Σχόλιο Αβέρωφ: Αποκαλυπτικό και πολυσήμαντο σε πολλά επίπεδα το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Σημαντικό δε και το γεγονός -αν και το έχουμε εμπεδώσει πια- ότι εμφανίστηκε στον επίσημο ιστοχώρο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής (υπαγόμενη στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως) τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο: «Truman, Athenagoras, and World Orthodoxy: An Historical Alternative». Ένας πιο ειλικρινής τίτλος κατά την ταπεινή μου άποψη θα έγραφε: ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΗΠΑ: ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ (ΤΩΝ ‘ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ’) ΞΕΘΑΨΑΝ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Δεν ήταν πολύ καιρό πριν που οι Αμερικανοί πρόεδροι κατάλαβαν ότι η ενεργός στήριξη και υπεράσπιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως από την Ουάσινγκτον ήταν συνεπής όχι μόνο με την αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας αλλά και ένα σημαντικό παγκόσμιο μέσο για την ανάδειξη και την επικοινωνία των Αμερικανικών αξιών στη δίδυμη αρένα των διεθνών σχέσεων και της διπλωματίας των Μεγάλων Δυνάμεων. Η ιστορία ωστόσο γύρω από αυτήν την επίσημη άποψη του Πατριαρχείου, ως μοναδικού εταίρου για την ανάδειξη των δημοκρατικών ιδεών στο εξωτερικό και για την προώθηση ανθρωπιστικών στόχων σε όλο τον κόσμο, διέφυγε σε μεγάλο βαθμό της προσοχής του κοινού ενώ σταθερά διαβρώθηκε από τη θεσμική μνήμη της εξωτερικής πολιτικής της ελίτ αυτής της χώρας.

Πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκαλύπτουν μια συναρπαστική ιστορία, μια εναλλακτική αφήγηση του Αμερικανικού ενδιαφέροντος και της εμπλοκής του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως κατά τη διάρκεια ίσως της πιο κρίσιμης περιόδου στην ιστορία της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Υπό τον πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν, το δόγμα συγκράτηση ενάντια στον κομμουνισμό -εγκαινιάστηκε στην Ελλάδα το 1947- αναδείχθηκε ως το καθοριστικό πρότυπο που διέπει το ρόλο των ΗΠΑ στον μεταπολεμικό κόσμο. Η ‘συγκράτηση’ καθόρισε τις προτεραιότητες της Ουάσινγκτον, προσδιόρισε τις διεθνείς σχέσεις της και υπαγόρευσε τις δράσεις της στο εξωτερικό.

Συχνά υποτιμημένο από πολλούς ιστορικούς είναι το γεγονός ότι η ‘συγκράτηση’ υπό τον Τρούμαν, καθώς και υπό τους Προέδρους Αϊζενχάουερ και Κέννεντυ, είχε μια ισχυρή θρησκευτική διάσταση η οποία λειτούργησε με δύο τρόπους. Πρώτον, βοήθησε στο να οριοθετήσει τις γραμμές του παγκόσμιου αγώνα κατά του κομμουνισμού διαχωρίζοντας τον κόσμο στους «ηθικούς, έθνη που αγαπούν το Θεό» καθοδηγούμενοι από τις ΗΠΑ, και στις δυνάμεις του αθεϊσμού και της αθρησκείας που ελέγχονταν από την «Άθεη Σοβιετική Ένωση». Δεύτερον, η θρησκεία όχι μόνο αποδείχθηκε πολύτιμο εργαλείο στη ανάσχεση της επέκτασης του κομμουνισμού αλλά συνέβαλε και στην εσωτερική κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Πράγματι, ο Τρούμαν είδε τη θρησκεία ως ένα ισχυρό εργαλείο για να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη στο Σοβιετικό σύστημα και να επιφέρει τη σταδιακή κατάρρευσή του.

Επειδή η κυρίαρχη θρησκεία στη Σοβιετική Ένωση και σε ένα μεγάλο τμήμα του Ανατολικού Μπλοκ ήταν η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη, το καθεστώς της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ανέπτυξε για πρώτη φορά ένα ενεργό ενδιαφέρον προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου. Ωστόσο, δεδομένου ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσσίας βρισκόταν σε κατάσταση αιχμαλωσίας υπό το Σοβιετικό Κράτος, ο Τρούμαν αναγκαστικά έπρεπε να κοιτάξει αλλού για να καλέσει την Ορθοδοξία στην πρωτοβουλία του για μία παν-θρησκευτική συμμαχία ενάντια στον κομμουνισμό, μια προσπάθεια η οποία πράγματι προχώρησε από το ρητορικό επίπεδο στο επιχειρησιακό επίπεδο με τη συμμετοχή της Αγγλικανικής Εκκλησίας και του Βατικανού στα τέλη του 1947.

Είναι αξιοσημείωτο, ίσως και ενδιαφέρον, ότι τη στιγμή που το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως έγινε το επίκεντρο του σχεδίου Τρούμαν για να φέρει τον Ορθόδοξο κόσμο σε έναν παν-θρησκευτικό συνασπισμό, ένας Αμερικανός πολίτης έγινε Πατριάρχης. !!! [σσ. τα θαυμαστικά δικά μου] Την 1η Νοεμβρίου του 1948 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας στην Κωνσταντινούπολη εξέλεξε τον Αθηναγόρα, Αρχιεπίσκοπο της τότε Ελληνικής Ορθοδόξου Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Οικουμενικό Πατριάρχη της  Κωνσταντινουπόλεως. Μακροχρόνιος προσωπικός φίλος του Προέδρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ και έχοντας συνάψει στενή σχέση με τον Πρόεδρο Τρούμαν, η υποψηφιότητα του Αθηναγόρα για Πατριάρχης απολάμβανε την ενεργό υποστήριξη, και κάποια νέα στοιχεία υποδηλώνουν την πιθανή εμπλοκή, της διοίκησης Τρούμαν.

Τον Ιούνιο του 1949, σε μια επικοινωνία του Τρούμαν με τον αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Myron Taylor (τον ανώτερο διπλωμάτη των ΗΠΑ ο οποίος ενώ επίσημα υπηρετούσε ως εκπρόσωπος του προέδρου στο Βατικανό ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνος για τον συντονισμό του μυστικού αντι-κομμουνιστικού παν-θρησκευτικού συνασπισμού στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή), ο Τρούμαν ξεχώρισε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα με ιδιαίτερο έπαινο: «είναι καλό που οι δυνάμεις του Χριστιανισμού και της δημοκρατίας έχουν έναν τόσο ένθερμο υποστηρικτή και υπερασπιστή όπως αυτόν. Αυτός είναι πράγματι σε θέση να ασκήσει μεγάλη επιρροή στην αναβαθμισμένη θέση του την Κωνσταντινούπολη.»

Η πιο δημοφιλής σκηνή στην Ελληνοαμερικανική ιστορία που υποδεικνύει τον διαχωρισμό ανάμεσα στο μύθο και την ακριβή ιστορική κατανόηση, σχετίζεται με το τέλος της θητείας του Αθηναγόρα ως Αρχιεπισκόπου στην Αμερική και την αρχή του πρωτείου του ως Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη. Τον Ιανουάριο του 1949 ο Αθηναγόρας πέταξε στην Κωνσταντινούπολη με το προεδρικό αεροπλάνο του Τρούμαν για να αναλάβει τη θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη. Παρά τη δημοφιλή, σχεδόν φολκλορική, περιγραφή και ερμηνεία αυτού του γεγονότος, η εξαιρετική αυτή χειρονομία του Τρούμαν δεν ήταν απόρροια των συναισθημάτων και του σεβασμού του για τον Αθηναγόρα, τα οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν αληθινά.

Αντ’ αυτού, τούτη ήταν μία υπολογισμένη δράση που ανέλαβε ένας πρόεδρος ο οποίος είδε τον Αθηναγόρα και το Πατριαρχείο ως ζωτικής σημασίας και επιρροής εταίρους για την προώθηση των διεθνών συμφερόντων των ΗΠΑ και των ανθρωπιστικών αξιών στον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στον κομμουνισμό. Η πρωτοφανής επίδειξη καλής θελήσεως του Τρούμαν δεν αποσκοπούσε απλώς στο να εκφράσει μια προσωπική έκφραση αμοιβαίας φιλίας και σεβασμού στο πρόσωπο του Αθηναγόρα, αλλά ήταν σαφή ένδειξη της αξίας και της υποστήριξης που έδινε η Ουάσινγκτον στο Πατριαρχείο -ένα ισχυρό διπλωματικό μήνυμα το οποίο ο Τρούμαν προσπάθησε να στείλει τόσο στην Άγκυρα όσο και στη Μόσχα.

Ο Πρόεδρος Τρούμαν συχνά τόνιζε τις φιλο-αμερικανικές πεποιθήσεις του Πατριάρχη Αθηναγόρα και τη σημασία και επιρροή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μαζί με την Ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα στις ΗΠΑ, ως ζωτικής σημασίας για τους στόχους της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Τρούμαν αναγνώρισε την κρίσιμη σημασία του Πατριαρχείου και του Αθηναγόρα για την ενίσχυση της φιλοδυτικής λύσης τόσο στην Ελλάδα όσο και την Τουρκία, καθώς και για την προώθηση της σταθερότητας στη Μέση Ανατολή.

Πράγματι, η διοίκηση Τρούμαν θορυβήθηκε ιδιαίτερα από την εμφανή επιδρομή των Ορθοδόξων πληθυσμών της Μόσχας σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ως εκ τούτου η Ουάσινγκτον έβλεπε το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως ως ένα σημαντικό αντίβαρο -δεδομένης της τιμητικής του θέσης μεταξύ των άλλων τριών αρχαίων Ανατολικών Επισκοπών της Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων- κατά της ριζοσπαστικοποίησης στα Αραβικά εδάφη. Η εξωτερική πολιτική του Τρούμαν αξιολόγησε και σκοπίμως έφερε στο προσκήνιο το οικουμενικό κύρος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως -ως το πρώτο Πατριαρχείο μεταξύ ίσων που απολάμβανε την ιδιότητα της πνευματικής σκέπης πάνω σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες- ως μέσο για να αποτρέψει τις πολιτικά κινούμενες προσπάθειες της Μόσχας να προβάλει την Εκκλησία της Ρωσσίας ως παγκόσμια αντίπαλο της Κωνσταντινούπολης.

Είναι αξιοσημείωτο το ότι στο σημερινό μετά τον Ψυχρό Πόλεμο τοπίο, κάποια από αυτά τα ίδια θέματα, τώρα σε διαφορετικές και πιο σύνθετες μορφές, εξακολουθούν να απειλούν την Αμερικανική εξωτερική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Ρωσσία. Αν και φαίνεται ότι οι αποτελεσματικές απαντήσεις σε αυτά τα προβλήματα είναι πιο απατηλές όσο ποτέ, τούτη η φαινομενικά δυσεπίλυτη κατάσταση θα μπορούσε να μετριαστεί εάν η Ουάσινγκτον αναγνώριζε και πάλι το σημαντικό διεθνές και εποικοδομητικό ηθικό ρόλο που έχει παίξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως στο παρελθόν και -αν απεγκλωβιζόταν από την τουρκική δίωξη- που θα μπορούσε να διαδραματίσει και στο μέλλον.

***

Πηγή: Για την απλή και ήσυχη ζωή συν πάσι τοις αγίοις..., Αβέρωφ

Ο φόβος του Θεού είναι [Α] αρχή της αρετής αλλά και της αθανασίας

Επειδή ο Δεσπότης και Κύριος μας Ιησούς Χριστός σαφώς εδήλωσε: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ.ι΄, 32-33) αλλά και επειδή, ρητώς, μας υπαγόρευσε «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»(Μθ.5,19), φοβούμαστε μην καταστούμε υπόλογοι αν αθετήσουμε τις εντολές που μας παρέδωσε να τηρήσουμε.

Γνωρίζοντας από τις Γραφές ότι ο Θεός δεν ευαρεστείται όταν οι πιστοί, που είμαστε κατά Χάριν παιδιά Του, υποχωρούμε σε ζητήματα πίστεως «ἐὰν ὑποστείληται, (εάν υποχωρήσετε) οὐκ εὐδοκεῖ (δεν ευαρεστείται) ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται»(Ἀμβ.β’,4) θέλουμε με την Χάρη του Θεού να κρατήσουμε την ομολογία της πίστεως που μας παρέδωσε με την διαδασκαλία Του.

Μολονότι είμαστε πνευματικά μικροί και αδύνατοι δεν φοβούμαστε διόλου τις ανθρώπινες απειλές, διότι σκεπτόμαστε πως αν αθετήσουμε το θέλημά Του κοινωνώντας με κακόδοξους επισκόπους θα αποδοκιμασθούμε εν ημέρα Κρίσεως και δεν θα μεσιτεύσει για εμάς στον ουράνιο Του Πατέρα ο Μέγας αυτός Αρχιερεύς, και έτσι στερηθούμε την Βασιλεία Του, όχι προσκαιρα αλλά αιώνια, διότι «ἡ βασιλεία (Του sic) βασιλεία πάντων τῶν αἰώνων, καὶ ἡ δεσποτεία (Του sic) ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ»(Ψλμ.144,13).

Η στέρηση της Βασιλείας του Θεού για εμάς είναι μια ακοινωνησία που συνιστά την κόλαση και επειδή δεν θέλουμε να διακόψουμε την κοινωνία μας με τον Μέγα Αρχιερέα Ιησού Χριστό, ο οποίος «διὰ …τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ ῞Αγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος»(Εβρ.9,12) το θέμα είναι σαφώς οντολογικό για την ύπαρξή μας, αφού αν συνεχίσουμε να κοινωνούμε μαζί σας επειδή κοινωνείτε με την αίρεση εξ αιτίας σας θα στερηθούμε εμείς την Όντως Ζωή. Απ’ αυτή την ομολογία της εξ αποκαλύψεως πίστης μαρτυρείται ποιος έχει αληθινή κοινωνία με τον Θεό, δηλαδή, αν έχει μαζί με την πίστη και την ομολογία! «Πᾶν πνεῦμα ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι» (Α΄ Ἰωάν. 4, 2-3). Δεν μπορείς να ονομάζεσαι Χριστιανός και να φοβάσαι να μιλήσεις γιατί θα φανερωθείς. Πολύ περισσότερο δεν μπορείς να λέγεσαι ποιμένας να είσαι Πρεσβύτερος πόσο μάλλον Επίσκοπος της Εκκλησίας και να κρύβεσαι σε καιρό που η Ορθόδοξος Πίστις παραχαράσσεται, αλλοτριώνεται και διώκεται. Πρέπει να πηγαίνεις μπροστά από το ποίμνιο. Τι είπε ο Κύριος για τον καλό ποιμένα; «ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ιω.10, 4-6). Και επειδή «πιστὸς Κύριος ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις αὐτοῦ καὶ ὅσιος ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ»(ψλμ. 146,13) γι’ αυτό «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» (Πραξ.5,29). Και εφ’ όσον με την συγκατάθεση ή και την σιωπή σας γίνεσθε συνεργοί στην παρανομία θα τηρήσουμε τον λόγο των Αποστολικών Διαταγών: «τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασι μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοὶ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ Θεός… Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου αὐτῶν, ἵνα μὴ συναπολῆσθε αὐτοῖς…ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς » (Διατ. Ἁγ. Ἀποστ. βιβλ. ΣΤ΄§Δ΄ καὶ Ε΄).

Βαβαί!!! Θράσος Οικουμενιστών [Β] «Τι έγινε στην σύνοδο της κρήτης;» Λένε « Ένωση έγινε;» Αυτό έλλειπε!

Οσοι πιστοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού κατά ένα ποσοστό έχουν κάποια ενημέρωση ότι θεσμικά τουλάχιστον το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ξεφύγει με τον Οικουμενισμό συμπαρασύροντας όχι άθελά αλλά με την βούλησή τους και άλλες τοπικές Εκκλησίες και πατριαρχεία σ’αυτήν την παναίρεση. Ο δογματολόγος καθηγητής Δημήτριος τσελεγγίδης στη σύντομη αποτίμηση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» ( όπως θέλουν να την ονομάζουν) την οποία αποστέλλει στην Ιερά Σύνοδο,επισημαίνει:

“…Στή λεγόμενη «Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης ἐπιχειρήθηκε μιά θεσμικοῦ χαρακτῆρα πνευματι­κή ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τή δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. [Λέ­με, ὅ­τι ἐ­πι­χει­ρή­θη­κε, ἐ­πει­δή –μέ βά­ση ὅ­σα εἴ­πα­με νω­ρί­τε­ρα– δέν προσ­δί­δου­με θε­σμι­κό ρό­λο στίς ἀ­πο­φά­σεις τῆς πα­ρα­πά­νω «Ἀρ­χι­ε­ρα­τι­κῆς Δι­α­σκέ­ψε­ως»­]. Στήν Κρή­τη ὄ­χι μό­νο δέν κα­τα­δι­κά­σθη­κε καμ­μί­α ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α (αἵ­ρε­ση), ἀλ­λά καί ἐ­πι­χει­ρή­θη­κε μιά φο­βε­ρή, θε­σμι­κῶς, ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν συ­νο­δι­κῶς ὁ­ρι­ο­θε­τη­μέ­νη πί­στη τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, μιά ἔκ­πτω­ση οὐ­σι­α­στι­κά ἀ­πό τόν «Ὅ­ρο Πί­στε­ως» τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου. Συγ­κε­κρι­μέ­να, πρό­κει­ται γιά τήν ἔκ­πτω­ση ἀ­πό τήν δογ­μα­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α τοῦ Συμ­βό­λου τῆς Πί­στε­ως, πού ἀ­να­φέ­ρε­ται στήν ταυ­τό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­θ’ ἑ­αυ­τήν. Στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως ὁ­μο­λο­γοῦ­με, ὅ­τι πι­στεύ­ου­με «εἰς Μί­αν, Ἁ­γί­αν, Κα­θο­λι­κήν καί Ἀ­πο­στο­λι­κήν Ἐκ­κλη­σί­αν». Ὅ­μως, στή «Δι­ά­σκε­ψη» τῆς Κρή­της, δέ­κα Αὐ­το­κέ­φα­λες Ἐκ­κλη­σί­ες, με­τα­ξύ τῶν ὁ­ποί­ων καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος, ἀ­πο­δέ­χθη­καν ἀ­θε­ο­λό­γη­τα τήν «Βα­πτι­σμα­τι­κή Θε­ο­λο­γί­α» καί ἔμ­με­σα τήν «Θε­ω­ρί­α τῶν Κλά­δων», ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας ὡς Ἐκ­κλη­σί­ες τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς, τούς Μα­ρω­νῖ­τες, τούς Νε­στο­ρια­νούς, τούς Μο­νο­φυ­σῖ­τες Ἀν­τι­χαλ­κη­δο­νί­ους, τούς Μο­νο­θε­λῆ­τες, οἱ ὁ­ποῖ­οι κα­τα­δι­κά­στη­καν γιά τήν χρι­στο­λο­γι­κή τους αἵ­ρε­ση ἀ­πό σει­ρά Οἰ­κου­με­νι­κῶν Συ­νό­δων (ἀ­πό τήν Τρί­τη ἕ­ως καί τήν Ἕ­κτη), ἀλ­λά καί τήν παν­σπερ­μί­α τῶν Προ­τε­σταν­τῶν, πού ἀν­τι­προ­σω­πεύ­ον­ται στό Παγ­κό­σμιο Συμ­βού­λιο τῶν λε­γο­μέ­νων Ἐκ­κλη­σι­ῶν. Ἀ­πο­τε­λεῖ πνευ­μα­τι­κή πα­ρα­φρο­σύ­νη καί πνευ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα ἡ πρά­ξη τῆς ἀ­πό­πει­ρας γιά Συ­νο­δι­κή ἀ­πό­φα­ση στό Κο­λυμ­πά­ρι πρός ἀ­να­γνώ­ρι­ση ὡς Ἐκ­κλη­σι­ῶν τῶν κα­τα­δι­κα­σθέν­των αἱ­ρε­τι­κῶν ἀ­πό Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους. Αὐ­τό, στήν πρά­ξη, εἶ­ναι συγ­κρη­τι­σμός καί Οἰ­κου­με­νι­σμός. Δέν κι­νή­θη­κε ὁ θυ­μός –τό ἔλ­λο­γο νεῦ­ρο τῆς ψυ­χῆς- τῶν «Συ­νο­δι­κῶν» Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων πρός τούς νο­η­τούς λύ­κους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἀ­πε­ναν­τί­ας, οἱ «λύ­κοι» ὀ­νο­μά­στη­καν «πρό­βα­τα» τῆς μί­ας καί μό­νης λο­γι­κῆς ποί­μνης, τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἐκ τοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος συμ­πε­ραί­νου­με, ὅ­τι στήν Κρή­τη δέν ἔ­γι­νε ἡ ἀ­να­με­νό­με­νη ἀ­πό τό εὐ­λα­βές πλή­ρω­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας «σύ­σκε­ψη» τῶν «Συ­νο­δι­κῶν» Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων μέ τό Ἅ­γιο Πνεῦ­μα, οὔ­τε καί λει­τούρ­γη­σε ἡ «σφεν­δό­νη» τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος γιά τήν ἐκ νέ­ου κα­τα­δί­κη τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν. Εἰ­δι­κό­τε­ρα, γιά τούς Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κούς, λε­κτι­κῶς, ὁ­μο­λο­γή­σα­με τήν πί­στη μας στόν Ὅ­ρο τῆς Β΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, πρα­κτι­κῶς ὅ­μως ἀ­κυ­ρώ­σα­με αὐ­τήν τήν πί­στη, ἀ­να­γνω­ρί­ζον­τας ὡς Ἐκ­κλη­σί­ες, ὄ­χι μό­νον αὐ­τούς, ἀλ­λά καί ἄλ­λες Χρι­στι­α­νι­κές Κοι­νό­τη­τες, πού ἀν­τί­κειν­ται στόν Ὅ­ρο αὐ­τό, διά τοῦ f­i­l­i­o­q­ue. Ὡς γνω­στόν, ἡ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε προ­σθή­κη στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ως -ἀ­κό­μη καί ἡ ἑρ­μη­νευ­τι­κῶς σω­στή- κα­τα­δι­κά­ζε­ται ἀ­πό ὅ­λες τίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους με­τά τήν Γ΄ (συμ­πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης) καί ὅ­σοι τό κά­νουν, ὁ­ρί­ζε­ται νά κα­θαι­ροῦν­ται καί νά ἀ­φο­ρί­ζον­ται ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Σα­φῶς, λοι­πόν, τό f­i­l­i­o­q­ue, ὡς προ­σθή­κη, κα­τα­δι­κά­ζε­ται -ἔμ­με­σα, αὐ­το­μά­τως καί ἑ­τε­ρο­χρο­νι­σμέ­να- ἀ­πό Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους, ὡς αἵ­ρε­ση, ἀ­φοῦ ἐκ­πί­πτουν ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­σοι τό υἱ­ο­θε­τοῦν, ὡς προ­σθή­κη, κα­τά τήν ἀ­πό­φα­ση τῶν ἀ­νω­τέ­ρω Συ­νό­δων. Γι’ αὐ­τό καί ἡ ἑ­τε­ρο­δο­ξί­α τοῦ f­i­l­i­o­q­ue τῶν Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κῶν καί ὅ­λων τῶν Προ­τε­σταν­τῶν εἶ­ναι κα­τε­γνω­σμέ­νη αἵ­ρε­ση. Ἄλ­λω­στε, ἡ προ­σθή­κη τοῦ f­i­l­i­o­q­ue κα­τα­δι­κά­στη­κε ἐ­πί Με­γά­λου Φω­τί­ου στήν Σύ­νο­δο τοῦ 879/80 (Η΄ Οἰ­κου­με­νι­κή), ὅ­που με­τεῖ­χε καί ἀν­τι­προ­σω­πεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ρώ­μης, ἐ­νῶ κα­τα­δι­κά­στη­καν καί ἄλ­λες κα­κο­δο­ξί­ες τοῦ Ρω­μαι­ο­κα­θο­λι­κι­σμοῦ γιά τήν ταύ­τι­ση οὐ­σί­ας καί ἐ­νερ­γεί­ας στόν Τρι­α­δι­κό Θε­ό καί γιά τόν κτι­στό χα­ρα­κτῆ­ρα τῆς θεί­ας Χά­ρι­τος, στίς Συ­νό­δους τοῦ 1331 καί 1351. Ἀλ­λά καί ὁ Προ­τε­σταν­τι­σμός κα­τα­δι­κά­στη­κε ἀ­πό σει­ρά Συ­νό­δων στήν Ὀρ­θόδοξη Ἀνατολή (1638, 1642, 1691)”.

Σύμφωνα με τους αγίους Πατέρες και τον [Γ] Κανόνα της εν Εφέσῳ Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, που συνεκλήθη το 431 μ.Χ. ,ο οποίος επιτάσσει: «κατ’ οὐδένα τρόπο νὰ εἶναι ὑποκείμενοι οἱ κληρικοὶ στοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ἀποστατήσει ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία» έχουμε οι κληρικοί το δικαίωμα να διακόψουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη. [Κοινῶς δὲ τοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ καὶ οἰκουμενικῇ συνόδῳ συμφρονοῦντας κληρικούς, κελεύομεν τοῖς ἀποστατήσασιν, ἢ ἀφισταμένοις ἐπισκόποις, μηδόλως ὑποκεῖσθαι κατὰ μηδένα τρόπον] Εδώ ενώ ο κανόνας αναφέρεται στην Γ΄Οικουμενική σύνοδο, το πνεύμα του κανόνος (διασταλτική ερμηνεία) σαφώς δηλώνει το αυτονόητο, ότι και σε κάθε περίπτωση που Επίσκοπος ή Αρχιεπίσκοπος ή Πατριάρχης (ή ακόμη Πρεσβύτερος, Ηγούμενος, Γέροντας αντίστοιχα σε ενορία, μονή ή συνοδία), αποστατεί από την ορθόδοξο πίστη, όχι μόνο δεν είναι οι υπ’ αυτ(όν)- ούς υποχρεωμένοι να τ(ον)-ους ακολουθούν κάνοντας υπακοή -αυτό θα πει το «ὑποκεῖσθαι»- αλλά μηδόλως, δαλαδή, κατ’ ουδένα τρόπο να έχουν την αναφορά τους σ’ αυτόν ή αυτούς. Το ίδιο Πνεύμα εκφράζουν και οι άγιοι Πατέρες. Άλλωστε, αυτοί είναι που συνέταξαν τους κανόνες στις άγιες Συνόδους.Ο Άγιος Κυπριανός συνιστούσε:«Δέον ὅπως(είναι αναγκαίο να) ἀποσυρώμεθα μακρὰν καὶ ἀποφεύγωμεν αὐτοὺς διότι, πᾶς συνδεόμενος μετ’ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τὴν ὁδὸν τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως, περιπλανᾶται μακρὰν τῆς ἀληθινῆς ὁδοῦ καὶ θὰ εὑρεθῇ καὶ αὐτὸς εἰς παρομοίαν ἐνοχήν»; Ο Μέγας Αθανάσιος λέγοντας, «ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ µετ΄ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός», καταδεικνύει τὴν δυνατότητα τού πιστού να απομακρύνεται απὸ τον κακὸ Επίσκοπο για την πνευματικὴ του προστασία.

Εκείνο όμως που είναι το σημαντικότερο εν προκειμένω επισημαίνεται από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Στὴν αναίρεση του γράμματος του Πατριάρχου Αντιοχείας Ιγνατίου ο Παλαμάς, αμφισβητεί ευθέως το αξίωμα του Επισκόπου, όταν αυτὸς δεν βρίσκεται υποταγμένος στην Αλήθεια: «Καὶ γὰρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· (διότι όντως όσοι είναι της Εκκλησίας του Χριστού είναι και της Αληθείας) καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, (και όσοι δεν είναι της Αληθείας ούτε της Εκκλησίας του Χριστού είναι) καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, (και τόσο περισσότερο) ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν κατάψεύδοιντο, (όσο πιο πολύ ψεύδονται εναντίον του εαυτού τους) ποιμένας καὶ ἀρχιποιμένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλοῦντες καὶ ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι· (ονομάζοντας τους εαυτούς τους ιερούς Επισκόπους και Αρχιεπισκόπους και προσφωνούνται και μεταξύ τους ετσι ψευδώς) μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα (γιατὶ εμείς δὲν μυηθήκαμε στον Χριστιανισμὸ με βάση τα πρόσωπα, αλλὰ με βάση την αλήθεια και την ακρίβεια της πίστεως)».

Συνεπώς όταν κανείς δεν υποτάσσεται στην αλήθεια της Εκκλησίας που διαφυλάσσει αυτή ακέραιη, εν Πνεύματι Αγίῳ, διαχρονικά στην Παράδοσή της ως ταμιούχος της Θείας Χάριτος και Σώμα Χριστού αυτονόητο είναι ότι αποκοπτόμενος αυτής αποκόπτεται και από την κεφαλή της, τον Δεσπότη Χριστό! Επομένως πώς να μνημονεύουμε αυτόν που έθεσε Εαυτόν εκτός Εκκλησίας; Γι’ αυτό τελικά και η διακοπή του μνημοσύνου δεν συνιστά σχίσμα. Αφού το δέντρο η Εκκλησία έμεινε και σ’ αυτήν εκείνοι που κρατουν την αλήθεια, το κλαδί όμως κόπηκε μαζί τα μικότερα που ήταν ανθρωποκεντρικά και όχι Χριστοκεντρικά γαντζωμένα πάνω του επειδή το έφαγε το σαράκι, ο οικουμενισμός , ο οποίος ύπουλα εργάζεται να σαρακοφαγώσει όλο το δέντρο. Αν οι καλοί γεωργοί δεν αποκόψουν τα σαρακοφαγωμένα τότε υπάρχει κίνδυνος να ξεραθεί μεγάλο μέρος του δέντρου της Ορθοδοξίας και τότε αφού χάσουν την αλήθεια ας κρατήσουν τις τελετές και τα πανηγύρια οι Επίσκοποι και οι ομόφρονές τους.

Οὐδέν ψεύδους δεινότερον, [Δ] οὐδέν συκοφαντίας ἄχθους βαρύτερον τοῖς ἐνεργοῦσιν ἀλλ᾿ οὐ τοῖς πάσχουσιν. Οἱ μέν γάρ ἔσθ᾿ ὅτε καί δοκιμώτεροιγίνονται καί δι᾿ ὑπομονῆς τῶν οὐρανίων βραβείων ἐπιτυγχάνουσιν,«ἀπολεῖ δέ Κύριος πάντας τούς λαλοῦντας τό ψεῦδος». (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

Άστραψε και βρόντηξε ο διαδικτυακός τόπος. Οι οικουμενιστές έπαθαν πανωλεθρία! Δεν μπορούν να αντιπαρατάξουν ούτε επιχειρήματα ούτε ιστορικά προηγούμενα από την εκκλησιαστική ιστορία. Καταφεύγουν μόνο στην πνευματική τρομοκρατία. Εντοπίσατε τίποτα από άρθρα; Δεν είναι της έρευνας και της μελέτης. Στο θεολογικό πεδίο της μάχης το έβαλαν στα πόδια. Μόνο σχόλια ασχολίαστα στα οποία μας προσάπτουν την κατηγορία ότι θέλουμε –λέει– να κάνουμε σχίσμα! Ανήρτησαν μεταξύ άλλων και ξερό, χωρίς σχολιασμό,  τον ιγ´ Κανόνα της Α΄ και Β´ λεγομένης (της πρωτοδευτέρας όπως λέγεται, δηλαδή) Συνόδου προκειμένου να μας κουνήσουν το δάκτυλο.

– Ξέρεις; Πρόσεχε μη μιλάς, διότι θα πας στα αζήτητα!

Βλέπετε σιγή οι επίσκοποι, τσιμουδιά. Οι ιερείς κακαρωμένοι από φόβο. Οι λίγοι αγωνιστές μοναχοί διώκονται και οι άλλοι βρίσκονται σε θεωρία! Η αίρεση οργιάζει,  η μάχη μαίνεται, η συμπλοκή γίνεται πλέον σώμα με σώμα, με τις ξιφολόγχες, και την δίνουν λίγοι κυρίως όμως οι ευσεβείς λαικοί, αυτοί που πάντοτε ήταν ο φύλακας της πίστεως.  Τώρα που τα δημοσιεύματα πέφτουν βροχή τι να πουν οι οικουμενιστές. Ακόμη δεν είδατε τίποτα! Μόνο θράσος έχουν, δύναμη δεν έχουν γιατί την δύναμη την έχει μόνο ο Κύριος ο κραταιός και δυνατός και στους πολέμους αήττητος. Όταν εμείς τον αγώνα δεν τον κάνουμε για κάποιο συμφέρον, για κάποια σκοπιμότητα γνωρίζει ο «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς». Τώρα κάτω από την σημαία του Τιμίου σταυρού και με Υπέρμαχο στρατηγό την Κυρία Θεοτόκο όλοι εσείς, η ευσεβής στρατεία, μοναχοί εντός και εκτός του αγιωνύμου όρους, ευσεβείς πρεσβύτεροι, Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες αφήστε την πολύ σκέψη και μπείτε στον αγώνα ως θεηγόροι οπλίτες. Όπως γράφει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: « Ο δισταγμός της καρδίας εισάγει στην ψυχή την δειλία, ενώ η πίστις μπορεί να ενισχύσει την ανδρεία ακόμη και με την εκκοπή των μελών. Όσον καιρό υπερισχύει σε σένα ο πόθος της σαρκός, δεν θα μπορέσεις να γίνεις θαρραλέος και απτόητος από τα πολλά εναντιώματα που παραμένουν κοντά σ' αυτό που ποθείς».  [Πριν η ψυχή μεθύσει από την πίστη στον Θεό και αναληφθεί την πνευματική της δύναμη, δεν μπορεί να θεραπεύσει την ασθένεια των αισθήσεων ούτε να καταπατήσει με δύναμη την ορατή ύλη που αποτελεί φραγμό στις εσωτερικές κινήσεις, ούτε να αναληφθεί το λογικό γέννημα του αυτεξουσίου. Καρπός αυτών των δύο είναι η λύτρωσις. Χωρίς την πρώτη (την μέθη με την προς τον Θεό πίστη) δεν υπάρχει ούτε η δεύτερη (η θεραπεία των αισθήσεων), και όπου ορθοποδεί η δεύτερη, εκεί η τρίτη δένεται σαν με χαλινάρι ( η εκ της δουλείας των παθών απαλλαγή).     Όταν η χάρις αυξηθεί στον άνθρωπο, τότε μέσα στον πόθο της δικαιοσύνης ο φόβος του θανάτου του γίνεται ευκαταφρόνητος, και ευρίσκει πολλές αιτίες στην ψυχή του, περί του ότι πρέπει να υποφέρει θλίψεις για τον φόβο του Θεού. Όσα φαίνονται να βλάπτουν το σώμα, που εισβάλλουν ξαφνικά στην φύση και ακολούθως προκαλούν παθήματα, εμπρός στα μάτια του θεωρούνται μηδαμινά σε σύγκριση προς τα μελλοντικά αγαθά που ελπίζονται από τώρα. Δεν είναι δυνατό, χωρίς την παραχώρηση των πειρασμών, να γνωρίσουμε την αλήθεια].

Οι εκ των λαϊκών ζωστείτε τα πνευματικά άρματα· «ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου»· Ενδυθήτε όλα τα όπλα του Θεού, δια να ημπορήτε να αντισταθήτε εις τας δολίας και πονηράς μεθόδους και παγίδας του διαβόλου και αντιπαραταχθείτε στο στράτευμα της παναίρεσης. «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». Διότι ο αγών, που έχομεν αναλάβει, δεν είναι αγών προς ανθρώπους με αίμα και σάρκα, αλλά προς τας πονηράς αρχάς και εξουσίας, προς τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, προς τους καταχθονίους κοσμοκράτορας, που κυριαρχούν επί ανθρώπων ευρισκομένων στο βαθύ σκότος του αμαρτωλού τούτου αιώνος. Ο αγών μας διεξάγεται εναντίον των πνευματικών αυτών πονηρών όντων και γίνεται χάριν της κληρονομίας της βασιλείας των ουρανών. Ίσως μου πείτε άλλη περίπτωση είναι αυτό. Δεν είναι άλλη, πάντοτε τις αιρέσεις ο αντίδικος διάβολος τις σπέρνει μέσα στην Εκκλησία αφού πρώτα κάνει αερόστατο τα μυαλά ορισμένων εκκλησιαστικών ηγετών.

Να μην αφήσουν να ησυχάσει ποτέ η Εκκλησία! Αντί να ασχοληθούμε κυρίως με τα πνευματικά μας με τις κακοδοξίες που διαδίδουν μέσα στην Εκκλησία αντιπαλαίουμε!  Θέλησαν να μας ρίξουν στην περιπέτεια, λοιπόν εντάξει! Τώρα θα δοκιμάσουν και το πως παλεύουμε. Δεν το θελήσαμε. Το προκάλεσαν! Εμάς θα μας βοηθήσει ο Κύριος να δούμε ποιος θα γνωρίζει εσάς έπειτα από μερικά χρόνια όταν η επίσημη τότε Εκκλησία θα σας έχει καταδικασμένους για αιρετικούς όπως έγινε πολλές φορές στην ροή της εκκλησιαστικής ιστορίας. Μόνο ως κακόδοξοι αιρετικοί θα είστε γνωστοί καθώς ο Διόσκορος, ο Σεβήρος, ο Άρειος  και ο πατριάρχης Νεστόριος. Λοιπόν αδελφοί «¹¹Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. ¹² ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός»¹³ (Ρωμ.13,11-13).

Σας καλεί ο Ίδιος ο αγωνοθέτης Κύριος μας Ιησούς Χριστός για τον οποίο γράφει Ιωάννης ο Θεολόγος «καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ ἵππος λευκός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπ᾿ αὐτὸν ἔχων τόξον· καὶ ἐδόθη αὐτῷ στέφανος, καὶ ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (αποκ. 6,2).Και είδα, και ιδού ίππος λευκός, και αυτός που κάθεται πάνω του να έχει τόξο και του δόθηκε στέφανος και εξήλθε νικώντας και για να νικήσει.

Θέλετε να μάθετε πως ο Δεσπότης μας Χριστός αρέσκεται να μας βλέπει στον αγώνα θυμηθείτε το σχετικό με τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή όραμα : «Λοιπὸν μίαν νύκτα, καθὼς ηὐχόμην, ἦλθον πάλιν εἰς θεωρίαν καὶ ἡρπάγη ὁ νοῦς μου εἰς ἕνα κάμπον· καὶ ἦσαν κατὰ τάξιν -κατὰ σειρὰν- μοναχοὶ συνταγμένοι πρὸς μάχην. Καὶ ἕνας στρατηγὸς ἦλθε πλησίον μου καὶ μοῦ λέγει: Θέλεις, μοῦ λέγει, νὰ εἰσέλθης νὰ πολεμήσης εἰς τὴν πρώτην γραμμήν; Καὶ ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα ὅτι σφόδρα ἐπιθυμῶ νὰ μονομαχήσω μὲ τοὺς ἀντίκρυ αἰθίοπας, ὅπου ἦσαν κατέναντι ὠρυόμενοι καὶ πῦρ πνέοντες ὡσὰν ἄγριοι σκύλοι, ὁποὺ μόνον ἡ θεωρία τους σοῦ ἐπροξένει τὸν φόβον. Ἀλλ᾿ εἰς ἐμένα δὲν ἦταν φόβος· διότι εἶχον τόσην μανίαν, ὅπου μὲ τὰ δόντια μου νὰ τοὺς σχίσω. Εἶναι δὲ ἀληθὲς ὅτι καὶ ὡς κοσμικὸς ἤμουν τοιαύτης ἀνδρείας ψυχῆς. Τότε λοιπὸν μὲ χωρίζει ὁ στρατηγὸς ἀπὸ τὰς γραμμάς, ὅπου ἦταν ἡ πληθὺς τῶν πατέρων. Καὶ ἀφοῦ διήλθομεν τρεῖς ἢ τέσσαρας γραμμὰς συνταγματικῶς μὲ ἔφερεν εἰς τὴν πρώτην γραμμήν, ὅπου ἦσαν ἕνας ἢ δυὸ ἀκόμη κατὰ πρόσωπον τῶν ἀγρίων δαιμόνων. Αὐτοὶ ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ὁρμήσουν καὶ ἐγὼ ἔπνεον πῦρ καὶ μανίαν κατεναντίον τους. Καὶ μὲ ἄφησε ἐκεῖ ἀφοῦ εἶπε: Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ πολεμήση ἀνδρείως μὲ αὐτούς, ἐγὼ δὲν τὸν ἐμποδίζω, ἀλλὰ βοηθῶ».

Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ, πεποιθότες ἐπὶ Κύριον για να μην δειλιάσουμε ας  συλλογισθούμε  αυτό που λέγει ο άγιος Νικόδημος Ο Αγιορείτης (αποσπασματικά το αναφέρω): «…το πρώτο πράγµα που πρέπει να σκεφθείς είναι αυτό: το να νοµίσεις ότι βλέπεις τον εαυτό σου κλεισμένο µέσα σε ένα τόπο και στάδιο… Και από µεν το δεξιό µέρος του σταδίου, πίστεψε πως βλέπεις τον νικηφόρο σου Αρχιστράτηγο, τον Κύριο µας Ιησού Χριστό µε την Παναγία του Μητέρα και µε πολλά τάγµατα Αγγέλων και Αγίων και µάλιστα τον Αρχάγγελο Μιχαήλ· και από την αριστερή πλευρά, ότι βλέπεις τον υπόγειο διάβολο µε τους δικούς του δαίµονες …φαντάσου και πως ακούς µία φωνή, σαν από τον φύλακά σου Άγγελό, να σου λέει τα εξής:

- Εσύ σήµερα θα πολεµήσεις εναντίον αυτού του πάθους και των άλλων σου εχθρών· η καρδιά σου ας µη δειλιάσει πλήρως και αποφύγεις τον πόλεµον για τον φόβο ή άλλο περιορισµό µε κανένα τρόπο· διότι ο Κύριος µας και Αρχιστράτηγός µας Ιησούς στέκεται εδώ περιτριγυρισµένος µαζί µε όλους τους χιλιάρχους και εκατοντάρχους του, δηλαδή µε όλα του τα δοξασµένα τάγµατα, για να πολεµήσει όλους τους εχθρούς σου και να µη τους αφήσει να σε καταπισέσουν ή να σε νικήσουν «Ο Κύριος θα πολεµήσει για σας» (Εξοδ. 14,14).

Ο πότε, στάσου σταθερός, βίασε τον εαυτό σου, υπόµεινε τον πόνο που θα θέλεις να αισθανθείς κάποια φορά, φώναζε πολλές φορές από τα σπλάγχνα της καρδιάς σου· «µη µε παραδώσεις στη βουλιµία των εχθρών µου» (Ψαλµ. 26,18). Φώναζε τον Κύριό σου και την Παρθένο και όλους τους Αγίους και τις Αγίες· και θα νικήσεις οπωσδήποτε· γιατί λέει· «Σας γράφω νέοι µου για να σας βεβαιώσω ότι έχετε νικήσει τον πονηρό» (Ιωάν. α' 2,13).

Κ αι αν εσύ είσαι αδύνατος και κακοµαθηµένος, ενώ οι εχθροί σου είναι δυνατοί και πολλοί, πολύ περισσότερες είναι οι βοήθειες εκείνου που σε έπλασε και σε λύτρωσε και ασύγκριτα δυνατώτερος είναι ο Θεός στον πόλεµον αυτόν, όπως γράφτηκε· «Ο Κύριός σου είναι κραταιός και δυνατός στον πόλεµο» (Ψαλµ. 23,8).

Και περισσότερο πόθο έχει Αυτός για να σε σώσει, παρά αυτόν που έχει ο εχθρός για να σε καταστρέψει. Γι' αυτό πολέµα και µη βαρεθείς ποτέ σου τον κόπο. Γιατί από τον κόπο και από την βία και την δοκιµασία, που αισθάνεσαι για την συνήθεια που έδειξες στο κακό, γεννάται η νίκη και ο µεγάλος θησαυρός, µε τον οποίο αγοράζεται η βασιλεία των ουρανών και ενώνεται η ψυχή για πάντα µε το Θεό.

 Λοιπόν άρχισε στο όνοµα του Θεού να πολεµάς µε τα οχήµατα της απιστίας στον εαυτό σου και της ελπίδας και του θάρρους στο Θεό σου, µε την προσευχή και µε την εκγύµνασι· µάλιστα δε µε το όχηµα της καρδιακής και νοερής προσευχής, το οποίο είναι το· Κύριε, Ιησού Χριστέ, όνοµα τόσο φοβερό, που σαν µαχαίρι µε δύο στόµατα στρέφεται µέσα στη καρδιά, µασάει και κατακόβει τους δαίµονες …· γι' αυτό σχετικά είπε ο Ιωάννης της Κλίµακας. «Ιησού ονόµατι, µάστιζε πολεµίους»…    

Να κάνης πράγµατα που αρέσουν στο Θεό σου, ο οποίος, µε όλη την θριαµβεύουσα στον ουρανό Εκκλησία στέκεται αόρατα και βλέπει τον πόλεµό σου· για τον οποίο πόλεµο, δεν πρέπει να λυπάσαι σκεπτόµενος, ότι αφενός µεν είναι η υποχρέωσις που έχουµε όλοι µας να δουλεύουµε και να αρέσουµε στο Θεό και αφετέρου η ανάγκη που έχουµε να πολεµάµε, καθώς σου είπα από πριν. Γιατί, αν εγκαταλείψουµε αυτόν τον πόλεµο, οπωσδήποτε θα θανατωθούµε. Έπειτα, και αν φύγεις προς στιγµή από τον κατά Θεόν αυτό πόλεµο σαν αποστάτης και παραδοθείς στο κόσµο …πιθανόν να σε έχουν περικυκλώσει. Και τόσο να σε συντρίψουν, που εσύ µη µπορώντας, ποιό πρώτα να πολεµήσεις, θα παραδοθείς σε αιώνιο θάνατο.

Γι' αυτό, µη γίνεις τόσο ανόητος, αγαπητέ, που να θέλεις να πολεµάς τότε σε µία ώρα ασύµφορη αλλά σαν φρόνιµος, υπόµεινε τώρα την κούραση του πολέµου, για να νικήσεις, να στεφανωθείς και να ενωθείς µε τον Θεό και εδώ και εκεί στη βασιλεία του την ουράνια.

«Θυµήσου τον δηµουργό σου τις µέρες της νεότητός σου, πριν έλθουν οι µέρες οι κακές και φθάσουν τα χρόνια εκείνα που δεν θα έχεις δύναµη» (Εκκλ. 12,1).

Ας θυμηθούμε και ας αναλογισθούμε ότι στον αγώνα εναντίον της αίρεσης των οικουμενιστών θα έχουμε και την Κυρία Θεοτόκο που είναι των Ορθοδόξων το κράτος, ένα και μόνο περιστατικό από το έπος του 1940 θα μας μεταγγίσει θάρρος. Πρόκειται για το Γράμμα από τη Μόροβα… Έχει σημασία να συνειδητοποιήσουμε ότι θα τους πάρουμε φαλλάγγι. Ο Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στήν Αλβανία το 1940, έστειλε από το μέτωπο το παρακάτω γράμμα στον αδελφό του. «Αδελφέ μου Νίκο. Σου γράφω από μια αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Ή φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου όμως δεν είναι να σου περιγράψω τα θέλγητρα μιας χιονισμένης Μόροβας με όλο το άγριο μεγαλείο της. Σκοπός μου είναι να σου μεταδώσω αυτό πού έζησα, πού το είδα με τα μάτια μου καί πού φοβάμαι μήπως, ακούγοντας το από άλλους, δεν το πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πρίν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.

 - Τις ει; Μιλιά...

Ό σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τις ει;

Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: Η ΠΑΝΑΓΙΑ!

Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς την αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά, νια να καταλάβουμε τα οχυρά ΊΒάν-Μόροβας.

Υπογραμμίζω πώς ή επίθεση μας πέτυχε τους Ιταλούς στην αλλαγή των μονάδων τους. Τα παλιά τμήματα είχαν τραβηχτεί πίσω καί τα καινούργια... κοιμόνταν! Το τί έπαθαν δεν περιγράφεται. Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ή Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό καί χάθηκε».

Ας προσευχηθούμε την ώρα αυτή όλοι μαζί όσοι θέλουμε να μπούμε στην πρώτη γραμμή της παρατάξεως του Κυρίου διότι όπου είναι δύο ή τρεις συναγμένοι στο δικό μου όνομα, εκεί είμαι, στο μέσο αυτών «οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν». Αν και μας χωρίζει η απόσταση το Πνεύμα το Άγιο ενώνει τις ψυχές μας στον κοινό αγώνα υπέρ της Ευσεβείας! «Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· σῶσόν με ἐκ πάντων τῶν διωκόντων με καὶ ῥῦσαί με, ³  μήποτε ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου, μὴ ὄντος λυτρουμένου μηδὲ σῴζοντος. ⁴ Κύριε ὁ Θεός μου, εἰ ἐποίησα τοῦτο, εἰ ἔστιν ἀδικία ἐν χερσί μου, ⁵ εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά, ἀποπέσοιμι ἄρα ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν μου κενός· ⁶ καταδιώξαι ἄρα ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου καὶ καταλάβοι καὶ καταπατήσαι εἰς γῆν τὴν ζωήν μου καὶ τὴν δόξαν μου εἰς χοῦν κατασκηνώσαι. (διάψαλμα). ⁷  ἀνάστηθι, Κύριε, ἐν ὀργῇ σου, ὑψώθητι ἐν τοῖς πέρασι τῶν ἐχθρῶν σου. ἐξεγέρθητι, Κύριε ὁ Θεός μου, ἐν προστάγματι, ᾧ ἐνετείλω, ⁸ καὶ συναγωγὴ λαῶν κυκλώσει σε, καὶ ὑπὲρ ταύτης εἰς ὕψος ἐπίστρεψον. ⁹ Κύριος κρινεῖ λαούς. κρῖνόν με, Κύριε, κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ κατὰ τὴν ἀκακίαν μου ἐπ᾿ ἐμοί. ¹⁰ συντελεσθήτω δὴ πονηρία ἁμαρτωλῶν καὶ κατευθυνεῖς δίκαιον, ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ Θεός. ¹¹ δικαία ἡ βοήθειά μου παρὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ σῴζοντος τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ». ¹²

Μην αφήνεται μόνους τους αγιορείτες, τους αγωνιστές ιερείς και επισκόπους, συσπειρωθείτε κοντά τους. Απομονώσατε όλους τους οικουμενιστές και όσους δεν μιλούν στο ποίμνιό τους ώστε να δημιουργηθεί θέμα που θα φτάσει οπωσδήποτε στη Σύνοδο της Ιεραρχίας. Να παρακαλήτε δε με κάθε προσευχήν και δέησιν τον Κυριον να σας βοηθήση, δια να αξιοποιήσετε τον πνευματικόν αυτόν οπλισμόν, προσευχόμενοι εις κάθε καιρόν με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος. Να επιμένετε δε πολύ εις αυτό τούτο το έργον της προσευχής. Να είσθε άγρυπνοι με κάθε εγκαρτέρησιν και με δέησιν δι' όλους γενικώς τους Χριστιανούς. «διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων». Καλόν αγώνα!

«ὁ νικῶν, ἔσται αὐτῷ ταῦτα, καὶ ἔσομαι αὐτῷ Θεὸς καὶ αὐτὸς ἔσται μοι υἱός. τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος». ἐκεῖνος ποὺ νικᾶ καὶ ἐγὼ θὰ τοῦ εἶμαι Θεὸς καὶ αὐτὸς θὰ μοῦ εἶναι υἱός. Ἀλλ’ οἱ δειλοί, οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ βδελυροί, οἱ φονηάδες, οἱ πόρνοι, οἱ μάγοι, οἱ εἰδωλολάτραι καὶ ὅλοι οἱ ψεῦτες θὰ ἔχουν τὴν θέσιν τους εἰς τὴν λίμνην ποὺ καίεται μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι. Αὐτὸς εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος».(Αποκ. 21,7-8)

Πηγή:Ακτίνες

Τί εἶναι κατὰ βάθος ἡ διδασκαλία τῶν νεορθοδόξων; Εἶναι ἕνα θεωρητικὸ σύστημα ποὺ συγκροτεῖται ἀπό στοιχεῖα παρέχοντα συνεχή καὶ ἀδιάπτωτη εὐδαιμονία, χαρά, εὐφορία, αἰσιοδοξία, ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, ὑποσχόμενο τὴν τελείωση τῶν βιούντων κατὰ τὰ πρότυπα τῶν νεορθοδόξων μὲ κατάληξη τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ τὴν θέωση. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ συνίσταται ἀπό, κατ' ἐπιλογήν, δογματικὲς καὶ πνευματικὲς θέσεις, ὑφιστάμενες ἀπαραιτήτως, προκρούστιες ἐπεξεργασίες καὶ ὑποτασσσόμενες σὲ ἀναπλαστικὲς μεθοδεύσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν προσχηματισμένα μοντέλα στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Προσφέρουν ἔτσι μία dolce vita, ἀλλὰ προπαντός, ὀρθόδοξη ἀφοῦ δὲν στερεῖται ὀρθοδόξων στοιχείων! Καὶ ἀκριβῶς γι' αὐτὸ καὶ ἀπατηλή.

Ποιὸς δὲν θέλει τὴν εὐτυχία του, τὴ χαρά του καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία του; Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἀνθολογημένη αὐτὴ διαδαχὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γίνεται ἀποδεκτὴ εὐχαρίστως, σὰν κάτι ἀντι-στασιακό, ἀντι-παλιολιθικό, ἀντι-συντηρητικό, σὰν "μιὰ ἄλλη γλώσσα, μιὰ ἄλλη θεώρηση αὐτοῦ τοῦ χώρου". Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ αἴρεται πλέον, γιατί δὲν....

χρειάζεται, ἡ νέκρωση τῆς σάρκας καὶ τῶν παθῶν εἶναι περιττή, ἀφοῦ τὴν ἑτοιμάζουμε γιὰ ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, τηρουμένου βέβαια, τοῦ ὄρου ὅτι "προσφέρεται γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἄλλου".

Λόγος περὶ ἐντολῶν δὲν γίνεται, γιὰ νηστεῖες καὶ γενικῶς ἄσκηση γιὰ "στενὴ καὶ τεθλιμμένη" καὶ γιὰ πολέμους μὲ τὸν σατανᾶ καὶ τὰ πάθη, τελεία σιωπή. Ἡ Πατερικὴ Γραμματεία εἶναι καλή, ἀλλὰ ἀνθολογουμένη καὶ καταλλήλως ἑρμηνευομένη, γιὰ νὰ προβάλλει τὴν χαρούμενη Ὀρθοδοξία. Τὰ ἀριστουργήματα τῆς ὀσιακῆς ἐμπειρίας καὶ τῶν θεολογικῶν ἐλλάμψεων ποὺ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὰ λειτουργικὰ βιβλία τῆς Παρακλητικῆς, τοῦ Τριωδίου, στὰ Μηναῖα, στὸ Θεοτοκάριον, στὸ Πεντηκοστάριον, εἶναι ἀποδεκτά, χωρὶς ὅμως τοὺς θρήνους τῆς μετανοία, χωρὶς τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος, τῆς ἐνοχῆς, τῆς εὐθύνης, τῶν χρεῶν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρο πέλαγος ἀγαθότητος καὶ βλέπει τὶς ἀνθρώπινες ἀθλιότητες μὲ κατανόηση ὡς ἀστοχίες, ἀτευξίες.

Λόγος περὶ θείας δικαιοσύνης καὶ ἀνταποδόσεως, δὲν ἔχει θέση στὴ νεορθοδοξία, Ἐπίσης ὁ τὸσο εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος Κύριος, ἀδύνατον νὰ κολάσει, ἀφοῦ κάτι σχετικὸ τάχα λέγει καὶ ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, Ὁ φόβος ἔχει ἐκτοπισθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ "τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως", εἶναι ἄγνωστη γλώσσα, ἀφοῦ θὰ μᾶς δικαιώσει ὁ Κύριος σὰν τὸν Μαρμελάδωφ, μόνο καὶ μόνο γιατί θεωροῦσε τὸν εὐαυτό του ὡς χοῖρο.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η είδηση ότι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), επιζητεί την κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους, λύπησε τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), συμπεριφέρεται ως υπερ-εκκλησία, με την αυθαίρετη στάση του στο θέμα του αβάτου του Αγίου Όρους. Πως είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό αυτό το απαράδεκτο αίτημα;

Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Μεννονιτών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Πεντηκοστιανών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Μεθοδιστών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Λουθηρανών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Πρεσβυτεριανών και λοιπών Προτεσταντών για το άβατο του Αγίου όρους; Να αποφασίζουν οι αιρετικές κοινότητες των Παλαιοκαθολικών, αλλά και οι λοιπές αιρετικές κοινότητες για το άβατο του Αγίου όρους; Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν μπορούμε να δεχθούμε κάτι τέτοιο.

Ποιος αμφιβάλλει ότι το Π.Σ.Ε. είναι η σύγχρονη συγκρητιστική Βαβέλ, όπου το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τις σύγχρονες αιρετικές προτεσταντικές παραφυάδες; Ο λόγος του Αρχιμανδρίτη Γεώργιου Καψάνη για το Π.Σ.Ε. «Η φωνή των Ορθοδόξων (στο Π.Σ.Ε.) χάνεται μέσα στη χοάνην των πολυπληθών προτεσταντικών παραφυάδων», ερμηνεύει επακριβώς την Ορθόδοξη παρουσία στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αλλά και προδιαγράφει και τους συνεπακόλουθους καρπούς της εκεί Ορθόδοξης παρουσίας.

Να υπενθυμίσουμε και την επιστολή που στάληκε από τις Ιερές Μονές του Αγίου Όρους, προς μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χριστόδουλο (3/16 Μαΐου 2005), για τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, στην οποία επισημαίνετο ότι «…καθώς και μόνη η ύπαρξις και λειτουργία αυτού ενέχει τας επικινδύνους και απαραδέκτους εκκλησιολογικώς ιδέας του συγκρητισμού, της σχετικοποιήσεως των Ιερών Κανόνων…».
Αντιλαμβάνεται κανείς το απαράδεκτο και ανώφελο, αλλά και επιζήμιο της συμμετοχής σε τούτη τη σύγχρονη συγκρητιστική Βαβέλ του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. «Καλόν το ειρηνεύειν προς πάντας, αλλ’ ομονοούντας προς την ευσέβειαν» λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Πως μπορεί ως Ορθόδοξοι να συμμετέχουμε σε αυτό το συγκρητιστικό συνοθύλευμα, όπου προεξάρχει το πλήθος των προτεσταντικών παραφυάδων;
Πως είναι δυνατό να γίνει αποδεκτό, το απαράδεκτο αίτημα για κατάργηση του αβάτου του Αγίου Όρους; Γιατί συμπεριφέρεται ως υπερ-εκκλησία το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών; Ας γίνει η στάση του Π.Σ.Ε. για το άβατο του Αγίου Όρους, αφορμή για έξοδο από τη σύγχρονη αυτή συγκρητιστική Βαβέλ.

Πηγή: Ακτίνες

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στις 27 Ιουλίου επέστρεψε στην έδρα του, στην Κωνσταντινούπολη, μετά από ένα 12ήμερο ταξίδι εκτός Τουρκίας. Το γνωστοποίησε το Φανάρι με επίσημη κατατοπιστική ανακοίνωση, που  όμως προκαλεί εύλογα ερωτηματικά.

Στην ανακοίνωση της αναχώρησης δεν αναφερόταν ο τόπος προορισμού. Σ’ αυτήν της επιστροφής αναφέρεται ότι επισκέφθηκε τη Σλοβενία και τη Γαλλία. Εκ παραδρομής δεν αναφέρεται ότι μετέβη και στην Ελβετία. Και ενώ για την επίσκεψη στη Γαλλία υπάρχουν λεπτομέρειες, για τη Σλοβενία ουδέν. Τί ήθελε στη Σλοβενία ο κ. Βαρθολομαίος; Την επίσκεψη του σ’ αυτήν πληροφορήθηκε η διεθνής κοινή γνώμη από τη διαμαρτυρία του οικείου Ορθοδόξου Μητροπολίτου Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνας (δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου της Σερβίας) Πορφυρίου. Η πράξη της επίσκεψης του Πατριάρχη στη Σλοβενία, χωρίς να ενημερώσει τον οικείο ποιμενάρχη της, είναι σοβαρό εκκλησιολογικό ατόπημα, που ασφαλώς δεν είναι τυχαίο. Τίποτε δεν πράττει τυχαία το Φανάρι. Το θέμα που έθεσε ο κ. Πορφύριος είναι μήπως ντε φάκτο το Φανάρι δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Σερβίας στη Σλοβενία. Μήπως τη θεωρεί περιοχή της διασποράς στην Ευρώπη και επομένως αισθάνεται ότι έχει επ’ αυτής εκκλησιαστική δικαιοδοσία!..

Αν ο φόβος του Σέρβου Μητροπολίτη έχει έρεισμα, τότε ο κ. Βαρθολομαίος προκαλεί νέο ρήγμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και συγκεκριμένα μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου της Σερβίας. Στο Βελιγράδι  έντονος είναι ο προβληματισμός. Η εύθραυστη ισορροπία μεταξύ των Μητροπολιτών που διαφωνούν με τα οικουμενιστικά ανοίγματα του Φαναρίου και αυτών που τα ανέχονται ή και τα επικροτούν κινδυνεύει να ανατραπεί υπέρ των πρώτων. Η θρυαλλίδα της ρήξεως των σχέσεων Φαναρίου και Βελιγραδίου μπορεί να είναι η Σλοβενία... Στη Σερβία υπάρχει η σκέψη ότι το Φανάρι εφαρμόζει αντίποινα για την αρνητική στάση ιεραρχών της Σερβικής Εκκλησίας στη Σύνοδο της Κρήτης και ειδικότερα στο κείμενο για τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους. 

Η Σλοβενία είναι μια χώρα 2.000.000 κατοίκων στα βόρεια της παλιάς Γιουγκοσλαυίας. Ο σλαβικός λαός της, υποταγμένος για πολλά χρόνια στους Αψβούργους και στην Αυστροουγγαρία, εκδυτικίστηκε. Το 90% περίπου των κατοίκων της ακολουθούν το Λατινικό δόγμα. Οι Λουθηρανοί είναι 2% και οι Ορθόδοξοι (κυρίως Σέρβοι) είναι επίσης το 2% του πληθυσμού, ή, περίπου, 40.000. Οι σχέσεις των Σλοβένων με τους Σέρβους δεν είναι οι καλύτερες, αλλά όχι και τόσο κακές όσο είναι μεταξύ Σέρβων και Κροατών, Σέρβων και Αλβανών – Κοσοβάρων και Σέρβων με τους μουσουλμάνους Βοσνίους. Αν πράγματι ο κ. Βαρθολομαίος αναμιχθεί στα εκκλησιαστικά πράγματα του Πατριαρχείου της Σερβίας θα επαναλάβει  το λάθος του της Εσθονίας, όπου η εκκοσμίκευση τον οδήγησε σε ρήξη με το Πατριαρχείο της Μόσχας. Τα επακόλουθα της εξελίσσονται ακόμη...Στην Εσθονία όσοι ακολουθούν το Φανάρι δεν είναι περισσότεροι από 5.000. Στην εν λόγω χώρα ζουν περίπου 200.000 Ρώσοι, που ακολουθούν τη Ρωσική Εκκλησία...

Σημειώνεται ότι το Πατριαρχείο της Μόσχας, με τη συμπαράσταση του Προέδρου της Ρωσίας, Βλαδίμηρου Πούτιν, έκαμε αισθητή την παρουσία του στη Σλοβενία, λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη του κ. Βαρθολομαίου στην εν λόγω χώρα. Ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ Ιλαρίων, υπεύθυνος των εξωτερικών υποθέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας, επισκέφθηκε επίσημα τη Σλοβενία από τις 28 έως τις 31 Ιουλίου 2016. Συναντήθηκε με τον Ορθόδοξο Μητροπολίτη κ. Πορφύριο και μαζί τέλεσαν τρισάγιο στη μνήμη των Ρώσων στρατιωτών που σκοτώθηκαν στη Σλοβενία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρέστησαν επίσης στην αποκάλυψη μνημείου για τους πεσόντας Ρώσους στρατιώτες στη Σλοβενία κατά τους Α΄και Β΄ Παγκοσμίους Πολέμους. Στις τελετές παρέστησαν οι Πρόεδροι της Ρωσίας Βλ. Πούτιν και Σλοβενίας Μπ. Παχόρ. Η εκκοσμικευμένη αντιπαράθεση Φαναρίου – Μόσχας συνεχίζεται σε κάθε σημείο της Γης...

Τις ίδιες ημέρες της απουσίας του εις Σλοβενία, Γαλλία και Ελβετία ο κ. Βαρθολομαίος απέστειλε ως εκπρόσωπό του στους εορτασμούς της Ουκρανίας, για τον εκχριστιανισμό των Ρως, τον ουκρανικής καταγωγής 42χρονο Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού κ. Ιώβ. Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πιοτρ Ποροσένκο δέχθηκε τον κ. Ιώβ στο προεδρικό μέγαρο και του έθεσε πάλι το θέμα της αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της χώρας του. Σε απάντηση ο κ. Ιώβ διαβεβαίωσε τον Ουκρανό Πρόεδρο ότι το Φανάρι εξετάζει με συμπάθεια το αίτημά του, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε τη λιτανεία του υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονουφρίου και όχι την αντιλιτανεία των σχισματικών Ορθοδόξων. Αν πήγαινε σ’ αυτούς τότε το χάσμα του Φαναρίου με τους Ρώσους θα μετατρεπόταν σε σχίσμα...

Τα περίεργα των ενεργειών του κ. Βαρθολομαίου άρχισαν με τον Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως και συνεχίζονται με τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού... Τον Αρχιμανδρίτη της Μητροπόλεως Μεγάρων Αμφιλόχιο Στεργίου, που, άγνωστο γιατί,  δεν διατηρούσε και δεν διατηρεί τις καλύτερες των σχέσεων  με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, επιδίωξε ο Πατριάρχης να τον επιβάλλει στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Απέτυχε παταγωδώς. Ο κ. Αμφιλόχιος έλαβε ελάχιστες ψήφους. Σε απάντηση ο κ. Βαρθολομαίος τον παίρνει υπό την εκκλησιαστική δικαιοδοσία του, τον χειροτονεί Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως και τον ορίζει εκπρόσωπό του στο γραφείο του Πατριαρχείου στην Αθήνα. Φυσικά έκτοτε δεν υπάρχει καμία επικοινωνία του Αθηνών με τον Αδριανουπόλεως και έχουν ψυχρανθεί  σε βάθος καταψύξεως οι σχέσεις του Αθηνών με τον Κωνσταντινουπόλεως.

Τον εκ Μόντρεαλ καταγόμενο και τον έλκοντα εξ Ουκρανίας την καταγωγή κ. Ιώβ Γκέτσα ο κ. Βαρθολομαίος επιδίωξε να τον επιβάλει ως Αρχιεπίσκοπο των Ρώσων της Δυτικής Ευρώπης, που είναι υπό τη δικαιοδοσία του. Πρόκειται για τους Ρώσους που μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων κατέφυγαν κυρίως στη Γαλλία, αλλά και σέ άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης, γενόμενοι πολιτικοί πρόσφυγες. Έκτοτε, επειδή δεν ήθελαν να βρίσκονται υπό τη δικαιοδοσία της υπό τον σοβιετικό ζυγό Ρωσικής Εκκλησίας, προσέφυγαν στο Φανάρι, που ευχαρίστως τους δέχθηκε. Στη Γαλλία μεταξύ αυτών αναδείχθηκαν σπουδαίοι Ορθόδοξοι θεολόγοι. Οι Αφανάσιεφ, Ευδοκίμοφ, Λόσκι, Μέγιεντορφ, Μπουλγκάκοφ, Σμέμαν και Φλορόφσκι είναι μερικοί από αυτούς. Η δια της πυγμής της εξουσίας απόπειρα επιβολής από τον κ. Βαρθολομαίο ενός μη ευρωπαίου, μη ρώσου και άπειρου ακόμη περί την Ορθόδοξη Θεολογία και Εκκλησιολογία νεαρού αρχιμανδρίτου προκάλεσε την εύλογη αντίδραση των υπό το Φανάρι ρώσων της Δυτικής Ευρώπης. Ο κ. Βαρθολομαίος δεν αγνόησε τις πρειδοποιήσεις τους. Προχώρησε στη χειροτονία του και επιχείρησε να τον επιβάλει...Εις μάτην. Ουδείς τον δέχθηκε... Αποτέλεσμα να απαλλαγεί των καθηκόντων του σε λιγότερο από δύο χρόνια...

Στη θέση του έγινε δεκτός από τους Ρώσους της Δυτ. Ευρώπης, ως ενδιάμεση λύση, ο Γάλλος, γεννηθείς  στο Μπορντό το 1942, αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ρενετό. Από τον 42χρονο στον 74χρονο... Σε απάντηση και με το πείσμα που διαθέτει ο Πατριάρχης όρισε τον Αρχιεπίσκοπο Τελμησσού  εκπρόσωπο Τύπου στη Σύνοδο της Κρήτης και συμπρόεδρο του θεολογικού διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς, στη θέση του 85χρονου κ. Ιωάννου (Ζηζιούλα). Με τον κ. Ζηζιούλα μπορεί κανείς να διαφωνεί σε θεολογικές απόψεις του, αλλά δεν μπορεί να του  αρνηθεί τη θεολογική του κατάρτιση. Ο κ. Ιώβ τί μπορεί να προσφέρει στον θεολογικό διάλογο; Και τί γνωρίζει από διοίκηση, ώστε να μπορεί να κατευθύνει αποτελεσματικά τη συζήτηση και να προεδρεύει ενδοορθοδόξων διασκέψεων; Πιθανόν να είναι καλός στη μεταφορά απόψεων, αλλά αυτό δεν αρκεί. Και σα να μην έφταναν αυτά ο κ. Βαρθολομαίος τον όρισε, έναν Ουκρανό, εκπρόσωπο του στους εορτασμούς της Ουκρανίας, για να βάλει σε πειρασμό και ανησυχία τους Ρώσους...

Το βαρύτατο εκκλησιαστκό σφάλμα  του κ. Βαρθολομαίου να προβάλει παγκοσμίως στην Κρήτη το χάσμα που ο ίδιος προκάλεσε  μεταξύ των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, η όξυνση των σχέσεων του με τις Εκκλησίες της Αντιοχείας,  της Ρωσίας, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας, της Ελλάδος και της Σερβίας, οι λανθασμένες κινήσεις του σε θέματα εκκλησιαστικού και κανονικού δικαίου, η εκτός κάθε λογικής επιλογές του σε καίριες θέσεις προσώπων, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα τους,  δεν συνάδουν σε έναν ευφυή άνθρωπο. Τί συμβαίνει;... Είναι μόνο ζητήματα προσωπικού χαρακτήρα, ή υπάρχει κάτι άλλο, ευρύτερο και σοβαρότερο;  Το 12ήμερο ταξίδι του εκτός Τουρκίας δεν μας βοήθησε να πάρουμε κάποιες απαντήσεις. Αντίθετα, αύξησε τις απορίες και τις ανησυχίες μας.

Πηγή: Θρησκευτικά