός νεφρού από υγιή δότη. Διαφορετικά, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον να κάμει άλαδη νηστεία, την στιγμή που ο ίδιος δεν ‘χωρεί’ και δεν δέχεται ούτε αυτή την αποχή του κρέατος κατά τις νηστήσιμες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος!
Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση, επανέρχομαι στο θέμα μας, σχετικά με την ταυτότητα ψυχής και σώματος: Πράγματι, ψάχνοντας την ρήση αυτή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (σχετικά δηλ. με την ταυτότητα μεταξύ ψυχής, βιολογικού ψυχικού σώματος και μελλοντικού πνευματικού σώματος, για κάθε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο-πρόσωπο), βρήκαμε ότι και άλλοι άγιοι εξέφρασαν την άποψη αυτή, όπως ο κορυφαίος δογματολόγος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο άγιος Βαρσανούφιος. Αλλά και ο απόστολος Παύλος, όταν έγραφε, “σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν· έστι (γαρ) σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν”, αυτό υπονοούσε (την ταυτότητα δηλ. των δύο). Και ονομάζεται μεν το ‘πρώτο’ (το βιολογικό) ψυχικό σώμα, γιατί στην παρούσα ζωή η ψυχή είναι που παρέχει στο σώμα ζωή και αύξηση, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το ίδιο λέγει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ότι η ψυχή είναι που δίνει στο σώμα (στα όργανά του) την ζωτική δύναμη (και οχι ο αναπνευστήρας, όπως ισχυρίζεται ο α.Μ., στην Ένσταση αρ. 1 που εξετάσαμε). Το ‘δεύτερο’ (το μελλοντικό σώμα), θα είναι “το αυτό, το ίδιο δηλ. σώμα που είχε η ψυχή κατά την επίγεια ζωή της, και ουκ αυτό· δηλ. θα πάρει μεν πίσω η ψυχή το σώμα της, με το οποίο είχε συζευχθεί κατά την ταυτόχρονη[5] δημιουργία και των δύο, αλλά θα είναι με διαφορετικές ιδιότητες”, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Αυτό το ‘δεύτερο’ (που θα αναστηθεί) ονομάζεται πνευματικό σώμα, γιατί θα είναι “πάσης υλικής παχύτητος εκτός”, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Θα ονομάζεται επίσης πνευματικό, γιατί το σώμα εκείνο θα είναι σε κατάσταση πνευματική και θα το εξουσιάζει το Άγιον Πνεύμα, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Το Άγιον Πνεύμα, λέει ο άγιος, θα παραμένει διηνεκώς (=μόνιμα) στα σώματα των δικαίων και θα έχει την εξουσία τους. Όπως προαναφέραμε, λοιπόν, υπάρχει ταυτότης(identity) μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το ένα αυτό σώμα (κατά την επίγεια ζωή της) και που αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, για να μιλήσουμε με κοσμικές λέξεις, το serial number (ο αριθμός σειράς κατασκευής) και των τριών (του παρόντος βιολογικού-ψυχικούσώματος, του μελλοντικού αναστημένου-πνευματικού σώματος και της ψυχής) του συγκεκριμένου ανθρώπου-προσώπου, είναι ταυτόσημο, δηλαδή ένα και το αυτό (και αυτά είναι που απαρτίζουν και συναποτελούν ενιαίως, αδιαιρέτως και αχωρίστως το πρόσωπον του όλου ανθρώπου). Γι’ αυτό και θεωρούμε τις μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, κατά κυριολεξίαν ΑΤΟΠΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ και ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ, (για να μην χρησιμοποιήσω τον ακριβέστερο χαρακτηρισμό που τους αρμόζει: ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ!)
10. ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και εμείς (επειδή το θέμα μας έχει και άμεση σχέση και αλληλεπίδραση με την θεολογία της Εκκλησίας μας, την δογματική της, το ήθος της, την ηθική της, και γενικά την διδασκαλία της) με πλήρη συναίσθηση του ιερού καθήκοντος και των υποχρεώσεών μας απέναντι στους πιστούς μας, υπεύθυνα καταθέτουμε την θέση μας και απλά καιξεκάθαρα τοποθετούμαστε: Σ’ ότι αφορά τις δόσεις/λήψεις οργάνων και γενικά τις μεταμοσχεύσεις, ένας σωστός Ορθόδοξος πιστός, που θέλει να κινείται πάντοτε μέσα στο πνεύμα του Θεού, εφαρμόζει και λέγει: ΟΥΤΕ ΔΙΝΩ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΩ. (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Και για να μην φαινόμαστε ότι μιλούμε μόνο θεωρητικά, κάτι που δεν εφαρμόζουμε στην πράξη, πρώτος Ο ΓΡΑΦΩΝ, με πλήρη επίγνωση ΔΗΛΩΝΩ ΡΗΤΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ (όχι μόνο μέσω του παρόντος εντύπου, όχι μόνο μέσω μιας υπεύθυνης δήλωσης, αλλά και μέσω χιλιάδων αντιτύπων του παρόντος ή/και του διαδικτύου) ότι:
α) ΔΕΝ ΔΙΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) όργανο του σώματός μου, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας, (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ κάποιου οργάνου (για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ και (iv) είτε μετά θάνατον.
β) ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) ανθρώπινο όργανο, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας (μολονότι αυτονόητο, αλλά και πάλιν για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ οργάνου, (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ (και αυτά είναι αυτονόητα) και (iv) είτε μετά θάνατον (και αυτό φυσικά είναι αυτονόητο).
11. “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”:
Όσον αφορά τους “ΠΙΣΤΟΥΣ μας ΛΗΠΤΕΣ”: Αυτή θα είναι και η εκστρατεία διαφώτισης των πιστών μας. Θα κινηθούμε σύμφωνα με την ως άνω τοποθέτησή μας και, σε αντίθεση με τον α.Μ. και τους ομόφρονές του, αντί το κέντρο βάρους της προσπάθειάς μας να είναι οι υποψήφιοι δότες, πώς δηλαδή να τους πείσουμε να δώσουν τα όργανά τους, αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας θα είναι κυρίως ΟΙ “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ώστε να μήν καταδεχτούν να λάβουν ανθρώπινα όργανα. Αυτοί ήσαν και θα είναι τα περισσότερον αγαπητά μας πρόσωπα, γιατί είναι εμπερίστατα. Θα σταθούμε στο πλευρό τους και, συμπονούντες, θα προσπαθήσουμε να τους αναπτερώσουμε το ηθικό τους, να τους αναπτύξουμε την πίστη και την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τον παντοδύναμο Θεό, να τους ‛μεταγγίσουμε’ πολύ φιλότιμο και να τους ‛μεταμοσχεύσουμε’ ένα γενναίο και ανδρείο φρόνημα, ώστε να δηλώνουν:
«Εμείς οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ΔΕΝ θέλουμε από κανένα ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ κανένα όργανο, γιατί απλά σεβόμαστε, και τον εαυτό μας, αλλά κυρίως τον πλησίον μας και, παράλληλα, έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Θεού. Εν τω μεταξύ, η επιστήμη και η βιοϊατρική τεχνολογία, με τον φωτισμό και την χαρη του Θεού, συνεχώς αναπτύσσονται. Είμαστε στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός θελήσει να βρει κάτι η επιστήμη, ώστε να μας παραταθεί η ζωή, έχει καλώς. Αν το θελήσει να βρεθεί κάτι για να μας ανακουφίσει, πάλιν έχει καλώς. Αν πάλιν θελήσει η αγαθή Του θέληση και η σωστική Του Πρόνοια να μας πάρει (‘τω γαρ βουλήματι Αυτού τίς ανθέστηκε;’), και πάλιν έχει καλώς: Nα μας πάρει όποτε θελήσει Εκείνος, φτάνει να είμαστε έτοιμοι, ενωμένοι μαζί Του, έχοντας τον Χριστό μέσα μας, για να συνεχίσουμε και μετά θάνατον να ζούμε μαζί Του. Οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι κάτι το φρικιαστικό, κάτι το σχιζοφρενικό. Όσο κι αν μας ισχυρίζονται ότι είναι επιστήμη υψηλής βιοϊατρικής τεχνικής που “επέτρεψε”(;) τάχα ο Θεός- εν τούτοις την ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ. (Άλλωστε, και η πυρηνική βόμβα είναι επιστήμη υψηλής τεχνολογίας, μάλιστα πυρηνική επιστήμη, όμως και αυτή σκοτώνει ανθρώπους, σκορπώντας τον θάνατο σε μεγάλη εμβέλεια, τόσο τοπική όσο και μέσα στο χρόνο....) Έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας: “Πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης(=υπόλοιπης) αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται (=θεωρείται)”. Λοιπόν, και οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρούς” για σκοπούς μεταμοσχευτικούς, είναι όχι μόνον πανουργία, αλλά....σατανουργία!
11.1 Μια αντίστροφη αναλογία:
Εάν, όπως διατείνεται ο άγιος Μεσογαίας, οι ΔΟΤΕΣ προσφέροντες τα όργανά τους, θυσιάζουν την ζωή τους για να ζήσουμε εμείς (οι λήπτες) βιολογικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτεύονται αυτοί στον Παράδεισο· κατά αντίστροφη αναλογία, εμείς οι ΛΗΠΤΕΣ λαμβάνοντες τα όργανά τους θυσιάζουμε την ψυχή μας για να ζήσουν αυτοί πνευματικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτευόμαστε εμείς στην κόλαση! Εάν, κατά τον α.Μ., οι ΔΟΤΕΣ με το να μας προσφέρουν τα όργανά τους εκτελούν μια πράξη η οποία είναι: κατά πάντααξιέπαινη, αλτρουϊστική, δείγμα ύψιστης αγάπης, κοινωνία αγάπης, αγαπητική θυσία, μέγιστο αγαθό, εξαγιασμός κ.ά...., αυτό -κατά αντίστροφη αναλογία- σημαίνει πως για μας τους ΛΗΠΤΕΣ μια τέτοια αποδοχή των οργάνων από τους συνανθρώπους μας αποτελεί πράξη η οποία είναι: κατά πάντα επιτιμητή, κατακριτέα, εγωκεντρική, δείγμα ύψιστης μισανθρωπίας, αντικοινωνική αποστροφή, φιλαυτία, μέγιστο κακό, μολυσμός ψυχής κ.ά..... Αυτό το πράγμα με κανέναν τρόπο δεν το θέλουμε!!!
12. ΑΡΝΗΣΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ:
Αν οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” αρνούνται κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, επιλύονται αυτόματα τα πολλαπλά προβλήματα που επιφέρουν οι μεταμοσχεύσεις, και βγάζουν την ανθρωπότητα από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που αυτές (οι μεταμοσχεύσεις) δημιουργούν. Λύνεται αυτόματα το πρόβλημα των δοτών και της πλήρωσης της ‘δεξαμενής’ των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνονται τα προβλήματα των αναπόφευκτων εκμεταλλεύσεων, καταχρήσεων και παραβιάσεων θεμελιωδών ηθικών αρχών και αξιών. Λύνονται προβλήματα κάθε μορφής αναπόφευκτης ασυνειδησίας, χρησιμοθηρίας, χρηματικής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνεται το πρόβλημα της φρικιαστικής “εικαζόμενης συναίνεσης”. Το δε σημαντικότερο όλων, σταματά αυτόματα το φρικτό και ανόσιο έγκλημα των ενεργητικών ανθρωποκτονιών, οι οποίες εκτελούνται στους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρoύς”. Με την άρνησή τους οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” να δεχθούν κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, μετατοπίζονται παράλληλα και φεύγουν απ’ αυτούς και τα μεγάλα άγχη που τους διακατέχουν: 1) Πότε θα γίνει ένα σοβαρό δυστύχημα; 2) Πότε θα εξαγγείλουν το θύμα ως εγκεφαλικά νεκρό; 3) Πότε θα υπογράψουν ενδεχομένως οι δικοί του (αν ο ίδιος δεν δήλωσε δυνητικός δότης) για να του αφαιρέσουν τα όργανα; 4) Άραγε θα είμαι ο επόμενος δέκτης στην λίστα; 5) Άραγε θα πετύχει η μεταμόσχευση και ο οργανισμός μου θα δεχθεί το όργανο που ‛βιαίως’ αφήρπασαν από τον δότη-θύμα συνάνθρωπό μου; 6) Έπειτα, ποιά η ευθύνη μου απέναντι στο θύμα;
13. ΧΑΜΗΛΗ ΣΤΑΘΜΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ;
Με το να πείσουμε τους “πιστούς μας λήπτες” να σταθούν με πίστη, ήθος και αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεών τους και με πολύ φιλότιμο να αρνηθούν, ως προείπαμε, κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, αυτόματα λύεται και το τεράστιο ‘πρόβλημα’ της χαμηλής στάθμης της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων. Αντί δηλαδή, να προσπαθεί απεγνωσμένα ο α.Μ. και οι ομόφρονές του να “πείσουν 1.000 ανθρώπους” να υπογράψουν ρητά την συναίνεσή τους για να περαστούν στην λίστα ως δυνητικοί δότες, εμείς, κατά αναλογία, θα χρειαστεί να πείσομε 2 μόνο “πιστούς λήπτες” να ζητήσουν να αφαιρεθούν από την λίστα των ΛΗΠΤΩΝ. Η μεγαλοψυχία των 2 αυτών “πιστών ληπτών” ταυτόχρονα ‘απελευθερώνει’ 1.000 δυνητικούς δότες! (Μήπως αυτό θα ικανοποιούσε τον α.Μ.;)
14. ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:
Αντιστρέφοντας τα ίδια τα λόγια του α.Μ., που αφορούν τους ΔΟΤΕΣ (γιατί κύριος άξονας της προπαγάνδας του είναι η με κάθε τρόπο εξασφάλιση των οργάνων των δοτών) καιμεταφέροντάς τα στους “ΠΙΣΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ” γράφομε:
«Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία....κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί τους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.) στην έξοδο από το εγώ τους....Η Εκκλησία είναι κυρίως στραμμένη στους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.)....Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από την άρνηση των μεταμοσχεύσεων (αντί μέσα από τις μεταμοσχεύσεις, κατά τον α.Μ.) να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως η άλλως κι αυτός θα πεθάνει-, αλλά στο ότι η αγάπη τού πιστού “λήπτη” (αντί του δότη, κατά τον α.Μ.) προς κάποιο συνάνθρωπό του (έναν ενδεχόμενο Ε.Ν. δότη, θα γράφαμε εμείς) δεν θα του επιτρέψει (του "εγκεφαλικά νεκρού" δότη, που ζεί με την υποστήριξη του αναπνευστήρα) να πεθάνει “τώρα”».
15. “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ”:
Τέλος, έρχομαι στον φρικιαστικό νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλ. ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο (τον οποίο και άμεσα αφορά, πλην όμως αδυνατεί να εκφραστεί) ούτε τους συγγενείς του. Δυστυχώς, ο νόμος αυτός έχει ήδη περάσει και στην κατά τα άλλα Ορθόδοξη(!) πατρίδα μας (γι’ αυτό και οι μεταμοσχεύσεις θα ανεβούν τώρα στο κατακόρυφο, γιατί θα αυξηθούν οι ‘πραγματικοί δότες’). Η Εκκλησία της Ελλάδος, με την σιωπή της στις “Βασικές Θέσεις επί της Ηθικής των Μεταμοσχεύσεων” που εξέδωσεν η Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής, αφήνει να μεταφέρεται προς τα έξω το μήνυμα ότι συμφωνεί (ή τουλάχιστον δεν διαφωνεί) με τις καθ’ όλα απαράδεκτες θέσεις της Επιτροπής. Και ενώ το κείμενο της Επιτροπής τάσσεται εναντίον (ευτυχώς) της λεγόμενης “εικαζόμενης συναίνεσης”, δέχεται όμως (δυστυχώς) την “συνειδητή συναίνεση” του δότη, η οποία μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του (να δηλώσει δηλ. ‘δυνητικός δότης’)· ακόμα (δυστυχώς), δέχεται και την “συγγενική συναίνεση” (δηλαδή, “την υποκατάστασιν τής βουλήσεως του δότου υπό των συγγενών αυτού”). Τα μεγάλα όμως αυτά (όπως και πολλά άλλα) ‘παράθυρα’ που αφήνει η Εκκλησία στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, έδωσαν το ‘θάρρος’ ή ακόμα και το ‘έναυσμα’, αν θέλετε, στην Πολιτεία για να ψηφίσει τέτοιους νόμους! Πόση όμως η ευθύνη ημών των Κληρικών; Ας μην απατώμαστε! Τόσον η “συνειδητή συναίνεση” (τού δότη) όσο και η “συγγενική του συναίνεση”, πρόκεινται και τα δύο περί “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ!” Γιατί ο πραγματικός “ιδιοκτήτης” και της ψυχής και του σώματός μας είναι Ο ΘΕΟΣ. Γι’ αυτό και στις δύο αυτές περιπτώσεις (“συνειδητής ή συγγενικής συναίνεσης”), στην ουσίαΕΙΚΑΖΟΜΕ THN ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….αφού δεν μας είπεν όχι (έτσι τουλάχιστον φρεναπατώνται), σημαίνει ότι συναινεί (και ο Θεός)!
[1] Ζητούμε συγγνώμη από τους πιστούς αναγνώστες μας, αν κάποια από αυτά που αναφέρνουμε πιο κάτω είναι δυσκολοκατανόητα. Να μας το επιτρέψουν όμως τούτο, γιατί θέλουμε να καταθέσουμε όλη την αλήθεια της πίστεώς μας.
[2] Αναφέρεται στο Γεροντικό για τον Αββά Παμβώ ότι, όταν ερωτόταν για κάποιο πνευματικό θέμα, π.χ. την ερμηνεία ενός χωρίου της Γραφής, δεν απαντούσε αμέσως. Μπορούσε να κάμει και μήνες(!) για να δώσει απάντηση. Γιατί; Διότι δεν προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα σκεφτόμενος εγκεφαλικά, αλλά ανέθετε το πρόβλημα σε προσευχή. Ήθελε να απαντήσει μετά από έλλαμψη, φωτισμό και πληροφορία του Θεού. Γι’ αυτό και οι Πατέρες, γνωρίζοντας καλά αυτό που έκαμνε ο Αββάς, αφ’ ενός μεν δεν τον παρεξηγούσαν που δεν απαντούσε αμέσως, αλλά και όταν θα έπαιρναν κάποτε την απάντηση, ήξεραν ότι ήταν σήμα κατατεθέν’ του Θεού. Ρώτησαν κάποτε και τον άγιο Σιλουανό: “Πώς μιλούν οι άγιοι;” Καί απάντησε: “Οι άγιοι δεν μιλούν αφ’ εαυτού τους, αλλ’ ότι τους φωτίσει το Άγιον Πνεύμα”.
[3] Φυσικά, να διευκρινίσουμε ότι τα κτιστά, όπως είναι ο νους του ανθρώπου, δεν μπορούν να είναι παραδείγματα απαράλλακτα για τα άκτιστα, που είναι ο Θεός, και που η υπερ-ούσιος ‘ουσία’ Του είναι ακατάληπτος.
[4] Ο εγκέφαλος είναι το δεύτερο σαρκικό όργανο, μετά την καρδία, στο οποίο μπορεί να ενεργήσει ο νους.
[5] “Άμα (=ταυτόχρονα) το σώμα και η ψυχή πέπλασται”, κατα τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Από όσα είδαμε στην εξέταση της παρούσας μελέτης, θα επικεντρωθούμε σε δύο Τελικά Συμπεράσματα, τα οποία θεωρούμε βασικά και αντιπροσωπευτικά των υπολοίπων Γενικών συμπερασμάτων:
I. ΦΟΝΟΙ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ:
1. Υπάρχουν σήμερα δύο ειδών δότες οργάνων[1]:
(i) Οι “Non-heart-beating donors” (NHBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά (οι λεγόμενοι “πτωματικοί δότες”) και
(ii) Οι “Ηeart-beating donοrs” (HBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία εξακολουθεί να κτυπά (οι λεγόμενοι “εγκεφαλικά νεκροί”).
2. Οι πρώτοι είναι νεκροί δότες (dead donors) και οι δεύτεροι είναι ζωντανοί δότες (living donors). Οι περιπτώσεις των “πτωματικών δοτών” είναι χειρότερες και από τις κατά τα άλλα χείριστες περιπτώσεις των “εγκεφαλικά νεκρών” δοτών.
3. Στην δεύτερη περίπτωση (HBD), ο “Εγκεφαλικά νεκρός” (ΕΝ) είναι βιολογικά ζωντανός ασθενής, τον οποίο νομικά αποκαλούν εγκεφαλικά νεκρό, και έτσι, χωρίς καμιάποινική δίωξη, του αφαιρούν τα όργανά του, με άμεσο αποτέλεσμα την ενεργητική πρόκληση του θανάτου του.
Δηλαδή, προηγείται η αφαίρεση των οργάνων και, κατά ακολουθίαν, έπεται ο ενεργητικά προκαλούμενος θάνατος. (Ζωντανό του αφαιρούν τα όργανα!!!)
4. Στην πρώτη περίπτωση (NHBD), το τι γίνεται σήμερα στην πράξη[2], οι “πτωματικοί δότες” είναι ( μάλλον, ήσαν) βιολογικά ζωντανοί ασθενείς (όχι όμως ΕΝ), τους οποίους αφού οδηγήσουν στο χειρουργείο, παρουσία και της μεταμοσχευτικής ομάδας, διακόπτουν την μηχανική υποστήριξη, αναμένοντας να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και, αφού περάσουν 2-5 λεπτά (επισήμως 10 λεπτά) -μετά που θα σταματήσει η καρδία και η κυκλοφορία του αίματος- ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοαναπνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων.
Σ’ αυτή την περίπτωση, προηγείται ο ενεργητικός θάνατος και έπεται η αφαίρεση των οργάνων του θύματος. (Του προκαλούν ασφυξία και του αφαιρούν τα όργανα!!!)
5. Και οι δυό πιο πάνω περιπτώσεις αγωνίζονται μεταξύ τους ποιά είναι χειρότερη από την άλλη! Ποιός μπορεί να διακρίνει την μία ως λιγότερο ανήθικη από την άλλη; Και οι δύο Κατηγορίες θεωρούνται και είναι προγραμματισμένες (controlled), τάχα από τους θεράποντες ιατρούς και όχι από την μεταμοσχευτική ομάδα. Πιο ξεκάθαρα, και στις δύο περιπτώσεις ο θάνατος των δοτών είναι προγραμματισμένος, με άλλα λόγια μιλούμε για προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες, δηλ. φόνο εκ προμελέτης αμφοτέρων!!!
6. Η Εκκλησία, δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σ’ αυτά τα εγκλήματα. Γι’ αυτό και εμείς, ως Εκκλησία καταδικάζουμε όσα καταδικάσαμε στο παρόν σύγγραμμα και δηλώνουμε ό,τι ευθύς εξ αρχής δηλώσαμε, σχετικά με τίς δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, ότι δηλαδή: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.
ΙΙ. ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ:
1. Στην όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, οι οποίες μεταμοχεύσεις συνοψίζονται στις πιο πάνω δύο περιπτώσεις δοτών, παρατηρούμε ότι η ανάκτηση των ζωτικών οργάνων (καρδία, πνεύμονες, συκώτι, πάγκρεας, νεφροί) επιχειρείται από δότες οι οποίοι αξιολογούνται ως μη έχοντες ελπίδα βιώσιμης ανάκαμψης ή κατ’ άλλους πως δεν έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος ζωής....
Η περίπτωση του δίκαιου Ιώβ:
2. Ο Ιώβ (της Παλαιάς Διαθήκης) βρισκόταν στην κοπρία για επτά ολόκληρα χρόνια. Ο διάβολος ασφαλώς θα του αφαιρούσε και την ζωή, αν είχε την άδεια, αλλ’ ο Θεός δεν του το επέτρεψε. Του είπε χαρακτηριστικά (ο Θεός): “Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον την ψυχήν αυτού διαφύλαξον.” Ο Θεός δέχτηκε να ζήσει ο Ιώβ όλα αυτά τα χρόνια πάνω στην κοπρία, και όχι να αποθάνει, για δύο λόγους: Πρώτον, για να φανεί η αρετή του, η υπομονή του, η καρτερία του, η πίστη του και η αγάπη του προς τον Θεό. Και δεύτερον, έπρεπε ο Ιώβ να διδαχτεί -μέσα από αυτή την μεγάλη δοκιμασία- την ουτιδανότητά του ως άνθρωπος (γιατί, πριν την πληγή, ο Ιώβ ήταν πάρα πολύ πλούσιος σε υλικά αγαθά και είχε 7 υιούς και 3 θυγατέρες).
3. Για 7 χρόνια, λοιπόν, ο Ιώβ ήταν εγκαταλειμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο[3] (τον είχαν ρίξει έξω της πόλεως πάνω στην κοπρία), άτεκνος πλέον (είχε χάσει σε μια μέρα και τα δέκα του παιδιά) και βαριά άρρωστος. «Και έπαισε τον Ιώβ (ο διάβολος) έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής. και έλαβεν όστρακον, ίνα τον ιχώρα ξύη, και εκάθητο επί της κοπρίας έξω της πόλεως».
4. Όλο αυτό το διάστημα της δοκιμασίας του, ο Ιώβ είχε ζήσει εμπειρικά και είχε βιώσει την ανθρώπινη ουτιδανότητα σε όλο της το βάθος και το ύψος. Ημέρα και νύκτα καθόταν πάνω στην κοπριά, και έτσι απομονωμένος, μη έχοντας από πουθενά βοήθεια και ελπίδα, στρεφόταν μέσα του.....και από κει στον Θεό! Με άλλα λόγια, ενεργούσε μέσα του, μέσα στα βάθη της καρδιάς του, αυτό που στην νηπτική θεολογία ονομάζουμε νοερά εργασία του νου[4]. Τί το μετά ταύτα; Αξιώθηκε με αυτό, να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’ και να αποκτήσει την ‘γνώση των όντων’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση και πνευματικότητα.
5. Τα είπαμε όλα αυτά, για να παραλληλίσουμε την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο Ιώβ, με αυτήν του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’. Ο Ιώβ για επτά τόσα χρόνια πάνω στην κοπρία ανέπτυξε μεγάλες και υψηλές πνευματικές καταστάσεις. Το ίδιο και ο (ΕΝ) πάνω στον αναπνευστήρα μπορεί και έχει την δυνατότητα, να αναπτύξει τις ίδιες πνευματικές καταστάσεις. Όπως ο Ιώβ, το ίδιο και ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’, μπορεί, στην κατάσταση που βρίσκεται (πιο εύκολα κι από μας τους ‘υγιείς’) να στραφεί μέσα του.....και από κει να αναχθεί στον Θεό. Να αξιωθεί κι αυτός να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση, μετάνοια και πνευματικότητα.
Ακούω τώρα, την δικαιολογημένη απορία: Πολύ καλά τα λέτε....Όμως αναφέρεστε στον κατά τα άλλα δίκαιο Ιώβ, καθώς και σε ένα (ΕΝ), οι οποίοι πριν το ‘ατύχημά’ τους ήσαν καθ’ όλα δίκαιοι και ενάρετοι, οπόταν θα μπορούσαν και μετά (το ‘ατύχημα’) να ασκούσαν αυτή την βαθιά, όπως είπετε, πνευματικότητα. Τί γίνεται όμως στην περίπτωση ενός εγκληματία, ενός βαριά αμαρτωλού ανθρώπου; Ποιαν νοεράν εργασία θα μπορούσε να ασκήσει ένας τέτοιος άνθρωπος, στην κατάσταση του ‘εγκεφαλικού θανάτου’....;
5.1 Η περίπτωση του ‘ευγνώμονος ληστού’:
Απαντούμε στην απορία με τα εξής: Γνωρίζουμε από τους Ευαγγελιστές, ότι εκατέρωθεν του Σταυρού του Κυρίου, ήσαν στημένοι δύο άλλοι σταυροί: Ο ένας εξ ευωνύμων και ο άλλος εκ δεξιών του Χριστού (αυτός του ‘ευγνώμονος’ ληστού). “Τότε σταυρούνται συν αυτώ δύο λησταί, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων. Οι δε παραπορευόμενοι εβλασφήμουν αυτόν κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες....ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων έλεγον· άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.....το δ’ αυτό και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν”. Όπως βλέπουμε εκ της περιγραφής του κειμένου, στην αρχή της σταύρωσής τους και οι δύο ληστές ωνείδιζαν(=χλεύαζαν) τον Χριστό.
Έρχομαι τώρα και λέγω: Αν αυτά συνέβαιναν στην δική μας εποχή, πολλοί ‘λογικοκρατούμενοι’, γεμάτοι ‘αγάπη’, που εμπνέονται από τις μεταμοσχεύσεις, θα εξέφραζαν την άποψη λέγοντες: Μετά από κάποιες ώρες οι σταυρωθέντες θα εκπνεύσουν. Ήδη η κατάστασή τους πάνω στον σταυρό είναι ελεεινή, αλλά και πάρα πολύ επώδυνος. Ας τους αφαιρέσουμε τα όργανά τους, για να τα δώσουμε σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Έτσι κάνουμε δύο καλά: Και τους μεν σταυρωθέντας ελευθερώνουμε από τον πόνο και την μεγάλη οδύνη (και για να χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του α.Μ.: “ούτως ή άλλως δεν έχουν προοπτική ζωής”), αλλά και την ζωή των άλλων (των ληπτών) παρατείνουμε. Και φυσικά, αν γινόταν αυτό, και οι δύο ληστές θα επέθαιναν αμετανόητοι, με αποτέλεσμα να κολαστούν.
Ευτυχώς όμως, που τότε δεν υπήρχαν αυτά. Γιατί, όπως γνωρίζουμε από την συνέχεια του Ευαγγελίου, ο εκ δεξιών ληστής μετά από τρεις ώρες μετενόησε! Μέσα στην ελεεινή κατάσταση που βρισκόταν, όταν είδε ότι “από έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης”· όταν είδε τον Χριστό να δείχνει τόσην ανεξικακία προς τους σταυρωτές του, όταν έλεγε προς τον Πατέρα Του, “πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, τότε κάτι άλλαξε μέσα του, σε σημείο που αλλοιώθηκε ολόκληρος. Τότεμετενόησε πραγματικά, λέγοντας προς τον άλλο ληστή τα εξής αξιομνημόνευτα λόγια: “ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. και έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι,σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”.
Θέλω να πω, αν ήταν στην σημερινή λογικοκρατούμενη και αδίσταχτη εποχή των μεταμοσχεύσεων, σίγουρα δεν θα είχαμε σήμερα τον ευγνώμονα ληστή, αλλά και ο ίδιος θα βρισκόταν τώρα εκτός παραδείσου! Τι έχουν να μας πουν γι’ αυτό οι υπέρμαχοι των μεταμοσχεύσεων;
6. Πολλοί άνθρωποι, έχοντας άγνοια επί της δογματικής της ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, θέλουν να πιστεύουν στην μετά θάνατο μετάνοια του ανθρώπου. Αντιλαμβάνονται ότι μετά θάνατον ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και έτσι, βρισκόμενος μακρυά από την απάτη και την ματαιότητα του κόσμου, μπορεί εύκολα να μετανοήσει. Είπα, έχοντας άγνοια επί της δογματικής ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, γιατί δεν γνωρίζουν ότι ‘μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια’. Όχι γιατί δεν την δέχεται ο Θεός (αν μπορούσε να υπάρξει θα την δεχόταν), αλλά γιατί ο άνθρωπος οντολογικά δεν είναι σε θέση, δεν μπορεί να μετανοήσει, γιατί του λείπει το σώμα. Μετά θάνατον, η εμπαθής του κατάσταση ‘παγιώνεται’ και επί μάλλον (ακόμα πιο πολύ) σκληρύνεται.
7. Ο πανάγαθος Θεός, λοιπόν, εν τη απείρω και ανεκφράστω αγάπη Του, βρήκε μια μέση λύση, μια χρυσή, αν θέλετε, λύση στο θέμα αυτό: Κι αυτό είναι η κατάσταση του λεγόμενου “εγκεφαλικού θανάτου”. Κατά παρόμοιο τρόπο και εδώ, ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και μακρυά από την ‘απάτη του κόσμου’ και την ‘αλαζονεία του βίου’, μακρυά από το ‘σαρκικό φρόνημα’ και τις ‘σαρκικές επιθυμίες’ μετανοεί. Και είναι ο ίδιος δεκτικός μετανοίας, γιατί είναι ακόμα στην ζωή και η ψυχή του είναι ακόμα συζευγμένη με το σώμα του· και έτσι είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ψυχή και σώμα. Θα το θεωρούσα πολύ απίθανο, ένας άνθρωπος, σ’ αυτή την κατά τα άλλα αθλία και ελεεινή κατάσταστασή του, να μην μετανοεί.
8. Παράλληλα, σ’ αυτή την κατάσταση τού ‘εγκεφαλικού θανάτου’, μπορεί ο νους να επιδίδεται στην νοερά του εργασία, όπως την περιγράψαμε στην παράγραφο 8(δ) των Γενικών Συμπερασμάτων, και που επαναλαμβάνουμε και εδώ γιατί είναι πολύ σημαντική: «Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. επλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του, ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία· εκεί όπου εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Και αφού ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα. Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ήταν δηλ. υγιής σωματικά ο άνθρωπος), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει».
Συμπληρωματικά, επαναλαμβάνουμε αυτό που ειπώθηκε στην παράγραφο 8(γ): Oτι, «άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες».
9. Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, καταλήγουμε ότι: μέσα σ’ αυτή την αληθινή κατάσταση και πραγματικότητα που βρίσκεται ο “εγκεφαλικά νεκρός”, του δίνεται η μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία να βιώσει προς το τέλος της ζωής του την αληθινή μετάνοια και νοερά εργασία· μπορούμε περίτρανα να πούμε ότι ο ίδιος βρίσκεται σε μια πάρα πολύ προνομιακή θέση. Πλεονεκτεί, ως ηλεημένος και ευνοημένος από τον Θεό, να ζήσει τον ‘υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, όντως, εν ειρήνη και μετανοία’ και έτσι να φύγει, όποτε το θελήσει ο Θεός, για την αιωνιότητα.... Πολλοί εχέφρονες πνευματικά θα ζήλευαν μια τέτοια κατάσταση που ο Θεός δωρίζει στον (ΕΝ), μέσα από την άβυσσο της σοφίας, της σωστικής προνοίας και ανεκφράστου αγάπης Του. Ποιός έχει το δικαίωμα ή ποιός τολμά να του την αφαιρέσει, εμποδίζοντας το έργο της σωτηρίας ενός συνανθρώπου του, ‘υπέρ ού Χριστός απέθανε’;
10. Τέλος, θέλουμε να διατυπώσουμε μια τελευταία αλήθεια: Το όλο θέμα που εξετάζουμε εδώ, ναι μεν αφορά και την ιατρική, όμως στην περίπτωση αυτή έχουμε επέμβαση(‘trespass’) της ιατρικής σε ένα χώρο που ανήκει καθαρά στην Εκκλησία και την Θεολογία της. Κι αυτός είναι ο χώρος της ζωής και του θανάτου. Η ιατρική κινείται, πρέπει να κινείται, μεταξύ αυτών των δύο ορίων[5]. Όταν η ιατρική κινείται στους οριακούς χώρους, τόσο αυτού της αρχής της ζωής με την γενετική, όσο και αυτού του τέλους της με τηνμεταμοσχευτική[6], θα πρέπει οι ασκούντες το επάγγελμα της ιατρικής να κινούνται με βάση όχι μόνο το Νομικό Δίκαιο, αλλά και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Καταλήγουμε, λοιπόν, διατυπώνοντες την άποψη ότι: Η ΙΑΤΡΙΚΗ περιμένει από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ την ΘΕΣΗ της και την ΑΠΑΝΤΗΣΗ της στα θέματα αυτά και όχι η Εκκλησία την Ιατρική.Αυτήν την αλήθεια πρέπει να την αντιληφθούν και κατανοήσουν, τόσο ο ιατρικός κόσμος, όσο και οι ημέτεροι. (βλ. ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ 4, 29, 45 και 73, καθώς και ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 6.3)
11. Το λοιπόν, και πάλιν εμείς ως Εκκλησία, καλούμε τους πιστούς μας, ‘το μικρόν ποίμνιον’, όπως “αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες, τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού, ως τέκνα υπακοής μη συσχηματιζόμενοι ταις πρότερον εν τη αγνοία υμών επιθυμίαις, αλλά κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται· άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι”. Δεν λησμονούμε το του αποστόλου Παύλου, “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Γι’ αυτό και όλοι μαζί ας διακηρύξουμε και πάλιν περίτρανα προς τους έξω το απλό, άμα και ταπεινό ρήμα του αγίου Γέροντος (αναφερόμενος στις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων), ότι δηλαδή: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.
12. Ο,τιδήποτε έξω απο την θέση αυτή, αποτελεί αυθάδεια απέναντι στην απόλυτη κυριότητα του Θεού επί της ζωής και του θανάτου και προδίδει μέγαν εγωϊσμό και αυταπάτη. Προδίδει έλλειψη πνευματικότητας και Χριστιανικού ήθους, που στην προσπάθειά μας να καθησυχάσουμε την ταραγμένη και ανήσυχη συνείδησή μας, βαυκαλιζόμαστε με απατηλές υποσχέσεις περί παραδείσου και μελλούσης ανταποδόσεως, δίνοντας τάχα τα όργανά μας ή τα όργανα των συγγενών μας, προσφορά προς τους άλλους. Μακάρι να καταφέρουμε να σώσουμε την αθλία ψυχή και το σώμα μας κι ας μην γυρεύουμε να γίνουμε εμείς ‘σωτήρες’ των άλλων.... Να μάθουμε να δίνουμε από αυτά που μας ανήκουν και όχι από αυτά που δεν μας ανήκουν. Γιατί, τόσο το σώμα μας, όσο και η ψυχή μας και η ζωή μας, δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον Θεό, ο οποίος μας τα έδωσε για να τα δουλέψουμε και να τα σώσουμε. Αμήν.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ακούω τώρα την δικαιολογημένη απορία των πιστών μας: “Πάτερ, όλα αυτά που γράφετε, είναι η θέση της Εκκλησίας;”
Σας απαντώ: Αν εννοείτε την Εκκλησία με την στενή της έννοια, δηλαδή αν έχει εκδοθεί επίσημα πανορθόδοξη απόφαση και θέση για τα θέματα αυτά, η απάντηση είναι όχι. Άλλωστε, ποιός είμ’εγώ που θα ισχυριστώ ότι αντιπροσωπεύω την Εκκλησία; Αν όμως εννοείτε την Εκκλησία με την πλατειά της έννοια, δηλ. την Θεολογία της, την Δογματική της, το Ήθος της, την Ηθική της, και γενικά την Διδασκαλία της, απαντούμε ρητά και απερίφραστα: ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ!
“Αύτη εστιν, αδελφοί μου ηγαπημένοι, η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων....”
“Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, ΗΑΛΗΘΕΙΑ ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω ΦΡΟΝΟΎΜΕΝ, ούτω ΛΑΛΟΎΜΕΝ, ούτωΚΗΡΎΣΣΟΜΕΝ....”
Δεν περιμένουμε, βέβαια, ο λόγος μας να εισακουσθεί από όλους. Την ίδια αντιμετώπιση και στάση συνάντησε και ο Χριστός από τους Ιουδαίους, γι’ αυτό και τους έλεγε: “αλλ’ υμείς ου πιστεύετε· ου γαρ εστε εκ των προβάτων των εμών”. Εμείς απευθυνόμαστε στο ‛μικρόν ποίμνιον’ και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Κύριο: “Μη φοβού τo μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν”. Και πάλιν, λέγει στην Αποκάλυψη: “μέτρησον τoν ναόν τού Θεού και το θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ· και την αυλήν την έξωθεν του ναού εκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσι”. Δηλαδή, αυτοί που θα γραφούν στο ‛βιβλίον της ζωής’ δεν είναι όσοι απλώς έρχονται στην Εκκλησία και, κατά τα άλλα, ενεργούν και ζούν όχι κατά το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι, είναι οι ίδιοι ναός του Θεού και κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό και έχουν άμεση σχέση με το θυσιαστήριον. Οι δεύτεροι όμως, αν και φαίνονται ότι είναι της Εκκλησίας άνθρωποι, εν τούτοις είναι στην “αυλή”, γι’ αυτό και δεν είναι καταγραμμένοι στο ‛βιβλίον της ζωής’ (“μην τους μετρήσεις”, του είπε), δεν ανήκουν στο ‛μικρόν ποίμνιον’, αλλ’ εδόθησαν στα έθνη (δηλ. τους δαίμονες και τα όργανά τους) για να καταπατηθούν και κατασπαραχθούν. Γι’ αυτό και εμείς δεν αναμένουμε να εισακουστούμε από αυτούς. Εξάλλου και ο Κύριος ενημέρωσε καταλλήλως τους μαθητές του στο θέμα αυτό: “ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει· ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.” Και πάλιν: “Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με.”
Ακούω τώρα μερικούς πιστούς να δειλιούν και να διερωτούνται: “Πάτερ, φοβούμαστε την κατακραυγή του κόσμου και του περίγυρού μας, αν εμείς -σε αντίθεση με τους πολλούς- λέγοντας και εφαρμόζοντας διαφορετικά από αυτούς, ταχθούμε φανερά εναντίον γενικά των μεταμοσχεύσεων. Όλοι σχεδόν παγκοσμίως μιλούν για τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, ωσάν να πρόκειται για την πιο μεγάλη ανθρωπιστική, ουμανιστική και αλτρουιστική πράξη. Πώς λοιπόν εμείς μπορούμε να πούμε και να πράξουμε διαφορετικά;”
Απαντούμε στους πιστούς(;) αυτούς και λέγουμε, ότι για έναν σωστό Χριστιανό δεν υπάρχουν διλήμματα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς προτρέπει: “Μή αγαπάτε τον κόσμον (δηλ. το κοσμικό φρόνημα) μηδέ τα εν τω κόσμω (δηλ. τα φαινόμενα ‘καλά’ του και τις κοσμικές του συνήθειες)”. Δεν μας ενδιαφέρει τι φρονούν και τι κάνουν οι πολλοί, οι άνθρωποι του κόσμου, και ιδιαίτερα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις οργάνων· είτε αυτοί είναι άθεοι είτε αλλόδοξοι είτε ετερόδοξοι είτε ‛Χριστιανοί Ορθόδοξοι’(κατά την ταυτότητα). Προκειμένου ναλυπήσουμε τον Θεό ή τους ανθρώπους, θα προκρίνουμε το δεύτερο. “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”. Μας λέγει και ο Κύριος: “Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί[7] έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ' αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν.” Κι ας μιλούν μερικοί Εκκλησιαστικοί για προβληματισμούς καιδιλήμματα επί των μεταμοσχεύσεων. Όμως, εν προκειμένω, ας αφήσουμε τον μεγάλο άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, να μάς ομιλήσει επί του θέματος, και με αυτό να κλείσουμε τον λόγο:
ΑΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟ
«Την καταισχύνη που υπέφερεν ο Κύριος, βαστάζοντας τον Σταυρό Του δημόσια, την υπέφερε για να σου δώσει παράδειγμα, να τον μιμείσαι και εσύ. Δηλαδή για να μην ντρέπεσαι αν τυχόν οι άνθρωποι σε κατηγορούν και σε σχολιάζουν, επειδή τηρείς τις εντολές του Χριστού και διατηρείς ακέραια και ανελλιπή όχι μόνο τα δόγματα της πίστεως, αλλά και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας μας το ένα συγκρατεί το άλλο και πάλι το ένα γκρεμίζει το άλλο, όπως, αν βγάλει κανείς από κάποια οικοδομή τις μικρές πέτρες, μετακινεί ή και γκρεμίζει και τις μεγάλες πέτρες.
Για να μην ντρέπεσαι αν σε κατηγορούν που δεν ακολουθείς τους πολλούς, αλλά τους λίγους και καλούς. Που δεν είσαι αντίθετος στην αλήθεια, αλλά την διαφυλάττεις και την υπερασπίζεσαι, φυλάγοντας αυτό που έχει γραφτεί, “μη φέρνεις αντίλογο στην αλήθεια”. Και πάλι, “για την αλήθεια να αγωνίζεσαι μέχρι θανάτου και ο Κύριος ο Θεός θα πολεμά για σένα.”
Για να μην ντρέπεσαι, αν τυχόν σε κατηγορούν οι άνθρωποι και σε δυσφημούν, γιατί δεν μοιάζεις με αυτούς, ούτε θέλεις να επικοινωνείς με τις κακίες και τις παραβάσεις που διαπράττουν, γιατί τους ελέγχεις ή με το έργο και το παράδειγμα της καλής σου ζωής ή με τον λόγο και την μαρτυρία της Αγίας Γραφής και των θεοφόρων Πατέρων.
Και για να μιλήσω σύντομα, επειδή θέλεις να είσαι αληθινός χριστιανός και ζητάς την σωτηρία της ψυχής σου.
Αυτοί οι ονειδισμοί των ανθρώπων και οι κατηγορίες που δέχεσαι για την αλήθεια και για την αρετή, είναι ο σταυρός του Ιησού, τον οποίον πρέπει να βαστάζεις και εσύ δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο, χωρίς καμμία αντίρρηση και ντροπή, όπως τον βάσταξε και αυτός, καταφρονώντας κάθε αισχύνη και περιφρόνηση των ανθρώπων.
Με τέτοιες κατηγορίες γίνεσαι κι εσύ συγκοινωνός των παθημάτων και της καταισχύνης του Ιησού. Αν, λοιπόν, γίνεσαι συγκοινωνός στα πάθη και τις ατιμίες, είναι φανερό, ότι όταν έλθει ο καιρός, θα γίνεις συγκοινωνός και της χαράς και της δόξας Του.
Βαστάζεις τον σταυρό του Χριστού και υπομένεις τις περιφρονήσεις των ανθρώπων, επειδή λές την αλήθεια, επειδή διαφυλάττεις τις παραδόσεις και επειδή εκτελείς το θέλημα και τιςεντολές του Θεού (γράφε, μέχρι θανάτου) και όχι το θέλημα και τις εντολές των ανθρώπων.
Αν, όμως, κρύβεις την αλήθεια και παραβαίνεις τις εντολές του Θεού, και κρατάς τις κακές συνήθειες, για να αρέσεις στον κόσμο, για να σε επαινούν οι άνθρωποι και για να μην ντρέπεσαι από αυτούς, ουαί και αλλοίμονό σου! Διότι έριξες κάτω στη γη από τους ώμους σου τον σταυρό του Χριστού και τον καταπάτησες. Δεν είσαι πλέον αληθινός χριστιανός και μαθητής και μιμητής του Ιησού Χριστού, του αληθινού σου διδασκάλου, αλλά μαθητής του κόσμου και του διαβόλου. Όπως εσύ ντρέπεσαι τώρα να βαστάζεις τον σταυρό και την περιφρόνηση του Χριστού και να ακολουθείς το δικό του παράδειγμα, για να αρέσεις στους ανθρώπους, έτσι και ο Χριστός τότε, κατά την ημέρα της κρίσεως, θα ντραπεί να σε ονομάσει δικό του και να σε κάνει συγκοινωνό της δόξας του και της βασιλείας του. Βλέπεις σε ποιό σημείο φθάνει όποιος ζητεί να αρέσει στους ανθρώπους; Βλέπεις πώς χάνει και την χριστιανική πίστη και την βασιλεία του Θεού και καταδικάζεται στην κόλαση; Γι’ αυτό καλά είπε ο Κύριος: “πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού δέχεσθε τιμές ο ένας από τον άλλον και δεν ζητάτε την τιμή που προέρχεται από τον μόνο Θεό;”
Αχ!, αδελφέ,άραγε και συ πόσες φορές για τις αντιρρήσεις αυτές και για την ντροπή του κόσμου έκρυψες την αλήθεια και παρέβηκες τις εντολές του Θεού; Γι’ αυτό πρέπει να ντραπείς πολύ και αποφάσισε μαζί με τον Χριστό να βαστάσεις δημόσια μπροστά σε όλο τον κόσμο τον σταυρό και την περιφρόνηση (από αυτούς) του χριστιανικού νόμου και στο εξής να ντρέπεσαι όχι που ακολουθείς τον Χριστό, αλλά που δεν τον ακολουθείς και που ενεργείς αντίθετα στα παραδείγματα της ζωής Του. Και επειδή ο κόσμος είναι εχθρός του Χριστού και εχθρός δικός σου, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δώσει δύναμη να περιφρονήσεις όλες τις συναναστροφές του κόσμου, όλες τις κρίσεις του κόσμου, όλες τις περιφρονήσεις του κόσμου......»
Και συμπληρώνουμε κι εμείς (μαζί με τον άγιο Νικόδημο): Επειδή δεν έχουμε καμιά διάθεση για περαιτέρω συζητήσεις, να τους λέμε δηλ. και να μας λέγουν και να μήν τελειώνουμε, εμείς ήδη καταθέσαμε την μαρτυρία μας. “Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω”. Και κατά τον θείο Παύλο: “Ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν, ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού.” Και πάλιν: “ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΎ ΚΌΠΟΥΣ ΜΟΙ ΜΗΔΕΊΣ ΠΑΡΕΧΈΤΩ· εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω”.
Μαζί λοιπόν με τον άγιο Νικόδημο κλείνουμε και τον λόγο μας. Ας προσευχόμαστε στο εξής καθημερινά -όπως προσεύχεται και η Εκκλησία μας- για όλο τον κόσμο (όπως γνωρίσει την αλήθεια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω), ιδιαίτερα δε για τους πιστούς, όπως έχομε “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”. Αμήν.
[1] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3
[2] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3, “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”.
[3] ακόμα και αυτή η γυναίκα του και οι φίλοι του, δεν του είχαν συμπαρασταθεί.
[4] βλ. πιο κάτω παρ.8
[5] Φυσικά, τόσο σ’ αυτά τα όρια (ζωή και θάνατος), όσο και στο μεταξύ τους διάστημα η Εκκλησία έχει να προτάξει τον λόγον της. Περαιτέρω, η Εκκλησία κινείται και πριν του πρώτου ορίου, που λέγεται αρχή της ζωής, ακόμα και πριν της κοσμογονίας, αναγόμενη μέχρις Αυτού του Ανάρχου και Αϊδίου Τριαδικού Θεού· όπως επίσης επεκτείνεται και πέραν του δευτέρου ορίου, του θανάτου, μέχρι τους αιώνες των αιώνων.....
[6] προκαλώντας δηλαδή τον θάνατο στους δότες -είτε αφαιρώντας τα όργανά τους (‘εγκεφαλικά νεκροί’ δότες) είτε αφαιρώντας την τεχνητή υποστήριξη της ζωής (προγραμματισμένοι ‘πτωματικοί δότες’)
[7] δηλαδή, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ζωή του, ώστε να είναι σύμφωνη με την ζωή μου και την διδασκαλία μου· να είναι μέσα μου κι εγώ μέσα του.
Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ Α
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ
Επανερχόμαστε τώρα, για όσους ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν περισσότερα, και στις υπόλοιπες Ενστάσεις. Δεν θα τις αναλύσουμε[1], για να μην μακρυνθεί πολύ ο λόγος μας. Από τα λίγα ωστόσο που είπαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα.
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 13:
«Στο βιβλίο "Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο"...περιλαμβάνεται ο εξής διάλογος: Πέστε μας κάτι, Γέροντα. -Τι να πώ; -Ό,τι λέει η καρδιά σας. -Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω ένα μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω»........ «Εις δε το Γεροντικό, αναφέρεται: «Έλεγεν ο Αββάς Αγάθων ότι ει δυνατόν ην μοι ευρείν κελεφόν (λεπρόν) και δούναι αυτώ το εμόν σώμα και λαβείν το αυτού ηδέως είχον· αύτη γαρ εστιν η τελεία αγάπη». Η διάθεση προσφοράς λοιπόν του σώματος θεωρείται ως έκφραση της τέλειας αγάπης.» (γελοίοι παραλληλισμοί!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 14:
«Σίγουρα ο λήπτης λαμβάνει τη ζωή και μάλιστα υπό βιολογική έννοια. Αυτή του τη δίνει ο δότης. Αυτό όμως που λαμβάνει ο δότης είναι το «περισσόν». Αυτό του το δίνει ο Θεός. Δεν μπορεί να του το στερήσει η Εκκλησία. Ο δότης είναι ο πνευματικός και πραγματικός λήπτης.» (κι αν διαφωνεί ο Θεός;)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 15:
«Καταστάσεις όμως θανάτου(!) που ερμηνεύονται ως ζωή δεν υπήρχαν, μέχρις ότου το 1968, μετά την επινόηση των αναπνευστήρων, οδηγηθήκαμε στο ιατρογενές φαινόμενο του εγκεφαλικού θανάτου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 16:
«Σχετικά με το δεύτερο επιχείρημα των χρόνιων περιστατικών, οι Wijdicks και Bernat θέτουν σε αμφισβήτηση το αν πρόκειται για πραγματικά εγκεφαλικά νεκρούς, μια και στην μελέτη δεν φαίνεται ότι έχει γίνει η δοκιμασία της άπνοιας. Αλλά και αν ακόμα η διάγνωση είναι ακριβής και ορθή, η ανάπτυξη και ότι άλλο παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα άτομα δεν αποδεικνύουν την ζωή τους, αλλά φανερώνουν το μέγεθος των τεχνολογικών μας επιτευγμάτων.» (αυτό που δεν λένε οι ανωτέρω, το λέει ο α.Μ.)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 17:
«Θεολογικά τον θάνατο δεν τον ορίζουμε ούτε ως παύση της καρδιακή λειτουργίας ούτε ως θάνατο του εγκεφάλου. Ο χωρισμός ψυχής και σώματος συμβαίνει κάτω από όρους που ξεπερνούν την γνωστική μας ικανότητα. Οι γιατροί μάς λένε πότε πεθαίνει το σώμα, όχι πότε χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. (μπορούμε όμως να ξέρουμε πότε δεν χωρίστηκε!) Αυτό είναι και θα παραμείνει μυστήριο. Γι’ αυτό και το νεκρό σώμα δεν το πειράζουμε με τίποτα. Απλώς το θάβουμε, όχι μόλις διαπιστώσουμε τον βιολογικό θάνατο, αλλά όταν η σήψη και αποσύνθεσή του μας υποχρεώνουν σε κάτι τέτοιο.»
«Εξαίρεση αποτελεί η προσφορά του, μόνον όταν υπάρχει η συναίνεση της αγάπης για να δώσει ζωή σε άλλους. Η αγάπη, ως η «καθ’ υπερβολήν οδός», υπερβαίνει κάθε ενδοιασμό(!) ή λογικό επιχείρημα(!).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 18:
«Εξ άλλου, η απόφαση της σωματικής κακοπαθείας των ασκητών ή φρικτού μαρτυρίου των αγίων μαρτύρων περιελάμβανε την ιερουργική χρήση του σώματος. Ανάλογη είναι και η προσφορά του ως κίνηση αγάπης. Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού.» (αυτό έλειπε, να κατατάξουμε και τους δότες στο αγιολόγιο!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 19:
«Το «ουκ εστε εαυτών» και το είμαστε «αλλήλων μέλη» και «έν σώμα» σημαίνει μεν το ότι δεν εξουσιάζουμε απόλυτα επί των σωμάτων μας κατά την φίλαυτη έννοια (κατά άλλη δηλ. έννοια τα εξουσιάζουμε απόλυτα;), ως αυτεξούσιοι όμως δυνάμεθα και οφείλουμε να εκχωρούμε(!) τα σώματά μας στους αδελφούς εν αγάπη και στην Εκκλησία με εμπιστοσύνη.»
«Σχολιάζοντας ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος το «οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ ο δε καθ’ είς αλλήλων μέλη» γράφει: «Ιδού το θεολογικό θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων.»(!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 20:
«Αλλά και ο Απόστολος Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή λέγει κάτι ακόμη πιο ισχυρό: «εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι». Όταν η προσφορά και αυτής της ζωής μας είναι όχι μόνο μέτρο, αλλά χρέος αγάπης προς τον Κύριο πρωτίστως, τότε ποιός λόγος θα μπορούσε να αναστείλει την αυτεξούσια δωρεά κάποιου μέλους μας;» (βλ.Ένσταση αρ.12)
«Μια άλλη πνευματική ερμηνεία του εν λόγω χωρίου απαντάται στο Γεροντικό: "Είπεν (ο Αββάς Ποιμήν): Μείζονα ταύτης της αγάπης ουκ έστιν ευρείν τινα, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού. Ει γαρ τις ακούση λόγον λυπηρόν, δυνάμενος και αυτός το όμοιον ειπείν, και αγωνίσητε μη ειπείν ή εάν πλεονεκτηθή και βαστάξη και μή ανταποδώση αυτώ, ο τοιούτος τίθησι την ψυχήν αυτού υπέρ του πλησίον".» (πολύ σωστά. Έτσι είναι που εφαρμόζεται το “ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού”).
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 21:
«Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού, όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρομε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· "έν σώμα οι πολλοί εσμέν".» (βλ.Ένσταση αρ.12)
«Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του «μέλους» στην Αγία Γραφή είναι βέβαια μεταφορική, αλλά είναι και κυριολεκτική· το σώμα μας, ως αναπόσπαστο μέρος της υποστάσεώς μας, διά της Εκκλησίας ανήκει στους αδελφούς μας. (Νικολαϊτισμός) Δεν αποτελεί ιδιοκτησία μας αλλά περιουσία της Εκκλησίας.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 22:
«Η ανάγκη ενός ασθενούς να ζήσει, όταν μάλιστα υπάρχει αυτή η δυνατότητα (σκοτώνοντας κάποιον άλλο;), δεν σημαίνει άρνηση της αιωνιότητος. Υπάρχει μέσα μας για να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε συνανθρώπους που, όταν ο ένας ασθενεί και πονά, οι υπόλοιποι κατανοούν και αγαπούν.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 23:
«Ομιλούν μερικοί για το ενδεχόμενο ο εγκεφαλικά νεκρός να προσεύχεται καρδιακά. Το επιχείρημα αυτό παρουσιάζεται συχνά στηριζόμενο στην άποψη ότι η προσευχή κατά τους Πατέρες γίνεται με την καρδιά.» (έτσι είναι)
Ο Αββάς Δοσίθεος «δεν μπορούσε να κρατεί την ευχή·οπόταν του είπεν ο Γέροντάς του, ο άγιος Δωρόθεος· “ουκούν άφες την ευχήν· μόνον δε μνημόνευε του Θεού και κατανόει αυτόν ως όντα ενώπιόν σου”». (και λοιπόν;)
«Η προσευχή θέλει αγώνα και συχνά φυσικές δυνάμεις για να μπορεί κανείς να την κάνει. Το παραπάνω παράδειγμα (του Αββά Δοσιθέου) παρουσιάζει την περίπτωση ενός αγίου ασκητή, ο οποίος ασθενών βαριά αδυνατούσε να κρατήσει την προσευχή στην καρδιά του.»(και πονοκέφαλο να έχεις δεν μπορείς να προσευχηθείς. Ο ΕΝ τι πονοκέφαλο μπορεί να έχει; Άρα μπορεί να προσεύχεται καρδιακά· βλ. Ένσταση αρ.8)
Ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης «ενώ υποτασσόταν ταπεινά στις υποδείξεις των γιατρών, κάποια μέρα κάλεσε τον γιατρό και του είπε: -εδώ θα σταματήσουμε την θεραπεία....Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Χθές θέλησα να προσευχηθώ γονατιστός και δεν μπόρεσα. Δεν μπορώ να δώ κανέναν· έληξε η αποστολή μου. Αυτό ήταν. Εδώ θα με αφήσετε.» (και λοιπόν;)
«Στο περιστατικό αυτό βλέπει κανείς τον άγιο γέροντα να αρνείται την περαιτέρω ιατρική υποστήριξη με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη επίσπευση(;) της στιγμής του θανάτου. Εφ’ όσον ο γέροντας αδυνατεί να προσευχηθεί δεν του χρειάζεται πλέον ο χρόνος. (μα, τι λέτε, α.Μ.;) Έχει ανάγκη μόνο από την αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή καταπαύει πλέον ως αξία. Αντικαθίσταται από την προσδοκία της εξόδου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 24:
«Η αξία του περιεχομένου της συνείδησης σχετικά με το γεγονός της βιολογικής ζωής υπάρχει μόνο σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εκδηλώσεώς (λάθος!) του στο παρόν ή το μέλλον. Αυτή είναι η αποστολή της βιολογικής υποστάσεως του ανθρώπου. Έτσι, στην περίπτωση των εγκεφαλικά νεκρών η εκδήλωση του περιεχομένου της ψυχής έχει οριστικά εκλείψει(λάθος!) και συνεπώς το σώμα ούτε ζωογονείται από την νοερά και λογική ψυχή ούτε μπορεί να την βοηθήσει να εκφρασθεί δι’αυτού.» (εδώ ταυτίζει καθαρά τον Εγκεφαλικό θάνατο με τον Βιολογικό).
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 25:
«Η Εκκλησία δεν πιστεύει σε μεταμοσχεύσεις που χρησιμοποιούν μοσχεύματα (γιατί τότε κάνετε το παν να τα βρείτε, μάλιστα σκοτώνοντας ανθρώπους;) ούτε σε αυτές που δίνουν λίγα χρόνια ζωής. Η Ορθόδοξη θεολογία της πιστεύει σε ιατρικές πρακτικές που ξυπνούν την ανάγκη της αγάπης και δημιουργούν τις ευκαιρίες της κοινωνίας του δώρου της ζωής.»(αγαπολογία!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 26:
«Εξ όσων ακούονται, ο λόγος που αποδίδεται στον μακαριστό γέροντα Πορφύριο, ότι «ο Θεός έκανε ένα θάνατο και όχι δύο», ίσως να αποτελεί την επιτομή των εσώτερων δισταγμών στις συνειδήσεις των πιστών, μια που ο ένας, ο καρδιακός, είναι ο γνωστός, ενώ ο άλλος, ο εγκεφαλικός, παραμένει ο αμφίβολος.» (τα ταιριάσατε ωραία, α.Μ.)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 27:
«Το γεγονός είναι ότι διαπιστώνεται πως η συνείδηση του πιστού λαού, τουλάχιστον επί του παρόντος (χρειαζόμαστε μαθήματα!), δεν αποδέχεται καθολικά και δεν υποδέχεται ως μία μοναδική και ευλογημένη δυνατότητα τις μεταμοσχεύσεις, μάλιστα δε σημαντική μερίδα ευλαβών ιατρών και νοσηλευτών στέκεται επιφυλακτική και συχνά πολέμιος της ιδέας του νευρολογικού θανάτου.»
«Από την άλλη πλευρά, η ευαισθησία πιστών που ζητούν όργανα ή εμπνέονται από την ιδέα της δωρεάς οργάνων, υποχρεώνει την Εκκλησία να μη κωφεύει στην φωνή τους (έστω κι αν έχουν λάθος;), αλλά να είναι επιτρεπτική.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 28:
«Οι αριθμοί (δεν αμνηστεύουν τις λάθος ενέργειές μας) και μόνον επιβάλλουν στην Εκκλησία να ασχοληθεί με τα θέματα αυτά και, αφ΄ ενός μεν, να εξαντλήσει τα όρια της οικονομίας της ξεπερνώντας κάθε τυχόν δυσκολία, αφ’ετέρου δε να αξιοποιήσει κάθε δυνατότητα που της παρέχουν οι νέες μεταμοσχευτικές τεχνολογίες.....»
«Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία, ίσως μπορέσει να εξασφαλίσει 200 μοσχεύματα ετησίως και συνεπώς 150 ζώντες (αν δεχθούμε ένα ποσοστό επιτυχίας 75% στην μεταμοσχευτική επέμβαση).» (ιδού, εκστρατεία εξευρέσεως ανθρωπίνων οργάνων από τον α.Μ.!)
«Με την προϋπόθεση όμως της συνειδητής συναινέσεως, κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί την έξοδο από το εγώ τους 50 ή και 100 χιλιάδων ανθρώπων, όσων δηλαδή έχουν συντάξει την ρητή συναίνεση και από τους οποίους θα προέλθουν οι 200 δότες τον χρόνο.» (πολύ καλά μαθηματικά. Τι γίνεται όμως στις ανθρώπινες ζωές των δοτών, που τους αποκόπτουμε το νήμα της ζωής πρόωρα;)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 29:
«Γενικότερα, όσον αφορά στον θάνατο, η Εκκλησία πρέπει να αποφύγει τον σχολαστικό(!) ορισμό του και να μην εμπλακεί σε καθαρώς ιατρικές διαμάχες, που ούτως ή άλλως ξεπερνούν τον χώρο των δικών της ευθυνών και αρμοδιοτήτων.»
«Με δεδομένο ότι θάνατος είναι η οριστική παύση μιάς οιασδήποτε ζωτικής λειτουργίας (τί λέτε; Ένας νεφροπαθής με κατεστραμμένους τους νεφρούς είναι νεκρός;) (αυτό θα πει ζωτική· ότι είναι απαραίτητη για την ζωή), η παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας είναι δυνατόν να ταυτισθεί με το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 30:
«Σύμφωνα με τα όσα εκτέθηκαν ως τώρα, η Εκκλησία πρέπει να δηλώσει την σαφή αντίθεσή της και να εκφράσει την σθεναρή άρνησή της στην διάθεση διακοπής της υποστήριξης των «φυτών» για οικονομικούς ή ανθρωπιστικούς λόγους, όπως και σε κάθε κίνηση που αποσκοπεί στην λήψη μοσχευμάτων από άτομα που θα υποβληθούν σε ευθανασία, στην περίπτωση που αυτή κάπως νομιμοποιηθεί.» (μα αλλού φαίνεστε να υποστηρίζετε την ευθανασία, α.Μ.· βλ. Ένσταση αρ.2)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 31:
«Η Ορθόδοξη θεολογία και εμπειρία δεν συγκινείται τόσο από την ανάγκη να ζήσει ένας ασθενής από ένα νεκρό -αυτό παρουσιάζει αρκετές αρνητικές πλευρές-, όσο συνέχεται (πάλιν αγαπολογία!) από την διάθεση ο ένας να δώσει από την ζωή του ή από το σώμα του ή και την ζωή του προς τον πλησίον αδελφό του.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 32:
«Συνεπώς η Εκκλησία με κανένα τρόπο δεν θα έπρεπε να υιοθετήσει την λεγομένη “εικαζομένη συναίνεση”, αλλά με σαφήνεια να εκφράσει την προς αυτήν αντίθεσή της. Επειδή όμως η συναίνεση των συγγενών ενέχει στοιχεία κοινωνικής και κενωτικής αγάπης, μπορούμε να δεχθούμε πως αυτή και απαιτήται και, αρκεί, εάν φυσικά δεν αντιτίθεται στην εκφραζομένη βούληση του νεκρού.» (κι εδώ έχουμε εικαζόμενη συναίνεση. βλ.Γενικά Συμπεράσματα αρ.15)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 33:
«Επειδή ούτως ή άλλως -ως εκτεθειμένος σε αμφισβήτηση- ο εγκεφαλικός θάνατος είναι και “εικαζόμενος” (ώστε το ομολογείτε ότι δεν είναι σίγουρος, αλλά εικαζόμενος ο θάνατος του ΕΝ), θα πρέπει οπωσδήποτε η συναίνεση να είναι και συνειδητή και ρητά εκφρασμένη. Το θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων δεν μπορεί να είναι κάποιες εικασίες (εδώ λέτε το αντίθετο πάλιν). Είναι μόνον η συνείδηση της αγάπης.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 34:
«Η προσφορά του σώματος, των ιστων και οργάνων μας είναι πολύ καλύτερο να γίνεται δια μέσου της Εκκλησίας. Σ’ αυτήν ανήκουμε δια του βαπτίσματος εξ ολοκλήρου. Εάν, τελικά, η Εκκλησία αποδεχθεί υπό όρους τις μεταμοσχεύσεις, διασφαλίσει το φρόνημα με το οποίο τις υιοθετεί, θα μπορούσε η ίδια να καταρτίσει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα τα δικά της κριτήρια και θέτοντας στην πολιτεία τους δικούς της όρους.» (αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας; Να μετατραπεί τελικά σε...Μεταμοσχευτικό Κέντρο; Θα μοιάσουμε τους Παπικούς, που διατηρούν μόνο στις ΗΠΑ 600 περίπου νοσηλευτικά ιδρύματα στα οποία γίνονται μεταμοσχεύσεις;)
«Έτσι όμως η Εκκλησία είναι επιφορτισμένη να αναλάβει μια τεράστια ευθύνη και να οργανώσει ένα ανάλογο πρόγραμμα ευρείας διάδοσης της ιδέας, αντικειμενικής και πλήρους ενημέρωσης, καλλιέργειας της μέχρι θυσίας προς τον πλησίον αγάπης και επιβολής αδιάβλητων κριτηρίων.» (Θα αναλάβουμε κι εμείς πλήρη ενημέρωση των πιστών, α.Μ. Μόνο, προσέξετε, γιατί υπάρχει κίνδυνος να σας κατηγορήσουν, ψευδώς βέβαια, ότι χρηματοδοτείσθε, με αυτή την εκστατική προπαγάνδα που ασκείτε για την εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων!)
«Η Εκκλησία ως μητέρα όλων αισθάνεται ότι και ο δότης και ο λήπτης είναι παιδιά της. Μέσα από αυτό το βίωμα οδηγείται στην άποψή της. Για τον λόγο αυτόν καλό είναι, αν, τελικώς, κάπως συναινέσει, να περιλάβει στα ευχολόγιά της και ευχές για ζώντα δότη, για νεκρό δότη, για τους γιατρούς και για τον λήπτη. (Νομίζω δεν πάμε καλά!...) (Τέτοιες ευχές υπάρχουν ανέκδοτες από τον Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ιερομόναχο Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και από τον Αρχιμανδρίτη Νικόλαο Χατζηνικολάου και έχουν ήδη υποβληθεί στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος).» (θα αμαρτάνουν στο εξής οι πιστοί μας και θα βοηθούν στις ανθρωποκτονίες, με...τις ευλογίες της Εκκλησίας! Σταματείστε, επιτέλους, άγιε Μεσογαίας!!!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 35:
«Στην περίπτωση που η Εκκλησία αποφασίσει να συναινέσει στις λεγόμενες πτωματικές μεταμοσχεύσεις, αυτό πρέπει να γίνει υπό τους εξής όρους:
Πρέπει να αυτονομηθεί σχετικώς από την πολιτεία, να κάνει τη δική της εκστρατεία και να εξασφαλίσει την δυνατότητα νε έχει τις δικές της λίστες δωρητών οργάνων. (αυτό έλειπε να κάνουμε τώρα! Έλυσε η Εκκλησία όλα της τα προβλήματα και στο εξής θα αρχίσει να....“θάβει και τους ζωντανούς”, κατά την λαϊκή παροιμία!) Αυτό σημαίνει ότι ο δωρητής θα μπορούσε αντί να προσφέρει απ’ ευθείας τα όργανά του στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων να τα προσφέρει στην Εκκλησία, η οποία και στην συνέχεια να διευκολύνει την δωρεά στόν Ε.Ο.Μ.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 36:
«Στις περιπτώσεις αυτές, η επιβεβαίωση του θανάτου πρέπει να γίνεται και από ιατρούς συμβεβλημένους με την Εκκλησία και αμέσως να ακολουθεί βιντεοσκόπηση (να εκπαιδεύσουμε και παπάδες να μάθουν να βιντεοσκοπούν οι ίδιοι, για να μη γίνει κανένα λάθος) των δοκιμασιών διαγνώσεως του εγκεφαλικού θανάτου.»
«Πρέπει οπωσδήποτε να τηρείται αρχείο όλων αυτών των βιντεοκασετών, όπως γίνεται και σε μεγάλα κέντρα του εξωτερικού.» (κι αυτό να το κάνει η Εκκλησία; Έχουμε οικονομικήκρίση α.Μ.!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 37:
«Να καλείται ο ιερέας ο οποίος και να διαβάζει κατάλληλες ευχές και στους συγγενείς (αυτό έλειπε τώρα!) και στον δότη, ζώντα ή νεκρό (και στο νεκρό ακόμα;), και να συμπαρίσταται δεόντως. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και με τον λήπτη, αν ο ίδιος το θελήσει.» (ξεχάσαμε μήπως κανέναν άλλον, για να διαβάσουμε και γι’ αυτόν ευχή;)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 38:
«Αν τελικώς δεν δεχθούμε στην βάση αυτή, και μάλιστα έγκαιρα, τις μεταμοσχεύσεις, και εν όσω δεν λυθεί άμεσα το πρόβλημα της ελλείψεως μοσχευμάτων, αυτές θα μας επιβληθούν δια της “εικαζομένης συναινέσεως” (μην κοπιάζετε άλλο, α.Μ., γιατί το έχουν ήδη ψηφίσει. Νομίζετε μας λαμβάνει και πολύ υπόψη η πολιτεία; Αντίθετα, με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις σας τους δίνετε ώθηση να προχωρούν αυτοί!) σε ευρυτάτη κλίμακα και μάλιστα με απαράδεκτα κοσμικό κριτήριο. Η νομιμοποίηση της αρπαγής του σώματος θα έχει υποκαταστήσει την δυνατότητα της εν αγάπη και κοινωνία προσφοράς του.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 39:
«Γι’ αυτό και η Εκκλησία, εκτός από την διδασκαλία και την μαρτυρία της, πρέπει συνετά να πιέζει στους όρους, νόμους και προϋποθέσεις των επιτροπών.» (Οι νόμοι ούτως ή άλλως ψηφίζονται, μάλιστα από ανθρώπους που δεν διέπονται από τις αρχές του Ευαγγελίου. Η καλύτερη πρακτική της Εκκλησίας είναι να δίνει σωστή αγωγή στους πιστούς της. Μόνο που εσείς, με συγχωρείτε, με αυτά που γράφετε.....)
[1] Μπορεί να βάζουμε κάποια λέξη ή κάποιο μικροσχόλιο ή ‘(!)’ με κόκκινα γράμματα, όχι έντονα ούτε πλαγιαστά. Κάποτε μπορεί να μπαίνει και ενδιάμεσα του κειμένου. Για να βγει νόημα στην σύνταξη του κειμένου του α.Μ. πρέπει να αγνοείται το παρεμβατικό σχόλιο. Ενίοτε το σχόλιο μπορεί να παρουσιάσει κάποια ελαφρά ειρωνία ή κάποιου είδους λαϊκισμό· δυστυχώς, δεν μπορούσε αυτό να αποφευχθεί, λόγω του συντόμου σε έκταση σχολίου (μας συγχωρείτε γι’ αυτό).
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 40:
«Οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων, βλέποντας την μεγάλη ανάγκη μοσχευμάτων, συχνά μιλούν για ανάληψη εκστρατείας ενημέρωσης. (Το ίδιο δεν κάνετε κι εσείς, α.Μ.;) Σκοπός της Εκκλησίας δεν μπορεί να είναι μόνον η εξεύρεση μοσχευμάτων, αλλά η αφύπνιση της αγάπης∙ και αυτό δεν γίνεται μόνον με ενημέρωση αλλά κυρίως με έμπνευση(!).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 41:
«Για όλους τους παραπάνω λόγους η Εκκλησία πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσει μια στάση συστολής και επιφυλακτικότητος. Ο λόγος της ακρίβειάς της δυσκολεύεται να υιοθετήσει πλήρως τις μεταμοσχεύσεις. Η Εκκλησία όμως έχει και την οικονομία της και οφείλει να δεί αν υπάρχουν περιθώρια εφαρμογής της. Η ποιμαντική της μέριμνα δεν μπορεί αφιλάνθρωπα να αντικρίζει το δράμα και την ανάγκη για ζωή τόσων συνανθρώπων μας. Αναγνωρίζει τον αντίλογο, γιατί κατανοεί το δίλημμα. Τα διλήμματα όμως δεν απαντώνται με αυστηρώς ορθολογιστικά επιχειρήματα, αλλά υπερβαίνονται με την κοινωνική και κενωτική έκφραση της αγάπης, όπως μόνον αυτή γνωρίζει.» (όλο για αγάπη ακούμε! Είναι λόγια που ‘κνήθουν την ακοή’, κατά τον απ. Παύλο)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 42:
«Η ενασχόληση της Εκκλησίας με το θέμα των μεταμοσχεύσεων είναι διπλή: (μα ποιός είπε ότι η Εκκλησία πρέπει να ενασχολείται με τις μεταμοσχεύσεις;) αφ΄ενός μεν αποσκοπεί στο να διευκολύνει καιι φωτίσει τους πνευματικούς και τους πιστούς της, αφ’ ετέρου δε στο να δεί μήπως τα νέα επιστημονικά επιτεύγματα, μαζί με τα άλυτα προβλήματα που επιφέρουν, ανοίγουν και νέες δυνατότητες στο πεδίο της εν Χριστώ ζωής.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 43:
«Το πρώτο χρέος της Εκκλησίας είναι να μιλήσει όχι για την ηθική των μεταμοσχεύσεων αλλά για την ζωή της αγάπης (πάλιν αγάπη!), της θυσίας, της προσφοράς και της κοινωνίας και να καταδείξει το πως αυτή η ζωή βρίσκει την τέλεια έκφρασή της, όταν κανείς γίνεται «κλώμενος» και «εκχυνόμενος» κατά το πρότυπο του Κυρίου. Πάνω σε αυτήν την αγάπη και μόνον θα πρέπει να προβληθεί η ηθική των μεταμοσχεύσεων.» (Λέξεις που ανήκουν στο ανεπανάληπτο σωτηριολογικό έργο του Χριστού, δεν είναι σεμνό να τις αποδίδουμε στους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν τέτοιες ενέργειες, όπως οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ΕΝ, ισοδυναμούν με φόνο εκ προμελέτης! Για τόνομα του Θεού, α.Μ!)
«Η Εκκλησία, αντί να εμπλακεί σε έναν αδικαιολόγητο αγώνα σχολαστικών και στενόκαρδων ισχυρισμών, πρέπει να ξεφύγει από την λογική του αφιλάνθρωπου λόγου και να προσφέρει την εμπειρία της ως κήρυγμα ελευθερίας και αγάπης.» (είναι σχολαστικισμός να καταδικάζει κανείς τις ανθρωποκτονίες;)
«Αλλά να αντιπροσφέρει την δική της μεταμοσχευτική πρόταση. Δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να ταυτισθεί με τον επιστημονικά ή κοινωνικά επιβεβλημένο ορισμό του θανάτου (δεν σας απασχολεί καθόλου αν, τελικά, ο δότης που του αφαιρούν τα ζωτικά όργανα είναι ζωντανός;), αλλά με την ελευθερία που της δίνει η θεολογική αλήθεια, ζωή και εμπειρία της, διακηρύσσοντας ότι αφ’ ενός μεν ο θάνατος αποτελεί «όντως φοβερώτατον μυστήριον», αφ’ ετέρου δε ότι η ζωή γεννιέται μόνον από την αγάπη (πάλιν αγάπη!), να φανερώσει τους τρόπους με τους οποίους υπερβαίνεται ο θάνατος και μεταμορφώνεται σε αληθινή ζωή δια της κοινωνίας της αγάπης. Είναι όμως αξιοσημείωτο και ενδιαφέρον ότι τουλάχιστον στον Ορθόδοξο ελληνικό χώρο, ενώ έχουμε περιπτώσεις πιστών που για λόγους καθαρά θρησκευτικούς αρνούνται να γίνουν οι ίδιοι δωρητές οργάνων, δεν έχουμε γνωστές περιπτώσεις πιστών που για λόγους πίστεως δεν δέχθηκαν την προς αυτούς δωρεά οργάνων ή πολύ περισσότερο αρνήθηκαν την μεταμόσχευση επιλέγοντας τον θάνατο.» (έχουμε μία περίπτωση τέτοια στο Άγιον Όρος, α.Μ., και άλλη μία “δυνητική” του γράφοντος. βλ. και Γενικά Συμπεράσματα αρ.10)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 44:
« Έτσι, στην Ελάδα υπάρχουν τέσσερεις επώνυμοι μοναχοί, οι τρείς ιερομόναχοι και μάλιστα ο ένας ηγούμενος ιστορικής μονής, οι οποίοι έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος. Αυτό εξυπονοεί ότι δέχθηκαν πτωματικό μόσχευμα.» (πιστεύω δεν είναι σωστό να τους αναφέρνουμε, για να έχουμε εμείς άλλοθι στις θέσεις μας!)
«Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι αν η Εκκλησία δεν δεχθεί ότι ο εγκεφαλικός θάνατος προσδιορίζει το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου, τότε οι εν λόγω κληρικοί, αλλά και όλοι όσοι έχουν υποβληθεί σε μεταμοσχεύσεις με πτωματικό μόσχευμα (και όσοι κάνουν εκστρατεία διαφώτισης και ‘συνευδοκούσι’ με αυτά, ως κάνετε εσείς), οι ιατροί που μετέχουν στις μεταμοσχευτικές διαδικασίες και ομάδες, αλλά και οι συγγενείς οι οποίοι έχουν συναινέσει στην δωρεά οργάνων των παιδιών η συγγενών τους, όλοι αυτοί στην ουσία είναι ηθικοί αυτουργοί στον «θάνατο» των δωρητών και συνεπώς υπόκεινται στους σχετικούς κανόνες της Εκκλησίας.» (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού σας, άγιε Μεσογαίας!)
«Παράλληλα, η Εκκλησία στην περίπτωση αυτήν θα πρέπει να αναπτύξει μια ποιμαντική σύμφωνα με την οποία κάποιος που μπορεί να ζήσει θα πρέπει να επιλέγει τον θάνατό του. Κάτι τέτοιο υπάρχει μεν στην παράδοση μας αλλά μόνον στις περιπτώσεις των μαρτύρων.» (νομίζω ξεφύγαμε από τα όρια!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 45:
«Πώς όμως στην περίπτωση των μετομοσχεύσεων η Εκκλησία να επιμείνει στην άποψη ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι νεκρός, την στιγμή που η παγκόσμια (λάθος!) ιατρική κοινότητα και γενικά οι κοινωνίες επιμένουν περι του αντιθέτου; Άν η επιστήμη δεν μπορεί να πείσει ότι είναι νεκρός, πρέπει η Εκκλησία να πείσει ότι είναι και ζωντανός, παρά το ότι δεν έχει εγκεφαλική λειτουργία και αυτόνομη αναπνοή. Και πως ένας άνθρωπος που επειγόντως χρειάζεται ένα όργανο για να ζήσει, την στιγμή που έχει δίπλα του κάποιον που....(είναι λόγος αυτός για να θεωρήσουμε τον ζωντανό ‘ΕΝ’ ως πεθαμένο, α.Μ.;)
i) οι αρμόδιοι ιατροί και η πολιτεία τον θεωρούν νεκρό,
ii) η εκκλησία δεν διαθέτει πειστικό λόγο για να αποδείξει ότι είναι ζωντανός,
iii) αν δεν γίνει η μεταμόσχευση σε λίγο χρονικό διάστημα, τα ζωτικά όργανα που και τώρα δεν δίνουν ζωή στον δότη δεν θα έχουν ζωή τα ίδια ούτε και θα μπορούν να δώσουν ζωή σε κάποιον συνάνθρωπο,
iν) υπάρχει έτοιμη μεταμοσχευτική όμάδα δίπλα του και όλη η τεχνολογική υποδομή, πως αυτός να αρνηθεί την μεταμόσχευσή του; Σε ποιά βάση να στηρίξει την επιλογή του θανάτου του; πως την ανάγκη για ζωή να την θυσιάσει σε μια σωστή μεν αλλά μη πειστική άποψη;»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 46:
«Η Εκκλησία πρέπει να θέσει το θέμα σε καθαρά προσωπική και προαιρετική βάση. Στην παρούσα φάση δεν πρέπει να είναι ούτε προτρεπτική (μα εσείς κάνετε το αντίθετο, με αυτά που λέτε και διατρανώνετε, όταν μάλιστα μιλάτε για εκστρατεία ‘μύησης’ στην πρακτική των μεταμοσχεύσεων) ούτε απαγορευτική, αλλά επιτρεπτική.»
«Λόγω της λεπτότητος του θέματος, αν κάποιους τους συγκινεί η ιερότητα του νεκρού σώματος και δυσκολεύονται να συνηγορήσουν στον κατατεμαχισμό του, έστω και με την έννοια της προσφοράς, ή αν κυριαρχούνται από την αίσθηση του δισταγμού και της συστολής ενώπιον του θανάτου, η Εκκλησία πρέπει να σεβασθεί και να επευλογήσει ως θεάρεστη και επαινετή μια τέτοια αντιμετώπιση.» (σας είμαστε υπόχρεοι για την κατανόησή σας! Όμως δεν είναι έτσι η αγωγή που πρέπει να ασκούν οι πνευματικοί πατέρες. Αν έχουμε λάθος και αμαρτάνουμε πρέπει να επιμένετε, και όχι να μας αφήνετε να κάνουμε ό,τι νομίζουμε. Πάντως, εξ αντιθέτου, εμείς επιμένουμε στην θέση μας, όταν κάποιος αμαρτάνει).
«Άν πάλι σε κάποιους διακρίνει μια διάθεση αγαπητικής προσφοράς τέτοιου χαρακτήρα και μεγέθους που ξεπερνά τις φυσικές αναστολές και τους οδηγεί στην απόφαση της δωρεάς των ιστών και των οργάνων τους, να επευλογήσει αυτήν την επιθυμία ως δώρο του Θεού και έκφραση της χάριτός του μέσα τους.» (Ξεκαθαρίστε μας, επιτέλους ποιό απ’ τα δύο είναι ηθικό και ποιό ανήθικο! Το τι είναι αμαρτία δεν είναι υποκειμενική άποψη του καθ’ ενός!)
«Στην περίπτωση αυτήν, δίχως καμία πίεση ή βιασύνη, ο πνευματικός, όταν διακρίνει την αταλάντευτη απόφαση των συγγενών ή την ελεύθερη συναίνεσή τους, άν ο νεκρός είναι δωρητής, καλό είναι να δώσει την ευλογία της Εκκλησίας (ούτε να το διανοηθείτε αυτό!) και ως επισφράγισμα να διαβάσει και μια κατάλληλη ευχή (αυτό έλειπε να κάνουμε εμείς οι πνευματικοί!).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 47:
«Επειδή το θέμα του εγκεφαλικού θανάτου φαίνεται πως επι του παρόντος(!) σκανδαλίζει (όχι μόνο εμάς, αλλά και τους ουρανούς!!!) σημαντική μερίδα του σώματος των πιστών, η Εκκλησία θα πρέπει να σεβασθεί αυτήν την ευλαβή δυσκολία και, για τον λόγο αυτόν, ας μη βιασθεί να προβεί σε ανοιχτή υποστήριξη (μα εσείς εδώ τι κάνετε, α.Μ.;) ούτε να εκδώσει εγκύκλιο για τις πτωματικές μεταμοσχεύσεις(ευτυχώς!) αλλά να διευκολύνει και να προωθήσει τον διάλογο, ο οποίος βέβαια πρέπει να γίνει σε διορθόδοξη βάση. Η Εκκλησία πρέπει να αποφύγει να ορίσει τον θάνατο ή να τον ταυτίσει με τον εγκεφαλικό θάνατο.(διαβάζω καλά; το λέγει ο α.Μ. αυτό;) Μπορεί όμως να οικονομήσει την κατάσταση προκειμένου να οικοδομήσει την πρακτική της φιλανθρωπίας της(!) και οπωσδήποτε να αποφύγει τις σχολαστικιστικές ασάφειες περί του τέλους της ζωής (πάλιν μας τα χαλάσατε, α.Μ.!).» (Μα, φαίνεται, ο Σεβασμιώτατος υποβιβάζει την νοημοσύνη ημών και των πιστών!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 48:
«Οι μεταμοσχεύσεις δεν είναι κάτι που η Εκκλησία πρέπει ή δεν πρέπει να επιτρέψει (εδώ λέτε ‘Α’), αλλά κάτι που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις και να ευλογήσει (εδώ λέτε ‘-Α’). Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από τις μεταμοσχεύσεις να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως η άλλως κι αυτός θα πεθάνει- (άρα λοιπόν, γιατί βασανίζεστε, α.Μ.;), αλλά στο ότι η αγάπη κάποιου συνανθρώπου τουδεν θα του επιστρέψει να πεθάνει “τώρα” (ενώ η φιλαυτία του λήπτη και η δική σας συνευδοκία και η πλήση εγκεφάλου που ασκείτε και στους δύο -δότη και λήπτη-, θα επιτρέψει στον δότη να πεθάνει “τώρα”)». (αυτό είναι το ‘marketing’!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 49:
«Ο δότης προσφέρει μόσχευμα που σε λίγο θα πεθάνει –δεν γίνεται αλοιώς (δεν γίνεται αλοιώς κ. δότη. Κι αφού δεν γίνεται αλοιώς, πρέπει επιγόντως να πεθάνεις! Συγγνώμη! Κάποιος δικός μας περιμένει τα όργανά σου! Καλόν παράδεισο![1]). Δίνει όμως(εσείς θα εδίνετε, α.Μ.;) και αγάπη (πάλιν αγάπη!), ενδιαφέρον, έκφραση συναλληλίας κα αισθήματα αυτοπροσφοράς που, όχι μόνον ποτέ δεν πεθαίνουν, αλλά και αιώνια τον συνοδεύουν. Γι’ αυτό, ενώ προσφέρει, δεν στερείται· χαρίζει όργανα, αλλά δέχεται ζωή...»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 50:
«Η Εκκλησία ούτε την αλήθεια θυσιάζει ούτε το πρόσωπο υποδουλώνει. Ενώ επικροτεί και προτιμά κάθε ιδέα αυτοπροσφοράς, αν σε κάποιον η δωρεά οργάνου δεν τον οικοδομεί, τον αποτρέπει· αν τον ωφελεί, τον προτρέπει (τελικά, με αυτά που λέτε, δείχνετε ότι δεν ξέρει η Εκκλησία τι είναι σωστό και τι λάθος!). Αυτή είναι η προστασία του προσώπου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 51:
«Ευτυχώς που στο θέμα αυτό υπάρχουν ποικίλλουσες ευαισθησίες· δεν είναι αντικρουόμενες, όπως συνήθως παρουσιάζονται, αλλά αλληλοσυμπληρούμενες. Ευχής έργον είναι ο πνευματικός μέσα του να είναι ελεύθερος. Σκοπός του είναι να αξιοποιήσει το δώρο του πιστού που έχει μπροστά του. Αν διακρίνει μέσα του την συστολή ενώπιον του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου, αυτήν να ευλογήσει. Αν διαπιστώνει την παρουσία μιας δυνατής αγάπης για κοινωνία ζωής, αυτό να ενισχύσει.» (τι τον θέλει, τότε, τον πνευματικό ο πιστός; Ας κάνει ό,τι του λέει η....ευαισθησία του!)
«Αν πάλι ο πνευματικός μέσα του δυσκολεύεται να συναινέσει στην δωρεά οργάνων ή την μεταμόσχευση, ας περιορισθεί ταπεινά να ομολογήσει ότι η δική του συνείδηση δεν του επιτρέπει να ευλογήσει τις παραπάνω πράξεις.» (το θέμα δεν είναι τι νομίζει ο πνευματικός, αλλά τι λέει ο Θεός!)
«Τέλος, αν κάποιος πνευματικός που συγκινείται από την ιδέα των μεταμοσχεύσεων δέχεται ένα πιστό που δυσκολεύεται, ο σεβασμός στην ελευθερία του πιστού απαιτεί το να υποστηρίξει την ευαισθησία του ως ιερό και θείο αίσθημα και όχι να την πολεμήσει ως αδυναμία.»(καλύτερα, λοιπόν, να πολεμήσει την....σκληροκαρδία του πιστού; Δεν πιστεύω, α.Μ., να εννοείτε ότι έχει ιερό καθήκον ο πνευματικός να επιβάλει την ευαισθησία του στον πιστό!)
«Ίσως ο Θεός επιτρέπει στους δύσκολους και άνικμους καιρούς μας την πρόοδο της επιστήμης όχι για να Τον συναντήσουμε μόνον μέσα από την ψυχαναγκαστική(!!!) τήρηση των εντολών Του, όσο για να τον ανακαλύψουμε και μέσα από το ξύπνημα της ελευθερίας μας.»(‘έπεα πτερόεντα’)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 52:
«Οι μεταμοσχεύσεις θα ζήσουν, μόνον όταν μάθουμε να δίνουμε· σίγουρα θα πεθάνουν, όταν θέλουμε να παίρνουμε.» (ούτε το ένα θέλουμε, ούτε το άλλο)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 53:
«Στην πράξη, θα μπορούσε η Εκκλησία να οργανώσει προγράμματα αγωγής δοτών και να καλλιεργεί σημαντικές αρετές μεταξύ των πιστών της (μνήμη θανάτου, αυτοπροσφορά, συναλληλία κ.λπ.).»(πώς χρησιμοποιούμε ιερές λέξεις για ανίερες πράξεις!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 54:
«Η Εκκλησία δεν είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων(!). Δεν χρειάζεται να είναι(!). Δεν έχει λόγο να υποστηρίξει μια χειρουργική μέθοδο ή οποιαδήποτε τακτική(!).(Έχουμε την εντύπωση ότι κάποιοι μας κοροϊδεύουν!) Είναι όμως υπέρ του σεβασμού και της αγάπης(!). Της συστολής που γεννά η ταπείνωση και της εξόδου που εκφράζει την αγάπη. Όταν κάτι μας φέρνει μπροστά στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, η ταπείνωση, η σιωπή, η προσευχή και η συστολή δίνουν το περίγραμμα της αγίας οδού.(μου θυμίζει αφηρημένη ποίηση!) Όταν όμως στην καρδιά γεννιέται αγάπη εξοδικού και εκστατικού(!) χαρακτήρα, τότε η έξοδος και η έκσταση (πράγματι εκστατικά πράγματα ακούμε την σήμερον ημέραν!) από τον εαυτό μας καταξιώνουν το μυστήριο και γεννούν την χάρι του Θεού στην ζωή μας, τότε δεν συγκινεί το να προσφέρουμε κάτι, ίσως μάλιστα δίχως κόστος (ευτυχώς που το ομολογήσετε! Τι αξία, λοιπόν, σύμφωνα με τα λόγια σας, μπορεί να έχει μια τέτοια προσφορά; Μάλιστα, τόσο εύκολα τους υπόσχεστε και τον παράδεισο;), στον πλησίον μας. Τότε προσφερόμασθε στον αδελφό μας για να κοινωνούμε, ει δυνατόν, αδιάκοπα το δώρο της ζωής.(ποιάς ζωής; της πρώτης, σίγουρα όχι, από πλευράς δότη. Εγώ νομίζω, ούτε της μιας κοινωνούμε ούτε της άλλης!)»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 55:
Για τον λόγο αυτόν, στο επίκεντρο της θεολογικής σκέψης δεν βρίσκεται η ανάγκη να παραταθεί η βιολογική ζωή (τότε γιατί σκοτώνουμε άδικα τους δότες;) ούτε να εξαλειφθεί ο πόνος ή να περιορισθεί η δοκιμασία. Σκοπός του όλου θεολογικού προβληματισμου είναι να δώσει λύσεις και κατευθύνσεις που συντηρούν την συνύπαρξη της αγάπης προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο με την παράδοση στο θέλημά Του.
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 56:
«Το θέμα των μεταμοσχεύσεων η Εκκλησία το αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά από την κοινωνία. Ο σκοπός της δεν είναι να σώσει πρόσκαιρες ζωές(νομίζουμε, αρχίσαμε να βγαίνουμε εκτός θέματος!), αλλά να σώσει αιώνιους ανθρώπους· δεν είναι να χαρίσει στιγμές βιολογικής ζωής(προς τι, λοιπόν, οι μεταμοσχεύσεις; ας τις σταματήσουμε), αλλά αιώνιες πνευματικής· δεν προσπαθεί να παρατείνει την ζωή της φθοράς, αλλά να δώσει έναυσμα στην ζωή της αθανασίας και αφθαρσίας. Σε τελική ανάλυση δεν βλέπει τις μεταμοσχεύσεις ως μετάγγιση ζωής, αλλά κυρίως ως έκφραση προσφοράς, κοινωνίας και αγάπης των ανθρώπων.(αν δεν είναι για να δώσουμε μετάγγιση ζωής, έχει κι άλλους τρόπους να προσφέρουμε αγάπη στον συνάνθρωπό μας. Δεν υπάρχει λόγος να αφαιρούμε για τούτο ζωές· εννοώ με τις δόσεις οργάνων από δότες που είναι χωρίς προοπτική ζωής, όπως αλλού γράφετε) Η Εκκλησία δεν ψάχνει για μοσχεύματα(μα γιατί φοβούμαστε να πούμε την αλήθεια, α.Μ.;) αλλά για αγάπη(πάλιν αγάπη!). Και μάλιστα όχι για αγάπη δύο ανθρώπων, αλλά για αγάπη που γεννιέται από την αγάπη του Θεού και αυτήν μόνον εκφράζει.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 57:
«Συχνά, προκειμένου να υποστηρίξουμε την μία ή την άλλη άποψη προσπαθούμε να βρούμε ερείσματα σε πατερικές αναφορές, οι οποίες όμως έχουν εκφρασθεί για να περιγράψουν μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτήν που εμείς σήμερα αντιμετωπίζουμε.(αυτό ακριβώς κάνετε εσείς, Σεβασμιώτατε)»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 58:
«Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αν κάποιος δεν έχει εξαγιάσει την καρδιά του με την νοερά προσευχή, έχει την δυνατότητα να την «δοξάσει» με την εξ ανιδιοτελούς αγάπης προσφορά της.»(μια Κυπριακή παροιμία λέει: με τα λόγια τα δικά μας παρηγοριέται η καρδιά μας!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 59:
«Ο αγώνας που δίνει η ιατρική πάνω από ένα ασθενή είναι να του προσφέρει ζωή όχι να εμποδίσει την επέλευση του θανάτου(λάθος!). Σκοπός είναι κάποιος να ζήσει, όχι να μη πεθάνει(πάλιν λάθος!). Το πρώτο δείχνει πίστη στα δώρα του Θεού και σεβασμό· το δεύτερο προδίδει φόβο θανάτου και άρνηση της αιωνιότητος. Ο πόθος του θανάτου είναι μεγάλη αρετή όσο και η αποδοχή του και ο σεβασμός στην ζωή. Η συμφιλίωση με την ζωή ως δώρο και με τον θάνατο ως ευλογία είναι η καλύτερη έκφραση εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού.(νομίζω, παίζουμε με τις Ελληνικές λέξεις και φράσεις)»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 60:
«Για τον λόγο αυτόν η προχειρότητα στην διαδικασία διαγνώσεως του θανάτου είναι το ίδιο εφάμαρτη όσο και η επίμονη άρνηση του, όταν συμβαίνει. Η σχολαστική προσπάθεια να απορρίψουμε τον θάνατο, όταν αυτός έχει επέλθει, είναι εντελώς ξένη όχι μόνον προς την ασκητική μας παράδοση αλλά και γενικότερα προς την Ορθόδοξη θεολογία(μα, τι είν’ αυτά που λέτε, α.Μ.!).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 61:
«Το γεγονός ότι, προκειμένου να παρατείνουμε για λίγο ακόμη την ζωή μας, οδηγούμαστε στην χρήση τόσο παρεμβατικών μεθόδων και στην αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, από μόνο του πρέπει, αντί να δημιουργεί καύχηση για το επίτευγμα, να γεννά ταπείνωση για το κατάντημα.» (εσείς να το δείτε, α.Μ., που είστε σφοδρός υπέμαχος των μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 62:
«Όταν ο εγκεφαλικά νεκρός δεν προορίζεται για δότης, το ερώτημα που τίθεται είναι αν πρέπει να συνεχισθεί ή να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη. Κατά την άποψη μας μία πράξη άμεσης διακοπής θα καταστρατηγούσε την συστολή μας ενώπιον του θανάτου, θα περιόριζε τον σεβασμό μας προς αυτόν ως γεγονός που μας ξεπερνά, θα προσέδιδε στον ιατρό την αίσθηση αρμοδιότητος και δυνατότητος να ενεργεί άμεσα ή να παιρνει αποφάσεις που μόνον στον Θεό ανήκουν(δεν κατάλαβα....Όταν είναι δυνητικός δότης δεν ανήκουν στον Θεό οι αποφάσεις;) και θα μεταμόρφωνε τον θάνατο από γεγονός που επισυμβαίνει σε συμβάν που εμείς προκαλούμε. Παρά ταύτα, δεν θα συνέτρεχε κανένας λόγος περαιτέρω επιθετικής(!!!)υποστήριξης(νομίζω σε κάποια φάση θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν και αυτοί οι γιατροί και οι εντατικολόγοι και οι νοσηλευτές, με όλα όσα γράφει ο α.Μ.).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 63:
«Η συντήρηση τέτοιων περιπτώσεων με όποιο κόστος και τίμημα, αποτελεί έκφραση σεβασμού και πράξης καταξίωσης του ιατρικού λειτουργήματος και των κοινωνιών μας. Απενταντίας, η σκληρή μηχανιστική περιγραφή του ανθρώπου και ο ορθολογιστικός υπολογισμός των υπερ και των κατά πιστοποιούν την απαξίωση τους(εκτός αν είναι δυνητικός δότης· οπόταν, ναι, τον βλέπετε σαν ένα αριθμό, σαν μια επιπλέον εξασφάλιση οργάνων! Στην Ένσταση 28, αναφέρετε κάποιους αριθμούς: ‘200 μοσχεύματα ετησίως και συνεπώς 150 ζώντες’).»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 64:
«Τις μεταμοσχεύσεις με κανένα τρόπο δεν πρέπει ως Εκκλησία να τις δούμε ως κοινωνική απαίτηση, επιβάλλεται όμως να τις αντιμετωπίσουμε ως ποιμαντική ανάγκη. Αυτή η ποιμαντική διάσταση βλέπει την ανάγκη του λήπτη να κρατηθεί στην ζωή, κυρίως όμως αντικρίζει την δυνατότητα η ευαγγελική αγάπη μέσα από τις μεταμοσχεύσεις να καλιεργηθεί και να γνωρίζει νέες μορφές και εκφράσεις. Υπό την έννοια αυτήν, το επιστημονικό επίτευγμα θα μπορούσε να αποτελέσει και πνευματική ευκαιρία «παροξυσμού αγάπης».(η αγαπολογία συνεχίζεται!) Χωρίς αυτόν τον παροξυσμό οι μεταμοσχεύσεις δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.» (όντως βλέπουμε μέγαν παροξυσμό στα γραφόμενα!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 65:
«Αλλά και στην ψυχή των συγγενών του δότη οι μεταμοσχεύσεις, εκτός από την προσφορά του οργάνου, συχνά προκαλούν σπάνιας ποιότητος αισθήματα(πάμε τώρα στους συναισθηματισμούς!). Στο πρόσωπο του γνωστού ή άγνωστου στους ίδιους λήπτη βλέπουν την ζωή του αγαπημένου τους προσώπου κάπως να συνεχίζεται. Αισθάνονται πως από την αγάπη τους κάποιος απολαμβάνει το αγαθό της ζωής. Φιλοτιμούνται και αφιερώνουν τον χρόνο, την σκέψη, την διάθεσή τους στην μοναδική ευκαιρία που τους έδωσε η σύγχρονη επιστήμη, τεχνολογία και ιατρική, υπηρετώντας έτσι και άλλους συνανθρώπους μας μέσα από την εμπειρία της δικής τους προσφοράς.»
«Όλα αυτά η Εκκλησία αφ’ ενός μεν πρέπει να τα διακρίνει, αφ’ ετέρου δε να τα προβάλει(μα, πιο πίσω, μας είπετε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να κρατήσει ουδέτερη τρόπον τινα στάση) και καλλιεργήσει. Το πεδίο των μεταμοσχεύσεων προσφέρει μοναδικές δυνατότητες και ευκαιρίες προς αυτήν την κατεύθυνση.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 66:
«Κατά ανάλογο, λοιπόν, τρόπο θα μπορούσε και σήμερα η Εκκλησία, καθώς διακρίνει δυσκολία σε ορισμένους πιστούς να αποδεχθούν τον εγκεφαλικό θάνατο, να αποφύγει τη σαφή αποδοχή του ως ταυτιζόμενου με τον χωρισμό ψυχής και σώματος (να κρατά δηλ.την στάση που κρατείτε και σεις,‘ήξεις αφήξεις’;). Εξ άλλου κάτι τέτοιο, όπως φαίνεται από τα προαναφερθέντα, ούτε είναι αρμόδια να το επιβεβαιώσει η ίδια επιστημονικά, ούτε φυσικά και μπορεί ως μυστήριο άγνωστο στην φύση του να το προσδιορίσει θεολογικά.(κι αν τελικάδεν ταυτίζεται ο εγκεφαλικός θάνατος με τον βιολογικό, που δεν ταυτίζεται, πού θα σταθείτε εσείς α.Μ.;) Αυτό που μπορεί να κάνει είναι αφ’ ενός μεν να εκφάσει τον σεβασμό της στην επιστημονική άποψη των ειδικών, αφ’ ετέρου δε να υπερβεί το όλο δίλημμα δια της κατά Θεόν αγάπης προς τον πλησίον και φυσικά της κατ’ οικονομίαν αναγνώρισης της ανάγκης τωνπασχόντων που χρήζουν μεταμοσχεύσεως.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 67:
«Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Θεός επιτρέπει και διαφορετικό θάνατο(ναι;) από αυτόν που Αυτός θεσμοθέτησε στην φύση, μόνον όταν εμπιστεύεται και μορφή ζωής διαφορετική από αυτήν που στηρίζεται στους νόμους του.(πάλιν παίζουμε με τις λέξεις και τις φράσεις) Τέτοιες μη φυσιολογικές μορφές ζωής προσφέρει η ιατρική (αιμοκάθαρση, χειρουργική, τεχνικά υποστηριζόμενη και παρεμβατική ιατρική). Η φύση δεν ξέρει από τεχνητά όργανα ούτε η χειρουργική διόρθωση ή παρέμβαση είναι πάντοτε φυσιολογικές.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 68:
«Απλώς, όταν υπάρχει η αγάπη, επιτρέπονται οι επεμβάσεις και, όπως αυτό που δίνει ζωή είναι η αγάπη, έτσι και αυτό που βεβαιώνει τον θάνατο πρέπει να είναι πάλι η αγάπη για τον συνάνθρωπο και την ζωή. Και, όπως παρεμβαίνουμε στα στοιχεία της ζωής, όταν κυριαρχεί η αγάπη, έτσι και μπορούμε να δώσουμε διαφορετικές εκφράσεις(!) και στον θάνατο(!)(ελπίζω να μην τα διαβάσουν αυτά εγκληματολόγοι, γιατί κινδυνεύουμε!), όταν ανιχνεύουμε ως κίνητρο τον σεβασμό και την αγάπη.»(Αν δεν προσέξουμε, μπορεί να γίνουμε και αδυσώπητοι και επικίνδυνοι! Σεβασμός και αγάπη είναι άλλοθι για ανθρωποκτονία; ‘Την σκότωσα γιατί την αγαπούσα’, έγραφε κάποιος σε ένα του ποίημα(!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 69:
«Οι μεταμοσχεύσεις φανερώνουν την φυσική δυσκολία που ως άνθρωποι έχουμε τον θάνατο. Αυτοί που αδιάκριτα τις υποστηρίζουν αισθάνονται επίμονη αγωνία να ζήσει ο λήπτης, δεδομένης της ιατρικής δυνατότητος προς κάτι τέτοιο. Αυτοί που αντιτίθενται στην ιδέα τους δυσκολεύονται να προσυπογράψουν τον θάνατο του δότη(ο νεκρός πεθαίνει;). Οι πρώτοι κινδυνεύουν να χάσουν τον σεβασμό προς τον θάνατο αγαπώντας παθολογικά την ζωή, μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου. Οι δεύτεροι θυσιάζουν την αγάπη προς τον πλησίον προβάλλοντας νοσηρά τον θάνατο στο σχολαστικό(!) ενδεχόμενο της ζωής. Οι πρώτοι προκρίνουν μια ζωή που μπορεί να συνεχισθεί, ενώ οι δεύτεροι υποστηρίζουν μια ζωή που έχει ήδη λήξει. Οι πρώτοι αρνούνται τον θάνατο που μπορεί να συμβεί -του λήπτη-, ενώ οι δεύτεροι αρνούνται ένα θάνατο που έχει ήδη επέλθει(ή έχει επέλθη ήδη ο θάνατος ή μιλούμε για θανάτωση του δότη· νομίζω, φάσκουμε και αντιφάσκουμε) -του δότη.Ο κίνδυνος είναι οι πρώτοι να μη καταλαβαίνουν τον θάνατο, ενώ οι δεύτεροι να αγνοούν την ζωή. Τελικά, αμφότεροι φαίνεται πως αγνοούν και τα δύο.»(και μόνον αυτοί;)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 70:
«Η αγάπη εκφράζεται ως μετάγγιση ζωής, «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν ημίν ότι τον υιόν αυτού τον μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμο ινα ζήσωμεν δι’ αυτού». Ο Κύριος ομιλεί για «μείζονα αγάπην» και «περισσόν ζωής».Το «περισσόν» δεν είναι η ζωή που δίνεις ως άνθρωπος στον πλησίον αδελφό σου, αλλα είναι αυτο που λαμβάνεις από τον Θεό ως χάρι, όταν δίνεις την μείζονα αγάπη, δηλαδή την ζωή σου. Η Εκκλησία όχι μόνον δεν μπορει να στερήσει αλλά καλείται να προστατεύσει αυτό το θείο δικαίωμα.»(Η Εκκλησία καλείται να προστατεύσει τον δότη από τον (εκούσιο ή ακούσιο) τερματισμό της ζωής του, αποτρέποντας και την αυτοκτονία και τον φόνο!)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 71:
«Ταπεινά, λοιπόν, ιστάμενοι ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου(αλήθεια;), δια της αγάπης δίνουμε ζωή(και δια της αγάπης αφαιρούμε ζωή! Για τόνομα του θεού, α.Μ.!). Το θέμα δεν έγκειται στο να ζήσει λίγο ακόμη ο δότης ούτε περισσότερο ο λήπτης.(τότε, γιατί όλ’ αυτά;) Το θέμα είναι να ζεί για πάντα η αγάπη.» (αγαπολογία!!!....)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 72:
«Αι ανωτέρω αγιογραφικαί αναφοραί μεταθέτουν το ηθικόν πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων από τον σχολαστικόν προσδιορισμόν του εγκεφαλικού θανάτου εις τον σεβασμόν και την ελευθέραν έκφρασιν του αυτεξουσίου(το αυτεξούσιό μας, α.Μ., δεν είναι αυτόνομο αλλ’ ετερόνομο. Aπόλυτα ελεύθερο αυτεξούσιο έχει μόνον ο άκτιστος Θεός. Εμάς το αυτεξούσιό μας πρέπει να το κατευθύνουμε σύμφωνα με τον νόμο του Θεού).»
«Εις ήν περίπτωσιν λοιπόν θα επεθύμει τις όπως προσφέρη τα όργανά του και αν, ως τινες διατείνονται, ο εγκεφαλικός θάνατος δεν εταυτίζετο με τον οριστικόν χωρισμόν της ψυχής εκ του σώματος, μαζί με τα όργανά του θα προσέφερε και την ζωήν του(Κύριε, ελέησον!). Η πράξις του δεν θα περιείχε μόνον στοιχείον της προσφοράς αλλά αυτό και της αυτοθυσίας.»(Μιλάτε για αυτοκτονία, α.Μ.! Το καταλαβαίνετε αυτό; Eπιδοκιμάζετε, λοιπόν, την αυτοκτονία; Μάλιστα την επιστέφετε και με την λέξη αυτοθυσία; Περιβάλλετε, λοιπόν, τον αυτόχειρα και με στεφάνι;)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 73:
«Η Εκκλησία σέβεται και εμπιστεύεται την ιατρικήν έρευναν και κλινικήν πράξιν. Διά τον λόγον αυτόν, αν και δεν είναι αρμοδία, θα ημπορούσε να δεχθή την διεθνώς(λάθος!)ομόφωνον(και πάλιν λάθος!) άποψιν ότι ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με το αμετάκλητον βιολογικόν τέλος του ανθρώπου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 74:
«Ο εγκεφαλικός θάνατος αποτελεί γεγονός οριστικής και ανεπιστρέπτου καταστροφής του εγκεφάλου και κατάστασιν πλήρους απωλείας αισθήσεων και συνειδήσεως(Μιλάτε σαν ψυχολόγος, α.Μ., ή σαν νηπτικός θεολόγος;). Κατ’ αυτόν, η αναπνευστική λειτουργία συντηρείται μόνον μηχανικώς, η δε διακοπή της τεχνητής υποστηρίξεως οδηγεί εις σχεδόν άμεσον παύσιν και της καρδιακής λειτουργίας.» (ασφαλώς! ευχαριστούμε για την πληροφορία· δεν το ξέραμε αυτό. Εύχομαι να μην χρειαστείτε ποτέ οξυγόνο, γιατί θα δείτε τότε ότι είναι το μηχάνημα που θα σας κρατά στην ζωή. Αν σας το διακόψουμε, θα οδηγηθείτε, όχι εις σχεδόν, αλλ’ εις οριστικήν παύσιν της καρδίας)
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 75:
«Αυτό που εις την ουσίαν επιτυγχάνει η τεχνητή υποστήριξις της αναπνοής είναι ότι προσωρινώς αναχαιτίζει την διαδικασίαν της αποσυνθέσεως του σώματος(λάθος!) όχι όμως και την αναχώρησιν της ψυχής(ο αναπνευστήρας ούτε αναχαιτίζει την αναχώρησή της αλλ’ούτε και αναχαιτίζει την παραμονή της».
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 76:
«Επειδή υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος -εις μεμονωμένας περιπτώσεις- απροσεξίας, λάθους ή ασεβείας προς το γεγονός του θανάτου (αφού ο θάνατος δεν έχει σημασία, είχατε πει, α.Μ.!), η Εκκλησία, μαζί με την πλειοψηφίαν του ιατρικού και του νοσηλευτικού κόσμου και των αρμοδίων κοινωνικών φορέων, απαιτεί την εξασφάλισιν της ακριβούς(μα δεν είναι αυτό σχολαστικισμός, όπως αλλού μας κατηγορείτε, α.Μ.;)τηρήσεως των διεθνώς αποδεκτών κριτηρίων διαγνώσεως του εγκεφαλικού θανάτου.»
ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 77:
«Τα κριτήρια του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι επαρκή, αν είναι μόνον κλινικά. Πρέπει να προστεθούν και εργαστηριακά (αξονική τομογραφία και ηλεκτροεγκεφαλογράφημα), ώστε να επιβεβαιωθή, κατά το δυνατόν, ουχί μόνον η παύσις των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους, αλλά και του φλοιού. Όπου δεν υπάρχει εμφανής αιτία εγκεφαλικής βλάβης πρέπει να επαναλαμβάνωνται αι εξετάσεις δια μεγαλυτέραν επιβεβαίωσιν, ακόμη και αν η τοιαύτη καθυστέρησις οδήγει εις απώλειαν των οργάνων (αν καταστούν μη μεταμοσχεύσιμα είναι η μόνη απόδειξη ότι απέθανε).»(μα, αν είναι να σωθεί μια ζωή, δεν έχει σημασία η προσφορά μιας άλλης, μας είχατε πει).
(σ.σ. Μετά από όλα αυτά τί να πω; Με άφησε εμβρόντητο ο άγιος Μεσογαίας. Τέσσερα πράγματα μόνον θα πω: 1ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, 2ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, 3ον.ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ και4ον.ΠΛΑΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ[2]).
ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ:
Ο π. Παΐσιος ο Αγιορείτης, έχοντας υπόψη του κάποια πράγματα που γινόντουσαν, έλεγε: “Μου έρχεται να πιάσω τα βουνά!” Εμείς είμαστε ήδη πάνω στα βουνά. Θέλω να πω, ότι μου έρχεται να πιάσω τις πόλεις και ν’ αρχίσω να φωνάζω με όλη την δύναμη της ψυχής μου: “Για τόνομα του Χριστού! Σταματείστε αυτό το σατανικό κακό με τις ανταλλαγές ανθρωπίνων οργάνων! Σταματείστε αυτού του είδους τις ανθρωποθυσίες πάνω στον βωμό της επιστήμης. Δώστε τέλος σ’ αυτή την κατά τα άλλα σατανική-ουμανιστική ‘ιδεολογία’που λέει: “don’t take your organs with you to heaven; God does not need them; we need them here!”[3] (δηλ. ‘μην πάρεις τα όργανά σου μαζί σου στον ουρανό· ο Θεός δεν τα χρειάζεται· τα χρειαζόμαστε εμείς εδώ’). Με άλλα λόγια, “δήλωσε κι εσύ δυνητικός δότης ή υπόγραψε κι εσύ να πάρουν τα όργανα του συγγενή σου που βρίσκεται τώρα στον αναπνευστήρα!”
Πώς εξηγούνται όλ’ αυτά; Γιατί αυτός ο μέγας και ενθουσιώδης αλτρουϊσμός; Πώς αυτή η άνευ προηγουμένου “έξαρση αγάπης”, μάλιστα σε μια εποχή που, κατά τον αψευδή λόγον του Κυρίου μας, “διά το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών”; Πώς εξηγούνται και πώς συμβιβάζονται και τα δύο; Και απαντούμε:
“Βλέπετε μη τις υμάς πλανήση”. Ο σατανάς υποψιάστηκε ότι πλησιάζει το τέλος του και άπλωσε τα πλοκάμια του παντού..., όσους πιάσει! Άρχισε με τον τρόπο αυτό να πιάνει και τους πιστούς μας! «Σκοτώνετε, τους λέει, σκοτώνετε συνεχώς (με τις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων) και μην ανησυχείτε· με τον τρόπο αυτό ‘μεταφυτεύεστε στον....παράδεισο!’»
“Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε και επίσκεψαι την άμπελον ταύτην και κατάρτισαι αυτήν ην εφύτευσεν η δεξιά Σου”.
[1] Eπαναλαμβάνω: με συγχωρείτε για το ειρωνικό ύφος. Είμαι όμως γεμάτος αγανάκτηση! Αυτή είναι η αγάπη, για την οποία τόσο πολύ κοπτόμεθα, αρκεί να εξασφαλίσουμε τα πολυπόθητα όργανα του δότη;
[2] βλ. Ένσταση αρ. 10, υποσημείωση 10
[3] αυτό το ‘φέιγ βολάν’ το είδα ο ίδιος προσωπικά αναρτημένο στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού και έφριξα. Παντού ‘marketing’· παντού πλύση εγκεφάλου· παντού προσηλυτισμός. Από την θέση μας αυτή διαμαρτυρόμαστε και γι’ αυτή την κατά τα άλλα ανεξέλεγκτη ενέργεια του ως άνω Νοσοκομείου!
Για να κατεβάσετε τα παρακάτω αρχεία στον υπολογιστή σας:
1) Με αριστερό 'κλικ' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
2) Με δεξί 'κλικ', επιλέξτε 'Αποθήκευση προορισμού ως' και επιλέξτε την τοποθεσία αποθήκευσης του αρχείου στον υπολογιστή σας
ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_5578.html
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, έκανε τις ακόλουθες Δηλώσεις :
«Ο Αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα με τα όσα είπε επ’ ευκαιρία της συμπληρώσεως εκατό (100) ετών από την «ανεξαρτησία» της Χώρας του, αποκάλυψε τους κρυφούς πόθους και τα ανόσια σχέδια της Αλβανίας σε βάρος της Ελλάδος.
Είπε, δηλαδή, ότι οι Αλβανοί έχουν πάντοτε στον νου και στα σχέδιά τους την «Μεγάλη Αλβανία», που θα περιλαμβάνη το Κόσσοβο, μέρος της FYROM, την Φλώρινα, την Καστοριά, τα Ιωάννινα, την Άρτα και την Πρέβεζα !
Βέβαια, αυτές είναι πάγιες απόψεις των Αλβανών που κάθε τόσο τις προβάλλουν, όπως προβάλλουν και το ζήτημα των διαβοήτων «Τσάμηδων».
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δείχνονται και αχάριστοι προς την Ελλάδα, από την οποία «χόρτασαν ψωμί», κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Ο Προκάτοχός μου, αοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρός ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ έλεγε συχνά και με έμφαση, ότι «οι Αλβανοί δεν έχουν μπέσα».
Και το έλεγε μετά λόγου γνώσεως ...
Γι’ αυτό δοκίμασα μεγάλη ικανοποίηση όταν πληροφορήθηκα ότι ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δημ. Αβραμόπουλο ματαίωσε - εξ αυτού του λόγου - το ταξίδι του στην Αλβανία.
Ήταν καιρός ! Γιατί μέχρι τώρα η πολιτική των ηπίων τόνων δεν απέδωσε καρπούς και μάλιστα, ως προς το φλέγον πάντοτε θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου.
Συγχαίροντας τον κ. Υπουργό Εξωτερικών, δηλώνω ότι παρακολουθώ αγρύπνως το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου, καθώς και όλα όσα αφορούν στο Έθνος μας ».
Πηγή: http://www.romfea.gr/foni-ierarxon/14684-2012-11-30-17-56-11
Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: ΙΗ. 35 – 43.
Τω καιρώ εκείνω, εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δέ όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τί είη ταύτα. Απήγγειλαν δέ αυτώ, ότι Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Και εβόησε λέγων: «Ιησού υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με.» Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δέ πολλώ μάλλον έκραζεν: «υιέ Δαυϊδ, ελέησόν με». Σταθείς δέ ο Ιησούς, εκέλευσεν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δέ αυτού, επηρώτησεν αυτόν λέγων: «τί σοι θέλεις ποιήσω;» Ο δέ είπε: «Κύριε, ίνα αναβλέψω.» Και ο Ιησούς είπεν αυτώ: «ανάβλεψον, η πίστις σου σέσωκέ σε.» Και παραχρήμα ανέβλεψε, και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν. Και πάς ο λαός ιδών, έδωκεν αίνον τω Θεώ.
Απόδοση:
Τις ημέρες εκείνες, καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στην Ιεριχώ, ένας τυφλός καθόταν στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε. Όταν άκουσε το πλήθος που περνούσε, ρώτησε να μάθει τι συμβαίνει. Του είπαν ότι περνάει ο Ιησούς ο Ναζωραίος, κι εκείνος φώναξε δυνατά: «Ιησού Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Αυτοί που προπορεύονταν τον μάλωναν να σωπάσει, εκείνος όμως φώναζε ακόμη πιο δυνατά: «Υιέ του Δαβίδ, σπλαχνίσου με!» Τότε ο Ιησούς στάθηκε κι έδωσε εντολή να τον φέρουν κοντά του. Όταν αυτός πλησίασε, τον ρώτησε: Τι θέλεις να σου κάνω;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Κύριε, θέλω ν’ αποκτήσω το φως μου». Και ο Ιησούς του είπε: «Απόκτησε το φως σου! Η πίστη σου σε έσωσε». Αμέσως βρήκε το φως του κι ακολουθούσε τον Ιησού δοξάζοντας το Θεό. Όλος ο κόσμος, όταν τον είδε, δοξολογούσε το Θεό.
(Επιμέλεια κειμένων: Ιωάννης Τρίτος)
Ομιλία Γερμανού του Β, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εις την Δεκάτην Τετάρτην Κυριακήν κατά Λουκάν.
Ο Θεός είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης, όπως έχει γραφή, ο οποίος φωτίζει τα πάντα με τις ακτίνες της Αυτού αγαθότητος. Η δε ψυχή κάθε ανθρώπου, αναλόγως με την διάθεσί του, γίνεται ή κηρός, ως φιλόθεος, ή πηλός, ως φιλόϋλος. Όπως λοιπόν ο πηλός εκ φύσεως με τον ήλιο ξηραίνεται, έτσι και κάθε ψυχή φιλόϋλος και φιλόκοσμος, ενώ νουθετείται από τον Θεόν, σκληρύνεται, όπως ο πηλός, διότι αντιστρέφει τους λόγους του, και οδηγείται μόνη της προς την απώλειαν. Η φιλόθεος όμως ψυχή απαλύνεται ως κηρός και δεχόμενη μέσα της τους τύπους και τους χαρακτήρες των θείων εννοιών, γίνεται κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι. Ο αισθητός ήλιος θεωρείται, δεν θεωρεί. Ο νοητός ήλιος θεωρείται από τους αξίους, αλλά και βλέπει τους πάντας και περισσότερον αυτούς που τον βλέπουν. Ο αισθητός ήλιος δεν ομιλεί ούτε χαρίζει ομιλία σε κανέναν, ο νοητός όμως και ομιλεί στους φίλους του και χαρίζει σε όλους την όρασι και την ομιλία. Ο αισθητός ήλιος λάμποντας σε τόπους αισθητούς, με την θερμότητα των ακτίνων του αποξηραίνει την υγρότητα της γης, χωρίς όμως και να τρέφει τα φυτά και τα σπέρματα. Ενώ ο νοητός ήλιος, όταν ανατείλη στην ψυχή, τα κάνει και τα δύο. Ξηραίνει την υγρότητα των παθών, αποπλύνοντας την ακαθαρσία που έχει προκληθεί από αυτά και συγχρόνως λιπαίνει την νοητήν γη της ψυχής, και έτσι τα φυτά των αρετών τρέφονται και αυξάνουν. Ο Κύριος είναι φως, λαμπρότης για τις ψυχές εκείνες που αγωνίζονται για την κάθαρσι του βίου και των λόγων τους. Πράγματι, εάν σκότος είναι η άγνοια και η αμαρτία, φως θα είναι η γνώσις και ο ένθεος βίος. Ο Χριστός λέγεται φως επειδή φωτίζει τον νου προς κατανόησιν των απορρήτων και δεικνύει τα μυστήρια, τα οποία είναι θεατά μόνον στους καθαρούς. Ο Χριστός είναι φως διότι φωτίζει νοητώς τις καρδιές των πιστών και χαρίζει στους ανθρώπους το αισθητόν φως των οφθαλμών. Γι’ αυτό και έλεγε: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου» και «εγώ εις τον κόσμον ελήλυθα». Ότι δε έτσι είναι η πραγματικότης, μας το φανερώνει και η περικοπή των ευαγγελικών θείων λόγων που θα αναγνωσθή σήμερα, και έχει ως εξής:
«Τω καιρώ εκείνω εγένετο εν τω εγγίζειν τον Ιησούν εις Ιεριχώ, τυφλός τις εκάθητο παρά την οδόν προσαιτών. Ακούσας δε όχλου διαπορευομένου, επυνθάνετο τι είη ταύτα». Ο Κύριος επεσκέπτετο κάθε πόλι και περιοχήν της Ιουδαίας, όπου εθεράπευε κάθε νόσο και κάθε σωματικό ελάττωμα, και εκήρυσσε μετάνοιαν, επιστρέφοντας τους πλανωμένους στην γνώσι της αληθείας και επιβεβαιώνοντας τις διδασκαλίες με τα παράδοξα θαύματά του. Διότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να πείθωνται και να υπακούουν όχι τόσον στα λόγια όσον στα έργα. Διερχόμενος λοιπόν ο Σωτήρ από τις ιουδαϊκές πόλεις επλησίασε και στην Ιεριχώ. Η Ιεριχώ ήταν πρωτεύουσα των Χαναναίων, από τις μεγαλύτερες πόλεις των εθνικών. Αυτήν την Ιεριχώ την κατέλαβε κάποτε ο Ιησούς του Ναυή με πολιορκίαν, όταν πολεμούσε κατά των εθνικών. Τώρα όμως ο αληθινός Ιησούς την κατέλαβε προς θεραπείαν και σωτηρίαν. Ηθέλησε να την απελευθερώση, την αιχμάλωτο και να οικοδομήσει πνευματικώς, αυτήν που παλαιά είχε κατακρημνισθεί, και να ελκύση κοντά του αυτήν που είχε αποξενωθεί. Από την ιδία πόλη προήρχετο και εκείνη η Ραάβ, η πόρνη, η οποία εδέχθη τους κατασκόπους του Ιησού του Ναυή και τους διέσωσε. Καθώς λοιπόν ο Κύριος επορεύετο την οδό που οδηγούσε στην Ιεριχώ, τον ακολουθούσε λαός πολύς. Συνέρρεαν από παντού για τα θαύματα και τις διδασκαλίες Του. Κάποιος δε τυφλός που είχε καθίσει στην άκρη του δρόμου και ζητιάνευε, ήκουσε την οχλαγωγία και τον θόρυβον εκείνων που ακολουθούσαν πίσω από τον Χριστόν και εδιδάσκοντο και εθεραπεύοντο από Αυτόν, και ερωτούσε να μάθη τι συμβαίνει. Και όταν του είπαν ότι περνά ο Ιησούς ο Ναζωραίος εχάρη, επειδή είχε ακούσει για τα θαύματα που επιτελεί και το εθεώρησε ως μοναδικήν ευκαιρία να κάμη ο Κύριος το θαύμα του και σ’ αυτόν, που είναι τυφλός και έχει ανάγκη θεραπείας. Και προσπαθούσε να τον πλησιάσει φωνάζοντας προς Αυτόν δυνατά: «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Ο δε Κύριος τού είπε: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;» και γιατί φωνάζεις έτσι; Τι ζητείς, άνθρωπε, απ’ Αυτόν που επτώχευσε για σε την εσχάτη πτωχεία; Τι απαιτείς απ’ Αυτόν που δεν έχει ούτε πού την κεφαλήν κλίνη; Και ο τυφλός επέμενε να τον παρακαλή και να τον ικετεύει λέγοντας: «θέλω ίνα αναβλέψω».
Δεν εζήτησε κάτι μικρόν και ευτελές από τον Θεόν και Δεσπότην ο τυφλός. Ούτε χρυσόν ούτε χρήμα ούτε τροφές ούτε σκεπάσματα ούτε κάτι άλλο παρόμοιον, όπως εζητούσε από τους ανθρώπους, μολονότι και αυτά ημπορούσε να του τα δώσει Αυτός που δίνει σε όλους τα πάντα, αλλά μόνον του έλεγε: «Κύριε, θέλω ίνα αναβλέψω». Κανένας άλλος δεν ημπορεί να μου το δώσει αυτό, διότι μόνον ο Θεός έχει την δυνατότητα να ελεή και να σώζει. Γι’ αυτό και προσέρχομαι και προσκυνώ και γονατιστός σε ικετεύω, ως τον ποιητήν και Κύριον των όλων, και βοώ το ελέησον και σε ονομάζω υιόν Δαβίδ. Επειδή πιστεύω ότι συ είσαι ο προσδοκώμενος απόγονος του Δαβίδ, ο οποίος ήλθε από αμέτρητον ευσπλαχνία να σώση το γένος μας. Αλλά και με άλλην έννοιαν ονομάζει τον Χριστόν υιόν Δαβίδ, επειδή το όνομα αυτό το τιμούσαν πάρα πολύ οι εβραίοι. Και οι Προφήτες, όσους βασιλείς ήθελαν να τιμήσουν, έτσι τους ονόμαζαν και με το όνομα αυτό τους εδόξαζαν. Επειδή λοιπόν και ο τυφλός αυτός είχε ανατραφεί στον ιουδαϊσμό, δεν αγνοούσε όσα λέγει ο νόμος και οι Προφήτες για τον Χριστόν, και ότι σωματικώς ο Χριστός θα προέλθη από το γένος του Δαβίδ. Και ως προς τον Θεόν μεν εβόησε ελέησόν με, διότι μόνον ο Θεός είναι σε θέσι να ελεή. Ως προερχόμενον δε από τη γενεά του Δαβίδ, τον ονομάζει υιόν Δαβίδ. Ας σημειωθεί ότι η ερμηνεία του ονόματος Δαβίδ είναι: αγαπητός και ισχυρός. Από Αυτόν λοιπόν ζητεί με τόσον πόθο το έλεος. Και δεν του είπε ο τυφλός: ζήτησε από τον Θεόν ή προσευχήσου για μένα ή παρακάλεσε ή ικέτευσε, αλλά ελέησόν με, επειδή ακριβώς εγνώριζε ότι είναι υιός του Θεού, ο οποίος εγεννήθη από την αγίαν και αειπάρθενον Μαρία. Γι’ αυτό και κατά την πίστι του έλαβε την ίασι.
«Και οι προάγοντες επετίμων αυτώ ίνα σιωπήση. Αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζεν. Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Αυτή είναι η καρτερική και φλεγομένη ψυχή. Αν δεν ήταν ένθερμος η πίστις του τυφλού, δεν θα εκραύγαζε περισσότερον, όταν προσετάχθη να σιωπήση. Γι’ αυτό και ηξιώθη να ερωτηθή από τον Σωτήρα και να τον πλησιάση, και δεν απέτυχε του σκοπού του, αλλά έλαβε την ίασι. «Σταθείς δε», λέγει, «ο Ιησούς εκέλευσευν αυτόν αχθήναι προς αυτόν. Εγγίσαντος δε αυτού επηρώτησεν αυτόν λέγων. Τι σοι θέλεις ποιήσω; Ο δε είπε: Κύριε, ίνα αναβλέψω». Δεν ηρώτησεν ο Δεσπότης επειδή αγνοούσε, αλλά για να μη νομίση κάποιος άλλος ότι άλλο ήθελε να λάβη ο τυφλός και άλλο του έδωσε. Ήθελε όμως να μάθουν οι συμπορευόμενοι και όσοι ευρέθησαν εκεί και την πίστι του προσερχομένου. Γι’ αυτό έκανε ο Κύριος αυτήν την ερώτησι. Τούτο γίνεται φανερό και από την ίδια την απόκρισι του Κυρίου: θέλεις να αναβλέψης, λέγει; «Ανάβλεψον». Και την ίδια στιγμή που το ήκουσε, «παραχρήμα ανέβλεψε» και έδρεψε τον καρπόν της πίστεως, την σωτηρία: «η πίστις σου σέσωκέ σε». Αυτή είναι η μαρτυρία του Χριστού, ο οποίος με τα λόγια αυτά έδειξεν ότι αίτιος της θεραπείας του έγινε ο ίδιος ο τυφλός. Έγινε με την πίστι του συνεργός του θαυμαστού αυτού κατορθώματος. Πράγματι, την στιγμή που του είπε «ανάβλεψον», αμέσως η φωνή του Κυρίου έγινε φως για τον τυφλό και «παραχρήμα ανέβλεψε», επειδή η φωνή ήταν του φωτός, ο λόγος ήταν του φωτοδότου. «Και ηκολούθει αυτώ δοξάζων τον Θεόν». Όταν δηλαδή ο τυφλός εδέχθη από τον Χριστόν παραδόξως την ευεργεσία, δεν ημέλησε να συμπορευθή μ’ Αυτόν, και τον ακολουθούσε δοξάζοντάς τον ως Θεόν», και έγινε αφορμή να δοξάζουν και να υμνούν τον Θεόν και οι άλλοι. «Πας γαρ ο λαός», λέγει, «ιδών έδωκεν αίνον τω Θεώ». Και πριν από την δωρεάν εφάνη καρτερικός ο τυφλός, και μετά την δωρεάν φαίνεται ευγνώμων. Καρτερικός διότι, αν και τον περιφρονούσαν και πολλοί τον ημπόδιζαν να φωνάζη, αυτός επέμενε κραυγάζοντας «Ιησού υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Και ευγνώμων επειδή όταν έλαβε την χάρι, δεν έτρεξε να φύγη, όπως κάνουν πολλοί μετά τις ευεργεσίες, φερόμενοι με αγνωμοσύνη προς τους ευεργέτες.
Αυτόν ας μιμηθούμε και εμείς με ζήλο και προθυμία και ας γινώμεθα καρτερικοί στις προσευχές και πριν λάβωμε αυτά που ζητούμε, και αφού τα λάβωμε να μη μένωμε αχάριστοι προς τους ευεργέτες. Και να προσευχόμεθα με πόθον, έστω και αν είμεθα οι πλέον ευτελείς και περιφρονημένοι. Να προσφέρωμε και μόνοι μας δεήσεις προς Κύριον ώστε να λαμβάνωμε από Αυτόν τα αιτήματα προς το συμφέρον μας. Διότι ο τυφλός εκείνος ούτε οδηγόν είχε, ούτε ημπορούσε να ιδή τον Σωτήρα, ούτε ευρήκε συνήγορον κάποιον από τους Αποστόλους, αλλά μολονότι είχε και πολλούς που του απαγόρευαν να μιλήσει και τον ημπόδιζαν να πλησιάση, ημπόρεσε να υπερβή όλα τα εμπόδια και επλησίασε Αυτόν τον ίδιον τον θεραπευτήν και Σωτήρα Χριστόν. Ούτε η κοινωνική θέσις ούτε ο τρόπος ζωής τού έδωσαν το θάρρος, αλλά αντί όλων αυτών ήρκεσεν η προθυμία την οποία τίποτα δεν εστάθη ικανόν να εμποδίση. Την ιδίαν προθυμίαν ας προσπαθήσωμεν να αποκτήσωμε και εμείς στις δεήσεις μας προς τον Δεσπότην. Και αν ο Κύριος αναβάλλη, και είναι πολλοί αυτοί που μας απομακρύνουν και μας εμποδίζουν, ας προσπαθήσωμε τότε περισσότερο, και ο φιλάνθρωπος Θεός μας θα μας πλησιάση και θα εκπληρώση τα αιτήματά μας.
Πράγματι, όλα τα δύσκολα και επίπονα και ακόμη περισσότερο τα θλιβερά και επώδυνα, που δεν ημπορεί κανείς από τους ανθρώπους και από τους αγίους ακόμη να τα θεραπεύση, ο ίδιος ο Χριστός τα εξαφανίζει και τα θεραπεύει θαυματουργικώς, ως σοφός και επινοητής που είναι. Και δεν ήνοιξε ο Κύριος μόνον τους εξωτερικούς οφθαλμούς του τυφλού, αλλά και τους εσωτερικούς, της ψυχής. Αυτό γίνεται φανερόν από το ότι μετά ταύτα τον ακολουθούσε και εδόξαζε τον Θεόν. Διότι οι Άγιοι και οι Προφήτες, όσα θαύματα ενεργούσαν, τα έκαμαν αφού προηγουμένως παρακαλούσαν τον Θεόν και ζητούσαν από Αυτόν την δύναμι. Έτσι επετέλεσαν όλες τις παράδοξες θαυματουργίες των. Επίσης, και οι Απόστολοι αργότερα, έκαμαν τις θεοσημίες αφού πρώτα εγονάτιζαν στην γη και ικέτευαν τον Θεόν. Ο Χριστός όμως, ως Δεσπότης και Κύριος των πάντων, διέτασσε την κτίσιν, άλλοτε λέγοντας στην θάλασσα «σιώπα, πεφίμωσο», άλλοτε στον λεπρό «θέλω, καθαρίσθητι» και άλλοτε πάλιν επιτιμούσε τον ακάθαρτο δαίμονα λέγοντας: «έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν». Και τώρα λοιπόν με το θείο νεύμα Του εχάρισε στον τυφλό και το αισθητόν φως και το νοητόν φως. Διότι Αυτός είναι που στην αρχή της γενέσεως του κόσμου διεχώρισε το σκότος από το φως, αλλά και εδημιούργησε το φως. Και εμφανίζεται μεν στις ψυχές των αξίων μεταδίδοντας πάντοτε την λαμπρότητά του, στους δε αισθητούς οφθαλμούς των προσερχομένων σ’ Αυτόν χαρίζει, ως Δημιουργός και Πλάστης, την όρασι. Και τότε μεν εφωτίσθη ο τυφλός, ο δε λαός επίστευσε. Και όλων τα στόματα ωμιλούσαν για τον Ιησούν, όλων οι οφθαλμοί έβλεπαν τον τυφλόν θεραπευμένον. Ήταν πράγματι παράδοξον το θαύμα που έγινε. Αλλά εκείνοι μεν, με όσα έβλεπαν, αποκτούσαν εμπιστοσύνη στις διδασκαλίες του Κυρίου και επίστευαν ότι και οι προρρήσεις του Κυρίου θα πραγματοποιηθούν, διαβεβαιούμενοι και πληροφορούμενοι γι’ αυτό από τα θαύματα. Εμείς δε αφού βλέπουμε ότι όλα όσα προείπεν ο Κύριος εξεπληρώθησαν χωρίς καθυστέρησι, ορθόν είναι να πιστεύωμε και σε όσα θαύματα έγιναν τότε και να θεωρούμε ότι είμεθα παρόντες ως θεαταί μαζί μ’ εκείνους. Και μάλιστα να πιστεύωμε αναντιρρήτως στα παράδοξα εκείνα έργα, όπως ακριβώς εάν είμεθα, εκείνον τον καιρόν, αυτόπτες των ενεργουμένων σημείων.
Ας «δοξάσωμε τον Θεόν εν τω σώματι ημών», πειθόμενοι στον μακάριο Παύλο. Και πώς δοξάζεται ο Θεός από τα μέλη του σώματός μας; Εάν δεν βλέπωμε κακώς, αλλά μάθωμε να βλέπωμε καλώς. Και δοξάζουμε τον Θεόν όταν δια μέσου των ορατών κτισμάτων του βλέπωμε τα αόρατα, και τον ευχαριστούμε για όλα όσα έκανε. Ο Θεός δοξάζεται όταν δεν ακούμε κακά και σατανικά άσματα, αλλά ακούμε τα λόγια του Θεού, και ανοίγωμε τις θύρες της ακοής όχι στα διαβολικά και φαύλα ακούσματα, αλλά πάντοτε σε θείες παραινέσεις και διδασκαλίες. Και γενικώς ο Θεός δοξάζεται με όλα τα μέλη μας, όταν πιστεύωμε ορθά σ’ Αυτόν και εκπληρώνωμε τις άγιες εντολές Του. Ας καταρτίζωμε καθημερινώς τους εαυτούς μας για να είμεθα όπως πρέπει ενώπιον του Θεού. Διότι ο προφήτης Ωσηέ λέγει: «έλεον και κρίμα φυλάσσου (δηλαδή, φύλαξε την ελεημοσύνη και τη δικαιοσύνη) και έγγιζε προς τον Θεόν σου διαπαντός». Και πάλιν ο Προφήτης Μαλαχίας εκ μέρους του Θεού λέγει: «υιός δοξάζει πατέρα και δούλος τον κύριον αυτού. Και ει πατήρ ειμί εγώ, που εστίν η δόξα μου; Και ει Κύριος ειμί εγώ, πού εστίν ο φόβος μου; λέγει Κύριος Παντοκράτωρ». Και ο Απόστολος λέγει: «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος». Και η Παροιμία πάλι συμβουλεύει «πάση φυλακή τήρει σην καρδίαν, εκ γαρ τούτων έξοδοι ζωής (δηλαδή, ο τρόπος της ζωής είναι εξωτερίκευσις της καρδίας)». Και ο Χριστός λέγει: «Καθάρισον πρώτον το εντός του ποτηρίου, ίνα γένηται και το εκτός αυτού καθαρόν». Γι’ αυτό ας φοβηθούμε αδελφοί μου και ας αγωνισθούμε να αναβλέψωμε προς το φως των προσταγμάτων του Θεού, έστω και αν είμεθα τυφλοί, και ας προσέλθωμε στον Κύριον δια μετανοίας και εξομολογήσεως και αποχής των αισχρών και απαγορευμένων έργων, και ας απορρίψωμε τα ιμάτια που έχουμε ενδυθεί, δηλαδή τα έργα του σκότους, ή και τις γήινες και υλικές φροντίδες, και «ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» και των αρετών, και ας «περιπατήσωμεν ως εν φωτί και ημέρα ευσχημόνως» και δικαίως και οσίως, ώστε να ημπορέσωμε να ακολουθήσωμε Αυτόν, τον Δεσπότην και Ελευθερωτήν και Σωτήρα ημών Ιησούν Χριστόν τον Θεόν «ω η δόξα και το κράτος συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί και τω ομοουσίω και ζωοποιώ Πνεύματι νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(13ος αιών - Πατριαρχικόν Ομιλιάριον Β'. σελ. 230. Από το βιβλίο "Πατερικόν Κυριακοδρόμιον", σελίς 431 και εξής. Επιμέλεια κειμένου: Δημήτρης Δημουλάς)
ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=print&sid=2509
Απάντηση στην επιστολή του κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας σχετικά με το αίτημα κύκλων της μειονότητας για τη δημιουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων κοινοποίησε το Υπουργείο Παιδείας.
Στην απάντησή του, το Υπουργείο ξεκαθαρίζει πως η ελληνική πολιτεία δεν επιβαρύνεται με κάποια συμβατική υποχρέωση για την ίδρυση μειονοτικών νηπιαγωγείων, ενώ υπενθυμίζεται πως το νέο κύκλο συζητήσεων περί δίγλωσσων νηπιαγωγείων προκάλεσε το πρόβλημα που ανέκυψε με 22 παιδία στον Εχίνο Ξάνθης, τα οποία δεν μπορούν να γραφτούν στην Α΄ Τάξη του δημοτικού σχολείου καθώς οι γονείς τους επέλεξαν να μην τα στείλουν σε δημόσια νηπιαγωγεία, τι στιγμή που ο νόμος είναι συγκεκριμένος και ορίζει από το 2010 ως υποχρεωτική τη φοίτηση σε δημόσια νηπιαγωγεία για την εγγραφή στο δημοτικό σχολείο.
Στην απάντηση του το Υπουργείο, αναφέρει μεταξύ άλλων πως «σε απάντηση της επιστολής στην οποία εκθέτετε το αίτημα για την ίδρυση μειονοτικών νηπιαγωγείων και του προβληματισμούς για τις αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες που αναζητούν διαφορετικές λύσεις λόγω μη ύπαρξης μειονοτικών νηπιαγωγείων, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα:
Η ελληνική πολιτεία δεν επιβαρύνεται με κάποια συμβατική υποχρέωση περί ίδρυσης μειονοτικών νηπιαγωγείων. Ωστόσο στο πλαίσιο της υποχρεωτικότητας της προσχολικής αγωγής αλλά και της ισονομίας και ισοπολιτείας, ίδρυσε στους περισσότερους μειονοτικούς οικισμούς νέα νηπιαγωγεία, με σκοπό να εκπληρώσει έναν ευρύτερης σημασίας αντισταθμιστικό ρόλο, προετοιμάζοντας τους μαθητές για τη σχολική σταδιοδρομία». Περαιτέρω στην απάντηση του, το υπουργείο Παιδείας αναφέρει: «από εκπαιδευτικής πλευράς, η λειτουργία δίγλωσσων νηπιαγωγείων με δύο αναλυτικά πρόγραμμα που αποτελούν λογική κατακερματισμού σχολείου, αποτελεί παιδαγωγική αντίληψη και διδακτική πρόταση παρωχημένη».
Η απάντηση του υπουργείου, συνεχίζει: «Ως Έλληνες οφείλουμε πρωτίστως να ενστερνιστούμε τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τους κανόνες και τους νόμους τη χώρας που ζούμε και είμαστε πολίτες παράλληλα με σεβασμό των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων και ετεροτήτων».
Τι αναφέρεται στην επιστολή του DEB«Με την παρούσα επιστολή θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε το αδιέξοδο που έχουν περιέλθει τα προβλήματα της Μειονοτικής Εκπαίδευσης.
Εξ αρχής, θα θέλαμε να σας τονίσουμε την μεγάλη ανάγκη να εισακουστούν τα δίκαια αιτήματα της Μειονότητας σχετικά με την Μειονοτική Εκπαίδευση.
Όπως αντιλαμβάνεστε, ως μια μειονότητα, της οποίας τα δικαιώματα είναι καθορισμένα από τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους της χώρας μας, έχουμε κάθε δικαίωμα ώστε τα παιδιά μας να λάβουν την κατάλληλη εκπαίδευση που απαιτεί η ταυτότητά τους.
Θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε, ότι η μειονοτική εκπαίδευση δεν έχει ενταχθεί ακόμα στο πλαίσιο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στα νηπιαγωγεία, που ισχύει από το 2006. Είναι γνωστό ότι υπάρχει από το 2006 αίτημά μας για δίγλωσσα μειονοτικά νηπιαγωγεία, όπου, όπως συμβαίνει και στα δημοτικά σχολεία της Μειονότητας της Δυτικής Θράκης, η εκπαίδευση θα γίνεται στα Τουρκικά και Ελληνικά.
Η Συνθήκη της Λωζάννης, η διακήρυξη της UNESCO για τα δικαιώματα των παιδιών, καθώς και οι διμερείς συμφωνίες στο χώρο της εκπαίδευσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αναγνωρίζουν στην Μειονότητά μας το δικαίωμα αυτό.
Το καθήκον της Ελλάδας ως ένα κοινωνικό κράτος, είναι να στηρίζει και να διευκολύνει την Μειονότητα στην άσκηση αυτού του δικαιώματός της.
Ζητάμε πρωτίστως από εσάς και από τα αρμόδια όργανα του κράτους μας, να επιλύσετε τις αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες που αναζητούν διαφορετικές λύσεις λόγω μη ύπαρξης μειονοτικών νηπιαγωγείων, που παρουσιάζονται κατά την εγγραφή των μαθητών στα δημοτικά σχολεία, και που απορρέουν από τη μη εκπλήρωση του αιτήματός μας για λειτουργία δίγλωσσων, στα Ελληνικά και Τουρκικά, μειονοτικών νηπιαγωγείων.
Ως πολίτες αυτής της χώρας, πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο αποτελεσματική διαδικασία ένταξης των παιδιών στην κοινωνία, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα, να λάβουν εκπαίδευση στα σχολεία στην Τουρκική και Ελληνική γλώσσα. Επ' ευκαιρίας θέλουμε να διευκρινίσουμε, ότι μαζί με την δική μας κουλτούρα, εννοείται και η ύπαρξη της επιθυμίας μας, τα παιδιά μας να μάθουν και τον πολιτισμό, τη γλώσσα, τους κανόνες της χώρας που ζούμε και είμαστε πολίτες.
Πιστεύουμε ότι η ύπαρξη δίγλωσσων νηπιαγωγείων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εν γνώση σας. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η Ελλάδα, επίσης μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ενάντια στην λειτουργία παρόμοιων σχολείων. Πιστεύουμε η λειτουργία δίγλωσσων σχολείων, που συνέβαλαν μέγιστα στην ομαλή ένταξη των παιδιών, στις κοινωνίες των συγκεκριμένων ευρωπαϊκών χωρών, θα φέρουν παρόμοιο αποτέλεσμα και στη χώρα μας.
Το άρθρο 30 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού της UNESCO είναι σαφής. Αυτό το άρθρο έχει ως εξής:
«Στα κράτη όπου υπάρχουν εθνικές, θρησκευτικές γλωσσικές μειονότητες ή πρόσωπα αυτόχθονης καταγωγής, ένα παιδί αυτόχθον ή που ανήκει σε μία από αυτές τις μειονότητες δεν μπορεί να στερηθεί το δικαίωμα να έχει τη δική του πολιτιστική ζωή, να πρεσβεύει και να ασκεί τη δική του θρησκεία ή να χρησιμοποιεί τη δική του γλώσσα από κοινού με τα άλλα μέλη της ομάδας του.»
Σε αυτή την περίπτωση, η εκπλήρωση των αιτημάτων της Μειονότητας -η οποία είναι μια επίσημα αναγνωρισμένη μειονότητα με διεθνείς συμβάσεις- στο χώρο της εκπαίδευσης είναι καθήκον του Ελληνικού κράτους της οποίας είμαστε πολίτες. Πιστεύουμε ότι θα δείξετε την απαραίτητη ευαισθησία, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα μας.
Δεν αμφιβάλλουμε για την πίστη σας, ότι η διατήρηση και ανάπτυξη του πολιτισμού των μελών της Μειονότητας, καθώς και η υγιής ένταξή τους στην κοινωνία που είναι δεμένοι ως πολίτες, είναι δυνατή με σεβασμό στα μειονοτικά και ανθρώπινα δικαιώματα».
Πηγή: http://www.thrakitoday.com/2012/10/blog-post_1991.html
Στις δύσκολες εποχές που περνάμε η αλήθεια είναι ότι υπερισχύουν οι φωνές που με την δυναμική τους βοηθούν περισσότερο στην κατάρρευση και του τελευταίου κάστρου που έμεινε όρθιο μέσα μας.
Ίσως να φταίμε πιο πολύ εμείς οι δημοσιογράφοι που λόγια σαν αυτά που βγαίνουν από την ψυχή ενός αληθινού οραματιστή όπως είναι ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος τα προσπερνάμε και τελικά τα θάβουμε με αποτέλεσμα να εγκληματούμε απέναντι σε έναν λαό που έχει ανάγκη από μπροστάρηδες κι εμείς τους κρύβουμε.
Ποιος είπε ότι τα λόγια ενός ιεράρχη ενός επισκόπου είναι γραφικά πεπαλαιωμένα και προσαρμοσμένα στην πεπατημένη της εκκλησίας; Σε αυτήν την περίπτωση ο Μητροπολίτης Μεσογαίας όχι μόνο δεν βαδίζει σε αυτήν την πεπατημένη αλλά ανοίγει δρόμους και καλεί όσους έχουν όραμα μέσα τους να ξαναστήσουν την Ελλάδα.
Η κρίση αξιών μέσα στην οικονομική κρίση που ζούμε ήταν το θέμα που πυροδότησε την κουβέντα στην συνάντησή μας.
Πως νιώθετε ότι όταν ακούτε ότι μεγάλο μέρος της νεολαίας φεύγει από την χώρα;
Είναι καλό να ταξιδεύεις να φύγεις από τον επαρχιωτισμό και την κλεισούρα στον μικρόκοσμό σου να διευρύνεις τον ορίζοντά σου αλλά βάση σου να είναι η Ελλάδα. Να έχεις την βάση που σου δίνει την ταυτότητα του πολιτισμού μέσα σου, των αξιών της ιστορίας το ιδίωμα της ταυτότητας .Διότι αν τρέχεις δεξιά και αριστερά χωρίς να έχεις ταυτότητα χάθηκες.
Το ότι βρεθήκαμε εδώ που είμαστε σήμερα έχει παίξει ρόλο το ότι έχουμε χάσει την ταυτότητα μας; Ότι οι Έλληνες είχαν αποστασιοποιηθεί από τα ήθη και τα έθιμα την κουλτούρα;
Οι Έλληνες δεν είχαν ,έχουν αποστασιοποιηθεί έχουμε αποστασιοποιηθεί. Τα αίτια της κρίσης -διότι είναι μια παγκόσμια κρίση- ξεπερνούν την Ελλάδα και τις αντιλήψεις μας. Το άσχημο είναι ότι στον τόπο μας είχαμε προϋποθέσεις άμυνας σε αυτόν τον οδοστρωτήρα τον ισοπεδωτικό που ερχόταν από έξω. Είχαμε τρόπους να αμυνθούμε και να κρατηθούμε και να κρατήσουμε την ταυτότητά μας αλλά την χάσαμε. Αυτήν την στιγμή όταν επιχειρείται μια πολιτιστική ισοπέδωση όλων το τίμημα το δικό μας που είχαμε κορυφές ιστορικές ήταν πολύ μεγαλύτερο από το τίμημα του Λουξεμβούργου από της Ελβετίας. Όλοι αυτοί στον ισοπεδωτικό πολύ λίγο δώσανε .
Εμείς όμως είχαμε τεράστιο πράγμα να καταθέσουμε την ιστορία μας τα ιδιώματα τα ιστορικά μας, μας την ταυτότητά μας. Έγινε αυτό το έγκλημα κι εμείς υποταχθήκαμε.
Η εθνική μας περηφάνια λαβώθηκε ανεπανόρθωτα κατά τη γνώμη σας ;
Σήμερα δεν έχουμε εθνική περηφάνια το λέω με την καλή έννοια του όρου όχι με την νοσηρή. Δεν έχουμε αίσθηση ιστορικής ταυτότητας. Ας πούμε έζησα κι εγώ στην Αμερική κι έλεγα με περηφάνια εγώ είμαι Έλληνας . Αναρωτιέμαι τώρα πως θα ήμουν; αν και το ίδιο θα ήμουν λόγω χαρακτήρα. Αλλά εγώ έχω τέτοιες ρίζες και τέτοιο παρελθόν διότι έχω αγαπήσει την γλώσσα μας. Δεν μπορεί στην ιστορία η γλώσσα μας να δανείζει όρους σε άλλες γλώσσες και σήμερα εμείς να εισάγουμε όρους από έξω.
Δηλαδή τα αίτια της κρίσης θεωρείτε ότι έχουν ρίζες στην λήθη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς;
Γενικότερα πιστεύω ότι τα αίτια της κρίσης είναι τα χαρακτηριστικά του ότι δεν αξιοποιήσαμε τις άμυνες μας σωστά. Στον Ελλαδικό χώρο θα μπορούσαμε να κρατούσαμε δικά μας στοιχεία αλλά ήρθε ο οδοστρωτήρας και μας έλιωσε.
Τι φταίει και οι Έλληνες δεν αξιοποίησαν τις άμυνες τους σωστά ;
Φερθήκαμε κομπλεξικά με υποτέλεια , ήρθε και το πολιτικό μας σύστημα το οποίο συμβιβάστηκε. Προσπαθήσαμε κι εμείς να εκφραστούμε μέσα από τους πολιτικούς χώρους με μεγάλο πάθος και προδοθήκαμε και σήμερα να που φτάσαμε. Και δεν συμβιβάστηκε μόνο το πολιτικό σύστημα αλλά και το καλλιτεχνικό το εκκλησιαστικό όλοι συμβιβάστηκαν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κινούμενο ή υποκινούμενο από έξω αλλά έγινε και από αδυναμίες και δικές μας .
Οι Έλληνες δεν είχαν δηλαδή αντιστάσεις;
Δεν υπάρχουν αντιστάσεις σήμερα. Υπάρχει ηρωική αντίσταση μέσα στον Ελλαδικό χώρο σήμερα που μας τα πήραν όλα; Δεν υπάρχει ούτε για τα οικονομικά ούτε για τον υλισμό μας δεν αντιδρούμε. Δε μιλώ για την αντίδραση την αναρχικού χαρακτήρα.
Θα μπορούσε να ήταν ιδεολογική δηλαδή η αντίδραση αυτή;
Μιλώ για μια επανάσταση ιδεολογική αυτό όμως θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να αντιδράσουμε να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας στην παράδοσή μας στην ταυτότητά μας που είναι η δύναμή μας.
Η εκκλησία τι θέση μπορεί να έχει σε αυτήν την επανάσταση; Και τι μερίδιο ευθύνης έχει σε αυτό το κατρακύλισμα;
Η ευθύνη της εκκλησίας είναι μεγάλη γιατί έγινε μέρος του κρατικού συστήματος στον τρόπο της σκέψης και της δράσης. Αγκαλιάστηκε με το κράτος και δεν είχε ελεύθερα χέρια να αγκαλιάσει το λαό πλέον. Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια .
Τον λαό όμως τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του τον πολιτισμό που έχει μέσα του τον τρόπο της σκέψης του τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του. Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά ; ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών ; Αν τα θέλουμε δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστικού κλάμπ. Η εκκλησία δεν φτιάχνει οπαδούς. Η εκκλησία φτιάχνει αγίους.
Διαφέρει το ένα από το άλλο. Και άγιος σημαίνει ελεύθερος άνθρωπος. Άγιος δεν είναι αυτός που τηρεί πέντε δέκα κανόνες μηχανικές εντολές. Θα πει ότι είναι κάποιος που κανονικά ελευθερώνεται «τω αγαθώ.» Συναντά έτσι το Θεό . Δεν φαίνεται ο Θεός όταν υπάρχει το νέφος και η ομίχλη των Παθών. Πρέπει να φύγει η ομίχλη για να δεις τον ήλιο.
Είναι αργά πιστεύετε τώρα για την εκκλησία να κερδίσει το χαμένο έδαφος για να κάνει το χρέος της και απέναντι στον πολιτισμό μας ;
Όχι ποτέ δεν είναι αργά. Ίσα ίσα θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική ευκαιρία μέσα στην πλήρη απαξίωση των πάντων να δοθεί αυθεντικός λόγος. Σήμερα όμως αυτό που νομίζει η νεολαία ότι είναι εκκλησία, είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που στην πραγματικότητα είναι η εκκλησία. Άρα το να πεις τη λέξη εκκλησία σε σουαχίλι δεν θα το καταλάβει ένας που μιλάει ελληνικά. Πρέπει να γίνει ερμηνεία του όρου, του τι είναι εκκλησία. Αν εκκλησία είναι ένας συντηρητισμός δεν το καταλαβαίνει ο νέος και δεν είναι εκκλησία αυτό. Αν εκκλησία είναι ελευθερία δεν το φαντάζεται ο νέος σήμερα, φαντάζεται ένα άλλο πράγμα. Συμβιβασμός συντηρητισμός έτσι το περάσαμε στους νέους.
Μήπως η εκκλησία παραδόθηκε στην εξέλιξη των γεγονότων χωρίς να αντισταθεί;
Δεν αντισταθήκαμε. Να αντισταθούμε τώρα. Να ανακαλύψουμε τον θησαυρό μας και να τον προσφέρουμε. Έτσι προχώρησε η εκκλησία. Όταν πήγε ο Απόστολος Παύλος και μίλησε στον Άρειο Πάγο για τον Χριστό που αναστήθηκε ποιος τον άκουγε αλλά όμως ο λόγος του είχε αλήθεια και το είπε. Κι έτσι σήμερα εμείς δεν είμαστε κάτι άλλο και είμαστε Χριστιανοί. Το ίδιο να γίνει και σήμερα γιατί όχι δεν είναι ποτέ αργά. Μπορεί να είναι αργά για να αποτραπεί η ροή των πραγμάτων αλλά για να ξυπνήσουν συνειδήσεις δεν είναι αργά.
Οι ξυπνημένες συνειδήσεις θα δημιουργήσουν νέα ιστορία .Αυτό μπορεί να γίνει. Αλλά θέλει επανάσταση. Να ξεκινήσει από την εκκλησία η επανάσταση.Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μπορεί να ξεκινήσει από την ακαδημία. Βλέπω με λύπη μου ότι ο κόσμος της τέχνης που συνήθως ηγείτο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι παγωμένος. Έχει καταστραφεί η παιδεία μας . Δεν υπάρχει παιδεία υπάρχει μια διαδικασία συγκέντρωσης πληροφοριών. Άρα η εκκλησία μόνο διατηρεί όλον το θησαυρό που δεν μας είναι προσβάσιμος όμως γιατί δεν τον καταλαβαίνουμε.
Υπάρχουν όμως τα κατάλληλα πρόσωπα μέσα στους κόλπους της εκκλησίας να ξεκινήσουν αυτήν την προετοιμασία της επανάστασης;
Βεβαίως υπάρχουν και ιεράρχες και ιερείς και λαός. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ όλοι έχουν στο μυαλό τους και γνωρίζουν ότι κάτι πρέπει να γίνει ,η αντίληψη τελικά που υπερισχύει είναι ότι ο ένας περιμένει τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι κατά τη γνώμη μου να ξεκινήσουν αυτήν την επανάσταση όπως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι της εκκλησίας και αν αντιληφθούν τι είναι η εκκλησία αυτοί θα ηγηθούν και θα συτρατευθούν . Υπάρχουν άνθρωποι στον αριστερό χώρο, μη συμβιβασμένοι αστοί.
Οι οποίοι είναι πολέμιοι της εκκλησίας αλλά πολεμούν μια εκκλησία την οποία κι εμείς πολεμούμε την οποία κι εγώ πολεμώ μέσα μου. Αγνοώντας βέβαια ότι υπάρχει κάτι άλλο πολύ μεγαλειώδες το οποίο αν το χτυπήσεις τέλειωσες ο ίδιος .
Όλη όμως αυτή η πολιτική του να πολεμούν την εκκλησία με την πρώτη ευκαιρία δεν πληγώνει το γόητρό της ;
Δυστυχώς κάνει πολύ μεγάλη ζημιά. Χτυπούν όποιον βρουν. Τώρα βγήκαν δημοσιεύματα ότι δήθεν κάποιοι δεσποτάδες έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό κλπ και τώρα άντε εκείνοι να τα μαζέψουν. Έτσι προσπαθούν να δημιουργήσουν αυτό το νέφος της αμφισβήτησης. Εγώ λοιπόν λέω γιατί αφού λένε ότι κάποιοι είναι στην λίστα Λα γκαρντ δεν κάνουν πρώτα την έρευνά τους να μπει το ΣΔΟΕ να ερευνήσει και όταν βεβαιωθούν ότι έτσι είναι τότε να βγουν και να πουν τα ονόματά τους. Όταν πάει το ΣΔΟΕ και μετά όχι πριν για να δημιουργήσουν εντυπώσεις.
Και το δικό σας όνομα όμως είπαν ότι είναι μέσα στην λίστα αυτή.
Εμένα μου τηλεφώνησαν διάφοροι δημοσιογράφοι και για μένα διότι έμαθαν ότι είμαι κι εγώ στην λίστα και τους είπα ας έρθουν να ελέγξουν από το ΣΔΟΕ. . Έχεις κάνει λέει δήλωση Πόθεν Έσχες ; Τους απάντησα λοιπόν ότι χαριτολογώντας ότι εγώ δεν έχω πρόβλημα με το Πόθεν αλλά με το Έσχες. Έτσι δημιουργούν νέφος και σύγχυση στον κόσμο. Ας έρθει λοιπόν το ΣΔΟΕ να δει τι θα πει μηδέν τι θα πει τίποτα και να δει και τι έργο γίνεται εδώ.
Όσον αφορά τα ονόματα που γράφτηκαν σε εφημερίδα της Κυριακής για το ότι κάποιοι μητροπολίτες είναι στην λίστα Λα γκάρντ εγώ έχω να πω ότι ο Θεσσαλιώτιδος έχει πάρκισον και είναι πολύ άρρωστος . Θα τον πεθάνουν τον άνθρωπο χωρίς λόγο.
Δεν έχει τίποτα. Και ο Περιστερίου και αυτός είναι εντάξει , μπορεί να μάζευε χρήματα αλλά τα έκανε έργο. Τίποτα . Ο στόχος είναι ο Αρχιεπίσκοπος. Επίσης επειδή πήγαν να χτυπήσουν κάποιοι τον Αρχιεπίσκοπο βγήκαν μερικοί στην πορεία να χτυπήσουν και να γκρεμίσουν και μερικούς άλλους τους οποίους τους έχουν ανώνυμους. Αφήνουν να διαρρέει ότι μπορεί να είμαι εγώ ας πούμε επειδή αντέδρασαν επειδή εγώ είχα πει ότι δεν θέλω μισθό. Εγώ δεν είχα ΑΦΜ δεν πληρωνόμουν δεν είχα λογαριασμούς. Χτυπούν από μίσος.
Εγώ πάντως θα σας πω το εξής άσχετα με ότι λέγεται υπάρχουν Επίσκοποι που εγώ γνωρίζω οι οποίοι ζουν πάμφτωχα και δεν τους ξέρει το σύστημα γιατί δεν βγαίνουν να το πουν. Αλλά στην συνείδηση του λαού είναι ορατό. Όχι μόνο επίσκοποι αλλά και άλλος κόσμος που θυσιάζεται στον εκκλησιαστικό χώρο.
Αυτήν την εποχή η εκκλησία θα μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο στήριγμα;
Αν και την ην χτυπούν στήνοντας ένα ψέμα και την τραυματίζουν με τέτοιες πληροφορίες ,αυτή την στιγμή η εκκλησία αποτελεί στήριγμα για το λαό. 60.000 άνθρωποι τρώνε από την εκκλησία «ε χτύπα λοιπόν την εκκλησία να μην φάνε αυτοί οι άνθρωποι.»
Και την χτυπούν γι αυτόν το λόγο. Ένα κράτος ολόκληρο δεν μπορεί να δώσει φαγητό κι εμείς εδώ στηρίζουμε τα ιδρύματα του κράτους. Ε χτύπα λοιπόν την εκκλησία να μην το κάνει και αυτό . Αυτό είναι αυτοκτονία. Ας είναι ο στόχος τους αυτός και πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι στόχοι από αυτούς που χτυπούν την εκκλησία .Ας είναι όμως και αυτοί που χτυπιούνται αγνοί και καθαροί για να μπορέσουν με την μαρτυρία της ζωής τους να επιβεβαιώσουν τον λόγο τους .
Εσείς πιστεύετε σε μια ενδυνάμωση της φιλοσοφίας της ζωής μας σε μια ενδυνάμωσης της ανθρώπινης υπόστασης; Πέρα από τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικογένεια;
Εγώ δεν ελπίζω αλλά δεν είμαι και απελπισμένος. Αν δεν δω δηλαδή κάποια σημάδια δεν ελπίζω . Αν δω όμως κάποια θετικά σημάδια και κάποια ουσιαστικά βήματα τότε τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Έχω ελπίδα να ανατραπούν τα πάντα, τα πάντα όμως. Αλλά αυτό σημαίνει: επιστρέφουμε στις ρίζες μας ,στις αξίες μας με συνέπεια. Από κει θα ξεκινήσει η επανάσταση και όχι από το να πάρουμε την δόση και μετά να ξαναζητήσουμε άλλα τόσα.
Το να αγκαλιάσουμε αυτήν την απίθανη ιστορία μας την ταυτότητά μας την φιλοσοφία μας την παράδοσή μας τον πολιτισμό μας την πίστη μας ,αυτό θα είναι απίθανο ,υπέροχο. Αυτό που κλοτσάμε είναι αυτό που πρέπει να αγκαλιάσουμε. Αν συνεχίσουμε να το κλοτσάμε δεν ελπίζω. Αν το αγκαλιάσουμε είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν μεγάλα πράγματα.
Θα γίνει αυτή η στροφή;
Δεν ξέρω τέτοια τύφλωση που βλέπω να υπάρχει και τέτοια κακότητα μικρότητα μικροψυχία και στενοκαρδία. Όταν βέβαια βρεθεί κανείς σε αδιέξοδο ψάχνει για διεξόδους. Αν εμείς ανοίξουμε την πόρτα αυτής της εκκλησιαστικής διεξόδου θα αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα. Όσο παραμένουμε μουδιασμένοι παρατηρητές δεν θα αλλάξει τίποτα . Τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους.
Η άποψη ότι δεν θα αφήσει ο Θεός που λένε κάποιοι της εκκλησίας δεν είναι έτσι . Αφήνει ο Θεός σας πληροφορώ. Άφησε 400 χρόνια σκλαβιάς άφησε να πέσει η Τσαρική Ρωσία και να επικρατήσει η μπολσεβική επανάσταση και η αθεΐα και να γκρεμιστούν οι ναοί. Άφησε πολλά πράγματα στην ιστορία και γιατί να μην αφήσει και τώρα; Τι έχει δηλαδή με μας; Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν θα αφήσει ο Θεός αλλά αν εμείς θα αφήσουμε το Θεό. Τον αφήσαμε ,τον αφήσαμε. Δυστυχώς.
Υπάρχει όμως ένας λαός που έχει σπόρο μέσα του και ο άθεος έχει σπόρο για το αγνό. Δεν το πιστεύει όμως ότι μπορεί να είναι αληθινό. Αυτή είναι η αποστολή της εκκλησίας να φυτρώσει ο σπόρος.
Αυτό πάνε να γκρεμίσουν. Αν δουν ότι ένας χτίζει κάτι έρχεται το σύστημα να το γκρεμίσει αυτό . Αρχίζουν και ρίχνουν λάσπη λέγοντας ότι αυτός ας πούμε είναι απατεώνας ,είναι υποκριτής. Δεν πειράζει όμως η εκκλησία στηρίζεται σε μάρτυρες. στηρίζεται σε Χριστό Σταυρωμένο ηττημένο. Η μεγαλύτερη νίκη είναι η ήττα του Σταυρού.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συκοφαντημένος και εξόριστος ήταν .Αυτός όμως έμεινε στην ιστορία και σε αυτόν πίστεψε ο λαός. Δεν πίστεψε στους άλλους. Και σήμερα το ίδιο θα γίνει αρκετά μας χάιδεψαν θα μας κοπανήσουν τώρα και από αυτό το κοπάνημα θα βγει η δόξα μας .
Τι ανατρεπτικό θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας ώστε να αλλάξει τα ως τώρα δεδομένα ώστε και η εκκλησία να μην έχει μόνο αυτήν την μονότονη όψη και την παθητική θα έλεγα στάση στα γεγονότα;
Φανταστείτε ο Αρχιεπίσκοπος να έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του.Για παράδειγμα γίνεται ένα πανηγύρι σε μια μεγάλη μητρόπολη ας πούμε του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη . Είθισται να κάνουν δώρα και τραπέζια στους δεσποτάδες κλπ.
Φανταστείτε αντί να κάνει τραπέζι στους επισήμους και σε άλλους ο δεσπότης να πει όχι. Η μητρόπολη αυτήν την στιγμή έχει να δώσει για δώρα αλλά δεν θα δώσει. Θα δώσει στα συσσίτια και αντί για τραπέζι στο ξενοδοχείο τάδε θα πάμε με τους
τσιγγάνους να φάμε. Και δεν θα το κάνουμε για να δείξουμε θα φάμε φασολάδα γιατί είναι Τετάρτη. Ο Αρχιεπίσκοπος λοιπόν μπορεί να μπει μπροστά και να μας οδηγήσει σε τέτοιες κινήσεις.
Πολλοί λένε ότι ήρθε η ώρα να κάνει ο καθένας το χρέος του και όχι να περιμένει στην πολυθρόνα του και να παρακολουθεί αν κάποιοι θα επαναστατήσουν. Εσείς θεωρείτε ότι μόνο μέσα από τον πολιτισμό θα κάνουμε το χρέος μας.
Χρέος μας λοιπόν είναι να στραφούμε στην δύναμη που έχουμε . Ο θησαυρός που έχουμε είναι σαν το φυσικό αέριο που έχουμε στο υπέδαφος. Κρυμμένος θησαυρός. Για παράδειγμα η αξία του βουνού της Πεντέλης δεν είναι αν την αναδασώσουμε.
Δεν είναι τα φωτοβολταϊκά που θέλει να κάνει η εκκλησία είναι το πεντελικό μάρμαρο αυτό που δεν φαίνεται, αυτό έχει την αξία. Είναι σαν να αγοράζω ένα οικόπεδο και η αξία του δεν είναι η έκταση αλλά το από κάτω αν έχει φλέβα χρυσού ή αν έχει οτιδήποτε. Αυτό είναι η Ελλάδα έχει μέσα της έναν τέτοιον θησαυρό τον οποίο έχουμε καλύψει. Σαν τα αρχαία μνημεία που είναι χωμένα μέσα στο σώμα και ζουν . Όλη αυτήν την συνέχεια από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό τον Βυζαντινό πολιτισμό καλύψαμε.
Είναι φοβερό πράγμα αυτό που μας έκανε η τουρκοκρατία. Είναι φοβερότερο αυτό που έγινε από την βαβαροκρατία και ακόμη χειρότερο αυτό που γίνεται σήμερα με την κοσμικευμένη αντίληψή μας. Καιρός να τα βγάλουμε όλα αυτά από μέσα μας και να φέρουμε το θησαυρό μας στο φως. Φανταστείτε τι σημαίνει σε έναν άνθρωπο που κουβαλάει μέσα του πολιτισμό πίστη και παράδοση όχι θρησκευτική συνείδηση, «τα εγκώμια», «η ζωή εν τάφω» και τι σημαίνει για ένα σύγχρονο παιδί. Δεν σημαίνει τίποτα.
Εγώ μπορεί να μην είμαι πολύ της εκκλησίας αλλά και μόνο που θα το ακούσω θα μου γεμίσει πράγματα. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν καταλάβω και τι σημαίνει. Εκεί μας φτάσανε, τα νέα παιδιά να μην καταλαβαίνουν δεν είναι μέρος του πολιτισμού τους αυτό. Έρχεται όμως ένας Ελύτης και γράφει γι αυτό Άξιον Εστί έρχεται ένας Σεφέρης, δεν ήταν πολύ της εκκλησίας αυτοί, ναι αλλά βγάλανε αυτό ως πολιτισμό. Αυτό είναι ο θησαυρός μας. Έτσι και της εκκλησίας να μην είσαι , είσαι της εκκλησίας.
Υπάρχουν αυτοί όμως οι άνθρωποι που θα πρωτοστατήσουν;
Να βρούμε ανθρώπους ηγετικές φυσιογνωμίες με τον θησαυρό αυτό στην ψυχή τους και να τους βγάλουμε μπροστά. Πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι που ο ένας θα συμπληρώσει τον άλλον και θα τραβήξουν μπροστά. Ο καθένας ότι έχει θα βάλει ο ένας το πνεύμα του ο άλλος το έργο του , ο άλλος τα χαρίσματά του. Είναι μεγάλη δύναμη να βγει μια συντονισμένη προσπάθεια από ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο χρησιμοποιώντας αυτόν τον θησαυρό. Έτσι θα βγούμε μπροστά αγνά και καθαρά. Είναι δύναμη αυτό.
Μέσα από τους 3 πρώτους αιώνες υπάρχουν 11 εκατομμύρια επώνυμοι μάρτυρες τότε κυοφορήθηκε η εκκλησία. Μέσα από 250 χρόνια διωγμών υπαρκτικού εκφυλισμού. Έτσι βγήκε η εκκλησία. Και τώρα που κρατικοποιηθήκαμε και γίναμε υπάλληλοι δεν βγαίνει τίποτα.
Δόξα είναι η αφάνεια εκεί γίνεται η δουλειά. Σήμερα μας έχει σκεπάσει η κρίση. Από πάνω έχει νέφος από κάτω όμως έχει πράγμα….
Θα μπορούσατε να είσαστε ένας επαναστάτης που θα ανοίγατε δρόμους με τον λόγο σας αλλά και να αφυπνίζατε συνειδήσεις !
Μου αρέσει που έγινα παπάς ξέρετε. Πολλές φορές μου λένε πως από επιστήμονας γίνατε ιερωμένος.. Και τους απαντώ: Μα τι λέτε τώρα!
Δεν θα μπορούσα τώρα να σας μιλήσω έτσι αν ήμουν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο. Τώρα με φαντάζεστε να λύνω εξισώσεις; Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό.
Όλα αυτά που λέτε είναι ωραία αλλά τι θα γίνει αν δεν έχω να πάρω γάλα στα παιδιά μου ; Θα μπορούσε να σας ρωτήσει κάποιος που διαβάζει αυτήν την συνέντευξη
Εγώ τι απαντώ σε αυτόν που λέει ότι δεν έχει γάλα να δώσει στο παιδί του; Ελάτε να μαζευτούμε όλοι και να μοιραστούμε αυτό που έχουμε . Ο καθένας σύμφωνα με τις ανάγκες του θα πάρει το μερίδιό του. Μπορούμε όλοι μαζί υπάρχει κρυμμένη δύναμη και μπορούμε και για τα οικονομικά.
Μπορούμε και χωρίς τους πολιτικούς ;
Φυσικά μπορούμε και χωρίς αυτούς. Η ζημιά άρχισε από αυτούς και από την καταστροφή της παιδείας εδώ και 30 χρόνια και θέλει τώρα 60 χρόνια για να επανέλθουμε.
Η αλλαγή πρέπει να γίνει στην παιδεία για να αλλάξει η νοοτροπία μας. Όχι τώρα που πρέπει να μάθουμε τον ελληνικό πολιτισμό σαν ξένη γλώσσα στους Έλληνες. Και δεν πρέπει να βλέπουμε τι κάνουν οι πολλοί η κατάσταση θα αλλάξει από πυρήνες, πυρήνες αντιστάσεως. Φιλική εταιρεία δεν ήταν πολλοί ήταν λίγοι. Κολοκοτρώνης , προύχοντες ήταν λίγοι. Εδώ εκεί δεξιά αριστερά έτσι γίνονται οι επαναστάσεις που είπαμε πριν. Να υπάρξουν ομάδες ανθρώπων που να λένε αλήθειες και να συσπειρωθούν και να δει ο καθένας τι μπορεί να κάνει από το δικό του μετερίζι.
Νιώθω σαν να θέλω να βγάλω τον πόνο της ψυχής μου έχω πάθος μέσα μου και έχω ανάγκη να το εκφράσω όπως και άλλοι θα είναι σαν εμένα.
Πρέπει να γίνει επανάσταση Πίστεως διότι το έρισμα της Πίστεως μας σπάσανε γι αυτό μετά δεν υπάρχουν αξίες.
Εγώ τις ελπίδες μου δεν τις στηρίζω καθόλου στους πολιτικούς. Τελειώσανε , δεν υπάρχουν ούτε στην Ευρώπη ούτε εδώ. Θα ήθελα να είχαμε τους καλύτερους πολιτικούς να διαχειριστούν και να εμπνευστούν καταστάσεις. Η ιστορία στηρίζεται σε σωστές πολιτικές αποφάσεις και η καταστροφή στηρίζεται σε λάθη συγκεκριμένων ανθρώπων. Η επιτυχία μιας επανάστασης οφείλεται σε πρόσωπα.
Αλλά εγώ το πολιτικό σύστημα δεν τον πιστεύω πολύ . Η επανάσταση είναι πολιτισμός. Σήμερα όλοι πιστεύουν ότι πόλεμοι και επαναστάσεις γίνονται με την οικονομία ,όχι λοιπόν οι πόλεμοι γίνονται με τον πολιτισμό.
Εγώ είμαι γεμάτος φωτιά αυτήν την στιγμή μέσα μου , λεφτά δεν έχω αλλά αγαπώ τον πολιτισμό μας τον θησαυρό μας γι αυτό παράτησα την επιστήμη γιατί δεν μετράει τόσο μέσα μου όσο αυτά που σας είπα. Άφησα την επιστήμη γιατί δεν πιστεύω σε μια επιστημονική επανάσταση σε ανατροπή του κόσμου από την επιστήμη. Πιστεύω στην ανατροπή των δεδομένων από τον πολιτισμό.
Σε όλη αυτήν την πορεία των πραγμάτων οι νέοι τι μερίδιο θα έχουν σε αυτήν την αλλαγή που ονειρευόμαστε;
Κάποιοι πρέπει να δυναμώσουν την ψυχή των νέων . Περήφανος νέος στην Ελλάδα σήμερα είναι δύναμη διότι τώρα είναι συντετριμμένος ο νέος. Έχουν ρημάξει τους νέους σήμερα
Γι αυτό το λόγο ξενιτεύονται και το χειρότερο είναι ότι , ότι έμαθαν και σπούδασαν στην Ελλάδα τώρα θα πάνε να τα αποδώσουν σε μια άλλη χώρα. Εκεί θα γίνει η απόσβεση και όχι στην Ελλάδα. Δεν είναι άδικο αυτό;
Εγώ τι απαντώ στους νέους που θέλουν να φύγουν από την χώρα τώρα; Τώρα δεν έχει να πας πουθενά τώρα θα μείνεις εδώ και θα δραστηριοποιηθείς. Αν πας σε ένα άλλο κράτος θα είσαι μέρος ενός συνόλου. Αν μείνεις εδώ θα είσαι διαμορφωτής του συνόλου. Όποιος θέλει να βοηθήσει σε αυτήν την επανάσταση εδώ όχι απ έξω. Πηγαίνοντας έξω είσαι ένας από τους πολλούς καλούς μένοντας εδώ είσαι ένας ηγέτης. Και το θάρρος σου θα φανεί αν πας κόντρα στο σύστημα. Να περάσει το τσουνάμι και να μείνεις όρθιος. Αυτό είναι η Ελλάδα αυτή είναι η Ορθοδοξία.
Η ορθοδοξία αντέχει σε απίστευτες επιθέσεις. Δείτε τους μάρτυρες τους ασκητές δεν ξεγελιούνται από τίποτα ξεπερνούν την φύση τους. Κάθονται σε έναν στύλο και μαζεύεται ο κόσμος δεν πάει εκείνος στον κόσμο. Και αυτό είναι πολύ ωραία θεμελιωμένο πάνω στην διδασκαλία της εκκλησίας . Χριστός Σταυρωμένος Θεός ηττημένος. Αυτή είναι η νίκη. Αλλά αυτό πρέπει να γυρίσει όλο το μυαλό αλλιώς και θέλει δουλειά και πρέπει να την κάνουμε.
Γιατί η εκκλησία δεν αποδεσμεύεται από το πολιτικό σύστημα;
Κατά την γνώμη μου η εκκλησία θα έπρεπε να είχε αφήσει το πολιτικό σύστημα στην άκρη. Δεν τους έχει ανάγκη. Την έχουν ανάγκη. Εγώ όταν επρόκειτο να πάμε στην ορκωμοσία της βουλής δεν ήθελα να πάω και δεν πήγα. Δεν μπορούσα να πάω και να βλέπω την εικόνα οι μισοί να γελάνε οι άλλοι να φεύγουν άλλοι να φωτογραφίζονται άλλοι να κοιτούν τους άλλους και άλλοι να νομίζουν ότι είναι κάποιοι. Εμείς να προσευχόμαστε στο Θεό να τους φωτίσει . Ποιους να φωτίσει και γιατί;
Έπρεπε να πει ο αρχιεπίσκοπος κοιτάξτε να δείτε εγώ αυτό που ξέρω είναι να κατεβάζω την ευλογία του Θεού κάτω . Τον θέλετε ; με μεγάλη μου χαρά. Δεν τον θέλετε; Σας εύχομαι ο Θεός να σας ευλογεί παρόλο που δεν τον θέλετε καλή επιτυχία στα έργα σας γεια σας . Γιατί λοιπόν να έρθω με όλη μου την πομπή ;να προστατεύσω τα προνόμιά μου; δεν το έχω ανάγκη. Είμαι ελεύθερος και αδέσμευτος από τα προνόμιά σας έχω άλλο πλούτο. Το φαντάζεστε αυτό να το δηλώσει την ώρα του αγιασμού;
Τέλειωσε ο λαός πήρε τα πάνω του . Αυτό είναι επανάσταση.
Ό άνθρωπος βέβαια είναι πράος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Κάποια στιγμή του είπα δώστε τους μισθούς των επισκόπων και πείτε τους γι αντάλλαγμα να υπογράψουν για τα φωτοβολταϊκά στην Πεντέλη για να ταΐσουμε τον κόσμο .
Δώστε τους μισθούς μας είμαστε η πιο ευνοημένη τάξη δικά μας αυτοκίνητα έχουμε δικά μας σπίτια έχουμε . Εγώ ας πούμε δεν πληρώνω σπίτι δεν πληρώνω αυτοκίνητο. Βάλτε τους λοιπόν να υπογράψουν και αν δεν το κάνουν να τους εκθέσετε στο λαό ότι εκείνοι τον προδίδουν.
Κάτι πρέπει να γίνει πάντως . Όταν τα λέω αυτά με λένε λαϊκιστή ποιον εμένα που δεν έχω ΑΦΜ που δεν πληρώνομαι που δεν έχω λογαριασμό στην τράπεζα.
Πολλές φορές μέσα από φωνές που όλοι εμείς της έχουμε κρυμμένες μπορεί να γεννηθεί μια νέα δύναμη που θα πάρει μαζί της όλους όσους επιθυμούν την ριζική αλλαγή των γεγονότων. Όλους όσους δεν πείθονται με τις πολιτικές καλοφτιαγμένες υποτίθεται λύσεις που προσπαθούν να μας σερβίρουν για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια.
Και κάπου εδώ λες στοπ ότι είπατε ,είπατε αγαπητοί κυβερνήτες και διαμορφωτές της ως τώρα πραγματικότητάς μας . Τώρα ήρθε η ώρα μας να πάρουμε στα χέρια μας αυτό που εσείς μας συντρίψατε και να του ξαναδώσουμε μορφή σάρκα και οστά. Την εθνική μας περηφάνια . Ας μπουν λοιπόν μπροστά άνθρωποι που πιστεύουν και μάχονται γι αυτόν τον θησαυρό για να ακολουθήσουν και άλλοι.
ΠΗΓΗ: http://orthodoxathemata.blogspot.gr/2012/11/blog-post_29.html
Ὅμως ὅτι θὰ ἔφθανε κάποια στιγμὴ ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ θεολόγοι (καὶ μάλιστα ὄχι ἄθεοι καὶ ἄπιστοι) θὰ ἐπιχειροῦσαν νὰ δολοφονήσουν τὸ μάθημα, καθιστώντας το ὄργανο σχεδιασμῶν τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων γιὰ ἐπιβολὴ στὸν κόσμο τῆς λεγόμενης Πανθρησκείας, αὐτὸ σὲ κανενὸς τὴ φαντασία δὲν μποροῦσε ποτὲ νὰ περάσει.
Καὶ ὅμως αὐτὸ οὐσιαστικὰ ἐπιχειρεῖται μὲ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν ποὺ προωθεῖ ἀπὸ πέρυσι ὁμάδα θεολόγων προερχόμενη κατὰ βάσιν ἀπὸ τὸν θεολογικὸ σύνδεσμο ≪Καιρὸς≫ καὶ δικτυωμένη σὲ ἀπίστευτο βαθμὸ στὶς ἁρμόδιες ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου.
Ἔχουμε ἤδη ἀναφερθεῖ στὸ ζήτημα μὲ σειρὰ ἄρθρων καὶ σχολίων στὸ Περιοδικό μας. Ἐπανερχόμαστε τώρα, διότι ἔφθασε ἐπιτέλους καὶ στὰ χέρια μας τὸ ἐξαίρετο Ὑπόμνημα ποὺ ὑπέβαλε στὶς 4 τοῦ περασμένου Ἰουλίου στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης.
Ὁ κ. Ρεράκης ὡς εἰδικὸς Καθηγητὴς τῆς Παιδαγωγικῆς καὶ Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς καὶ μὲ τὴν ἐμπειρία του ὡς Θεολόγου Ἐκπαιδευτικοῦ καὶ Συμβούλου Θεολόγων στὴ Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, ἐπιχειρεῖ καταλυτικὴ ἀναίρεση τοῦ νέου αὐτοῦ Προγράμματος Σπουδῶν.
Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ἀναιρεῖται στὸ Ὑπόμνημα εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ κ. Ρεράκης ὀνομάζει: ≪Ὁ μύθος τῆς Πολυπολιτισμικότητας≫. ≪Βασικὴ προϋπόθεση≫, σημειώνει, ≪γιὰ νὰ ὑπάρξει “πολυπολιτισμικότητα”, εἶναι “πολλοὶ πολιτισμοὶ” νὰ ἐκφράζονται καὶ νὰ ἐξελίσσονται στὸν ἴδιο τόπο καὶ χρόνο, ὑπὸ τὶς ἴδιες συνθῆκες. Αὐτὴ ἡ προϋπόθεση δὲν ὑφίσταται στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Οἱ νόμιμοι οἰκονομικοὶ μετανάστες ποὺ ἐργάζονται σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς χώρας ἔχουν πλήρως ἐνταχθεῖ πολιτισμικά, ἐνῶ οἱ παράνομοι μετανάστες, ποὺ συσσωρεύονται ἐγκλωβισμένοι στὴν ἑλληνικὴ πρωτεύουσα καὶ σὲ ἄλλα ἀστικὰ κέντρα, ἀδιαφοροῦν ἐντελῶς γιὰ τὴν πολιτισμική τους ἔνταξη, περιμένοντας τὴν εὐκαιρία νὰ ἀναχωρήσουν πρὸς τὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες προορισμοῦ τους≫.
≪Ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν ἐξάλλου≫, συνεχίζει ὁ καθηγητής, ≪ὅτι ἐπιδιώκει ἕνα Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, στὸ ὁποῖο ‘‘νὰ συμμετέχουν ὅλα τὰ παιδιά, χωρὶς καμιὰ διάκριση καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ἢ μὴ δέσμευσή τους’’, μὲ τὴν αἰτιολογία - πρόσχημα νὰ καταπολεμηθεῖ ὁ ρατσισμὸς καὶ ἡ ξενοφοβία, εἶναι ἀβάσιμος. Στὴ χώρα μας δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ τέτοιου εἴδους φαινόμενα, τουλάχιστον σὲ τέτοια ἔκταση ποὺ νὰ γεννοῦν σχετικὸ προβληματισμό. Τὸ 99% τῶν ἀλλόδοξων μαθητῶν παρακολουθοῦν διαρκῶς ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ζητοῦν νὰ βαθμολογοῦνται, ἐνῶ εἶχαν καὶ ἔχουν τὸ δικαίωμα τῆς ἀπαλλαγῆς≫.
Στὴ συνέχεια ἀσχολεῖται μὲ τὴ ≪μετατροπὴ τοῦ χαρακτήρα τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ πολυθρησκειακό≫. ≪Εἶναι ἐμφανές≫, τονίζει, ≪ὅτι τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν ἐξαφανίζει διὰ τῆς πολτοποιήσεως τῶν θρησκειῶν τὴν πίστη τῶν μαθητῶν καὶ ἰδίως, στὴν περίπτωση τῶν χριστιανῶν μαθητῶν, τὴν πίστη τους στὸ Σύμβολο τῶν Θεοφόρων Πατέρων στὴν ὁποία βαπτίστηκαν... Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν... εἶναι ὅτι ἀπουσιάζει ἀπὸ αὐτὸ ἡ οὐσία τῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι τὸ διὰ τῆς Σαρκώσεως, Σταυρώσεως, Ἀναστάσεως, Ἀναλήψεως καὶ Πεντηκοστῆς μήνυμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπουσιάζει ἡ κλήση τῶν μαθητῶν νὰ συμμετέχουν στὸ λυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἀντ’ αὐτοῦ προβάλλεται ὁ συμφιλιωτικός, θεραπευτικός, κοινωνικὸς καὶ νοηματοδοτικὸς ρόλος ὅλων τῶν θρησκειῶν!≫.
Στὸ ἐρώτημα: ≪Παραμένει τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὀρθόδοξο;≫, ὁ κ. Ρεράκης σημειώνει: ≪Οἱ συντάκτες τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν ἔχουν ἰσχυριστεῖ μὲ ἔμφαση καὶ ἐπιμονή, ἀκόμα καὶ ἐνώπιον τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅτι τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μὲ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν παραμένει ὀρθόδοξο. Ἐντούτοις:
• Πῶς εἶναι ὀρθόδοξο, ὅταν ἀπουσιάζει ὁ Χριστός, ὄχι ὡς ὄνομα, ἀλλὰ ὡς Θεάνθρωπος, Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, ὅταν ἀπουσιάζει ἡ σχέση καὶ ἀναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό;
• Πῶς εἶναι ὀρθόδοξο, ὅταν, γιὰ παράδειγμα, διδάσκει στὰ παιδιὰ τὴν πλάνη ὅτι ‘‘οἱ θρησκεῖες εἶναι πηγὴ ἐλπίδας γιὰ σωτηρία’’, ἀφοῦ ἡ ὀρθόδοξη παράδοση ἀναγνωρίζει ὡς μοναδικὴ πηγὴ ἐλπίδας τὸν ἕνα Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, τὸν Σαρκωθέντα καὶ Ἀναστάντα διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν...;
• Πῶς εἶναι ὀρθόδοξο, ὅταν σὲ διδακτικὴ ἑνότητα μὲ τίτλο ‘‘ἅγιοι ἄνθρωποι’’ ἀναφέρονται ἅγιοι καὶ ἅγιες τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅπως: Ἁγία Βερονίκη, Ἀββᾶς Πινούφριος, Νεομάρτυς Ἀχμὲτ Κάλφας ἐξ Ἀγαρηνῶν, Ἁγία Φιλοθέη, Μαρία Σκόπτσοβα, ἐνῶ ἀμέσως μετὰ παρατίθενται ἰσάξια καὶ ἰσότιμα ‘‘ἅγιοι ἄνθρωποι στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι καὶ πολλὰ ἄλλα πρόσωπα ἱστορικὰ καὶ μυθικά’’; Τὰ παιδιὰ ἔτσι μαθαίνουν ἐπίσημα στὰ Θρησκευτικά τους ὅτι ὁ ὅρος ‘‘ἅγιος’’ δὲν εἶναι μόνον χριστιανικός, ὅτι ἀποδίδεται καὶ σὲ μὴ χριστιανούς, ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἅγιοι καὶ ὅτι δυνατότητα ἁγιότητας ὡς τελείωσης, δικαίωσης καὶ ὁλοκλήρωσης τοῦ ἐνχριστωμένου βίου, ἔχουν καὶ οἱ ἄλλες θρησκεῖες!≫.
≪Ἡ ἀποορθοδοξοποίηση τοῦ μαθήματος εἶναι φανερή≫, τονίζει ὁ κ. Ρεράκης, ≪καὶ ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις ποὺ τίθενται γιὰ τὸ πρόσωπο τῶν διδασκόντων. Διότι, ὅπως διαβάζουμε στὸν Ὁδηγὸ Ἐκπαιδευτικοῦ, οἱ συντάκτες τοῦ νέου Προγράμματος θεωροῦν ὅτι: ‘‘Δὲν ὑφίσταται καμιὰ ἰδιαίτερη θρησκευτικοῦ χαρακτήρα προϋπόθεση γιὰ νὰ διδάξει ἕνας δάσκαλος τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν... Ἕνας ἄθρησκος ἢ ἀγνωστικιστὴς ἢ ἀδιάφορος μπορεῖ νὰ διδάξει μὲ ἐπιτυχία τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως καὶ ἕνας θρησκευόμενος. Ἀντίθετα, ἕνας ζηλωτὴς θρησκευόμενος ἔχει μᾶλλον ἐξασφαλισμένη τὴν ἀποτυχία’’≫!
Ὁ κ. Ρεράκης θεωρεῖ τελείως ἀκατάλληλο γιὰ τὴν ἡλικία τῶν παιδιῶν τὸ νέο Πρόγραμμα. ≪Προσωπικά≫, βεβαιώνει ὁ κ. Καθηγητής, ≪ἐπιχείρησα νὰ δώσω πρὸς πραγμάτευση ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω θέματα (σημ. ἐννοεῖ θέματα διδασκόμενα σὲ μαθητὲς Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου) σὲ φοιτητές μου. Διαπίστωσα ὅμως πὼς ἀκόμα καὶ αὐτοὶ δυσκολεύονταν νὰ τὰ κατανοήσουν καὶ νὰ τὰ ἐπεξεργαστοῦν≫.
Στὸ Ὑπόμνημα γίνεται ἐκτενὴς ἀναφορὰ στὴ σύγχυση ποὺ καλλιεργεῖται στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μὲ τὸν παραλληλισμὸ στοιχείων τῶν διαφόρων θρησκειῶν, ὅπως π.χ. μὲ τὴν ἰδιαίτερη μέρα τῆς καθεμιᾶς:
≪Στὴν Γ΄ Δημοτικοῦ, στὴν ἑνότητα μὲ τίτλο: ‘‘Κυριακή: Μιὰ σημαντικὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας’’, τίθενται ὡς βασικὰ θέματα τὰ παρακάτω:
• ‘‘ Ἡ Κυριακὴ τῶν Χριστιανῶν: Στὸ χριστιανικὸ ναό (ἡ καμπάνα, ὁ ναός, τὰ κεριά, οἱ εἰκόνες, ὁ Σταυρός).
• Τὸ Σάββατο τῶν Ἑβραίων: Στὴ συναγωγή (ραββίνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά, τεφιλίν).
• Ἡ Παρασκευὴ τῶν Μουσουλμάνων: Στὸ Τζαμὶ ἢ Τέμενος (Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης, ἰμάμης, νίψεις προσώπου, χεριῶν καὶ ποδιῶν, βγάλσιμο παπουτσιῶν, μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχῆς, κήρυγμα).
• Σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Ὁ σταυρός, ὁ ἰχθύς, ἡ ἄμπελος, ὁ πέλεκυς, τὸ ἄστρο τοῦ Δαβίδ, ἡ Μενορά, ἡ ἡμισέληνος, τὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, ἡ Σβάστικα (Ἰνδουϊσμός - Τζαϊνισμός), τὸ γὶν καὶ τὸ γιάνγκ, τὸ ὤμ, ὁ τροχὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ Βούδα (ντάρμα), ὁ λωτός, τὸ σύμβολο τῆς μὴ βίας (ἀχίμζα)’’≫!
≪Πέρα ἀπὸ τὸ γεγονός≫, ἐπισημαίνει ὁ κ. Καθηγητής, ≪ὅτι ἀποσιωπᾶται τὸ ἀναστάσιμο καὶ ἑορταστικὸ νόημα τῆς χριστιανικῆς Κυριακῆς ὡς ἡμέρας τοῦ Κυρίου καὶ ἐξισώνεται ἀπόλυτα στὴ συνείδηση τοῦ μαθητῆ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἑόρτιες ἡμέρες τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ὑπάρχει παιδαγωγὸς στὸν κόσμο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐγκρίνει ὡς διδακτέα ὕλη γιὰ τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο παιδιῶν (8) ἐτῶν ὅλη αὐτὴν τὴν πανσπερμία τῶν θρησκευτικῶν ἐννοιῶν, ὀνομάτων, συμβόλων καὶ γνώσεων; Πῶς νὰ μὴν ὑποθέσει κανεὶς ὅτι ὅλα αὐτὰ γράφτηκαν μεθοδευμένα γιὰ νὰ προκαλέσουν θρησκευτικὴ σύγχυση καὶ ἀμφισβήτηση;≫.
≪Ἰδιαίτερη ἐντύπωση≫, τονίζει ὁ κ. Ρεράκης, ≪προκαλεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι τόσο ὁ τρόπος σύστασης τῆς Ἐπιτροπῆς ‘‘ἐμπειρογνωμόνων’’..., ὅσο καὶ οἱ ἀπαράδεκτες... ἀλλαγὲς καὶ ἀνατροπὲς ποὺ ἐπιφέρει τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν στὸν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πραγματοποιήθηκαν κρυφίως, ἀφοῦ μόνο μιὰ ὀλιγομελὴς ὁμάδα αὐθαίρετα ἐπιλεγμένων θεολόγων γνώριζε καὶ συμμετεῖχε σ᾿ αὐτὸ τὸ ἔργο, χωρὶς νὰ ἐνημερωθεῖ ἢ νὰ ἐρωτηθεῖ κανείς: οὔτε οἱ γονεῖς τῶν μαθητῶν (Ὀρθόδοξοι καὶ μή) οὔτε οἱ Θεολογικὲς Σχολές, οὔτε οἱ θεολογικὲς Ἑνώσεις καὶ οἱ Σύνδεσμοι θεολόγων, οὔτε φυσικὰ οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Κρήτης≫.
Στὴ συνέχεια ὁ Καθηγητὴς θέτει ἕνα ζήτημα σοβαρότατο. Ρωτάει: –≪Γιατί τὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν δὲν ἐφαρμόζεται καὶ στὰ μειονοτικὰ σχολεῖα τῆς Θράκης, ὅπου φοιτοῦν οἱ Ἕλληνες μουσουλμάνοι μαθητές, ἀφοῦ μάλιστα ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀναφέρει ὅτι ‘‘ἀπευθύνεται ὄχι μόνο στοὺς Ἕλληνες ἢ στοὺς ὀρθόδοξους μαθητές, ἀλλὰ σὲ ὅλους, ἀνεξαιρέτως ἐθνικῆς καταγωγῆς ἢ θρησκευτικῆς καὶ ὁμολογιακῆς ταυτότητας;≫.
–≪Γιατί τὰ παιδιὰ αὐτὰ συνεχίζουν καὶ θὰ συνεχίσουν νὰ διδάσκονται μόνο τὴ θρησκεία τους, τὸ Ἰσλάμ, ἐνῶ ἐπιβάλλεται στὰ παιδιὰ ποὺ ζοῦν στὴν ὑπόλοιπη χώρα, χριστιανοὺς καὶ μή, νὰ διδάσκονται (8) διαφορετικές θρησκευτικότητες;≫. Προφανῶς διότι δὲν θὰ τὸ δεχόταν αὐτὸ ὁ Μουφτής, ἀπαντάει ὁ κ. Ρεράκης, καὶ συνεχίζει: ≪Ἐρωτᾶται: Μόνον ἡ ὀρθόδοξη πίστη θὰ μένει ἀνυπεράσπιστη στὶς κάθε μορφῆς παρεμβάσεις καὶ ἐκμεταλλεύσεις καὶ μόνον αὐτὴ θὰ γίνεται μονίμως στόχος τῆς ἑκάστοτε πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ τῶν αὐλιζομένων σ᾿ αὐτήν; Τελικά, μήπως μόνον ἡ ὀρθόδοξη πίστη μπαίνει στὸ στόχαστρο τῆς ἀποδόμησης; Μήπως μόνον αὐτὴ δημιουργεῖ πρόβλημα στὸ σχέδιο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης, τέκνα τῶν ὁποίων εἶναι ἡ πολυπολιτισμικότητα καὶ ἡ πολυθρησκευτικότητα...;≫.
Τέλος ὁ κ. Καθηγητὴς ἀπευθύνει ἔκκληση πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας. Γράφει:
≪Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ...θεωροῦμε ὅτι τὸ θέμα τῆς μετατροπῆς τοῦ χαρακτήρα τῆς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς τῶν νέων μας ἀπὸ ὀρθόδοξο σὲ πολυθρησκειακό, ὅπως ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπὸ τὸ νέο πιλοτικὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν καὶ τὸν Ὁδηγὸ τοῦ Ἐκπαιδευτικοῦ, εἶναι πολὺ σοβαρό: κάθε χρόνο πρόκειται νὰ λαμβάνουν θρησκευτικὴ ἀγωγὴ μὲ βάση αὐτὸ τὸ Πρόγραμμα περίπου 900.000 παιδιὰ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου.
Γι’ αὐτὸ ἀπευθύνω προσωπικὴ παράκληση καὶ πρόταση στὸν Μακαριώτατο νὰ καλέσει σὲ σύσκεψη ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ θεολογικοῦ κόσμου, προκειμένου νὰ συζητήσουν χωρὶς χρονικοὺς περιορισμοὺς τὸ σοβαρὸ αὐτὸ θέμα, ποὺ μέχρι τώρα διαχειρίστηκε καταχρηστικὰ μόνο μιὰ μικρὴ ὁμάδα θεολόγων, κάτω ἀπὸ καθεστὼς κρυψίνοιας καὶ μυστικότητας≫.
Αὐτὰ ἐπιλεκτικὰ ἀπὸ τὸ στιβαρὸ Ὑπόμνημα τοῦ καθηγητοῦ κ. Ρεράκη.
Ἀνερμήνευτη σιωπὴ ἐπικράτησε σὲ διάστημα 4 μηνῶν ἀπὸ τὴν ὑποβολὴ τοῦ ἐμπεριστατωμένου ὑπομνήματος τοῦ κ. Ρεράκη. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τοῦ παρελθόντος Ὀκτωβρίου δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα. Μόλις δὲ στὶς 5 Νοεμβρίου ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος μελέτησε τὸ ζήτημα μετὰ ἀπὸ σχετικὴ εἰσήγηση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσσηνίας. Μᾶς λυπεῖ ὅμως ἰδιαιτέρως τὸ γεγονὸς ὅτι αἰσθανόμαστε ὡς χρέος πρὸς τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀνάγκη νὰ διατυπώσουμε ἐδῶ τὴν ἀπογοήτευσή μας τόσο ἀπὸ τὴν κατάληξη τῆς εἰσηγήσεως ποὺ ἀντιγράφει λέξη πρὸς λέξη τὴ ≪νέα πρόταση Προγράμματος Σπουδῶν τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν≫ ποὺ οἱ συντάκτες διαμόρφωσαν καὶ ἐπιχειροῦν νὰ ἐπιβάλουν στὴν ἐκπαίδευση, ὅσο καὶ γιὰ τὴν παράδοξη ἀπόφαση τῆς Συνόδου ≪νὰ ζητήσει νὰ τῆς ἀποσταλεῖ τὸ ὑπὸ διαμόρφωση νέο Ἀναλυτικὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν≫.
Τὸ πρόγραμμα εἶναι διαθέσιμο στὸν καθένα ἐδῶ καὶ πάνω ἀπὸ ἕνα χρόνο καὶ εἶναι ὑπόθεση δευτερολέπτων νὰ τὸ προμηθευτεῖ ὁ καθένας ἀπὸ τὸ διαδίκτυο. Τί ἄλλη ἀποστολή του θὰ πρέπει νὰ γίνει; Τὸ ζήτημα εἶναι ἐπεῖγον καὶ ἐκρηκτικό.
Ἡ δραματικὴ ἔκκληση τοῦ Καθηγητῆ κ. Ρεράκη καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ πιστοῦ λαοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοοῦνται ἢ νὰ ἀναβάλλονται. Ὑποβάλλουμε καὶ ἐμεῖς θερμότατη παράκληση πρὸς τὴν Σεβασμία Ἱερὰ Σύνοδο νὰ ἐπιληφθεῖ τοῦ σοβαρότατου αὐτοῦ ζητήματος χωρὶς ἀναβολὴ καὶ νὰ ἐπέμβει ἀποφασιστικὰ ἀποτρέποντας τὴν ἐπερχόμενη τραγωδία.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τεύχος 2056.
Κοιμηθείτε ήσυχα… τα προσωπικά σας δεδομένα που εμπιστευτήκατε στο Κράτος ή σε οποιαδήποτε άλλη βάση δεδομένων είναι κατά τ΄ άλλα «ασφαλέστατα» ! Το ίδιο φυσικά και οι ηλεκτρονικές ταυτότητες .
Ένας 35χρονος, άριστος γνώστης των ηλεκτρονικών υπολογιστών κατάφερε να «φακελώσει» 9.000.000 πολίτες. Μια απίστευτη υπόθεση με κατοχή ψηφιακών αρχείων προσωπικών δεδομένων εκατομμυρίων πολιτών, ήρθε στη δημοσιότητα μετά τη σύλληψη του 35χρονου από την Ασφάλεια Αττικής.
Η ιστορία, αξιολογείται ως άκρως σημαντική καθώς οι πληροφορίες λένε πως πρόκειται για στοιχεία που εκλάπησαν από το υπουργείο Οικονομικών και αφορούν σε φορολογικές καταστάσεις, ενώ ερευνάται η συμμετοχή τους στις «αρπαγή» απόρρητων αρχείων πριν μερικές εβδομάδες πάλι από το ίδιο υπουργείο. Μάλιστα εξετάζεται το ενδεχόμενο να υπήρχε και συνεργός του 35χρονου χωρίς όμως να έχουν γίνει περισσότερα στοιχεία γνωστά. Ο συλληφθείς κρατά το στόμα του ερμητικά κλειστό και όλα ξεκίνησαν μετά από καταγγελίες πολιτών στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.
Ο 35χρονος εργάζεται σε μια εταιρεία μάρκετινγκ είχε αποκτήσει καταστάσεις με στοιχεία ταυτότητάς, Α.Φ.Μ, αριθμούς κυκλοφορίας οχημάτων, καθώς και διευθύνσεις κατοικιών των αναγραφομένων ο 35χρονος κατείχε ψηφιακά αρχεία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, περισσότερων των εννιά εκατομμυρίων πολιτών, όπως στοιχεία ταυτότητας, διευθύνσεις κατοικίας.
Διερευνάται η προέλευση και η τυχόν διαχείριση των αρχείων αυτών από τον συλληφθέντα, καθώς και το ενδεχόμενο παραχώρησής τους, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν έναντι χρηματικής αμοιβής. Σε βάρος του 35χρονου, ο οποίος θα οδηγηθεί σήμερα στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών, σχηματίστηκε δικογραφία κακουργηματικού χαρακτήρα.
Μια καταγγελία
Όπως τόνισε ο Διευθυντής της Υπηρεσίας Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, Ταξίαρχος Δημήτρης Γεωργατζής:
«Η διερεύνηση της υπόθεσης ξεκίνησε χθες μετά από καταγγελία υπαλλήλου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, ότι άγνωστο άτομο κατέχει παράνομα, σε ψηφιακή μορφή, μεγάλο αριθμό αρχείων δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.
Άμεσα και ύστερα από σχετική παραγγελία, όπως προβλέπεται εξάλλου, της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, εξειδικευμένοι Αξιωματικοί της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, πραγματοποίησαν διαδικτυακή αστυνομική έρευνα και κατάφεραν να εντοπίσουν τα ψηφιακά ίχνη του εμπλεκόμενου στην υπόθεση ατόμου, που όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν ο 35χρονος συλληφθείς.
Με βάση τα στοιχεία αυτά, κλιμάκιο αστυνομικών της Υπηρεσίας Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, πραγματοποίησε αυθημερόν έρευνα στο σπίτι του ως άνω παρουσία Εισαγγελικού Λειτουργού, κατά τη διάρκεια της οποίας κατασχέθηκαν ένας εξωτερικός σκληρός δίσκος χωρητικότητας 320 GB και τρεις εσωτερικοί σκληροί δίσκοι άλλης χωρητικότητας.
Από την επιτόπια αυτοψία στα συγκεκριμένα ηλεκτρονικά αποθηκευτικά μέσα, εντοπίστηκαν σε ψηφιακή μορφή αρχεία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, με καταχωρήσεις για πάνω από 9.000.000 εγγραφές και συγκεκριμένα καταστάσεις με στοιχεία ταυτότητάς, Α.Φ.Μ, αριθμούς κυκλοφορίας οχημάτων, καθώς και διευθύνσεις κατοικιών των αναγραφομένων» ο Διευθυντής της Υπηρεσίας Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ταξίαρχος Δημήτρης Γεωργατζής.
Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 15:05
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...