Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. Γί’ αὐτὸ ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγώνα σου. Ἡ ἐλπίδα στὸ Θεὸ δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ἀπελπισία. Οἱ πειρασμοὶ φέρνουν ταπεινοφροσύνη. Ὁ Θεὸς ξέρει τὴν ἀντοχὴ τοῦ καθενός μας καὶ παραχωρεῖ τοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών μας. Νὰ φροντίζουμε ὅμως κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε ἄγρυπνοι καὶ προσεκτικοί, γιὰ νὰ μὴ βάλουμε μόνοι μας τὸν ἑαυτό μας σὲ πειρασμό.

Ἐμπιστευτεῖτε στὸ Θεὸ τὸν Ἀγαθό, τὸν Ἰσχυρό, τὸν Ζῶντα, καὶ Αὐτὸς θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματικὴ χαρά. Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις γιὰ τὴ δική Του ἀγάπη. Μὴ λιποψυχεῖτε λοιπὸν καὶ μὴ δειλιάζετε.

Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή. Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωϊσμοῦ. Προσέχετε τὸν ἐγωϊσμό, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ δικαιώματος. Προσέχετε καὶ τὴν ἄκαιρη λύπη, δημιουργεῖται ὕστερ’ ἀπὸ ἕναν δίκαιο ἔλεγχο. Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη. Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Φροντίζετε νὰ περιφρουρεῖτε στὴν καρδιά σας τὴ χαρὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέπετε στὸν πονηρὸ νὰ χύνει τὸ φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ὁ παράδεισος, ποὺ ὑπάρχει μέσα σας, μετατραπεῖ σὲ κόλαση.

Πηγή: (Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς), Ορθόδοξοι Πατέρες

Μέ τήν Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας ἑορτάζουμε σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Ελένης, τῆς μητρός αὐτοῦ. Ἠ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας προσέδωσε στόν ἅγιο Κωνσταντῖνο τήν προσωνυμία, τό ἐπίθετο «Μέγας». Σέ ἐλάχιστες μόνο περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτό τόν τίτλο. Στό σύνολο τῶν ἁγίων, δέν ὑπάρχουν πολλοί μέ τό ἐπίθετο «Μέγας». Εἶναι ἐλάχιστοι. Ὀκτώ τόν ἀριθμό. Μέγας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Εὐθύμιος, Μέγας Ἰωαννίκιος, Μέγας Φώτιος, Μέγας Ἰλαρίων καί ὁ σήμερον ἑορτάζων Μέγας Κωνσταντῖνος.

Ἐν Πειραιεῖ 20-5-2017

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μέ τήν Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας ἑορτάζουμε σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί Ελένης, τῆς μητρός αὐτοῦ.

Ἠ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας προσέδωσε στόν ἅγιο Κωνσταντῖνο τήν προσωνυμία, τό ἐπίθετο «Μέγας». Σέ ἐλάχιστες μόνο περιπτώσεις ἡ Ἐκκλησία δίνει αὐτό τόν τίτλο. Στό σύνολο τῶν ἁγίων, δέν ὑπάρχουν πολλοί μέ τό ἐπίθετο «Μέγας». Εἶναι ἐλάχιστοι. Ὀκτώ τόν ἀριθμό. Μέγας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Εὐθύμιος, Μέγας Ἰωαννίκιος, Μέγας Φώτιος, Μέγας Ἰλαρίων καί ὁ σήμερον ἑορτάζων Μέγας Κωνσταντῖνος.

Γιατί, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία μας χαρακτήρισε τόν ἅγιο Κωνσταντῖνο «Μεγάλο»; Ποιά εἶναι ἡ προσφορά τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δικαιολογεῖ τόν τίτλο «Μέγας»;

α) Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ὑπῆρξε ὁ πρῶτος Χριστιανός αὐτοκράτορας.

β) Τοῦ ἀποκαλύφθηκε τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, μέ τό ὁποῖο νικοῦσε ὅλους τούς ἐχθρούς. «Ἐν τούτῳ νίκα».

γ) Παραμέρισε καί κατέρριψε τήν πλάνη τῆς εἰδωλολατρείας, ἐνῶ ἀνέδειξε τόν Χριστιανισμό.

δ) Ἐξέδωσε τό περίφημο «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» τό 313 μ.Χ. Στήν προοδευτική στροφή τοῦ Μ. Κωνσταντίνου πρός τόν Χριστιανισμό, μέχρις ὅτου καταλήξει προστάτης καί εὐεργέτης τῆς Ἐκκλησίας καί καταστήσει τόν Χριστιανισμό ἐπίσημη θρησκεία τῆς μεγάλης ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, μέχρις ὅτου δηλ. θεμελιώσει τό πρῶτο στήν ἱστορία χριστιανικό κράτος, σημαντικό σταθμό σ᾽ αὐτήν τήν πορεία ἀπετέλεσε τό λεγόμενο «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων». Τό «Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων» θεράπευσε τήν ἄνιση μεταχείριση τῶν Χριστιανῶν, σέ σχέση μέ τούς ὀπαδούς τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Μεδιολάνων ἐνέταξαν κατ᾽ ἰσονομία καί τόν μέχρι τότε διωκόμενο Χριστιανισμό στά πλαίσια μιᾶς θεσμικά κατοχυρωμένης ἀνεξιθρησκίας καί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας[1] , καί ἄνοιξαν πλέον τόν δρόμο, μέσα στά ἑπόμενα δέκα ἔτη, γιά νά θεμελιωθεῖ τό πρῶτο καί μοναδικό σέ πολιτισμική καρποφορία καί χρονική διάρκεια χριστιανικό κράτος. Ἄνοιξαν τόν δρόμο ἐπίσης γιά τήν πλήρη ἐκχριστιάνιση τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία τώρα δυστυχῶς ἔχει σχεδόν ἀποχριστιανισθεῖ. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ σύγχρονη Εὐρώπη, διά τῶν ἡγετῶν της, μέ τήν «Χάρτα γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα», πού ψηφίσθηκε τόν Δεκέμβριο τοῦ 2000 στή Νίκαια τῆς Γαλλίας, ἀρνήθηκε ὁποιαδήποτε ἀναφορά στό χριστιανικό παρελθόν της καί τίς χριστιανικές ρίζες της[2] . Χωρίς ἀμφιβολία τό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, μέ τήν ἐπίσημη νομική κατοχύρωση τῶν δύο ἀρχῶν, δηλ. τῆς ἐντάξεως καί τοῦ Χριστιανισμοῦ στήν ἀρχή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀλλά καί τῆς ἐλευθερίας συνειδήσεως τῶν Ρωμαίων γιά τήν ἐπιλογή ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς πίστεως καί εἰδικότερα τῆς χριστιανικῆς, εὐνοοῦσε κυρίως τόν Χριστιανισμό[3] καί ἄνοιγε τόν δρόμο γιά τό μεγαλειῶδες χριστιανικό κράτος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, γιά τήν χριστιανική Οἰκουμένη καί τήν χριστιανική Εὐρώπη[4] .

ε) Συνεκάλεσε τήν Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ., ἡ ὁποία καταδίκασε καί ἀναθεμάτισε τήν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί τόν πρωτομάχο καί θεομάχο Ἄρειο, ὁ ὁποῖος πρέσβευε ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός, ἀλλά κτίσμα. Ἡ Σύνοδος ἀνακήρυξε  τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ μέ τόν Πατέρα.

στ) Ἔκτισε, μετά ἀπό θεϊκό ὅραμα, τήν Κων/πολη, τήν ὁποία ἀφιέρωσε στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο.

ζ) Ἔστειλε τήν μητέρα του, ἁγία Ἐλένη, στούς Ἁγίους Τόπους, ἡ ὁποία, μετά ἀπό ἀνασκαφές, ἀνακάλυψε τόν Τίμιο Σταυρό, στόν ὁποῖο σταυρώθηκε ὁ Κύριός μας, ὅπως ἐπίσης καί τούς σταυρούς τῶν δύο συσταυρωθέντων ληστῶν καί τά τέσσερα τίμια καρφιά, μέ τά ὁποία κάρφωσαν τόν Χριστό.

η) Διακρινόταν γιά τά θεάρεστα ἔργα του, ὅπως κτίσιμο Ἱερῶν Ναῶν καί πλουτισμός τους μέ βασιλικά εἰσοδήματα, χρυσάφι καί ἀσήμι καί φροντίδα πτωχῶν.

θ) Εἶχε χριστιανικό χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιά τήν φιλοτιμία, τήν εὐσπλαγχικότητα, τήν γενναιοδωρία του κ.ἄ., πρίν ἀκόμη βαπτισθεῖ χριστιανός. Ἧταν δηλ. Χριστιανός πρίν βαπτιστεῖ Χριστιανός. Ζοῦσε χριστιανικά, πρίν ἀσπασθεῖ τόν Χριστιανισμό.

ι) καί τελευταῖο, ἀφοῦ μετενόησε εἰλικρινῶς γιά τά ἐγκλήματα τοῦ φόνου, πού εἶχε διαπράξει ὡς εἰδωλολάτρης, βαπτίσθηκε Χριστιανός στό τέλος τῆς ζωῆς του ὕστερα ἀπό δική του ἐκζήτηση. Τήν βάπτισή του θεωροῦσε ὡς τήν μεγαλύτερη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν καί ἡ ὁποία ὑπῆρξε τό ἐπισφράγισμα τῆς ἀκλόνητης καί ἀκράδαντης πίστεώς του.

Ἀπό τα προαναφερθέντα, θά σταθοῦμε μόνον στά ἐξῆς σημεία.

Πρῶτον, ο Μέγας Κωνσταντῖνος ἀναγνώρισε τόν Χριστιανισμό ὡς ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους καί στήριξε στήν Ἐκκλησία ὅλες του τίς ἐλπίδες, ἐπειδή αυτή θά ἀποτελοῦσε τήν συνεκτική καί πνευματική δύναμη τῆς αὐτοκρατορίας. Γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἡ Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία ἦταν ἕνα ἀχανές, οἰκουμενικό, παγκόσμιο κράτος, πού ἀπλωνόταν στήν Εὐρώπη καί τήν Ἀσία. Τό κράτος, ὅμως, αὐτό δέν εἶχε ἐσωτερική ἑνότητα. Κυριαρχοῦσε ἡ πολυθεΐα, ἡ πολυαρχία, ἡ εἰδωλολατρεία, ὁ συγκρητισμός καί ὁ κόσμος ἦταν πνευματικά διεσπασμένος. Ἄλλος πίστευε ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, στοῦ κόσμου τούς θεούς καί τίς θεότητες. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἰδιαίτερα φωτισμένος, μετά τήν ἀποκάλυψη τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν οὐρανό καί ἀφοῦ νίκησε τόν Μαξέντιο καί τόν Λικίνιο, στή συνέχεια, φωτισμένος ἀπό τόν Θεό, σκέφθηκε πώς μόνο μία πνευματική δύναμη ὑπάρχει, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά ἑνώσει τό κράτος, νά δώσει πνευματική δύναμη καί νά ἑνοποιήσει ὅλους τούς ἀνθρώπους˙ νά πιστεύουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στήν ἴδια πίστη, νά ἔχουν ὅλοι τήν ἴδια πίστη. Καί αὐτή ἡ πίστη ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὁποία ἤδη εἶχε δοκιμασθεῖ κατά τή διάρκεια τῶν τριῶν αἰώνων τῶν διωγμῶν. Ἀπέδειξε ὁ Χριστιανισμός πώς δέν φοβᾶται τίποτε˙ οὔτε τό μαρτύριο, οὔτε τόν θάνατο. Καί ἀποδείχθηκε ἐκείνη ἡ δύναμη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ μόνη ἰκανή νά ἰκανοποιήσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἑνωτική γιά τούς ἀνθρώπους.

Σέ σχετικό μέ τόν Μέγα Κωνσταντῖνο βιβλίο, μέ τίτλο : «Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας», ὑπάρχει ἡ ἐξῆς πολύ ἐνδιαφέρουσα τοποθέτηση. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἦταν Μέγας, γιατί ἦταν φωτισμένος καί ἀντιλήφθηκε τήν ἑνοποιό καί σωστική δύναμη, πού ἔχει τό χριστιανικό κήρυγμα καί τό Εὐαγγέλιο. Οἱ σημερινοί πολιτικοί ηγέτες ἀπανταχοῦ τῆς γῆς εἶναι μικροί. Τί εἶναι οἱ ἡγέτες τῶν Η.Π.Α., τῆς Ε.Ε. καί τῆς Ἀνατολῆς; Θά περίμενε κανείς ἀπ’ αὐτούς ν’ ἀντιληφθοῦν ὅτι πρέπει νά δώσουν στόν κόσμο μιά ἑνοποιό δύναμη, νά εἰρηνεύσουν τόν κόσμο, νά ἑνωθεῖ ὁ κόσμος, ὅπως τό ἀντιλήφθηκε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Αὐτοί, ὅμως, ἀντί νά εἰρηνεύσουν καί νά ἑνοποιήσουν τόν κόσμο κάτω ἀπό μιά σωτηριώδη καί ὑπερφυσική δύναμη, διαιροῦν τόν κόσμο μέ τούς πολέμους καί δημιουργοῦν τοῦ κόσμου τίς πίστεις. Μέγας, λοιπόν, ὁ ἅγιος Κωνσταντῖνος καί μικροί, νάνοι ἀκόμη καί οἱ δικοί μας πολιτικοί ἡγέτες, οἱ κληρονόμοι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Οἱ πολιτικοί ἡγέτες στήν Ἑλλάδα μας, ἡ ὁποία κληρονόμησε αὐτή τή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, εἶναι κι αὐτοί μικροί, γιατί δέν καταλαβαίνουν τήν δύναμη, πού ἔχει ἡ Χριστιανική πίστη, ὅπως τό ἀντιλήφθηκε ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος. Καί ἀντί νά ἐνισχύουν αὐτή τήν πίστη τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, διαρκῶς παίρνουν μέτρα ἐναντίον της, πειθαρχώντας σέ ἐντολές ξένων καί ἀντίχριστων κέντρων. Μάλιστα εἶναι πασιφανές ὅτι ὑπάρχει διακομματική συμφωνία ἀσκήσεως ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχριστιανικῆς πολιτικῆς.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅμως, στήριξε στό Εὐαγγέλιο καί στόν Χριστιανισμό τήν ἐλπίδα νά ἐπικρατήσει στόν κόσμο ἡ ἑνότητα, νά μεταβληθεῖ ἡ PAX ROMANA σέ PAX CHRISTIANA, ἡ ρωμαϊκή εἰρήνη νά μεταβληθεῖ σέ χριστιανική εἰρήνη.

Δεύτερον, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν εἶδε ὅτι ἕνας αἱρετικός, ὁ Ἄρειος, δημιουργεῖ προβλήματα καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία, στήν ὁποία στηριζόταν, ἔχει ἐσωτερικές διενέξεις καί ἔριδες καί κινδύνευε νά διασπαθεῖ ἡ ἑνότητα, συνεκάλεσε τήν Α΄ ἐν Νικαίᾳ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καταδίκασε καί ἀναθεμάτισε τόν αἱρετικό Ἄρειο, τήν αἵρεσή του καί τούς ὀπαδούς του, καί μ’αὐτόν τόν τρόπο ἐπῆλθε ἡ γαλήνη στό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας. Στήν ἐποχή μας, ὑπάρχει ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐπευλάνουν καί ἔχουν αἰχμαλωτήσει τούς περισσοτέρους διοικητικούς ἡγέτες τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μάλιστα εἶναι γνωστό ὅτι ὁ μέν αἱρεσιάρχης «Πάπας» τῆς Ρώμης νόθευσε τό πνεῦμα τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, μέ σκόπο τήν προβολή τοῦ παγκοσμίου πρωτείου ἐξουσίας του καί τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐφηῦρε τήν μεγάλη ἱστορική ἀπάτη τῆς «ψευδοκωνσταντίνειας δωρεᾶς», τῶν «ψευδοϊσιδωρείων διατάξεων» καί τῆς «ψευδοπιπίνιας δωρεᾶς». Σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, «καμμία ἄλλη νοθεία στήν παγκόσμια ἱστορία δέν συντελέσθηκε μέ τόση τέχνη καί καμμία ἄλλη δέν εἶχε τόσο μεγάλα ἀποτελέσματα»[5] . Σύμφωνα μέ τήν «ψευδοκωνσταντίνεια δωρεά», ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἀναχωρώντας ἀπό τήν Δύση, γιά να μεταφέρει τήν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας στήν Ἀνατολή, παρεχώρησε δῆθεν στόν αἱρεσιάρχη «Πάπα» τήν πολιτική καί ἐκκλησιαστική διοίκηση τοῦ δυτικοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους. Μέ βάση τό μεγάλο ἱστορικό αὐτό ψέμμα, ἡ Δύση συνταράχθηκε ἐπί αἰῶνες ἀπό τόν παποκαισαρισμό, τούς ἀγῶνες δηλ. τοῦ «Πάπα» νά ἐπιβληθεῖ καί ἐπί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἔναντι τῶν δυτικῶν ἡγεμόνων. Πολλές φορές, ὅμως, ὁ «Πάπας» ἐπεχείρησε, μέ πολιτικές καί ἐκκλησιαστικές ἐπεμβάσεις του, νά ἐπιβληθεῖ καί στήν Ἀνατολή.

 Ὀ δέ Οἰκουμενισμός, σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, εἶναι παναίρεση καί ἡ μεγαλύτερη ἐκκλησιολογική αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἐπειδή ἐξισώνει ὄλες τίς θρησκείες καί τίς πίστεις σέ μία πανθρηκεία.

Καί τίθεται τό ἀδυσώπητο ἐρώτημα : Ποιός θά τολμήσει σήμερα νά βρεῖ τό θάρρος ὥστε νά συγκληθεῖ μία Πανορθόδοξη Οἰκουμενική Σύνοδος, γιά νά καταδικασθοῦν καί νά ἀναθεματισθοῦν αὐτές οἱ δύο τρομερές καί φοβερές αἱρέσεις καί τόσες ἄλλες, ὥστε νά γαληνέψει τό θαλασσοδαρμένο σκάφος τῆς Ἐκκλησίας; Δέν θά ἔπρεπε νά ἔχει πρό πολλοῦ ξεκαθαρίσει αὐτό τό θέμα μέ μία Πανορθόδοξη Οἰκουμενική Σύνοδο; Ἀντί, ὅμως, νά συνέλθει ἡ Ἐκκλησία σέ Οἰκουμενική Σύνοδο καί νά καταδικάσει τόν Πάπα, τόν Παπισμό, τόν Οἰκουμενισμό καί τίς ἄλλες αἱρέσεις, ὅπως παλαιότερα καταδίκαζε ὅλους τούς αἱρετικούς καί τίς αἱρέσεις μέ Οἰκουμενικές Συνόδους, δυστυχῶς, τόν περασμένο Ἰούνιο τοῦ 2016, γίναμε μάρτυρες μιᾶς ἄλλης, ξένης καί ἀλλοτρίας στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας «Συνόδου», τῆς λεγομένης καί θεωρουμένης ἀπό τούς Οἰκουμενιστές «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» τῆς Κρήτης. Οὐσιαστικά αὐτή δέν ἦταν οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος, ἀλλά μία ληστρική, αἱρετική, οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδος τῶν λατινοφρόνων και οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων. Ὁπως φάνηκε ἀπό τήν μεθοδολογία, τόν κανονισμό λειτουργίας καί τά τελικά ἐπίσημα κείμενά της, αὐτή ἐδράστηκε ὄχι σέ ὀρθόδοξα, ἁγιοπατερικά, ἱεροκανονικά καί παραδοσιακά κριτήρια, ἀλλά σέ αἱρετικά, παπικά καί βατικάνεια τοιαύτα. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ἀπέκλεισε τήν συμμετοχή ὅλων τῶν ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, κατέλυσε τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα, δέν ἐνημέρωσε ἀντικειμενικά τό ὀρθόδοξο πλήρωμα, κλῆρο καί λαό, διακρίθηκε γιά τίς θεολογικές ἀσυνέπειες καί ἀντιφάσεις της, ἀπέδωσε στόν ἑαυτό της ἀποκλειστικό ρόλο «ἀρμοδίου καί ἐσχάτου κριτοῦ» σέ θέματα πίστεως, ἐπέβαλλε καί κατοχύρωσε «ἀλάθητες» ἀποφάσεις, δημιούργησε ἀλλοιωμένη ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, καθιέρωσε τήν μεταπατερική αἵρεση, τίς θεωρίες τῆς «Μιᾶς καί Διηρημένης Ἐκκλησίας» καί τῆς «ἀποκαταστάσεως τῆς ἀπολεσθεῖσης ἑνότητος», τούς μικτούς γάμους μέ τούς αἱρετικούς, ἐπέβαλλε ὡς ἐπίσημη πλέον γραμμή τῆς Ἐκκλησίας τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας στούς αἱρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες καί Μονοφυσῖτες καί τήν μόνιμη συμμετοχή στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.) δηλ. αἱρέσεων, τό ὁποῖο οὐσιαστικά εἶναι ἕνας παμπροτεσταντικός ὁμογενοποιητικός ὀργανισμός, ξένος καί ἀλλότριος πρός τήν Ὀρθοδοξία.

Γι’αὐτό θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀδήριτη ἡ ἀνάγκη οἱ Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, καί μάλιστα ὅσες δέν ἔλαβαν μέρος σ’αὐτήν, ἀλλά καί μία νέα Πανορθόδοξη Σύνοδος α) νά καταδικάσουν τήν λεγομένη «σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς ληστρική, αἱρετική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδο, β) νά ἀπορρίψουν τά κείμενά της ὡς αἱρετικά, ἰδιαίτερα τό κείμενο γιά τίς σχέσεις μέ τούς ἑτεροδόξους, γ) νά καταδικάσουν τούς διοργανωτές, τούς πρωταγωνιστές, τούς συμμετέχοντες σ'αὐτήν, τούς ὑπογράψαντας καί ἀποδεχομένους τά αἱρετικά κείμενά της, δ) νά καταδικάσουν τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση, ε) νά ἀποφασίσουν τήν ἀποχώρηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, στ) νά τερματίσουν κάθε κοινή ἐμφάνιση τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς ἀλλοθρήσκους καί αἱρετικούς, καί ζ) νά ἀποχωρήσουν ἀπό τόν ἄγονο διάλογο τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τούς πάσης φύσεως αἱρετικούς.

Ἑορτάζοντας, λοιπόν, σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων ἐνδόξων θεοστέπτων Βασιλέων καί Ἱσαποστόλων Κωνσταντίνου καί Ἐλένης θά πρέπει ἐν πρώτοις νά μᾶς μείνει ὅτι ὁ Χριστιανισμός καί δή ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐκείνη ἡ δύναμη, ἡ ὁποία ἑνώνει καί ἡ ὁποία πρέπει καί στό νεοελληνικό κράτος μας νά ἀποτελέσει τήν συνεκτική καί πνευματική δύναμη, πού πρέπει ὅλους νά μᾶς ἑνώνει.

Καί πρέπει, ἐπίσης, νά μᾶς μείνει καί τό γεγονός ὅτι, ὅταν παρατηρεῖται αἵρεση, πλάνη καί ἑτεροδιδασκαλία, θά πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί˙ νά μήν τά θεωροῦμε ὅλα τίποτε, ἐφησυχάζοντας, καλοπερνώντας, μή προβληματιζόμενοι γιά πνευματικά θέματα καί ἐπιδεικνύοντας ἀδιαφορία γιά θέματα πίστεως. Ἀλλά, νά μιλᾶμε γιά τήν ἀλήθεια, γιά τήν Ὀρθοδοξία μας, νά ὑπερασπιζόμαστε καί νά ἀκολουθοῦμε τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ἔκαναν οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Μέγας Κωνσταντῖνος καί ἁγία Ἐλένη.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

[1] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, τ. Α΄, Ἀθῆναι 1992, σ. 334.

[2] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ.  ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ,  Ἀπό τή Νίκαια τῆς Βιθυνίας στή Νίκαια τῆς Γαλλίας. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος καί οἱ μικροί τῶν καιρῶν μας, Θεσ/κη 2001.

[3] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, ἔνθ᾽ ἀνωτ., σ. 330.

[4] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Πρός «Κοινόν Ποτήριον» Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν εἰς τάς ἐκδηλώσεις διά τό διάταγμα τῶν Μεδιολάνων; 25-1-2013,https://katanixis.blogspot.gr/2013/01/blog-post_7793.html

[5] ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Ἀθῆναι 1959, σσ. 299-300.

Πηγή: Θρησκευτικά

Σήμερα διερχόμαστε την χειρότερη κρίση από κτίσεως κόσμου. Βλέπετε τους ανθρώπους, ενώ ο Θεός έδωσε τη σοφία για το αγαθό, αυτοί την καταχρώνται για το πονηρό. Έχουν αποθηριωθεί, πράγμα που δεν συμβαίνει στα θηρία.

Κανένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη μετάνοια. Ας ανατρέξουμε στην Παλαιά Διαθήκη στο εξής περιστατικό. Λέει ο προφήτης Ιωνάς: «Ακόμη τρεις ημέρες και η Νινευΐ καταστρέφεται». Τι έκαναν τότε οι Νινευΐτες; Μετανόησαν και νήστεψαν οι πάντες, ακόμη και τα ζώα τους. Το ίδιο και μείς, ας υψώσουμε τους νοητούς οφθαλμούς μας προς τον Θεό, να ζητήσουμε το θείο έλεος για μας, το Έθνος, την Εκκλησία, τον κόσμο ολόκληρο, λέγοντας: «Κύριε, κατάπεμψον το έλεός σου επί τον λαόν σου και συγχώρησον ημάς τους αμαρτωλούς και όλον τον κόσμον σου».

Στην περίοδο της Νέας Διαθήκης, διαβάζουμε για τον Μεγα Βαρσανούφιο, ότι έβλεπε να ξεσπά στον κόσμο μεγάλο κακό. Τότε τρεις άνδρες εμπόδιζαν να εξαπλωθεί στον κόσμο αυτό το κακό. Ο ένας ήταν ασκητής στην Ρώμη, ο άλλος στην Κόρινθο και ο τρίτος ο ίδιος ο άγιος Βαρσανούφιος. Οι προσευχές αυτών των τριών απέτρεψαν τον δίκαιο θυμό και την οργή του Μεγάλου Βασιλέως Χριστού.

Πιστεύω ότι και μέχρι σήμερα υπάρχουν τέτοιοι Άγιοι που προσεύχονται. Έχει τόσο οργιάσει ο σατανάς με τα όργανά του, ώστε θέλουν να καταπιούν τα πάντα. Ας προσευχόμαστε λοιπόν όλοι, διότι χανόμαστε.

Η ταπείνωση θα μας αναστήσει από κάθε χαμερπή διαλογισμό, όπως ο Κύριος «παθών και σταυρούμενος ανεστήθη και εδοξάσθη». Η ταπείνωση φέρει τη μετάνοια, που προέρχεται εκ του ρήματος μεταμελούμαι, δηλαδή αυτό το κακό που έκαμα δεν το ξανακάνω. Ο αμαρτωλός, εάν μετανοήσει, γίνεται αναμάρτητος. Ο προφήτης Δαβίδ είπε: «Ημάρτηκα τω Κυρίω», και ο προφήτης Ναθαν του είπε: «Αφείλετο ο Κύριος το αμάρτημά σου».

Να προσπαθήσουμε όλοι με τη μετάνοια να κερδίσουμε τα αιώνια αγαθά. Δύο τόποι εντεύθεν υπάρχουν: αιώνια ζωή και αιώνια κόλαση. Όσο ενάρετοι και να νομίζουμε ότι είμαστε, όμως ο ανθρώπινος νους εκ νεότητος αυτού ρέπει στα πονηρά «καν μία ώρα η ζωή ημών», διότι έτσι μας κατάντησε η απιστία των Πρωτοπλάστων.

Να έχουμε πίστη θερμή, διότι «ο πιστεύσας εις εμέ ζήσεται», λέει ο Κύριος, και «ο αγαπών εμέ, αγαπά τον αποστείλαντά με».

Αν δεν εξομολογούμαστε τους λογισμούς στον πνευματικό, θα γίνουν θηρία και θα μας φάνε. Ο γεωργός που βρήκε το παγωμένο φίδι και τό ‘βαλε στον κόρφο του, μόλις αυτό ζεστάθηκε, αμέσως τον δάγκασε. Κι εμείς, αν δεν τους εξαγορεύσουμε, θα γίνουν έργα, «η δε αμαρτία τελεσθείσα», λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «αποκύει θάνατον».

H αγάπη είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Αγάπη είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο Χριστός μάς αγάπησε μέχρι θυσίας. Ας αγαπήσουμε κι εμείς ο ένας τον άλλο με την αγάπη της θυσίας. Θέλει βία μια τέτοια αγάπη, καθώς λέει και το Ευαγγέλιο για την Βασιλεία των Ουρανών, ότι «βιασταί αρπάζουσιν αυτήν». Αρχή και οδός προς τον Θεό να είναι το «αεί βιάζεσθαι εαυτόν».

Η σωτηρία μας είναι το πρωταρχικό έργο της ευδοκίας του Θεού, διότι «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Δεν έχει προσωποληψία ο Θεός. Όλους ελεεί, αλλά σώζει τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι έχουν το αληθινό βάπτισμα και την αληθινή διδασκαλία. Αν θέλουμε τη σωτηρία μας σημαίνει ότι πρέπει να φυλάξουμε τις εντολές του Θεού, χωρίς τις οποίες δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον Θεό και τον άνθρωπο.

Το Ευαγγέλιο μας λέει: Αν λες, άνθρωπε, ότι αγαπάς τον Θεό, που δεν βλέπεις, και μισείς τον πλησίον σου που βλέπεις κάθε μέρα, είσαι ψεύτης. Η σωτηρία μας λοιπόν εξαρτάται από την στάση που θα πάρουμε απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

Προσευχή σημαίνει επικοινωνία απευθείας με τον Θεό. Ο Ψαλμωδός λέει: «Εκχεώ ενώπιον αυτού την δέησίν μου, την θλίψιν μου ενώπιον αυτού απαγγελώ». Προ της προσευχής χρειάζεται να αυτοσυγκεντρωθούμε με ταπεινωμένο φρόνημα, όπως κάνουμε όταν πάμε να ζητήσουμε βοήθεια από κάποιον ανώτερό μας. Με τη βοήθεια της προσευχής λυτρωνόμαστε από λογισμούς και φαντασίες.

Να ετοιμαστούμε, για να μην πεθάνουμε. Ένα ρητό λέει: «Εάν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Η προετοιμασία μας, που θα πρέπει να γίνεται σ’ ολόκληρη τη ζωή μας, συνίσταται στα εξής τέσσερα σημεία:

α) Να πεθαίνουμε συνεχώς ως προς την αμαρτία,

β) να μη θαρρούμε για ό,τι καλό κάναμε και αυτοεπαινούμαστε,

γ) όσο και αν σφάλλουμε, να μην απελπιζόμαστε, και

δ) να γνωρίζουμε ότι ο Θεός παραχωρεί να αμαρτάνουμε για να ταπεινωθούμε, διότι χωρίς ταπείνωση δεν μπορούμε να εισέλθουμε στη Βασιλεία των Ουρανών.

Πηγή: (Από το βιβλίο: Μοναχού Δαμασκηνού Γρηγοριάτου, «Σύγχρονοι Γεροντάδες του Άθωνος», Ιερομόναχος Άνθιμος Αγιαννανίτης Πνευματικός († 1910-1996). Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου 2005), Η άλλη όψη

Ἡ ὁδὸς τοῦ χριστιανοῦ σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι τέτοιας λογῆς.

Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ τὴ δωρεὰ τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιὰ προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρὰ περίοδος δοκιμασίας. Δοκιμάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη του στὸ Θεό, καὶ δοκιμάζεται «σκληρά».

Στὴν ἀρχὴ οἱ αἰτήσεις πρὸς τὸ Θεό, μικρὲς καὶ μεγάλες, ἀκόμη καὶ οἱ παρακλήσεις πού μόλις ἐκφράζονται, ἐκπληρώνονται συνήθως μὲ γρήγορο καὶ θαυμαστὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Θεό.

Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ περίοδος τῆς δοκιμασίας, τότε ὅλα ἀλλάζουν καί σάν νὰ κλείνεται ο οὐρανὸς καί νά γίνεται κουφὸς σ' ὅλες τὶς δεήσεις.

Γιὰ τὸ θερμὸ χριστιανὸ ὅλα στὴ ζωὴ του γίνονται δύσκολα. Ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντί του χειροτερεύει, παύουν νὰ τὸν ἐκτιμοῦν αὐτὸ πού ἀνέχονται σ' ἄλλους, σ' αὐτόν δέν τὸ συγχωροῦν, ἡ ἐργασία του πληρώνεται, σχεδὸν πάντοτε, κάτω ἀπὸ τὸ νόμιμο, τὸ σῶμα του εὔκολα προσβάλλεται ἀπὸ ἀσθένειες. Ἡ φύση, οἱ ἄνθρωποι, ὅλα στρέφονται ἐναντίον του.  

Παρότι τὰ φυσικά του χαρίσματα δὲν εἶναι κατώτερα ἀπὸ τὰ χαρίσματα τῶν ἄλλων, δὲν βρίσκει εὐνοϊκὲς συνθῆκες νὰ τὰ χρησιμοποίηση. Ἐπὶ πλέον ὑπομένει πολλὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις καὶ τὸ ἀποκορύφωμα εἶναι ἡ ἀνυπόφορη θλίψη ἀπὸ τὴ θεία ἐγκατάλειψη.

Τότε κορυφώνεται τὸ πάθος του, γιατί πλήττεται ὁ ὅλος ἄνθρωπος σ' ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ὑπάρξεώς του.

Ὁ Θεὸς ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο;... Εἶναι δυνατὸ αὐτό;

Κι ἐν τούτοις στὴ θέση τοῦ βιώματος τῆς ἐγγύτητας τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στὴν ψυχὴ τὸ αἴσθημα πώς Ἐκεῖνος εἶναι ἀπείρως, ἀπροσίτως μακριά, πέρα ἀπὸ τοὺς ἀστρικοὺς κόσμους κι ὅλες οἱ ἐπικλήσεις πρὸς Αὐτὸν χάνονται ἀβοήθητες στὸ ἀχανές τοῦ κοσμικοῦ διαστήματος. Ἡ ψυχὴ ἐντείνει ἐσωτερικὰ τὴν κραυγή της πρὸς Αὐτόν, ἀλλὰ δὲν βλέπει ἀκόμα οὔτε βοήθεια ΟΥΤΕ προσοχή. Όλα τότε γίνονται φορτικά.

Ὅλα κατορθώνονται μέ δυσανάλογα μεγάλο κόπο. Ἡ ζωὴ γεμίζει ἀπὸ μόχθους κι ἀναδεύει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ αἴσθημα πώς βαραίνει πάνω του ἡ κατάρα καὶ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ὅμως περάσουν αὐτὲς οἱ δοκιμασίες, τότε θὰ δεῖ πώς ἡ θαυμαστὴ πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸν φύλαγε προσεκτικὰ σ' ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς του.

Χιλιόχρονη πείρα, πού παραδίνεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, λέει πώς, ὅταν ὁ Θεὸς δεῖ τὴν πίστη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγωνιστῆ γι' Αὐτόν, ὅπως εἶδε τὴν πίστη τοῦ Ἰώβ, τότε τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀβύσσους καὶ ὕψη πού εἶναι ἀπρόσιτα σ' ἄλλους.

Ὅσο πληρέστερη καὶ ἰσχυρότερη εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στὸ θεό, τόσο μεγαλύτερο θὰ εἶναι καὶ τὸ μέτρο τῆς δοκιμασίας καὶ ἡ πληρότητα τῆς πείρας, πού μπορεῖ νὰ φτάσει σὲ μεγάλο βαθμό.

Τότε γίνεται ὁλοφάνερο πώς ἔφτασε στὰ ὅρια, πού δὲν μπορεῖ νὰ ξεπεράσει ὁ ἄνθρωπος.
 

 
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Χριστός ανέστη !- Επίσης, να είσαι καλά !- Χριστός ανέστη !- Ευχαριστώ πολύ !- Χριστός ανέστη και Χρόνια πολλά.- Επίσης !- Χριστός ανέστη !- Ε αφού το είπαμε. Πάλι;- Χριστός ανέστη !- Ε μέχρι πότε θα το λέμε;- Χριστός ανέστη σε όλους !

- Χριστός Ανέστη !
- Επίσης, να είσαι καλά !
-------------------------------------------
- Χριστός Ανέστη !
- Ευχαριστώ πολύ !
-------------------------------------------
- Χριστός Ανέστη και Χρόνια πολλά.
- Επίσης !
-------------------------------------------
- Χριστός Ανέστη !
- Ε αφού το είπαμε. Πάλι;
-------------------------------------------
- Χριστός Ανέστη !
- Ε μέχρι πότε θα το λέμε;
-------------------------------------------
- Χριστός Ανέστη σε όλους !
--------------------------------------------

Είναι μερικές από τις "ανόητες" εκ-φράσεις, τις οποίες συναντώ αυτές τις μέρες στον αναστάσιμο ασπασμό, τον οποίον απευθύνω, και με βάζουν σε σκέψη. 
Το "Χριστός Ανέστη" δεν είναι μια ευχή, την οποία τη λέμε το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και τέλειωσε. 
Το "Χριστός Ανέστη" δεν είναι μια φράση, η οποία συνηθίζεται να λέγεται στα πλαίσια της Κυριακής του Πάσχα. 
Το "Χριστός Ανέστη" δεν περιορίζεται σε χρονικά όρια.
Το "Χριστός Ανέστη" είναι κήρυγμα, είναι μαρτυρία. 
Το "Χριστός Ανέστη" είναι πραγματικότητα. 
Το "Χριστός Ανέστη" είναι ζωή.
Το "Χριστός Ανέστη" είναι χαρά. 
Κάθε φορά που το λες το κορμί σου σκιρτά από αγαλλίαση.
Τα μάτια σου γεμίζουν από φως. 
Η καρδιά σου φτερουγίζει από λαμπρότητα. 
Γίνεσαι μάρτυρας της πίστεως και απόστολος της Αναστάσεως. 
Λες το "Χριστός Ανέστη" και ο αδερφός σου αποδέχεται και μαρτυρεί μαζί σου. 
" Αληθώς Ανέστη ο Κύριος ! "
Χαίρεται κι αυτός. 
Μαρτυρεί κι αυτός.

Λένε μερικοί ευσεβείς: "Μέχρι της Αναλήψεως το λέμε ! ".

Όχι ! Δεν το λέμε μέχρι της Αναλήψεως. 
Το λέμε πάντα. Κάθε μέρα. 
Ώσπου να κλείσεις τα μάτια σου...
Διότι το "Χριστός Ανέστη" είναι χαρά κι εγώ θέλω να είμαι χαρούμενος ώσπου να πεθάνω.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ καθημερινά χαιρετούσε τους πάντες λέγοντας: "Χριστός Ανέστη, χαρά μου ! ".

Αυτό είναι χαρά. 
Αυτό είναι βίωμα.
Αυτό είναι ζωή. 
Αυτό είναι και όπλο.

Μια φορά πλησίασα ένα περίπτερο Μαρτύρων του Ιεχωβά και τους λέω "Χριστός Ανέστη !" και μου απάντησε ένας: "Να είστε καλά ! ".
- Εγώ είμαι καλά, τους λέω, εσύ δεν είσαι καλά ! Και κοίτα να αναστηθείς κι εσύ.

Το γεγονός της Αναστάσεως πέρα από ένα ιστορικό γεγονός της ανθρωπότητας αποτελεί και ένα συνεχές βίωμα της Εκκλησίας. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ψάλλουμε το "Χριστός Ανέστη" 99 φορές μέσα στην ακολουθία. Επομένως, όταν γυρίζω στο σπίτι το ψέλνω άλλη μία και γίνονται 100.

Αυτή είναι χαρά. 
Αυτή είναι ζωή. 
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μας χωρίς την Ανάσταση. 
Δεν υπάρχει Ζωή χωρίς την Ανάσταση. 
Δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς την Ανάσταση.

Χριστός Ανέστη...όχι σε όλους, αλλά ...για όλους !

“Αγαπητοί χριστιανοί, συνηθίζουμε να λέμε: “Αλλοίμονο! Πώς είναι δυνατόν να μην αγαπάει κανείς το Θεό; Ποιον ν΄αγαπήσεις, αν όχι το Θεό;” Και πολύ σωστά. Ο Θεός είναι το ύψιστο, αδημιούργητο, άναρχο, ατελεύτητο και αναλλοίωτο Αγαθό. “Ουδείς αγαθός ει μη εις ο Θεός” (Ματθ. 19, 17). Όπως ο ήλιος πάντοτε φέγγει, όπως η φωτιά πάντοτε θερμαίνει, έτσι και ο Θεός που από τη φύση Του είναι αγαθός, πάντοτε αγαθοποιεί. Τα παντοδύναμα χέρια Του μας έπλασαν. Μας έπλασαν όχι όπως και τ΄ άλλα πλάσματα, δίχως αισθήματα, δίχως λογική. Μας έπλασαν με την ξεχωριστή θεία Του βουλή. “Ποιήσωμεν άνθρωπον…” (Γεν. 1, 26), είπε. Για τ΄άλλα δημιουργήματα “αυτός είπε, και εγενήθησαν, αυτός ενετείλατο (πρόσταξε) και εκτίσθησαν” (Ψαλμ. 148, 5). Αλλά για τον άνθρωπο δεν έγινε το ίδιο. Αλλά τι; “Ποιήσωμεν“, είπε, “άνθρωπον“.

Ω! αγιοτάτη και γεμάτη αγάπη βουλή του Θεού! Ο τρισυπόστατος Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, είπε για τον άνθρωπο: “Ποιήσωμεν άνθρωπον“. Αλλά τι άνθρωπο; “Κατ΄εικόνα“, είπε, “ημετέραν και καθ΄ομοίωσιν“. Ω! θαυμαστή αγαθότητα του Θεού για τον άνθρωπο! Ω! ύψιστη ανθρώπινη τιμή! Ο άνθρωπος πλάστηκε “κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν“. Ποιο πλάσμα αξιώθηκε μια τέτοια τιμή; Δεν ξέρουμε άλλο όμοιο. Μόνο ο άνθρωπος τιμήθηκε από το Θεό να γίνει η θεία εικόνα Του. Ω! αγαπημένο και ωραιότατο δημιούργημα του Θεού! Ο άνθρωπος! Έχει την εικόνα του Θεού επάνω του σαν βασιλική σφραγίδα. Τιμάται ο βασιλιάς, τιμάται και το πορτραίτο του. Ο Θεός, ο βασιλιάς των ουρανών, είναι άξιος για κάθε τιμή. Το ίδιο και ο άνθρωπος, η εικόνα Του. Τέτοια χάρη μας έδωσε ο Θεός στη δημιουργία μας. Πώς λοιπόν να μην Τον αγαπήσουμε; Ξεπέσαμε από τον Παράδεισο, και μάλιστα τόσο χαμηλά, που δεν μπορούσαμε να κλάψουμε επάξια την πτώση μας. “Άνθρωπος εν τιμή ων ου συνήκε, παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς” (Ψαλμ. 48,13). Μα ο Φιλάνθρωπος, και στην κατάσταση αυτή, δεν μας εγκατέλειψε. Βρήκε τον θαυμαστό τρόπο της σωτηρίας μας. Έστειλε τον Μονογενή Του Υιό να μας συναντήσει, να μας σώσει και να μας φέρει κοντά Του πάλι. “Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον” (Ιω. 3, 16). Πώς λοιπόν το Θεό που μας αγάπησε τόσο, να μην Τον αγαπήσουμε; Ο Θεός είναι φιλάνθρωπος, όπως όλοι Τον ονομάζουν. Αλλά και ο άνθρωπος πρέπει να είναι φιλόθεος. Η αγάπη δεν ανταποδίδεται με τίποτε άλλο, παρά με αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Ο Θεός είναι ο προνοητής μας. Προνοεί και φροντίζει για όλους. Μας δίνει την τροφή, τα ρούχα και το σπίτι που μένουμε. Δικά Του είναι ο ήλιος, το φεγγάρι και τ΄άστρα που μας φωτίζουν. Με τη δική Του φωτιά ζεσταινόμαστε και ετοιμάζουμε το φαγητό μας. Με το δικό Του νερό πλενόμαστε και δροσιζόμαστε. Τα ζώα Του μας υπηρετούν. Ο αέρας Του μας ζωογονεί. Το οξυγόνο Του μας κρατάει στη ζωή. Με λίγα λόγια, από την αγάπη και τ΄αγαθά Του εξαρτιόμαστε. Χωρίς αυτά, ούτε στιγμή δεν μπορούμε να ζήσουμε. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπήσουμε κι εμείς τέτοιον ευεργέτη; Κάθε άνθρωπο που μας ευεργετεί, τον αγαπάμε. Πόσο περισσότερο πρέπει ν΄αγαπάμε τον ευεργέτη Θεό, στον οποίο ανήκουν όλα, και ο εαυτός μας και ό,τι έχουμε! Όλη η δημιουργία και ο ίδιος ο άνθρωπος είναι κτήμα του Θεού. “Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής” (Ψαλμ. 23,1).

Ο Θεός είναι Πατέρας μας. Όταν προσευχόμαστε Του λέμε: “Πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς“. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μην αγαπάμε τον Πατέρα μας; Τ΄αφοσιωμένα παιδιά αγαπούν αδιάκριτα τον πατέρα τους. Αν λοιπόν κι εμείς θέλουμε να είμαστε αληθινά παιδιά του Θεού και να Τον ονομάζουμε Πατέρα, τότε πρέπει και να Τον αγαπάμε. Δίκαια επομένως λέμε: “Πώς να μην αγαπήσεις το Θεό;”

Μα όπως κάθε αρετή, έτσι και η αγάπη πρέπει να ζει στην καρδιά. Όταν δεν ζει στην καρδιά, τότε δεν υπάρχει ούτε στην πράξη. Γιατί ο Θεός δεν το είπε για τ΄αυτιά μας, “αγάπα”, “ταπεινώσου”, “σπλαχνίσου”, “προσευχήσου” κ.λ.π., αλλά για την καρδιά μας. Πρέπει λοιπόν να έχουμε αγάπη, ταπείνωση, ευσπλαχνία, προσευχή και όλες τις άλλες αρετές μέσα στην καρδιά μας. Και όταν υπάρχουν στην καρδιά τότε οπωσδήποτε θα εκδηλώνονται και εξωτερικά, όπως ξεχύνεται από τη φωτιά η θερμότητα και από το μύρο η ευωδία.

Με τον ίδιο τρόπο και ο προφήτης Δαβίδ εκδήλωνε την αγάπη του προς το Θεό με τους γλυκούς του ύμνους: “Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου. Ο Θεός μου βοηθός μου, ελπιώ επ΄αυτόν, υπερασπιστής μου και κέρας σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου” (Ψαλμ. 17, 2-3). Η αγάπη, αν και φυλάγεται μέσα στην καρδιά, δεν μπορεί να κρυφτεί. Φανερώνεται με τα δικά της εξωτερικά σημάδια”.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική), Η άλλη όψη

Ο Αντίχριστος δεν ξέρω αν γεννήθηκε, το αντίχριστο σύστημα όμως λειτουργεί .. και αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ζήσουμε την Εκκλησία ως Μυστήριο, οι πιστοί, και όχι ως λέσχη ημών που έχουμε συγκεκριμένες και ίδιες και ανάλογες μεταξύ μας συνήθειες.

Να πω και κάτι άλλο. Υπάρχουν μερικές διατυπώσεις μέσα σ’ αυτά τα Κεφάλαια που είναι πάρα πολύ σημαντικές. Λέει επί παραδείγματι κάπου, στο 13ο αν δεν κάνω λάθος Κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, γι’ αυτή τη μάχη που θα γίνει του Αντιχρίστου με την Εκκλησία. Λέει την εξής έκφραση:

ἐδόθη αὐτῷ (στον αντίχριστο, δόθηκε)πόλεμον ποιῆσαι μετὰ τῶν ἁγίων καὶ νικῆσαι αὐτούς

Δόθηκε η δύναμη και η εξουσία από τον Θεό στον Αντίχριστο να κάνει πόλεμο με την Εκκλησία και να νικήσει.

Θέλω ερμηνεία. Τι θα πει αυτό το πράγμα.

Μα αυτό δεν κατανοείται αν δεν κατανοήσουμε την ήττα του Σταυρού, η οποία ήταν η μεγαλύτερη νίκη και δόξα. Και εδώ όλα όταν γίνονται κάτω από το βλέμμα του Θεού που του επιτρέπει του Αντιχρίστου να κάνει πόλεμο και κοσμικώς να νικήσει.

Πρέπει να καλλιεργήσουμε ένα φρόνημα που να ξέρουμε ότι κοσμικά μπορεί να ηττώμεθα αλλά πνευματικά να είμαστε νικητές. Αυτό το φρόνημα είναι η κάρτα του πολίτη της Βασιλείας του Θεού.

μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ

[῾Υμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καὶ νενικήκατε αὐτούς, ὅτι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ.
Εσείς, παιδάκια μου, είστε από το Θεό, και τους έχετε νικήσει, γιατί Αυτός που είναι μέσα σας είναι μεγαλύτερος από αυτόν που είναι μέσα στον κόσμο. – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΩΑΝΝΟΥ Α’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4]

Ότι … μπορεί να είναι κοσμοκράτορας του σκότους, του αιώνος τούτου ο διάβολος, αλλά ο Παντοκράτορας είναι ο Θεός. Όλα αυτά μέσα στην ιστορία γίνονταν και γίνονται και για όσο θα υπάρξει ιστορία θα συνεχίσουν να γίνονται, αλλά κάτω από το βλέμμα του Θεού. Και ότι αυτό το οποίο χρειάζεται να κάνει ο καθένας είναι, ναι, να παλέψει με τις δυνάμεις του σκότους και όχι προς αίμα και σάρκα αλλά προς τα αρχάς και εξουσίας του αιώνος τούτου που είναι ο διάβολος. Tαυτόχρονα όμως να μπορέσει να παραδοθεί δια της Πίστεως στην αγάπη του Θεού και να δημιουργήσει σχέση κοινωνίας με τον Θεό. Όχι συμφωνίας με το μυαλό του, ορισμένων απόψεων περί του Θεού, αλλά κοινωνίας με τον Θεό. Και να νοιώσει ότι,

αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν

Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε σαν κοινωνίες, σαν Εκκλησία, σαν Παράδοση, είναι αυτή η Πίστη που υπάρχει ριζωμένη στην ταυτότητα της ζωής μας και της ιστορίας μας. Αυτή η Πίστη είναι που δημιουργεί τη σχέση με τον Θεό και που αφήνει τον Θεό να ενεργήσει στη ζωή μας. Και επαναλαμβάνω ότι μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ.

ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ

Τελικά η νίκη θα είναι με το Θεό και οι χαμένοι στον αγώνα με το διάβολο και τον Αντίχριστο θα είναι οι μεγάλοι νικητές, διότι θα είναι αυτοί οι οποίοι θα έχουν κρατήσει την Πίστη στον αληθινό Θεό, στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, στην Τριαδική Θεότητα. Γι’ αυτό ακριβώς έχουμε την εσωτερική βεβαιότητα και από εκεί και πέρα ο Θεός φροντίζει, κι Εκείνος θα χαρίσει αυτά που μας χρειάζονται και σε μας και στην ιστορία Του.

Πηγή: Αβέρωφ