Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μεταφέρει στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (18/4/1986) το συγκλονιστικό περιστατικό που διάβασε στο βιβλίο του Xans Killian «Πίσω μας στέκει ο Θεός» (Εκδόσεις «Κάδμος», εν Αθήναις 1960), στο τελευταίο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «το κληροδότημα», με αφορμή συζήτηση περί αμβλώσεων.

Τον συγγραφέα του βιβλίου, διάσημον ιατρόν - χειρουργόν, επεσκέφθη μία νεαρά κυρία, ίνα ζητήση την ιατρικήν του βοήθειαν. Ήτο σύζυ­γος ιατρού, είχε δύο τέκνα, πέντε και τριών ετών, ευρίσκετο δε εις τον τέταρτον μήνα της εγκυμοσύνης. Ο σύζυγός της είχεν επιστρατευθή και ευρίσκετο εις το Ανατολικόν Μέτωπον. Η κυρία είχε πόνους εις το αριστερόν στήθος, εις δε την αριστεράν μασχάλην της είχε διαπιστώνει σχηματισμόν μικρού σκληρού όγκου. Ο ιατρός, αφού την ήκουσεν, ήρχισε την εξέτασιν. Αλλ' ας συνεχίση το βιβλίον:

«...Ψηλάφησα και ένιωσα έναν πολύ σκληρό, πραγματικά εκφυλισμένο λεμφαδένα - όχι μπορούσε κάνεις να νιώση μια ολόκληρη αλυσίδα από τέ­τοιους αδένες! Χωρίς να δείξω καμμιά έκπληξι ψηλάφησα ολόκληρο το αριστερό στήθος, που το περιέβαλε ένα λεπτό μελανό φλεβικό πλέγμα... Ένιωσα φρίκη. Κατόπιν εξήτασα, για να συγκρίνω και να ελέγξω -όπως κάνω πάντα- το δεξί της στήθος και διεπίστωσα με πολύ φόβο ότι και σ' αυτόν τον μαστό μπορούσε να ψηλαφίση κάνεις σκληρούς όγκους. Σε μια θέσι το δέρμα φάνηκε επικίνδυνα τραβηγμένο. Και στη δεξιά μασχάλη ένιωθε κανείς, κάτω απ’ το δέρμα, μικρούς σκληρούς αδένες και δύο μεγα­λύτερους όγκους κοντά στα αγγεία που οδηγούν στο χέρι. Αυτό ήταν φρικια­στικό! Ένας αμφοτερόπλευρος, ταχύτατα αυξανόμενος, καρκίνος του μα­στού...

Ενώ η άρρωστη ξαναντυνόταν σκεπτόμουν μέσα μου πως θα μπορούσα να της πω την πικρή αλήθεια με τον πιο καλύτερο τρόπο...

Είπα λοιπόν στην άρρωστή μου αμέσως μόλις κάθησε ντυμένη ξανά στην καρέκλα:

- Κυρία μου! Το ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά το γνωρίζετε και μόνη σας. Το ότι βρισκόμαστε μπροστά σε δύσκολες αποφάσεις δεν μπορώ, ούτε πρέπει, να σας το κρύψω.
Δεν λύγισε, ούτε έκλαψε...

- Πρέπει αμέσως να μιλήσω με τον άνδρα σας! Πρέπει να τον καλέσουμε αμέσως απ' το Μέτωπο.
Αυτή τη φορά όμως τα μάτια της δάκρυσαν.

- Δεν ξέρω που είναι ο άνδρας μου. Αρκετούς μήνες τώρα δεν έχουμε πια νέα του.
Αυτό το γεγονός έκανε πιο δύσκολη την κατάστασι, γιατί τώρα θα είχε η φτωχή γυναίκα να αντιμετώπιση μόνη της την απόφασι που έπρεπε να πάρη, μια απόφασι, που θα σήμαινε το θάνατο ή την ζωή για το παιδάκι που είχε κάτω απ’ την καρδιά της. Έπρεπε να της εξηγήσω πως ήταν ανάγκη να πάρη μιαν απόφασι και γι' αυτό συνέχισα με ένα σκληρό τόνο:

- Είσθε βαρειά άρρωστη, κυρία μου, και βρίσκεσθε αναμφισβήτητα σε μεγάλο κίνδυνο. Οι μεταβολές στο στήθος σας εξαρτώνται εξάπαντος από την εγκυμοσύνη. Οι αδένες σας βρίσκονται σε ανωμαλία από την επίδρασι ωρισμένων ορμονών της κυήσεως και έχουν εκφυλισθή. Πρέπει να κατα­λάβετε, σας παρακαλώ, ότι γι' αυτό το λόγο πρέπει να σας προτείνω την διακοπή της κυήσεως. Όπως είναι η κατάστασίς σας δεν μπορώ να σας αφήσω το παιδί. Πρέπει να προσπαθήσουμε να αναχαιτίσουμε τους όγκους αυτούς στους μαστούς και όσο το δυνατό να τους σταματήσουμε. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνη, όταν κυκλοφορούν στο σώμα σας μεγάλες ποσότητες ορμονών της κυήσεως, που ναι μεν είναι χρήσιμες για το παιδί, αλλά για σας αποτελούν σχεδόν ένα θανάσιμο κίνδυνο. Γι' αυτό πρέπει να διακοπή η εγκυμοσύνη. Κατά την γνώμη μου δεν έχουμε να διαλέξουμε τίποτε άλλο!
Μέ κύτταξε τρομαγμένα και κατόπιν κίνησε αρνητικά το κεφάλι της και μου εξήγησε με σταθερή φωνή:

- Όχι! Ποτέ! Το παιδί δεν ανήκει μονάχα σε μένα αλλά και στον άνδρα μου! Ποτέ δεν θα δώσω την συγκατάθεσί μου να μου το πάρουν. Μου είναι τελείως αδιάφορο το τι μπορεί να συμβή σε μένα. Εί­ναι μια κληρονομιά για τον άνδρα μου· απ' αυτό το πράγμα δεν μπορώ να παραιτηθώ. Ξέρω ότι η ζωή μου κινδυνεύει· ας το πούμε ήρεμα, ξέρω ότι είμαι χαμένη. Αυτό το νιώθω και μονάχα γι' αυτό σας παρακαλώ: κρατή­στε με στη ζωή μέχρις ότου έλθει το παιδί. Αυτό σας ικε­τεύω!

Για πολύ ώρα σώπασα, κατανικημένος απ' τα λόγια της.
Κατόπιν δοκίμασα άλλη μια φορά να την μεταπείσω. Τονίζοντας τα λό­για μου της είπα:

- Δεν πρέπει να μιλάτε έτσι. Βρίσκεσθε σε μεγάλο κίνδυνο· αυτό είναι βέ­βαιον, αλλά δεν είσθε ακόμη χαμένη. Κάνεις δεν θα μπορούσε να ισχυρισθή ένα τέτοιο πράγμα. Έχουμε μια δυνατότητα. Αυτό είναι. Ίσως θα μπορού­σα να το διατυπώσω ως εξής: Θα ήταν δυνατόν να σας σώζαμε, αν ελαττώ­ναμε την ενέργεια των ορμονών της εγκυμοσύνης με μια άμεση διακοπή της ή και να τις σταματούσαμε και κατόπιν να εγχειρίζαμε. Είναι βέβαιον όμως ότι βαδίζετε προς την καταστροφή αν δεν γίνη αυτό το πράγμα, έστω κι' αν απεμάκρυνα ριζικά και τους δυο μαστούς...
Όταν τελείωσα, με κύτταξε κατ' ευθείαν στο πρόσωπο και απήντησε σχεδόν εχθρικά:

- Αυτό το πράγμα δεν το θέλω! Δεν μπορείτε να μου πάρετε το παιδί μου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΕΤΕ!

Ποτέ μέσα στα πολλά χρόνια της χειρουργικής μου Πράξεως δεν είχα συν­αντήσει κάτι παρόμοιο. Συγκινημένος έπιασα το χέρι της.

- Καλά, νικήσατε! Θα εκπληρωθή η επιθυμία σας. Σας παρακαλώ, τακτοποιήστε τα όλα στο σπίτι σας όσο πιο γρήγορα μπορείτε κι ελάτε ύστερα αμέσως στην κλινική. Δεν μπορούμε να χάνουμε καιρό.
Δυο μέρες αργότερα ήταν στην κλινική μας σ' ένα όμορφο μοναχικό δωμάτιο. Στην πρώτη μου επίσκεψι την βρήκα ήρεμη, με μια σχεδόν χα­ρούμενη αταραξία. Δυστυχώς ήταν καθήκον μου να της κάνω καινούργιες πικρές ανακοινώσεις. Της είπα ότι δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να αφαιρέσω μαζί και τους δυο μαστούς. Την μεθεπομένη στις 7 η ώρα θα εγ­χειρίζαμε την μια πλευρά και αν θα πήγαινε καλά, ύστερα από δυο - τρεις εβδομάδες, θα εγχειρίζαμε κατά το δυνατόν ριζικά την άλλη πλευρά....
Ο οργανισμός της νεαράς γυναίκας ήταν προς το παρόν ακόμη σε σχετι­κώς καλή κατάσταση. Οι όγκοι που μεγάλωναν τόσο γρήγορα, παρ' όλον ότι προκαλούσαν μιαν εξασθένησι, δεν είχαν ακόμη επιδράσει δυσμενώς στη γενική της κατάσταση.
Κουβέντιασα για την εγχείρησι με τον επιμελητή μου διεξοδικώτατα και διάλεξα τους καλύτερους βοηθούς... Όλα αυτά τα μέτρα θα εξυπηρετούσαν στο να προφυλάξουν τη μητέρα και το έμβρυο...
Όταν μπήκα αποστειρωμένος στο χειρουργείο, όλα ήταν έτοιμα. Το χει­ρουργικό πεδίο ήταν ξέσκεπο. Το εξήτασα άλλη μια φορά, επήρα τα λαστι­χένια γάντια, τα φόρεσα και άρχισα. Κατ’ ευθείαν έκοψα γύρω ολόκληρο το αριστερό στήθος προσεκτικά μαζί με το δέρμα που θα το χρειαζόμαστε αρ­γότερα. Πιάσαμε αμέσως με λαβίδες τα αιμοραγούντα αγγεία. Προχώρησα βαθύτερα, άφησα ανέπαφο ολόκληρο τον αδένα του μαστού, προσκολλημένον επάνω στους μεγάλους μυς του στήθους και τα απεχώρισα όλα μαζί από το θωρακικό τοίχωμα...
Κατόπιν άρχισε το δεύτερο μέρος: θα ξεκαθαρίζαμε τελείως τους μασχα­λιαίους αδένας και τους υποκλειδίους. Ήταν μια κουραστική δουλειά γιατί ολόκληρη η περιοχή είχε γεμίσει με μικρά καρκινωματώδη ογκίδια. Όλοι οι προσβεβλημένοι ιστοί ξεχωρίστηκαν και ολοκλήρωσα την δουλειά μου φθάνοντας μέχρι τα χείλη των μυών που κλείνουν προς τα πίσω τη μασχα­λιαία κοιλότητα. Εδώ υπάρχουν σχεδόν πάντοτε επικίνδυνοι αδένες κι' αυτοί έπρεπε εξάπαντος να απομακρυνθούν...

Ολόκληρη την πρώτη μέρα παρακολουθούσαμε συνεχώς την νεαρά γυ­ναίκα. Εγώ ο ίδιος πήγαινα κάθε τόσο στο κρεβάτι της για να πεισθώ ότι δεν είχε συμβή τίποτε στο παιδί. Αλλά ευτυχώς πέρασαν οι τέσσαρες πρώτες ημέρες και το παιδί ήταν εν τάξει. Έτσι περιορίσθηκε προς το πα­ρόν αυτός ο κίνδυνος...
Ένιωθα πραγματικά σαν να πετούσε μες στο δωμάτιο μια ανείπωτη ερώτησι. Και μετά, κάποια ημέρα, έθεσε, γελώντας αθώα, το εξής ερώτη­μα:

- Πόσο περίπου θα ζήσω ακόμη, κύριε καθηγητά;
Αμέσως κατάλαβα: ήθελε να μάθη αν της έμενε ακόμη αρκετός καιρός για να φέρη το παιδί στον κόσμο. Με φθηνό τρόπο ούτε μπορούσα ούτε ήθε­λα να την παρηγορήσω. Γι’ αυτό της είπα μονάχα:

- Αυτό μη μου το ρωτάτε, αγαπητή κυρία.
Με τον καιρό παρατηρήσαμε με φόβο ότι διαρκώς αδυνάτιζε...
Το θέμα της συζητήσεώς μας ήταν σχεδόν πάντοτε γύρω απ' το παιδί που περίμενε και όταν δοκίμαζα να φέρω την κουβέντα σε άλλα πράγματα, την ξαναγύριζε πάλι επίμονα στο ίδιο σημείο γύρω απ’ το οποίον, όπως φαίνε­ται, περιστρέφονταν διαρκώς όλες της οι σκέψεις. Με πραγματική συγκίνησι αντιλαμβανόμουν διαρκώς ότι ήταν γαντζωμένη στην ιδέα ν' αφήση αυτό το παιδί σαν κληροδότημα της αγάπης της στον άνδρα της, όταν εκείνος θα γύριζε απ' το Μέτωπο.
Δεν μπορούσα να την αφήσω να μαντέψη ότι δεν ήμουν εις θέσιν να συμ­μεριστώ την ελπίδα της. Κρυφά εζήτησα για να μάθω που βρισκόταν ο άν­δρας της και από την Γενική Διοίκησι έμαθα εμπιστευτικά ότι ολόκληρη η ομάδα, στην οποίαν ανήκε, είχε χαθή στο Ανατολικό Μέτωπο.

Κάποια μέρα της είπα ότι την επομένην ήθελα να κάνω την δεύτερη εγ­χείρησι. Κίνησε μονάχα το κεφάλι της.
Αυτή η δεύτερη εγχείρησις είχε μεγαλύτερες απαιτήσεις και ήταν πολύ πιο επικίνδυνη από την πρώτη, επειδή η γενική κατάστασις είχε επιδεινωθή. Κάθε κίνδυνος για την μητέρα και το παιδί είχε διπλασιασθή...
Δουλεύαμε γρήγορα και προσεκτικά όσο μπορούσαμε. Με πολύ περισσό­τερη φροντίδα σταματούσα τις αιμοραγγίες για να προφυλάξω την κυκλο­φορία. Βρισκόμαστε στον έκτο μήνα και το παιδί επομένως, αν προκαλείτο ένας πρόωρος τοκετός, δεν θα μπορούσε να ζήση. Αλλά, παρ’ όλη μας την υπερέντασι, χρειάσθηκα αυτή τη φορά πιο πολύ χρόνο για ν' αποχωρίσω το στήθος και να ξεκαθαρίσω τη μασχάλη και τους υποκλείδιους αδένας: Οι ιστοί είχαν γίνει ένας σβώλος και διαρκώς άγγιζα στο βάθος και καινούρ­γιες ύποπτες καρκινωματώδεις μάζες.
Τελείωσα, έρραψα τη μεγάλη πληγή και τοποθέτησα την παροχέτευσι. Προχωρούσα μεν χωρίς να παρουσιάζωνται επιπλοκές, αλλά αμφέβαλα αν θα είχαμε μια πλήρη ίασι, γιατί το λεύκωμα στο αίμα ήταν, παρ' όλες μας τις προσπάθειες, κατεβασμένο. Έτσι μείναμε νιώθοντας μια βαθειά κατάθλιψι όταν πήραν έξω απ’ το χειρουργείο την άρρωστη: το πράγμα ήταν φο­βερό και η συναίσθησις ότι στο τέλος όλα θα πήγαιναν χαμένα μας βάραινε όλους.

Εμένα με βασάνιζε ακόμη μια τελείως διαφορετική φροντίδα, που με προσοχή την έκρυβα από εκείνη: το μικρό πλασματάκι θα μπορούσε να πεθάνη μέσα της. Γι' αυτό, αμέσως ύστερα από την εγχείρησι, πήγα επάνω στο δωμάτιό της και ακροάσθηκα την καρδιά του παιδιού. Τα κτυπήματα ήταν αδύνατα, αλλά αρκετά αισθητά. Και έμειναν έτσι και τις επόμενες ημέ­ρες. Ένα πρωί μου ανακοίνωσε, ακτινοβολώντας απ' την χαρά της: το παιδί είχε κινηθή μέσα της. Είχε νιώσει καθαρά τα κτυπήματα, που έκαναν τα μικρά του ποδαράκια...

Πλησιάζαμε στον έβδομο μήνα. Αρχιζε ο τελευταίος αγώνας με τον χρό­νο. Της πρότεινα ακτινοβολίες για να εξουδετερώσουμε μερικά κακοήθη κύτταρα που είχαν απομείνει. Επειδή προέβλεψα ότι θα φοβόταν μήπως βλάψουν το παιδί, τη διαβεβαίωσα, χωρίς να με ρωτήση, ότι μπορούσαμε να απομονώσουμε το παιδί από την επίδραση των ακτίνων. Αλλά δεν συνεφώνησε και μούπε:

- Για ποιό λόγο; ξέρω που βρίσκομαι.
Από μέρα σε μέρα φαινόταν πιο κουρασμένη... Η πληγή δεν έκλεινε. Το μέρος πού είχε μείνει ανοικτό δεν θεραπευόταν. Οι αναγεννητικές δυνάμεις του οργανισμού της είχαν φθάσει στο τέλος...
Ο έβδομος όμως μήνας τελείωσε. Έτσι κάποια μέρα πήγα και της είπα:

- Εάν έλθη τώρα το παιδί, μπορεί να διατηρηθή στη ζωή!
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τις εκδηλώσεις που ακολούθησαν την είδησι. Δά­κρυα χαράς λαμπύριζαν στα μάτια της και το ωχρό εξασθενημένο πρόσωπο φάνηκε να φωτίζεται από μέσα με μια ακτινοβολία ευτυχίας. Για λίγες μέρες καλυτέρευσε και η κατάστασίς της. Έκανε λίγο χρώμα, αλλά κατόπιν προ­χώρησε αδυσώπητα η σωματική κατάπτωσις.

Τον όγδοο μήνα της πρότεινα να της γίνη πρόωρος τοκετός, θα πήγαινε στην γυναικολογική κλινική και θάφερνε το παιδί στον κόσμο. Αρνήθηκε όμως. Ήθελε να πάη σπίτι της. Έτσι ήλθε η ημέρα που άφησε την κλινική μας. Εμφανίσθηκε η αδελφή της για να την πάρη...
Τις συνώδευσα και τις δύο μέχρι το αμάξι. Για μια στιγμή έμεινα ακόμη μόνος με την άρρωστή μου και ένιωσα ότι αγωνιζόταν με τον εαυτό της, αλλά στο τέλος ξέφυγε απ’ τα χείλη της η ερώτησις που φοβόμουν:

- Πόσο θα ζήσω ακόμη;
Απέφυγα ν' απαντήσω, κουνώντας βουβά το κεφάλι μου. Δεν ήθελα την τελευταία στιγμή να πω ψέματα.

- Ειδοποιήστε με όταν γεννηθή το παιδί, την παρακάλεσα.
Κι' εκείνη μου το υποσχέθηκε.

Περίμενα να μου στείλουν καμμιά κάρτα και εξεπλάγην όταν κάποια μέρα πήρα ένα γράμμα, γραμμένο από την ίδια.

«Αγαπητέ μου κ. καθηγητά, έγραφε, επειδή συμμερισθήκατε τόσο θερμά τον αγώνα μου, θα είσθε και ο μόνος που θα μάθετε από μένα την ίδια το ευ­χάριστο νέο. Γιατί είμαι πολύ αδύνατη και πρέπει να κάνω οικονομία στις υπόλοιπες δυνάμεις μου. Λοιπόν: προ δέκα ημερών ήλθε το παιδί στο κό­σμο. Ένα αγοράκι. Ένα μικρούτσικο παιδάκι...
Η καρδιά μου είναι τόσο πολύ γεμάτη από ευγνωμοσύνη, που μου είναι αδύνατον να βάλω σε λέξεις τα συναισθήματά μου. Ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και ευγνωμοσύνη και προς εσάς, αγαπητέ κ. καθηγητά.
Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν αρκετά άσχημες και μερικές φορές σκε­πτόμουν ότι δεν θα μπορούσα να κρατήσω μέχρι τέλους. Προσευχόμουν μ' έναν τελείως παιδιάστικο τρόπο, που ίσως θα μπορούσε να κάνη ένα θεο­λόγο να γελάση περιφρονητικά: «Αν Εσύ είσαι κει πάνω, κι' αν Εσύ είσαι η Αγάπη, τότε χάρισέ μου αυτό το παιδί». Έτσι Του έλεγα και Εκείνος, με την απέραντη ευσπλαγχνία Του, άκουσε την ικεσία μου, που ήταν σαν ένας εξαναγκασμός.
Αυτό το γεγονός σημαίνει για μένα πολλά πράγματα. Είναι η μεγαλύτερή μου παρηγοριά στο τελευταίο κομμάτι του δρόμου που βρίσκεται ακόμη μπροστά μου. Ο θάνατος έρχεται... Το τέλος πλησιάζει... Δεν θέλω να φαίνωμαι πιο καλή απ’ ό,τι είμαι: κι εγώ συχνά νιώθω φόβο για τον θάνατο. Το βαθύ φόβο του πλάσματος προτού φύγει απ’ αυτή τη ζωή και κυρίως τις νύχτες όταν μένω μόνη μ' ανοικτά τα μάτια στο σκοτάδι. Αλλά τότε με πα­ρηγορεί η σκέψις του παιδιού που αποτελεί για μένα την ζωντανή απόδειξι της αγάπης του Θεού...
Χθες αναγκάσθηκα να διακόψω εδώ το γράμμα μου. Ήλθε η αδελφή μου και με μάλωσε στα γερά. Ήθελε να μου κάνη ξεκάθαρο ότι για χάρι του παιδιού είχα καθήκον να μείνω στη ζωή. Τώρα, εκτός του ότι δεν εξαρ­τάται καθόλου απ' τις δικές μου δυνάμεις το να παρατείνω τη ζωή μου, θε­ωρώ σαν μια ανακουφιστική άποψι και το εξής: στο τέλος - τέλος και οι πιο τρυφεροί γονείς πολύ λίγα μόνον πράγματα μπορούν να κάνουν για τα παιδιά τους. Η τύχη τους όπως και η δική μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και σ’ αυτά τα πατρικά, τα δυνατά χέρια εμπιστεύομαι τώρα απόλυτα όλους εκείνους που αφήνω πίσω μου...
Μόχθησα για νάμαι στα παιδιά μου, που ήταν για μένα το ωραιότερο δώρο, μια καλή μητέρα. Και δέκα ολόκληρα χρόνια έμεινα συνδεδεμένη με τον άνδρα μου με μια αγάπη που δεν δοκίμασε ποτέ ούτε και την παραμικρότερη συννεφιά. Το να τα’ αφήσης όλ' αυτά, δεν είναι εύκολο, θα ήθελα όμως άλλη μια φορά να σας διαβεβαιώσω, επειδή μου παρασταθήκατε στις δυσκολώτερες ώρες μου, ότι προχωρώ με την βεβαιότητα πως θα τα ξανα­βρώ, εκεί επάνω, όλα περιβεβλημένα με μια λαμπρότητα και ελευθερωμέ­να απ’ την γήινη μιζέρια. Αντίο για πάντα!

Ν.Ν.

Υ.Γ. Όταν γυρίση κάποτε ο άνδρας μου δώστε του σας παρακαλώ αυτό το γράμμα».

Ύστερα από 14 ήμερες πήρα ένα χαρτί που μου ανήγγελε το θάνατό της. Το γράμμα δεν μπόρεσα να το δώσω, γιατί ο άνδρας της δεν γύρισε ποτέ από το Ανατολικό Μέτωπο».

Πηγή: Η άλλη όψη

Η επιλογή αυτή του ανθρώπου, της διακοπής μιας κυοφορίας, ή ορθότερα του τερματισμού μιας κυοφορίας (δεν διακόπτεται, αφού δεν συνεχίζεται πάλι αργότερα, αλλά τερματίζεται, αφού σταματάει οριστικά αυτή, και αυτή η αστοχία στην ορολογία γίνεται σκόπιμα προκειμένου να συγκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό το θέμα γι αυτό στη συνέχεια τη λέξη διακοπή θα τη γράφουμε μέσα σε εισαγωγικά), που έχει ήδη αρχίσει μέσα στο σώμα μιας γυναίκας δεν είναι κάτι που άρχισε να συμβαίνει στην εποχή μας, αλλά σε αυτήν εδώ και μερικές δεκαετίες έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις λόγω της προόδου της τεχνολογίας, που την κάνει δυνατή πιο εύκολα, λιγότερο επώδυνα και με κάποια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γυναίκα στην οποία ενεργείται.

Έτσι σε μια εποχή όπου υφίσταται μια υπερβολική χαλάρωση των ηθών με τις προγαμιαίες σχέσεις να αποτελούν κάτι συνηθισμένο, καθώς και με επιφανειακή πίστη στο Θεό, ώστε να αποφεύγεται η πολυτεκνία με τη λογική πως δεν έχουμε δυνατότητα να μεγαλώσουμε περισσότερα παιδιά, πως θα τα αποκαταστήσουμε, αλλά και λόγω της επιδίωξης της ατομικής ανέσεως και καλοπέρασης, όταν οι μέθοδοι αντισύλληψης, όπου χρησιμοποιούνται για όλους τους παραπάνω λόγους αποτυγχάνουν και μια ανεπιθύμητη κυοφορία έρχεται, η επόμενη λύση της ‘διακοπής’ της κυοφορίας που προσφέρει με σύγχρονα μέσα (αλλά και παλαιότερα) η ιατρική, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει και σύμφωνα με τους νόμους της πολιτείας πλέον, αποτελεί πρόκληση.  

Πριν όμως προχωρήσουμε να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, είναι κάτι που μένει να μας απασχολήσει, αν μέσα μας υπάρχει ικανό να ενεργήσει έστω και σε μικρό βαθμό αυτό που λέγεται ‘ελεύθερη κρίση’ και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους ως κύριο γνώρισμά τους: Μήπως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτό που πάμε να κάνουμε και δεν πρέπει να το κάνουμε (εφόσον έχουμε ανθρώπινη συνείδηση που λέει ότι κάτι που είναι λάθος, και μάλιστα μεγάλο λάθος, δεν πρέπει να το κάνω) ακόμα και αν τότε, στην περίπτωση που δεν το κάνουμε, η ζωή μας φαίνεται για εμάς ότι θα γίνει πολύ δύσκολη, ως και αφόρητη ίσως, ενώ αν το κάνουμε φαίνεται να λυτρωνόμαστε και να απαλλασσόμαστε; Γιατί οπωσδήποτε όσο και να μας πιέζουν οι καταστάσεις να κάνουμε κάτι που δεν είναι καθόλου καλό, αλλά μεγάλο λάθος, και όσο και να φαίνεται ότι το να το κάνουμε αποτελεί μια λύση που θα μας ανακουφίσει, αυτό θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε να το πράξουμε γιατί και αν προσωρινά φανεί πως βγήκαμε από το αδιέξοδο και απαλλαχτήκαμε, στη συνέχεια όμως θα αποδειχτεί ότι τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ πιο άσχημα για μας και τότε θα καταλάβουμε ότι η κατάστασή που βρισκόμαστε επιδεινώθηκε περισσότερο.

Η απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να αναζητηθεί πουθενά αλλού παρά στο επίμαχο ζήτημα του αν αυτό που κυοφορείται μέσα στη κοιλιά της γυναικός, μετά την επαφή με τον άντρα που έγινε και οδήγησε σε σύλληψη, είναι άνθρωπος ή όχι. Βέβαια αυτό το ερώτημα για πολλούς δεν υφίσταται καν, αλλά η απάντηση είναι δεδομένη, προφανής, δηλαδή ότι αμέσως μετά τη σύλληψη (ή ακριβέστερα μαζί με τη σύλληψη) η γυναίκα έχει μέσα στη κοιλιά της ένα έμβρυο, που είναι άνθρωπος ζωντανός με σώμα και ψυχή, έστω και αν το σώμα του είναι ακόμα στο αρχικό στάδιο ανάπτυξης, πολύ απλό και ασχημάτιστο.

Αυτή είναι η άποψη που είναι σύμφωνη και με τη θέση της Εκκλησίας, ως προς αυτό το θέμα. Σε αυτή όμως την περίπτωση, όταν κάποιος δεχτεί αυτή την θέση, εφόσον δεν θέλει να επιλέξει να κάνει κάτι που είναι μεγάλο λάθος, όπως να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, δηλαδή να κάνει φόνο σε καμιά περίπτωση, δεν θα σκεφτόταν να κάνει έκτρωση ποτέ, αφού αν δεχτείς ότι το έμβρυο είναι από την πρώτη στιγμή άνθρωπος, το να τερματίσεις τη ζωή του εμβρύου σημαίνει ότι σκοτώνεις έναν άνθρωπο.

Ο φόνος ενός απροστάτευτου ανθρώπου, όπως αυτού που είναι το έμβρυο που κυοφορείται, που δεν έβλαψε, ούτε εσένα, ούτε κανένα ποτέ, και που γίνεται εκ προθέσεως, όπως η έκτρωση, έχει πολύ μεγαλύτερο βάρος από ένα άλλο κοινό φόνο και δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για έναν άνθρωπο που τον πράττει έχοντας ελευθερία κρίσεως, ενώ είναι υγιής στα μυαλά του. Οπότε για τον άνθρωπο, που πιστεύει ότι το έμβρυο εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη είναι άνθρωπος, είναι ξεκάθαρο ότι ή δέχεται την συνέχιση της κυοφορίας ή δεν την δέχεται και διαπράττει φόνο εκ προθέσεως απροστάτευτου και αθώου ανθρώπου.

Όμως την ρητή απαγόρευση της έκτρωσης στην οποία οδηγεί κατά μονόδρομο τρόπο η παραπάνω τοποθέτηση, ο άνθρωπος νομίζει, όπως του λένε και όπως θέλει να νομίζει, ότι μπορεί να την αποφύγει απλά και εύκολα με το να μην δεχθεί ότι αυτό που κυοφορείται μέσα στο γυναικείο σώμα είναι άνθρωπος εξ αρχής αφού γίνει η σύλληψη, και δεχόμενος ότι αρχίζει να είναι άνθρωπος κάποια στιγμή αργότερα, τον πρώτο, τον δεύτερο, τον τρίτο, …τον έκτο μήνα ή και αργότερα…ίσως αφού γεννηθεί. Οπότε υποστηρίζοντας αυτή την άποψη, μπορεί ο άνθρωπος πλέον, ενώ έχει ελεύθερη κρίση, και ενώ μπορεί να υποστηρίζει ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που δεν θα ήταν καλό, επιλέγει την ‘λύση’ της έκτρωσης. Έτσι μπορεί να έχει την ελεύθερη συνεύρεση που τον απασχολεί να την έχει και από εδώ αρχίζει η όλη ιστορία, χωρίς το πρόβλημα του ανεπιθύμητου παιδιού, με την συνείδηση του ήσυχη όπως θέλει να νομίζει, όταν μάλιστα και τόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο.

Όμως ο υγιής τρόπος λειτουργίας της συνείδησης δεν έχει σχέση με το πόσοι άλλοι κάνουν αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις. Αν γίνουν σχεδόν όλοι οι άλλοι ληστές και εγκληματίες και σκοτώνουν, δεν σημαίνει ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο θα είμαι εντάξει επειδή το κάνουν οι άλλοι. Οπότε για να αποδειχθεί αν η θέση αυτή είναι σωστή ή όχι, και να συμπεράνουμε αν αυτοί που την έχουν πράττουν σύμφωνα με αυτή καλώς ή όχι και κάνουν ένα μεγάλο και σοβαρό λάθος, το ζητούμενο είναι αν το έμβρυο που έχει συλληφθεί μέσα στη κοιλιά της γυναικός είναι πραγματικά άνθρωπος εξ αρχής ή όχι. Αν η απάντηση είναι αρνητική, μπορεί η ‘διακοπή’ της κύησης να είναι μια λύση. Αν όμως το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, τότε πρόκειται για εγκληματική πράξη, και μάλιστα ιδιαίτερα μεγάλου βάρους.

Το να προσπαθήσεις να απαντήσεις αυτό χρησιμοποιώντας την ιατρική επιστήμη μπορεί ίσως να μην είναι τόσο αποτελεσματικό, για τον λόγο ότι η ιατρική επιστήμη μπορεί να εξετάσει τι συμβαίνει στο έμβρυο, ως αυτό το οποίο θα εξελιχθεί σε ένα κανονικό σώμα ανθρώπου (λέγοντας κανονικό εννοώντας ότι μπορεί να συντηρηθεί μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από το μητρικό σώμα), όχι όμως να εξετάσει τι συμβαίνει με την ψυχή του ανθρώπου για του οποίου την γέννησή εξελίσσεται η κυοφορία, αν δεχτούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα βέβαια, όπως υποστηρίζει η υλιστική και αθεϊστική άποψη, αλλά ότι αποτελείται και από ψυχή και από σώμα.

Όμως εξετάζοντας με αυτό τον τρόπο το κυοφορούμενο έμβρυο, η επιστήμη ορίζει το από πότε είναι αυτό άνθρωπος, ανάλογα με το τι ορίζει ότι είναι ο άνθρωπος και η ανθρώπινη ζωή, που δεν είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο να το κάνει μονοσήμαντα από την δική της οπτική γωνία. Ορίζει ως άνθρωπο το έμβρυο που έχει μόλις γονιμοποιηθεί και έχει αρχίζει να ζει μες στην κοιλιά της μητέρας του ως κάτι διαφορετικό από τον οργανισμό αυτής, σε εξάρτηση όμως με αυτόν; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η διαφοροποίηση των κυττάρων στα διάφορα είδη τους, δηλαδή έχουν σχηματιστεί τα όργανα;

Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να χτυπάει η καρδιά του ή που αρχίζει να επεξεργάζεται μηνύματα ο εγκέφαλός του; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που αρχίζει να έχει τα κανονικά σωματικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου; Ή τον ορίζει ως το έμβρυο που έχει φτάσει στην ηλικία τόσων εβδομάδων και έχει τέτοιο βάρος που αν γεννηθεί πρόωρα τότε, έχει πιθανότητες πάνω από πενήντα τοις εκατό να επιβιώσει; Ή τον ορίζει ως άνθρωπο μόνο από την στιγμή που γεννήθηκε και μετά; Και πολλοί γιατροί παρανομούν και σύμφωνα με το νόμο της πολιτείας μάλιστα και χρησιμοποιούν τον τελευταίο ορισμό προτείνοντας και κάνοντας εκτρώσεις, ακόμα και σε προχωρημένης ηλικίας κυοφορίες.

Έτσι θα λέγαμε λοιπόν ότι βασιζόμενοι στην επιστήμη δεν μπορούμε να πάρουμε μια απάντηση από πότε από την σύλληψη του και μετά ένα κυοφορούμενο έμβρυο είναι άνθρωπος, αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη επιστημονικά, που να είναι σίγουρη και ασφαλή. Και αυτό το συμπέρασμα δεν είναι ούτε υπέρ της απόδειξης της ορθότητας της θέσης ότι το έμβρυο είναι εξ αρχής άνθρωπος, αλλά δεν είναι ούτε και υπέρ της απόδειξης του αντίθετου, του ότι δηλαδή το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής.

Άρα ίσως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με αυτό τον τρόπο η ιατρική επιστήμη αφήνει περιθώρια στον άνθρωπο να επιλέξει την ‘λύση’ της έκτρωσης, αν όχι ως κάτι που θέλει κάποιος να το επιδιώξει, τουλάχιστον ως κάτι επιτρεπτό σε μια κατάσταση ανάγκης. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μπορεί να μην αφήνει τέτοια περιθώρια για κάποιον που θέλει να προσπαθεί να συμβαδίζει με τα όσα διδάσκει, η επιστήμη όμως αφήνει αυτά τα περιθώρια για κάποιον που θέλει να στηριχτεί στις θέσεις της. Όμως δεν είναι έτσι σε καμιά περίπτωση, όσο και να προσπαθούν αυτό να το υποστηρίξουν κάποιοι.

Αυτό συμβαίνει γιατί η έκτρωση σε καμιά περίπτωση, ακόμα και στην περίπτωση που δεν ήταν τεχνητός τερματισμός ανθρώπινης ζωής, δηλαδή φόνος, δεν είναι σύμφωνη με την επιστημονική δεοντολογία και το σκοπό της επιστήμης γενικά, και της ιατρικής ειδικά. Οπότε και δεν μπορεί η επιστήμη να επιτρέψει αυτήν, σε καμιά περίπτωση οποιασδήποτε ανάγκη και να υπάρχει, εκτός βέβαια αν κινδυνεύει άμεσα η ζωή της γυναικός και αν δεν ζήσει δεν θα έχει δυνατότητα ούτε το έμβρυο να ζήσει, και κάνοντας την θα σωθεί η γυναίκα τουλάχιστον, εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνουν και οι δύο.

Δηλαδή, μπορεί με τα μέσα της επιστήμης να μπορείς να κάνεις εκτρώσεις και να σκοτώνεις μια ζωή, αλλά το ότι σου δίνει την δυνατότητα να το κάνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι στη δίνει για αυτό, και ότι συμφωνεί να το κάνεις. Όπως το μαχαίρι στο δίνει για να κόβεις κάτι να το φας ή να κάνεις κάποια ωφέλιμη εργασία, και όχι για να βλάψεις έναν άνθρωπο, έτσι και το νυστέρι στο δίνει για κάποια εγχείρηση που θα σώσει έναν άνθρωπο, και όχι για να καταστρέφεις έμβρυα και να τα πετάς στα άχρηστα.

Μήπως αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος εξ αρχής μετά την σύλληψη, είναι κάτι άχρηστο ή αποτελεί κάτι αρρωστημένο, αρρώστια που πρέπει να γιατρευτεί ή αποτελεί κάτι ακάθαρτο, ακαθαρσία που πρέπει να απομακρυνθεί, να καθαριστεί, για το σώμα της γυναίκας που το κυοφορεί; Όχι βέβαια, ακόμα και αν η γυναίκα έχει απορρίψει ως σύντροφο αυτόν με τον οποίο το συνέλαβε ως κάποιον που τον απεχθάνεται, αυτό δεν δικαιολογεί σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να κάνει το ίδιο με το έμβρυο που έχει μέσα της από το οποίο πρόκειται να γεννηθεί ένας άλλος ξεχωριστός άνθρωπος, καταλήγοντας στον τερματισμό της ζωής του και την απομάκρυνσή του από αυτή.

Το έμβρυο δεν είναι ούτε κάτι άχρηστο, ούτε κάτι αρρωστημένο, ούτε κάτι ακάθαρτο, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάτι νεκρό. Αντίθετα είναι κάτι ζωντανό οπωσδήποτε, και για κάποιον που δεν πιστεύει ότι είναι άνθρωπος, είναι ζωντανό όπως τα όργανα της γυναίκας, όπως η καρδιά, οι πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανα είναι ζωντανά

Όπως λοιπόν απαγορεύεται ως εγκληματική πράξη ένας γιατρός να βγάλει από το σώμα ενός ανθρώπου ένα όργανο του, ενώ είναι υγιές και μπορεί να επιτελέσει το έργο του, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στο υπόλοιπο σώμα, και να το πετάξει, ακόμα και αν του το ζήταγε ο ίδιος ο άνθρωπος, έτσι απαγορεύεται ως έγκλημα να βγάλεις το έμβρυο από το σώμα μιας γυναίκας, ενώ μπορεί να συνεχιστεί η κυοφορία του κανονικά και να το πετάξεις, και ας το ζητάει η ίδια η γυναίκα. Ο όρκος του Ιπποκράτη δίνεται ακόμα βέβαια, που τα λέει αυτά, αλλά δεν τηρείται από αυτούς που ενεργούν τις εκτρώσεις και άλλα εγκλήματα μέσα στα ιατρεία, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και ευσυνείδητοι και αληθινοί επιστήμονες γιατροί.

Το έμβρυο μετά την σύλληψη, εξετάζοντάς το μόνο στο σωματικό επίπεδο, αποτελείται πλέον, εκτός από το ωάριο και το σπερματοζωάριο που το γονιμοποίησε, και από την αλληλεπίδραση που έγινε μεταξύ ωαρίου και σπερματοζωαρίου, δηλαδή την γονιμοποίηση, που και τελικά μετά από αυτήν δεν υφίστανται πλέον ξεχωριστό ωάριο και σπερματοζωάριο (πάντως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ ότι αν το ωάριο προήλθε μόνο από τη γυναίκα και το σπερματοζωάριο μόνο από τον άντρα, η γονιμοποίηση οπωσδήποτε ήταν θέμα πέραν μόνο του άντρα και της γυναίκας: ήταν και αυτού που του ανήκει το έμβρυο που προήλθε από την γονιμοποίηση, του κυοφορούμενου παιδιού δηλαδή).

Το έμβρυο πρόκειται για κάτι ζωτικό και πολύτιμο, που και να μην το παραδεχτούμε ως άνθρωπο ότι είναι ακόμη, ωστόσο και πάλι είναι, αν το θέλουμε έτσι, αυτό το οποίο έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε άνθρωπο, όπου οπωσδήποτε αυτή η εξέλιξη είναι κάτι που άρχισε ήδη αμέσως μετά τη σύλληψη (ελάχιστες μέρες το αρχικό κύτταρο του εμβρύου, το ζυγωτό όπως λέγεται, πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται σε χιλιάδες κύτταρα) και δεν μπορούμε να το αμφισβητήσουμε αυτό, όπως ίσως μπορούμε να κάνουμε με το αν το έμβρυο είναι άνθρωπος.

Πάντως βέβαια και στο θέμα του αν ο άνθρωπος υπάρχει εξ αρχής μαζί με το έμβρυο ή όχι, οι πλείστοι και οι πιο αξιόλογοι αντιπρόσωποι της ιατρικής επιστήμης σε συλλογικές αποφάσεις που πήραν και σε διακηρύξεις που έκαναν, μάλλον παρουσιάζονται να δέχονται τελικά ότι ισχύει το μαζί, με ποια λογική άλλωστε να ισχύει το ξεχωριστό, δηλαδή ισχύει ότι από όταν αρχίζει η ζωή του εμβρύου, από τότε υπάρχει και ο άνθρωπος, ταυτόχρονα, σύγχρονα, όπως και λογικά θα περιμέναμε να συμβαίνει, ο άνθρωπος να υπάρχει εξ αρχής που ζει και εξελίσσεται το έμβρυο, δηλαδή από την στιγμή της συλλήψεως.

Σε μια τέτοια εξελεγκτική πορεία που είναι η αρχή μιας ζωής, ακόμα και αν δεχτούμε ότι με κάποιο τρόπο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει αυτή δεν υπήρχε εξ αρχής, θα μπορούσε ποτέ η επιστήμη, που είναι υπέρ του ανθρώπου, και υπέρ της ζωής, και όχι εναντίων του, που έχει δημιουργικό πνεύμα και όχι καταστροφικό, να συμφωνούσε να έβαζε τέλος σε αυτή; Τίποτα τέτοιο δεν θα το έκανε ποτέ, γιατί σκοπός της είναι να βοηθάει τους ανθρώπους στη ζωή τους, να προωθεί και να ενισχύει τη δημιουργία και τη ζωή, και όχι να βλάπτει αυτούς, νε καταστρέφει ζωές και να σκοτώνει, προς συμφέρον άλλων.

Αν δεν συμφωνεί η επιστήμη να γίνεται κάτι τέτοιο, όμως μήπως έχουν δικαίωμα οι γονείς να κάνουν κάτι τέτοιο; Δεν μπορούν να έχουν αυτοί δικαίωμα να αφαιρούν το δικαίωμα του παιδιού τους για ζωή μετά τη σύλληψη που οδήγησε η συνεύρεση τους φτάνοντας στη έκτρωση, για να μπορούν να συνευρίσκονται ελεύθεροι, όπως θέλουν.

Τα δικαιώματα των γονέων σταματάν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού. Ή μήπως καταπατούνται τα δικαιώματα της γυναικός, αν δεν επιτρέπεται η έκτρωση; Με αυτή την ‘λογική’, όπως αυτά καταπατούνται αν δεν γίνει η έκτρωση, πάλι αυτά καταπατούνται αν γίνει και σκοτωθεί ένα κυοφορούμενο μωρό αν είναι κοριτσάκι, που θα γινόταν μια γυναίκα και της αφαιρέσαμε τη δυνατότητα να ζήσει ως γυναίκα που δικαιούταν, δεν της επιτρέψαμε να έχει το δικαίωμα των δικαιωμάτων, αυτού της ζωής, να ζήσει.

Μια κυοφορία, που άρχισε δεν δικαιούνται οι γονείς να την διακόψουν, δικαιούνται μόνο πριν αρχίσει αυτή, τότε που μπορεί να γίνει η συνεύρεση, να μην φτάσουν σε αυτή. Κάποιος και κάποια επιθυμούν ο ένας τον άλλο και δεν είναι παντρεμένοι; Aς συνευρεθούν και ας κάνουν το παιδί που θα συλλάβουν έχοντας κάνει τον απαραίτητο γάμο. Αν όμως έκαναν το λάθος και συνευρέθηκαν και συνευρέθηκαν και συνέλαβαν παιδί χωρίς να έγινε γάμος και χωρίς να πρόκειται να γίνει, αλλά δεν έμειναν μαζί για κάποιο λόγο;

Η μητέρα ας γεννήσει το παιδί της και ας το μεγαλώσει, όσο τρομερά δύσκολο και αν της φαίνεται αυτό κοινωνικά και οικονομικά. Πρέπει να σηκώσει την ευθύνη του λάθους που έγινε και αργότερα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να κάνει μια καλή οικογένεια, βρίσκοντας τον κατάλληλο σύζυγο, έχοντας μάλιστα αποφύγει το έγκλημα της έκτρωσης. Δεν αξίζει περισσότερο το σεβασμό αυτή η γυναίκα μπροστά στα μάτια του συζύγου της, που έκανε μεν το λάθος πριν το γάμο της, όμως ανέλαβε τις ευθύνες της μετά από αυτό, και αγωνίστηκε μπροστά στις συνέπειες του να διορθώσει ότι έγινε, αντί μετά το ένα λάθος να κάνει ακόμα χειρότερο καταφεύγοντας στη ‘λύση’ της έκτρωσης;

Και μάλιστα πολύ περισσότερο θα αξίζει την αγάπη του παιδιού της που του επέτρεψε να γεννηθεί και να ζήσει, και ας ήρθαν έτσι τα πράγματα και είχε τόσες δυσκολίες τις δυσκολίες αναγκαίες να αντιμετωπίσει για να το κάνει. Και το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα παιδιά, από τα οποία θα αξίζει αυτή περισσότερο την αγάπη και το σεβασμό τους, που δεν έφτασε να κάνει το έγκλημα, ενώ ήταν πολύ δύσκολο να γεννήσει και να αναθρέψει το παιδί, αλλά έτσι έχουν τώρα μαζί τους το αδελφάκι τους, έστω και όχι αυτού του πατέρα, όμως της αυτής μήτρας.

Αν πάλι κάποιος και κάποια έχουν παντρευτεί και συλλάβουν ένα παιδί, που οι γιατροί τους διαγνώσουν ότι έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, όταν γεννηθεί, πρέπει να αφήσουν το παιδί να κυοφορηθεί και να γεννηθεί και να το βοηθήσουν με ιατρικά μέσα στο πρόβλημα, κάνοντας ότι μπορούν, όπως και οφείλει να κάνει ένας γονέας για ένα παιδί που έχει γεννηθεί υγιές αλλά απόκτησε κάποιο πρόβλημα υγείας αργότερα, οπότε το βοηθά με τα ιατρικά μέσα όσο μπορεί, και δεν του αφαιρεί τη ζωή.

Γιατί για αυτό είναι η ιατρική, για να βοηθάει τον άρρωστο, και όχι για να του αφαιρεί τη ζωή. Βέβαια ένας γονιός, ίσως θεωρήσει ως ανυπέρβλητο εμπόδιο την έλλειψη κέντρων για την φροντίδα των παιδιών με σοβαρά προβλήματα υγείας, που αν υπήρχαν θα μπορούσε έτσι να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του παιδιού του.

Όμως οφείλει και τότε να μην εμποδίσει το παιδί να ζήσει, αυτό δεν παύει να αποτελεί έγκλημα, αν το διαπράξει, όταν μάλιστα υπάρχουν πιθανότητες και οι γιατροί να έχουν κάνει λάθος στη διάγνωση, πράγμα που πολλές φορές έχει συμβεί, αλλά και μπορεί να μην είναι τόσο σοβαρή η κατάσταση όσο μπορεί να πιστεύουν, όπως και μπορεί αν αφήσει το παιδί να γεννηθεί, όταν γεννηθεί η υγεία του να δείξει μια πολύ καλή πορεία βελτίωσης, ειδικά όταν αναπτύσσεται με τέτοια πρόοδο η επιστήμη. Αν ο άνθρωπος έχει ελπίδα, τότε θα περάσουν οι μεγάλες δυσκολίες και θα πάνε όλα καλά, και αν έχει και πίστη, μπορεί να λυθεί και τελείως το πρόβλημα που τον πονά, έστω και αν με θαύμα μόνο μπορεί αυτό να γίνει.

Πολύ πιο απλό και ξεκάθαρο είναι το θέμα στη περίπτωση που δύο άνθρωποι έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, και ενώ δεν θέλουν να κάνουν άλλο, για οικονομικούς και άλλους λόγους, συλλαμβάνουν άλλο ένα παιδί, οπότε και δεν πρέπει να σκέφτονται το έγκλημα της έκτρωσης, μόνο και μόνο για να μην έχουν τον αγώνα να μεγαλώσουν ένα παραπάνω παιδί, για παράδειγμα να έχουν να μεγαλώσουν τρία αντί για δύο παιδιά, αλλιώς για να γλιτώσουν τον αγώνα αυτό που θα τους φέρει και χαρές, θα φορτωθούν τις συνέπειες του να πράττεις κάτι που είναι έγκλημα.

Υπάρχει βέβαια και η πιο δύσκολη κατάσταση μια έγγαμη γυναίκα με παιδιά να συλλάβει, ενώ ο γιατρός της έχει απαγορέψει για κάποιο πρόβλημα υγείας να κάνει και άλλη κυοφορία. Τότε η γυναίκα, αν δεν υπάρχει άμεσος κίνδυνος της ζωής αυτής και του εμβρύου, θα πρέπει να συνεχίσει την κυοφορία, γιατί αφού συνέλαβε και κυοφορεί, δεν έχει δικαίωμα να προφυλάξει της δική της υγείας αφαιρώντας το δικαίωμα ζωής του εμβρύου, εφόσον είναι πιθανό ότι θα ζήσει. Σε όλες τις περιπτώσεις η σχέση των παιδιών με τους γονείς και των γονέων μεταξύ τους θα προφυλαχθεί από μια μεγάλη δοκιμασία, αν αυτό το έγκλημα αποφευχθεί, και θα αποφύγουν τα παιδιά να πάρουν ένα τόσο κακό παράδειγμα από τους γονείς τους, το παράδειγμα δηλαδή ενός εγκλήματος.

Και τι γίνεται στην ειδική και σπάνια περίπτωση, που κυοφορεί μια κοπέλα αφού έπεσε θύμα βιασμού, και μάλιστα από κάποιον ψυχρό και αδίστακτο να την κακοποιήσει; Θα πρέπει να κρατήσει και σε εκείνη την περίπτωση το παιδί, αφού το παιδί που έχει μέσα στα σπλάγχνα της, παρόλο που το συνέλαβε από τον βιασμό της, είναι και δικό της παιδί, και αν λάβουμε υπόψη ότι αυτός που είναι υπεύθυνος για την σύλληψη μετά από αυτήν δεν ενδιαφέρεται, ούτε για το θύμα του, ούτε για το κυοφορούμενο παιδί, άρα χάνει κάθε δικαίωμα στο παιδί και οπότε η μάνα μπορεί να το θεωρεί αυτό μόνο δικό της παιδί.

Επίσης οπωσδήποτε και το παιδί γνωρίζοντας αργότερα με ποιο τρόπο η μάνα του το απέκτησε, όχι μόνο θα θεωρεί μόνο αυτή ως γονέα του, αλλά και θα την αγαπά και σέβεται υπερβολικά, όχι μόνο επειδή το απέκτησε μετά από τέτοια δοκιμασία, αλλά και επειδή δεν εμπόδισε αυτό να ζήσει, και τώρα ζει και της το ανταποδίδει.

Παραπάνω είπαμε ότι είναι η έκτρωση ένα μεγάλο έγκλημα, που δεν το επιτρέπει αυτό να γίνεται η δεοντολογία της επιστήμης, όπως ακριβώς δεν το επιτρέπουν ούτε οι κανόνες τις Εκκλησίας. Πολλοί όμως στην προσπάθειά τους να υποστηρίξουν ότι δεν υπάρχει λόγος οι άνθρωποι να διστάζουν να επιλέγουν να κάνουν τη ‘διακοπή’ της κύησης, αψηφούν τη θέση αυτή επιστήμης, όπως και Εκκλησίας, που θεωρούνται και οι ίδιοι επιστήμονες.

Το αν πρέπει να αποφύγει κανείς την έκτρωση ή όχι, μπορεί να το διαπιστώσει εύκολα, ρίχνοντας μια ματιά στις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι εκτρώσεις. Οι πιθανές επιπτώσεις των εκτρώσεων είναι πολλές και σοβαρές και αφορούν την ψυχική υγεία της γυναίκας που την κάνει (μετα-εκτρωτικό σύνδρομο, πόνος, πένθος, κατάθλιψη, θυμός, θλίψη, πολλές φορές ως και αυτοκτονικές τάσεις), αλλά και την σωματική της υγεία (διάτρηση μήτρας, ρήξη τραχήλου, αιμορραγία, εμφάνιση προδρομικού πλακούντα, μελλοντική εξωμήτρια κύηση, ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ενδοτραχηλίτιδα, πυελική φλεγμονή, στείρωση, ενδομήτριες συμφύσεις, ανεπάρκεια εσωτερικού τραχηλικού στομίου, αυξημένη περιγεννητική νοσηρότητα, και θνησιμότητα, καθ’ έξην αποβολές, πρώιμους και πρόωρους τοκετούς) και επεκτείνονται αυτές στην οικογένεια, επηρεάζοντας τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, επιβαρύνοντας και δεσμεύοντας το δυναμικό τους (τα παιδιά αν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν επέτρεψαν σε ένα αδελφάκι τους να ζει, τα απασχολούν έντονα ερωτήματα όπως το γιατί να ζουν αυτά και το αδελφάκι τους να μη ζει, γεγονός που θα μπορούσε να είχε γίνει αντίστροφα), και παραπέρα επεκτείνονται στην κοινωνία με περιορισμό και διαταραχή των ανθρωπίνων σχέσεων.

Τέλος, όταν το έγκλημα αυτό παίρνει μεγάλες διαστάσεις όπως συμβαίνει στη χώρα μας, οι επιπτώσεις φτάνουν να αφορούν και το ίδιο το έθνος με επιδείνωση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, που αυτή αποτελεί κίνδυνο για την ίδια την υπόστασή του με τη μείωση της ασφάλειας σε εξωτερικούς κινδύνους, και με τη γήρανση και μείωση στη παραγωγικότητα και στην ανάπτυξη, που καθιστά προβληματική και την ασφάλιση.

Μια άλλη σοβαρή επίπτωση των εκτρώσεων στην Ελλάδα είναι ότι αλλοιώνονται οι παραδοσιακές αξίες της γενναιότητας και του ηρωισμού στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, όπως και του κοινοτισμού. Τέλος και τα χρήματα που ξοδεύονται για να διαπράττεται αυτό το έγκλημα είναι υπολογίσιμα, και σπαταλούνται για αυτό το καταστροφικό και εγκληματικό λόγο αντί να αξιοποιούνται για κάποιο άλλο λόγο που είναι κοινωφελής, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν πολλές ανάγκες σε τέτοια οικονομική κρίση που βρισκόμαστε.

Πρόκειται λοιπόν η έκτρωση για ένα έγκλημα με πάρα πολλές και σοβαρές επιπτώσεις, τόσο σε αυτούς που το πράττουν, όσο και στην οικογένεια τους και στη κοινωνία που ζουν, αλλά σε όλο το έθνος τους. Πρέπει λοιπόν σε καμιά περίπτωση κάποιος να μη σκέφτεται να το κάνει αυτό. Αν πάλι κάποιος το έχει κάνει ήδη, πρέπει να μετανοήσει γι’ αυτό, ως η σωτήρια λύση γι αυτόν, και να μην σταματάει να μετανοεί γι αυτό, και μάλιστα με δάκρυα, όσο ζει μέχρι τέλους, και αυτό θα θεραπεύσει την πληγή από το έγκλημα αυτό που έκανε. Ας γνωρίζει και αυτός που το έκανε για να μετανοεί, αλλά και αυτός που δεν το έκανε για να μην το κάνει, ότι η έκτρωση πρόκειται για ένα φρικαλέο έγκλημα, όπου το έμβρυο θανατώνεται πολλές φορές με ιδιαίτερα μαρτυρικό τρόπο: κομματιάζεται με εγκληματικά εργαλεία, ή δηλητηριάζεται, ή καίγεται με αλάτι ζωντανό.

Γιατροί που θα το συμβουλεύουν και θα το κάνουν, πάντα θα υπάρχουν, γιατί δεν θα πάψουν να υπάρχουν υλιστές και φιλοχρήματοι, που αυτοί οι γιατροί δεν είναι βέβαια αληθινοί επιστήμονες. Κράτος που θα βγάζει νόμους υπέρ εγκλημάτων είναι δύσκολο να μην υπάρχει, γιατί είναι δύσκολο να μην υπάρχουν ισχυροί εχθροί του έθνους που για διάφορα συμφέροντά τους, εις βάρος του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής, χωρίς να λογαριάζουν καθόλου την έννοια του δικαίου, μέσα στην διαστροφή και στο σκοτάδι, επηρεάζουν και ελέγχουν το κράτος και επιδιώκουν με τέτοιους εγκληματικούς νόμους να το εξασθενήσουν.

Αυτοί μόνο που απομένουν να είναι η ελπίδα για την αποτροπή ενός τέτοιου μεγάλου κακού, του εγκλήματος της έκτρωσης, είναι οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για την σύλληψη του κυοφορούμενου εμβρύου που έγινε: οι γονείς. Αυτοί καλούνται να του επιτρέψουν να ζήσει και να το προστατέψουν. Ας μην κάνουν ότι τους λένε οι άλλοι, χωρίς να κρίνουν οι ίδιοι αν είναι καλό ή κακό, σαν να μην είναι ελεύθεροι να κρίνουν. Ας μην προσπαθούν να πείσουν κανένα ότι κάτι δεν είναι κακό, ότι δεν πειράζει, την στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι είναι κακό, και μάλιστα μεγάλο. Ας κρατήσουν το κάθε παιδί τους που συλλαμβάνουν με την αγάπη τους, που είναι ο καρπός της, και να δείξουν και σε αυτό αγάπη, βοηθώντας το και φροντίζοντάς το.

Όποιος κρατάει τον καρπό αποδεικνύει έτσι ότι αγαπάει αληθινά, και όποιος αγαπάει αληθινά στο τέλος πάντα βγαίνει νικητής στον αγώνα της ζωής. Τι εσύ επιλέγεις; το θάνατο ή τη ζωή;

Πηγή: Το κανδυλάκι

Σχόλιο: Οι υπολογιζόμενες αμβλώσεις στην χώρα μας που ανέρχονται σε 400 χιλιάδες το χρόνο προκαλούν ίλιγγο, φρίκη και εγκληματικότητα. Κάθε χρόνο καταστρέφεται μια πολυάνθρωπη πόλη με εκτελεστές, εγκληματίες και δολοφόνους, γονείς, γιατρούς και πολιτεία, η οποία νομιμοποίησε τις εκτρώσεις και τις επιχορηγεί, δυστυχώς!! Νόμος 1609 του 1986. Ο φόνος των εμβρύων που αναχωρούν αβάπτιστα είναι βαρύτερο αμάρτημα από τον φόνο βαπτισμένου ανθρώπου.

«Ένα πιστό ανδρόγυνο πήγε κάποτε στον Γέροντα ζητώντας τη συμβουλή του (δεν είχαν αυτόν Πνευματικό). Το πρόβλημα τους ήταν ότι η γυναίκα έπαιρνε δυνατά φάρμακα για κάποια ασθένειά της και κατά τη διάρκεια της θεραπείας έμεινε έγκυος. Ο γιατρός την προέτρεπε να κάνη άμβλωσι, διότι το παιδί θα γεννιόταν ανάπηρο. Ο Γέροντας τους είπε:

- Και τι ήλθατε σε μένα; Να σας δώσω άδεια να το σκοτώσετε;

- Έχετε άλλα παιδιά;

- Ναι, απάντησαν. Έχουμε ένα αγοράκι.

- Είναι υγιές; ρώτησε ο Γέροντας.

- Μάλιστα, απαντούν αυτοί.

- Εάν, Θεός φυλάξοι, πάθη μια ημιπληγία το παιδί σας αυτό ή το κτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο και το καταστήση φυτό θα το πετάξετε ή θα το σκοτώσετε;

- Ασφαλώς όχι!

- Τότε γιατί θέλετε να σκοτώσετε το κυοφορούμενο; Επειδή δεν το είδατε ακόμη ή επειδή δεν το αγαπήσατε; Δεν έχει καμμιά σημασία αυτό. Είναι κι αυτό παιδί σας! Ακούστε: Η επιστήμη δεν είναι αλάθητη. Οι γιατροί πέφτουν πολλές φορές έξω. Και πάνω από τους γιατρούς υπάρχει ο Δημιουργός Θεός. Σ' αυτόν να έχετε εμπιστοσύνη. Εγώ πιστεύω ότι δεν θα γεννηθή ανάπηρο, όπως λένε οι γιατροί. Αλλά κι αν συμβή κάτι τέτοιο, να δοξάσετε τον Θεό και να θεωρήσετε ότι αυτό είναι ο σταυρός σας, τον οποίο πρέπει να φέρετε αγογγύστως και Εκείνος θα πίστωση το λογα-ριασμό σας στον Ουρανό. Και όταν θα πάτε εκεί, θα Του πήτε: «Κύριε, διά τους λόγους των χειλέων Σου, ημείς εφυλάξαμεν οδούς σκληράς» (Ψαλμ. ις' 4). Μην θελήσετε να αποφύγετε τον σταυρό αυτό, διότι θα σας περιμένη κάποιος άλλος πιο βαρύς. Έχετε θάρρος. Προσευχηθήτε στον Κύριό μας. Θα προσευχηθώ κι εγώ και πιστεύω ότι θα γεννηθή υγιές το παιδάκι σας. Πηγαίνετε στην ευχή του Κυρίου.

Πράγματι, μετά από μερικούς μήνες γεννήθηκε ένα χαριτωμένο και υγιέστατο κοριτσάκι. Με δάκρυα, οι γονείς το ανακοίνωσαν στον Γέροντα λέγοντας:

- Σας ευχαριστούμε για τη συμπαράστασι και τις προσευχές σας. Ζη Κύριος ο Θεός!»

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρές για τις Αμβλώσεις Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Πηγή: (Βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ» του αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σὲ προηγούµενο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ ἀναλύσαµε τὸ δίκαιο ποὺ ἰσχύει γιὰ τὴν ἄµβλωση σὲ συνάρτηση µὲ τὰ δικαιώµατα τοῦ κυοφορούµενου ἐµβρύου.

Ἐκτέθηκε στὸ ἄρθρο ἐκεῖνο, ὅτι κατὰ κανόνα ἡ ἄµβλωση ἀπαγορεύεται καὶ τιµωρεῖται µὲ τὶς ποινὲς ποὺ προβλέπει τὸ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα. Κατ’ ἐξαίρεση δὲν θεωρεῖται ἄδικη ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης (ὅπως ὀνοµάζεται στὸν Ποινικὸ Κώδικα κατ’ εὐφηµισµὸν(!) ἡ ἔκτρωση), ὅταν πραγµατοποιεῖται ὑπὸ τὶς προϋποθέσεις τῆς παραγράφου 4 τοῦ ἄρθρου 304 καὶ συντρέχει κάποια ἀπὸ τὶς περιπτώσεις ποὺ προβλέπονται στὴν παράγραφο αὐτή. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καὶ ἡ καλούµενη εὐγονικὴ ἔνδειξη: Ὅταν δηλαδὴ ἔχουν διαπιστωθεῖ µὲ τὰ σύγχρονα µέσα προγεννητικῆς διάγνωσης ἐνδείξεις σοβαρῆς ἀνωµαλίας τοῦ ἐµβρύου ποὺ ἐπάγονται τὴ γέννηση παθολογικοῦ νεογνοῦ καὶ ἡ ἐγκυµοσύνη δὲν ἔχει διάρκεια περισσότερη ἀπὸ 24 ἑβδοµάδες.

Ὁ προγεννητικὸς ἔλεγχος εἶναι στὶς µέρες µας ἰδιαίτερα διαδεδοµένος. Μέσῳ αὐτοῦ µποροῦν νὰ διαγνωστοῦν ὁρισµένες γενετικὲς παθήσεις ἢ συγγενεῖς ἀνωµαλίες τοῦ ἐµβρύου, ὄχι βέβαια µὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, ἀλλὰ µὲ ποσοστὸ ἀποτυχίας.

Σὲ ὁρισµένες περιπτώσεις ἡ γενετικὴ ἀνωµαλία τοῦ ἐµβρύου εἶναι διαγνώσιµη µὲ τὰ ὑφιστάµενα µέσα προγεννητικοῦ ἐλέγχου, πλὴν ὅµως ὁ ἰατρὸς παρέλειψε –ἐνῷ ὤφειλε– νὰ χρησιµοποιήσει ἢ χρησιµοποίησε ἐσφαλµένα τὰ µέσα αὐτά, ἢ δὲν ἐνηµέρωσε τοὺς γονεῖς γιὰ τὸ πρόβληµα ὑγείας τοῦ ἐµβρύου. Συνηθισµένο στὴ διεθνῆ νοµολογία περιστατικὸ εἶναι ἡ µὴ διενέργεια τῆς ἐξέτασης τῆς ἀµνιοκέντησης σὲ ἔγκυο ἄνω τῶν 35 ἐτῶν καὶ ἡ γέννηση στὴ συνέχεια παιδιοῦ µὲ τρισωµία 21 (σύνδροµο Down)

Τὸ ἐρώτηµα ποὺ ἀνακύπτει στὰ Δικαστήρια ὅταν ἐκδικάζονται τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ἐὰν ὁ ἰατρὸς ἔχει ὑποχρέωση ἀποζηµίωσης τῶν γονέων, ἢ ἐνδεχοµένως τοῦ ἴδιου τοῦ τέκνου, ἐπειδὴ παραβίασε τοὺς κανόνες ἐπιµέλειας τοῦ ἐπαγγέλµατός του, δὲν διέγνωσε ἐγκαίρως τὴ γενετικὴ ἀνωµαλία τοῦ ἐµβρύου καὶ δὲν ἐνηµέρωσε σχετικά τοὺς γονεῖς.

Θὰ πρέπει ἐξαρχῆς νὰ τονιστεῖ, ὅτι ἡ προβληµατικὴ ποὺ ἐδῶ ἐξετάζουµε δὲν ἀφορᾶ στὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες, ὅπου ὁ ἰατρὸς προκαλεῖ ὁ ἴδιος µὲ ἀµελεῖς ἐνέργειες ἢ παραλείψεις του στὸ προγεννητικὸ στάδιο τὴν ἀσθένεια ἢ ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ. Ἐν προκειµένῳ τὸ πρόβληµα ὑγείας ὑπάρχει ἐγγενῶς στὸ ἔµβρυο καὶ δὲν θὰ µποροῦσε µὲ καµία ἰατρικὴ πράξη ἢ θεραπεία νὰ εἶχε ἀποφευχθεῖ. Τὸ µόνο ποὺ θὰ µποροῦσε ἐνδεχοµένως νὰ ἔχει “ἀποφευχθεῖ” θὰ ἦταν ἡ ἴδια ἡ γέννηση τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ µὲ ἔκτρωση λόγῳ συνδροµῆς τῆς εὐγονικῆς ἔνδειξης. Μὲ ἄλλα λόγια, αὐτὸ ποὺ σὲ τέτοιες περιπτώσεις προσάπτεται στὸν ἰατρὸ εἶναι ὅτι, ἐξ αἰτίας τῆς παράλειψής του σὲ σχέση µὲ τὴ διάγνωση τῆς ἀσθένειας τοῦ κυοφορούµενου ἢ τὴν ἐνηµέρωση τῶν γονέων, στέρησε ἀπὸ τὴ µητέρα τὸ δικαίωµά της νὰ προβεῖ σὲ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης!

Ὅσο καὶ ἂν µᾶς ξενίζει, τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουν ἀσκηθεῖ στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀµερικὴ πολλὲς ἀγωγὲς µὲ τὴν παραπάνω αἰτιολογία. Αἴτηµα τέτοιων ἀγωγῶν εἶναι ἡ ἐπιδίκαση ἀποζηµίωσης σὲ βάρος τοῦ ἰατροῦ, εἴτε γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ἐξόδων ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ διατροφὴ καὶ ἡ ἐν γένει φροντίδα τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ (περιουσιακὴ ζηµία), εἴτε γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης, δηλαδὴ τοῦ ψυχικοῦ πόνου ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὴ γέννηση ἑνός µὴ ὑγιοῦς παιδιοῦ. Ὅταν τὴν ἀγωγὴ ἀσκεῖ τὸ ἴδιο τὸ ἄρρωστο παιδὶ χρησιµοποιεῖται διεθνῶς ὁ ἀγγλοσαξωνικὸς ὅρος «wrongful life» (=παράνοµη ζωή), ἐνῷ ὅταν τὴν ἀγωγὴ ἀσκοῦν οἱ γονεῖς, ὁ ὅρος «wrongful birth» (=παράνοµη γέννηση). Στὴν Ἑλλάδα χρησιµοποιεῖται συνήθως σὲ κάθε περίπτωση ὁ ὅρος «wrongful life», ποὺ ἀποδίδεται στὰ Ἑλληνικὰ ὡς «ζωὴ ἀπὸ σφᾶλµα»!

Οἱ ἀγωγὲς ἀποζηµίωσης γιὰ περιουσιακὴ ζηµία ἢ ἠθικὴ βλάβη ποὺ ἀσκοῦνται ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἄρρωστο παιδὶ (ἀκριβέστερα, ἀπὸ τοὺς γονεῖς ὡς νόµιµους ἀντιπροσώπους τοῦ παιδιοῦ) ἀπορρίπτονται στὴν πλειοψηφία τους ἀπὸ τὰ ἀλλοδαπὰ δικαστήρια, µὲ τὸ ἑξῆς κατὰ βάση σκεπτικό: Ὅταν τὸ ἄτοµο ποὺ πάσχει ζητᾶ ἀποκατάσταση κάθε ζηµίας του ποὺ προῆλθε ἀπὸ ἰατρικὲς πράξεις ἢ παραλείψεις, οἱ ὁποῖες στέρησαν ἀπὸ τὴν µητέρα του τὸ δικαίωµά της νὰ διακόψει τὴν ἐγκυµοσύνη της, στὴν οὐσία ἐπικαλεῖται ὡς ζηµία τὴν ἴδια του τὴν ὕπαρξη! Ὅµως ἡ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου, ἔστω καὶ βαριὰ ἀσθενοῦς, δὲν µπορεῖ νὰ ἀντιµετωπίζεται ἀπὸ τὸ Δίκαιο ὡς ζηµία.

Ἐπιπλέον, δὲν µπορεῖ νὰ ἀναγνωριστεῖ στὸ πάσχον παιδὶ τὸ δικαίωµα νὰ προτιµήσει τὴν ἀνυπαρξία του ἔναντι τῆς ζωῆς – ἔστω καὶ µίας ζωῆς µὲ ἀσθένεια, σωµατικὸ καὶ ψυχικὸ πόνο καὶ ταλαιπωρία. Ἡ ἀναγνώριση ἑνὸς τέτοιου δικαιώµατος ἀντίκειται στὴν Ἀξία τοῦ ἀνθρώπου (βλ. τὸ Ἄρθρο 2 πάρ. 1 τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος:  «Ὁ σεβασµὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τὴν πρωταρχικὴ ὑποχρέωση τῆς Πολιτείας»), ἀλλὰ καὶ στὴ συνταγµατικὴ ἀναγνώριση ὑποχρέωσης τοῦ κράτους νὰ προστατεύει ἰδιαίτερα τὰ ἀσθενῆ ἄτοµα. Στὸ Σύνταγµά µας προβλέπεται ἡ κρατικὴ αὐτὴ ὑποχρέωση στὸ ἄρθρο 21 παράγραφος 2, ὅπου ὁρίζεται µεταξὺ ἄλλων, ὅτι «…ὅσοι πάσχουν ἀπὸ ἀνίατη σωµατικὴ ἢ πνευµατικὴ νόσο ἔχουν δικαίωµα εἰδικῆς φροντίδας ἀπὸ τὸ Κράτος».

Ἀντίθετα, οἱ ἀγωγὲς τῶν γονέων σὲ περιπτώσεις «wrongful birth» γίνονται κατὰ κανόνα δεκτὲς στὴ Γαλλία, τὴ Γερµανία, τὴν Ἀγγλία καὶ στὶς περισσότερες Πολιτεῖες τῆς Ἀµερικῆς, χωρὶς ὡστόσο νὰ λείπει ὁ ἀντίλογος. Κατὰ κανόνα, τὸ δικαίωµα τῆς ἐγκύου γυναίκας νὰ ἐπιλέξει τὴ διακοπὴ τῆς κύησης κρίνεται ὑπέρτερο τῆς Ἀξίας καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ἐµβρύου. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καταλήγουµε στὸ ἄτοπο νὰ µπορεῖ ἡ ἔγκυος γυναῖκα νὰ ἐπιλέξει καὶ νὰ προκαλέσει τὴν ἀνυπαρξία τοῦ παιδιοῦ της, ἐνῷ τὸ ἴδιο τὸ πάσχον παιδὶ δὲν µπορεῖ νὰ προτιµήσει τὴν ἀνυπαρξία.

Ἡ Ἑλληνικὴ νοµολογία –δηλαδὴ οἱ δικαστικὲς ἀποφάσεις– ἐπὶ τοῦ ζητήµατος  τὰ τελευταῖα χρόνια συνεχῶς αὐξάνεται καὶ τείνει νὰ µετατρέψει τὴν κοινωνία µας σὲ µία κοινωνία, ὅπου ὅλα πωλοῦνται, ἀγοράζονται καὶ ἀποζηµιώνονται.

Ἡ ἀξίωση τοῦ τέκνου κατὰ τοῦ ἰατροῦ γιὰ ἀποκατάσταση περιουσιακῆς ζηµίας καὶ ἠθικῆς βλάβης λόγῳ πληµµελοῦς διενέργειας διαγνωστικῆς ἐξέτασης ἀντιµετωπίστηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἀπὸ τὸ Πολυµελὲς Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν τὸ 2004 καὶ ἀπορρίφθηκε. Στὴν ἀπόφασή του, ὑπ’ ἀριθµὸν 2487, τὸ Δικαστήριο µεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει ὅτι «ἡ γέννηση τοῦ τέκνου καὶ ἡ διατήρησή του στὴ ζωή, µὲ τὴν ἐν λόγῳ ἀνατοµικὴ ἀνωµαλία (: ἐπρόκειτο γιὰ φωκοµέλεια ἀριστεροῦ ἄνω ἄκρου), ἔχει µεγαλύτερη ἀξία καὶ ὑπερτερεῖ ὡς ἔννοµο ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσµα ποὺ θὰ συνεπαγόταν ἡ –ἔστω καὶ ἐπιτρεπτή– διακοπὴ τῆς κύησης (δηλαδὴ τὸ θάνατο τοῦ τέκνου)». Ὁµοίως µὲ τὴν ὑπ’ ἀριθµὸν 2839/2008 ἀπόφασή του τὸ Πολυµελὲς Πρωτοδικεῖο Θεσσαλονίκης ἔκρινε τὴν ἀξίωση γιὰ ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς βλάβης τοῦ παιδιοῦ ὡς µὴ νόµιµη καὶ ἀπορριπτέα.

Οἱ ἀγωγὲς τῶν γονέων κατὰ τοῦ ἰατροῦ σὲ περιπτώσεις «ζωῆς ἀπὸ σφᾶλµα» τὰ τελευταῖα χρόνια γίνονται δεκτές, βασιζόµενες στὶς διατάξεις τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα γιὰ τὴν προσβολὴ τῆς προσωπικότητας. Εἰδικότερα τὰ ἄρθρα 57 καὶ 59 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα προβλέπουν, ὅτι ὅποιος προσβάλλεται παράνοµα στὴν προσωπικότητά του, ἐφόσον ἡ προσβολὴ εἶναι ὑπαίτια, µπορεῖ νὰ ἀξιώσει ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς του βλάβης, δηλαδὴ τοῦ ψυχικοῦ πόνου ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ τὴν προσβολή.

Ἀπόφαση σταθµὸς ἐπὶ τοῦ θέµατος θεωρεῖται ἡ ἀπόφαση 544/2007 τοῦ Ἐφετείου Λαρίσης. Δέχτηκε ὅτι ἡ ἐπιλογὴ ἢ µὴ τῆς µητρότητας στὶς περιπτώσεις ὅπου ὁ νόµος ἐπιτρέπει µία τέτοια ὑπὸ προϋποθέσεις ἐπιλογὴ συνιστᾶ προέκταση τοῦ δικαιώµατος τῆς προσωπικότητας καὶ προστατεύεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο 5 παράγραφος 1 τοῦ Συντάγµατος.

Ἀναγνώρισε βέβαια τὸ Δικαστήριο, ὅτι τὸ ἔµβρυο εἶναι φορέας τῆς προστατευόµενης ἀπὸ τὰ ἄρθρα 2 παράγραφος 1 καὶ 5 παράγραφος 2 τοῦ Συντάγµατος Ἀξίας τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ προστασία του ὅµως δὲν εἶναι ἀπόλυτη, ὥστε νὰ ἔχει προτεραιότητα ἔναντι κάθε ἄλλου ἔννοµου ἀγαθοῦ, ἀλλὰ αἵρεται στὶς περιπτώσεις ὅπου ἐπιτρέπεται ἡ ἄµβλωση κατὰ τὸ ἄρθρο 304 παράγραφος 4, ὁπότε ὑπερισχύει τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητας τῆς µητέρας. Ἑποµένως –εἶπε τὸ Ἐφετεῖο– ἂν ἡ ἔγκυος παρακωλυθεῖ στὴν ἀπόλαυση (!) τῆς νόµιµης αὐτῆς ἐπιλογῆς (δηλαδὴ τῆς ἄµβλωσης), προσβάλλεται παράνοµα στὴν προσωπικότητά της καὶ ἂν ἡ προσβολὴ εἶναι ὑπαίτια, δικαιοῦται νὰ ἀξιώσει ἱκανοποίηση τῆς ἠθικῆς της βλάβης. Ἡ ἴδια  ἀξίωση ἀναγνωρίστηκε καὶ στὸ σύζυγο τῆς γυναίκας.

Τελικὰ τὸ Ἐφετεῖο ἀπέρριψε τὴν ἀγωγὴ τῶν γονέων, καθὼς ἔκρινε, ὅτι ἡ φωκοµέλεια τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ ἀπὸ τὴν ὁποία ἔπασχε τὸ παιδὶ ἀντιµετωπίζεται ἰατρικὰ καὶ δὲ δικαιολογεῖ ἄµβλωση. Ἄνοιξε ὅµως «τὸν Ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου», καθὼς στὸ σκεπτικό της στηρίχθηκαν ἀρκετὲς µεταγενέστερες δικαστικὲς ἀποφάσεις ποὺ δέχτηκαν ἀντίστοιχες ἀγωγές.

Ἡ ἀπόφαση 4591/2009 τοῦ Πολυµελοῦς Πρωτοδικείου Πειραιῶς δικαίωσε γιὰ πρώτη φορὰ τοὺς γονεῖς παιδιοῦ ποὺ ἔπασχε ἀπὸ κυστικὴ ἴνωση (ἀνίατη καὶ θανατηφόρο ἀσθένεια τῶν βλεννογόνων ἀδένων τοῦ σώµατος), ἐπιδικάζοντας σὲ καθέναν ἀπὸ αὐτοὺς χρηµατικὴ ἱκανοποίηση ὕψους 350.000 εὐρὼ ὡς χρηµατικὴ ἱκανοποίηση ἠθικῆς βλάβης λόγω παράνοµης καὶ ὑπαίτιας προσβολῆς τῆς προσωπικότητας.

Στὴ συνέχεια, τὸ Ἐφετεῖο Πειραιᾶ µὲ τὴν ἀπόφασή του 22/2011 δέχτηκε παράνοµη καὶ ὑπαίτια προσβολὴ τῆς προσωπικότητας τῶν γονέων λόγω «στέρησης τοῦ δικαιώµατός τους διακοπῆς τῆς κυήσεως χάριν τοῦ δικαιολογηµένου συµφέροντός τους ἀποτροπῆς τῆς γεννήσεως πάσχοντος ἀπὸ κυστικὴ ἴνωση τέκνου, στὰ πλαίσια τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τοῦ οἰκογενειακοῦ τους βίου». Μείωσε ὅµως τὸ ποσὸ τῆς χρηµατικῆς ἱκανοποίησης στὰ 250.000 εὐρὼ γιὰ κάθε γονέα. Ὁ Ἄρειος Πάγος µὲ τὴν ἀπόφαση 10/2013 συµφώνησε µὲ τὸ Ἐφετεῖο καὶ ἀπέρριψε τὴν αἴτηση ἀναίρεσης τῶν ἰατρῶν.

Τὸ ἴδιο ὡς ἄνω Ἐφετεῖο  µὲ τὴν ἀπόφασή του 242/2012 δικαίωσε γιὰ δεύτερη φορὰ γονεῖς παιδιοῦ µὲ κυστικὴ ἴνωση, ἐπιδικάζοντας σὲ καθένα τὸ ποσὸ τῶν 230.000 εὐρὼ.

Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πολυµελοῦς Πρωτοδικείου Χανίων 226/2009 ἐπιδίκασε χρηµατικὴ ἱκανοποίηση 400.000 εὐρὼ σὲ καθέναν ἀπὸ τοὺς γονεῖς τέκνου µὲ συγγενῆ ἀνωµαλία. 

Γιὰ νὰ µὴν καταχραστῶ τὸν χῶρο τοῦ περιοδικοῦ δὲ θὰ ἀναλύσω διεξοδικὰ τὶς ἀποφάσεις αὐτές. Ἂς µοῦ ἐπιτραπεῖ ὅµως νὰ κάνω ὁρισµένες παρατηρήσεις.

Κατὰ πρῶτον, θὰ πρέπει νὰ σηµειωθεῖ, ὅτι στὶς περιπτώσεις ὅπου τὸ πρόβληµα ὑγείας τοῦ παιδιοῦ προκαλεῖται ἀπὸ πράξη ἢ παράλειψη τοῦ ἰατροῦ µόνο τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ δικαιοῦται σύµφωνα µὲ τὸ Νόµο ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης ποὺ ὑφίσταται λόγω τῆς ἀσθένειάς του. Ἡ ἠθικὴ βλάβη τῶν γονέων δὲν ἀποκαθίσταται, καθὼς δὲν εἶναι οἱ ἄµεσα παθόντες-πάσχοντες. Ἀντίστοιχα, στὶς περιπτώσεις «wrongful life», ἡ ἠθικὴ βλάβη ποὺ ὑφίστανται γονεῖς καὶ παιδὶ δὲν ἀποκαθίσταται, διότι, ὅπως ὀρθὰ δέχονται τὰ δικαστήρια ἡ ἀσθένεια δὲν ὀφείλεται σὲ σφᾶλµα τοῦ ἰατροῦ καὶ οἱ γονεῖς δὲν εἶναι ἄµεσα παθόντες.

Προφανῶς τὰ δικαστήρια δέχονται  ἀποκατάσταση τῆς ἠθικῆς βλάβης ποὺ προξενεῖ στοὺς γονεῖς ἡ στέρηση τῆς ἐπιλογῆς διακοπῆς τῆς κύησης τρόπον τινὰ ὡς ὑποκατάστατο, ἐπειδὴ θεωροῦν ἄδικο νὰ µὴν ἀποκαθίσταται καθόλου τὸ ψυχικὸ ἄλγος ποὺ ὀφείλεται στὴν ἀρρώστια. Ὅµως ἡ προστασία τῶν ἀτόµων µὲ ἀσθένεια ἢ ἀναπηρία εἶναι ζήτηµα κοινωνικῆς ἀλληλεγγύης καὶ κρατικὴ ὑποχρέωση καὶ ὄχι ζήτηµα ἀντισυστηµατικῆς θεµελίωσης εὐθύνης τοῦ ἰατροῦ ποὺ  ἔφερε στὸν κόσµο µία ὕπαρξη, χωρὶς νὰ τῆς προκαλέσει πρόβληµα ὑγείας.

Κατὰ δεύτερον, ἡ παράγραφος 1 τοῦ ἄρθρου 5 τοῦ Συντάγµατος, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται τὰ δικαστήρια, ἔχει ὡς ἑξῆς: « Καθένας ἔχει δικαίωµα νὰ ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τὴν προσωπικότητά του καὶ νὰ συµµετέχει στὴν κοινωνική, οἰκονοµικὴ καὶ πολιτικὴ ζωὴ τῆς χώρας, ἐφόσον δὲν προβάλλει τὰ δικαιώµατα τῶν ἄλλων καὶ δὲν παραβιάζει τὸ Σύνταγµα ἢ τὰ χρηστὰ ἤθη». Ἀκόµα κι ἂν  δεχτοῦµε, ὅτι ἡ ἐπιλογὴ διακοπῆς τῆς ἐγκυµοσύνης συνιστᾶ ἔκφραση τοῦ δικαιώµατος τῆς προσωπικότητας, θὰ πρέπει νὰ ἔχουµε κατὰ νοῦ, ὅτι τὸ δικαίωµα αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπεριόριστο. Σύµφωνα µὲ τὴν παραπάνω διάταξη, τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητος ἔχει ὅριο τὰ δικαιώµατα τῶν ἄλλων, τὸ Σύνταγµα καὶ τὰ χρηστὰ ἤθη, δηλαδὴ τὶς κρατοῦσες ἀντιλήψεις κοινωνικῆς ἠθικῆς.

Ἔστω ὅτι δεχόµαστε τὴν θεώρηση τῶν δικαστηρίων, πὼς ἡ Ἀξία καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἐµβρύου δὲν προστατεύονται ἀπόλυτα. Ὡστόσο, ὅταν οἱ γονεῖς ἀσκοῦν ἀγωγὴ γιὰ «ζωὴ ἀπὸ σφᾶλµα» τὸ παιδὶ ἔχει ἤδη γεννηθεῖ. Ἀφοῦ ὑπάρχει ἔρεισµα στὴν παραπάνω συνταγµατικὴ διάταξη, γιατί τὰ δικαστήρια δὲν δέχονται, ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ ἔχει µεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τῶν γονέων;

Τέλος, σύµφωνα µὲ τὴν παραπάνω διάταξη, τὸ δικαίωµα τῆς προσωπικότητας περιορίζεται ἀπὸ τὰ χρηστὰ ἤθη. Δὲν εἶναι ἀντίθετο στὰ χρηστὰ ἤθη τὸ νὰ ἀπαρνιοῦνται οἱ γονεῖς τὸ ἄρρωστο παιδί τους καὶ νὰ ζητοῦν ὑπέρογκα χρηµατικὰ ποσὰ ὡς ἀποζηµίωση, ἐπειδὴ στερήθηκαν τοῦ ...δικαιώµατος(!) νὰ ἐµποδίσουν τὸν ἐρχοµό του στὴ ζωή; Πῶς λοιπὸν γίνονται δεκτὲς τέτοιες ἀγωγές, ἀντὶ νὰ προκαλοῦν ἀποτροπιασµό;

Δείτε και  Aγγελικὴ Ευθ. Ζώη, Η άμβλωση και τα νομοθετικά της εξαμβλώματα

Πηγή: («ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015) , Θρησκευτικά

Δύο χιλιάδες θηλυκά βρέφη θανατώνονται καθημερινά στην Ινδία τα περισσότερα με άμβλωση ή με θανάτωση μόλις γεννηθούν, εξαιτίας της προτίμησης των Ινδών στα αρσενικά βρέφη δήλωσε σήμερα η υπουργός αρμόδια για τις Γυναίκες και την Ανάπτυξη των Παιδιών.

Παρά τους νόμους που απαγορεύουν τις εξετάσεις για να διαπιστωθεί το φύλο του εμβρύου, οι επιλεκτικές αμβλώσεις παραμένουν μία κοινή πρακτική σε περιοχές της Ινδίας με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί ο αριθμός των θηλυκών βρεφών σε σχέση με τα αρσενικά.

"Εχουμε 2.000 θηλυκά βρέφη που δολοφονούνται καθημερινά μέσα στη μήτρα. Κάποια γεννιούνται και τα πνίγουν με το μαξιλάρι", δήλωσε αργά χθες το βράδυ στο ειδησεογραφικό δίκτυο NDTV η Μανέκα Γκάντι.

Η υπουργός είπε ότι η κυβερνητική εκστρατεία "Beti Bachao Beti Padhao" (Σώστε την Κόρη, Ενημερώστε την Κόρη), που έχει στόχο να αντιστρέψει τον αριθμό των κοριτσιών που μειώνεται, έχει ήδη αποφέρει καρπούς από τον Ιανουάριο που ξεκίνησε.

Η πρωτοβουλία, η οποία εφαρμόζεται σε 100 περιοχές, όπου ο αριθμός των αγοριών ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των κοριτσιών, στοχεύει να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων που ποινικοποιούν την προγεννητική επιλογή και βελτιώνουν την πρόσβαση των κοριτσιών στην εκπαίδευση.

«Δεν αναμέναμε να υπάρξουν ορατά αποτελέσματα για τουλάχιστον ένα ή δύο χρόνια ή και να μην υπάρξουν καθόλου, όπως συμβαίνει με ζητήματα που αφορούν την αλλαγή νοοτροπίας", είπε η Γκάντι στην πρώτη τηλεοπτική της συνέντευξη από τον Μάιο του περασμένου χρόνου που ανέλαβε τα καθήκοντά της.

Η ίδια πρόσθεσε ότι η εκστρατεία έχει οδηγήσει σε αύξηση στον αριθμό των ανεπιθύμητων κοριτσιών που γεννιούνται και καταλήγουν σε ορφανοτροφεία, αλλά χαρακτήρισε αυτή την εξέλιξη θετική καθώς υποδηλώνει ότι "έχουν πάψει πλέον να δολοφονούνται και ναπετιούνται».

«Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες θηλυκά βρέφη να καταλήγουν σε ορφανοτροφεία σε αυτές τις 100 περιοχές. Στην πόλη Αμριτσάρ, δέχθηκαν αυτό τον μήνα 89. Στην Ταμίλ Νάντου, είπαν ότι συνέβη το ίδιο. Σε όλες τις περιοχές που επιλέξαμε, υπάρχουν πολλά κορίτσια που καταλήγουν σε palnas (κρατικά ορφανοτροφεία)", είπε η υπουργός.

Σε έρευνα του 2011 που δημοσιεύτηκε στη βρετανική ιατρική επιθεώρηση Lancet διαπιστωνόταν ότι έως και 12 εκατομμύρια θηλυκά βρέφη στην Ινδία έπεσαν θύματα άμβλωσης τα τελευταία 30 χρόνια.

Πηγή: Εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ»

Ἡ ἄµβλωση εἶναι ἕνα κοινωνικὸ φαινόµενο ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχει λάβει διαστάσεις ἐπιδηµίας. Σύµφωνα µὲ ἔρευνα τῆς Ἐθνικῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τῆς Ἱσπανίας, στὴν Εὐρώπη πραγµατοποιεῖται µία ἄµβλωση κάθε ἕντεκα δευτερόλεπτα καὶ προκαλεῖται ἔτσι ὁ θάνατος 2.725.820 ἐµβρύων ἐτησίως!

Στὴν Ἑλλάδα οἱ διακοπὲς ἀνεπιθύµητων κυήσεων ποὺ πραγµατοποιοῦνται στὰ δηµόσια νοσοκοµεῖα ξεπερνοῦν τὶς 70.000 ἐτησίως! Ἂν ὑπολογίσουµε καὶ τὶς ἀµβλώσεις ποὺ δὲν δηλώνονται, καθὼς πραγµατοποιοῦνται σὲ ἰδιωτικὲς κλινικές, φτάνουµε στὸν ἀριθµὸ τῶν 200.000(!) ἀµβλώσεων κάθε χρόνο, τὴ στιγµὴ ποὺ οἱ γεννήσεις µόλις ποὺ ἀγγίζουν τὶς 100.000!

Ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης, ὅπως ὀνοµάζεται στὸν ποινικὸ κώδικα ἡ ἄµβλωση, ἀποτελεῖ κατ’ ἀρχὴν ποινικὰ ἄδικη πράξη,  εἴτε γίνεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐγκυµονούσα, εἴτε ἀπὸ κάποιο τρίτο πρόσωπο µὲ ἢ χωρὶς τὴ συναίνεση τῆς ἐγκυµονούσης. Ὁ νοµοθέτης ἔχει ὅµως θεσπίσει στὸ ἄρθρο 304 παράγραφος 4, τέσσερεις περιπτώσεις, ἡ συνδροµὴ τῶν ὁποίων καθιστᾶ τὴν τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης ἐπιτρεπτή, αἴροντας τὸν ἄδικο χαρακτήρα της. Ὁ µελετητὴς τοῦ ποινικοῦ δικαίου εὔλογα προβληµατίζεται γιὰ τὸ πῶς ἡ νοµοθετικὴ πρόβλεψη περιπτώσεων κατὰ τὶς ὁποῖες δὲν εἶναι ἄδικη θανάτωση τοῦ ἐµβρύου συµβιβάζεται  µὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ποινικοῦ δικαίου σχετικὰ µὲ τὸν ἀπόλυτο χαρακτήρα τῆς ποινικῆς προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

«Ἀπόλυτη προστασία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς» σηµαίνει ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου προστατεύεται ποινικὰ ἄνευ ὅρων, ὑπὸ ὁποιαδήποτε µορφὴ καὶ ἂν ἀπαντᾶ αὐτὴ καὶ ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες. Τὸ Ποινικὸ Δίκαιο, ὅµως, τοποθετεῖ τὴν ἔναρξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ὄχι στὴ σύλληψη ἀλλὰ στὴν ἀντικειµενικὴ ἔναρξη τοῦ τοκετοῦ!

 Ἡ ἔναρξη τῆς διαδικασίας τοῦ τοκετοῦ εἶναι διαφορετικὴ ἀνάλογα µὲ τὸ εἶδος τοῦ τοκετοῦ. Ἐὰν ὁ τοκετὸς εἶναι φυσιολογικός, ἡ ἔναρξη αὐτοῦ καὶ ἑποµένως ἡ ἔναρξη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς εἶναι τὸ χρονικὸ σηµεῖο κατὰ τὰ τὸ ὁποῖο, εἴτε «σπᾶνε τὰ νερά», εἴτε λαµβάνει χώρα διαστολὴ τῆς µήτρας τῆς ἐπιτόκου. Ἐὰν ὁ τοκετὸς γίνεται µὲ καισαρικὴ τοµή, τότε ἡ ἔναρξή του τοποθετεῖται στὴν πρώτη ἐνέργεια τοῦ ἰατροῦ, ἡ ὁποία συνιστᾶ τµῆµα τῆς σχετικῆς ἐπέµβασης (λ.χ. νάρκωση τῆς ἐπιτόκου).

Σὲ κάθε περίπτωση ὁ κυοφορούµενος δὲν θεωρεῖται ἀνθρώπινη ζωή! Δὲν θεωρεῖται βέβαια, λένε, οὔτε καὶ τµῆµα τοῦ σώµατος τῆς ἐγκύου, τὸ ὁποῖο µπορεῖ αὐτὴ νὰ διαθέτει ἐλεύθερα. Τὸ  κυοφορούµενο -ὑποστηρίζει ἡ ποινικὴ ἐπιστήµη-  εἶναι φορέας ἀνθρώπινης οὐσίας, ὅµως ἡ ζωή του δὲν ἐνδιαφέρει καθ’ ἐαυτήν, παρὰ µόνο ὡς δυνάµει ζωή, ὡς ζωὴ ἐν γενέσει. Ἡ «ἐν γενέσει ζωὴ» δὲν εἶναι βέβαια κάτι οὐσιωδῶς διαφορετικό, ἀλλὰ κάτι, σύµφωνα µὲ τὴ διατύπωση τοῦ Ἀνδρουλάκη, «προσωρινῶς ἔλασσον» σὲ σχέση µὲ τὴν ἤδη γεννηµένη ζωή. Γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν ἔχει, λέει ἡ ποινικὴ ἐπιστήµη, ἀπόλυτη ἀξία, ἀλλὰ σχετική, ἑποµένως σχετικὴ εἶναι καὶ ἡ προστασία της ἀπὸ τὸ ποινικὸ δίκαιο. Σχετικὴ προστασία τῆς ἐν γενέσει ζωῆς σηµαίνει, ὅτι  ὁ ἄδικος χαρακτῆρας τῆς προσβολῆς τῆς ζωῆς τοῦ κυοφορούµενου εἶναι δυνατὸν νὰ αἵρεται, ὅταν ἡ προσβολὴ γίνεται χάριν σωτηρίας ἀγαθοῦ, τὸ ὁποῖο ἀξιολογεῖται ἀπὸ τὴν ἔννοµη τάξη ὡς σπουδαιότερο. Ἐὰν ἡ προστασία τῆς ζωῆς τοῦ κυοφορούµενου ἦταν ἀπόλυτη, τοῦτο θὰ σήµαινε ὅτι δὲν µποροῦν νὰ προβλέπονται  στὸ νόµο περιπτώσεις, ὅπου ἡ ἄµβλωση εἶναι ἐπιτρεπτή.

Οἱ περιπτώσεις αὐτὲς καλοῦνται στὴν ἐπιστηµονικὴ θεωρία «ἐνδείξεις» καὶ εἶναι οἱ ἑξῆς:

α) Ἂν δὲν ἔχουν συµπληρωθεῖ δώδεκα ἑβδοµάδες ἐγκυµοσύνης («γενικὴ ἔνδειξη»). Ἡ δικαιολόγηση τῆς νοµοθετικῆς αὐτῆς ρύθµισης ἀνάγεται στὸν Ἀριστοτέλη καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ περὶ τοῦ «θύραθεν νοός». Κατ’ ἐπιρροὴν τῆς διδασκαλίας αὐτῆς γινόταν περίπου ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 19ου αἰῶνα δεκτὸ ἀπὸ τὴν Παπικὴ Ἐκκλησία καὶ ἀπὸ τὸ κοσµικὸ ποινικὸ δίκαιο τῶν Παπικῶν χωρῶν τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ὅτι τὸ ἔµβρυο εἶναι ἄξιο ποινικῆς προστασίας µόνο ἀπὸ τὴ στιγµὴ ποὺ θὰ ἐµψυχωθεῖ διὰ τῆς ἀνθρώπινης «λογικῆς ψυχῆς», ἡ ὁποία «εἰσέρχεται», ὅπως πίστευαν, στὸ ἔµβρυο κατὰ τὸν τρίτο µῆνα µετὰ τὴ σύλληψη. Ὁ νοµοθέτης ἀκολουθεῖ, δηλαδή, ἐν γνώσει τοῦ µία, παρωχηµένη µάλιστα, διδασκαλία τῆς αἱρετικῆς Παπικῆς  Ἐκκλησίας.

Στὴν οὐσία ἡ «γενικὴ ἔνδειξη» εἶναι ἡ ἀπονοµὴ ἀπὸ τὸ νόµο στὴν ἐγκυµονοῦσα γυναίκα τοῦ δικαιώµατος νὰ διακόπτει ἐλεύθερα τὴν ἐγκυµοσύνη της, χωρὶς καµµία ἔνδειξη καὶ δικαιολογία, µόνο καὶ µόνο ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ γεννήσει τὸ παιδί. Ποῦ στηρίζεται ἀλήθεια τὸ δικαίωµα αὐτό, ἀπὸ τὴ στιγµὴ πού, ὅπως παραπάνω σηµειώσαµε, τὸ κυοφορούµενο δὲν εἶναι µέρος τοῦ σώµατος τῆς ἐγκύου, ἀλλὰ “µετέχει, ὅπως λέγεται, τῆς ἱερότητας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς”;

β) Ἂν ἔχουν διαπιστωθεῖ, µὲ τὰ σύγχρονα µέσα προγεννητικῆς διάγνωσης, ἐνδείξεις σοβαρῆς ἀνωµαλίας τοῦ ἐµβρύου ποὺ ἐπάγονται τὴ γέννηση παθολογικοῦ νεογνοῦ («εὐγονικὴ ἔνδειξη»). Ἡ ἐγκυµοσύνη σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχει διάρκεια περισσότερο ἀπὸ εἴκοσι τέσσερις ἑβδοµάδες, δηλαδὴ ἕξι µῆνες. Ὡς δικαιολογητικὸς λόγος τῆς νοµοθετικῆς αὐτῆς πρόβλεψης ἀναφέρεται στὴν ἐπιστηµονικὴ βιβλιογραφία τὸ ὅτι καµία ἔννοµη τάξη δὲν ἐπιτρέπεται νὰ εἶναι τόσο σκληρή, ὥστε νὰ ἐπιβάλλει, καὶ µάλιστα µὲ τὴν ἀπειλὴ ποινῆς, σὲ ἕνα ἢ δύο ἀνθρώπους νὰ ὑποστοῦν τὸ ἄλγος καὶ τὶς δυσβάσταχτες δυσκολίες ποὺ συνεπάγεται ἡ ἀπόκτηση καὶ ἡ ἀνατροφὴ ἑνὸς βαριὰ παθολογικοῦ παιδιοῦ!

Ἐντύπωση προξενεῖ ἡ ἐπιµονὴ µὲ τὴν ὁποία οἱ ἐπιστήµονες τοῦ Ποινικοῦ Δικαίου τονίζουν, πὼς ἡ ὁρολογία «εὐγονικὴ ἔνδειξη» δὲν ἔχει καµµία σχέση µὲ τὴ ναζιστικὴ θεωρία περὶ τῆς «ἀνάξιας νὰ ζεῖ ζωῆς», οὔτε µὲ τὶς ἐπεµβάσεις ποὺ γίνονταν στὴ Ναζιστικὴ Γερµανία, γιὰ τὴ διατήρηση τῆς καθαρότητα τῆς Ἀρίας φυλῆς!

γ) Ἂν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιὰ τὴ ζωὴ τῆς ἐγκύου ἢ κίνδυνος σοβαρῆς καὶ διαρκοῦς βλάβης τῆς σωµατικῆς ἢ ψυχικῆς ὑγείας της («ἰατρικὴ ἔνδειξη»), ὁ ὁποῖος κίνδυνος θὰ πρέπει νὰ βεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὸν κατὰ περίπτωση ἁρµόδιο ἰατρό.

Ὁ νόµος δίνει µὲ τὴ ρύθµιση αὐτὴ προτεραιότητα στὴ ζωὴ καὶ τὴν ὑγεία τῆς ἐγκύου γυναίκας ἔναντι τῆς (ἐν γενέσει) ζωῆς τοῦ κυοφορούµενου. Ἐπιτρέπει µάλιστα τὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης, σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο καὶ ἂν αὐτὴ βρίσκεται. Ἁπλῶς ὅσο πιὸ προχωρηµένη εἶναι ἡ ἐγκυµοσύνη, τόσο µεγαλύτερος θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὁ κίνδυνος γιὰ τὴ ζωὴ ἢ τὴν ὑγεία τῆς ἐγκύου, προκειµένου νὰ ἀρθεῖ τὸ ἄδικο τῆς διακοπῆς της.

δ) Ἂν ἡ ἐγκυµοσύνη εἶναι ἀποτέλεσµα βιασµοῦ, ἀποπλάνησης ἀνήλικης, αἱµοµιξίας ἢ κατάχρησης γυναίκας ἀνίκανης νὰ ἀντισταθεῖ, ἐφόσον δὲν ἔχουν συµπληρωθεῖ δεκαεννέα ἑβδοµάδες ἐγκυµοσύνης («ἠθικὴ ἔνδειξη»). Τὸ ὑπέρτερο ἔννοµο ἀγαθὸ χάριν προστασίας τοῦ ὁποίου καθίσταται ἐπιτρεπτὴ ἡ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης στὴν ἐξεταζόµενη περίπτωση εἶναι ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ θύµατος, ἡ ὁποία προσβάλλεται ἀφόρητα ἀπὸ τὴ συνέχιση τῆς κύησης. Εἰδικὰ γιὰ τὴν περίπτωση τῆς αἱµοµιξίας προστατευόµενη ἀξία εἶναι ἡ οἰκογένεια, ἐνῶ λαµβάνονται ὑπόψιν καὶ οἱ δυσµενεῖς προβλέψεις γιὰ τὴ µελλοντικὴ ὑγεία τοῦ κυοφορούµενου. Ἡ συνδροµὴ τῆς «ἠθικῆς ἔνδειξης» θὰ πρέπει νὰ γίνεται δεκτὴ µὲ προσοχὴ καὶ φειδώ, καθὼς προσφέρεται ὡς µέσο καταστρατήγησης τῶν διατάξεων γιὰ τὸ ἀξιόποινο τῆς ἄµβλωσης.

Θὰ πρέπει στὸ σηµεῖο αὐτὸ νὰ τονιστεῖ, ὅτι προκειµένου νὰ δικαιολογεῖται τελικὰ ἡ ἄµβλωση ἀπαιτεῖται νὰ συντρέχουν  καὶ ὁρισµένες ἐπιπλέον προϋποθέσεις, κοινὲς γιὰ ὅλες τὶς «ἐνδείξεις». Αὐτὲς εἶναι ἐπιγραµµατικά: Πρώτον, ἡ (προηγούµενη) συναίνεση τῆς ἐγκύου. Δεύτερον, ἡ διενέργεια τῆς ἄµβλωσης ἀπὸ ἰατρὸ µαιευτήρα-γυναικολόγο. Τρίτον, ἡ συµµετοχὴ στὴν ἐπέµβαση ἀναισθησιολόγου. Καὶ τέταρτον, ἡ διενέργεια τῆς ἄµβλωσης σὲ ὀργανωµένη νοσηλευτικὴ µονάδα. Ἐὰν λείπει ἔστω καὶ µία ἀπὸ τὶς τέσσερεις αὐτὲς προϋποθέσεις ἡ ἄµβλωση τιµωρεῖται ποινικά, ἀκόµα καὶ ἂν συντρέχει κάποια ἀπὸ τὶς προβλεπόµενες στὸ νόµο «ἐνδείξεις».

Διαβάζοντας τὰ παραπάνω δὲν µπορεῖ νὰ µὴν παρατηρήσει κανεὶς ὅτι ἡ προστασία τοῦ κυοφορούµενου εἶναι σηµαντικὰ µειωµένη σὲ σχέση µὲ τὴν προστασία τοῦ γεννηµένου ἀνθρώπου, ἕως µηδαµινή, ἀφοῦ µπορεῖ αὐτὸς νὰ θανατωθεῖ κατὰ τὸ πρῶτο τρίµηνο τῆς κύησης! Ἡ ὑποβάθµιση αὐτὴ τοῦ κυοφορούµενου ἔρχεται σὲ πλήρη ἀντίθεση µὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας µας, σύµφωνα µὲ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει ἐξ ἄκρας συλλήψεως.

Ἂς δοῦµε τώρα ποιὰ προστασία παρέχει στὸ κυοφορούµενο τὸ Ἀστικὸ Δίκαιο, δηλαδὴ τὸ γενικὸ Δίκαιο, ποὺ ρυθµίζει τὶς σχέσεις τῶν ἰδιωτῶν.

 Μὲ τὸ ἄρθρο 36 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα ἀπονέµεται σὲ αὐτὸν ἱκανότητα Δικαίου. Ἱκανότητα Δικαίου εἶναι ἡ ἱκανότητα κάθε προσώπου νὰ εἶναι ὑποκείµενο δικαιωµάτων, ὑποχρεώσεων, ἔννοµων σχέσεων (δηλαδὴ σχέσεων τοῦ προσώπου πρὸς ἄλλα πρόσωπα ἢ πράγµατα, οἱ ὁποῖες ρυθµίζονται ἀπὸ τὸ δίκαιο, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ συγγένεια) καὶ ἔννοµων καταστάσεων (λ.χ. ἰθαγένεια, κατοικία). Σὲ τελευταία ἀνάλυση ἡ ἱκανότητα Δικαίου εἶναι ἔννοια ταυτόσηµη µὲ τὴν  προσωπικότητα. Γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο προστατεύεται ἀπὸ τὶς διατάξεις τῶν ἄρθρων 2 καὶ 5 παράγραφος 1 τοῦ Συντάγµατος καὶ εἶναι ἀναπαλλοτρίωτη, δὲν µπορεῖ δηλαδὴ νὰ περιορισθεῖ µὲ νόµο ἢ νὰ λάβει χώρα παραίτηση ἀπὸ αὐτήν.

Ἡ ἱκανότητα Δικαίου προϋποθέτει κατ’ ἀρχὴν τὴν ὕπαρξη προσώπου. Σύµφωνα µὲ τὸ ἄρθρο 35 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα « τὸ πρόσωπο ἀρχίζει νὰ ὑπάρχει µόλις γεννηθεῖ ζωντανό». Τὸ ἔµβρυο δηλαδὴ θεωρεῖται ἀνύπαρκτο γιὰ τὸ Ἀστικὸ Δίκαιο µέχρι νὰ ἀποχωρισθεῖ ζωντανὸ ἀπὸ τὸ µητρικὸ σῶµα, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν εἶναι ἢ ὄχι βιώσιµο. Ἡ ρύθµιση αὐτὴ εἶναι ἐξαιρετικὰ ἀνεπιεικὴς γιὰ τὸ κυοφορούµενο, γιὰ αὐτὸ καὶ κρίθηκε σκόπιµη γιὰ τὴν προστασία του ἡ συµπλήρωσή της µὲ τὸν κανόνα τοῦ ἄρθρου 36, ποὺ ὁρίζει ὅτι: «ὡς πρὸς τὰ δικαιώµατα ποὺ τοῦ ἐπάγονται, τὸ κυοφορούµενο θεωρεῖται γεννηµένο, ἂν γεννηθεῖ ζωντανό»!

Πολλὲς φορὲς κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐγκυµοσύνης λαµβάνουν χώρα περιστατικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ κυοφορούµενο θὰ ἀντλοῦσε δυνάµει τοῦ νόµου δικαιώµατα ἂν ἦταν ζωντανό, ὅπως λ.χ. ὁ θάνατος ἑνὸς συγγενικοῦ του προσώπου. Ἡ διάταξη τοῦ ἄρθρου 36 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα δίνει στὸ κυοφορούµενο τὴν ἱκανότητα νὰ ἀποκτήσει τὰ δικαιώµατα αὐτά, ἤδη ἀπὸ τὸ χρόνο τῆς ἐγκυµοσύνης, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅµως, ὅτι θὰ γεννηθεῖ ζωντανός! Ἡ κτήση δικαιωµάτων ἀπὸ τὸ κυοφορούµενο εἶναι, δηλαδή, προσωρινὴ καὶ µετέωρη µέχρι νὰ γεννηθεῖ αὐτὸ ζωντανό! Μὲ τὴ γέννησή του ἀποκτᾶ τὰ δικαιώµατα ἀναδροµικά(!) ἀπὸ τὸ χρόνο ἐπαγωγῆς τους. Ἂν τὸ κυοφορούµενο δὲν γεννηθεῖ ζωντανό, θεωρεῖται ὅτι ποτὲ δὲν ἀπέκτησε κανένα δικαίωµα.

Βλέπουµε λοιπόν, ὅτι ὁ νοµοθέτης καταφεύγει σὲ µία κατασκευὴ περίπλοκη καὶ ἄδικη γιὰ τὸ κυοφορούµενο, ποὺ θὰ εἶχε ἀποφευχθεῖ ἂν γινόταν δεκτὴ ἡ ὕπαρξη τοῦ προσώπου ἐξ ἄκρας συλλήψεως, σύµφωνα µὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ ἔτσι ἀπὸ Δίκαιο καταντᾶ ὑψίστη ἀδικία, ἡ ὁποία ὑπαγορεύθηκε στὴ Νοµικὴ ἐπιστήµη γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ πολιτικὴ σκοπιµότητα καὶ νὰ ὑπηρετηθεῖ ἡ κοινωνικὴ δολοφονικὴ ἀγριότητα τῆς ἐποχῆς µας!

Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ κατασκευὴ αὐτὴ –τὸ «πλάσµα δικαίου» ὅπως λέγεται- χρήσιµο θὰ ἦταν νὰ δοῦµε ἕνα παράδειγµα:

Ὁ Α εἶναι παντρεµένος µὲ τὴ Β, ποὺ εἶναι ἔγκυος. Κατὰ τὸν τρίτο µήνα τῆς ἐγκυµοσύνης τῆς Β ὁ Α σκοτώνεται σὲ αὐτοκινητιστικὸ δυστύχηµα, ἀπὸ ὑπαιτιότητα τοῦ ὁδηγοῦ Γ. Ἤδη ἀπὸ τὸ χρόνο θανάτου τοῦ Α, ποὺ εἶναι σύµφωνα µὲ τὸ Ἀστικὸ Δίκαιο πατέρας τοῦ κυοφορούµενου, ὁ τελευταῖος ἀποκτᾶ δικαίωµα νὰ κληρονοµήσει τὸν πατέρα του. Ἀναλαµβάνει δὲ καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς κληρονοµίας, λ.χ. τὰ χρέη της, µὲ βάσει τὸ ἄρθρο 1711 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα.  Ἀποκτᾶ ἐπίσης τὸ κυοφορούµενο δικαίωµα νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Γ ἀποζηµίωση γιὰ τὴ µελλοντικὴ διατροφή του καὶ ἀποκατάσταση τῆς ψυχικῆς ὀδύνης του. Ἐὰν ὁ Α εἶχε ἀνοίξει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐγκυµοσύνης τραπεζικὸ λογαριασµὸ ὑπὲρ τοῦ παιδιοῦ, τὸ παιδὶ γίνεται δικαιοῦχος τοῦ λογαριασµοῦ ἤδη ἀπὸ τὸ ἄνοιγµά του. Σὲ περίπτωση δὲ ποὺ κάποιος τραυµατίσει τὴ Β κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐγκυµοσύνης της, µὲ συνέπεια νὰ γεννηθεῖ τὸ παιδὶ µὲ σωµατικὸ ἐλάττωµα, τὸ κυοφορούµενο ἀποκτᾶ δικαίωµα νὰ ζητήσει ἀποκατάσταση τῆς ζηµιᾶς του αὐτῆς ἀπὸ τὸ χρόνο τοῦ τραυµατισµοῦ!

Ἐλλείψει τῶν ἄρθρων 36 καὶ 1711 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, τὸ παιδὶ δὲν θὰ µποροῦσε νὰ κληρονοµήσει τὸν πατέρα του, οὔτε νὰ ἀποκτήσει κανένα ἄλλο ἀπὸ τὰ δικαιώµατα ποὺ παραπάνω ἀναφέραµε. Χάριν τῶν ρυθµίσεων τῶν ἄρθρων αὐτῶν,  ἐὰν τὸ παιδὶ γεννηθεῖ ζωντανό, ἀποκτᾶ τὰ παραπάνω δικαιώµατα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῆς κληρονοµίας-καθὼς καὶ κάθε ἄλλο δικαίωµα ποὺ τυχὸν ἐπαχθεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐγκυµοσύνης- ἀναδροµικὰ ἀπὸ τὸ χρόνο ἐπαγωγῆς τους, δηλαδὴ τὸ θάνατο τοῦ Α, τὸ ἄνοιγµα τοῦ τραπεζικοῦ λογαριασµοῦ ἢ τὸν τραυµατισµὸ τῆς Β. Ἐὰν τὸ ἔµβρυο ἀποβληθεῖ ἢ τὸ παιδὶ γεννηθεῖ νεκρό, τότε θεωρεῖται ὅτι δὲν ἀπέκτησε ποτὲ ἱκανότητα δικαίου, οὔτε δικαιώµατα, οὔτε κληρονοµικὲς ὑποχρεώσεις. Ὁµοίως, ἂν ἡ Β διακόψει τὴν ἐγκυµοσύνη της ἐντὸς τοῦ πρώτου τριµήνου αὐτῆς, ἀσκῶντας τὸ δικαίωµα ποὺ τῆς δίνει ὁ Ποινικὸς Νόµος, ἀναιροῦνται ἀναδροµικὰ ὅλα τὰ δικαιώµατα τοῦ κυοφορούµενου.

Ἡ Β ἀπὸ τὴν ἄλλη µεριὰ δὲν χάνει οὔτε τὴν προσωπική της ἐλευθερία, ἀφοῦ δὲν φυλακίζεται, οὔτε καὶ κανένα ἀπὸ τὰ ἰδιωτικά της δικαιώµατα. Δὲ στερεῖται κἂν τοῦ δικαιώµατός της νὰ κληρονοµήσει τὸν σύζυγό της, ἀφοῦ ἡ θανάτωση τοῦ ἐµβρύου µὲ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης δὲ συνιστᾶ λόγο κληρονοµικῆς ἀναξιότητας!

Κληρονοµικὴ ἀναξιότητα ὀνοµάζεται ἡ µὲ δικαστικὴ ἀπόφαση ἔκπτωση τοῦ κληρονόµου ἀπὸ τὸ κληρονοµικό του δικαίωµα, ἐξαιτίας ὁρισµένων ἀδίκων πράξεών του. Οἱ πράξεις ποὺ ἐπιφέρουν ἀναξιότητα προβλέπονται περιοριστικὰ στὸ ἄρθρο 1860 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα, ὅπου µεταξὺ ἄλλων ἀναφέρεται: «Ἀνάξιος νὰ κληρονοµήσει εἶναι α) Ἐκεῖνος ποὺ ἀπὸ πρόθεση θανάτωσε ἢ ἀποπειράθηκε νὰ θανατώσει τὸν κληρονοµούµενο, τὰ τέκνα, τοὺς γονεῖς ἢ τὸν σύζυγο τοῦ κληρονοµούµενου (…)» Τὰ κίνητρα τῆς πράξης θανάτωσης εἶναι ἀδιάφορα. Ἡ ἄµβλωση ὅµως, ἐπιτρεπτὴ ἢ ἀνεπίτρεπτη, δὲν θεωρεῖται ὡς πράξη θανάτωσης, ἀφοῦ ὁ κυοφορούµενος –κατὰ τὸν Νοµοθέτη τῆς ἀδικίας– δὲν εἶναι ἄνθρωπος! Ἡ µητέρα, ἑποµένως, ποὺ χωρὶς τὴ σύµφωνη γνώµη τοῦ πατέρα, συναινεῖ στὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυµοσύνης της, θανατώνοντας τὸ ἔµβρυο, κληρονοµεῖ τὸν θανόντα σύζυγό  της!

Ἤδη τὸ 1974, ὁ Νικόλαος Ἀνδρουλάκης ἀναρωτιόταν: «Εἶναι ὀρθὸν ἡ ποινικὴ προστασία τοῦ παιδὸς νὰ ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ κατὰ τὸ µᾶλλον ἢ ἧττον τυχαίου γεγονότος, ἂν εὑρίσκεται εἰσέτι ἐν τῷ µητρικῷ σώµατι ἢ ἂν ἔχει ἤδη γεννηθεῖ;» Εἶναι ὀρθόν, προσθέτουµε σήµερα, τόσο ἡ ποινικὴ ὅσο καὶ ἡ ἀστικὴ προστασία τοῦ παιδιοῦ νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἂν ἄλλοι ἄνθρωποι, καὶ µάλιστα οἱ ἴδιοι του οἱ γονεῖς, ἀποφάσισαν ὅτι θὰ γεννηθεῖ ἢ δὲν θὰ γεννηθεῖ;

Οὐσιαστικά, στὶς περιπτώσεις τῆς ἐπιτρεπόµενης κατὰ τὸ Ποινικὸ Δίκαιο διακοπῆς τῆς ἐγκυµοσύνης, ποὺ παραπάνω ἀναλύσαµε, ὁ θάνατος τοῦ ἐµβρύου κατὰ Θεία παραχώρηση ἐξοµοιώνεται νοµικὰ µὲ τὴ θανάτωσή του µὲ ἀνθρώπινη σκόπιµη δολοφονικὴ ἐνέργεια! Ὁ ἄνθρωπος ὅµως δὲν εἶναι Θεός. Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖ τὸ δικαίωµα νὰ ἀποφασίζει- καὶ µάλιστα ἐλεύθερα, χωρὶς νὰ ὑφίσταται καµία ἔννοµη συνέπεια- γιὰ τὸ ποιὸς θὰ ζήσει καὶ ποιὸς θὰ πεθάνει, στερῶντας ἀπὸ ἑκατοµµύρια παιδιὰ κάθε χρόνο τὸ θεόσδοτο δικαίωµα νὰ δοῦν τὸν Ἥλιο τῆς Ζωῆς;

Ἀγγελικὴ Εὐθ. Ζώη

Νοµικὸς

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 152

Ἀπρίλιος 2015

Πηγή: Θρησκευτικά

Πολλές εἶναι οἱ ἀνοικτές πληγές πού δέν λέγουν νά ἐπουλωθοῦν εἰς τό ὄνομα τῆς ταλαίπωρης ἐκκλησιαστικῆς «οἰκονομίας», ὅπως τό ὅτι κάποιοι πνευματικοί ἐπιτρέπουν τίς προγαμιαῖες σχέσεις, τήν ἀποφυγήν τεκνογονίας, τήν ἄμβλωσιν τῶν πρώτων ὡρῶν-ἡμερῶν-μηνῶν τῆς κυήσεως, δηλαδή τόν φοβερόν φόνον καί διάφορα ἄλλα ἀνεπίτρεπτα. Εἶναι κολάσιμος ἡ ὑπακοή εἰς αὐτούς τούς πνευματικούς εἰς τοιαῦτα θέματα καί δή εἰς τάς ἀμβλώσεις. Εἶναι ὑπεύθυνοι καί ὑπόλογοι  ὅλοι, καί ἡ μητέρα καί γενικῶς τό ζεῦγος, ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι συμμετέχοντες. Διά τόν εἰδεχθῆ φόνον τῶν ἀμβλώσεων, ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων Γαβριήλ ὁ Διονυσιάτης: «Εἶναι προτιμώτερον νά γεννηθῇ τό παιδί, νά βαπτισθῇ καί μετά νά τό σκοτώσῃ ἡ ἴδια ἡ μητέρα, παρά νά γίνῃ ἄμβλωσις».

Ἄλλη μεγάλη δέ ἀνοικτή πληγή, ὄζουσα καί πυορροοῦσα, ἡ ὁποία οὐδόλως εἶναι δυνατόν νά ἐπουλωθῇ ἕνεκεν «οἰκονομίας», εἶναι τά «κωλύμματα ἱερωσύνης».

Ἀποτελεῖ πρᾶξιν «οἰκονομίας» τό νά κυκλώνουν τό Ἱερόν Θυσιαστήριον μονάδες, πού θά ἔπρεπε νά εὑρίσκωνται εἰς τάς τάξεις τῶν «προσκλαιόντων»; Χειρίζονται τήν εὐλογημένην «οἰκονομίαν» ὅσοι θέτουν τάς χεῖρας των εἰς ἄτομα τά ὁποῖα χρῄζουν ἀκόμη καί εἰδικῆς ψυχικῆς θεραπείας καί πού ἔχουν ξεφύγει ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια; Εἰς τά Ἱερά Θυσιαστήριά μας, πού θά ἔπρεπε νά εὐωδιάζουν τά κρίνα τῆς ἁγιότητος καί τά μῦρα τῆς Χάριτος, διατί νά πραγματοποιῆται τό φρικτόν ὅραμα τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου; Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε!

Ὑπάρχει «οἰκονομία» εἰς τά τῆς Ἱερωσύνης μόνον ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἡλικίαν τῶν κληρικῶν, ἀλλά καί αὐτό ὑπό ὅρους καί εἰς εἰδικάς περιπτώσεις.

Ὅμως, κατά τήν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καί τήν Πατερικήν Παράδοσιν, τό νά ἐφαρμόσῃ ἕνας ποιμήν ἀκόμη καί τήν κατά περίπτωσιν ἐπιτρεπτήν «οἰκονομίαν», ἡ ὁποία φυσικά δέν θά προσκρούῃ εἰς τούς Ἱερούς Κανόνας καί εἰς τό Ὀρθόδοξον ἦθος, εἶναι ἀνάγκη ὁ ἴδιος νά ἔχῃ ὑπερβῆ τό ἐπίπεδον τῆς καθάρσεως καί νά εὑρίσκεται, εἴτε εἰς τό ἐπίπεδον τοῦ φωτισμοῦ, εἴτε εἰς ἐκεῖνο τῆς θεώσεως. Ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει, ἡ ἀνοικονόμητος «οἰκονομία» καί ἡ οἱαδήποτε κατάλυσις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί Δογμάτων ἐπιφέρουν τήν δικαίαν ὀργήν τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ὑπευθύνους καί ὁδηγοῦν εἰς τόν αἰώνιον θάνατον.

Πηγή: Χριστοΰφαντος