Η Ανθρώπινη ΖΩΗ, κατά τον Εθνικόν μας Ποιητήν είναι :"Mέγα Καλό και Πρώτο”. Ο δε μεγάλος Γερμανός ποιητής Γκαίτε είπε πως η ΖΩΗ είναι "Αγαθόν Πολυτιμότατον” Ο κάθε άνθρωπος εξ άλλου, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι "Προσωπικότης Ανεπανάληπτη”..

Ετσι το "Πολύτιμο αυτό Αγαθόν" προστατεύεται από κάθε έννομον τάξιν στις πολιτισμένες Κοινωνίες. , ως "Πρώτιστον αγαθόν".

Εις το άρθρον 2 του Συντάγματος διακηρύσσεται η ανθρώπινη αξία, ή όπως εδέχθη η αρμοδία τότε Επιτροπή " η αξία του ανθρώπου" και η αναγνώρισις των εξ αυτής πηγαζόντων θεμελιωδών δικαιωμάτων”. Λέγει, λοιπόν, το άρθρ. 2

"" O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχικήν υποχρέωσιν της Πολιτείας"".

Η Ευρωπαική Σύμβασις περί των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕυρΣΔΑ) γνωστή ως Σύμβασις της Ρώμης του 1950 διακηρύσσει εις το άρθρον 2 :

"Τό δικαίωμα εκάστου ανθρώπου εις την ζωήν προστατεύεται υπό τουΝόμου" Και εις το άρθρον 3 συμπληρώνει " Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βα- σάνους ουτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς". Να σημειωθή ότι με τα ακολουθήσαντα έκτοτε μέχρι τώρα περίπου 10 πρόσθετα Πρωτόκολλα η ΕυρΣ. Δ. Α. έχει αναγάγει την προστασίαν των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε τέτοιο σημείο ενδιαφέροντος, ώστε να τύχη σεβασμού η ζωή και του εχθίστου εγκληματίου, διά της καταργήσεως της ποινής του θανάτου!

Ολες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν κάνει εσωτερικόν Δίκαιον τις δια- τάξεις της Ευρ. Σ. Δ. Α. Εις την Πατρίδα μας με το άρθρον 33 του Ν. 2172 / 1993 < Η ποινή του θανάτου καταργείται>.

Η προστασία αυτή που επαγγέλλεται αυθεντικά ο Συνταγματικός Νομοθέτης πραγματώνεται με την θέσπισιν και λειτουργίαν των Νόμων.

Οι Κανόνες του Δικαίου διακρίνονται σε π ρ ω τ ε ύ ο ν τ ε ς κανόνες και σε δ ε υ τ ε ρ ε ύ ο ν τ ε ς τοιούτους ή κ υ ρ ω τ ι κ ο ύ ς.

Οι ποινικοί Νόμοι θεωρούνται δευτερεύοντες ή κυρωτικοί κανόνες Δικαίου, οι οποίοι καθορίζουν τις κυρώσεις (ποινές), δια την παράβασιν των πρωτευόν- των κανόνων Δικαίου, οι οποίοι έτσι αποτελούν το λογικώς πρότερον των ποι- νικών νόμων. Ωστε, ημπορούμε να πούμε ότι λογικώς η αποστολή του ποινι-κού δικαίου είναι κατ αρχήν η εξασφάλισις της τηρήσεως των πρωτευόντων κανόνων δικαίου, δια της απειλής ποινών, κατά των παραβατών τούτων.

Π ρ ω τ ε ύ ω ν κανών δικαίου είναι όπως είδαμε ο σεβασμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής, που προστατεύεται από το Σύνταγμα και τον Α. Κ. , που με το άρθρον 57 επιτάσσει¨" Το Π ρ ό σ ω π ο ν εφ όσον κηρύσσεται ικανόν Δικαίου έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του”. Η τ ο ι: Δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της σωματικής ακεραιότητος κ. λ. π.

ΟΤΑΝ προσβληθή ένα από τα δικαιώματά του αυτά, έρχεται ο ποινικός Νομοθέτης και λέγει π. χ. όταν αφαιρείται η ζωή ενός ανθρώπου:

"Οποιος με πρόθεση σκότωσε άλλον, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη". (299ΠΚ)

"Οποιος με πρόθεση προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση η βλάβη της υγείας του τιμωρείται μέ φυλάκιση μέχρι τριών ετών. " (308 Π. Κ.)

Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδιξ απειλεί αυστηρές κυρώσεις, προκειμένου να προστατεύση την ανθρωπίνη ΖΩΗ. Εις το Δέκατο Πέμπτο (15ο) Κεφάλαιον του Κώδικος έχουν καταστρωθή τα άρθρα που αναφέρονται εις τά “Εγκλήματα κατά της Ζωής”..Αυτά είναι τ ρ ί α

Η ανθρωποκτονία - Η παιδοκτονία - και Η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης

Το έγκλημα της ανθρωποκτονίας είναι γνωστόν.

Π α ι δ ο κ τ ο ν ί α δεν είναι " η θανάτωσις ενός παιδιού", όπως, κατά την κοινήν αντίληψιν, θεωρείται και λέγεται..Πρόκειται δια νομικόν όρον, με όλως ιδιαίτερη σημασία..Παιδoκτονία δεν διαπράττει όποιος "θανατώσει" ένα παιδί.

Μόνο ένα πρόσωπο ημπορεί να διαπράξη ένα τέτοιο έγκλημα:Η Μητέρα του!

Λέγει το άρθρον 303 του Π. Κ. : " Μ η τ έ ρ α που με πρόθεση σκότωσε το παιδί της κατά τον τοκετό ή μετά τον τοκετό, αλλά ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διατάραξη του οργανισμού της από τον τοκετό, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών". Ωστε το έγκλημα τούτο είναι δυνατόν να εκτελεσθή μόνο από Μητέρα και μάλιστα κατά την διάρκεια του τοκετού ή αν είναι μετά τον τοκετόν, στην διάρκεια που εξακολουθεί η διατάραξη του οργανισμού της.

ΑΝ το έγκλημα διαπραχθή μετά τον τοκετόν και αφού έχει συνέλθει κανονικά ο οργανισμός της τότε δεν διαπράττει Παιδοκτονίαν αλλά Ανθρωποκτονίαν!

Τέλος, «Παιδοκτονία» και «"Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης", είναι το τρίτον από τα εγκλήματα κατά της Ζωής, που ο Π. Κ. έχει καταστρώσει εις τα άρθρα 303 και 304 αυτού.

Ο τίτλος “Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης» ετέθη με τον Ν. 1609 / 1986, (ως άρθρον 304 ΠΚ), που αντικατέστησε τον μέχρι τότε ισχύοντα τίτλον "ΑΜΒΛΩΣΙΣ " του Ποιν. Κώδικος, που ίσχυε από το 1951.

Η λέξις παράγεται από το ρήμα "Αμβλόω-ώ", που σημαίνει " αφαιρώ την ζωήν του Εμβρύου".

 Τό άρθρον 304 του Ποινικού Κώδικος, που ίσχυε από το έτος 1951 μέχρι του Νόμου 1609 / 1986, που το "μετωνόμασε", σε " Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης" ώριζε το 'εγκλημα τούτο ως εξής:

"E γ κ υ ο ς που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπο το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε ά λ λ ο ν να το σκοτώση τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών". Η "νέα" διάταξις του Ν. 1609 / 1986, και όπως έχει τελικώς καταστρωθή εις τον Π. Κ. (άρθρον 304 #2 εδ. 3) λέγει:

"Ε γ κ υ ο ς που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε α λ λ ο ν να την διακόψει τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενα έτος. "

Εν τούτοις, με εξαιρέσεις που καθιέρωσε αφήνει ατιμώρητη την άμβλωση αν ενεργηθή στις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης! (1).

Ετσι, όπως, διατυπούται η ‘Αμβλωσις εις τα δύο αυτά άρθρα, διακρίνουμε δύο βασικώς αντικειμενικές υποστάσεις του εγκλήματος τούτου.

Τήν αυτάμβλωσιν και την ετεράμβλωσιν.

Αυτάμβλωσιν έχουμε όταν η έγκυος μόνη της φονεύει το έμβρυον.

Ετεράμβλωσιν όταν άλλο ς διαπράττει την άμβλωσιν. Καί έάν μεν αυτός ό ά λ- λ ο ς θανατώνει το έμβρυον, συναινούσης της εγκυμονούσης, διαπράττει α δ ί κ η μ α, δηλαδή τιμωρείται με φυλάκισιν. Εάν όμως θανατώνει το έμβρυον, χωρίς την συναίνεσιν (αγνοούσης) της κυοφορούσης, τ ό τ ε διαπράττει κ α κ ο ύ ρ γ η μ α και τιμωρείται με κάθειρξιν.

Ο νομοθέτης του ν. 1609 / 1986 ήθελε να εξαλείψη, ως "κακόηχον " και προσ- βλητικόν" τον τίτλον "αμβλωσις", καί με την πίεσιν των φεμινιστικών γυναικεί ων οργανώσεων, που διεδήλωναν μέ κάθε τρόπον οτι είναι δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίση για το σώμα της και κανείς δεν ημπορεί να της επιβάλη ένα ανεπιθύμητο παιδι (2), καθώς και διαφόρων "προοδευτικών" εγκεφάλων, έθεσεν ως τίτλον του εγκλήματος "Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης. "!

Και αι μέν και οι δε, επηρεασμένοι από αντιχριστιανικές αντιλήψεις και υλιστικές θεωρίες, οπως θα ιδούμε κατωτέρω, έφθασαν εις το σημείον να ταυτίζουν το κυοφορούμενον με το σώμα της κυοφορούσης !

Όμως, παρά τους εξωραισμούς, παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες πολλών ποινικολόγων να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις «των προοδευτικών» αντιλήψεων, σε όλα τα Δίκαια όλων των πολιτισμένων χωρών η Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης είναι Ε γ κ λ η μ α.

Και είναι Ε γ κ λ η μ α, δ ι ό τ ι δ ε ν είναι το έμβρυον τ α υ τ ό ν με την κυοφορούσαν! Δ ε ν είναι ο εαυτός τ η ς, ούτε κτήμα τ η ς. Δ ε ν είναι προ-σωπικόν της δικαίωμα, όπως θα ιδούμε παρακάτω. Τι είναι Δικαίωμα;

Ο ορισμός που δίνεται εις την λέξιν είναι ότι:

«Δικαίωμα είναι η υπό της εννόμου Τάξεως παρεχομένη εις το Πρόσωπον εξουσία, προς πραγμάτωσιν βιοτικού συμφέροντος». (3)

Η αλλοιώς, «Δικαίωμα» είναι «Η ελευθερία που αναγνωρίζεται από τον Νόμο σε φυσικό η νομικό πρόσωπο, να ενεργή για την ικανοποίηση των συμφερόντων του". Οπως ελέχθη και προηγουμένως, το Πρόσωπον εφόσον κηρύσσεται ικανόν έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του, ήτοι δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της απορρήτου περιοχής της προσωπικότητός του, της ελευθέρας πνευματικής και σωματικής κινήσεώς του κ. λ. π. (4).

Ο λ α αυτά τα αγαθά είναι <ιδικά> του (του προσώπου), κανείς δεν επιτρέπεται να τα θίξη ή να του τα αφαιρέση η να τα καταστρέψη. Και όπως κανείς δεν θέλει να του τα αμφισβητήσουν οι άλλοι, έτσι και αυτός δεν ημπορεί να θίξη, αφαιρέση ή καταστρέψη τα αγαθά του άλλου, του πλησίον του.

Είναι αξιον υπογραμμίσεως ότι η αυτοκτονία δεν θεωρείται έγκλημα. (5)

Δι’αυτό και ο ανθρώπινος Νομοθέτης του Π. Κ. δεν την περιλαμβάνει μεταξύ των τιμωρητών πράξεων εις τα Εγκλήματα κατά της Ζωής.

Τούτο δε, διότι εκρίθη ότι: Αφ ενός μεν, έκαστος δικαιούται να διαθέση την ζωήν του. Αφ ετέρου δε, και κυρίως διότι πρακτικώς είναι αδύνατος η επίτευξις μιας αποτελεσματικής καταστολής, δηλ. της ειδικής προλήψεως της αυτοκτονίας (6). Π ρ ο σ έ ξ α τ ε τώρα:

Ενώ η αυτοκτονία δεν είναι αδίκημα - δια τον λόγον που είπαμε - όμως ο Ποινικός Νομοθέτης έχει αναγάγει σε αδίκημα ιδιώνυμο την σ υ μ μ ε τ ο χ ή ν σε αυτοκτονία! Λέγει το άρθρον 301 Π. Κ. :

""Οποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ αυτήν τιμωρείται μέ φυλάκιση"" Δ ι α τ ί; Η αιτιολογία είναι ότι:

Αυτός που αυτοκτονεί διαθέτει την ζωήν Του. Ομως αυτός που διεγείρει ή βοηθεί έτερον να αυτοκτονήση δεν διαθέτει την ζωήν Του, την ιδικήν Του! Διαθέτει την ζωήν Α λ λ ο υ ! (7)

Α λ λ ο το θέμα εαν ο αυτοκτονών εχη το δικαίωμα από απόψεως Χριστια-νικής να καταστρέψη την ζωήν του, την οποίαν δεν εδημιούργησεν ο ίδιος..Δεν απέκτησε με τον ιδρώτα του !Δεν είναι κτήμα Του. Του ε δ ω ρ ή θ η!

Περι αυτού όμως θα εκτεθούν κατωτέρω.

Ετσι, εφθάσαμε εις το κ έ ν τ ρ ο ν του ζητήματός μας.

«Η έγκυος που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπον το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε άλλον να το σκοτώσει », εξασκεί δικαίωμά “Της” ή αφαιρεί την ζωήν κάποιου Α λ λ ο υ;

Ο κυοφορούμενος είναι ο “Εαυτός Της” Η “Κ ά π ο ι ο ς” Αλ λ ο ς;

Κατά τους Νόμους ολων των πολιτισμένων Χωρών και κατά τον Ιδικόν μας Π. Κ. , όπως είδαμε ανωτέρω «αντικείμενον του εγκλήματος της Τεχνητής Διακοπής της Κυήσεως είναι η Ανθρώπινη Ζωή, η εν σπέρματι υπάρχουσα εις την κοιλίαν της μητρός». Εις το έμβρυον αναγνωρίζονται Δικαιώματα (8)τα οποία ο Νόμος, κ α ι ο ιδικός μας Νόμος προστατεύει. Λέγει ο Αστικός Κώδιξ (1711)

«Κληρονόμος μπορεί να γίνει εκείνος που κατά το χρόνο της επαγωγής βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί».

Ετσι ο κυοφορούμενος λογίζεται ότι έχει γεννηθή κατά τον χρόνον της επα-γωγής(του θανάτου του κληρονομουμένου), εφ όσον ύστερα εγεννήθη ζών, η δε κληρονομία κατά το μέχρι του τοκετού διάστημα σχολάζει και τίθεται υπό κηδεμόνα. Τούτο σημαίνει ότι ο κυοφορούμενος έχει δικαιώματα από τότε που συνελήφθη εις την κοιλίαν της μητέρας του και δή :

1. Ημπορεί να γίνη κληρονόμος,
2. Ημπορεί ένεκα θανατώσεως προσώπου (του πατρός του π. χ.) να γεννηθή υπέρ αυτού δικαίωμα αποζημιώσεως,
3. Ημπορεί να συναφθή σύμβασις υπέρ αυτού, ως τρίτου. Ωστε, ο κυοφορούμενος είναι φορεύς δικαιωμάτων, είναι Ανθρωπος! (9).

Ομως, εις την θεωρητικήν εξέτασιν του ζητήματος τούτου, τόσον εις την Φι- λοσοφίαν, όσον και εις την Νομικήν Επιστήμην υπήρξαν και υπάρχουν δια- φορετικές θεωρίες και εξετέθησαν αποκλίνουσες απόψεις, ιδίως καθ όσον αφορά εις τα σπουδαία ζητήματα “ Π ό τ ε “ αρχίζει υπάρχουσα η ΖΩΗ;.

Ποία η σχέσις της Ψυχής και του Σώματος, εις αυτήν την αρχήν της ζωής;

Π ό τ ε χρονικώς εμφανίζεται - υπάρχει καθένα από τα δύο συστατικά του ανθρώπου; Ερχονται εις την ζωήν χωριστά το καθένα ή μαζί;

Εις την Φιλοσοφίαν αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες, ιδίως προ της Χριστι- ανικής Διδασκαλίας, που όμως επηρέασαν αρκετούς, και μετά Χριστόν..

Ο Πλάτων, εδίδασκεν ότι η ψυχή σχηματίζεται έξω της μητρικής κοιλίας. Εισέρχεται δε εις το τέκνον ευθύς άμα τω τοκετώ, δια της πρώτης αναπνοής του βρέφους. (10)

Ο Αριστοτέλης, εδίδασκεν ότι υπάρχουν τρείς ψυχαί, εκ των οποίων η τρίτη είναι η ανθρωπίνη και έρχεται έξωθεν..(11).

Οι Στωικοί φιλόσοφοι υπεστήριζαν ότι¨εν τω σπέρματι υπάρχει πνοή ζωής, η οποία αποτελεί μέρος της ψυχής του γεννήτορος.

Αλλοι φιλόσοφοι εκπρόσωποι των ανατολικών δοξασιών εδίδασκαν την μετεμψύχωσιν. Πρόκειται περί της θεωρίας κατά την οποίαν η κάθε ψυχή εγκαθίσταται διαδοχικά στα σώματα ανθρώπων, ζώων ακόμη και φυτών, κατά την διάρκεια πολλών ζωών, μέχρις ότου εξαγνισθή εντελώς και φθάση στην τελειότητα, οπότε και ενώνεται ή ταυτίζεται με το θείον...

Κατά την διάρκειαν του μεσοπολέμου (μεταξύ Αου και Βου παγκοσμίου πο-λέμου), εις την Γαλλίαν επεκράτησαν υλιστικές και αντιπνευματικές θεωρίες, που επηρέασαν αρκετούς εκπροσώπους της Νομικής Επιστήμης, ιδίως ποινι-κολόγους, που έδειξαν τάσεις απαμβλύνσεως του εγκλήματος της αμβλώσεως. Θεωρητικοί της εποχής εκείνης υπεστήριζαν και εδίδασκαν ότι κατά τον πρώτον χρόνον της κυοφορίας πρόκειται περί "απλών οργανικών στοιχείων" τα οποία αποτελούν το γονιμοποιημένον ωάριον, η καταστροφή του οποίου δεν είναι δυνατόν να συνιστά αφαίρεσιν ζωής ανθρωπίνης, συνεπώς δεν κυριολεκτούμε όταν ομιλούμε περί θανατώσεως του εμβρύου. (12)

Επροτιμούσαν να αποδέχωνται τις διάφορες γνώμες παλαιών φιλοσόφων και επιδεικτικά αγνούσαν τις Χριστιανικές τοποθετήσεις.

Ελληνες μάλιστα που εσπούδασαν εις την Εσπερίαν εθαμβώθησαν από τις θεωρίες εκείνες, τόσον ώστε όταν ήλθαν εις την Πατρίδα τους, έφεραν και τις δοξασίες αυτές, ως διδάσκαλοι και συγγραφείς, δια να δικαιολογήσουν την "αντιχριστιανικήν" στάσιν των εις το θέμα αυτό.

Εφθασαν ακόμη εις το σημείον είτε ηθελημένως είτε εξ αγνοίας να λέγουν και να γράφουν, ότι δήθεν η Χριστιανική Εκκλησία ΔΕΝ απαντά εις το ζήτημα της αρχής της ζωής !!(13)

Είναι, λοιπόν, σημαντικόν να γνωρίζη ο άνθρωπος την αλήθειαν :

Π ό τ ε αρχίζει να υπάρχη η ανθρώπινη ζωή. Εάν είναι αλήθεια ότι μ ε τ ά την σύλληψιν, την ένωσιν σπερματοζωαρίου - ωαρίου, δεν πρόκειται παρά για “Ενωση απλών οργανικών ουσιών», τ ό τ ε ΔΕΝ υπάρχει εις την κοιλίαν της κυοφορούσης γυναικός ζωή εν σπέρματι”, επομένως οι φεμινίστριες και όσοι τις κανοναρχούν έχουν δίκαιον. Διακόπτοντας την κύησιν ασκούν δικαίωμά “τ ο υ ς”, και κανένα Νόμον δεν παραβιάζουν. Αποβάλλουν βιαίως "οργανικές ουσίες" και Οχι ανθρώπινη ζωή εν σπέρματι!.

Επομένως, ευρίσκοντο και ευρίσκονται εν αδίκω οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι Νομοθέται των πολιτισμένων Χωρών, που με τις ποινικές διατάξεις τωνετιμωρούσαν και τιμωρούν την έγκυον που σκοτώνει το έμβρυον εις την κοιλίαν της !.

Εάν, αντιθέτως, με την σύλληψιν κυοφορήται μια κ α ι ν ο ύ ρ γ ι α Ζωή.

Εάν με την σύλληψιν η μήτρα της γυναικός γίνεται το λίκνον ενός νέου αν- θρώπου, που έρχεται εις την ζωήν: Τ ό τ ε η άμβλωσις ή η διακοπή της κυήσεως - όπως και αν την αποκαλέσουμε - είναι Εγκλημα!

Oχι μόνον προβλεπόμενον και τιμωρούμενον υπό του Ποινικού Κώδικος, α λ λ ά κυρίως Εγκλημα κατά της Δημιουργίας!

Εγκλημα κατά του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, το οποίον ακολουθείται από πολλές δυσάρεστες συνέπειες. Π ο ί α, λοιπόν, είναι η Αλήθεια εν προκειμένω;

Ιδιαιτέρως, για μάς τους Πιστούς έχει σημασίαν: Tι διδάσκει η Εκκλησία.

Θα αρχίσουμε από τα πιό ευκολονόητα και θα προχωρήσουμε στα βαθύτερα.

Η Υμνολογία της Εκκλησίας μας έχει συντεθή από πολύ σοφούς Πατέρες, οι οποίοι με πολλήν προσευχήν και πλουσίαν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος έχουν συνθέσει και παραδώσει εις το Χριστιανικόν Πλήρωμα τους θησαυρούς της. Και πρέπει να υπογραμμισθή ότι εις την Υμνολογίαν της Εκκλησίας μας, με ευλάβειαν, σαφήνειαν και πληρότητα αποτυπώνονται και δογματικές αλήθειες της Πίστεώς μας.

Ελισάβετ. Τό δε βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τον ταύτης ασπασμόν έχαιρε. Και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον: “Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον. " (14)

Ο Υμνογράφος αποδίδει έτσι ποιητικά τον Ευαγγελιστήν Λουκάν, που λέγει:

"Εν ταις ημέραις εκείναις αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σ π ο υ δ ής, , εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ.

Καί εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής και είπεν. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.... Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλιάσει εν τη κοιλία μου. " (15)

Η Παναγία μας, αμέσως μετά τον χαιρετισμόν και το χαρμόσυνον άγγελμα του Γαβριήλ, ζώντας μέσα στην σφαίραν του Θαύματος, αισθάνθηκε την ανάγκην να επισκεφθή την Ελισάβετ. Οπως δε λέγουν οι ερμηνευταί, όχι μόνον διότι ένα τέτοιο γεγονός αισθάνθηκε την ανάγκην να το ανακοινώση σε άνθρωπο δικό της, αλλά και διότι επισκεπτομένη την Ελισάβετ θα διεπίστωνε ένα άλλο θαύμα. Μικροτέρας βεβαίως σημασίας αλλά πάντως θαύμα. Την πρόσφατη σύλ ληψη του Ιωάννου, που της ανεκοίνωσεν ο Αγγελος. Εγινεν συνεπώς η επίσκεψις αυτή α μ έ σ ω ς, μετά τον Ευαγγελισμόν. " Επορεύθη μετά σπουδής", λέγει ο Ευαγγελιστής. Και ευρήκε την Ελισάβετ έξι μηνών έγγυον. Το σπουδαίον δε και εκθαμβωτικόν και τόσο πληροφοριακόν για το θέμα μας είναι τούτο:

Τα ώτα της Ελισάβετ ήκουσαν τον ασπασμόν της Παρθένου. Τό βρέφος εν τη κοιλία της τον άκουσε και εσκίρτησεν εν αγαλιάσει! Και όπως τα ώτα της Ελι-σάβετ έγιναν τα αισθητήρια του κυοφορουμένου Ιωάννου, γιά να ακούση τον ασπασμόν της Μαρίας. Ετσι και το στόμα της Ελισάβετ έγινε το αισθητήριον του Ιωάννου, δια να εξαγγείλη με το στόμα της προφητικώς ότι η Παρθένος που τώρα είναι μπροστά της είναι εγκυμονούσα και όχι απλώς κυοφορούσα, αλλά η Μήτηρ Του Κυρίου της! Η Ελισάβετ δεν εγνώριζε τίποτε ακόμη περί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Με το στόμα της όμως επροφήτευεν το βρέφος Ιωάννης! Δεν είχε λοιπόν εις την κοιλίαν της η Ελισάβετ από της συλλήψεως του Ιωάννου, "οργανικές η χημικές ουσίες", όπως εδίδασκαν και διδάσκουν άνθρωποι ανεγκέφαλοι ή απληροφόρητοι. Η Εκκλησία μας εις το μεγαλυνάριον της 23 Σεπτεμβρίου που εορτάζεται η Σύλληψις του Προδρόμου ψάλλει:

"Σήμερον η στείρα και γηραιά Ελισάβετ υιόν συλλαμβάνει εκ της σποράς Ζαχαρίου..Ιωαννην τον Πρόδρομον Κυρίου..."

Kαι εις το δοξαστικόν των στιχηρών του Εσπερινού, αρχίζει ως εξής:

«Εκ στειρευούσης σήμερον (την 23. 9) νηδύος, καρπός προσευχής Ανεβλάστησεν, Ιωάννης ο Πρόδρομος».

Ας ιδούμε τώρα «Τί» η Χριστιανική Γραμματεία (Διδασκαλία) διδάσκει:

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, που όπως γίνεται παραδεκτόν ήτο και ιατρός, διδάσκει ότι ο Άνθρωπος είναι σύνθετος. Αποτελείται απο σώμα και ψυχήν. Και ότι «μία και κοινή η της συστάσεως αρχή» είναι. Με τον τρόπον αυτόν απορρίπτει την διδασκαλία του Πλάτωνος καί του Ωριγένους που εδίδασκαν την προύπαρξι της ψυχής. Διότι όπως χαρακτηριστικά λέγει, οι θεωρίες αυτές παρουσιάζουν τον άνθρωπο να είναι «και προγενέστερος και νεώτερος του εαυτού του».

Κατά τον αγιο Γρηγόριο, ΔΕΝ προηγείται το ένα συστατικό του άλλου.

“Μήτε προ του σώματος την ψυχήν, μήτε έμπαλιν», δια να μή διχάζεται ο άνθρωπος με τον εαυτόν του, «τη κατά τον χρόνον διαφορά».

Η αλήθεια που δεχόμαστε, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, είναι “Μήτε ψυχήν προ του σώματος, μήτε χωρίς ψυχής το σώμα, αλλά μίαν αμφοτέρων αρχήν».

Κοινή είναι η αιτία για τα δύο στοιχεία, περιεχομένη εν δυνάμει εις το σπέρμα.

«Δίδυμος αμφοτέρων η γένεσις κατά ταυτόν αλλήλοις συνεπιδημούντων τω βίω. Ούτε γαρ προυπάρχει του σώματος η ψυχή, ούτε προκατασκευάζεται της ψυχής το σώμα, άλλ ομοχρόνως εν τη ζωή γίνονται» (16)

Καί φέρνει το παράδειγμα του σιταριού. Κάθε τι που υπάρχει γύρω από τον στάχυ, έχει συμπεριληφθή στή δύναμη τού σπόρου, δηλαδή και το χόρτο, και η καλαμιά και οι ενδιάμεσοι κόμποι, και ο καρπός και τά άγανα, και τίποτε από αυτά, ως προς την αιτίαν της δημιουργίας δεν προυπάρχει τού σπόρου ή δεν γίνεται μετά στή φύση του σπόρου. Ολα εμπεριέχονται εν δυνάμει σαυτόν. Ετσι νομίζω και το ανθρώπινο σπέρμα έχει σπαρμένη μέσα του, μαζί με την πρώτη αιτία της σύστασης, την δύναμη της φύσεως. Αναπτύσσεται δε και φανερώνεται διά μέσου κάποιας φυσικής σειράς. Και προχωρεί προς την ολοκλήρωση χωρίς να παίρνει τίποτε απ έξω επί πλέον, για την συμπλήρωση του τελείου ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπον ο Αγιος Γρηγόριος διδάσκει ότι πρέπει να διακρίνουμε τον χρόνο της δημιουργίας της ψυχής από τον χρόνον της εμφανίσεως της δια των ενεργειών της. Αυτές οι χρονικές στιγμές φυσικά απέχουν μεταξύ των αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκ των υστέρων δημιουργείται η μεταφυτεύεται η ψυχή στο σώμα.

“Ουδέν ήττον εν εκείνω εστί».

«Ως γάρ ουκ έστι την κατά τα μέλη διάρθρωσιν ενιδείν τω προς την σύλληψιν του σώματος εντιθεμένω προ της διαπλάσεως, ούτως ουδέ τας της ψυχής ιδι ότητας εν τω αυτώ δυνατόν εστί κατανοήσαι, πριν προελθείν εις ενέργειαν. Και ώσπερ ουκ αν τις αμφιβάλοι προς τας των άρθρων και σπλάχνων διαφοράς εκείνο το εντεθέν σχηματίζεσθαι, ουκ άλλης τινος δυνάμεως επεισερχομένης, αλλά της εγκειμένης φυσικώς προς την ενέργειαν ταύτην μεθισταμένης. Ούτω και περί ψυχής αναλόγως εστί το ίσον υπονοήσαι, ότι κάν μη διά τινων ενεργειών εν τω φαινομένω γνωρίζεται, ουδέν ήττον εστίν εν εκείνω». Και συμπληρώνει ότι όλα αυτά γίνονται με την δύναμιν: «Εν τω πρώτω του Θεού βουλήματι καταβληθείσαν».

(Αυτή η αιτία έχει κατατεθή στο αρχικό σχέδιο Του Θεού)!

Τέλος, σαλπίζει:

«Ουδέν αθεεί των εν τω κόσμω γινομένων εστί, πάντα δε της θείας εξήπται βουλήσεως. σοφόν δε και προνοητικόν το θείον» (16α).

Καί ο Μέγας Βασίλειος την αυτήν προς τον Γρηγόριον άποψιν διδάσκει, λέγο- ντας χαρακτηριστικά για την αρχήν της δημιουργίας σώματος και ψυχής, πως «ομού τω προστάγματι συνυπέστη» και καλεί τον άνθρωπον να θαυμάση την σοφίαν του Δημιουργού: «Θαύμαζε τον τεχνίτην, πώς της ψυχής σου την δύναμιν προς το σώμα συνέδησεν»!

Τέλος, να κλείσουμε με την σαφή μαρτυρίαν του ιερού Δαμασκηνού ο οποίος ακολουθώντας τους Πατέρας του χρυσού αιώνος και απορρίπτοντας σαν μωρολογίες τις θεωρίες του Πλάτωνος και του Ωριγένους λέγει: «Αμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ού το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά τα Ωριγένους ληρήματα» (17)

Αυτή είναι η αλήθεια για το μεγάλο και σπουδαίο αυτό θέμα περί της αρχής και δημιουργίας των δύο στοιχείων, σώματος και ψυχής του ανθρώπου, όπως μας την παρέδωσαν οι φωτισμένοι πατέρες της Εκκλησίας μας. Αλλως τε είναι φυσικά αδύνατο να γνωρίσουμε οι άνθρωποι..«ούτω μεγάλα και θεία ει μη τη άνωθεν κατελθούση δωρεά του Αγ. Πνεύματος» (18).

Ας έλθουμε τώρα στην ιατρική επιστήμη. Κάνει εντύπωση ιδιαιτέρως σήμερα με τα τελειότερα μέσα της ιατρικής τεχνολογίας η εξέλιξις του εμβρύου.

Την 1η εβδομάδα από της συλλήψεως μορφολογικά εμφαίνεται ενας μικρός κλώνος στη μήτρα. Την 2η εβδομάδα γίνεται ένα ωοειδές κυστίδιο. Την 4η

Την 8η εβδομάδα αναγνωρίζονται οφθαλμοί, αυτιά, μύτη στόμα. Σχηματίζονται τα δάκτυλα και εξαφανίζεται η ουρά. Στήν 12η εβδομάδα εμφανίζεται δέρμα ροζ, λεπτό και αναγνωρίζεται ανθρώπινον όν. Οι ειδικοί την 12η εβδομάδα αντιμετωπίζουν " Ανθρώπινον Ον" ! (19). Ετσι, δεν είναι μόνο τα "ληρήματα" του Πλάτωνος και του Ωριγένους αλλά και τα «ληρήματα» των προοδευτικών (ανδρών και γυναικών), που υποστηρίζουν οτι μετά την σύλληψη δεν υπάρχουν παρά μερικές "οργανικές ουσίες", που φέρουσα αυτές εις την κοιλίαν της η εγκυμονούσα έχει το δικαίωμα να τις αποβάλη, αφού δεν πρόκειται για αν- θρώπινη Ζωή !! ΔΕΝ είναι οργανικές ουσίες. Είναι ανθρώπινη Ζωή..Δεν είναι ο εαυτός “Σου”, κυρία. ΕΙΝΑΙ ένα “Αλλο” ανθρώπινον Ον, «διαφορετικό” από εσέ!! Αυτό το Ον δεν είναι ¨εσύ”. Και δε είναι απόκτημά Σου!

Μ ό ν η σου δεν ημπορούσες να κάνης τίποτε! Εκτός του ότι και ο «σύντρο- φός» σου όπως εσύ ημπορεί να πή “ Είναι και δικό μου”, ο μ ω ς και οι δυό σας ακόμη: Δεν έχετε το δικαίωμα να πήτε είναι Δικό “ Μας”! (20).

Ρίξετε μια ματιά γύρω σας πόσα ζευγάρια «Θέλουν πολύ αλλά δεν ημπορούν»!

ΔΕΝ επιτρέπεται να αγνοούμε οτι:

«Το τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν, από της του Θεού Προνοίας, και ούτε γυναικός φύσις ούτε ανδρός, ούτε άλλο ουδέν αύταρκες προς τούτο εστίν», βροντοφωνούσε ο Ιερός Χρυσόστομος προς εκείνους εκ των ανθρώπων της εποχής του, οι οποίοι “ούτως αλόγως διάκεινται ταις γυναιξίν εγκαλείν επειδάν μη τίκτωσιν». Είναι συνέχεια της παραδόσεως από παληά πού κατηγορούσαν τις στείρες σαν να έφταιγαν αυτές, όπως στην εποχή της Ελισάβετ (21), η οποία με την σύλληψιν θαυματουργικώς του Προδρόμου, ευλογούσε και ευχαριστούσε τον Θεόν διότι ευδόκησε έστω στην προχωρημένην ηλικίαν της

«αφελείν το όνειδος αυτής εν ανθρώποις», το όνειδος της ατεκνίας ! (22)

Ετσι δεν πρέπει να λέμε «έκανα 3, 4, 5, παιδιά». Αλλά να λέμε:

«Ο Θεός ευδόκησε και μας έδωκε 3, 4, 5, παιδιά».

Τό έμβρυο που φωλεύει στα σπλάχνα κάθε γυναικός είναι δημιούργημα του Θεού, Οχι του ανθρώπου, γυναικός ή ανδρός !Οι γονείς είμαστε θεματοφύλακες και διαχειριστές. Οχι ιδιοκτήτες των παιδιών. Συνεργοί Θεού είμαστε:

νανθρώπου άνθρωπος συνεργεί», λέγει ο Αγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.

Ωστε, από της συλλήψεως εις την μήτραν της μητέρας του ένας νέος άνθρωπος έρχεται. Ηδη από την 8η εβδομάδα όπως είδαμε οι ιατροί ευρίσκοντα μπροστά σε ένα «Ανθρώπινον Ον». Το έμβρυο είναι Ανθρώπινη Ζωή εν δυνάμει. Οποιος προκαλεί άμβλωσιν ή έκτρωσιν ή τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως- όπως και να το πούμε - διαπράττει αφαίρεσιν ζωής. Εγκλημα!

Διαπράττει έγκλημα κατά τού ΘΕΟΥ πρωτίστως. Κατά μιάς νέας ερχομένης

Ζωής. Κατά της ανθρωπότητος. Ποιός ημπορεί να αποκλείση ότι, μεταξύ των 400. 000 περίπου αμβλώσεων το χρόνο που γίνονται στην Πατρίδα μας, θα ήταν μεταξύ αυτών και μεγάλοι επιστήμονες, καλλιτέχναι, διανοούμενοι και ευεργέται του Εθνους ή του κόσμου;

Είναι ε γ κ λ η μ α και ΟΧΙ δ ι κ α ί ω μ α η Τεχνητή Διακοπή της κυήσεως.

Το δυστύχημα είναι ότι είναι όχι μ ό ν ο ν έγκλημα. Είναι πηγή πολλών άλλων παρενεργειών που λειτουργούν δυστυχώς εγκληματικώς! Και εξηγούμαι:

Π ρ ώ τ η, βλαβερή, ανεπιθύμητη και επικίνδυνη συνέπεια της αμβλώσεως είναι αυτή που απειλεί την ίδια την εγκυμονούσα. Την υγείαν της ακόμη και την ζωή της. Ως γνωστόν τα μέσα της διακοπής της εγκυμοσύνης είναι δύο ειδών:

Τά φάρμακα και οι λεγόμενοι χ ε ι ρ ι σ μ ο ί, εξωτερικοί και εσωτερικοί.

Η ιατρική επιστήμη και σήμερα ακόμη, με την εκπληκτική πρόοδο των ιατρικών μέσων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Να, τι λεγουν οι ειδικοί:

”Από τα φάρμακα είναι δυνατό να προκληθή δηλητηρίαση, με σοβαρές επιπτώσεις ή και θανατηφόρα εξέλιξη για την μητέρα, αναλόγως του είδους της ουσίας και της τοξικής της δράσης». (23)

Εξ άλλου από τους εξωτερικούς χειρισμούς, μάλιστα όταν είναι βίαιοι μπορεί να προκληθούν κακώσεις, από τις πιό απλές, μέχρι τις περισσότερο βαρειές ή και θανατηφόρες, όπως είναι η ρήξη του ύπατος, του σπληνός κλπ.

Οι εσωτερικοί χειρισμοί μπορεί να γίνουν πρόξενοι σοβαρών κινδύνων, ακόμα κι όταν η διακοπή γίνη με όλους τούς κανόνες της επιστήμης και της τέχνης.

Ως άμεσοι κίνδυνοι αναφέρονται το ένδεχόμενο ανακοπής, κατά την επιχειρούμενη διαστολή του μητρικού στομίου, η εμβολή αέρος, σάπωνος, η αιμορραγία από διασχίσεις ή διατρήσεις των ιστών από αδεξίους χειρισμούς, η σηψαιμία κλπ.

Ως απώτεροι δε περιγράφονται δευτερογενείς αιμορραγίες, ενδοπυελικές διαπυήσεις και χρόνιες φλεγμονές, θρομβώσεις των ενδοπυελικών φλεβών η των φλεβών των κάτω άκρων με ενδεχόμενο την πνευμονική εμβολή, την σωληναριακή νέκρωση του νεφρού κλπ. (24)

Δ ε ύ τ ε ρ η εγκληματική παρενέργεια είναι αυτή που αναφέρεται ως έγκλημα κατά της Πατρίδος. Ολοι αναγνωρίζουν ότι 300 έως 400 χιλιάδες αμβλώσεις κάθε χρόνο στερούν το γένος των Ελλήνων από την δυνατότητα ανανεώσεως του ανθρωπίνου δυναμικού. (25)Τούτο δε συμβάλλει εις την επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Χώρα μας (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης) και πού έχει ανησυχήσει τους σοβαρώς και σωφρώνως σκεπτομένους ανθρώπους. Κάθε χρόνο ο πληθυσμός μιάς κωμοπόλεως χάνεται για την Πατρίδα και την Κοινωνία στα τροχαία ατυχήματα στίς Ελληνικές ασφάλτους. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Και μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που σκοτώνονται, με τις αμβλώσεις, πρίν ακόμη γεννηθούν βυθίζουν μιά Χώρα μικρή σαν την δική μας σε βαθειές ανησυχίες για το μέλλον της, το μέλλον των παιδιών μας, για την μοίρα αυτού του τόπου. Να τι λέγει και γράφει ένας ποινικολόγος, αναφερόμενος στο θέμα που εξετάζουμε.

Πρόκειται για τον έγκριτο Ιταλό ποινικολόγο MANZINI. Κατά τον ΜΑΝΖΙΝΙ

«Το έγκλημα τούτο της Αμβλώσεως θεωρείται όχι μόνον έγκλημα, κατά της αναμενόμενης ζωής, αλλά και κατά της φυλής. Αντικείμενον της προστασίας είναι το συμφέρον της Πατρίδος, προς παρεμπόδισιν της μειώσεως δια τεχνητών μέσων της φυσικής ικανότητος του Ιταλικού λαού προς αναπαραγωγήν. (26).

Το πρόβλημα όπως ελέχθη απασχολεί πολλές χώρες της Ευρώπης.

Στην Αγγλία πριν από σαράντα χρόνια μας έκανε μεγάλη εντύπωση κάτι που διαβάζαμε στις εφημερίδες. Σε ωρισμένες πόλεις δίπλα σε σχολεία ανήγειραν μαιευτήρια ! Δια να έχουν καταφυγήν και προστασίαν κοπέλες εγκυμονούσες στην άχαρη ηλικία της εφηβείας. Επρεπε να βοηθηθούν στη δύσκολη φάση του τοκετού, ώστε και αυτές να μή βλαβούν και οι ερχόμενες ζωές να μή χ α θ ο ύ ν!!

Πόσα και πόσα ζευγάρια δεν λαχταρούν ένα παιδί! Περιουσίες ολόκληρες δαπανούν για την πιο ευγενικιά επιθυμία!

Καί όμως τόσες χιλιάδες νέες " σκοτώνουν " τον καρπό της κοιλίας των!

Στην εποχή μας ολοι μιλούν για δικαιώματα. ΟΧΙ για υποχρεώσεις!

Τ ρ ί τ η δυσάρεστη παρενέργεια που μπορεί να επιφέρει η Αμβλωση είναι το υλικό, συναισθηματικό, κοινωνικό και ηθικό κόστος στην οικογένεια της εγκυμονούσης, η οποία εγκυμονούσα προκαλεί ή ανέχεται την επιχείρησιν της αμβλώσεως. Πρόκειται για σιωπηλά δράματα και γιά αλαλήτους στεναγμούς που δεν ημπορούν να εκφρασθούν. Σε μερικές όμως περιπτώσεις, ακραίες περιπτώσεις οδηγούν σε εγκλήματα "τιμής" η πληγωμένου εγωισμού πρωτογονικής φύσεως, που φθάνουν μέχρι τις στήλες των εφημερίδων η στην αυτο- κτονία, υπό την πίεσιν αφορήτων συναισθηματικών - ψυχικών καταπτώσεων.

Θα κλείσω την εργασίαν αυτήν με την εκθεσιν δύο περιστατικών από την σύγχρονη πραματικότητα. Είναι γεγονότα μέσα από την Κοινωνία μας.

Το ένα συνέβη λίγα χρόνια πριν στο Λονδίνο.

Εμιλήσαμε προηγουμένως, για τούς κινδύνους που απειλούν την εγκυμονούσαν που επιχειρεί την τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως. Εκτός από τον κίνδυνον της ζωής, ενα από τα μεγαλύτερα δεινά που ενε- δρεύουν την εγκυμονούσαν που θέλει να αποβάλη το έμβρυο, είναι αυτό της ανεπάρκειας του τραχηλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα θα αδυνατή να φέρη σε πέρας μία επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16η εβδομάδα, πράγμα που ισοδυναμεί με την ματαίωση της μητρότητος!! (27)

Τό Παράδειγμα της Αγγλίας..

Στο νοσοκομείον Παίδων του Λονδίνου ενοσηλεύονταν και Ελληνόπουλα.

Η μητέρα ενός αγοριού ήταν φοβερά συντετριμμένη. Το παιδί της έπασχε από λευχαιμία. Σε μιά κυρία, που την συμπαρίστατο με συμπόνια και την παρηγο- ρούσε, λέγοντάς της πως είναι νέα γυναίκα και θα μπορούσε να αποκτήση άλλα παιδιά, με πόνο μίλησε εμπιστευτικά, για την ανείπωτη τραγωδία της: Απέκτησαν, είπε, δύο παιδιά. Δεν ήθελαν άλλα!. Ετσι, εκανε αντισύλληψη με το“σύστημα” των… εκτρώσεων! Δεν επιθυμούσε τρίτο παιδί. Οι γιατροί της είπαν πως εχει τόσο πολύ αδυνατήσει η μήτρα της, ώστε πλέον δεν ημπορεί να κρατήση άλλο έμβρυο. Πριν από τις 16 εβδομάδες θα το αποβάλη!. Το πρώτο της παιδί εσκοτώθηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, πριν τρία χρόνια, στην οδό Μεσογείων. Τους έμεινε το δεύτερο, και αυτό τώρα...το χάνει!

Μένουν χωρίς παιδιά!!...

Τό δεύτερο περιστατικό συνέβη σε μιά επαρχιακή πόλη.

Κόρη ευσεβούς μάλλον οικογενείας στη δεύτερη τάξη του Λυκείου έμεινεν έγγυος. Ούτε η ίδια ούτε ο σύντροφος συμμαθητής της ήταν ώριμοι για γάμο. Αλλως τε, ο νεαρός ούτε είχε καν συναίσθησιν των ευθυνών του.

Τον μεγάλον σταυρόν έπρεπε να σηκώσουν οι γονείς της κοπέλας και η ίδια.

Ο πειρασμός της αμβλώσεως έκανε να κυριαρχήση στό νού και τελικά στην θέλησίν των. Ομως οι ηθικές αναστολές ευτυχώς απεδείχθησαν ισχυρότερες.

Με την βοήθεια και αμέριστη συμπαράσταση του πνευματικού. Μέ την δύναμι της προσευχής και της ταπεινής ικεσίας στον Δημιουργό της Ζωής εβρήκαν την καλλίτερη λύση, σε μακρυνή πόλη, που διαθέτει αξιόλογο βρεφοκομείο και μαιευτήριο. Σε συγγενική (η φιλική) οικογένεια ομοίων χριστιανικών αρχών επήγαν την κοπέλλα μερικούς μήνες προ του τοκετού. Με τη θαλπωρή και την συμπαράστασιν - υλικήν και ηθικήν - όλων, η κοπέλλα εγέννησε ένα υγιές μωρό, που εν συνεχεία θα διευθετείτο η εισαγωγή του στο βρεφοκομείο, μεχρις ότου τελικώς ερρυθμίζετο η λύσις της υιοθεσίας. Τό έγκλημα απεφεύχθη!

Η νέα ζωή εσώθη Τό μέλλον της Ο ΘΕΟΣ το γνωρίζει!

Τον Δεκέμβριον του 2003 οι εφημερίδες έγραφαν ότι το Ελληνικόν Κράτος εξοδεύει, «επιδοτεί» τις αμβλώσεις με 50 δισεκατομμύρια δραχμές ετησίως!

Δηλαδή σε δέκα χρόνια 500 δισεκατομμύρια δραχμές! Αυτά το 2003, σκεφθήτε τι γίνεται σήμερα!

Με μία άλλη δημογραφική πολιτική θα ημπορούσε να φτειάξη στις πρωτεύουσες των νομών μαιευτήρια - κέντρα υποδοχής δια την την διάσωσιν των τόσων χιλιάδων αγεννήτων υπάρξεων που στέλνονται εις τον καιάδα. Θα ημπορούσε να οργανώση τον θεσμόν της υιοθεσίας, να οργανώση και στελεχώση με αγνούς και ηθικούς ανθρώπους ορφανοτροφεία σε συνεργασία και με την Εκκλησία και έτσι να αναχαιτίση την προιούσαν υπογεννητικότητα και γήρανσι την Ελλάδος.

Εάν μας εκυβερνούσαν χρηστοί και έντιμοι και αδιάφθοροι άρχοντες, ίσως η Πατρίδα μας δεν θα είχε φθάσει στο κρισιμότατο σημείο που σήμερα ευρίσκεται: Να απειλήται ότι σε λίγα χρόνια θα καταλήξη «χώρα γερόντων» και από τα μέσα του 21^ου αιώνος με αφανισμόν, αφού σε δύο θανάτους θα αντιστοιχή μία γέννησις!

Γι αυτό είναι ανάγκη όλοι μας να αξιώσουμε από τους ιθύνοντες:

1^ον. Την ενίσχυσιν της Πολύτεκνης μητέρας και οικογενείας.

2^ον. Την ενίσχυσιν οικονομικήν και λειτουργικήν των νέων εργαζομένων συζύγων και μητέρων, ώστε να ενθαρρυνθούν εις την τεκνοποίαν και αποφεύγουν τις εκτρώσεις...

3^ον. Την ιδρυσιν δημοσίων μαιευτηρίων – κέντρων καθώς και βρεφοκομείων εν συνδυασμώ προς την απαγόρευσιν των εκτρώσεων.

4^ον. Την διαφώτισιν των παιδιών, για τα ιδανικά της Φυλής μας από τα οποία έχουν απομακρυνθή ή δεν έχουν διδαχθή και δια τους μεγάλους κινδύνους που διατρέχουν από την διαδικασίαν των αμβλώσεων.

5^ον. Να συνειδητοποιήσουμε ότι 300 – 400 χιλιάδες αμβλώσεις τον χρόνον είναι φοβερά εθνικά εγκλήματα κατά του θεού και εάν δεν μετανοήσουμε θα υποστούμε σαν Ελληνικόν Εθνος και Λαός πολύ μεγαλύτερες συμφορές, και δοκιμασίες από όσες δοκιμάζουμε τα τελευταία χρόνια!

Τέλος, αυτά ας τα κάνουμε αντικείμενον θερμής προσευχής, ο Αγαθός Θεός να λυπηθή το Εθνος μας. Να μη εκσπάση δριμύτερη η δικαία οργή Του εις τις κεφαλές μας αλλά άρχοντες και λαός να σκεφτόμαστε πάντοτε την μεγάλην αλήθειαν που ο προφητάναξ Δαυίδ είπε και έχει ιστορικώς επιβεβαιωθή.

«Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται..» .

«Ιδού αυτοί που απομακρύνονται από Σε θα καταστραφούν..»(28).

ΦΙΛΟΛΑΟΣ ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Δρ Ν. - Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Ι. Β. Α – ΑΑΑ – F. C. I. ARB.

1) Εις το άρθρον 304 του Π. Κ. προστέθηκε η παράγραφος (4), με το άρθρον 2του Ν. 1609 / 86

(ΦΕΚ 86 Α της 3. 7. 1986), με την οποία κρίνεται “ Δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης...αν συντρέχει μία από τις ακόλουθες περιπτώσεις:¨

α) Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης..”

2) Οχι μόνο τότε (1986) αλλά και μεταγενέστερα και σήμερα ακόμη γυναικείες οργανώσεις

(“φεμινίστριες”) διαδηλώνουν:” Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμά μας να επιλέγουμε πότε εμείς θέλουμε να φέρουμε στον κόσμο μιά ανθρώπινη ζωή...”(βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” 20. 3 2000 σελ. 29).

3) Γ, Μπαλής, Γενικαί Αρχαί # 6 σελ. 71.

4) Αυτόθι, σελ. 78

5) Η αυτοκτονία δεν αναφέρεται μεταξύ των τιμωρητών πράξεων, θεωρηθέντος ότι δικαιούται έκαστος να διαθέτη την ιδίαν αυτού ζωήν” (Αιτιολ. Εκθεσις Ποιν. Κώδικος, σελ. 455, Βαβαρέτος, Ποιν. Κ. (1970) σελ. 914.

6) Βλέπ. Πλημ. Θεσ. 312 / 1964, Ποιν. Χ. ΙΔ σελ. 308.

7) Αιτιολ. Εκθεσιις Π. Κ, ένθ ανωτ

8) “ Νομικόν αντικείμενον του εγκλήματος είναι η εν σπέρματι υπάρχουσα ανθρωπίνη ζωή....

Δεν είναι η μήτηρ αλλά το εν τη κοιλία αυτής ζών έμβρυον” (Εφετ. Ναυπλ. 103 1959 Π. Χ. Θ σελ. 424.

9) Να σημειωθή ότι το αδίκημα της αμβλώσεως δεν είναι της νεωτέρας νομικής επιστήμης και κοινωνιολογίας δημιούργημα, όπως μερικοί ισχυρίζονται. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι εθεωρούσαν τελείαν ανθρωποκτονίαν την άμβλωσιν.

Από τον Λόγον του Λυσίου, “ Κατά Αντιγένους Αμβλώσεως”, προκύπτει ότι:

“Ο δους ή η δούσα τα φάρμακα εις την ΄έγκυον δια να προκαλέση άμβλωσιν εχαρακτηρίζοντο ως «ανδροφόνοι», καθώς επίσης και η χρησιμοποιήσασα αυτά “Τας τοις αμβλωθριδίοις χρωμένας ανδροφονείν φαμέν» και “τας τα αμβλωθρίδια διδούσας το του φονέως επιτίμιον υποβάλλομεν» (Βλ. Ελευθερουδάκη Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ιος Τόμ. σελ. 881)

10) Πλάτωνος, Νόμοι, Τ. VII και Θεαίτητος, Πλάτωνος, Πολιτεία Χ - 619 C - Πλάτωνος, Φαίδρος 246 Β.

11) Αριστοτέλους, Περί Ψυχής, Βιβλ. ΙΙ “Περί ζώων γενέσεως”.

12) Ζαγκαρόλας, εις Ποιν. Χρ. Α σελ. 492 επ.

13) Ενθ’ ‘ανωτ.

15) Κατά Λουκ. Ευαγ. Κεφ. Α 39 επ.

16) + Αρχ. Παγκρατίου Μπρούσαλη, “ Γρηγορίου Νύσσης, Περί Κατασκευής του Ανθρώπου” Κεφ. 29 σελ. 240 και 436 επ. Ιδε επίσης, του αυτού, ” Μυστική Θεολογία” (1997) σελ. 15 επ.

16 α) Αυτόθι.

17) Βλ. P. G. 94, 921. Να σημειωθή ότι την διδασκαλία του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης περί ψυχής και σώματος υιοθέτησεν η Β΄Οικουμενική Σύνοδος με την εξής διακήρυξιν:

“Η Εκκλησία της θείοις επομένη λόγοις φάσκει την ψυχήν συνδημιουργηθήναι τω σώματι και ου το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά την Ωριγένους φρενοβλάβειαν” (ΜΑΝSI ix σελ. 391).

18) Ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής Α. Αλιβιζάτος έγραφε: «Το Κανονικόν Δίκαιον στηριζόμενον εις την περί αρχής των ψυχών δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, χαρακτηρίζει την άμβλωσιν ως φόνον και τους ταύτης ενόχους, ως ενόχους φόνου αποφαίνεται» (Κανών 92ος της εν Τρούλλω Συνόδου).

Και συμπληρώνει: “ Ουδεμία δια τούτο διαφορά γίνεται μεταξύ μεμορφωμένου και αμορφώτου εμβρύου, του οποίου η καταστροφή, εις οιονδήποτε στάδιον της διαμορφώσεως αυτού θεωρείται φόνος (Κανών 2ος του Μεγ. Βασιλείου).

19) Βλ. Δ. Αραβαντινού, “Μαιευτική” (1984) σελ. 32

20) Ο Γερμανός καθηγητής του Ποιν. Δικαίου Albin Eser έγραφε τα εξής αποστομωτικά:

“Οποιος βλέπει μόνο την γυναίκα και μιλάει για το δικαίωμα αυτοδιαθέσεώς της, λέει την μισή αλήθεια. Αυτοδιάθεση μπορεί να υπάρξη μόνο στα δικά μας δικαιώματα. Εφόσον όμως αναγνωρίζει κανένας ιδιαίτερο δικαίωμα ζωής στο έμβρυο δ ε ν μπορεί να εξαρτά την ανάγκη προστασίας του από την καθαρά υποκειμενική διάθεση της γυναίκας” (Βλ. Ποιν. Χρ. 1986 σελ. 563)

 21) Βλ. Ι. Χρυσοστόμου, “Περί Αννης Ομιλία” Α - 4 ΕΠΕ 8Α 28 - ΜG 54 - 639 και Β. Χαρώνη. Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ι. Χρυσοστόμου, Τόμ. Α σελ. 700.

22) Κατά Λουκ. Κεφ. Α - 25.

23) Α. Κουτσελίνη, “ Ιατροδικαστική” (1994) σελ. 399.

24) Αυτόθι.

25) Δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν παλαιότερα τον τρομακτικόν αριθμόν...600. 000 !! Βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” της 12. 3. 2000 σελ. 29, όπου το σχετικό ρεπορτάζ ‘εγραφε:

“Ενα ρεπορτάζ - σοκ, για τις ιατρικές μεθόδους...Οι αμβλώσεις στην Ελλάδα στέλνουν κάθε χρόνο 600. 000 παιδιά στά...σκουπίδια!”

26) Βλ. Ζαγκαρόλας, ένθ ανωτ.

27) Κ. Σίσκος, εις “Μαιευτική” Αρβανιτοπούλου, ένθ’ ‘ανωτ. σελ. 364

«Η απότομη και μεγαλύτερη από το κανονικό διαστολή του τραχήλου, έχει σαν συνέπεια την ανεπάρκεια του τραχυλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα αδυνατεί να φέρη σε πέρας μιά επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16^ην εβδομάδα.

28) Ψαλμ. 72 στίχ. 27. -

Καταλαβαίνουμε τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς, ποὺ πάρα πολὺ εὔκολα προσφέρεται ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ στὸν ἄνθρωπο. Οἱ προγαμιαῖες καὶ ἐξωγαμιαῖες σχέσεις θεωροῦνται ὡς φυσικὲς σχέσεις, ἐνῶ εἶναι παρὰ φύσιν. Ἔτσι ὅμως καταπατοῦνται οἱ προϋποθέσεις ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο μυστήριο τοῦ γάμου. Ἡ ἁγνότητα πρὸ τοῦ γάμου καὶ ἡ πιστότητα, ἡ σωφροσύνη μέσα στὸν γάμο δὲν ἀποτελοῦν ἐφαρμογὴ κάποιων ἠθικιστικῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἔχουν ὀντολογικὴ προέκταση. «Ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναίκα αὐτοῦ καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γέν. 2,24). Μὲ τὴν συζυγικὴ συνεύρεση μέσα στὸν γάμο οἱ δύο σύζυγοι γίνονται ἕνα πράγμα, βιώνουν τὴν πραγματικὴ ἑνότητα καὶ ἀγάπη, τὴν εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶ κάθε προγαμιαία καὶ ἐξωγαμιαία σχέση διχοτομεῖ τὴν προσωπικότητα. Καὶ ὡς φυσικὸ ἑπόμενο οἱ καρποὶ αὐτῶν τῶν ἁμαρτωλῶν σχέσεων φέρνουν ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες, ποὺ βεβαίως ὁδηγοῦν σὲ ἐκτρώσεις.

Παράλληλα ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις εἶναι μία ἄλλη αἰτία ποὺ ὁδηγεῖ πολλὰ ζευγάρια στὸ νὰ κάνουν μία ἔκτρωση. Ἡ οἰκονομικὴ δυσκολία ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ οἰκογένεια νομίζουν ὅτι θὰ εἶναι ἀνασταλτικὸς παραγόντας γιὰ νὰ...

ἀναθρέψουν ἕνα ἀκόμη τέκνο, γιὰ αὐτὸ καταφεύγουν στὴν ἔκτρωση. Μεγάλο λάθος! Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς δημιουργὸς στὴν γέννηση τῶν τέκνων, ἀλλὰ συνδημιουργὸς μαζὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ Θεό. Ὁ Θεὸς γνωρίζει καὶ ἔχει τὴν δύναμη νὰ φροντίσει πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ τὰ δημιουργήματά Του. Κοιτάξτε πὼς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, κατὰ κάποιο τρόπο, μᾶς εἰρωνεύεται ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοιά Του. Λέει: «Οὐχὶ δύο στρουθία ἀσσαρίου πωλεῖται; Καὶ ἐν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπὶ τὴν γῆν ἄνευ τοῦ πατρὸς ὑμῶν· ὑμῶν δὲ καὶ αἳ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσίν. Μὴ οὒν φοβηθῆτε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε ὑμεῖς» (Ματθ. 10,29-31). Αὐτὸς ποῦ φροντίζει γιὰ τὰ σπουργιτάκια δὲν θὰ φροντίσει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποῦ εἶναι ἡ εἰκόνα Του; Ἔχει ἐκλείψει στὶς ἡμέρες μας ἡ πίστη, ὄχι τόσο ἡ πίστη στὸν Τριαδικὸ Θεό, ἡ δογματικὴ πίστη δηλαδή, ἀλλὰ ἡ πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό. Πρέπει νὰ γίνουμε βεβαιόπιστοι, νὰ ἀποκτήσουμε αὐτὴν τὴν πίστη τῆς θεωρίας, νὰ τὴν ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν Χριστό, «πρόσθες ἠμὶν πίστιν» (Λουκ. 17,5), αὐτὴν τὴν πίστη ἐννοοῦσαν.

Περίπου κάθε χρόνο ἔχουμε παγκοσμίως περισσότερες ἀπὸ 50 ἑκατομμύρια ἐκτρώσεις. Δηλαδὴ σὰν νὰ σκοτώνουμε τοὺς κατοίκους ὅλης τῆς Γαλλίας. Ἡ Ἑλλάδα δυστυχῶς καταλαμβάνει τὴν πρώτη θέση πανευρωπαϊκὰ στὶς ἐκτρώσεις, πάνω ἀπὸ 300.000 ἐτησίως. 22% τῶν Ἑλληνίδων ἔχουν κάνει τουλάχιστον μία ἔκτρωση. Στὴν Ρωσία τὰ τελευταία χρόνια ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτρώσεων ξεπερνᾶ τὸ 1 ἑκατομμύριο ἀνὰ ἔτος, μὲ παγκόσμιο ἀριθμὸ ρεκὸρ τὸ 1990 τὰ 4.103.400. Καὶ βέβαια τὰ μεγέθη καὶ τὰ ποσοστὰ αὐτὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι πολὺ πιὸ ὑψηλά, γιατί οἱ περισσότερες γυναῖκες καταφεύγουν γιὰ ἔκτρωση ὄχι σὲ Δημόσια Νοσοκομεῖα ὅπου ἐκεῖ καταγράφονται σίγουρα, ἀλλὰ σὲ ἰδιωτικὰ ἰατρεῖα, ὅπου ἡ καταγραφὴ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν γίνει. Σὲ αὐτὰ τὰ νούμερα δὲν περιλαμβάνονται οἱ λεγόμενες «ἐκτρώσεις τοῦ νιπτήρα», τὰ ὁποία εἶναι καὶ αὐτὰ πολὺ ὑψηλά, ποὺ προκύπτουν ὅταν στὴν ἐξωσωματικὴ ἀναπαραγωγὴ γονιμοποιοῦνται πολὺ περισσότερα ὠάρια ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ ἐμφυτευτοῦν ἡ θὰ χρησιμοποιηθοῦν, οἱ ἐκτρώσεις «γεννητικῶν πειραμάτων» ποὺ γίνονται γιὰ διάφορους ἐρευνητικοὺς σκοποὺς καὶ οἱ ἐκτρώσεις τῆς δίδυμης ἢ τρίδυμης ἐγκυμοσύνης ὥστε νὰ προκύψει μονήρη.

Πολλοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ δημογραφικὸ ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Ἑλλάδα κυρίως, ἀλλὰ καὶ ἡ Ρωσία, θὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα γιὰ τὴν ἑπόμενη δεκαετία, ἀφοῦ οἱ θάνατοι εἶναι ἤδη περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Τὸ κύριο πρόβλημα δὲν εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα (ποὺ καὶ αὐτὴ βέβαια ὑφίσταται), ἀλλὰ ὅτι οἱ ἐκτρώσεις ἀποτελοῦν μία νέα μορφὴ γενοκτονίας. Ἤδη στὴν Ἑλλάδα οἱ ἐκτρώσεις εἶναι πολὺ περισσότερες ἀπὸ τὶς γεννήσεις, τουλάχιστον τριπλάσιες!

Δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀποδεχθῶ πὼς σὲ ὀρθόδοξες χῶρες γίνονται τὰ ἀποτρόπαια αὐτὰ ἐγκλήματα τῶν ἐκτρώσεων σὲ τέτοια ἔκταση! Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ πρέπει πάρα πολὺ νὰ μᾶς προβληματίζει, νὰ μᾶς συγκλονίζει θὰ ἔλεγα, καὶ νὰ κτυπήσουμε ἕναν κώδωνα κινδύνου. Δὲν εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι λαοὶ νὰ διαπράττουμε τέτοιου εἴδους ἐγκλήματα! Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ζοῦμε ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀλλὰ μόνο στὴν ταυτότητα εἴμαστε χριστιανοί. Δὲν ἔχουμε βίωμα χριστιανικό. Νομίζω ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ μποροῦσε νὰ δραστηροποιηθεῖ καλύτερα πάνω σὲ αὐτὸ τὸ θέμα, κάτι ποὺ κάνουν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε μία συνεργασία μὲ τὴν Πολιτεία, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία νομιμοποίησε τὶς ἐκτρώσεις, ὅπότε ἔρχεται ἀντιμέτωπη. Χρειάζεται νὰ γίνει μία κινητοποίηση ὅλου τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, μία ἐκστρατεία κατὰ τῶν ἐκτρώσεων, ἡ ὁποία ὅμως θὰ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ γνώση καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Νομίζω ὅτι μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο γίνεται καὶ τὸ Συνέδριο αὐτὸ γιὰ πέμπτη συνεχῆ χρονιὰ καὶ εὐχόμεθα νὰ ἀποδώσει καρποὺς ἑκατονταπλασίους, νὰ ἐνημερώσει ὅλους τούς ὑποψήφιους γονεῖς, ὅλες τὶς γυναῖκες, νὰ εὐαισθητοποιήσει ὅλους τούς παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ τῆς Πολιτείας ὥστε νὰ ἀποφευχθοῦν καὶ νὰ μειωθοῦν οἱ ἐκτρώσεις στὸ ἐλάχιστο στὴν χώρα σας ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀμήν.

Γέροντας Ἐφραὶμ, Καθηγουμένος Ἱερᾶς Μεγίστης Μονῆς Βατοπαιδίου

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Πρόκειται για την εργασία του θεολόγου κ. Δημήτρη Ξεσφύγγη.

Εισαγωγή

1) Η άμβλωση στην Αρχαία Ελλάδα

 Η άμβλωση ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα, χωρίς να θεωρείται κατακριτέα, από την τότε ηθική, και χωρίς να απαγορεύεται με ειδική νομική διάταξη. Το έμβρυο σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούσαν τότε αποτελούσε μέρος της μητρικής γαστέρας, μια θέση την οποία δυστυχώς συναντάμε και στις μέρες μας από διάφορα φεμινιστικά κινήματα, και επομένως η μητέρα μπορούσε να το καταστρέψει χωρίς να λογοδοτήσει.

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης συνιστούσαν μάλιστα την άμβλωση ως κατάλληλο μέσο για τη λύση του δημογραφικού προβλήματος[1] (Αριστοτέλης, Πολιτικά, βιβ. 7 κεφ.10). Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη η άμβλωση μπορούσε να εκτελείται χωρίς φόβο ποινής έως τα μέσα του πέμπτου μήνα της κυοφορίας. Ο Αριστοτέλης μάλιστα καθόριζε με νόμο τον αριθμό των παιδιών. Ακόμη αν τυχόν παρουσιάζονταν υπεράριθμα κρούσματα κυήσεως, τότε συνιστούσε την άμβλωση στους πρώτους μήνες, πριν ακόμη αποκτήσει το παιδί το αίσθημα ζωής, ενώ ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που απαγόρευσε στον ιατρό τη συμμετοχή του στη διενέργεια των αμβλώσεων όπως προκύπτει και από τον όρκο του «Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω».[2] Θα μπορούσε δε να χαρακτηρισθεί ως πρόδρομος των Πατέρων της Εκκλησίας.

2) Ο όρος έκτρωση – άμβλωση κατά τους Ιερούς Κανόνες σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων σε σύγκριση με την ιατρική επιστήμη.

Σύμφωνα με τις διατάξεις των Ιερών Κανόνων η έκτρωση και γενικότερα η άμβλωση είναι η εγκληματική εκείνη πράξη στην οποία προβαίνει η έγκυος γυναίκα, ή επιτρέπει σ’ άλλους να το πράξουν, με αποτέλεσμα να σκοτώσει το κυοφορούμενο υπ’ αυτής τέκνο, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει ότι στους Ιερούς Κανόνες δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ αμβλώσεως και εκτρώσεως όπως γίνεται στην Ιατρική επιστήμη.

Η ιατρική επιστήμη κάνει διάκριση μεταξύ εκτρώσεως και αμβλώσεως. Έκτρωση κατ’ αυτήν είναι ο προκλητός τερματισμός της κύησης πριν από τη βιωσιμότητα, δηλαδή πριν το όψιμο έμβρυο αναπτυχθεί αρκετά για να επιβιώσει. Ο όρος έκτρωση εδώ σημαίνει την θεραπευτική διακοπή της κύησης ενώ ο όρος άμβλωση χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει την χωρίς ιατρική ένδειξη διακοπή της κύησης.[3]

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν οδηγήθηκαν σε μια τέτοια λανθασμένη διάκριση διότι γι’ αυτούς σημασία έχει το αποτέλεσμα της πράξεως, δηλαδή, είτε είναι θεραπευτική η διακοπή της κύησης, είτε όχι, πρόκειται για φόνο. Ωστόσο εισάγεται μία εξαίρεση που θα την δούμε παρακάτω.[4] Έτσι οι Πατέρες προέβησαν στην καθιέρωση κανόνων για την ανάδειξη της αποτρόπαιης αυτής πράξης σε εκκλησιαστικό έγκλημα, όχι όμως με σκοπό την τιμωρία των πιστών μέσω των ποινών που καθιέρωσαν, αλλά τη σωτηρία τους μέσα απ’ αυτές τις ποινές.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: Η ΑΜΒΛΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

Α) Η ΑΜΒΛΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

1) Η άμβλωση κατά τον Μ. Βασίλειο

Πρώτος κανόνας ο οποίος ομιλεί περί αμβλώσεως και ίσως θα μπορούσαμε να πούμε και ο ποιο περιεκτικός είναι ο β’ (2^ος) κανόνας του Μ. Βασιλείου.[5] Συγκεκριμένα αυτός ορίζει:

«Ἡ φθείρασα κατ’ ἐπιτήδευσιν, φόνου δίκην ὑπέχει, ἀκριβολογίᾳ δὲ ἐκμεμορφωμένου καὶ ἀνέξεικονίστου παρ’ ἡμῖν οὐκ ἔστιν. Ἐνταῦθα γὰρ ἐκδικεῖται οὐ μόνον τὸ γεννηθησόμενον, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ ἑαυτῇ ἐπιβουλεύσασα, διότι ὡς ἐπὶ τὸ πολύ ἐναποθνήσκουσι ταῖς τοιαύταις ἐπιχειρήσεσιν αἱ γυναῖκες. Πρόσεστι δὲ τούτῳ καὶ ἡ φθορὰ τοῦ ἐμβρύου, ἕτερος φόνος κατά γε τὴν ἐπίνοιαν τῶν ταῦτα τολμώντων. Δεῖ μέντοι μὴ μέχρι τῆς ἐξόδου παρατείνειν αὐτῶν τὴν ἐξομολόγησιν, ἀλλὰ δέχεσθαι μὲν μετὰ τὸ μέτρον τῶν δέκα ἐτῶν, ὁρίζειν δὲ μὴ χρόνῳ, ἀλλὰ τρόπῳ τῆς μετανοίας τὴν θεραπείαν».

Αναλύοντάς τον βλέπουμε ότι ο Μ. Βασίλειος ορίζει ότι η γυναίκα η οποία φθείρει το έμβρυο που κυοφορεί είναι υπόλογη φόνου. Ομιλώντας εδώ ο Μ. Βασίλειος περί τη φθορά του εμβρύου εννοεί οιονδήποτε τρόπο κατά τον οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί μία έκτρωση, είτε δηλαδή με κάποιες φαρμακευτικές ουσίες είτε με κάποιο εξωγενή παράγοντα.

Εντούτοις σημαντικότερο στο παρόντα κανόνα είναι το ότι επισημαίνεται η σημασία του κυοφορούμενου είτε αυτό ήταν διαμορφωμένο, είτε όχι, δηλαδή αν είχε λάβει την τελική του μορφή ως νεογνό, ή ήταν μία άμορφη μάζα αναπαραγόμενων κυττάρων, κάτι το οποίο το συναντάμε στις πρώτες μέρες της συλλήψεως. Τον παραπάνω διαχωρισμό μεμορφωμένου ή άμορφου εμβρύου δεν το συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στο Έξοδος, 21, 22 –25.

Στο κεφαλαίο αυτό της Εξόδου γίνεται λόγος για δύο άνδρες που μάχονται. Εάν τύχη ο ένας εξ αυτών να κτυπήσει κατά την διάρκεια της μάχης κάποια γυναίκα που εγκυμονεί, και αυτή αποβάλλει το έμβρυο που κυοφορεί, αν αυτό είναι άμορφο, ο άνδρας που την εκτύπησε είναι υποχρεωμένος να αποζημιώσει το σύζυγό της σύμφωνα με αυτά που θα ορίσει αυτός, δηλαδή ο σύζυγος. Εάν όμως το παιδί είναι μεμορφωμένο, τότε να πληρώσει με την ίδια του τη ζωή. Σύμφωνα με το χωρίο αυτό της Εξόδου παρατηρούμε ότι στον Εβραϊκό νόμο υπήρχε διάκριση μεταξύ μεμορφωμένου και άμορφου εμβρύου, κάτι το οποίο σταματά να υφίσταται στη Καινή Διαθήκη και στη διδασκαλία των Πατέρων.

Ο Μ. Βασίλειος αναφέρει επίσης στον β’ (2^ο) κανόνα, ότι πολλές φορές τυχαίνει να αποθνήσκουν και οι γυναίκες μαζί με τα έμβρυά τους. Στη περίπτωση αυτή πρόκειται για δύο ξεχωριστούς φόνους, οι οποίοι επιτιμώνται όχι όμως με αποχή από τα Θεία Μυστήρια, ως το τέλος της ζωής τους, αλλά μόνο για δέκα χρόνια, σύμφωνα άλλωστε με τον κα’ (21^ος) της εν Αγκύρα Συνόδου[6] και με τον νζ’ (57^ος) του Μ. Βασιλείου.[7]

Καλό θα ήτανε σ’ αυτό το σημείο να κάνουμε μία αναφορά στον η’ (8^ο) κανόνα του Μ. Βασιλείου[8] ο οποίος ομιλεί περί διάκρισης μεταξύ εκουσίου – ακουσίου και πλησίον του εκουσίου φόνου καθώς και στους νς’ (56^ο), νζ’ (57^ο)[9] περί των ποινών εκουσίων και ακουσίων φόνων αντίστοιχα.

Σύμφωνα λοιπόν με τον η’ (8^ο) του Μ. Βασιλείου[10] έχουμε φόνους οι οποίοι είναι:

α. Εκούσιοι και θεληματικοί, δηλαδή ο δράστης ήθελε να φονεύσει, άρα φόνος εκ προμελέτης.

β. Ακούσιοι και χωρίς τη θέληση του δράστη δηλαδή φόνους εξ αμελείας και

γ. Ακούσιοι αλλά με στοιχεία των εκουσίων, δηλαδή ο δράστης έχει τη δυνατότητα να προβλέψει ότι από τις ενέργειές του είναι δυνατό να προκληθεί φόνος.

Διακρίνοντας λοιπόν ο Μ. Βασίλειος τους εκουσίους από τους ακουσίους φόνους, κατατάσσει στο τέλος του κανόνα του τις γυναίκες οι οποίες κατασκευάζουν τα φάρμακα εκείνα που προκαλούν τις αμβλώσεις, αλλά και τις γυναίκες που λαμβάνον αυτά με σκοπό να αποβάλλουν τα κυοφορούμενα απ’ αυτές έμβρυα, στους εκουσίους φονιάδες. Δηλαδή εντάσσει ξεκάθαρα την άμβλωση στους εκουσίους και θεληματικούς φόνους^. φόνους λοιπόν εκ προμελέτης.

«Καὶ αἱ τοίνυν τὰ ἀμβλωθρίδια διδοῦσαι φάρμακα, φονεύτριαί εἰσι καὶ αὐταί, καὶ αἱ δεχόμεναι τὰ ἐμβρυοκτόνα δηλητήρια. Ταῦτα μὲν εἰς τοσοῦτον.»

Κατά τον νς’ (56^ο)κανόνα του Μ. Βασιλείου[11] περί εκουσίων φόνων, αυτός ορίζει, ότι όποιος θεληματικά εφόνευσε να μένει ακοινώνητος των Θείων Αγιασμάτων για είκοσι χρόνια.

«Ὁ ἑκουσίως φονεύσας καὶ μετὰ τοῦτο μεταμεληθείς. Ἐν εἴκοσιν ἔτη ἀκοινώνητος ἔσται τοῦ ἁγιάσματος….»

Κατά τον νζ’ (57^ο) κανόνα[12] περί ακουσίων φόνων, ορίζει ότι αυτός που φονεύει χωρίς τη θέλησή του, χωρίς δηλαδή να το έχει προμελετήσει, να μένει ακοινώνητος για δέκα χρόνια. Τα δέκα αυτά χρόνια ορίζονται ως εξής:

α. Τα δύο εξ αυτών να προσκλαίει στη είσοδο του Ναού.

β. Τα επόμενα τρία έτη να ακροάζεται, δηλαδή να ακούει τις Θείες Γραφές, έως ότου να πει ο Διάκονος «’Οσοι κατηχούμενοι προέλθετε».

γ. Τα άλλα τέσσερα έτη να υποπίπτει, δηλαδή να μπαίνει στο Ναό αλλά να στέκεται όπισθεν του Άμβωνος και να εξέρχεται από το Ναό μαζί με τους κατηχουμένους.

δ. Ένα χρόνο να στέκεται με τους πιστούς και έπειτα να μεταλαμβάνει των Θείων Αγιασμάτων.

«Ὁ ἀκουσίως φονεύσας ἐν δέκα ἔτεσιν ἀκοινώνητος ἔσται τῶν ἁγιασμάτων, οἰκονομηθήσεται δὲ τὰ δέκα ἔτη ἐπ’ αὐτῷ οὕτω· δύο μὲν ἔτη προσκλαύσει, τρία δὲ ἔτη ἐν ἀκροωμένοις διατελέσει· ἐν τέσσαρσιν ὑποπίπτων· καὶ ἐν ἐνιαυτῷ συσταθήσεται μόνον, καὶ τῷ ἑξῆς εἰς τὰ ἅγια δεχθήσεται.»

Παρατηρούμε σ΄ αυτό το σημείο από τα προαναφερόμενα ότι ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει μεν την άμβλωση εκούσιο φόνο και τους συμμετέχοντες σ΄ αυτήν θεληματικούς φονιάδες, την τιμωρεί δε με την ποινή ακουσίων φονιάδων. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να ισχυρισθεί ότι υπάρχει αντίφαση μεταξύ των κανόνων. Δεν μπορούμε όμως να επικαλεσθούμε κάτι τέτοιο διότι δεν πρόκειται για αντίφαση των κανόνων αλλά για έκφραση φιλανθρώπου διαθέσεως.

Καλό θα ήταν να αναφέρουμε άλλους δύο κανόνες του Μ. Βασιλείου όπου σύμφωνα με αυτούς επιτιμάται ως φονεύς, ακόμα και η γυναίκα που γέννησε μέσα στο δρόμο και εγκατάλειψε το βρέφος της. Αυτοί είναι οι λγ΄(33)[13] και νβ΄(52).[14]

Κατά τον λγ΄(33) η γυναίκα που γέννησε στο δρόμο και εγκατέλειψε το βρέφος της επιτιμάται ως φονεύς.

«Ἡ γυνή, ἡ διὰ τῆς ὁδοῦ κυήσασα καὶ ἀμελήσασα τοῦ κυήματος, τῷ τοῦ φόνου ἐγκλήματι ὑποκείσθω».

Ο νβ΄(52) αναφέρει ακριβώς τα ίδια προσθέτοντας αρχικά το λόγο για τον οποίο κατά πάσα πιθανότητα μία γυναίκα πράξει κάτι τέτοιο, δηλαδή τη συγκάλυψη της αμαρτίας της παράνομης κυήσεως, και εν συνεχεία εισάγει την εξαίρεση της συγχωρήσεως. Δηλαδή εάν μία γυναίκα γέννησε στην ερημιά, αλλά δεν μπόρεσε να σώσει το νεογέννητο, αν και προσπάθησε, αυτή όχι μόνο δεν επιτιμάται αλλά συγχωρείται.

«Ἡ τοῦ κυήματος κατὰ τὴν ὁδὸν ἀμελήσασα, εἰ μὲν δυναμένη περισώσασθαι κατεφρόνησεν, ἢ συγκαλύψειν ἐντεῦθεν τὴν ἁμαρτίαν νομίζουσα ἢ καὶ ὅλως θηριώδει καὶ ἀπανθρώπῳ λογισμῷ χρησαμένη, ὡς ἐπὶ φόνῳ κρινέσθω· εἰ δὲ οὐκ ἠδυνήθη περιστεῖλαι καὶ δι’ ἐρημίαν καὶ ἀπορίαν τῶν ἀναγκαίων διεφθάρη τὸ γεννηθέν, συγγνωστὴ ἡ μήτηρ».

Στο κείμενο αυτό θα πρέπει να σταθούμε λίγο και να δούμε το μεγαλείο με το οποίο ενεργούν οι κανόνες. Εδώ εντοπίζουμε το πόσο φιλάνθρωποι είναι, δεν επιτιμούν αδιακρίτως κάποιον που έπεσε σε αμαρτία, αλλά κάνουν διάκριση εάν η αμαρτία αυτή ήταν ηθελημένη η όχι, δηλαδή εάν ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε τα γεγονότα που τον έφεραν σ’ αυτή τη δυσάρεστη θέση ή κατέληξε εκεί εξ’ αιτίας κάποιων συνθηκών που οφείλονταν σε εξωγενείς παράγοντες. Έτσι βλέπουμε να επιτιμάται αρχικά η πράξη της εγκατάλειψης του νεογνού από την μητέρα του, με το επιτίμιο του φονέως, η οποία αίρεται στη περίπτωση που αυτή προσπάθησε να το σώσει αλλά λόγο εξωγενών παραγόντων δεν κατέστει εφικτό. Πρόκειται για ολοφάνερη περίπτωση οικονομίας, δεν επιτιμά σωρηδόν, αλλά εξετάζει την κάθε περίπτωση χωριστά, με αποτέλεσμα να αφήνει την ευχέρεια στον πνευματικό για τα όποια επιτίμια.

1) Η άμβλωση κατά τον Άγιο Ιωάννη το Νηστευτή

Ο πρώτος κανόνας που αναφέρεται στην άμβλωση είναι ο κα’ (21^ος) του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτή[15], ο οποίος ορίζει ακριβώς τα ίδια με τους κανόνες του Μ. Βασιλείου, έστω και αν δεν έτυχε της συνοδικής επικύρωσης της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Τούτος έχει ως εξής:

«Τὰς φθειρούσας τὰ ἔμβρυα κατ’ ἐπιτήδευσιν καὶ τὰς διδούσας καὶ λαμβανούσας φάρμακα, ὥστε ἀμβλωθρίσαι καὶ ἄωρα τὰ βρέφη ἐκπεσεῖν, ἡμεῖς μέχρι τῶν ε’ ἤ καὶ τριῶν ἐτῶν τὸ πλεῖον, οἰκονομεῖσθαι ταύτας ὁριζόμεθα.»

Ορίζει δηλαδή ότι τόσο αυτοί που κατασκευάζουν φάρμακα με σκοπό την άμβλωση, όσο και οι γυναίκες αυτές που τα λαμβάνουν είναι φονιάδες[16], με τη διαφορά όμως εδώ ότι η ποινή ελαττώνεται στα πέντε έτη και είναι δυνατόν να φτάσει έως τα τρία έτη ανάλογα με τη μεταμέλεια του φονέως. Δέον εδώ να σημειωθεί ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής σύμφωνα με το κβ’ (22^ο) κανόνα του[17] επιτιμά με ένα χρόνο ακοινωνησίας ακόμα και τη γυναίκα εκείνη η οποία απέβαλλε το βρέφος της χωρίς δική της πρόθεση.[18]

«Ἡ δὲ ἀκουσίως τὸ βρέφος ἀποβαλοῦσα, εἰς ἕν ἔτος τὴν ἐπιτίμησιν δέχεται.»

2) Η άμβλωση στο Νομοκάνονα του Φωτίου.

Θα πρέπει τέλος να αναφερθούμε και στο νομοκάνονα του Φωτίου,[19] όπου εκεί αναφέρονται διάφορες τιμωρίες για τις γυναίκες που έκαναν άμβλωση αλλά και για αυτούς που έδιναν τα αμβλωθρίδια. Συγκεκριμένα αναφέρει πως η γυναίκα που επίτηδες έκανε έκτρωση, αλλά και αυτή η οποία εξ’ αιτίας μίσους προς τον άνδρα της μετά από διαζύγιο, προέβαινε σε μια τέτοια πράξη, καταδικάζονταν με πρόσκαιρη εξορία. Στη συνέχεια η επί χρήμασι εκτρώσασα τιμωρούνταν κεφαλικώς, δηλαδή με θανατική ποινή.

Αντίστοιχα αυτός που έδινε το αμβλωθρίδιον, εάν ήταν φτωχός καταδικάζονταν με εργασία στα μεταλεία, δηλαδή τα ορυχεία, κάτι αντίστοιχο ισχύει ακόμα και σήμερα με τα αναγκαστικά έργα σε κάποιους καταδικασμένους ή με κοινωνική εργασία, στη περίπτωση δε που ήταν εύπορος, εξορίζονταν και υπήρχε μερική δήμευση της περιουσίας του. Τέλος εάν τυχόν απεβίωνε αυτή που λάμβανε το αμβλωθρίδιο, αυτός που το είχε δώσει, τιμωρούνταν με την έσχατη τιμωρία, δηλαδή τη θανατική καταδίκη ακόμα και εάν δεν είχε δόλο, δηλαδή δεν αναζητούσε να πεθάνει η γυναίκα που έλαβε το δηλητήριο.

Βλέπουμε ότι ο νομοκάνονας του Φωτίου διελάμβανε για διάφορες περιπτώσεις αμβλώσεων, κάτι το οποίο φανερώνει τη συχνότητα με την οποία γίνονταν οι εκτρώσεις εκείνη την εποχή. Επίσης σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι ο νομοκάνονας δεν τιμωρεί με τις ίδιες ποινές τις γυναίκες που προέβησαν σε μία τέτοια πράξη, αλλά κάνει διάκριση μεταξύ των περιπτώσεων σύμφωνα με τα πραγματικά σε κάθε περίπτωση στοιχεία, πράγμα που δείχνει ότι είχε επιρροές από το Εκκλησιαστικό Δίκαιο, όπου εκεί συναντάμε αυτή τη διάκριση.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

1) Ο χρόνος δημιουργίας της ψυχής στην Π. Διαθήκη και οι απόψεις των Πατέρων.

Ο χρόνος δημιουργίας της ψυχής και η ένωσή της με το σώμα είναι ένα κεφάλαιο που έχει προβληματίσει και θα προβληματίζει. Επ’ αυτού του ζητήματος δεν έχουμε αποκεκαλυμμένη αλήθεια από το Θεό, δηλαδή δόγμα, αλλά θεολογικές γνώμες και θεωρίες.

Ξεκινώντας από την Αγία Γραφή και συγκεκριμένα από το κεφάλαιο της διηγήσεως περί δημιουργίας του ανθρώπου (Γεν. 1,26) «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν ἡμετέραν», παρατηρούμε ότι δεν γίνεται καμία αναφορά μεταξύ σώματος και ψυχής. Στηριζόμενοι σ’ αυτό το χωρίο είναι δυνατόν να καταλήξουμε σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα και να πούμε ότι στη συγκεκριμένη διήγηση εξαίρεται το δισύνθετο του ανθρώπου,[20] ως ψυχοσωματική οντότητα. Άρα ταυτόχρονη δημιουργία ψυχής και σώματος.

Εν συνεχεία στο Γεν.2,7 γίνεται αναφορά και πάλι στη δημιουργία του ανθρώπου αλλά πιο λεπτομερής «Καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν». Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι δημιουργήθηκε πρώτα το σώμα και έπειτα η ψυχή. Στην πραγματικότητα όμως δεν πρόκειται για δύο ξεχωριστές ενέργειες του Θεού, διότι έτσι υποβιβάζεται η ψυχή ως κατώτερη του σώματος αφού δημιουργήθηκε μετά από αυτό. Άρα το «ἔπλασεν» και «ἐνεφύσησεν» δηλώνουν δύο ταυτόχρονες ενέργειες του Θεού.[21] Έχοντας υπόψη τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης και συγκεκριμένα στο έργο του περί κατασκευής του ανθρώπου, στο οποίο αναλύει και το προαναφερθέν χωρίο, αναφέρει ότι ψυχή και σώμα έρχονται ταυτοχρόνως στην ύπαρξη γιατί εάν προηγείτο το ένα από τα δύο συστατικά θα υποβιβαζόταν ως ελλιπής η δύναμη του δημιουργού, και αυτό γιατί θα αποδεικνυόταν ανίκανος να δημιουργήσει ταυτόχρονα τα δύο στοιχεία, σώμα και ψυχή.

Στην Παλαιά Διαθήκη συναντάμε άλλο ένα χωρίο, το οποίο αναφέραμε και προηγουμένως, ερμηνεύοντας τον β’ κανόνα του Μ. Βασιλείου. Πρόκειται για το Έξοδος 21, 22-25, με το οποίο είναι εύκολο να οδηγηθούμε σε λανθασμένα συμπεράσματα. Σύμφωνα μ’ αυτό το χωρίο το κυοφορούμενο πότε αναφέρεται μεμορφωμένο και πότε άμορφο. Έτσι μπορούμε κάνοντας ένα απλό συλλογισμό να πούμε ότι το μεμορφωμένο έχει ψυχή και το άμορφο δεν έχει. Αλλά και πάλι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο αφού δεν μπορούμε να ορίσουμε το χρόνο δημιουργίας της ψυχής. Την άποψη αυτή στήριζαν οι Τερτυλλιανός και Αυγουστίνος πράγμα που δεν δέχεται ο Μ. Βασίλειος στον β’ κανόνα του.

2) Οι θεωρίες περί δημιουργίας της ψυχής ανά τους αιώνες.

Όπως αναφέραμε στο εισαγωγικό μας σημείωμα για τη δημιουργία της ψυχής δεν έχουμε δόγμα αλλά διάφορες γνώμες και θεωρίες. Οι θεωρίες αυτές είναι οι εξής:

α. Θεωρία περί προϋπάρξεως των ψυχών.

Κατ’ αυτή τη θεωρία, την οποία υιοθέτησαν ο Πλάτωνας, ο Φίλωνας, ο Ωριγένης και άλλοι, οι ψυχές δημιουργήθηκαν προ πάντων των αιώνων αλλά για λόγους ηθικής τους πτώσεως φυλακίζονται κατά κάποιο τρόπο στο σώμα. Η θεωρία αυτή της προϋπάρξεως των ψυχών κατέρρευσε με τη διδασκαλία του Γρηγορίου Νύσσης και επικυρώθηκε με την Ε’ Οικουμενική Σύνοδο στα πλαίσια της καταδίκης των κακοδοξιών του Ωριγένη.

β. Θεωρία περί δημιουργίας των ψυχών.

Κατ΄ αυτή οι ψυχές δημιουργούνται αμέσως από το Θεό κατά σύλληψη του ανθρώπου. Η θεωρία αυτή είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή διότι κατ’ αυτήν ο Θεός συνεχίζει να είναι δημιουργός ενώ κατά την Αγία Γραφή «Κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού τη ημέρα την εβδόμη». Άλλο ένα σημαντικό πρόβλημα προς αποδοχή της θεωρίας αυτής είναι το ότι η μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος γίνεται από το Θεό. Αυτή η θεωρία συναντάτε κυρίως στους δυτικούς και μάλιστα γίνεται δεκτή και από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, διότι ευνοεί το δόγμα της περί ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου. Ένας από τους μεγαλύτερους θιασώτες της θεωρίας αυτής ήτανε και ο Πάπας Πίος ο ΙΒ΄.

γ. Θεωρία περί μεταφυτεύσεως των ψυχών.

Κατ’ αυτή οι ψυχές φύονται από τους γονείς στα τέκνα βάση της κληρονομικής διαδοχής αλλά και με την ευλογία του Θεού σύμφωνα με το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε. Αυτή είναι η επικρατέστερη θεωρία μέχρι σήμερα την οποία δέχεται και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.[22]

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Α) Σύμφωνα λοιπόν με τις ανωτέρω παρατηρήσεις, περί εμβρυοκτονίας, στους κανόνες της Εκκλησίας, καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα:

- Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν κάνουν διάκριση μεταξύ αμβλώσεως και εκτρώσεως, όπως γίνεται με την επιστήμη της ιατρικής η οποία τα διαχωρίζει.

- Στους Ιερούς Κανόνες, με πρωτοπόρο το Μ. Βασίλειο, δεν γίνεται διάκριση μεταξύ μεμορφωμένου και άμορφου εμβρύου κάτι το οποίο συναντάμε στην Παλαιά Διαθήκη.

- Οι Ιεροί Κανόνες καταδικάζουν την άμβλωση – έκτρωση ως φόνο και μάλιστα την εντάσσουν στους εκουσίους και θεληματικούς φόνους.

- Οι ποινές που επιβάλλουν έχουν χαρακτήρα κατ’ εξοχήν σωτηριολογικό. Αυτό φαίνεται και από το ότι παρ’ όλο που χαρακτηρίζεται ως εκούσιος φόνος η άμβλωση, επιβάλλονται ποινές περί ακουσίου φόνου. Εδώ φανερώνεται και η λεγόμενη οικονομία των Ιερών Κανόνων.

- Η ποινή είναι δυνατόν να τροποποιηθεί ανάλογα με τη μεταμέλεια ή όχι του πιστού «…ὁρίζειν δὲ μὴ χρόνῳ, ἀλλὰ τρόπῳ τῆς μετανοίας τὴν θεραπείαν».[23]

Β) Με βάση τα προαναφερόμενα περί του χρόνου δημιουργίας της ψυχής και έχοντας ως σημείο αναφοράς τη διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα αυτά είναι τα ακόλουθα:

- Εάν η ψυχή εδημιουργείτο μετά το σώμα αυτό θα σήμαινε ότι κατασκευάστηκε για χάρη του σώματος, πράγμα που σημαίνει ότι η ψυχή είναι κατώτερη από τα σώμα.

- Εάν ο άνθρωπος ερχόταν στην ύπαρξη σε στάδια αυτό θα αποτελούσε προσβολή της Θεία δύναμης αφού ο Θεός θα χρειαζόταν δύο στάδια για τη δημιουργία του ανθρώπου.

- Με τη σταδιακή δημιουργία του ανθρώπου διασπάται η ψυχοσωματική του ενότητα, αφού ο ίδιος ο άνθρωπος θα αποδεικνυόταν προγενέστερος και μεταγενέστερος του εαυτού του.

- Σώμα και ψυχή έχουν μία κοινή και ταυτόχρονη αρχή της υπάρξεώς τους το αρχικό θείο θέλημα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Α. ΠΗΓΑΙ

Π.ΔΙΑΘΗΚΗ, υπό Alfred Rahlfs, εκδ. Deutsche Bibelgesellschaft, Stuttgart, 1979.

ΑΚΑΝΘΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΔ., Κώδικας Ιερών Κανόνων(Κείμενο – Ερμηνεία – Σχόλια) και Εκκλησιαστικών νόμων, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2006³.

ΑΓΑΠΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ – ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἀγίας Καθολικής καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὄρθοδόξων Ἐκκλησίας, ἤτοι ἅπαντες οἱ ἱεροὶ καὶ θείοι κανόνες… ἑρμηνευόμενοι, εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1998.

Γ.Α.ΡΑΛΛΗ – Μ.ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ιερών κανόνων τῶν τε Ἀγίων καὶ Πανευφήμων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ιερών Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατά μέρος Ἀγίων Πατέρων, ἐκδοθέν, συν πλέισταις άλλαις την ἐκκλησιαστικὴν κατάστασην διεπούσαις διατάξεσι, μετὰ τῶν ἀρχαίων εξηγητῶν, καὶ διαφόρων ἀναγνωσμάτων, τ. Α-ΣΤ, Ἀθήνισιν 1852-1859, εκδ. Γρηγόρη, Φωτοτυπική Ανατύπωσις, Αθήνα 1992.

Β. ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι Έλληνες», Αριστοτέλης, Άπαντα, Τόμος 3, Πολιτικα 3, εκδ. Κάκτος.

ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Ν., Θέματα Ορθοδόξου Δογματικής Θεολογίας, Πανεπιστημιακαί Παραδόσεις Δογματικής, Αθήναι 2001².

ΧΡΙΣΤΙΝΑΚΗ Π., Η απόπειρα Eκκλησιαστικού εγκλήματος, Μελέτη νομοκανονική και ισστορικοσυγκριτική, διατριβή επί διδακτορία, Αθήναι 1978.

RONAN O’RAHILLY – FABIOLA MÜLLER, Εμβρυολογία και Τερατολογία του Ανθρώπου, Μετάφραση – Επιμέλεια, Αζαρίας Καραμανλίδης – Γιάννης Σιατίστας, εκδ. Π.Χ. Πασχαλίδης, Αθήνα 2000².

[1] Αρχαία Ελληνική Γραμματεία «Οι Έλληνες», Αριστοτέλης, Άπαντα, Τόμος 3, Πολιτικα 3, βιβλ. ζ, κεφ. 10, εκδ. Κάκτος.

[2] Απόσπασμα από τον όρκο του Ιπποκράτη.

[3] Ronan O’Rahilly – Fabiola Müller, Εμβρυολογία και Τερατολογία του Ανθρώπου, εκδ. Π.Χ. Πασχαλίδης, Αθήνα 2000².

[4] Βλ. ερμηνεία νβ΄ Μ. Βασιλείου, σελ. 9.

[5] Ρ.Π.Δ΄,σελ. 96.

[6] Ρ.Π.Γ΄, σελ. 63.

[7] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 215.

[8] Ό.π., σελ. 112-114.

[9] Βλ. υποσ. 6.

[10] Βλ. υποσ. 7.

[11] Βλ. υποσ. 8.

[12] Βλ. υποσ. 6.

[13] Ρ.Π.Δ΄, σελ.175.

[14] Ό.π., σελ. 207.

[15] Πηδάλιον, σελ. 711.

[16] Ό.π., βλ. υποσ. 1.

[17] Ό.π.

[18] Ό.π., βλ. υποσ. 2.

[19] Ρ.Π.Α΄, σελ. 312.

[20] Για το δισύνθετο του ανθρώπου βλ. Ν. Μητσοπούλου, Θέματα Ορθοδόξου Δογματικής Θεολογίας, Πανεπιστημιακαί Παραδόσεις Δογματικής, Αθήναι 2001², σελ.180-182.

[21] Ό.π., σελ. 183-184.

[22] Ό.π., σελ.189-191.

[23] Ρ.Π.Δ΄, σελ. 96.

ΠΗΓΗ: Πεμπτουσία: Μέρος 1, Μέρος 2, Μέρος 3

Η επιλογή αυτή του ανθρώπου, της διακοπής μιας κυοφορίας, ή ορθότερα του τερματισμού μιας κυοφορίας (δεν διακόπτεται, αφού δεν συνεχίζεται πάλι αργότερα, αλλά τερματίζεται, αφού σταματάει οριστικά αυτή, και αυτή η αστοχία στην ορολογία γίνεται σκόπιμα προκειμένου να συγκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα˙ γι αυτό στη συνέχεια τη λέξη  διακοπή θα τη γράφουμε μέσα σε εισαγωγικά), που έχει ήδη αρχίσει μέσα στο σώμα μιας γυναίκας δεν είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά σε αυτήν εδώ και μερικές δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της προόδου της τεχνολογίας, που την κάνει δυνατή πιο εύκολα, λιγότερο επώδυνα και με κάποια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γυναίκα στην οποία ενεργείται.
Έτσι σε μια εποχή όπου υφίσταται μια υπερβολική χαλάρωση των ηθών με τις προγαμιαίες σχέσεις να αποτελούν κάτι συνηθισμένο, καθώς και με επιφανειακή πίστη στο Θεό, ώστε να αποφεύγεται η πολυτεκνία με τη λογική  πως δεν έχουμε δυνατότητα να μεγαλώσουμε περισσότερα παιδιά, πως θα τα αποκαταστήσουμε, αλλά και λόγω της επιδίωξης της ατομικής ανέσεως και καλοπέρασης, όταν οι μέθοδοι αντισύλληψης, όπου χρησιμοποιούνται για όλους τους παραπάνω λόγους αποτυγχάνουν και μια ανεπιθύμητη κυοφορία έρχεται, η επόμενη λύση της ‘διακοπής’ της κυοφορίας που προσφέρει με σύγχρονα μέσα (αλλά και παλαιότερα) η ιατρική, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας  πλέον,  αποτελεί πρόκληση.   
Πριν όμως προχωρήσουμε να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, είναι  κάτι που μένει να μας απασχολήσει, αν μέσα μας υπάρχει ικανό να ενεργήσει έστω και σε μικρό βαθμό αυτό που λέγεται ‘ελεύθερη κρίση’ και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ως  κύριο γνώρισμά τους: Μήπως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που πάμε να κάνουμε και δεν πρέπει να το κάνουμε (εφόσον έχουμε ανθρώπινη συνείδηση που λέει ότι κάτι που είναι λάθος, και μάλιστα μεγάλο λάθος, δεν πρέπει να το κάνω) ακόμα και αν τότε, στην περίπτωση που δεν το κάνουμε, η ζωή μας φαίνεται για εμάς ότι θα γίνει πολύ δύσκολη, ως και αφόρητη ίσως,  ενώ αν το κάνουμε φαίνεται να λυτρωνόμαστε και να απαλλασσόμαστε;  Γιατί οπωσδήποτε όσο και να μας πιέζουν οι καταστάσεις να κάνουμε κάτι που δεν είναι καθόλου καλό, αλλά μεγάλο λάθος, και όσο και να φαίνεται ότι το να το κάνουμε αποτελεί μια λύση που θα μας ανακουφίσει, αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να το πράξουμε γιατί και αν προσωρινά φανεί πως βγήκαμε από το αδιέξοδο και απαλλαχτήκαμε, στη συνέχεια όμως θα αποδειχτεί ότι τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο άσχημα για μας και τότε θα καταλάβουμε ότι η κατάστασή που βρισκόμαστε επιδεινώθηκε περισσότερο.

Η απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αναζητηθεί πουθενά αλλού παρά στο επίμαχο ζήτημα του αν  αυτό που κυοφορείται μέσα στη κοιλιά της γυναικός, μετά την επαφή με τον άντρα που έγινε και οδήγησε σε σύλληψη, είναι άνθρωπος ή όχι. Βέβαια αυτό το ερώτημα για πολλούς δεν υφίσταται καν, αλλά η απάντηση είναι δεδομένη, προφανής, δηλαδή ότι αμέσως μετά τη σύλληψη (ή ακριβέστερα μαζί με τη σύλληψη) η γυναίκα έχει μέσα στη κοιλιά της ένα έμβρυο, που είναι άνθρωπος ζωντανός με σώμα και ψυχή, έστω και αν το σώμα του είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, πολύ απλό και ασχημάτιστο.
Αυτή είναι η άποψη που είναι σύμφωνη και με τη θέση της Εκκλησίας, ως προς αυτό το θέμα. Σε αυτή όμως την περίπτωση, όταν κάποιος δεχτεί αυτή την θέση, εφόσον δεν θέλει να επιλέξει να κάνει κάτι που είναι μεγάλο λάθος, όπως να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, δηλαδή να κάνει φόνο σε καμιά περίπτωση, δεν θα σκεφτόταν να κάνει έκτρωση ποτέ, αφού αν δεχτείς ότι το έμβρυο είναι από την πρώτη στιγμή άνθρωπος, το να τερματίσεις τη ζωή του εμβρύου σημαίνει ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο.
Ο φόνος ενός απροστάτευτου ανθρώπου, όπως αυτού που είναι το έμβρυο που κυοφορείται, που δεν έβλαψε, ούτε εσένα, ούτε κανένα ποτέ, και που γίνεται εκ προθέσεως, όπως η έκτρωση, έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ένα άλλο κοινό φόνο και δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που τον πράττει έχοντας ελευθερία κρίσεως, ενώ είναι υγιής στα μυαλά του. Οπότε για τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι το έμβρυο εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη είναι άνθρωπος, είναι ξεκάθαρο ότι ή δέχεται την συνέχιση της κυοφορίας ή δεν την δέχεται και διαπράττει φόνο εκ προθέσεως απροστάτευτου και αθώου ανθρώπου.

Όμως την ρητή απαγόρευση της έκτρωσης στην οποία οδηγεί κατά μονόδρομο τρόπο η παραπάνω τοποθέτηση, ο άνθρωπος νομίζει, όπως του λένε και όπως θέλει να νομίζει, ότι μπορεί να την αποφύγει απλά και εύκολα με το να μην δεχθεί ότι αυτό που κυοφορείται μέσα στο γυναικείο σώμα είναι άνθρωπος εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη, και δεχόμενος ότι αρχίζει να είναι άνθρωπος κάποια στιγμή αργότερα, τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο, …τον έκτο μήνα ή και αργότερα…ίσως αφού γεννηθεί. Οπότε υποστηρίζοντας αυτή την άποψη, μπορεί ο άνθρωπος πλέον, ενώ έχει ελεύθερη κρίση, και ενώ μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που δεν θα ήταν καλό, επιλέγει την ‘λύση’ της έκτρωσης. Έτσι μπορεί να έχει την ελεύθερη συνεύρεση που τον απασχολεί να την έχει και από εδώ αρχίζει η όλη ιστορία, χωρίς το πρόβλημα του ανεπιθύμητου παιδιού, με την συνείδηση του ήσυχη όπως θέλει να νομίζει, όταν μάλιστα και τόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο.
Όμως ο υγιής τρόπος λειτουργίας της συνείδησης δεν έχει σχέση με το πόσοι άλλοι κάνουν αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις. Αν γίνουν σχεδόν όλοι οι άλλοι ληστές και εγκληματίες και σκοτώνουν, δεν σημαίνει ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο θα είμαι εντάξει επειδή το κάνουν οι άλλοι. Οπότε για να αποδειχθεί αν η θέση αυτή είναι σωστή ή όχι, και να συμπεράνουμε αν αυτοί που την έχουν πράττουν σύμφωνα με αυτή καλώς ή όχι και κάνουν ένα μεγάλο και  σοβαρό λάθος, το ζητούμενο είναι αν το έμβρυο που έχει συλληφθεί μέσα στη κοιλιά της γυναικός είναι πραγματικά άνθρωπος εξ αρχής ή όχι. Αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί η ‘διακοπή’ της κύησης να είναι μια λύση. Αν όμως το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, τότε πρόκειται για εγκληματική πράξη, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου βάρους.

Το να προσπαθήσεις να απαντήσεις αυτό χρησιμοποιώντας την ιατρική επιστήμη μπορεί ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματικό, για τον λόγο ότι η ιατρική επιστήμη μπορεί να εξετάσει τι συμβαίνει στο έμβρυο, ως αυτό το οποίο θα εξελιχθεί σε ένα κανονικό σώμα ανθρώπου (λέγοντας κανονικό εννοώντας ότι μπορεί να συντηρηθεί μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από το μητρικό σώμα), όχι όμως να εξετάσει τι συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου για του οποίου την γέννησή εξελίσσεται η κυοφορία, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα βέβαια, όπως υποστηρίζει η υλιστική και αθεϊστική άποψη, αλλά ότι αποτελείται και από ψυχή και από σώμα.
Όμως εξετάζοντας με αυτό τον τρόπο το κυοφορούμενο έμβρυο, η επιστήμη ορίζει το από πότε είναι αυτό  άνθρωπος, ανάλογα με το τι ορίζει ότι είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο να το κάνει μονοσήμαντα από την δική της οπτική γωνία. Ορίζει ως άνθρωπο το έμβρυο που έχει μόλις γονιμοποιηθεί και έχει αρχίζει να ζει μες στην κοιλιά της μητέρας του ως κάτι διαφορετικό από τον οργανισμό αυτής, σε εξάρτηση όμως με αυτόν; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαφοροποίηση των κυττάρων στα διάφορα είδη τους, δηλαδή έχουν σχηματιστεί τα όργανα;
Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να χτυπάει η καρδιά του ή που αρχίζει να επεξεργάζεται μηνύματα ο εγκέφαλός του; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να έχει τα κανονικά σωματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που έχει φτάσει στην ηλικία τόσων εβδομάδων και  έχει τέτοιο βάρος που αν γεννηθεί πρόωρα τότε, έχει πιθανότητες πάνω από πενήντα τοις εκατό να επιβιώσει; Ή τον ορίζει ως άνθρωπο μόνο από την στιγμή που γεννήθηκε και μετά; Και πολλοί γιατροί παρανομούν και σύμφωνα με το νόμο της πολιτείας μάλιστα και χρησιμοποιούν τον τελευταίο ορισμό προτείνοντας και κάνοντας εκτρώσεις, ακόμα και σε προχωρημένης ηλικίας κυοφορίες.
Έτσι θα λέγαμε λοιπόν ότι βασιζόμενοι στην επιστήμη δεν μπορούμε να πάρουμε μια απάντηση από πότε από την σύλληψη του και μετά ένα κυοφορούμενο έμβρυο είναι άνθρωπος, αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη επιστημονικά, που να είναι σίγουρη και ασφαλή. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι ούτε υπέρ της απόδειξης της ορθότητας της θέσης ότι το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, αλλά δεν είναι ούτε και υπέρ της απόδειξης του αντίθετου, του ότι δηλαδή το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής.
Άρα ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο η ιατρική επιστήμη αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να επιλέξει την ‘λύση’ της έκτρωσης, αν όχι ως κάτι που θέλει κάποιος να το επιδιώξει, τουλάχιστον ως κάτι επιτρεπτό σε μια κατάσταση ανάγκης. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μπορεί να μην αφήνει τέτοια περιθώρια για κάποιον που θέλει να  προσπαθεί να συμβαδίζει με τα όσα διδάσκει, η επιστήμη όμως αφήνει αυτά τα περιθώρια για κάποιον που θέλει να στηριχτεί στις θέσεις της. Όμως δεν είναι έτσι σε καμιά περίπτωση, όσο και να προσπαθούν αυτό να το υποστηρίξουν κάποιοι.
Αυτό συμβαίνει γιατί η έκτρωση σε καμιά περίπτωση, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν τεχνητός τερματισμός ανθρώπινης ζωής, δηλαδή φόνος, δεν είναι σύμφωνη με την επιστημονική δεοντολογία και το σκοπό της επιστήμης γενικά, και της ιατρικής ειδικά. Οπότε και δεν μπορεί η επιστήμη να επιτρέψει αυτήν, σε καμιά περίπτωση οποιασδήποτε ανάγκη και να υπάρχει, εκτός βέβαια αν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναικός και αν δεν ζήσει δεν θα έχει δυνατότητα ούτε το έμβρυο να ζήσει,  και κάνοντας την θα σωθεί η γυναίκα τουλάχιστον, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνουν και οι δύο.
Δηλαδή, μπορεί με τα μέσα της επιστήμης να μπορείς να κάνεις εκτρώσεις και να σκοτώνεις μια ζωή, αλλά το ότι σου δίνει την δυνατότητα να το κάνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δίνει για αυτό, και ότι συμφωνεί να το κάνεις. Όπως το μαχαίρι στο δίνει για να κόβεις κάτι να το φας ή να κάνεις κάποια ωφέλιμη εργασία, και όχι για να βλάψεις έναν άνθρωπο, έτσι και το νυστέρι στο δίνει για κάποια εγχείρηση που θα σώσει έναν άνθρωπο, και όχι για να καταστρέφεις έμβρυα και να τα πετάς στα άχρηστα.
Μήπως αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής μετά την σύλληψη,  είναι κάτι άχρηστο ή αποτελεί κάτι αρρωστημένο, αρρώστια που πρέπει να γιατρευτεί ή αποτελεί κάτι ακάθαρτο, ακαθαρσία που πρέπει να απομακρυνθεί, να καθαριστεί, για το σώμα της γυναίκας που το κυοφορεί; Όχι βέβαια, ακόμα και αν η γυναίκα έχει απορρίψει ως σύντροφο αυτόν με τον οποίο το συνέλαβε ως κάποιον που τον απεχθάνεται, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να κάνει το ίδιο με το έμβρυο που έχει μέσα της από το οποίο πρόκειται να γεννηθεί ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος, καταλήγοντας στον τερματισμό της ζωής του και την απομάκρυνσή του από αυτή.
Το έμβρυο δεν είναι ούτε κάτι άχρηστο, ούτε κάτι αρρωστημένο, ούτε κάτι ακάθαρτο, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάτι νεκρό. Αντίθετα είναι κάτι ζωντανό οπωσδήποτε, και για κάποιον που δεν πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, είναι ζωντανό όπως τα όργανα της γυναίκας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανα είναι ζωντανά
Όπως λοιπόν απαγορεύεται ως εγκληματική πράξη ένας γιατρός να βγάλει από το σώμα ενός ανθρώπου ένα όργανο του, ενώ είναι υγιές και μπορεί να επιτελέσει το έργο του, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στο υπόλοιπο σώμα, και να το πετάξει, ακόμα και αν του το ζήταγε ο ίδιος ο άνθρωπος, έτσι απαγορεύεται ως έγκλημα να βγάλεις το έμβρυο από το σώμα μιας γυναίκας, ενώ μπορεί να συνεχιστεί η κυοφορία του κανονικά και να το πετάξεις, και ας το ζητάει η ίδια η γυναίκα. Ο όρκος του Ιπποκράτη δίνεται ακόμα βέβαια, που τα λέει αυτά, αλλά δεν τηρείται από αυτούς που ενεργούν τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα μέσα στα ιατρεία, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και αληθινοί επιστήμονες γιατροί.

Το έμβρυο μετά την  σύλληψη, εξετάζοντάς το μόνο στο σωματικό επίπεδο, αποτελείται πλέον, εκτός από το ωάριο και το σπερματοζωάριο που το γονιμοποίησε, και από την αλληλεπίδραση που έγινε μεταξύ ωαρίου και σπερματοζωαρίου, δηλαδή την γονιμοποίηση, που και τελικά  μετά από αυτήν δεν υφίστανται πλέον ξεχωριστό ωάριο και σπερματοζωάριο (πάντως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι αν το ωάριο προήλθε μόνο από τη γυναίκα και το σπερματοζωάριο μόνο από τον άντρα, η γονιμοποίηση οπωσδήποτε ήταν θέμα πέραν μόνο του άντρα και της γυναίκας: ήταν και αυτού που του ανήκει το έμβρυο που προήλθε από την γονιμοποίηση, του κυοφορούμενου παιδιού δηλαδή).
Το  έμβρυο πρόκειται για κάτι ζωτικό και πολύτιμο, που και να μην το παραδεχτούμε ως άνθρωπο ότι είναι ακόμη, ωστόσο και πάλι είναι, αν το θέλουμε έτσι, αυτό το οποίο έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε άνθρωπο, όπου οπωσδήποτε αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που άρχισε ήδη αμέσως μετά τη σύλληψη (ελάχιστες μέρες το αρχικό κύτταρο του εμβρύου, το ζυγωτό όπως λέγεται,  πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται σε χιλιάδες κύτταρα) και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό, όπως ίσως μπορούμε να κάνουμε με το αν το έμβρυο είναι άνθρωπος.
Πάντως βέβαια και στο θέμα του αν ο άνθρωπος υπάρχει εξ αρχής μαζί με το έμβρυο ή όχι, οι πλείστοι και οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης σε συλλογικές αποφάσεις που πήραν και σε διακηρύξεις που έκαναν, μάλλον παρουσιάζονται να δέχονται τελικά ότι ισχύει το μαζί, με ποια λογική άλλωστε να ισχύει το ξεχωριστό, δηλαδή ισχύει ότι από όταν αρχίζει η ζωή του εμβρύου, από τότε υπάρχει και ο άνθρωπος, ταυτόχρονα, σύγχρονα, όπως και λογικά θα περιμέναμε να συμβαίνει, ο άνθρωπος να υπάρχει εξ αρχής που ζει και εξελίσσεται το έμβρυο, δηλαδή από την στιγμή της συλλήψεως.
Σε μια τέτοια εξελεγκτική  πορεία που είναι η αρχή μιας ζωής, ακόμα και αν δεχτούμε ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει αυτή δεν υπήρχε εξ αρχής, θα μπορούσε ποτέ η επιστήμη, που είναι υπέρ του ανθρώπου, και υπέρ της ζωής, και όχι εναντίων του, που έχει δημιουργικό πνεύμα και όχι καταστροφικό, να συμφωνούσε να έβαζε τέλος σε αυτή; Τίποτα τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ, γιατί σκοπός της είναι να βοηθάει τους ανθρώπους στη ζωή τους, να προωθεί και να ενισχύει τη δημιουργία και τη ζωή, και όχι να βλάπτει αυτούς, νε καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει,  προς συμφέρον άλλων.

Αν δεν συμφωνεί η επιστήμη να γίνεται κάτι τέτοιο, όμως μήπως έχουν δικαίωμα οι γονείς να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν μπορούν να έχουν αυτοί δικαίωμα να αφαιρούν το δικαίωμα του παιδιού τους για ζωή μετά τη σύλληψη που οδήγησε η συνεύρεση τους φτάνοντας στη έκτρωση, για να μπορούν να συνευρίσκονται ελεύθεροι, όπως θέλουν.
Τα δικαιώματα των γονέων σταματάν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού. Ή μήπως καταπατούνται τα δικαιώματα της γυναικός, αν δεν επιτρέπεται η έκτρωση; Με αυτή την ‘λογική’, όπως αυτά καταπατούνται αν  δεν γίνει η έκτρωση, πάλι αυτά καταπατούνται αν γίνει και σκοτωθεί ένα κυοφορούμενο μωρό αν είναι κοριτσάκι, που θα γινόταν μια γυναίκα και της αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να ζήσει ως γυναίκα που δικαιούταν, δεν της επιτρέψαμε να έχει το  δικαίωμα των δικαιωμάτων, αυτού της ζωής, να ζήσει.
Μια κυοφορία, που άρχισε δεν δικαιούνται οι γονείς να την διακόψουν, δικαιούνται μόνο  πριν αρχίσει αυτή, τότε που μπορεί να γίνει η συνεύρεση, να μην φτάσουν σε αυτή. Κάποιος και κάποια επιθυμούν ο ένας τον άλλο και δεν είναι παντρεμένοι; Aς συνευρεθούν  και ας κάνουν το παιδί που θα συλλάβουν έχοντας κάνει τον απαραίτητο γάμο. Αν όμως έκαναν το λάθος και συνευρέθηκαν και συνευρέθηκαν και συνέλαβαν παιδί χωρίς να έγινε γάμος  και χωρίς να πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έμειναν μαζί για κάποιο λόγο;
Η μητέρα ας γεννήσει το παιδί της και ας το μεγαλώσει, όσο τρομερά δύσκολο και αν της φαίνεται  αυτό κοινωνικά και οικονομικά. Πρέπει να σηκώσει την ευθύνη του λάθους που έγινε και αργότερα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει μια καλή οικογένεια, βρίσκοντας τον κατάλληλο σύζυγο, έχοντας μάλιστα αποφύγει το έγκλημα της έκτρωσης. Δεν αξίζει περισσότερο το σεβασμό αυτή η γυναίκα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, που έκανε μεν το λάθος πριν το γάμο της, όμως ανέλαβε τις ευθύνες της μετά από αυτό, και αγωνίστηκε μπροστά στις συνέπειες του να διορθώσει ότι έγινε, αντί μετά το ένα λάθος να κάνει ακόμα χειρότερο καταφεύγοντας στη ‘λύση’ της έκτρωσης;
Και μάλιστα πολύ  περισσότερο θα αξίζει την αγάπη του παιδιού της που του επέτρεψε να γεννηθεί και να ζήσει, και ας ήρθαν έτσι τα πράγματα και είχε τόσες δυσκολίες  τις δυσκολίες αναγκαίες να αντιμετωπίσει για να το κάνει. Και το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα παιδιά, από τα οποία θα αξίζει αυτή περισσότερο την αγάπη και το σεβασμό τους, που δεν έφτασε να κάνει το έγκλημα, ενώ ήταν πολύ δύσκολο να γεννήσει και να αναθρέψει το παιδί, αλλά έτσι έχουν τώρα μαζί τους το αδελφάκι τους, έστω και όχι αυτού του πατέρα, όμως της αυτής μήτρας.

Αν πάλι κάποιος και κάποια έχουν παντρευτεί και συλλάβουν ένα παιδί, που οι γιατροί τους διαγνώσουν ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, όταν γεννηθεί, πρέπει να αφήσουν το παιδί να κυοφορηθεί και να γεννηθεί και να το βοηθήσουν με ιατρικά μέσα στο πρόβλημα, κάνοντας ότι μπορούν, όπως και οφείλει να κάνει ένας γονέας για ένα παιδί που έχει γεννηθεί υγιές αλλά απόκτησε κάποιο πρόβλημα υγείας αργότερα, οπότε το βοηθά με τα ιατρικά μέσα όσο μπορεί, και δεν του αφαιρεί τη ζωή.
Γιατί για αυτό είναι η ιατρική, για να βοηθάει τον άρρωστο, και όχι για να του αφαιρεί τη ζωή. Βέβαια ένας γονιός, ίσως θεωρήσει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την έλλειψη κέντρων για την φροντίδα των παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, που αν υπήρχαν θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του παιδιού του.
Όμως οφείλει και τότε να μην εμποδίσει το παιδί να ζήσει, αυτό δεν παύει  να αποτελεί έγκλημα, αν το διαπράξει, όταν μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες και οι γιατροί να έχουν κάνει λάθος στη διάγνωση, πράγμα που πολλές φορές έχει συμβεί, αλλά και μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση όσο μπορεί να πιστεύουν, όπως και μπορεί αν αφήσει το παιδί να γεννηθεί, όταν γεννηθεί η υγεία του να δείξει μια πολύ καλή πορεία βελτίωσης, ειδικά όταν αναπτύσσεται με τέτοια πρόοδο η επιστήμη. Αν ο άνθρωπος έχει ελπίδα, τότε θα περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες και θα πάνε όλα καλά, και αν έχει και πίστη, μπορεί να λυθεί και τελείως το πρόβλημα που τον πονά, έστω και αν με θαύμα μόνο μπορεί αυτό να γίνει.

Πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο είναι το θέμα στη περίπτωση που δύο άνθρωποι έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, και ενώ δεν θέλουν να κάνουν άλλο, για οικονομικούς και άλλους λόγους, συλλαμβάνουν άλλο ένα  παιδί, οπότε και δεν πρέπει να σκέφτονται το έγκλημα της έκτρωσης, μόνο και μόνο για να μην έχουν τον αγώνα να μεγαλώσουν ένα παραπάνω παιδί, για παράδειγμα να έχουν να μεγαλώσουν τρία αντί για δύο παιδιά, αλλιώς για να γλιτώσουν τον αγώνα αυτό που θα τους φέρει και χαρές, θα φορτωθούν τις συνέπειες του να πράττεις κάτι που  είναι έγκλημα.
Υπάρχει βέβαια και η πιο δύσκολη κατάσταση μια έγγαμη γυναίκα με παιδιά να συλλάβει, ενώ ο γιατρός της έχει απαγορέψει για κάποιο πρόβλημα υγείας να κάνει και άλλη κυοφορία. Τότε η γυναίκα, αν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής αυτής και του εμβρύου, θα πρέπει να συνεχίσει την κυοφορία, γιατί αφού συνέλαβε και κυοφορεί, δεν έχει δικαίωμα να προφυλάξει της δική της υγείας αφαιρώντας το δικαίωμα ζωής του εμβρύου, εφόσον είναι πιθανό ότι θα ζήσει. Σε όλες τις περιπτώσεις η σχέση των παιδιών με τους γονείς και των γονέων μεταξύ τους θα προφυλαχθεί από μια μεγάλη δοκιμασία, αν αυτό το έγκλημα αποφευχθεί, και θα αποφύγουν τα παιδιά να πάρουν ένα τόσο κακό παράδειγμα από τους γονείς τους, το παράδειγμα δηλαδή ενός εγκλήματος.

Και τι γίνεται στην ειδική και σπάνια περίπτωση, που κυοφορεί μια κοπέλα αφού έπεσε θύμα βιασμού, και μάλιστα από κάποιον ψυχρό και αδίστακτο να την κακοποιήσει; Θα πρέπει να κρατήσει και σε εκείνη την περίπτωση το παιδί, αφού το παιδί που έχει μέσα στα σπλάγχνα της, παρόλο που το συνέλαβε από τον βιασμό της, είναι και δικό της παιδί, και αν λάβουμε υπόψη ότι αυτός που είναι υπεύθυνος για την σύλληψη μετά από αυτήν δεν ενδιαφέρεται, ούτε για το θύμα του, ούτε για το κυοφορούμενο παιδί, άρα χάνει κάθε δικαίωμα στο παιδί και οπότε η μάνα μπορεί να το θεωρεί αυτό μόνο δικό της παιδί.
Επίσης οπωσδήποτε και το παιδί γνωρίζοντας αργότερα με ποιο τρόπο η μάνα του το απέκτησε, όχι μόνο θα θεωρεί μόνο αυτή ως γονέα του, αλλά και θα την αγαπά και σέβεται υπερβολικά, όχι μόνο επειδή το απέκτησε μετά από τέτοια δοκιμασία, αλλά και επειδή δεν εμπόδισε αυτό να ζήσει, και τώρα ζει και  της το ανταποδίδει.

Παραπάνω είπαμε ότι είναι η έκτρωση ένα μεγάλο έγκλημα, που δεν το επιτρέπει αυτό να γίνεται η δεοντολογία της επιστήμης, όπως ακριβώς δεν το επιτρέπουν ούτε οι κανόνες τις Εκκλησίας. Πολλοί όμως στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει λόγος οι άνθρωποι να διστάζουν να επιλέγουν να κάνουν τη  ‘διακοπή’ της κύησης, αψηφούν τη θέση αυτή επιστήμης, όπως και Εκκλησίας, που θεωρούνται και οι ίδιοι επιστήμονες.
Το αν πρέπει να αποφύγει κανείς την έκτρωση ή όχι, μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα, ρίχνοντας μια ματιά στις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εκτρώσεις. Οι πιθανές επιπτώσεις των εκτρώσεων είναι πολλές και σοβαρές και αφορούν την ψυχική υγεία της γυναίκας που την κάνει (μετα-εκτρωτικό σύνδρομο, πόνος, πένθος, κατάθλιψη, θυμός, θλίψη, πολλές φορές ως και αυτοκτονικές τάσεις), αλλά και την σωματική της υγεία (διάτρηση μήτρας, ρήξη τραχήλου, αιμορραγία, εμφάνιση προδρομικού πλακούντα, μελλοντική εξωμήτρια κύηση, ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ενδοτραχηλίτιδα, πυελική φλεγμονή, στείρωση, ενδομήτριες συμφύσεις, ανεπάρκεια εσωτερικού τραχηλικού στομίου, αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα, και θνησιμότητα, καθ’ έξην αποβολές, πρώιμους και πρόωρους τοκετούς)  και επεκτείνονται αυτές στην οικογένεια, επηρεάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, επιβαρύνοντας και δεσμεύοντας το δυναμικό τους (τα παιδιά αν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν επέτρεψαν σε ένα αδελφάκι τους να ζει, τα απασχολούν έντονα ερωτήματα όπως το γιατί να ζουν αυτά και το αδελφάκι τους να μη ζει, γεγονός που θα μπορούσε να είχε γίνει αντίστροφα), και παραπέρα επεκτείνονται στην κοινωνία με περιορισμό και διαταραχή των ανθρωπίνων σχέσεων.
Τέλος, όταν το έγκλημα αυτό παίρνει μεγάλες διαστάσεις όπως συμβαίνει στη χώρα μας, οι επιπτώσεις φτάνουν να αφορούν και το ίδιο το έθνος με επιδείνωση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, που αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ίδια την υπόστασή του με τη μείωση της ασφάλειας σε εξωτερικούς κινδύνους, και με τη γήρανση και μείωση στη παραγωγικότητα και στην ανάπτυξη, που καθιστά προβληματική και την ασφάλιση.
Μια άλλη σοβαρή επίπτωση των εκτρώσεων στην Ελλάδα είναι ότι αλλοιώνονται οι παραδοσιακές αξίες της γενναιότητας και του ηρωισμού στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, όπως και του κοινοτισμού. Τέλος και τα χρήματα που ξοδεύονται για να διαπράττεται αυτό το έγκλημα είναι υπολογίσιμα, και  σπαταλούνται για αυτό το καταστροφικό και εγκληματικό  λόγο αντί να αξιοποιούνται για κάποιο άλλο λόγο που είναι κοινωφελής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν πολλές ανάγκες σε τέτοια  οικονομική κρίση που βρισκόμαστε.

Πρόκειται λοιπόν η έκτρωση για ένα έγκλημα με πάρα πολλές και σοβαρές επιπτώσεις, τόσο σε αυτούς που το πράττουν, όσο και στην οικογένεια τους και στη κοινωνία που ζουν, αλλά σε όλο το έθνος τους. Πρέπει λοιπόν σε καμιά περίπτωση κάποιος να μη σκέφτεται να το κάνει αυτό. Αν πάλι κάποιος το έχει κάνει ήδη, πρέπει να μετανοήσει γι’ αυτό, ως η σωτήρια λύση γι αυτόν, και να μην σταματάει να μετανοεί γι αυτό, και μάλιστα με δάκρυα, όσο ζει μέχρι τέλους, και αυτό θα θεραπεύσει την πληγή από το έγκλημα αυτό που έκανε. Ας γνωρίζει και αυτός που το έκανε για να μετανοεί, αλλά και αυτός που δεν το έκανε για να μην το κάνει, ότι η έκτρωση πρόκειται για ένα φρικαλέο έγκλημα, όπου το έμβρυο θανατώνεται πολλές φορές με ιδιαίτερα μαρτυρικό τρόπο: κομματιάζεται με εγκληματικά εργαλεία, ή δηλητηριάζεται, ή καίγεται με αλάτι ζωντανό.
Γιατροί που θα το συμβουλεύουν και θα το κάνουν, πάντα θα υπάρχουν, γιατί δεν θα πάψουν να υπάρχουν υλιστές και φιλοχρήματοι, που αυτοί οι γιατροί δεν είναι βέβαια αληθινοί επιστήμονες. Κράτος που θα βγάζει νόμους υπέρ εγκλημάτων είναι δύσκολο να μην υπάρχει, γιατί είναι δύσκολο να μην υπάρχουν ισχυροί εχθροί του έθνους που για διάφορα συμφέροντά τους, εις βάρος του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να λογαριάζουν καθόλου την έννοια του δικαίου, μέσα στην διαστροφή και στο σκοτάδι, επηρεάζουν και ελέγχουν το κράτος και επιδιώκουν με τέτοιους εγκληματικούς νόμους να το εξασθενήσουν.
Αυτοί μόνο που απομένουν να είναι η ελπίδα για την αποτροπή ενός τέτοιου μεγάλου κακού, του εγκλήματος της έκτρωσης, είναι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την σύλληψη του κυοφορούμενου εμβρύου που έγινε: οι γονείς. Αυτοί καλούνται να του επιτρέψουν να ζήσει και να το προστατέψουν. Ας μην κάνουν ότι τους λένε οι άλλοι, χωρίς να κρίνουν οι ίδιοι αν είναι καλό ή κακό, σαν να μην είναι ελεύθεροι να κρίνουν. Ας μην προσπαθούν να πείσουν κανένα ότι κάτι δεν είναι κακό, ότι δεν πειράζει, την στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι κακό, και μάλιστα μεγάλο. Ας κρατήσουν το κάθε παιδί τους που συλλαμβάνουν με την αγάπη τους, που είναι ο καρπός της, και να δείξουν και σε αυτό αγάπη, βοηθώντας το και φροντίζοντάς το.
Όποιος κρατάει τον καρπό αποδεικνύει έτσι ότι αγαπάει αληθινά, και όποιος αγαπάει αληθινά στο τέλος πάντα βγαίνει νικητής στον αγώνα της ζωής. Τι εσύ επιλέγεις; το θάνατο ή τη ζωή;

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/09/e.html

Σαράντα χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν το Σάββατο στο κέντρο του Δουβλίνου την αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο της ιρλανδικής κυβέρνησης για τις αμβλώσεις στην εκδήλωση που είχε το όνομα‘National Vigil for Life’ (Εθνική Αγρυπνία για τη Ζωή). Σύμφωνα με τους διοργανωτές η εκδήλωση αυτή ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει «υπέρ της ζωής» στην ιστορία της Ιρλανδίας.

Μεταφέροντας ένα τεράστιο πανό με την επιγραφή “Pro-woman,Pro-baby, Pro-life”, ("Υπέρ της γυναίκας, Υπέρ του μωρού, Υπέρ της ζωής», οι διαδηλωτές είπαν ότι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα προς τον πρωθυπουργό Enda Kenny και την κυβέρνηση συνασπισμού ότι η δημόσια αντίθεση στην προτεινόμενη νομοθεσία για την άμβλωση δεν θα "περάσει έτσι εύκολα".

Η κυβέρνηση προτίθεται να ψηφίσει την προτεινόμενη νομοθεσία για την άμβλωση, που ονομάζεται «Νόμος για την Προστασία της Ζωής κατά τη Διάρκεια της Εγκυμοσύνης», τον Ιούλιο.

Η Rebecca Roughneen της οργάνωσης ‘Youth Defence’ είπε στο LifeSiteNews.com ότι η συγκέντρωση του Σαββάτου ήταν ένα σημάδι ότι ο αγώνας κατά του νομοσχεδίου υπήρξε γενικά επιτυχής, τουλάχιστον όσον αφορά τη δημιουργία λαϊκής αντιπάθειας.

 "Ο πρωθυπουργός Enda Kenny (φωτο) λέει ότι είναι ένα νομοσχέδιο για την «προστασία της ζωής»,  για να σωθούν ζωές,αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τη δολοφονία μωρών", είπε η Roughneen. "Οι Ιρλανδές γυναίκες είναι ήδη ασφαλείς εδώ. Το γεγονός είναι, ότι προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, και δεν μπορούν να μας εξαπατήσουν".

Σε ερώτηση εάν θεωρεί ότι η συγκέντρωση θα στείλει ένα μήνυμα προς την κυβέρνηση, η Roughneen δεν ήταν αισιόδοξη. "Όχι. Ο Kenny το αγνοεί. "Χιλιάδες συμμετέχοντες στην Αγρυπνία υπέγραψαν μια υπόσχεση «υπέρ της ζωής» η οποία περιελάμβανε μια υπόσχεση να μην ψηφίσουν τον Enda Kenny ξανά.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης θα νομιμοποιήσει την άμβλωση για όλη την διάρκεια των εννέα μηνών της εγκυμοσύνης, αν η ζωή της μητέρας είναι σε κίνδυνο, ή αν αυτή απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει.

Ιρλανδοί ακτιβιστές υπέρ της ζωής λένε ότι το νομοσχέδιο είναιπεριττό, δεδομένου ότι το ιρλανδικό δίκαιο ήδη επιτρέπει στους γιατρούς να εκτελούν ιατρικές διαδικασίες που μπορεί να προκαλέσει ακούσια το θάνατο ενός αγέννητου παιδιού, εάν αυτό είναι αναγκαίο για να σωθεί η ζωή της μητέρας. Λένε επίσης ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η έκτρωση είναι απαραίτητη για τη θεραπεία μιας μητέρας που έχει τάσεις αυτοκτονίας, προσθέτοντας ότι η εξαίρεση της αυτοκτονίας κατά πάσα πιθανότητα αυτό που θα κάνει είναι να ανοίξει την πόρτα σε μια ευρεία κατάχρηση.

Η Cora Sherlock, εκ μέρους της ‘Pro-Life Campaign’ που διοργάνωσε το συλλαλητήριο είπε : «Είναι ντροπή ο τρόπος που ορισμένα μέλη της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να ονομάζουν το νομοσχέδιο «υπέρ της ζωής». Πώς μπορεί κανείς να λέει το νομοσχέδιο ότι είναι υπέρ της ζωής, όταν επιτρέπει την άμεση στόχευση της ζωής του αγέννητου παιδιού, με βάση την απειλή της αυτοκτονίας, όπου δεν υπάρχουν ιατρικές αποδείξεις απολύτως για να την δικαιολογήσουν; "

Η Sherlock πρόσθεσε, "Δεν πρόκειται για την διασφάλιση της ζωής των εγκύων γυναικών. Πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται για το άνοιγμα της πόρτας στην άμβλωση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να το συνειδητοποιούν αυτό".

ΠΗΓΗ: http://redskywarning.blogspot.gr/2013/06/40000.html, http://www.lifesitenews.com/news/40000-march-against-abortion-bill-in-dublin 

Ένα εθνικό έγκλημα ή μάλλον περίπου 1000 εθνικά εγκλήματα συντελούνται κάθε ημέρα στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα 70 διακοπές κύησης ανά 1.000 Ελληνίδες πραγματοποιούνται στην Ελλάδα τον χρόνο, που σημαίνει ένα ιλιγγιώδες νούμερο: 350.000 εκτρώσεις τον χρόνο! Μια πραγματική έκρηξη στις εκτρώσεις η οποία ξεκίνησε να συντελείται από το 2009 ως απόρροια της οικονομικής κρίσης.

Mέσα σε αυτό να περιλάβουμε και μια "παράπλευρη ζημιά", σαφώς ηπιότερη από την γενοκτονία που συντελείται κάθε χρόνο, αλλά υπαρκτή: Το 90% των κυήσεων που διακόπτονται είναι αφορολόγητο χρήμα που εισπράττεται από τις κλινικές και τους μαιευτήρες. Με ένα κόστος 1500-2000 ευρώ, περίπου 700 εκατ. ευρώ αφορολόγητα καταβάλλεται κατ'έτος για τις 350.000 εκτρώσεις.

Την περίοδο 2007-2009 γεννιούνταν στην Ελλάδα 100.000 με 110.000 παιδιά το χρόνο. Ωστόσο, από το 2010 και μετά οι γεννήσεις πέφτουν και οι εκτιμήσεις γίνονται δυσοίωνες, καθώς εκφράζονται φόβοι ότι μετά βίας θα αγγίζουν πλέον τις 80.000. Δηλαδή καθαρή μείωση 30% στις γεννήσεις κατ'έτος.

Που σημαίνει ότι ένας από τους λόγους της σφαγής των εμβρύων, αν κρίνουμε ότι η μείωση των γεννήσεων είναι κρίσιμη, αλλά δεν φτάνει τον αριθμό των εκτρώσεων, είναι ότι δεν λαμβάνονται μέτρα προφύλαξης. Πρακτικά έχουμε αφρικανικές συνήθειες ω προς την ερωτική σχέση και βορειοευρωπαϊκές ως προς το αποτέλεσμα: Ερωτικές σχέσεις χωρίς προφύλαξη και μετά ... νυστέρι!

Σε όλη την Ελλάδα από το 2009 έχουν μειωθεί οι τοκετοί κατά 20%. Μόνο στην Θεσσαλονίκη από 12-14.000 προ κρίσης έχουν μειωθεί στις 7.500 ετησίως κατά μέσο όρο από το 2009! Που σημαίνει μείωση μέχρι και 55%.

Πτώση παρουσιάζει και ο αριθμός των προσπαθειών για εξωσωματική γονιμοποίηση στα κέντρα γονιμότητας. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι καταγράφεται μείωση της τάξης του 20%-25%.

Δηλαδή μια ολόκληρη μεγάλη πόλη σκοτώνεται κάθε χρόνο, πριν καν δουν το φως του ήλιου οι ψυχές αυτές. Ένα έθνος που αυτοκτονεί, κυριολεκτικά. Να πούμε ότι οι εκτρώσεις στην Ελλάδα από την δεκαετία του '80 και μετά ακολουθούσαν ανοδική τροχιά με μια σταθερή "σφαγή" νηπίων της τάξεως των 400-500.000 κατ'έτος.

Αύξηση των γεννήσεων παρουσιάζουν μόνο οι μειονοτικοί πληθυσμοί της Θράκης σε ποσοστό 5%, περίπου κατ'έτος, αν και εκεί η αύξηση είναι μειωμένη (παλαιότερα είχαν ρυθμούς αύξησης των γεννήσεων κατ'έτος που έφταναν το 10%), αφού έχουν κτυπηθεί και αυτοί από την οικονομική κρίση.

Και όλα αυτά τη στιγμή που μόνο το 2012 μπήκαν παράνομα στη χώρα  76.794 ξένοι τουλάχιστον αυτές είναι οι διαπιστωμένες συλλήψεις. Προφανώς ο συνολικός αριθμός είναι μεγαλύτερος από αυτούς που κατάφεραν να εισέλθουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί.

Εάν σε αυτό τον αριθμό προσθέσουμε και τις άλλες 70.000 που θα μπουν το 2013 και τις εκατοντάδες χιλιάδες των προηγούμενων ετών όλοι πια αντιλαμβάνονται την εθνική καταστροφή στην οποία βαδίζει ο ελληνισμός.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr