Η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κλάπηκε από την Κωνσταντινούπολη κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204, και από το 1206 βρίσκεται στην πόλη Amiens (Αμιένη) της βόρειας Γαλλίας, στον περίφημο καθεδρικό της ναό, ο οποίος χτίστηκε ακριβώς για να στεγάσει το άγιο αυτό λείψανο και μάλιστα συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Τα παρακάτω αποτελούν μετάφραση ενός δημοσιεύματος του ιστολογίου Full of Grace and Truth, όπου παρατίθενται δύο αποσπάσματα από ένα αφιέρωμα του υπέροχου περιοδικού “Road to Emmaus” (Δρόμος προς Εμμαούς). Σας προτείνουμε να ρίξετε μια ματιά μέχρι το τέλος του δημοσιεύματος. Γίνεται λόγος και για τις αποδείξεις της γνησιότητας της τιμίας κάρας.

Το παρακάτω είναι απόσπασμα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Road to Emmaus για ιερά ορθόδοξα λείψανα στη Γαλλία. Πρόκειται για μια συνέντευξη με τον π. Νικολά Nikichine ο οποίος από καιρό ερευνά πολλά από τα φερόμενα λείψανα που έχουν σχέση με την Ορθοδοξία στη Γαλλία και παρουσιάζει εδώ πολλά από τα συμπεράσματά του. Μεταξύ των κειμηλίων που έχουν περισσότερες ιστορικές αποδείξεις, όπως αναφέρει, είναι η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Amiens της Γαλλίας. [...]

“Από το 13ο αιώνα, ο καθεδρικός ναός της Νοτρ Νταμ στην Αμιένη στεγάζει ένα μέρος του κρανίου – τα οστά του προσώπου – του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Αυτό δεν πρέπει να συγχέει αυτούς που γνωρίζουν ότι και το Άγιον Όρος ισχυρίζεται ότι έχει «την κεφαλή του αγίου Ιωάννη» (σημείωση του μεταφραστή: ίσως να εννοεί κάπου αλλού). Αυτή η ονοματοδοσία είναι μια ευσεβής συνήθεια, γιατί ακόμα κι αν έχετε μόνο ένα μέρος του κεφαλιού ή του χεριού, δεν θα λέγατε, «έχουμε πέντε εκατοστά του κρανίου», θα λέγατε, «έχουμε την κάρα του». Στο Άγιον Όρος έχουν ένα άλλο μέρος του κρανίου, αλλά στην Αμιένη έχουμε τα οστά του προσώπου, και μπορείτε να φανταστείτε ακόμη και την προσωπικότητά του πίσω από αυτά τα λείψανα.”

“RTE: Μπορείτε να μας πείτε τώρα για τα αποδεικτικά στοιχεία για ορισμένα από τα λείψανα που έχετε μελετήσει;

Π/ΝΙΚΟΛΑ: Όλα τα κυριότερα λείψανα που ανέφερα προηγουμένως έχουν βάσιμα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα από πολλές διαφορετικές πηγές, και αυτή η ποικιλία της συνοχής είναι ισχυρό επιχείρημα από μόνο του. Επίσης, μαθαίνοντας την ιστορία αυτών των λειψάνων, εμείς οι Ορθόδοξοι ανακαλύπτουμε μια άλλη άποψη για την ιστορία της δυτικής Εκκλησίας και έναν νέο τρόπο κατανόησης αυτών των ιστορικών γεγονότων.

Για παράδειγμα, η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου αποκτήθηκε κατά τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204 (σημείωση του μεταφραστή: από τους λατίνους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, οι οποίοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και άρπαξαν όλους τους θησαυρούς της, π.χ. τα διάφορα πολύτιμα κειμήλια που μεταφέρθηκαν και βρίσκονται έως σήμερα στην Βενετία, το Άγιο Μανδήλιο που σήμερα είναι γνωστό ως η Σινδόνη του Τορίνο, η περίφημη εικόνα της Οδηγήτριας που ζωγραφίστηκε από τον ευαγγελιστή Λουκά και κατέληξε στο Montevergine της Ιταλίας, και άλλα πολλά). Αυτό ήταν μια μεγάλη τραγωδία για την ανατολική Εκκλησία, αλλά τώρα βλέπουμε τι έχει συμβεί στη Μικρά Ασία, στην Τουρκία, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 μέχρι σήμερα. Αν το κεφάλι είχε παραμείνει εκεί, θα είχε χαθεί ή καταστραφεί, όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων (όπως συνέβη με πολλά λείψανα), ή μήπως θα ήταν ακόμα προσβάσιμο για προσκύνηση; Τώρα, αυτό το λείψανο είναι στη Γαλλία, σε έναν πολύ όμορφο καθεδρικό ναό, και είναι δυνατό για τους Ορθόδοξους να το προσκυνήσουν με τον πλέον ανοικτό τρόπο. Η 25η Μαΐου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, ή η 7η Ιουνίου, σύμφωνα με την αστική ημερολόγιο, είναι η γιορτή της Τρίτης Ευρέσεως της Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, και σε αυτή τη γιορτή, το 2004, τελέσαμε την Θεία Λειτουργία με αυτό το λείψανο στην αγία τράπεζα. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στη σύγχρονη Τουρκία, και αυτό το είδος προβληματισμού αλλάζει την εκτίμησή μας για το ιστορικό γεγονός της μεταφοράς αυτού του λειψάνου στην Αμιένη. Ο Θεός έχει την δική Του πρόνοια.

Παλιό ανάγλυφο από τον καθεδρικό της Αμιένης που δείχνει την άφιξη της κεφαλής του αγίου Ιωάννη στην πόλη. Παρατηρούμε ότι το άγιο λείψανο με την χρυσή λειψανοθήκη είναι ακριβώς το ίδιο όπως το βλέπουμε και σήμερα.

Ο Θεός επέτρεψε τη μεταφορά αυτών των λειψάνων εδώ, και αυτή η δυτική κοινωνία είναι τα διατηρεί πιστά. Βεβαίως, η Γαλλία περνάει μια περίοδο αποχριστιανοποίησης, αλλά ακόμη βλέπουμε καθημερινή προσκύνηση των λειψάνων αυτών από έναν μικρό αριθμό πιστών χριστιανών. Ένα άλλο πολύ γνωστό παράδειγμα από τον 11ο αιώνα είναι η μεταφορά («μετακομιδή») του λειψάνου του αγίου Νικολάου από τα Μύρα της Λυκίας (και αυτή βρίσκεται σήμερα στην Τουρκία) στο Μπάρι στην Ιταλία. Στην ακολουθία που είναι αφιερωμένη σε αυτό το γεγονός, λέμε «Δεν ήταν χρήσιμο στα μάτια του Θεού αυτά τα πολύτιμα λείψανα να παραμένουν αδρανή στην έρημο της Λυκίας.» [*** Βλ. την σημείωση παρακάτω] Εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ευλαβικά την πρόνοια του Θεού, η οποία εκδηλώνεται σε αυτό.

Αυτή η συνεχής προσκύνηση από ακόμη και μια μειοψηφία Γάλλων πιστών είναι ένα από τα πνευματικά επιχειρήματα για τη γνησιότητά τους. Σε κάθε περίπτωση που έχω μελετήσει, έχω βρει ντόπιους που πιστεύουν, και ακαδημαϊκούς μελετητές που έχουν έγγραφα, ιστορικά βιβλία, και αρχεία που παρουσιάζουν τα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν τη γνησιότητα του λειψάνου. Βεβαίως, αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι σε αριθμό. Ο μεγάλος αριθμός των Γάλλων ρωμαιοκαθολικών όχι μόνο δεν γνωρίζουν τίποτα για τα δικούς τους ιερούς τόπους, αλλά και δεν ενδιαφέρονται και πολύ για αυτά. Αυτό δεν είναι δικό τους φταίξιμο – αυτοί οι ίδιοι είναι θύματα των αντι-χριστιανικών, αντι-εκκλησιαστικών, και αντι-λειψανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Δυστυχώς, κάθε αδύναμο σημείο της ιστορίας της δυτικής Εκκλησίας (σημείωση του μεταφραστή: δηλαδή του Παπισμού) μεγεθύνεται με σκοπό να γενικεύσει την εντύπωση της αδυναμίας της Εκκλησίας συλλήβδην. Οι ρωμαιοκαθολικοί είχαν τις αποτυχίες τους, και η ευπιστία των απλών ανθρώπων γινόταν ενίοτε αντικείμενο εκμετάλλευσης από κακούς κληρικούς για το κέρδος, αλλά και πάλι, όταν μελετάτε την ιστορία των μεγάλων λειψάνων, δεν μένει χώρος για αυτές τις απλοϊκές αντιρρήσεις.

Αντιθέτως, έχουμε πολύ κατηγορηματικά και ισχυρά επιχειρήματα. Μπορούμε να αναφέρουμε το παράδειγμα της κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Αμιένη, η οποία, ανατομικά, είναι ένα οστό του προσώπου χωρίς το σαγόνι. Συγχρόνως, μια εκκλησία στην επισκοπή του Βερντέν (σημείωση του μεταφραστή: άλλη πόλη της Γαλλίας) είχαν, όπως φημιζόταν, το σαγόνι του Αγίου Ιωάννη. Μια επιτροπή συστήθηκε για να εξετάσει τα δύο κειμήλια, και στην προκειμένη περίπτωση, το σαγόνι στο Βερντέν αποδείχθηκε ότι ήταν ενός άλλου ανθρώπου, μετά τον δέκατο αιώνα, αλλά τα συμπεράσματα της ίδιας επιτροπής σχετικά με τα λείψανα του αγίου Ιωάννη στην Αμιένη ήταν εκπληκτικά. Το οστό της Αμιένης όχι μόνο έχει χρονολογία από τον πρώτο ως τον τρίτο αιώνα μετά Χριστόν, αλλά και αυτό το κομμάτι του κρανίου προσδιορίστηκε ότι ήταν ενός άνδρα μεσογειακής καταγωγής, ηλικίας από 30 μέχρι 45, και επιπλέον υπήρχε μια αρχαία τρύπα που προκλήθηκε από ένα αιχμηρό εργαλείο, ακριβώς στο κάτω μέρος του μετώπου. Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, γνωρίζουμε ότι μετά τον αποκεφαλισμό του, η Ηρωδιάδα μαχαίρωσε το κεφάλι με το μαχαίρι της ως εκδίκηση για την καταγγελία εκ μέρους του του παράνομου γάμου της με τον Ηρώδη. Αν και αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για τους επιστημονικούς εξεταστές, έχουμε πράγματι αυτό το επιχείρημα από τη δική μας παράδοση, μαζί με άλλα ιστορικά και ανθρωπολογικά επιχειρήματα για τη γνησιότητα του λειψάνου του.

Στην ιστορία των μεγάλων κειμηλίων, έχουμε σχεδόν πάντα αυτή την επιστημονική και πνευματική ταύτιση. Για παράδειγμα, στην ιστορία της Σινδόνης του Τορίνου, η ιστορική τεκμηρίωση δεν είναι πολύ πειστική, αλλά τα πιο εντυπωσιακά επιχειρήματα προέρχονται από την επιστημονική πλευρά, τα πορίσματα των οποίων έχουν συνεχώς αναθεωρηθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. (σημείωση του μεταφραστή: Τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί και η πληθώρα των ιστορικών τεκμηρίων σχετικά με την αγία Σινδόνη, εκτός από τα επιστημονικά! Μπορείτε να διαβάσετε για την θύελλα των συγκλονιστικών στοιχείων σε διάφορα βιβλία, όπως για παράδειγμα στα άψογα “The Crucifixion of Jesus: A Forensic Inquiry” του ιατροδικαστή Frederick Zugibe και το “Holy Faces, Secret Places” του ιστορικού ερευνητή Ian Wilson. Το ένα εστιάζει κυρίως στις αποδείξεις που αφορούν στις φυσικές επιστήμες, ενώ το άλλο στις ιστορικές.)

Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, είχαμε αυτό που ονομάστηκε «Καθολική Αναγέννηση» στη Γαλλία. Η πρωτόγονη και άξεστη λογικοκρατία και η κριτική των επαναστατών και των Προτεσταντών που προσπαθούσαν να δυσφημίσουν τα λείψανα ώθησαν τους Ρωμαιοκαθολικούς να εξερευνήσουν τις ιστορίες αυτών των αντικειμένων. Μελέτησαν, έκαναν αρχαιολογικές έρευνες, και έφτασαν σε ένα υψηλότερο επίπεδο αντικειμενικής επιχειρηματολογίας υπέρ της γνησιότητας πολλών από αυτά τα λείψανα που ήταν γνωστά από πριν. Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη χριστιανική Ανατολή, έχουμε ακόμη πολλά έγγραφα που δεν έχουν ερευνηθεί, εξαιτίας των γλωσσικών φραγμών, την αρχαιότητας, και της έλλειψης πρόσβασης.

Καθώς συνεχίζουμε να μελετάμε, βρίσκουμε με τον καιρό ακόμη περισσότερα επιχειρήματα υπέρ της γνησιότητας, αλλά η άποψή μου είναι ότι η λογική διερεύνηση δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί επαρκή απόδειξη. Περιορίζεται από την φύση της λογικοκρατίας. Το βασικό επιχείρημα για εμάς είναι το επιχείρημα της πίστης μας. Δεν είναι το γεγονός ότι αυτό το λείψανο, αυτό το κόκαλο, είναι πραγματικά από από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή με κάποιον τρόπο να επηρεάζει τη σύγχρονη ζωή μας, το προσωπικό μας πεπρωμένο. Γνωρίζουμε από την ιστορία της Εκκλησίας ότι, αν αυτό λείψανο είναι από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, τότε έχουμε μια μεγαλύτερη εγγύηση ότι η αδύναμη προσευχή μας θα έχει περισσότερα αποτελέσματα εδώ από ό, τι σε άλλο τόπο.

Το σημείο όπου θέλουμε να καταλήξουμε είναι να δείξουμε ότι δεν είναι μόνο εφικτό, αλλά και χρήσιμο να προσευχόμαστε μπροστά σε άγια λείψανα. Έχουμε αρκετά στοιχεία που να δείχνουν ότι υποστηρίζουν την προσευχή μας. Ο Θεός και οι άγιοι οι ίδιοι μάς δίνουν αρκετά επιχειρήματα. Ωστόσο, ακόμη και αν καλώ προσκυνητές σε αυτά τα ιερά μέρη, προσωπικά, δεν τολμώ να επιβάλω αυτό το σέβας ως μια βεβαιότητα. Μόνο το σύνολο της Εκκλησίας μπορεί να το εξουσιοδοτήσει αυτό. [...]“

(παρμένοαπό: http://www.roadtoemmaus.net/back_issue_articles/RTE_25/A_CITY_OF_SAINTS.pdf, “A CITY OF SAINTS: THE FORGOTTEN RELIQUARIES OF PARIS”;

Road to Emmaus Vol. VII, No. 2 (#25))

[***Σημείωση: Όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον "Συναξαριστή" του για την γιορτή της μετακομιδής του λειψάνου του αγίου Νικολάου (20 Μαϊου): «Διά τούτο ευδόκησεν ο Θεός να σηκωθούν από εκεί τα άγια λείψανα του μεγάλου Πατρός ημών Nικολάου, και να μεταφερθούν εις την πολυάνθρωπον πολιτείαν την ονομαζομένην Mπαρ, ήτις ευρίσκεται εις την Iταλίαν. Ένα μεν, διά να μη μείνουν τα λείψανα τοιούτου Aγίου άτιμα και άδοξα, και άλλο δε, διά να απολαύση και η Δύσις τα τούτου θαυμάσια, ήτις ακόμη δεν είχε πέση εις τας αιρέσεις και κακοδοξίας, αλλ’ ήτον Oρθόδοξος, και ενωμένη με την Aνατολικήν Eκκλησίαν." (http://www.snhell.gr/references/synaxaristis/search.asp)

(και τώρα οι ταπεινές μου απόψεις...) (σημείωση του μεταφραστή: δηλαδή του ιστολογίου Full of Grace and Truth)

Αυτά και τα παρόμοια συναισθήματα που προαναφέρθηκαν δεν δείχνουν να αποδέχονται καθόλου την αφαίρεση των ιερών ορθοδόξων λειψάνων (συμπεριλαμβανομένης εκείνης κατά την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης) και τη μεταφορά τους σε ξένα και ακόμα και ετερόδοξα μέρη, αλλά φαίνεται να επαναλαμβάνουν ότι κανείς μας δεν γνωρίζει τον άπειρο νου του Θεού, και το τί ευδοκεί το ανεξιχνίαστο θέλημά Του. Ίσως θα έπρεπε επίσης να δείχνουμε ταπεινοφροσύνη, μετάνοια και καρτερία στις διάφορες δοκιμασίες που επιτρέπονται από το Θεό εξαιτίας των πολλών αμαρτιών μας. Εν πάση περιπτώσει, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό εν τέλει για τις αμέτρητες υλικές και πνευματικές ευλογίες που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε από Αυτόν σε αφθονία.]

Πηγή: Περιοδικό “Road to Emmaus: A Journal of Orthodox Faith and Culture” (ιστοσελίδα http://www.roadtoemmaus.net/). Αναδημοσίευση από http://full-of-grace-and-truth.blogspot.com/2009/08/head-of-precious-forerunner-in-amiens.html, Ακτίνες

Ἡ Ἀλβανία, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, προκαλεῖ μὲ τοὺς «Τσάμηδες» τὴν Ἑλλάδα. Καὶ δὲν φανερώνει ἀπροκάλυπτα πλέον τὴν ἀχαριστία της πρὸς τὴν Χώρα μας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐχόρτασε τὸ ψωμί, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Χοτζικοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος καὶ γιὰ μακρὰ σειρὰ ἐτῶν · δείχνει καὶ τὴν περιφρόνησή της πρὸς τὴν ἀπόφαση τοῦ Στρατοδικείου Ἰωαννίνων, ποὺ καταδίκασε ἐρήμην τοὺς περιβόητους «Τσάμηδες», ἀμέσως μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιὰ τὰ ἀνήκουστα ἐγκλήματά τους στὴν περιοχὴ τῆς Θεσπρωτίας, κατὰ τὴν διάρκεια πρῶτα τῆς Ἰταλικῆς καὶ στὴν συνέχεια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς. Τὸ πιὸ φοβερὸ ἔγκλημά τους ἦταν ἡ ἐκτέλεση ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς (μὲ «τσάμικη» παρότρυνση καὶ ὑπόδειξη) τῶν 49 (σαράντα καὶ ἐννέα) Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς, στὶς 29 Σεπτεμβρίου 1943.

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ  21ῃ Φεβρουαρίου 2016

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :

«Ἡ Ἀλβανία, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, προκαλεῖ μὲ τοὺς «Τσάμηδες» τὴν Ἑλλάδα. Καὶ δὲν φανερώνει ἀπροκάλυπτα πλέον τὴν ἀχαριστία της πρὸς τὴν Χώρα μας, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐχόρτασε τὸ ψωμί, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Χοτζικοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος καὶ γιὰ μακρὰ σειρὰ ἐτῶν · δείχνει καὶ τὴν περιφρόνησή της πρὸς τὴν ἀπόφαση τοῦ Στρατοδικείου Ἰωαννίνων, ποὺ καταδίκασε ἐρήμην τοὺς περιβόητους «Τσάμηδες», ἀμέσως μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιὰ τὰ ἀνήκουστα ἐγκλήματά τους στὴν περιοχὴ τῆς Θεσπρωτίας, κατὰ τὴν διάρκεια πρῶτα τῆς Ἰταλικῆς καὶ στὴν συνέχεια τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς. Τὸ πιὸ φοβερὸ ἔγκλημά τους ἦταν ἡ ἐκτέλεση ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς (μὲ «τσάμικη» παρότρυνση καὶ ὑπόδειξη) τῶν 49 (σαράντα καὶ ἐννέα) Προκρίτων τῆς Παραμυθιᾶς, στὶς 29 Σεπτεμβρίου 1943.

Ἤδη οἱ «Τσάμηδες», μὲ παρακίνηση ἀσφαλῶς τῆς Κυβερνήσεως τῶν Τιράνων, ἔκαναν προσφυγὴ στὸ Διεθνὲς Ποινικὸ Δικαστήριο τῆς Χάγης ἐναντίον τῆς Χώρας μας. Καὶ διεκδικοῦν ἀποζημιώσεις πολλῶν δισεκατομμυρίων, καθὼς καὶ ἐδάφη τῆς Ἠπείρου σὲ περιοχές, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἡ Ἡγουμενίτσα καὶ ἡ Πάργα !

Τὴν προσφυγὴ χαιρέτισαν μὲ ἐνθουσιώδεις ἀνακοινώσεις ὀργανώσεις τῶν «Τσάμηδων» στὴν Ἀλβανία καὶ στὶς Η.Π.Α. Στὴν παράδοση τοῦ φακέλλου παρέστησαν ἐκπρόσωποί τους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἐδήλωσαν ἀπροκάλυπτα, ὅτι στὴν κίνησή τους αὐτὴ ἔχουν τὴν ὑποστήριξη τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς καὶ χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ! Δὲν ξεύρω ἄν ὁ ἰσχυρισμὸς αὐτὸς ἀληθεύει. Ὅμως, τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι στὸ πλευρὸ τῶν «Τσάμηδων» ἔχουν ταχθῆ οἱ ἀκραῖες ἐθνικιστικὲς Ὀργανώσεις τῶν Ἀλβανῶν τοῦ Κοσσυφοπεδίου. Τὸ περιεχόμενο τοῦ Φακέλλου εἶναι σὲ τρεῖς γλῶσσες : ἀγγλικά, γαλλικὰ καὶ γερμανικά. Στὸ πλαίσιο τῆς κινήσεως αὐτῆς τῶν «Τσάμηδων», συγκροτήθηκε στὴν Ὁλλανδία, περὶ τὰ τέλη Σεπτεμβρίου τοῦ περασμένου χρόνου, τὸ «Ἐθνικὸ Συμβούλιο γιὰ τὴν Τσαμουριά»...

Ἀλλ’ ἐνῷ οἱ ἐγκληματίες «Τσάμηδες» κινοῦν πάντα λίθον γιὰ νὰ πάρουν ὅ,τι δὲν τοὺς ἀνήκουν, οἱ ἐν Ἑλλάδι κυβερνῶντες κάνουν ταξιδάκια ἀναψυχῆς δεξιὰ κι’ ἀριστερὰ καὶ μιλᾶνε ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ. Μόνο γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο δὲν μιλᾶνε, ἐνῷ δὲν φαίνεται νὰ παρακολουθοῦν καὶ τὶς κινήσεις τῶν «Τσάμηδων», οἱ ὁποῖοι, τελικά, «μᾶς πιάσανε στὸν ὕπνο» !

Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, κρούω, ὄχι τὸν κώδωνα, ἀλλὰ τὴν καμπάνα τοῦ ἐθνικοῦ κινδύνου. Καὶ ζητῶ νὰ σταματήσῃ ἡ νωχέλεια καὶ ἡ ἀδιαφορία μας. Γιὰ νὰ διεκδικήσουμε ὅσα μᾶς ἀνήκουν. Καὶ ὅσα μᾶς κάνουν ἐθνικὰ ὑπερήφανους σὰν Ἕλληνες. Ἀλλοιώτικα, καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος καὶ ἡ ἐθνικὴ ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος θὰ κινδυνεύσουν τὰ ἔσχατα. Ἡ εὐθύνη ὅλων μας εἶναι τεράστια. Γι’ αὐτό, ἄς πράξουμε ὅλοι τὸ καθῆκον μας, προτοῦ νὰ εἶναι - τραγικὰ καὶ ἀνεπανόρθωτα - ἀργά». 

 
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχετικά άρθρα:

Οι Τσάμηδες προσφεύγουν στο Δικαστήριο της Χάγης!

Ἡ πρόσφατη ἀποκάλυψι τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος δολοφονίας στήν Σιάτιστα Κοζάνης τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου Πολύζου δημοσιοποίησε ἕνα ἐκπληκτικό γεγονός πού δυστυχῶς πέρασε ἀσχολίαστο καί τό ὁποῖο συντρίβει καί κονιορτοποιεῖ τό ἀθεϊστικό κοσμοείδωλο καί τίς ληρώδεις ἀνοησίες τῶν δῆθεν προοδευτικῶν ριζοσπαστῶν «διανοουμένων» ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὅ,τι φαίνεται καί ὅτι προέρχεται ἀπό τό πουθενά καί τήν τυχαιότητα καί βαδίζει στήν ἐκμηδένιση καί τήν ἀνυπαρξία, ἕνας τυχαῖος καί ἀνερμάτιστος κρῖκος σέ μία τυχαία καί ἀνερμάτιστη, ἄλογη καί ἀσυνείδητη διαδικασία ἐξέλιξης.

 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 19/2/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ἡ πρόσφατη ἀποκάλυψι τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος δολοφονίας στήν Σιάτιστα Κοζάνης τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου Πολύζου δημοσιοποίησε ἕνα ἐκπληκτικό γεγονός πού δυστυχῶς πέρασε ἀσχολίαστο καί τό ὁποῖο συντρίβει καί κονιορτοποιεῖ τό ἀθεϊστικό κοσμοείδωλο καί τίς ληρώδεις ἀνοησίες τῶν δῆθεν προοδευτικῶν ριζοσπαστῶν «διανοουμένων» ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὅ,τι φαίνεται καί ὅτι προέρχεται ἀπό τό πουθενά καί τήν τυχαιότητα καί βαδίζει στήν ἐκμηδένιση καί τήν ἀνυπαρξία, ἕνας τυχαῖος καί ἀνερμάτιστος κρῖκος σέ μία τυχαία καί ἀνερμάτιστη, ἄλογη καί ἀσυνείδητη διαδικασία ἐξέλιξης.

Τό συγκλονιστικό γεγονός ἐρείδεται στήν μαρτυρία τοῦ κ. Σαράντη Λιάκου κυνηγοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τήν διάρκεια κυνηγητικῆς ἐξορμήσεως ὁδηγήθηκε ἀπό τούς κυνηγητικούς του σκύλους στήν διαμελισμένη σορό ἀπό ἄγρια ζῶα τοῦ θύματος τῆς δολοφονίας Κων/νου Πολύζου, τήν ὁποία θεώρησε ὅτι ἀνήκει σέ ἀποθανόντα μετανάστη καί δέν ἐνημέρωσε αὐθωρεί τίς Ἀρχές. Ὅπως ὁ ἴδιος ὅμως κατέθεσε σέ ὄνειρό του ἐμφανίσθηκε τό θύμα τῆς δολοφονίας καί τοῦ ἀπεκάλυψε τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του, παρακινόντας τον νά ἐνημερώσει τίς Ἀστυνομικές Ἀρχές τῆς χώρας καί ἔτσι νά ξεκινήσει ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀγρίου καί φοβεροῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος. Τό ἀνωτέρω ἐκπληκτικό γεγονός δέν σχολιάστηκε ἀπό τούς «εἰδικούς» τῆς ἐνημέρωσης καί θεωρήθηκε ὡς ἀνάξιο προσοχῆς. Εἶναι ὅμως ἐξαιρέτως συγκλονιστικό καί ἀποδεικτικό τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ὑπερβαίνει τό φυσικό θάνατο καί δέν ἐγκλείεται στήν ὑλική διάσταση τῆς ζωῆς.

Τό συγκεκριμένο γεγονός πού κατέθεσε ὁ ἀξιόπιστος κ. Λιάκος ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς ἀναρίθμητες ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια τήν ὁποία διακηρύσσει διαχρονικά ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία.

Οἱ πνευματικές ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί οἱ ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑποστασή της εἶναι βέβαια τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα μας καί τό ἐνσυνείδητο ἐγώ μας. Ἡ συνείδησι καί ἡ συνειδητή ἀντίληψη τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν. Ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ὑλικῶν ἐπιδράσεων καί ἐντυπώσεων ἐνδοοργανικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεώς μας ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ἐπιδράσεων. Ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας τῆς ψυχῆς μας στό ἴδιο μας τό σῶμα ἀλλά καί σέ ἄλλα πρόσωπα καί ἀντικείμενα, ἡ ὑποβολή εἰδική ἀλλά καί ὁμαδική, ἡ ἑκούσια συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός λόγος καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη ἡ ἀνάπλασι καί ἡ ἀναγνώρισι καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώσις, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότης, ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὀράματα,οἱ σέ ἔκσταση ὀπτασίες καθώς καί οἱ συναισθηματικές καί ἠθικές ἀτέλειες καί ἀνεπάρκειες τῆς παρούσης ζωῆς πού δέν μποροῦν νά αἰτιολογήσουν τήν ὑφισταμένη νομοτέλεια.

Ἐπιπρόσθετες ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑπόσταση τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς a contrario (ἐκ τοῦ ἐναντίον) ἀπό τήν ὑποστατικότητα τῶν πονηρῶν πνευμάτων, εἶναι ἡ τηλενέργεια καί τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ γοητεία καί ἡ κατάρα, ἡ νοομαντία, ἡ ἐνδοσκοπία καί ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ τηλεπλασία (ἐκτόπλασμα), ἡ μαγεία, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρησι, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ξενογλωσσία τῶν διαμέσων, ἡ ἰδεοπληγία-ἰδεοπλασία καί ἡ ψευδαίσθησι. Τό τραγικό θύμα τῆς εἰδεχθοῦς δολοφονίας Κων/νος Πολύζος μέ τήν μεταφυσική του παρέμβαση γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ εἰς βάρος του ἐγκλήματος, ἀπέδειξε γιά μιά εἰσέτι φορά ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλαστεῖ ἀθάνατος, μέτοχος τῆς αἰωνιότητος καί κοινωνός δυνάμει τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Δημιουργοῦ του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Φθάσαμε στο σημείο λόγω «μιθριδατισμού» να αντιμετωπίζουμε τις πρακτικές και τις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας με τις οποίας προωθεί την αναθεωρητική της πολιτική σε βάρος της Ελλάδας ως καθημερινές και συνήθεις δραστηριότητες. Η εντατικοποίηση όμως και η «ποιοτική αναβάθμιση» των πρακτικών αυτών και προκλήσεων το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αποκορύφωμα την ουσιαστική απαγόρευση από την Τουρκία της διπλωματικής υπέρπτησης του πρωθυπουργικού αεροσκάφους κατά το πρόσφατο ταξίδι στο Ιράν και τον διασυρμό που δεχθήκαμε ως κράτος και ως λαός, μας ανησυχεί ιδιαίτερα.

Ό διαπρεπής Βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman γεννήθηκε στίς 7 Ιουλίου 1903. Ἦταν έγγονός τού μεγαλοεφοπλιστή Σέρ Γουόλτερ Ράνσιμαν (1847-1937) καί γιός τού πολιτικού Σέρ Γουόλτερ. Σπούδασε στό Eton καί στό Trinity College τού Cambridge, όπου μαθήτευσε κοντά στόν διάσημο καθηγη­τή της Νεότερης Ιστορίας καί βυζαντινολόγο Τζόν Μπάγκνελ Μπιούρι. Στό πα­νεπιστήμιο αύτό δίδαξε άπό τό 1927 εως τό 1938 καί παρέμεινε έπίτιμος έταῖρος τού εως τόν θάνατό του. Δίδαξε έπίσης σέ πολλά Πανεπιστήμια της Εύρώπης καί της Άμερικης καί στό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης άπό τό 1942 εως τό 1945, όπου δίδαξε Βυζαντινή 'Ιστορία καί Τέχνη. Υπηρέτησε σέ άρκετές διπλωματικές θέσεις (Ακόλουθός της Βρετανικης πρεσβείας στήν Σόφια καί τό Κάιρο) καί χρημάτισε άντιπρόσωπος τού Βρετανικού Συμβουλίου στήν Ελλάδα άπό τό 1945 εως τό 1947. ^τΗταν μέλος της Βρετανικης Ακαδημί­ας Άθηνών, καί έχει τιμηθεί μέ πολυάριθμα πανεπιστημιακά διπλώματα. Μέ τό περάσμά του άπό τήν Ελλάδα τού δόθηκε ή εύκαιρία νά γνωρίσει μεταξύ πολ­λών άλλων τόν Γιώργο Σεφέρη, τόν Αγγελο Σικελιανό καί τόν Δημήτρη Χόρν.

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟΥ

ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

(Άπο http://www.i-m-patron.gr )

Ό διαπρεπής Βυζαντινολόγος Sir Steven Runciman γεννήθηκε στίς 7 Ιουλίου 1903. Ἦταν έγγονός τού μεγαλοεφοπλιστή Σέρ Γουόλτερ Ράνσιμαν (1847-1937) καί γιός τού πολιτικού Σέρ Γουόλτερ. Σπούδασε στό Eton καί στό Trinity College τού Cambridge, όπου μαθήτευσε κοντά στόν διάσημο καθηγη­τή της Νεότερης Ιστορίας καί βυζαντινολόγο Τζόν Μπάγκνελ Μπιούρι. Στό πα­νεπιστήμιο αύτό δίδαξε άπό τό 1927 εως τό 1938 καί παρέμεινε έπίτιμος έταῖρος τού εως τόν θάνατό του. Δίδαξε έπίσης σέ πολλά Πανεπιστήμια της Εύρώπης καί της Άμερικης καί στό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης άπό τό 1942 εως τό 1945, όπου δίδαξε Βυζαντινή 'Ιστορία καί Τέχνη. Υπηρέτησε σέ άρκετές διπλωματικές θέσεις (Ακόλουθός της Βρετανικης πρεσβείας στήν Σόφια καί τό Κάιρο) καί χρημάτισε άντιπρόσωπος τού Βρετανικού Συμβουλίου στήν Ελλάδα άπό τό 1945 εως τό 1947. Ἦταν μέλος της Βρετανικης Ακαδημί­ας Άθηνών, καί έχει τιμηθεί μέ πολυάριθμα πανεπιστημιακά διπλώματα. Μέ τό περάσμά του άπό τήν Ελλάδα τού δόθηκε ή εύκαιρία νά γνωρίσει μεταξύ πολ­λών άλλων τόν Γιώργο Σεφέρη, τόν Αγγελο Σικελιανό καί τόν Δημήτρη Χόρν.

Ό πολυγραφότατος ιστορικός έγραψε πολλά έργα πού έγιναν γρήγορα γνωστά τόσο σέ άκαδημαϊκό έπίπεδο, όσο καί στό εύρύ άναγνωστικό κοινό. Τά πρώτα του έργα είναι: Ό Αύτοκράτωρ Ρωμανός Λεκαπηνός καί ή βασιλεία τού (1929), μελέτη γιά τό Βυζάντιο τού 10ου αιώνα, Τό πρώτο Βουλγαρικό κράτος (1930) καί ό Βυζαντινός Πολιτισμός (1933), τό όποῖο συνέγραψε όταν ήταν λέκτορας στό Πανεπιστήμιο τού Cambridge. Ό Μεσαιωνικός Μανιχαϊ- σμός είναι μία μελέτη γιά τίς δυαλιστικές αιρέσεις κατά τούς μέσους αιώνες. Βασικότατο έργο τού έπίσης είναι ή τρίτομη Ιστορία τών Σταυροφοριών (1951-1954) μέ συμπλήρωμα τόν Σικελικό 'Εσπερινό, μιά λεπτομερη ιστορία τών μεσογειακών χωρών καί πολιτισμών έκείνης της έποχης καί της συγκρού- σεώς των τότε πολιτικών καί έθνικών συμφερόντων. Αλλα έξίσου σημαντικά έργα τού είναι: Ή Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1965), Ή Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία έν αιχμαλωσία (1968), Ή τελευταία Βυζαντινή Αναγέννηση (1970), Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες καί τό κοσμικό κράτος (1972), Βυζαντινός ρυθμός καί Πολιτισμός (1975), Ή Βυζαντινή Θεοκρατία (1977). Άρκετά άπό αύτά έχουν μεταφραστεί καί στήν έλληνική γλώσσα. Ό σέρ Στηβεν Ράνσιμαν άνέσυρε μέ τίς μελέτες του καί τό έργο τού τόν βυζαντινό πολιτισμό άπό τήν έ- πιστημονική άδιαφορία καί τόν έρευνητικό παραμερισμό. Μέ τό έργο τού Ίστο- ρία τών Σταυροφοριών άλλαξε ούσιαστικά τήν άντίληψη της Δύσης γιά τίς Σταυροφορίες. Ή έφημερίδα The Times γιά τήν προσφορά τού μεγάλου έπι- στήμονα στό συγκεκριμένο θέμα έγραψε: "Χαρτογραφώντας τήν μεσαιωνική φάση τού άτέρμονου χάσματος μεταξύ Άνατολης καί Δύσης στήν Μέση Άνα- τολή ό Ράνσιμαν σαφώς έκλινε πρός τήν πλευρά τού Βυζαντίου έναντί της μι­σαλλοδοξίας καί τού πλιάτσικου στό όποῖο έπιδιδόταν ή Δύση".

Ή χώρα μας τόν τίμησε μέ τό χρυσό μετάλλιο της πόλης τών Άθηνών (1990) καί μέ τό βραβείο Ωνάση (1997).

Ό Σέρ Στηβεν Ράνσιμαν άπεβίωσε τίς ώρες πού σελιδοποιούσαμε τήν συνέντευξή του, στίς 10 Νοεμβρίου 2000

"Σέρ Στηβεν Ράνσιμαν:

Χρειαζόμαστε τήν πνευματική μετριοφροσύνη",

6/11/2000,

Έπιμέλεια-Έπιλογή άποσπασμάτων: Λαμπρινη Χ. Θωμά Flash.gr

Ή συνέντευξη πού άκολουθεῖ δόθηκε άπό τό σέρ Στηβεν Ράνσι­μαν, στό Έλσισιλντς της Σκωτίας, στόν πατρογονικό πύργο του, τόν Ό- κτώβρη τοϋ 1994, γιά λογαριασμό της ΕΤ3, στίς δημοσιογράφους Χρύσα Άράπογλου καί Λαμπρινή Χ. Θωμά. Γιά τεχνικούς λόγους, δέν «βγηκε» ποτέ στόν άέρα. Καί οι δύο δημοσιογράφοι θεωροϋν τήν συνέντευξη αύ- τή άπό τις πιό σημαντικές της καριέρας τους, μιά και άνήκει στό είδος των «συζητήσεων» πού σέ διαμορφώνουν καί δέν ξεχνάς ποτέ. Θεω- ροϋν οτι πρέπει νά δει τό φως της δημοσιότητας, έστω καί μέ μιά τόσο θλιβερή άφορμή, οπως ό θάνατος τοϋ μεγάλου φιλέλληνα. Ο Flash.gr δημοσίευσε γιά πρώτη φορά, άδημοσίευτα άποσπάσματα άπό τήν συ­νέντευξη αύτη και εμείς τα μεταφέρουμε μέσω της «ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ».

Πιστεύω πώς κάθε γεγονός της ιστορίας, άν άρχίσεις νά τό μελετάς σέ βάθος, μπορεί νά γίνει συναρπαστικό. Τό δέ Βυζάντιο τό βρίσκω έξαιρετικά συναρπα­στικό, γιατί ήταν ένας αύθύπαρκτος πολιτισμός. Γιά νά μελετήσεις τό Βυζάντι­ο, πρέπει νά μελετήσεις τήν τέχνη, νά μελετήσεις τή θρησκεία, νά μελετήσεις έναν ολόκληρο τρόπο ζωης, πού είναι πολύ διαφορετικός άπό τό σημερινό.

Καλύτερος η χειρότερος;

Κοιτάξτε... Δέν είμαι σίγουρος άν θά μοῦ άρεσε νά ζήσω στούς βυζαντινούς χρόνους. Δέ θά μοῦ άρεσε, λόγου χάριν, νά άφήσω γένια. Ωστόσο, στό Βυ­ζάντιο είχαν έναν τρόπο ζωης πού ήταν καλύτερα δομημένος. Άλλωστε, όταν έχεις έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, ή ζωή σου «μορφοποιεί» κι είναι πολύ πιό ικανοποιητική άπό τή σημερινή, όπου κανείς δέν πιστεύει σέ τίποτε άρκετά.

Άρα ήταν μία θρησκευτική Πολιτεία;

Ἦταν ένας πολιτισμός, στόν οποῖο ή θρησκεία άποτελοῦσε μέρος της ζωῆς.

Καί στούς έντεκα αύτούς αιώνες;

Νομίζω ότι ό κόσμος μιλά γιά τό Βυζάντιο λές κι παρέμεινε τό ίδιο, ένας πολιτι­σμός άμετάβλητος κατά τήν διάρκεια όλων αύτών τών αιώνων. Είχε άλλάξει πολύ άπό τήν άρχή ώς τό τέλος του, άν καί κάποια συγκεκριμένα βασικά στοι­χεία κράτησαν σέ όλη τή διάρκειά του -όπως τό θρησκευτικό αίσθημα. Μπορεί νά διαφωνούσαν γιά θρησκευτικά ζητήματα άλλά πίστευαν όλοι, κι αύτό τό αί­σθημα είναι μόνιμο. Ό σεβασμός, ή έκτίμηση στίς τέχνες, ώς έκείνες πού εύχαριστούν τό Θεό, κι αύτά διατηρήθηκαν. Κι έτσι, παρ' ότι οι μόδες άλλαζαν, ή οικονομική κατάσταση άλλαζε, οι πολιτικές καταστάσεις άλλαζαν, ύπηρχε μιά άκεραιότητα, πολύ ένδιαφέρουσα μέσα στό σύνολο.

Μιλάμε γιά θρησκεία κι ήθική. Τό Βυζάντιο πολλοί το θεωρούν μία περίοδο πολέμων, δολοφονιών, δολοπλοκιών, «βυζαντινισμών» πού ούδεμία σχέση είχε μέ τήν ήθική.

Γίνονταν καί τότε πολλοί φόνοι, άλλά δέν ύπάρχει περίοδος της ιστορία πού αύτοί νά λείπουν. Κάποτε έδινα μιά διάλεξη στίς Η.Π.Α., καί στό άκροατήριό μου ήταν κι ή κόρη τού προέδρου Τζόνσον, πού μελετούσε τό Βυζάντιο. ^τΗρθε στή διάλεξη μέ δύο σωματοφύλακες, δύο σκληρούς κυρίους πού τήν προσε- χαν. Μού έξήγησε ότι άγαπούν τή βυζαντινή ιστορία, γιατί είναι γεμάτη φό­νους, καί φαντάζει σάν σχολικό μάθημα (homework). Είχα τό τάκτ νά μή της πώ ότι, ώς τότε, τό ποσοστό τών άμερικανών προέδρων πού είχαν δολοφο­νηθεί ήταν πολύ μεγαλύτερο -σέ σχέση μέ τά χρόνια ύπαρξής των Η.Π.Α.- ά- πό τό ποσοστό τών δολοφονημένων βυζαντινών αύτοκρατόρων στή διάρκεια της αύτοκρατορίας. Οι άνθρωποι συνεχίζουν νά δολοφονούν.Άνοίξτε τά μάτια σας!

Γράφετε στό «Βυζαντινό πολιτισμό» ότι δέν ύπηρχε θανατική ποινή στό Βυ­ζάντιο.

Όντως, δέν σκότωναν. Καί ή μεγάλη διαφορά φαίνεται στούς πρώτους χρό­νους. Όταν ή Ρωμαϊκή Αύτοκρατορία έγινε χριστιανική, μία άπό τίς βασικότε­ρες άλλαγές ήταν νά σταματήσουν οι μονομαχίες, νά μή πετούν πιά άνθρώ- πους στά λιοντάρια, κι όλα τα σχετικά. Ή αύτοκρατορία έγινε πολύ πιό άνθρω- πιστική. Καί πάντα, άπέφευγαν όσο μπορούσαν τή θανατική ποινή. Κατά και­ρούς, κάποιοι αύτοκράτορες κατέφευγαν σέ αύτή, άλλά οι περισσότεροι χρη­σιμοποιούσαν ώς έσχάτη τιμωρία, μιά μέθοδο πού σήμερα μας φαίνεται άπο- τρόπαια: τόν άκρωτηριασμό κάποιας μορφης. Άλλά μου φαίνεται, ότι οι περισ­σότεροι άνθρωποι θά προτιμούσαν νά τούς κόψουν π.χ. ένα χέρι, παρά νά τούς θανατώσουν.

Υπάρχει έδώ καί καιρό ένας διάλογος άνοικτός στήν Ελλάδα. Υπάρχουν σύγ­χρονοι Έλληνες διανοούμενοι πού ύποστηρίζουν ότι τό Βυζάντιο δέν άξίζει νά μελετηθεί ιδιαίτερα, ότι δέ δημιούργησε τίποτε, ότι είχε σχολιαστές τών γρα­φών κι όχι διανοούμενους. Μέ μιά φράση «δέν ήταν καί τίποτε άξιομνημόνευτο».

Νομίζω ότι αύτοί οι Έλληνες είναι πολύ άδικοι μέ τούς βυζαντινούς τους προ­γόνους. Δέν ήταν μιά κοινωνία χωρίς διανοούμενους -άρκεί νά δείς τή δουλειά

Σκόπιμα θα γίνει κάποια κλοπή ώστε να περάσουμε στην εμφύτευση τους… η εμφύτευση είναι ο στόχος.
Δείτε τη συνέντευξη του λέοντα Μητροπολίτη Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ. Τα λέει όλα και χωρίς περιστροφές!

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Μὲ τὴν Κυριακή τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς εἰσάγει στὴν κατ᾿ ἐξοχὴν πνευματική της περίοδο, τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Μιὰ περίοδο πού διαρκεῖ ἑβδομήντα μέρες, δέκα ἑβδομάδες. Οἱ τρεῖς πρῶτες Κυριακὲς καὶ ἑβδομάδες εἶναι εἰσαγωγικές καὶ στὴ συνέχεια ἀκολουθεῖ ἡ περίοδος τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καθὼς μπαίνουμε σ᾿ αὐτὸν τὸν ὄμορφο ἐκκλησιαστικὸ καὶ πνευματικὸ χῶρο τοῦ Τριωδίου, καὶ ἀνοίγουμε τὸ «Τριώδιο», αὐτὸ τὸ πλούσιο σὲ μηνύματα ἀληθείας καὶ ζωῆς βιβλίο, ποὺ ἀποτελεῖ τὸν κορμὸ τῶν ἀκολουθιῶν τῆς περιόδου ὡς τὸ Μεγάλο Σάββατο, ἡ Ἐκκλησία μας τὴν πρώτη Κυριακὴ μᾶς προσδιορίζει τὸν στόχο μας γιὰ κάτι πολὺ μεγάλο. Προσπαθεῖ νὰ μιλήσει στὴν καρδιά μας, προσφέροντάς μας ὡς ἐκλεκτὸ πνευματικὸ ἔδεσμα τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου.
Ἂς ἐπικεντρωθοῦμε ὅμως, ὄχι στὸ περιεχόμενο τῆς παραβολῆς, ἀλλὰ στὸν στίχο ποὺ προηγεῖται καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀφορμὴ αὐτῆς τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Λέει ὁ στίχος αὐτὸς ὅτι ὁ Κύριος εἶπε τὴν παραβολή θέλοντας νὰ διδάξει αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἦσαν «πεποιθότες ἐφ᾿ ἑαυτοῖς ὅτι εἰσὶ δίκαιοι καὶ ἐξουθενοῦντες τοὺς λοιπούς» (Λουκ. ιη΄ 9), δηλαδὴ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό τους, καὶ διακατέχονται ἀπὸ τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἰδέα ὅτι εἶναι δίκαιοι καὶ ἔτσι ἐξουθενώνουν τοὺς λοιποὺς καὶ τοὺς βλέπουν περιφρονητικά.

Ἀκριβῶς αὐτὸ ἀποτελεῖ καὶ τὴν ἀφορμὴ τοῦ σημερινοῦ μηνύματος καὶ γιὰ μᾶς. Ὁ Φαρισαῖος εἶχε τὴν πεποίθηση ὅτι ἦταν δίκαιος ἀφ᾿ ἑνὸς καὶ ὅτι εἶχε δίκιο ἀφ᾿ ἑτέρου. Δύο πράγματα φοβερὰ καὶ ὕπουλα ποὺ δὲν τὰ καταλαβαίνουμε μὲ τὴν πρώτη ματιά, ἀλλὰ ποὺ στὴν πραγματικότητα μᾶς ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸ νὰ δοῦμε τὴν ἀλήθεια ποὺ ταπεινὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὰ γεγονότα καὶ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ τοῦ ἔλεγε ὁ ἀρρωστημένος, ἐγωιστικὸς καὶ ἐμπαθὴς λογισμός του. Καὶ κάτι ἀκόμη. Εἶχε μιὰ αὐτάρκεια. Ἔκανε πέντε πραγματάκια καὶ ἠρκεῖτο σ᾿ αὐτά. Εὐχαριστιόταν ἡ ψυχούλα του μὲ τὰ κατορθώματά του. Εἶχε τόσο περιορισμένη ὅραση ποὺ ἐνῶ ἔλεγε «Θεέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ», στὴν οὐσία τὸν ἑαυτό του εὐχαριστοῦσε αὐτὸν μόνον ἔβλεπε. Ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς φαρισαϊκῆς προσευχῆς ἀπουσίαζε ὁλότελα ὁ Θεός Τὸν εἶχε διώξει καὶ τὸν εἶχε ἀντικαταστήσει μὲ τὸ εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ του. Αὐτὸ θὰ πεῖ «πεποιθώς ἐφ᾿ ἑαυτῷ» τὸν ἀπελάμβανε τὸν ἑαυτό του. Ἀπόδειξη ἦταν ὅτι γι᾿ αὐτὸν τὸν ἑαυτὸ μιλοῦσε μὲ τόση ἱκανοποίηση. Νήστευε δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα καὶ ἔδινε τὸ ἓν δέκατο ἀπὸ τὰ κτήματα καὶ τὰ ἔσοδά του καὶ αὐτὸ ἦταν ἡ καύχηση καὶ ἡ ἐξόφληση τοῦ χρέους του πρὸς τὸν Θεό.

Αὐτὸ τὸ φρόνημα τὸν ὁδηγεῖ σὲ μιὰ ἄθλια σύγκριση. Κάνει σύγκριση μ᾿ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ βρίσκει τὸν ἑαυτό του νὰ ὑπερέχει. Δὲν σταματᾶ σὲ γενικεύσεις καὶ ἀοριστίες ἀλλὰ προχωρεῖ ἕνα ἀκόμη βῆμα προβαίνει σὲ μιὰ θρασεία καὶ ἀνήλεη σύγκριση τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ μὲ συγκεκριμένο ἄνθρωπο. Ἄλλο εἶναι νὰ νοιώθεις μιὰ ὑπεροχὴ γενικευμένη -κακὸ καὶ φοβερὸ- καὶ ἄλλο εἶναι -πολὺ περισσότερο κακό- νὰ τὴν συγκεκριμενοποιεῖς στοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρέφεσαι, καὶ νὰ ἰσχυρίζεσαι πὼς εἶσαι καλύτερος ἀπ᾿ ὅλους.

Αὐτὸς εἶναι ὁ φοβερὸς ἐγωισμός, ποὺ ἂν ψάξουμε θὰ δοῦμε ὅτι δὲν εἶναι καὶ πολὺ μακρυὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ καθενός μας. Ἴσως νὰ εἶναι καλοθρονιασμένος μέσα στὴν καρδιά μας. Ὁ καημένος ὁ Φαρισαῖος, αὐτὸς ὁ θρησκευτικὸς ἄνθρωπος, ἔλεγε ὅτι δὲν ἦταν σὰν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἅρπαγας, ἄδικος, μοιχός. Καὶ ὅμως ἦταν πολὺ ἅρπαγας, ἦταν πολὺ ἄδικος καὶ πολὺ μοιχός. Φαίνεται αὐτὸ ἀπὸ τὴν παραβολή. Εἶχε ἁρπάξει τὸ δικαίωμα τοῦ Θεοῦ νὰ κάνει κρίση καὶ νὰ σκορπάει ἔλεος στὸν κάθε ἄνθρωπο. Πόσες φορὲς κι ἐμεῖς δὲν ἁπλώνουμε χέρι, -ὄχι στὶς τσέπες τῶν ἀνθρώπων- ἀλλὰ στὶς συνειδήσεις, στὰ μυστικὰ τῶν καρδιῶν τους. Πόσες φορὲς μ᾿ αὐτὴ τὴν φοβερὴ κατάκριση καὶ τὴν ἐσωτερικὴ σκληρότητα ἑρμηνεύουμε τοὺς ἀνθρώπους, μπαίνουμε μέσα τους καὶ ἀναλύουμε μὲ ἀκρίβεια καὶ τόση ἀστοχία τὰ αἰσθήματά τους -τί νοιώθουν, ποιοί εἶναι-, ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ποὺ ἐπιφανειακὰ βλέπουμε, χωρὶς στὴν πραγματικότητα οὔτε ἴχνος τῆς ἀλήθειας νὰ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε. Εἴμαστε ἅρπαγες καὶ αὐτῶν τῶν ἱερῶν μυστικῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ ἀναφαίρετου δικαιώματος τοῦ Θεοῦ Αὐτὸς καὶ μόνον νὰ τοὺς κρίνει.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ εἴμαστε μοιχοὶ στὴν οὐσία. Ἀντὶ ἡ σχέση μας νὰ εἶναι σχέση μὲ τὸν ἑαυτό μας, μὲ τὰ δικά μας πάθη, μὲ τὴν δική μας εἰκόνα, τόσο ἀδιάκριτα ἐμεῖς ἀφήνουμε τὴν ψυχή μας καὶ πηγαίνουμε καὶ εἰσχωροῦμε στὴν ἱερὴ σχέση τῶν ἄλλων ψυχῶν, βάναυσα καὶ ἀσύστολα. Ἦταν μοιχὸς ὁ Φαρισαῖος μὲ τὴν πνευματικὴ ἔννοια, καὶ ἄδικος. Ἡ ἀδικία θὰ φανεῖ εὐθὺς μόλις σχολιάσουμε τὴν πραγματικὰ πνευματικὴ στάση τοῦ τελώνη. Ἀλλὰ οὔτε καὶ νήστευε ὁ ἄνθρωπος αὐτός νήστευε ἴσως ἀπὸ τροφὲς καὶ ὑποτίθεται ὅτι νήστευε σωστά, ἀλλὰ εἶχε κάνει μιὰ ἄλλη κατάλυση. Ἔτρωγε ἀπολαυστικὰ τὴν ἡδονὴ τοῦ ἑαυτοῦ του.

Αὐτὸ ἂς τὸ προσέξουμε λίγο. Πολλὲς φορὲς ἡ μυστικὴ ὑπόληψη τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἐνήδονος, μιὰ ἀπολαυστικὴ ἡδονή. Ἀπολαμβάνουμε τὶς ἀρετές μας, ὅλοι μας ἴσως, -εἶναι τόσο ἀνθρώπινο κάτι τέτοιο,- κι ἂς ντρεπόμαστε νὰ τὸ ὁμολογήσουμε. Νομίζουμε ὅτι εἴμαστε σπουδαῖοι, ἀκόμη κι ὅταν νηστεύουμε κι ἔτσι νηστεύοντας, ἀρτευόμεθα. Δὲν τρῶμε ὑλικά, λαίμαργα ὅμως καταβροχθίζουμε τὶς ἁμαρτωλὲς ἐσωτερικὲς ἀπολαύσεις ποὺ ἐκπηγάζουν ἀπὸ τὶς ψευδεῖς εἰκόνες τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ φιλοξενοῦμε μέσα μας.

Οὔτε λοιπὸν νηστεία πραγματικὴ ἔκανε ὁ Φαρισαῖος τῆς παραβολῆς. Ἐπιπλέον δὲ ἔλεγε καὶ ὅτι ἀποδεκατοῦσε τὰ κτήματά του. Ἕνα κτῆμα ἔχουν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἕνα κτῆμα ἔχουμε κι ἐμεῖς ὅταν εἴμαστε τέτοιοι. Καὶ τὸ κτῆμα εἶναι ὁ ἑαυτός μας τὸν ὁποῖο δυστυχῶς δὲν ἀποδεκατοῦμε. Ἡ ἐλεημοσύνη αὐτὸν τὸν σκοπὸ ἔχει τὸν ἀποδεκατισμὸ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ὄχι ἁπλῶς θὰ ἔπρεπε νὰ δίνουμε ἕνα κομματάκι τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τῆς ὑπάρξεώς μας στὸ περιβάλλον, στοὺς ἀδελφούς μας, ἀλλὰ ἐμεῖς, ἐνῶ ὅλον τὸν ἑαυτό μας μᾶς ζητᾶ τὸ Εὐαγγέλιο νὰ προσφέρουμε, δὲν δίνουμε τίποτα. Καὶ τὸ χειρότερο ἀκόμη καὶ οἱ προσφορές μας σκοπὸ ἔχουν τὴν τροφοδοσία τοῦ παθολογικοῦ ἐγωισμοῦ μας. Μόνο παίρνουμε συνεχῶς ὡς ἅρπαγες καὶ δὲν σκορπᾶμε κάτι ἀπὸ αἰσθήματα, κάτι ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας, ἴσως γιατί δὲν ἔχουμε.

Δίπλα σ᾿ αὐτὸν τὸν τραγικὸ ἄνθρωπο ποὺ πῆγε νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεό, καὶ ἀντὶ νὰ Τὸν εὐχαριστήσει γιὰ τὰ δῶρά Του, εὐχαριστιόταν ὁ ἴδιος γιὰ τὶς ὑποτιθέμενες καταστάσεις τῆς ψυχῆς του, δίπλα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε μὲν ἔργα ἀλλὰ δὲν εἶχε ὅραση, γι᾿ αὐτὸ δὲν ἔβλεπε τὸ μεγαλεῖο τοῦ τελώνη, στεκόταν ἀπὸ μακρυά, «μακρόθεν ἑστώς», στὴν ἀκρούλα κρυμμένος ὁ τελώνης καὶ προσηύχετο καὶ δὲν ἤθελε οὔτε τὰ βλέμματά του νὰ σηκώσει ἐπάνω. Κι ἐνῶ ἦταν μακρυά, χωρὶς κι ὁ ἴδιος νὰ τὸ ἔχει συνειδητοποιήσει, μὴ ἔχοντας καμμιὰ ὑπόληψη στὸν ἑαυτό του, εἶχε μέσα του τὸν Θεό. Κι ἐνῶ δὲν ἄντεχε νὰ σηκώσει τὰ βλέμματά του ἐπάνω, τὰ ἔστρεφε μέσα στὴ λερωμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καρδιά του καὶ μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση μποροῦσε νὰ ἀντικρύζει πεντακάθαρα τὸν Θεὸ καὶ νὰ προσεύχεται σ᾿ Αὐτόν «ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ».

Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο. Ἐνῶ ὁμολογοῦσε ὅτι ἦταν ἁμαρτωλός, δὲν ἦταν. Ἁμαρτωλὸς δὲν εἶναι κάποιος ποὺ κάνει ἁμαρτίες τέτοιοι ὅλοι εἴμαστε. Ἁμαρτωλὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ παραμένει στὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας αὐτὸς ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες του. Ὁ τελώνης μπορεῖ νὰ ἔζησε στὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ καθὼς μᾶς φανερώνει ἡ συνοπτικὴ αὐτὴ καὶ σύντομη περιγραφὴ τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὶς τρεῖς λεξοῦλες -«ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»-, ἀπεδείκνυε τὴ συντετριμμένη παράστασή του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη ἦταν μπροστὰ στὸν Θεό• δὲν ἦταν ἁμαρτωλός ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ μπροστά του ἔκαιγε τὴν ἁμαρτία μέσα του εἶχε πράξεις ἁμαρτωλές, ἀλλὰ δὲν ἦταν πλέον ἁμαρτωλός.

Καθὼς λοιπὸν ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προεισάγει στὴν περίοδο αὐτὴ τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς πνευματικῆς περισυλλογῆς, τοῦ ἀγῶνα τοῦ πνευματικοῦ, μᾶς παρουσιάζει τὸ παράδειγμα τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου. Ἔτσι θέλει νὰ μᾶς δείξει τὴν ἀληθινὴ νηστεία, τὴν πραγματικὴ προσευχή, τὴ γνήσια πνευματικὴ ζωή.

Ἀρχίζει ἡ νηστεία καὶ σὰν νὰ μᾶς λέει μὴν ἀρκεσθεῖτε στὴ νηστεία μόνο τῶν τροφῶν δὲν ὠφελεῖ καὶ πολὺ μιὰ τέτοια νηστεία, ἴσως καὶ νὰ βλάπτει. Ἀλλὰ προσέξτε• νηστέψτε λίγο ἀπὸ τὸν ἑαυτό σας. Καθῖστε μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ δωματίου σας καὶ σκεφτεῖτε τὶς ἐκφράσεις τοῦ ἐγωϊσμοῦ σας. Ποιός εἶναι ὁ ἐγωισμός σας; Ἄλλος νομίζει ὅτι ἔχει δικαιώματα στὴ ζωὴ τῶν ἄλλων. Οὔτε στὴ δική σας ζωὴ δὲν ἔχετε δικαίωμα, μᾶς λέει ὁ Θεός. Ἄλλος τὸν πνίγει τὸ δίκιο καὶ τὸ παράπονο. Δὲν ἔχουμε δίκιο ποτέ, κι ἂς πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε δίκαιοι. Τελικὰ ὁ δικαιωμένος τοῦ Εὐαγγελίου -ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ- εἶναι «ὁ ἁμαρτωλὸς» τελώνης, ὁ μετανοιωμένος. Ἡ εὐλογημένη αὐτὴ ψυχὴ μᾶς καλεῖ κι ἐμᾶς σ᾿ αὐτὸ τὸ προσκλητήριο τῆς στροφῆς πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Ἀντὶ νὰ κοιτᾶμε γύρω μας τί γίνεται, ἂς συμμαζευτοῦμε λίγο. Δὲν εἶναι ἐγωισμὸς αὐτὴ ἡ στροφή εἶναι μετάνοια.

Πολλὲς φορὲς πνιγόμαστε ἀπὸ τὰ παράπονα καὶ λέμε ὅτι μᾶς ταπεινώνουν τὰ γεγονότα, οἱ ἀδικίες τῆς ζωῆς, οἱ ἄνθρωποι ποὺ μᾶς περιβάλλουν, οἱ δυσκολίες στὶς κοινωνικὲς μας σχέσεις. Δὲν εἶναι ταπείνωση αὐτὸ ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Αὐτό, μὴ μπορώντας νὰ κάνουμε διαφορετικά, ἀναγκαστικὰ τὸ δεχόμαστε. Ταπείνωση εἶναι ἡ περιφρόνηση καὶ ἡ χαμηλὴ εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μας ὅταν ἐμεῖς τὰ ἐπιλέγουμε. Ταπείνωση εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ τελώνης.

Ἂς πάρουμε κι ἐμεῖς τὰ πόδια μας καὶ ἂς σταθοῦμε «μακρόθεν». Ἂς χτυπήσουμε μὲ τὰ χέρια μας τὸ στῆθος μας, τὴν καρδιά δηλαδὴ τῆς ὑπάρξεως καὶ τοῦ ἐγωισμοῦ μας. Ἂς στρέψουμε τὰ βλέμματά μας μέσα στὸ ἐσωτερικό μας. Καὶ τότε κι ἐμεῖς θὰ ἀξιωθοῦμε, ὅπως ὁ τελώνης τῆς παραβολῆς ποὺ ἀνέβηκε στὸ ἱερὸ γιὰ νὰ προσευχηθεῖ, νὰ ἀνεβοῦμε πραγματικά, πνευματικά, στὸ ἱερὸ τῆς περιόδου, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Ἀναστάσεως.
Εἴπαμε στὴν ἀρχὴ ὅτι ἔχουμε 70 μέρες στὴ διάθεσή μας γι᾿ αὐτὴν τὴν ἀνάβαση στὸ ὄρος τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἀνάβαση ὅμως δὲν γίνεται οὔτε μὲ φορτωμένα στομάχια, οὔτε μὲ χορτασμένες ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ψυχές. Ἂς πετάξουμε τὸ ροῦχο τῆς ἐγωιστικῆς ἐμπαθείας ὁ καθένας μας. Κι ἂν δὲν ξέρουμε τί ἀκριβῶς θέλει ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς νὰ περιφρονήσουμε, ἂς πᾶμε στὸν πνευματικό μας νὰ τὸν συμβουλευθοῦμε. Ἂς ξεκινήσουμε ἔτσι τὴν περίοδο αὐτήν, ἀρνούμενοι μὲ κάθε τρόπο κι ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας τὴν ἡδονιστικὴ ἀπόλαυση τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Εὔχομαι νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἡ Ἀνάσταση νὰ εἶναι πραγματικὴ ἀνάβαση καὶ ἡ ἀπόλαυση νὰ μὴν εἶναι ἀπόλαυση τοῦ ἐμπαθοῦς ἑαυτοῦ μας, ἀλλὰ μυστικὴ ἀπόλαυση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Πηγή: Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ

Όπως είχαμε αποκαλύψει σε άρθρο που δημοσιεύσαμε στις 11 Φεβρουαρίου, η Αλβανική κυβέρνηση παρουσίασε το περιβόητο νόμο "Περί καταγραφής και εγγραφής μόνιμης διεύθυνσης κατοικίας των μεταναστών", που έμμεσα αφαιρεί το δικαίωμα ψήφου σε όσους διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό. Αν και ο νομός δε αναφέρεται στο δικαίωμα ψήφου, ο συνδυασμός του με το εκλογικό νόμο θα αποφέρει την αφαίρεση ψήφους σε όσους δηλώσουν ως μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού καθώς ο εκλογικός νομός προβλέπει ότι στο κατάλογο ψηφοφόρων εγγράφονται μόνο όσοι είναι μόνιμοι κάτοικοι στην περιοχή του εκλογικού κέντρου, αποκλείοντας από το κατάλογο όσους διαμένουν στο εξωτερικό.

Ο νομός "Περί καταγραφής και εγγραφής μόνιμης διεύθυνσης κατοικίας των μεταναστών", υπερψηφίστηκε μετά από μια μαραθώνια συνεδρίαση που διήρκεσε μέχρι αργά το βράδυ, στις 18 Φεβρουαρίου, και χαρακτηρίστηκε από λεκτικές συγκρούσεις ανάμεσα στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και της αντιπολίτευσης. Μέρος αυτής της σύγκρουσης έγινε και ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ κ. Ευάγγελος Ντούλες ο όποιος μίλησε από το βήμα της βουλής πολλές φορές και ζήτησε επανειλημμένα την αναίρεση του νόμου και την ψήφιση του στο μελών μαζί με την μεταρρύθμιση του εκλογικού νόμου.

Ο υπουργός εσωτερικών της Αλβανίας κ. Ταχίρι, προσπάθησε να δικαιολογήσει την νομιμότητα του νόμου με δήλωσης που προκάλεσαν την αντιδράσει τον βουλευτών της αντιπολίτευσης οι οποίο τον χαρακτήρισαν ΗΛΙΘΙΟ και ΑΠΑΤΕΩΝΑ !!!

Ο υπουργός εξωτερικών της Αλβανίας κ .Μπουσάτι αποδέχτηκε ότι ο τελικός σκοπός του νόμου είναι ο ψήφος των μεταναστών χωρίς να διευκρινίσει πως θα ψηφίσουν οι μετανάστες με μόνιμη κατοικία στο εξωτερικό αφού αφαιρεθούν από τον εκλογικό κατάλογο στον τόπο καταγωγής τους.

Ένας βουλευτής του κυβερνών κόμματος ο όποιος καταψήφισε το νόμο και υπήρξε μετανάστης στο εξωτερικό για πολλά χρόνια δήλωσε: "Γιατί θέλετε να μας γράψετε πάλι αφού γραμμένους μας έχετε εκεί που ζούμε στο εξωτερικό."

Ο κ. Ντούλε ήταν επιεικής, σε σχέση με τους άλλους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος δήλωσε ότι ο νομός αυτός σε συνδυασμό με το εκλογικό νόμο θα αφαιρέσει το δικαίωμα ψήφου στα μέλη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας που ζουν στο εξωτερικό και σχολίασε το νόμο: "Αυτός ο νομός δεν βάζει φρύδια, αλλά βγάζει μάτια."

Δεκαπέντε ημέρες μετά την κήρυξη του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης τα μέλη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας που διαμένουν μόνιμα στο εξωτερικό θα ΧΑΣΟΥΝ το δικαίωμα ψήφου στην Αλβανία.

Ο Εκσκαφέας

Πηγή: Χειμάρρα

Σχετικό άρθρα:

Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ.κ. Ανδρέας: Οἱ μάσκες τῆς ἀλβανικῆς ἡγεσίας ἔπεσαν

Το μοναδικής ομορφιάς νησί του Καστελόριζου, αλλά και μεγάλης εθνικής σημασίας. 

Ακόμα θυμάμαι την μοναδική αλλά σημαντική ήττα μας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982). Σε μια συνεδρίαση της 2ης Επιτροπής που η συζήτηση αφορούσε στην έννοια του «Αρχιπελαγικού Κράτους», ο αρχηγός της Ελληνικής αντιπροσωπείας, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος έλαβε το λόγο για να εξηγήσει την ελληνική λέξη Αρχιπέλαγος.

Μέσα σε απόλυτη σιγή, ο Σταυρόπουλος εξήγησε εκείνη την ημέρα ότι η λέξη «αρχιπέλαγος» είναι ελληνική λέξη και για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε στην ιστορία για να περιγράψει το Αιγαίο! Μετά, συνέχισε λέγοντας ότι η Ελλάδα, με βάση αυτό το ιστορικό γεγονός, δικαιούται να χαρακτηριστεί, στη νέα Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας, σαν Αρχιπελαγικό Κράτος.

Δυστυχώς, η συζήτηση που ακολούθησε για αρκετές ημέρες δεν έφερε αποτέλεσμα για την ελληνική πρόταση και έτσι η νέα Σύμβαση (UNCLOS) αναγνωρίζει ως αρχιπελαγικά κράτη μόνο τα κράτη που αποτελούνται αποκλειστικά από νησιά. Εάν τότε, είχε επικρατήσει η άποψη μας, τα πράγματα θα ήταν σήμερα πολύ διαφορετικά στο Αιγαίο. Έτσι η UNCLOS αναγνωρίζει μόνο πέντε κράτη σαν αρχιπελαγικά. Αυτά είναι η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες, οι Μπαχάμες, τα νησιά Φίτζι και η Παπούα Νέα Γουινέα.

Το Άρθρο 47 της UNCLOS ορίζει τα Αρχιπελαγικά Κράτη ως εξής:

Για τους σκοπούς της παρούσας Σύμβασης:

A) “Αρχιπελαγικό Κράτος είναι ένα Κράτος που αποτελείται εξ ολοκλήρου από ένα ή περισσότερα συμπλέγματα νησιών και συμπεριλαμβάνει ενδεχομένως και άλλα νησιά,

B) «Αρχιπέλαγος είναι σύνολο νησιών, συμπεριλαμβανομένων και τμημάτων νησιών, τα παρακείμενα ύδατα και τα λοιπά φυσικά στοιχεία , τα οποία είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους ώστε να αποτελούν ουσιαστικά μια αδιαίρετη γεωγραφική, οικονομική και πολιτική ενότητα, ή τα οποία θεωρούνται ιστορικά ως μια ενότητα.

Είναι σαν να περιγράφει το Αιγαίο Αρχιπέλαγος!

Από την Συνθήκη της Λωζάννης το 1923 μέχρι το 1973, το Αιγαίο Πέλαγος ελέγχετο και κυριαρχείτο, από στρατιωτική, οικονομική και πολιτιστική άποψη, από την Ελλάδα.  Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, η Τουρκία ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την κατάσταση και ποτέ δεν αμφισβήτησε το υπάρχον νομικό καθεστώς.  Αυτή η κατάσταση άλλαξε  δραματικά το 1973, όταν ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου έξω από την νήσο  Θάσο από την αμερικανική εταιρεία Oceanic Exploration. Εκείνη την περίοδο, βασικά για λόγους πολιτικής εσωτερικής κατανάλωσης, οι δικτάτορες που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1967 μέχρι το 1974, ανακοίνωσαν ότι τα κοιτάσματα ήταν μεγάλης εμπορικής αξίας, χωρίς να αντιληφθούν τις διεθνείς επιπτώσεις αυτής της πράξης τους. Η Τουρκία αμέσως αντέδρασε και την 1η Νοεμβρίου 1973 έδωσε στην Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων TRAO δικαιώματα εξερεύνησης υδρογονανθράκων στο Ανατολικό Αιγαίο, σε μία περιοχή που ξεκάθαρα επικάλυπτε της περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας των νησιών Λήμνου, Σαμοθράκης, Αγίου Ευστράτιου, Λέσβου και Χίου.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παράμετρος της ελληνοτουρκικής διένεξης που έχει σχέση με τη θέση της CIA για το Αιγαίο Πέλαγος. Μία απόρρητη έκθεσή της, που συντάχθηκε το 1984 με την ονομασία «Μνημόνιο», και έχει αποχαρακτηριστεί χάρη στις ενέργειες του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου, καλύπτει όλα τα θέματα ελληνοτουρκικών διαφορών, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από τα 6 στο 12 ν.μ., τον εναέριο χώρο, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και την στρατικοποίηση μερικών ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Στις 31 σελίδες αυτού του μνημονίου γίνεται μια προσπάθεια από την CIA να είναι ουδέτερη σ’ αυτή την πολύ σημαντική διένεξη για την Αμερική αλλά δεν κρύβει την αντιπάθειά της προς τον Ανδρέα Παπανδρέου, αφού σε ορισμένα σημεία αναφέρει:

«Η προκλητική ρητορική του Έλληνα Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και, πιο πρόσφατα, η Τουρκοκυπριακή ανακήρυξη ανεξαρτησίας τον Νοέμβριο του 1983 έχουν κάνει στριφνές τις ήδη επιδεινούμενες σχέσεις μεταξύ της Αθήνας και της Άγκυρας και έχουν ουσιαστικά εξαφανίσει τις βραχυπρόθεσμες προοπτικές για πρόοδο στα θέματα του Αιγαίου.» Σ’ ένα σημείο παρακάτω η έκθεση αναφέρει: «Παρότι δεν υπάρχει κανείς στην ελληνική κυβέρνηση που να επιθυμεί σύγκρουση με την Τουρκία, ο Παπανδρέου και ορισμένοι σύμβουλοι του, με τις άστατες προσωπικότητες τους, έχουν την τάση να αντιδρούν έντονα σε τεταμένες καταστάσεις. Ο Πρόεδρος Κωνσταντίνος Καραμανλής και Έλληνες αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων έχουν συμβουλεύσει για την ανάγκη αυτοσυγκράτησης σε τέτοιες στιγμές και έτσι έχει αποφευχθεί ρήξη στο Αιγαίο. Αλλά ο Παπανδρέου, μερικές φορές, παίρνει σημαντικές αποφάσεις χωρίς να τους συμβουλευτεί. Αλλά ενώ ο Πρόεδρος και ανώτατοι αξιωματικοί συμμερίζονται πολλές από τις ανησυχίες του Παπανδρέου για τις πιθανές Τουρκικές απειλές, τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι αυτός στον στην απειλή του Συμφώνου της Βαρσοβίας και στη στρατιωτική συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ». Η έκθεση καταλήγει με την εξής διαπίστωση: «Οι προσδοκίες για μια σημαντική πρόοδο προς επίλυση των διενέξεων στο Αιγαίο δεν ήταν ποτέ μεγάλες. Πιστεύουμε ότι η ατμόσφαιρα για εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω της σκληρής στάσης του Παπανδρέου εναντίον της Τουρκίας.»

Όσον αφορά το θέμα της υφαλοκρηπίδας οι συντάκτες της έκθεσης προσπαθούν να κρατήσουν μια ουδέτερη θέση και αποφεύγουν να ασχοληθούν με την έννοια της ΑΟΖ, αλλά προχωρούν και σε μια πολύ σημαντική και κρίσιμη διαπίστωση, ότι δεν υπάρχουν σημαντικές ποσότητες υδρογονανθράκων στο Αιγαίο Πέλαγος. Από ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω, αυτή η αμερικανική θέση δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα.

Το θέμα που συμφωνούν απόλυτα με την Τουρκία είναι αυτό της επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από 6 ν.μ. σε 12 ν.μ., γιατί όλα τα στενά μεταξύ της Μεσογείου και των Δαρδανελίων θα εξαφανίζονταν, εάν η Ελλάδα αυξήσει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. Βέβαια αναφέρουν ότι η Ελλάδα, βάσει του της UNCLOS III, έχει μεν δικαίωμα χωρικών υδάτων πλάτους 12 ν.μ., αλλά δεν μπορεί να κλείσει με αυτή την ενέργεια θαλάσσιους διαδρόμους. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι οι κανόνες της αβλαβούς διέλευσης δεν δημιουργούν προβλήματα στα τουρκικά πλοία και η ίδια, που διαθέτει έναν ογκώδη εμπορικό στόλο, δεν έχει κανένα συμφέρον να περιορίσει την ελευθερία των θαλασσών. Η Αμερική υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήσει διαδρόμους των στενών της για να διέρχονται τα πλοία, διότι το Αιγαίο, βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας δεν είναι ένα αρχιπέλαγος και η Αμερική δεν απορρίπτει το δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει στενά.

Βέβαια, η έκθεση αναφέρει ότι η Τουρκία για πολλά χρόνια τώρα έχει προειδοποιήσει την Ελλάδα ότι η αύξηση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο θα αποτελέσει casus belli, αλλά οι Αμερικανοί δεν παίρνουν θέση σε αυτό το θέμα. Τέλος, αυτό το μνημόνιο της CIA στην σύνοψη των θέσεών του σημειώνει:

“Έτσι, ενώ η διένεξη ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία είναι πιθανότερο να απορρέει από μια στρατιωτική σύγκρουση στη Κύπρο, θα μπορούσε να επεκταθεί στο Αιγαίο και πιθανώς στην Θράκη – μόνο και μόνο γιατί οι Έλληνες αναγνωρίζουν το ευκρινές στρατιωτικό πλεονέκτημα της Τουρκίας σε μια σύγκρουση που θα περιοριζόταν μόνο στο νησί (Κύπρο). Οι Έλληνες θα διαθέτουν μια μικρή υπεροχή σε εναέριες εμπλοκές στο Αιγαίο και θα κρατήσουν τις θέσεις τους στη θάλασσα. Στα σύνορα με την Θράκη, η δύσκολη μορφολογία του εδάφους θα αντισταθμίσει την υπεροχή της Τουρκίας σε στρατό ξηράς και ο πόλεμος εκεί μάλλον θα τελειώσει με στασιμότητα.»

Το μόνο που έχει αλλάξει, από τότε, στις αμερικανικές θέσεις είναι το γεγονός ότι η ισορροπία δυνάμεων  ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία έχει μεταβληθεί σταδιακά από το 2012 σε βάρος της Ελλάδας, λόγω της οικονομικής κρίσης στην πατρίδα μας.

Όλοι πιστεύουν ότι η ξαφνική εμφάνιση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο  προήλθε από την πρωτοβουλία της Καγκελαρίου Μέρκελ να συναντήσει τον Ερντογάν και να αποφασίσουν να φέρουν το ΝΑΤΟ  σαν αστυνόμο στην περιοχή. (Αφού το δέχθηκαν όλοι , συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας). Αναμφίβολα, η Καγκελάριος δεν ανέλαβε αυτή την πρωτοβουλία μόνη της. Είχε ήδη ενημερώσει την Ουάσιγκτον και πήρε το πράσινο φως από τον Λευκό Οίκο,  πριν κατευθυνθεί στην Άγκυρα.

Έτσι η ανάμειξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εάν και οι προσφυγικές ροές το απασχολούν τρομερά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια φιλοτουρκική χειρονομία των συμμάχων μας του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως είναι γνωστόν, με απόφαση του ΝΑΤΟ από το 1960 ταυτίζονται τα θαλάσσια κα εναέρια σύνορα των κρατών-μελών. Δηλαδή, οι επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα σέβονται μόνο τα 6 από τα 10 μίλια του ελληνικού εναερίου χώρου.

Το πιο κρίσιμο σημείο αυτής της συμφωνίας είναι η σιωπηρή εξαίρεση της Δωδεκανήσου από τις περιπολίες του ΝΑΤΟ μια και την θεωρεί αποστρατικοποιημένη περιοχή. Κύριος στόχος της Τουρκίας, βέβαια, ήταν και είναι το Καστελόριζο, γιατί, δεκαετίες τώρα, ξεκίνησε ατέρμονες επαφές με την Ελλάδα, που έχουν ξεπεράσει τις 50, για το Αιγαίο. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις  συμμετείχαν στις συζητήσεις για το Αιγαίο και φυσικά δεν συζητούσαν ποτέ το Καστελόριζο, διότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στην γεωγραφική περιοχή του Αιγαίου αλλά της Ανατολικής Μεσογείου.

Έτσι, το ΝΑΤΟ, ασπαζόμενο αυτή τη θέση, έχει αφήσει απροφύλακτο το Καστελόριζο και ο Σουλτάνος βρήκε την ευκαιρία να διοχετεύσει τους πρόσφυγες και  στις ακτές του Καστελόριζου , με αποτέλεσμα σήμερα οι πρόσφυγες είναι τριπλάσιοι από τους κατοίκους του θρυλικού νησιού μας. Τώρα που έληξε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, αντί να υπάρξει μια απόφαση,  η κυρία Μέρκελ αποφάσισε να συγκληθεί μια  νέα σύνοδος κορυφής στις 6 Μαρτίου για να είναι παρών και ο κ. Νταβούτογλου.

Αυτή την περίοδο, δεν έχουμε αντιληφθεί ότι το μείζον θέμα για μας δεν είναι το προσφυγικό ή η οικονομία αλλά η πιθανή κατάρρευση των συνόρων μας και, δυστυχώς, δεν υπάρχει ένας Ανδρέας Παπανδρέου που θα μπορέσει να μας οδηγήσει μακριά από αυτή την επικείμενη καταστροφή.

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο, στην οποία τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Όπως είχε προειδοποιήσει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, που ήταν ο νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ:

«Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες:

• στην ισχύ έναντι της χώρας μας,
• στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και
• στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου.

Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»

Ο Κύπριος δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος, σ’ ένα άρθρο του στην εφημερίδα Φιλελεύθερος στις 12 Οκτωβρίου 2014, σχετικά με την παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ εξηγεί:

“Είναι σαφές πως η Άγκυρα είναι διατεθειμένη να χοντρύνει το παιχνίδι αξιοποιώντας τις εξελίξεις στην περιοχή, θεωρώντας πως αποτελεί ευκαιρία για να δημιουργήσει τετελεσμένα στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, η επιδίωξη της τουρκικής πλευράς είναι ο διαμοιρασμός του φυσικού αερίου είτε με λύση του Κυπριακού είτε χωρίς. Τούτο θα επιτευχθεί, αναφέρουν ενημερωμένες πηγές, επιστρατεύοντας ένα πιεστικό δίλημμα, το οποίο θα θέσουν οι Τούρκοι προσεχώς προς τη Λευκωσία: Είτε θα τα χάσετε όλα είτε θα πάρετε τα μισά (έμφαση δική μου).”

Υποψιάζομαι ότι το ΝΑΤΟ δεν ήρθε στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος για να μας προστατεύσει από τους πρόσφυγες. Ήρθε, για να πει στον  Αλέξη, που σίγουρα, δεν είναι Ανδρέας, ότι έφτασε η ώρα να τα βρεις με τη Τουρκία, διαφορετικά: «είτε θα τα χάσεις όλα, είτε θα πάρεις τα μισά.» Να υπενθυμίσουμε, απλώς, στους πάντες ότι Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Πηγή: Μignatiou

Ἀρχομένου τοῦ Τριωδίου καὶ ἐπερχομένης τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προστρέχουμε στὸ λόγο τῶν ἁγίων, ποὺ εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, σύμφωνα μὲ τὴν προαίρεση τοῦ καθενός, νὰ εἰσέλθουμε μὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα στὸ στίβο τὸν πνευματικό. Νὰ καθαριστοῦμε στὴν καρδιὰ καὶ νὰ συμπορευτοῦμε μὲ τὸ Χριστό. Νὰ συσταυρωθοῦμε καὶ νὰ νεκρωθοῦμε μὲ τὴ χάρη του ὡς πρὸς τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, ἔτσι ὥστε νὰ ζήσουμε μαζί του καὶ νὰ τὸν ἀκούσουμε νὰ μᾶς φωνάζει, πὼς θὰ μᾶς ἀνυψώσει μαζί του στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. (Ἀπὸ  τροπάριο τῶν Αἴνων τῆς Μεγάλης Δευτέρας)
Γι` αὐτὸν τὸ λόγο, διαλέξαμε μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀναφερόμενα στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως. Ἕνα Μυστήριο, τὸ ὁποῖο πολεμᾶται μὲ φοβερὸ μίσος ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ ἐπηρεάζει τὶς ψυχὲς ὥστε νὰ ἀπέχουν, μὲ σκοπὸ νὰ καταφέρει τὴν ἀπώλειά τους.
Ἡ Μετάνοια καὶ ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι ἡ ἀνανέωση τῆς ἀναγεννήσεως, ποὺ πήραμε ἀπὸ τὸ Βάπτισμα. Κι ἐπειδὴ κανένας ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀναμάρτητος, ἔστω κι ἂν ζήσει μία στιγμὴ στὴ ζωὴ αὐτή, ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπὸ τὸ μυστήριο αὐτό. Χωρὶς Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία. Πρέπει νὰ μάθουμε καὶ νὰ πεισθοῦμε ὅλοι μας, πὼς δὲν ὑπάρχει «ἐργοσωτηρία» ἀλλὰ «χριστοσωτηρία». Ἡ ταπείνωση,  μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας...
προσελκύουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία.
Ὁ δάσκαλός μας, ὁ μακαριστὸς Στέργιος Σάκκος, ἐπαναλάμβανε συνεχῶς: «Τὸ φάρμακο τῆς σωτηρίας ἔνα` τὰ δάκρυα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ τὸ αἷμα».

Διδάσκει ὁ  Ἅγιος Χρυσόστομος γιὰ τὰ δάκρυα τῆς  μετάνοιας καὶ τὴν ἐξομολόγηση:
«Ὅπως γίνεται κατακάθαρος ὁ οὐρανὸς μετὰ ἀπὸ σφοδρὴ καταιγίδα, ἔτσι καὶ μετὰ ἀπὸ τὰ πολλὰ δάκρυα ἀκολουθεῖ ψυχικὴ γαλήνη καὶ ἠρεμία καὶ ἐξαφανίζεται τὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅπως καθαριζόμαστε μὲ τὸ νερὸ καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (στὴ Βάπτιση), ἔτσι καθαριζόμαστε πάλι μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὴν ἐξομολόγηση, ἂν δὲν τὸ κάνουμε ἀπὸ ἐπίδειξη καὶ φιλοδοξία».
 «Αὐτὸ ποὺ κάνουμε μὲ τὰ σπίτια μας, δηλαδή, ὅταν παλιώνουν τὰ διορθώνουμε, τὸ ἴδιο νὰ κάνεις καὶ στὸν ἑαυτό σου. Ἁμάρτησες σήμερα; “Πάλιωσες τὴν ψυχὴ σου”; Μὴν πέφτεις σὲ ἀπόγνωση, οὔτε νὰ ἀποκάμεις, ἀλλὰ ἀνακαίνισε τὴν ψυχή σου μὲ μετάνοια, μὲ δάκρυα, μὲ ἐξομολόγηση καὶ μὲ καλὰ ἔργα καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὸ παραλείπεις αὐτό».

«Γι` αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ λεπτομερῆ ἐξομολόγηση καὶ ἀπὸ δάκρυα πολλά. […] Ὅταν λέω μετάνοια, δὲν ἐννοῶ μόνο νὰ ἐγκαταλείψετε τὶς παλιὲς κακές σας πράξεις, ἀλλὰ νὰ τὸ δείξετε μὲ μεγαλύτερα καλά, καθὼς λέει: «ποιήσατε οὒν καρπὸν ἄξιόν της μετανοίας». (Μάτ.3,8) Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό; Ἂν κάνουμε τὰ ἀντίθετα ἀπ` ὅ,τι προηγουμένως.
«Ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τὸ Χριστό, διότι ἔχουμε πολλὲς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ ζητάει αὐτὲς πρῶτα νὰ θεραπεύσει. Γι` αὐτὸ διορθώνει τὶς σωματικές, γιὰ νὰ ἐκδιώξει τὶς ἀσθένειες τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Ἂς προσέλθουμε λοιπὸν σ` αὐτόν, ἀλλὰ νὰ μὴ ζητᾶμε τίποτε βιοτικό, ἀλλὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν΄ τὴν παραχωρεῖ καὶ τώρα (ὁποιαδήποτε στιγμή), ἀρκεῖ μόνο νὰ τὴ ζητᾶμε ἀληθινά».

«Τὸ καλύτερο εἶναι νὰ μὴν ἁμαρτάνεις καθόλου. Ὅ,τι κι ἂν γίνει ὅμως, μετὰ πρέπει νὰ συναισθάνεσαι τὴν ἁμαρτωλότητά σου καὶ νὰ διορθώνεσαι. Ἂν μᾶς λείπει αὐτό, πῶς θὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ καὶ θὰ ζητήσουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἐμεῖς ποῦ δὲν τὰ λαμβάνουμε ποτὲ ὑπόψη μας; Ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος πού ἁμάρτησες δὲ θέλεις οὔτε αὐτὸ νὰ τὸ ἀναγνωρίσεις, γιὰ ποιὰ σφάλματά σου θὰ παρακαλέσεις τὸ Θεό; Γι` αὐτὰ πού δὲν ἀναγνωρίζεις;

«Ὁ Θεὸς δὲν ὀργίζεται τόσο μὲ ὅσους ἁμαρτάνουν, ὅσο μ` ἐκείνους ποὺ δὲν δείχνουν ταπείνωση μετὰ τὴν ἁμαρτία».
«Ἡ ἀναισθησία ποὺ συνοδεύει τὴν ἁμαρτία κάνει τὸ Θεὸ νὰ ἀγανακτεῖ καὶ νὰ ἐξοργίζεται περισσότερο, ἀπ` ὅ,τι ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία».
«Προφθάσωμεν, λοιπόν, τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει». (Ψάλ. 94,2) Ἂς κλάψουμε καὶ ἂς θρηνήσουμε. Ἂν μπορέσουμε νὰ παρακαλέσουμε τὸ δικαστὴ πρὸ τῆς δίκης νὰ συγχωρήσει τὰ ἁμαρτήματά μας, δὲν θὰ χρειαστεῖ οὔτε στὸ δικαστήριο νὰ μποῦμε. Ὅπως πάλι, ἂν δὲ γίνει αὐτό, θὰ ἀκούσει τὴν ἀπολογία μᾶς δημόσια, μὲ τὴν παρουσία ὅλης της οἰκουμένης, καὶ τότε δὲ θὰ ἔχουμε ἐλπίδα συγχώρησης. Κανεὶς ἀπὸ ὅσους δὲν διέλυσαν ἐδῶ τὰ ἁμαρτήματά τους, ὅταν ἀπέλθει ἐκεῖ, δὲν θὰ ἀποφύγει τὶς εὐθύνες τοῦ γὶ` αὐτά».

Στὸ λόγο τοῦ ληστῆ «καὶ ἠμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκᾶ, 23,41), σχολιάζει ὁ ἅγιος: «Εἶδες ἐξομολόγηση ὁλοκληρωμένη; Εἶδες πῶς πάνω στὸ σταυρὸ (ξεντύθηκε) ἐξομολογήθηκε τὶς ἁμαρτίες του; Κανένας δὲν τὸν ἀνάγκασε, κανένας δὲν τὸ ἐξεβίασε, ἀλλὰ ἀπὸ μόνος του διέσυρε φανερὰ τὸν ἑαυτό του… Δὲν τόλμησε πρωτύτερα νὰ πεῖ “Μνήσθητί μου ἐν τὴ βασιλεία σού”, μέχρις ὅτου μὲ τὴν ἐξομολόγηση ἀπέθεσε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν. Βλέπεις τί μεγάλο πράγμα εἶναι ἡ ἐξομολόγηση; Ἐξομολογήθηκε καὶ ἄνοιξε τὸν Παράδεισο. Ἐξομολογήθηκε καὶ ἔλαβε τόση παρρησία, ὥστε, ἂν καὶ ἦταν ληστής, νὰ ζητήσει τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

«Γι` αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς μακάρισε αὐτοὺς πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ εἶπε: «μακάριοι οἱ πενθοῦντες». Καὶ ὁ Παῦλος εἶπε: «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε». Καὶ ἐννοοῦσε τὴν ἡδονὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα. Ὅπως, δηλαδή, ἡ χαρὰ γιὰ τὰ κοσμικὰ ἀγαθὰ εἶναι στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴ λύπη, ἔτσι καὶ τὰ θεάρεστα δάκρυα κάνουν νὰ βλαστήσει αἰώνια καὶ ἀμάραντη χαρά».
1. Ε.Π.Ε. Πατερικὲς ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»
2. Π. Τρεμπέλας, Ὑπομνήματα εἰς τὴν Καινὴ Διαθήκη

Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-2-2016

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό