
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Μιαν ακόμη χρονιά τιμάμε τη μνήμη των ηρωικώς αγωνισαμένων κατά τη Μάχη του Λεωνιδίου την 21η Ιανουαρίου του 1949. Τιμάμε αυτούς που ηρωικώς αγωνίσθηκαν για την ελευθερία της αγαπημένης Πατρίδας μας, θέλοντας να προστατεύσουν Αρχές και Αξίες, των οποίων αισθάνονταν θεματοφύλακες.
Τιμάμε όλους τους αγωνιστές της Μάχης του Λεωνιδίου: Αυτούς που φονεύθηκαν εκείνη την ημέρα και αυτούς που απεβίωσαν ειρηνικά στα 68 χρόνια που κύλησαν από τότε.
Στη σύντομη ομιλία μου τέσσερα σημεία επιθυμώ να σημειώσω:
Πρώτον, ότι οι Λεωνιδιώτες, μαζί με τους λίγους στρατιώτες και χωροφύλακες, αντιμετώπισαν με επιτυχία πολλαπλάσιο αριθμό ανταρτών, οι οποίοι τους επιτέθηκαν αναίτια, άδικα και ύπουλα. Το σχέδιο της άμυνας και ο ηρωισμός όσων είχαν την ευθύνη της άμυνας συνετέλεσαν στην ιστορική νίκη τους, που μαζί με τη Μάχη του Αγίου Βασιλείου σήμαναν το τέλος του Εμφυλίου στην Πελοπόννησο. Το μνημόσυνο και ο φόρος τιμής προς τους αγωνισθέντες κατά τη Μάχη του Λεωνιδίου έχει χαρακτήρα διατηρήσεως της μνήμης όσων συνέβησαν κατά τις πρώτες ώρες της 21ης Ιανουαρίου 1949. Θέλουμε να εφαρμόζουμε το ότι αμνησικακία έχουμε, αμνησία δεν έχουμε. Και είναι σημαντικό ότι στην παρούσα εκδήλωση μνήμης συμμετέχουν νέες και νέοι του Λεωνιδίου. Αυτές και αυτοί αποτελούν τη συνέχεια της μνήμης των όσων συνέβησαν εκείνη τη Γεναριάτικη νύχτα του 1949 και αυτή τη μνήμη την κρατούν ζωντανή, γιατί κάτι πεθαίνει μόνο όταν ξεχνιέται.
Το δεύτερο, που θέλω να σημειώσω είναι πως ο αγώνας των Λεωνιδιωτών και των άλλων που αμύνθηκαν την 21η Ιανουαρίου 1949 ήταν για την Πίστη, την ελευθερία και τη Δημοκρατία. Η Δημοκρατία ατελής, με προβλήματα, αλλά Δημοκρατία, όχι δικτατορία του προλεταριάτου, όχι ολοκληρωτικό, καταπιεστικό και απάνθρωπο καθεστώς.
Το τρίτο σημείο είναι πως από τους αρχαίους χρόνους πάσχουμε από μιαν θανάσιμη αρρώστια, τη διχόνοια. Ο Αισχύλος στις «Ικέτιδες» έκαμε την ευχή: « Ποτέ χαλασμός ανδροκτόνος μην πέσει ρημάζοντας την πόλη αυτή» (Στίχοι 679-680) και στις Ευμενίδες βάζει την Αθηνά να μιλάει για το κακό που προκαλεί σε μιαν κοινωνία το μίσος, ο θυμός και η οργή. Και αυτά τα αισθήματα περίσσεψαν στον Εμφύλιο. Λέγει η θεά Αθηνά στους Αθηναίους και σε μας: «Εσείς λοιπόν στη χώρα αυτή θα ρίξετε βαριά οργή; Σκεφθείτε, μη θυμώνετε, ούτε ακαρπία να φέρετε, αφήνοντας δαιμονικό φαρμάκι να σταλάζει, αρρώστια ανήμερη, που κατατρώει τις υπάρξεις» (Στίχοι 800-803).
Πέρασαν οι αιώνες, όμως το φαρμάκι του μίσους είναι ενδημικό στους Έλληνες. Στην Επανάσταση του 1821 ο Γκούρας σκοτώνει τον Ανδρούτσο, φυλακίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο ο Κολοκοτρώνης, ο Μιαούλης καίει τον στόλο, ο Καποδίστριας δολοφονείται. Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό μας Ύμνο γράφει:
«Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρ΄ το, λέγοντας και συ.
Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά. Μην τον πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.
Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην ΄πωθή, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή .
Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται αναμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά».
Και έρχεται η τραγική για τον Ελληνισμό εντεκαετία 1912-1923. Βάσκανο μάτι από τις επιτυχίες των Ελλήνων στους Βαλκανικούς πολέμους σπέρνει τον διχασμό που γίνεται ηφαίστειο και συντελεί στην Μικρασιατική καταστροφή. Για να έρθει ο Εμφύλιος 1944-1949 ο μακρύτερος χρονικά και με τα περισσότερα θύματα και άλλες απώλειες στην ανθρώπινη ιστορία. Συνέβη αυτό που γράφει ο Σολωμός, το ένα παλληκάρι κτυπούσε στο κεφάλι τον αδελφό του. Αυτό πάθαμε και ακόμη η πληγή από τις αδελφοκτονίες δεν έχει κλείσει.
Το τέταρτο και τελευταίο σημείο είναι πως οι εκδηλώσεις αυτές μνήμης πρέπει να μας ενισχύουν στον αγώνα μας για την διατήρηση των αρχών και των αξιών, της ίδιας της ταυτότητάς μας ως Ελλήνων, για τις οποίες αγωνίστηκαν οι Λεωνιδιώτες το 1940 και το 1949. Σήμερα ο αγώνας έχει αλλάξει. Ο εχθρός δεν έρχεται νύχτα και δεν κρατάει όπλα, ούτε «γροθιές». Σήμερα έρχεται μέρα και νύχτα, με τον εκσυγχρονισμό, την πρακτική αθεΐα, την ηδονιστική ζωή, την αδιαφορία και την ανεμελιά για τα κοινά. Έ! Λοιπόν αν πράγματι επιθυμούμε να τιμάμε όσους διατήρησαν την ελευθερία μας στο Λεωνίδιο, τον Ιανουάριο του 1949, τότε οφείλουμε να αντισταθούμε στην επέλαση του νέου καθεστωτικού ολοκληρωτισμού, στον οποίο εξουσιάζει η ηδονή και η βία και μας μετατρέπει από ανθρώπους σε ρομπότ.
*Ομιλία εις Λεωνίδιο Αρκαδίας την 22α Ιανουαρίου 2017
Πηγή: Θρησκευτικά
Μετά από επτά χρόνια αιχμαλωσίας και καταναγκαστικών έργων στην Αλβανία οι Έλληνες φιλούν το χώμα της πατρίδας μετά την απελευθέρωση τους. Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία τους
Μία από τις πιο άγνωστες και μαύρες ιστορίες του εμφυλίου είναι το κεφάλαιο που έκλεισε ακριβώς επτά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του. Αφορά τις συνθήκες σκλαβιάς που έζησαν οι όμηροι που πήραν μαζί τους κατά την άτακτη υποχώρηση τους στην Αλβανία μετά την ήττα στον Γράμμο οι δυνάμεις του ΔΣΕ. Ένα μείγμα από αιχμαλώτους του τακτικού στρατού, ανδρών και γυναικών από γύρω χωριά αλλά και ανθρώπων που ακολούθησαν τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και πίστεψαν ότι στην γειτονική χώρα θα ζήσουν την ζωή που ονειρεύτηκαν σε μία σοσιαλιστική χώρα και τελικά αναγκάστηκαν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες σχεδόν σαν αιχμάλωτοι πολέμου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Πριν μπει το καλοκαίρι του 1949 και γείρει οριστικά η πλάστιγγα υπέρ του τακτικού στρατού ο Δημοκρατικός Στρατός (ΔΣ) είχε καταφέρει καίρια πλήγματα κυρίως στην 75η ταξιαρχία όπου πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που προκάλεσε κατάφερε να αιχμαλωτίσει τόσο αξιωματικούς όσο και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού. Προσπάθησε να τους εντάξει στις δυνάμεις του ΔΣΕ – ανεπιτυχώς, καθώς οι τελευταίοι γνώριζαν ότι ουσιαστικά ο πόλεμος είχε κριθεί – παρέμεναν όμως αιχμάλωτοι και ακολουθούσαν τις κινήσεις του ΔΣ στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και την Ηπείρου.
Μετά την κατάρρευση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, οι αντάρτες περνούσαν στην Αλβανία και εκεί κατέθεταν τον οπλισμό τους στους Αλβανούς. Στην σύγχυση της υποχώρησης όσοι από τους αιχμαλώτους μπόρεσαν κατέφυγαν στον ΕΣ πολλοί όμως ακολούθησαν τους αντάρτες στην γειτονική χώρα και εγκλωβίστηκαν εκεί.
Οι μαχητές του ΔΣΕ στις επόμενες εβδομάδες που ακολούθησαν μοιράστηκαν στα κράτη του Ανατολικού μπλοκ, κανένα όμως ανατολικό κράτος δεν ήθελε να πάρει τους αιχμαλώτους που πέρασαν στην Αλβανία για να μη δημιουργηθούν διπλωματικές προστριβές με την Ελλάδα, έτσι οι αιχμάλωτοι αυτοί έμειναν στην Αλβανία, αιχμάλωτοι ενός στρατού (του ΔΣΕ) που πλέον δεν υπήρχε.
Οι μαρτυρίες Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και ο νεαρός τότε γιατρός – και μετέπειτα γνωστός χειρούργος στην Αθήνα – Νικήτας Αγαπητίδης ο οποίος κατέγραψε ψύχραιμα δεκαετίες αργότερα την εμπειρία του στο βιβλίο «Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας (1949 – 1956). Εθελοντής οπλίτης από τα Δωδεκάνησα θα πιαστεί αιχμάλωτος από τους αντάρτες έξω από την Πυρσόγιαννη, την ώρα που χειρουργούσε. Θα τους ακολουθήσει έως τα τέλη Αυγούστου και θα περάσει «μέσα», όπως αποκαλούνταν η Αλβανία, μετά την τελική εκκαθάριση. Εκεί, αρχικά θα φιλοξενηθεί αρχικά σε ένα νοσοκομείο ανταρτών στην Κορυτσά και στην συνέχεια πιστεύοντας η τύχη τους θα περάσει στα χέρια των Αλβανών. Όπως αφηγείται αρχικά θεωρούσαν την συγκεκριμένη εξέλιξη θετική καθώς πίστευαν ότι πλέον είχαν να κάνουν με ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ το οποίο μέσα από τις τυπικές διαδικασίες θα φρόντιζε για τον επαναπατρισμό τόσο τον δικό του όσο και των εκατοντάδων άλλων που βρέθηκαν στην ίδια δυσχερή θέση.
Στο βιβλίο αναφέρονται οι άθλιες συνθήκες κράτησης τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων χωρίς τις ελάχιστες συνθήκες υγιεινής και τις μηδαμινές μερίδες φαγητού καθώς και την εξοντωτική εργασία από την ανατολή έως την δύση του ήλιου που οδήγησε αρκετούς συμπατριώτες μας στον θάνατο. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά υπήρχαν περιπτώσεις όπου «τους κρατούμενους, εκτός από τις τιμωρίες, τους στέλνουν να κάνουν και βαριές δουλειές , πολλές φορές άσκοπες. Τους βάζουν να μπουν σε βάλτους για να κόψουν βούρλα, άλλα οι βάλτοι είναι γεμάτοι βδέλλες και σε λίγο από τα πόδια τους αρχίζουν να τρέχουν από πολλά σημεία αιματα. Το αίμα δεν σταματάει και οι κρατούμενοι σοφίζονται τους κόσμου τους τρόπους για να το σταματήσουν».
Γίνονται αναφορές για προσπάθειες απόδρασης, οι οποίες μεταφράστηκαν σε αρκετά χρόνια φυλάκισης, για σαδιστές επικεφαλής οι οποίοι τους αντιμετώπιζαν ως «σαμποτέρ στο όραμα του σοσιαλισμού» και άλλες κωμικοτραγικές ιστορίες. Και όλα αυτά με τα χρόνια να περνούν να αλλάζουν στρατόπεδα και εργασίες (γεωργικές, διάνοιξη δρόμων, αποστραγγιστικά, οικοδομικά κ.α.) χωρίς να υπάρχει φως στον ορίζοντα.
Η ελληνική πλευρά δεν επιθυμούσε να ανοίξει διάλογο με την Αλβανία – με την οποία να μην ξεχνάμε ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και αμφισβητούσε την εδαφική της υπόσταση – αλλά ταυτόχρονα φοβόταν να αγγίξει το θέμα άμεσα αν δεν ξεκαθάριζε την «εθνικοφροσύνη» των συμπολιτών μας που επέστρεφαν.
Το 1956 βρέθηκε τελικά μία φόρμουλα επαναπατρισμού με το σόφιμα ότι εισήλθαν παράνομα στο έδαφος της Αλβανίας και ως τέτοιους οι Αλβανοί τους απέλασαν.
Η επιστροφή Τον Αύγουστο του 1956 η Ελλάδα θα στείλει στο λιμάνι του Δυρραχίου το πλοίο «Αλιάκμων» να παραλάβει 217 αιχμαλώτους από ένα σύνολο που ξεπερνούσε τους 500. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη φουρνιά που είχαν «λευκό μητρώο πολιτικών φρονημάτων» και οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον Πειραιά στις 24 Αυγούστου 1956 από όπου και η κεντρική φωτογραφία με τους απελευθερωθέντες αιχμάλωτους να φιλούν το ελληνικό έδαφος με το που έδεσε το «Αλιάκμων».
Το επόμενο διάστημα υπήρξε απελευθέρωση και άλλων μικρότερων ομάδων. Τι έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά; Οργανώθηκαν σε ένα σύλλογο επαναπατρισθέντων, "Η Ανάσταση" με σκοπό να τύχουν μίας χαμηλή αποζημίωση ώστε να ξεκινήσουν ξανά την ζωή τους. Η μόνη βοήθεια που έτυχαν ήταν 300 δραχμές από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και μία ...κουβέρτα από το Κράτος. Αντίστοιχα οι στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτισθεί απόζημίωθηκαν με 20 δραχμές και οι αξιωματικοί με 1.200.
"Ούτε μία ηθική επβράβευση για ορισμένους που δεινοπάθησαν, δεν κατορθώθηκε... Η Πατρίδα φάνηκε πολύ φειδωλή. Έδωσε μόνο το δικαίωμα σε όλους όσουν ήσαν άρρωστοι ή ανάπηροι να παρουσιαστούν σε Επιτροπές για να νοσηλευτούν ή να συνταξιοδοτηθούν. Πράγμα βέβαια που έγινε. Στους 'υγιείς', για τα τόσα χρόνια, μόνο ο μισθός των δεκαπέντε ημερών από τον επαναπατρισμό μέχρι την απόλυση. Τίποτ' άλλο".
Πηγή: Κωστής Χριστοδούλου news247 , Ινφογνώμων Πολιτικά
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...