Η Αθήνα θα προβεί σε ένα στρατηγικό λάθος κολοσσιαίων διαστάσεων με δυνητικές τραγικές εθνικές συνέπειες εάν θεωρήσει -όπως φαίνεται από τις επίσημες τοποθετήσεις του ίδιου του πρωθυπουργού και των άλλων αρμοδίων- πως ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χρησιμοποιεί ρητορικά επιθετικά σχήματα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει εσωτερικούς σχεδιασμούς και ιδεολογικές προκαταλήψεις εναντίον του κοσμικού κεμαλικού στρατοπέδου.

Η αλήθεια είναι πως η Τουρκία διά του ανώτατου άρχοντα θεωρεί πως αυτή τη στιγμή ήρθε η ώρα για να υλοποιήσει τους όρους -εάν όχι όλους, τουλάχιστον τους περισσότερους- του περίφημου «Εθνικού Όρκου» (misak-I millî στα τουρκικά) τον οποίο επέβαλε μεν ο Μουσταφά Κεμάλ αλλά στην ουσία με την Συνθήκη της Λωζάνης δεν υλοποίησε τουλάχιστον στο ακέραιο.

Τι είναι όμως ο «Εθνικός Όρκος» και πως επηρεάζει τη χώρα μας;

Την περίοδο που ο Μουσταφά Κεμάλ προσπαθούσε να οργανώσει την αντίσταση εναντίον κυρίως των Ελλήνων στην Μικρά Ασία, και κατά τη διάρκεια των δύο Συνεδρίων που συγκάλεσε το ένα στο Ερζερούμ – (ετυμολογικά «Ο τόπος των Ρωμιών – Θεοδοσιούπολη») [Ιούλιος-Αύγουστος 1919] και το άλλο στην Σεβάστεια [Σεπτέμβριος 1919] τέθηκαν οι βάσεις ενός κειμένου σύμφωνα με το οποίο η Οθωμανική –τότε- Αυτοκρατορία θα υπέγραφε συνθήκη ειρήνης μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το Οθωμανικό κοινοβούλιο, οδηγούμενο από τους υποστηριχτές του Μουσταφά Κεμάλ υιοθετεί το κείμενο για το οποίο ο ίδιο ο τούρκος ηγέτης αναφέρει πως «Αποτελεί την σιδερένια γροθιά του έθνους η οποία γράφει τον Εθνικό Όρκο ο οποίος αποτελεί την κύρια αρχή η οποία διέπει την ανεξαρτησία μας μέσα στις δελτούς της ιστορίας».

Οι έξι όροι που θέτει το κείμενο είναι ξεκάθαροι και πέραν πάσης παρερμηνείας μέχρι και σήμερα.

Το μέλλον των περιοχών με αραβική πλειοψηφία τις οποίες κατέλαβαν οι δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία-Γαλλία κυρίως) με την ανακωχή του Μούδρου (συμφωνία που έθετε την Οθωμανική Αυτοκρατορία εκτός πολέμου το 1918) θα αποφασιστεί με δημοψήφισμα. Οι περιοχές οι οποίες δεν βρίσκονταν υπό την κατοχή των συμμάχων την περίοδο της υπογραφής της εκεχειρίας και είχαν τουρκική-μουσουλμανική πλειοψηφία αποτελούν την πατρίδα του τουρκικού έθνους.

1. Το μέλλον των περιοχών του Καρς, Αρνταχάν και Βατούμ θα καθοριστεί με δημοψήφισμα.

2. Το καθεστώς της περιοχής της Δυτικής Θράκης θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού.

3. Θα πρέπει να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της Κωνσταντινουπόλεως, και της θάλασσας του Μαρμαρά. Το καθεστώς ελεύθερης διακίνησης προϊόντων καθώς οι μεταφορές μέσω των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων θα καθοριστεί μεταξύ της Τουρκίας και των άλλων ενδιαφερομένων κρατών.

4. Τα δικαιώματα των μειονοτήτων θα εξασφαλιστούν με βάση την αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών μειονοτήτων στις γειτονικές χώρες.

5. Με στόχο την ανάπτυξη της χώρας σε κάθε επίπεδο θα πρέπει να εξασφαλιστεί η ελευθερία και η ανεξαρτησία της, κάτι που θα επιτευχθεί με την άρση κάθε εμποδίου στο οικονομικό, πολιτικό και δικαϊκό πεδίο.

6. Η τουρκική αποστολή στη Λωζάνη βάσισε την διαπραγματευτική της θέση στον «Εθνικό Όρκο» και κατάφερε να εξασφαλίσει κάποια από τα παραπάνω σημεία, ενώ πολλά και σημαντικά έμειναν «ανοιχτά» -κατά την άποψή της- για το μέλλον, όταν οι «ισορροπίες» θα την ευνοούσαν περισσότερο.

Με λίγα λόγια και ξεκινώντας από το τέλος, το σημείο έξι (6) στην ουσία επιτεύχθηκε το σημείο πέντε (5) με βάση την μετέπειτα ιστορία έχει οδηγήσει στην εξαφάνιση διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων από την Τουρκία και στην «άνθιση» μουσουλμανικών (Ελλάδα) και τουρκικών (Βουλγαρία) μειονοτήτων σε άλλες χώρες.

Το σημείο τέσσερα (4) μέσω μετέπειτα συμφωνιών (Μοντρέ) έχει οδηγήσει στην αύξηση του ελέγχου των Στενών από την Τουρκία, ενώ η «ασφάλεια» της Κωνσταντινουπόλεως στην πραγματικότητα εξασφαλίστηκε από την «εθελοντική» εκχώρηση της Ανατολικής Θράκης από την Ελλάδα στην Τουρκία με την Συνθήκη της Λωζάνης. Αναφορικά με το σημείο δύο (2), οι δύο πρώτες περιοχές βρίσκονται σήμερα στην Τουρκία ενώ το Βατούμ αποτελεί μέρος της Γεωργίας – τότε της Σοβιετικής Ένωσης.

Περνάμε τώρα στα σημεία τρία (3) και ένα (1) τα οποία είναι και τα πλέον «ενδιαφέροντα» για τα τεκταινόμενα την περίοδο αυτή. Η αναφορά για την Δυτική Θράκη δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως η Τουρκία επιδιώκει τη μεταφορά της χερσαίας οριογραμμής με την Ελλάδα από τον ποταμό Έβρο στον ποταμό Νέστο. Κάθε περαιτέρω σχολιασμός είναι περιττός. Το σημείο όμως ένα (1) αποτελεί μία πολύπλοκη εξίσωση.

Με βάση την συγκεκριμένη πρόβλεψη η Τουρκία:

Δεν ξεκαθαρίζει ποιες περιοχές με αραβική πλειονότητα δέχεται να αποκοπούν από τον κρατικό κορμό της, θεωρητικά χώρες όπως το Ιράκ και η Συρία θα μπορούσαν να υπαχθούν ξανά υπό τον έλεγχό της.

Θεωρεί την ημέρα της ανακωχής του Μούδρου (31 Οκτωβρίου 1918) ως ημέρα κατά την οποία ορίζονται de facto τα σύνορα της – τα οποία έχουν να κάνουν με τη γραμμή αντιπαράθεσης μεταξύ των δυνάμεών αυτής και των συμμάχων- ειδικά εκείνα στην ανατολή (Ιράκ) και τον νότο (Συρία).

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, εξηγείται απολύτως η τοποθέτηση του Τούρκου προέδρου αφού η Τουρκία φαίνεται να «παρέδωσε» περιοχές στους συμμάχους μετά την ανακωχή κάτι το οποίο δεν θεωρεί πως έχασε με πόλεμο άρα θα πρέπει να ανακτήσει, αφού την ώρα της ανακωχής βρίσκονταν υπό Οθωμανικό έλεγχο. Για παράδειγμα, οι περιοχές στην Συρία της Κιλικίας (Αλεξανδρέττα, την οποία η Γάλλοι παρέδωσαν στου Τούρκους το 1939) αλλά και πόλεις όπως η γνωστή πλέον Τζαραμπλούς ή η… Ράκκα βρίσκονταν υπό Οθωμανικό έλεγχο. Επίσης, η Μοσούλη και η ευρύτερη περιοχή κατελήφθη από τους Άγγλους μετά την ανακωχή. Στους χάρτες δε που συνοδεύουν τις διεκδικήσεις τους οι Τούρκοι πέραν των περιοχών αυτών συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων και όλα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, την Κύπρο, το Χαλέπι, την Αντιόχεια, το Κιρκούκ και η Σουλεϊμανίγια.

Υπάρχει πλέον κανείς που δεν αντιλαμβάνεται πως η κατάληψη της Τζαραμπλούς και η δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» στην Συρία από την Τουρκία, καθώς και η εκπεφρασμένη απόφαση η Τουρκία να «συμβάλλει» στην απελευθέρωση της Μοσούλης και της Ράκκα από το Νταές αποτελεί κατά γράμμα υλοποίηση των βασικότερων όρων του «Εθνικού Όρκου»; Είναι δυνατόν να μην βλέπουμε πως ο επόμενος στόχος της Άγκυρας είναι η Κύπρος, το Ανατολικό Αιγαίο και η Δυτική Θράκη;

Πόσο συνετό είναι για εμάς και τα παιδιά μας, να δείχνουμε πως «κατανοούμε» το εσωτερικό παιχνίδι της Τουρκίας, ενώ στην πραγματικότητα το σχέδιο για την υλοποίηση των προβλέψεων του «Εθνικού Όρκου» του Ατατούρκ βρίσκεται από τους Πανισλαμιστές Νεωθωμανούς σε πλήρη εξέλιξη; Για την Τουρκία, είτε αυτή είναι νεοθωμανική είτε νεοτουρκική, η Συνθήκη της Λωζάνης έχει πεθαίνει -στη πραγματικότητα από την επομένη της υπογραφής της- εμείς γιατί αρνούμαστε να το δούμε και να πράξουμε τα δέοντα;

Πηγή: mignatiou.com

Πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία, την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016 στις 11.30 το πρωί στη Δράμα, η εκδήλωση με θέμα: «Τα νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά και οι επιπτώσεις τους για τους μαθητές». Την πρωτοβουλία για την διοργάνωση είχαν Θεολόγοι του νομού οι οποίοι στις αρχές Οκτωβρίου επισκέφτηκαν τον οικείο Σεβασμιώτατο Mητροπολίτη κ. Παύλο για να ανταλλάξουν απόψεις και να εκφράσουν την ανησυχία τους, τόσο ως εκπαιδευτικοί όσο και ταυτόχρονα ως γονείς, σχετικά με τις αλλαγές που προωθεί το αρμόδιο Υπουργείο, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην μεθοδολογία της διδασκαλίας του Μαθήματος των Θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, από την Γ΄ Δημοτικού μέχρι και την Γ΄ Λυκείου.

Του ανακοίνωσαν επίσης την πρόθεσή τους να οργανώσουν μια εκδήλωση με σκοπό την ενημέρωση κυρίως των γονέων του νομού, οι οποίοι, σε επαφές με τους διδάσκοντες Θεολόγους από την έναρξη του τρέχοντος σχολικού έτους, εκφράζουν την ανησυχία αλλά και κάποιοι την έντονη δυσφορία τους για τα όσα συμβαίνουν σχετικά με τα Θρησκευτικά. Ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος εξέφρασε την συναίνεσή του και προσφέρθηκε να θέσει την εκδήλωση υπό την αιγίδα της Μητροπόλεως Δράμας. Ακολούθως, κλήθηκαν να μιλήσουν και αποδέχτηκαν ολόθυμα την πρόσκληση οι κκ. Καθηγητές: Ηρακλής Ρεράκης από την Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ, Ιωάννης Φύκαρης από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ο δρ Κωνσταντίνος Σπαλιώρας, Πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων. Τους ομιλητές συνόδευε και ο Γενικός Γραμματέας της ΠΕΘ κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης ο οποίος απηύθηνε εκτενή χαιρετισμό και ανακοίνωσε επίσημα και την επαναλειτουργία του Παραρτήματος της ΠΕΘ στη Δράμα.

Η εκδήλωσε πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Δημαρχείου Δράμας, την οποία ευγενώς μας παραχώρησαν από το γραφείο του κ. Δημάρχου. Την έναρξη ευλόγησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος με σύντομο χαιρετισμό. Ακολούθως, περιεκτικό χαιρετισμό απηύθηνε ο Δ/ντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Σπύρος Κιουλάνης, Θεολόγος, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Κωνσταντίνος Μπλούχος, καθώς και ο Πρόεδρος της τοπικής ΕΛΜΕ κ. Κωνσταντίνος Κάππος, Θεολόγος. Παρόντες ήταν οι γονείς, καθώς και πλήθος εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και μάλιστα διαφόρων ειδικοτήτων πέραν των Θεολόγων για να καταδειχθεί έτσι και στη πράξη αυτό που βιώνουν όλοι οι διδάσκοντες το ότι δηλαδή, οι όποιες αλλαγές σε κάποιο μάθημα έχουν επιπτώσεις και στα υπόλοιπα μαθήματα, αφού το υποκείμενο της παιδευτικής διαδικασίας (ο μαθητής) είναι προσωπική ύπαρξη που αλληλεπιδρά και ανεπαίσθητα μεταφέρει την γνωστική εμπειρία της μιας διδακτικής ώρας στην επόμενη καθώς και στο οικογενειακό του  περιβάλλον, επηρεάζοντας τόσο τους συμμαθητές, όσο και τους οικείους του.

Ο Καθηγητής κ. Ρεράκης εξήγησε ότι το πρόβλημα των νέων Προγραμμάτων Σπουδών είναι ότι αποτελούν ένα πολτοποιημένο μείγμα που εμπεριέχει την Ορθοδοξία με τις άλλες χριστιανικές Ομολογίες και τις θρησκείες και μετατρέπουν το έως τώρα ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών σε ένα πολυθρησκειακό μάθημα, τονίζοντας τη ολέθρια θρησκευτική σύγχυση και τον θρησκευτικό αποπροσανατολισμό που πρόκειται να δημιουργήσουν στις ψυχές των μικρών παιδιών και επισημαίνοντας ότι είναι παράνομα, αντισυνταγματικά, αντιεκκλησιαστικά και ακατάλληλα για παιδιά. Με την σειρά του, ο κ. Φύκαρης ως ειδικός επί της Διδακτικής Μεθοδολογίας, εστίασε στις αντιπαιδαγωγικές προεκτάσεις τόσο του σχεδιασμού όσο και της εφαρμογής του νέου Προγράμματος. Τέλος, ο κ. Σπαλιώρας παρουσίασε στους συμμετέχοντες μια πρακτική εικόνα για το περιεχόμενο των όσων καλούνται οι θεολόγοι να διδάξουν στους μαθητές μέσα από το νέο Πρόγραμμα. Απόδειξη του ενδιαφέροντος του κοινού για το θέμα αλλά και της αφομοίωσης των όσων ακούστηκαν στην αίθουσα ήταν οι πολύ ενδιαφέρουσες και καίριες ερωτήσεις που ακολούθησαν στο τέλος των εισηγήσεων από γονείς και εκπαιδευτικούς  και οι διαφωτιστικές απαντήσεις και τοποθετήσεις των Εισηγητών. Το γενικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν όλοι είναι ότι τα Προγράμματα αυτά δεν είναι για τα ορθόδοξα παιδιά του ελληνικού λαού και ότι το πείραμα αυτό του Υπουργείου Παιδείας και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την βίαιη μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας από ορθόδοξη σε πολυθρησκειακή ή ουδετερόθρησκη, μέσα από ένα αλλοτριωμένο μάθημα Θρησκευτικών, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, όπως άλλωστε δείχνουν και οι διαρκώς αυξανόμενες αντιδράσεις.

Τελικά, από την μια πλευρά, η πρωτοβουλία των θεολόγων, με την αρωγή του οικείου Ποιμενάρχου και από την άλλη η ανταπόκριση του κοινού, κατέδειξαν ότι το όλο ζήτημα, που έχει ανακύψει πανελλαδικώς, δεν είναι πρόβλημα κλαδικό των θεολόγων ούτε θέμα εσωτερικό μιας ομάδας εκπαιδευτικών ούτε ακόμη περισσότερο μια πεισματική εμμονή σε μιαν άποψη, αλλά μέρος μιας ευρύτερης προβληματικής γύρω από την ταυτότητα του αυριανού Έλληνα πολίτη και σημερινού μαθητή στα σχολικά θρανία. Αυτή την καλή   ανησυχία επιχείρησε να εκφράσει με τρόπο επιστημονικό και μεθοδικό η πρωτοβουλία για την ενημέρωση του Δραμινού κοινού επάνω στο επίμαχο ζήτημα των Θρησκευτικών.

Μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Παύλος

Χαιρετισμοί επισήμων

Μαρία Βογιατζάκη, Θεολόγος: Προλογίζει την εκδήλωση

Παναγιώτης Τσαγκάρης, Γενικός Γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων(ΠΕΘ): Χαιρετισμός

Από το Παράρτημα Δράμας της ΠΕΘ 

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) επικοινωνεί μαζί σας, διότι παρατηρούμε ότι το μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στο μάθημα των Θρησκευτικών ολοένα και οξύνεται, με την βεβιασμένη ενέργεια του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη να εφαρμόσει με σχετικό ΦΕΚ, από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς τα «ακατάλληλα και επικίνδυνα»,  όπως πολύ σωστά τα χαρακτήρισε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, νέα Προγράμματα Σπουδών για το μάθημά μας.

Επιστολή Διαμαρτυρίας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων(ΠΕΘ)

Ποιοι και γιατί αγωνίζονταιτα ΟΧΙ του Αρχιεπισκόπου και της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, στα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, να μετατραπούν σε ΝΑΙ;

Προς

Τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, Πρόεδρο και άπαντες τους Ιεράρχες της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος,

Μακαριώτατε,

Άγιοι Αρχιερείς,

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) επικοινωνεί μαζί σας, διότι παρατηρούμε ότι το μεγάλο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στο μάθημα των Θρησκευτικών ολοένα και οξύνεται, με την βεβιασμένη ενέργεια του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη να εφαρμόσει με σχετικό ΦΕΚ, από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς τα «ακατάλληλα και επικίνδυνα»,  όπως πολύ σωστά τα χαρακτήρισε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, νέα Προγράμματα Σπουδών για το μάθημά μας.

Είναι φανερός ο εμπαιγμός, οι μεν Συντάκτες των νέων Προγραμμάτων, δηλαδή η γνωστή σε όλους μας, ομάδα των Επιλεγμένων Θεολόγων του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ), ισχυρίζονται ότι αυτά είναι ορθόδοξα, ο δε κ. Φίλης υποστηρίζει με πάθος ότι  προωθούν το ουδετερόθρησκο σχολείο και κράτος, που οραματίζεται. Τώρα πως συμβαίνει αυτά τα δύο να συμβαδίζουν δεν γνωρίζουμε.

Εκείνο που έχει κριθεί με τις παλαιότερες και πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις η εφαρμογή των οποίων είναι υποχρεωτική για όλους, βεβαίως και για την Πολιτεία, είναι ότι το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών πρέπει να είναι σύμφωνο με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, υποχρέωση την οποία δεν τηρούν ούτε οι Συντάκτες του Προγράμματος, ούτε η Πολιτεία. Επιπλέον, όπως γνωρίζει  και υποστηρίζει ο θεολογικός και εκκλησιαστικός κόσμος, στην συντριπτική του πλειονοψηφία, τα Προγράμματα αυτά είναι αντισυνταγματικά, αντιπαιδαγωγικά και αντορθόδοξα.

Ø  Αντισυνταγματικά, διότι καταργούν τη συνταγματική αρχή της ισονομίας, καθώς οι έλληνες μαθητές των άλλων οργανωμένων θρησκευτικών κοινοτήτων (Εβραίων, Μουσουλμάνων, Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών),  απολαμβάνουν το δικαίωμα να διδάσκονται αμιγώς την πίστη τους (με ύλη και διδάσκοντες που οι θρησκευτικές τους κοινότητες επιλέγουν και εγκρίνουν), πλην των ορθοδόξων χριστιανών μαθητών, που είναι υποχρεωμένοι να διδάσκονται την δική τους πίστη ανακατωμένη με ένα μείγμα θρησκειών.

Ø  Αντιπαιδαγωγικά, διότι μικρά παιδιά, από την Γ΄ Τάξη Δημοτικού, υποχρεώνονται να διδάσκονται ύλη μεγαλυτέρων τάξεων και διότι η ταυτόχρονη παροχή γνώσεων για όλες τις θρησκείες (συγκρητισμός), σε μικρά παιδιά, που λόγω ηλικίας, δεν διαθέτουν την προαπαιτούμενη κριτική σκέψη και διάκριση, θα διαλύσει την πνευματική τους ισορροπία και θα τους δημιουργήσει προβλήματα σύγχυσης και πνευματικού αποπροσανατολισμού. Επιπλέον, τα νέα Προγράμματα, έντεχνα ασκούν προσηλυτισμό σε άλλους πνευματικούς δρόμους, γεγονός που τα καθιστά όχι μόνον επικίνδυνα αλλά και παράνομα. Γι’ αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένες οι ανησυχίες που έχουν εκφράσει γι΄ αυτά ο Μακαριώτατος και η σεβαστή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας.

Ø  Αντορθόδοξα, διότι καταργείται ο Χριστοκεντρικός χαρακτήρας της παρεχόμενης, σύμφωνα με το Σύνταγμα, τους Νόμους και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας, σχολικής θρησκευτικής αγωγής για τους Ορθόδοξους μαθητές.

Για όλους αυτούς τους λόγους, η ΠΕΘ αγωνίζεται, στο πλευρό της Εκκλησίας, να ενημερώσει τον ευσεβή κλήρο και τον ορθόδοξο λαό για την παιδαγωγική ακαταλληλότητα αυτών των Προγραμμάτων.

Η Εκκλησία, αναλαμβάνοντας πλήρως την πνευματική ευθύνη που έχει έναντι της χριστιανικής αγωγής της νεότητας, με τρεις αποφάσεις της Ιεραρχίας  και με κείμενα και δηλώσεις του Μακαριωτάτου, έχει εκφράσει την αντίθεσή της έναντι αυτών των  Προγραμμάτων και τα έχει απορρίψει.

Δυστυχώς, όμως, τώρα τελευταία καταφθάνουν σε εμάς πληροφορίες ότι κάποιοι αγωνίζονται εναντίον αυτών των θέσεων της Εκκλησίας. Πληροφορούμαστε, αλλά δεν θέλουμε να πιστέψουμε τα σχετικά με κάποιες αδιαφανείς κινήσεις που γίνονται, οι οποίες επιπλέον, δεν συμφωνούν με την εκπεφρασμένη θέση της Ιεραρχίας. Επισημαίνουμε τους κινδύνους, διότι οι καιροί ου μενετοί. Οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ότι με το θέμα των Θρησκευτικών δεν μπορεί και δεν δικαιούται πλέον ουδείς να παίζει οποιασδήποτε μορφής παιχνίδια. Το θέμα του μαθήματος έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Ο πιστός λαός του Θεού ανησυχεί έντονα και αναμένει καθαρές και εκκλησιαστικές λύσεις από την Εκκλησία του και όχι μεθοδεύσεις που δείχνουν να υπηρετούν διάφορες αλλότριες σκοπιμότητες οι οποίες κάποια στιγμή θα έλθουν στο φως, θα φανερωθούν.

Με βάση την έγκυρη πληροφόρηση που έχουμε, η εξ’ Αρχιερέων Επιτροπή δεν φαίνεται να ακολουθεί πιστά την απόφαση της Ιεραρχίας όσον αφορά, αφενός στην επιλογή ειδημόνων και αφετέρου στην οργάνωση του διαλόγου με την πολιτεία από μηδενική βάση για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο του μαθήματος.  

Κάποιοι φαίνεται, παρασκηνιακά, αγωνίζονται να αλλοιωθούν, να αλλάξουν ή να σβηστούν οι ξεκάθαρες και σωστές θέσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και να ξεχαστούν οι δηλώσεις του Μακαριωτάτου για «επικίνδυνα και απαράδεκτα Προγράμματα Σπουδών».

Ποιοι και γιατί αγωνίζονται τα ΟΧΙ του Μακαριωτάτου και της Ιεραρχίας, στα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών,  να μετατραπούν σε ΝΑΙ;

Ποιοι και γιατί αλλοιώνουν την απόφαση της Ιεραρχίας να χρησιμοποιηθούν ειδήμονες για τα Προγράμματα Σπουδών στην ειδική επιτροπή, αποστολή της οποίας θα είναι να μελετήσουν σε βάθος το θέμα και να προτείνουν θεολογικοπαιδαγωγικές και διδακτικές λύσεις και τρόπους για την από μηδενική βάση συζήτηση με την πολιτεία σχετικά με την σύνταξη Προγραμμάτων Σπουδών, που να προωθούν την ορθόδοξη χριστιανική αγωγή της νεότητας;

Γιατί δεν κλήθηκαν οι ειδικοί επί της Παιδαγωγικής και Διδακτικής του μαθήματος των Θρησκευτικών να συμμετέχουν σε αυτήν την Επιτροπή;

Με ποια εκκλησιαστικά ή επιστημονικά κριτήρια στιγματίζονται και αποκλείονται η ΠΕΘ και οι καθ’ ύλην ειδικοί και επιλέγονται τελικά κάποιοι άλλοι ως δήθεν ειδήμονες;

Μήπως υπάρχουν σκέψεις να εξυπηρετήσει η εν λόγω Επιτροπή άλλες σκοπιμότητες από εκείνες που όρισε εξ’  αρχής η Ιεραρχία για την Επιτροπή;

Ελπίζουμε να διαψευσθούν οι πληροφορίες που μιλούν για μεθόδευση, προκειμένου να βγει απόφαση, με Συνοδική μάλιστα σφραγίδα, που θα προτείνει απλώς βελτιώσεις των νέων διαθρησκειακών Προγραμμάτων και όχι από μηδενική βάση διάλογο για νέα Προγράμματα στα οποία η Ορθόδοξη διδασκαλία θα υπάρχει σε χωριστές ενότητες από τις αναφορές στα θρησκεύματα.

Αυτό επίσης που μας προβληματίζει έντονα είναι ότι ορισμένοι στοχοποιούν, υποτιμούν και συκοφαντούν την ΠΕΘ, την παλαιότερη Επιστημονική Ένωση της Ελλάδας, που εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειονότητα των Θεολόγων της χώρας και που αγωνίζεται ανιδιοτελώς για την αποκατάσταση του μαθήματος των Θρησκευτικών από την αλλοίωση και την αλλαγή του χαρακτήρα και του περιεχομένου που επέφεραν αυτά τα Προγράμματα.

Λυπούμαστε για τις συμπεριφορές αυτές, που δείχνουν ότι ορισμένοι στην πράξη δεν θέλουν καθαρή λύση στο πρόβλημα με το μάθημα, διότι, χωρίς εκκλησιαστική διάκριση, έφτασαν στο σημείο αφενός να μην χρησιμοποιούν επιστημονικά κριτήρια για την επιλογή των ειδημόνων, αλλά συκοφαντίες και λασπολογίες, προκειμένου να αποκλειστούν οι ειδήμονες και να επιλεγούν άλλοι και, αφετέρου, να ταυτίζουν τον θύτη με το θύμα και να τοποθετούν στην ίδια μοίρα τον ΚΑΙΡΟ που παρανόμως ιδρύθηκε και λειτουργεί με σκοπό την κατάργηση του ορθόδοξου μαθήματος, με την ΠΕΘ.

Στην ίδια μοίρα λοιπόν, ο ΚΑΙΡΟΣ, που ιδρύθηκε το 2010 και είναι ο δημιουργός των Προγραμμάτων, με την ΠΕΘ, που ιδρύθηκε το 1951 και που εξ αρχής αγωνίζεται στο πλευρό της Εκκλησίας για να αντιμετωπιστούν οι εναντίον της χριστιανικής αγωγής συνέπειες της δράσης αυτού του σωματείου;

Διερωτώμεθα, μήπως παίζονται πολιτικά και εκκλησιαστικά παιχνίδια ή μήπως υφαίνονται κάποιες προσωπικές επιδιώξεις στην πλάτη του μαθήματος των Θρησκευτικών, των Θεολόγων καθηγητών, των μαθητών, των γονέων τους και συνόλου του ελληνικού λαού;

v  Ζητούμε λοιπόν, οι ειδήμονες της Επιτροπής της Εκκλησίας που θα συζητήσει το θέμα του μαθήματος των Θρησκευτικών, να ορισθούν από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο ή από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, καθώς επίσης, τα όποια συμπεράσματα αυτής της Επιτροπής να τύχουν και πάλι της έγκρισης της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

v  Δοθείσης της ευκαιρίας, οφείλουμε ευσεβάστως να αναφέρουμε στην Ιερά Σύνοδο τα ονόματα των ειδικών Επιστημόνων της Παιδαγωγικής: 1. Ιωάννης Κογκούλης, ομ. Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΑΠΘ, 2, Χρήστος Βασιλόπουλος, ομ. Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΑΠΘ,  3. Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΑΠΘ, 4. Δημήτριος Λάππας, ομ. Επ. Καθηγητής Παιδαγωγικής, της Θεολογικής ΑΠΘ, 5. Μαρία Ράντζου, Επ. Καθηγήτρια Παιδαγωγικής, της Θεολογικής ΑΠΘ 6. Αθανάσιος Στογιαννίδης, Επ. Καθηγητής Παιδαγωγικής, της Θεολογικής ΑΠΘ 7. Ευάγγελος Πεπές, Διδάκτωρ Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΑΠΘ, 8. Κωνσταντίνος Σπαλιώρας, Διδάκτωρ Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΑΠΘ, 9. Σταμάτιος Πορτελάνος, Επ. Καθηγητής Διδακτικής Θρησκευτικών – Θρησκειολογίας, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 10. Κωσταντίνος Πρέντος, Διδάκτωρ Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΕΚΠΑ, 11. Διαμάντη Τσαγκαρλή, Διδάκτωρ Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΕΚΠΑ, 12. Ιωάννης Φύκαρης,  Επ. Καθηγητής Διδακτικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 13. Ιωάννα Κομνηνού, Διδάκτωρ Παιδαγωγικής της Θεολογικής ΕΚΠΑ.

v  Οι κ. Εμμ. Περσελής καθηγητής της Θεολογικής του ΕΚΠΑ, Μάριος Κουκουνάρας, Λέκτωρ της Θεολογικής του ΕΚΠΑ και Βασιλική Μητροπούλου, Αναπλ. Καθηγήτρια της Θεολογικής του ΑΠΘ ήταν συντάκτες των νέων Προγραμμάτων. Ο Σύμβουλος Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Στυλιανός Τσιπούρας, δρ. Φιλοσοφίας, έχει επιλεγεί με αίτησή του ως Επιμορφωτής των νέων Προγραμμάτων στο ΙΕΠ. Επίσης, κάποιοι εκ των επιλεγέντων στην Επιτροπή της Εκκλησίας, ως δήθεν ειδήμονες δεν έχουν σχέση με Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά, μερικοί δε δεν έχουν γνώσεις και σπουδές Θεολογικές. 

Εμείς ως Θεολόγοι δηλώνουμε ότι δεν αγωνιζόμαστε για τις θέσεις μας ή για να αυξήσουμε το μισθό μας. Αγωνιζόμαστε, διωκόμενοι και  λοιδορούμενοι, για να έχουν τα παιδιά του ελληνικού λαού, τα παιδιά μας, ορθόδοξη χριστιανική αγωγή στα σχολεία τους, αισθανόμενοι το χρέος και την ευθύνη που έχουμε πρωταρχικά προς Τον Χριστό στον οποίον πιστεύουμε, προς τη συνείδησή μας και στον όρκο που δώσαμε ως Θεολόγοι και προς τα παιδιά που διδάσκουμε.

Ως ΠΕΘ, δηλώνουμε ότι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε δυναμικά για μια Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή στα σχολεία μας και από εδώ και πέρα δεν θα ανεχθούμε ενέργειες από κανέναν, που δεν είναι συμβατές με ένα ορθόδοξο χριστιανικό μάθημα που δικαιούμαστε,  εμείς μεν, να διδάσκουμε, ως απόφοιτοι ορθοδόξων Θεολογικών Σχολών και χριστιανοί, τα παιδιά δε, να διδάσκονται ως μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τέκνα ορθοδόξων γονέων. Καλούμε όλους να δείξουν την αρμόζουσα εκκλησιαστική υπευθυνότητα και να ακολουθούν την αλήθεια της Εκκλησίας. 

Καλούμε τα ΜΜΕ  να στρέψουν την προσοχή τους, δείχνοντας την ανάλογη υπευθυνότητα και να αναδείξουν το πρόβλημα.

Καλούμε επίσης όλους τους Έλληνες να συστρατευθούν μαζί με την Εκκλησία και την ΠΕΘ στον αγώνα για μια Ορθόδοξη χριστιανική αγωγή, που δικαιούνται να έχουν τα παιδιά τους ως βαπτισμένα στην Ορθόδοξη πίστη. Καλούμε όλους να αγωνιστούν, ο καθένας από τη θέση του και όλοι μαζί, για να επιτύχουμε, συν Θεώ, να φέρουμε την ανάσταση της χριστιανικής Παιδείας και του Γένους μας.

Με σεβασμό ασπαζόμεθα την δεξιά Σας

Για το ΔΣ της ΠΕΘ

        Ο Πρόεδρος                                                       Ο Γενικός Γραμματέας

Κωνσταντίνος Σπαλιώρας                                       Παναγιώτης Τσαγκάρης

Δρ Θεολογίας                                                           Mr Θεολογίας

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Ένα Πρόγραμμα Σπουδών (ΠΣ) στα Θρησκευτικά, που αφορά στους μαθητές της χώρας οφείλει να έχει άμεση συνάφεια με την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, η οποία και αποτελεί την κυριαρχούσα στην Ελλάδα θρησκευτική πίστη, λόγω του συντριπτικού ποσοστού θρησκευτικής ομοιογένειας του ελληνικού λαού. Τα παιδιά, ωστόσο, με τα νέα ΠΣ διδάσκονται ύλη, που αποτελείται από μείγμα θρησκειών και κοσμοθεωριών και, φυσικά, δεν εκφράζει,αλλά αλλοιώνει σε υπερβολικό βαθμό τη δομή και το περιεχόμενο της ορθόδοξης πίστης και διδασκαλίας, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στη λατρεία, τη ζωή, την παιδεία και τον πολιτισμό των Ελλήνων. Το όλο εγχείρημα του νέου ΠΣ, ούτε από πλευράς θεολογικής ούτε από πλευράς ψυχοπαιδαγωγικής  σχετίζεται με τα ενδιαφέροντα των παιδιών. 

Επιπλέον,όμως,τραυματίζει και σχεδόν μηδενίζει την ανάπτυξη της θρησκευτικής τους συνείδησης μέσα από την απέραντη σύγχυση που δημιουργεί, λόγω της αλλόκοτης πολυθρησκειακής του δομής και διδασκαλίας, που δεν ανταποκρίνεται και δεν αντιστοιχεί ούτε στο αναπτυξιακό πνευματικό τους επίπεδο ούτε στις πολιτισμικές και θρησκευτικές τους προϋποθέσεις και εμπειρίες. Πολλές φορές έχουμε τονίσει πως ο,τιδήποτε προσφέρεται στον έλληνα μαθητή είναι ανάγκη να συνάδει με το πολιτισμικό πλαίσιο του τόπου του, που το πιο μεγάλο και πιο σημαντικό κομμάτι του αποτελεί η ορθόδοξη χριστιανική πίστη. Το ελληνικό κοινωνικοπολιτισμικό περιβάλλον, εκτός των άλλων, είναι ζυμωμένο και διαποτισμένο,διά μέσου των αιώνων, όχι μόνον πολιτισμικά και θρησκευτικά αλλά και ιστορικά, με τον τρόπο ζωής, την πίστη, το πνεύμα, το ήθος και τα πρότυπα της Ορθοδοξίας. Τα ελληνόπουλα, από μικρά παιδιά,δέχονται και βιώνουν τις ορθόδοξες πνευματικές εμπειρίες, τις αρετές και τα πρότυπα που εγκαθίστανται, με γονιδιακό τρόπο, μέσα στις ψυχές τους και αυτή η ισχυρή επίδραση αποτελεί καθοριστικό και προσδιοριστικό παράγοντα της πνευματικής, κοινωνικής και πολιτισμικής τους εξέλιξης.Είναι γνωστό στην Παιδαγωγική ότι με βάση τη λειτουργία της προσαρμοστικότητας, το παιδί,αφενός εξοικειώνεται σε δοκιμασμένους τρόπους και στάσεις συμπεριφοράς, που εξάγονται από το κοινωνικοπνευματικό, θρησκευτικό και πολιτισμικό πλαίσιο ανατροφής και αποτελούν αφετηριακό παράγοντα για τη μεταγενέστερη ανάπτυξη της ταυτότητάς του. Υπάρχουν δηλαδή για κάθε παιδί ενεργά πρότυπα, τα οποία, σύμφωνα με τη θεωρία του δεσμού, αποτελούν τα νοητικά και κοινωνικά σχήματα, που ήδη, από την περίοδο της νηπιακής ηλικίας, επηρεάζουν καθοριστικά τη μετέπειτα ζωή του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλει το σχολείο να αναπτύσσει περαιτέρω την προσωπικότητα του παιδιού και να το προετοιμάζει για τη ζωή. Αποτελεί λάθος του σχολείου, όταν δεν λαμβάνει υπόψη, στη διαδικασία της αγωγής, το ρόλο του πλαισίου, διότι το πλαίσιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη γνώση και τα εσωτερικά βιώματα του ανθρώπου. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, όταν ασχολούνται με Προγράμματα Σπουδών, λαμβάνουν υπόψη το πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουν και αντρέφονται τα παιδιά.Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, θα ήθελα να συστήσω στον νυν Υπουργό Παιδείας να αποσύρει άμεσα τα ακατάλληλα και επικίνδυνα Προγράμματα για τα Θρησκευτικά, αφού λάβει υπόψη επιτέλους το ρόλο του ορθόδοξου χριστιανικού πλαισίου, που αφορά στα ορθόδοξα παιδιά. Θα πρέπει να αντιληφθεί ο κ. Υπουργός ότιτα Προγράμματα Θρησκευτικών που θέλει να επιβάλει βρίσκονται αντιμέτωπα στην πράξη με το καταγεγραμμένο στις ψυχές των παιδιών πολιτισμικό πλαίσιο,που εκτός των άλλων περιέχει και τα στοιχεία της θείας χάριτος και της πίστεως που έλαβαν με το Άγιο Βάπτισμα και το Άγιο Χρίσμα.Αν θέλει να μάθει ο κ. Υπουργός τι σημαίνει η δύναμη της πίστεως, την οποία, στην ουσία, πολεμά με τα νέα Θρησκευτικά,ας μελετήσει τα ισχνά αποτελέσματα, που βλέπουμε όλοι σήμερα ότι είχε η επί 70 συνεχόμενα χρόνια αθεϊστική προπαγάνδα και διδασκαλία στα σχολεία των κρατών που ακολούθησαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Θα πρέπει να ξανασκεφτεί, μήπως κάνει μεγάλο λάθος, όταν πιστεύει ότι σε ένα κράτος δημοκρατικό θα πετύχει το σχέδιό του για επιβολή του άθρησκου σχολείου, μέσω διοικητικών ελέγχων, και διώξεων των Θεολόγων που αρνούνται, λόγω συνειδήσεως, να συμμορφωθούν στα παράνομα Προγράμματα που σχεδίασε, έχοντας στο πλευρό του κάποιους ελάχιστους θεολόγους που τον ακολουθούν ή χρησιμοποιώντας ως μέσο το μέτωπο εχθρότηταςκαι αντιπαλότητας που ο ίδιος άνοιξε ανάμεσα στην πολιτεία και στην Εκκλησία;Μήπως κάνει επίσης λάθος, αν νομίζει ότι με τη μετατροπή του ρόλου των Συμβούλων σε ρόλο επιθεωρητών, θα εκφοβίσει και θα λυγίσει τους Θεολόγους να αρνηθούν την ορθόδοξη πίστη τους και να μετατραπούν σε διδασκάλους μιας αντιχριστιανικής αγωγής, όπως αυτήν που επιχειρεί να επιβάλλει στα σχολεία;Θα πρέπει να καταλάβει ότι οι θεολόγοι αρνούνται, λόγω συνειδήσεως και δεν μπορούν να διδάξουν παράνομα, αντιχριστιανικά και αντιπαιδαγωγικά Προγράμματα, που δεν τους εκφράζουν και ότι αυτή η νέα σχέση απειλών και εκβιασμών, που ανοίγει με εκπαιδευτικούς που υπηρετούν την παιδεία της ελληνικής συνταγματικής πολιτείας, επιβουλεύεται την ελευθερία και τη δημοκρατία και μας θυμίζει την εποχή της δικτατορίας του Προλεταριάτου.Καλό είναι ο νυν υπουργός παιδείας να μην διασπά την κοινωνική συνοχή των Ελλήνων σε καιρούς χαλεπούς για τη χώρα ούτε να επαναλαμβάνει τα λάθη των ηγετικών στελεχών του αποτυχημένου υπαρκτού σοσιαλισμού κατά την περίοδο 1917-1987. Τότε, ήλπιζαν οι φανατισμένοι ιδεολόγοι της δικτατορικής βίας, ότι με τα απίστευτα για την αγριότητά τους μέσα,  τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις προπαγάνδες, τα μαρτύρια που ασκήθηκαν εναντίον πιστών κληρικών, λαϊκών και εκπαιδευτικώντης Ορθόδοξης Εκκλησίας θα μπορούσαν να αλλάξουν την πίστη των λαών και να επιβάλουν την αθεϊα. Τώρα ο νυν Υπουργός παραγγέλλει στους Συμβούλους να του καταγγείλουν όσους Θεολόγους αρνούνται να εφαρμόσουν την βλαπτική για τις ψυχές των παιδιώνπολυθρησκειακή διδασκαλία των Προγραμμάτων που τους επιβάλλει. Τότε, με τη δικτατορία του προλεταριάτου επιβλήθηκε ένα άθεο κράτος και ένα άθεο σχολείο, τώρα ο νυν Υπουργός με τα πρωτοπαλίκαρά του,τους καιροσκόπους θεολογούντες που τον στηρίζουν θέλουν να πετύχουν, μέσω της επιβολής τηςπολυθρησκειακής κατηχήσεως, τοουδετερόθρησκο κράτος και το ουδετερόθρησκο σχολείο. Και, βέβαια, δεν εκπλήσσεται κανείς από τα έργα και τις ημέρες του νυν Υπουργού. Το λυπηρό είναι να βλέπει κανείςκάποιους «θεολόγους»  να σπεύδουν, με υπερβάλλοντα ζήλο και να ακολουθούν τέτοιες μεθόδους και τέτοιους σχεδιασμούς σε βάρος του χριστιανικού μαθήματος των Θρησκευτικών, υποστηρίζοντας, μάλιστα,αφενός ότι αυτό που σχεδιάζουν με τον κ. Υπουργό(που καθημερινά ισχυρίζεται ότι σχεδιάζει το ουδετερόθρησκο σχολείο) είναι -άκουσον άκουσον-ορθόδοξο μάθημα και αφετέρου ότι αυτό το κάνουν για την αναβάθμισή του. Αναβάθμιση,βέβαια, εννοούν στην ουσία, όπως πολλάκις με ατράνταχτα στοιχεία υποστηρίχτηκε, την αποορθοδοξοποίηση του μαθήματος, προκειμένου να έχει τέτοιο πολλαπλό και πολυθρησκειακόχαρακτήρα και περιεχόμενο, που να μπορεί να υπηρετεί τόσο τη θρησκευτική, ομοιομορφία και ομογενοποίησητης καταρρέουσας παγκοσμιοποίησης όσο και τη νεομαρξιστική αθεϊα και ουδετερότητα κάποιωννοσταλγών του Μαρξισμού. Λυπάται κανείς,διότι ορισμένοι από αυτούς τους «θεολόγους» είναι και διδάκτορες Θεολογίας που, όταν πήραν το διδακτορικότους από τη Θεολογική Σχολή, υποσχέθηκαν με το χέρι στο Ευαγγέλιο,μεταξύ άλλων, τα παρακάτω: «Τα δόγματα της Ορθοδόξου ημών Ανατολικής Εκκλησίας εσαεί τηρήσειν ακέραια και ακίβδηλα, ταις θείαιςΓραφαίςαυτώ τε τω ΙερώΕυαγγελίω και ταις των Αποστόλων διδασκαλίαις και τοις των επτά Οικουμενικών Συνόδων θεσπίσμα σιναπαρατρέπτως επόμενος και μηδέν τούτοις αντίδοξον, μηδ’ απηχές, μηδ΄αλλότριον, μηθ’ετέρουςμητ’αυτόςαποδέξασθαι». Μάλλον θα πρέπει να θυμηθούν ότι ο Χριστός καλεί όλους μας σε μετάνοια!

Πηγή: Ακτίνες

Οἱ ἀποφάσεις ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Συνόδων ὑπόκεινται στήν ἁγιοπνευματική κρίση τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς ἀνά τόν κόσμο Ἐκκλησίας. Ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νοοῦνται ὅλοι οἱ πιστοί –κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί- οἱ ὁποῖοι, δυνάμει τοῦ Ἁγίου Χρίσματός τους, ἐπικυρώνουν ἤ καί ἀπορρίπτουν τίς δογματικές ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Ἐπισκόπων, πού τούς ἐκπροσώπησαν,

στήν περίπτωση πού αὐτοί δέν ἦσαν «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», διαχρονικῶς. Ἔτσι, ἡ δογματική συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἀποτελεῖ τήν ἀνώτατη αὐθεντία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία -Ἐκκλησία- ἐκφράζει θεσμικά καί ἀλαθήτως ἡ ὄντως Οἰκουμενική Σύνοδος, καί εὔλογα τότε αὐτή ἔχει δεσμευτικές ἀποφάσεις γιά τό σύνολο τῶν πιστῶν ὅλων τῶν ἐπιμέρους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Σεβασμιώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Καταρχήν, θά προβῶ σέ κάποιες ἀπαραίτητες ἐννοιολογικές διευκρινίσεις.
Καί, ἐπειδή οἱ λέξεις εἶναι φορεῖς νοημάτων, θά πρέπει νά διασαφηνίσω πρωτίστως τή σημασία τους. Ἡ λέξη «Συνοδικότητα» εἶναι οὐσιαστικοποιημένο ἐπίθετο, πού προκύπτει ἀπό τό οὐσιαστικό «Σύνοδος». Ἡ λέξη «Σύνοδος» εἶναι σύνθετη.Ἀποτελεῖται ἀπό τό συνθετικό «σύν», πού σημαίνει μαζί, καί τή λέξη «ὁδός», πού σημαίνει τόν δρόμο, τόν τρόπο δηλαδή ἀφίξεως σέ κάποιο τόπο ἤ σκοπό.

Στή Βιβλική γλώσσα ἡ λέξη «ὁδός» νοηματοδοτήθηκε κατά ἕνα μοναδικό τρόπο. Ὁ Χριστός ὀνόμασε τόν ἑαυτό Του ὡς Ὁδό, Ζωή καί Ἀλήθεια. Οἱ λέξειςὉδός, Ζωή καί Ἀλήθεια πῆραν ὑποστατικό περιεχόμενο, τό περιεχόμενο τοῦΔευτέρου Προσώπου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.

Ἔτσι, ὁ Χριστός εἶναι ὄχι μόνον ἡ Ὑποστατική Ἀλήθεια καί ἡ Ὑποστατική Ζωή, ἀλλά καί ἡ Ὑποστατική Ὁδός, ὁ τρόπος δηλαδή πρόσβασης στήν ὄντωςἈλήθεια καί Ζωή, πού εἶναι ὁ Ἴδιος.

Ἡ Ὑποστατική Ὁδός δέν εἶναι μιά ἀντικειμενοποιημένη πραγματικότητα, πού μπορεῖ νά τήν προσεγγίσει καί νά τήν ἐννοήσει κάποιος ἁπλῶς διανοητικά,ἀλλά εἶναι κυριολεκτικά μιά ζωντανή πραγματικότητα, ἡὁποία γνωρίζεται βιωματικά καί κατά μετοχή, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, καίὁπωσδήποτε κάτω ἀπό πολύ συγκεκριμένες θεολογικές καί ἁγιοπνευματικές προϋποθέσεις, στίς ὁποῖες καί θά ἀναφερθοῦμε.

Ἐδῶ, ἁπλῶς, θά ὑπενθυμίσω τήν σχετική Βιβλική μαρτυρία. Ὁ Ἀπόστολος Φίλιππος – πρίν τήν Πεντηκοστή – ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά τοῦ δείξει τόν Θεό Πατέρα καί ὁ Χριστός τοῦ ἀποκαλύπτει τόν τρόπο γνώσεως τοῦ Ἀνάρχου Πατρός. «Λέγει αὐτῷ ὁ Φίλιππος· Κύριε,δεῖξον ἡμῖν τόν Πατέρα, καί ἀρκεῖ ἡμῖν. Λέγει αὐτῷὁ Ἰησοῦς· τοσοῦτον χρόνον μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι καί οὐκ ἔγνωκάς με Φίλιππε; Ὁἑωρακώς ἐμέ ἑώρακεν τόν Πατέρα· πῶς σύ λέγεις· δεῖξον ἡμῖν τόν Πατέρα; Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγώ ἐν τῷ Πατρί καί ὁ Πατήρ ἐν ἐμοί ἐστίν;» (Ἰω.14, 8-10). Ἤδη, λίγο νωρίτερα, ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε στούς μαθητές Του τήν νέα ἀσύλληπτη πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας. «Πορεύομαι», τούς εἶπε, «ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καί ἐάν πορευθῶ καί ἑτοιμάσω τόπον ὑμῖν, πάλιν ἔρχομαι καί παραλήψομαι ὑμᾶς πρός ἑμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ καί ἡμεῖς ἦτε. Καί ὅπου ἐγώ ὑπάγω οἴδατε τήνὁδόν. Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· πῶς οἴδαμεν τήν ὁδόν; Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή· οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι᾿ ἐμοῦ. Εἰ ἐγνώκειτέ με, καί τόν Πατέρα μου ἄν ᾔδειτε. Ἀπ᾿ ἄρτι γινώσκετε αὐτόν καί ἑωράκατε» (Ἰω. 14, 2-7).

Ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε στόν Ἀπόστολο Φίλιππο ὅτι ἔβλεπε μόνον ἐξωτερικά τόν Χριστό, ἀλλά χωρίς μετοχή στήν θεότητά Του. Γι᾿ αὐτό, στό αἴτημα τοῦΦιλίππου: «δεῖξον ἡμῖν τόν Πατέρα», ὁ Χριστός ἀπαντᾶ χρησιμοποιῶντας ἄλλο ρήμα: «οὐκ ἔγνωκάς με», τοῦ λέγει. Ἔτσι, στόν διάλογο αὐτό, ὁ Χριστός μᾶς πληροφορεῖ αὐθεντικά ὅτι ἡ θεογνωσία δέν προκύπτει ἀπό τήν ἐξωτερική θέα τῶν αἰσθητῶν ὀφθαλμῶν, ἀλλά ἀπό τήν ἁγιοπνευματική-βιωματική γνώση, πού παρέχουν οἱ μεταμορφωμένες ἐν Χριστῷ αἰσθήσεις, στόν ὑπαρξιακό «τόπο» τοῦΘεανθρώπινου, τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Αὐτόν τόν «τόπο» ἑτοίμασε ὁ Χριστός μέ τό σωτηριῶδες ἔργο τῆς Θείας Οἱκονομίας καί κατεξοχήν μέ τήν Πεντηκοστή, ἱδρύοντας θεσμικά τήν Ἐκκλησία Του. Ἐντασσόμενοςὁ πιστός καί παραμένοντας ἐνεργῶς στήν Ἐκκλησία, εἶναι σωματικά ὅπου καί ὁΧριστός καί ὁ Θεός Πατέρας, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τόσο κατά τό ἱστορικό του παρόν,ὅσο καί στούς ἄληκτους αἰῶνες. Ἄλλωστε, παραμένοντας ἐνεργά στόν ὑπαρξιακό μας «τόπο», τήν Ἐκκλησία, βιώνουμε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τόν χρόνο μαςἐμβολισμένο στήν αἰώνια ζωή. Ἔτσι, ὁ προσωπικός, ἱστορικός χρόνος μας παίρνει τήν ἐσχατολογική διάστασή του καί γίνεται αἰώνιος.

Ἡ πρόσβαση στήν Ὑποστατική Ἀλήθεια καί Ζωή γίνεται μέ τόν Ἴδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος λειτουργεῖ καί ὡς ὑπαρξιακός-βιωματικός τρόπος πρόσβασης καί πρός τόν Θεό Πατέρα ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ὅπως εἴπαμε ἤδη νωρίτερα, ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι «οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι᾿ ἐμοῦ» (Ἰω. 14,6). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ὁδός, πού ἑνώνει τόν πιστό μέ τόν Τριαδικό Θεό.

Ὁ κάθε πιστός, ὡς ὀργανικά ἐνταγμένος στό Θεανθρώπινο σῶμα τοῦΧριστοῦ, βρίσκεται ὑπαρξιακά στό μυστηριακό σῶμα τῆς Ὑποστατικῆς Ὁδοῦ.Ἑπομένως, εἶναι καί καλεῖται νά εἶναι πάντοτε βιωματικά, ὡς «συν-οδικός», στήνἘκκησία. Μέσα σέ αὐτό τό πλαίσιο, θά πρέπει νά κατανοηθεῖ κάι ἡ ρήση τοῦΧριστοῦ: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳαὐτῶν» (Ματθ. 18,20). Τό ἑρμηνευτικό «κλειδί» ἐδῶ εἶναι ἡ διά τῆς προσευχῆςἀμετεώριστη παραμονή ὄντως στό Ὄνομα τῆς Ὑποστατικῆς Ὁδοῦ. Τοῦτο, πρακτικῶς, σημαίνει ὅτι ὁ πιστός, παραμένοντας μυστηριακῶς καί βιωματικῶς στήν Ὑποστατική Ὁδό, ὀφείλει καί μπορεῖ – μέ τήν ἐνεργοποίηση τοῦ Ἁγίου Χρίσματός Του – νά ἔχει «νοῦν Χριστοῦ» καί νά ζεῖ ἐν Χριστῷ, δηλαδή νά ζεῖ ὁΧριστός «ἐν αὐτῷ», σύμφωνα μέ τήν πληροφόρηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ζῶδέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί ὁ Χριστός».

Ἐδῶ θά ἦταν σκόπιμο νά μείνουμε λίγο ἀκόμη, γιά νά διευκρινίσουμε περισσότερο τήν Βιβλικά θεμελιωμένη θεολογική γνωσιολογία, στό πλαίσιο τῆςἘκκλησίας. Καί τοῦτο, γιά νά κατανοήσουμε βαθύτερα τόν ἐμπειρικό καί βιωματικό χαρακτῆρα τῆς θεογνωσίας, ἐπειδή φρονοῦμε ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό θά προσεγγίσουμε καλύτερα τήν Συνοδικότητα, ὡς Ἁγιοπνευματικό τρόποὁριοθετήσεως τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.

Καταρχήν, ἄς διαβάσουμε τό Βιβλικό χωρίο, τό ὁποῖο μᾶς πληροφορεῖαὐθεντικά γιά τόν βιωματικό χαρακτῆρα τῆς θεογνωσίας, στό πλαίσιο τῆςἘκκλησίας. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ στήν ἐμπειρική διαπίστωση τῆςἀξιοπιστίας τῶν λόγων Του, καί στήν παροῦσα ζωή. «Δεῦτε πρός με», λέγει, «πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς. Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ (καί ὄχι ἀπό ἄλλον) ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11, 28-30).

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι, τηρῶντας τό θέλημά Του, θά ἔρθει χαρισματικά μέσα μας καί θά Τόν γνωρίσουμε βιωματικά, ὡς πρᾶο καί ταπεινό, ἐπειδή μόνον ὅταν τηροῦμε τό θέλημά Του τόν ἀγαποῦμε ἀληθινά. Τότε γινόμαστε μέτοχοι τῆς ἄκτιστης ζωῆς Του, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἰδιαίτερα γιά τήν πραότητα τῆς ἄκτιστης ἀγάπης Του καί τῆς ἄκτιστης ταπεινώσεώς Του.

Σέ ἄλλη συνάφεια τοῦ λόγου Του, ὁ Χριστός μᾶς μίλησε ἀπερίφραστα γι᾿αὐτήν τήν χαρισματική Θεοφάνεια, γιά τήν πραγματική δηλαδή φανέρωσή Τουἐντός μας, ὑπό τήν σαφῆ, πάντοτε, προϋπόθεση τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν Του, ἡὁποία προϋπόθεση πιστοποιεῖ ἐμπειρικῶς τήν ἀγάπη μας πρός Αὐτόν. «Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς», μᾶς λέει, «ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δέἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου, κἀγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἑμαυτόν» (Ἰω. 14,21).

Ἀπό τά παραπάνω εἶναι φανερό ὅτι στήν Ἐκκλησία, ὄχι μόνον ὁ τρόπος πρόσβασης καί παραμονῆς στήν Ὁδό – πού εἶναι ὁ Χριστός – εἶναι ἐμπειρικός,ἀλλά καί ἡ θεογνωσία καί ἡ ἐξ αὐτῆς θεολογία, ὡς ἐν Χριστῷ ζωή, εἶναι κατεξοχήν ἐμπειρική-βιωματική, ἐπειδή τήν «πάσχουμε» ὑπαρξιακά, καί τήν οἰκειωνόμαστε χαρισματικά, ὡς γνώση ὑπέρ φύσιν, ὑπέρ νοῦν καί ὑπέρ αἴσθησιν, ἀλλά ἐν πάσῃαἰσθήσει.

Ἄλλωστε, ἡ μάθηση καί ἡ γνώση στά ἀρχαῖα Ἑλληνικά καί στήν Βιβλική γλῶσσα δέν ἔχει τόν χαρακτῆρα τόσο τῆς ἁπλῆς πληροφόρησης, ὅσο κυρίως τόν χαρακτῆρα τῆς βιωματικῆς προσεγγίσεως καί μετοχῆς τοῦ περιεχομένου τῆς γνώσεως. Μέσα στό πνεῦμα αὐτό τῆς βιωματικῆς γνώσεως, μᾶς λέει ὁ Χριστός: «γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν – πού εἶναι ὁ Ἴδιος – καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. 8,32).

Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἄν ἡ γνώση – γιά τήν ὁποία μιλᾶ ὁ Χριστός – δέν εἶναι βιωματική καί ἄν ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι πραγματική-Ὑποστατική, δέν εἶναι δυνατόν νά μᾶς ἐλευθερώσει αὐτή ἡ γνώση ὑπαρξιακά ἀπό τόν κοσμοκράτορα τοῦ κόσμου τῆς πονηρίας διάβολο, ἀπό τήν ὑπαρξιακῶς βιούμενη ἁμαρτία, ἀλλά καί ἀπό τόν θάνατο, νοούμενο ὡς ὑπαρξιακή διάζευξη καί χωρισμό ἀπό τήν ὄντως Ὑποστατική Ζωή, τόν Χριστό.

Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἔχει πάντοτε βιωματικό καί ἀποδεικτικό χαρακτῆρα.Ἔτσι, τηρῶντας τίς ἐντολές Του ἔχουμε καί τό τεκμήριο τῆς ἀξιοπιστίας Του, ἄμεσα. Γι᾿ αὐτό, μᾶς διαβεβαιώνει ἀδιάψευστα: «εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖςὑμῶν». Ἡ χαρισματική κατάσταση τῆς «ἀναπαύσεως» μᾶς καταξιώνει ὡς «συνοδικούς» Του. Ἐπ᾿ αὐτοῦ, θά ἐπανέλθουμε ἀργότερα.

Ποιά σχέση ἔχουν ὅμως ὅλα τά παραπάνω μέ τήν Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας;

Ἡ Συνοδικότητα ἀποτελεῖ τόν θεσμικό, ἀλλά καί ἁγιοπνευματικό ἐκεῖνο τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὁριοθετεῖται ἀδιαμφισβητήτως ἡ πίστη καί ἡ ζωή τῆςἘκκλησίας.

Ἡ Συνοδικότητα, ὡς θεσμικός τρόπος ἐκφράσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἔχει δογματικές προϋποθέσεις. Οἱ προϋποθέσεις αὐτές ἀνάγονται στήν Ἁγιοτριαδική ζωή, στό ἐπίπεδο ὅμως τῆς θείας Οἰκονομίας, καί θεμελιώνονται κατεξοχήν στό Χριστολογικό δόγμα, ἀλλά καί κατ᾿ ἐπέκταση στήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας, νοουμένης ὡς μυστηριακοῦ σώματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Χωρίς αὐτές τίς προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες ἔχουν βιωματικό καί γι᾿ αὐτό προσδιοριστικό χαρακτῆρα, ἡ Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας κενώνεται ἀπό τό οὐσιαστικό περιεχόμενό της καί καταντᾶ ἕνας ἀνθρώπινος θεσμός, ὁπότε ἐκπίπτειἀπό τόν ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα του.

Οἱ Ἁγιοτριαδικές προϋποθέσεις τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίαςἀναγνωρίζονται μέ σαφήνεια στό ἐπίπεδο τῆς θείας Οἰκονομίας. Ἔτσι, ὁ Τριαδικός Θεός κατά τήν φανέρωσή Του στόν κόσμο καί τήν Ἱστορία ἐμφανίζεται νά ἐνεργεῖ«συνοδικά». Ὅλα στή δημιουργία καί τήν ἐν Χριστῷ ἀναδημιουργία γίνονται «συνοδικά», γίνονται πάντοτε «ἐκ Πατρός, δι᾿ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι». Στόν Τριαδικό Θεό δέν εἶναι μόνο ἡ οὐσία μία καί ἡ αὐτή, εἶναι μία καί ἡ ἐκ τῆς θείας οὐσίας ἐνέργεια, ἡ θέληση καί τό θέλημα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐμφανέστερα, ὅμως, τονίζεται στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία γίνεται μέ τήν κοινή βούληση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως διατυπώνεται στήν Ἁγία Γραφή: «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν». Ἀλλά καί ἡ ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου μέ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι εὐδοκία τοῦ Πατρός, τῇ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατά συνέπεια,ὑπάρχει ἀπόλυτη ταυτότητα στήν βούληση, ἐνέργεια καί πράξη τῶν Τριῶν Θείων Προσώπων, τά ὁποῖα λειτουργοῦν συνοδικά. Καί, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι δημιουργήθηκαν κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὀφείλουν καί μποροῦν – ἀφοῦ ἔχουν σέ κτιστό ἐπίπεδο, βεβαίως, τίς ὀντολογικές προδιαγραφές,ὡς πραγματικές καί χαρισματικές προϋποθέσεις – νά λειτουργοῦν συνοδικά, κατά τό πρότυπό τους.

Ἡ πρακτική ὅμως δυνατότητα γιά τήν συνοδική λειτουργία τῶν ἀνθρώπων θεμελιώνεται στό Χριστολογικό δόγμα. Καταρχήν, στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου – τοῦ Ἑνός τῆς Ἁγίας Τριάδος – κατά τήν ἐνανθρώπησή Του συνῆλθαν καί λειτούργησαν συνοδικά καί ἀκέραια οἱ δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, ἡ θεία καί ἡἀνθρώπινη.

Ἡ παραπάνω δογματική ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας διατυπώθηκε μέ κάθεἀκρίβεια στούς δογματικούς Ὅρους - Ἀποφάσεις τῆς Δ΄ καί Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Ὅρος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται στήν «σύνοδο» τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὁὍρος τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται στήν «σύνοδο» τῶν δύο φυσικῶν θελήσεών Του, ἐξαρτωμένων φυσικῶς ἐκ τῶν δύο ἀκεραίων φύσεών Του.

Εἰδικότερα, γιά τίς δύο θελήσεις τοῦ Χριστοῦ – πού ἀφοροῦν ἄμεσα καί λειτουργικά τήν Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας – στόν Ὅρο τῆς Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου σημειώνονται τά ἑξῆς, χαρακτηριστικῶς: «Καί δύο φυσικάς θελήσεις, ἤτοι θελήματα, ἐν αὐτῷ, καί δύο φυσικάς ἐνεργείας «ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως,ἀμερίστως, ἀσυγχύτως» (πρόκειται γιά τόν Ὅροτῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), κατά τήν τῶν ἁγίων Πατέρων διδασκαλίαν, ὡσαύτως κηρύττομεν· καί δύο μέν φυσικά θελήματα οὐχ ὑπεναντία, μή γένοιτο..., ἀλλά ἑπόμενον τό ἀνθρώπινον αὐτοῦ θέλημα, καί μή ἀντιπῖπτον ἤ ἀντιπαλαῖον, μᾶλλον μέν οὖν καίὑποτασσόμενον τῷ θείῳ αὐτοῦ καί πανσθενεῖ θελήματι». (Βλ. Ἰω. Καρμίρη, Τά δογματικά καί συμβολικά μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμ. Α΄, 222-223).

Οἱ δύο θελήσεις τοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, ἑνώθηκαν – ὅπως καί οἱ φύσεις Του – «ἀδιαιρέτως, ἀτρέπτως, ἀμερίστως, ἀσυγχύτως», πρᾶγμα πού διασφαλίζει τήνἑνότητα, ἀλλά καί τήν ἰδιαιτερότητα καί ἀκεραιότητα τῶν δύο θελήσεων. Οἱθελήσεις τοῦ Χριστοῦ – ἐνῶ παραμένουν ἀδιαίρετα ἑνωμένες καί ἐνῶ διατηροῦν «ἀτρέπτως καί ἀσυγχύτως» τά φυσικά χαρακτηριστικά καί τήν ἰδιαιτερότητά τους – δέν ἀντίκεινται ἡ μία πρός τήν ἄλλη, ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη θέληση ἀκολουθεῖ καίὑποτάσσεται στή θεία θέληση. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ὑποταγή τῆς ἀνθρωπίνης θελήσεως στή θεία θέληση ἀποτελεῖ καί ἑρμηνευτικό «κλειδί» γιά τήν κατανόηση τῆς ἀναμαρτησίας καί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ἀνθρώπινη φύση Του.Ἀποτελεῖ ὅμως καί τό «κλειδί» κατανοήσεως τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας καίἑρμηνείας τοῦ ἀλαθήτου τῶν Ἀποφάσεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Αὐτό θά γίνει σαφέστερο ἀπ᾿ ὅσα θά ποῦμε παρακάτω.

Ἡ ὕπαρξη τῶν δύο φυσικῶν αὐτεξουσίων καί τῶν δύο θελήσεων στόν Χριστό – ἐξαιτίας τῆς ὑποστατικῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεών Του – θεμελιώνει καί τήν ὕπαρξη δύο ἐλευθεριῶν καί δύο θελημάτων στούς πιστούς – ἐξαιτίας τῆς πραγματικῆς καί χαρισματικῆς ἐντάξεώς τους στό μυστηριακό καί θεωμένο σῶμα Του. Ἐδῶ, ὅμως, πρέπει νά διασαφηνίσουμε καί τήν θεμελιώδη διαφορά μας ἀπό τόν Χριστό. Ὁ πιστός ἔχει, ὡς ἴδιο τῆς φύσεώς του, μόνο τήν ἀνθρώπινη θέληση καί ἐλευθερία. Ἡ ἄλλη – ἡ δεύτερη – θέληση καί ἐλευθερία του εἶναι ἄκτιστη φυσική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν ὁποία οἰκειώνεται καί διατηρεῖ ἐνεργό, χαρισματικῶς, μόνο ὑπό ὁρισμένες σαφεῖς προϋποθέσεις.

Μάλιστα, ἡ σχέση τῶν δύο φυσικῶν αὐτεξουσίων καί θελήσεων τοῦ Χριστοῦπαρέχει τό μέτρο καί τόν βαθμό, πρός τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀποβλέπει ἡ σχέση τῆςἀνθρωπίνης θελήσεως καί ἐλευθερίας μέ τήν ἄκτιστη φυσική θέληση καίἐλευθερία. Ἡ σχέση αὐτή πρέπει νά εἶναι σχέση ὑποταγῆς τῆς ἀνθρώπινηςἐλευθερίας στή χαρισματική ἐλευθερία, πού παρέχεται στόν πιστό ὡς ζωντανό μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἔτσι, ἡ ἐν Χριστῷ θέληση καί ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ χαρισματική θέληση καί ἐλευθερία καί μάλιστα στό μέτρο ὑποταγῆς τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως καί ἐλευθερίας στήν ἄκτιστη θέληση καί ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ. Ἡ σχέση, λοιπόν, τῶν δύο φυσικῶν ἐλευθεριῶν στόν πιστό ἔχει χριστολογική θεμελίωση. Ἄλλωστε, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, «ὅ γέγονε, δι᾿ ἡμᾶς γέγονε ὁ Κύριος». Μέἄλλα λόγια, ὅ,τι ἔγινε στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ φυσικῶς καί «καθ᾿ ὑπόστασιν», μπορεῖ νά γίνεται καί στό πρόσωπο τοῦ κάθε πιστοῦ χαρισματικῶς, μόνο μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό, ἀκριβῶς, εἶναι καί τό νόημα καί ὁ κατεξοχήν σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Καί μόνον ὅταν τό Χριστολογικό δόγμα «μεταφράζεται» βιωματικῶς στήν ζωή τῶν πιστῶν, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι δυνατή ἡ αὐθεντική λειτουργία τῆς Συνοδικότητας τῶν Ἐπισκόπων – σέ ὅλα τάἐπίπεδα τῶν Συνόδων (Τοπικῶν καί Οἰκουμενικῶν) – ἀλλά καί ἡ ἔκφραση τῆς αὐθεντικῆς δογματικῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἄν ἡ Συνοδικότητα ἔχει τήν θεολογική ἀφετηρία της στόν Τριαδικό Θεό καίἄν θεμελιώνεται στό Χριστολογικό δόγμα – ὅπως τεκμηριωμένα ὑποστηρίξαμε – φανερώνεται ὅμως ἱστορικά, ἐμπειρικά καί θεσμικά στόν τρόπο λειτουργίας τῆςἘκκλησίας, ὅταν αὐτή συνέρχεται γιά νά λάβει ἀποφάσεις πού ἀφοροῦν καίρια τήνὁριοθέτηση τῆς πίστεως καί τῆς ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς της.

Τήν Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας – ὡς Ἁγιοπνευματικό τρόπο λειτουργίας της – ἐγγυᾶται ἡ Ἴδια ἡ Θεανθρώπινη Κεφαλή της, τόσο διά τῆς παρουσίας τοῦΠνεύματος τῆς Ἀληθείας σ᾿ αὐτήν, ὅσο καί διά τῆς χαρισματικῆς λειτουργίας τοῦΠαρακλήτου Πνεύματός Του στά μέλη τοῦ μυστηριακοῦ σώματός Του, καί εἰδικότερα στά θεσμικά μέλη Του, τούς Ἐπισκόπους, ὅταν αὐτοί συνέρχονται σέ Ἐκκλησιαστικές Συνόδους, μέ τίς ἁγιοπνευματικές προϋποθέσεις τῆς Ἐκκλησίας.Ὅσα εἴπαμε ἕως ἐδῶ, συνιστοῦν τίς θεμελιώδεις προϋποθέσεις – τά ἐντελῶς δηλαδή ἀναγκαῖα πνευματικῶς προαπαιτούμενα – γιά τήν Ὀρθόδοξη λειτουργία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Συνόδων.

Στίς Ἐκκλησιαστικές Συνόδους – Τοπικές ἤ Πανορθόδοξες – οἱ Ἐπίσκοποι ἐκπροσωποῦν τό ἐκκλησιαστικό πλήρωμα τῆς ἐπαρχίας τους ἰσοτίμως μέ ὅλους τούς ἄλλους Συνοδικούς Ἐπισκόπους καί Προκαθημένους, μηδέ τοῦ «Πρώτου»ἐξαιρουμένου. Σ᾿ αὐτές τίς Συνόδους, οἱ Ἐπίσκοποι – «ὅλην εἰσδεξάμενοι τήν νοητήν λαμπηδόνα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» – ἀσκοῦν τήν ἀποστολική διακονία τους, κατά τήν ὁποία, διασκεπτόμενοι μεταξύ τους καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ποιητικά διατυπωμένο ἀκούσαμε ἐχθές στά Πασαπνοάρια τοῦ Ὄρθρου,ἀποφασίζουν ὅλοι μαζί μέ ἰσότιμη ψῆφο γιά θέματα δογματικά καί ποιμαντικά, πού ἀφοροῦν καίρια καί προσδιοριστικά τό «μυστήριο τῆς Θεολογίας» καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ἀποφάσεις ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Συνόδων ὑπόκεινται στήν ἁγιοπνευματική κρίση τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς ἀνά τόν κόσμο Ἐκκλησίας. Ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας νοοῦνται ὅλοι οἱ πιστοί – κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί – οἱ ὁποῖοι, δυνάμει τοῦ Ἁγίου Χρίσματός τους, ἐπικυρώνουν ἤκαί ἀπορρίπτουν τίς δογματικές ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Ἐπισκόπων πού τούς ἐκπροσώπησαν, στήν περίπτωση πού αὐτοί δέν ἦσαν «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», διαχρονικῶς. Ἔτσι, ἡ δογματική συνείδηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος ἀποτελεῖ τήν ἀνώτατη αὐθεντία στήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία –Ἐκκλησία – ἐκφράζει θεσμικά καί ἀλαθήτως ἡ ὄντως Οἰκουμενική Σύνοδος, καί εὔλογα τότε αὐτή ἔχει δεσμευτικές ἀποφάσεις γιά τό σύνολο τῶν πιστῶν ὅλων τῶνἐπιμέρους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ἐδῶ, ὅμως, θά πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι καί ὁ Ὀρθόδοξος πιστός – κληρικός, μοναχός ἤ λαϊκός – δέν διασφαλίζεται ἀπό τήν ἐνδεχόμενη πλάνη μηχανιστικῶς, ἐπειδή ἔχει λάβει, ἁπλῶς, τό Ἅγιο Χρῖσμα καί ἐπειδή βρίσκεται σέ μυστηριακή κοινωνία μέ τούς ποιμένες του. Ἀπό τήν πλάνη διασφαλίζεται ὁ πιστός μόνον ὅταν ἔχει καί ἐνεργό μέσα του τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔλαβε μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα. Αὐτό ὅμως προϋποθέτει ἔντονη ἀσκητική νήψη, ἀγαπητική τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν καί ἀκατάκριτη μετοχή τῶν θεουργῶν μυστηρίων τῆςἘκκλησίας. Μόνο μέ αὐτές τίς βιωματικές προϋποθέσεις ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχειἐνεργό τήν δογματική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας. Γι᾿ αὐτό καί τότε μόνον εἶναι σέ θέση νά ἀνακρίνει τήν πίστη τῶν ποιμένων του καί τότε μόνον ὀφείλει νά τούςἀκολουθεῖ, σύμφωνα μέ ὅσα ἑρμηνευτικῶς λέγει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τό χωρίο τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν..., ὧν ἀναθεωροῦντες τήν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τήν πίστιν» (Ἑβρ. 13,7. Βλ. Ὑπόμνημα εἰς τήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολήν, Ὁμιλία ΙΔ΄, 1, ΕΠΕ 25, σ. 372).

Τά ὅσα εἴπαμε ἕως ἐδῶ, θεολογικῶς, γιά τήν Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας, θά ἦταν, νομίζω, πολύ σημαντικό νά τά ἀκούσουμε καί μέ τόν ἁπλό, ἀλλά μεστό πνευματικῶς καί φωτισμένο λόγο ἑνός χαρισματούχου καί ἐπισήμως, πλέον, ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας, μέ γραμματικό ἐπίπεδο τῆς Στ΄ Δημοτικοῦ, τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦἉγιορείτου.

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», λέγει, «πάντα λειτουργοῦσε μέ Συνόδους. Τόὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι νά λειτουργεῖ ἡ Σύνοδος στήν Ἐκκλησία καί ἡ Γεροντική Σύναξη στά Μοναστήρια. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Σύνοδος νά ἀποφασίζουν μαζί. Ὁ ἡγούμενος ἤ ἡ ἡγουμένη καί τό ἡγουμενοσυμβούλιο νά ἀποφασίζουν μαζί. Ὁ ἀρχιεπίσκοπος εἶναι πρῶτος μεταξύ ἴσων. Καί ὁ Πατριάρχης δέν εἶναι πάπας. Ἔχει τόν ἴδιο βαθμό μέ τούς ὑπόλοιπους ἱεράρχες. Ἐνῶ ὁ πάπας ἔχει ἄλλο βαθμό – κάθεται ψηλά καί τοῦ φιλοῦν τό πόδι! – ὁ Πατριάρχης κάθεται μαζί μέ τούς ἄλλουςἱεράρχες καί συντονίζει. Καί ἕνας ἡγούμενος ἤ μία ἡγουμένη σέ σχέση μέ τούς προϊσταμένους εἶναι πάλι πρῶτοι μεταξύ ἴσων.

Δέν μπορεῖ ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἤ ἕνας ἡγούμενος νά κάνει ὅ,τι θέλει. Φωτίζει ὁΘεός τόν ἕνα Ἱεράρχη ἤ προϊστάμενο γιά τό ἕνα θέμα, τόν ἄλλο γιά τό ἄλλο. Βλέπεις καί οἱ τέσσερις Εὐαγγελιστές συμπληρώνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Ἔτσι καίἐδῶ, λέει τήν γνώμη του ὁ καθένας, καί ὅταν ὑπάρχει ἀντίθετη γνώμη, καταχωρίζεται στά Πρακτικά. Γιατί, ὅταν πρόκειται γιά μιά ἀπόφαση ἀντίθετη μέ τίςἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου καί ἕνας δέν συμφωνεῖ, ἄν δέν ζητήσει νά καταχωριστεῖ ἡγνώμη του, θά φαίνεται ὅτι συμφωνεῖ. Ἄν δέν συμφωνεῖ καί ὑπογράψει, χωρίς νά καταχωριστεῖ ἡ γνώμη του, κάνει κακό καί φέρει εὐθύνη· εἶναι ἔνοχος. Ἐνῶ, ἄν πεῖτήν γνώμη του καί ἡ πλειοψηφία νά εἶναι ἀντίθετη, αὐτός εἶναι ἐντάξει ἀπέναντι στόν Θεό. Ἄν στήν Ἐκκλησία δέν λειτουργεῖ σωστά ἡ Σύνοδος ἤ στά μοναστήρια ἡ Σύναξη, τότε, ἐνῶ μιλοῦμε γιά ὀρθόδοξο πνεῦμα, ἔχουμε παπικό. Τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι νά λέει καί νά καταχωρίζει ὁ καθένας τήν γνώμη του, ὄχι νά μή μιλάει γιατί φοβᾶται, ἤ νά κολακεύει γιά νά τά ἔχει καλά μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο ἤ μέ τόνἡγούμενο» (Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Α΄, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998, σ. 329-330).

Σέ ἄλλη συνάφεια ἔλεγε: «Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι καράβι τοῦ κάθεἘπισκόπου γιά νά κάνει ὅ,τι θέλει» (Ἰσαάκ Ἱερομονάχου, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος, 2004, σ. 691).

Μετά τήν παράθεση τῶν λόγων τοῦ ἁγίου Παϊσίου, ἄς ἐπανέλθουμε στήνἐκκλησιαστική ἐπικαιρότητα.

Ἡ πρόσφατη ἐκκλησιολογική ἐκτροπή τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης κατέδειξε, γιά μία ἀκόμη φορά, αὐτό πού εἶναι ἤδη καταγεγραμμένο στήν Ἐκκλησιαστική μαςἹστορία. Κατέδειξε, δηλαδή, ὅτι τό Συνοδικό Σύστημα ἀπό μόνο του δέν διασφαλίζει μηχανιστικά τήν ὀρθότητα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Αὐτό γίνεται μόνοὅταν οἱ Συνοδικοί Ἐπίσκοποι ἔχουν μέσα τους ἐνεργοποιημένο τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τήν Ὑποστατική Ὁδό, τόν Χριστό, ὁπότε ὡς Συν-Οδικοί (ὡς αὐτοί δηλαδή πού πηγαίνουν ἐπί τῆς Ὁδοῦ πού εἶναι ὁ Χριστός, μαζί μέ τόν Χριστό) εἶναι στήν πράξη καί «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Ὅπως ἀποδείχθηκε, δυστυχῶς, αὐτό δέν εἶναι καθόλου αὐτονόητο στίς μέρες μας. Γι᾿ αὐτό καί εἶναι λανθασμένο τό ἐπιχείρημα πού προβάλλεται,ἀπροϋπόθετα καί κατά κόρον, τόσο ἀπό τούς πιστούς ὅσο καί ἀπό τούςἘπισκόπους, ὅτι θά πράξουμε «ὅ,τι πεῖ ἡ Ἐκκλησία» ἤ «περιμένουμε τήν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας», καθώς ὑπάρχει σαφής διάκριση ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία, καθεαυτήν, – ὡς Θεανθρωπίνου μυστηριακοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ – καί τήν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐκφράζει πράγματι τήν Ἐκκλησία, μόνον ὅμωςὑπό συγκεκριμένες καί σαφεῖς προϋποθέσεις.

Τήν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας συνιστοῦν οἱ Ἐπίσκοποι στήν Ἐπισκοπή τους καί οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐπισκόπων σέ Τοπικό ἤ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο. Αὐτοί, μαζί μέ τούς πρεσβυτέρους τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καί τόν εὐσεβῆ λαό, συναποτελοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κατά συνέπεια, δέν μπορεῖ ὁ Ἐπίσκοπος νά ἀγνοεῖ τούς πρεσβυτέρους καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Τά παραπάνωἀποδεικνύονται καί ἱστορικῶς. Στήν Α΄ Ἀποστολική Σύνοδο – ὅπου Πρῶτος καί Πρόεδρος δέν ἦταν ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἀλλά ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος –ἐκφράστηκε ἡ Συνοδική Ἀλήθεια «σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ»: «Ἔδοξε τῷ ἉγίῳΠνεύματι καί ἡμῖν». Τό «ἡμῖν» δέν ἦταν ἁπλῶς μόνον οἱ Ἀπόστολοι, ἀλλά καί «οἱσύν αὐτοῖς», δηλαδή οἱ Πρεσβύτεροι, «σύν ὅλῃ τῇ Ἐκκλησίᾳ». Καί ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἶναι καί ὁ ἁπλός λαός. Ἀλλά καί στήν περίπτωση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡθεολογική θέση ἑνός νεαροῦ Διακόνου, τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ἐξέφρασε τήνὅλη Ἐκκλησία.

Κατά συνέπεια, καί αὐτή ἡ ὀρθότητα καί Οἰκουμενικότητα μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου κρίνεται ἀλαθήτως ἀπό τό πλήρωμα τῶν μελῶν τῆςἘκκλησίας καί εἰδικότερα ἀπό τήν γρηγοροῦσα δογματική συνείδηση τοῦεὐλαβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίαἀποτελεῖ τό μόνο ἑρμηνευτικό «κλειδί» γιά τήν διαπίστωση τῆς γνησιότητας τοῦφρονήματός της.

Κι ὅταν λέμε δογματική συνείδηση, ἐννοοῦμε τήν πνευματική γνώση, πού γεννιέται – χαρισματικῶς – στήν καρδιά τῶν πιστῶν ἀπό τήν ἁγιοπνευματικήἄκτιστη Χάρη τοῦ ἐνεργοποιημένου Ἁγίου Χρίσματός τους. Εἶναι ἡ συμπυκνωμένη πνευματική ἐμπειρία μέσα στήν Ἐκκλησία, τό λειτουργοῦν δηλαδή μέσα μας Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο λάβαμε. Καί αὐτή εἶναι ἡ μοναδική ἰσότητα μεταξύ τῶνἀνθρώπων μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ὅλες οἱ ἄλλες διαφοροποιήσεις θεσμικές ἤ προσωπικές – ἔχουν δευτερεύουσα σημασία. Γι᾿ αὐτό καί ἡ δογματική συνείδηση τῶν πιστῶν εἶναι τελείως ἀνεξάρτητη ἀπό τήν κατά κόσμον μόρφωσή τους καί ἀπό τήν ἐνδεχόμενη διανοητική ἤ μή διανοητική ἐνασχόλησή τους. Ὅταν, λοιπόν, αὐτή ἡ δογματική συνείδηση τῶν μελῶν ὅλης τῆς Ἐκκλησίας εἶναιἐνεργοποιημένη, ἀναδεικνύεται σέ ὑπέρτατο κριτήριο τῆς ἀληθείας.

Ἕνα γεγονός, πού προκύπτει ἀπό τήν ἴδια τήν φύση τῆς Ἐκκλησίας καί μαρτυρεῖται ἀδιάψευστα ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, εἶναι ὅτι ὑπῆρξανὄχι μόνον Πατριάρχες, Μητροπολίτες καί Ἐπίσκοποι αἱρετικοί, ἀλλά καί Πανορθόδοξοι Σύνοδοι, πού – ἐνῶ συνιστοῦν τό ἀνώτατο Διοικητικό ὄργανο τῆςἘκκλησίας καί εἶχαν ὅλες τίς ἐξωτερικές-τυπικές προϋποθέσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων – ἀπορρίφθηκαν ἀπό τήν συνείδηση τοῦ πληρώματός της καί χαρακτηρίσθηκαν Ψευδοσύνοδοι ἤ Ληστρικές Σύνοδοι.

Κι αὐτό, γιατί στά δογματικά θέματα ἡ ἀλήθεια δέν βρίσκεται στήν πλειονοψηφία τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων. Ἡ ἀλήθεια, καθεαυτήν, εἶναι πλειοψηφική. Δηλαδή καί ἕνας ὅταν τήν ἐκφράζει, αὐτή πλειοψηφεῖ, ἔναντι τῶνἑκατομυρίων καί δισεκατομυρίων ἄλλων ψήφων πού εἶναι ἀντίθετες. Γιατί ἡἈλήθεια στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἰδέα, δέν εἶναι ἄποψη. Εἶναι Ὑποστατική. Εἶναιὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό καί ὅσοι διαφωνοῦν μέ αὐτήν ἀποκόπτονται ἀπό τήνἘκκλησία, ἀφοῦ καθαιροῦνται καί ἀφορίζονται, κατά περίπτωση.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι τό Ἴδιο τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό Ὁποῖο λειτουργεῖ καίἐκφράζεται καί μέ μεμονωμένα ἅγια πρόσωπα. Λόγου χάρη, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁΘεολόγος μέ τήν ἁγιότητά του καί τίς θεολογικότατες Ὁμιλίες του στήνἁρειοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη, μόνος αὐτός ἀνέτρεψε κυριολετικά τό αἱρετικό κλίμα τῆς πρωτεύουσας τῆς Αὐτοκρατορίας καί προετοίμασε πνευματικῶς τόν θρίαμβο τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀλλά, αὐτό τό πρᾶγμα τό ἔδειξε χαρακτηριστικά ἡ Ἱστορία καί στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος – σημειωτέον – εἶχε μαζί του καί ὅλη τήν Ὀρθόδοξη τότε Δυτική Ἐκκλησία μέ τόν Ὀρθόδοξο Πάπα. Τό ἔδειξε ὅμως καί στή δεύτερη χιλιετία, στό πρόσωπο τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, στήν ψευδοσύνοδο τῆς Φλωρεντίας. Οἱ ἅγιοι ἤτανε μονάδες, ἔναντι τῆς κυριαρχίας τῆς πλειοψηφίας.

Ἀποδεικνύεται, ἐδῶ, πώς ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος ἔδωσε τήν ἀπάντηση τῆςἘκκλησίας καί τόν δικαίωσε ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία σέ σχέση μέ ὅλους τούςἄλλους, τόν Αὐτοκράτορα, τόν Πατριάρχη καί ὅλους ὅσοι συμμετεῖχαν, καί οἱὁποῖοι δέν ἐξέθεσαν τήν ἀλήθεια. Ἄρα, δέν εἶναι θέμα ἀριθμοῦ, ἀλλά θέμα Ἀληθείας ἤ μή Ἀληθείας. Αὐτό τό πρᾶγμα δέν πρέπει νά τό ξεχνοῦμε, γιατί εἶναι ἡποιοτική διαφορά μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί ἑτεροδοξίας, στήν πράξη. ΣτήνὈρθόδοξη Ἐκκλησία, τά πράγματα δέν λειτουργοῦν παπικά. Δέν εἶναι ὁ «Πρῶτος»ὑπεράνω καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως στόν Παπισμό, οὔτε φυσικάὑπάρχει κάποιος ἐπιμέρους Προκαθήμενος ὡς πάπας, πού νά τοποθετηθεῖ πάνωἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἄρα, κριτήριο στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ὅτι συνῆλθε ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀπεφάσισε κάτι πλειοψηφικά. Θά μποροῦσε νά εἶναι θεωρητικά καί ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, καί ἕνας, δύο, τρεῖς ἤ ἐλάχιστοι ἀπό αὐτούς νά λέγανε κάτι τόἀντίθετο. Δέν σημαίνει ὅτι ἐκεῖνο πού θά πεῖ ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν Ἐπισκόπων ἀποτελεῖ ἐχέγγυο τῆς Ἀληθείας, καί ὅτι θά πρέπει ὁπωσδήποτε αὐτό νά τό ἀποδεχτεῖ τό πλήρωμα. Ὄχι, δέν εἶναι ἔτσι τά πράγματα στήν Ἐκκλησία. Κριτήριο τῆς Ἀληθείας εἶναι ἐάν τά λεγόμενα στίς Ἐκκλησιαστικές Συνόδους εἶναι «ἑπόμενα τοῖς Ἁγίοις Πατράσι».

Εἶναι θέμα τῆς ὅλης Ἐκκλησίας νά ἀποτιμήσει στό μέλλον, ἐν Συνόδῳ, θεολογικά καί τελεσίδικα, τίς ἀποφάσεις καί αὐτοῦ τοῦ Ἀρχιερατικοῦ «Συνεδρίου» τῆς Κρήτης. Ἕως τότε, ὅμως, μπορεῖ καί πρέπει ὁ κάθε πιστός, παραμένοντας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, νά τοποθετηθεῖ στίς μετέωρες καί ἀντιφατικές ἀποφάσεις αὐτοῦτοῦ «Συνεδρίου», μέ τά κριτήρια τῆς δογματικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας, διαχρονικῶς. Τά ἀσφαλῆ κριτήρια αὐτῆς τῆς δογματικῆς συνειδήσεως συνοψίζονται στό περιεχόμενο τῆς ἁγιοπατερικῆς ρήσεως: «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι». Καί ἡ ρήση αὐτή ἀφορᾶ καίρια τόσο τόν τύπο τῶν Συνόδων, ὅσο καί τήν δογματική διδασκαλία τους.

Μέ ἄλλα λόγια, ἄν τό εὐλαβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας – ὡς φορέας τῆς δογματικῆς συνειδήσεώς της – ἐπιβεβαιώνει τήν ὀρθότητα τῶν ἀποφάσεων τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, ἤ ἀκυρώνει ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων, θεωρῶντας τες ὡς Ψευδοσυνόδους, τότε εἶναι προφανές ὅτι ἔχει τό δικαίωμα καί τήν ὑποχρέωση νά ἐκφραστεῖ μέ φόβο Θεοῦ καί ἔνθεο ζῆλο καί κατεξοχήν, στήν προκειμένη περίπτωση, γιά τίς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. (Βλ. σχετικῶς καί π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, Τό σῶμα τοῦ ζῶντος Θεοῦ, Μιά Ὀρθόδοξη ἑρμηνεία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 1999, σσ. 80-83).

Πηγή: (Εἰσήγηση στό Ἀντιαιρετικό Σεμινάριο τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, 17 Ὀκτωβρίου 2016), Ακτίνες

Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:

Μέσα στη Θεολογία υπάρχει σήμερα μία σύγχυση -εννοώ την, όχι εμπειρική Θεολογία, εκεί δεν μπορεί να υπάρξει σύγχυση, εκεί υπάρχει η παρουσία του Θεού πάντοτε-, μέσα στην ακαδημαϊκή. Υπάρχουν κάποιες θεωρίες, διάβαζα πρόσφατα κάπου, όπου η Αλήθεια της Εκκλησίας και του Χριστού παρομοιάζεται σαν ένας καθρέφτης, ο οποίος μέσα στους αιώνες έχει σπάσει και κάθε κομμάτι αυτού του καθρέφτη υπάρχει σε κάποια θρησκεία, σε κάποια ομολογία και καλούμαστε σήμερα εμείς να ενώσουμε αυτά τα τμήματα που έχουν διασπαστεί και να φτιάξουμε πάλι τον ένα καθρέφτη, τη Μία Αλήθεια, αφού ενωθούν όλες οι θρησκείες, όλες οι ομολογίες μαζί. Τι θα θέλατε να πείτε πάνω σ’ αυτό;

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:

Κατ’ αρχήν να δώσω μία διευκρίνιση γι’ αυτά που είχαν προηγηθεί από μέρους σας ως προς το πρόσωπό μου. Αυτό το οποίο κάνω ήθελα να πω ότι είναι το αυτονόητο, αυτό το οποίο οφείλω να κάνω. Δεν κάνω τίποτε περισσότερο από αυτό το χρέος.

Ως προς το ερώτημά σας. Είναι πάρα πολύ προκλητικό και η σκέψη που μου ήρθε άμεσα μόλις το άκουσα, αυτό το παράδειγμα με τον καθρέφτη, ήταν ότι είναι φρικαλέο και να ακούγεται και θα το πω κι εγώ σκληρά ότι αυτό αποτελεί κατευθείαν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί; Γιατί η Αλήθεια στο πλαίσιο -πάντοτε μιλώ εξ απόψεως της εμπειρίας της Εκκλησίας, εξ απόψεως της Ορθοδόξου Θεολογίας-, η Αλήθεια όπως μας την διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Χριστός είναι πραγματικότητα υποστατική, είναι Πρόσωπο. Ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι εγώ είμαι η αλήθεια και η ζωή και η οδός.

Έτσι, η θεώρηση αυτή η οποία δυστυχώς κυκλοφορεί, και σκοπίμως, δεν είναι απλώς κοσμική, δεν είναι απλώς αποδομητική αυτής της Αλήθειας της Εκκλησίας, αλλά είναι και βλάσφημη στην πλευρά εκείνη που μιλά για την αποκατάσταση αυτού του καθρέφτη. Δηλαδή, μιλάμε για πραγματικότητα Θεία, για το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, Το Οποίο στην πράξη διασπάστηκε [σ.σ. όπως λένε οι οικουμενιστές] και εμείς, άνθρωποι και κτιστοί όντες, θα Το αποκαταστήσουμε. Γι’ αυτό, έτσι για να το εξηγήσω, αυτό εγγίζει τα όρια της βλασφημίας.

Η Αλήθεια είναι απερίτμητη. Την Αλήθεια δεν την κατασκευάζουμε. Η Αλήθεια μας αποκαλύπτεται μέσα από την Αυτό Αλήθεια που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κατά συνέπεια μέσα στην Εκκλησία έχουμε τον Λόγο Του και την ύπαρξή Του -είναι πολύ αισιόδοξο για τα πράγματα- μέχρι της συντελείας των αιώνων. O Λόγος του Χριστού του Αναστάντος ότι ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Ο Χριστός μας εγγυήθηκε ότι θα είναι αοράτως Παρών στην Εκκλησία Του και ορατός σε εκείνους οι οποίοι θα έχουν τα κεκαθαρμένα κοινά αισθητήρια με τα οποία θα Τον βλέπουν όπως Τον έβλεπαν επί 40 ημέρες και ζούσαν μαζί Του οι μαθητές, χωρίς να γίνεται ορατός στους άλλους ανθρώπους. Είναι εκείνο που ρώτησε ο Ιούδας, ουχ ο Ισκαριώτης που λέει η Αγία Γραφή, τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; Δηλαδή τί είναι εκείνο που θα κάνει εσένα να είσαι εμφανής σε εμάς και όχι στον κόσμο; Και αυτό ακριβώς το έχει πει ο Χριστός: θα είναι φανερός σε εκείνους οι οποίοι θα κάνουν το θέλημά Του, επειδή εκείνοι θα είναι οι εράσμιοι άνθρωποι οι οποίοι θα Τον αγαπούν. Και πρακτικώς αγαπά κανείς τον Χριστό κατά την δική Του έκφραση, όταν κάνει το θέλημά Του, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με .. ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς μου.

Όταν τηρήσει κανείς τις εντολές του Χριστού -έχουμε αυτό το μέγα προνόμιο μέσα στην Εκκλησία- λέγει στη συνέχεια η Αυτό Αλήθεια, δηλαδή η αδιάψευστη πραγματικότητα, ότι θα φανερώσει .. και εμφανίσω αυτώ έμαυτόν είπε ο Χριστός. Κατά συνέπεια, η Θεοφάνεια είναι κάτι υπεσχημένο από τον ίδιο τον Χριστό στους ανθρώπους. Και αυτό το πράγμα μάλιστα το προεξέτεινε παρακάτω ο Χριστός λέγοντας ότι εκείνος ο οποίος θα με αγαπήσει τηρώντας τις εντολές θα προκαλέσει και την παρουσία του ιδίου του Θεού Πατέρα μέσα του και μάλιστα θα καταστεί κατοικία Του. Θα γίνει Μονή, εγκατάσταση της Αγιοτριαδικής παρουσίας μέσα στην καρδιά του κάθε πιστού.

Αυτά είναι πράγματα τα οποία είναι υψίστης σημασίας για εμάς γιατί η Αυτό Αλήθεια, ο Θεός Πατέρας, ο Τριαδικός Θεός, πλέον θα είναι Εκείνος ο Οποίος θα προσδιορίζει την δική μας πραγματικότητα. Και η δική μας πραγματικότητα και στην καθημερινότητα είναι η εκκλησιαστική εκείνη αδιάσπαστη Αλήθεια η οποία εξ οντολογίας, δηλαδή στο είναι της, είναι αδιάσπαστη γιατί είναι άκτιστη. Όσοι λοιπόν παραμένουμε στο Σώμα του Χριστού δεν υπάρχει περίπτωση να σπάσει αυτό ως καθρέφτης πολύ δε περισσότερο να χρειάζεται να επανασυνδεθεί. Δηλαδή αυτό, έτσι που ακούγεται, παραπέμπει ακριβώς στη θεώρηση του οικουμενισμού, ο οποίος είναι μία κοσμική πραγματικότητα με κοσμικές μεθόδους κτλ.

Εμείς έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στην αδιάσπαστη αυτή Θεανθρώπινη πραγματικότητα της Εκκλησίας και ενότητα, η οποία ενόσω τηρούμε τις εντολές δεν υπάρχει καμία δύναμις η οποία να μας αποσπάσει από τον Θεό, από το χέρι Του. Ουδείς λέει μπορεί να σας πάρει από το χέρι του Πατέρα μου. Ούτε αυτός ο θάνατος, ο οποίος άλλωστε με την Ανάσταση του Χριστού έχει καταργηθεί, έχει υπερβαθεί. Περνάει κανείς από την παρούσα στη μέλλουσα ζωή και μάλιστα και δεν κρίνεται, γιατί ο ίδιος ο Χριστός μας είπε ότι δεν κρίνεται εκείνος ο οποίος τηρεί το θέλημά μου. Κατά συνέπεια, ο διάβολος δεν έχει καταλυτικές δυνάμεις επάνω μας, η αμαρτία, γιατί έχει καταργηθεί οντολογικώς για κείνους οι οποίοι παραμένουν ζωντανοί σ’ αυτό το Σώμα.

Κατά συνέπεια δεν έχουμε κανέναν φόβο από το γεγονός ότι εμπειρικώς κάποιοι ανακλώνται, κάποιοι κόβονται από αυτό το Σώμα. Το ίδιο το Σώμα, η ίδια η Αλήθεια θα παραμένει έως της συντελείας του αιώνος κατά την διαβεβαίωση του ιδίου του Χριστού εφόσον βρισκόμαστε εκεί τηρώντας το θέλημά Του. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορεί κανείς από μόνος του να ενταχθεί και να παραμείνει στην Αλήθεια γιατί αυτή είναι μία πράξη μυστηριακή. Όπως δεν μπορεί κανείς να γεννηθεί μόνος του αλλά άλλοι τον γεννούνε, έτσι και άλλος είναι Αυτός που μας αναγεννά δια της μήτρας της Εκκλησίας, δηλαδή της κολυμβήθρας Της, μυστηριακώς. Και αυτός είναι ο ίδιος ο Χριστός στον Οποίον γεννώμεθα και ενωνόμαστε μαζί Του μέσα από το Άγιο Χρίσμα το οποίο παίρνουμε -την ίδια δηλαδή την Βασιλεία του Θεού και την Θεότητα- μέσα μας για να τρεφόμαστε στη συνέχεια. Μόνον εμείς μπορούμε να τρεφόμαστε, που έχουμε γεννηθεί σε αυτήν την πραγματικότητα, με το Σώμα και το Αίμα Του και ουδείς μπορεί να μας αρπάσσει από εκεί.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς κάτι για αυτήν την ενότητα γιατί είναι προσφορά οντολογική. Γι’ αυτό λέμε ότι η Εκκλησία είναι Μία οντολογικώς. Δεν την καθιστούμε εμείς Μία, αλλά βρισκόμαστε και εντασσόμαστε στη Μία και αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας. Λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως, κάθε άρθρο, ότι Πιστεύω. Πιστεύω Εἰς Μίαν, Αγίαν, Καθολικὴν και Αποστολικὴν Εκκλησίαν, πράγμα που σημαίνει ότι αυτό είναι δεδομένο και το ζητούμενο είναι εμείς να έχουμε εκείνη την δεκτικότητα, δηλαδή να κάνουμε το θέλημα του Θεού ώστε να παραμένουμε πραγματικά και εμπειρικά και στην καθημερινότητά μας ενωμένοι σ’ αυτό το Σώμα. Δηλαδή δεν καλούμαστε να κάνουμε την ενότητα αλλά να ζήσουμε την ενότητα η οποία μας είναι μία οργανική πραγματικότητα στην Άμπελο ως κλάδοι αυτής της Αμπέλου.

(συνεχίζεται)

Απομαγνητοφώνηση (από 3:37 έως 13:22)

Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Αβέρωφ

Σε λύπησε ο διάβολος όταν σου αφήρεσε τα χρήματα; Λύπησέ τον και σύ, μην του δώσης ευχαρίστησι.

Αν έλθης σε μάντεις, ευχαρίστησες το διάβολο. Αν ευχαριστήσης το Θεό, έδωσες στο διάβολο το θανάσιμο κτύπημα. Και πρόσεχε τι γίνεται. Ούτε τα χρήματα θα βρης, αν έλθης στους μάντεις, διότι δεν είναι στο χέρι εκείνων να γνωρίζουν – αν και κάπου είπαν και επέτυχαν.

Και την ψυχή σου ακόμη χάνεις και από τους αδελφούς σου θα χλευασθής, και πάλι αυτά κακώς θα τα χάσης. Διότι ο διάβολος γνωρίζοντας ότι δεν υποφέρεις τη ζημία, αλλά για τα χρήματα αρνείσαι και το Θεό σου, πάλι σου δίνει χρήματα για να μπορέσει, πάλι, να σε εξαπατήση και να σε απομακρύνη από το Θεό.

Και αν ακόμη συμβή να πουν κάτι οι μάντεις, μη θαυμάζετε. Ασώματος είναι ο διάβολος. Αυτός οπλίζει τους ληστές αυτούς, διότι αυτά δεν γίνονται χωρίς το διάβολο. Εάν, λοιπόν, οπλίζη αυτούς, γνωρίζει και που συγκεντρώνονται τα χρήματα. Δεν αγνοεί τους υπηρέτες του. Δεν είναι, όμως, αυτό παράξενο. Αν δη ότι στενοχωριέσαι με τη ζημία, προσθέτει και άλλη. Αν δη ότι δεν της δίνεις σημασία και ότι την περιφρονείς, θ’ απομακρυνθή από το δρόμο αυτό. Διότι όπως εμείς διαθέτουμε στους εχθρούς, εκείνα με τα οποία τους προκαλούμε λύπη, και αν δούμε ότι δε λυπούνται, απομακρυνόμαστε στη συνέχεια, έτσι ενεργεί και ο διάβολος.

Τι λες; Δε βλέπεις εκείνους που πλέουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία, ότι δε φροντίζουν για τα χρήματα, αλλά και όλη την περιουσία τους τη ρίχνουν στη θάλασσα, όταν γίνεται τρικυμία; Τι λες άνθρωπε; Συμπράττεις με την τρικυμία και το ναυάγιο; Πριν το κύμα αφαιρέση τον πλούτο σου, εσύ κάνεις αυτό με τα δικά σου χέρια; Γιατί πριν από το ναυάγιο περιβάλλεις τον εαυτό σου με ναυάγιο; Αλλά αυτά θα πη άνθρωπος, που ζη στα χωράφια και δε γνωρίζει τους κινδύνους στη θάλασσα. Ο ναυτικός, λοιπόν, ο οποίος γνωρίζει καλά, τι κάνει τη γαλήνη και τι προξενεί τους κινδύνους στη θάλασσα, θα περιγελάση εκείνον, που λέει αυτά, διότι, γι’ αυτό τα ρίχνω θα πη, για να μη γίνη τρικυμία.

Έτσι κι εκείνος που γνωρίζει τα πράγματα και τους κινδύνους στη ζωή, όταν δη ότι αναμένεται τρικυμία και ότι τα πνευματικά όντα της πονηρίας θέλουν να προκαλέσουν ναυάγιο, ρίχνει και τα υπόλοιπα χρήματά του. Έγινε κλοπή; Εσύ κάνε ελεημοσύνη και ελαφρύνεις το πλοίο. Άρπαξαν οι ληστές; Εσύ δώσε τα υπόλοιπα στο Χριστό. Έτσι θα παρηγορήσης και τη φτώχεια στους πρώτους. Ελάφρυνε το πλοίο, μη κρατάς τα υπόλοιπα για να μην πλημμυρίση το πλοίο. (Α΄ Θεσσαλονικείς, Γ΄ ΕΠΕ 22, 416-423. PG 62, 413-414)

Πηγή: («Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ» ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΥΠΟ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πρόσφατα ἀσχοληθήκαμε στὴν τάξη μὲ τὸ διήγημα τοῦ Γιώργου Ἰωάννου: «Νὰ ‘σαι καλά, δάσκαλε», ὅπου ἕνας νεαρὸς φιλόλογος, σὲ κάποιο χωριὸ τῆς ἑλληνικῆς ὑπαίθρου, κατάφερε νὰ κάνει τοὺς μαθητές του νὰ νιώσουν περήφανοι γιὰ τὴ γλώσσα τους, τὰ τραγούδια τους, τὴν παράδοση τοῦ τόπου τους καὶ νὰ μὴν τὰ θεωροῦν ὅπως χαρακτηριστικὰ λέει ὡς «παλιατσαρίες».

Ἀνάλογα αἰσθήματα μᾶς διακατεῖχαν κι ἐμᾶς, ὅσους μεγαλώσαμε σὲ κάποιο ἠπειρώτικο χωριό, ὅταν ἐρχόμασταν ἀντιμέτωποι μὲ τὸ ἰδίωμα τῶν γονιῶν μας, τῶν γεροντότερων, τῶν πιὸ λαϊκῶν καὶ αὐθεντικῶν ἀνθρώπων τοῦ χωριοῦ. Ντρεπόμασταν, προσπαθούσαμε νὰ τὸ ἀποφύγουμε ὅπως «ὁ διάολος τὸ λιβάνι» καὶ ἐπικρίναμε καὶ τοὺς δικούς μας, ὅταν μιλοῦσαν τὴ ντοπιολαλιὰ τους μπροστὰ σὲ ξένους, μορφωμένους. Μεγαλώνοντας, σπουδάζοντας τὴ ζωή, μαθαίνεις νὰ ἐκτιμᾶς περισσότερο τὸ αὐθεντικό, τὸ ἀνεπιτήδευτο, τὸ γνήσια λαϊκὸ κι ἀρχίζεις νὰ ἀναζητᾶς τὴ ρίζα του. Ἔτσι αὐτὸ ἀπενοχοποιεῖται, ἀποκτᾶ ἀξία καὶ σταδιακὰ κερδίζει τὸ σεβασμό σου. Ἡ ἔκπληξη γίνεται ἀκόμα μεγαλύτερη, ὅταν διαπιστώνεις ὅτι πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς τὶς λέξεις, ἕλκουν κατευθείαν τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ διάλεκτο καὶ ἀποτελοῦν ζωντανὲς ἀποδείξεις τῆς συνέχειας τῆς γλώσσας μας. Σταχυολόγησα ὁρισμένες τέτοιες ἠπειρώτικες λέξεις μὲ ἀρχαιοελληνικὴ προέλευση καὶ τὶς μοιράζομαι μαζί σας.

Διαβάστε τὶς ἰδιωματικὲς λέξεις μὲ ἀρχαιοελληνικὴ προέλευση…

- Ἀγγειά = Ἀγγεῖα, οἰκοσκευή. Ὁμηρικὴ λέξη «ἄγγος». Ιλιάδα Β, 471και Οδύσσεια 286 α β,

- Ἀγκίδα = μυτερὴ σχίζα ξύλου. Ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικὸ οὐσιαστικό:«ἀκὶς - ἴδος».

- Ἀγκούσα, (η) = Μεγάλο ἄγχος ποὺ συνοδεύεται μὲ ἀναστεναγμὸ καὶ μερικὲς φορὲς μὲ κλάμα, τὸ βάρος στὸ στῆθος. (Κατὰ τὸν Γ. Χατζιδάκη ἡ λέξη εἶναι ἀρχαία ἑλληνικὴ καὶ ἀποτελεῖ παραφθορὰ τοῦ τύπου ὀγκοῦσα, μετοχῆς τοῦ ρήματος ὀγκοῦμαι (= συσσωρεύομαι, ἐξογκώνομαι. Κατὰ ἄλλους προέρχεται ἀπὸ τὸ λατινικὸ angustia (= τὰ στενά, ἡ στενοχωρία, οἱ πύλες ).

- Ἀγκωνή = ἡ δεξιὰ καὶ ἀριστερὴ πλευρὰ τοῦ τζακιοῦ. Μεσαιωνικὴ ἑλληνικὴ ἀγκωνὴ < ἀγκών + γωνία (συμφυρμός).

- Ἀκουρμάζομαι καί ἀκουρμαίνομαι = Ἀκούω μὲ μεγάλη προσοχή, μερικὲς φορὲς βάζοντας τὸ χέρι καὶ στὸ αὐτί. Προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρήμα ἀκρόωμαι = ἀκούω μὲ προσοχὴ κάποιον.

- Ἀπιθώνω = ἀφήνω κάτω. Ἀπὸ τὴ μεσαιωνικὴ ἑλληνική ἀποθώνω πού προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικό ἀποθέτω.

- Ἀψυχάω = τσιγκουνεύομαι. Ἀπὸ τὸ στερητικὸ α- καὶ τὴ λέξη ψυχὴ

- Γάστρα = μετάλλινος κινητὸς καμπύλος φοῦρνος. Παράγεται ἀπὸ τὴν ὁμηρικὴ λέξη «γάστρη» = τὸ κοῖλον τοῦ ἀγγείου). Ὀδύσσεια θ 437.

- Γούπατο = γούπατο. Ἀπὸ συμφυρμὸ τῶν ὁμηρικῶν λέξεων «γῆ» καὶ «πάτος» (Ἰλιάδα Ζ, 202, Ι, 1190).

- Δοκήθηκα (τὸ δοκήθηκα) = τὸ ἀντιλήφθηκα, τὸ κατάλαβα, τὸ ἔνιωσα. Ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρήμα δοκεω-ῶ = μοῦ φαίνεται, θεωρῶ, πιστεύω, νομίζω.

- Ζεύλα καὶ ζεύγλα = τὸ καμπύλο μέρος τοῦ ζυγοῦ μέσα ἀπό τὸ ὁποῖο περνά ὁ λαιμός τοῦ ζώου. Προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα ζεύγνυμι = βάζω κάτω ἀπὸ τὸ ζυγό.

- Θημωνιά = θημωνιά. Ὁμηρικὴ λέξη «θημῶν - ώνος». Ὀδύσσεια ε, 368

- Κοσσιά = κοσσιά, κλαδευτήρι χόρτων. Ἀπὸ τὸ ρῆμα «κόσσω» = κόβω.

- Καλοπίχειρα = εὔκολα (ἐπίρρημα). Ἀπὸ τὸ ἐπίθετο καλὸς καὶ τὸ ρῆμα ἐπιχειρῶ.

- Λανάρι = Ξύλινο ἐργαλεῖο ἀπὸ μονοκόμματο ἐπίπεδο ξύλο στὴ μία ἄκρη τοῦ ὁποίου εἶναι προσαρμοσμένα σιδερένια δόντια γιὰ τὸ ξάσιμο τὸ μαλλιοῦ. Ἀπὸ τὴ Ὁμηρικὴ λέξη «λῆνος» = μαλλὶ

- Λιμασμένος = κατεχόμενος ἀπὸ ἄγρια πείνα. Ἀπὸ τὴν ἀρχαία λέξη λιμὸς = πείνα.

- Λυσιά = ξύλινη, αὐτοσχέδια πόρτα. Ἀπὸ τὸ ρῆμα λύω = λύνω, ἀνοίγω

- Μολόημα = περιστατικὸ ποὺ ἀξίζει νὰ διηγηθεῖ. Ἀπὸ τὸ ρῆμα ὁμολογέω-ῶ, ὁμολόγημα, μολόημα.

- Μπούτα = ξύλινο δοχεῖο γιὰ τὸ χτύπημα τοῦ γάλακτος. Ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ λέξη «βύτις» ἢ «βύττις».

- Μαστάρι = Ἐξέλιξη τῆς ἀρχαίας λέξης μαστός.

- Νήλα καὶ νίλα = συμφορά, ταλαιπωρία. Ἀπὸ τὴν ὁμηρικὴ λέξη «νηλὴς -ες» (Ἰλιάδα, 632, Λ, 484, Π, 233) = ἀνηλεής, σκληρός.

- Νίβομαι = πλένω τὸ πρόσωπό μου, ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα νίπτω

- Ξυθάλι = μασιὰ γιὰ τὰ κάρβουνα, ἐξάρτημα τζακιοῦ γιὰ τὸ σκάλισμα τῆς θράκας. Ἀπὸ τὶς ὁμηρικὲς λέξεις «ξέω» = ξύνω καὶ «αἰθάλη» = στάχτη, καπνιά.

- Ὁρμηνεύω =συμβουλεύω. Παραφθορὰ ἀπὸ τὸ ρῆμα ἑρμηνεύω.

- Παραγκώμι = παρατσούκλι. Ἀπὸ τὴν πρόθεση παρὰ καὶ τὴν ἀρχαία λέξη ἐγκώμιον.

- Πάφλας = τενεκές. Ἀπὸ τὸ ρῆμα «παφλάζω» = κάνω κρότο. (Παφλασμὸς = ὁ ἦχος ἀπὸ τὰ κύματα ποὺ σκᾶνε στὴν ἀκτή). Ὁ τενεκές, ὅπως εἶναι γνωστό, παράγει κρότο μὲ τὴν κάθε μετακίνησή του ἢ μὲ κάθε χτύπημα.

- Ποδένομαι = φοράω τὰ παπούτσια μου, ἀπὸ τὴ λέξη ὑπόδημα, μεταγενέστερο ρῆμα ὑποδένομαι.

- Ποριά = ξύλινη, αὐτοσχέδια πόρτα. Ἀπὸ τὴ λέξη πόρος = πέρασμα, ἄνοιγμα.

- Πυρομάδα = πυρωμένη στὰ κάρβουνα ἢ στὸ τζάκι φέτα ψωμιοῦ. Ἀπὸ τὶς ὁμηρικὲς λέξεις «πῦρ» καὶ «ὠμὸς» = ἄψητος (Χ, 347 καὶ μ, 396).

- Πυροστιά = πυροστιά, τρίποδο ἢ τετράποδο σιδερένιο ἐξάρτημα - βοήθημα, ποὺ μπαίνει στὴ φωτιά. Ἀπὸ τὶς ὁμηρικὲς λέξεις «πῦρ- ος» καὶ «ἰστίη» = ἑστία.

- Ρούγα = ρούγα, δρόμος πόλης. Ὁμηρικὴ λέξη «ρὼξ - ρωγός», στενωπός. Ὀδύσσεια χ, 143.

- Ρούσα = ξανθή. Ἀπὸ τὴ λέξη «ρύσσιος», «ρούσιος» = κοκκινωπός, ξανθοκόκκινος.

- Στέρφο = ἄγονο (ἀπὸ τὴν ὁμηρικὴ λέξη «στείρη» ἀπὸ τὴν ὁποία παράγεται ἡ λέξη «στέριφος»).

- Στουρνάρι = στουρνάρι, ἀχμηρὸ σκληρὸ πέτρωμα. Παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «στόρνυμι» ἢ «στορέννυμι» (μεσαιωνικὴ λέξη «στόρνυμαι» = ἐξομαλύνω). Ἀπὸ τὸ ρῆμα αὐτὸ παράγεται καὶ τὸ «στορύνη» (=χειρουργικὸ ἐργαλεῖο μὲ ὀξεία αἰχμὴ) καὶ ἡ λέξη «στορεὺς -ἕως» (= παραγωγὴ πυρὸς μὲ τὴν τριβή).

- Στρέω = συμφωνῶ, ἀποδέχομαι κάτι ποὺ μὲ συμφέρει. (Συνήθης ἔκφραση: «δὲ μὲ στρέει»= δὲ μὲ συμφέρει, δὲ συμφωνῶ). Ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα στέργω.

- Τάλαρος = μεγάλος ξύλινος κάδος, ξύλινο δοχεῖο γιὰ κρασί. Ἀπὸ τὴν ὁμηρικὴ λέξη «τάλαρος»: «πλεκτοῖς ἐν ταλάροισι φέρον μελιηδέα καρπὸν = σὲ πλεκτὰ καλάθια καρποὺς γλυκούς», Ἰλιάδα, 568, «πλεκτοῖς ἐν ταλάροισι ἀμησάμενοι κατέθηκεν = σὲ πλεκτὰ τυροβόλια ἔβαλε», Ὀδύσσεια ι, 247.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἂν πρὶν ἀπὸ 40 χρόνια ἀνέφερε κάποιος τὸν ὅρο «ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ», πολλοὶ θὰ τὸν παρατηροῦσαν μὲ ἔκπληξη, ἄλλοι μὲ ἀπορία. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτὴν οἱ περισσότεροι θὰ εἶχαν δίκιο, γιατί, πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ σὲ μία κοινωνία, ποὺ ὅλοι ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ λάτρευαν ἐλεύθερα τὴν θρησκεία τους; Αὐτὸ ἦταν τὸ πρόβλημα, ὅτι ΚΑΝΕΙΣ (ἢ μᾶλλον λίγοι) ΔΕΝ ἤξερε τί σημαίνει καὶ τί ἐκπροσωποῦσε αὐτὸ στὴν Τουρκία.

Κατάγομαι ἀπὸ μία περιοχὴ ποὺ εἶχε χιλιάδες οἰκογένειες ποὺ μετανάστευσαν σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης, γιὰ ἐπιβίωση καὶ βελτίωση τῶν οἰκονομικῶν τους, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι τῶν συγγενῶν μου. Στὶς σύντομες διακοπές τους στὴν Πατρίδα, εἴχαμε στενὲς ἐπαφὲς μαζί τους, ὅπου μᾶς ἐξιστοροῦσαν τὴ διαβίωσή τους καὶ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν τὰ πρῶτα χρόνια (μετὰ τὸ 1955), ὅπου ἐστεροῦντο καὶ βασικῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν, λόγῳ ἐλλείψεως ἱερέων καὶ ὀρθοδόξων ναῶν.

Ἐκεῖ, στὴν ξενιτειά, γνωρίσθηκαν καὶ μὲ πολλοὺς Τούρκους ἐργάτες, ποὺ δούλευαν στὸ διπλανὸ πόστο, κατοικοῦσαν στὸ πλαϊνὸ σπίτι, ψώνιζαν ἀπὸ τὰ ἴδια καταστήματα καὶ γιατί ὄχι, ἀπέκτησαν εἰλικρινεῖς φιλικὲς καὶ οἰκογενειακὲς σχέσεις, γιατί ἀποτελοῦσαν πλέον μία «κοινότητα» ἴδιων προβλημάτων καὶ ἐργασιακῶν ἐνδιαφερόντων.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ χρονικὴ στιγμή, ὁ μεγάλος ὄγκος τῶν Τούρκων μεταναστῶν ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ Ἕλληνες, ποὺ εἶχαν κυρίως προσφυγικὴ καταγωγή, ὅπως Μικρασιάτες καὶ Πόντιους (πρώτης καὶ δεύτερης γενιᾶς) καὶ ἔσπασαν τὰ στρεβλὰ πρότυπα, ποὺ εἶχε ὁ ἕνας λαὸς γιὰ τὸν ἄλλον, ἑξαιρουμένων τῶν ἀκραίων ἀντιλήψεων. Πάρα πολλοὶ Τοῦρκοι, καταγόμενοι κυρίως ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, ἀντιλήφθηκαν ὅτι Ἕλληνες συνάδελφοί τους μιλοῦσαν τὴν ἴδια «παράξενη» γλώσσα, ποὺ δὲν γνώριζαν ἄλλοι Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι, χόρευαν τοὺς ἴδιους χορούς, τραγουδοῦσαν ἴδια καὶ παρόμοια τραγούδια καὶ εἶχαν πολλὰ ἴδια ἤθη καὶ ἔθιμα μὲ μικρὲς διαφοροποιήσεις.

Τότε, ἀποβάλλοντας οἱ περισσότεροι τὶς ἐθνοτικὲς παρωπίδες, ποὺ τοὺς ἐπιβλήθηκαν βίαια αἰῶνες πρίν, καὶ ἀντιλαμβανόμενοι τὸ «ὅμαιμον» καὶ τὸ «ὁμόγλωσσον» ἐνισχύθηκαν στὴν πεποίθηση, ὅτι ἀποτελοῦν ἕνα ξεχωριστὸ κομμάτι, ποὺ δένει σὲ ἁρμονία μὲ τοὺς Ἕλληνες Ποντίους καὶ ὄχι μὲ τοὺς Τούρκους. Ἄρχισαν νὰ ἀναζητοῦν τὴν ἱστορική τους ταυτότητα, τὴν καταγωγή τους καὶ νὰ συστοιχοῦν καὶ ἀντιστοιχοῦν τὴν γλώσσα, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα, τὸν πολιτισμό τους μὲ τὸ «ἐχθρικό», τὸ «ξένο» ποὺ δὲν ἤξεραν!

Πολλοὶ ἀπ’  αὐτούς, μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα, ἐκμυστηρεύτηκαν καὶ τὸ ἑφτασφράγιστο μυστικό τους «ἦταν Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι». Οἱ πιὸ τολμηροί, ἀπετόλμησαν (ἐλάχιστοι βέβαια) νὰ διακηρύξουν τὴν κρυπτοχριστιανική τους ἰδιότητα καὶ νὰ λαμβάνουν μέρος στὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τῶν μεταναστῶν Ἑλλήνων, στὸ ἴδιο πολλὲς φορὲς χαλαρὸ ἐπίπεδο μὲ αὐτούς.

Τὴν ἔκπληξη αὐτὴ τὴν ἐβίωναν καὶ οἱ δύο πλευρές, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀνῆκαν σὲ μειονεκτικὲς κοινότητες, ἀπὸ πλευρᾶς οἰκονομικῆς καὶ μορφωτικῆς, δὲν εἶχαν ἄλλες ἀνησυχίες γιὰ τὴν ἑρμηνεία τοῦ φαινομένου καὶ ἀρκέστηκαν στὸ ὅτι τοὺς ἔδινε τὸ παρόν, δηλ. γιὰ μία καλὴ σχέση καὶ ἀνταλλαγὲς σκέψεων καὶ προβληματισμῶν, χωρὶς περαιτέρω παρελθοντικὴ ἀναζήτηση, ἀναζήτηση καὶ ἑρμηνεία!

Τὸ πρόβλημα τῶν ἑλληνογενῶν μουσουλμάνων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, εἶναι πολὺ παλιὸ καὶ ἐμφανίζεται ἀπὸ τὶς πρῶτες στιγμὲς τῆς κατακτητικῆς παρουσίας τῶν μουσουλμανικῶν τουρκικῶν φύλων, στὶς παρυφές, ἀλλὰ καὶ στὴν καρδιὰ τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, μὲ τοὺς βίαιους ὁμαδικοὺς ἐξισλαμισμούς, ποὺ χιλιάδες σελίδες ἔχουν γραφεῖ γι’  αὐτό.

Θὰ ἀναφερθῶ ἐπ’ ὀλίγον στοὺς «ἐθελοντικοὺς» ἐξισλαμισμούς, ποὺ ἔλαβαν χώρα μετὰ τὸ 1650 μ.Χ., μετὰ ἀπὸ σκληρώτατη καταπίεση καὶ θρησκευτικὸ φανατισμὸ Τούρκων τιμαριούχων. Αὐτοὶ ἄρχισαν, ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Πόντου, (ὅπου οἱ συνθῆκες διαβίωσης ἦταν σκληρές), πρῶτα ἀπὸ τὴν περιοχὴ Ὀφέως, στὴ συνέχεια στὰ Σούρμενα, Ἀργυρούπολη, Τονια καὶ ἐπεκτάθηκαν λίγο ὡς πολὺ σὲ ἄλλες περιοχές.

Βέβαια, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναγκαστικοὺς ἐξισλαμισμοὺς εἶχαν μόνο ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικά, δηλ. ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἔφεραν δημόσια μουσουλμανικὴ ἀμφίεση καὶ ἐμφανιζόταν στὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ πρακτικὴ ὡς γνήσιοι μουσουλμάνοι. Μέσα στὰ σπίτια τους ἀκολουθοῦσαν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ λατρεία καὶ σὲ πολλὲς περιοχὲς ὑπῆρχαν κρυφοὶ ἱερεῖς ποὺ τελοῦσαν μὲ ἀπόλυτη μυστικότητα τὰ ἱερὰ Μυστήρια. Αὐτοὶ δὲν εἶχαν ἐπιμειξίες μὲ γνήσιους μουσουλμάνους καὶ δὲν εἶχαν κοινωνικὲς σχέσεις, ἐκτὸς τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων.

Κατὰ καιρούς, κατόπιν ἐξωτερικῶν πιέσεων, ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία παραχωροῦσε κάποιες θρησκευτικὲς ἐλευθερίες στοὺς ὑπηκόους της, ποὺ ἀποτελοῦσαν ἕνα μωσαϊκὸ φυλῶν καὶ θρησκευτικῶν δογμάτων καὶ δοξασιῶν.

Πολλὰ ὀθωμανικὰ διατάγματα ὑπεγράφησαν, γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, μὲ κύριο τὸ   «Χάτι Χουμαγιοῦν»   ποὺ ἐπέτρεξε τὸν ἐλεύθερο θρησκευτικὸ προσανατολισμὸ τῶν Ὀθωμανῶν ὑπηκόων, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ ἢ ἡ περιουσία τους. Πολλὲς περιπτώσεις ἔχουν καταγραφεῖ καὶ διασωθεῖ ἱστορικά, μὲ κύρια τὸν Μάιο τοῦ 1856, ποὺ ἐπέστρεψε στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ φύλακας τοῦ Ἰταλικοῦ Προξενείου στὴν Τραπεζούντα Πεχλὶλ Τεκίογλου. Τὸ παράδειγμά του ἀκολούθησαν πάρα πολλοὶ τὸ 1910, ὅποτε τὰ πράγματα ἄλλαξαν πρὸς τὸ χειρότερο μὲ τοὺς Νεοτούρκους στὴν ἐξουσία. Τὴν περίοδο ἐκείνη τὸ πρόβλημα ἔγινε γνωστό, (τῶν κρυπτοχριστιανῶν τοῦ Πόντου), μὲ τὴν ὁμαδικὴ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία ὁλόκληρων χωριῶν. Αὐτὸ ὅμως δὲν κράτησε πολύ!

Μὲ τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ τὸν διωγμὸ τῶν ὑπολοίπων Μικρασιατῶν Ἑλλήνων, ὅσοι Πόντιοι παρέμειναν στὴν Τουρκία, διατήρησαν μόνο τὴν ποντιακή τους διάλεκτο καὶ τὶς παραδόσεις τους, ἀπομακρυσμένοι καὶ ἀποκομμένοι ἀπὸ κάθε τι ἑλληνικό, ἐκτὸς ἀπ  ὅσους κατέφυγαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου δημιούργησαν ἀμιγεῖς κοινότητες.

Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1970, παρόλες τὶς διώξεις καὶ τὴν ἐπιτυχία, κρατικὴ πρακτικὴ γιὰ βίαιη ἐνσωμάτωση στὴν τουρκικὴ κοινωνία, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ ἀφομοιωθοῦν πλήρως, γιατί οἱ ἀντιστάσεις τους ἦταν σθεναρὲς καὶ πολλὰ βίαια κατασταλτικὰ μέτρα κατεγράφησαν στὰ τουρκικὰ Μ.Μ.Ε. ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ (ὅπως π.χ. οἱ βίαιες διακοπὲς συγκεντρώσεων στὰ Παρχάρια καὶ ἄλλων ἑορτῶν). Σήμερα δὲν μποροῦμε νὰ μιλήσουμε ἂν ὑπάρχουν ἢ δὲν ὑπάρχουν κρυπτοχριστιανοὶ στὴν Τουρκία, μὲ τὴν ἔννοια ποὺ βιώνουμε τὴν πίστη μας στὴν Ἑλλάδα, ὅπου γύρω μας ὅλοι (ἢ μᾶλλον τὸ 98%) βιώνουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω καὶ χαλαρά, οὔτε νὰ προσδιορίσουμε ἕναν ἀριθμό, γιατί ὁπωσδήποτε θὰ ἦταν αὐθαίρετος καὶ ἴσως ἐκτὸς πραγματικότητας.

Τὸ τουρκικὸ περιοδικὸ AKTUEL (1992) ἔγραψε «τὰ ἴχνη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς παράδοσης εἶναι ὁλοφάνερα καὶ ἐδῶ, ὅλοι μιλοῦν ποντιακά. Τὸ Ρωμαίικο καὶ τὸ Ὀρθόδοξο εἶναι φανερό!».

Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα περιληπτικὰ καὶ ὅσα ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται δειλὰ-δειλὰ στὴν Τουρκία ἀπὸ εὐσυνείδητους Πανεπιστημιακοὺς καὶ ἀνθρώπους τοῦ Πνεύματος, ἀναδεικνύεται ἡ ὕπαρξη τοῦ προβλήματος ποὺ εἶναι φυλετικό, ἀλλὰ συγχρόνως κατὰ τὴν γνώμη μου καὶ θρησκευτικό. Κατὰ καιροὺς δημοσιεύονται σὲ ἐφημερίδες καὶ περιοδικά, ἀλλὰ ἐκδίδονται καὶ βιβλία μὲ θέμα τῶν ἱστορικῶν αὐτῶν κοινοτήτων. Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια δημοσιεύθηκε στὴν Τουρκία ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ στὰ Τούρκικα κατ’  ἄλλους 8.000.000 ἀντίτυπα, κατ’  ἄλλους 15.000.000 τῆς ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ. Ἂν ἀληθεύουν οἱ ἀριθμοὶ αὐτοί, ἀπὸ τὸν μικρότερο ἕως τὸν μεγαλύτερο, τότε ὑπάρχει μία ζῶσα πραγματικότητα στὴν τουρκικὴ κοινωνία, ποὺ ἀναζητᾶ τὴ χαμένη θρησκευτικότητά της, τὴ χαμένη πίστη της!

Ἐπαφίεται στὴ χώρα μας, στὴν Ὀρθοδοξία, νὰ ἀναζητήσει, νὰ καταγράφει καὶ νὰ προβάλλει τὴν ὕπαρξη αὐτὴ τῶν Ἑλληνογενῶν Ποντίων, ποὺ αἰῶνες τώρα ἀγωνίζονται νὰ διατηρήσουν ἀλώβητη τὴν καταγωγή τους, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναζητήσουν τὴ χαμένη θρησκευτικότητά τους.

Γιὰ τὴν πραγματικότητα αὐτὴ θὰ σᾶς καταγράψω μερικὰ περιστατικά, ποὺ ἐβίωσα κατὰ τὴν ὑπηρεσιακή μου διαδρομὴ στὴ Θράκη, στὸν Ἔβρο.

* Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1973 ὑπηρετοῦσα ὡς Ἐνωμοτάρχης στὴν ὀρεινὴ περιοχὴ τῆς Ξανθῆς, στὸ Ὡραῖον, ὅπου κατοικοῦσαν περίπου 2.500 Πομάκοι μουσουλμάνοι τὸ θρήσκευμα. Τὴν περιοχὴ ἐπισκέφθηκε ὁ καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας τοῦ Α.Π.Θεσσ/νίκης κ. ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος μὲ συνεργάτες του, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν καὶ μελετήσουν βυζαντινὰ παρεκκλήσια καὶ Ἐκκλησίες, ποὺ ὑπῆρχαν στὸν ὀρεινὸ ὄγκο τῆς Ροδόπης, ποὺ σίγουρα ἦταν ἐρείπια. Ζήτησε τὴ βοήθειά μου καὶ τὸν συνέστησα τὸν Ἀγροφύλακα, ποὺ ἦταν Πομάκος καὶ γνώριζε καλὰ τὴν περιοχή. Στὸ καφενεῖο ποὺ καθήσαμε, γνωστοποίησε τὸν λόγο τῆς ἐπισκέψεώς του καὶ ζητοῦσε πληροφορίες ἀπὸ ἡλικιωμένους Πομάκους. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸ καφενεῖο τὸν πλησίασε ἐπιφυλακτικὰ ἕνας ἡλικιωμένος καὶ προσφέρθηκε νὰ τὸν συνοδεύσει καὶ νὰ τὸν ὑποδείξει ἀντίστοιχες τοποθεσίες. Πράγματι, μὲ τὸν Ἀγροφύλακα καὶ τὸν ἐθελοντὴ ὁ κ. καθηγητὴς κινήθηκε σὲ δύσβατα μονοπάτια καὶ τοποθεσίες ἐπὶ πέντε ἡμέρες καὶ συγκέντρωσε πλούσιο καὶ ἐπεξεργάσιμο ἐπιστημονικὰ ὑλικό. Μετὰ τὴν ἀναχώρησή τους, ὁ ἐθελοντὴς μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι τὸν πῆγε σὲ  ἕναν δύσβατο τόπο, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ ἐρείπια μικρῆς ἐκκλησίας καὶ ὅπου τὸν πήγαινε ἡ γιαγιά του, ὅταν ἦταν μικρὸς καὶ ἐκεῖ προσκυνοῦσε καὶ ἔλεγε κάτι ποὺ δὲν καταλάβαινε. Μία φορὰ ποὺ ἐπέστρεφαν, τοὺς ἐπίασε μεγάλη καταιγίδα καὶ ἡ γιαγιά του γονάτισε καὶ προσευχόταν καὶ ἐπίανε τὴ φορεσιά της (βράκα) στὸ κάτω δεξὶ μέρος καὶ συγχρόνως τοῦ τὴν ἀκουμποῦσε στὸ μέτωπο. Δὲν καταλάβαινε τότε τί ἔκανε ἡ γιαγιά του καὶ τί εἶχε στὴ φορεσιά της. Ὅταν μεγάλωσε, τὸν εἶπε ὅτι εἶχε ραμμένα ἐσωτερικὰ δύο σκαλιστὰ ξυλάκια σὲ σχῆμα σταυροῦ. Παρατήρησε ἐπίσης ὅτι τὸ σπίτι τους στὸ χαγιάτι εἶχε στὸ ταβάνι ἕνα μεγάλο ξύλινο στήριγμα σὲ σχῆμα σταυροῦ καὶ σὲ δύσκολες καιρικὲς συνθῆκες, ἡ γιαγιά του σταύρωνε τὰ χέρια στὸ στῆθος καὶ σὲ ἀκίνητη στάση στρεφόταν στὸν σταυρό.

* Τὸ 1985 ὑπηρετώντας στὸ Ἀστυν. Τμῆμα Ἀλεξανδρούπολης, μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ Ἀστυνόμου Β’  (Μοιράρχου), ἀσχολήθηκα μὲ τὴν περίπτωση ἑνὸς Τούρκου «λαθρομετανάστη» ποὺ μέσῳ τοῦ ποταμοῦ Ἔβρου εἰσῆλθε λαθραία στὴ χώρα μας μὲ προορισμὸ τὴ Γερμανία. Κατὰ τὴν ἐξέτασή του μοῦ μίλησε στὰ Ποντιακά, μὲ τὰ ὁποῖα ἤμουν ἐξοικιωμένος καὶ σὲ στιγμὲς ἐμπιστοσύνης μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι ἦταν κρυπτοχριστιανὸς τοῦ Πόντου. Τοῦ ἔδειξα ὅτι δὲν τὸν πιστεύω, καὶ τότε ἔβγαλε τὸ πουκάμισό του καὶ μοῦ ἔδειξε τὶς μασχάλες του. Μὲ ἔκπληξη εἶδα ὅτι καὶ στὶς δύο μασχάλες ἔφερε χαραγμένο σταυρὸ μὲ τατουάζ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι ἦταν βαπτισμένος καὶ ἔφερε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, γεννημένος τὸ 1956 στὸ χωριὸ Πανωχώρι (περιοχὴ Τσαΐκαρα) ὅπου «εἴμεθα τρεῖς χιλιάδαι ψυχαί». Ὁ πατέρας του, ὅταν ἦταν δύο χρονῶν, τὸν πῆρε μὲ τὸ μουλάρι καὶ τὸν πῆγε σὲ  ἕνα χωριὸ τοῦ Πόντου μία ἡμέρα μακριὰ ὅπου ὑπῆρχε Χότζας-παπὰς καὶ τὸν βάπτισε. Εἶχε δύο ἀδελφοὺς μεγαλύτερους, ποὺ ἐγκαταστάθηκαν πολλὰ χρόνια πρὶν στὴν Ἀμερικὴ καὶ ἤθελε νὰ πάει νὰ τοὺς συναντήσει μέσῳ Γερμανίας, ὅπου εἶχε συγγενεῖς καὶ ἦταν εὐκολότερη ἡ μετανάστευση. «Κίνησα» τὸν μηχανισμὸ καὶ διευκολύναμε τὴν ἀναχώρησή του. Μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες μοῦ ἔστειλε ἀπὸ τὸν Καναδὰ μία κάρτα μὲ εὐχές του καὶ εὐχὲς ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του Εὐάγγελο καὶ Ἡρακλῆ, γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἔδειξα. Ἡ κάρτα ἦταν μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες, ἀλλὰ στὴν Ποντιακὴ διάλεκτο.

* Τὸ 1994 ὑπηρετοῦσα ὡς Διοικητὴς στὸ Τμῆμα Ἐλέγχου Διαβατηρίων Κήπων-Ἔβρου, ἀπ’  ὅπου γίνεται ἡ μεγαλύτερη διακίνηση ταξιδιωτῶν ἀπὸ καὶ πρὸς τὴν Τουρκία καὶ κυρίως Τούρκων μεταναστῶν στὴν Εὐρώπη. Μία ἡμέρα διήρχετο τοῦ μεθοριακοῦ σημείου Κήπων, πρὸς Τουρκία, μὲ τὸ Ι.Χ. αὐτοκίνητό του ἕνας νεαρὸς ἀλλοδαπός, ἐργαζόμενος στὴ Γερμανία. Κατὰ τὸν ἔλεγχο μίλησε στὰ Ποντιακά. Τὸν πλησίασα καὶ πιάσαμε κουβέντα· μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν Πόντιος ἀπὸ ἕνα ὀρεινὸ καὶ ἀπόμακρο χωριὸ τῆς περιοχῆς Τόνιας, ὅπου ὅλοι στὰ γύρω χωριὰ ἦταν Πόντιοι. Τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ πεῖ ἂν ἡ περιοχὴ εἶχε Χριστιανοὺς καὶ ἂν ἦταν ὁ ἴδιος. Γέλασε συγκαταβατικά, κοίταξε γύρω μήπως ὑπῆρχε κανεὶς περίεργος ὠτακουστὴς καὶ μοῦ εἶπε «ναί, καὶ πολλοὶ εἴμεθα, θὰ τὰ ποῦμε ἄλλη φορά». Μπῆκε στὸ ὄχημά του καὶ ἀνεχώρησε γιὰ Τουρκία.

* Σὲ λεωφορεῖο τοῦ Ο.Σ.Ε., ποὺ ἐκτελοῦσε τὸ δρομολόγιο Ἀθήνα-Κωνσταντινούπολη, ἐπέβαινε ἕνας ἡλικιωμένος Τοῦρκος (γενν. τὸ 1920) μὲ παραδοσιακὴ ἐνδυμασία (ποτούρια), ποὺ παραβίασε τὴ βίζα εἰσόδου καὶ ἔπρεπε νὰ τοῦ ἐπιβληθεῖ κάποιο πρόστιμο. Συζητώντας μαζί του, γιὰ τοὺς λόγους παραβίασης τῆς βίζας, μοῦ εἶπε ὅτι ἐπισκέφθηκε τοὺς γυιούς του ποὺ ἔμεναν στὴν Ἀθήνα. Θεώρησα ὅτι παρουσίαζε ἐνδιαφέρον ἡ περίπτωσή του καὶ τὸν πῆρα στὸ γραφεῖο μου, ὅπου μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι εἶχε δύο γυιοὺς ποὺ ἐργάζονταν στὴν Ἀθήνα. Ὁ ἕνας γεννήθηκε τὸ 1945 καὶ ὁ ἄλλος τὸ 1960 ἀπὸ τὴ δεύτερη γυναίκα του. Ὁ ἴδιος ἦταν γεννημένος τὸ 1920 ἀπὸ Ἕλληνες γονεῖς καὶ ὁ πατέρας του κατετάγη στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ κατὰ τὸν Μικρασιατικὸ πόλεμο. Τὸ χωριό τους ἦταν 200 χιλ. μακριὰ ἀπὸ τὴν Προύσσα, στὴν ἐνδοχώρα. Μετὰ τὴ λήξη τοῦ πολέμου καὶ τὴ φυγὴ τῶν συγχωριανῶν του γιὰ τὴν Ἑλλάδα, ὁ πατέρας του δὲν ἐπέστρεψε καὶ ἡ μητέρα του, ἐπειδὴ δὲν εἶχε ἄλλους συγγενεῖς ἀποφάσισε νὰ περιμένει τὴν ἐπιστροφή του, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐπέστρεψε καὶ μᾶλλον σκοτώθηκε. Στὸ διάστημα αὐτό, τοὺς προστάτευσε ἕνας γείτονας Τοῦρκος, ποὺ ἦταν οἰκογενειακὸς φίλος. Μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν ἡ μητέρα του, μὴ ξέροντας ποὺ νὰ πάει, παρέμεινε στὸ σπίτι της καὶ φρόντιζε τὰ λιγοστὰ χωράφια τους, πάντα μὲ τὴν προστασία τοῦ Τούρκου. Τὸ 1926 πέθανε ἡ γυναίκα τοῦ Τούρκου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς δύο παιδιὰ καὶ πρότεινε στὴν μητέρα του νὰ τὸν νυμφευθεῖ. Ἡ μητέρα του δέχθηκε ἐξ ἀνάγκης, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἦταν πράγματι καλὸς ἄνθρωπος καὶ ἔτσι ἔγιναν μουσουλμάνοι. Μέσα στὸ σπίτι εἶχε πάντοτε εἰκονίσματα στὸ σεντούκι καὶ προσευχόταν σ’  αὐτά. Δὲν ἔκαναν παιδιὰ μαζί. Μεγάλωσε καὶ νυμφεύθηκε μία Τουρκάλα. Ἡ μάνα του, μόλις γέννησε τὸ πρῶτο του ἀγόρι, τοῦ ἔδωσε εὐχὴ καὶ κατάρα νὰ βαπτίσει τὸ παιδὶ Χριστιανό. Ἀνακάλυψε σ  ἕνα χωριό, ἀρκετὰ μακριά, ἕνα Χότζα ποὺ ἦταν καὶ παπὰς καὶ πῆγε τὸ παιδὶ τὸ 1950 καὶ τὸ βάπτισε στὸ ὑπόγειο τοῦ σπιτιοῦ καὶ τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος, ἐνῷ στὰ μουσουλμανικὰ τὸν φώναζαν Καδήρ. Ἡ μάνα του στὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς μὲ τὸ γυιό της, τὸν φιλοῦσε καὶ τὸν σταύρωνε συνέχεια, γιὰ νὰ φύγουν ὅλα τὰ κακά. Ἡ μάνα του ἀπὸ τὶς πολλὲς ταλαιπωρίες καὶ τὰ βάσανα πέθανε τὸ 1955. Τὸ 1959 πέθανε ἡ πρώτη του γυναίκα καὶ νυμφεύθηκε δεύτερη μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τὸ 1960 ἕνα γυιὸ πάλι. Θυμόταν πάλι τὰ λόγια τῆς μητέρας του, ὅτι ἔπρεπε νὰ βαπτίσει τὰ παιδιά του, ἀλλὰ ὁ Χότζας-παπὰς ποὺ ἤξερε εἶχε πεθάνει. Τὸ 1963 βρῆκε τὴν λύση. Εἶπε στὸ χωριὸ ὅτι τὸ παιδὶ εἶχε μία σπάνια ἀρρώστια καὶ ἔπρεπε νὰ τὸ πάει στὴν Κωνσταντινούπολη σὲ γιατρό. Ἐκεῖ μὲ χίλιες προφυλάξεις πέτυχε νὰ βαπτίσει τὸν γυιό του, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ χριστιανικὸ ὄνομα Χρῆστος, ἐνῷ στὸ χωριὸ τὸν φώναζαν Χαλήλ. Μοῦ ἀνέφερε ὅτι τὰ παιδιά του εἶχαν καλὲς δουλειὲς στὴν Ἀθήνα. Ὁ μὲν Κωνσταντῖνος εἶχε κατάστημα ψιλικῶν, ἦταν νυμφευμένος μὲ Ἑλληνίδα Χριστιανὴ καὶ εἶχε δύο παιδιά, τὸν Γιάννη, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τὸ δικό του προτοῦ γίνει μουσουλμάνος καὶ τὴν Μαρία, ποὺ εἶχε τὸ ὄνομα τῆς μητέρας του. Ὁ Χρῆστος ἦταν ἐλεύθερος καὶ ἐργαζόταν σὲ μεγάλο ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας, ὡς μάγειρας. Τὸν ρώτησα ἂν θέλει νὰ μείνει στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ μοῦ εἶπε: «ἐγὼ γεννήθηκα, μεγάλωσα στὴν Τουρκία, ἐκεῖ εἶναι θαμμένοι καὶ οἱ γονεῖς μου, ἐκεῖ θέλω νὰ πεθάνω καὶ ἐγώ. Τὸ καθῆκον μου τὸ ἔκανα, τὰ παιδιά μου τώρα εἶναι Ἕλληνες καὶ ἐπίσημα καὶ Χριστιανοί. Ἐγὼ δὲν μπορῶ ν’  ἀλλάξω πίστη».

Τὰ περιστατικὰ ποὺ σᾶς περιέγραψα πιὸ πάνω εἶναι ἕνα ἐλάχιστο δεῖγμα ἐνδεικτικό, γιατί τὸ κείμενο θὰ ἦταν μεγάλο. Ἡ περιγραφή τους ἀκολουθεῖ τὸ σκεπτικὸ καὶ τὸν τρόπο ἔκφρασης τῶν πρωταγωνιστῶν.

Μὲ ὅσα σὲ συντομία ἀνεφέρθησαν, συνάγεται τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ πρόβλημα-φαινόμενο τῶν κρυπτοχριστιανῶν στὴν Τουρκία, εἶναι πλέον ἀναγνωρίσιμο καὶ ἀπὸ μερίδα τῆς τουρκικῆς κοινωνίας καὶ ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὸ ἐπίσημο τουρκικὸ κράτος. Ἐναπόκειται στὴ θέληση τῆς Ἑλληνικῆς πολιτείας, τῶν θεσμοθετημένων ὀργάνων τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ βρεῖ τὸν ἀνάλογο βηματισμὸ καὶ νὰ «ἐπέμβει» πέραν ἀπὸ πολιτικὲς ἢ ἐθνικὲς σκοπιμότητες, γιὰ τὸ συμφέρον πρῶτα ἀπ’  ὅλα τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ποὺ βιώνουν μία «ἰδιαιτερότητα» σ’ ἕνα περιβάλλον ἂν ὄχι ἐχθρικό, τουλάχιστον μὴ φιλικό.

Πηγή: Εικονογραφίες

Χαιρετίζουμε μὲ πολλὴ χαρὰ τὴν ἐπιτυχία τῆς πανευρωπαϊκῆς δράσης “One Of Us” (Ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς). Ἀξίζουν θερμὰ συγχαρητήρια σὲ ὅσους συνετέλεσαν στὴν ἐπιτυχία της καὶ στὴν Ἑλλάδα, ἰδιαιτέρως στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὴν Πρεσβυτέρα - Δρ Θεολογίας - Φιλόλογο Βαρβάρα Μεταλληνοῦ καὶ στὸ Σύλλογο «Ἀγκαλιά» .

Μὲ τὴ δράση αὐτὴ διακηρύχθηκε σὲ εὐρωπαϊκὸ ἐπίπεδο (μὲ παγκόσμια ἀπήχηση) ἡ ἀναγνώριση τῆς πανθομολογούμενης ἀλήθειας ὅτι κάθε κυοφορούμενο ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, σὰν «Ἕνας ἀπό μᾶς», “One Of Us”.¹

Σύμφωνα μὲ ἀνακοίνωση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς (European Commission) ἡ δράση αὐτὴ κατατάσσεται ὡς 3η ἐπιτυχημένη σὲ πανευρωπαϊκὸ ἐπίπεδο.Τό ζήτημα θά συζητηθεῑ ὲκ νέου στό ΕΚ μέσα στό ἔτος 2017 καί θά καταβληθεῑ κάθε προσπάθεια νά σᾶς κρατήσουμε ἐνήμερους.

Ὑπευνθυμίζουμε ὅτι, μὲ βάση τὴ Συνθήκη τῆς Λισαβόνας, γιὰ κάθε ζήτημα γιὰ τὸ ὁποῖο συγκεντρώνονται 1.000.000 ὑπογραφὲς εὐρωπαίων πολιτῶν, αὐτὸ ὁδηγεῖται πρὸς συζήτηση στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο, ὅπως ἔγινε μὲ τὴν ἐν λόγῳ δράση.

Προσδοκοῦμε, ἡ ἐπιτυχία αὐτὴ νὰ ἀποτελέσει ἐφαλτήριο γιὰ νὰ προωθηθοῦν καὶ ἄλλες παρόμοιες δράσεις καὶ πρωτοβουλίες, ὅπως εἶναι καὶ ἡ δράση «Μαμά, μπαμπάς, παιδιά», γιὰ τὴν στήριξη τῆς θεοσύστατης καὶ ὑγιοῦς μορφῆς τῆς οἰκογένειας.

Ὅσοι συμφωνοῦμε μὲ τὴ δράση αὐτή, ἄς ὑπογράψουμε κι ἄς διακηρύξουμε μὲ τὴν ὑπογραφή μας, ὅτι ἀποδεχόμαστε καὶ συμφωνοῦμε μὲ τὴν ὕπαρξη μόνο τῆς φυσιολογικῆς μορφῆς τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ φυσιολογικοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου. Ἡ προθεσμία λήγει στὶς 11.12.2016 :

«Μαμά, Μπαμπὰς καὶ Παιδιά», Μαζὶ ἄς στηρίξουμε τὸν γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια !

http://www.tideon.org/index.php/2012-01-20-17-55-40/2012-05-07-21-01-51/2012-02-16-20-47-49/8371-2016-07-15-22-26-40

Ἡ σημαντικὴ αὐτὴ δράση μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει, ἐὰν τὴν ὑποστηρίξουμε σύσσωμοι, μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἑνότητα.

Τ.Ι.