«Ἡ πνευματικὴ εἰλικρίνεια νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη»

Ὁ κόσμος πάει ἄσχημα σήμερα, γιατί ὅλοι λένε μεγάλες «ἀλήθειες», ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται ὅμως στὴν πραγματικότητα. Τὰ γλυκὰ λόγια καὶ οἱ μεγάλες ἀλήθειες ἔχουν ἀξία, ὅταν βγαίνουν ἀπὸ ἀληθινὰ στόματα, καὶ πιάνουν τόπο μόνο στοὺς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους καὶ σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καθαρὸ νοῦ.

– Γέροντα, ὑπάρχει εἰλικρίνεια κοσμικὴ καὶ εἰλικρίνεια πνευματική;

– Ναί, βέβαια. Ἡ κοσμικὴ εἰλικρίνεια ἔχει ἀδιακρισία.

– Μιλάει δηλαδὴ κανεὶς εὐκαίρως-ἀκαίρως;

– Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό· ἡ ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια· ἀλλά, ἂν πῆς καμμιὰ φορὰ τὴν ἀλήθεια χωρὶς διάκριση, αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Π.χ. εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ τάδε εἶναι βλαμμένος. Ἂν πᾶς ὅμως νὰ τὸ πῆς αὐτό, δὲν ὠφελεῖς. Ἢ ἄλλος λέει: «Γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινής, θὰ πάω νὰ ἁμαρτήσω στὴν πλατεία». Αὐτὸ δὲν εἶναι εἰλικρίνεια. Ὅποιος ἔχει πολλὴ διάκριση, ἔχει ἀρχοντικὴ ἀγάπη, θυσία καὶ ταπείνωση, καὶ τὴν πικρὴ ἀκόμη ἀλήθεια τὴν λέει μὲ πολλὴ ἁπλότητα καὶ τὴν γλυκαίνει μὲ τήν καλωσύνη του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὠφελῆ πιὸ θετικὰ ἀπὸ τὰ γλυκὰ λόγια, ὅπως τὰ πικρὰ φάρμακα ὠφελοῦν περισσότερο ἀπὸ τὰ γλυκὰ σιρόπια.

Ἡ ἀλήθεια, ὅταν χρησιμοποιῆται χωρὶς διάκριση, μπορεῖ νὰ κάνη ἔγκλημα. Μερικοὶ ἐνεργοῦν ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας καὶ ἐγκληματοῦν. Ὅταν κανεὶς ἔχη εἰλικρίνεια χωρὶς διάκριση, μπορεῖ νὰ κάνη διπλὸ κακό· πρῶτα στὸν ἑαυτό του καὶ ὕστερα στοὺς ἄλλους, γιατί αὐτὴ ἡ εἰλικρίνεια δὲν ἔχει σπλάχνα. Ὅποιος θέλει νὰ εἶναι πράγματι εἰλικρινής, ἂς ξεκινήση νὰ εἶναι εἰλικρινὴς πρῶτα μὲ τὸν ἑαυτό του, γιατί ἀπὸ ᾽κεῖ ξεκινάει ἡ πνευματικὴ εἰλικρίνεια. Ὅταν κανεὶς δὲν εἶναι εἰλικρινὴς μὲ τὸν ἑαυτό του, κοροϊδεύει καὶ ἀδικεῖ τουλάχιστον μόνον τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως συμπεριφέρεται χωρὶς εἰλικρίνεια πρὸς τοὺς ἄλλους, ἁμαρτάνει θανάσιμα, γιατί κοροϊδεύει τοὺς ἄλλους.

– Μπορεῖ, Γέροντα, νὰ κινῆται κανεὶς ἔτσι ἀπὸ ἁπλότητα;

– Τί ἁπλότητα! Ποῦ τὴν βρῆκες σὲ ἕναν τέτοιο ἄνθρωπο τὴν ἁπλότητα! Ἂν εἶναι παιδάκι, θὰ ἔχη ἁπλότητα. Ἂν εἶναι Ἅγιος, θὰ ἔχη ἁπλότητα. Ἂν εἶναι μεγάλος καὶ δὲν εἶναι καθυστερημένος στὸ μυαλὸ καὶ κινεῖται ἔτσι, θὰ εἶναι διάβολος.

– Καὶ πῶς αἰσθάνεται αὐτός;

– Κόλαση σωστή. Ὁ ἕνας πειρασμὸς διαδέχεται τὸν ἄλλο. Συνέχεια πειρασμοί.

– Γέροντα, δὲν πρέπει ὅμως νὰ φέρεται κανεὶς μὲ εὐθύτητα;

– Ἡ εὐθύτητα, ἔτσι ὅπως τὴν χρησιμοποιοῦν πολλοί, ἔχει ἕνα νομικὸ πνεῦμα. «Εἶμαι εὐθύς, λένε, “κηρύττω ἐπὶ τῶν δωμάτων” [Λουκ. ιβ´ 3]», καὶ κάνουν τὸν ἄλλον ρεζίλι, ἀλλὰ τελικὰ γίνονται οἱ ἴδιοι ρεζίλι.

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ «ΛΟΓΟΙ Β´, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ», ἔκδ. Ἱ. Ἡσυχαστ. “Εὐαγγελιστὴς Ἰω. ὁ Θεολόγος”, Σουρωτὴ Θεσ/νίκης, 1999, σελ. 77–78)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2713

Θ' αντιληφθής καλύτερα την υπεροχή της Κυριακής απέναντι στις άλλες εορτάσιμες ημέρες και από το εξής. Κάθε άλλη εορτάσιμη ημέρα το έτος φέρει μόνο μια φορά, ενώ την Κυριακή μας την επαναφέρει και ο κάθε μήνας μόνος του τέσσερις φορές· έτσι αυτή με την τόσο συχνή επάνοδο μάς καθιστά όλο το έτος της αληθινής αφέσεως, έτος ευπρόσδεκτο από τον Κύριο. Γι' αυτό και ο Κύριος διδάσκοντάς μας να την εορτάζωμε εμπράκτως με το πέρασμα κάθε εβδομάδος ημερών, εμφανίσθηκε πρώτα στους μαθητάς σε οικία, ενώ απουσίαζε ο Θωμάς, και παρουσίασε τον εαυτό του ζωντανόν, τους πρόσφερε την ειρήνη και με το εμφύσημα εχάρισε τη χάρι του θείου Πνεύματος· ενέβαλε σ' αυτούς θεία δύναμι να δένουν και να λύουν τις αμαρτίες και τους κατέστησε συμμετόχους της ουράνιας κυριαρχίας, λέγοντάς τους, «λάβετε άγιο Πνεύμα, αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες κάποιων, τους συγχωρούνται, αν τις κρατήτε, κρατούνται».

Αυτήν λοιπόν τη δύναμι και χάρι παρέσχε ο Κύριος, εμφανισθείς κατά την ιδία την ημέρα της αναστάσεώς του, που πάντως ήταν Κυριακή· έπειτα παραλείποντας τις ενδιάμεσες ημέρες της εβδομάδος, κατά την ογδόη, δηλαδή την Κυριακή που έχομε σήμερα, έρχεται πάλι στην ίδια οικία, για να εγκαινιάση την πανήγυρί του και οδηγήση τον διστακτικό Θωμά προς την πίστι· διότι κατά τον αγαπημένο ευαγγελιστή και μαθητή του Σωτήρος, «έπειτα από οκτώ ημέρες οι μαθηταί ήσαν πάλι μέσα και ανάμεσά τους ο Θωμάς· έρχεται ο Ιησούς, ενώ οι θύρες ήσαν κλειστές, εστάθηκε στη μέση τους και λέγει σ' αυτούς, ειρήνη σ' εσάς».

Βλέπετε ότι Κυριακή συνέβηκαν και η συνάθροισις των μαθητών του Χριστού και ο ερχομός του Κυρίου προς αυτούς; Διότι Κυριακή ήταν, όταν για πρώτη φορά ήλθε σε συνάθροισί τους, και μετά οκτώ ημέρες πάλι Κυριακή έρχεται σε σύναξί τους. Εκείνες τις συνάξεις εικονίζει διαρκώς η Εκκλησία του Χριστού με το να επιτελή κυρίως κατά Κυριακή τις συνάξεις, όπου κι' εμείς ευρισκόμαστε ανάμεσά σας και κηρύττομε δημοσία τα χρήσιμα για την σωτηρία και οδηγούμε προς την ευσέβεια και τον ευσεβή βίο.

Κανένας λοιπόν να μη απουσιάζη από αυτές τις ιερές και θεοπαράδοτες συνάξεις είτε από ραθυμία είτε από την συνεχή ασχολία με τα γήινα, ώστε να μη εγκαταλειφθή δικαίως από τον Θεό και πάθη κάτι παρόμοιο με τον Θωμά που δεν ήλθε στην ώρα του· κι' αν πνιγμένος από τις φροντίδες απουσιάση μια φορά, να ανταποδώση την επομένη, φέροντας τον εαυτό του στην Εκκλησία του Χριστού, για να μη μείνη αμείωτος, αφού, ενώ ασθένησε κατά την ψυχή στην απιστία με έργα και λόγια, δεν προσήλθε στο ιατρείο του Χριστού και δεν εδέχθηκε την ιερά ιατρεία, όπως ο θείος Θωμάς. Υπάρχουν πραγματικά, υπάρχουν όχι μόνο λογισμοί και λόγοι, αλλά και έργα και πράξεις πίστεως (διότι, λέγει, «δείξε μου την πίστι σου από τα έργα σου»), από τα οποία αν εκπέση κανείς τελείως απομακρυνόμενος από την Εκκλησία του Χριστού και επιδιδόμενος αποκλειστικώς στα μάταια, έχει την πίστι νεκρά, δηλαδή ανύπαρκτη, γινόμενος κι' αυτός νεκρός διά της αμαρτίας.

Αλλ' απορούν μερικοί, πώς με κλειστές θύρες εισήλθε ο Χριστός έχοντας σώμα; Διότι, όπως φαίνεται, δεν γνωρίζουν να συγκρίνουν τα πνευματικά με τα πνευματικά και να τα κατανοούν δι' αλλήλων, όπως λέγει ο θείος απόστολος. Διότι, αν δεν έφθειρε τη μήτρα της Παρθένου που τον εγέννησε κατά σάρκα, αφού δεν την έθιξε κατά την γέννησί του αλλά διετήρησε σώα τα σημεία της παρθενίας, μ' όλο που τότε έφερε παθητό και θνητό σώμα, τι το παράδοξο, αν τώρα, που απαθανάτισε το ανθρώπινο πρόσλημμα και έχει αθάνατο σώμα, εισήλθε από κλειστές θύρες; Αλλά επειδή πάντως είχε αθάνατο και απαθές σώμα, πώς λοιπόν είχε τις ουλές και τα τρυπήματα στα χέρια και την πλευρά; Διότι λέγει ο ευαγγελιστής ότι ο Κύριος είπε προς τον Θωμά· «φέρε εδώ τον δάκτυλό σου και ιδέ τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου· και να μη είσαι άπιστος, αλλά πιστός». Πώς είχε λοιπόν τις ουλές; Βέβαια θνητό και παθητό σώμα δεν θα μπορούσε να επιδείξη ουλές και τρυπήματα και παρ' όλα αυτά να μένη σώο και υγιές· το δε απαθές και αθάνατο μπορεί και ουλές να δείξη και τρυπήματα, που έπαθε πρωτύτερα, σε όσους θέλει, και παρ' όλα αυτά να μένη απαθές και αθάνατο.

Εμένα δε τούτο μου επιτρέπει ν' αντιληφθώ και αυτό, ότι δηλαδή τις ουλές φέρουν ως αιώνιο στολίδι όσοι έπαθαν για τον Χριστό. Όπως δηλαδή οι φωταγωγοί των παραθύρων χωρίς να μειώνουν κατά τίποτε την ασφάλεια της οικοδομής, δεν αποτελούν ασχήμια αλλά στολίδι αναγκαιότατο στις οικίες,αφού στέλλουν μέσα το φως και προσφέρουν την προς τα έξω θέα των ενοίκων, κατά τον ίδιο τρόπο τα πάθη επί του σώματος γιά τον Χριστό και τα τρυπήματα από αυτά είναι γι' αυτούς, που τα έχουν φωταγωγοί του ανεσπέρου φωτός και κατά τον καιρό της εκφάνσεως του φωτός εκείνου αυτοί αναγνωρίζονται μάλλον από το θείο κάλλος και την λαμπρότητα, αλλ' όχι μόνο δεν φθείρονται από την απάθεια, αλλά μάλλον είναι πρόξενοι της αθανασίας.

Το δε σώμα του Χριστού που έχει μέσα του την πηγή του φωτός, εκλάμποντας από εκεί εφώτισε νοερώς τον διστάζοντα, ώστε ο Θωμάς να φωνάξη αμέσως με τελεία θεολόγησι, «ο Κύριός μου και ο Θεός». Ο δε Κύριος είπε προς αυτόν, «επειδή με είδες επίστευσες; μακάριοι αυτοί που επίστευσαν χωρίς να ιδούν», δεικνύοντας ότι οι αυτόπτες δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα στη δόξα από εκείνους που οδηγούνται δι' αυτών στην προς τον Κύριο πίστι. Αν δε δεν είπε 'πιστεύοντες' αλλά «πιστεύσαντες», το είπε με την θεία και προγνωστική δύναμι του γνωρίζοντος τα πάντα πριν από τη γένεσί τους, ότι τα εσόμενα είναι γεγονότα.

Κάτι που μόλις τώρα μου ήλθε στο νου, θα το ειπώ προς την αγάπη σας. Πραγματικά βλέπω ότι ο Θωμάς, όταν ήταν απών, έγινε άπιστος, όταν δε ήλθε μαζί με τους πιστεύοντας, δεν αστόχησε καθόλου στην πίστι. Γι' αυτό έβαλα στο νου μου ότι, και ο αμαρτωλός άνθρωπος, μόνο αν αποφύγη την συναναστροφή με τους φαύλους και συναναστρέφεται τους δικαίους δεν θα αστοχήση ποτέ στη δικαιοσύνη και στη γι' αυτήν ψυχική σωτηρία. Κι' αυτό νομίζω ότι υπαινίσσεται και ο ψαλμωδός προφήτης, όταν μακαρίζη τους παρεκκλίνοντας από την συμπαράστασι και συνοδοιπορία με τους διεφθαρμένους, και άλλος προφήτης όταν λέγη, να μη είσαι με πολλούς στην κακία, και ο παροιμιαστής, «στη συνάθροισι των αμαρτωλών θα γίνη πυρκαϊά, ενώ αυτός που συμπορεύεται με σοφούς θα είναι σοφός».

Επομένως, αδελφοί, ας συναθροιζώμαστε και ας επισκεπτόμαστε συχνά την Εκκλησία του Θεού· διότι κάθε πραγματικά ευλαβής παρευρίσκεται και παραμένει σ' αυτήν χωρίς απουσίες. Και όταν ο καθένας σας έλθη σ' αυτήν, ας παρατηρή τους ευλαβέστερους, που μπορεί να τους διακρίνη και μόνο με τη θέα της παραστάσεως σε σιωπή και προσοχή. Ας παρατηρή λοιπόν τους ευλαβέστερους και σεβόμενους τον Κύριο περισσότερο από τους άλλους, και πλησιάζοντας ας προσκολλάται σ' αυτούς και ας συμπαραστέκεται στον Θεό μαζί με αυτούς. Κι αν εξέλθη από εδώ μετά την απόλαυσι, σε ημέρα Κυριακή, σχολάζοντας από τα επίγεια έργα για τον Κύριο, του οποίου επώνυμος είναι αυτή, ας αναζητή με επιμέλεια, μήπως κάποιος μιμούμενος τους Αποστόλους εκείνους μένη τον περισσότερο χρόνο κατάκλειστος, ποθώντας να επικοινωνήση προς τον Κύριο διά της προσευχής και της ψαλμωδίας σε ησυχία, καθώς και διά της άλλης διαγωγής. Ας προσέλθη λοιπόν και αυτός σ' εκείνον, ας εισέλθη στην οικία του με πίστι, σαν σε ουράνιο χώρο που έχει μέσα την αγιαστική δύναμι του Πνεύματος· ας παρακάθεται με τον ένοικο, ας παραμένη μαζί του, όσο μπορεί, και ας συνομιλή μαζί του περί Θεού και θείων πραγμάτων, ερωτώντας, μαθαίνοντας με ταπείνωσι κι επικαλούμενος την βοήθεια δι' ευχής. Πράττοντας έτσι θα έλθη και προς αυτόν αοράτως - το γνωρίζω καλά - ο Χριστός και θα προσφέρη την ειρήνη μέσα στο λογικό της ψυχής, θ' αυξήση την πίστι, θα δώση μεγαλύτερη δύναμι στον στηριγμό και στον καιρό του θα τον κατατάξη μαζί με τους εκλεκτούς του στη βασιλεία των ουρανών.

Αυτήν είθε να επιτύχωμε όλοι εμείς, στο όνομα αυτού που τώρα απέθανε για μας και αναστήθηκε και ύστερα θα έλθη με δόξα, του βασιλέως των αιώνων Χριστού· διότι σ' αυτόν πρέπει δόξα στους αιώνες των αιώνων. Γένοιτο.

(Απόσπασμα λόγου εις το μυστήριον του Σαββάτου και της Κυριακής)

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2716

Η Ανάσταση του Χριστού είναι η μεγαλύτερη Νίκη όλων των αιώνων. Νίκη κατά της αμαρτίας, του θανάτου, του διαβόλου, του κόσμου...Είναι μία νίκη που συνεχίζεται μέσα στην Ιστορία, κάθε φορά που βγαίνει το Άγιο Φως στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού μας στα Ιεροσόλυμα. Ασφαλώς και δεν το ανάβει ανθρώπινο χέρι αυτό το Φως, διότι μόλις ανάψει μέσα στο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, ανάβει συγχρόνως και στα καντήλια έξω από μόνο του, ανάβει και άλλες φορές και αλλού. Το παράδοξο είναι ότι εβραίοι και μουσουλμάνοι που κάθε χρόνο βλέπουν το θαύμα της Ορθοδοξίας, αλλά και οι ετερόδοξοι Χριστιανοί, δεν πιστεύουν και δεν ομολογούν. Τι κρίμα! Αστυνομικοί που ερευνούν τον εισερχόμενο Πατριάρχη, τελικά δεν παραδέχονται και δεν αναγνωρίζουν τον θρίαμβο και την υπεροχή της Ορθοδοξίας. "Τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς..." Εκείνο όμως που είναι χαρακτηριστικό και συνεχιζόμενο αναστάσιμο θαύμα είναι η συνεχής ροή θαυμάτων μέσα στον κόσμο και στα μουσουλμανικά ακόμη κράτη, τα οποία αυτή τη στιγμή εκφράζουν το πνεύμα του αντιχρίστου. Τα είδαμε και τα θαυμάσαμε στην Αίγυπτο και τη Συρία και αλλού. Ακόμη κάνει τρομερή εντύπωση όχι μόνο το γεγονός των εξωτερικών θαυμάτων, αλλά και οι πνευματικές μεταμορφώσεις και ψυχικές νεκραναστάσεις. Άνθρωποι βουτηγμένοι στο βούρκο της αμαρτίας, στα σκοτάδια του υποκόσμου, στους ψεύτικους κόσμους των ναρκωτικών, χαμένοι στις ατραπούς των αιρέσεων, παραδομένοι στα πάθη και στην άγνοια, γνωρίζουν τον Αναστημένο Χριστό και ανασταίνονται και αυτοί από τα νεκρά έργα της αμαρτίας στην πρώτη ανάσταση της μετανοίας. Κάποτε στην Τηλεόραση παρουσίασαν ένα νέο, τον Λάμπρο, που μόλις είχε απεξαρτηθεί από βαριά ναρκωτικά. Τον ρώτησαν πως και τι .. Και είπε πεντακάθαρα το παληκάρι, ότι ο Χριστός με ελευθέρωσε. Μπήκα μέσα στην Εκκλησία Μ. Παρασκευή, γονάτισα στο Σταυρό και φώναξα βρισκόμενος σε τέλεια απόγνωση και αγωνία: ¨Αν υπάρχεις, Χριστέ, και είσαι Αληθινός, σώσε με! Και μ΄ έσωσε. Βγήκα έξω και είδα τον κόσμο αλλοιώτικα. Από τότε πίστεψα και δεν ξανάβαλα στο σώμα μου καμιά ουσία". Προσπαθούσαν οι τηλεπαρουσιάστριες να πούνε για κέντρα και προγράμματα αποτοξίνωσης, αλλά ο Λάμπρος επέμενε πανηγυρικά και αναστάσιμα: "Ο Χριστός με έσωσε και με έκανε καλά". Κι ένα τελευταίο: επί κομμουνισμού στη Ρωσία δύο ώρες προσπαθούσε άθεος ομιλητής να καταρρίψει την Ανάσταση του Χριστού σε ένα πολυπληθές, αλλά αναγκασμένο και φοβισμένο ακροατήριο. Μόλις τέλειωσε ζήτησε να εκφρασθούν και οι ακροατές του. Κανένας! Μόνο ένας γεροντάκος ζήτησε το λόγο: "Ένα λεπτό μόνο θέλω, δύο λόγια μόνο θα πω". Ανέβηκε στο βήμα του ομιλητή και με όση δύναμη είχε στα γερασμένα πνευμόνια του φώναξε στα ρώσικα το "Χριστός Ανέστη" (Χριστός Βοσκρές) και τραντάχτηκε αμέσως η αίθουσα από ένα μυριόστομο Αληθώς Ανέστη (Βοϊστινου Βοσκρές) που είπε όλος ο Κόσμος από κάτω. Συμπέρασμα: Ιησούς Χριστός νικά, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!

Τι είναι το Πάσχα και η Ανάσταση;

1. Είναι ένα ιστορικό γεγονός. Δηλαδή συνέβη το 33 μ.Χ. έξω από τα Ιεροσόλυμα, στο Γολγοθά. Εκεί σταυρώθηκε και ετάφη ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Επί Ποντίου Πιλάτου. Και ανέστη εκ νεκρών την Τρίτη Ημέρα από τον Τάφο. Καιεμφανίστηκε σε πολλούς. Για 40 μέρες. «Συναλιζόμενος αυτοίς», τρώγοντας ψωμί κι αλάτι μαζί με τους μαθητές Του και λέγοντάς τους  «τα περί της βασιλείας του Θεού».       

        Τον είδαν πολλοί σε πολλά μέρη πολλές φορές με πολλούς τρόπους για πολλή ώρα. Τον είδαν οι 10 χωρίς τον Θωμά, οι 11 με τον Θωμά, οι Μυροφόρες, η Μαγδαληνή, η Παναγία, οι 120, οι 500, ο αρνητής Πέτρος, ο διώκτης Παύλος, ο πρωτομάρτυρας Στέφανος.

Οι μόνοι που δεν τον είδαν ήταν οι σταυρωτές Του, γι αυτό και είπαν ψέματα και λένε μέχρι σήμερα ασύστολα ψεύδη περί κλοπής και νεκροφανείας.

Απόδειξη της Αναστάσεως κατέλιπε ο Θεός την αφή του Αγίου Φωτός, τις νεκραναστάσεις κατόπιν δια του λόγου και των χειρών των αγίων Αποστόλων και μαθητών, τα θαύματα δια της μετανοίας και τις ψυχικές νεκραναστάσεις και το μέγα θαύμα της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος με την γλωσσολαλία και τη ζωή της Εκκλησίας και αγιότητος μέσα σ΄Αυτή.

Μάλιστα δε την ώρα του «τετέλεσται» άνοιξαν τα μνήματα και «πολλοί εκ των κεκοιμημένων αγίων και μετά την έγερσιν Αυτού ηγέρθησαν και ενεφανίσθησαν πολλοίς», απόδειξη πραγματική και αντικειμενική της δικής Του Αναστάσεως.

 2. Είναι ένα πνευματικό γεγονός. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Το πρώτο Πάσχα ήταν το εβραϊκό. Μια γιορτή που έκαναν οι Εβραίοι για να θυμούνται το πέρασμά τους, τη διάβασή τους από την δουλεία της Αιγύπτου στην ελευθερία και ευτυχία της Γης της Επαγγελίας. Την τελούσαν κάθε χρόνο απαράλλακτα, όπως την πρώτη φορά που την ώρισε ο Θεός δια του Μωϋσέως.

 Το πέρασμα αυτό έγινε για μας και το λαό του Θεού, τον νέο Ισραήλ της Χάριτος, με την Ανάσταση του Χριστού,

πέρασμα από τον θάνατο στην αθανασία,

από τη φθορά στην αφθαρσία,

από την αμαρτία στην  αγιότητα,

από το σκοτάδι στο φώς,

από την ατιμία στη δόξα,

από τον άδη στον Παράδεισο,

από την πνευματική αιχμαλωσία των παθών στην «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού».

 Αυτό το πνευματικό γεγονός του Πάσχα που γίνεται στην καρδιά κάθε πιστού ανθρώπου σηματοδοτείται από το «Βάπτισμα» και τη «Μετάνοια».

Η Ανάσταση συμβολίζεται και τελεσιουργείται στο Βάπτισμα. Μέσα στο Νερό θάπτεται ως εις άλλον τάφον ολος ο παλαιός άνθρωπος, πεθαίνει ως προς την αμαρτίαν και αναγεννιέται ως προς τον Χριστό και την Αρετή. Η κολυμβήθρα καθίσταται η μήτρα μιας νέας γέννας. Ο άνθρωπος πεθαίνει για τον κόσμο και γεννιέται για την Εκκλησία. Κι από την Εκκλησία όταν κοιμάται τον μεγάλο ύπνο του θανάτου ξυπνά και εισέρχεται στο Παράδεισο. Πνευματική ταφή και Ανάσταση το βάπτισμα. «Συνετάφημεν Αυτώ διά του βαπτίσματος» και «συνηγέρθημεν Αυτώ».

Το Βάπτισμα γίνεται μια φορά. «Εν βάπτισμα».Το Μυστήριο της Μετανοίας και η Εξομολόγηση επαναλαμβάνεται. Λέγεται και δεύτερον Βάπτισμα. Λέγεται και πρώτη Ανάσταση. Η δεύτερη θα είναι των σωμάτων. Ανάσταση εκ νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας.

Μετάνοια είναι η διάβαση μέσα από τη θάλασσα των δακρύων από το αμαρτωλό παρελθόν στο θεάρεστο παρόν και από κεί στο θεωμένο μέλλον.

Μετάνοια σημαίνει διάβαση

από την άρνηση του Πέτρου στην ακολουθία του Ιησού,

από την απιστία του Θωμά στην καλή ομολογία,

από την βλασφημία του ευγνώμονος ληστού στην αναγνώριση της θεότητός Του,

από την εγκατάλειψη των μαθητών στο μαρτύριο,

από την σκυθρωπότητα και παγερότητα της απογνώσεως στην καύση της  καρδίας,

από τον φόβο του εκατοντάρχου στην διαπίστωση της θεότητός Του.

 Ανάσταση όμως είναι κάτι το πιο δυνατό. Προϋποθέτει θάνατο. Η διάβαση είναι το πέρασμα του ίδιου ανθρώπου. Οι Εβραίοι όπως εισήλθαν στην Ερυθρά θάλασσα έτσι και βγήκαν από την άλλη όχθη. Με την Ανάσταση όμως ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Ανακαινίζεται. Γίνεται καινούριος. Αποκτά καινούριες ιδιότητες. Είναι ο αυτός ως προς την ταυτότητα, αλλά καινούριος ως προς την ιδιότητα.

 3. Είναι ένα μελλοντικό γεγονός. Είναι αυτό που θα συμβεί στον καθένα που θα πεθάνει. Αυτός θα αναστηθεί. Θα ξαναπάρει το σώμα του. Ανάσταση σημαίνει έγερση και αναζωογόνηση νεκρών σωμάτων. Οι ψυχές ποτέ δεν πεθαίνουν. Ανάσταση ψυχών είναι η Μετάνοια και θάνατος ψυχών είναι η αμετανοησία. Ανάσταση λοιπόν είναι αυτό που λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν».

Ολοι λοιπόν θα αναστηθούν. Και δίκαιοι και αμαρτωλοί. Ολοι θα πάρουν το καινούριο δικό τους σώμα. Εστω κι αν κάηκε ή έλιωσε ή φαγώθηκε ή συντρίφτηκε…

Οι δίκαιοι θα πάρουν το φωτεινό σώμα, το ένδοξο και λαμπρό, κατάλληλο για τον Παράδεισο, την χώρα του φωτός και της διαρκούς Μεταμορφώσεως. Και οι αμετανόητοι θα πάρουν  το μελανό σώμα, το κατάλληλο να υπομείνει αιώνια τα απαραμύθητα βάσανα της αιωνίου κολάσεως. Και οι δύο κατηγορίες των αιωνίως βιούντων στον μέλλοντα αιώνα θα έχουν άφθαρτο σώμα. Οι μέν ένδοξο, οι δε άδοξο.

Ο όλος άνθρωπος θα υποδεχθεί ξανά τον Κύριο της δόξης. Ως ψυχοσωματική οντότητα και προσωπικότητα. Και τούτο δια να απολαύσει όχι μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα τα επίχειρα της κακίας ή τα αποτελέσματα των καλών πράξεων.

 Αυτό δε το σώμα, το καινούριο και υπό νέες ιδιότητες, θα φέρει επάνω του ανεξίτηλα τα φαινόμενα και την ταυτότητα της προηγουμένης ζωής του κεκοιμημένου και νύν δια της δυνάμεως του Θεού εγειρομένου. Θα έχει ως άλλη σφραγίδα και ζωγραφιά θεϊκή ή δαιμονική, αναλόγως των προηγηθέντων, τά πάθη και τις αρετές, τις ανεξομολόγητες αμαρτίες ή τη μετάνοια και την αλλοίωση της εν Χριστώ ζωής.

 «Και γενήσονται άπαντες ηλικία μια». Όσοι όμως δεν αποθάνουν και τους προλάβει η αρχαγγελική σάλπιγγα εν ζωή, αυτοί εν ριπή οφθαλμού θα αλλάξουν, χωρίς να πεθάνουν, θα πάρουν το νέο σώμα και θα υποδεχθούν τον Κύριο εις αέρα. Θάναι οι πιο τυχεροί. Βέβαια θα έχουν κι αυτοί περάσει από τη μεγάλη θλίψη των εσχάτων.

Για να δώ όμως σήμερα τι σημαίνει η Ανάσταση για μένα

 Α] Σημαίνει ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος. Ότι ο άνθρωπος όταν πεθαίνει, δεν χάνεται. «Ουδείς νεκρός επί μνήματος». Το σώμα απλώς φιλοξενείται στον τάφο και αυτό μάλιστα αποσυντιθεμένο, η ψυχή όμως αναλόγως των πράξεών της βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού ή μακριά του και προαπολαμβάνει αγαθά ή οδυνηρά.

Ότι είναι προσωρινός ο χωρισμός. Ότι το υπερβολικό πένθος είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, διότι υπάρχει η ελπίδα - η βεβαιότητα - της Αναστάσεως και θα ξανασυναντήσουμε τους προσφιλείς μας συγγενείς και φίλους...

Η υπερβολική ενασχόληση με τάφους και μνήματα, η επί ώρες παραμονή πλησίον των οστών των γεγυμνωμένων, φανερώνει ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι«κατηργήθη ο άδης και ζωή πολιτεύεται» και ότι ο άνθρωπός μας βρίσκεται αλλού. Οποιος πιστεύει στην Ανάσταση δεν είναι ειδωλολατρικά και λατρευτικά κολλημένος στα μνήματα.

Το νεκροταφείο σε μας λέγεται κοιμητήριο και χρησιμεύει μόνο για τις μέρες και ώρες που προβλέπει η Εκκλησία και αφορούν τις ψυχές και για εποικοδομητικές σκέψεις επί της ματαιότητος της παρούσης ζωής και των εγκοσμίων και όχι μάταιες επισκέψεις. Είναι χώρος προσευχής και τιμής και όχι προσκολλήσεως και παραμονής.       

Αυτά τα παρήγορα και αληθινά λέγει και σήμερα ο Κύριος και η Εκκλησία μας. Ο Κύριος τα λέγει, ο Δημιουργός μας και Λυτρωτής μας, που πόνεσε, έκλαψε και ανέβηκε στο Σταυρό και κατέβηκε στον Άδη, για να μας σώσει από τον θάνατο και να μας χαρίσει την Ανάσταση και την αιώνια ζωή.

 Β] Το δεύτερο που πρέπει να σκέφτομαι μετά την Ανάσταση του Χριστού είναι ότι πρέπει κι εγώ να συμμετάσχω στην Ανάσταση και στην αιώνια ζωή κοντά στον Αναστημένο Χριστό.

Αναγκαστικά, θέλοντας και μη, θα συμμετάσχω στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Δεν ψέλνουμε: «την κοινήν ανάστασιν προ του Σου Πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…».

Για να συμμετάσχω όμως στην ουράνια και αιώνια μακαριότητα, χρειάζεται να εγερθώ τώρα εδώ κάτω στη γη δια της μετανοίας και να μη μένω πεσμένος στην αμαρτία.

Ασφαλώς πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για τους αβάπτιστους, οι οποίοι δεν πρόκειται να τύχουν της βασιλείας των ουρανών, αν δεν ενσωματωθούν στο αναστημένο σώμα του Χριστού με το βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Θα αναστηθούν  βεβαίως και αυτοί, αλλά χωρίς αιώνια και μακαρία προοπτική στη ζωή και το φως. Θα κριθούν με τον άγραφο νόμο της συνειδήσεώς τους και σαφώς όχι με τα βιβλία των δαιμονικών θρησκειών τους. Ετσι λοιπόν οι αβάπτιστοι πρέπει οπωσδήποτε να βαπτισθούν, οι ανεξομολόγητοι να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν, να εγκεντρισθούν  στην καλλιέλαιο της Εκκλησίας.

Με ένα λόγο οι πεσμένοι κάτω από την  αμαρτία να αναστηθούν. «Επεσες; Σήκω! Οσάκις αν πέσης, εγείρου, ίνα μη εμμείνης εις την πτώσιν. Το γαρ πίπτειν ανθρώπινον, το δε εμμένειν σατανικόν», λέγει το σχετικό πατερικό κείμενο.

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Αμέσως σχετιζομένη με τη Μετάνοια είναι η περίπτωση του ευγνώμονος ληστού. Ο άνθρωπος αυτός φωτίστηκε πάνω στο σταυρό του και συγκλονίστηκε. Εκεί άλλαξε και κατάλαβε, τι ήταν ο Χριστός, ο συσταυρούμενος αυτώ. Και μετενόησε και εξωμολόγησε και προσηυχήθη και ήλεγξε τον βλάσφημο και ανεγνώρισε και έκανε Ανάσταση πάνω στο Σταυρό, εξασφαλίζοντας υπόσχεση και πρόρρηση του Κυρίου για τη σωτηρία του: «Σήμερον μετ΄εμού έση εν τω  Παραδείσω».

Οπου κι αν βρεθούμε και σταθούμε, να λέμε στο εαυτό μας: «Εγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύση σοι ο Χριστός». Σήκω ψυχή μουαπό τον ύπνο και τον λήθαργο και τίναξε από πάνω σου τη λάσπη της αμαρτίας, αναστήσου και μετάνιωσε και δόξασε τον Κύριο. «Και δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».

Οπου και νάμαστε αδελφοί μη μένουμε στην αμαρτία. Ας κάνουμε ότι μπορούμε. Ας κάνουμε κάτι, έστω και λίγο προς τη μεριά της μετανοίας και αναστάσεως. Και παράλυτοι αν είμαστε και τότε μπορούμε να μιλάμε ή τουλάχιστον να δακρύζουμε. Ο Κύριος θέλει να πιαστεί από το ελάχιστο για να μας κρίνει με επιείκεια και να μας σώσει.

 Γ] Σημείο βασικώτατο είναι ότι θα αναστηθούν και θα συμπορευθούν προς τον Παράδεισο όλοι «οι λελυτρωμένοι παρά Κυρίου και όσοι έπλυναν τας στολάς αυτών εν τω αίματι του Αρνίου». Δηλ. για να λάβω μέρος με ελπίδα και αισιόδοξη προοπτική για το αιώνιο μέλλον μου, πρέπει να είμαι συνδεδεμένος με τον Αναστημένο Χριστό. Με το Σώμα της Εκκλησίας, δηλ. με το Σώμα Του και το Αίμα Του, δηλ. δια των Μυστηρίων.

Όσοι μορφώνονται κατά Χριστόν,

Όσοι έχουν «τον Χριστόν κατοικούντα εν ταις καρδίαις αυτών διά της πίστεως»,

Όσοι μετέχουν της Αθανάτου βρώσεως και της Δεσποτικής Τραπέζης,

Όσοι πίνουν από την ζωοπάροχη πλευρά του Σωτήρος,

 Αυτοί θα βρούνε έλεος και θα δούνε το Φως, «ενθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».

 Ο Χριστός είναι η Ανάστασις και η Ζωή. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ, έχει ζωήν εν εαυτώ, εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα και ου μη αποθάνη» (Ιωάν. στ΄50 – 51).

  Να ταλανίσωμε τους εαυτούς μας, αγαπητοί, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ανυπολόγιστη αξία που έχει το πάντιμον και ζωηρόν αίμα του Χριστού μας για την αιώνια ζωή.

Αλλοίμονό του λέγει ο Παύλος όποιος θεωρεί  «κοινόν», απλό και συνηθισμένο το Αγιο Ποτήριο και είτε δεν πλησιάζει, διότι πίνει από άλλα ποτήρια και νομίζει ότι είναι το ίδιο είτε πλησιάζει με ακάθαρτα χείλη και βάζει μέσα του φωτιά.

Οσοι κοινωνούν συχνά να προσέξουν να κοινωνούν και σωστά και να οικτείρουν τον εαυτό τους που στερήθηκαν τόσα χρόνια στο παρελθόν από αμαρτίες και εμπόδια κοσμικά τον Αρτον της Ζωής.

Κι όσοι δεν κοινωνούν προφασιζόμενοι προφάσεις εν αμαρτίαις, μη καθυστερήσουν καθόλου. Να πάνε σε πνευματικό και να βάλουν σειρά μετανοίας και θείας Κοινωνίας. ΄Οποιος συχνά και σωστά κοινωνεί ζεί και σώζεται.

 Ανάσταση πολλαπλών εφαρμογών

 Ανάσταση σημαίνει νίκη πάνω σε κάθε εμπόδιο που φράζει το δρόμο μας για τον Χριστό. Νίκη επί του εαυτού μας, του κόσμου και του διαβόλου.

       Ξεχνούμε πως η παραμονή μας στη γη είναι περίοδος προετοιμασίας, για να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας στον Πλάστη και Θεό μας ένα αριστούργημα. Χωρίς εξοχές που πληγώνουν, που πονούν. Χωρίς εσοχές που αιχμαλωτίζουν, που αποκαρδιώνουν.

Ήρθαμε, για να λαξεύσουμε τον εαυτό μας.

Ήρθαμε για να σκορπούμε γλυκύτητα, φως, αρετή.

Ήρθαμε, για να υμνούμε το Θεό.

Ήρθαμε για να ζούμε σαν θνητοί και να ενεργούμε σαν αθάνατοι.

Ήρθαμε για να γίνουμε, όχι να έχουμε.

Ήρθαμε για να είμαστε, όχι να κάνουμε.

Ήρθαμε για να δοξολογούμε, όχι απλά να ανεβούμε.

Ήρθαμε για να δώσουμε, όχι για να χτίσουμε

Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε, όχι για να ετοιμάσουμε

Ήρθαμε για να αγιάσουμε, όχι απλά να σβήσουμε

Ήρθαμε για να  κερδίσουμε το αιώνιο, όχι το τώρα.

Ήρθαμε για να  περάσουμε την γέφυρα του βίου, να μπούμε  στη ζωή.

Έτσι ώστε, μετά που θα ανοίξουμε τα μάτια, να αντικρύσουμε το φως του Πατέρα και νάναι τόπος διαμονής μας η δική Του αγκαλιά.

 Σ΄αυτόν τον ωραίο αγώνα όμως δεν θα κάνουμε τίποτε χωρίς την πίστη στην Ανάσταση και χωρίς αναστημένη δια της μετανοίας ζωή.

 Καμμιά δειλία λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.

Μαζί μας συμπορεύεται ο Αναστημένος Χριστός.

 Ο Χριστός συνέτριψε τα πάντα. Κατέβηκε στον Αδη. Τίποτε δεν μας σταματά. Όλα ανήκουν στον Χριστό και την Εκκλησία. Ο Χριστός «εξήλθεν από του τάφου νικών και ίνα νικήση». Και μείς, θα παλέψουμε με τα σκοτάδια και θα νικήσουμε. Κάτω ο φόβος, η δειλία και η απελπισία.

Πρωτίστως να προσέχουμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, διότι μέσα από τις άγιες εντολές του Ευαγγελίου αποκαλύπτεται ο Αναστημένος Χριστός και αποδεικνύεται ο Χριστιανός πάνω στην πράξη.

Μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας κάνουμε πάντοτε το καλό. Τα εμπόδια πέφτουν από τη δύναμη του Αναστάντος. Ο Χριστός θα νικήσει. Ιησούς Χριστός νικά.

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ…

Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης: Σχισματικοί οι Λατίνοι, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιο και το καλαντάριο

Εν Πειραιεί 15-4-2013

πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Αίσθηση προκαλεί στον Ορθόδοξο πιστό λαόν και τον έντιμο κλήρο η συμφωνία του Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου με τον Παπικό «Επίσκοπο» της Γερμανίας για την έναρξη συζητήσεων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα των Ορθοδόξων με τους Παπικούς. Τον κοινό εορτασμό προωθεί το Βατικανόν από το 1960. Τον στόχο του, όμως, αυτόν τον επισημοποίησε κατά την Β´ Βατικανή Σύνοδο και τον αποδέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, ο οποίος έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας αυτής. Για πολλά έτη υπήρχε άκρα του «τάφου σιωπή», διότι όλοι φοβούνταν τις αντιδράσεις κυρίως, των Ορθοδόξων. Όλα αυτά τα έτη, όμως, συζητούσαν μυστικώς οι κεφαλές του Παπισμού και των Ορθοδόξων με σκοπό τον κοινό εορτασμό του Πάσχα. Όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια έχει συγκροτηθεί για το θέμα κοινός «άξονας» μεταξύ Παπισμού, Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (η Αιρέσεων-ΠΣΕ) και Οικουμενικού Πατριάρχου. Ο «άξονας» αυτός προέβλεπε, μετά το 2001, να εορτάζεται από κοινού το Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και άλλων πλανεμένων Χριστιανών. Τον στόχο τον έθεσε το Βατικανό και τον προώθησε δυναμικώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το τελευταίο με την υπ αριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 εγκύκλιόν του[1], η οποία αναφερόταν «εις τον καθορισμόν κοινής ημερομηνίας εορτασμού υφ απάντων των χριστιανών της Μεγάλης εορτής του Αγίου Πάσχα», έθεσε επί τάπητος μία σειράν προβλημάτων ιστορικού, κανονικού και δογματικού χαρακτήρος. «Η ανακίνησις του όλου ζητήματος έδωσε την ευκαιρία να κατανοηθή πλήρως ότι ο από κοινού παγχριστιανικός εορτασμός του ῾Αγίου Πάσχα δεν απετέλεσε ποτέ εσωτερικό ποιμαντικό πρόβλημα της ῾Αγιωτάτης Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά προέκυψε σαφώς από την Οικουμενική Κίνησι εντεύθεν του 1920· αυτή βλέπει, ότι - μέσω σταθερών πρακτικών βημάτων - επιτυγχάνεται η εξωτερική (ομοσπονδιακή) ενότης των διϊσταμένων Χριστιανών και τοιουτοτρόπως προκαλείται στον κόσμο η ψευδαίσθησις μιας κοινής χριστιανικής μαρτυρίας, παρά τις υφιστάμενες ακόμη αγεφύρωτες δογματικές διαφορές»[2].

Δύο έτη μετά την ανωτέρω Εγκύκλιο, ένα Δελτίο Τύπου του λεγομένου "Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών" ("Π.Σ.Ε.") (24.3.1997), με τίτλο "῾Η ημερομηνία του Πάσχα: η επιστήμη προσφέρει λύσι σε ένα αρχαίο θρησκευτικό πρόβλημα", υπογραμμίζει την ηγετική συμβολή του Οικουμενικού αυτού Οργανισμού της Γενεύης, αλλά και ευρύτερα των Οικουμενιστικών Οργανισμών, στην προώθησι του ζητήματος.

Η οργάνωσι μιας παγχριστιανικής συσκέψεως, όπως αναφέρει το Δελτίο Τύπου, στο Χαλέπιο της Συρίας (5–10.3.1997) από το "Π.Σ.Ε." και το "Συμβούλιο Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") με αντικείμενο τον κοινό εορτασμό του Πάσχα από του 2001 και εξής, μας δίδει την ευκαιρία να προβούμε σε μία σύντομη ιστορική αναφορά σε μερικές πτυχές του ζητήματος.

1. Είναι γνωστό ότι με τον πλέον επίσημο τρόπο το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα από όλους τους Χριστιανούς τέθηκε με πρωτοβουλία του "Π.Σ.Ε." και της Γραμματείας επί της Ενότητος των Χριστιανών του Βατικανού, κατά το έτος 1975 στην Ε´ Γενική Συνέλευσι του "Π.Σ.Ε." στην Ναϊρόμπι της Κένυας (23.11-10.12.1975)[3].

2. Τον Απρίλιο του 1994, εκπρόσωποι της "Συνελεύσεως Ευρωπαϊκών Εκκλησιών" ("Σ.Ε.Ε."/ "Κ.Ε.Κ.") (συμμετείχαν ορθόδοξοι και προτεστάντες της Ευρώπης) και του "Συμβουλίου Καθολικών Επισκοπικών Συνόδων Ευρώπης" ("Σ.Κ.Ε.Σ.Ε."/"C.C.E.E.") συνήλθαν στο Λεανυφάλου της Ουγγαρίας, για την προετοιμασία και οργάνωσι της "Β´ Οικουμενικής Συναντήσεως Εκκλησιών Ευρώπης" στο Γκράτς της Αυστρίας τον Ιούνιο του 1997. ῾Η προπαρασκευαστική Μικτή Επιτροπή ασχολήθηκε εκτός των άλλων και με το ζήτημα του κοινού εορτασμού του Πάσχα μετά το έτος 2001 και έθεσε τούτο ως θέμα συζητήσεως στην "Οικουμενική Συνάντησι" του Γκράτς[4].

3. Μετά από πέντε μήνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στο Φανάρι η "Β´ Σύναξις της εν ενεργεία ῾Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου". ῾Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός κατέκλεισε την Εισήγησί του "Λειτουργικά προβλήματα εν τη Διασπορά", με την εξής χαρακτηριστική αποστροφή: "Κατακλείοντες, θα έπρεπεν ίσως εκ του όλου κύκλου των εν τη Διασπορά λειτουργικών προβλημάτων, να υπενθυμίσωμεν ενταύθα ιδιαιτέρως το συνεχώς μετά ηυξημένου ενδιαφέροντος επανατιθέμενον αίτημα των αποδήμων δια κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μετά των λοιπών Χριστιανών, όπερ δια τούτο και αποβαίνει ιδιαιτέρας ποιμαντικής ανάγκης ζήτημα. Το κατ αρχήν δικαιώτατον και ιερόν τούτο αίτημα, απασχολεί ζωηρώς το πλήθος και των Ορθοδόξων εν τη Διασπορά πιστών, ως εκ του λόγου ότι, ζώντες ούτοι ως μειονότης εν μέσω πολυανθρώπων και συμπαγών κοινωνιών ετεροδόξων χριστιανών, από κοινού εορταζόντων το Πάσχα, όχι μόνον αισθάνονται περιθωριοποιούμενοι η και πλήρως αποκεκομμένοι, αλλά και υφίστανται οδυνηράς πολλάκις πρακτικάς συνεπείας εις τας επαγγελματικάς, κοινωνικάς και άλλας σχέσεις των εν γένει. Και πρέπει να λεχθή ενταύθα απεριφράστως ότι είναι αυτόχρημα τραγελαφικόν το γεγονός ότι, την μεν Κυριακήν ημέραν της εβδομάδος - ήτις είναι το επαναλαμβανόμενον αντίγραφον της μοναδικής ημέρας της Αναστάσεως - δεχόμεθα να εορτάζωμεν από κοινού μετά πάντων των ετεροδόξων, των αλλοθρήσκων, ακόμη δε και των αθέων, αυτήν δε ταύτην την ημέραν της Αναστάσεως, ήτις αποτελεί και το "πρωτότυπον", ούτως ειπείν, να αρνούμεθα να εορτάσωμεν από κοινού"[5].

4. Τον ίδιο μήνα (14-19.9.1994), συνήλθε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας η Εκτελεστική Επιτροπή του "Π.Σ.Ε.", η οποία αποφάσισε, μεταξύ άλλων, όπως το Τμήμα "Πίστις και Τάξις" και η Γραμματεία επί της Λατρείας και της Πνευματικότητος "μελετήσουν εκ νέου το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα", μάλιστα δε ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ότι πρέπει να σχεδιασθή μία σειρά "ευκαιριών για κοινή μαρτυρία και εορτασμό, εκκινώντας από την ῾Εβδομάδα Προσευχής τον Ιανουάριο του 2000 και δια της Πεντηκοστής και των Χριστουγέννων να φθάσωμε στον κοινό εορτασμό του Πάσχα το έτος 2001"[6].

5. Μετά από δύο μήνες (15-20.11.1994) συνήλθε στην Λεμεσό της Κύπρου η ΣΤ´ Γενική Συνέλευσις του "Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής" ("Σ.Ε.Μ.Α.") και στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του Τμήματος "Πίστις και ῾Ενότης" συζητήθηκε το θέμα του κοινού εορτασμού του Πάσχα, τελικώς δε εγκρίθηκε σχετικό μήνυμα του Πάπα Ιωάννου Παύλου Β´. Εκ μέρους του Βατικανού, ο Καρδινάλιος Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος του Ποντιφικίου Συμβουλίου για την προώθησι της χριστιανικής ενότητος, "πρότεινε συνάντηση των Προκαθημένων των Εκκλησιών κατά το έτος 2000 με σκοπό τη λήψη αποφάσεως για κοινή ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα και για εργασία για τη χριστιανική ενότητα". Επίσης, ο Γενικός Γραμματεύς του "Π.Σ.Ε." Δρ Κ. Ρέϊζερ ωμίλησε σχετικώς και "εξέφρασε την ευχή το έτος 2001" "να γίνει αιτία εξευρέσεως κοινής ημερομηνίας εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου"[7].

6. Κατά την τελέση της πανευσήμου ακολουθίας του Εσπερινού της Αγάπης του Πάσχα 2011 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και η περί αυτόν Ιερά Σύνοδος, αποδέχθηκαν όλως αντικανονικώς την συμμετοχή με πλήρη επίσημη λειτουργική αμφίεση κατεγνωσμένων αιρετικών, δηλονότι ενός Παπικού «ιερέως» και ενός Αρμενίου «διακόνου»[8].

7. Η Μικτή Επιτροπή της Διάσκεψης Ορθοδόξων και Παπικών Επισκόπων στη Γερμανία, στις 13-3-2012 ανακοίνωσε την ολοκλήρωση της συνάντησής τους στο Johann Adam Mohler Οικουμενικό Ινστιτούτο στο Paderborn. Σε κοινή ανακοίνωση, που εκδόθηκε στο τέλος της Διάσκεψης, καλούν για ένα κοινό εορτασμό του Πάσχα σαν μια ένδειξη της ενότητας των Χριστιανών σε όλο τον κόσμο. Επικεφαλής των δύο αντιπροσωπειών υπήρξαν ο Ορθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος και ο Παπικός «επίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[9].

8. Στις 4-11-2012 τα παπικά Μ.Μ.Ε., ανέφεραν : "Ως χειρονομία υπέρ της ενότητας και του οικουμενισμού, οι Παπικοί της Ιερουσαλήμ από το 2013 θα εορτάζουν το Πάσχα στους Αγίους Τόπους με τους Ορθοδόξους'' [10].

9. Σχετικά με το Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Σύρου, Τήνου, Κώ, διαβάζουμε στην εφημερίδα το "ΒΗΜΑ" της 25ης Απριλίου 2013: «Δεν υπάρχει σχίσμα στο συριανό Πάσχα. Μπορεί το εφετινό Πάσχα των καθολικών να εορτάστηκε με κάθε λαμπρότητα στις 31 Μαρτίου, στο νησί της Σύρου όμως οι καθολικοί θα γιορτάσουν ξανά την Ανάσταση του Ιησού μαζί με τους ορθοδόξους. Η Ερμούπολη είναι από τα λίγα σημεία στον κόσμο όπου ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν με κατάνυξη το Πάσχα παραμερίζοντας τις όποιες σχισματικές διαφορές των δύο εκκλησιών»[11].

10. Είναι προφανές ότι η σχετική Εγκύκλιος των Οικουμενιστών του Φαναρίου (150/420/26.5.1995) μετά παρέλευσι έξι μηνών από τις ανωτέρω διεργασίες δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε έφερε στο φως ένα ενδο-ορθόδοξο ζήτημα, αλλά αποτελεί "οδηγία" των διπλωματών Οικουμενιστών της Γενεύης, του Βατικανού και του Φαναρίου, οι οποίοι σύρουν την Ορθοδοξία σε νέα σχίσματα και τραγωδίες.

Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι:

1ον) οι πρωτοβουλίες του Βατικανού, όπως είναι οι ημέρες οικουμενιστικής προσευχής υπέρ διαφόρων ζητημάτων, αποβλέπουν μακροπροθέσμως στην άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος με την συμμετοχή Αρχιερέων και Θεολόγων στις οικουμενιστικές αυτές προσευχές με τελικό σκοπό την υλοποίηση των στόχων της Β´ Βατικανής Συνόδου. Και ένας εξ αυτών των στόχων είναι ο κοινός εορτασμός του Πάσχα.

2ον) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενεργεί ως «παράρτημα»-«προτεκτοράτο» του Βατικανού, υλοποιώντας τις αποφάσεις της Β´ Βατικανής Συνόδου, αλλά και του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών η Αιρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας την παρακμή του Ελληνισμού και την μη ενασχόλησή του με εκκλησιαστικά και πνευματικά θέματα, εξ αιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσεως και των προβλημάτων, που προέρχονται απ΄ αυτήν, οι κεφαλές του Οικουμενικού Πατριαρχείου πιστεύουν ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία, για να προωθούν τα σχέδια Βατικανού-ΠΣΕ-Φαναρίου για τον κοινό εορτασμό του Πάσχα μετά των πλανεμένων Χριστιανών. Η συμφωνία η καλλύτερα το προσύμφωνο του Σεβ. Γερμανίας με τον τοπικό Παπικό «Επίσκοπο», αποκαλύπτει τα «κρυφά σχέδια» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εν μέσω βαθυτάτης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσεως στην Ελλάδα[12].

Ας δούμε, όμως, στο σημείο αυτό, ποια είναι η θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τους Λατίνους όσον αφορά το Πάσχα, όπως μας την παρουσιάζει ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Σχολιάζοντας τον ζ΄ Αποστολικό Κανόνα «Είτις Επίσκοπος η Πρεσβύτερος η Διάκονος την αγίαν του Πάσχα ημέρα προ της εαρινής ισημερίας μετά Ιουδαίων επιτελέσοι, καθαιρείσθω», αναφέρει ότι ο Ματθαίος Βλάσταρις λέει πως η Α΄ αγία και Οικουμενική Σύνοδος συνεκρότησε και εξέδωσε εξαίρετο και το καλύτερο Κανόνιο περί της ευρέσεως του Πάσχα, κατά τον α΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου. Στη συνέχεια ο Όσιος Νικόδημος αναφέρει ότι τέσσερεις είναι οι αναγκαίες, απαραίτητες προϋποθέσεις για τον εορτασμό του δικου μας, του Ορθοδόξου Πάσχα. Πρώτον, το Πάσχα πρέπει να γίνεται πάντοτε ύστερα από την ισημερία της ανοίξεως. Δεύτερον, το Πάσχα δεν πρέπει να γίνεται την ίδια ημέρα με το νομικό φάσκα των Ιουδαίων (αυτά τα δύο διορίζονται από τον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα). Τρίτον, το Πάσχα να μην γίνεται απλώς και αορίστως ύστερα από την ισημερία, αλλά ύστερα από την πρώτη πανσέληνο του Μαρτίου, που θα τύχει μετά την ισημερία. Και τέταρτον, το Πάσχα να γίνεται την πρώτη Κυριακή, που θα τύχει ύστερα από την πανσέληνο (αυτά τα δύο τα έχουμε εκ παραδόσεως και όχι από κανόνα). Για να φυλάττονται και οι τέσσερεις αυτοί διορισμοί εξίσου σε όλη την οικουμένη και να εορτάζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τον ίδιο χρόνο και την ίδια ημέρα το Άγιον Πάσχα και να μην χρειάζονται κάθε χρόνο αστρονόμους και συνόδους, συνήρμοσαν οι θεόσοφοι Πατέρες το κανόνιο περί του Πάσχα.

Στο σημείο αυτό, σημειώνει ο Όσιος ότι, εξαιτίας της ανωμαλίας της κινήσεως της σελήνης, δεν φυλάττεται πάντα ο τέταρτος διορισμός, αλλά κάποτε παραβαίνεται, επειδή, κατά τον Βλάσταρη, μετά από τριακόσια (300) έτη και δύο (2) ημέρες μετά την πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει να γίνεται το νομικό φάσκα την ημέρα της Κυριακής. Αυτές οι δύο ημέρες, που περισσεύουν από αυτή την ανωμαλία, προστιθέμενες, υπερβαίνουν κάποτε την πρώτη Κυριακή, που τυχαίνει ύστερα από την πανσέληνο του Μαρτίου, κατά την οποία Κυριακή τότε εορτάζουμε τα Βάϊα και κατά την ερχομένη κάνουμε Πάσχα. Από την λίγη αυτή παράβαση, δεν ακολουθεί καμμία παρατροπή της ευσεβείας, ούτε κάτι άτοπο η ψυχικός κίνδυνος. Γι'αυτό και ο θείος Χρυσόστομος στον λόγο του «εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει˙ «Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. Επειδή όσαις φοραίς τρώγει τον ζωοποιόν άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί˙ αλλ'επειδή εις την πρώτην σύνοδον εσυνάχθησαν οι Πατέρες και εδιώρισαν πότε να γίνεται το Πάσχα, τιμώσα η Εκκλησία πανταχού την συμφωνίαν και ένωσιν, εδέχθη τον διορισμόν, οπού εκείνοι έκαμαν»[13]. Έπρεπε, λοιπόν, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, να προτιμήσουν και οι Λατίνοι την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, περισσότερο από την παρατήρηση των χρόνων (της ισημερίας δηλαδή, που κατέβηκε τώρα στις 11 Μαρτίου, ενώ τον καιρό της Α΄ Συνόδου ήταν στις 21 Μαρτίου) και να εορτάζουν το Πάσχα μ'εμάς τους Γραικούς και όχι να ατιμάζουν τους τριακοσίους εκείνους θεοφόρους και πνευματοφόρους Πατέρες, που το νομοθέτησαν, κατά θείο φωτισμό, νομίζοντάς τους ως ανοήτους και υβρίζοντας την κοινή μητέρα όλων μας Εκκλησία, διότι (λέει ακολούθως ο χρυσούς ρήτωρ) αν και η Εκκλησία έσφαλλε, βέβαια δεν θα κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό από αυτή την ακριβή φύλαξη του καιρού, όσο μεγάλο κακό θα προξενούνταν από αυτή την διαίρεση και το σχίσμα από την Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επειδή λέει˙ «δεν φροντίζει ο Θεός και η Εκκλησία δια τοιαύτην παρατήρησιν των χρόνων και ημερών, πάρεξ δια μοναχήν την ομόνοιαν και ειρήνην».

Μας παροτρύνει ο Όσιος Νικόδημος να προσέξουμε πως ο θείος Χρυσόστομος ονομάζει σχισματικούς τους Λατίνους, επειδή εκαινοτόμησαν το πασχάλιό τους και Καλαντάριο, όχι επειδή αυτό δεν είναι ορθό, κατά την ισημερία – διότι βλέπουμε ότι η ισημερία αληθώς έμεινε πίσω 11 ημέρες – αλλά γιατί χωρίσθηκαν γι'αυτό από μας, το οποίο είναι έγκλημα ασυγχώρητο, κατά τον ίδιο άγιο. Γιατί, λέει στον ίδιο λόγο, ότι το να νηστεύσει κανείς και το να κάνει Πάσχα σ' αυτόν τον καιρό η σ' εκείνον, μετά την 21η Μαρτίου, υποθετικά, όπως κάνουμε εμείς οι Γραικοί, η μετά την 11η Μαρτίου, όπως κάνουν οι Λατίνοι, αυτό δεν είναι έγκλημα. «Το δε να σχίση τινάς την Εκκλησίαν και να αντιστέκηται φιλονείκως και να κάμνη διχοστασίας και διαιρέσεις και να χωρίζη τον εαυτό του πάντοτε από την κοινήν σύνοδον της Εκκλησίας, τούτο είναι αμάρτημα ασυγχώρητον και κατηγορίας άξιον και πολλήν έχει κόλασιν και τιμωρίαν». Γιατί, ας γνωρίζουν οι Λατίνοι ότι και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που έγιναν μετά την πρώτη, και οι υπόλοιποι Πατέρες, έβλεπαν ναί και αυτοί, ως σοφοί που ήταν, πως κατέβηκε πολύ η ισημερία˙ αλλ'όμως δεν θέλησαν να την μεταθέσουν από την 21η Μαρτίου, που την βρήκε η Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο την συμφωνία και ένωση της Εκκλησίας, από την ακρίβεια της ισημερίας, η οποία δεν προξενεί, ούτε στην εύρεση του δικού μας Πάσχα καμμία σύγχυση, ούτε βλάβη στην ευσέβεια, μάλιστα δε προξενεί αυτή η ακρίβεια στους Λατίνους δύο μεγάλες ατοπίες, το να εορτάζουν δηλαδή το Πάσχα η μαζί με τους Ιουδαίους, το οποίο είναι εναντίον στον παρόντα ζ΄ Αποστολικό Κανόνα, η πριν τους Ιουδαίους.

Το ότι ο Θεός περισσότερο ευαρεστείται στην τάξη του πασχαλίου και απλώς ειπείν του καλανταρίου του δικού μας, του Ορθοδόξου, παρά στην ακρίβεια του πασχαλίου και καλανταρίου των Λατίνων, γίνεται φανερό από τα θαύματα, που έδειξε και δείχνει έως τώρα γι'αυτό. Διότι, α) στα μέρη της Ηλιουπόλεως της Αιγύπτου, όπου είναι οι δύο μεγάλες Πυραμίδες, ενεργεί ο Θεός κάθε χρόνο αυτό το παράδοξο˙ δηλαδή κατά το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης της δικής μας (όχι των Λατίνων), ξερνά η γη λείψανα και κόκκαλα παλαιά ανθρώπινα, από τα οποία γεμίζει ένας ευρύχωρος κάμπος, τα οποία στέκονται έως την Πέμπτη της Αναλήψεως, και τότε κρύβονται και παντελώς δεν φαίνονται, μέχρι να έλθει πάλι η Μεγάλη Πέμπτη. Αυτό δεν είναι κανένας μύθος, αλλά αληθινό και βέβαιο, μαρτυρημένο από παλαιούς και νέους ιστορικούς, μάλιστα δε από τον Γεώργιο Κορέσσιο τον Χίο και από τον αοίδιμο πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο[14], ο οποίος το διηγείται στον αραβικό χρονογράφο, που έγραψε, και φαίνεται, απ'όσα λέει παρακάτω, ότι το είδε με τα μάτια του˙ (τα ανθρώπινα αυτά κόκκαλα προμηνύουν την μέλλουσα ανάσταση των νεκρών, όπως τα είδε και ο προφήτης Ιεζεκιήλ). β) Επίσης, ο ρηθείς Κορέσσιος γράφει ότι ο Πασχασίνος έγραφε προς τον Λέοντα ότι, όταν εόρταζαν κάποτε το Πάσχα οι μεν ανατολικοί την 22α Απριλίου, οι δε δυτικοί την 25η Μαρτίου, μια βρύση, η οποία προηγουμένως ήταν ξηρά, γέμισε από νερό την 22α Απριλίου, δηλαδή στο δικό μας Πάσχα και όχι των Λατίνων. γ) Τέλος, ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων[15] στο ιβ΄ βιβλίο του περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγείται ότι ευρισκόμενος κάποτε ο Ιεροσολύμων Παΐσιος στο Βελλιγράδι, ακολούθησε ένα θαύμα, βεβαιωτικό μεν του δικού μας καλανταρίου, αναιρετικό δε του των Λατίνων˙ δηλαδή η ζύμη, που ζυμώθηκε από κάποια Λατίνα κατά την ημέρα του προφήτου Ηλιού, μεταβλήθηκε σε πέτρα σκληρή, κίσσηρα[16]. Ο αυτός Δοσίθεος αναφέρει ότι τον Φεβρουάριο του 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στην Κων/λη στον ναό της Παμμακαρίστου, στην οποία συμμετείχαν ο Κων/λεως Ιερεμίας, ο Αλεξανδρείας Μελέτιος, ο οποίος επείχε και τον τόπο του Αντιοχείας Ιωακείμ και ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, η οποία καθόρισε να γίνεται το Πάσχα, όπως το διόρισε η Α΄ Οικ. Σύνοδος, και αναθεμάτισε το νέο καλαντάριο, που επινοήθηκε από τους Λατίνους[17].

Εν κατακλείδι, μετά τα ανωτέρω, πιστεύουμε ότι τώρα απαιτείται δυναμική αντίδραση (με επιχειρήματα, αρθρογραφία, διαφωτιστικές ομιλίες κ.λπ.), για να ματαιωθούν τα σχέδια του Βατικανού, του ΠΣΕ και του Φαναρίου. Κοινός εορτασμός του Πάσχα δεν μπορεί να υπάρξει, εάν το Βατικανό δεν αποκηρύξει τις πλάνες του και τις αιρέσεις του και εάν ο Πάπας δεν αποκηρύξει τις θέσεις του ότι είναι τοποτηρητής του Χριστού στη γη, αλάθητος και άρα ημίθεος κ.λπ. Εάν το Βατικανό και ο Παπισμός του δεν αποκηρύξει όλες τις αιρέσεις του, θα είναι σαν οι Ορθόδοξοι να τις νομιμοποιούν και να αποδέχονται την αίρεση στους κόλπους της Εκκλησίας. Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα προϋποθέτει και Συλλείτουργο μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Πάπα. Αυτό σημαίνει ότι σε μία τέτοια περίπτωση θα έχουμε και κοινό ποτήριο, άνευ της αποκηρύξεως υπό του παπισμού των αιρέσεων, των κακοδοξιών του και της διαστρεβλώσεως του Ευαγγελίου και των διδαχών των Αποστόλων.

[1] «Συνεορτασμόν του Πάσχα με τους ετεροδόξους ανακινεί το Πατριαρχείον», Ορθόδοξος Τύπος (9-2-1996)

[2] Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.

[3] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.

[4] ἐφημερ. "Καθολική", ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.

[5] Περιοδ. "᾿Εκκλησία", ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. "᾿Επίσκεψις", ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.

[6] Περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. "MECC News – Report", Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.

[7] Περιοδ. "᾿Απόστολος Βαρνάβας" Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130, περιοδ. "᾿Ενημέρωσις", Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4, ἐφημερ. "Καθολική",

ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1, περιοδ. "Πάνταινος" ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. "MECC News - Report", Νο 11-

12/November – December 1994, p. 9, περιοδ. "Ecumenical News International" - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.

[8] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ 2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011)

250-252.

[9] http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.

[10] http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.

4/11/2012. In 1582 Pope Gregory XIII adopted the current Gregorian calendar, which is used in most parts of the world. This calendar actually replaced the Julian calendar which was approved by Julius Cesar during his reign. Despite the replacement, some in the Orthodox Church still use the Julian calendar. In places like the Holy Land, where Catholics and Orthodox live together, this reality can pose a problem.

FR. PIERBATTISTA PIZZABALLA Custodian of the Holy Land

"Ecumenism in the Holy Land is not a theological problem, is a pastoral problem. Because all families are mixed families. One part is Orthodox and another Catholic. So we have two different calendars: the Gregorian calendar and the Julian calendar for families."As a gesture in favor of unity, the Latin Patriarchate of Jerusalem has decided to modify its liturgical schedule in 2013 to that of the Orthodox. That means Easter in the Holy Land will be celebrated on May 5th next year instead of March 31. There is an exception though. Both have agreed that Jerusalem and Bethlehem will not follow the new calendar. "For Christian families, it's a problem. They want to celebrate Christmas together and Easter together. So the Catholic Church decided to adopt just for Easter, not for Christmas, the Julian calendar in order to allow and permit our Christian families to celebrated Easter together."The intention of the Patriarchate is that from 2015 the Catholic Church in the Holy Land will adopt the Julian calendar, definitively. From that point onwards, Christians will celebrate Easter together, the central celebration of the faith.

[11] http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html

[12] Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι αποκαλύψεις δια τον κοινόν εορτασμόν του Πάσχα μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών», Ορθόδοξος Τύπος (9-11-2012) http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq

[13] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας, ΡG .

[14] ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Αραβικός χρονογράφος, σ. 266.

[15] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί των εν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12ο, κεφ. 2ο, §β΄, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη

1983, σσ. 105-106.

[16] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.

[17]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ένθ'ανωτ. σσ. 231-232.

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/A8A2B197.el.aspx 

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Ἀνέστη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν, λύσας θανάτου τὰ δεσμά∙ (αἶνοι, ἦχος βαρύς)
ἐν τῇ ἐγέρσει Του χαρᾶς τὰ πάντα ἐπλήρωσε καὶ (αἶνοι, ἦχος δ΄)
ἐν τῇ ἀναστάσει Του τὰ σύμπαντα ἐπλούτισε» (αἶνοι, ἦχος πλ. α΄)

       Γιὰ μιὰ ἀκόμη χρονιὰ ἀξιωνόμαστε νὰ γιορτάσουμε τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας ἀκολουθία τῆς Σαρακοστῆς, ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἔβαλε ὡς στόχο τὸ νὰ ἀξιωθοῦμε «κατιδεῖν τὸ ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιώμενοι» (Στιχηρὸν Κατανυκτικόν, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, Λυχνικόν). Ζήσαμε τὸν ἀγῶνα τῆς νηστείας, περάσαμε ἀπὸ τὴν περιγραφὴ τῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, συμπορευθήκαμε μὲ τὸν Κύριο στὸ πάθος Του καὶ σήμερα χαιρόμαστε τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, τὴν ὑπὸ τοῦ Κυρίου συντριβὴ τοῦ θανάτου, τὴν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ διαβόλου.

        Μέσα στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀντικρύσαμε μὲ ἀπορία τὸν ἄνθρωπο νὰ σταυρώνει τὸν Θεό του, μὲ ἔκπληξη τὸν Θεάνθρωπο ἑκουσίως νὰ σταυρώνεται καὶ «ἐν νεκροῖς νὰ λογίζεται», τὴν πραγματικότητα τῆς ἀνθρώπινης προδοσίας, πτώσεως καὶ πνευματικῆς αὐτοκαταστροφῆς καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ μακροθυμίας τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου. Σήμερα ζοῦμε τὴ χαρὰ τοῦ θεϊκοῦ θριάμβου, τὴν ἀπόδειξη τοῦ κενοῦ μνημείου, τὴ λάμψη τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, τὴν ἐλπίδα καὶ τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ψάλλουμε ἀκατάπαυστα «Χριστὸς Ἀνεστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».

        Κι ἐφέτος ὅμως, ζοῦμε τὸ Πάσχα μέσα στὴν ἀποπνικτικὴ ἀτμόσφαιρα μιᾶς κρίσης ποὺ καταστρέφει περιουσίες καὶ κόπους μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς, ποὺ ἀνακατεύει λαοὺς καὶ θρησκεῖες, ποὺ ἰσοπεδώνει ἱστορίες καὶ παραδόσεις, ποὺ καταργεῖ ἱερὲς ταυτότητες, ποὺ αἰφνιδιάζει μὲ ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα καὶ ἐκβιάζει μὲ παράλογες ἀπαιτήσεις, πού, ἐνῷ ἐμφανίζει τοὺς ὑπεύθυνους, κρύβει τοὺς πραγματικοὺς ὑπαίτιους, ποὺ ἀπομακρύνοντας διαρκῶς τὸ φῶς μᾶς βυθίζει ὅλο καὶ περισσότερο στὸ σκοτάδι. Κυρίως ὅμως μιᾶς κρίσης ποὺ ἔχει σταυρώσει τὸν Θεὸ καὶ ὡς πρόσωπο καὶ ὡς ἐλπίδα καὶ ἐπιδιώκει ἢ νὰ Τὸν ἀγνοεῖ ἢ περισσότερο νὰ Τὸν ἐξαφανίσει.

       Ἡ εἰκόνα τῆς ζωῆς μας μοιάζει μὲ μιὰ ἀτελείωτη Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ ἡ παροῦσα ἐμπειρία μας μὲ μιὰ ἀπαράκλητη Μεγάλη Παρασκευή. Γύρω μας σταυρωτὲς μὲ ἀσύλληπτο μῖσος, ὄχλοι μὲ ἀδιακαιολόγητη πνευματικὴ ἐπιπολαιότητα. Κι ἐμεῖς, σὰν τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου, κάποιοι ἀρνούμεθα, κάποιοι ἐγκαταλείπουμε, οἱ περισσότεροι κρυβόμαστε μὲ φόβο ἢ ἀμήχανα εἴμαστε «βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται», παραμένοντας στὴ νάρκη τῆς ὀλιγοπιστίας μας.

       Παρὰ ταῦτα, ἀδελφοί μου, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Ὅσο καὶ ἂν φωνάζει ὁ ὄχλος, ὅσο κι ἂν καρφώνουν οἱ σταυρωτές, ὅσο καὶ ἂν σφραγίζουν τὸν τάφο οἱ ἀρχιερεῖς καὶ φαρισαῖοι τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ὅσο καὶ ἂν ἀπουσιάζουν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὰ γεγονότα, ὅσο καὶ ἂν ἡ Ἐκκλησία φαίνεται ἀδικαιολόγητα νὰ σιωπᾶ, τὸ ἅγιο Φῶς ἀναδύεται ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο καὶ σήμερα, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ζωὴ ἀνατέλλουν, διότι «Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄ 9).

       Ἡ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Ἀναστάντος καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ μόνος τρόπος ὁ καθένας μας νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμὰ καὶ τὶς ἁλυσίδες τῆς προσωπικῆς του κρίσης. Δὲν θὰ λυτρωθοῦμε μόνοι μας. Ὁ Ἀναστὰς θὰ μᾶς λυτρώσει. Αὐτὸς θὰ μᾶς ἀναστήσει, σὲ ἐμᾶς τοῖς «ἐν τοῖς μνήμασι» τῶν παθῶν μας θὰ χαρίσει τὴ ζωή.

       Ἀλλὰ καὶ ὡς ἔθνος ἔχουμε βουλιάξει στὴν κρίση τῆς πνευματικῆς μας προδοσίας. Στηρίξαμε τὴν ἐλπίδα μας στὸν θεὸ τοῦ χρήματος καὶ αὐτὸς μᾶς πρόδωσε. Καταστρέψαμε τὶς εὐλογημένες μνῆμες τῆς ἱστορίας μας. Ἐμπιστευθήκαμε τὸ μέλλον μας στὰ ἐπίγεια ἐπιτεύγματα. Καὶ αὐτὰ φάνηκαν ἀνεπαρκῆ. Ἀπομακρύναμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴν παιδεία μας. Γκρεμίσαμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὶς καρδιές μας. Τὸν ραπίσαμε μὲ τὰ χέρια τῆς ἀσεβείας μας, Τὸν σταυρώσαμε μὲ τὰ καρφιὰ τῆς σκληροκαρδίας μας καὶ Τὸν σφραγίσαμε μέσα στὸν τάφο τῆς λήθης, τῆς ἀδιαφορίας καὶ τῆς ἀπιστίας μας.

       Ἡ Ἐκκλησία μας ὅμως διατηρεῖ πολλὲς ἐλπίδες γιὰ τὸν κόσμο μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά. Καὶ τοῦτο, διότι ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ καὶ «θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». Ὁ Χριστὸς ἀνέστη γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, ἀνέστη καὶ γιὰ τοὺς σταυρωτές Του, καὶ γιὰ τοὺς διὰ μέσου τῶν αἰώνων διῶκτές Του καὶ γιὰ τοὺς ἀρνητές Του, καὶ γιὰ μᾶς.

       Ἂς μιμηθοῦμε στὴν πίστη καὶ στὴν ἀφοσίωση τὶς μυροφόρες γυναῖκες καὶ ἂς κρατήσουμε μέσα στὶς καρδιές μας τὴν ἐλπίδα τους. Ὅσο μικρὴ καὶ νὰ εἶναι, δὲν θὰ μᾶς προδώσει. Τὰ δάκρυα τοῦ πόνου μας θὰ ἀναμειχθοῦν μὲ τὰ μύρα τῶν ἱερῶν πόθων καὶ ἐλπίδων μας καὶ θὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν ἁγία πίστη μας. «Αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον• ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰω. ε΄ 4). «Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν»  (Ρωμ. ιγ΄ 11).

       Εὔχομαι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή σας, ἡ χαρὰ καὶ ἡ εἰρήνη Του νὰ ἐπιστρέψει στὸν κόσμο μας, καὶ τὸ φῶς Του νὰ δείξει διεξόδους στὶς κρίσεις μας καὶ νὰ ὁδηγεῖ τὰ διαβήματά μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Μετὰ πασχαλίων εὐχῶν
καὶ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Eίναι σε όλα Μοναδικός ο Θεός μας αλλά η Μοναδικότητά Του κορυφώνεται στην Ταπείνωση και στην Υπακοή Του. 

Από αυτά γνωρίζεται και από αυτά ξεχωρίζει.
Αυτή Του η συμπεριφορά είναι εκείνη που προσδιορίζει σε μας τη Σοφία και την Παντοδυναμία Του. Αυτή μας αποκαλύπτει το πόσο η Αγάπη απέχει από τις καρδιές μας, γιατί αγάπη χωρίς ταπείνωση και υπακοή δεν μπορεί να υπάρξη. Αυτή Του η συμπεριφορά ντροπιάζει τη σοφία μας και την αποδεικνύει «μωρία», αυτή καταρρίπτει ο,τιδήποτε θεωρούμε σωστό, δίκαιο, δικαίωμά μας ή επιδίωξή μας. 
Έχουμε σχηματίσει στο νού μας πολλές εικόνες για τον Χριστό και Θεό μας, όμως μας λείπει η Εικόνα του Θεού Υποτακτικού και γι’ αυτό η Πίστη μας, παρ’ ότι στο γράμμα φαντάζει Ορθόδοξη, στην πράξη είναι νεκρή. Μας λείπει η μοναδική Εικόνα Του, που Τον εκφράζει απόλυτα, αφού έτσι έζησε ως Θεάνθρωπος επί της γης και το ίδιο θα συμπεριφέρεται αιωνίως ως Θεάνθρωπος και στην Ουράνια Βασιλεία Του σε εκείνους που έκαναν σκοπό της ζωής τους να μένουν μαζί Του: «Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι, ούς ελθών ο Κύριος ευρήσει γρηγορούντας. Αμήν λέγω υμίν ότι περιζώσεται και ανακλινεί αυτούς, και παρελθών διακονήσει αυτοίς».

Λείπει από τον καθένα μας ο Αληθινός Θεός, γι’ αυτό Τον αποζητάει με Λατρεία η Εκκλησία μας στο τέλος κάθε Ιεράς Ακολουθίας: «Χριστός ο Αληθινός Θεός ημών, ελεήσαι και σώσαι ημάς».

Όλοι οι ψεύτικοι θεοί –τα μασκαρεμένα δαιμόνια– γνωρίζονται από την τρομοκρατική και κατακτητική προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν στις ανθρώπινες ψυχές και να επικρατήσουν στην κτίση, εμπνέοντας φόβο και τρόμο. Στον Αληθινό Θεό μας η όντως Παντοδυναμία Του αναγνωρίζεται στην δουλική Του μορφή, στην Υπακοή Του σε κάθε αίτημα της προσευχής και της ανάγκης μας: «Καί ιδού πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, ουκ εν τω πνεύματι Κύριος· και μετά το πνεύμα συσσεισμός, ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος· και μετά τον συσσειμόν πυρ, ουκ εν τω πυρί Κύριος· και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος» (Βασ.Γ´ 19,11-12).

Είναι ο Θεός μας, Θεός Υπηρέτης, υποτακτικός του καθενός μας. Ακούει συνεχώς τα αιτήματά μας και σπεύδει να τα εκπληρώση.Μας πλένει τα πόδια, γιατί αυτά αποταμιεύουν το μόχθο μας αλλά και ευθύνονται για το βάδισμά τους στα βρώμικα μονοπάτια που υπα¬γορεύει ο νούς και η καρδιά μας. Μας πλένει τα πόδια, ταπεινώνεται για να συντρίψη την πέτρα που έχει αιχμαλωτίσει την καρδιά μας. Γίνεται εξουσιαστής της πέτρας, για να γίνη«ελευθερωτής των ψυχών» μας. Γίνεται δούλος, για να μας ελευθερώση από την δουλεία των αμαρτιών μας και να μας κάνη φίλους Του, μετόχους της Βασιλείας Του!

Ραπίζεται και δέχεται «εμπτυσμούς και μάστιγας» για να σβήση το πάθος της μνησίκακης εκδικήσεως, που κρύβουμε μέσα μας. Στρέφει και το άλλο Του μάγουλο στα ραπίσματά μας για να μας εξοικονομήση περισσότερο χρόνο μετανοίας, θέλει να προλάβουμε να συναισθανθούμε το κατάντημά μας πριν κλείσουμε τα μάτια μας σ’ αυτή τη γη.

Θέλει να κάνουμε και μείς το ίδιο, να Τον μιμηθούμε, γιατί μόνο τότε θα γίνουμε καλά από τη μεγαλομανία της αρρώστιας μας, που μας έχει κάνει να αισθανόμαστε «το γλυκύ πικρόν και το πικρόν γλυκύ».

Υπομένει και χαίρεται την εκούσια δουλεία Του, γιατί μας δημιούργησε εικόνες του Εαυτού Του και δεν θέλει να μας χάση. Η αγάπη Του για μας Τον οδηγεί σε άφατη κένωση. Καί ο Ουράνιος Πατέρας και Θεός μας δεν απελπίζεται από την αμετανοησία μας αλλά ελπίζει ακόμη και απαντά στους αγγέλους που απορούν για την ανείπωτη φιλανθρωπία Του: «Εντραπήσονται τον Υιόν μου»!
Η αγάπη Τού Θεού μας δεν Τον αφήνει να δεχθή και να παραδεχθή πως δεν θα λυγίση η σκληρότητά μας. Πιστεύει σε μας και μας περιμένει. Μακάρι κάποτε και μείς, με όλη μας την ύπαρξη, να πιστέψουμε σ’ Εκείνον!

Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας!

Πηγη: http://www.agioritikovima.gr/eipan/21320-chritos-o-panto

Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώμάτα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού! Το κείμενο λήφθηκε από το βιβλίο: "Άγιος Συμεών Ο Νέος Θεολόγος", ο βίος του Αγίου, από τον Νικήτα Στηθάτο, κριτική έκδοση του Αρχιμ Συμεών Κούτσα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 189-193.

Μια μέρα, καθώς προσευχόταν [ο Αγιος Συμεών] με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του. Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φως κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του. Η έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα που συνέβαινε μέσα του. Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φως εκείνο σιγά-σιγά εισχωρούσε σ’ ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατά του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φως. Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και την μορφής του σώματος και σταμάτησε κα κλαίει. Τότε ακούει μια φωνή από το φως να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν’ αλλάξουν οι Άγιοι που θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ’ αρπαγούν, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος».

Για πολλές ώρες όντας ο μακάριος σ’ αυτήν την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το Θεό και κατανοώντας τη δόξα που τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα που πρόκειται να δοθεί στου Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;» Μόλις έκανε τη σκέψη αυτή, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα. Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φως χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν ότι υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό. Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του που είχε σώμα να είναι σαν ασώματος. Και το φως που λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα οποία θα καθορισθεί για τον καθένα η στάση και η τάξη και η οικείωση με το Θεό».

Αυτά όταν άκουσε ο θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φως κι ευχαρίστησε τον Θεό, που δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη φυσική κατάσταση. Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τους οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αυτή την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα».

Επειδή, λοιπόν, με αυτά ενωνόταν μόνο με το Πνεύμα κι ήταν γεμάτος από τα θεϊκά χαρίσματά Του- και φυσικά είχε καθαρίσει και ο ίδιος πλήρως το νου του-, έβλεπε οπτασίες και φρικτές αποκαλύψεις του Κυρίου όπως παλαιά οι Προφήτες. Έτσι, έχοντας αποστολική διάνοια, επειδή την ύπαρξή του κατηύθυνε και κινούσε το θείο Πνεύμα, είχε και το χάρισμα του λόγου που έβγαινε από τα χείλη του και, ενώ ήταν όπως κι εκείνοι αγράμματος, θεολόγησε και με τα θεόπνευστα συγγράμματα του διδάσκει τους πιστούς την ακρίβεια της ευσεβούς ζωής. Έχοντας ανέλθει σ’ ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο, αρχίζει να συγγράφει ασκητικούς λόγους κατά κεφάλαια για τις διάφορες αρετές και τα πάθη που αντίκεινται σ’ αυτές, από όσα αυτός έμαθε από την προσωπική του ασκητική ζωή και τη θεία γνώση που του δόθηκε, και περιγράφει με ακρίβεια τη μοναχική ζωή για όσους την ασκούν και έτσι γίνεται για τον ισραηλιτικό λαό των μοναχών ποταμός Θεού γεμάτος πνευματικά νερά.

(Δακτυλογράφηση: Astrokatastro)

Πηγή: Η άλλη όψη

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.

Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την ανάστασή Του Τον έβλεπαν και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού· μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων, από τους μάρτυρες των Ιεροσολύμων μέχρι τους μάρτυρες των Βαλκανίων, έως τις μέρες μας, ως τους νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μου το βεβαιώνουν και όλες οι δίκαιες και αγαθές ψυχές, τις οποίες συχνά συναντώ στη ζωή, και οι οποίες χαίρονται όταν ακούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Αυτό ανταποκρίνεται στη συνείδησή τους, δονεί την ψυχή τους, και ευφραίνει την καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω και από τους αμαρτωλούς και τους αντιπάλους του Χριστού. Μονο και μόνο με το ότι αυτοί, ως αμαρτωλοί και μοχθηροί, απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού εγώ βεβαιώνομαι για το αντίθετο. Σε κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα της συμπεριφοράς των μαρτύρων, και ως εκ τούτου σταθμίζουν την αξία της μαρτυρίας τους. Όταν νηφάλιοι, καθαροί και άγιοι μάρτυρες ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι ο Χριστός ανέστη, λαμβάνω με ευχαρίστηση την μαρτυρία τους ως αληθή. Αλλά όταν οι ακάθαρτοι, άδικοι και ασυνείδητοι απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, μ’ αυτό ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των πρώτων, και μου βεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου μου. Εφόσον αυτοί όσα απορρίπτουν, τα απορρίπτουν από κακεντρέχεια και όχι από γνώση.

Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού. Και η ανάσταση του Σερβικού λαού μου μαρτυρεί την Ανάσταση του Χριστού.

Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες. Όταν ο Παύλος πρώτη φορά πρόφερε αυτή τη λέξη στην πολιτισμένη Αθήνα, οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν και αναστατώθηκαν.

Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ.

Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.

Πηγή: (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται", Εκδ. Εν πλω, 2008 σ. 70-72), Η άλλη όψη

1.-. Ἐκεῖνος πού χθές, μέσα στήν ἄπειρη συγκατάβασί Του, δέν ἐκαλοῦσε νά τόν βοηθήσουν οἱ λεγεῶνες τῶν Ἀγγέλων, λέγοντας στόν Πέτρο, ὅτι εἶναι στό χέρι μου νά παρατάξω τώρα ἀμέσως, περισσότερες ἀπό δώδεκα λεγεῶνες Ἀγγέλων (Ματθ. κστ´ 53), σήμερα κατέρχεται μέ τόν θάνατό Του κατά τοῦ ἅδου καί τοῦ θανάτου, τοῦ τυράννου, ὅπως ταιριάζει σέ Θεό καί Κυρίαρχο, ἐπί κεφαλῆς τῶν ἀθανάτων καί ἀσωμάτων στρατευμάτων καί τῶν ἀοράτων ταγμάτων, ὄχι μέ δώδεκα μόνο λεγεῶνες, ἀλλά μέ μύριες μυριάδες καί χίλιες χιλιάδες Ἀγγέλων, Ἀρχαγγέλων, Ἐξουσιῶν, Θρόνων, Ἐξαπτερύγων, Πολυομμάτων, οὐρανίων ταγμάτων, τά ὁποῖα, ὡς Βασιλέα καί Κύριό τους, προπέμπουν, δορυφοροῦν καί τιμοῦν τόν Χριστό. Ὄχι, ὅτι συμμαχοῦν καί συμπολεμοῦν μαζί Του. Ὄχι, ποτέ! Γιατί ἀπό ποιά συμμαχία ἔχει ἀνάγκη ὁ παντοδύναμος Χριστός; Τόν συνοδεύουν γιατί χρωστοῦν πάντοτε καί ποθοῦν νά εἶναι κοντά στόν Θεό τους.

Οἱ ἀγγελικές δυνάμεις ἔτρεχαν σάν δορυφόροι ὁπλῖτες, ὡπλισμένοι μέ ξίφη καί σάν ἀστραπόμορφοι κεραυνοβόλοι, ὡπλισμένοι μέ τούς θεϊκούς καί παντοδύναμους κεραυνούς τοῦ Βασιλέως των, οἱ ὁποῖοι πρόφθαιναν μέ πολύ ζῆλο καί ξεπερνοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο στή γρηγοράδα, ὑπακούοντας στό θεϊκό μόνο νεῦμα καί κάνοντας ἔργο καί πρᾶξι τή διαταγή καί στεφανωμένοι μέ τό στέφανο τῆς νίκης κατά τῆς παρατάξεως τῶν ἐχθρῶν καί τυράννων. Γι᾿ αὐτό καί κατέρχονται στά ὑποχθόνια δεσμωτήρια τῶν πανάρχαιων νεκρῶν, πού ἦταν μέσα στήν καρδιά τοῦ Ἅδη καί βαθύτερα ἀπ᾿ ὅλη τή γῆ, γιά νά βγάλουν ἀπό ἐκεῖ μέσα τούς ἁλυσοδεμένους καί ἀπό αἰῶνες τώρα κεκοιμημένους.

2.-. Μόλις δέ φάνηκε στά κλεισμένα ἀπ᾿ ὅλες τίς πόρτες, τά ἀνήλια καί κατασκότεινα δεσμωτήρια, στά ὑπόγεια καί τά σπήλαια τοῦ Ἅδη ἡ θεϊκή καί λαμπρή παρουσία τοῦ Κυρίου, προβαίνει ἐμπρός ἀπ᾿ ὅλους ὁ ἀρχιστράτηγος Γαβριήλ, ἐπειδή εἶχε συνηθίσει νά φέρνη χαρᾶς εὐαγγέλια στούς ἀνθρώπους, καί μέ φωνή δυνατή, ἀρχαγγελικώτατη, ἔντονη καί λιονταρίσια φωνάζει πρός τίς ἀντίπαλες δυνάμεις: «ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν». Καί μαζί του φωνάζει ὁ Μιχαήλ: «γκρεμισθῆτε προαιώνιες πύλες». Ἔπειτα οἱ Δυνάμεις συμπληρώνουν: «κάνετε πέρα παράνομοι θυρωροί». Οἱ δέ Ἐξουσίες διατάζουν μέ ἐξουσία: «Σπᾶτε ἄλυτες ἁλυσίδες». Κι᾿ ἕνας ἄλλος Ἀρχάγγελος προσθέτει: «Αἶσχος σέ σᾶς, ἀνάλγητοι τύραννοι».

Καί καθώς συμβαίνει ὅταν παρουσιασθῆ μιά φοβερή, ἀήτητη καί παντοδύναμη βασιλική στρατιωτική παράταξι, φρίκη μαζί καί τρόπος καί ταραχή καί ὀδυνηρός φόβος κυριεύει τούς ἐχθρούς τοῦ ἀκαταγώνιστου Στρατηγοῦ, τό ἴδιο ἔγινε ξαφνικά, μόλις παρουσιάσθηκε τόσο παράδοξα ὁ Χριστός στά καταχθόνια τοῦ Ἅδη. Ἀπό ἐπάνω μιά δυνατή ἀστραπή ἐτύφλωνε τά πρόσωπα τῶν ἐχθρικῶν δυνάμεων τοῦ Ἅδη καί ταυτόχρονα ἀκούονταν βροντερές στρατιωτικές φωνές πού διέταζαν: «Ἄρατε πύλας, ὄχι ἀνοίξετε, ἀλλά ξερριζῶστε τις ἀπό τά θεμέλια, βγάλτε τις τελείως ἀπό τόν τόπο τους, ὥστε νά μή μποροῦν πιά νά ξανακλείσουν. Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, ὄχι γιατί δέν μπορεῖ νά τίς ἀνοίξη ὁ Κύριός μας, πού ὅταν θέλη, διατάζει καί μπαίνει μέ κλεισμένες τίς πόρτες, ἀλλά σᾶς διατάζει, σάν δραπέτες δούλους, νά σηκώσετε καί νά μεταφέρετε αὐτές τίς προαιώνιες πύλες. Γιά τοῦτο καί δέν διατάζει τούς ὄχλους σας, ἀλλά σᾶς πού παρουσιάζεσθε σάν ἀρχηγοί τους: ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν» (Ψαλμ. κγ´ 7-10).

Ἀπό τώρα καί ἔπειτα δέν θά εἶσθε πιά ἄρχοντες κανενός, παρ᾿ ὅλο πού κάκιστα κυριαρχήσατε πάνω στούς μέχρι τώρα κεκοιμημένους. Οὔτε αὐτῶν θά εἶσθε πλέον ἄρχοντες, οὔτε ἄλλων, οὔτε τῶν ἑαυτῶν σας ἀκόμη. Ἄρατε πύλας, γιατί ἦρθε ὁ Χριστός, ἡ οὐράνια θύρα. Ἀνοίξετε δρόμο σ᾿ Αὐτόν πού ἔβαλε τό πόδι Του στή φυλακή τοῦ Ἅδη. Τό ὄνομά του εἶναι Κύριος καί ὁ Κύριος ἔχει τό δικαίωμα καί τή δύναμι νά περάση τίς πύλες τοῦ θανάτου. Γιατί τή μέν εἴσοδο τοῦ θανάτου τή φτιάξατε σεῖς, Αὐτός δέ ἦρθε γιά νά ἐπιτύχη τό πέρασμά της. Γι᾿ αὐτό ἀνοίξετε γρήγορα καί μήν ἀργοπορῆτε. Ἀνοίξετε καί κάνετε γρήγορα. Ἀνοίξετε καί μήν ἀναβάλλετε. Ἄν νομίζετε πῶς θά σᾶς περιμένουμε, κάνετε λάθος. Θά διατάξουμε τίς ἴδιες τίς πύλες νά ἀνοίξουν αὐτομάτως καί χωρίς νά βάλουμε χέρι: Ἀνοῖξτε πύλες αἰώνιες!

3.-. Καί μόλις οἱ ἀγγελικές δυνάμεις ἐβόησαν, τήν ἴδια στιγμή ἄνοιξαν οἱ πύλες! Τήν ἴδια στιγμή ἔσπασαν οἱ ἁλυσίδες καί οἱ μοχλοί. Ἔπεσαν τά κλειδιά καί συγκλονίσθηκαν τά θεμέλια τῆς φυλακῆς. Οἱ ἐχθρικές δυνάμεις ἐτράπησαν σέ ἄτακτη φυγή, ὁ ἕνας ἔσπρωχνε τόν ἄλλο, ἄλλος μπερδευόταν στά πόδια τοῦ ἄλλου καί καθένας φώναζε στό διπλανό του νά φεύγη γρήγορα. Ἔφριξαν, συγκλονίσθηκαν, τά ἔχασαν, ἐταράχθηκαν, ἄλλαξε τό χρῶμα τους, φοβήθηκαν, στάθηκαν καί ἀπόρησαν, ἀπόρησαν καί τρόμαξαν. Ὁ ἕνας ἔμεινε μέ ἀνοιχτό στόμα. Ἄλλος ἔκρυψε τό πρόσωπο μέσα στά γόνατά του. Ἄλλος ἔπεσε κάτω, παγωμένος ἀπό τό φόβο. Ἄλλος στάθηκε ἀκίνητος, σάν νεκρός. Ἄλλος κυριεύθηκε ἀπό δέος καί ἄλλος ἔτρεξε νά σωθῆ σέ βαθύτερο μέρος.

4.-. Τήν ὥρα αὐτή ὁ Χριστός ἀπεκεφάλισε τούς σαστισμένους τυράννους. Τότε χαλάρωσαν τά χαλινάρια τους καί ρωτοῦσαν: «Ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλεύς τῆς δόξης; Ποιός εἶναι αὐτός πού ἦρθε ἐδῶ, κάνοντας τόσα παράδοξα πράγματα; Ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλεύς τῆς δόξης, πού κατορθώνει τώρα στόν Ἅδη, αὐτά πού δέν ἔγιναν ποτέ; Ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλεύς τῆς δόξης, πού βγάζει ἀπό ἐδῶ τούς προαιώνιους φυλακισμένους; Ποιός εἶναι αὐτός πού διέλυσε καί κατέλυσε τό ἀήτητο κράτος καί τό θράσος μας; »

Σ᾿ αὐτούς ἀπαντοῦσαν οἱ δυνάμεις τοῦ Κυρίου καί τούς ἔλεγαν: «Θέλετε νά μάθετε ποιός εἶναι αὐτός ὁ βασιλεύς τῆς δόξης; Εἶναι ὁ Κύριος, ὁ κραταιός καί δυνατός, ὁ Κύριος, ὁ δυνατός καί πανίσχυρος στόν πόλεμο. Εἶναι ἐκεῖνος, ἐλεεινοί καί παράνομοι τύραννοι, πού σᾶς ἐξόρισε καί σᾶς ἔρριξε κάτω ἀπό τίς οὐράνιες ἀψίδες. Εἶναι αὐτός πού συνέτριψε μέσα στά νερά τοῦ Ἰορδάνη τίς κεφαλές τῶν δρακόντων σας. Εἶναι ἐκεῖνος πού ἐπάνω στό Σταυρό του σᾶς ἔκανε θέατρο, σᾶς διεπόμπευσε καί σᾶς ἀφαίρεσε κάθε δύναμι. Εἶναι αὐτός πού σᾶς ἔδεσε καί σᾶς ἔρριξε στό ζόφο καί στήν ἄβυσσο. Αὐτός εἶναι πού θά σᾶς ἐξοντώση τελειωτικά μέσα στήν αἰώνια φωτιά καί τή γέεννα. Μήν ἀργῆτε, μήν περιμένετε, ἀλλά τρέξετε γρήγορα καί βγάλετε τούς φυλακισμένους, τούς ὁποίους μέχρι τώρα κακῶς ἔχετε καταπιῆ. Ἀπό ἐδῶ κι᾿ ἐμπρός καταλύεται τό κράτος σας. Καταργεῖται ἡ τυραννική ἐξουσία σας. Ἡ ἀλαζονεία σας καταπατήθηκε οἰκτρά. Ἡ ὑπερήφανη καύχησί σας ξεκουρελιάσθηκε. ἡ δύναμί σας ἔσβησε καί χάθηκε γιά πάντα»

5.-. Αὐτά φώναζαν οἱ νικήτριες δυνάμεις τοῦ Κυρίου στίς δυνάμεις τοῦ Ἐχθροῦ καί συγχρόνως ἐνεργοῦσαν μέ βιασύνη. Ἄλλοι γκρέμιζαν τήν φυλακή ἀπό τά θεμέλια της. Ἄλλοι καταδίωκαν τούς ἐχθρούς πού ἔφευγαν γιά νά σωθοῦν στά βαθύτερα μέρη. Ἄλλοι ἔτρεχαν καί ἐρευνοῦσαν τά ὑπόγεια, τά φρούρια καί τά σπήλαια. Καί ὅλοι, ἀπό διάφορες κατευθύνσεις καθένας, ἔφερναν τούς δεσμῶτες ἐμπρός στόν Κύριο. Ἄλλοι ἔδεναν τόν τύραννο, ἐνῶ ἄλλοι ἀπελευθέρωναν τούς προαιώνιους δεσμῶτες. Καί ἄλλοι μέν ἔτρεχαν μπροστά ἀπό τόν Κύριο, καθώς προχωροῦσε βαθύτερα. Ἄλλοι δέ τόν ἀκουλουθοῦσαν νικηφόροι, ὡς Θεόν καί Βασιλέα.

6.-. Ἐνῶ λοιπόν αὐτά διεδραματίζοντο καί ἐλέγοντο στόν Ἅδη καί ἐσείοντο τά πάντα, ὁ δέ Κύριος ἐπλησίαζε νά φθάση στά πιό ἔσχατα βάθη, ὁ Ἀδάμ ὁ πρωτοδημιούργητος καί πρωτόπλαστος καί πρωτόθνητος πού βρισκόταν δεμένος γερά καί βαθύτερα ἀπό ὅλους, ἄκουσε τά βήματα τοῦ Κυρίου, πού ἐρχόταν στούς φυλακισμένους καί ἀμέσως ἀνεγνώρισε τήν φωνή Του, καθώς ἐπερπατοῦσε μέσα στή φυλακή. Στράφηκε τότε πρός ὅλους τούς ἐπί αἰῶνες συγκρατουμένους του καί τούς φώναξε: Ὦ φίλοι μου! Ἀκούω νά πλησιάζη σ᾿ ἐμᾶς ὁ ἦχος τῶν βημάτων Κάποιου. Ἐάν πραγματικά μᾶς ἀξίωσε νά ἔρθη ἕως ἐδῶ, τότε εἴμαστε ἐλεύθεροι! Ἐάν τόν ἰδοῦμε ἀνάμεσά μας, σωθήκαμε ἀπό τόν Ἅδη!

7.-. Καί τήν ὥρα πού ὁ Ἀδάμ ἔλεγε αὐτά πρός τούς συγκαταδίκους του, εἰσέρχεται ὁ Κύριος, κρατῶντας τό νικηφόρο ὅπλο τοῦ Σταυροῦ. Μόλις τόν ἀντίκρυσε ὁ Ἀδάμ, χτύπησε τό στῆθος ἀπό τήν χαρούμενη ἔκπληξι καί φώναξε πρός ὅλους τούς ἐπί αίῶνες κεκοιμημένους: «ὁ Κύριός μου ἄς εἶναι μαζί μέ ὅλους»! Καί ὁ Χριστός ἀπάντησε στόν Ἀδάμ: «Καί μετά τοῦ πνεύματός σου».

Ὕστερα τόν πιάνει ἀπό τό χέρι, τόν σηκώνει ἐπάνω καί τοῦ λέει: «Σήκω σύ πού κοιμᾶσαι καί ἀνάστα ἀπό τούς νεκρούς, γιατί σέ καταφωτίζει ὁ Χριστός! (Ἐφεσ. 5, 14). Ἐγώ ὁ Θεός, πού γιά χάρι σου ἔγινα υἱός σου, ἔχοντας δικούς μου πλέον καί σένα καί τούς ἀπογόνους σου, μέ τήν θεϊκή ἐξουσία μου δίνω ἐλευθερία καί λέω στούς φυλακισμένους: ἐξέλθετε. Σ᾿ αὐτούς πού κείτονται στό σκοτάδι: ξεσκεπασθῆτε. Καί σ᾿ ἐκείνους πού εἶναι πεσμένοι κάτω: σηκωθῆτε!

Σένα, Ἀδάμ, σέ προστάζω: σήκω ἀπό τόν αἰώνιο ὕπνο σου. Δέν σέ ἔπλασα, γιά νά μένης φυλακισμένος τόν Ἅδη. Ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, γιατί ἐγώ εἶμαι ἡ ζωή τῶν θνητῶν. Σήκω ἐπάνω, πλάσμα δικό μου, σήκω ἐπάνω σύ πού εἶσαι ἡ μορφή μου, πού σέ δημιούργησα κατ᾿ εἰκόνα μου.Σήκω νά φύγουμε ἀπό ἐδῶ. Γιατί σύ εἶσαι μέσα σέ μένα καί ἐγώ μέσα σέ σένα! Γιά σένα ὁ Κύριος ἔλαβε τή δική σου μορφή τοῦ δούλου. Γιά δική σου χάρι, ἐγώ πού βρίσκομαι ψηλότερα ἀπό τούς οὐρανούς, κατέβηκα στή γῆ καί πιό κάτω ἀπό τή γῆ. Γιά σένα τόν ἄνθρωπο ἔγινα σάν ἕνας ἀνυπεράσπιστος ἄνθρωπος, βρέθηκα χωρισμένος κι᾿ ἐγώ ἀπό τή ζωή, ἀνάμεσα σ᾿ ὅλους τούς ἄλλους νεκρούς (Ψαλμ. 87, 5). Γιά σένα πού βγῆκες μέσα ἀπό τόν κῆπο τοῦ παραδείσου, μέσα σέ κῆπο παραδόθηκα στούς Ἰουδαίους καί μέσα σέ κῆπο ἐσταυρώθηκα (Ἰωάν. 19, 41).

Κύτταξε στό πρόσωπό μου τά φτυσίματα, πού καταδέχθηκα πρός χάριν σου, γιά νά σέ ἀποκαταστήσω στήν παλαιά σου δόξα, πού εἶχα δώσει μέ τό ἐμφύσημά μου (Γεν. 2, 7). Κύτταξε στά μάγουλά μου τά ραπίσματα, πού καταδέχθηκα, γιά νά ἐπανορθώσω τήν διεστραμμένη μορφή σου καί νά τήν φέρω στήν ὄψι πού εἶχε σάν εἰκόνα μου. Κύτταξε στή ράχη μου τή μαστίγωσι πού καταδέχθηκα, γιά νά διασκορπίσω τό φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων σου. Κύτταξε τά καρφωμένα χέρια μου, πού τά ἅπλωσα καλῶς ἀπάνω στό ξύλο τοῦ Σταυροῦ, γιά νά συχωρεθῆς σύ πού ἅπλωσες κακῶς τό χέρι σου στό ἀπαγορευμένο δένδρο. Κύτταξε τά πόδια μου πού καρφώθηκαν καί τρυπήθηκαν στό Σταυρό, γιά νά ἐξαγνισθοῦν τά δικά σου πόδια πού ἔτρεξαν κακῶς στό δένδρο τῆς ἁμαρτίας.

Τήν ἕκτη ἡμέρα βγῆκε εἰς βάρος σου τότε ἡ καταδικαστική ἀπόφασις. Γι᾿ αὐτό πάλι τήν ἕκτη ἡμέρα σέ ἀναπλάττω καί ἀνοίγω τόν παράδεισο. Πρός χάριν σου γεύθηκα τήν χολή, γιά νά σοῦ θεραπεύσω τήν πικρή ἡδονή πού γεύθηκες ἀπό ἐκεῖνον τόν γλυκό καρπό. Γεύθηκα τό ξύδι, γιά νά βγάλω ἀπό τή ζωή σου τό δριμύ καί ἔξω ἀπό τή φύσι σου ποτῆρι τοῦ θανάτου. Δέχθηκα τόν σπόγγο, γιά νά σβήσω τό κατάστιχο τῶν ἁμαρτιῶν σου. Δέχθηκα τό καλάμι, γιά νά ὑπογράψω τήν ἀπελευθέρωσι τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὕπνωσα στόν Σταυρό καί τρυπήθηκα στήν πλευρά μου, γιά σένα πού ὕπνωσα στόν παράδεισο καί ἔβγαλα ἀπό τήν πλευρά σου τήν Εὔα. Ἡ πληγωμένη πλευρά μου ἐθεράπευσε τόν πόνο τῆς πλευρᾶς σου. Ὁ δικός μου ὕπνος θά σέ βγάλη ἀπό τόν ὕπνο σου μέσα στόν Ἅδη. Ἡ ρομφαία πού χτύπησε ἐμένα, σταμάτησε τή ρομφαία πού στρεφόταν ἐναντίον σου (Γεν. 3, 24).

Σήκω, λοιπόν. Ἄς φύγουμε ἀπό ἐδῶ. Τότε σέ ἐξώρισα ἀπό τόν γήϊνο παράδεισο. Τώρα σέ ἀποκαθιστῶ, ὄχι πλέον σ᾿ ἐκεῖνον τόν παράδεισο, ἀλλά σέ οὐράνιο θρόνο. Τότε σ᾿ ἐμπόδισα νά φᾶς ἀπό τό ξύλο τῆς ζωῆς (Γεν. 3, 22). Νά ὅμως τώρα πού ἑνώθηκα πλήρως μέ σένα, ἐγώ πού εἶμαι ἡ ἴδια ἡ ζωή. Ἔταξα τά Χερουβίμ νά σέ φρουροῦν σάν δοῦλο. Τώρα ὁδηγῶ τά Σεραφίμ νά σέ προσκυνήσουν σά Θεό. Κρύφθηκες τότε μπροστά στόν Θεό, ἐπειδή ἤσουν γυμνός. Νά ὅμως πού ἀξιώθηκες νά κρύψης μέσα σου γυμνό τόν ἴδιο τόν Θεό. Γι᾿ αὐτό σηκωθῆτε, ἄς φύγουμε ἀπό ἐδῶ. Ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Ἀπό τήν φθορά στήν ἀφθαρσία. Ἀπό τό σκοτάδι στό αἰώνιο φῶς. Ἀπό τήν ὀδύνη στήν ἐλευθερία. Ἀπό τή φυλακή τοῦ Ἅδη στήν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Ἀπό τά δεσμά στήν ἄνεσι. Ἀπό τή σκλαβιά στήν τρυφή τοῦ Παραδείσου. Ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό.

8.-. Γι᾿ αὐτό τόν σκοπό ὁ Χριστός ἀπέθανε καί ἀνέστη: γιά νά γίνη Κύριος καί νεκρῶν καί ζώντων (Ρωμ. 14, 9). Σηκωθῆτε, λοιπόν. Ἄς φύγουμε ἀπό ἐδῶ. Ὁ οὐράνιος Πατέρας περιμένει μέ λαχτάρα τό χαμένο πρόβατο. Τά ἐνενῆντα ἐννέα πρόβατα τῶν ἀγγέλων (Ματθ. 18, 12) περιμένουν τόν σύνδουλό τους Ἀδάμ, πότε θά ἀναστηθῆ, πότε θά ἀνέλθη καί θά ἐπανέλθη πρός τόν Θεό. Ὁ χερουβικός θρόνος εἶναι ἕτοιμος. Αὐτοί πού θά σᾶς ἀνεβάσουν εἶναι γρήγοροι καί βιάζονται. Ὁ νυμφικός θάλαμος ἔχει προετοιμασθῆ. Τό μεγάλο ἑορταστικό δεῖπνο εἶναι στρωμένο (Ἀποκ. 19, 9, Λουκ. 14, 16). Τά θησαυροφυλάκια τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν ἄνοιξαν. Ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχει ἑτοιμασθῆ «ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. 25, 34). Ἀγαθά πού μάτια δέν τά εἶδαν καί αὐτιά δέν τά ἄκουσαν περιμένουν τόν ἄνθρωπο (Α´ Κορ 2, 9).

Αὐτά καί ἄλλα παρόμοια εἶπεν ὁ Κύριος. Καί ἀμέσως ἀνασταίνεται μαζί Του ὁ ἑνωμένος σ᾿ αὐτόν Ἀδάμ καί μαζί τους καί ἡ Εὔα. Ἀκόμη δέ καί «πολλά σώματα δικαίων, πού εἶχαν πεθάνει πρίν ἀπό αἰῶνες, ἀναστήθηκαν» (Ματθ. 27, 52), διακηρύσσοντας τήν τριήμερο Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτήν ἄς τήν ὑποδεχθοῦμε καί ἄς τήν ἀγκαλιάσουμε οἱ πιστοί μέ πολλή χαρά, χορεύοντες μέ τούς ἀγγέλους καί ἑορτάζοντες μέ τούς ἀρχαγγέλους καί δοξάζοντες τόν Χριστό, πού μᾶς ἀνέστησε ἀπό τήν φθορά. Εἰς Αὐτόν ἁρμόζει ἡ δόξα καί ἡ δύναμις, μαζί μέ τόν ἀθάνατο Πατέρα καί τό πανάγιο καί ἀγαθό καί ζωοποιό καί ὁμοούσιο Πνεῦμα, εἰς ὅλους τούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή, http://www.alopsis.gr/alopsis/kathodos.htm