Αξιότιμε κύριε πρόεδρε, θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου, να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ

ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ

Μαγνησίας 10,

53100 Φλώρινα

Τηλ. - Fax: 2385045200,

E-MAIL:iasyflo@gmail.com       

ΦΛΩΡΙΝΑ

Φλώρινα: 1-6-2017

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΛΩΡΙΝΑΣ κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ κ. ΒΛΑΣΤΑΡΑΚΟ ΜΙΧΑΗΛ»

Αξιότιμε κύριε πρόεδρε,

θα έχει, ασφαλώς, περιέλθει σε γνώση σας, δια μέσου του διαδικτύου, η άρνηση των συναδέλφων μας, αναισθησιολόγων της Σάμου , να χορηγήσουν αναισθησία προς το σκοπό της "διακοπής κυήσεως", τουτέστιν της διενέργειας αμβλώσεων, εκτός των περιπτώσεων εκείνων κατά τις οποίες κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία της εγκύου. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες οι εν λόγω συνάδελφοι στηρίζουν την επιλογή τους αυτή στο άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο επικαλούνται και το οποίο διαλαμβάνει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».

Το συγκεκριμένο άρθρο του νόμου, κρυστάλλινης διαύγειας, κάθε άλλο παρά καταλείπει περιθώρια παρερμηνειών, εξυπηρετικών ποικίλων σκοπιμοτήτων, αλλά διασφαλίζει και διατρανώνει το αναφαίρετο δικαίωμα των ιατρών να υπακούσουν στη φωνή της συνειδήσεώς τους. Κατόπιν τούτου ουδείς έχει το δικαίωμα να τους εξαναγκάσει στη διενέργεια μίας πράξεως που προσκρούει στις επιταγές της ηθικής τους συνειδήσεως.

Αντιδρώντας στη συγκεκριμένη επιλογή των προαναφερθέντων συναδέλφων μας ο γενικός γραμματέας του ΠΙΣ κ. Δημήτριος Βαρνάβας προέβη σε σχετικές δηλώσεις με τις οποίες κατά τρόπο αήθη, αντισυναδελφικό και αντιδεοντολογικό τους μέμφεται και τους εγκαλεί για αυτήν τους την ενέργεια. (http://www.iatropedia.gr/eidiseis/d-varnavas-ti-kryvetai-piso-apo-tin-arnisi-ton-anaisthisiologon-tis-samou-na-symmetechoun-se-amvloseis/81196/ ). Η παρέμβαση του κ. Βαρνάβα προκάλεσε την κατά πάντα δικαιολογημένη αντίδραση του τοπικού ιατρικού συλλόγου της Σάμου που σε σχετική ανακοίνωσή του χαρακτηρίζει τη στάση του στο συγκεκριμένο ζήτημα «ανάρμοστη, αντιδεοντολογική και αντιθεσμική, διότι επικαλείται την ιδιότητα του και χωρίς να έρθει σε επαφή με τον ιατρικό Σύλλογο Σάμου ως όφειλε, αναπαράγει ειδήσεις των ΜΜΕ εξυπηρετώντας εξωθεσμικές σκοπιμότητες».

Πέραν, όμως, της δεοντολογίας ,κύριε πρόεδρε, υπάρχει και το ηθικό μέρος της υπόθεσης που είναι και το σπουδαιότερο. Και αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι οι αναισθησιολόγοι της Σάμου έλαβαν την ηρωική και επαινετέα απόφαση να μην γίνουν συνεργοί, δια της χορηγήσεως της αναισθησίας, στην ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΜΒΡΥΟΚΤΟΝΙΑ. Γιατί περί φόνου εκ προμελέτης αθώων και ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΩΝ (αυτό πού το πάμε;) ανθρωπίνων υπάρξεων πρόκειται έστω και αν "εξωραϊσμένα", παραπλανητικά και υποκριτικά χαρακτηρίζεται σαν "διακοπή κυήσεως"!

Οι συνάδελφοί μας, όπως και όλοι μας, έχουμε δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη που επιτάσσει όπως

"ὁμοίως δέ οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω". Και η συγκεκριμένη τους επιλογή στοιχεί με την επιταγή του εν λόγω όρκου σε αντίθεση με τους επίορκους συναδέλφους τους που τον καταπατούν ελαφρά τη καρδία και προβάλλοντας διάφορες σοφιστείες.

Ορκιστήκαμε να προστατεύουμε την ανθρώπινη ζωή και όχι να πράττουμε το αντίθετο. Δεν έχουμε κανένα ηθικό δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή των εμβρύων. Αποτελούν ζωντανές υπάρξεις και η δόλια και βίαιη αφαίρεση της ζωής τους συνιστά έγκλημα ιδιαζόντως ειδεχθές και ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό μας που διαπράττεται, μάλιστα, εν ονόματι και με πρόσχημα την πρόοδο και τα ανθρώπινα δικαιώματα! Τα φληναφήματα που εκπορεύονται, λανσάρονται και προωθούνται από κάποιους γνωστούς και μη εξαιρετέους δήθεν "προοδευτικούς" κύκλους περί "αυτοδιάθεσης της εγκύου γυναίκας" κ.τ.ό. προς δικαιολόγηση του αποτρόπαιου και φρικαλέου αυτού εγκλήματος αποτελούν αξεπέραστο δείγμα φαρισαϊσμού, υποκρισίας και ηθικής εξαχρείωσης αφού δεν υφίσταται δικαίωμα στη δολοφονία αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων υπάρξεων.

Με τις απαράδεκτες δηλώσεις του κ. Βαρνάβα δημιουργείται μείζον θέμα για τον ΠΙΣ δεδομένου ότι ο τελευταίος κατέχει τη θεσμική θέση του γενικού γραμματέα του. Κατόπιν τούτου θεωρούμε ότι ο ΠΙΣ επιβάλλεται να τοποθετηθεί άμεσα και άνευ χρονοτριβής επί του θέματος.

Με εκτίμηση

Ο Π Ρ Ο Ε Δ Ρ Ο Σ

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ

Πηγή: Κατάνυξις

Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά. 

Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις. 

Τῆς εἶπα ὅτι γιά νά καταλάβει τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ἀπαντήσει σ᾽ ἕνα ἐρώτημα. Τό ἔμβρυο πού ἔχει συλληφθεῖ στἠν μήτρα μιᾶς γυναίκας τί ἀνθρωπολογική ταυτότητα ἔχει; 

Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος; 

Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως. 

Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο. Ἡ συζήτηση μας τελείωσε ἐκεῖ. 

Πέρασαν δύο χρόνια ἀπό τότε καἰ τἠν ἴδια μέρα καί γιορτή δέχθηκα πάλι τήν ἴδια πρόσκληση ἀπό τά ἴδια πρόσωπα καἰ τἠν ἀποδέχθηκα. 

Καθώς ἑτοιμαζόταν ὁ καφές, γιά νά μήν εἷναι μόνη ἡ σύζυγος καθίσαμε στήν ἀρχή στήν κουζίνα. Ἀλλά ἐκεῖ κυκλοφοροῦσε καί ἕνας μπόμπιρας, ἕνα μικρό παιδάκι πού προσπαθοῦσε νά σταθεῖ στά πόδια του. 

Ἐπεχείρησα νά χαϊδέψω τό κεφαλάκι του, ὅταν ἀκούω τήν μητέρα του νά μοῦ λέγει: «Ἄν αὐτός ζεῖ τό ὀφείλει σέ σᾶς» καί μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι τό πρό δύο ἐτῶν ἐρώτημα ἀφοροῦσε τήν ἴδια. 

Ἐπάνω στό τραπέζι βρισκόταν ἕνα μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Εἶπα λοιπόν στήν μητέρα δείχνοντάς το: «πάρτο και σφάχτο». 

Ἡ μητέρα ἀντέδρασε σάν νά τήν χτύπησε ἠλεκτρικό ρεῦμα. Τί κουβέντα μοῦ λέγει εἶναι αὐτή πού εἴπατε; Γιατί, σοῦ φαίνεται φρικτή, τῆς ἀπάντησα. 

Μά σοβαρολογεῖτε, πάτερ! Ναί, τῆς εἶπα, σοβαρολογῶ, γιατί θέλω τώρα νά καταλάβεις καλά αὐτό πού θά ἔκανες τότε. Βλέπεις τώρα μπροστά σου αὐτό πού θα ἔκανες τότε;

Βλέπεις ποιό παιδί θά κατέστρεφες; Τώρα σοῦ φαίνεται φρικτό, τότε δέν θά ἦταν; 

Πρίν λίγο καιρό μιά φωτοφραφία ἔκανε τό γύρο τοῦ κόσμου. Τό μικρό παιδάκι πού ξεβράσθηκε στίς ἀκτές. Τό μικρό προσφυγόπουλο πού πέθανε στό δρόμο πρός τήν ἐλευθερία.

Δικαιολογημένος ὁ ἀποτροπιασμός. Το μέγεθος του ὅμως ἀνάλογο πρός τήν ὑποκρισία τοῦ πολιτισμένου κόσμου, καθώς καί πολλῶν δικῶν μας. 

Ὅλοι αὐτοί πού χρησιμοποιοῦσαν τήν εἰκόνα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ γιά νά κατηγορήσουν τούς ἄλλους σάν ἐνόχους ἀρνοῦνται νά κοιτάξουν μιά ἀκόμη φωτογραφία, γιά τἠν ἀκρίβεια ἕνα βίντεο μἐ τόν τίτλο «σιωπηλή κραυγή». 

Τό βίντεο αὐτό εἶναι ἡ κινηματογράφηση μιᾶς ἔκτρωσης ἀπό ἕνα γιατρό. Ἡ εἰκόνα τοῦ πνιγμένου προσφυγόπουλου ὠχριᾶ μποστά στό βίντεο αὐτό. 

Τό ταλαίπωρο πλάσμα τουλάχιστον ἦταν ἀρτιμελές. Ἐκεῖ ἕνα ἄλλο παιδάκι κομματιάζεται κυριολεκτικά καί δολοφονεῖται ἀδίστακτα, γιατί εἶναι ἀνεπιθύμητο. 

Τό προσφυγόπουλο πνίγηκε, γιατί κάποιοι δἐν μπόρεσαν νά τό σώσουν. Ἐδῶ, στίς ἐκτρώσεις κάποιοι συνειδητά δολοφονοῦν. 

Μιά κοινωνία, μιά δημοσιογραφία, ἐπίσημοι ἄρχοντες, ἀγανακτοῦν δῆθεν στήν θέα τοῦ πνιγμένου παιδιοῦ καί σιωποῦν στήν ἐξόντωση χιλιάδων παιδιῶν ἀπό τούς ἴδιους τούς ψευτοαγανακτισμένους. Σκεφθήκατε ποτέ, πόσες Ἑλλάδες ἔχουμε ἀφανίσει. 

Εἲναι ἐντυπωσιακή μιά κοινωνία, πού χύνει κροκοδείλια δάκρυα γιά τά παιδιά πού πνίγονται ἤ πού πεθαίνουν ἀπό την πεῖνα, ἀλλά διεκδικεῖ τό δικαίωμα νά τά σκοτώνει πρίν ἔλθουν στόν κόσμο. 

Εἶναι ἀπάνθρωπη μιά κοινωνία, πού στό βωμό τῆς ἀνεύθυνης ἀπόλαυσης θυσιάζει ἀνθρώπινες ζωές και ἀπαιτεῖ τό δικαίωμα αὐτό νά τό ἔχει ἀνενόχλητη καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά καταδικάζει σέ βαρύτατες ποινές (καλά κάνει) αὐτούς πού κακοποιοῦν ἕνα ζῶο. 

Ἡ κακοποίηση ζώων ἀπαγορεύεται, ἡ κακοποιήση καί ἡ δολοφονία ἀνθρώπων βρεφικῆς ἡλικίας ἐπιβραβεύεται καί ἐπαινεῖται δημοσίως. Ἡ κυρία ἤ ἡ δεσποινίς πού δολοφόνησε τό ἀθῶο παιδί μέσα της, μπορεῖ νά διαμαρτύρεται γιατί κακοποιήθηκε τό σκυλάκι της; 

Μιά ἐξουσία καί μιά Βουλή, πού νομοθετεῖ καί καταδικάζει τήν κακοποίηση τῶν ζώων, μέ ποιό ἠθικό ἀνάστημα ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία ἀθώων ὑπάρξεων, τήν νομιμοποιεῖ καί τήν πληρώνει; 

Ποιός πολιτισμός μπορεῖ νά ἐπικροτεῖ τήν δολοφονία χιλιάδων ἀθώων ὑπάρξεων, τῶν πιό ἀνυπεράσπιστων ἀνθρωπίνων πλασμάτων καί νά μήν εἶναι αὐτός, ὁ πολιτισμός τῆς βαρβαρότητας; 

Ἡ παράνοια μιᾶς ἐξουσίας καί μιᾶς κοινωνίας συνίσταται στό νά αὐστηροποιοῦν τή νομοθεσία πού προστατεύει τά ζῶα καί νά χαλαρώνουν αὐτήν πού ἀφορᾶ τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μιά τέτοια ἐξουσία εἶναι ἀνήθικη καί μιά τέτοια κοινωνία εἶναι βρώμικη. Ἀπό πότε τό νά σκοτώσεις ἕνα παιδί ἔξω ἀπό τήν μήτρα τῆς μητέρας του εἶναι ἔγκλημα καί τό νά τό σκοτώνεις μέσα σέ αὐτήν εἶναι πράξη προόδου καί πολιτισμοῦ; 

Εἶναι ὑποκρισία μεγατόνων, ὅταν βλέπεις ἕνα παιδικό πτῶμα στήν ἀκρογιαλιά πνιγμένο ὄχι μόνο ἀπό τή θάλασσα, ἀλλά και ἀπό την ἀδιαφορία ἀνθρώπων ἐγκληματιῶν μέ γραβάτα καί κοστούμι, ἀλλά νά ἐπιδοκιμάζεις τόν θρυμματισμό τῆς κεφαλῆς και τῶν ὀστῶν ἀθώων ὑπάρξεων στό βωμό τῆς ἀπόλαυσης και τοῦ δολοφονικοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. 

Μιά τέτοια κοινωνία δικαιοῦται νά εὐτυχήσει καί νά προοδεύσει; Ἕνας τέτοιος λαός μπορεῖ καί δικαιοῦται νά περιμένει καλύτερες ἡμέρες; 

Ποῦ εἶναι οἱ ὑποκριτές τῆς ὑπεράσπισης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων; Τά ἀγέννητα, ἀλλά ζωντανά παιδιά, δέν ἔχουν δικαιώματα καί ἔχουν δικαιώματα τά σκυλιά καί τά γατιά; Καί ὅλοι αὐτοί εἶναι προοδευτικοί ἤ ἄθλιοι; 

Ποιός πατέρας καί ποιά μάννα δικαιοῦνται νά ἀπαιτοῦν τό σεβασμό καί τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν τους, ὅταν αὐτά μαθαίνουν ὅτι ζοῦν ὄχι ἀπό την ἀγάπη τῶν γονιῶν τους ἀλλά ἀπό τήν τύχη, γιατί γεννήθηκαν πρῶτα ἤ δεύτερα, ἐνῶ ἄν εἶχαν γεννηθεῖ τρίτα ἤ τέταρτα οἱ «καλοί τους» γονεῖς θά εἶχαν θρυμματίσει τά κεφαλάκια τους; 

Μιά κοινωνία πού στηρίζεται στήν ἀδικία καί στήν ἀπανθρωπιά, μιά κοινωνία καί μιά ἔννομη τάξη πού δέν σέβεται τά δικαιώματα τῶν ὑπαρκτῶν, ἀλλά ἀγέννητων παιδιῶν, εἶναι κοινωνία παρακμῆς. 

Τούτη τήν ὥρα τό ὑπ᾽ ἀριθμ. 1 πρόβλημα τῆς Πατρίδας μας, ἡ βόμβα στά θεμέλια της εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα ἤ ἀλλιῶς τό δημογραφικό πρόβλημα. 

Ἡ πατρίδα μας δέν κινδυνεύει ἀπό ἐξωτερικούς ἐχθρούς. Οἱ ἐχθροί εἶναι ἐντός τῶν τειχῶν. Βρίσκονται σέ πολλά ἀπό τά σπίτια μας, στά ὑπουργικά γραφεῖα καί στά βουλευτικά ἕδρανα, στά νοσοκομεῖα καί στά μαιευτήριά μας. 

Αὐτή εἶναι ἡ ὠμή, ἡ ὠμότατη ἀλήθεια. Δέν ὑπάρχουν καλύτεροι συνεργάτες τῶν ὅποιων ἐχθρῶν τῆς πατρίδας ἀπό ἐμᾶς τούς Ἕλληνες. 

Δέν ὑπάρχουν πιό ἐπικίνδυνοι ὑπονομευτές καί τοῦ ἀσφαλιστικοῦ καί τοῦ ἐργατικοῦ καί τοῦ συνταξιοδοτικοῦ προβλήματος τῆς χώρας, ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, πού ἔχουν στοχοποιήσει τήν πολύτεκνη οἰκογένεια καί τούς πολίτες αὐτῆς τῆς χώρας, πού αὐτοοδηγοῦνται στήν χρεοκοπία καί «αὐτοκτονοῦν» τήν πατρίδα. 

Αὐτοί πού κατωχυρώνουν νομικά τό δικαίωμα δολοφονίας τῶν ἀγέννητων παιδιῶν καί αὐτοί πού χρησιμομοιοῦν ἕνα τέτοιο ἀνήθικο δικαίωμα, αὐτοί πού δέν βλέπουν τά παιδιά σάν καρπούς τῆς ἀγάπης τους, ἀλλά σάν ἁπλά κομφόρ τῆς ἀρρωστημένης νοοτροπίας τους, αὐτοί πού θεωροῦν πολυτιμότερα τά σκυλιά, ἀπό τά παιδιά καί προσφέρουν στά σκυλιά παιδική θαλπωρή καί στά παιδιά σκυλίσιο πέταγμα, κάτι γιά τό ὁποῖο θά διαμαρτύρονταν ἀκόμη καί τά σκυλιά, αὐτοί εἶναι οἱ πραγματικοί ἐχθροί τῆς πατρίδας, αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινά ἀπάνθρωποι. 

Ἡ πιό ἀπεχθής διαφθορά εἶναι τό νά θεωρεῖς τήν ἀρετή ὡς βλακεία, νά σαρκάζεις τήν τιμιότητα, τό νά εἰρωνεύεσαι τούς ἔντιμους ἀνθρώπους, τό νά πολεμᾶς τήν ἀληθινή φύση τῶν ὄντων καί νά ὀνομάζεις τήν διαστροφή, ὡς ἐναλλακτικό τρόπο ζωῆς. 

Πρέπει να ποῦμε ξεκάθαρα στά παιδιά μας ὅτι, ποτέ δέν θά γίνουν καί δέν θά εἶναι εὐτυχισμένα ἄν τά χέρια καί πρό παντός οἱ καρδιές τους εἶναι σφραγισμένα ἀπό τό θάνατο ἀθώων ὑπάρξεων πού τούς τόν πρόσφεραν, σάν ἄλλοι Ἡρῶδες, στό βωμό τῆς διασκέδασής τους. 

Πρέπει νά τούς ποῦμε ὅτι αὐτοί ζοῦν, γιατί κάποιοι δέν τούς μιμήθηκαν καί τούς χάρισαν τήν ζωή καί ὄχι τό θάνατο. 

Ἄν δέν σέβονται τά παιδιά, πού χάρις σέ ἐκείνους καί μέσα ἀπό τίς σχέσεις τους ἀπέκτησαν ὕπαρξη, μέ ποιό δικαίωμα μποροῦν νά ἀπαιτήσουν σεβασμό στήν δική τους τήν ζωή; Μόνοι μας καί μέ τίς πράξεις μας σχετικοποιοῦμε τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. 

Μέ ποιά φόντα λοιπόν θα παραστήσουμε τούς προοδευτικούς καί θά κατηγορήσουμε αὐτούς, πού μέ τά ὅπλα τοῦ θανάτου σκοτώνουν νέα παιδιά, ὅταν αὐτοί οἱ ἴδιοι σκοτώνουν τά δικά τους τά παιδιά; 

Αὐτή δέν εἶναι καί ἡ βασικότερη αἰτία τῆς ἀθεΐας τῶν πολλῶν; Ἐπειδή ὁ Θεός μᾶς λέγει ξεκάθαρα ὅτι «οὐκ ἔξεστί σοι», δηλαδή δέν σοῦ ἐπιτρέπεται νά καταστρέφεις τήν ἀνθρώπινη ζωή, γι᾽ αὐτό τόσο ἄνετα καί τόσο ἐπιπόλαια κάποιοι λένε «δέν ὑπάρχει Θεός», γιά νά μποροῦν ἄνετα νά σκοτώνουν ἀθῶα βρέφη κάνοντας τό κέφι τους. 

Ἴσως κάποιοι θεωρήσουν σκληρά και προκλητικά αὐτά τά λόγια. Ναί, λοιπόν, αὐτό θέλω, νά προκαλέσω τήν σκληροκαρδία ὅλων ὅσων εἶναι ὑπεύθυνοι γιά τήν σύγχρονη γενοκτονία τῶν ἐκτρώσεων. 

Νά ὑπερασπιστῶ αὐτά τἀ παιδιά, πού ὅπως γράφει ἡ Ἰωάννα Σκαρλάτου, στό ἐξαιρετικό πόνημά της, «Τά Μωρά τῆς Λίμνης» κλαῖνε ἀσταμάτητα, γιατί δέν ἔχουν μάτια γιά νά δοῦν, δέν ἔχουν χεἰλη καί στόμα νά χαμογελάσουν. Τά κατέστρεψαν οἱ γιατροί μέ τήν ἐντολή τῶν γονιῶν τους. 

Πηγή: koukfamily

Ἀπέναντι στό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων πού στήν δύστυχη πατρίδα μας θεωρεῖται «θεσμοθετημένο δικαίωμα» τῆς γυναίκας, τρεῖς ἰατροί ἀναισθησιολόγοι τοῦ Νοσοκομείου τῆς Σάμου, γνωστοποίησαν μέ ἐπιστολή τους στήν διοίκηση τοῦ Νοσοκομείου Σάμου, ὅτι θά ἀπέχουν ἀπό τά καθήκοντά τους σέ ἰατρική πράξη διακοπῆς κυήσεως, ἄν δέν συντρέχουν ἰατρικοί λόγοι κινδύνου ζωῆς ἤ ὑγιείας τῆς ἐγκύου. Ἐπικαλούμενες οἱ ἀναισθησιολόγοι, τό ἄρθρο 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας» τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι «Ὁ ἰατρός μπορεῖ νά ἐπικαλεσθεῖ τούς κανόνες καί τίς ἀρχές ἰατρικῆς συνείδησής του καί νά ἀρνηθεῖ νά ἐφαρμόσει ἤ νά συμπράξει στίς διεργασίες τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κύησης ἐκτός ἄν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου ἤ κίνδυνος σοβαρῆς καί διαρκοῦς βλάβης τῆς ὑγείας της» δήλωσαν ὅτι δέν θά συμπράξουν στήν «διακοπή» τῆς ζωῆς τῶν ἐμβρύων.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃΜαΐου 2017

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Ἀπέναντι στό ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων πού στήν δύστυχη πατρίδα μας θεωρεῖται «θεσμοθετημένο δικαίωμα» τῆς γυναίκας, τρεῖς ἰατροί ἀναισθησιολόγοι τοῦ Νοσοκομείου τῆς Σάμου, γνωστοποίησαν μέ ἐπιστολή τους στήν διοίκηση τοῦ Νοσοκομείου Σάμου, ὅτι θά ἀπέχουν ἀπό τά καθήκοντά τους σέ ἰατρική πράξη διακοπῆς κυήσεως, ἄν δέν συντρέχουν ἰατρικοί λόγοι κινδύνου ζωῆς ἤ ὑγιείας τῆς ἐγκύου. Ἐπικαλούμενες οἱ ἀναισθησιολόγοι, τό ἄρθρο 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας» τό ὁποῖο προβλέπει ὅτι «Ὁ ἰατρός μπορεῖ νά ἐπικαλεσθεῖ τούς κανόνες καί τίς ἀρχές ἰατρικῆς συνείδησής του καί νά ἀρνηθεῖ νά ἐφαρμόσει ἤ νά συμπράξει στίς διεργασίες τεχνητῆς διακοπῆς τῆς κύησης ἐκτός ἄν ὑπάρχει ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου ἤ κίνδυνος σοβαρῆς καί διαρκοῦς βλάβης τῆς ὑγείας της» δήλωσαν ὅτι δέν θά συμπράξουν στήν «διακοπή» τῆς ζωῆς τῶν ἐμβρύων.

Αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά ἐπαινέσωμε δημόσια τίς τρεῖς ἰατρούς τῆς Σάμου, ὅπως ἔπραξε καί ὁ Σεβ. Ποιμενάρχης τους κ.κ. Εὐσέβιος καί νά ἐπισημειώσουμε ὅτι τό ἄρθρο 304 τοῦ ἰσχύοντος Ποινικοῦ Κώδικος πού κατοχυρώνει καί στήν Ἑλλάδα τό δικαίωμα μιᾶς γυναίκας στήν ἄμβλωση,στήν παραγρ. 4, ἀποτελεῖ μία ἀπόδειξη ὅτι τό θετέο δίκαιο,σάν δημιούργημα τῆς ἀνθρώπινης ἀντίληψης μπορεῖ νά θεσμοθετεῖ τήν ἀνατροπή τῆς ἐνθέου ἠθικῆς πού καταγράφεται καί διά τοῦ ἄγραφου ἠθικοῦ νόμου ἀλλά καί διά τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως στήν ἀνθρωπίνη ψυχή. Στήν σύγκρουση τῶν καθηκόντων τῶν ἰατρῶν καί τῶν ὑπευθύνων ὑγείας πού προκύπτει ἀναποδράστως ἀπό τίς διατάξεις τῆς παραγρ. 4 τοῦ ἄρθρου 304 τοῦ ΠΚ καί τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 2 παραγρ. 5 καί 31 τοῦ Ν. 3418/2005 «Κώδικας ἰατρικῆς δεοντολογίας», ἀσφαλῶς ὑπερτερεῖ ἡ πρόβλεψη τοῦ ἐν θέματι Κώδικος, διότι τά ζητήματα συγκρούσεως καθηκόντων ἐπιλύονται μέ σταθμίσεις καί ἀσφαλῶς ὑπέρτερο ἀγαθό, εἶναι ἡ διασφάλιση τῶν ἀρχῶν τῆς ἠθικῆς συνειδήσεως τοῦ ἰατροῦ, νά ἀρνηθεῖ νά συμμετάσχει καί νά συμπράξει στήν διάπραξη μιᾶς ἀμβλώσεως, χωρίς νά ὑφίσταται ἀναπότρεπτος κίνδυνος γιά τήν ζωή τῆς ἐγκύου, ἀπό τό κατασκευασμένο «δικαίωμα» τῆς γυναίκας στήν  ἐγωπαθῆ καί ἀμοραλιστική ἄμβλωση πού δολοφονεῖ ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ὑφίσταται ἐξ ἄκρας συλλήψεως σάν ψυχοσωματική ἑνότητα, συνδημιουργημένη ἀπό τόν Θεό καί τούς γονεῖς του.

Εἶναι τρομακτική καί ἄκρως διδακτική ἡ κυκλοφορηθεῖσα ρεαλιστική ταινία Silentscream(Σιωπηλή κραυγή)πού καταδεικνύει τόν τρόμο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἐμβρύου, τοῦ ὁποίου ἐπιταχύνονται οἱ καρδιακοί παλμοί, ὅταν ἀντλαμβάνεται τόν μηχανισμό διαμελισμοῦ του καί ἀπορροφήσεώς του καί θά ἔπρεπε ὅλοι ὅσοι ὑποστηρίζουν τό κακούργημα τῶν ἀμβλώσεων καί οἱ γυναῖκες πού τό ἀποφασίζουν νά ὑποχρεώνονται πρίν τήν ἐνέργεια τους νά παρακολουθήσουν μέ τά μάτια ὁρθάνοιχτα αὐτήν τήν ταινία.

Στήν πατρίδα μας μέ μέτριους ὑπολογισμούς πραγματοποιοῦνται 300.000 ἐκτρώσεις τό χρόνο ἐκ τῶν ὁποίων 110.000 ἀπό νέες κάτω τῶν 18 ἐτῶν καί ἑπομένως πέρα ἀπό τό ἠθικό κακό καί τό ἔγκλημα σέ βάρος ἀνυπερασπίστων ἐμβρύων, γιά τά ὁποῖα ὁ Ἀστικός Κώδικας ἔχει προβλέψει τόν θεσμό τοῦ ἐμβρυωροῦ καί ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποτυπώνεται ἡ ἀντιφατικότητα τῶν ἀνθρωπίνων νόμων,διαπράττεται καί ἕνα ἔγκλημα σέ βάρος τῆς Πατρίδος μέ τήν δημογραφική ἀπομείωση τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας. Ὁ ἄκρως περιορισμένος ἀριθμός τῶν γεννήσεων γύρω στίς 90.000 ἀνά ἔτος, σέ συνδυασμό μέ τόν ὑψηλό ἀριθμό τῶν θανάτων γύρω στίς 120.000 ἐτησίως, λόγῳ τῆς γήρανσης τοῦ πληθυσμοῦ, ἔχουν σάν ἀποτέλεσμα ἀρνητικό ἰσοζύγιο γεννήσεων καί θανάτων μέ πρόδηλη συνέπεια, τήν δημογραφική συρίκνωση. Ἑπομένως αὐτοί πού διαμαρτύρονται γιά τό ἀσφαλιστικό-συνταξιοδοτικό πρόβλημα, τήν αὔξηση τοῦ συνολικοῦ κόστους ὑπηρεσιῶν ὑγείας, τήν ἔλλειψη προσώπων στήν ἐθνική ἄμυνα, τά ἐλλείματα μεσοπρόθεσμα στόν οἰκονομικά ἐνεργό πληθυσμό, τίς δυσκολίες προσαρμογῆς στά νέα οἰκονομικά περιβάλλοντα, ἄς αἰτιῶνται κυρίως τό ἔγκλημα τῶν ἀμβλώσεων πού ἀφανίζει κάθε χρόνο μιά ὁλόκληρη πόλη.

Τέλος ἡ ἀφελής θέσις ὅτι ἡ εἴσοδος καί ἐγκατάσταση ἀλλοδαπῶν προσφύγων καί μεταναστῶν μπορεῖ βραχυπρόθεσμα καί μεσοπρόθεσμα νά ἀναχαιτήσει τήν μείωση τοῦ πληθυσμοῦ δέν ὑπολογίζει ὅτι οἱ κατά πάντα συμπαθεῖς αὐτοί συνάνθρωποί μας, εἶναι φορεῖς ἄλλου πολιτισμοῦ καί κοσμοειδώλου, ἀσύμβατων, κυρίως οἱ προερχόμενοι ἀπό ἰσλαμικές χῶρες, μέ τίς εὐρωπαϊκές ἀρχές τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου καί τῆς ἰσονομίας καί ὅτι ἀποκτῶντας πολιτικά δικαιώματα στήν χώρα, θά ἐπιδιώξουν τήν ἀνατροπή τοῦ ὑφισταμένου πολιτισμοῦ της,ὅπως δραματικά βλέπουμε νά ἐπισυμβαίνει στίς χῶρες τῆς ἀποικιοκρατίας, πού πληρώνουν μέ αἷμα τό τίμημα τοῦ πάλαι ποτέ ἐπεκτατικοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ τους, στίς χῶρες τοῦ τρίτου κόσμου.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ένας Ιταλός νομομαθής ο Ραφαέλο Bellestrini έγραψε πριν περίπου εκατό χρόνια: «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή, που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο».

Σήμερα στον 21ο αιώνα, μήπως φτάσαμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο;

Έκτρωση, μια λέξη που ηχεί συχνά στ’ αφτιά μας. Τι είναι όμως, έκτρωση; Ποια η γνώμη της ιατρικής επιστήμης; Ποια η θέση της Εκκλησίας μας; Τι λένε οι στατιστικές μελέτες για το φαινόμενο των εκτρώσεων που συνεχώς αυξάνει και των γεννήσεων που ολοένα και μειώνονται;

«Αφού αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το άρθρο... δεν έχεις πεθάνει από έκτρωση. Ευχαρίστησε το Θεό αλλά και τη μητέρα σου γι’ αυτό».

Έκτρωση είναι η αυτόματη ή η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, πριν την 24η εβδομάδα, όταν δηλαδή το έμβρυο δεν είναι ακόμη βιώσιμο ή είναι μικρότερο των 500 γρ.

O όρος έκτρωση περιλαμβάνει τόσο την αυτόματη διακοπή της εγκυμοσύνης, την κατά το κοινώς λεγόμενο «αποβολή», όσο και την άμβλωση ή τεχνητή ή προκλητή έκτρωση, που είναι η διακοπή της εγκυμοσύνης που γίνεται από γυναικολόγο πριν το έμβρυο καταστεί βιώσιμο, με τη συναίνεση και αίτηση της εγκύου.

Η παγκόσμια ιατρική κοινότητα έχει επανειλημμένως ξεκαθαρίσει τη θέση της για το θέμα των εκτρώσεων. Στη Γενική Συνέλευση της Παγκόσμιας Ιατρικής Ένωσης (Γενεύη, 1948) όπου ψηφίστηκε «η διακήρυξη περί ηθικών αρχών της Γενεύης», ο γιατρός υπόσχεται ελεύθερα και επί του λόγου της τιμής του ότι «θα διαφυλάσσω το μέγιστο δυνατό σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή» και ότι «δε θα επιτρέψω να παρεμβάλλεται μεταξύ του καθήκοντός μου και των ασθενών μου η θεώρηση της θρησκείας, εθνικότητας, φυλής, πολιτικής τοποθέτησης και κοινωνικής κατάστασης» και ότι «ακόμη και υπό απειλή δε θα χρησιμοποιήσω τις γνώσεις μου εναντίον της ανθρωπότητας».

Το 1974 ιδρύθηκε η Παγκόσμια Oμοσπονδία των ιατρών που σέβονται την ανθρώπινη ζωή που διακηρύσσει ότι «το αγέννητο παιδί είναι βιολογικά από την αρχή ακόμη της σύλληψης μια εντελώς ξεχωριστή από τη μητέρα ανθρώπινη ύπαρξη, που αναπτύσσει τη δική του προσωπικότητα από την πνευματική ή φυσική άποψη».

O ίδιος ο όρκος του Ιπποκράτη, που δίνουν όλοι οι Έλληνες γιατροί, αναφέρει πως «δε θα δώσω σε κανένα φάρμακο θανάσιμο, ούτε τέτοια συμβουλή, ούτε σε γυναίκα θα δώσω εκτρωτικό φάρμακο» . («Ου δώσω δε ουδενί φάρμακον θανάσιμον, ουδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»).

Oι γιατροί που ανεύθυνα παροτρύνουν τις εγκύους να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους παραβιάζουν τον προσωπικό τους όρκο και δρουν με καθαρά ιδιοτελή κίνητρα. Εξάλλου ο γιατρός, ανεξάρτητα από τα προσωπικά του αισθήματα, έχει καθήκον να γνωρίζει τα ιατρικά γεγονότα σε σχέση με την έκτρωση και να τα κοινοποιεί στους ασθενείς του, αλλά δεν υποχρεούται να εκτελεί εκτρώσεις ενάντια στις ηθικές του αρχές.

Σταθμό στο δίκαιο της έκτρωσης αποτελεί η υπ’ αριθμ. 452/93 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Φλωρίνης, η οποία αθώωσε τον αναισθησιολόγο Ιω. Ζούμπο, κατηγορούμενο γιατί αρνήθηκε για λόγους θρησκευτικής συνείδησης να συνεργασθεί σε έκτρωση.

Η διακοπή της εγκυμοσύνης γίνεται με την εφαρμογή χειρουργικών τεχνικών ή φαρμακευτικών μεθόδων και διαφόρων συνδυασμών τεχνικών και φαρμακευτικών μεθόδων. Στις χειρουργικές τεχνικές περιλαμβάνονται η απόξεση και η αναρρόφηση με αντία κενού, ενώ στη φαρμακευτική μεθοδολογία χρησιμοποιείται κυρίως η ωκυτοκίνη.

Σύμφωνα με την επίσημη ιατρική γνώμη, η επίδραση της έκτρωσης στην άμεση φυσική κατάσταση της άρρωστης είναι σπανίως σοβαρή, αλλά είναι γνωστό ότι ακόμη και κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες η έκτρωση, (όπως κάθε οιαδήποτε ασφαλής εγχείρηση) εμφανίζει ένα ελάχιστο έστω κίνδυνο πρόκλησης θανάτου της εγκύου. O αντίλογος των θιασωτών της ελεύθερης έκτρωσης είναι πως αποτελεί επιβεβαιωμένο πλέον γεγονός ότι η συχνότητα των μητρικών θανάτων έχει παρουσιάσει κάμψη με την αύξηση της δυνατότητας διεξαγωγής νόμιμων εκτρώσεων. Από την άλλη μεριά, όμως, είναι γνωστή στους γυναικολόγους η ενοχλητικά υψηλή αναλογία των μακροπρόθεσμων συνεπειών της έκτρωσης, ιδιαίτερα όταν γίνονται κάτω από συνθήκες «παρανομίας».

Συνηθέστερες επιπλοκές που εμφανίζονταν κατά τη διάρκεια της επέμβασης και μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα είναι: το τραχηλικό shock που εμφανίζεται με βραδυκαρδία και απώλεια συνείδησης και ακολουθείται από σπασμούς, η δυσκολία στη διαστολή του τραχήλου, που είναι συχνή σε άτοκες νεαρές γυναίκες, η διάτρηση της μήτρας και η αιμορραγία που αποτελεί σημαντική αιτία θανάτου. Ακόμη πολύ πιθανές επιπλοκές (σε ποσοστό 5-7%) είναι ο τραυματισμός του τραχήλου και οι λοιμώξεις, που είναι επίσης αιτία θανάτου.

Τέλος πιθανές συνέπειες της έκτρωσης είναι: η στειρότητα και η μετέπειτα νοσηρότητα της γυναίκας, η ανεπάρκεια του έσω τραχηλικού στομίου που μπορεί να προκαλέσει αργότερα πρόωρο τοκετό, τα ελλιποβαρή νεογνά, η δημιουργία χρόνιας φλεγμονής και η υπογονιμότητα.

Επιπλέον, από την άποψη ψυχολογικών συνεπειών από την ίδια την έκτρωση είναι αναμφίβολο ότι οι αλλαγές στο κοινωνικό και το πολιτικό κλίμα έχουν ελαττώσει σημαντικά το ψυχολογικό τραύμα που συνδέεται με την επέμβαση. Βεβαίως, είναι πολύ συνηθισμένη η βραχείας διάρκειας περίοδος ενοχής και κατάθλιψης μετά την έκτρωση, ενώ κάθε γυναίκα που προσέρχεται για έκτρωση χρειάζεται ψυχολογική παρακολούθηση.

Επιπλέον, είναι γεγονός πως οι εκτρώσεις έχουν σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχολογία της μητέρας. Σύμφωνα με μελέτες, τουλάχιστον το 19% των γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση υποφέρουν από διαγνώσιμη μετατραυματική αγχώδη διαταραχή. Το 30-50% των γυναικών που έχουν υποστεί έκτρωση αναφέρουν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα προβλήματα στη σεξουαλική ζωή (έλλειψη αίσθησης απόλαυσης ή αποστροφή προς το σεξ, αυξημένος πόνος κ.ά.). Η έκτρωση συνδέεται ακόμη και με αύξηση του καπνίσματος και της χρήσης οινοπνεύματος, ακόμη και με χρήση ναρκωτικών. Τέλος, μια έκτρωση μπορεί να ενέχεται για την παραμέληση ή κακοποίηση παιδιών που γεννιούνται μελλοντικά καθώς και για απρόβλεπτα προβλήματα στις σχέσεις των ζευγαριών, ενώ οι γυναίκες που έχουν ήδη κάνει μια έκτρωση διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να προβούν σε νέες εκτρώσεις στο μέλλον.

Aς λάβουμε κατ’ αρχήν υπόψη μας ότι ο υπέρτατος και θεμελιώδης νόμος του Κράτους είναι το Σύνταγμα. Για πρώτη φορά, λοιπόν, στο Σύνταγμα του 1975/86 κατευθυντήρια αρχή που πρέπει να διέπει όλες τις διατάξεις του, καθώς και την εφαρμογή του τίθεται η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (άρθρο 2) . Άλλωστε και στο άρθρο 5 ρητά πλέον και πιο συγκεκριμένα ορίζεται ότι αποστολή της Πολιτείας είναι η προστασία της ζωής και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου.

Επομένως το έμβρυο ως ιδιαίτερη ψυχοσωματική ύπαρξη έχει τα ίδια δικαιώματα για τη ζωή και πρέπει να τυγχάνει του ίδιου σεβασμού, όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, αφού η ιατρική επιστήμη διακηρύσσει ότι η αρχή του ανθρώπινου όντως ανάγεται στη στιγμή της σύλληψης (γονιμοποίησης). Επομένως, το έμβρυο θα έπρεπε να απολαμβάνει κάθε δικαίωμα που αναγνωρίζεται σε κάθε Έλληνα πολίτη. Αλλά βλέπετε τα έμβρυα δεν έχουν φωνή ώστε να υπερασπισθούν τον εαυτό τους από τη φυσική διάθεση της μητέρας τους και της κοινωνίας μας.

Αξιοσημείωτο είναι, όμως, και το άρθρο 21 το οποίο θέτει κάτω από τα προστατευτικά πέπλα της πολιτείας τους θεσμούς της μητρότητας, του γάμου και της οικογένειας, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους. Τα κοινωνικά αυτά δικαιώματα δεσμεύουν άμεσα το κράτος, ώστε να επιλέγει εκείνες τις λύσεις που προωθούν την προστασία της μητρότητας, της οικογένειας και του γάμου.

Σε αντιστρατήγηση των προαναφερόμενων διατάξεων καθώς και ανάλογων διατάξεων άρθρων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Παγκόσμιας Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ψηφίστηκε ο νόμος 1906/86, ο οποίος επιτρέπει την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης ελεύθερα στους 3 πρώτους μήνες. Σύμφωνα με τα άρθρα 1-5 του προαναφερόμενου νόμου, η «αποποινικοποίηση» και όχι «νομιμοποίηση» της έκτρωσης είναι πλέον πραγματικότητα.

Η διαφορά είναι πολύ σημαντική και έγκειται στο γεγονός ότι με τον όρο «αποποινικοποίηση» το δίκαιο δέχεται ότι η άμβλωση ήταν πάντα και θεωρείται ακόμα έγκλημα κατά της ζωής, ένας φόνος απλώς αίρεται το αξιόποινό της. Εξακολουθεί δηλαδή να είναι άδικη πράξη, αλλά δεν τιμωρείται.

Κι όμως, ενώ η αντισυνταγματικότητα του νόμου είναι προφανής, τα νομικά επιχειρήματα των υποστηρικτών του είναι ικανά να παρασύρουν τους αφελείς και ανενημέρωτους να ταχθούν με τον «προοδευτισμό» του.

«Το σώμα, μας ανήκει» ισχυρίζονται ορισμένες φεμινίστριες, καθώς ο νέος νόμος αποτελεί εγγύηση της προστασίας του δικαιώματός τους να αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Ξεχνούν, φαίνεται, ότι η ελευθερία του καθενός σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Άρα η ανθρώπινη ζωή και δη του εμβρύου της οποίας η απόλυτη αξία απαιτεί τη μεγαλύτερη προστασία και υπερισχύει από κάθε άλλο δικαίωμα, δεν μπορεί να θυσιάζεται στο βωμό της ελευθερίας της εγκύου ή καλύτερα στο βωμό της καλοπέρασης και της επιλογής των εύκολων λύσεων, ίσως και στην αποφυγή του κοινωνικού διασυρμού, αφού πλέον θα διαπράττουν έγκλημα με την ευχή του... νόμου!

Η πραγματική και φανερή εγκληματικότητα, ως ένα επιπλέον επιχείρημα, οδηγεί και αυτό σε αδιέξοδο. Με τη δικαιολογητική βάση ότι «έτσι κι αλλιώς εκτρώσεις γίνονται», οι υποστηρικτές του νόμου ζητούν τη νομιμοποίηση της κατάστασης. Ας αναλογιστούμε, όμως, το άτοπο και το χάος στο οποίο θα καταλήγαμε αν νομιμοποιούνταν εγκλήματα, επειδή οι νόμοι που τα τιμωρούν δεν είναι 100% αποτελεσματικοί. Επειδή πολλοί καταφεύγουν στη φοροδιαφυγή, καταργούμε τους φορολογικούς νόμους;

Το τραγελαφικό, όμως, της υπόθεσης αποκαλύπτει το άρθρο 1711 ΑΚ το οποίο αναγνωρίζει ανθρώπινη προσωπικότητα στο έμβρυο, καθώς το καθιστά κληρονόμο απ’ τη στιγμή της σύλληψης και όχι απ’ τη στιγμή της γέννησης.

Αλήθεια, αυτή η πρόδηλη αντίφαση μεταξύ διατάξεων νόμου τι σημαίνει; Μήπως τελικά κρίνεται πιο σημαντική η αναγνώριση περιστασιακών δικαιωμάτων από την αναγνώριση του δικαιώματος της ίδιας της ζωής; Αν δεν είναι αυτός ο νόμος κατάντημα, τότε τι είναι; Σίγουρα όχι απονομή δικαιοσύνης...

Tα παρακάτω νούμερα δείχνουν εμφανώς το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και τη μείωση του πληθυσμού στις νεαρές ηλικίες. Το πρόβλημα αυτό οφείλεται, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, στη γενικευμένη τάση των ζευγαριών να αποφεύγουν τη γέννηση πολλών παιδιών, κάτι που επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της αντισύλληψης και των εκτρώσεων. Υπάρχει η άποψη πως η τάση αυτή είναι δικαιολογημένη, καθώς με τις υπάρχουσες συνθήκες (εργαζόμενες μητέρες, πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα, καταναλωτικός τρόπος ζωής) είναι δύσκολο να δημιουργηθούν οικογένειες με περισσότερα από 2 παιδιά. O αντίλογος στην άποψη αυτή είναι πως λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες κατορθώνουν να έχουν πολύτεκνες οικογένειες και να αυξάνουν τον πληθυσμό τους.

Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι μια Ελλάδα που όχι μόνο δεν αυξάνει σε ικανοποιητικό βαθμό τον πληθυσμό της, αλλά και ο πληθυσμός αυτός κυριολεκτικά «γερνά», αφού ο αριθμός των ηλικιωμένων συνεχώς αυξάνεται ενώ των νέων μειώνεται. O δημογραφικός αυτός μαρασμός έχει σοβαρές συνέπειες, τόσο στις σχέσεις της Ελλάδας με τις άλλες χώρες, όσο και στο δεδομένο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα της χώρας (προβλήματα στην αγορά εργασίας, στο ασφαλιστικό σύστημα, στην εκπαίδευση, ιδίως στους περιφερειακούς νομούς).

Είναι γεγονός πως οι εκτρώσεις αυτές καθαυτές δεν αποτελούν κύρια αιτία του δημογραφικού προβλήματος, μια και ο αριθμός τους είναι σχετικά μικρός αναφορικά με το συνολικό αριθμό θανάτων. Παρόλα αυτά, απαιτείται μια συνολική αναθεώρηση των απόψεων περί οικογενειακού προγραμματισμού, η οποία θα μειώσει τις εκτρώσεις και τη χρήση αντισυλληπτικών μεθόδων και θα έχει ως αποτέλεσμα την ανακοπή της κατάρρευσης των γεννήσεων και την σε σημαντικό βαθμό αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος. Μήπως τελικά η Ελλάδα μας που «ποτέ δεν πεθαίνει» ζητά τώρα να αυτοκτονήσει;

Όταν μιλάμε για εκκλησιαστική άποψη δεν εννοούμε τη γνώμη που έχουν για το θέμα των εκτρώσεων μερικοί αρχιερείς ή έστω όλοι, αλλά η διδασκαλία της Εκκλησίας, της αλήθειας που κήρυξε ο Ιησούς Χριστός.

Η Εκκλησία αντιμετωπίζουσα το θέμα και λαμβάνοντας υπόψη τα αναπάντεχα υψηλά ποσοστά φυγοτεκνίας και ολιγοτεκνίας, δεν αναγνωρίζει σε κανένα το δικαίωμα να αφαιρεί ζωή, γεγονός που πηγάζει από την αγάπη που δίδαξε ο Χριστός και που διέπει κάθε πτυχή της χριστιανικής πίστης. O μόνος που χαρίζει τη ζωή και μπορεί να αποφασίζει για το θάνατο είναι ο ίδιος ο Θεός. Γι αυτό και η μητρότητα είναι μια ευλογία ώστε η κλήση του Δημιουργού Θεού στους ανθρώπους: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» να γίνει πραγματικότητα.

Για την τεκνοποιία γίνεται επανειλημμένως λόγος στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. O Ιησούς Χριστός με τον ερχομό του έδωσε το πλήρες νόημά της, αφήνοντας πνευματικούς απογόνους, αυξάνοντας δηλαδή το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Η άμβλωση, επομένως, είναι ενέργεια που ευθέως έρχεται σε αντίθεση με την κλήση του Θεού για τεκνοποιία. Γι’ αυτό και η χριστιανική κοινότητα θεωρούσε και θεωρεί την πράξη αυτή ως εγκληματική γιατί κατά την ευαγγελική ηθική κάθε ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και απαραβίαστη.

«Oυ φονεύσεις» μας επιτάσσει η έβδομη εντολή. Είναι το σημείο που τα πορίσματα της σύγχρονης ιατρικής, ανθρωπολογίας, βιοχημείας και βιολογίας συμφωνούν με τη διδαχή της Εκκλησίας ότι η έκτρωση είναι φόνος. Συνέπεια της παράβασης αυτής της εντολής είναι ότι «η φθείρασα κατ’ επιτήδευσιν φόνου δίκην υπέχει» καθώς και ότι «αι τά αμβλωθρίδια διδώσαι φάρμακα, φονεύτριαι εισί καί αυταί· καί αι δεχόμεναι τά εμβρυοκτόνα δηλητήρια» (Μ. Βασιλείου κανών β΄ και η΄ αντίστοιχα).

Δεν πρέπει άλλωστε, να λησμονούμε ότι το επιτίμιο των φονέων είναι βαρύτατο και από απόψεως χρόνου και από απόψεως βαρύτητας. Oι άνθρωποι, μάλιστα, που προβαίνουν σε εκτρώσεις των παιδιών τους ομοιάζουν με τον Ηρώδη που έσφαξε τα 14.000 νήπια για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του και να διευκολύνει τις επιδιώξεις του. Θα ήταν πάντως δυνατό να θεωρηθούν χειρότεροι ακόμα και από τον Ηρώδη, αφού τα 14.000 νήπια τουλάχιστον δεν ήταν τέκνα του Ηρώδη.

Άλλες Θρησκείες και Δόγματα:

Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι και άλλες θρησκείες ή δόγματα τάσσονται με την άποψη της χριστιανικής πίστης όπως ο μωαμεθανισμός και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Το Κοράνι του Μωάμεθ γράφει στο κεφάλαιο Αλ - Μάιντα: «Όποιος σκοτώσει άνθρωπο που δεν διέπραξε, ούτε έγκλημα, ούτε κάποιο άλλο σοβαρό αμάρτημα, είναι σαν να σκοτώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Κι όποιος σώσει τη ζωή ενός αθώου, είναι σαν να σώζει ολόκληρη την ανθρωπότητα». Υπάρχει πιο αθώος άνθρωπος από το αγέννητο έμβρυο;

Αντίστοιχα, ο Πάπας διακήρυξε το 1982 ότι: «Όποιος αρνείται να υπερασπίσει το πιο αθώο και το πιο αδύναμο ανθρώπινο πλάσμα που ήδη έχει συλληφθεί, αλλά δεν έχει γεννηθεί, αντιβαίνει στον πιο σοβαρό κανόνα ηθικής τάξεως. Δεν μπορούμε ποτέ να νομιμοποιήσουμε το θάνατο».

*τίτλος βιβλίου του Γ. Βιζυινού

Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Ένωση

Ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς Ἰατρικῆς τοῦ Παν­επιστημίου Ἀθηνῶν κ. Παναγιώτης Δημα­κάκος μὲ ἐμπεριστατωμένο ἄρθρο του στὴν ἐφημερίδα «Ἑστία» (24-4-2017) τονίζει τὶς τραγικὲς συνέπειες τῶν ἀμβλώσεων γιὰ τὴν πατρίδα μας. Μεταξὺ ἄλλων γράφει:

«Στοὺς νεώτερους χρόνους, ἕνας κόσμος πονεμένος καὶ μιὰ προϊοῦσα πνευματικὴ παρακμὴ μείωσε τὸν Δείκτη Γονιμότητος τῆς πατρίδος μας (παιδιά/γυναίκα) ἀπὸ 3,7 στὸ 0,9. Ὁ χαμηλὸς αὐτὸς δείκτης ἀπειλεῖ προσεχῶς τὴν ἑλληνικὴ ὕπαρξη, ὀφείλεται δὲ σὲ ποικίλους παράγοντες, σπουδαιότερος τῶν ὁποίων εἶναι οἱ ἀμβλώσεις, ἤτοι ὁ ψυχρὸς φόνος ἑνὸς ἀνθρώπου σ᾿ ἐμβρυϊκὴ ἡλικία.

Στὴν Εὐρώπη ἡ Ἑλλάδα εἶναι πρώτη καὶ στὸν κόσμο τρίτη στὶς ἐθνοκτόνες αὐτὲς ἀμβλώσεις. (...) Κατὰ τὴν τελευταία 30ετία ἀπὸ τῆς ψηφίσεως τοῦ νόμου “περὶ ἀμβλώσεων” (1986-2016), ἔχουν φονευθεῖ 10,5-13,5 ἑκατομμύρια ἀθῶα ἑλληνόπουλα, ἤτοι μία δεύτερη μεγαλύτερη Ἑλλάδα.

Ἡ κρίση τῆς Ἑλλάδος σήμερα δὲν εἶναι οἰκονομικὴ οὔτε μνημονιακή, εἶναι σ᾿ ἐτήσια βάση κυρίως ὑπαρξιακή, λόγῳ τῆς αὐτογενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων. Οἱ γονεῖς ὑπογράφουν τὸν φόνο, ἡ Θέμιδα νομοθετεῖ, ἡ Βουλὴ ψηφίζει, ὁ ἰατρὸς ἐκτελεῖ, ἡ πατρίδα ἀποθνήσκει καὶ κανεὶς δὲν ὁμιλεῖ· ἐπικρατεῖ ἄκρα νεκρικὴ σιωπὴ μὲ συμμετέχον­τες πολλοὺς στὸ ἐθνοκτόνο αὐτὸ ἔγκλημα. Εὐρωπαϊκὴ δημογραφικὴ ἔρευνα ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία τῆς Στοκχόλμης προβλέπει τὸ ἔτος 2080 μιὰ Ἑλλάδα μὲ 2.000.000 γηρασμένους Ἕλληνες καὶ ὁ τύπος ἀναφέρεται στὴν παρουσία 12.000.000 ἀλλοδαπῶν».

Στὸν ἐπίλογο τοῦ ἄρθρου του ὁ πολύπειρος καὶ πολύτεκνος κ. Καθηγητὴς ὑπογραμμίζει τὴν ἀνάγκη γιὰ «κατάργηση τῶν ἐθνοκτόνων ἀμβλώσεων» καὶ «ἀναβίωση τῆς τεκνογονίας μὲ οὐσιαστικὴ στήριξη τῆς οἰκογενείας καὶ ἀκολούθως ὑπαρχούσης νεολαίας καὶ ζωηφόρου ἔθνους».

Καθὼς περνοῦν τὰ χρόνια, τὸ περίφημο «δημογραφικὸ πρόβλημα» στὴν Ἑλλάδα ὀξύνεται καὶ διογκώνεται ὅλο καὶ περισσότερο. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ δημιουργεῖ μεγάλη πικρία στὶς ψυχὲς πολλῶν συμπατριωτῶν μας εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀδιαφορία γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή του ἀπὸ ὅλο τὸ πολιτικὸ φάσμα στὴ χώρα μας, παρ᾿ ὅλα τὰ «καμπανάκια κινδύνου» ποὺ ἀντηχοῦν κατὰ καιρούς. Ἡ εὐθύνη λοιπὸν τῶν πολιτικῶν μας εἶναι τεράστια γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς Φυλῆς μας. Ἀλλὰ ἡ σοβαρότερη εὐθύνη ἔγκειται στὴν κατάφωρη παραβίαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος καταδικάζει «τὸν ψυχρὸ φόνο ἑνὸς ἀνθρώπου σὲ ἐμβρυϊκὴ ἡλικία». Ἂν ὑπάρξει ὅμως ἡ «πολιτικὴ βούληση», τὸ σχέδιο γιὰ τὴν ἀνάσχεση τῆς τεράστιας αἱμορραγίας ποὺ ἀφανίζει τὸν Ἑλληνισμό, εἶναι ἕτοιμο ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια. Πρόκειται γιὰ τὸ βαρυσήμαντο Πόρισμα τῆς Διακομματικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων ἐπὶ τοῦ «Δημογραφικοῦ», τὸ ὁποῖο μένει «θαμμένο» ἀπὸ τὸ 1993 στὰ ἀρχεῖα τοῦ Σώματος καὶ περιμένει τὴν ἐφαρμογή του! Θὰ βρεθεῖ ἐπιτέλους κάποιος ποὺ θὰ τολμήσει τὴ σωτήρια αὐτὴ «ἐκταφή»;

Πηγή: Ο Σωτήρ

Σχόλιο: Ο σκοτισμένος, μακράν του Θεού, αμετανόητος άνθρωπος θα πέφτει σε ολοένα και μεγαλύτερη πτώση. Αντί να μετανοήσει για τις φρικτές εκτρώσεις, ζητά αυτές να επιτρέπονται και μετά την γέννηση!

Οι γονείς θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να σκοτώνουν τα νεογέννητα μωρά τους επειδή είναι «ηθικά άσχετα» και το να τελειώνουν τη ζωή τους δεν διαφέρει από την άμβλωση, υποστηρίζει ομάδα ιατρικών ηθικιστών που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, δημοσιεύει η Βρετανική The Daily Telegraph.

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Ιατρικής Ηθικής, λέει ότι τα νεογέννητα βρέφη δεν είναι “πραγματικά πρόσωπα” και δεν έχουν “ηθικό δικαίωμα στη ζωή”. Οι πανεπιστημιακοί υποστηρίζουν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι σε θέση να μπορούν να σκοτώνουν το μωρό τους εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο όταν γεννιέται.

Ο συντάκτης του περιοδικού, καθηγητής Julian Savulescu, διευθυντής του Κέντρου πρακτικής ηθικής Ουέιρο της Οξφόρδης, δήλωσε ότι οι συγγραφείς του άρθρου έλαβαν απειλές θανάτου από τότε που δημοσίευσαν το άρθρο. Είπε ότι όσοι έκαναν καταχρηστικά και απειλητικά σχόλια σχετικά με τη μελέτη ήταν «φανατικοί που αντιτίθενται στις ίδιες τις αξίες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας».

Το άρθρο, με τίτλο “Έκτρωση μετά την Γέννηση: Γιατί πρέπει να ζει το μωρό;”, γράφτηκε από δύο πρώην συνεργάτες του καθηγητή Savulescu, τον Alberto Giubilini και την Francesca Minerva.

Υποστήριξαν: «Η ηθική κατάσταση ενός βρέφους είναι ισοδύναμη με εκείνη ενός εμβρύου, υπό την έννοια ότι και τα δύο στερούνται εκείνων των ιδιοτήτων που δικαιολογούν την απόδοση του δικαιώματος στη ζωή σε ένα άτομο».

Αντί να είναι “πραγματικά πρόσωπα”, τα νεογέννητα είναι “δυνητικά πρόσωπα”. Εξήγησαν: «Τόσο το έμβρυο όσο και το νεογέννητο είναι σίγουρα ανθρώπινα όντα και δυνητικά πρόσωπα, αλλά κανένα απ’ τα δύο δεν είναι «πρόσωπο» υπό την έννοια «υποκειμένου σε ηθικό δικαίωμα στη ζωή».

“Θεωρούμε ότι ένα άτομο μπορεί να σημαίνει ένα άτομο που είναι ικανό να αποδίδει στην ίδια του την ύπαρξη κάποια (τουλάχιστον) βασική αξία τέτοια ώστε η απώλεια της ύπαρξης αυτής να αποτελεί απώλεια γι ‘αυτήν”.

Ως τέτοια ισχυρίστηκαν ότι «δεν είναι δυνατόν να βλάψεις ένα νεογέννητο εμποδίζοντας το να αναπτύξει την δυνατότητα να γίνει άτομο με την ηθικά συναφή έννοια».

Οι συντάκτες κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι “αυτό που ονομάζουμε” άμβλωση μετά τον τοκετό “(θανάτωση ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις που επιτρέπεται και η άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν είναι ανάπηρο”.

Υποστήριξαν επίσης ότι οι γονείς θα πρέπει να μπορούν να σκοτώσουν το μωρό εάν αποδειχθεί ότι είναι ανάπηρο χωρίς να το γνωρίζουν πριν από τη γέννηση, αναφέροντας για παράδειγμα ότι “μόνο το 64% των περιπτώσεων του συνδρόμου Down” στην Ευρώπη διαγιγνώσκονται με προγεννητική εξέταση.

Μόλις γεννήθηκαν τέτοια παιδιά, δεν υπήρχε “επιλογή για τους γονείς παρά να κρατηθεί το παιδί”, έγραψαν.

“Η ανατροφή τέτοιων παιδιών μπορεί να είναι αφόρητη επιβάρυνση για την οικογένεια και για την κοινωνία στο σύνολό της, όταν το κράτος προβλέπει οικονομικά τη φροντίδα τους”.

Ωστόσο, δεν υποστήριξαν ότι κάποιες δολοφονίες παιδιών ήταν πιο δικαιολογημένες από άλλες – το βασικό τους σημείο ήταν ότι, από ηθική άποψη, δεν υπήρχε διαφορά στην άμβλωση όπως είχε ήδη εφαρμοστεί.

Προτίμησαν να χρησιμοποιήσουν τη φράση «έκτρωση μετά τη γέννηση» παρά «παιδοκτονία» για να «υπογραμμίσουν ότι η ηθική κατάσταση του ατόμου που θα θανατωθεί είναι συγκρίσιμη με εκείνη ενός εμβρύου».

Υπερασπιζόμενος της απόφασης δημοσίευσης σε ένα μπλογκ της Βρετανικής Ιατρικής Εφημερίδας, ο καθηγητής Savulescu ανέφερε ότι τα επιχειρήματα υπέρ της δολοφονίας νεογέννητων ήταν «σε μεγάλο βαθμό όχι καινούργια».

Αυτό που έκανε η Minerva και ο Giubilini ήταν να εφαρμόσουν αυτά τα επιχειρήματα «λαμβάνοντας υπόψη τα μητρικά και οικογενειακά συμφέροντα».

Ενώ δέχτηκε ότι πολλοί άνθρωποι θα διαφωνούσαν με τα επιχειρήματά τους, έγραψε: “Ο στόχος της Εφημερίδας της Ιατρικής Ηθικής δεν είναι να παρουσιάσει την Αλήθεια ή να προωθήσει κάποια ηθική άποψη. Πρέπει να παρουσιάσει ένα καλά αιτιολογημένο επιχείρημα που βασίζεται σε ευρέως αποδεκτούς χώρους. “

Μιλώντας στην The Daily Telegraph, πρόσθεσε: «Αυτό το «ντιμπέιτ» ήταν ένα παράδειγμα της «ηθικής μάγισσας» – μια ομάδα ανθρώπων γνωρίζει ποιά είναι η μάγισσα και προσπαθεί να την κάψει. Είναι μια από τις πιο επικίνδυνες ανθρώπινες τάσεις που έχουμε. Αυτό οδηγεί σε λιντσάρισμα και γενοκτονία. Αντί να επιχειρηματολογούμε και να εμπλακούμε, υπάρχει μια προσπάθεια να σιωπήσουμε και, τελικά, να σκοτώσουμε, με βάση τη δική τους ηθική βεβαιότητα. Αυτό δεν είναι το είδος της κοινωνίας στην οποία θα πρέπει να ζούμε».

Είπε ότι το περιοδικό θα εξετάσει το ενδεχόμενο να δημοσιεύσει ένα άρθρο που θέτει ότι, αν δεν υπήρχε ηθική διαφορά μεταξύ της έκτρωσης και της θανάτωσης των νεογέννητων, τότε και η έκτρωση πρέπει να είναι παράνομη.

Ο Δρ. Trevor Stammers, διευθυντής της ιατρικής δεοντολογίας στο πανεπιστήμιο St Mary’s University, δήλωσε: “Αν μια μητέρα πνίξει το παιδί της με μια κουβέρτα, λέμε “δεν έχει σημασία, μπορεί να πάρει ένα άλλο”, είναι αυτό που θέλουμε να συμβεί;

“Αυτό που λένε αυτοί οι νέοι συνάδελφοι είναι αυτό που θα ήταν το αναπόφευκτο τελικό σημείο ενός δρόμου που οι ηθικοί φιλόσοφοι στις ΗΠΑ και την Αυστραλία έχουν όλοι περπατήσει για πολύ καιρό και δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο”.

Αναφερόμενος στον όρο ”έκτρωση μετά την γέννηση”, ο δρ. Stammers πρόσθεσε: «Πρόκειται μόνο για λεκτική χειραγώγηση που δεν είναι φιλοσοφία. Μπορώ να αναφερθώ στην άμβλωση από εδώ και πέρα ​​ως προγεννητική βρεφοκτονία».

Πηγή: telegraph.co.uk, offtherecord, Ακτίνες

Ο Χριστιανισμός ως εκκλησία, ένα νέο μέγεθος και ‘καινή κτίσις', έφερε μια ριζική ανατοποθέτηση στον κόσμο και ως προς τα αδύνατα μέλη της οικογένειας, τη γυναίκα και το παιδί. Ιδιαίτερα ως προς το δεύτερο δείχνει όλο τον σεβασμό και την στοργή της, που δεν απορρέει από μια απλή συναισθηματικότητα, αλλά από καθαρά εκκλησιολογικές και νέες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Έτσι, ιστορικά πρώτα, αντιτάσσεται στην αστοργία και σκληρότητα της αθεΐας - ειδωλολατρίας, απέναντι στο αδύνατο παιδί, το οποίο δεν δίσταζαν να το θυσιάζουν ή να το προσφέρουν στην πυρακτωμένη αγκαλιά του ειδώλου του «θεού» Μολώχ.

Σ' ολόκληρο τον αρχαίο και σ' αυτό τον ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο, η τύχη του παιδιού εξαρτιόταν από την παντοδυναμία της πατρικής θέλησης. Το βρέφος μπορούσε με απόφαση του πατέρα αφέντη να εκτεθεί στα όρνια ή και να φονευθεί. Η έκθεση των βρεφών ήταν καθημερινή συνήθεια στον αρχαίο κόσμο. Ο ίδιος ο φιλόσοφος Σενέκας θα ομολογήσει: «τιμωρούμεν δια θανάτου τους κακούργους, τους λυσσασμένους σκύλους, τα θηρία και τα αδύνατα και ανάπηρα παιδιά».

Όχι όμως μόνο τα βρέφη, αλλά και τα έμβρυα αντιμετωπίζονταν με ανάλογο τρόπο. Στην εποχή της Κ. Διαθήκης η άμβλωση ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και δεν αποτελούσε έγκλημα, γιατί επικρατούσε η υποστηριζόμενη από την φιλοσοφία άποψη, ότι το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος, αλλά αποτελεί μέρος των σπλάχνων της γυναίκας, μια αντίληψη, που νοθεύει και τη λεγόμενη χριστιανική κοινωνία μας μέχρι σήμερα. Εν τούτοις, ευσυνείδητοι επιστήμονες, γιατροί της αρχαιότητας, καταδίκασαν με παρρησία την άμβλωση, ως απάδουσα στην επιστήμη τους, όπως ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός και ο μεγαλύτερος γυναικολόγος της αρχαιότητας Σωρανός ο Εφέσιος.

Η εκκλησία αντιτάχθηκε σ' αυτές τις αντιλήψεις με την ίδια την ζωή και πράξη της. Ο λόγος του Χριστού μας «άφετε τα παιδία ελθείν πρός με....» (Μαρκ.10, 16) αποτέλεσε το υπόβαθρο της διδασκαλίας των Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας μας για τα δικαιώματα του παιδιού και κατάργησε τους Καιάδες και τους Μολώχ και αναγνώρισε τον άνθρωπο σαν αυταξία σε όλες τις στιγμές της ζωής του. Ο άνθρωπος είναι για την Εκκλησία ολόκληρος και πλήρης «εξ' άκρας συλλήψεως», από την στιγμή που συλληφθεί στο σώμα της μητέρας.

Από την αρχή η Εκκλησία τοποθετείται κριτικά απέναντι στην πράξη του γύρω της κόσμου ως προς τα βρέφη. Την έκθεση των βρεφών καταδικάζουν ήδη στους πρώτους αιώνες η προς Διόγνητον επιστολή (β΄ αι. μ.Χ.), ο Μινούκιος Φήλιξ, χριστιανός απολογητής (β΄αι.), ο Τερτυλλιανός (γ΄αι) και ο Λακτάντιος (δ΄αι.).

Πολύ νωρίς εξάλλου η Εκκλησία με πολλή στοργή προσκαλούσε τις άγαμες μητέρες, κάνοντας, όπως πάντα, τη διάκριση μεταξύ του ανθρώπου και του σφάλματός του, αντί να εκθέτουν τα βρέφη τους, να τα αφήσουν στη θύρα των ναών, ώστε χωρίς να γίνονται γνωστές και εκτίθεται η κοινωνική υπόληψή τους, να αναλάβει αυτή την φροντίδα τους. Προσκλητήριο, που συνεχίστηκε να ακούγεται και να εφαρμόζεται και στους μετέπειτα αιώνες, αφού το συναντάμε π.χ. στη δράση της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, αλλά και σήμερα ακόμη, από γυναικεία κυρίως μοναστήρια.

Με τη διαμόρφωση της κανονικής πράξης της Εκκλησίας η εμβρυοκτονία, συνεχιζόμενο έγκλημα του μη χριστιανικού κόσμου, λαμβάνεται ιδιαίτερα υπόψη. Ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει για πρώτη φορά σε κανόνα της Εκκλησίας την φθορά του εμβρύου ως φόνο. Σημαντικό δε είναι, ότι δεν γίνεται εκκλησιαστικά καμιά διάκριση μεταξύ διαμορφωμένου και ασχημάτιστου εμβρύου, κάτι που ίσχυε στην εβραϊκή νομοθεσία (πρ. Εξόδου 21,22-24).

Αυτή η στάση της Εκκλησίας θα επηρεάσει και τον πρώτο χριστιανικό αυτοκράτορα, τον Μ. Κωνσταντίνο, ο οποίος μάλιστα θα δώσει και τη λύση στην προβαλλόμενη ένδειξη για άμβλωση, δηλ. τη φτώχεια. ¨Έτσι εκδίδει το 315 μ. Χ. προκήρυξη, στην οποία μεταξύ των άλλων συνιστά: «...Εάν πατήρ τις προσαγάγη το τέκνον αυτού λέγων, ότι αδυνατεί να συντηρήση αυτό, διατάσσομεν, όπως χωρίς αναβολής δοθώσιν αυτώ τρόφιμα και ενδύματα, διότι η φροντίς των νεογεννήτων ουδεμιάς αναβολής είναι δεκτική, και όπως το θησαυροφυλάκιον του Κράτους βοηθή είς τα έξοδα ταύτα έκ των δημοσίων προσόδων».

Η Ορθοδοξία όμως απορρίπτει και την σχολαστική άποψη, ότι η ψυχή εισέρχεται στο σώμα τον τρίτο μήνα από την σύλληψη. Και είναι γνωστό, ότι αυτή η αντιχριστιανική και καθαρά φανταστική φιλοσοφική δοξασία, θεμελιώνει το γνωστό επιχείρημα του σημερινού κόσμου υπέρ της αμβλώσεως κατά τους τρεις πρώτους μήνες. Πόσο δε εσφαλμένη είναι η άποψη αυτή, φαίνεται από όσα μας προσφέρει σήμερα η επιστήμη και κατεξοχήν η μέθοδος της in vitro γονιμοποίησης («παιδιά του σωλήνα»).

Βέβαια, η σχολαστική άποψη για δήθεν μεταγενέστερη είσοδο της ψυχής στο σώμα διαιωνίζει τη θέση της πλατωνικής φιλοσοφίας για τη φύση του ανθρώπου. Η Ορθοδοξία όμως δεν κάνει χρονική διάκριση ψυχής και σώματος. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης δέχεται ολόκληρο και πλήρη τον άνθρωπο, ως οντότητα ψυχής και σώματος, έξω από κάθε δυαλιστική πλατωνική αντίληψη. Ο άνθρωπος ούτε μόνο ψυχή είναι, ούτε μόνο σώμα, αλλά ψυχή και σώμα. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του ανθρώπου τα δύο του συστατικά, ‘χώμα' και ‘πνοή ζωής', εμφανίζονται μαζί και πουθενά στην Γραφή δεν γίνεται λόγος για μεταγενέστερη είσοδο της ψυχής στο σώμα, ώστε η σχετική διδασκαλία είναι καθαρή φαντασία.

Εξάλλου η σύλληψη του ανθρώπου νοείται ορθόδοξα, ως συνέχεια της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου από τον Θεό. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό κτίσμα που το πλάθει ο Θεός. Το υλικό για την πλάση του ανθρώπου είναι η ύλη, το χώμα, γι' αυτό και το όνομα του πρώτου ανθρώπου είναι χοϊκός (αυτό σημαίνει η λέξη Αδάμ). Το εμφύσημα της πνοής = της Χάρης του Θεού, εμψυχώνει το σώμα και καθιστά τον χωματένιο άνθρωπο «ψυχή ζώσα», δηλαδή ανθρώπινη ύπαρξη, Εγώ, Αυτοσυνειδησία. Αυτή η δημιουργική ενέργεια, διδάσκει η Ορθοδοξία, συνεχίζεται σε κάθε σύλληψη ανθρώπου, με τη χάρη του Θεού, φυσικά, και την συνεργεία των γονέων. Σ' αυτό το σημείο φαίνεται, ότι το έμβρυο δεν είναι εξάρτημα του σώματος της μητέρας, λ.χ. ένας όγκος, που ανήκει οργανικά στο ίδιο σώμα και που μπορεί κανείς να το αποβάλλει για θεραπευτικούς λόγους. Το έμβρυο - άνθρωπος φιλοξενείται στο σώμα της μητέρας με τη χάρη του Θεού. Είναι ολόκληρη ζωή μέσα σε μια άλλη ζωή.

Εξάλλου κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «ούκ εσμέν εαυτών...» (δεν ανήκουμε στον εαυτό μας). Κανένας λοιπόν δεν ανήκει στον εαυτό του, αλλά όλοι ανήκουμε σε άλλους, γιατί προερχόμαστε από άλλους. Είναι παράλογο, και μάλιστα στην εποχή μας, που τονίζεται τόσο πολύ το κοινωνικό στοιχείο, να χαρακτηρίζεται ως δικαίωμα κάτι, που συνεπάγεται την στέρηση του πολυτιμότερου δικαιώματος της ζωής σε μια άλλη ανθρώπινη ύπαρξη. Όπως δηλαδή η αυτοκτονία και η ευθανασία δεν βρίσκει καμία δικαίωση χριστιανικά, έτσι και η εμβρυοκτονία δεν είναι παρά καθαρή δολοφονία, και μάλιστα έν ψυχρώ, σε ένα εντελώς ανυπεράσπιστο πλάσμα.

Η εμβρυοκτονία δεν καταδικάζεται ορθόδοξα για λόγους ηθικής ή τιμωρείται ως νομική παράβαση, αλλά νοείται ως αμαρτία, αστοχία, δηλαδή του ανθρώπου, που εμποδίζει ή και ματαιώνει την πορεία του προς τη Θέωση, αφού έμπρακτα αρνείται να συνεργαστεί στο δημιουργικό έργο του Θεού.

Επίσης, από πλευράς Ορθοδοξίας, η άμβλωση, θεωρείται και δείγμα ανελευθερίας, που συνδέεται άμεσα με τον εγωισμό και τον ατομισμό που θυσιάζει την ξένη ζωή, για να διασφαλίσει τα θεωρούμενα ως δικαιώματα της σημερινής ατομοκρατίας, π.χ. της ηδονικής απόλαυσης και της απόρριψης κάθε ευθύνης. Να γιατί η Εκκλησία μας, ως έν Χριστώ κοινωνία, θεωρεί την άμβλωση ως αντικοινωνική συμπεριφορά και ενέργεια, που θυσιάζει την ανθρωπιά και την αγάπη στον ατομισμό και την εγωπάθεια.

Είναι δυνατόν λοιπόν, να γίνει δεκτή η άμβλωση από μερικούς, κάτω από οποιεσδήποτε προφάσεις και δικαιολογίες. Ποτέ όμως δεν μπορεί η άμβλωση να θεμελιωθεί χριστιανικά, ορθόδοξα. Για την Ορθοδοξία θα είναι η άμβλωση πάντα βίαιη και αποτρόπαιη αφαίρεση ζωής.

Έτσι νομίζω, ότι συνειδητοποιούμε πόσο άδικο και ασυλλόγιστο είναι από τη μια μεριά να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε στη ζωή το έμβρυο, όπως π.χ. στο «παιδί του σωλήνα», και απ' την άλλη να καταδικάζουμε σε θάνατο χιλιάδες άλλα έμβρυα. Συνιστά επίσης κατάφωρη υποκρισία, σε μια εποχή που καθολικά ζητείται η κατάργηση της θανατικής ποινής, να νομιμοποιείται η δολοφονία ως άμβλωση. Τώρα λοιπόν που έχει νομιμοποιηθεί η άμβλωση και στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας, δεν θα μας μένει τίποτε άλλο, πιά, παρά στην καθιερωμένη Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού, άλλη υποκρισία αυτό, εμείς να τελούμε ευλαβικό μνημόσυνο, για όλα εκείνα τα αθώα παιδιά, που θα κατακρεουργούνται καθημερινά στις κλινικές-σφαγεία.

Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Στην Ελλάδα καθημερινά χάνονται ζωές και ουδείς λογοδοτεί για αυτό. Ετησίως γίνονται περίπου 150.000 εκτρώσεις, ενώ οι 30.000 από αυτές πραγματοποιούνται από νεαρά κορίτσια με ηλικία μικρότερη των 16 ετών. Αυτό ειπώθηκε σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή το 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γυναικολογικής Ενδοκρινολογίας.

Οι αριθμοί αποκαλύπτουν περισσότερες αλήθειες από τα υποκριτικά ευχολόγια πολιτικών και άλλων δημοσιολογούντων που «ανησυχούν» για την υπογεννητικότητα αλλά και για τα πρότυπα ζωής που υιοθετεί κατά καιρούς η νεολαία.

Οταν κάθε χρόνο 30.000 έφηβες καταλήγουν να αφαιρούν με νυστέρι από τα σπλάχνα τους το παιδί τους, επειδή το θεωρούν κάτι σαν «ατύχημα», άπαντες μπορούν να αντιληφθούν πού βαδίζει η χώρα μας.

Η Πολιτεία δεν έχει καμία οφειλή στο εαυτό της, στις γενιές που πέρασαν, σε αυτές που υπάρχουν και σε όσες έρχονται να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή; Ο τερματισμός του βίου ενός εμβρύου δεν είναι φόνος; Η σχέση της γυναίκας αλλά και του άνδρα με το σώμα της γυναίκας και τη ζωή που φέρει εντός της είναι εργαλειακή; Τα έμβρυα πριν βγουν από τη μήτρα είναι κάτι σαν διακόπτες που επιτρέπεται να ανοιγοκλείνουμε; Μόνο αν καταφέρουν να βγουν ζωντανά στο φως του ήλιου λογίζονται ως άνθρωποι που απαγορεύεται να δολοφονούνται;

Ποιο είναι το ήθος που διδάσκει το κράτος, όταν διευκολύνει -αν δεν ενθαρρύνει κιόλας- τις εκτρώσεις; Για ποιες ανθρώπινες αξίες μιλούν οι «διανοούμενοι», οι δημοσιογράφοι και όσοι συμμετέχουν στους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας, όταν σιωπούν για το βουβό μακελειό και για τις εκατόμβες που γίνονται καθημερινά, για τις σφαγές των εμβρύων που θανατώνονται στις διάφορες κλινικές;

Οι εκτρώσεις είναι η μεγάλη ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού. Ενα καθημερινό, μαζικό έγκλημα για το οποίο ελάχιστοι μιλούν αλλά όλοι τιμωρούνται για τη διάπραξή του. Ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν κάποια άμεση σχέση με τις εκτρώσεις πληρώνουν γι' αυτό το άγος με όλα τα προβλήματα και τις συλλογικές νόσους που προκαλεί η μείωση του γηγενούς πληθυσμού της πατρίδας.
 

Πηγή: (Δημοκρατία, 15.02.2017), Ακτίνες

Εκατοντάδες χιλιάδες ακτιβιστές υπέρ της ζωής συγκεντρώθηκαν στην Ουάσινγκτον την Παρασκευή για την 44η-ετήσια «Πορεία για τη Ζωή», (March for Life), τη μεγαλύτερη ετήσια διαδήλωση στον κόσμο κατά των αμβλώσεων.

Η πορεία διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Ουάσιγκτον για τον εορτασμό της επετείου της απόφασης 1973 του Ανωτάτου Δικαστηρίου όπου νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις.

«Είμαστε ευχαριστημένοι μέχρι στιγμής με αυτό που έχουμε δει, σε λιγότερο από μία εβδομάδα, κυβέρνησης Trump», είπε η Jeanne Mancini, πρόεδρος της Πορείας για τη Ζωή στο LifeSiteNews.

Μια από τις πρώτες πράξεις του Τραμπ ως πρόεδρος ήταν να επαναφέρει την Πολιτική της Πόλης του Μεξικού, η οποία αποκόπτει την αμερικανική βοήθεια σε διεθνείς ομάδες υγείας που προωθούν ή παρέχουν αμβλώσεις. Έχει επίσης δεσμευθεί να διορίσει μόνο δικαστές που είναι «υπέρ της ζωής» στο Ανώτατο Δικαστήριο και α διακόψει τη χρηματοδότηση της Planned Parenthood η οποία κάνει αμβλώσεις.

«Σε μία και μόνο εβδομάδα, το έθνος μας έχει λάβει ουσιαστικά μέτρα για την προστασία του αγέννητου», δήλωσε ο γερουσιαστής Orrin Hatch, από την Γιούτα. «Ως ένα από τα πρώτα εκτελεστικά διατάγματα του, ο Πρόεδρος Trump υπαναχώρησε από μια πολιτική της περιόδου Ομπάμα που αναγκάζει τους Αμερικανούς φορολογούμενους να χρηματοδοτούν τις αμβλώσεις στο εξωτερικό.

Ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ κατέγραψε βίντεο της πορείας που παρουσιάζει το πλήθος των διαδηλωτών.

Ο Πρόεδρος Trump εξέφρασε την υποστήριξή του για την πορεία μέσω του Twitter:

«H Πορεία για τη ζωή είναι τόσο σημαντική. Σε όλους εσάς που παρελαύνετε – έχετε την υποστήριξη μου» έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter ο Ντόναλντ Τραμπ.

Υπολογίζεται ότι θα συμμετείχαν 300.000 έως 600.000 άτομα.

Σε συνέντευξη, ο Troy Newman, πρόεδρος της Operation Rescue, εξέφρασε μεγάλη αισιοδοξία για το μεγάλο αριθμό των νέων που συμμετέχουν στην πορεία και την υποστήριξη από τον Αντιπρόεδρο Πένες και τον Πρόεδρο Trump.

«Αυτό είναι το ιστορικό», είπε ο Newman. «Θα ανατρέψουμε την Roe v. Wade. ... Αν δεν το κάνουμε τώρα, δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία για μια δεκαετία».

Ο Αντιπρόεδρος Mike Pence και η Kellyanne Conway, ανώτερος σύμβουλος του Τραμπ, είναι από τις εξέχουσες φωνές στο συλλαλητήριο υπέρ της ζωής.

Ο Pence είναι ο πιο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Λευκού Οίκου που μιλάει στην Πορεία στα 44 χρόνια της ιστορίας της. Οι Πρόεδροι Ρόναλντ Ρέιγκαν και Τζορτζ Μπους είχαν μίλησε μέσω ηχογραφημένων μηνυμάτων.

«Εξαιτίας όλων εσάς και εξαιτίας των πολλών χιλιάδων που στέκονται μαζί μας σε πορείες όπως αυτή σε όλη τη χώρα, η ζωή κερδίζει και πάλι στην Αμερική», είπε ο Pence στο πλήθος μέσα σε δυνατά χειροκροτήματα.

«Το θέμα μας φέτος είναι η «Δύναμη του Ενός», τονίζοντας πως κάθε άτομο έχει τη δυνατότητα να κάνει τη διαφορά στον αγώνα υπέρ της ζωής», είπε η Μαντσίνι.

«Ο τερματισμός της ζωής ενός αγέννητου ανθρώπου είναι ηθικά λάθος και είναι επίσης ηθικά λάθος να παίρνεις τα δολάρια των φορολογουμένων και να τα χρησιμοποιείς για να επιδοτείς την άμβλωση εδώ ή στο εξωτερικό», δήλωσε ο Pence.

«Η έκτρωση δεν είναι η υγειονομική περίθαλψη», είπε. «Η χρηματοδότηση της έκτρωσης δεν έχει καμία θέση στη νομοθεσία της υγειονομικής περίθαλψης τώρα ή ποτέ».

Ο Αρχιεπίσκοπος της Νέας Υόρκης Καρδινάλιος Timothy Dolan, ο πρώην διευθυντής της Planned Parenthood Abby Johnson, το μεξικάνικο αστέρι Karyme Lozano, ο χριστιανός συγγραφέας και ραδιοφωνικός παρουσιαστής (ελληνικής καταγωγής) Eric Metaxas και ο Επίσκοπος Βικέντιος Matthews της Εκκλησίας του Θεού εν Χριστώ, συμμετείχαν επίσης.

«Είμαι ενθουσιασμένη που έχουμε ένα Χριστιανό στο Λευκό Οίκο που υποστηρίζει τις πεποιθήσεις μας και έχει το αυτί του προέδρου», είπε για τον Pence η Beth Johnson, 70 ετών, η οποία ταξίδεψε από την Αριζόνα, στην Ουάσιγκτον. «Με αυτόν στην πλευρά του προέδρου, είμαι πολύ ενθουσιασμένη για το τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση».

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός