Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Διαβάστε τον συγκλονιστικό βίο του αγίου που αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους πιστούς όλων των εποχών ...

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.

Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.

Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.

Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.

Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος

Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.

Μην μελαγχολείς· το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !!

Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό, σχεδόν δακρυσμένο, να ρωτά τον πατέρα του : Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;;;

Kι  αυτόν με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά : Τελείωσε λέει ; Ακόμα δεν άρχισε!!!

Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας, παιδί μου, είναι Πάσχα ! Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ από την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά ...

Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε , κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό, μιας και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή , στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη, που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί, μάλλον μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα, τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .

ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΓΙΟΡΤΗ ΧΑΡΑΣ

Ἀνάσταση!  Ἡ πιὸ μεγάλη, ἡ πιὸ χαρμόσυνη, ἡ πιὸ εὐφρόσυνη γιορτὴ τῆς χριστιανοσύνης. Ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων» κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. «Ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία» κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό. Εἶναι ὅ,τι καὶ ἡ ἄνοιξη ἀνάμεσα στὶς ἐποχές, ὁ ἥλιος ἀνάμεσα στ’ ἀστέρια, τὸ χρυσάφι ἀνάμεσα στὰ μέταλλα καὶ ἡ βασίλισσα ἀνάμεσα στὶς ἡμέρες τοῦ χρόνου, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Εἶναι ἡ μόνη γιορτὴ ποὺ τὴ γιορτάζουμε οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ σαράντα συνεχόμενες ἡμέρες ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα μέχρι τὸν ἑσπερινὸ τῆς Ἀναλήψεως, ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς Κυριακὲς τοῦ χρόνου.

Ἀπ’ ἄκρη σ’ ἄκρη σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς ὑδρογείου ἀκούεται ὁ νικητήριος παιάνας: «Χριστὸς ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη!» Χτυποῦν οἱ ἀργυρόηχες καμπάνες καὶ διαλαλοῦν τὸ τρισχαρούμενο μήνυμα. Ὁ Λυτρωτὴς ἀναστημένος καὶ τοῦ θανάτου νικητής. Σκύβουν οἱ ἄγγελοι στὸν ἄδειο Τάφο. «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη» (Λουκ. κδ΄ 6)). Ὅλη ἡ δημιουργία συνεορτάζει. Λάμπουν τὰ πρόσωπα, σκιρτοῦν οἱ καρδιές. «Ἡ ἱερὰ καὶ μεγαλόφωνος πανήγυρις τῶν Ὀρθοδόξων ἀγάλλεται»! «Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη καὶ ᾅδης ἐσκυλεύθη»! «Χαρᾶς τὰ πάντα πεπλήρωται τῆς ἀναστάσεως τὴν πεῖραν εἰληφότα»!

Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει ὅλος ὁ ἀόρατος κόσμος τῶν ἀσωμάτων Δυνάμεων. «Ἀνέστη Χριστός, καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι»! Δοξάζουν τὸν Ἀναστάντα μὲ «ᾆσμα καινόν»! Τέρπεται καὶ ἀγάλλεται ἡ θεοχαρίτωτος Ἁγνὴ «ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου της», ἡ «μητρικῶς πάντων ὑπεραλγήσασα» κατὰ τὸ θεῖο Πάθος του. Ἀγάλλεται, διότι τὸν ὑπεραγαποῦσε «ὡς γέννημα τῶν σπλάγχνων της, ἀλλὰ καὶ ὡς μονογενῆ αὐτῆς υἱὸν καὶ ὡς μόνη οὖσα μήτηρ αὐτοῦ χωρὶς πατρός», καθὼς λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Συγχαίρουν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες, οἱ ὁποῖες πήγαιναν κλαίγοντας στὸ μνημεῖο, γιὰ νὰ μυρώσουν «νεκρόν, καὶ ἠπήντησαν ζῶντα Θεόν, καὶ Πάσχα τὸ μυστικὸν τοῖς μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο»! Συγχαίρουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ κάνουν φτερὰ «οἱ ὡραῖοι πόδες» τους, γιὰ νὰ εὐαγγελισθοῦν στοὺς ἐγγὺς καὶ στοὺς μακρὰν τὴν εἰρήνη καὶ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως! Συγχαίρουν οἱ Ἅγιοι, οἱ Ὅσιοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Νεομάρτυρες καὶ οἱ σύγχρονοι Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος ὑπέμειναν τροχούς, τηγάνια πυρακτωμένα καὶ ἄφησαν τὴν τελευταία ἀναπνοή τους ψάλλοντας τὸ «Χριστὸς ἀνέστη»! Συγχαίρουν οἱ ἐν τῷ ἅδῃ προπάτορες, διότι ὁ ἀναστὰς Κύριος «πύλας χαλκᾶς συνέτριψε· ψυχάς, ἃς κατεῖχε τὸ πρὶν ὁ ᾍδης, Θεὸς ὢν ἀνέστησε»! Μπροστὰ στὸ θάνατο ἔτρεμαν οἱ πάντες, ἀλλὰ μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀχρηστεύθηκε τὸ θανατερὸ κεντρί του. «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» (Α΄ Κορ. ιε΄ 55). Ποῦ εἶναι, θάνατε, τὸ φαρμακερὸ κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου; «Ἀνέστη Χριστός, καὶ σὺ καταβέβλησαι»!

Στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως συμμετέχει καὶ σύμπασα ἡ δημιουργία. «Σ’ ὅλη τὴν πλάση λαμπρὸ γιορτάσι, ἡ φύση ἁπλώνεται σὰ χοροστάσι». Γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου στὸ βιβλίο του Μυστικὰ ἄνθη: «Τὸ Πάσχα τὸ μοσχοβόλημα ποὺ βγάζουνε τὰ ἄνθια καὶ τὰ βότανα, τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν, τὸ λεπτὸ ἀγέρι ποὺ σαλεύει τὰ χλωρὰ κλαριά, τ’ ἀλαφρὸ κύμα ποὺ γλυκομουρμουρίζει στὴν ἀκρογιαλιά, ὅλα τὰ νιώθεις νὰ πανηγυρίζουνε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ…  Ὡς καὶ οἱ ξέρες τοῦ πελάγου κι ἐκεῖνες γιορτάζουνε. Οἱ πέτρες θαρρεῖς πὼς εἶναι κι ἐκεῖνες

ζωντανὲς καὶ χαρούμενες. Τίποτα δὲν εἶναι νεκρὸ καὶ ἄψυχο. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει πιὰ θάνατος, πουθενὰ δὲν ἀπόμεινε σκοτάδι».

Ἂς εἶναι πεπληρωμένες καὶ οἱ δικές μας καρδιὲς ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Διότι «ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια», ὅλη μας τὴ ζωὴ τὴν ἔκανε γιορτή, γιορτὴ χαρᾶς, καθὼς λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ δεδοξασμένη, διότι μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ νικήθηκε ὁ θάνατος, νικήθηκε ὁ διάβολος, νικήθηκε ἡ ἁμαρτία, νικήθηκαν οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Σκιρτοῦμε ἀπὸ χαρὰ οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ «καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον»! Ἀκόμη καὶ ὅταν θλιβόμαστε, μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Παῦλος νὰ μὴ στενοχωρούμεθα. Κι ὅταν βρισκόμαστε σὲ δύσκολη θέση, νὰ μὴν ἀπελπιζόμαστε. Κι ὅταν διωκόμαστε, νὰ μὴν πανικοβαλλόμαστε, διότι δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ ἀναστὰς Κύριος. Φαίνεται ὅτι μᾶς κατανικοῦν καὶ μᾶς ρίχνουν κάτω στὴ γῆ σὰν τοὺς παλαιστές, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε (Β΄ Κορ. δ΄ 8)! Κι ὅταν ἀδικούμαστε, νὰ ἀνοίγουμε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόρες καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε! Νὰ δίνουμε καὶ νὰ παίρνουμε ὁλόψυχη τὴ συγγνώμη μας. Ὅ,τι λυπηρὸ συνέβη μεταξύ μας, νὰ τὸ ξεχνοῦμε. Δὲν ὑπάρχει πιὸ χαρούμενη ἡμέρα ἀπὸ τὴ Λαμπρή. Δὲν ταιριάζει νὰ τὴ γιορτάζουμε μὲ σκυθρωπὰ πρόσωπα καὶ πικραμένες καρδιές. Νὰ δίνουμε τὰ χέρια καὶ νὰ ἀλληλοσυγχωρούμαστε. Νὰ λέμε τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» ἐχθροὶ καὶ φίλοι!

Ἀνάσταση, γιορτὴ τῆς χαρᾶς, γιορτὴ τῆς ἀγάπης! Στὸν Ἀναστάντα τὰ χέρια ὑψώνει κάθε ψυχὴ σ’ ὅποια φυλή. Μαζὶ κι ἐμεῖς νὰ ὑψώσουμε τὰ χέρια μας στὸν Ἀναστάντα καὶ νὰ Τοῦ ποῦμε: Ἀναστημένε Κύριε, ἀνάστησε κι ἐμᾶς σὲ νέα ζωὴ εἰρήνης καὶ χαρᾶς. Κι ἀξίωσέ μας νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν ἀναστάσιμη πορεία σου στὸν οὐρανό, αἰώνια νὰ ζήσουμε μαζί σου, θεῖε Λυτρωτή. Ἀμήν.

Πηγή: εφημερίδα Διψώ, τ. 77

Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα ...

Φώτης Κόντογλου

Στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο του Κόντογλου γίνεται λόγος όχι μόνο για τη δύναμη του Αναστάντος Χριστού που δια του θείου φωτός Του καθαρίζει και αγιάζει τα πνευματικά μας αισθητήρια, αλλά και για την αιτία που κάποιοι πολεμούν και καταφρονούν την αγία ορθόδοξη παράδοση.

Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σήμερα μας κράζει ο θεόγλωσσος υμνωδός, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγοντας «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα, επινίκιον άδοντες». Μας κράζει λοιπόν να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, για να μπορέσουμε να δούμε το Χριστό τον αναστημένο από τον τάφο. Να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, γιατί είναι ακάθαρτες, βρωμισμένες, επειδή τις μεταχειριζόμαστε για σαρκικά και υλικά πράγματα. Και πώς, άραγε καθαρίζονται οι αισθήσεις; Αμα, καθαρισθεί η καρδιά και η διάνοιά μας με την πνευματική τροφή και με τη χάρη του αγίου Πνεύματος, θα καθαρισθούνε κ’ οι αισθήσεις μας και θα γίνουνε από σαρκικές, πνευματικές. Ο υμνωδός το λέει αυτό γιατί το διδάχθηκε από τον ίδιο τον Κύριο και Σωτήρα του που είπε στους Μακαρισμούς: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρ­δία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και αν καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας, λέει πως θα δούμε το Χριστό «εξαστράπτοντα», με αστραπή, όχι θαμπά, αλλά καθαρότατα, αστραφτερό από το απλησίαστο φως της Αναστάσεως, «τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». Κι’ όχι μονάχα θα τον δούμε «τηλαυγώς», αλλά και θα τον ακούσουμε κιόλας (γι’ αυτό πρέπει νάναι καθαρές όλες οι αισθήσεις μας) , κ’ η φωνή του δεν θάρχεται από μακρυά, να αμφιβάλλουμε αν τον ακούσαμε ή δεν τον ακούσαμε, αλλά «τρανώς», δυνατά.