Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού τά τελευταῖα ἔτη νά μήν ἔχη ἀκούσει περί τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δηλ. γιά μία νέα ἐποχή («Ν.Ε.»), τήν ὁποία, ὅσοι τήν προβάλλουν, ἐπαγγέλλονται ὡς τήν λύσι ὅλων δῆθεν τῶν προβλημάτων, πού ἔχουν συσσωρευθῆ στόν κόσμο.
Πρόκειται δηλ. γιά μία νέα κατάστασι πού οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς θέλουν νά ἐπιβάλλουν, πού γιά νά ἐπικρατήση καί γιά νά ἐπιφέρη τίς λύσεις καί τά νέα δεδομένα πού ἐπιθυμοῦν, καί μάλιστα σέ παγκόσμια κλίμακα, θά πρέπη ὁ,τιδήποτε παλαιό, ἀλλά καί ὁ,τιδήποτε ἀναδεικνύει τίς τοπικές παραδόσεις τῶν λαῶν καί πηγάζει ἀπό αὐτές, νά καταργηθῆ. Καί εἰδικά τήν Ἑλληνική Παράδοσι (γλῶσσα, ἱστορία, πολιτισμό κλπ.) καί κυρίως τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Παράδοσι.
Ἀλλά, ποιά εἶναι αὐτά τά «δείγματα» γραφῆς, τά ὁποῖα τελικῶς ἀποδεικνύονται «δήγματα» τῆς νέας αὐτῆς «μεσσιανικῆς ἐποχῆς» (ἀντιχρίστου ἐποχῆς), πού κατά κόρον προβάλλεται ἀπό τά Μ.Μ.Ε. καί ταυτοχρόνως κηρύσσεται ἀπό τά κόμματα ὅλων τῶν πολιτικῶν ἀποχρώσεων μά καί ἀπό ἀνθρώπους πού δῆθεν ἔχουν μελετήσει τίς κοινωνιολογικές ἐξελίξεις καί τίς ἀνθρώπινες ἀνάγκες καί συμπεριφορές;
Ποιά εἶναι τά στάνταρ τῆς «Ν.Ε.» πού προβάλλονται ἀκόμη καί ἀπό ἀνθρώπους πού φαίνονται, ἐξωτερικῶς τοὐλάχιστον, ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία;
Καί γιά νά μνησθοῦμε τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποιοί εἶναι αὐτοί τελικῶς οἱ ἄνθρωποιπού ἐμφοροῦνται ἀπό τίς δῆθεν «νέες ἰδέες»; Ὁ Κύριός μας εἶπε «ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. Ζ΄ 16). Καί ποιοί εἶναι οἱ καρποί, δηλ. τά «φροῦτα» τοῦ δένδρου τῆς «Ν.Ε.»;
Δέν χρειάζεται νά κουρασθοῦμε πολύ γιά νά βροῦμε τά πρόσωπα καί νά ἀνακαλύψωμε καί νά προβλέψωμε τίς καταστάσεις πού θά ἐπέλθουν, ἐάν ὅπως ἰσχυρίζωνται ἐπικρατήσουν, ἀφοῦ, ἐντελῶς ἀδιάντροπα, «Θεόν μή φοβούμενοι καί ἄνθρωπον μή ἐντρεπόμενοι», ἀποκαλύπτουν οἱ ἴδιοι τά πραγματικά τους πρόσωπα καί «urbi et orbi», δηλ. σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, διαφημίζουν τά «φροῦτα» καί τήν «πραμάτειά» τους στά «παζάρια» τῶν λαῶν.
Καί, πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα, ἡ «Ν.Ε.» στό καίριο καί καυτό θέμα τοῦ πανανθρωπίνου θρησκευτικοῦ πιστεύω, παρουσιάζει μία ἐξόφθαλμη ἀνακολουθία, ὅσον ἀφορᾶ στήν σχέσι τῶν ἄλλων θρησκειῶν μέ τόν Χριστιανισμό καί δή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη - Ἐκκλησία μας. Ἀπό τήν μία μέν ἡ «Ν.Ε.» διακηρύσσει τήν ἀνοχή στό νά πιστεύη κανείς ὅ,τι θέλει καί νά ἐκφράζη ἐλεύθερα καί μέ τόν τρόπο πού θέλει τήν πίστη του, ἀπό τήν ἄλλη δέ, ἐπιχειρεῖ νά θέτη περιορισμούς στήν Ὀρθοδοξία, ὅσον ἀφορᾶ στό καθαρῶς ποιμαντικό καί ἱεραποστολικό Της ἔργο καί μάχεται τήν Ἐκκλησία.
Ἀπό τήν μία δηλ. παρέχεται ἡ δυνατότητα στόν κάθε ἕνα νά διαδίδη, ἀκόμη καί μέ θράσος «χιλίων πιθήκων», τά θρησκευτικά του πιστεύω, ἀκόμη καί αὐτά πού ἔρχονται σέ ἀντίθεσι μέ τά χρηστά ἤθη τῆς κοινωνίας μας, καί ἀπό τήν ἄλλη καταδικάζει τήν Ἐκκλησία γιά «στεῖρο φανατισμό», γιά φονταμενταλισμό καί γιά ἀνελευθερία ἐκφράσεως, ὅταν Αὐτή προστατεύη τό Ποιμνιό Της, ἀποκαλύπτοντας τά προσωπεῖα τῶν ποικίλων αἱρέσεων, τῶν καταστροφικῶν λατρειῶν, κλπ. Συνάμα, κατηγορεῖ τήν ποιμαντική μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν προσπάθεια μεταδόσεως τοῦ αὐθεντικοῦ κηρύγματος, ὡς δῆθεν «προσηλυτισμό».
Ἐπίσης, ψηφίζουν νόμους τούς ὁποίους βαπτίζουν μέ ὡραῖες ὀνομασίες, ὅπως π.χ. ὁ ἐπικείμενος «ἀντιρατσιστικός νόμος» κλπ. Ὅμως βάσει τοῦ νόμου αὐτοῦ, δέν θἀ ἐπιτρέπεται ὁ Χριστιανός νά ἐκφράζεται ἀληθῶς καί ἐλευθέρως. Δηλ., ὁ νόμος αὐτός θά ἀπαγορεύει τήν διακήρυξι τῆς ἀληθείας ἡ ὁποία καί θά τιμωρῆται. Ἄκουσον, ἄκουσον...! Ποιοί; Οἱ ψεῦτες θά δικάζουν καί θά τιμωροῦν τούς ἐκφράζοντες τήν ἀλήθεια.
Χρειάζονται, ἄρα, ἰδιαίτερες γνώσεις γιά νά ἐννοήση κανείς ὅτι, τελικῶς, ἡ «Ν.Ε.» αὐτό πού φοβᾶται δέν εἶναι τά ἀνθρώπινα θρησκευτικά κατασκευάσματα, πού, ὡς ἄλλα σαπιοκάραβα ναυαγοῦν καί θᾶττον ἤ βράδιον θά ναυαγήσουν ὅλα αὔτανδρα στόν ὠκεανό τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, ἀλλά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία; Ὅτι ἡ «Ν.Ε.» μισεῖ καί μέ φανατισμό ἐπιζητεῖ καί ἐπιδιώκει τόν ἀφανισμό τῆς Κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας, πού εἶναι καί ὀνομάζεται Ὀρθοδοξία; Καί εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη κανείς εἰδικές θεολογικές γνώσεις, γιά νά διαπιστώση ὅτι ὁ λεγόμενος Οἰκουμενισμός, πού ἀνοήτως καί ἐξοργιστικῶς τοποθετεῖ ἀλήθεια καί πλάνη στό ἴδιο βάθρο, ἀποτελεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τῆς «Ν.Ε.» στό θέμα τῆς Πίστεως καί τοῦ γενικοῦ θρησκευτικοῦ πιστεύω;
Ἀρκεῖ καί μόνο μιά ματιά νά ρίξη κανείς στίς διαθρησκειακές συναντήσεις, στά συνέδρια, στίς συμπροσευχές μετά συμποσίων καί κροκοδειλίων ἐναγκαλισμῶν καί ἀνταλλαγῆς πνευματικῶν souvenir (σουβενίρ) - νέα «μόδα» (κοράνια κλπ. ἀντί γλυκισμάτων) - καί στά παγκόσμια συμβούλια τῶν ἐκκλησιῶν κλπ. ἀρκεῖ λοιπόν μόνο μιά ματιά νά ρίξη γιά νά καταλάβη τί σχεδιάζεται…
Διαφαίνεται πολύ καθαρά αὐτό, ἀρκεῖ κανείς νά μήν ἔχη ὑποστῆ «πνευματική ἀμβλυωπία». Φαίνεται δηλ., ὅτι οἱ θρησκευτικές συνισταμένες τῆς «Ν.Ε.», ὁδηγοῦν σέ μία παγκόσμια θρησκεία, ἡ ὁποία βεβαίως δέν πραγματώνει τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς Ποιμήν» (Ἰωαν. Ι' 16), ἀλλά μία παγκόσμια θρησκεία μέ στόχο τό ἰσοπέδωμα, τό ξερρίζωμα τῶν πάντων καί τήν λατρεία ἀνθρωπίνων προσώπων. Ὅπερ καί γενήσεται ἕνα συμβιβασμένο ἀντίχριστο κοπάδι μετά ἀπό διδασκαλίες, πλύσεις ἐγκεφάλου καί ἐξαναγκασμούς, κατόπιν μεθοδευμένων ἀντιξοοτήτων σέ ὅλους τούς τομεῖς ἀπό τούς ἑκάστοτε μπροστάρηδες πρό, ὑπό καί παρά-ἀντιχρίστους, ἕως τοῦ ἡτοιμασμένου γιά σφράγισμα κοπαδιοῦ ἀπό τόν κυρίως Ἀντίχριστο. Ὁ συμβιβασμός εἶναι προδοσία τῆς ἴδιας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι ὁ αἰώνιος ὀλέθριος θάνατος. Οἱ τέτοιου εἴδους συμβιβασμοί σέ θέματα Πίστεως, Πατρίδος, Θεσμῶν, κλπ., εἶναι προσωπικές ὑπογραφές τοῦ καθενός μας πού θά ὁδηγήσουν καί θά καταλήξουν στήν τελική ὑπογραφή, ἡ ὁποία θά φέρει καί τήν σφραγίδα τοῦ Ἀντιχρίστου.
Δέν ὑφίσταται ἐπίσης ἀμφιβολία, ὅτι στό πλαίσιο αὐτό τῆς παγκοσμίας θρησκευτικο-πολιτικο-κοινωνικῆς χοάνης ἐντάσσεται, τόσο ἡ δρομολογημένη καί ἐπιδιωκομένη κατάργησις τῶν βασικῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν καί, ἐνῶ μεθοδεύεται, στήν θέσι τους, ἡ ἀνάδειξις ἄλλων, ἀχρώμων καί ἀγεύστων ἑορτῶν ὅσο καί ἡ ὑποστήριξις τῶν ἑορτῶν ἄλλων θρησκειῶν, καί μάλιστα ἀκραίων καί φανατικῶν, πού στήν κορυφή τῆς κλίμακας ἔχουν θέσει τήν ἀφαίρεσι καί αὐτοῦ τοῦ δώρου τῆς ζωῆς (βλέπε Ἰσλάμ κλπ.).
Ὡς χαρακτηριστικό δεῖγμα τῆς πορείας τῶν πραγμάτων, ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν, ἀναφέρομε καί τήν ὁλοένα καί περισσότερο αὐξανομένη τάσι, ἀλλά καί τό σχέδιο καί τήν μεθόδευσι στό νά καταργηθοῦν οἱ χριστιανικές ἀργίες, ὅπως αὐτή τῆς Κυριακῆς , ἀλλά καί νά σιωπήσουν οἱ κώδωνες τῶν ἐκκλησιῶν, διότι δῆθεν οἱ κωδωνοκρουσίες δημιουργοῦν «ἠχορύπανσι»! Ταυτοχρόνως δέ, βλέπομε, δυστυχῶς, τήν ὑποστήριξι στήν ἀνέγερσι τζαμιῶν, πού ἀπό τούς μιναρέδες τῶν ὁποίων, «ἑπτάκις τῆς ἡμέρας» διά μεγαφώνων ἰσχυρῶν, θά ἀκούγεται θέλοντας καί μή ἡ κραυγή καί ὁ ἀλαλαγμός τοῦ ἰμάμη. Ἐδῶ δέν τίθεται κἄν θέμα ἰσλαμορύπανσης…
Καί ἐνῶ ἀνέκαθεν στίς κοινωνίες ὑφίστατο ἡ διάκρισις πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἐξουσίας, τό καλούπι τῆς «Ν.Ε.» παράγει καί ἀποκαλύπτει κάποιο νέο φορέα, ὁ ὁποῖος θά κατέχη συγχρόνως καί τούς δύο πυλῶνες τῶν ἐξουσιῶν αὐτῶν. Γιά τήν «Ν.Ε.», πλέον, δέν ἰσχύει ἡ ὑπόδειξις τοῦ Χριστοῦ: «Ἀπόδοτε τοίνυν τά Καίσαρος Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Λουκ Κ΄ 25), ἡ ὁποία κατέστησε σαφῆ τήν διάκρισι τῶν ἐξουσιῶν, μά καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ἰσχύει τό «ὑποτάξου καί λάτρευε ἄνευ ἀντιρρήσεων τήν Ν.Ε. ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου».
Καί γιά νά εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, θά πρέπη νά ἐπισημάνωμε, ὅτι ὁ πρῶτος διδάξας τήν συγχώνευσι τῶν δύο παραπάνω ἀναφερομένων διακριτῶν ἐξουσιῶν, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν «ἄρχοντα» τοῦ Βατικανοῦ, τόν Πάπα καί προκαθήμενο τῆς «Ἁγίας Ἕδρας», τόν «δοῦλο τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἀρέσκεται νά αὐτοαποκαλῆται, καί πού γιά νά φθάνη ἡ «εὐλογία» του - ἀλογία του - στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, εἶναι ἀνάγκη νά διαθέτη τίς πρεσβεῖες καί τούς πρέσβεις τοῦ κοσμικοθρησκευτικοῦ κράτους του Βατικανοῦ σέ ὅλα τά κράτη τῆς γῆς...
Τώρα, ἴσως ρωτήση κανείς μέ δίκαιη ἀπορία: «Τί εἶναι ὅλα αὐτά; Κωμικά, ἤ τραγικά; Σοβαρά ἤ γελοῖα;» Θά λέγαμε, ὅτι ἡ παγκόσμια κοινωνία μέ τά θέατρα αὐτά περνᾶ ἀπό τήν κωμωδία στό δρᾶμα, ἤ μᾶλλον ὁδηγεῖται πρός κατάντημα κωμικοτραγικό.
Ἑπόμενο τώρα, ὅπως ὅλοι βλέπωμε, ἦταν, νά μή διαφύγουν ἀπό τό στόχαστρο τῆς «Ν.Ε.» τά ἔθνη καί τά κράτη. Μέ τόν βαρύγδουπο ὅρο «παγκοσμιοποίησις», οἱ «δογματολόγοι» τοῦ νεόκοπου αὐτοῦ πολιτικοῦ καί κοινωνικοῦ «δόγματος» ἐπιχειροῦν τόν ἀφανισμό τῶν ἐπί μέρους κρατῶν μέσα στήν δίνη τῆς συγχωνεύσεως καί μαζοποιήσεως τῶν λαῶν.
Ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς δῆθεν ἰσότητας καί τῶν κοινῶν εὐκαιριῶν, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἰσοπέδωμα καί ἄρνησις τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐπιχειρεῖ τόν ἀφανισμό τῶν ἐθνικῶν ἰδιαιτεροτήτων καί τῶν ἐπί μέρους ἐθνικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν λαῶν. Ἀλλά, γιά τήν τάξι καί τήν ἀσφάλεια τῆς παγκόσμιας κοινότητας, ὅπως οἱ ἰθύνοντες τῆς «Ν.Ε.» ἀποφαίνωνται, θά χρειασθῆ, βεβαίως – βεβαίως, ἕνα ἔθνος «ἱκανό» (ποιό ἄραγε; -"Φῶς φανάρι"…) ὥστε, νά εὑρίσκεται στήν κορυφή τῆς πυραμίδας γιά νά ἐλέγχη τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία τῆς μηχανῆς τοῦ «ἀνθρωποκιμᾶ» καθώς καί ἕνα ἠλεκτρονικό σύστημα καταγραφῆς καί παρακολουθήσεως τῶν πάντων, ὅπως γίνεται σήμερον, τῷ καιρῷ ἐτούτῳ ἤ καί ὅ,τι ἄλλο ἴσως ἤδη ἔχουν ἐφεύρει καί δέν τό ἔχουν κοινοποιήσει, ἤ θά ἐφεύρουν στό μέλλον τῶ καιρῷ ἐκείνῳ (καί οἱ νοοῦντες νοείτωσαν).
Φυσικά, ὅλα αὐτά, ὅσοι διδάσκόμεθα ἀπό τήν ἱστορία καί διαθέτομε τήν ζωντανή πίστι στόν Χριστό, δέν πτοούμεθα, δέν δειλιοῦμε, δέν συγκατατιθέμεθα στίς καλπάζουσες καί μεθοδευόμενες ἐνέργειές τους, τῶν ὁποίων ὁ νοσηρός καί δαιμονικός στόχος εἶναι ἡ ἰσοπέδωσις τῶν πάντων καί ἡ ὑποταγή μας στήν παγκόσμια ἐξουσία τους.
Οἱ δέ ἀλλοπρόσαλλες ἀπειλές πού ἀπευθύνονται σέ ὅσους ἀρνοῦνται ἤ θά ἀρνηθοῦν τήν ἔνταξί τους στό πρόγραμμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως, δέν εἶναι παρά «βέλος νηπίων» (Ψαλμ. ΞΓ΄11), ἀφοῦ ξεκάθαρα ἡ Γραφή ἀποκαλύπτη ὅτι ὁ Θεός «ἔστησεν ὅρια ἐθνῶν κατά ἀριθμόν ἀγγέλων Θεοῦ» (Δευτερον. ΛΒ΄ 8).
Εἶναι στό χέρι τοῦ καθενός μας ἡ στόχευσις, εἴτε τῆς Ζωῆς, εἴτε τοῦ θανάτου. Καί μάλιστα τοῦ θανάτου μέ τήν σύγχρονη «νεοεποχήτικη» διαδικασία τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου», ὁ ὁποῖος σήμερα ἔχει θεσμοθετηθῆ μέ νευροβιολογικά κλπ. κριτήρια καί τόν ὁποῖο ἔχουν ταυτίσει μέ τόν βιολογικό θάνατο, πού κάτι τέτοιο δέν ὑφίσταται. Ἤ, τοῦ θανάτου μέσῳ τῆς εὐθανασίας, (πού εἶναι χριστιανικῶς, ἠθικῶς κλπ. ἀπαράδεκτη),` ἡ ὁποία μέλει καί αὐτή νά θεσμοθετηθῆ.
Ἀλλά, ἄς περάσωμε τώρα στούς καρπούς καί στά «κοινωνικά φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.». Ἐδῶ, ὄχι ἁπλῶς αἰσθανόμαστε τήν δυσοσμία τῆς σαπίλας, ἀλλά ἡ ἀηδία ἔχει κατακλύσει τήν ὅλη ἀτμόσφαιρα, ἀφοῦ ἕνα ἀπό τά «κοινωνικά ἐπιτεύγματα» πού ἐπαγγέλλονται οἱ θιασῶτες της εἶναι καί ἡ σεξουαλική ἀπελευθέρωσις μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται στό ὄνομα οἱασδήποτε ἰδιαιτερότητας καί ἡ ἀνερυθρίαστη ἔκφρασις τῆς διεστραμμένης σαρκικότητας. Τί ἀποτελέσματα θά ἐπιφέρη τώρα καί τοῦτο τό τσουνάμι τῆς διαστροφῆς;
Ἤδη, τά ἀποτελέσματα εἶναι ὁρατά στά ἄτομα, στίς οἰκογένειες, στήν ἐκπαίδευσι καί στήν ὅλη κοινωνία, πού ἀνέχεται - συμβιβάζεται – νομοθετεῖ καί τέλος ὑποστηρίζει τά «πάθη τῆς ἀτιμίας» (Ρωμ. Α΄ 26) ὡς δῆθεν κάτι τό φυσιολογικό. Καί μόνο τυχαῖο δέν εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ «Ν.Ε.», στό πλαίσιο τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντός της γιά τήν δῆθεν ἁπλότητα στήν ἀνθρωπίνη ἔκφρασι, ὠθεῖ τήν κοινωνία, καί ἰδίως τούς νέους, πρός τό τρίτο φύλο (unisex).
Σέ μία κοινωνία δηλ. ἀφύσικη, πού κατορθώνει νά ἀλλοιώνη καί νά ἀποχαρακτηρίζη τά φύλα τοῦ Ἀνδρός καί τῆς Γυναικός, ξεκινῶντας ἀπό τήν ἐνδυμασία πού λανσάρεται μέσῳ τῆς «θεότητας» τῆς μόδας, καί πού, σύν τοῖς ἄλλοις καταλήγει σέ ἕνα τρίτο φύλο ὡς πρότυπο ἀνθρωπίνης συμπεριφορᾶς. Ἔτσι, ἐμφανίζεται καί ἐπιβάλλεται στίς κοινωνίες ἕνα ὄν, πού δέν εἶναι, οὔτε ἄνδρας, οὔτε γυναῖκα, ἤ μᾶλλον εἶναι καί τά δύο μαζί. Δηλ., ἕνα ἀλλόκοτο καί ἀποκρουστικό τέρας.
Λησμονοῦν, φαίνεται, οἱ παγιδευμένοι στά δόγματα τῆς «Ν.Ε.», ὄχι μόνο τό τί ἀκριβῶς διδάσκει ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Θεοῦ περί τοῦ σοδομισμοῦ καί ποιά εἶναι τά ἀποτελέσματα τῆς τριτοφυλικῆς κοινωνίας, μέ τήν ζοφερῆ περίπτωσι τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρας, ἀλλά τούς διαφεύγει καί τό γεγονός ὅτι ἡ ἴδια ἡ φύσις ἀπορρίπτει, μέ τούς δικούς της μηχανισμούς, τό ἀφύσικο καί καταστρέφει τό διεστραμμένο καί μή παραγωγικό. Φαίνεται, πώς χάνουν, τά ἠθικά αὐτά τέρατα, ἀπό τήν ὀθόνη τῆς συνειδήσεώς τους τήν πραγματικότητα, ὅτι δηλ. τά «βιολογικά τέρατα» δέν ὑπάρχει περίπτωσις νά ἐπιβιώσουν καί νά πολλαπλασιασθοῦν (βλέπε καί κλωνοποίησι).
Προφανῶς, γι᾽ αὐτόν τόν λόγο, οἱ διεστραμμένοι των νόες - «παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς ἀδοκιμον νοῦν, ποιεῖν τά μή καθήκοντα» (Ρωμ. Α´28) - ἐπιζητοῦν νομικῶς καί τήν υἱοθεσία νηπίων μετά τήν εἰσήγησι τῆς νομοθετήσεως γάμων μεταξύ ὁμοφυλοφίλων, ὅπως καί σέ κάποιες περιπτώσεις αἱμομικτῶν, κλπ.) Λοιπόν, αὐτοί δέν κάνουν τίποτε ἄλλο παρά νά διακηρύσσουν καί νά ὑπογράφουν μέ τήν «βούλα» τῆς «Ν.Ε.» τό ἀφύσικο τῆς ἐπιλογῆς τους καί τήν ἀνοικτή τους κόντρα μέ τούς νόμους τῆς ἴδιας τῆς φύσεως, πού ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν τούς καθοδηγεῖ. Ἡ φύσις ὅμως, ὅπως ὅλοι γνωρίζομε, ἐκδικεῖται καί, μάλιστα, πολύ ἄσχημα ( aids κ.λ.π.)
Ἀλλά ἡ καρικατούρα τῆς «Ν.Ε.» καί τῆς «παγκοσμιοποιήσεως» - ἀπανθρωποποιήσεως - ἐνδύεται καί ἄλλα τραγικά προσωπεῖα γιά νά καλύψη τήν φρικτή της ὄψι. Αὐτά, ἔχουν νά κάνουν μέ τούς τομεῖς τῆς ἐκπαιδεύσεως, τῆς ἐφηρμοσμένης ἐπιστήμης (βλέπε «ἐγκεφαλικός θάνατος, ἐμπόριο ὀργάνων κλπ.»), μέ τίςἀρχές πού διέπουν τίς κοινωνίες, τά κράτη καί τούς λαούς καί μέ πλείστους ὅσους ἄλλους τομεῖς, πού, ἐάν κανείς μελετήση, διαπιστώνει, παρά τίς ἐλευθεροστομίες τῶν ἐκφραστῶν της, ὅτι ὁ σκοπός τοῦ σχεδιασμοῦ τῆς «Ν.Ε» εἶναι διπλός.
Πρῶτα, νά κτυπηθῆ ὁ,τιδήποτε ἀληθινό καί φυσιολογικό, καί τοῦτο γιά νά καμφθοῦν οἱ ἀντιδράσεις καί νά ἐπέλθη ὁ συμβιβασμός, καί στήν συνέχεια νά ἀναδειχθῆ μία παγκόσμια διοίκησις – κυβέρνησις μαζί μέ μία παγκόσμια πίστι – θρησκεία - ἐκκλησία, πού θά λατρεύη, ὄχι φυσικά τόν Θεάνθρωπο Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά ἕναν «ἰσχυρό» καί ἀπάνθρωπο ἄνθρωπο - ὁ νοῶν νοείτω -, πού θά ἐπαγγέλλεται δῆθεν εὐδαιμονία στό ὄνομά του καί θά ἀπαιτῆ ὑπακοή. Φυσικά, τέτοιου εἴδους σχέδια καί παρανοϊκές καταστάσεις δέν ὁδηγοῦν τίς διψασμένες ψυχές πού λαχταροῦν τήν Ζωή καί τήν Ἀλήθεια στό «ὕδωρ τό ζῶν» καί στήν «πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάννου Δ΄14), ἀλλά στό «φρέαρ τό συντετριμμένον» (Ἱερεμ. 2,13 – αἶνοι Μ. Πέμπτης ἑσπέρας)
Ὅμως, οἱ ἀναθυμιάσεις τοῦ βόθρου τῆς «Ν.Ε.», ἤδη προεξένησαν τήν ἀποστροφή τῶν ὅσων διαθέτουν ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς πνευματικῆς ὀσφρήσεως καί δέν ἔπαυσαν νά συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἄνθρωποι μέ προορισμό τήν ἁγιότητα. Ἄς ἀσφυκτιοῦν, λοιπόν, ὅσοι θέλουν νά ἐπιλέγουν τά σαπισμένα καί σκουληκιασμένα «φροῦτα» τῆς «Ν.Ε.» μέ τήν «ὀσμή τοῦ θανάτου» καί ἄς τρέφωνται ἀπό τήν «κομποστοποίησι» τῆς κάθε εἴδους «ἀπελευθέρωσης».
Ὅσοι ὅμως συγκροτοῦν καί καταρτίζουν «νοῦν Χριστοῦ», ὅσοι ἀγαποῦν τήν Πατρίδα, τιμοῦν τήν Οἰκογένεια καί τίς αὐθεντικές μας παραδόσεις, ἄς χαίρωνται καί ἄς χαιρώμαστε τήν ἐν Χριστῷ ἀπελευθέρωσι καί τήν Χάρι πού μᾶς ὁδηγεῖ καί μᾶς καταξιώνει, ὡς ἀνθρώπους, καί συνάμα μᾶς καταρτίζει στόν ἀγῶνα τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως, στήν πραγματική Διαχρονική Νέα Ἐποχή.
Ἡ Διαχρονική Νέα Ἐποχή ἔχει ξεκινήσει ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια καί εἶναι μόνο ἡ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξος Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ ὁποία διά πρεσβειῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου τῶν Οὐρανίων Ταγμάτων καί τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ ὁδηγεῖ τόν κάθε ἄνθρωπο στήν Ἄκτιστη Παγκοσμιοποιήσι –τήν ἐνυπόστατο ἐν Χριστῷ καινή κτίσιν. «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις˙ τά ἀρχαῖα, ἰδοὺ γέγονε καινά τὰ πάντα» (Β´ πρός Κορινθ. Ε´17).
Ἀμήν.
Γένοιτο.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος
Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
( Ἑσπερινή ὁμιλία στήν Ἱερά Μονή Ἁγ. Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος 1-12-2013)
