Ο κ. Αθανάσιος Ρακοβάλης περιγράφει ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που του έκανε ο Άγιος Παΐσιος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους από το Άγιον Όρος στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
Θα σας πω τώρα ένα πολύ μεγάλο πνευματικό δώρο που μου ‘κανε λίγο πριν πεθάνει.
Τον έβγαζα από το Άγιο Όρος και πηγαίναμε στη Σουρωτή με το αυτοκίνητό μου. Είναι μία απόσταση περίπου δύο – τρεις ώρες με το αυτοκίνητο, εξαρτάται πόσο τρέχεις. Στο δρόμο συζητούσαμε εκεί πέρα, λέγαμε διάφορα και κάποια στιγμή τον ρώτησα, του λέω, βρε Γέροντα πώς είναι ο Θεός; Πες μου λίγο για τον Θεό. Πώς είναι ο Θεός;
Τι του ζήτησα εγώ τώρα. Του ζήτησα να μου πει λίγα λόγια. Ότι ο Θεός είναι έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα.
Αυτός δεν απάντησε. Έσκυψε λίγο το κεφάλι του και προσευχήθηκε. Λίγο. Λιγότερο από ένα λεπτό.
Και τότε ξαφνικά άνοιξε ο ουρανός, άνοιξε η ψυχή μου. Οδηγούσα και ήμασταν μάλιστα πάνω σε ένα σημείο με στροφές και ξαφνικά άρχισα να νοιώθω το Θεό. Μέσα στο αυτοκίνητο, έξω στους λόφους, πάνω στα αστέρια, στο γαλαξία, ένοιωθα παντού το Θεό.
Γιατί εγώ είχα μια αγωνία με τα πράγματα του κόσμου .. αλλά κατάλαβα ότι όλα είναι στα χέρια του Θεού. Τίποτα δεν κουνιέται, ούτε το παραμικρό φύλλο, χωρίς τη θέληση του Θεού.
Τι να πρωτοθαυμάσω από αυτό το γεγονός! Έχουν περάσει τόσα χρόνια και λέω: μα ποιος ήταν ο Γέροντας! τι παρρησία είχε στο Θεό! Με μία μικρή προσευχή να μπορεί να δίνει τέτοια δώρα!
Είναι δύσκολο να μιλάς για έναν Άγιο. Πρέπει λένε να είσαι Άγιος για να μιλήσεις για έναν άλλον Άγιο. Δηλαδή, πρέπει κάποιος άνθρωπος να έχει μια εμπειρία από τη χάρη του Θεού. Αν δεν υπάρχει αυτή η εμπειρία καταντάνε απίστευτα αυτά τα πράγματα. Ακούγονται στα αυτιά των ανθρώπων υπερβολικά.
Στα δικά μου τα αυτιά αυτά που σας λέω είναι πολύ λίγα.
Πηγή: («Ο οικουμενικός αγιορείτης Γέροντας Παΐσιος» παραγωγή: ΕΠΕ Παραγωγικό Κέντρο «POKROV», 2012), Αβέρωφ
Ο Απόστολος Ματθαίος, γιος του Αλφαίου, ήταν τελώνης (στα χρόνια του Χριστού, οι τελώνες ήταν οι εφοριακοί της εποχής, φοροεισπράκτορες και είχαν κακή φήμη).
Όταν τον είδε καθήμενο ο Κύριος στην Καπερναούμ, γνωρίζοντας την αγαθή διάθεσή του, τού είπε: «Ακολούθει μοι. Και αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» (Ματθ. 9, 9). Ο Ματθαίος χωρίς δεύτερη σκέψη, άφησε την εργασία του και από τότε ήταν δίπλα Του.
Μετά απ’ αυτό ο Ματθαίος προετοίμασε γεύμα στο σπίτι του για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στον Κύριο να εκφράσει ορισμένες αλήθειες για την έλευσή Του στη γη.
Αφού δέχθηκε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος έγραψε το πρώτο Ευαγγέλιο, στην αραμαϊκή γλώσσα. Λίγο αργότερα μεταφράστηκε στην ελληνική γλώσσα: το ελληνικό κείμενο έχει φθάσει μέχρις εμάς, ενώ το αραμαϊκό χάθηκε. Λέγεται γι’ αυτόν τον Ευαγγελιστή ότι ποτέ δεν έβαλε κρέας στο στόμα του, αλλά έτρωγε μόνο λαχανικά και φρούτα.
Κήρυξε για τον Χριστό στους Ιουδαίους, τους Πάρθους, τους Μήδους και τους Αιθίοπες. Στην Αιθιοπία όρισε Επίσκοπο τον ακόλουθό του Πλάτωνα και ύστερα αποσύρθηκε στη μόνωση της ησυχίας, προσευχόμενος στο όρος, όπου ο Κύριος του παρουσιάστηκε.
Ο Ματθαίος βάπτισε τη σύζυγο και τον γιό του πρίγκιπα της Αιθιοπίας, γεγονός που εξόργισε τον πρίγκιπα, ο οποίος έστειλε στρατιώτες να του φέρουν δέσμιο τον Ματθαίο για να δικαστεί. Οι στρατιώτες όμως επέστρεψαν άπραγοι και είπαν στον άρχοντα ότι άκουσαν μεν την φωνή του Ματθαίου, αλλά όμως δεν μπόρεσαν να τον δουν με τα μάτια τους! Τότε ο πρίγκιπας έστειλε δεύτερο κλιμάκιο της φρουράς του. Όταν πλησίασαν τον απόστολο οι στρατιώτες, έλαμπε το πρόσωπό του με φως υπερκόσμιο, τόσο δυνατό μάλιστα που δεν μπορούσαν να τον αντικρίσουν. Έντρομοι πέταξαν καταγής τα όπλα τους και επέτρεψαν στη βάση τους.
Ο πρίγκιπας αποφάσισε πια να πάει ο ίδιος να τον βρει. Όμως όταν συναντήθηκαν ο Ματθαίος ακτινοβολούσε τόσο ώστε ο πρίγκιπας τυφλώθηκε αμέσως! Ο Απόστολος όμως είχε ευσπλαχνική καρδιά: προσευχήθηκε στον Θεό και ο πρίγκιπας βρήκε ξανά το φως του. Δυστυχώς είδε μόνο με τα φυσικά μάτια και όχι με τα πνευματικά , διότι πάραυτα συνέλαβε τον Ματθαίο και τον υπέβαλε σε βάναυσα βασανιστήρια. Δύο φορές ανάφθηκε μεγάλη φωτιά επάνω στο στήθος του, αλλά η δύναμη του Θεού τον διαφύλαξε σώο και αβλαβή.
Ύστερα ο απόστολος προσευχήθηκε θερμά και παρέδωσε το πνεύμα του. Ο πρίγκιπας πρόσταξε να τοποθετηθεί το σώμα του μάρτυρος σ’ ένα σιδερένιο κιβώτιο και να πεταχτεί στη θάλασσα, ώστε να χαθεί. Όμως ο άγιος εμφανίστηκε στον Επίσκοπο Πλάτωνα και του είπε πού μπορούσε να εντοπίσει το κιβώτιο με τη σορό. Ο Επίσκοπος το ανέσυρε από τη θάλασσα και πράγματι αντίκρισε μέσα τη σορό του Ματθαίου.
Μετά απ’ το νέο αυτό θαύμα ο πρίγκιπας συγκλονίστηκε, βαπτίστηκε κι έλαβε το όνομα Ματθαίος. Στη συνέχεια εγκατέλειψε όλα τα μάταια του κόσμου, έγινε πρεσβύτερος και διακονούσε την Εκκλησία θεαρέστως!
Όταν αναπαύθηκε ο Επίσκοπος, ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος εμφανίστηκε στον πρεσβύτερο Ματθαίο και τον συμβούλευσε να δεχθεί ν’ αναλάβει την επισκοπή. Πράγματι, αυτό έγινε. Ο νέος Επίσκοπος Ματθαίος ποίμανε επί πολλά χρόνια θεαρέστως την Εκκλησία, μέχρι που ο Θεός τον κάλεσε στην αιώνια βασιλεία Του.
Ο Άγιος Ευαγγελιστής Ματθαίος εορτάζει στις 16 Νοεμβρίου.
Πηγή: (Από το βιβλίο: «Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς – Πνευματικό ημερολόγιο – Ο Πρόλογος της Αχρίδος – Βίοι Αγίων, Ύμνοι, Στοχασμοί και Ομιλίες για κάθε ημέρα του χρόνου. Νοέμβριος» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ), Σημεία Καιρών
Στὸ λυκαυγὲς τοῦ 21ου αἰῶνα ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ λάθη πολιτικῶν, ποὺ τὴν ἔχουν ὁδηγήσει σὲ μία ἄγονη καὶ αὐστηρὴ δημοσιονομικὴ πολιτική. Ὅλοι ἔχουν ἐπικεντρώσει τὸ ἐνδιαφέρον τους μόνο στὴν τρέχουσα οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ παραβλέπουν, ἀκούσια ἢ ἑκούσια, τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχει ὀργανωμένο σχέδιο ἐντὸς ἢ ἐκτὸς Ἑλλάδας προκειμένου νὰ χαθεῖ ἡ ἑλληνικὴ ταυτότητά μας. Ἔτσι θὰ μπορέσουν εὐκολότερα νὰ κάνουν τοὺς Ἕλληνες ὑποχείριά τους. Οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια δημιούργησαν ἕναν σπουδαῖο πολιτισμό. Ἀσχολήθηκαν μὲ διάφορες ἐπιστῆμες, ὅπως ἡ φιλοσοφία, τὰ μαθηματικά, ἡ ἀστρονομία, ἡ λογοτεχνία, ἡ ἀρχιτεκτονικὴ καὶ μὲ πολλὰ ἄλλα. Ὁ Λατῖνος ποιητὴς Ὁράτιος χαρακτηριστικὰ ἔγραφε μετὰ τὴν κατάκτηση τῆς Ἑλλάδας ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους ὅτι: «Ἡ κατακτημένη Ἑλλάδα κατέκτησε τὸν ἄγριο νικητὴ καὶ ἔφερε τὶς τέχνες στὸ ἀγροτικὸ Λάτιο». Ἡ ἐνασχόληση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν καλλιέργεια τοῦ πνεύματός τους δὲν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀνάπτυξη μαλθακότητας στὴν καθημερινὴ ζωή τους καὶ οὔτε βέβαια τὴν ἐκδήλωση ἀνανδρίας σὲ περίοδο πολέμου. Ἀπὸ νωρίς οἱ Ἕλληνες τόλμησαν καὶ ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον ἀνίκητων ἐχθρῶν. Τὰ ἔβαλαν μὲ τοὺς ἀνίκητους Πέρσες καὶ τοὺς νίκησαν. Πολέμησαν τοὺς Ρωμαίους, ἀγωνίσθηκαν μὲ ἐπιτυχία ἐναντίον τῶν Ἀβάρων, τῶν Νορμανδῶν, τῶν Σλάβων, τῶν Ρώσων, τῶν Τούρκων καὶ τόσων ἄλλων.
Στὰ νεώτερα χρόνια σημαντικὴ ἦταν ἡ προσφορά τους στὸν Α΄ καὶ Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ἐξαιτίας τῶν «φτωχῶν» ἀλλὰ γενναίων Ἑλλήνων ἡττήθηκαν οἱ Ἰταλοὶ τὸ 1940 στὰ Βορειο-Ηπειρωτικὰ βουνά. Χάρις στὸν ἑλληνικὸ λαὸ, ποὺ πάλεψε μὲ αὐτοθυσία, καθυστέρησε ἡ εἰσβολὴ τῶν Γερμανῶν στὴ Ρωσία. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ εἰσβάλει ὁ Γερμανικὸς στρατὸς στὴ Ρωσία τὸν χειμῶνα, κάνοντας ὁ Χίτλερ τὸ ἴδιο λάθος μὲ τὸν Ναπολέοντα. Ἡ συνέπεια ἦταν ἡ βαριὰ ἧττα ποὺ ὑπέστη ὁ γερμανικὸς στρατὸς καὶ ἡ ὁποία ἄλλαξε τὴν μέχρι τότε πορεία τοῦ πολέμου.
Χαρακτηριστικὰ εἶναι τὰ λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χίτλερ: «Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ὀφείλω νά διαπιστώσω ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες, ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων οἱ ὁποῖοι μέ ἀντιμετώπισαν, ἐπολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον…» (Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 4 Μαΐου 1941 στὸ Ράιχσταγκ). Ὡς ἀδιάψευστη μαρτυρία τῆς γενναιότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ παραθέτουμε τὰ λόγια καὶ τοῦ Σὲρ Ἄντονυ Ἤντεν, (Sir Robert Antony Eden 1897-1977, ποὺ ἦταν Ὑπουργὸς Πολέμου καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βρεττανίας 1940-1945 καὶ Πρωθυπουργός τῆς Βρεττανίας 1955-1957): «Ἀσχέτως πρὸς ὅ,τι θὰ ποῦν οἱ ἱστορικοὶ τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στὸν Μουσολίνι, ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τῆς ἐπανάστασης στὴ Γιουγκοσλαβία, ὅτι αὐτὴ ἐκράτησε τοὺς Γερμανοὺς στὸ ἠπειρωτικὸ ἔδαφος καὶ στὴν Κρήτη γιὰ ἕξι ἑβδομάδες, ὅτι αὐτὴ ἀνέτρεψε τὴν χρονολογικὴ σειρὰ ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Γερμανικοῦ Ἐπιτελείου καὶ ἔτσι ἔφερε γενικὴ μεταβολὴ στὴν ὅλη πορεία τοῦ πολέμου καὶ ἐνικήσαμε». (Ἀπὸ λόγο του στὸ Βρεττανικὸ κοινοβούλιο στὶς 24/09/1942).
Τέλος, κάνουμε ἀναφορὰ στὰ λόγια τοῦ Τσώρτσιλ (Winston Churchil 1874-1965, πρωθυπουργοῦ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο): «Ἡ λέξη ἡρωισμὸς φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει τὸ ἐλάχιστο ἐκείνων τῶν πράξεων αὐτοθυσίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν καθοριστικὸς παράγων τῆς νικηφόρου ἐκβάσεως τοῦ κοινοῦ ἀγῶνα τῶν ἐθνῶν, κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διὰ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπεια… Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη». (Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Ἀγγλικὸ κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941). Χαρακτηριστικὴ ἔχει μείνει καὶ ἡ φράση του: «Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέμε: Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες». (Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὸ BBC τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου).
Ὅλα τὰ παραπάνω μερικοὶ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν νὰ τὰ ξεχάσουμε. Ἐναγωνίως μελετοῦν σχέδια πῶς θὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὴ γλῶσσα μας, τὴν ἱστορία μας, τὴ θρησκεία μας. Ἔτσι σιγὰ σιγὰ θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸν ἀφανισμὸ τοῦ ἔθνους μας. Ἐὰν χάσουμε στοιχεῖα τῆς ἑλληνικότητάς μας, θὰ ἐξαφανισθοῦμε καὶ ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ὁ Θουκυδίδης ἐπισήμαινε ὅτι ὅταν ἕνας λαός ξεχάσει τὴν ἱστορία του, τότε ἐξαφανίζεται. Σήμερα, ἀρχὲς τοῦ 2011, πολεμεῖται ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ εὐνοεῖται ἡ ἀγγλική. Γίνεται προσπάθεια κατάργησης τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ὅταν σὲ χῶρες τοῦ ἐξωτερικοῦ διδάσκονται τὰ ἀρχαῖα μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα.
Ὁ χριστιανισμὸς βρίσκεται, ἐπίσης, στὸ στόχαστρο. Ἀντίθετα εὐνοοῦνται διάφορα ἄλλα θρησκεύματα, ὅπως ὁ ἰσλαμισμός, οἱ ἀνατολικὲς θρησκεῖες καὶ διάφορες αἱρέσεις ὅπως οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ. Φτάσαμε στὸ σημεῖο νὰ θεωροῦμε φονταμενταλιστὴ κάποιον ποὺ ὑπερασπίζεται τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τοῦ τόπου μας, ἐνῷ μοντέρνος καὶ ἀνοιχτόμυαλος εἶναι ὅποιος δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὶς ἐθνικὲς καὶ θρησκευτικὲς ἐπετείους μας. Γιατί δὲν βλέπουμε τί γίνεται στὴν Εὐρώπη; Γιατί δὲν διαβάζουμε νὰ δοῦμε πῶς τιμοῦν ἐκεῖνοι τοὺς ἥρωές τους καὶ τὴν ἱστορία τους, ἂν καὶ εἶναι πολὺ λιγότερο ἀξιόλογη καὶ πολὺ μικρότερη σὲ ὄγκο ἀπὸ τὴ δική μας; Γιατί δὲν μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι οἱ ξένοι μένουν αὐστηρὰ προσηλωμένοι στὴ γλῶσσα τους καὶ στὰ ἐθνικὰ ἰδανικά τους καὶ σπάνια μιλοῦν ἄλλη γλῶσσα ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δική τους, ἂν καὶ ἔχουν διδαχθεῖ σὲ ἄριστο βαθμὸ καὶ ἄλλες εὐρωπαϊκές, ἢ μή, γλῶσσες;
Ἡ συνειδητοποίηση ὅλων τῶν παραπάνω θὰ πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ ἀντιδράσουμε. Ἐὰν ἀφυπνιστοῦμε ὡς λαός, θὰ μπορέσουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε ὥστε νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐθνική μας ταυτότητα. Ἡ διατήρηση τῆς ἑλληνικότητάς μας δὲν ἐλλοχεύει κινδύνους γιὰ τοὺς ξένους ποὺ ζοῦν ἐδῶ. Πάντοτε οἱ Ἕλληνες σέβονταν τοὺς ξένους ποὺ ἦταν στὴν Ἑλλάδα. Αὐτό, ὅμως, δὲν σημαίνει ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ συμμορφωθοῦμε μὲ τὶς ἀπόψεις καὶ τὶς ἀντιλήψεις ὅσων ἔχουν ἔρθει στὴν Ἑλλάδα. Ὅταν οἱ Ἕλληνες μετανάστευσαν σὲ διάφορες χῶρες, σεβάστηκαν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας ποὺ πῆγαν. Ἂς ἀγωνισθοῦμε νὰ διατηρήσουμε ζωντανὴ τὴν ἱστορική μας μνήμη, νὰ καλλιεργοῦμε συνεχῶς μὲ τὸ διάβασμα τὴ γλῶσσα μας. Ὀφείλουμε νὰ ἐπιδιώξουμε ἕνα πολιτικὸ σύστημα ποὺ νὰ διαφυλάττει πραγματικὰ τὴν ἰσονομία γιὰ ὅλους. Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ ὄχι «σκλάβοι» ἀποφάσεων, ποὺ μᾶς ζημιώνουν ὡς χώρα, καταρρακώνουν τὸ ἐθνικό μας φρόνημα καὶ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ ὑποτασσόμαστε σὲ ἀποφάσεις ποὺ μᾶς ἐξοντώνουν, ὄχι μόνο οἰκονομικὰ ἀλλὰ καὶ ἠθικά. Ὁ ἀτομικισμός μας πρέπει νὰ δώσει τὴ θέση του στὸν ἀγῶνα γιὰ τὸ κοινὸ καλό. Ἐὰν χαθεῖ ἡ γλῶσσα μας, ἡ θρησκεία μας, ἡ ἱστορία μας, θὰ γίνουμε ραγιάδες.
Ἦρθε ὁ καιρὸς τῆς ἀφύπνισης. «Ξύπνα, καημένε μου ραγιὰ» μᾶς φωνάζουν οἱ πρόγονοί μας. Ἐκεῖνοι παλέψαν μὲ πενιχρὰ μέσα γιὰ τὴν ἐλευθερία μας, ὅταν ὅλοι μᾶς εἶχαν ξεγράψει ἀπὸ τὸ προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸ ὅραμα καὶ ἔκαναν τὸ ἀδύνατο δυνατό. Ἀλλιῶς, ἐὰν μετροῦσαν μονάχα τὸ τί μπορεῖ νὰ γίνει αὔριο, μεθαύριο, ἢ ἂν ἁπλῶς ὑπολόγιζαν μόνο τὰ ὑλικὰ ὀφέλη καὶ τὸ τί θὰ πεῖ ὁ κάθε «δυνατὸς» κυβερνήτης μιᾶς χώρας, δὲν θὰ εἶχαν τὴ δύναμη νὰ παλέψουν καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν. Χρέος μας ἀπέναντι σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς προγόνους μας, ποὺ πότισαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δέντρο τῆς ἱστορίας μας, εἶναι νὰ ἀξιολογοῦμε τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε, βλέποντας τὸ ἀπώτερο παρόν. Τὸ ταξίδι μας δύσκολο, ἀλλὰ ἀξίζει.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Μια σημαντική πρωτοβουλία του υπ. Παιδείας και της γ.γ. Θρησκευμάτων φέρνει την ελλαδική κοινωνία ένα βήμα μπροστά. Αναφέρομαι στην σύνταξη και δημοσιοποίηση της “έκθεσης για τα περιστατικά εις βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα” για το 2015. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και πρόκειται για μια καλή αρχή, αφού καταγράφηκαν από επίσημους φορείς της ημεδαπής ΟΛΑ τα κρούσματα, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Είχαμε λοιπόν πέρυσι 147 καταγεγγραμμένα περιστατικά σε βάρος διαφόρων χώρων θρησκευτικού ενδιαφέροντος, από τα οποία τα 137 (δηλ. το 93%!) αφορούσαν την Ορθόδοξη Εκκλησία, 1 την Ρωμαιοκαθολική, 4 τον Ιουδαϊσμό και 5 τον Μουσουλμανισμό.
Και ναι μεν η συντριπτική πλειοψηφία των συμβάντων κατά των ορθόδοξων χώρων λατρείας δικαιολογείται εν μέρει με τον μεγάλο αριθμό τους ανά τη χώρα, άρα αναλογούν λιγότεροι βανδαλισμοί από όσους εκ πρώτης όψεως φαίνεται, όμως υπάρχουν κι άλλα αξιοσημείωτα στοιχεία. Όπως για παράδειγμα είναι η φύση των περιστατικών που καταγράφονται. Γιατί άλλο είναι να μιλάμε για ένα σύνθημα σε τοίχο νεκροταφείου κι άλλο για εισβολή στον λατρευτικό χώρο και διάλυσή του. Είναι άλλης βαρύτητας μια παραβίαση της πόρτας και κλοπή τιμαλφών (ή χάλκινων αντικειμένων) κι άλλο μια σατανιστική τελετή – όπως καταγράφηκε στην Χαλκιδική ή στην Νάουσα. Και σε κάθε περίπτωση τα μνημεία του “Ολοκαυτώματος” δεν είναι χώροι θρησκευτικού αλλά πολιτικού ενδιαφέροντος και οι όποιες πράξεις εναντίον τους είναι σαφώς πολιτικής φύσεως.
Τέλος, ας σημειωθεί ότι στην Ροδόπη, όπου πληθυσμός και θρησκευτικοί χώροι είναι μοιρασμένοι περίπου στη μέση, είχαμε πέρυσι 7 περιστατικά σε βάρος χριστιανικών μνημείων (το ένα μάλιστα σε βάρος του αδριάντα του Χρύσανθου!) και μόλις 2 σε βάρος μωαμεθανικών τεμενών: ένα με τη φωτιά στο τζαμί Μαχμούτ Αγά, όπου η ζημιά έγινε από βραχυκύκλωμα και παραπέμφθηκε ο ιμάμης για αμέλεια, κι ένα με ένα οπαδικό σύνθημα “έξω οι Τούρκοι” στην πόρτα του “Γενί τζαμί” τη μέρα που έπαιζε τούρκικη ομάδα στην πόλη της Κομοτηνής!
Τόση τρομοκρατία και καταπίεση!
Πάντως είναι πολύ σημαντικό ότι άρχισαν να καταγράφονται επίσημα τα συμβάντα αυτά, αφού ώς τώρα καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Και ένα τελευταίο στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η προϊούσα αποχριστιανοποίηση της ελλαδικής κοινωνίας. Γιατί τα περιστατικά σε βάρος εκκλησιών είναι συνήθως από “χριστιανούς” κι όχι από αλλόθρησκους, συχνά από χώρους της άπλυτης αμφισβήτησης.
Η χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από το σύνολο της κοινωνίας δείχνει πως αυτή η τελευταία δεν διαθέτει ούτε αυτοσεβασμό, ούτε αίσθημα αυτοσυντήρησης.
Πώς λοιπόν θα αντιδράσει στην εργαλειοποίηση των σχετικών στατιστικών εκ μέρους κάποιων πονηρών;
Πηγή: Αντιφωνητής, Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
Στο άρθρο μας της Παρασκευής παρουσιάσαμε ορισμένα στοιχεία που εξηγούν μέχρι ένα βαθμό στην πολιτική συμπεριφορά του Ερντογάν, σε επίπεδο ψυχολογίας. Σήμερα θα μπούμε στο «ψαχνό», παρουσιάζοντας μερικά στοιχεία από βιβλίο του Φερντί Γιλμάζ, που κυκλοφόρησε το 2012 στην Τουρκία, με τίτλο Τα 29 θαύματα της Ιερής Πόλης Κωνσταντινούπολης.
Στο βιβλίο ο συγγραφέας αναφέρεται στον συμβολικό και σημαδιακό αριθμό «29», που σφράγισε την πορεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Τούρκων. Ο συγγραφέας όμως το πήγε παραπέρα, για να μην πούμε ότι το «τερμάτισε»!
Γράφει ότι εκείνες οι ιστορικές μορφές του τουρκικού έθνους που έχουν ταυτιστεί περισσότερο με τον αριθμό «29» είναι ο Μωάμεθ τον Πορθητής και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο Μωάμεθ εκπόρθησε και κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, εφαρμόζοντας στίχο την 48ης σούρα του Κορανίου, που αφορά την «άλωση» και αποτελείται από 29 στίχους!
Τώρα αφήνω τον συγγραφέα να εκφραστεί:
«Βλέποντας τις επιτυχίες του Ερντογάν, παρατηρούμε ότι αυτές έγιναν επειδή είχε την υποστήριξη του Αλλάχ. Ο Προφήτης είπε ότι η Κωνσταντινούπολη πρέπει οπωσδήποτε να αλωθεί, και ο στρατός που θα την αλώσει θα είναι ωραίος στρατός, με ωραίο διοικητή. Η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε με τη νομοτέλεια του αριθμού 29. Σήμερα υπάρχει η δεύτερη άλωση και πάλι με τη νομοτέλεια του αριθμού 29. Αυτή συνεχίζει να επηρεάζει τις εξελίξεις μέχρι σήμερα».
Και συνεχίζει ο συγγραφέας:
«Ο Πορθητής πέρασε με το όνομα αυτό επειδή άλωσε την Κωνσταντινούπολη. Το ίδιο και ο Ερντογάν, που έγινε δήμαρχος το 1994· αν προσθέσουμε 29 χρόνια, μας κάνει 2023, που είναι ο εθνικός στόχος του Ερντογάν. Το 2003 είναι η χρονιά που έγινε πρωθυπουργός· αν προσθέσουμε 29 χρόνια, μας κάνει 2032, που στο ημερολόγιο του Ισλάμ, είναι το έτος 1453, η χρονολογία άλωσης της Πόλης. Τώρα, ξεκίνησε μια νέα επιχείρηση άλωσης».
Συνεχίζοντας την παράθεση του κοινού δεσμού που συνδέει Πορθητή και Ερντογάν, ο συγγραφέας μας λέει:
«Ο Πορθητής γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1432 και κατέλαβε την Πόλη τις 29 Μαΐου του 1453. Η Πόλη πολιορκήθηκε 28 φορές και αλώθηκε την 29η! ο Μωάμεθ ήταν ο 7ος σουλτάνος, ακολούθησαν άλλοι 29 και διαλύθηκε η αυτοκρατορία. Η Τουρκική Δημοκρατία ιδρύθηκε τις 29 Οκτωβρίου, ο Ερντογάν είναι ο 29ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας. Όταν ο Ερντογάν ήταν υποψήφιος για πρώτη φορά, το 2003, πήρε ποσοστό 34,29%, που μεταφράζεται με αναγωγή στο σύνολο των κατοίκων, σε 10.808.229 ψήφους. Το “One minute” στο Νταβός το είπε στις 29 Ιανουαρίου. Η γέννηση των εγγονών του Ερντογάν και ο θάνατος του πατέρα και του μεγάλου του αδελφού σφραγίζονται με τον αριθμό 29. Ο Πορθητής έμεινε στο θρόνο 29 χρόνια, όπως και ο πατέρας του, Μουράτ Β΄. Τα παιδιά και τα εγγόνια του Πορθητή γεννήθηκαν κι αυτά 29 του μηνός.
»Ακόμα και σήμερα, η νομοτέλεια του αριθμού 29, που τον συνδέει με τη μοίρα του Μωάμεθ, συνεχίζει να καθορίζει τη μοίρα και την πορεία του Ερντογάν, ως δεύτερου Πορθητή. Το 2032, που συμπληρώνονται 29 χρόνια διακυβέρνησης του Ερντογάν, η Τουρκία θα είναι η πρώτη δύναμη στον κόσμο. Θα έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη άλωση. Η μοίρα των δυο μεγάλων ανδρών είναι κοινή και συνδέεται με τον αριθμό 29 και με την Κωνσταντινούπολη. Ο ηγέτης αυτής της δεύτερης άλωσης θα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, που θα είναι ο Πορθητής του κόσμου».
Μπορεί κάποιοι αναγνώστες μας να χαμογελάσουν ή και να θεωρήσουν αστεία τα όσα αναφέρονται παραπάνω, τα οποία είναι πιστή μετάφραση από άρθρο που βασίζεται στο βιβλίο του Φερντί Γιλμάζ, ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι πιο ξανθός από Σουηδό!
Όμως η κατάσταση δεν είναι ούτε αστεία, ούτε για γέλια. Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν έχει ταυτιστεί με τον Μωάμεθ τον Πορθητή, και αυτό ήταν μια διαπίστωση που προηγήθηκε του εντοπισμού του συγκεκριμένου βιβλίου. Δηλαδή πρώτα εντοπίσαμε στη συμπεριφορά του τα σημάδια και μετά αναζητήσαμε σχετικά άρθρα και πέσαμε στο συγκεκριμένο βιβλίο.
Καλό είναι λοιπόν, όσοι αναλύουν ψυχολογικά τον Ερντογάν αλλά και εκείνοι που αναλύουν την πολιτική του συμπεριφορά, να λάβουν υπ’ όψιν και τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο κατάξανθος Φερντί Γιλμάζ.
Ναι, ο Ερντογάν θέλει να γίνει ο Δεύτερος Πορθητής.
Πηγή: Pontos News
Ὅταν χάνεται ἡ ἀγάπη, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ δικαίου καὶ ἐννοοῦν τὴν ἰσότητα. Ὅταν μαζί της χάνεται καὶ τὸ δίκαιο, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ ἰσότητας καὶ ἐννοοῦν τὴν ἀνηθικότητα. Ἀπὸ τὸν τάφο τῆς ἀγάπης ξεφυτρώνει τὸ δίκαιο, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ δικαίου ξεφυτρώνει ἡ ἰσότητα.
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ὅλοι μας μάθαμε, ὅτι πρὶν ἀπὸ κάποιες μέρες τὸ Τάγμα τῶν «Ἀρχόντων» τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Δημητρίου βράβευσε μὲ τὸ ὑψηλότερο πατριαρχικὸ βραβεῖο, τὸ Ἀθηναγόρειο Βραβεῖο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἕναν ἀπό τοὺς πιὸ διαβόητους ὑποστηρικτὲς τῆς ἔκτρωσης καὶ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὸν κυβερνήτη τῆς Νέας Ὑόρκης Andrew Cuomo (Ἄντριου Κουόμο).
Ὁ Cuomo εἶναι αὐτός, ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν νομοθεσία, ποὺ δίνει τὸ «δικαίωμα» σὲ μία μητέρα νὰ κάνει ἔκτρωση μέσω δηλητηρίου, ποὺ ἐγχέεται μέσα της καὶ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ μωροῦ. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀμερικάνος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, Ἰώσηπος Φλάβιος, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς «δὲν εἶναι κάποιος, ποὺ πιστεύει ἁπλὰ στὶς ἀμβλώσεις, ἀλλὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ πίεσε σκληρὰ γιὰ τὰς ἀμβλώσεις ἐγκυμοσύνης ὄψιμης ὡριμότητας (μὲ δηλητήριο, ἀκρωτηριασμό, καὶ διαμελισμὸ τῶν ἐμβρύων στὴν μήτρα)». Πηγή: Τράπεζα Ιδεών , Κόκκινος Ουρανός , www.greeknewsonline.com/therma-minimata-antriou-kouomo-gia-tin-omogenia-ton-ellinismo
Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς ἀνηθικότητας καὶ τὴν συγκατάβαση τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, διότι δυστυχῶς μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση φαίνεται ἀκόμα καὶ αὐτὴ ὡς μικρότερο κακό. Γιατὶ τώρα συμβαίνει κάτι τὸ ἀπίστευτο:Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν – γιατὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ– παρουσιάζει τὸν Χριστὸ στὸ ὄνομα τῆς ἰσότητας καὶ τοῦ δικαίου, ὦ τῆς βλασφημίας, νὰ βραβεύει τοὺς νομιμοποιητὲς τοῦ φόνου. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν δείχνει τὸν Χριστό νὰ μὴν δίνει πιὰ ζωή, ἀλλὰ νὰ βραβεύει αὐτούς, ποὺ τὴν παίρνουν. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν καπηλεύεται τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ νὰ τὴν μειώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ δικαίως θὰ ἀγανακτήσει μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση.Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν ξεπέρασε κάθε ὅριο βλασφημίας καὶ ἐκτρωπῆς.
Ἂς κοιτάξουμε ὅλοι αὐτήν τὴν φωτογραφία 5 καὶ 10 φορές. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ δοῦμε, πόσο πιὰ βλασφημοῦν οἱ Οἰκουμενιστὲς τὸν Θεό. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ νιώσουμε τὸν τρόμο ποὺ θὰ μᾶς κυριεύσει, ὅταν τὸ αἷμα αὐτῶν τῶν παιδιῶν, σὰν ἄλλος Ἄβελ, θὰ ζητήσει δικαιοσύνηἀπὸτὸν Θεὸκαὶ θὰ τοῦ πεῖ: Πόσο ἀκόμα θὰ ἀνέχεσαι Κύριε μέχρι καὶτὴν βράβευση τῶν δολοφόνων μας; Ἂς τὴν κοιτάξουμε καὶ ἂς ποῦμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια. Εἶναι αὐτοὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι; Εἶναι αὐτοὶ συνεχιστὲς τῶν ἁγίων; Εἶναι αὐτοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου; Μπορεῖ πιὰ κανεὶς νὰ ἰσχυρισθεί, ὅτι δὲν ὑπάρχει ὄχι μόνο αἵρεση ἀλλὰ καὶ πλήρης κατάργηση καὶ ἀπίστευτη βλασφημία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ;
Ὁ ἅγ. Ἀμβρόσιος Μεδιολάνου ἄφησε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο, ἐπειδὴ αὐτὸς ἔπνιξε μία ἐπανάσταση στὸ αἷμα.
Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο στὴν Ἐκκλησία στὴν Αὐτοκράτειρα, ποὺ ἅρπαζε τὴν περιουσία τῶν πτωχῶν.
Δὲν ὑπάρχει ἅγιος, ποὺ νὰ βράβευσε ἢ νὰ ἔκλεισε τὰ μάτια στὸν φόνο γιὰ νὰ ἐπιτύχει κάποιο σκοπό, ἐδώ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου στὴν Νέα Ὑόρκη. Δὲν δέχεται ο Χριστὸς δωρεὲς ἀπό ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι ἐχθροί του.
Ἀρκετὰ πιά! Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ κλείνουμε τὰ μάτια σὲ αὐτὰ, ποὺ γίνονται. Δὲν ἀνήκουν ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὸν κάθε ἄνθρωπο γιὰ νὰ κάνουν μὲ αὐτὰ, ὅτι θέλουν. Ποιός εὐσεβὴς πιστός, ποὺ ἔχει ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ, θὰ μπορέσει νὰ ἐπιτρέψει πιὰ σὲ τέτοιους ρασοφόρους νὰ λυμαίνονται καὶ νὰ καταισχύνουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ; Ποιός Κληρικός, ποὺ τοὺς μνημονεύει, θὰ μπορέσει να ξανακάνει κήρυγμα ἐναντίον τῶν ἀμβλώσεων; Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται ἕνα μὲ αὐτούς, γιατὶ αὐτὸ σημαίνει μνημόνευση. Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται συμμέτοχος στην βλασφημία τους.
Πηγή: Ακτίνες
Ὅταν ἀναφέρεται κανεὶς στὴ θέση ποὺ ἔχουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα στὴν Ἐκπαίδευση, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νὰ ἀναλογισθεῖ τὴ γενικότερη θέση ποὺ κατέχει ὁ Λόγος τῆς Ἐκκλησίας στὸ σχολεῖο. Τὰ τελευταῖα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μίας ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς ἰδεολογικοῦ χαρακτῆρα, ἡ ὁποία, ἔχοντας ὡς ἄξονά της ἕνα μὴ ἐπιστημονικὸ καὶ σὲ κάθε περίπτωση ἀντιπαιδαγωγικὸ προοδευτισμό, ἀρνεῖται τὴ ζωντανὴ καὶ γόνιμη σύνδεση τῆς παιδείας μας καὶ τῶν παιδιῶν μας μὲ ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὴν ελληνική τους κληρονομιά: τὴ γλῶσσα, τὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμό, τὴ ζῶσα ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ζωή.
Ἡ συγκεκριμένη αὐτὴ ἐκπαιδευτικὴ κατεύθυνση παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ μὲ τὰ Προγράμματα καὶ τὰ βιβλία ποὺ στέλνονται στὰ σχολεῖα, στὰ ὁποῖα ὅ,τι δὲν ἐμπίπτει στὶς προδιαγραφὲς καὶ τὰ κριτήρια τοῦ ἐκσυγχρονιστικοῦ πνεύματος, ἀπορρίπτεται καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Μία ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἔχουν ἐφαρμοστεῖ εἶναι ἡ γλωσσικὴ μεταρρύθμιση, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν ἔχει λειτουργήσει τὰ μέγιστα σὲ βάρος τῆς διαχρονικῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν νέων μας μὲ τελευταῖο κτύπημα ἐκεῖνο τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος γραφῆς. Στὸ πλαίσιο αὐτό, κείμενα, συγγραφεῖς ἢ ποιητές, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἑλληνορθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ἀξιολογοῦνται μὲ τὰ παραπάνω κριτήρια καὶ ἀπορρίπτονται ὡς ἔχοντα μὴ προοδευτικό ἀλλὰ ἀναχρονιστικὸ καὶ συντηρητικὸ χαρακτῆρα!
Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἰδεολογικοπολιτικῆς γραμμῆς στὸ χῶρο τῆς ἐθνικῆς παιδείας εἶναι ὁρατὸ ἀφενὸς στὴ γλωσσικὴ πενία τῶν νέων μας, ποὺ ἔχει φτάσει στὰ ἔσχατα ὅρια, ἀφετέρου στὴν κραυγαλέα πλέον ἔλλειψη ἠθικοπνευματικῶν προτύπων, ἡ ὁποία ἔχει ὁδηγήσει τὸν λαό μας σὲ μία γενικότερη πνευματική, πολιτισμική, ἠθική καὶ κοινωνικὴ κρίση, ποὺ ὅλοι μας βιώνουμε. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, γραμμένα σὲ μία ἁπλὴ καὶ κατανοητὴ γλῶσσα, τὴν «κοινή» ἑλληνιστική, ἐμπεριέχουν καὶ ἐκφράζουν τὴ διδασκαλία, τὶς ἀλήθειες καὶ γενικὰ τὸ πνεῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ, δηλαδὴ τὴν πίστη ποὺ μὲ τὸ βάπτισμά τους ἔχουν τὰ παιδιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου εἴτε στὴν Ἑλλάδα εἴτε στὴν ὁμογένεια καὶ, συνεπῶς, δὲν εἶναι ξένα πρὸς τοὺς μαθητές. Συγχρόνως αὐτὰ τὰ κείμενα μὲ τὸν γλωσσικὸ καὶ πνευματικό τους πλοῦτο συμβάλλουν στὴν οἰκείωση τῆς ἑλληνικῆς διαχρονικῆς γλωσσικῆς τους κληρονομιᾶς καθὼς καὶ στὴ θρησκευτική, ἠθική, κοινωνικὴ καὶ πολιτισμική τους ἀνάπτυξη.
Ὅταν ἀναφερόμαστε στὴ διαχρονικὴ γλωσσικὴ κληρονομιά, ἐννοοῦμε τὴν ἑνιαία γλῶσσα, ποὺ ξεκινάει μὲ τὴ μελέτη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, τῆς Ὑμνογραφίας, τῆς Δημοτικῆς καὶ τῆς σύγχρονης ποιητικῆς δημιουργίας, καθὼς καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαϊκοῦ πλούτου, ποὺ ἦταν συγκεντρωμένος στὶς παροιμίες, στὰ παραμύθια, στὴν τοπικὴ γλῶσσα τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ, στὰ λαϊκὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῆς πατρίδας (1). Ἡ ἀπόρριψη ἑπομένως τῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ βιβλία τῶν Ἀρχαίων καὶ τῶν νέων Ἑλληνικῶν καθὼς καὶ τῆς Γλώσσας ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ θεραπεύει τὴ γλωσσικὴ πτώχευση τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν πτώχευση τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτισμικῶν τους προτύπων καὶ ἀρετῶν.
Ὡστόσο ὀφείλει νὰ σκεφτεῖ κανείς ὅτι ἡ ἔμφυτη θρησκευτικότητα ποὺ διακρίνει αὐτὸν τὸν λαὸ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ ἡ στενὴ σχέση του μὲ τὴ ζῶσα ἐκκλησιαστική του παράδοση ὑπαγορεύει μία ἐξοικείωση τῶν νέων αὐτοῦ τοῦ τόπου, στὴ μαθησιακή τους περίοδο, μὲ σπουδαῖα καὶ πολύτιμα παιδευτικὰ ἀγαθὰ τῆς χριστιανικῆς παραδοσιακῆς τους κληρονομιᾶς ποὺ εἶναι, ὅπως εἴδαμε, μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἁγιογραφικά, πατερικὰ καὶ λατρευτικὰ κείμενα. Τὸ σχολεῖο στὸ πλαίσιο τῆς γενικῆς παιδείας ποὺ προσφέρει ὀφείλει νὰ βοηθᾶ τὸν μαθητὴ νὰ ὁλοκληρώνεται ὁλόπλευρα καὶ ψυχοσωματικά, ἐμπλουτίζοντάς τον μὲ γνωστικὰ καὶ βιωματικὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ μὲ δεξιότητες, ποὺ νὰ τὸν καθιστοῦν ἕτοιμο καὶ ἱκανὸ ὄχι μόνον νὰ γνωρίζει καλά, ἀλλὰ καὶ νὰ μπορεῖ νὰ προβάλει, ὅταν χρειαστεῖ τὰ μνημεῖα τῆς λαϊκῆς καὶ θρησκευτικῆς του παράδοσης. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων φαίνεται ὅτι μερικοὶ πολιτικοί, ἐκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸν ἠθικοπνευματικὸ ρόλο ποὺ ἐνέχουν τὰ πρότυπα καὶ οἱ ἀρετὲς ποὺ ὑπάρχουν στὴ χριστιανικὴ κειμενικὴ παράδοση σὲ σχέση μὲ τὴ δόμηση τοῦ χαρακτῆρα καὶ γενικότερα μὲ τὴν πνευματικὴ συγκρότηση τοῦ παιδιοῦ.
Τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, συνδεδεμένα ὅπως εἶναι μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ζωὴ τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐλπίδας κ.ἄ., ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θεολογικὸ στόχο τους, ἐπηρεάζουν θετικὰ τὴν ὁλόπλευρη κοινωνικοποίηση τοῦ παιδιοῦ. Ταυτόχρονα, ὅμως, ἡ διδασκαλία τῶν κειμένων αὐτῶν συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴν κατανόηση καὶ τὴ συνειδητοποίηση, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μαθητῶν, τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ὅτι ἡ Ἐκκλησία μὲ αὐτὰ τὰ γλωσσικὰ κείμενα καὶ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας (2) διατήρησε ἐπὶ 400 χρόνια μουσουλμανικῆς δουλείας τὴ γλωσσικὴ συνέχεια τοῦ γένους μας καὶ μαζὶ μ’αὐτήν, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ταυτότητα (3). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τώρα, σ΄αὐτὴν τὴν κρίση ποὺ βιώνει ὁ λαός μας, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν ὀργανωμένη παιδεία μας ἡ ἴδια γλῶσσα καὶ τὸ ἴδιο ἀδούλωτο πνεῦμα διάσωσης (4), τὸ ὁποῖο παραμένει ἄσβηστο καὶ ἀμετάβλητο.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ μπορέσουν νὰ ἀντιμετωπιστοῦν οἱ ἀλλότριες παρωθήσεις, ποὺ ἐνεργοποιοῦνται μέσῳ ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν παραγόντων καὶ ἰδιαίτερα μέσῳ ἐκπαιδευτικῶν μεθοδεύσεων καὶ μηχανισμῶν, εἴτε νὰ στερήσουν ἀπὸ τὰ παιδιὰ τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς ἑλληνορθόδοξης κληρονομιᾶς εἴτε νὰ τὰ διαστρεβλώσουν καὶ νὰ τὰ ἀλλοιώσουν μέσα ἀπὸ τεχνητὲς συγχύσεις καὶ σχετικισμούς. Οἱ σχεδιαζόμενες καὶ μέσα στὴ σύγχρονη κρίση μεθοδεύσεις εἶναι οἱ ἴδιες ποὺ ὁδήγησαν τὴ χώρα στὴν πνευματικὴ κατάπτωση καὶ φαίνεται ὅτι ἐκμεταλλεύονται τὴν οἰκονομικὴ κρίση προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ τελικὴ πνευματικὴ υποταγὴ τῆς θρησκευτικῆς καὶ πολιτισμικῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ λαοῦ μας.
Τὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας ἀποτελοῦν σταθεροποιητικὸ γλωσσικὸ παράγοντα ἀληθινῆς θρησκευτικότητας καὶ γνήσιων πολιτισμικῶν προτύπων καὶ ἀρετῶν. Ἡ ἀπόρριψή τους ἐπιτείνει τὴ γλωσσικὴ ἀπίσχνανση, ἀπομακρύνει ἀκόμη περισσότερο τοὺς νέους μας ἀπὸ τὴν ἀρχαία καὶ ρωμαίϊκη παράδοσή τους καὶ μεγεθύνει τὴν πνευματική τους πενία. Εἶναι βέβαιο ὅτι σταδιακὰ ἀλλὰ σταθερὰ οἱ νέοι μας μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ ἐναντίον τῶν κειμένων, τῆς γλώσσας καὶ τοῦ Πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας (5) ὁδηγοῦνται σὲ μία βαβελικὴ ἀγλωσσία, δηλαδὴ σὲ μία πνευματικὴ σύγχυση ποὺ τοὺς στερεῖ τὴ σοφία, τὴν ἔμπνευση καὶ τὴν προφητεία. Ταυτόχρονα χάνεται ἀπὸ τὴν πολιτισμική τους συνείδηση ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολύτιμα συνεκτικὰ στοιχεῖα καὶ θεμέλια τῆς διαχρονικότητας καὶ τῆς ἑνότητας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμικοῦ τοπίου ποὺ εἶναι ἡ γλωσσική μας συνέχεια.
Ἡ πολιτισμικὴ καὶ πνευματικὴ πορεία τῆς χώρας τὰ τελευταῖα χρόνια, μέσῳ τῆς παραπάνω μὴ ὑγιοῦς ἰδεολογικῆς κατεύθυνσης, ὁδήγησε τὴν πολιτισμικὴ δομὴ τῆς χώρας στὴν ὀπισθοδρόμηση καὶ σὲ μία παγκόσμια περιφρόνηση καὶ περιθωριοποίηση. Ἡ πορεία αὐτὴ δὲν πρόκειται νὰ ἀνακοπεῖ, ἐὰν ἡ παιδεία μας δὲν ἐγκαταλείψει τὰ ἰδεολογικά της σύνδρομα καὶ δὲν ξαναβρεῖ τὴν πνευματική της ταυτότητα καὶ συνείδηση, μέσα ἀπὸ τὶς ἀστείρευτες πηγὲς καὶ δυνάμεις:
α)τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος,
β) τῆς ζώσας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως
γ) τῆς διαχρονικῆς γλωσσικῆς καὶ ἱστορικῆς της παραδόσεως καὶ συνέχειας.
Σὲ κάθε περίπτωση, ὀφείλουμε νὰ μὴν λησμονοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ σπουδαῖος ἀγωνιστὴς καὶ ὀργανωτὴς τῆς παιδείας μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ποὺ ὅλα τά ‘σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά, ὅτι δηλαδὴ στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἕνα μυστικὸ ἀλλὰ πολὺ ἰσχυρὸ νῆμα, ποὺ δένει τὸ σχολεῖο μὲ τὴν Ἐκκλησία: «Τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία παραστέκει, στηρίζει, προστατεύει τὸ σχολεῖο» (6). «Νὰ σπουδάζετε τὰ παιδιά σας νὰ μανθάνουν τὰ ἑλληνικά, διατὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικὴν καὶ ἂν δὲν σπουδάξῃς εἰς τὸ ἑλληνικόν, ἀδελφέ μου, δὲν ἠμπορεῖς νὰ καταλάβῃς ἐκεῖνα, ὅπου ὁμολογᾶ ἡ Ἐκκλησία μας» (7).
Βιβλιογραφία
1. Βλ. Δ. Σολωμός, «Στοχασμοὶ Διάφοροι», στὸ Δ. Σολωμοῦ, Ἅπαντα ποιήματα καὶ πεζά, Προλεγόμενα Μαρίνου Σιγούρου, ἔκδ. Ἐπιτροπῆς Ζακύνθου Ἑορτασμοῦ Ἑκαντοντα-ετηρίδος Σολωμοῦ, Ὀργανισμὸς Ἐκδόσεως Σχολικῶν Βιβλίων, Ἐν Ἀθήναις 1957, σ. 547-548, ὅπου σημειώνεται ὅτι «ἡ διαχρονικὴ γλῶσσα συμβιβάζει τὰ λόγια στοιχεῖα καὶ τὰ δημοτικὰ τραγούδια σ’ ἕνα νόμιμο κρᾶμα, ποὺ ἀπὸ τὴ μία ἐξυψώνει τὴ λαϊκὴ γλῶσσα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη διασώζει μέσα σ’ αὐτὴν τὰ λόγια στοιχεῖα τοῦ ἀρχαίου πνεύματος καὶ τῆς χριστιανικῆς γραμματείας».
2. Βλ. Δ. Σολωμός, «Διάλογος», Δ. Σολωμοῦ, «Ἅπαντα», ὅ.π., σ. 446 και 452, ὅπου γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Δ. Σολωμὸς ἔγραφε ὅτι ἔχει δύο ἔγνοιες μέσα του, τὰ δύο ἐθνικὰ σύμβολα, τὴ γλῶσσα καὶ τὴν ἐλευθερία: «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸν νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλῶσσα;». Τοποθετῶντας στὸ ἴδιο ἐπίπεδο γλῶσσα καὶ ἐλευθερία πίστευε ὅτι στηρίζει τοὺς ἑλληνικοὺς στόχους, τὰ δύο σημαντικὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα πρότυπα τοῦ ἔθνους μὲ τὸν πολιτισμὸ ποὺ αὐτὰ ἐμπεριέχουν. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἔκανε λόγο γιά «τὸ μεγάλο χτίριο τῆς γλώσσας».
3. Βλ. Κ. Χατζόπουλος, Ἑλληνικὰ σχολεῖα στὴν περίοδο τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας(1453-1821), ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1991. Πρβλ. Β. Χαραλαμπόπουλος, Ἡ πνευματικὴ ἀναγέννησις τοῦ ὑπόδουλου ἑλληνισμοῦ, ἐκδ. ΧΕΕΛ, Ἀθήνα 1971.
4. Βλ. Ἡ. Ῥεράκης, Θρησκευτικὰ καὶ Πολιτισμικὰ Πρότυπα στὸ ἔργο τοῦ Δ. Σολωμοῦ, ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα 1997.
5. Βλ. Ἡρακλῆς Ρεράκης, «Τρόπος βιώσεως καὶ χρήσεως τῆς συμβολικότητας τῆς Γλώσσας στὴ χριστιανικὴ παιδεία», στό: Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη, Χαριστήριος Τόμος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Τιμοθέου, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, Ἡράκλειον 2001, σσ. 495-511.
6. Βλ. Π. Πάσχος, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1985, σ. 130.
7. Ἰ. Μενοῦνος, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Διδαχὲς καὶ βιογραφία, Διδαχὴ Α2, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθῆνα 2004, σελ. 173.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Μου δόθηκε κάποιο σημείωμα με την ερώτηση: «Ποια νομίζετε ότι είναι η κυριότερη δυσκολία στον γάμο και ποια στην αγαμία;»
Νομίζω ότι η κυριότερη δυσκολία στον γάμο είναι ο ίδιος ο γάμος και στην αγαμία η ίδια η αγαμία. Όσο κι αν φαίνεται αστείο, έτσι είναι. Ο γάμος έχει μαζί του όλα αυτά που έχει. Θα μπορούσε κανείς να πει κατ’ αρχήν ότι το πιο δύσκολο πρόβλημα σε ένα γάμο είναι αν θα πετύχει ο γάμος. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πετύχει ένας γάμος. Όχι τόσο γιατί αυτός καθ’ εαυτόν ο γάμος δεν μπορεί να πετύχει, αλλά διότι οι δύο άνθρωποι που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν δεν παύουν να είναι δύο άνθρωποι, όσο κι αν κάτω από το μυστήριο, αλλά και φυσιολογικά γίνονται ένας. Και αν μεν μέσα στο χωνευτήρι του γάμου μπορέσουν να γίνουν ένας, έχει καλώς. Αν όμως δεν μπορέσουν να γίνουν ένας άνθρωπος, τι γίνεται τότε;
Εξ όσων εγώ γνωρίζω, μια από τις πιο βασικές δυσκολίες, αν όχι η πιο σημαντική, στον έγγαμο βίο είναι το να πετύχει ο γάμος με αυτή την έννοια. Το να μπορέσουν δηλαδή οι δύο αυτοί άνθρωποι να ζήσουν ως ένας άνθρωπος. Δεν αεροβατώ, αλλά προσπαθώ να πατώ σε στέρεο έδαφος και σε κάπως συγκεκριμένα στοιχεία.
Επιτρέψτε μου να πω ότι μπορεί τελικά ένας γάμος να είναι αποτυχημένος και όταν ακόμη και οι δύο σύζυγοι φαίνονται ότι είναι καλοί άνθρωποι και ότι με πολύ καλές προθέσεις εισέρχονται στον γάμο. Και αυτό, διότι δεν είναι θέμα μόνο καλής θελήσεως, καλής προθέσεως: δεν αρκεί απλώς το να είναι κανείς καλός. Βέβαια, η λέξη καλός εντός εισαγωγικών. Είναι και ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Τι ιδιοσυγκρασία έχει ο καθένας. Το θέμα δεν είναι τι θέλω να είμαι, τι προσπαθώ να είμαι, αλλά τι είμαι. Μπορεί να έχει κανείς καλές προθέσεις, αλλά κατά βάθος να άγεται και να φέρεται από καταστάσεις, από τις οποίες δεν έχει ελευθερωθεί.
Ο γάμος έχει και αυτό το καλό, ότι μπορούν να ελευθερωθούν –είτε η γυναίκα είτε ο άνδρας– από κόμπλεξ, από απωθημένα βιώματα, από ακαταστασίες ψυχολογικές. Χρειάζεται όμως και από τα δύο μέρη γνώση, κατάρτιση, πολύ κουράγιο, πολλή αυτοθυσία, αυταπάρνηση και όχι απλώς καλή διάθεση. Χρειάζεται επίσης και καλός σύμβουλος. Αλλιώς, αν αυτές οι μη καλές ψυχολογικές καταστάσεις δεν τακτοποιηθούν είτε προ του γάμου είτε μέσα στον γάμο, ο γάμος θα είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος βέβαια έτσι όπως τον βλέπουμε εμείς: όχι όμως και ενώπιον του Θεού.
Από αυτό συμπεραίνουμε αμέσως-αμέσως το εξής, που εγώ αρκετές φορές, όταν χρειάζεται, το λέω κατ’ ιδίαν· προκειμένου να παντρευτεί ένας νέος ή μια νέα, δεν φθάνει να στηρίζεται στην κρίση του. Όσο κι αν γνωρίσει ένας νέος τη νέα, με την οποία θα έλθει εις γάμου κοινωνίαν ή η νέα τον νέο, σε τελευταία ανάλυση δεν θα αλληλογνωρίζονται καλά. Διότι ποιος μπορεί να πει κατ’ αρχήν ότι γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό του; Πόσα υπάρχουν βαθύτερα μέσα μας, που μας αναστατώνουν μερικές φορές, που μας άγουν και μας φέρουν, από τα οποία, αν επιτρέπεται να πω έτσι, φτύνει αίμα κανείς για να ξεγλιτώσει, και πάλι είναι δεμένος και ούτε ξέρει καλά-καλά τι είναι αυτά; Επίσης να πω ότι αλλιώς γνωρίζαμε πέρυσι τον εαυτό μας, αλλιώς τον γνωρίζουμε φέτος και αλλιώς θα τον γνωρίζουμε του χρόνου. Επομένως, αφού τον εαυτό του κανείς δεν γνωρίζει, πώς θα γνωρίσει τον άλλο;
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο για τη σύγχρονη αντίληψη και νοοτροπία, πάντοτε ισχύει αυτό· εκείνος που γνωρίζει ποιος ταιριάζει γι’ αυτή τη νέα και ποια ταιριάζει γ’ αυτόν τον νέο είναι ο Θεός. Υπάρχουν περιπτώσεις που παντρεύονται δύο νέοι και ζουν δύο, πέντε, δέκα χρόνια και δεν γνωρίζονται ακόμη: πόσο μάλλον δεν είναι δυνατό να γνωρισθούν πριν παντρευτούν. Εγώ θα έλεγα ότι είναι αδύνατο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι για να παντρευτεί κανείς θα πάει στην τύχη ή με κλειστά μάτια. Με ορθάνοιχτα μάτια θα προχωρήσει προς το μέγα αυτό μυστήριο, αλλά όχι με πολλή εμπιστοσύνη και σιγουριά στην κρίση του. Ας αφήνει από απόψεως διαθέσεως ένα περιθώριο στον Θεό. Όταν σ’ αυτό το θέμα –και σε άλλα ζητήματα, αλλά τώρα μας ενδιαφέρει ο γάμος– από απόψεως διαθέσεως αφήνεται κανείς στον Θεό, τότε ο Θεός με τα γεγονότα, με την πραγματικότητα που θα παρουσιάσει, χωρίς να δείξει με το δάκτυλο αυτήν ή αυτόν, θα φανερώσει ποια περίπου ή ποιος περίπου είναι εκείνη ή εκείνος με την οποία, με τον οποίο θα έλθει εις γάμου κοινωνίαν.
Στα παλαιότερα χρόνια, από ό,τι έχω καταλάβει –κυρίως μάλιστα στα χωριά και στις μικρές πόλεις, που ο κόσμος ακόμη ήταν πιο ξένος προς τη νευρικότητα και την αρρώστια του πολιτισμού– προκειμένου να παντρευτούν δύο άνθρωποι, γινόταν συνοικέσιο, χωρίς καθόλου οι ίδιοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Μετά τον γάμο έβλεπε ο ένας τα σφάλματα του άλλου, αλλά δεν τα πολυπρόσεχαν. Καμιά φορά το έπαιρναν και σαν σταυρό, αν έβλεπαν ότι δεν πετύχαινε ο γάμος, και έλεγαν «αυτό είναι», και τέλειωνε. Και άλλοτε ο σύζυγος σήκωνε τον σταυρό που έθετε επάνω του η μη καλή σύζυγος, και άλλοτε η σύζυγος σήκωνε τον σταυρό που έθετε επάνω της ο μη καλός σύζυγος. Τέλειωνε έτσι το θέμα, και δεν δημιουργούνταν σοβαρά προβλήματα μέσα στην οικογένεια.
Σήμερα όμως, έτσι όπως είναι τα πράγματα, λόγω ακριβώς της νέας καταστάσεως που έχει δημιουργηθεί στα χρόνια μας, εξ όσων εγώ καταλαβαίνω, είναι πάρα πολύ δύσκολο, εάν ο γάμος δεν πετύχει, να μη δημιουργηθούν προβλήματα μέσα στην οικογένεια. Είναι λοιπόν ένα πολύ λεπτό θέμα αυτό.
Τελικά, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, πρέπει να αφήνει κανείς ένα περιθώριο στη χάρη του Θεού, στην πρόνοια και στην επέμβαση του Θεού. Όσο σίγουρος κι αν είναι κανείς, και όσο καλά κι αν βλέπουν τα μάτια του, και όσο κι αν έχει κοφτερό μυαλό και καταλαβαίνει, ας αφήνει ένα περιθώριο στα χέρια του Θεού, και ας εύχεται.
Εγώ θα έλεγα και στους νέους και στις νέες –ως κληρικός που είμαι, ας μου επιτραπεί αυτό που θα πω, και θα το πω από πολλή αγάπη– το θέμα του γάμου να είναι η κρυφή σας προσευχή. Να κάνετε μια μυστική προσευχή, που να την ξέρετε μόνο εσείς. Να προσεύχεσθε να σας βοηθήσει ο Θεός να πετύχει ο γάμος. Να βοηθήσει ο Θεός να έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε να σας στείλει άνθρωπο που σας ταιριάζει, και να σας στείλει στον άνθρωπο που ταιριάζετε. Να βοηθήσει ο Θεός να έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε όντως οι δύο άνθρωποι να γίνουν ένας, και να πετύχει ο γάμος.
Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες δυσκολίες στον γάμο, καθώς μάλιστα και μέσα στον γάμο δεν είναι τα πράγματα ασύδοτα και εντελώς χωρίς όρια. Όχι μόνο διότι δεν είναι κανείς μόνος του, αλλά έχει να κάνει με έναν άλλο άνθρωπο, και ο άλλος είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη, και πρέπει να υπάρχει συνεννόηση, κατανόηση, αλλά και διότι δεν παύει κανείς να είναι πάλι ενώπιον του Θεού. Και όχι μόνο δεν παύουν οι έγγαμοι να ζουν ενώπιον του Θεού, αλλά, τρόπον τινά, εισήλθαν στον γάμο, για να είναι ενώπιον του Θεού. Σε τελευταία ανάλυση εισέρχεται κανείς στον γάμο ή μένει στην αγαμία, για να μπορέσει, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο –διαλέγει, τρόπον τινά, κανείς– να μείνει με τον Θεό ασφαλέστερα.
Πώς θα εναρμονισθεί όμως ο έγγαμος βίος, ώστε να οδηγεί στον Θεό; Είναι, νομίζω, κάτι επίσης δύσκολο. Αυτό οι έγγαμοι μπορούν να μας το πουν καλύτερα. Αλλά νομίζω ότι, ένεκα του ότι υπάρχουν μέσα στον γάμο εκείνα που περισπούν τον άνθρωπο και τον αποσπούν από τον Θεό, είναι αρκετά δύσκολο να είναι τελικά ο γάμος μέσο που οδηγεί στον Θεό.
Ίσως πουθενά αλλού δεν επιτυγχάνεται τόσο η έξοδος του ατόμου από το είναι του, όσο μέσα στον γάμο: το να βγει δηλαδή κανείς από το καβούκι του και να κοινωνήσει με μια άλλη ύπαρξη και να έρθει σε μια, όσο γίνεται βέβαια ανθρωπίνως, απόλυτη κοινωνία με μια άλλη ύπαρξη. Πουθενά αλλού δεν επιτυγχάνεται τόσο αυτή η κοινωνία, το να εξέλθει κανείς από τον εαυτό του και να δοθεί στον άλλο, όσο μέσα στον γάμο. Όπως επίσης και το να δεχθεί, τρόπον τινά, κατά απόλυτο βαθμό τον άλλο. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου, γιατί γίνεται όντως άνθρωπος κανείς. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό σε ένα φιλομόναχο, είναι όμως μια αλήθεια.
Διότι, αν δεν υπήρχε γάμος, θα ήταν οι άνθρωποι αγρίμια. Αυτός καθ’ εαυτόν ο γάμος, η συζυγία, τα παιδιά, τορνεύουν, ημερεύουν τον άνθρωπο, τον βγάζουν από το καβούκι του και τον βοηθούν να πάψει να είναι ατομιστής, να είναι εγωιστής. Αλλά εάν ο γάμος περιορισθεί στο δόσιμο του ενός στον άλλο, στον ανθρώπινο δηλαδή μόνο παράγοντα, να δώσει κανείς και να πάρει, σε τελευταία ανάλυση καταλήγει ο άνθρωπος πάλι να είναι ένας ατομιστής, να είναι ένα μηδέν, όπως λέγαμε την άλλη φορά. Μηδέν είμαι εγώ. Όταν κλείνομαι στον εαυτό μου, μηδενίζομαι. Όταν βγω από τον εαυτό μου, βγαίνω από το μηδέν, αλλά, αν κοινωνώ με ένα άλλο μηδέν, τότε δύο μηδέν μας κάνουν πάλι μηδέν. Εάν όμως δια του γάμου οι δύο άνθρωποι έρχονται σε κοινωνία με τον Θεό, τότε όντως βγαίνουν από τον εαυτό τους, όντως υπάρχουν, και όντως έρχεται η λύτρωση του ανθρώπου, και γίνεται ο εξανθρωπισμός και η αναγέννησή του. Αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο να γίνει.
Όσο από μια πλευρά φαίνεται μέχρις ενός ορισμένου σημείου πιο εύκολο σε έναν έγγαμο από ό,τι σε έναν άγαμο να εξέλθει από τον εαυτό του, από το καβούκι του και έτσι, θέλει δεν θέλει, να ταπεινωθεί, να τορνευτεί, να τσακιστεί, να συντριβεί, τόσο από άλλη πλευρά είναι δύσκολο να αποσπασθεί από το μηδέν, με το οποίο έχει κοινωνήσει, και να δοθεί στη μόνη ύπαρξη, που είναι ο Θεός, στο μόνο Ον, που είναι ο Θεός. Νομίζω ότι και από αυτή επίσης την πλευρά ο γάμος έχει τις δυσκολίες του. Εάν όμως ένας γάμος κατ’ αρχήν επιτύχει, εάν δηλαδή έχουν οι δύο αυτοί άνθρωποι κοινωνία μεταξύ τους και είναι αρμονικότατα ένας άνθρωπος, έπειτα με την πίστη και τη θρησκευτικότητα που διαθέτουν, οι δύο μαζί δίνονται στον Θεό. Οπότε, από εκεί και πέρα, νομίζω ότι δεν θα έχουν σοβαρές δυσκολίες.
Επομένως, τώρα μπορούμε να πούμε ότι επιτυχημένος γάμος σε τελευταία ανάλυση δεν είναι μόνο το να μπορέσουν οι δύο σύζυγοι να έχουν κοινωνία, αρμονία και συνεννόηση, γιατί ίσως αυτό καμιά φορά να μην μπορεί να επιτευχθεί σε απόλυτο βαθμό, αλλά το να μπορούν, είτε ο ένας είτε ο άλλος είτε και οι δύο, να υποταχθούν στην πρόνοια του Θεού και να σηκώσουν τον σταυρό τους. Μπορούμε λοιπόν να πούμε και από αυτή την πλευρά ότι είναι επιτυχημένος ο γάμος.
Πηγή: (Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Εφηβεία, γάμος, αγαμία», τόμος Β’. Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2004, σελ. 69 - αποσπάσματα), Κοινωνία Ορθοδοξίας
Ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ὡς τμῆμα τοῦ εὐρύτερου ἑλληνισμοῦ, ἔχει νὰ ἐπιδείξει, στὴν ἱστορική του διαδρομή, ὁρισμένα γεγονότα ἢ ὁρισμένες περιόδους, ποὺ ἄνετα ξεχωρίζουν ὄχι μόνο γιὰ τὸ μεγαλεῖο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μοναδικότητά τους. Στὰ μοναδικὰ καὶ μεγαλειώδη αὐτὰ γεγονότα τῆς Νεότερης καὶ Σύγχρονης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ὁ ρόλος τῆς ποντιακῆς διαλέκτου ἀποδείχθηκε, μέχρι καὶ σήμερα, δομικὸς καὶ καθοριστικὸς τόσο στὴ γένεση ὅσο καὶ στὶς προεκτάσεις τους. Καὶ, πρῶτα-πρῶτα ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζούντας (1204-1461), τὸ μοναδικὸ αὐτὸ ἐθνικὸ ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ λειτουργεῖ παράλληλα μὲ τὸ Βυζάντιο, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐννοηθεῖ ὡς κρατική, κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ὑπόσταση, χωρὶς τὴν ἰδιόμορφη γλωσσικὴ λειτουργία τῆς ποντιακῆς διαλέκτου.
Ἡ διάλεκτος αὐτή ὡς προέκταση καὶ τελευταία ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, στὴ βυζαντινὴ περίοδο λειτούργησε, κατ’ ἀρχὰς ὡς γλῶσσα τῆς ἡρωικῆς ἀκριτικῆς ποίησης, ἀλλὰ καὶ προσωπικῶν λαϊκῶν ἀφηγήσεων, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κύρια πνευματικὴ τροφὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ στὸν ἀκριτικὸ Πόντο (Πτωχοπροδρομικὰ κ.ἄ.). Στὴ συνέχεια μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ κράτους τῶν Κομνηνῶν ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, ὡς κυρίαρχο γλωσσικὸ ἑλληνικὸ ἐργαλεῖο στὸ στόμα τοῦ λαοῦ ἔπαιξε σημαντικότατο ρόλο στὴν ὑπόσταση αὐτοῦ τοῦ κράτους ἀλλὰ καὶ στὴ διαμόρφωση μόνιμων διαχρονικῶν χαρακτήρων τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ, οἱ ὁποῖοι τὸν συνοδεύουν μέχρι καὶ σήμερα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Αὐτοκρατορία τῶν Κομνηνῶν εἶχε τὴ δική της ἐπίσημη ἐθνικὴ γλῶσσα, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὴν Ποντιακὴ διάλεκτο. Ἂν προσθέσουμε ἐδῶ καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ προνόμια (ἀπὸ τὸν 13ο αἰ.) ἀντιλαμβανόμαστε τὸ δίπτυχο τῆς δυναμικῆς αὐτοῦ τοῦ κράτους (γλῶσσα καὶ θρησκεία) γιὰ ἀνεξάρτητη λειτουργία καὶ ἀκτινοβολία. Παράλληλα ὅμως σὲ λαϊκὸ ἐπίπεδο ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, ὡς ἐθνικὴ γλῶσσα αὐτοῦ τοῦ κράτους ὁδήγησε σὲ ποικίλες κοινωνικές, ἠθικὲς καὶ ψυχολογικὲς προεκτάσεις: «Να‘ ηλεί ἐμᾶς, νὰ βάει ἐμᾶς, Πάρθεν ἡ Ρωμανία!».
Εἶναι βέβαιο ὅτι τὰ διαχρονικὰ γνωρίσματα τῶν σημερινῶν Ποντίων κρατοῦν τὸ νῆμα τους ἀπὸ τὴν περίοδο αὐτή, στὴν ὁποία ὁλοκληρώνεται γλωσσοκοινωνικὰ ἡ διαμόρφωση αὐτῆς τῆς διαλέκτου. Ἡ αἰσθητὴ κοινωνικότητα, ἡ περηφάνεια γι’αὐτὸ ποὺ εἴμαστε καὶ γιὰ τὴν παράδοση ποὺ κουβαλᾶμε, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔντονος ἡμετερισμός, μὲ ἀκραῖες, μάλιστα, διαστάσεις ἐσωστρέφειας, ἀσφαλῶς ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν μεγαλοσύνη καὶ τὴν μαγεία αὐτοῦ τοῦ ἐθνικοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου, περιστοιχισμένο ἀπὸ ἀλλόπιστους καὶ ἀλλόγλωσσους βάρβαρους πληθυσμούς, ἀναπτύσσει καὶ ἐκπέμπει τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ μέσῳ αὐτῆς τῆς γλώσσας. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν πτώση αὐτῆς τῆς Αὐτοκρατορίας στοὺς Τούρκους (1461), ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, λειτούργησαν ὡς ἡ ἰσχυρὴ δίδυμη δυναμικὴ ποὺ κράτησε στὶς ἐπάλξεις τοῦ Γένους τὶς χιλιάδες τοῦ Παρευξείνιου Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Νότιας Ρωσίας, παρὰ τὶς ἐπιβουλὲς τοῦ Πανσλαβισμοῦ καὶ τοῦ ἀλλότριου ἐθνικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ ἴδια γλῶσσα στοιχειώνει τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα σὲ 500.000 περίπου Ποντίους ποὺ παραμένουν ἀκόμη ἐκεῖ. Ἐξάλλου, ἡ Ποντιακὴ παραμένει καὶ λειτουργεῖ στὸν Πόντο ὡς ἐθνικὴ γλῶσσα στὸ στόμα τοῦ λαοῦ σ’ ὅλο τὸ διάστημα, μέχρι καὶ τὸν ξεριζωμό (1923), παρ’ὅλο ποὺ τὰ Ἀναλυτικὰ προγράμματα τῶν σχολείων, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, ἐπέβαλλαν τὴ διδασκαλία τῶν μαθημάτων στὴν καθαρεύουσα. Ὡστόσο, στὸ Φροντιστήριο Τραπεζούντας προβλέπεται καὶ διδασκαλία τῆς Ποντιακῆς («τοῦ κοινολαλήτου ἰδιώματος» ) ἤδη, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα: «Συνθέσεις ἢ γυμνάσματα περιέχοντα, ὣς ἐπὶ τὸ πολύ, διηγήσεις καὶ περιγραφάς» (Κλεόβουλος, 1854). Θεωροῦμε ὅτι ἡ καινοτομία αὐτή, ἡ ὁποία ἀνατρέπει, ἐν μέρει, τὸ ἐπίσημο Πρόγραμμα τοῦ Πατριαρχείου, μαρτυρεῖ τὴ μεγάλη ἐθνικὴ σημασία αὐτῆς τῆς γλώσσας, μέσῳ τῆς ὁποίας καλλιεργεῖται ὁ δεσμὸς τοῦ ὑπόδουλου Γένους μὲ τὸ λαμπρὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Τραπεζούντας. Νὰ μιὰ ἄλλη ἠχηρὴ μοναδικότητα στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία.
Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ παραδείγματα, ποιός, τελικά, εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου γιὰ τὰ 2.500.000 περίπου τῶν Ποντίων στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ Ἐξωτερικὸ σήμερα; Ἀσφαλῶς, δὲν θὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες χωρὶς τὴ διάλεκτό μας. Εἶναι, ὅμως, βέβαιο ὅτι τὰ κύρια πολιτιστικά μας γνωρίσματα, γιὰ τὰ ὁποῖα καμαρώνουμε, θὰ ἀποτελοῦν παρελθὸν χωρὶς αὐτὴ τὴ γλῶσσα. Πρῶτα-πρῶτα, τὰ τραγούδια τοῦ ποντιακοῦ λαοῦ δὲν θὰ ἀντέχουν σὲ γλωσσικὸ περιβάλλον ποὺ δὲν θυμίζει τίποτε ποντιακό. Ἀνεχόμαστε π.χ. τὸ ἀγγλόφωνο τραγούδι, σήμερα, ἐπειδὴ ἔχει διαμορφωθεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ ἕνα ἀγγλόγλωσσο περιβάλλον στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ὄχι, ὅμως, καὶ τὸ κινέζικο. Ἔπειτα, ἡ ἀπώλεια τῆς διαλέκτου μας θὰ συμπαρασύρει σὲ βάθος χρόνου καὶ τὴν ποντιακὴ κουλτούρα τοῦ χοροῦ, τῆς μουσικῆς, τῶν ἐθίμων, τῶν ἀξιῶν, τῶν ἀρχῶν, τῶν παραδόσεων. Δομικὸ στοιχεῖο γιὰ ὅλα εἶναι ἡ ποντιακὴ διάλεκτος. Πόσο ὡραῖα δίνει ἕνα ἀνάλογο φαινόμενο ὁ Καβάφης στὸ ποίημά του «Ποσειδωνιᾶται»:
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΤΑΙ
Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες, μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους. Κ’ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται, καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε, ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι. Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων’ ἡ γιορτή τους. Γιατὶ θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες- Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι’ αὐτοί – καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν, νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ βγαλμένοι – ὦ συμφορά! – ἀπ’ τὸν ἑλληνισμό.
«Ἐξέπεσαν», λοιπόν, οἱ Ποσειδωνιᾶται, ὡς Ἕλληνες, «ἐθνικά». Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ἂν ἀπολέσει σὲ βάθος χρόνου τὴν Ποντιακὴ διάλεκτο, θὰ «ἐκπέσει» ὄχι ἐθνικά ἀλλά πολιτιστικά. Δὲν μπορῶ οὔτε νὰ φανταστῶ αὐτὴ τὴν ἀλλοτρίωση. Ἐπειδή, λοιπόν, πιστεύουμε, παρὰ τὶς προβλέψεις τῶν γλωσσολόγων, ὅτι ἡ ποντιακὴ διάλεκτος δὲν ἔχει ἡμερομηνία λήξης (ἐξάλλου ἀκόμη μιλιέται), γι’αὐτὸ καὶ ὡς «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Ἐκπαιδευτικῶν», τῶν τριῶν βαθμίδων, ἀναλάβαμε αὐτὴν τὴν ἐκστρατεία γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου σὲ ἐνήλικες (ἀπὸ 18 καὶ πάνω). Πρόκειται γιὰ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ προσπάθεια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ 6ου Πανελληνίου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, μὲ θέμα: «Η ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ» (Κατερίνη, Μάιος 2009). Ποιά , λοιπόν, εἶναι ἡ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ τωρινή μας προσπάθεια, ὅπου προεκτείνεται, λόγῳ καὶ ἔργῳ, τὸ 6ο Συνέδριο; Κατ’ἀρχάς, εἴμαστε στὴν εὐχάριστη θέση νὰ παρουσιάσουμε σήμερα, μαζὶ μὲ τὴν Εὔξεινο Λέσχη καὶ τὸν Δῆμο Θεσσαλονίκης, ἕνα ὁλοκληρωμένο πρόγραμμα ἀλλὰ καὶ ἕνα τέλειο ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ γιὰ τὴν ἐπικοινωνιακὴ διδασκαλία τῆς ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ. Εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ διδακτικοῦ αὐτοῦ ἐγχειριδίου ἔχει ἀξιολογηθεῖ καὶ ὀργανωθεῖ ἀπὸ συγγραφεῖς καταξιωμένους, ἔμπειρους ἐκπαιδευτικοὺς Α/θμιας καὶ Β/θμιας Ἐκπαίδευσης, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ καλύπτονται πλήρως οἱ παιδαγωγικὲς καὶ διδακτικὲς ἀρχὲς προσέγγισης αὐθεντικῶν καὶ γνήσιων κειμένων τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου. Ἔπειτα, σὲ ἑπόμενο στάδιο, τὸ γλωσσικὸ καὶ πολιτιστικὸ φορτίο αὐτοῦ τοῦ ἐγχειριδίου θὰ μετακενώνεται στοὺς ἐκπαιδευόμενους ἀπὸ τοὺς συγγραφεῖς καὶ ἄλλους καταξιωμένους ἐκπαιδευτικοὺς σὲ σχολεῖα ποὺ ἤδη ἔχει ἑτοιμάσει καὶ ἔχει διαθέσει ἡ Τοπικὴ Αὐτοδιοίκηση γι’αὐτὸν τὸν σκοπό. Εὐελπιστοῦμε ὅτι ἡ Ποντιακὴ διάλεκτος θὰ εὐτυχήσει νὰ ξαναζωντανέψει τοὺς σχολικοὺς χώρους, ὅπως, πρὸ τοῦ ξεριζωμοῦ, ζωντάνευε τὶς αἴθουσες διδασκαλίας τοῦ Φροντιστηρίου Τραπεζοῦντος! Θεωρῶ μάλιστα ὅτι τὸ ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο ἐνισχύεται σημαντικὰ μὲ τὴ δυναμικὴ ἀξιόλογου ἐπιστημονικοῦ κειμένου τοῦ Καθηγητῆ Α.Π.Θ. ΣΩΦΡΟΝΗ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΙΔΗ, γιὰ τὰ κύρια γλωσσολογικὰ γνωρίσματα τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου, ἀλλὰ καὶ μὲ ἕνα ἐπίσης ἀξιόπιστο κείμενο γιὰ τοὺς σημαντικότερους σταθμοὺς τῆς ἱστορίας τοῦ Ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ (ΠΑΥΛΙΔΗ-ΠΕΛΑΓΙΔΗ). Ἐξάλλου ἡ ἐξαιρετικὴ φιλολογικὴ ἐπιμέλεια τῆς ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΧΑΡΙΤΙΔΟΥ Διδάκτορος Φιλολογίας καὶ Γενικῆς Γραμματέως τοῦ Συνδέσμου, ἐξασφαλίζει τὴ γλωσσική του ἀρτιότητα καὶ ὁμοιομορφία καὶ τὸ καθιστᾶ προσιτὸ στὸν μέσο ἀναγνώστη. Τελικὰ μὲ τὴ γλωσσική του πληρότητα, τὴν αἰσθητική του εἰκόνα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πρωτότυπες διδακτικὲς προσεγγίσεις, τὸ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ θὰ λειτουργεῖ ὡς ΒΙΒΛΟΣ Ποντιακῆς γλωσσικῆς κουλτούρας στὰ χέρια τῶν μαθητευόμενων! Θὰ εἶναι τὸ ἀγαπημένο τους ΒΙΒΛΙΟ!
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι χωρὶς τὴν Ποντιακὴ Διάλεκτο δὲν θὰ εἴχαμε σήμερα τὴν πληθώρα τῶν ποιοτικῶν πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων, ἐκδηλώσεων, λογοτεχνικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν ἐκφάνσεων, συλλογικῶν κινητοποιήσεων, ἀλλὰ καὶ ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν καὶ συμποσίων. Καὶ ὅλα τὰ παραπάνω, σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Διασπορᾶς. Μὲ δυὸ λόγια: Ἡ Ποντιακὴ Διάλεκτος ἀποτελεῖ τὴν ἔκφραση καὶ συνείδηση τῆς κορυφαίας ἱστορικῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητας.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η διεύρυνση της Ε.Ε το 2007, με την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, σίγουρα δημιούργησε ευοίωνους ορίζοντες για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αφού στην πράξη το λιμάνι δεν ήταν έτοιμο.
Τα έργα υποδομών και επέκτασής του, τα οποία ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1995, με χρονικό και οικονομικό σχεδιασμό να ολοκληρωθούν τον Αύγουστο του 2005, παραδόξως, διεκόπησαν τον Οκτώβριο του 2001.
Το 2007, μάλλον βιαστήκαμε να το χαρακτηρίσουμε επίσημα «λιμάνι διεθνούς ενδιαφέροντος » ( ΚΥΑ 8315.2 / 2007/ ΦΕΚ 202 Β / 16-02-2007).
Τα έργα επαναρχίσανε το 2008, μετά βασάνων και κόπων, καταφέρνοντας δυο από αυτά, η εκβάθυνση και η σιδηροδρομική σύνδεση του νέου προβλήτα εμπορευματοκιβωτίων με το δίκτυο του Ο.Σ.Ε, να ολοκληρωθούν μόλις το καλοκαίρι του 2015. Υπολείπονται, η σύνδεσή του με την ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ και ο μηχανο-ηλεκτρολογικός εξοπλισμός του.
Έτσι, την περίοδο 2011 - 2013, που η Ευρωπαϊκή Ένωση διαμόρφωνε τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυά της, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης βρέθηκε εκτός δικτύων, αφού δεν ήταν έτοιμο.
Τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυα, ενώνουν τη Θεσσαλονίκη με τη Σόφια και το Μπουργκάς. Προς Ανατολάς, κατευθύνονται, μέσω Βουλγαρίας…
***
Τ ο ελληνικό όνειρο, να ‘σβήσουν’ τα Στενά του Βοσπόρου με την ανάδειξη και την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, δεν το ‘έσβησε’ μόνο η Ε.Ε, αλλά και η Τουρκία, με την αξιοποίηση δυο λιμανιών της στα Δαρδανέλια, του ASYAPORT και του KUMPORT.
Θυμίζω : (i) Το 2013, τη χορήγηση δανείου ύψους 92 εκατ. $ για την ολοκλήρωση του Σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του ΑSYAPORT, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development - EBRD) και (ii) Το 2015, την υπογραφή συμφωνίας για την απόκτηση του 65% των μετοχών του Kumport Terminal, με 940 εκατ. $ από την Cosco Pacific, China Merchants Holding International (CMHI) και China Investment Corporation (CIC).
Το Δεκέμβριο του 2014, στο Βελιγράδι, με πρωτοβουλία της Κίνας, πραγματοποιήθηκε Σύνοδος Κορυφής μεταξύ της Κίνας και 16 χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με αντικείμενο τη συνεργασία σε θέματα υποδομών για τη διακίνηση εμπορευμάτων από και προς την Κίνα.
Εκεί, υπεγράφησαν συμφωνίες οι οποίες εκτιμώ θα επηρεάσουν το μέλλον των ελληνικών λιμανιών και ειδικά της Αλεξανδρούπολης που εδώ και πολλά χρόνια προσδοκά την αξιοποίηση του λιμανιού της.
Kατά την άποψη μου, η συμμετοχή της Βουλγαρίας, στη Σύνοδο των 16 χωρών στο Βελιγράδι και η δυναμική είσοδος της Τουρκίας στον κλάδο των μεταφορών, αφενός με την υποθαλάσσια σιδηροδρομική σύνδεση του Βοσπόρου (Marmaray) και αφετέρου με τα πανέτοιμα λιμάνια της στα Δαρδανέλια, του Asyaport και του Kumport, τα οποία καλύπτονται και σιδηροδρομικά, πρέπει να εγείρει ανησυχίες για το μέλλον του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης. Ανησυχίες που αυξάνονται από πρόσφατα γεγονότα.
Τον Οκτώβριο του 2016, στη Βενετία, πραγματοποιήθηκε η 20η Ευρωμεσογειακή Συνάντηση – 20th Euro-Med Convention, με θέμα "Από τη στεριά στη θάλασσα - From Land to Sea". Στόχος της, η προώθηση θαλάσσιων μεταφορών στην Ευρώπη που θα έχουν ευεργετικές επιδράσεις στην οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική ζωή. Εκεί μπήκε στο χάρτη των συνδυασμένων μεταφορών και η αξιοποίηση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του λιμένα Κόπερ της Σλοβενίας (Αδριατική) με το Μπουργκάς (Μαύρη Θάλασσα).
Σήμερα, με αφορμή :
(ι) Τις συζητήσεις (7 και 8 Νοεμβρίου 2016 στην Αλεξανδρούπολη), Φορέων της Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς, με θέματα που περιλάμβαναν και τη συνεργασία των δυο λιμανιών με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για την ανάληψη άμεσων δράσεων στο πλαίσιο της υλοποίησης ενός διαδρόμου συνδυασμένων μεταφορών μεταξύ των λιμένων Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς.
(ιι)Την ημερίδα (11 Νοεμβρίου 2016 στον Πειραιά), με θέμα «Θαλάσσιοι Διάδρομοι και Λιμένες – Έργα Διευρωπαϊκού Δικτύου Μεταφορών», που πραγματοποίησε η Γενική Γραμματεία Λιμένων, Λιμενικής Πολιτικής και Ναυτιλιακών Επενδύσεων του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, με τη συμμετοχή και του Οργανισμού Λιμένα Αλεξανδρούπολης (Ο.Λ.Α Α.Ε).
επισημαίνουμε προς κάθε υπεύθυνο, ότι τα δεδομένα για την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης όλο και περιορίζονται.
Φτάνουν οι θεωρητικές προσεγγίσεις τόσων ετών.
Τα με τυμπανοκρουσίες προβληθέντα στο παρελθόν Ευρωπαϊκά προγράμματα «WaterMode» (2009-2011) και «Sea2Sea» (2012-2014), για τη σύνδεση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης με τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, παρακάμπτοντας τα «Στενά», πέρασαν αναξιοποίητα. Κάτι ανάλογο προοιωνίζεται και για το πρόγραμμα «Sea Black» που τρέχει, για την περίοδο 2014-2020.
Και τα χρόνια περνούν…
***
Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, είναι μάλλον το μοναδικό, όπου από το 1993 μέχρι και το 2011, το επισκεφτήκαν, εκθειάζοντά ς το πλείστοι όσοι Υπουργοί Εμπορικής Ναυτιλίας, Ντεντιδάκης, Παυλίδης, Κατσιφάρας (πρώτη επίσκεψη Οκτώβριος 1993), Παπουτσής, Ανωμερίτης, Πασχαλίδης, Γεωργιάδης (τελευταία επίσκεψη Δεκέμβριος 2011), χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα έχει αξιοποιήσει τη γεωπολιτική του θέση.
Αν συνεχίσουμε έτσι, και δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάτι διαφορετικό, θα χάσουμε οριστικά τη γεωπολιτική αξία που έχει το λιμάνι μας. Και όχι απλά θα τη χάσουμε, αλλά η Βουλγαρία και η Τουρκία, εκμεταλλευόμενες τη δική μας βραδυπορία, θα δίνουν υπεραξία στα δικά τους λιμάνια.
Αλεξανδρούπολη Νοέμβριος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Εὐλόγησον πάτερ.
«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται», λέγει ὁ Κύριος στὴν «ἐπὶ τοῦ Ὅρους» ὁμιλία. Καὶ τὰ λόγια του αὐτὰ βρίσκουν πλήρη τὴν ἐφαρμογή τους στὸ ὑπεράξιο τέκνο τῆς Κύπρου μας, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας.
Φυσικὰ ἡ φιλανθρωπία εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἁγίων. Γιατὶ ἡ ἀρετὴ αὐτή, ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους εἶναι κι ἡ πιὸ τρανὴ πιστοποίηση τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν μεγάλο μας Πατέρα, τὸν Θεό, ὅπως ξεκάθαρα τονίζει κι ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅμως τὴ φιλανθρωπία τὴν ἔκαμε κύριο μέλημα τῆς ζωῆς του, ὥστε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ τοῦ δώσει καὶ τὸ τιμητικὸ προσωνύμιο τοῦ Ἐλεήμονος.
Τὴ ζωὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ φιλανθρώπου, μιὰ ζωὴ ἀληθινὰ χαριτωμένη καὶ ρωμαλέα, θὰ ἐκθέσουμε στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν. Εἶναι τόσο διδακτική, μὰ καὶ τόσο ἐνδιαφέρουσα εἰδικὰ γιὰ τὴν ἐποχή μας, ποὺ εἶναι μιὰ ἐποχὴ ἄκρατου ἀτομισμοῦ.
Πρῶτα χρόνια
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στὴν Ἄμαθοῦντα τῆς Κύπρου μας τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ., τότε ποὺ τὸ ὄμορφο νησί μας ἀποτελοῦσε μιὰ ἐπαρχία τῆς μεγάλης μας ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τῆς γνωστῆς μὲ τὸ ὄνομα Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Ἡ Ἀμαθοῦς, ἦταν ἡ σημερινὴ Παλαιὰ Λεμεσός. Ἡ τωρινὴ πόλη τῆς Λεμεσοῦ λεγόταν τότε Νεάπολις. Μὲ τὸν καιρὸ ἡ Νεάπολις ἔγινε ἡ κύρια πόλη τῆς περιοχῆς, ἡ γνωστὴ Λεμεσός, ἐνῶ ἡ ἀρχαία Ἀμαθοῦς ἔμεινε στὶς ἡμέρες μας ἕνας ἄμορφος ἀρχαιολογικὸς χῶρος.
Οἱ γονεῖς του Ἐπιφάνιος καὶ Εὐκοσμία εἶχαν μεγάλη κοινωνικὴ θέση κι ἦταν ἄνθρωποι ἐνάρετοι. Ὁ πατέρας του ἦταν ὁ φημισμένος κυβερνήτης τῆς νήσου κι εἶχε μεγάλα διοικητικὰ χαρίσματα. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ λαός του πολὺ τὸν ἐκτιμοῦσε καὶ τὸν ἀγαποῦσε καὶ τὸν σεβόταν. Ἡ μητέρα του πάλι διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὰ σωματικά της χαρίσματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ψυχικά. Κοντὰ σ᾿ αὐτοὺς καὶ σ᾿ ἕνα περιβάλλον πλούσια χριστιανικὸ εἶδε τὸ φῶς τῆς ζωῆς καὶ μεγάλωσε τὸ εὐτυχισμένο παιδί.
Ἀμφότεροι οἱ γονεῖς ποτισμένοι μὲ τὰ νάματα τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, φρόντισαν μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια ἀπ᾿ τὴν πρώτη στιγμὴ νὰ ἀναθρέψουν τὸν Ἰωάννη τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Καὶ τὸ πέτυχαν. Οἱ τόσες φροντίδες τους γι᾿ αὐτὸν εἶχαν καὶ τοὺς ἀνάλογους καρπούς. Ἄλλωστε τὸ «ὃ ἐὰν σπείρει ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει» εἶναι τοῦ Κυρίου μας διαβεβαίωση. Καὶ οἱ καλοὶ γονεῖς ἔσπειραν στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ τους μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ τὰ σπέρματα τῆς εὐσέβειας. Δικαιολογημένα στὸν κατάλληλο καιρὸ καμαρώνουν τοὺς ὄμορφους καρποὺς τῶν κόπων τους. Εὐσεβεῖς κι ἐνάρετοι οἱ γονεῖς. Θαυμαστὸς καὶ τιμημένος ὁ καρπός, τὸ παιδί τους.
Ὁ Ἰωάννης κοντὰ στοὺς γονεῖς του ἀπέκτησε μιὰ μόρφωση ἀληθινὰ ἀξιόλογη. Ἀπὸ τὰ μαθήματά του πιὸ πολὺ ἀγαποῦσε καὶ μελετοῦσε τὰ ἱερὰ γράμματα. Μέσα στὶς σελίδες τῶν ἱερῶν βιβλίων ἐντρυφοῦσε γιὰ ὧρες κάθε μέρα. Μέσα σ᾿ αὐτὲς βρῆκε τὸν «πολύτιμον μαργαρίτην». Καὶ γιὰ τὸν μαργαρίτη αὐτὸν δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει τὰ πάντα, γιὰ νὰ τὸν κάμει κτῆμα του ἀναφαίρετο. Καὶ τὸν ἔκαμε. Ἡ συνέχεια τῆς περιγραφῆς τῆς ζωῆς του θὰ μᾶς τὸ δείξει.
Ἔγγαμος βίος
Ὅταν ὁ Ἰωάννης πέρασε τὸ κατώφλι τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας καὶ μπῆκε στὴ νεανική, οἱ γονεῖς του, μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς πιέσεις, τὸν ἔπεισαν, παρὰ τὸν βαθύ του πόθο νὰ ἀφιερωθεῖ σὲ ἔργα ὑψηλότερα, ἔργα ὑπηρεσίας τῆς Ἐκκλησίας, νὰ δεχθεῖ καὶ νὰ ἀναλάβει τὸν ζυγὸ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Ἡ ὑποχώρηση τοῦ αὐτὴ δὲν ὑπῆρξε πράξη ἀδυναμίας. Τουναντίον ὑπῆρξε μιὰ πράξη δυνάμεως. Ἦταν μιὰ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ του γιὰ τὴ χαρὰ ἐκείνων ποὺ τὸν ἔφεραν στὸν κόσμο. Γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν γονιῶν του.
Ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου μας ὑπῆρξε πρότυπος. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ «ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» εἶχε θρονιαστεῖ στὸ σπίτι τους. Δύο ἀγγελούδια μὲ τὴ σειρά, δῶρα τοῦ Θεοῦ κι αὐτὰ ἦρθαν νὰ αὐξήσουν τὴ χαρὰ στὴν εὐλογημένη οἰκογένεια.
Ἡ ἀνέφελη ὅμως ζωὴ δὲν ἔχει κάτι τὸ μόνιμο στὸν κόσμο αὐτό. Ὁ γαλανὸς οὐρανὸς τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας συννέφιασε κάποια μέρα. Πρῶτα ἡ σύζυγος κι ὕστερα τὰ δύο παιδιὰ ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου κι ἔφυγαν σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα. Στὸ σπίτι ποὺ βασίλευε τὸ γέλιο κι ἡ χαρά, ἔχει στήσει τώρα τὸ σκιάχτρο του ὁ πόνος κι ὁ σπαραγμός. Στὸ κτύπημα αὐτὸ τὸ βαρὺ κι ἀσήκωτο γιὰ πολλούς, ὁ Ἰωάννης ἔδειξε ὅλο τὸ ψυχικό του μεγαλεῖο. Τὰ λόγια τοῦ πολυάθλου Ἰὼβ «ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο... εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» στριφογυρίζουν συνέχεια στὸν νοῦ του. Καὶ παρηγορεῖται. Καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεό. Καὶ παίρνει τὴν ἀπόφαση σταθερὰ κι ἡρωικὰ νὰ ἀφιερωθεῖ πιὰ ἀποκλειστικὰ στὴ διακονία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Κι ἡ ἀπόφαση ἔγινε ἔργο.
Ἀφιέρωση στὸν Θεό
Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὴ σύντροφό του καὶ τὰ σαρκικά του παιδιὰ διοχετεύονται τώρα πλούσια στὴ μεγάλη «οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ», τὴν Ἐκκλησία. Οἱ πονεμένοι καὶ οἱ βασανισμένοι, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά, οἱ φτωχοὶ καὶ ἀπόκληροι τῆς ζωῆς γίνονται πιὰ οἱ προστατευόμενοι τοῦ μεγάλου φιλάνθρωπου. Ἡ φήμη του διαδίδεται παντοῦ. Τὸ παράδειγμά του φωτίζει τὶς καρδιές. Κι ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ πλούσια ἀγάπη του, διδάσκει καὶ συγκινεῖ μικροὺς καὶ μεγάλους. Οἱ χριστιανοὶ καμαρώνουν. Κι οἱ εἰδωλολάτρες θαυμάζουν καὶ ζητοῦν νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν.
Ὁ λύχνος ὅμως πρέπει νὰ τεθεῖ καὶ στὸν ἀνάλογο λυχνοστάτη. Εἶναι ἀνάγκη ν᾿ ἁπλώσει καὶ νὰ σκορπίσει τὸ φῶς του πλατύτερα. Κι ἡ εὐκαιρία δόθηκε.
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ὁ πατριαρχικὸς θρόνος τῆς Ἀλεξανδρείας εἶχε χηρέψει. Πρόκριτοι καὶ λαὸς μὲ μιὰ φωνὴ καλοῦν στὴν ἱστορικὴ θέση τὸν Ἰωάννη. Ὁ πατρίκιος Νικήτας, ἔπαρχος τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐξάδελφος τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, μεταφέρει σ᾿ αὐτὸν τὴ λαϊκὴ παράκληση. Ὁ αὐτοκράτορας συγκατατίθεται, ἀλλὰ καὶ κατατοπίζεται, πὼς γιὰ νὰ πεισθεῖ ὁ Ἰωάννης νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προσφερόμενη θέση, πρέπει νὰ ἀντιληφθεῖ, πὼς ὁ βασιλιὰς στὴν περίπτωση αὐτὴ ἑρμηνεύει τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημα. Οἱ μικροὶ μόνο, βλέπετε, ἐπιδιώκουν καὶ κυνηγοῦν τὰ ἀξιώματα. Οἱ μεγάλοι, καὶ ὅταν τοὺς προσφέρονται, τὰ ἀφήνουν καὶ φεύγουν. Αὐτὸ ἴσχυσε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ἰωάννου. Ὁ αὐτοκράτορας ὅμως εἶναι κατατοπισμένος κι ἀποφασισμένος «καὶ ἄκοντα πρὸς τὸν θρόνον ἀναγαγεῖν τὸν Ἰωάννην». Καὶ τὸ ἔκαμε.
Κάλεσε τὸν Ἰωάννη καὶ τοῦ ἀνήγγειλε τὴν ἐπιθυμία του. Κι ἀκόμη τὸν πιέζει ν᾿ ἀποδεχθεῖ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα κι ὑπούργημα. Ὁ Ἰωάννης ἀντιστέκεται. Τὸ ἱερὸ ἔργο μὲ τὶς τόσες εὐθύνες τὸν συνέχει. Προβάλλει διάφορες ἀντιρρήσεις γιὰ νὰ ξεφύγει. Τελικὰ ὅμως ὑποχωρεῖ. Κι ὑποχωρεῖ γιατὶ αἰσθάνεται, πὼς ἡ ἀπαίτηση τοῦ βασιλιὰ κι ἡ θέληση τοῦ λαοῦ δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο. Τὰ βλέπει σὰν ἕνα μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ πρὸς αὐτόν. Κλίνει τὸν αὐχένα μὲ ταπείνωση καὶ παραδίδεται ἄνευ ὅρων στὴν τιμητικὴ κλήση ποὺ τοῦ γίνεται· στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ. Ὑποτάσσεται στὸ μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ κι ἀναδεικνύεται γιὰ τὴν πόλη τοῦ Ἀλεξάνδρου, μὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Αἴγυπτο ἕνας ἄλλος Νεῖλος· ἕνας Νεῖλος πνευματικός. Ἕνας Νεῖλος ποὺ ξεχύνει τὸ ρεῦμα τῆς ἀγάπης του πλούσια παντοῦ, γιὰ νὰ ποτίσει καὶ νὰ δροσίσει τὶς φλογισμένες ἀπὸ τὴ φτώχεια καρδιές. Κάτι περισσότερο. Ὁ ποταμὸς ὁ Νεῖλος ἀρδεύει μόνο τὴ γῆ τῆς Αἰγύπτου. Ὁ πατριάρχης Ἰωάννης ξεχύνει ἄφθονα τὰ ἐλέη τῆς φιλανθρωπίας του καὶ πέραν τῆς χώρας τῆς Αἰγύπτου. Γίνεται ποταμὸς ποὺ μεταδίδει τὴν ἀγάπη σὲ κάθε ὕπαρξη, ὅπου κι ἂν βρίσκεται.
Φιλανθρωπικὸ ἔργο
Τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τοῦ ἁγίου ἱεράρχου μπορεῖ νὰ γεμίσει πολλὲς-πολλὲς σελίδες. Δὲν ὑπάρχει πτυχὴ ἀνέχειας καὶ δυστυχίας ποὺ νὰ μὴν ἀντιμετωπίστηκε μὲ ἀνιδιοτελῆ καὶ φλογερὴ ἀγάπη. Μόλις ἀνέβηκε στὸν θρόνο, ἡ πρώτη του πράξη ἦταν νὰ συγκαλέσει σὲ σύσκεψη τοὺς οἰκονόμους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ἄλλους κληρικοὺς κι ἀφοῦ τοὺς μίλησε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἕνας στοργικὸς πατέρας μιλᾶ στὰ παιδιά του, τοὺς ζήτησε. Τί νομίζετε; Νὰ γυρίσουν ὅλη τὴν πόλη καὶ νὰ καταγράψουν μὲ τὸ ὄνομά τους «ὅλους τους κυρίους καὶ δεσπότας του». Κύριοι καὶ δεσπόται τοῦ Πατριάρχου ποιοὶ νομίζετε πῶς ἦταν; Τὴν ἐξήγηση δίνει ὁ ἴδιος.
- Ἐκείνους, ποὺ σεῖς ἔχετε τὴ συνήθεια νὰ τοὺς ὀνομάζετε φτωχοὺς καὶ ζητιάνους, αὐτοὶ γιὰ μένα εἶναι «οἱ κύριοι καὶ δεσπόται» μου. Γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν-νὰ κληρονομήσουμε τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἔτσι ὁ πονόψυχος ἱεράρχης ξεκινᾶ γιὰ τὸ μεγάλο ἔργο του. Μὲ τὴ βοήθεια τῶν ἀφοσιωμένων συνεργατῶν τοῦ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μελετῶνται προσεκτικὰ τὰ διάφορα προβλήματα. Ὕστερα προγραμματίζεται ἡ ἐργασία. Ἀνοίγουν οἱ καρδιές. Ἀνοίγουν τὰ χέρια. Ἀνοίγουν τὰ ταμεῖα. Τὰ σχέδια ὑλοποιοῦνται. Καὶ σὲ λίγο καιρὸ ἡ Ἀλεξάνδρεια γίνεται ἀγνώριστη. Νοσοκομεῖα, πτωχοκομεῖα, ξενῶνες γιὰ τοὺς περαστικούς, μαιευτήρια γιὰ τὶς ἄπορες μητέρες, ὀρφανοτροφεῖα γιὰ τὰ ὀρφανὰ κι ἀπροστάτευτα παιδιά, συσσίτια γιὰ τοὺς φτωχοὺς κι ἕνα σωρὸ ἀλλὰ ἔργα ἀγάπης προβάλλονται παντοῦ... Ἡ φιλανθρωπία ὀργανώνεται ὑποδειγματικά. Οἱ βοηθοὶ τοῦ Πατριάρχου δὲν εἶναι ὑπάλληλοι ποὺ πᾶνε νὰ μοιράσουν «βοηθήματα» γιὰ νὰ ξεφορτωθοῦν κάποιους ὀχληροὺς ἐπισκέπτες. Μὲ τὴ φωτισμένη καὶ ἐμπνευσμένη καθοδήγηση τοῦ εἶναι ἕνας στρατός, ἕνας εἰρηνικὸς στρατὸς - στρατὸς ἀγάπης - ποὺ αὐθόρμητα κι ἐθελοντικὰ δίνει κάθε μέρα τὴ μάχη ἐνάντια στὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία. Καὶ τοῦ στρατοῦ αὐτοῦ κινητήριος μοχλός, πρωτοστάτης καὶ καθοδηγητὴς ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ὁ ποιμὴν ποὺ ξέρει νὰ θυσιάζει καθημερινὰ καὶ χρῆμα καὶ κόπο κι ἀνάπαυση γιὰ τὸ ποίμνιό του, τοὺς χριστιανούς του. Ὁ ποιμὴν ποὺ τίποτα ἄλλο δὲν βλέπει μπροστά του παρὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε». Γι᾿ αὐτὸ καὶ περίπατός του, ξεκούρασμά του, ψυχαγωγία τοῦ εἶναι οἱ ἐπισκέψεις του στὰ πονεμένα παιδιά του κι ἡ παρουσία του ἐκεῖ ποὺ «ἐφιλοσοφεῖτο ὁ πόνος» κι ἡ ἀγάπη του εἶχε στήσει τρανὸ τὸ βασίλειό της.
Καινούργιοι ναοί. Ὀργάνωση τοῦ κηρύγματος
Οἱ φροντίδες τοῦ καλοῦ καὶ φλογεροῦ ποιμένος δὲν περιορίστηκαν μόνο στὴν ἀνακούφιση τῆς φτώχειας καὶ τῆς δυστυχίας. Πιὸ ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς ἀπὸ τὴν ἀνέχεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι «ὁ λιμὸς τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Κυρίου» μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθά του. Γιὰ τὴ θεραπεία κι αὐτῆς τῆς ἀνάγκης μεριμνᾶ ὁ στοργικὸς πατέρας. Κτίζει ναούς. Ὅταν ἀνέλαβε στὰ χέρια τὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων ὑπῆρχαν μόνον ἑπτὰ ναοί. Σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα ὁ φλογερὸς ἱεράρχης τοὺς δεκαπλασίασε. Ἑβδομήντα ὀρθόδοξοι ναοὶ ἔχουν ὑψωθεῖ σὲ διάφορα μέρη τῆς ξακουστῆς πόλεως, ἀληθινὰ στολίδια καὶ λιμάνια παρηγοριᾶς καὶ σωτηρίας ψυχῶν. Οἱ ναοὶ ἐπανδρώνονται ἀνάλογα. Εὐλαβεῖς κι ἀφοσιωμένοι ἱερεῖς ἀναλαμβάνουν τὴ διδασκαλία καὶ καθοδήγηση τῶν πιστῶν. Ἡ διαφώτιση προσφέρεται μὲ ζῆλο. Τὰ ζιζάνια τοῦ κακοῦ, τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς ἁμαρτίας ξερριζώνονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Ἡ ἀδικία τῶν δυνατῶν της ἡμέρας καταπολεμεῖται. Τὰ πάντα διατίθενται μὲ σύστημα καὶ προσοχὴ γιὰ τὴ δημιουργία μιᾶς καινούργιας κοινωνίας. Μιᾶς κοινωνίας στὴν ὁποία νὰ βασιλεύει τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ τὴ δημιουργία αὐτῆς τῆς κοινωνίας ὁ φλογερὸς Πατριάρχης προσφέρει τὰ πάντα. «Ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους». Νὰ τὸ σύνθημα τῆς ζωῆς του. Γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν ξέρει νὰ κρατήσει, παρὰ ὅ,τι τοῦ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ μιὰ ζωὴ πολὺ ἁπλὴ καὶ φτωχική. Ἀσκητικὸ τὸ κελί του. Φτωχικὸ τὸ φαγητό του. Πρόχειρο τὸ στρῶμα του. Κοινὰ τὰ σκεπάσματά του. Τριμμένο τὸ ράσο του. Ὅ,τι καλὸ καὶ φανταχτερὸ τὸ μοιράζει στοὺς ἄλλους.
Χαριτωμένη διήγηση
Κάποτε ἕνας πλούσιος ποὺ τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ κι εἶδε τὴ φτώχεια ποὺ ἐπικρατοῦσε στὸ κελὶ τοῦ φιλανθρώπου Ἐπισκόπου, ἔσπευσε νὰ ἀγοράσει πολύτιμο πάπλωμα καὶ τοῦ τὸ πῆγε μὲ τὴν παράκληση νὰ τὸ κρατήσει καὶ νὰ προσεύχεται γι᾿ αὐτὸν κάθε φορὰ ποὺ θὰ τὸ χρησιμοποιοῦσε. Ἡ λεπτὴ ψυχὴ τοῦ Πατριάρχου συγκινήθηκε ἀπὸ τὴν εὐγενικὴ καὶ πλούσια προσφορά. Νὰ τὸ στείλει πίσω, δὲν τὸ θέλει. Ἡ καλοκάγαθη ψυχή του δὲν δέχεται νὰ λυπήσει τὸν πονετικὸ ἐκεῖνο ἄνθρωπο. Τὸ κρατᾶ. Τὸ βράδυ δοκιμάζει νὰ τὸ χρησιμοποιήσει. Ξάπλωσε καὶ τό ῾ριξε ἐπάνω του. Ἡ ζεστασιὰ ποὺ τοῦ προσφέρει δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κλείσει μάτι. Ἡ σκέψη του στρέφεται συνέχεια στοὺς φτωχούς του. Μπροστά του παρελαύνουν ὅλες οἱ πονεμένες μορφές. Ἄγρυπνος σχεδὸν ὅλη τὴ νύχτα στριφογυρίζει στὸ κρεβάτι του. Τὸ πρωὶ χωρὶς νὰ χάσει καιρό, παίρνει τὸ πάπλωμα καὶ τὸ ἀποστέλλει στὴν ἀγορὰ γιὰ νὰ πουληθεῖ. Κατὰ μιὰ ἀγαθὴ σύμπτωση, ἀπὸ τὸ κατάστημα ποὺ ἦταν ἐκτεθειμένο τὸ πάπλωμα γιὰ πώληση, πέρασε ὁ καλὸς δωρητής. Τὸ εἶδε καὶ τὸ ἀναγνώρισε. Ἀντελήφθηκε τὸν σκοπὸ τοῦ πονόψυχου πνευματικοῦ πατέρα. Ἀγοράζει καὶ πάλι τὸ σκέπασμα καὶ τὸ ξαναστέλνει στὸν ἅγιο. Κι αὐτὸς πρόθυμα τὸ δέχεται τούτη τὴ φορά. Ὄχι γιὰ νὰ τὸ κρατήσει καὶ τὸ χρησιμοποιήσει. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ πουλήσει καὶ τὰ χρήματα νὰ τὰ διαθέσει γιὰ τοὺς φτωχούς του.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πολύτιμο πάπλωμα στάλθηκε καὶ πάλι στὴν ἀγορά. Ὃ πλούσιος δωρητὴς τὸ βλέπει, τὸ ἀγοράζει καὶ τὸ ξαναστέλνει γιὰ τρίτη φορὰ στὸν Πατριάρχη μὲ τὴν βαθιὰ παράκληση νὰ τὸ κρατήσει γιὰ νὰ μὴν κρυώνει τὴ νύχτα. Κι ὁ καλοκάγαθος ἱεράρχης τότε τοῦ ἁπαντᾷ μὲ τὴ γνωστὴ χαριτωμένη διάθεσή του:
- Γιὰ νὰ δοῦμε, ἀδελφέ μου, ποιὸς ἀπ᾿ τοὺς δύο μας θὰ κουρασθεῖ καὶ θὰ παραιτηθεῖ πρῶτος. Σὺ νὰ τ᾿ ἀγοράζεις καὶ νὰ μοῦ τὸ στέλνεις ἢ ἐγὼ νὰ τὸ παίρνω καὶ νὰ τὸ πουλῶ!
Ἐπαρκὴς σὲ περιστάσεις
Τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο του ἁγίου μας τὸ βλέπουμε σ᾿ ὅλα τὰ κατορθώματα τῆς ἡρωικῆς ἀγάπης του. Μὰ ἡ περίπτωση τῆς ἁλώσεως τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τοὺς Πέρσες προβάλλει κατὰ ἕνα μοναδικὸ τρόπο τὸν πλοῦτο τῆς καλωσύνης τῆς ὑπέροχης ψυχῆς του, καὶ τὴν ἀπίστευτη ἱκανότητά του νὰ ἀντιμετωπίζει καὶ νὰ λύει κατὰ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο καὶ τὰ δυσκολοτέρα φιλανθρωπικὰ προβλήματα καὶ ἔργα.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 7ου αἰώνα (614 μ.Χ.) ὁ βασιλιὰς τῶν Περσῶν Χοσρόης μὲ πολὺ στρατὸ πέρασε τὸν Εὐφράτη, κατέλαβε πόλεις καὶ χωριὰ καὶ ἔφτασε μπροστὰ στὴν Ἁγία Πόλη. Ἀπὸ ὅπου περνοῦσαν τὰ στρατεύματά του σκορποῦσαν παντοῦ τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν καταστροφή. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ μανία τοὺς ξέσπασε ἀσυγκράτητη ἦταν στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ παραδόθηκε χωρὶς ἔλεος στὴ φωτιὰ καὶ τὸ μαχαίρι. Ἡ ἑβραϊκὴ κακία κι ἀναλγησία συμπλήρωσε τὸ ἔργο τοῦ ἐξολοθρευμοῦ. Χιλιάδες πιστοὶ φονεύθηκαν. Σαράντα τέσσερις μοναχοὶ τῆς ἱστορικῆς μονῆς τοῦ ἁγίου Σάββα, «οἱ ἁγιοσαββίτες» σφάχτηκαν σὰν ἀρνιά. Ὁ τάφος τοῦ Κυρίου κι ὁ περιπυστος ναὸς τῆς Ἀναστάσεως λεηλατήθηκαν καὶ παραδόθηκαν στὴ φωτιά. Τὰ ἱερὰ σκεύη μαζὶ μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τὰ βέβηλα χέρια. Κι ὁ πατριάρχης Ζαχαρίας αἰχμάλωτος σέρνεται στὴν ἐξορία.
Τὰ ἀπομεινάρια τῆς θλιβερῆς καταστροφῆς μὲ τὸν τρόμο ζωγραφισμένο στὸ πρόσωπό τους παίρνουν τὸν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς μὲ σύντροφο τὸ δάκρυ καὶ τὸ κλάμα. Ποιὸς θὰ φροντίσει γι᾿ αὐτούς; Ποιὸς θὰ ἀναλάβει τὴν περίθαλψη καὶ τὴν φιλοξενία τους;
Ὁ ἐλεήμων Πατριάρχης. Ὁ στοργικὸς πατέρας. Χωρὶς νὰ χάσει καιρὸ πνίγει τὸν ἀσήκωτο πόνο καὶ ρίχνεται μ᾿ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του στὸ ἔργο. Ὀργανώνει συνεργεῖα καὶ κατὰ ἕνα τρόπο ἐκπληκτικὸ δέχεται τοὺς πρόσφυγες, τοὺς παρηγορεῖ, τοὺς ἐνισχύει, τοὺς τακτοποιεῖ. Κοντά του οἱ ναυαγοὶ αὐτοὶ τῆς ζωῆς βρῆκαν περίθαλψη, ἀγάπη, λιμάνι στοργῆς.
Ὁ ἱστορικὸς καὶ ἀκαδημαϊκὸς Κ. Ἄμαντος γιὰ τὴ δραστηριότητα αὐτὴ τοῦ Ἁγίου μᾶς τονίζει; «Περιέθαλψε τοὺς πρόσφυγας κατὰ τρόπον μοναδικόν, ἄγνωστον μέχρι τότε εἰς τὴν ἱστορίαν».
Τελευταῖα χρόνια
Θαυμαστὴ ὑπῆρξε ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ ἀγωνιστοῦ Πατριάρχη. Ὑπάκουος στὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ἀπαρνήθηκε τὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτό, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσει. Ὅσο καιρὸ ζοῦσε στὴ γῆ, ἡ ματιά του ἦταν προσηλωμένη στὸν οὐρανὸ καὶ γι᾿ αὐτὸν κτυποῦσε συνέχεια ἡ καρδιά του. Κίνητρό του σὲ ὅλα εἶχε τὴ βαθιὰ ἀγάπη του στὸν Θεὸ καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἀγάπη ἄρχισε τὴν ἀρχιερατεία του. Μὲ τὴν ἀγάπη τὴ φλογερὴ καὶ ἁγία συμπληρώνει τὴ ζωή του καὶ παραδίδει τὴν ψυχή του στὸν Θεὸ στὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε κι εἶδε τὸ φῶς γιὰ πρώτη φορά, στὴν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου.
Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ πατρικίου Νικήτα, ἐξάδελφου τοῦ αὐτοκράτορος, ὁ ἅγιός μας δέχτηκε νὰ τὸν συνοδεύσει ὡς τὴν Πόλη, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς εὐλογίες του στὸν αὐτοκράτορα ποὺ πολὺ τὶς ζητοῦσε. Μὲ δάκρυα ἀποχαιρέτησε τ᾿ ἀγαπημένα παιδιά του, μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ξεκίνησε. Ὅταν ἔφτασαν στὴ Ρόδο, ἕνα ὅραμα τὸν καλεῖ στὴν Κύπρο. «Ἔλα, μὴν ἀργεῖς, τοῦ εἶπε, ἕνας μεγαλόπρεπος καὶ φωτεινὸς ἄνδρας. Ἔλα! Ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων σὲ προσκαλεῖ».
Ὁ ἅγιος ἀντιλήφθηκε. Δὲν ἦταν ἀνάγκη νὰ πολυβασανίσει τὸ μυαλό του. Τὸν καλοῦσε ὁ Κύριος. Φώναξε τὸν ἄρχοντα καὶ τοῦ φανέρωσε τὸ ὅραμα:
- «Ἄρχοντά μου, τοῦ εἶπε. Σὺ θέλησες τὴν ἀναξιότητά μου νὰ παρουσιάσεις στὸν βασιλιὰ τῆς γῆς. Ὁ Βασιλιὰς τοῦ Οὐρανοῦ ὅμως δὲν τὸ θέλει. Μὲ προσκαλεῖ κοντά του».
Μὲ βαθιὰ συγκίνηση ὁ ἄρχοντας ἀποχαιρέτησε τὸν πνευματικό του πατέρα. Μὲ τιμὲς τὸν προπέμπει στὴν Κύπρο. Ἔξω ἀπὸ τὴ σημερινὴ Λεμεσὸ ἔγραψε τὴ διαθήκη του. Τὸ κείμενό της εἶναι σύντομο, μὰ πολὺ περιεκτικό. Σ᾿ αὐτὴν μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει:
- «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, γιατὶ μὲ ἀξίωσες, τὰ δῶρα ποὺ Σὺ μοῦ ἔδωσες, νὰ σοῦ τὰ προσφέρω πίσω. Σ᾿ εὐχαριστῶ, ἀκόμη ποὺ ἄκουσες τὴν προσευχή μου καὶ στὴν κατοχή μου τώρα ποὺ πεθαίνω δὲν ἔμεινε παρὰ «ἓν τρίτον νομίσματος», τὸ ὁποῖον προστάζω νὰ δοθεῖ στοὺς φτωχοὺς ἀδελφούς μου. Ὅταν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔγινα ἐπίσκοπος τῆς Ἀλεξανδρείας, βρῆκα στὰ ταμεῖα τῆς ἐπισκοπῆς μου ὀκτὼ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσοῦ. Μὲ τὶς γενναιόδωρες προσφορὲς φιλοχρίστων ἀνθρώπων, κατόρθωσα νὰ συγκεντρώσω ἀμύθητα ποσά. Τὰ ποσὰ αὐτά, ἐπειδὴ ἤξερα, πὼς εἶναι δῶρα τοῦ βασιλέα τῶν ὅλων Χριστοῦ, τὰ ἐπέστρεψα μὲ ἐπιμέλεια καὶ προσοχὴ στὸν Θεό, στὸν ὁποῖο καὶ ἀνήκουν. Σ᾿ Αὐτὸν παραδίδω τώρα καὶ τὴν ψυχή μου».
Ὑπέροχα λόγια ἀληθινοῦ ἁγίου. Σὲ λίγο ἔκλεισε τὰ μάτια κι ἔφυγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀμαθοῦντος κήδεψαν τὸ ἅγιο λείψανο μὲ δάκρυα καὶ τιμὲς στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Τύχωνος.
Νά τί πέτυχε μιὰ ἁγνὴ χριστιανικὴ καρδιά. Τὰ χρόνια θὰ ἐναλλάσσονται, μὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος θὰ μείνει πάντα ὁλοζώντανο καὶ φωτεινό, γιὰ νὰ διαλαλεῖ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τί μπορεῖ νὰ πετύχει στὴ ζωὴ ἕνας καὶ μόνον ἄνθρωπος, ὅταν αὐτὸς εἶναι γνήσιος χριστιανὸς «θείω ζήλῳ πεπυρωμένος».
Στὴν ἐποχὴ αὐτὴ τοῦ ὑλισμοῦ καὶ ἀτομισμοῦ θερμὴ ἂς ἀναβαίνει καθημερινὰ ἀπὸ κάθε χριστιανικὴ καρδιὰ ἡ προσευχή: Τὸ παράδειγμα τοῦ φλογεροῦ ἐπισκόπου νὰ βρεῖ καὶ σήμερα μιμητές. Πολλοὺς τῆς ἐλεημοσύνης ἐργάτες καὶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος γνήσιους μιμητές.
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy
