Τό Συντονιστικό τῶν 22 Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης  χαιρετίζει καί ἐνθέρμως συμπαρίσταται στήν ἐκδήλωση πού διοργανώνουν  τά  Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῶν Ἀθηνῶν μέ θέμα “ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ”  (Ἐκδήλωση ὑπέρ τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ), τήν Κυριακή 6 Μαΐου στό Πολεμικό Μουσεῖο.
Τό φλέγον αὐτό, ἀπό κάθε ἄποψη, ζήτημα εἶναι ἀπαραίτητο νά θεωρηθεῖ στίς πραγματικές του διαστάσεις καθώς καί στίς ἐπιπτώσεις πού ἔχει στόν κοινωνικό ἱστό τῆς πατρίδας μας. Οἱ ἐθνικές, δημογραφικές, πνευματικές, κοινωνικές καί ἰατρικές  συνέπειες τῆς πολιτικῆς πού ἀκολουθήθηκε τίς τελευταῖες δεκαετίες εἶναι ἤδη ὁρατές καί κινδυνεύουν νά γίνουν μή ἀναστρέψιμες, ἄν οἱ ὑπεύθυνοι πνευματικοί φορεῖς τῆς πατρίδας μας, ἀλλά καί ὁ καθένας μας ὡς μέλος τῆς κοινωνίας, δέν ἀλλάξουμε ἀμέσως στάση.
Ἀκολουθώντας τήν εὐαγγελική διδασκαλία, τήν παράδοση τῆς πατρίδας μας ἀλλά καί τά συμπεράσματα τῆς παγκόσμιας ἰατρικῆς κοινότητας, μαζί μέ τά Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα τῶν Ἀθηνῶν ΖΗΤΟΥΜΕ:
1. Νά γίνει σεβαστό τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ ἐμβρύου στή ζωή.  
2. Νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας τό ἔμβρυο ἐμψυχοῦται ταυτόχρονα μέ τή σύλληψη καί ὅτι ἡ ἔκτρωση ἔχει πολλές καί σοβαρές κοινωνικές, πνευματικές καί ἰατρικές ἐπιπτώσεις τόσο ἀτομικά, γιά τήν κυοφοροῦσα γυναίκα, ὅσο καί συνολικά, γιά τήν πατρίδα μας, πού ἄν καί χριστιανική παραβιάζει τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τήν πράξη αὐτή ἀπομακρύνει τήν θεία χάρη καί εὐλογία.
3. Νά στηριχθεῖ ἡ πανταχόθεν βαλλομένη ἑλληνική οἰκογένεια.
4. Νά στηριχθοῦν ἀπό τήν Πολιτεία καί τήν Ἐκκλησία ἠθικά, πνευματικά ἀλλά καί ὑλικά οἱ γυναῖκες ἐκεῖνες πού γιά ποικίλους λόγους, καί ἀντιμετωπίζοντας μόνες τους μία ἐγκυμοσύνη, ἀναγκάζονται συχνά νά καταφύγουν στήν ἔκτρωση.
Σέ μία ἐποχή, πού ἀνερυθρίαστα καί ὠμά προβάλλονται καί ἐπιβάλλονται τά “δικαιώματα” κάθε εἴδους “μειονοτήτων”, εἶναι βαθύτατα ὑποκριτικό νά περι-φρονεῖται ὄχι ὁποιοδήποτε “δικαίωμα” ἀλλά τό ὑπέρτατο ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ἀθώων καί ἀνυπεράσπιστων πλασμάτων. Τά μέλη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων Θεσσαλονίκης ἑνώνουμε δυναμικά τή φωνή μας μέ τή φωνή τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Σωματείων τῶν Ἀθηνῶν καί δηλώνουμε ὅτι “Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΠΙΛΟΓΗ”.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 28.4.2018

Το να φέρεις στην ζωή μια καινούργια ύπαρξη είναι ένα θαύμα. Ένα υπέροχο θαύμα. Το να την αποκλείσεις να έρθει είναι ένα φρικτό πολλαπλό έγκλημα, για την Οικογένεια, για την Κοινωνία, για την Πατρίδα. Ένα έγκλημα που θα το πληρώσουν ακριβά οι επόμενες γενιές. Γι αυτό σκέψου …σκέψου τι πας να κάνεις. Σκοτώνεις ένα εντελώς ανυπεράσπιστο πλάσμα που δεν μπορεί να φωνάξει, να αμυνθεί, να παρακαλέσει.

Οι Συνεργαζόμενοι Ορθόδοξοι Σύλλογοι Λαμίας χαιρετίζουν το Κίνημα και την Ημερίδα με θέμα, «Αφήστε με να ζήσω!»  στην προσπάθεια τους για υποστήριξη της νέας ζωής  και  ενημέρωσης της κοινωνίας για το πολλαπλό ΕΓΚΛΗΜΑ των εκτρώσεων.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμία

Το νέο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!», το οποίο εδώ και καιρό έχει αγκαλιαστεί από Φορείς, Σωματεία και γενικότερα απ’ όσους σέβονται το θαύμα της ζωής του εμβρύου, από τη σύλληψή του, οργανώνει Ημερίδα, με θέμα την προστασία του αγέννητου παιδιού.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Αφήστε με να ζήσω!»:

ΗΜΕΡΙΔΑ υπέρ της ζωής και εναντίον των εκτρώσεων.

6 Μαΐου 2018, Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

Το νέο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!», το οποίο εδώ και καιρό έχει αγκαλιαστεί από Φορείς, Σωματεία και γενικότερα απ’ όσους σέβονται το θαύμα της ζωής του εμβρύου, από τη σύλληψή του, οργανώνει Ημερίδα, με θέμα την προστασία του αγέννητου παιδιού.

Επί δεκαετίες ολόκληρες μαίνεται στη Χώρα μας η φοβερή μάστιγα των εκτρώσεων, που:

• Αφαιρεί από το αγέννητο παιδί το πιο βασικό του δικαίωμα: το δικαίωμα στη ζωή.
• Έχει λάβει διαστάσεις μαζικής εξόντωσης του πληθυσμού και δημιουργεί συνθήκες δημογραφικής κατάρρευσης, με τις γνωστές συνέπειες που έχει για το Έθνος μας. Μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια, έχει χαθεί μία ολόκληρη Ελλάδα!
• Αφήνει πίσω της ανθρώπινα ναυάγια, διότι προκαλεί σοβαρά ψυχολογικά, σωματικά και κοινωνικά προβλήματα.

Για την ευαισθητοποίηση όλων μας σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με τίτλο: «Αφήστε με να ζήσω!» την Κυριακή 6 Μαΐου 2018 στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών (Ριζάρη 2, Αθήνα, στάση ΜΕΤΡΟ «Ευαγγελισμός»).

Το πρώτο-πρωινό μέρος (11:00’ – 18:00’) θα είναι αφιερωμένο κυρίως σε εφήβους και νέους, με προβολές ταινιών μικρού μήκους και συζήτηση (ανά ώρα).

Στο δεύτερο-απογευματινό μέρος (18:30’ – 20:30’) θα υπάρξει Ιατρική, Νομική, Θεολογική και Βιωματική προσέγγιση από ειδικούς επιστήμονες εγνωσμένου κύρους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας θα υπάρξει παράλληλη δημιουργική απασχόληση μικρών παιδιών από παιδαγωγούς σε διπλανή αίθουσα, για όσους γονείς επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση.

Για ομαδικές επισκέψεις σχολείων, νεανικών κινήσεων κλπ. στο πρώτο-πρωινό μέρος θερμή παράκληση να υπάρξει προηγούμενη συνεννόηση (email: info@afistemenaziso.gr).

Ακολουθήστε το κίνημα στο

- https://afistemenaziso.gr

- https://facebook.com/profile.php?id=100024894848169

- https://twitter.com/afistemenaziso

- https://vimeo.com/afistemenaziso

Συμμετέχουν τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία:

·      Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη (Ε.ΡΩ.)

·      Ἕνωση Ἐπιστημόνων Γυναικῶν

·      Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

·      Μητέρες Ἐπιστήμονες Πολύτεκνες

·      Μουσική Συντροφιά

·      Πανελλήνια Ἕνωση Γυναικῶν

·      Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (Π.Ε.Θ.)

·      Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων τῶν Πολυτέκνων (Π.Ε.ΦΙ.Π.)

·      Πανελλήνιος Ἕνωσις Γονέων «Ἡ Χριστιανική Ἀγωγή» (ΓΕΧΑ)

·      Πανελλήνιος Ὀρθόδοξος Ἕνωσις (Π.Ο.Ε.)

·      Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.)

·      Σύλλογος «Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης»

·      Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ»

·      Σύνδεσμος Ὀρθοδόξων Γυναικῶν Εὐρώπης

·      Συντονιστική Φοιτητική Ἕνωση Βορειοηπειρωτικοῦ Ἀγώνα (Σ.Φ.Ε.Β.Α.)

·      Χριστιανική Ἕνωση Ἐπιστημόνων (Χ.Ε.Ε.)

·      Χριστιανική Φοιτητική Δράση (Χ.Φ.Δ.)

·      Χριστιανική Φοιτητική Ἕνωση (Χ.Φ.Ε.)

·      Χριστιανική Ἕνωση Ἐκπαιδευτικῶν Λειτουργῶν (Χ.Ε.Ε.Λ.)

Η ημερίδα υποστηρίζεται από 

 ·       Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (Α.Σ.Π.Ε.)

Το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε από

το κανάλι 4Ε

την ιστοσελίδα «Αφήστε με να ζήσω!»

«Αφήστε με να ζήσω!»

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε το Δελτίο Τύπου.

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε την πρώτη αφίσα.

Πατήστε ΕΔΩ για να εκτυπώσετε τη δεύτερη αφίσα.

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Ο οξυδερκής γυναικολόγος μας διακρίνοντας, πολύ πρώιμα, καρδιοπάθεια στο κυοφορούμενο βρέφος, ζήτησε να κάνουμε καρδιολογική εξέταση. Ο ονομαστός παιδοκαρδιολόγος επιβεβαίωσε την διάγνωση του μαιευτήρα. Μας είπε δε, περίλυπος, ότι το χειρότερο δεν ήταν η καρδιοπάθεια, αλλά αυτό που έβλεπε πίσω από αυτήν: το παιδί φαινόταν να έχει σοβαρή νοητική υστέρηση.

Με τον τρόπο του, μας πρότεινε διακοπή κύησης. Το ανέφερε, μάλιστα, και τις δύο φορές που τον επισκεφθήκαμε για εξέταση. Μετά την άρνησή μας, δεν παρέλειψε να σημειώσει στην γνωμάτευση που μας παρέδωσε ότι εκείνος μας ενημέρωσε, αλλά εμείς επιμείναμε στην συνέχιση της εγκυμοσύνης. Χωρίς να παραστήσουμε τους «ήρωες», θεωρούμε κάθε ζωή δώρο του Θεού και δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να παρέμβουμε.

Αν και δεν επιβεβαιώνονται πάντα οι γιατροί (είτε λόγω λανθασμένης εκτίμησης, είτε λόγω θαυματουργικής επέμβασης του Θεού, πράγμα που έχουμε πολλές φορές ζήσει), αυτήν την φορά προέβλεψαν σωστά. Πριν προλάβουμε να το συνειδητοποιήσουμε, χρειάστηκε να γίνει το πρώτο, «παρηγορητικό» χειρουργείο καρδιάς και αργότερα το δεύτερο, πολύ σοβαρό. Όλα πήγαν εξαιρετικά καλά. Ήδη νιώθαμε ευγνώμονες στον Θεό, που ο μικρός μαχητής κέρδιζε τη μία μάχη μετά την άλλη. Συγχρόνως, δενόμασταν μαζί του όλο και πιο ουσιαστικά.

Αυτό που διαπιστώναμε ήταν ότι δεν καθόριζε την ζωή μας και δεν χαρακτήριζε το παιδί μας απρόσωπα και αδυσώπητα «η πάθηση». Στην πραγματικότητα, μαζί με την κλινική εικόνα, βλέπαμε άλλο ένα παιδί της οικογένειάς μας, που μεγάλωνε με τις παραστάσεις των αδερφιών του, μέσα στην δική μας καθημερινότητα, που εξελισσόταν με τον δικό του τρόπο, όπως, άλλωστε, και καθένα από τα υπόλοιπα αδέρφια του. Η δε αγάπη από το οικογενειακό περιβάλλον και η συμμετοχή στην εκκλησιαστική ζωή έπαιξε και παίζει καθοριστικό ρόλο για μια εξέλιξη που μας εκπλήσσει και συνεχίζεται ανοδικά. Ο αγώνας, υπαρκτός, αλλά όχι απαρηγόρητος. Αντιθέτως, ζήσαμε και ζούμε πολλές ευλογίες, που νιώθουμε ότι οφείλονται σ΄αυτό το «διαφορετικό» μας παιδί. Η χαρά του, ανεξάντλητη, μοιράζει στους γύρω του φως, που τόσο λείπει στην ζοφερή, κοσμική καθημερινότητα. Όλοι αποζητάμε την δική του παρουσία, την δική του αγκαλιά, γυρίζοντας στο σπίτι από τις μέριμνες της ημέρας. Κι αυτός, εκεί, να μας «σηκώνει» στα τρυφερά του μπράτσα, να «διαβάζει» στα μάτια μας τυχόν αγωνία ή στενοχώρια και να κάνει το παν να την μετατρέψει σε χαρά.

Η αποδοχή κυοφορίας και γέννησης ενός παιδιού κατά κόσμον «προβληματικού» χρειάζεται μεγάλο θάρρος, όχι όμως τόσο λόγω των θυσιών που απαιτούνται – γιατί αυτές φέρνουν τελικώς γλυκύτητα στην ψυχή- αλλά κυρίως λόγω της πίεσης των γιατρών, των «ειδικών», των «μορφωμένων», του γύρω κόσμου. Με επωδό ότι η έκτρωση θα λυτρώσει το ίδιο το παιδί (αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον ζωοδότη Θεό το καλό όλων μας!), λοιδορούν και οικτίρουν όποιον θελήσει να σεβαστεί την ζωή, ακόμα και όταν αυτή δεν θεωρείται «φυσιολογική». Αν διαγράψουμε την πνευματική παράμετρο, η κυοφορία και γέννηση ενός τέτοιου παιδιού είναι «μωρία», αδιανόητη ταπείνωση για τους γονείς και μια άσκοπη θυσία. Αν, όμως, εμπιστευθούμε τον Θεό, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αντλήσουμε μεγάλη δύναμη, θα καταλάβουμε πως δεν έχουμε «σταυρό», αλλά μεγάλο θησαυρό και πως πίσω από κάθε κόπο κρύβονται μυστικές χαρές, που η κοσμική λογική δεν μπορεί να διανοηθεί…

Αν μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να επηρεάσουμε την ροή των γεγονότων, ούτε εμείς ως γονείς, ούτε τα αδέρφια του θα θέλαμε να αλλάξει κάτι και να μην είχαμε στην οικογένειά μας αυτό το παιδί, αφού όλους μας καλλιεργεί και μας προάγει…

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Μία νέα προσπάθεια, ένα νέο κίνημα δημιουργήθηκε από εκείνους που σέβονται το θαύμα της νέας Ζωής, από τη σύλληψή της, και αγωνίζονται να την προστατέψουν. Σωματεία και Φορείς συνεργάζονται με στόχο την ενημέρωση για το λυπηρό φαινόμενο των εκτρώσεων, στις οποίες για ποικίλους λόγους καταλήγουν αρκετές νέες γυναίκες και όχι μόνο.

Δελτίο Τύπου

«Αφήστε με να ζήσω!»

13-3-2018

Μία νέα προσπάθεια, ένα νέο κίνημα δημιουργήθηκε από εκείνους που σέβονται το θαύμα της νέας Ζωής, από τη σύλληψή της, και αγωνίζονται να την προστατέψουν.

Σωματεία και Φορείς συνεργάζονται με στόχο την ενημέρωση για το λυπηρό φαινόμενο των εκτρώσεων, στις οποίες για ποικίλους λόγους καταλήγουν αρκετές νέες γυναίκες και όχι μόνο.

Το κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» σας προσκαλεί να το γνωρίσετε από κοντά και ερχόμενοι «αντιμέτωποι» με τη δημογραφική κατάρρευση στην Ελλάδα, να σώσουμε όλοι μαζί, όσους περισσότερους αθώους ανθρώπους από φριχτό θάνατο.

Ας δώσουμε χαρά, ελπίδα και προοπτική στην Οικογένεια και στην Πατρίδα μας!

Ακολουθείστε το:

    https://facebook.com/profile.php?id=100024894848169

    https://afistemenaziso.gr

    https://twitter.com/afistemenaziso

    https://vimeo.com/afistemenaziso

Η συντονιστική επιτροπή του κινήματος

«Αφήστε με να ζήσω!»

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

Στο Mogilev, με την ευλογία του Αρχιεπισκόπου Mogilev και Mstislav Σωφρόνιου, διεξήχθη η πομπή "Για τον τερματισμό των αμβλώσεων και τη διατήρηση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών". Με προσευχή, οι άνθρωποι περπατούσαν κατά μήκος των πολυσύχναστων δρόμων της πόλης, παροτρύνοντας τους άλλους να αναλογιστούν τη φύση της έκτρωσης, η οποία είναι η δολοφονία του παιδιού στη μήτρα της μητέρας - να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό σημαίνει να ακολουθήσουμε τη διαδρομή της μετάνοιας ...

Πηγή: Τρελογιάννης

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή. Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές. Κανεὶς δὲν χάρηκε. Δεν ἤθελαν ἄλλο παιδί. Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Περπατοῦσε μέρα καὶ νύχτα στοὺς δρόμους τῆς πόλης σὰν ἀερικό. Στὸ ἕνα χέρι ἕνα ποτήρι μπίρα καὶ στὸ ἄλλο ἕνα ἀτελείωτο τσιγάρο. Γελοῦσε καὶ κουβεντίαζε μὲ σκιές.

Ἔβριζε τὴν μοίρα του καὶ κοιμόταν ὅπου ἔβρισκε.

Τὸ καλοκαίρι σὲ παγκάκια κάτω ἀπὸ δέντρα καὶ τὸ χειμώνα σὲ εἰσόδους πολυκατοικιῶν. Εἶχε σπίτι.

Τὸ πατρικό του, ἀλλὰ σπάνια πήγαινε.

Ἄντε γιὰ κανένα μπάνιο.

Ἴσως σὲ κάποια μεγάλη ἐπέτειο, ὅπως ἔλεγε. Δίπλα του σὲ κάθε βῆμα ὑπῆρχαν σκυλιά. Ἄλλοτε γάτες.

Μερικὲς φορὲς κρατοῦσε ποντίκια.

Τὰ μεγάλωνε μέσα στὶς μεγάλες καὶ βαθιὲς τσέπες τοῦ σκισμένου καὶ λιγδιασμένου σακακιοῦ του.

Σόκαρε.

Τοῦ ἄρεσε νὰ προκαλεῖ τὸν φόβο στοὺς νοικοκυραίους.

Στοὺς «καθὼς πρέπει» πολίτες, ποὺ σέβονταν τοὺς νόμους καὶ κυρίως ἦταν «ἐχέφρονες». Ἐνῶ ἐκεῖνος γιὰ ὅλους ἦταν ὁ «τρελός» τῆς γειτονιᾶς. Ἐγὼ τὸν γνώρισα στὸ καφενεῖο. Καθόταν ὅπως πάντα μόνος. Βυθισμένος στὶς σκέψεις.

Στὸ δεξί του χέρι ἕνα ποτήρι ἀλκοόλ.

Στὸ ἀριστερὸ ἕνα τσιγάρο τὸ ὁποῖο δὲν ἔσβηνε ποτέ.

Λὲς καὶ εἶχε τάμα τὴν καταστροφή του. Ἔπαιρνε τὴ μπίρα στὸ χέρι καὶ πηγαινοερχόταν μὲ βιαστικὰ βήματα μὲς στὸ μαγαζί.

Καμιὰ φορᾶ, ἅμα αἰσθανόταν πιὸ καλὰ ἔπαιζε κανένα τάβλι.

Γελοῦσε μὲ τὴν ψυχή του.

Ἐὰν κέρδιζε τὴν παρτίδα, ἐνίωθε σπουδαῖος καὶ καυχιόταν γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του.

Λένε ὅτι ὅλα ξεκίνησαν ὅταν ἦταν ἔφηβος.

Τότε χάθηκε στοὺς λαβυρίνθους τοῦ μυαλοῦ του.

Ἄρχισε νὰ μιλάει μὲ σκιές.

Νὰ ἀκούει φωνές.

Φανταζόταν σκηνὲς ποὺ προβάλλονται κάθε ἀργὰ στὸ βουβὸ σινεμὰ τοῦ πόνου του.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἦταν εἰρηνικὸς καὶ ἄκακος. Ἥσυχος καὶ ἀθόρυβος.

Μιλοῦσε καὶ χαμογελοῦσε σὲ ὅλους.

Ὅταν τὸν χαιρετοῦσες ἄνθιζε τὸ πρόσωπό του. Μονάχα μὲ ὁρισμένους ἦταν κάπως ἐπιφυλακτικὸς καὶ ἀπόμακρος.

Ἐνίωθε μὲ ἕνα δικό του τρόπο τὴν σκληρότητα ποὺ ἔκρυβαν.

– Αυτούς νὰ τοὺς προσέχετε, συμβούλευε τοὺς θαμῶνες τοῦ καφενείου.

Εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι.

Κάτω ἀπὸ τὴν γραβάτα ὑπάρχει βρωμιά. Μυρίζει ἡ καρδιὰ τοὺς πονηριά.

Παρ’ ὅλα τὰ προβλήματά του, δὲν ἔπαψε οὔτε μία στιγμὴ νὰ πλάθει ὄνειρα.

Νὰ κοιμᾶται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς προσωπικῆς του ἐλπίδας.

Νὰ πίνει πρωινὸ μὲ πρόσωπα τῆς φαντασίας του καὶ νὰ κοιμᾶται στὶς γλυκιὲς ἀγκαλιὲς τῶν ὀνείρων του.

Αὐτοὶ τουλάχιστον νοιάζονται γιὰ κεῖνον.

Τὸν γλυκοχαιρετοῦσαν καὶ τὸν προσεχαν.

Καὶ ἂς μὴν ὑπῆρχαν.

Οἱ ἄλλοι, οἱ «κανονικοί», τὸν κυνηγοῦσαν. Κρυφὰ τὸν λοιδοροῦσαν.

Κι αὐτὰ τὰ βλέμματά τους, πόσο πολὺ τὸν τυραννοῦσαν.

Γεμάτα οἶκτο καὶ λύπηση.

Ἀπόρριψη καὶ περιφρόνηση ποὺ κόβει σὰν τζάμι.

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς κοιτοῦσε στὰ μάτια. Σχεδὸν καθόλου.

Εἶχε σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ μετροῦσε τὰ βήματά του στὰ σοκάκια τῶν μονολόγων του. Λὲς καὶ περίμενε ν’ ἀλλάξει ὁ δρόμος τῆς ζωῆς του.

Ἕνα βράδυ τὸν κέρασα μία μπίρα.

Τὴν δέχτηκε μὲ χαμόγελο.

Ἔστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ μὲ κοίταξε κατευθείαν στὰ μάτια, σπάνιο φαινόμενο γιὰ ἐκεῖνον.

Λὲς καὶ ἤθελε νὰ μοῦ κάνει κάποια μεγάλη δήλωση.

Μία σπουδαία ἀνακοίνωση.

– Φίλε, αὔριο ἔχω ἐπέτειο.

– Τί ἐπέτειο, βρὲ ; τοῦ ἀπάντησα μὲ ἀπορία. Μήπως ἐννοεῖς γενέθλια;

– Ὄχι. Ἐπέτειο. Ξέρω τί σου λέω.

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Κανεὶς δὲν γέλασε.

Ἦταν ὅλοι τους βουβοὶ καὶ τρομαγμένοι.

– Ποῦ τὸ ξέρεις, ρέ; Γιατί τὸ λές;

– Ναί, ξέρω τί σου λέω.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Μοῦ τὸ εἶπε ὁ μεγάλος μου ἀδελφός.

Δὲν ἤθελαν ἄλλο παιδὶ καὶ ἐγὼ τοὺς ἔτυχα.

Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Θύμωσαν μαζί μου.

Ντρεπόντουσαν γιὰ μένα.

Δὲν μὲ ἤθελαν.

Ἡ μάνα ντρεπόταν νὰ μὲ θηλάσει.

Πῆρε φάρμακα γιὰ νὰ σταματήσει τὸν θηλασμό.

«Σὲ τέτοια ἡλικία νὰ δείχνω τὰ στήθη μου; Ντροπῆς εἶναι».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦσε καὶ ἡ γιαγιά μου.

Ἡ μάνα τοῦ πατέρα μου.

Δύστροπη καὶ σκληρὴ γυναίκα.

Ἔζησε σὲ ἐποχὲς ὅπου τὸ κορίτσι θεωρούταν κατάρα γιὰ μία οἰκογένεια.

Ἡ δὲ ζωὴ τῆς γυναίκας σκέτη κόλαση.

Ὑποταγή, ὑποτέλεια, βία καὶ περιθώριο.

Λίγο καλύτερα ἀπὸ τὰ ζῶα τῆς φαμίλιας.

Ἔτσι ἡ γιαγιὰ μισοῦσε τὴν ζωή.

Ὁτιδήποτε εἶχε σχέση μὲ τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς. Δὲν ἔζησε αὐτή, δὲν χάρηκε, κανεὶς νὰ μὴν χαρεῖ.

Αὐτὸ ἦταν τὸ κρυφό της δόγμα.

Ἔλεγε καὶ ξανάλεγε στὴ μάνα μου,

«Τί τὸ θέλατε τὸ παιδὶ σὲ τέτοια ἡλικία; Νὰ σᾶς κοροϊδεύει ὁ κόσμος ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε καλὰ τὶς ὁρμές σας; Ρεζίλι γίναμε σὲ ὅλο τὸ χωριό».

Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές.

Τί μπουνιὲς ἔδινε ὁ πατέρας στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, τί βίαιες καὶ κουραστικὲς δουλειὲς τίποτα.

Δὲν ἔλεγα νὰ τὸ κουνήσω.

Μέσα ἐκεῖ, γραπωμένος ἀπὸ τὴν ζωή.

Λένε οἱ παλιοὶ ὅτι ἅμα εἶναι νὰ παιδευτεῖς, θὰ παιδευτεῖς.

Δὲν τὴν γλυτώνεις.

Καὶ ἐγώ, φίλε μου, παιδεύομαι ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάσα ζωῆς.

Κατάλαβες τώρα, γιατί σου λέω ὅτι δὲν μὲ ἤθελες κανείς;

Αὐτὸ τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα στοιχείωσε μέσα στὴν ὕπαρξή μου.

Ξημερώνει, βραδιάζει καὶ ἐγὼ διερωτῶμαι,

«Μὲ θέλεις κανείς;».

Μόλις τελείωσε τὴν φράση αὐτὴ πετάχτηκε πάνω λὲς καὶ τὸν χτύπησε ἠλεκτρικὸ ρεῦμα.

– Ἄντε, καληνύχτα.

Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν μπίρα.

Μέχρι νὰ σηκωθῶ εἶχε χαθεῖ τρέχοντας στὰ παρακάτω στενὰ γύρω ἀπὸ τὸ καφενεῖο.

Εἶχε τοὺς δικούς του ρυθμούς, τὰ δικά του ὅρια καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν δικό του κόσμο ποὺ δὲν χωροῦσαν καθωσπρεπισμοί.

Ὅλα ἦταν ἐλεύθερα, αὐθεντικά.

Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὰ παιδιά, τοὺς παπποῦδες καὶ τὰ ἀδέσποτα ζῶα.

Ὅλους τους ἀδύναμους.

Ἐνίωθε ὅτι συγγένευαν μαζί του.

Μία σχέση πέρα ἀπὸ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν λογικὴ ἔρεε μέσα του μὲ αὐτὲς τὶς ὑπάρξεις.

Τὸ πατρικό του σπίτι τὸ εἶχε γεμίσει σκύλους καὶ γάτες.

Χελῶνες, μικρὲς κουκουβάγιες καὶ νυχτερίδες. Περνοῦσε, τὰ τάιζε καὶ ἔπειτα χανόταν καὶ πάλι στοὺς δρόμους.

Εἶχε συμφιλιωθεῖ ἀπόλυτα μαζί τους.

Ὁ κόσμος τῆς λογικῆς τὸν εἶχε ἀπορρίψει.

Ὁ κόσμος ὅμως τῆς «ἀλόγου» φύσεως τὸν εἶχε ἀγαπήσει καὶ ἐντάξει ἀπόλυτα στὴν κοινωνία του.

Τὰ βράδια, ἔπαιρνε κάποιο ἀπὸ τὰ σκυλιὰ τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατέβαινε σὲ φτωχογειτονιὲς τῆς πόλης.

Ὅπου ἔβρισκε μία γριὰ ἢ ἕνα γέρο μόνο του βουτηγμένο στὴν μοναξιά, τὸν ἀγκαλίαζε, τοῦ ἔκανε ἀστεία καὶ καθόταν γιὰ παρέα.

Ἔπαιρνε μπίρες ἀπὸ τὸ περίπτερο καὶ κουβεντίαζε μὲ τὶς ὧρες μαζί τους.

Ἔλεγε ὅτι, ἐπειδὴ ἐνίωθαν τελειωμένοι, ἦταν ὡραῖοι.

Ἡ σωματικὴ ἀδυναμία ἄνθιζε μία δύναμη στὴν ψυχή τους.

Τοῦ ἄρεσε ἡ παρέα τους.

– Νὰ σοὺ κάνω, παιδί μου, ἕνα καφεδάκι;

– Ὄχι, ρὲ θεία, τί νὰ τὸν κάνω τὸν καφέ; Ὁ καφὲς εἶναι γιὰ κείνους ποὺ θέλουν νὰ θυμοῦνται.

Ἐγὼ προτιμῶ νὰ ξεχνῶ.

Νὰ μὴν σκέφτομαι.

Νὰ ἡσυχάζει ὁ νοῦς μου.

Ἔτσι ἡ μπιρίτσα κάνει καλύτερη δουλειά.

Μὲ ζαλίζει.

Θολώνει τὸ μυαλὸ καὶ δὲν καταλαβαίνω τίποτα. Μὲ νιώθεις;

Οἱ γερόντοι ἔγνεφαν συγκαταβατικὰ κι ἂς μὴν καταλάβαιναν τίποτα ἀπολύτως.

Ἡ οὐσία γι’ αὐτοὺς ἦταν ὅτι εἶχαν μία παρέα. Ἕναν ἄνθρωπο νὰ ποῦν μία κουβέντα.

Γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεία τους, τοὺς ἄνδρες ποὺ τὶς τυραννοῦσαν, γιὰ τὰ παιδιά τους ποὺ ἔλειπαν στὰ ξένα.

Οἱ περισσότεροι γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη ποὺ ἐνίωθαν.

Ἐκεῖνος τοὺς ἄκουγε. Δὲν μαρτυροῦσε τὰ μυστικά τους καὶ τὸ κυριότερο δὲν ἀπέρριπτε κανένα.

Ἀντιθέτως τοὺς ἔδινε μὲ τὸν δικό του τρόπο δύναμη.

– Ἔλα, μωρὲ θεία.

Ὅλοι λίγο πολὺ σταυρωμένοι εἴμαστε σὲ αὐτὸ τὸν ντουνιά.

Κάθε σπίτι καὶ καημός.

Κάθε ἄνθρωπος καὶ βάσανα.

Εἶδες ἐσὺ κανένα νὰ μὴν κουβαλάει σταυρό;

Δὲς καὶ ἐμένα ποὺ εἶμαι ἕνα ρεμάλι.

Κανεὶς δὲ μὲ ὑπολογίζει.

Ὅλοι μὲ λυποῦνται καὶ μὲ φωνάζουν, «τρελό», «κακομοίρη», «ἄχρηστο».

Ἐντάξει ὅμως.

Ζῶ καὶ ἐγώ.

Ἀντέχω.

Ἐφτίαξα τὸν δικό μου κόσμο καὶ εἶμαι πρίγκιπας.

Αὔριο ξημέρωνε τῆς Σταυροπροσκύνησης. Γιόρταζε.

Σκέφτηκε νὰ πάει σπίτι.

Νὰ κάνει κανένα μπάνιο.

Νὰ ἀλλάξει τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε σχεδὸν ἔξι μῆνες.

Οἱ γείτονες τοῦ ἄφηναν στὴν πόρτα κανένα ρουχαλάκι.

Καλὰ ἦταν.

Φορεμένα, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ σιδερωμένα. Σκέφτηκε ὅτι εἶχε νὰ πάει πολὺ καιρὸ στὴν ἐκκλησία.

Τοῦ εἶχε λείψει.

Δὲν μποροῦσε νὰ παραμείνει πολλὴ ὥρα μέσα στὸ ναό, μία καὶ δὲν ἡσύχαζε τὸ βῆμα του, ἀλλὰ ὡστόσο θὰ ἄναβε τὸ κερί του καὶ θὰ ἔκανε τὸν Σταυρό του.

Πῆγε σπίτι.

Πλύθηκε.

Ἔβαλε τὰ καθαρὰ ροῦχα καὶ κατέβηκε στὴν ἐκκλησία.

Εἶχε ἀρκετὸ κόσμο.

Ἄναψε κερὶ καὶ σταμάτησε δίπλα σὲ ἕνα παιδί. Ἐκεῖ ἀναπαυόταν.

Ἐνίωθε πιὸ οἰκεία.

Τοὺς ἐνήλικες δὲν τοὺς ἐμπιστευόταν.

Κάθισε κατάχαμα.

Δὲν ἤθελε τὶς καρέκλες.

Ἄλλωστε ἤξερε ὅτι δὲν θὰ μπορέσει νὰ μείνει πολύ.

Θὰ τὸν ἐπίανε πάλι αὐτὴ ἡ νευρικότητα.

Ἡ τρεχάλα.

Ἡ λειτουργία ἦταν ὑπέροχη.

Ἐνίωθε πολὺ ὄμορφα.

Τὸν εἶχε συνεπάρει τόσο πολὺ ποὺ ξέχασε τὰ τρελὰ βήματά του.

Εἶχε εἰρηνεύσει ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του.

Μία γλυκιὰ ὑπερκόσμια ἡδονὴ ἔρεε μέσα στὸ εἶναι του.

Ποτὲ δὲν εἶχε νιώσει τέτοια θαλπωρή.

Τέτοιο δυνατό, ζεστὸ καὶ ὄμορφο συναίσθημα. Λὲς καὶ κάποιος τὸν ἀγαποῦσε.

Λὲς καὶ κάποια τὸν κρατοῦσε ἀγκαλιά.

Αἰσθάνθηκε ἕναν γλυκὸ ὕπνο νὰ ξελογιάζει τὰ μάτια του.

Ἔγειρε τὸ κορμί του στὸ πάτωμα.

Ξάπλωσε.

Σταύρωσε τὰ χέρια του στὸ στῆθος καὶ μάζεψε τὰ πόδια του στὴν κοιλιά του.

Ἔγινε ἕνα κουβαράκι.

Σὰν μικρὸ παιδί.

Μερικοὶ γέλασαν.

Ἄλλοι πάλι ἐκνευρίστηκαν μὲ τὴν ἀσέβειά του. Τί στάση ἦταν αὐτὴ μέσα στὸ ναὸ καὶ μάλιστα ἐν ὥρα Λειτουργίας;

Ἄσχημα πράγματα.

Μερικοὶ εἶπαν νὰ τὸν ξυπνήσουν.

Νὰ τὸν σκουντήξουν. Ὁρισμένοι ὅμως ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν τοὺς ἐμπόδισαν.

– Ἀφῆστε τὸν. Δὲν ἐνοχλεῖ κανένα.

Ἐκεῖνος ἔδειχνε τόσο εὐτυχισμένος.

Τόσο χαρούμενος καὶ γαλήνιος.

Λουσμένος στὸ φῶς.

Ἔφεγγε μακαριότητα, ποὺ ἔλειπε ἀπὸ ὅλους τους ἐπικριτές του καὶ ἂς μιλοῦσαν μὲ τόσο «σεβασμὸ» καὶ θρησκευτικὸ στόμφο γιὰ τὰ τελούμενα μυστήρια.

Ἐκεῖνος εἶχε τὴν Χάρη καὶ αὐτοὶ τὸν νόμο.

Ἡ λειτουργία τελείωσε.

Ὁ Σταυρὸς ἦταν πλέον στὴν μέση του ναοῦ. Στολισμένος μὲ ἄνθη ποὺ μοσχοβολοῦσαν ἐλπίδα.

Οἱ πιστοὶ εἶχαν σηκωθεῖ ἀπὸ τὶς θέσεις τους, σχηματίζοντας οὐρὲς γιὰ τὸ ἀντίδωρο.

Αὐτὸς δὲν ἔλεγε νὰ ξυπνήσει.

Στὴν ἴδια θέση γαλήνιος.

Στὴν ἴδια στάση ἀκίνητος καὶ φωτεινός.

Ὁ πάπα Χρῆστος εἶπε νὰ φωνάξουν τοὺς ἐπιτρόπους.

– Καλὰ δὲ βλέπετε τὸ παλικάρι: Ξυπνῆστε τὸν νὰ πάρει κι αὐτὸς ἀντίδωρο. Νὰ πάει σπίτι του.

– Σήκω, νεαρέ. Ξύπνα. Τελειώσαμε, εἶναι ὥρα νὰ πηγαίνεις.

Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε μόλις ἀρχίσει.

Στὸ ναὸ εἶχε μείνει μονάχα τὸ σῶμα του.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ταξίδευε.

Στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ὁ ναὸς γέμισε ἀπὸ παιδιὰ καὶ γέρους.

Στὴν αὐλή, μπροστὰ στὴν πόρτα, εἶχαν παραταχθεῖ σκύλοι καὶ γάτες.

Λὲς καὶ κάποιος μυστικὰ τοὺς εἶχε εἰδοποιήσει. Οἱ ἀγαπημένες τοῦ γιαγιάδες ξαγρύπνησαν δίπλα στὸ λείψανο τοῦ γλυκοῦ «τρελοῦ» τους. Ὅλοι οἱ «ἀνώνυμοι» ἦταν ἐκεῖ.

Τὸν ἔθαψαν ὅπως τὸν βρῆκαν.

Σὲ στάση ἐμβρύου...

Πηγή: Αμφοτεροδέξιος..., Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σήμερα, μία ηλιόλουστη Κυριακή του Φλεβάρη, η Χριστίνα γυρίζει με τη γιαγιά και τους γονείς της από την εκκλησία. Είναι πολύ χαρούμενη, γιατί σήμερα είναι τα γενέθλιά της. Κλείνει τα οκτώ της χρόνια. Μόλις φτάνουν στο σπίτι, η μαμά της τής λέει:

– Χριστίνα, έχω κάτι να σου πω. Κάτι που, νομίζω, θα σου δώσει μεγάλη χαρά!

– Τι είναι, μαμά; Είναι δώρο;

– Ναι, Χριστίνα μου, ένα δώρο!

– Βιβλίο, παιχνίδι, ρούχο; ρωτάει η Χριστίνα με έξαψη, προσπαθώντας να μαντέψει το δώρο της.

– Όχι, όχι... Τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Δεν είναι συνηθισμένο δώρο, αλλά κάτι άλλο, πολύ ξεχωριστό!

Η Χριστίνα έχει ξετρελαθεί από τη χαρά της και κρέμεται από τα χείλη της μητέρας της, μέχρι να ακούσει ποια έκπληξη της είχε ετοιμάσει.

– Θυμάσαι, Χριστίνα, τι μου έλεγες τις προάλλες; Ότι έχεις ανάγκη από συντροφιά, έναν φίλο να παίζεις και να μιλάς μαζί του;

– Ναι, μανούλα, θα ήθελα ένα αδερφάκι.

– Χριστινάκι μου, η επιθυμία σου θα πραγματοποιηθεί!

– Τι εννοείς, μαμά; Θα μου κάνεις αδερφάκι; λέει και αγκαλιάζει τη μαμά της όλο χαρά.

– Ναι, καρδούλα μου, είμαι έγκυος.

Τα μάτια της Χριστίνας πέφτουν στην κοιλιά της μαμά της, η οποία δεν φαίνεται καθόλου φουσκωμένη, και με απορία ρωτάει:

– Έγκυος; Και πού είναι το μωράκι; δεν φαίνεται τίποτα!

– Είναι πολύ μικρούλι ακόμη, μόλις τριών εβδομάδων. Έχει το μέγεθος ενός σουσαμιού. Λέγοντας αυτό, η μητέρα τής δείχνει ένα σουσάμι από τον άρτο που τους μοίρασαν στην εκκλησία.

Η Χριστίνα γουρλώνει τα μάτια της, κοιτώντας το σουσάμι στο χέρι της μαμάς της.

– Τόσο πολύ μικρό; Και αρχίζει να φαντάζεται ένα πολύ πολύ μικροσκοπικό αδερφάκι. Είναι ζωντανό;

– Φυσικά και είναι ζωντανό, λέει η μαμά. Αν και τόσο μικρό, όμως, έχει καρδιά που χτυπάει με τον δικό της ρυθμό.

– Και με τη μικρή του καρδιά αγαπάει κι εμένα, την αδερφούλα του; Ε, μαμά;

– Πολύ σε αγαπάει!

– Έχει και κεφάλι, χέρια, πόδια;

– Πρώτα σχηματίζεται η καρδιά και αρχίζει να χτυπά και μετά σιγά–σιγά κύτταρο–κύτταρο σχηματίζεται το σώμα του, το κεφαλάκι του, τα χεράκια του, τα δακτυλάκια του...

Η Χριστίνα έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα. Δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι κάποτε και η ίδια ήταν τόσο μικρή όσο ένα σουσάμι και ακόμα μικρότερη. Και η μαμά συνεχίζει:

– Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και όταν θα είναι οκτώ εβδομάδων, θα είναι πλήρως σχηματισμένο το αδερφάκι σου. Θα είναι μικρό σαν μια ρώγα από σταφύλι. Θα έχει μάτια και βλέφαρα, αυτιά, μύτη και θα μπορεί να κουνάει τα χείλη του. Το μυαλό του θα λειτουργεί κανονικά και θα αισθάνεται. Θα κινείται μέσα στην κοιλιά μου, σαν να χορεύει και, όταν κουράζεται, θα κοιμάται. Μέχρι και τα

δακτυλικά του αποτυπώματα θα έχουν σχηματιστεί στη μορφή που θα έχουν σ' όλη του τη ζωή.

– Πω πω! Μαμά, απίστευτο!

– Ένα θαύμα, καρδούλα μου! Ένα θείο δώρο!

– Και πότε θα βγει να το δω και να παίζουμε μαζί;

– Το μωρό για να μεγαλώσει, χρειάζεται εννέα μήνες.

Που θα πει ότι το αδερφάκι σου θα είναι έτοιμο να γεννηθεί τον Οκτώβριο. Της Χριστίνας της φάνηκε τόσο μακρινό το φθινόπωρο.

– Τόσο πολύ καιρό θα ζει μέσα στην κοιλιά σου και θα παίζει μόνο του; Εγώ θα μπορώ να του μιλάω; Θα με ακούει; Θα καταλαβαίνει;

– Όταν η κοιλιά μου μεγαλώσει, το μωρό θα μπορεί να σε ακούει και θα χαίρεται, όταν του μιλάς. Κάνε λίγη υπομονή, Χριστίνα μου, και θα δεις ότι ο καιρός θα περάσει γρήγορα.

– Και μετά θα το γεννήσεις μαμά;

– Όπως εσένα, ματάκια μου!

– Πω πω! Το ακριβότερο δώρο για τα γενέθλιά μου!

Σ’ ευχαριστώ, μαμά!

Ζωή Δ. Σιάσου
Μαιευτήρας - Χειρουργός Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

website: www.siasou.gr

Δ/νση Ιατρείου: Μυστρά 7, 15231 Χαλάνδρι
Τηλέφωνα: 212 1029155, 6976 480232

Πηγή: (Περιοδικό "Ζωή του Παιδιού", Σκηνές από τη ζωή μας)

Ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση» («Preimplantation Genetic Diagnosis»–PGD) καί ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Ἐξέταση» («Preimplantation Genetic Screening»–PGS) πραγματοποιοῦνται κατά τή διάρκεια τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης, πρίν ἀπό τή μεταφορά τοῦ ἐμβρύου στή μήτρα, ὥστε νά ἐπιλέγονται ἔμβρυα χωρίς γονιδιακές (PGD) ἤ χρωμοσωμικές παρεκκλίσεις (PGS). Ἀκόμα καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς μεθόδου αὐτῆς ἀναφέρουν ὅτι: «... ὁ ὅρος “διάγνωση” στήν PGD εἶναι κατά κυριολεξία ἀτυχής, διότι τό ἐξεταζόμενο ἔμβρυο οὔτε συμπτώματα ἐκδηλώνει, οὔτε πάσχει (ἀκόμη) ἀπό τό νόσημα. Ἑπομένως, PGD καί PGS πρέπει νά νοοῦνται μέθοδοι ἀνίχνευσης γενετικῶν χαρακτηριστικῶν ἤ μέθοδοι ἐπιλογῆς ὠαρίων ἤ ἐμβρύων, καί ὄχι στήν κυριολεξία “διαγνωστικές” ἐξετάσεις».²

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ αὐτά πού ἀναφέρουν οἱ πιστοποιημένες γιά τίς ἐξετάσεις αὐτές Κλινικές, διαφημίζοντας τά «προϊόντα» τους: «...Ἡ τεχνική περιλαμβάνει τή βιοψία ἐμβρύων πού βρίσκονται στό στάδιο τῶν 6–10 κυττάρων... Μέ τή χρήση εἰδικῆς μικροπιπέτας³, γίνεται ἀναρρόφηση ἑνός ἤ δύο τέτοιων κυττάρων, ἀντιπροσωπευτικῶν τοῦ ἐμβρύου ἀπό τό ὁποῖο προῆλθαν. Τό γενετικό ὑλικό ἀπό αὐτά τά κύτταρα ἀναλύεται ἐπιτρέποντας τήν ἀνίχνευση γενετικῶν ἀνωμαλιῶν... Μετά τήν ἀνάλυση, μόνο τά φυσιολογικά ἔμβρυα ἐπιλέγονται γιά τή μεταφορά (ἤ τήν κατάψυξή τους), πού θά γίνει τήν 4η ἤ 5η ἡμέρα μετά τήν ὠοληψία».⁴

Ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Ἐξέταση» εἶναι μία ἐξέταση μέ καθαρά εὐγονικά χαρακτηριστικά,⁵ ἀφοῦ ὅταν ἀνιχνεύονται ἔμβρυα, πού δέν ἀνταποκρίνονται στά «στάνταρ» καί στά «πρότυπα» τῆς ἀπρόσωπης καί εὐδαιμονικῆς ζωῆς μας, τά «ἀποκλείουμε». Ἀπό τί ἄραγε; Μά, ἀπό τί ἄλλο, παρά ἀπό τό ἀναφαίρετο δικαίωμά τους στή ζωή! Ἰδού, λοιπόν, πόσο «πολιτισμένα» περιγράφουν τή διαδικασία αὐτή οἱ εἰδικοί, πού τήν ὑποστηρίζουν καί τήν ἐφαρμόζουν: «Ἀναζητοῦνται συγκεκριμένες γονιδιακές μεταλλάξεις... ἤ ἀριθμητικές/δομικές χρωμοσωμικές ἀνωμαλίες... πού εἶναι ὑπεύθυνες γιά τήν ἐμφάνιση στό ἔμβρυο γνωστῶν συγγενῶν καί κληρονομικῶν νοσημάτων. Τά προσβεβλημένα ἔμβρυα ἀπομονώνονται καί ἀποκλείονται ἀπό τήν ἐμβρυο­μεταφορά. Στή μήτρα μεταφέρονται ἐπιλεκτικά μόνον τά ὑγιή...». ⁶

Τά ἀδιαμφισβήτητα βιοηθικά διλήμματα πού ἀνακύπτουν ἀπό αὐτές τίς πρακτικές, δέν μποροῦν νά τά παρακάμψουν ἀκόμη καί οἱ ὑπέρμαχοί τους: «Ἐτησίως, πολλές γεννήσεις παιδιῶν μέ κάθε λογής ἐλαττώματα ἤ νοσήματα θά ἦταν δυνατόν νά ἀποφεύγονται μέσῳ τῆς PGD, σέ συνδυασμό μέ ἐξωσωματική γονιμοποίηση. Τότε ὅμως, θά ἄνοιγε ἕνας παράλληλος δρόμος γιά τόν ὑποχρεωτικό ἔλεγχο τῶν ἐμβρύων μέ γνωστή γενετική ἀνωμαλία, μάλιστα δέ μέ λογικοφανή οἰκονομικά ἐπιχειρήματα: λ.χ., τό Κράτος θά μποροῦσε νά θεσπίσει διατάξεις γιά τόν ὑποχρεωτικό ἔλεγχο τῆς τεκνοποίησης τῶν ὑγιῶν φορέων τῆς β-μεσογειακῆς ἀναιμίας,⁷ μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τό οἰκονομικό καί κοινωνικό κόστος τῶν μεταγγίσεων γιά τούς πάσχοντες ὁμοζυγῶτες εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τό κόστος τοῦ γενικευμένου προεμφυτευτικοῦ ἐλέγχου κατά τήν τεκνοποίηση τῶν ὑγιῶν φορέων. Δέν ἀπέχουμε πολύ ἀπό τήν εὐγονική τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰώνα... ἤ ἀπό τή λογική τῆς ἀπόρριψης τῶν δύσμορφων παιδιῶν στόν Καιάδα».⁸

Ὅμως, ἐκτός τῶν ἀνωτέρω, ἡ διαδικασία δέν εἶναι ἀπολύτως «ἀσφαλής». Μεταφέρουμε τήν ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων στό ἐρώτημα: «πόσο ἀσφαλής εἶναι αὐτή ἡ ἐξέταση»:

«Ὅσο κι ἄν οἱ μέθοδοι εἶναι τελειοποιημένες καί θεαματικές, τό ἐνδεχόμενο ἀποτυχίας τῆς διάγνωσης ὑπάρχει (ἀνάλογα μέ τίς μεθόδους, ὁ κίνδυνος εἶναι ἕως 5–10%), γιά ποικίλους λόγους... Δύο εἴδη σφαλμάτων εἶναι πιθανά: ψευδῶς ἀρνητικό ἀποτέλεσμα (πού ὁδηγεῖ στή μεταφορά ἑνός μή ὑγιοῦς ἐμβρύου) ἤ ψευδῶς θετικό ἀποτέλεσμα (πού ὁδηγεῖ στήν ἀπόρριψη ἑνός ὑγιοῦς ἐμβρύου)...».⁹

Ἐάν λάβουμε ὑπόψη μας ὅτι γονιμοποιοῦνται συνήθως 4–5 ὠάρια, τότε μιλᾶμε γιά ἰσάριθμα ἔμβρυα μέ ἀθάνατη καί μοναδική ψυχή. Ἐάν ὑπάρχει ἕνα ποσοστό 50% κάποια ἀπό αὐτά νά ἔχουν γενετική «ἀνωμαλία», τότε στατιστικά 2 ἔμβρυα ἀπορρίπτονται, μέ ἄλλα λόγια θανατώνονται!¹⁰ Ἐνῶ ἀπό τά ὑπόλοιπα «φυσιολογικά» κάποια ἤ ὅλα θά ἐμφυτευθοῦν στή μήτρα καί κάποια θά καταψυχθοῦν γιά νά εἶναι «φρέσκα»¹¹ γιά μελλοντική χρήση (ὅταν καί ἐάν κάποτε τά χρησιμοποιήσουν, ἀλλιῶς καί αὐτά μετά τήν πάροδο κάποιων ἐτῶν θά καταστραφοῦν).¹² Πρόκειται γιά χιλιάδες ἐκτρώσεις, οἱ ὁποῖες δέν συμπεριλαμβάνονται στίς καταγεγραμμένες 400.000 καί πλέον πού γίνονται κάθε χρόνο στήν ὁλοένα συρρικνούμενη πληθυσμιακά Χώρα μας.¹³

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, διά τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, διατρανώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀθάνατη ψυχή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἀπειροελάχιστη χρονική στιγμή πού τό σῶμα ὑπάρχει χωρίς τήν ψυχή καί τό ἀντίστροφο. «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται‧ οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ ὕστερον».¹⁴ Γι’ αὐτό καί κάθε «καταστροφή» ἐμβρύου, σέ ὁποιοδήποτε στάδιο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο, εἶναι ἔκτρωση καί ἄρα φόνος!

Ὅσο καί ἐάν αὐτό σέ κάποιους ἀκούγεται σκληρό, ἄς ἀναλογισθοῦν μόνο πόσο σκληρό εἶναι τό νά μήν ἀντικρύσει τό φῶς, νά μή γεννηθεῖ ἕνας ἄνθρωπος καί μάλιστα γιά τό «καλό» τῶν γονιῶν του, τῆς κοινωνίας καί... τό δικό του! Καί ἐάν ἀκόμη ἐπιμένουν, ἄς κοιτάξουν στά μάτια ἕναν συνάνθρωπό μας μέ σύνδρομο down ἤ μέ μεσογειακή ἀναιμία ἤ μέ ὁποιαδήποτε «ἀναπηρία» καί ἄς τοῦ ποῦν ὅτι κακῶς γεννήθηκε! Καί ἄν κι αὐτό ἔχουν τό θράσος νά τό ποῦν, στήν ἄλλη ζωή, τήν αἰώνια καί ἀληθινή, πῶς θά ἀντικρύσουν ὅλα αὐτά τά ἀθῶα θύματα τῆς σκληρότητας καί τῆς ὑποκρισίας μας; Βέβαια, ἡ εὐσπλαγχνία καί τό ἔλεος τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας εἶναι ἄπειρα, μέ τήν προϋπόθεση νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί, μέ ὅποιον τρόπο εἶναι δυνατόν, νά προσπαθήσουμε νά «ἐπανορθώσουμε» τό κακό πού κάναμε.

Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας, τόσο τούς παλαιούς ὅσο καί τούς συγχρόνους,¹⁵ ἡ ἔκτρωση μπορεῖ νά «θεραπευθεῖ» πνευματικά, μόνο μέ βαθιά καί εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολόγηση, μέ ταπείνωση καί διά βίου ἐλεημοσύνη, ἰδιαιτέρως σέ ὀρφανά παιδιά καί σέ παιδιά Πολυτέκνων Οἰκογενειῶν. Καί τέλος, ὅταν αὐτό εἶναι ἐφικτό, μέ τήν ἀποδοχή καί τή γέννηση, ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς, ὅσων παιδιῶν δώσει ὁ Ζωοδότης Κύριός μας. Οἱ δέ γιατροί, μαῖες, βιολόγοι, γενετιστές κλπ., πού ἐμπλέκονται, ἄς σταματήσουν τήν ἐμβρυοκτονία καί ἄς γίνουν πρεσβευτές καί προστάτες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τό κάθε ἀπειλούμενο ἀνυπεράσπιστο ἔμβρυο, σιωπηλά κραυγάζει: «Ἀφῆστε με νά ζήσω!».  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

¹ Ἀφορμή γιά νά γραφεῖ αὐτό τό ἄρθρο ἀποτέλεσε τό ἑξῆς περιστατικό: Πρόσφατα ἡ Π.Ε.ΦΙ.Π. δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἑνός Πολυτέκνου ζεύγους, ὁ γιός καί ἡ νύφη τοῦ ὁποίου εἶναι φορεῖς γενετικῆς νόσου. Ζήτησαν οἰκονομική βοήθεια, προκειμένου νά ὑποβληθεῖ ἡ νύφη τους σέ συγκεκριμένη δαπανηρή ἐξέταση, «ἀπαραίτητη» γιά νά ἀποκλεισθεῖ ἡ πιθανότητα ἀπόκτησης ἀσθενοῦς παιδιοῦ. Ἡ Π.Ε.ΦΙ.Π. ζήτησε τή γνώμη μιᾶς εὐσεβοῦς γυναικολόγου, συνεργάτιδός της, ἡ ὁποία ἀποφάνθηκε ὅτι πρόκειται γιά τήν «Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση» πού πραγματοποιεῖται μόνο σέ ἐξειδικευμένες Κλινικές Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης. Μέ αὐτή ἐλέγχονται τά ἔμβρυα πού προῆλθαν ἀπό τή διαδικασία τῆς ἐξωσωματικῆς, γιά τό ἐνδεχόμενο ὕπαρξης γενετικῶν προβλημάτων, πρίν ἐμφυτευθοῦν στή μήτρα ἤ καταψυχθοῦν. Στή συνέχεια μᾶς περιέγραψε ἐν συντομίᾳ πῶς διεξάγεται ἡ ἐξέταση καί μᾶς ἐξήγησε τό προφανές, ὅτι ἡ καταστροφή τῶν «ἐλαττωματικῶν» ἐμβρύων εἶναι ἔκτρωση καί μάλιστα πολλαπλή! Ἐρευνήσαμε διεξοδικά τό θέμα ἐνημερώνοντας τήν Oἰκογένεια ὥστε νά γνωρίζει τή φύση καί τό σκοπό αὐτῆς τῆς ἐξέτασης. Βλ. Περιοδικό τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Φίλων τῶν Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π, www.pefip.gr), «Ἑλληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», ἀρ. τ. 157/Μάρτιος 2018, σελ. 4–9.

² Καζλαρής Χάρης, PhD Βιοχημικός–Κλινικός Ἐμβρυολόγος, «Προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD) καί προεμφυτευτικός γενετικός ἔλεγχος (PGS): εἰδικές ἐξετάσεις ἤ ἐφαρμογές ρουτίνας;», Ἀθήνα 2012, σελ. 3.

³ Μικροπιπέτα: ἐργαλεῖο πού χρησιμοποιεῖται στό ἐργαστήριο γιά τή μεταφορά καί μέτρηση τοῦ ὄγκου ἑνός ὑγροῦ.

⁴ www.embryoland.gr/gr/pages/methods/proemfutikos-elegxos.asp

⁵ «Ὁ εὐγονισμός ἤ εὐγενισμός ἤ Εὐγονική [ἀγγλικά eugenism, ἀπό τήν ἑλληνική λέξη εὐγενής] εἶναι ἐπιστήμη καί κλάδος τῆς Βιολογίας πού συνεργάζεται μέ τή Γενετική, μελετᾶ τίς μεθόδους βελτίωσης καί ἐπιδιώκει νά βελτιώσει βιολογικά, σωματικά, ἠθικά καί πνευματικά τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά καί γενικότερα, ἡ μελέτη τῆς βελτίωσης τοῦ ἀνθρώπου μέ γενετικές μεθόδους. Ὑποστηρίζει τήν προγραμματισμένη διατήρηση καί τόν ἐξευγενισμό μίας φυλῆς καί γενικά τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέ τήν ὑπόδειξη μέτρων γιά τή βελτίωση τῶν σωματικῶν ἰδιοτήτων μιᾶς φυλῆς καί σκοπός της εἶναι ἡ αὔξηση τῆς ἀναλογίας τῶν ἀτόμων μέ ἀνώτερα κληρονομικά προσόντα». (http://el.metapedia.org/). Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει τό γεγονός ὅτι τήν εὐγονική στήν ἀρχαιότητα ἐφήρμοζαν οἱ Σπαρτιάτες μέ τόν Καιάδα, ἐνῶ στή νεώτερη ἱστορία μεταξύ ἄλλων οἱ Ναζιστές, ἀλλά καί κάποια «πολιτισμένα» κράτη, ὅπως οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς, ἡ Σουηδία κ.ἄ.

«Ἡ θέση τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς ἀπέναντι στήν εὐγονική ἰδεολογία εἶναι σαφής. Παρά τό γεγονός ὅτι θεωρεῖ σημαντικό τό θεραπευτικό ρόλο τῆς ἰατρικῆς καί γενικότερα τῆς ἐπιστήμης, ἀντιμετωπίζει τήν ἀσθένεια θετικά. Πρῶτον, σύμφωνα μέ τή χριστιανική ἠθική, οἱ θλίψεις εἶναι δυνατόν νά ὠφελήσουν τόν ἄνθρωπο πνευματικά. Δεύτερον, ἡ Ἐκκλησία ἀγκαλιάζει τόν ἀσθενή, τόν ἀνάπηρο, τόν μή φυσιολογικό, καθώς καί αὐτός εἶναι θεῖο δημιούργημα μέ αἰώνια προοπτική. Ἀπό τή θεολογική σκοπιά, κάθε ἄνθρωπος ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψής του εἶναι ἄξιος σεβασμοῦ καί ἴσης μεταχείρισης ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλικία ἤ τά φυσικά χαρακτηριστικά του. Οἱ γενετικές ἐπεμβάσεις φαίνεται νά ὁδηγοῦν στή μηχανοποίηση καί ἀντικειμενοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ αὐτός ἀντιμετωπίζεται ὡς ἕνα ἀντικείμενο, τό ὁποῖο τό μεταλλάσουμε κατά βούληση. Αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μονοδιάστατης εὐγονικῆς θεώρησης, ἡ ὁποία δίνει βαρύτητα στή σωματική καί ὄχι στήν πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου». (Μπαρμπούτη Ἀλεξάνδρα, «Ἡ ἠθική θεώρηση τῆς εὐγονικῆς», Θεσ/νίκη 2008, σελ. 124).

⁶ www.eugonia.com.gr/exelixeis-stin-exosomatiki/embryologikes/proemfyteytiki-genetiki-diagnosi/

⁷ «Μέ τήν εἰσαγωγή τῆς προγεννητικῆς ἐξέτασης, ἡ Κύπρος πέτυχε τή μείωση τῶν πιθανοτήτων γέννησης παιδιῶν μέ θαλασσαιμία, ἐνῶ τά τελευταῖα 14 χρόνια γεννήθηκαν μόνο 51 παιδιά μέ τή νόσο ἔναντι τῶν 414 παιδιῶν πού ἀναμενόταν νά γεννηθοῦν, χωρίς τό συγκεκριμένο προγεννητικό ἔλεγχο». (www.reporter.com.cy/health/article/67806/). Καυχῶνται γιά τή μή γέννηση παιδιῶν, πού θά «ἔπασχαν» ἀπό μεσογειακή ἀναιμία (θαλασσαιμία), χωρίς ὅμως νά ἀναφέρουν τί ἀπέγιναν αὐτά τά ἀθῶα ἔμβρυα πού δέν τά ἄφησαν νά γεννηθοῦν φονεύοντάς τα!

⁸ Καζλαρής Χάρης, «Προεμφυτευτική γενετική...», ἔ. ἀ., σελ. 6.

⁹ Ἔ. ἀ., σελ. 9.

¹⁰ Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ὅτι μόνο τό 2014, πού ἔχουμε ἐπίσημα στοιχεῖα, πραγματοποιήθηκαν στήν Ἑλλάδα 14.000 κύκλοι ἐξωσωματικῆς. Κι ἐνῶ σύμφωνα μέ τόν Κώδικα Δεοντολογίας Ἰατρικῶς Ὑποβοηθούμενης Ἀναπαραγωγῆς (ΦΕΚ 293/Τεῦχος Β΄/7.2.2017), γιά νά ἀποφευχθοῦν πολύδυμες κυήσεις, ἐμφυτεύονται 1 ἤ 2 ἔμβρυα (ὅταν βεβαίως ἐφαρμόζεται ὁ Κώδικας), συνήθως γονιμοποιοῦνται πάνω ἀπό 4–5 ὠάρια. Τί γίνονται ὅλα ὅσα δέν ἐμφυτεύονται; Τό ἀναφέραμε ἤδη, τά ἀδύνατα ἤ «μή φυσιολογικά» καταστρέφονται ἤ χρησιμοποιοῦνται σέ πειράματα καί τά ὑπόλοιπα καταψύχονται, ἐάν βεβαίως αὐτό ἐπιθυμοῦν οἱ γονεῖς τους, ἀλλιῶς κι αὐτά καταλήγουν στόν Καιάδα!!!

¹¹ «Τά ἔμβρυα δέν ἔχουν ὅλα τήν ἴδια ἱκανότητα νά ἀνταπεξέλθουν στόν κύκλο κατάψυξης–ἀπόψυξης. Κατά μέσον ὅρο, ἕνα ποσοστό τῆς τάξης τοῦ 20–30% τῶν ἐμβρύων αὐτῶν καταστρέφονται κατά τή διαδικασία αὐτή... Τά κατεψυγμένα ἔμβρυα ἔχουν τή χαμηλότερη πιθανότητα νά ἐμφυτευθοῦν σέ σχέση μέ τά νωπά. Γιά τό λόγο αὐτό καταψύχουμε μόνο τά καλύτερης ποιότητας ἔμβρυα...». (www.biodimiourgia.gr/index.php/el/services/katapsiksi-emvryon). Προσέξτε τήν ὁρολογία: «νωπά» (δηλαδή «φρέσκα»!), «καλύτερης ποιότητας», σάν νά ἀναφέρονται σέ τρόφιμα!!!

¹² Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος σέ εἰσήγησή του στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (6.2.2005) ἀναφερόμενος στό νομοσχέδιο γιά τήν «Ἰατρική Ὑποβοήθηση στήν Ἀνθρώπινη Ἀναπαραγωγή», σημείωνε καί τά ἑξῆς: «Τό τρίτο σημεῖο ἔχει σχέση μέ τό λεγόμενο “πλεονάζον γεννητικό ὑλικό” καί τό λεγόμενο “κρυοσυντηρημένο γεννητικό ὑλικό”, τό ὁποῖο, ὅταν δέν ἐμφυτεύεται σέ ἄλλο σῶμα, χρησιμοποιεῖται γιά θεραπευτικούς ἤ ἐρευνητικούς σκοπούς ἤ καταστρέφεται. Ὁπότε, σέ αὐτήν τήν περίπτωση, ἀκριβῶς ἐπειδή τό γονιμοποιημένο ὠάριο, ἤτοι τό ἔμβρυο, γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι ἄνθρωπος, σημαίνει ὅτι ἡ πράξη αὐτή συγκαταλέγεται στήν κατηγορία τοῦ φόνου συγκεκριμένου ἀνθρώπου...». Καί συνεχίζει παρακάτω, ἀναφερόμενος στή χρήση γονιμοποιημένων ὠαρίων (ἐμβρύων) γιά ἐρευνητικούς ἤ θεραπευτικούς σκοπούς: «Γιά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τό γονιμοποιημένο ὠάριο εἶναι ἔμβρυο – καί ἑπομένως ἄνθρωπος πού ἔχει ψυχή καί σῶμα –, γιατί ὁ ἄνθρωπος “ἅμα τῇ συλλήψει ἐμψύχωται” καί οἱ λειτουργίες τῆς ψυχῆς θά ἐκδηλωθοῦν ἀνάλογα μέ τήν σωματική ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε, τό ἔμβρυο, τόν ἄνθρωπο, δέν μποροῦμε νά τό ὀνομάσουμε ἁπλῶς γεννητικό ἤ γενετικό ὑλικό, τό ὁποῖο μάλιστα μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε γιά ἐρευνητικούς καί θεραπευτικούς σκοπούς. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά θεωρηθῆ πειραματόζωο». [Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος (Βλάχος), «Ὑποβοηθούμενη Ἀναπαραγωγή», http://alopsis.gr (12.1.2006)].

¹³ Βλ. σχετικό ἄρθρο στό Περιοδικό μας, μέ τίτλο: «1986–2016: 30 χρόνια ἀπό τήν ψήφιση τοῦ ἐθνοκτόνου–«ἐκτρωτικοῦ» νόμου. Καί ἡ ἐμβρυοκτονία συνεχίζεται...!», Ε.Π.Ο., ἀρ. τ. 149/2016, σελ. 3–11 (http://pefip.gr/wp-content/uploads/2016/04/WEB-ΣΕΛΙΔΕΣ-149.pdf).

¹⁴ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 1976, σελ. 150. — «Δέν νοεῖται, σέ ζῶντα ἄνθρωπο, νά ὑπάρχει σῶμα ἄνευ ψυχῆς, οὔτε ψυχή ἄνευ σώματος. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: “Τὴν ψυχήν, οὔτε γὰρ προϋφίσταται τοῦ σώματος, οὔτε μεθυφίσταται, ἀλλ᾽ ἅμα τῇ τούτου γενέσει κτίζεται καὶ αὐτή”. Δηλ., ἡ ψυχή, οὔτε προϋπάρχει τοῦ σώματος, οὔτε ὑπάρχει μετά ἀπό αὐτό, ἀλλά ταυτόχρονα μέ τήν γένεση τοῦ σώματος κτίζεται καί ἡ ψυχή. Καί γράφει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης: “Οὔτε γὰρ σῶμα πρὸ τῆς ψυχῆς ὑφίστατο, οὔτε ψυχή πρὸ τοῦ σώματος”, δηλ. ὅτι ἡ ψυχή καί τό σῶμα κτίζονται ταυτόχρονα... Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει, συγκεκριμένα, κάτι πού εἶναι πάρα πολύ καταπληκτικό καί πάρα πολύ χρήσιμο, καί ἔχει βέβαια σχέση καί μέ τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων... Λέγει, αὐτός ὁ βαθύτατος θεολόγος ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἐξ ἀρχῆς τελεία, δέν μπορεῖ ὅμως, ἄν καί εἶναι τελεία ἡ ψυχή, νά ἐκδηλώσει τίς ἐνέργειές της λόγῳ τοῦ μή ἀνεπτυγμένου σωματικοῦ στοιχείου. Οἱ ἐνέργειές της δηλ., μοιραίως, ἀναγκαστικά, ἐμφανίζονται σταδιακά, πῶς; Μέ τήν πρόοδο τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεως...». (Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος, «Ὀρθόδοξη Ἀνθρωπολογία – Ἐκτρώσεις», http://pefip.gr/?page_id=1357).

¹⁵ «Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ κανόνας ταπείνωσης, πού ζητοῦσε ὁ σύγχρονος Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης († 4 Νοεμβρίου), μέ πίκρα κι ὄχι μέ ἠθικιστικό μίσος, ἀπό τίς μητέρες πού εἶχαν κάνει ἔκτρωση ἤ μαῖες πού εἶχαν συνεργήσει σέ ἔκτρωση (τό ἀναγνώριζε καί τούς τό ἀποκάλυπτε ὁ ἴδιος μέ τό διορατικό του χάρισμα): νά ζητιανέψουν γιά ἑφτά μέρες σέ ἑφτά χωριά (μία μέρα σέ κάθε χωριό) καί, ὅ,τι συγκεντρώσουν ἀπό τίς ἐλεημοσύνες, νά τό δώσουν στούς φτωχούς» (www.oodegr.com/oode/synaxaristis/gewrg_karslidis_1.htm) καί μάλιστα νά ντύσουν ὀρφανά καί πτωχά παιδιά. Μία φορά, διηγεῖται κάποιος, «ἐκεῖ πού καθόμασταν (μέ τόν Ὅσιο) ἔξω ἀπό τό κελλί του, εἶπε σέ μιά γυναίκα: “Σκότωσε ἐκείνη τή μύγα. Μπορεῖς νά τῆς δώσεις ζωή;”. “Ὄχι Γέροντα”, εἶπε ἐκείνη. “Τότε πῶς σκότωσες ἕνα, δύο, τρία... ἑφτά παιδιά;”. “Δέν μποροῦσα νά τά ζήσω, πάτερ”. “Νερόβραστο φαγητό ἄς τά τάιζες κι ἄς τά κρατοῦσες”»! (Χατζόπουλος Γεώργιος, «Θαύματα καί Προφητεῖες τοῦ Ὁσίου Πατρός Γεωργίου Καρσλίδη», τόμ. β΄, Δράμα 1983, σελ. 50).

Ὁ δέ νεοφανής Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης († 2 Δεκεμβρίου), γιά τό θέμα τῆς ἐξωσωματικῆς, δίδασκε:

«Ὁ ὀργανισμός μας ἔχει μνήμη, τά κύτταρά μας, οἱ ἱστοί μας, ὅλα. Ἡ ψυχή εἶναι παντοῦ, σ’ ὅλο τό σῶμα.

(Ἐρώτηση): — Ἄν κόψεις ἕνα κομματάκι δάχτυλο καί τό πετάξεις, πετᾶς καί λίγη ψυχή;

— Ὄχι, ἀλλά ὡστόσο καί στήν ἄκρη τοῦ δαχτύλου σου ἔχεις ψυχή. Ἦλθαν γυναικολόγοι καί μοῦ εἶπαν, πώς θ’ ἀρχίσουν πειράματα κι αὐτοί γιά τό παιδί τοῦ “σωλήνα”. Τούς εἶπα νά μήν τό κάνουν αὐτό, εἶναι πολύ κακό. Ἡ γονιμοποίηση εἶναι μυστήριο. Ὅλα τά μέρη τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου λαμβάνουν μέρος στήν συν­ουσία. Ἔχει σημασία αὐτό. Τί παιδί θά βγεῖ; Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ψυχική διάθεση τῶν δύο, ἀπό τήν ἀγάπη τους. Αὐτά ἐπιδροῦν στά νευρικά κύτταρα, στήν κατάσταση τῶν ὀργάνων, στό σπέρμα, στό ὠάριο, στήν σύλληψη. Ἐγώ τούς τό εἶπα: Ἔχω πληροφορία, ὅτι θά γίνει μεγάλο κακό μέ τό παιδί τοῦ σωλήνα...». (Κωστάκου Ἄννα, «Συνομιλώντας μέ τόν Γέροντα Πορφύριο», ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι 2012, σελ. 98–99).

Ὁ Ἅγιος μέ τή φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπό τότε εἶχε «δεῖ» τίς πνευματικές καί σωματικές ἐπιπτώσεις τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Κι ἐρχόμαστε στό σήμερα, 40 χρόνια μετά τή γέννηση τοῦ πρώτου μωροῦ τοῦ «σωλήνα» (25.7.1978), ὅπου, σύμφωνα μέ μελέτες, ὑπάρχουν σοβαρές ἐνδείξεις ὅτι τά παιδιά πού προέρχονται ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση ἔχουν μεγαλύτερη πιθανότητα νά γεννηθοῦν ἤ νά ἐκδηλώσουν κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς τους τά παρακάτω:

«Ἐγκεφαλική παράλυση: Ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι τά ποσοστά τῆς ἐγκεφαλικῆς παράλυσης εἶναι ὑψηλότερα (περίπου διπλάσια σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Παν/μίου τοῦ Aarhus στή Δανία) μεταξύ τῶν παιδιῶν πού προῆλθαν ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) σέ σύγκριση μέ ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό φυσική σύλληψη... Μεταβολές γονιδιώματος: Τό DNA τῶν ἐμβρύων πού συλλαμβάνονται μέ ἐξωσωματική γονιμοποίηση διαφέρει ἀπό ἐκεῖνο τῶν ὑπόλοιπων παιδιῶν (Ἔρευνα Σαπιέντσα). Οἱ ἐπιστήμονες ἐντόπισαν διαφορές στό 10% τῶν γονιδίων πού μελέτησαν. Τό γεγονός αὐτό, ὑπογραμμίζουν, δίνει μία λογική ἐξήγηση γιατί τά μωρά ἀπό ἐξωσωματική τείνουν νά ἀντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο γέννησης μέ πολύ μικρό βάρος, προβλήματα ὑγείας καί σπάνιες μεταβολικές διαταραχές... Ἄλλοι ἐπιφανεῖς γενετιστές προειδοποιοῦν ὅτι τά μωρά πού προέρχονται ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση κινδυνεύουν νά ἐμφανίσουν σοβαρές παθήσεις (διαβήτη, ὑπέρταση, καρκίνο) κατά τήν ἐνήλικη ζωή.. Καταγράφηκε διπλασιασμός τῶν ἀποβολῶν, τριπλασιασμός τῶν ὄψιμων ἐμβρυϊκῶν θανάτων, πενταπλασιασμός τῆς ἐξωμήτριας κύησης, ὑπερδιπλασιασμός τῆς πιθανότητας γέννησης λιποβαροῦς βρέφους (<2.500gr), διπλάσιες πιθανότητες γιά ἐμφάνιση συγγενῶν ἀνωμαλιῶν καί 17πλάσιες πιθανότητες ἐκτοπικῆς ἐγκυμοσύνης μέ κατεψυγμένα ἔμβρυα». (Χάλδα–Σκαρλάτου Παναγιώτα, Βιολόγος, Γενετική καί Μοριακή Βιολογία, MSc Biology, «Οἱ Κίνδυνοι τῆς Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης, πού κανείς δέ θά σᾶς τούς πεῖ!», www.pentapostagma.gr).

Στό φλέγον θέμα τῆς Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης εἴχαμε ἀφιερώσει τό ὑπ' ἀριθμ. 90/2001 τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ μας, μέ τίτλο: «Ἐξωσωματική Γονιμοποίηση καί Προγεννητικός Ἔλεγχος. Ναί ἤ Ὄχι;», βλ. http://pefip.gr/wp-content/uploads/2015/04/90.2001.compressed.pdf‧ ἀξίζει νά τό διαβάσετε στό Διαδίκτυο ἤ νά ζητήσετε νά σᾶς τό ἀποστείλουμε δωρεάν.