Ὅταν χάνεται ἡ ἀγάπη, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ δικαίου καὶ ἐννοοῦν τὴν ἰσότητα. Ὅταν μαζί της χάνεται καὶ τὸ δίκαιο, οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν περὶ ἰσότητας καὶ ἐννοοῦν τὴν ἀνηθικότητα. Ἀπὸ τὸν τάφο τῆς ἀγάπης ξεφυτρώνει τὸ δίκαιο, ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ δικαίου ξεφυτρώνει ἡ ἰσότητα.
Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Ὅλοι μας μάθαμε, ὅτι πρὶν ἀπὸ κάποιες μέρες τὸ Τάγμα τῶν «Ἀρχόντων» τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρουσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Δημητρίου βράβευσε μὲ τὸ ὑψηλότερο πατριαρχικὸ βραβεῖο, τὸ Ἀθηναγόρειο Βραβεῖο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἕναν ἀπό τοὺς πιὸ διαβόητους ὑποστηρικτὲς τῆς ἔκτρωσης καὶ τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὸν κυβερνήτη τῆς Νέας Ὑόρκης Andrew Cuomo (Ἄντριου Κουόμο).
Ὁ Cuomo εἶναι αὐτός, ποὺ ὑπερασπίστηκε τὴν νομοθεσία, ποὺ δίνει τὸ «δικαίωμα» σὲ μία μητέρα νὰ κάνει ἔκτρωση μέσω δηλητηρίου, ποὺ ἐγχέεται μέσα της καὶ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ μωροῦ. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἀμερικάνος Ὀρθόδοξος Χριστιανός, Ἰώσηπος Φλάβιος, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς «δὲν εἶναι κάποιος, ποὺ πιστεύει ἁπλὰ στὶς ἀμβλώσεις, ἀλλὰ εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ πίεσε σκληρὰ γιὰ τὰς ἀμβλώσεις ἐγκυμοσύνης ὄψιμης ὡριμότητας (μὲ δηλητήριο, ἀκρωτηριασμό, καὶ διαμελισμὸ τῶν ἐμβρύων στὴν μήτρα)». Πηγή: Τράπεζα Ιδεών , Κόκκινος Ουρανός , www.greeknewsonline.com/therma-minimata-antriou-kouomo-gia-tin-omogenia-ton-ellinismo
Δὲν θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς ἀνηθικότητας καὶ τὴν συγκατάβαση τῶν οἰκουμενιστῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, διότι δυστυχῶς μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση φαίνεται ἀκόμα καὶ αὐτὴ ὡς μικρότερο κακό. Γιατὶ τώρα συμβαίνει κάτι τὸ ἀπίστευτο:Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν – γιατὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ– παρουσιάζει τὸν Χριστὸ στὸ ὄνομα τῆς ἰσότητας καὶ τοῦ δικαίου, ὦ τῆς βλασφημίας, νὰ βραβεύει τοὺς νομιμοποιητὲς τοῦ φόνου. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν δείχνει τὸν Χριστό νὰ μὴν δίνει πιὰ ζωή, ἀλλὰ νὰ βραβεύει αὐτούς, ποὺ τὴν παίρνουν. Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν καπηλεύεται τὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ νὰ τὴν μειώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο, ποὺ δικαίως θὰ ἀγανακτήσει μὲ αὐτὴν τὴν βράβευση.Ἡ «Ἐκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν ξεπέρασε κάθε ὅριο βλασφημίας καὶ ἐκτρωπῆς.
Ἂς κοιτάξουμε ὅλοι αὐτήν τὴν φωτογραφία 5 καὶ 10 φορές. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ δοῦμε, πόσο πιὰ βλασφημοῦν οἱ Οἰκουμενιστὲς τὸν Θεό. Ἂς τὴν κοιτάξουμε γιὰ νὰ νιώσουμε τὸν τρόμο ποὺ θὰ μᾶς κυριεύσει, ὅταν τὸ αἷμα αὐτῶν τῶν παιδιῶν, σὰν ἄλλος Ἄβελ, θὰ ζητήσει δικαιοσύνηἀπὸτὸν Θεὸκαὶ θὰ τοῦ πεῖ: Πόσο ἀκόμα θὰ ἀνέχεσαι Κύριε μέχρι καὶτὴν βράβευση τῶν δολοφόνων μας; Ἂς τὴν κοιτάξουμε καὶ ἂς ποῦμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια. Εἶναι αὐτοὶ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι; Εἶναι αὐτοὶ συνεχιστὲς τῶν ἁγίων; Εἶναι αὐτοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου; Μπορεῖ πιὰ κανεὶς νὰ ἰσχυρισθεί, ὅτι δὲν ὑπάρχει ὄχι μόνο αἵρεση ἀλλὰ καὶ πλήρης κατάργηση καὶ ἀπίστευτη βλασφημία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ;
Ὁ ἅγ. Ἀμβρόσιος Μεδιολάνου ἄφησε ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο, ἐπειδὴ αὐτὸς ἔπνιξε μία ἐπανάσταση στὸ αἷμα.
Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο στὴν Ἐκκλησία στὴν Αὐτοκράτειρα, ποὺ ἅρπαζε τὴν περιουσία τῶν πτωχῶν.
Δὲν ὑπάρχει ἅγιος, ποὺ νὰ βράβευσε ἢ νὰ ἔκλεισε τὰ μάτια στὸν φόνο γιὰ νὰ ἐπιτύχει κάποιο σκοπό, ἐδώ τὴν ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Νικολάου στὴν Νέα Ὑόρκη. Δὲν δέχεται ο Χριστὸς δωρεὲς ἀπό ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι ἐχθροί του.
Ἀρκετὰ πιά! Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ κλείνουμε τὰ μάτια σὲ αὐτὰ, ποὺ γίνονται. Δὲν ἀνήκουν ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὸν κάθε ἄνθρωπο γιὰ νὰ κάνουν μὲ αὐτὰ, ὅτι θέλουν. Ποιός εὐσεβὴς πιστός, ποὺ ἔχει ἔστω καὶ λίγο φόβο Θεοῦ, θὰ μπορέσει νὰ ἐπιτρέψει πιὰ σὲ τέτοιους ρασοφόρους νὰ λυμαίνονται καὶ νὰ καταισχύνουν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ; Ποιός Κληρικός, ποὺ τοὺς μνημονεύει, θὰ μπορέσει να ξανακάνει κήρυγμα ἐναντίον τῶν ἀμβλώσεων; Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται ἕνα μὲ αὐτούς, γιατὶ αὐτὸ σημαίνει μνημόνευση. Ὅποιος τοὺς μνημονεύει, γίνεται συμμέτοχος στην βλασφημία τους.
Πηγή: Ακτίνες
Ὅταν ἀναφέρεται κανεὶς στὴ θέση ποὺ ἔχουν τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα στὴν Ἐκπαίδευση, εἶναι ἀνάγκη πρῶτα νὰ ἀναλογισθεῖ τὴ γενικότερη θέση ποὺ κατέχει ὁ Λόγος τῆς Ἐκκλησίας στὸ σχολεῖο. Τὰ τελευταῖα χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μίας ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς ἰδεολογικοῦ χαρακτῆρα, ἡ ὁποία, ἔχοντας ὡς ἄξονά της ἕνα μὴ ἐπιστημονικὸ καὶ σὲ κάθε περίπτωση ἀντιπαιδαγωγικὸ προοδευτισμό, ἀρνεῖται τὴ ζωντανὴ καὶ γόνιμη σύνδεση τῆς παιδείας μας καὶ τῶν παιδιῶν μας μὲ ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὴν ελληνική τους κληρονομιά: τὴ γλῶσσα, τὴν ἱστορία, τὸν πολιτισμό, τὴ ζῶσα ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ζωή.
Ἡ συγκεκριμένη αὐτὴ ἐκπαιδευτικὴ κατεύθυνση παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ μὲ τὰ Προγράμματα καὶ τὰ βιβλία ποὺ στέλνονται στὰ σχολεῖα, στὰ ὁποῖα ὅ,τι δὲν ἐμπίπτει στὶς προδιαγραφὲς καὶ τὰ κριτήρια τοῦ ἐκσυγχρονιστικοῦ πνεύματος, ἀπορρίπτεται καὶ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ σχολεῖο. Μία ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἔχουν ἐφαρμοστεῖ εἶναι ἡ γλωσσικὴ μεταρρύθμιση, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν ἔχει λειτουργήσει τὰ μέγιστα σὲ βάρος τῆς διαχρονικῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν νέων μας μὲ τελευταῖο κτύπημα ἐκεῖνο τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος γραφῆς. Στὸ πλαίσιο αὐτό, κείμενα, συγγραφεῖς ἢ ποιητές, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἑλληνορθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ἀξιολογοῦνται μὲ τὰ παραπάνω κριτήρια καὶ ἀπορρίπτονται ὡς ἔχοντα μὴ προοδευτικό ἀλλὰ ἀναχρονιστικὸ καὶ συντηρητικὸ χαρακτῆρα!
Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἰδεολογικοπολιτικῆς γραμμῆς στὸ χῶρο τῆς ἐθνικῆς παιδείας εἶναι ὁρατὸ ἀφενὸς στὴ γλωσσικὴ πενία τῶν νέων μας, ποὺ ἔχει φτάσει στὰ ἔσχατα ὅρια, ἀφετέρου στὴν κραυγαλέα πλέον ἔλλειψη ἠθικοπνευματικῶν προτύπων, ἡ ὁποία ἔχει ὁδηγήσει τὸν λαό μας σὲ μία γενικότερη πνευματική, πολιτισμική, ἠθική καὶ κοινωνικὴ κρίση, ποὺ ὅλοι μας βιώνουμε. Τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, γραμμένα σὲ μία ἁπλὴ καὶ κατανοητὴ γλῶσσα, τὴν «κοινή» ἑλληνιστική, ἐμπεριέχουν καὶ ἐκφράζουν τὴ διδασκαλία, τὶς ἀλήθειες καὶ γενικὰ τὸ πνεῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ, δηλαδὴ τὴν πίστη ποὺ μὲ τὸ βάπτισμά τους ἔχουν τὰ παιδιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου εἴτε στὴν Ἑλλάδα εἴτε στὴν ὁμογένεια καὶ, συνεπῶς, δὲν εἶναι ξένα πρὸς τοὺς μαθητές. Συγχρόνως αὐτὰ τὰ κείμενα μὲ τὸν γλωσσικὸ καὶ πνευματικό τους πλοῦτο συμβάλλουν στὴν οἰκείωση τῆς ἑλληνικῆς διαχρονικῆς γλωσσικῆς τους κληρονομιᾶς καθὼς καὶ στὴ θρησκευτική, ἠθική, κοινωνικὴ καὶ πολιτισμική τους ἀνάπτυξη.
Ὅταν ἀναφερόμαστε στὴ διαχρονικὴ γλωσσικὴ κληρονομιά, ἐννοοῦμε τὴν ἑνιαία γλῶσσα, ποὺ ξεκινάει μὲ τὴ μελέτη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, τῆς Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης, τῆς Ὑμνογραφίας, τῆς Δημοτικῆς καὶ τῆς σύγχρονης ποιητικῆς δημιουργίας, καθὼς καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαϊκοῦ πλούτου, ποὺ ἦταν συγκεντρωμένος στὶς παροιμίες, στὰ παραμύθια, στὴν τοπικὴ γλῶσσα τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ, στὰ λαϊκὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῆς πατρίδας (1). Ἡ ἀπόρριψη ἑπομένως τῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ βιβλία τῶν Ἀρχαίων καὶ τῶν νέων Ἑλληνικῶν καθὼς καὶ τῆς Γλώσσας ἐπιδεινώνει ἀντὶ νὰ θεραπεύει τὴ γλωσσικὴ πτώχευση τῶν μαθητῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν πτώχευση τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτισμικῶν τους προτύπων καὶ ἀρετῶν.
Ὡστόσο ὀφείλει νὰ σκεφτεῖ κανείς ὅτι ἡ ἔμφυτη θρησκευτικότητα ποὺ διακρίνει αὐτὸν τὸν λαὸ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων καὶ ἡ στενὴ σχέση του μὲ τὴ ζῶσα ἐκκλησιαστική του παράδοση ὑπαγορεύει μία ἐξοικείωση τῶν νέων αὐτοῦ τοῦ τόπου, στὴ μαθησιακή τους περίοδο, μὲ σπουδαῖα καὶ πολύτιμα παιδευτικὰ ἀγαθὰ τῆς χριστιανικῆς παραδοσιακῆς τους κληρονομιᾶς ποὺ εἶναι, ὅπως εἴδαμε, μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἁγιογραφικά, πατερικὰ καὶ λατρευτικὰ κείμενα. Τὸ σχολεῖο στὸ πλαίσιο τῆς γενικῆς παιδείας ποὺ προσφέρει ὀφείλει νὰ βοηθᾶ τὸν μαθητὴ νὰ ὁλοκληρώνεται ὁλόπλευρα καὶ ψυχοσωματικά, ἐμπλουτίζοντάς τον μὲ γνωστικὰ καὶ βιωματικὰ ἀγαθὰ ἀλλὰ καὶ μὲ δεξιότητες, ποὺ νὰ τὸν καθιστοῦν ἕτοιμο καὶ ἱκανὸ ὄχι μόνον νὰ γνωρίζει καλά, ἀλλὰ καὶ νὰ μπορεῖ νὰ προβάλει, ὅταν χρειαστεῖ τὰ μνημεῖα τῆς λαϊκῆς καὶ θρησκευτικῆς του παράδοσης. Ἐκτὸς τῶν ἄλλων φαίνεται ὅτι μερικοὶ πολιτικοί, ἐκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὸν ἠθικοπνευματικὸ ρόλο ποὺ ἐνέχουν τὰ πρότυπα καὶ οἱ ἀρετὲς ποὺ ὑπάρχουν στὴ χριστιανικὴ κειμενικὴ παράδοση σὲ σχέση μὲ τὴ δόμηση τοῦ χαρακτῆρα καὶ γενικότερα μὲ τὴν πνευματικὴ συγκρότηση τοῦ παιδιοῦ.
Τὰ ἐκκλησιαστικὰ κείμενα, συνδεδεμένα ὅπως εἶναι μὲ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ζωὴ τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλήθειας, τῆς εἰρήνης, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐλπίδας κ.ἄ., ἐκτὸς ἀπὸ τὸ θεολογικὸ στόχο τους, ἐπηρεάζουν θετικὰ τὴν ὁλόπλευρη κοινωνικοποίηση τοῦ παιδιοῦ. Ταυτόχρονα, ὅμως, ἡ διδασκαλία τῶν κειμένων αὐτῶν συμβάλλει τὰ μέγιστα στὴν κατανόηση καὶ τὴ συνειδητοποίηση, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν μαθητῶν, τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας ὅτι ἡ Ἐκκλησία μὲ αὐτὰ τὰ γλωσσικὰ κείμενα καὶ αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας (2) διατήρησε ἐπὶ 400 χρόνια μουσουλμανικῆς δουλείας τὴ γλωσσικὴ συνέχεια τοῦ γένους μας καὶ μαζὶ μ’αὐτήν, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση καὶ ταυτότητα (3). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι καὶ τώρα, σ΄αὐτὴν τὴν κρίση ποὺ βιώνει ὁ λαός μας, μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν ὀργανωμένη παιδεία μας ἡ ἴδια γλῶσσα καὶ τὸ ἴδιο ἀδούλωτο πνεῦμα διάσωσης (4), τὸ ὁποῖο παραμένει ἄσβηστο καὶ ἀμετάβλητο.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ μπορέσουν νὰ ἀντιμετωπιστοῦν οἱ ἀλλότριες παρωθήσεις, ποὺ ἐνεργοποιοῦνται μέσῳ ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν παραγόντων καὶ ἰδιαίτερα μέσῳ ἐκπαιδευτικῶν μεθοδεύσεων καὶ μηχανισμῶν, εἴτε νὰ στερήσουν ἀπὸ τὰ παιδιὰ τὰ πνευματικὰ ἀγαθὰ τῆς ἑλληνορθόδοξης κληρονομιᾶς εἴτε νὰ τὰ διαστρεβλώσουν καὶ νὰ τὰ ἀλλοιώσουν μέσα ἀπὸ τεχνητὲς συγχύσεις καὶ σχετικισμούς. Οἱ σχεδιαζόμενες καὶ μέσα στὴ σύγχρονη κρίση μεθοδεύσεις εἶναι οἱ ἴδιες ποὺ ὁδήγησαν τὴ χώρα στὴν πνευματικὴ κατάπτωση καὶ φαίνεται ὅτι ἐκμεταλλεύονται τὴν οἰκονομικὴ κρίση προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ τελικὴ πνευματικὴ υποταγὴ τῆς θρησκευτικῆς καὶ πολιτισμικῆς ἰδιοπροσωπείας τοῦ λαοῦ μας.
Τὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς θεολογίας ἀποτελοῦν σταθεροποιητικὸ γλωσσικὸ παράγοντα ἀληθινῆς θρησκευτικότητας καὶ γνήσιων πολιτισμικῶν προτύπων καὶ ἀρετῶν. Ἡ ἀπόρριψή τους ἐπιτείνει τὴ γλωσσικὴ ἀπίσχνανση, ἀπομακρύνει ἀκόμη περισσότερο τοὺς νέους μας ἀπὸ τὴν ἀρχαία καὶ ρωμαίϊκη παράδοσή τους καὶ μεγεθύνει τὴν πνευματική τους πενία. Εἶναι βέβαιο ὅτι σταδιακὰ ἀλλὰ σταθερὰ οἱ νέοι μας μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ ἐναντίον τῶν κειμένων, τῆς γλώσσας καὶ τοῦ Πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας (5) ὁδηγοῦνται σὲ μία βαβελικὴ ἀγλωσσία, δηλαδὴ σὲ μία πνευματικὴ σύγχυση ποὺ τοὺς στερεῖ τὴ σοφία, τὴν ἔμπνευση καὶ τὴν προφητεία. Ταυτόχρονα χάνεται ἀπὸ τὴν πολιτισμική τους συνείδηση ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον πολύτιμα συνεκτικὰ στοιχεῖα καὶ θεμέλια τῆς διαχρονικότητας καὶ τῆς ἑνότητας τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμικοῦ τοπίου ποὺ εἶναι ἡ γλωσσική μας συνέχεια.
Ἡ πολιτισμικὴ καὶ πνευματικὴ πορεία τῆς χώρας τὰ τελευταῖα χρόνια, μέσῳ τῆς παραπάνω μὴ ὑγιοῦς ἰδεολογικῆς κατεύθυνσης, ὁδήγησε τὴν πολιτισμικὴ δομὴ τῆς χώρας στὴν ὀπισθοδρόμηση καὶ σὲ μία παγκόσμια περιφρόνηση καὶ περιθωριοποίηση. Ἡ πορεία αὐτὴ δὲν πρόκειται νὰ ἀνακοπεῖ, ἐὰν ἡ παιδεία μας δὲν ἐγκαταλείψει τὰ ἰδεολογικά της σύνδρομα καὶ δὲν ξαναβρεῖ τὴν πνευματική της ταυτότητα καὶ συνείδηση, μέσα ἀπὸ τὶς ἀστείρευτες πηγὲς καὶ δυνάμεις:
α)τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ πνεύματος,
β) τῆς ζώσας ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως
γ) τῆς διαχρονικῆς γλωσσικῆς καὶ ἱστορικῆς της παραδόσεως καὶ συνέχειας.
Σὲ κάθε περίπτωση, ὀφείλουμε νὰ μὴν λησμονοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ σπουδαῖος ἀγωνιστὴς καὶ ὀργανωτὴς τῆς παιδείας μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μέσα σὲ ἕνα περιβάλλον ποὺ ὅλα τά ‘σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά, ὅτι δηλαδὴ στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἕνα μυστικὸ ἀλλὰ πολὺ ἰσχυρὸ νῆμα, ποὺ δένει τὸ σχολεῖο μὲ τὴν Ἐκκλησία: «Τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία παραστέκει, στηρίζει, προστατεύει τὸ σχολεῖο» (6). «Νὰ σπουδάζετε τὰ παιδιά σας νὰ μανθάνουν τὰ ἑλληνικά, διατὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εἰς τήν ἑλληνικὴν καὶ ἂν δὲν σπουδάξῃς εἰς τὸ ἑλληνικόν, ἀδελφέ μου, δὲν ἠμπορεῖς νὰ καταλάβῃς ἐκεῖνα, ὅπου ὁμολογᾶ ἡ Ἐκκλησία μας» (7).
Βιβλιογραφία
1. Βλ. Δ. Σολωμός, «Στοχασμοὶ Διάφοροι», στὸ Δ. Σολωμοῦ, Ἅπαντα ποιήματα καὶ πεζά, Προλεγόμενα Μαρίνου Σιγούρου, ἔκδ. Ἐπιτροπῆς Ζακύνθου Ἑορτασμοῦ Ἑκαντοντα-ετηρίδος Σολωμοῦ, Ὀργανισμὸς Ἐκδόσεως Σχολικῶν Βιβλίων, Ἐν Ἀθήναις 1957, σ. 547-548, ὅπου σημειώνεται ὅτι «ἡ διαχρονικὴ γλῶσσα συμβιβάζει τὰ λόγια στοιχεῖα καὶ τὰ δημοτικὰ τραγούδια σ’ ἕνα νόμιμο κρᾶμα, ποὺ ἀπὸ τὴ μία ἐξυψώνει τὴ λαϊκὴ γλῶσσα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη διασώζει μέσα σ’ αὐτὴν τὰ λόγια στοιχεῖα τοῦ ἀρχαίου πνεύματος καὶ τῆς χριστιανικῆς γραμματείας».
2. Βλ. Δ. Σολωμός, «Διάλογος», Δ. Σολωμοῦ, «Ἅπαντα», ὅ.π., σ. 446 και 452, ὅπου γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Δ. Σολωμὸς ἔγραφε ὅτι ἔχει δύο ἔγνοιες μέσα του, τὰ δύο ἐθνικὰ σύμβολα, τὴ γλῶσσα καὶ τὴν ἐλευθερία: «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸν νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλῶσσα;». Τοποθετῶντας στὸ ἴδιο ἐπίπεδο γλῶσσα καὶ ἐλευθερία πίστευε ὅτι στηρίζει τοὺς ἑλληνικοὺς στόχους, τὰ δύο σημαντικὰ καὶ ἀδιαπραγμάτευτα πρότυπα τοῦ ἔθνους μὲ τὸν πολιτισμὸ ποὺ αὐτὰ ἐμπεριέχουν. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἔκανε λόγο γιά «τὸ μεγάλο χτίριο τῆς γλώσσας».
3. Βλ. Κ. Χατζόπουλος, Ἑλληνικὰ σχολεῖα στὴν περίοδο τῆς ὀθωμανικῆς κυριαρχίας(1453-1821), ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1991. Πρβλ. Β. Χαραλαμπόπουλος, Ἡ πνευματικὴ ἀναγέννησις τοῦ ὑπόδουλου ἑλληνισμοῦ, ἐκδ. ΧΕΕΛ, Ἀθήνα 1971.
4. Βλ. Ἡ. Ῥεράκης, Θρησκευτικὰ καὶ Πολιτισμικὰ Πρότυπα στὸ ἔργο τοῦ Δ. Σολωμοῦ, ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα 1997.
5. Βλ. Ἡρακλῆς Ρεράκης, «Τρόπος βιώσεως καὶ χρήσεως τῆς συμβολικότητας τῆς Γλώσσας στὴ χριστιανικὴ παιδεία», στό: Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη, Χαριστήριος Τόμος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Τιμοθέου, Ἔκδοσις Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης, Ἡράκλειον 2001, σσ. 495-511.
6. Βλ. Π. Πάσχος, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1985, σ. 130.
7. Ἰ. Μενοῦνος, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Διδαχὲς καὶ βιογραφία, Διδαχὴ Α2, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθῆνα 2004, σελ. 173.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Μου δόθηκε κάποιο σημείωμα με την ερώτηση: «Ποια νομίζετε ότι είναι η κυριότερη δυσκολία στον γάμο και ποια στην αγαμία;»
Νομίζω ότι η κυριότερη δυσκολία στον γάμο είναι ο ίδιος ο γάμος και στην αγαμία η ίδια η αγαμία. Όσο κι αν φαίνεται αστείο, έτσι είναι. Ο γάμος έχει μαζί του όλα αυτά που έχει. Θα μπορούσε κανείς να πει κατ’ αρχήν ότι το πιο δύσκολο πρόβλημα σε ένα γάμο είναι αν θα πετύχει ο γάμος. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πετύχει ένας γάμος. Όχι τόσο γιατί αυτός καθ’ εαυτόν ο γάμος δεν μπορεί να πετύχει, αλλά διότι οι δύο άνθρωποι που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν δεν παύουν να είναι δύο άνθρωποι, όσο κι αν κάτω από το μυστήριο, αλλά και φυσιολογικά γίνονται ένας. Και αν μεν μέσα στο χωνευτήρι του γάμου μπορέσουν να γίνουν ένας, έχει καλώς. Αν όμως δεν μπορέσουν να γίνουν ένας άνθρωπος, τι γίνεται τότε;
Εξ όσων εγώ γνωρίζω, μια από τις πιο βασικές δυσκολίες, αν όχι η πιο σημαντική, στον έγγαμο βίο είναι το να πετύχει ο γάμος με αυτή την έννοια. Το να μπορέσουν δηλαδή οι δύο αυτοί άνθρωποι να ζήσουν ως ένας άνθρωπος. Δεν αεροβατώ, αλλά προσπαθώ να πατώ σε στέρεο έδαφος και σε κάπως συγκεκριμένα στοιχεία.
Επιτρέψτε μου να πω ότι μπορεί τελικά ένας γάμος να είναι αποτυχημένος και όταν ακόμη και οι δύο σύζυγοι φαίνονται ότι είναι καλοί άνθρωποι και ότι με πολύ καλές προθέσεις εισέρχονται στον γάμο. Και αυτό, διότι δεν είναι θέμα μόνο καλής θελήσεως, καλής προθέσεως: δεν αρκεί απλώς το να είναι κανείς καλός. Βέβαια, η λέξη καλός εντός εισαγωγικών. Είναι και ζήτημα ιδιοσυγκρασίας. Τι ιδιοσυγκρασία έχει ο καθένας. Το θέμα δεν είναι τι θέλω να είμαι, τι προσπαθώ να είμαι, αλλά τι είμαι. Μπορεί να έχει κανείς καλές προθέσεις, αλλά κατά βάθος να άγεται και να φέρεται από καταστάσεις, από τις οποίες δεν έχει ελευθερωθεί.
Ο γάμος έχει και αυτό το καλό, ότι μπορούν να ελευθερωθούν –είτε η γυναίκα είτε ο άνδρας– από κόμπλεξ, από απωθημένα βιώματα, από ακαταστασίες ψυχολογικές. Χρειάζεται όμως και από τα δύο μέρη γνώση, κατάρτιση, πολύ κουράγιο, πολλή αυτοθυσία, αυταπάρνηση και όχι απλώς καλή διάθεση. Χρειάζεται επίσης και καλός σύμβουλος. Αλλιώς, αν αυτές οι μη καλές ψυχολογικές καταστάσεις δεν τακτοποιηθούν είτε προ του γάμου είτε μέσα στον γάμο, ο γάμος θα είναι αποτυχημένος. Αποτυχημένος βέβαια έτσι όπως τον βλέπουμε εμείς: όχι όμως και ενώπιον του Θεού.
Από αυτό συμπεραίνουμε αμέσως-αμέσως το εξής, που εγώ αρκετές φορές, όταν χρειάζεται, το λέω κατ’ ιδίαν· προκειμένου να παντρευτεί ένας νέος ή μια νέα, δεν φθάνει να στηρίζεται στην κρίση του. Όσο κι αν γνωρίσει ένας νέος τη νέα, με την οποία θα έλθει εις γάμου κοινωνίαν ή η νέα τον νέο, σε τελευταία ανάλυση δεν θα αλληλογνωρίζονται καλά. Διότι ποιος μπορεί να πει κατ’ αρχήν ότι γνωρίζει τον ίδιο τον εαυτό του; Πόσα υπάρχουν βαθύτερα μέσα μας, που μας αναστατώνουν μερικές φορές, που μας άγουν και μας φέρουν, από τα οποία, αν επιτρέπεται να πω έτσι, φτύνει αίμα κανείς για να ξεγλιτώσει, και πάλι είναι δεμένος και ούτε ξέρει καλά-καλά τι είναι αυτά; Επίσης να πω ότι αλλιώς γνωρίζαμε πέρυσι τον εαυτό μας, αλλιώς τον γνωρίζουμε φέτος και αλλιώς θα τον γνωρίζουμε του χρόνου. Επομένως, αφού τον εαυτό του κανείς δεν γνωρίζει, πώς θα γνωρίσει τον άλλο;
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο για τη σύγχρονη αντίληψη και νοοτροπία, πάντοτε ισχύει αυτό· εκείνος που γνωρίζει ποιος ταιριάζει γι’ αυτή τη νέα και ποια ταιριάζει γ’ αυτόν τον νέο είναι ο Θεός. Υπάρχουν περιπτώσεις που παντρεύονται δύο νέοι και ζουν δύο, πέντε, δέκα χρόνια και δεν γνωρίζονται ακόμη: πόσο μάλλον δεν είναι δυνατό να γνωρισθούν πριν παντρευτούν. Εγώ θα έλεγα ότι είναι αδύνατο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι για να παντρευτεί κανείς θα πάει στην τύχη ή με κλειστά μάτια. Με ορθάνοιχτα μάτια θα προχωρήσει προς το μέγα αυτό μυστήριο, αλλά όχι με πολλή εμπιστοσύνη και σιγουριά στην κρίση του. Ας αφήνει από απόψεως διαθέσεως ένα περιθώριο στον Θεό. Όταν σ’ αυτό το θέμα –και σε άλλα ζητήματα, αλλά τώρα μας ενδιαφέρει ο γάμος– από απόψεως διαθέσεως αφήνεται κανείς στον Θεό, τότε ο Θεός με τα γεγονότα, με την πραγματικότητα που θα παρουσιάσει, χωρίς να δείξει με το δάκτυλο αυτήν ή αυτόν, θα φανερώσει ποια περίπου ή ποιος περίπου είναι εκείνη ή εκείνος με την οποία, με τον οποίο θα έλθει εις γάμου κοινωνίαν.
Στα παλαιότερα χρόνια, από ό,τι έχω καταλάβει –κυρίως μάλιστα στα χωριά και στις μικρές πόλεις, που ο κόσμος ακόμη ήταν πιο ξένος προς τη νευρικότητα και την αρρώστια του πολιτισμού– προκειμένου να παντρευτούν δύο άνθρωποι, γινόταν συνοικέσιο, χωρίς καθόλου οι ίδιοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Μετά τον γάμο έβλεπε ο ένας τα σφάλματα του άλλου, αλλά δεν τα πολυπρόσεχαν. Καμιά φορά το έπαιρναν και σαν σταυρό, αν έβλεπαν ότι δεν πετύχαινε ο γάμος, και έλεγαν «αυτό είναι», και τέλειωνε. Και άλλοτε ο σύζυγος σήκωνε τον σταυρό που έθετε επάνω του η μη καλή σύζυγος, και άλλοτε η σύζυγος σήκωνε τον σταυρό που έθετε επάνω της ο μη καλός σύζυγος. Τέλειωνε έτσι το θέμα, και δεν δημιουργούνταν σοβαρά προβλήματα μέσα στην οικογένεια.
Σήμερα όμως, έτσι όπως είναι τα πράγματα, λόγω ακριβώς της νέας καταστάσεως που έχει δημιουργηθεί στα χρόνια μας, εξ όσων εγώ καταλαβαίνω, είναι πάρα πολύ δύσκολο, εάν ο γάμος δεν πετύχει, να μη δημιουργηθούν προβλήματα μέσα στην οικογένεια. Είναι λοιπόν ένα πολύ λεπτό θέμα αυτό.
Τελικά, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, πρέπει να αφήνει κανείς ένα περιθώριο στη χάρη του Θεού, στην πρόνοια και στην επέμβαση του Θεού. Όσο σίγουρος κι αν είναι κανείς, και όσο καλά κι αν βλέπουν τα μάτια του, και όσο κι αν έχει κοφτερό μυαλό και καταλαβαίνει, ας αφήνει ένα περιθώριο στα χέρια του Θεού, και ας εύχεται.
Εγώ θα έλεγα και στους νέους και στις νέες –ως κληρικός που είμαι, ας μου επιτραπεί αυτό που θα πω, και θα το πω από πολλή αγάπη– το θέμα του γάμου να είναι η κρυφή σας προσευχή. Να κάνετε μια μυστική προσευχή, που να την ξέρετε μόνο εσείς. Να προσεύχεσθε να σας βοηθήσει ο Θεός να πετύχει ο γάμος. Να βοηθήσει ο Θεός να έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε να σας στείλει άνθρωπο που σας ταιριάζει, και να σας στείλει στον άνθρωπο που ταιριάζετε. Να βοηθήσει ο Θεός να έρθουν έτσι τα πράγματα, ώστε όντως οι δύο άνθρωποι να γίνουν ένας, και να πετύχει ο γάμος.
Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες δυσκολίες στον γάμο, καθώς μάλιστα και μέσα στον γάμο δεν είναι τα πράγματα ασύδοτα και εντελώς χωρίς όρια. Όχι μόνο διότι δεν είναι κανείς μόνος του, αλλά έχει να κάνει με έναν άλλο άνθρωπο, και ο άλλος είναι μια ξεχωριστή ύπαρξη, και πρέπει να υπάρχει συνεννόηση, κατανόηση, αλλά και διότι δεν παύει κανείς να είναι πάλι ενώπιον του Θεού. Και όχι μόνο δεν παύουν οι έγγαμοι να ζουν ενώπιον του Θεού, αλλά, τρόπον τινά, εισήλθαν στον γάμο, για να είναι ενώπιον του Θεού. Σε τελευταία ανάλυση εισέρχεται κανείς στον γάμο ή μένει στην αγαμία, για να μπορέσει, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο –διαλέγει, τρόπον τινά, κανείς– να μείνει με τον Θεό ασφαλέστερα.
Πώς θα εναρμονισθεί όμως ο έγγαμος βίος, ώστε να οδηγεί στον Θεό; Είναι, νομίζω, κάτι επίσης δύσκολο. Αυτό οι έγγαμοι μπορούν να μας το πουν καλύτερα. Αλλά νομίζω ότι, ένεκα του ότι υπάρχουν μέσα στον γάμο εκείνα που περισπούν τον άνθρωπο και τον αποσπούν από τον Θεό, είναι αρκετά δύσκολο να είναι τελικά ο γάμος μέσο που οδηγεί στον Θεό.
Ίσως πουθενά αλλού δεν επιτυγχάνεται τόσο η έξοδος του ατόμου από το είναι του, όσο μέσα στον γάμο: το να βγει δηλαδή κανείς από το καβούκι του και να κοινωνήσει με μια άλλη ύπαρξη και να έρθει σε μια, όσο γίνεται βέβαια ανθρωπίνως, απόλυτη κοινωνία με μια άλλη ύπαρξη. Πουθενά αλλού δεν επιτυγχάνεται τόσο αυτή η κοινωνία, το να εξέλθει κανείς από τον εαυτό του και να δοθεί στον άλλο, όσο μέσα στον γάμο. Όπως επίσης και το να δεχθεί, τρόπον τινά, κατά απόλυτο βαθμό τον άλλο. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή του ανθρώπου, γιατί γίνεται όντως άνθρωπος κανείς. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό σε ένα φιλομόναχο, είναι όμως μια αλήθεια.
Διότι, αν δεν υπήρχε γάμος, θα ήταν οι άνθρωποι αγρίμια. Αυτός καθ’ εαυτόν ο γάμος, η συζυγία, τα παιδιά, τορνεύουν, ημερεύουν τον άνθρωπο, τον βγάζουν από το καβούκι του και τον βοηθούν να πάψει να είναι ατομιστής, να είναι εγωιστής. Αλλά εάν ο γάμος περιορισθεί στο δόσιμο του ενός στον άλλο, στον ανθρώπινο δηλαδή μόνο παράγοντα, να δώσει κανείς και να πάρει, σε τελευταία ανάλυση καταλήγει ο άνθρωπος πάλι να είναι ένας ατομιστής, να είναι ένα μηδέν, όπως λέγαμε την άλλη φορά. Μηδέν είμαι εγώ. Όταν κλείνομαι στον εαυτό μου, μηδενίζομαι. Όταν βγω από τον εαυτό μου, βγαίνω από το μηδέν, αλλά, αν κοινωνώ με ένα άλλο μηδέν, τότε δύο μηδέν μας κάνουν πάλι μηδέν. Εάν όμως δια του γάμου οι δύο άνθρωποι έρχονται σε κοινωνία με τον Θεό, τότε όντως βγαίνουν από τον εαυτό τους, όντως υπάρχουν, και όντως έρχεται η λύτρωση του ανθρώπου, και γίνεται ο εξανθρωπισμός και η αναγέννησή του. Αυτό νομίζω ότι είναι αρκετά δύσκολο να γίνει.
Όσο από μια πλευρά φαίνεται μέχρις ενός ορισμένου σημείου πιο εύκολο σε έναν έγγαμο από ό,τι σε έναν άγαμο να εξέλθει από τον εαυτό του, από το καβούκι του και έτσι, θέλει δεν θέλει, να ταπεινωθεί, να τορνευτεί, να τσακιστεί, να συντριβεί, τόσο από άλλη πλευρά είναι δύσκολο να αποσπασθεί από το μηδέν, με το οποίο έχει κοινωνήσει, και να δοθεί στη μόνη ύπαρξη, που είναι ο Θεός, στο μόνο Ον, που είναι ο Θεός. Νομίζω ότι και από αυτή επίσης την πλευρά ο γάμος έχει τις δυσκολίες του. Εάν όμως ένας γάμος κατ’ αρχήν επιτύχει, εάν δηλαδή έχουν οι δύο αυτοί άνθρωποι κοινωνία μεταξύ τους και είναι αρμονικότατα ένας άνθρωπος, έπειτα με την πίστη και τη θρησκευτικότητα που διαθέτουν, οι δύο μαζί δίνονται στον Θεό. Οπότε, από εκεί και πέρα, νομίζω ότι δεν θα έχουν σοβαρές δυσκολίες.
Επομένως, τώρα μπορούμε να πούμε ότι επιτυχημένος γάμος σε τελευταία ανάλυση δεν είναι μόνο το να μπορέσουν οι δύο σύζυγοι να έχουν κοινωνία, αρμονία και συνεννόηση, γιατί ίσως αυτό καμιά φορά να μην μπορεί να επιτευχθεί σε απόλυτο βαθμό, αλλά το να μπορούν, είτε ο ένας είτε ο άλλος είτε και οι δύο, να υποταχθούν στην πρόνοια του Θεού και να σηκώσουν τον σταυρό τους. Μπορούμε λοιπόν να πούμε και από αυτή την πλευρά ότι είναι επιτυχημένος ο γάμος.
Πηγή: (Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Εφηβεία, γάμος, αγαμία», τόμος Β’. Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2004, σελ. 69 - αποσπάσματα), Κοινωνία Ορθοδοξίας
Ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ὡς τμῆμα τοῦ εὐρύτερου ἑλληνισμοῦ, ἔχει νὰ ἐπιδείξει, στὴν ἱστορική του διαδρομή, ὁρισμένα γεγονότα ἢ ὁρισμένες περιόδους, ποὺ ἄνετα ξεχωρίζουν ὄχι μόνο γιὰ τὸ μεγαλεῖο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ μοναδικότητά τους. Στὰ μοναδικὰ καὶ μεγαλειώδη αὐτὰ γεγονότα τῆς Νεότερης καὶ Σύγχρονης Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ὁ ρόλος τῆς ποντιακῆς διαλέκτου ἀποδείχθηκε, μέχρι καὶ σήμερα, δομικὸς καὶ καθοριστικὸς τόσο στὴ γένεση ὅσο καὶ στὶς προεκτάσεις τους. Καὶ, πρῶτα-πρῶτα ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζούντας (1204-1461), τὸ μοναδικὸ αὐτὸ ἐθνικὸ ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ λειτουργεῖ παράλληλα μὲ τὸ Βυζάντιο, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐννοηθεῖ ὡς κρατική, κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ὑπόσταση, χωρὶς τὴν ἰδιόμορφη γλωσσικὴ λειτουργία τῆς ποντιακῆς διαλέκτου.
Ἡ διάλεκτος αὐτή ὡς προέκταση καὶ τελευταία ἐξέλιξη τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, στὴ βυζαντινὴ περίοδο λειτούργησε, κατ’ ἀρχὰς ὡς γλῶσσα τῆς ἡρωικῆς ἀκριτικῆς ποίησης, ἀλλὰ καὶ προσωπικῶν λαϊκῶν ἀφηγήσεων, ποὺ ἀποτελοῦσαν τὴν κύρια πνευματικὴ τροφὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ στὸν ἀκριτικὸ Πόντο (Πτωχοπροδρομικὰ κ.ἄ.). Στὴ συνέχεια μὲ τὴν ἵδρυση τοῦ κράτους τῶν Κομνηνῶν ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, ὡς κυρίαρχο γλωσσικὸ ἑλληνικὸ ἐργαλεῖο στὸ στόμα τοῦ λαοῦ ἔπαιξε σημαντικότατο ρόλο στὴν ὑπόσταση αὐτοῦ τοῦ κράτους ἀλλὰ καὶ στὴ διαμόρφωση μόνιμων διαχρονικῶν χαρακτήρων τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ, οἱ ὁποῖοι τὸν συνοδεύουν μέχρι καὶ σήμερα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Αὐτοκρατορία τῶν Κομνηνῶν εἶχε τὴ δική της ἐπίσημη ἐθνικὴ γλῶσσα, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλη ἀπὸ τὴν Ποντιακὴ διάλεκτο. Ἂν προσθέσουμε ἐδῶ καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ προνόμια (ἀπὸ τὸν 13ο αἰ.) ἀντιλαμβανόμαστε τὸ δίπτυχο τῆς δυναμικῆς αὐτοῦ τοῦ κράτους (γλῶσσα καὶ θρησκεία) γιὰ ἀνεξάρτητη λειτουργία καὶ ἀκτινοβολία. Παράλληλα ὅμως σὲ λαϊκὸ ἐπίπεδο ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, ὡς ἐθνικὴ γλῶσσα αὐτοῦ τοῦ κράτους ὁδήγησε σὲ ποικίλες κοινωνικές, ἠθικὲς καὶ ψυχολογικὲς προεκτάσεις: «Να‘ ηλεί ἐμᾶς, νὰ βάει ἐμᾶς, Πάρθεν ἡ Ρωμανία!».
Εἶναι βέβαιο ὅτι τὰ διαχρονικὰ γνωρίσματα τῶν σημερινῶν Ποντίων κρατοῦν τὸ νῆμα τους ἀπὸ τὴν περίοδο αὐτή, στὴν ὁποία ὁλοκληρώνεται γλωσσοκοινωνικὰ ἡ διαμόρφωση αὐτῆς τῆς διαλέκτου. Ἡ αἰσθητὴ κοινωνικότητα, ἡ περηφάνεια γι’αὐτὸ ποὺ εἴμαστε καὶ γιὰ τὴν παράδοση ποὺ κουβαλᾶμε, ἀλλὰ καὶ ὁ ἔντονος ἡμετερισμός, μὲ ἀκραῖες, μάλιστα, διαστάσεις ἐσωστρέφειας, ἀσφαλῶς ἐκπορεύονται ἀπὸ τὴν μεγαλοσύνη καὶ τὴν μαγεία αὐτοῦ τοῦ ἐθνικοῦ ἑλληνικοῦ κράτους στὰ βάθη τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου, περιστοιχισμένο ἀπὸ ἀλλόπιστους καὶ ἀλλόγλωσσους βάρβαρους πληθυσμούς, ἀναπτύσσει καὶ ἐκπέμπει τὰ φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ μέσῳ αὐτῆς τῆς γλώσσας. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν πτώση αὐτῆς τῆς Αὐτοκρατορίας στοὺς Τούρκους (1461), ἡ ποντιακὴ διάλεκτος, μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, λειτούργησαν ὡς ἡ ἰσχυρὴ δίδυμη δυναμικὴ ποὺ κράτησε στὶς ἐπάλξεις τοῦ Γένους τὶς χιλιάδες τοῦ Παρευξείνιου Ἑλληνισμοῦ καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Νότιας Ρωσίας, παρὰ τὶς ἐπιβουλὲς τοῦ Πανσλαβισμοῦ καὶ τοῦ ἀλλότριου ἐθνικοῦ περιβάλλοντος. Ἡ ἴδια γλῶσσα στοιχειώνει τὴν ἐθνικὴ ταυτότητα σὲ 500.000 περίπου Ποντίους ποὺ παραμένουν ἀκόμη ἐκεῖ. Ἐξάλλου, ἡ Ποντιακὴ παραμένει καὶ λειτουργεῖ στὸν Πόντο ὡς ἐθνικὴ γλῶσσα στὸ στόμα τοῦ λαοῦ σ’ ὅλο τὸ διάστημα, μέχρι καὶ τὸν ξεριζωμό (1923), παρ’ὅλο ποὺ τὰ Ἀναλυτικὰ προγράμματα τῶν σχολείων, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, ἐπέβαλλαν τὴ διδασκαλία τῶν μαθημάτων στὴν καθαρεύουσα. Ὡστόσο, στὸ Φροντιστήριο Τραπεζούντας προβλέπεται καὶ διδασκαλία τῆς Ποντιακῆς («τοῦ κοινολαλήτου ἰδιώματος» ) ἤδη, ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνα: «Συνθέσεις ἢ γυμνάσματα περιέχοντα, ὣς ἐπὶ τὸ πολύ, διηγήσεις καὶ περιγραφάς» (Κλεόβουλος, 1854). Θεωροῦμε ὅτι ἡ καινοτομία αὐτή, ἡ ὁποία ἀνατρέπει, ἐν μέρει, τὸ ἐπίσημο Πρόγραμμα τοῦ Πατριαρχείου, μαρτυρεῖ τὴ μεγάλη ἐθνικὴ σημασία αὐτῆς τῆς γλώσσας, μέσῳ τῆς ὁποίας καλλιεργεῖται ὁ δεσμὸς τοῦ ὑπόδουλου Γένους μὲ τὸ λαμπρὸ ἱστορικὸ παρελθὸν τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Τραπεζούντας. Νὰ μιὰ ἄλλη ἠχηρὴ μοναδικότητα στὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ ἱστορία.
Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ παραδείγματα, ποιός, τελικά, εἶναι ὁ ρόλος τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου γιὰ τὰ 2.500.000 περίπου τῶν Ποντίων στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ Ἐξωτερικὸ σήμερα; Ἀσφαλῶς, δὲν θὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες χωρὶς τὴ διάλεκτό μας. Εἶναι, ὅμως, βέβαιο ὅτι τὰ κύρια πολιτιστικά μας γνωρίσματα, γιὰ τὰ ὁποῖα καμαρώνουμε, θὰ ἀποτελοῦν παρελθὸν χωρὶς αὐτὴ τὴ γλῶσσα. Πρῶτα-πρῶτα, τὰ τραγούδια τοῦ ποντιακοῦ λαοῦ δὲν θὰ ἀντέχουν σὲ γλωσσικὸ περιβάλλον ποὺ δὲν θυμίζει τίποτε ποντιακό. Ἀνεχόμαστε π.χ. τὸ ἀγγλόφωνο τραγούδι, σήμερα, ἐπειδὴ ἔχει διαμορφωθεῖ σὲ κάποιο βαθμὸ ἕνα ἀγγλόγλωσσο περιβάλλον στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ὄχι, ὅμως, καὶ τὸ κινέζικο. Ἔπειτα, ἡ ἀπώλεια τῆς διαλέκτου μας θὰ συμπαρασύρει σὲ βάθος χρόνου καὶ τὴν ποντιακὴ κουλτούρα τοῦ χοροῦ, τῆς μουσικῆς, τῶν ἐθίμων, τῶν ἀξιῶν, τῶν ἀρχῶν, τῶν παραδόσεων. Δομικὸ στοιχεῖο γιὰ ὅλα εἶναι ἡ ποντιακὴ διάλεκτος. Πόσο ὡραῖα δίνει ἕνα ἀνάλογο φαινόμενο ὁ Καβάφης στὸ ποίημά του «Ποσειδωνιᾶται»:
ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΤΑΙ
Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ ἦταν μιὰ ἑλληνικὴ γιορτή, μὲ τελετὲς ὡραῖες, μὲ λύρες καὶ μὲ αὐλούς, μὲ ἀγῶνας καὶ στεφάνους. Κ’ εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς τὰ παλαιά τους ἔθιμα νὰ διηγοῦνται, καὶ τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα νὰ ξαναλένε, ποὺ μόλις πιὰ τὰ καταλάμβαναν ὀλίγοι. Καὶ πάντα μελαγχολικὰ τελείων’ ἡ γιορτή τους. Γιατὶ θυμοῦνταν ποὺ κι αὐτοὶ ἦσαν Ἕλληνες- Ἰταλιῶται ἕναν καιρὸ κι’ αὐτοί – καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν, νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βαρβαρικὰ βγαλμένοι – ὦ συμφορά! – ἀπ’ τὸν ἑλληνισμό.
«Ἐξέπεσαν», λοιπόν, οἱ Ποσειδωνιᾶται, ὡς Ἕλληνες, «ἐθνικά». Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Ποντιακὸς Ἑλληνισμός, ἂν ἀπολέσει σὲ βάθος χρόνου τὴν Ποντιακὴ διάλεκτο, θὰ «ἐκπέσει» ὄχι ἐθνικά ἀλλά πολιτιστικά. Δὲν μπορῶ οὔτε νὰ φανταστῶ αὐτὴ τὴν ἀλλοτρίωση. Ἐπειδή, λοιπόν, πιστεύουμε, παρὰ τὶς προβλέψεις τῶν γλωσσολόγων, ὅτι ἡ ποντιακὴ διάλεκτος δὲν ἔχει ἡμερομηνία λήξης (ἐξάλλου ἀκόμη μιλιέται), γι’αὐτὸ καὶ ὡς «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Ἐκπαιδευτικῶν», τῶν τριῶν βαθμίδων, ἀναλάβαμε αὐτὴν τὴν ἐκστρατεία γιὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου σὲ ἐνήλικες (ἀπὸ 18 καὶ πάνω). Πρόκειται γιὰ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ προσπάθεια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ 6ου Πανελληνίου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, μὲ θέμα: «Η ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ» (Κατερίνη, Μάιος 2009). Ποιά , λοιπόν, εἶναι ἡ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ τωρινή μας προσπάθεια, ὅπου προεκτείνεται, λόγῳ καὶ ἔργῳ, τὸ 6ο Συνέδριο; Κατ’ἀρχάς, εἴμαστε στὴν εὐχάριστη θέση νὰ παρουσιάσουμε σήμερα, μαζὶ μὲ τὴν Εὔξεινο Λέσχη καὶ τὸν Δῆμο Θεσσαλονίκης, ἕνα ὁλοκληρωμένο πρόγραμμα ἀλλὰ καὶ ἕνα τέλειο ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ γιὰ τὴν ἐπικοινωνιακὴ διδασκαλία τῆς ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ. Εἶμαι σὲ θέση νὰ γνωρίζω ὅτι τὸ περιεχόμενο τοῦ διδακτικοῦ αὐτοῦ ἐγχειριδίου ἔχει ἀξιολογηθεῖ καὶ ὀργανωθεῖ ἀπὸ συγγραφεῖς καταξιωμένους, ἔμπειρους ἐκπαιδευτικοὺς Α/θμιας καὶ Β/θμιας Ἐκπαίδευσης, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ καλύπτονται πλήρως οἱ παιδαγωγικὲς καὶ διδακτικὲς ἀρχὲς προσέγγισης αὐθεντικῶν καὶ γνήσιων κειμένων τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου. Ἔπειτα, σὲ ἑπόμενο στάδιο, τὸ γλωσσικὸ καὶ πολιτιστικὸ φορτίο αὐτοῦ τοῦ ἐγχειριδίου θὰ μετακενώνεται στοὺς ἐκπαιδευόμενους ἀπὸ τοὺς συγγραφεῖς καὶ ἄλλους καταξιωμένους ἐκπαιδευτικοὺς σὲ σχολεῖα ποὺ ἤδη ἔχει ἑτοιμάσει καὶ ἔχει διαθέσει ἡ Τοπικὴ Αὐτοδιοίκηση γι’αὐτὸν τὸν σκοπό. Εὐελπιστοῦμε ὅτι ἡ Ποντιακὴ διάλεκτος θὰ εὐτυχήσει νὰ ξαναζωντανέψει τοὺς σχολικοὺς χώρους, ὅπως, πρὸ τοῦ ξεριζωμοῦ, ζωντάνευε τὶς αἴθουσες διδασκαλίας τοῦ Φροντιστηρίου Τραπεζοῦντος! Θεωρῶ μάλιστα ὅτι τὸ ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο ἐνισχύεται σημαντικὰ μὲ τὴ δυναμικὴ ἀξιόλογου ἐπιστημονικοῦ κειμένου τοῦ Καθηγητῆ Α.Π.Θ. ΣΩΦΡΟΝΗ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΙΔΗ, γιὰ τὰ κύρια γλωσσολογικὰ γνωρίσματα τῆς Ποντιακῆς διαλέκτου, ἀλλὰ καὶ μὲ ἕνα ἐπίσης ἀξιόπιστο κείμενο γιὰ τοὺς σημαντικότερους σταθμοὺς τῆς ἱστορίας τοῦ Ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ (ΠΑΥΛΙΔΗ-ΠΕΛΑΓΙΔΗ). Ἐξάλλου ἡ ἐξαιρετικὴ φιλολογικὴ ἐπιμέλεια τῆς ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΧΑΡΙΤΙΔΟΥ Διδάκτορος Φιλολογίας καὶ Γενικῆς Γραμματέως τοῦ Συνδέσμου, ἐξασφαλίζει τὴ γλωσσική του ἀρτιότητα καὶ ὁμοιομορφία καὶ τὸ καθιστᾶ προσιτὸ στὸν μέσο ἀναγνώστη. Τελικὰ μὲ τὴ γλωσσική του πληρότητα, τὴν αἰσθητική του εἰκόνα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς πρωτότυπες διδακτικὲς προσεγγίσεις, τὸ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ θὰ λειτουργεῖ ὡς ΒΙΒΛΟΣ Ποντιακῆς γλωσσικῆς κουλτούρας στὰ χέρια τῶν μαθητευόμενων! Θὰ εἶναι τὸ ἀγαπημένο τους ΒΙΒΛΙΟ!
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι χωρὶς τὴν Ποντιακὴ Διάλεκτο δὲν θὰ εἴχαμε σήμερα τὴν πληθώρα τῶν ποιοτικῶν πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων, ἐκδηλώσεων, λογοτεχνικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν ἐκφάνσεων, συλλογικῶν κινητοποιήσεων, ἀλλὰ καὶ ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν καὶ συμποσίων. Καὶ ὅλα τὰ παραπάνω, σὲ συνεργασία μὲ τὸν ἑλληνισμὸ τῆς Διασπορᾶς. Μὲ δυὸ λόγια: Ἡ Ποντιακὴ Διάλεκτος ἀποτελεῖ τὴν ἔκφραση καὶ συνείδηση τῆς κορυφαίας ἱστορικῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητας.
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Η διεύρυνση της Ε.Ε το 2007, με την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, σίγουρα δημιούργησε ευοίωνους ορίζοντες για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, αλλά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αφού στην πράξη το λιμάνι δεν ήταν έτοιμο.
Τα έργα υποδομών και επέκτασής του, τα οποία ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1995, με χρονικό και οικονομικό σχεδιασμό να ολοκληρωθούν τον Αύγουστο του 2005, παραδόξως, διεκόπησαν τον Οκτώβριο του 2001.
Το 2007, μάλλον βιαστήκαμε να το χαρακτηρίσουμε επίσημα «λιμάνι διεθνούς ενδιαφέροντος » ( ΚΥΑ 8315.2 / 2007/ ΦΕΚ 202 Β / 16-02-2007).
Τα έργα επαναρχίσανε το 2008, μετά βασάνων και κόπων, καταφέρνοντας δυο από αυτά, η εκβάθυνση και η σιδηροδρομική σύνδεση του νέου προβλήτα εμπορευματοκιβωτίων με το δίκτυο του Ο.Σ.Ε, να ολοκληρωθούν μόλις το καλοκαίρι του 2015. Υπολείπονται, η σύνδεσή του με την ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ και ο μηχανο-ηλεκτρολογικός εξοπλισμός του.
Έτσι, την περίοδο 2011 - 2013, που η Ευρωπαϊκή Ένωση διαμόρφωνε τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυά της, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης βρέθηκε εκτός δικτύων, αφού δεν ήταν έτοιμο.
Τα νέα διευρωπαϊκά δίκτυα, ενώνουν τη Θεσσαλονίκη με τη Σόφια και το Μπουργκάς. Προς Ανατολάς, κατευθύνονται, μέσω Βουλγαρίας…
***
Τ ο ελληνικό όνειρο, να ‘σβήσουν’ τα Στενά του Βοσπόρου με την ανάδειξη και την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, δεν το ‘έσβησε’ μόνο η Ε.Ε, αλλά και η Τουρκία, με την αξιοποίηση δυο λιμανιών της στα Δαρδανέλια, του ASYAPORT και του KUMPORT.
Θυμίζω : (i) Το 2013, τη χορήγηση δανείου ύψους 92 εκατ. $ για την ολοκλήρωση του Σταθμού εμπορευματοκιβωτίων του ΑSYAPORT, από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (European Bank for Reconstruction and Development - EBRD) και (ii) Το 2015, την υπογραφή συμφωνίας για την απόκτηση του 65% των μετοχών του Kumport Terminal, με 940 εκατ. $ από την Cosco Pacific, China Merchants Holding International (CMHI) και China Investment Corporation (CIC).
Το Δεκέμβριο του 2014, στο Βελιγράδι, με πρωτοβουλία της Κίνας, πραγματοποιήθηκε Σύνοδος Κορυφής μεταξύ της Κίνας και 16 χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με αντικείμενο τη συνεργασία σε θέματα υποδομών για τη διακίνηση εμπορευμάτων από και προς την Κίνα.
Εκεί, υπεγράφησαν συμφωνίες οι οποίες εκτιμώ θα επηρεάσουν το μέλλον των ελληνικών λιμανιών και ειδικά της Αλεξανδρούπολης που εδώ και πολλά χρόνια προσδοκά την αξιοποίηση του λιμανιού της.
Kατά την άποψη μου, η συμμετοχή της Βουλγαρίας, στη Σύνοδο των 16 χωρών στο Βελιγράδι και η δυναμική είσοδος της Τουρκίας στον κλάδο των μεταφορών, αφενός με την υποθαλάσσια σιδηροδρομική σύνδεση του Βοσπόρου (Marmaray) και αφετέρου με τα πανέτοιμα λιμάνια της στα Δαρδανέλια, του Asyaport και του Kumport, τα οποία καλύπτονται και σιδηροδρομικά, πρέπει να εγείρει ανησυχίες για το μέλλον του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης. Ανησυχίες που αυξάνονται από πρόσφατα γεγονότα.
Τον Οκτώβριο του 2016, στη Βενετία, πραγματοποιήθηκε η 20η Ευρωμεσογειακή Συνάντηση – 20th Euro-Med Convention, με θέμα "Από τη στεριά στη θάλασσα - From Land to Sea". Στόχος της, η προώθηση θαλάσσιων μεταφορών στην Ευρώπη που θα έχουν ευεργετικές επιδράσεις στην οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική ζωή. Εκεί μπήκε στο χάρτη των συνδυασμένων μεταφορών και η αξιοποίηση της σιδηροδρομικής σύνδεσης του λιμένα Κόπερ της Σλοβενίας (Αδριατική) με το Μπουργκάς (Μαύρη Θάλασσα).
Σήμερα, με αφορμή :
(ι) Τις συζητήσεις (7 και 8 Νοεμβρίου 2016 στην Αλεξανδρούπολη), Φορέων της Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς, με θέματα που περιλάμβαναν και τη συνεργασία των δυο λιμανιών με την υπογραφή μνημονίου συνεργασίας για την ανάληψη άμεσων δράσεων στο πλαίσιο της υλοποίησης ενός διαδρόμου συνδυασμένων μεταφορών μεταξύ των λιμένων Αλεξανδρούπολης και Μπουργκάς.
(ιι)Την ημερίδα (11 Νοεμβρίου 2016 στον Πειραιά), με θέμα «Θαλάσσιοι Διάδρομοι και Λιμένες – Έργα Διευρωπαϊκού Δικτύου Μεταφορών», που πραγματοποίησε η Γενική Γραμματεία Λιμένων, Λιμενικής Πολιτικής και Ναυτιλιακών Επενδύσεων του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, με τη συμμετοχή και του Οργανισμού Λιμένα Αλεξανδρούπολης (Ο.Λ.Α Α.Ε).
επισημαίνουμε προς κάθε υπεύθυνο, ότι τα δεδομένα για την αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης όλο και περιορίζονται.
Φτάνουν οι θεωρητικές προσεγγίσεις τόσων ετών.
Τα με τυμπανοκρουσίες προβληθέντα στο παρελθόν Ευρωπαϊκά προγράμματα «WaterMode» (2009-2011) και «Sea2Sea» (2012-2014), για τη σύνδεση του λιμένα της Αλεξανδρούπολης με τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, παρακάμπτοντας τα «Στενά», πέρασαν αναξιοποίητα. Κάτι ανάλογο προοιωνίζεται και για το πρόγραμμα «Sea Black» που τρέχει, για την περίοδο 2014-2020.
Και τα χρόνια περνούν…
***
Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, είναι μάλλον το μοναδικό, όπου από το 1993 μέχρι και το 2011, το επισκεφτήκαν, εκθειάζοντά ς το πλείστοι όσοι Υπουργοί Εμπορικής Ναυτιλίας, Ντεντιδάκης, Παυλίδης, Κατσιφάρας (πρώτη επίσκεψη Οκτώβριος 1993), Παπουτσής, Ανωμερίτης, Πασχαλίδης, Γεωργιάδης (τελευταία επίσκεψη Δεκέμβριος 2011), χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα έχει αξιοποιήσει τη γεωπολιτική του θέση.
Αν συνεχίσουμε έτσι, και δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάτι διαφορετικό, θα χάσουμε οριστικά τη γεωπολιτική αξία που έχει το λιμάνι μας. Και όχι απλά θα τη χάσουμε, αλλά η Βουλγαρία και η Τουρκία, εκμεταλλευόμενες τη δική μας βραδυπορία, θα δίνουν υπεραξία στα δικά τους λιμάνια.
Αλεξανδρούπολη Νοέμβριος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
Ομοφυλοφιλία ή ομοερωτισμός είναι η ερωτική έλξη και σχέση ατόμων του αυτού φύλου.
Από θεολογική άποψη η ομοφυλοφιλία χαρακτηρίζεται ως παρά φύση σχέση. Αυτή έρχεται σε άμεση αντίθεση προς το δημιουργικό σχέδιο του Θεού, που αποτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη και υπενθύμισε ο Χριστός στους Φαρισαίους λέγοντας: «Ουκ ανέγνωτε ότι ο ποιήσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς;» (Ματθ. 19:6) Η διαιώνιση του ανθρώπου πραγματοποιείται με την σύναψη των δύο διαφορετικών φύλων, ενώ η δημιουργία δεν περιλαμβάνει τρίτο φύλο.
Η Παλαιά Διαθήκη επικρίνει έντονα την ομοφυλοφιλία και την χαρακτηρίζει ως «βδέλυγμα» (Λευϊτ. 18:22). Κατά την χριστιανική διδασκαλία η ομοφυλοφιλία αποτελεί βαρύ σαρκικό αμάρτημα, που έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, μεταλλάσσει τις σχέσεις των δύο φύλων και ατιμάζει το ανθρώπινο σώμα. Καυτηριάζοντας ο Απόστολος Παύλος τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις τού προχριστιανικού κόσμου γράφει: «Οι γυναίκες αντικατέστησαν τις φυσικές σχέσεις με αφύσικες, ομοίως και οι άνδρες· άφησαν την φυσική σχέση με την γυναίκα και άναψαν από τις ορέξεις τους μεταξύ τους, διαπράττοντας ασχημοσύνες αρσενικοί με αρσενικούς, και πληρώνοντας έτσι με το ίδιο τους το σώμα το τίμημα που άξιζε στην πλάνη τους» (Ρωμ. 1:27-8). Και σε άλλη περίπτωση επισημαίνει ότι η παραμονή στο αμάρτημα αυτό αποκλείει τον άνθρωπο από την βασιλεία του Θεού: «Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται… βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσιν» (Α’ Κορ. 6:9-10). Βέβαια, εδώ είναι αυτονόητο ότι η μετάνοια προσφέρει πάντοτε την δυνατότητα της σωτηρίας του ανθρώπου και της κληρονομίας της βασιλείας του Θεού.
Η Εκκλησία δεν επιβάλλει την ανθρωπολογία ή την ηθική διδασκαλία της στον κόσμο. Κάθε άνθρωπος είναι αυτεξούσιος. Έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον τρόπο της ζωής του και να διαμορφώνει υπεύθυνα την στάση και την συμπεριφορά του μέσα στην κοινωνία που ζει. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να περιφρονεί βασικές αρχές του φυσικού δικαίου και να διεκδικεί το δικαίωμα να νομιμοποιήσει και να καθιερώσει κάποια φυσική διαστροφή ή αποκλίνουσα ηθική συμπεριφορά ως θεσμό της κοινωνίας. Εξάλλου η Εκκλησία, που αποτελεί πρωτίστως πνευματικό θεσμό με κοινωνικές και συμβολικές διαστάσεις, δεν μπορεί να επευλογεί τέτοια φαινόμενα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο σε θεοκρατικές χώρες, αλλά και σε κράτη με δημοκρατικά και κοσμικά πολιτεύματα.
Από καθαρώς θεολογική σκοπιά η Εκκλησία σέβεται πάντοτε την ανθρώπινη ελευθερία. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι δυνατό να αδιαφορεί ή πολύ περισσότερο να επικροτεί τις ηθικές ή κοινωνικές εκτροπές.
Όταν η ομοφυλοφιλία δεν εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή παρεκκλίνουσα ιδιορρυθμία ορισμένων ατόμων, αλλά προβάλλεται ως κανονικός τρόπος ζωής και διεκδικεί κοινωνική και νομική αναγνώριση, δημιουργείται σοβαρότατο πρόβλημα, που θίγει καίρια το ζωτικό κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια. Η παραμόρφωση που προκαλείται στην οικογένεια με την αναγνώριση ομοφυλοφιλικών γάμων δεν περιορίζεται στην εξωτερική της δομή, αλλά εισχωρεί στην ενδότερη φύση της. Με τον ομοφυλοφιλικό γάμο χάνεται η πραγματική έννοια του γάμου. Επιπλέον με την δυνατότητα συμπήξεως ομοφυλοφιλικής οικογένειας, που παρέχεται σήμερα με εφαρμογή της παρεμβατικής τεκνογονίας, παρά τις υφιστάμενες νομικές απαγορεύσεις, αφανίζονται οι θεμελιώδεις έννοιες του πατέρα και της μητέρας. Έτσι θίγονται η μητρότητα και η πατρότητα όχι μόνο με την φυσική τους σημασία αλλά και με την αρχετυπική τους έννοια.
Η μητρότητα ως συνεκτική αρχή της οικογένειας και η πατρότητα ως πραγματική και συμβολική έκφρασή της καταρρέουν συμπαρασύροντας μαζί και οποιαδήποτε στοιχεία ενότητας απέμειναν σε αυτήν. Τις πρώτες συνέπειες των καταστάσεων αυτών εισπράττουν, όπως είναι φυσικό, τα παιδιά ομοφυλοφιλικών οικογενειών και όχι μόνο αυτά. Ανάλογες είναι και οι επιπτώσεις τους στην κοινωνική και την θρησκευτική ζωή. Οι επιπτώσεις αυτές προσλαμβάνουν τελευταίως μεγάλες διαστάσεις με την σύναψη ομοφυλοφιλικών γάμων από ηγετικά πρόσωπα της κοινωνίας και την δημόσια προβολή τους στο κοινό.
Πηγή: (Από το βιβλίο: Γεωργίου Ι. Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική. Δεύτερος τόμος. Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2015, σελ. 393.), Κοινωνία Ορθοδοξίας
Ερώτηση π. Κωνσταντίνου Καντάνη:
Είπατε μια φράση, μια ονομασία, που θα ήθελα να είναι και η βάση της σημερινής εκπομπής: Οικουμενισμός. Πραγματικά ζούμε μέσα στην Εκκλησία τον Οικουμενισμό. Μπορείτε να μας πείτε -γιατί ο πολύς κόσμος δέχεται αυτά τα μηνύματα έντονα πάνω του πλέον, αλλά δεν ξέρουν τι είναι-, μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τι είναι ακριβώς αυτό που λέμε Οικουμενισμός;
Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης:
Ναι. Είναι μία ονομασία η οποία τα τελευταία χρόνια ακούγεται πάρα πολύ συχνά αλλά συνήθως δεν γίνεται αυτή η επιστημονική παρουσίασή του, δηλαδή να δοθούν τα περιγράμματα εκείνα τα οποία μας διασφαλίζουν για ποιο πράγμα μιλούμε.
Με δυο λόγια και όσο μπορώ πιο απλά, μπορώ να σας πω ότι ο Οικουμενισμός, ή διαφορετικά η οικουμενική κίνηση όπως λέγεται, είναι ένα θρησκευτικό κίνημα που αποβλέπει να ενώσει τις θρησκείες όλου του κόσμου με ένα συγκεκριμένο δόλωμα που λέγεται «αγάπη». Είναι το αγαθό της ενότητας το οποίο έτσι κι αλλιώς υπάρχει μέσα σε όλη την ανθρωπότητα, στις προδιαγραφές θα λέγαμε του κατ’ εικόνα του ανθρώπου, μία ενότητα μεταξύ μας και με τον Θεό. Επιχειρεί δηλαδή μέσα σε ένα επίπεδο θρησκευτικό ό,τι επιχειρεί και η πολύ γνωστή σε όλους μας πλέον παγκοσμιοποίηση σε ένα οικονομικο-πολιτικό επίπεδο. Επιχειρεί να ομογενοποιήσει τις πεποιθήσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, των ανθρώπων για μια σταδιακή ένωση, πρωτίστως των Χριστιανών.
Δηλαδή, η οικουμενική κίνηση ξεκίνησε από τον χώρο του Προτεσταντισμού συγκεκριμένα, να ενώσει τον πολυδιασπασμένο Προτεσταντισμό από το 1948 και εξής. Στη συνέχεια προχώρησε με την προσχώρηση .. των Ορθοδόξων Τοπικών Εκκλησιών .. και σήμερα έφτασε και ο Ρωμαιοκαθολικισμός ουσιαστικά να τον αποδεχτεί με σκοπό την ενότητα όλων των Χριστιανικών ομολογιών, δηλαδή Ορθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμού και Προτεσταντισμού. Πάντως ενώ διαφορετικά ξεκίνησε, τώρα ο πάπας θέλει να είναι αυτός ο ηγέτης, γι’ αυτό το αποδέχονται ακόμη και οι Ρωμαιοκαθολικοί αυτό. Στη συνέχεια έχει ένα άλλο όραμα επεκτάσεως αυτής της ενότητας με τις μονοθεϊστικές θρησκείες που είναι ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ και στη συνέχεια ακόμα και με τις άλλες θρησκείες φτάνοντας μέχρι και την ειδωλολατρία. Και αυτό το είδαμε στην πράξη σε κάποιες συναντήσεις συμπροσευχών στις οποίες μπορούμε να αναφερθούμε αναλυτικότερα παρακάτω.
Αυτό το πράγμα, το οποίο έτσι εξωτερικά φαίνεται να συγκινεί έναν εκκοσμικευμένο άνθρωπο, είναι κάτι βέβαια απηγορευμένο με κάθε σαφήνεια στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρά το γεγονός ότι με πολύ ευκολία πολλοί, και θρησκευτικοί ηγέτες στον χώρο της Ορθοδοξίας, έχουν προσχωρήσει και μάλιστα έχουν γίνει και σημαιοφόροι αυτής της προσπάθειας θεωρώντας ότι κατευθύνονται και στο ζητούμενο θέλημα του Θεού, μέσα στην προοπτική αυτού του καθρέφτη που είπατε: ἵνα ὦσιν ἕν.
Μάλιστα υπάρχει και μία διαστροφή αυτού του κορυφαίου λόγου της Αρχιερατικής προσευχής του Χριστού που άλλο είναι το νόημά της, το οποίο βέβαια βγάζει μάτι, είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα από το ίδιο το κείμενο, και απορώ με την διαστροφή που γίνεται. Εντάξει, ως προς τους ετεροδόξους θα έλεγε κανείς φυσικά οι άνθρωποι δεν βλέπουν, δεν έχουν την καθαρότητα του Πνεύματος του Αγίου και του Πνεύματος της Αληθείας. Αλλά να το λένε και Ορθόδοξοι, ότι εμείς θα συνθέσουμε τον σπασμένο καθρέφτη τη στιγμή κατά την οποία ήδη λέγεται το πώς θα γίνει και ότι είναι δεδομένο, τη στιγμή κατά την οποία ο Χριστός ο ίδιος στην Αρχιερατική του προσευχή παραδείγματος χάριν λέει: «… τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν …». Άρα μας δίνει τον τρόπο με τον οποίον θα είμαστε ένα.
Η δόξα λοιπόν αυτή είναι η άκτιστη δόξα του Θεού, είναι η θέωση την οποία μας προσφέρει, είναι η ομοίωση με τον Θεό η οποία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί από τον άνθρωπο, διότι η ομοίωση αυτή είναι σε ένα άκτιστο επίπεδο, είναι μια δωρεά του ίδιου του Θεού. Είναι η ιδιότητα του Θεού, η αγιότητα του Θεού -αυτή είναι η δόξα του-, η οποία μας ενώνει και αυτή είναι μία προσφορά του Θεού δια του Χριστού μέσα στην Εκκλησία.
Κατά συνέπεια εάν δεν βαπτισθεί κανείς, εάν δεν γεννηθεί δηλαδή άνωθεν, δεν μπορεί να δει την Βασιλεία του Θεού. Αυτή είναι η δόξα του Θεού. Αυτό όμως είναι δεδομένο, δεν είναι ζητούμενο από εμάς. Εμείς δεν καλούμαστε να το κάνουμε αλλά να το φανερώσουμε, εφόσον δηλαδή το αποδεχτούμε αγαπητικά. Και πρακτικά, ‘αγαπητικά’ σημαίνει τήρηση των προδιαγραφών που μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Άρα η δόξα «… ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς …» έχει γίνει. Έχει γίνει μέσα από την Πεντηκοστή. Γίνεται μέσα στην προσωπική μας Πεντηκοστή κατά το Άγιο Χρίσμα αμέσως μετά το Άγιο Βάπτισμα. Το παίρνουμε αυτό το πράγμα, είναι δεδομένο.
Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να διασπαστεί από κανέναν, ούτε από τον διάβολο, ούτε από τον θάνατο. Έχουν υπερβαθεί αυτά από τον ίδιο τον Χριστό, τον Αναστημένο Χριστό. Ο Αναστημένος Χριστός είναι η πραγματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας η Οποία είναι Μία οντολογικώς. Το ζητούμενο βεβαίως, όπως είπα και προηγουμένως, είναι αυτό το οποίο εμείς πρέπει να αποδεχθούμε ελεύθερα και να θελήσουμε να το κάνουμε πράξη, γιατί και μόνοι μας δεν μπορούμε να τηρήσουμε τις εντολές αφού ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν μας είπε ο Χριστός. Κατά συνέπεια εμείς καλούμαστε σε ένα διαρκές «ναι» στον Θεό, και το «ναι» αυτό είναι η τήρηση αυτών ων προδιαγραφών που η Εκκλησία μέσα από Οικουμενικές Συνόδους καθόρισε με κάθε ακρίβεια το πως θα γίνεται.
Άρα ο οικουμενισμός είναι ένα συνονθύλευμα και μία παραγωγή αυτής της θολούρας και της σύγχυσης που προωθείται στον σύγχρονο κόσμο, γιατί μόνο μέσα από μία τέτοια κατάσταση συγχύσεως μπορεί να γίνονται αυτά αποδεκτά ως συνθήματα, με το δόλωμα -όπως είπα- της ενότητας και της αγάπης. .. Και αυτό, θέλω να σημειώσω, ότι έχει και εδώ τον χαρακτήρα αυτής της βλασφημίας. Πως εμείς θα κάνουμε εκείνο το οποίο μόνον ο Θεός μπορούσε να κάνει. Δηλαδή ακυρώνουν στην πράξη -γι’ αυτό έγινε ο Θεός άνθρωπος- με όσα λένε αυτοί οι άνθρωποι που εκπροσωπούν αυτές τις θέσεις, χωρίς να το αντιλαμβάνονται βεβαίως, ακυρώνουν αυτό το ίδιο το έργο του Χριστού. Δηλαδή το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος στο πρόσωπό Του και ίδρυσε την Εκκλησία Του της Οποίας η παρουσία θα μένει έως της συντελείας. Και πύλαι ἅδου δεν μπορούν, δηλαδή ο θάνατος δεν μπορεί να την αγγίξει, γιατί είναι η ίδια αναστημένη ζωή του ίδιου του Χριστού. Γι’ αυτό λέω ότι είναι βλάσφημο να υποστηρίζεται ότι εμείς με τις κτιστές δυνατότητές μας θα κάνουμε εκείνο που άπαξ δια παντός έκανε ο Θεός. Και το έκανε και με έναν τέτοιον συγκλονιστικό τρόπο: να γίνει ο Θεός άνθρωπος και να παραμένει ως θεάνθρωπος εις τους αιώνας. Δηλαδή να παραμένουμε εμείς μέσα στην Αγιοτριαδική αυτή ζωή καθώς ο γέγονε δι ημάς γέγονε ..
Το κορυφαίο γεγονός που μας περιμένει μετά την ανάσταση είναι να είμαστε στα δεξιά του Πατρός, εις το διηνεκές. Αυτή είναι η μεγίστη προσφορά της Εκκλησίας. Αυτό είναι το πλέον χαρούμενο άγγελμα και μάλιστα αυτό δεν είναι έτσι στατικά, νοείται πάντα δυναμικά. Γιατί ο άνθρωπος είναι κτιστός και η ελευθερία του αυτή και το αυτεξούσιό του λειτουργεί σ’ αυτήν την κατεύθυνση της αποδοχής αυτού του θελήματος, που σημαίνει σε τελευταία ανάλυση μία διαρκής διεύρυνση του είναι και βάθεμα του είναι σ’ αυτήν την προσέγγισή του στην προσφερόμενη ζωή στο πλαίσιο της Εκκλησίας, όχι μόνο στην παρούσα αλλά και στην μέλλουσα ζωή, να διευρύνεται διαρκώς. Γιατί ο Θεός είναι άπειρος, ο άνθρωπος είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Όμως μέσα στην Εκκλησία, και εδώ και τώρα δηλαδή στην παρούσα ζωή δια της Εκκλησίας, παίρνουμε μέσα σ’ αυτήν την ενότητα αυτήν την δυνατότητα εις το διηνεκές· να διευρυνόμεθα και να βαθαίνουμε και να αυξάνουμε έως ότου φθάσουμε στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, όπως λέγεται από τον Απόστολο Παύλο, το οποίο βέβαια είναι άληκτο. Διαρκώς θα αυξανόμαστε σε αυτήν την σχέση, σε αυτήν την θέωση, όπως την λένε, την χαρισματική οι Πατέρες.
Αυτό νομίζω ότι είναι το μήνυμα και το κάλεσμα της ανθρωπότητας και όχι να δημιουργήσουμε εμείς ενότητα, την οποία προσέφερε και προσφέρει ο Θεός μέσα στην Εκκλησία, με δική μας συνεισφορά μόνον την κατάφαση σ’ αυτήν την προσφορά. Η κατάφαση αυτή, αυτό το «ναι», εκφράζεται δυναμικά και συγκεκριμένα, όχι αόριστα: ὁ τηρῶν τὰς ἐντολάς μου … ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με. Αυτή βεβαίως η αγάπη είναι απλώς αγάπη στα πλαίσια της κτιστότητάς μας. Όταν τηρούμε τις εντολές του Θεού κάνουμε κάτι κτιστό. Η προσφορά του Θεού είναι άλλη, είναι άκτιστη. Είναι η άκτιστη αγάπη, δηλαδή η Αγιοτριαδική ζωή, η οποία έρχεται μέσα μας και γίνεται αυτό το θεανθρώπινο στο δικό μας πρόσωπο, στη δική μας προσωπικότητα δηλαδή, και για την παρούσα και για τη μέλλουσα ζωή.
(συνεχίζεται)
Απομαγνητοφώνηση (από 13:24 έως 23:58)
Πηγή: Επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι, Αβέρωφ
Εὐλόγησον πάτερ.
«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται», λέγει ὁ Κύριος στὴν «ἐπὶ τοῦ Ὅρους» ὁμιλία. Καὶ τὰ λόγια του αὐτὰ βρίσκουν πλήρη τὴν ἐφαρμογή τους στὸ ὑπεράξιο τέκνο τῆς Κύπρου μας, τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας.
Φυσικὰ ἡ φιλανθρωπία εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα ὅλων τῶν ἁγίων. Γιατὶ ἡ ἀρετὴ αὐτή, ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους εἶναι κι ἡ πιὸ τρανὴ πιστοποίηση τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν μεγάλο μας Πατέρα, τὸν Θεό, ὅπως ξεκάθαρα τονίζει κι ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὅμως τὴ φιλανθρωπία τὴν ἔκαμε κύριο μέλημα τῆς ζωῆς του, ὥστε ἡ Ἐκκλησία μας νὰ τοῦ δώσει καὶ τὸ τιμητικὸ προσωνύμιο τοῦ Ἐλεήμονος.
Τὴ ζωὴ τοῦ μεγάλου αὐτοῦ φιλανθρώπου, μιὰ ζωὴ ἀληθινὰ χαριτωμένη καὶ ρωμαλέα, θὰ ἐκθέσουμε στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν. Εἶναι τόσο διδακτική, μὰ καὶ τόσο ἐνδιαφέρουσα εἰδικὰ γιὰ τὴν ἐποχή μας, ποὺ εἶναι μιὰ ἐποχὴ ἄκρατου ἀτομισμοῦ.
Πρῶτα χρόνια
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στὴν Ἄμαθοῦντα τῆς Κύπρου μας τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ., τότε ποὺ τὸ ὄμορφο νησί μας ἀποτελοῦσε μιὰ ἐπαρχία τῆς μεγάλης μας ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τῆς γνωστῆς μὲ τὸ ὄνομα Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Ἡ Ἀμαθοῦς, ἦταν ἡ σημερινὴ Παλαιὰ Λεμεσός. Ἡ τωρινὴ πόλη τῆς Λεμεσοῦ λεγόταν τότε Νεάπολις. Μὲ τὸν καιρὸ ἡ Νεάπολις ἔγινε ἡ κύρια πόλη τῆς περιοχῆς, ἡ γνωστὴ Λεμεσός, ἐνῶ ἡ ἀρχαία Ἀμαθοῦς ἔμεινε στὶς ἡμέρες μας ἕνας ἄμορφος ἀρχαιολογικὸς χῶρος.
Οἱ γονεῖς του Ἐπιφάνιος καὶ Εὐκοσμία εἶχαν μεγάλη κοινωνικὴ θέση κι ἦταν ἄνθρωποι ἐνάρετοι. Ὁ πατέρας του ἦταν ὁ φημισμένος κυβερνήτης τῆς νήσου κι εἶχε μεγάλα διοικητικὰ χαρίσματα. Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ λαός του πολὺ τὸν ἐκτιμοῦσε καὶ τὸν ἀγαποῦσε καὶ τὸν σεβόταν. Ἡ μητέρα του πάλι διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὰ σωματικά της χαρίσματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ ψυχικά. Κοντὰ σ᾿ αὐτοὺς καὶ σ᾿ ἕνα περιβάλλον πλούσια χριστιανικὸ εἶδε τὸ φῶς τῆς ζωῆς καὶ μεγάλωσε τὸ εὐτυχισμένο παιδί.
Ἀμφότεροι οἱ γονεῖς ποτισμένοι μὲ τὰ νάματα τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ, φρόντισαν μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια ἀπ᾿ τὴν πρώτη στιγμὴ νὰ ἀναθρέψουν τὸν Ἰωάννη τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Καὶ τὸ πέτυχαν. Οἱ τόσες φροντίδες τους γι᾿ αὐτὸν εἶχαν καὶ τοὺς ἀνάλογους καρπούς. Ἄλλωστε τὸ «ὃ ἐὰν σπείρει ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει» εἶναι τοῦ Κυρίου μας διαβεβαίωση. Καὶ οἱ καλοὶ γονεῖς ἔσπειραν στὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ τους μὲ προσοχὴ καὶ προσευχὴ τὰ σπέρματα τῆς εὐσέβειας. Δικαιολογημένα στὸν κατάλληλο καιρὸ καμαρώνουν τοὺς ὄμορφους καρποὺς τῶν κόπων τους. Εὐσεβεῖς κι ἐνάρετοι οἱ γονεῖς. Θαυμαστὸς καὶ τιμημένος ὁ καρπός, τὸ παιδί τους.
Ὁ Ἰωάννης κοντὰ στοὺς γονεῖς του ἀπέκτησε μιὰ μόρφωση ἀληθινὰ ἀξιόλογη. Ἀπὸ τὰ μαθήματά του πιὸ πολὺ ἀγαποῦσε καὶ μελετοῦσε τὰ ἱερὰ γράμματα. Μέσα στὶς σελίδες τῶν ἱερῶν βιβλίων ἐντρυφοῦσε γιὰ ὧρες κάθε μέρα. Μέσα σ᾿ αὐτὲς βρῆκε τὸν «πολύτιμον μαργαρίτην». Καὶ γιὰ τὸν μαργαρίτη αὐτὸν δὲν δίστασε νὰ θυσιάσει τὰ πάντα, γιὰ νὰ τὸν κάμει κτῆμα του ἀναφαίρετο. Καὶ τὸν ἔκαμε. Ἡ συνέχεια τῆς περιγραφῆς τῆς ζωῆς του θὰ μᾶς τὸ δείξει.
Ἔγγαμος βίος
Ὅταν ὁ Ἰωάννης πέρασε τὸ κατώφλι τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας καὶ μπῆκε στὴ νεανική, οἱ γονεῖς του, μετὰ ἀπὸ ἀρκετὲς πιέσεις, τὸν ἔπεισαν, παρὰ τὸν βαθύ του πόθο νὰ ἀφιερωθεῖ σὲ ἔργα ὑψηλότερα, ἔργα ὑπηρεσίας τῆς Ἐκκλησίας, νὰ δεχθεῖ καὶ νὰ ἀναλάβει τὸν ζυγὸ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Ἡ ὑποχώρηση τοῦ αὐτὴ δὲν ὑπῆρξε πράξη ἀδυναμίας. Τουναντίον ὑπῆρξε μιὰ πράξη δυνάμεως. Ἦταν μιὰ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ του γιὰ τὴ χαρὰ ἐκείνων ποὺ τὸν ἔφεραν στὸν κόσμο. Γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν γονιῶν του.
Ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ τοῦ ἁγίου μας ὑπῆρξε πρότυπος. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ «ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν» εἶχε θρονιαστεῖ στὸ σπίτι τους. Δύο ἀγγελούδια μὲ τὴ σειρά, δῶρα τοῦ Θεοῦ κι αὐτὰ ἦρθαν νὰ αὐξήσουν τὴ χαρὰ στὴν εὐλογημένη οἰκογένεια.
Ἡ ἀνέφελη ὅμως ζωὴ δὲν ἔχει κάτι τὸ μόνιμο στὸν κόσμο αὐτό. Ὁ γαλανὸς οὐρανὸς τῆς οἰκογενειακῆς εὐτυχίας συννέφιασε κάποια μέρα. Πρῶτα ἡ σύζυγος κι ὕστερα τὰ δύο παιδιὰ ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου κι ἔφυγαν σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα. Στὸ σπίτι ποὺ βασίλευε τὸ γέλιο κι ἡ χαρά, ἔχει στήσει τώρα τὸ σκιάχτρο του ὁ πόνος κι ὁ σπαραγμός. Στὸ κτύπημα αὐτὸ τὸ βαρὺ κι ἀσήκωτο γιὰ πολλούς, ὁ Ἰωάννης ἔδειξε ὅλο τὸ ψυχικό του μεγαλεῖο. Τὰ λόγια τοῦ πολυάθλου Ἰὼβ «ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο... εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» στριφογυρίζουν συνέχεια στὸν νοῦ του. Καὶ παρηγορεῖται. Καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεό. Καὶ παίρνει τὴν ἀπόφαση σταθερὰ κι ἡρωικὰ νὰ ἀφιερωθεῖ πιὰ ἀποκλειστικὰ στὴ διακονία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ. Κι ἡ ἀπόφαση ἔγινε ἔργο.
Ἀφιέρωση στὸν Θεό
Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του στὴ σύντροφό του καὶ τὰ σαρκικά του παιδιὰ διοχετεύονται τώρα πλούσια στὴ μεγάλη «οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ», τὴν Ἐκκλησία. Οἱ πονεμένοι καὶ οἱ βασανισμένοι, οἱ χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά, οἱ φτωχοὶ καὶ ἀπόκληροι τῆς ζωῆς γίνονται πιὰ οἱ προστατευόμενοι τοῦ μεγάλου φιλάνθρωπου. Ἡ φήμη του διαδίδεται παντοῦ. Τὸ παράδειγμά του φωτίζει τὶς καρδιές. Κι ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀνιδιοτελὴς καὶ πλούσια ἀγάπη του, διδάσκει καὶ συγκινεῖ μικροὺς καὶ μεγάλους. Οἱ χριστιανοὶ καμαρώνουν. Κι οἱ εἰδωλολάτρες θαυμάζουν καὶ ζητοῦν νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ νὰ τὸν ἀκούσουν.
Ὁ λύχνος ὅμως πρέπει νὰ τεθεῖ καὶ στὸν ἀνάλογο λυχνοστάτη. Εἶναι ἀνάγκη ν᾿ ἁπλώσει καὶ νὰ σκορπίσει τὸ φῶς του πλατύτερα. Κι ἡ εὐκαιρία δόθηκε.
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο ὁ πατριαρχικὸς θρόνος τῆς Ἀλεξανδρείας εἶχε χηρέψει. Πρόκριτοι καὶ λαὸς μὲ μιὰ φωνὴ καλοῦν στὴν ἱστορικὴ θέση τὸν Ἰωάννη. Ὁ πατρίκιος Νικήτας, ἔπαρχος τῆς Αἰγύπτου καὶ ἐξάδελφος τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, μεταφέρει σ᾿ αὐτὸν τὴ λαϊκὴ παράκληση. Ὁ αὐτοκράτορας συγκατατίθεται, ἀλλὰ καὶ κατατοπίζεται, πὼς γιὰ νὰ πεισθεῖ ὁ Ἰωάννης νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν προσφερόμενη θέση, πρέπει νὰ ἀντιληφθεῖ, πὼς ὁ βασιλιὰς στὴν περίπτωση αὐτὴ ἑρμηνεύει τοῦ Θεοῦ τὸ θέλημα. Οἱ μικροὶ μόνο, βλέπετε, ἐπιδιώκουν καὶ κυνηγοῦν τὰ ἀξιώματα. Οἱ μεγάλοι, καὶ ὅταν τοὺς προσφέρονται, τὰ ἀφήνουν καὶ φεύγουν. Αὐτὸ ἴσχυσε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ἰωάννου. Ὁ αὐτοκράτορας ὅμως εἶναι κατατοπισμένος κι ἀποφασισμένος «καὶ ἄκοντα πρὸς τὸν θρόνον ἀναγαγεῖν τὸν Ἰωάννην». Καὶ τὸ ἔκαμε.
Κάλεσε τὸν Ἰωάννη καὶ τοῦ ἀνήγγειλε τὴν ἐπιθυμία του. Κι ἀκόμη τὸν πιέζει ν᾿ ἀποδεχθεῖ τὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα κι ὑπούργημα. Ὁ Ἰωάννης ἀντιστέκεται. Τὸ ἱερὸ ἔργο μὲ τὶς τόσες εὐθύνες τὸν συνέχει. Προβάλλει διάφορες ἀντιρρήσεις γιὰ νὰ ξεφύγει. Τελικὰ ὅμως ὑποχωρεῖ. Κι ὑποχωρεῖ γιατὶ αἰσθάνεται, πὼς ἡ ἀπαίτηση τοῦ βασιλιὰ κι ἡ θέληση τοῦ λαοῦ δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο. Τὰ βλέπει σὰν ἕνα μήνυμα τοῦ οὐρανοῦ πρὸς αὐτόν. Κλίνει τὸν αὐχένα μὲ ταπείνωση καὶ παραδίδεται ἄνευ ὅρων στὴν τιμητικὴ κλήση ποὺ τοῦ γίνεται· στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ. Ὑποτάσσεται στὸ μήνυμα τοῦ Οὐρανοῦ κι ἀναδεικνύεται γιὰ τὴν πόλη τοῦ Ἀλεξάνδρου, μὰ καὶ γιὰ ὁλόκληρη τὴν Αἴγυπτο ἕνας ἄλλος Νεῖλος· ἕνας Νεῖλος πνευματικός. Ἕνας Νεῖλος ποὺ ξεχύνει τὸ ρεῦμα τῆς ἀγάπης του πλούσια παντοῦ, γιὰ νὰ ποτίσει καὶ νὰ δροσίσει τὶς φλογισμένες ἀπὸ τὴ φτώχεια καρδιές. Κάτι περισσότερο. Ὁ ποταμὸς ὁ Νεῖλος ἀρδεύει μόνο τὴ γῆ τῆς Αἰγύπτου. Ὁ πατριάρχης Ἰωάννης ξεχύνει ἄφθονα τὰ ἐλέη τῆς φιλανθρωπίας του καὶ πέραν τῆς χώρας τῆς Αἰγύπτου. Γίνεται ποταμὸς ποὺ μεταδίδει τὴν ἀγάπη σὲ κάθε ὕπαρξη, ὅπου κι ἂν βρίσκεται.
Φιλανθρωπικὸ ἔργο
Τὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο τοῦ ἁγίου ἱεράρχου μπορεῖ νὰ γεμίσει πολλὲς-πολλὲς σελίδες. Δὲν ὑπάρχει πτυχὴ ἀνέχειας καὶ δυστυχίας ποὺ νὰ μὴν ἀντιμετωπίστηκε μὲ ἀνιδιοτελῆ καὶ φλογερὴ ἀγάπη. Μόλις ἀνέβηκε στὸν θρόνο, ἡ πρώτη του πράξη ἦταν νὰ συγκαλέσει σὲ σύσκεψη τοὺς οἰκονόμους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ἄλλους κληρικοὺς κι ἀφοῦ τοὺς μίλησε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ἕνας στοργικὸς πατέρας μιλᾶ στὰ παιδιά του, τοὺς ζήτησε. Τί νομίζετε; Νὰ γυρίσουν ὅλη τὴν πόλη καὶ νὰ καταγράψουν μὲ τὸ ὄνομά τους «ὅλους τους κυρίους καὶ δεσπότας του». Κύριοι καὶ δεσπόται τοῦ Πατριάρχου ποιοὶ νομίζετε πῶς ἦταν; Τὴν ἐξήγηση δίνει ὁ ἴδιος.
- Ἐκείνους, ποὺ σεῖς ἔχετε τὴ συνήθεια νὰ τοὺς ὀνομάζετε φτωχοὺς καὶ ζητιάνους, αὐτοὶ γιὰ μένα εἶναι «οἱ κύριοι καὶ δεσπόται» μου. Γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν-νὰ κληρονομήσουμε τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἔτσι ὁ πονόψυχος ἱεράρχης ξεκινᾶ γιὰ τὸ μεγάλο ἔργο του. Μὲ τὴ βοήθεια τῶν ἀφοσιωμένων συνεργατῶν τοῦ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν μελετῶνται προσεκτικὰ τὰ διάφορα προβλήματα. Ὕστερα προγραμματίζεται ἡ ἐργασία. Ἀνοίγουν οἱ καρδιές. Ἀνοίγουν τὰ χέρια. Ἀνοίγουν τὰ ταμεῖα. Τὰ σχέδια ὑλοποιοῦνται. Καὶ σὲ λίγο καιρὸ ἡ Ἀλεξάνδρεια γίνεται ἀγνώριστη. Νοσοκομεῖα, πτωχοκομεῖα, ξενῶνες γιὰ τοὺς περαστικούς, μαιευτήρια γιὰ τὶς ἄπορες μητέρες, ὀρφανοτροφεῖα γιὰ τὰ ὀρφανὰ κι ἀπροστάτευτα παιδιά, συσσίτια γιὰ τοὺς φτωχοὺς κι ἕνα σωρὸ ἀλλὰ ἔργα ἀγάπης προβάλλονται παντοῦ... Ἡ φιλανθρωπία ὀργανώνεται ὑποδειγματικά. Οἱ βοηθοὶ τοῦ Πατριάρχου δὲν εἶναι ὑπάλληλοι ποὺ πᾶνε νὰ μοιράσουν «βοηθήματα» γιὰ νὰ ξεφορτωθοῦν κάποιους ὀχληροὺς ἐπισκέπτες. Μὲ τὴ φωτισμένη καὶ ἐμπνευσμένη καθοδήγηση τοῦ εἶναι ἕνας στρατός, ἕνας εἰρηνικὸς στρατὸς - στρατὸς ἀγάπης - ποὺ αὐθόρμητα κι ἐθελοντικὰ δίνει κάθε μέρα τὴ μάχη ἐνάντια στὸν πόνο καὶ τὴ δυστυχία. Καὶ τοῦ στρατοῦ αὐτοῦ κινητήριος μοχλός, πρωτοστάτης καὶ καθοδηγητὴς ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ὁ ποιμὴν ποὺ ξέρει νὰ θυσιάζει καθημερινὰ καὶ χρῆμα καὶ κόπο κι ἀνάπαυση γιὰ τὸ ποίμνιό του, τοὺς χριστιανούς του. Ὁ ποιμὴν ποὺ τίποτα ἄλλο δὲν βλέπει μπροστά του παρὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε». Γι᾿ αὐτὸ καὶ περίπατός του, ξεκούρασμά του, ψυχαγωγία τοῦ εἶναι οἱ ἐπισκέψεις του στὰ πονεμένα παιδιά του κι ἡ παρουσία του ἐκεῖ ποὺ «ἐφιλοσοφεῖτο ὁ πόνος» κι ἡ ἀγάπη του εἶχε στήσει τρανὸ τὸ βασίλειό της.
Καινούργιοι ναοί. Ὀργάνωση τοῦ κηρύγματος
Οἱ φροντίδες τοῦ καλοῦ καὶ φλογεροῦ ποιμένος δὲν περιορίστηκαν μόνο στὴν ἀνακούφιση τῆς φτώχειας καὶ τῆς δυστυχίας. Πιὸ ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς ἀπὸ τὴν ἀνέχεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι «ὁ λιμὸς τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Κυρίου» μὲ ὅλα τὰ ἐπακόλουθά του. Γιὰ τὴ θεραπεία κι αὐτῆς τῆς ἀνάγκης μεριμνᾶ ὁ στοργικὸς πατέρας. Κτίζει ναούς. Ὅταν ἀνέλαβε στὰ χέρια τὸ πηδάλιο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων ὑπῆρχαν μόνον ἑπτὰ ναοί. Σὲ λίγο χρονικὸ διάστημα ὁ φλογερὸς ἱεράρχης τοὺς δεκαπλασίασε. Ἑβδομήντα ὀρθόδοξοι ναοὶ ἔχουν ὑψωθεῖ σὲ διάφορα μέρη τῆς ξακουστῆς πόλεως, ἀληθινὰ στολίδια καὶ λιμάνια παρηγοριᾶς καὶ σωτηρίας ψυχῶν. Οἱ ναοὶ ἐπανδρώνονται ἀνάλογα. Εὐλαβεῖς κι ἀφοσιωμένοι ἱερεῖς ἀναλαμβάνουν τὴ διδασκαλία καὶ καθοδήγηση τῶν πιστῶν. Ἡ διαφώτιση προσφέρεται μὲ ζῆλο. Τὰ ζιζάνια τοῦ κακοῦ, τῶν αἱρέσεων καὶ τῆς ἁμαρτίας ξερριζώνονται τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο. Ἡ ἀδικία τῶν δυνατῶν της ἡμέρας καταπολεμεῖται. Τὰ πάντα διατίθενται μὲ σύστημα καὶ προσοχὴ γιὰ τὴ δημιουργία μιᾶς καινούργιας κοινωνίας. Μιᾶς κοινωνίας στὴν ὁποία νὰ βασιλεύει τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ.
Γιὰ τὴ δημιουργία αὐτῆς τῆς κοινωνίας ὁ φλογερὸς Πατριάρχης προσφέρει τὰ πάντα. «Ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους». Νὰ τὸ σύνθημα τῆς ζωῆς του. Γιὰ τὸν ἑαυτό του δὲν ξέρει νὰ κρατήσει, παρὰ ὅ,τι τοῦ ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ μιὰ ζωὴ πολὺ ἁπλὴ καὶ φτωχική. Ἀσκητικὸ τὸ κελί του. Φτωχικὸ τὸ φαγητό του. Πρόχειρο τὸ στρῶμα του. Κοινὰ τὰ σκεπάσματά του. Τριμμένο τὸ ράσο του. Ὅ,τι καλὸ καὶ φανταχτερὸ τὸ μοιράζει στοὺς ἄλλους.
Χαριτωμένη διήγηση
Κάποτε ἕνας πλούσιος ποὺ τὸν εἶχε ἐπισκεφθεῖ κι εἶδε τὴ φτώχεια ποὺ ἐπικρατοῦσε στὸ κελὶ τοῦ φιλανθρώπου Ἐπισκόπου, ἔσπευσε νὰ ἀγοράσει πολύτιμο πάπλωμα καὶ τοῦ τὸ πῆγε μὲ τὴν παράκληση νὰ τὸ κρατήσει καὶ νὰ προσεύχεται γι᾿ αὐτὸν κάθε φορὰ ποὺ θὰ τὸ χρησιμοποιοῦσε. Ἡ λεπτὴ ψυχὴ τοῦ Πατριάρχου συγκινήθηκε ἀπὸ τὴν εὐγενικὴ καὶ πλούσια προσφορά. Νὰ τὸ στείλει πίσω, δὲν τὸ θέλει. Ἡ καλοκάγαθη ψυχή του δὲν δέχεται νὰ λυπήσει τὸν πονετικὸ ἐκεῖνο ἄνθρωπο. Τὸ κρατᾶ. Τὸ βράδυ δοκιμάζει νὰ τὸ χρησιμοποιήσει. Ξάπλωσε καὶ τό ῾ριξε ἐπάνω του. Ἡ ζεστασιὰ ποὺ τοῦ προσφέρει δὲν τὸν ἀφήνει νὰ κλείσει μάτι. Ἡ σκέψη του στρέφεται συνέχεια στοὺς φτωχούς του. Μπροστά του παρελαύνουν ὅλες οἱ πονεμένες μορφές. Ἄγρυπνος σχεδὸν ὅλη τὴ νύχτα στριφογυρίζει στὸ κρεβάτι του. Τὸ πρωὶ χωρὶς νὰ χάσει καιρό, παίρνει τὸ πάπλωμα καὶ τὸ ἀποστέλλει στὴν ἀγορὰ γιὰ νὰ πουληθεῖ. Κατὰ μιὰ ἀγαθὴ σύμπτωση, ἀπὸ τὸ κατάστημα ποὺ ἦταν ἐκτεθειμένο τὸ πάπλωμα γιὰ πώληση, πέρασε ὁ καλὸς δωρητής. Τὸ εἶδε καὶ τὸ ἀναγνώρισε. Ἀντελήφθηκε τὸν σκοπὸ τοῦ πονόψυχου πνευματικοῦ πατέρα. Ἀγοράζει καὶ πάλι τὸ σκέπασμα καὶ τὸ ξαναστέλνει στὸν ἅγιο. Κι αὐτὸς πρόθυμα τὸ δέχεται τούτη τὴ φορά. Ὄχι γιὰ νὰ τὸ κρατήσει καὶ τὸ χρησιμοποιήσει. Ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ πουλήσει καὶ τὰ χρήματα νὰ τὰ διαθέσει γιὰ τοὺς φτωχούς του.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πολύτιμο πάπλωμα στάλθηκε καὶ πάλι στὴν ἀγορά. Ὃ πλούσιος δωρητὴς τὸ βλέπει, τὸ ἀγοράζει καὶ τὸ ξαναστέλνει γιὰ τρίτη φορὰ στὸν Πατριάρχη μὲ τὴν βαθιὰ παράκληση νὰ τὸ κρατήσει γιὰ νὰ μὴν κρυώνει τὴ νύχτα. Κι ὁ καλοκάγαθος ἱεράρχης τότε τοῦ ἁπαντᾷ μὲ τὴ γνωστὴ χαριτωμένη διάθεσή του:
- Γιὰ νὰ δοῦμε, ἀδελφέ μου, ποιὸς ἀπ᾿ τοὺς δύο μας θὰ κουρασθεῖ καὶ θὰ παραιτηθεῖ πρῶτος. Σὺ νὰ τ᾿ ἀγοράζεις καὶ νὰ μοῦ τὸ στέλνεις ἢ ἐγὼ νὰ τὸ παίρνω καὶ νὰ τὸ πουλῶ!
Ἐπαρκὴς σὲ περιστάσεις
Τὸ ψυχικὸ μεγαλεῖο του ἁγίου μας τὸ βλέπουμε σ᾿ ὅλα τὰ κατορθώματα τῆς ἡρωικῆς ἀγάπης του. Μὰ ἡ περίπτωση τῆς ἁλώσεως τῆς πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων ἀπὸ τοὺς Πέρσες προβάλλει κατὰ ἕνα μοναδικὸ τρόπο τὸν πλοῦτο τῆς καλωσύνης τῆς ὑπέροχης ψυχῆς του, καὶ τὴν ἀπίστευτη ἱκανότητά του νὰ ἀντιμετωπίζει καὶ νὰ λύει κατὰ τὸν πιὸ φυσικὸ τρόπο καὶ τὰ δυσκολοτέρα φιλανθρωπικὰ προβλήματα καὶ ἔργα.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 7ου αἰώνα (614 μ.Χ.) ὁ βασιλιὰς τῶν Περσῶν Χοσρόης μὲ πολὺ στρατὸ πέρασε τὸν Εὐφράτη, κατέλαβε πόλεις καὶ χωριὰ καὶ ἔφτασε μπροστὰ στὴν Ἁγία Πόλη. Ἀπὸ ὅπου περνοῦσαν τὰ στρατεύματά του σκορποῦσαν παντοῦ τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν καταστροφή. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἡ μανία τοὺς ξέσπασε ἀσυγκράτητη ἦταν στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ παραδόθηκε χωρὶς ἔλεος στὴ φωτιὰ καὶ τὸ μαχαίρι. Ἡ ἑβραϊκὴ κακία κι ἀναλγησία συμπλήρωσε τὸ ἔργο τοῦ ἐξολοθρευμοῦ. Χιλιάδες πιστοὶ φονεύθηκαν. Σαράντα τέσσερις μοναχοὶ τῆς ἱστορικῆς μονῆς τοῦ ἁγίου Σάββα, «οἱ ἁγιοσαββίτες» σφάχτηκαν σὰν ἀρνιά. Ὁ τάφος τοῦ Κυρίου κι ὁ περιπυστος ναὸς τῆς Ἀναστάσεως λεηλατήθηκαν καὶ παραδόθηκαν στὴ φωτιά. Τὰ ἱερὰ σκεύη μαζὶ μὲ τὸν Τίμιο Σταυρὸ ἁρπάχτηκαν ἀπὸ τὰ βέβηλα χέρια. Κι ὁ πατριάρχης Ζαχαρίας αἰχμάλωτος σέρνεται στὴν ἐξορία.
Τὰ ἀπομεινάρια τῆς θλιβερῆς καταστροφῆς μὲ τὸν τρόμο ζωγραφισμένο στὸ πρόσωπό τους παίρνουν τὸν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς μὲ σύντροφο τὸ δάκρυ καὶ τὸ κλάμα. Ποιὸς θὰ φροντίσει γι᾿ αὐτούς; Ποιὸς θὰ ἀναλάβει τὴν περίθαλψη καὶ τὴν φιλοξενία τους;
Ὁ ἐλεήμων Πατριάρχης. Ὁ στοργικὸς πατέρας. Χωρὶς νὰ χάσει καιρὸ πνίγει τὸν ἀσήκωτο πόνο καὶ ρίχνεται μ᾿ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του στὸ ἔργο. Ὀργανώνει συνεργεῖα καὶ κατὰ ἕνα τρόπο ἐκπληκτικὸ δέχεται τοὺς πρόσφυγες, τοὺς παρηγορεῖ, τοὺς ἐνισχύει, τοὺς τακτοποιεῖ. Κοντά του οἱ ναυαγοὶ αὐτοὶ τῆς ζωῆς βρῆκαν περίθαλψη, ἀγάπη, λιμάνι στοργῆς.
Ὁ ἱστορικὸς καὶ ἀκαδημαϊκὸς Κ. Ἄμαντος γιὰ τὴ δραστηριότητα αὐτὴ τοῦ Ἁγίου μᾶς τονίζει; «Περιέθαλψε τοὺς πρόσφυγας κατὰ τρόπον μοναδικόν, ἄγνωστον μέχρι τότε εἰς τὴν ἱστορίαν».
Τελευταῖα χρόνια
Θαυμαστὴ ὑπῆρξε ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ ἀγωνιστοῦ Πατριάρχη. Ὑπάκουος στὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου ἀπαρνήθηκε τὰ πάντα στὸν κόσμο αὐτό, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσει. Ὅσο καιρὸ ζοῦσε στὴ γῆ, ἡ ματιά του ἦταν προσηλωμένη στὸν οὐρανὸ καὶ γι᾿ αὐτὸν κτυποῦσε συνέχεια ἡ καρδιά του. Κίνητρό του σὲ ὅλα εἶχε τὴ βαθιὰ ἀγάπη του στὸν Θεὸ καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἀγάπη ἄρχισε τὴν ἀρχιερατεία του. Μὲ τὴν ἀγάπη τὴ φλογερὴ καὶ ἁγία συμπληρώνει τὴ ζωή του καὶ παραδίδει τὴν ψυχή του στὸν Θεὸ στὸν τόπο ποὺ γεννήθηκε κι εἶδε τὸ φῶς γιὰ πρώτη φορά, στὴν Ἀμαθοῦντα τῆς Κύπρου.
Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις τοῦ πατρικίου Νικήτα, ἐξάδελφου τοῦ αὐτοκράτορος, ὁ ἅγιός μας δέχτηκε νὰ τὸν συνοδεύσει ὡς τὴν Πόλη, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς εὐλογίες του στὸν αὐτοκράτορα ποὺ πολὺ τὶς ζητοῦσε. Μὲ δάκρυα ἀποχαιρέτησε τ᾿ ἀγαπημένα παιδιά του, μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ξεκίνησε. Ὅταν ἔφτασαν στὴ Ρόδο, ἕνα ὅραμα τὸν καλεῖ στὴν Κύπρο. «Ἔλα, μὴν ἀργεῖς, τοῦ εἶπε, ἕνας μεγαλόπρεπος καὶ φωτεινὸς ἄνδρας. Ἔλα! Ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων σὲ προσκαλεῖ».
Ὁ ἅγιος ἀντιλήφθηκε. Δὲν ἦταν ἀνάγκη νὰ πολυβασανίσει τὸ μυαλό του. Τὸν καλοῦσε ὁ Κύριος. Φώναξε τὸν ἄρχοντα καὶ τοῦ φανέρωσε τὸ ὅραμα:
- «Ἄρχοντά μου, τοῦ εἶπε. Σὺ θέλησες τὴν ἀναξιότητά μου νὰ παρουσιάσεις στὸν βασιλιὰ τῆς γῆς. Ὁ Βασιλιὰς τοῦ Οὐρανοῦ ὅμως δὲν τὸ θέλει. Μὲ προσκαλεῖ κοντά του».
Μὲ βαθιὰ συγκίνηση ὁ ἄρχοντας ἀποχαιρέτησε τὸν πνευματικό του πατέρα. Μὲ τιμὲς τὸν προπέμπει στὴν Κύπρο. Ἔξω ἀπὸ τὴ σημερινὴ Λεμεσὸ ἔγραψε τὴ διαθήκη του. Τὸ κείμενό της εἶναι σύντομο, μὰ πολὺ περιεκτικό. Σ᾿ αὐτὴν μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρει:
- «Σ᾿ εὐχαριστῶ, Κύριε καὶ Θεέ μου, γιατὶ μὲ ἀξίωσες, τὰ δῶρα ποὺ Σὺ μοῦ ἔδωσες, νὰ σοῦ τὰ προσφέρω πίσω. Σ᾿ εὐχαριστῶ, ἀκόμη ποὺ ἄκουσες τὴν προσευχή μου καὶ στὴν κατοχή μου τώρα ποὺ πεθαίνω δὲν ἔμεινε παρὰ «ἓν τρίτον νομίσματος», τὸ ὁποῖον προστάζω νὰ δοθεῖ στοὺς φτωχοὺς ἀδελφούς μου. Ὅταν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἔγινα ἐπίσκοπος τῆς Ἀλεξανδρείας, βρῆκα στὰ ταμεῖα τῆς ἐπισκοπῆς μου ὀκτὼ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσοῦ. Μὲ τὶς γενναιόδωρες προσφορὲς φιλοχρίστων ἀνθρώπων, κατόρθωσα νὰ συγκεντρώσω ἀμύθητα ποσά. Τὰ ποσὰ αὐτά, ἐπειδὴ ἤξερα, πὼς εἶναι δῶρα τοῦ βασιλέα τῶν ὅλων Χριστοῦ, τὰ ἐπέστρεψα μὲ ἐπιμέλεια καὶ προσοχὴ στὸν Θεό, στὸν ὁποῖο καὶ ἀνήκουν. Σ᾿ Αὐτὸν παραδίδω τώρα καὶ τὴν ψυχή μου».
Ὑπέροχα λόγια ἀληθινοῦ ἁγίου. Σὲ λίγο ἔκλεισε τὰ μάτια κι ἔφυγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ἀμαθοῦντος κήδεψαν τὸ ἅγιο λείψανο μὲ δάκρυα καὶ τιμὲς στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Τύχωνος.
Νά τί πέτυχε μιὰ ἁγνὴ χριστιανικὴ καρδιά. Τὰ χρόνια θὰ ἐναλλάσσονται, μὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος θὰ μείνει πάντα ὁλοζώντανο καὶ φωτεινό, γιὰ νὰ διαλαλεῖ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τί μπορεῖ νὰ πετύχει στὴ ζωὴ ἕνας καὶ μόνον ἄνθρωπος, ὅταν αὐτὸς εἶναι γνήσιος χριστιανὸς «θείω ζήλῳ πεπυρωμένος».
Στὴν ἐποχὴ αὐτὴ τοῦ ὑλισμοῦ καὶ ἀτομισμοῦ θερμὴ ἂς ἀναβαίνει καθημερινὰ ἀπὸ κάθε χριστιανικὴ καρδιὰ ἡ προσευχή: Τὸ παράδειγμα τοῦ φλογεροῦ ἐπισκόπου νὰ βρεῖ καὶ σήμερα μιμητές. Πολλοὺς τῆς ἐλεημοσύνης ἐργάτες καὶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος γνήσιους μιμητές.
Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy
Μία, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὶς ὡραιότερες παραβολὲς τοῦ Εὐαγγελίου εἶνε ἡ παραβολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου . Τὴν εἶπε ὁ Κύριος μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐρώτησι ἑνὸς νομικοῦ «τίς ἐστί μου πλησίον;», καὶ ἀποτελεῖ σύνοψι τοῦ μυστηρίου τῆς θείας οἰκονομίας, περίληψι ὅλου τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Περιέχειὕψος ἰδεῶν, ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες.
Το Κυπριακό πρόβλημα, είναι το διεθνές έγκλημα που διέπραξε η Τουρκία σε βάρος της Κύπρου με την εισβολή, την κατοχή, τον εποικισμό και την εθνοκάθαση. Δεν είναι πρόβλημα διακοινοτικής διαφοράς.
Οι επί 40 χρόνια ούτω καλούμενες διακοινοτικές συνομιλίες για λύση του Κυπριακού απέβησαν άκαρπες επειδή η Τουρκία στοχεύει σε λύση που θα μετατρέπει τη Κύπρο σε προτεκτοράτο της. Η στοχοθεσία της Τουρκίας για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου τέθηκε από τη δεκαετία του 1950 και επιβεβαιώνεται από τα αποκαλυφθέντα σχέδια της Τουρκίας, τις διακηρύξεις και τη βιβλιογραφία Τούρκων αξιωματούχων και κυρίως από τα ιστορικά γεγονότα και τις θέσεις που υποστηρίζει η Τουρκία στις συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού. Θέσεις που στοχεύουν στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της κατοχής και την επέκταση της κυριαρχίας της σε όλη την Κύπρο.
Σήμερα η Τουρκία διατηρεί την Κύπρο ημικατεχόμενη μέσω ισχυρών κατοχικών στρατευμάτων, μαζικού εποικισμού και τη δημιουργία υποτελούς διοίκησης, της «ΤΔΒΚ», πλήρως εξηρτημένης από την Τουρκία με τη σύναψη διμερών συμφωνιών που καλύπτουν όλους τους τομείς λειτουργίας της. Την κρατική λειτουργία της, την οικονομική στήριξη της, την ασφάλεια της, την παιδεία της, την τροφοδοσία της με νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, τις επικοινωνίες της, τη λειτουργία των αεροδρομίων και λιμανιών της, τις μεταφορές της κ.α.
Καμιά λύση του Κυπριακού δεν θα είναι βιώσιμη αν δεν επιτυγχάνεται με αυτήν, η κοπή του ομφάλιου λώρου, τον οποίο ανέπτυξε η Τουρκία βίαια και παράνομα, για να τηρεί υπό τον έλεγχο της την Κύπρο, και να μην επιτρέπει την αυτονομία και ανεξαρτησία της.
Ο Τουρκικός Ομφάλιος Λώρος έχει τρεις βασικές πτυχές που είναι:
1. Τα Τουρκικά κατοχικά στρατεύματα και οι συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας.Τα στρατεύματα πρέπει να απομακρυνθούν όλα και οι συνθήκες να καταργηθούν πλήρως ΠΡΙΝ την εφαρμογή της λύσης.Το ψήφισμα 353/1974 του ΣΑ/ΟΗΕ για άμεση αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παραμένει ανεκτέλεστο απο το1974.
2. Οι παράνομοι Τούρκοι έποικοι. Αποτελούν την πλειοψηφία στις κατεχόμενες περιοχές και πρέπει να απομακρυνθούν.
3. Οι παράνομες διμερείς συμφωνίες Τουρκίας – Ψευδοκράτους, που δεν πρέπει να ενσωματωθούν στη λύση όπως είχε συμβεί στη περίπτωση του σχεδίου Ανάν με εμμονή της Τουρκίας.
Με δεδομένη τη φύση του Κυπριακού προβλήματος, η σημαντικότερη πτυχή για τη λύση του, είναι η κοπή του τρικέφαλου ομφάλιου λώρου (στρατεύματα- έποικοι- διμερείς συμφωνίες) που ανέπτυξε βίαια και παράνομα η Τουρκία με την Κύπρο, και η εγκατάλειψη της επιλογής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ως μορφής λύσης, που επέβαλαν η Τουρκία και Βρετανία.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
