Ένα απόσπασμα από το Κοράνι που αρνείται ένα από τα κεντρικά δόγματα της χριστιανικής πίστης ψάλθηκε δυνατά σε μια λειτουργία σε καθεδρικό ναό στη Σκωτία.

Το χωρίο από τη Σούρα 19, το οποίο αρνείται ρητά ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού και λέει ότι δεν θα πρέπει να λατρεύεται, ψάλθηκε κατά τη διάρκεια μιας ευχαριστιακής λειτουργίας  στον Επισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας στη Γλασκώβη με αφορμή την εορτή των Θεοφανείων.

Ένα βίντεο που ανέβηκε στο YouTube δείχνει ένα κορίτσι που τραγουδά το χωρίο με τυπικό ισλαμικό στυλ. Αφηγείται την ισλαμική εκδοχή της γέννησης του Ιησού, η οποία περιλαμβάνει τον ισχυρισμό ότι η Μαρία αισθανόταν «ντροπή» μετά τον τοκετό, και το βρέφος Χριστό ως εκ θαύματος μίλησε από τη κούνια - κάτι που δεν υπάρχει στην Αγία Γραφή.

Στη συνέχεια καταλήγει τραγουδώντας το στίχο 35, το οποίο λέει σε μετάφραση: «Δεν αρμόζει στην Μεγαλειότητα του Αλλάχ ότι θα πρέπει να έχει έναν γιο» και στη συνέχεια στο στίχο 36, που το βρέφος Ιησού λέει: «Και ιδού! Ο Αλλάχ είναι ο Κύριός μου και ο Κύριός σας. Για αυτό προσκυνήστε Εκείνον. Αυτός είναι ο σωστός δρόμος».

Ο καθεδρικός ναός εξήρε την ανάγνωση στην σελίδα του στο Facebook, αποκαλώντας το «θαυμάσιο γεγονός».

Ωστόσο, ο συνταξιούχος επίσκοπος της Αγγλικανικής εκκλησίας Michael Nazir-Ali το καταδίκασε έντονα, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο ήταν ιδιαίτερα ακατάλληλο για την εορτή των Θεοφανείων, η οποία εορτάζει την αποκάλυψη του Χριστού ως Υιού του Θεού.

«Οι αρχές της Επισκοπικής Εκκλησίας της Σκωτίας θα πρέπει να αποκηρύξουν αμέσως αυτή την απερίσκεπτη πρόσκληση», είπε σύμφωνα με το Christian Today.

«Οι Χριστιανοί πρέπει να ξέρουν τι πιστεύουν οι συμπολίτες τους και για αυτό μπορούν αν θέλουν να διαβάσουν το Κοράνι, είτε στο πρωτότυπο είτε σε μετάφραση. Δεν είναι, ωστόσο, το ίδιο πράγμα να το ακούνε στην Εκκλησία, στο πλαίσιο της δημόσιας λατρείας», πρόσθεσε.

«Ιδιαίτερα να διαβάζεται αυτό το απόσπασμα στην Εκκλησία στην Εορτή των Θεοφανείων, όταν εορτάζουμε όχι μόνο την φανέρωση του Χριστού στους εθνικούς αλλά και το βάπτισμά Του και τη θεία δήλωση, “Εσύ είσαι ο αγαπημένος μου Γιος στον οποίο ευαρεστήθηκα"»

Η Επισκοπική Εκκλησία της Σκωτίας είναι μέρος της παγκόσμιας Αγγλικανικής Κοινωνίας, η οποία περιλαμβάνει επίσης την Εκκλησία της Αγγλίας και την επισκοπική εκκλησία της Αμερικής.

Η σελίδα του καθεδρικού ναού στο Facebook, δημοσιοποίησε επίσης, με υπερηφάνεια, μια αναφορά του Τύπου για το κήρυγμα του κοσμήτορά του για τα Χριστούγεννα, στο οποίο συνέκρινε τον εκλεγέντα Πρόεδρο Donald Trump με τον βασιλιά Ηρώδη, ο οποίος διέταξε τη σφαγή των παιδιών!

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Ὅταν ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη ὑποχωροῦν καί δίνουν τή θέση τους στήν ἐπίδειξη πυγμῆς, σίγουρα κανείς Ὀρθόδοξος δέν μπορεῖ νά χαίρεται. Ὁ λόγος γιά τήν ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τήν ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23-24 Νοεμβρίου 2016), ἡ ὁποία ἀσχολήθηκε μέ τή λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016).

Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης μέ τήν ἐπιστολή του αὐτή (ἀρ. πρωτ. 1153 τῆς 18ης Νοεμβρίου 2016) ζητεῖ –οὔτε λίγο οὔτε πολύ– τήν καθαίρεση τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καί ὅσων ἄλλων ἐν Ἑλλάδι ἀσκοῦν κριτική στίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπισείει ἐπίσης τήν ἀπειλή ὅτι θά παύσει τήν... ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς μητροπολίτες Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιο καί Πειραιῶς κ.Σεραφείμ! 

Πολύ μᾶς ἐλύπησε ἡ ἐπιστολή αὐτή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὠμή ἐπέμβαση στάἐσωτερικά τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εὐτυχῶς καί δόξα τῷ Θεῷ, πού ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος την ἀγνόησε. Φυσικά, καλύτερο θά ἦταν νά ἀπαντήσει, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση ἐναντίον τῆς «Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου. Πάντως ἡ ἀπορία, πού ἔχουν οἱ πάντες, εἶναι πῶς ἀπέναντι στούς πάσης φύσεως αἱρετικούς καί παναιρετικούς, ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἔχει μόνον γλυκεῖς λόγους ἀγάπης (ἀγαπολογία τῶν σαλονιῶν) καί μόνον ἀπέναντι στά δικά του παιδιά, τούς ἀγωνιῶντες καί σκανδαλιζομένους Ὀρθοδόξους κληρικούς, μοναχούςκαί λαϊκούς, πού ἀσκοῦν κριτική στις οἰκουμενιστικές παρεκκλίσεις, κραδαίνει μάχαιρα καί ἀπειλεῖ μέ καθαιρέσεις;!

Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλη σημαντική ἀπορία: Ἐάν διακόψει τήν κοινωνία μέτούς μητροπολίτες Καλαβρύτων καί Πειραιῶς, θά κάνει τό ἴδιο καί μέ τά τέσσερα (4) Πατριαρχεῖα (Ρωσσίας, Ἀντιοχείας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), τά ὁποῖα (δόξα τῷ Θεῷ) δέν δέχονται τίς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου;! 

Ἡ ἐπιστολή, πού ἐκθέτει τόν Πατριάρχη γιά παπική-ἀπολυταρχική νοοτροπία καί συμπεριφορά, ἐλέγχεται καί γιά τήν παραπλανητική χρήση ἄσχετων πατερικῶν χωρίων, ὅπως π.χ. αὐτό τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, «μίαν ἐν Ἐκκλησίᾳ δεῖ φωνήν εἶναι ἀεί», τό ὁποῖο ὅμως ἐλήφθη ἀπό τελείως ἄσχετη συνάφεια. Ὁ ἱερός πατήρ τό εἶπε ἑρμηνεύονταςτήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή (Α΄ Κορ. ΛΣΤ´, P.G. 61, Β 15), γιά νά ὑποστηρίξει τό αὐτονόητο, ὅτι μέσα στήν ἐκκλησία δέν πρέπει νά ὑπάρχει ἀταξίακαί ὀχλαγωγία, ἀλλά νά ἀκούγεται μία μόνο φωνή, εἴτε τοῦ ψάλτη, εἴτε τοῦ ἱερέως, γιά νά μπορεῖ τό ἐκκλησίασμα νά παρακολουθεῖ τά τελούμενα! Τό νόημα δηλαδή ἐδῶ εἶναι τελείως ἄσχετο.

Πηγή: (Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 111, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2016), Ακτίνες

Η συμμετοχή αιρετικού ‘’επισκόπου’’, ‘’λιτανεύοντος’’ εικόνα Αγίου, αποτελεί είδος συμπροσευχής. Επιτρέπεται σε Εσπερινή Ακολουθία κατά τη Λιτανεία, να συμμετέχει και αιρετικός ‘’επίσκοπος’’ κρατώντας Εικόνα; Δεν αποτελεί τούτο συνεορτασμό και συμπροσευχή; 

 Η Λιτανεία δεν είναι μέρος της Εκκλησιαστικής Ακολουθίας. Η συμμετοχή αιρετικού ‘’επισκόπου’’ λιτανεύοντος εικόνα Αγίου, δεν αποτελεί είδος συμπροσευχής; Ο Κανών ΛΓ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου λέγει «Ου δει αιρετικούς ή σχισματικούς συνεύχεσθαι». Δεν αποτελεί παράδειγμα σχετικοποίησης των Ιερών Κανόνων, ο συνεορτασμός αυτός; Προς τι ο συνεορτασμός μετά αιρετικού ‘’επισκόπου’’ και ο συνεπαγόμενος σκανδαλισμός του πληρώματος της Εκκλησίας;

Τι σημαίνει λιτανεία; Η λέξη λιτανεία προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη λιτή που σημαίνει προσευχή. Αρκετοί ίσως έχουν την εντύπωση ότι λιτανεύω, σημαίνει απλά κάνω περιφορά την εικόνα Αγίου. Λιτανεύω θα πει ικετεύω, θα πει προσεύχομαι. Το ρήμα παρουσιάζεται και ως λιταίνω. Από το ρηματικό τύπο λιταίνω εξάλλου προέρχεται και το επίθετο λιτανός, που ερμηνεύεται ικετευτικός. Λιτανεία λοιπόν σημαίνει προσευχή, σημαίνει ικεσία. Δεν είναι μορφή συμπροσευχής, η παρουσία και λιτάνευση εικόνας Αγίου από αιρετικό ‘’επίσκοπο’’;

Στα πλαίσια της Εκκλησιαστικής Ακολουθίας γίνεται η Λιτανεία. Εφόσον λοιπόν πρόκειται περί προσευχής, ποία η έννοια της συμμετοχής ‘’λιτανεύοντος’’ αιρετικού ‘’επισκόπου’’, του οποίου η συμμετοχή τονίζεται μάλιστα με το να λιτανεύει Εικόνα Αγίου; Δεν αποτελεί τούτο είδος συμπροσευχής; Επιτρέπεται αυτό από ‘’αγάπη’’, κατ’ οικονομία; Γιατί λοιπόν το απαράδεκτο της «κατ΄οικονομία συμπροσευχής » ή καλύτερα της ανοικονομήτου παράβασης; Προς τι ο συνεορτασμός μετά αιρετικού ‘’επισκόπου’’;

Ο Ιωσήφ Βρυένιος λέγει χαρακτηριστικά ότι «ει τι των δοκούντων τοις θεοφόροις Πατράσι σαλεύει τις, τούτο ουκέτι οικονομίαν κλητέον, αλλά παράβασιν και προδοσίαν πίστεως και περί το θείον ασέβειαν». 

Μετά πως μπορείς να πείσεις ένα αιρετικό συνάνθρωπό μας, που ανήκει στην ίδια αίρεση με τον ‘’λιτανεύοντα’’ αιρετικό ‘’επίσκοπο’’, για την αναγκαιότητα επιστροφής του στην Ορθόδοξη Εκκλησία; Προς τι η ακρότητα της συμμετοχής αιρετικού ‘’επισκόπου’’, ‘’λιτανεύοντος’’ εικόνα Αγίου; «Τούτο ουκέτι οικονομίαν κλητέον».

Πηγή: Ακτίνες

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, 11 Ἰανουαρίου 2017

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,

Διευθυντές τῶν Χριστιανικῶν Ἱστοσελίδων τοῦ Διαδικτύου,

1. Μέ πόνο ψυχῆς, διότι δέν εἶδα νά δημοσιεύσετε στήν Ἱστοσελίδα Σας τό νέο σύντομο Καταχητικό μου φυλλάδιο, «Τό Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς», πού σᾶς ἐπέστειλα, ἁπλοῦν καί ψυχοφελές φυλλάδιο γιά τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τοὐναντίον φιλοξενήσατε κείμενα στρεφόμενα κατ᾽ ἐμοῦ, σᾶς δηλῶ ὅτι στό ἑξῆς δέν θά λαμβάνετε ἐξ ἐμοῦ τά ταπεινά μου κείμενα, δύνασθε ὅμως νά λαμβάνετε καί δημοσιεύετε αὐτά, ἄν θέλετε, ἀπό τήν Ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως (www.imgortmeg.gr, στήν ἰδιαίτερη ἑνότητα «Παναγία Προυσιώτισσα»).

Στό πρῶτο τεῦχος τοῦ φυλλαδίου μου αὐτοῦ (8 Ἰανουαρίου 2017) γράφω περί τοῦ Ἀββᾶ Ἀγάθωνος, ὁ ὁποῖος ἐδέχετο εὐχαρίστως τίς διάφορες κατηγορίες πού τοῦ ἔλεγαν, ἀλλά ἀπέκρουσε μετά θυμοῦ τήν κατηγορία ὅτι εἶναι αἱρετικός, γιατί, δικαιολόγησε, τό νά εἶναι κανείς αἱρετικός ἀποκόπτεται ἀπό τόν Θεό.

Ὁμοίως καί ἐγώ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀποκρούω μετά θυμοῦ τήν κατ᾽ ἐμοῦ κατηγορία τῶν κειμένων πού φιλοξενεῖτε ὅτι τάχα τώρα, μέ τήν 4η ἐπιστολή μου πρός τό Ποίμνιο τῆς Μητροπόλεώς μου Κατά τῆς ἀποτειχίσεως, ἐγώ ἔγινα φιλοπαπικός καί οἰκουμενιστής. Ἀπό τήν ἐπιστολή μου αὐτή ἐδέχθην πολλά συγχαρητήρια κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἀλλά καί ἀγρία κριτική πολλῶν φίλων σας, τήν ὁποίαν κριτική δύναται κανείς νά διαβάσει στίς Ἱστοσελίδες σας.

2. Σᾶς δηλῶ, ἀδελφοί, ὅτι μέ τήν Χάρη τοῦ Κυρίου εὐφραίνομαι στήν μελέτη καί στό βίωμα, ὅσον δύναμαι, τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων, καί ὡς Ὀρθόδοξος λοιπόν κληρικός, ἀποκρούω μετά δυνάμεως τόν παπισμό ὡς αἵρεση, τόν δέ οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση. Ὁμοίως ὅμως ἀποκρούω, μετά δυνάμεως πάλι, καί τήν λεγομένη «ἀποτείχιση», ἡ ὁποία θά θέσει ἐμέ καί τό ποίμνιό μου ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία. Μέ τήν εὐλογία τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων Πατέρων θά μένω πάντοτε ἐντός τῶν «τειχῶν», ἐντός δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, εὐχόμενος καί διαμαρτυρόμενος, ὅταν βλέπω πραγματικές προδοσίες τῆς Πίστης μας, ἔστω καί ἄν πρόκειται νά διωχθῶ ἤ καί νά φυλακισθῶ καί νά ὑποφέρω διά τήν διαμαρτυρία μου αὐτή. 

Ἡ διαμαρτυρία μας ὅμως, ἔγραψα στήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή πρός τό ποίμνιό μου, νά γίνεται μέ ταπείνωση καί ἀγάπη καί μέ θεολογία. Γιατί ἀπό πολλά γραπτά τῶν λεγομένων «ἀποτειχιστῶν» ἀπουσιάζουν αὐτά τά τρία. Ἀλλά, προσθέτω ἀκόμη τώρα, καί ἄν διά τά ἁμαρτήματά μας ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά συμβοῦν τέτοιες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων – μή γένοιτο Χριστέ καί Παναγιά! –, στίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι δέν χωρᾶ πιά ἀνοχή, καί τότε ἀκόμη ἐγώ δέν θά προχωρήσω μόνος μου σέ «ἀποτείχιση», ἀλλά θά ἐρευνήσω γιά νά δῶ τί θά κάνουν οἱ ἅγιοι. Ὄχι τί θά κάνουν οἱ διαβασμένοι καί οἱ δραστήριοι καί οἱ ζωηροί κατά τόν χαρακτῆρα, ἀλλά τί θά ποῦν καί τί θά κάνουν οἱ ἅγιοι, ξαναλέγω. Ἐπειδή δέ στήν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει πάντοτε τό Ἅγιο Πνεῦμα, πάντοτε θά ὑπάρχει σ᾽ Αὐτήν ἕνας πατήρ Πορφύριος καί ἕνα πατήρ Παΐσιος. Θά συμβουλευθοῦμε αὐτούς τί θά πράξουμε! 

3. Εἴπαμε, ἀγαπητοί, ὅτι πρέπει νά εἴμαστε ζηλωτές γιά τήν ἅγια Ὀρθόδοξη Πίστη μας. Ἡ σωστή ἀγωνιστικότητα γιά τήν Ὀρθόδοξη Πίστη εἶναι χάρισμα Θεοῦ καί δέν πρέπει νά τό ἀποκρούουμε τό χάρισμα αὐτό, γιατί ἀποβαίνει ὡς θεραπευτικό καί ἁγιαστικό τῶν ἀδελφῶν χριστιανῶν στήν Ἐκκλησία μας. Ἀλλά ἀπό τόν ὅλο τρόπο τους καί τίς ἐκδηλώσεις τους καί τίς ἐκφράσεις τους μερικοί λεγόμενοι ἀγωνιστές ἀποδεικνύουν ὅτι δέν εἶναι σωστοί, δηλαδή, δέν εἶναι ὀρθόδοξοι ἀγωνιστές. 

Δέν μπορῶ, γιά παράδειγμα, νά θεωρήσω ὡς ἁγιασμένους καί νά ὀνομάσω ὀρθοδόξους ἀγωνιστές ἐκείνους πού ἐκφράζονται μέ χυδαία τῷ ὄντι γλώσσα περί ἱερῶν προσώπων. Οἱ τοιοῦτοι, καί λαϊκοί μάλιστα, καλοῦν σέ σχόλιά τους τούς Ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας «ἐπισκοπίδια», καί «“γάτες”, ἀντί νά εἶναι λέοντες»... Καί ἄλλα καί ἄλλα, πού δέν μποροῦν νά γραφοῦν, λόγω τῆς αἰσχρότητος τῶν ἐκφράσεων... Εἶναι ἀγωνιστές Ὀρθόδοξης Πίστης αὐτοί, οἱ ἐκφραζόμενοι ἔτσι; Μποροῦν νά κοινωνοῦν αὐτοί τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων;

Προσοχή, γιατί ἔχει εἰσβάλει πιά στήν Ἐκκλησία μας ἕνα ἀγωνιστικό τάχα φρόνημα, τό ὁποῖο δέν εἶναι θεραπευτικό καί ἁγιαστικό, ἀλλά κολαστικό. Δηλαδή, καθαρά αἱρετικό, ἀφοῦ δέν μᾶς πηγαίνει πρός τήν σωτηρία. Γιατί ἀποκρούομε τό Φιλιόκβε τῶν Παπικῶν ὡς αἵρεση; Γιατί μᾶς δίνει ἄλλο θεό καί ὄχι τόν Θεό τῶν Πατέρων μας. Καί τοῦτο τό πνεῦμα μερικῶν («μερικῶν», λέγω) τάχα ἀγωνιστῶν τῆς Πίστης μας μᾶς ἀλλάζει τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας, πού εἶναι σεμνή, πού εἶναι γλυκειά, σάν τήν ἀγκαλιά τῆς μάνας, καί ποτέ ἀλαζονική καί ἐπιθετική (σάν τίς ἐκφράσεις τῶν μερικῶν). Αὐτό τό πνεῦμα, ὅπως τοὐλάχιστον τό ἐκδηλώνουν αὐτοί οἱ μερικοί, δέν ἐκφράζει ἀνθρώπους πού βιώνουν τήν μετάνοια. Νά, τό βρῆκα! Μόνον ὅσοι βιώνουν τήν μετάνοια, μόνο αὐτοί μπορεῖ νά κάνουν ἐπιτυχῆ ἀντιαιρετικό ἀγώνα. Ἔτσι διατύπωναν οἱ ἅγιοι Πάτέρες τήν ἀντιαιρετική θεολογία τους.

Γιά σωφρονισμό αὐτῶν, πού στά χρόνια μας ἀνακήρυξαν τόν ἑαυτό τους ὡς Οἰκουμενική Σύνοδο (!) καί στούς ὁποίους καί ἡμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς πρέπει νά ὑπατασσόμεθα καί στίς ἐντολές τους νά συμμορφούμεθα καί ἀλλοίμονό μας, ἄν δέν τό κάνουμε(!), γιατί θά μᾶς ποῦν αὐτά πού μᾶς λέγουν, τούς συνιστῶ νά διαβάσουν τά ἑξῆς ἀναγνώσματα: 

(α) Τά κατά τοῦ «Ζηλωτισμοῦ» κεφάλαια τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντος πατρός Ἐπιφανίου ἀπό τό βιβλίο του «Τά δύο ἄκρα» (Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος), σελ. 61-285· (β) Τόν διάλογο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου μέ τόν Ἀρχιμανδρίτη ἐκεῖνο πού μιλοῦσε ἀπότομα καί πολύ προσβλητικά πρός τούς Παπικούς καί τήν συμβουλή τοῦ ἁγίου σ᾽ αὐτόν (Ἀρχιμ. Σωφρονίου, Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ἔσσεξ Ἀγγλίας, Ἔκδ. 13η, σελ. 77)· (γ) Τήν ὁμιλία τοῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία, ὅπου ὁ ἅγιος πατήρ παρουσιάζει τόν Θεό νά προσπαθεῖ μέ διάφορα μαθήματα καί περιστατικά νά κάνει τόν Ἠλία νά ἀποβάλει τόν καυστικό καί ἀπότομο τρόπο του κατά τῶν ἁμαρτωλῶν, χωρίς ὅμως αὐτό νά τό πετυχαίνει (!...) καί γι᾽ αὐτό τελικά ὁ Θεός τόν χωρίζει ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τόν στέλνει στούς οὐρανούς, γιατί ὁ πύρινος (φωτιά) προφήτης θά τοῦ κάψει τά ἀγκάθια (τούς ἁμαρτωλούς), λέγοντας ὅμως τελικά ὁ Θεός στόν Ἠλία ὅτι στήν γῆ θά κατέβει Αὐτός ὁ Ἴδιος, ὁ Ὁποῖος ἀγαπᾶ τούς ἁμαρτωλούς καί θά τούς πεῖ «Δεῦτε πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28! Βλ. MPG 56,583-586). 

Καί τέλος (δ), ὡς ψυχοφελέστατο ἀνάγνωσμα, γιά σωφρονισμό λέγω τῶν ἀτάκτων, τῶν ὑβριζόντων τούς Ἀρχιερεῖς ὡς προδότας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας, συνιστῶ τό περισσότερο ἀπό ὑπέροχο πεντάτομο ἔργο τοῦ ὁσίου πατρός Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου (Λόγοι, Ἔκδοσις Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσ/νίκης), πού ἀποτελεῖ τό Γεροντικό τοῦ αἰῶνος μας! Αὐτό τό πεντάτομο ἔργο τοῦ ἁγίου μοναχοῦ πατρός Παϊσίου κατασκευάζει πράγματι τόν καλό καί θεάρεστο ἀγωνιστή τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας, γιατί περνάει τόν ἀναγνώστη του ἀπό ὅλα τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τόν μαθητεύει πῶς νά ἐνεργεῖ καί πῶς νά ἐκφράζεται στούς ἀντιαιρετικούς ἀγῶνες. 

Γιατί ὁ ὅσιος Παΐσιος καί ὁ ὅσιος Πορφύριος ἔλεγαν βεβαίως, ὡς Ὀρθόδοξοι Πατέρες πού ἦσαν, κατά τῶν αἱρέσεων καί κατά τῶν παραβάσεων τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά τά ἔλεγαν μέ ἅγιο τρόπο, στόν ὁποῖο ἐφαίνετο ὁ ἅγιος πόνος τους, καί δέν τά ἔλεγαν ἐπιθετικά προσβάλλοντες καί ὑβρίζοντες καί μάλιστα τούς Ἀρχιερεῖς. Καί δέν ἔλεγαν ὅλο γι᾽ αὐτά. Δηλῶ ὅτι καί ἐγώ ὁ Ἐπίσκοπος σ᾽ αὐτόν τό τρόπο θέλω νά συμμορφωθῶ τοῦ λοιποῦ, γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὡς ἁμαρτωλός καί ἀφώτιστος πού εἶμαι, ὅπως ἔχω κάνει καί κάνω ἀρκετά λάθη σέ πολλά κατά τήν διακονία μου, ἔκανα λάθη καί σ᾽ αὐτό τό σημεῖο τῶν ἀντιαιρετικῶν μου ἀγώνων. Ὁ Κύριος ἄς ἐλεήσει ὅλους μας καί ἄς παραλάβει ὅλους μας στήν Βασιλεία Του τήν ἐπουράνιο. Κανείς μας νά μήν χαθεῖ, Ἀμήν.

Εὔχομαι, ἀγαπητοί ἀδελφοί, γιά σᾶς καί γιά τούς ἀναγνῶστες τῶν Ἱστολογίων σας τό νέο ἔτος 2017 νά ἀγαπήσουμε ὅλοι μας πιό πολύ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό μας καί νά βιώνουμε τήν ἀγάπη Του στήν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς καί στήν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας καί τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας. Παρακαλῶ εὐχηθεῖτε καί Σεῖς τό ἴδιο γιά τήν ταπεινότητά μου.

Μέ τιμή καί εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Μετά λύπης μας παρατηρούμε ότι στις ημέρες μας διδάσκεται, όπως ποτέ άλλοτε, η Μεταπατερική θολολογία! Διάφοροι Οικουμενιστές θεολόγοι-θολολόγοι, διδάσκουν ότι θέλουν, και όπως θέλουν, με κίνδυνο να ξεχάσουμε και αυτά τα ολίγα που ξέρουμε. Μπροστά σε αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός, εμείς θα επικαλεστούμε τους Αληθινούς Θεολόγους και Απλανείς Οικουμενικούς Πατέρες μας, κάνοντας ορισμένες απλές διευκρινήσεις.

α) Ερώτηση:

Που είναι η Εκκλησία, ποιοι είναι μέσα και ενσωματωμένοι με Αυτήν, και ποιοι είναι έξω και αποκομμένοι από Αυτήν;

β) Ερώτηση:

Ποιοι είναι και λέγονται Χριστιανοί, ποιοι είναι και λέγονται Αιρετικοί;

α) Απάντηση:

Σύμφωνα πάντοτε με την Ιερά διδασκαλία των Απλανών Αλάθητων, και Θεοδίδακτων Οικουμενικών Διδασκάλων μας, Εκκλησία είναι εκεί που είναι και οι λόγοι των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Εκεί που είναι οι αποφάσεις των εγκεκριμένων Οικουμενικών και Τοπικών Οικουμενικού κύρους Συνόδων, και οι Ιεροί Κανόνες αυτών. 

Μέσα στην Εκκλησία και ενσωματωμένοι με Αυτήν είναι όσοι αποδέχονται, και πιστεύουν, με λόγο,με έργο και με γράμμα, τους λόγους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, όλες τις αποφάσεις των εγκεκριμένων Οικουμενικών και Τοπικών Οικουμενικού κύρους Συνόδων, και Ιερών Κανόνων αυτών. Αυτοί είναι και λέγονται Χριστιανοί. Έξω από την Εκκλησία και αποκομμένοι από Αυτήν είναι όσοι δεν αποδέχονται, και δεν πιστεύουν, με λόγο με έργο και με γράμμα, τους λόγους των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, όλες τις αποφάσεις των εγκεκριμένων Οικουμενικών και Τοπικών Οικουμενικού  κύρους Συνόδων, και Ιερών Κανόνων αυτών. Αυτοί είναι και λέγονται Αιρετικοί. Ο τρόπος εισόδου και ενσωματώσεως με την Εκκλησία,  και ο τρόπος εξόδου και αποκοπής από την Εκκλησία, δεν είναι διαφορετικός για τους Επισκόπους και τον Κλήρο, διαφορετικός για τους Μοναχούς και  τους λαϊκούς, και διαφορετικός για τους αιρετικούς, τους άπιστους, τους άθεους κλπ, αλλά είναι ο ίδιος τρόπος, για όλους τους ανθρώπους είς όλους τους Αιώνας.

β) Απάντηση: 

Σύμφωνα πάντοτε με την Ιερά διδασκαλία των Θεόπνευστων Οικουμενικών Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, οι Χριστιανοί είναι και λέγονται Χριστιανοί, και δεν είναι και δεν λέγονται Αιρετικοί,οι Αιρετικοί είναι και λέγονται Αιρετικοί, και δεν είναι και δεν λέγονται Χριστιανοί. Χριστιανοί είναι και λέγονται, όσοι είναι βαπτισμένοι με την Ορθόδοξη Πίστη της Εκκλησίας, και συγχρόνως διαφυλάττουν ακέραια και απαράλλαχτη εις την ζωή τους την Πίστη αυτήν. Αιρετικοί είναι και λέγονται, όσοι δεν είναι βαπτισμένοι με την Ορθόδοξη Πίστη της Εκκλησίας, ή όσοι είναι βαπτισμένοι με την Ορθόδοξη Πίστη της Εκκλησίας, αλλά συγχρόνως δεν διαφυλάττουν ακέραια και απαράλλαχτη  εις την ζωή τους την Πίστη αυτή.

Στο Ορθόδοξο Δόγμα, οι Όροι Ορθόδοξος-Χριστιανός ταυτίζονται. Δεν υπάρχει, και δεν μπορεί να υπάρχει, Αιρετικός-Χριστιανός,διότι οι παμπάλαιοι Αιρετικοί είναι αβάπτιστοι λαϊκοί, και δεν είναι και λέγονται Χριστιανοί. Οι δε τωρινοί βαπτισμένοι Χριστιανοί, που έχουν την Αιρετική Οικουμενιστική Πίστη,είναι ομοίως Αιρετικοί, και δεν είναι και λέγονται Χριστιανοί.

Πηγή: Ακτίνες

«Φτιάχνω τοὺς δικούς μου μοναχούς, τοὺς δικούς μου ἱερεῖς, γιὰ νὰ βγοῦν οἱ δικοί μου ἐπίσκοποι, οἱ δικοί μου πατριάρχες ποὺ θὰ κάνουν δικούς μου καὶ τοὺς πιστούς.» (ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΣ Ι  2001)

Ἐκάθησα κάτω ἀπὸ τὸ σκιερὸ ἀρμυρίκι, δίπλα στὴ θάλασσα ζητώντας λίγη δροσιὰ στὸ αῦμα τοῦ μεσημεριοῦ καὶ σιγὰ σιγὰ κοιτῶντας τὰ κύματτα σὰ νὰ μὲ πῆρε ὁ ὕπνος.
Καὶ νά! Αἴφνης παρουσιάζεται μπροστά μου πλάσμα  αἰθέριο, πνεῦμα, φάντασμα, ἄγγελος, δαίμονας...  Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τὶ ἦταν.

-«Ἀκολούθησέ μας», μοῦ εἶπε.

Ξαφνικὰ ἔνοιωσα ὅτι ἦταν δύο τὰ πλάσματα, σὰν ἄγγελοι φαινόταν. Σχεδὸν ἴδιοι, μὰ πάλι δὲν ἦταν ἴδιοι ἀκριβῶς.

-«Ἔλα μαζί μας». Καὶ πέταξαν στὸνἀέρα.

Πετοῦσα καὶ γῶ μαζί τους ἀπορῶντας πῶς συμβαίνει αὐτό. Φτάσαμε σὲ ἕνα κτίριο. Εἶχε καμάρες στὸ χρώμα τῆς ὥχρας,ἦταν κάπως κυκλικό ἀπὸ τὴ μεριὰ ποὺ κοιτοῦσα,  ἔβλεπα γκρίζα ὑαλοστάσια, μιὰ τετράγωνη κατασκευὴ στὸ κεραμιδὶ καὶ στὴ μέση ἕνα ἡμικυκλικὸ μὲ γαλάζιες καὶ λευκὲς λωρίδες-θὰ εὶναι ὁ ἀνελκυστήρας καὶ οἱ σκάλες, σκέφτηκα.

Δὲν πρόλαβα νὰ συγκρατήσω κάτι ἄλλο καὶ βρέθηκα μέσα στὸ κτίριο μαζί μὲ τὰ  δύο πλάσματα ποὺ μὲ ὁδηγοῦσαν. Περάσαμε τοὺς τοίχους σὰ νὰ μὴν ὑπῆρχαν. Μιὰ αἴθουσα τεράστια. Αἴθουσα συνεδρίων. Κόσμος πολὺς. Κυριαρχοῦσε τὸ μαῦρο χρώμα. Μαῦρα ράσα, μαῦρα ἐπανωκαλύμαυχα. Λίγοι φοροῦσαν λευκά ἐπανωκαλύμαυχα καὶ ἕνας-δυό -δὲν εἶμαι πολὺ σίγουρος- ὁλόλευκα. Κάποιοι στὴν ἄκρη φοροῦσαν ρόζ, ἄλλοι ρόζ  ζῶνες.Τόσα πρόλαβα νὰ δῶ.

«Εἴμαστε  στὸ Κολυμπάρι»σκέφτηκα, «μέσα στὴν αἴθουσα τῆς Συνόδου. Καὶ αὐτοὶ θὰ εἶναι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ἔχουν μαζευτεῖ καὶ οἱ ἀλλόδοξοι παρατηρητές»
Ὅλοι αὐτοὶ ἦταν καθισμένοι μέσα στὴν τεράστια αἴθουσα. Στὸ μεγάλο βάθρο κάθονταν οἱ “προκαθήμενοι”  καὶ οἱ σύμβουλοί τους, μπροστὰ ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Θεοτόκου στὰ ἀριστερά, τοῦ Κυρίου στὰ δεξιὰ καὶ στὸ κέντρο ἡ εἰκόνα μιᾶς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἄν εἶδα καλά.

Περνούσαμε μπροστά τους, ἀνάμεσά τους ἀλλὰ δὲν μπορροῦσα οὔτε νὰ τοὺς ἀγγίξω οὔτε νὰ κάνω αἰσθητὴ τὴν παρουσία μου. Δὲν μὲ καταλάβαιναν, δὲν ὑπῆρχα γι᾿ αὐτοὺς.
Αὐτοὶ μιλοῦσαν, ἀλλὰ δὲν ἄκουγα καθαρὰ, δὲν καταλάβαινα τὶ ἔλεγαν. Δὲν προλάβαινα νὰ ἀκούσω. Ἔβλεπα σὰν σὲ ταινία ποὺ ἄλλοτε γυρίζει πολὺ γρήγορα, ἄλλοτε σταματᾶ, καὶ ἄλλοτε σὲ πηγαίνει σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἔργου.

Ἀποροῦσα τὶ συνέβαινε. Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω ἄν μὲ συνόδευε ἕνα πλάσμα ἤ δύο. Συνεχῶς ἄλλαζε ἡ αἴσθησι ποὺ εἶχα.

Κάποια στιγμὴ τὸ ἄσαρκο πλάσμα ποὺ μὲ συνόδευε ἔκανε μιὰ κίνηση μπροστὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπόμου καὶ σὰν νὰ βρέθηκαν μπροστὰ στὰ μάτια μου γυαλιά. Γυαλιά μὲ τριγωνικοὺς φακοὺς. Σὰν δέλτα κεφαλαῖο. Ἄμέσως ἄρχισα νὰ βλέπω καὶ νὰ ἀκούω κανονικά. Πολλοὶ ἐπίσκοποι, μερικοὶ σεβάσμιοι καὶ κάποιοι ἱεροπρεπεῖς. Τὰ πρόσωπά τους μοῦ φάνηκε πῶς ἀκτινοβολοῦσαν ἕνα κοκκινωπὸ φῶς. Ἔβλεπα πολλοὺς νὰ ἔχουν παρουσία μεγαλοπρεπή, ἀγέρωχη, ἱεροπρεπὴ μὲν ἀλλὰ λίγο ἄν πρόσεχες ἔβλεπες πνεῦμα ἐξουσίας καὶ ἱσχύος τοῦ κόσμου ἐτούτου.Αὐτὸ γινόταν κατὰ ἕναν παράδοξο τρόπο. Μόλις κοιτοῦσες κατὰ πρόσωπον, καὶ ἔστρεφες τὸ βλέμμα σου ἀπὸ πρόσωπο σὲ πρόσωπο, ἔβλεπες συνήθως τὴν σεβασμία μορφὴ ἑνὸς ἱεράρχου ποὺ μιλοῦσε ἀργὰ καὶ γλυκά. Ἄν συνέχιζες ὅμως νὰ κοιτᾶς ἕνα συγκεκριμένοπρόσωπο αὐτὸ ἄλλαζε, ἀλοιωνόταν, σκοτείνιαζε κάπως, φαινόταν σκληρό. Τὸ ἴδιο ἄλλαζαν καὶ οἱ λόγοι ποὺ ἀκουγόταν. Ἄν καὶ οἱ λέξεις στὸ πρῶτο ἄκουσμα ἦταν καλὲς, ἤμερες, ἀδελφικὲς  : «-Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί...», «-Πρὸς πάντας τούτους ἀπαντῶμεν ἐν ἀγάπῃ...» ξαφνικὰ ἔνοιωθες τὸν λόγο σκληρὸ, ἀπειλητικὸ, ἐξουσιαστικό. Ταραχὴ στὴν ψυχὴ καὶ σύγχυσι αἰσθανόμουν. Οἱ λέξεις καὶ οἱ προτάσεις ἀμέσως ἔχαναν τὸ νόημα τους, ἄλλαζαν, λυώνανε σὰν τὰ κεριὰ, καὶ αἰσθανόσουν ὅτι βρισκόσουν σὲ ἕνα ποταμὸ λέξεων προτάσεων καὶ μπερδεμένων νοημάτων ποὺ στιγμὲς στιγμὲς ἀνέδιδε δυσωδία καὶ ἀποφορά.

Βρισκόμουν μπροστὰ σὲ ἕνα ἀκατανόητο μυστήριο. Δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω τί συμβαῖνει.

Ξαφνικὰ ἄλλαζαν τὰ γυαλιά. Ἄλλοι φακοί. Στρογγυλοί. Σὰν ὅμικρον κεφαλαῖο. Ἄλλη εἰκόνα. Οἱ ἄνθρωποι χάθηκαν, ἄλλαξαν. Ἡ ἀνθρώπινη ὅψις τους ἔγινε σὰν χάρτινη, σὰν φωτογραφία, ὅπως τοὺς ψεύτικους χαρτονένιους ἀνθρώπους ποὺ βλέπεις νὰ στέκουν χαμογελῶντας μπροστὰ στὰ μαγαζιά. Κουνοῦσαν τὰ χέρια καὶ ὅταν μιλοῦσαν,πολλοὶ, ἔμοιαζαν σὰ νὰ εἶχαν κασσέτα. Κοιτάζοντας ὅμως πίσω ἀπὸ τὸ «χαρτόνι» ἔβλεπα μὲ ἔκπληξι ὅτι δὲν ὑπῆρχε σώμα ἀλλὰ ὑπῆρχε ἕναςσυμπαγὴς ὅγκος ἀπὸ ὑλικὸ σὰν γυαλί, σὰν κρύσταλλο. Δὲν ἦταν παντοῦ τὸ ἴδιο οὔτε στὸ σχήμα οὔτε στὸ χρῶμα. Σὲ πολλοὺς ἦταν παραλληλεπίπεδο -σὰν μεγάλες πελεκημένες πέτρες, ὅπως αὐτὲς ποὺ ἔχτιζαν μεγάλα κτίρια καὶ τείχη-καὶ σκοτεινό τελείως,ἐνῷ σὲ ἄλλους τρεμόπαιζε, στὸ βάθος τοῦ γυαλιοῦ, μιὰ μικρὴ-μικρὴ σπιθίτσα σὰν τὸ κεράκι ποὺ ἐτοιμάζεται νὰ σβήσει ἀπὸ τὸν ἄνεμο. Ὑπῆρχαν καὶ κάποιοι ἄλλοι, πολὺ λιγώτεροι , ποὺ ἔβλεπα νὰἔχουν τὸ σχήμα τῆς σφαίρας,τῆς μπάλλας. Αὐτοὶ ἦταν πιὸ φωτεινοί. Μέσα στὸ ὄγκο τῆς σφαίρας ἔλαμπε φλόγα, σὲ ἄλλους μικρότερη, σὲ ἄλλους μεγαλύτερη καὶ ὁ κρύσταλος ἔστελνε λάμψεις παντοῦ.

Ὅλα στροβιλιζόταν,ὅλα ἄλλαζαν συνεχῶς. Ἰεράρχες ποὺ μιλοῦσαν ἤ καὶ φώναζαν, σκοτεινὰ κρύσταλλα ποὺ σκοτείνιαζαν ξαφνικὰ περισσότερο καὶ γινόταν κατάμαυρα, φωτεινὲς σφαῖρες ποὺ καὶ ποὺ...
Καὶ βλέπω αἴφνης δρόμο μεγάλο, ἐθνικὴ ὁδό. Πομπὴ αὐτοκινήτων. Μπροστὰ περιπολικὰ μὲ τοὺς φανοὺς νὰ άναβοσβήνουν καὶ τὶς σειρῆνες νὰ οὐρλιάζουν καὶ πίσω ἡ μαύρη μερσέντες μὲ τὰ φιμὲ τζάμια καὶ ἕνα σημαιάκι μὲ τὸν δικέφαλο ἀητό. Καὶ ἀπὸ πάνω, χαμηλὰ, ἕνα ἐλικόπτερο τῆς ἀστυνομίας μὲ τὴν ἐπιγραφὴ POLICE νὰ φαίνεται ἀπὸ μακρυά… Πίσω ἀπὸ τὴν μερσέντες ἕνα ἀσθενοφόρο καὶ πιὸ πίσω ἕνα πυροσβεστικὸ ὄχημα καὶ ἀκολουθοῦσαν πάλι περιπολικὰ μὲ τοὺς φανοὺς ἀναμένους…  Καὶ μιὰ κόκκινη νεφέλη, σὰν τὸ φῶς ποὺ ἔβλεπα πρὶν στὴν αἴθουσα ,  πάνω ἀπὸ τὴν πομπὴ ποὺ συνεχιζόταν σὲ μεγάλο μῆκος μὲ πολλὰ ὀχήματα καὶ περιπολικὰ καὶ προχωροῦσε… «Πάνε γιὰ φαγητὸ στὸ Νεώριο» ἀκουγόταν μιὰ φωνὴ νὰ λέει…

Καὶ ξαφνικὰ τὸ πλάσμα μοῦ ἄλλαξε τὰ γυαλιά. Μοῦ ἔβαλε τὰ στρογγυλά… Καὶ ἔβλεπα μὲσ᾿ στὶς  μερσέντες νὰ ὑπάρχουν τὰ μαῦρα παραλληλόγραμα σκοτεινὰ κρύσταλλα…

Ἀρχίσαμε νὰ ἀνεβαίνουμε ψηλά. Νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπο τὴ γῆ. Ἡ πομπὴ τώρα ἔμοιαζε μὲ ἔνα μαῦρο σκοινὶ ποὺ ξαφνικὰ ἄρχισε νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ τυλίγεται γύρω ἀπὸ τὴ γῆ, ὅπως τυλίγεται τὸ μάλλινο νήμα ὅταν γίνεται στρογγυλο κουβάρι. Ὅσο ἀπομακρυνόμασταν τόσο ἡ γῆ μίκραινε καὶ τόσο τὸ μαῦρο νήμα τὴν κάλυπτε μέχρι ποὺ χάθηκαν καὶ στεριὲς  καὶ θάλασσες καὶ ἢπειροι καὶ  ὠκεανοὶ  καὶ ἔγινε ἕνα μαῦρο κουβάρι… Καὶ ἀκούστηκε φωνὴ μεγάλη: «Δική μου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καὶ πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ». Καὶ ἀστραπὴ μεγάλη ἒπεσε ἀπὸ τὸν οὐρανό στὴ γῆ.

Ἔκλεισα τὰ μάτια ἀπὸ τὴ λάμψη καὶ ὄταν τὰ ἄνοιξα ἤμουν πάλι στὴν μεγάλη αἴθουσα. Φαίνεται σὰν νὰ ἐτοίμαζαν ψηφοφορία. Καὶ τότε συνέβη κάτι παράξενο. Ὅλοι στὴν αἴθουσα ἄρχισαν νὰ μικραίνουν, νὰ μικραίνουν νὰ γίνονται σὰν μυρμήγκια, νὰ ἐξαφανίζονται… Μόνον στὸ βάθρο οἱ δέκα «προκαθήμενοι»  δὲν μίκρυναν, ἀντιθέτως μεγάλωναν, μεγάλωναν μέχρι ποὺ κατέλαβαν ὅλη τὴν αἴθουσα. Αὐτοὶ εἶχαν τὴν ψῆφο, μία ψῆφο, τὸ ΝΑΙ. Μόνον ΝΑΙ μποροῦσαν νὰ ποῦν, γιατὶ μόνο τὸ ΝΑΙ κρατοῦσαν. Μετὰ ὑπέγραφαν χαρτιά. Παληὰ χαρτιά. Λέξεις καὶ φράσεις πολλῶν χρόνων. Γραμμένες ἀπὸ πολλὰ χέρια, ἀνακατωμένες, προτάσεις  ὅλο γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα καὶ ἀδελφωσύνη. «Γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅλα. Ἔχουμε ἀνάγκη νέου χριστιανισμοῦ. Αὐτὰ ποὺ βρήκαμε δὲν μποροῦμε νὰ τὰ διδάξουμε στὶς νέες γενηές» ἀκουγόταν σὲ  ὅλη τὴν αἴθουσα. Μὰὅπως  ἄλαξαν τὰ γυαλιὰ ἔβλεπα πάνω στὰ χαρτιὰ δυὸ λέξεις: ΒΑΒΕΛ καὶ ΠΑΓΙΔΑ.

Ἔπειτα ὅλα ξανάγιναν ὅπως πρὶν. Ὅλοι ξαναβρῆκαν τὸ φυσικό τους μέγεθος. Καὶ τότε ὅταν κοιτοῦσα μὲ τὰ τριγωνικὰ γυαλιὰ ἔβλεπα τοὺς πολλοὺς νὰ ὑπογράφουν  χωρὶς ἀντίρρησι γελῶντας καὶ εὐχαριστημένοι τὰ χαρτιὰ ποὺ τοὺς πήγαιναν καὶ κάποιους νὰ ἀρνιοῦνται. Μόλις μοῦ ἔβαζαν τὰ στρογγυλά ἔβλεπα ὅτι τὰ «σκοτεινα παραλληλεπίπεδα» ὑπέγραφαν ἐνῷ ὅσοι ἦταν «σφαῖρες» ἀρνιόταν νὰ ὑπογράψουν. Μόλις ὑπέγραφε ἕνα «παραλληλεπίπεδο» ἕνα οὐρανομῆκες «μπράβο» ἀκουγόταν. «Μπράβο! γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἒρχεται ὁ νέος κόσμος, τῆς ἀγάπης, τῆς συγνώμης, τῆς ἀλληλεγγύης. Ἒρχεται ἡ Νέα ἐποχὴ τῆς ἑνότητος, τῆς κατανοήσεως, τῆς φιλανθρωπίας. Τέλος στὰ δόγματα ποὺ χωρίζουν. Ἀγάπη, ἀγάπη γιὰ ὅλους. Δὲν ὑπάρχουν πιὰ σύνορα, δὲν ὑπάρχουν πιὰ ξένοι, δὲν ὑπάρχουν πιὰ ἄλλοι. Μία πίστι: στὸν ἄνθρωπο ποὺ ὑποφέρει καὶ ὁδυνάται. Στὸν ἄνθρωπο ποὺτὰ θέλει ὅλα ,ἐδὼ καὶ τώρα, χωρὶς δογματισμούς, χωρὶς θεολογίες τοῦ παρελθόντος. Ὅλοι ἕνα. Ὅλα ἕνα. Ἴνα ὧσιν ἕν».

Μόλις μία «σφαίρα» ἀρνιόταν νὰ ὑπογράψει ἔνα «οὐαί» ἀκουγόταν. «Οὐαί! ἀδελφοί. Οὐαί! Γιατὶ ἐμμένετε στὰ φοβικὰ σύνδρομα;Γιατὶ ἐπιμένετε στὴν θρησκοληπτικὴ ἐκκλησιαστικὴ άποκλειστικότητα; Στὰ ὀρθόδοξα τείχη; Στὴν ὀπισθοδρόμησι; Στὸν φανατισμό; Ἀνοῖξτε τὰ μάτια άδελφοί. Δεῖτε τὸ φιλελεύθερο πρότυπο ζωῆς ποὺ ὑποδεικνύει ἡ Διεθνὴς κοινότης καὶ τὸ ὁποῖο ἐφαρμόζεται στὸν Δυτικό κόσμο…» Καὶ ἔβλεπες τὰ λόγια νὰ γίνονται σὰν φίδια, νὰ κυκλοφοροῦν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στὴν αἴθουσα νὰ πιάνουν ἀπὸ τὸν λαιμὀ ὅσους δὲν ὑπέγραφαν καὶ νὰ τοὺς σφίγγουν μέχρι νὰ τοὺς κοπῆ ἡ ἀνάσα.

Μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἐναλλαγὲς δὲν μποροῦσα νὰ σκεφτῶ. Χρόνος δὲν ὑπῆρχε, εἶχε σταματήσει, ἔτσι ἔνοιωθα. Ὅλα γινόταν ταυτόχρονα. Μιὰ σκέψη μοῦ πέρασε κάποια στιγμη: «Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας. Κάτι ἄλλο συμβαῖνει. Ὅπως ἄκουσα αὐτὴ «γίνεται γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας, νὰ συναντηθοῦν οἱ σύγχρονοι πατέρες, νὰ γνωριστοῦν, καὶ μόνον αὐτὸ εἶναι πάρα πολὺ σημαντικὸ γεγονός.»

Καὶ ἀμέσως βρέθηκα στὸ προαύλιο ἑνὸς ναοῦ, Ἦταν βράδυ. Καθόταν οἱ πιστοὶ, ὁ ἐπίσκοπος, ἀρχιμανδρίτες καὶ ἔλεγε μιὰ καλόγρια: «Χiλιάδες ἄνθρωποι, ἐκκατομύρια ἄνθρωποι χάρηκαν σ᾿ὅλη τὴν οἰκουμένη γιὰ τὴ Σύνοδο, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι εἰρηνικὸς καὶ ἱσοροπημένος δὲν γράφει. Συνέχεια νὰ γράφει, νὰ γράφει, νὰ γράφει. Ἀνισσόροπες φωνὲς, συνέχεια φωνασκοῦνε.»

Καὶ αἴφνης βρίσκομαι στὴν αὐλὴ μιᾶς μονῆς, τῆς μονῆς τῆς Γωνιᾶς,καὶ τὸν βλέπω ξανά. Φοροῦσε τώρα στολὴ Πατριαρχική. Πιὸ ἐκδηλωτικὸς καὶ ἀπειλητικὸς  ἀπὸ τότε, νὰ λέει στὸν σιωπηλο μοναχό:
 –«Θυμᾶσαι αὐτὰ ποὺ σοὔλεγα; Θυμᾶσαι; «Φτιάχνω τοὺς δικούς μου μοναχούς, τοὺς δικούς μου ἱερεῖς, γιὰ νὰ βγοῦν οἱ δικοί μου ἐπίσκοποι, οἱ δικοί μου πατριάρχες ποὺ θὰ κάνουν δικούς μου καὶ τοὺς πιστούς.» Τὰ βλέπεις τώρα; Μὲ πιστεῦεις τώρα; Καταλαβαίνεις ὅτι πρέπει νὰ τὰ μαζεύεις καὶ νὰ φεῦγεις; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πιὰ δική μου. Κατάλαβες; Δίνε του, λοιπόν»1

Μὲ τὴν ὀργισμένη φράση του: «Δίνε του, λοιπόν» σὰν μιὰ δύναμη νὰ μὲ ἐκσφενδόνησε μακρυά καὶ … ξαφνικὰ πετάγωμε ἐπάνω. Ἤμουν μούσκεμα στὸν ἱδρώτα καθὼς ὁ καυτός ἥλιος περνῶντας μέσα ἀπὸ τὰ κλαδιὰ τοῦ δέντρου ἔπεφτε πάνω μου… Δίπλα μου μιὰ σελίδα ἀπὸ ἕνα παληὸ περιοδικό, ἡ 19, καὶ ὅπως ἔπεσαν πάνω τὰ μάτια μου διάβασα: «Ξέρω νὰ ἀξιοποιῶ τὰ ἀνθρώπινα πάθη. Δένω τὸν ἕνα μὲ τὸν ἄλλο. Ἔτσι χτίζω σιγὰ σιγὰ τὴν πυραμίδα μου. Καὶ ὅποιοι μπαίνουν δὲν μποροῦν πλέον νὰ κουνήσουν ἤ νὰ φύγουν, γιατὶ θὰ γκρεμιστοῦν καὶ αὐτοὶ μαζί. Καὶ δὲν θέλουν νὰ χάσουν ὅσα ἀπολαμβάνουν.»…

Τὶ σημαίνουν ὅλα αὐτά;Ἄλλοι κοιμοῦνται μακάριοι τὸν  ζοφερὸ ὕπνο χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονταικἄν τὴν πραγματικότητα γύρω τους, μὲ τὸ νανούρισμα τῶν «παραλληλεπίπεδων ποιμένων»,  καὶ ἀλλοι βλέπουν ἐφιαλτικὰ ὄνειρα;

«Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι. Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ»
 
Γιὰ νὰ γίνει ἀντιληπτό, βλέπε: Περιοδικὸ Παρακαταθήκη τ.25 Ἰούλιος-Αὐγουστος 2002. Ἐφιάλτης Μεσημβρινός. Σελ 21. στο διαδύκτιοστὸ  orthodoxnet.gr

Πηγή: Ακτίνες, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Το κείμενο αυτό μας μεταφέρει την ουρανόσδοτη εμπειρία που είχε ο μακαριστός Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, όταν επιχείρησε να μνημονεύσει ένα παπικό στην αγία Πρόθεση. Τι συνάγεται από αυτό; Εκείνο ακριβώς που θεολογεί ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: «Διὰ δὲ τῶν μυστηρίων καὶ ἡ Ἐκκλησία σημαίνεται, σῶμα οὖσα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους... Σημαίνεται δὲ ἡ Ἐκκλησία ἐν τοῖς μυστηρίοις, οὐχ ὡς ἐν συμβόλοις, ἀλλ᾽ ὡς ἐν καρδίᾳ μέλη…». Ο Γέροντας Ευμένιος, όπως και όλοι οι σύγχρονοι άγιοι και Γέροντες της Εκκλησίας μας (όσιος Πορφύριος, όσιος Παΐσιος, Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης), έχοντας πλήρη συνείδηση και επίγνωση του τι είναι η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, αλλά και των πολλών δογματικών διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στην Ορθοδοξία και τους παπικούς και λοιπούς ετεροδόξους, ουδέποτε συμπροσευχήθηκαν με χριστιανούς άλλων ομολογιών και, βεβαίως, ουδέποτε μνημόνευσαν ετεροδόξους στην αγία Πρόθεση, αφού σε αυτή μνημονεύονται μόνον τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Απαραίτητο όρο μετοχής στα Μυστήρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελεί το να είναι κάποιος ζωντανό μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και να πιστεύει και ζή Ορθόδοξα.

Λύπη βαθυτάτη μας προεκάλεσε η δημοσίευσις προ ημερών, της εγκυκλίου εκ της Μητροπόλεως Φλωρίνης με αριθ. Πρωτ. 1151, την 27η Οκτωβρίου 2016. 

Ο Μητροπολ. Φλωρίνης κατηγορούμενος υπό κληρικού του επί Οικουμενισμώ και αναγνώρισιν των αποφάσεων της “συνόδου” του Κολυμπαρίου, υπ ᾽αυτού, και κατά συνέπειαν την μη μνημόνευσίν του, εξέδωσε αυτή την εγκύκλιο προς τους Ιεροκήρυκες, Ιερείς, Μοναχούς και προς όλον το Χριστεπώνυμον πλήρωμα της Μητροπόλεώς του (Βλέπε, aktines blogspot.gr/5 ΔΕΚΕΜΒΡ.).

Στην εγκύκλιο αυτή, προσπαθεί να επιχειρηματολογήση Θεολογικά υπερ της θέσεώς του ο Μητροπολίτης, και φτάνει – δυστυχώς – σε μία “θεολογική” τραγωδία, σε ένα “θεολογικό” ναυάγιο. Ενώ επικαλείται αόριστα μία προσεκτική μελέτη επί των “αποστολικών και λοιπών αγίων πατέρων”, τους κάνει ισοδύναμους και ισόκυρους μετά των “συγχρόνων…διδασκάλων της δογματικής θεολογίας”, οι οποίοι είναι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και στο μεγαλύτερο ποσοστό προβληματικοί για την Εκκλησία, διότι εισάγουν αλλότριες διδασκαλίες. Ο κατ ᾽εξοχήν “σύγχρονος διδάσκαλος της δογματικής θεολογίας”, τον οποίον πλήρως αντιγράφει η εγκύκλιος, αλλά δεν τον αναφέρει ονομαστικά, είναι ο Μητροπολ. Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος θα ηδύνατο να είναι ΥΠΟΔΙΚΟΣ ενώπιον Ορθοδόξου Γενικής Συνόδου για εισαγωγή αιρετικής Τριαδολογίας και Εκκλησιολογίας. Προσεχώς δημοσιεύεται ειδική μελέτη επ᾽ αυτού.

Εν πρώτοις ο Μητροπολ. Φλωρίνης υπεραμύνεται της εκκλησιαστικής τάξεως, την οποία όμως με τα επιχειρήματα που εκθέτει, δεν την στηρίζει στους Αποστολικούς και λοιπούς αγίους Πατέρας, αλλά στην νέα εκκλησιολογία του Μητροπολ. Περγάμου.

Στην συνέχεια διακρίνει την διακονία του λόγου, από την τέλεσιν του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Στην ορθόδοξη παράδοσι αυτά δεν είναι διακριτά. Οι παπικοί και οι προτεστάντες τα διακρίνουν. Για παράδειγμα, ο πλούτος των ομιλιών του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, έγινε μέσα στον Ιερό ναό, μέσα στην θεία λατρεία και όχι σε αίθουσες και συνέδρια.

Μία αποκορύφωσις της “θεολογικής” τραγωδίας της εγκυκλίου του Μητροπολ. Φλωρίνης, είναι στην συνέχεια, η ένθερμη υποστήριξις του “Fermentum”. “…λειτουργούσαν μεν οι πρεσβύτεροι, αλλά περίμεναν να σταλή από την λειτουργία, όπου λειτούργησε ο επίσκοπός τους, τεμάχιο από τον καθαγιασμένο αμνό ως εγγύησι και έτσι κοινωνούσαν οι πιστοί”. Στο σημείο αυτό αντιγράφει πλήρως, τις σελ. 180-181, από το έργο της διδακτορικής διατριβής του Μητροπολ. Περγάμου, (“Η ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας”, εκδόσεις Γρηγόρη, εν Αθήναις 1990, 2α έκδοσις). Αναιρεί όμως, ο Μητροπολ. Φλωρίνης τον τίτλο του, ως προσεκτικού μελετητή. Διερωτώμεθα, δεν πρόσεξε στις σελίδες αυτές, ότι όλες οι παραπομπές είναι σε δυτικούς και αλλότριους θεολόγους; Δεν πρόσεξε ο Μητροπολ. Φλωρίνης ότι εκεί μία μόνο παραπομπή υπάρχει σε άγιο και αυτή είναι διαστρεβλωμένη; Παραπέμπει ο Μητροπολ. Περγάμου (σ. 181, σημ. 14) στην Α’ Απολογία του Αγίου Ιουστίνου, αλλά εκεί ο Άγιος αναφέρεται τοις “ου παρού­σι”, δηλ. στους ασθενείς και ηλικιωμένους, που δεν μπορούσαν να πάνε στην θεία Λειτουργία. Δεν αναφέρει καν ότι έστελνε άγιες μερίδες στις άλλες ενορίες, επειδή δήθεν η θεία Λειτουργία του πρεσβυτέρου είναι ελλιπής και γίνεται πλήρης με την μερίδα της επισκοπικής Θ. Λειτουργίας. Αυτά είναι αλλόκοτα τέρατα και βλασφημία, για την Ορθόδοξη Παράδοσι. Αυτή είναι θεολόγησις της Β’ Βατικανής συνόδου, περί ελλιπών και πλήρων Θ. Λειτουργιών και Εκκλησιών. Αυτά δεν τα γνωρίζει ο ποιμήν της Φλώρινας; Οι “ειδικοί” τους οποίους επικαλείται, είναι “ειδικοί” για να διαδίδουν αιρέσεις.

Θα θέλαμε να μας πει ο Μητροπολ. Φλωρίνης, πότε ιστορικά έγινε αυτή η “εκχώρησις” που επικαλείται, κατά την οποία ο χειροτονών επίσκοπος “δίνει” πλέον το δικαίωμα – είναι άραγε η Θ. Λειτουργία “δικαίωμα” κάποιου που το εκχωρεί; – “στον χειροτονούμενο πρεσβύτερο να τελή το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όπως το τελούμε σήμερα”. Αφήνει να υπονοηθεί ότι δεν έγινε ευθύς εξ᾽ αρχής, αλλά πολύ αργότερα. Ας μας πει λοιπόν, πότε έγινε; Διότι, αυτό σημαίνει ότι η σχέσις επισκόπου και πρεσβυτέρου είναι μεταβαλλόμενη, οπότε, κατά συνέπειαν, μπορεί και σήμερα να μεταβληθή, κατά τις επιθυμίες του “ειδικού”, ο οποίος θέλει να μεταβάλη τον πρεσβύτερο από υπεύθυνο ποιμένα που θα αποδώση λόγον εις τον Χριστόν για το ποίμνιό του, σε αντιπρόσωπον του αντιπροσώπου. Δηλαδή σε αντιπρόσωπον του επισκόπου (vicarius episcopus), ο οποίος είναι αντιπρόσωπος του έχοντος το Πρωτείον και ο οποίος Πρώτος είναι ο “vicarius     Christi” επί της γης. Ελπίζω ότι είναι κατανοητό σε ποία παραποίησι φθάνουμε με αυτές τις θεωρίες του “ειδικού”.

Στην συνέχεια αναφέρεται στον “ομφάλιο λώρο” ενός αγίου συνδέσμου, μεταξύ χειροτονούντος και χειροτονουμένου. Αυτός είναι, κατά τον Μητροπολ. Φλωρίνης, η μνημόνευσις του ονόματος του οικείου επισκόπου στις αγιαστικές πράξεις, τις οποίες και κατονομάζει αναφέροντας χαρακτηριστικά, “από τον αγιασμό της νέας ποδοσφαιρικής περιόδου” μέχρι και της “κορυφής των μυστηρίων της χειροτονίας και της θείας Ευχαριστίας”. Βλέπουμε καθαρά εδώ, να τοποθετείται ασεβώς στο ίδιο μυστηριακό πλαίσιο, το ποδόσφαιρο με την θεία Ευχαριστία.

Χρησιμοποιώντας, πάλι, τον όρο “ομφάλιο λώρο”, μεταξύ χειροτονούντος και χειροτονουμένου, εννοεί ξεκάθαρα, ότι ο χειροτονούμενος πρεσβύτερος, έχει άμεση και δεσμευτική σχέσι από τον επίσκοπο που τον χειροτόνησε, όπως το έμβρυο στην γαστέρα της μητέρας του, σε επίπεδο φυσικής εξαρτήσεως. Στις ευχές όμως της χειροτονίας του πρεσβυτέρου, ο χειροτονών επίσκοπος, δεν παρουσιάζει αυτή την σχέσιν. Απεναντίας, τον τοποθετεί κατ᾽ ενώπιον του ίδιου του Θεού, και μάλιστα όταν ενθέτη τον άγιον Άρτον στα χέρια του χειροτονημένου πλέον, του λέγει: “Λάβε την παρακαταθήκην ταύτην, και φύλαξον αυτήν, έως της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότε ΠΑΡ’ ΑΥΤΟΥ μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν”. Βλέπουμε καθαρά, ότι η σχέσις του πρεσβυτέρου με τον Χριστόν είναι άμεση και ζωντανή. Γι᾽ αυτό και θα αποδώση λόγον, εάν ορθά “εκήρυξε το Ευαγγέλιον της Βασιλείας Του”, και εάν ορθά “ιερούργησε τον λόγον της αληθείας Του”, όπως αναφέρουν μεταξύ άλλων οι ευχές της χειροτονίας.

Δεν εισέρχεται ως μεσάζων,ως ενδιάμεση “θεότης” που πηγάζουν εξ ᾽αυτής τα πάντα, ο χειροτονών επίσκοπος, ούτε πάλι γίνεται ο ιερέας αντιπρόσωπος (vicarius) του επισκόπου στην ενορία, ο οποίος είναι αντιπρόσωπος του Πρώτου, επί της τοπικής εκκλησίας. Αυτή είναι παπική αντίληψις περί ιερωσύνης, η οποία στις μέρες μας καλλιεργείται από τους “ειδικούς”, μέσα στην Ορθόδοξη πρακτική. Η, ορθώς και πρέπουσα, μνημόνευσις του επισκόπου δεν εκφράζει αυτήν την σχέσιν. Δυστυχώς σε πολλά θέματα της Ορθοδόξου πρακτικής, λόγω αγνοίας, αδιαφορίας και πολλών άλλων παθών, έχουμε χάσει από τον καρπό, την ψίχα, το εσώτερον, και μας έχει μείνει το “τσόφλι”, και αυτό μουχλιασμένο.

Η μνημόνευσις του επισκόπου – επαναλαμβάνουμε ότι γίνεται ορθώς, πρεπόντως και αναγκαίως – και ερμηνεύεται ΜΟΝΟΝ στο πλαίσιο της Ορθοδόξου θεολογίας, η οποία αναφέρεται στην κάθαρσι, τον φωτισμό και την θέωσιν. Έξω από αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο, γίνεται διοικητική, πειθαρχική και τελικά παπική κατάστασις. Οι άγιοι Πατέρες μόνον σε αυτό το πλαίσιο, ερμηνεύουν την μνημόνευσιν του ονόματος του οικείου επισκόπου. Αν ο επίσκοπος δεν είναι στην τοπική του Εκκλησία ο ορθοτόμος των Ορθοδόξων δογμάτων – αυτό δηλώνουν τα δικηροτρίκηρα που βαστάζει και ευλογεί και φωτίζει το ποίμνιό του -, εάν δεν είναι ο μυσταγωγός της αληθούς θεογνωσίας, την οποίαν αγωνίζεται να κατέχει εξ᾽ ιδίας εργασίας στο στάδιο των αρετών, και εάν δεν είναι το έμψυχο ευαγγέλιο, που το αναγινώσκει από την ζωή του επισκόπου του, ο λαός του Θεού, τότε θα δημιουργούνται συνεχώς πλήθος εσωτερικών προβλημάτων, ένα από τα οποία ήδη το αντιμετωπίζει ο Μητροπολ. Φλωρίνης.

“Το καίριο σημείο της θείας Λειτουργίας είναι ο καθαγιασμός των τιμίων Δώρων και η μνημόνευση του ονόματος του επισκόπου ως εγγύησις για τα όσα τελούνται”. Αυτό αναφέρει στην εγκύκλιό του, αλλά ξεχνάει ο Μητροπολ. Φλωρίνης ότι οι εγγυήσεις δίδονται πριν γίνει ένα πράγμα και όχι μετά. Η μνημόνευσις του επισκόπου γίνεται, όταν πλέον έχει γίνει ο καθαγιασμός των τιμίων Δώρων. Επομένως οι άγιοι Πατέρες που έβαλαν στο σημείο αυτό την μνημόνευσιν του επισκόπου, θέλουν άλλο πράγμα να δηλώσουν. Η εγγύησις που αναφέρει ο Μητροπολ.  Φλωρίνης  πρα­γματι υπάρχει στην Θεία Λειτουργία και είναι πριν τον καθαγιασμό, στην σωστή του θέσι. Εγγύησις είναι η ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως, που γίνεται λίγο πριν τον καθαγιασμό. Η Ορθόδοξος πίστις δίνει την εγκυρότητα στο μυστήριο, της οποίας είναι εκφραστές και μυσταγωγοί, ο λειτουργών ιερέας και ο οικείος Αρχιερέας. Τι να την κάνουμε την Θεία Λειτουργία, όταν δεν υπάρχει εκεί Ορθοδοξία; Όταν δεν υπάρχει η Ορθοδοξία, η επονομαζομένη Θ. Λειτουργία, γίνεται μία θεατρική παράστασις, ένα νεκρό σύμβολον.

Μία ανάγνωσις των ευχών μετά τον καθαγιασμόν, καθαρώς φιλολογικά, μας δείχνει ότι ο λειτουργών ιερεύς ενώπιον πλέον του καθαγιασθέντος αγίου Άρτου, δηλαδή της ζωντανής παρουσίας του Χριστού, αρχίζει να μνημονεύη και να εύχεται – ως πρεσβευτής του λαού και μεσίτης, και υπ᾽αυτού προβεβλημένος και τεταγμένος εις την ευχήν – υπέρ όλων των Αγίων κατά τάξιν, υπέρ όλων των κεκοιμημένων, υπέρ όλων των ζώντων κατά τάξιν δηλ. επισκόπων, πρεσβυτέρων, ιεροδιακόνων, μοναχών, βασιλέων και αρχόντων. Στην αυτήν συνάφεια καταλήγει “εν πρώτοις μνήσθητι Κύριε του αρχιεπισκόπου ημών…”. Αν, όπως λέγει ο Μητροπολ. Φλωρίνης, το όνομα του οικείου επισκόπου δίνει την εγγύησιν, τότε και όλα τα άλλα ονόματα των Αγίων, των κεκοιμημένων και των ζώντων, που προηγούνται εις την αυτήν ευχήν, θα πρέπει να είναι και αυτοί εγγυητές του μυστηρίου. Το “μνήσθητι Κύριε” η το “έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ…”, είναι ευχητικόν, παρακλητικόν και όχι εγγυητικόν. Είναι πολύ εύλογον ο λαός του Θεού, το ποίμνιον, να εύχεται ενώπιον του Χριστού υπέρ του ποιμένος του, υπέρ του πατρός του. Με αυτές τις ερμηνείες των “ειδικών” θα χάσουμε το νόημα των λέξεων και τελικά όλη την γλώσσα μας και την πίστιν μας.

Το πολίτευμα της Εκκλησίας μας είναι ιεραρχικόν και ομοταγές της Ουρανίου Ιεραρχίας. Ο Αρχιερεύς άρχει των ιερέων, καθότι εν δυνάμει θεοφόρος και πλήρης Θείας Χάριτος, και φωτίζει το ποίμνιόν του, όπως φωτίζει το ανώτερον Αγγελικόν τάγμα το υφειμένον. Πάσα πραγματεία ιερατική, διαιρείται σε δύο, στην μετοχή και στην διάδοσιν, πρώτον μετέχει και έπειτα μεταδίδει. Βέβαια σε πολλούς ιεράρχες σήμερα έχει χαθεί η όρασις του τίνος μετέχομεν και τίνος μεταδίδομεν. “Ει μη φωτισθείη καθ’  έξιν ο ιεράρχης άνωθεν, ουκ αν ενεργήσοι ετέροις τον φωτισμόν” (Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Περί ουρανίου ιεραρχίας, P.G 3, στ. 169). Η μνημόνευσις λοιπόν του επισκόπου γίνεται δια τον θεσμόν της ευκόσμου Ιεραρχίας και όχι όπως λέγει η εγκύκλιος δια την εγκυρότητα του μυστηρίου. Ο ιερεύς “ο εις την ευχήν τεταγμένος και δια τούτο του λαού προβεβλημένος, ως πρεσβευτής αυτών και μεσίτης, ίνα η αυτού δέησις ενεργουμένη πολύ ισχύη…” (Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Εις την Θ. Λειτουργία / Ε.Π.Ε, τομ. 22, σ. 80), αφού μνημονεύση πάντας τους αγίους ενώπιον του αγίου Άρτου, δηλαδή του ζωντανού Χριστού, άρχεται την μνημόνευσιν των ζώντων, ευχόμενος υπέρ του Αρχιερέως της τοπικής εκκλησίας.

Στην τρίτη σελίδα, στην δεύτερη παράγραφο, ο συλλογισμός του Μητροπολ. Φλωρίνης δεν ευσταθεί, διότι ταυτίζει τον αυτοχειροτόνητο λαϊκό (δηλ. το ανυπόστατο μυστήριο), με τον ιερέα ο οποίος κανονικώς και κατά την εκκλησιαστική τάξιν έχει χειροτονηθή, αλλά δεν μνημονεύει τον επίσκοπο του, χωρίς βέβαια να εξετάζη ιεροκανονικώς τους λόγους της μη μνημονεύσεως.

Προς το τέλος της εγκυκλίου, αναμασάει την οικουμενιστική “καραμέλα” περί ενότητος, αγνοώντας ότι στην Εκκλησία η ενότητα είναι δεδομένη, δεν είναι ζητούμενο. Επειδή δίνει οικουμενιστική ερμηνεία στον λόγο του Κυρίου μας “Ίνα ώσιν εν”, θα τον παραπέμψουμε, εάν αποδέχεται ως κριτήριο τον λόγο των αγίων Πατέρων, στον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη που εκφράζει την Ορθόδοξο Εκκλησία, “Μονάς δε εστι και ενάς η αγία και μακαρία Τριας· μονάς μεν, ως απλή και ασύνθετος, ενάς δε, επειδή και προς εαυτήν ηνωται φυσικώς, και ενοί πάντας τους αυτή πλησιάζοντας, κατά το ειρημένον εν τοις Ευαγγελίοις. Ίνα ώσιν εν, καθώς και ημείς εν εσμέν” (Αγ. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, περί ουρανίου ιεραρχίας, P.G. 3, στ. 237). Λέει καθαρά ο άγιος, ότι όσο μετέχει κανείς, δια των αρετών, στην αγιότητα του τριαδικού Θεού, μετέχει χάριτι Θεού και στην ενότητα Αυτού. Στην Εκκλησία είναι δεδομένη η ενότητα, όταν ζούμε εκκλησιαστικά και μετέχουμε στον Μέγα Εκκλησιαστήν Χριστόν. Όσοι την ψάχνουν την ενότητα, σημαίνει ότι είναι εκτός Εκκλησίας.

Ο Μητροπολ. Φλωρίνης θέλοντας να λύση το πρόβλημα που έχει με τον κληρικό του, δημιούργησε μεγαλύτερα προβλήματα, με τα όσα γράφει και λέει. Παρουσίασε ένα φρόνημα αλλότριον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Λυπούμεθα, διότι δυστυχώς οι Ιεράρχες μας αντί να έχουν ως θεμέλιο του φρονήματός των τους Προφήτες, τους Αποστόλους και τους Οικουμενικούς διδασκάλους, έχουν τους καθηγητές των Πανεπιστημίων, και μάλιστα τους πλέον ανορθοδόξους.

ΚΑΡΥΕΣ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (π.η) Αγίου Στεφάνου Οσιομάρτυρος.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες

Μέ ἀφορμή τά 20 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του (1η Μαΐου 1996)

Ἡ Ἁγία Γραφή καί τό ποιμαντικό μας καθῆκον ἐπιβάλλουν τόν ποιμαντικό διάλογο.

Ο διάλογος αὐτός δέν πρέπει νά ἀποβλέπει στόν συγκρητισμό καί στήν ἐναρμόνιση τῆς πίστεώς μας μέ τίς ἐξωχριστιανικές τάσεις καί κοσμοθεωρίες, μέ τήν ἐκτός Χριστοῦ «συνταγή σωτηρίας». Ὁ διάλογος κινεῖται βέβαια στόν πολιτιστικό-φιλοσοφικό χῶρο τῶν ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἀπευθυνόμαστε. Ὅμως δέν γίνεται μέ τίς δικές μας δυνατότητες καί μ᾽ ἀνθρώπινα ἐπιχειρήματα, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί ἀποβλέπει στή μετάδοση τοῦ μηνύματος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Πρίν μποῦμε σ᾽ ἕνα τέτοιον ποιμαντικό-ἀπολογητικό διάλογο εἶναι ἀνάγκη νά λάβουμε σοβαρά ὑπόψη μας πώς καλούμεθα σέ μία πραγματική «πάλη» καί πώς αὐτή ἡ πάλη ἀφορᾶ «τόν κοσμοκράτορα τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, τά πνεύματα τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», πού χρησιμοποιοῦν συχνά τεχνάσματα ἀπάτης. Δέν πρέπει νά ἀγνοοῦμε τό δαιμονικό στοιχεῖο, πού ἐκφράζεται μ᾽ αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἀπάτης, συνηθισμένο σέ πολλές νέες αἱρέσεις καί παραθρησκευτικές ὁμάδες. Μέ τήν «πανοπλία τοῦ Θεοῦ» πρέπει νά ἀρχίσουμε αὐτόν τόν ἀγῶνα μέ ἕνα καί μοναδικό σκοπό. Νά καλέσουμε τούς ἀνθρώπους νά συμφιλιωθοῦν μέ τόν Θεό· ὄχι νά ἀναζητήσουμε «κοινά σημεῖα», θεμελιωμένα στήν αὐτόνομη προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου γιά «θεογνωσία» ἤ γιά «αὐτοπραγμάτωση».

* Ἀπό τό βιβλίο: π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Δρ Θ. – Δρ Φ., Ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων. Προβληματική καί Στρατηγική, Ἀθήνα 1996, σ. 191.

Πηγή: (Περιοδικό Παρακαταθήκη τεύχος 111, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2016), Ακτίνες