- Παπανικολάου, ἔφυγες ὅπως εἶσαι! Μεταβολὴ καὶ σφαίρα. Δυὸ μέρες ἀποβολή!
- Κυρία...
- Κεριὰ καὶ λιβάνια! Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ, ἂν ξανάρθεις ἐδῶ μέσα δὲν γλιτώνεις. Ὅπως εἶσαι, οὔτε νὰ σὲ βλέπω.
Ὁ Παπανικολάου, ὁ Νίκος, δηλαδή, ἔφυγε πράγματι. Χωρὶς ἴχνος δυσαρέσκειας στὴ μορφή του.
Μὲ μιὰ σκληρότητα ἀφύσικη θὰ ἔλεγες γιὰ τὴν ἡλικία του, σὰν σμιλεμένο πρόσωπο σὲ πάγο.
Δὲν μποροῦσες νὰ καταλάβεις ἂν λυπόταν, ἂν ἔνοιωθε ἀπογοητευμένος, θυμωμένος. Γενικά, δὲν ἦταν εὔκολο νὰ τὸν ψυχολογήσει κάποιος.
Εἶχε καλλιεργήσει ἄμυνες τέτοιες, ποὺ νὰ σκαλίσεις τὰ συναισθήματά του ἦταν σχεδὸν ἀδύνατο.
Ὄχι δὲν θὰ ποῦμε καμία δακρύβρεχτη ἱστορία πονεμένων καὶ τραυματικῶν παιδικῶν χρόνων. Δὲν θὰ ἤθελε τὴν λύπησή μας.
Ἤθελε μόνο το αὐτονόητο, ὅπως νόμιζε, φυσικὸ δικαίωμα νὰ ἔχει μάνα καὶ πατέρα. Ὁ Νίκος, ὅμως, εἶχε πάντα δυὸ μπαμπάδες!
Εἶχε τὸ "προνόμιο" νὰ εἶναι τὸ πρῶτο ἴσως υἱοθετημένο παιδὶ ἀπὸ ὁμόφυλους γονεῖς στὴν Ἑλλάδα. Ἦταν καὶ οἱ δύο πλούσιοι καὶ μᾶλλον διάσημοι.
Καὶ πρωτοπόροι βρῆκαν τὸ παράθυρο τοῦ νόμου, ἀρκετὰ χρόνια, πρὶν μπορέσουν νὰ συνάψουν τὸ μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης νὰ υἱοθετήσει ὁ ἕνας το παιδὶ καὶ νὰ δημιουργήσουν τὴν δική τους "οἰκογένεια". Μὲ τὸν δικό τους τρόπο τὸν ἀγαποῦσαν πάντα τὸν Νίκο.
Μὰ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη μόνο μιὰ ψυχολογικοῦ τύπου ἀνάγκη. Ἔχει τὴν βαθειὰ ἀνάγκη τῆς μάνας. Νὰ θηλάσει τὴν ἀγάπη της.
Νὰ χαθεῖ στὴν ἀγκαλιά της. Νὰ χωθεῖ στὴν κουβέρτα της. Νὰ τοῦ κάνει "μὰ" τὸ χτυπημένο χέρι καὶ νὰ περάσει. Νὰ τοῦ σκουπίσει τὰ δάκρυα.
Ὅπως ἔχει ἀνάγκη καὶ τοῦ πατέρα τὴν ἀσφάλεια. Τὴν σιγουριά. Τὸ σφιχταγκάλιασμα. Τὸ παιχνίδι καὶ τὴν βόλτα. Τὶς συμβουλὲς καὶ τὰ ὅρια.
Οἱ "γονεῖς" τοῦ Νίκου ὅρια δὲν τοῦ ἔβαλαν ποτέ. Μὰ δὲν ἔβαλαν στοὺς ἑαυτοὺς τοὺς ἄλλωστε. Καὶ μὲ τὸν κουλτουρὲ φιλελευθερισμὸ τοὺς θεωροῦσαν ὅτι τὸ παιδὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐλεύθερο νὰ κάνει ὅ,τι θέλει.
Καὶ ὁ Νίκος, ἰδιαίτερα ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκε τὴν διαφορετικότητα τῆς "οἰκογένειάς" του ἀντιδροῦσε ἔντονα.
Ἔσπαζε, ρήμαζε, ἔβριζε, τοὺς χτυποῦσε καὶ πετοῦσε ὅ,τι ἔβρισκε μπροστά του. Αὐτὸ ἐπέφερε κρίση καὶ στὴν σχέση τῶν μπαμπάδων του, οἱ ὁποῖοι τελικὰ χώρισαν, ἐνῶ κράτησε τὸ παιδὶ ἐκεῖνος, ποὺ τὸ εἶχε υἱοθετήσει ἐξ ἀρχῆς. Σύντομα, ὁ Νίκος χρειάστηκε ψυχολογικὴ ὑποστήριξη.
Ἡ ψυχολόγος, ποὺ τὸν ἀνέλαβε, ὁμολόγησε ὅτι τέτοια κλειστότητα καὶ ἀδυναμία διείσδυσης στὸν ψυχικὸ κόσμο ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ πρώτη φορὰ συναντοῦσε. Καί, κάπως ἔτσι, πέρασαν τὰ ἕξι χρόνια του Δημοτικοῦ.
Ὑποστηρικτικὰ περισσότερο ἀπὸ τὸ σχολεῖο παρὰ ἀπὸ τὸν πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη ἀποκτήσει νέο σύντροφο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἠρωΐδα ψυχολόγο, τὴν κυρία Νένη, μᾶλλον τὰ κατάφερε ἀρκετὰ καλά.
Ἐνίοτε δεχόταν ρατσιστικὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ συμμαθητές του γιὰ τὴν οἰκογενειακή του κατάσταση, καθὼς τὰ παιδιὰ ἐκφράζουν πηγαῖα καὶ ἀδιαχείριστη τὴν σκληρότητά τους χωρὶς νὰ σκέφτονται τὸν πόνο, ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσουν.
Στὸ Γυμνάσιο, ὅμως, πραγματικὰ ἡ κατάσταση δυσκόλεψε πάρα πολύ. Μὲ τὴν ἐφηβεία, ποὺ ἐκδηλώθηκε πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του, καὶ μὲ ἕνα πολὺ σοβαρὸ θέμα, ποὺ προέκυψε γιὰ τὸν ἴδιο.
Ἡ ἀναζήτηση τῆς δικῆς του ταυτότητας στὸ θέμα τοῦ φύλου. Ἔνοιωθε νὰ ἀντρώνεται μὰ καὶ μιὰ ἰδιαίτερη τάση ἐνστερνισμοῦ γυναικείων συμπεριφορῶν. Ὁ ὑποσυνείδητος θαυμασμὸς τῆς μάνας, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε, ἡ δυναμικότητα καὶ ἡ ὡριμότητα κάποιων συμμαθητριών του, ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ρηχότητα τῶν ἄλλων ἀγοριῶν λειτουργοῦσαν μέσα του μὲ ἔντονο συγκρουσιακὸ τρόπο.
Ὁ "μπαμπάς" του, ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια φρόντισε γιὰ τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγὴ τοῦ παιδιοῦ του μὲ τρόπο τέτοιο, ποὺ νὰ δικαιολογεῖ πλήρως τὶς δικές του προτιμήσεις, τὸν ἐνθάρρυνε συνεχῶς νὰ κάνει ὅ,τι νοιώθει.
Νὰ αἰσθάνεται, ὅπως νοιώθει ὅτι γεννήθηκε καί, ἂν ἔνοιωθε γυναίκα, νὰ ὑπερβεῖ τὴν τρανσφοβία τῆς ἐποχῆς καὶ νὰ προχωρήσει σὲ ἀλλαγὴ φύλου.
Καὶ ὁ Νίκος ἀσφυκτιοῦσε. Καιγόταν! Ἔνοιωθε μόνος, ἂν καὶ εἶχε πολυπληθεῖς παρέες, γιατί ἦταν πολὺ cool τὸ νὰ ὑπάρχει ἕνας gay στὴν παρέα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ὅλοι τὸν ἀποδέχονται χωρὶς νὰ τὸν κατακρίνουν.
Ἔνοιωθε, ὅμως, μόνος ἀπόλυτα. Δὲν μποροῦσε νὰ τὸν καταλάβει κανείς. Τὶς συνεδρίες τὶς εἶχε σταματήσει, γιατί ὁ ἄλλοτε εὐκατάστατος "μπαμπὰς" εἶχε ἀναδουλειὲς στὸ μπὰρ μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καλύπτει αὐτὸ τὸ ἔξοδο πολυτελείας ἐνῶ ὁ ἄλλος "μπαμπὰς" ἐξαφανίστηκε γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἀκολουθώντας καὶ ἐκεῖνος τὸν δικό του δρόμο μὲ ἄλλον σύντροφο.
Τὸ σκηνικό του προοιμίου, λοιπόν, κάπως ἔτσι ἐκτυλίχτηκε. Ἦταν ἡ ὥρα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ἕνας μαθητὴς ἔθεσε στὸν θεολόγο καθηγητὴ τὸ ἐρώτημα ἂν εἶναι ἁμαρτία ἡ ἀλλαγὴ φύλου.
Ὁ Νίκος μὲ ὀρθάνοιχτα αὐτιὰ καὶ μὲ πραγματικὰ καλὴ διάθεση περίμενε νὰ ἀκούσει τὴν ἀπάντηση τῆς κυρίας Ζαφειρίου, τὴν ὁποία ἀγαποῦσε καὶ ἐκτιμοῦσε.
Πρὶν προλάβει, ὅμως, νὰ ἀπαντήσει, ὁ Νίκος ἔφαγε μιὰ σπρωξιὰ ἀπὸ τὸν Θάνο, ποὺ καθόταν ἀπὸ πίσω του καὶ τοῦ' πὲ μὲ πνιχτὸ κοροϊδευτικὸ γέλιο? "Παπανικολάου, γιὰ σένα θὰ πεῖ".
Ὁ Νίκος χωρὶς νὰ ἀπαντήσει σηκώθηκε ὄρθιος, βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν τάξη καὶ κατευθύνθηκε στὸ γραφεῖο τῆς διευθύντριας.
- Παπανικολάου, ἔφυγες ὅπως εἶσαι! Μεταβολὴ καὶ σφαίρα. Δυὸ μέρες ἀποβολή.
- Κυρία...
- Κεριὰ καὶ λιβάνια! Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ, ἂν ξανάρθεις ἐδῶ μέσα δὲν γλιτώνεις. Ὅπως εἶσαι, οὔτε νὰ σὲ βλέπω.
Ἔφυγε στὰ ἀλήθεια. Καὶ ἤθελε νὰ φύγει γιὰ πάντα. Ἀπὸ παντοῦ. Καὶ ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀνέβασε αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ statous "θέλω νὰ φύγω...".
Ἡ διευθύντρια ἐν τῷ μεταξὺ ἔμαθε ὅσα ἔγιναν στὴν τάξη ἀπὸ τὸν θεολόγο καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀναζητᾶ μὲ ἀγωνία.
Πῆρε τηλέφωνο στὸ σπίτι, πῆρε καὶ τὸ ἁμάξι της καὶ ἔκανε συνέχεια γύρους φοβισμένη γιὰ τὶς συνέπειες, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶχε γιὰ τὴν ἴδια ἡ πράξη της.
Καὶ ὁ Νίκος ἤθελε μόνο νὰ φύγει. Δὲν ἤξερε ποὺ πατοῦσε καὶ ποὺ πήγαινε. Ὅλα ἦταν θολὰ μέσα του. Καὶ ἀφοῦ τριγύρισε σὲ γειτονιὲς ἄγνωστες γιὰ ὧρες, βρέθηκε ἔξω ἀπὸ μία ἐκκλησία.
Θὰ ἦταν νωρὶς τὸ ἀπόγευμα, γιατί δὲν εἶχε πιὰ οὔτε κινητό. Τὸ πέταξε σὲ ἕναν κάδο, μετὰ τὴν ἀνάρτηση ἐκείνου τουstatous.
Δὲν τὸν ἔνοιαζαν οὔτε λάικ οὔτε καρδοῦλες οὔτε λυπᾶμαι... Βασικά, μᾶλλον δὲν τὸν ἔνοιαζε τίποτα πιά.
Ὅπως γύριζε ἐκεῖ, λοιπόν, στὶς δυτικὲς γωνιὲς τῆς πόλης σὰν τὴν ἄδικη κατάρα, βρέθηκε κάποια στιγμὴ ἔξω ἀπὸ ἕναν ὄμορφο μεταβυζαντινὸ ναό.
Χαμηλό, πετροκτιστό, κατανυκτικὸ θαρρεῖς. Ἀσυναίσθητα ἢ ὑποσυνείδητα ἢ ἀπὸ ἄλλη πνευματικὴ ἴσως δύναμη παρακινημένος μπῆκε μέσα.
Κατευθύνθηκε πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ στάθηκε ὥρα πολὺ παρατηρώντας τὸ Πρόσωπο ἐκεῖνο.
Ἦταν ὄμορφος ὁ Χριστός, πρώτη φορὰ συγκλονίστηκε ἀπὸ τέτοια ὡραιότητα. Ὅπως στεκόταν ἐκεῖ, πέρασε ἀπὸ κοντὰ ὁ παπὰς τῆς ἐνορίας, μὲ τὸ ζωστικὸ ἀνασηκωμένο καὶ κουβαλώντας κάποια τρόφιμα.
-Παλληκάρι, καλησπέρα. Θὰ εἶχες τὴν καλωσύνη νὰ μὲ βοηθήσεις λίγο σὲ παρακαλῶ;
Ὁ Νίκος, ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔνοιωθε ἄχρηστος καὶ παντελῶς ἀχρείαστος μᾶλλον χάρηκε μὲ τὴν πρόσκληση αὐτὴ καὶ προθυμοποιήθηκε νὰ βοηθήσει.
Ὅπως ξεφόρτωναν τὸ ἡμιφορτηγὸ μὲ τὶς προμήθειες γιὰ τὸ συσσίτιο τῶν φτωχῶν, ἐπίασαν δειλὰ καὶ τὴν κουβέντα.
Ἀλληλοσυστήθηκαν, εἶπαν τὰ βασικὰ μόνο, βασικά, ὅμως, ποὺ ἦταν ἀρκετά, γιὰ νὰ παρατηρήσει ὁ ἱερέας τὴν βαθυτάτη θλίψη, ποὺ ἔκαιγε τὴν καρδιὰ τοῦ Νίκου.
Ὅταν τελείωσαν οἱ δουλειές, ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε? ἂν ἔχεις χρόνο, ἔλα λίγο νὰ κουβεντιάσουμε, νὰ σὲ κεράσουμε μιὰ πορτοκαλάδα γιὰ τὸν κόπο σου.
Κάθησαν πράγματι καὶ ξαφνιάζοντας τὸν ἱερέα ὁ Νίκος τὸν κεραυνοβόλησε μὲ τὴν ἴδια ἐρώτηση τοῦ συμμαθητῆ του πρὸς τὸν θεολόγο τοῦ σχολείου? «πάτερ, εἶναι ἁμαρτία ἡ ἀλλαγὴ φύλου»;
Ὁ ἱερέας τότε μὲ ὑπομονὴ καὶ προσευχή, ἐπικαλούμενος τὴν θεία φώτιση γιὰ νὰ ἀπαντήσει σὲ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἐρώτημα, τοῦ εἶπε περίπου αὐτὰ τὰ λόγια? «ἄκουσε, καλό μου παιδί.
Ὁ καλὸς Θεὸς ἔχει δημιουργήσει τὰ πάντα μὲ σοφία. Μὲ ἀγάπη. Ἔτσι, δημιούργησε καὶ τὸν ἄνθρωπο δίνοντάς του μάλιστα περισσότερα καὶ ἀσύγκριτα ἀνώτερα χαρίσματα ἀπὸ κάθε ἄλλο δημιούργημα.
Τὸν δημιούργησε δική Του εἰκόνα. Τοῦ ἔδωσε αἰώνια ζωή. Τοῦ ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ὅμοιος μὲ Αὐτόν. Καὶ τὸν δημιούργησε, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ἄρρεν καὶ θῆλυ. Ἄντρα καὶ γυναίκα. Αὐτὸ εἶναι θεῖο δῶρο.
Γνωρίζει μὲ τὴν σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Τοῦ ποιὸ φύλο μᾶς ταιριάζει. Ἃς μὴν ἀμφισβητοῦμε ἐμεῖς τὴν σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Τοῦ θεωρώντας ὅτι θὰ τὰ καταφέρουμε καλύτερα. Καὶ ἐκεῖνος ὁ δρόμος δὲν εἶναι εὔκολος. Εἶναι δύσβατος. Ἂν ἀλλάξει φύλο ἕνας ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸ μετανοιώσει;
Ἂν ἔχει σοβαρὲς ἐπιπλοκὲς στὴν ὑγεία του καὶ κινδυνέψει ἡ ζωή του; Εἶναι σοβαρὰ θέματα αὐτά. Δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν τιμωρήσει ἢ θὰ πάψει νὰ τὸν ἀγαπᾶ. Ὁ Θεὸς πάντα ἀγαπᾶ τὰ παιδιά Του, ὅσο μακριά Του καὶ ἂν φύγουν.
Ποτὲ δὲν παύει νὰ εἶναι Πατέρας. Καί, ἂν ὁρίζει κάποια πράγματα ὡς ἐντολὲς στὸν νόμο Του, εἶναι ἀπὸ τὴν ἄμετρη ἀγάπη Του, γιὰ νὰ μὴν πονέσουμε περισσότερο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Θὰ ἤθελες νὰ σοῦ πῶ μιὰ σχετικὴ ἱστορία»; Ἀργοκούνησε καταφατικὰ ὁ Νίκος τὸ κεφάλι καὶ διηγήθηκε ὁ ἱερέας...
«Τὴν ἱστορία αὐτή μου τὴν εἶπε ὁ πνευματικός μου πατέρας, ποὺ τώρα εἶναι ἐπίσκοπος στὴν Κύπρο.
Πρὶν πολλὰ χρόνια ἕνας νέος ἐπισκέφτηκε τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ στὸ μοναστήρι, ποὺ φιλοξενήθηκε, ἐξομολογήθηκε στὸν πνευματικὸ ὅτι ἦταν ὁμοφυλόφυλος.
Ὁ πνευματικὸς ἦταν πολὺ αὐστηρὸς καὶ οὔτε λίγο οὔτε πολύ του εἶπε ὅτι ἂν δὲν θεραπεύσει αὐτὸ τὸ πάθος δὲν ὑπάρχει γιὰ ἐκεῖνον σωτηρία.
Βγῆκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν ἐξομολόγηση ἀπογοητευμένος ὁλότελα. Σκεφτόταν ἀκόμα καὶ νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του στὸ πέλαγο, ποὺ ἀτένιζε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ μοναστήρι.
Ἕνας μοναχὸς βλέποντας τὸν τόσο λυπημένο τὸν πλησίασε καὶ ἔμαθε ὅσα συνέβησαν καὶ ὅσα τὸν βασάνιζαν.
Τὸν ρώτησε ὁ μοναχὸς τότε, θὰ ἔρθεις μαζί μου νὰ ἐπισκεφτοῦμε κάποιον; Καὶ ἐπισκέφτηκαν τὸν Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη.
Ὁ Ἅγιος ἄκουσε μὲ πολὺ προσοχὴ καὶ ἀπέραντη ἀγάπη τὴν δυσκολία τοῦ νέου καὶ τὴν ὁμολογία του ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλάξει προτιμήσεις στὸ θέμα αὐτό.
Ὁ Ἅγιος τότε πῆρε ἕνα ραβδὶ καὶ κάνοντάς του διάφορες ἐρωτήσεις ἄρχισε νὰ χαράζει κύκλους στὸ χῶμα. Οἱ ἐρωτήσεις ἦταν σὰν καὶ αὐτές?
- μπορεῖς, παιδί μου, νὰ πηγαίνεις κάθε Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία;
- μπορεῖς νὰ νηστεύεις κάθε Τετάρτη καὶ Παρασκευή;
- μπορεῖς νὰ ἐπισκέπτεσαι ἕνα γηροκομεῖο νὰ κάνεις παρέα τοὺς ἡλικιωμένους;
Σὲ κάθε καταφατικὴ ἀπάντηση ζωγράφιζε ἕναν κύκλο. Ὅταν τελείωσε, τὸ χῶμα εἶχε γεμίσει μὲ πολλοὺς μικροὺς κύκλους, τοὺς ὁποίους περιέγραψε μὲ ἕναν μεγαλύτερο.
- Αὐτὸς ὁ μεγάλος κύκλος εἶναι ἡ ζωή σου, καλό μου παιδί.
Οἱ πολλοὶ μικροὶ κύκλοι εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ πράγματα, ποὺ μπορεῖς νὰ κάνεις, ἐνῶ αὐτὸς ὁ μικρὸς κύκλος ποὺ ἔμεινε στὴν ἄκρη εἶναι τὸ πάθος, ποὺ δυσκολεύεσαι νὰ ἀντιμετωπίσεις.
Κᾶνε ἐσὺ ὅλα αὐτά, ποὺ μπορεῖς, καὶ ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπορεῖς ασε το στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θὰ κάνουμε καὶ πολὺ προσευχὴ καὶ δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός».
Πράγματι, ὁ νέος ἐκεῖνος μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου, τὶς φωτισμένες συμβουλές, τὸν προσωπικὸ ἀγώνα καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπισε καὶ θεράπευσε ὁριστικά το πάθος τῆς ψυχῆς του. Ἔκανε, μάλιστα, καὶ μία εὐλογημένη οἰκογένεια.
Ὁ Νίκος ἀκούγοντας τὴν ἱστορία αὐτὴ ἔνοιωθε ἀκτίνες πνευματικὲς νὰ τὸν διαπερνοῦν καὶ νὰ γιατρεύουν τὴν ψυχή του.
Ἔνοιωθε θεῖο φῶς νὰ πλημμυρίζει τὴν καρδιά του. Ἀντὶ γιὰ ἀπόρριψη ἢ κολακεία διδάχτηκε ἀλήθειες, ποὺ ἔσωσαν τὴν ψυχὴ τοῦ ὄχι μόνο ἀπὸ διλήμματα προσωπικὰ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ἦταν καθοριστικὲς γιὰ τὴν ζωή του.
- Θὰ μποροῦσα νὰ ἐξομολογηθῶ, πάτερ;
- Μετὰ χαρᾶς, παιδί μου, εἶπε ὁ ἱερέας καὶ πῆγαν στὸ ἐξομολογητήριο, ὅπου ἔβαλε τὸ πετραχήλι καὶ ἄκουσε μὲ προσοχὴ τὴν ἐξομολόγηση τοῦ Νίκου, τὴν πιὸ συγκινητικὴ ἴσως σὲ ὅλη τὴν ζωή του. Καὶ στὸ ἐρώτημα, τί πρέπει νὰ κάνει στὴν συνέχεια, ἀκολούθησε εὐλαβικὰ τὴν ποιμαντικὴ καθοδήγηση τοῦ ἱερέα.
-Γύρισε στὸ σπίτι του νὰ μὴν ἀνησυχοῦν, γύρισε καὶ στὸ σχολεῖο τοῦ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Ὄχι γιὰ μάθημα ἀλλὰ γιὰ αἴτηση μετεγγραφῆς.
Καί, πραγματικά, πῆγε σὲ ἕνα σχολεῖο, ὅπου τόσο ἡ διεύθυνση τοῦ σχολείου ὅσο καὶ ὁ σύλλογος τῶν καθηγητῶν ἀλλὰ καὶ οἱ συμμαθητὲς τοῦ τὸν ἀποδέχτηκαν μὲ χαρά. Ἔνοιωσε σύντομα μέλος μιᾶς οἰκογένειας. Καὶ ὄχι μόνο μίας. Μία ἦταν ἡ οἰκογένεια στὸ σχολεῖο καὶ ἄλλη μία στὴν ἐνορία.
Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Νίκος ὄχι μόνο δὲν ἔλειπε Κυριακὴ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἀλλὰ συμμετεῖχε ἐνεργὰ σὲ ὅλα τα μυστήρια καὶ τὶς ἀκολουθίες καὶ ἔγινε τὸ δεξὶ χέρι τοῦ ἱερέα.
Τὸ σπουδαιότερο ἴσως ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι κατάφερε νὰ συγχωρέσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὶς ἐνοχές, ποὺ ἀδίκως ἔνοιωθε καὶ τὸν βασάνιζαν, ἀλλὰ καὶ τὴν «οἰκογένειά» του, καθὼς ἔστω καὶ δὶ' αὐτῆς τῆς ὁδοῦ, τῆς τεθλιμμένης καὶ δύσβατης, γνώρισε τὸν Πατέρα, ποὺ δὲν εἶχε ποτέ του.
Ἀλλὰ καὶ τὴν μητέρα, τὴν μάνα Παναγιά, ποὺ στέκει πάντοτε ἄγρυπνη κοντὰ στὰ πονεμένα παιδιά της.
Νὰ τὰ σφουγγίσει τὰ δάκρυα. Νὰ ἀκούσει τὸν πόνο τους. Νὰ τὰ ζεστάνει στὴν ἀγκαλιά της. Νὰ τὰ θηλάσει ἀγάπη καὶ παραμυθία.
Γλυκειὰ Παντάνασσα νὰ θεραπεύει κάθε πόνο καὶ νὰ εὔχεται στὸν Υἱὸ τῆς ἀδιαλείπτως γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου ὅλου.
Πηγή: Προσκυνητής
