Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
22 Νοεμβρίου 2024
    Βρίσκεστε εδώ:  
  1. Αρχική
  2. Θρησκεύματα & Αιρέσεις
  3. Οικουμενισμός
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 699

mhtropoliths kassandreias eirhnaios 01

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ὁ πατριαρχικός ἔξαρχος μητροπολίτης Κασσανδρείας Εἰρηναίος μέ τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους 30 Σεπτεμβρίου 1910.

1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.

Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.

Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα [1] αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» [2].

Ὁμολογεῖται, ἐπίσης, χωρίς περιστροφές, ὅτι «αὐτή μόνη ἡ τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων (πάλαι μέν Ἑλλήνων, νῦν δέ Γραικῶν καί Νέων Ρωμαίων διά τήν Νέαν Ρώμην καλουμένων) χριστιανῶν πίστις ἐστίν ἀληθής μόνη ἀκραιφνεστάτη» [3].

Μέ ἀπόλυτη δέ κατάφαση τῆς ὀρθοδόξου ταυτότητος διαπιστώνεται, ὅτι «τά λουθηροκαλβινικά καί παπιστικά δόγματα οὐ συνάδει τῇ Ὀρθοδόξῳ ἡμῶν πίστει, ἀνθίστανται δέ μᾶλλον αὐτῇ καί πόρρω τῆς ἀληθείας ἀπεσχοίνισται» [4] (ἒχουν ἀπορριφθεῖ).

Μόνη, συνεπῶς, παραδεκτή βάση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως εἶναι ἡ ἀπόλυτος ἑνότης τῆς πίστεως καί ἡ ὁμοφροσύνη στά δόγματα διά τῆς ἀνεπιφυλάκτου παρά τῶν ἑτεροδόξων ἀποδοχῆς τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Μέ βάση δέ τήν σχετική δἠλωση τοῦ ἁγίου Μάρκου διακηρύσσεται ἐκ νέου ὅτι «ἐν τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτέ ἡ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις» [5]. Καί ὅλα αὐτά λέγονται σέ περίοδο ἐξουθενωτικῆς δουλείας καί ταπεινώσεως τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων.

2. Ἡ ἀταλάντευτη αὐτή στάση τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ἀπέναντι στήν ἑτερόδοξη Δύση ἄλλαξε ἐπίσημα στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἐπί πατριαρχίας Ἰωακείμ τοῦ Γ΄(+1912). Αὐτό σημαίνει ὅτι μέ πνεῦμα θετικό ἐγκαινιάζεται στό ἐθναρχικό κέντρο μία νέα στάση ἀπέναντι στήν ἀποκρουόμενη ἕως τότε Δύση, κατά τό πνεῦμα τοῦ φιλοδυτικισμοῦ καί τῶν «οἰκουμενικῶν σχέσεων». Τό κύριο σημεῖο ἀναφορᾶς δέν θά εἶναι πλέον ἡ Ἀνατολή, ἀλλά ἡ Δύση, μέ ὅ,τι αὐτή ἐκφράζει. Ἡ ἀλλαγή αὐτή ὁριοθετεῖται ἀπό τρία σπουδαῖα κείμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τήν Ἐγκύκλιο τοῦ πατριάρχου Ἰωακείμ Γ΄ τό 1902 [6], τό Διάγγελμα τοῦ 1920 [7] καί τήν Ἐγκύκλιο τοῦ 1952 [8]. Ἡ πρώτη πραγματοποιεῖ τό οἰκουμενιστικό ἄνοιγμα στὴ Δυτική Χριστιανοσύνη, ἐνῷ τά ἄλλα ἔχουν καθαρά προγραμματικό χαρακτῆρα, ἐγκαινιάζοντας καί προωθώντας τήν πορεία πρός τόν Οἰκουμενισμό μέ τήν «Οἰκουμενική Κίνηση». Ἡ συμμετοχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σ’ αὐτήν ὁδήγησε στίς σημερινές ἐλεγχόμενες ἀπό τήν ὀρθόδοξη συνείδηση σχέσεις. Αὐτό ὅμως συνδέεται ἄμεσα μέ τήν προοδευτική ἐξίσωση τῶν δυτικῶν ὁμολογιῶν μέ τή Μία Ἐκκλησία, τήν Ὀρθοδοξία. Μέ τό Διάγγελμα τοῦ 1920 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προσέφερε τόν καταστατικό χάρτη γιά τήν στάση, πού ὄφειλε νά τηρήσει στό μέλλον ἡ ὀρθόδοξη παράταξη μέσα στήν Οἰκουμενική Κίνηση.

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1902 ἄνοιξε τόν δρόμο στή συμμετοχή μας στήν Οἰκουμενική Κίνηση, τό Διάγγελμα τοῦ 1920 προετοίμασε τήν εἴσοδό μας στό ΠΣΕ, ἐνῷ ἡ ἐπί Πατριάρχου Ἀθηναγόρα Ἐγκύκλιος τοῦ 1952 [9] λειτούργησε ὡς ὁλοκλήρωση καί ἐπισφράγιση τῆς προγραμματισμένης αὐτῆς πορείας. Γι’ αὐτό μεγάλοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ὅπως ὁ Ἰωάννης Καρμίρης καί ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, παρά τήν ἀφοσίωσή τους στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν παρέλειψαν νά ἐκφράσουν τόν δισταγμό τους στά ἀνοίγματα αὐτά καί τίς ἐπιφυλάξεις τους γιά τίς μέσῳ αὐτῶν δρομολογημένες ἐξελίξεις [10].

Ὑπεύθυνη ὅμως καί ἀντικειμενική κριτική στήν Οἰκουμενική Κίνηση ἔχει ἀσκήσει ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), χαρακτηρίζοντας τόν Οἰκουμενισμό μέ τόν ἀκόλουθο τρόπο:

«Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδιά ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν . Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις». Καί διερωτᾶται:

«Ἦτο ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό τό πανάχραντον Θεανθρώπινον σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθῆ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμη καί ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν ὀργανικήν μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό ΠΣΕ; Ἀλλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία» [11].

Ὁ οἰκουμενισμός σ’ ὅλες τίς διαστάσεις καί ἐκδοχές του ἔχει ἀποβεῖ ἀληθινή βαβυλώνιος αἰχμαλωσία σχεδόν ὅλων τῶν τοπικῶν ἡγεσιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ καύχηση καί ὁ αὐτοθαυμασμός τῶν οἰκουμενιστῶν μας «γιά μία δῆθεν νέα ἐποχή, πού ἄνοιξε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο» μέ τίς πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902 καί 1920, δέν δικαιώνονται, διότι «αὐτό πού κατορθώθηκε εἶναι νά νομιμοποιήσουμε τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ». Αὐτό εἶναι τό κατασταλαγμένο συμπέρασμα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση [12], τό ὁποῖο ἀδίστακτα προσυπογράφω.

3. Εἶναι, λοιπόν, φανερό ὅτι ὁ οἰκουμενισμός ἀποδείχθηκε πλέον ὡς ἐκκλησιολογική αἵρεση, ὡς ἕνας «δαιμονικός συγκρητισμός», πού ἐπιδιώκει μία ὁμοσπονδιακή ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν δυτική αἱρετική πανσπερμία. Ἔτσι ὅμως, ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἐπηρεάζει σωτηριολογικά τόν μή ὀρθόδοξο κόσμο, διότι ἔχει ἐγκλωβιστεῖ αὐτή, στά πρόσωπα τῶν κατά τόπους ἡγεσιῶν της, στίς παγίδες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού κατεργάζονται τήν φθορά καί τήν ἀλλοτρίωσή της.

Ἀντί, λοιπόν, ἡ ἐκκλησιαστική ἡγεσία μας, νά ἀκολουθεῖ τό παράδειγμα τῶν Ἁγίων Πατέρων μας στή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς μόνης δυνατότητας σωτηρίας ἀνθρώπου καί κοινωνίας, πράττει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο. Συμφύροντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, στά ὅρια τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί οὐσιαστικά καταξιώνοντας τήν αἱρετική πλάνη, ἐπιφέρει τήν ἄμβλυνση τῶν κριτηρίων τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος καί στερεῖ καί αὐτό καί τόν κόσμο ἀπό τήν δυνατότητα σωτηρίας.

Στήν κατεύθυνση δέ αὐτή ἀκριβῶς ἀποδεικνύεται δαιμονική ἡ παρέμβαση τῆς λεγομένης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας», ἡ ὁποία προσφέρει θεολογική κάλυψη καί στήριξη στήν οἰκουμενιστική μας ὑστερία καί στήν κατεδάφιση τῶν πατερικῶν καί παραδοσιακῶν μας θεμελίων. Αὐτό δέν γίνεται, βέβαια, μέ τήν κατ’ εὐθεῖαν πολεμική κατά τῆς συνοδικῆς καί πατερικῆς πίστεως –τοὐναντίον αὐτή συχνά ἐπαινεῖται ὑποκριτικά καί ἐξαίρεται- ἀλλά μέ τήν ἀμφισβήτηση τῶν νηπτικῶν προϋποθέσεών της, τήν ἀποφυγή τῆς καταδίκης τῶν αἱρέσεων καί τήν de facto, ἔτσι, ἀναγνώρισή τους ὡς Ἐκκλησίας, σωτηριολογικοῦ δηλαδή μεγέθους, ἰσοτίμου μέ τήν Ὀρθοδοξία.

Μέ αὐτό τόν τρόπο παραμερίζονται τελικά οἱ ἅγιοι Πατέρες καί ἡ διδασκαλία τους μέ τήν ἀνομολόγητη ἀνατροπή τῆς πίστεως καί πράξεως τῆς ἁγιοπατερικῆς Παράδοσης. Ἡ μεταπατερικότητα, δηλαδή, εἶναι, στήν οὐσία της ἀντιπατερικότητα, διότι ἀποδυναμώνει τήν πατερική παράδοση, χωρίς τήν ὁποία ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἀθωράκιστη στή δίνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καί γιά νά παραφράσουμε τόν Ντοστογιέφσκυ: «Χωρίς Πατέρες ὅλα ἐπιτρέπονται»!

Κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο ὅμως τόν Παλαμᾶ, «τοῦτό ἐστιν ἀληθής εὐσέβεια, τό μή πρός τούς θεοφόρους Πατέρας ἀμφισβητεῖν»!

Ἡ ἀπόλυτη δηλαδή ὑπακοή στούς Ἁγίους Πατέρες μας.

1. Βλ. Ἰω. Ν. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. 1, Ἀθῆναι 19602 καί τ. ΙΙ, Άθῆναι 1953.

2. «Ἀποκρίσεις… πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους, Ἰ. Καρμίρη, σ. 791.

3. Στό ἴδιο, σ. 789.

4. Στό ἴδιο, σ. 793.

5. Στό ἴδιο, σ. 791.

6. Βλασίου Ι. Φειδᾶ, Αἱ Ἐγκύκλιοι τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 ὡς πρόδρομοι τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 ἐν τῇ εὐρυτέρᾳ οἰκουμενικῇ προοπτικῇ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, Ὀρθοδοξία 2003, σ.129-139 (ἐδῶ:129).

7. Διάγγελμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», Ἰω. Καρμίρη, σ. 950.

8. Στό ἴδιο, σ. 960.

9. Ἀπευθύνεται «πρός τάς αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας».

10. Ὁ μέν π. Φλωρόφσκυ τό 1961 ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ΠΣΕ, ὁ δέ Ἰωάννης Καρμίρης (τὸ 1953) δηλώνει περίφροντις ἀπό τίς ἐξελίξεις: «Εἶναι προφανές ὅτι ἡ ἀνεπιφύλακτος καί ἄνευ ὅρων συμμετοχή (τῆς Ὀρθοδοξίας) εἰς δογματικά συνέδρια καί ἡ ὀργανική σύνδεσις αὐτῆς μετά πολυαρίθμων ποικιλωνύμων Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν καί αἱρέσεων ἐπί βάσεως δογματικῆς καί ἐκκλησιολογικῆς ἐν τῷ Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ τῶν Ἐκκλησιῶν θά ἐσήμαινε παρέκκλισιν ἀπό τῆς ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Διαγέλματος τοῦ 1920 χαραχθείσης γραμμῆς περί συνεργασίας αὐτῆς μόνον ἐν τοῖς ζητήμασι τοῦ Πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ καί γενικῶς δέν θά ἦτο σύμφωνος πρός τάς θεωρητικάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν μακραίωνα παράδοσιν αὐτῆς, ὡς καί τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν μεγάλων Πατέρων αὐτῆς» (ὅπ. π., σ. 953).

11. π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὁ Οἰκουμενισμός, Θεσσαλονίκη 1974, σ. 224.

12. Βλ. ἄρθρο του στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 16.7.2004.

 

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 503

inquisition 01


Προτού αρχίσουμε τη δημοσίευση των τεσσάρων μερών του παραπάνω άρθρου, ας δούμε  τι γράφει για το Φώτη Κόντογλου ο λόγιος μοναχός και φίλος του, Θεόκλητος Διονυσιάτης:

«Αναμφιβόλως ο αλησμόνητος εν Χριστώ αδελφός Φώτιος υπήρξε μια δόξα της εν Ελλάδι Εκκλησίας και αφήνει ήδη μέγα κενόν εις τους τομείς που διηκόνησεν. Απεχωρίσθη ημών έμπλεως αγαθών και εξαισίων έργων, τετιμημένος υπό της πολιτείας, κλαιόμενος και μακαριζόμενος υπό της Ορθοδοξίας και αναγνωρισθείς ως φωτεινόν άστρον εις τον πνευματικόν ουρανόν της Ελλάδος υπό της Ελληνικής κοινωνίας. Αλλ` ο ταπεινόφρων Φώτιος τίποτε από αυτά δεν ηθέλησε. Μόνον εφόδιον που εζήλωσεν είναι αι ευχαί και τα δάκρυα των χριστιανών υπέρ των ατελειών του, ως ανθρώπου. Αλλά προ παντός, επήρε μαζί του ως πολυτίμους εξοδίους και αφθάρτους στεφάνους, τας λυσσώδεις ύβρεις των παπικών και φιλοπαπικών, οίτινες έδωκαν το μέτρον της Ορθοδοξίας του θεοφωτίστου τούτου ανδρός και εβεβαίωσαν την πατερικότητά του».

 (Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου , Ο Φώτης Κόντογλου στην τρίτη διάστασή του, Έκδοση Ιερού Κοινοβίου Οσίου Νικοδήμου, Γουμένισσα, 2003)

Α΄

Πολλά, αμέτρητα, είναι όσα γραφήκανε για τον παπισμό, αλλά λίγα είναι σαν αυτά που έγραψε για το αινιγματικό τούτο σύστημα ο πλέον βαθυστόχαστος κι αποκαλυπτικός Ρώσος συγγραφέας Θόδωρος Ντοστογιέφσκης. Τούτο το μοναδικό κείμενο είναι ένα κεφάλαιο μέσα στο βιβλίο του «Τ` Αδέρφια Καραμάζωφ», κι αυτό το κεφάλαιο έχει για επανώγραμμα «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής». Ο Ντοστογιέφσκης, μ` όλο που είναι ένα φιλοσοφικό πνεύμα, ωστόσο στον «Μέγαν Ιεροεξεταστήν» αισθάνεται και γράφει σαν Ορθόδοξος, που ξέρει καλά ποιος είναι ο αληθινός Χριστός κι η διδασκαλία του.

Στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» βάζει τον Χριστό αντιμέτωπο με τον ψεύτικο αντιπρόσωπό του στη γη, με τον Ιησουίτη Ιεροεξεταστή, το φοβερό τέρας, που έκαιγε τους «αιρετικούς» στ` όνομα του Χριστού, ένα πράγμα απίστευτο κι ακατανόητο. Είναι τρομερό να σκεφθεί κανένας τι μπορεί να κάνει ο διάβολος, για να διαφημίσει τον Χριστό, αφού φτάνει στο σημείο να φαίνεται ο σατανάς πως είναι ο ίδιος ο Χριστός!

Σ` αυτό το παράδοξο κείμενο του Ντοστογιέφσκη, ο Ιεροεξεταστής κάνει μια μακριά εξομολόγηση στον Χριστό, που δεν βγάζει μήτε μια λέξη από το στόμα του, για να δώσει απάντηση στα ερωτήματα του ιεροδικαστή, και για τούτο αποκρίνεται ο ίδιος σε όσα ερωτά. Με άλλα λόγια, όσα λέγει είναι ένας καταθλιπτικός μονόλογος, που βγαίνει από το στόμα κάποιου πλάσματος, που θαρρείς πως ανέβηκε από την κόλαση.

Ο Ιεροεξεταστής καταδίκασε κάποιους «αιρετικούς» σε θάνατο με τη φωτιά κι αφού έγινε θανάτωση στη μεγάλη πλατεία μιας σπανιόλικης πολιτείας, γύρισε πίσω στο κελλί του, που βρισκότανε στο κτίριο του «Ιερού Δικαστηρίου», ικανοποιημένος πως έκανε το χρέος του, κατά το σύστημα που υπηρετούσε μ` έναν φρικτόν φανατισμό. Το σύστημά του ήτανε ένας Χριστιανισμός όχι όπως τον δίδαξε ο Χριστός, αλλά παραμορφωμένος κι αγνώριστος ολότελα, μέχρι που να μοιάζει με θρησκεία του αντιχρίστου, κι αυτό έγινε για να μπορούνε οι άνθρωποι να τον δεχτούνε, επειδή εκείνα που παραγγέλνει και που ζητά ο Χριστός από τους πιστούς του είναι, κατά τη γνώμη του Ιεροεξεταστή και των ομοίων του, απόλυτα κι ανεφάρμοστα, υπεράνθρωπα κι απάνθρωπα. Δηλαδή, ο Χριστιανισμός έγινε ένα σύστημα σαν τα άλλα ανθρώπινα συστήματα, μια κοσμική εξουσία που έχει στην εξουσία της τους πιστούς της και που τους διοικεί, τους κρίνει και τους καταδικάζει, όπως η πολιτική εξουσία. Από τον Χριστό κράτησε μοναχά το προσωπείο, κι ό,τι κάνει, λέγει πως το κάνει στο όνομα του Χριστού, ενώ το κάνει στο όνομα του σατανά. Για τούτο ο Ιεροεξεταστής ολοένα αναφέρει τον διάβολο με σεβασμό και τον ονομάζει «Αυτός», «το Μέγα και Σοφό Πνεύμα», «το Σοφό και Ισχυρό Πνεύμα».

Αλλά αναπάντεχα, ενώ ο Ιεροεξεταστής ήτανε ικανοποιημένος που έκαψε τους αιρετικούς, υπηρετώντας το σύστημα της Παπικής Εκκλησίας, αναπάντεχα φανερώνεται ο Χριστός μέσα στον δρόμο κι ο κόσμος τρέχει από πίσω του, κλαίγοντας από συγκίνηση. Με όλο που δεν λέγει ποιος είναι κι ούτε βγάζει μιλιά από το στόμα του, ωστόσο όλοι καταλάβανε πως ήτανε ο Χριστός. Τρέξανε λοιπόν και του πήγανε τους αρρώστους τους κι Εκείνος τους θεράπευε, ανάστησε μάλιστα κι ένα πεθαμένο παιδάκι, μπροστά στην εκκλησία της Σεβίλλιας, εκεί που καίγανε τους «αιρετικούς» στ` όνομά του.

Εκείνη τη στιγμή πέρασε από κει ο Ιεροεξεταστής, ψηλός, κοκκαλιάρης, καραμουντζωμένος και κατσουφιασμένος, ίδιος σκιάχτρο, με βαθουλωμένα μάτια, που βγάζανε σπίθες, γέρος ενενήντα χρονών. Μόλις είδε το Χριστό και το θαύμα που έκανε, έδωσε διαταγή στην «αγία φρουρά» που τον φύλαγε, να τον πιάσουνε.

Πιάσανε λοιπόν τον Χριστό κι ο λαός, που λίγο πριν έκανε σαν τρελός από τη χαρά του για τον Χριστό, άνοιξε δρόμο, ταπεινά και υπάκουα, για να περάσουνε οι στρατιώτες με τον κατάδικο τον Χριστό κι όλοι σκύψανε ως τη γη μπροστά στον Ιεροεξεταστή. Και κείνος βλόγησε σιωπηλά τον λαό και γύρισε στο διαμέρισμά του, όπως είπαμε στην αρχή.

Αυτή τη διήγηση την παρουσιάζει ο Ντοστογιέφσκης σαν λογοτεχνικό έργο του Ιβάν Καραμάζωφ, που ήτανε ένας από τους γιους του γέρου Καραμάζωφ, σπουδασμένος στην ευρωπαϊκή φιλοσοφία. Και το διαβάζει στον μικρότερο αδελφό του, τον Αλιόσα, που είχε γίνει καλόγερος, υποτακτικός σ` έναν άγιο γέροντα ξομολόγο, έναν «στάρετς», όπως τους λέγουνε στα ρωσικά.

Ο Αλιόσας κάθε τόσο διακόπτει τον Ιβάν που διαβάζει και κάνει κάποιες παρατηρήσεις. Αυτές δεν τις βάζω στο κείμενο του Ντοστογιέφσκη, που δίνω παρακάτω, για να μην κόβεται  ο μονόλογος του Ιεροεξεταστή.

Πρέπει να σημειώσω πως αυτό το κείμενο δεν το αφήνω όπως είναι γραμμένο από τον συγγραφέα, αλλά το άλλαξα κάμποσο, σε πολλά το άλλαξα πολύ, σε άλλα μέρη το συντόμεψα και σε άλλα μέρη προσπάθησα να το κάνω πιο απλοποιημένο, ώστε να το καταλάβει ο αναγνώστης καλύτερα. Το ύφος του Ντοστιγιέφσκη, επειδή είναι νευρικό, ακατάστατο και συχνά έχει κάποια βορεινή αοριστία, το άλλαξα, κάνοντάς το πιο ήσυχο, πιο καθαρό και πιο απλό, για να νοιώσει ο αναγνώστης τα δύσκολα και βαθιά νοήματα πιο εύκολα. Κάπου κάπου έβαλα και κάποια λόγια του Χριστού από το Ευαγγέλιο, που δεν τα έχει ο Ρώσος συγγραφέας, για να γίνουν οι ιδέες του πιο χειροπιαστές, καθώς και μερικά εξηγητικά λόγια και υποσημειώσεις.

Η βάση, που απάνω της είναι γραμμένος «ο  Μέγας Ιεροεξεταστής», είναι με απλά λόγια τούτη: Πως ο παπισμός είναι ένα σύστημα φοβερό, βγαλμένο από την αμαρτωλή και πονηρή διάνοια του ανθρώπου, που θέλει να εξουσιάζει απάνω στους ανθρώπους και να τους κάνει υποτακτικούς του, χωρίς αγάπη, χωρίς πίστη, χωρίς τίποτα χριστιανικό, αλλά γεμάτο από το πνεύμα του διαβόλου, που λέγει όμως πονηρά πως η εξουσία του προέρχεται από τον Χριστό κι πως ό,τι κάνει το κάνει εν τω ονόματί Του. Αυτή η σατανική υποκρισία είναι το μυστικό αυτού του συστήματος, που το κρύβουνε καλά οι ιερωμένοι του. Αλλά ένας από αυτούς, ο Μέγας Ιεροεξεταστής, από την οργή που ένοιωσε, σαν είδε τον Χριστό να έρχεται πάλι σε τούτον τον κόσμο, για να χαλάσει το «μεγάλο» έργο που έγινε μεν στ` όνομά του , χωρίς όμως να έχει σχέση μ` αυτό το έργο ό ίδιος ο Χριστός, από την παραφορά του λοιπόν το φανερώνει, φωνάζοντας στον Χριστό: «Εμείς δεχθήκαμε το ξίφος του Καίσαρα, που δεν θέλησες να το πάρεις Εσύ, κι έτσι σε πετάξαμε Εσένα κι ακολουθήσαμε Αυτόν», δηλαδή τον διάβολο.

Σήμερα, που γίνονται τόσες συζητήσεις απ` αφορμή της κίνησης που σηκώθηκε άξαφνα για το σμίξιμο του Βατικανού με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κίνηση, που προέρχεται από το πνεύμα του κόσμου τούτου, που ενσαρκώνει ο Παπισμός, κι επειδή οι πολλοί, σχεδόν όλοι, είναι ακατατόπιστοι στα ζητήματα της θρησκείας, και δεν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει ο Παπισμός και τι αντιπροσωπεύει η Ορθοδοξία, θεώρησα καλό να γράψω μερικά άρθρα σχετικά μ` αυτά τα θέματα, κι ανάμεσα σ` αυτά είναι και τούτο που γράφω απ` αφορμή του «Μεγάλου Ιεροεξεταστή», του Ντοστογιέφσκη.

Β΄

Στον μονόλογο που λέγει ο Μέγας Ιεροεξεταστής μπροστά στο Χριστό, που στέκεται βουβός, γίνεται πολύς λόγος για τους τρεις πειρασμούς του Χριστού. Γι` αυτό, καλό θα είναι να κοιτάξουμε τι λέγει το Ευαγγέλιο γι` αυτούς τους τρεις πειρασμούς. Ας πάρουμε το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Τότε ὁ Ἰησοῦς ἀνήχθη εἰς τὴν ἔρημον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος, πειρασθῆναι ὑπὸ τοῦ διαβόλου.  καὶ νηστεύσας ἡμέρας τεσσαράκοντα καὶ νύκτας τεσσαράκοντα ὕστερον ἐπείνασεν.  Καὶ προσελθὼν αὐτῷ ὁ πειράζων εἶπεν· Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται.  ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε· Γέγραπται, Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλ' ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ.  Τότε παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν, καὶ ἵστησιν αὐτὸν ἐπὶ τὸ πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ,  καὶ λέγει αὐτῷ· Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτὸν κάτω· γέγραπται γὰρ ὅτι Τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ καὶ ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσίν σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου.  ἔφη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πάλιν γέγραπται, Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου.  Πάλιν παραλαμβάνει αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν, καὶ δείκνυσιν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν,  καὶ λέγει αὐτῷ· Ταῦτά σοι πάντα δώσω ἐὰν πεσὼν προσκυνήσῃς μοι.  τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις.  Τότε ἀφίησιν αὐτὸν ὁ διάβολος, καὶ ἰδοὺ ἄγγελοι προσῆλθον καὶ διηκόνουν αὐτῷ».( Ματθ. δ΄1-11)

Λοιπόν, ο Ιεροεξεταστής λέγει στον Χριστό: «Το φοβερό και πονηρό Πνεύμα, το πνεύμα της ανυπαρξίας και της αυτοκαταστροφής, μίλησε μαζί Σου στην έρημο και γράφηκε στο Ευαγγέλιο πως σε έβαλε σε δοκιμασία. Έτσι δεν είναι; Είναι δυνατόν να ειπωθεί ένα πράγμα πιο αληθινό από το νόημα που έχουνε αυτά τα τρία ερωτήματα που Σου έβαλε και που Εσύ τα πέταξες, και που στα Ευαγγέλια λέγονται πειρασμοί; Αν έγινε ποτέ στη γη ένα αληθινό θαύμα, τρανταχτό σαν κεραυνός, αυτό ήτανε μοναχά εκείνο που έγινε εκείνη την ημέρα, την ημέρα των τριών πειρασμών. Αν συνάζανε όλους τους σοφούς του κόσμου, τους εξουσιαστές, τους αρχιερείς, τους στοχαστές, τους φιλοσόφους, τους ποιητές και τους λέγανε: «Βρείτε και συνθέσετε τρία ερωτήματα, που να `χουνε ανταπόκριση όχι με το άφθαστο ύψος της στιγμής εκείνης, αλλά μέσα σε τρεις φράσεις , σε τρεις λέξεις της ανθρώπινης γλώσσας να κλείνεται ολόκληρη η μελλοντική ιστορία της ανθρωπότητας, πιστεύεις, Εσύ, πως όλη η σοφία του κόσμου μαζεμένη θα μπορούσε να συλλάβει κάποιο πράγμα, που να είναι σε δύναμη και σε βάθος ισάξιο με τα τρία ερωτήματα, που Σου πρότεινε τότε το κραταιό και πονηρό Πνεύμα της ερήμου;… Μέσα σ` αυτά τα τρία ερωτήματα βρίσκεται ολόκληρο το μέλλον κι η ιστορία της ανθρωπότητας σαν προφητεία, και σ` αυτές τις τρεις εικόνες σμίγουνε όλες οι αξεδιάλυτες αντιφάσεις που υπάρχουνε στον κόσμο.

» Εκείνον τον καιρό δεν ήτανε αυτό τόσο ολοφάνερο, επειδή το μέλλον της ανθρωπότητας ήτανε άγνωστο. Σήμερα όμως,  ύστερ` από δεκαπέντε αιώνες, μπορούμε να δούμε πως με αυτά τα τρία ερωτήματα προφητευθήκανε τα πάντα, και πως πόσο αληθινά βγήκανε, που ημείς να μην μπορούμε μήτε να προσθέσουμε μήτε να αφαιρέσουμε τίποτα.

» Κρίνε τώρα μόνος Σου ποιος είχε δίκιο τότε; Εσύ ή Εκείνος που σε ρωτούσε; Θυμήσου το πρώτο ερώτημα. Η έννοιά του ήτανε τούτη: Θέλεις να πας στον κόσμο με αδειανά χέρια και μοναχά με μια αόριστη υπόσχεση για ελευθερία, που οι στενόψυχοι άνθρωποι δεν μπορούνε να την καταλάβουνε καθόλου, μάλιστα την φοβούνται, γιατί γι` αυτούς δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πιο ανυπόφορο από την ελευθερία. Βλέπεις όμως τις πέτρες σ` αυτήν την γυμνή και φλογισμένη έρημο; Κάνε τις ψωμιά κι η ανθρωπότητα θα σε ακολουθήσει σαν κοπάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη. Αλλά Εσύ δεν ήθελες να πάρεις από τους ανθρώπους την ελευθερία και δεν παραδέχτηκες αυτό που σου πρότεινε το κραταιό Πνεύμα, επειδή σκέφτηκες τι είδους ελευθερία θα είναι αυτή, που αγοράζεται με ψωμιά και του αποκρίθηκες: «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος». Αλλά γνωρίζεις πως εν ονόματι αυτού του επίγειου άρτου το πνεύμα της γης θα σηκωθεί κατά πάνω σου και θα σε πολεμήσει και θα σε νικήσει;».

Σημ. Φ.Κ. Αυτόν τον ξεσηκωμό του πνεύματος της γης, δηλαδή της σαρκικής καλοπέρασης, καταπάνω στον Χριστό, τον βλέπουμε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Από αυτό το πνεύμα προέρχεται και η κίνηση που γίνεται για να ενωθούνε οι λεγόμενοι Χριστιανοί, αφού μάλιστα το διακηρύττουν ότι γίνεται για την επίγεια ευδαιμονία της ανθρωπότητας και την επικροτούνε όλοι οι σαρκικοί άνθρωποι.

Για τους άλλους δυο πειρασμούς, που πρότεινε ο διάβολος στον Χριστό, δηλ. να πέσει από τη σκεπή του ναού, για να τον αρπάξουν οι άγγελοι, καθώς και για τον άλλον: να προσκυνήσει τον σατανά και να πάρει στην εξουσία του τα βασίλεια της γης, μιλά ο Ιεροεξεταστής μέσα στο κείμενο του Ντοστογιέφσκη, που βάζουμε παρακάτω.

Γ΄

Είπαμε λοιπόν πως η «αγία φρουρά» έπιασε τον Χριστό κατά διαταγή του Ιεροεξεταστή. Τον πήγανε και τον κλείσανε σε μια στενή, θολωτή και σκοτεινή φυλακή του Αγίου Δικαστηρίου.

Σαν νύχτωσε, ο Μέγας Ιεροεξεταστής μ` ένα φανάρι στο χέρι ξεκλειδώνει τη σιδερόπορτα και μπαίνει μέσα. Σταματά και κοιτάζει κατάματα τον φυλακωμένο, σαν να τον τρυπά με το σουβλερό μάτι του. Ύστερα βάζει το φανάρι επάνω στο τραπέζι, πλησιάζει τον Χριστό  και του λέγει: «Είσαι Εσύ ο ίδιος;». Δεν παίρνει καμιά απόκριση. Μα κατάλαβε πως είναι ο Χριστός και γι` αυτό τον ρωτά: «Γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις;». Ο Χριστός στέκεται βουβός. Για τούτο, ο Ιεροεξεταστής απαντά ο ίδιος  στα ερωτήματά του.

Λέγει λοιπόν στον Χριστό: «Πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια ήρθες να διδάξεις στους ανθρώπους την ελευθερία. Μα εμείς, αφού τους υποδουλώσαμε, τους κάναμε να πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι, αν και φέρανε την ελευθερία τους και την ρίξανε στα πόδια μας.

» Αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Μα Εσύ δεν θέλησες να τον ακολουθήσεις. Ευτυχώς όμως που μας έδωσες την εξουσία «του δεσμείν και λύειν» και κάνουμε εκείνο που Εσύ δεν το έκανες. Τώρα δεν μπορεί να σκέπτεσαι πως μπορείς να μας πάρεις πίσω αυτήν την εξουσία. Λοιπόν, γιατί ήρθες να μας ενοχλήσεις;

» Το Μέγα Πνεύμα σού έβαλε τρία ερωτήματα, τότε που σε πείραξε στην έρημο. Μέσα σ` αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται όλη η μέλλουσα ιστορία της οικουμένης και της ανθρωπότητας. Ενώ το κραταιό Πνεύμα σού είπε να το προσκυνήσεις, για να γίνουν «οι λίθοι άρτοι», εσύ του αποκρίθηκες: «Δεν θα ζήσει ο άνθρωπος μονάχα με το ψωμί», δηλ. μόνο με τις υλικές απολαύσεις. Εσύ δηλαδή, αντί αυτή τη χειροπιαστή υλική επιτυχία, τους έδινες μια ελευθερία, που δεν μπορούν να την καταλάβουν οι άνθρωποι, γιατί ο νους τους κι η καρδιά τους είναι περιορισμένα. Η ελευθερία που τους έδωσες είναι γι` αυτούς το πιο ανυπόφορο πράγμα. Ενώ, αν έκανες τις πέτρες ψωμιά, όλη η ανθρωπότητα θα σε ακολουθούσε με ευγνωμοσύνη. Εσύ όμως είπες: «Δεν θα ζήσει με ψωμί μονάχα ο άνθρωπος». Ξέρεις λοιπόν πως εν ονόματι αυτού του επιγείου ψωμιού θα σηκωθεί καταπάνω Σου το Πνεύμα της Γης (του κόσμου); Ξέρεις ακόμα πως η ανθρωπότητα με το στόμα των σοφών της και των διανοουμένων της θα διακηρύξει, ύστερ` από αιώνες πως δεν υπήρξανε μήτε αμαρτίες μήτε εγκλήματα, παρά μονάχα πεινασμένοι άνθρωποι; Εσύ τα ξέρεις αυτά. Η σημαία που θα σηκωθεί κατά πάνω Σου θα γράφει απάνω: «Πρώτα χόρτασέ μας κι ύστερα ζήτα από μας να κάνουμε τον λόγο Σου!». Με αυτή τη σημαία θα γκρεμίσουν τον ναό Σου και στη θέση του θα χτίσουνε ένα φοβερό πύργο του Βαβέλ.

» Εμείς όμως θα τους χορτάσουμε και θα τελειώσουμε αυτόν τον πύργο του Βαβέλ. Και θα τους πούμε ψέματα, πως αυτό που κάνουμε, το κάνουμε στο όνομά Σου.

» Εσύ τους υποσχέθηκες «τον ουράνιον άρτον». Μπορεί αυτό το ψωμί να συγκριθεί με το χειροπιαστό ψωμί, με το επίγειο ψωμί; Καλά, τέλος πάντων, για «τον ουράνιο άρτο» θα σε ακολουθήσουν χίλιοι, δέκα χιλιάδες, εκατό χιλιάδες. Αλλά τι θα γίνουνε τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια πλάσματα, που δεν θα `χουνε τη δύναμη να περιφρονήσουν το επίγειο ψωμί, για να λάβουν «τον ουράνιον άρτον» Σου; Εμείς θα γίνουμε σωτήρες γι` αυτά τα εκατομμύρια και θα μας θεοποιήσουνε, γιατί εμείς πήραμε απάνω μας την ελευθερία τους. Εμείς όμως θα πούμε πως έχουμε για αρχηγό Εσένα και πως πήραμε την εξουσία από Εσένα. Θα λέμε ψέματα, μα αυτό θα είναι χρέος μας. Να, αυτά είχα να πω για το πρώτο ερώτημα του Πειρασμού, που Σου πρότεινε στην έρημο. Περιφρόνησες το μόνο μέσον, που μ` αυτό θα μπορούσες να κάνεις να σε λατρεύουν όλοι οι άνθρωποι κι όχι μονάχα εκείνοι οι λίγοι (δηλ. εκείνοι που κρατούνε τον αληθινό λόγο του Χριστού. Φ.Κ.). Οι άνθρωποι θέλουν να παραδώσουν την ελευθερία τους σε κάποιον. Κι Εσύ, αντί να πάρεις την ελευθερία τους και να γίνεις εξουσιαστής τους, τους χάρισες ακόμη περισσότερη ελευθερία. Αυτό ξεπερνά τη δύναμή τους και για τούτο Εσύ στάθηκες γι` αυτούς σκληρός και δεν τους αγάπησες, με το να  τους δώσεις την ελευθερία. Γι` αυτό, Εσύ ο ίδιος συνήργησες στο γκρέμισμα της βασιλείας Σου και δεν πρέπει να κατηγοράς κανέναν γι` αυτήν την καταστροφή».

Δ΄

Ο Ιεροεξεταστής εξακολούθησε να μιλά, δίχως να παίρνει απάντηση από τον Χριστό, που στεκότανε μπροστά του. Του μιλά για τον δεύτερο πειρασμό:

«Το πονηρό και ισχυρό Πνεύμα Σου είπε ακόμα να πέσεις από την σκεπή του ναού, για να σε σηκώσουν οι άγγελοι, για να μην πάθεις τίποτα. Μα Εσύ κι αυτό δεν το παραδέχτηκες και του αποκρίθηκες: «Οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου». Και τότε που σε σταυρώσανε και σου φωνάζανε περιπαιχτικά «Κατέβα, αν μπορείς, από τον σταυρό», Εσύ δεν κατέβηκες να τους κάνεις να σέρνουνται μπροστά Σου, γιατί δεν ήθελες να καταργήσεις την ελευθερία τους.

» Γι` αυτό ο προφήτης και μαθητής Σου έγραψε πως είδε στην πρώτη ανάσταση μονάχα δώδεκα χιλιάδες σωσμένους (Αποκάλυψις Ιωάννου ζ΄, 5. Λέγει όμως για δώδεκα χιλιάδες από κάθε φυλή του Ισραήλ Φ.Κ.). Λοιπόν, μοναχά αυτοί οι λίγοι ήτανε εκείνοι που βαστάξανε τον Σταυρό Σου και γινήκανε παιδιά της ελευθερίας Σου, δηλαδή, οι δυνατοί; Κι οι άλλοι; Τι θα γίνουν οι άλλοι; Ήρθες λοιπόν στον κόσμο μοναχά για τους λίγους εκλεκτούς; Μα αυτό είναι ένα μυστήριο, που δεν το καταλαβαίνουμε.

» Λοιπόν, εμείς τελειοποιήσαμε το έργο Σου και κάναμε ένα σύστημα που να μην χάνουνται κι οι αδύνατοι. Ώστε δεν είχαμε δίκιο να κάνουμε όπως κάναμε; (Υποσημ: Οι παπικοί κάνουνε μία θρησκεία βολική, με θεατρινισμούς, με τραγούδια, με φιέστες, με παρδαλά φορέματα, με ζωγραφιές ευχάριστες, κλπ. Φ.Κ.) Δεν αγαπήσαμε εμείς την ανθρωπότητα όπως φερθήκαμε; Γιατί λοιπόν ήρθες να μας το χαλάσεις;

» Όλα όσα Σου λέγω, γνωρίζω πως τα ξέρεις. Λοιπόν, γιατί να σου κρύψω το μυστικό μας; Αλλά, ας σου το πω να τ` ακούσεις από το στόμα μου: «Λοιπόν, δεν είμαστε με Σένα, αλλά μ` αυτόν (τον διάβολο). Από οχτακόσια χρόνια πήγαμε μ` αυτόν». (Υποσημ: Θέλει να πει για το σχίσμα, που χώρισε τον παπισμό από την αποστολική Εκκλησία).

» Από οχτώ αιώνες δεχτήκαμε απ` Αυτόν το τρίτο δώρο που Σου πρόσφερε, δείχνοντάς Σου τα βασίλεια της γης κι Εσύ δεν τα δέχτηκες, τα πέταξες. Η εξουσία είναι τρομερή δύναμη και Σου την πρόσφερε το σοφό Πνεύμα κι Εσύ δεν την πήρες. Εμείς όμως την πήραμε. Ναι. Πήραμε απ` Αυτόν τη Ρώμη και το σπαθί του Καίσαρα κι ανακηρύξαμε τους εαυτούς μας επίγειους αυτοκράτορες, μάλιστα κοσμοκράτορες, αν και το έργο αυτό δεν τελείωσε ακόμα. Και ποιος φταίει γι` αυτό; Το έργο μας βρίσκεται ακόμα στην αρχή, αλλά θα βαστάξει στον αιώνα, ως να πεθάνει η γη. Όπως και να είναι ημείς θα το τελειώσουμε, θα είμαστε Καίσαρες.

» Εσύ όμως θα μπορούσες να αδράξεις το σπαθί του Καίσαρα από τότε που σου το πρόσφερε το τρομερό και σοφό Πνεύμα, πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια. Αν είχες ακούσει τη συμβουλή του, θα είχες πραγματοποιήσει όσα ποθούν οι άνθρωποι. Θα είχανε γίνει ένα κοπάδι που θα σκέπαζε τη γη και που θα Σε προσκυνούσε. Γιατί η ανθρωπότητα έχει μέσα της την επιθυμία να γίνει μια παγκόσμια οργάνωση. Οι μεγάλοι κατακτητές, όπως ο Ταμερλάνος κι ο Τζέγκις – Χαν, θελήσανε να υποτάξουνε όλον τον κόσμο, φανερώνοντας έτσι κι αυτοί , χωρίς να το γνωρίζουνε, πως ο πόθος της ανθρωπότητας είναι να κάνει μια παγκόσμια ένωση.

» Αν είχες δεχτεί τότε την εξουσία τούτου του κόσμου και τη χλαμύδα του Καίσαρα, θα είχες τώρα ιδρύσει ένα παγκόσμιο κράτος και θα είχες χαρίσει την ειρήνη σ` όλον τον κόσμο. Γιατί, ποιος άλλος μπορεί να κυριαρχήσει απάνω στους ανθρώπους, παρά εκείνος που εξουσιάζει τα ψωμιά τους, «τους άρτους τους»; Εσύ όμως έλεγες: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου». Αλλά εμείς δεχτήκαμε το σπαθί του Καίσαρα κι έτσι Σε πετάξαμε Εσένα κι ακολουθήσαμε Αυτόν, το μέγα και κραταιό Πνεύμα.

» Οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουνε να τελειώσουνε τον πύργο του Βαβέλ που αρχίσανε να χτίζουνε, αν δεν αναλάβουμε εμείς, αλλιώς θα φαγώνουνται μεταξύ τους. Και σαν αναλάβουμε εμείς, τότε θα ανατείλει για τους ανθρώπους το κράτος της ειρήνης και της ευδαιμονίας.

» Εσύ είσαι υπερήφανος για τους λίγους που θα έχεις («το μικρόν ποίμνιον», που είχε πει ο Χριστός Φ.Κ.), ενώ εμείς θα χαρίσουμε την ειρήνη και την ευτυχία σε όλη την ανθρωπότητα. Ποιος ξέρει αν και αυτοί οι διαλεχτοί Σου δεν θα βαρεθούν να Σε περιμένουνε κι αν στο τέλος δεν σηκωθούνε κι αυτοί καταπάνω Σου! Έννοια Σου. Θα τους πείσουμε πως θα είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, αν αφοσιωθούν σε μας. Θα συρθούνε μπροστά μας και θα κράζουνε: «Είχατε δίκιο΄ μοναχά εσείς γνωρίζετε το μυστικό του Μεγάλου Πνεύματος!». Θα δούνε πως εμείς μπορεί να μην κάνουμε ψωμί τις πέτρες, αλλά θα το παίρνουνε από τα χέρια μας και θα θυμούνται πως πριν και το ψωμί στα χέρια τους γινότανε πέτρες.

» Εσύ μπόδισες τους ανθρώπους νά `ρθουνε  σε μας. Εσύ κομμάτιασες το κοπάδι και το έκανες να σκορπίσει σε άγνωστους δρόμους. Αλλά θα μαζευτεί πάλι και θα γίνει υπάκουο σε μας. Κι αυτή τη φορά στους αιώνες των αιώνων.

» Θα τους χαρίσουμε εμείς μια ευτυχία ταπεινή και ήσυχη, που είναι για αδύναμα πλάσματα, όπως είναι αυτοί οι άνθρωποι. Θα τους διδάξουμε την ταπείνωση, επειδή Εσύ τους σήκωσες πολύ ψηλά και περηφανευτήκανε. («ἐγὼ εἶπα, θεοί ἐστε» Ιωάν. Ι΄, 35 Φ.Κ.). Εμείς θα τους δώσουμε να καταλάβουνε πως είναι αδύνατα και φοβιτσιάρικα ανθρωπάρια.

» Θα μας θαυμάζουνε και θα είναι περήφανοι για μας, που είμαστε τόσο δυνατοί και τετραπέρατοι και γιατί μπορέσαμε και δαμάσαμε ένα κοπάδι τόσο μεγάλο με εκατομμύρια κεφάλια, που θα σκύβουν μπροστά μας. (Οι παπικοί καυχιούνται και περηφανεύονται γιατί είναι εκατομμύρια οι οπαδοί τους. Φ.Κ.). Θα τρέμουνε τον θυμό μας. Μα θα μας αγαπούνε κιόλας, γιατί θα τους δίνουμε συγχώρεση αμαρτιών, επειδή θα τους πούμε πως εμείς έχουμε τη δύναμη να σβήνουμε τις αμαρτίες τους και πως μπορούνε να κάνουνε αμαρτίες  και πως τις συγχωρούμε από αγάπη.

» Όλα όσα λέγω θα γίνουνε και το βασίλειό μας θα στεριωθεί απάνω σε γερά θεμέλια. Αύριο θα δεις αυτό το κοπάδι, που είναι υπάκουο σε κάθε χειρονομία μου, να πλημμυρίσει το μέρος που θα προστάξω να σε κάψουνε και να συνδαυλίζει τη φωτιά. Γιατί, αν υπάρχει ένας που είναι άξιος να καεί, αυτός είσαι Εσύ! Αύριο θα σε κάψω».

Εδώ τελειώνει αυτός ο βασανιστικός μονόλογος κι η καταχθόνια αυτή ιστορία. Μια ιστορία βιβλική που, όπως είπαμε, την είχε γράψει ο Ιβάν Καραμάζωφ και τη διάβαζε στον αδελφό του Αλιόσα, τον καλόγερο, τον φανατισμένο Ορθόδοξο. Ο Αλιόσας κάθε τόσο έκοβε στη μέση τον Ιβάν, για να του κάνει κάποια παρατήρηση. Ανάμεσα σε άλλα είπε και τα παρακάτω:

«Οι Ιησουίτες είναι ο ρωμαϊκός στρατός για το μελλοντικό επίγειο κράτος, με έναν Καίσαρα επί κεφαλής, τον Πάπα, τον αυτοκράτορα. Σκοπός τους είναι το ν` αποχτήσουνε δύναμη και πρόστυχα επίγεια πλούτη. Αυτός είναι όλος όλος ο σκοπός τους. Σε Θεό φαίνεται πως δεν πιστεύουν. Το μεγαλύτερο μυστικό τους , που θα κρύβουνε καλά, είνα η αθεΐα τους. Ο Ιεροεξεταστής σου, Ιβάν, δεν πιστεύει σε Θεό. Αυτό είναι όλο το μυστήριό του».

 

Πηγή: (Άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στην «Ελευθερία» το 1965, λίγο πριν από το θάνατο του Φωτίου), (ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ, Έκδ. Ορθόδοξος Τύπος), Ακτίνες (Α' μέρος, Β' μέρος)

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 520

vartholomaios sfaira 01


«Ολάκερη η ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά εκκωφαντική επιβεβαίωση του θανάτου. Όλες οι τρικυμίες και οι καταιγίδες της, οι ηρεμίες και οι ασκήσεις, όλοι οι δημιουργοί της και οι μαχητές, μαρτυρούν μόνο, μόνο το εν : ‘’Ο θάνατος είναι μία αναγκαιότητα.  Κάθε άνθρωπος είναι θνητός, αναπότρεπτα και αναπόφευκτα θνητός.

Τούτο είναι το φινάλε του καθενός ανθρώπινου όντος, τούτο είναι η διαθήκη την οποία αφήνει πίσω της ανεξαίρετα κάθε άνθρωπος του πλανήτη μας.  Τη διαθήκη αυτή άφησαν στον καθένα από μας οι πρόγονοί μας.  Σ’ αυτή στέκουν μόνο αυτά τα  τρία λόγια, ο θάνατος είναι αναγκαιότητα»*, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο σύγγραμμά του ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’.  Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι».

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, στο πρόβλημα του θανάτου σκορπούν ζόφο. Στις θρησκειακές αυτές πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, δεν υπάρχει υπέρβαση του θανάτου.  Ο άνθρωπος έχει τη ψευδαίσθηση του προσπεράσματος του θανάτου, αλλά κατ’ ουσία στο θάνατο εγκλωβίζεται.  Για τούτο στις θρησκείες αυτές η ελπίδα και  η αληθινή χαρά είναι ξένες, και φυσικά σωτηρία δεν υπάρχει.

Πραγματικά ο βραχμανισμός είναι η πλάνη που οδηγεί στον άνθρωπο στο έρεβος του θανάτου. ‘’Για τον βραχμανισμό ο θάνατος είναι όπως και όλος ο ορατός κόσμος : H μάγια είναι η απατηλή πραγματικότητα, το μη ον, η ανυπαρξία.  Το πρόβλημα του θανάτου συγκαταλέγεται σε κάποιο είδος αποκαλουμένων πραγματικοτήτων, τις οποίες πρέπει να υπερβεί κανείς με τη δύναμη του θελήματός του.  Όλος ο ορατός κόσμος είναι έκθεση φαντασμάτων που χάνονται στα μη πραγματικά στοιχεία.  Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έτσι το πρόβλημα του θανάτου ο βραχμανισμός δεν το επιλύει αλλά το αρνείται’’* αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Τη ίδια περίπου αντιμετώπιση του θανάτου έχει και η ζοφώδης πλάνη του βουδισμού.  ‘’Ο βουδισμός είναι η ενηλικίωση της απελπισίας.  Τούτο όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και η θρησκεία της απαισιοδοξίας.   Το μυστήριο του μη όντος είναι πιο ευχάριστο από το πικρό υπέρπικρό μυστήριο του όντος.  Ο θάνατος είναι η απελευθέρωση πό τα δεσμά αυτού του φοβερού τέρατος που ονομάζεται κόσμος.  Πίσω από τον θάνατο είναι  η μακαριότητα της νιρβάνας.  Έτσι ο βουδισμός δεν επιλύνει, αλλά παραλείπει το ζήτημα του θανάτου∙ δεν νικά το θάνατο, αλλά αδύνατα τον καταριέται’’*. ‘’Παρόμοια και οι άλλες θρησκείες δεν παρουσιάζουν τίποτ’ άλλο παρά το φαλλίρισμα ενώπιον του προβλήματος του θανάτου’’* σημειώνει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού ή οι πλάνες του θανάτου, έχουν εφευρεθεί με την συνέργεια του πονηρού.  Πως μπορεί να υπάρξει συμπροσευχή κάποιου που Ορθοδόξως πιστεύει στον Αληθινό Τριαδικό Θεό, με κάποιον που πιστεύει στην δαιμονιώδη πλάνη του βραχμανισμού και του βουδισμού;

Διάπυρος προσευχή προς τον Πανοικτίρμονα Κύριο για τους ευρισκομένους στην πλάνη του Βραχμανισμού και του βουδισμού συνανθρώπους μας ναι, όχι όμως και συμπροσευχή με βραχμάνους και βουδιστές.
«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της  του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας»** λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.  Πως μπορεί ο Ορθόδοξος που βιώνει την ελπίδα της Ανάστασης να συμπροσευχηθεί με βουδιστή και βραχμάνο, που αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και βιώνουν το έρεβος του θανάτου;  Η συμπροσευχή μόνο εν αληθεία νοείται.

* Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’

** Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’ (Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας), Εκδοτικό οίκος «ΑΣΤΗΡ», Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου.

 

Πηγή: Ακτίνες

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 707

arxiepiskopos serafeim mhtropoliths siatisths antwnios 01


Τι του είπε για τον Πάπα!
Το γεγονός διηγείται ο νυν Πρωτοσύγκελος Σιατίστης Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, σε ημερίδα για την αγιασμένη μορφή του μακαριστού, γλυκύτατου και ταπεινότατου Μητροπολίτου Αντωνίου Κόμπου, στο συνεδριακό κέντρο "Διακονία" Θεσσαλονίκης, 22-5-2017 μ.Χ.

 

Πηγή: Νοιάζομαι

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 526

osiomartyres kantaras apo papikoys 01


Τόν 13ο αιώνα ἡ Κύπρος καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τότε κατακτητὲς της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος διωκόταν βάναυσα καὶ ὁ λαὸς ἐταλαιπωρεῖτο ἀφάνταστα, γιὰ νὰ ἐξαναγκαστεῖ νὰ φραγκέψει. Κύριο καὶ ρωμαλέο στήριγμα τοῦ λαοῦ στὸν ἀγώνα του νὰ μὴ χάσει τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του ὑπῆρξαν, Ἅγιοι Μοναχοὶ μὲ χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα τοὺς 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ποὺ βρισκόταν στὴν ὁροσειρὰ τοῦ Πενταδακτύλου.
Ἠγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπολοίπων ἦταν:...
Κόνωνας, Ἱερεμίας, Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος (οἱ δύο τελευταῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὴν Μονὴ Μαχαιρᾶ).

Γιά τήν ἐμμονή τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὴν Λατινικὴ - Παπικὴ ἐξουσία τῆς Κύπρου στὶς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρέμειναν γιὰ τρία χρόνια, ὑφιστάμενοι ἀπάνθρωπα καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Τελικά τούς κατεδίκασαν σὲ θάνατο, τοὺς ξεφόρεσαν τὰ ἅγια μοναχικὰ «σχήματά» τους, τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια σὲ ἄγρια ἄλογα, τοὺς λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τοὺς ἔσυραν πάνω στὶς κοφτερὲς πέτρες τῆς κοίτης τοῦ ξεροπόταμου Παδιαίου, χτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρὶς ἔλεος μὲ ραβδιά.
Τέλος τά κατακομματιασμένα καὶ καθημαγμένα σώματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔριξαν στὶς φλόγες μεγάλης φωτιᾶς ποὺ ἄναψαν, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τελειώθηκαν. Ἔτσι παρέδωσαν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴ μακάρια ψυχή τους καὶ δέχτηκαν ἀπ΄ Αὐτὸν τριπλοῦς τούς στεφάνους: Τῶν Ὁσίων, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων.

Ἡ ἡμέρα τῆς τελείωσής τους ἦταν ἡ 19η Μαΐου τοῦ ἔτους 1231. Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν 13 αὐτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν σὲ ὅλους μας καὶ σὲ ὅλους τούς αἰῶνες διασαλπίζει ὅτι ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ (Ρωμαιοκαθολικισμοῦ) δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν παρουσιάζουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπόσταση ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση. Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο προτίμησαν οἱ Ἅγιοι Μοναχοὶ τὸ θάνατο, παρὰ νὰ «ἐκλατινίσουν», ἔστω καὶ κατ΄ ἐλάχιστο, τὴν ἀτόφια Ὀρθόδοξη Πίστη τους. Γι΄ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τους στὶς 19 Μαΐου κάθε χρόνο καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεόν, τὸν «θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ».

Ὀρθοδοξία τὸν 13ο αἰώνα στὴν Κύπρο

 

Πηγή: (Ὀρθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Ἔκδοσις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»), Ἱ.Μ. Παντοκράτορος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 667

ekklhsia 01


Τὸ «πιστεὺω» ἀνήκει εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καὶ βιωματικῶς τὸ ἐκφράζουν

Εἰς τὴν ζυγαριὰν τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ πράγματα ἰσορροποῦν μὲ εἰλικρίνειαν καὶ ἁπλότητα: Ὅσον φιλοτιμεῖται ὁ χριστιανὸς – ὁ μοναχὸς – ὁ ἱερωμένος εἰς τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τόσον ὑγιὴς καὶ εὐαίσθητος εἶναι καὶ εἰς τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας.

Κατὰ τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον· - Οὐδὲν ὄφελος βίου καθαροῦ, ὅταν τὰ δόγματα εἶναι διεφθαρμένα. Ὅπως καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· οὐδὲν ὄφελος δογμάτων ὑγιῶν, ὅταν ὁ βίος εἶναι διεφθαρμένος.
Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ γεννᾶ δόγματα.

Μέγας ὁ βίος ἀγαπητοί… δηλοποιῶν σαφῶς διὰ τῶν ἔργων τοὺς πιστεύοντας ἢ ἀπιστοῦντας.

Ὁ βίος ἀνεβάζει - κατεβάζει τὸν ἄνθρωπον· ἀπ΄ ἔξω - ἀπὸ μέσα.

Ἕνεκεν τούτου ὅσοι ἀφήνουν τὸν ἑαυτὸν τους ράθυμα εἰς ἠθικοδογματικὸν χαλασμόν, αὐτοὶ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ οἰκοδομήσουν ἄλλους.

Ὅσοι διερωτῶνται, τί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, αὐτοὶ ἀπὸ μέσα των ἔχουν χαμένην τὴν ἰδικὴν τους πίστιν· καὶ πῶς ἠμποροῦν νὰ διαφεντεύσουν τὴν πίστιν τῆς Ἐκκλήσιας; Ὅσοι εἰς τοὺς διαχριστιανικοὺς λεγομένους διαλόγους καὶ τὰς διαθρησκειακᾶς των συναντήσεις προβλέπουν μὲ καλοδιάθετον πρόσωπον πρὸς τὴν αἵρεσιν, τὴν πλάνην ἢ τὴν ἐκκοσμίκευσιν, αὐτοὶ εἶναι ἀπὸ μέσα τους «θραυσμένοι» καὶ δι΄ αὐτῶν ἐπιδιώκεται νὰ περάση ἡ πλάνη τῶν αἱρετικῶν καὶ τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν.

Ἀπόψεις διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν συγκεκριμένην πίστιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας συνιστοῦν πλάνην· ἡ δὲ χρόνιος ἐμμονὴ ἐν ἀμετανοησία εἰς τὴν πλάνην ὁδηγεῖ πρὸς τὴν αἵρεσιν καὶ τὸν ψυχικὸν θάνατον.
Ὁ ἄξιος τῆς Ἱερωσύνης κληρικὸς ὁμιλεῖ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ, ὁ ἀνάξιος εἰς τὰ ἀκοᾶς του. Ὁ μὲν διὰ νὰ μεταδώση τὴν βιουμένην μετάνοιαν, ὁ δὲ νὰ δικαιολογήση τὴν ἀμετανοησίαν. Ἡ πράξις ὁμιλεῖ εἰς τὴν ψυχὴν πολὺ βαθύτερα καὶ πειστικώτερα ἀπὸ τὴν θεωρίαν. Ἡ ζωὴ τοῦ εὐσεβοῦς ἱερέως εἶναι ζῶσα ρητορικὴ δι΄ ἐκεῖνον ὅπου θέλει νὰ ἀκούση τὴν φωνὴν τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ μετανοήση, νὰ σωθῆ. Τὴν πρὸς Θεὸν οἰκείωσιν τῶν πιστῶν δὲν φέρει ἡ πολυμάθεια τοῦ νοῦ, ἀλλ΄ ἡ καθαιρομένη καρδιὰ τῶν εὐλαβῶς βιούντων.

Ἐὰν ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν κατέχη βιωματικῶς εἰς τὴν ἐνδοχώραν του τὴν ὄντως ζωήν, αὐτὴ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναβλύση τεχνηέντως οὔτε ἀπὸ τὴν εὐφράδειαν τῶν λόγων του, οὔτε ἀπὸ τὴν δεινότητα τῆς γραφίδος του. Ἡ εὐγλωττία ἔχει ἀξίαν καὶ δύναμιν, ἐφ΄ ὅσον ἀντικρύζεται μὲ τὴν ἀρετήν, τὴν φανερᾶν καὶ τὴν κρυπτήν.

Τὸ Εὐαγγέλιον θέλει ἐφαρμογήν, δὲν θέλει θεωρίαν.

Τὸ «πιστεύω» ἀνήκει πάντοτε εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καὶ βιωματικῶς τὸ ἐκφράζουν.

Διὰ τοὺς Ἑλληνορθοδόξους ἡ πίστις δὲν εἶναι μία «θρησκεία», μία τῶν πολλῶν «ἐθελοθρησκεία», ἀλλὰ μία ἀναπνευστικὴ λειτουργία, ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ Βαπτίσματος τῆς βρεφικῆς ἡλικίας καὶ ἐκτεινομένη, ἐὰν δὲν ἀνακοπῆ, εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα.

Τὰ δόγματα, ἡ Ἱερὰ Παράδοσις τῆς Ἐκκλήσιάς μας, εἶναι δι΄ αὐτὴν ὅ,τι τὸ αἷμα διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὰ ζῶα ἢ ὁ χυμὸς εἰς τὰ δένδρα καὶ τὰ φυτά· ἐὰν παύση νὰ κυκλοφορῆ, ἐπέρχεται ἐξάπαντος ὁ θάνατος, σύντομα ἢ ἀργότερα.

Εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τὰ δόγματα ἐμφανίζονται, τὰ δόγματα καθορίζονται, ἀλλὰ τὰ δόγματα δὲν ἐξελίσσονται. Τὸ εὐσκιόφυλλον δένδρον τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν φυλλορροεῖ δογματικῶς κατὰ τὴν ροὴν τῶν αἰώνων. Καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν αὐτὴν ἐκπροσωποῦν ἐπαξίως ἐντὸς καὶ ἐκτὸς αὐτῆς οἱ διὰ τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεώς των ἀποκτήσαντες τὴν ἔξωθεν μαρτυρίαν· οἱ δεξιοτέχναι εἰς τὸν χειρισμὸν τῆς ἀληθείας καὶ ἀνυποχώρητοι εἰς τὰ δελεάσματα ἢ φοβερισμοὺς τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς πλάνης.

Τὰ δογματικὰ δὲν κατανοοῦνται ἀμοιβαίως, οὔτε διαπραγματεύονται συμβιβαστικῶς, ἀλλὰ πιστεύονται καὶ τηροῦνται ἀπαρεκκλίτως.

Ἡ φωνὴ τῶν Πατέρων ἠχεῖ ἀπ΄ αἰώνων ἡ αὐτή· «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ὑπὲρ πάσαν ἐγκόσμιον σκοπιμότητα δεσπόζει αὐτή, ἡ ἄνωθεν ἀλήθεια, ἡ μὴ ἐπιδεχομένη μηδεμίαν οὐσιώδη παραλλαγὴν ἢ τροπῆς τυχὸν ἀποσκίασμα.

Ἡ εὐκαμψία εἶναι μία χάρις εἰς τὸ σῶμα, μία ἀρετὴ διὰ τὸ πνεῦμα, ἀλλὰ ἕνα ἐλάττωμα διὰ τὴν συνείδησιν· ἐλάττωμα φοβερόν· θανατηφόρον.
Ὅπου δὲν ὑπάρχει πίστις καὶ πόθος κατὰ Θεόν, ἐκεῖ ὀφείλομεν νὰ ἐνθυμούμεθα τὸν λόγον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ·

- Μὴ δίνετε τὰ ἅγια εἰς τοὺς καταφρονητᾶς.

Διότι ἄλλο εἶναι νὰ εὔχεται ὁ πιστὸς ὑπὲρ φωτισμοῦ τῶν ἀσεβούντων καὶ ἄλλο νὰ συνάπτη αὐτοὺς μὲ τοὺς εὐσεβεῖς χωρὶς νὰ ἔχουν μεταστραφὴ εἰς τὴν εὐσέβειαν δεόντως.

Βεβαίως ἡ θύρα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε δι΄ ὅλους ἀνοικτή, ἀλλ΄ ἐρχμένους ἐν συντριβῇ καρδίας διὰ μετανοίας πρὸς τὸ φῶς, ὄχι ἐμμένοντας εἰς τὸ σκότος πεισματικῶς.

Καὶ ταῦτα· - Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία ὀφείλει ἐπισήμως νὰ δηλώση εἰς τοὺς οἰκουμενικοὺς κύκλους τὴν ἀκράδαντον πεποίθησιν αὐτῆς, ὅτι ἀποτελεῖ «τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» καὶ νὰ διακόψη τὴν συμμετοχὴν της εἰς τὰ οἰκουμενικὰ συνέδρια, τοὺς παπικοὺς καὶ λοιποὺς ἀνοιχτοὺς διαλόγους. Ἢ εἴμεθα αὐτὴ ἡ Μία καὶ Ἁγία ἢ εἴμεθα κλάδος καὶ παραφυὰς τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα ἐκ τῶν δύο δέον νὰ συμβαίνη. Ἡ ἀθεολόγητος «θεωρία τῶν κλάδων» ἀποτελεῖ δεινὴν κατάλυσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας.

Τὰ ἀνωτέρω διετύπωνε ἀπεριφράστως ἤδη πρὸς 35ετίας θεολόγος καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὡς γνώστης τῆς Ἱστορίας τῶν Δογμάτων καὶ ἐκ πείρας περὶ τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ὁμιλῶν.

Ἀλλ΄ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἰδιαιτέρως βαρύνουσα ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προβάλλει ἡ γνώμη τοῦ Σταυρουπόλεως Μαξίμου, τοῦ Προέδρου τῶν τότε ἐκεῖθεν εἰς Ἅγιον Ὅρος ἀποστελλομένων Πατριαρχικῶν Ἐξαρχιῶν. – Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ διετήρησεν ἀκριβῆ καὶ αὐθεντικὴν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν πρώτην αὐτῆς αἴγλιν καὶ καθαρότητα. Εἰς αὐτήν, περισσότερον ἀπὸ μίαν ἁπλὴν καὶ ἀδιάκοπον ἱστορικὴν συνέχειαν καὶ συνέπειαν, ὑπάρχει μία ὀντολογικὴ ταυτότης. Ἡ αὐτὴ πίστις, τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ ἦθος. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ αὐτὸ δικαιοὶ τὴν ἀξίωσιν αὐτῆς, ὅτι εἶναι καὶ παραμένει ἡ Ἐκκλησία. (Ἐπίσκεψις 227, Μάρτιος 1980).


Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἅγιον Ὅρος - Οἰκουμενισμὸς καὶ κόσμος», τοῦ Μοναχοῦ Λουκᾶ Φιλοθεΐτη), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 522

papas patriarxhs 05


Ἡ δικτατορία τῆς δεκτικότητας καὶ ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης ὡς χαρακτηριστικὸ κάθε αἱρέσεως καὶ ἰδίως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμού

Ἡ σημερινὴ μεταμοντέρνα κοινωνία, τὴν ὁποία βιώνουμε, θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ κοινωνία τῆς ὁλοκλήρωσης καὶ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ, ἔτσι ὅπως τὸν ἀνέδειξε καὶ ἀνάλυσε ὁ μακαριστὸς π. Σεραφεὶμ Ρόουζ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του («ὁ Μηδενισμός», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος). Ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ κυρίως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἰσοπέδωση ποὺ κυριαρχεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς de facto κατάργησης ἢ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ παραδοσιακῶν ἀρχῶν καὶ θεσμῶν, ὅπως ἡ οἰκογένεια, τὸ φῦλο, τὸ κράτος, τὸ ἔθνος κλπ., ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη καὶ μονόπλευρη δημιουργία καὶ καθιέρωση ὅρων καὶ ἐννοιῶν μὲ στόχο τὴν προώθηση καὶ καθιέρωση συγκεκριμένων σκοπῶν.

Τέτοιοι ὅροι εἶναι π.χ. οἱ ὅροι «ὁμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «ἑτεροφοβία», «ἰσλαμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «χριστιανοφοβία» κλπ. Τέλος ἡ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δεκτικότητας καὶ τὴν παράλληλη καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης, ἑνὸς δικαιώματος ποὺ ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς φύσεώς του.

Αὐτὴ ἡ μηδενιστικὴ ὁλοκλήρωση καὶ ἐπικράτηση ἰδίως μετὰ τὸν Β΄ Π.Π. προετοίμασε καὶ ὑποστήριξε τὴν ὁλοκλήρωση καὶ ἐπικράτηση τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος φέρει τὰ ἴδια προαναφερθέντα χαρακτηριστικὰ τώρα ὅμως σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο. Κατάργηση ἢ ἐπαναπροσδιορισμὸς Κανόνων καὶ ὁρίων ποὺ ἔθεσε ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ δύο χιλιετίες γιὰ νὰ προστατεύσει τὸ ποίμνιό Της, αὐθαίρετη, νέα ὁρολογία καὶ ἐπαναπροσδιορισμὸς βασικῶν ἀρχῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τέλος, ὅπως καὶ ἐπὶ πολιτικοῦ-κουνωνικοῦ ἐπιπέδου, καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης.

Ὁ Θεὸς ὅμως μᾶς ἔπλασε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐλεύθερους ἐπιτρέποντάς μας τὸ δικαίωμα τῆς ἄρνησης, ἔστω κι ἂν τὸ χρησιμοποιούσαμε γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του, κυρίως ὡς μέσο πρὸς τὴν σωτηρία μέσω τῆς ἄρνησης καὶ ἀπόρριψης τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν μισανθρώπων ἔργων του. Ἤδη ἀπὸ τὴν βάπτισή μας ἐκφράζουμε αὐτὴν τὴν ἄρνηση: «Ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾷ καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ…». Αὐτὴ ἡ ἄρνηση τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν ἔργων του, δηλ. τῆς αἵρεσης, εἶναι παράλληλα ὁμολογία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του, διότι τήρηση τῶν ἐντολῶν Του σημαίνει παράλληλα ἄρνηση σὲ ὅ,τι ἀντιτίθεται σὲ αὐτές καὶ ἡ προσπάθεια ἀπόκτησης τῶν ἀρετῶν σημαίνει ἄρνηση σὲ ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὶς ἀποκτήσουμε:

Ταπείνωση σημαίνει ἄρνηση τῆς κοσμικῆς δόξας.

Ἀκτημοσύνη σημαίνει ἄρνηση τῆς περιουσίας καὶ τοῦ χρήματος.

Ὑπακοὴ σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἰδίου θελήματος.

Διάκριση σημαίνει ἐπιλογὴ τοῦ καλοῦ καὶ ἄρνηση τοῦ κακοῦ.

Πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄρνηση κάθε κακοδοξίας, ψευδοδιδασκαλίας καὶ αἵρεσης, ποὺ ἀποτελοῦν περιφρόνηση καὶ βλασφημία τοῦ Ἀγαπῶντος καὶ ἀγαπωμένου Θεοῦ.

Καὶ ἐδῶ ἐμφανίζεται τὸ μέγα παράδοξο –καὶ ὡς ἐκ τοῦτου ἡ μηδενιστική, αἱρετική, ἑωσφορικὴ πρακτικὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καθώς,

– αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται –ὑπερασπίζοντας τὴν αἵρεση– τὴν πραγματικὴ καὶ μοναδικὴ φύση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διδασκαλία της, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀπαγορεύουν (καὶ καταδικάζουν παράλληλα) στοὺς ἄλλους τὸ δικαίωμα ἄρνησης τῆς αἵρεσης καὶ διατήρησης τῆς Πίστεως, ὅπως αὐτὴ μᾶς παραδόθηκε,

– αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἑτερότητα, ἀπαγορεύουν τὴν ἄρνηση γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ὁμογένεια στὴν ἀποστασία,

– αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἐλευθερία καὶ σεβασμὸ στὰ πιστεύω τοῦ ἄλλου ἀπαγορεύουν τὴν ἐλεύθερη βούληση μέσῳ τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης καὶ ὑβρίζουν, λοιδωροῦν, διώκουν καὶ καταδικάζουν τὸν μὴ βουλόμενο αὐτοῖς συνιέναι, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἄρνηση καταδεικνύει τὸ ψεῦδος τῶν λόγων τους.

Εἶναι ὅμως φυσιολογικὸ τὸ γεγονός, νὰ πολεμοῦν αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Ἀλήθεια αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὸ ψέμα.

Ἡ Μία Ἐκκλησία ποὺ εἶναι «ὁ στῦλος καὶ τὸ στήριγμα/ἑδραίωμα τῆς ἀλήθειας» (Α΄ Τιμ. 3,15), ἀμέσως ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ἀγωνίστηκε σκληρά νὰ κρατήσει ἀκέραιη, ἀπαράλλαχτη καὶ ἀνόθευτη τὴν Μία Ἀλήθεια, ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός. Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ διάδοχοί τους προφύλαξαν τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τῶν «ψευδοδιδασκάλων» καὶ τῶν «ψευδοπροφητῶν (Ματθ. 7,15· Β΄ Πετρ. 2,1· Α΄ Ιω. 4,1) ἀρνούμενοι ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλαγὴ ἑνὸς γιῶτα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, μέλη καὶ αὐτοὶ τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀρνήθηκαν κάθε ἀνάμειξη σὲ συγκριτιστικὲς πρακτικές, σὲ κοινὲς θυσίες καὶ λατρεῖες, σὲ κάθε τι ποὺ ἀντιτασσόταν στὴν ἐκκλησιαστικὴ διδαχή. Οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητὲς καὶ Πατέρες ἀρνήθηκαν αὐτοκρατορικές, συνοδικές, πατριαρχικές, ἐπισκοπικὲς διαταγές, ποὺ ἀλλοίωναν ἢ ἀναιροῦσαν τὶς Παρακαταθῆκες. Ὅλοι τους ἀρνήθηκαν ὁποιαδήποτε συγκατάβαση σὲ θέματα Πίστεως, ἀρνήθηκαν ὁποιαδήποτε ὑποταγὴ ποὺ θὰ ἀναιροῦσε τὴν Πίστη τους, ἀρνήθηκαν καὶ τὴν ἴδια τους τὴν ζωὴ γιὰ τὴν Πίστη τους.

Ὁ ὅρος «ὁμολογία» δὲν νοεῖται χωρὶς τὴν ἄρνηση, τοῦ κάθε τι, ποὺ ἀντιτίθεται στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν θὰ σταματήσουν νὰ πολεμοῦν τὴν ἄρνηση τῆς αἱρέσεώς τους. Ἐμεῖς ὅμως δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ τοὺς ἀντιμαχόμαστε.

Ἀρνοῦμαι τὴν αἵρεση, παραμένω πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

 

Πηγή: Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση, Αβέρωφ

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 716

agia grafh 01


Λέγει ο Απ. Παύλος: «Τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις, δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β  Κορ. 6, 14-15). Διότι ποιός συνεταιρισμός ημπορεί να υπάρχη μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; Ποιά δε επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; Ποιά δε συμφωνία μπορεί να γίνη μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Η ποιό μερίδιο δύναται να έχη ένας πιστός με ένα άπιστο;

Αυτός λοιπόν ο κανόνας δεν ίσχυε μόνον στην παλαιά εποχή, αλλά και σήμερα, για όλους εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ιδιαίτερα μάλιστα θέλει να μας προφυλάξη από την σατανική κατάστρωση των σχεδίων των εχθρών της Ορθοδοξίας και του Έθνους του λεγόμενου οικουμενισμού.

Τι είναι Οικουμενισμός; Λέγει ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του «Οικουμενισμός χωρίς μάσκα»: «Ο Οικουμενισμός είναι ένα κίνημα παγκόσμιο του Διεθνούς Σιωνισμού και έχει ως μοναδικό σκοπό την πολιτική και την θρησκευτική ένωση της ανθρωπότητος. Ο Οικουμενισμός, με λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιον παγκόσμιον Κίνημα πολιτικόν και θρησκευτικόν, με σκοπόν την υποταγήν της ανθρωπότητος κάτω από μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν… και την ένωσιν όλων των Θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε να εξαφανισθή ο Χριστιανισμός, να εξαφανισθή η σώζουσα Ορθόδοξος πίστις και να λατρεύεται στο τέλος, αντί του αληθινού Θεού, ο Σατανάς!».

• Παρατηρεί ο Μέγας Βασίλειος:

«Εκείνους που ομολογούν προσποιούμενοι την αληθή ορθόδοξη πίστη, έχουν όμως επικοινωνία με τους φρονούντας διαφορετικά, τους τέτοιους, ούτε αδελφούς να ονομάζουμε».

• Ένα σωτήριο μάθημα πήρε από άγγελο Κυρίου για τους αιρετικούς ο π. Ευμένιος Σαριδάκης, όπως αναφέρεται στον βίο του:

«Ο Γέροντάς μας, π. Ευμένιος Σαριδάκης, προσευχόταν κάποτε για τον διάβολο. Τον σταμάτησε όμως ο Θεός, λέγοντάς του ότι η προσευχή αυτή είναι ατελέσφορη, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Κάποτε, ο Γέροντας μου εκμυστηρεύθηκε ότι μνημόνευσε στην Πρόθεση τον Ευρωπαίο γνωστό ανθρωπιστή Ραούλ Φολλερώ, παπικό στο δόγμα, επειδή είχε ευεργετήσει το Λεπροκομείο και ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Τότε, άγγελος Κυρίου του πέταξε τη μερίδα από το άγιο Δισκάριο τρεις φορές.

Την τρίτη φορά, του εμφανίσθηκε λέγοντάς του ότι εκεί (στην Πρόθεση) έχουν θέση μόνο τα μέλη της Εκκλησίας. Του εξήγησε ότι στο κομβοσχοίνι του μπορεί να βάλη προσευχόμενος τους πάντες, αιρετικούς, ετεροθρήσκους, φονιάδες, εγκληματίες, ασελγείς, το πλήρωμα όλης της οικουμένης, ζώντες και κεκοιμημένους. Στην ευχαριστιακή Αναφορά όμως, μόνο τους Ορθοδόξους, γιατί αυτοί αποτελούν τα μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».

• Ο δε Άγιος Πορφύριος τονίζει για τους διαλόγους:

« Μη φοβάστε. Οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξη την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθη ημέρα, που ο διάλογος θα ματαιωθή• τίποτε δεν πρόκειται να γίνη• άλλωστε τους Ουνίτες, αυτό τον δούρειο ίππο, είναι φως φανάρι ότι τους ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».

• Επίσης επεξηγεί κατηγορηματικά:

«Όλος ο κόσμος εδώ στο τηλέφωνό μου, …από όλα τα βασίλεια του κόσμου μου τηλεφωνούν την νύχτα, ότι ώρα να ’ναι. Απ’ όλα τα βασίλεια, Νότιο Αφρική, Κέϊπ Τάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Αμερική… ξέρω κι εγώ… απ’ όλον τον κόσμο. Και ν’ ακουστεί ότι είμαι κι εγώ, έχω ελεύθερο πνεύμα και παραδέχομαι όλες τις θρησκείες; Όχι, δεν παραδέχομαι. Όποιος να μου πη, και ένας άγγελος να έρθη να μου πη, όχι θα του πω, λες ψέμματα, δεν είσαι πνεύμα αγαθόν, είσαι πονηρόν πνεύμα και λες αυτά. Έτσι θα του πω εγώ του αγγέλου, δεν θα τον πιστέψω».

«-Να σας πω, παιδιά, δεν μου αρέσει να διαβάζω ξένα βιβλία, άλλων θρησκειών… Εμείς δεν πρέπει να διαβάζωμε και να παίρνωμε παραδείγματα απ’ αυτουνούς, παρά μόνο από τους θεόπνευστους Πατέρας της Εκκλησίας μας».

• Μας συμβουλεύει ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος:

«Έχουμε ιερόν καθήκον πάντες οι Ορθόδοξοι να καταγγέλλωμεν τον θεοκατάρατον Οικουμενισμόν και πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Πατρίδας μας, οι Ορθόδοξοι όλου του κόσμου, να ενωθούν εναντίον του. Πρέπει όλοι να γνωρίζουν, ότι ο Οικουμενισμός επιδιώκει τον ενταφιασμόν της Ορθοδοξίας, της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και ότι οδηγεί στην εκθεμελίωσι και αυτό τούτο το Έθνος μας».

 

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 916

panorthoksh synodos 44


Σχολιασμός στο κείμενο της Άγιας και Μεγάλης Συνόδου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον».

Κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας της 15ης Ιουλίου 2016 «η Ιερά Σύνοδος ανέθεσε, άμα τῇ λήψει των επισήμως επικυρωθέντων αντιγράφων των εγκεκριμένων από τη ἐν Κρήτῃ Σύνοδο κειμένων, τη δημοσίευση και τη μελέτη αυτών στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, η οποία παράλληλα οφείλει να λαμβάνει υπόψη και ενδεχόμενες παρατηρήσεις και κρίσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, των θεολογικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των θεολόγων, των κληρικών, των μοναχών και των λαϊκών. Κατόπιν επισταμένης μελέτης η Επιτροπή πρέπει να υποβάλει τα πορίσματα αυτής στην Ιερά Σύνοδο».

Αφού η απόφαση της Ιεράς Συνόδου έτσι κι' αλλιώς θα αφορά κάθε άνθρωπο, ζητούνται αναγνώτες να στέλνουν στο πρακτορείο μας τους συλλογισμούς τους και τους σχολιασμούς τους σε αυτό το θέμα.

 Υπενθυμίζουμε ότι νωρίτερα στο 15ο τεύχος (159) δημοσιεύτηκε η ανάλυση του Μηνύματος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον Ορθόδοξο λαό και κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, την οποία έγραψε ο υποψήφιος φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Νικολάι. Από το 16ο τευχος (169) και παρακάτω δημοσιεύονται οι σχολιασμοί στο κείμενο "Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον", τους οποίους έγραψε ο π. Μιχαήλ Νοβικόφ.

Τώρα όμως δημοσιεύουμε ακόμα έναν σχολιασμό που μας έστειλε ένας απο τους αναγνώστες μας. Τον έστειλε άμεσα και στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, όπως είπε.

Ο αναγνώστης μας είπε για τον εαυτό του ότι είναι λαικός που πράττει όπως τονίζει ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης: «Εἶναι ἐντολή τοῦ Κυρίου νά μή σιωπᾶμε ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη... ὅταν πρόκειται γιά τήν πίστη, δέν μποροῦμε νά ποῦμε· Ἐγώ ποιός εἶμαι; Εἶμαι ἱερέας; Ὄχι. Ἄρχοντας; Οὔτε. Στρατιώτης; Ἀπό ποῦ; Γεωργός; Οὔτε καί αὐτό. Εἶμαι φτωχός, ἐξασφαλίζοντας μόνο τήν καθημερινή μου τροφή. Δέν ἔχω λόγο, οὔτε ἐνδιαφέρον γιά τό θέμα αὐτό. Ἀλλοίμονο! Οἱ πέτρες θά κράξουν, καί σύ μένεις σιωπηλός καί ἀδιάφορος;... Ὥστε ἀκόμα καί ὁ φτωχός τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως δέν θά ἔχει καμμιά δικαιολογία, ἄν τώρα δέν μιλᾶ, γιατί θά κριθεῖ καί μόνο γι’ αὐτό».

Η 21η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ«ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ»:

21. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογον βῆμα εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν διά τήν προσέγγισιν τῶν χριστιανῶν. Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Σύνοδος της Κρήτης ενέκρινε το κείμενο «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον». Με τη 21η παραγράφο που περιέχει απόλυτη «θετική εκτίμηση» εγκρίνονται τα δεκάδες έγγραφα του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών». Ο Δούρειος Ίππος της 21ης παραγράφου περιέχει κείμενο με την θετική εκτίμηση των πολλών εγγράφων του Π.Σ.Ε., τα οποία περιλαμβάνουν σαφώς ιδέες που δεν είναι ορθόδοξες. Μ' αυτόν τον τρόπο, βασει της 21ης παραγράφου τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. με εναν ασαφή τρόπο αποκτούν την πανορθόδοξη αυθεντία για όλους που υπέγραψαν την απόφαση της Συνόδου στην Κρήτη («Κανονισμός οργανώσες και λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» §13.2).

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ

Αντίρρηση 1η: Στην 21η παράγραφο δεν αναφέρεται στα συγκεκριμένα έγγραφα που εκτιμηθηκαν θετικά.

Απάντηση: Στην 21η παράγραφο διαβάζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα (δηλαδή όλα τα έγγραφά του Π.Σ.Ε.) , τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων».

Αντίρρηση 2η: Στην 21η παράγραφο λέγεται: «Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Απάντηση: σε αυτήν την παράγραφο διαβάζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς» τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. Γι' αυτό η λεγάμενη φράση δεν έχει νομική σημασία διότι:

1. Δεν είναι δυνατό να εκτιμάμε θετικώς και δεν συμφωνούμε στα σπουδαιότερα ζητήματα. Δηλαδή η θετική εκτίμηση υπονοεί την ομόνοια στα βασικά ζητήματα, αλλιώς θα έχουμε μια πολύπλοκη υπόθεση όπως: δεν επιδοκιμάζω την απάτη της γυναίκας μου αλλά επιδοκιμάζω τον τρόπο απάτης της κλπ.

2. Στην 21η παράγραφο λέγεται και για τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. και για την επιτροπή του Π.Σ.Ε. Νομικά η λεγάμενη φράση υπάγεται στην δράση των μή Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών, και όχι στα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Αντίρρηση 3η: Οι επισκόποι στην Κρητικη Συνοδο δεν υπέγραψαν τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Απάντηση: Οι υπογραφές των επικοπών κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» επικυρώνουν και τα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ του (ιδιαίτερα τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.), τα οποία αποκτούν την νομική δύναμη. Έτσι η Σύνοδος στην Κρήτη είναι ανώτερο όργανο που επικυρώνει τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Η εμπειρία των Οικουμενικών Συνόδων δείχνει ότι αυτες έδιναν το εκκλησιαστικό κύρος (έγκυρο) στις αποφάσεις καθιερωμένες νωρίτερα. Έτσι η ΣΤ΄ και Ζ΄Οικουμενικές Συνοδοί επικύρωσαν τους Αποστολικούς Κανόνες και τους κανόνες των οικουμενικών και τοπικών συνοδών και των αγίων πατέρων. Η Σύνοδος στην Κρήτη όμως επικύρωσε τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. εξαιτίας 21η παράγραφο.

Να συγκρίνουμε:

– Η ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε πως οι 85 κανόνες των Αγίων Αποστόλων πρέπει να μείνουν «ἀπὸ τοῦ νῦν βέβαιοι καὶ ἀσφαλεῖς» (ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Β΄).

– Η Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος. αποδέχεται «ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνει, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων» (Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Α΄).

– «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων» (Η Σύνοδος στην Κρήτη, το κείμενο «Σχέσεις...», 21η παράγραφος).

Δηλαδή οι επίσκοποι των ΣΤ΄και Ζ΄Οικουμενικών Συνοδών επικύρωσαν τους Αποστολικούς Κανόνες. Ανάλογα οι επίσκοποι του Συνόδου στην Κρήτη επικύρωσαν όλα τα έγγραφα του Π.Σ.Ε., ιδιαίτερα π.χ. τα κείμενα της Λίμα.

Ακόμα μια σύγκριση:

– «Ἐπισφραγίζομεν δὲ καὶ τοὺς λοιποὺς πάντας ἱεροὺς κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων ἡμῶν ἐκτεθέντας, τουτέστι <…> Βασιλείου ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας» (ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Β΄).

– Η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων» (Η Σύνοδος στην Κρήτη, το κείμενο «Σχέσεις...», 21η παράγραφος).

Έτσι οι κανόνες του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου είναι αυθεντικοί για μας διότι εγκρίθηκαν από την ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδο. Ανάλογα τα κείμενα του  Π.Σ.Ε., τα οποία εκρίθηκαν από την «Άγια και Μεγάλη Σύνοδο» αποκτούν το ακλόνητο κύρος για τους ανθρώπους που την αναγνωρίζουν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Λοιπόν, οι οργανωτές της Συνόδου στην Κρήτη δημιουργησαν διπλή παγίδα: αν λάβουμε το κείμενο «Σχέσεις...» που περιέχει «δούρειο» παράγραφο, πρέπει θα λάβουμε τα κείμενα του Π.Σ.Ε. όπως λαμβάνουμε τους Αποστολικούς Κανόνες κλπ.

Επομένως, μετά την Σύνοδο στην Κρήτη όλα τα ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα του Π.Σ.Ε., τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων. Είναι απαράδεκτα για το εκκλησιαστικο πλήρωμα διότι πολλές οικουμενιστικές αποφάσεις του Π.Σ.Ε. είναι αιρετικές και όχι ορθόδοξες.

Η «θετική εκτίμηση» των κειμένων του Π.Σ.Ε. επίσης επεκτείνεται στα επόμενα κείμενα του Π.Σ.Ε. που είναι απαράδεκτα για μας διότι θα μετατρέψουν αυτή την οργάνωση σε πανεκκλησιαστικό όργανο του οποίου οι αποφάσεις θα γίνουν υποχρεωτικές για τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.

 

Πηγή: (Το άρθρο είναι μετάφραση από τα Ρωσικά για τις ΑΚΤΙΝΕΣ) Ακτίνες

Tags:
Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 835

mhtropoliths aigialias amvrosios 01

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΥΡΙΟΝ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ

ΕΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΝ

Αίγιον, 25 Απριλίου 2017

ΘΕΜΑ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ»!

Παναγιώτατε,

Ο υποσημειούμενος, ένας πανάθλιος Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, συγχρόνως δε ανάξιος και τρισάθλιος εν Χριστώ Αδελφός Σας, τολμά να υψώσει τη φωνή του και να απευθυνθεί στην Παναγιότητά Σας, προκειμένου να θέσει υπ’ όψιν Της αποδεικτικά στοιχεία, κατά τα οποία η περί «Εκκλησιών» απόφαση της εν Κρήτη Μεγάλης (;) Συνόδου  έχει αποδοκιμασθή ήδη πανηγυρικώς από τον Δομήτορα της Εκκλησίας μας, τον Αναστημένο Σωτήρα μας Ιησούν Χριστόν!

Πόθεν αντλώ το θάρρος; Γιατί τόσο θράσος; ίσως θα διερωτηθείτε. Βαθυσεβάστως, λοιπόν, αλλά και μετά παρρησίας, Σας απαντώ. Το θάρρος μου αντλώ:

Από την αγάπη μου προς τη Μητέρα Εκκλησία, δηλ. από την αγάπη μου προς την Αγία Ορθοδοξία μας!

Υπηρετώ την Εκκλησία από την παιδική μου ηλικία ως «παπαδάκι» του ιερού Βήματος. Έμεινα αγωνιστής του καλού κάτω από τη σκέπη Της από την πρώιμη νειότη μου, επέλεξα ως φοιτητής τη Θεολογική Σχολή, παρά το γεγονός ότι ήμουνα μαθητής του άριστα στα Μαθηματικά. Προσέφερα τον εαυτό μου ολοκαύτωμα στον βωμό της Αγάπης του Νυμφίου Χριστού, αφού κατά το έτος 1961 δέχθηκα την κουρά μου ως Μοναχός (στην ηλικία των 23 ετών). Αγωνίσθηκα και αγωνίζομαι σθεναρώς για το κλέος της Μητρός Εκκλησίας, μη πτοούμενος από την ισχύ των Προσώπων ή των Προσωπικοτήτων, καθημερινώς δε αναλίσκομαι για τη δόξα του Χριστού μας.

Εβίωσα τη Μοναχική ζωή ως μαρτύριο και ακόμη σήμερα, στην ηλικία των 79 ετών, ζω την απόλυτη μοναξιά! Και τώρα στο Επισκοπείο μας, εδώ στο Αίγιο (στην οδό Μελετοπούλων, αριθμ. 44), ζω μόνος, μονότατος, χωρίς κάποια ανθρώπινη βοήθεια και παρηγοριά, «ίνα μη εγκοπήν τινά δώμεν τω Ευαγγελίω του Χριστού» (Α’ Κορ. θ΄,12). Ταύτα γράφων, Παναγιώτατε, «γέγονα άφρων καυχώμενος! Υμείς με ηναγκάσατε!» (Β΄Κορ. ιβ΄, 11). Έδωσα τον εαυτό μου ολοκαύτωμα στον βωμό της θείας αγάπης. «Όλα για τη δόξα του Χριστού» ήταν το σύνθημά μου ήδη από αυτή την πρώιμη νεότητά μου.

Αντλώ, λοιπόν, το θάρρος μου από την αγάπη μου προς την Μητέρα Εκκλησία! Επί πλέον δε και από τα κατωτέρω αναφερόμενα στοιχεία: 

Από τη γνωριμία μας -και την εν συνεχεία αναπτυχθείσα φιλία μας- σε ανύποπτο χρόνο. Θα Σας υπενθυμίσω:

Ήταν γύρω στα έτη 1961-1962, όταν για πρώτη φορά συναντηθήκαμε στη Ρώμη της Ιταλίας, όπου Σεις, ως Διάκονος τότε, πραγματοποιούσατε μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών με αντικείμενο το Κανονικό Δίκαιο, ενώ εμείς ήμασταν ταξιδιώτες (ήτοι ο σεβαστός Γέροντάς μας Αρχιμ. Καλλίνικος Καρούσος -ο μετά ταύτα Μητροπολίτης Πειραιώς-, ο Διάκονος  Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης -ο μετά ταύτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών- και ο Διάκονος Αμβρόσιος Λενής -δηλ. η ελαχιστότης μου). Εμείς, λοιπόν, ταξιδιώτες στη Ρώμη, Υμείς δε, φιλοτίμως προσφερθείς, γίνατε ο ξεναγός μας στην ιστορική εκείνη πόλη. Έκτοτε άρχισε μεταξύ μας μια αγνή φιλία! Μια φιλία, η οποία όμως χρόνο με τον χρόνο χαλάρωνε, καθώς Υμείς ανεβαίνατε τα σκαλιά της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας και αναπνέατε τον «αέρα» του Φαναρίου! Δεν ημπορώ να λησμονήσω ότι, όταν τα καλοκαίρια συναντιόμασταν στη Γενεύη, στο Πατριαρχικό Κέντρο του Chamb èsy , Υμείς, χωρίς καμιά απολύτως αιτία, με χαιρετούσατε «μακρόθεν» με μια αυξανόμενη υπεροπτική διάθεση!

Εν πάση περιπτώσει, αντλώ το θάρρος και από αυτή την παληά -ξεθωριασμένη πια- φιλία μας.

Αντλώ επίσης το θάρρος από τις επιταγές του Κανονικού Δικαίου, επί τη βάσει του οποίου διοικείται η Αγία Έκκλησία μας.

Φοιτητής ων στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, διδάχθηκα τις εξής θεμελιώδεις θεολογικές-κανονικές αρχές:

«έκαστος Αρχιερεύς είναι εις τύπον και τόπον Χριστού»,

«όλοι οι Αρχιερείς είναι ίσοι μεταξύ των».

Συνεπώς:

«ο Μητροπολίτης Κυθήρων και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είναι ισότιμοι μεταξύ των».

«Το διοικητικό σύστημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι Δημοκρατικό - Συνοδικό», κατά το πρότυπο της Αποστολικής Συνόδου των Ιεροσολύμων. Συνεπώς,

«έκαστος των Αρχιερέων διαθέτει μία ψήφο και άρα ο Πατριάρχης και ο νεώτερος των Επισκόπων-Σύνεδρος είναι ισότιμοι, με μόνη τη διαφορά ότι σε περίπτωση ισοψηφίας υπερισχύει η ψήφος του Προέδρου» (τούτο όμως ισχύει και σε όλα τα κοσμικά Όργανα και Σωματεία!).

Άρα οι Αρχιερείς, κατά το Κανονικό Δίκαιο της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, είναι όχι απλώς ισότιμοι, αλλά ίσοι μεταξύ τους, συγχρόνως δε   κ α ι   σ υ ν υ π ε ύ θ υ ν ο ι   έναντι του πληρώματος της Εκκλησίας!

Αυτά, λοιπόν, και από τη μαθητεία μας στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Επιπροσθέτως, αντλώ το θάρρος μου από δύο σημαντικά προσωπικά «κατορθώματα» Υμών, Παναγιώτατε:

§Δεν ανακαλέσατε στην τάξη περιώνυμο κληρικό, Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο του Πατριαρχείου Σας, ο οποίος ήδη από του έτους 2006 έχει ομιλήσει περιφρονητικά για το Άγιο Φως, το οποίο μας παραχωρείται από τον Αναστάντα Χριστό κατά τρόπο θαυματουργικό και όντως αχειροποίητο, το Άγιο Φως που αναβλύζει από τον Πανάγιο Τάφο! Είπε ο κληρικός Σας τα εξής απαράδεκτα: «Υπάρχει αιώνες τώρα διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή αφής το Άγιον Φώς κατέρχεται θαυματουργικά  «ουρανόθεν»…  Όμως… πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους Άγιους Τόπους…  Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο Πατριάρχης ανάβει τη λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα, που βρίσκεται πάνω στον Πανάγιο Τάφο…  Επέστη ο καιρός να τερματισθεί ο διασυρμός των Θείων…»!!!!!!!  (βλ. « pentapostagma » και Εφημερίδα «Μακελειό» της 18 ης  Απριλίου 2017).

Αυτά είπε ο περιώνυμος κληρικός Σας, Παναγιώτατε! Δεν έχει σημασία, ότι επικαλείται ή επαναλαμβάνει λόγια Πανεπιστημιακού Διδασκάλου! Σημασία έχει ότι αποδέχεται, επικροτεί και διαδίδει την ασεβέστατη αυτή άποψη, η οποία προσβάλλει, πληγώνει και υποτιμά τους ευσεβείς πιστούς, αλλά και παραπληροφορεί το Σώμα της Εκκλησίας! Διότι ασφαλώς γνωρίζει ο εν λόγω κληρικός, όπως θέλω να πιστεύω και Σεις προσωπικά, ότι σχετικά με το ζήτημα του Αγίου Φωτός έχουν κατά καιρούς γραφεί αξιολογότατες ιστορικο-θεολογικές αλλά και ειδικές εργαστηριακές επιστημονικές μελέτες, οι οποίες αποδεικνύουν τον θαυματουργικό τρόπο της εμφανίσεώς του κατά την ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου.

                         Επίσης, Παναγιώτατε, επιτρέψατέ μου να Σας εκφράσω τη βαθύτατη λύπη και την έκπληξη που μου προκάλεσε το γεγονός ότι, επικειμένης της ετησίας τακτικής Συνελεύσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, κατά τον Οκτώβριο του παρελθόντος έτους, διά σεπτού  Γράμματος Υμών πρός τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο, διαπομπεύσατε το ταπεινό όνομά μου, εφιστώντας την προσοχή του Αρχιεπισκόπου μας, «ίνα προφυλάξη το ιερόν Σώμα της Ιεραρχίας από τις ακραίες φωνές των Ιεραρχών Καλαβρύτων και Πειραιώς…». Σας ερωτώ μετά παρρησίας: Γιατί αυτή η διαπόμπευση, Παναγιώτατε, ενός γηραιού πλέον Μητροπολίτου, συγχρόνως δε και εν Χριστώ Αδελφού Σας; Γιατί τόση υπεροψία; Γιατί τόση σκληροκαρδία; Δεν θα ήτο περισσότερο πνευματικός τρόπος, εάν γράφατε ένα πατρικό Γράμμα προς την ελαχιστότητά μου, συνιστώντες σύνεση και προσοχή;Αφήνω βέβαια κατά μέρος το γεγονός, ότι η ενέργειά Σας αυτή θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως υπέρβαση των ορίων της κανονικής δικαιοδοσίας Σας ή και ως απόπειρα ασκήσεως ενός είδους πρωτείου εξουσίας προς μια Αδελφή Εκκλησία, έστω και αν η σχετική φράση έχει διατυπωθεί με το «μετριοπαθές» ύφος της φιλικής υποδείξεως…

Άρα Υμείς, Παναγιώτατε, καταλύσατε την ευγένεια και τον αλληλοσεβασμό ως τρόπον επικοινωνίας, η δε ελαχιστότης μου έλαβε την αφορμή να επικαλείται πλέον το ισότιμο των Αρχιερέων! Ως Πατριάρχης έχετε Προβάδισμα Τιμής  και ουχί Αξίας ή Εξουσίας !      

 

Τέλος, αντλώ το θάρρος από την πολυχρόνιο θητεία μου στη Μητέρα Εκκλησία.

Κατά την ευδοκία του Αρχιποίμενος Χριστού, αμφότεροι εδέχθημεν το χάρισμα της Ιερωσύνης κατά τον αυτό χρόνο! Ήταν το έτος 1961, όταν αμφότεροι χειροτονηθήκαμε Διάκονοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας!

Ακολούθως, Υμείς κατά το έτος 1973 χειροτονηθήκατε Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ακολούθησε δε και η ελαχιστότης μου! Κατά το έτος 1976 χειροτονήθηκα Μητροπολίτης Ταλαντίου. Συνεπώς και η πορεία μας στη Μητέρα Εκκλησία υπήρξε παράλληλη! Αντλώ, λοιπόν, και εκ του προσθέτου τούτου λόγου, το δικαίωμα να εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου, όταν αυτό επιβάλλει το συμφέρον της Εκκλησίας. Παρακαλώ, να μου συγχωρήσετε την παρρησία.

Έπειτα από τα παραπάνω προ-εισαγωγικά και επεξηγηματικά, ας έλθουμε στο κυρίως θέμα μας.

Θα ήθελα να Σας τονίσω, ότι εκεί κάτω στα άγια χώματα της Ιερουσαλήμ η Θεία Πρόνοια, για μία ακόμη φορά εφέτος, αποδοκίμασε πανηγυρικά την περί «Εκκλησιών» Απόφαση της Συνόδου της Κρήτης. Το Άγιο Πνεύμα, επαναλαμβάνω, για μία ακόμη φορά, έδειξε και απέδειξε ότι «η Εκκλησία» είναι Μία και αυτή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία!Εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα κάθε χρόνο το Άγιο Πνεύμα βροντοφωνεί και αποδοκιμάζει τόσο τους Παπικούς, όσο και τους Προτεστάντες! Δεν τους δέχεται! Δεν τους αναγνωρίζει! Γι’ αυτό και δεν τους παρέχει τη θεία ευλογία της αφής του Αγίου Φωτός!

Έπειτα από αυτά τα προκαταρκτικά, ας έλθουμε στο θέμα μας.

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ:

Προκειμένου να κατανοήσετε τις ανησυχίες μου, παρακαλώ επιτρέψατέ μου να αναφερθώ στο σεπτό πρόσωπό Σας και δη και σε όσα εισαγωγικά  αναγράφονται στο Βιογραφικό Σας σημείωμα, όπως αυτό καταχωρίζεται στο Ημερολόγιο του Πατριαρχείου μας, όχι δε του Πατριαρχείου Σας: Ιδού το απόσπαμα:

«...Μετά την εκλογήν  Του  ως Οικουμενικού Πατριάρχου προσεπάθησε να ενισχύση την πανορθόδοξον ενότητα και συνεργασίαν διά της συγκλήσεως κατά καιρούς Συνάξεων των Ορθοδόξων Προκαθημένων και διά πολλών επισκέψεών  Του  προς  αυτούς  και προσκλήσεώς  των  εις το Φανάριον. Επίσης προωθεί τον οικουμενικόν διάλογον με τας  άλλας Χριστιανικάς Εκκλησίας και Ομολογίας,  επισκεπτόμενος τας έδρας αυτών και συμμετέχων εις διαχριστιανικά συνέδρια  και επετειακάς εκδηλώσεις…» (βλ. έτος 2014, σελ. 655).

Προκαταρτικές παρατηρήσεις:

1. Ο συγγράψας το κείμενο αυτό, οσάκις αναφέρεται στο πρόσωπό Σας, χρησιμοποιεί τα κεφαλαία γράμματα. Οσάκις όμως αναφέρεται στους Προκαθημένους των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών χρησιμοποιεί τα πεζά γράμματα! (Σημειώνονται με ερυθρά γράμματα). Γιατί αυτή η διαφορά; Γιατί αυτή η υπεροψία; Δεν θα έπρεπε και οι λέξεις « Αυτούς » και «Τ ων », αφού αναφέρονται στους προκαθημένους των αδελφών ορθοδόξων Εκκλησιών -Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους-, να γράφωνται με κεφαλαία τα αρχικά;

2. Το κυριώτερο:  Στο παραπάνω κείμενο, ως συστατικό της προσωπικότητός Σας και της θητείας Σας ως Οικουμενικού Πατριάρχου αναφέρεται  η προσπάθεια για την ενίσχυση της πανορθοδόξου ενότητος ,  την οποίαν όμως, δυστυχώς, ΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΤΕ! Δεν κατωρθώσατε, καθ’ όσον στην περιώνυ­μη πλέον «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» του Κολυμπαρίου της Κρήτης κατεδείχθη περιτράνως ακριβώς το αντίθετο,  δηλ. η πολυδιάσπαση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η αναστάτωση του Χριστεπωνύμου Πληρώματος!  Ένα νέο σχίσμα ευρίσκεται πλέον σε εξέλιξη  και -δυστυχώς- αυτό θα είναι το χαρακτη­ριστικό της Πατριαρχικής Σας θητείας!

3. Και τώρα η κορωνίς : Στο παραπάνω κείμενο ως συστατικό της προσωπικότητός Σας ως Οικουμενικού Πατριάρχου αναφέρεται η προώθηση του οικουμενικού διαλόγου  « με τας   άλλας Χριστιανικάς  Εκκλησίας   και Ομολογίας».   Άρα ενώπιόν μας έχουμε «όπερ έδει δείξαι»!  Πολύ προ της κατακριθείσης Συνόδου της Κρήτης, Υμείς, Παναγιώτατε, είχατε αναγνωρίσει τις άλλες Χριστιανικές Ομολογίες, δηλ. τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες ως  «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ »!

Διερωτώμεθα, όμως, υπάρχουν άραγε πολλές ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ; Τότε γιατί στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε «Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»; Δεν είναι αυτό εκκλησιολογική αντίφαση, αν όχι και σοβαρή δογματική παρεκτροπή; Ποιά είναι, τότε, η θεολογική έννοια και το περιεχόμενο των διαλόγων τους οποίους προωθείτε  « με τας άλλας Χριστιανικάς   Εκκλησίας   και Ομολογίας» ; Οι υπάρχουσες και μη εισέτι εξαληφθείσες δογματικές παρεκκλίσεις των τελευταίων -παρά τους επί δεκαετίες διεξαγόμενους διαλόγους- δικαιολογούν άραγε εκκλησιολογικά τον χαρακτηρισμό τους, και μάλιστα υπό μορφήν επισήμου Αποφάσεως μιάς  «Πανορθοδόξου» Συνόδου, ως Εκκλησίες με την ορθόδοξη θεολογική έννοια του όρου;;

ΑΣ ΕΛΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Παναγιώτατε,

Οι ημέρες του αγίου Πάσχα, τις οποίες εορτάζουμε, κατέδειξαν τη λανθασμένη απόφαση της  μη  «Αγίας» και  μη  «Μεγάλης» Συνόδου του Κολυμπαρίου της Κρήτης. Εκεί, κατά τον μήνα Ιούνιο του έτους  2016, η Ορθοδοξία υπέστη βαρύτατο πλήγμα. Υπό την Υμετέραν προεδρείαν και επιστασίαν, ως γνωστόν, η Σύνοδος αναγνώρισε ως ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ τους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες! Έτσι σήμερα πλέον, όσοι Σας ακολουθούν,  ομολογούν και αναγνωρίζουν   ότι έχουμε τρείς Εκκλησίες , την Ορθόδοξη, τη Ρωμαιοκαθολική και την Προτεσταντική!

Και όμως στο Σύμβολο της Πίστεως, ας το επαναλάβω, ομολογούμεν πίστιν εις την « Μίαν , Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»!

Βαθυσεβάστως, όθεν, τολμώ να Σας ερωτήσω:  Αναγνωρί­ζετε, λοιπόν, ως Αγίαν και Αποστολικήν Εκκλησίαν την Παπικήν και την Προτεσταντικήν ; Ώστε κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, η οποία θεωρείται ως γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας του Χριστού, ο Χριστός μας συνέστησε  τρείς  Εκκλησίες; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ; Λησμονείτε, ότι το Σχίσμα του 1054 επήλθε αρχικά και ολοκληρώθηκε στη συνέχεια από τις αιρετικές διδασκαλίες των Παπικών; Υπάρχει κάτι μεταγενέστερο, που άλλαξε τις παπικές θεωρίες; Μήπως αποκήρυξαν το περίφημο  Filioque ; Μήπως παραιτήθηκε ο πάπας από τη διεκδίκηση του πρωτείου εξουσίας του εφ’ όλης της Εκκλησίας; Υπάρχει κάποια μεταμέλεια εκ μέρους των; Ασφαλώς όχι!  Ακόμη περισσότερο, το παγκοσμίως μοναδικό, όσο και εκκλησιολογικά αδιανόητο μόρφωμα της τριπλής αλληλοπεριχωρήσεως και ενσωματώσεως στο πρόσωπο του πάπα, της ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας», της αποκαλούμενης «Αγίας Έδρας» και του κράτους του Βατικανού, πώς μπορεί να το δικαιολογήσει η Απόφαση της Συνόδου της Κρήτης; Μέσα σ’ αυτό το περίεργο θεοκρατικό συνοθύλευμα, πού ευρίσκει θεολογικό έρεισμα η ιδιότητα της  Εκκλησίας , όπως αυτή κατανοείται και βιώνεται στην Αγία Ορθόδοξο Εκκλησία μας;

Άλλο πράγμα είναι, Παναγιώτατε, η επικοινωνία, ακόμη και η συνεργασία, μετά των Ρωμαιοκαθολικών και των άλλων χριστιανικών Ομολογιών σε θέματα κοινωνικού χαρακτήρος και άλλο οι εκπτώσεις σε θέματα της αμωμήτου ημών Πίστεως!

Ώστε, λοιπόν, τώρα μόλις γίνεται κατανοητό το Υμέτερο σχέδιο, όπως εκτίθεται στο βιογραφικό Σας Σημείωμα.

«…Μετά την εκλογήν  Τ ου ως Οικουμενικού Πατριάρχου… προωθεί τον οικουμενικόν διάλογον με τας  άλλας Χριστια­νικάς Εκκλησίας  και Ομολογίας»!

Επιτρέψατε , λοιπόν Παναγιώτατε, σε εμέ τον ευτελή, τον μικρό, τον άσημο, τον αμαρτωλό και τρισάθλιο, πλην όμως και ελάχιστο, αλλά συγχρόνως και ισότιμο εν Χριστώ Αδελφό Σας, ου μην αλλά και εις άλλους εισέτι πιστούς δούλους του Αναστάντος Χριστού, να Σας πληροφορήσουμε, ότι όσον εξαρτάται από ημάς δεν θα ανεχθούμε μια τέτοια εκκλησιολογική εκτροπή. Διότι το  «ουκ αρνησόμεθά Σε, φίλη Ορθοδοξία»  ηχεί ζωηρώς στα αυτιά μας!

«Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξια,  ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας… Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν, εν σοι και κοιμηθησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα»  (Μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος  1350-1431. Βλ. «Μελέτη της περί των Κυπρίων…», Τα ευρε­θέντα Ασκητικά , Τόμ. Β΄, σελ. 28, Έκδοση Βασ. Ρηγοπούλου). 

Ενδεχομένως θα με ερωτήσετε: πόθεν αντλώ τη δύναμή μου; Με παρρησία, λοιπόν, επαναλαμβάνων τα ίδια διά πολλοστήν φοράν, Σας απαντώ: Από όσα για μία ακόμη φορά συνετελέσθησαν στον Πανάγιο Τάφο το Μέγα Σάββατο, στις 15 Απριλίου 2017. Ήτοι από το θαύμα της αφής και παροχής του Αγίου Φωτός μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη των Ιεροσολύμων! Αυτό το θαύμα, το οποίο ζήσαμε για μία ακόμη φορά, δίδει την αποστομωτική απάντηση στην πρωτοφανή για την Ορθοδοξία Απόφαση του Κολυμπαρίου της Κρήτης, την οποία Υμείς με φανατισμό υποστηρίζετε! Και με τον οφειλόμενο σεβασμό Σας ερωτώ: Εάν οι Παπικοί είναι Εκκλησία, τότε γιατί το «Άγιο Φως της Αναστάσεως» δεν προς-φέρεται και σ’ αυτούς;

Επειδή μάλιστα και κάποιοι άθεοι και ανιστόρητοι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έθιξαν πολύ πρόσφατα το ζήτημα, για την ενημέρωση των πιστών που θα αναγνώσουν τις γραμμές αυτές, ζητώ την επιείκειά Σας για να τους παρουσιάσω μερικές καταπληκτικές και ατράνταχτες μαρτυρίες και αποδείξεις.

«Διηγείται ένας αυτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ο Πουλχέριος, αυτός που μετά από αυτά έγινε Πατριάρχης, ότι κατά το έτος εκείνο (δηλ. το 1101 μ.Χ.) καθόλου δεν εμφανίζονταν το άγιο Φως παρ΄ όλες τις λιτανείες που τελέσθηκαν, κατά τις οποίες ψαλλόταν το «Κύριε ελέησον» από όλους που συμμετείχαν στις λιτανείες (σημ. από όλους μαζί Ορθοδόξους και Παπικούς-Λατίνους). Καταληφθή­καμε από μεγάλη λύπη και θλίψη. Πόσες ανακραυγές προς τον Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι οδυρμοί! Γιατί με οδυρμούς όλοι ψάλλαμε «Κύριε ελέησον», για να ζητήσουμε με τις ψαλμωδίες το έλεος του Κυρίου,  όμως, αν και Τον ικετεύαμε, καθόλου δεν λαμβάναμε το ζητούμενο . Και ήδη ήρθε η εσπέρα και η ημέρα έληξε και επειδή σκεφτήκαμε ότι εξ’ αιτίας των αμαρτιών μας συνέβη ό,τι δεν συνέβη τα άλλα χρόνια, ο καθένας μας αποφάσισε ενδόμυχα να διορθωθεί σε όσα αμάρτησε προς τον Θεό. Το άγιο Φως δεν φάνηκε ούτε κατά το πρωί του Πάσχα! Ο Βασιλιάς Βαλδουίνος, απελπισμένος, προσευχόταν μπροστά στον άγιο Τάφο,  ο δε λατινικός κλήρος  βρέθηκε σε πολύ δυσάρεστη θέση, αγνοώντας αν έπρεπε να τελέσει ή όχι την εορτή του Πάσχα, χωρίς το άγιο Φως.  Καθώς, λοιπόν, οι Λατίνοι βρίσκονταν σε τέτοια αγωνιώδη κατάσταση ,  αποφάσισαν να βγουν από τον Ναό της Αναστάσεως . Οι Έλληνες όμως, που απέμειναν μέσα, έκαναν θερμότερες προσευχές..., λιτάνευσαν,  ικέτευσαν τον Θεό και το άγιο Φως εμφανίστηκε, πλημμυρίζοντας όλον τον Ναό.  Με αλαλαγμούς έτρεξαν οι Λατίνοι να πάρουν το Φως από τους Έλληνες.

Και επαναλαμβάνουμε, ότι το επεισόδιο αυτό το διηγείται αυτόπτης Λατίνος, και όπως κι αν θελήσει κανείς να το εξηγήσει, είναι αναντίρρητο ότι οι Έλληνες που ταπεινώθηκαν και περιφρονήθηκαν από τους σταυροφόρους εξυψώθηκαν με αυτό.  Και από τότε η τελετή του αγίου Φωτός παρέμεινε ως καθαρή ελληνική τελετή, ακόμα και κατά την περίοδο των σταυροφόρων».

(ΣΗΜ. Η μαρτυρία είναι από το βιβλίο του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου,  Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων , σελ. 426-427.  Απόδοση στην Νεοελληνική για την Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου - Τέζας Γεώργιος, Φιλόλογος . Βλ .  και  J. Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τομ. 1, σελ. 291).

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ

ΑΠΟΔΕΙΞΗ   ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ

«Ξαφνικά η κολώνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως»! Συγκλονίζει η μαρτυρία του Αγαρηνού Εμίρη.

Μόνο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης έχει το προνόμιο και την εξουσία να βγάζει το Άγιο Φως. Κατά καιρούς έχουν γίνει απόπειρες και από άλλα δόγματα να βγάλουν το Άγιο Φως αλλά αυτό στάθηκε αδύνατον.

Για παράδειγμα το 1580 μ.Χ., σύμφωνα πάντα με αξιόπιστες ιστορικές κατα­γραφές, οι Αρμένιοι δωροδόκησαν τον σουλτάνο Μουράτ τον Γ΄ για να τους δώσει την άδεια να εισέλθουν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και να βγάλουν αυτοί από τον Πανάγιο Τάφο το Άγιο Φως. Πράγματι, ο σουλτάνος τους έδωσε την άδεια και οι Αρμένιοι μπήκαν μέσα στον Ναό και τον κλείδωσαν. Γεμάτος απελπισία ο Ορθόδοξος Πατριάρχης, όταν είδε τους Αρμένιους να βρίσκονται μέσα στον Πανάγιο Τάφο,  γονάτισε έξω στην είσοδο του Ναού κοντά σε μία από τις κολόνες.   Ξαφνικά η κολόνα σχίστηκε και βγήκε το Άγιο Φως ανάβοντας τις λαμπάδες του Πατριάρχη. Η κολώνα αυτή, ραγισμένη μέχρι σήμερα, δείχνει την αλήθεια τής Ορθοδοξίας!

Ο Αγαρηνός Εμίρης παρακολουθούσε από τον μιναρέ του τζαμιού, που βρίσκονταν απέναντι από τον Ναό. Μόλις είδε τα γεγονότα, φώναξε: «Μεγάλη η πίστη των Χριστιανών! 'Ενας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός των Χριστιανών. Πιστεύω στον Αναστάντα εκ νεκρών Χριστό. Τον προσκυνώ ως Θεό μου ».

Μετά από αυτή την ομολογία του πήδησε από τον μιναρέ, ή κατά μία άλλη πιο πιθανή εκδοχή, μαινόμενο πλήθος μουσουλμάνων ανέβηκαν και τον γκρέμισαν από τον μιναρέ. Κατά την πτώση του όμως δεν έπαθε τίποτα. Τότε οι μουσουλμάνοι τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν. Το άγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι και σήμερα στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας των Ιεροσολύμων, όπως αναφέρει το orthodox-world.

Το Άγιο Φως συμβολίζει αλλά και υπενθυμίζει με θαυματουργικό τρόπο την Ανάσταση του Χριστού. Είναι ένα θεόσταλτο θαύμα δια μέσου των αιώνων από το Φως του κόσμου, που είναι ο Χριστός, για τον κόσμο.  (Πηγή: http://www.kontranews.gr )

 Παναγιώτατε,

Σας σέβομαι και Σας αγαπώ! Σας αγαπώ και Σας σέβομαι! Γι’ αυτό και Σας παρακαλώ με ταπείνωση: ΜΗ επιμένετε στην αιρετική και βλάσφημη διδασκαλία, ότι τόσον οι Παπικοί, όσο και οι Προτεστάντες αποτελούν «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»! Απλώς είναι κλαδιά, τα οποία κάποτε αποκόπηκαν από το δένδρο, που λέγεται « Εκκλησία »! Ώστε, Εκκλησία σήμερα είναι ΜΟΝΟΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ!

Ο Ουρανός διά του υπερφυσικού θαύματος της αφής, δηλ. της αχειροποιήτου αναβλύσεως του Αγίου Φωτός κατά την εορτή του Πάσχα μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη των Ιεροσολύμων επί τόσους και τόσους αιώνες, έχει δώσει την απάντηση! Οι Παπικοί και οι Προτεστάντες είναι βεβαίως χριστιανικές Κοινότητες ή Ομολογίες, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, με τη δογματική και την εκκλησιολογική έννοια του όρου. Αυτό τεκμαίρεται τόσο από το Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο οι Παπικοί έχουν δυστυχώς αλλοιώσει με την προσθήκη του Filioque, όσο και το ιστορικά τεκμηριωμένο θαύμα της εμφανίσεως του Αγίου Φωτός μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ.

Λυπούμαι βαθύτατα, διότι επέλεξα αυτόν τον τρόπο της μεθ’ Υμών επικοινωνίας! Επί μήνες τώρα παρακολουθώ, μετά βαθυτάτης δε θλίψεως και εν σιωπή, τα εν Ελλάδι θλιβερά γεγο­νότα της διενέξεως μεταξύ Κληρικών και του Ποιμενάρχου των, τα περί διακοπής της μνημονεύσεως του ονόματος του οικείου Επισκόπου των ή και του Υμετέρου Ονόματος, κ.λπ. Πιεζόμε­νος, λοιπόν, από τη φωνή της συνειδήσεώς μου, αποφάσισα να λάβω θέση και να ξεκαθαρίσω τα πράγματα κατά την ημετέ­ραν ταπεινήν άποψιν. Οδηγός μου είναι τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου:  «Τα δημοσίως λεγόμενα και πραττόμενα δη­μοσίως να ελέγχωνται».

Αλλά και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας συμβουλεύει: «Αν ο προεστώς σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του,  μη τον περιεργάζεσαι.   Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν, φεύγε και παραίτησέ τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κάν άγγελος είναι από τον ουρανόν»  ( Άγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Περί συνεχούς Μεταλήψεως , σ. 175).

Τέλος και ο Μ. Βασίλειος μας συμβουλεύει:  «Πρέπει να δείχνουμε για την Αλήθεια θάρρος, ακόμη κι αν σκανδαλί­ζωνται μερικοί» . ( Περισσότερα: https://xristianorthodxipisti.blogspot.gr/2013/05/blogpost_27.html ).    

Παναγιώτατε,

Εθεώρησα χρέος μου να Σας εκθέσω δημοσίως τις παρα­πάνω σκέψεις μου, βαθυσεβάστως δε να Σας παρακαλέσω:

1.  Να επανεξετάσετε δίχως περαιτέρω αναβολήν τη σχετι­κή Απόφαση της Κρήτης, άλλως με σταθερή πορεία οδηγού­μεθα σε νέο Σχίσμα εντός των κόλπων της Ορθοδοξίας μας.

2 .  Να παύσετε αμέσως τις διώξεις των διατυπωσάντων αντιρρήσεις Κληρικών, Μοναχών και Πιστών τέκνων της Εκ­κλησίας μας (βλ. και την περίπτωση των 100 Μοναχών και Ασκητών του Αγ. Όρους), και

3. Να δώσετε οδηγίες στους Προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, στους Αρχιερείς του κλίματος των λεγομένων Νέων Χωρών κλπ., ώστε να προετοιμάζωνται για μια νέα,  πραγματικά δε Αγία και Μεγάλη,  Σύνοδο των Μακαριωτάτων Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκ­κλησιών, ενώπιον της Οποίας θα τεθεί για επανεξέταση εκ νέου το ζήτημα  «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» και «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ»!

4. Εν κατακλείδι Σας πληροφορώ, ότι η σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά την τακτική Συνέλευση Αυτής (Μάϊος 2016) ασχολήθηκε με το ζήτημα εκτενώς, αποφάνθηκε δε, ότι τόσον οι Παπικοί, όσον και οι Δια-μαρτυρόμενοι  ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»!  Απλώς εντάσσονται στις «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ»!

5. Δυστυχώς  η για τη Σύνοδο της Κρήτης ορισθείσα Αντι­προσωπεία της Εκκλησίας μας ΥΠΕΡΕΒΗ τα όρια της δοθείσης εξουσιοδοτήσεως, «γυμνή τη κεφαλή» δε καταφρόνησε και καταπάτησε την Απόφαση της Ολομελείας του Σώματος.

    Ταύτα μετά βαθυτάτου μεν σεβασμού, αλλ’ εν ταυτώ και της εν Χριστώ παρρησίας, εθεώρησα χρέος μου να εκθέσω προς Υμάς, επί δε τούτοις διατελώ

Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 25.04.2017

 

Tags:

Σελίδα 25 από 44

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

TIDEON 12-10-2016

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

ΑΣΠΕ κλπ 07-11-2011

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 27-06-2011

 

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...