Ὑπάρχει μία τάση ἀπὸ νεοπαγανιστὲς νὰ σπιλωθεῖ ὁ Ἅγιος Νικόλαος ἐπειδὴ χαστούκισε τόν αἰρετικὸ Ἄρειο εἰς τὴν Α΄ Σύνοδο τῆς Νίκαιας το 325 μ.Χ. ἀντιβαίνοντας τὸ Κατὰ Ματθαῖον, Κεφ Ε΄«38 Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος. 39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμὶν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σὲ ραπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῶ καὶ τὴν ἄλλην·». Ἐπίσης θεωροῦν ὑποκριτικὸ τὸ ὅτι ὁ Θεὸς ἐνῶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιο δίδει τὴν ἐντολὴ νὰ μὴν κάνεις ποτὲ κακὸ εἰς ἐπιστροφὴ στοὺς κάνοντας κακὸ εἰς ἐσέ, ἐπισκέπτεται τὸν Ἅγιο Νικόλαο στὴν φυλακή του καὶ τὸν συγχωροῦν.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Τὴν ἐποχὴ τοῦ Μ. Κωνσταντίνου ἐμφανίζεται καὶ ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος. Ὃ Ἄρειος πρέσβευε καὶ διαλαλοῦσε περίτρανα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεὸς ἀλλὰ κτίσμα καὶ ποίημα τοῦ Θεοῦ. Ἂν καὶ καθαιρεῖται, ἐξακολουθεῖ νὰ ὑποστηρίζει σθεναρὰ τὴν ἄποψή του μὲ συνέπεια νὰ παρασύρονται ἀρκετοὶ ἀπὸ τὰ κηρύγματά του καὶ νὰ ἐπικρατεῖ στὶς τάξεις τῆς Ἐκκλησίας μεγάλη σύγχυση. Βλέποντας ὁ Μ. Κωνσταντῖνος τὸ πρόβλημα ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ συγκαλεῖ σὲ σύσκεψη ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς πρώτους τῶν...

Μοναχῶν στὴ Νίκαια, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ποιὸς τελικὰ ἔχει δίκαιο.

Ἐπιφανεῖς ἀρχιερεῖς καὶ Μοναχοί, ἀνάμεσα στοὺς ὁποίους καὶ ὁ Ἅγιος Νικόλαος συγκεντρώνονται στὴ Νίκαια τὸ 325 μ.Χ. στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ τίθενται ἀντιμέτωποι τοῦ Ἀρείου. Ἡ συζήτηση εἶχε ξεκινήσει καὶ ἡ ἀγωνία ἦταν μεγάλη. Βλέποντας σὲ κάποιο χρονικὸ σημεῖο ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὅτι ὁ Ἄρειος προσπαθεῖ νὰ ἀποστομώσει τοὺς Ἀρχιερεῖς, κινούμενος ἀπὸ Ἱερὴ ἀγανάκτηση σηκώθηκε καὶ κατάφερε δυνατὸ ράπισμα στὸν Ἄρειο.

Ὁ Ἄρειος μὲ περισσὴ ψυχραιμία διαμαρτυρήθηκε στὸ βασιλιά, ἀναφέροντας ὅτι ἡ ἐν λόγω συμπεριφορά, ἂν μὴ τί ἄλλο, ἦταν προσβλητικὴ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο. Ὀ Μ. Κωνσταντῖνος ἀπευθυνόμενος στοὺς ἀρχιερεῖς θύμισε ὅτι ὁ νόμος προβλέπει νὰ κόβεται τὸ χέρι ἐκείνου ποὺ τόλμησε μπροστὰ στὸ βασιλιὰ νὰ χτυπήσει τὸν ὁποιοδήποτε. Ὡστόσο ἔδωσε τὴν πρωτοβουλία ν’ ἀποφασίσουν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀρχιερεῖς γιὰ τὴν τύχη τοῦ παραβάτη.

Στὴν πρόκληση αὐτὴ οἱ ἀρχιερεῖς παραδέχθηκαν τὸ λάθος τῆς συμπεριφορᾶς ἀλλὰ παρακάλεσαν τὸ βασιλιά, γιὰ νὰ μὴν διαταραχθεῖ ἡ σπουδαία Σύνοδος ποὺ διεξαγόταν τὴν ὥρα ἐκείνη, νὰ φυλακίσει τὸν Ἅγιο ἀφήνοντας τὴν τιμωρία του γιὰ τὸ πέρας τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου.

Πράγματι ὁ Ἅγιος φυλακίζεται, ἀλλὰ καὶ πάλι θαυμαστὸ γεγονὸς λαμβάνει χώρα στὴ φυλακή. Τὸ βράδυ παρουσιάζεται σὲ ὅραμα ὁ Χριστὸς καὶ ἡ Θεοτόκος ρωτώντας τὸν Ἅγιο τὸ λόγο γιὰ τὸν ὅποιο αὐτὸς βρισκόταν στὴ φυλακή. Ὅταν ὁ Άγιος ἀποκρίθηκε ὅτι φυλακίστηκε γιὰ τὴ δική τους ἀγάπη, ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο ἐνῶ ἡ Θεοτόκος τὸ ἀρχιερατικὸ ὠμοφόριο.

Τὴν ἑπόμενη μέρα γνωστοί τοῦ Ἁγίου, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκαν, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν λίγο ἄρτο, βρίσκουν τὸν Ἅγιο ἀπαλλαγμένο ἀπὸ τὰ δεσμὰ νὰ φορᾶ τὸ ὠμοφόριο καὶ νὰ διαβάζει ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὅταν ὁ βασιλιὰς πληροφορήθηκε τὰ γεγονότα ποὺ διαδραματίσθηκαν στὴ φυλακὴ ἐλευθέρωσε τὸν Ἅγιο καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀρχιερεῖς ζήτησε συγνώμη ἀπὸ τὸν Ἅγιο γιὰ τὴ συμπεριφορὰ ποὺ ἐπέδειξαν ἀπέναντί του. Μετὰ τὸ πέρας τῆς Συνόδου ὁ Ἅγιος ἐπέστρεψε στὴν ἐπαρχία του.

«Ποίοις μελωδικοῖς ἄσμασιν ἐπαινέσωμεν τὸν Ἱεράρχην, τὸν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον, καὶ τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον· τὸν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην· τὸν μέγαν, προασπιστὴν τὲ καὶ διδάσκαλον· τὸν πάντας, τοὺς κακοδόξους καταισχύνοντα· τὸν ὀλετήρα Ἀρείου, καὶ θερμὸν ἀντίμαχον· τὸν δι’ οὗ τὴν τούτου ὀφρύν, Χριστὸς καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τὸ μέγα ἔλεος»

(Πηγή: Κατακόμβη, Ἑξαμηνιαία ἔκδοση Μητροπολιτικοῦ –Καθεδρικοῦ Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Βόλου, Ἀφιέρωμα στὸν Ἅγιο Νικόλαο, Βίος τοῦ Ἁγίου Νικολάου, Ἀποστόλου Ἀκριβόπουλου, Φιλόλογου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 31 – 32)

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΓΑΠΕΣ» ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Ἔψαχνα πολὺ καιρὸ μία «λογικὴ» ἀπάντηση στὸ ἐπιχείρημα τῶν οἰκουμενιστῶν νὰ ἔχουμε ἀγάπη γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους καὶ νὰ μὴν τοὺς στενοχωροῦμε.

Ἄκουσα ἐπίσης νὰ λένε «καλύτερα μία εἰρήνη στραβὴ παρὰ ἕνας σωστὸς πόλεμος». Καὶ προσπαθοῦσα νὰ καταλάβω τί εἶναι ἀνώτερο, ἡ ἀγάπη ἢ ἡ ἀλήθεια.

Τὴν ἀπάντησή μου τὴν ἔδωσε ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Παρότι δὲν ἔχει γράψει τίποτα, μία χειρονομία του ἔχει «φυτευθεῖ» στὸ ὑποσυνείδητο τῶν χριστιανῶν «Ἀγαπῶ τὸν Ἄρειο ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας …ἀλλὰ παρόλα αὐτὰ τοῦ δίνω ἕνα χαστούκι ἐπειδὴ ἀρνήθηκε τὴν ΑΛΗΘΕΙΑ».

Ἕνα χαρακτηριστικό τῆς εἰκόνας τοῦ Ἁγίου Νικολάου εἶναι ὅτι μᾶς κοιτάει προσεχτικά, μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα, μὲ μία περίσκεψη ποὺ πηγάζει ἀπὸ κάποια παλιὰ ἀνάμνηση ποὺ δὲν θέλει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν ξεχάσει. Τὴν ἀνάμνηση ἑνὸς ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ. Χριστιανικὰ ἡ χειρονομία του παραμένει ἀπαράδεκτη.

Ἡ εἰκονογραφικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου μας ἐξηγεῖ ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ μία ἐμπαθὴς χειρονομία, ἀλλὰ γιὰ ἀποτέλεσμα τῆς θεολογικῆς ἀκρίβειας, συνοδευόμενης ὅμως ἀπὸ ἕνα ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΒΙΩΜΑ, ἀντίστοιχο τοῦ ὁποίου μποροῦμε νὰ βροῦμε μόνο στὴν ἁγιογραφικὴ διήγηση τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν ἐμπόρων ἀπὸ τὸν ναό. Ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Τὸ πόσο σημαντικὸ ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔγινε τὸ 325 στὴ Νικαία, φάνηκε δύο αἰῶνες ἀργότερα ὅταν οἱ βησιγότθοι ἀρειανοὶ «υἱοθετήθηκαν» ἀπὸ τὴ δυτικὴ ἐκκλησία, ἀρχίζοντας τοὺς δογματικοὺς συμβιβασμοὺς ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα εἶχαν τὸ σχίσμα.

Ἡ εἰκονογραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου Νικολάου λοιπόν, μὲ τὸ μέτωπο χαρακωμένο ἀπὸ τὶς ρυτίδες, μᾶς μιλάει γιὰ τὴν βαρύτητα ὅσων ἔγιναν τότε καὶ ὅσων ἀκολούθησαν.

Τὸ τεράστιο μέτωπό του, φωλιὰ πνευματικῆς δύναμης καὶ σοφίας, ἀχώριστα ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ ρυτιδωμένο ἀπὸ τὶς ἔγνοιες τοῦ πράου ἐπισκόπου ἀπὸ τὰ Μύρα τῆς Λυκίας, μᾶς λέει ὅτι και ἡ πραότητα ἔχει τὰ ὅριά της καὶ ὅτι οἱ ἐκτροπὲς ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη ξεπληρώνονται καὶ μὲ ἄλλον τρόπο, ἐκτὸς ἀπ΄αὐτὰ τὰ γλυκανάλατα ποὺ βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε στὶς μέρες μας.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος σφραγίζει τὴν ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κύριου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων.

Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρὶ, δι οὗ τὰ πάντα ἐγένετο.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Τὸ οὐσιῶδες ἐρώτημα πρὸς τοὺς οἰκουμενιστὲς εἶναι τὸ ἂν πιστεύουν σ` αὐτὰ ποὺ λένε καὶ πεισματωδῶς κατεργάζονται. Ἂν εἶναι στὰ καλά τους, ποὺ προφανῶς εἶναι, τότε δυστυχῶς τοὺς πλάνεψε ὁ διάβολος καὶ τοὺς ἔχει τυφλούς «τά τ` ὦτα, τὸν τὲ νοῦν τὰ τ` ὄμματα», τὴν τὲ καρδίαν. Ἐν πλήρη ἐπιγνώσει, προδοτικῶς καὶ ἐσκεμμένως, ἐγκαταλείπουν τὴν κιβωτὸ τῆς σωτηρίας. Στρεβλώνουν τὴν Ἀλήθεια καὶ προσπαθοῦν νὰ ὑποστηρίξουν τὴ διεστραμμένη ὁδὸ τῆς ἀπώλειας μὲ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα, εἶναι μὲν «λογικοφανή», προσδίδουν συνήθως στὰ λεγόμενά τους τὴν εἰκόνα τῆς ἐπικράτησης τῆς γνώμης, ἀλλὰ δὲν πείθουν τὴν ἁπλὴ καρδιά, τὸν ἁπλὸ πιστό, τὸν καλοπροαίρετο, τὸν εἰλικρινῆ Ρωμιό, αὐτὸν μὲ τὴ λεβέντικη στάση ἀπέναντι στὴν ἱστορία, στὴν παράδοση καὶ στὴν Ἀλήθεια.

Πολὺ ξεκάθαρα καὶ ἐνθαρρυντικά τά γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, διαχωρίζοντας τὸν πλανεμένο λόγο, τὸν κακόβουλο, ἀπὸ τὸν ἁπλό, τὸν καλοπροαίρετο: «Ὅταν ἐν σοφία λόγων γένηται ἀπόδειξις, πολλάκις καὶ οἱ φαυλότεροι κρατούσι τῶν ἐπιεικεστέρων, δεινότεροι λέγειν ὄντες». Ἐπικρατοῦν κατὰ τὰ φαινόμενα στὸ λόγο, λέει, καταχρώμενοι τὸν....
πλοῦτο τῆς γνώσεως καὶ τῆς εὐγλωττίας, ποὺ τοὺς τὰ χάρισε ὁ Θεός, ἀλλὰ πλήττουν διὰ τοῦ πλεονάσματος τῆς φαυλότητος τῆς καρδιᾶς τους τὴν Ἀλήθεια, τὸν Εὐεργέτη τους καὶ δηλητηριάζουν τὸν ἀδελφό τους.

Τί κι ἂν εἶσαι καθηγητής, φορτωμένος μὲ ὄγκο γνώσεων, μὲ πτυχία καὶ διδακτορικά. Ἐπειδὴ τὰ λὲς καλύτερα καὶ μὲ ἐπιδεξιότητα καὶ μὲ πλούσιο καὶ ἐξειδικευμένο λεξιλόγιο, μὲ συλλογισμοὺς πολύπλοκους καὶ ἐπενδυμένους μὲ θεολογικὸ μανδύα, νομίζεις πώς «κέρδισες» τὴ νίκη τῆς ἀλήθειας; Ὄχι. Τὸ ξέρεις πολὺ καλὰ καὶ σοῦ τὸ λέει ἡ συνείδησή σου πὼς δὲν εἶναι ἔτσι. Διότι ἡ πίστη μας δὲν εἶναι αὐτή. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ κανείς.

Δυστυχῶς, εἶναι «ἀποστομωτικοὶ» οἱ οἰκουμενιστές. Καὶ συμβαίνει αὐτό, διότι εἶναι, στὸ λόγο καὶ στὴ σκέψη, σὰν τὴν μετακινούμενη ἄμμο. Ἐπικοινωνοῦν ἀκριβῶς ὅπως οἱ αἱρετικοί. Δὲν πιάνονται. Ὁ νοῦς τους κατέστη μηχανὴ σάπιων καὶ δηλητηριωδῶν παρασκευασμάτων γιὰ τὴν ψυχή. Κυριολεκτικὰ «μηχανεύονται», ὡς νέοι πολυμήχανοι Ὀδυσσεῖς, γιὰ τὴν κατασκευὴ τῆς νέας Βαβέλ. Ἔπρεπε νὰ δημιουργήσουν μιὰ ἄλλη πίστη. Μιὰ πίστη ποὺ νὰ βολεύει στοὺς ἐντολοδότες τους καὶ ἡ ὁποία προφανῶς νὰ μὴν ἔχει σχέση μὲ αὐτὴν ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι. Καὶ πράγματι κατασκευάστηκε καὶ προωθεῖται χωρὶς συνείδηση, μὲ σκοπὸ νὰ ἐπιβληθεῖ.

Ὁ Ἕλληνας θεωρεῖ τὴν Ἐκκλησία σπίτι του, κομμάτι τοῦ ἐαυτοῦ του.  Τοὺς ἁγίους μέρος τῆς οἰκογένειάς του. Δὲν συσχετίζει τὴν Ἐκκλησία μόνο μὲ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ἀρχιεπισκόπους, μὲ τὶς πολλὲς γνώσεις καὶ τὶς «ἀνθρώπινες ἐξυπνάδες», ἀλλά, κυρίως μὲ τὴν πίστη του, ποὺ εἶναι βαθιὰ χαραγμένη στὴν ψυχή του καὶ ἐξωτερικεύεται μὲ περισσὴ ἁγνότητα καὶ ἁπλότητα. Γι` αὐτό, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι, ὅταν ἀναφερόμαστε στὸ Θεό, πρέπει νὰ τὸν ἀποκαλοῦμε: «Θεὸ τῶν Πατέρων ἠμῶν». Διότι σήμερα πολλοὶ μιλοῦν γιὰ Θεό, ἀλλὰ δὲν ξέρουμε ποιὸν Θεὸ ἐννοοῦν. Ἐμεῖς ἔχουμε τὸν ἀποκεκαλυμμένο στοὺς ἁγίους μας ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό. Οἱ ἄλλοι εἶναι ψεύτικοι, πλασματικοί, ἀνύπαρκτοι.

Ὅμως, ἡ ἀληθινὴ πίστη δὲ στηρίζεται στὸν ἀντίλογο ἀλλὰ στὴν ὁμολογία. Δὲ στηρίζεται στὰ ἐπιχειρήματα καὶ στὶς ἐξυπνάδες. Καὶ ἡ ὁμολογία εἶναι ἁπλὴ καὶ σύντομη κατάθεση. Ἀπ` ὅσα διαβάζουμε στὰ Συναξάρια, ὅλοι σχεδὸν οἱ ἅγιοι, καὶ κυρίως οἱ μάρτυρες δὲν ἀνέπτυξαν θεωρίες καὶ ἀπολογητικὲς ὁμιλίες κατὰ τὴ διάρκεια  τοῦ μαρτυρίου τους. Εἶχαν τὴ βεβαιότητα τῆς πληροφορίας καὶ ὑπῆρξαν σύντομοι καὶ σαφεῖς: «Εἶμαι χριστιανός, πιστεύω στὸ Χριστό, στὸ μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι θεοὶ εἶναι ψεύτικοι».

Ἀξίζει νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ το περιστατικὸ τοῦ ἁπλοῦ καὶ ἀγράμματου Ρωμηοῦ μὲ τὸν Φράγκο περιηγητή, στὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Καταδεικνύει τὸ μεγαλεῖο τῆς ἁπλότητας τῆς πίστης ποὺ κατέχει ὁ λαὸς καὶ τὸ ὁποῖο θέλουν νὰ τοῦ τὸ ἀλλοιώσουν καὶ ἐντέλει νὰ τοῦ τὸ κλέψουν παμπόνηρα καὶ ὕπουλα, ἔστω καὶ σὲ βάθος χρόνου οἱ οἰκουμενιστές, μὲ ὅλα τα τερτίπια τους:

Στὴν ἐποχὴ τῆς Τουρκοκρατίας, κάποιος Φράγκος περιηγητὴς συνάντησε μιὰ μέρα ἕνα Ρωμιὸ φουστανελὰ νὰ κάθεται στὸ πεζούλι μιᾶς μικρῆς ἐκκλησιᾶς καὶ θέλησε νὰ τὸν πειράξει:

- Πιστεύεις; τὸν ρωτάει.
- Καὶ βέβαια πιστεύω! Ἄμ, γίνεται ἄνθρωπος χωρὶς πίστη;
- Καὶ τί πιστεύεις; τὸν ξαναρώτησε ὁ Εὐρωπαῖος .
- Ὅ,τι πιστεύει τούτη! εἶπε μὲ ἁπλότητα ὁ ἀγράμματος χωρικὸς καὶ μὲ τὴν παλάμη του χτύπησε τὸν τοῖχο τῆς ἐκκλησιᾶς.
- Καὶ τί πιστεύει τούτη; ἀπόρησε ὁ Εὐρωπαῖος.
- Ὅ,τι πιστεύω ἐγώ, ἀπάντησε μὲ ἑτοιμότητα ὁ χωρικὸς κι ἔδειξε μὲ τὸ δάχτυλο τὸ στῆθος του.

Ὁ νοῶν νοείτω, ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω καὶ ὁ ἔχων καρδίαν κατανυγήτω!
Ἀγνοοῦμε τὶς Σειρῆνες καὶ μένουμε στὴν πίστη ποὺ μᾶς δίδαξαν οἱ ἅγιοι, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία καὶ ἐλπίζοντας στὶς πρεσβεῖες τους καὶ στὸ ἔλεος τοῦ Χριστοῦ.  

Σάββας Ἠλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς, 6-12-2016

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Αδελφοί μας οι μουσουλμάνοι και άγιο το Κοράνι που αρνείται τη θεότητα του Σωτήρας μας Χριστού, κοινός και ίδιος ο Θεός μας με τους σταυρωτές του Κυρίου Εβραίους και αγιώτατος αδελφός μου ο Πάπας. Αν όλα αυτά δεν είναι η Πανθρησκεία, τότε τί είναι;

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Δείτε πως από τα παιδικά τους χρόνια τους σπέρνουν το μίσος προς τους αλλόθρησκους.Πιστεύεται ότι αυτοί θα μπορούν μετά από αυτή την πλύση εγκεφάλου να μείνουν στην χώρα μας και να ενσωματωθούν;

Πηγή: Τρελογιάννης

Μὲ μεγάλη συμμετοχὴ κόσμου ποὺ κατέκλεισε τὸ ἀμφιθέατρο τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Καλαμπάκας , πιὰ ΜΕΤΕΩΡΩΝ, πραγματοποιήθηκε τὸ Σάββατο ἡ ἐκδήλωση τοῦ Συλλόγου «ΜΕΤΕΩΡΩΝ ΛΙΘΟΠΟΛΙΣ» μὲ ὁμιλητὴ τὸν γνωστὸ καθηγητὴ Δογματικῆς Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ Δημήτριο Τσελεγγίδη, μὲ θέμα «ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, ΜΙΑ ΑΔΙΑΡΡΗΚΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ»

Ἀνοίγοντας τὴν ἐκδήλωση καὶ ἐξηγώντας τὶς δράσεις τοῦ Συλ­λόγου ὁ Γενικὸς Γραμματέας τοῦ Δημήτριος Λάσκος τόνισε ὅτι ἀπὸ τὴν σύστασή του ἔχει θέσει ὡς μία ἀπὸ τὶς κύριες προτεραιότητες τὸ ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση . Στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του ἐνδιαφέροντος καὶ τῆς συνολικῆς δραστηριοποίησής του, ἐπιχειρεῖ νὰ παρέμβει στὴν ἔντονη συζήτηση ποὺ ἀναπτύσσεται τὸ τελευταῖο διάστημα, τόσο σχετικὰ μὲ τὸν ρόλο καὶ τὴν θέση τῆς ὀρθοδοξίας στὴν σύγχρονη ἑλληνικὴ πολιτεία καὶ κοινωνία μας, ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἀνάγκη διασφάλισης τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ἀκρίβειας τοῦ ὀρθόδοξου δόγματος σὲ μιὰ ἐποχὴ πολλαπλῶν προκλήσεων καὶ ἀπειλῶν.

Παρουσιάζοντας τὸν ὁμιλητὴ ὁ κ. Δημήτριος Λάσκος ἀναφέρθηκε στὸ ἐπιστημονικὸ ἔργο καὶ στὴν προσφορὰ τοῦ χαρακτηρίζοντας τὸν ὡς μιὰ φωνὴ ἐπιστημονικῆς ἐγκυρότητας καὶ Ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας ἀλλὰ καὶ ἕναν ἀκάματο ὑπερασπιστὴ τῆς Δογματικῆς ἀλήθειας γύρω ἀπὸ τὰ θεολογικὰ ζητήματα .

Στὴν τρίωρη περίπου παρέμβαση, ὅπου περιλαμβάνονταν ἡ εἰσήγηση ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπαντήσεις στὶς ἐρωτήσεις ποὺ τοῦ τέθηκαν ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο στὴν συζήτηση ποὺ ἀκολούθησε, ὁ κ. Τσελεγγίδης μεταξύ των ἄλλων τόνισε ὅτι τὶς δογματικὲς ἀλήθειες καὶ ἀξίες δὲν τὶς διαπραγματευόμαστε , τὶς πραγματευόμαστε !!! Μιλώντας γιὰ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης τόνισε ὅτι ὑπάρχει ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ σύγκλιση Οἰκουμενικῆς Συνόδου πρέπει νὰ περιλαμβάνει καὶ τὶς ἄλλες λεγόμενες «ἐκκλησίες» , ποὺ βρίσκονται στὴν αἵρεση, ὅπως κυρίως εἶναι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς. Αὐτὸ δὲν συνέβη ποτὲ στὴν ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ποτὲ δὲν ἔλαβαν μέρος στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ὅσοι ἀπέκλιναν ἀπὸ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας , ὅσοι δηλαδὴ ἦταν αἱρετικοὶ. Αἴσθηση ἔκανε ἡ ἀναφορά του στὴν διοικοῦσα ἐκκλησία λέγοντας ὅτι στὴν πράξη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία φαίνεται νὰ ἐκτρέπεται ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς Ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς καὶ νὰ μιμεῖται τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ... Λησμονεῖται δηλαδὴ ὅτι κεφαλὴ καὶ φερέγγυα Ἀλήθεια εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὑποστακτικὴ Ἀλήθεια , δηλαδὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς , κάτι ποὺ φανερώνει ἔλλειμμα ὄχι ἁπλὰ Θεολογικοῦ χαρακτήρα ἀλλὰ, ἀλλὰ τῆς ἴδιας της ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας …

Τὸ κλείσιμο τῆς ἐκδήλωσης ἔκανε ὁ Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Γρηγόρης Γ. Καλύβας ὁ ὁποῖος εὐχαρίστησε τὸν κ. Τσελεγγίδη γιὰ τὴν ἀνταπόκρισή του στὴν πρόσκληση ἀλλὰ καὶ στὶς ἀλήθειες ποὺ κομίζει ὁ λόγος του σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν δογματικῶν ἀξιῶν καὶ κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ποὺ ἀποτελοῦν προϋπόθεση γιὰ νὰ εἴμαστε οἱ αὐθεντικοὶ ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι. Τέλος εὐχαρίστησε τὸν Δῆμο καὶ τὸν Δήμαρχο κ. Σινάνη γιὰ τὴν καλὴ, ὅπως εἶπε, συνεργασία καὶ βοήθεια ποὺ προσφέρουν στὸν σύλλογο, τὴν Περιφέρεια καὶ τὸν Ἀντιπεριφερειάρχη κ. Μιχαλάκη , τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Μ.Μ.Ἐ γιὰ τὴν προβολὴ τῶν δράσεων τοῦ Συλλόγου , τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ στρατοῦ καὶ τῶν σωμάτων ἀσφαλείας ποὺ παραβρέθηκαν, τοὺς αἱρετούς της Αὐτοδιοίκησης καὶ ὅλους ὅσους βοήθησαν στὴν τεχνικὴ ὑποστήριξη τῆς ἐκδήλωσης. Τέλος εὐχαρίστησε τὸ δημοσιογραφικὸ καὶ τεχνικὸ δυναμικό του Ράδιο «ΣΤΑΓΩΝ» καὶ «STAGON NEWS» διὰ τῶν ὁποίων ἡ ἐκδήλωση μεταδόθηκε ἀπευθείας μὲ ἦχο καὶ εἰκόνα καὶ ἀναμεταδόθηκε ἀπὸ πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ σαϊτ.

Πηγή: stagonnews, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Αφού είναι παναίρεση κύριε καθηγητά, πώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία βιώνει όλα αυτά που λέτε, αυτή είναι η ζωή της Ορθοδοξίας, πώς συμμετέχει στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κοιτάξτε, είναι σα να με ρωτάτε όπως το ακούω, αφού εμείς γεννηθήκαμε άνωθεν, πως αμαρτάνουμε; Το ερώτημα είναι τόσο απλοϊκό όσο και παράλογο, δηλαδή, αν δεν πούμε κάποιες παραμέτρους.

Μας λέει ο Απόστολος Παύλος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, κατ’ αρχήν ο Απόστολος Παύλος, ότι πεθάναμε κατά την αμαρτία. Εμείς είμαστε νεκροί, ζούμε μετά το θάνατό μας, ο οποίος είναι ο θάνατος της αμαρτίας στο πλαίσιο της Εκκλησίας. Ο Απόστολος Ιωάννης μας λέει ότι ο πιστός επειδή γεννήθηκε άνωθεν κτλ., ού δύναται αμαρτάνειν. Οντολογικώς όμως. Γιατί; Γιατί σπέρμα εν αυτώ μένει το Άγιο Πνεύμα και επομένως εφόσον βρίσκεται σ’ αυτήν την σχέση δεν μπορεί να αμαρτάνει. Αλλά αυτό δεν είναι μαγική πράξη, δεν είναι ένας μηχανισμός επειδή γεννηθήκαμε δεν αμαρτάνουμε γιατί αυτό θα ακύρωνε το αυτεξούσιό μας. Έτσι λοιπόν αμαρτάνουμε όχι από αδυναμία αλλά από αυτεξουσιότητα. Δεν θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού και μερικοί επιμένουν όπως ο Ιούδας.

Ο Ιούδας είχε τον καλύτερο πνευματικό οδηγό, τον καλύτερο Γέροντα θα λέγαμε. Έτσι; Ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον Χριστό; Αδυνατούσε ο Χριστός να τον καθοδηγήσει; Όχι. Ο Ιούδας μέχρι την τελευταία στιγμή καθοδηγείται, ακόμη και στο Μυστικό Δείπνο του οποίου δεν στερείται και την Θεία Μετάληψη. Όμως οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι. Αυτό είναι πολύ δυνατό, δηλαδή θα λέγαμε εντός εισαγωγικών «δεν μπορεί να το παραβιάσει ούτε ο Θεός», επειδή δεν θέλει, επειδή μας έδωσε το κατ’ εικόνα το οποίο έχει το λογικό και το αυτεξούσιο και μας τιμά με αυτό που είναι ο Θεός, Αυτεξούσιος. Άρα, όπως ο πιστός ού δύναται αμαρτάνειν ότι σπέρμα εν αυτώ μένει .. δηλαδή, εφόσον θέλει να μην αμαρτάνει, είναι το λιγότερο, η φυσιολογικότητά του να μην αμαρτάνει.

Μέσα στην Εκκλησία δεν είμαστε απλώς για να μην αμαρτάνουμε, δεν έχουμε πάρει μόνο αυτό το αγαθό, αλλά να ζήσουμε την αιωνία ζωή στο παρόν, τη ζωή δηλαδή την ΑγιοΤριαδική. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο άνθρωπος, δεν είναι κατόρθωμα του ανθρώπου αλλά είναι δωρεά του Θεού μέσα μας και το πήραμε χωρίς να ερωτηθούμε σε ανύποπτο χρόνο, επειδή ο Θεός μας εγέννησε κατά την πρόνοιά Του μέσα στην Εκκλησία κτλ.. Αν δεν θελήσουμε όμως, απενεργοποιείται αυτή η θεία ενέργεια που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Κατά συνέπεια, μην μας κάνει εντύπωση πως θρησκευτικοί μας ηγέτες κάνουν και λένε αυτά τα πράγματα. Ας γυρίσουμε ο καθένας στον εαυτό μας και να δούμε εμείς αν αμαρτάνουμε -που αμαρτάνουμε- και γιατί αμαρτάνουμε. Δεν αμαρτάνουμε γιατί είναι αδύναμος ο Θεός μέσα μας, αλλά γιατί δεν κάνουμε εκείνο που είναι στις προδιαγραφές μας και στις δυνατότητες του κατ’ εικόνα. Δηλαδή, οι εντολές του Χριστού δεν είναι εξωπραγματικές, είναι ακριβώς οι προδιαγραφές μας, οι δυνατότητές μας … για να ζούμε το κατά φύσιν. Το καλό λίαν αναφέρεται σ’ αυτόν τον κόσμο, στο να μπορούμε να υπάρχουμε σε μία σχέση φυσιολογική, όχι στο καθ’ ομοίωση, όχι στην θεία ζωή, αυτό δεν είναι η δυνατότητά μας, αυτό είναι άκτιστο, μας παρέχεται όμως ως δωρεά υπό την προϋπόθεση ότι τηρούμε τις προδιαγραφές, τις εντολές δηλαδή.

Τώρα, εμείς που πήραμε μέσα μας την άκτιστη ζωή του Τριαδικού Θεού, εφόσον δεν θέλαμε να κάνουμε την αμαρτία αν ήμασταν ενήλικοι, δεν θα αμαρτάναμε. Όμως, επειδή δεν προσέχουμε, και επειδή απατώμεθα όπως απατήθηκε η Εύα και ο Αδάμ από την διαβολή και διαστροφή του θελήματος του Θεού, επειδή δεν προσέχουμε, δεν βρισκόμαστε σε νήψη σε πνευματική εγρήγορση, ο νους μας δεν είναι εκεί για όπου κατασκευάστηκε, δηλαδή να έχει την διαρκή αναφορά του, την ευχαριστιακή την δοξολογική προς τον Θεό. Γι’ αυτό βρίσκει τόπο, χρόνο και χώρο ο πονηρός και μας εισάγει τα πονηρά αυτά τηλεγραφήματα, τα οποία έχουν ένα ωραίο περιτύλιγμα όπως ήταν ωραίος ο απαγορευμένος καρπός όταν τον πρόσεξε η Εύα και της φάνηκε ωραίος και θέλησε να τον γευθεί. Αυτό επαναλαμβάνεται στην προσωπική μας ζωή.

Θέλω να πω με αυτό το παράδειγμα ότι, μην ρίχνουμε την πέτρα του αναθέματος. Να γυρίζουμε στον εαυτό μας και να μετανοούμε εμείς γι’ αυτά τα οποία κάνουμε ούτως ή άλλως και ενώ έχουμε τη δυνατότητα να μην τα κάνουμε. Και από εμάς προέρχονται, το εννοώ σύνολο τώρα, η πνευματική μας ηγεσία όπως άλλωστε και η πολιτική. Δεν μας έρχονται από άλλον πλανήτη, μην διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτό. Να μετανοούμε γιατί εμείς δεν τηρούμε το θέλημα του Θεού, γιατί αν το τηρούσαμε και ζούσαμε κατά το θέλημά Του, οι ηγέτες μας θα εξέφραζαν αυτήν την πραγματικότητα.

… Βεβαίως θα πει κανείς, οι ηγέτες είναι να καθοδηγούν. Μα όταν εμείς δεν φροντίσαμε σε ανύποπτο χρόνο και φτάσαμε σε μια ηλικία για το θέλημα του Θεού και αλλοιθορίζαμε προς τον κόσμο, ήτανε φυσικό να πάθουμε αυτόν τον βαθμό της πνευματικής διαστροφής, να θεωρήσουμε ως καλό αυτό το οποίο εμείς κρίναμε και όχι Εκείνον που μας κατασκεύασε και μας είπε καθαρά ποιο είναι το θέλημά Του ως καλό. Γιατί μόνον ο Θεός είναι καλός και ως καλό θεωρείται εκείνο που έχει το κάλλος του Θεού και εκεί πέρα βρίσκονται οι προδιαγραφές μας, γι’ αυτό η κτίση ήταν λίαν καλή τότε.

Άρα η λύση, τώρα εγώ δεν προσφέρω μόνο την ερμηνεία αλλά και τη λύση του προβλήματος αν θέλετε ως προς αυτό, εφόσον στραφούμε με πνεύμα μετανοίας στον εαυτό μας και γνωρίζουμε ότι ήγγικεν και όχι απλώς ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών -αυτή είναι και η λύση στο γενικότερο κοινωνικοοικονομικό μας πρόβλημα- αλλά ήδη η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται εντός μας. Το θέμα είναι ότι την απενεργοποιήσαμε με την κακή χρήση του αυτεξουσίου ακούγοντας τον κόσμο που κείται εν τω πονηρώ και τον πονηρό. Επομένως η θεραπεία είναι εντός της Εκκλησίας με την υπακοή, με την μέθοδο την εκκλησιαστική στο πνευματικό εργαστήριο αυτό, στο νοσοκομείο της Εκκλησίας με τους πνευματικούς οδηγούς που είναι οι οικονόμοι της χάριτος, οι ιερείς οι Αρχιερείς μας κτλ που τηρούν το θέλημα του Θεού, [για] να καθαριστούμε. Και τότε θα δούμε και θα μπορέσουμε -γιατί μας δίνεται αυτή η δυνατότητα ακτίστως με τη μετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού- να ενισχυόμαστε και να τηρούμε αυτές τις προδιαγραφές. Τότε όχι απλώς δεν θα αμαρτάνουμε που είναι το φυσιολογικό μας στη νέα πραγματικότητα, την κενή κτίση την οποία βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία, αλλά θα έχουμε όντως αυτό που είπε ο Χριστός … ίνα ζωὴν έχωσι καὶ περισσὸν έχωσιν.

Αυτή η ζωή επειδή είναι άκτιστη και δεν χωράει στον κτιστό μας χώρο, ξεχύνεται και ξεχειλίζει και αγγίζει τους άλλους στο μέτρο όμως, όχι μαγικά, όχι μηχανιστικά, αλλά στο μέτρο της δεκτικότητας των άλλων, όταν και οι άλλοι κάνουν κάποια προσπάθεια καλής χρήσης αυτού του αυτεξουσίου στο πλαίσιο της Εκκλησίας.

Έτσι λοιπόν μην περιμένουμε ούτε παθητικώς να τακτοποιηθούν τα πράγματα, δεν θα τακτοποιηθούν μαγικώς αν δεν μετανοήσουμε. Όταν πήγαν στο Χριστό κάποιοι και είπαν τι έκανε ο Πιλάτος που έσφαξε κάποιους .. υπενθύμισε ο Χριστός -να τους δώσει την ερμηνεία δηλαδή- προσέθεσε σε αυτό και έναν πύργο που έπεσε και καταπλάκωσε κάποιους και είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν οι αμαρτωλότεροι όλων. Μην θεωρούμε ότι όταν γίνεται κάτι κακό, ότι αυτοί που το παθαίνουν είναι οι χειρότεροι. … Είναι ενδεικτικό, απλώς θέλει να πει ο Χριστός ότι αν δεν μετανοήσετε πολύ χειρότερα θα πάθετε.

Άρα μας δίδεται διαχρονικώς το μήνυμα ότι το ζητούμενο είναι να δούμε ποιο είναι το ευάρεστο θέλημα του Θεού και αυτό είναι φανερό μέσα στην Εκκλησία. Απλώς να τηρήσουμε το θέλημα του Θεού, να θέλουμε να το τηρήσουμε. Όπως είπα προηγουμένως οι Οικουμενικές Σύνοδοι, οι Κανόνες της Εκκλησίας, έχουν ορίσει, περιορίσει, δηλαδή καθορίσει, το περιεχόμενο της Αγιοτριαδικής ζωής της Εκκλησίας και άρα τα πράγματα είναι δεδομένα και απλά. Εμείς πρέπει να γίνουμε οι κήρυκες, ευγνωμόνως και δοξολογικά προς τον Θεό, στους άλλους ανθρώπους αυτού του περιεχομένου της ζωής και να μην θέλουμε να γίνουμε συνεργάτες σε μια διαδικασία κτιστή και μάλιστα όχι καθαρή, αφού αυτά είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 46:15 έως 55:55)

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Αβέρωφ