Αδελφοί μας οι μουσουλμάνοι και άγιο το Κοράνι που αρνείται τη θεότητα του Σωτήρας μας Χριστού, κοινός και ίδιος ο Θεός μας με τους σταυρωτές του Κυρίου Εβραίους και αγιώτατος αδελφός μου ο Πάπας. Αν όλα αυτά δεν είναι η Πανθρησκεία, τότε τί είναι;

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Δείτε πως από τα παιδικά τους χρόνια τους σπέρνουν το μίσος προς τους αλλόθρησκους.Πιστεύεται ότι αυτοί θα μπορούν μετά από αυτή την πλύση εγκεφάλου να μείνουν στην χώρα μας και να ενσωματωθούν;

Πηγή: Τρελογιάννης

Μὲ μεγάλη συμμετοχὴ κόσμου ποὺ κατέκλεισε τὸ ἀμφιθέατρο τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Καλαμπάκας , πιὰ ΜΕΤΕΩΡΩΝ, πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο ἡ ἐκδήλωση τοῦ Συλλόγου «ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» μὲ ὁμιλητὴ τὸν γνωστὸ καθηγητὴ Δογματικῆς Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ Δημήτριο Τσελεγγίδη, μὲ θέμα «ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΜΙΑ ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ»

Ἀνοίγοντας τὴν ἐκδήλωση καὶ ἐξηγώντας τὶς δράσεις τοῦ Συλ­λόγου ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Δημήτριος Λάσκος τόνισε ὅτι ἀπὸ τὴν σύστασή του ἔχει θέσει ὡς μία ἀπὸ τὶς κύριες προτεραιότητες τὸ ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση . Στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του ἐνδιαφέροντος καὶ τῆς συνολικῆς δραστηριοποίησής του, ἐπιχειρεῖ νὰ παρέμβει στὴν ἔντονη συζήτηση ποὺ ἀναπτύσσεται τὸ τελευταῖο διάστημα, τόσο σχετικὰ μὲ τὸν ρόλο καὶ τὴν θέση τῆς ὀρθοδοξίας στὴν σύγχρονη ἑλληνικὴ πολιτεία καὶ κοινωνία μας, ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἀνάγκη διασφάλισης τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀκρίβειας τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος σὲ μιὰ ἐποχὴ πολλαπλῶν προκλήσεων καὶ ἀπειλῶν.

Παρουσιάζοντας τὸν ὁμιλητὴ ὁ κ. Δημήτριος Λάσκος ἀναφέρθηκε στὸ ἐπιστημονικὸ ἔργο καὶ στὴν προσφορὰ τοῦ χαρακτηρίζοντας τὸν ὡς μιὰ φωνὴ ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας καὶ Ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας ἀλλὰ καὶ ἕναν ἀκάματο ὑπερασπιστὴ τῆς Δογματικῆς ἀλήθειας γύρω ἀπὸ τὰ θεολογικὰ ζητήματα .

Στὴν τρίωρη περίπου παρέμβαση, ὅπου περιλαμβάνονταν ἡ εἰσήγηση ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπαντήσεις στὶς ἐρωτήσεις ποὺ τοῦ τέθηκαν ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο στὴν συζήτηση ποὺ ἀκολούθησε, ὁ κ. Τσελεγγίδης μεταξύ των ἄλλων τόνισε ὅτι τὶς δογματικὲς ἀλήθειες καὶ ἀξίες δὲν τὶς διαπραγματευόμαστε , τὶς πραγματευόμαστε !!! Μιλώντας γιὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης τόνισε ὅτι ὑπάρχει ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ σύγκλιση Οἰκουμενικῆς Συνόδου πρέπει νὰ περιλαμβάνει καὶ τὶς ἄλλες λεγόμενες «ἐκκλησίες» , ποὺ βρίσκονται στὴν αἵρεση, ὅπως κυρίως εἶναι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς. Αὐτὸ δὲν συνέβη ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ποτὲ δὲν ἔλαβαν μέρος στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ὅσοι ἀπέκλιναν ἀπὸ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας , ὅσοι δηλαδὴ ἦταν αἱρετικοὶ. Αἴσθηση ἔκανε ἡ ἀναφορά του στὴν διοικοῦσα ἐκκλησία λέγοντας ὅτι στὴν πράξη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φαίνεται νὰ ἐκτρέπεται ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς καὶ νὰ μιμεῖται τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ... Λησμονεῖται δηλαδὴ ὅτι κεφαλὴ καὶ φερέγγυα Ἀλήθεια εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὑποστακτικὴ Ἀλήθεια , δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς , κάτι ποὺ φανερώνει ἔλλειμμα ὄχι ἁπλὰ Θεολογικοῦ χαρακτήρα ἀλλὰ, ἀλλὰ τῆς ἴδιας της ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας …

Τὸ κλείσιμο τῆς ἐκδήλωσης ἔκανε ὁ Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Γρηγόρης Γ. Καλύβας ὁ ὁποῖος εὐχαρίστησε τὸν κ. Τσελεγγίδη γιὰ τὴν ἀνταπόκρισή του στὴν πρόσκληση ἀλλὰ καὶ στὶς ἀλήθειες ποὺ κομίζει ὁ λόγος του σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν δογματικῶν ἀξιῶν καὶ κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ ἀποτελοῦν προϋπόθεση γιὰ νὰ εἴμαστε οἱ αὐθεντικοὶ ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι. Τέλος εὐχαρίστησε τὸν Δῆμο καὶ τὸν Δήμαρχο κ. Σινάνη γιὰ τὴν καλὴ, ὅπως εἶπε, συνεργασία καὶ βοήθεια ποὺ προσφέρουν στὸν σύλλογο, τὴν Περιφέρεια καὶ τὸν Ἀντιπεριφερειάρχη κ. Μιχαλάκη , τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Μ.Μ.Ἐ γιὰ τὴν προβολὴ τῶν δράσεων τοῦ Συλλόγου , τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ στρατοῦ καὶ τῶν σωμάτων ἀσφαλείας ποὺ παραβρέθηκαν, τοὺς αἱρετούς της Αὐτοδιοίκησης καὶ ὅλους ὅσους βοήθησαν στὴν τεχνικὴ ὑποστήριξη τῆς ἐκδήλωσης. Τέλος εὐχαρίστησε τὸ δημοσιογραφικὸ καὶ τεχνικὸ δυναμικό του Ράδιο «ΣΤΑΓΩΝ» καὶ «STAGON NEWS» διὰ τῶν ὁποίων ἡ ἐκδήλωση μεταδόθηκε ἀπευθείας μὲ ἦχο καὶ εἰκόνα καὶ ἀναμεταδόθηκε ἀπὸ πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ σαϊτ.

Πηγή: stagonnews, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Αφού είναι παναίρεση κύριε καθηγητά, πώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία βιώνει όλα αυτά που λέτε, αυτή είναι η ζωή της Ορθοδοξίας, πώς συμμετέχει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κοιτάξτε, είναι σα να με ρωτάτε όπως το ακούω, αφού εμείς γεννηθήκαμε άνωθεν, πως αμαρτάνουμε; Το ερώτημα είναι τόσο απλοϊκό όσο και παράλογο, δηλαδή, αν δεν πούμε κάποιες παραμέτρους.

Μας λέει ο Απόστολος Παύλος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κατ’ αρχήν ο Απόστολος Παύλος, ότι πεθάναμε κατά την αμαρτία. Εμείς είμαστε νεκροί, ζούμε μετά το θάνατό μας, ο οποίος είναι ο θάνατος της αμαρτίας στο πλαίσιο της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Ιωάννης μας λέει ότι ο πιστός επειδή γεννήθηκε άνωθεν κτλ., ού δύναται αμαρτάνειν. Οντολογικώς όμως. Γιατί; Γιατί σπέρμα εν αυτώ μένει το Άγιο Πνεύμα και επομένως εφόσον βρίσκεται σ’ αυτήν την σχέση δεν μπορεί να αμαρτάνει. Αλλά αυτό δεν είναι μαγική πράξη, δεν είναι ένας μηχανισμός επειδή γεννηθήκαμε δεν αμαρτάνουμε γιατί αυτό θα ακύρωνε το αυτεξούσιό μας. Έτσι λοιπόν αμαρτάνουμε όχι από αδυναμία αλλά από αυτεξουσιότητα. Δεν θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού και μερικοί επιμένουν όπως ο Ιούδας.

Ο Ιούδας είχε τον καλύτερο πνευματικό οδηγό, τον καλύτερο Γέροντα θα λέγαμε. Έτσι; Ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον Χριστό; Αδυνατούσε ο Χριστός να τον καθοδηγήσει; Όχι. Ο Ιούδας μέχρι την τελευταία στιγμή καθοδηγείται, ακόμη και στο Μυστικό Δείπνο του οποίου δεν στερείται και την Θεία Μετάληψη. Όμως οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι. Αυτό είναι πολύ δυνατό, δηλαδή θα λέγαμε εντός εισαγωγικών «δεν μπορεί να το παραβιάσει ούτε ο Θεός», επειδή δεν θέλει, επειδή μας έδωσε το κατ’ εικόνα το οποίο έχει το λογικό και το αυτεξούσιο και μας τιμά με αυτό που είναι ο Θεός, Αυτεξούσιος. Άρα, όπως ο πιστός ού δύναται αμαρτάνειν ότι σπέρμα εν αυτώ μένει .. δηλαδή, εφόσον θέλει να μην αμαρτάνει, είναι το λιγότερο, η φυσιολογικότητά του να μην αμαρτάνει.

Μέσα στην Εκκλησία δεν είμαστε απλώς για να μην αμαρτάνουμε, δεν έχουμε πάρει μόνο αυτό το αγαθό, αλλά να ζήσουμε την αιωνία ζωή στο παρόν, τη ζωή δηλαδή την ΑγιοΤριαδική. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος, δεν είναι κατόρθωμα του ανθρώπου αλλά είναι δωρεά του Θεού μέσα μας και το πήραμε χωρίς να ερωτηθούμε σε ανύποπτο χρόνο, επειδή ο Θεός μας εγέννησε κατά την πρόνοιά Του μέσα στην Εκκλησία κτλ.. Αν δεν θελήσουμε όμως, απενεργοποιείται αυτή η θεία ενέργεια που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Κατά συνέπεια, μην μας κάνει εντύπωση πως θρησκευτικοί μας ηγέτες κάνουν και λένε αυτά τα πράγματα. Ας γυρίσουμε ο καθένας στον εαυτό μας και να δούμε εμείς αν αμαρτάνουμε -που αμαρτάνουμε- και γιατί αμαρτάνουμε. Δεν αμαρτάνουμε γιατί είναι αδύναμος ο Θεός μέσα μας, αλλά γιατί δεν κάνουμε εκείνο που είναι στις προδιαγραφές μας και στις δυνατότητες του κατ’ εικόνα. Δηλαδή, οι εντολές του Χριστού δεν είναι εξωπραγματικές, είναι ακριβώς οι προδιαγραφές μας, οι δυνατότητές μας … για να ζούμε το κατά φύσιν. Το καλό λίαν αναφέρεται σ’ αυτόν τον κόσμο, στο να μπορούμε να υπάρχουμε σε μία σχέση φυσιολογική, όχι στο καθ’ ομοίωση, όχι στην θεία ζωή, αυτό δεν είναι η δυνατότητά μας, αυτό είναι άκτιστο, μας παρέχεται όμως ως δωρεά υπό την προϋπόθεση ότι τηρούμε τις προδιαγραφές, τις εντολές δηλαδή.

Τώρα, εμείς που πήραμε μέσα μας την άκτιστη ζωή του Τριαδικού Θεού, εφόσον δεν θέλαμε να κάνουμε την αμαρτία αν ήμασταν ενήλικοι, δεν θα αμαρτάναμε. Όμως, επειδή δεν προσέχουμε, και επειδή απατώμεθα όπως απατήθηκε η Εύα και ο Αδάμ από την διαβολή και διαστροφή του θελήματος του Θεού, επειδή δεν προσέχουμε, δεν βρισκόμαστε σε νήψη σε πνευματική εγρήγορση, ο νους μας δεν είναι εκεί για όπου κατασκευάστηκε, δηλαδή να έχει την διαρκή αναφορά του, την ευχαριστιακή την δοξολογική προς τον Θεό. Γι’ αυτό βρίσκει τόπο, χρόνο και χώρο ο πονηρός και μας εισάγει τα πονηρά αυτά τηλεγραφήματα, τα οποία έχουν ένα ωραίο περιτύλιγμα όπως ήταν ωραίος ο απαγορευμένος καρπός όταν τον πρόσεξε η Εύα και της φάνηκε ωραίος και θέλησε να τον γευθεί. Αυτό επαναλαμβάνεται στην προσωπική μας ζωή.

Θέλω να πω με αυτό το παράδειγμα ότι, μην ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος. Να γυρίζουμε στον εαυτό μας και να μετανοούμε εμείς γι’ αυτά τα οποία κάνουμε ούτως ή άλλως και ενώ έχουμε τη δυνατότητα να μην τα κάνουμε. Και από εμάς προέρχονται, το εννοώ σύνολο τώρα, η πνευματική μας ηγεσία όπως άλλωστε και η πολιτική. Δεν μας έρχονται από άλλον πλανήτη, μην διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτό. Να μετανοούμε γιατί εμείς δεν τηρούμε το θέλημα του Θεού, γιατί αν το τηρούσαμε και ζούσαμε κατά το θέλημά Του, οι ηγέτες μας θα εξέφραζαν αυτήν την πραγματικότητα.

… Βεβαίως θα πει κανείς, οι ηγέτες είναι να καθοδηγούν. Μα όταν εμείς δεν φροντίσαμε σε ανύποπτο χρόνο και φτάσαμε σε μια ηλικία για το θέλημα του Θεού και αλλοιθορίζαμε προς τον κόσμο, ήτανε φυσικό να πάθουμε αυτόν τον βαθμό της πνευματικής διαστροφής, να θεωρήσουμε ως καλό αυτό το οποίο εμείς κρίναμε και όχι Εκείνον που μας κατασκεύασε και μας είπε καθαρά ποιο είναι το θέλημά Του ως καλό. Γιατί μόνον ο Θεός είναι καλός και ως καλό θεωρείται εκείνο που έχει το κάλλος του Θεού και εκεί πέρα βρίσκονται οι προδιαγραφές μας, γι’ αυτό η κτίση ήταν λίαν καλή τότε.

Άρα η λύση, τώρα εγώ δεν προσφέρω μόνο την ερμηνεία αλλά και τη λύση του προβλήματος αν θέλετε ως προς αυτό, εφόσον στραφούμε με πνεύμα μετανοίας στον εαυτό μας και γνωρίζουμε ότι ήγγικεν και όχι απλώς ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών -αυτή είναι και η λύση στο γενικότερο κοινωνικοοικονομικό μας πρόβλημα- αλλά ήδη η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται εντός μας. Το θέμα είναι ότι την απενεργοποιήσαμε με την κακή χρήση του αυτεξουσίου ακούγοντας τον κόσμο που κείται εν τω πονηρώ και τον πονηρό. Επομένως η θεραπεία είναι εντός της Εκκλησίας με την υπακοή, με την μέθοδο την εκκλησιαστική στο πνευματικό εργαστήριο αυτό, στο νοσοκομείο της Εκκλησίας με τους πνευματικούς οδηγούς που είναι οι οικονόμοι της χάριτος, οι ιερείς οι Αρχιερείς μας κτλ που τηρούν το θέλημα του Θεού, [για] να καθαριστούμε. Και τότε θα δούμε και θα μπορέσουμε -γιατί μας δίνεται αυτή η δυνατότητα ακτίστως με τη μετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού- να ενισχυόμαστε και να τηρούμε αυτές τις προδιαγραφές. Τότε όχι απλώς δεν θα αμαρτάνουμε που είναι το φυσιολογικό μας στη νέα πραγματικότητα, την κενή κτίση την οποία βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία, αλλά θα έχουμε όντως αυτό που είπε ο Χριστός … ίνα ζωὴν έχωσι καὶ περισσὸν έχωσιν.

Αυτή η ζωή επειδή είναι άκτιστη και δεν χωράει στον κτιστό μας χώρο, ξεχύνεται και ξεχειλίζει και αγγίζει τους άλλους στο μέτρο όμως, όχι μαγικά, όχι μηχανιστικά, αλλά στο μέτρο της δεκτικότητας των άλλων, όταν και οι άλλοι κάνουν κάποια προσπάθεια καλής χρήσης αυτού του αυτεξουσίου στο πλαίσιο της Εκκλησίας.

Έτσι λοιπόν μην περιμένουμε ούτε παθητικώς να τακτοποιηθούν τα πράγματα, δεν θα τακτοποιηθούν μαγικώς αν δεν μετανοήσουμε. Όταν πήγαν στο Χριστό κάποιοι και είπαν τι έκανε ο Πιλάτος που έσφαξε κάποιους .. υπενθύμισε ο Χριστός -να τους δώσει την ερμηνεία δηλαδή- προσέθεσε σε αυτό και έναν πύργο που έπεσε και καταπλάκωσε κάποιους και είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν οι αμαρτωλότεροι όλων. Μην θεωρούμε ότι όταν γίνεται κάτι κακό, ότι αυτοί που το παθαίνουν είναι οι χειρότεροι. … Είναι ενδεικτικό, απλώς θέλει να πει ο Χριστός ότι αν δεν μετανοήσετε πολύ χειρότερα θα πάθετε.

Άρα μας δίδεται διαχρονικώς το μήνυμα ότι το ζητούμενο είναι να δούμε ποιο είναι το ευάρεστο θέλημα του Θεού και αυτό είναι φανερό μέσα στην Εκκλησία. Απλώς να τηρήσουμε το θέλημα του Θεού, να θέλουμε να το τηρήσουμε. Όπως είπα προηγουμένως οι Οικουμενικές Σύνοδοι, οι Κανόνες της Εκκλησίας, έχουν ορίσει, περιορίσει, δηλαδή καθορίσει, το περιεχόμενο της Αγιοτριαδικής ζωής της Εκκλησίας και άρα τα πράγματα είναι δεδομένα και απλά. Εμείς πρέπει να γίνουμε οι κήρυκες, ευγνωμόνως και δοξολογικά προς τον Θεό, στους άλλους ανθρώπους αυτού του περιεχομένου της ζωής και να μην θέλουμε να γίνουμε συνεργάτες σε μια διαδικασία κτιστή και μάλιστα όχι καθαρή, αφού αυτά είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 46:15 έως 55:55)

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Αβέρωφ

Κάποιος γέροντας κατοικοῦσε στὴν λαύρα τοῦ Καλαμῶνα, ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν ἅγιο Ἰορδάνη, στὸ ὄνομα Κυριακός. Ἦταν δὲ μεγάλος ὁ γέροντας κατὰ Θεόν. Αὐτὸν ἐπισκέφτηκε κάποιος ἀδελφὸς ξένος, ἀπὸ τὴ χώρα τοῦ Δάρας, στὸ ὄνομα Θεοφάνης, γιὰ νὰ ρωτήσει τὸ γέροντα γιὰ λογισμὸ πορνείας. Καὶ τότε ὁ γέροντας ἄρχισε νὰ τὸν ἐνισχύει μὲ λόγους περὶ σωφροσύνης καὶ ἁγνότητας. Ὁ ἀδελφὸς τότε, ἐπειδὴ ὠφελήθηκε πολύ, λέει στὸ γέροντα: "Κύριε ἀββᾶ, ἐγὼ στὴ χώρα μου ἔχω μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τοὺς Νεστοριανοὺς καὶ γι' αὐτὸ δὲν μπορῶ, ἀλλιῶς θὰ ἔμενα μαζί σου". Μόλις λοιπὸν ἄκουσε ὁ γέροντας τὸ ὄνομα τοῦ Νεστορίου, ἐπειδὴ λυπήθηκε γιὰ τὴν πλάνη τοῦ ἀδελφοῦ, τὸν νουθετοῦσε καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τούτη τὴ βλαβερὴ αἵρεση καὶ νὰ προσέλθει στὴν ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τοῦ ἔλεγε δὲ ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη σωτηρία, παρὰ τὸ νὰ ὀρθοφρονεῖ κανεὶς καὶ νὰ πιστεύει ὅτι εἶναι πράγματι Θεοτόκος ἡ ἁγία Παρθένος Μαρία. Ὁ ἀδελφὸς τότε λέει στὸ γέροντα: "Ἀναμφισβήτητα, κύριε ἀββᾶ, ὅλες οἱ αἱρέσεις τὸ ἴδιο λένε, ὅτι, ἂν δὲν ἔρθεις σὲ μυστηριακὴ κοινωνία μέ μας, δὲν σώζεσαι. Τί νὰ κάνω δὲν ξέρω ὁ ταπεινός. Παρακάλεσε λοιπὸν τὸν Κύριο νὰ μὲ πληροφορήσει ἔμπρακτα ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ πίστη". Ὁ γέροντας δέχθηκε μετὰ χαρᾶς τὴν πρόταση τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τοῦ λέει: "Μεῖνε στὸ κελί μου καὶ ἐλπίζω στὸ Θεὸ ὅτι....
σου ἀποκαλύπτει ἡ ἀγαθότητά Του τὴν ἀλήθεια".

Ἄφησε τὸν ἀδελφὸ στὸ σπήλαιό του καὶ βγῆκε στὴ Νεκρὰ Θάλασσα προσευχόμενος γιὰ τὸν ἀδελφό. Καὶ πράγματι, τὸ ἀπόγευμα τῆς δεύτερης μέρας, βλέπει ὁ ἀδελφὸς νὰ τοῦ παρουσιάζεται κάποιος φοβερὸς στὴν ὄψη καὶ νὰ τοῦ λέει: "Ἔλα καὶ δὲς τὴν ἀλήθεια". Καὶ τὸν παίρνει καὶ τὸν φέρνει σ' ἕναν τόπο σκοτεινὸ καὶ βρωμερὸ ὅλο φωτιὰ καὶ τοῦ δείχνει μέσα σ' αὐτὴν τὴ φωτιὰ τὸ Νεστόριο καὶ τὸ Θεόδωρο, τὸν Εὐτυχῆ καὶ τὸν Ἀπολινάριο, τὸν Εὐάγριο καὶ τὸ Δίδυμο, τὸ Διόσκορο καὶ τὸ Σεβῆρο, τὸν Ἄρειο καὶ τὸν Ὠριγένη καὶ μερικοὺς ἄλλους. Καὶ τοῦ λέει αὐτὸς ποὺ τοῦ ἐμφανίστηκε: "Αὐτὸς ὁ τόπος ἔχει ἑτοιμαστεῖ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γιὰ ὅσους μιλοῦν βλάσφημα γιὰ τὴν ἁγία Θεοτόκο καὶ γιὰ ὅσους ἀκολουθοῦν τὰ δόγματά τους. Ἂν λοιπὸν σ' ἀρέσει ὁ τόπος, ἐπίμενε στὸ δόγμα σου. Ἂν ὅμως δὲν θέλεις νὰ δοκιμάσεις αὐτὴν τὴν κόλαση, προσελθε στὴν ἁγία Καθολικὴ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία καὶ ὁ γέροντας ἀνήκει καὶ διδάσκει.

Γιατί σὲ βεβαιώνω ὅτι, ἂν ὅλες τὶς ἀρετὲς κάνει ὁ ἄνθρωπος καὶ δὲν πιστεύει ὀρθά, ἔρχεται στὸν τόπο τοῦτο. Καὶ μ' αὐτὸν τὸν λόγο συνῆλθε ὁ ἀδελφός. Κι ὅταν ἐπέστρεψε ὁ γέροντας, τοῦ διηγήθηκε ὅλα τα συμβάντα, καθὼς τὰ εἶχε δεῖ. Κι ἦρθε σὲ μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τὴν ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἔμεινε λοιπὸν μαζί του κάμποσα χρόνια καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικά.

Πηγή: (Ἀπό το "Λειμωνάριον" τοῦ μοναχοῦ Ἰωάννου Μόσχου, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα - Ἅγιον Ὅρος 1983), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Θα μπορούσατε να μας πείτε πώς εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες αυτή η, οικουμενιστική θα λέγαμε, κίνηση; Έχω διαβάσει ότι η Β’ Βατικανή Σύνοδος πάνω στην προσπάθεια να αναδείξει τη δικιά της, αυτή τη νέα αγάπη, που είναι έξω από τη διδασκαλία του Θεού -ήδη το αναφέρατε- υιοθέτησε και διακήρυξε ότι οι τρεις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες, Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, έχουν ένα κοινό: και οι τρεις πιστεύουν στον ίδιο Θεό, άρα υπάρχει βάση για την ενότητα. Μπορείτε να μας πείτε πως εξελίσσεται, πως προσπαθεί αυτό το πνεύμα του οικουμενισμού να διεισδύσει μέσα στους πιστούς; Υπάρχουν κάποιοι φορείς που προβάλλουν, που προωθούν κάποιες συνδιασκέψεις που γίνονται;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Ναι. Αυτό είπαμε προηγουμένως ότι βρίσκεται μέσα στο DNA μας υπό την έννοια του κατ’ εικόνα, θεολογικά το να είμαστε ένα και μεταξύ μας –να θέλουμε να είμαστε ένα- και με τον Θεό. Η δυνατότητα όμως αυτή δεν είναι κτιστή, δεν είναι του είναι μας, δεν μπορούμε να το πραγματώσουμε, γι’ αυτό ακριβώς έγινε, είπα, ο Θεός άνθρωπος.

Αυτό που προβάλλεται και προωθείται, θεωρητικά θα έλεγε κανείς δεν είναι κακό. Όταν όμως το δει με τις προδιαγραφές της Εκκλησίας η οποία με κάθε ακρίβεια ορίζει τι είναι ο Θεός -ο Θεός δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο αλλά είναι Πρόσωπο και ότι είναι Τρία Πρόσωπα και αυτό είναι το μυστήριο του Θεού, ότι ενώ είναι Τρία Πρόσωπα, τρεις υποστάσεις δηλαδή, ο Θεός είναι Ένας- δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τον Θεό αυτόν της Εκκλησίας, με τον Θεό των μονοθεϊστικών θρησκειών.

Όπως είπα προηγουμένως, παραδείγματος χάριν ο Ιουδαϊσμός δεν δέχτηκε τον Χριστό, «… εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν …». Τον εσταύρωσαν με το αιτιολογικό που βρίσκεται από τον Πιλάτο ως επιγραφή στον Σταυρό του Χριστού· ότι είπε, όπως Τον κατηγόρησαν, ότι είναι Υιός του Θεού και Βασιλεύς του Ισραήλ. Το επιβεβαίωσε ο Χριστός, δεν αρνήθηκε και αυτός ήταν ο λόγος που Τον εσταύρωσαν, η βλασφημία Του κατ’ αυτούς, ότι είπε πως είναι ο Υιός του Θεού.

… Ο Χριστός είναι η υποστατική οδός και η μέθοδος πρόσβασης στον Θεό Πατέρα και αν κάποιος δεν Τον αποδέχεται δεν μπορεί να έχει καμία πρόσβαση και δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στη ζωή του Θεού γιατί είπε εγώ είμαι η ζωή … Φυσικά ζωή είναι και το Άγιο Πνεύμα, είναι και ο Θεός Πατέρας αλλά αυτά δόθηκαν μέσα από μία τάξη θα λέγαμε. Ο αυτουργός της αποκάλυψης του Θεού στον κόσμο και της σύνδεσης είναι έργο του Θεού Λόγου που γίνεται άνθρωπος. Δηλαδή όπως ο Θεός Λόγος είναι Εκείνος ο οποίος δημιούργησε όλη την κτίση και δεν έγινε τίποτε χωρίς Αυτόν, ως αυτουργού γιατί είναι η βούληση του Θεού Πατέρα και είναι η συνεργεία του Αγίου Πνεύματος και όλα γίνονται Αγιοτριαδικά. Αλλά υπάρχει έργο ιδιάζον. Είναι το ιδιάζον έργο του Υιού ο Οποίος είναι ο κατασκευαστής των πάντων, ο κτίστης των πάντων και είναι Εκείνος ο οποίος είναι ο σωτήρας των πάντων αφού τὰ πάντα δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται κατά τον Απόστολο Παύλο. Έχουν τον λόγο της υπάρξεώς τους και της ενότητάς τους εν αυτώ, εν τω Χριστώ.

Οπότε όταν καταλύσεις το Πρόσωπο του Χριστού, εν τοιαύτη περιπτώσει θα λέγαμε είναι σα να θέλεις να κάνεις, πρακτικά και να με συγχωρείτε για το λαϊκό της εκφράσεως που μου έρχεται τώρα στο μυαλό, να θέλεις να κάνεις ομελέτα χωρίς αυγά, να θέλεις να κάνεις σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα, να καταλύσεις τον Χριστό δηλαδή τον Θεάνθρωπο και να λες ότι μπορούμε να έχουμε σχέση πραγματική αγάπης, … αυτής της αγάπης που λέει ο Θεός την οποία μας την έβαλε μέσα μας σε κτιστό επίπεδο στο κατ’ εικόνα, και να το πραγματοποιήσουμε. Γιατί το έργο του διαβόλου που είναι η διαβολή του θελήματος του Θεού είναι διασπαστικό και η αμαρτία έχει διασπαστικό χαρακτήρα … παρά το γεγονός ότι το κατ’ εικόνα μας προσεγγίζει με τους άλλους ανθρώπους -και όχι μόνο, και με όλη την κτίση γιατί ο άνθρωπος είναι η σύνοψη της δημιουργίας και είναι εκείνο το δημιούργημα μέσα από το οποίο η κτίση όλη προσάγεται δια της Εκκλησίας στον Θεό.

Είναι φυσιολογικό δηλαδή να αναζητείται αυτός ο ρόλος που όμως δεν μπορεί να γίνει έτσι αυτονομημένα με μία θεωρία ότι πιστεύουμε σε έναν Θεό, γιατί ο Θεός δεν είναι θεωρητικός. Είναι το όντως ον αλλά πολύ συγκεκριμένα με πολύ χειροπιαστό τρόπο ο Θεός έγινε άνθρωπος. Και είπε και όταν αναστήθηκε ακόμα, ελάτε να δείτε ότι έχω τους τύπους των ήλων, απ’ όπου όμως όπως αποδείχθηκε μέσα από την περίπτωση της φανερώσεως του Χριστού στον αγαπητό μαθητή εκεί τον Θωμά, εξέρχεται από αυτούς τους τύπους των ήλων και εκ της πλευράς Αυτού -γιατί αυτό είδε ο Θωμάς- η θεότητα. Αυτή η θεότητα μεταγγίζεται ως περιεχόμενο ζωής σε εμάς. Γι’ αυτό και είπε ο Θωμάς τότε, δεν είπε Ραββί, δεν είπε Διδάσκαλέ μου, δεν είπε Ιησού μου -ο Χριστός δεν ήτανε ο Λάζαρος που αναστήθηκε- αλλά «ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Αυτή ο ομολογία γίνεται μόνο εν Αγίω Πνεύματι .. όταν το Άγιο Πνεύμα μας κατακλύσει. Αυτήν την θεότητα είδε λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εξερχομένη. Επομένως δεν μπορούν να γίνουν με έναν μηχανιστικό, θεωρητικό τρόπο … ότι αφού έχουμε όλοι έναν Θεό απροσδιόριστο, μην Τον καθορίζετε, μπορούμε να γίνουμε ένα.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Άρα ο οικουμενισμός δεν έχει Άγιο Πνεύμα.

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Φυσικά και δεν έχει Άγιο Πνεύμα.

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Είναι αίρεση.

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Είναι παναίρεση, δεν είναι απλή αίρεση, αυτό είναι το τραγικό. Εδώ μιλώ πλέον και ως ακαδημαϊκός θεολόγος με καθαρά επιστημονικά κριτήρια και βλέποντας την εκκλησιαστική ιστορία στο σύνολό της. Διαπιστώνουμε ότι ο οικουμενισμός είναι το φαινόμενο αυτό το οποίο ουδέποτε υπήρξε ποτέ ως αίρεση στην Εκκλησία γιατί όλοι οι αιρετικοί υποστηρίζουν μία επιμέρους αίρεση. Ο οικουμενισμός είναι η συμπερίληψη όλων αυτών και το χειρότερο είναι ο μινιμαλισμός τον οποίον υποστηρίζουν και η δυνατότητα της αποδοχής όλων των αιρέσεων μαζί. Αυτό δεν υπήρξε ούτε ως θεωρητική σύλληψη ποτέ στα δύο χιλιάδες χρόνια της ιστορίας. Σήμερα όμως αυτό ακριβώς είναι το χειρότερο γιατί σου λέει: μπορείς να είσαι αυτός που είσαι, να παραμείνεις εκεί που είσαι, δεν σου ζητούμε να αλλάξεις, απλώς να αποδεχθείς και τον άλλον έτσι όπως είναι, με μία άλλη δηλαδή θεώρηση του Θεού, με έναν άλλον τρόπο προδιαγραφών ζωής.

Αυτό είναι τελείως παρανοϊκό στην πράξη, δεν γίνεται. Μα γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός και είπε ότι εγώ είμαι η Αλήθεια και οριοθέτησε το θέλημά Του εν σχέση με τον κόσμο λέγοντας ότι ο κόσμος κείται εν τω πονηρώ και ότι εμείς είμαστε μέσα στον κόσμο -ο Θεός δεν θέλει να βγούμε από τον κόσμο όπως είπε στους μαθητές Του- αλλά ότι δεν είμαστε εκ του κόσμου. Δεν είμαστε εκ του κόσμου, είμαστε ετέρου «γένους» άνθρωποι, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε ως Ορθόδοξοι, υπό την έννοια ότι εμείς έχουμε γεννηθεί εκ Πνεύματος Αγίου χαρισματικώς τηρούμενων των αναλογιών. Δηλαδή όπως κατά φύσιν γεννάται ο Υιός εκ του Πατρός, εμείς γεννηθήκαμε εν Χριστώ και ενδυθήκαμε τον Χριστό, πήραμε την υιοθεσία χαρισματικώς. Ό,τι είναι ο Χριστός κατά φύσιν, εμείς κατά χάριν με έναν τρόπο θεϊκό μέσα στην Μήτρα της Εκκλησίας που όπως είπαμε είναι η Κολυμβήθρα. Και πήραμε αυτήν την υιοθεσία, τον αρραβώνα του Αγίου Πνεύματος, επομένως γίναμε κενή κτίση.

Είμαστε μία νέα πραγματικότητα, ενώ διατηρούμε όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, και τα προσωπικά και τα γενικότερα τα ανθρώπινα. Εκείνο όμως που ουσιωδώς μας διαφοροποιεί και για το οποίο συνέστησε στους μαθητές Του είναι αυτή η κενή κτίση. Αυτή δηλαδή η νέα πραγματικότητα η οποία χωρίς να καταργεί κάτι από το ανθρώπινο είναι το εμποτίζει, το εμπλουτίζει και το καθιστά ικανό να έχει την Αγιοτριαδική ζωή μέσα στην κοσμική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί να συγχέεται με τον κόσμο όπως δεν υπάρχει αυτός στο πρόσωπο το ιστορικό του Χριστού, που παρέμεινε τόσο άνθρωπος σε βαθμό που να μην πιστέψουν ότι είναι ο Θεός, γιατί όπως είπαμε … εἰ γὰρ ἔγνωσαν, οὐκ ἂν τὸν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν …

Έτσι δεν είναι περίεργο που ο Ορθόδοξος υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο αόρατος ως προς αυτήν του τη γέννηση και ως προς αυτήν του τη σχέση και αναφορά αλλά όταν έρχεται εν τοις πράγμασι σε οριακά σημεία φαίνεται αυτή η διαφορά του «γένους», εντός εισαγωγικών. Ότι εμείς εκ του Θεού εγενήθημεν όπως στην περίπτωση του Χριστού, όπου ενεργούμε με έναν άλλον τρόπο και αυτός ο άλλος τρόπος … είναι τα λεγόμενα καλά έργα με τα οποία δοξάζεται ο Θεός, τα οποία όμως ο Θεός Πατέρας κάνει δι ημών όταν εμείς κενώσουμε το εγώ μας δηλαδή το θέλημά μας -γιατί αυτό εκφράζει το εγώ μας- εκούσια, συνειδητά και αγαπητικά κάνοντας το θέλημα του Θεού το οποίο γίνεται δι ημών στον κόσμο.

Αυτό είναι το φως του κόσμου που δοξάζει τον Θεό Πατέρα. Αυτό είναι το αλάτι το οποίο συντηρεί τις υγιείς τροφές, θα μας πει ο Ιερός Χρυσόστομος, όχι τα σάπια. Δεν θα σώσουμε με έναν τέτοιο τρόπο που θέλει ο οικουμενισμός τους άλλους, ούτε καν θα τους βελτιώσουμε γιατί το αλάτι είναι όπως ξέρουμε στην καθημερινή μας ζωή για τις υγιείς τροφές και δεν το βάζουμε στις σάπιες τροφές. Η ανθρωπότητα, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, η οποία έχει απομακρυνθεί από τον Χριστό, δεν έχει δεχτεί τον Χριστό, βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση της αποσύνθεσης.

Δεν μπορεί να γίνει μία σύνθεση παρά μόνο μία αναγέννηση, γι’ αυτό δεν πάμε με τον Χριστό όπως είμαστε -όπως θέλουν να λένε κάποιοι- γιατί ο Χριστός δεν είπε ελάτε όπως είστε. Ελάτε όπως εγώ σας θέλω. Δηλαδή και εγώ σας θέλω να άρετε τον σταυρό σας, να κόψετε το θέλημά σας, να κάνετε το θέλημά μου, που σημαίνει να κενωθείτε από όλα αυτά τα κοσμικά. Τότε μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία της μαθητείας στον Χριστό. Από εκεί και πέρα μπορούμε να ευαρεστήσουμε τον Θεό αλλά αυτά δεν γίνονται χωρίς να υπάρχουμε και υπάρχουμε μόνον δια της χαρισματικής γεννήσεώς μας στο πλαίσιο της Εκκλησίας.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 13:24 έως 23:58)

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι , Αβέρωφ