«Ολάκερη η ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά εκκωφαντική επιβεβαίωση του θανάτου. Όλες οι τρικυμίες και οι καταιγίδες της, οι ηρεμίες και οι ασκήσεις, όλοι οι δημιουργοί της και οι μαχητές, μαρτυρούν μόνο, μόνο το εν : ‘’Ο θάνατος είναι μία αναγκαιότητα.  Κάθε άνθρωπος είναι θνητός, αναπότρεπτα και αναπόφευκτα θνητός.

Τούτο είναι το φινάλε του καθενός ανθρώπινου όντος, τούτο είναι η διαθήκη την οποία αφήνει πίσω της ανεξαίρετα κάθε άνθρωπος του πλανήτη μας.  Τη διαθήκη αυτή άφησαν στον καθένα από μας οι πρόγονοί μας.  Σ’ αυτή στέκουν μόνο αυτά τα  τρία λόγια, ο θάνατος είναι αναγκαιότητα»*, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο σύγγραμμά του ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’.  Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι».

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, στο πρόβλημα του θανάτου σκορπούν ζόφο. Στις θρησκειακές αυτές πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού, δεν υπάρχει υπέρβαση του θανάτου.  Ο άνθρωπος έχει τη ψευδαίσθηση του προσπεράσματος του θανάτου, αλλά κατ’ ουσία στο θάνατο εγκλωβίζεται.  Για τούτο στις θρησκείες αυτές η ελπίδα και  η αληθινή χαρά είναι ξένες, και φυσικά σωτηρία δεν υπάρχει.

Πραγματικά ο βραχμανισμός είναι η πλάνη που οδηγεί στον άνθρωπο στο έρεβος του θανάτου. ‘’Για τον βραχμανισμό ο θάνατος είναι όπως και όλος ο ορατός κόσμος : H μάγια είναι η απατηλή πραγματικότητα, το μη ον, η ανυπαρξία.  Το πρόβλημα του θανάτου συγκαταλέγεται σε κάποιο είδος αποκαλουμένων πραγματικοτήτων, τις οποίες πρέπει να υπερβεί κανείς με τη δύναμη του θελήματός του.  Όλος ο ορατός κόσμος είναι έκθεση φαντασμάτων που χάνονται στα μη πραγματικά στοιχεία.  Προσπαθώντας να αντιμετωπίσει έτσι το πρόβλημα του θανάτου ο βραχμανισμός δεν το επιλύει αλλά το αρνείται’’* αναφέρει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Τη ίδια περίπου αντιμετώπιση του θανάτου έχει και η ζοφώδης πλάνη του βουδισμού.  ‘’Ο βουδισμός είναι η ενηλικίωση της απελπισίας.  Τούτο όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και η θρησκεία της απαισιοδοξίας.   Το μυστήριο του μη όντος είναι πιο ευχάριστο από το πικρό υπέρπικρό μυστήριο του όντος.  Ο θάνατος είναι η απελευθέρωση πό τα δεσμά αυτού του φοβερού τέρατος που ονομάζεται κόσμος.  Πίσω από τον θάνατο είναι  η μακαριότητα της νιρβάνας.  Έτσι ο βουδισμός δεν επιλύνει, αλλά παραλείπει το ζήτημα του θανάτου∙ δεν νικά το θάνατο, αλλά αδύνατα τον καταριέται’’*. ‘’Παρόμοια και οι άλλες θρησκείες δεν παρουσιάζουν τίποτ’ άλλο παρά το φαλλίρισμα ενώπιον του προβλήματος του θανάτου’’* σημειώνει ο Ομολογητής Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν, και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των Πατέρων, Θεόν και υπερένδοξον», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.

Οι πλάνες του βραχμανισμού και του βουδισμού ή οι πλάνες του θανάτου, έχουν εφευρεθεί με την συνέργεια του πονηρού.  Πως μπορεί να υπάρξει συμπροσευχή κάποιου που Ορθοδόξως πιστεύει στον Αληθινό Τριαδικό Θεό, με κάποιον που πιστεύει στην δαιμονιώδη πλάνη του βραχμανισμού και του βουδισμού;

Διάπυρος προσευχή προς τον Πανοικτίρμονα Κύριο για τους ευρισκομένους στην πλάνη του Βραχμανισμού και του βουδισμού συνανθρώπους μας ναι, όχι όμως και συμπροσευχή με βραχμάνους και βουδιστές.
«Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της  του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας»** λέγει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

«Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν», ψάλλομε στην Εκκλησία μας.  Πως μπορεί ο Ορθόδοξος που βιώνει την ελπίδα της Ανάστασης να συμπροσευχηθεί με βουδιστή και βραχμάνο, που αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και βιώνουν το έρεβος του θανάτου;  Η συμπροσευχή μόνο εν αληθεία νοείται.

* Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Φιλοσοφικοί κρημνοί’’

** Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς  ‘’Άνθρωπος και Θεάνθρωπος’’ (Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας), Εκδοτικό οίκος «ΑΣΤΗΡ», Αλ. & Ε. Παπαδημητρίου.

Πηγή: Ακτίνες

Τι του είπε για τον Πάπα!
Το γεγονός διηγείται ο νυν Πρωτοσύγκελος Σιατίστης Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος, σε ημερίδα για την αγιασμένη μορφή του μακαριστού, γλυκύτατου και ταπεινότατου Μητροπολίτου Αντωνίου Κόμπου, στο συνεδριακό κέντρο "Διακονία" Θεσσαλονίκης, 22-5-2017 μ.Χ.

Πηγή: Νοιάζομαι

Τόν 13ο αιώνα ἡ Κύπρος καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τότε κατακτητὲς της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος διωκόταν βάναυσα καὶ ὁ λαὸς ἐταλαιπωρεῖτο ἀφάνταστα, γιὰ νὰ ἐξαναγκαστεῖ νὰ φραγκέψει. Κύριο καὶ ρωμαλέο στήριγμα τοῦ λαοῦ στὸν ἀγώνα του νὰ μὴ χάσει τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του ὑπῆρξαν, Ἅγιοι Μοναχοὶ μὲ χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα τοὺς 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ποὺ βρισκόταν στὴν ὁροσειρὰ τοῦ Πενταδακτύλου.
Ἠγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπολοίπων ἦταν:...
Κόνωνας, Ἱερεμίας, Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος (οἱ δύο τελευταῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὴν Μονὴ Μαχαιρᾶ).

Γιά τήν ἐμμονή τους στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὴν Λατινικὴ - Παπικὴ ἐξουσία τῆς Κύπρου στὶς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρέμειναν γιὰ τρία χρόνια, ὑφιστάμενοι ἀπάνθρωπα καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Τελικά τούς κατεδίκασαν σὲ θάνατο, τοὺς ξεφόρεσαν τὰ ἅγια μοναχικὰ «σχήματά» τους, τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια σὲ ἄγρια ἄλογα, τοὺς λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τοὺς ἔσυραν πάνω στὶς κοφτερὲς πέτρες τῆς κοίτης τοῦ ξεροπόταμου Παδιαίου, χτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρὶς ἔλεος μὲ ραβδιά.
Τέλος τά κατακομματιασμένα καὶ καθημαγμένα σώματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔριξαν στὶς φλόγες μεγάλης φωτιᾶς ποὺ ἄναψαν, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τελειώθηκαν. Ἔτσι παρέδωσαν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴ μακάρια ψυχή τους καὶ δέχτηκαν ἀπ΄ Αὐτὸν τριπλοῦς τούς στεφάνους: Τῶν Ὁσίων, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων.

Ἡ ἡμέρα τῆς τελείωσής τους ἦταν ἡ 19η Μαΐου τοῦ ἔτους 1231. Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν 13 αὐτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν σὲ ὅλους μας καὶ σὲ ὅλους τούς αἰῶνες διασαλπίζει ὅτι ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας και Παπισμοῦ (Ρωμαιοκαθολικισμοῦ) δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν παρουσιάζουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπόσταση ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση. Γι΄ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο προτίμησαν οἱ Ἅγιοι Μοναχοὶ τὸ θάνατο, παρὰ νὰ «ἐκλατινίσουν», ἔστω καὶ κατ΄ ἐλάχιστο, τὴν ἀτόφια Ὀρθόδοξη Πίστη τους. Γι΄ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν μνήμη τους στὶς 19 Μαΐου κάθε χρόνο καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεόν, τὸν «θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ».

Ὀρθοδοξία τὸν 13ο αἰώνα στὴν Κύπρο

Πηγή: (Ὀρθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Ἔκδοσις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»), Ἱ.Μ. Παντοκράτορος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τὸ «πιστεὺω» ἀνήκει εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καὶ βιωματικῶς τὸ ἐκφράζουν

Εἰς τὴν ζυγαριὰν τῆς Ὀρθοδοξίας τὰ πράγματα ἰσορροποῦν μὲ εἰλικρίνειαν καὶ ἁπλότητα: Ὅσον φιλοτιμεῖται ὁ χριστιανὸς – ὁ μοναχὸς – ὁ ἱερωμένος εἰς τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τόσον ὑγιὴς καὶ εὐαίσθητος εἶναι καὶ εἰς τὰ δόγματα τῆς εὐσεβείας.

Κατὰ τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον· - Οὐδὲν ὄφελος βίου καθαροῦ, ὅταν τὰ δόγματα εἶναι διεφθαρμένα. Ὅπως καὶ ἐκ τοῦ ἐναντίου· οὐδὲν ὄφελος δογμάτων ὑγιῶν, ὅταν ὁ βίος εἶναι διεφθαρμένος.
Βίος διεφθαρμένος πονηρὰ γεννᾶ δόγματα.

Μέγας ὁ βίος ἀγαπητοί… δηλοποιῶν σαφῶς διὰ τῶν ἔργων τοὺς πιστεύοντας ἢ ἀπιστοῦντας.

Ὁ βίος ἀνεβάζει - κατεβάζει τὸν ἄνθρωπον· ἀπ΄ ἔξω - ἀπὸ μέσα.

Ἕνεκεν τούτου ὅσοι ἀφήνουν τὸν ἑαυτὸν τους ράθυμα εἰς ἠθικοδογματικὸν χαλασμόν, αὐτοὶ δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ οἰκοδομήσουν ἄλλους.

Ὅσοι διερωτῶνται, τί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, αὐτοὶ ἀπὸ μέσα των ἔχουν χαμένην τὴν ἰδικὴν τους πίστιν· καὶ πῶς ἠμποροῦν νὰ διαφεντεύσουν τὴν πίστιν τῆς Ἐκκλήσιας; Ὅσοι εἰς τοὺς διαχριστιανικοὺς λεγομένους διαλόγους καὶ τὰς διαθρησκειακᾶς των συναντήσεις προβλέπουν μὲ καλοδιάθετον πρόσωπον πρὸς τὴν αἵρεσιν, τὴν πλάνην ἢ τὴν ἐκκοσμίκευσιν, αὐτοὶ εἶναι ἀπὸ μέσα τους «θραυσμένοι» καὶ δι΄ αὐτῶν ἐπιδιώκεται νὰ περάση ἡ πλάνη τῶν αἱρετικῶν καὶ τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν.

Ἀπόψεις διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν συγκεκριμένην πίστιν καὶ διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας συνιστοῦν πλάνην· ἡ δὲ χρόνιος ἐμμονὴ ἐν ἀμετανοησία εἰς τὴν πλάνην ὁδηγεῖ πρὸς τὴν αἵρεσιν καὶ τὸν ψυχικὸν θάνατον.
Ὁ ἄξιος τῆς Ἱερωσύνης κληρικὸς ὁμιλεῖ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ, ὁ ἀνάξιος εἰς τὰ ἀκοᾶς του. Ὁ μὲν διὰ νὰ μεταδώση τὴν βιουμένην μετάνοιαν, ὁ δὲ νὰ δικαιολογήση τὴν ἀμετανοησίαν. Ἡ πράξις ὁμιλεῖ εἰς τὴν ψυχὴν πολὺ βαθύτερα καὶ πειστικώτερα ἀπὸ τὴν θεωρίαν. Ἡ ζωὴ τοῦ εὐσεβοῦς ἱερέως εἶναι ζῶσα ρητορικὴ δι΄ ἐκεῖνον ὅπου θέλει νὰ ἀκούση τὴν φωνὴν τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ μετανοήση, νὰ σωθῆ. Τὴν πρὸς Θεὸν οἰκείωσιν τῶν πιστῶν δὲν φέρει ἡ πολυμάθεια τοῦ νοῦ, ἀλλ΄ ἡ καθαιρομένη καρδιὰ τῶν εὐλαβῶς βιούντων.

Ἐὰν ὁ πρεσβευτὴς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν κατέχη βιωματικῶς εἰς τὴν ἐνδοχώραν του τὴν ὄντως ζωήν, αὐτὴ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναβλύση τεχνηέντως οὔτε ἀπὸ τὴν εὐφράδειαν τῶν λόγων του, οὔτε ἀπὸ τὴν δεινότητα τῆς γραφίδος του. Ἡ εὐγλωττία ἔχει ἀξίαν καὶ δύναμιν, ἐφ΄ ὅσον ἀντικρύζεται μὲ τὴν ἀρετήν, τὴν φανερᾶν καὶ τὴν κρυπτήν.

Τὸ Εὐαγγέλιον θέλει ἐφαρμογήν, δὲν θέλει θεωρίαν.

Τὸ «πιστεύω» ἀνήκει πάντοτε εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι καὶ βιωματικῶς τὸ ἐκφράζουν.

Διὰ τοὺς Ἑλληνορθοδόξους ἡ πίστις δὲν εἶναι μία «θρησκεία», μία τῶν πολλῶν «ἐθελοθρησκεία», ἀλλὰ μία ἀναπνευστικὴ λειτουργία, ἀρχομένη ἀπὸ τοῦ Βαπτίσματος τῆς βρεφικῆς ἡλικίας καὶ ἐκτεινομένη, ἐὰν δὲν ἀνακοπῆ, εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα.

Τὰ δόγματα, ἡ Ἱερὰ Παράδοσις τῆς Ἐκκλήσιάς μας, εἶναι δι΄ αὐτὴν ὅ,τι τὸ αἷμα διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὰ ζῶα ἢ ὁ χυμὸς εἰς τὰ δένδρα καὶ τὰ φυτά· ἐὰν παύση νὰ κυκλοφορῆ, ἐπέρχεται ἐξάπαντος ὁ θάνατος, σύντομα ἢ ἀργότερα.

Εἰς τὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τὰ δόγματα ἐμφανίζονται, τὰ δόγματα καθορίζονται, ἀλλὰ τὰ δόγματα δὲν ἐξελίσσονται. Τὸ εὐσκιόφυλλον δένδρον τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν φυλλορροεῖ δογματικῶς κατὰ τὴν ροὴν τῶν αἰώνων. Καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν αὐτὴν ἐκπροσωποῦν ἐπαξίως ἐντὸς καὶ ἐκτὸς αὐτῆς οἱ διὰ τοῦ μαρτυρίου τῆς συνειδήσεώς των ἀποκτήσαντες τὴν ἔξωθεν μαρτυρίαν· οἱ δεξιοτέχναι εἰς τὸν χειρισμὸν τῆς ἀληθείας καὶ ἀνυποχώρητοι εἰς τὰ δελεάσματα ἢ φοβερισμοὺς τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς πλάνης.

Τὰ δογματικὰ δὲν κατανοοῦνται ἀμοιβαίως, οὔτε διαπραγματεύονται συμβιβαστικῶς, ἀλλὰ πιστεύονται καὶ τηροῦνται ἀπαρεκκλίτως.

Ἡ φωνὴ τῶν Πατέρων ἠχεῖ ἀπ΄ αἰώνων ἡ αὐτή· «Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τὰ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ὑπὲρ πάσαν ἐγκόσμιον σκοπιμότητα δεσπόζει αὐτή, ἡ ἄνωθεν ἀλήθεια, ἡ μὴ ἐπιδεχομένη μηδεμίαν οὐσιώδη παραλλαγὴν ἢ τροπῆς τυχὸν ἀποσκίασμα.

Ἡ εὐκαμψία εἶναι μία χάρις εἰς τὸ σῶμα, μία ἀρετὴ διὰ τὸ πνεῦμα, ἀλλὰ ἕνα ἐλάττωμα διὰ τὴν συνείδησιν· ἐλάττωμα φοβερόν· θανατηφόρον.
Ὅπου δὲν ὑπάρχει πίστις καὶ πόθος κατὰ Θεόν, ἐκεῖ ὀφείλομεν νὰ ἐνθυμούμεθα τὸν λόγον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ·

- Μὴ δίνετε τὰ ἅγια εἰς τοὺς καταφρονητᾶς.

Διότι ἄλλο εἶναι νὰ εὔχεται ὁ πιστὸς ὑπὲρ φωτισμοῦ τῶν ἀσεβούντων καὶ ἄλλο νὰ συνάπτη αὐτοὺς μὲ τοὺς εὐσεβεῖς χωρὶς νὰ ἔχουν μεταστραφὴ εἰς τὴν εὐσέβειαν δεόντως.

Βεβαίως ἡ θύρα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε δι΄ ὅλους ἀνοικτή, ἀλλ΄ ἐρχμένους ἐν συντριβῇ καρδίας διὰ μετανοίας πρὸς τὸ φῶς, ὄχι ἐμμένοντας εἰς τὸ σκότος πεισματικῶς.

Καὶ ταῦτα· - Ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία ὀφείλει ἐπισήμως νὰ δηλώση εἰς τοὺς οἰκουμενικοὺς κύκλους τὴν ἀκράδαντον πεποίθησιν αὐτῆς, ὅτι ἀποτελεῖ «τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» καὶ νὰ διακόψη τὴν συμμετοχὴν της εἰς τὰ οἰκουμενικὰ συνέδρια, τοὺς παπικοὺς καὶ λοιποὺς ἀνοιχτοὺς διαλόγους. Ἢ εἴμεθα αὐτὴ ἡ Μία καὶ Ἁγία ἢ εἴμεθα κλάδος καὶ παραφυὰς τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Ἕνα ἐκ τῶν δύο δέον νὰ συμβαίνη. Ἡ ἀθεολόγητος «θεωρία τῶν κλάδων» ἀποτελεῖ δεινὴν κατάλυσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας.

Τὰ ἀνωτέρω διετύπωνε ἀπεριφράστως ἤδη πρὸς 35ετίας θεολόγος καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὡς γνώστης τῆς Ἱστορίας τῶν Δογμάτων καὶ ἐκ πείρας περὶ τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ὁμιλῶν.

Ἀλλ΄ εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, ἰδιαιτέρως βαρύνουσα ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, προβάλλει ἡ γνώμη τοῦ Σταυρουπόλεως Μαξίμου, τοῦ Προέδρου τῶν τότε ἐκεῖθεν εἰς Ἅγιον Ὅρος ἀποστελλομένων Πατριαρχικῶν Ἐξαρχιῶν. – Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μία Ἐκκλησία, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ διετήρησεν ἀκριβῆ καὶ αὐθεντικὴν τὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν πρώτην αὐτῆς αἴγλιν καὶ καθαρότητα. Εἰς αὐτήν, περισσότερον ἀπὸ μίαν ἁπλὴν καὶ ἀδιάκοπον ἱστορικὴν συνέχειαν καὶ συνέπειαν, ὑπάρχει μία ὀντολογικὴ ταυτότης. Ἡ αὐτὴ πίστις, τὸ αὐτὸ πνεῦμα, τὸ αὐτὸ ἦθος. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ αὐτὸ δικαιοὶ τὴν ἀξίωσιν αὐτῆς, ὅτι εἶναι καὶ παραμένει ἡ Ἐκκλησία. (Ἐπίσκεψις 227, Μάρτιος 1980).

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἅγιον Ὅρος - Οἰκουμενισμὸς καὶ κόσμος», τοῦ Μοναχοῦ Λουκᾶ Φιλοθεΐτη), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ δικτατορία τῆς δεκτικότητας καὶ ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης ὡς χαρακτηριστικὸ κάθε αἱρέσεως καὶ ἰδίως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οικουμενισμού

Ἡ σημερινὴ μεταμοντέρνα κοινωνία, τὴν ὁποία βιώνουμε, θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ κοινωνία τῆς ὁλοκλήρωσης καὶ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ, ἔτσι ὅπως τὸν ἀνέδειξε καὶ ἀνάλυσε ὁ μακαριστὸς π. Σεραφεὶμ Ρόουζ στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του («ὁ Μηδενισμός», ἐκδόσεις Μυριόβιβλος). Ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ κυρίως ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἰσοπέδωση ποὺ κυριαρχεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς de facto κατάργησης ἢ τοῦ ἐπαναπροσδιορισμοῦ παραδοσιακῶν ἀρχῶν καὶ θεσμῶν, ὅπως ἡ οἰκογένεια, τὸ φῦλο, τὸ κράτος, τὸ ἔθνος κλπ., ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη καὶ μονόπλευρη δημιουργία καὶ καθιέρωση ὅρων καὶ ἐννοιῶν μὲ στόχο τὴν προώθηση καὶ καθιέρωση συγκεκριμένων σκοπῶν.

Τέτοιοι ὅροι εἶναι π.χ. οἱ ὅροι «ὁμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «ἑτεροφοβία», «ἰσλαμοφοβία» –χωρὶς τὴν παράλληλη ὕπαρξη τοῦ ὅρου «χριστιανοφοβία» κλπ. Τέλος ἡ ἐπικράτησης τοῦ μηδενισμοῦ μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ τῆς δεκτικότητας καὶ τὴν παράλληλη καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης, ἑνὸς δικαιώματος ποὺ ἀποτελεῖ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς φύσεώς του.

Αὐτὴ ἡ μηδενιστικὴ ὁλοκλήρωση καὶ ἐπικράτηση ἰδίως μετὰ τὸν Β΄ Π.Π. προετοίμασε καὶ ὑποστήριξε τὴν ὁλοκλήρωση καὶ ἐπικράτηση τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος φέρει τὰ ἴδια προαναφερθέντα χαρακτηριστικὰ τώρα ὅμως σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο. Κατάργηση ἢ ἐπαναπροσδιορισμὸς Κανόνων καὶ ὁρίων ποὺ ἔθεσε ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ δύο χιλιετίες γιὰ νὰ προστατεύσει τὸ ποίμνιό Της, αὐθαίρετη, νέα ὁρολογία καὶ ἐπαναπροσδιορισμὸς βασικῶν ἀρχῶν καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τέλος, ὅπως καὶ ἐπὶ πολιτικοῦ-κουνωνικοῦ ἐπιπέδου, καταδίκη καὶ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης.

Ὁ Θεὸς ὅμως μᾶς ἔπλασε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἐλεύθερους ἐπιτρέποντάς μας τὸ δικαίωμα τῆς ἄρνησης, ἔστω κι ἂν τὸ χρησιμοποιούσαμε γιὰ τὴν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του, κυρίως ὡς μέσο πρὸς τὴν σωτηρία μέσω τῆς ἄρνησης καὶ ἀπόρριψης τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν μισανθρώπων ἔργων του. Ἤδη ἀπὸ τὴν βάπτισή μας ἐκφράζουμε αὐτὴν τὴν ἄρνηση: «Ἀποτάσσομαι τῷ Σατανᾷ καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ…». Αὐτὴ ἡ ἄρνηση τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν ἔργων του, δηλ. τῆς αἵρεσης, εἶναι παράλληλα ὁμολογία τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν Του, διότι τήρηση τῶν ἐντολῶν Του σημαίνει παράλληλα ἄρνηση σὲ ὅ,τι ἀντιτίθεται σὲ αὐτές καὶ ἡ προσπάθεια ἀπόκτησης τῶν ἀρετῶν σημαίνει ἄρνηση σὲ ὅ,τι μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὶς ἀποκτήσουμε:

Ταπείνωση σημαίνει ἄρνηση τῆς κοσμικῆς δόξας.

Ἀκτημοσύνη σημαίνει ἄρνηση τῆς περιουσίας καὶ τοῦ χρήματος.

Ὑπακοὴ σημαίνει ἄρνηση τοῦ ἰδίου θελήματος.

Διάκριση σημαίνει ἐπιλογὴ τοῦ καλοῦ καὶ ἄρνηση τοῦ κακοῦ.

Πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς ἐκ τούτου ἄρνηση κάθε κακοδοξίας, ψευδοδιδασκαλίας καὶ αἵρεσης, ποὺ ἀποτελοῦν περιφρόνηση καὶ βλασφημία τοῦ Ἀγαπῶντος καὶ ἀγαπωμένου Θεοῦ.

Καὶ ἐδῶ ἐμφανίζεται τὸ μέγα παράδοξο –καὶ ὡς ἐκ τοῦτου ἡ μηδενιστική, αἱρετική, ἑωσφορικὴ πρακτικὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καθώς,

– αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται –ὑπερασπίζοντας τὴν αἵρεση– τὴν πραγματικὴ καὶ μοναδικὴ φύση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν διδασκαλία της, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀπαγορεύουν (καὶ καταδικάζουν παράλληλα) στοὺς ἄλλους τὸ δικαίωμα ἄρνησης τῆς αἵρεσης καὶ διατήρησης τῆς Πίστεως, ὅπως αὐτὴ μᾶς παραδόθηκε,

– αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἑτερότητα, ἀπαγορεύουν τὴν ἄρνηση γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ὁμογένεια στὴν ἀποστασία,

– αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἐλευθερία καὶ σεβασμὸ στὰ πιστεύω τοῦ ἄλλου ἀπαγορεύουν τὴν ἐλεύθερη βούληση μέσῳ τοῦ δικαιώματος τῆς ἄρνησης καὶ ὑβρίζουν, λοιδωροῦν, διώκουν καὶ καταδικάζουν τὸν μὴ βουλόμενο αὐτοῖς συνιέναι, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἄρνηση καταδεικνύει τὸ ψεῦδος τῶν λόγων τους.

Εἶναι ὅμως φυσιολογικὸ τὸ γεγονός, νὰ πολεμοῦν αὐτοὶ ποὺ ἀρνοῦνται τὴν Ἀλήθεια αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὸ ψέμα.

Ἡ Μία Ἐκκλησία ποὺ εἶναι «ὁ στῦλος καὶ τὸ στήριγμα/ἑδραίωμα τῆς ἀλήθειας» (Α΄ Τιμ. 3,15), ἀμέσως ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ἀγωνίστηκε σκληρά νὰ κρατήσει ἀκέραιη, ἀπαράλλαχτη καὶ ἀνόθευτη τὴν Μία Ἀλήθεια, ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός. Οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ διάδοχοί τους προφύλαξαν τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τῶν «ψευδοδιδασκάλων» καὶ τῶν «ψευδοπροφητῶν (Ματθ. 7,15· Β΄ Πετρ. 2,1· Α΄ Ιω. 4,1) ἀρνούμενοι ἀκόμη καὶ τὴν ἀλλαγὴ ἑνὸς γιῶτα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, μέλη καὶ αὐτοὶ τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἀρνήθηκαν κάθε ἀνάμειξη σὲ συγκριτιστικὲς πρακτικές, σὲ κοινὲς θυσίες καὶ λατρεῖες, σὲ κάθε τι ποὺ ἀντιτασσόταν στὴν ἐκκλησιαστικὴ διδαχή. Οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητὲς καὶ Πατέρες ἀρνήθηκαν αὐτοκρατορικές, συνοδικές, πατριαρχικές, ἐπισκοπικὲς διαταγές, ποὺ ἀλλοίωναν ἢ ἀναιροῦσαν τὶς Παρακαταθῆκες. Ὅλοι τους ἀρνήθηκαν ὁποιαδήποτε συγκατάβαση σὲ θέματα Πίστεως, ἀρνήθηκαν ὁποιαδήποτε ὑποταγὴ ποὺ θὰ ἀναιροῦσε τὴν Πίστη τους, ἀρνήθηκαν καὶ τὴν ἴδια τους τὴν ζωὴ γιὰ τὴν Πίστη τους.

Ὁ ὅρος «ὁμολογία» δὲν νοεῖται χωρὶς τὴν ἄρνηση, τοῦ κάθε τι, ποὺ ἀντιτίθεται στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν θὰ σταματήσουν νὰ πολεμοῦν τὴν ἄρνηση τῆς αἱρέσεώς τους. Ἐμεῖς ὅμως δὲν θὰ σταματήσουμε νὰ τοὺς ἀντιμαχόμαστε.

Ἀρνοῦμαι τὴν αἵρεση, παραμένω πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Πηγή: Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση, Αβέρωφ

Λέγει ο Απ. Παύλος: «Τις μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; Τις, δε κοινωνία φωτί προς σκότος; Τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου;» (Β  Κορ. 6, 14-15). Διότι ποιός συνεταιρισμός ημπορεί να υπάρχη μεταξύ δικαιοσύνης και ανομίας; Ποιά δε επικοινωνία μεταξύ φωτός και σκότους; Ποιά δε συμφωνία μπορεί να γίνη μεταξύ του Χριστού και του Σατανά; Η ποιό μερίδιο δύναται να έχη ένας πιστός με ένα άπιστο;

Αυτός λοιπόν ο κανόνας δεν ίσχυε μόνον στην παλαιά εποχή, αλλά και σήμερα, για όλους εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Ιδιαίτερα μάλιστα θέλει να μας προφυλάξη από την σατανική κατάστρωση των σχεδίων των εχθρών της Ορθοδοξίας και του Έθνους του λεγόμενου οικουμενισμού.

Τι είναι Οικουμενισμός; Λέγει ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος στο βιβλίο του «Οικουμενισμός χωρίς μάσκα»: «Ο Οικουμενισμός είναι ένα κίνημα παγκόσμιο του Διεθνούς Σιωνισμού και έχει ως μοναδικό σκοπό την πολιτική και την θρησκευτική ένωση της ανθρωπότητος. Ο Οικουμενισμός, με λίγα λόγια, είναι ένα καταχθόνιον παγκόσμιον Κίνημα πολιτικόν και θρησκευτικόν, με σκοπόν την υποταγήν της ανθρωπότητος κάτω από μίαν παγκόσμιον Κυβέρνησιν… και την ένωσιν όλων των Θρησκειών εις μίαν Πανθρησκείαν, ώστε να εξαφανισθή ο Χριστιανισμός, να εξαφανισθή η σώζουσα Ορθόδοξος πίστις και να λατρεύεται στο τέλος, αντί του αληθινού Θεού, ο Σατανάς!».

• Παρατηρεί ο Μέγας Βασίλειος:

«Εκείνους που ομολογούν προσποιούμενοι την αληθή ορθόδοξη πίστη, έχουν όμως επικοινωνία με τους φρονούντας διαφορετικά, τους τέτοιους, ούτε αδελφούς να ονομάζουμε».

• Ένα σωτήριο μάθημα πήρε από άγγελο Κυρίου για τους αιρετικούς ο π. Ευμένιος Σαριδάκης, όπως αναφέρεται στον βίο του:

«Ο Γέροντάς μας, π. Ευμένιος Σαριδάκης, προσευχόταν κάποτε για τον διάβολο. Τον σταμάτησε όμως ο Θεός, λέγοντάς του ότι η προσευχή αυτή είναι ατελέσφορη, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Κάποτε, ο Γέροντας μου εκμυστηρεύθηκε ότι μνημόνευσε στην Πρόθεση τον Ευρωπαίο γνωστό ανθρωπιστή Ραούλ Φολλερώ, παπικό στο δόγμα, επειδή είχε ευεργετήσει το Λεπροκομείο και ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Τότε, άγγελος Κυρίου του πέταξε τη μερίδα από το άγιο Δισκάριο τρεις φορές.

Την τρίτη φορά, του εμφανίσθηκε λέγοντάς του ότι εκεί (στην Πρόθεση) έχουν θέση μόνο τα μέλη της Εκκλησίας. Του εξήγησε ότι στο κομβοσχοίνι του μπορεί να βάλη προσευχόμενος τους πάντες, αιρετικούς, ετεροθρήσκους, φονιάδες, εγκληματίες, ασελγείς, το πλήρωμα όλης της οικουμένης, ζώντες και κεκοιμημένους. Στην ευχαριστιακή Αναφορά όμως, μόνο τους Ορθοδόξους, γιατί αυτοί αποτελούν τα μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».

• Ο δε Άγιος Πορφύριος τονίζει για τους διαλόγους:

« Μη φοβάστε. Οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξη την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθη ημέρα, που ο διάλογος θα ματαιωθή• τίποτε δεν πρόκειται να γίνη• άλλωστε τους Ουνίτες, αυτό τον δούρειο ίππο, είναι φως φανάρι ότι τους ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο».

• Επίσης επεξηγεί κατηγορηματικά:

«Όλος ο κόσμος εδώ στο τηλέφωνό μου, …από όλα τα βασίλεια του κόσμου μου τηλεφωνούν την νύχτα, ότι ώρα να ’ναι. Απ’ όλα τα βασίλεια, Νότιο Αφρική, Κέϊπ Τάουν, Γιοχάνεσμπουργκ, Αμερική… ξέρω κι εγώ… απ’ όλον τον κόσμο. Και ν’ ακουστεί ότι είμαι κι εγώ, έχω ελεύθερο πνεύμα και παραδέχομαι όλες τις θρησκείες; Όχι, δεν παραδέχομαι. Όποιος να μου πη, και ένας άγγελος να έρθη να μου πη, όχι θα του πω, λες ψέμματα, δεν είσαι πνεύμα αγαθόν, είσαι πονηρόν πνεύμα και λες αυτά. Έτσι θα του πω εγώ του αγγέλου, δεν θα τον πιστέψω».

«-Να σας πω, παιδιά, δεν μου αρέσει να διαβάζω ξένα βιβλία, άλλων θρησκειών… Εμείς δεν πρέπει να διαβάζωμε και να παίρνωμε παραδείγματα απ’ αυτουνούς, παρά μόνο από τους θεόπνευστους Πατέρας της Εκκλησίας μας».

• Μας συμβουλεύει ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος:

«Έχουμε ιερόν καθήκον πάντες οι Ορθόδοξοι να καταγγέλλωμεν τον θεοκατάρατον Οικουμενισμόν και πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Πατρίδας μας, οι Ορθόδοξοι όλου του κόσμου, να ενωθούν εναντίον του. Πρέπει όλοι να γνωρίζουν, ότι ο Οικουμενισμός επιδιώκει τον ενταφιασμόν της Ορθοδοξίας, της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και ότι οδηγεί στην εκθεμελίωσι και αυτό τούτο το Έθνος μας».

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Σχολιασμός στο κείμενο της Άγιας και Μεγάλης Συνόδου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον».

Κατά τη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας της 15ης Ιουλίου 2016 «η Ιερά Σύνοδος ανέθεσε, άμα τῇ λήψει των επισήμως επικυρωθέντων αντιγράφων των εγκεκριμένων από τη ἐν Κρήτῃ Σύνοδο κειμένων, τη δημοσίευση και τη μελέτη αυτών στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, η οποία παράλληλα οφείλει να λαμβάνει υπόψη και ενδεχόμενες παρατηρήσεις και κρίσεις των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών, των θεολογικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, των θεολόγων, των κληρικών, των μοναχών και των λαϊκών. Κατόπιν επισταμένης μελέτης η Επιτροπή πρέπει να υποβάλει τα πορίσματα αυτής στην Ιερά Σύνοδο».

Αφού η απόφαση της Ιεράς Συνόδου έτσι κι' αλλιώς θα αφορά κάθε άνθρωπο, ζητούνται αναγνώτες να στέλνουν στο πρακτορείο μας τους συλλογισμούς τους και τους σχολιασμούς τους σε αυτό το θέμα.

 Υπενθυμίζουμε ότι νωρίτερα στο 15ο τεύχος (159) δημοσιεύτηκε η ανάλυση του Μηνύματος της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον Ορθόδοξο λαό και κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, την οποία έγραψε ο υποψήφιος φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Νικολάι. Από το 16ο τευχος (169) και παρακάτω δημοσιεύονται οι σχολιασμοί στο κείμενο "Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον", τους οποίους έγραψε ο π. Μιχαήλ Νοβικόφ.

Τώρα όμως δημοσιεύουμε ακόμα έναν σχολιασμό που μας έστειλε ένας απο τους αναγνώστες μας. Τον έστειλε άμεσα και στη Συνοδική Βιβλική-Θεολογική Επιτροπή, όπως είπε.

Ο αναγνώστης μας είπε για τον εαυτό του ότι είναι λαικός που πράττει όπως τονίζει ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης: «Εἶναι ἐντολή τοῦ Κυρίου νά μή σιωπᾶμε ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη... ὅταν πρόκειται γιά τήν πίστη, δέν μποροῦμε νά ποῦμε· Ἐγώ ποιός εἶμαι; Εἶμαι ἱερέας; Ὄχι. Ἄρχοντας; Οὔτε. Στρατιώτης; Ἀπό ποῦ; Γεωργός; Οὔτε καί αὐτό. Εἶμαι φτωχός, ἐξασφαλίζοντας μόνο τήν καθημερινή μου τροφή. Δέν ἔχω λόγο, οὔτε ἐνδιαφέρον γιά τό θέμα αὐτό. Ἀλλοίμονο! Οἱ πέτρες θά κράξουν, καί σύ μένεις σιωπηλός καί ἀδιάφορος;... Ὥστε ἀκόμα καί ὁ φτωχός τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως δέν θά ἔχει καμμιά δικαιολογία, ἄν τώρα δέν μιλᾶ, γιατί θά κριθεῖ καί μόνο γι’ αὐτό».

Η 21η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ«ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ»:

21. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογον βῆμα εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν διά τήν προσέγγισιν τῶν χριστιανῶν. Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Σύνοδος της Κρήτης ενέκρινε το κείμενο «Σχέσεις Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον». Με τη 21η παραγράφο που περιέχει απόλυτη «θετική εκτίμηση» εγκρίνονται τα δεκάδες έγγραφα του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών». Ο Δούρειος Ίππος της 21ης παραγράφου περιέχει κείμενο με την θετική εκτίμηση των πολλών εγγράφων του Π.Σ.Ε., τα οποία περιλαμβάνουν σαφώς ιδέες που δεν είναι ορθόδοξες. Μ' αυτόν τον τρόπο, βασει της 21ης παραγράφου τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. με εναν ασαφή τρόπο αποκτούν την πανορθόδοξη αυθεντία για όλους που υπέγραψαν την απόφαση της Συνόδου στην Κρήτη («Κανονισμός οργανώσες και λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» §13.2).

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΩΝ

Αντίρρηση 1η: Στην 21η παράγραφο δεν αναφέρεται στα συγκεκριμένα έγγραφα που εκτιμηθηκαν θετικά.

Απάντηση: Στην 21η παράγραφο διαβάζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα (δηλαδή όλα τα έγγραφά του Π.Σ.Ε.) , τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων».

Αντίρρηση 2η: Στην 21η παράγραφο λέγεται: «Ἐν τούτοις ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις διά κεφαλαιώδη ζητήματα πίστεως καί τάξεως, διότι αἱ μή Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι καί Ὁμολογίαι παρεξέκλιναν ἐκ τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Απάντηση: σε αυτήν την παράγραφο διαβάζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς» τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. Γι' αυτό η λεγάμενη φράση δεν έχει νομική σημασία διότι:

1. Δεν είναι δυνατό να εκτιμάμε θετικώς και δεν συμφωνούμε στα σπουδαιότερα ζητήματα. Δηλαδή η θετική εκτίμηση υπονοεί την ομόνοια στα βασικά ζητήματα, αλλιώς θα έχουμε μια πολύπλοκη υπόθεση όπως: δεν επιδοκιμάζω την απάτη της γυναίκας μου αλλά επιδοκιμάζω τον τρόπο απάτης της κλπ.

2. Στην 21η παράγραφο λέγεται και για τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. και για την επιτροπή του Π.Σ.Ε. Νομικά η λεγάμενη φράση υπάγεται στην δράση των μή Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ομολογιών, και όχι στα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Αντίρρηση 3η: Οι επισκόποι στην Κρητικη Συνοδο δεν υπέγραψαν τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Απάντηση: Οι υπογραφές των επικοπών κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» επικυρώνουν και τα ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ του (ιδιαίτερα τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.), τα οποία αποκτούν την νομική δύναμη. Έτσι η Σύνοδος στην Κρήτη είναι ανώτερο όργανο που επικυρώνει τα έγγραφα του Π.Σ.Ε.

Η εμπειρία των Οικουμενικών Συνόδων δείχνει ότι αυτες έδιναν το εκκλησιαστικό κύρος (έγκυρο) στις αποφάσεις καθιερωμένες νωρίτερα. Έτσι η ΣΤ΄ και Ζ΄Οικουμενικές Συνοδοί επικύρωσαν τους Αποστολικούς Κανόνες και τους κανόνες των οικουμενικών και τοπικών συνοδών και των αγίων πατέρων. Η Σύνοδος στην Κρήτη όμως επικύρωσε τα έγγραφα του Π.Σ.Ε. εξαιτίας 21η παράγραφο.

Να συγκρίνουμε:

– Η ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος καθόρισε πως οι 85 κανόνες των Αγίων Αποστόλων πρέπει να μείνουν «ἀπὸ τοῦ νῦν βέβαιοι καὶ ἀσφαλεῖς» (ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Β΄).

– Η Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος. αποδέχεται «ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνει, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν ἁγίων σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος, τῶν πανευφήμων Ἀποστόλων» (Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Α΄).

– «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπιθυμεῖ τήν ἐνίσχυσιν τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καί Τάξις» καί μετ’ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος παρακολουθεῖ τήν μέχρι τοῦδε θεολογικήν αὐτῆς προσφοράν. Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων» (Η Σύνοδος στην Κρήτη, το κείμενο «Σχέσεις...», 21η παράγραφος).

Δηλαδή οι επίσκοποι των ΣΤ΄και Ζ΄Οικουμενικών Συνοδών επικύρωσαν τους Αποστολικούς Κανόνες. Ανάλογα οι επίσκοποι του Συνόδου στην Κρήτη επικύρωσαν όλα τα έγγραφα του Π.Σ.Ε., ιδιαίτερα π.χ. τα κείμενα της Λίμα.

Ακόμα μια σύγκριση:

– «Ἐπισφραγίζομεν δὲ καὶ τοὺς λοιποὺς πάντας ἱεροὺς κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων ἡμῶν ἐκτεθέντας, τουτέστι <…> Βασιλείου ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας» (ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδος, κανόνας Β΄).

– Η Ορθόδοξη Εκκλησία «Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων» (Η Σύνοδος στην Κρήτη, το κείμενο «Σχέσεις...», 21η παράγραφος).

Έτσι οι κανόνες του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου είναι αυθεντικοί για μας διότι εγκρίθηκαν από την ΣΤ΄Οικουμενική Σύνοδο. Ανάλογα τα κείμενα του  Π.Σ.Ε., τα οποία εκρίθηκαν από την «Άγια και Μεγάλη Σύνοδο» αποκτούν το ακλόνητο κύρος για τους ανθρώπους που την αναγνωρίζουν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Λοιπόν, οι οργανωτές της Συνόδου στην Κρήτη δημιουργησαν διπλή παγίδα: αν λάβουμε το κείμενο «Σχέσεις...» που περιέχει «δούρειο» παράγραφο, πρέπει θα λάβουμε τα κείμενα του Π.Σ.Ε. όπως λαμβάνουμε τους Αποστολικούς Κανόνες κλπ.

Επομένως, μετά την Σύνοδο στην Κρήτη όλα τα ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα του Π.Σ.Ε., τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων. Είναι απαράδεκτα για το εκκλησιαστικο πλήρωμα διότι πολλές οικουμενιστικές αποφάσεις του Π.Σ.Ε. είναι αιρετικές και όχι ορθόδοξες.

Η «θετική εκτίμηση» των κειμένων του Π.Σ.Ε. επίσης επεκτείνεται στα επόμενα κείμενα του Π.Σ.Ε. που είναι απαράδεκτα για μας διότι θα μετατρέψουν αυτή την οργάνωση σε πανεκκλησιαστικό όργανο του οποίου οι αποφάσεις θα γίνουν υποχρεωτικές για τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Πηγή: (Το άρθρο είναι μετάφραση από τα Ρωσικά για τις ΑΚΤΙΝΕΣ) Ακτίνες

Σχόλιο Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Ὁ σκανδαλισμὸς τῶν πιστῶν ἀπὸ τὶς κοινὲς προσευχὲς ὀρθοδόξων, παπικῶν καὶ προτεσταντῶν εἶναι μεγάλος! Φοβούμαστε ὅτι οἱ Προκαθήμενοί μας ἔχουν κάνει ἀνεπίτρεπτες ὑποχωρήσεις καὶ ἀφίστανται ἀπὸ τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἀλλοιώνοντας τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ παραχαράσσοντας τὴν ἁγιοπατερικὴ νηπτικὴ ἀγωγή! Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήσει καθὼς ἡ πνευματικὴ ζημία ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς φιέστες εἶναι τόσο ἐπεκτεινόμενη πού μόνο σὲ θεϊκὴ παρέμβαση μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε! Ἀκολουθεῖ ρεπορτὰζ ἀπὸ τὴν σελίδα τοῦ Πατριαρχείου:

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ὁ πρῶτος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης στὴν ἱστορία ποὺ ἐπισκέφθηκε τὴν μοναστικὴ κοινότητα τοῦ Ταϊζὲ στὴ Γαλλία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατὸ ἀδελφούς, καθολικοὺς καὶ ἀπὸ διάφορες παραδόσεις διαμαρτυρομένων, ποὺ προέρχονται ἀπὸ περίπου τριάντα κράτη. Ὁ Πατριάρχης πραγματοποίησε τὴν ἐπίσκεψή Του στὴν Ταϊζὲ σήμερα, Τρίτη 25 Ἀπριλίου 2017, παρουσία 1500 ἀνθρώπων.

Ὁ Πατριάρχης ἔλαβε μέρος στὴν προσευχητικὴ σύναξη τῆς Κοινότητας στὶς 12 τὸ μεσημέρι στὸ Ναὸ τῆς Συμφιλίωσης καὶ μίλησε στο τέλος τῆς προσευχῆς, ἀφοῦ τὸν εἶχε προσφωνήσει ὀ αδελφὸς Ἀλοΐς.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικὰ στιγμιότυπα....

Πηγή: fanarion, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό