Η Βαυαρία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης του 2015

Υποχρεωτική είναι από σήμερα 1η Ιουνίου 2018 η παρουσία σταυρών στις εισόδους όλων των δημοσίων κτηρίων στη Βαυαρία καθώς τίθεται σε εφαρμογή ο νόμος Kreuzpflicht (υποχρεωτικός ο σταυρός).

Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό του γερμανικού κρατιδίου Μάρκους Σόντερ ο νόμος αυτός έχει στόχο την ενίσχυση της βαυαρικής ταυτότητας μετά την αύξηση του αριθμού των Μουσουλμάνων στην περιοχή.

Η Βαυαρία βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης του 2015 όταν ένα μεγάλο ποσοστό του 1 εκατομμυρίου προσφύγων και μεταναστών που έφτασαν στη Γερμανία μπήκαν στη χώρα από το συγκεκριμένο κρατίδιο, με την εξέλιξη αυτή να ενισχύει το ακροδεξιό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD).

O ίδιος ο Σόντερ που έχει έναν σταυρό πάνω από το γραφείο του δήλωσε ότι «θέλουμε να στείλουμε ένα καθαρό σήμα ότι οι πολίτες θα πρέπει να θέλουν να τονίζουν την ταυτότητά τους».

Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση από την εταιρεία Infratest το 56% των Βαυαρών τάσσεται υπέρ του συγκεκριμένου νόμου ενώ αντίθετο δηλώνει το 38%.

Οι περισσότερες θετικές απαντήσεις δόθηκαν από οπαδούς του AfD (77%) και του CSU (71%), του κόμματος το οποίο υπέστη τις μεγαλύτερες εκλογικέ απώλειες από την άνοδο των ακροδεξιών.

Αντίθετα διχασμένοι είναι οι Σοσιαλδημοκράτες με 52% να δηλώνουν υπέρ και 46% κατά ενώ οι περισσότερες αρνητικές απαντήσεις δόθηκαν από οπαδούς των Πρασίνων 74%.

Πηγή: Πρώτο ΘΕΜΑ

«Ευχόμεθα από σας να βγει μια Ελλάδα πολύ ωραιότερη, απ’ ό,τι άφησαν οι πρόγονοί μας. Και θα είμαι ευτυχής, του χρόνου εάν ζήσω να είμαι μαζί σας. Εάν δε ζήσω, καλά μου παιδιά, καλή αντάμωση στην αιωνιότητα!

Τώρα θα σας πω και ένα μυστικό, που θα συγκινηθείτε. Όπως είπε και ο νομάρχης, ευρισκόμεθα στα άκρα εδώ της Ελλάδος, ευρισκόμεθα εις τα σύνορα της πατρίδος και πολλοί εχθροί μας περικυκλώνουν και θέλουν να καταστρέψουν την αγαπητή μας πατρίδα και σας λέγω κάτι να το ξέρετε πολύ καλά.

Υπάρχουν οι λεγόμενοι Σκοπιανοί, οι οποίοι προσπαθούν να πάρουν τη Μακεδονία μας και να την κάνουν δική τους και γράφουν γράμματα. Δε σας το λέω αυτό για τίποτε άλλο, το λέω σε σας εξομολογούμενος, μου γράφουν γράμματα κάτω από την Αυστραλία˙«Ρε, τράγε» λέγουν «θα έρθουμε να σε σκοτώσουμε. Δε γλιτώνεις!». Με μισούν θανάσιμα, διότι αγαπώ την αγαπητή μου πατρίδα.

Μέσα στην καρδιά μου έχω Χριστό και Ελλάδα. Και αυτά μέχρι τέλους της ζωής μου θα τα κρατήσω. Μακάρι να έρθει η ώρα αυτή, όχι για υστεροφημία, που δεν πιστεύω στην υστεροφημία, αλλά πιστεύω πραγματικώς ότι είναι ιερά ώρα να πεθάνει κανείς για τα μεγάλα ιδανικά, για την Ελλάδα, την αγαπητή μας πατρίδα.

Και όπως έλεγε ένας δικός μας ποιητής, ο Μαβίλης, που σκοτώθηκε επάνω στο Δρίσκο της Ηπείρου, όταν εξέπνεε ο εθελοντής Μαβίλης, μου έλεγε ο πνευματικός του πατέρας, ο ιερεύς, συγκινήθηκε και είπε˙ «Σε λίγο δε θα υπάρχω στη ζωή». Και είπε κάτι λόγια αλησμόνητα, κάτι λόγια που ζυγίζουν πολύ, είπε˙ «Ω, πατρίδα! Πολλές τιμές μου έδωκες. Η πιο μεγάλη τιμή είναι τώρα που πεθαίνω για σένα!»

Τα τελευταία λόγια από την προσφώνηση του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στα αγόρια του Γυμνασίου, στην γιορτή της λήξεως, στις Κατασκηνώσεις της Ιεράς Μητροπόλεώς του, στις 13 -7 -1990.

*********************************************************************

ME EIΔOΣ ΣAΛIΓKAPIOY ΠAPOMOIAZEI TOYΣ ΣKOΠIANOYΣ O MHTPOΠOΛITHΣ ΦΛΩPINHΣ AYΓOYΣTINOΣ KANTIΩTHΣ, ΚΑΙ ΛΕΕΙ:

«…Tώρα έχουμε τους Σκοπιανούς που είναι είδος σαλιγκαρίου, τα οποία είναι κρυμμένα δεξιά και αριστερά, αλλά μόλις πέσει η βροχούλα, το έχετε παρατηρήσει, βγαίνουν όλα στην επιφάνεια» (Kατασκηνώσεις 4-8-1992).

Tα σαλιγκάρια αυτά ξεθάρεψαν σήμερα, γιατί πέφτει η βροχούλα της Aμερικής. Bγήκαν από τις κρυψώνες τους, και διεκδικούν την Mακεδονία μας, που ήτο, είναι και θα μείνει πάντα Eλληνική.

Πηγή: π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Αβέρωφ

Το Πνεύμα το Άγιον αγαπητοί μου ήδη είχε ανακληθεί από την γην. Το είπε σαφώς ο Πατήρ: «... ου μὴ καταμείνη τό πνεύμα μου ἐν τοῖς ανθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα, δια τό είναι αυτούς σάρκας·». Οι άνθρωποι είχαν εξοκείλει, παρότι ο Θεός είχε πει να μην μιγούν [σ.σ. μίγω: μεσαιονικό του μείγνυμι – λεξικό Δημητράκου] οι δύο κλάδοι του Αδάμ. Ο  ένας ήτανε του Κάιν και ο άλλος του Σηθ. Εμίγησαν όμως κινούμενοι από κίνητρα υλιστικά. Είδαν λέγει οι υιοί, οι απόγονοι, του Σηθ ότι οι θυγατέρες των απογόνων του Κάιν ήτανε πολύ ωραίες και εμίγησαν. Και εχάλασαν, και έφτασαν σε ένα σημείο που προκαλείται πλέον η απόφασις του Θεού για να έλθει ο κατακλυσμός. Γι΄ αυτό λέγει, προσέξτε αυτήν την θέσιν, «... ου μὴ καταμείνή τό πνεύμα ΜΟΥ ἐν τοῖς ανθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα, δεν λέει εις τους αιώνες, δια τό είναι αυτούς σάρκας·» έγιναν σαρκικοί.

«Κλείστε τ’ αυτιά σας και σφίξατε την Ορθόδοξη Πίστη μέσα στην καρδιά σας.
Έχομε εισέλθει εις τον χώρον των εσχάτων ημερών.»

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006),  

Το Πνεύμα το Άγιον αγαπητοί μου ήδη είχε ανακληθεί από την γην. Το είπε σαφώς ο Πατήρ:

«... ου μὴ καταμείνη τό πνεύμα μου ἐν τοῖς ανθρώποις τούτοις εἰς τόν αἰῶνα, δια τό είναι αυτούς σάρκας·»

Οι άνθρωποι είχαν εξοκείλει, παρότι ο Θεός είχε πει να μην μιγούν [σ.σ. μίγω: μεσαιονικό του μείγνυμι – λεξικό Δημητράκου] οι δύο κλάδοι του Αδάμ. Ο  ένας ήτανε του Κάιν και ο άλλος του Σηθ. Εμίγησαν όμως κινούμενοι από κίνητρα υλιστικά. Είδαν λέγει οι υιοί, οι απόγονοι, του Σηθ ότι οι θυγατέρες των απογόνων του Κάιν ήτανε πολύ ωραίες και εμίγησαν. Και εχάλασαν, και έφτασαν σε ένα σημείο που προκαλείται πλέον η απόφασις του Θεού για να έλθει ο κατακλυσμός. Γι΄ αυτό λέγει, προσέξτε αυτήν την θέσιν:

«... ου μὴ καταμείνή τό πνεύμα ΜΟΥ ἐν τοῖς ανθρώποις τούτοις»,

«εἰς τόν αἰῶνα» : δεν λέει εις τους αιώνες,

«δια τό είναι αυτούς σάρκας·» : έγιναν σαρκικοί.

Αίρω λοιπόν το Πνεύμα μου το Άγιον. Από εδώ ας μάθουμε ότι ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το Πνεύμα του Θεού. Δεν, τρόπον τινά, προσγειούται ομαλά το Πνεύμα το Άγιον εις τον σαρκικόν άνθρωπον. Γνωρίζουμε δε πλέον από την Καινή Διαθήκη, ότι ο άνθρωπος είναι, όχι η ψυχή του μόνον αλλά και το σώμα του και κυριότατα το σώμα του, ναός του Αγίου Πνεύματος. Πως λοιπόν αυτό το σώμα το οποίον θα συρθεί εις την ανηθικότητα, την ποικίλη ανηθικότητα, πως είναι δυνατόν πλέον αφού καταπροδόθηκε ως ναός του Αγίου Πνεύματος να μένει πλέον μέσα εκεί το Πνεύμα το Άγιον;

Πράγματι, η όλη η ζωή των ανθρώπων διετηρήθη για 120 χρόνια ακόμη και επήλθε ο κατακλυσμός. Διεσώθη μόνον η οικογένεια του Νώε και άρχισε πάλι η ανθρωπότητα να απλώνεται στη γη. Αλλά η ρίζα της ανθρωπότητος παρέμενε πονηρή. Η πρόθεσις, η σκέψις, μάλιστα, εκεί κάπου λέγει το ιερόν κείμενον της Γενέσεως ότι:

«... έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού.»

Και όταν αποφάσισαν οι άνθρωποι να απλωθούν σε όλη τη γη είπαν μεταξύ των να δημιουργήσουν ένα υλικόν μνημείον για να θυμούνται την αφετηρία του ξεκινήματός των, από που έφυγαν, από που ξεκίνησαν. Και άρχισαν να χτίζουν τον πύργον της Βαβέλ. Ξέρετε, να αφήσουμε ένα μνημείον, ένα υλικό σημείον που να προκαλεί μνήμη -αυτό θα πει μνημείον- δεν είναι κακό, αλλά ήταν όμως γι’ αυτούς ένα έργον αλαζονείας. Δες τε εμείς τι φτιάξαμε, ποιοι είμαστε. Αυτό βέβαια δεν το ευλόγησε ο Θεός, και τότε ο Θεός είπε:

«... δεύτε και καταβάντες συγχέομεν αυτών εκεί την γλώσσαν, ίνα μη ακούσωσι έκαστος την φωνήν του πλησίον και διέσπειρεν αυτούς ο κύριος εκείθεν (από εκεί) επί πρόσωπον πάσης της γης, και επαύσαντο οικοδομούντες την πόλιν, και τον πύργον.»

Δεν ολοκλήρωσαν τον πύργον ούτε την πόλιν. Ο πύργος της Βαβέλ. Βαβέλ θα πει σύγχυσις και ονομάστηκε έτσι επειδή επήλθε σύγχυσις των γλωσσών, ο ένας έλεγε αυτό και ο άλλος καταλάβαινε διαφορετικά.

Μετά 50 ημέρες από την Ανάσταση του Χριστού, αγαπητοί μου, ήλθε και πάλι ως γνωστόν το Πνεύμα το Άγιον επί των ανθρώπων. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας σημειώνει στην υμνογραφία της κάτι πολύ χαρακτηριστικό:

«Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε» : Ο Θεός κατέβηκε και συνέχεε τας γλώσσας.

«... διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος·»: Ξεχώριζε έθνη, ομάδες ομάδες ανθρώπων. Προσέξτε, διεμέριζεν έθνη, το λέει και στο Δευτερονόμιον αυτό. Δηλαδή, όρια έθεσε στο κάθε έθνος, σύνορα. Να το κρατήσετε αυτό είναι πολύ χρήσιμο. Θα το δούμε γιατί.

«... ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν»: Την Πεντηκοστή πια.

«... εις ενότητα πάντας εκάλεσε»: Ενώ υπήρξε σκορπισμός πρώτα, τώρα με την Πεντηκοστή γίνεται μία ενότης.

«και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Πεντηκοστή στάθηκε διορθωτική της αλαζονείας των ανθρώπων που απεπειράθησαν να υψώσουν τον πύργον της Βαβέλ. Και φυσικά πλέον εκείνο που εφεξής ενώνει όλους τους ανθρώπους δεν είναι ο πολιτισμός, δεν είναι τα κτήρια, δεν είναι τα μνημεία, αλλά το Πνεύμα το Άγιον. Κι εκείνος που δέχεται το θεανθρώπινον Πρόσωπον, του Χριστού πάντα, δέχεται και το Πνεύμα το Άγιον. Εάν δεν έχεις τον Ιησούν Χριστόν δεν είναι δυνατόν να έχεις το Πνεύμα το Άγιον. Και Αυτό δε επιτελεί ομοίως την πνευματική ζωή. Αυτό που λέμε, «πνευματική ζωή» αυτό είναι, η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Όχι η ζωή του ανθρωπίνου πνεύματος -ο καθένας έχει το πνεύμα του-, όχι βάσει του ανθρωπίνου πνεύματος, αλλά βάσει του Αγίου Πνεύματος ασκείται αυτή η λεγομένη πνευματική ζωή. Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν μπορούμε να σωθούμε. Αν οι άνθρωποι πάσχουν, είναι γιατί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον, γιατί δεν Το αποδέχονται. Το κορυφαίο που σήμερα μας λείπει, ιδία από την εποχή μας, είναι ακριβώς αυτό, το Πνεύμα το Άγιον. Με την προϋπόθεση όμως ότι οι άνθρωποι έχουν πιστέψει, το είπα και προηγουμένως, εις τον Χριστόν. Θα έχεις τον Χριστόν για να έχεις το Πνεύμα το Άγιον.

Και τί μπορεί να μας δώσει το Πνεύμα το Άγιον; Ίσως αναρωτηθείτε.

Πρώτιστα , με το Πνεύμα το Άγιον αποκτούμε νουν Χριστού. Λέει ο Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους, «ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν».

Εμείς, λέει, έχομε νουν Χριστού. Γιατί; Εάν έχουμε τον Χριστόν, έχουμε το Πνεύμα το Άγιον το Οποίον μας δίδει τον νουν του Χριστού. Και αυτό σημαίνει ότι σκέφτομαι όπως εσκέπτετο ο Χριστός. Σκεφτείτε, η σκέψις μου δηλαδή είναι χριστοειδής, είναι αντικοσμική και έχει γνώμονα την αιωνιότητα και το θέλημα του Θεού. Αυτό θα πει, έχω νουν Χριστού.

Δεύτερον , έχομε το Πνεύμα της Αληθείας, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εις το δέκατο τέταρτον κεφάλαιον. Ως Θεός βέβαια, το Πνεύμα το Άγιον πάντοτε αληθεύει, δεν μπορεί να ψεύδεται το Πνεύμα το Άγιον. Τούτο λέγεται σε αντιδιαστολή με το πνεύμα του ψεύδους και της πλάνης που είναι ο διάβολος. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, «... μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε», μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά μόνο στο Πνεύμα το Άγιον το οποίον είναι το Πνεύμα της Αληθείας.

Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμον επικρατεί το πνεύμα της πλάνης που θα πρέπει να γνωρίζουμε για να το αντιδιαστέλλομε από το Πνεύμα το Άγιον. Και ποιός είναι ο καρπός του πνεύματος της πλάνης; Προσέξτε: ο πνευματισμός, τα μέντιουμ. Η μαγεία. Η αίρεσις. Οι φυσικές θρησκείες, που σαν αλαφιασμένοι εμείς οι Ορθόδοξοι οι Χριστιανοί πάμε να γνωρίσουμε. Αυτές τις ξένες φυσικές απ’ Ανατολών ερχόμενες θρησκείες. Να γνωρίσουμε λέει τον Βουδισμό, να γνωρίσουμε τούτο, να γνωρίσουμε εκείνο. Αλλοίμονό μας. Ο κοσμικός τρόπος του ζειν και του σκέπτεσθαι, αποτελούν πνεύματα πλάνης.

Και μάλιστα να σας πω και κάτι τελείως καινούριο. Εδημοσιεύθη σε μία εφημερίδα, ότι σε κάποια Δημοτικά σχολεία, πειραματικά, εις την Πρώτη Τάξη του Δημοτικού σχολείου -καλά το ακούσατε- εισάγεται το μάθημα της μαγείας. Η εφημερίδα έχει δείγματα. Πως είναι το αλφαβητάρι που έχουμε στην Α΄ Δημοτικού και μαθαίνουμε τα γράμματα, το Α, το Β, έτσι κι εκεί υπάρχει ένα βοήθημα, ένα βιβλίο που αναφέρεται εις την μύηση των παιδιών εις την μαγεία. Το ακούσατε; Λέει ένας λόγος ότι η φύσις μισεί τα κενά. Αυτό τώρα να το μεταφέρουμε, την στιγμή που διώχνουμε τον Χριστόν από την ζωή μας, πολύ φυσικό να πάρει θέση ο διάβολος, γιατί η μαγεία πάτρονά της έχει τον διάβολο. Το ακούσατε παρακαλώ; Εγώ θα σας προκαλέσω αν δείτε να γενικεύεται η υπόθεση -αν δεν αποτύχει βέβαια στο ξεκίνημά της- εσείς οι γονείς και οι γιαγιάδες και οι παππούδες διαμαρτυρηθείτε για να σώσουμε τα παιδιά μας.

Το Άγιον Πνεύμα είναι το Χρίσμα της Αληθείας. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α’ του επιστολή:

«... και ύμείς  το χρίσμα ο ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και ου χρείαν έχετε, ίνα τις διδάσκη υμάς·»

Δεν έχετε ανάγκη να σας διδάξει κανείς γιατί είσαστε θεοδίδακτοι,

«... αλλ’ ως το αυτό χρίσμα διδάσκει υμάς περί πάντων»: Για όλα τα πράγματα μας διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον.

Είναι ξεχωριστό Μυστήριον, μετά από το βάπτισμά μας χριώμεθα το Άγιον Χρίσμα. Άλλον το Βάπτισμα, άλλον το Χρίσμα. Το Χρίσμα είναι να πάρουμε με υλικόν τρόπον με το Μύρον αυτό, να πάρομε το Πνεύμα το Άγιον -με υλικόν τρόπον το ξαναλέγω- διότι το Πνεύμα το Άγιον εδράζεται, έχει έδρα του αυτό το αγιασμένο λάδι. Έτσι παίρνουμε το Χρίσμα, αυτό το δεύτερον Μυστήριον το οποίον θα μας δώσει ό,τι αγαθόν ο Θεός θέλει να μας δώσει. Το Άγιον Χρίσμα είναι η προίκα μας.

«... και αληθές εστιν και αληθές και ουκ έστιν ψεύδος· καὶ καθὼς εδίδαξεν υμάς, μενείτε εν αυτώ»: Και είναι Αληθινόν, εις το Πνεύμα το Άγιον δεν υπάρχει ψεύδος, και όπως σας δίδαξε να μένετε εις Αυτό.

Με το Άγιον Πνεύμα αγαπητοί μου έχουμε σαφή διάκριση του αληθούς από του ψευδούς, Του γήινου και του παροδικού από του ουρανίου και μονίμου. Του συμφέροντος και του μη συμφέροντος. Του γνησίου από του νόθου. Μπορούμε να διακρίνομε. Είναι η πνευματική διάκρισις. Γιατί έχουμε και την φυσική διάκριση. Φυσική διάκρισις είναι να διακρίνεις με τα μάτια σου ότι αυτό είναι σκότος και αυτό είναι μέρα, φως· φυσική διάκρισις. Αυτό είναι ντουβάρι και εκείνο είναι νερό· φυσική διάκρισις. Αλλά η διάκρισις αυτών των στοιχείων που σας είπα, να μην τα επαναλαμβάνω, αποτελούν την λεγομένην πνευματική διάκριση.

Ένα τρίτο σημείο . Λέγει ο Ησαΐας ότι έχουμε Πνεύμα φόβου Θεού, λέει στο ενδέκατον κεφάλαιόν του. Ναι, το Πνεύμα το Άγιον μας δίνει τον φόβο του Θεού. Δεν είναι συνεπώς απόβλητος ο φόβος του Θεού, αλλά είναι ευκταίος, είναι επιθυμητός. Η αφοβία; Η αφοβία αγαπητοί μου χάνει τα κεκτημένα. Θα με βοηθήσει να μην φοβούμαι τον διάβολον, αλλά θα φοβούμαι τον Θεόν. Γιατί η αφοβία, ξαναλέγω, χάνει τα κεκτημένα. Γι’ αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος «μετά φόβου και τρόμου», που είναι η επίτασις του φόβου κατεργαζόμενη την ημών σωτηρίαν. Αν την χάσω την σωτηρίαν μου, τί γίνεται; Η αφοβία έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο, αλλά ο φόβος του Θεού εισήγαγε τον ληστήν εις τον Παράδεισον. Ο φόβος του Θεού εισήγαγε τον ληστήν, όταν ο ίδιος λέγει εις τον άλλον τον συ-ληστή του, «ουδέ φοβή συ τον Θεόν»; Διότι στην αρχή και οι δύο εβλασφήμουν τον Χριστόν. Μετά συνήλθε. μπήκε ο φόβος του Θεού, τρόμαξε, συγκλονίστηκε και όταν ο άλλος συνέχισε να βλασφημά του λέει, «ουδέ φοβή συ τον Θεόν;»: Δεν φοβάσε τον Θεόν;

Δια τον μη έχοντα φόβον του Θεού που εμπνέει το Πνεύμα το Άγιον όλα επιτρέπονται, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι. Θεμιτά και αθέμιτα. Και να σκοτώσω και να κλέψω και να κακοποιήσω. Όλα επιτρέπονται αφού δεν έχω τον φόβο του Θεού. Γι’ αυτό και ο λαός μας λέει, αυτός είναι α-θεόφοβος. Δεν έχει φόβο Θεού, αθεόφοβος. Αντιθέτως οι Χριστιανοί ελέγοντο στην αρχαία εποχή, οι φοβούμενοι τον Κύριον.

Τέταρτον και το εξόχως σπουδαίον , γίνεται για εμάς το Πνεύμα το Άγιον, Πνεύμα ελευθερίας. Γράφει ο Παύλος, «... ο δε Κύριος το Πνεύμα εστιν (ο Κύριος είναι το Άγιον Πνεύμα) ου δε το Πνεύμα Κυρίου (όπου δε το Πνεύμα του Κυρίου) εκεί ελευθερία. Είδατε; Εκεί είναι η ελευθερία, όπου είναι το Άγιον Πνεύμα. Βαθύς λόγος, λόγος όντως κλειδί.

Επειδή σήμερα δεν έχουν οι πολλοί το Άγιον Πνεύμα, δεν έχουν και ορθή αντίληψη περί ελευθερίας. Είναι το πιο κακοποιημένο πράγμα η ελευθερία. Θεωρούν την ελευθερία σαν ασυδοσία και αυτό αποτελεί στοιχείο αυτοκαταστροφής. Όπως λέει πάλι ο λόγος του Θεού, οι άνθρωποι που επικαλούνται, λέει, την ελευθερία αυτοί είναι δούλοι της φθοράς . Φράσις στην Καινή Διαθήκη.

Η αναρχία, ο αμοραλισμός -αμοραλισμός θα πει όταν δεν έχεις καμμίαν ηθικήν- είναι σημεία απουσίας του Αγίου Πνεύματος που δίδει την ορθήν αντίληψην περί ελευθερίας.

Ένα πέμπτο σημείον ακόμη αν θέλετε. Λέγει ο Ψαλμωδός ότι λαβαίνουμε Πνεύμα ηγεμονικόν. Πω, πω ! Είναι στον 50ο Ψαλμό, «και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με...». Είναι ο ηγεμών νους. Εκείνος ο οποίος εγκαθίσταται από το Πνεύμα το Άγιον. Κι έτσι κυβερνάει ο νους, δεν κυβερνούν οι πατούσες, ούτε οι φτέρνες, ούτε οι κλωτσιές στο ποδόσφαιρο, ούτε, ούτε, ούτε. Ο ηγεμών νους. Γι’ αυτό τρομάζει ο Δαυίδ και λέγει το εξής: «το πνεύμα το άγιόν  σου μή αντανέλης απ’ εμού». Ένεκα των αμαρτιών μου μην πάρεις το Πνεύμα Σου το Άγιο από μένα γιατί χάθηκα.

Και ένα τελευταίο σημείο , αν είναι τελευταίο. Πλήθος, πλήθος δωρεές μας φέρνει το Πνεύμα το Άγιον αλλά δυστυχώς ο χρόνος πάντοτε είναι περιορισμένος. .. Μας δίδει το Πνεύμα της υιοθεσίας. Λέει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους Επιστολή του: «ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας, ενώ κράζομεν, Αββά, ο Πατήρ». Με αυτό το Πνεύμα αποκαλούμε τον Θεό Πατέρα -Αββά θα πει Πατήρ, έχει δύο γλώσσες είναι η Συριακή, είναι και η Ελληνική. Πείτε σε κάποιον -και μην μου πείτε είναι αυτονόητο να πω τον Θεό Πατέρα- πείτε σε κάποιον να αποκαλέσει τον Θεό Πατέρα όταν δεν τα έχει καλά με τον Θεό. Αδύνατον. Το κεφάλι να του πάρετε, τον Θεό Πατέρα δεν τον επικαλείται. Για να δείτε ότι πράγματι το Πνεύμα το Άγιον μας εμπνέει να λέμε τον Θεόν Πατέρα. Και όταν λέμε Πάτερ ημών, αυτό το Πάτερ ημών είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και εκ της υιοθεσίας γεννάται το αίσθημα της ασφαλείας. Όπως το μικρό παιδί, βλέπετε μια μικρούλα εδώ κοιμάται. Πού κοιμάται; Δίπλα στη μάννα της. Βέβαια, είναι η μάννα της. Έτσι αγαπητοί μου, όταν έχω το στήριγμα, το σκέπασμα του Πατέρα αισθάνομαι ασφάλεια. Ο άνθρωπος ξέρετε πότε δεν αισθάνεται ασφάλεια; Όταν δεν έχει τον Θεό Πατέρα. Γι’ αυτό σήμερα έχουμε τόσες και τόσες άσχημες καταστάσεις. Δηλαδή, το να πω τον Θεό Πατέρα, αλλά με όλη την συνέπεια, αυτό έχει τεραστία σημασία ψυχολογική.

Ενώ έχουμε τόσα προνόμια αγαπητοί από το Άγιον Πνεύμα -και πολλά βέβαια άλλα, που να τα απαριθμήσουμε- ποιος ποτέ θα πίστευε...

ΠΟΙΟΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΕ ΟΤΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΘΑ ΕΣΚΕΠΤΟΝΤΟ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ.

Τί είπατε; Ποιός ποτέ θα το φανταζόνταν, να ξαναγυρίσουν οι Χριστιανοί να χτίσουν τον Πύργο της Βαβέλ; Κι όμως αγαπητοί μου. Τί είναι αυτό; Είναι το ξανακτίσιμο του πύργου της Βαβέλ, η άρνησις της Πεντηκοστής, που λέγεται παγκοσμιοποίησις. Τ’ ακούσατε;

Η άρνηση της Πεντηκοστής λέγεται παγκοσμιοποίησις.

Δεν έχω χρόνο πιο πολύ να σας πω ότι ο Θεός έβαλε τα όρια των εθνών. Είναι στο Δευτερονόμιο, το αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εις την Πνύκα στην Αθήνα κτλ. Ο Θεός θέλει σύνορα όπως θέλει και ντουβάρια στο κάθε σπίτι, στην κάθε οικογένεια. Ξέρετε κάποτε τί είχε γίνει; Στη Ρωσσία, το πείραμα,. Τί θα πει, λέει, οικογένεια; Κοινά όλα. Γρήγορα κατάλαβαν ότι αυτό το πράγμα δεν στέκεται. Στέκεται αυτό το πράγμα; Έτσι συμβαίνει και με τα έθνη. Και δεν είναι απλώς γιατί έχουμε μια πολιτισμική ισοπέδωση. Πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά ζητούμε την ένωση των ανθρώπων δια της παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, την πολιτισμική ένωση και προπαντός εις την θρησκευτικήν ένωση .

Αυτό που ακριβώς λέμε, οικουμενισμός . Στη χοάνη αυτή, να ρίξουμε όλες τις θρησκείες να βγάλουμε αυτό που λέμε οικουμενισμός. Θέτουμε λοιπόν εκ ποδών τον Θεό που σταμάτησε την πυργοποιία, τότε, και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνουμε τον Θεό. Δεν τον χρειαζόμεθα τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.

Αλλά και μ’ αυτήν την ενότητα, προσέξτε, θα τελειώσει ο κόσμος. Δεν ξαναγυρίζει ο Θεός τελείωσε. Αυτή είναι η διαδρομή: Πύργος Βαβέλ – Πεντηκοστή – ξαναγυρίζουμε στον Πύργο της Βαβέλ. Εκεί θα τελειώσει ο κόσμος, και το τέλος του θα είναι τραγικό. Του κόσμου το τέλος θα το εμπνέει ο διάβολος και ο αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης. Αυτή η ανίερος τριάδα.

Είπε ο Κύριος ότι όταν θα ξαναέλθει, θα βρει την Πίστη επί της γης; Αυτό το ερώτημα έθεσε. Αγαπητοί μου, θα την βρει την Πίστη επί της γης αλλά σε λίγους, στο λεῖμμα όπως λέει ο Απόστολος Παύλος. Στο υπόλοιπον, ένα μικρό μέρος, Γι’ αυτό αγαπητοί, σήμερα, γιορτάζουμε την Αγία Πεντηκοστή, έχουμε αντιληφθεί την μεγάλη σημασία και το τι μας εχάρισε το Πνεύμα το Άγιον; Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν έχομε λόγον υπάρξεως, όπως δεν είχαν και οι άνθρωποι προ του κατακλυσμού.

Τα κηρύγματα των ποικίλων παγκσμιοποιήσεων περιφρονήσατέ τα, προπαντός δε στον θρησκευτικό τομέα τον οικουμενισμό. Κλείστε τ’ αυτιά σας και σφίξατε την Ορθόδοξη Πίστη μέσα στην καρδιά σας. Έχομε εισέλθει εις τον χώρον των εσχάτων ημερών. Όλα το δείχνουν. Εμείς, έχοντες το Πνεύμα το Άγιον, να γινόμεθα αγιότεροι και αγιότεροι. Και τότε αναμένομε τον Κύριον Ιησούν που μας βεβαιώνει, «ιδού έρχομαι ταχύ». Και το Πνεύμα και η Νύμφη, το Άγιον Πνεύμα και η Εκκλησία -γιατί το Πνεύμα μένει στην Εκκλησία και βοηθάει την Εκκλησία- με ένα στόμα λέγουσιν, έρχου. Έρχομαι γρήγορα. Έρχου, έλα Κύριε. Και ο ακούων, όποιος ακούει μέσα στην ιστορία, ειπάτω, ας πει, ΕΡΧΟΥ. Αμήν.

* * *

(Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ. Το βίντεο το είδα: Σάλπισμα Ζωής , Αρχική πηγή: Ομοθυμαδόν )

Πηγή: Αβέρωφ

Και μόνο που κατορθώθηκε να πραγματοποιηθούν συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μας σε 24 πόλεις ταυτόχρονα, αποτελεί μια άνευ προηγουμένου επιτυχία. Ενα κίνημα εθνικό, ακηδεμόνευτο, που έχει απέναντί του το σύνολο του οικονομικού, πολιτικού, πανεπιστημιακού και μιντιακού κατεστημένου, μπόρεσε να δείξει τη φοβερή σεισμική ισχύ του σε 24 πόλεις της πατρίδας μας.

Οι πολίτες μπορεί να έχουν αιμορραγήσει οικονομικά και ψυχολογικά την οκταετία της κρίσης αλλά δεν έχουν ρίξει λευκή πετσέτα, όπως εύχονταν ορισμένοι. Διατηρούν τη συναίσθηση της πραγματικότητας, την ιστορική μνήμη τους και -πάνω απ' όλα- την αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν όσα ανήκουν στην πατρίδα.

Οπως έδειξαν και οι σχετικές τηλεοπτικές λήψεις, οι συγκεντρώσεις έγιναν με ελάχιστα χρήματα αλλά πολύ πάθος. Ο λαός αγκάλιασε τις πρωτοβουλίες διοργάνωσης των συλλαλητηρίων και βροντοφώναξε ότι δεν πρόκειται επ' ουδενί να συναινέσει με προδοτικές λύσεις για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Η ιερή λέξη Μακεδονία δεν μπορεί να χαριστεί σε Σλάβους που εμφανίστηκαν στα Βαλκάνια μία χιλιετία μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν θα δεχτούν οι Ελληνες να εκποιηθεί η Ιστορία του έθνους μας για να παραταθεί ο βίος οποιασδήποτε κυβέρνησης. Τα ζητήματα που αφορούν τον Ελληνισμό ξεπερνούν και κόμματα και κυβερνήσεις αλλά και τις εποχές όπου σημειώνονται εξάρσεις και έριδες περί αυτών.

Η εξουσία αντιμετώπισε και αυτά τα συλλαλητήρια με τον συνήθη αλαζονικό τρόπο: περιφρόνηση, ειρωνεία, αμφισβήτηση, ευθεία επίθεση και ύβρεις εναντίον των διοργανωτών αλλά και όσων συμμετείχαν. Αυτή η συνταγή είναι η ιδανική για όποιον θέλει να αποτύχει πολιτικά και να συντριβεί εκλογικά. Η αλαζονεία και η αδιαφορία για τις επιθυμίες και το αξιακό σύστημα της κοινωνίας δεν οδηγούν πουθενά αλλού εκτός από τη δίχως τέλος κατηφόρα.

Επίσης πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι η χθεσινή εξέλιξη φούντωσε την πολυεστιακή πατριωτική πυρκαγιά που καίει τις καρδιές των Ελλήνων. Η μνημονιακή οκταετία ερμηνεύθηκε ως μια περίοδος κατοχής και υποτέλειας, και το εδώ και καιρό αναμενόμενο ξέσπασμα παίρνει ξεκάθαρα και έντονα εθνικά χαρακτηριστικά.

Πηγή: Δημοκρατία, Ακτίνες

Μὲ ἀφορμὴ τὸ νομοσχέδιο ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἀναδοχὴ τέκνων ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια δημιουργήθηκε σύγχυση μεταξὺ τῶν ὅρων ἀναδοχὴ καὶ υἱοθεσία. Ἡ λέξη ἀναδοχὴ εἶναι οἰκεία στοὺς περισσότερους Ἕλληνες. Τὴν χρησιμοποιοῦμε μὲ τὴ σημασία τῆς ὑποχρέωσης ἐκτέλεσης ἔργου: ἀνάληψη δημοσίων ἔργων. Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ πνευματικὴ ἀναδοχή, ἤτοι τὸ νὰ γίνῃ κάποιος ἀνάδοχος, νονός, νὰ βαπτίση ἕνα παιδί.

Ὡς νομικὸς ὅρος ἡ αναδοχὴ ἔχει τελείως διαδορετικὴ σημασία. Ἕνα ἀνήλικο παιδὶ ποὺ οἱ ἁρμόδιες κοινωνικὲς ὑπηρεσίες τὸ ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του γιὰ διάφορους λόγους τοποθετεῖται ὑπὸ τὴν προστασία μίας ἀνάδοχης οἰκογένειας ἕως ὅτου ἐνηλικιωθῆ (ἢ πάψουν οἱ συνθῆκες ποὺ ἐπέβαλαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς βιολογικοὺς γονεῖς του), ἔτσι ὥστε νὰ μὴν περάση ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια σὲ κάποιο ἵδρυμα. Οἱ βιολογικοὶ γονεῖς διατηροῦν τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τους ὅπως καὶ τὴ συγγενικὴ σχέση μὲ τὸ παιδί. Τὸ παιδὶ μένει στὴ νέα του οἰκογένεια, χωρὶς ὅμως νὰ διακόπτεται ἡ ἐπαφὴ μὲ τοὺς φυσικούς του γονεῖς. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση μιλᾶμε γιὰ ἀναδοχή.

Ἡ υἱοθεσία εἶναι ἡ διαδικασία μὲ τὴν ὁποία ὁ θετὸς γονέας ἀποκτᾶ ὅλα τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τοῦ γονέα, καθὼς καὶ τὴ συγγενικὴ σχέση μὲ ἕνα ἀνήλικο παιδὶ ποὺ οἱ ἁρμόδιες κοινωνικὲς ὑπηρεσίες τὸ ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του γιὰ πολὺ σοβαροὺς λόγους. Ὁρισμένοι γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴ γλωσσικὴ ἀνδροκρατία στὴ γλῶσσα ἀντικαθιστοῦν τὴ λέξη υἱοθεσία μὲ τὶς λέξεις παιδοθεσία καὶ τεκνοθεσία. Ἡ υἱοθεσία ὅμως ἔχει ἐπικρατήσει. Εἶμαι μερικὲς λέξεις ποὺ εἶναι δύσκολο νὰ ἀλλάξουν, ὅπως ὁ ἀνδριάντας, τὸ ἀνδράποδο, τὸ παντρεύομαι (ἀπὸ ὑπανδρεύομαι, γίνομαι ὕπανδρος), τὸ ἀνδραγάθημα, ἀνδρεία, ἀνανδρία, αὔτανδρος, λειψανδρία.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Σέ ἀντίθεση μέ τήν δύση πού «σκοτώνει» κάθε μέρα τό θεσμό τῆς φυσιολογικῆς οἰκογένειας καί προωθεῖ ἄλλα πρότυπα πού δέν συνάδουν μέ τήν χριστιανική ἠθική, την παραμονή τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας γιά τά παιδιά, ὁ Βλαντιμίρ Πούτιν παρέθεσε γεῦμα στό Κρεμλίνο καί παρέδωσε εἰδικό μετάλλιο σέ πολυτέκνους ἀποδίδοντας τιμή σέ αὐτές τίς οἰκογένειες.

Οἱ πολύτεκνοι γονεῖς μέ τά παιδιά τούς εἶχαν ταξιδέψει στήν Μόσχα ἀπό τίς περιοχές Ἀστραχάν καί Γιαροσλάβλ, τίς δημοκρατίες τῆς Καρελίας, τίς περιοχές τῆς Buryatia, τῆς Βόρειας Ὀσετίας-Ἀλάννας, τοῦ Perm καί τοῦ Primorye καί τήν Αὐτόνομη Περιοχή Khanty-Mansi – Yugra.

Τό Τάγμα τῆς Δόξας τῆς οἰκογένειας ἱδρύθηκε μέ Προεδρικό Διάταγμα πού ὑπεγράφη τόν Μάιο τοῦ 2008 ἀπό τόν Πούτιν καί ἀπονέμεται σέ γονεῖς πού διαθέτουν....

7 ἤ περισσότερα παιδιά καί φροντίζουν γιά τήν ὑγεία, τήν ἐκπαίδευση καί τήν σωματική, πνευματική καί ἠθική τους ἀνάπτυξη.

Ὁ ἴδιος ὁ Ρῶσος πρόεδρος δήλωσε πρός τίς οἰκογένειες αὐτές πού συγκεντρώθηκαν στό προεδρικό μέγαρο:

Καλησπέρα, φίλοι,

Εἶναι πραγματικά εὐχάριστο νά σᾶς καλωσορίσω ἐδῶ στό Κρεμλίνο τήν παραμονή τῆς Παγκόσμιας Ἡμέρας γιά τά Παιδιά γιά αὐτή τήν τελετή παρουσίασης τοῦ Τάγματος τῆς Δόξας τῆς οἰκογένειας.

Ὑπάρχουν πολλά ἀληθινά εὐτυχισμένα ἄτομα σέ αὐτή τήν αἴθουσα σήμερα. Μαζί μέ τά παιδιά σας, ἀνακαλύπτετε τόν κόσμο ξανά καθημερινά, μοιραστεῖτε μέ ὑπερηφάνεια τά ἐπιτεύγματά τους, δεῖτε πῶς οἱ προσπάθειές σας ἀναπτύσσουν τά ταλέντα τους καί εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐμεῖς ἀπό τήν δική μας τήν πλευρά κάνουμε ὅ, τί εἶναι δυνατόν γιά νά τά βοηθήσουμε νά γίνουν εἰλικρινεῖς καί ἀξιοπρεπεῖς ἄνθρωποι καί ἀξιόλογοι πολίτες τῆς χώρας μας.

Φυσικά, μία μεγάλη οἰκογένεια δέν εἶναι μόνο εὐτυχία, ἀλλά εἶναι πάνω ἄπ ‘ὅλα μεγάλη ἐργασία καί εὐθύνη. Πρόκειται γιά ἐργασία χωρίς διαλείμματα καί Σαββατοκύριακα.

Τά παιδιά σας, οἱ ἀνάγκες, τά προβλήματα καί τά ἐνδιαφέροντά τους εἶναι πάντα ἡ πρώτη σας προτεραιότητα.

Αὐτός ὁ εὐγενικός καί γενναιόδωρος δρόμος στή ζωή εἶναι ἕνα μονοπάτι πού ἔχετε ἐπιλέξει μέ γνώμονα τήν δικῆς σας καρδιά, καί βλέπουμε ὅτι ἡ γονική σας ἀγάπη εἶναι πραγματικά ἀπεριόριστη καί φτάνει σέ ὅλα τά παιδιά, εἴτε τά δικά σας εἴτε τά υἱοθετημένα παιδιά.

Οἱ οἰκογένειες σάν τίς δικές σας, μεγάλες καί γεμάτες γενναιόδωρη γονική ἀγάπη, ἐνσωματώνουν αἰῶνες παραδόσεων ἐνσυναίσθησης καί καλοσύνης, καί ἀποδεικνύουν μέσω τοῦ παραδείγματός τους ὅτι δέν ὑπάρχουν ἐμπόδια γιά τήν ἐπιθυμία νά ἐνεργήσετε ἐποικοδομητικά, καί νά κάνετε τό καλό προσφέροντας φωτεινά παραδείγματα σέ ὅσους θέλουν νά σᾶς ἀκολουθήσουν .

Ἡ φροντίδα τῶν παιδιῶν καί ἡ παροχή βοήθειας γιά τήν πλήρη ἀνάπτυξη τῶν ἱκανοτήτων τούς εἶναι ἕνα ἀπό τά βασικά κίνητρα πού προωθοῦν τούς ἀνθρώπους, τίς οἰκογένειες καί τήν κοινωνία ἐν γένει.

Κατά τή διάρκεια αὐτῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν, ἡ χώρα μᾶς ἔχει κάνει πολλά γιά νά ὑποστηρίξει τή μητρότητα καί τήν παιδική ἡλικία.

Ἔχουμε ἀποτελέσματα. Ὑπάρχουν ὅλο καί περισσότερες οἰκογένειες πού τεκνοποιούν δύο ἤ περισσότερα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων τῶν οἰκογενειῶν μέ παιδιά πού ἔχουν υἱοθετήσει .

Φυσικά, θά συνεχίσουμε νά κάνουμε ὅ, τί μποροῦμε γιά νά ἐξασφαλίσουμε ἀξιοπρεπεῖς συνθῆκες διαβίωσης γιά τίς οἰκογένειες μέ πολλά παιδιά , ἐνῶ θά διασφαλίσουμε ὅτι πολλά τά παιδιά πού δέν ἔχουν οἰκογένεια θά ζοῦν πλέον ὑπό τή φροντίδα νέων γονιῶν .

Τονίζω ὅτι οἱ περιφερειακές καί τοπικές ἀρχές μποροῦν νά κάνουν πολλά στόν τομέα αὐτό. Οἱ ὑπάλληλοι σέ τοπικό ἐπίπεδο βρίσκονται σέ καλύτερη θέση γιά νά διαπιστώσουν τά προβλήματα τῶν μεγάλων οἰκογενειῶν.

Πρέπει νά γνωρίζουμε αὐτά τά προβλήματα, νά τά κατανοοῦμε καί νά ἐπιδιώξουμε νά τά λύσουμε .

Αὐτό ἰσχύει γιά ὅλα τά σημαντικά καθημερινά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης τῆς στέγασης. Εἶναι πάντα ἐφικτό νά βροῦμε λύση ἐάν ἀντιμετωπίσουμε τά προβλήματα μέ συγκεκριμένο τρόπο.

Φίλοι, θέλω νά εὐχαριστήσω ὅλες τίς πολύτεκνες οἰκογένειες στή χώρα μας καί νά σᾶς εὐχηθῶ σέ ὅλους ὑγεία καί εὐημερία.

Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν προσοχή σας.

Γιά ἄλλη μία φορά, ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς συγχαρῶ ὅλους. Θέλω νά πῶ κάτι ἀκόμα.

Αὐτή δέν εἶναι ἡ πρώτη μου τελετή. Ἀλλά αὐτό πού μου φέρνει πάντα χαρά σέ αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι ὅτι αὐτές οἱ τελετές ἔρχονται ἐδῶ τόσο καλοί ἄνθρωποι.

Αὐτή ἡ καλοσύνη κυριολεκτικά ὑπάρχει στόν ἀέρα, εἶναι ἁπτή, μπορεῖτε νά τήν αἰσθανθεῖτε. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ἐπειδή ἔχετε τέτοιο πνεῦμα καί μεγάλες καρδιές γιά αὐτό καί ἐπιτυγχάνετε τήν εὐτυχία στή ζωή.

Ὁ Θεός νά σᾶς δίνει καλή ὑγεία, τύχη καί εὐτυχία!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Oι Ελληνες βροντοφωνάζουν και στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα προς την κυβέρνηση και τους παραχαράκτες της Ιστορίας.

Χιλιάδες κόσμου σε 24 πόλεις έδειξαν πως δεν υπαναχωρούν και πως δεν πρόκειται να ανεχθούν καμία παραχώρηση στο όνομα της Μακεδονίας μας.

Το μήνυμα εστάλη.Το έθνος είναι ακόμη ζωντανό.Οι Έλληνες αντιστέκονται. Υπάρχουμε. Υπάρχουμε ως λαός και ως έθνος.

Η κατοχή και η μαύρη προπαγάνδα δεν έχει κατορθώσει να θάψει τα εθνικά χαρακτηριστικά μας.

Το μέγα πλήθος, τα μεγάλα συλλαλητήρια ήταν ένα πυρακτωμένο μήνυμα, ένα καυτό μήνυμα προς όλο τον κόσμο.

Σε όλους αυτούς που αποτελούν τυραννία που διώχνει τα ελληνόπουλα στο εξωτερικό, αποδυναμώνει την άμυνα της χώρας, «καίει» τις ψυχές των Ελλήνων και παραδίδει τον πλούτο και το κράτος στους ξένους.

Το μήνυμα λοιπόν εστάλη.

Σε πολλές σε πόλεις μάλιστα ακούστηκαν συνθήματα τόσο κατά του Αλέξη Τσίπρα, όσο και κατά του Ν. Κοτζιά, όταν τα ονόματά τους αναφέρθηκαν από τους ομιλητές.

Το ζήτημα έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, με αποτέλεσμα να έχουν συγκεντρωθεί ξενά ΜΜΕ στο συλλαλητήριο για την Μακεδονία που πραγματοποιείται αυτή την ώρα στην Πέλλα, αλλά και τα αντίστοιχα που γίνονται σε άλλες 20 πόλεις της Ελλάδας.

Στον τόπο όπου γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος βρίσκονται δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο και καταγράφουν τον παλμό και τα αιτήματα των συμμετεχόντων.

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

Διοργανώνουν Συνέδρια το ένα μετά το άλλο, στα οποία επιχειρούν θεολογικά άλματα, καταφεύγουν σε θεολογικούς ακροβατισμούς, διαστρέφουν χωρία από την αγία Γραφή και τους Πατέρες, προσπαθούν με χίλιες δυό επινοήσεις και σοφιστείες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, για να παρουσιάσουν τις αποφάσεις της ως Ορθόδοξες και τους ετεροδόξους αιρετικούς ως «Εκκλησίες». Από την άλλη, όσοι εμμένουν στην γραμμή των αγίων Πατέρων μας και στη Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, (συνήθως κληρικοί των κατωτέρων εκκλησιαστικών βαθμίδων, ταπεινοί μοναχοί και λαϊκοί), αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού, να μην εισχωρήσει το δηλητήριο της οικουμενιστικής αιρέσεως στη ζωή της Εκκλησίας. Να παραμείνει η αγία Ορθόδοξη πίστη μας ανόθευτη και απαραχάρακτη, να μηθυσιαστεί στο βωμό των οικουμενιστικών σκοπιμοτήτων και να μη καταντήσει τελικά «ουραγός» και «εξάρτημα» του εφιαλτικού πανθρησκειακού οράματος.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4η Ιουνίου 2018,

ΝΕΑ ΑΓΩΝΙΩΔΗΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΩΣ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η «Σύνοδος» της Κρήτης, δύο περίπου χρόνια μετά την πραγματοποίησή της, συνεχίζει να αποτελεί το «αντιλεγόμενο σημείο» σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο. Από την μια μεριά οι θιασώτες της προσπαθούν με νύχια και δόντια να περισώσουν το κύρος της και να την παρουσιάσουν ως γνήσια Ορθόδοξη Σύνοδο και ως ένα μεγάλο και ιστορικό εκκλησιαστικό γεγονός παγκοσμίων διαστάσεων.

Διοργανώνουν Συνέδρια το ένα μετά το άλλο, στα οποία επιχειρούν θεολογικά άλματα, καταφεύγουν σε θεολογικούς ακροβατισμούς, διαστρέφουν χωρία από την αγία Γραφή και τους Πατέρες, προσπαθούν με χίλιες δυό επινοήσεις και σοφιστείες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, για να παρουσιάσουν τις αποφάσεις της ως Ορθόδοξες και τους ετεροδόξους αιρετικούς ως «Εκκλησίες». Από την άλλη, όσοι εμμένουν στην γραμμή των αγίων Πατέρων μας και στη Συνοδική και Κανονική μας Παράδοση, (συνήθως κληρικοί των κατωτέρων εκκλησιαστικών βαθμίδων, ταπεινοί μοναχοί και λαϊκοί), αγωνίζονται με την Χάρη του Θεού, να μην εισχωρήσει το δηλητήριο της οικουμενιστικής αιρέσεως στη ζωή της Εκκλησίας. Να παραμείνει η αγία Ορθόδοξη πίστη μας ανόθευτη και απαραχάρακτη, να μη θυσιαστεί στο βωμό των οικουμενιστικών σκοπιμοτήτων και να μη καταντήσει τελικά «ουραγός» και «εξάρτημα» του εφιαλτικού πανθρησκειακού οράματος.

Ο αγώνας ανθρωπίνως άνισος, διότι οι πρώτοι διαθέτουν μεγάλη εκκλησιαστική και οικονομική δύναμη και επί πλέον έχουν την αμέριστη συμπαράσταση της Μασονίας και του Διεθνούς Σιωνισμού, ενώ οι δεύτεροι δεν διαθέτουν σχεδόν καμία εκκλησιαστική, ή οικονομική δύναμη. Η μόνη δύναμη τους είναι η παντοδύναμη Χάρη του Θεού, στην οποία καταφεύγουν και στην οποία στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους. Τι θα περίμενε ένας κοσμικά σκεπτόμενος άνθρωπος  από ένα τέτοιο, ανθρωπίνως, άνισο αγώνα; Ασφαλώς να επικρατήσουν κατά κράτος οι πρώτοι. Και όμως! Και εδώ είναι το θαυμαστό. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμεναν οι οικουμενιστές, αλλά κατά παράδοξο τρόπο συνέβη το αντίθετο. Ο πιστός λαός του Θεού την αντιμετώπισε με πρωτοφανή αποστροφή. Η «Σύνοδος» της Κρήτης δεν άγγιξε τα πνευματικά του αισθητήρια. Ο λαός μπορεί να μην έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές και θεολογικούς τίτλους, έχει όμως την εσωτερική διαίσθηση και πληροφόρηση, ότι η Σύνοδος αυτή δεν ήταν Ορθόδοξη Σύνοδος, γιατί δεν έκανε το ένα, το μοναδικό της χρέος, να ΚΑΤΑΓΝΩΣΕΙ τις υφιστάμενες αιρέσεις και παραθρησκείες παγκοσμίως. Όποιος αμφιβάλει γι’ αυτό, ας ρωτήσει τυχαία πιστούς στην Εκκλησία, για να πάρει τις απαντήσεις του.

Αυτή την παράδοξη εξέλιξη ασφαλώς την διαπίστωσαν και γι’ αυτό επεχείρησαν μια νέα αγωνιώδη προσπάθεια εμπεδώσεως και αποδοχής της στη συνείδηση του λαού. Όπως πληροφορηθήκαμε από το διαδίκτυο, η Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., (όπως πάντα πρωταθλήτρια σε τέτοιου είδους επιδόσεις), διοργάνωσε πρόσφατα, από 21 έως 25 Μαΐου, μεγάλο διεθνές Συνέδριο, με τίτλο «8ο Διεθνές Συνέδριο για την ‘Αγία και Μεγάλη Σύνοδο’», με σκοπό την αποτίμηση της εν λόγω «Συνόδου». Σύμφωνα με ανακοίνωση,

«... με εισηγήσεις 99 θεολόγων ομιλητών, διακεκριμένων Ιεραρχών και εκλεκτών καθηγητών, από 20 χώρες όλου του κόσμου και 25 Πανεπιστημιακές Σχολές και Θεολογικά Ινστιτούτα… Μεταξύ των ομιλητών ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος, ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής κ. Δημήτριος, οι Μητροπολίτες Σασίμων κ. Γεννάδιος, Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, οι Επίσκοποι Αβύδου κ. Κύριλλος, Χριστουπόλεως κ. Μακάριος και πλειάδα καθηγητών, κληρικών, μοναχών, μοναζουσών, λαϊκών ανδρών και γυναικών, θα προσεγγίσουν δύο χρόνια μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο θέματα, που αναφέρονται στα επίσημα κείμενά της.»

Επιστρατεύτηκαν ούτε πέντε, ούτε δέκα εισηγητές, αλλά 99! Μεταξύ αυτών ονόματα με βαρείς και επιβλητικούς εκκλησιαστικούς τίτλους. Γιατί άραγε; Μα είναι φανερό! Για να στηρίξουν το κύρος της «Συνόδου». Να προσπαθήσουν να της δώσουν κάποια αξία, ώστε να πεισθεί ο λαός του Θεού, ότι δήθεν είναι «αγία» και να δεχτεί τις αποφάσεις της! Αλλά ποιες αποφάσεις της να δεχτεί; Μήπως αυτές που απέρριψαν οι τέσσερις τοπικές Εκκλησίες, (Ρωσίας, Βουλγαρίας, Αντιοχείας και Γεωργίας), που δεν έλαβαν μέρος στη «Σύνοδο»; Μάλιστα, ακριβώς αυτές! Το γεγονός ότι η «Σύνοδος» της Κρήτης έχει απορριφθεί από την εκκλησιαστική συνείδηση του Ορθοδόξου λαού των εν λόγω τεσσάρων Πατριαρχείων, (και όχι μόνον), που εκπροσωπούν τα 2/3 της ανά τον κόσμον Ορθοδοξίας, αποτελεί γι’ αυτούς την πέτρα του σκανδάλου.

Όπως είναι γνωστό η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ρωσίας έλαβε στις 2.12.2017 μια μνημειώδη, ιστορική απόφαση. Οι 743 Επίσκοποιπου έλαβαν μέρος σ’ αυτή τη Σύνοδο απεφάσισαν τα εξής:

«Η γενόμενη στην Κρήτη Σύνοδος είναι αδύνατον να θεωρείται Πανορθόδοξη, ούτε τα έγγραφα τα οποία ενέκρινε αποτελούν έκφραση της πανορθοδόξου ομοφωνίας… περιλαμβάνουν ασαφείς και διφορούμενες διατυπώσεις, κάτι το οποίον δεν επιτρέπει να τα θεωρούμε ως υποδειγματική έκφραση των αληθειών της Ορθοδόξου πίστεως και της Παραδόσεως της Εκκλησίας.»

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι συνοδικές αποφάσεις των Ιεραρχιών των υπολοίπων τριών Εκκλησιών. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας στις 27.6.2016 ανακοίνωσε:

«Θεωρεί τη συνάντηση της Κρήτης ως μια προκαταρκτική συνέλευση της Πανορθοδόξου Μεγάλης Συνόδου. Αρνείται την απόδοση του συνοδικού χαρακτήρα σε οποιαδήποτε Ορθόδοξη συνέλευση, στην οποία δεν συμμετέχουν όλες οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες… Η Εκκλησία της Αντιόχειας επομένως αρνείται τη ονομασία της συνελεύσεως της Κρήτης, ως ‘Μεγάλης και Πανορθοδόξου Συνόδου’, ή ‘Μεγάλης και Αγίας Συνόδου’».

Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας στις 15.11.2016 ανακοίνωσε:

«Η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι ούτε μεγάλη, ούτε πανορθόδοξη:

1. Λόγω της μη συμμετοχής σε αυτήν μιάς σειράς Ορθοδόξων Εκκλησιών εξαιτίας οργανωτικών και θεολογικών λαθών, που υπήρξαν κατά την προετοιμασία της.

2. Η προσεκτική μελέτη των κειμένων που εγκρίθηκαν από τη ‘Σύνοδο’ της Κρήτης, οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι κάποια από αυτά περιέχουν θέσεις αντίθετες με την Ορθόδοξη Εκκλησία, τη δογματική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας, το πνεύμα και το γράμμα των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων…»

Τέλος το Πατριαρχείο Γεωργίας στις 22.12.2016 ανακοίνωσε:

«Οι αποφάσεις και τα κείμενα της Συνόδου της Κρήτης δεν είναι δεσμευτικά για την Εκκλησία. Είναι απαραίτητη η διόρθωση σε σημεία, ή και η πλήρης αντικατάσταση των κειμένων της ‘Συνόδου’ της Κρήτης.»

Οι συνοδικές αποφάσεις των τεσσάρων Πατριαρχείων σταράτες, ξεκάθαρες, σκέτος καταπέλτης σ’ όλους εκείνους, που έσπευσαν να πανηγυρίσουν την «Σύνοδο» ως μέγα και ιστορικό γεγονός, αλλά και σε όλους εκείνους που μέχρι σήμερα επιμένουν να την εγκωμιάζουν και να την προβάλλουν με διοργανώσεις μεγάλων και επιβλητικών Διεθνών Συνεδρίων, όπως αυτό που μνημονεύσαμε προηγουμένως.

Αλλά δεν ήταν μόνον η δικαιολογημένη αποχή των τεσσάρων Πατριαρχείων. Κατά την διάρκεια των εργασιών της εν λόγω «Συνόδου» συνέβησαν δυστυχώς και άλλα, αξιοδάκρυτα και θλιβερά γεγονότα. Γεγονότα απαράδεκτα και καταλυτικά του Συνοδικού Συστήματος. Που δεν τιμούν, ούτε τους Προκαθημένους, ούτε το Προεδρείο της «Συνόδου», ούτε τους επισκόπους που έλαβαν μέρος στη «Σύνοδο». Γεγονότα τα οποία, όταν βγήκαν στο φως της δημοσιότητος, αμαύρωσαν ακόμη περισσότερο το συνοδικό κύρος της «Συνόδου» αυτής. Θα μνημονεύσουμε τρείς χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που έλαβαν χώρα στα παρασκήνια της «Συνόδου». Πρόκειται για γεγονότα τα οποία ήταν μεν γνωστά και από άλλες πηγές, επιβεβαίωσε όμως ως αυτόπτης μάρτυς και ένας εκ των επισκόπων, που έλαβε μέρος στη «Σύνοδο» ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σε πρόσφατο σύγγραμμά του με τίτλο: «Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στην Κρήτη. Θεολογικές και εκκλησιολογικές θέσεις»:

Α) Το προβληματικό 6ο κείμενο που αφορά τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους ετεροδόξους δεν το υπέγραψαν 17 Σέρβοι επίσκοποι, ενώ το προσυπέγραψαν μόνο 7 από τους 24 αντιπροσώπουςτης αντιπροσωπείας της Σερβικής Εκκλησίας. Και όμως ο Σέρβος πατριάρχηςκ. Ειρηναίος, καταπατώντας την απόφαση της πλειοψηφίας και ενεργώντας ως άλλος πάπας, το προσυπέγραψε και η υπογραφή του έγινε δεκτή από το Προεδρείο της «Συνόδου»(!!!), ως εκφράζουσα δήθεν την πλειοψηφία της αντιπροσωπείας. Σύμφωνα με τον Κανονισμό Λειτουργίας της «Συνόδου», (άρθρο 12, παράγραφος 3), ο Προκαθήμενος καλείται να υπογράψει μόνον κείμενα, που εκφράζουν την «εσωτερική πλειονοψηφία» της αντιπροσωπείας της Εκκλησίας του. Στην προκειμένη περίπτωση επομένως έχουμε σαφή παραβίαση του Κανονισμού. Μ’ άλλα λόγια η «Σύνοδος» περιφρόνησε τον ίδιο τον Κανονισμό Λειτουργίας της.

Β) Το προβληματικό 6ο κείμενο δεν το υπέγραψαν τέσσερις Κύπριοι επίσκοποι. Και όμως! Ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος το υπέγραψε «αντ’ αυτών» χωρίς εξουσιοδότηση και παρά την κατηγορηματική άρνησή τους. Η απαράδεκτη αυτή ενέργεια του Αρχιεπισκόπου έγινε αποδεκτή από το Προεδρείο της «Συνόδου», (!!!), ενδεικτικό και αυτό της παπικής νοοτροπίας που επεκράτησε στη «Σύνοδο».

Γ) Η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, (Μάϊος 2016), με ομόφωνη συνοδική απόφαση προχώρησε σε συγκεκριμένες διορθώσεις πάνω στα προσυνοδικά κείμενα και δέσμευσε την 24μελή αντιπροσωπεία της να εκφράσει με ακρίβεια το εκκλησιολογικό φρόνημα της τοπικής εκκλησίας. Μεταξύ των άλλων η αντιπροσωπεία δεσμεύθηκε να μην αποδεχθεί τον χαρακτηρισμό των αιρετικών κοινοτήτων ως «Εκκλησιών». Η αντιπροσωπεία, ως εντολοδόχος της Ιεραρχίας, είχε καθήκον και χρέος να σεβαστεί την ομόφωνη συνοδική απόφαση της Ιεραρχίας και να παραμείνει αμετακίνητη σ’ αυτήν. Δυστυχώς ακύρωσε την εν λόγω ομόφωνη απόφαση, το δε τραγικότερο είναι ότι το Προεδρείο της Συνόδου, την έκανε αποδεκτή. Βασική αρχή του Συνοδικού Συστήματος, (βλ. 34ος Αποστολικός Κανόνας), είναι ότι οι επίσκοποι κάθε Εκκλησίας σε ζητήματα που αφορούν «την κοινήν της εκκλησίας κατάστασιν», οφείλουν να συναποφασίζουν με τον Προκαθήμενό τους «εν συνόδω», αλλά και ο Προκαθήμενος να ενεργεί πάντοτε δεσμευόμενος από την συνοδική απόφαση. Επομένως στην προκειμένη περίπτωση είναι ολοφάνερο ότι έχουμε σαφή παραβίαση του παρά πάνω 34ου Αποστολικού Κανόνος.

Σύγχρονος ερευνητής της εν Κρήτης «Συνόδου» πολύ σωστά παρατηρεί:

«Εγκαλούμε τον πάπα της Ρώμης για περιφρόνηση του συνοδικού θεσμού και δεν βλέπουμε ότι στην παπική νοοτροπία της –δήθεν– υπεροχής του «πρώτου» στηρίχθηκε η λεγόμενη Πανορθόδοξη, περιφρονώντας και καταλύοντας κάθε έννοια Ορθοδόξου συνοδικότητας και κανονικής τάξεως: Ο «πρώτος» ενεργεί παπικώ τω τρόπω, αντίθετα προς την γνώμη της Συνόδου και αυτό είναι αποδεκτό στην Κρήτη! Είναι ένδειξη παρακμής της κανονικής τάξεως να έχουμε σε τόσο υψηλό θεσμικό επίπεδο «συνοδική» κατάλυση της συνοδικότητας των Τοπικών Εκκλησιών και απόπειρα επιβολής του «πρώτου» κάθε Εκκλησίας με παπικές εξουσίες[1].»

Πιο είναι το συμπέρασμα από όλα τα παρά πάνω; Το συμπέρασμα είναι ότι η «Σύνοδος» της Κρήτης προκειμένου να «περάσει» τις αστήρικτες κανονικώς θέσεις της, στηρίχθηκε πάνω σε μεθοδεύσεις και σε παραβίαση θεμελιωδών αρχών του Συνοδικού Συστήματος. Αλλιώς θα είχε τιναχθεί στο αέρα… Αλλά μια «Σύνοδος» που στηρίχθηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια, είναι δυνατόν ποτέ να σταθεί στα πόδια της; Ουδέποτε. Κάποτε θα σωριασθεί σε ερείπια. Και ήδη από τώρα άρχισε η κατάρρευσή της. Ας μην ματαιοπονούν λοιπόν οι θιασώτες της. Όσα Συνέδρια και αν συγκροτήσουν και όσο επιβλητικά και αν είναι αυτά, δεν θα επιτύχουν απολύτως τίποτε. Η «Σύνοδος» της Κρήτης έχει ήδη κριθεί στη συνείδηση του πιστού λαού του Θεού και έχει καταγραφεί στην εκκλησιαστική μας ιστορία ως αποτυχία. Η έννοια κλειδί που αποδεικνύει το ατελέσφορο της «Συνόδου» της Κρήτης είναι η διακοινωνία, το intercommunion, διότι εκεί συντρίβεται η λογική των θιασωτών της, που ενώ αποδίδουν εκκλησιαστικότητα στις αιρετικές κοινότητες, δεν αποτολμούν την συνέπεια των διακηρύξεών τους, που είναι η διακοινωνία μαζί τους, αποδεικνύοντας ότι δεν πιστεύουν τις δήθεν περισπούδαστες εισηγήσεις τους. Και έτσι κονιοτροποιείται όλη η άτεχνη και αλυσιτελής «θεολογία» τους.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

____________________________

[1] Π. Θεοδώρου Ζήση, Μετά την «Σύνοδο» της Κρήτης. Η διακοπή μνημοσύνου και η δικαστική μου δίωξη, Θεσσαλονίκη 2017, σελ.24-26.

Πηγή: Ακτίνες

3. Ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου στόν ἀναβαθμισμένο «οἰκουμενιστικό ἐπανευαγγελισμό» τῶν Ὀρθοδόξων

Στό πλαίσιο, ἀλλά καί τόν ἀπόηχο τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν ἀναδεικνύεται ὁ ἰδιαίτερος καί ἀναβαθμισμένος ρόλος πού καλεῖται νά διαδραματίσει ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου στήν ἐσωτερική τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συμφώνως πρός τόν ἱστοχῶρο τῆς Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν «Ὀρθόδοξοι καί οἰκουμενικοί ἐπιστήμονες παρουσίασαν τό “ Ὀρθόδοξο Ἐγχειρίδιο γιά τή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί τόν Οἰκουμενισμό” στή 10η Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν στό Πουσάν, Δημοκρατία τῆς Κορέας, τήν Τετάρτη 6 Νοεμβρίου. Τό ἔργο συντονίστηκε ἀπό ἐκδοτική ὁμάδα ἐκ διαφόρων ὀρθοδόξων καί οἰκουμενικῶν ὀργανισμῶν συμπεριλαμβανομένου τοῦ Π.Σ.Ε. καί τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, μαζί μέ μιά ὁμάδα ἀπό τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου στήν Ἑλλάδα» [29].

Λίγο παρακάτω, ἀφοῦ δοθοῦν καί ἄλλες σχετικές πληροφορίες γιά τή στόχευση τῶν ἐκδόσεων Regnum Studies in Global Christianity, ὁ ἱστοχῶρος μᾶς γνωστοποιεῖ ὅτι τό νέο ἐγχειρίδιο, ἐπιτήδευμα τοῦ Προγράμματος τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τήν Οἰκουμενική Θεολογική Ἐκπαίδευση (WCC/ETE) σέ συνεργασία μέ τό Σ.Ε.Ε. (CEC) καί τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, ἔχει ὡς σκοπό «νά προμηθεύσει ἕνα οὐσιαστικό νέο ἐργαλεῖο γιά νά ἐπινοήσει κατάλληλη διδακτική ὕλη καί βασικά ἀναγνώσματα γιά μαθήματα σχετικά μέ τίς σχέσεις πρός ἄλλες ἐκκλησίες, τόν οἰκουμενικό διάλογο καί τόν Παγκόσμιο Χριστιανισμό στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» [30].

Ὁ ἱστοχῶρος τῆς ἴδιας τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου θέτει τό θέμα τῆς συμβολῆς της πολύ ἠπιότερα καί κατώτερα τῆς πλήρους ἐκτάσεώς του, δημοσιοποιώντας τήν τελευταία συνάντηση τῆς ἐκδοτικῆς ἐπιτροπῆς στίς 18 και 19 Σεπτεμβρίου 2013· συμφώνως πρός αὐτήν τό ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο, Handbook on Ecumenism. Resources for Theological Education «αποσκοπεί να αναδείξει την καίρια ιστορική και θεολογική συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνηση, να προσφέρει πρόσβαση σε κείμενα που εκφράζουν το πνεύμα των επιμέρους τοπικών Εκκλησιών στο πλαίσιο του οικουμενικού διαλόγου, να αντιμετωπίσει επί μέρους σύγχρονα ζητήματα του οικουμενικού διαλόγου και της κοινής χριστιανικής μαρτυρίας στη διακονία, την εκπαίδευση, την ποιμαντική μέριμνα κλπ.» Ὁ Τόμος αὐτός ἀπευθύνεται «σε Καθηγητές και φοιτητές των θεολογικών σχολών ανά τον κόσμο, όπως επίσης και σε ιερείς και λαϊκούς». Ἡ ἐκδοτική ὁμάδα περιέλαβε μεταξύ ἄλλων τούς π. Thomas FitzGerald, π. Cyril Hovorun, Δρ. Παντελῆ Καλαϊτζίδη, Αἰκατερίνη Πεκρίδου, Νικόλαο Ἀσπρούλη, Liagre Guy, Dietrich Werner[31]. Οὐδεμία ἀναφορά στή συνεπῆ ἀκαδημαϊκή ἐνδυνάμωση καί ἐκλαΐκευση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος, πού ἀποτελεῖ καί τόν τελικό στόχο τοῦ πονήματος αὐτοῦ τῶν 900 σελίδων καί τῶν 110 ἐπιστημονικῶν συμβολῶν !

Ὁ διαθρησκειακοῦ προσανατολισμοῦ ἱστοχῶρος Globethics.net παραθέτοντας τή θεολογική «συνάφεια» ἐντός τῆς ὁποίας προωθήθηκε ἡ ἔκδοση τοῦ ἐν λόγῳ ἐγχειριδίου, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ «Ὁμάδα Ἐργασίας ἐπί Ὀρθοδοξίας καί Οἱκουμενισμοῦ» (Workgroup on Orthodoxy and Ecumenism) προετοίμασε τό «Ἐγχειρίδιο» συλλέγοντας συμβολές μεταξύ Ὀκτωβρίου 2011 καί Ἰουνίου 2013, ὥστε τό ἐν λόγῳ «Ἐγχειρίδιο» νά καταστεῖ μέγιστη ὀρθόδοξη συμβολή στή 10η Συνέλευση τοῦ Πουσάν, γιά τήν ὁποία εἶχε προετοιμαστεῖ μάλιστα καί forum σχετικό μέ τήν οἰκουμενική θεολογική ἐκπαίδευση  [32].

Τό Globethics.net σημειώνει καί τόν ρόλο πού διαδραμάτισε ἐν προκειμένῳ ἡ προηγηθεῖσα Συνάντηση τῆς Διεθνοῦς Διορθοδόξου Διαβουλεύσεως περί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως στή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί στή Ζωή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Σιμπίου (Sibiu) τῆς Ρουμανίας (9-12 Νοεμβρίου 2010), τίς δηλώσεις τῆς ὁποίας ἐξαίρει [33] καί οἱ ὁποῖες μεταξύ ἄλλων διεπίστωναν (κατά τήν ἔμφαση τοῦ ἱστοχώρου) ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔχουν θεμελιωδῶς ὠφεληθεῖ ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση, πού ἐπέτρεψε σέ αὐτές νά γνωρίσουν ἄλλους Χριστιανούς καί νά ὑπερβοῦν πειρασμούς τοῦ ἀπομονωτισμοῦ· ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἀνάγκη βελτιώσεως τοῦ ἐπιπέδου τῶν διαχριστιανικῶν σπουδῶν καί τοῦ διαλόγου στίς ὀρθόδοξες θεολογικές σχολές μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς κατανοήσεως καί τήν ἐξάλειψη τῆς προκαταλήψεως· ὅτι ἡ μελέτη τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά κινηθεῖ πέραν τοῦ πλαισίου τῆς συγκριτικῆς ἤ ἀκόμη καί πολεμικῆς ἀπολογητικῆς.

Τό δέκατο σημεῖο τοῦ ἀνακοινωθέντος τοῦ Σιμπίου τῆς ὡς ἄνω International Inter-Orthodox Consultation ὑπογραμμίζει τήν ἀνάγκη ἑνός συλλογικοῦ βιβλίου οἰκουμενικῶν ἐκθέσεων ( Essay Book ) πρός χρήση σέ θεολογικές σχολές καί σεμινάρια.

Τά δεκαεπτά σημεῖα τοῦ ἀνακοινωθέντος στό Σιμπίου, πολύ ἐνδιαφέροντα (τῶν ὁποίων συνιστοῦμε τήν ἀνάγνωση στό communique), περιέλαβαν μεταξύ ἄλλων (καί πέραν ὅσων θά ἀναφέρουμε παρακάτω) καί τά ἑξῆς: ●τή διαπίστωση τῆς δυσχέρειας ὁμόφωνης ἀντιμετωπίσεως τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν θεμάτων στίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί τήν ἀνάγκη νά ἐμπλακοῦν σέ διάλογο ἰδιαιτέρως ὅσοι ἀντιτίθενται σέ αὐτόν (§1)· ●τήν ἀνάγκη υἱοθετήσεως ὀρθοδόξου αὐτοκριτικῆς ἐν πνεύματι ταπεινώσεως (“adopting a self-critical approach to its own ecclesial life, in a spirit of humility”) (§2)· ● τή (δῆθεν) ἀνεπάρκεια τῆς πολεμικῆς καί συγκριτικῆς ἀπολογητικῆς νά ἀποδώσει μιάν ἀκαδημαϊκῶς ἰσορροπημένη κατανόηση τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν», θρησκειῶν καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ (§5)· ● τή δέουσα πρόσκληση ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων ἀκαδημαϊκῶν στίς ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές καί τήν ἀποστολή Ὀρθοδόξων φοιτητῶν στίς ἐκείνων Σχολές καί τόπους λατρείας (§7)· ● τήν ὑπογραμμιζόμενη μέγιστη γιά τόν Οἰκουμενισμό σημασία τῶν θεολόγων φοιτητῶν ὡς μελλοντικῶν ποιμένων καί διδασκάλων (§9)· ● τήν ἀνάγκη βελτιώσεως (“more thoroughly”) τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐνημερώσεως στόν κατά τόπους ἐκκλησιαστικό τύπο, τήν τηλεόραση, τό ραδιόφωνο, σέ ἱστοχώρους κ.τ.σ. (§11)· ● τήν ἀνάγκη νά δοθεῖ βάρος στήν πιό ἀποτελεσματική διάδοση τῶν οἰκουμενιστικῶν δρωμένων στόν τοπικό κλῆρο καί λαό (§12 καί §13)· ● τήν ἀνάγκη γιά ἐπέκταση τῆς συμμετοχῆς στήν «Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιά τήν Χριστιανική Ἑνότητα» καί ἄλλες κινήσεις, ὥστε νά περιλάβει καί τά ἐπίπεδα τῆς ἐνορίας καί τῆς τοπικῆς κοινωνίας (§14)· ● τή δέουσα αὔξηση τῶν εὐκαιριῶν συμμετοχῆς Ὀρθοδόξων σέ ὀργανισμούς οἰκουμενιστικούς (§15)· ● τή σημασία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ὡς συντελεστῆ στή διομολογιακή καί διαθρησκειακή συνεργασία καί συμφιλίωση (§16) καί ● τή συνεργασία ὅλων τῶν θεολογικῶν σχολῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό Π.Σ.Ε. μέσῳ τῆς ἐν Βοστώνῃ Ἑλληνορθοδόξου Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ γιά τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν θεμάτων οἰκουμενιστικῆς ἐκπαιδεύσεως (§17) [34]. 

Ἔτσι, τό ὅλο πρόγραμμα (project) τό ὁποῖο προώρισται νά ἐξυπηρετήσει ἡ ἔκδοση τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐγχειριδίου γιά τή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί τόν Οἰκουμενισμό» μεταξύ ἄλλων περιλαμβάνει ὡς σημαίνοντες στόχους (κατά τό Globethics.net τούς ἑξῆς [35]), ὅπως αὐτοί κατεστρώθησαν σέ συναντήσεις τόν Δεκέμβριο τοῦ 2010, Ἰανουάριο καί Ὀκτώβριο  2011 ἀπό τούς κυρίως διοργανωτές τοῦ ἔργου, τόν Δρ π. Dietrich Werner (WCC/ETE), τόν Δρ Παντελῆ Καλαϊτζίδη (Ἀκαδημία Βόλου) καί τόν Καθηγητή π. Viorel Ionita (CEC) :

● Νά ὑπογραμμίσει τόν ἀποφασιστικό ρόλο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἀπό τήν πρώιμη ἀφετηρία της, ὅπως καί νά δώσει ἔμφαση σέ ἀμφότερα, πῶς ἔχουν ἐπωφεληθεῖ οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση καί ἐπίσης πῶς ἔχουν συνεισφέρει στήν οἰκουμενική θεολογία γενικῶς διά πολλῶν δεκαετιῶν.

● Νά παράσχει πρόσβαση σέ οὐσιαστικά καί αὐθεντικά ὀρθόδοξα κείμενα σχετιζόμενα μέ τήν ἀναζήτηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας, ὅπως ἐπίσης καί μέ τήν κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν οἰκουμενική κίνηση, περιλαμβάνοντας τήν παροχή προσβάσεως σέ ἐπίσημες ἀποφάσεις καί δηλώσεις Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀναφορικῶς πρός τήν θεολογική παιδεία καί τόν οἰκουμενισμό.

● Νά ἀντιμετωπίσει πρακτικές πτυχές τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου καί τῆς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στή διακονία, τήν παιδεία, τήν κοινή μαρτυρία, τήν ποιμαντική συμβουλευτική καί τή χριστιανική ζωή, πού ἀπαιτοῦν ποιμαντική θεολογική μελέτη σέ σύγχρονες περιοχές τῆς ζωῆς καί δράσεως τῶν ἐκκλησιῶν καί θά πρέπει γιά τό λόγο αὐτό νά συνδυάσουν θεολογικά ἄρθρα μέ περισσότερα πρακτικά καί ποιμαντικά ἄρθρα.

● Νά παρουσιάσει ὑλικό ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους ἀσχολουμένους μέ τήν θεολογική παιδεία ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀπό διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί νά δώσει ἔμφαση σέ μερικούς ἀπό τούς πρωτοπόρους τῆς ὀρθοδόξου συμμετοχῆς στόν οἰκουμενικό διάλογο ἀπό διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες.

● Νά μεταδόσει μιά κατάλληλη καί θεολογικῶς βάσιμη κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀπό ὀρθόδοξες προοπτικές, μέ τρόπους πού εἶναι διαλογικοί στήν προσέγγιση, μελετώντας ἐπίσης - καί σέ συσχετισμό μέ - κάποιες προκαταλήψεις καί παρανοήσεις ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ἀκόμη κυκλοφοροῦνται σέ μερικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες (μιά ἀπολογητική ὑπέρ τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὀρθόδοξη θεολογία, μέ τήν καλύτερη δυνατή κατανόηση τοῦ ὅρου).

● Νά ἐντοπίσει κατάλληλες πρόσθετες πηγές πού διευκολύνουν τή θεολογική παιδεία ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέσῳ σχεδιαγραμμάτων γιά μαθήματα καί σχέδια διδακτικῆς ὕλης (βιβλιογραφίες, σχεδιαγράμματα ὕλης σπουδῶν, λίστες ἱστοχώρων μέ ἐπιπρόσθετες πηγές), ἐνῷ ταυτοχρόνως νά μή περιορισθεῖ ὡς πρός τό ἀκροατήριο σέ ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, ἀλλά νά φθάσει στό ἐνδιαφερόμενο γενικό κοινό σέ ὀρθόδοξη συνάφεια.

● Παραμένοντας κυρίως σέ ἀναφορά μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τή θεολογία τους τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στό κύριο σῶμα τοῦ κειμένου του, τό Ἐγχειρίδιο θά πρέπει ἐπίσης νά περιλάβει συμβολές ἐπί τῶν οἰκουμενικῶν σχέσεων μεταξύ Ὀρθοδόξων [σημ. μτφρ. Eastern Orthodox] καί Ἀνατολικῶν [σημ. μτφρ. Oriental Orthodox] Ἐκκλησιῶν στό κεφάλαιο περί τῶν διμερῶν διαλόγων καί ἕνα ξεχωριστό πρόσθετο κεφάλαιο (παράρτημα)  στό τέλος, στό ὁποῖο θά πρέπει νά δοθεῖ ἔμφαση στή συγκεκριμένη κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί συμβολή σέ αὐτόν, ἀπό τίς Ἀνατολικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Μιά ὀρθόδοξη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω μπορεῖ νά συνοψισθεῖ στά ἑξῆς:

Εἶναι καταφανές κατά τά ἀνωτέρω, πώς οἱ ἐξελίξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν πηγάζουν ἀβίαστα ἀπό τή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, τόν «νοῦν Χριστοῦ» ἀλλά προωθοῦνται ὡς ξένο σῶμα στήν Ἐκκλησία ἐπιμελῶς καί μέ σχέδιο, ὡς «ἀτζέντα», ὡς project, ἐνῷ ἀναγνωρίζεται ὡς πρόβλημα ἡ ὕπαρξη «κωλυμάτων» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κυρίως στό ἐπίπεδο τοῦ μή «δικτυωμένου», ἁπλοῦ, πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό ὅλο θέμα τοῦ «Ἐγχειριδίου» πού ἑτοιμάστηκε μέ τή συμβολή τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, εἶχε ἀφετηρία τή Συνάντηση στό Σιμπίου (2010), ἐν συνεχείᾳ δέ ἡ ἔκδοση καταρτίστηκε μέ συλλογή συμβολῶν 110 ἐπιστημόνων σέ 900 σελίδες (2011-2013) κατά τίς ντιρεκτίβες τοῦ Σιμπίου, γιά νά καταλήξει στήν ἐπίσημη πανηγυρική ἐμφάνιση καί παρουσίαση τοῦ «Ἐγχειριδίου» στίς 6 Νοεμβρίου στό Πουσάν ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε..

Ἡ «ἀτζέντα», λοιπόν, τήν ὁποίαν ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἐπιφορτίσθηκε ἀπό τό Π.Σ.Ε. καί τούς συναφεῖς ὀργανισμούς (ὅπως τό CEC) καί φέρει εἰς πέρας, κατ΄ ἐξοχήν μέ τό ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο, περιλαμβάνει (α) τή βιβλιογραφική ἀποσιώπηση, μέσῳ «γενοκτονίας τῆς (θεολογικῆς) μνήμης», τῶν θεολογικῶν ἀντιδράσεων κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, διότι δέν μπορεῖ νά ἀπαντηθεῖ ἡ «ἀντι-οικουμενιστική» ἐπιχειρηματολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξ οὗ καί ἡ «μεταπατερικότητα» (ἄγνωστη ἡ «τύχη» τῆς ὡς ἄνω 1ης ντιρεκτίβας τοῦ Σιμπίου), (β) τή μονομερῆ προβολή τοῦ ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας ρεύματος τοῦ οἰκουμενισμοῦ, (γ) τήν προπαγάνδιση μιᾶς ἀνύπαρκτης καί ἄγνωστης ὠφέλειας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση, (δ) τήν παντοειδή διευκόλυνση τῶν οἰκουμενιστικῶν σπουδῶν, (δ) τόν καταρτισμό ὀρθόδοξης οἰκουμενιστικῆς ἀπολογητικῆς, ὅπως expressis verbis διατυπώνεται στό ὡς ἄνω σχέδιο κατά τό Globethics.net, (ε) οὐσιαστικῶς τόν πλημμυρισμό τῆς θεολογικῆς παιδείας μέ οἰκουμενιστικό ὑλικό, ὁ ὁποῖος θά ἔχει, βεβαίως, μακροπρόθεσμα σχετικά ἀποτελέσματα, (στ) τήν προώθηση τῆς ἐκλαϊκεύσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος προδήλως δέν «φυτρώνει» εὔκολα σέ μή ἀκαδημαϊκά περιβάλλοντα, (ζ) σέ σχέση μέ τό (στ) τήν πλοκή τῶν ποιμαντικῶν, ἱεραποστολικῶν καί ἄλλων πρακτικῶν θεμάτων μέ τίς «διαχριστιανικές»-οἰκουμενιστικές προοπτικές, ὥστε νά καταστοῦν αὐτές πλέον εὔπεπτες ἀπό τό Ὀρθόδοξο Ποίμνιο, (η) τήν περαιτέρω ἔμφαση στήν προσέγγιση μέ τίς μονοφυσιτικές (Oriental Orthodox) «ἐκκλησίες», συμφώνως μέ τίς πληροφορίες τοῦ Globethics.net καί – μεταξύ τῶν γραμμῶν - (θ) τήν ἀνάδειξη τῆς δῆθεν πανορθοδόξου ἀποδοχῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καθώς ὁρίζεται ὅτι θά πρέπει οἱ βιογραφικές καί λοιπές συμβολές  νά προέρχονται ἀπό «διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες».

Σημειώσεις

29.   Βλ. ἀνωτέρω σημ. 6. «Orthodox and ecumenical scholars presented the Orthodox Handbook on Theological Education and Ecumenism at the World Council of Churches (WCC) 10th Assembly in Busan, Republic of Korea on Wednesday, 6 November. The work was coordinated by an editorial group from the different Orthodox and ecumenical organizations including the WCC and the Conference of European Churches along with a team from Volos Academy in Greece».

30. Αὐτόθι· «The handbook will provide an essential new tool to work out proper teaching curriculums and essential readings for courses on relations to other churches, ecumenical dialogue and World Christianity in Orthodox churches».

31.   Βλ. ἀνωτέρω σημ. 7.

32.   Workgroup on Orthodoxy and Ecumenism – Handbook for Theological Education
http://www.globethics.net/web/9157330

33. Βλ. ἐδῶ τό communique τῆς International Inter-Orthodox Consultation on The Ecumenical Movement in Theological Education and in the Life of the Ortodox Churches, Sibiu, Romania, 9-12 November 2010 : http://oca.org/PDF/NEWS/2011/2011-0121-sibiucommunique-final.pdf

34.   Αὐτόθι.

35. Ἔνθ’ ἀνωτ. http://www.globethics.net/web/9157330 · «To underline the decisive role of the Orthodox Church for the development of the Ecumenical Movement from its early beginnings as well as to highlight both how Orthodox churches have benefitted from the ecumenical movement as well as how they have contributed to ecumenical theology in general during many decades; ● To provide access to essential and authentic orthodox texts relating to the search for Christian unity as well as the understanding of ecumenism and the involvement of Orthodox Churches in the ecumenical movement including providing access to official decisions and statements of Orthodox Churches with regard to theological education and ecumenism; ● To address practical aspects of ecumenical dialogue and common Christian witness in diakonia, education, joint witness, pastoral counseling and Christian life which demand for pastoral theological reflection on contemporary areas of churches life and action and therefore would combine theological articles with more practical and pastoral articles; ● To present materials from orthodox theologians involved in theological education on ecumenism from different orthodox churches and to highlight some of the pioneers of orthodox involvement in ecumenical dialogue from the different orthodox churches; ● Τo communicate a proper and theologically sound understanding of ecumenism from orthodox perspectives in ways which are dialogical in approach reflecting also and relating to some prejudices and misperceptions on ecumenism which are still circulating in some orthodox churches (an apologetic orthodox theology of ecumenism in the best sense of the word); ● To identify proper additional resources which facilitate theological education on ecumenism by course outlines and curriculum plans (bibliographies, curriculum outlines, lists of websites with additional resources) while at the same time not being restricted in its audience to academic theologians but reaching out to the interested general public on orthodox contexts; ● While remaining mainly related to Eastern Orthodox churches and their theology of ecumenism in its main text-body the Handbook should also include contributions on the ecumenical relations between Eastern Orthodox and Oriental Orthodox Churches in the chapter on bilateral dialogues and a separate additional chapter (appendix) in the end in which the specific understanding of and contribution to ecumenism from Oriental Orthodox Churches would be highlighted».

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ένα πολύ βασικό ερώτημα τίθεται από την επιτροπή επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από την απάντηση του οποίου αναδεικνύεται η χαρισματικότητα και η μοναδικότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Προκαταβολικά επιτρέψτε μου να παραθέσω τον πρόλογο από τον Α  Θεολογικό Λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (τόμος 19Β εκδόσεις ΕΠΕ σελ 24-26).

«Το περί Θεού λέγειν η φθέγγεσθαι και τα κατ  αὐτόν ερευνάν και τα ανέκφορα ποιείν έκφορα και τα πάσιν ακατάληπτα ως καταληπτά υπεμφαίνειν, τολμηράς αν είη και αυθαδούς ψυχής ένδειγμα. Και του­το πάσχουσιν ουχ όσοι αφ  ἑαυτῶν τι λέγειν τολμώσι μόνον περί Θεού, αλλά και όσοι τα προς αιρετικούς πάλαι λαληθέντα παρά των θεσπεσίων θεολόγων και γραφή παραδοθέντα αποστηθίζουσί τε και πολυπραγμονούσιν, ουχ ίνα πνευματικήν τινά ωφέλειαν καρπώσωνται, αλλ  ἵνα θαυμάζωνται παρά των ακουόντων εν πότοις και συνεδρίοις και θεολόγοι επιφημίζωνται• ο και μάλλον λυπεί με και εν αδημονία ποιεί, εννοούντα το φρικτόν του εγχειρήματος και το τοις τολμητίαις αποκείμενον κρίμα. Οία δε φασι των θείων κατατολμώντες! Κατά τούτο, φησί, μόνον μείζων ο Πατήρ του Υιού, καθ  ὅ αίτιός εστι της υπάρξεως του Υιού. Και η ανθυποφορά• μείζονα του Υιού τον Πατέρα πως (14) φης;

Ότι δη, φησί, μείζων ο Πατήρ του Υιού – λέγω δε αντί του πρώτος -• εκ του Πατρός γαρ. Ταύτα της καινής κενοφωνίας αυτών και ασυνέτου θεολογίας, την αιτίαν δι  ἥν ταύτα προς των θεολόγων  ελέ­χθησαν προς αιρετικούς αγνοούντων• την γαρ δύναμιν των γεγραμμένων νοήσαι μη ικανώς έχοντες, κενεμβατούσιν και α λέγουσιν ως βέβαια και αληθή και ούτως έχοντα διαβεβαιούνται. Προς ους εικότως ουκ αφ  ἑαυτῶν, αλλ  ἐκ του διδάσκοντος άνθρωπον γνώσιν μυσταγωγούμενοι, τω υπηχούντι άνωθεν πειθόμενοι Πνεύματι, είπωμεν ώδε…».

Θεωρώ τον εαυτό μου ανάξιο να ασχολού­μαι με τόσο σοβαρά θεολογικά θέματα, σαν το παραπάνω. Βασιζόμενος όμως στις ευχές του ως άνω αναφερθέντος αγίου, τολμώ μετά φόβου Θεού να εγγίζω το παρόν θέμα.

Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δεν ετίθετο καθόλου ένα τέτοιο ερώτημα, ούτε καν ρητορικά. Οι πρώτοι χριστιανοί πεπληρωμένοι με την άκτιστη χάρη των μυστηρίων, Βαπτίσματος, Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας ζούσαν αρχετυπικά τη χριστιανική πίστη. Το Άγιο Βάπτισμα προσφέρει την είσοδο στην υπέρλαμπρη Εκκλησία του Χριστού και το Άγιο Χρίσμα δωρίζει τα εκλεκτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Το ιερό μυστήριο της Μετανοίας και Ιεράς Εξομολογήσεως ζωντανεύει τα εννέα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια, τα οποία διαχρονικά εδραιώνει στην ψυχή, στη συμπεριφορά και σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Με τη θεία Ευχαριστία, κοινωνούντες του Σώματος και Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πραγματοποιείται και εμπεδώνεται η ζωή του Χριστού μέσα μας και γύρω μας. Ο κόσμος, το δημιούργημα του Θεού, με την Χάρη του εν Τριάδι Θεού καθαγιάζεται και χριστοποιείται.

Όπως όμως σήμερα έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στις κοινωνίες των ανθρώπων, ακόμα και στην ελληνορθόδοξη πατρίδα μας, χρειαζόμαστε ενημέρωση και για τα αυτονόητα.

Ακόμα και με τη θεωρούμενη πλησιέστερη «αδελφή παπική εκκλησία», όπως την αποκαλούν ακόμα και μεγαλόσχημοι, υπάρχουν τριάντα τρεις διαφορές σύμφωνα με την επιστολή που απεστάλη από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέα προς τον εκλαμπρότατο κ. Φραγκίσκο, αρχηγό του κράτους του Βατικανού. Αν επίσης θυμηθούμε τις εκατοντάδες πλέον αιρετικές ομάδες, ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη, που διατείνονται ότι πιστεύουν στο Χριστό και ότι εργάζονται στο όνομά Του παραπλανώντας τους πιστούς, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πλέον απαραίτητη η τοποθέτησή μας με βάση τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, αρχίζοντας από τον κοντινότερό μας άγιο. Στο βιβλίο «Βίος και Λόγοι» του αγίου Πορφυρίου διαβάζουμε:

«Η Εκκλησία είναι άναρχη, ατελεύτητη, αιώνια, όπως ο ιδρυτής της, ο Τριαδικός Θεός, είναι άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιος. Η Εκκλησία είναι άκτιστη, όπως και ο Θεός είναι άκτιστος. Υπήρχε προ των αιώνων, προ των αγγέλων, προ της δημιουργίας του κόσμου.

Είναι θείο καθίδρυμα και σ’ αυτήν «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος». Είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Υπήρξε αφανέρωτο και εφανερώθη «επ’ εσχάτων των χρόνων». Η Εκκλησία παραμένει απαρασάλευτη, γιατί είναι ριζωμένη στην αγάπη και στη σοφή πρόνοια του Θεού. Την αιώνια Εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος…

Η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας συμπεριέλαβε στην Εκκλησία παρ’ ότι εγνώριζε την αποστασία μας. Μας έδωσε τα πάντα, για να μας κάνει κι εμάς θεούς κατά χάριν και δωρεάν. Εν τούτοις εμείς, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας μας, εχάσαμε το αρχέγονον κάλλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε απ’ την Εκκλησία. Έξω απ’ την Εκκλησία, μακριά απ’ την Αγία Τριάδα, εχάσαμε τον Παράδεισο, το παν. Έξω, όμως, απ’ την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή. Γι’ αυτό η σπλαγχνική καρδιά του Θεού-Πατέρα μας δεν μας άφησε έξω απ’ την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του Παραδείσου, επ’ εσχάτων των χρόνων και εφανερώθη εν σαρκί.

Με τη θεία σάρκωση του μονογενούς Υιού του Θεού φανερώθηκε πάλι στους ανθρώπους το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου…

Ο Θεός εν τη απείρω αγάπη Του μας ένωσε πάλι με την Εκκλησία Του στο πρόσωπο του Χριστού. Μπαίνοντας στην άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στον Χριστό, μπαίνομε στο άκτιστον. Καλούμαστε δηλαδή κι εμείς οι πιστοί να γίνομε άκτιστοι κατά χάριν, να γίνομε μέτοχοι των θείων ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της θεότητος, να ξεπεράσομε το κοσμικό μας φρόνημα, να αποθάνομε κατά «τον παλαιό άνθρωπο» και να γίνομε ένθεοι. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό. Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβομε. Μόνο το Άγιον Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει…»

Ο άγιος Πορφύριος όπως παρατηρούμε κορυφώνει και συμπυκνώνει τη διαχρονική διδασκαλία όλων των προ αυτού αγίων πατέρων. Ήδη από τον τρίτο αιώνα ο άγιος Κυπριανός λέει χαρακτηριστικά ότι «ουδείς δύναται να έχει τον Θεό Πατέρα, όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα». Εφ’ όσον δε η Εκκλησία έχει ως κεφαλήν αυτής τον Σωτήρα Χριστόν, επόμενον είναι ότι φέρει την αυθεντία και το θείο κύρος του αρχηγού της, επειδή είναι κιβωτός της αγιαζούσης αληθείας και ασφαλές εργαστήριον της σωτηρίας. Τη θεία αλήθεια, την οποία ο Χριστός εκήρυξε στους ανθρώπους και εμπιστεύτηκε στους αγίους μαθητές Του διαφυλάττει αλώβητη και διδάσκει αλαθήτως στο χριστεπώνυμο πλήρωμά της η Εκκλησία Του. Γιαυτό και επιμένει ο ιερός πατήρ άγιος Κυπριανός: «extra Ecclesiam nulla salus», δηλαδή εκτός της ορθοδόξου Εκκλησίας ουδεμία ασφαλής υπάρχει σωτηρία.

Κατά τον άγιο Ιγνάτιο το θεοφόρο, επίσκοπο Αντιοχείας, η Εκκλησία δημιουργεί «θεοφόρους, χριστοφόρους και πνευματοφόρους» αγίους. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί ότι η Εκκλησία καλείται καθολική δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων έως περάτων της γης. Ο δε μέγας Αθανάσιος την ονομάζει καθολική «διότι καθ’ όλου του κόσμου κεχυμένη υπάρχει».

Εξ άλλου ερμηνεύοντας ο μέγας Βασίλειος τον Λ  ψαλμό λέει τα εξής: «…της χάριτος άνωθεν εξ ουρανού παρά του Σωτήρος επί την Εκκλησίαν εκχεομένης, εικότως μεταλαμβάνουσιν της ασωμάτου και πνευματικής χορηγίας αι των αγίων ψυχαί…».

Ο γνωστός ορθόδοξος καθηγητής Θεολογίας π. Δημήτριος Στανιλοάε ερωτηθείς, γιατί μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει την αποκλειστικότητα της Σωτηρίας απήντησε: «η χάρις της σωτηρίας δεν λαμβάνεται αλλού παρά μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι είναι ενέργεια του Χριστού, που παραμένει χθες και σήμερα η ίδια μέσα στην Εκκλησία.

Η θεολογία των καθολικών θεωρεί την χάρη κτιστή, οπότε δεν είναι ενέργεια που πηγάζει από το Χριστό. Η σωτηρία είναι ζωή εν Χριστώ, η ζωή του Χριστού στους πιστούς μέσω των ακτίστων ενεργειών Του. Αυτή επιτυγχάνεται, όταν ο άνθρωπος προάγεται στην αρετή με την βοήθεια της θείας χάριτος». Ο ίδιος ορθόδοξος θεολόγος ερμηνεύοντας την αρχαία ρήση, ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, συμπληρώνει: «μόνο αυτός που ζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διαφυλάττει ολόκληρη την προς τον Χριστό πίστη, με την οποία δια μέσου των μυστηρίων λαμβάνει ολόκληρο το Χριστό μέσα του και σώζεται… Και όταν ακόμη εξ αδυναμιών του αμαρτάνει, μπορεί πάλι να αποκτήσει τη συγχώρηση, όταν την ζητήσει. Εφ’ όσον όλα αυτά δεν υπάρχουν στις προτεσταντικές και νεοπροτεσταντικές παραφυάδες, πως θα μπορέσει η «Εκκλησία τους» να σώσει τα μέλη της; Αυτοί ακούουν μόνο λόγο για τον Χριστό, ως να είναι κάτι το εξωτερικό και δεν Τον κοινωνούν με τις ενέργειές Του, όπως ενεργούνται από τα μυστήριά Του. Αλλά και αυτή η διδασκαλία των παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη και πολύ συνεσκιασμένη για το πρόσωπο του Χριστού».

Από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους τα πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού θερμαίνονταν με την πίστη, φωτίζονταν και έσπευδαν να ομολογήσουν εις πάντα τα έθνη το Χριστό και τα ιερά Του Μυστήρια. Πληθύνονταν οι χριστιανοί, γιατί καταλάβαιναν την πνευματική αξία της νέας πίστης, την οποία με θερμό ενθουσιασμό ασπάζονταν.

Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες προσκολλημένοι στην «παντοδύναμη» κοσμική εξουσία τους, αντιτάχθηκαν με σφοδρό μίσος στη νέα πίστη φοβούμενοι την έκπτωσή τους και τον αφανισμό τους. Εκατομμύρια μαρτύρων αναδεικνύονται στο στερέωμα της οικουμένης.

Κατά κόσμον άδοξα χάνονται, ενώ υμνούν και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεό. Η εν ουρανοίς Εκκλησία φαιδρύνεται και κραταιώνεται με γενναίους αθλητές και ομολογητές της πίστεως. Τα αίματα των αμέτρητων επί γης μαρτύρων ποτίζουν τη γη, τη θάλασσα, τον αέρα. Οι ηρωϊκές πανάγιες ψυχές τους εγκαθιστούν το νέο επί γης Παράδεισο, την Εκκλησία του Χριστού και με τις φλόγες της αδιάλειπτης προσευχής τους και με τα πάμπολλα θαύματα που πραγματοποιεί ο Χριστός μέσω αυτών απλώνεται η Εκκλησία Του επί γης με άμεση προοπτική της αιωνίου ζωής. Οι οσιακοί, ασκητικοί και μαρτυρικοί αγώνες τους ανοίγουν δρόμους προς τον ουρανό και τη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.

Γιατί εξεπλάγη ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός, όταν ο επώνυμος αξιωματικός του Άγιος Γεώργιος δήλωσε τη χριστιανική του ταυτότητα; Γιατί κατέλαβε την ψυχή του απίστευτο μίσος; Γιατί δοκίμασε όλα τα φρικτά είδη των μαρτυρίων, για να τον μεταπείσει; Διότι δεν άντεχε να διαπιστώνει τη μοναδικότητα της αξίας της χριστιανικής πίστεως και ίσως αμυδρώς και την αποκλειστικότητα της σωτηρίας που παρέχει στους πιστούς. Θεραπευόταν πλήρως ο Άγιος Γεώργιος μετά από τα φρικτά βασανιστήρια. Απορούσε ο Αυτοκράτωρ αλλά και συνέχιζε με υπέρμετρη υπεροψία τα μαρτύρια. Επέτρεπε ο Κύριος σ’ αυτόν το γενναίο τα βασανιστήρια. Μετά έστελνε ακεραία τη θεραπεία του. Ο Διοκλητιανός δεν κατόρθωσε να πείσει τη σύζυγό του Αλεξάνδρα να μην ακολουθήσει εκείνον τον «πλάνο» και την αποκεφάλισε. Το μαρτύριο και τη θαρραλέα τους ομολογία ακολούθησαν και άλλοι, ακριβώς επειδή απέκτησαν βαθεία καρδία, στην οποία απεκαλύφθη άνωθεν η αποκλειστικότητα της σωτηρίας, ως αποκλειστικά παρεχομένης εκ της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.

Τα μαρτύρια των χριστιανών δεν περιορίζονται μόνο στους πρώτους αιώνες. Σε κάθε εποχή και σε κάθε τοπική Εκκλησία επιτρέπει ο Κύριος όλο και νέες αναδείξεις μαρτύρων και νεομαρτύρων.

Στην περίοδο της τουρκοκρατίας έχουμε πολλούς ενδόξους ιερομάρτυρες Πατριάρχες, ιερείς, μοναχούς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Χιλιάδες είναι οι νεομάρτυρες εκείνης της εποχής που αποδεικνύουν τη στενή σχέση τους με τη διωκόμενη και μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αργότερα η μπολσεβικική θηριωδία υπήρξε παροιμιώδης εναντίον των ορθοδόξων επισκόπων, ιερέων και των οικογενειών τους, ιερομονάχων, μοναχών και αναρίθμητων πιστών, γιατί υπέπεσαν στο σοβαρό αδίκημα να είναι χριστιανοί και να μη φοβούνται να ομολογήσουν την εγκληματική προσχώρησή τους στη μόνη αληθινή πίστη, στο μόνο αληθινό Θεό και άνθρωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Προ εικοσαετίας στον πόλεμο κατά της Σερβίας, ανήμερα το Πάσχα μετά την Ανάσταση, έπεσαν βόμβες που πάνω τους ήταν γραμμένο, ειρωνικά φυσικά, το Χριστός Ανέστη! Ο πόλεμος αυτός κατά των Ορθοδόξων Σέρβων ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας των ηγετών της Νέας Εποχής και ηγετών της «αδελφής Εκκλησίας», γιατί οι Σέρβοι πιστεύουν στο μόνο αληθινό Θεό, τον Ίησού Χριστό και όχι στον «Vicarius Christi». Τι κακό έκαναν οι αδελφοί ομόδοξοι Σέρβοι; Πιστεύουν στην ορθόδοξη Εκκλησία που έχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας.

Γιατί σήμερα λυσσωδώς πολεμούνται οι αδελφοί της Συρίας; Ακριβώς επειδή πιστεύουν και ομολογούν Ιησούν Χριστόν, την κεφαλήν της Εκκλησίας που μόνη αυτή έχει εκ του Σταυρωθέντος δι’ Αυτήν την αποκλειστικότητα της σωτηρίας.

Τι είναι αυτό που παρακίνησε πολλούς αμερικανούς, ελληνοαμερικανούς και άλλων εθνοτήτων να γίνουν μοναχοί στην Αριζόνα κοντά στο Γέροντα Εφραίμ; Οι προσερχόμενοι στον επίγειο παράδεισο της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα συναντώντας τον άγιο γέροντα, τον πατέρα Εφραίμ και εξομολογούμενοι σ’ αυτόν ανακουφίζονται, ανανεώνονται.

Τι είναι αυτό που ελκύει χιλιάδες, άνδρες γυναίκες και παιδιά να τρέχουν στις αγρυπνίες και στις λειτουργίες των είκοσι μοναστηριών του π. Εφραίμ; Ποιός παρασύρει νέους και νέες να παρακολουθούν στα ελληνικά και στο κατανυκτικό αγιορείτικο κλίμα των Ιερών Μονών τις ιερές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία που σε όλες τις Εκκλησίες της υφηλίου τελεί­ται κατά τον ίδιο τρόπο; Παρακολουθώντας τις ιερές ακολουθίες ευφραίνονται από τη Θεία Χάρη. Μολονότι δεν γνωρίζουν τα αρχαία Ελληνικά των τροπαρίων και των ευχών, είναι τόσο πλούσια η θεία Χάρη, ώστε αρχίζουν να κατανοούν χαρισματικά τις λέξεις, τις φράσεις και τα νοήματα. Εξαιρέτως γλυκαίνονται από το μέλος και από την ωραιότητα της ιεράς ακολουθίας, ώστε επιδιώκουν να μάθουν και τη νέα Ελληνική. Και την μαθαίνουν πολύ γρήγορα. Ελκύονται στον παραδοσιακό και ανεπιτήδευτο τρόπο τελέσεως των ιερών ακολουθιών και εισέρχεται στις ψυχές τους η άνωθεν κατερχομένη πληροφορία της αποκλειστικότητας της σωτηρίας στην απλή και κατανυκτική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ωστόσο η Νέα Τάξη πραγμάτων είναι ετοιμοπόλεμη και πασχίζει με νόμιμα και μη μέσα, να συκοφαντήσει και να παραπλανήσει τους επισκέπτες και προσκυνητές. Δημοσιεύματα που μοιάζουν με πανάρχαια βέλη και τόξα παιδαριώδη. Η πολεμική τους βοηθάει τους καλοπροαίρετους να γίνουν πιο συνειδητοί, να γίνουν πιο πιστοί και τους κακοπροαίρετους να ταλαιπωρούνται χαζεύοντας στα αδιέξοδα και λαβυρινθώδη σπήλαια του πονηρού. Η ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου παραμένει το δεύτερο μέρος σε επισκεψιμότητα μετά από το Grand Canyon στην Αριζόνα.

Η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας αποδέχεται και θεωρητικά και πρακτικά αυτήν την αποκλειστικότητα της σωτηρίας μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όλα τα Συντάγματα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους έχουν ως προμετωπίδα τη δοξολογία της Αγίας Τριάδος, από την οποία απορρέουν και τα λοιπά άρθρα που ορίζουν τις σχέσεις των Ελλήνων και ρυθμίζουν τα έργα τους και τα δικαιώματά τους.

Η ελληνική ορθόδοξη κοινωνία ξέρει να αναγνωρίζει τους ανθρώπους, ξεχωρίζει τους ορθοδόξους από τους μη, συνεργάζεται όμως με όλους. Δεν είναι κραυγαλέα η περίπτωση διασώσεως της ζωής πολλών ανθρώπων στον Β  Παγκόσμιο πόλεμο; Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν εγγυήθηκε για πλήθος εβραϊκών οικογενειών ότι έχουν βαπτισθεί; Δεν είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι γλύτωσαν οικογένειες και οικογένειες από τη ναζιστική μανία;

Πόσους επίσης Ιταλούς στρατιώτες δεν έκρυψαν στα σπίτια τους οι πρόγονοί μας Έλληνες, για να μη γίνουν βορά των αγγλικών πολεμικών επιχειρήσεων; Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία μας κράτησε την αποκλειστικότητα για τη σωτηρία μας. Όμως ξέρει εκάστοτε αναλόγως να οικονομεί τους εκτός των τειχών της.

Ας μας επιτραπεί ακροθιγώς και μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο πολυσυζητούμενο ακανθώδες θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ο απόστολος Παύλος θεόπτης και θεωμένος Απόστολος δεν διστάζει να γράψει στην προς Ρωμαίους Επιστολή του ότι έδωκε ο Θεός σ’ αυτούς τους ανθρώπους αδόκιμον νουν, λόγω της ασύλληπτης υπεροψίας τους και έπεσαν στο πιο αισχρό πάθος, , «δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες», μήπως έλθουν σε επίγνωση της καταστάσεώς τους, μετανοήσουν και σωθούν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, το χρυσό στόμα του Παύλου, υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασυγχώρητο πάθος, όσο βέβαια κοχλάζει και οι άνθρωποι δεν μετανοούν. Η μητέρα όμως Εκκλησία μπορεί να τους θεραπεύσει, γιατί ακριβώς κατέχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας και αφειδώς την προσ­φέρει για τη θεραπεία όλων των ασθενειών και όλων των παθών. Ενεργοποιείται η θεραπεία με την ειλικρινή μετάνοια (ταπεινό φρόνημα ζητάει από όλους) και η κάθαρση και η εξυγίανση είναι αναμενόμενη και ραγδαία.

Καλωσύνη, κατανόηση και ανοχή διακριτική προς τους απίστους, ετεροδόξους και περιθωριακούς υπάρχει φυσιολογικά στην ελληνική κοινωνία. Δεν περιθωριοποιούνται, αλλά απολαμβάνουν την ισονομία που πηγάζει από τα παραγγέλματα του Κυρίου, όπως «αγαπάτε αλλήλους» και παραπλήσιες παραβολές του Χριστού. Μόνο καλο-κακοστημένα πάνελ φροντίζουν να βρουν ακραίες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων ανθρώπων, για να αποδείξουν τη δυσκολία αποδοχής τους από την «ρατσιστική» ελληνική κοινωνία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα στρογγυλό τραπέζι είχαν καλέσει έναν τραβεστί και προσπαθούσαν δια της βίας να προκαλέσουν τον ταλαίπωρο να ξεστομίσει παράπονα ρατσισμού για τη μη αποδοχή του και διάφορες περιπτώσεις σκληρής συμπεριφοράς εναντίον του από τη γειτονιά του και το χωριό του. Δεν έβγαινε με τίποτα όμως παράπονο. Δεν είχαν προλάβει οι επιτήδειες βοηθοί να δασκαλέψουν το θύμά τους ώσπου αναγκάστηκε η δημοσιογράφος να βγάλει αυθαίρετο το συμπέρασμα.

Μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας μας. Οι πονηρές δυνάμεις του σκότους το υποψιάζονται αυτό και προσπαθούν να στήσουν την αντίδρασή τους και την πολεμική τους.

Όλα όσα υφίσταται ο ελληνικός ορθόδοξος λαός μας δεν είναι ένας φρικτός πόλεμος ακήρυκτος; Από το 2010 εκποιείται ολόκληρη η πατρίδα μας, κόβονται μισθοί, συντάξεις και επιδόματα των πολυτέκνων και υλοποιούνται πολλές άλλες εξοντωτικές πολιτικές εναντίον του λαού μας. Δημοσιογραφικές πληροφορίες έφεραν στο φως υπογραφή της κυβερνήσεώς μας για μείωση των συντάξεων κατά 40%. Θα υπάρχουν δηλαδή συνταξιούχοι που δεν θα παίρνουν ούτε 100 Ευρώ το μήνα. Η μισοθεΐα και η μισανθρωπία σε όλο το μεγαλείο της! Οι Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι συνταξιού­χοι έχουν έμπρακτα αποδείξει τις αντοχές τους, τις υπομονές τους και τις φροντίδες τους για τα άνεργα παιδιά τους και για τα κακόμοιρα εγγόνια τους. Σβήνω τη λέξη κακόμοιρα. Γράφω οι Έλληνες Χριστιανοί παππούδες και γιαγιές κόβουν, στερούνται τις γλίσχρες συνταξούλες τους. Το βαρύ πυροβολικό της Νέας Εποχής βροντοφωνάζει να μη ζήσουν οι Έλληνες παππούδες και γιαγιές… Να μη ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έλεος πια κύριοι, τάχα κυβερνήτες της Ελλάδος! Έλεος Έλεος!

Όμως ο ελληνικός λαός έχει μέσα του Χριστό και Ελλάδα, έχει υπομονή και ανθίσταται με αξιοπρέπεια.

Ήδη από καιρό έχει ξεσηκωθεί μεγάλο μέρος του ορθοδόξου λαού μας, για να αποσυρθούν οι «Φακέλοι» των θρησκευτικών. Ο σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο δικηγόρος της Εστίας Πατερικών Μελετών και κάποιοι γονείς υπέβαλαν προσφυγή στο ΣτΕ κατά των «Φακέλων» του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Το ΣτΕ εξέδωσε μια εξαιρετική απόφαση του ύψους και του επιπέδου της ελληνοθοδόξου κοινωνίας μας και του επιπέδου του ελληνικού μας Συντάγματος. Ήδη χθες εξεδόθη αντίστοιχη απόφαση κατά των «Φακέλων» των θρησκευτικών του Λυκείου. Δικαιούται μετά από μια τέτοιου επιπέδου απόφαση του ΣτΕ να ισχυρίζεται ο ένας τουλάχιστον των Σεβασμιωτάτων της Επιτροπής ότι συνεχίζονται οι συνεδριάσεις της Επιτροπής για τα βιβλία των θρηκευτικών; Δεν παρανομεί ο Σεβασμιώτατος να επιμένει σε μια τόσο χαμένη υπόθεση;

Ταπεινώς φρονούμε ότι από την επόμενη εβδομάδα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε μεγάλη εκδήλωση προς ενημέρωση όλων των γονέων και ότι και εμείς πιο ηχηρά θα ζητήσουμε να εφαρμοσθεί η απόφαση του ΣτΕ ενάντια στο πολυθρησκευτικό μάθημα που είναι εντελώς παράνομο.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί.

Δεν είναι πολύς καιρός που διαβάσαμε και φέτος, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, στα δώδεκα ευαγγέλια το πρώτο κατά Ιωάννη, το Ευαγγέλιο της Διαθήκης. Όλη η δογματική διδασκαλία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας χωρείται και εκφράζεται αναλυτικότατα μέσα στο πρώτο εκτενέστατο αυτό Ευαγγέλιο. Τριαδολογία, Χριστολογία, Εκκλησιολογία, Αγιολογία, Κοσμολογία, Εσχατολογία, τα πάντα εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Εξηγεί τη σχέση Του με το Θεό Πατέρα, του Πατρός με τον Υιό, του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό. Σχέση της Παναγίας Τριάδος με τη δημιουργία, με τον κόσμο, με τη Βασιλεία των Ουρανών, την επίγεια και ουράνια Εκκλησία. Τα υπόλοιπα ένδεκα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης εξηγούν όλο το θείο δράμα, το οποίο εκουσίως διήλθε ο Χριστός, καλώντας και ημάς σε συμμετοχή μαζί Του, για να αξιωθούμε και της χαράς της Αναστάσεως του Κυρίου και της δικής μας. Όλη αυτή η ορθόδοξη θεολογία, η ευαγγελική περιγραφή των παθών του Κυρίου και της Αναστάσεως μόνο μέσα στη δεδομένη αποκλειστικότητα της σωτηρίας κατανοείται.

Η αρχή και το τέλος της Δημιουργίας βρίσκονται στα παντοδύναμα χέρια του μεγαλοδύναμου εν Τριάδι Θεού. Θέλει και σιωπά… Ο δε Ιησούς εσιώπα, γράφουν όλοι οι ιεροί Ευαγγελιστές έμπροσθεν του πανίσχυρου Πιλάτου. Εσιώπα, ενώ μπορούσε να επιστρατεύσει τα πιο δυνατά μέσα προς υπεράσπισίν Του. Και όμως ο Ιησούς εσιώπα, ακριβώς επειδή σεβόταν ο Κύριος το θέλημα του δούλου Του. Ο Κύριος αν ήθελε, θα μπορούσε πάραυτα να ξεράνει τον Πιλά­το… να πέσει λιπόθυμος, να σωριασθεί νεκρός προς παραδειγματισμό και προς συμμόρφωση όλων των αντιτιθεμένων η εχθρών Του. Όμως ο Κύριος δεν ήλθε, ίνα κρίνη αλλ’ ίνα σώση τον κόσμον. Αν βίαια επενέβαινε στη βούληση του Πιλάτου και όλων ημών των αμαρτωλών, θα κατέστρεφε το αυτεξούσιο η την ελευθερία της βουλήσεώς μας, αφού Αυτός ο ίδιος μας την έδωσε. Δεν θέλησε ο Ιησούς και την ύστατη επί Σταυρού στιγμή Του να την αναμείξει με απειλές εναντίον μας η αλλοτριώσεις. Λίγο πριν ξεψυχήσει φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλιπες;». Σηκώνοντας ο Κύριος εκουσίως, με τη θέλησή Του, όλες τις αμαρτίες όλων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από των πρώτων έως των εσχάτων, υφίστατο το οδυνηρότερο μαρτύριο. Επέτρεπε η θεία Φύση Του, η οποία απαθής διέμεινε, ως θεία, στην ανθρώπινη να αισθάνεται όλους τους φρικτούς της αμαρτίας πόνους. Ουδείς άλλος εκ των ανθρώπων δεν θα μπορούσε να προσλάβει, να σηκώσει ολόκληρη την πεπτωκυία φύση με όλα τα βάρη της και να λυτρώσει όλο το ανθρώπινο γένος από την γενικευμένη φθορά, καταστροφή και το θάνατο που επέφερε η αμαρτία. Μόνο ο θεάνθρωπος Κύριος ηθέλησε, με τη συμφωνία του Θεού Πατέρα Του και του Θείου και Τελεταρχικού Αγίου Πνεύματος, να σηκώσει, να άρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου και θανάτω θάνατον πατήσας να μας λυτρώσει και να μας αξιώσει της Αναστάσεώς Του. Λίγο πριν εκπνεύσει ο Κύριος, τον πλησίαζε ο διάβολος και σιγανά του έλεγε: Επί τέλους, σε νίκησα Υιέ του Θεού, μαρτυρεί ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Δεν καταλάβαινε όμως, ο ανόητος, ότι η δική του δύναμη παρέλυε και όλη του η εξουσία στους απ’ αιώνος νεκρούς έσβηνε.

Η ορθόδοξη μητέρα Εκκλησία μας κατέχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο,τι γράφεται στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. καθώς και στις περίπου 60000 σελίδες των Πατερικών κειμένων, των πατερικών θησαυρών, επιβεβαιώνουν ακατάπαυστα ότι ο Σωτήρ ημών Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή του Σώματος όλης της Εκκλησίας, είναι ο Σωτήρ του όλου Σώματος, όλων των ανθρώπων, καλών, μεσαίων, αγίων, κακών.

Διαβάζουμε ξανά στον άγιο Πορφύριο:

«Η Εκκλησία και ο Χριστός είναι ένα. Το σώμα της Εκκλησίας τρέφεται, αγιάζεται, ζει με τον Χριστό. Αυτός είναι ο Κυριος, ο παντοδύναμος, ο παντογνώστης, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο στηριγμός μας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας. Αυτός είναι το Α και το Ω, η αρχη και το τέλος, η βάσις, το παν. Χωρίς Χριστό, Εκκλησία δεν υπάρχει. Νυμφίος ο Χριστός• νύμφη η καθεμία ψυχή.

Ο Χριστός ένωσε το σώμα της Εκκλησίας με τον ουρανό και τη γη. Με τούς αγγέλους, τούς ανθρώπους και όλα τα δημιουργήματα, με όλη την κτίση του Θεού, με τα ζώα και τα πουλιά, με κάθε μικρό αγριολούλουδο, με κάθε μικρό έντομο. Έγινε έτσι η Εκκλησία «πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου», δηλαδή του Χριστού. Όλα εν Χριστώ και συν Χριστώ, μέσα και μαζί με τον Χριστό. Αυτό είναι το μυστήριο της Εκκλησίας.

Ο Χριστός φανερώνεται μέσα στην ενότητα τη μεταξύ μας και στην αγάπη Του, την Εκκλησία. Εκκλησία δεν είμαι μόνος εγώ, αλλά μαζί κι εσείς. Εκκλησία είμαστε όλοι. Μεσα στην Εκκλησία όλοι ενσωματώνονται. Είμαστε όλοι ένα και ο Χριστός κεφαλή.… Είμαστε όλοι ένα, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας μας κι είναι παντού. Όταν το ζήσομε αυτό, είμαστε μέσα στην Εκκλησία.… Ε, αυτό μόνο δια της χάριτος το καταλαβαίνει κανείς. Ζούμε τη χαρά της ενότητος, της αγάπης. Και γινόμαστε ένα μ’ όλους. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα!

Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τούς συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τούς νοιώθουμε δικούς μας, να προσ­ευχόμαστε για όλους, να πονάμε για τη σωτηρία τους, να ξεχνάμε τούς εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’ αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μεσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό».

Μετά από όσα αναφέραμε μέχρι τώρα νομίζουμε ότι έχει απαντηθεί το ερώτημα που έθεσε η επιτροπή επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς: «Έχει η Εκκλησία την αποκλειστικότητα της Σωτηρίας»; Και βέβαια ταπεινώς υποστηρίζουμε πως όλα τα παραπάνω προβλήματα και οι δυσχέρειες της ζωής μπορούν να γίνουν εφαλτήρια για μεγαλύτερες πνευματικές εν Χριστώ επιδόσεις και σκληρότερους αγώνες πίστεως για την καθημερινή επιβίωση, για αλληλοβοήθεια και για θερμότερη αναφορά της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να μη καταποθούμε από την απιστία και την κατάθλιψη, αλλά να είμαστε κατά το δυνατόν ανθεκτικοί και υπομονετικοί, για να αποκτήσουμε καθαρή και βαθεία καρδία, επί της οποίας μπορεί να αναπαυθεί η θεία παρηγορία για απόκτηση της Σωτηρίας.

Την αποκλειστικότητα της σωτηρίας που αφθονοπάροχα κατέχει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας επικυρώνει και ένα εξαίρετο κείμενο του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, το οποίο καταθέτουμε προς μείζονα ωφέλεια όλων των εν Χριστώ αδελφών μας:

«… Ίνα δε ειδής και τα της θείας φύσεως ίδια, πως ο Θεός και τα περί Θεόν και τα από Θεού και τα εν τω Θεώ πάντα εν φως εστιν, εν εκάστη των υποστάσεων προσκυνούμενον και εν πάσι τοις ιδιώμασιν αυτού και χαρίσμασι καθορώμενον, και ούτω σε ταύτα μυσταγωγήσομεν. “Ο Θεός φως εστι” και φως άπειρόν τε και ακατάληπτον• τα γαρ περί αυτόν φως εισιν ενούμενά τε και διαιρούμενα τοις προσώποις αδιαιρέτως και – ίνα καθ  ἕν σοι τα αδιαίρετα διαιρών είπω – ο Πατήρ φως εστιν, ο Υιός φως εστι, το Πνεύμα το Άγιον φως• εν ταυ­­τα φως απλούν, ασύνθετον, άχρονον, συναΐδιον, ομότιμον και ομόδοξον. Προς τούτοις και τα εξ αυτού πάντα φως εισιν ως εκ φωτός ημίν χορηγούμενα• η ζωή φως, η αθανασία φως, η πηγή της ζωής φως, το ύδωρ το ζων φως, η αγάπη, η ειρήνη, η αλήθεια, η θύρα της βασιλείας των ουρανών, αυτή φως η βασιλεία των ουρανών• ο νυμφών φως, η παστάς, ο παράδεισος, η του παραδείσου τρυφή, η γη των πραέων, οι στέφανοι της ζωής, αυτά τα των αγίων ενδύματα φως• ο Χριστός ο Ιησούς, ο σωτήρ και βασιλεύς του παντός, φως• ο άρτος της αχράντου σαρκός αυτού φως, το ποτήριον του τιμίου αυτού αίματος φως, η ανάστασις αυτού φως, το πρόσωπον αυτού φως• η χειρ, ο δάκτυλος, το στόμα αυτού φως, οι οφθαλμοί αυτού φως• ο Κύριος φως, η φωνή αυτού ως εκ φωτός φως, ο Παράκλητος φως• ο μαργαρίτης, ο κόκκος του σινάπεως, η άμπελος η αληθινή, η ζύμη, η ελπίς, η πίστις φως». (ΕΠΕ 19Β σελ. 92-94).

* Εισήγησις εις την αντιαιρετικήν ημερίδα της Ι. Μ. Πειραιώς (26.05.2018) με θέμα: «Πτυχές του αποκρυφισμού της Νέας Εποχής».
 

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες

Μαύρη μέρα η 25 Μαΐου 2018 για την Ιρλανδία και άλλο ένα κατρακύλισμα για την Ευρώπη.

Το αποτελέσμα του δημοψήφισματος που διεξήχθη την 25/05/18 στην Ιρλανδία με ερώτημα να καταργηθεί ή όχι η 8η τροπολογία του Συντάγματος, δίνει πλέον τη δυνατότητα στην Ιρλανδική κυβέρνηση να την καταργήσει , επιτρέποντας ελεύθερα τις αμβλώσεις ως την 12 η εβδομάδα κύησης. Τα αποτελέσματα Ναί στην άμβλωση 66.4%, 1.429981 ψήφοι, Όχι 33.6%, 723,632 ψήφοι.

Η 8η τροπολογία είχε εισαχθεί στο σύνταγμα της Ιρλανδίας το 1983, και αναγνώριζε το δικαίωμα στη ζωή εξίσου για την μητέρα και το αγέννητο παιδί της. Δεν επέτρεπε την έκτρωση του παιδιού από την μητέρα για κανένα λόγο. Το 2013 ο νόμος έγινε πιό χαλαρός επιτρέποντας την άμβλωση σε περίπτωση άμεσου κινδύνου για την ζωή της μητέρας, όχι όμως για περιπτώσεις βιασμού,αιμομιξίας ή συγγενούς ανωμαλίας.Οι αντιδράσεις ήταν τεράστιες απέναντι στο νόμο αυτό, διότι πολλές γυναίκες που επιθυμούσαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους έπρεπε να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, ή να κάνουν άμβλωση παράνομα.

Λόγω της μέχρι τώρα εφαρμογής του προστατευτικού νόμου, η Ιρλανδία ήταν από τις ασφαλέστερες χώρες για τις μητέρες και τα κυοφορούμενα παιδιά τους.

Το κάθε παιδί που είχε συλληφθεί στη χώρα αυτή είχε δικαίωμα ως τώρα να ζήσει, και αυτό δεν εξαρτάτο από την βούληση των οικείων του, ήταν δικαίωμά του κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα χωρίς αυτό να σημαίνει οτι παρεβλέπετο η υγεία και η ποιότητα ζωής της μητέρας εάν βρισκόταν σε κίνδυνο, προκειμένου να σωθεί το παιδί.

Τον υπάρχοντα αυτό νόμο υποστήριξαν στο δημοψήφισμα όλοι όσοι αναγνωρίζουν με αντικειμενικότητα πως η ζωή του ανθρώπου ξεκινά από την γονιμοποίηση του ωαρίου και ως εκ τούτου αξίζει να προστατευθεί από την στιγμή της σύλληψής του. Άτομα με ήθος και επιστημονική επάρκεια, Ιατροί, Νοσηλευτές, Μαίες, αλλά και απλοί πολίτες με αγάπη στον άνθρωπο.

Δυστυχώς όμως στο παρόν δημοψήφισμα δεν επικράτησε η αλήθεια αλλά η δημαγωγία, το ένστικτο, η παραπλάνηση, καθώς η ψήφος κατευθύνθηκε από συγκεκριμένα συμφέροντα.

Όλο αυτό το προαποφασιμένο έγκλημα ωραιοποιήθηκε με ευγενικές εκφράσεις ...Οι γυναίκες να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, με συμπάθεια, χωρίς υποκρισία και σκληρότητα ,να μήν βρίσκουν μπροστά τους φραγμούς ή ντροπιαστικές συνθήκες όταν έχουν μια μή προγαμματισμένη εγκυμοσύνη. Να υπάρχει αξιοπρέπεια , ευσυνείδητη ιατρική κάλυψη και καλές νοσοκομειακές συνθήκες, να μήν δαπανούν χρήματα για να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, να είναι όλα ελεύθερα ασφαλή και νόμιμα. Όλα αυτά «τα ωραία» δυστυχώς επελέγησαν να υπάρχουν για να εξυπηρετούν το θάνατο. Τόση πρόνοια, τάξη και νομιμότητα να σκοτώνονται αθώα παιδιά.

Βγήκε μιά λαική ετυμηγορία που καταδικάζει σε θάνατο άγνωστο αριθμό παιδιών, και δημιουργεί πολλά προβλήματα, δημογραφικά, κοινωνικά, σωματικής και ψυχικής υγείας στις μητέρες και το χειρότερο σοβαρά ζητήματα πνευματικής φύσεως διότι μάχεται την απόφαση του Θεού να έλθει στη ζωή ένας νέος άνθρωπος. Είναι ντροπιαστικό για τον πολιτισμό μας να υποστηρίζονται τέτοιες θέσεις που αγνοούν και αδικούν τους αδύναμους και ανυπεράσπιστους για να υποστηριχθεί η ευδαιμονία των ισχυρών.

Το κίνημα «Αφήστε με να Ζήσω!» στήριξε τον αγώνα όλων των συντελεστών υπέρ της διατήρησης της 8ης τροπολογίας του Συντάγματος. Πρόβαλε τις θέσεις τους και τον έντιμο αγώνα τους μέσα από την ιστοσελίδα του, καθώς και μέσα από τα κανάλια του στο Vimeo και YouTube. Απέστειλε επιστολή στήριξης στους Ιρλανδούς αγωνιστές Υπέρ της ζωής. Το γεγονός οτι αποτελούν μειοψηφία με κανέναν τρόπο δεν σημαίνει πως η αλήθεια είναι μακριά τους.

Ο αγώνας τους είναι ειλικρινής, ανυστερόβουλος, απόλυτα εναρμονισμένος με το πνεύμα της Χριστιανικής πίστης,  και αξίζει κάθε υποστήριξης.

Θα είμαστε δίπλα τους και σε όποιες μελλοντικές ανάλογες δράσεις αναλάβουν στο όνομα των μικρών αθώων και ανυπεράσπιστων παιδιών-εμβρύων, για τα οποία ο Κύριός μας είπε πως “Ἐὰν δὲν γίνουμε ὥσπερ ἕν τῶν τοιούτων τῶν ἐλαχίστων δὲν θὰ εἰσέλθουμε εἰς τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν”.

 «Αφήστε με να ζήσω!»

Πηγή: Αφήστε με να ζήσω!

«Ας μη στερήσουμε στα παιδιά τη γνωριμία με την»… πανθρησκείαν!

Πέντε επιγραμματικαί απαντήσεις εις δήθεν αντεπιχειρήματα υπερασπίσεως του νέου συγκρητιστικού μαθήματος των θρησκευτικών:

«Είναι δυνατόν οι εκπαιδευτικοί να μεταβληθούν εν μια νυκτί σε «συγκρητιστές θρησκειολόγους» και να κάνουν τέτοιου είδους μάθημα;». Ουδείς ισχυρίσθη ότι οι θεολόγοι θα μεταβληθούν εις θρησκειολόγους, αλλά ότι το προσφερόμενον διδακτικόν υλικόν έχει τοιαύτην δομήν και περιεχόμενον.

«Οι φάκελοι υλικού δεν είναι διδακτικά βιβλία κι ούτε διδακτέα ύλη ο,τι υπάρχει μέσα σε αυτούς». Οι φάκελοι δίνονται εις σχήμα βιβλίου εις τους μαθητάς και δύνανται τα ίδια η το οικογενειακόν τους περιβάλλον να τα αναγνώση ως οποιοδήποτε βιβλίο. Ο,τι υπάρχει εντός των φακέλων είναι διδακτέα ύλη απλώς δεν σημαίνει ότι θα διδαχθή όλη.
«Οι επικριτές μη μπορώντας να αποδεχθούν το γεγονός ότι πλέον το ΜτΘ δεν έχει κατηχητικό χαρακτήρα, περνάνε στο άλλο άκρο βαφτίζοντάς το «συγκρητιστικό» κ.α.

Το νέο ΠΣ θρησκευτικών δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να γνωρίσουν την ορθόδοξη πίστη και παράδοση αυτού του Τόπου ως γνωστικό  μορφωτικό αγαθό». Οι θιασώται των νεόκοπων θρησκευτικών αρνούνται πεισματικά οποιαδήποτε κριτική αν και τους υποδεικνύεται επιστημονικά ότι το μάθημα είναι πολυθρησκειακόν. Μέμφονται ψευ­δώς όσους αντιτίθενται ότι τάχα ζητούν κατηχητικόν χαρακτήρα, ενώ το αίτημα είναι σαφώς δια ομολογιακόν μάθημα. Ωστόσον ακόμη και ο γνωστικός χαρακτήρ είναι πολύ κατώτερος του κατηχητικού χαρακτήρος, αφού η πίστις και ταυτότης των Ορθοδόξων μαθητών δεν είναι δυνατόν να υποβιβάζεται εις εγκυκλοπαιδικόν νοησιαρχικόν αγαθόν.

«Πανθρησκειακόν μάθημα σημαίνει ότι διδάσκω ισότιμα τα πάντα γύρω από όλες τις θρησκείες και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο που αναμειγνύω κιόλας πράγματα από τη μία η την άλλη, για να δημιουργήσω κάτι νέο π.χ. φτιάχνω μία προσευχή που έχει μέσα επίκληση και στο Χριστό και στην ινδουιστικοβουδιστική φιλοσοφία και στον Αλλάχ».
Ναι οι ίδιοι ομολογούν ότι διδάσκονται ισότιμα όλα απ’ όλες τις θρησκείες. Ο υποστηρικτής των νέων θρησκευτικών κ. Ν. Γκούνας («Χριστιανική», φ. 1006/ 22.03.2018) γράφει «αυτό που κάνουν τα νέα θρησκευτικά είναι απλά να διδάσκουν το τι λέει η κάθε θρησκεία για κάθε θέμα»! Επίσης εις την Δ  Δημοτικοῦ γράφεται ότι «Με την προσευχή οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνούν με τον Θεό που πιστεύουν.

Ωστόσο, καθώς ο Θεός είναι «πανταχού παρών», μπορούν να προσεύχονται όποτε και όπου το θελήσουν». Εις την Στ  Δημοτικοῦ έχει φωτογραφίες από προσευχή Ορθοδόξων εις τον Χριστόν και Μουσουλμάνων εις τον Αλλάχ εις την Λέσβον και γράφει «Ζούμε και προσευχόμαστε μαζί. Διαθρησκειακή προσευχή». Εις την Γ  Γυμνασίου υπάρχει φωτογραφία από την διαθρησκειακή προσευχή της Ασσίζης του 2011. Αυτά δεν είναι συγκρητιστικά η σκοπίμως αποσιωπώνται;

«Ακόμη αναπαράγουν το ψεύδος ότι οι αλλόδοξοι/θρήσκοι διδάσκονται τη δική τους μόνο πίστη. Αυτό συμβαίνει μόνο στη Θράκη και σε ορισμένα δημόσια σχολεία της Αθήνας και των Κυκλάδων». Επομένως ισχύει ότι μουσουλμάνοι και παπικοί διδάσκονται την πίστιν τους, αν επιλέξουν κάποιο από αυτά τα σχολεία η αν μελλοντικώς ιδρυθούν και άλλα παρόμοια σχολεία…

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες

Όταν οι ερευνητές ασφάλειας ανακάλυψαν τον περασμένο μήνα ότι το ασφαλές υλικό που κατασκευάστηκε από την Infineon Technologies της Γερμανίας δεν ήταν τελικά τόσο ασφαλές, ήταν σαφές ότι θα υπάρξουν σημαντικές επιπτώσεις.

Υπάρχουν πολλές smartcards και άλλες συσκευές εκεί έξω, που έχουν τσιπ Infineon μέσα τους, και το ελάττωμα "ROCA" στον βασικό αλγόριθμο γενιάς ζεύγους του Infineon έδωσε τη δυνατότητα σε κάποιον να ανακαλύψει το ιδιωτικό κλειδί ενός στόχου, απλώς γνωρίζοντας το δημόσιο κλειδί του.

Τώρα, σε μια ανάλογη περίπτωση με την πρόσφατη εμπειρία της Εσθονίας, η Ισπανία φαίνεται να έχει μεγαλύτερη - και αναμφισβήτητα πιο χαοτική - δυσκολία στη διαχείριση των συνεπειών για τις  Έξυπνες Κάρτες/Εθνικές Ταυτότητές της.

Το μεγάλο ελάττωμα ασφαλείας της Εσθονίας επηρέασε μόνο περίπου 760.000 Κάρτες, αν και οι Εσθονοί χρησιμοποιούν πραγματικά τις Κάρτες τους για μια μεγάλη ποικιλία δημόσιων και ιδιωτικών υπηρεσιών.

Σε αντίθεση με αυτό το ποσοστό, στην Ισπανία υπάρχουν περίπου 60 εκατομμύρια έξυπνες Κάρτες/Ταυτότητες. Ωστόσο, σύμφωνα με ένα άρθρο της El País, οι Ισπανοί χρησιμοποιούσαν τις δικές τους μόνο σε ποσοστό 0,02 % σε εφαρμογές δημοσίων υπηρεσιών, όταν έγινε η έρευνα πριν μερικά χρόνια.

Ο Dan Cvrcek είναι ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας ασφαλείας Enigma Bridge, η οποία ιδρύθηκε από ερευνητές που βρήκαν το ελάττωμα της ROCA.

Είπε στον ZDNet ότι η εκμετάλλευση του ελαττώματος θα μπορούσε να επιτρέψει σε επιτιθέμενους να αναστρέψουν ή να ακυρώσουν τα συμβόλαια που υπέγραψαν οι άνθρωποι, εν μέρει επειδή οι Ισπανοί δεν χρησιμοποιούν χρονικά σήματα για πολύ σημαντικές υπογραφές.

"Εξακολουθώ να μην νομίζω ότι μπορείς να κάνεις μια μεγάλη επίθεση που θα στοχεύει πολλούς ανθρώπους," είπε ο Cvrcek.

Ωστόσο, πρόσθεσε, το κόστος μιας μεμονωμένης επίθεσης "μειώθηκε ραγδαία". Η υπόθεση ήταν ότι η επίθεση κοστίζει μεταξύ $20.000 και $40.000, αλλά τώρα κοστίζει "ρεαλιστικά $2.000".

Κάθε Κάρτα/Ταυτότητα, γνωστή ως DNIe, διαθέτει ένα τσιπ που περιέχει δύο πιστοποιητικά, ένα για ταυτοποίηση και ένα για την ηλεκτρονική υπογραφή πράξεων.

Σύμφωνα με την El Diario, οι αρχές αντέδρασαν στη αποκάλυψη της τρωτότητας του τσίπ Infineon τον Οκτώβριο, ανακαλώντας, στις 6 Νοεμβρίου, όλα τα πιστοποιητικά που εκδόθηκαν από τον Απρίλιο του 2015.

Επιπλέον, οι αρχές έχουν απαγορεύσει στους πολίτες να υπογράφουν (ηλεκτρονικά) έγγραφα με την Κάρτα/Ταυτότητα στα τερματικά αυτοεξυπηρέτησης που βρίσκονται σε πολλούς αστυνομικούς σταθμούς.

Αυτή η απόφαση επηρεάζει κάθε Κάρτα/Ταυτότητα, όχι μόνο εκείνες που έχουν το ελάττωμα. Ωστόσο, οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να υπογράψουν ψηφιακά έγγραφα online, χρησιμοποιώντας έναν μικρό αναγνώστη καρτών που συνδέεται με τους υπολογιστές τους.

Οι αναγνώστες χρειάζονται για την αναβάθμιση των Καρτών/Ταυτοτήτων που υπέστησαν τη ζημιά. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ακόμα ενδείξεις για το πότε θα ενημερωθούν οι Κάρτες/Ταυτότητες που υπέστησαν τη ζημιά. Πράγματι, δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλές επίσημες πληροφορίες, κάτι που δεν έχει περάσει απαρατήρητο στον ισπανικό τεχνολογικό τύπο.

"Ούτε η αστυνομία ούτε άλλοι δημόσιοι φορείς έχουν δώσει περισσότερες πληροφορίες μέσω των λογαριασμών των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με τον αντίκτυπο της ευπάθειας και τον τρόπο δράσης του πολίτη σε περίπτωση που έχει επηρεαστεί από τη ζημιά", δήλωσε η Xataka.

Τουλάχιστον, η Izenpe, η Βασκική αρχή πιστοποίησης, η οποία έχει ανακαλέσει 30.000 πιστοποιητικά, έχει δώσει πληροφορίες για τον τρόπο αντικατάστασής τους, πρόσθεσε το blog.

Εν μέσω αυτού του χάους, φαίνεται επίσης ότι ορισμένοι άνθρωποι με πρόσφατα εκδοθείσες κάρτες DNIe εξακολουθούν να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν, παρά την υποτιθέμενη ανάκληση των πιστοποιητικών τους. "Δεν με πειράζει αν συνεχίσει έτσι μέχρι να υπάρξουν νέα πιστοποιητικά", τουιτάρισε ένας χρήστης.

Ο Toomas Ilves, πρώην πρόεδρος της Εσθονίας, δήλωσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ότι πίστευε ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε διάφορες χώρες, έχουν πληγεί από το ελάττωμα της ROCA, αλλά οι αρχές τους «σιώπησαν».

Πηγή: zdnet.com, ID-on't renounce my freedom

1. Πώς θα ονομάζεται ο κάτοικος της «Βόρειας Μακεδονίας»?

2. Τι προέλευση έχει η λέξη Μακεδονία?

3. Αν με 4 λέξεις πριν το Μακεδονία επι 25 χρόνια (Former Yugoslavian Republic Of) όλοι τους αποκαλούσαν Macedonia, με μια μόνο λέξη μπροστά - North, Nova - γιατί να αλλάξει αυτό?

4. Τι το τόσο σημαντικό έχουμε να κερδίσουμε με την παραχώρηση του όρου «Μακεδονία»?

5. Τι έχουμε να κερδίσουμε με την ένταξη των Σκοπίων σε ΕΕ και ΝΑΤΟ?

6. Ποιος βιάζεται να λυθεί το θέμα?

7. Αν δεν βιαζόμαστε εμείς, τότε γιατί σπεύδουμε?

8. Μας πιέζει κάποιος? Αν ναι, ποιός? Με τι αντάλλαγμα?

9. Η ονομασία του κρατιδίου με τον όρο Μακεδονία, πώς θα φανεί στην αλβανική μειονότητα, που είναι το 30%του πληθυσμού?

10. Ο όρος «Μακεδονία» δεν θα διαλύσει το κράτος αυτό?

11. Μας ενοχλεί η διάλυση αυτού του κρατους?

12. Λένε κάποιοι οτι αν δεν δώσουμε τον όρο Μακεδονία στα Σκόπια θα διαλυθούν και οτι αν διαλυθούν, θα ενισχυθεί ο αλβανικός και βουλγαρικός εθνικισμός. Η προσάρτηση της κοιλάδας του Πρέσεβο είναι αυτή που θα κάνει την Αλβανία μεγάλη και επικίνδυνη?

13. Αν παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία, οι Αλβανοί με τους «Τσάμηδες» θα αποθαρρυνθούν, ή θα πάρουν θάρρος?

14. Αν παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία, οι Τούρκοι με τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης» θα αποθαρρυνθούν, ή θα πάρουν θάρρος?

15. Αν τους παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία, ποιος μας εγγυάται οτι θα αποκολληθούν από την τουρκική επιρροή?

16. Ποιός μας εγγυάται οτι η τουρκική επιρροή δεν θα θα υποδαυλίζει τον επεκτατισμό των «Μακεδόνων», και μάλιστα εντός ΝΑΤΟ?

17. Η είσοδος του κρατιδίου σε ΕΕ και ΝΑΤΟ με τον όρο Μακεδονία δεν θα μας δημιουργήσει προβλήματα?

18. Αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν καλά μετά την παραχώρηση του όρου Μακεδονία, υπάρχει επιστροφή, όταν μάλιστα θα έχουν ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ?

19. Αν αλλάξουν το Σύνταγμα τους για να επιτύχουν την συμφωνία, δεν μπορούν να το ξανά αλλάξουν αργότερα?

20. Δεν μπορούν να ξανά αλλάξουν αργότερα τα ονόματα δρόμων, αεροδρομίων κλπ σε Αλέξανδρος και Μακεδονία?

21. Το όνομα Μακεδονία δεν είναι απο μόνο του φορέας επεκτατισμού?

22. Ο κάτοικος της «Βόρειας Μακεδονίας» δεν θα πιστεύει οτι η «νότια πατρίδα» του είναι υπόδουλη στους Έλληνες, αφού “αυτοί είναι οι Μακεδόνες”?

23. Η Θεσσαλονίκη δεν θα παραμείνει η πρωτεύουσα της Μακεδονίας και μετά την παραχώρηση του όρου? Δεν ενισχύει τον επεκτατισμό αυτό?

24. Ο όρος αλυτρωτισμός που χρησιμοποιούμε κατα κόρον, δεν είναι εσφαλμένος, αφού υπονοεί την «απελευθέρωση σκλάβων εδαφών και πληθυσμών»?

25. Πότε ήταν γεωγραφικά Μακεδονία η περιοχή βορείως του Μοναστηρίου?

26. Οι κάτοικοι του Αφγανιστάν, το οποίο κατέκτησε ο Αλέξανδρος, όπως και την Παιονία (την περιοχή των Σκοπίων), είναι Μακεδόνες?

27. Το κράτος δίπλα στο Ισραήλ, όταν δημιουργήθηκε ονομαζόταν Υπεριορδανία. Πως το αποκαλούμε σήμερα? Μήπως σκέτο Ιορδανία?

28. Αν το θέμα έχει χαθεί επειδή τους έχουν αναγνωρίσει 140 κράτη με το όνομα Μακεδονία, τότε γιατί διαπραγματεύονται ακόμα με την μικρή και φτωχή Ελλάδα?

29. Ενδιαφέρει τους ΝΑΤΟικους και Αμερικανούς η ονομασία του κρατιδίου, ή μόνο η ένταξη του στη δυτική σφαίρα επιρροής?

30. Δεν είναι Σλάβοι?

31. Δεν ομιλούν βουλγαρική διάλεκτο?

32. Πότε ήρθαν οι Σλάβοι στα Βαλκάνια?

33. Γιατί δεν κάνει η κυβέρνηση δημοψήφισμα για το Μακεδονικό?

34. Η κυβέρνηση δεν κάνει δημοψήφισμα για το Μακεδονικο γιατί ξέρει το αποτέλεσμα και θέλει απλώς να το παρακάμψει?

35. Έκαναν δημοψήφισμα για ένα μνημόνιο, αλλα όχι για την Μακεδονία?

36. Δεν είναι το Μακεδονικό εφεύρεση της Κομμουνιστικής Διεθνούς?

37. Δεν έγραφε ο Ριζοσπάστης για «Μακεδονικό έθνος»? Γιατί νομίζουμε ότι θα αλλάξουν τώρα απόψεις?

38. Πιστεύουν ότι ο Αλέξανδρος θα ήταν περήφανος για την «διαπραγμάτευση» τους, ή θα τους έπαιρνε το κεφάλι?

39. Αφού αυτοί θα είναι εθνικά «Μακεδόνες», εγώ που είμαι Έλληνας από την Καβάλα, τι θα είμαι?

40. Πώς θα αποκαλεί ο υπόλοιπος κόσμος τους κατοίκους της “Gorna Macedonia”?

Πρίν μειοδοτήσετε θα πρέπει να τις απαντήσετε κε Κοτζιά και κε Τσίπρα.

Πηγή: Μαύρο Κουτί, Ινφογνώμων Πολιτικά

Η Εκκλησία κατά την ορθόδοξο πίστι μας είναι προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστι στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Είναι γνωστός ο λόγος του αγίου Κυπριανού ότι· «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» ή ότι· «δεν δύναται να έχη τον Θεόν Πατέρα εκείνος όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα». Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός διά των Αγίων Μυστηρίων μας συσσωματώνει και μας κάνει μέλη Του. Διά του Χριστού ενούμεθα και κοινωνούμε με την Αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Έτσι τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού συνάγονται από τον Χριστό εις εν (Ιωάν. ια’ 52). Γινόμεθα και πάλι οικείοι του Θεού, λαός του Θεού, βασίλειον ιεράτευμα.

Σχόλιο Η Άλλη Όψις: Απάνθισμα εκ των λόγων του μακαριστού Γέροντος περί Εκκλησίας και Οικουμενισμού. Τα αποσπάσματα είναι ενδεικτικά και δεν εξαντλούν το θέμα.

α. Η Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως

Η Εκκλησία κατά την ορθόδοξο πίστι μας είναι προϋπόθεσις της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως, αφού ομολογήσουμε πίστι στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ομολογούμε ότι πιστεύουμε και εις «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Είναι γνωστός ο λόγος του αγίου Κυπριανού ότι· «εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» ή ότι· «δεν δύναται να έχη τον Θεόν Πατέρα εκείνος όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα».

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, στο οποίο ο Χριστός διά των Αγίων Μυστηρίων μας συσσωματώνει και μας κάνει μέλη Του. Διά του Χριστού ενούμεθα και κοινωνούμε με την Αγία Τριάδα και μεταξύ μας. Έτσι τα πρώην διασκορπισμένα τέκνα του Θεού συνάγονται από τον Χριστό εις εν (Ιωάν. ια’ 52). Γινόμεθα και πάλι οικείοι του Θεού, λαός του Θεού, βασίλειον ιεράτευμα.

Η ένωσις του Θεού με τους ανθρώπους, που υπήρχε στον Παράδεισο και διασπάσθηκε λόγω της αποστασίας και αμαρτίας των πρωτοπλάστων, αποκαθίσταται τώρα διά του Χριστού στην Εκκλησία. Ο εν Χριστώ άνθρωπος στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, αποκαταλλάσσεται (συμφιλιώνεται) με τον Θεό, δικαιώνεται, ζωοποιείται, φωτίζεται, αγιάζεται, σώζεται, γίνεται θεός κατά χάριν, εφ’ όσον βέβαια και ο ίδιος προσφέρει διά της ασκήσεως και της υπακοής στις εντολές του Θεού την ελευθερία του στον Θεό. Στην Εκκλησία ο Χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό αλλά και με τον Χριστιανό συνάνθρωπό του, ξεπερνά τον νοσηρό ατομικισμό, την φιλαυτία και αποκτά την αγία εν Χριστώ κοινωνικότητα και αδελφοσύνη. Με τα εισαγωγικά Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος γίνεται η συσσωμάτωσις του ανθρώπου στο Σώμα του Χριστού και η χορηγία της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Στο Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας η ένωσις με τον Χριστό και μεταξύ μας γίνεται συνεχής πραγματικότης. Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός:

«... κοινωνία λέγεταί τε και έστιν αληθώς διά το κοινωνείν ημάς δι’ αυτής τω Χριστώ και μετέχειν αυτού της σαρκός τε και της θεότητος, κοινωνείν δε και ενούσθαι και αλλήλοις, δι’ αυτής· επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν σώμα Χριστού και εν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες.» (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, «Περί των αγίων και αχράντων του Κυρίου μυστηρίων», Δ’, κεφ. 86).

Έτσι, για μας τους Ορθοδόξους η συμμετοχή στην θεία Ευχαριστία και Λειτουργία δεν είναι μία πράξις ατομικής ευλαβείας ή ατομικής σωτηρίας, αλλά φανέρωσις και ανανέωσις της εν Χριστώ κοινωνίας με τον Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και οι ιεροί κανόνες επιβάλλουν την συμμετοχή κατά την θεία Λειτουργία στην Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων, εκτός εννοείται εκείνων που ευρίσκονται υπό επιτίμια (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Πηδάλιον, β’ Κανών της Αντιόχειας, η’ και θ’ Αποστολικοί). Κάθε θεία Λειτουργία, ευχαριστιακή σύναξις, βεβαιώνει ότι δεν είμεθα «άτομα» χωρισμένα από τον Θεό και μεταξύ μας. Είμαστε και γινόμαστε «κοινωνία», αδελφότης, οικογένεια του Θεού, Σώμα Χριστού, θεανθρωπίνη ένωσις.

Ο εκκλησιασμός και η συμμετοχή μας στην θεία Λειτουργία δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό καθήκον, αλλά όρος για να είμεθα μέλη της Εκκλησίας. Υπενθυμίζω τον π’ Κανόνα της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου:

«Ει τις Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή των εν τω Κλήρω καταλεγομένων, ή λαϊκός, μηδεμίαν ανάγκην βαρυτέραν έχοι, ή πράγμα δυσχερές, ώστε επιπλείστον απολείπεσθαι της αυτού Εκκλησίας, αλλ’ εν πόλει διάγων, τρεις Κυριακάς ημέρας, εν τρισίν εβδομάσι μη συνέρχοιτο, ει μεν Κληρικός είη, καθαιρείσθω, ει δε λαϊκός, αποκινείσθω της κοινωνίας.» (Πρβλ. και τον ια’ Κανόνα της Σαρδικής)

Κατά τους ιερούς Κανόνας, που εκφράζουν το θέλημα του Θεού, το να «συνέρχεται» ο Χριστιανός ή να «συνάγεται» ή να «μετέχη» στις «συνάξεις» ή «συνελεύσεις» ή «συνόδους» της Εκκλησίας είναι όρος για να είναι μέλος της Εκκλησίας. Δεν εννοείται να είναι ο Χριστιανός «ασύνακτος» ή «χωρισμένος από την σύναξι» παρά μόνο σε περίπτωσι εκπτώσεως από την αληθινή πίστι (Τους σχετικούς Ιερούς κανόνας βλ. Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Η Ποιμαντική Διακονία κατά τους ιερούς κανόνας, εκδ. «Άθως», Πειραιεύς 1976, σελ. 39-40).

Η Εκκλησία δεν είναι κυρίως θεσμός, δεν είναι ίδρυμα, σωματείο, οργάνωσις, αλλά «κοινωνία προσώπων εν Χριστώ» (Η έννοια του «προσώπου», κατά τον μακαριστό Γέροντα, δεν έχει την περσοναλιστική χροιά που αναπτύσσεται στην θεολογία συγχρόνων θεολόγων). Όπως ελέχθη από Ορθόδοξο θεολόγο: «Εκκλησία είναι ο Λυτρωτής, η Μήτηρ του Λυτρωτού και οι φίλοι του Λυτρωτού» (Βλ. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Το Σώμα του ζώντος Χριστού, εκδ. Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών, Θεσ/νίκη 1972, σελ. 119). Όπως όμως κάθε σώμα έτσι και η Εκκλησία έχει οργανισμό που διασφαλίζει την λειτουργία της. Ο οργανισμός της δεν είναι οργάνωσις ανθρώπινης πρωτοβουλίας, αλλά έκφρασις του θεανθρωπίνου χαρακτήρος του Σώματός της και αποβλέπει στην διατήρησι της ενότητος των μελών του Σώματος.

(Εκ του άρθρου «Εκκλησία και Ενορία», εις τον συλλογικόν τόμον «ΕΝΟΡΙΑ», εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ν. Σμύρνη 1990, σελ. 14-16)

* * * * * *

β. Οι ετερόδοξες “εκκλησίες”

Η συνοδική και ιεραρχική δομή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας μαρτυρεί για τον χαρακτήρα της ως «κοινωνίας προσώπων εν Χριστώ», εν αντιθέσει με την παποκεντρική δομή της Ρωμαϊκής “εκκλησίας” όπου προηγείται ο ιδρυματικός και θεσμικός χαρακτήρ.

Ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα έχει και η “εκκλησία” των Προτεσταντών. Κατά τους Προτεστάντας η Εκκλησία έπεται της σωτηρίας. Ο πιστός “σώζεται ατομικά” εκτός Εκκλησίας με μία κατακόρυφο σχέσι με τον Θεό. Έτσι οι “σεσωσμένοι” συγκεντρώνονται για να αποτελέσουν την “εκκλησία” για αλληλοβοήθεια και εξασφάλισι της ατομικής “σωτηρίας”. Δεν κάνει δηλαδή ο Χριστός την Εκκλησία ενώνοντας στο Σώμα Του τους πιστούς, αλλά οι πιστοί κάνουν την Εκκλησία. Γι’ αυτό στους Προτεστάντας η “εκκλησία” δεν είναι Σώμα Χριστού, αλλά σωματείο. Ούτε είναι κοινωνία προσώπων εν Χριστώ, αλλά σύνολο ατόμων που τους συνδέει κοινή θρησκευτική πίστις. Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως είχε σοφά τονίσει ότι:

«Μόνη δε διαφορά μεταξύ των δυο αυτών συστημάτων (Παπισμού και Προτεσταντισμού) είναι η εξής: Εν μεν τη Δυτική Εκκλησία το άτομον, ήτοι ο Πάπας, συγκεντροί περί εαυτόν πολλά βωβά και ανελεύθερα πρόσωπα συμμορφούμενα εκάστοτε προς τας αρχάς και τα φρονήματα του επικαθημένου ατόμου. Εν δε τω Προτεσταντισμώ η Εκκλησία συνεκεντρώθη περί το άτομον. Όθεν, η Δυτική Εκκλησία είναι άτομον και ουδέν πλέον. Αλλά τις δύναται να εγγυηθή ημίν περί της ομοφροσύνης όλων των Παπών; Αφού δε πας Πάπας κρίνει περί του ορθού κατά το δοκούν αυτώ και ερμηνεύει την Γραφήν ως βούλεται, και αποφθεγματίζεται ως θεωρεί ορθόν, κατά τι διαφέρει ούτος των παντοίων δογματιστών της Προτεσταντικής Εκκλησίας; Οποία η διαφορά των αρχόντων; Ίσως εν μεν τη των Προτεσταντών έκαστον άτομον αποτελεί μίαν Εκκλησίαν, εν δε τη Δυτική όλην την Εκκλησίαν αποτελεί εν άτομον, ουχί πάντοτε το αυτό, αλλ’ αείποτε έτερον.» (Αγίου Νεκταρίου, Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, εκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσ/νίκη 1972, σελ. 73)

Για μας τους Ορθοδόξους προηγείται η Εκκλησία και έπεται η σωτηρία. Δικαιούμεθα και σωζόμεθα, επειδή ο Χριστός μας κάνει μέλη του Σώματός Του.

* * *

Σωζόμεθα λοιπόν στην Εκκλησία, που κατά τον απόστολο Παύλο είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ. γ’ 15) και που κατά τον αψευδή λόγο του Κυρίου είναι θεμελιωμένη επί την πέτραν (την ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού) και γι’ αυτό ούτε αι πύλαι του Άδου θα κατισχύσουν αυτής (Ματθ. ιστ’ 18).

(Εκ τού άρθρου «Εκκλησία και Ενορία», ενθ’ ανωτ., σελ. 16-18)

* * * * * *

γ. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, η μοναδική Εκκλησία

Ο 20ός αιών χαρακτηρίσθηκε, ως γνωστόν, ο αιών της Οικουμενικής κινήσεως. Η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική κίνησι έφερε στο προσκήνιο τίς διαφορές που υπάρχουν και μεταξύ των Ορθοδόξων σχετικά με την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία. Είναι άραγε μόνον η καθ’ ημάς Αγία Ορθόδοξος Εκκλησία η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως ή μήπως με τις άλλες «εκκλησίες» συναποτελεί την Μίαν Αγίαν; Από την τοποθέτησι στο εκκλησιολογικό αυτό ερώτημα εξαρτάται και ο τρόπος συμμετοχής των Ορθοδόξων στην Οικουμενική κίνησι. Η πρόσφατος εκκλησιαστική ιστορία απέδειξε ότι με άλλο πνεύμα συμμετέχουν σε αυτήν όσοι δέχονται ότι τα όρια της Εκκλησίας συμπίπτουν με την Αλήθειά της και άρα και με τα κανονικά της όρια, και με άλλο πνεύμα συμμετέχουν όσοι επεκτείνουν τα όρια της Εκκλησίας και πέραν της Αλήθειας της και των κανονικών της ορίων αποδεχόμενοι μία διηυρυμένη, περιεκτική εκκλησιολογία. Η στάσις μας απέναντι στο θέμα αυτό δεν θα είναι ορθή, εάν αγνοήσουμε την διά των αιώνων περί αυτού αυτοσυνειδησία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Άλλως, κινδυνεύουμε να θέσουμε σε κίνδυνο την διαχρονική ταυτότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είναι ενδεχόμενο η σύγχρονη εκκλησιολογική μας τοποθέτησις να μη εκφράζη την Ορθόδοξο πίστι μας. Νομίζω ότι και οι ειλικρινείς ετερόδοξοι, που διαλέγονται με τους Ορθοδόξους, θα θέλουν να γνωρίσουν ό,τι γνήσια εκφράζει την ορθόδοξο αυτοσυνειδησία […].

Στην συνείδησι των Ορθοδόξων η ορθόδοξος Πίστις και η Ορθόδοξος Εκκλησία περιχωρούνται. Γι’ αυτό όλες οι προαναφερθείσες σύνοδοι (της Μόσχας του 1441, της Ιερουσαλήμ του 1443, της Κων/πόλεως του 1453 και του 1484 κ.ά.) και οι ανωτέρω μνημονευθέντες διδάσκαλοι (αγ. Μάξιμος ο Γραικός, ο Κων/πόλεως Ιερεμίας ο β’, ο Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγάς, ο Μητροφάνης Κριτόπουλος, ο άγ. Αθανάσιος ο Πάριος, ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης κ.ά.) συνδέουν την μοναδικότητα της Καθολικής Εκκλησίας με την μοναδικότητα της ακαινοτομήτου αποστολικής πίστεως και παραδόσεως. Κατ’ αυτούς δεν υπάρχει η αποστολική πίστις εκτός των κανονικών ορίων της Καθολικής Εκκλησίας ούτε η αποστολική Εκκλησία εκτός των ορίων της Αληθείας, δηλαδή της Ορθοδόξου Πίστεως […].

Προσωπικώς ελπίζω ότι κατά τον 21ον αιώνα τη επιστασία του Παναγίου Πνεύματος οι Ορθόδοξοι θα συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα την ταυτότητα της αγίας μας Εκκλησίας με την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού. Και αυτό πρέπει να γίνη όχι μόνο για την ιδική μας σωτηρία, αλλά για να αποτελή η αγία μας Εκκλησία το υγιές κριτήριο, την στάθμη, τον κανόνα κάθε άλλης “εκκλησίας” και την ελπίδα της εις το μέλλον επιστροφής και αποκαταστάσεώς των εις την Μίαν Αγίαν, που δεν είναι μία αόριστος, νεφελώδης, κατάστασις, αλλά η συγκεκριμένη ιστορική κοινότης των Ορθοδόξων πιστών.

(«Η εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία των Ορθοδόξων από της αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», εις τον Τόμον «Εικοσιπενταετηρικόν, Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιον», έκδ. Ι. Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Νεάπολις Θεσ/νίκης 1999, σελ. 107-132)

* * *

Ομολογούμεν ότι μόνον η καθ’ ημάς Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως. Αι δε λοιπαί ετερόδοξοι “εκκλησίαι” ευρίσκονται εν τη αιρέσει και πλάνη.

Ομολογούμεν ότι μόνον τα Μυστήρια της καθ’ ημάς Αγίας Εκκλησίας είναι έγκυρα, σωστικά και αγιαστικά.

Αποδεχόμεθα ως αδελφάς Εκκλησίας μόνον τας ομοδόξους και ομοπίστους τοπικάς Ορθοδόξους Εκκλησίας.

Ομολογούμεν ότι τα κανονικά όρια της Εκκλησίας συμπίπτουν με την Αλήθειαν αυτής, ήτις είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, και ότι εκτός Αυτής της Αλήθειας και πέραν της Αλήθειας τα υπάρχοντα εκκλησιαστικοφανή σχήματα δεν δύνανται να διεκδικήσουν δι’ εαυτά την πληρότητα της Αλήθειας και της Χάριτος, την αποστολικήν διαδοχήν, ή και την γνησιότητα και ακεραιότητα της αποστολικής Παραδόσεως.

Ως εκ τούτου δεν αποδεχόμεθα τον Πάπαν της Ρώμης ως αδελφόν του Οικουμενικού Πατριάρχου ή άλλου τινός Ορθοδόξου Πατριάρχου και επισκόπου, εφ’ όσον εμμένει εισέτι, ως εκ των προσφάτων ιδικών του κειμένων βεβαιούται, εις τα αντιευαγγελικά δόγματα και αιρέσεις, άτινα μεταθέτουν την εν ημίν ελπίδα από τον Θεάνθρωπον Χριστόν εις τον άνθρωπον.

Αυτήν την αγίαν πίστιν παρελάβομεν παρά των Αγίων Πατέρων μας, αυτήν ομολογούμεν και κηρύσσομεν, όση ημίν δύναμις, και με αυτήν ικετεύομεν τον Κύριον Ιησούν να μας αξιώση να αποθάνωμεν.

(Επιστολή προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, 23-9-1995)

* * * * * *

δ. Αποφάσεις παρά την Πίστιν της Εκκλησίας. Αποφάσεις «ειδικών» ερήμην των Συνόδων

Ως προκύπτει εκ του Υπηρεσιακού Σημειώματος [Πρόκειται περί ενημερωτικού σημειώματος κοινοποιηθέντος υπό του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου εις τον Γέροντα ημών Αρχιμ. Γεώργιον, ο οποίος είχε ερωτήσει περί της «Οικουμενικής Χάρτας» (2000), ενός καταστατικού κειμένου δεσμεύσεων των «εκκλησιών» της Ευρώπης μεταξύ των διά τον τρόπον συνεργασίας και κοινής συμπεριφοράς των], οι εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών [σ.σ. διά την σύνταξιν της «Οικουμενικής Χάρτας» (Βλ. εν: περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας» (της Εκκλησίας της Κυπρου), περίοδος Γ’, τόμ. ΞΓ’, Οκτώβριος 2001, τεύχ. 10, σελ. 411- 423)] δεν εκόμιζον άποψιν εγκριθείσαν υπό της Ιεραρχίας ή τουλάχιστον των μικρών Συνόδων (ως η Δ.Ι.Σ.) των Εκκλησιών αυτών.

Δεν εγένετο δεκτή η πρότασις των εκπροσώπων της Εκκλησίας της Ελλάδος, να απορριφθή το συνταχθέν «ξενότροπον και απαράδεκτον» αρχικόν κείμενον και να συνταχθή νέον κείμενον, σύμφωνον προς την Ορθόδοξον θεολογίαν.

Προύτάθη και εγένετο αποδεκτόν να γίνουν κάποιαι διορθώσεις από Ορθοδόξου απόψεως, «ώστε το κείμενον να γίνη απλώς Ορθοδόξως ανεκτόν, και να μη θεωρηθή αρνητική η στάσις των Ορθοδόξων έναντι της προσπαθείας των Εκκλησιών της Ευρώπης να εκπονήσουν μίαν Charta Oecumenica».

Αυτή είναι η παγία τακτική των Οικουμενιστών, ως εξεφράσθη και υπό επισήμων του Π.Σ.Ε.: Να εγκρίνωνται κείμενα παραδεκτά υπό της πλειοψηφίας και ανεκτά υπό της μειοψηφίας (εν προκειμένω των Ορθοδόξων).

Η περί «ανεκτών» ή minimum δογματικής παραδοχής θεωρία δικαιούται Ορθοδόξως και Πατερικώς;

Εις την περίπτωσιν της Χάρτας το τελικόν κείμενον δεν είναι από Ορθοδόξου απόψεως ούτε ανεκτόν, εκτός εάν κάποιος απολέση κάθε δογματικήν ευαισθησίαν […].

Δυστυχώς η υπό των ειδικών (specialists) του Οικουμενισμού διαδικασία προωθήσεως κειμένων και αποφάσεών των ερήμην του συνόλου των Επισκόπων και του λαού του Θεού δεν είναι η πρώτη φορά που ακολουθείται. Σχεδόν εις όλους τους διαλόγους, ως εις τον διάλογον Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων, η ιδία τακτική ακολουθείται.

(Επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλον, 17/30-1-2002)

* * *

Οφείλουμε να παραδεχθούμε, ότι στους διαλόγους που έχουν ήδη πραγματοποιηθή στα πλαίσια της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως, οι αποφάσεις που συνυπογράφοντο και από Ορθοδόξους δυστυχώς θεολόγους δεν ήσαν πάντοτε σύμφωνες με την Πίστι της Εκκλησίας. Αναμφίλεκτο παράδειγμα οι αποφάσεις της συνελεύσεως του Balamand και των Κοινών Δηλώσεων με τους Αντιχαλκηδονίους, γεγονός που σημαίνει ότι οι θεολόγοι που μας εκπροσωπούν στους διαλόγους δεν είναι πάντοτε εκφρασταί της Ορθοδόξου εκκλησιαστικής μας αυτοσυνειδησίας.

Έχουμε την γνώμη ότι τέτοια ενδεχόμενα θα αποφεύγωνται, όταν τα θέματα συζητώνται πρώτα θεολογικώς, εγκρίνωνται κατόπιν συνοδικώς, ενημερώνεται επαρκώς ο ιερός κλήρος και ο ευσεβής λαός, και η συμφωνία τελικώς όλης της Εκκλησίας εκφέρεται ως ο λόγος της Ορθοδοξίας στις τυχόν διαχριστιανικές συνομιλίες. Τα προβλήματα δημιουργούνται οσάκις τα θέματα συζητώνται μόνον από ωρισμένους “ειδικούς” θεολόγους ερήμην του πληρώματος της Εκκλησίας και οι απόψεις των προβάλλονται στα διαχριστιανικά συνέδρια ως λόγος της Εκκλησίας.

Μελετώντας κανείς την Οικουμενική Χάρτα διαπιστώνει ότι οι συντάκται της δεν έχουν θεολογικά κριτήρια αλλά κοινωνιολογικά. Εξυπηρετούν ένα εγκόσμιο όραμα: την παγκοσμιοποίηση στα πλαίσια της οποίας οι Χριστιανοί θα συνυπάρχουν μεν ειρηνικά, χωρίς όμως συναίσθησι των ορίων της Αληθείας και της αιρέσεως. Οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι αποτελούμε την μόνη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, μπορούμε να παρακάμψουμε την αυτοσυνείδησή μας και να δεχθούμε ένα τέτοιο όραμα; Το θεολογικό πρόβλημα δεν είναι η συνύπαρξις, διότι πάντοτε συνυπάρχουμε με αλλοδόξους και αλλοθρήσκους και ευχόμεθα υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Το πρόβλημα είναι η άμβλυνσις της δογματικής συνειδήσεως, ώστε να θεωρούμε ότι επί της ουσίας “όλοι είμαστε το ίδιο” και να οικοδομούμε την κοινωνική μας ζωή με βάσι τον κανόνα αυτόν. Όμως, το φρόνημα αυτό δεν είναι του Ευαγγελίου, δεν είναι των Πατέρων, δεν είναι των Ιερών Κανόνων. Δεν είναι το φρόνημα της Εκκλησίας.

(«Η Οικουμενική Χάρτα ορθοδόξως κρινομένη και κατακρινομένη», άρθρο της 15-1-2002)

* * *

Ο οικουμενισμός, δηλαδή η κίνησις διά την ένωσιν των «εκκλησιών», όπως διεξάγεται σήμερον, φαίνεται ότι έχει ουμανιστικόν-ανθρωποκεντρικόν χαρακτήρα και όχι θεολογικόν και πνευματικόν. Παραμερίζει την Πίστιν (δόγμα) και την Παράδοσιν της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερον εις πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την Εκκλησίαν κυρίως ως ανθρώπινον ίδρυμα, το οποίον ηνωμένον θα δυνηθή να αντιμετωπίση καλλίτερον τους εχθρούς του. Δι’ αυτό δεν λαμβάνονται σοβαρώς υπ’ όψιν αι βασικαί διαφοραί περί την πίστιν και το πνεύμα των «εκκλησιών», ούτε η ιστορία και η συνείδησης της Εκκλησίας…

Η εκκλησιολογία, η οποία υπόκειται ως βάσις εις τον οικουμενισμόν, είναι επίσης λανθασμένη. Δεν αναγνωρίζει την Ορθόδοξον Εκκλησίαν ως την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, αλλ’ ως τμήμα ή κλάδον της Καθολικής Εκκλησίας. Δι’ αυτό και πολλοί Ορθόδοξοι βλέπουν εις τον οικουμενισμόν μίαν εκκλησιολογικήν αίρεσιν, χωρίς να σημαίνη ότι αναπαύονται εις τον ζηλωτισμόν, ο οποίος αποτελεί επίσης εκκλησιολογικήν παρέκκλισιν. Οικουμενισμός και ζηλωτισμός δεν εκφράζουν την Ορθοδοξίαν.

(“Ορθοδοξία και ουμανισμός – Ορθοδοξία και Παπισμός”, έκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998, σελ. 83-84)

* * * * * *

ε. Οικουμενιστική μεθοδολογία

Είναι χαρακτηριστικόν ότι, ενώ οι Πατέρες και αι Σύνοδοι μίαν είχον αγωνίαν, να ομιλούν συμφώνως προς την αποστολικήν και πατερικήν πίστιν διά να μη παρεκκλίνουν αυτής ούτε κατά εν ιώτα, οι σύγχρονοι θεολόγοι ενδιαφερόμεθα περισσότερον διά την προσαρμογήν και συμφωνίαν των λεγομένων προς τας απαιτήσεις του κόσμου, διά να γίνωμεν αρεστοί εις τους ανθρώπους ή διά να σώσωμεν δήθεν τον κόσμον. Το αποτέλεσμα, είναι τραγικόν. Αντί να μεταμορφωθή ο κόσμος εις Εκκλησίαν διά να σωθή, μεταμορφούμεθα ημείς εις κόσμον.

Η τακτική που ακολουθούν υπεύθυνοι εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας δίδει την εντύπωσιν ότι το όλον θέμα δεν αντιμετωπίζεται «συνοδικώς» αλλά κατά τρόπον ολοκληρωτικόν και συγκεντρωτικόν. Υπάρχουν πολλαί ενδείξεις ότι δεν επιζητείται η εν Αγίω Πνεύματι συνοδική διάσκεψις διά την χάραξιν της ενδεδειγμένης έναντι των ετεροδόξων γραμμής, αλλά καταβάλλεται προσπάθεια να “ρυμουλκηθή” η Εκκλησία εις προκαθωρισμένας θέσεις.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο Καθηγητής Ιω. Καρμίρης διά τον τρόπον καθ’ ον ελαμβάνοντο αι αποφάσεις εις την Πανορθόδοξον διάσκεψιν της Γενεύης του 1968:

«Αλλ’ ο Σεβ. Πρόεδρος, επειγόμενος ίνα επιτύχη οπωσδήποτε την ταχείαν επιψήφισιν των σχεδίων αποφάσεων αμεταβλήτων, διέκοψεν αντικανονικώς την αρξαμένην συζήτησιν… Δυστυχώς εν τω σημείω τούτω ο Σεβ. Πρόεδρος, κατά τρόπον όλως ανεπίτρεπτον, διέκοψεν ομιλούντα Καθηγητήν, ίνα μη δήθεν η παρέμβασίς του υπερβή πεντάλεπτον χρονικήν διάρκειαν, το ήμισυ περίπου της οποίας είχε διατεθή διά την μετάφρασιν, ενώ ο ίδιος απήντα απεριορίστως και εν μονολόγω σχεδόν προς έκαστον ομιλητήν κεχωρισμένως, αποφεύγων εκ συστήματος πάσαν προτεινομένην μεταβολήν και βελτίωσην των κειμένων.» (Ιω. Καρμίρη, Η Ε’ Πανορθόδοξος Διάσκεψις, Αθήναι. 1968, σελ. 26)

Και δεν είναι μόνον αυτό. Οι μη συμφωνούντες προς την γραμμήν αυτήν δεν καλούνται να συμμετάσχουν εις την διαμόρφωσιν της οικουμενικής πολιτικής της Ορθοδοξίας και αι απόψεις των δεν εμφανίζονται εις επίσημα εκκλησιαστικά περιοδικά. Βοηθεί άραγε η τακτική αυτή διά να εκφράση η Ορθοδοξία το φρόνημά της; Διατί, έπειτα, παρατηρείται τόση σπουδή (ενίοτε πεισματώδης) προς την ένωσιν, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ο μέγας αριθμός των σκανδαλιζομένων Ορθοδόξων και ο κίνδυνος του σχίσματος; Διατί εν ονόματι της ενώσεως μετά των ετεροδόξων οδηγούμεν τους Ορθοδόξους εις σχίσμα;

Και είναι δυνατόν ο Θεός να ευλογήση την ένωσιν, η οποία προετοιμάζεται κατ’ αυτόν τον τρόπον;

Εις τον αντορθόδοξον τρόπον επιβολής της γραμμής αυτής επί της συνόλου Εκκλησίας υπάρχει μία ενστικτώδης αντίδρασις εκ μέρους ζηλωτών Ορθοδόξων. Η αντίδρασις δεν είναι δυστυχώς πάντοτε θεολογική και δι’ αυτό πειστική. Aι ακρότητες των οικουμενιστών και η μη θεολογική αντίδρασις πολλών αντιφρονούντων δημιουργεί επικίνδυνον πόλωσιν, φυγαδεύει την αγάπην, σχίζει την Εκκλησίαν και δεν βοηθεί εις την ψύχραιμον συζήτησιν του σοβαρωτάτου αυτού θέματος. Όσοι ζώμεν εκ του πλησίον την κατάστασιν, αισθανόμεθα ότι δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω οξύνσεώς της χωρίς κίνδυνον μιας φοβεράς καταστροφής διά την Εκκλησίαν. Εκτός τούτου το δυναμικόν της Εκκλησίας απασχολείται εις αντεγκλήσεις και δεν αξιοποιείται διά τον ευαγγελισμόν του εν σκότει και σκιά θανάτου ευρισκομένου λαού μας.

(«Εισήγησις περί Οικουμενισμού». Κείμενον, το οποίον εζητήθη διά την Γενικήν Συνέλευσιν του Συνδέσμου Ορθοδόξων Νεολαιών εις την Βοστώνην (Ιούλιος 1971), αλλά οι διοργανωταί απεφάσισαν να μη αναγνωσθή)

* * *

Οι Ορθόδοξοι οικουμενισταί επιθυμούν σφόδρα τους διαλόγους μετά των ετεροδόξων όχι όμως και μετά των Ορθοδόξων.

Προς αποκλεισμόν των διαφωνούντων Ορθοδόξων προς τα οικουμενιστικά των ανοίγματα, τους χαρακτηρίζουν ως φανατικούς ή φονταμενταλιστάς, προκειμένου να τους θέσουν εκτός μάχης. Λησμονούν όμως ότι φανατικοί δεν είναι μόνον οι ακραίοι αντιοικουμενισταί, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον αντιοικουμενισμόν διά να αποκτήσουν οπαδούς, αλλά και οι ακραίοι οικουμενισταί, εφ’ όσον με ολοκληρωτικόν πνεύμα προσπαθούν να επιβάλουν τας ατομικάς των απόψεις επί της Εκκλησίας, αδιαφορούντες εάν έπωνται τοις Αγίοις Πατράσι και εάν εκφράζουν την συνείδησιν της Εκκλησίας. Τα αντίθετα άκρα ως γνωστόν συναντώνται και αποτελούν τας δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σπανίως ή ουδέποτε Ορθόδοξος θεολόγος διαφωνών προς τον τρόπον καθ’ όν διεξάγονται σήμερον οι διάλογοι καλείται να συμμετάσχη εις αυτούς και εάν κατά λάθος συμμετάσχη θα φροντίσουν διά την αντικατάστασίν του. Διοργανούνται επίσης οικουμενιστικά σεμινάρια, εις τα οποία εν συνεργασία μετά Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών θεολόγων επιχειρείται ο επηρεασμός των νέων θεολόγων και κληρικών και η οικουμενιστική των μόρφωσις. Από τα επίσημα εκκλησιαστικά περιοδικά αποκλείονται θεολογικά κείμενα κριτικά του συγκρητιστικού Οικουμενισμού.

(Από το Περιοδικόν «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ», τεύχ. 38, έκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2013)

* * * * * *

στ. Αγάπη ή Θεολογία;

Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας κηρύσσεται υπό επισήμων χειλέων (Υπό του Πατριάρχου Αθηναγόρου, βλ. εν: Εφημερίς “Ατλαντίς”, της 30ής Απριλίου 1967), και μάλιστα διαδόχου μεγάλων θεολόγων Πατριαρχών, η άποψις ότι η αγάπη δέον να προηγήται της θεολογίας, διότι η θεολογία διαιρεί, ενώ η αγάπη ενώνει, και συνεπώς προκειμένου να επιτύχωμεν την ένωσιν, είναι ανάγκη να παραμερίσωμεν τας αγόνους θεολογικάς συζητήσεις του παρελθόντος, διά να εναγκαλισθώμεν αλλήλους εν αγάπη και συνυπάρξει […].

Αλλ’ η τάσις αυτή διά την επικράτησιν μιας αχρώμου δογματικώς Θεολογίας και του λεγομένου πρακτικού Χριστιανισμού συνιστά μεγάλην απειλήν διά την Εκκλησίαν, πολύ μεγαλυτέραν από οιονδήποτε εξωτερικόν εχθρόν. Όταν η Εκκλησία απολέση την προφητικήν της διάστασιν ως κήρυκος της αποκαλυφθείσης Αληθείας και παύση να κηρύττη την αληθή περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου διδασκαλίαν, εκπίπτει εις εν είδος κοινωνικής λέσχης ή σωματείου με κοινωφελείς και φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αυτήν την Εκκλησίαν, που ως άλας εμωράνθη, θα ρίψη ο κόσμος έξω και θα καταπατήση (Πρβλ. Ματθ. ζ 13), διότι δεν θα έχη πλέον λόγον υπάρξεως. Ο κόσμος μας έχει πολλάς κοινωνικάς οργανώσεις και ιδρύματα, ώστε να μη του χρειάζεται εν επί πλέον. Η πίστις της Εκκλησίας δίδει ακόμη και εις τους απίστους την δυνατότητα να ζουν, εφ’ όσον τους δίδει την ελπίδα ότι κάτι υπάρχει επέκεινα του φθαρτού και παρερχομένου τούτου κόσμου. Την πίστιν της Εκκλησίας χρειάζονται τόσον οι άπιστοι όσον και οι πιστοί. Ας μη την προδίδωμεν λοιπόν ευκόλως χάριν των “πρακτικών” σκοπών […].

Η αίρεσις ως άρνησις της αληθείας αποκόπτει την γέφυραν που μας συνδέει με τον Χριστόν, και άρα με την σωτηρίαν. Όπως μας διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, δεν είναι κάθε “Ευαγγέλιον” εκ του Θεού, ούτε κάθε κηρυττόμενος “Χριστός” ο αληθής Χριστός (Βλ. Β’ Κορ. ια’ 4). Δι’ αυτό και ο μακάριος αυτός Απόστολος του Χριστού, ο συγγράψας τον τελειότερον διά την χριστιανικήν αγάπην ύμνον και κατ’ εξοχήν βιώσας αυτήν, ανεθεμάτιζε τους αιρετικούς (Γαλ. α 8, 9). Το ίδιον έκαναν και όλοι οι άγιοι Πατέρες, οι οποίοι ηγάπων τους αιρετικούς και σχισματικούς ασφαλώς πολύ περισσότερον απ’ ότι τους αγαπώμεν ημείς. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέγει σχετικώς ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

«Ου θέλων δε τους αιρετικούς θλίβεσθαι, ουδέ χαίρων τη κακώσει αυτών, γράφω ταύτα, μη γένοιτο, αλλά τη επιστροφή μάλλον χαίρων και συναγαλλόμενος. Τι γαρ τοις πιστοίς τερπνότερον, του θεάσθαι τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα, συναγόμενα εις εν; Ούτε υμίν του φιλανθρώπου το απηνές παραινών προτιθέναι· μη ούτω μανείην αλλά μετά προσεχείας και δοκιμασίας ποιείν τε και ενεργείν τα καλά εις πάντας ανθρώπους, και πάσι πάντα γινομένους, καθώς έκαστος επιδείται υμών, παρακαλών· προς μόνον το καθοτιούν αιρετικοίς συνάρασθαι εις σύστασιν της φρενοβλαβούς αυτών δόξης, σκληρούς παντελώς είναι υμάς και αμειλίκτους βούλομαί τε και εύχομαι. Μισανθρωπίαν γαρ ορίζομαι έγωγε, και αγάπης θείας χωρισμόν, το τη πλάνη πειράσθαι διδόναι ισχύν εις περισσοτέραν των αυτή προκατειλημμένων φθοράν.» (PG 91 465CD)

Πρέπει να κατανοήσωμεν καλώς ότι επιμένοντες επί της ακριβείας του ορθοδόξου δόγματος-αληθείας δεν επιμένομεν εις την υποστήριξιν μιας “θεωρίας” ή φιλοσοφικής “προτάσεως”, αλλά διά την σωτηρίαν μας. Διότι το ορθόδοξον δόγμα αυτό κάνει· περιέχει και αποκαλύπτει την αλήθειαν και την σωτηρίαν, και προειδοποιεί που ευρίσκεται η πλάνη και άρα η απώλεια. Πώς δύναμαι να σωθώ και να θεωθώ, εάν ο Χριστός δεν ενηνθρώπησε πλήρως, εάν το Άγιον Πνεύμα δεν κατήλθε εις την Εκκλησίαν ως πηγή αγιασμού και κέντρον ενότητος αυτής; Κάθε αλήθεια λοιπόν περί της Αγίας Τριάδος και του έργου Της έχει μίαν άμεσον σωτηριολογικήν συνέπειαν, και άρα κάθε δήλωσις την οποίαν κάνομεν περί των Τριών θείων Προσώπων, είναι συγχρόνως μία δήλωσις περί του ανθρώπου και της τύχης του εις την παρούσαν και εις την μέλλουσαν ζωήν. Πώς λοιπόν δύναμαι να αδιαφορήσω διά την δογματικήν αλήθειαν, η οποία εγγυάται περί της σωτηρίας μου και να την θέσω εις δευτέραν μοίραν;

Εάν πράγματι αγαπώμεν τους αδελφούς μας τους ετεροδόξους, δεν δυνάμεθα παρά και να αληθεύωμεν προς αυτούς, κατά το αποστολικόν «αληθεύοντες εν αγάπη» (Εφεσ. δ’ 15), και να ομολογούμεν την αληθή ευαγγελικήν πίστιν, κατά το «γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (Ησ. μγ’ 10), την πίστιν την οποίαν παρελάβομεν όχι διά την δικαιοσύνην μας, αλλά διά την χάριν και φιλανθρωπίαν του μεγάλου Θεού, καταγγέλλοντες προς αυτούς εν πνεύματι αγάπης και κατανοήσεως τα σημεία εκείνα, εις τα οποία διέστρεψαν την γνησίαν αποστολικήν παράδοσιν. Εάν αποφεύγωμεν αυτό, δύο τινά συμβαίνουν ή ότι δεν αγαπώμεν πράγματι τους αδελφούς μας και αδιαφορούμεν διά την πλάνην των, ή ότι δεν πιστεύομεν ότι ημείς έχομεν το πλήρωμα της αληθείας και άρα ψευδόμεθα και υποκρινόμεθα εμφανιζόμενοι ως Ορθόδοξοι, ήτοι φύλακες και μάρτυρες της αποστολικής παραδόσεως.

(«Αγάπη ή Θεολογία;», Αθήναι 1968, Αρχείον Αρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτου (Καψάνη), σελ. 3-8)

* * * * * *

ζ. Άλλος ο Χριστός του δόγματος και άλλος ο Χριστός των μυστηρίων;

Ο σύγχρονος Οικουμενισμός εν τη προσπαθεία του να γεφυρώση πάση θυσία το χάσμα μεταξύ των Εκκλησιών, εισηγείται και μίαν άλλην απαράδεκτον από ορθοδόξου απόψεως διάκρισιν, την διάκρισιν μεταξύ του Χριστού του δόγματος και του Χριστού των μυστηρίων. Ρωμαιοκαθολικοί και Διαμαρτυρόμενοι συμφωνούν ότι είναι δυνατή υπό ωρισμένας συνθήκας η “μυστηριακή επικοινωνία” (Intercommunion), έστω και εάν δεν υπάρχη συμφωνία επί του δόγματος. Και εδώ το δόγμα θεωρείται δευτερεύον. Οι Ορθόδοξοι αντιθέτως πιστεύομεν ότι δεν δυνάμεθα να μετέχωμεν εις το ίδιον Ποτήριον, εφ’ όσον η πίστις μας διαφέρει. Κατά τους Ορθοδόξους η κοινωνία των ιδίων μυστηρίων δεν είναι οδός προς την ένωσιν, αλλά το αποτέλεσμα και η φανέρωσις της ενώσεως. Μόνον όταν έχωμεν ένα Κύριον, μίαν πίστιν και εν βάπτισμα, δυνάμεθα να έχωμεν και εν Ποτήριον.

(«Αγάπη ή Θεολογία;», ενθ’ ανωτ., σελ. 8)

* * *

Ο Χριστός της Θ. Ευχαριστίας είναι και ο Χριστός της αληθείας. Μόνον μία σχιζοφρενική ευχαριστιακή Θεολογία θα ηδύνατο να διαιρέση τον ενιαίον Χριστόν. Αυτός είναι ο λόγος, διά τον οποίον οι Ορθόδοξοι ουδέποτε ηδυνήθησαν να παραδεχθούν το λεγόμενον “κοινόν ποτήριον” ή οιανδήποτε εκκλησιαστικήν μυστηριακήν κοινωνίαν μετά των ετεροδόξων χωρίς τελείαν συμφωνίαν εις την πίστιν. Εάν ο ευχαριστιακός άνθρωπος αφεθή, ώστε να συσχηματισθή από τας θρησκευτικάς ή άλλας δοξασίας του κόσμου, που δεν μετέχουν όμως του πληρώματος της Αλήθειας, τότε παραιτείται της δυνατότητάς του να οδηγήση αυτάς εις την υπέρβασιν της μερικότητός των και την μετοχήν εις την καθολικήν αλήθειαν της Εκκλησίας, διά την οποίαν μαρτυρεί η Ευχαριστία.

Η Θ. Ευχαριστία καθιστά εκάστην τοπικήν Εκκλησίαν καθολικήν, εφ’ όσον εις την Θ. Ευχαριστίαν ευρίσκεται όλος ο Χριστός, και η ευχαριστιακή Σύναξις, η οποία τελεί εν κοινωνία με την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν και ποιμαίνεται από κανονικούς ποιμένας, είναι η Εκκλησία, έχουσα το πλήρωμα του Χριστού και δι’ αυτό το πλήρωμα της σωτηρίας και της αληθείας.

(«Η Θεία Ευχαριστία και τα Ιερά Μυστήρια ως κέντρον και πηγαί της ζωής της Εκκλησίας», Εισήγησις κατά το Α’ Θεολογικόν Σεμινάριον Εισηγητών Ιερατικών Συνεδρίων, εις Διορθόδοξον Κέντρον Ι. Μονής Πεντέλης, 26-27 Απριλίου 1972)

* * * * * *

η. Η σοβαρότης των θεολογικών διαφορών

Υπάρχουν σοβαραί θεολογικαί διαφοραί μεταξύ των Ορθοδόξων και των ετεροδόξων, που δεν πρέπει να παραγνωρίζωνται. Αι διαφοραί αυταί τοποθετούν τους ετεροδόξους εις την περιοχήν της πλάνης και της αιρέσεως.

α) Η ρωμαϊκή διδασκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (Filioque), της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου, του παπικού αλαθήτου και πρωτείου εξουσίας, του καθαρτηρίου πυρός, περί χάριτος και δικαιώσεως, διά να αναφέρωμεν τας σπουδαιοτέρας εξ αυτών, αποτελεί δι’ ημάς εκτροπήν από την γνησίαν αποστολικήν παράδοσιν και άρα νόθευσιν του Ευαγγελίου του Χριστού.

Δεν δυνάμεθα λοιπόν να αποδεχθώμεν ένα νοθευμένον Χριστιανισμόν, ο οποίος εγέννησεν εξ αντιδράσεως ένα άλλον νοθευμένον Χριστιανισμόν, την Διαμαρτύρησιν. Ο Κύριος δεν έχυσε το άσπιλον αίμα Του, διά να ιδρύση μίαν ανθρωποκεντρικήν οργάνωσιν εγείρουσαν εν τω ονόματί Του ολοκληρωτικάς αξιώσεις (Πρβλ. Φέοντορ Ντοστογιέφσκυ, Ο Μέγας Ιεροεξεταστής, εν: Αδελφοί Καραμαζώφ). Δεν δυνάμεθα να συνυπάρξωμεν ούτε με την ρωμαιοκαθολικήν παραποίησιν του Ευαγγελίου, ούτε με την προτεσταντικήν έκφρασιν του Χριστιανισμού, η οποία εξ αντιδράσεως προς τον ρωμαϊκόν συγκεντρωτισμόν και ολοκληρωτισμόν απώλεσε την έννοιαν και την πραγματικότητα της Εκκλησίας και κατήντησε ένας άκρατος υποκειμενισμός (Το ότι η βασική αίρεσις της Δύσεως είναι εκκλησιολογική είχε κατανοήσει και ο άγιος Νεκτάριος, όπως ανεφέρθη ανωτέρω (σελ. 10-11)).

Αντιπαρατηρούν οι αδελφοί μας, οι ετερόδοξοι, ότι και ημείς οι Ορθόδοξοι έχομεν τας αμαρτίας μας, όπως τον εθνικισμόν, καισαροπαπισμόν κ.λπ. Και έχουν δίκαιον. Αλλ’ ουδέποτε τας αμαρτίας μας και τας παρεκκλίσεις μας από την γνησίαν ιεράν Παράδοσιν ανυψώσαμεν εις δόγμα πίστεως απαραίτητον διά την σωτηρίαν της ψυχής. Αντιθέτως το υγιές ορθόδοξον φρόνημα βιοί τας παρεκκλίσεις αυτάς ως καρκινώματα εις το σώμα της Ορθοδοξίας. Διακρίνομεν εξ άλλου ημείς οι Ορθόδοξοι τι είναι εν τη Εκκλησία ιερά Παράδοσις και τι είναι ανθρώπιναι παραδόσεις. Η ιερά Παράδοσις έχει αιώνιον και αναλλοίωτον χαρακτήρα, ενώ αι ανθρώπιναι παραδόσεις καιρικόν και μεταβλητόν (Jean Meyendorff, «Παράδοσις της Εκκλησίας και παραδόσεις των ανθρώπων», εν: Θεολογία και αληθεία και ζωή, έκδ. Ζωής, Αθήναι 1962). Αι διαφοραί μας μετά των ετεροδόξων δεν αφορούν ανθρωπίνας παραδόσεις, αλλά την ιεράν και αποστολικήν Παράδοσιν, την οποίαν πιστεύομεν ότι, παρά τας αμαρτίας και τας αδυναμίας μας, διετηρήσαμεν καθαράν και αναλλοίωτον κατά το αποστολικόν: «Έχομεν τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν» (Β’ Κορ. δ’ 7). Άλλως τε μία πλήρης Εκκλησία, κατά τον π. Φλωρόφσκυ, δεν είναι και μία τελεία Εκκλησία («Πλήρης Εκκλησία… τελεία Εκκλησία»). Η Εκκλησία είναι πλήρης, διότι είναι η Μία, Αγία, Αποστολική και Καθολική Εκκλησία, έχουσα το πλήρωμα της Αληθείας και της Χάριτος, τον όλον Χριστόν. Εν ταύτοις εμείς ως μέλη της Εκκλησίας δεν είμεθα τέλειοι, λόγω των ανθρωπίνων αδυναμιών και αμαρτιών μας (σ.σ.).

Αντιτιθέμενοι δε εις την μορφήν πολιτεύματος της ρωμαιοκαθολικής “εκκλησίας”, δεν αντιτιθέμεθα εις εν σύστημα διοικήσεως που είναι διαφορετικόν από το ιδικόν μας, αλλά εις το πνεύμα του ρωμαιοκαθολικισμού, έκφρασιν του οποίου αποτελεί η μορφή του πολιτεύματος. Εις τον παπικόν θεσμόν διακρίνομεν την άρνησιν του δυτικού ανθρώπου να δεχθή ότι είναι δυνατόν το Άγιον Πνεύμα να συγκροτή και κατευθύνη την Εκκλησίαν ως κέντρον και πηγή της ενότητος αυτής, χωρίς να είναι αναγκαία η μεσολάβησις ενός ανθρώπου ως αποφασιστικού κέντρου και πηγής της ενότητος.

Δεν διαφωνούμεν λοιπόν, διότι τάχα δεν θέλομεν να υποκύψωμεν εις τον Πάπαν. Διαφωνούμεν δι’ ό,τι εκφράζει ο Παπισμός, διά την ουσίαν του πράγματος, ήτοι την κατίσχυσιν του ουμανισμού εις τους κόλπους της Εκκλησίας. Αυτή καθ’ ημάς είναι η σπουδαιοτέρα αίρεσις του Παπισμού: Ο ανθρωποκεντρισμός (Πρβλ. Κων/νου Μουρατίδου, Διαφοροποίησις, εκκοσμίκευσις και νεώτεραι εξελίξεις εν τω δικαίω της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Αθήναι 1960).

Πόσον ο Ρωμαιοκαθολικισμός είναι ποτισμένος από το πνεύμα τούτο του ανθρωποκεντρισμού, το εκφραζόμενον εις το πρωτείον και το αλάθητον, εφάνη εις την Β’ Σύνοδον του Βατικανού. Εις την Διάταξιν περί θείας αποκαλύψεως επί παραδείγματι αναγινώσκομεν ότι:

«Η ιερά Παράδοσις, η Αγία Γραφή και η ανώτατη αρχή της Εκκλησίας… είναι τόσον συνδεδεμέναι μεταξύ των, ώστε εκάστη εξ αυτών να μη δύναται να υπάρξη ανεξαρτήτως των άλλων» (Ν. Νησιώτη, «Η Θεολογία της Αποκαλύψεως κατά την Β’ Σύνοδον του Βατικανού», εν: Ορθόδοξος θεώρησις της Β’ Συνόδου του Βατικανού, επιμέλεια Μαρίας Δ. Σπυροπούλου, Αθήναι 1967, σελ. 116).

Η τοιαύτη υπό της Διατάξεως υπενθύμισις παραπλεύρως προς την Γραφήν και την Παράδοσιν ως τρίτης αυθεντίας της «ανωτάτης θεσμοθετούσης αρχής της Εκκλησίας», κατά τον καθηγητήν Νησιώτην, διαψεύδει τας ελπίδας των μη Ρωμαιοκαθολικών (Ενθ’ ανωτ.). Ο ίδιος καθηγητής εις την συνέχειαν της μελέτης του αυτής θεωρεί ότι η ανάγκη υπάρξεως της γ’ αυθεντίας, της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Αρχής, απορρέει εκ της υποτιμήσεως εις την δυτικήν Θεολογίαν και την υπ’ όψιν Διάταξιν του ρόλου του Αγίου Πνεύματος εν τη Εκκλησία, το οποίον «μας συναθροίζει, μας συγκρατεί και μας προάγει εις την αλήθειαν ως μέλη μιας μόνης οικογενείας» (Ένθ’ ανωτ., σελ. 119).

Την ιδίαν εντύπωσιν της υποτιμήσεως του έργου του Αγίου Πνεύματος είχομεν και ημείς μελετώντες το κείμενον της Διατάξεως περί Εκκλησίας. Αναγινώσκομεν επί παραδείγματι εις το κείμενον:

«Επί τω σκοπώ όπως το ίδιον επισκοπάτον παραμείνη εν και αδιαίρετον, Ούτος (δηλ. ο Κύριος) ετοποθέτησε τον ευλογημένον Απόστολον Πέτρον επί των άλλων Αποστόλων και ίδρυσεν εν αυτώ μίαν διαρκή και ορατήν πηγήν και θεμέλιον ενότητος, πίστεως και κοινωνίας. Και όλη η διδασκαλία αυτή περί του θεσμού, της διάρκειας, της δυνάμεως και του λόγου διά το ιερόν πρωτείον του Ρωμαίου Ποντίφηκος και της εξουσίας του τού αλαθήτως διδάσκειν, αυτή η ιερά Σύνοδος πάλιν προτείνει να πιστεύεται σταθερώς υπό τών πιστών.» (Η Εκκλησία, 18. Καθ’ ημετέραν μετάφρασιν εκ του THE DOCUMENTS OF VATICAN II, εκδότης WALTER ABBOT, S. J. NEW YORK: AMERICAN PRESS, 1966, σελ. 38)

«Διότι ένεκα του αξιώματός του, τουτέστιν ως αντιπροσώπου του Χριστού και ποιμένος όλης της Εκκλησίας, ο Ρωμαίος Ποντίφηξ έχει πλήρη, υψίστην και παγκόσμιον δύναμιν επί της Εκκλησίας. Και δύναται πάντοτε να την ασκή ελευθέρως.» (Η Εκκλησία, 22. Ένθ’ ανωτ., σελ. 43)

«Μία σύνοδος ουδέποτε είναι οικουμενική, παρά εάν επικυρωθή ή τουλάχιστον γίνη αποδεκτή ως τοιαύτη υπό του διαδόχου του Πέτρου.» (Η Εκκλησία, 22. Ένθ’ ανωτ., σελ. 44)

«Ο Ρωμαίος Ποντίφηξ, ως διάδοχος του Πέτρου, είναι η διαρκής και ορατή πηγή και θεμέλιον της ενότητος των επισκόπων και του πλήθους των πιστών.» (Η Εκκλησία, 22. Ενθ’ ανωτ., σελ. 44)

«Αυτή η θρησκευτική υποταγή της θελήσεως και της διανοίας πρέπει να δεικνύεται κατά ένα ειδικόν τρόπον εις την αυθεντικήν εξουσίαν διδασκαλίας του Ρωμαίου Ποντίφηκος, ακόμη και όταν δεν ομιλή ex cathedra» (Η Εκκλησία, 24. Ένθ’ ανωτ., σελ. 48)

Κατόπιν των ανωτέρω εκφράσεων, αι οποίαι όχι απλώς ξενίζουν, αλλά και ηχούν ως βλασφημίαι κατά του Αγίου Πνεύματος εις τα ώτα των Ορθοδόξων, κλίνει τις να δεχθή την άποψιν ότι Filioque και πρωτείον εορίσκονται εις σχέσιν αναλογίας και αλληλεξαρτήσεως. Ορθότατα ο Αθανάσιος Πάριος είχε παρατηρήσει:

«Το Λατίνων αγέρωχον γένος, την των θείων Διδασκάλων ευλάβειαν, παρά φαύλον ηγούμενοι, πρώτον μεν διά στόματος λέγειν, ότι και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον εκπορεύεται, ετόλμησαν, ο δη πηγήν είναι φρικτών ατοπημάτων και βλάσφημων συμπερασμάτων, πολλοί των ημετέρων Διδασκάλων σαφέστατα απέδειξαν. Είτα και προσθείναι αυτήν ταύτην την της πίστεως καινοτομίαν… τω αγίω Συμβόλω απεθρασύνθησαν, νείκος μέγα και άφατον εις την του Χριστού Εκκλησίαν εγείραντες, ώστε διά ταύτην και διαιρεθήναι την μίαν, εις δύο αντιπάλους, φευ, και πολεμίας προς αλλήλας μέχρι της σήμερον… Η κακίστη αύτη αίρεσις ζώσα καθ’ ημάς εστι, και ουδέ παύεται λυπούσα και ταράττουσα την καθ’ ημάς αγίαν Εκκλησίαν, ει και νυν μετριώτερον ή εν τοις πρόσθεν χρόνοις, διά την νυν υπό των αθέων επεισκωμάσασαν αδιαφορίαν.» (Αθανασίου του Παρίου, Επιτομή είτε συλλογή των θείων της πίστεως δογμάτων, εν Λειψία Σαξωνίας 1806, σελ. 163-164, 172-176)

Είναι αξιοσημείωτον ότι η αδιαφορία διά το δόγμα είχεν αρχίσει ήδη από της εποχής του Αθανασίου του Παρίου, δηλαδή από τα μέσα του IΗ’ αιώνος έως των αρχών του ΙΘ’ αιώνος, και ότι ένεκα της αδιαφορίας αυτής δεν εδίδετο μεγάλη σημασία εις την περί Filioque δυτικήν κακοδοξίαν. Είναι ακόμη αξιοπρόσεκτος η παρατήρησις του μεγάλου τούτου διδασκάλου του Γένους και της Ορθοδοξίας ότι η αίρεσις αυτή είναι διά τον δυτικόν χριστιανισμόν «πηγή φριχτών ατοπημάτων και βλασφήμων συμπερασμάτων».

Διά του Filioque το Άγιον Πνεύμα υποτιμάται έναντι του Υιού, διά να περιορισθή εν συνεχεία ο ρόλος του εν τη Εκκλησία. Κατά τον μακαρίτην Vladimir Lossky, η διάφορος περί Αγίου Πνεύματος διδασκαλία των Δυτικών, θα οδηγήση αυτούς και εις μίαν άλλην μορφήν πνευματικότητος (Πρβλ. Vladimir Lossky, Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας, Θεσ/νίκη 1964, σελ. 20). Το κενόν της αποφασιστικής συμβολής του Αγίου Πνεύματος εις την ζωήν της Εκκλησίας έρχεται να καταλάβη εις άνθρωπος, ο Πάπας. Ας μη παραγνωρίζωμεν λοιπόν τας διαφοράς μετά των Ρωμαιοκαθολικών, και μάλιστα εν ονόματι της προοδευτικότητος και του ανοίγματος της Β’ Βατικανείου Συνόδου. Ούτε το άνοιγμα τούτο είναι τόσον ευρύ, ώστε να επιτρέψη εις τον Ρωμαιοκαθολικισμόν μίαν πραγματικήν αποτοξίνωσίν του από την αίρεσιν του ανθρωποκεντρισμού, ούτε αι ουνιτικαί παραφυάδες έπαυσαν να απομυζούν το σώμα της Ορθοδοξίας, η οποία μάλιστα ούτε καν αναφέρεται εις το Διάταγμα των Ανατολικών Εκκλησιών ως Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία, αλλά υποτιμάται διά της συμπεριλήψεώς της μετά των Αντιχαλκηδονίων Εκκλησιών (Ι. Καλογήρου, «Η Β’ εν Βατικανώ, γενική ρωμαιοκαθολική σύνοδος και η οικουμενική ανανεωτική προσπάθεια αυτής κατ’ Ορθόδοξον θεώρησιν», εν: Ορθόδοξος θεώρησις της Β’ Συνόδου του Βατικανού, ενθ’ ανωτ., σελ. 72).

Γνωρίζομεν βεβαίως ότι υπάρχουν μεταξύ των Ρωμαιοκαθολικών και φωναί καλούσαι εις επάνοδον εις την αρχαίαν τάξιν της Εκκλησίας. Αλλ’ αι τάσεις αυταί δεν κατώρθωσαν εισέτι να μεταβάλλουν το πνεύμα του Ρωμαιοκαθολικισμού. Κατά τον Καθηγητήν Ι. Καρμίρην η Σύνοδος αυτή επέτυχε «να εκθέση την αυθεντικήν ρωμαιοκαθολικήν διδασκαλίαν διά νέων τρόπων και διατυπώσεων και εκφορών» και όχι την μεταβολήν «της παραδεδομένης δογματικής διδασκαλίας και του περιεχομένου της παραδόσεως ή της εκκλησιαστικής ζωής» (Ι. Καρμίρη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός, Αθήναι 1966, τόμος 3ος, σελ. 127 και 129). Εκ παραλλήλου και ο Καθηγητής Κ. Μουρατίδης παρατηρεί ότι:

«Εν όσω το Βατικανόν, ο Πάπας δηλονότι και η ρωμαϊκή Κουρία, έκρινεν ότι τα υπό συζήτησιν θέματα και αι υποστηριζόμεναι απόψεις δεν έθιγον ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον προσέβαλλον τους παράγοντας εκείνους, εφ’ ών κυρίως θεμελιούται η εν γένει διοργάνωσις της Ρωμαϊκής Εκκλησίας και δη και τον παπικόν θεσμόν, ου μόνον ετήρει στάσιν ανοχής έναντι της προοδευτικής παρατάξεως της Συνόδου, αλλά και διά λόγους σκοπιμότητος συνετάσσετο κυρίως ο Πάπας, διότι η ρωμαϊκή Κουρία εκπροσωπεί εκ παραδόσεως και μετά φανατισμού ακραίας πάντοτε συντηρητικάς απόψεις, μετ’ αυτής, ούτω δε επετυγχάνετο ου μόνον η συγκράτησις αυτής εντός των κόλπων της Ρ. Ε. αλλά και η κατάκτησις της προς τον Πάπαν αφοσιώσεώς της. Ούτως εξηγούνται αι εγκριθείσαι υπό του Πάπα μεταρρυθμίσεις της Συνόδου ως προς την γλώσσαν της θείας Λειτουργίας, την υπό λαϊκών και υπό ωρισμένας προϋποθέσεις κοινωνίαν υπ’ αμφότερα τα είδη της θείας Ευχαριστίας… Ότε όμως τίθενται, ως είπομεν, υπό συζήτησιν προβλήματα αφορώντα εις την εν γένει διοργάνωσιν της Ρ. Ε. και δη και εις τον παπικόν θεσμόν… τότε το Βατικανόν αποδεικνύεται εχόμενον μετ’ ίσου, ή και μεγαλυτέρου εφ’ όσον κατά το παρελθόν, φανατισμού της παπικής απολυταρχίας και του παπικού αλαθήτου, ως πασιφανώς απεδείχθη και κατά την συζήτησιν και τελικήν διατύπωσιν του σχήματος περί Εκκλησίας ως και κατά την συζήτησιν του υπ’ αριθμόν 13 σχήματος περί των σχέσεων της Εκκλησίας προς τον σύγχρονον κόσμον.» (Κων/νου Μουρατίδου, Σχέσις Εκκλησίας και Πολιτείας, Αθήναι 1965, σελ. 163-164).

Προς τους αδελφούς λοιπόν αυτούς που πάσχουν υπό το πέλμα του Παπισμού, αλλά και δεν τολμούν να τον απαρνηθούν, διά να μη προκαλέσουν εν περαιτέρω σχίσμα ελπίζοντες άλλως τε και προσευχόμενοι διά την απολύτρωσιν, έχομεν καθήκον να παραμείνωμεν εις τας επάλξεις της Ορθοδοξίας. Ημείς οι Ορθόδοξοι εμμένοντες εις την Ορθοδοξίαν αποτελούμεν την μόνην ελπίδα διά τους καλοπροαιρέτους αυτούς αδελφούς. Εάν και ημείς υπόκύψωμεν και δεχθώμεν άνευ όρων την παπικήν αυθαιρεσίαν, τότε ουδεμία πλέον φωνή θσ ακούεται κατά του Παπισμού, ουδεμία ανάσχεσις εις τον κατήφορον της Ρώμης, ουδεμία σωτηριώδης υπενθύμισις της αποστολικής Παραδόσεως και τάξεως της Εκκλησίας.

Έχομεν δε και παραδείγματα τινών εξ αυτών, οι οποίοι κεκοπιακότες από το δυσβάστακτον βάρος του Παπισμού ευρίσκουν το θάρρος να αρνηθούν την θρησκείαν των πατέρων τους και να προσέλθουν, ουχί άνευ βασάνου και δακρύων, εις την Ορθοδοξίαν, όπου η καθαρά αποστολική πίστις. Τι θα είπωμεν πράγματι προς όλας αυτάς τας πονεμένας ψυχάς που ευρήκαν χαράν εις την Ορθοδοξίαν; Θα είπωμεν ότι κακώς έκαμον και εστράφησαν προς την Ορθοδοξίαν, διότι και εδώ και εκεί ο ίδιος Χριστός είναι και δεν υπάρχουν διαφοραί; […].

β) Έχομεν επίσης τας επιφυλάξεις μας, όσον αφορά το Παγκόσμιον Συμβούλιον των «εκκλησιών». Ο οργανισμός ούτος, ως εμφαίνεται εκ της μελέτης των κειμένων του, είναι εις τον μεγάλον όγκον του Προτεσταντικός. Η μεγάλη πλειονότης των χαρασσόντων την πορείαν, την πολιτικήν, την Θεολογίαν του, είναι Προτεστάνται και συνεπώς όλα αυτά έχουν σαφώς προτεσταντικόν χαρακτήρα. Οι ολίγοι Ορθόδοξοι που εργάζονται εις αυτό δεν επαρκούν διά να επηρεάσουν ουσιωδώς την γραμμήν του. Το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών κινείται περί ωρισμένα προτεσταντικά θεολογικά μοτίβα, τα οποία λόγω της ανελίξεως της προτεσταντικής Θεολογίας προς τον ορθολογισμόν και την απιστίαν γίνονται καθημερινώς και πλέον φιλελεύθερα (Θεολογία R. Bultmann, Θεολογία περί του θανάτου του Θεού).

Πολλάκις ημείς οι Ορθόδοξοι αισθανόμεθα μεγάλον ψυχικόν πόνον παρακαθήμενοι εις “οικουμενικάς συναντήσεις”, εις τας οποίας συναντώμεν Προτεστάντας μη πιστεύοντας εις την Ανάστασιν του Κυρίου ή την εκ Παρθένου Γέννησιν ή και αυτήν την Θεότητα του Λυτρωτού, δηλαδή εις την Αγίαν Τριάδα. Οι ίδιοι οι Προτεστάνται μάλιστα έχουν παρεξηγήσει την συμμετοχήν μας εις το Π.Σ.Ε. και συνηθίζουν να ομιλούν περί του Π.Σ.Ε. ως συμπεριλαμβάνοντος τας Προτεσταντικάς και Ορθοδόξους Ομολογίας (Denomination). Ούτω δίδεται η εντύπωσις ότι έχομεν ήδη παραδεχθή τον εαυτόν μας ως Εκκλησίαν ισότιμον με τας προτεσταντικάς κοινότητας. Και ακόμη ότι η χαρασσομένη υπό του Π.Σ.Ε. γραμμή είναι γραμμή της Ορθοδόξου Θεολογίας, ενώ η Ορθόδοξος Θεολογία ούτε έχει ούτε δύναται να έχη σοβαράν επίδρασιν εις την χάραξιν αυτής. Η θέσις μας λοιπόν έναντι του Π.Σ.Ε. δέον να επανεξετασθή και μάλιστα μετά τας νέας κατευθύνσεις της προτεσταντικής Θεολογίας (Επί τη ευκαιρία ο γράφων φρονεί ότι: «Ό,τι επείγει διά την Εκκλησίαν μας δεν είναι η συμμετοχή μας εις την οικουμενικήν κίνησιν, εις την οποίαν μετέχομεν ανέτοιμοι, αλλά η περαιτέρω παρ’ ημίν ανάπτυξις της Θεολογίας και απόκτησις υγιούς ορθοδόξου θεολογικού φρονήματος, ώστε μετέχοντες εν καιρώ εις Διαλόγους -πάντοτε με σκοπόν την κήρυξιν της Ορθοδοξίας- να έχωμεν κάτι να προσφέρωμεν εις τους αδελφούς. Άλλως “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”»).

(«Αγάπη ή Θεολογία;», ενθ’ ανωτ., σελ. 15-20).

* * * * * *

θ. Οι ετερόδοξοι δεν έχουν την πληρότητα της αποστολικής πίστεως, δεν είναι Εκκλησία

Ο Προτεσταντισμός ως γνωστόν έχει κατά το μάλλον ή ήττον την θεωρίαν των κλάδων (Branches Theory), διά της οποίας βλέπει τον Χριστιανισμόν ως εν δένδρον με τρεις κλάδους. Έκαστος κλάδος-εκκλησία αποτελούν μέρη του όλου. Δεν αναγνωρίζει λοιπόν ο Προτεσταντισμός ούτε εις τον εαυτόν του ούτε εις τον Ρωμαιοκαθολικισμόν και την Ορθοδοξίαν το δικαίωμα ότι κατέχουν το πλήρωμα της Αληθείας. Η διάκρισις άλλως τε μεταξύ ορατής και αοράτου εκκλησίας τον βοηθεί να τοποθετήση την πλήρη εκκλησίαν εις την αόρατον τοιαύτην, ενώ όλαι αι οραταί εκκλησίαι κατέχουν τμήματα μόνον της Αληθείας.

Ο Ρωμαιοκαθολικισμός πάλιν πιστεύων ότι κατέχει το πλήρωμα της Αληθείας δέχεται ότι και οι εκτός αυτού Χριστιανοί έχουν ψήγματα της Αλήθειας. Ό,τι καλόν όμως υπάρχει παρ’ αυτοίς ανήκει εις την Ρωμαιοκαθολικήν εκκλησίαν και συνεπώς η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έχει δικαιώματα επ’ αυτών. Επιστρέφοντες εις την Ρωμαϊκήν εκκλησίαν επιστρέφουν εις αυτό που ανήκουν ήδη και από το οποίον είχον αποσχισθή. Περισσότερα δικαιώματα βεβαίως αναγνωρίζει η Ρώμη εις τας Ανατολικάς εκκλησίας ή τας Προτεσταντικάς.

Δι’ ημάς όμως τους Ορθοδόξους, οι οποίοι πιστεύομεν ότι δεν είναι δυνατόν παρά να υπάρχη εις μόνον Χριστός, μία μόνη Αλήθεια, υπάρχει και μία μόνη Αληθής Εκκλησία διαθέτουσα το πλήρωμα του Χριστού εν τε τη διδασκαλία και τοις μυστηρίοις. Και η Εκκλησία αυτή είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία. Πάσα άλλη «εκκλησία», η οποία δεν πιστεύει ορθοδόξως ή δεν έχει κανονικούς επισκόπους, αποτελεί αίρεσιν ή σχίσμα. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι αι ετερόδοξοι ομολογίαι δεν έχουν διατηρήσει και τινάς από τας αποστολικάς διδασκαλίας. Αλήθεια όμως και πλάνη συνυπάρχει εις αυτάς, ούτως ώστε η αποστολική διδασκαλία να νοθεύεται και η όλη ζωή και το πνεύμα των «εκκλησιών» αυτών να χρωματίζεται και επισκιάζεται από την πλάνην.

(«Αγάπη ή Θεολογία;», ενθ’ ανωτ., σελ. 18-19)

* * *

Η Μία, λοιπόν, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, είναι η καθ’ ημάς Ορθοδοξία, διότι μόνη αυτή διατηρεί αναλλοίωτη την πίστι των Αποστόλων… Εκτός αυτής της Εκκλησίας ημπορεί να υπάρχουν κοινότητες και σχήματα εκκλησιαστικοφανή, αλλ’ όχι «η Μία Αγία Εκκλησία», με το πλήρωμα της Χάριτος και της Αληθείας. Η θεωρία των κλάδων, εμμέσως ή αμέσως διατυπουμένη και από ορθοδόξους, δεν έχει έρεισμα στο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως και στην Πατροπαράδοτο ευσέβεια της Εκκλησίας και αποτελεί ένα εκκλησιολογικό συγκρητισμό…

Πονάμε για την διαίρεσι. Προσευχόμεθα για την ένωσι όλων στον Χριστό. Θέλουμε την ένωσι. Ένωσι όχι «συσκευασμένη» [«Πως γαρ ήκουσέ τις πίστιν και ένωσιν εκκλησιαστικήν προσδιωρισμένην; Ει γαρ καλή η τοιαύτη ένωσις, διά τι μη αεί έσται, άλλα υπό διωρία; και ει κακή, διά τι και μίαν όλως ημέραν;», Billet adresse aux ecclcsiastiques adversaires de l’ union (15 novembre 1452) 15, «Τούτο εστάλη τοις εκκλησιαστικοίς, τω μεγάλω εκκλησιάρχη τω Σιλβέστρω και τω μεγάλω χαρτοφύλακι τω Αγαλλιανώ… και ην αυτή η πρώτη φορά μετά το συσκευασθήναι πάντα ιδίως διά του καρδιναλίου και των τριών αρχιερέων του ενιαυτού τούτου», Γενναδίου του Σχολαρίου, Άπαντα τα ευρισκόμενα, έκδ. Maison de la Bonne Presse, Paris 1930, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 166-170] κατά τον ιερό Γεννάδιο τον Σχολάριο, αλλά γνησία και αληθινή στην Μία Πίστι της Εκκλησίας.

(Ορθοδοξία και ουμανισμός – Ορθοδοξία και Παπισμός, ενθ’ ανωτ., σελ. 54-55).

* * * * * *

ι. Η Ορθόδοξος Πίστις οπολυτιμώτερος θησαυρός μας

Αν η πίστις δεν ήταν το κινδυνευόμενο, δεν θα ενομιμοποιούμεθα ως μοναχοί να ομιλούμε γι’ αυτά τα θέματα. Ούτε θα αφήναμε την φίλη ησυχία.
Το ίδιο δεν έκαναν και οι προ ημών άγιοι και θεοφόροι Πατέρες, και μάλιστα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς;

Ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει ότι ενεργούμε με πόνο και αγάπη όχι μόνο προς τους παραπαίοντας ορθοδόξους αδελφούς μας, αλλά και προς τους ετεροδόξους χριστιανούς. Διότι και γι’ αυτούς όχι μία νοθευμένη Ορθοδοξία, αλλά η ακραιφνής Ορθοδοξία είναι η εσχάτη ελπίδα, η μόνη διέξοδος από το αδιέξοδο που ευρίσκονται και η μόνη σωτηρία.

(Ορθοδοξία και ουμανισμός – Ορθοδοξία και Παπισμός, ενθ’ ανωτ., σελ. 10)

* * *

Έχοντες δε συνείδησιν ότι το πολυτιμώτερον αγαθόν, το οποίον έχομεν κληρονομήσει από τους μακαριστούς πατέρας μας ημείς οι ορθόδοξοι, είναι η Ορθόδοξος πίστις μας, «η άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Πρβλ. Ιούδα 3), μετά φόβου και τρόμου ας κρατώμεν της ομολογίας και ας αγωνιώμεν, διά να την παραδώσωμεν εις τους επιγιγνομένους καθαράν και αμόλυντον από πάσης νοθείας και πλάνης. Δεν είμεθα ημείς που θα σώσωμεν τον κόσμον. Ο Θεός σώζει τον κόσμον και την Εκκλησίαν Του.

Ημείς όμως έχομεν κληθή εις τον κόσμον αυτόν να δώσωμεν την ομολογίαν της πίστεώς μας, κατά το «όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ι’ 32). Αυτήν την ομολογίαν ας καταθέσωμεν και ημείς προς όλας τας κατευθύνσεις, μη παρασυρόμενοι από τας γοητευτικάς εξωτερικώς αλλά καταστρεπτικός ετεροδιδασκαλίας περί παραμερισμού της Θεολογίας χάριν της αγάπης και περί αμέσου ανάγκης ενώσεως των Χριστιανών, διά να σώσουν τάχα τον κόσμον. Ας απορρίψωμεν «τους δύο “πειρασμούς”, του δογματικού “ελάχιστου” αφ’ ενός και της εξωτερικής οργανωτικής ενότητος, χωρίς αληθή συμφωνίαν επί του δόγματος, αφ’ ετέρου» (Alexander Schmemann, «Δυνατόν και αδύνατον», εν: Ορθόδοξος θεώρησις της Β’ Συνόδου του Βατικανού, ένθ’ ανωτ., σελ. 22), διότι κάθε ένωσις που δεν στηρίζεται επί μιας πλήρους και τελείας συμφωνίας επί της πίστεως δεν είναι εκ του Θεού, της πηγής της Αληθείας, και θα αποτύχη και συντριβή ως χάρτινος πύργος, ως συνέβη με την ψευδοσύνοδον της Φερράρας-Φλωρεντίας.

Ο Κύριός μας προσηυχήθη εις τον Πατέρα Του διά τους Μαθητάς του «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς» (Ιωάν. ιζ’ 11), ήτοι να είναι ενωμένοι, καθώς και Αυτός είναι ενωμένος τελείαν ένωσιν με τον Πατέρα. Η συχνή αναφορά μας εις το πρώτον μέρος του χωρίου τούτου χωρίς το δεύτερον («καθώς ημείς») δίδει την εντύπωσιν ότι του Κυρίου επιθυμία είναι μία οποιαδήποτε ένωσις, και όχι ένωσις εν τη Ορθοδοξία. Όμως η τελεία αύτη ένωσις υπάρχει ήδη εις την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

Ας είπωμεν προς τους αδελφούς μας: «Γεύσασθε και ίδετε» (Ψαλμ. λγ 9). Και αυτοί ας κάνουν ό,τι ο Θεός τους φωτίση.

(«Αγάπη ή Θεολογία;», ένθ’ ανωτ., σελ. 20-21)

* * *

Ως έσχατος αγιορείτης, ταπεινώς παρακαλώ μετά των αδελφών μου τους αγίους πατέρας και αδελφούς μας να μη παρίδουν την φωνήν των ταπεινών αγιορειτών μοναχών, ούτε να προχωρούν εις καινοτομίας περί την πίστιν και τας σχέσεις με τους ετεροδόξους, αι οποίαι είναι αντίθετοι προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας παραθεωρούντες την «συνείδησιν της Εκκλησίας». Άλλως, όλαι αι προσπάθειαι και οι αγώνες των θα έχουν την τύχην των προηγουμένων παρομοίων προσπαθειών τύπου Φερράρας-Φλωρεντίας και θα προκαλέσουν περισσοτέρους διχασμούς παρά ένωσιν, διότι δεν θα εκφράζουν την Ορθόδοξον συνείδησιν.

(Ορθοδοξία και ουμανισμός – Ορθοδοξία και Παπισμός, ένθ’ ανωτ., σελ. 127)

(Πηγή: Ετήσια έκδοσις της Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους “Ο όσιος Γρηγόριος”, Περίοδος Β, Έτος 2017, αρ. 42)

Πηγή: Η Άλλη Όψις

1. Ὁλοι μας χάσαμε με την παρακοή τον Παράδεισο· λυτρωθήκαμε όμως με το αίμα του Χριστού, του Υιού του Θεού, «του αγαπήσαντος ημάς και παραδόντος εαυτόν υπέρ ημών» (Γαλ. 2, 20).

«Αγαπήσωμεν» λοιπόν, «αλλήλους».

2. Ὁλους μας αγάπησε ο Θεός τόσο, «ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή ἐδωκεν, ινά πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3, 16).

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

3. Σ’ ὀλους μας έδωσε ο Θεός το λόγο Του τον άγιο σαν λυχνάρι που φέγγει στο σκοτάδι. Ο λόγος Του αυτός μας διδάσκει την αγάπη και την αγαθοεργία.

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

4. Ὁλοι μας σε μια πίστη έχουμε κληθεί· σ’ ένα Θεό πιστεύουμε, στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα. Αυτός μας αγαπάει.

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν «αλλήλους».

5. ΄Ολοι μας σ’ ένα Θεό προσευχόμαστε, ένα Θεό ικετεύουμε, προσκυνάμε, υμνούμε, δοξολογούμε.

«Αγαπήσωμεν» λοιπόν «αλλήλους», όπως κι Εκείνος μας αγαπάει.

6. Σ’ όλους μας ο ουράνιος Πατέρας, από την πολλή Του αγάπη, δίνει το ψωμί, τα ρούχα, το σπίτι και τα άλλα αγαθά.

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

7. Όλοι λεγόμαστε χριστιανοί από το Χριστό.

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους», όπως κι Εκείνος μας αγάπαει.

8. Όλοι μας ένα Βάπτισμα έχουμε. Όλοι μας, όταν βαπτιστήκαμε, αρνηθήκαμε το σατανά και τα πονηρά του έργα και δώσαμε υποσχέσεις στο Χριστό να έχουμε αγάπη.

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

9. Όλοι μας έχουμε κληθεί στην αιώνια ζωή και απαγγέλλουμε στο άγιο Σύμβολο: «Προσδωκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

10. Όλοι μας πλησιάζουμε σε μια άγια Τράπεζα, για να μεταλάβουμε το σώμα και το αίμα Του Χριστού. Τι ύψιστο μυστήριο! Πόσο ασύλληπτη η φιλανθρωπία του Θεού!

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους.

12. Χριστιανοί! Όλοι είμαστε αδέλφια, Έναν Πατέρα έχουμε, τον Θεό. Σ’ Αυτόν προσευχόμαστε και λέμε: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς…»

«Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους».

Να που ο κάθε χριστιανός έχει πολλές αιτίες και αφορμές για ν’ αγαπάει τον πλησίον του. Η πιο σπουδαία όμως είναι ότι ο ίδιος ο Θεός τον αγαπάει.

13. Εσύ λοιπόν τι θα κάνεις; Θ’ αρνηθείς ν’ αγαπήσεις το αγαπημένο πλάσμα του Θεού, τον συνάνθρωπό σου; Εκείνον που πλάστηκε «κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν», όπως κι εσύ; Εκείνον που εξαγοράστηκε με το αίμα του Χριστού, όπως κι εσύ; Εκείνον που έχει κληθεί στην αιώνια ζωή όπως κι εσύ; Εκείνον που ο Θεός σου είπε ν’ αγαπάς όσο τον εαυτό σου;

14. «Αγαπήσωμεν», λοιπόν, «αλλήλους», χριστιανοί μου, όπως και ο Θεός μας αγάπησε όλους μας.

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: “ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”, Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ὠρωπός Ἀττική), (Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης hristospanagia3.blogspot.gr), Η άλλη όψη

Γεμίζουν τα πούλμαν, αισιοδοξούν οι διοργανωτές για τις παράλληλες συγκεντρώσεις σε 13 πόλεις της Μακεδονίας, καθώς και σε Λάρισα, Θήβα, Ιωάννινα - Δήμαρχοι και μητροπολίτες καλούν τον λαό στις πλατείες - Πώς σχεδιάζουν να απομονώσουν τα ακραία στοιχεία

Παρακαλουθώντας με περισσή θλίψη τη συμπεριφορά του 43χρονου πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα στη Βουλή,   διερωτάται κανείς αν αυτή προέκυψε από την αγωγή που έλαβε. Σημειώνεται ότι το χρηστικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών γράφει πως αγωγή είναι « η συστηματική διαδικασία για την ψυχική και πνευματική μόρφωση, καθώς  και για τη σωματική διάπλαση του ανθρώπου».

Η πολιτική και ιδεολογική αγωγή που έλαβε ο κ. Τσίπρας είναι γνωστή. Ως έφηβος ήταν εκ των ηγετικών στελεχών στις καταλήψεις των σχολείων, ως νέος καταρτίσθηκε ιδεολογικά στην ΚΝΕ και, στη συνέχεια, μυήθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού και στον ΣΥΡΙΖΑ, με μέντορά του τον Αλέκο Αλαβάνο. Φαίνεται εξάλλου ότι ο κ. Τσίπρας είχε καλή ιδεολογική σχέση με τους καλοζωισμένους αριστερούς καθηγητές στο ΕΜΠ, που είχαν ή και εξακολουθούν να έχουν κυβερνητική θέση και που είναι περίπου της ίδιας γενιάς (70άρηδες πλέον) ομότιμους καθηγητές Θεανώ Φωτίου, Αριστείδη Μπαλτά, και Κώστα Γαβρόγλου, καθώς και με τον πρεσβύτερό τους (80 ετών) υπουργό Επικρατείας Αλέκο Φλαμπουράρη.  Προφανώς όλοι τους συμφωνούν με τον τρόπο της διαχειρίσεως των κοινών από τον κ. Τσίπρα. Ίσως και τον καμαρώνουν.

Απέναντί του πολιτικά στέκεται σήμερα κριτικός ο Αλέκος Αλαβάνος. Προ ημερών ρωτήθηκε ο πρώην ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ από δημοσιογράφους ραδιοφωνικού σταθμού τί ήταν εκείνο που τον έκανε να τον ανεβάσει τόσο γρήγορα τόσο υψηλά και που τελικά του έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντησή του ήταν ασαφής. Ίσως είναι κάτι που τον πληγώνει και δεν θέλει να το συζητάει...
Η αγωγή και η Παιδεία διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό  τον χαρακτήρα της κάθε γενιάς. Η γενιά των καθηγητών Μπαλτά, Γαβρόγλου και Φωτίου έχουν επομένως την ευθύνη για τη συμπεριφορά του κ. Τσίπρα και των συνομηλίκων του συντρόφων, που όλοι μαζί σήμερα απολαμβάνουν την εξουσία.

Για τον Ελληνισμό και το μέλλον του δεν έχει σημασία πόσο οι σαραντάρηδες της Κυβέρνησης αντιλήφθηκαν τον Ντεριντά και τον Αλτουσέρ, ή πόσο εμβάθυναν στα αποτελέσματα που είχε ο Μάης του 68 στη Γαλλία, ή ακόμη η επαναστατική δράση των Γκεβάρα, Κάστρο και Τσάβες. Δεν έχει σημασία αν είχαν τον χρόνο και την ικανότητα να αντιληφθούν τα αποτελέσματα της δράσης των επαναστατών, που έκαμαν πρότυπά τους, ή μένουν στην απλοϊκή ρομαντική εικονική πραγματικότητα της εφηβείας τους. Σημασία έχει πόσο έχουν τη διάθεση να μάθουν σε βάθος  την ιδιοπροσωπία μας και την ιστορία μας, και πόσο έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι μπορούν εκείνοι να αλλάξουν το λαό και να τον οδηγήσουν στις ιδεολογικές ατραπούς μιας κακής απομίμησης ξένων ηθικών και κοινωνικών προτύπων, των οποίων αγνοούν την κατάληξη. Η δημόσια διατυπωμένη άποψή τους, ότι κάνουν όσα προωθούν τα, κατά την άποψή τους, «προοδευτικά» και «φωτισμένα»  κράτη ή τα ισχυρά λόμπι δείχνει ηθική και κοινωνική υπανάπτυξη. Η αγωγή και η Παιδεία διαμορφώνει ηθικούς, αυτόνομους και ελεύθερους χαρακτήρες, όχι πνευματικά ανδράποδα.-  
 
 
Πηγή: Ακτίνες

2. Ἡ μέγιστη εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Π.Σ.Ε., «προφητευμένη» ἀπό τόν Καθηγούμενο Ἀρχιμ. π. Γεώργιο Καψάνη

Εἶναι βέβαιο, ὅτι καί πάλι, λόγῳ κεκτημένης φιλο-οἰκουμενιστικῆς ἐμμονῆς καί προφανοῦς στρουθοκαμηλισμοῦ, πολλοί θά δικαιολογήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τίς ληφθεῖσες ἀποφάσεις, προσφεύγοντας στή δικαιολογία τῆς ἐγγενοῦς ἀδυναμίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ μειοψηφίας, νά ἀρθρώσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας στίς τελικές ἀποφάσεις. Ὅμως, τά πράγματα ἔχουν ἀλλιῶς: οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τώρα πιά τό δικαίωμα ἐκφράσεως ἐκκλησιολογικῆς διαφοροποιήσεως.

Συμφώνως μέ τίς τροποποιήσεις τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε. ὅπως ἐγκρίθηκε στό Πόρτο Ἀλέγκρε, ἰσχύει μεταξύ ἄλλων καί ἡ ἑξῆς δυνατότητα ἐκφράσεως καί ὅσων παρεκκλίνουν ἀπό τή γενική ἐκκλησιολογική γραμμή τοῦ Π.Σ.Ε.:

«Θέματα πού ἀφοροῦν στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία:  Ὅπου ἕνα θιγόμενο θέμα θεωρεῖται ἀπό κάποιον ἀντιπρόσωπο ὅτι ἀντιβαίνει στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία τῆς ἐκκλησίας του/της, ὁ ἀντιπρόσωπος δύναται νά ζητήσει νά μήν ὑποβληθεῖ πρός ἀπόφαση. Ὁ πρόεδρος θά ζητήσει τή συμβουλή τῆς ἐπιτροπῆς ἐργασίας σέ συνεννόηση μέ τόν ἀντιπρόσωπο αὐτόν καί ἄλλα μέλη τῆς ἴδιας ἐκκλησίας ἤ ὁμολογίας πού εἶναι παρόντα στή συνεδρίαση. Ἄν συμφωνηθεῖ ὅτι τό θέμα πράγματι ἀντιβαίνει στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἀντιπροσώπου ὁ πρόεδρος θά ἀνακοινώσει ὅτι τό θέμα θά ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ἀτζέντα τῆς συνεδριάσεως πού ἀποφασίζει καί ὅτι μπορεῖ νά ἐξετασθεῖ σέ συνεδρίαση ἀκροάσεως. Τό ὑλικό καί τά πρακτικά τῆς συζητήσεως θά ἀποσταλοῦν στίς ἐκκλησίες-μέλη πρός μελέτη τους καί σχολιασμό» [27].  

Παρά ταῦτα ἡ ἀποτυχία τῶν ἐκπροσώπων μας νά  ὁμολογήσουν τήν Ἀλήθεια τόσο στό Πόρτο Ἀλέγκρε ὅσο καί στό Πουσάν ἦταν, δυστυχῶς, ἀναμενόμενη.

Πρό ἐτῶν, κατά τήν προετοιμασία τῆς 9ης Γενικῆς Συνελεύεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006) καί μετά ἀπό αὐτήν, ὅταν ἀκούγονταν οἱ πολύ αἰσιόδοξες φωνές γιά τήν «ἐπί τέλους» κατανόηση τῶν ἑτεροδόξων ἔναντι τῆς ἀποδυναμωμένης μέχρι τότε φωνῆς τῶν Ὀρθοδόξων στό Π.Σ.Ε. καί τήν ἐπιζήτηση στό ἑξῆς τῆς ὁμοφωνίας (consensus) τῶν συμμετεχόντων στίς ἀποφάσεις, καί πάλι ἀπεμπολήθηκε ἀπό τούς ἐκπροσώπους μας ἡ Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως σημειώσαμε στήν εἰσαγωγή.

«Προφητικῶς», ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, ἐξέφραζε τόν ἴδιο καιρό τόν προβληματισμό του γιά τό αὐξημένο βάρος εὐθύνης πού ἡ consensus συνεπάγεται γιά τούς Ὀρθοδόξους στήν κατάστρωση τῶν τελικῶν κειμένων· ἔγραφε:

«Χαιρετίσθηκε ὡς ἐπιτυχία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἡ πρόσφατη (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006) τροποποίησις τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε., ὅσον ἀφορᾶ τόν τρόπο λήψεως τῶν ἀποφάσεών του, μέ τήν ἀποδοχή καί καθιέρωσι τῆς ἀρχῆς τῆς ὁμοφωνίας. Ἡ τροποποίησις ὑπῆρξε καρπός τῆς εὐρυτάτης ἀνησυχίας τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν πορεία πού ἔχει πάρει τό Π.Σ.Ε. τίς τελευταῖες δεκαετίες. Μέ αὐτήν δόθηκε ἡ δυνατότητα στούς Ὀρθοδόξους νά ἀσκοῦν veto σέ σοβαρά θέματα [...] τό σοβαρότερο πρόβλημα εἶναι τό ἐκκλησιολογικό. Γι’ αὐτό ἰδιαίτερα τό πρόβλημα οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι στό Π.Σ.Ε. ἐπωμίζονται, λόγῳ τῆς ἤδη κατακτηθείσης ἀρχῆς τῆς ὁμοφωνίας, ὁλόκληρη τήν εὐθύνη. Θά ἐπιχειρήσουν νά θέσουν τέρμα στήν ἀλλόκοτη «ἐκκλησιολογία» τοῦ Π.Σ.Ε. ἤ θά παρασυρθοῦν νά τήν υἱοθετήσουν; [...] Εἶναι προφανές ὅτι μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Porto Alegre ἡ «θεωρία τῶν κλάδων» παραμένει ἡ θεολογική ἔκφρασις τῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Π.Σ.Ε., ἡ «βαπτισματική θεολογία» δεσπόζει στούς οἰκουμενιστικούς κύκλους καί ἡ πιστότης μας στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία διακυβεύεται, καθώς ἀναγνωρίζουμε στούς ποικιλωνύμους αἱρετικούς τόν τίτλο τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτά μέ τήν ὑπογραφή τῶν ἀντιπροσώπων μας, ἰδιαίτερα τώρα πού διαθέτουν τό δικαίωμα τοῦ veto!» [28].

Οἱ ἀμετανόητες ἐκκλησιολογικές ἁμαρτίες στίς «Δηλώσεις» τοῦ παρελθόντος καί προφανῶς καί ἄλλοι παράγοντες, γιά τούς ὁποίους πρέπει ὅλοι πολύ σοβαρῶς νά διερωτώμεθα, δέν ἐπέτρεψαν καί πάλι στό Πουσάν τή διατύπωση τῆς ἀληθοῦς Ἑκκλησιολογίας τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου. Ἀντιθέτως, καλούμεθα καί σέ μετάνοια, διότι ἡ ἐμμονή μας στήν Ὀρθοδοξία ... διέσπασε τό χριστιανικό Σῶμα τῆς ... «ἀοράτου Ἐκκλησίας» ἐνῷ δέν ἐπέτρεψε τήν «ἑνότητα στήν ποικιλία» (“unity in diversity”) τῶν δογμάτων, κατά τήν ἀρέσκεια τῆς Πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐποχῆς καί Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Σημειώσεις

27.   Constitution and Rules of the World Council of Churches (as amended by the 9th Assembly, Porto Alegre, Brazil, February 2006), Rules, XX, 6.d : «Matters concerning ecclesiological self-understanding: Where a matter being raised is considered  by a delegate to  go against the ecclesiological self-understanding of his or her church, the delegate may request that it not be submitted  for decision. The moderator shall seek the advice of the business committee in consultation with this delegate and  other members of the same church or confession present at the session. If agreed that the matter does in fact go  against the ecclesiological self-understanding of the delegate’s church, the moderator shall announce that the matter  will be removed from the agenda of the decision session and may be considered in a hearing session. The materials and  minutes of the discussion shall be sent to the member churches for their study and comment.» God, in your Grace ... ; Official Report of the Ninth Assembly of the World Council of Churches, Edited by Luis N. Rivera-Pagán, WCC Publications, Geneva 2007, σελ. 469. (ἀπό pdf στό Διαδίκτυο).

28.  «Ἐπίκαιρα γεγονότα καί θέματα: Ἡ Θ΄ Γενική Συνέλευσις τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre» ἐν Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος 31 [2006] 120ἑ. 

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου