Στις 4 Ιαννουαρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη των δεκατριών Βατοπαιδινών Οσιομαρτύρων.  Όταν η Εκκλησία δοκιμαζόταν από τον κίνδυνο του Παπισμού, μετά τη Σύνοδο της Λυώνος το 1274, επί λατινόφρονος αυτοκράτορος Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και Πατριαρχείας Ιωάννη Βέκκου (1276 - 1282), το Άγιο Όρος ανέδειξε μάρτυρες, ομολογητές της Ορθοδοξίας.

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι η Πρώτη σύνοδος της Λυών είχε συγκληθεί το έτος 1645 και η Δεύτερη σύνοδος της Λυών από το έτος 1272 μέχρι το έτος 1274.  Αυτή τη Δεύτερη σύνοδο της Λυών, Παπικοί την καλούν 14η ‘’οικουμενική σύνοδό’’ τους.

Οι δεκατρείς Βατοπαιδινοί Οσιομάρτυρες (μεταξύ αυτών και ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος), μαρτύρησαν το 1279/1280. Ο Ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου Ευθύμιος, μαρτύρησε με τον δια θαλασσίου πνιγμού θάνατον και τους δώδεκα Βατοπαιδινούς μοναχούς τους κρέμμασαν οι Λατινόφρονες.

«Τον προεστώτα Ευθύμιον, Βατοπέδης, ος δεθείς αλύσεσι, κατεποντίσθη εν τω βυθώ, ως ελέγξας πλάνην, λατινοφρόνων στερρότατα» (Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων).

Και τι δεν επινόησε το εκ του πονηρού αλλότριον πάθος των Λατινοφρόνων , εναντίον των Ομολογητών της Ορθοδοξίας. Τι μαρτύρια επινόησε η προδοσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Ο σκοτασμός που ακολουθεί την προδοσία της Ορθόδοξης Πίστης, δεν αφήνει περιθώρια στην εν Χριστώ αγάπη, την εν αληθεία αγάπη.

«Τους του Άθω Πατέρας και αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμουμενοι αυτών τας αρετάς, η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών, κραυγάζοντες ομοφώνως∙ δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών προστάτας δείξαντι» (Απολυτίκιον των Αθωνιτών Αγίων από την Ασματική Ακολουθία των Αγιορειτών Πατέρων), ψάλλομε στην Εκκλησία μας.

Οι ομολογητές Οσιομάρτυρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, δεν δέχθηκαν να συνηγορήσουν στις φιλενωτικές προσπάθειες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα το μαρτύριό τους. Αυτούς τους ομολογητές Οσιομάρτυρες ‘’εν ύμνοις και ωδαίς’’ τιμούμε και αυτών καλούμαστε να μιμηθούμε τις αρετές.

*Πάρθηκαν και στοιχεία από το βιβλίο «Οι Άγιοι του Αγίου Όρους», Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου.

Πηγή: Ακτίνες

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πρόκλος, προσκαλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ γιορτάσουν τὰ Ἅγια Θεοφάνεια, μ΄ αὐτοὺς τοὺς λόγος: «Δεῦτε ἴδετε ξένον κατακλυσμόν, πολὺ βελτίονα καὶ κρείττονα, τοῦ ἐπὶ Νῶε, θεωρούμενον· τὴν ἀνθρωπείαν φύσιν ἐκεῖ τὸ ὕδωρ ἐθανάτωσεν, ἐνταύθα δὲ τὸ ὕδωρ τοῦ Βαπτίσματος διὰ τοῦ βαπτισθέντος τοὺς θανόντας ἐζωοποίησεν· ἐκεῖ ὁ Νῶε ἐκ ξύλων ἀσήπτων κιβωτὸν συνεπήξατο, ἐνταύθα δὲ ὁ Χριστός, ὁ νοητὸς Νῶε, ἐκ τῆς ἀφθόρου Μαρίας τὴν τοῦ σώματος Κιβωτὸν κατεσκεύασεν· ἐκεῖ περιστερά, κάρφος ἐλαίας βαστάζουσα, τὴν τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ εὐωδίαν ἐμήνυσεν, ἐνταύθα δὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐν εἴδει περιστερᾶς παραγενόμενον, τὸν ἐλεήμονα ὑποδείκνυσι Κύριον». Σὰν ἕνας δεύτερος κατακλυσμός, πραγματικά, εἶναι τὰ Ἅγια Θεοφάνεια. Ἕνας κατακλυσμὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν πνευματικὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν εἰσαγωγή του καὶ πάλι στὸν Παράδεισο. Γι΄ αὐτὸ κι ὁ στίχος, ἐμπρὸς ἀπὸ τὸ συναξάρι τῆς ἡμέρας, λέγει:

Τοὺς οὐρανοὺς Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ σχίσαν,

Τοὺς αὐτὸ μὴ χραίνοντας ἔνδον εἰσάγει

Τὰ Ἅγια Θεοφάνεια, γιορτάζουμε τὴ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν ἅγιο Πρόδρομο, στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ὅταν πέρασαν τριάντα χρόνια ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, διάστημα ποὺ τὸ ἐπέρασεν ὁ Ἰησοῦς τηρώντας κατὰ πάντα τὸ «νόμο», θέλησε νὰ δείξει στοὺς ἀνθρώπους ὅτι εἶναι ὁ «Θεὸς ἐν σώματι» καὶ ὅτι εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γνήσιος καὶ «ὁμοούσιος τῷ Πατρί»· ἐκεῖνος, γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ προφῆτες, στὶς τόσο νοσταλγικὲς προφητεῖες τους, μὲ πολλὴ προσδοκία ἐκήρυχναν.

Ἐκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶχεν ἔρθει ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἐρήμου καὶ βάπτιζε «βάπτισμα μετανοίας», κατὰ τὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ –ὅπως ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς: «ἐπ᾿ ἀρχιερέως Ἄννα καὶ Καϊάφα, ἐγένετο ῥῆμα Θεοῦ ἐπὶ Ἰωάννην τὸν Ζαχαρίου υἱὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ ἦλθεν εἰς πᾶσαν τὴν περίχωρον τοῦ Ἰορδάνου κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (Λουκ. γ΄ 2-3). Καὶ μολονότι ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἁμαρτίες, ὄντας ἀναμάρτητος, γιὰ νὰ πληρώσει καὶ σ΄ αὐτὸ τὸ «νόμο» ἦρθε νὰ βαπτισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἰωάννη. Ὁ Ἰωάννης δειλιάζει, καὶ συλλογιζόμενος τὴν ἀναξιότητά του μπρὸς στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀναφωνεῖ:

«Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπό σοῦ βαπτισθῆναι καὶ σὺ ἔρχη πρὸς με;» -«Πῶς ἐκτείνω χείρα καὶ ἄψωμαι κορυφῆς κρατούσης τὰ σύμπαντα; Εἰ καὶ Μαρίας ὑπάρχεις βρέφος, ἀλλ΄ οἶδά σε Θεὸν προαιώνιον· ἐπὶ γῆς βαδίζεις, ὁ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφείμ· καὶ δοῦλος, Δεσπότην βαπτίζειν οὐ μεμάθηκα»! Μὰ ὁ Χριστὸς ἀφοπλίζει τὴ λογικὴ δειλία τοῦ Βαπτιστοῦ, λέγοντας αὐτὰ τὰ λόγια: «Ἅφες ἄρτι. Οὕτω γάρ πρέπον ἡμῖν ἐστι πληρῶσαι πάσαν δικαιοσύνην». Τότε ὁ Ἰωάννης, χωρὶς νὰ φέρει πιὰ ἄλλην ἀντίσταση, ἔστερξε νὰ βαπτίσει τὸ Χριστό. Κ΄ εἶδεν εὐθὺς ὁ Ἰωάννης τὴ στιγμὴ ἐκείνη, νἀνοίγωνται οἱ οὐρανοί· νὰ κατεβαίνει «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον σωματικῷ εἴδη, ὡσεὶ περιστερὰ ἐπ΄ αὐτόν». Κι ἄκουσε νἂρχεται φωνὴ ἐξ οὐρανοῦ, ποὺ ἔλεγε: «Οὗτος ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς ἐν ὧ ηὐδόκησα»!

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρει ἑφτὰ λόγους, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς βαπτίσθηκε: α) «βαπτίζεται δὲ ὁ Χριστός, οὐχ ὡς αὐτὸς χρήζων καθάρσεως, ἀλλὰ τὴν ἐμὴν οἰκειούμενος κάθαρσιν», β) νὰ συντρίψει τὰ κεφάλια τῶν δρακόντων πάνω στὸ νερό, γ) νὰ πνίξει τὴν ἁμαρτία κι ὅλο τὸν παλαιὸ Ἀδὰμ νὰ τὸν παραχώσει μὲς στὸ νερό, δ) ν΄ ἁγιάσει τὸν Ἰωάννη Πρόδρομο, τὸν Βαπτιστή, ε) νὰ «πληρώση» τὸν νόμο, στ) ν΄ ἀποκαλύψει στοὺς ἀνθρώπους τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ζ) νὰ γίνει γιὰ μᾶς τύπος καὶ ὑπογραμμὸς καὶ στὸ βάπτισμα. Σ΄ αὐτοὺς τοὺς λόγους, ὁ νέος ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης προσθέτει κ΄ ἕναν η) ν΄ ἁγιάσει τὴν φύση τῶν ὑδάτων· «ὅθεν καὶ τὸ νερὸν ὅπου λάβῃ τινὰς ἀπὸ πηγὴν ἢ ποταμὸν κατὰ τὴν ἡμέραν τῶν Θεοφανείων, μένει ἄσηπτον».

Καὶ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Νικόδημος μία χαρακτηριστικὴ περικοπὴ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ποὺ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ τὴ μεταφέρουμε κ΄ ἐμεῖς ἐδῶ, μεταφράζοντάς την κάπως. Λέγει, λοιπόν, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Αὐτὴ εἶναι ἡ μέρα ποὺ (ὁ Χριστὸς) βαπτίσθηκε κι ἁγίασε ὅλα τὰ νερά. Γι΄ αὐτό, λοιπόν, καὶ στὴ γιορτὴ αὐτή, κατὰ τὸ μεσονύχτι (ἐπειδὴ κατὰ τὴν Παράδοση, ἡ Βάπτιση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε μέρα Τρίτη, «ὥρᾳ δεκάτῃ τῆς νυκτός»), ἔρχονται ὅλοι (οἱ χριστιανοὶ) καὶ παίρνουνε νερὸ γιὰ τὰ σπίτια τους· ὅπου τὸ νερὸ αὐτό, γιὰ τὸν λόγον ὅτι ἁγιάστηκαν ὅλα τὰ νερὰ σήμερα, τὸ φυλάγουν ὅλο τὸ χρόνο.

Καὶ τὸ θαῦμα αὐτὸ γίνεται φανερό, ἀπ΄ τὸ ὅτι τὰ νερὰ ποὺ παίρνουμε (τὰ Φῶτα) δὲν ἀλλοιώνονται καὶ δὲν μυρίζουν, ὅσος καιρὸς κι ἂν περάσει· ἀλλὰ βαστοῦνε ἕνα χρόνο· ὁλάκερο, πολλὲς φορὲς καὶ δυὸ καὶ τρία χρόνια· καί, ὕστερ΄ ἀπὸ τόσα χρόνια, αὐτὸ τὸ νερὸ συναγωνίζεται σὲ φρεσκάδα καὶ σὲ καθαρότητα κ΄ ἐκεῖνα τὰ νερὰ ποὺ μόλις τώρα τὰ πῆραν ἀπὸ τὸ πηγάδι». Αὐτὸ εἶναι ἕνα θαῦμα ποὺ τὸ βλέπει κανεὶς κάθε χρόνο νὰ γίνεται, ἀκόμη καὶ στὶς ἁμαρτωλὲς ἡμέρες μας –ἰδίως στὰ χωριά μας, ποὺ μὲ θερμὴ πίστη κ΄ εὐλάβεια, αὐτὸ τὸ ἁγιασμένο νερό, τὸ βάζουν δίπλα ἀπὸ τὰ εἰκονίσματα, στὸν ἱερώτερο τόπο κάθε σπιτιοῦ.

Ὁ Χριστὸς ἔλαβε τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου. Κι αὐτὸ θὰ πεῖ, πὼς δὲν ἔλαβε οὔτε τὸ ἰουδαϊκὸ βάπτισμα ποὺ ἀφοροῦσε τὴν καθαρότητα σώματος καὶ ἐνδυμάτων, ἀλλὰ οὔτε τὸ δικό μας, μὲ τὴν τριπλῆ κατάδυση καὶ ἀνάδυση καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων. Τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου εἶχε μία κατάδυση καὶ μία ἀνάδυση τοῦ βαπτιζομένου. Καὶ λέγονταν βάπτισμα «μετανοίας», γιατί ὁ Ἰωάννης, τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐρχότανε νὰ βαπτισθοῦνε σ΄ αὐτόν, τοὺς βαστοῦσε μέσα στὸν Ἰορδάνη, ὥσπου νὰ ἐξομολογηθοῦνε ὅλες τὶς ἁμαρτίες τους, κ΄ ὕστερα τούς ἔβγαζε ἔξω. Ὁ Ἰωάννης δὲν εἶχε ἐξουσία νὰ παρέχει ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων. Τοὺς δίδασκε καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴ μετάνοια, ποὺ εἶχε ἐπιστέγασμά της τὸ βάπτισμα: «μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» καὶ «ποιήσατε καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας».

Ὅμως, καθὼς μᾶς ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελισταὶ Ματθαῖος καὶ Μάρκος, ὁ Χριστὸς τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεώς του «ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος». Γιατί; Ἰδοὺ ἡ ἀπάντηση, ποὺ δίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὅτι, οἱ μὲν ἄλλοι ἄνθρωποι, βαπτιζόμενοι, ἐπειδὴ ἦτον ἁμαρτωλοί, ἐστέκοντο μέσα εἰς τὸ νερὸν βουτημένοι, ἕως ὁπού ἤθελαν ὁμολογήσουν ὄλας τὰς ἁμαρτίας των, καὶ τότε ἔβγαινον ἀπὸ τὸ νερόν. Ὅθεν, ἐπέρνα ἀναμεταξὺ διάστημα καιροῦ. Ὁ δὲ Κύριος, ἐπειδὴ ἦτον ἀναμάρτητος, καὶ ἁμαρτίας δὲν εἶχε νὰ ἐξομολογηθῇ, διὰ τοῦτο, εὐθὺς ὁπού ἐμβῆκεν εἰς τὸ νερόν, εὐθὺς καὶ ἐβγῆκεν ἔξω». Κ΄ ἔτσι ὁ Χριστὸς ἔκαμε τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου σὰν εἶδος γέφυρας, ποὺ μᾶς πέρασε ἀπ΄ τὸ ἰουδαϊκὸ-σωματικό, στὸ χριστιανικὸ-πνευματικὸ βάπτισμα, τὸ ὁποῖο μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὴν προπατορικὴ κι ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία καὶ μᾶς χαρίζει μιὰν ἄσπιλη κι ἀμόλυντη πνευματικὴ καθαρότητα.

Ἀπ΄ ὅλο τὸν ὑμνογραφικὸ πλοῦτο τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων, ποὺ ὑπομνηματίζει μὲ τὸν πνευματικώτερο καὶ ποιητικώτερο τρόπο τὸ περιεχόμενο τῆς Βαπτίσεως, μεταφέρουμε ἐδῶ τὸ τελευταῖο τροπάριό της η΄ ὠδῆς τοῦ ἰαμβικοῦ κανόνος, ποίημα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ:

Λευχειμονείτω πᾶσα γήϊνος φύσις,

Ἐκπτώσεως νῦν οὐρανῶν ἐπηρμένη·

ᾯ γὰρ τὰ πάντα συντετήρηται Λόγῳ,

Νάουσι ῥείθροις ἐκπλυθεῖσα πταισμάτων,

Τῶν πρὶν πέφευγε παμφαῶς λελουμένη.

Ἤδη μὲ τὴν ἔκφραση «λευχειμονείτω πᾶσα γήϊνος φύσις», ὁ ἱερὸς μελωδὸς μᾶς μεταδίδει τὸ ἱερὸ δέος καὶ τὴν ἔνθεη συγκίνηση, εἰσάγοντάς μας σὲ μία πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἂς ἀσπροφορέσει, λέγει, κάθε ἀνθρώπινη, κάθε γήινη φύση, γιατί μετὰ τὴν ἔκπτωσή της ἀπὸ τοὺς Οὐρανούς, σήμερα μπορεῖ πάλι νὰ ἀνεβεῖ στὸ προτερινὸ ὕψος της. Κι ὄχι μόνο γι΄ αὐτό, μὰ ἀκόμη, πρέπει ν΄ ἀσπροφορεῖ καὶ νὰ χαίρεται κάθε πλάση ἀνθρώπινη, γιατί ὁ θεῖος Λόγος τὴν ἀνθρώπινη φύση τὴν ξέπλυνε μέσα στὰ τρέχοντα νερὰ τοῦ Ἰορδάνου καὶ τὴν καθάρισε ἀπ΄ ὅλα τὰ προηγούμενα πταίσματά της, τὴν ἔκανε νὰ ξεφύγει ἀπὸ κάθε σκοτεινὴ σκιὰ ἁμαρτίας καὶ τὴν ἐκατάστησε πάμφωτη καὶ πεντακάθαρη –«τῶν πρὶν πέφευγε παμφαῶς λελουμένη».

Ὁ τίτλος αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ κειμένου εἶναι: «ὁ Ἰορδάνης ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω». Καὶ ὑπάρχει ἕνας σοβαρὸς λόγος, ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ τίτλος κι ὄχι ἕνας ἄλλος, πιὸ κατανοητὸς ἴσως στὸ λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ποιητικώτατη προφητικὴ αὐτὴ φράση τῶν Ψαλμῶν εἶναι πλουτισμένη μ΄ ἕνα ἀσυνήθιστο καὶ ἀνυποψίαστο, ἀκόμα καὶ στοὺς πιὸ φιλακόλουθους, πνευματικὸ βάθος. Ἂς προχωρήσουμε στὸ βαθὺ αὐτὸ νόημα, μὲ ὁδηγὸ καὶ συνέκδημο τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο –ποὺ πρέπει κάποτε νὰ πιάσει στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς μας μιὰν ὁλόκληρη ἕδρα, γιὰ νὰ μπορέσει ν΄ ἀξιοποιήσει τοὺς θησαυροὺς τῆς ἁγίας κηρυκτικῆς πείρας του ἡ Ἐκκλησία κ΄ ἡ θεολογικὴ ἐπιστήμη.

Λέγει, λοιπόν, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, μέ τὴ γνωστὴ μέθοδό του, πὼς ὁ ποταμὸς Ἰορδάνης –ποὺ ἦταν πολυφημισμένος στὴν ἁγία Γραφὴ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα θαύματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ βάπτιση τοῦ Χριστοῦ σ΄ αὐτὸν- πηγάζει ἀπό δύο πηγές: ἡ μία λέγεται Ἰὸρ κ΄ ἡ ἄλλη Δάν. Καθὼς προχωροῦν τὰ δύο αὐτὰ ποτάμια, ἑνώνονται καὶ γίνονται ἕνα ποτάμι ποὺ ὀνομάζεται (ἀπ΄ τὶς πηγὲς τοῦ Ἰὸρ καὶ Δᾶν) Ἰορδάνης καὶ χύνεται στὴ Νεκρὰ θάλασσα. Ἡ ἀλληγορία ἐδῶ εἶναι βαθειὰ καὶ θεολογικώτατη, ὅπως τὴν φανερώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ ποταμὸς Ἰορδάνης εἶναι ὁ τύπος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ δύο πηγὲς του συμβολίζουν τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα, τοὺς δύο προπάτορες, ἀπ΄ τοὺς ὁποίους ἀνέβλυσε –σὰν ἄλλος Ἰορδάνης- ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος.

Κι ὅλο τοῦτο τὸ ἀνθρώπινο γένος, πρὸς τὰ ποῦ πήγαινε; στὴ νέκρωση καὶ στὸ θάνατο –ὅπως ὁ Ἰορδάνης στὴ Νεκρὰ θάλασσα. Ἦρθε ὅμως ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ πόνεσε γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, κ΄ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ἔπαθε ἀπάνω στὸ σταυρό, καὶ κατήργησε, μὲ τὸν θάνατό του, τὸν θάνατο. Ἔτσι ἐχάρισε στοὺς ἀνθρώπους τὴ ζωὴ καὶ τοὺς ἔστρεψε πρὸς τὰ πίσω, τοὺς ἔκαμε νὰ μὴν τρέχουν πιὰ πρὸς τὴ νέκρωση καὶ τὸ θάνατο, ἀλλὰ πρὸς τὴ ζωὴ καὶ τὴν ἀφθαρσία. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος, ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει, ὅτι «ὅσοι εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν». (Ρωμ. Στ΄ 3).

Θὰ τελειώσουμε μ΄ ἕνα σύντομο ἀπόσπασμα τοῦ Μελετίου Πηγᾶ, ποὺ ἡ ἔκδοση τῶν λόγων του –ἀγνώστων σχεδὸν ὡς τὰ τώρα- τιμᾶ τὴν «Πηγὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Βιβλίου», ποὺ ἔβαλε τὴ δαπάνη καὶ τὴ φροντίδα γιὰ νὰ τυπωθοῦν, καὶ μάλιστα μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια. «Ἀλλ΄ ἐκεῖνο τὸ ὕστερον, λέγει ὁ μεγάλος Πατριάρχης τῆς Τουρκοκρατίας, μὲ ἀναπτερώνει, διὰ τὸ ὁποῖον γίνεται τὸ βάπτισμα. Εἶναι τοῦτο, οἱ ἀνοιγόμενοι Οὐρανοί. Ὢ βάπτισμα, θύρα τοῦ Παραδείσου! Ὢ βάπτισμα, ἡ κλείς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ! Ὢ βάπτισμα, ἡ κλίμαξ τῶν Οὐρανῶν, ὢ βάπτισμα, ἡ κολυμβήθρα τῆς ἀναγεννήσεως! Ὢ βάπτισμα, τὸ λουτρὸν τῆς παλιγγενεσίας! Ὢ βάπτισμα, τῆς υἱοθεσίας μυστήριον! Ὢ βάπτισμα, ἡ ταφὴ τῆς ταφῆς, ὁ θάνατος τοῦ θανάτου, ἡ ἀνάστασις τῆς ἀναστάσεως, διὰ τοῦ ὁποίου “συνθάπτομαι Χριστῷ καὶ συνανίσταμαι Χριστῶ”… Διὰ τ΄ ἐμᾶς εἶναι ἀνοιμένες οἱ θεόδμητες ἐκεῖνες πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Καὶ ἐμεῖς κατακυλιούμεστάνε χάμετες στὴν γῆν. Γιὰ τ΄ ἐμᾶς χύνεται τόσον καὶ τηλικοῦτον φῶς καὶ καθαρίζει μας καὶ λούει μας, καὶ ἀφαιρεῖ τὲς πονηρίες ἠμῶν “ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν” καὶ φωτίζει μας».

Δικαιολογημένη, λοιπόν, ἡ χαρὰ τῶν χριστιανῶν. «Τὰ σύμπαντα σήμερον ἀγαλλιάσθω». «Χριστὸς ἐφάνη ἐν Ἰορδάνη ἁγιᾶσαι τὰ ὕδατα» καὶ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον»!

Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἔρως Ὀρθοδοξίας» τοῦ Π.Β. Πάσχου, τῶν ἐκδόσεων «Ἀστὴρ»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στὰ Θεοφάνεια ἢ γνωστὰ καὶ ὡς Ἐπιφάνεια ἑορτάζεται ἡ ἀνάμνηση τῆς Βάπτισης τοῦ Κυρίου στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Κατὰ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς χρόνους, αὐτὴ ἡ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων ἦταν ἑνωμένη μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ καὶ διαχωρίστηκε ἐπὶ πάπα Ρώμης Ἰουλίου (336 – 352 μ. Χ.), καὶ ἔκτοτε τὰ μὲν Χριστούγεννα ἑορτάζονται στὶς 25 Δεκεμβρίου, ἐνῷ ἡ Βάπτιση στὶς 6 Ἰανουαρίου. Ὑπῆρχε, ἐπίσης, ἡ συνήθεια στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες, οἱ κατηχούμενοι νὰ βαπτίζονται τὴν παραμονὴ τῶν Θεοφανείων.

Τὸ κύριο στοιχεῖο τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων μὲ τὸ ὁποῖο συνδέονται τὰ περισσότερα ἔθιμα εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν ὑδάτων. Ὁ ἁγιασμὸς γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ τὴν παραμονὴ τῆς ἑορτῆς στὴν ἐκκλησία καὶ λέγεται πρωτάγιαση, φώτιση, πρῶτος ἁγιασμός, μικρὸς ἁγιασμός. Καὶ ἡ παραμονὴ λέγεται ἐπίσης Πρωτάγιαση, μέρα τοῦ Σταυροῦ ἢ μέρα τοῦ Ἁγιασμοῦ, ἐνῷ ἡ καθεαυτὴ ἡμέρα τῆς ἑορτῆς λέγεται Ὁλόφωτα ἢ Ἁγιάση.

Ὁ ἱερέας γυρίζει τὴν παραμονὴ στὰ σπίτια ραντίζοντάς τα μὲ ἁγιασμό, διώχνοντας ἔτσι μακριὰ κάθε κακό. Παλαιότερα, συνέδεαν τὸν «φωτισμὸ» (ραντισμὸ) τῶν σπιτιῶν μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῶν καλικαντζάρων, τοὺς ὁποίους φαντάζονταν νὰ φεύγουν περίτρομοι στὴν παρουσία τοῦ παπᾶ.

Στὰ παλιὰ χρόνια, ἕνα πολὺ διαδεδομένο ἔθιμο τῆς ἡμέρας τῶν Φώτων ἦταν ἡ πλειοδοσία μεταξὺ τῶν πιστῶν γιὰ νὰ σηκώσουν τὴν εἰκόνα τῆς Βάπτισης καὶ τὸν Σταυρό, καθὼς καὶ τὰ ἄλλα εἰκονίσματα, προτοῦ ξεκινήσουν γιὰ τὸ μέρος ὅπου θὰ τελεστεῖ ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός. Στὰ παραθαλάσσια μέρη, οἱ νέοι συναγωνίζονται ἀκόμη καὶ σήμερα ποιὸς θὰ ἀνασύρει πρῶτος τὸν σταυρὸ ἀπὸ τὴ θάλασσα, μόλις τὸν ρίξει ὁ ἱερέας. Καθὼς ἔτσι θὰ ἔχει τὸ προνόμιο νὰ τὸν περιφέρει πάνω στὸ στολισμένο δίσκο καὶ νὰ δέχεται συνάμα τὶς τιμὲς καὶ τὶς εὐχὲς ὅλων τῶν παρευρισκομένων.

Ἕνα ἀκόμη ἐνδιαφέρον ἔθιμο σχετικὰ μὲ τὴν κατάδυση τοῦ Σταυροῦ εἶναι τὸ πλύσιμο τῶν εἰκόνων ἢ καὶ τῶν γεωργικῶν ἐργαλείων, ὅπως συνηθίζεται σὲ ὁρισμένα μέρη. Στὴ Λῆμνο π.χ. ὅταν ρίξει ὁ παππὰς τὸν σταυρὸ στὴ θάλασσα, οἱ γυναῖκες παίρνουν ἀπὸ σαράντα κύματα νερὸ καὶ μὲ αὐτὸ πλένουν τὰ εἰκονίσματα τοῦ σπιτιοῦ τους δίχως νὰ μιλοῦν. Τὸ νερὸ αὐτό, ἐπειδὴ θεωρεῖται ἁγιασμένο, τὸ ρίχνουν μετὰ στὴν ἐκκλησία σὲ μέρος ποὺ νὰ μὴν πατιέται.

Ὅπως στὰ Χριστούγεννα καὶ τὴν Πρωτοχρονιά, ἔτσι καὶ στὰ Φῶτα συνηθίζεται νὰ ἑτοιμάζουν εἰδικὰ ψωμιά, ὅπως στὴν Κεφαλονιὰ ἡ λεγόμενη φώτιστα, στολισμένη μὲ σταυρὸ καὶ μὲ σχέδια γενικὰ ποὺ θυμίζουν ἁγιασμὸ (κουβαδάκι κ.λπ.). Εἰδικὰ ψωμιά, ἐπίσης, παρασκευάζονται καὶ γιὰ τὰ ζῶα τοῦ σπιτιοῦ. Στὴ Νάξο π.χ. κάνουν τὸ λεγόμενο «βουδόψωμο», καθότι σὲ πολλὰ μέρη ὑπάρχει ἡ δοξασία ὅτι τὸ βράδυ τῆς παραμονῆς τῶν Φώτων τὰ ζῶα μιλοῦν, γι’ αὐτὸ οἱ γεωργοὶ φροντίζουν νὰ τὰ περιποιηθοῦν ὅσο μποροῦν καλύτερα, γιὰ νὰ εἶναι εὐχα- ριστημένα καὶ νὰ μὴν παραπονεθοῦν στὸν Θεὸ γιὰ κακοπέραση!

Πηγή: Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ πηγὴ τῶν εὐαγγελικῶν διδαγμάτων ἀνεῳγμένους ἔχει τοὺς ῥύακας, καὶ εἴ τις διψῶν πίνει ἐξ ἐκείνης τῆς πηγῆς, καὶ ζωοποιεῖται· ζωοποιεῖται δὲ κατὰ πνεῦμα καὶ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν, εὐφροσύνην ὑπὲρ οἶνον δεχόμενος. Ἀκόρεστος γὰρ ἡ γλυκύτης τῶν πνευματικῶν λογίων· οὐ γὰρ εὐφραίνει κοιλίαν, ἀλλὰ καρδίαν, καὶ λογισμοὺς εὐσεβῶν εἰς φιλοθεΐαν ἄγει. Ἤκουες γὰρ ἀρτίως ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου βοῶντος πρὸς τὸ συνελθὸν πανταχόθεν καὶ βαπτιζόμενον τὸ τῶν Ἰουδαίων πλῆθος· Ἐγὼ μὲν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν. Ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος· ὀπίσω, διὰ τὸν τόκον τῆς γεννήσεως. Ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστὶν, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι.

Καὶ ποῖα ὑποδήματα βαστακτέα ὑπεφέρετο ὁ Κύριος, ὅτι ἔλεγεν, Οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι; Ἐνταῦθα ὑποδήματα, τὰ τῆς οἰκονομίας μυστήρια λέγει· ὑποδήματα γὰρ ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Κυρίου προσαγορεύεται...
Καὶ τούτου μάρτυς ὁ Κύριος διὰ τοῦ προφήτου κράζων· Ἐπὶ τὴν Ἰδουμαίαν ἐκτενῶ τὸ ὑπόδημά μου. Διὰ τοῦτο καὶ ὑποπόδιον ἤκουσεν ἡ τοῦ Κυρίου ἐνανθρώπησις, ὡς ἐπὶ γῆς ὀφθεῖσα, καὶ τὸ τέρμα τῆς γῆς καταλαβοῦσα. Ὅπερ καὶ ὁ προφήτης ἐκ τῶν ἑκατέρων τὴν ἐμφάνειαν ποιούμενος ἐκέκραγεν· Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ. Ἐγὼ μὲν βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι εἰς μετάνοιαν· ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστὶν, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς τὰ ὑποδήματα βαστάσαι· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί. Οὗ τὸ πτύον ἐν χειρὶ αὐτοῦ· καὶ τὸν μὲν σῖτον συνάξει εἰς τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ. Ταῦτα τοῦ Ἰωάννου παρεγγυῶντος, καὶ τὸν ἰσχυρότερον Κύριον σαλπίζοντος, οἱ ὑπ' αὐτοῦ βαπτιζόμενοι ἀντέβαινον τῷ Ἰωάννῃ, λέγοντες· Ἔχεις ἰσχυρότερόν σού τινα, ὦ προφῆτα;

Τί σεαυτὸν συκοφαντεῖς; σὺ τοῦ μεγάλου Ζαχαρίου υἱὸς, σὺ καὶ ἀνθρώποις ποθητὸς,

καὶ θηρίοις φοβερός. Ἔχεις ἰσχυρότερόν σού τινα; τί ἀδολεσχεῖς; Οὐκ ἔστι σοῦ ἰσχυρότερος. Σὺ καὶ κατ' ἐπαγγελίαν ἐτέχθης, σὺ ὑπὸ Γαβριὴλ ἐμηνύθης, σὺ ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ ἐφανερώθης, σὺ τὴν γλῶτταν τοῦ γεννήσαντός σε δεθεῖσαν ὑπὸ τοῦ Γαβριὴλ διέλυσας, σὺ Ἰωάννης κέκλησαι, ὃ χάρις Θεοῦ ἑρμηνεύεται.

Tί τοίνυν συκοφαντεῖς ἑαυτόν; Οὐκ ἔχεις τὸν ἰσχυρότερόν σου. Ὁ δὲ Ἰωάννης, ὡς δοῦλος ὑπὲρ τοῦ Δεσπότου μαρτυρῶν, θεϊκὴν ἀξίαν σφετερίσασθαι μὴ καταδεξάμενος, ἀντεβόα τοῖς ἀντιβαίνουσιν ὄχλοις λέγων· Ὑμεῖς, ὃ οὐκ οἴδατε, λέγετε· ἐγὼ, ὃ οἶδα, μαρτυρῶ. Ἰσχυρότερός μου ἔρχεται. Ἐγὼ δι' ἐκεῖνον, ἐκεῖνος οὐ δι' ἐμέ· ἐγὼ ἐκ στείρας, ἐκεῖνος ἐκ παρθένου· ἐγὼ στρατιώτης, ἐκεῖνος βασιλεύς· ἐγὼ πρόδρομος, ἐκεῖνος οὐράνιος· ἐγὼ τὸ Πνεῦμα δεδανεισμένος, ἐκεῖνος ζωὴν παρέχει πᾶσιν ἀνθρώποις· ἐγὼ μετανοίας κήρυξ, ἐκεῖνος υἱοθεσίας δοτήρ· ἐγὼ βαπτίζω ὑμᾶς ἐν ὕδατι, προκαθαίρων ὑμᾶς ὡς σκεύη ῥερυπωμένα ταῖς ἁμαρτίαις, ἐκεῖνος ἐμβαλεῖ τὸ μύρον τῆς χάριτος· Αὐτὸς βαπτίσει ὑμᾶς ἐν Πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρὶ, οὐ καυστικῷ, ἀλλὰ ἁγιαστικῷ. Ἐγὼ νουθεσίας γλῶτταν κινῶ, ἐκεῖνος δικαιοκρισίας πτύον βαστάζων, καὶ τοὺς μὲν δικαίους ὥσπερ σῖτον ὡραῖον ἐν τῇ ἀποθήκῃ τῶν οὐρανῶν ἀνενέγκει, τοὺς δὲ ἁμαρτωλοὺς καὶ μὴ μετανοήσαντας ὡς ἄχυρα τῷ ἀσβέστῳ πυρὶ παραδώσει. Ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστίν. Ἐκεῖνον προσμείνατε, παρ' ἐκείνου τὸ τέλειον δέξασθε βάπτισμα· ἐγὼ λύχνος ἐν μέρει, ἐκεῖνος ἥλιος πανταχοῦ. Ὁ δὲ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἰσχυρότερός μου ἐστί.

Ταῦτα τοῦ Ἰωάννου παρεγγυῶντος καὶ παραπλήσια τούτων, οἱ ὑπ' αὐτοῦ βαπτισθέντες ὄχλοι προσέμενον ἀντιβάλλοντες πρὸς ἀλλήλους, καὶ λέγοντες· Καρτερήσωμεν καὶ ἴδωμεν τὴν μέλλουσαν διαβαίνειν βασιλείαν ἢ φαντασίαν· ἐφόρτωσεν ἡμῶν τὰς ἀκοὰς Ἰωάννης καταπληκτικοῖς λόγοις· ἰσχυρότερον αὐτοῦ παραγενέσθαι λέγει, πτύον καὶ πῦρ καὶ Πνεῦμα φέροντα.

Ἐν τούτοις τῶν ὄχλων καραδοκούντων κοσμικῆς βασιλείας παρουσίαν, ἑνὶ ὁ τῶν ὅλων Δεσπότης καὶ Θεὸς ἄνωθεν διαβαῖνον, ἰδὲ καὶ ὁ Κύριος τῇ ὄψει τῆς ἐνανθρωπήσεως, μόνος, λιτὸς, μονοχίτων, ὡς εἷς τῶν ὅλων ἀνθρώπων, ἐπὶ τὸν Ἰορδάνην φθάσας, προσέκλινε τὴν κεφαλὴν τῷ Ἰωάννῃ, θέλων ὑπ' αὐτοῦ βαπτισθῆναι.

Ταύτην τοίνυν τὴν ταπεινὴν θέαν τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐπιστασίας ὁ Βαπτιστὴς Ἰωάννης παρὰ πολλὴν προσδοκίαν θεασάμενος, ἰλιγγίασεν, ἠπόρησε, καὶ ἐξεπλάγη· τόπος φυγῆς περιεβλέπετο, θέλων δραπετεῦσαι· καὶ οὐχ ηὕρησεν· ἀοράτος γὰρ ἦν κρατούμενος καὶ συνεχόμενος· ἐβόα πρὸς τὸν κρατοῦντα Κύριον λέγων·

Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; Τί ποιεῖς, Δέσποτα; τί προδίδως με τοῖς ὄχλοις εἰς θάνατον; Νῦν ὡς ψευδολόγον. ὄχλοι λιθάσουσιν· ἐγὼ μεγάλα περὶ σοῦ ἐκήρυξα, καὶ σὺ ὡς λιτὸς καὶ ξένος παραγέγονας. Τί ποιεῖς, Δέσποτα; καὶ ἄνω Υἱὸς βασιλέως, καὶ κάτω Υἱὸς βασιλέως· καὶ οὐδαμῶς σκῆπτρον βασιλικόν; Δεῖξόν σου τὴν ἀξίαν· τί μόνος καὶ λιτὸς παραγέγονας; ποῦ σου τὸ τῶν ἀγγέλων στῖφος; ποῦ τὸ τῶν ἀρχαγγέλων τάγμα; ποῦ σου ἡ ἑξαπτέρυγος τῶν Χερουβὶμ λειτουργία; ποῦ τὸ πτύον; ποῦ τὸ πῦρ; ποῦ σου τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον; Μωϋσῆν ἐδόξασας, νεφέλην φωτεινὴν παρέστησας, στῦλον πυρὸς πορεύεσθαι αὐτῷ αρεσκεύασας, τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἀγγελικῇ δόξῃ περιήστραψας, τὸν δοῦλον ἐν τοσαύτῃ δόξῃ ἠμφίασας, καὶ σὺ ὁ Δεσπότης ἐν ἰδιωτικῷ σχήματι παραγενόμενος τὴν κεφαλήν μοι προσκλίνεις; Ἀνάνευσον, κεφαλὴ πάντων ὑπάρχεις· δεῖξον ὅπερ εἶς· ἔδειξας τὰ ταπεινὰ, δεῖξον καὶ τὰ ὑψηλά· βάπτισον τοὺς παρόντας, καὶ πρὸ πάντων ἐμέ. Τί βαπτίσαι θέλων;

Ὁ Ἰορδάνης οὐ δέξεται· ἐγνώρισέ σε τὸν ποιητὴν, ἀνέτρεψε τὰ ῥεῖθρα εἰς τὰ ὀπίσω, οὐ προβαίνει εἰς τὰ ἔμπροσθεν, ἀρνεῖται τὴν τάξιν. Τὰ στοιχεῖα γνωρίζουσι, κἀγὼ μὴ γνωρίσω; Εἰ θέλεις βαπτισθῆναι, ἑαυτὸν βάπτισον. Οὐκ ἐκτείνω τὰς χεῖρας· ἀρνοῦνται τὴν σύνθεσιν, ναρκῶσι, συστέλλονται· ὃ οὐκ ἐδιδάχθησαν κρατεῖν, οὐκ ἐπιδέχονται. Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με; Οἶδά σε τίς εἶ, καὶ γινώσκεις ὅτι οἶδά σε. Τί με κρύπτεις τὸν εἰδότα σε; Ἐν τῇ νηδύϊ τῆς μητρός μου ὑπάρχων κατεσφαλισμένος, καὶ πρὸ καιροῦ τὴν ἔξοδον μὴ εὑρίσκων, μόνον ἐθεασάμην σε φερόμενον ὑπὸ τῆς παρὰ σοῦ φερομένης· ἐγνώρισά σε, καὶ τί λαλεῖν μὴ εὑρίσκων, τὸ τῆς μητρός μου χρησάμενος στόμα, ἐβόησα δι' αὐτῆς τὰ ἐμὰ λέγων· Πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἐκεῖ οὐκ ἐσφάλην, καὶ ὧδε οὐ γινώσκω; Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;

Ὁ δὲ Κύριος πρὸς αὐτὸν, καθὼς ἀρτίως ἤκουες· Ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην. Ἄφες ἄρτι· οὐκ οἶδας ὃ λέγεις· ἐγὼ οἶδα ὃ πραγματεύομαι. Τὴν δόξαν τῆς θεότητός μου ζητεῖς ἀποκαλυφθῆναί σοι· οὐκ ἔχει ὁ καιρός· πάντα καλὰ ἐν καιρῷ αὐτῶν. Σὺ ἀληθεύεις, ἀλλ' οὐ πιστεύῃ· ἄπιστον γὰρ τὸ τῶν Ἰουδαίων ἔθνος· οὐ γεννήματα ἐχιδνῶν αὐτοὺς προσηγόρευσας; Πῶς οὖν τούτοις ἀνακαλυφθῆναί με θέλεις; Οὐ δέχονταί σου τὴν περὶ ἐμοῦ μαρτυρίαν· ὑπονοοῦσί σε διὰ τὸ ὕποπτον, ὡς εἶναι πρόδρομον· Ἄφες ἄρτι, μείζονα μαρτυρίαν δέξονται. Ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην.

Ὁ δὲ Ἰωάννης λέγει πρὸς αὐτόν· Πῶς, Δέσποτα; 

Καὶ ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· Ὥσπερ περιετμήθην, ἵνα τὸν νόμον πληρώσω, βαπτίζομαι ἵνα τὴν χάριν κυρώσω. Ἐὰν μέρος πληρώσω, καὶ μέρος καταλείψω, κολοβὸν καταλιμπάνω τὴν οἰκονομίαν· δεῖ με πάντα πληρῶσαι, ἵνα μετὰ ταῦτα γράψῃ Παῦλος· Πλήρωμα νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι.

Ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην. Ἄφες, Ἰωάννη, τὴν τοῦ ὕδατος φύσιν ἁγιασθῆναι· δεῖ με πάντα πληρῶσαι. Εἰ μὴ ἐγὼ ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, οὐ καταδέξεται βασιλεὺς ὑπὸ ἱερέως πτωχοῦ βαπτισθῆναι. Ἄφες ἄρτι, ἄφες ἄνωθεν τὸν Πατέρα ἐπιβοῆσαι, Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, ἵνα μὴ ἄρχωνται οἱ Ἰουδαῖοι λέγειν υἱὸν τοῦ τέκτονος, ἀλλὰ τοῦ ἐπουρανίου Πατρός. Ἄφες ἄρτι· μὴ ἀντίβαινε τῷ Ἀδάμ· δεύτερος Ἀδὰμ γέγονα, τὸν ἐκείνου ῥύπον τῶν πλημμελημάτων ἐκπλῦναι θέλων· εἰ μὴ ἐγὼ βαπτισθῶ, πῶς ἐκεῖνος καθαρισθήσεται; Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ τριάκοντα ἐτῶν βαπτίζομαι, τὸν ἐκείνου χρόνον ἐκδεχόμενος, ἵνα τῷ ἐκείνου τὸ ἐμὸν κυρωθῇ. Ἄφες ἄρτι, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου· Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων. 

Καὶ ἦν ἰδεῖν θεωρίαν φρικώδη.

Ἥψατο μὲν τῆς κορυφῆς τοῦ Δεσπότου σύντρομος ὁ Ἰωάννης· ἄνωθεν δὲ οὐρανῶν ἀνοιχθέντων, κατεσκόπουν ἄγγελοι τὸ γενόμενον· Πνεύματος δὲ χάρις ἐν εἴδει περιστερᾶς τῇ τοῦ Δεσπότου κεφαλῇ προσφοιτῶσα, τὴν τοῦ Ἰωάννου δεξιὰν παρωθεῖτο. Εἱστήκει δὲ τὸ πλῆθος ἀπορούμενον ἐπὶ πλέον, καὶ τὸ, Τίς ἐστιν οὗτος; πρὸς ἀλλήλους λαλοῦν. Εἶτα ὡς ἀποκρινάμενος τοῖς πλήθεσι, Τίς ἐστιν οὗτος; πρὸς ἀλλήλους ζητοῦσιν, ἐβόησεν ὁ Πατὴρ, λέγων· Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητὸς, ἐν ᾧ ηὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε. Βοᾷ τὴν εἰς τὸν Υἱὸν ὁ γεννήτωρ φιλοστοργίαν, ἵνα μάθῃς τὴν τοῦ Κτίστου περὶ τὸν κόσμον διάθεσιν, ὅτι τοιοῦτον ὑπὲρ τῶν τοιούτων δούλων Υἱὸν ἀπέδωκεν, ὑπὲρ μισουμένων τὸν ποθούμενον, ὑπὲρ ἁμαρτωλῶν τὸν ἀναμάρτητον, ὑπὲρ ἀδόξων τὸν ἔνδοξον.

Δοξάσωμεν οὖν τὸν ἐπιφανέντα Δεσπότην σὺν τῷ Πατρὶ, καὶ τὸν Υἱὸν, καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, νῦν, καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή:Θρησκευτικά

Στα μελαγχολικά φώτα των πολυκατοικιών, στα νοσοκομεία και φυλακές, στους δρόμους και τις ρίμες της ζωής, στα αζήτητα και το περιθώριο υπάρχουν άγιες ψυχές, που ομολογούν Χριστό.

Αυτούς δεν θα τους ανακηρύξει ποτέ κανείς. Έλεγαν οι παλιοί αγιορείτες, «ε.. παιδί μου, υπάρχουν πολλοί άγιοι αφανείς, που δεν τους ξέρει κανείς μονάχα ο Θεός και θα τους εμφανίσει σε δύσκολες εποχές και μέρες…». Κανείς μας δεν μπορεί να πει στο Θεό σε πια ανθρώπινη καρδιά θα αναπαυθεί. Είναι απόλυτα δική του επιλογή. Γι αυτό και στην Βασιλεία Του θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Αυτός γνωρίζει τα παιδιά του, τις ψυχές που λάμπουν μόνο εκείνος ξέρει να διακρίνει.

Όπως εκείνη του νεωκόρου, από μία ενορία των Αθηνών, που μόλις τελείωνε η Θεία Λειτουργία έτρεχε στα φαρμακεία πότε να του δώσουν και άλλοτε να αγοράσει με τον πενιχρό του μισθό φάρμακα, ώστε να τα μοιράσει σε σπίτια και νοσοκομεία. Έλιωσε τα πόδια του στην αγάπη. Άγιασε η καρδιά του.

Να θυμηθούμε την γλυκιά μου Σιμόν Βέιλ που πέθανε 33 ετών κοπέλα, από ασιτία στα μέσα του β΄παγκοσμίου πολέμου, αρνούμενη να φάει θέλοντας με τον τρόπο αυτό να συμμετάσχει στην πείνα του δοκιμαζόμενου λαού.

Εκείνη την πανέμορφη κοπέλα σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, που υπέφερε από καρκίνο κι’ όμως, μέσα στην οδύνη των χημοθεραπειών, δεν σταμάτησε να ψελλίζει, «Δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός…..».

Ο ταπεινός αγρότης από την Κρήτη, που αγόγγυστα φρόντιζε, έλουζε, περιποιούνταν και τραγουδούσε στην κατάκοιτη γυναίκα του.

Η μητέρα εκείνη που χώρισε και μόνη της μεγάλωσε τέσσερα παιδιά. Προσευχόταν και έλεγε «Χριστέ μου κράτα με, να τα μεγαλώσω, βάστα με να τα καταφέρω». «Πάτερ», μου έλεγε, «δεν είχαμε να φάμε. Στο σκοτάδι ζούσαμε στην αρχή. Ρεύμα δεν είχα, κι όμως δεν έδωσα το κορμί και την ψυχή μου στον διάολο. Ο Θεός με φώτισε και έμαθα να ράβω. Με την βελόνα και καθαρίζοντας σπίτια μεγάλωσα και πάντρεψα όλα τα παιδιά μου. Δεν με άφησε ο Θεός. Μου έστειλε ευλογία και έδινα και σε άλλους που είχαν ανάγκη. Γιατί είχα νιώσει τι θα πει πείνα».

Η γριά πλύστρα που ανάγκασε τον Εβραίο νομπελίστα συγγραφέα Σίνγκερ να πει, ότι δεν θα είχε νόημα ο παράδεισος δίχως αυτήν την Πλύστρα.

Την Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα των Παρισίων, που θα συλληφθεί από τις Ναζιστικές φασιστικές δυνάμεις και αφού θα οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ζώντας σε σκληρές δοκιμασίες και απάνθρωπες συνθήκες, στο τέλος θα οδηγηθεί σε θάλαμο αερίων Μεγάλο Σάββατο του 1945, στο Ravensbrück, επιλέγοντας να πάρει τη θέση μιας καταδικασμένης Εβραίας μητέρας.

Και σαφέστατα τόσοι άλλοι, ανώνυμοι και αφανείς «άγιοι» της καθημερινότητας, που αγάπησα και φανέρωσαν τον Χριστό στην ζωή της βιοπάλης. Γιατί οι «άγιοι» δεν είναι απαραίτητο να φοράνε πάντα ράσο. Μπορεί να ντύνονται με μπλου τζιν ή φούστα πλισέ. Ένα μονάχα είναι βέβαιο, ότι πάντες στάθηκαν γυμνοί από κάθε εξουσία μπροστά στο Θεό και τον άνθρωπο και έλιωσαν την ζωής τους στην αγάπη. Άλλωστε τι νόημα θα είχε ο παράδεισος χωρίς όλους αυτούς;

Πηγή: Ομοθυμαδόν

Γιατί γιορτάζουν τὰ Χριστούγεννα αὐτοὶ πού δὲν πιστεύουν στὸν Χριστό;

Σχόλιο Κατάνυξις: «Ἁλιεύσαμε τὴ συγκεκριμένη εἴδηση ἀπὸ περιέργεια γιὰ τὸν εὐφάνταστο τίτλο. Ἡ συνέχεια τοῦ ἄρθρου ὑπῆρξε ἀποκαλυπτική, γιὰ τὶς πολιτικὲς καὶ τὴ μεθοδολογία τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ἀλλὰ καὶ τὸν ὕποπτο ρόλο τῶν Μὴ Κυβερνητικῶν Ὀργανώσεων, στὴν ἐπιβολὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Σῆμα κατατεθὲν στὶς πρακτικές τους, τὸ μίσος καὶ ἡ ἀποστροφὴ σὲ κάθε τι Ὀρθόδοξο καὶ Πατριωτικό. Οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ δῆθεν ὑπηρετοῦν τὴν ὑψηλὴ ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου "οὐμανισμοῦ", χωρὶς διαφορές, χρωματικές, φυλετικὲς ἢ θρησκευτικές, οἱ ἴδιοι προετοιμάζουν τὴν παγκόσμια διακυβέρνηση καὶ πανθρησκεία, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν ἀριθμοποίηση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ὑπονομεύοντας δολίως τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ἀθάνατης ἀνθρώπινης ψυχῆς».

Διαβάστε τό ἀπαράδεκτο ἄρθρο τῆς Μ.Κ.Ο….

Ἴσως νὰ μὴν ἀναρωτήθηκες ποτέ.  

Ἴσως καὶ πάλι νὰ μὴν σοῦ πέρασε καν ἀπὸ τὸ μυαλὸ ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι –κυρίως στὴ χώρα μας- ποὺ χαίρονται καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν ἑορταστικὴ περίοδο τῶν Χριστουγέννων, χωρὶς ὅμως νὰ πιστεύουν στὸν Χριστιανισμό.

Ἡ ἀνεξάρτητη ΜΚΟ «Ὅμιλος Ἀνθρωπιστῶν Κύπρου» μὲ κείμενό της, ἀπομυθοποιεῖ αὐτὴ τὴν εἰκόνα, ξεκαθαρίζοντας πώς οἱ γιορτὲς τῶν Χριστουγέννων, ὅπως καὶ ἄλλες μεγάλες χριστιανικὲς ἑορτές, πέραν τοῦ θρησκευτικοῦ ὑπόβαθρου ποὺ διαθέτουν, εἶναι καὶ μία πολὺ καλὴ εὐκαιρία γιὰ νὰ συναντηθεῖς μὲ ἀγαπημένα πρόσωπα, νὰ ἀνταλλάξεις εὐχὲς καὶ νὰ περάσεις ὄμορφα.

«Οἱ ἀνθρωπιστὲς ἀπολαμβάνουν τὰ Χριστούγεννα χωρὶς κανένα αἴσθημα ἐνοχῆς καὶ χωρὶς νὰ νιώθουν ὑποχρέωση καὶ καθῆκον πρὸς μία ἀνώτερη ὀντότητα».

Γράφει ὁ Ὅμιλος Ἀνθρωπιστῶν Κύπρου*

Ἡ περίοδος τῶν Χριστουγέννων εἶναι ἀδιαμφισβήτητα ἡ ἀγαπημένη πολλῶν ἀνθρώπων. Ὄχι ὅλων. Ὑπάρχουν καὶ αὐτοὶ ποὺ εἴτε δὲν πιστεύουν καὶ δὲν θέλουν νὰ γιορτάσουν τὴν χριστιανικὴ παράδοση εἴτε αὐτοὶ ποὺ δὲν θέλουν νὰ συμμετέχουν σὲ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦν «καταναλωτικὴ» γιορτὴ ποὺ στηρίζεται πλέον κατὰ πολὺ στὸν ὑλισμό.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη μερίδα ἀνθρώπων ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ γιορτάσουν τὴν περίοδο αὐτὴ ἐνῶ ἡ θρησκεία δὲν παίζει κανένα ρόλο στὴ ζωή τους.

Εἶναι αὐτοὶ οἱ μὴ θρησκευόμενοι ἄνθρωποι, ὑποκριτές;

Θὰ ἔπρεπε νὰ νιώθουν ἐνοχὲς πού ἐνῶ δὲν πιστεύουν, γιορτάζουν; Καμία ἀπολύτως ἐνοχή!

Ὁ Ἀνθρωπισμὸς ἀπορρίπτει τὴν ἰδέα τοῦ ὑπερφυσικοῦ καὶ τῆς μετὰ θάνατον ζωῆς καὶ ὑπερασπίζεται τὴν ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ λαμβάνει ἠθικὲς ἀποφάσεις ποὺ βασίζονται στὴ λογική, τὴν ἐνσυναίσθηση, στὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν συνάνθρωπο καὶ στὴ φιλοδοξία του πρὸς τὸ γενικότερο καλό τῆς ἀνθρωπότητας.

Ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἠθικὴ εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνθρώπινης φύσης, μὲ βάση τὴν κατανόηση καὶ τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς ἄλλους, χωρὶς νὰ χρειάζεται καμία ἐξωτερικὴ ἔγκριση. Οἱ ἀνθρωπιστὲς ἐξηγοῦν πὼς ἔχουμε μία μόνο ζωὴ καὶ σημασία ἔχει πὼς καλύτερα μποροῦμε νὰ τὴν ἀξιοποιήσουμε, ἐδῶ καὶ τώρα. 

Πῶς μποροῦν ὅμως οἱ ἀνθρωπιστὲς μὲ αὐτὴ τὴν κοσμικὴ προσέγγιση στὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη νὰ γιορτάζουν θρησκευτικὲς γιορτὲς ὅπως εἶναι τὰ Χριστούγεννα;

Ὅπως καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες γιορτές, ὀνομαστικές, γενεθλίων ἀκόμα καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν χριστιανικῶν γιορτῶν, οἱ ἀνθρωπιστὲς βρίσκουν εὐκαιρία νὰ ἀπολαύσουν χρόνο μὲ δικούς τους ἀνθρώπους, νὰ ἀλληλοευχηθοῦν «χρόνια πολλὰ» καὶ νὰ ἀνταλλάξουν δῶρα χωρὶς νὰ ὑπάρχει κανένα θρησκευτικὸ ὑπόβαθρο.

Τὰ Χριστούγεννα ἀποτελοῦν μία σημαντικὴ εὐκαιρία συνεύερεσης μὲ οἰκογένεια καὶ φίλους γιὰ νὰ διασκεδάσουν καὶ νὰ εὐθυμήσουν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πιὸ κρύας καὶ σκοτεινῆς ἐποχῆς τοῦ χρόνου.

Τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἐλπίδας κυριαρχεῖ τὴν περίοδο αὐτὴ χωρὶς τὴν παρουσία θεοῦ στὴ ζωή τους καὶ φέρνει τὴν ἴδια χαρὰ στοὺς ἀνθρωπιστὲς ὅπως σὲ ὅλους τούς θρησκευόμενους ἀνθρώπους.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο περνοῦν οἱ ἀνθρωπιστὲς τὰ Χριστούγεννα χωρὶς κανένα αἴσθημα ἐνοχῆς καὶ χωρὶς νὰ νιώθουν ὑποχρέωση καὶ καθῆκον πρὸς μία ἀνώτερη ὀντότητα. Ὑποκρισία δὲν εἶναι νὰ στολίζεις τὸ δέντρο, ἕνα ἔθιμο μὲ παγανίστικες ἐξάλλου ρίζες, χωρὶς νὰ θρησκεύεις.

Κάθε ἄλλο. Ὑποκρισία εἶναι νὰ ἐπικαλεῖσαι τὴ θρησκεία σου γιὰ νὰ στολίσεις ἕνα δέντρο. Καὶ ὑποκρισία εἶναι νὰ συμμετέχεις σὲ κάτι, χωρὶς νὰ λὲς ἀνοιχτὰ καὶ ἐλεύθερα τὶς δικές σου πεποιηθήσεις.

Καλὰ Χριστούγεννα, καλὰ Σατουρνάλια!

Χρόνια Πολλὰ τελοσπάντων!

Πηγή: sigmalive, Κατάνυξις, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

 
ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

Η αιτία της αρπαγής ενός Αγίου από τον πρόσκαιρο τούτον κόσμο, είναι πάντα η αγάπη του για το Θεό. Καθοριστικός παράγοντας στο μέτρο αυτής της αγάπης, είναι η συμπόρευση των λόγων του και των πράξεών του. Κριτήριο αλάνθαστο στην κατάταξη ενός κοινού θνητού στο χορό των φίλων του Θεού, η έξωθεν καλή μαρτυρία, η παραδοχή δηλαδή από το πλήρωμα της εκκλησίας, της ορθόδοξης συμπεριφοράς ενός χριστιανού.

Η οικουμενική αναγνώριση της οσιακής ζωής, του σήμερα τιμωμένου Αγίου Πορφυρίου, ήλθε ως φυσικό επακόλουθο της διάχυτης και εμφανέστατης πραγματικότητος, η οποία φεγγοβολούσε καθημερινά στο πρόσωπο του Καυσοκαλυβίτου ασκητού. Και η αλήθεια αυτή, δεν ήταν άλλη από τον σφοδρό έρωτα του ευλογημένου Γέροντα, προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον σύγχρονο τούτον Άγιο της Εκκλησίας μας, που τις τελευταίες δεκαετίες μεσουράνησε στο πνευματικό στερέωμα του τόπου μας; Στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του, θαρρείς πως ακόμη και οι κάμποι και τα βουνά κι οι θάλασσες, αντιλαλούν την αγιότητα του Αγιορείτη μοναχού και την αγιοπνευματική συγκρότηση του κοσμογυρισμένου ιερομόναχου.

Τον Όσιο Πορφύριο, αξιώθηκα να συναντήσω στην Αθήνα επί εποχής Πολυκλινικής, και έκτοτε διατήρησα πνευματική επικοινωνία. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα για εξομολόγηση στο καλυβάκι του στο Μήλεσι, παρά το γεγονός ότι ήταν εμπύρετος, με εντυπωσίασε η μνήμη του, αφού διαπίστωσα πως θυμόταν με λεπτομέρειες τις προηγούμενες εξομολογήσεις μου. Ακόμη ενθυμούμαι το ύφος του, που ήταν ήπιο, ανθρώπινο, απλό και όχι αυστηρό.

Έχω τα βιβλία του και τα συμβουλεύομαι πολλάκις. Εκεί διαφαίνεται η ζωντανή σχέση του με τον Θεό, η εμπειρία της αγιότητός του και αναδεικνύεται η μαρτυρία της Θεολογίας του.

Η ψυχή του, ήταν πλημμυρισμένη από τον Χριστό. Οι εντολές του Ευαγγελίου, δεν έμειναν λόγια που ευχαριστούσαν την ακοή, αλλά γινόντουσαν πράξεις, οι οποίες ευαρεστούσαν τον ενανθρωπήσαντα Θεό, αλλά και τον πονεμένο συνάνθρωπο.

Έλεγε ο Όσιος Πορφύριος χαρακτηριστικά: «Ο Χριστός μάς περιμένει, και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας, και τότε τα έχουμε όλα. Είναι σαν τον ήλιο, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο παράθυρο, μπαίνει αμέσως, το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο, και ζεσταινόμαστε».

«Όταν η ψυχή ερωτευθεί τον Χριστό, αγαπά και τους ανθρώπους, δεν μπορεί να τους μισήσει. Στην ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος.

Όταν αγαπήσεις τον Χριστό, που είναι το παν, τότε, όπου να είσαι,  δεν θα φοβάσαι για τίποτα».

Στην τήρηση των ευαγγελικών εντολών, ο Άγιος στέκεται ιδιαιτέρως και τονίζει:

«Η ψυχή ερωτεύεται τον Χριστό όταν γνωρίζει και εφαρμόζει τις εντολές Του. Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από τον Χριστό, δεν μπορεί να μπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει θέση κενή γι’ αυτόν. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσουμε να ζήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή».

Τις σωτήριες προτροπές του Ευαγγελίου, ο Άγιος Πορφύριος τις ανακάλυπτε, μέσα στην Υμνολογία της Εκκλησίας μας, και στα τροπάρια των εορτών. Συμβούλευε δε, τους πιστούς, να παρακολουθούν με προσοχή, να διαβάζουν και να εντρυφούν στην υμνογραφία: «Οι κανόνες, τα τροπάρια, έχουν μέσα θησαυρούς. Σ’ αυτά βρίσκομε τους τρόπους που μεταχειρίσθηκαν οι άγιοι, για ν’ αγαπήσουν τον Χριστό και να νικήσουν το κακό. Έχουν ίση αξία με τα βιβλία του Αγίου Ισαάκ, του Αγίου Εφραίμ κ.λ.π. Γι’ αυτό σας λέγω, το νου σας στους κανόνες και στα τροπάρια.

Δοθείτε με την ψυχή σας σ’ αυτά. Απολαύστε τα. Εντρυφάτε σ’ αυτά. Εύχομαι να τ’ αγαπήσετε κι εσείς, όπως κι εγώ. Αλήθεια σας λέγω, δεν τα χορταίνω, όλα μ’ αρέσουν να τα θυμάμαι, να τα απαγγέλλω, να τα ψάλλω. Από τους κανόνες πήρα πάρα πολλά. Έτσι τα έζησα από μικρός».

Αυτή η προσήλωσή του, στο εκκλησιαστικό ήθος και στην σωτηριολογική προσέγγιση των θείων εντολών, γέμισαν την καρδιά του, από απεριόριστη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ο ίδιος επαναλάμβανε συχνά, πως,

«τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στο νου του κάθε στιγμή, και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβόμαστε τίποτε».

Μόνιμος συνοδοιπόρος στην πορεία του προς τον αγαπημένο του Ιησού, υπήρξε η προσευχή. Γι’ αυτό και δίδασκε με απλότητα: «Να προσεύχεσαι χωρία αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού.

Μην κουρασθείς να προσεύχεσαι».

Έπειτα έρχεται ο καρπός της άσκησης: «Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του».

«Ο άνθρωπος», μας υπενθυμίζει ο Όσιος, «ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στον Χριστό, δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη του Θεού».

Κι αν κάποτε συμβεί - που συμβαίνει συχνά - , ο άνθρωπος να πλανηθεί από τον μισόκαλο διάβολο, και παραπατήσει, και λυγίσει, και πέσει, και συρθεί στην αμαρτία, τότε, η αγάπη του Θεού είναι παντοδύναμη.

Το διαλαλεί ο χαρισματούχος Άγιος της αγάπης:

«Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου.

Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, με χαρά. Η χαρά του Χριστού, θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο. Ο Θεός, μας αγαπάει πολύ, μας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και μας προστατεύει».

Ο Όσιος Πορφύριος αδελφοί, ζει και κηρύττει την αγάπη, γιατί μόνο αυτή, που είναι η κινητήρια δύναμη της σωτηρίας μας, μπορεί να ανατρέψει το κατάντημα του κόσμου και να ξανακάνει τον άνθρωπο και πάλι αληθινό και Θεοειδή.

Λίγα μόλις ψήγματα, αυτής της αμφίπλευρης αγάπης του, δανειστήκαμε στην αποψινή μας προσλαλιά. Αυτή η στάση ζωής, η κεχαριτωμένη αγάπη, μας καθιστά ολοκληρωμένους πολίτες της Βασιλείας του Θεού.

Ο κόσμος μας, δε θα γίνει καλύτερος, αν κατακτήσουμε πλούτο και οικονομική ευρωστία, καθώς εκεί, εγκυμονεί και ευδοκιμεί η διαφθορά. Πρέπει ο καθένας μας, να αλλάξει νοοτροπία και τρόπο ζωής, να ξαναγίνουμε δηλαδή άνθρωποι του πνεύματος και όχι της ύλης.

Να ξεφύγουμε από τα πρόσκαιρα ενδιαφέροντα τούτου του κόσμου του μάταιου κόσμου και να ξαναβρούμε τη χαμένη προοπτική μας, που είναι ο ουρανός και όχι η γη.

Να είμαστε άνθρωποι της αλήθειας και όχι του ψεύδους, της απλότητας και όχι της υποκρισίας. Πρέπει να ξαναβρούμε εκείνον τον Χριστό που κήρυττε ο Όσιος Πορφύριος.

Αδελφοί μου, ο Καυσοκαλυβίτης Άγιος, ο ασκητής της Ομόνοιας, έχει μεγάλη παρρησία στον Χριστό. Γνωρίζοντας, πως ο πανάγαθος Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, αφουγκράζεται την αγωνία μας και την λαχτάρα μας, και πως δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ας επικαλεσθούμε θερμά τις πρεσβείες του Οσίου Πορφυρίου και ας μιμούμαστε το παράδειγμά του.

Ιδιαιτέρως οφείλουμε να τον ακολουθούμε, όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και μας στήριξε προσωπικά. Όλοι όσοι τον τιμούμε, και ευλαβικά κλίνουμε γόνυ ψυχής και καρδίας ζητώντας την μεσιτεία του. Μ’ αυτόν τον τρόπο αν ζούμε, τον τρόπο του Χριστού, θα βάλουμε τις βάσεις για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν αγιασμένο κόσμο.

Τότε, η προσωπική μας αγαπητική σχέση για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, μπορεί να συμβάλλει στην αλλαγή πορείας ολόκληρου του κόσμου και τον μεταμορφώνει. Γένοιτο.

Πηγή: Ακτίνες