Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Η αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχισε να μοιάζει εκεί με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.
Ο Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο, αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτεσταντισμός δεν ήταν μια διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλήθειας, τις οποίες είχε κάμει παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια, έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντισμός ήταν διαμαρτυρία μιας ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.
Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγαλε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.
Η αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας όλων.
Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε: Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρεψε τελείως την ιδέα της Εκκλησίας.
Υποκατέστησε την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.
Στην πράξη βέβαια και οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λαθραία θα λέγαμε, επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.
Όμως ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρόπο «εξαγιάσθηκαν» και «ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.
Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία. Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις: Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπολειμμάτων εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους εκπροσώπους των Ομολογιών τους.
Είναι ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον. Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη διακηρύττουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’ αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι [1886-1929]», π. Ιωάννης Φωτόπουλος, 2012) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ἅγιον Ὄρος Αὔγουστος 2017, (ἐκ. ἡμ.),
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες οἱ γονεῖς ἑνὸς βρέφους προσήλθαν σ᾽ ἕναν ἱερέα, ὁ ὁποῖος ἐτύγχανε καὶ πνευματικός τους, διὰ νὰ τελέσουν τὸ μυστήριο τοῦ θείου βαπτίσματος.
Κάποιος ἱερομόναχος, συγγενὴς ὤν τῶν γονέων τοῦ βρέφους, θεώρησε ὡς πνευματικόν του καθῆκον νὰ συστήσει στοὺς γονεῖς νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ τελέσει σωστὰ τὸ μυστήριον δηλαδὴ νὰ βαπτίσει τὸ παιδί, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸ λούσει, ὅπως ἐπικρατεῖ πλέον νὰ γίνεται, καθότι βάπτισμα σημαίνει ὁλοκληρωτικὸ βύθισμα στὸ νερό. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ γονεῖς δὲν εἶχαν τὸ θάρρος νὰ ζητήσουν καὶ νὰ ἐπιμείνουν ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ βαπτίσει σωστὰ τὸ παιδί τους, ἀνέλαβε ὁ ἱερομόναχος νὰ τηλεφωνήσει στὸν ἱερέα καὶ μὲ τὸν ἁρμόζοντα σεβασμὸ νὰ τὸν ἐνημέρωσει στὸ πόσο μεγάλη εὐθύνη ἔχει στὴν ὀρθὴ τέλεση τοῦ βαπτίσματος, σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, διαβάζοντάς του μάλιστα ἀπὸ τὸ Πηδάλιο τὸν50ον Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων,καὶ τὴν σχετικὴ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Τὸ ἀποτέλεσμα ὅπως ἀποδείχθηκε ἦταν, ἀντὶ γιὰ βάπτισμα ὁ ἱερέας νὰ κάνει ἕνα ἁπλὸ λουτρὸ στὸ βρέφος, βουτώντας το μέχρι τοὺς ὤμους καὶ στήν τρίτη «κατάδυσι» ἁπλὰ ἔρριξε νερὸ καὶ μούσκεψε τὸ κεφαλάκι του, ξεγελώντας ἔτσι τοὺς γονεῖς καὶ τὴν συνείδησίν του ὅτι δῆθεν ἔκανε βάπτισμα...
Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ὁ συγκεκριμένος ἱερέας, ὁ ὁποῖος ἴσως ποτέ του δὲν διδάχθηκε πῶς ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἴσως μάλιστα οὔτε κἄν νὰ προβληματίστηκε, ἀφοῦ ἄλλωστε σήμερα ἔτσι «βαπτίζουν» οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ἱερέων. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὸ βάπτισμα εἶναι τὸ πρώτιστο ἐκ τῶν μυστηρίων ἐπὶ τοῦ ὁποίου θεμελιώνονται ὅλα τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια: τὸ χρῖσμα, ἡ θεία Εὐχαριστία καὶ φυσικὰ ἡ ἱερωσύνη.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν τὸ γεγονὸς αὐτὸ θά ἤθελα νὰ κάνω κοινωνοὺς τῆς βαθυτάτης θλίψεώς μου, τόσο τοὺς ἱερεῖς ποὺ βαπτίζουν καὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν τεραστία εὐθύνη, ὅσο καὶ τὸν κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανὸ γονέα, ποὺ ἀναμένει ἐκ τοῦ ἱερέως νὰ τοῦ βαπτίσει τὸ παιδί του, καὶ ὄχι βεβαίως νὰ τὸ λούσει... Εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο θά πρέπει νὰ μᾶς προβληματίσει πολὺ σοβαρὰ ὅλους μας.
Τὸ πρόβλημα μάλιστα καθίσταται πολύ σοβαρότερο, καθὼς εἶναι ἀπόρροια μὰ καὶ ἀποδεικνύει συνάμα τὸ πόση μεγάλη ζημιὰ ἔχει κάνει ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία, προσβάλλοντας ἔτσι τὸ ὅλον οἰκοδόμημα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἦταν πρὶν ἀπὸ κάποιες δεκαετίες ἡ πλέον παραδοσιακὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ οἰκουμενιστὲς μὲ πρωτοστάτη πάντα τὸ οἰκουμενιστικὸ Πατριαρχεῖο Κων/λεως ἐδῶ καὶ 115 χρόνια, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἔχουν φροντίσει νὰ τοποθετήσουν παντοῦ νεωτεριστὲς-οἰκουμενιστὲς ἀρχιεπισκόπους, μητροπολῖτες καὶ ἀρχιμανδρῖτες. Ὅλοι αὐτοὶ κάνουν «τὰ στραβὰ μάτια» καὶ ἀφήνουν ἐδῶ καὶ ἀρκετὲς δεκαετίες νὰ ἀλλοιώνονται τὰ μυστήρια, πολλὲς φορὲς καὶ νὰ γελοιοποιοῦνται, π.χ ἀπὸ δεδηλωμένους ἀθέους πολιτικάντιδες, ὅταν αὐτοὶ συμμετέχουν σὲ “μυστήρια” (κυρίως γάμους καὶ βαπτίσεις) χάριν ἄγρας ψήφων καὶ γιὰ τὸ θεαθῆναι...
Ἔτσι πολλοὶ ἱερεῖς παραλείπουν εὐχὲς κατὰ τὴν τέλεσιν τῶν μυστηρίων καὶ ἕκαστος αὐτοσχεδιάζει κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἰδιαιτέρως δὲ στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος δὲν διαβάζονται ὅλες οἱ εὐχὲς τῶν ἐξορκισμῶν, ἐνῶ δὲν βάζουν καὶ τὸ ἀπαραίτητο νερὸ στὶς κολυμβῆθρες μὲ φυσικὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀδυναμία ὀρθῆς ἐπιτέλεσης τῶν τριῶν καταδύσεων, εἰς τῦπον τῆς τριημέρου Ταφῆς καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ὅλα αὐτὰ γίνονται ὄχι τυχαῖα καὶ ὁ λόγος εἶναι προφανής, διότι κατ᾿ αὐτοὺς τοὺς μοντέρνους λατινόφρονες αἱρετικοὺς οἰκουμενιστές -ἐφαρμόζοντας τὶς ἀρχὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ-, θὰ πρέπει νὰ ἐξομαλύνονται οἱ-κατ᾿ αὐτούς- ἱστορικὲς καὶ ὄχι δογματικὲς διαφορὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, καθὼς τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα δὲν ταιριάζει μὲ τὸ αἱρετικό,καθὼςσ’ αὐτὸ δὲν ἐπιτελεῖται βάπτίσμα ἀλλὰ ράντισμα ἤ ἐπίχυσι. Διὰ τὸ μόνον βέβαια τὸ ὁποῖο ἀνησυχοῦν ὑπερβαλλόντως καὶ καίγονται κυριολεκτικὰ οἱ οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνοματός τους ἀπὸ τοὺς ἐλαχίστους ἡρωϊκοὺς ὀρθοδόξους ἱερεῖς. Τότε πανικόβλητοι τρέχουν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν “τάξιν” καὶ ἀρχίζουν διωγμούς, ἐξορίες, κόβουν τοὺς μισθοὺς κ.ἄ.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικὸ της Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, κάτι ἀνάλογο ὅπως συμβαίνει καὶ σὲ κάθε εὐνομούμενο κράτος, ὅπου εἶναι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ σύνολη ἡ ἱερὰ Παράδοσις, τὰ ὁποῖα θὰ πρέπει πρῶτα αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι νά σέβονται καὶ νὰ ἐφαρμόζουν. Αὐτὰ ὅλα ἐμπεριέχονται σὲ ἕνα ὀγκώδη τόμο ποὺ λέγεται τὸ Πηδάλιον τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα ἔργα τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, καὶ εἶναι ἕνα νομοκάνονο καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἅγιο ὡς τὸ πηδαλίο-τιμόνι ποὺ ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια τὴν κιβωτὸ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν εὔδιον λιμένα τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν γνωρίζουμε, ὅμως πόσοι Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς σήμερα τὸ ἔχουν μελετήσει ἤ τὸ συμβουλεύονται…
Παραθέτουμε τὸν σχετικὸν Ἱερὸν Κανόνα περὶ τῆς σωστῆς τελέσεως το μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος ἀπὸ τὸ Πηδάλιον, καθὼς καὶ τὴν ἑρμηνεία ποὺ κάνει ὁ ἅγιος Νικόδημος:
ΚΑΝΩΝ Νʹ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
«Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος μὴ τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλὰ ἕν βάπτισμα, τὸ εἰς τόν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γάρ εἶπεν ὁ Κύριος εἰς τόν θάνατὸν μου βαπτίσατε, ἀλλὰ πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»
Ἑρμηνεία: Τρία εἶναι τὰ ἀναγκαιότατα, καὶ πάντη πάντως ἀπαραίτητα ἐν τῷ μυστηρίῳ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος· Νερόν ἡγιασμένον· Κατάδυσις τριτὴ καὶ ἀνάδυσις ἐν τῷ ὕδατι, καὶ ἐπίκλησις τῶν τριῶν ὑπερθέων Ὑποστάσεων. Εἰς τὸν ἀνώτερον μθʹ (49ον) Κανόνα οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι περί τῶν τριῶν ἐπικλήσεων ἐπρόσταξαν καὶ ἐδίδαξαν, ποῖα νὰ λέγωμεν ὀνόματα καὶ μὲ ποίαν τάξιν. Εἰς τόν παρόντα νʹ (50ον) διατάττουσιν ἀκολούθως περὶ τῶν τριῶν καταδύσεων καὶ ἀναδύσεων. Ὡσὰν ὅπου εἴπομεν εἶναι ἀναγκαῖαι κατὰ τὰ ἁπλῶς λεγόμενα ἀναγκαῖα, καὶ συστατικαὶ τοῦ ἀληθοῦς καὶ ὀρθοδόξου βαπτίσματος. Καὶ χωρὶς αὐτὰ, ὄχι μόνον δὲν συνίσταται τὸ βάπτισμα, ἀλλ᾿ οὐδὲ ὅλως βάπτισμα ἠμπορεῖ νὰ ὀνομάζηται. Διότι ἄν τὸ βαπτίζω θέλει νὰ εἰπῇ κοινότερον βουτῶ, λοιπόν ἀπὸ τὰς καταδύσεις τὰς ὲν τῷ ὕδατι, ταὐτὸν εἰπεῖν ἀπὸ τὰ τρία βουτήματα ἤ βαπτίσματα, βούτημα καὶ βάπτισμα ὸνομάζεται καὶ ὄχι ἄλλο τι. Ἀλλ᾿ ἴδωμεν καὶ τὶ ἐπὶ τῆς λέξεως διορίζουσιν οἱ Ἀπόστολοι…Ὅποιος Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἐν τῷ ἑνὶ μυστηρίῳ τοῦ βαπτίσματος δὲν ἐπιτελέσει τρία βαπτίσματα ἤ καταδύσεις (κατάδυσις ὑπεθυμίζουμε, σημαίνει βύθισμα ὁλόκληρο τὸ σῶμα ἐντὸς τοῦ ὕδατος, ὄχι μέχρι τὸ κεφάλι ἤ τὰ πόδια), ἀλλὰ μίαν μόνον κατάδυσιν, γινομένην τάχα εἰς τὸν ἕνα θάνατον τοῦ Κυρίου, ἄς καθαίρεται…Μὲ τὰς τρεῖς δὲ καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις καὶ ἡ εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα πίστις σαφῶς καταγγέλλεται καὶ ὁ τριημερονύκτιος θάνατος καὶ ταφὴ καὶ ἀνάστασις τοῦ Σωτῆρος ἐν ταὐτῷ εἰκονίζεται. Καὶ ἀκολούθως διὰ τοὺτων τὸ ἡμέτερον βάπτισμα συνέχει ἐν ἑαυτῷ τὰ δύο πρώτιστα τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου πίστεως δόγματα, τῆς θεολογίας λὲγω τῆς ζωοποιοῦ Τριάδος καὶ τῆς ἐνσάρκου τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίας.» Καὶ συνεχίζει ὥστε νὰ μή ὑπάρχει καμμία ἀσάφεια: « …καὶ ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ προσέχωμεν καλῶς εἰς τὸ ἰδικόν μας (βάπτισμα), νὰ μὴ γίνεται μέσα εἰς σκαφίδια, μέσα εἰς τὰ ὁποῖα, μόλις ὀλίγον τι μέρος τῶν ποδῶν τῶν βαπτιζομένων παιδίων βουτᾶται. Καὶ ἀφίνω νὰ λέγω πῶς πολλάκις περιτρέπονται καὶ τὰ σκαφίδια ἐκεῖνα καὶ χύνεται τὸ ἁγίασμα. ὅθεν ἄν ἐλέγχουμε τοὺς Λατίνους, πῶς ἠθέτησαν τὸ ἀποστολικόν βάπτισμα, πρέπει ἐκ τοῦ ἑναντίου ἡμεῖς νὰ ἔχωμεν τὸ ἰδικὸν μας ἀκίνδυνον καὶ ἀνεπίληπτον. Καὶ περὶ τούτου καθὼς καὶ διὰ τὰ ἄλλα πάντα ἡ φροντὶς καὶ τὸ χρέος ἐπίκειται εἰς τοὺς ποιμένας τῶν ψυχῶν.»
(Πηδάλιον, σελ.62, ὑποσημείωσις 1, ἔκδ.Παπαδημητρίου, 2003).
Παραθέτουμε ἐπίσης κάτι σχετικὸ ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ μεγάλου διδασκάλου τοῦ Γένους τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ Ἁγιορείτου:
«Καὶ νὰ φτιάσετε κολυμβῆθρες μεγάλες, ἕως ὅπου νὰ βουτᾶτε τὸ παιδίον ὅλον μέσα, διότι ὁ Διάβολος παρατηρεῖ ἐκεῖ καὶ διὰ τοῦτο μερικὰ παιδιὰ δαιμονίζονται καὶ ταράζονται καὶ λέγετε ὅτι σελινιάζονται.»
Ἰωάννου Μενούνου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, Διδαχὴ Δʹ 2, σελ.72)
Καὶ ἐπίσης:
« Ἅγιοι ἱερεῖς, πρέπει νὰ ἔχετε κολυμβῆθρες μεγάλες εἰς τὰς Ἐκκλησίας ἕως ὅπου νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾶ, ὅπου νὰ μὴ μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχο, διότι καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ Διάβολος καὶ διά τοῦτο τὰ παιδιὰ σας σελινιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορίζικα διότι δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα.»
(ὅ.π. Διδαχὴ Βʹ2 σελ.112).
Παραθέτουμε καὶ ἀπὸ μία σύγχρονη ἱστορικοκανονικὴ μελέτη τὰ σχετικὰ μὲ τὶς τρεῖς καταδύσεις τοῦ βαπτίσματος:
«Ἡ ἀναγκαιότης τῆς τριπλῆς καταδύσεως διὰ τὴν ὑπόστασιν τοῦ Μυστηρίου ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν δογματικήν του φύσιν. Διὰ τῆς τριπλῆς καταδύσεως «ὁμολογοῦμεν τὸ δόγμα τῆς θεαρχικῆς Τριάδος κατὰ τὰς ἐπικλήσσεις ἐκφωνούμενον», ἀλλὰ καὶ «τὸ δόγμα τῆς οἰκονομίας Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, οὗ τὸν θάνατον ματὰ τῆς ταφῆς καὶ τὴν τριήμερον ἀνάστασιν συμβολικῶς ἐκτυποῦσιν, αἱ τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις.»
(Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Προσδοκῶ ἕν Βάπτιμα, Ἀθήνα 1983, σελ.19).
Ὅσοι ἱερεῖς δὲν ἐπιτελοῦν σωστὰ τὶς τρεῖς καταδύσεις στὸ βάπτισμα δὲν προσβάλλουν μόνον τὸν συμβολισμὸ τοῦ Μυστηρίου ἀλλὰ ἀρνοῦνται αὐτὸ τοῦτο τὸ δόγμα τῆς θείας Οἰκονομίας, τὴν σάρκωσιν, τὴν ταφὴν καὶ τὴν ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου. Δὲν πρόκειται ἄλλωστε περὶ ἁπλοῦ συμβολισμοῦ ἀλλὰ περὶ δογματικοῦ ἡμαρτημένου.
Ἄς τὰ ἀναλογισθοῦν λοιπὸν, πολὺ σοβαρὰ ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες τῶν ψυχῶν, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων δὲν φροντίζουν διὰ τὴν τήρησιν καὶ τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καίτοι γνωρίζουν ὅτι ὑπόκεινται εἰς καθαίρεσιν διὰ τὴν παράβασίν των. Ἀψηφοῦν τὸ «καθαιρείσθω» τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀπλούστατα διὰ τὸν λόγον ὅτι κανεὶς οἰκουμενιστὴς-ἀγαπολόγος Δεσπότης καὶ κανένα Συνοδικὸν δικαστήριον δὲν πρόκειται νὰ καταδικὰσει τὸν ἱερέα ὁ ὁποῖος δὲν ἐπιτελεῖ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα καὶ ἀφήνει τὰ παιδιὰτῶν πιστῶν ἀβάπτιστα. Τὸ τραγικὸ εἶναιὅτι αὐτοὶ οἱ ἐπίσκοποι πλέον δίδουν ἐντολὴ νὰ μὴν ἐπιτελεῖται σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα τὸ βάπτισμα διὰ τοὺς λόγους ποὺ ἀναφέραμε. Ἄς μὴ ξεχνοῦν ὅμως, ὅτι εἶναι ὑπὸ καθαίρεσιν καὶ τὸ «καθαιρείσθω» ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ Κριτηρίου θὰ ἱσχύσει, πλὴν τότε θά εἶναι ἀργά γιὰ νὰ μετανοήσουν. Στὸ παλαιὸ Ἅγιον Ὄρος οἱ παλαιοὶ ἁγιορεῖτες πνευματικοὶ συμβούλευαν «καλύτερα μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸν παράδεισο παρὰ μὲ τὸ πετραχήλι στὴν κόλασι».
Εὐχόμεθα μὲ πολὺ πόνο καὶ ἀγάπη Χριστοῦ νὰ ἀφυπνισθοῦν ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν κατὰ τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καλὴ φώτηση καὶ μετάνοια σὲ ὅλους μας, τὴν ὁποίαν ἅπαντες ἔχουμε ἀνάγκη, κλῆρος καὶ λαὸς.
Ἀμήν.
Ἱερομόναχος Χαρίτων Ἁγιορείτης,
Ἱερὸν Κελλίον Θείας Ἀναλήψεως,
Καρυές, Ἅγιον Ὄρος
Πηγή: Ακτίνες
Στα 1617 ο Λατίνος Επίσκοπος Σύρου Giovanni – Andrea Carga εκτελέστηκε από τον επικεφαλής του τουρκικού στόλου, που είχε εισβάλει και καταλάβει το νησί. Ήταν ένα τραγικό γεγονός και μια δυσάρεστη στιγμή για το Βατικανό, που καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας γενικώς διατηρούσε καλές σχέσεις με την Υψηλή Πύλη.
Φέτος, τετρακόσια χρόνια μετά, οι Ρωμαιοκαθολικοί διοργανώνουν στη Σύρο σειρά εκδηλώσεων, με αφορμή τη θλιβερή αυτή ιστορία. Στις εκδηλώσεις προσκλήθηκαν, πέραν των ομοπίστων τους, οι αρχές της Σύρου και ο επιχώριος Ορθόδοξος Μητροπολίτης. Για δικούς του λόγους ο κ. Δωρόθεος δεν παρέστη και απέστειλε αντιπροσωπεία.
Στη δημοσιογραφική και ενημερωτική κάλυψη του γεγονότος και των εκδηλώσεων υπήρξαν σημεία που δεν ανταποκρίνονται στην ιστορική ακρίβεια. Στην ενημερωτική εφημερίδα «Καθολική», στην οποία εκδότης αναφέρεται ο «Αρχιεπίσκοπος Καθολικών Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος» Σεβαστιανός, η σχετική είδηση έχει τίτλο:
«Σύρος: Επέτειος μαρτυρικού θανάτου Επισκόπου Σύρας Ιωάννη – Ανδρέα Κάργα». Όπως γράφτηκαν τα ονόματα και το επώνυμο και χωρίς να αναγράφεται τίποτε για την εθνικότητά του αφήνεται να εννοηθεί ότι ο εκτελεσθείς από τους Τούρκους ήταν Έλληνας στο γένος. Επί πλέον στον τοπικό, της Σύρου, έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο ο Carga αναφέρεται ως «πρωτομάρτυρας του (Ελληνικού) Έθνους», ανάλογος των Μαρτύρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Έθνους Αγίου Σεραφείμ, Επισκόπου Φαναρίου, Διονυσίου, Μητροπολίτου Λαρίσης, του Φιλοσόφου, που είχαν μαρτυρήσει χρονολογικά κοντά στην εκτέλεση του Carga, και Ρήγα του Βελεστινλή....(Βλ. σχ. Εφημ. Κυκλάδων «Κοινή Γνώμη», αριθμ. φύλλου 4320, 16/2/2016).
Ποια είναι η αλήθεια;
Ο Giovanni – Andrea Carga ήταν Ιταλός στο γένος. Γεννήθηκε το 1560 στη Βενετία. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Μαρτίνος. Εισήλθε στο τάγμα των Δομινικανών και πήρε τα δύο ονόματα. Θέλησε να καταστεί μισιονάριος, για να προσηλυτίσει τους Ορθοδόξους στον Παπισμό. Πρώτη του αποστολή στην Κωνσταντινούπολη, στα 1601. Κατέστη «αποστολικός επίτροπος» και επιφορτίσθηκε με την υπηρεσία να κατευθύνει τη λατινική προπαγάνδα στην καρδιά της Ορθοδοξίας. Γράφουν στην ιστοσελίδα τους οι « αληθινές γυναίκες» (Σημ. Άρθρο της 23/2/2016, με τίτλο «Άγνωστη ιστορία των Συριανών (Ρωμαιοκαθολικών) Ηρώων και Εθνομαρτύρων»): « Το 1601 η Ιερά Σύνοδος για τη διάδοση της Πίστεως (Σημ. Πρόκειται για Επιτροπή που εξελίχθηκε στην congregatio de propaganda fide) εκτιμώντας το ζήλο και τη θεολογική κατάρτιση ( Σημ. του Carga) τον μετέθεσε στον Γαλατά της Κωνσταντινουπόλεως στη Μονή Δομινικανών. Ολιγαρκής, φιλομαθής και επίμονος ιερέας επέδειξε ασυνήθιστη και αξιοθαύμαστη δραστηριότητα. Λόγω των ικανοτήτων του και κατόπιν πιέσεων των Ενετικών Αρχών, οι οποίες επιδίωκαν διορισμό υπηκόων τους στις λατινικές επισκοπές του Αιγαίου, εξελέγη επίσκοπος Σύρου. Λόγω των σχετικά καλών διπλωματικών σχέσεων μεταξύ της Υψηλής πύλης και της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας εξασφάλισε σουλτανικό φιρμάνι, με το οποίο του παρεχωρείτο διοικητική και δικαστική εξουσία πάνω σε όλους τους Συριανούς, τόσο του λατινικού, όσο και του ελληνοβυζαντινού τυπικού».
Αντιλαμβάνεται εύκολα ο αναγνώστης ποια ήταν η «ασυνήθιστη και αξιοθαύμαστη δραστηριότητα» του στην Κωνσταντινούπολη, όπως και πόσο φανατικά ήταν προσκολλημένος στη Ρώμη θρησκευτικά και στη Βενετία πολιτικά.
Για τη δράση του Λατίνου Επισκόπου Σύρου Carga σε βάρος των Ορθοδόξων σημαντικά στοιχεία αναφέρει ο ιταλός ιερωμένος Francesco Luigi Pinzani, στην εργασία του «Vita del venerabile monsignore Giovanni Andrea Carga» (Tipografia Biasutti, 1855, paper back, May 20 2009). Για την προσηλυτιστική δράση του Λατίνου Επισκόπου αναφέρει, μεταξύ των άλλων:
- Χαρακτήριζε τους Έλληνες Ορθοδόξους «σχισματικούς», «αιρετικούς», «ατίθασους» και «ανυπάκουους», επειδή δεν αναγνώριζαν το Πρωτείο του Πάπα, δεν υποτάσσονταν σ’ αυτόν και δεν ακολουθούσαν τη διδασκαλία του, ότι η Εκκλησία είναι Μία και έχει έναν Ποιμένα, αυτόν, τον Πάπα.
- Ισχυριζόταν ότι οι οκτώ Σύνοδοι, που αναγνωρίζουν οι Ορθόδοξοι, αποδέχονται το Πρωτείο του Πάπα καθώς και την επεξήγηση που δόθηκε στην εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, με το filioque. Αυτά, έλεγε, «αλλοιώθηκαν από τον πείσμονα, φιλόδοξο και βίαιο Πατριάρχη Φώτιο» και τον διάδοχό του Μιχαήλ Κηρουλάριο.
- Ισχυριζόταν ακόμη ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αιρετικό και σχισματικό και πρέπει να τοποθετηθεί εκεί λατινίζων πατριάρχης, που να θέσει την Ορθόδοξη Εκκλησία υπό την κυριαρχία του Πάπα.
- Υποστήριζε μετά πάθους ότι οι Ορθόδοξοι ώφειλαν να ακολουθήσουν τις αποφάσεις των Συνόδων στη Λυών (1272-1274) και στις Φεράρα – Φλωρεντία (1438-1439) και να υποταγούν στον Πάπα, ακολουθώντας το παράδειγμα του Βησσαρίωνα.
- Απειλούσε με εκκλησιαστικές και άλλες ποινές, τύπου Ιεράς Εξέτασης, τους απείθαρχους Ορθοδόξους, που δεν ήθελαν να υποταγούν στον παπισμό. Τις ποινές (αφορισμούς κ.λπ.) στους «αιρετικούς Ορθοδόξους» δικαιολογούσε με το ότι ενεργεί στις ψυχές τους όπως ο ιατρός στα σώματα. «Μήπως δεν είναι στην ισχύ του ιατρού η χρήση σιδήρου και φωτιάς, όταν εφαρμόζει μια θεραπεία και οι κοινές μέθοδοι δεν είναι επαρκείς;» ισχυριζόταν.
Τα επιχειρήματα του Carga είναι τα πάγια επιχειρήματα των Παπικών, έως και σήμερα. Χωρίς ντροπή αναφέρουν τις Συνόδους της Λυών και των Φεράρας – Φλωρεντίας, όταν είναι πασίγνωστο πως ο Μιχαήλ Παλαιολόγος στην πρώτη και ο Ιωάννης Παλαιολόγος στη δεύτερη ενήργησαν φιλοπαπικά για πολιτικούς λόγους. Ευρίσκονταν υπό την απειλή του Φράγκων ο πρώτος και των Οθωμανών ο δεύτερος και ενήργησαν με τον εκβιασμό του Πάπα, πως αν θέλουν στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση πρέπει να υποταγούν σ’ αυτόν. Βοήθεια που ποτέ δεν ήρθε και ποτέ δεν θα ερχόταν...Δεν ντρέπονται ακόμη όταν διαστρέφουν την αλήθεια ως προς τα δόγματα και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και όταν είναι περήφανοι, που χρησιμοποιούν την κοσμική τους ισχύ για να προσηλυτίσουν τους Έλληνες στην κακοδοξία τους. Δεν ντρέπονται όταν θυμίζουν τις μεθόδους της Ιεράς Εξέτασης... Δεν ντρέπονται να μνημονεύουν μισιονάριους, που με όλα τα μέσα πολέμησαν την πίστη των Ορθοδόξων. Δεν ντρέπονται και σήμερα, ίσως γιατί βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην προπαγάνδα τους. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την ηγεσία του υπέρ της Ορθοδοξίας μάρτυρος Κυρίλλου Λουκάρεως βρίσκεται σήμερα στον σύγχρονο Φαναριωτισμό ...
Σημειώνεται ότι ο Λατίνος Επίσκοπος Carga, ποτέ δεν είπε, ούτε έγραψε, ούτε, φυσικά, αισθάνθηκε Έλληνας. Στην περίοδο 1600 – 1620, που δραστηριοποιείται ο Carga σε βάρος του Ελληνισμού, από την παπική εξουσία, μέσω των ιησουιτών και των άλλων μοναστικών ταγμάτων, είχε ενταθεί η προπαγάνδα και η επιχείρηση προσηλυτισμού των όπου Γης Ορθοδόξων: Ελλήνων, Σλάβων, Σύριων, Αιγυπτίων και άλλων. Επίσης η Ιερά εξέταση ήταν σε έξαρση. Το 1600 καίγεται ζωντανός στην πυρά ο σημαντικός επιστήμονας και φιλόσοφος Τζορντάνο Μπρούνο. Το 1616 ο καρδινάλιος Μπελαρμίνε διέταξε, εκ μέρους του Πάπα, τον Γαλιλαίο να υιοθετήσει τη θέση του Βατικανού, ότι το ηλιοκεντρικό σύστημα, που ανακάλυψε και ανακοίνωσε ο Κοπέρνικος, είναι καθαρά υποθετικό. Με την εντολή αυτή εισήχθη ο Γαλιλαίος σε δίκη από την Ιερά εξέταση, το 1633....
Ως προς το πώς συμπεριφέρθηκαν οι παπικοί κατά την περίοδο της Επαναστάσεως του 1821 έχουν γραφτεί ιστορικά στοιχεία και επιστημονικές μελέτες, όπως η εγκριθείσα από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου των Αθηνών διδακτορική διατριβή του Κωνσταντίνου Μανίκα, που έχει τίτλο «Σχέσεις Ορθοδοξίας και Ρωμαιοκαθολικισμού κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως 1821 – 1827». Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος αναφέρει, μεταξύ των άλλων, στη βιβλιοπαρουσίαση της εν λόγω διατριβής: «Οι Λατίνοι κατ’ αρχάς αποστασιοποιήθηκαν από τις πρώτες επαναστατικές ενέργειες και δεν συμμετείχαν στην Επανάσταση των Ελλήνων. Στη Σύρο σε σύσκεψη που έγινε “αποφασίστηκε η μη συμμετοχή τους στην επανάσταση”... Επέλεξαν την αρχή της ουδετερότητας. Όμως δεν στάθηκαν σε αυτήν...Πράγματι με πολλούς τρόπους και με πολλές ενέργειες επιδείκνυαν τα φιλοτουρκικά τους αισθήματα και ότι αυτοί παραμένουν πιστοί στον Σουλτάνο...Οι Λατίνοι των νησιών του Αιγαίου κατά τη διάρκεια της ελληνικής Επαναστάσεως, όταν οι Ορθόδοξοι ύψωναν τα λάβαρα της ελευθερίας, ύψωναν στους Ναούς τους τις γαλλικές σημαίες, πράγμα το οποίο προκαλούσε το λαό και την ελληνική κυβέρνηση...». (Περ/κό «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», τ. 77, Ιούνιος 2002).
Ο Σπ. Τρικούπης στην Ιστορία του γράφει: « Η υπέρ της ελευθερίας φωνή αντήχησε καθ’ όλας τας Κυκλάδας και πολλάς των Σποράδων. Μόναι αι καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων εκώφευσαν. Εφάνη κατά την περίπτωσιν ταύτην υπό την μορφήν του δόγματος τούτου όλη η ασχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος την ημισέληνον του σταυρού και την δουλείαν της ελευθερίας». (Βλ.σχ. proskynitis.blogspot.gr, 26 Ιουλίου 2012).
Τα ερώτημα είναι γιατί οι Έλληνες Ρωμαιοκαθολικοί, με τις εκδηλώσεις για τον Carga, θέλησαν να προκαλέσουν τους Ορθοδόξους συμπολίτες τους. Σήμερα στη Σύρο ζουν ειρηνικά και αρμονικά. Γιατί θέλησαν με ανακρίβειες να αναξέσουν πληγές του παρελθόντος; Εάν νομίζουν ότι οι Έλληνες Ορθόδοξοι ξέχασαν κάνουν λάθος. Όπως έλεγε ο Κων. Δεσποτόπουλος αμνησικακία έχουν, αμνησία δεν έχουν. Εάν νομίζουν ότι ωθούν έτσι την ένωση των Εκκλησιών πλανώνται. Οι Σύνοδοι στη Λυών και στις πόλεις Φεράρα – Φλωρεντία το αποδεικνύουν. Μπορεί σε επίπεδο κορυφής να συμφωνήθηκαν διάφορα, αλλά ο ορθόδοξος ελληνικός λαός ήταν εκείνος, που έκρινε και αποφάσισε για το μέλλον του.-
Πηγή: Ακτίνες
Η Εκκλησία είναι αλάθητη;
Απάντηση: Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η μοναδική Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εφόσον αποτελεί το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και συνεχίζει το λυτρωτικό έργο Εκείνου, είναι όχι μόνο ο φορέας της χάρης Του και η βέβαιη κιβωτός της σωτηρίας, αλλά και ο αλάθητος διδάσκαλος της αλήθειας, αντλώντας το κύρος και την αυθεντία της από τον αλάθητο Αρχηγό της, ο οποίος της έστειλε το Πνεύμα Του, τον Παράκλητο, για να την οδηγεί πάντοτε «σε όλη την αλήθεια» (Ιω. 16:13). Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος ονομάζει την Εκκλησία «στύλο και θεμέλιο της αλήθειας (Α’ Τιμ. 3:15). Και ο άγιος Ειρηναίος γράφει: «Δεν πρέπει να αναζητάς την αλήθεια στους άλλους, αλλά να τη διδαχθείς από την Εκκλησία, στην οποία, σαν σε ευρύχωρο θησαυροφυλάκιο, οι απόστολοι τοποθέτησαν όλα όσα είναι αληθινά».
Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η αληθινή Εκκλησία του Χριστού;
Απάντηση: Επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως.
Αναλυτικότερα:
1. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή είναι η μία Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, είναι το ένα και μοναδικό θεανθρώπινο σώμα του ενός και μοναδικού Θεανθρώπου Ιησού, καθώς α) έχει μία πίστη, διαφυλάσσει δηλαδή ανόθευτο το σύνολο των δογματικών αληθειών, όπως αυτές παραδόθηκαν από τον Κύριο και τους αποστόλους, ερμηνεύθηκαν θεόπνευστα από τους θεοφόρους πατέρες και διατυπώθηκαν αλάθητα από τις άγιες Οικουμενικές Συνόδους, β) έχει μία λατρεία, κέντρο της οποίας είναι η θεία Ευχαριστία, και γ) έχει ένα διοικητικό πολίτευμα, πολίτευμα ιεραρχικό και συνοδικό. Έτσι, τόσο οι αιρετικοί, εκείνοι δηλαδή που διαστρεβλώνουν μία ή περισσότερες αλήθειες της θείας αποκαλύψεως, όσο και οι σχισματικοί, εκείνοι δηλαδή που προσβάλλουν το διοικητικό πολίτευμα της Εκκλησίας, θέτουν τον εαυτό τους έξω από την αληθινή Εκκλησία.
2. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, και μόνο αυτή, είναι αγία, επειδή αγία είναι η κεφαλή της, ο Χριστός, άγιο το Πνεύμα που τη ζωοποιεί, αγία η χάρη που κατέχει και μεταδίδει στους πιστούς, άγια τα Μυστήριά της και αγιαστικός ο σκοπός της, η σωτηρία των ανθρώπων.
3. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή είναι καθολική, τοπικά αφενός, επειδή επιδιώκει να εξαπλωθεί σ’ όλον τον κόσμο και να περιλάβει ολόκληρη την ανθρωπότητα, και τροπικά αφετέρου, επειδή, όπου κι αν βρίσκεται στη γη, κατέχει την ολότητα εκείνη που απαρτίζει την ενότητα της Εκκλησίας, δηλαδή τη μία πίστη, τη μία λατρεία και το ένα διοικητικό πολίτευμα. Επομένως, κακώς λέγεται «καθολική» η παπική «Εκκλησία», αφού, διαστρεβλώνοντας κορυφαίες δογματικές αλήθειες της πίστεως (Filioque κ.ά.), εισάγοντας πολλούς νεωτερισμούς στη λατρεία και αλλοιώνοντας το συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας με το παπικό πρωτείο και αλάθητο, έγινε αιρετική.
4. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και μόνο αυτή είναι αποστολική, επειδή έχει οικοδομηθεί πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων, με ακρογωνιαίο λίθο τον Ιησού Χριστό (Εφ. 2:20). Η αποστολικότητα πιστοποιείται εξωτερικά με τη λεγόμενη αποστολική διαδοχή, δηλαδή με την αδιάκοπη σειρά των χειροτονιών των επισκόπων από τους αποστόλους μέχρι σήμερα, και εκφράζεται στη συνέχεια της αποστολικής διδασκαλίας. Έτσι, τόσο ο προτεσταντισμός, που έχει χάσει την αποστολική διαδοχή, όσο και ο παπισμός, που έχει χάσει τη συνέχεια της αποστολικής διδασκαλίας, στερούνται τα χαρακτηριστικά της αληθινής Εκκλησίας. Αυτά υπάρχουν μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Πηγή: (Από το βιλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), “Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών”. Ιερά Μονή Παρακλήτου, 2012. Ερωτήσεις 125 και 140, σελ. 130 και 149), Κοινωνία ορθοδοξίας, Η άλλη όψις
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
Ἀγαπητοί μου χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως,
1. Eὔχομαι νά εἶστε καλά καί νά ζῆτε εὐτυχισμένα. Εὔχομαι ἡ Παναγία Δέσποινα νά Σᾶς σκεπάζει καί νά φυλάγει τήν οἰκογένειά σας ἀπό κάθε κακό. Νά εἶστε Παναγιοσκέπαστοι, καλοί μου!
Ὡς Ἀρχιερεύς τοῦ τόπου αὐτοῦ, ὑπεύθυνος γιά τήν πνευματική σας προκοπή, ἐπιθυμῶ κατά πρῶτον νά θερμαίνεται ἡ καλή σας καρδιά μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί, σάν νά μοῦ φαίνεται, ὅτι μᾶς καταπλάκωσαν τά διάφορα προβλήματα, οἰκονομικά καί ἄλλα, ἀπορροφηθήκαμε ἀπό αὐτά καί ξεχάσαμε ὅτι πρῶτο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι τό νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί νά ζοῦμε κατά τόν ἅγιο Νόμο Του. Ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο ἤρθαμε στόν κόσμο εἶναι νά βροῦμε τόν Θεό καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του. «Θέωση» λέμε τήν ἕνωση αὐτή.
2. Γι᾽ αὐτό σᾶς παρακαλῶ καί σᾶς θερμοπαρακαλῶ, ἀδέλφια μου, νά κάνουμε ὅλοι μας στροφή καί νά ἐπιστρέψουμε ὁλόκαρδα στόν Χριστό μας καί στήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Στήν προσευχή μας νά λέμε: «Χριστέ μου, κάνε με νά Σ᾽ ἀγαπῶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα! Παναγία μου, στερέωσέ μου τήν πίστη μου καί τήν ἀγάπη μου σέ Σένα»!
Στά σπίτια σας, χριστιανοί μου, νά ἔχετε τό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί νά διαβάζετε ἀπ᾽ αὐτό λίγο κάθε μέρα. Τί χριστιανοί εἴμαστε, ἄν δέν ἔχουμε διαβάσει, ἔστω καί μιά φορά, τό Εὐαγγέλιο; Τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ἑορτές νά ἐκκλησιάζεστε μέ ὅλη σας τήν οἰκογένεια. Ὅταν ξυπνᾶτε τό πρωί, πέστε τό «Πάτερ ἡμῶν...» καί παρακαλέστε τόν Χριστό νά πάει καλά ἡ καινούργια ἡμέρα. Καί προτοῦ νά πλαγιάσετε τό βράδυ κάνετε πάλι τήν προσευχή σας καί εὐχαριστῆστε τόν Χριστό γιά τήν ἡμέρα πού πέρασε. Τίς Τετάρτες καί τίς Παρασκευές νά τίς νηστεύετε, ὅπως ἔτσι τό θέσπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό καντήλι καί τό λιβάνι νά μήν ἀπουσιάζει ἀπό τά σπίτια σας, γιατί αὐτά εἶναι δείγματα τῆς γνήσιας ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Καί νά προσπαθεῖτε, χριστιανοί μου, νά τά ἔχετε καλά μέ ὅλους καί νά μήν κάνετε σέ κανένα κακό, οὔτε νά κατηγορεῖτε κανένα. Γιατί ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ μας. Ἔτσι νά ζῆτε, ἀδέλφια μου, καί θά δεῖτε ὅτι θά ἔλθει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στίς οἰκογένειές σας καί στήν πατρίδα μας, πού μᾶς τήν βούλιαξαν οἱ ἄρχοντές μας. Οἱ ἄρχοντές μας αὐτοί, πού λένε ἀδιάντροπα ὅτι δέν πιστεύουν στόν Θεό καί μερικοί μάλιστα ἀπ᾽ αὐτούς θεσπίζουν καί ἐνάντια πρός τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Τά εἶπαν καί τά ἔκαναν καί ἄλλοι αὐτά τά βλάσφημα, ἀλλά ἔγιναν στάχτη καί σκορποχώρι!...
3. Καί κάτι ἄλλο, ἀδελφοί μου: Εἶστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί, βαπτισμένοι στήν ἅγια Κολυμβήθρα ἀπό ὀρθόδοξο παπᾶ. Κρατῆστε, λοιπόν, στερεά τήν ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Ὅπως τήν ἔζησαν οἱ εὐλογημένοι παπποῦδες καί γιαγιάδες μας ἐδῶ στήν Ἐπαρχία μας. Γιατί ὑπάρχει ἕνα ὕπουλο σατανικό κίνημα, πού θέλει νά ἀναμείξει τήν ὀρθή πίστη μας μέ ἄλλα ψεύτικα «πιστεύω» καί νά μᾶς τήν παραλλάξει καί νά μᾶς τήν ψευτίσει. «Οἰκουμενισμός» λέγεται τό κίνημα αὐτό, πού δέν εἶναι ἁπλᾶ μία αἵρεση, ἀλλά ἀγκαλιάζει ὅλες τίς αἱρέσεις. Εἶναι «παναίρεση». Καί τόν Οἰκουμενισμό τόν ὑποκινεῖ καί τόν ὑποστηρίζει ὁ Πάπας. Νά κρατᾶτε λοιπόν σταθερά τήν ὀρθόδοξη πίστη, χριστιανοί μου, καί νά τήν ὑπερασπίζετε ὅταν τήν προσβάλουν οἱ αἱρετικοί, πού ἔρχονται καί στά μέρη μας. Ἀλλά, γιά νά γίνει αὐτό, πρέπει νά γνωρίζετε τήν πίστη μας, νά ξέρετε τά δόγματά της καί τίς μεγάλες της ἀλήθειες. Γι᾽ αὐτό καί ἐγώ ἄρχισα σέ σειρά δογματικῶν κηρυγμάτων νά σᾶς μιλάω γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας, ἀλλά μοῦ λέγατε ὅτι εἶναι δύσκολα τά κηρύγματα αὐτά καί τά σταμάτησα. Ἀλλά ὅμως θεωρῶ τά κηρύγματα αὐτά πολύ ἀναγκαῖα καί πολύ ἀπαραίτητα, γι᾽ αὐτό θέλω πάλι νά τά ξαναρχίσω μέ ἁπλούστερο τρόπο αὐτή τήν φορά, ὅσο μπορῶ βέβαια. Καί παρακαλῶ καί σᾶς, ἀγαπητοί μου, νά δείχνετε ἐνδιαφέρον στό νά τά ἀκοῦτε καί νά τά μελετᾶτε, γιατί θά τά λαμβάνετε καί γραπτῶς σέ ἰδιαίτερο φυλλάδιο. Ἐπιθυμῶ νά εἶστε καλοί μαθητές καί τηρητές τῶν ὀρθοδόξων δογμάτων. Καί ἐγώ, βλέποντας τήν δική σας πρόοδο, θά γίνoμαι, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καλύτερος, ὅπως μέ θέλετε.
4. Ναί, τό ἀνώτερο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ἡ πίστη μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί. Ὅλα ἄς τά χάσουμε, καί χρήματα καί κτήματα καί δόξες καί τιμές, μόνο τήν πίστη μας νά μήν χάσουμε. Ἀκόμη, καί ἄν μᾶς ὑποβάλουν σέ μαρτύρια γιά νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας, ἄς μᾶς δώσει ὁ Χριστός τήν Χάρη Του ἐκείνη τήν ὥρα νά ὑπομείνουμε τά μαρτύρια καί νά μήν κάνουμε τό κακό νά προδώσουμε τήν πίστη μας• γιατί, τί νά τήν κάνουμε τήν ζωή μας, ἄν ἀρνηθοῦμε τόν Χριστό; Ἀλλά, γιά νά ἀντέξουμε τό μαρτύριο τοῦ αἵματος καί νά μήν γίνουμε προδότες, θά πρέπει νά μήν εἴμαστε προδότες στό καθημερινό μαρτύριο, πού μᾶς φέρει ὁ πειρασμός μέ τά ἡδονικά του, γιά νά μᾶς παρασύρει σέ ἁμαρτία, σέ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, ἔστω καί σέ ἕνα ἁπλό θυμό. Ἀλλά, καί τό ἄλλο τό σοβαρό ἀκόμη, γιά νά μή ξεχάσω: Προσοχή ἀπό τούς Γεροντάδες σας! Νά προτιμᾶτε γιά καθοδηγούς σας ὄχι τούς δυναμικούς καί τούς θαρραλέους καί πού κάνουν τόν ζηλωτή, ἀλλά τούς ἁγίους. Γιατί μερικοί καί πολλοί στό χῶρο μας, κληρικοί καί λαϊκοί, τό τραβᾶνε στά ἄκρα. Καί θά τό δεῖτε ἀργότερα ἀπό τά πράγματα ὅτι θά κάνουν ζημιά καί μάλιστα θά κάνουν μεγάλη ζημιά. Γιά νά καταλάβετε τί σᾶς λέγω, στίς ἀνέργειες τῶν τοιούτων τάχα ἀγωνιστῶν, ἐσεῖς νά λέτε ἀπό μέσα σας: Θά φερόταν ἔτσι ὁ ἅγιος Νεκτάριος; Θά μιλοῦσε ἔτσι ὁ ἅγιος Παΐσιος καί ὁ ἅγιος Πορφύριος; Ἄς προσέχουμε, χριστιανοί μου, ἀπό τίς μεθοδεῖες τοῦ ἐχθροῦ μας Διαβόλου, πού θέλει νά μᾶς μπερδέψει καί ἐν ὀνόματι τάχα τῆς ὀρθόδοξης πίστης, θέλει νά μᾶς βγάλει ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἤδη τό κατάφερε ὁ τρισκατάρατος νά διχάσει τούς ἄλλοτε ἀδελφούς καί ὁμοφρονοῦντες. Τό πάθημα τῶν ἀδελφῶν μας Παλαιοημερολογιτῶν ἔχει πολλά νά μᾶς διδάξει.
5. Εὔχομαι, τέλος, χριστιανοί μου, νά εἶστε «στόν κόρφο τῆς Παναγιᾶς», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἐπιθυμῶ πολύ νά μέ ἐνοχλεῖτε γιά θέματα σχετικά μέ τήν πνευματική σας πρόοδο καί προκοπή καί ἰδιαίτερα νά μέ ζητᾶτε γιά ἐξομολόγηση. Γιατί ἡ ἐξομολόγηση, κατά πρῶτο λόγο, εἶναι τοῦ Ἐπισκόπου ἔργο. Ἐπιθυμῶ νά καθαρεύει ἡ ψυχή σας, γιά νά δεῖτε τόν Θεό, γιατί ὁ Χριστός μας εἶπε: «Οἱ καθαροί στήν καρδιά θά δοῦν τόν Θεό» (Ματθ. 5,8). Τό ἴδιο εὐχηθεῖτε καί Σεῖς γιά μένα. Εἴθε νά συναντηθοῦμε ὅλοι στόν γλυκό Παράδεισο, στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ΑΜΗΝ.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
Σε τι διαφέρει η Ορθοδοξία από τις άλλες θρησκείες;
Η ερμηνεία ότι οι αιρετικοί είναι ψευδογιατροί-κομπογιαννίτες, που δεν μπορούν να θεραπεύσουν τους ανθρώπους, αλλά και τους αρρωσταίνουν, δείχνει γιατί καταδικάσθηκαν από την Εκκλησία. Αυτό δεν γίνεται από εμπάθεια, μίσος και φανατισμό, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζονται οι επιστήμονες ιατροί από τους κομπογιαννίτες. Πάντως, η Εκκλησία απέβλεπε στην θεραπεία των ανθρώπων, ενώ οι ψευδογιατροί-αιρετικοί, όχι μόνον δεν θεραπεύουν τους ανθρώπους, αλλά συντελούν και στον αιώνιο θάνατό τους.
«Τι είναι η αίρεση; Στην πατερική παράδοση αίρεση είναι κομπογιαννιτισμός. Γιατί η αίρεση καταδικάζεται; επειδή δεν συμφωνούν στο δόγμα; Αυτό είναι το πρόβλημα. Καταδικάζεται, επειδή στην αίρεση δεν υπάρχει θεραπεία. Και εφ' όσον δεν υπάρχει θεραπεία, είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Οι Πατέρες έβλεπαν την αίρεση ως ένα είδος κομπογιαννιτισμού, όπου δεν υπάρχει θεραπεία».
«Νομίζω, την βασική διαφορά μπορούμε να την κατανοήσουμε, αν πάρουμε για παράδειγμα την ιατρική επιστήμη. Εκεί έχουμε τους γιατρούς που ανήκουν στον Ιατρικό Σύλλογο. Αν δεν είναι κάποιος γιατρός μέλος του Ιατρικού Συλλόγου, δεν μπορεί να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Για να είναι ένας γιατρός νόμιμος, πρέπει όχι μόνο να είναι αποφοιτος μιας ανεγνωρισμένης ιατρικής σχολής, άλλα και μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Τα ίδια ισχύουν και για τους δικηγόρους. Στις επιστήμες αυτές υπάρχει μία συνεχής δοκιμασία· διότι, αν παρεκτραπεί κάποιος, ως προς την ορθή εξάσκηση του επαγγέλματος του, τότε δικάζεται από το αρμόδιο όργανο του επαγγελματικού Συλλόγου στον οποίο ανήκει και αποβάλλεται του επαγγελματικού Σώματος.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Εκκλησία. Η αντίστοιχη διαδικασία μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας, η αποβολή, δηλαδή, ή η αποκοπή κάποιου μέλους της, ονομάζεται αφορισμός· προκειμένου δε περί εκκλησιαστικού αξιώματος, καθαίρεσις, έτσι, οι αιρετικοί αφορίζονται από το Σώμα της Εκκλησίας. Όπως στον ιατρικό χώρο σε έναν κομπογιαννίτη (ψευτογιατρό) δεν είναι δυνατόν να του επιτραπεί να θεραπεύει, έτσι και στην Εκκλησία, δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί σε έναν αιρετικό να θεραπεύει τις ψυχές των ανθρώπων. Διότι, επειδή είναι αιρετικός, δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να θεραπεύει».
«Και, όταν εξετάζουμε τις διδασκαλίες των Οικουμενικών Συνόδων, θα δούμε ότι κάθε αίρεση, που έχει καταδικασθεί από την Εκκλησία, καταργούσε αυτομάτως την διδασκαλία της Εκκλησίας περί Θεώσεως και περί φωτισμού και έτσι καταστρέφεται η ευκαιρία της θεραπείας. Οπότε, η αίρεση είναι αίρεση, διότι καταστρέφει την δυνατότητα θεραπείας του ανθρώπου· γι' αυτό είναι αίρεση».
Η Εκκλησία με την καταδίκη των αιρετικών διαφύλασσε την πνευματική θεραπευτική μέθοδο που οδηγεί στην θέωση.
«Αλλά μεταξύ των άλλων μπορεί να γίνει μία αναταραχή και γι' αυτόν τον λόγο βγάζουν μια απόφαση ότι αυτό που λέει ο παπαδημήτρης είναι σαχλαμάρες. Είναι από ταύτιση φιλοσοφίας με την θεολογική μέθοδο. Γι' αυτό τον καταδικάζανε, να μην προσέχει κανείς αυτά που λέει αυτός, διότι αν ακολουθήσει κανείς αυτόν τον δρόμο, δεν θα φθάσει ποτέ από την κάθαρση στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην θέωση. Γιατί, εκείνος που είναι στον φωτισμό, δεν μπορεί να λέει τέτοιες ανοησίες».
Έχει μεγάλη σημασία να διαφυλαχθούν τα αληθινά κριτήρια που θεραπεύουν τον άνθρωπο. Αν δεν τεθούν τα κριτήρια της ασθένειας και θεραπείας, δεν αναγνωρίζεται η διαφορά μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών.
«Γι' αυτόν τον λόγο, πού να καταλάβει κανείς, εφ' όσον οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι είναι κομπογιάννίτες, δηλαδή, γιατί να καταδιώκουμε τους αιρετικούς; Τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια; Διότι είτε πάτε στην ευαγγελική Εκκλησία των Αθηνών είτε στην Παπική είτε στην Εβραϊκή Συναγωγή είτε πας στην Εκκλησία, όλοι στην ίδια κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι, δεν είναι φωτισμένος κανείς ούτε οι Ορθόδοξοι ούτε οι Εβραίοι. Οπότε, από αυτής της απόψεως, οι δικοί μας οι κομπογιαννίτες δεν διαφέρουν από τους άλλους κομπογιαννίτες. Ποιος να καταδικάσει;
Διότι, αν κάνουμε αυτήν την διαφοροποίηση σήμερα, τους πρώτους που θα διώξουμε είναι τους ίδιους τους πατέρες μας, τους Πνευματικούς. Με ποια κριτήρια θα εφαρμόσουμε τα ιστορικά κριτήρια; γι' αυτό το αφήνουμε όπως είναι και λέμε στραφείτε προς τον μοναχισμό να δείτε τι κάνουν οι καλόγεροι, και εκεί υπάρχουν κομπογιαννίτες, ακόμη μέσα στα Μοναστήρια σήμερα.
Γι' αυτό, το πρόβλημα των κριτηρίων είναι το πιο σπουδαίο. Δηλαδή, εάν έχουμε τα κριτήρια αυτά και κρίνουμε τι κάνανε στην περασμένη εποχή με τους αιρετικούς, είναι αυτό που κάνουνε σήμερα στους κομπογιαννίτες γιατρούς. Απαγορεύεται σε αυτούς να εξασκήσουν το επάγγελμα του γιατρού. Δεν μπορείς να έχεις έναν κομπογιαννίτη γιατρό ούτε να έχεις ψεύτικα φάρμακα στην αγορά».
Οι αιρετικοί καταδικάζονταν από τους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, επειδή εξέφραζαν ετεροδιδασκαλίες που καταργούσαν την μέθοδο θεραπείας. Πρώτη φορά οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης, το 794, κατεδίκασαν ένα ολόκληρο έθνος, και αποκαλούν τους Γραικούς αιρετικούς, και όχι συγκεκριμένα πρόσωπα.
«Στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 για πρώτη φορά στην ιστορία καταδικάσθηκε ως αιρετικό ένα ολόκληρο έθνος, ενώ προηγουμένως οι αιρετικοί ήσαν άτομα. Άρειος, Νεστόριος κλπ. Ή καταδικάζεται ο αρχηγός της αιρέσεως ή καταδικάζεται η αίρεσηόχι όμως έθνος. Για πρώτη φορά οι Φράγκοι καταδικάζουν έθνος, διότι καταδικάζουν τους Γραικούς ως αιρετικούς».
«Μετά έχουμε και το θέμα της επιδράσεως της πολιτικής μιας εποχής επάνω στο δόγμα, που όταν δούμε από ιστορικής απόψεως την εμφάνιση αιρέσεων από την Αποστολική εποχή μέχρι τον Μεσαίωνα, συνήθως οι αιρέσεις έχουν το όνομα του αιρεσιάρχου. Περιγράφονται με το όνομα του αιρεσιάρχου. Σε άλλες περιπτώσεις, με το όνομα της αιρέσεως, όπως ο μονοφυσιτισμός. Έχουμε επίσης γνωστικισμό, ο οποίος είναι και μια ξένη θρησκεία, κλπ.
Τον Μεσαίωνα, κατά τα μέσα του 8ου αι., εμφανίζονται έργα, τα οποία διασώζονται στα Λατινικά, με τους τίτλους, που συνοψίζονται στο Contra errores Graecomm (Κατά των πλανών των Γραικών). Απ’ ό,τι ξέρω, είναι η πρώτη φορά που στηλιτεύεται όχι αιρεσιάρχης, όχι αίρεση, αλλά ένα έθνος. Οπότε, κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι μια καινούρια παράδοση στην μάχη εναντίον των αιρέσεων.
Μετά, πάει κανείς στα Πρακτικά της Συνόδου της Φραγκφούρτης, το 794, για να δει από πού προέρχεται αυτό το Contra errores Graecorum, αυτή η παράδοση. Και εκεί μέσα βρίσκει στην απόφαση της Συνόδου ότι καταδικάζονται ως αιρετικοί οι Γραικοί. Και ως τι αιρετικοί καταδικάζονται; Διότι σε αυτήν την Σύνοδο, παραδόξως, καταδικάσθησαν και οι εικονομάχοι και οι εικονόφιλοι. Καταδικάζονται και οι δύο. Καλά, οι Φράγκοι ήσαν τόσο πολύ έξυπνοι, ώστε να μπορέσουν να διακρίνουν, ότι και οι δύο παρατάξεις, που εμάχοντο στη ρωμηοσύνη ήταν αιρετικοί; Πώς μπορεί και οι δύο να είναι αιρετικοί; Έπρεπε να είχαν λάβει θέση ή υπέρ ή κατά των εικονοφίλων. Αυτοί δεν λαμβάνουν θέση ούτε υπέρ του ενός ούτε υπέρ του άλλου. Καταδικάζουν και τους δύο.
Για να καταδικάσουν και τους δύο, κάτι κρύβεται πίσω από αυτό το πράγμα. Κάτι δεν πάει καλά, γιατί οι Φράγκοι ήσαν βάρβαροι, παραδόξως όμως στην Σύνοδο καταδικάσθηκαν οι Γραικοί. Αλλά προ της Συνόδου υπάρχουν τα Libri Carolini, που διαδίδεται στην παράδοση ότι ο ίδιος ο Κάρολος ο Μέγας τα έγραψε αυτά τα βιβλία, αλλά οι θεωρίες είναι ότι τα έγραψε η συνοδεία του η θεολογική. Εκεί μέσα, στα Libri Carolini, είναι πολύ τυπικό το μίσος για τους Ρωμαίους, όχι για τους Γραικούς. Εκεί στηλιτεύεται το έθνος των Ρωμαίων, ό,τι είναι ρωμαϊκόν. Οπότε, εκεί μέσα είναι η τυπική αφετηρία της σκέψεως των Φράγκων για τους Ρωμαίους».
Επομένως, η αίρεση είναι απόκλιση από την αποκαλυπτική αλήθεια, αλλά και από την μεθοδολογία που οδηγεί στην θέωση. Οι Σύνοδοι, στις οποίες συμμετέχουν θεούμενοι Πατέρες -τουλάχιστον οι περισσότεροι- οριοθετούσαν την αποκάλυψη για να μην αλλοιωθεί και η αποκάλυψη και ο τρόπος που οδηγεί στην θεοπτία.
Οι αιρετικοί πιστεύουν σε έναν θεό, τον οποίο δημιούργησαν με την λογική και την φαντασία τους. Ο Θεός τον οποίον πιστεύουν δεν είναι Θεός της αποκαλύψεως, αλλά της ανακαλύψεως της λογικής και της επεξεργασίας του στοχασμού. Ένας τέτοιος θεός είναι ανύπαρκτος.
«Οι Πατέρες αθέους ονομάζουν και τους αιρετικούς. Τι εννοούν με την λέξη άθεος; Εννοούν ότι αυτός ο θεός στον οποίον πιστεύουν αυτοί δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Αυτό εννοούν οι Πατέρες της Εκκλησίας ως ανυπαρξία του Θεού στον οποίο πιστεύει ένας αιρετικός ή ειδωλολάτρης. Αυτός ο Θεός δεν υπάρχει. Ποιος Θεός υπάρχει; Ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ. Δηλαδή, για τους Πατέρες, ο μόνος Θεός που υπάρχει είναι ο Θεός ο οποίος ώφθη "τοις Προφήταις, τοις Αποστόλοις, τοις Αγίοις της Εκκλησίας"».
Όταν οι δυτικοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού ως ύπαρξη (filioque) και όταν οι σχολαστικοί φιλόσοφοι προσπαθούν με λογικά επιχειρήματα να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού, τότε σημαίνει ότι δεν έχουν προσωπική πείρα του Θεού και ένας τέτοιος Θεός είναι ανύπαρκτος.
«Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγανε, αιώνες τώρα, ότι ο Θεός του filioque ή της σχολαστικής θεολογίας δεν υπάρχει. Όταν έρχεται ο Νίτσε και λέει ότι ο θεός πέθανε, καλά έκανε, σωστά τα λέει. Διότι, όταν ο Νίτσε λέει "θεό", εννοεί τον θεό της μεταφυσικής, της σχολαστικής παραδόσεως των Φράγκων. Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Και σε αυτήν την γραμμή, ότι ο θεός πέθανε, υπάρχουν σήμερα πολλοί ευρωπαίοι που δέχονται ότι ο θεός δεν υπάρχει. Εντάξει, πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς. Βέβαια, αυτός ο θεός που πίστευαν οι ευρωπαίοι χρόνια τώρα.
Αυτός ο θεός δεν υπάρχει. Είναι ανύπαρκτος. Καλά κάνουν και τον απεκήρυξαν. Μόνο όταν κανείς πει ότι ο Θεός των Ορθοδόξων δεν υπάρχει, εκεί πρέπει να γίνει συζήτηση».
Η θρησκεία ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο στην ζωή αυτή, ώστε να αντιμετωπίζονται οι ασθένειες, οι θλίψεις, οι στενοχώριες, οι καταστροφές, οι πόλεμοι, «δηλαδή ο Θεός να τα τακτοποιεί όλα κατά τις ανάγκες ή τις επιθυμίες του ανθρώπου», αλλά ενδιαφέρεται και για την μέλλουσα ζωή, ώστε να επικρατήσει η δικαιοσύνη και να επανέλθει η ψυχή του ανθρώπου στην ευδαιμονία.
Έτσι, για τους ανθρώπους είναι απαραίτητη η θρησκεία ώστε να επικρατεί αρμονία στην φύση και στην ζωή των ανθρώπων.
«Με την ανάπτυξη της σημερινής επιστήμης βρέθηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν πλέον ότι υπήρχαν θρησκεύματα τα οποία δεν πιστεύανε ότι μετά τον θάνατο υπάρχει ζωή για όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και άλλα θρησκεύματα που απλώς δεν έδιναν πολλή σημασία στην πίστη για ζωή μετά τον θάνατο, διότι η θρησκεία τότε ήταν η επιστήμη της εποχής εκείνης, κατά την οποία γινότανε η θεοποίηση των δυνάμεων της φύσεως και πιστευόταν ότι το κύριο έργο της θρησκείας ήταν η μαγεία. Οπότε, αφού έκαναν ανάλυση των δυνάμεων της φύσεως, έβλεπαν ότι στην φύση υπάρχει μια βασική πάλη, όχι των τάξεων αλλά των θεών, και αυτή η πάλη γίνεται μεταξύ των θεών της δυσαρμονίας και των θεών της αρμονίας».
Πολλά από τα θρησκεύματα προσπαθούσαν να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα.
«Κατάλαβαν ότι στην φύση υπάρχει αρμονία και δυσαρμονία και για να επέλθει ισορροπία, πίστευαν ότι υπάρχει ο θεός του θανάτου, ο θεός της ζωής και της γονιμότητος λατρευόταν σαν θεά συνήθως της γονιμότητος και είχαν στις θρησκευτικές τελετές τους αναπαράσταση των δυνάμεων της φύσεως όπου θριάμβευαν οι θεές της γονιμότητος και οι καλοί θεοί εξουδετέρωναν την δύναμη των θεών του θανάτου και της δυσαρμονίας και κατ' αυτόν τον τρόπο, με την μαγεία αυτή των τελετών πίστευαν ότι εξασφαλίζουν και την αρμονία στην φύση. Οπότε, η αρμονία της φύσης ακολουθούσε τις επιταγές της μαγείας των παπάδων για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Αυτή η προσπάθεια κατ’ αρχήν δεν είχε σχέσεις με την ζωή μετά τον θάνατο, αλλά αυτή η θρησκευτικότητα υπήρχε για να εξασφαλισθούν τα προς το ζην σε αυτήν την ζωή, δηλαδή».
Έπειτα, θεωρείται αναγκαία η θρησκεία για την μέλλουσα ζωή των ανθρώπων, για την ζωή μετά τον θάνατο.
«Έθιξα το θέμα εάν η θρησκεία ταυτίζεται με μια διδασκαλία περί αυτής της ζωής και με μια διδασκαλία περί υπάρξεως Θεού για την μέλλουσα ζωή, για να γίνει η επικράτηση πλήρους δικαιοσύνης. Γιατί πρέπει να υπάρχει ένας δίκαιος Θεός, ο οποίος να κάνει την τελική αξιολόγηση περί της τελικής κρίσεως του ανθρώπου, για να τιμωρηθούν οι άδικοι στην κόλαση και να βραβευθούν τα καλά παιδιά στον παράδεισο, δηλαδή. Οπότε, πρέπει να υπάρχει θρησκεία για να επικρατήσει δικαιοσύνη και για να μη μείνει ανεκπλήρωτος ο πόθος του ανθρώπου για την ευδαιμονία».
Και οι δύο αυτοί λόγοι που δείχνουν ότι είναι αναγκαία η θρησκεία, στηρίζονται σε ψυχολογικά θεμέλια. Αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν και τα μεταφυσικά θεμέλια της θρησκείας, όπως διδάσκει ο πλατωνισμός, ο νεοπλατωνισμός και άλλες φιλοσοφικές παραδόσεις της αρχαιότητος. Όταν όμως στην Δύση καταρρίφθηκε η μεταφυσική, καταρρίφθηκε και η θρησκεία η οποία συνδεόταν μαζί της.
«Ένα από τα κύρια γνωρίσματα του Κάρλ Μάρξ και του Λένιν και του Τρότσκι και όλων αυτών, είναι ότι αυτοί απορρίπτουν την μεταφυσική, διότι ταύτισαν την θρησκεία με την μεταφυσική».
«Οι ίδιοι οι μαρξιστές λένε ότι έχει χρεοκοπήσει η θρησκεία, αφού έχει χρεοκοπήσει η μεταφυσική, επειδή έχουν την αντίληψη ότι τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική. Τώρα, εάν τα θεμέλια της θρησκείας είναι η μεταφυσική, τότε γιατί οι καλόγεροι πολεμούσαν την μεταφυσική; Μήπως είχαν άλλα θεμέλια;
Λοιπόν, πολεμώντας σήμερα την μεταφυσική οι κομμουνιστές νομίζουν ότι κατεδαφίζουν την θρησκεία, ενώ πρέπει να υποψιάζεται κανείς ότι, εφ' όσον η Εκκλησία αντιτάχθηκε στον Κοραή, μήπως δεν υπάρχουν θεμέλια μεταφυσικά στην Ορθοδοξία εφ' όσον βλέπουμε τους Πατέρες ότι αντιτάσσονταν και στον Αριστοτέλη και στον Πλάτωνα και σε όλους τους φιλοσόφους της εποχής τους; Είναι και αυτό ενδεικτικό».
Πάντως, η ειδωλολατρεία και η μεταφυσική, που είναι θρησκευτικές παραδόσεις, ταύτιζαν το άκτιστο με το κτιστό.
«Με τον όρο θρησκεία εννοούμε κάθε ταύτιση του ακτίστου με το κτιστόν και μάλιστα κάθε ταύτιση παραστάσεων του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρωπίνης σκέψεως που είναι το θεμέλιο της λατρείας των ειδώλων».
Επίσης, η θρησκεία συγχέει και ταυτίζει την λογική με την νοερά ενέργεια του ανθρώπου. Αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα, διότι η νοερά ενέργεια, όταν λειτουργεί σωστά, κάνει τα αδιάβλητα πάθη να παραμένουν αδιάβλητα και να μη μετατρέπονται σε διαβλητά. Για παράδειγμα, μπορεί να ικανοποιείται το αδιάβλητο πάθος της πείνας, χωρίς να γίνεται διαβλητό πάθος, ήτοι γαστριμαργία. Συγχρόνως, η νοερά ενέργεια βοηθά τα διαβλητά πάθη (γαστριμαργία) να μετατραπούν σε αδιάβλητα (χρησιμοποίηση αναγκαίων για το ζην). Όταν, όμως, η νοερά ενέργεια δεν λειτουργεί φυσιολογικά, τότε ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και αυτό έχει συνέπειες και στην σχέση του με τον Θεό.
«Στην φυσική της κατάσταση η νοερά ενέργεια ρυθμίζει τα πάθη, δηλαδή της πείνας, της δίψας, του ύπνου, του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως, δηλαδή της αυτοσυντηρήσεως, ώστε να είναι αδιάβλητα. Στην νοσούσα κατάσταση τα πάθη γίνονται διαβλητά. Αυτά, σε συνδυασμό με την αδέσποτη πλέον φαντασία, δημιουργούν μαγικές θρησκείες για την χαλιναγώγηση των στοιχείων της φύσεως ή και την επί πλέον σωτηρία της ψυχής από την ύλη στην κατάσταση της ευδαιμονίας ή και της ευδαιμονίας με σώμα και ψυχή».
«Τα νοήματα του εγκεφάλου, που είναι όλα από το περιβάλλον, γίνονται νοήματα της νοερός ενεργείας της ριζωμένης πάντα στην καρδιά. Έτσι, ο παθών (αυτός που έχει πάθη) γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα νοήματα που προέρχονται από το περιβάλλον με τον θεό ή τους θεούς του».
Από όλα αυτά φαίνεται ότι οι θρησκείες συνδέονται στενά με την μαγεία, ως εξευμένιση του Θεού, την δεισιδαιμονία, ως ταύτιση του Θεού με την κτίση, όπως πρεσβεύει και ο πανθεϊσμός, αλλά και με τον μυστικισμό, ως επαναφορά της φύσει αθανάτου ψυχής στον αγέννητο κόσμο των ιδεών από τον οποίο εξέπεσε. Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις (μαγεία, δεισιδαιμονία, μυστικισμός) συνιστούν πνευματική ασθένεια, αφού είναι πίστη σε έναν ανύπαρκτον θεό. Σε αυτό το σημείο επικεντρώνεται όλος ο αγώνας των Προφητών, Αποστόλων και Αγίων.
«Οι Πατριάρχες και οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Απόστολοι και οι Προφήτες της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί τους γνωρίζουν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον ιατρό που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριο (Ιαχβέ) της δόξης. Αυτός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Εθεράπευσε την νόσο αυτήν στους φίλους και πιστούς Του προ της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει».
Έτσι, η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία για να πιστεύει σε έναν ανύπαρκτον Θεό και να χρησιμοποιεί την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό, αλλά είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Εκείνο που διακρίνει την Εκκλησία από την μαγεία, την δεισιδαιμονία και τον μυστικισμό είναι τα Μυστήρια - Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Ευχαριστία - σέ συνδυασμό με την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση, που είναι μια συγκεκριμένη θεραπευτική πράξη. Με αυτήν την μεθοδολογία δεν συγχέεται η νοερά με την λογική ενέργεια, δεν επηρεάζεται ο νους από τα πάθη και το περιβάλλον, δεν ταυτίζεται το Άκτιστο με το κτιστό.
«Η μεθοδολογία που ακολουθεί ένας Ορθόδοξος Χριστιανός είναι πολύ διαφορετική από την μεθοδολογία που ακολουθεί ένας οπαδός μιας οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. Αυτό τώρα, συναισθηματικά, μπορεί να σοκάρει, διότι έχουμε συνηθίσει να περιγράφουμε ως άθεους τους μαρξιστές και δεν περιγράφουμε ως άθεο κανέναν άλλον».
Όπως τονίσθηκε, με καθαρά θεολογικές προϋποθέσεις, οι οπαδοί των θρησκειών και οι αιρετικοί χαρακτηρίζονται από τους Πατέρες ως άθεοι, γιατί πιστεύουν και λατρεύουν έναν θεό που δεν υπάρχει, Αυτό δεν συμβαίνει με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
«Νομίζω ότι για να τοποθετήσουμε σωστά τα ερωτήματα αυτά, πρέπει να αποβάλλουμε την ιδέα ότι η Ορθοδοξία είναι θρησκεία σαν τις άλλες θρησκείες. Δεν είναι θρησκεία η Ορθοδοξία».
Βεβαίως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρατηρούνται μερικά εξωτερικά γνωρίσματα που υπάρχουν στις άλλες θρησκείες, αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά στην μεθοδολογία γνώσεως του Θεού.
«Η Ορθοδοξία δεν είναι μόνον θρησκεία. Βέβαια, από μιας απόψεως δεν είναι καν θρησκεία η Ορθοδοξία. Εγώ θα έλεγα δεν είναι μόνον θρησκεία. Αλλά, τουλάχιστον, δεν είναι θρησκεία ταυτιζομένη με την δεισιδαιμονία».
«Η Ορθοδοξία, πιστεύω προσωπικά, έχει άμεση σχέση με την ψυχιατρική, με την ψυχολογία, με την ιατρική, με την βιολογία και με την χημεία, δηλαδή, γενικά με όλες τις θετικές επιστήμες. Και το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει στην Ελληνική Ορθοδοξία, και ίσως σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, είναι αυτός ο προσανατολισμός του νεοελληνισμού και της νεοελληνικής θεολογίας, ο προσανατολισμός αυτός, ο βλακώδης προσανατολισμός στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και σε οποιαδήποτε φιλοσοφία. Έπρεπε η θεολογία να είναι προσαρμοσμένη προς τις θετικές επιστήμες και να χρησιμοποιηθεί η Ορθόδοξη πατερική αντίληψη περί ανθρώπου, που είναι, βέβαια, η βιβλική αντίληψη περί ανθρώπου».
Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωση του Ελλαδικού χώρου και την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους η Εκκλησία μετατράπηκε σε μια «ηθική θρησκεία», που χρησιμεύει στο Κράτος, γιατί επιβάλλει μια ισορροπία στην κοινωνία, και η ίδια χρειάζεται το Κράτος. Έτσι εξηγείται ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού που βίωνε την θεραπευτική μέθοδο, ήτοι την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση.
«Στα χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση έγινε ο διωγμός εναντίον του μοναχισμού. Οι καλόγεροι ήσαν οι αίτιοι όλων των κακών του έθνους. Εξ αιτίας των μοναχών έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Εξ αιτίας των μοναχών καταστράφηκε ο στρατός, διαλύθηκε το Κράτος, γίναμε αγράμματοι, δεν είμαστε τώρα ευρωπαίοι. Για όλα φταίνε οι καλόγεροι.
Εδώ ζήσαμε κάτω από τους Τούρκους συναγωνιζόμενοι έναν φοβερό εχθρό, που μπορούσε να μας εξοντώσει για το παραμικρό κάθε φορά, ενώ επιζήσαμε τόσους αιώνες. Κατ' αυτόν τον τρόπο, φθάσαμε σε ένα σημείο, που σχεδόν χρειαζόμαστε τα στηρίγματα του Κράτους για να στηριχθεί η Εκκλησία κ.ο.κ.
Όταν κανείς βλέπει την αρχαία Εκκλησία, βλέπει ότι ο αρχαίος Κλήρος μοιάζει περισσότερο με μια ομάδα από γιατρούς, παρά με μια ομάδα από τους σημερινούς Κληρικούς. Αν πάρει κανείς τον σημερινό Ορθόδοξο Κληρικό και τον συγκρίνει με τον αρχαίο παπά ή τον δεσπότη της αρχαίας Εκκλησίας και πάρει έναν ψυχίατρο και τον συγκρίνει με τον αρχαίο Κληρικό, θα δει περισσότερη ομοιότητα να υπάρχει μεταξύ του ψυχιάτρου του σημερινού και του Επισκόπου ή παπά της αρχαίας Εκκλησίας, παρ’ ότι υπάρχει μεταξύ του σημερινού Κληρικού και του αρχαίου Κληρικού. Όχι εξ επόψεως πίστεως, αλλ' εξ επόψεως μεθόδου».
Επομένως, η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει στον Θεό των Προφητών, των Αποστόλων και των Αγίων, είναι το Σώμα του Χριστού και αγιάζει τα μέλη της. Οι Χριστιανοί διδάσκονται και βοηθούνται από τον Χριστό να αποβάλλουν την μαγεία, την δεισιδαιμονία, τον μυστικισμό, να αρνηθούν τα είδωλα και την λατρεία τους και να μεθέξουν κατά ποικίλους βαθμούς τής Ακτίστου ενεργείας του Θεού. Έτσι, οι Χριστιανοί δεν είναι «άθεοι εν τω κόσμω» (Εφ. Β΄, 12), αλλά είναι εσταυρωμένοι, ως προς τα πάθη, και αποκτούν την γνώση του αληθινού Θεού.
("Εμπειρική Δογματική τής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις τού π. Ι. Ρωμανίδη" Τόμος Β΄. Τού σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου.)
Εν Πάρῳ τῇ 16-5-1973 ,
Τῷ ἐν Κυρίῳ αἰδεσιμωτάτῳ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ καὶ συλλειτουργῷ π. Δημητρίῳ χαίρειν.
῾Ο Χριστὸς ἀληθῶς ἀνέστη, ζωὴν αἰώνιον χαρισάμενος καὶ Βασιλείαν Οὐράνιον δωρησάμενος πᾶσι τοῖς πιστοῖς, τοῖς ὀρθῶς πιστεύσασι καὶ ἐπεγνωκόσι τὴν ἀλήθειαν.
῎Ελαβον τὴν ἐπιστολήν σας καὶ σᾶς ἀπαντῶ εἰς τὰ ἐρωτήματά Σας.
* * *
Τὸ Νέον ῾Ημερολόγιον εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καμμία, οὔτε Οἰκουμενικὴ οὔτε Τοπική, Σύνοδος τὸ εἰσήγαγε.
Τὸ εἰσήγαγεν ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μελέτιος [Μεταξάκης, 1871-1935], ἔχων τὸν 33ον ὕπατον βαθμὸν τῆς Μασσωνίας, μὲ ἕξ ᾿Αρχιερεῖς ἀντορθοδόξως φρονοῦντας, διὰ νὰ δείξῃ καταφρόνησιν εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καὶ εἰς τὰς Παραδόσεις τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καὶ ῾Αγίων Πατέρων καὶ συμφωνίαν μὲ τοὺς καινοτόμους νεωτεριστὰς σχισματο-αιρετικοὺς Παπιστάς, καὶ Διαμαρτυρομένους Λουθηροκαλβινιστάς.
Τὸ Νέον Γρηγοριανὸν Παπικὸν ῾Ημερολόγιον, τὸ ὁποῖον εἰσήγαγεν ὁ Πάπας Γρηγόριος [ΙΓ, 1572-1585] πρῶτον εἰς τὴν Δυτικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἐπεχείρησε δὲ νὰ τὸ εἰσαγάγῃ καὶ εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Ανατολικὴν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὄχι μόνον δὲν τὸ ἐδέχθη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀνεθεμάτισεν εἰς δύο Τοπικὰς Συνόδους, συνελθούσας ἐν Κωνσταντινουπόλει.
* * *
῾Η ἐπίσημος ᾿Εκκλησία ὤφειλε νὰ ἀπαλλάξῃ τὸν ἑαυτόν Της ἀπὸ δύο ἀναθέματα, εἰς τὰ ὁποῖα ὑπόκειται.
Τὸ ἕν ἀνάθεμα εἶναι τῆς Ζης [῾Αγίας] Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἥτις ὁρίζει: «Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν ᾿Εκκλησιαστικὴν ἔγγραφόν τε ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα».
῾Η Α' ῾Αγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἡ ὑπὸ 318 Θεοφόρων Πατέρων συγκροτηθεῖσα, μᾶς παρέδωκε τὸ Παλαιὸν ῾Ημερολόγιον· τὸ Νέον τὸ παρέδωκεν ὁ Πάπας Γρηγόριος καὶ ὁ μασσῶνος Μελέτιος Μεταξάκης.
Η ἐπίσημος ᾿Εκκλησία τὸ παρεδέχθη χωρὶς δυσκολίαν, κατεφρόνησε τὴν Παράδοσιν τῆς Αης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἠθέτησεν, ἑπομένως ἐπωμίσθη τὸ ἀνωτέρω ἀνάθεμα τῆς Ζης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς καὶ τὸ ἑξῆς ἀνάθεμα τῆς ἰδίας Συνόδου:
«῞Απαντα τὰ παρὰ τὴν ᾿Εκκλησιαστικὴν Παράδοσιν καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν ῾Αγίων καὶ ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα ἤ πραχθέντα ἤ μετὰ ταῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα τρὶς» [Συνοδικὸν ᾿Ορθοδοξίας].
῾Η παράνομος καὶ ἀντικανονικὴ παρὰ τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Παπικοῦ ῾Ημερολογίου εἶναι καινοτομία ἐναντιουμένη εἰς τὴν Παράδοσιν τῶν ῾Αγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων.
Τὸ δεύτερον ἀνάθεμα εἶναι τὸ ὑπὸ τοῦ Θεοκήρυκος ᾿Αποστόλου Παύλου: «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾿ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» [Γαλάτ. α 9].
Οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι μᾶς παρέδωκαν μετὰ τὴν ῾Εβδομάδα τῶν ῾Αγίων Πάντων, νηστείαν, τὴν ὁποίαν ἡ παράνομος εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου ῾Εορτολογίου κατήργησεν ἐνίοτε τελείως.Νηστεία ῾Αγίων ᾿Αποστόλων: μηδέν· ἄλλοτε μίαν ἡμέραν, ἄλλοτε δύο. ᾿Εφέτος εἶναι τέσσαρες ἡμέραι.
᾿Αλλὰ μήπως καὶ οἱ λεγόμενοι Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Παλαιοημερολογῖται εἶναι ἀπηλλαγμένοι ἀναθεμάτων;
Εἶναι παραβάται καὶ καταφρονηταὶ τῆς πρώτης Παραδόσεως: τῆς μεγάλης ἐντολῆς τῆς ᾿Αγάπης. Τὴν ἐντολὴν τῆς ᾿Αγάπης τὴν κατεφρόνησαν, τὴν ἠθέτησαν, τὴν ἀπέβαλον, ἀλληλο-μισοῦνται, ἀλληλο-δάκνονται, ἀλληλο-δέ-ρονται.
᾿Αναβαπτίζουν καὶ ἀναμυρώνουν πολλούς, βαπτισθέντας εἰς τὸ ῎Ονομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, Νεοημερολογίτας.
῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δέχεται ἀκόμη καὶ τοὺς αἱρετικούς, ὅσοι ἔχουν βαπτισθῆ εἰς τὸ ᾿Ορθόδοξον Βάπτισμα· ἀναμυρώνει τοὺς ἀρνηθέντας τὸν Χριστὸν ἤ τὸ Βάπτισμα, δὲν τοὺς ἀναβαπτίζει.
Τινὲς ζηλωταὶ Παλαιοημερολογῖται πιστεύουν καὶ φρονοῦν, ὅτι τὰ Μυστήρια χωρὶς τὸ ῾Ημερολόγιον εἶναι ἄκυρα καὶ ὅτι, χωρὶς ῾Ημερολόγιον, δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Αγαπητέ μοι π. Δημήτριε·
᾿Επὶ 40 ἔτη παρεκάλουν καὶ παρακαλῶ τὸν Θεὸν νὰ παύσῃ τὴν φοβερὰν τρικυμίαν, τὸν φοβερὸν κλύδωνα τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ εἰρηνεύσῃ Αὐτὴν καὶ ἤκουσα νύκτα τινὰ φωνὴν ἀοράτως, λέγουσαν: «Πρὸς τοὺς σκολιοὺς σκολιὰς ὁδοὺς ὁ Θεὸς ἐξαποστέλλει». [πρβλ. Παροιμ. κα 8: ῾Ο Θεὸς ἐπιτρέπει οἱ διεστραμμένοι καὶ μὴ εὐθεῖς ἄνθρωποι νὰ περιπλέκωνται εἰς ἀδιεξόδους καὶ καταστρεπτικὰς ὁδούς].
Εἶμαι τεθλιμμένος, ἀπογοητευμένος, θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι καὶ οὐδὲν ἄλλο λέγω, ὡς ὀλιγόπιστος, εἰ μὴ τὴν τοῦ Πέτρου φθέγγομαι φωνήν: «᾿Επιστάτα, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!» [πρβλ.Λουκ. η 24]· σῶσον ἡμᾶς, Κύριε, ἐκ τῆς παρούσης γενεᾶς τῆς σκολιᾶς, τῆς διεστραμμένης, τῆς διεφθαρμένης, μιαρᾶς, τῆς αἰσχρᾶς καὶ πονηρᾶς.
῎Ας μὴ ἀπελπιζώμεθα ὅμως τελείως, ἀλλὰ ἄς ἐξακολουθῶμεν νὰ φωνάζωμεν ὡς ὁ Πέτρος: «᾿Επιστάτα, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!», καὶ ἄς ἐλπίζωμεν, ὅτι ὡς Συμπαθής, Εὔσπλαγχνος καὶ ᾿Ελεήμων θὰ ἐκτείνῃ, ὡς τῷ Πέτρῳ, καὶ εἰς ἡμᾶς τὴν χεῖρα καὶ θὰ μᾶς εἴπῃ: «᾿Ολιγόπιστοι, εἰς τί ἐδιστάσατε;» [πρβλ. Ματθ. ιδ 31].
Εὔχου καὶ προσεύχου καὶ ὑπερεύχου νὰ φωτίσῃ ὁ Οὐράνιος Πατὴρ τοὺς ῎Αρχοντας τῆς ᾿Εκκλησίας νὰ παύσουν νὰ ἀλληλοδάκνωνται, διὰ νὰ μὴ ἀναλωθῶσιν [ὑπ᾿ ἀλλήλων], ἀλλὰ νὰ εἰρηνεύσωσιν ἑαυτοὺς καὶ τὴν ᾿Εκκλησίαν νὰ ἐπαναφέρουν εἰς τὸ Πάτριον ᾿Ορθόδοξον ῾Ημερολόγιον καὶ γίνῃ πάλιν μία ᾿Εκκλησία.
……………………………………………………………………
Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀδελφικῆς ἀγάπης
† ᾿Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβᾶκος
Πηγή: Αβέρωφ
Με το αλάθητο η Δυτική Εκκλησία εισήγαγε τα σπέρματα της τάσης για απομάκρυνση από το κέντρο, διότι δίδαξε στον καθένα να αποδέχεται τη γνώμη του ατόμου. Στη λυπηρή αυτή κατάσταση περιήλθε (και) η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων, η οποία αποσυντίθεται συνεχώς και με γιγάντια βήματα προχωρά στην τέλεια αποσύνθεση· διότι η αρχή, την οποία αυτή αποδέχθηκε, έχει μέσα της το σπέρμα της απομάκρυνσης από το κέντρο. Η Δυτική Εκκλησία, μολονότι θέλησε με το αλάθητο να συγκεντρώσει την Εκκλησία γύρω από τον Πάπα, εντούτοις απέτυχε στον σκοπό της και έφερε τελείως αντίθετα αποτελέσματα· διότι, αν και φαίνεται συγκεντρωμένη, η αποκέντρωση είναι πλήρης· διότι περικλείει, σε διαφορετική μορφή, τα ίδια σπέρματα που περικλείει και η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων, και οδηγείται στο ίδιο τέλος· διότι τα άκρα είναι όμοια μεταξύ τους.
Η Δυτική Εκκλησία περιορίζοντας το αλάθητο σε ένα άτομο προχώρησε σε μια στιγμή περισσότερο απ’ όσο η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων σε ολόκληρους αιώνες· διότι η Δυτική Εκκλησία σε μια στιγμή προσπέρασε αυτή των διαμαρτυρομένων και έφτασε σε εκείνο το σημείο, όπου η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων θα φτάσει μετά από αιώνες. Και ο λόγος είναι ο εξής: Η Δυτική Εκκλησία, αφού της αφαιρέθηκε το αλάθητο, έχασε το κύρος και τη δύναμη ή, να το πούμε καλύτερα, τη φωνή και τη ζωή και κατέληξε από στόμα να γίνει σώμα πιο άφωνο από το ψάρι και όρισε κάποιο μέλος ως κεφαλή της για να έχει τη φωνή και τη ζωή. Αλλά με αυτό δεν κατέληξε η Εκκλησία άτομο; Σε αυτή δεν ομιλεί πλέον το άτομο; Πώς μπορεί να ελέγξει τον διαμαρτυρόμενο για την ελευθερία του ατόμου που διαμορφώνει την πίστη του με βάση το προσωπικό του φρόνημα; Δεν συμβαίνει το ίδιο και σ’ αυτή;
Και η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο συστήματα είναι η εξής: Στη Δυτική Εκκλησία το άτομο, δηλαδή ο Πάπας, συγκεντρώνει γύρω του πολλά βουβά και ανελεύθερα πρόσωπα που συμμορφώνονται κάθε φορά προς τις αρχές και τις πεποιθήσεις του ατόμου που κατέχει τη θέση του. Ενώ στον Προτεσταντισμό η Εκκλησία συγκεντρώθηκε στο άτομο. Επομένως η Δυτική Εκκλησία είναι άτομο και τίποτε περισσότερο. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί για την ομοφροσύνη όλων των Παπών; Αφού κάθε Πάπας κρίνει περί του ορθού κατά τη γνώμη του και ερμηνεύει τη Γραφή όπως θέλει και αποφαίνεται όπως το θεωρεί σωστό, σε τι διαφέρει αυτός από τους κάθε είδους δογματιστές της Προτεσταντικής Εκκλησίας; Ποια η διαφορά των αρχόντων; Ίσως ότι στην Εκκλησία των Προτεσταντών το κάθε άτομο αποτελεί μία Εκκλησία, ενώ στη Δυτική όλη η Εκκλησία αποτελεί ένα άτομο, όχι πάντα το ίδιο, αλλά πάντοτε διαφορετικό.
Με το αλάθητο λοιπόν η Δυτική Εκκλησία αποσυντέθηκε, ο δε σύνδεσμος είναι φαινομενικός και συγκρατείται μόνο με τον υφιστάμενο εντός της μηχανισμό. Από την ανακήρυξη του αλάθητου του Πάπα η Δυτική Εκκλησία βρέθηκε σε πολύ κατώτερη θέση από την Εκκλησία των διαμαρτυρομένων. Διότι το σύστημα που καθιερώθηκε σε αυτήν υπολείπεται πολύ από αυτό της Εκκλησίας των διαμαρτυρομένων. Διότι, ενώ σε αυτή ανακηρύχτηκε σεβαστή η ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος, σε εκείνη υπογράφηκε η δουλεία αυτού. Ενώ σε αυτήν ο άνθρωπος αφήνεται ελεύθερος να αποδέχεται ό,τι ο ίδιος καταλαβαίνει, σε εκείνη υποχρεώνεται να ασπάζεται ό,τι δεν καταλαβαίνει αλλά ό,τι του επιβάλλεται.
Με το αλάθητο η Δυτική Εκκλησία έχασε την πνευματική ελευθερία της, έχασε τον στολισμό της, κλονίστηκε συθέμελα και στερήθηκε την άφθονη χάρη του Αγίου Πνεύματος και την παρουσία του Χριστού. Από πνεύμα και ψυχή κατάντησε σώμα άφωνο. Θλιβόμαστε από καρδιάς για την αδικία που έγινε στην Εκκλησία και ευχόμαστε από καρδιάς να φωτίσει το Πνεύμα το Άγιο τον ιερό Ποντίφικα, ώστε να δώσει πίσω στην Εκκλησία ό,τι της αφαίρεσε.
[Από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου «Περί των Ιερών Συνόδων», που το συνέγραψε το 1888, όταν ήταν Αρχιμανδρίτης στην Αλεξάνδρεια (δημοσίευση στο περιοδικό «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία» 38-39, Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 42. Γλωσσική προσαρμογή για την Κ.Ο.)]
Πηγή: Κοινωνία ορθοδοξίας, Η άλλη όψις
Εἰς τήν Ἐγκύκλιον Ἀπάντησιν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου τοῦ 1895 πρός τόν πάπα Λέοντα ΙΓ΄ ἀναφέρονται μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Βαθέως θλίβεται καί ὀδύνῃ συνέχεται μεγάλῃ πᾶσα εὐσεβής καί ὀρθόδοξος ψυχή εἰλικρινῶς ζηλοῦσα τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ, βλέπουσα ὅτι ὁ μισόκαλος καί ἀπ᾿ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος φθόνῳ τῆς ἀνθρωπίνης σωτηρίας ὠθούμενος οὐ διαλείπει ἑκάστοτε ποικίλα ἐνσπείρων ζιζάνια εἰς τόν ἀγρόν τοῦ Κυρίου, τοῦ συνιᾶσαι τόν σῖτον. ῎Ενθεν τοι καί ἀνέκαθεν ἀνεφύησαν αἱρετικά ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ ζιζάνια, ἅπερ πολλαχῶς ἐλυμήναντο καί λυμαίνονται τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καί ἅπερ ὡς σπέρματα πονηρά καί μέλη σεσηπότα δικαίως ἀποκόπτονται ἀπό τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας».
Πράγματι, αἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν ζιζάνια πού ἐνσπείρει ὁ πονηρός εἰς τόν ἀγρόν τῆς Ἐκκλησίας διά νά ματαιώσῃ τήν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων. Εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρέσεων σημαντική ὑπῆρξεν ἡ συμβολή τοῦ μοναχισμοῦ.
Οἱ μοναχοί ἐξέρχονται τοῦ κόσμου διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, διά νά ζήσουν μίαν κατά τό δυνατόν τελείαν χριστιανικήν ζωήν, διά νά ἐφαρμόσουν τό Εὐαγγέλιον χωρίς συμβιβασμούς. Πῶς λοιπόν εἶναι δυνατόν νά ἀνεχθοῦν τάς αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι προσβάλλουν τό πανάγιον πρόσωπον τοῦ Κυρίου, τήν διδασκαλίαν Του καί τήν Ἐκκλησίαν Του; Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά ἀδιαφορήσουν, ὅταν ἡ πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον;
Ἐνθυμοῦμαι τούς γέροντας ῾Αγιορείτας μοναχούς, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔλεγαν: «Ἐάν δέν διαμαρτυρόμεθα διά τάς γενομένας παραβάσεις εἰς θέματα τῆς πίστεως, διατί φυλᾶμε αὐτά τά βράχια;». Ἐνθυμοῦμαι ἐπίσης ὅτι καί οἱ ὀλιγογράμματοι ἀκόμη μοναχοί ἐθεμελίωναν τάς πρακτικάς των συμβουλάς εἰς τά δόγματα. ῞Οταν κάποτε ἠρώτησα τόν γέροντα Παΐσιον, ποία πρέπει νά εἶναι ἡ στάσις μας εἰς τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μοῦ ἀπήντησε γραπτῶς: «Τά δόγματα δέν μπαίνουν στήν Ε.Ο.Κ.».
Αὐτήν τήν δογματικήν εὐαισθησίαν τῶν μοναχῶν ὄχι μόνον ἠνείχετο ἡ Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἐχρησιμοποίει καί ἐζήτει τήν συμπαράστασίν των εἰς τούς ἀγῶνας της κατά τῶν αἱρέσεων.
Αὐτήν τήν εὐαισθησίαν ἐπέδειξαν καί οἱ Ἁγιορεῖται μοναχοί ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Αγιορεῖται Πατέρες ἤλεγξαν τούς Λατινόφρονας μέ τήν θυσίαν τῆς ζωῆς τους. ῾Ο ῾Αγιορείτης ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἔσωσε τήν Ὀρθοδοξίαν ἀπό τήν λαίλαπα τοῦ Δυτικοῦ Βαρλαάμ. ῾Ο ῾Αγιορείτης ἅγιος Νικόδημος ὑπερμάχησε τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τήν περίοδον τῆς τουρκοκρατίας. ῾Ο ῾Αγιορείτης Ἰσαπόστολος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔσωσε τούς ὀρθοδόξους λαούς ἀπό τόν ἐκμουσουλμανισμόν καί ἐκήρυττε ὅτι ὅλες οἱ πίστεις ἐκτός τῆς ὀρθοδόξου εἶναι κάλπικες.
Αὐτήν τήν παράδοσιν καί στάσιν συνεχίζουν μέχρι σήμερον οἱ ῾Αγιορεῖται μοναχοί, ὁσάκις ἡ πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον.
Λέγουν τινές ὅτι οἱ μοναχοί πρέπει νά ἀσχολοῦνται μόνο μέ τήν προσευχήν καί τήν νῆψιν. ῾Η ἄποψις αὐτή δέν θεμελιοῦται εἰς τούς λόγους τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐζήτησε ἀπό ὅλους τούς μαθητάς Του νά ὁμολογοῦν μέ παρρησίαν τό ὄνομά Του. Δέν θεμελιοῦται ἐπίσης εἰς τήν ῾Ιστορίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Βέβαια οἱ μοναχοί δέν διδάσκουν τήν πίστιν. ῾Η ἀποστολή αὐτή ἀνήκει εἰς τούς ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τάς εὐχάς τῆς χειροτονίας. Οἱ μοναχοί ὁμολογοῦν τήν πίστιν τους καί ἔτσι διδάσκουν τούς ἀνθρώπους νά πιστεύουν καί νά ὁμολογοῦν ὀρθοδόξως. ῞Οταν ὅλα καλῶς βαίνουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, οἱ μοναχοί ὀφείλουν νά ἡσυχάζουν καί νά ἀγωνίζονται τούς ἀσκητικούς τους ἀγῶνας. Ἐν καιρῷ ὅμως παρεκκλίσεων ἀπό τήν ὀρθήν πίστιν οἱ μοναχοί ὀφείλουν νά ἀγωνίζονται μέ διάκρισιν, ταπείνωσιν καί ἐκκλησιαστικόν ἦθος καί φρόνημα, διά νά μείνῃ ἀπαραχάρακτος ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις πίστις» (Ἰούδα, 3). Ἐξ ἄλλου «καιρός τοῦ σιγᾶν καί καιρός τοῦ λαλεῖν» (Ἐκκλ. γ΄, 7).
Eἴναι ἀλήθεια ὅτι ὅποιος ἀγωνίζεται γιά τήν ἀκρίβεια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς εἶναι εὐαίσθητος καί στά δόγματα τῆς εὐσεβείας.
Ἔχοντες οἱ μοναχοί τήν ἐμπειρία τῆς Ὑποστατικῆς Ἀλήθειας, τοῦ Χριστοῦ, δέν ἠμποροῦν νά παραιτηθοῦν ἀπό τήν Ἀλήθειαν αὐτήν στήν δογματική της διατύπωσι.
Ἡ Ἐκκλησία ὑπελόγιζε πάντοτε τήν εὐαισθησία αὐτήν τῶν μοναχῶν. Σοφοί καί ἅγιοι μοναχοί διετέλεσαν στῦλοι καί κανόνες τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅπως ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, καί κατηύθηναν τό ἔργο Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ἐκτός ἀπό τόν ἁγιορείτη ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ καί πολλοί ἄλλοι Ἁγιορεῖται ἐκαλοῦντο σέ μεγάλες Συνόδους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά δώσουν μαρτυρία ὀρθοδόξου πίστεως.
Ἰδού τί λέγει ὁ φωστήρ τῆς Ἐκκλησίας ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Εἰ οὖν μοναχοί εἰσί τινές ἐν τοῖς νῦν καιροῖς, δειξάτωσαν ἀπό τῶν ἔργων. Ἔργον δέ μοναχοῦ, μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό Εὐαγγέλιον, ἵνα μή ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καί αἱρετικῆς συγκοινωνίας, τῆς ὑπέρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσιν…».
Καί ἀλλοῦ γράφει: «… καί ἵνα τά ἄλλα παρήσω, ἐπί τῆς παρούσης γενεᾶς καί ἐπί τῆς ἤδη ἐπανισταμένης αἱρέσεως ὁ λόγος∙ τινές μέχρις αἵματος ἀντικατέστησαν πρός τήν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι∙ οὐχί οἱ μακάριοι Πατέρες καί ἀδελφοί ἡμῶν οἵ τε τῆς καθ’ ἡμᾶς μονῆς καί οἵ τῶν ἄλλων; Μοναχῶν οὖν ἀληθῶς τά τοιαῦτα κατορθώματα καί ἀθλήματα, καί μοναχοί τά νεῦρα καί ἑδραιώματα τῆς Ἐκκλησίας∙ καί τοιοῦτον καί τηλικοῦτον τό ἀξίωμα, ὅπερ κεχάρισται ἡμῖν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ».
Βέβαια ὁ ἀγών τῶν Ἁγιορειτῶν δέν εἴναι ἁπλῶς ἀντιαιρετικός. Εἶναι ἀγών νά πραγματωθῆ στούς ἑαυτούς τους καί νά φανερωθῆ τό πλήρωμα τῆς Ἀληθείας καί τῆς Ζωῆς πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία.
Ὁ πόνος, ἡ ἀνησυχία οἱ διαμαρτυρίες τοῦ Ἁγίου Ὄρους τελικά εἶναι στοιχεῖα τοῦ ἀγῶνος γιά τό πλήρωμα, τήν καθολικότητα. Νά μή κενωθῆ ὁ Λόγος τοῦ Σταυροῦ. Νά μή νοθευθῆ τό Εὐαγγέλιο. Νά μή θεολογοῦμε, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ἀριστοτελικά (σχολαστικά), ἀλλά ἁλιευτικά (ἀποστολικά). Νά μή χάσουμε τή δυνατότητα τῆς θεώσεως καί τοῦ Ἀκτίστου Φωτός δεχόμενοι κτιστή τήν Χάρι. Νά μή ἐκπέση ἡ Ἐκκλησία ἀπό Σῶμα Χριστοῦ σέ ἀνθρωποκεντρική ὀργάνωσι.
Νά μή ἀντικαταστήση ὁ «ἀλάθητος» πάπας, τήν ὄντως ἀλάθητο καί πάντοτε παροῦσα στήν Ἐκκλησία φωτιστική ἄκτιστο Χάρι τοῦ Παρακλήτου.
Γι’ αὐτούς τούς λόγους, χάριτι Θεοῦ, δέν θά συμφωνήσουμε ποτέ, ὅπως καί οἱ ἐν τῷ κόσμῳ ἅγιοι Ἱεράρχαι, ἱερωμένοι καί ὁ πιστός λαός, νά γίνη οὔτε ἡ παραμικρά παραχώρησις στά δόγματα τῆς εὐσεβείας.
Αὐτό γίνεται ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό τῆς Ἀληθείας καί πρός τούς ἑτεροδόξους, πού δέν βοηθοῦνται, ὅταν δέν ἔρχωνται ἀντιμέτωποι μέ τήν Ἀλήθεια πού σώζει. «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»
Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχολής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)1, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστηρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκαλία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων είναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα.
Ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»
Προτού όμως προχωρήσουμε, για να δούμε ποια θα είναι, κατά την Μπέιλυ, αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, να επισημάνουμε ότι ο θεοσοφικός «Χριστός» της Μπέιλυ ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό Χριστό, τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων . Ο «Χριστός» της Μπέιλυ είναι μια καθαρά νεοεποχίτικη-αποκρυφιστική εκδοχή του Χριστού, είναι ο «Υδροχοϊκός Χριστός». Ο «Χριστός» δεν είναι πλέον πρόσωπο, αλλά μία κατάσταση, η «χριστική κατάστασις ή συνείδησις». Στο πιο πάνω βιβλίο της γράφει: «Υπάρχει μια διαρκώς μεγεθυνομένη και αναπτυσσόμενη πίστη ότι, εντός μας υπάρχει ο Χριστός, όπως υπήρχε και εντός του Διδασκάλου Ιησού και η πίστις αυτή θα μεταβάλη τα πράγματα του κόσμου, και ολόκληρη την στάση της άνθρωπότητος απέναντι της ζωής»2. Και σε άλλο βιβλίο της γίνεται πιο σαφής: «Η ιδέα ενός προσωπικού Χριστού πρέπει να εκλείψει και να αντικατασταθεί από τον Χριστό σαν ζωή και ελπίδα για όλους μας»3.
Στην ίδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, και η «προκάτοχος» της Μπέιλυ στην Θεοσοφία Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ . Και γι' αυτήν, ο «Χριστός» είναι ο «κοσμικός Χριστός» και βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο. «Ο Χριστός», λέει η Μπλαβάτσκυ, «ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη»4. «Ο όρος "Χριστός" η "χριστική κατάσταση"», συνεχίζει, «ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα τον. Όπως λέει ο Παύλος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"» (sic)5.
Η «χριστική» αυτή κατάσταση καταλαμβάνεται κατά καιρούς από «Παγκόσμιους Αβατάρες» ή «Σωτήρες», ένας από τους οποίους υπήρξε και ο Ιησούς Χριστός, κατά την «Εποχή των Ιχθύων». Σήμερα όμως άλλος είναι ο «ζων Χριστός», τον όποιον αποδέχεται και κηρύττει η «Νέα Εποχή». Γράφει η Μπέιλυ εν προκειμένω: «Ό,τι πρέπει να μας απασχόληση είναι ο ζων, ο εν δράσει, ο σκεπτόμενος Χριστός και να ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιωνίως αληθής και ότι χρειάζεται μόνον να ερμηνενθή εκ νέον, υπό το φως της θέσεως της εις την μακράν διαδοχήν των θείων αποκαλύψεων. Μέρος αυτής της συνεχείας αποτελεί η προ δύο χιλιάδων ετών αποστολή Τον επί της γης και δεν αποτελεί ιστορίαν χωριστήν, άσχετον με το παρελθόν, που υπογραμμίζει απλώς μίαν 33ετή περίοδον, χωρίς να παρέχη καμμίαν σαφή ελπίδα δια το μέλλον»6.
Τελικά, ο νεοεποχίτικος «Χριστός» της Μπέιλυ είναι ένας «Παγκόσμιος Εκπαιδευτής και αι Εκκλησίαι είναι απλώς μία από τας οδούς διδασκαλίας τας οποίας θα χρησιμοποίηση»7 . «Υπό έποψιν θρησκείας μπορεί να είναι Χριστιανός ή Βουδιστής η και να μην έχη καμμίαν απολύτως θρησκείαν»8. Πάντως, η έλευση του «αποτελεί ένα πνευματικόν συμβάν, που έρχεται προς ημάς δια να επιφέρη μεγάλας μεταβολάς ή μεγάλας επανορθώσεις, δια να εγκαινίαση ένα νέον πολιτισμόν»9.
Αυτός ο «Χριστός» θα είναι ο νέος «Αβατάρ», που έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες. «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών» 10 .
Αυτός ο «Χριστός» είναι ο «Αναμενόμενος» της «Νέας Εποχής», που ταυτίζεται με τον Μαϊτρέγια, τον Βοδδισάττβα ή τον Ιμάμ Μαχντί. Ο «Χριστός» που θα έλθει, λέει, «δεν θα είναι όπως ο Χριστός που (κατά το φαινόμενον) μας εγκατέλειψε. Δεν θα είναι ο "άνθρωπος των θλίψεων", δεν θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία˙ θα είναι ο Κήρυξ λόγων πνευματικών, που δεν θα έχουν ανάγκην ερμηνείας και ούτε θα τους δοθή εσφαλμένη ερμηνεία, διότι Εκείνος θα είναι παρών δια να υποδεικνύη την αληθή έννοιαν... Επί δύο χιλιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών. Αναγνωρίζει και αγαπά εκείνους οι οποίοι δεν είναι μεν Χριστιανοί, άλλ' οι οποίοι διατηρούν την πίστιν των προς τους ιδρυτάς της θρησκείας των, τον Βούδδαν, τον Μωάμεθ και άλλους»11.
«Πρώτα άπ' όλα», γράφουν, «πρέπει να επανέλθουμε σ' ένα παλιό θέμα και να δηλώσουμε ξανά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας Ιεροφάντης μεγαλόπρεπους αναστήματος που διαμένει κάπου έξω από το χονδροειδή υλικό κόσμο. Κατά πρώτο λόγο είναι ένα απρόσωπο, απεριόριστο Ον που εκδηλώνεται σαν Φως, Δύναμη, Ισχυρό πεδίο Ακτινοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ο ερχόμενος νέος άνθρωπος, σ. 30. Αυτός λοιπόν ο «Χριστός» έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».
Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»
Ποια όμως θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» και ποιοί οι τρόποι της επικράτησης της; Εδώ θα περιοριστούμε μόνο στα όσα γράφει η Αλ. Μπέιλυ στο πιο πάνω βιβλίο της (υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλων παρομοίων κειμένων εκφραστών της «Νέας Εποχής»).
Πρωτίστως, πρέπει να πούμε ότι για την «Νέα Εποχή», γενικώς, η δισχιλιετής εποχή του Χριστιανισμού θεωρείται ως εποχή περιορισμού, στενότητας, κυριαρχίας των εντολών, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης των ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και καταστροφής της φύσης. Με την «Νέα Εποχή του Υδροχόου» εισερχόμαστε στην εποχή του φωτός, της αρμονίας, της δικαιοσύνης, «της αδελφότητος, της συναδελφότητος, της παγκοσμίου συνεργασίας και μιας ειρήνης, η οποία να βασίζεται εις ορθάς μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις»12. Όλη αυτή η «ιδανική» κατάσταση θα επιτευχθεί με την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά τα απαραίτητα για την δημιουργία μιας «νέας συνείδησης».
Ο «Χριστός», μαζί με την «Πνευματική Ιεραρχία», της οποίας ηγείται, δεν θα καταστρέψουν «όλα όσα η ανθρωπότης έχει θεωρήσει μέχρι τούδε ως "αναγκαία δια την σωτηρίαν"... Όταν θα εμφανισθή και πάλιν ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν θα παραμείνουν εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν, επί των οποίων θα κατορθώση Αυτός να ανεγείρη την νέον εκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν».
Ως «επουσιώδη», η Μπέιλυ θεωρεί και χαρακτηρίζει, βεβαίως, τα ουσιώση χαρακτηριστικά κάθε θρησκείας και ιδιαζόντως του Χριστιανισμού, στην κατάργηση των όποιων στοχεύει. Από την άλλη πλευρά, ως «εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν» ουσιαστικά εννοεί το συγκρητιστικό αποτέλεσμα της συγχώνευσης διαφόρων θρησκευτικών «πίστεων» και «παραδόσεων», που συμφωνούν με τις αποκρυφιστικές δοξασίες της «Νέας Εποχής».
Κατά την Μπέιλυ, όπως και για κάθε θεοσοφική και αποκρυφιστική ομάδα, όλες οι θρησκείες και οι «παραδόσεις» είναι ίδιες. Είναι «ατραποί», διαφορετικά μονοπάτια, που ξεκινούν από την ίδια «πηγή» και καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά η Μπέιλυ: «Αι Εκκλησίαι της Δύσεως επίσης, χρειάζονται και αύται ν' αντιληφθούν ότι, κατά βασιν, δεν υπάρχει ειμή μία και μόνη Εκκλησία, πλην δεν είναι ανάγκη η μία αυτή Εκκλησία να είναι ο ορθόδοξος Χριστιανικός θεσμός ο Θεός εργάζεται κατά τρόπους πολλούς, δια πολλών πίστεων και δια πολλών θρησκευμάτων δια της ενώσεως των θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιβάλλουν την εξάλειψιν των επουσιωδών διδασκαλιών και, με την υπογράμμισιν εκείνων που ενισχύουν την ενότητα των, θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αληθείας. Αυτό ακριβώς θα κάμη η νέα παγκόσμιος θρησκεία και η επιτέλεσις αυτού του έργου θα προχώρηση γρήγορα με την επανεμφάνισιν του Χριστού»14.
Και σε άλλο βιβλίο της η Μπέιλυ επαναλαμβάνει: «Οι εκπρόσωποι όλων των πίστεων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν την δυνατότητα ευρέσεως μιας βάσεως τέτοιας παγκοσμιότητος και αλήθειας πάνω στην οποία να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βασισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία»15.
Συνοψίζοντας τις θέσεις της Μπέιλυ, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γράφει: «Πίσω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανική, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια "Πηγή" και η ίδια "Σοφία". Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του καθενός. Γι' αυτό, και οι "ερευνητές της αλήθειας", καθώς προχωρούν, "εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες", καταλήγουν σε "ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία". Αυτό η κίνηση το αποκαλεί "αποκρυφισμό" και "επιστήμη εκείνου που είναι κρυμμένο και καλυμμένο"»16.
Η Μπέιλυ καταγράφει στο βιβλίο της και πως οραματίζεται την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Οραματιζόμεθα ωσαύτως μίαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν η οποία θα έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, άλλα θ' αποσαφηνίζη την ανατέλλουσαν νέαν ωραιότητα και την επερχομένην ζωτικήν αποκάλυψιν»17.
Στην διαδικασία για την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» θεμελιώδη ρόλο διαδραματίζει η «Πνευματική Ιεραρχία». Όσοι αποτελούν αυτή την «Πνευματική Ιεραρχία» είναι οι «Πνευματικοί Εκτελεσταί του Σχεδίου του Θεού» και είναι ενταγμένοι στον «Νέον Όμιλον Εξυπηρετητών του Κόσμου... Άλλοι Τους ονομάζουν Πνευματικήν Ιραρχίαν, άλλοι Κατοικίαν του Φωτός, Κέντρον όπου ευρίσκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλην Λευκήν Στοάν»18.
Στην προσπάθεια αυτή, λέει η Μπέιλυ, πρέπει να επιδιωχθεί, άφ' ενός μεν, η αλλαγή της περί Θεού ιδέας, την οποία μέχρι σήμερα διδάσκει στους ανθρώπους η Εκκλησία και η αποδοχή της «συνεχείας της θείας αποκαλύψεως» και, άφ' ετέρου, η παραδοχή «του Νόμου της Αναγεννήσεως και του Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέσματος», δηλαδή της ινδουιστικής και νεοεποχίτικης δοξασίας της μετενσάρκωσης και του κάρμα19.
Κατά την Μπέιλυ, ήδη από τις μέρες της (πέθανε το έτος 1949) η σημερινή ανθρωπότητα έχει κατάλληλα προετοιμασθεί, ώστε να αποδεχθεί αυτή την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμερον, η ιδέα μιας παγκοσμίου θρησκείας και η ανάγκη της εμφανίσεως της, γίνεται ευρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδαφος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίσουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρησκείας. Αυτό είναι το έργον στοργικής συνθέσεως και θα υπογραμμίζη την ενότητα και την συναδελφότητα του πνεύματος. Η ομάς αυτή εργατών, είναι, υπό ωρισμένην έννοιαν αγωγός της δραστηριότητος του Χριστού, του Παγκοσμίου Εκπαιδευτού. Την εξέδραν της νέας παγκοσμίου θρησκείας θα την κατασκευάσουν πολλαί ομάδες, αι οποίαι εργάζονται υπό τας εμπνεύσεις του Χριστού»20.
Τρόποι εγκαθίδρυσης της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας"
Για την επιβολή και την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" η Μπέϊλυ υποδεικνύει "τας μεγάλας γενικάς γραμμάς" και μερικούς "πρακτικούς" τρόπους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.
Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να "ξεκαθαρίσει" ότι στην "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" δεν έχει θέση η "προσευχή" και η "λατρεία", όπως αυτές ασκούνται μέχρι σήμερα. Αντ' αυτών εισάγεται η "επιστήμη της Επικλήσεως" ("Μεγάλη Επίκλησις", με τα τρία είδη της) και της "Προκλήσεως". Το έργο της "Επικλήσεως", το οποίο "είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας", θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο "μάζες ανθρώπων", όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων "που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζονται συνειδητώς"21.
Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά "μάντραμς", τους "μαγικούς τύπους" και τις "μαγικές επωδούς", αποκαλύπτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".
Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και "πρακτικούς" τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας". Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων "κυρίων" εορτών της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της "Νέας Εποχής", τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. "Η θέσπισις μερικών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνεπεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών"22. Η θέσπιση αυτών των τριών "κυρίων" και παγκοσμίων εορτών θα δημιουργήσει μία "ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου", λέει η Μπέϊλυ, "θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτάζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγίων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής"23.
Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν "γεγονότα" των διαφόρων "παραδόσεων", μέσα βεβαίως σε έναν τερατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.
Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ "υποδεικνύει" τρεις κατ' έτος "κύριες εορτές" προσπαθώντας συγχρόνως να "προφητεύση", όπως γράφει, "την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος". Οι "κύριες" αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις "κύριες εορτές" θα καθιερωθούν και άλλες μικρότερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις "κύριες εορτές" θα είναι οι ακόλουθες:
α) Η "Εορτή του Πάσχα". "Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας... Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξεως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως"24.
Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέπει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων "ανασταντος", "Χριστός" και "Χριστιανική Εορτή". Ο όρος "Χριστός" της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορηματικό προσδιορισμό "ζων". Τούτο σημαίνει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο "ζων" σήμερα "Χριστός" της "Νέας Εποχής" -και εν προκειμένω ο "Χριστός" της Θεοσοφίας και του Αποκρυφισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν "Χριστός", δηλαδή μιά "χριστική κατάστασις". Γι' αυτό και ο "Χριστός" αυτός προσδιορίζεται ως "Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων" και ως "Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρχίας". Επομένως, Η "Εορτή του Πάσχα" της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου "Εορτή του Πάσχα", όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας είναι παραπλανητικά.
β) Η "Εορτή του Βεσάχ". "Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας... Η εορτή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμβαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής"25.
Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, "ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επικοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χριστού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας"26.
Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα "παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν", σύμφωνα με τον οποίο, "υπό συμβολικήν μορφήν", ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση "προέβλεψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας" και για να βοηθήσει τον "Χριστόν", "αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα "τα ενδύματα Του". Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής-διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το "οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψεως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα"27.
Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέεται με τον "Χριστό", όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" της Μπέϊλυ.
γ) Η τρίτη "κυρία" παγκόσμια εορτή είναι η "Εορτή της Καλής Θελήσεως". "Αύτη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος... και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ' έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ' αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος... Κατ' έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας"28.
Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτάζεται "η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος". Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την "Νέα Εποχή", ο ανθρωπος είναι κατ' ουσίαν "θεός", "εκροή" η "εκδήλωση" του "θεού", μέρος του συμπαντικού "Ενός" ή "Όλου".
Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μεταξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, "Η ημέρα καθ' ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούνται καθ' όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι' αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Μεγάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ' αυτήν την εποχήν, θα σταθεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ' όλον τον πλανήτην"29.
Με βάση αυτές τις "κύριες" εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μηνός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές "θ' αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα". Όλες αυτές οι εορτές "Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας". Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των "θείων ιδιοτήτων" θα φθάσουμε" με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κάποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκερως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου... Κατ' αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος... και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο"30.
Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθορισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Αποκρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της "Νέας Εποχής του Υδροχόου".
Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της
Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παραλείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυσκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του "Χριστού": "1. Η αδράνεια του συνήθους Χριστιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν - της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας"31. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος "συντελεστής", "Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έργου του Χριστού", είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον". Καί τούτο διότι "Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της διοχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοιμασίας διά την επιστροφήν του Χριστού". Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι "πνευματικοί εργάται... Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα"32.
Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι "πνευματικοί εργάται", δεν μπορεί να "επανεμφανισθή" ο "Χριστός" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά "από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του"33. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσιωθούν οι οπαδοί του.
Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό "παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς "Χριστιανους" και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το παράδειγμα Του ο "Χριστός". Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας"34.
Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλησία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την "αρχική, κρυστάλλινη αγνότητα της". Έτσι, "Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεννηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως αναστηθείς και εγκαταλείψας την ανθρωπότητα διά να "καθίση έκ δεξιών του Πατρός" εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προσεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορθοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους "εθνικούς" και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως... Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την "δι' αίματος θυσίαν του Χριστού" επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)35.
Με αυτή την "εσφαλμένη" διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέρηση της επανεμφανισης του "Χριστού", καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την "πεποίθηση" για την δική τους "θεότητα".
Παρ' όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιόδοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερπηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία "η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου -οι άνθρωποι αυτοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ' ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από ανθρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πείσουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν"36.
Με την παρέμβαση της "Πνευματικής Ιεραρχίας", αλλά και του ίδιου του "Χριστού", υπάρχουν ήδη "πεφωτισμένοι άνθρωποι", όπως είναι ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου", και εργάζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναίκες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοικειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ' αντιμετωπισθή"37. Ό "εργάτης" της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι "υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμένη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και εργάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού"38.
Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της "Η επανεμφανισις του Χριστού", είχε διοργανωθεί ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κόσμου" και αποτελούσε "ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπιστικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του"39.
Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του "σώματος" αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν "Χριστό" την ευκαιρία "να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας". Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυμα "να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτικάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς... να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού... και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το καταστήσουν αποτελεσματικόν"40.
Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" η "σχισματική" θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια "Παγκόσμια Θρησκεία" εξακολουθούν να επαγγέλλονται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της "Νέας Εποχής". Μιά "θρησκεία" που θα έχει τον δικό της "Χριστό", ο όποιος ασφαλώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια "πιθηκίζουσα" αντιγραφή Του, μια "αντίχριστη" "καρικατούρα" Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.
Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της "καλής θέλησης" και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;
(Περιοδικό Διάλογος Τευχη 58,59)
1. Απεχώρησε από την Θεοσοφία το 1922 και ίδρυσε άλλες οργανώσεις, όπως την «Lucis Trust», την «Παγκόσμια Καλή Θέληση», την «Σχολή Αρκέην» και τα «Τρίνωνα».
2. Άλ. Μπέιλυ Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 39.
3. Της ιδίας, Από την Βηθλεέμ στον Γολγοθά, σ. 316.
4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Ο εσωτερικός χαρακτήρας των Ευαγγελίων, σελ. 12.
5. Αυτόθι σ. 30. Με τις θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται και οι Ροδόσταυροι.
6. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. ανωτ., σσ. 6970.
7. Αυτόθι, σ. 20.
8. Αυτόθι, σ. 21.
9. Αυτόθι, σ. 10.
10. Αυτόθι, σ. 65.
11. Αυτόθι.
12. Αυτόθι, σ. 160.
13. Αυτόθι, σ. 153.
14. Αυτόθι, σ. 170.
15. ΑΛ. Μπέιλυ, Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά, ενθ. άνωτ., σσ. 1213.
16. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, τ. ΣΤ', σ. 151.
17. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. άνωτ., σ. 160.
18. Αυτόθι, σ. 158.
19. Αυτόθι, σ. 156.
20. Αυτόθι, σ. 169.
21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χρίστου, σ. 163.
22. Αυτόθι, σ. 164.
23. Αυτόθι, σ. 165.
24. Αυτόθι, σ. 166.
25. Αυτόθι.
26. Αυτόθι, σ. 103.
27. Αυτόθι, σ. 107.
28. Αυτόθι, σ. 166.
29. Αυτόθι, σ. 167.
30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του "Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου" του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε "μυήσεις" του Χριστού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.
31. Αυτόθι, σ. 178.
32. Αυτόθι, σ. 184.
33. Αυτόθι, σ. 202.
34. Αυτόθι, σ. 15.
35. Αυτόθι, σσ. 68-69).
36. Αυτόθι, σ. 176.
37. Αυτόθι, σ. 52.
38. Αυτόθι, σσ. 194.
39. Αυτόθι, σ. 197.
40. Αυτόθι, σ. 199.
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...