ΕΜΠΟΝΟΣ ΚΡΑΥΓΗ

ΚΕΛΛΙΩΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΗΜΩΝ

ΜΑΡΤΙΟΣ 2017

Ἀπὸ τὶς 27 Ἰουνίου 2016 ἔχουν εἰσέλθει εἰς τὴν ἱστορίαν καὶ τὴν ζωὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας αἱ ἀποφάσεις τῆς συνόδου εἰς τὸ Κολυμπάριον Κρήτης. Τὰ κείμενα τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐδημοσιεύθησαν, κατ᾽ ἐντολὴν πρέπει νὰ ἔχουν «πανορθόδοξον κῦρος» (Κανονισμὸς ὀργανώσεως... Ἄρθρον 13, §2). 

῾Όμως, κατὰ τούς παρελθόντας ἤδη ἐννέα μῆνας, αἱ ἀποφάσεις αὐταὶ ἔχουν γίνει «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ αἴτιον σφοδρᾶς διαμάχης. Ἔχουν δημοσιευθῆ πολλὰ σημαντικὰ ἐπικριτικὰ κείμενα ἀπὸ Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερὰς Συνόδους Ἐκκλησιῶν. Ἐπειδὴ τὰ κείμενα τῶν ἀποφάσεων τῆς συνόδου ἅπτονται τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ ὁποία εἶναι ἡ βάσις καὶ τὸ θεμέλιον καὶ τῆς ἡμετέρας ἀσκήσεως ἐν Ἁγίῳ Ὄρει καὶ τῆς ὅλης ἀφιερώσεως τῆς ζωῆς ἡμῶν εἰς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ ἐπειδὴ μᾶς ἐπιβάλλονται ὡς ἔχοντα πανορθόδοξον κῦρος, διὰ τοῦτο μετὰ προσοχῆς καὶ προσευχῆς τὰ ἐμελετήσαμεν. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσπερασθοῦν μὲ ἀδιαφορίαν καὶ νὰ παραβλεφθοῦν, διότι δὲν εἶναι ἁπλαῖ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» προσωπικαὶ διακηρύξεις – ὅπως ἕως τώρα συνέβαινε – ἀλλ᾽ ἔχουν καὶ τὰς ὑπογραφὰς τῶν Προκαθημένων καὶ εὐαρίθμων Μητροπολιτῶν τῶν συνόδων δέκα αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἐκ τῶν δεκατεσσάρων εἰς τὸ σύνολον.

Πίστις, λοιπόν, τὸ προκείμενον καί «πίστις ἐστὶ τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι...» (Μ. Βασιλείου, Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος § 25, ΒΕΠΕΣ 52, σελ. 251). Εἰς τὴν ἰδίαν «συχνότητα» τῶν λόγων τοῦ Μ. Βασιλείου, ἔχομε νωποὺς τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου: «Σήμερα προσπαθοῦν νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη, γι᾽ αὐτὸ ἀφαιροῦν σιγά-σιγὰ ἀπὸ καμμία πέτρα, γιὰ νὰ σωριασθῆ τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστεως. Ὅλοι ὅμως εὐθυνόμαστε γιὰ τὸ γκρέμισμα αὐτό. Ὄχι μόνον αὐτοὶ ποὺ ἀφαιροῦν τὶς πέτρες καὶ τὸ γκρεμίζουν, ἀλλὰ καὶ ὅσοι βλέπουμε νὰ γκρεμίζεται καὶ δὲν προσπαθοῦμε νὰ τὸ ὑποστυλώσουμε» (Ἁγίου Παϊσίου, Λόγοι Β´, Ἔκδ. Ἱ. Μ. Σουρωτῆς, σ.20).

Ἀκολουθοῦντες, λοιπόν, τὰς ἐντολὰς καὶ τὴν παράδοσιν τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, ἐμελετήσαμεν μετὰ προσοχῆς καὶ προσευχῆς, ὅπως ἐλέχθη, τὰ συνοδικὰ κείμενα. Κάτωθι, ἀναφέρομεν συνοπτικῶς τὰς ἡμετέρας διαπιστώσεις.

1. Εἰσαγωγικῶς καὶ γενικῶς, θὰ πρέπῃ νὰ ἐπισημανθῇ τὸ γεγονὸς ὅτι εἰς τὰ κείμενα ὑπάρχουν καὶ ἀρκεταὶ φράσεις, ἐπιδεχόμεναι καὶ Ὀρθόδοξον καὶ αἱρετικὴν ἑρμηνείαν, ὅπως ἐπίσης καὶ μερικαὶ σαφῶς Ὀρθοδοξόταται διατυπώσεις. Τὸ τελευταῖον αὐτό, ὅμως, – πολλῷ μᾶλλον τὸ πρῶτον – οὐδόλως εἶναι ἱκανὸν νὰ μᾶς καθησυχάσῃ καὶ ἐπαναπαύσῃ, ἐφ᾽ ὅσον – ὅπως θὰ δειχθῇ κατωτέρω – παραλλήλως συνυπάρχουν καὶ αἱ ἀντίστοιχοι κακόδοξοι τοιαῦται. Ἁπλῶς εὑρισκόμεθα πρὸ φαινομένου κλασσικῆς διγλωσσίας. Ὅπως ἐδήλωσεν χαριτολογῶν ἱεράρχης, συμμετέχων μάλιστα εἰς τὴν σύνοδον: «Ἡ σύνοδος μᾶς τὰ ἔδωσε ὅλα. Ὁ καθεὶς διαλέγει καὶ παίρνει ὅ,τι θέλει!».

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ὅμως, ἄλλως ἔπραττον καὶ ἄλλως μᾶς ἐδίδαξαν. Ὁ λόγος των δὲν ἦτο «ναὶ καὶ οὔ», ἀλλά «ναί, ναὶ καὶ οὔ, οὔ» (Β´ Κορ. α´, 17-20 καὶ Ἰακ. ε´, 12), ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας προστάσσει (Ματθ. ε´, 37). Εἰς τὰς Ἱερὰς Συνόδους δὲν προσεπάθουν διὰ τῆς διγλωσσίας νὰ ἐπαναπαύσουν εἰς τὴν πλάνην των τοὺς αἱρετικούς, ἐπιφέροντες οὕτω καὶ σύγχυσιν εἰς τοὺς Ὀρθοδόξους, οὔτε ἐφεύρισκον καὶ ἐχρησιμοποίουν ἀμφισήμους διατυπώσεις, συστεγαζούσας ἀλήθειαν καὶ πλάνην, πρὸς ἐπιτυχίαν μιᾶς κακῶς νοουμένης ψευδεπιγράφου ἑνότητος. Τοὐναντίον, ἠγωνίζοντο μέχρις ἐσχάτων διὰ τὴν ἐξάλειψιν καὶ τοῦ παραμικροῦ ι (ἰῶτα), τὸ ὁποῖον θὰ συνετέλει εἰς αἱρετικὴν διατύπωσιν (Πρβλ. τοὺς ἀγῶνας των κατὰ τοῦ «ὁμοιουσίου»), καὶ ἐπέμενον ἀνυποχωρήτως καὶ διὰ τὴν συμπερίληψιν καὶ τῆς παραμικρᾶς προθέσεως, ὥστε ἡ διατύπωσις νὰ ἀποκλείῃ αἱρετικὴν παρερμηνείαν καὶ νὰ διασφαλίζῃ τὴν Ὀρθόδοξον ἑρμηνείαν. (Πρβλ. τὴν ἐπιμονήν των διὰ τὴν ἀποδοχὴν καὶ τοῦ «ἐν δύο φύσεσιν», καὶ ὄχι μόνον τοῦ «ἐκ δύο φύσεων» τῶν μετριοπαθῶν Μονοφυσιτῶν).

2. Ἐπὶ τῶν ἄρθρων τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου, ἔχομεν ἐν πρώτοις νὰ παρατηρήσωμεν ὅτι, βάσει τοῦ ἄρθρου 8 § 2 καὶ ἄρθρ. 9 § 3, ἀπαγορεύετο ἡ ἐλευθέρα τοποθέτησις τῶν ἐπισκόπων, ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων, ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων εἰς τὰς προσυνοδικὰς διασκέψεις τῶν ἐπιτροπῶν. Ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὅμως ἱστορίας γνωρίζομεν ὅτι, εἰς τὰς οἰκουμενικὰς ἁγίας καὶ μεγάλας Συνόδους, ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου καὶ ποιμενάρχου, νὰ θέςῃ ἕνα ζήτημα, πίστεως ἢ ποιμαντικὸν, πρὸς συζήτησιν καὶ ἐπίλυσιν. Ὡς παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὴν πρώτη πρᾶξιν τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς καὶ δὴ τὴν συζήτησιν τοῦ Πατριάρχου Ἁγίου Ταρασίου μετὰ τῶν μοναχῶν.

Εἰς τὸ ἄρθρο 11 § 2, καθορίζεται ἡ «ἀρχὴ τῆς ὁμοφωνίας» τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν προσυνοδικῶς συμπεφωνημένων κειμένων, πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων, καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν. Κατ᾽ ἀρχάς, εἶναι ἐξόφθαλμον ὅτι καὶ μόνη ἡ διαφωνία καὶ ἡ μὴ συμμετοχὴ τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων καταργεῖ τὸ ἄρθρον καί, κατὰ συνέπειαν, τὴν νομιμότητα τῆς συνόδου.

Πέραν τούτου, εἴδαμε ἐπὶ τοῦ πρακτέου, νὰ ὑπάρχῃ διαφωνία ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων, καὶ εἰς τὰ προσυμπεφωνημένα, καὶ εἰς τὰ τελικὰ  μὲ τὰς τροπολογίας, καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ πλειοψηφοῦντες καὶ οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε. Ἐρωτῶμεν εὐθαρσῶς, ἦτο σύναξις ἁγιοπνευματική, ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ;

Διότι, δημιουργήθηκε ἔτσι νέα καὶ πρωτοφανὴς ἐκκλησιαστικὴ κατάστασις, ὅπου μειοψηφοῦντες ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνοῦν ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν αἱρετίζουσαν ἀπόφασιν τῆς πλειοψηφίας.

Εἰς τὸ ἄρθρο 12 § 1-3 καθορίζεται ἡ ψήφισις τῶν κειμένων τῆς συνόδου μόνον ὑπὸ τῶν προκαθημένων τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Εἰς τὸ σημεῖον αὐτό, ὑπενθυμίζομεν τὴν συνοδικὴν Ὀρθόδοξον παράδοσιν τῆς πλήρους καὶ ὁμοτίμου συμμετοχῆς τῶν ἀπανταχοῦ ἐπισκόπων, νοουμένων ὡς ποιμένων. Εἰς τὴν σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου ἔχομε διὰ πρώτην φορὰν νὰ ἐκπροσωποῦνται οἱ παρόντες ἐπίσκοποι ἀπὸ τὸν προκαθήμενόν τους.

Ἡ ὀδυνηρὰ συνέπεια εἶναι ὅτι ἀκυρώνεται ἡ διαχρονικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου, ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον. Διεχωρίσθησαν οἱ ἐπίσκοποι εἰς τοὺς κυριαρχικὰ πρώτους, τοὺς προέδρους τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς ἐπισκόπους, δίκην αὐλικῶν. Ἔτσι δημιουργήθηκε εἰς αὐτὴν τὴν σύνοδον μία τετραώροφος ἀρχιερωσύνη (δηλ. ὁ πρῶτος – προκαθήμενοι – λοιποὶ παρόντες – ἀποκλεισθέντες)· καὶ ἡ διαβάθμισις αὐτὴ τῆς ἑνιαίας ἀρχιερωσύνης δὲν παρουσιάζεται ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντας τῆς συνόδου ὡς ἁπλῆ διοικητική, ἀλλὰ ὡς ἔχουσα θεολογικὰς βάσεις, κάτι τὸ ὁποῖον εἶναι ἀλλότριον τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας.

Τέλος, βάσει τοῦ ἄρθρου 14, «νομίμως» ἦσαν προσκεκλημένοι, εἰς τὴν ἔναρξιν καὶ εἰς τὴν λῆξιν τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου, ἀνίεροι ἑτερόδοξοι ψευδεπίσκοποι, πρὸς τοὺς ὁποίους μάλιστα ἐξεφράσθησαν μὲ πλῆθος ἐπαίνων, ὁ πρῶτος τῆς συνόδου, οἱ προκαθήμενοι καὶ πλειὰς ἱεραρχῶν.

Ἐπ᾽ αὐτοῦ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου, τὸν ὁποῖον ὅμως δὲν ἀκολουθοῦν οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, «τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τὶς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ, ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β´ Κορ. στ΄, 14-15). Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας ἐξεφώνουν τὸ «ἀνάθεμα» κατὰ τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν· ἐμεῖς τοὺς ἐγκωμιάζομε!

Παραλείπομε νὰ σχολιάσωμεν ἀνηκούστους παραβιάσεις τοῦ Κανονισμοῦ – ὡς λ.χ. τὴν ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Σερβίας ὑπογραφὴν κειμένου, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ διαφωνοῦντες ἐπίσκοποί του ἦσαν ὑπερδιπλάσιοι τῶν συμφωνούντων(!), ἢ τὴν ὑπὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου παράνομον τοποθέτησιν τῆς ὑπογραφῆς του ἀντὶ τῆς ὑπογραφῆς τῶν μὴ ὑπογραψάντων διαφωνούντων ἐπισκόπων του(!!!) - διότι τοιαῦτα ἐξωφρενικὰ δὲν συμβαίνουν, ὄχι εἰς Ἁγίαν Σύνοδον, ἀλλ᾽ οὔτε εἰς ἀρχαιρεσίας τοῦ εὐτελεστέρου συλλόγου, παρὰ μόνον εἰς δικτατορικὰ καθεστῶτα.

Τὸ συμπέρασμα αὐτῆς τῆς ἑνότητος εἶναι ὅτι καὶ ὁ Κανονισμὸς λειτουργίας τῆς συνόδου ἦταν καινοφανὴς καὶ ἀντορθόδοξος, ἀλλὰ καὶ ἐν τῇ πράξει καὶ αὐτὸς ὁ ἀντορθόδοξος Κανονισμὸς πολλάκις παρεβιάσθη!

3. Εἰς τὴν «Ἐγκύκλιον» τῆς συνόδου, κεφ. 1 § 1, ἀναφέρεται ἡ Ἐκκλησία, «ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος». Ἡ ἀναφορὰ αὐτή δὲν ἔχει καμμίαν πατερικὴν παραπομπήν, οὔτε καὶ ἀναλύεται. Εἰς τὸ προσυνοδικὸν κείμενο «Ἡ Ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳ», εἰς τὴν πρώτην παράγραφον τοῦ Β´ κεφαλαίου ὑπῆρχεν ἡ ἀναφορὰ διὰ τὸν ἄνθρωπον «ὡς κοινωνίαν προσώπων ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων». Ἡ ἀναφορὰ αὐτή, ἡ ὁποία ἡρμήνευεν τὴν ὡς ἄνω θέσιν, ἀπηλείφθη καὶ ἔτσι ἔμεινεν μόνον ὡς τίτλος τοῦ πρώτου κεφ. τῆς Ἐγκυκλίου. Ἡ ἀμάρτυρος αὐτὴ θέσις, εἰς ὅλην τὴν ἁγιοπατερικὴν παράδοσιν, δημιουργεῖ πρόβλημα, διότι γίνεται εἴσοδος ψευδωνύμου διδασκαλίας.

Εἰς τὰς 17 Νοεμβρίου 2016, ἔγινεν εἰς τὸ Κολυμπάρι σεμινάριον μὲ θέμα «Εἰσαγωγὴ εἰς τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου». Εἰς τὸ μήνυμά του πρὸς τὸ σεμινάριον, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δίδει τὴν κεκαλυμμένην ἑρμηνείαν τῆς ὡς ἄνω θέσεως, ἀναφέρων: «Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τῆς συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, καθὼς ἡ πηγὴ τῆς ἀρχῆς αὐτῆς εὑρίσκεται εἰς τὴν σχέσιν τῶν τριῶν προσώπων τῆς Παναγίας Τριάδος, τὰ ὁποῖα καὶ ἐνεργοῦν συνοδικῶς εἰς τὸ σχέδιον τῆς σωτηρίας ἑνὸς ἐκάστου μέλους» (panorthodoxSynod.blogspot.gr/Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016).

Περισσότερον ἀναλυτικὴν ἑρμηνείαν τῆς θέσεως ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «εἰκόνα τῆς ῾Αγίας Τριάδος», κάνει ὁ «θεολογικός» νοῦς τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ὁ Μητροπ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ ὁποῖος, ἀναφερόμενος εἰς τὸ «Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» § 63 τοῦ Μεγ. Βασιλείου, γράφει: «Ἀντὶ νὰ κάνει λόγο γιὰ τὴν ἑνότητα τοῦ Θεοῦ σὲ σχέση μὲ τὴ φύση του, προτιμᾶ νὰ ὁμιλεῖ γι᾽ αὐτὴ σὲ σχέση μὲ τὴν κοινωνία τῶν προσώπων· ἡ “κοινωνία” εἶναι γιὰ τὸν Βασίλειο ὀντολογικὴ κατηγορία. Ἡ φύση τοῦ Θεοῦ εἶναι κοινωνία. Τοῦτο δὲν σημαίνει ὅτι τὰ πρόσωπα προηγοῦνται ὀντολογικὰ τῆς κοινῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὅτι ἡ μία οὐσία τοῦ Θεοῦ συμπίπτει μὲ τὴν κοινωνία τῶν Τριῶν Προσώπων». (Μητρ. Περγάμου Ἰωάννου, Ἔργα Α´, ἐκδόσεις ΔΟΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2016, σελ. 260-261). Βεβαίως μὲ μίαν ἁπλῆν ἀνάγνωσιν τοῦ κειμένου τοῦ Ἁγ. Βασιλείου, γίνεται φανερὸν ὅτι κακοποιεῖται καὶ διαστρεβλώνεται ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου.

Εἰς ἄλλα κείμενά του ὁ Μητροπολ. Περγάμου γίνεται περισσότερον ἑρμηνευτικὸς αὐτῆς τῆς θέσεως. «Πρωτεῖο ὑπάρχει ἀκόμη καὶ στὴ ζωὴ τῆς Τριάδος, ἐφ᾽ ὅσον εἶναι ὁ Πατήρ ἡ “αἰτία” τῶν Τριαδικῶν Προσώπων... Τὸ πρωτεῖο στὴν τοπικὴ ἐκκλησία ἀναδύθηκε μέσα ἀπὸ τὴν Tριαδολογικὴ καὶ Xριστολογικὴ θεολογία, οἱ ρίζες του εἶναι βαθιὰ θεολογικές... Ὅτι τὸ πρωτεῖο αὐτὸ ἀποτυπώνεται στὴν Τριαδολογικὴ θεολογία καὶ στὴν Χριστολογία εἶναι προφανές, ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ primus (ὁ ἐπίσκοπος) νοεῖται ὡς ἐπέχων στὴν Ἐκκλησία τὴν θέσι (τὸν τόπο) τοῦ Πατρός» (Conciliarity and Primacy, Metropolitan of Pergamon John Zizioulas, Θεολογία 2/2015, σελ. 29-30).

Ἐκ τῶν ἰθυνόντων, λοιπόν, τῆς συνόδου, βλέπομε σαφῶς ἀποκαλύπτεται ἡ ἑρμηνεία τῆς ὡς ἄνω θέσεως, ἡ ὁποία εἶναι: Ἡ Ἐκκλησία εἶναι εἰκὼν τῆς Ἁγίας Τριάδος – Ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι μία σύνοδος Τριῶν προσώπων. Εἰς αὐτὴν τὴν σύνοδον ὁ Πατὴρ εἶναι ὁ πρῶτος, ὅστις καὶ διασφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγιοτριαδικῆς συνόδου – Ἑπομένως, καὶ ἡ Ἐκκλησία ὡς εἰκὼν τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι μία διαρκὴς σύνοδος, ἥτις διὰ «Θεολογικούς» λόγους ἔχει ἀνάγκην ἕναν πρῶτον, καὶ μάλιστα παγκόσμιον.

Εἰς αὐτὸ τὸ θεολογικὸν κατασκεύασμα, ἔχομε συνοπτικῶς τὰς ἑξῆς αἱρέσεις.

Πρῶτον , οὐδέποτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες θέτουν εἰς μίαν ἑνιαίαν ὑπαρκτικὴν ὁμοιότητα καὶ ἀναλογίαν, τὴν Θεολογίαν (δηλ. τὴν ἐνδοτριαδικὴν ζωήν) μὲ τὴν Οἰκονομίαν (δηλ. τὴν σχέσιν τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν κόσμον καὶ τὴν ἐκκλησίαν). Μόνον ἡ παπικὴ θεολογία τὸ δέχεται ὡς ὅρον πίστεως, συμφώνως πρὸς τὴν analogia entis. Κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἀρχήν, ἡ κτιστὴ φύσις εἶναι ἀνάλογη μὲ τὴν ἄκτιστον φύσιν. Μέσα ἀπὸ τὴν μελέτην τῆς κτιστῆς πραγματικότητος, κατανοεῖται καὶ περιγράφεται ἡ ἄκτιστος φύσις, μὲ ἐργαλεῖον τὴν ἀνθρωπίνην νόησιν. Ἡ Ὀρθόδοξος ὅμως Θεολογία, ἡ μόνη ἀληθινὴ πίστις, ὁμολογεῖ ὅτι ὁ ἄκτιστος Τριαδικὸς τρόπος ὑπάρξεως εἶναι ἀμέθεκτος καὶ ὑπὲρ πᾶσαν νόησιν. Οὐδέποτε μποροῦμε νὰ εἰποῦμε μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια εἴτε ὅτι εἶναι σύνοδος ἡ Ἁγία Τριάς, εἴτε ὅτι εἶναι κοινωνία.

Δεύτερον , ἐὰν ὅπως ἰσχυρίζονται, ἡ Ἁγία Τριὰς εἶναι σύνοδος (μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια), συνεπάγεται ὅτι κάθε θεῖον Πρόσωπον ἔχει ἰδικήν του ὑποστατικὴν ἐνέργειαν, ἡ ὁποία συνέρχεται ἐν συνόδῳ μὲ τὰ ὑπόλοιπα θεῖα πρόσωπα. Εἰς ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ μαθητεύουν καθημερινῶς εἰς τὰ κείμενα τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Ἁγία Τριὰς ἔχει μίαν ἐνέργειαν, μίαν δόξαν, μίαν θέλησιν, μίαν πρόνοιαν, διότι ἔχει μίαν οὐσίαν (= ὁμοούσιος). Ἂν δεχθῶμεν τὴν Ἁγίαν Τριάδα ὡς σύνοδον, τότε συνεπάγεται ὅτι ἔχομεν τρεῖς ἐνεργείας προσώπων τὰ ὁποῖα συνέρχονται συνοδικῶς, ὁπότε αὐτομάτως ὁδηγούμεθα εἰς τρεῖς οὐσίας, διότι ἡ κάθε οὐσία ἔχει καὶ τὴν ἰδικήν της ἐνέργειαν. Ἑπομένως, χάνομε τὸ ὁμοούσιον, διὰ τὸ ὁποῖον οἱ Ἅγιοί μας ἔδωσαν μάχας καὶ αἷμα, καὶ καταλήγομεν εἰς τριθεΐαν, εἰς τρεῖς ἱεραρχημένους Θεούς, μὲ πρῶτον τὸν Πατέρα, ὁ ὁποῖος διαφυλάσσει τὴν ἑνότητα αὐτῆς τῆς Τριάδος, ἡ ὁποία ὅμως δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν μὲ τὴν ἀληθινὴν Ἁγίαν Τριάδα.

4. Μελετῶντες τὰ κείμενα τῆς συνόδου, πολλάκις συνηντήσαμε φράσεις περί «ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος» («Σχέσεις τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας...» §4, §19, §22, §24), περί «προωθήσεως τῆς ἑνότητος» («Σχέσεις...» §16), περί «φανερώσεως τῆς ἑνότητος» («Ὀρθόδ. Διασπορά» §2, γ), καὶ συγκρίνοντες μὲ τὸ Unitatis Redintegratio (τὸ διάταγμα περὶ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Β΄ Βατικανῆς), εἴδαμε ἀκριβῶς τὰς ἰδίας ἐκφράσεις καὶ ἐκεῖ, μὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα (UR § 1 § 5).

Τὴν λύπην αὐτῆς τῆς διαπιστώσεως μᾶς τὴν διεσκόρπισεν ἡ ἀπόφασις τῆς Ἱερὰς Συνόδου Πατριαρχ. Βουλγαρίας, ἡ ὁποία εἰς τὰ σημεῖα ποὺ σχολιάζει τὰς §4, §5 καὶ §12 τοῦ κειμένου «Σχέσεις», ἀναφέρει σχετικῶς: «Ἡ προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ ἑνότητα ὅλων, δὲν σημαίνει τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος μὲ ἄλλους χριστιανούς, λὲς καὶ ἡ ἑνότης εἶναι κάτι ποὺ ἔχει χαθῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ στοὺς κόλπους της, ὅσων ἔχουν ἐκπέσει ἐξ αὐτῆς, μέσα ἀπὸ τὸ Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα καὶ τὴν Θεία Εὐχαριστία. Ἐπὶ πλέον, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος (τοῦ Πατριαρχ. Βουλγαρίας), δηλώνει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθῆ τὶς διάφορες θεωρίες περὶ αὐτῆς τῆς ἑνότητος ποὺ ἐπικρατοῦν στοὺς ἑτεροδόξους, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν θεωρία τῆς “ἀοράτου Ἐκκλησίας”, τὴν “θεωρία τῶν κλάδων” καὶ τὴν θεωρία τῆς “ἰσότητος τῶν δογμάτων”, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν νοεσύστατη θεωρία τῆς “βαπτισματικῆς θεολογίας”, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὑπάρχει μία ἀρχέγονη ἑνότητα σὲ ἕνα “κοινὸ βάπτισμα”. Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας ἐδήλωσε ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ θεωρίες συνδέονται μὲ τὴν διδαχὴ περί “κτιστῆς χάριτος” τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία ἔχει καταδικασθῆ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία».

«Τὴν δήλωσιν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συμμετέχει σὲ οἰκουμενιστικὲς πρωτοβουλίες “μὲ στόχο τὴν ἀναζήτησιν τῆς (ἀπωλεσθείσης) ἑνότητος ὅλων τῶν χριστιανῶν”, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὴν θεωρεῖ ἀπαράδεκτη καὶ ἀνεπίτρεπτη, δεδομένου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀπολέσει οὐδέποτε τὴν ἑνότητά της. Ἀντιθέτως, αὐτὸ ποὺ συνέβη εἶναι ὅτι οἱ αἱρέσεις, ποὺ ἐμφανίσθηκαν καὶ τὰ σχίσματα, ποὺ ἔγιναν, ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν».

«Ὁ δρόμος γιὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς ἑνότητος περνάει ἀπὸ τὴν μετάνοια καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Ὀρθοδόξου βαπτίσματος» (orthodoxethos.com/Ἀπόφασις Ἱερᾶς Συνόδου Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας). Δηλαδή, διὰ νὰ ἑνωθοῦν οἱ αἱρετικοί μὲ τὴν Ἐκκλησίαν θὰ πρέπῃ νὰ μετανοήσουν, νὰ ὁμολογήσουν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ νὰ λάβουν τὸ Ὀρθόδοξον βάπτισμα.

Ἐμεῖς, ἀκολουθοῦντες τὴν διαχρονικὴν Πατερικὴν Διδασκαλίαν («ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι») καὶ συνακολουθοῦντες εἰς τὰς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Βουλγαρίας, ὁμολογοῦμεν ὅτι, ὅπως δὲν ἠμποροῦν νὰ ὑπάρχουν πολλὰ σώματα ἐν Χριστῷ, ἔτσι δὲν ἠμποροῦν νὰ ὑπάρχουν καὶ πολλαὶ Ἐκκλησίαι· «... μία τὲ ἐστιν ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἕν τὸ τοῦ Χριστοῦ μυστήριον...» (Ἁγ. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ε.Π.Ε, τομ. 3, σ. 150) Συνεπῶς, ὁ διχασμὸς καὶ ἡ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πράγματα, ὀντολογικῶς καὶ οὐσιαστικῶς ἀδύνατα, διότι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε καὶ θὰ ὑπάρξῃ. Ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξῃ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα της (πρβλ. Ἰω. ιε΄, 1-6). Εἰς τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου, ἀπεσχίσθησαν καὶ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν Μίαν, μοναδικὴν καὶ ἀδιαίρετον  Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν διάφοροι αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔπαψαν νὰ εἶναι μέλη της καὶ σύσσωμοι τοῦ θεανθρωπίνου Σώματός της.

Ἔτσι, πρῶτοι ἀπὸ ὅλους, ἐξέπεσαν οἱ Γνωστικοί, μετὰ οἱ Ἀρειανοί, οἱ Πνευματομάχοι, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσίται, οἱ Εἰκονομάχοι, οἱ Παπικοὶ, καὶ μετ᾽ αὐτῶν οἱ Προτεστάνται καὶ οἱ Οὐνίται, καὶ ὅσοι ἄλλοι ἀνήκουν εἰς τὴν αἱρετικο-σχισματικὴ λεγεῶνα, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων, δυστυχῶς, ἦσαν ἐπίσημα προσκεκλημένοι εἰς τὴν σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου.

Εἰς τὸ ἴδιον πνεῦμα εἶχεν ἐκφρασθῆ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Γεωργιανῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (8 Ὀκτωβρ. 1998), εἰς μίαν σειρὰν ἀποφάσεων, ὅπου εἰς τὸ ἄρθρο 5 ἀναφέρει: «Ἡ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ διδασκαλία, ποὺ ἀναπτύχθηκε στὰ βάθη τῆς μὴ Ὀρθοδόξου, μοντερνιστικῆς θεολογίας, ἀναφορικὰ μὲ τὴν ὕπαρξιν σωτηριώδους χάριτος πέραν τῶν κανονικῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ ἡ ἀκραία ἐκδήλωσίς της, ἡ λεγομένη “Θεωρία τῶν κλάδων”, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ ποικίλοι χριστιανικοὶ κλάδοι, ποὺ ὑπάρχουν σήμερα, θεωροῦνται διαφορετικοὶ καὶ ἰσότιμοι κλάδοι τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀπαράδεκτη». (orthodoxethos.com / Ἡ Συνοδικὴ ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδ. Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας τοῦ 1998).

5. Συναφὴς καὶ ἀλληλένδετος πλάνη μὲ τὴν προαναφερθεῖσαν («ἀναζήτησιν καὶ ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος»), ὑπάρχουσα εἰς ἀρκετὰ σημεῖα τῶν συνοδικῶν κειμένων, εἶναι καὶ ἡ ἐκκλησιοποίησις τῶν αἱρέσεων. Κατέστη πλέον ἐμφανὲς ὅτι αὐτὸς ἦτο καὶ ὁ κύριος στόχος αὐτῶν ποὺ ἐπρωτοστάτησαν κατὰ τὴν προετοιμασίαν καὶ τὴν διεξαγωγὴν τῆς συνόδου. Οὕτως ἑρμηνεύονται, ἄλλωστε, καὶ οἱ πανηγυρισμοὶ τοῦ Πάπα, καὶ δὴ διὰ τῆς δηλώσεώς του: «Τὸ πρῶτο βῆμα ἔγινε». (Πρωτοπρ. Θ. Ζήσης, «Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης σὲ σύγκριση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῆς Κωνσταντινούπολης (1273)», «Θεοδρομία», ἔτος ΙΗ΄, τ. 3 – 4, σ. 547).

Ἐξ ὅλων τῶν σχετικῶν σημείων τῶν συνοδικῶν κειμένων, τὸ ἀπόσπασμα, τὸ ὁποῖον ἐδέχθη τὰς περισσοτέρας καὶ ἐντονωτέρας ἐπικρίσεις, εἶναι τὸ ἐν τῇ § 6 τοῦ κειμένου «Σχέσεις...», τὸ ὁποῖον – ὅπως τελικῶς διεμορφώθη – ἀναφέρει: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν τῶν μὴ εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ᾽ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν».

Δὲν θὰ ἐπαναλάβωμεν ἐδῶ τὰ ὅσα εὔστοχα ἀντέτειναν εἰς τὴν ἀνωτέρω διατύπωσιν παραδοσιακοὶ Ἱεράρχαι, οἱ ὁποῖοι, παρὰ τὰς ἐντόνους πιέσεις, ἀπειλὰς καὶ εἰρωνείας, παρέμειναν ἀνυποχώρητοι καὶ δὲν ὑπέγραψαν τὸ ἐν λόγῳ κείμενον. Ἁπλῶς, θὰ ἀπαντήσωμεν εἰς δύο δικαιολογίας, τὰς ὁποίας χρησιμοποιοῦν, εἴτε ἐξ ἀφελείας, εἴτε ἐκ πονηρίας –Κύριος οἶδεν-, ὅσοι ὑπερασπίζονται, ἔτι δὲ καὶ ἐγκωμιάζουν τὸ ἀνωτέρω ἀπόσπασμα ὡς Ὀρθοδοξότατον!

α´ Ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» (εἰς τὸ ἀπόσπασμα) δὲν χρησιμοποιεῖται ἐν δογματικῇ ἐννοίᾳ, ἀλλ᾽ ὡς «τεχνικὸς ὅρος», λόγῳ τοῦ  αὐτοπροσδιορισμοῦ τῶν Χριστιανικῶν κοινοτήτων ὡς «Ἐκκλησίαι». Ὅμως, πέραν τοῦ ὅτι ἡ τοιαύτη χρῆσις ἀντενδείκνυται διὰ συνοδικὸν κείμενον καὶ οὐδέποτε μέχρι τοῦδε ἐπεχειρήθη, ἐρωτῶμεν: Ἄν, ὄντως, αὐτὸ ἦτο τὸ πνεῦμα τῶν ἀγνώστων ἐφευρετῶν τῆς ἀμφισήμου ταύτης διατυπώσεως, διατὶ δὲν τὸ διετύπωσαν σαφέστερον; Λ.χ.: «τὴν ὀνομασίαν “Ἐκκλησία” τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν Κοινοτήτων», θέτοντές την μάλιστα ἐντὸς εἰσαγωγικῶν· ἤ «ἁπλῶς χρησιμοποιεῖ (ἡ Ὀρθ. Ἐκκλ.) κατ᾽ οἰκονομίαν καὶ καταχρηστικῶς τὸν ὅρον “Ἐκκλησία” ἐν τοῖς διαλόγοις». Διατί ἀντικατέστησαν τὸ προταθὲν ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «γνωρίζει» διὰ τοῦ «ἀποδέχεται»; Διατί, τέλος, τὸ ἁπλούστατον, δὲν ἔβαλαν μίαν ὑποσημείωσιν, ἀναφέρουσαν τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων δῆθεν ἑρμηνείαν των (τὸ ὅτι δηλαδή, ὁ ὅρος δὲν χρησιμοποιεῖται ἐν δογματικῇ - ἐκκλησιολογικῇ ἐννοίᾳ), ὥστε νὰ κατασιγάσῃ ἡ θύελλα τῶν ἀντιδράσεων, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιτύχουν τὴν πολυπόθητον ὑπ᾽ αὐτῶν ὁμόφωνον ψήφισιν τοῦ κειμένου; Σαφέστατα, διότι δὲν ἐπίστευον ὅσα προφορικῶς ἰσχυρίζονται καὶ διότι ἐπεδίωκον πάσῃ θυσίᾳ νὰ ἐπιτευχθῇ γραπτῶς καὶ συνοδικῶς ἡ Ἐκκλησιοποίησις τῶν αἱρέσεων.

β´ Ἀπαιτοῦν στέφανον ὁμολογίας (!), διότι ἐχαρακτήρισαν τάς «Ἐκκλησίας» αὐτὰς ὡς «ἑτεροδόξους». Ἐρωτῶμεν: Ἀγνοοῦν –ἤ προσποιοῦνται ἄγνοιαν– ὅτι εἰς τὴν Οἰκουμενιστικὴν γλῶσσαν (τόσον τῶν ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ὅσον καὶ τῶν ἐκ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν) ὁ ὅρος «ἑτερόδοξος» δὲν ἑρμηνεύεται ὡς «κακόδοξος», ἀλλ᾽ ὡς «ὀρθόδοξος πιστεύων εἰς μίαν ἑτέραν θεμιτὴν ποικιλομορφίαν καὶ ἰδιαιτερότητα»; Εἰς τὸ κείμενον, μάλιστα, τῆς Ι´ Συνελεύσεώς της, ἐν Ραβέννῃ (Ὀκτώβρ. 2007), ἡ Διεθνὴς Ἐπιτροπὴ διὰ τὸν Διάλογον Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν ἐγκωμιάζει καὶ ὑπογράφει τὴν θεωρίαν τῆς «ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως τῶν κανονικῶν νομοθετημάτων ἐν ταῖς θεμιταῖς τούτων ποικιλομορφίαις», καὶ τὴν ἀπαισιωτέραν θεωρίαν τῆς «ἑνότητος τῆς καλούσης μακριὰ ἀπὸ τὴν πτῶσιν στὴν ὁμοιομορφίαν πρὸς τὴν ποικιλομορφίαν καὶ ἰδιαιτερότητα» (ἄρθρα 16 καὶ 31 τῆς συμφωνίας τῆς Ραβέννης). Κατὰ τὰ ἀνωτέρω, ἡ ἑνότης μεταξὺ ἑτεροδόξων εἶναι τὸ ἰδεατόν (!), ἐνῷ ἡ ἑνότης μεταξὺ ὁμοδόξων μόνον εἶναι ἀπευκταία «πτῶσις»!!!

Ἄλλωστε καὶ ἡ προσθήκη τῆς λέξεως «ἄλλων» πρὸ τοῦ «ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν» εἰς τὸ προαναφερθὲν ἀπόσπασμα («Σχέσεις...», § 6), προδίδει ὅτι οἱ ἀποκρυπτόμενοι ἐφευρεταί του θεωροῦν καὶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς μίαν «ἄλλην» παράλληλον ποικιλομορφίαν καὶ ἰδιαιτερότητα. Διαφορετικά, ἦτο περιττὴ ἡ χρῆσις τῆς λέξεως.

Ἐπιτευχθείσης τῆς Ἐκκλησιοποιήσεως ἐν τῇ § 6, πλειστάκις καὶ ἀλλαχοῦ κατονομάζονται ἀπεριφράστως Ἐκκλησίαι ἡ πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν (π.χ.: «Σχέσεις...» § 16, § 17, § 19, § 21).

Περαίνοντες ἐπ᾽ αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἐπισημαίνομεν ὅτι εἰς τὸ αὐτό κείμενον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διακρίνεται, εἰς μέν τὴν § 4, τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκησίας», τὴν δημιουργίαν τῆς ὁποίας ἐπιδιώκει δῆθεν διά τῆς ἑνώσεώς της μετά τῶν ἄλλων Χριστιανῶν, εἰς δέ τὴν § 5, (διακρίνεται) τῆς «ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἐπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων». Ἐκ τῶν δύο αὐτῶν παραγράφων φανερώνεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ἀποδέχεται καὶ υἱοθετεῖ τὴν δομικήν θεολόγησιν τοῦ Π.Σ.Ε., δηλαδή, τὴν «θεωρίαν τῶν κλάδων».

6. Πάντως, ὡς ὀλεθριώτερον καὶ κινδυνωδέστερον ἐξ ὅλων τῶν ἀποφασισθέντων εἰς τὴν σύνοδον τοῦ Κολυμπαρίου, θεωροῦμεν τὴν μακρὰν ἀναφοράν της εἰς τοὺς διμερεῖς διαλόγους καὶ εἰς τὸ Π.Σ.Ε. Ἐν αὐτῇ:

α´. Προτρέπει, πιέζει καὶ σχεδὸν ἐξαναγκάζει, ἁπάσας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας πρὸς συμμετοχὴν εἰς τοὺς διαιωνιζομένους σχεδὸν ἄνευ ὅρων διαλόγους, μέχρις ἐπιτεύξεως τοῦ τελικοῦ σκοποῦ τῆς ἑνώσεως, περιφρονοῦσα τὴν ἀποστολικὴν ἐντολήν: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. γ´, 10).

β´. Διὰ τῆς σιωπῆς της, εἰς τὴν οὐσίαν ἐπευλογεῖ πλείστας ὅσας φρικτὰς ἀντικανονικότητας (συμπροσευχάς, καὶ μάλιστα Λειτουργικάς, Οἰκουμενιστικὰς ἀκολουθίας κ.ἄ.), αἱ ὁποῖαι πραγματοποιοῦνται κατὰ τὴν διεξαγωγήν των, τῇ παρουσίᾳ καὶ συμμετοχῇ καὶ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων, ἀδιαφοροῦσα, ὄχι μόνον δι᾽ ὅσα διακελεύουν οἱ σχετικοὶ Ἱεροὶ Κανόνες – τῶν ὁποίων οὐδεμίαν μνείαν ποιεῖται – ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν πρόσφατον σχετικῶς ἀπόφασιν διορθοδόξου Συνάξεως, τὴν ὁποίαν ἐπικαλεῖται καὶ ἡ κατωτέρω Συνοδικὴ ἀπόφασις τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας: «Τέλος, τόσον ἡ συμπροσευχή, ὅσον καὶ ἡ μετοχὴ στὰ μυστήρια, ἀπὸ κοινοῦ μὲ μὴ Ὀρθοδόξους, εἶναι ἀπαράδεκτες, ὅπως αὐτὸ ἐπαναβεβαιώθηκε στὸ τελικὸ κείμενο, τὸ ὁποῖον ἀπεδέχθη ἡ διορθόδοξος Σύναξις ὅλων τῶν κανονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (Θεσσαλονίκη, 29 Ἀπριλίου – 2 Μαΐου 1998). Σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρον 13, § Β´ τοῦ κειμένου αὐτοῦ: «Οἱ Ὀρθόδοξες ἀντιπροσωπεῖες δὲν θὰ συμμετέχουν στὶς οἰκουμενικὲς ἀκολουθίες, τὴν κοινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία τοῦ «Θεοῦ», οὔτε σὲ ἄλλες θρησκευτικὲς τελετὲς τῆς συνάξεως» (orthodoxethos.com, Ἡ Συνοδικὴ ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας τοῦ 1998).

Ἀλλ᾽ ἀκόμη καὶ ὁ δεδηλωμένος οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας εἰς Ἐγκύκλιόν του πρὸς τοὺς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (31-1-52) εἶχεν ἐπισημάνη: «Δέον ἵνα οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοὶ ἀντιπρόσωποι ὦσιν ὅσῳ τὸ δυνατὸν ἐφεκτικοὶ ἐν ταῖς λατρευτικαῖς μετὰ τῶν ἑτεροδόξων συνάξεσιν, ὡς ἀντικειμέναις πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ ἀμβλυνούσαις τὴν ὁμολογιακὴν εὐθιξίαν τῶν Ὀρθοδόξων...» (εἰς τό: Καρμίρη, Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα, σ.σ. 962-963). Εἶναι φοβερὸν καὶ νὰ τὸ διανοηθῶμεν. Αὐτή «ἡ ἄμβλυνσις τῆς ὁμολογιακῆς εὐθιξίας τῶν Ὀρθοδόξων», ἀπὸ κινδυνώδης καὶ ἀπευκταία ποὺ ἐθεωρεῖτο ἐπὶ Ἀθηναγόρου, σήμερον ἔχει καταστῆ ἐπιδιωκόμενος σκοπός! Δι᾽ αὐτό, οὐδέποτε εἴδομεν νὰ ἐπιβάλλωνται ἱεροκανονικαὶ ποιναὶ καὶ κυρώσεις εἰς τοὺς κατ᾽ ἐξακολούθησιν  συμμετέχοντας ἀντιπροσώπους. Ἀπ᾽ ἐναντίας, παραμένουν εἰς τὰς θέσεις των, ἀλλὰ καὶ ἐπιβραβεύονται. Αὐτὸν τὸν ἐπιδιωκόμενον σκοπὸν ὑπηρέτησε, δυστυχῶς, καὶ ἡ σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου.

γ´. Τὸ χείριστον. Διὰ τῶν προτροπῶν καὶ ἐγκωμίων της διὰ τοὺς διμερεῖς διαλόγους καὶ τὸ Π.Σ.Ε., ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, νομιμοποιεῖ καὶ ἐπισφραγίζει σωρείαν αἱρετικῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα ἔχουν συνυπογράψει καὶ οἱ «Ὀρθόδοξοι» ἀντιπρόσωποι. Λ.χ.:

- Μετὰ τῶν Ἀντιχαλκηδονίων: Κοιναὶ συμφωνίαι (1989), (1990).

- Μετὰ τῶν Παπικῶν: Εἰς Μπάρι (1987), Μπάλαμαντ (1993), Ραβέννα (2007) κ.ἄ.

- Εἰς τὰς συνελεύσεις τοῦ Π.Σ.Ε.: Εἰς: Πόρτο-Ἀλέγκρε (2006), Πουσάν (2013) κ.ἄ.

Ἰδιαιτέρως μέσα εἰς τὸν «θεολογικόν» χῶρον τοῦ Π.Σ.Ε. εἶναι υἱοθετημέναι ὅλαι αἱ νέαι θεωρίαι περί «ἀοράτου Ἐκκλησίας», «θεωρία τῶν κλάδων», περί «ἰσότητος τῶν δογμάτων», «Βαπτισματικὴ Θεολογία».

Ἐπίσης, ὅλαι αἱ δραστηριότητες τοῦ Π.Σ.Ε ἔχουν ὡς στόχον τὴν ἀναζήτησιν τῆς χαμένης ἑνότητος ὅλων τῶν χριστιανῶν. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα κείμενον τοῦ Π.Σ.Ε., συμπεφωνημένον καὶ ὑπὸ τῶν «Ὀρθοδόξων», κατὰ τὰς περιοδικὰς γενικὰς συνελεύσεις των, τὸ ὁποῖον εἶναι ἀποδεκτὸν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξον Θεολογίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.

Μέχρι στιγμῆς καθησυχάζαμε τὴν συνείδησίν μας – καὶ ἐν μέρει τὴν κατεπιέζαμε – καὶ ἀνεχόμεθα, χρησιμοποιοῦντες ὡς ἐπιχείρημα τὸ ὅτι τὰ ἀνωτέρω ἦσαν ἐνέργειαι ἐλαχίστων ἐκπροσώπων (ὁμιλοῦμεν ἐκ τῆς πλευρᾶς τῶν Ὀρθοδόξων) ἐνεργούντων αὐθαιρέτως. Καί, ὅτι, ἐφ᾽ ὅσον τὰ ὑπογραφόμενα δὲν ἐτύγχανον τῆς ἐπισφραγίσεώς των ὑπὸ τῶν τοπικῶν συνόδων τῶν Ἱεραρχιῶν – αἵτινες τὰς περισσοτέρας φορὰς οὔτε κἂν ἐνημερώνοντο ὑπευθύνως –, εἶναι ἄνευ οὐδεμιᾶς ἰσχύος, καί, συνεπῶς, θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ἀδιαφορήσωμεν. Ἁπλῶς προσηυχόμεθα, καὶ ἠλπίζαμε καὶ ἀνεμέναμε νὰ ἀκυρωθοῦν καὶ καταδικασθοῦν ἀπὸ μίαν γενικωτέραν – ἢ ἔστω τοπικήν – Σύνοδον. Καὶ ἐνῷ αὐτὸ ὤφειλε νὰ εἶναι τὸ μοναδικὸν ἔργον τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, αὕτη, ἀπεναντίας, διὰ τῶν ὡς ἄνω ἐπαίνων καὶ προτροπῶν της, ἐπεσφράγισεν ἐμμέσως πάσας τὰς αἱρετικὰς ἀποφάσεις!

Καὶ ὄχι μόνον ἐμμέσως. Ἔχομεν καὶ ἄμεσον ἐπισφράγισιν! Εἰς τὴν § 19 τοῦ Κειμένου «Σχέσεις...» διακηρύσσεται ἀπεριφράστως ὅτι: «Αἱ ἐκκλησιολογικαὶ προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto (1950), τιτλοφορουμένης “Ἡ Ἐκκλησία, αἱ Ἐκκλησίαι καὶ τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν”, εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας διὰ τὴν Ὀρθόδοξον συμμετοχὴν εἰς τὸ Συμβούλιον». Καὶ ναὶ μέν, ἐν συνεχείᾳ παραθέτει μερικὰ “ἀθῶα” ἀποσπάσματα ἐξ αὐτῆς τῆς Δηλώσεως, ὅμως ἀποσιωπᾷ καὶ ἀποκρύπτει ἕτερα. Συγκεκριμένως, ἡ Δήλωσις καταλήγοντας ἀναφέρει: «Οἱ Ἐκκλησίες ἀναγνωρίζουν ὅτι τὸ νὰ ἀποτελῆ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι εὐρύτερον καὶ περιεκτικώτερον (wider and more inclusive) ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελῆ μέλος τῆς ἰδίας του Ἐκκλησίας»!!! Υἱοθετεῖται, δηλαδή, ἀμέσως, σαφέστατα καὶ ἀπροκάλυπτα ἡ αἱρετικὴ Ἐκκλησιολογία τοῦ Προτεσταντισμοῦ! Πέραν τοῦ ὅτι καὶ μόνον ὁ τίτλος τῆς Δηλώσεως, ὁ ὁποῖος καὶ περιέχεται εἰς τὸ συνοδικὸν κείμενον, διὰ τῆς διακρίσεως Ἐκκλησίας καὶ Ἐκκλησιῶν διατρανώνει τὴν αἱρετικὴν Ἐκκλησιολογίαν.

Ὁμοίως ἔχομεν ἄμεσον ἐπισφράγισιν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ Π.Σ.Ε. ὑπὸ τοῦ ἰδίου συνοδικοῦ κειμένου ἄλλας δὺο φορὰς. Ἀφ᾽ ἐνός μὲν, εἰς τὴν § 17, τῶν ἀναφερομένων εἰς τὴν εἰσήγησιν τῆς «Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς διὰ τὴν Ὀρθόδοξον συμμετοχήν εἰς τὸ Π.Σ.Ε.», τῶν τελικῶς ἐπικυρωθέντων ὑπὸ τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε. τὸ 2002, ἀφ᾽ ἑτὲρου δέ, εἰς τὴν § 21, τῶν θεολογικῶν κειμένων τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» [ Ἀναλυτικήν ἀναφοράν περὶ αὐτῶν βλ. εἰς τὰ κείμενα: Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου «Παρέμβασις καὶ κείμενον εἰς τὴν Ἱεραρχίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», Ὀρθ. Τύπος, ἀρ. φύλ. 2148, σελ. 5 καὶ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου «Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης καὶ τὸ Π.Σ.Ε.», Ὀρθ. Τύπος, ἀρ. φύλ. 2136, σελ. 1 καὶ 5].

Θεωροῦμεν ὅτι καὶ μόνον δι᾽ αὐτάς τάς τρεῖς ἀμέσους ἐπισφραγίσεις της, καὶ κυρίως δι᾽ αὐτάς, διότι εἶναι τόσον ἀπροκάλυπτοι, ὥστε νὰ μὴ ἐπιδέχωνται καμμίαν ὑπεκφυγὴν ἢ συγκάλυψιν, ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης καθίσταται καταδικαστέα.

7. Τὸ ἀναφερόμενον εἰς τὴν § 22 τοῦ κειμένου «Σχέσεις...»: «Ἡ διατήρησις τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διὰ τοῦ συνοδικοῦ συστήματος» εἶναι πάντῃ καινοφανὲς καὶ ξένον πρὸς τὴν διδασκαλίαν καὶ τὴν ζωὴν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἐν πρώτοις, δι᾽ αὐτοῦ ἀντιφάσκει καὶ πρὸς ἑαυτὴν ἡ σύνοδος, καθόσον, εἰς τὴν § 3 τῆς «Ἐγκυκλίου» της, ἀναγνωρίζει τὸ κῦρος τῆς Συνόδου τοῦ 1484, τῆς ἀποκηρυξάσης τὴν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας (1438-1439), καὶ δικαιωσάσης τὸν Ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικόν, τὸν μόνον κατ᾽ οὐσίαν ἀντιδράσαντα καὶ ἀνατρέψαντα αὐτήν. Ἐὰν ἤθελεν ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης νὰ εἶναι συνεπὴς πρὸς τὴν ἀνωτέρω § 22 τοῦ συνοδικοῦ κειμένου της, ὤφειλεν, ἀπεναντίας, νὰ καταδικάσῃ τὴν Σύνοδον τοῦ 1484, ὡς περιφρονήσασαν τὸ «συνοδικὸν σύστημα (δηλαδή__________, τὴν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας)... τὴν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπὶ θεμάτων πίστεως» καὶ δικαιώσασαν «ἄτομον» (τὸν Ἅγιον Μᾶρκον), συντελέσαν εἰς τὴν «διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ προφάσει τηρήσεως ἢ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας» (πάντα τὰ ἐντὸς εἰσαγωγικῶν προέρχονται ἀπὸ τὴν § 22). Ἀλλά, φυσικά, δὲν εἶχε τὴν τόλμην νὰ προχωρήσῃ – τοὐλάχιστον πρὸς τὸ παρόν – μέχρις ἐκεῖ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἔλθῃ εἰς ἀντίθεσιν πρὸς ἑαυτήν.

Ἀντιτίθεται, φυσικά, διὰ τῆς § 22, καὶ πρὸς τὴν διαχρονικὴν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν καταδικάσασαν συνόδους καὶ χαρακτηρίσασαν αὐτὰς ὡς Αἱρετικάς, Ληστρικὰς καὶ Ψευδοσυνόδους [ὡς λ.χ. τὴν ἐν Ἐφέσῳ (449), τῆς Ἱερείας (754), τῆς Λυῶνος (1274) κ. ἄ.], καὶ συγχρόνως ἁγιοκατατάξασαν τοὺς ἀντιταχθέντας πρὸς αὐτὰς καὶ διωχθέντας καὶ μαρτυρήσαντας ὑπ᾽ αὐτῶν.

Ἀντιτίθεται ἀκόμη καὶ πρὸς τὴν Ἐγκύκλιον τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν (1848), ἡ ὁποία κηρύσσει ὅτι: «τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός» εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος διασφαλίζει τὴν διατήρησιν τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ ὄχι τὸ συνοδικὸν σύστημα, –καὶ μάλιστα «μόνον» αὐτό–, ὅπως ἰσχυρίζεται ἡ σύνοδος εἰς τὴν § 22.

Ὡς ἐπισφράγισιν, παραθέτομε τὴν ἀπάντησιν τὴν ὁποίαν δίδει ἐν προκειμένῳ πρὸς τὴν σύνοδον τῆς Κρήτης, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας: «Τελικά, ὅσον ἀφορᾶ τὴν § 22, ἡ ὁποία δηλώνει ὅτι “ἡ διατήρησις τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διὰ τοῦ συνοδικοῦ συστήματος”, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος (ἐνν. τῆς Βουλγαρίας) δηλώνει, ἀντιθέτως, ὅτι τὸ τελικὸν κριτήριον γιὰ τὴν ἀποδοχὴν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων εἶναι ἡ ἐπάγρυπνη δογματικὴ συνείδησις ὅλου τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Δηλώνει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν χορηγεῖ μὲ αὐτόνομον ἢ μηχανιστικὸν τρόπον τὴν ὀρθὴν ἐκδοχὴν τῆς πίστεως, ἡ ὁποία ὁμολογεῖται ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανούς» (orthodoxethos.com / Ἀπόφασις Ἱ. Συνόδου Πατριαρχείου Βουλγαρίας).

Τέλος, ἡ παραπομπὴ εἰς τὸν 6ον Κανόνα τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία τίθεται ἐν κατακλεῖδι τῆς § 22 – πρὸς δῆθεν κατοχύρωσιν –, εἶναι τελείως ἄσχετος, ἐφ᾽ ὅσον ὁ κανὼν δὲν ἀναφέρεται εἰς θέματα πίστεως! Δι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ συντάξας τὴν ἐν λόγῳ § 22, δεδομένου ὅτι τὸ περιεχόμενόν της ὡμιλοῦσε διὰ τὴν διασφάλισιν τῆς πίστεως, προσέθεσε «ξεκάρφωτα» εἰς τὸ τέλος τὴν φράσιν «καὶ κανονικῶν διατάξεων», προφανῶς διὰ νὰ τὴν χρησιμοποιήσῃ ὡς “γέφυραν” πρὸς τὸν ἄσχετον κανόνα, τὸν ὁποῖον εἶχε ἀνάγκην πρὸς κατοχύρωσιν!

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἐκπλήσσει, θλίβει, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ ἱερὰν ἀγανάκτησιν ἡ εἴδησις, καθ᾽ ἥν, ὑπέρμαχοι τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ἤρχισαν νὰ ἀπειλοῦν καὶ νὰ διώκουν τοὺς μὴ ἀποδεχομένους αὐτήν, βασιζόμενοι εἰς αὐτὴν τὴν ἀνυποστάτου περιεχομένου § 22· καὶ μόνον εἰς αὐτήν! Τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ ἐξαντλήσῃ τὴν ἀνοχὴν τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος, καὶ θὰ ἐπισπεύσῃ τὴν καταδίκην τῆς συνόδου καὶ ὅσων θὰ συνεχίσουν ἀμετανοήτως νὰ τὴν ὑποστηρίζουν.

8. Εἰς τὸ ἐπίσημον «Μήνυμα» τῆς συνόδου ἀνεγνώσαμεν ὅτι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ τὴν καθολικότητά της ἐν Συνόδῳ» («Μήνυμα», 1). Δηλαδή, ἡ σύνοδος θέλει νὰ μᾶς εἰπῇ ὅτι ἡ ἑνότης καὶ ἡ καθολικότης «πραγματοποιεῖται» εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπισκόπου, ἑπομένως τὸ πλήρωμα αὐτῶν εὑρίσκει τὴν ἔκφρασίν του ΜΟΝΟΝ ἐν Συνόδῳ καὶ ἐγγυητὴς καθίσταται ὁ πρῶτος τῆς Συνόδου. Ἀποφεύγουν νὰ μᾶς εἰποῦν εἰς τί ἔγκειται ἡ ἑνότης καὶ ἡ καθολικότης τῆς Ἐκκλησίας.

Κατὰ τὴν Παράδοσιν τῶν θεοφόρων Πατέρων μας, ἡ ἑνότης καὶ ἡ καθολικότης τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἀναφέρεται εἰς τὸ μυστήριον τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖον εἶναι αὐτὴ αὕτη ἡ πίστις ἡμῶν, - «ἡ μητέρα τῆς αἰωνίου ζωῆς» κατὰ τόν Ἁγ. Κύριλλον Ἀλεξανδρείας - καὶ ὄχι εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπισκόπου. Εἰς τὴν πρώτην περίπτωσιν εἶναι δεδομένη ἡ ἑνότης, εἰς τὴν δευτέραν εἶναι ζητουμένη. Ἐξ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως, ἡ Σύνοδος προϋποθέτει τὴν ἑνότητα, δὲν τὴν ἀναζητεῖ. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ εἰς τὴν ἑνότητα πάντας καλεῖ. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι δεδομένον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τοὺς μετέχοντας εἰς Αὐτήν, διότι δέν εἶναι κάτι τὸ ὁποῖον εἶναι ἀπωλεσμένο καὶ ἀναζητεῖται.

Εἰς τὸ «Μήνυμα» τῆς συνόδου, βλέπομεν λοιπὸν νὰ μεταθέτουν τὴν ἑνότητα καὶ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ ἐπίπεδον τῆς πίστεως, εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπισκόπου, διὰ τὴν τοπικὴν ἐκκλησίαν, καὶ εἰς τὴν σύναξιν τῶν ἐπισκόπων, διὰ τὴν ἐπαρχιακήν, ἢ οἰκουμενικὴν σύνοδον. Ἡ μετάθεσις αὐτὴ γεννᾷ μεγάλα ἐκκλησιολογικὰ προβλήματα. Θὰ περιορισθῶμεν εἰς μίαν μόνον παρατήρησιν. Κατά τὸν Μητροπολίτην Περγάμου «Ἡ μοναδικότητα τοῦ ἐπισκόπου σὲ κάθε τοπικὴ ἐκκλησία εἶναι ἕνας ὅρος “ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ” γιὰ τὴν καθολικότητα αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας» (Μητρ. Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα, Ἔργα Α´, ὅπ.π., σελ. 586).

Δηλαδή, μὲ βάσιν τὰ ἀνωτέρω, αἱ τοπικαὶ Ἐκκλησίαι αἱ ὁποῖαι χηρεύουν λόγῳ θανάτου τοῦ ἐπισκόπου των, ἢ διὰ πολλοὺς ἄλλους λόγους, ἐπὶ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, αὐτομάτως παύουν νὰ ἔχουν τὴν καθολικότητα καὶ τὴν ἑνότητα, ἐφ᾽ ὅσον χρόνον τοὺς λείπει τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπισκόπου; Αὐτὰ εἶναι πράγματα ἀπαράδεκτα διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν.

Διὰ νὰ μὴ πελαγοδρομοῦμεν εἰς ἀλλοτρίους καὶ πειρασμικὰς ἐννοίας, θὰ ἀναφέρωμεν τὸν Ὀρθόδοξον λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, τοῦ νέου ὁμολογητοῦ: «Στὴν οὐσία της ἡ καθολικότητα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν Θεανθρωπότητα, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐν Ἑαυτῷ ἑνώνει, συνάγει, καθολικοποιεῖ, οἰκουμενικοποιεῖ ὅλα τὰ λογικὰ κτίσματα μὲ τὸν ἑαυτό του, τὸν Δημιουργό, ἀλλὰ καὶ τὰ λογικὰ κτίσματα μεταξύ τους. Ἡ εἴσοδος καὶ ἡ ζωὴ σὲ αὐτὴν τὴν καθολικοποίηση πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἐλεύθερη βούληση καὶ διὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων καὶ τῶν ἁγίων ἀρετῶν… Στὴν πραγματικότητα, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς, εἶναι ὅλο τὸ βάθος, ὅλο τὸ ὕψος καὶ ὅλο τὸ πλάτος τῆς καθολικότητος» (Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Ἡ Ἐκκλησία, τὸ παμμυστήριον τοῦ Χριστοῦ», σελ. 259).

9. Εἰς τὸ κείμενον τοῦ «Μηνύματος», καθὼς καὶ εἰς τὴν «Ἐγκύκλιον», ὑπάρχει ἡ προβληματικὴ φράσις, «ἡ Ἐκκλησία δὲν ζεῖ γιὰ τὸν ἑαυτόν της». Ἀρχικῶς, ὀφείλομεν νὰ ἀποκαλύψωμεν ὅτι ἡ φράσις αὐτὴ εἶναι ἀκριβὴς ἀντιγραφὴ ἀπὸ τὸ κείμενον τοῦ διατάγματος «Ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἐλπίδα. Ἡ Ἐκκλησία μέσα στὸν σύγχρονο κόσμο» (GS) τῆς Β´ Βατικανῆς συνόδου. Ἐξ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως, ὅμως, ὁ ἑαυτὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ ὄντως διὰ τὸν ἑαυτόν της, δηλ. τὸν Χριστὸν, καὶ εἶναι τελείως αὐτόνομος ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ κόσμου. Ἂν δεχθῶμεν τὴν  φράσιν αὐτὴν τοῦ «Μηνύματος», ὁμιλοῦμεν πλέον διὰ τὴν ἐκκοσμίκευσιν  τῆς Ἐκκλησίας.

Μέσα εἰς τὰ κείμενα τοῦ «Μηνύματος», τῆς «Ἐγκυκλίου» καὶ τῆς «Ἀποστολῆς» διακρίνομεν εὐκρινῶς μίαν γλῶσσαν ὅπως ἐκείνη τοῦ «κοινωνικοῦ Εὐαγγελίου» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τοῦ κειμένου «Ἡ Ἐκκλησία μέσα στὸν σύγχρονον κόσμον», τῶν Παπικῶν. Βλέπομεν μίαν παρέμβασιν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας καὶ εἰς τὰ ἀκανθώδη ζητήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου, μέ μίαν γλῶσσαν ἀκινδύνου ρητορικῆς, ἀπογεγυμνωμένης ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ Σταυροῦ, τὴν ὁποίαν προσφέρει ἡ Θεία Χάρις.

10. Ὑπάρχουν βεβαίως, πολλὰ ἀκόμη τὰ ὁποῖα θὰ ἠμποροῦσαν νὰ ἐπισημανθοῦν. Ὡς παράδειγμα, ἀναφέρομεν τὰ «παραθυράκια» τὰ ὁποῖα ἔχουν δημιουργηθῆ, ὅσον ἀφορᾷ τὰ κωλύματα γάμου. Διὰ μὲν τὸν γάμον Ὀρθοδόξων μεθ᾽ ἑτεροδόξων τὸ «παράθυρον ἀνοίγεται» ὑπὸ τῆς συνόδου διὰ τῆς προσφερομένης δυνατότητος ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας ὑπὸ τῆς Ἱ. Συνόδου ἑκάστης αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (§ 5ii)· ὁπότε δίδεται συνοδικὴ ἐπισφράγισις εἰς τὸ φαινόμενον, οἱ ἑτερόδοξοι σύζυγοι νὰ ἀνήκουν, εἰς τὸ ὀρθόδοξον ἐκκλησίασμα, παραμένοντες ἀβάπτιστοι καὶ ἀχαρίτωτοι. Διὰ δὲ τὸν γάμον μετὰ τὴν χειροτονίαν τὸ «παράθυρον παραμένει μισάνοικτον», καθ᾽ ὅσον δηλοῦται μὲν ὅτι ἡ ἰσχύουσα κανονικὴ παράδοσις τὸν κωλύει, προηγουμένως ὅμως ἔχει προδηλωθῆ ὅτι «ἡ ἱερωσύνη αὐτὴ καθ᾽ ἑαυτὴν δὲν ἀποτελεῖ κώλυμα γάμου» (§ 4). Τέλος, διὰ τὸν γάμον μετὰ τὴν μοναχικὴν κουρὰν καὶ διὰ τὸν γάμον Ὀρθοδόξων μετὰ μὴ Χριστιανῶν, τά «παράθυρα περιμένουν κλειστὰ μίαν ἑπομένην σύνοδον νὰ τὰ ἀνοίξῃ» –ἐντὸς τῆς ἑπομένης ἑπταετίας, κατὰ τὴν δήλωσιν τοῦ «Μηνύματος» –, καθ᾽ ὅσον κωλύονται μέν «κατ᾽ ἀκρίβειαν», χωρὶς ὅμως νὰ ἀναφέρεται ρητῶς ἡ ἔλλειψις δυνατότητος ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας (§ 3 καὶ § 5 iii).

Κατακλείοντες τὰς κυριωτέρας ἐπιλεκτικὰς καὶ συνοπτικὰς διαπιστώσεις, ἐπὶ τῆς συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, πιστεύομεν πώς ἐκ τῶν ἀνωτέρω λεχθέντων, κατέστη ἐμφανὲς ὅτι τὰ κείμενα αὐτῆς δὲν ἠμποροῦν νὰ ἐνταχθοῦν εἰς τὴν θεολογικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· διότι δὲν ἀποτελοῦν συνεπῆ καὶ ἀκριβῆ συνέχειαν τῆς θεολογίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων, τῶν ὁποίων τὰς εὐχὰς ἐπικαλούμεθα εἰς τὸ τέλος κάθε Ἐκκλησιαστικῆς πράξεως. Ἐπὶ Τριαδολογικοῦ καὶ Ἐκκλησιολογικοῦ ἐπιπέδου, ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου, εἶναι ἀπαράδεκτα. Ὅλως ἰδιαιτέρως τὰ κείμενα: «Μήνυμα», «Ἐγκύκλιος», «Ἀποστολή», «Σχέσεις» καὶ «Μυστήριον τοῦ γάμου», εἶναι ἐπηρεασμένα κατὰ τὸ μεγαλύτερον ποσοστόν, ἀπὸ τὰ ἀντίστοιχα διατάγματα τῆς Β´ Βατικανῆς συνόδου.

Εἶναι, λοιπόν, «ἡλίου φαεινότερον» ὅτι ἀδυνατοῦμε νὰ δεχθῶμεν τὰς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, διότι ἐν αὐταῖς ὑπάρχουν κείμενα δογματικῶς μὴ ὀρθόδοξα, τὰ ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξος δογματικὴ συνείδησίς μας καὶ κυρίως ἡ ἱερὰ παράδοσις τῶν Ἁγίων Πατέρων μας δὲν μᾶς ἐπιτρέπει   νὰ ἀνεχθῶμεν, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ κείμενα αὐτά αὐτοτιτλοφοροῦνται ὡς ἔχοντα ἀναντίρρητον «πανορθόδοξον κῦρος».

Διὰ τοῦτο καὶ ὁ σκοπός τοῦ ἡμετέρου κειμένου εἶναι, ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν νὰ ὁμολογήσωμεν διὰ λόγους συνειδήσεως τὴν ἀντίθεσίν μας πρὸς τὴν σύνοδον τῆς Κρήτης, ἀφ᾽ ἑτέρου, νὰ ἐνημερώσωμεν τούς παραπληροφορημένους ἐκ τῶν ἀδελφῶν μας κληρικούς καὶ λαϊκούς καὶ τέλος, νὰ ἀντιδράσωμεν πρὸς τὰς διαρκῶς αὐξανομένας ἐκκλησιαστικάς ἀπειλάς καὶ διώξεις κατὰ τῶν μὴ ἀποδεχομένων τὴν σύνοδον, ὡς μὴ ἐκφράζουσαν τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν. Τὸ κείμενον αὐτὸ εἶναι ἔκφρασις πόνου καὶ ἀνησυχίας καὶ πολλῶν ἄλλων Ἁγιορειτῶν ἀδερφῶν μας τούς ὁποίους ἐκπροσωποῦμε οἱ κάτωθι ὑπογράφοντες.

Εὐχόμεθα καὶ κραυγάζομεν ἐμπόνως, ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὅπως ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς δώσῃ τὴν φωτοποιὸν Χάριν Του, καὶ μία ἄλλη μεταγενεστέρα Σύνοδος, ὡς χειρουργός, ἐκβάλῃ τὰ κείμενα αὐτὰ ἀπὸ τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπέλθῃ ἡ ἴασις.

Μετὰ πόνου καὶ ἀγάπης Χριστοῦ

οἱ κάτωθι Ἁγιορεῖται Κελλιῶται Πατέρες

Γ. Παΐσιος Μοναχός μετά τῆς συνοδίας αὐτοῦ - Ἱερ. Κελλίον Ἁγίων Ἀρχαγγέλων «Ἀβερκαίων», Καρυαί.

Γ. Ἀρσένιος Ἱερομόναχος μετά τῆς συνοδίας αὐτοῦ - Ἱερ. Κελλίον «Παναγούδα».

Γ. Εὐφρόσυνος Μοναχός μετά τῆς συνοδίας αὐτοῦ - Ἱερ. Κελλίον Τιμίου Προδρόμου, Καρυαί.

Γ. Νικόλαος Μοναχός - Ἱερ. Κελλίον Ἁγίου Δημητρίου, Καρυαί.

Γ. Παντελεήμων Ἱερομόναχος - Ἱερ. Ἡσυχαστήριο Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Κατουνάκια.

Γ. Νικόδημος Μοναχός - Ἱερ. Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Καρυαί.

Το έντυπο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Πηγή: Αγιότοκος Καππαδοκία, Ακτίνες

«Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστών μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων; ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄Κορ. στ’ 14-16), μας διδάσκει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Ο λόγος τούτος αποτελεί απάντηση σε όσους εκπίπτουν των λόγων της αληθείας, με την ανθρωπάρεσκη και μη «εν αληθεία» αγάπη των προς τους αλλοθρήσκους.

Ο Άγιος Φιλούμενος, ο μάρτυρας και ομολογητής, ζώντας ανάμεσα σε Εβραίους και Μουσουλμάνους «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Δεν έδωσε μάθημα διαθρησκειακής συνύπαρξης, αλλά μάθημα της εν αληθεία αγάπης. Το «καύσις καρδίας προς πάντα άνθρωπον», υπεδείκνυε την εν αληθεία αγάπη και ομολογία της αλήθειας. Η συγκρητιστική συνύπαρξη θρησκειών ήταν ξένη προς αυτόν τον μεγάλο μάρτυρα και ομολογητή.

Ο Άγιος Φιλούμενος ζώντας στους Αγίου Τόπους, είχε ένα καθημερινό συναπάντημα με Εβραίους και Μουσουλμάνους, κυρίως στην αγορά. Σε τέτοια συναπαντήματα είναι πολύ εύκολο να πρυτανεύσει η ανθρωπάρεσκη και ιδεολογική αγάπη. Ο Άγιος Φιλούμενος, ο Ιερομάρτυς και Ομολογητής όμως υπέδειξε την κατά Θεό συνύπαρξη με τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους.

Ο Άγιος υπέδειξε την πραγματική συνύπαρξη, που δεν περιθωριοιποιεί την αλήθεια της Πίστης, προς χάρη της ανθρωπάρεσκης και ιδεολογικής αγάπης. Υπέδειξε την πραγματικήν εν αληθεία αγάπη. Ήταν παντελώς ξένο γι’ αυτόν το συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών». Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι». Το ευφάνταστο ‘’συνύπαρξη σημαίνει ύπαρξη’’, δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό της εν αληθεία αγάπης.

Το απάνθρωπο συγκρητιστικό ιδεολόγημα της «συνύπαρξης θρησκειών», που επιμένει προς χάρη της ανθρωπάρεσκης αγάπης, στην παράλληλη βιοτή ήταν ξένο στον Άγιο. Η ανθρωπάρεσκη αγάπη αναπαύει μόνο «όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον», κατά τον Όσιο Παΐσιο. Φυσικά αυτά φαντάζουν ακρότητες για τους διαθρησκειακούς οικουμενιστές.

Ο Άγιος Φιλούμενος «πήγαινε με τον Σταυρό στο χέρι», όπως μου διηγήθηκε κάποιος που ως ιερομόναχος στους Αγίου Τόπους συλλειτούργησε μαζί του. Κατέβαινε, μου διηγήθηκε, στην αγορά και καθημερινά ομολογούσε την Πίστη του στον Χριστό. Η ησυχαστική ζωή του Αγίου μας και η κατά Χριστόν σιωπή, έβρισκε τη συνέχειά της στην Ομολογία της Αληθινής Πίστης. Δεν φοβόταν. Η ομολογία της Πίστης του στον Χριστό, ήταν το βασικό χαρακτηριστικό της συνύπαρξης με ανθρώπους που βρίσκονται σε πλάνη. ‘’Πήγαινε με το Σταυρό στο χέρι’’, γιατί γνώριζε ότι η τελεία εν Χριστώ αγάπη είναι η εν αληθεία αγάπη.

Δεν ήταν ελλειματική η αγάπη του Αγίου Φιλουμένου προς τους αρνητές του Χριστού, αλλά απεναντίας φανέρωνε το κάλλος της κατά Χριστόν αγάπης. Γνώριζε ο Άγιος Φιλούμενος ότι μπορούμε να ομιλούμε για ειρηνική συνύπαρξη λαών, όχι όμως για συνύπαρξη θρησκειών. Αυτό το παράδειγμα του Αγίου Φιλουμένου, ας έχουμε κατά νου, κάθε φορά που ανθρωπάρεσκη ιδεολογική αγάπη, θα μας υποβάλλει συγκρητιστικά ολισθήματα. Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών.

Πηγή: Ακτίνες

σ.σ. Με πολύ συνετό και κατανοητό τρόπο ο κ. Δαπέργολας απαντά στα διαδιδόμενα «επιχειρήματα» των μεταπαριστών τα οποία αποσκοπούν στη φίμωση και στη συσκότιση της κρίσεως των Ορθοδόξων μπροστά στην επιδημία της παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Κάντε τον κόπο αδελφοί και διαβάστε το, και μην φοβάστε να υπερασπίζεστε την Πίστη σας.

***

Με αφορμή τις πρόσφατες διακοπές μνημοσύνου από μία σειρά κληρικών μας, που – μαζί και με άλλες παρενέργειες της ψευδοσυνόδου της Κρήτης – αναζωπύρωσαν μοιραία όλη τη συζήτηση περί της λαίλαπας του Οικουμενισμού, βρήκαν φυσικά την ευκαιρία και οι γνωστοί θεολόγοι (και θεολογούντες) της «μεταπατερικότητας» για να επιτεθούν στον…θρησκευτικό φανατισμό, ενίοτε με ιδιαίτερη οξύτητα και απώλεια ψυχραιμίας, άλλες δε φορές με τη συνήθη τους ταπεινόσχημη μειλιχιότητα και φαρισαϊκή νηφαλιότητα.

Διευκρινίζουμε ότι με τον άκρως βλάσφημο όρο «μεταπατερικότητα» εννοείται μία ολοένα και αυξανόμενη τάση που πρεσβεύει τον εκκλησιαστικό «εκσυγχρονισμό» σε βάρος των Ιερών Κανόνων και των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι (παρότι φυσικά κάτι τέτοιο δεν ομολογείται ρητά) αντιμετωπίζονται ουσιαστικά ως ξεπερασμένοι, με αποτέλεσμα τη διαμόρφωση μιας νέας αναθεωρητικής «θεολογίας», δήθεν προσαρμοσμένης στις σύγχρονες ανάγκες και τα προβλήματα της σημερινής εποχής. Με άντρα το Φανάρι, την αυτοφερόμενη ως «Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών» του Βόλου, την αδελφότητα «Καιρός», αρκετές ελλαδικές μητροπόλεις και πλείστα άλλα όργανα (έντυπα, ιστολόγια κλπ), η ομάδα αυτή ταυτίζεται πλήρως με τους οικουμενιστές (καθώς βέβαια είτε για μεταπατερικότητα μιλήσει κανείς, είτε για θεολογία των κλάδων, είτε για Οικουμενισμό, όλα αυτά αποτελούν όψεις ακριβώς της ίδιας βαρύτατης πλάνης και παναίρεσης). Και επειδή τυγχάνει η «επιχειρηματολογία» των εκπροσώπων αυτής της πλάνης να αποτελεί πλέον πολύ γνωστό τόπο (και άκρως προβλέψιμο), αξίζει ίσως τον κόπο να σκιαγραφήσουμε κάποια από τα βασικά σημεία της. Τι λένε λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί και πώς μπορεί κανείς να αντικρούσει κάποια από τα λεγόμενά τους;

1. Η «γοητεία» της «εκσυγχρονιστικής» πλάνης. Γνωστή η στάση αρκετών απέναντι στους διαλόγους και στα αγαπολογικά ανοίγματα προς ετεροδόξους, αλλά και αλλοπίστους. Κάποιοι τα βρίσκουν φυσιολογικά, κάποιοι ομιλούν και για προοδευτικές και φρέσκιες απόψεις (αφού ο… κόσμος εξελίσσεται), ενώ οι ορθόδοξες θέσεις επικρίνονται συχνά ως σκοταδιστικές, μουχλιασμένες και ξεπερασμένες. Ο νεωτερισμός φυσικά τα περιλαμβάνει όλα, ξεκινώντας από τα τύποις πιο αθώα (αλλαγές στην ένδυση των κληρικών, νόθευση εκκλησιαστικής μουσικής) και φτάνοντας μιθριδατικά μέχρι τα «μείζονα», όπως ο νεο-νικολαϊτισμός, η σταδιακή άμβλυνση έναντι της ομοφυλοφιλίας, η καύση των νεκρών, κλπ. Κεντρική θέση μέσα σε όλα αυτά κατέχουν η αγαπολογία, ο σεβασμός της διαφορετικότητας και η ανάγκη εξάλειψης των θρησκευτικών φανατισμών, υπό το άλλοθι και το προσωπείο των οποίων περάσαμε στη θεωρία των κλάδων, στην ισοτιμία των θρησκειών και στην έναρξη επομένως της παρασκευής της παγκόσμιας πανθρησκείας. Ως προς όλα αυτά (και τη «γοητεία» τους) δεν μπορούμε παρά να θυμίσουμε πως ανέκαθεν «η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν» ήταν πλατιά και ευχάριστη, πως πάντα η πλάνη φαινόταν νεωτερικά δροσερή και γοητευτική και πως οι μεγαλύτεροι αιρεσιάρχες (από τον Άρειο και εξής) ήταν άνθρωποι μορφωμένοι, γοητευτικοί και «χαρισματικοί». Είναι αλήθεια άλλωστε ότι ο «άρχων της πλάνης» στολίζει και αυτός τους ακολούθους του με κάποια…«χαρίσματα». Απέναντι βέβαια σε όσους τελούν υπό το κράτος αυτής της «γοητείας» και βρίσκουν από τη μια υγιείς και φρέσκιες τις νεοεποχίτικες κακοδοξίες (και κακοπραξίες) και από την άλλη αρρωστημένα, μουχλιασμένα και φανατικά τα απολύτως αυτονόητα και κατά γράμμα συμμορφούμενα σε όλη μας την πατερική θεολογία περί Παπισμού και άλλων αιρέσεων, εμείς ας έχουμε πάντοτε στον νου μας και ας απαντούμε με τη φράση του Κυρίου μας ότι «ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν…» (Ματθ. 5,17-19). Από εκεί και πέρα, είναι γνωστό ποιο πράγμα ο Απόστολος Παύλος μάς εδίδαξε ρητά να κάνουμε «μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν».

2. Η επιλεκτική αμφισβήτηση των αγίων. Βασικότατο γνώρισμα όλων των μεταπατερικών και οικουμενιστών αποτελεί η απόρριψη μέρους ή και ολόκληρης της διδασκαλίας των Πατέρων της Εκκλησίας μας, αλλά και αγίων γενικότερα, βάσει του καινοφανούς «δόγματος» ότι και οι άγιοι ήταν άνθρωποι που έκαναν λάθη, άρα δεν μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε σε όλα όσα δίδασκαν ή έπρατταν («δόγματος» που συμπληρώνει και «δικαιώνει» την αναθεωρητική ψευδοθεολογία της μεταπατερικότητας, εφόσον από τη διδασκαλία των αγίων μας μπορούμε πλέον να…επιλέγουμε όσα θέλουμε και όσα συνάδουν με τον χαλασμένο λογισμό μας). Το αποτέλεσμα είναι η διαστρέβλωση των εκκλησιαστικών Πατέρων σε όσα έγραψαν εναντίον του Παπισμού και των άλλων αιρέσεων, αλλά και άλλων θρησκειών, καθώς και ως προς τη μη κοινωνία με ετεροδόξους και αλλοθρήσκους. Χαρακτηριστική π.χ. η διαστρέβλωση του Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, του οποίου η γνώση γύρω από το Ισλάμ και η προσπάθειά του να πείσει τους μουσουλμάνους της εποχής του για την πλάνη τους και να τους μεταστρέψει στην αλήθεια, χαρακτηρίζεται σήμερα από κάποιους μεταπατερικούς ως…άνοιγμα και διαθρησκειακός διάλογος σύγχρονου τύπου (δηλαδή ως συγκρητιστική προσέγγιση). Χαρακτηριστικό επίσης το ψέμα ότι υπάρχουν πάμπολλοι άγιοι που δέχθηκαν τον Παπισμό ως Εκκλησία (ενώ φυσικά αν ζητήσει κανείς από τους ψευδόμενους να κατονομάσουν έστω και έναν, αδυνατούν να δώσουν απάντηση). Η αδυναμία ακριβούς απάντησης σε οτιδήποτε είναι κάτι που γενικά χαρακτηρίζει τους «μεταπατερικούς», ενώ η διαλεκτική τακτική τους βρίθει από ψεύδη, επιλεκτικά αλλοιωμένες αλήθειες και σοφιστείες, με τις οποίες προσπαθούν (και φυσικά συχνά πετυχαίνουν) να παρασύρουν και πείσουν άτομα ελλιπούς θεολογικής κατάρτισης.

3. Η διαστρέβλωση ειδικά κάποιων σύγχρονων αγίων – και ιδίως του Αγίου Πορφυρίου. Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, πολύ χειρότερης μεταχείρισης τυγχάνουν άγιοι που δεν άφησαν συγγραφικό έργο πίσω τους και συνεπώς τα λεγόμενά τους στάθηκε πολύ πιο εύκολο να παραχαραχθούν από τους επιτήδειους. Ο λόγος ασφαλώς για τον Άγιο Παΐσιο, κυρίως δε τον Άγιο Πορφύριο, του οποίου ο περίφημος πόθος για την ένωση του χριστιανικού κόσμου παρερμηνεύθηκε βάναυσα. Εκείνο που φυσικά αποσιωπάται είναι ότι ο πόθος αυτός (που στην πραγματικότητα βέβαια διακρίνει όλους τους αγίους μας) αφορούσε στην επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία και όχι φυσικά στην ψευδοένωση με αναγνώριση και δικαίωση της πλάνης. Παρά τις απίστευτες ανοησίες με τις οποίες βεβηλώνεται η σεπτή μνήμη των δύο νεοφανών αγίων μας, υπάρχουν σποραδικές φράσεις και διδασκαλίες τους (αλλά και πολλά περιστατικά) που δείχνουν ξεκάθαρα πόσο και οι δύο θεωρούσαν αίρεση και πλάνη τον Παπισμό, ποια στάση είχαν απέναντι στους αιρετικούς (στάση αγάπης, αλλά όχι δικαίωσης της πλάνης τους – στάση δηλαδή που είχε ως στόχο την επιστροφή και όχι την εμμονή τους στην αίρεση) και ποια στάση είχαν επίσης απέναντι στις άλλες θρησκείες (τις οποίες θεωρούσαν δαιμονικά αποκυήματα), καθώς και στο επί θύραις παγκόσμιο πανθρησκειακό νεοεποχίτικο τερατούργημα. Και αν δεν μίλησαν ακόμη περισσότερο για τον Οικουμενισμό, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι την εποχή που ζούσαν αμφότεροι, όλα όσα συνέβαιναν στο οικουμενιστικό-νεοεποχίτικο πεδίο ήταν ελάχιστα σε σχέση με τις σημερινές εξελίξεις. Π.χ. σε μια εποχή που οι συμπροσευχές αποτελούσαν την εξαίρεση, γνωρίζουμε τη θέση του Αγίου Πορφυρίου γι’ αυτές και για το πώς αρνήθηκε να συμπροσευχηθεί. Τι θα έλεγαν δηλαδή οι δύο μας άγιοι σήμερα, που οι συμπροσευχές τείνουν να μεταβληθούν σε κανόνα και έχουν προχωρήσει σε τόσο πλάτος και βάθος τα πράγματα ως προς την δήθεν «πάντων ένωσιν»; Ακόμη και στις εποχές που ζούσαν όμως, αμφότεροι μάς άφησαν παρακαταθήκη αρκετά πράγματα, έστω και σποραδικά, απολύτως καταδικαστικά για την παναίρεση.

4. Η κατηγορία περί αντικανονικής αντίδρασης απέναντι στους επισκόπους, στους οποίους οφείλουμε υπακοή. Μείζον και σύνηθες «επιχείρημα» των οικουμενιστών (αρκεί βεβαίως να εννοούμε την υπακοή σε οικουμενιστές επισκόπους, αλλιώς το πράγμα αλλάζει). Ας μην πάμε φυσικά σε εμφατικά ακραίες (και αμφιφανώς απαράδεκτες) θέσεις ότι το να μην υπακούεις τον επίσκοπό σου είναι…παναίρεση (όπως ακούσαμε πρόσφατα από τα χείλη δύο νοτιοελλαδιτών μητροπολιτών). Θυμίζουμε απλά ότι το εκκλησιαστικό μας διοικητικό σύστημα είναι επισκοπικό, αλλά όχι…χουντομοναρχικό (όσο και αν αρκετοί μητροπολίτες το εκλαμβάνουν και το εφαρμόζουν ως τέτοιο). Ένας επίσκοπος είναι σαφέστατο ότι δεν δικαιούται να κάνει τα πάντα και ο έλεγχός του από οποιονδήποτε κληρικό (από την απλή διαμαρτυρία έως την διακοπή μνημόνευσης) ειδικά για πολύ συγκεκριμένες πράξεις όπου τεκμηριώνεται κακοδοξία και πλάνη, όχι μόνο δεν είναι αντικανονική, αλλά αποτελεί και ηθική υποχρέωση βάσει των Ιερών Κανόνων, αλλά και πράξη απολύτως κατοχυρωμένη βάσει του εκκλησιαστικού δικαίου. Εντελώς έωλοι συνεπώς οι ισχυρισμοί περί της εν πάση περιπτώσει οφειλόμενης υπακοής (όπως έχει εξάλλου τεκμηριωθεί πληρέστατα και στις ανακοινώσεις του π.Θεοδώρου Ζήση και των λοιπών άξιων κληρικών μας που αντέδρασαν στους κακόδοξους επισκόπους τους). Οφείλουμε μάλιστα να πούμε ότι ο έλεγχος των τελευταίων αποτελεί δικαίωμα αλλά και υποχρέωση όχι μόνο των κληρικών, αλλά και ημών των λαϊκών (υπό τη μορφή της απομάκρυνσης και αποστασιοποίησής μας από αυτούς – για τους λαϊκούς άλλωστε δεν τίθεται νομοκανονικά θέμα «διακοπής μνημοσύνου» από τη στιγμή που δεν ιερουργούν). Κατοχυρωμένη υποχρέωση πολλαπλώς, από τον ίδιο τον Παύλο (που ορίζει ρητά στην «Προς Γαλάτας» προς το απλό ποίμνιο ότι αν έρθει κάποιος στο μέλλον, ακόμη και άγγελος εξ ουρανού, και τους πει καινά πράγματα, αυτός «ἀνάθεμα ἔστω») έως τον Μέγα Αθανάσιο και άλλους μεγάλους Πατέρες. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε να υπακούει κανείς αδιαμαρτύρητα πασιδήλως πλανεμένους ιεράρχες, που αντί να ορθοτομούν λόγον αληθείας, σκανδαλίζουν τον λαό εκφέροντας λόγον κακοδοξίας και ψεύδους;

5. Οι κατηγορίες περί πρόκλησης σχίσματος. Το ακούσαμε κατά κόρον με αφορμή τις πρόσφατες αποτειχίσεις. Εδώ θα υπενθυμίσουμε ότι η διακοπή μνημοσύνου δεν συνιστά τη θεσμική εμπέδωση μίας μόνιμης κατάστασης, αλλά παροδικής, για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει το καταγγελλόμενο πρόβλημα. Εξάλλου και οι ίδιοι οι πρόσφατα αποτειχισθέντες κληρικοί μας ξεκαθαρίζουν ρητά ότι δεν προχωρούν σε σχίσμα, ούτε συμμετέχουν σε σχισματική ομάδα, αλλά διακόπτουν τη μνημόνευση του οικείου μητροπολίτη για όσο διάστημα αυτός θα εμμένει στην πλάνη του. Πέραν όμως πλέον όλων αυτών, ποιος τολμάει στ’ αλήθεια να ισχυριστεί σοβαρά ότι το σχίσμα (ακόμη κι αν επρόκειτο εντέλει για τέτοιο) το προκαλούν όσοι εμμένουν αυστηρά στην ορθόδοξη παράδοση και τους Ιερούς Κανόνες κι όχι αυτοί που συναγελάζονται, «διαλέγονται» και συχνά συμπροσεύχονται με καρδινάλιους, προτεστάντες, ιμάμηδες, γκουρού και λοιπoύς σατανολάτρες, αποθεώνοντας ουσιαστικά την βλάσφημη ψευτοθεολογία των κλάδων και τις λοιπές νεοεποχίτικες βλασφημίες; Και δεν έχει φυσικά καμμία σημασία ακόμη κι αν αυτοί αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των επισκόπων! Ποιος είπε δηλαδή ότι η αλήθεια και η Θεία Χάρη βρίσκεται οπωσδήποτε στην πλειονότητα; Δεν είναι γνωστές δηλαδή οι περιπτώσεις ψευτοσυνόδων, όπως εκείνη της Φεράρας-Φλωρεντίας (και όχι μόνο), καθώς και το τι φρονούσαν τότε οι πλειονότητες; Ή μήπως δεν είναι γνωστό ότι ζούμε σε καιρούς εσχάτους για τους οποίους εγράφη ότι και οι εκλεκτοί θα πλανηθούν; Και για να το πούμε και με πολύ απλά λόγια: σε μία οικογένεια ή σε μια φιλική ομάδα που οι περισσότεροι αποδεικνύονται ψεύτες και απατεώνες, ενώ ο ένας παραμένει τίμιος, θα φταίει αυτός, αν μετά την αποτυχία κάθε νουθεσίας του, αποστασιοποιηθεί από τους υπόλοιπους; Αυτός είναι δηλαδή που διαλύει την οικογένεια; Είναι φανερό ότι τα δείγματα μιας τέτοιας τόσο παράλογης «λογικής» δεν μπορούν να αντέξουν σε καμία κριτική.

6. Επίκληση της στάσης του Αγίου Όρους. Κάποιοι μας λένε ότι οι αποτειχίσεις και οι λοιπές έντονες αντιδράσεις προς τον Οικουμενισμό αποτελούν φανατισμό και επικαλούνται τη μετριοπάθεια που επέδειξε το Άγιον Όρος μετά το πέρας της συνόδου της Κρήτης. Το ερώτημα όμως είναι για ποιο Άγιο Όρος μιλάμε. Μετά από δεκαετίες που το δηλητήριο της οικουμενιστικής παναίρεσης «δουλεύει» ύπουλα μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, είναι παγκοίνως γνωστό ότι η πλάνη έχει διεισδύσει παντού. Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει ενιαία στάση του Όρους επί του ζητήματος, αντιθέτως υπάρχει ξεκάθαρος διχασμός ως προς τη στάση που πρέπει να ακολουθηθεί έναντι του Φαναρίου (κακώς, αλλά έτσι είναι). Να θυμίσουμε επίσης τις αντιδράσεις μεγάλης ομάδας αγιορειτών πατέρων (και αυτοί…Άγιον Όρος είναι) ήδη από την επαύριο της ψευδοσυνόδου, καθώς και τις απαράδεκτες διώξεις που έκτοτε υφίστανται με υποκινητή τον εκδικητικό ταγό του Φαναρίου (που εξαντλεί όλη του την…παροιμιώδη πλέον αγάπη στους καρδινάλιους, τους ιμάμηδες και τους ραβίνους, αλλά δεν ανέχεται ούτε ίχνος κριτικής από τους πραγματικούς ορθοδόξους για τις νεοεποχίτικες εκτροπές του). Και να θυμίσουμε και το πόσο έωλες και ατεκμηρίωτες είναι όλες οι δήθεν μετριοπαθείς γνωματεύσεις και αποφάσεις που έλαβαν κάποια συλλογικά αγιορετικά όργανα, όπως π.χ. το πόρισμα της Ιεροκοινοτικής Επιτροπής επί των τελικών κειμένων της συνόδου της Κρήτης (που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2016 και που επίσης οι οικουμενιστές επικαλούνται). Το κείμενο αφ’ ενός μεν εκφράζει μόνο κάποιους και όχι όλες τις μονές του Όρους, αφ’ ετέρου δε, ακόμη και έτσι, αποτελεί απέλπιδα απόπειρα δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων από ανθρώπους που αναγνωρίζουν διαρρήδην μεν όλα τα αιρετικά σημεία που «δογμάτισε» η δήθεν Αγία Σύνοδος, αλλά παρά ταύτα…διστάζουν να δράσουν (ζητώντας κάπως-κάπου-κάποτε να…διορθωθούν και ουσιαστικά πετώντας με υπεκφυγές τα αναμμένα κάρβουνα από τα χέρια τους στις…ελληνικές καλένδες). Συνεπώς, ακόμη και όσοι κρατούν τόσο «μετριοπαθή» (εμείς την αποκαλούμε αλλιώς) στάση έναντι της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου και γενικότερα του Οικουμενισμού, είναι σε πασιφανή αδυναμία να τεκμηριώσουν τις θέσεις τους.

7. Η κατηγορία ότι δεν πρέπει να κρίνουμε δημόσια τους ιεράρχες μας, επειδή αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού και επειδή σκανδαλίζεται και πολύς κόσμος. Κατ’αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ δεν μιλούμε για κρίση και κατάκριση, αλλά για έλεγχο περί πλάνης και αιρέσεως. Επ’ αυτού έχουμε κάθε δικαίωμα. Από εκεί και πέρα η άποψη ότι σκανδαλισμό επιφέρει ο έλεγχος και όχι ο σκανδαλοποιός, δεν αντέχει στην παραμικρή κριτική. Αντίθετα η δημοσιοποίηση των αιρετικών τερατουργημάτων που ολοένα και περισσότερο εκπορεύονται από χειλέων υψηλόβαθμων ρασοφόρων, καθώς και η δημόσια ανασκευή τους, αποτελούν υποχρέωση και καθήκον όσων κατέχουν κάποιες θεολογικές γνώσεις έναντι των πλέον αδαών, με στόχο να οικοδομούνται οι τελευταίοι στην αλήθεια και να μην παρασύρονται. Όσον αφορά δε τα περί ελλείψεως σεβασμού, η αλήθεια είναι ότι σεβόμαστε το σχήμα τους – και μάλιστα προφανώς πολύ περισσότερο απ’ όσο οι ίδιοι. Από εκεί και πέρα όμως πόσο μπορείς να σιωπάς απέναντι σε κληρικούς που παλινδρομούν επί δεκαετίες ανάμεσα στη δυσσεβή νεωτερικότητα (απαλλαγή από τα ράσα, μεταφράσεις στη λατρεία κλπ) και την πλέον βέβηλη βλασφημία (συμπροσευχές και…συλλείτουργα με ετεροδόξους), προκαλώντας με συνεχείς νεοεποχίτικες δηλώσεις και πράξεις; Οφείλουμε να προσευχόμαστε ο Θεός να τους φωτίζει και να τους χαρίζει επιστροφή και μετάνοια, αλλά όσο αυτό δεν συμβαίνει και ο σκαναδαλισμός που προκαλούν κλιμακώνεται, είναι προφανές πως οφείλουμε και να αντιδρούμε ακόμη και με έντονο τρόπο. Άλλωστε «οι μη οργιζόμενοι εφ’ οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι».

8. Η κατηγορία ότι γινόμαστε κριτές και τιμητές των πάντων. Την ακούμε και αυτήν πολλές φορές, όταν καυτηριάζουμε τους λόγους και τις πράξεις συγκεκριμένων οικουμενιστών ιεραρχών, ακόμη και τα acta ψευδοσυνόδων όπως αυτή της Κρήτης. Φυσικά και αυτή η κατηγορία αρύεται εκ του πονηρού και είναι απολύτως υποκριτική. Κατ’ αρχάς, η ιδιότητα του τιμητή εκ των πραγμάτων περικλείει οίηση και έπαρση. Η οίηση όμως χαρακτηρίζει εκείνους τους αγαπολόγους παραληρο-θεολογούντες (της «μεταπατερικότητας» και του νεωτερικού αναθεωρητισμού), εκείνους δηλαδή που δογματίζουν καινά σημεία (και…τέρατα), θεωρώντας – όπως προαναφέρθηκε – εαυτούς ουσιαστικά ανώτερους των αγίων Πατέρων, των Ιερών Κανόνων και της Ιεράς Παραδόσεως. Εμείς αντιθέτως εμμένουμε σε αυτούς (αρνούμενοι να αλλάξουμε έστω και ένα «ιώτα»), στάση εξ ορισμού απολύτως ταπεινή. Μπορεί να έχουμε (και έχουμε) χίλια δυο ελαττώματα ως άνθρωποι, αλλά αυτό το συγκεκριμένο είναι ταπεινό. Πέραν αυτού δε, καθόλου δεν «κρίνουμε τους πάντες», απλά εκθέτουμε τη θέση μας πάνω σε εξόφθαλμα γεγονότα βέβηλης διαστρέβλωσης της πίστης μας από συγκεκριμένα πρόσωπα που τη διαστρεβλώνουν. Αν για κάποιους δεν είναι εξόφθαλμα, το πρόβλημα τυγχάνει αποκλειστικά των οφθαλμών τους.

9. «Ας μην αντιδρούμε, γιατί όσο φωνάζουμε, διαφημίζουμε το θέμα, ο Θεός θα δώσει λύση και θα δείξει την αλήθεια». Ναι, τα έχουμε ακούσει μέχρι και αυτά. Μόνο που ο Θεός μας έδωσε και νουν του συνιέναι και οφθαλμούς του οράν και στόμα του λαλείν. Αν δεν μιλήσουμε και δεν αντιδράσουμε την ώρα που διώκεται η πίστη μας, θα είμαστε αναπολόγητοι απέναντί Του. Τέτοιες παθητικές και αποστασιοποιημένες λοιπόν στάσεις δεν μπορούν να αφορούν σε κανένα πραγματικό ορθόδοξο χριστιανό, ειδικά στους σημερινούς κρίσιμους χρόνους. Όσον αφορά τέλος τη ρήση ότι αν δεν μιλάς για κάτι, δεν το διαφημίζεις κι έτσι…ασημαντοποιείται, πρόκειται πολύ απλά για προκάλυμμα δειλίας. Με την «λογική» αυτή δεν θα μιλούσαμε ποτέ και για τίποτε (είτε για την πολιτική κατάντια του τόπου, είτε για τον αποχριστιανισμό της πατρίδας μας, είτε για τον αφελληνισμό της εκπαίδευσης, είτε για οτιδήποτε άλλο). Αντίθετα, για όλα οφείλουμε να αντιδρούμε – και πολύ περισσότερο βέβαια για το μείζον θέμα της πίστης μας και τη λυσσαλέα απόπειρα νόθευσής της από τα χαλκεία της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Ή μήπως δεν τη θεωρούν παναίρεση (ή ούτε καν αίρεση) όλοι αυτοί οι «μετριοπαθείς»; Ας αντιστρέψουμε την κατάσταση, ας πάψουμε να κρατάμε αμυντική στάση απέναντι στο θράσος τους και ας τους απευθύνουμε την παραπάνω ερώτηση ευθέως. Είναι καιρός που όλοι θα κληθούμε και θα πάρουμε θέση, τέλος με τα μισόλογα στις σκιές. Εδώ υπάρχει ένα τεράστιο απόστημα, που απλώνεται και τρώει τις σάρκες μας. Απέναντι σε αυτό, κανείς δεν έχει πια το δικαίωμα να σιωπά.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι επιχειρήσαμε να αποδώσουμε εδώ, με όσο το δυνατόν πιο απλό και εύληπτο τρόπο, κάποια μόνο από τα βασικά «επιχειρήματα» των θιασωτών της λεγόμενης «μεταπατερικότητας», σε σχέση κυρίως με το μείζον πρόβλημα της εσκεμμένης δογματικής σύγχυσης και του διαθρησκειακού συγκρητισμού που επιτάσσουν η αδηφάγος οικουμενιστική παναίρεση της εποχής μας. Ασφαλώς υπάρχουν πολλά ακόμη. Και φυσικά εννοείται ότι το παρόν κείμενο δεν φιλοδοξεί ούτε να κομίσει «γλαύκα ες Αθήνας», ούτε να υποκαταστήσει στο παραμικρό τις εμπεριστατωμένες πραγματείες των παλαιότερων και σύγχρονων κορυφαίων θεολόγων μας. Στόχος του είναι απλώς να αποτελέσει μία μικρή και ταπεινή επιπλέον συμβολή στην αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται και διαλέγονται πάμπολλοι «θεολόγοι» και «θεολογούντες» των ζοφερών καιρών μας, τουτέστιν μία ολοένα και αυξανόμενη ομάδα ανθρώπων, που ενώ μιλούν για Χριστό και Ορθοδοξία, για μια ακόμη φορά μας φέρνουν στον νου την προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου «ὅτι εἰσελεύσονται…λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν». Η αντίδραση απέναντι στις κακοδοξίες τους επαναλαμβάνουμε ότι αποτελεί για όλους μας επιτακτικό καθήκον…

Πηγή: Κατάνυξις

Μήνυμα ἑνότητας τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ὑπό τοῦ Γέροντος Γαβριήλ Ἁγιορείτου, Ἱερόν Κελλίον Ἁγίου Χριστοδούλου Καρυαί.

Ἅγιον Ὄρος, Δευτέρα 21 Μαρτίου/3 Ἀπριλίου 2017

Ἐπικράνθη ἡ καρδία μας μέ τάς εἰδήσεις πού ἀκούσαμε διά διαχωρισμόν τῶν Ἁγιορειτῶν ὁμολογητῶν τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τῶν ἀγωνιζομένων ὁμολογητῶν πατέρων στόν κόσμο.

Πρέπει πάνω ἀπ᾿ ὅλα νά διασωθεῖ καί νά κηρυχθεῖ ἡ ἀγάπη καί ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, πού ὄντως εἶναι ὁ ἕνας, μοναδικός καί ἀνεπανάληπτος μέγας εἰρηνάρχης, εἰρηνοποιός καί εἰρηνοδῶρος μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν.

Σᾶς παρακαλῶ π.Σάββα, πού εἶστε ὁ πρῶτος διωκόμενος στό Ἅγιο Ὄρος γιά χάρη τῆς πίστεως καί π.Θεόδωρε πού γιά τήν φτωχή μου γνώμη εἶστε ὁ ἡγέτης καί ἔξαρχος στήν Ἑλλάδα καί κατέχετε τά σκῆτρα στόν ἀγώνα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νά συζητήσετε μέ πνεῦμα εἰρήνης, ἀγάπης καί κατανόησης, ἀπόψε Δευτέρα 21/3-3/4/2017.

Οἱ ἅγιοι πατέρες μας ἐζήτησαν τήν ἀκρίβεια τῶν ἀποφάσεων τῶν συνόδων ἀλλά καί τήν οἰκονομία στό πρακτέο τῆς ζωῆς.

Σᾶς παρακαλῶ ἀκολουθεῖστε τούς ἁγίους πατέρας στήν σημερινή συγκυρία καί ἐφαρμόστε τήν οἰκονομία.

Γαβριήλ Μοναχός

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ

Ο ΓΕΡΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΖΗΤΑ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ BLOG ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΧΘΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΖΗΤΗΣΕ Ο ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ.

Πηγή: Γέρων Νεκτάριος ο Αγιορείτης , Αβέρωφ

Η αίρεση της εικονομαχίας, ως γνωστόν, ταλάνισε την αυτοκρατορία επί 120 ολόκληρα χρόνια! Αιρετικοί αυτοκράτορες και πατριάρχες διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, τρομοκρατώντας το Ορθόδοξο ποίμνιο με φυλακίσεις, με ξυλοδαρμούς, με εξορίες, με αφορισμούς και καθαιρέσεις.

Το τίμημα της αντίστασης στις απαιτήσεις των αιρετικών εικονομάχων το πλήρωσε ολόκληρος ο λαός, αλλά τις πιο σφοδρές και απάνθρωπες διώξεις δέχθηκαν οι μοναχοί, οι παπάδες και οι Ορθόδοξοι επίσκοποι και πατριάρχες.

Ο Λέων ο Αρμένιος υπήρξεν ένας από τους πλέον σκληρούς και ανάλγητους εικονομάχους αυτοκράτορες. Η μανία του εναντίον των ιερών εικόνων και κατά συνέπεια εναντίον των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών περιγράφεται στις πηγές με τα μελανότερα χρώματα.

Στα 815 απομακρύνει διά της βίας από τον πατριαρχικό θρόνο τον Ορθόδοξο πατριάρχη Νικηφόρο και στην θέση του τοποθετεί τον εικονομάχο Θεόδοτο.

Διατάζει όλους τους επισκόπους και τους ηγουμένους των μοναστηριών να κατεβάσουν τα εικονίσματα από τους ναούς και να πάψουν να μιλάνε στον λαό για το θέμα των εικόνων.

Οι επίσκοποι, που δεν συμμορφώνονται με τις αιρετικές του αποφάσεις, καθαιρούνται και όλοι εκείνοι οι μοναχοί, που αντιστέκονται στις αιρετικές του υποδείξεις, οδηγούνται στην εξορία.

Ειδικός απεσταλμένος μεταφέρει την βλάσφημη διαταγή του αυτοκράτορα και στον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Ο αγιασμένος εκείνος ηγούμενος ακούει ατρόμητος τον έπαρχο και με θάρρος αποκρίνεται στις απαιτήσεις του εικονομάχου αυτοκράτορα και του αιρετικού πατριάρχη με τα παρακάτω λόγια:

‘’... ὑμῶν ἤ τοῦ Θεοῦ ἀκούειν’’; Τί συμφέρει στην αθάνατη ψυχή μου; Να πω ναι στις διαταγές τις δικές σας ή να υπακούσω στο θέλημα του Θεού;

‘’Αἱροίμεθα γάρ, ἴστε, τάς γλώσσας πρότερον ἐκτμηθήσεσθαι, ἤ πίστει τῇ καθ’ ἡμᾶς μή ὡς ἔχει συνηγορεῖν...’’. Θέλουμε να ξέρετε, ότι προτιμάμε πρώτα να κοπούν οι γλώσσες μας, παρά να μην υπερασπίσουμε την Ορθόδοξη Πίστη μας.

‘’Ποῦ γάρ εὔλογον ὑμᾶς μέν τά χείρω σπεύδειν κρατύνειν, ἑαυτούς δέ σιωπῇ καθῆσθαι ἐπί τοῖς πολλῷ κρείττοσιν’’; Πού ακούστηκε, ενώ εσείς, που πασχίζετε για το κακό, να κάνετε το παν, εμείς, που κατέχουμε τα αληθινά και τα ανώτερα, να κλείνουμε τα στόματά μας και να μην μιλάμε; Ποιά λογική, μπροστά σε μια αιρετική απαίτηση, μπορεί να πείσει έναν Ορθόδοξο Πιστό να σιωπήσει;

Τότε, η αίρεση της εικονομαχίας. Τώρα, η παναίρεση του οικουμενισμού.

Πάντως τα γεγονότα φαίνεται, πως επαναλαμβάνονται σχεδόν απαράλλαχτα!

Αλήθεια, πόσο παρήγορο είναι, που και στην δική μας εποχή δεν μας έλειψαν οι Θεόδωροι Στουδίτες!

2/4/2017 Φώτιος Μιχαήλ

ιατρός

Η παναίρεση του Οικουμενισμού, το δαιμονικό αυτό κατασκεύασμα των εσχάτων χρόνων, ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου, κατά τον αείμνηστο π. Αθανάσιο Μυτιληναίο, μεταχειρίζεται απίστευτα τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, προκειμένου να επικρατήσει. Με στόχο να παραπλανήσει, άλλοτε καταφεύγει σε διαστροφή ιστορικών γεγονότων, (βλέπε προσπάθεια παρουσιάσεως του Σχίσματος Ανατολής και Δύσεως ως οφειλόμενο σε ανθρώπινες εμπάθειες και μίση, ή σε πολιτικούς λόγους και πάντως όχι σε δογματικές πλάνες των Δυτικών).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 30η Μαρτίου 2017

Ο «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΙ
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ «ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑΣ»

Η παναίρεση του Οικουμενισμού, το δαιμονικό αυτό κατασκεύασμα των εσχάτων χρόνων, ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου, κατά τον αείμνηστο π. Αθανάσιο Μυτιληναίο, μεταχειρίζεται απίστευτα τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, προκειμένου να επικρατήσει. Με στόχο να παραπλανήσει, άλλοτε καταφεύγει σε διαστροφή ιστορικών γεγονότων, (βλέπε προσπάθεια παρουσιάσεως του Σχίσματος Ανατολής και Δύσεως ως οφειλόμενο σε ανθρώπινες εμπάθειες και μίση, ή σε πολιτικούς λόγους και πάντως όχι σε δογματικές πλάνες των Δυτικών). Άλλοτε καταφεύγει σε προβολή ορισμένων λόγων αγίων και σε αποσιώπηση άλλων λόγων των, (βλέπε λόγους του αγίου Μάρκου του Ευγενικού προ της ενάρξεως της Ψευδοσυνόδου Φεράρας -Φλωρεντίας και άλλους λόγους του μετά την λήξη της). Άλλοτε σε επινόηση να δοθεί ειδική ερμηνεία σε δογματικές αποφάσεις της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, (βλέπε προσπάθεια των οικουμενιστών να ερμηνεύσουν τον όρο «Εκκλησία» στους ετεροδόξους, ως δήθεν τεχνικό όρο). Άλλοτε σε προσπάθεια να παρουσιαστεί η Ψευδοσύνοδος της Κρήτης ως Ορθόδοξη και ως λαβούσα δήθεν Ορθόδοξες αποφάσεις, (βλέπε πρόσφατο ανακοινωθέν «Προς τον λαό» της Δ.Ι.Σ.). Ενώ άλλοτε επιχειρεί  να διαστρέψει λόγους αγίων και να τους παρουσιάσει ως έχοντες δήθεν οικουμενιστικές ιδέες και αντιλήψεις και ως προωθούντες τον Οικουμενισμό. Στην τελευταία αυτή περίπτωση θα πρέπει να εντάξουμε την προσπάθεια κάποιων οικουμενιστών να διαστρεβλώσουν ορισμένους λόγους και πράξεις των νεοφανών αγίων της Εκκλησίας μας, Πορφυρίου και Παϊσίου, προκειμένου να τους παρουσιάσουν ως «οικουμενιστές» και ως επευλογούντες την αίρεση.

Στις γραμμές που ακολουθούν, θα αναφερθούμε σε μια τέτοια περίπτωση, που αφορά συγκεκριμένα τον άγιο Πορφύριο. Με βάση έγκυρες πληροφορίες που λάβαμε στο Γραφείο μας, τα τελευταία χρόνια ιδρύθηκε κάποιο σωματείο με την επωνυμία «ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε.», με έδρα τον Πειραιά, (οδός Πατριάρχου Ιωακείμ 39, τ. κ. 18539). Ως πρόεδρος φέρεται ο αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς ο Καυσοκαλυβίτης. Από πληροφορίες που συλλέξαμε, σκοπός του σωματείου είναι η εθνική, ηθική και κοινωνική εξύψωση της χειμαζόμενης από την τελευταία κρίση Πατρίδος μας. Μάλιστα προβάλλεται ως πρότυπο πορείας της πολιτείας μας η μορφή και το έργο του αειμνήστου πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννου Καποδίστρια. Για το σκοπό αυτό το σωματείο εξέδωσε και πολυτελή τόμο με τίτλο «Ο Άγιος της Πολιτικής», με σπάνιο αρχειακό υλικό για τον πρόωρα αδικοχαμένο πολιτικό, με συγγραφέα τον κ. Ιωάννη Κορνιλάκη, διευθύνοντα σύμβουλο του σωματείου.

Μέχρις εδώ όλα καλά και επαινετά. Ωστόσο το εν λόγω σωματείο φαίνεται ότι δεν αρκείται στην πατριωτική του δράση, αλλά επεκτείνει τις δραστηριότητές του και σε εκκλησιαστικά θέματα. Όπως αποδεικνύεται από το περιεχόμενο του ως άνω βιβλίου, στις σελίδες του προβάλλονται με κατάλληλο και έντεχνο τρόπο παράλληλα με το πρόσωπο και το έργο του Ιωάννου Καποδίστρια και οικουμενιστικές θέσεις, που δεν έχουν καμιά σχέση με τον μεγάλο πολιτικό ηγέτη της πατρίδος μας. Γίνεται λόγος για την άρση των αναθεμάτων το 1965, προβάλλεται η γνωστή φράση, «ίνα ώσιν εν»,η οποία  χρησιμοποιείται για να στηριχθεί την οικουμενιστική ιδεολογία, παρατίθενται λόγοι του Πάπα Βενεδίκτου του 16ου περί ενότητος των «Εκκλησιών», γίνεται λόγος περί διεσπασμένης Εκκλησίας κλπ. Τέλος παραθέτουν πολλές εικόνες αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, μεταξύ των οποίων και μία με τίτλο: «Παναγία ίνα ώσιν εν, η Πατριώτισσα». Στην εικόνα αυτή απεικονίζεται η Θεοτόκος σε στάση δέησης, να κρατάει στα δύο χέρια της δύο ομοιώματα ναών, την Αγία Σοφία Κωνσταντινουπόλεως και τον Άγιο Πέτρο Ρώμης, που συμβολίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ρωμαιοκαθολική «Εκκλησία», τον Παπισμό. Αναμφίβολα το ομοίωμα του ναού παραπέμπει στην  έννοια της Εκκλησίας και ως εκ τούτου η παράσταση παραπέμπει στην αποδοχή, ότι η παπική θρησκευτική κοινότητα είναι αληθής Εκκλησία, ισότιμη με την Ορθόδοξη! Στα σπλάγχνα της Παναγίας εικονίζεται μέσα σε κύκλο ο χάρτης της Ελλάδος με τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Πάνω από την Παναγία εικονίζεται ο Χριστός σε στάση ευλογίας και πάνω από τον Χριστό η φράση «ίνα ώσιν εν». Δεξιά και αριστερά της εικόνος εικονίζονται οι άγιοι Γεώργιος και Δημήτριος, οι άγιοι αρχάγγελοι  Μιχαήλ και Γαβριήλ, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος προφήτης Ηλίας. Η όλη παράσταση θέλει να διακηρύξει την θερμή δέηση της Θεοτόκου προς τον ύπερθεν αυτής εικονιζόμενο Υιό της για την «ένωση των Εκκλησιών» Ορθοδοξίας και Παπισμού, ενώ ο Χριστός ευλογεί την εν λόγω οικουμενιστικού τύπου ένωση με βάση τους λόγους του «ίνα ώσιν εν», κατά την αρχιερατική του προσευχή.

Το ότι αποδίδεται οικουμενιστικού τύπου ερμηνεία στη περιλάλητη φράση «ίνα ώσιν εν», αποδεικνύεται από ορισμένα αποσπάσματα του βιβλίου. Στη σελίδα 186 ο συγγραφέας γράφει: «Εκατόν τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα, [από την επιστολή που έστειλε ο Καποδίστριας προς τον τότε Πάπα της Ρώμης] και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ΄  κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, ίνα ώσιν εν, αίροντες τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054». Παρά κάτω στη σελίδα 691 γράφει: «Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του ίδιου του σώματος του Χριστού».

Στο σημείο αυτό θεωρούμε αναγκαίο, να κάνουμε ένα σύντομοσχόλιο γύρω από την Ορθόδοξη ερμηνεία της φράσεως «ίνα ώσιν εν», επειδή η φράση αυτή έχει κακοποιηθεί βάναυσα από τους οικουμενιστές, οι οποίοι την χρησιμοποιούν κατά κόρον, για να δηλώσουν, ότι αυτή δήθεν αναφέρεται στην μελλοντική ενότητα των εκκλησιών και ότι ο Χριστός προανήγγειλε ότι όλες οι χριστιανικές ομολογίες θα αποκτήσουν στο μέλλον ενότητα μεταξύ τους και θα αποτελέσουν τη «Μία» εκκλησία, υπονοώντας, ότι η Εκκλησία τώρα είναι διεσπασμένη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το χωρίο αυτό παρατηρεί: «Ίνα ώσιν εν, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί, και εγώ εν σοι [...] Τι είναι, λοιπόν, το ‘Εν ημίν’; Στην πίστη προς εμάς. Επειδή βέβαια τίποτε δεν σκανδαλίζει όλους, όσο η διάσπαση, αυτό κατασκευάζει, ώστε να γίνουν ένα. Τι, λοιπόν; Το κατόρθωσε αυτό, λέγουν; Και πάρα πολύ το κατόρθωσε. Διότι, όλοι όσοι πίστευσαν μέσω των Αποστόλων είναι ένα, μολονότι κάποιοι από αυτούς αποσπάστηκαν [...]», (Ε.Π.Ε.14,594). Δηλαδή η αίτηση του Κυρίου προς τον Θεόν Πατέρα «ίνα πάντες εν ώσιν» εκπληρώνεται ήδη εντός της Μιας Ορθοδόξου Εκκλησίας, διά της ταυτότητος της Ορθοδόξου Πίστεως πάντων. Η ενότητα εντός της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το ζητούμενο, αλλά είναι δεδομένη, είναι μια πραγματικότητα που υφίσταται. Δεν υφίσταται εκκρεμότητα ως προς την ενότητα, αλλ’ εκείνο που εκκρεμεί είναι η υπό των ετεροδόξων αποδοχή της μόνης αληθούς Ορθοδόξου Πίστεως. Κατά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο η φράση «ίνα πάντες εν ώσιν» «συνδέεται αναπόσπαστα με άλλες φράσεις, όπως ‘καθώς συ, πάτερ, εν εμοίκαγώ εν σοι’, (Ιω.17, 21) και τη φράση ‘εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν’, (Ιω.17, 23) και επίσης την άλλη φράση ‘ίνα θεωρώσι την δόξαν την εμήν ην δέδωκάς μοι’, (Ιω.17, 24). Και σαφώς, εδώ, ο Χριστός αναφέρεται στην ενότητα των Αποστόλων κατά θεωρίαν της δόξης του Θεού, την θέα του ακτίστου Φωτός, που έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής, γιατί ακριβώς τότε οι Απόστολοι απέκτησαν και ενότητα ουσιαστική μεταξύ τους. Επομένως όσοι εκ των Αγίων μέσα στην ιστορία φθάνουν στη θέωση και στη θεωρία του ακτίστου Φωτός, αποκτούν ενότητα με τους Αποστόλους, έχουν την ίδια πίστη με αυτούς και εφαρμόζεται το χωρίο αυτό, του Χριστού, ‘ίνα ώσιν εν’», («Ο Οικουμενισμός στην πράξη, ήτοι την θεολογία και την άσκηση», στον Συλλογικό τόμο «Οικουμενισμός, Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις», Εκδ. Θεοδρομία, τομ. Β΄, σελ. 787). Επίσης η φράση «ίνα ώσιν εν» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όσα προηγουμένως είπε ο Κύριος στον παραβολικό λόγο του περί της αμπέλου και των κλημάτων, τα οποίααποκόπτονται από την άμπελο. Τα κλήματα τα οποία δεν φέρουν «καρπόν» αληθούς Ορθοδόξου πίστεως και αγιοπνευματικής ζωής είναι οι αιρετικοί, οι οποίοι «αίρονται», αποκόπτονται από  τον αμπελουργό Πατέρα, και παύουν να αποτελούν κλήματα της νοητής αμπέλου, της Εκκλησίας, παύουν δηλαδή να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας. Επομένως το «ίνα ώσιν εν»,  που λέει παρά κάτω ο Κύριος, δεν αφορά τα αποκοπέντα κλήματα. Δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν προσεύχεται ο Κύριος, να παραμείνουν τα αποκοπέντα κλήματα, (=οι αιρετικοί),ενωμένα με την άμπελο, (=την Εκκλησία), διότι τα κλήματα αυτά απορρίπτονται εις το «πυρ» το εξώτερο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του Κυρίου: «εάν μη τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται» (Ιωάν.15,6).

Τόσον ο συγγραφέας του ως άνω βιβλίου, όσον επίσης και ο Πρόεδρος του σωματείου π. Γεώργιος Αλευράς, αγνοούντες προφανώς την Ορθόδοξη θεολογική ερμηνεία του χωρίου «ίνα πάντες εν ώσιν», έφθασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι, η «ένωση των Εκκλησιών» δεν αποτελεί μόνον δέηση της Θεοτόκου, αλλά και εσχατολογική «παρακαταθήκη» του Χριστού και ταυτόχρονα «παρακαταθήκη» του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου και συνάμα «παρακαταθήκη» του Ιωάννη Καποδίστρια. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο π. Γεώργιος υπήρξε υποτακτικός του αγίου Πορφυρίου και έζησε μαζί του ως «δόκιμος» μοναχός για 5-6 μήνες, μέχρι της οσιακής κοιμήσεώς του. Σε ομιλία του στις 16 Δεκεμβρίου 2010 στην Πρεσβεία της Ρωσικής ομοσπονδίας στην Αθήνα, κατά την διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου «Ιωάννης Καποδίστριας- Ο άγιος της Πολτικής» αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο Γέρων Πορφύριος έβλεπε τον διχασμό των ανθρώπων σαν καταστροφή και πονούσε μέρα και νύχτα. Γι’ αυτό λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, για μισή ώρα περίπου, ψέλλιζε στα χείλη την Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού Χριστού προς τους μαθητές, το ‘ίνα ώσιν έν’, αδιαλείπτως. Μ’ αυτή την ευχή πήγε στον αγαπημένο του Χριστό. Προσευχόταν για την ενότητα της Εκκλησίας, για την ενότητα όλου του κόσμου», (Ιερομ. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης, Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής, Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους).

Το ότι δυστυχώς ο π. Γεώργιος παρερμήνευσε τους τελευταίους λόγους του αγίου Πορφυρίου, αποδεικνύεται από όσα καταθέτει, σχετικά με το θέμα που μας απασχολεί, ο αγιορείτης ιερομόναχος π. Δαμασκηνός, τέως αρχιγραμματέας της Ιεράς Κοινότητος του αγίου  Όρουςσε επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, (15.8.2014). Γράφει: «Δυστυχώς ο αγιορείτης Ιερομόναχος Γεώργιος Αλευράς, Καυσοκαλυβίτης, εις το βιβλίον του κ. Κορνιλάκη: «Επιστολαί του Καποδίστρια»…διαστρέφει το περιεχόμενον της τελευταίας προσευχής του αγίου Πορφυρίου, «ίνα ώσιν εν» και την ερμηνεύει, ότι αφορά την ένωσιν της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως  και είναι δήθεν σύμφωνος με την γραμμήν των διαλόγων, ως γίνονται σήμερον. Ο υποφαινόμενος, ερμηνεύων την πραγματικήν ‘έννοιαν της τελευταίας προσευχής του αγίου Πορφυρίου, όστις έχει ενώπιόν του μίαν εξαμελή συνοδείαν με τα προβλήματα τα συγκεκριμένα που έχει κάθε συνοδεία, εύχεται για την ενότητά της καθώς απέρχεται εκ του παρόντος βίου και αποχαιρετά τα συγκεκριμένα πρόσωπα, που με υποδειγματικόν σεβασμόν και αγάπην τον υπηρετούν…Ο γράφων ως γνωρίζων εκ του σύνεγγυς τον άγιον Πορφύριον από τα φοιτητικά του χρόνια, κατά την δεκαετία του 1960, ότε ούτος ήτο εφημέριος εις την Πολυκλινικήν Αθηνών της οδού Πειραιώς και διατηρήσας την πνευματικήν επικοινωνίαν μέχρι της κοιμήσεώς του, βεβαιώνει ότι ο άγιος Πορφύριος δεν συνεφώνει με τας μεταβάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου εις την Ρώμην, ούτε με τους διαλόγους, καθ’ ον τρόπον γίνονται». Όπως μας βεβαιώνει ο π. Δαμασκηνός, τον Δεκέμβριο του 1987, καθ’ ον χρόνον εργαζόταν με την σύνταξη σχεδίου επιστολής προς τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη  κυρό Δημήτριο, διά της οποίας διαμαρτυρόταν σύσσωμη η Ιερά Κοινότης για την πατριαρχική επίσκεψη στη Ρώμη, άκουσε το τηλέφωνο και τον άγιο Πορφύριο να ομιλεί: «-‘Τι γράφεις μωρέ;’- Γράφω, Γέροντα, την επιστολήν, ην προτίθεται η Ι. Κοινότης να αποστείλει, ως διαμαρτυρίαν, εις τον Παναγιώτατον Πατριάρχην Δημήτριον, δια την επίσκεψίν του εις την Ρώμην. -‘Διάβασε το γράμμα να ακούσω’ …Έγραφα λοιπόν: ‘Πως Παναγιώτατε, μετέβητε εν τω αμοίρω της Χάριτος Ναώ των απ’ αιώνων αιρετικών; Η Ρώμη δεν έχει την Χάριν του Αγίου Πνεύματος, ούτε έγκυρα μυστήρια’. Και ο π. Πορφύριος μου απαντά: -‘Ωραία τα γράφεις. Θα αρέσει η επιστολή εις τον Πατριάρχην. Δεν μπορείς να είπης εις τους Παπικούς, ότι έχουν Χάριν, και Μυστήρια. Δεν έπρεπε ο Πατριάρχης να μεταβεί εις την Ρώμην, διότι αυτοί κερδίζουν, χωρίς να διορθώνονται και ζημιούται η Ορθοδοξία…», (Περιοδ. Θεοδρομία, έτος 16, τεύχος 3, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2014, σελ.363-364).   

Επανερχόμενοι στο σχολιασμό της εικόνος «Παναγία ίνα ώσιν εν η Πατριώτισσα», προσθέτουμε, πέραν των όσων εσημειώσαμε προηγουμένως, ότι η εν λόγω εικόνα αποκτά και εθνικιστικό περιεχόμενο. Το γεγονός ότι η Παναγία εικονίζεται να φέρει στα σπλάγχνα της την Ελλάδα και επιγράφεται ως «η Πατριώτισσα», υποδηλώνει ξεκάθαρα ότι έχει προτίμηση σε ένα έθνος – λαό, τον Ελληνικό. Προφανώς λησμονεί το σωματείο και ο π. Γεώργιος, ότι ο εθνικισμός και ο εθνοφυλετισμός, οι οποίοι έχουν ταλαιπωρήσει αφάνταστα την Εκκλησία, έχουν καταδικασθεί ως αίρεση από την Ενδημούσα Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 1872. Δεν υπάρχει «Θεός του Ισραήλ», ή Θεός της Ελλάδος, ή της Ρωσίας, ή της Σερβίας» κλπ. Ούτε «Παναγία Ελληνίδα, ή Ρωσίδα, ή Σερβίδα» κλπ., αλλά «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Κολ.3,1). Υπάρχει η «καινή κτίσις» (Γαλ.6,15), όπου «ουκ ένι  Ιουδαίος ουδέ  Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένιάρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ  Ιησού» (Γαλ.3,28). Ο Χριστός και η Παναγία ανήκουν σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και όχι μόνον σε κάποιο συγκεκριμένο έθνος, ή  σε μερίδα «εκλεκτών». Βεβαίως αυτή η παγκοσμιότητα της Εκκλησίας δεν αίρει σε καμιά περίπτωση την έννοια της υγιούς φιλοπατρίας, η οποία είναι θεμιτή και ευλογημένη, εν όσο πιστεύεται με ακρίβεια η σώζουσα πίστη και τηρούνται οι σωτήριες εντολές του Θεού. Η Παναγία μας γίνεται προστάτης της Πατρίδος μας όταν ο ελληνικός λαός μετανοεί και βαδίζει πάνω στις εντολές του Ευαγγελίου.

Κλείνοντας, παρακαλούμε τον πιστό λαό του Θεού καθώς και τους αγαπητούς αναγνώστες μας, να επαγρυπνούν και να προσέχουν, διότι το θηρίο της αιρέσεως μεταχειρίζεται απίστευτους τρόπους και δόλιες μεθοδεύσεις, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του, το «σβήσιμο» της Εκκλησίας στον ωκεανό της οικουμενιστικής αβύσσου. Ο κίνδυνος να πλανηθεί κανείς δεν είναι μικρός, όταν μάλιστα δεν διαθέτει θείο φωτισμό και επαρκή θεολογική γνώση. Το μεγάλο δίδαγμα, η μεγάλη αλήθεια που συνάγεται, απ’ όσα παραθέσαμε παρά πάνω, είναι ότι το θηρίο της αιρέσεως έχει τη δύναμη να πλανήσει όχι απλώς λαϊκούς, αλλά ακόμη και μοναχούς, που εγκατέλειψαν την ματαιότητα του κόσμου, για να επιτύχουν ευκολότερα την σωτηρία τους. Και μάλιστα μοναχούς όχι τυχαίους, αλλά μοναχούς, που είχαν την ευλογία και τη θεία δωρεά, να χρηματίσουν μαθητές αγίων γερόντων, όπως είδαμε προηγουμένως με τον ιερομόναχο π. Γεώργιο, για τον οποίο όλοι μας πρέπει να προσευχόμεθα, να του δώσει ο Θεός μετάνοια και φωτισμό. Ο διάβολος δεν αστειεύεται. Σκοτώνει ψυχές! Δεν είναι εύκολο, να διακρίνει κανείς τις παγίδες που μας στήνει, δεδομένου ότι προκειμένου να παραπλανήσει, καλύπτει την πλάνη και το ψεύδος με ευλογοφανή θεολογικά επιχειρήματα, με ευσέβεια και εκκλησιαστικότητα. «Εν μέσω παγίδων διαβαίνομεν και επί επάλξεων περιπατούμεν». Αυτά δεν τα λέμε για να πανικοβληθούμε και να τρομάξουμε, αλλά για να προσέχουμε μήπως και εμείς, χωρίς να το καταλάβουμε, πέσουμε στην παγίδα της αιρέσεως. «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι», (Εφ.5,15-16) μας λέει ο απόστολος.  Οδηγοί μας ας είναι οι Άγιοι Πατέρες μας και όσοι ελάχιστοι τους μιμούνται στις «πονηρές» ημέρες, που επέτρεψε ο Κύριος να ζήσουμε.  

Εκ του Γραφείου επί τω Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

«Οι αγιασμένοι άνθρωποι του Θεού δεν θα πρόδιναν την πίστη ούτε με μια λέξη»

΄Αγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης (1829-1908), από τη Ρωσία, διηγείται αυτό το όραμα που είχε τον Ιανουάριο του 1901. Σε κάθε σημείο του οράματος ακολουθούν οι σημειώσεις του Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου (ΛΜΔ).

Μετά τις βραδινές προσευχές, ξάπλωσα λίγο να ξεκουραστώ στο αμυδρά φωτισμένο κελί μου, καθώς ήμουν κουρασμένος. Μπροστά από την εικόνα της Μητέρας του Θεού βρισκόταν κρεμασμένη η λαμπάδα μου. Δεν είχε περάσει πάνω από μισή ώρα, όταν άκουσα ένα θρόϊσμα. Κάποιος ακούμπησε τον αριστερό μου ώμο και με τρυφερή φωνή μου είπε: «Σήκω, δούλε του Θεού Ιωάννη, και ακολούθησε το θέλημα του Θεού»! Σηκώθηκα και είδα κοντά στο παράθυρο έναν ένδοξο στάρετς1 με ψαρά μαλλιά, φορώντας ένα μαύρο μανδύα, και κρατώντας μια ράβδο στο χέρι του. Με κοιτούσε τρυφερά και κρατιόμουν με δυσκολία να μην πέσω εξαιτίας του μεγάλου φόβου μου. Τα χέρια και τα πόδια μου έτρεμαν, ήθελα να μιλήσω, αλλά η γλώσσα μου δεν με υπάκουε. Ο γέροντας έκανε το σημείο του σταυρού σε μένα και σύντομα γέμισα με γαλήνη και χαρά. Έπειτα, έκανα το σταυρό μου κι ο ίδιος.

01. Στη συνέχεια, έδειξε με τη ράβδο του προς το δυτικό τοίχο του κελιού μου, έτσι ώστε να παρατηρήσω ένα συγκεκριμένο σημείο. Ο γέροντας είχε χαράξει στον τοίχο τους ακόλουθους αριθμούς: 1913, 1914, 1917, 1922, 1924 και 1934.

Εισαγωγή και ερμηνευτικό σχόλιο του Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου (ΛΜΔ) στο πρώτο σημείο του οράματος.

Το κείμενο της προφητείας, κυκλοφόρησε αρχικά στη Ρωσία, και κατόπιν μεταξύ των Ρώσων της διασποράς, καθώς και άλλων Σλάβων (π.χ. I.K. Sursky, Father John of Kronstadt, Βελιγράδι, 1941). Το παρόν είναι από το «Voronezh Eparchy Messenger» τ.11, 1992, ίσως το αυθεντικότερο. Στην διάρκεια δηλ. των διωγμών των χριστιανών από τους σοβιετικούς, κάποιοι έκαναν μικροεπεμβάσεις για να ταιριάζουν κάποια γεγονότα. H «Ζωντανή Εκκλησία» πχ υπεκινείτο από τους κομμουνιστές για να διασπάσει την Ρωσική Εκκλησία. Πρόσθεσαν τότε το «ζωντανή» στη φράση «νεωτερίζουσα εκκλησία» της ενότητας 06, ίσως για να γίνουν πιο έντονες οι αντιδράσεις του κόσμου προς αυτήν.9

Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο ήταν περιττό. Επίσης σε άλλο κείμενο του 1952, η γυναίκα με τα κόκκινα της ενότητας 06 του οράματος είναι μόνη και μαύρη η ίδια. Αυτή με τις κραυγές της ότι είναι “ελεύθερη” ξεσηκώνει σε πανηγυρισμούς τα πλήθη.10 Επίσης στις αρχικές ημερομηνίες ενίοτε τίθεται το 1933 αντί του 1934. Και αυτό όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι όπως θα δούμε ο αριθμός αυτός συμβολίζει τη δεύτερη φάση της πείνας, στην Ουκρανία, που μεγιστοποιείται το 1933, και τελειώνει το 1934. Όλα αυτά καθόλου δεν εμποδίζουν την παραδοχή του οράματος σαν αυθεντικού. Η δομή του, που αναλύεται εδώ, και η σύγκριση με άλλες Ορθόδοξες προφητείες, το επιβεβαιώνουν.

Για να δοθούν πρόσθετα ερμηνευτικά σχόλια στο κείμενο, αριθμήθηκαν οι ενότητες. Tο όραμα αρχίζει με την εμφάνιση του «ενδόξου στάρετς», που στο τέλος της διηγήσεως του Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, αποκαλύπτεται ότι είναι ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, ένας πολύ μεγάλος άγιος, αποκαλούμενος και «γέροντας της Ρωσίας». Αυτός είναι και ο ξεναγός του στο μέλλον.

01. Οι αριθμοί, που τύπωσε πάνω στον τοίχο ο στάρετς Σεραφείμ, ήταν τα πιο κρίσιμα έτη, ιδιαίτερα για την Ρωσία. Τα δείχνει στον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης από την αρχή, διότι κατόπιν θα δει τα αντίστοιχα γεγονότα στο υπόλοιπο όραμα, καθώς και τον Αντίχριστο, όπως και την εποχή ελάχιστα πριν τη 2α Παρουσία, η οποία ορίζει το κλείσιμο της ανθρώπινης ιστορίας.
Αρχίζουν μετά τον πανηγυρικό εορτασμό των 300 χρόνων της δυναστείας των Ρομανώφ το 1913, με τον Παγκόσμιο πόλεμο που το 1914 επεκτείνεται στη Ρωσία, οπότε της επιτίθενται η Γερμανία και η Οθωμανική αυτοκρατορία. Το 1917 ακολουθεί η αιματηρή επανάσταση των μπολσεβίκων. Tο 1922 πέφτει τρομερή πείνα στην περιοχή του Βόλγα στη Ρωσία, και το 1932- 1934 η πείνα χτυπάει την Ουκρανία. Για την Ελλάδα ενδιαφέρουν από τις ημερομηνίες επί πλέον, το 1922 που ήταν η Μικρασιατική καταστροφή, και το 1924 ο διχασμός του παλιού – νέου ημερολογίου.

02. Ξαφνικά, ο τοίχος εξαφανίστηκε και περπατούσα με το γέροντα σε ένα πράσινο λιβάδι και είδα πλήθος από χιλιάδες σταυρούς σαν σημάδια τάφων. Ήταν ξύλινοι, πήλινοι ή χρυσοί. Ρώτησα τον γέροντα, για ποιο λόγο υπήρχαν αυτοί οι σταυροί. Μου απάντησε γαλήνια, ότι οι σταυροί αυτοί υπάρχουν γι’ αυτούς που υπέφεραν και δολοφονήθηκαν για την πίστη τους στο Χριστό και για τον Λόγο του Θεού, και έγιναν Μάρτυρες. Και έτσι συνεχίσαμε να περπατάμε.

ΛΜΔ

02. Οι ξύλινοι, πήλινοι ή χρυσοί σταυροί δόθηκαν σε όσους είχαν πεθάνει παλιότερα για την πίστη, και έγιναν Μάρτυρες. Η πολυτιμότητα του υλικού έχει σχέση με το μέγεθος (αξία) του αγώνα κάθε Μάρτυρος.

03. Ξαφνικά είδα ένα ολόκληρο ποτάμι από αίμα και ρώτησα τον γέροντα, ποια είναι η σημασία αυτού του αίματος και πόσο είχε χυθεί. Ο γέροντας κοίταξε γύρω και απάντησε: «Αυτό είναι το αίμα των αληθινών Χριστιανών»!

ΛΜΔ

03. Αυτό που είδε κατόπιν ο άγιος ιερέας Ιωάννης, δηλ. ένα ολόκληρο ποτάμι από αίμα, εξηγήθηκε από τον γέροντα Σεραφείμ σαν «το αίμα των αληθινών Χριστιανών». Σε σχέση με την επόμενη ενότητα (04), και την (06), βεβαιώνει ότι όχι το αίμα των καλοπερασάκηδων αιρετικών, των ονομαζόμενων κακώς σαν Χριστιανών, αλλά το αίμα του μαρτυρίου που χύνεται για την πίστη, είναι το αίμα των αληθινών Χριστιανών!

04. Έδειξε, έπειτα, σε κάποια σύννεφα, και είδα ένα πλήθος από αναμμένα καντήλια που έκαιγαν με άσπρη φλόγα. Άρχισαν να πέφτουν προς το έδαφος το ένα μετά το άλλο κατά δεκάδες και κατά εκατοντάδες. Κατά την πτώση τους, σκοτείνιαζαν και γίνονταν στάχτες.
Τότε ο γέροντας μου είπε, «Κοίτα»!, και είδα σε ένα σύννεφο επτά καιόμενα καντήλια. Ρώτησα ποιο είναι το νόημα των καιόμενων καντηλιών που πέφτουν στο έδαφος και μου απάντησε: «Αυτές είναι οι εκκλησίες του Θεού που έχουν πέσει σε αίρεση, αλλά αυτά τα εφτά καντήλια στα σύννεφα είναι οι εφτά Εκκλησίες, της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, που θα μείνουν μέχρι το τέλος του κόσμου»!

ΛΜΔ

04. Η καλοπέραση και η υπερηφάνεια οδήγησαν πλήθος Εκκλησιών, ενώ πριν είχαν
πίστη και στεκόντουσαν στα ύψη με την Ουράνια πολιτεία των πιστών τους, κατόπιν όπως τα καντήλια τους, να αρχίσουν να πέφτουν προς το έδαφος, δηλαδή να χάνουν την πνευματικότητά τους από την προσήλωσή τους στα γήινα, κατά δεκάδες και κατά εκατοντάδες.
Κατά την πτώση τους, σκοτείνιαζαν και γίνονταν στάχτες, διότι ο Χριστιανισμός σβήνει όπου δεν υπάρχει κοινωνία με το φως του Χριστού μέσω της τήρησης των εντολών του, σύμφωνα με την γνήσια διατηρημένη, στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, Παράδοση.
Οι αιρετικοί αρνούνται την Παράδοση, και φτιάχνουν ο καθένας μια «εκκλησία» στα μέτρα του. Ο στάρετς Σεραφείμ είπε ξεκάθαρα: «Αυτές, με τα σβηστά καντήλια, είναι οι εκκλησίες του Θεού που έχουν πέσει σε αίρεση».
Όμως μέχρι τη συντέλεια θα παραμείνουν «οι 7 (τοπικές) Εκκλησίες, της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν κάποιοι με αιρετικά φρονήματα μέσα σ’ αυτές. Αλλά δεν θα μπορέσουν οι αιρετικοί να παρασύρουν το σύνολο της Εκκλησίας μακριά από την Παραδομένη Αλήθεια. Παρ’ όλο που πλησιάζοντας προς το τέλος, όπως είπε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, «οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων» (βλ. «Προφητείες»). Και όπως εξηγείται στο τεύχος των Προφητειών, μιλάει και για ηθικά παραπτώματα (χειρότεροι), και για κακοδοξίες (ασεβέστεροι) πχ. Οικουμενιστικό συγκρητισμό ή ακόμη και Πανθρησκεία. Αλλά και οι Απόστολοι μιλάνε για την εξελισσόμενη αποστασία, η οποία σαν άλλος Ιούδας Ισκαριώτης, θα δώσει τόπο, με την προδοσία της, στον Αντίχριστο. Διότι αυτός δεν μπορεί να έρθει, «εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον» (Β΄ Θεσ. Β΄ 3).

05. Ο γέροντας, στη συνέχεια, έδειξε ψηλά στον αέρα και είδα και άκουσα αγγέλους να ψάλλουν: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»! Ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων με κεριά στα χέρια τους μας προσπέρασαν, ενώ η χαρά φαινόταν να λάμπει στα πρόσωπά τους. Ήταν αρχιεπίσκοποι, μοναχοί, μοναχές, ομάδες λαϊκών, ενήλικες, νέοι, ακόμα και παιδιά και μωρά.
Ρώτησα το θαυματουργό γέροντα ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, κι αυτός αποκρίθηκε: «Όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι που υπέφεραν για την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και για τις άγιες εικόνες που βρέθηκαν στα χέρια των αμαρτωλών καταστροφέων».
Έπειτα, ρώτησα το μεγάλο γέροντα, αν θα μπορούσα να κάτσω κάτω δίπλα τους. Ο
γέροντας μου είπε: «Είναι πολύ νωρίς για σένα να υποφέρεις, επομένως το να καθίσεις μαζί τους δεν είναι ευλογημένο από το Θεό»! Είδα πάλι ένα μεγάλο πλήθος από νεογέννητα που υπέφεραν για το Χριστό από τον Ηρώδη2 και έλαβαν στέμμα από τον Επουράνιο Βασιλέα.

ΛΜΔ

05. Στην ενότητα αυτή, η σκηνή γίνεται χαρμόσυνη από τα χαρούμενα πρόσωπα των
σωσμένων ανθρώπων που παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης να περνούν μπροστά του. Το
χαρακτηριστικό τους για το οποίο και δικαιώθηκαν είναι ότι «…υπέφεραν για την Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και για τις άγιες εικόνες που βρέθηκαν στα χέρια των αμαρτωλών καταστροφέων». Τονίζεται και εδώ ότι ο αληθινός αγώνας, το να υποφέρουν οι Χριστιανοί για την πίστη τους, και ακόμη για τα ιερά αντικείμενα όπως οι εικόνες, αποφέρει μέγιστη ανταπόδοση στην άλλη ζωή. Τόσο ζηλευτή ήταν η κατάσταση των Χριστιανών αυτών, που ο άγιος Ιωάννης ήθελε να αφήσει αυτή τη ζωή και να ενωθεί μαζί τους. Όμως δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, να συγκαταριθμηθεί μ’ αυτούς που υπέφεραν μεγάλα βάσανα για την πίστη, παρ’ όλους τους κόπους της προηγούμενης ζωής του! Εδώ ας θυμηθούμε: «εν τη οικία του Πατρός μου μοναί (διαμονές) πολλαί εισίν» (Ιω. ΙΔ-2). Και: «…το δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων μου ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ’ οις ητοίμασται υπό του Πατρός μου» (Ματ. Κ-23).
Τα νεογέννητα που συμμετείχαν στις θλίψεις του διωγμού του Χριστού, και θανατώθηκαν παλιότερα από τον Ηρώδη, ή και όσα θα θανατώνονται σ’ όλες τις εποχές από τον εκάστοτε Ηρώδη, και αυτά αξιώνονται με την εξαίρετη τιμή να ανήκουν σ’ αυτή την προνομιακή διαμονή των Μαρτύρων, όπου ούτε ο άγιος Ιωάννης ήταν τότε έτοιμος να συμμετάσχει!

06. Προχωρήσαμε περισσότερο και πήγαμε σε μια μεγάλη εκκλησία. Ήθελα να κάνω το σημείο του σταυρού, αλλά ο γέροντας με συμβούλευσε: «Δεν είναι πρέπον να κάνεις το σταυρό σου, επειδή αυτός είναι ένας τόπος του βδελύγματος της ερημώσεως».3 … Η εκκλησία ήταν σκοτεινή και καταθλιπτική. Στην “Αγία Τράπεζα” ήταν ένα αστέρι και ένα Ευαγγέλιο με αστέρια. Κεριά καμωμένα από πίσσα καιγόντουσαν και έτριζαν σαν καυσόξυλα. Το δισκοπότηρο στεκόταν εκεί, καλυμμένο με μια απαίσια βρωμιά. Υπήρχε κι ένα πρόσφορο4 με αστέρια. Ένας ιερέας στεκόταν μπροστά από την “Αγία Τράπεζα” με ένα πρόσωπο κατάμαυρο σαν πίσσα, και μια γυναίκα βρισκόταν κάτω από την Αγία Τράπεζα, καλυμμένη με κόκκινα και με ένα αστέρι στα χείλη της και ούρλιαζε και γελούσε σε όλη την εκκλησία λέγοντας: «Είμαι ελεύθερη»! Σκέφτηκα: «Θεέ μου, πόσο τρομερό»!
Οι άνθρωποι, σαν τρελοί, άρχισαν να τρέχουν γύρω από την Αγία Τράπεζα, φωνάζοντας, σφυρίζοντας και χειροκροτώντας. Μετά, άρχισαν να τραγουδούν άσεμνα τραγούδια. Ξαφνικά, ένας κεραυνός άστραψε, ένα φοβερό αστροπελέκι αντήχησε, η γη σείσθηκε και η εκκλησία κατέρρευσε, στέλνοντας τη γυναίκα, τους ανθρώπους, τον παπά και τους υπόλοιπους στην άβυσσο. Σκέφτηκα: «Θεέ μου, πόσο τρομερό, σώσε μας»!
Ο γέροντας είδε αυτό που είχε γίνει, όπως κι εγώ. Τον ρώτησα: «Πάτερ, πείτε μου, ποια είναι η σημασία αυτής της φοβερής εκκλησίας»; Αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι οι κοσμικοί (γήινου φρονήματος) άνθρωποι, οι αιρετικοί, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Αγία, Καθολική, και Αποστολική Εκκλησία και αναγνώρισαν την πρόσφατη νεωτερίζουσα εκκλησία την οποία ο Θεός δεν έχει ευλογήσει. Σ’ αυτή την εκκλησία δεν νηστεύουν, δεν παρακολουθούν ακολουθίες και δεν λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία»! Φοβήθηκα και είπα: «Ο Θεός ελεεί εμάς, μα καταριέται αυτούς με θάνατο»! Ο γέροντας με διέκοψε και είπε: «Μη θρηνείς, μόνο προσεύχου».

ΛΜΔ

06. Μετά τη χαρά της προηγούμενης ενότητας, επανέρχεται η θλιβερή εικόνα των αιρετικών, που αυτή τη φορά βρίσκονται στη φάση να έχουν ιδρύσει την παναίρεση της Πανθρησκείας. Σ’ αυτήν χρησιμοποιούνται λειτουργικά σύμβολα κατά απομίμηση της Χριστιανικής λατρείας, ακάθαρτα όμως, διότι δεν αποτείνονται στον Αληθινό Θεό, του οποίου τη λατρεία θέλουν να καταργήσουν με την Πανθρησκεία, αλλά στον Σατανά, ο οποίος προσπαθεί πάντα να μιμείται τα του Θεού για να κρύβει την ασχήμια του και να ξεγελάει τους αφελείς.
Η “εκκλησία” αυτή είναι «ένας τόπος του βδελύγματος της ερημώσεως», δηλαδή του
Αντιχρίστου. Διότι «βδέλυγμα της ερημώσεως» αποκαλεί ο προφήτης Δανιήλ τον Αντίχριστο. Η Πανθρησκεία θέλει να αφαιρέσει τη λατρεία του Αληθινού Θεού από τη ζωή των ανθρώπων προτείνοντας μια νέα θρησκεία, η οποία της υποδείχθηκε από το Σατανά, και προωθείται από τα όργανά του στη Γη. Ιδρυτές της είναι «οι κοσμικοί άνθρωποι, οι αιρετικοί». Εδώ σαφώς ο Άγιος Σεραφείμ ορίζει ότι οι προτεσταντικού τύπου αιρέσεις που γίνονται από ανθρώπους αιρετικούς, με κοσμική νοοτροπία, θα καταλήξουν στην παναίρεση της Πανθρησκείας, με ενδιάμεσο στάδιο, και παρακλάδι, αυτό του Οικουμενισμού.
Οι συναντήσεις πανθρησκευτικού τύπου, υπό τον πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ, που ξεκίνησαν στην Ασίζη της Ιταλίας το 1986, και “οι διαθρησκειακές συναντήσεις” που γίνονται τώρα ραγδαία και στη Ρωσία, επιβεβαιώνουν ότι η Πανθρησκεία έφτασε να προωθείται πλέον, ταυτόχρονα με τον Οικουμενισμό! (Ο Σατανάς γνωρίζει ότι ολίγον χρόνον έχει… Να γατί τους κάνει να βιάζονται).

Η υποκρισία και αποστασία στην οποία θα πέσει μεγάλη μερίδα των Ορθοδόξων
προφητεύθηκε από τον άγιο επίσκοπο Θεοφάνη τον έγκλειστο: «Αν και το όνομα του
Χριστού θα ακούγεται παντού, και παντού θα είναι ορατές εκκλησίες και εκκλησιαστικές ακολουθίες, όλα αυτά θα είναι μόνο εμφάνιση, ενώ μέσα θα επικρατεί αληθινή αποστασία. Σε αυτό το έδαφος θα γεννηθεί ο Αντίχριστος…»11

Για την μεγάλη υποκρισία που θα προωθήσει την θρησκεία του Αντιχρίστου, και τον ίδιο τον Αντίχριστο μιλάει επίσης, ο στάρετς Λαυρέντιος (+1950): «Θάρθει καιρός που θα ανακαινίσουν ακόμη και τις κλειστές εκκλησίες, και θα τις στερεώσουν όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά. Θα χρυσώνουν τους θόλους και τα καμπαναριά. Αλλά όταν αυτός ο καιρός περάσει, θα μπει η εποχή της βασιλείας του Αντιχρίστου. Προσεύχεσθε στον Κύριο να δώσει παράταση χρόνου, που θα μπορούσαμε να στερεώσουμε τους εαυτούς μας, διότι τρομερά χρόνια μας περιμένουν. Δεν βλέπετε πόσο υποκριτικά έχουν ετοιμασθεί όλα; Όλες οι εκκλησίες θα είναι απόλυτα μεγαλοπρεπείς, όπως ποτέ πριν. Αλλά κανείς δεν πρέπει να πηγαίνει σ’ αυτές τις εκκλησίες (την εποχή του Αντιχρίστου, τονίζεται). Ο Αντίχριστος θα στεφθεί βασιλιάς σε ένα μεγάλο ναό στην Ιερουσαλήμ, με τη συμμετοχή κλήρου, και του Ρώσου Πατριάρχη»!12

Επίσης από τον στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (1866-1949): «Σαν το κερί που όταν πάει να σβήσει λάμπει δυνατά και πετάει σπίθες, και με τη λάμψη του φωτίζει το σκοτάδι γύρω του, έτσι θα είναι και η ζωή της Εκκλησίας στην έσχατη εποχή. Και η εποχή αυτή είναι κοντά». Προειδοποιούσε τα πνευματικά του παιδιά ότι: «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ’ ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέμου κατά του Θεού. Από τη μια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγματική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο μέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγμοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε… Λυπάμαι αυτούς που θα ζουν τότε».

Το κλίμα της αγάπης της κοσμικής ανάπαυσης και ψευτοειρήνης είναι που προωθεί και στις ημέρες μας τον Οικουμενισμό και την Πανθρησκεία, η οποία τελικά σύμφωνα με το όραμα ιδρύεται για να υπηρετήσει πλέον σαν (αντι)εκκλησία τον Αντίχριστο.

Η υποκρισία είναι μεγάλη σ’ αυτή την “Εκκλησία”, αλλά δεν κοροϊδεύεται κανείς άλλος εκτός από τους ίδιους τους μετέχοντας σ’ αυτήν, διότι ο στάρετς Σεραφείμ παρατηρεί: «Σ’ αυτή την εκκλησία δεν νηστεύουν, δεν παρακολουθούν ακολουθίες, και δεν λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία»! Παρόλο που δήθεν παρακολουθούν “ακολουθίες”, ή τελούν τη “θεία ευχαριστία”, και έχουν “αγία τράπεζα”, “δισκοπότηρα”, “πρόσφορα” κλπ, όλα αυτά είναι λατρεία του Αντιχρίστου, που μάλιστα ξεκίνησε πριν την ώρα του! O μαύρος παπάς ίσως να είναι πράγματι κάποιος μαύρος πάπας ή «πρόεδρος» ή γεν. γραμματέας των “Ενωμένων Εκκλησιών”, και η γυναίκα η κρυμμένη κάτω από την “αγία τράπεζα”, που είναι ντυμένη στα κόκκινα, η αντίχριστη αιμοδιψής και φιλόσαρκη εξουσία, που τώρα αισθάνεται ελεύθερη, αλλά μόνο προς το κακό. Αντίθετα, για το καλό δεν μπορεί να προφέρει ούτε ένα λόγο, διότι ο Σατανάς της σφράγισε το στόμα με το σύμβολό του, το άστρο.

Το τι θα γίνει στο μέλλον, δηλαδή ποια θα είναι η κατάληξη αυτής της εκκλησίας, μας το προλέγει από την ενότητα αυτή το όραμα. Αιφνιδιαστικά, όχι μόνο ο παπάς και η γυναίκα, αλλά όλοι οι άνθρωποι αυτής της “εκκλησίας” κατρακύλησαν στην άβυσσο, από ένα εντελώς ξαφνικό, και για τους πολλούς απροσδόκητο γεγονός. Αυτό, στο τέλος του κόσμου θα είναι η 2α Παρουσία, ενώ νωρίτερα, και πιο κοντά στις ημέρες μας, τα αστροπελέκια του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πόλεμος αυτός θα ανακόψει την αποστασία για λίγο, και θα έχει σαν συνέπεια τη μετάδοση της Ορθοδοξίας στον κόσμο. Αλλά οριστικό τέρμα σε κάθε κακό, θα βάλει η 2α Παρουσία.

07. Έπειτα, είδα μια κοσμοσυρροή, καθένας από τους οποίους είχε ένα αστέρι στα χείλη και ήταν τρομερά εξαντλημένοι από τη δίψα, περπατώντας εδώ και εκεί. Μας είδαν και φώναζαν δυνατά: «Άγιοι Πατέρες, προσευχηθείτε για μας. Μας είναι πολύ δύσκολο, επειδή εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε. Οι Πατέρες και οι Μητέρες μας δεν μας δίδαξαν το Νόμο του Θεού.5 Ούτε το όνομα του Χριστού δεν έχουμε, και δεν έχουμε λάβει ειρήνη. Απορρίψαμε το Άγιο Πνεύμα και το σημείο του σταυρού». Άρχισαν να κλαίνε.

ΛΜΔ

07. Στη Ρωσία ιδιαίτερα, που είναι και το κέντρο ενδιαφέροντος για το όραμα, μεγάλο πλήθος δύστυχων ανθρώπων πέθανε κατά τα αθεϊστικά χρόνια, χωρίς να διδαχθεί τα της πίστεώς μας. Αλλά αντίθετα σε κατάσταση βλασφημίας (με το σατανικό αστέρι στα χείλη). Όλοι αυτοί αναγνώριζαν μετά θάνατον την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν πλέον τίποτα οι ίδιοι για τον εαυτό τους. Περίμεναν και περιμένουν, μόνον από τους άλλους που ζουν ακόμη… Όπως η διά Χριστόν σαλή Ταρσώ, της Αθήνας (1910-1989), έλεγε στους επισκέπτες της: «Οι πεθαμένοι είναι απ’ όλα, απ’ όλα είναι, στα έγκατα του άδη είναι, δεν έχουν καλή στάση και πρέπει να τους βοηθήσουμε. Απ’ όλα είναι: βουλευτές, γουρουνάδες, τσαγκάρηδες, έμποροι… Να, εδώ κάτω από το χώμα σκάψτε, είναι ψυχές και φωνάζουν. Βγάλτε αυτές τις μεγάλες πέτρες. Εδώ σκάψτε, ανοίξτε χώρο, οι ψυχές υποφέρουν! Θα σκάσουν αν δεν τους βγάλουμε… έστω να κάνουμε μια τρυπούλα να παίρνουν αέρα… Θα με βοηθήσεις αδελφούλη μου»;(!)13

08. Ακολούθησα το γέροντα. «Κοίτα»!, μου είπε δείχνοντας με το δάχτυλό του. Είδα ένα βουνό από ανθρώπινα πτώματα βαμμένα στο αίμα. Φοβήθηκα πολύ και ρώτησα τον γέροντα ποιο είναι το νόημα αυτών των νεκρών σωμάτων. Μου απάντησε: «Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έζησαν μοναστική ζωή, απορρίφθηκαν από τον Αντίχριστο, και δεν έλαβαν τη σφραγίδα του. Υπέφεραν για την πίστη τους για τον Χριστό και την Αποστολική Εκκλησία και έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου πεθαίνοντας για τον Χριστό. Να προσεύχεσαι γι’ αυτούς τους δούλους του Θεού»!

ΛΜΔ

08. Κατόπιν ο γέροντας Σεραφείμ δείχνει στον άγιο Ιωάννη «ένα βουνό από ανθρώπινα πτώματα βαμμένα στο αίμα». Και του εξηγεί ότι οι σκοτωμένοι είναι από το μοναχικό τάγμα της Εκκλησίας. Δολοφονήθηκαν διότι δεν τα βρήκαν με τον «Αντίχριστο», δεν έλαβαν τη σφραγίδα του, και απορρίφθηκαν απ’ αυτόν. «Υπέφεραν για την πίστη τους για τον Χριστό… και έλαβαν τους στεφάνους του Μαρτυρίου». Αυτή η ενότητα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι

α. Η εξιστόρηση όπως προχωράει από τους πρώτους Μάρτυρες, δεν έχει φθάσει ακόμη στην εποχή του εσχάτου Αντιχρίστου, ο οποίος εμφανίζεται στην ενότητα 17, επομένως ο εδώ Αντίχριστος είναι ο τότε Αντίχριστος ηγεμόνας, ο ηγέτης του κομμουνισμού, ο Λένιν αρχικά. (Αξίζει να σημειωθεί ότι η εκκλησία δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική απόχρωση των διαφόρων κινημάτων, αλλά ο κομμουνισμός είναι αντίθεος από τη θεωρητική θεμελίωσή του, και στην πράξη αποδείχτηκε, επί πλέον, αιμοβόρος φονιάς ανθρώπων και ληστής). Τα δεκάδες εκατομμύρια των Μαρτύρων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης φτιάχνουν όχι ένα, αλλά πολλά βουνά από πτώματα. Εδώ το όραμα αναφέρεται συγκεκριμένα στους μοναχούς και μοναχές που μαρτύρησαν επί κομμουνισμού. Δεν υπήρξε κανείς άλλος τόσο μεγάλος διωγμός, στην εξιστορούμενη σειρά των γεγονότων του οράματος, για να μπορούν να αντιστοιχηθούν κάπου αλλού, εκτός του κομμουνισμού, τα γεγονότα αυτά.
Τον διωγμό των Μοναχών στη Ρωσία προφήτευσε και ο αββάς Μωϋσής ο Αιθίοψ:

«…είδεν ο δούλος του Θεού Μωϋσής ότι νέφος και λαίλαψ, ομίχλη σκοτεινών πειρασμών φοβεροτάτων έπεσεν εις τους Μοναχούς από το μέρος της Άρκτου (Βορρά – Ρωσίας), και ότι εδιώκοντο οι Μοναχοί και το Μοναχικόν σχήμα από όλεθρον αιρέσεων, και ότι ηναγκάζοντο οι πολλοί να υπανδρεύωνται. Τότε οι ολίγοι αγωνισταί οι ευδοκιμήσαντες ως αργύριον και χρυσίον εν χωνευτηρίω, εν θλίψει πολλή και διωγμοίς ως και στεναχωρία, ευδοκιμήσουσιν»14…

β. Ενδιαφέρον είναι ότι όσοι Μαρτύρησαν «απορρίφθηκαν» από τον τότε Αντίχριστο, δηλ. δεν “τα βρήκαν” μαζί του! Το τι σημαίνει αυτό στην πράξη, το λέει ο ίδιος ο στάρετς Σεραφείμ: «Δεν έλαβαν τη σφραγίδα του». Και πριν (07) όπως και μετά (17), σφραγίζονται όσοι αποδέχονται την Αντίχριστη ιδεολογία, και υπακούουν σ’ αυτή. Αυτοί παίρνουν στα χείλη τους το σφράγισμα του Αντιχρίστου, για να μην μπορούν να πουν καλό λόγο ή να επικαλεσθούν τη βοήθεια του Θεού.

Επομένως όσοι μοναστές ή άλλοι κληρικοί “τα βρήκαν” με τον αντίχριστο κομμουνισμό και δεν απορρίφθηκαν απ’ αυτόν, αυτοί θεωρούνται σφραγισμένοι με το σφράγισμα του Αντιχρίστου!
Με την γνωστή του «Διακήρυξη» του 1927 ο τότε μητροπολίτης Σέργιος του Nizhni-Novgorod, έθετε (εν μέρει) την Ρωσική Εκκλησία στην υπακοή των αντίθεων κοσμικών αρχόντων, των κομμουνιστών. Μερικοί από την ιεραρχία και τον λοιπό κλήρο της Ρωσικής εκκλησίας εκκοσμικεύθηκαν. (Τόσο που κάποιοι έγιναν πράκτορες της KGB!)

Παρόλα αυτά η εποχή εκείνη ήταν δύσκολη, και αν και υπήρχαν αναστήματα που δεν έκαναν τον παρά μικρό συμβιβασμό, όπως ο άγιος Λουκάς (1877-1961) αρχιεπίσκοπος
Συμφερουπόλεως, ο θαυματουργός, δεν είναι σωστό να γινόμαστε απόλυτοι κριτές όσων κατά κάποιο τρόπο συμβιβάσθηκαν. Για το λόγο αυτό αναφερθήκαμε, μετά την έκδοση του τεύχους στα Ελληνικά, στα καλά στοιχεία που έδειξε πριν την εκδημία του ο πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών Αλέξιος Β, παρά τις κατηγορίες για σχέσεις του με την KGB. (Στα Ελληνικά: gr1 και επί πλέον στα αγγλικά: en1 en2)
Η εκκοσμίκευση στην ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, από ότι φαίνεται, συνεχίζεται, αν και σε ορισμένα θέματα, όπως η επίσκεψη του πάπα στη Ρωσία, με πιο συγκρατημένους ρυθμούς από ότι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μια είδηση της 30-8-2006, αναφέρει την επιμονή του μητροπολίτη τότε Κυρίλλου, του επί των εξωτερικών υποθέσεων του πατριαρχείου Μόσχας και πατριάρχη από 1-2-2009, στην συνέχιση παραμονής του πατριαρχείου εντός του WCC (Παγκ. Συμβουλίου Εκκλησιών), διότι «η απομάκρυνση από το W.C.C. θα υποβαθμίσει μόνο τη θέση της Ορθοδοξίας στον κόσμο!…»
Στο ίδιο κείμενο όμως παραδέχεται ότι υπάρχει κρίση: «Η κρίση της Οικουμενικής κίνησης είναι συνδεδεμένη πρώτα απ’ όλα με την κρίση που έχει αλλάξει πολλές προτεσταντικές κοινότητες, οι οποίες οδηγούνται τάχιστα προς μια άκρα φιλελευθεροποίηση και ριζοσπαστικό εκμοντερνισμό της πνευματικής ζωής, αποποιούμενες τις θεμελιώδεις αρχές των δογμάτων και της Χριστιανικής ηθικής», προσθέτοντας ότι εννοούσε τη νέα πρακτική της χειροτονίας ομοφυλοφίλων και την «ευλογία» των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Υποστηρίζει όμως ότι «έχει επιτελεσθεί συμβουλευτική εργασία μέσα στο WWV μεταξύ των εθνικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, και μερικές φορές αυτός ο οργανισμός προσφέρει τη μοναδική πλατφόρμα για συναντήσεις Ορθοδόξων συμμετεχόντων για να συζητήσουν μεταξύ τους τα καυτά προβλήματα της σήμερον»!
Οι Ορθόδοξοι δεν μπορούν, με λίγα λόγια, να τα βρουν μεταξύ τους, αλλά μέσα στη
Βαβέλ του W.C.C. …κάτι γίνεται! (interfax).15
Είναι πράγματι κάποιο αόρατο εμπόδιο από σχέδια της Παγκοσμιοποίησης που δεν επιτρέπει να βαδίσουν οι Ορθόδοξοι τον αληθινό δρόμο της Παράδοσής μας, και γι’ αυτό ασχολούνται με κοσμικά πρότυπα ενότητας, όπως του Οικουμενισμού, ενώ συγχρόνως δεν ξεχνούν να προωθούν την Πανθρησκεία με τα «Διαθρησκειακά Συνέδρια»;

09. Χωρίς προειδοποίηση ο γέροντας γύρισε στο βορρά και έδειξε με το χέρι του. Είδα ένα αυτοκρατορικό παλάτι, γύρω από το οποίο έτρεχαν σκυλιά. Άγρια τέρατα και σκορπιοί ούρλιαζαν και επετίθεντο έχοντας προτεταμένα τα δόντια τους. Και είδα τον Τσάρο να κάθεται σ’ ένα θρόνο. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό, αλλά ανδρείο. Έλεγε την ευχή του Ιησού.
Ξαφνικά έπεσε σαν νεκρός άνθρωπος. Το στέμμα του έπεσε. Τα άγρια θηρία, οι σκύλοι και οι σκορπιοί τσαλαπάτησαν τον βασιλιά. Ήμουν φοβισμένος και έκλαιγα πικρά. Ο γέροντας με πήρε από το δεξί ώμο. Είδα μια φιγούρα σαβανωμένη στα άσπρα – ήταν ο Νικόλαος ο Β΄. Στο κεφάλι του ήταν ένα στεφάνι από πράσινα φύλλα, και το πρόσωπό του ήταν άσπρο και κάπως ματωμένο. Φορούσε ένα χρυσό σταυρό γύρω από το λαιμό του και ψιθύριζε ήσυχα μια προσευχή. Και μετά μου είπε με δάκρυα: «Προσευχήσου για μένα, Πάτερ Ιωάννη. Πες σε όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ότι εγώ, ο Τσάρος – μάρτυρας, πέθανα ανδρείως για την πίστη μου στο Χριστό και την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πες στους Αγίους Πατέρες ότι πρέπει να κάνουν μια Παννυχίδα6 για μένα τον αμαρτωλό, αλλά δεν θα υπάρξει τάφος για μένα»! Σύντομα όλα έγιναν άφαντα στην ομίχλη. Έκλαψα πικρά προσευχόμενος για τον Τσάρο – μάρτυρα. Τα χέρια μου και τα πόδια μου έτρεμαν από φόβο.

ΛΜΔ

09. «Χωρίς προειδοποίηση», αλλά και χωρίς να φεύγουμε από την εποχή της ενότητας 07, το όραμα εξιστορεί τα του μαρτυρίου του τσάρου Νικολάου Β΄. Η αγριεμένη από εμπάθεια, θηριώδης ψυχή των διωκτών και φονέων του περιγράφεται με τα αντίστοιχα ζώα: «Τα άγρια θηρία, οι σκύλοι και οι σκορπιοί τσαλαπάτησαν τον βασιλιά». Οπωσδήποτε ούτε ο τσάρος υπήρξε αναμάρτητος, σαν άνθρωπος που ήταν. Όμως είχε χρισθεί βασιλιάς στο όνομα της υπερουσίου Τριάδος, οπότε ο φόνος του δεν είναι μόνο αμαρτία προς άνθρωπο, αλλά και προς τον ίδιο το Θεό. Γι’ αυτό ο προφητάναξ Δαυίδ, αν και ήταν αγαπητός στο Θεό, δεν τολμούσε να απλώσει χέρι στο χρισμένο βασιλιά Σαούλ. Και του έλεγε: «…ο Κύριος σε παρέδωσε σήμερα στα χέρια μου και δεν ηθέλησα να απλώσω το χέρι μου εναντίον του χρισμένου από τον Κύριο (βασιλέως)».16

Ο τσάρος Νικόλαος Β΄ και η οικογένειά του δολοφονήθηκαν το 1918, στις 17 Ιουλίου. Την ημέρα αυτή η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας τιμά την μνήμη του Αγίου μάρτυρος δούκα Ανδρέα Μπογκολιούμπσκι, που ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε την Ορθοδοξία και την Μοναρχία σαν τις βάσεις της κρατικής οργάνωσης της Αγίας Ρωσίας, και στην ουσία υπήρξε ο πρώτος Τσάρος της Ρωσίας.
Την νύχτα του μαρτυρικού θανάτου της τσαρικής οικογένειας, στο Ντιβέγιεβο η δια Χριστόν σαλή Μαρία έβλεπε με το διορατικό της χάρισμα τους αποκρυφιστές δολοφόνους. Mαινόταν και φώναζε, «τις πριγκίπισσες με ξιφολόγχες! Καταραμένοι Εβραίοι!». Μαινόταν φοβερά, αλλά μόνον κατόπιν κατάλαβαν γιατί φώναζε. Στο υπόγειο του σπιτιού Ιπατίγιεφσκι, όπου οι βασιλείς-μάρτυρες και οι πιστοί υπηρέτες τους ολοκλήρωσαν την σταυρική τους πορεία, βρέθηκαν οι επιγραφές που άφησαν οι δήμιοι. Μία από αυτές απετελείτο από τέσσερα καβαλιστικά σύμβολα. Αυτή ή επιγραφή διεμήνυε, «εδώ κατά διαταγή των σατανικών δυνάμεων θυσιάστηκε ο τσάρος για να καταστραφεί το κράτος. Κι αυτό ας το μάθει όλος ο κόσμος».17

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι η Τσαρική οικογένεια μαρτύρησε και οι θάνατοι των μελών της δεν ήταν απλώς πολιτικές δολοφονίες. Οι κομμουνιστές εκτελώντας εντολές του Βλαντιμήρ Λένιν έκαψαν τα σώματά τους με οξύ, και τα έθαψαν στο δάσος που βρίσκεται έξω από το Ekaterinburg. Περίπου για 75 χρόνια η ύπαρξη του τάφου παρέμενε άγνωστη έως ότου μια ειδική επιτροπή βρήκε και εκταφίασε τα οστά τους. Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης, λίγα χρόνια πριν κοιμηθεί, προειδοποιούσε διαρκώς για τα φοβερά γεγονότα που πλησίαζαν, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι η Ρωσία χωρίς τον Τσάρο δεν θα είχε ούτε το όνομα «Ρωσία», και ότι θα γινόταν ένα «δύσοσμο πτώμα», όπως πράγματι συνέβη. Η «Ρωσία» έγινε «Σοβιετική Ένωση», και σαν επίσημα αντίθεη χώρα, πνευματικά, σκόρπιζε τη δυσοσμία της νεκρής πίστης της.

10. Ο γέροντας είπε: «Κοίτα»! Μετά είδα μια κοσμοσυρροή από ανθρώπους διασκορπισμένους γύρω στη γη που είχαν πεθάνει από πείνα, ενώ οι άλλοι έτρωγαν γρασίδι και φυτά. Τα σκυλιά κατέτρωγαν τα σώματα των πεθαμένων, ενώ η δυσοσμία ήταν τρομερή. Σκέφτηκα: «Κύριε, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πίστη». Από τα στόματά τους έβγαιναν βλασφημίες και γι’ αυτό δέχθηκαν το θυμό του Κυρίου.

ΛΜΔ

10. Μετά λίγα χρόνια διαδραματίζεται το γεγονός της πείνας, που παρατίθεται στη συνέχεια στο όραμα. Η τρομερή πείνα χτύπησε αρχικά την περιοχή του Βόλγα στη Ρωσία το 1921-22, και ακολούθως το 1932-34 την περιοχή της Ουκρανίας, με μέγιστο στο 1933. Στις 28 Νοεμβρίου 2006, το Ουκρανικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε σαν γενοκτονία την πείνα αυτή «ενορχηστρωμένη από τον Ιωσήφ Στάλιν» και υπεύθυνη για τους θανάτους ως 10.000.000 ατόμων. Η φιλοδυτική ομάδα του Ουκρανικού Κοινοβουλίου αναφέρθηκε στην πείνα σαν «μία πράξη γενοκτονίας εναντίον του Ουκρανικού έθνους», ενώ η φιλορωσική είπε ότι τα γεγονότα μπορούσαν να αποκληθούν απλά σαν «τραγωδία».18

Αν το εξετάσουμε από πνευματική άποψη όμως, το θέμα της πείνας, είναι κατά τον άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης που το προείδε, θέμα απιστίας: «αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πίστη. Από τα στόματά τους έβγαιναν βλασφημίες».

Το Ευαγγέλιο μας πληροφορεί ότι ανάμεσα στα άλλα δεινά θα γίνουν «λιμοί και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους».19 Και μάλιστα αυτά είναι αρχή μεγαλύτερων συμφορών: «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων».20 Αυτό η Αποκάλυψη το περιγράφει, με δύο συνεχόμενες σφραγίδες που δηλώνουν κλιμακούμενες δοκιμασίες, από τον μέλανα (μαύρο) ίππο πρώτα, και τον χλωρό ίππο έπειτα.
Ο μαύρος ίππος εκφράζει μια πιο ήπια πείνα: «Ιδού ίππος μέλας, και ο καθήμενος επ’ αυτόν έχων ζυγόν εν τη χειρί αυτού»21 Δηλ. στην αρχή “μπαίνει δελτίο” στα τρόφιμα, αλλά δεν εκλείπουν ολοκληρωτικά. Η ουράνια φωνή από αυτόν που ελέγχει τα γινόμενα, καθορίζει ότι το μεροκάματο θα φτάνει μόνο για τον άρτο της ημέρας, αν είναι σιταρένιος, ή για τρεις άρτους αν είναι κρίθινος. Δεν θα εκλείψει όμως το έλαιον και ο οίνος: «και ήκουσα ως φωνήν εν μέσω των τεσσάρων ζώων λέγουσαν. χοίνιξ σίτου δηναρίου, και τρεις χοίνικες κριθής δηναρίου. και το έλαιον και τον οίνον μη αδικήσης».22
Όμως ο «χλωρός ίππος», δηλ. κιτρινοπράσινος όπως το χρώμα των οστών που ξεθάβονται από τη γη, λαμβάνει κάποτε την εξουσία να φονεύσει το τέταρτο της γης, «εν ρομφαία και εν λιμώ και εν θανάτω και υπό των θηρίων της γης»23 Εδώ έχομε συνδυασμό συμφορών. Και στην προκείμενη περίπτωση της πείνας στην Ουκρανία, η πείνα οδήγησε εκατομμύρια στο θάνατο. Επομένως δεν επρόκειτο για απλή αρχική δοκιμασία πείνας, αλλά για μια προχωρημένη «ωδίνη», του τύπου του χλωρού ίππου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο (από το 1917) μαρτυρικός πατριάρχης Τύχων (1865-1925), για την καταπολέμηση της πείνας που ξέσπασε το 1921, παραχώρησε τα τιμαλφή των εκκλησιών πλην εκείνων που δεν επιτρέπεται να περιέλθουν σε κοινή χρήση (άγια αρτοφόρια και άγια ποτήρια). Αλλά το Σοβιετικό καθεστώς βρήκε ευκαιρία να απαιτήσει τα πάντα, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές και διωγμός. Άθεοι στρατιώτες και αστυνομικοί όρμησαν μέσα στις Εκκλησίες. Οι ιερείς πρόβαλλαν αντίσταση. Και ακολούθησαν δίκες και εκτελέσεις κληρικών για αντίσταση κατά της αρχής, με την κατηγορία «αντεπαναστάτης» και «εχθρός του λαού».24 Εν τούτοις όλη αυτή η αρπαγείσα περιουσία της Εκκλησίας δεν δόθηκε για την ανακούφιση των πεινασμένων…

11. Είδα, επίσης, ένα ολόκληρο βουνό από βιβλία και ανάμεσα στα βιβλία σέρνονταν σκουλήκια εκπέμποντας μία τρομερή δυσοσμία. Ρώτησα το γέροντα ποια ήταν η σημασία αυτών των βιβλίων. Αυτός είπε: «Αυτά τα βιβλία είναι ασέβεια και βλασφημία που θα μολύνουν όλους τους Χριστιανούς με αιρετικές διδασκαλίες»! Μετά ο γέροντας ακούμπησε το ραβδί του σε κάποια από τα βιβλία και άρπαξαν φωτιά. Ο άνεμος διασκόρπισε τις στάχτες.

ΛΜΔ

11. Για τα βιβλία «που είναι ασέβεια και βλασφημία που θα μολύνουν όλους τους Χριστιανούς με αιρετικές διδασκαλίες», ο Άγιος Σεραφείμ λαμβάνει φροντίδα κάποια να καταστραφούν. Αυτό πιθανόν υπονοεί τη διδασκαλία, τα θαύματα, και τις προφητείες του, που αναιρούν και καταστρέφουν την σοβαροφάνεια των αιρετικών και αθέων κειμένων, ιδιαίτερα όταν τα γεγονότα χειροτερεύουν και ο κόσμος θέλει να στηριχθεί σε αξιόπιστες πηγές, όχι σε ψευδο-φιλοσοφίες.

12. Στη συνέχεια, είδα μία εκκλησία γύρω από την οποία ήταν στοίβα από δεήσεις για τους αποθανόντες. Έσκυψα και θέλησα να τις διαβάσω, αλλά ο γέροντας είπε: «Αυτές οι δεήσεις βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και οι ιερείς τις έχουν ξεχάσει. Δεν πρόκειται ποτέ να τις διαβάσουν, αλλά οι νεκροί θα ζητούν κάποιον να προσευχηθεί γι’ αυτούς»! Εγώ τον ρώτησα: «Ποιοι θα προσευχηθούν γι’ αυτούς»; Ο γέροντας αποκρίθηκε: «Οι Άγγελοι θα προσευχηθούν γι’ αυτούς».

ΛΜΔ

12. Στην ενότητα αυτή τονίζεται η αγγελική βοήθεια και υποστήριξη όχι μόνο στους ζώντες πιστούς, αλλά και στους αποθανόντες. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας πάντα ζητάει τη βοήθεια των Αγίων Αγγέλων γενικά, αλλά και του φύλακος αγγέλου ενός εκάστου των πιστών ιδιαίτερα. Διότι σε κάθε βαπτισμένο Ορθόδοξο Χριστιανό έχει δοθεί βοηθός, προστάτης και παρακινητής στο καλό, φύλακας άγγελος.

13. Προχωρήσαμε πιο πέρα, και ο γέροντας τάχυνε το βήμα τόσο που με δυσκολία τον προλάβαινα. «Κοίτα»! μου είπε. Είδα ένα μεγάλο πλήθος από ανθρώπους να καταδιώκονται από τους δαίμονες οι οποίοι τους χτυπούσαν με πασσάλους, με δίκρανα και γάντζους. Ρώτησα το γέροντα ποιο είναι το νόημα αυτών των ανθρώπων. Μου αποκρίθηκε: «Αυτοί είναι εκείνοι που απαρνήθηκαν την πίστη τους και άφησαν την Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία και δέχθηκαν την καινούρια νεωτερίζουσα εκκλησία. Αυτή η ομάδα, εκπροσωπεί τους ιερείς, τους μοναχούς, τις μοναχές και τους λαϊκούς οι οποίοι απαρνήθηκαν τους όρκους τους, ή το γάμο τους, και δεσμεύτηκαν με το ποτό, την ανηθικότητα, και όλου του είδους τις βλασφημίες και τις διαβολές». Όλοι αυτοί έχουν τρομακτικά πρόσωπα και μία τρομερή δυσοσμία βγαίνει από τα στόματά τους. Οι δαίμονες τους χτυπούσαν, οδηγώντας τους στην τρομερή άβυσσο, από την οποία βγαίνουν οι φλόγες της κολάσεως. Ήμουν πολύ φοβισμένος. Έκανα το σημείο του σταυρού ενώ προσευχόμουν, ο Κύριος να μας αποτρέψει από τέτοια μοίρα!

ΛΜΔ

13. «Δέχτηκαν την καινούρια νεωτερίζουσα εκκλησία … και δεσμεύθηκαν με το ποτό, την ανηθικότητα, και όλου του είδους τις βλασφημίες και τις διαβολές». Εδώ παρατηρείται ότι στη ¨θρησκεία¨ αυτή, δεν υπάρχουν ούτε ηθικοί φραγμοί, ούτε στοιχειώδης πνευματικός έλεγχος του κακού, αλλά αντίθετα ξεχειλίζουν η ανηθικότητα, οι βλασφημίες και διαβολές. Μάλιστα υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά στις αρχές αυτής της «θρησκείας» από αυτές του Χριστιανισμού. Δεν πρόκειται εδώ για σταδιακή φθορά των Ορθοδόξων από τη μεριά των προτεσταντικών ομάδων.

Πως μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, να μετακινηθούν πολλοί πιστοί τόσο ξαφνικά σε μια εντελώς αντίθετη παράταξη, με μόνο υλιστικούς στόχους και εντελώς αντίθετες πνευματικές αρχές; Αυτό κατορθώθηκε από το ξαφνικό ξέσπασμα της κομμουνιστικής επανάστασης με ιδεολογία που είναι εν προκειμένω η ¨θρησκεία¨ του οράματος.

Η ιδεολογία αυτή ή καλύτερα θρησκεία, βρήκε πρόσφορο έδαφος στη Ρωσία με πολλά θύματα, ιδιαίτερα κατά τη θολή περίοδο της Επανάστασης, και από εκεί εξαπλώθηκε σε πολλά μέρη της Γης.

Ο αθεϊσμός των κομμουνιστών εκφράζεται ακριβώς σαν θρησκεία, με απόλυτα δόγματα, παρά τις ψευτο-επιστημονικές προφασιολογίες. Διότι η επιστήμη μαζί με την γνώση μεταβάλλεται, ο αθεϊσμός όμως στον κομμουνισμό είναι δόγμα αμετάβλητο από την ίδρυσή του. Την εποχή του Αντιχρίστου θα γίνει συγκερασμός των υπολοίπων θρησκειών με αυτή του αθεϊσμού. Μόνο που τότε ο κυβερνήτης (Αντίχριστος) θα εμφανιστεί στους υλιστές ανθρώπους της εποχής, σαν εξέλιξη του μέχρι τότε ¨υπανάπτυκτου¨ ανθρώπου, σε μια μορφή superman που θα προέλθει κατά ένα μέρος από την εξέλιξη της επιστήμης, (ιδιαίτερα της Γενετικής). Αυτό είναι αποδεκτό και από τον κομμουνισμό, ο οποίος θα έχει επανεμφανισθεί τότε στην εξουσία.25 Το άλλο μέρος που θα συμβάλλει στην ενσάρκωση του superman – Αντιχρίστου θα είναι η μαγεία και ο Σατανάς, αλλά αυτό δεν θα γίνει γνωστό στους πολλούς.

«Αυτή η ομάδα, εκπροσωπεί τους ιερείς, τους μοναχούς, τις μοναχές, και τους λαϊκούς οι οποίοι απαρνήθηκαν τους όρκους τους, ή το γάμο τους», εξηγεί ο γέροντας. Πράγματι πολλοί δελεάστηκαν από τη νεωτεριστική γήινη ¨θρησκεία¨ του κομμουνισμού, μεταξύ των οποίων και κληρικοί. Όλοι αυτοί απομακρύνθηκαν πολύ γρήγορα από κάθε αρετή, διότι βρέθηκαν σε χώρο σατανικό, εντελώς αντίθετο στην Χριστιανική πίστη.

Γι’ αυτό και οι δαίμονες τους οδηγούσαν κατευθείαν στην άβυσσο «από την οποία βγαίνουν οι φλόγες της κολάσεως», διότι δεν είχαν από που να πιαστούν, αφού κάθε καλό και κάθε αρετή το είχαν απορρίψει, με το να συμμετέχουν πνευματικά στο αντίθεο σύστημα. Χρειάζεται όμως διάκριση ανάμεσα σε όσους απλώς διαβιούσαν μέσα στο άθεο καθεστώς, και σε όσους το υποστήριζαν παραβαίνοντας κατά τη διάρκεια της ζωής τους, για χάρη του, τη Χριστιανική διδασκαλία.

14. Μετά, αντίκρυσα μια ομάδα ανθρώπων, νέους και γέρους μαζί, οι οποίοι ήταν όλοι ντυμένοι άσχημα, και κρατούσαν ψηλά ένα μεγάλο αστέρι με 5 σημεία. Σε κάθε γωνιά ήταν 12 δαίμονες και στη μέση ήταν ο ίδιος ο Σατανάς, με κέρατα και αχυρένιο κεφάλι. Έβγαλε ένα βλαβερό αφρό στους ανθρώπους ενώ ανακοίνωνε αυτές τις λέξεις: «Σηκωθείτε εσείς οι καταραμένοι με τη σφραγίδα μου…»
Ξαφνικά εμφανίστηκαν πολλοί δαίμονες με σιδερένιες σφραγίδες και πάνω σε όλους τους ανθρώπους τοποθέτησαν τη σφραγίδα: στα χείλη τους, στους αγκώνες7 και στο δεξί χέρι. Ρώτησα το γέροντα: «Τι σημαίνει αυτό»; Και αποκρίθηκε: «Αυτό είναι το σημάδι του Αντιχρίστου» Έκανα το σταυρό μου και ακολούθησα το γέροντα.

ΛΜΔ

14. Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην εποχή του τελικού Αντιχρίστου, τον οποίο θα δει ο Άγιος Ιωάννης αργότερα, και το σφράγισμα των ανθρώπων αρχίζει! Όσοι το παίρνουν, αόρατα ή και ορατά, με τα λόγια και τα έργα τους στηρίζουν συνειδητά το κακό, που έχει αρχηγό τον Σατανά με σήμα το πεντάκτινο αστέρι: «… και κρατούσαν ψηλά ένα μεγάλο αστέρι με 5 σημεία». Καταραμένους αποκαλεί όσους ενώθηκαν μαζί του, και σφραγίσθηκαν αόρατα ή ορατά, ο Σατανάς: «Σηκωθείτε εσείς οι καταραμένοι με τη σφραγίδα μου…»

Εμείς διδαχθήκαμε από τον Κύριο «ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς» (Ματθ. Ε-44). Δηλ. όχι μόνο να μην καταριόμαστε, αλλά και να λέμε καλά λόγια για τους ανθρώπους που μας καταριούνται. Εν τούτοις όποιος με τη θέλησή του ακολούθησε το διάβολο, πράττοντας αντίθετα από τις εντολές του Θεού, υφίσταται τις συνέπειες αυτής της επιλογής του όπως γράφεται στον ψαλμό: «αγάπησε κατάρα, και θα έλθει σ’ αυτόν· και δεν θέλησεν ευλογία, και θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν». (Ψαλμ. Ρη 17) Είναι άγνωστο όμως ποιος από τους ανθρώπους αγάπησε κατάρα, γιατί τις ψυχές των ανθρώπων γνωρίζει μόνο ο Θεός. Ο άγιος Κοσμάς μας αποκαλύπτει ότι μεταξύ αυτών που αγάπησαν κατάρα προσκολλούμενοι στο διάβολο είναι και ο πάπας της Ρώμης της εποχής του γενικού ή 3ου παγκοσμίου πολέμου, και γι’ αυτό λέει: «τον πάπα να καταράσθε γιατί αυτός θα είναι η αιτία». (90η Προφητεία)

Όσοι σφραγισθούν πνευματικά ή στις έσχατες μέρες μας και υλικά, χάνουν την ελευθερία του λόγου και των πράξεων, μη μπορώντας επειδή εμποδίζονται από τη σατανική σφραγίδα να πουν (με τα χείλη) ή να πράξουν (με τα χέρια) τίποτα καλό. Οι δαίμονες «τοποθέτησαν τη σφραγίδα στα χείλη τους, στους αγκώνες και στο δεξί χέρι». Ρώτησα τον γέροντα: «Τι σημαίνει αυτό»; Και αποκρίθηκε: «Αυτό είναι το σημάδι του Αντιχρίστου»! Δηλ. πριν την εποχή του τελικού Αντιχρίστου ενεργείται ισοδύναμο σφράγισμα, προωθούμενο από τους προδρόμους του, διώκτες της αληθείας, αντίθεους και αιρετικούς. Αυτό είναι πνευματικό σφράγισμα και γι’ αυτό ενεργείται από τους δαίμονες.

Ο στάρετς Σεραφείμ μας έδειξε και πριν ανθρώπους σφραγισμένους. Ένα από τα πιο ισχυρά μηνύματα του οράματος είναι ότι, στις έσχατες μέρες που ζούμε, οι άνθρωποι θα παρασύρονται από τις δυνάμεις του κακού, και όσοι υποταγούν ή όπως είπαμε πιο πριν (στην ενότητα 08), «τα βρουν» μαζί τους, θα θεωρούνται σφραγισμένοι από τον Σατανά.

Φαίνεται όμως στην ενότητα αυτή να γενικεύεται ο σατανισμός, στις διάφορες μορφές του, και στους νέους που π.χ. μιμούνται τους ροκ τραγουδιστές με τα άσχημα ρούχα και τα σατανικά σύμβολα, όπως το 666 επάνω τους 26, αλλά και στους μεγαλύτερους στην ηλικία που και αυτοί συμμετέχουν πχ σε σατανικές ή μαγικές ή μασονικές τελετές ντυμένοι περίεργα, και εδώ αποκαλύπτεται ότι όλοι αυτοί σε κάποια στιγμή σφραγίζονται από τον Σατανά. Το επιτρέπει ο Θεός αφού το θέλουν τόσο πολύ οι άνθρωποι, αλλά το τι τους περιμένει μετά, δεν μπορούν να το φανταστούν.

Το πεντάκτινο αστέρι επιλέχτηκε από τον Σατανά σαν σύμβολό του, (ήδη χρησιμοποιούμενο σε σατανικές τελετές με τη μία κορυφή προς τα κάτω), ακριβώς υπενθυμίζοντας την πτώση του Σατανά από τον ουρανό. Κάποτε ήταν και αυτός λογικό αστέρι που όμως έπεσε από τον ουρανό, όπως λέγει ο Κύριος Ιησούς Χριστός: «εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα».27 Και ο προφήτης Ησαίας: «πως εξέπεσεν εκ του ουρανού ο εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων»;28

Το σφράγισμα αυτό, όπως και του Αντιχρίστου αργότερα, δηλώνουν την πλήρη σύνδεση των διεστραμμένων ανθρώπων με τον εφευρέτη και αρχηγό της κακίας Σατανά, (ο οποίος θα κατοικήσει ολόκληρος μέσα στον τελικό Αντίχριστο), και την αδυναμία πλέον να πράξουν (με το χέρι) ή να πουν (με το στόμα) το παραμικρό καλό.

Κατά τον γέροντα Παίσιο τον Αγιορείτη (+1994), όταν θα εμφανισθεί ο τελικός Αντίχριστος θα πει: «Εγώ είμαι ο Ιμάμης (που αναμένουν οι Μουσουλμάνοι), εγώ είμαι ο πέμπτος Βούδας (για τους Βουδιστές), εγώ είμαι ο Χριστός (που περιμένουν οι Χριστιανοί), εγώ αυτός που περιμένουν οι Ιαχωβάδες, εγώ είμαι ο Μεσσίας των Εβραίων. Πέντε εγώ θα έχει»29 Να γιατί είναι ιδιαίτερα χρήσιμος στο Σατανά ο Οικουμενισμός και η Πανθρησκεία…

Παρόλο που ο Αντίχριστος δεν εμφανίσθηκε ακόμη, υπάρχουν φανατικοί οπαδοί του, που σφραγίζονται αυτοπροαίρετα και προκαταβολικά με την κακή διαγωγή τους, και το σφράγισμα είναι ίσης βαρύτητας, γιατί ο γέροντας είπε: «Αυτό είναι το σημάδι του Αντιχρίστου»!

15. Ξαφνικά, σταμάτησε και έδειξε προς την Ανατολή με το χέρι του. Είδα μια μεγάλη συγκέντρωση από ανθρώπους με χαρούμενα πρόσωπα που κουβαλούσαν σταυρούς και κεριά στα χέρια. Στο μέσο τους υπήρχε μία Αγία Τράπεζα τόσο λευκή όσο το χιόνι. Στην Αγία Τράπεζα υπήρχε ο σταυρός και το Άγιο Ευαγγέλιο και πάνω από την Αγία Τράπεζα ήταν ο αέρας8 με ένα χρυσό αυτοκρατορικό στέμμα πάνω στο οποίο ήταν γραμμένο με χρυσά γράμματα: «Για σύντομο διάστημα». Πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, μοναχές και λαϊκοί στέκονταν γύρω από την Αγία Τράπεζα. Όλοι έψαλαν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Από μεγάλη χαρά έκανα το σταυρό μου και δόξασα το Θεό.

15. Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, και εμάς που μελετάμε το όραμα, κάτι το ενδιαφέρον πλησιάζει, και μάλιστα όχι από τη Δύση αλλά από την Ανατολή. Αυτό αλλάζει την ατμόσφαιρα των καταθλιπτικών γεγονότων που είναι προδρομικά του τελικού Αντιχρίστου, και θα οδηγούσαν κατ’ ευθείαν σ’ αυτόν αν δεν ανέκοπτε την γενικότερη κατρακύλα αυτό το γεγονός που είναι γνωστό και από άλλες Ορθόδοξες προφητείες και αναφορές Πατέρων.

Πρόκειται βασικά για την προφητευμένη αναλαμπή της Ορθοδοξίας λίγο πριν το τέλος του κόσμου. Θα γίνει μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, ή γενικό πόλεμο κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Στην ενότητα αυτή ο πόλεμος δεν αναφέρεται διότι είχε αναφερθεί προηγουμένως στην ενότητα 06, όταν ακριβώς αποκαλύπτεται τότε ο τρόπος καταστροφής της οικουμενιστικής θρησκείας με τα αστροπελέκια του 3ου Παγκ. Πολέμου. Γι’ αυτό μετά την τιμωρία στην άβυσσο (Άδη) των ανθρώπων αυτής της ψευτοθρησκείας, μένει στο προσκήνιο μόνη η (αληθινή) Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η Αγία Τράπεζα ήταν «τόσο λευκή, όσο το χιόνι». Αυτό σημαίνει την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστης την περίοδο αυτή. Τότε οι αιρετικοί θα έχουν άλλοι εξοντωθεί και άλλοι προσωρινά σιγήσει από το φόβο τους, αλλά και οι ιεράρχες της Εκκλησίας παντού δεν θα τολμούν να ανακατέψουν χάριν της “αγάπης”, της “ειρήνης” και άλλων κοσμικών σκοπιμοτήτων, την Αλήθεια της Ορθοδοξίας με τους θεατρινισμούς των αιρετικών. Αφ’ ενός θα έχουν εκπλαγεί από τον προηγηθέντα παγκόσμιο πόλεμο (ενώ αυτοί περίμεναν ειρήνη), και αφ’ ετέρου θα υπάρχει ο φόβος από το “το στέμμα”, δηλ. ο έλεγχος από Ορθόδοξο βασιλέα.

H αναπάντεχη, για τους πολλούς, αναβίωση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα ανακόψει την πορεία του σατανισμού, και θα απομακρύνει τον ερχομό του Αντιχρίστου. Οι ελεγχόμενες από τη μασονία και το σιωνισμό «δημοκρατικές» κυβερνήσεις όχι μόνο δεν ανακόπτουν αλλά και προωθούν το σατανισμό.

Οι Πατέρες, όπως ο άγιος Ιππόλυτος και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, την έλευση του Αντιχρίστου την τοποθετούν αμέσως μετά το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας 30, και την ακολουθούσα αναρχία, στις προκύπτουσες δημοκρατίες. Τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία τη θεωρούν σαν το «κατέχον», στο υλικό πεδίο, για το οποίο ο απόστολος Παύλος έλεγε: «και τώρα το κατέχον το γνωρίζετε… Διότι ήδη το μυστήριο ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων τώρα έως ότου φύγει από τη μέση. Και τότε θα αποκαλυφθεί ο άνομος (Αντίχριστος)».31

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει χαρακτηριστικά: «Ευλόγως θα αναζητήσει κάποιος αρχικά τι ποτέ είναι το «κατέχον»… Άλλοι μεν λένε ότι είναι η χάρις του Πνεύματος, άλλοι δε η Ρωμαϊκή αρχή με τους οποίους εγώ μάλιστα συμφωνώ».32

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε επιλεγεί, παρά την αρχική ειδωλολατρική βάση της, για να βοηθήσει την εξάπλωση του Χριστιανισμού, με την ενιαία νομοθεσία και τάξη που ίσχυαν σε πολύ μεγάλες γεωγραφικά περιοχές.

Η Ρωμαϊκή εξουσία που επί Βυζαντίου στήριζε το Χριστιανισμό, και η θυγατρική βασιλεία στη Ρωσία, έληξαν το 1453 η πρώτη και το 1917 η δεύτερη. Όμως στην Ελλάδα δεν έσβησε ακόμη ο πυρήνας της ευσεβείας στο κράτος που έχει το μοναδικό Σύνταγμα στον κόσμο, με επίκληση στο όνομα της Αγίας και Υπερουσίου Τριάδος. Η μασονική χούντα του 1967 και οι διάδοχοι «δημοκράτες» φροντίζουν να το καταργήσουν. Το ίδιο θέλει να κάνει σε όλα τα συντάγματα των λαών της, η ελεγχόμενη από υπόγεια συμφέροντα, και διάφορα κέντρα αποφάσεων, Ε.Ε.

Το ότι η αναλαμπή της Ορθοδοξίας και της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που θα την υποστηρίζει θα γίνει, και ότι δεν θα αργήσει, φαίνεται από τη σειρά των γεγονότων. Επιβεβαιώνεται εκτός των άλλων προφητειών και από τον πρώην Αγαρηνό, τώρα όσιο Δανιήλ. Αυτός μαρτυρεί ότι σε μια υπόγεια λειτουργία, το 1764 στην Κων/λη, όπου συμμετείχαν όλες οι τάξεις των Αγίων και των Αγγέλων, η Παναγία και ο ίδιος ο Χριστός, είδε ότι υπήρχε και «θρόνος που καθόταν κάποιος γηραλέος (δεν ξέρω αν κοιμόταν ή ήταν ξύπνιος). Στην κεφαλή του είχε διάδημα και στα χέρια του κρατούσε Ευαγγέλιο κλειστό, που ήταν καταστόλιστο…Αφού κοινώνησαν όλοι οι Άγιοι αμέσως οι δύο πατριάρχες Κων/λεως Άγιος Μητροφάνης και Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πήγαν και ξύπνησαν τον γηραλέο εκείνο που κοιμόταν στον θρόνο. Και ο μεν Μητροφάνης πήρε από την κεφαλή του το διάδημα, ο δε Χρυσόστομος από τα χέρια του το ιερό Ευαγγέλιο…Ο γηραλέος προσκύνησε με κατάνυξη, και ο Κύριος του μετέδωσε τα άχραντα Μυστήρια από το άγιο Ποτήριο. Ακολούθως πήρε το Ευαγγέλιο από τα χέρια του Χρυσοστόμου και το παρέδωσε στα χέρια του. Επίσης και την κορώνα από τα χέρια του Αγίου Μητροφάνη και του την τοποθέτησε στην κεφαλή».33

Ο γηραλέος λοιπόν περιμένει να έρθει ο καιρός, διότι το στέμμα του δόθηκε ήδη! Και το Ευαγγέλιο είναι έτοιμο για τον επανευαγγελισμό του κόσμου. Δεν είναι μάλιστα «μαρμαρωμένος», μόνο λαγοκοιμάται…Τότε θα γίνει και η 8η και τελευταία Οικουμενική Σύνοδος, για να ξεκαθαρίσει τη σαπίλα των νέων αιρέσεων και να ενώσει όλους τους Ορθοδόξους, λίγο πριν το τέλος του κόσμου.

Τους θρόνους που θα καθίσουν οι ιεράρχες της Συνόδου είδε ο Δανιήλ στο ίδιο όραμα. Ένας πρώην Αγαρηνός το ομολογεί… Αυτά λοιπόν οπωσδήποτε θα γίνουν. Όμως σαφώς θα είναι «Για σύντομο διάστημα».34

Η ανακοπή της προέλασης των αντιχρίστων δυνάμεων θα είναι παγκόσμια. Θα γίνει πνευματική αφύπνιση σε όλο τον κόσμο. Μάλιστα και στη Ρωσία θα υπάρξει τότε ένας ευσεβής τσάρος, αφού το όραμα αφορά άμεσα τη Ρωσία.

Ο επίσκοπος Θεοφάνης του Poltava έλεγε, το 1930, σχετικά35: «Η Ρωσία θα αναστηθεί από το θάνατο και όλος ο κόσμος θα εκπλαγεί. …Θα αποκατασταθεί η Ορθόδοξη Μοναρχία. Ένας κραταιός τσάρος θα τοποθετηθεί στο θρόνο από τον ίδιο τον Κύριο. Θα είναι μεγάλος μεταρρυθμιστής, και ισχυρός στην Ορθόδοξη πίστη. Θα απομακρύνει τους άπιστους ιεράρχες της Εκκλησίας. Αυτός ο ίδιος θα είναι μία εξαιρετική προσωπικότης, με καθαρή και αγία ψυχή. Θα διαθέτει ισχυρή βούληση. Θα είναι από τη δυναστεία των Ρομανώφ, μέσω της μητέρας του»…

Θα είναι όμως απλά ένα διάλειμμα πριν το τέλος: «Αλλά αυτή η Ρωσία θα κρατήσει για πολύ μικρό διάστημα. Σύντομα μετά πρόκειται να περάσει αυτά τα οποία ο Απόστολος Ιωάννης λέγει στην Αποκάλυψη…»36 Αυτά που θα περάσει η Ρωσία, θα περάσει και η υπόλοιπη ανθρωπότητα, δηλ. θα μπει στην εποχή του τελικού Αντιχρίστου, που περιγράφεται στις επόμενες ενότητες.

16. Ξαφνικά ο γέροντας κούνησε το σταυρό του προς τα πάνω τρεις φορές και είδα ένα βουνό από πτώματα καλυμμένα από ανθρώπινο αίμα και από πάνω τους πετούσαν Άγγελοι. Έπαιρναν τις ψυχές αυτών που είχαν δολοφονηθεί για το Λόγο του Θεού προς τα Ουράνια ενώ έψαλλαν: «Αλληλούια»!

Παρατήρησα όλα αυτά και έκλαψα δυνατά. Ο γέροντας με πήρε από το χέρι και μου απαγόρευσε να κλαίω. Ότι ευχαριστεί το Θεό, είναι το ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός υπέφερε και έχυσε το πολύτιμο αίμα του για μας. Κάποιοι σαν αυτούς θα γίνουν μάρτυρες, οι οποίοι δεν θα δεχθούν τη σφραγίδα του Αντιχρίστου, κι όλοι αυτοί που θα χύσουν το αίμα τους θα λάβουν ουράνια στέμματα. Ο γέροντας έπειτα προσευχήθηκε γι’ αυτούς τους δούλους του Θεού και στράφηκε στην Ανατολή καθώς τα λόγια του Προφήτη Δανιήλ βγήκαν αληθινά: «Το βδέλυγμα της ερημώσεως».

ΛΜΔ

16. Πριν την εμφάνιση του τελικού Αντιχρίστου, και μετά την αναλαμπή της Ορθοδοξίας, η κατάσταση χειροτερεύει πάλι, και νέοι Μάρτυρες προστίθενται στους κόλπους της θριαμβεύουσας Εκκλησίας στον Ουρανό. Οι νέοι διωγμοί και οι ακαταστασίες καταλήγουν τελικά στην διακυβέρνηση όλου του πλανήτη από τον Αντίχριστο.

17. Τελικά, είδα το θόλο του ναού της Ιερουσαλήμ. Πάνω του ήταν ένα αστέρι. Μέσα στην εκκλησία μυριάδες άνθρωποι συνέρρεαν και πάλι πολλοί προσπαθούσαν να μπουν. Ήθελα να κάνω το σημείο του σταυρού, αλλά ο γέροντας μου άρπαξε το χέρι και είπε: «Εδώ είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως».

Έτσι μπήκαμε στoν ναό, που ήταν γεμάτος από ανθρώπους. Είδα μια “Αγία Τράπεζα”, στην οποία έκαιγαν κεριά από λίπος ζώων. Στην «Αγία Τράπεζα» ήταν ένας βασιλιάς με κόκκινα, φλογισμένος, πορφυρός. Στο κεφάλι του ήταν ένα χρυσό στέμμα με ένα αστέρι. Ρώτησα το γέροντα: «Ποιος είναι αυτός»; Μου απάντησε: «Ο Αντίχριστος». Ήταν πολύ ψηλός με μάτια σαν φωτιά, μαύρα φρύδια, ξυρισμένο μούσι, θηριώδης, πανούργος, διαβολικός, με τρομακτικό πρόσωπο. Ήταν μόνος του στην Αγία Τράπεζα και έτεινε τα χέρια στους ανθρώπους. Είχε νύχια σουβλερά σαν της τίγρης και φώναζε: «Είμαι ο Βασιλιάς. Είμαι ο Θεός. Είμαι ο Αρχηγός. Αυτός που δεν έχει τη σφραγίδα μου θα θανατωθεί».

Όλοι οι άνθρωποι έπεσαν κάτω και τον προσκυνούσαν και εκείνος άρχισε να βάζει τη σφραγίδα του στα χείλη τους και στα χέρια τους, έτσι ώστε να μπορέσουν να λάβουν λίγο ψωμί και να μην πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα. Γύρω από τον Αντίχριστο, οι υπηρέτες του οδηγούσαν αρκετούς ανθρώπους των οποίων τα χέρια ήταν δεμένα, που δεν είχαν πέσει να τον προσκυνήσουν. Αυτοί είπαν: «Είμαστε Χριστιανοί, και όλοι πιστεύουμε στον Κύριό μας Ιησού Χριστό»! Ο Αντίχριστος σύντριψε τις κεφαλές τους αστραπιαία, και το Χριστιανικό αίμα άρχισε να ρέει.

Ένα παιδί οδηγήθηκε μετά στην «Αγία Τράπεζα» του Αντιχρίστου να τον προσκυνήσει, αλλά τολμηρά διακήρυξε: «Είμαι Χριστιανός και πιστεύω στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, αλλά εσύ είσαι μεσίτης και υπηρέτης του σατανά»! – «Θάνατος σ’ αυτόν»!, αναφώνησε ο Αντίχριστος. Άλλοι που δέχθηκαν το σφράγισμα του Αντιχρίστου έπεσαν κάτω και τον προσκύνησαν.

ΛΜΔ

17. Στην ενότητα αυτή περιγράφεται το μεσουράνημα της δόξας του Αντιχρίστου. Έδρα του είναι η Ιερουσαλήμ, και ο θρόνος του μέσα στον ξανακτισμένο ναό του Σολομώντος, όπως προβλέπεται από τις προφητείες της Βίβλου και επεξηγούν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Το καινούργιο είναι ότι θα χρησιμοποιεί σαν σύμβολο το αστέρι, όπως είδαμε και σε προηγούμενες ενότητες, καθώς και η περιγραφή κάποιων σωματικών χαρακτηριστικών του.

Ο γέροντας άρπαξε το χέρι του αγίου Ιωάννη, για να μην θεωρηθεί ότι η επιτέλεση του σημείου του σταυρού σημαίνει αναγνώριση θρησκευτικής αξίας στον τόπο του βδελύγματος της ερημώσεως. Το ίδιο του είχε συστήσει και όταν μπήκαν στην παναιρετική σύναξη της ενόητας 06. Όχι μόνο λοιπόν οι συμπροσευχές, αλλά και το σημείο του σταυρού δεν πρέπει να γίνεται σε συνάξεις άλλων θρησκειών ή αιρέσεων! Τότε γιατί να συμμετέχουμε σ’ αυτές, όπως του W.C.C.;

Ο Αντίχριστος δεν κρύβει την κακία του, όπως παρατηρούν οι άγιοι Σεραφείμ και Ιωάννης, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο, ακόμα και μέσα στο ναό του, να εξοντώσει όλους τους πιστούς Χριστιανούς, που δεν δέχονται τη σφραγίδα του.

18. Ξαφνικά, ένα βουητό από κεραυνό αντήχησε, και χιλιάδες αναλαμπές αστραπών άρχισαν να αναβοσβήνουν. Βέλη άρχισαν να χτυπούν τους υπηρέτες του Αντιχρίστου. Έπειτα, ένα μεγάλο φλεγόμενο βέλος άστραψε και χτύπησε τον ίδιο τον Αντίχριστο στο κεφάλι. Καθώς κουνούσε το χέρι του, το στέμμα του έπεσε και συνετρίβη στο έδαφος. Μετά εκατομμύρια πουλιά πέταξαν και κούρνιασαν στους υπηρέτες του Αντιχρίστου. Ένιωσα το γέροντα να με παίρνει από το χέρι.

Προχωρήσαμε περισσότερο, και εγώ είδα πάλι πολύ αίμα Χριστιανών. Ήταν εδώ που θυμήθηκα τις λέξεις του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο βιβλίο της Αποκάλυψης ότι το αίμα θα έφτανε ως το χαλινάρι του αλόγου. Σκέφτηκα: «Θεέ μου, σώσε μας»! Εκείνη τη στιγμή είδα Αγγέλους να πετούν και να ψάλουν «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ»!

ΛΜΔ

18. Το τέλος του Αντιχρίστου δεν αργεί. 3,5 χρόνια θα κρατήσει η βασιλεία του37, ενώ άλλα 3,5 χρόνια, ενωρίτερα, θα διαδραματίζει ενεργό ρόλο στη διεθνή σκηνή, προκειμένου να λάβει την συγκατάθεση των λαών για να κυβερνήσει τον πλανήτη. Το τέλος του περιγράφεται στην ενότητα αυτή όπως και των υπηρετών γύρω του.

Παρ’ όλα αυτά το τέλος του κόσμου δεν έρχεται ακόμη. Στο όραμα αναφέρεται: «Προχωρήσαμε περισσότερο, και εγώ είδα πάλι πολύ αίμα Χριστιανών». Όμως κατά τον Άγιο Νείλο το Μυροβλύτη θα έχουν τελειώσει οι φόνοι με την θανατική τιμωρία του Αντιχρίστου. Οπότε απλώς οι άγιοι παρατηρούν ότι ήδη είχε συμβεί (τα χρόνια του Αντιχρίστου) εκτός Ιερουσαλήμ

19. Ο γέροντας κοίταξε πίσω, και άρχισε να λέει: «Μη λυπάσαι, γιατί σύντομα, πολύ σύντομα θα έρθει το τέλος του κόσμου! Προσευχήσου στον Κύριο. Ο Θεός είναι εύσπλαχνος σε όσους τον υπηρετούν».

ΛΜΔ

19. Στην ενότητα αυτή ο γέροντας συνιστά προσευχή. Είμαστε πλέον λίγες ημέρες πριν την 2α Παρουσία, μέσα στις 45 ημέρες που είναι η διαφορά των 1290 ημερών της Αποκαλύψεως από τις 1335 ημέρες, που αναφέρει ο προφήτης Δανιήλ στην Παλαιά Διαθήκη,38 στον οποίο και ο Κύριος παρέπεμπε όταν μιλούσε περί Συντελείας στους Μαθητές του.

20. Ο καιρός πλησίαζε στο τέλος. Έδειξε προς την Ανατολή, έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται. Κι εγώ προσευχήθηκα μαζί του. Μετά ο γέροντας άρχισε να απομακρύνεται γρήγορα από τη γη εις τας Ουρανίους Μονάς. Καθώς το έκανε αυτό, θυμήθηκα ότι δεν γνώριζα το όνομά του, και έτσι ικέτεψα δυνατά: «Πάτερ, ποιο είναι το όνομά σου»; Τρυφερά απάντησε: «Σεραφείμ του Σαρώφ». Αυτά είναι που είδα και κατέγραψα για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Ένα μεγάλο κουδούνι χτύπησε πάνω από το κεφάλι μου, άκουσα τον ήχο και σηκώθηκα από το κρεβάτι. «Κύριε, ευλόγησε και βοήθησέ με, μέσω των προσευχών του Αγίου Γέροντα! Με φώτισες, τον αμαρτωλό δούλο σου, τον ιερέα Ιωάννη της Κροστάνδης».

ΛΜΔ

20. Τα εδώ αναφερόμενα αποτελούν συνέχεια και επιβεβαίωση της προηγούμενης ενότητας. Ο Χριστός, η νοητή Ανατολή, θα ανατείλει άμεσα, και μαζί η 2α Παρουσία και η φοβερή Κρίση.

Ο χρόνος έφτασε στο τέλος. Δεν υπάρχουν πλέον άλλα ιστορικά γεγονότα για να δείξει ο στάρετς Σεραφείμ, και γι’ αυτό ανεβαίνει στον Ουρανό, αφού άφησε το όνομά του στον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης, και μέσω αυτού και σε μας.

31-3-2007, Σάββατο του Λαζάρου και 22-4-2007
Αναβάθμιση: 28-10-2013
Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

__________________________
[1] Ο όρος στάρετς (γέροντας) υποδηλώνει ένα ιερομόναχο (π.χ. Σεραφείμ του Σαρώφ) ή μοναχό (π.χ. Παΐσιος ο Αγιορείτης) ή σε κάποιες περιπτώσεις ένα έγγαμο ιερέα (π.χ. Ιωάννης της Κροστάνδης, ή παπά Παναγής Μπασιάς, ή άλλοι ιερείς που και τώρα ζουν στις πόλεις), ο οποίος έχοντας αποκτήσει πνευματική πείρα, ζώντας μέσα στη χάρη του Θεού, αξιώνεται να οδηγεί και άλλους στον δρόμο της σωτηρίας.

[2] Βλέπε Ματθ. Β16-18. Η σφαγή αυτών των νηπίων τιμάται στις 29 Δεκεμβρίου.

[3] Η φράση «Το βδέλυγμα της ερημώσεως» πρωτοειπώθηκε από τον προφήτη Δανιήλ (βλ. Δανιήλ ΙΒ-11). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρεται σ’ αυτήν στο κατά Ματθαίον ΚΔ-15, και κατά Μάρκον ΙΓ-14 Ευαγγέλιον.

[4] Πρόσφορο είναι ο σφραγισμένος άρτος που χρησιμοποιείται στη Θεία Ευχαριστία. Prosphoro is the bread used for the Holy Eucharist.

[5] Ο Nόμος του Θεού είναι γενικά η διδασκαλία της Εκκλησίας, ιδιαίτερα όμως ο γνωστός σαν Zakon Bozhij, που είναι κατηχητικό βιβλίο της Ρωσικής Εκκλησίας.

[6] Παννυχίδα είναι η ακολουθία του μνημοσύνου για τους κεκοιμημένους. Επισημότερα συνδυάζεται με αγρυπνία (εξ ου και παν-νυχίδα).

[7] Αναγράφεται και σαν «στο μέτωπο» αντί «στους αγκώνες» σε άλλες εκδόσεις.

[8] Κάλυμμα των αγίων δώρων.

[9] Βλ. πχ την έκδοση «St. John of Kronstadt, in Fomin», σελ. 137-141, από το «Orthodox Russia», № 20 (517) στα Ρωσικά, μεταφρασμένο στον V. Moss, «The Imperishable Word», Old Woking, Gresham Press, 1980.

[10] Από το «The Vision of John of Kronstadt», «Orthodox Rus», № 20, 15/28-Οκτ-1952, ως άνω.

[11] Bishop Theophan, Tolkovanie na Vtoroe Poslanie sv. Apostola Pavla k Soluniam, 2.3-5.

[12] Βλ. «Στάρετς Λαυρέντιος» στον «Επίτομο».

[13] Βλ. Ι. Κορναράκη, Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή, 2003, σελ. 134.

[14] Βλ. «Προφητείες», Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος, περί των Μοναχών της εσχάτης γενεάς.

[15] http://www.interfax-religion.com/?act=news&div=1914

[16] «παρέδωκέ σε Κύριος σήμερον εἰς χεῖράς μου καὶ οὐκ ἠθέλησα ἐπενεγκεῖν χεῖρα μου ἐπὶ χριστὸν Κυρίου». (Α΄ Βασιλ. Κστ-23)

[17] Βίος και μαρτύριον της Ρωσσικής Τσαρικής οικογενείας – Έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης, σελ. 31.

[18] http://www.rferl.org/featuresarticle/2006/11/03AC02A4-6E3A-481B-8932-FAFD4C13ABAB.html

[19] Ματθ. Κδ-7.

[20] Ματθ. Κδ-8.

[21] Αποκ. Στ-5.

[22] Αποκ. Στ-6.

[23] Αποκ. Στ-8.

[24] Βλ. «Στάρετς Σαμψών», Β΄ έκδοση, Ι. Μ. Νικοπόλεως 1991, σελ. 88.

[25] Βλ. προφητείες από την Αγία Ματρώνα στον Επίτομο

[26] Είναι φοβερός ο λόγος του γ. Λαυρεντίου: «Και στις έσχατες μέρες η Κόλαση θα γεμίσει από νέους»! Δείτε περισσότερα στον «Επίτομο» υπό ΛΜΔ.

[27] Λουκάς Ι-18.

[28] Ησαΐας Ιδ-12.

[29] «Πνευματική αφύπνιση», Σουρωτή 1999, σελ. 176.

[30] «Τίς ούν έστιν ο κατέχων έως άρτι, αλλ’ ή τό τέταρτον θηρίον (δηλαδή ρωμαϊκή αυτοκρατορία), ού μετατεθέντος καί έκ μέσου γενομένου ελεύσεται ο πλάνος»; Αγίου Ιππολύτου εις τον Δανιήλ.

[31] 2α προς Θεσσαλονικείς Β΄ 6-8.

[32] «Ζητείσειεν άν τις πρώτον εικότως, τί ποτέ έστι, τό κατέχον, καί μετά ταύτα μαθείν, τί δήποτε ασαφώς ούτως αυτό τίθησιν ο Παύλος. Τί δήποτ’ ούν έστι τό κατέχον αποκαλυφθήναι αυτόν, τουτέστι, τό κωλύον; Οι μέν τού Πνεύματος τήν χάριν φασίν, οι δέ τήν Ρωμαϊκήν αρχήν· οίς έγωγε μάλιστα τίθεμαι. Διά τί; Ότι ει τό πνεύμα εβούλετο ειπείν, ουκ άν είπεν ασαφώς, αλλά φανερώς, ότι καί νύν αυτόν κατέχει η του Πνεύματος χάρις, τουτέστι, τά χαρίσματα. Άλλως δέ έδει ήδη παραγενέσθαι, εί γε έμελλε τών χαρισμάτων εκλειπόντων παραγένεσθαι· καί γάρ πάλαι εκλέλοιπεν. Επειδή δέ περί της Ρωμαϊκής Αρχής τούτο φησιν, εικότως ηνίξατο καί τέως φησί συνεσκιασμένως· ουδέ γάρ εβούλετο περιττάς έχθρας αναδέχεσθαι καί ανονήτους κινδύνους». (Αγίου Ι. Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την προς Θεσ. 2α επιστολήν. PG 62).

[33] Βλ. για τον Όσιο Δανιήλ περισσότερα στις «Προφητείες» υπό Λ.Μ.Δ.

[34] Από μερικούς εξηγείται ως άμεσα, απλά όμως το βάρος φαίνεται να δίνεται στο σύντομο της κατάστασης
αυτής.

[35] Τhe Orthodox Word, 1969.

[36] Βλ. περισσότερα στον «Επίτομο» υπό Λ.Μ.Δ. See more in the “Epitome” by L.M.D.

[37] Δανιήλ, Ζ΄-25 : «…ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ».

[38] «Καὶ ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ τοῦ δοθῆναι βδέλυγμα ἐρημώσεως ἡμέραι χίλιαι διακόσιαι ἐνενήκοντα (1290). μακάριος ὁ ὑπομένων καὶ φθάσας εἰς ἡμέρας χιλίας τριακοσίας τριάκοντα πέντε (1335). (Δανιήλ, Ιβ΄11-12).

Πηγή: imdleo.gr, Αβέρωφ

Πολλές φορές στίς διάφορες συναντήσεις ἀνθρώπων, ἀκόμη καί σέ ἐκκλησιαστικά Συνοδικά Ὄργανα, διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι πρέπει νά συμφωνήσουμε σέ ἕνα θέμα, ἔστω καί ἄν ἔχουμε διαφορετική γνώμη, «χάριν τῆς ἑνότητος». Καί συμβαίνει τά ἴδια τά Συνοδικά Ὄργανα, στά ὁποῖα συμμετέχουν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, νά ἀποφασίζουν διαφορετικά, πράγμα τό ὁποῖο δικαιολογεῖται ὅτι γίνεται «χάριν τῆς ἑνότητος» ἤ «γιά τήν ἑνότητα».

Ὑπάρχουν δέ καί ἄνθρωποι, πολιτικοί, ἐκκλησιαστικοί, οἱ ὁποῖοι διατείνονται ὅτι ἀγωνίζονται γιά τήν ἑνότητα τοῦ σώματος στό ὁποῖο συμμετέχουν, ὡσάν κάποιοι ἄλλοι νά μή ἐνδιαφέρωνται γιά τήν ἑνότητα.

Ἀπό τήν ἀρχή, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνότητα στήν κοινωνία καί τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀπώτερος στόχος στόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποβλέπουμε. Ἰδίως στήν Ἐκκλησία αὐτό εἶναι σκοπός ὅλων, ἀφοῦ αὐτό ἐπιτεύχθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, σύμφωνα μέ τό Κοντάκιον τῆς ἑορτῆς: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος∙ ὅτε τοῦ πυρός τά γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἐνεργεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία εἶναι ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς, γι’ αὐτό ὑπάρχει ἑνότητα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων στήν θεολογία.

Ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νά σημειωθῆ ὅτι ἑνότητα μποροῦν νά ἔχουν καί ὅσοι ἐργάζονται τό κακό καί ὅσοι ἀπαρτίζουν μιά ἐγκληματική ὀργάνωση, πού ἀποβλέπουν στήν διαίρεση καί τήν κακοδαιμονία τῆς κοινωνίας. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἑνότητά τους, ὥστε νά διαπράττουν τό κακό καί νά μή ἀποκαλυφθοῦν. Ὁπότε, δέν εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπός ἡ ἑνότητα, ἀλλά ὁ συνδυασμός τῆς ἑνότητας μέ τήν ἀλήθεια.

Στήν θεία Λειτουργία προτρέπονται οἱ πιστοί μέ τούς λόγους: «Τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἡ ἑνότητα στήν ἐκκλησιαστική γλώσσα δέν εἶναι ἀφηρημένη καί ἀπροϋπόθετη, ἀλλά συνδέεται μέ τήν πίστη, εἶναι ἑνότητα τῆς πίστεως, ὅπως ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Θεό στούς ἁγίους καί συνδέεται σαφέστατα μέ «τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» καί βεβαίως προϋποθέτει τήν ἐγκατάλειψη ὅλης τῆς ζωῆς μας στόν Χριστό. Μιά τέτοια ἑνότητα εἶναι εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό καί ὄχι ἡ ἑνότητα πού μπορεῖ νά ἔχουν καί οἱ αἱρετικοί μεταξύ τους, πού στηρίζονται στόν στοχαστικό λόγο καί πολεμοῦν τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του συνιστᾶ στούς Χριστιανούς νά ἀγωνίζονται νά τηρήσουν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος, πού συνδέεται μέ τόν ἕνα Κύριο Θεό, μέ τήν μία πίστη καί τό ἕνα βάπτισμα. Γράφει: «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης. ἕν σῶμα καί ἕν Πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν∙ εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί διά πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. δ΄, 3-6). Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τόν ἕναν Κύριο, τήν μία πίστη, τό ἕνα βάπτισμα, τό ἕνα σῶμα, τό ἕνα Πνεῦμα.

Ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος σέ ἕναν ἑπόμενο στίχο ὁμιλεῖ γιά τήν ἑνότητα στήν θέωση: «καί αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ΄, 11-13). Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως συνδέεται μέ τήν ἐπίγνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἔχει σκοπό τήν τελειότητα, νά ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος τό μέτρο τῆς ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή στήν θέωση.

Στήν ἴδια προοπτική κινοῦνται καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νά διατηρήσουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας στήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη, ἀποδιώκοντες ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι μέ τίς αἱρετικές διδασκαλίες διασποῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἵρεση διασπᾶ τήν ἑνότητα καί ὄχι ἡ ἀλήθεια. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν γινόταν γιά τήν διασφάλιση τῆς ἑνότητας τῆς πίστεως καί τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες ὅταν ἀπομάκρυναν τούς αἱρετικούς ἀπό τήν Ἐκκλησία, δέν διασποῦσαν τήν ἑνότητα, ἀλλά τήν προάσπιζαν. Μιά διαφορετική ἑρμηνεία ἀποτελεῖ παραχάραξη τῆς λειτουργίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος συνδέει τήν ἕνωση τῶν Χριστιανῶν μεταξύ τους μέ τήν ἴδια φρόνηση. «Οὐδέ οὕτω ποιεῖ ἕνωσιν, ὡς τό τοῖς αὐτοῖς χαίρειν καί τά αὐτά φρονεῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ!». Αὐτός ὁ λόγος συνδέεται μέ πολλά χωρία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Γιά παράδειγμα, στούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης γράφει: «Ὁ δέ Θεός τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τό αὐτό φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατά Χριστόν Ἰησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδόν ἐν ἑνί στόματι δοξάζητε τόν Θεόν καί πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. ιε΄, 5-6). Ἐπίσης, στούς Χριστιανούς τῶν Φιλίππων γράφει: «Εἴ τις οὖν παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις κοινωνία Πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καί οἰκτιρμοί, πληρώσατέ μου τήν χαράν, ἵνα τό αὐτό φρονῆτε, τήν αὐτήν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλ. β΄, 1-2).

Ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος προσδιορίζει τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ πνευματική ἕνωση. Γράφει: «Ἡ ἕνωσις ἡ πνευματική ἐστι μνήμη ἀσφράγιστος∙ ἥτις ἐν διαπύρῳ πόθῳ ἀδιαστάτως ἐν τῇ καρδίᾳ πυρσεύεται, ἐκ τῆς διαμονῆς τῆς πρός τάς ἐντολάς δύναμιν λαμβάνουσα πρός τόν δεσμόν οὐ καταχρηστικῶς, οὐδέ φυσικῶς». Ἡ πνευματική ἕνωση γίνεται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἀνάπτει τόν θεῖο πόθο στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων.

Στήν κοινωνία γίνεται λόγος γιά ἑνότητα παρά τίς ὑπάρχουσες διαφορετικές ἀπόψεις καί σέ αὐτό ἀποβλέπει τό δημοκρατικό πολίτευμα. Οἱ διαφορετικές ἀρχές καί τά διαφορετικά προγράμματα μεταξύ τῶν κομμάτων, οἱ διαφορετικές θέσεις καί μέσα στίς ἐνδοκομματικές ἐργασίες, πού ἀποδεικνύονται ἀπό τίς ψηφοφορίες, ὅταν ἐκφράζωνται μέ δημοκρατικό τρόπο, θεωροῦνται ὡς στοιχεῖο ἑνότητας.

Ὅμως, στήν Ἐκκλησία τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ἡ ἑνότητα δέν εἶναι μιά ἐξωτερική συμφωνία ἀπόψεων, καί μάλιστα διαφοροποιημένων ἀπό τήν παραδοθεῖσα πίστη καί τήν ἀποκαλυφθεῖσα παράδοση, ἀλλά εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἑνότητα πίστεως.

Ἑπομένως, στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν «χάριν τῆς ἑνότητος» νά ἀναιρεῖται ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καί τελικά νά ὑπονομεύεται ὅλη ἡ ἀποκαλυφθεῖσα πίστη. Ὅταν ἐπικρατῆ ἀπόκλιση ἀπό τήν πίστη δέν εἶναι ἐπαινετή ἡ ἑνότητα, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού διαφυλάσσει τήν ἀποκαλυφθεῖσα πίστη διαφυλάσσει τήν ἑνότητα. Ἐπίσης, στά ἐκκλησιαστικά θέματα δέν μπορεῖ κανείς νά ἀκολουθῆ τήν διπλωματία καί νά παλινωδῆ, νά ἀλλάση κάθε φορά ἀπόψεις καί νά χαρακτηρίζη αὐτήν τήν νοοτροπία ὡς συμβολή στήν ἑνότητα.

Ζοῦμε σέ μιά ἐποχή στήν ὁποία δέν ἐπιτρέπεται νά ἀποδομοῦνται καί οἱ ἴδιες οἱ λέξεις, ἰδιαιτέρως τό νόημα τῆς λέξεως τῆς ἑνότητας, χάριν μιᾶς ἐξωτερικῆς ἐπίπλαστης καί μεταβαλλόμενης διπλωματικῆς νοοτροπίας, ἡ ὁποία κρύπτει στοιχεῖα σκοπιμότητας καί ὠφελιμισμοῦ.

Φεβρουάριος 2017

Πηγή: Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση