Συνήθως, ὅταν προσεγγίζει ἕνας Δυτικοευρωπαῖος –μιλῶ ἐδῶ μὲ βάση τὶς ἐμπειρίες μου ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Γερμανίας– τὴν Ὀρθοδοξία, αὐτὴ ἡ προσέγγιση κρύβει δύο κυρίαρχα βιώματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ μεγάλη ἔκπληξη καὶ χαρὰ ποὺ γνωρίζει μὲ τὸ βάθος τῆς θεολογίας, μὲ τὴν εἰσδοχὴ στὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας καὶ τὴ διείσδυση στὸ ἀπόλυτο βάθος τοῦ χώρου τῆς ψυχῆς του μέσῳ τοῦ λατρευτικοῦ πλούτου τῆς ὑμνολογίας τῆς Ὀρθοδοξίας.

Διαισθάνεται, ὅταν ἡ προέλευσή του εἶναι ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς παραδόσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου  –δηλ. τὸν Παπισμὸ ἢ τὶς διάφορες παραφυάδες τοῦ Προτεσταντισμοῦ– ὅτι προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα καὶ εἰσέρχεται σὲ ἕνα κόσμο ἐντελῶς ἄλλης ὑφῆς, στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή, σὲ ἕνα κόσμο χωρὶς ὅρια, χωρὶς τὰ ὅρια τοῦ πεπερασμένου, τοῦ κτιστοῦ, στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας.

Μιλῶ ἀρχικὰ γιὰ μιὰ διαίσθηση, ἡ ὁποία ὅμως προοδευτικά, ἀνάλογα μὲ τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ καθενός, μεταβάλλεται ὅλο καὶ περισσότερο σὲ βεβαιότητα καὶ ἀποκτάει στὶς ἁγιασμένες ψυχὲς τὸν χαρακτῆρα τῆς ἐνδελεχοῦς γνώσεως. Αἰσθάνεται ρῖγος καὶ συναρπάζεται ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς σωτηρίας ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως αὐτὸ βιώνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὰ θεόπνευστα λόγια τους στὰ κείμενα τῆς Ὀρθόδοξης λατρείας.

Εἶναι ὄντως μεγάλη αὐτὴ ἡ ἔκπληξη καὶ αὐτὴ ἡ χαρά, διότι πῶς νὰ περιμένει κανεὶς νὰ βρεῖ ἕνα τέτοιο ἀνεκτίμητο θησαυρό, τὸν μόνο ὄντως θησαυρὸ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Παρ’ ὅτι ἡ καρδιὰ τοῦ κάθε ἀνθρώπου κρύβει τὴν ἀναζήτηση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ στὰ μύχιά της, ποτὲ δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ φαντασθεῖ τὸν ἐμπλουτισμὸ ποὺ θὰ τοῦ χαρίσει ἡ βίωση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ ἀκόμα καὶ ὅταν ἔρχεται βαθμηδὸν στὴν ἐπιφάνεια καὶ καταλαμβάνει ὅλο καὶ περισσότερο χῶρο μέσα του.

Καὶ ἔρχομαι τώρα στὸ δεύτερο βίωμα, τὴν ἀπογοήτευση ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς μὲ τοὺς φύλακες αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ταγμένοι στὴν ἀνάδειξή του, νὰ κατευθύνουν ὡς Ποιμένες τοὺς πιστοὺς στὴν ἐμβάθυνση αὐτοῦ τοῦ θησαυροῦ καὶ νὰ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν καθαρότητά του, ἀποτρέποντας τὶς ὁποιεσδήποτε προσμίξεις ποὺ θὰ μποροῦσαν, ἔστω ἐλάχιστα, νὰ τὸν νοθεύσουν. Αὐτοὶ οἱ φύλακες ὅμως, ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, σοῦ λένε: Ἡ ἀντίληψή σου σχετικὰ μ’ αὐτὸ τὸ θησαυρὸ εἶναι λανθασμένη, εἶναι φανταστική. Ὁ θησαυρὸς αὐτὸς δὲν εἶναι μοναδικός, δὲν εἶναι ὁ μόνος. Ὑπάρχει σὲ πολλὲς ἐκδοχές. Αὐτὸς ἐδῶ φέρει ἁπλῶς τὴν πινελιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλοῦ θὰ βρεῖς ἄλλη πινελιά, π.χ. Παπικὴ ἢ κάποια Προτεσταντική. Καὶ τὸ λένε χωρὶς ἔστω τὴν ἐλάχιστη ἐντροπὴ πρῶτον καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα γιὰ τὴν προδοσία τῆς ἀποστολῆς τους ἀλλὰ καὶ δεύτερον γιὰ τὴν προσβολὴ ἀκόμα καὶ τῆς στοιχειώδους ἀνθρώπινης λογικῆς. Διότι πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ συγκριθεῖ ὁ πλοῦτος καὶ τὸ μεγαλεῖο της λατρείας τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς ἐντελῶς ἐπίπεδες ἐκδηλώσεις λατρείας στὸ χῶρο τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν διαφόρων Προτεσταντισμῶν;

Πρακτικὰ ἐκφράζεται ἡ στάση τους αὐτὴ μὲ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς θέσης, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴν Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδὴ ἀναγνωρίζουν χαρακτῆρα Ἐκκλησίας καὶ στὸν Παπισμὸ καὶ στοὺς διάφορους Προτεσταντισμούς! Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη αὐτοῦ τοῦ φαινομένου στὴ ἐποχὴ μας ἔγινε στὸ χῶρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ 1902 μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ Γ΄, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὶς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἐξευρέσεως σημείων συναντήσεως καὶ ἐπαφῆς πρὸς τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας» μὲ σκοπὸ νὰ βρεθεῖ «πεδίον ὁμαλῆς φιλικῆς ἀμοιβαίας προσπελάσεως». Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ 1920, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπευθύνεται μὲ συνοδικὸ Διάγγελμα «πρὸς τὰς ἀπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», θεωρῶντας, μάλιστα, αὐτὲς τὶς Ἐκκλησίες ὄχι ὡς «ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ». Ἀκολουθεῖ τὸ 1948 ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἱδρυτικῶν μελῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), ἑνὸς βασικὰ προτεσταντικοῦ Ὀργανισμοῦ, στὸν ὁποῖο οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὴν συμμετοχή τους ἔδωσαν παγκόσμιο χαρακτῆρα – ἀφοῦ τὸ Βατικανὸ ἀρνήθηκε τὴ συμμετοχή του καὶ ἀποστέλλει μόνο παρατηρητές. Οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μετὰ ἀπὸ μιὰ πρώτη ἀντίσταση στὸ συνέδριο τῆς Μόσχας τὸ 1948, ὅπου διακήρυξαν τὴν ἀλήθεια τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐντάχθηκαν καὶ αὐτὲς σύντομα στὸ Συμβούλιο αὐτό. Ἡ προδοσία αὐτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο τὴ δεκαετία τοῦ 60 μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Ἀθηναγόρα στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1967, ὅταν ἐπισκέπτεται τὸν Πάπα στὸ Βατικανό, τονίζει στὴν προσφώνησή του, ὅτι τόσο οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ὅσο καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διατηροῦν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, γιὰ νὰ καταλήξει μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Πλησίον τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, παρὰ τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ἑτοιμαζόμεθα καρδίᾳ καὶ πνεύματι νὰ πορευθῶμεν πρὸς τὴν κοινὴν Εὐχαριστίαν». Ἔπειτα, ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν Δημητρίου καὶ κυρίως Βαρθολομαίου συνεχίζεται καὶ ἐπαυξάνεται αὐτὴ ἡ γραμμὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὸ στὶς μέρες μας ἐκφράζεται στὴν πράξη στὸν χῶρο τῆς Γερμανίας π.χ. μὲ τὴ δήλωση τοῦ Μαγδενβούργου (2007). Στὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκουμενιστικῆς συμπροσευχῆς στὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Μαγδενβούργου ἐκπρόσωποι 11 “Ἐκκλησιῶν” ὑπέγραψαν ἕνα κοινὸ κείμενο μὲ τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ἐπίσημα μεταξύ τους τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς «Ἐκκλησίες» εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Γερμανία, ἡ ὁποία συγκροτεῖται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας. Μόνο το Πατριαρχεῖο  τῆς Ρωσίας ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του. Οἱ συμπροσευχὲς ἔχουν γίνει πλέον κοινὴ συνείδηση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν, τόσο στὶς οἰκουμενιστικὲς συναντήσεις ὅσο καὶ σὲ καθιερωμένες ἡμερομηνίες, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ «Ἡμέρα τῆς δημιουργίας» (1η Κυριακή του Σεπτεμβρίου) καὶ ἡ «Ἑβδομάδα προσευχῆς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» ποὺ ἔχει ὁριστεῖ ἀπὸ τὸ ΠΣΕ στὸ Βόρειο ἠμισφαίριο τῆς γῆς γιὰ τὶς 18-25 Ἰανουαρίου καὶ στὸ Νότιο ἡμισφαίριο τὴν Πεντηκοστή. Ἡ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στὴν Γερμανία σὲ κείμενο τῆς ἐπίσημης ἰστοσελίδας της δὲν βλέπει τίποτε τὸ ἐπιλήψιμο ἀπὸ δογματικῆς καὶ κανονικῆς πλευρᾶς στὶς συμπροσευχὲς αὐτές. Ἁπλῶς γιὰ καθαρὰ ποιμαντικοὺς λόγους καὶ ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ συνιστᾶ στοὺς κληρικοὺς κατὰ τὶς συμπροσευχὲς νὰ μὴ φοροῦν ἄμφια ἀλλὰ μόνο τὸ ράσο. (Βλ. http://www.obkd.de/Texte/BetenInOekumenischerPerspektive.pdf)

Μὲ ὅλα ὅσα ἐκτέθηκαν παραπάνω γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὴ ἡ δύσκολη θέση τοῦ Δυτικοευρωπαίου πού, ἀναζητῶντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, προσεγγίζει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔτσι ἐμεῖς –μιλῶ καὶ ἐξ ὀνόματος τοῦ ἀδελφοῦ μου καὶ ἑνὸς κοινοῦ φίλου μας–, ὅταν τὸ 1979, προερχόμενοι ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, παρακαλέσαμε νὰ γίνουμε δεκτοὶ στὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, συναντήσαμε τὴν ἀπόλυτη ἄρνηση τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρωσίας, στὰ ὁποῖα εἴχαμε ἀπευθυνθεῖ. Ἡ παράκληση γιὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα προῆλθε ἀπὸ τὴν πεποίθηση ποὺ εἴχαμε σχηματίσει κατὰ τὴν διάρκεια τῆς κατήχησής μας, ὅτι στὴν αἵρεση εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρχουν Μυστήρια. Δὲν ζητούσαμε λοιπὸν νὰ ξαναβαπτιστοῦμε ἀλλὰ νὰ Βαπτισθοῦμε. Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὅμως ἦταν πρόθυμο νὰ μᾶς δεχθεῖ μόνο μὲ τὸ Χρῖσμα, ἐνῷ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας οὔτε κἄν τὸ Χρῖσμα θεωροῦσε ἀπαραίτητο. Ζητοῦσε τὸ πιστοποιητικό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος καὶ ἤθελε νὰ μᾶς κάνει δεκτοὺς μὲ τὴν ἀπαγγελία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως,  τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴν Θεία Κοινωνία. Γι’ αὐτό, τελικά, ἀπευθυνθήκαμε στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπου χάρις στὸν ἀγῶνα τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ Βαπτισθήκαμε τὸ Πάσχα τοῦ 1979, στὸν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντύπα (Ὀδοντιατρική Σχολή Ἀθηνῶν) μὲ τὴν ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴ Γερμανία ὁ ἀδελφός μου καὶ ὁ κοινὸς φίλος μας –ἐγὼ τὴν ἴδια χρονιὰ μετὰ τὸ καλοκαῖρι ἦρθα στὴν Ἑλλάδα γιὰ σπουδὲς– ζήτησαν νὰ ἐνταχθοῦν στὴν Κολωνία στὴν ἐνορία τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης (Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας), ἡ ὁποία ἦταν ἡ μόνη ἀποκλειστικὰ Γερμανόφωνη ἐνορία στὴν Κολωνία. Ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας, πρὸς μεγάλη τους ἔκπληξη, ἀρνήθηκε νὰ ἀναγνωρίσει τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ποὺ εἶχε τελεσθεῖ στὴν Ἀθήνα καὶ ἐπέμεινε νὰ προσκομίσουν, προκειμένου νὰ ἐνταχθοῦν στὴν ἐνορία, τὸ πιστοποιητικό τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος! Ἡ διαφορὰ λύθηκε λίγους μῆνες ἀργότερα σὲ συνάντηση τοῦ ἐφημερίου μὲ τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνὸ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δεχθεῖ τελικά το Ὀρθόδοξο Ἅγιο Βάπτισμα. Ἰδιαίτερο ἐνδεικτικό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἐφάρμοσε τὸ Πατριαρχεῖο Ρωσίας ἦταν καὶ ἡ παροχὴ τῆς Θείας Κοινωνίας σὲ Ρωμαιοκαθολικούς, ποὺ γινόταν κατόπιν συνεννοήσεως στὴν ἐνορία αὐτή. Βασιζόταν στὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ 1969, ποὺ ἐπέτρεπε λόγῳ τῶν εἰδικῶν συνθηκῶν στὴν τότε Σοβιετικὴ Ἕνωση νὰ παρέχεται ἡ Θεία Κοινωνία σὲ Ρωμαιοκαθολικούς. Στὴν Γερμανία τοῦ 1979 προφανῶς δὲν ὑπῆρχαν παρόμοιες συνθῆκες μὲ αὐτὲς στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση.

Ἀξίζει στὴ συνάφεια αὐτὴ νὰ ἀναφερθῶ καὶ στὴν ἐπίσκεψή μας στὸν τότε Μητροπολίτη Γερμανίας Εἰρηναῖο (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο) στὴν Βόννη. Μᾶς ἔλεγε, ὅτι δὲν χρειαζόταν νὰ γίνουμε Ὀρθόδοξοι καί, μάλιστα, μὲ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ἀφοῦ καὶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ἔχει μυστήρια καὶ οὕτως ἡ ἀλλιῶς σύντομα θὰ γινόταν ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν!

Ἀπὸ ὅλα ὅσα ἀνέφερα παραπάνω φαίνεται καθαρά, ὅτι ἡ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἐκείνη ποὺ κυρίως προβάλλει ἀντίσταση στὸ κῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ δική μας Βάπτιση καὶ πολλὲς ἄλλες ποὺ προηγήθηκαν καὶ ἀκολούθησαν φανερώνουν τὴν συνέπεια τῆς Θεολογίας καὶ Ἐκκλησιολογίας ποὺ πρεσβεύεται μέχρι σήμερα στὸν ἱστορικὸ αὐτὸ τόπο. Πάντοτε ἡ Ἐκκλησία μας, παράλληλα μὲ τὴν «κατ’ οἰκονομίαν» ὑποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν μὲ τὸ Ἅγιο Χρῖσμα – μὲ τὴν προϋπόθεση, βέβαια, τοῦ σωστοῦ τύπου τοῦ Βαπτίσματος στὴν αἵρεση – ἐφάρμοζε καὶ τὴν «κατ’ ἀκρίβειαν» ὑποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, δηλώνοντας μὲ αὐτό, ὅτι στὴν αἵρεση δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν Μυστήρια, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία.

Ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ ἐξέφρασε αὐτὴ τὴν πεποίθηση καὶ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος δημοσίως εἶχε θέσει τὸ ρητορικὸ ἐρώτημα στοὺς Καθηγητὲς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν: «Εἶναι Ἐκκλησία τὸ Βατικανό;».

Ἀλλὰ καὶ ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ἀσφαλῶς συμμερίζεται αὐτὴ τὴν πεποίθηση. Ἤμουν παρών, ὅταν ὡς Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας βάπτισε στὶς 5.1.1986 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σαγματᾶ τὸν πρώην παπικὸ μοναχὸ καὶ φίλο μου Μιχαὴλ Chronz. Ἀνάδοχος στὴν Βάπτιση αὐτὴ ἦταν ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης καὶ  νῦν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καὶ Πετρουπόλεως κ. Ἀθηναγόρας.

Αὐτὴ ἡ ξεκάθαρη καὶ συνεπὴς στάση Ἱεραρχῶν καὶ μιᾶς μεγάλης μερίδος τοῦ Κλήρου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μᾶς δίνει ἐλπίδες γιὰ τὴν μελλοντικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015, Θρησκευτικά

Προσφάτως, πρό ὀλίγων μηνῶν, ἡ Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐξέδωσε καί κυκλοφόρησε δικό της ἐξαίρετο ὁμολογιακό κείμενο κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπογεγραμμένο ἀπό τό σύνολο τῶν Μοναχῶν τῆς Σκήτης μαζί μέ τούς Προεστῶτες καί Πνευματικούς τους· τό κείμενο αὐτό εἶχε λαμπρή ἀπήχηση στό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί εὐρύτερα. Μέ τό εἰσαγωγικό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, ἡ ἄτυπη «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» ἐπαινεῖ, ἐνστερνίζεται, προσυπογράφει καί προβάλλει τήν Ὁμολογία Πίστεως τῆς Ρουμανικῆς Σκήτης, πού ἤδη κυκλοφορεῖται καί στά ἑλληνικά.

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΝΕΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Πηγή: Θρησκευτικά

Οἱ οἰκουμενιστικὲς ­ἐκδηλώσεις ποὺ σκανδαλίζουν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ὑπῆρξαν καὶ κατὰ τὸ ἐφετινὸ Πάσχα πολλές. Ὅμως ὁ μέγιστος σκανδαλισμός του εἶναι ­ἐκεῖ­νος τοῦ περασμένου Νοεμβρίου. Ὁ λαὸς δηλαδὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθο­δοξίας», κατὰ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρ­θοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖο Θ΄ (6 Μαΐου 1848), διερωτᾶται: Πῶς ὁ Οἰκουμενι­κὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀν­τήλλαξε ἀσπασμὸ μὲ τὸν Πάπα κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λειτουργίας στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν 30ὴ Νοεμβρίου 2014; Τὸ ἐρώτημά του ἔχει ἤδη μεταβληθεῖ σὲ μέγιστο σκανδαλισμό. Ὁ ἀσπασμὸς αὐτὸς δὲν ἦταν ὁ πρῶ­τος. Προηγήθηκε δυστυχῶς καὶ ἄλ­­­λος ὅμοιος μὲ αὐτὸν κατὰ τὴν ἀντίστοιχη ἐπίσκεψη στὴν Κωνσταντινούπολη τοῦ προηγούμενου πάπα Βενε­δί­­κτου. Ἔχει ὅμως δίκιο ὁ λαὸς νὰ αἰ­­­­­­­σθάνεται σκανδαλισμένος; Ἂς δοῦμε τὸ θέμα μέσα στὸ λειτουργικὸ πλαίσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Πότε δίδεται ὁ λειτουργικὸς ἀσπα­σμὸς τῆς ἀγάπης κατὰ τὴ Θεία Λειτουργία; Δίδεται πρὶν ­ἀκολουθήσει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, τὸ ­«Πιστεύω...». Ἔπειτα ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν ἐκ­φώνηση ἀ­­­­­πὸ τὸν διάκονο ἢ τὸν ἱερέα ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ­ὁμονοίᾳ ὁμολογήσω­μεν». ­Προκειμένου δηλαδὴ νὰ ὁμο­λογήσουμε τὴν ­Ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀπαραίτητος ὅρος εἶναι νὰ ­ἀγαποῦμε ἀληθινὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Γι’ αὐ­τὸ καὶ στὴ συνέχεια ὅλοι οἱ ­πιστοὶ μὲ ἕνα στόμα, μὲ μιὰ καρδιὰ καὶ μὲ μιὰ ψυ­­χὴ ὁμολογοῦμε μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πί­στεως τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας, τὴν ἀ­­­λή­θεια γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκ­κλησία Του. ­Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη βα­σί­­ζεται, ἢ καλύτερα προϋ­­­ποθέτει τὴν ἀλήθεια. Ἡ δὲ θυσία, ἡ ὁ­­­ποία πρόκειται νὰ προσφερθεῖ στὴ συ­νέχεια, εἶναι κατ’ ἐξοχὴν θυσία ἀγάπης. Ὁ ἀνα­μάρτητος Κύριός μας ­σταυρώθηκε ἀπὸ ἄμετρη ἀγάπη πρὸς τὸν ­ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Συγκαταβαίνει δὲ νὰ θυσιάζεται καὶ ὑπὸ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου ταπεινούμενος σὲ κάθε Θεία Λειτουργία μπροστὰ στὰ μάτια μας ἕνεκα τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πῶς λοιπὸν θὰ τολμήσουμε νὰ Τὸν ἀτενίσουμε πάνω στὴν ἁγία καὶ θαυμαστὴ Τράπεζα τῆς ἀγάπης Του χωρὶς ὁμόνοια καὶ ἀγάπη μεταξύ μας;
Παλαιότερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γινόταν μεταξὺ ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος. Στὸ Ἅγιο Βῆμα οἱ­ ­κληρι­κοὶ ἀσπάζονταν τὸν ἐπίσκοπο καὶ ἀ­­­πὸ ἐκεῖ μετέδιδαν τὸν ἀσπασμὸ στοὺς ἔξ­­­ω ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα πιστούς, ὁ­­­­­­­­πό­­τε ἀκολουθοῦσε ὁ ἀσπασμὸς ὅλων τῶν πιστῶν. Ἀσπάζονταν ­χωριστὰ οἱ ἄν­δρες τοὺς ἄνδρες καὶ χωριστὰ οἱ γυναῖκες τὶς γυναῖκες. Ὁ καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας στὸ περισπού­δαστο ἔργο του Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κατὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας σημειώνει καὶ τοῦτο: «Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ἀσπασμοῦ καὶ κατὰ τὸ πέρας αὐτοῦ τὰ μὲν παιδία, κατὰ τὰς Ἀποστολικὰς Διαταγὰς» στέκονταν κοντὰ στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ δίπλα τους βρισκόταν ἕνας διάκονος γιὰ νὰ μὴν ἀτακτοῦν, ἄλλοι δὲ διάκονοι περιφέρονταν καὶ πρόσεχαν «τοὺς ἄνδρας καὶ τὰς γυναῖκας, ὅπως μὴ θόρυβός τις γένηται καὶ μή τις νεύσῃ ἢ ψιθυρίσῃ ἢ νυστάξῃ». Ἄλλοι ­διάκονοι ἐπίσης στέκονταν στὶς θύρες τῶν ἀν­δρῶν, καὶ ὑποδιάκονοι στὶς θύρες τῶν γυναικῶν, προσέχοντας νὰ μὴν ἀνοιχθεῖ ἡ θύρα καὶ βγεῖ ἔξω κατὰ τὴν ὥ­­ρα τῆς Ἀναφορᾶς κάποιος πιστός. ­Ἀκολουθοῦσε τότε νέα ­πρόσκληση τοῦ διακόνου ποὺ ἔλεγε: «Μή τις τῶν ­κατηχουμένων. Μή τις τῶν ­ἀκροωμέ­νων. Μή τις τῶν ἀπίστων. Μή τις τῶν ἑ­­τεροδόξων. Μή τις ἐν ὑποκρίσει. Ὀρ­θοὶ πρὸς ­Κύριον με­τὰ φόβου καὶ τρόμου ἑστῶτες ὦμεν προσφέρειν». Ἄς εἴμαστε ὄρθιοι γιὰ νὰ προσφέρουμε τὴ θυσία. Μετὰ τὴν πρό­σκληση αὐτὴ γινόταν «νέα ἐκκαθάρισις τοῦ ἐκκλησιάσματος». Ἀπὸ αὐ­­­­­­τά, γράφει ὁ Παν. Τρεμπέλας, ἀν­τι­­λαμ­βάνεται κανεὶς τὴν ἔννοιαν τῶν προτροπῶν τοῦ διακόνου ποὺ ἀκοῦμε καὶ σήμερα: ‘‘Τὰς θύρας, τὰς θύρας...’’ καὶ ‘‘Στῶμεν καλῶς’’»¹.
Σημειώνουμε ὅτι τὸ φίλημα τῆς εἰρήνης, ἢ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγάπης, συν­αντᾶται σ’ ὅλες τὶς ἀρχαῖες ­Λειτουργίες. Τὴν ἀρχαιότερη ­μαρτυρία τὴ συν­αν­τοῦμε στὸν ἅγιο Ἰουστῖνο τὸν φιλόσο­φο καὶ μάρτυρα (110-167 μ.Χ.). Ὁ δὲ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἀν­­­­­τὶ τοῦ ­«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους», ἀνα­­­­γράφει τὸ «Ἀλλήλους ­ἀπολάβετε καὶ ἀλλήλους ἀσπαζώμεθα». Καὶ εἰς μὲν τὴν Ἀνατολὴ ὁ ἀσπασμὸς τῆς ­ἀγά­πης προηγεῖται τοῦ ­καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων, στὴ Δύση ὅμως ὁ ἀσπασμὸς ἀκολουθεῖ μετὰ τὸν ­κα­­­­­θαγιασμό. Ὡστόσο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκ­­­­­κλησία διατηρών­τας τὸν ἀσπασμὸ πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγια­σμὸ τῶν ­Τιμίων Δώ­ρων συμμορφώνε­ται πλήρως πρὸς τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος εἶ­­­πε: Ἐὰν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ ­θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου γιὰ κάποια ἀδικία ποὺ τοῦ ἔκανες, ἄ­­­φη­σε ἐκεῖ τὸ δῶρο σου μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο καὶ πήγαινε πρῶτα καὶ συμφιλιώσου μὲ τὸν ἀδελφό σου, καὶ τό­τε, ἀφοῦ συνδιαλλαγεῖς μαζί του, ἔ­­­λα καὶ πρόσφερε τὸ δῶρο σου,­ ­διότι μό­νο τότε αὐτὸ θὰ γίνει δεκτὸ ἀπὸ τὸν Θεό (Ματθ. ε΄ 23-24)².
Σήμερα ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης γίνεται μόνο μεταξὺ τῶν κληρικῶν ποὺ συμμετέχουν στὴ Θεία Λειτουργία, μέ­­σα στὸ Ἅγιο Βῆμα. Ὁ ἀσπασμὸς δὲ αὐτὸς εἶναι ἀπολύτως ­ἀπαραίτητος καὶ ἀναγκαῖος, ὥστε ἂν δὲν προηγη­θεῖ, εἶναι ἀδύνατο νὰ ­ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς «ἁγίας Ἀναφο­ρᾶς». Ἄλλωστε γιὰ τὸ φίλημα αὐτὸ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης προπαρα­σκευ­αζόμαστε καὶ μὲ τὴν πατρικὴ εὐ­λογία ἢ τὸν χαιρετισμὸ τοῦ λειτουργοῦ πρὸς τοὺς ἐκκλησιαζομένους, δηλαδὴ μὲ τὸ «Εἰρήνη πᾶσι».
Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γίνεται φανερὸ ὅτι ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης δὲν εἶναι μιὰ ἁπλή, ἐξωτερική, τυπική, ­ὑποκριτικὴ κίνηση ἀγάπης, ἀλλὰ ­ἔκφραση μιᾶς δυναμικῆς, ζωντανῆς, εἰλικρινοῦς, πραγματικῆς ἀγάπης τῆς ψυχῆς. Ἐ­­ξ­άλλου ἡ ὁμολογία τῆς ­πίστεως, ποὺ θὰ ἀκολουθήσει, δηλαδὴ ἡ ἀπαγγελία τοῦ «Πιστεύω...», ­πρέπει νὰ γίνει «ἐν ὁμονοίᾳ». Δηλαδὴ μὲ καρδιὰ ὄχι μόνο ἐλεύθερη ἀπὸ μίσος, ἀλλὰ μὲ καρδιὰ γεμάτη ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Ἐὰν λείπει ἡ ἀγάπη αὐτή, ὅ­­­σες φορὲς καὶ ἂν ἐπαναλάβουμε τὸ «Πι­στεύω...», δὲν ἔχουμε καμιὰ ὠφέλεια. Διότι «πίστις χωρὶς ἔργων νεκρά ἐστι» (Ἰακ. β΄ 26), ἡ δὲ πίστη ἀποδεικνύεται ζωντανὴ καὶ ἐνεργητικὴ μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης (βλ. Γαλ. ε΄ 6).
Ἔχουμε ὅμως καὶ μερικὰ ἄλλα νὰ προσθέσουμε στὸ ὅλο θέμα.

1. Π. Ν. Τρεμπέλα, Αἱ Τρεῖς Λειτουργίαι κα­τὰ τοὺς ἐν Ἀθήναις Κώδικας, ἔκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἰούλιος 19822, ὑποσημ. 22, σελ. 90-91.
2. Π. Ν. Τρεμπέλα, ὅ.π., σελ. 88, 89.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων  εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 27η  Απριλίου 2015

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Με πόνο ψυχής και ανησυχία παρατηρούμε ότι η λεγόμενη «Ακαδημαϊκή Θεολογία» ολισθαίνει δυστυχώς ολοένα και περισσότερο στον οικουμενιστικό κατήφορο. Οι Θεολογικές μας Σχολές, ενώ θα έπρεπε να είναι οι κυματοθραύστες και τα προπύργια της Ορθοδοξίας έναντι της πλάνης και των αιρέσεων, έγιναν δυστυχώς οι «κεκρόπορτες», μέσω των οποίων  εισέρχεται στην Εκκλησία η πλάνη και εδραιώνεται ο Θρησκευτικός Συγκρητισμός, ντυμένος μάλιστα με τον μανδύα της επιστημονικής εγκυρότητας και αυθεντίας! 

Και φθάσαμε στο τραγικό κατάντημα να διδάσκουν στους φοιτητές μας την πλάνη και την αίρεση, αντί να δίδουν την μαρτυρία της αληθείας της Ορθοδόξου πίστεως. Το δε τραγικότερο είναι ότι όλα αυτά συντελούνται όχι απλώς με την ανοχή, αλλά με την ολόθυμη συμπαράσταση και σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των Ιεραρχών μας.
 Πριν από μερικούς μήνες με έκπληξη και οδύνη πληροφορηθήκαμε από τα ιστολόγια και τις εφημερίδες, την απόφαση των καθηγητών του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. για την ίδρυση, εντός της εν λόγω Σχολής, κατευθύνσεως ισλαμικών σπουδών, ώστε να διδάσκεται και η πλάνη του Ισλάμ, ο νεοαρειανισμός, που αρνείται τον Τριαδικό Θεό και στη θέση του τοποθετεί τον πρωτιστεύοντα του Αραβικού πολυθεϊστικού συστήματος του «Ιλάχ Αλλάχ». Και σαν να μην έφθανε το οδυνηρό αυτό πλήγμα στο σώμα της Εκκλησίας, ήρθε και δεύτερο πλήγμα από το ίδιο Τμήμα της ίδιας Σχολής: Η διοργάνωση Διεθνούς Επιστημονικής Ημερίδας από κοινού με τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Graz με θέμα: «Πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών στον 21^ο αιώνα». Η ημερίδα αυτή δεν στόχευε απλώς στην διεθνή προβολή και ανάδειξη του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου ως «Προτύπων Θρησκευτικών Ηγετών». Κυρίως και πρωτίστως στόχευε στην ανατροπή του αρνητικού κλίματος και της αρνητικής εικόνος, που δημιουργήθηκε πανελληνίως και διεθνώς,για τα δύο αυτά πρόσωπα, μετά την δημοσίευση και κυκλοφορία από την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», πριν από μερικούς μήνες του ομολογιακού κειμένου με τίτλο: «Η νέα Εκκλησιολογία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου» και της ανοικτής επιστολής του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Πάπα Φραγκίσκο τον Α΄.

Από την μέχρι τώρα ζωή και πολιτεία των δύο αυτών ανδρών, από τα λόγια και τις πράξεις των μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι υπήρξαν πρότυπα Θρησκευτικών Ηγετών; Κάθε άλλο. Αντίθετα μάλιστα. Διότι ποιά είναι τα αληθινά πρότυπα, τα οποία οφείλουν να μιμηθούν οι σημερινοί εκκλησιαστικοί μας ηγέτες; Ασφαλώς οι άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι συνδύασαν στη ζωή τους το πατριαρχικό, ή το αρχιερατικό αξίωμα, με την αγία και ενάρετη ζωή, με την ορθή πίστη και το ομολογιακό τους φρόνημα, με τους αγώνες των εναντίον των αιρέσεων της εποχής των, με τους διωγμούς και τις θλίψεις που υπέφεραν υπέρ της Ορθοδοξίας. Και τέτοιοι υπήρξαν, όπως γνωρίζουμε ο Μέγας Αθανάσιος, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι. Το παρά πάνω μνημονευθέν  κείμενο της «Συνάξεως Κληρικών και Μοναχών» είναι ένα κείμενο που υπέγραψαν μέχρι στιγμής έξι επίσκοποι, εκατοντάδες κληρικοί, ηγούμενοι Ιερών Μονών, αρχιμανδρίτες, εφημέριοι Ιερών Ναών, μοναχοί και μοναχές και χιλιάδες λαϊκοί, είναι ένα κείμενο που κανείς, μα απολύτως κανείς, ούτε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαίος, ούτε κάποιος Αρχιερεύς, ή κληρικός των κύκλων του Φαναρίου, ούτε ακαδημαϊκός διδάσκαλος των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ούτε κάποιοι από τους εισηγητές της διοργανωθείσης Ημερίδος, που με τις εισηγήσεις των έσπευσαν να εγκωμιάσουν τον Οικουμενικό, δεν τόλμησε να ανατρέψει και που αποδεικνύει τα πράγματα ουσιωδώς! Έχει ήδη καταγραφεί στην εκκλησιαστική μας ιστορία, στην ιστορία του αντιαιρετικού αγώνος κατά του Οικουμενισμού. Το κείμενο αυτό είναι ένα αγκάθι, ένας δρυμύτατος έλεγχος, ένας καταπέλτης της πλάνης, ένα κείμενο, το οποίο επειδή δεν μπορούν να ανατρέψουν και εξουδετερώσουν, απλώς το προσπερνούν αδιάφορα. Και επιδίδονται σε Ημερίδες με εγκώμια, νομίζοντας έτσι, ότι θα εξαπατήσουν τον πιστό λαότου Θεού. Πλανώνται όμως πλάνη οικτρά, διότι ο  πιστός λαός  του Θεού έχει ήδη αφυπνιστεί.

 Τι να πούμε τώρα και για τον «Πάπα» κ. Φραγκίσκο τον Α΄; Πραγματικά φρίττει κανείς,όταν βλέπει ακαδημαϊκούς διδασκάλους της Θεολογίας να εγκωμιάζουν και να προβάλλουν ως πρότυπο θρησκευτικού ηγέτη έναν αιρεσιάρχη και διερωτάται, μέχρι ποίου άραγε βαθμού έχει προχωρήσει η διάβρωση των Θεολογιών μας Σχολών; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τον Μέγα Αθανάσιο να εγκωμιάζει τον Άρειο, ή τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να εγκωμιάζει τον Βαρλαάμ; Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί τους αγίους Πατέρες, να ονομάζουν τις αιρετικές παρασυναγωγές ως Ορθόδοξες εκκλησιαστικές κοινότητες; Να θεωρούν τον Παπισμό, που καταδικάστηκε ως αίρεση από πλήθος Ορθοδόξων Συνόδων, ως αληθή Εκκλησία, με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή; Και όμως αυτά που για τους αγίους Πατέρες είναι αδιανόητα, δεν είναι καθόλου αδιανόητα για τους καθηγητές των Θεολογικών μας Σχολών. Άραγε έμεινε τίποτε όρθιο στην Ορθόδοξη Ακαδημαϊκή Θεολογία, ή μήπως τα πάντα κατεδαφίστηκαν;

Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις, που μας δίδει σχετικά με το πρόσωπο του σημερινού «Πάπα» Φραγκίσκου του Α΄ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. κ. Σεραφείμ, σε μια σχετικά πρόσφατα, (13.11.2013), δημοσιευθείσα πολυσέλιδη επιστολή του προς αυτόν. Αποκαλύψεις ανατριχιαστικές, που μαρτυρούν και αποδεικνύουν, ότι πρόκειται περί ενός σκοτεινού και διαβεβλημένου προσώπου, περί ενός προσώπου, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν για αξιόποινες πράξεις και επομένως υπόλογου όχι μόνον έναντι της Θείας, αλλά και της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Εσείς, Εκλαμπρότατε, ο τότε ‘έπαρχος’ Αργεντινής για την Societas Jesu, (Τάγμα Ιησουϊτών),Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σήμερα Φραγκίσκος Α΄  σχετιζόσασταν άμεσα με την απαγωγή και τα βασανιστήρια των Ιησουϊτών Ορλάντο Γιόριο και Φρανσίσκο Γιάλικς από την στρατιωτική Χούντα τον Μάϊο του 1976. Το ίδιο θέμα ανέφερε και η γνωστή εφημερίδα Los Angeles Times την 1.4.2005, όπου περιεχόταν και η πληροφορία ότι ο Ιησουΐτης Ορλάντο Γιόριο Σας κατηγόρησε ευθέως, τον τότε έπαρχο του Τάγματος Χόρχε Μπεργκόλιο, ότι κυριολεκτικά τον παραδώσατε στα τάγματα θανάτου της Χούντας, αρνούμενος να προσφέρετε κάλυψη στον ίδιο και στον Ιησουΐτη Γιάλικς ενώπιον του καθεστώτος για το κήρυγμά τους στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άϊρες. Τον ίδιο χρόνο η γνωστή δικηγόρος Μύριαμ Μπρέγκμαν κατέθεσε μήνυση εναντίον Σας, του Καρδιναλίου Χόρχε Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου, με την κατηγορία της συνομωσίας με την εγκληματική χούντα του στρατηγού Βιντέλα, κατηγορία που επανέλαβαν το 2010 οι επιζώντες του βρώμικου πολέμου της στρατιωτικής Χούντας της Αργεντινής, όπως προβλήθηκε στην Εφημερίδα El Mundo. Κατά την πορεία της δίκης, που ξεκίνησε μετά την μήνυση της Μύριαμ Μπρέγκμαν, Εσείς, ο Καρδινάλιος Μπεργκόλιο, αρνηθήκατε να παραστείτε σε ανοικτή δίκη και οι απαντήσεις Σας, όταν τελικά καταθέσατε, ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αοριστίες. […] Το 2006 ο Αργεντινός δημοσιογράφος Οράσιο Βερμπίτσκι στο βιβλίο του ‘Σιωπή’ Σας καταγγέλλει, τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκο Α΄, ως άμεσο συνεργάτη της Χούντας του Βιντέλα, βασιζόμενος στις προσωπικές μαρτυρίες πέντε παπικών ‘κληρικών’, από τους οποίους αφαιρέσατε ως ο τότε ‘επίσκοπος’ Μπουένος Άϊρες και ‘έπαρχος’ Αργεντινής της ‘Εταιρείας του Ιησού’ Μπεργκόλιο, την άδεια για άσκηση ιεραποστολικού έργου στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άϊρες, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στην Χούντα του Βιντέλα να τους συλλάβουν. Είναι σημαντική η πληροφορία, που δίνει η γνωστή δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μύριαμ Μπρέγκμαν και που στηρίζεται στις καταθέσεις των Ιησουϊτών Γιόριο και Γιάλικς, ότι μετά τα βασανιστήρια στις φυλακές της Χούντας, τους έριξαν από ελικόπτερο, για να τους δολοφονήσουν, αλλά αυτοί επέζησαν για να διηγούνται τα κατορθώματα και την ‘αγάπη’ Σας, του εμφανιζομένου ως ανθρωπιστού κ. Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και νυν Φραγκίσκου Α΄. […] Η ημερήσια εφημερίδα ‘Η Ελλάδα αύριο’ της 15ης έως και 17ης Μαρτίου 2013 κατέρριψε την προπαγάνδα του Βατικανού για Σας, Εκλαμπρότατε, με πρωτοσέλιδο κύριο θέμα της, το οποίο τεκμηρίωνε με φωτογραφίες, έγγραφα και πολυσέλιδο ρεπορτάζ ότι Εσείς, Εκλαμπρότατε, ήσαστε ο αγαπημένος της μυστικής Αμερικανικής υπηρεσίας CIA και του ανθέλληνος υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α. Χένρυ Κίσσινγκερ κατά την εποχή, την οποία κηρύχθηκε δικτατορία στην Αργεντινή κατά την δεκαετία του 1970, υπό τον στρατηγό Χόρχε Βιντέλ, ο οποίος το 1985 καταδικάσθηκε σε ισόβια κάθειρξη».

Επίσης σύμφωνα με την ειδησεογραφία «η εκδήλωση για τους δύο θρησκευτικούς ηγέτες είναι μια παράλληλη εκδήλωση του Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., 20 και 21 Απριλίου, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Καθολικής Εκκλησίας και με θέμα: “Ο Πάπας Λέων Α΄, ως γέφυρα διαλόγου Ανατολής και Δύσης”. Το διήμερο Συνέδριο αναμένεται να φωτίσει ενδιαφέρουσες πτυχές της δράσης του πάπα Λέοντα, (440-461 μ. Χ.), ο οποίος στις Ορθόδοξες πηγές χαρακτηρίζεται ως στύλος της Ορθοδοξίας και άγιος της Εκκλησίας, καθώς υπήρξε μέγας θεολόγος, πολυγραφότατος, με μεγάλη κατάρτιση, ήθος και προσήλωση στην Ορθόδοξη παράδοση».

 Η επιλογή από την οργανωτική επιτροπή του εν λόγω Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου του Αγίου Πάπα Λέοντα του Α΄, πιστεύουμε, ότι  είναι ατυχέστατη. Διότι ο Άγιος Λέων ο Α΄, καθώς και όλοι οι άγιοι Πάπες, που έζησαν την πρώτη χιλιετηρίδα μέχρι της καταλήψεως του Πατριαρχείου της Δύσεως από τους αιρετικούς Φράγκους το 1009 μ. Χ., υπήρξαν προασπιστές και ομολογητές της Ορθοδόξου Πίστεως. Εν προκειμένω ο Άγιος Λέων ο Α΄ υπήρξε ο υπέρμαχος της Ορθοδόξου πίστεως κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, διότι με τον περίφημο «Τόμο» του, στηλίτευσε τον Μονοφυσιτισμό και συνέβαλε στην διατύπωση του Ορθόδοξου δόγματος στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδο. Είναι δε βέβαιο, ότι αν ζούσε σήμερα ο άγιος, όχι μόνον δεν θα δεχόταν να παίξει το ρόλο μιας γέφυρας για έναν ατέρμονα «διάλογο Ανατολής και Δύσης», που εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε άκαρπος και επιζήμιος, αλλά θα έκανε το ακριβώς αντίθετο. Κατ’ αρχήν θα έκανε το παν για την επάνοδο του Παπισμού στους κόλπους της Μιας, Αγίας, Καθολικής, Ορθοδόξου Εκκλησίας. Θα αγωνιζόταν για την αποβολή κάθε αιρετικής διδασκαλίας, που επισώρευσε ο Παπισμός μέχρι των ημερών μας. Προ πάντων θα όρθωνε το ανάστημά του και θα αγωνιζόταν με όλες του τις δυνάμεις μέχρι θανάτου για την καταπολέμηση της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Θα κατέβαλε συντονισμένες προσπάθειες για την σύγκληση Οικουμενικής Πανορθοδόξου Συνόδου, στην οποία θα πρωτοστατούσε για την καταδίκη του Οικουμενισμού.

 Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, φέρνουμε στη μνήμη μας τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «Όταν έλθη ασεβής εις βάθος κακών, καταφρονεί, επέρχεται δε αυτώ ατιμία και όνειδος» (Παροιμ.18,3). Όταν ο ασεβής, μετά από αλλεπάλληλες πτώσεις στην αμαρτία, φθάσει σε βάθος κακών, πωρώνεται πλέον και περιφρονεί τα πάντα. Επακολουθεί δε σ’ αυτόν ντροπή και καταισχύνη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, σχολιάζοντας το παρά πάνω χωρίο παρατηρεί: «Η ψυχή ώσπερ ύς (όπως ο χοίρος), εγκυλιομένη βορβόρω ήδεται, (που αισθάνεται ευχαρίστηση, να κυλιέται στον βούρκο), ούτω και αυτή υπό της κακής συνηθείας καταχωσθείσα, ουδέ αίσθησιν λαμβάνει της δυσωδίας των αμαρτημάτων» (ούτε καν αισθάνεται την δυσωδία των αμαρτημάτων της).Όταν ο άνθρωπος αρχίζει, να κατρακυλάει στο βόθρο της αιρέσεως του Οικουμενισμού και του Θρησκευτικού Συγκρητισμού, και προσθέτει την μία πτώση μετά την άλλη, χωρίς να μετανοεί, τότε φθάνει σε βάθος κακών, δεν αισθάνεται το πνευματικό του κατάντημα, διότι  πωρώνεται η συνείδησή του. Στην κατάσταση αυτή καταφρονεί τα πάντα, δεν δέχεται νουθεσίες, επιμένει στην αίρεση, είναι πρακτικά αθεράπευτος. Όταν μάλιστα συμβαίνει να κατέχει και πανεπιστημιακούς τίτλους, που τον φουσκώνουν με έπαρση και τρέφουν μέσα του την αυτοπεποίθηση στις γνώσεις του, τότε πραγματικά είναι των αδυνάτων αδύνατον η μετάνοια των ανθρώπων αυτών. Μπορούμε άραγε να έχουμε ελπίδες μετανοίας για τους καθηγητές μας, οι οποίοι λησμονούν, ως αποδεικνύεται, τον λόγον του Σωτήρος μας «μηδέ κληθήτε καθηγηταί, είς γαρ υμών εστιν ο καθηγητής ο Χριστός» (Ματθ.23,10), ώστε να μαθητεύσουν διά της προσωπικής μετοχής και εμπειρίας εις Αυτόν;

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες 

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χιρς, Διδάκτωρ της Θεολογίας, αναλύει με πολλή σαφήνεια και ειλικρίνεια τις προϋποθέσεις της πραγματικής Ιεραποστολής της Ορθοδοξίας μεταξύ των αιρετικών, αλλά και τις προδοτικές ελλείψεις και τα σφάλματα του Οικουμενισμού. Η ομιλία του π. Χίρς έγινε τον Δεκέμβριο του 2014 στην Πάτρα, διοργανούμενη από την Χριστιανική Εστία Πατρών.

Η ουσία της ομιλίας του π. Πέτρου Χιρς, συνοψίζεται στο ότι η επιστροφή των αιρετικών (ετεροδόξων) στην Εκκλησία είναι υπόθεση του Θεού, η δε δική μας συμβολή σε αυτήν είναι το να μη εμποδίσουμε την επίγνωση της Ορθοδοξίας εκ μέρους των αιρετικών, εξ αιτίας του θεολογικού σχετικισμού και της γενικής εκκοσμικεύσεως εκ μέρους μας. Ουσιώδης είναι στη διαδικασία της επιστροφής η επίγνωση της αληθούς Εκκλησιολογίας, το ότι ο Χριστός ταυτίζεται με το Σώμα Του, την Μία Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Την Εκκλησία χωρίζει χαώδης διαφορά από την ετεροδοξία (δηλ. την αίρεση), τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Προτεσταντισμό, Αγγλικανισμό κ.λπ.

Μετά από μια σύντομη εξιστόρηση της μεταστροφής του στην Ορθοδοξία από τον Αγγλικανισμό, ο ομιλητής αναλύει τα εξής τρία σημαντικά σημεία: (α) τί αναζητεί ο ετερόδοξος και τί όχι· (β) πώς οι Ορθόδοξοι εμποδίζουμε την προσέλευση των αιρετικών στην Αλήθεια, την Εκκλησία· και (γ) τί ρόλο παίζουμε εμείς σε αυτήν τη μεταστροφή.

1. Σύμφωνα με τα λόγια του αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου οφείλουμε «να δώσουμε την καλή ανησυχία» στους ετεροδόξους. Εμείς συνήθως κάνουμε διάλογο με τους «αναπαυμένους» στην αίρεση ηγέτες των αιρέσεων, οι οποίοι δεν αναζητούν την αλήθεια. Οι απλοί πιστοί των ετεροδόξων, νιώθουν ότι η χάρη του Θεού τους πολιορκεί «έξωθεν» (αλλά την στερούνται έσωθεν, στην καρδιά) και ουσιαστικώς ψάχνουν την Ορθοδοξία, χωρίς να την γνωρίζουν, γι΄ αυτό και μάχονται κατά της εκκοσμίκευσης που προωθούν οι ηγέτες τους. Οι ετερόδοξοι που θέλουν να βρούν τον Χριστό (α) δεν ενδιαφέρονται για την ένωση των Εκκλησιών, αλλά για την προσωπική τους ένωση με τον Χριστό, που τούς λείπει· (β) δεν θέλουν να οικειοποιηθούν τα εξωτερικά χαρίσματα που η Ορθόδοξος Εκκλησία ΕΧΕΙ, αλλά αυτό πού ΕΙΝΑΙ, δηλ. ο Χριστός· (γ) δεν αναζητούν λύσεις σε κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα, αφού άλλωστε η περί αυτά ηθικολογία είναι πιο ανεπτυγμένη εκεί, στην αίρεση· και (δ) δεν αναζητούν μια «οικονομία» (συγκατάβαση), όπως λ.χ. του μεικτού γάμου, απλώς για να εξοικονομήσουν τις προσωπικές τους προοπτικές. Η «οικονομία» εμποδίζει την γνωριμία με την αλήθεια. Πολύ σημαντική είναι η γνώση της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Οι Προτεστάντες και οι Παπικοί δεν γνωρίζουν την ιστορία της Εκκλησίας, γι’ αυτό και δεν κατανοούν αρχικώς γιατί η Ορθοδοξία είναι η Μία Εκκλησία· όσοι ήλθαν στην Ορθοδοξία ήλθαν συνήθως μέσω της ιστορικής μελέτης τους.

2. Την προσέλευση των αιρετικών, των ετεροδόξων, στην Ορθοδοξία την μεθοδεύει ο ίδιος ο Θεός, αλλά συνήθως την εμποδίζουμε οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι, ως εξής: (α) όταν νομίζουμε ότι η προσωπική μας αρετή και όχι ο Χριστός θα ελκύσει τους αιρετικούς στην Αλήθεια· (β) όταν νομίζουμε, ότι από εμάς εξαρτάται η προσέλευσή τους και κάνουμε ανεπίτρεπτες μεθοδεύσεις και αλλοιώσεις· (γ) όταν δεν είμαστε ευγνώμονες για την κληρονομιά των Πατέρων, και για τον λόγο αυτό μεταρρυθμίζουμε την εκκλησιαστική Παράδοση και τους ιερούς Κανόνες και (δ) όταν απομακρυνόμαστε από την μεθοδολογία των Αγίων, την μέθοδο του Χριστού, ο οποίος είναι όχι μόνον η κατάληξη του δρόμου, αλλά και η Οδός («Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» Ἰω. 14, 6). Δεν επιτυγχάνεται καλός σκοπός με κακό τρόπο. Με κόπο και αίμα οι Πατέρες θεμελίωσαν τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Δυστυχώς, όπως ήδη και οι Ρωμαιοκαθολικοί, έτσι και πολλοί υψηλά ιστάμενοι Ορθόδοξοι δεν αναγνωρίζουν πια την ύπαρξη αιρέσεως !

3. Ο δικός μας ρόλος ως Ορθοδόξων στην μεταστροφή των ετεροδόξων στην Αλήθεια προσδιορίζεται από τον σκοπό, πού είναι η σωτηρία μέσω της γνώσεως της Αλήθειας («γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» Ἰω. 8, 32). Αν οι ετερόδοξοι δεν καταλάβουν την απόστασή τους από την Εκκλησία, δεν θα φθάσουν ποτέ στην επιθυμία να επιστρέψουν στον Οίκο του Πατρός. Αν τους λέμε ψέμματα, ότι ήδη είναι μέσα στην αλήθεια, μέσα στην Εκκλησία - αν και ετερόδοξοι, εκτός Ορθοδοξίας – τούς έχουμε θάψει ζωντανούς. Είναι μισανθρωπία να τους διαβεβαιώνουμε ότι είναι εντός της Εκκλησίας. Πρέπει να υπάρχει ομολογία της Ορθοδοξίας, όχι ταύτιση του «χοιροστασίου» της αιρέσεως με τον Οίκο του Πατρός (όπως στην παραβολή του Ασώτου). Ούτε ένας ετερόδοξος δεν έγινε ποτέ Ορθόδοξος μέσω των «οικουμενικών» θεολογικών διαλόγων, διότι η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του Οικουμενισμού.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, ποὺ σχεδὸν καθημερινὰ ψηφίζονται ἀντιχριστιανικὰ νομοσχέδια, καὶ ἔχουμε βαφτίση τὸ πικρὸ σὲ γλυκό, καὶ τὸ σκότος σὲ φῶς, καὶ τὸ παράνομο σὲ νόμιμο, σὲ αὐτὴ τὴν ἀποστασία ἐντάσσεται καὶ ἡ πρόσφατη συμπροσευχὴ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, καὶ αὐτὴ ὀνομάζεται δογματικὴ ἀποστασία. Ὡς πρὸς τὴν ἠθικὴ ἀποστασία ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς:

Ὅταν οἱ φύλακες, ποὺ πρέπει νὰ γρηγοροῦν καὶ νὰ κάνουν τὸ καθῆκον τους, προλαβαίνοντας καὶ καυτηριάζοντας κάθε παρανομία, ποὺ εἰσβάλλει μέσα στὸ ποίμνιό τους, δὲν τὸ κάνουν ἢ τὸ κάνουν μὲ δηλώσεις γενικὰ καὶ ἀόριστα, καὶ ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου ἢ κατόπιν ἑορτῆς, τότε βιώνουμε τὰ σημερινὰ δεινὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Ὡς πρὸς τὴν δογματικὴ ἀποστασία ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς:

Ἡ πανορθόδοξος σύναξη ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ θεολογικὸ διάλογο ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ὄχι γιὰ συμπροσευχές, μὲ λειτουργικοὺς ἀσπασμούς, μὲ ἀπαγγελία τοῦ πάτερ ἡμῶν καὶ μνημόνευση στὰ εἰρηνικὰ τοῦ αἱρεσιάρχου πάπα. Πότε ἔπαψε στὴν ὀρθόδοξη ἀνατολὴ τὸ συνοδικὸ σύστημα διοίκησης στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Καὶ τώρα διοικεῖται ἀπὸ Πάπα;! Πῶς γίνεται μετὰ χίλια χρόνια διαιρέσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν παπικὴ κακοδοξία, νὰ γίνεται τόσο γρήγορα ἀμνήστευση τῶν κακοδόξων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ; Τί προέκυψε καὶ παρακάμψαμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ τὰς ρήσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως; Οἱ προπάτορες ἡμῶν ἔχουν βάλει φραγμοὺς πρὸς κάθε αἵρεση, ποὺ ἀναφύεται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῶν δογμάτων, καὶ τῶν ἱερῶν Κανόνων, ποὺ ἔχουν ψηφίσει. Καὶ τὰ ὁποῖα ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ὄχι μόνο οἱ προπάτορες ἡμῶν διὰ τῶν δογμάτων προστατεύουν τὰ θεμέλια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ σύγχρονοι ὁσιώτατοι Γέροντες, ὡς ὁ μακαριστὸς Γ. Παΐσιος καὶ ἄλλοι πολλοὶ μίλησαν ξεκάθαρα γιὰ τὴν παπικὴ αἵρεση. Ἐμεῖς ὑπακούομε στοὺς προπάτορας, καὶ στοὺς σύγχρονους Γέροντες, ποὺ ἔχουν στηλιτεύσει ξεκάθαρα τὴν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοὺς δὲ μεγαλόσχημους οἰκουμενιστὰς μὲ τὰ ὅσα ἐπαγγέλλονται, τοὺς ἀποφεύγουμε ὡς τὸ μεγαλύτερο κακὸ πρὸς ἀποφυγή.

Γράφει σχετικὰ ὁ Γ. Παΐσιος: Κάποτε μοῦ ἦλθαν δύο καθολικοί. Μοῦ λέει λοιπὸν ὁ ἕνας: Ἔλα νὰ ποῦμε τὸ «Πάτερ ἡμῶν». – Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε μαζί, τοῦ εἶπα, πρέπει νὰ συμφωνοῦμε στὸ δόγμα. Ὅμως μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί… Ἔχουμε διαφορές. Εἴμαστε μὲν φυσικὰ παιδιὰ τοῦ ἑνὸς Πατέρα, ἀλλὰ μερικὰ μένουν στὸ σπίτι καὶ μερικὰ γυρίζουν ἔξω». Ἀοίδιμε Γ. Παΐσιε τὸ χάσμα, ποὺ ἐπικαλεῖσαι οἱ οἰκουμενιστὲς τὸ γεφύρωσαν ἐν μιᾷ νυκτί, καὶ ἔτσι «ὁ ἐκλεκτός τους» αἱρεσιάρχης Πάπας, ὄχι μόνο ἀπήγγειλε τὸ Πάτερ ἡμῶν, ἀλλὰ ἐμνημονεύθη, ὡς κανονικὸς ἐπίσκοπος στὰ εἰρηνικὰ τῆς θείας Λειτουργίας. Τὸ φοβερὸ ἢ τραγικὸ αὐτὸ ὀλίσθημα τῶν οἰκουμενιστῶν τὸ προεῖπες ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἔχει καμμιὰν ἔλλειψιν. Ἡ μόνη ἔλλειψις, ποὺ παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καὶ ποιμένων μὲ πατερικὲς ἀρχές».

ΠΟΙΑ ἆραγε εἶναι ἡ λογικὴ ἐξήγηση, γιὰ ὅσα βιώνει το ὀρθόδοξο Ποίμνιο σήμερα ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστάς; Μήπως λόγῳ Ν. Ἐποχῆς καὶ οἰκουμενιστικῆς πλάνης, παρακάμψαμε τοὺς πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Πατέρες καὶ τοποθετήσαμε ἐτικέττα στοὺς ἱεροὺς Κανόνες μὲ ἡμερομηνία λήξεως;

Πρέπει στὸ ἑξῆς τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο νὰ εἶναι σὲ ἐγρήγορση μὲ μεγάλο ἀγωνιστικὸ φρόνημα, καὶ ἀκατάπαυστη προσευχὴ πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ ἀποτρέψη τὴν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὅταν λόγῳ Ν. Ἐποχῆς πρεσβεύης οἰκουμενιστικά, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο, πρὸς τὸν ἕνα Θεό, αὐτὸ εἶναι βλασφημία κατὰ τῆς θείας οἰκονομίας καὶ ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ λυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ πανθρησκειακὴ συνάντηση πρόσφατα στὸ Βατικανὸ γιὰ προσευχὴ γιὰ τὴν εἰρήνη στὴ Μ. Ἀνατολή, ποὺ ἔλαβε μέρος ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ Πάπας, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ Ἰουδαῖος καὶ ὁ μουσουλμάνος, σὲ ποιὸν Θεὸν ἆραγε προσευχήθηκαν; Ὁ Πάπας μὲ τὶς προσθέσεις καὶ ἀφαιρέσεις, ἀμαύρωσε τὴν χριστιανικὴ πίστη, ὁ Ἰουδαῖος δὲν πιστεύει στὸν Χριστό, ἀλλὰ στὸν ἐρχόμενο «Μεσσία» ὁ μουσουλμάνος τὸν πιστεύει μόνο ὡς Προφήτη, γιὰ τὸν Πατριάρχη μας εἴπαμε παραπάνω. Ἡ προσευχὴ αὐτῶν τελικὰ ἔγινε στὸ ἄγαλμα, ποὺ βρῆκε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα καὶ ἔγραφε ἐπάνω «τῷ Ἀγνώστῳ Θεῷ». Ἐξοῦ καὶ ἐπηκολούθησε μετὰ τὴν συμπροσευχή, μεγάλη αἱματοχυσία. Ὅταν ὁ κόσμος γύρω μας βιώνη τόσα πολλὰ δεινὰ τὸ πανηγυρικὸ καὶ χαρμόσυνο κλῖμα, ποὺ ἐπεκράτησε στὸ Φανάρι μεταξὺ τοῦ Πατριάρχου καὶ τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα ἦτο σκάνδαλο τοῖς ὁρῶσιν.

Γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀναρωτήθηκα μήπως ἀποτρέψανε τὴν πανηγυρικὴ ψήφιση στὸ εὐρωπαϊκὸ κοινοβούλιο τοῦ νόμου γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, γι᾽ αὐτὸ ἐπικρατοῦσε αὐτὴ ἡ ἐφορία; Μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια διαιρέσεως τῆς ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν παπικὴ κακοδοξία, οἱ οἰκουμενιστές, ἀφοῦ παραμέρισαν τοὺς προπάτορας ἡμῶν, ποὺ ἀγωνίσθησαν καὶ μᾶς παρέδωσαν τὴν ἀμώμητον ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, σήμερα ἐπιχειροῦν νὰ πλήξουν καὶ τὴν νοημοσύνη τῶν πιστῶν. Αὐτὸ μαρτυρεῖ καὶ ἡ πρόσφατη προδοτικὴ συμπροσευχή. Ἐφ᾽ ὅσον εἶναι καρποὶ τῶν ψευδοδιαλόγων, θὰ δώσουν λόγο στὸν Δικαιοκρίτη Κύριο γιὰ τὸν σκανδαλισμὸ τῶν πιστῶν τέκνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Μετὰ ἀπὸ πενήντα χρόνια ἐκκλησιασμοῦ μου στὸν ἱστορικὸ Ναὸ τοῦ Πρωτάτου, τὴν προσεχῆ τεσσαρακοστή, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸ νέο ἔτος, διὰ λόγους διαμαρτυρίας καὶ συνειδήσεως δὲν θὰ πάω στὸ Πρωτᾶτο, ἀλλὰ σὲ ἄλλη ἐκκλησία, ποὺ δὲν θὰ μνημονεύση τὸ ὄνομα τοῦ οἰκουμενιστοῦ - οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 16/1/2015, Θρησκευτικά

Διηγεῖται ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης: «Κάποτε ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι μᾶς ἕνας Προτεστάντης πάστορας. Ὅταν μὲ ἐνημέρωσαν ὅτι αὐτὸς ὁ κύριος εἶναι ἱερέας τῶν Προτεσταντῶν, τὸν πλησιάσαμε καὶ τὸν ξεναγήσαμε στὸ Μοναστήρι μας. Μετά, εἶπα νὰ ἑτοιμάσουν γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαγητό. Ἐγὼ δὲν κάθησα μαζί του στὸ τραπέζι, ἀλλὰ ἀποσύρθηκα στὸ κελί μου. Διότι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ τάξις. Οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ ποὺ προηγεῖται τῆς κοινῆς τραπέζης».

Σὲ ἄλλη περίπτωση ἐπισκέφθηκαν τὸ Μοναστήρι δύο ἁγιορεῖτες ἱερομόναχοι καὶ μιὰ ἡλικιωμένη κυρία Καθολική, ρωσικῆς καταγωγῆς, ποὺ εἶχε ἀποφασίσει νὰ γίνει Ὀρθόδοξη.

Ὅταν στὸ Γέροντα ἀναφέρθηκε ὅτι, κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, στὰ ἄτομα αὐτὰ εἶναι ἀρκετό το μυστήριο τοῦ Χρίσματος, χωρὶς τὸ Βάπτισμα, ὁ Γέροντας εἶπε:

- Δὲν γνωρίζω τί ἀποφάσισε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζω εἶναι ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται». Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνεται κανονικά το μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος.

Καὶ σὲ ἕνα τρίτο περιστατικὸ ἑνὸς Καθολικοῦ, ποὺ θέλησε νὰ βαπτισθεῖ, ἀφοῦ ὁ Γέροντας τὸν προέτρεψε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν ἐπίσκοπό τῆς περιοχῆς του, ἀπ’ ὅπου ἐπέστρεψε μὲ τὴ σύσταση ὅτι δὲν χρειάζεται βάπτισμα ἄλλα μόνο χρίσμα, χωρὶς νὰ....

σχολιάσει τὴν παραπάνω ἀντιμετώπιση, ἔφερε μία μεγάλη κολυμβήθρα στὸ Μοναστήρι καί, βοηθούμενος ἀπὸ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, πνευματικό του τέκνο, βάπτισε κανονικὰ τὸν ἐν λόγω ἄνθρωπο στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπη.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ νέο βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωάννη Κωστὼφ «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ, ὄχι νὰ ἐκτρέφουμε, ἀλλὰ νὰ ἐκτρέπουμε τὴν αἵρεσι», σέλ. 55-56

Πηγή: Κατάνυξις , Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Φαίνεται πως τα ψέματα τελειώνουν για όσους είχαν ακόμα την ελπίδα ότι θα αποφεύγονταν το μοιραίο, για όσους ακόμα έλπιζαν πως θα συνεχίσουν να τηρούνται οι Ιεροί Κανόνες, για όσους ακόμα έτρεφαν την προσδοκία πως η Ορθοδοξία θα παραμείνει Ορθοδοξία, όπως παρέμεινε επί τόσους αιώνες. Ενώ η χώρα αυτή υποφέρει τραυματισμένη από τα μαρτύρια της ξένης μνημονικιακής κατοχής, ενώ ο εκκλησιασμός διώκεται με κάθε μέσο, ο προκαθήμενος της Κωνσταντινούπολης έχει πάρει την οριστική του απόφαση.

Βαρθολομαίος: «H επανένωση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας συνιστά καθήκον της εποχής μας». Χωρίς πλέον κανένα δισταγμό, χωρίς πλέον κανένα πρόσχημα, χωρίς καμία αμφιβολία, σε μια σημαντική συνέντευξη σε αυστριακή εφημερίδα ο κ. Βαρθολομαίος σημειώνει πως, «η αποκατάσταση της διάσπασης της και η επανένωση της Εκκλησίας συνιστά μεγάλο καθήκον της εποχής μας, και παραπέμπει στα πρώτα βήματα που ξεκίνησαν σε αυτή την κατεύθυνση πριν από 50 χρόνια ο Πάπας Παύλος ο Έκτος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας», ενώ, όπως παρατηρεί, «ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος ανάμεσα στις Εκκλησίες βοήθησε να εξαλειφθούν παρεξηγήσεις και διαφορές απόψεων» (;;;).

Μετά από όλα αυτά θα αναρωτηθεί κανείς, θα αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος, κάθε ευσεβής, μέλος της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, κάθε σκεπτόμενος, (γιατί υπάρχουν δυστυχώς και οι μη σκεπτόμενοι), τι δέον γενέσθαι. Πολλοί θα υποστηρίξουν πως μη δέον γενέσθαι οτιδήποτε. Δηλαδή να μην αντιδρούμε, να μην πούμε τίποτα, να μην αναφερόμαστε καν σε αυτή τη εξέλιξη, να μην βλέπουμε, και να μην ακούμε. Δηλαδή να είμαστε πρόβατα ενός ποιμνίου που το καθηγηθούν λύκοι για να το κατασπαράξουν.

Για όσους όμως ακόμα έχουν συνείδηση και θέλουν να κρατήσουν την Μια, Αγία, Καθολική, Αποστολική, και Ορθόδοξη Εκκλησία, το πρόβλημα είναι πως θα αντιδράσουν, πως θα εκκλησιάζονται όταν οι ιερείς θα είναι Οικουμενιστές, πως θα λάβουν την Θεια Κοινωνία όταν αυτή δεν θα έχει καμία Χάρη γιατί οι Ιερουργοί θα έχουν αποστατήσει, όταν το μίασμα του Οικουμενισμού θα έχει μολύνει τα Ιερά και τα Όσια, όταν αυτά που μας κράτησαν επί τόσους αιώνες θα έχουν καταρρεύσει μετά από μια πολύχρονη προετοιμασία αποδόμησης κάθε ορθόδοξης αγάπης, κάθε ορθόδοξης θεραπευτικής λειτουργίας. Κάποιοι πιστοί λίγο-πολύ λέγουν, «μα το τάδε μοναστήρι, ο τάδε μοναχός έχει αγάπη, έχει ελεημοσύνη, έχει άσκηση, έχει αυταπάρνηση, έχει προσευχή, έχει τόσα καλά…πως είναι δυνατόν να σφάλλει ; Μήπως από κάποια πλευρά έχει κάποιο δίκαιο ; Μήπως εδώ επιβάλλεται να κάνουμε οικονομία ;». Εδώ θα πρέπει να καταλάβουμε, να αντιληφτούμε πως οι Νεοεποχίτες δεν επιδιώκουν να κλείσουν οι εκκλησίες αλλά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να λειτουργούν γεμάτες εκκλησίασμα αλλά με αλιωμένο-κοσμικό και οικουμενιστικό φρόνημα. Αντίθετα τις όποιες εκκλησίες θα παραμείνουν στην Ορθοδοξία θα τις απομονώσουν και θα της χαρακτηρίσουν αναχρονιστικές και απομεινάρια ενός σκοταδιστικού παρελθόντος.

Πριν από λίγα χρόνια ένας πασίγνωστος γέροντας στο Άγιο Ορός αναφερόμενος στους παπικούς μου είχε πει : «Δεν μπορούμε να τους αποδεχτούμε γιατί έτσι αλλοιώνουμε την θεραπευτική χάρη της Ορθοδοξίας και χάνουμε την αγάπη που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε για να μετανοήσουν». Σήμερα όχι μόνο τους αποδεχόμαστε αλλά οι προκαθήμενοι βάσει συνωμοτικού σχεδίου που εξυφαίνονταν εδώ και δεκαετίες, έφτασαν στο σημείο να επιδιώκουν πλέον ανοιχτά και χωρίς κανένα πρόσχημα την λεγομένη «ένωση των εκκλησιών», δηλαδή την ένωση με τον «Έξω από εδώ». Αλλά το πιο τραγικό είναι πως ο ίδιος αυτός ο γέροντας, στον οποίο πηγαίνουν να τον επισκεφτούν χιλιάδες από όλο τον κόσμο θεωρώντας τον σαν πάτερ Παΐσιο νούμερο 2, (και ο όποιος καθοδηγεί ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα Ρωμιοσύνης του οποίου υπήρξα ιδρυτικό μέλος), μου συνέστησε με αυστηρό τρόπο να σταματήσω να γράφω για όσα σήμερα γίνονται σε βάρος της Ορθοδοξίας παρά την ευλογία που έχω από τον πνευματικό μου. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να με συστήσει να εξομολογηθώ για όσα έγραψα τους τελευταίους μήνες. Αλλοίμονο!

Ο πατήρ Ρωμανιδης είχε προφητέψει από την δεκαετία του ογδόντα ότι θα έρθει η μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα στην ορατή εκκλησία που θα μαρτυρά την Ορθοδοξία, καθώς αυτή θα έχει εγκαταλειφτεί από τους ίδιους τους ιερείς της. Τώρα διαφαίνεται πως όλα είχαν σχεδιαστεί με τον καλύτερο τρόπο και οι ανύποπτοι ευλαβείς σύμφωνα με τα σχέδια τους θα έπεφταν σαν «ώριμα φρούτα» στον λάκκο της καταστροφής. Από την μια η πολιτική προδοσία και από την άλλη η θρησκευτική αποστασία και στη μέση ένα ζαλισμένο ποίμνιο. Όλα ωραία και άριστα σχεδιασμένα και καθορισμένα.

Ο προφήτης Ησαΐας ως αυθεντικός κήρυκας του λόγου του Θεού ελέγχει κατά τρόπο αληθινά προφητικό τους ανάξιους άρχοντες των Ιουδαίων. Η αγανάκτηση του Προφήτη φτάνει σε τέτοιο βαθμό που καλεί τους βαρβάρους ειδωλολάτρες, οι οποίοι λόγω της βαρβαρότητας τους μοιάζουν με άγρια θηρία, να έρθουν να κατασπαράξουν τους κακούς άρχοντες. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Προφήτη : «Πάντα τα θηρία τα άγρια, δεύτε φάγετε, πάντα τα θηρία του δρυμού» (Ης. νστ΄9). Αλλά ο προφητικός λόγος δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Συνεχίζει με την ίδια και περισσότερο δριμύτητα και ελέγχει τώρα, «τους αναιδείς τη ψυχή», λέγοντας, «Και οι κύνες αναιδείς τη ψυχή, ουκ ειδότες πλησμονήν, και εισί πονηροί ουκ ειδότες σύνεσιν, πάντες εν ταις οδοίς αυτών εξηκολούθησαν, έκαστος κατά το εαυτού» (Ης. νστ΄10).

Τι μας λέγει η Αγία Γραφή : «Μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον!», αναφωνεί ο Απόστολος Παύλος, (Α΄Τιμόθ. γ΄16). Και πιο κάτω τι λέγει ; Να είμαστε απλώς καλοί άνθρωποι ; Όχι! Αλλά, : «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις εκηρύχθη εν ένθεσι, επιστεύθη εν κόσμω, ανελλήφθη εν δόξη». Και η προσωπική Θεία αποκάλυψις γίνεται μόνο εν Πνεύματι Αγίω. « Ούτως ο άνθρωπος αυτοπροαιρέτως, είτε γίνεται σκώληξ και δεν διαμαρτύρεται επειδή τον πατούν, είτε γίνεται υψιπέτης αετός της Χάριτος και ίπταται εις τους Ουρανούς».

Στην εποχή που ζούμε όλα τα προσωπεία έχουν πέσει και έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα. Στη συνείδηση του κάθε πιστού επαφίεται αν θα αγωνιστεί, ή αν θα παραδοθεί στα επερχόμενα. Στην συνειδητή ευθύνη του κάθε ιεράρχη είναι να πάψει να κρύβεται πίσω από την «σκιά» του και να πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελούμενα.

Πηγή: Ακτίνες