Στις φυλακές της Αδριανούπολης παραμένουν κρατούμενοι οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί Άγγελος Μητρετώδης και Δημήτρης Κούκλατζης που συνελήφθησαν την 1η Μαρτίου σε τουρκική ενέδρα.

Μια μάνα τέθκιον ήρωαν εν προσβολή να κλάψει
Χαλάλιν της πατρίδας μου το φως μου, η ζωή μου
Τζι αφού ένε παραδόθηκεν ας έσιη την ευτζιή μου.

 Λόγια της μητέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου στην κηδεία του

Η EΠITYXIA του Aπελευθερωτικού Αγώνα στηρίχτηκε στον ανταρτοπόλεμο που «απαιτεί κυρίως μυστικότητα, ευελιξία, πανουργίαν, δόλον και ευψυχίαν» (Απομνημονεύματα σ. VI). Η Γυναίκα αποδείχθηκε να διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που στήριξαν αυτήν την επιτυχία: ποτέ δεν πρόδωσε, γεγονός που αναφέρει με θαυμασμό ο στρατηγός Διγενής, λέγοντας ότι «δεν υπήρξε γυναίκα καταδότης», αποδεικνύοντας έτσι ότι ήξερε να κινείται με μυστικότητα, φίλευε τους Aγγλους στρατιώτες που περιπολούσαν έξω από το σπίτι της με φρούτα από το δενδρόκηπό της για να μην τους αφήσει να μπουν στο σπίτι όπου έκρυβε το κρησφύγετο του αντάρτη, χρησιμοποιώντας πανουργία και δόλο και μένοντας ελεύθερη μέσα στα κρατητήρια, όπου βασανίστηκε απάνθρωπα, χωρίς κλάμα στο άκουσμα του θανάτου του παιδιού της, δείχνοντας ότι είχε το σθένος και την ευψυχία που στήριξαν τον αγώνα.

Η προσφορά της γυναίκας στον αγώνα έχει ήδη αποτιμηθεί από τον αρχηγό Διγενή στα Απομνημονεύματά του και στο Χρονικόν με τρόπο πια αδιαμφισβήτητο. Γράφει στα Απομνημονεύματά του αποτιμώντας τη συμβολή της γυναίκας: «Η Ελληνίς Κύπρια εφάνη αξία των ωραιοτέρων ελληνικών παραδόσεων» (σ. 227). «Εις πολύ εμπιστευτικάς αποστολάς εχρησιμοποίουν το γυναικείον φύλον» (σ. 226). «Oταν ομιλώ περί νεολαίας περιλαμβάνω τόσον τους νέους, όσον και τας νεάνιδας. Αι νεάνιδες της Κύπρου όχι μόνον δεν υστέρησαν εις τόλμην και αυτοθυσίαν, αλλά και εφάνησαν πραγματικαί Σπαρτιάτισσες, Σουλιώτισσες και Μεσολογγίτισσες» (σ. 40). Στο Χρονικόν Αγώνος ΕΟΚΑ, ο στρατηγός Γρίβας Διγενής αναφέρει: «Η συμβολή της Ελληνίδας Κυπρίας εις τον Aπελευθερωτικόν Aγώνα υπήρξε εξόχως σημαντική. Με βαθείαν συγκίνησιν αναλογίζομαι την πολύτιμον συνεισφοράν της εις τον αγώνα. Με παραδειγματικήν αυταπάρνησιν ανέλαβε και εξετέλεσε κατά τρόπον αξιοθαύμαστον πάσαν αποστολήν, μη ορρωδήσασα προ ουδενός κινδύνου. Oλαι αι Eλληνίδες των πόλεων και των χωριών της Κύπρου δεν υστέρησαν ουδενός εις πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας. Και εις αυτόν τον ένοπλον αγώνα έλαβον αύται μέρος» (σ. 59). Ο πολιτικός αρχηγός του Αγώνα Αρχιεπίσκοπος Μακάριος αναφέρεται με τον ίδιο θαυμασμό στην προσφορά της Γυναίκας στον Αγώνα.

..Η μικρή Μύρια, νήπιο ακόμη, την οποία αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Διγενής ως τον καλύτερο φρουρό, μια και κάθε φορά που έβλεπε Aγγλο στρατιώτη φώναζε εναντίον του, οι μικρές μαθήτριες με την μπλε ποδιά και την αλατζιά που κουβαλούσαν όπλα, πέτρες και αλληλογραφία κάτω από τις ποδιές τους, οι γυναίκες που ύφαναν 5.317 πήχεις αλατζιάς για να υλοποιήσουν την παθητική αντίσταση και το μποϊκοτάζ των αγγλικών προϊόντων, οι κρατούμενες νέες με την ελεύθερη ψυχή που έραβαν κρυφά ελληνικές σημαίες και υπέμεναν τα βασανιστήρια, οι αγωνίστριες γυναίκες με όπλα και χειροβομβίδες που συγκρούονταν με τον βρετανικό στρατό, για να διευκολύνουν τη διαφυγή των ανταρτών, οι γυναίκες της ΠΕΚΑ, της ΑΝΕ και της ΟΧΕΝ που πολυγραφούσαν φυλλάδια, αναρτούσαν πανό, διαδήλωναν, προμήθευαν τους αντάρτες με τρόφιμα και ρούχα, και έριχναν βόμβες, οι Σύνδεσμοι και οι ομάδες κρούσεως, οι γυναίκες που κράτησαν τη μάχη των σημαιών και των συνθημάτων, οι δασκάλες και καθηγήτριες στα σχολεία και στο κρυφό σχολειό, οι οικοκυρές που μετέτρεψαν τα σπίτια τους σε κρησφύγετα και δεν έκλαψαν στα συντρίμμια τους μετά την ανατίναξή τους από τους Aγγλους, η τομεάρχης γυναίκα του αγώνα, και οι εκατοντάδες μάνες, γυναίκες και αρραβωνιαστικιές που ενθάρρυναν τους αγωνιστές στον αγώνα της λευτεριάς δεν ήλθαν από το πουθενά: ήταν ψυχές χαλυβδωμένες από την Ιστορία του τόπου και παρουσίες που τις ύφανε από γενιά σε γενιά η προσήλωση στον σκοπό της ζωής που δεν ήταν άλλος από τη θυσία για τη λευτεριά, την Eνωση, την Ελλάδα.

Η Αρίστη Ρωσσίδου αφηγείται περιγράφοντας τη σύμπνοια της οικογένειας στον Αγώνα: «Eμυήθην Νοέμβριον 1954, εις ηλικίαν 17 ετών. Με υπερηφάνειαν αναφέρω ότι στο σπίτι μου κατασκευάσθησαν οι πρώτες βόμβες της 1/4/1955… Αντιμετώπισα πολλούς κινδύνους, ανακρίσεις, έρευνες και δίκες. Εις μίαν και μόνον περίπτωσιν Aγγλος αξιωματικός με ανέκρινε εις την οικίαν μου ενώπιον των γονέων μου επί πέντε ολοκλήρους ώρας. Σημειωτέον ότι η οικία μου ηρευνάτο πέντε και έξι φοράς τον μήνα υπό Aγγλων και επικουρικών. Και η μητέρα μου, Ελένη Ρωσσίδου, παρ’ όλην την πίκραν που εδοκίμασε, εκ της θανατικής καταδίκης, του αδελφού μου, παρά την ηλικίαν της (56 ετών), δεν παρέλειψε ούτε στιγμήν να προσφέρει υπηρεσίας εις τον Αγώνα… πηγαινοερχομένη στας διαφόρους πόλεις, μεταφέρουσα τα επείγοντα υλικά, φυλλάδια και άλλα εμπιστευτικής φύσεως έγγραφα» (Χρονικόν, σ. 375-76).

Ο λόγος τους μνημείο της ψυχής τους και σ’ αυτόν χρειάζεται να σπουδάσουν οι επόμενες γενιές: «Δε θα παραδιδόταν ποτέ ο Γρηγόρης. Μια και το ζήτησε η πατρίδα δεν μπορούσε παρά να την υπηρετήσει. Δεν μπορούσε παρά να την ελευθερώσει ή να πεθάνει. Είμαι περήφανη για τη θυσία του…», θα πει η αρραβωνιαστικιά του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ (σελίδες, 136). Η μάνα του Ανδρέα Δημητρίου, όταν τον αποχαιρετά για τελευταία φορά πριν απαγχονιστεί το 1956 θεμελιώνει με τα λόγια της τη συνέχιση του αγώνα: «Στην ευχή μου, γιε μου. Πρόσεχε να έχεις θάρρος ώς το τέλος. Καλύτερα ο θάνατος παρά προδότης». Μπροστά στο νεκρό σώμα του αγωνιστή Πετράκη Κυπριανού η μάνα του θα δείξει πώς γεννιούνται οι ήρωες, λέγοντας «Eτσι σε ήθελα, γιε μου, νάρτεις ήρωας» και η μάνα του Παλληκαρίδη, όταν έμαθε ότι ζητούσαν από τον γιο της να καταδώσει για να τον αφήσουν ελεύθερο είπε: «Εγιώ εν εγέννησα παιδί, που να γενεί προδότης. Χαλάλι της πατρίδας μου το γαίμα του παιδκιού μου».

Η Γυναίκα της Κύπρου έζησε, έδρασε και απέθανε ως Ελληνίδα που μάχεται για Λευτεριά, συνώνυμη στα χρόνια του Αγώνα με την Eνωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Πηγή: Αντέχουμε...

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχει πάρει με τη σειρά όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και μονότονα, πλειστάκις την ημέρα, διακηρύττει στεντορεία τη φωνή ότι δεν εφαρμόζει την ιστορική απόφαση του ΣτΕ(660/2018), που αφορά στο μάθημα των Θρησκευτικών, διότι α) δεν συμφωνεί ιδεολογικά με αυτήν και β) σύμφωνα με την άποψή του, η απόφαση αυτή, αναφέρεται στηνΥπουργική Απόφαση (Υ.Α.) του κ. Φίλη και όχι στη δική του Υ.Α.!

Ο κ. Γαβρόγλου, ίσως, ενεργεί κατ΄ αυτόν τον τρόπο α) διότι πρώτα ο ίδιος χρειάζεται απεγνωσμένα να πιστέψει αυτό που διατυμπανίζει και β) διότι έτσι, για τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες, προσφέρει επικοινωνιακή ιδεολογικοπολιτική τροφή στους αδαείς αλλά και την εκλογική του πελατεία, η οποία, μάλιστα, φαίνεται πως είναι διατεθειμένη, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να αποδέχεταιαδιαμαρτύρητα και πρόθυμα, ό, τι της προσφέρει ο πολιτικός και κομματικός της ινστρούχτορας!

Η στάση αυτή του κ. Γαβρόγλου ίσως να είναι κατανοητή και ανεκτή σε μια τριτοκοσμική χώρα, όπου κυριαρχούν αυταρχικές καθεστωτικές αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και σε μια ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η περιφρόνηση στον Νόμο και μάλιστα στις αποφάσεις των ανώτατων θεσμών της Δικαιοσύνης μιας χώρας, με την αιτιολογία του «έτσι μ΄ αρέσει», είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν προσβάλλει ούτε υπονομεύει το κύρος των δικαστικών λειτουργών, αλλά, περισσότερο, χαρακτηρίζει τους εμπνευστές αυτών των πρακτικών οι οποίες, μάλιστα, παραπέμπουν σε πολιτικές μη δημοκρατικών καθεστώτων. Πιστεύουμε πως ο κ. Γαβρόγλου γνωρίζει ότι, τελικά, αυτά τα καθεστώτα, που εκφράζει η προς τη συνταγματική τάξη περιφρόνηση και απείθειά του, αργά ή γρήγορα, πέφτουν και διαλύονται «εις τα εξ ων συνετέθησαν» μαζί με όλα τα θνησιγενή οράματα και τις φρούδες προσδοκίες τους.

Σε τελική ανάλυση, τίποτε δεν είναι παντοτινό και κανένας δεν είναι αιώνιος, ούτε στη θέση εξουσίας που βρίσκεται ούτε και στη ζωή γενικότερα, παρά μόνον ο αιώνιος και αθάνατος Θεός. Όλοι και όλα έρχονται και παρέρχονται και κρίνονται από τους ανθρώπους, την ιστορία και τον τελικό δικαιοκρίτη Θεό.

Όσον αφορά στην ιστορική απόφαση του ΣτΕ(660/2018), για το μάθημα των Θρησκευτικών, ο κ. Γαβρόγλου όφειλε να γνωρίζει ότι η απόφαση αυτή ήταν ένα δίκαιο αίτημα της πλειονοψηφίας του ελληνικού λαού και γι΄ αυτό έγινε πράξη! Και επειδή είναι πλέον δίκαιος νόμος, αργά ή γρήγορα, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί ο κ. Γαβρόγλου και οι συν αυτώ θα εφαρμοστεί αν όχι κατά τη δική του υπουργική θητεία, στη θητεία του επόμενου Υπουργού!

Από δεοντολογικής πλευράς, ο κ. Γαβρόγλου και οι ακόλουθοί του θα υποχρεωθούν τελικά, να εφαρμόσουν τις αποφάσεις του ΣτΕ α) εκ των πραγμάτων, β) από την πίεση της κοινής γνώμης και γ) από τις προσεχείς αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης, στην οποία αναγκάζονται να προσφεύγουν όσοι δικαιώνονται μεν με τις αποφάσεις της δικαιοσύνης αλλά η εκτελεστική εξουσία αρνείται να συμμορφωθεί και να υπακούσει σε αυτές.

Πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτός που φθείρεται και εκτίθεται και αυτοϋπονομεύει την προσωπικότητα και την ιδεολογία του, είναι τελικά εκείνος ο πολιτικός που εν καιρώ Δημοκρατίας,κηρύττει πραξικόπημα έναντι του δικαιϊκού συστήματος της χώρας που υπηρετεί,υπονομεύοντας στη συνείδηση των πολιτών τη δημοκρατία.

Εν προκειμένω, έτσι όπως έπραξε και πράττει ο κ. Γαβρόγλου, όχι μόνο αρνείται πεισματικά να εκτελέσει τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης αλλά και προσπαθεί με δολοπλοκίες και ψέματα να ξεφύγει από την ελληνική δικαιοσύνη και με διαστροφική επιχειρηματολογία να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό. Συγκεκριμένα ο κ. Γαβρόγλου έσπευσε από τον Ιούνιο του 2017 να αλλάξει -όχι φυσικά το περιεχόμενο του Προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών, το οποίο κατά τη μαρτυρία και του ίδιου και του κ. Φίλη και των συγγραφέων του Προγράμματος παρέμεινε το ίδιο και απαράλλακτο στον πυρήνα και στη δομή του- αλλά τον αριθμό του ΦΕΚ και την υπογραφή, αφαιρώντας την υπογραφή του κ. Φίλη από το ΦΕΚ και βάζοντας αντ’ αυτής τη δική του!!! Τουτέστιν, «έβγαλε τα ρούχα του ο Μανωλιός και τα έβαλε αλλιώς»!

Με τέτοιες δόλιες και πονηρές ενέργειες θέλει ο κ. Γαβρόγλου, να «αναδομήσει» την παιδείακαι αυτές τις ενέργειες υιοθετούν και εκείνοι οι ελάχιστοι θεολόγοι σύμμαχοι, ομοϊδεάτες και συνεργάτες των αθέμιτων αποφάσεών του, οι οποίοι με αυτούς τους τρόπους και τις μεθόδους επιθυμούν να «αναβαθμίσουν» υποτίθεται το μάθημα των Θρησκευτικών. Κτίζεται όμως Θρησκευτική Παιδεία και Μόρφωση, με τις αλαζονικές μεθοδεύσεις του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και με τις λογικές της ψευτομαγκιάς, του «κουτσαβακισμού» και της κουτοπονηριάς; Έτσι, πιστεύουν ότι θα κτίσουν το σχολείο του αύριο και θα οικοδομήσουν το σύγχρονο μάθημα των Θρησκευτικών και την ηθικοκοινωνική ζωή της χώρας, ο κ. Γαβρόγλου και οι σύμμαχοι του θεολόγοι;

Η Ποιμαίνουσα Εκκλησία οφείλει να έχει υπόψη της αυτές τις ενέργειες, αυτών των ανθρώπων που, εκτός των άλλων, κάθε μέρα βγαίνουν στα ΜΜΕ και την δυσφημούν, ισχυριζόμενοι ότι υπάρχει για όλα αυτά συμφωνία της Εκκλησίας και ότι προχωράνε και ενεργούν με τη δική της έγκριση!

Όσο για τον κ. Υπουργό, κρίμα σ΄ αυτόν, που δεν στέκεται με τις πράξεις του στο ύψος του συγκεκριμένου υπουργικού αξιώματος που υπηρετεί. Κρίμα, που ως υπουργός Παιδείας της χώρας, που γέννησε και διέδωσε τη Δημοκρατία σε όλο τον κόσμο, δεν συμπεριφέρεται ούτε νόμιμα ούτε με δημοκρατικές αρχές ούτε με παιδαγωγικά κριτήρια. Διότι, εύλογα περιμένει ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον από τον Υπουργό Παιδείας να προσφέρει συμβολικά πρώτος αυτός, χάριν της ελληνικής νεολαίας που υπηρετεί, το παράδειγμα της υπακοής στο Σύνταγμα και στους νόμους της δικαιοσύνης.

Το Σάββατο 31 Μαρτίου και την Κυριακή 01 Απριλίου 2018, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής, ενόψει της Μεγάλης Εβδομάδας και της εορτής του Πάσχα, πραγματοποίησε επισκέψεις σε περιοχές ευθύνης Σχηματισμών του Γ΄ ΣΣ «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ», ως ακολούθως:

- Το Σάββατο 31 Μαρτίου 2018, επισκέφτηκε την 8η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία Πεζικού (8η Μ/Π ΤΑΞ - VIIΙ ΜΠ «ΗΠΕΙΡΟΣ»), και συγκεκριμένα τα ΕΦ «ΜΟΛΥΒΔΟΣΚΕΠΑΣΤΟ» και «ΠΛΗΚΑΤΙ», όπου αντάλλαξε ευχές με το προσωπικό των Φυλακίων και τους Εθνοφύλακες των Ταγμάτων Εθνοφυλακής (ΤΕΘ) Καλπακίου και Κόνιτσας.

- Την Κυριακή 01 Απριλίου 2018, επισκέφτηκε την 9η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία Πεζικού (9η Μ/Π ΤΑΞ «ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ») και συγκεκριμένα το ΕΦ «ΓΡΑΜΜΟΣ», όπου εγκαινίασε τον Ξενώνα, ενώ στη συνέχεια επισκέφτηκε τα ΕΦ «ΔΙΠΟΤΑΜΙΑΣ», «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ», «ΙΕΡΟΠΗΓΗΣ» και «ΚΡΥΣΤΑΛΛΟΠΗΓΗΣ», για ανταλλαγή ευχών με το προσωπικό των φυλακίων και των Ταγμάτων Εθνοφυλακής (ΤΕΘ) Καστοριάς και Νεστορίου.

Στη διάρκεια του ταξιδιού του συνομίλησε και αντάλλαξε επίσης ευχές με τις διοικήσεις των τοπικών σχηματισμών και με πολίτες που βρέθηκαν στα φυλάκια ενόψει των εορτών του Πάσχα.

Ενεργός Στρατός, Εφεδρεία και Εθνοφυλακή με υψηλό ηθικό, γνώση αποστολής και αγάπη για την Πατρίδα.

Πηγή: Γενικό Επιτελείο Στρατού

Παρακολούθησα με πολύ προσοχή το βίντεο που δημοσιεύσατε και επιθυμώ κατ’ αρχάς να σάς ευχαριστήσω για την πολύ ωραία παρουσίαση που κάνατε για τον τρόπο τελέσεως τής εορτής τού Εβραϊκού Πάσχα. Εμένα προσωπικά μού λύσατε αρκετές απορίες που από πολλών ετών είχα, διότι τυγχάνει να έχω ασχοληθεί κι εγώ επισταμένως με το εν λόγω θέμα. Επιθυμώ όμως να σάς ερωτήσω το εξής: Όλα αυτά που λέτε θα είχαν βάση εάν μπορούσατε να αποδείξετε, ότι οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙ εις το Πραιτώριο την ώρα τού «κορμπάν πέσαχ», δηλαδή το μεσημέρι τής 14ης Νισάν (3-5 περίπου συμφώνως προς την μαρτυρία τού Ιωσήπου: «Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, ix, 3) προκειμένου να παραστούν ως κατήγοροι εις την δίκη τού Χριστού από τον Πιλάτο!

Συζήτηση Ορθοδόξου Χριστιανού και Ιουδαίου Ραβίνου
Η αφήγηση τής σταύρωσης τού Χριστού
Πόσο αξιόπιστα είναι τα ευαγγέλια;

Αληθινή συζήτηση μεταξύ Ορθοδόξου και Ιουδαίου Ραβίνου, όπως καταγράφηκε στο Facebook (Φέισμπουκ).

Κάποιος Ιουδαίος Ραβίνος, κοινοποίησε σε ομάδα τού Φέισμπουκ ένα βιντεάκι του από το you tube, όπου ισχυριζόταν ότι οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων για τον Ιησού Χριστό ήταν αναξιόπιστες, επειδή δεν ήταν δυνατό να μαζευτεί η ηγεσία τών Ιουδαίων στη δίκη, σε μια τόσο σημαντική ημέρα, που όφειλαν να είναι στη γιορτή. Και σε αυτό τον ισχυρισμό, ανέλαβε να απαντήσει ο κ. Γ. Τσιμπιρίδης, λόγω τών μελετών που είχε κάνει τα τελευταία χρόνια, για τα θέματα τού χρόνου και τών περιστατικών τής σταύρωσης. (Η ορθογραφία τών μηνυμάτων διατηρήθηκε).

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ. Ραβίνε

Παρακολούθησα με πολύ προσοχή το βίντεο που δημοσιεύσατε και επιθυμώ κατ’ αρχάς να σάς ευχαριστήσω για την πολύ ωραία παρουσίαση που κάνατε για τον τρόπο τελέσεως τής εορτής τού Εβραϊκού Πάσχα. Εμένα προσωπικά μού λύσατε αρκετές απορίες που από πολλών ετών είχα, διότι τυγχάνει να έχω ασχοληθεί κι εγώ επισταμένως με το εν λόγω θέμα.

Επιθυμώ όμως να σάς ερωτήσω το εξής: Όλα αυτά που λέτε θα είχαν βάση εάν μπορούσατε να αποδείξετε, ότι οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙ εις το Πραιτώριο την ώρα τού «κορμπάν πέσαχ», δηλαδή το μεσημέρι τής 14ης Νισάν (3-5 περίπου συμφώνως προς την μαρτυρία τού Ιωσήπου: «Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, ix, 3) προκειμένου να παραστούν ως κατήγοροι εις την δίκη τού Χριστού από τον Πιλάτο!

Δηλαδή κ.Ραβίνε μπορείτε να αποδείξετε από τα Ευαγγέλια, ότι η δίκη τού Χριστού διεδραματίζετο ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ (3-5 μ.μ.), ώστε να είναι αναγκασμένοι οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού να εγκαταλείψουν το «κορμπάν πέσαχ» και να πρέπει να παραστούν εις την δίκη τού Χριστού εις το Πραιτώριο;

Αναμένω να μάς διαφωτίσετε επ’ αυτού.

Ραβίνος:

Η αληθεια ειναι πως δεν ξερουμε πότε εγινε η δικη του Ιησου, και απλα αναφερομαι σε αυτην, αναλογα με τη διαδεδομενη χριστιανικη πεποιθηση (και τα ιδια τα ευαγγελια εχουν εσωτερικη κοντρα για το αν η σύλληψη του Ιησου εγινε βραδυ αρχής εβραικου Πασχα (στον Εβραισμο, η μερα και γιορτή αρχιζει απο το σουρουπο), ή ενα βραδυ πριν. Αυτο που θελω να δειξω ειναι πως η γνωστη χριστιανική πεποιθηση δεν συμβαδιζει με την εβραικη παραδοση του λαου του Ισραηλ εκείνη την εποχη.

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ.Ραβίνε μπορεί να μην γνωρίζουμε επακριβώς το ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ έγινε η σύλληψη τού Ιησού, αυτό όμως που γνωρίζουμε με ΣΙΓΟΥΡΙΑ είναι, ότι όταν οδηγήθηκε ενώπιον τού Πιλάτου ήταν ΠΡΩΙ:

«ΠΡΩΙΑΣ δε γενομένης συμβούλιον έλαβον πάντες οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι τού λαού κατά τού Ιησού ώστε θανατώσαι αυτόν·και δήσαντες αυτόν απήγαγον και παρέδωκαν αυτόν Ποντίω Πιλάτω τω ηγεμόνι» (Ματθ. 27:1-2),

«Και ως εγένετο ΗΜΕΡΑ, συνήχθη το πρεσβυτέριο τού λαού, αρχιερείς και γραμματείς, και ανήγαγον αυτόν εις το συνέδριον εαυτών.....και αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον» (Λουκ. 22:66, 23:1),

«Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καΐάφα εις το πραιτώριον·ην δε ΠΡΩΙ·και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, άλλ’ ίνα φάγωσι τω Πάσχα» (Ιωάν. 18:28).

Άρα, κ.Ραβίνε, ακόμη και εις την περίπτωση ο Ιησούς να συνελήφθη εις την ΑΡΧΗ τής 14ης Νισάν (ΑΝΗΜΕΡΑ δηλαδή τού «κορμπάν πέσαχ»), εφόσον οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού παρέστησαν ενώπιον τού Πιλάτου ΠΡΩΙ (δηλ. περίπου εις το μέσον τής ημέρας [κατά τον Εβραϊκό βεβαίως τρόπο μετρήσεως]), κι εφόσον το «κορμπάν πέσαχ», συμφώνως προς την μαρτυρία τού Ιωσήπου, άρχισε εις το ΤΕΛΟΣ τής ημέρας (3-5 μ.μ.) [όπως άλλωστε ΚΙ ΕΣΕΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ αναφέρετε εις το βίντεο, ότι αυτό ελάμβανε χώρα ΜΕΣΗΜΕΡΙ (04:00 κ. εξ)], μπορείτε να μού διευκρινήσετε πού ακριβώς ευρίσκεται η αντίφαση ώστε να είναι αδύνατον οι εκπρόσωποι τού λαού να παρίσταντο εις το «κορμπάν πέσαχ» για το οποίο κάνετε λόγο εις το βίντεο (11:30 κ. εξ);;;

Άξιον δε προσοχής είναι το γεγονός, ότι εις την αφήγησή σας λέτε πως ο Πόντιος Πιλάτος έφερε εις το Πραιτώριο όλους τούς εκπροσώπους τού λαού (το περνάω ασχολίαστο εάν τούς έφερε αυτός ή εάν πήγαν αυτοί μόνοι τους, διότι δεν είναι αυτό το σημαντικό εις το θέμα που διαπραγματευόμεθα) «ακριβώς την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται η θυσία και όλοι οι εκπρόσωποι τού λαού αντί να κάνουν τη θυσία κάθονταν εις το Πραιτώριο για να αποφασίσουν εάν ο Ιησούς ή ο Βαραββάς είναι αυτός που θα θανατωθεί» (10:10 κ. εξ).

Εφόσον, κ.Ραβίνε, το «κορμπάν πέσαχ» θα ελάμβανε χώρα τουλάχιστον 6-9 ώρες αργότερα από την δίκη τού Ιησού από τον Πιλάτο, πού ακριβώς ευρίσκεται η αντίφαση ώστε να είναι αδύνατον οι εκπρόσωποι τού λαού να παρίσταντο εις το Πραιτώριο ενώπιον τού Πιλάτου;;;

Με βάση λοιπόν τα ντοκουμέντα τών κειμένων που σάς παραθέσαμε, ο Εβραϊκός λαός δεν άφησε το «κορμπάν πέσαχ», όπως κ.Ραβίνε ισχυρίζεστε εις το βίντεο (12:20 κ. εξ), διότι απλούστατα αυτό ΔΕΝ είχε ακόμη αρχίσει εφόσον αυτό θα ελάμβανε χώρα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 6-9 ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!

Αναμένω λοιπόν να μού διευκρινήσετε σε ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΕΙΟ θεωρείτε ότι έχω λάθος εις το σκεπτικό που ανωτέρω σάς έχω αναπτύξει!

Ραβίνος:

Νομιζω πως ολιγον προσπαθειτε με το ζορι να δικαιολογησετε τα αδικαιολογητα. Παμε λοιπον, να δούμε τι λετε. Μας αναφερετε πως τα ευαγγέλια μάς μιλανε για δικη του Σανχεντριν το πρωι. Ας πουμε οκ. Το κορμπαν Πεσαχ ΔΕΝ άρχιζε στο τελος της ημερας (και η πειραγμενη "μαρτυρια" του Ιωσηπου, δεν μπορεί να αναιρεσει την Μισνα, στο Μασεχετ Πσαχιμ). Ετσι λοιπον το κορμπαν Πεσαχ αρχιζε απο το μεσημερι και ειχε μια πολυ συγκεκριμενη ωρα. Και η ολη θανατωση του Ιησου έπρεπε δηθεν να γινει μεχρι και το τελος του κορμπαν Πεσαχ (οχι το τελος της ημερας). Πού στο καλο τωρα τις βρηκατε τις 6 εως 9 ωρες μετα τη δικη (ποια δικη; την εβραικη; τη ρωμαικη;) για το κόρμπαν Πεσαχ, μονο ο Θεος το ξερει..... Α, και να σας θυμισω, πως για εμας τα ευαγγελια ΔΕΝ ειναι καθολου αξιοπιστη πηγη. Απλα, ακομα και με τα δικα σας βιβλια, καταλειγετε σε ατοπα συμπεράσματα...

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ.Ραβίνε

Λέτε ότι η μαρτυρία τού Ιωσήπου είναι «πειραγμένη» (εφόσον μάλλον δεν συμφωνεί με τη Μισνά). Μήπως το ίδιο «πειραγμένη» είναι και η μαρτυρία (ενός ακόμη ΙΟΥΔΑΙΟΥ) τού Φίλωνος τού Αλεξανδρέως;

«Μετά δε την νουμηνίαν έστιν εορτή τετάρτη τα διαβατήρια, ήν οι Εβραίοι πάσχα καλούσιν, εν ή θύουσιν πανδημεί, αρξάμενοι κατά ΜΕΣΗΜΒΡΙΑΝ έως ΕΣΠΕΡΑΣ. Άγεται δε η πάνδημος θυσία τεσσαρεσκαιδεκάτη τού μηνός.» [Φίλωνος Αλεξανδρέως, De specialibus legibus (Περί τών εν μέρει διαταγμάτων), Βιβλίο Β΄, κεφ.‘Περί τών αναφερομένων εν είδει νόμων εις τρία γένη τών δέκα λογίων, το 3ον, το 4ον, το 5ον. Το περί ευορκίας και σεβασμού τής ιεράς 7ης και γονέων τιμής’, παρ.145].

Δε νομίζω να την αμφισβητήσετε και αυτήν την μαρτυρία, διότι ο Φίλων μάς λέει, ότι από το ΜΕΣΗΜΕΡΙ ξεκινάει το «κορμπάν πέσαχ», αναφορά που μάλλον πρέπει να σάς «βολεύει». Εάν την αμφισβητείτε και αυτήν παρακαλώ να με ενημερώσετε.

Όπως εμείς σάς παραθέτουμε ΑΚΡΙΒΕΙΣ παραπομπές θα μπορούσατε κι εσείς με τη σειρά σας να μάς παραθέσετε την ακριβή παραπομπή τής Μισνά στο Μασεχετ Πσαχιμ ώστε να ελέγξουμε τί ακριβώς αναφέρεται εκεί;

Μάς λέτε, ότι το «κορμπάν πέσαχ άρχιζε από το μεσημέρι και είχε μία πολύ συγκεκριμένη ώρα» χωρίς όμως να μάς λέτε ποια είναι αυτή η συγκεκριμένη ώρα! Πείτε μας ποια τέλος πάντων είναι η ακριβής ώρα τού «κορμπάν πέσαχ», κατά την Μισνά ή οποιοδήποτε άλλο κατ’ εσάς έγκυρο κείμενο, ώστε να εξάγουμε κι εμείς κάποια συμπεράσματα;;;

Γράψατε επίσης:

«... η ολη θανατωση του Ιησου έπρεπε δηθεν να γινει μεχρι και το τελος του κορμπαν Πεσαχ (οχι το τελος της ημερας).»

Αυτό ΠΟΥ είναι πάλι γραμμένο; Υπάρχει κάποια προφητεία επ’ αυτού; Είναι γραμμένο στη Μισνά, στο Ταλμούδ ή μήπως σε κάποιο άλλο βιβλίο που εσείς έχετε υπ’ όψει; Εάν έχετε συγκεκριμένο βιβλίο με τέτοια αναφορά σάς παρακαλώ να μού το παραθέσετε.

Πριν κλείσω το σχόλιό μου θα σάς εξηγήσω για τις 6-9 ώρες διαφορά που έκανα λόγο εις το τελευταίο μου σχόλιο.

Όταν τα κείμενα που ανωτέρω σάς παραθέσαμε αναφέρουν, ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι οδήγησαν το ΠΡΩΙ τον Ιησού εις τον Πόντιο Πιλάτο, για ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΩΡΑ θεωρείτε ότι γίνεται λόγος; Γίνεται λόγος για ΜΕΤΑ την 06:00 π.μ. ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Πόσες ώρες να βάλουμε ότι διήρκησε η Δίκη τού Ιησού από τον Πιλάτο; 3; 4; 5; Το μόνο σίγουρο είναι ότι στις 12 το μεσημέρι ο Ιησούς κρεμάται επί σταυρού!

Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψει την «πειραγμένη» (όπως ισχυρίζεστε) μαρτυρία τού Ιωσήπου, ότι το «κορμπάν πέσαχ» διαρκούσε από τις 3-5 μ.μ., πόσες ώρες λέτε ΕΣΕΙΣ να έχουν περάσει από το τέλος τής Δίκης τού Πιλάτου έως την έναρξη τού «κορμπάν πέσαχ»;;;

Το ότι τα Ευαγγέλια, κατ’ εσάς, ΔΕΝ είναι αξιόπιστη πηγή αυτό είναι τοις πάσι γνωστό, Αγαπητέ κ.Ραβίνε:, γι’ αυτον δε το λόγο και σάς ζητήσαμε ανωτέρω να μάς παραπέμψετε εις δικές σας έγκυρες πηγές (Μισνά ή οποιαδήποτε άλλη), να τις διασταυρώσουμε με τις δικές μας («αναξιόπιστες») πηγές ώστε να εξάγουμε και τα δέοντα συμπεράσματα!

(Σημ. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις σημαντικών σημείων εις τις απαντήσεις τού Ραβίνου που ακολουθούν είναι δικές μας προς ημετέραν διευκόλυνση)

Ραβίνος:

Παμε λοιπον βημα βημα να δούμε τι έκανε ο εβραικος λαος στις 14 του Νισαν, παραμονες της γιορτης του Πεσαχ, απο το πρωι μεχρι την αρχη της γιορτης, το σουρουπο. Η πηγή μας ειναι η Μισνα, ο τομος Μασεχετ Πσαχιμ (Σεντερ Μοεντ). Το πρωι εως μεσημερι λοιπον της 14ης Νισαν, ο εβραικος λαος καλουταν να μαζεψει και τα τελευταια προιοντα απο φουσκωμενη ζυμη (αν και οι περισσότεροι ειχαν τελειώσει το καθαρισμα απο το προηγουμενο βραδυ). Εδω να συμπληρωσουμε πως το 24ωρο στον Ιουδαϊσμό χωριζεται σε 24 τμηματα, ισα μεταξυ τους (σαοτ ζμανιοτ) που ομως δεν συμπιμτουν ακριβως με το συγχρονο 24ωρο που χρησιμοποοιουμε. Έτσι λοιπον η Μισνα, συμφωνα με την επικρατουσα θεση του Ραββινου Γεουντα, απο την αρχη της "εκτης ωρας" της ημερας, δηλαδη στις 12 η ωρα το μεσημερι, ο εβραικος λαος αρχιζει να καιει οτιδηποτε εχει φουσκωμενη ζυμη-χαμετς. Αυτο το ομαδικο καψιμο που οι Εβραιοι καινε το "χαμετς" σε ομαδες στις περιοχές τους και στις συνοικιες τους, ο χρονος του ειναι εως μια ωρα. Δηλαδη μέχρι τις μια το μεσημερι, ολο το χαμετς πρεπει να εχει ηδη καει. Διότι απο την ωρα εκεινη (εβδομη) αρχιζει η απαγορεψη της καταναλωσης του. (Τομος Πσαχιμ, κεφ 1, Μισνα 4). Δηλαδη απο το πρωι μεχρι τις 12 (αντε ως μια) το μεσημερι, οι Εβραιοι ειναι απασχολημενοι με το τελικο μαζεμα του χαμετς, με την προετοιμασία για καψιμο του, και καψιμο του. Παμε παρακατω.

Το καψιμο στην ουσια τελείωνε ηδη μεχρι και τις 12:30 (οπως θα δουμε παρακατω) διοτι στο Βιβλιο της Εξοδου-Σεμοτ, κεφ.34, εδάφιο 25, ο Κυριος προσταζει να μην θυσιαστει η θυσια του Πεσαχ, οσο υπάρχει ακομα χαμετς "λο τισχατ αλ χαμετς νταμ ζιβχι", και θυσια του Πεσαχ πριν το καψιμο του χαμετς, την ακυρωνει (Πσαχιμ, κεφ.5. Μισνα 4)

Τωρα, η χρονική περιοδος "μπεν αρμπαημ", στην οποια θυσιαζοταν η καθημερινη θυσια προβατου "ολατ αταμιντ" "μπεν αρμπαημ" (οπως και η καθημερινη θυσια προβατου "ολατ ταμιντ" "αμποκερ" [του πρωινου], που προηγουταν) στις υπολοιπες μερες του χρονου, αρχιζε απο την ογδοη και μιση ωρα της ημερας (δηλαδη με δυο ωρες καθυστερηση απο την προκαθορισμενη του ωρα, για να μπορουν ο λαος να προσφερουν μεσα σε αυτές τις δυο ωρες ολες τις προσωπικες θυσιες τους, εφοσον σε ολες τις αλλες μερες του χρονου, το ολατ ταμιντ μπεν αρμπαημ ηταν η τελευταια θυσια της ημερας επανω στο θυσιαστηριο). Και διαρκουσε σε ολες τις αλλες ημερες μεχρι την ενατη και μισή ωρα. Δηλαδη απο τις δυο και μιση ως τις τρεις και μισή (14:30 – 15:30), ηταν η προσφορα της θυσιας ολατ αταμιντ μπεν αρμπαημ ολες τις αλλες ημέρες του χρονου, εκτος της παραμονης του Πεσαχ. (Πσαχιμ, κεφ 5, μισνα 1)

Ομως παραμονες Πεσαχ, μετα τη θυσια του ολατ ταμιντ, μπεν αρμπαημ, προσφεροταν η θυσια του Πεσαχ, και γι' αυτό αν η 14 Νισαν επεφτε σε μια αλλη ημερα, εκτος Παρασκευης (ερεβ παραμονες της αργιας του Σαββατου), η θυσια του ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ γινοταν μια ωρα πιο νωρις απο το κανονικο, αρχιζοντας απο την εβδομη και μιση ωρα, μεχρι την ογδοη και μιση, δηλαδη απο τις μια και μιση ως τις δυο και μιση (13:30 – 14:30), και μετα αρχιζε ακριβως η θυσια του Πεσαχ.

ΟΜΩΣ, αν η παραμονη του Πεσαχ ηταν και παραμονη Σαμπατ, δηλαδη ημερα Παρασκευή, διοτι επρεπε να σουβλιστουν οι θυσιες του Πεσαχ πριν την εισοδο της αργιας του Σαββατου το σουρουπο, εκαναν τη θυσια ολατ ταμιντ μπεν αρμπαημ δυο ωρες πιο πριν, δηλαδη απο την εκτη και μιση ωρα της ημερας μεχρι την εβδομη και μιση, απο τις 12:30 μεχρι τις 13:30 και μετα αρχιζε η θυσια του Πεσαχ (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 1)

Οπως αναφερα και στο βιντεο, το κορμπαν Πεσαχ, γινοταν απο τους εκπροσωπους καθε εβραικης οικογενειας (με τη βοηθεια των Κοανιμ-Κοεν), σε τρεις φάσεις-ομαδες, οπου ομως ολοι σχεδον οι εκπροσωποι ειχαν μπει σε μια απο τις δυο πρωτες ομαδες, και ελαχιστοι πια ειχαν παραμεινει στην τρίτη ομαδα. Ολη την ωρα της προσφορας της θυσιας του Πεσαχ, οι Λεβιημ-Λεβυ εψαλναν την προσευχη/υμνολογια του "Αλελ" (που οταν τραγουδιεται δεν κραταει περισσοτερο απο μιση ωρα), και η Μισνα αναφερει πως ποτέ δεν προεκυψε να φτασουν οι Λεβυ στο μεσον περιπου του Αλελ, και να μην εχει τελειωσει και η τριτη ομαδα, η πιο μικρη (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 7). Επομενως ολη η θυσια του Πεσαχ διαρκουσε (εξαιτιας της πολυ καλης οργανωσης των Κοεν) μεχρι και ενα τέταρτο εως και 20 λεπτα. Ακριβως μετα, αφου εγδερναν τα ζωα ακομα στην περιοχη του Ναου, τα εφερναν στα σπιτια των οικογενειων στην Ιερουσαλημ, για να τα σουβλισουν, και την Παρασκευή, το σουβλισμα έπρεπε να ειχε τελειωσει εως το σουρουπο, δηλ την αρχη της αργιας του Σαββατου.

Οκ. Τι εχουμε λοιπον μεχρι εδω; Ανακεφαλαιωνουμε. Οταν η 14 του Νισαν επεφτε Παρασκευη, ερεβ Σαμπατ, πρωτα οι Εβραιοι απο το πρωι μεχρι και τις 12 το μεσημερι εκαναν τις τελευταιες προετοιμασιες για την επεικημενη γιορτη, και εξεταζαν για τελευταια φορα, αν ειχε μεινει καμια φουσκωμενη ζυμη.... Φυσικα και δεν θα έτρεχαν να ασχοληθουν με τη λεγομενη δικη του Ιησου. Στις 12 το μεσημερι εως τις μια, εβγαιναν να κάψουν την φουσκωμενη ζυμη. Και φροντισαν να τελειώσουν το καψιμο εως τις 12:30 κυριως....πάλι δεν ειχαν χρονο να ασχοληθουν με τη λεγομενη δικη του Ιησου.... Στον Ναο, στις 12:30 οι Κοεν προσεφεραν την καθημερινη μεσημεριανη θυσια "μπεν αρμπαημ" εως και τις 13:30. Ακριβως αμεσως μετα θα αρχιζε η θυσια του Πεσαχ απο τους εκπροσώπους του λαου.

Οι εκπρόσωποι λοιπον αφου εκαψαν το χαμετς μεχρι και τις 12:30, επαιρναν τα αρνια/κατσίκια τους, και βιαζονταν να ανεβουν στο Ορος του Οικου, στον Ναο, οπου οι περισσότεροι επρεπε να ηταν εκεί ακριβως στις 13:30. Ειχαν δηλαδη περίπου μια ωρα, για να φτασουν, και να προλαβουν θεση στην πρωτη ομαδα....φυσικα και δεν ειχαν την πολυτελεια να κανουν μια σταση και στο πραιτωριο για να ασχοληθουν με τη δικη του Ιησου. ..Η θυσια του Πεσαχ αρχιζε ακριβως στις 13:30 και συνεχιζοταν το πολυ για 20 εως μιση ωρα, μεχρι τις 13:50 εως 14:00 το μεσημερι. Ακριβως μετα οι εκπροσωποι έτρεχαν στα σπιτια τους για να σουβλισουν τη θυσια, και να τελειωσουν το σουβλισμα πριν το σουρουπο, οπου αρχιζε πια και η γιορτη του Πεσσαχ και η αργια του Σαββατου.....

Τωρα λοιπον ειναι κατανοητο γιατι αναφερω για πειραγμενη "πηγη" τον συγκεκριμένο Ιωσηπο, που ο Γιοσεφ Μπεν Ματατιαου, ως Κοεν ο ίδιος, ΔΕΝ δυναται να μην γνωριζε οχι μονο την Μισνα του Πσαχιμ ως θεωρια, αλλα και ως πραξη, εφοσον ο ιδιος εζησε αρχικα την εποχή του Ναου. Οσον αφορα τον Φιλων τον Αλεξανδρευς, ο ιδιος δεν φαινεται να κανει καποιο λαθος, εφοσον μιλαει γενικα για μεσημβρια και εσπερα, χωρις να οριοθετήσει τις συγκεκριμενες ωρες. Αν και ο Φιλων φαινεται να μιλαει οχι μονο για την προσφορα της θυσιας (που αρχιζει το μεσημερι), αλλα και την μετεπειτα απασχοληση με αυτην (οπως το σουβλισμα της που συνεχίζεται μεχρι και την εσπερα)

Παμε τωρα στις χριστιανικες πηγες. Πρωτον δεν ειναι ξεκαθαρο πότε γινεται η συλληψη και δικη αρα και σταυρωση του Ιησου. Στις 14 Νισαν που εκεινη την χρονια ηταν Παρασκευη, ή μηπως την Πεμπτη; Για να δουμε. Το κατα Ματθαιον ευαγγελιο μας λεει (κεφ.26, εδαφιο 17) κατι που αυτοαναιρείται: "Την ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ της ΓΙΟΡΤΗΣ των ΑΖΥΜΩΝ (δηλαδη την πρωτη μερα του Πεσαχ, εφοσον εχει αρχισει ηδη το Πεσαχ απο το προηγουμενο βραδυ) πηγαν στον Ιησού οι μαθητες και τον ρώτησαν: Πού θελεις να σου ετοιμασουμε να φας το πασχαλινο δειπνο;" Για μια στιγμη ομως. Το πασχαλινο δειπνο στο οποιο ετρωγαν οι εβραιοι την πασχαλινη θυσια ως επιδόρπιο, γινοταν μετα το σουρουπο της 14 της Νισαν, δηλαδη αρχη της 15ης Νισαν, εφοσον η νεα μερα αρχιζει απο το σουρουπο και μετα. Αρα υποτίθεται πως ακομα δεν εχει αρχισει το εβραϊκό Πασχα, οταν μιλανε οι μαθητες εδω στον Ιησου.

Και ομως μας λεει το κειμενο πως αυτη ηταν η πρωτη μερα της γιορτης των αζυμων, αρα η 15 του Νισαν, αρα ειχε αρχισει το Πασχα.....στην συνέχεια μας λεει το ευαγγελιο, πως όταν βραδιασε, οι μαθητες ετοίμασαν το πασχαλινο τραπεζι. Αρα φαινεται να ειναι παλι αρχη της 15ης Νισαν, και ειχε ηδη προηγηθει η πασχαλινη θυσια στις 14 Νισαν, χωρις καμια ακομα σύλληψη και δικη και σταυρωση του Ιησου... Και οχι μονο αυτο αλλα μετα μας λεει: "ενω ετρωγαν πηρε ο Ιησους ΤΟ ΨΩΜΙ...." Το ποιο;;;; Αλλα το ψωμι θεωρειται φουσκωμενη ζυμη και ηδη απαγορεύεται και καιγεται εως τις 12:30 της μερας που προηγηθηκε (14 Νισαν). Και μονο μετα, κατα το βραδυ προς ξημερωματα της 15 Νισαν, προδιδει ο Ιουδας τον Ιησου, γινεται η συλληψη απο τους απεσταλμενους του Σανχεντριν, οι οποιοι τον πανε στον αρχιερέα Καιαφα (αγνωστη προσωπικότητα για τον Ιουδαισμο), και όταν πια ξημερώνει παραδινεται στον Πιλατο. Και μετα τα τεκτενωμενα στο πραιτωριο, απο το μεσημερι μεχρι τις τρεις το απογευμα, ο Ιησους πεθαίνει ενω γίνονται διαφορα κοσμογονικα γεγονοτα (που κανεις συγχρονος εβραιος ή ρωμαιος εκεινης της εποχής δεν καταγραφει) οπως σκοταδι σε ολη τη γη, το καταπετασμα του Ναου σχιστηκε στα δυο, αναστηθηκαν πολλοι αγιοι και εμφανιστηκαν οι ανεστημενοι σε πολλους..... Οκ. Και ολα αυτα πότε;;;;; Στις 15 Νισαν....ενω ηδη ειναι πια η πρωτη μερα του Πεσαχ....Παμε παρακατω

Παμε τωρα στο κατα Μαρκον ευαγγελιο. Εξ αρχής μας λεει στο κεφ.14 πως "υστερα απο δυο ημερες ηταν η γιορτη του Πασχα και των Αζυμων. Οι αρχιερεις και γραμματείς αναζητουσαν τροπο να συλλαβουν τον Ιησου...και να τον θανατωσουν. 'Οχι ομως κατα τη γιορτη' ελεγαν......" Επομενως ηθελαν να τον συλλαβουν ΠΡΙΝ την αρχη της γιορτης, κατα τις 14 Νισαν δηλαδη. Και συνεχιζει το Κατα Μαρκον και μας λεει: "την πρωτη μερα της γιορτης των Αζυμων (δηλαδη 15 του Νισαν) τοτε που θυσιαζαν τον αμνο του Πασχα (δηλαδη 14 του Νισαν)"!!!!!! Ας αποφασισουν λοιπον τα ευαγγελια, για πότε μιλαμε. Για 14 ή για 15 Νισαν;;; Διοτι 14 Νισαν ειναι η πασχαλινη θυσια, αλλα ΔΕΝ ειναι ακομα η γιορτη των Αζυμων ή/και του Πασχα. Παρα μονο οι παραμονες της γιορτης (που αρχιζει μετα το σουρουπο). Και αν προκειται για τη 15 Νισαν, είναι μεν η πρωτη μερα της γιορτης, αλλα οχι η ημερα της θυσιας του Πεσαχ. Εκει παλι στον Μαρκο μάς γινεται λογος για προετοιμασία του πασχαλινου δειπνου (δηλ προκειται για 14 Νισαν). Και αφου βράδιασε (15 πια του Νισαν) ο Ιησους τρωει ΨΩΜΙ (πραγμα που δεν μπορει να ισχυει), και προς τα ξημερωματα, τον προδιδει ο Ιούδας, τον συλλαμβανουν οι απεσταλμένοι του Σανχεντριν, τον σερνουν στον αρχιερεα, και νωρις το πρωι τον παραδιδουν στον Πιλατο, το πληθος ζητα την σταυρωση του, τον πανε για σταυρωση και οταν εφτασε η ωρα δωδεκα εως τις τρεις, επεσε σκοτάδι σε ολη τη γη. Στις τρεις πεθαινει ο Ιησους, σκιζεται το καταπετσμα του Ναου, χωρις ομως εδω να μας λεει κατι για ανεστημενους και συνεχίζει και μας λεει πως ολο αυτο εγινε ημερα Παρασκευή, παραμονη Σαββατου. Οκ. Παμε παρακατω

Ας περασουμε τωρα στην εκδοχη του κατα Λουκαν ευαγγελιου. Εκει λοιπον κεφ.22 μας λεει "Εφτασε η γιορτη των Αζυμων (δηλαδη εφτασε = αρχισε, αρα η 15 Νισαν) κατα την οποια επρεπε να θυσιαστεί ο αμνος του Πασχα" (λαθος! Οπως ειπαμε αυτη ειναι η 14 Νισαν, η παραμονή του Πεσαχ και οχι η ιδια η γιορτη)". Και παλι ο Ιησούς στελνει να ετοιμασουν το πασχαλινο δειπνο (που το ετρωγαν αρχές 15 Νισαν). Και παλι ο Ιησούς τρωει εκει ΨΩΜΙ ("υστερα πηρε το ψωμί"), πραγμα που δεν ισχυει. Και παλι ο Ιουδας τον προδιδει το βραδυ προς ξημερωμα, μετα το δειπνο, και εδω έρχονται να τον συλλαβουν οχι οι φρουροι του Σανχεντριν, αλλα οι ιδιοι οι αρχιερεις, οι στρατηγοι του Ναου (δεν υπηρχε τετοιο αξιωμα) και οι πρεσβυτεροι. Τον σερνουν στο σπιτι του αρχιερεα και οταν ξημερωσε τον εσυραν στο Σανχεντριν, και απο εκει στον Πιλατο. Και εδω στον Λουκα, ο Πιλάτος τον στέλνει στον Ηρωδη, ο οποιος τον στελνει παλι στον Πιλατο, παίζεται το ολο θεμα στο πραιτωριο και τωρα στον Λουκα μας λεει πως "ηταν ΠΕΡΙΠΟΥ δωδεκα η ωρα το μεσημερι κι επεσε σκοτάδι σε ολη τη γη ως τις τρεις το απογευμα. Το καταπεσταμα του Ναου σκιστηκε στην μεση (εδω παλι ουδεις λογος για ανεστημενους νεκρους). Και ο Ιησούς πεθαινει. Και εδω παλι μας λεει: "ηταν ημερα Παρασκευή και πλησιαζε το Σαββατο". Οκ. Παμε παρακατω.

Και τωρα ερχόμαστε στο κατα Ιωαννην ευαγγελιο. Εδω ας παρουμε βαθειά αναπνοη, διοτι πεφτουμε σε μια αλλη εντελως διαφορετικη εκδοχη της ιστοριας. Αρχιζουμε απο κεφ.13: "ΠΡΙΝ απο τη γιορτη του Πασχα....βρισκοταν στο δειπνο..." . Και παλι φαίνεται πως τρωνε ΨΩΜΙ (μονο που τωρα ειναι κατανοητο πως ειναι πριν τη γιορτη του Πασχα, επομένως ουδεν προβλημα). Προσευχεται ο Ιησους, μετα το δείπνο βγαινουν εξω και εκει ερχεται να τον προδωσει ο Ιουδας με....τους ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ και τους φρουρους του Ναου. Οι ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ (ρωμαιοι) με τον ΧΙΛΙΑΡΧΟ, και οι Ιουδαιοι φρουροι τον συλαμβανουν, και τον φερνουν στον Άννα, πεθερο του Καιφα, ο οποιος ηταν για εκείνη την χρονια ο αρχιερεας...ο Αννας τον στελνει μετα στον αρχιερέα Καιαφα (ποιος ηταν τελικα τότε ο αρχιερεας;;;). Μετα τον πανε στο πραιτωριο (εδω δεν υπαρχει δικη στο Σανχεντριν) και μας λεει πως "ηταν νωρις το πρωι. Οι Ιουδαιοι ομως δεν μπηκαν στο πραιτωριο για να μην βεβηλωθουν, αλλα να φανε το Πασχα καθαροί". Ασχετα το ότι δεν μολυνεται καποιος εβραιος με την παρουσια του στο πραιτωριο, εδω φαινεται πως μιλαμε για πρωι 14 Νισαν, πριν την πασχαλινη θυσια.

Παλι εδω μας κανει λογο για το 'σταυρωσον αυτον" που τωρα το λενε μονο οι αρχιερεις (δεν υπηρχαν πολλοι αρχιερεις, παρα μονο ενας και ενας αντικαταστατης) και οι φρουροι του Ναου, οχι ολος ο λαος, και το κειμενο γραφει πως "ηταν σχεδόν μεσημερι, παραμονη του Πασχα" (τωρα πως απο νωρις το πρωι που τον πήγαν στο πραιτωριο, φτάσαμε μεσημερι, αλλο θεμα). Και ο Πιλατος τον παραδιδει στους αρχιερεις (;;;;) να τον σταυρωσουν...και καπου εκει κατα το μεσημερι, πεθαινει ο Ιησούς (χωρις σκοτάδι για τρεις ωρες σε ολη τη γη, χωρις σκίσιμο του καταπερασματος του Ναου, και χωρις φυσικα ανεστημενους). Και συνεχιζει το κατα Ιωαννην και λεει: "ηταν παραμονη του Πασχα και οι Ιουδαιοι δεν ηθελαν να μεινουν τα σώματα των σταυρωμενων πανω στο σταυρο την ημερα του Σαββατου γιατι η μερα εκείνη ηταν πολυ μεγαλη γιορτη"...Ωπα!!! ποια γιορτη;;; Η γιορτη του Πεσσαχ φυσικα, που ακομα δεν ειχε αρχισει. Και παλι μετα μας λεει: "επειδη λοιπον ηταν παραμονη της γιορτης των Ιουδαιων..."

Και φυσικα στην "καινη διαθηκη" γενικα υπαρχει η ταυτιση του Ιησου ως η "τελικη θυσια" με το "Αρνιο" και την πασχαλινη θυσια. Γι' αυτό ηταν σημαντικο για την χριστιανικη θεολογια να ταυτισει την σταυρωση και θάνατο του Ιησου (συμφωνα με τα τρια ευαγγελια απο τις 12 μεχρι τις 15:00) με την πασχαλινη θυσια, το κορμπαν Πεσαχ.

Ασχετα βεβαια του γεγονότος πως η πασχαλινη θυσια δεν εξαγνιζει απο κανενα αμαρτημα

Οχι τυχαια λοιπον διαλεξαν τα τρια ευαγγελια να φορεσουν την σταυρωση και θανατο του Ιησου, με τον αληθινό χρονο της πασχαλινης θυσιας (13:30 εως 14:00 περιπου).

Όπως ολα τα ευαγγελια προσπάθησαν κουτσα στραβα (με καλυτερη εκδοχη σε αυτο του κατα Ιωαννη) να ταυτισουν την ημερα της σταυρωσης/θανατου του Ιησου στις 14 Νισαν, ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ της γιορτης του Πεσαχ

Επομενως, φαινεται πως η χριστιανικη θεωρια ηθελε να τοποθετησει την σταυρωση του Ιησου στις παραμονες του Πεσαχ, στις 14 Νισαν, το μεσημερι, κατα τη θυσια του Πεσαχ, μονο που τα τρια ευαγγελια εκαναν το λαθος να αποκαλεσουν τον λεγομενο μυστικο δειπνο, σε πασχαλινο δειπνο...μπερδευοντας ετσι τα πραγματα. Όπως επισης ηθελαν να μας πουν πως εκεινη η 14 Νισαν συνεπεφτε για εκεινη την χρονια, με την ημέρα Παρασκευη, παραμονη Σαββατου επισης, πραγμα που σημαινει πως η θυσια γινοταν πιο νωρις απο οτι συνηθως.

Και οσον αφορα το πραιτωριο, φαινεται πως δηθεν οι εβραιοι φωναζουν για τη θανατωση του Ιησου κατα το μεσημερι της ημερας και οχι το πρωι νωρις (μονο στον Ιωαννη φαινεται πως το πρωι εφεραν τον Ιησου στο πραιτωριο, ενω ολοι οι αλλοι ευαγγελιστές μας μιλανε για σπιτι Καιφα, Αννα, Σανχεντριν, ακομα και Ηρωδη που προηγήθηκαν. Αν και στον Ιωαννη η ετυμηγορία το μεσημερι βγαινει. Και θεωρουν ισως καποιοι πως οι εβραιοι δεν ειχαν τι αλλο να ασχοληθουν εκεινες τις ωρες. Λες και το μεσημερι δεν ειχαν να ασχοληθουν με την πασχαλινη θυσια και το πρωι δεν ειχαν να ασχοληθουν με το καψιμο της φουσκωμενης ζυμης...........αλλα ε

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ.Ραβίνε

Επειδή εθίξατε πολλά θέματα, κι επειδή ΔΕΝ υιοθετώ τις ανωτέρω δημοσιευθείσες ερμηνείες τού αγαπητού Adam Chris (σημ. ως προς την εξήγηση τού «γρίφου τών αιώνων», δηλ. τής «αντιφάσεως» μεταξύ τών τριών Συνοπτικών και τού Ιωάννου), από εμένα θα λάβετε εντελώς διαφορετική καθώς και πρωτότυπη απάντηση, η οποία θα αποδεικνύει, ότι η εν λόγω «αντίφαση» μεταξύ τών τριών Συνοπτικων και τού Ιωάννου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμη ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ και όχι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αντίφαση!

Επισής το γεγονός ότι σε κάποια ζητήματα πράγματι με καλύψατε αυτό δεν σημαίνει, ότι εις τις «αντιφάσεις» ή «ανακρίβειες» τών Ευαγγελίων που αναφέρατε δεν θα λάβετε απάντηση. Όντως μάς δώσατε πολύ χρήσιμες πληροφορίες τις οποίες για χρόνια αναζητούσαμε, όπως π.χ. το πόσο διαρκούσε η προσφορά τής θυσίας τού Πάσχα καθώς και το ότι η πασχάλιος θυσία ετρώγετο ως επιδόρπιο!!!

Και για μεν το πρώτο μάς έχετε δώσει ακριβή παραπομπή (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 7), όχι όμως και για το δεύτερο. Μπορείτε λοιπόν να μάς δώσετε ακριβή παραπομπή που να λέει τί ακριβώς περιελάμβανε το κυρίως (πασχάλιο) γεύμα και που να λέει επίσης, ότι ο αμνός ετρώγετο στο τέλος ως επιδόρπιο;

(Απορία: Γιατί κ.Ραβίνε το βιβλίο το προφέρετε «Πσαχίμ» και όχι «Πεσαχίμ» εφόσον προέρχεται από την λέξη «πέσαχ»;)

Ραβίνος:

Πρώτα οσον αφορα το "πσαχιμ". Το ρημα "προσπερναω" στα εβραικα ειναι "ποσεαχ". Και οταν μιλαμε για τον Κυριο στο χρόνο του παρελθοντα στη Βιβλο αναφέρεται ως "Πασαχ", "προσπερασε". Ως "ουσιαστικο" η λεξη "προσπερασμα" ειναι "Πεσαχ". Ετσι και η γιορτη ετσι και η θυσια αντλουν απο εκει το ονομα. Στον πληθυντικο ομως γινεται "σμιχουτ", σύμπτυξη ετσι ωστε το "πεσαχιμ" να γινεται "πσαχιμ".

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ.Ραβίνε

Θερμή παράκληση: επειδή με ενδιαφέρει η ορθή προφορά εκάστης Εβραϊκής λέξεως, εάν έχετε την καλοσύνη, κάθε φορά που αναγράφετε μία Εβραϊκή λέξη, να θέτετε και τον αντίστοιχο τόνο σε αυτήν, ώστε να γνωρίζουμε κι εμείς την ορθή προφορά της. Για τα ελληνικά που τα γράφετε χωρίς τόνους, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, επειδή τυγχάνει μητρική μας γλώσσα, αλλά όσον αφορά την Εβραϊκή, επειδή με ενδιαφέρει σαν γλώσσα καθώς και η ανάγνωση τού πρωτοτύπου κειμένου, σαν παρακαλώ μην ξεχνάτε να μάς τονίζετε σωστά τις λέξεις που παραθέτετε.

Εις το ανωτέρω σχόλιό σας γράψατε, ότι εις τον πληθυντικό γίνεται «σμιχουτ». Επειδή δεν κατάλαβα, μπορείτε να μού διευκρινίσετε ποια ακριβώς λέξη (εις τον ενικό) έχει ως πληθυντικό το «σμιχουτ»; Και πριν ξεκινήσουμε τον διάλογο καλό θα είναι να κλείνουμε μία – μία τις τυχόν εκκρεμότητες που υπάρχουν. Σάς ρώτησα λοιπόν αλλά δεν μού απαντήσατε ακόμη:

«Μπορείτε να μάς δώσετε ΑΚΡΙΒΗ παραπομπή που να λέει ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ περιελάμβανε το ΚΥΡΙΩΣ (πασχάλιο) γεύμα και που να λέει επίσης, ότι ο αμνός ετρώγετο εις ΤΟ ΤΕΛΟΣ ως ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ;»

Σάς ευχαριστώ!

Ραβίνος:

Μην ανησυχετε, εδω ειμαι δεν εφυγα. Απλα σε λιγο αρχίζει η αργία του Σαββατου και θα επανερθω απο αρχη επομενης εβδομαδας. Εν συντομια. Γραφω χωρις τονους διοτι γραφω απο κινητό. Σε καποια σημεία μου βγαινει αυτοματα τονισμος σε αλλα οχι. Συγχωρεστε με λοιπον. Προκειται μονο για τεχνικο θεμα. Δευτερον δεν ανεφερα πως "σμιχουτ" ειναι πληθυντικος καποιας λεξης. Δεν με καταλαβατε. Σμιχουτ (και δεν μπορω απο κινητο να βαζω τονους στις εβραϊκές λεξεις, εφοσον δεν υφιστανται στα ελληνικα, της αυτοματης ορθογραφιας, sorry), είναι σαν λεμε "σύμπτυξη". Τωρα σαν κυριο πιατο ετρωγαν τη "γιορτινη θυσια" (οχι την πασχαλινη) που ηταν βοδινο, το "κορμπαν χαγκικα". Οσον για το οτι ετρωγαν την πασχαλινη θυσια ως επιδόρπιο/αφικομαν η πηγη ειναι Μισνα, μασεχετ Πσαχιμ, κεφ 10, μισνα 8. Σαμπατ Σαλωμ.

Ορθόδοξος:

Αγαπητέ κ.Ραβίνε

Συγχωρέστε με που άργησα να σάς απαντήσω, αλλά έπρεπε πρωτίστως να διασταυρώσω και να επιβεβαιώσω γεγονότα και πηγές που πρόκειται να παραθέσω κατά την διάρκεια τών απαντήσεών μου. Πρώτα θα σχολιάσω κάποια ζητήματα που μού έκαναν εντύπωση εις τις ανωτέρω απανήσεις σας και εις το τέλος θα προσπαθήσω να σάς εξηγήσω τούς λόγους για τούς οποίους η «αντίφαση» τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη δεν είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, όπως εσείς εσφαλμένως πιστεύετε, αλλά είναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ. Η δε απάντηση που σάς δώσω επί αυτού τού «γρίφου», είναι πρωτότυπη και μάλλον διατυπώνεται για πρώτη φορά.

Άλλωστε από το ΠΡΩΤΟ μου σχόλιο σάς υποσχέθηκα, ότι για «τον γρίφο τών αιώνων» (όπως προσωπικά αποκαλώ την «αντίφαση τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη» όσον αφορά εις την ημέρα τού Μυστικού Δείπνου καθώς εις τον χαρακτήρα αυτού, παχάλιος ή μη) θα λάβετε από ΕΜΕΝΑ απάντηση, και δη πρωτότυπη και ικανοποιητική, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πιέζετε τούς υπολοίπους συνομιλητές σας επ’ αυτού.
Σχολιάζοντας λοιπόν τις ανωτέρω απαντήσεις θα ξεκινήσω από τον Ιώσηπο, ο οποίος μάς πληροφορεί ότι:

«Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, ix, 3).

Δηλαδή ο Ιώσηπος μάς λέγει, ότι το «κορμπάν πέσαχ» (πασχάλιος θυσία) ελάμβανε χώρα από τις 3 μ.μ. κι εντεύθεν. ΕΣΕΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ, όμως, μάς παραθέσατε πληροφορίες από την Μισνά (Πσαχιμ, κεφ 5, μισνα 1) ότι:

«... παραμονες Πεσαχ, μετα τη θυσια του ολατ ταμιντ, μπεν αρμπαημ, προσφεροταν η θυσια του Πεσαχ, και γι' αυτό αν η 14 Νισαν επεφτε σε μια αλλη ημερα, εκτος Παρασκευης (ερεβ παραμονες της αργιας του Σαββατου), η θυσια του ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ γινοταν μια ωρα πιο νωρις απο το κανονικο, αρχιζοντας απο την εβδομη και μιση ωρα, μεχρι την ογδοη και μιση, δηλαδη απο τις μια και μιση ως τις δυο και μιση, και μετα αρχιζε ακριβως η θυσια του Πεσαχ.»

Δηλαδή, αγαπητέ κ.Ραβίνε, στις 2:30 μ.μ. μάς λέει η Μισνά, ότι τελείωνε η θυσία τού «ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ» (άρα ευθέως μετά ξεκινούσε η πασχάλιος θυσία), ο δε Ιώσηπος μάς λέγει, ότι η πασχάλιος θυσία ξεκινούσε στις 3:00 μ.μ. και για το διάστημα τής διαφοράς τής ΜΙΣΗΣ ΩΡΑΣ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΟΤΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ ΕΙΝΑΙ «ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΗ»;;; (!!!) ΜΗΠΩΣ κ.ΡΑΒΒΙΝΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Επειδή εις τα Ευαγγέλια ΚΑΙ ο Άννας ΚΑΙ ο Καϊάφας αποκαλούνται «αρχιερείς», αναρωτιέστε: «ποιος τελικά ήταν ο Αρχιερέας;» Η απάντηση κ.Ραβίνε είναι πολύ εύκολη: Ο Άννας ήταν αρχιερέας από το 6 έως το 15 μ.Χ., ο δε Καϊάφας τοποθετήθηκε αρχιερέας το 18 μ.Χ. και απεμακρύνθη από τα καθήκοντά του το 36 μ.Χ. (F.F.Bruce, The Gospel of John, σελ.343). Πολλοί δε ερευνητές πιστεύουν, ότι ο Άννας ήταν «η εξουσία πίσω από τον θρόνο», ο οποίος ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ να κατέχει τον ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΙΤΛΟ τού «αρχιερέα» (R.E.Brown, The Death of the Messiah, τόμ.1, σελ.405).

Ο Brown επισημαίνει, ότι ο Ιώσηπος εξακολουθούσε να αποκαλεί τον Άννα «αρχιερέα» εις το τέλος τής αρχιερατείας τού Καϊάφα. Η εξουσία που είχε ο Άννας συμπεραίνεται από το γεγονός, ότι πενήντα έτη μετά την ανακήρυξή του σε «αρχιερέα», πέντε από τούς υιούς του έγιναν αρχιερείς, ένας γαμπρός του και ένας εγγονός του! Ο Ιώσηπος αναφέρει, ότι αυτό είναι κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία τού Ιουδαϊσμού (Ιουδ. Αρχ. XX, ix, 1)! Επιπλέον, όπως επισημαίνει ο Howard Marshall, ο ξεχωριστός αυτός αρχιερέας ΔΙΕΤΗΡΗΣΕ τον τίτλο του, όπως συμβαίνει σήμερα με ορισμένους συνταξιούχους καθηγητές Πανεπιστημίων (Howard Marshall, The Gospel of Luke, Exeter, Paternoster Press, 1978, σελ.134).

Είναι λοιπόν σαφές, τόσο από την Αγία Γραφή, όσο και από τον Ιώσηπο, ότι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον Άννα ως ΕΠΙΤΙΜΟ αρχιερέα μετά την απομάκρυνσή του από τον Ρωμαίο επίτροπο το 15 μ.Χ. Γι’ αυτόν δε τον λόγο αναφέρονται αρκετές φορές μαζί, κι όχι μόνον αυτό, αλλά παρατηρούμε σε κάποιες περιπτώσεις να αναφέρεται ο Άννας ΠΡΩΤΟΣ, ως αναγνώριση τής προτεραιότητάς του (π.χ. Λουκ. 3:1, Πράξ. 4:6).

Ο Βιβλικός ερμηνευτής C.L.W.Grimm εις το Lexicon Greaco-Latinum in libros Novi Testamenti, Lipsiae, 1903, αναφέρει τα εξής:

«Πολλές φορές (σημ. ο όρος «αρχιερείς») εις τον πληθυντικόν απαντά εις τα Ευαγγέλια, τις Πράξεις και τα συγγράμματα τού Ιωσήπου (σημ. Ιουδ. Αρχ. XIV, x, 4 & XX, viii, 8, Ιουδ. Πολ. Ι, i, 1, II, xv, 3-4, xvi, 3, xvii, 6, xx, 4, V, i, 5, VI, ix, 3), περιλαμβάνονται εκτός εκείνου (ο οποίος κατείχε το αρχιερατικό αξίωμα και ήταν εν ενεργεία αρχιερεύς), και εκείνοι οι οποίοι παλαιότερα είχαν διαχειρισθεί ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΞΙΩΜΑ, εκπεσόντες αυτού, και οι οποίοι είχαν μεγάλη επιρροή εις την κοινωνία, καθώς και εκείνοι από τις οικογένειες τών οποίων ελαμβάνοντο αι αρχιερείς» (τα κεφαλαία δικά μας καθώς και οι παραπομπές).

Ο δε αείμνηστος καθηγητής τής Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Δαμαλάς, εις την Ερμηνεία του εις την Καινή Διαθήκη αναφέρει τα εξής σημαντικά:

«Το ισόβιο και κληρονομικό τών αρχιερέων καταργήθηκε επί Ηρώδου και ο αρχιερεύς αυθαιρέτως επεβάλλετο και αντικαθίστατο με άλλον, ούτως ώστε ΣΥΝΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, που τηρούσαν το ΟΝΟΜΑ, την εσθήτα και ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ.»

Όσον αφορά δε τούς «αρχιερείς» που κραύγαζαν «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. 19:15), γράψατε ότι:

«δεν υπήρχαν πολλοί αρχιερείς παρά μόνον ένας και ένας αντικαταστάτης»,

υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Εδώ λοιπόν, κ.Ραβίνε, ως «αρχιερείς» θεωρούνται τα μέλη τής μίας από τις τρεις ομάδες από τις οποίες αποτελείτο το Σανχεντρίν, τα μέλη δε τού οποίου χαρακτηρίζονται εις την Καινή Διαθήκη υπό 4 τύπους:

1) αρχιερείς, πρεσβύτεροι και γραμματείς ή αρχιερείς, γραμματείς, και πρεσβύτεροι (Ματθ. 27:41, Μάρκ. 11:27, 14:43, 53, 15:1, Πράξ. 4:5),

2) αρχιερείς και γραμματείς (Ματθ. 2:4, 20:18, 21:15, Μάρκ. 10:33, 11:18, 14:1, 15:31, Λουκ. 22:6, 66, 23:10),

3) αρχιερείς και πρεσβύτεροι (Ματθ. 21:23, 26:3, 47, 27:1, 3, 12, 20, 28:11-12, Πράξ. 4:23, 23:14, 25:15) και 4) αρχιερείς και το Συνέδριον όλον (Ματθ. 26:59, Μάρκ. 14:55, Πράξ. 22:30).

Ο υπηρεσιακός «αρχιερεύς τού ενιαυτού», Πρόεδρος τού Σανχεντρίν, και οι (ΖΩΝΤΕΣ) ΠΡΟΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΙ Αρχιερείς ήταν τα πλέον βαρύνοντα μέλη τού Συνεδρίου. Εάν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψει μας την πληροφορία τού Ιωσήπου, ότι από τής εποχής τού Ηρώδου μέχρι τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ (δηλ. σε διάστημα 107 ετών), υπηρέτησαν 28 Αρχιερείς (https://books.google.gr), τότε συμπεραίνουμε αβίαστα, ότι ΚΑΙ επί τής εποχής τού Ιησού ο αριθμός τών Αρχιερέων μελών τού Συνεδρίου, ήταν ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ! (πρβλ. Johannes Evangelist Belser, Die Geschichte des Leidens und Sterbens, der Auferstehung und Himmelfahrt des Herrn, Freiburg im Br., 1913, σελ. 308 κ. εξ):

«Από το 6-66 μ.Χ. έγιναν 18 Αρχιερείς, από τούς οποίους μόνο τρεις κυβέρνησαν περισσότερο από δύο χρόνια....Το Συνέδριο αποτελείτο από τρεις ομάδες: από τούς ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, τούς πρεσβύτερους, και τούς γραμματείς (Μάρκ. 15:1). Οι ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ αποτελούσαν την αριστοκρατία τής λατρείας, οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς αντίστοιχα τις αριστοκρατίες τής ιδιοκτησίας και τής μόρφωσης» (Gerd Theissen, Καίρια χαρακτηριστικά τής κίνησης τού Ιησού: Κοινωνιολογική θεώρηση – Συμβολή στην ιστορία γένεσης τού αρχέγονου Χριστιανισμού, Αθήνα 1997, σελ.108, τα κεφαλαία δικά μας)

Ένα πολύ συνηθισμένο μοιρολόι, ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ, μάς λέει τί σκεφτόταν ο απλός λαός για τούς ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ:

«Οίκος τού Κάνθαρου; Αλλοίμονό μου, βάρδα στον κάλαμό τους: Οίκος τού Άννα; Αλλοίμονό μου, βάρδα στο σφύριγμά τους σαν τής οχιάς: Οίκος τού Ισμαήλ μπεν Φαλί; Αλλοίμονό μου, βάρδα στις γροθιές τους! ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, οι γιοί τους θησαυροφύλακες, οι πεθεροί τους αξιωματούχοι τού Ναού» (Daniel Rops, Λαοί και Πολιστισμοί, Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στούς χρόνους τού Ιησού, Μετάφρ. Έλλης Αγγέλου, Εκδ. Παπαδήμας 1990, σελ.186, τα κεφαλαία δικά μας)

«Το Μέγα τούτο Συνέδριον απετελείτο εξ εβδομήκοντα και ενός μελών. Τα μέλη αυτού απετέλουν τρεις κατηγορίαι προσώπων, ήτοι οι ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, οι Πρεσβύτεροι και οι Γραμματείς. Μεταξύ τών ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ήσαν ο Καιάφας ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ (Άννας κ.λ.π.) εις το υπούργημα τού Αρχιερέως, έτι δε ο επικεφαλής τού Ναού, ο ιερατικός επόπτης και τρεις θησαυροφύλακες αυτού. Εις την δευτέραν κατηγορίαν Συνεδριτών ανήκον οι Πρεσβύτεροι, πλουσιώτατοι γαιοκτήμονες, οι οποίοι ήσαν εκ τών κοσμικών ανδρών τής Ιερουσαλήμ. Οι τών δύο τούτων κατηγοριών Συνεδρίται αντεπροσώπευον την κυρίαρχον τάξιν τών πλουτοκρατών. Οι τής τρίτης τάξεως Συνεδρίται ήσαν οι Γραμματείς, οι οποίοι ήσαν δικηγόροι, προερχόμενοι εκ τής μικράς αστικής τάξεως , και πιθανώς ούτοι είχον μικράν τινα δικαιοδοσίαν εις το Συνέδριον» (Josef Blinzler, Der Prozess Jesu. Das jüdische und das römische Gerichtsverfahren gegen Jesus Christus auf Grund der ältesten Zeugnisse dargestellt und beurteilt, Pustet, Regensburg, 1960 και Γαλλική μετάφραση υπό G. Daubie, Le procès de Jésus, Paris, 1961, απ’ όπου και η ανωτέρω παραπομπή, τα κεφαλαία δικά μας)

Οι «αρχιερείς» λοιπόν ήταν οι αρίστοι τού Ιερατείου, οι ιθύνοντες (κατευθύνοντες-καθοδηγούντες) τα τού Συνεδρίου και άνηκαν εις την τάξη τών Σαδδουκαίων (Πράξ. 5:17, Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Αρχ., XX, ix, 1).

Ο ΚΑΪΑΦΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ

Έκπληξη προξένησε το γεγονός, ότι περί τού προσώπου τού Καϊάφα γράψατε, ότι «αποτελεί άγνωστη προσωπικότητα για τον Ιουδαϊσμό»!!! Μήπως εννοείτε, κ.Ραβίνε, ότι είναι άγνωστη προσωπικότητα για ΕΣΑΣ και όχι για τον Ιουδαϊσμό; Πώς είναι δύνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο, όταν ΔΥΟ φορές ο Καϊάφας αναφέρεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ από τον Ιώσηπο; (Ιουδ. Αρχ., XVIII, ii, 2 & iv, 3).

Και μην μού πείτε πάλι, ότι η εν λόγω πληροφορία είναι «πειραγμένη», διότι σάς πληροφορώ ότι ο υπομνηματιστής τού Judaic Classics Library, εις την υποσημείωση Νο14 τού Μishnah Μasechet Middoth, Chapter 1, Μishnah 3 (όπως και στο MIDDOS, The Soncino Babylonian Talmud, Reformatted by Reuven Brauner, Raanana 5771), παραπέμπει ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ εις την ανωτέρω παράθεση τού Ιωσήπου (Ιουδ. Αρχ., XVIII, ii), κάτι που σημαίνει, ότι ο υπομνηματιστής θεωρεί ΕΓΚΥΡΕΣ και ΓΝΗΣΙΕΣ τις πληροφορίες που αναφέρει ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ο Ιώσηπος!!! Και εις ΑΥΤΟ το σημείο ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει, ότι «Ιώσηπος ο και Καϊάφας διάδοχος ην αυτώ», δηλαδή ότι ο Καϊάφας ήτο διάδοχος (εις την αρχιερωσύνη) τού Σίμωνος, τού υιού τού Καμίθου!

Επίσης ο Ιωσήφ Καϊάφας περιλαμβάνεται εις την λίστα με τούς Αρχιερείς που αναγράφονται από την εποχή τού Ηρώδου (37 π.Χ.) έως και την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.). Είναι κατά σειράν ο 14ος (Robert Waltz, The Bible in History, έκδ. 2013, σελ.224, https://books.google.gr - https://books.google.gr)

Εις δε την γνωστή μετάφραση τών έργων τού Ιωσήπου υπό τού William Winston, πλέον συγκεκριμένως εις τις Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, εις τον αντίστοιχο πίνακα με τούς αρχιερείς που παρατίθεται, εμφανίζεται κανονικά ΚΑΙ ΠΑΛΙ το όνομα «Ιώσηπος Καϊάφας, γαμπρός τού Άννα». ( http://books.google.gr/ )

ΑΡΑ, ΑΓΑΠΗΤΕ κ.ΡΑΒΒΙΝΕ, ΟΠΩΣ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΕΔΕΙΞΑΜΕ, Ο ΚΑΪΑΦΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ Ε Σ Α Σ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ!

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ

Σχολιάζοντας επίσης την σύλληψη τού Ιησού υπό τών στρατηγών τού Ιερού, όπως δηλαδή αυτή περιγράφεται εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (22:52), είπατε ότι «δεν υπήρχε τέτοιο αξίωμα», υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Όντως ΜΟΝΟΝ ο Ευαγγελιστής Λουκάς εις την Καινή Διαθήκη μνημονεύει αυτό το αξίωμα εις το Ευαγγέλιο (22:4, 52) καθώς και εις τις Πράξεις τών Αποστόλων (4:1, 5:24, 26, 16:20, 22, 35-36, 38).

Όμως, αγαπητέ κ.Ραβίνε, τελικά ο Λουκάς ΔΕΝ είναι και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που αναφέρει αυτό το αξίωμα. Ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει ότι «δραμόντες δε οι επί τού ιερού φύλακες ήγγειλαν τω ΣΤΡΑΤΗΓΩ» (Ιουδ. Πολ., VI, v, 3 τα κεφαλαία δικά μας). Ο δε αείμνηστος καθηγητής τής Θεολογίας Παναγιώτης Τρεμπέλας (είμαι σίγουρος ότι τον έχετε ακουστά) εις το Υπόμνημά του εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, σελ. 591, έχει την εξής ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα πληροφορία:

«Η Μισνά ονομάζει τον επικεφαλής στρατηγό (SEGAN) και γνωρίζει και τούς στρατηγούς (SEGANIM). Αυτοί ήσαν αξιωματικοί τής αστυνομίας τού Ναού διατελούντες υπό την διεύθυνσιν τού Προστάτου τού Ναού (Β΄ Μακκαβ. 3:4), έχοντες ως έργον να τηρούν την τάξη εν τω Ναώ. Όλο δε το προσωπικό τούτο ήταν στρατολογημένο εκ τών Λευιτών.»

Κι επειδή από ΕΜΑΣ μια τέτοια πληροφορία είναι αρκετά δύσκολο να ευρεθεί εις την Μισνά, σάς προτείνουμε να κάνετε ΕΣΕΙΣ τον κόπο (που γνωρίζετε και την γλώσσα) να αναζητήσετε τις λέξεις «SEGAN» ή «SEGANIM», που ισχυρίζεται ο καθηγητής ότι εμπεριέχονται εις την Μισνά, και να επιβεβαιώσετε τις συγκεκριμένες πληροφορίες, ΚΙ ΑΝ επιθυμείτε (θα μάς χαροποιήσει πολύ) να μοιραστείτε τα αποτελέσματα τής ερεύνης σας με εμάς!

Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΙΤΩΡΙΟ

Εις τα σχόλιά σας είπατε επίσης, ότι:

«... δεν μολύνεται κάποιος εβραίος με την παρουσία του στο πραιτώριο»,

υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Εκπλησσόμεθα, αγαπητέ, να ακούμε από έναν Ραβίνο, ότι η είσοδος τών εκπροσώπων τού λαού εις την οικίαν ειδωλολάτρου ΔΕΝ συνιστούσε μόλυνση! Μήπως σάς διαφεύγει, ότι ΔΕΝ ομιλούμε για την είσοδο σε οικία ειδωλολάτρου ΟΠΟΙΑΝΔΗΠΟΤΕ ημέρα τού έτους (που ΚΙ ΑΥΤΟ απηγορεύετο), αλλά για την 14η Νισάν, δηλαδή την ημέρα απομακρύνσεως τού ενζύμου άρτου;

Μήπως επίσης σάς διαφεύγει, ότι την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ημέρα, όχι μόνο δεν έπρεπε οι Ιουδαίοι να τρώγουν ένζυμο άρτο, αλλά ούτε καν να ατενίσουν (να δουν δηλ. με τα μάτια τους) ένζυμο άρτο;;; ΑΥΤΟ δεν εννοεί το Δευτερονόμιο όταν γράφει:

«Και δεν θέλει φανεί προζύμιον εις σε, κατά πάντα τα όριά σου, επτά ημέρας» (16:4 Μασορ.) ή «...ουκ οφθήσεταί σοι ζύμη εν πάσι τοις ορίοις σου επτά ημέρας;» (Μετάφ. Ο΄)

Εάν λοιπόν εισήρχοντο εις την οικίαν τού ειδωλολάτρου Πιλάτου την 14η Νισάν, δεν θα εμιαίνοντο εισερχόμενοι εις περιοχή ενζύμων και θα ήσαν υποχρεωμένοι να εορτάσουν το Πάσχα μετά από ένα μήνα και υπό τις καθαρτηρίους προϋποθέσεις που περιγράφονται εις τούς Αριθμ. 9:6 κ.εξ.;;;

Αλλά υπάρχει και μία ακόμη ερμηνεία για το εν λόγω ζήτημα:

«Οι οικίες τών εθνικών εθεωρούντο ακάθαρτοι, λόγω τής επικρατούσης γνώμης, ότι οι εθνικοί συνήθιζαν να θάπτουν εις αυτές τα εκτρωθέντα έμβρυα. Άρα η οικία ίσχυε ως δια τινός πτώματος νεκρού μολυνθείσα, η δε εις αυτήν είσοδος τού Ιουδαίου εμόλυνε αυτόν, κατά τον ορισμό τών Αριθμ. 19:14, όχι επί ΜΙΑ μόνον ημέρα, αλλά επί ΕΠΤΑ, κατά τις οποίες ημέρες τού μολυσμού απηγορεύετο εις αυτόν η βρώση πάσης οιασδήποτε θυσίας, τόσον δηλαδή τής τού πασχαλίου αμνού (Αριθμ. 9:6 και εξής), όσον και τής Chagiga, τής σωτηρίου δηλαδή θυσίας (Λευιτ. 7:20).»

ΑΡΑ, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ, Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ ΚΑΙ Π Ο Λ Υ Ο Ρ Θ Ω Σ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΟ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ, ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΙΤΩΡΙΟ!!!

ΟΙ «ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ» ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ!

Εις το ανωτέρω video εκφράσατε επίσης την απορία, ότι:

«οι εκπρόσωποι τού λαού αντί να κάνουν τη θυσία κάθονται εις το Πραιτώριο για να αποφασίσουν εάν ο Ιησούς ή ο Βαραββάς είναι αυτός που θα θανατωθεί.» (10:10 κ. εξ)

Το ίδιο δε σκεπτικό πιστεύω ότι θα έχετε και για τούς Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίους, τα μέλη δηλαδή τού Μεγ. Συνεδρίου. Αντί, δηλαδή, όλοι αυτοί να ευρίσκονται εις τις οικίες τους και να σχολούνται με την απομάκρυνση τής ζύμης, έτρεχαν εις τις Δίκες τού Ιησού υπό τού Συνεδρίου και κατόπιν υπό τού Πιλάτου (ενημερωτικά δε λέγω, ότι ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ αποκαλώ «δίκη» αυτό που διεξήγαγε ο Πιλάτος, εφόσον εμφανώς επρόκειτο περί ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΩΣ εκ τών προτέρων ληφθείσας υπό τού Μεγ. Συνεδρίου θανατικής καταδίκης).

Απαντώντας λοιπόν σάς λέγω, ότι όσον αφορά τούς εκπροσώπους τού λαού, όλοι αυτοί θα ηδύναντο να ευρίσκονται εις το Πραιτώριο και να ζητούν την θανάτωση τού Ιησού, εφόσον με την απομάκρυνση τής ζύμης θα μπορούσαν να ασχοληθούν τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ μέλη τής οικογενείας! Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η «δίκη» τού Ιησού από τον Πιλάτο έλαβε χώρα, όπως προείπαμε, ΠΡΩΙ (Ματθ. 27:1-2, Λουκ. 22:66, 23:1, Ιωάν. 18:28).

Άλλωστε εσείς ο ίδιος, κ.Ραβίνε, γράψατε επί λέξει τα εξής:

«... αν και οι περισσότεροι ειχαν τελειώσει το καθαρισμα απο το προηγουμενο βραδυ».

Εφόσον λοιπόν εσείς ο ίδιος μάς πληροφορείτε, ότι οι περισσότεροι εκ τού λαού είχαν μεριμνήσει για το καθάρισμα τού ενζύμου άρτου από το προηγούμενο βράδυ, τότε εις τί ακριβώς έγκειται η δυσκολία να παρευρίσκεται ένα πλήθος έξω από το Πραιτώριο και να ζητάει τη θανάτωση τού Ιησού;;;

Όσον αφορά τώρα εις τα «νομοταγή» μέλη τού Μεγ. Συνεδρίου δε νομίζουμε να είχαν το παραμικρό πρόβλημα να καταπατήσουν Μ Ι Α Α Κ Ο Μ Η εκ τών εντολών τού Θεού, αυτήν δηλαδή περί τής εγκαίρου απομακρύνσεως τής ζύμης εκ τών οικιών των (που ελάμβανε χώρα τις ώρες που αυτοί ευρίσκοντο εντός τού Πραιτωρίου), εφόσον κάτι τέτοιο (παραβίαση δηλαδή τού Νόμου τού Θεού προκειμένου να επιτύχουν και να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, εν προκειμένω την ΕΞΟΝΤΩΣΗ τού Ιησού) ήταν κάτι που ΚΑΘ’ ΕΞΙΝ έκαναν, όπως περιτράνως αποδεικνύεται από το κείμενο που ακολουθεί!

Για διαβάστε προσεκτικά το κατά Ματθ. 15:1-9 για να διαπιστώσετε τί είχαν εφεύρει οι «νομοταγείς ακόλουθοι τού Μωσαϊκού Νόμου» προκειμένου να ΜΗΝ τιμούν τούς γονείς τους. Επενόησαν ΣΑΤΑΝΙΚΗ επινόηση με πρόσχημα ευσεβείας! Απέφευγαν τις υποχρεώσεις προς τούς γονείς τους (όταν οι τελευταίοι ζητούσαν κάτι από τα παιδιά τους) λέγοντας:

«Δυστυχώς αυτό που θέλεις να λάβεις ή να ωφεληθείς από εμένα ή θα ελάμβανες ως βοήθημα από εμένα, το έχω ΤΑΞΕΙ να το κάνω ΔΩΡΟ στο Θεό.»

Και με αυτήν την ΣΑΤΑΝΙΚΟΤΑΤΗ επινόηση ΟΥΤΕ τούς γονείς τους τιμούσαν, ΟΥΤΕ και τον Θεό!!!

ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΝΕΠΑΙΖΑΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!

Και με αυτήν την σατανική επινόηση ακύρωσαν δηλ. κατήργησαν, αθέτησαν την εντολή τού Θεού «τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου» (Έξοδ. 20:12), παραμελούσαν δηλαδή τούς γονείς τους με ανθρώπινες προφάσεις, προκειμένου να τηρήσουν την παράδοση τών πρεσβυτέρων!!!

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι (εκ τών οποίων αποτελείτο τα μέλη τού Σανχεντρίν), οι οποίοι ουδένα πρόβλημα είχαν να παραβιάσουν τουλάχιστον ΔΕΚΑ (10) διατάξεις τού Ιουδαϊκού Ποινικού Δικαίου καθώς και τής ΜΙΣΝΑ (τις οποίες όποτε θέλετε μπορώ να σάς απαριθμήσω ΜΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ), προκειμένου να επιτύχουν (παντί τρόπω και πάση θυσία) την εξόντωση τού Ιησού, θεωρείτε ότι θα είχαν κάποιον ενδοιασμό ως προς την παραβίαση τής εντολής περί τής εγκαίρου απομακρύνσεως τής ζύμης εκ τών οικιών των;;; (Μάλλον πιο πολύ για ΑΝΕΚΔΟΤΟ που ΜΟΝΟΝ γέλιο προκαλεί, μπορεί κάποιος σοβαρός ερευνητής να εκλάβει αυτήν την ένσταση)!!!

ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ κ.ΡΑΒΒΙΝΟΣ

«Επτά ημέρες θέλετε τρώγει άζυμα  από τής ΠΡΩΤΗΣ ημέρας θέλετε σηκώσει το προζύμιον εκ τών οικιών σας· διότι όστις φάγει ένζυμα από τής πρώτης έως τής εβδόμης ημέρας, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ τού Ισραήλ. Και εν την ΠΡΩΤΗ ημέρα θέλει είσθαι σύναξις αγία και εν τη εβδόμη ημέρα σύναξις αγία θέλει είσθαι εις εσάς·...» (Εξοδ. 12:15-16 μετάφρασις εκ τού Εβραϊκού υπό Νεοφύτου Βάμβα, τα δε κεφαλαία δικά μας).

Εις τα ανωτέρω εδάφια, το ιερό κείμενο αγαπητέ κ.Ραβίνε, μάς λέγει, όσον αφορά εις το πρώτο Πάσχα κι εντεύθεν, τα εξής σημαντικά:

1) Οι πιστοί θα τρώνε άζυμα για επτά ημέρες και την ΠΡΩΤΗ ημέρα (ενν. από τις επτά) θα απομακρύνουν το προζύμι από τα σπίτια τους! Άρα, εις το ΠΡΩΤΟ Πάσχα, το προζύμι απομακρύνεται Α Ν Η Μ Ε Ρ Α ΚΑΙ ΟΧΙ Π Α Ρ Α Μ Ο Ν Η ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ, όπως επί εποχής Χριστού!

2) Επίσης η ΠΡΩΤΗ ημέρα από τις επτά (αυτή δηλαδή που απομακρύνεται ο ένζυμος άρτος) ΞΕΚΑΘΑΡΑ χαρακτηρίζεται από τον Θεό ως ΑΡΓΙΑ! Άρα, η ημέρα απομακρύνσεως τού ενζύμου άρτου, εις το ΠΡΩΤΟ Πάσχα, ήτο (Η ΠΡΩΤΗ) ημέρα ΑΡΓΙΑΣ και ΟΧΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ, όπως επί εποχής Χριστού!

Σάς παρακαλούμε, λοιπόν, κ.Ραβίνε, μπορείτε να μάς τοποθετήσετε ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ, δηλ. πότε ακριβώς συμβαίνουν αυτά που περιγράφουν τα ανωτέρω εδάφια (15-16) τού 12ου κεφαλαίου τής Εξόδου; Μπορείτε να μάς πείτε [με βάση πάντα αυτά που περιγράφονται εις τούς ανωτέρω στίχους ως προς το ΠΡΩΤΟ Πάσχα (και ΟΧΙ με βάση αυτά που συνέβαιναν ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΩΣ)], ΠΟΙΟ γεγονός από αυτά λαμβάνει χώρα την 14η Νισάν και ΠΟΙΟ διαδραματίζεται την 15η Νισάν;

Κι αφού σκεφθείτε ΚΑΛΑ ώστε να μάς δώσετε ΟΡΘΗ όσο και ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ απάντηση, τότε θα σάς αναπτύξουμε κι εμείς τις σκέψεις μας και την ερμηνεία μας όσον αφορά εις «τον γρίφο τών αιώνων», την «αντίφαση» δηλαδή τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη, που αφορά εις τον χαρακτήρα (πασχάλιο ή μη) τού τελευταίου Δείπνου τού Χριστού!

Αναμένουμε...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Δυστυχώς έχουν παρέλθει ήδη δύο μήνες (ως τη δημοσίευση τού άρθρου) και απάντηση από τον εν λόγω Ραβίνο ακόμη δεν λάβαμε, οπότε έληξε «άδοξα» κι απότομα ο πολύ ωφέλιμος εις όλους μας διάλογος. Χρήσιμα συμπεράσματα από τον ανωτέρω διάλογο δύναται έκαστος αναγνώστης να εξάγει. Αυτό που εμείς θα επιθυμούσαμε να τονίσουμε είναι το γεγονός, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑ «αντίφαση» με αυτήν που «ανεκάλυψε» ο Ραβίνος μεταξύ τών τριών Συνοπτικών και τού Ιωάννου [και αφορά εις την ημερολογιακή τέλεση και τον χαρακτήρα (Πασχάλιο ή μη) τού Μυστικού Δείπνου], εντοπίσαμε ΚΙ ΕΜΕΙΣ εις το Ιερό κείμενο τής Παλαιάς Διαθήκης (και αφορά εις το πότε ακριβώς απεμακρύνετο ο ένζυμος άρτος εκ τών οικιών τών Ιουδαίων, γεγονός που έρχεται εις ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με το πότε ακριβώς απεμακρύνετο την εποχή τού Χριστού), την οποίαν κι αναφέραμε στον συνομιλητή μας, και η οποία παρατήρησή μας μάλλον ΤΟΝ ΔΥΣΚΟΛΕΨΕ ΑΡΚΕΤΑ γι’ αυτό και προτίμησε την αποχώρηση εκ τού διαλόγου, παρά να προσπαθήσει να μάς ερμηνεύσει ικανοποιητικώς την εν λόγω «αντίφαση»!

Ευελπιστούμε λοιπόν κάποια στιγμή να δώσει ο Θεός να συγγράψουμε ΕΙΔΙΚΗ μελέτη επί τού συγκεκριμένου θέματος, «τού γρίφου τών αιώνων», όπως το αποκαλούμε, το οποίο επί 21 αιώνες έχει ταλανήσει Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς και Βιβλικούς Ερμηνευτές, επί τη βάσει ΝΕΩΝ πλέον στοιχείων που η έρευνά μας έφερε εις την επιφάνεια, και τα οποία δίδουν ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ πλέον εξηγήσεις και απαντήσεις ΚΑΙ εις την ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ αντίφαση που έθιξε ο εν λόγω Ραβίνος (αυτήν δηλ. τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη ως προς τον χαρακτήρα τού Μυστικού Δείπνου), αλλά ΚΑΙ εις αυτήν [την ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ (όπως αποδεικνύεται) και πάλι αντίφαση] τής Εξόδου 12:15-16, για την οποίαν ρωτήσαμε τον συνομιλητή μας, αλλά απάντηση έως τώρα δεν ελάβαμε!

Πηγή: (αληθινή συζήτηση μεταξύ Ορθοδόξου και Ιουδαίου Ραβίνου, όπως καταγράφηκε στο facebook)  Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Κάθε φορά, ποὺ η παράλογη ἐπιθυμία τῶν αἰσθήσεων ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἡ θέλησις τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ ἄλλο, πολεμοῦν τὴν λογική σου ἐπιθυμία καὶ θέλει κάθε μία νὰ νικήσῃ, πρέπει νὰ γυμνάζεσαι ἐσὺ μὲ πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ νικήσῃ ὁλοκληρωτικὰ ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ.

Καὶ α´, ὅταν πολεμηθῇς ἀπὸ τὶς κινήσεις καμμιᾶς παράλογης ἐπιθυμίας τῶν αἰσθήσεων, πρέπει νὰ ἀντισταθῇς δυνατά, γιὰ νὰ μὴ γίνῃ ἀποδεκτὴ ἀπὸ ἐκεῖνες ἡ ἀνωτέρω θέλησις τοῦ λογικοῦ.

β´. Ἀφοῦ σταματήσουν, σήκωσε αὐτὲς πάλι κατεπάνω σου γιὰ νὰ τὶς νικήσῃς καὶ νὰ τὶς διώξης μακριά σου μὲ μεγαλύτερη σφοδρότητα καὶ δύναμι.

Καὶ πάλι, μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἀνακάλεσε αὐτὲς στὸν γ´ πόλεμο, στὸν ὁποῖο θὰ συνηθίσῃς νὰ τὶς μισήσῃς μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ τὶς συχαίνεσαι ⁽¹⁾.

Αὐτοὶ οἱ τρεῖς πόλεμοι, πρέπει νὰ γίνωνται σὲ κάθε μας ἄτακτη ἐπιθυμία _{(ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πάθη τὰ σαρκικά, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ μιλήσω στὸ κατάλληλο σημεῖο)}.

Τελευταῖα, πρέπει νὰ κάνῃς καὶ πράξεις ἀντίθετες μὲ καθένα ἀπὸ τὰ πάθη σου.

Γιὰ παράδειγμα, ἂν κάποιος σὲ ἀτίμασε καὶ σὺ νιώθης πόλεμο ἀπὸ τὶς κινήσεις τῆς ἀνυπομονησίας, πρόσεχε καλὰ καὶ θὰ νιώσῃς ὅτι αὐτὲς οἱ κινήσεις πολεμοῦν πάντα τὴν ἀνώτερη καὶ λογικὴ θέλησι καὶ προσπαθοῦν νὰ τὴν ὑποτάξουνε καὶ νὰ τὴν κάνουν νὰ συγκατατεθῆ· ὁπότε, ἐσὺ στὸν α´ πόλεμο ἀντιστάσου στὶς κινήσεις αὐτὲς μὲ ὅλες σου τὶς δυνάμεις καὶ βιάσου νὰ μὴ παρεκλίνης, οὔτε νὰ κάνῃ συγκατάθεσι σὲ αὐτὲς ἡ λογική σου ἐπιθυμία, λέγοντας καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ὡσηέ: «Ἀντιτασσόμενος θὰ τοὺς συντρίψω» ^(1,6), καὶ νὰ μὴ σταματήσῃς ποτὲ αὐτὴ τὴν μάχη, ἕως ὅτου γνωρίσεις, ὅτι ὁ ἐχθρὸς σχεδὸν κουρασμένος παρέμεινε σὰν νεκρωμένος καὶ νικημένος· (πρόσεχε ὅμως καλὰ καὶ φυλάξου ἀπὸ τὴν πονηριὰ τοῦ διαβόλου. Γιατὶ, ὅταν αὐτὸς καταλάβη ὅτι ἀντιστεκόμαστε δυνατὰ στὶς κινήσεις κάποιου πάθους, ὄχι μόνο δὲν τὶς ξεσηκώνει τότε καταπάνω μας, ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι σηκωμένες, προσπαθεῖ νὰ τὶς σταματήσῃ, νὰ μὴ μᾶς πολεμοῦνε, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσουμε μὲ τὴν ἐκγύμνασι ἐκείνη τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν καὶ ἐπιπλέον, γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ νὰ πέσουμε καὶ σὲ κενοδοξία καὶ σὲ ὑπερηφάνεια, κάνοντάς μας μὲ τρόπο ἐπιδέξιο νὰ νομίσουμε πὼς σὰν γενναῖοι στρατιῶτες κατατροπώσαμε γρήγορα τοὺς ἐχθρούς μας).

Γι᾿ αὐτὸ ἐσύ, ἀγαπητέ, πέρασε στὸν β´ πόλεμο, δηλαδὴ ξεσήκωσε κατεπάνω σου μὲ τὴν ἐνθύμησι ἐκείνους τοὺς λογισμούς, ποὺ σοῦ ἔγιναν αἰτία τῆς ἀνυπομονησίας· καὶ μὲ συχνὲς ἐπιθυμίες καὶ μὲ περισσότερη βία ἀπὸ τὴν πρώτη, καταδίωξε τὶς κινήσεις τους μακριὰ ἀπὸ σένα, λέγοντας μὲ τὸν Δαβίδ· «Θὰ κυνηγήσω τοὺς ἐχθρούς μου καὶ δὲν θὰ ὑποχωρήσω μέχρις ὅτου νὰ τοὺς ἐξολοθρεύσω» ^{(Ψαλμ. 17,41)}. Μὰ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἀρκετὸ τὸ νὰ διώξουμε μόνο τοὺς ἐχθρούς μας, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τοὺς μισήσουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ μὴ νικηθοῦμε ἀπὸ αὐτοὺς ἄλλη φορά, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐσὺ μὲ τὸν γ´ πόλεμο πρέπει νὰ ἐναντιωθῇς μὲ τόση σφοδρότητα στοὺς λογισμοὺς τῆς ἀνυπομονησίας, ἕως νὰ τοὺς μισήσῃς καὶ νὰ τοὺς συχαθῇς λέγοντας ἐκεῖνο τὸ ψαλμικό. «Τὴν ἀδικία τὴν μίσησα καὶ τὴν σιχάθηκα» ^{(Ψαλμ. 118,162)}, καί, «Μὲ τέλειο μίσος τοὺς μίσησα· ἔγιναν προσωπικοί μου ἐχθροί» ^{(Ψαλμ. 118,21)}. Τελευταῖα, γιὰ νὰ κάνῃς τέλεια τὴν ψυχή σου μὲ τὶς ἔξεις ⁽²⁾ τῶν ἀρετῶν, πρέπει νὰ κάνῃς ἀκόμη καὶ πράξεις ἐσωτερικὲς ποὺ νὰ εἶναι ἀντίθετες ἀπευθείας στὴν ἀνυπομονησία σου· κατὰ τὸ «Ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ κάνε τὸ καλό» ^{(Ψαλμ. 33,14)}.

Γιὰ παράδειγμα· ἂν ἐπιθυμῇς νὰ ἀποκτήσῃς τελείως τὴν συνήθεια τῆς ὑπομονῆς, δὲν φθάνει μόνον νὰ ἐξασκῆσαι μὲ τοὺς τρόπους τοῦ πολέμου, ποὺ εἶπα, ἀλλὰ πρέπει ἀκόμη καὶ νὰ ἀγαπᾷς τὴν περιφρόνησι, ποὺ ἔλαβες ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀτίμασε ἢ σὲ ἔβρισε, ἐπιθυμώντας νὰ ἀτιμασθῇς πάλι καὶ νὰ βριστθῇς ὅπως καὶ πρῶτα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο· καὶ νὰ εἶσαι προετοιμασμένος νὰ ὑπομείνης ἀκόμη βαρύτερες ἀτιμίες καὶ βρισιές, ἐπειδὴ καὶ οἱ παρόμοιες πράξεις εἶναι ἀναγκαῖες, γιὰ νὰ μᾶς κάμουν τέλειους στὶς ἀρετές. Γιατὶ ἀλλιῶς, οἱ ἄλλες πράξεις ὅσο πολλὲς καὶ δυνατὲς καὶ ἂν εἶναι, δὲν εἶναι ὅμως ἱκανὲς νὰ ἀποσπάσουν τὴν κακία ἀπὸ τὶς ρίζες της. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη, ἐκεῖ ποὺ ἦταν προηγουμένως φυτευμένη καὶ ριζωμένη ἡ κακία, ἐκεῖ ἀντὶ αὐτῆς νὰ φυτευθῆ καὶ νὰ ριζωθῇ ἡ ἀντίθετή της ἀρετή ⁽³⁾, γιὰ νὰ γίνουν κατὰ τοὺς ἰατροὺς τὰ ἀντίθετα θεραπεία τῶν ἀντιθέτων.

Ἔτσι ἐὰν ἐμεῖς δὲν συνηθίσουμε μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις νὰ ἀγαπᾶμε τὴν καταφρόνησι καὶ νὰ χαιρώμαστε μὲ αὐτήν, πάνω στὴν ὁποία ἀγάπη τῆς καταφρονήσεως θεμελιώνεται καὶ ριζώνει ἡ ὑπομονή, δὲν θὰ ἐλευθερωθοῦμε ποτὲ ἀπὸ τὴν κακία τῆς ἀνυπομονησίας, ἡ ὁποία θεμελιώνεται πάνω στὸ μῖσος τῆς καταφρονήσεως· γι᾿ αὐτὸ καὶ μένοντας ζωντανὴ ἡ ρίζα τῆς κακίας, φυτρώνει πάντα μὲ τρόπο ποὺ μαραίνει τὴν ἀρετή, μερικὲς φορὲς δὲ καὶ τὴν πνίγει ἐντελῶς· καὶ ἐμᾶς κάνει νὰ κινδυνεύουμε, γιὰ νὰ ξαναπέσουμε πάλι μὲ κάθε εὐκαιρία ποὺ θὰ μᾶς τύχη· εἶναι, λοιπόν, βέβαιο, ὅτι χωρὶς τὶς ἀντίθετες πράξεις ποὺ εἴπαμε, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἀληθινὴ συνήθεια τῶν ἀρετῶν.

Γνώριζε δὲ καὶ αὐτό, ὅτι αὐτὲς οἱ πράξεις πρέπει νὰ εἶναι τόσο συχνὲς καὶ τόσο πολλές, ποὺ νὰ μποροῦν νὰ καταστρέψουν τελειωτικὰ τὴν συνήθεια τῆς κακίας, ἡ ὁποία καθὼς ριζώθηκε καὶ κατέκτησε τὴν καρδιά μας ἀπὸ τὶς πολλὲς κακὲς πράξεις, ἔτσι πρέπει νὰ ξερριζωθῇ ἀπὸ αὐτὴ μὲ τὶς πολλὲς καλὲς πράξεις, καὶ τότε νὰ ριζώσουμε στὴν καρδιά μας τὴν συνήθεια τῶν ἀρετῶν, μάλιστα λέω, ὅτι πρέπει νὰ εἶναι πολὺ περισσότερες οἱ καλὲς πράξεις ἀπὸ τὶς κακὲς γιὰ νὰ γίνῃ ἡ συνήθεια ἐνάρετη· ἐπειδὴ οἱ καλὲς πράξεις δὲν εἶναι σὰν τὶς πράξεις τῆς κακίας ποὺ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὴν φύση, ἡ ὁποία εἶναι διεφθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Σοῦ λέω ἀκόμη καὶ τοῦτο· ὅτι ἂν ἡ ἀρετὴ ποὺ ἀσκεῖσαι τὸ ἀπαιτῇ, πρέπει ἀκόμη νὰ κάνῃς καὶ ἐξωτερικὲς πράξεις παρόμοιες μὲ τὶς ἐσωτερικές· γιὰ παράδειγμα· γιὰ νὰ ἀποκτήσῃς τὴν ὑπομονὴ ὄχι μόνο πρέπει νὰ ἀγαπᾷς μὲ τὴν καρδιά σου ἐκείνους ποὺ σὲ ἐξευτέλισαν ἢ σὲ ἐνόχλησαν μὲ κάθε τρόπο, ἀλλὰ καὶ νὰ λὲς σὲ αὐτοὺς λόγια πραότητας καὶ ἀγάπης· καὶ ἂν μπορῇς καὶ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖς ἀκόμη μὲ ἔργα καὶ νὰ τοὺς βάλλῃς μετάνοια ⁽⁴⁾. Καὶ αὐτὲς οἱ πράξεις καὶ οἱ ἐσωτερικὲς καὶ οἱ ἐξωτερικές, νὰ σοῦ φαίνωνται δύσκολες τόσο γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ νοῦ σου, ὅσο καὶ γιὰ τὴν δυσκολία ποὺ σοῦ φέρνει σὲ αὐτὰ ἡ ἐπιθυμία σου, ὅμως μὲ κανένα τρόπο δὲν πρέπει νὰ τὶς ἐγκαταλείψης, ἀλλὰ νὰ ἀγωνίζεσαι νὰ τὶς κάνῃς. Γιατὶ, ὅσο ἀδύνατες καὶ ἂν εἶναι, σὲ κρατοῦνε σταθερὸ καὶ γενναῖο στὸν πόλεμο καὶ σοῦ διευκολύνουν τὸν δρόμο γιὰ νὰ νικήσῃς.

Στάσου μὲ προσοχὴ καὶ συμμαζέψου καλὰ στὸν ἑαυτό σου γιὰ νὰ πολεμήσῃς ὄχι μόνο τὶς μεγάλες καὶ ἀποτελεσματικὲς ἐπιθυμίες σου, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τὶς μικρὲς καὶ ἐλαφριὲς τοῦ κάθε σου πάθους· γιατὶ οἱ μικρὲς ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὶς μεγάλες, ὁπότε καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ γεννιοῦνται μέσα μας οἱ κακὲς ἐπιθυμίες· καὶ ἀπὸ τὴν λίγη φροντίδα ποὺ ἔχουν μερικοὶ στὸ νὰ ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν καρδιά τους τὶς μικρὲς ἐπιθυμίες, ἀφοῦ κυρίευσαν τὶς μεγάλες τοῦ ἰδίου πάθους, ἀκολουθεῖ σὲ αὐτοὺς ἀνέλπιστα καὶ ξαφνικά, νὰ βλαφθοῦν καὶ νὰ νικηθοῦν ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς τους μὲ δύναμι καὶ φθορὰ περισσότερη παρὰ ἀπὸ ὅ,τι πρίν.

Σοῦ ὑπενθυμίζω ἀκόμη νὰ περικόβῃς καὶ νὰ ἀπονεκρώνῃς τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ θελήματά σου, ἀκόμη καὶ γιὰ πράγματα ποὺ ἐπιτρέπονται μὲν ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀπαραίτητα _{(καὶ τέτοια εἶναι οἱ πολλὲς συνομιλίες, τὰ λιπαρώτερα φαγητὰ καὶ τὰ παρόμοια)}. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὸ θὰ σὲ ἀκολουθήσουν πολλὰ καλά. Γιατὶ αὐτὰ θὰ σὲ κάνουν περισσότερο προετοιμασμένο καὶ πιὸ πρόθυμο νὰ νικᾷς τὸν ἑαυτό σου καὶ στὰ ἄλλα. Γιατὶ θὰ γίνῃς δυνατώτερος καὶ ἐμπειρότερος στὸν πόλεμο τῶν πειρασμῶν γιατὶ θὰ ἀποφύγῃς διάφορες παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ θὰ κατορθώσῃς πράγματα πολὺ ἀρεστὰ στὸ Θεό.

Λοιπὸν ἐὰν ἀκολουθήσῃς, ἀγαπητέ, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ποὺ σοῦ εἶπα αὐτὰ τὰ ἅγια γυμνάσματα, νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς σὲ λίγο καιρὸ θὰ προκόψῃς πολὺ καὶ θὰ γίνῃς ἄνθρωπος πνευματικὸς ἀληθινὰ καὶ πραγματικὰ καὶ ὄχι ψεύτικα καὶ στὸ ὄνομα μόνο. Γιατὶ ἂν ἐπιχειρήσῃς ἄλλο τρόπο καὶ ἄλλα γυμνάσματα εὐχάριστα στὴν ἐπιθυμία σου, τόσο ποὺ νὰ νομίζῃς ὅτι ἑνώθηκες μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ συνομιλεῖς γλυκά, γνώριζε, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποκτήσῃς τὴ χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἢ καμμία ἀρετὴ ἐπειδὴ ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, καθὼς εἶπα στὸ α´ κεφάλαιο, δὲν ἀποτελεῖται οὔτε γεννιέται ἀπὸ γυμνάσματα εὐχαριστήσεως καὶ παρόμοια μὲ τὴ φύσι μας, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ βάζουν τὴ φύση στοὺς σταυροὺς καὶ τὶς κακοπάθειες, καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν καὶ ἑνώνεται μὲ τὸν ἐσταυρωμένο του Ποιητῆ.

Γνώριζε καὶ αὐτό, ὅτι καθὼς οἱ συνήθειες τῶν κακῶν γίνονται μὲ πολλὲς καὶ συχνὲς πράξεις τῆς λογικῆς θελήσεως, ἐπειδὴ αὐτὴ εἶναι ποὺ παραδίνεται στὶς παράλογες ἐπιθυμίες τῆς αἰσθήσεως. Ἔτσι καὶ οἱ συνήθειες τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν, ἀποκτῶνται μὲ τὸ νὰ κάνῃς πράξεις συχνὲς καὶ πολλὲς καὶ νὰ παραδίνεσαι στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἴμαστε προσκαλεσμένοι πότε στὴ μία ἀρετὴ καὶ πότε στὴν ἄλλη. Γιατὶ καθὼς ἡ λογικὴ θέλησί μας, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι κακὴ καὶ γήινη, ὅσο καὶ ἂν πολεμῆται ἀπὸ τὴν παράλογη ἐπιθυμία τῆς σάρκας καὶ ἀπὸ τὴν κακία, ἂν δὲν παραδοθεῖ μόνη της σὲ αὐτὴ καὶ ὑποταχτεῖ· ἔτσι πάλι αὐτή, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἐνάρετη καὶ ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἂν καὶ προσκαλῆται ἀπὸ τὴν χάρι του, ἂν δὲν παραδοθῆ ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα καὶ στὴ χάρι αὐτοῦ, τόσο μὲ τὶς ἐσωτερικὲς πράξεις ὅσο καὶ μὲ τὶς ἐξωτερικές.

 

^1. Ὅσοι μὲν ἀφοῦ πρόκοψαν στὴν πρακτικὴ ἔγιναν δυνατοὶ στὸ λογισμό, μὲ τὸ νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ κάθε ψεύτικη καὶ παράλογη δόξα, ἀπόκτησαν δὲ σωστὸ λόγο μέσα ἀπὸ τὴ θεωρία τῶν ἀληθινῶν καὶ πνευματικῶν λόγων, αὐτῶν ποὺ βρίσκονται μέσα στὴν θεία Γραφή, ὅσο καὶ στὴν κτίσι, αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἀντιστέκωνται καὶ νὰ πολεμοῦν τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμοὺς μὲ ἀντίδρασι ὀξύθυμη, δηλαδή, πότε μὲ ρητά της ἁγίας Γραφῆς, τὰ ἀντίθετα στὰ πάθη ποὺ τοὺς πολεμοῦν καὶ στοὺς λογισμούς, καθὼς μὲ αὐτὴν τὴν ἀντιλογία ὁ Κύριος πολέμησε καὶ νίκησε τὶς τρεῖς προσβολὲς ποὺ τοῦ ἔφερε ὁ πειρασμός, τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας καὶ φιλαργυρίας. Καὶ ἄλλοτε μὲ τὸν ὀρθὸ καὶ φυσικὸ λόγο, τὸν ἀποδεικνύοντα τὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀπάτη τῶν σπαρμένων λογισμῶν καὶ τῶν πολεμούντων παθῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ λέγονται ἀληθινὰ ὅτι πολεμοῦν κατ᾿ εὐθεῖαν τους ἐχθροὺς καὶ τοὺς νικοῦν καὶ στεφανώνονται. Ὅσοι ὅμως εἶναι ἀδύνατοι στὸ λογισμό, εἶναι καλύτερα νὰ πολεμοῦν τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη πλάγια· δηλαδή, ἀμέσως μόλις τοὺς πολεμήσουν οἱ λογισμοὶ ἢ τὰ πάθη, νὰ τρέχουν στὸν Θεὸν μὲ τὴν προσευχή, ἕως ποὺ νὰ καταπαύσουν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ τὶς ὁμιλίες τῶν λογισμῶν, καθὼς διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ. _{(Ἂν καὶ αὐτὸ δὲν λέγεται κυρίως πόλεμος, ἀλλὰ φυγὴ πολέμου γιὰ τὴν ἀδυναμία ποὺ ὑπάρχει)}. Ὅμως, καὶ οἱ ἀσθενεῖς αὐτοί, κάποτε, ἢ ὅταν μὲ ὑπερβολὴ τοὺς ἐνοχλοῦν τὰ πάθη καὶ οἱ λογισμοί, ἢ ὅταν γνωρίζουν τὸν ἑαυτόν τους πὼς ἔχει δύναμι κατὰ καιρό, πρέπει νὰ πολεμοῦν καὶ κατ᾿ εὐθεῖαν τους λογισμοὺς καὶ τὰ πάθη, γιὰ νὰ φανῆ καὶ ἡ δική τους ἀνδρεία καὶ τὸ ἐλεύθερό της προαιρέσεως αὐτῶν καὶ μισόκακο, καθὼς καὶ αὐτὸ βλέπουμε στὸ ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Ἰσαάκ. «Ἐὰν δὲ γένηται φησι καιρὸς ἀντιστῆναι καὶ παλαίσαι πρὸς αὐτὰ _{(τὰ πάθη δηλ.)} καὶ τοῦτο ποιήσωμεν». Πλήν, ὅταν κατ᾿ εὐθείαν πολεμοῦμε τὰ πάθη καὶ τοὺς λογισμούς, ἀκαταμάχητη βοήθεια εἶναι τὸ νὰ κρατοῦμεν ὡς ὅπλο πολεμικό, ἢ μὲ τὴν καρδιὰν ἢ μὲ τὰ χείλη, τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἤτοι τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με», καθὼς καὶ μπροστὰ λέμε στὸ ις´ κεφάλαιο. Γιατὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ τοὺς ἐχθροὺς πολεμοῦμε καὶ νικοῦμε καὶ σὲ αὐτὸ δὲν ὑπερηφανευόμαστε, μὲ τὸ νὰ καταγράφουμε τὴ νίκη αὐτὴ στὸ νικοποιὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Σημείωσε, ὅτι ὄχημα μέγιστο καὶ δυνατώτατο εἶναι στὸν πόλεμο τῶν λογισμῶν καὶ τῶν παθῶν ἡ καταφρόνησις. Δηλαδή, τὸ νὰ καταφρονῇ κάποιος σὰν γαυγίσματα σκύλων τὶς προσβολὲς τῶν λογισμῶν καὶ τὶς κινήσεις τῶν παθῶν καὶ μάλιστα τοὺς λογισμοὺς ἐκείνους καὶ τὰ πάθη, ποὺ ἔφθασε νὰ πολεμήσῃ προτύτερα καὶ νὰ διώξη, αὐτὰ δὲ πάλι μὲ ἀναίδεια τὸν ἐνοχλοῦν καὶ γενόμενος σοβαρὸς καὶ σιωπηλὸς στὸν ἑαυτό του, νὰ μὴ θέλῃ, οὔτε νὰ γυρίσῃ νὰ τὰ δῆ, οὔτε νὰ τὰ ἀκούσῃ ἐκπληρώνοντας τὸ ψαλμικὸ ἐκεῖνο ποὺ λέει «Ἐγὼ ὅμως ἔκανα σὰν κουφὸς ποὺ δὲν θέλει ν᾿ἀκούῃ καὶ ἄλαλος ποὺ δὲν ἀνοίγει τὸ στόμα του» ^{(Ψαλμ. 37,14)}. Ἀλλὰ νὰ τρέχῃ στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς προκοπῆς του, χωρὶς νὰ ἐμποδίζεται ἀπὸ τὰ μηδαμινὰ φόβητρα τῶν λογισμῶν καὶ ὅποιος τὸ ἀγαπᾷ, ἂς χρησιμοποιήσῃ αὐτὸ τὸ ὅπλο καὶ θὰ ὠφεληθῆ πολύ.

^2. Συνήθεια θὰ πεῖ, μία μεγάλη εὐκολία, ποὺ λαμβάνει κάποιος στὴν ἀρετὴ ἢ στὴν κακία ἢ σὲ κάποιο ἄλλο κανένα ἔργο καὶ τέχνη, ἡ ὁποία μὲ εὐκολία ἀποκτᾶται καὶ γίνεται, ἀπὸ πολυχρόνιους καὶ συνεχεῖς πράξεις καὶ ἐνέργειες τῆς ἀρετῆς ἢ κακίας ἢ τοῦ ἔργου καὶ τῆς τέχνης· γι᾿αὐτὸ καὶ αὐτὴ ἡ συνήθεια, δεύτερη φύση ὀνομάζεται ἐπειδή, καθὼς ἡ φύση, οὕτως καὶ αὐτὴ μὲ εὐκολία προβάλλει τὶς ἐνέργειές της.

^3. Ἄριστα τοῦτο ἐδῶ διδάσκεται δὲ σύμφωνα μὲ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ ποὺ λέει, ὅτι εἶναι καλύτερο νὰ ἐξαπατοῦμε καὶ νὰ νικᾶμε τὰ πάθη μὲ τὴν ἐνθύμησι τῶν ἀντιθέτων σε αὐτὰ ἀρετῶν, παρὰ μὲ τὴν ἀντίστασι. «Κρεῖσσον ἐν τῇ μνήμῃ τῶν ἀρετῶν ὑποκλέπτειν τὰ πάθη, ἢ τῇ ἀντιστάσει». Ὁπότε, ἐπειδὴ καὶ τὰ τρία εἶναι τὰ μέρη τῆς ψυχῆς, λογιστικό, ἐπιθυμητικὸ καὶ θυμικό, γνώριζε ὅτι, ἀπὸ αὐτὰ τὰ τρία γεννοῦνται καὶ οἱ τριῶν εἰδῶν λογισμοί. Καὶ ἀπὸ μὲν τὸ λογιστικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοῦ γογγυσμοῦ, τῆς ἀδιακρισίας, τῆς ἀγνωσίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι καθολικὰ βλάσφημοι λογισμοί, ἀπὸ δὲ τὸ ἐπιθυμητικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῆς φιληδονίας, φιλοδοξίας, φιλαργυρίας καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι αἰσχροὶ λογισμοί· ἀπὸ δὲ τὸ θυμικὸ γεννοῦνται οἱ λογισμοὶ τῶν φόνων, τῆς ἐκδικήσεως, φθόνου, μίσους, ταραχῆς καὶ ἁπλά, ὅλοι οἱ καλούμενοι πονηροὶ λογισμοί. Λοιπὸν ἐσὺ πρέπει νὰ νικᾷς αὐτὰ μὲ τὶς ἀντίθετές τους ἀρετές· δηλαδή, τὴν ἀπιστία, μὲ τὴν ἀδίστακτη πίστι στὸ Θεό, τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν γογγυσμὸ πρὸς τὸν Θεό, μὲ τὴν εὐχαριστία, τὴν ἀδιακρισία, μὲ τὴν διάκρισι τοῦ καλοῦ καὶ κακοῦ· τὴν ἀγνωσία, μὲ τὴν ἀληθινὴ γνῶσι αὐτῶν ποὺ ὑπάρχουν ἀληθινὰ καὶ τὶς βλασφημίες, μὲ τὶς δοξολογίες. Παρόμοια τὴν φιληδονία μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν νηστεία, τὴν φιλοδοξία μὲ τὴν ταπείνωσι καὶ τὴν φιλαργυρία μὲ τὴν λιτότητα. Παρομοίως, τὸν φθόνο καὶ μῖσος, μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐκδίκηση μὲ τὴν πραότητα καὶ ὑπομονή, τὴν ταραχὴ μὲ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς. Καὶ γιὰ νὰ πῶ γενικὰ μὲ τὸν Ἅγιο Μάξιμο: Τὸ μὲν λογιστικὸ τῆς ψυχῆς σου, στόλιζέ το μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς προσευχῆς, καὶ θείας γνώσεως. Τὸ ἐπιθυμητικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἐγκράτειας· καὶ τὸ θυμικό, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς ἀγάπης· καὶ βέβαια τὸ φῶς τοῦ νοῦ σου δὲν θὰ σκοτισθῆ ποτέ, οἱ δὲ προηγούμενοι λογισμοί, μποροῦν εὔκολα νὰ γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτούς.

^4. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ὁμιλ. ιε´, Κεφάλ. ε´ τοῦ κατὰ Ματθαῖον) λέει, ὅτι ὁ Κύριος στὸ Κεφάλαιο αὐτὸ διδάσκει ἐννέα βαθμούς, στοὺς ὁποίους ἀνεβάζει ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὶς ἁγίες του ἐντολὲς

1. ὅτι, οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀδικοῦν κάποιους·
2. ὅτι ἂν ἀδικήσῃ κάποιος αὐτούς, αὐτοὶ πρέπει νὰ μὴ τὸν ἐκδικοῦνται μὲ τὴν ἴδια ἀδικία·
3. ὅτι νὰ μὴ κάνουν στοὺς ἄλλους, ἐκεῖνα τὰ κακὰ ποὺ τοὺς ἔκαναν ἐκεῖνοι, ἀλλὰ νὰ τὰ ὑπομένουν καὶ νὰ ἡσυχάζουν
4. ὄχι μόνο νὰ ἡσυχάζουν, ἀλλὰ καὶ νὰ δώσουν θεληματικὰ τὸν ἑαυτό τους στὸ νὰ πάθουν τὰ κακά·
5. τὸ καὶ νὰ δώσουν τὸν ἑαυτό τους στὰ πάθη περισσότερο καὶ προθυμώτερα, παρὰ ὅπου θέλει ἐκεῖνος ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
6. τὸ νὰ μὴ μισήσουν ἐκεῖνο ποὺ τοὺς κακοποιεῖ·
7. τὸ καὶ νὰ ἀγαπήσουν αὐτὸν ἀπὸ τὴν καρδιά τους·
8. τὸ καὶ νὰ τὸν εὐεργετήσουν
9. τὸ νὰ παρακαλοῦν καὶ τὸν Θεὸ γι᾿ αὐτόν.

Ὁ δὲ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος θεολόγος, στὸ λόγο σχετικὰ μὲ τὴν ἀπάθεια καὶ τῶν χαρισμάτων της, προσθέτει κοντὰ στοὺς ἐννέα βαθμοὺς καὶ ἄλλους τρεῖς μεγαλύτερους, δηλαδή,

1. τό, ὄχι μόνο νὰ προσευχώμεθᾳ γιὰ αὐτοὺς ποὺ μᾶς κακοποιῆσαν, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ τυπώνουμε νοερὰ στὴν φαντασία μας τὰ πρόσωπά τους καὶ νὰ τὰ φιλᾶμε μὲ ἀπάθεια, μὲ δάκρυα ἀγάπης, σὰν γνήσιους φίλους.
2. τὸ νὰ φυλᾶμε πρὸς αὐτοὺς καὶ στὸν ἴδιο χρόνο ποὺ μᾶς κακοποιοῦν, ἴδια καὶ χωρὶς ἀλλαγὲς τὴν διάθεσι τῆς καρδιᾶς μας. Καὶ
3. τὰ νὰ ξεχνᾷ κανεὶς τελείως ὅλα ὅσα ἔπαθε καὶ νὰ μὴ τὰ ἐνθυμῆται, τόσο ὅταν εἶναι παρόντες αὐτοὶ ποὺ τὸν κακοποίησαν, ὅσο καὶ ὅταν λείπουν, ἀλλὰ νὰ φέρεται σὲ αὐτοὺς χωρὶς καμμία σκέψι, καθὼς φέρεται καὶ στοὺς φίλους του, συνομιλώντας καὶ συντρώγοντας μὲ αὐτούς.

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Ερώτηση: …Εμείς διακονούμε μέσα στον κόσμο. Είμαστε κληρικοί και πνευματικοί. Πολλοί καταφεύγουν κοντά μας, άνθρωποι.. να τους οδηγήσουμε στον Χριστό, χωρίς όμως να έχουμε φθάσει στον Χριστό, να είμαστε θεοφόροι. Τί έχετε να μας πείτε για να μην αποκάμουμε και να μην απελπιστούμε;

Γέροντας Ακάκιος: Βέβαια δεν νομίζω ότι είμαι ο πιο κατάλληλος για να συμβουλεύσω πνευματικούς, αλλά όχι, δεν υπάρχουν τέτοια περιθώρια απελπισίας. Και στις μέρες μας, παρόλο ότι δεν έχουμε θεοφόρους -τουλάχιστον δεν μας έδειξε ο Θεός θεοφόρους γιατί πάντοτε υπάρχουν κρυφοί Άγιοι· σε όλες τις εποχές θα υπάρχουν Άγιοι έστω και κρυφοί. Ο Θεός δεν μας τους παρουσιάζει σήμερα, έχει τους λόγους Του.

Θα μου πείτε, ποιοί είναι οι λόγοι;

Μπορώ να σας πω ότι και οι τρεις Άγιοι φύγαν με ένα παράπονο.

Ερώτηση: Ποιοί τρεις Άγιοι;

Γέροντας Ακάκιος: Πορφύριος, Παΐσιος και Ιάκωβος. Οι Άγιοι που αγιοκατάταξε η Εκκλησία μας τώρα τελευταία. Φύγαν με ένα παράπονο και είμαι εις θέση να σας το πω από πρώτο χέρι. Ότι οι πλείστοι των ανθρώπων τους πλησίαζαν είτε για να λύσουν ένα πρόβλημα, για να τους θεραπεύσουν μία αρρώστια, είτε να μάθουν κάτι για το μέλλον. Για τέτοια πράγματα. Όμως οι πλείστοι δεν ερχόντουσαν με σκοπό να ωφεληθούν, με σκοπό την μετάνοια και την σωτηρία της ψυχής τους.

Ο Άγιος Πορφύριος μου έλεγε ότι εγώ κάνω ένα θαύμα για να τους συγκινήσω, να έρθουν σε μετάνοια, δεν κάνω για κανέναν άλλον λόγο.

Ίσως επειδή συμπεριφερόμασταν έτσι ο Θεός μας έκρυψε τους Αγίους, αλλά μας δείχνει, μας φανερώνει πνευματικά αναστήματα αξιόλογα. Ξέρω πολύ καλά ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα και στην Κύπρο υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι πνευματικοί που μπορεί να μην έφτασαν στα μέτρα των θεοφόρων αλλά έχουν προχωρήσει αρκετά πνευματικά και με την πείρα τους και με την αγάπη τους μπορούν να στηρίξουν τους πιστούς. Νομίζω ότι αυτοί οι πνευματικοί έχουν συναίσθηση και συνειδητοποίηση των μέτρων τους και δεν θα προχωρήσουν να πάρουν, όπως έλεγε ο Παΐσιος, πένσες και κατσαβίδια να μπουν στο βάθος της ψυχής και να αρχίσουν να δουλεύουν, γιατί μπορεί να κάνουν ζημιά. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι πλείστοι.. από αυτούς τους πνευματικούς που εμπιστευόμαστε. Και απ’ ό,τι βλέπω κι εγώ σαν μοναχός που πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στην Κύπρο στρέφονται σε εμένα και.. [σ.σ. ακατανόητο] βλέπω ότι αρκετοί πνευματικοί τόσο εδώ στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, βοηθούν τους ανθρώπους σήμερα και μάλιστα αναλώνονται και κουράζονται και φθάνουν σε κοπώσεις. Άξιος ο μισθός τους.

***

Πηγή: (Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ)

Σχόλιο Τ.Ι.: Το παρόν άρθρο ενσωματώνεται με επιφυλάξεις, λόγω της απόρρητης φύσεως του.

Το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον συνεχίζει τις προσπάθειες να ρυμουλκήσει στο δυτικό “μαντρί” την Τουρκία περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών της Αθήνας. Το μήνυμα που έχει στείλει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην κυβέρνηση Τσίπρα είναι πως πρέπει να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να αποφύγει οτιδήποτε θα περιέπλεκε την προσπάθεια της Δύσης να βρει ένα modus vivendi με τον Ερντογάν. Ενδεικτική είναι η δήλωση του προέδρου της Τουρκίας για τους δύο ομήρους, οι οποίοι -σύμφωνα με πληροφορίες- παρασύρθηκαν σε παγίδα.

Το μήνυμα έχει ληφθεί. Το Μαξίμου, άλλωστε, έχει υιοθετήσει πολιτική αυτοσυγκράτησης. Η γραμμή της Αθήνας είναι «είναι άμυνα ζώνης, όχι μαν του μαν». Το πνεύμα αυτής της επιλογής είναι ότι δεν πρέπει να δοθεί στον Ερντογάν η παραμικρή αφορμή για να μεθοδεύσει κάποιου είδους θερμό επεισόδιο, με σκοπό μία εύκολη και ανέξοδη επικοινωνιακή νίκη. Ενδεικτική του κλίματος, πάντως, είναι η δήλωση του Αμερικανού πρέσβη Πάιατ ότι τους επόμενους δύο μήνες αναμένει αναταράξεις!

Από την άλλη πλευρά, έχει σταλεί το μήνυμα πως εάν απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, αυτή θα αντιδράσει με όλα τα διαθέσιμα μέσα.

Η τακτική των χαμηλών τόνων, με τις λίγες εξαιρέσεις από την πλευρά Καμμένου (δηλώσεις στην Αρμενία) υπηρετούσε και την προσπάθεια να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Αν και η αρχική αισιοδοξία είχε σχεδόν εξανεμισθεί, η τελευταία δήλωση του Τούρκου προέδρου δείχνει ότι η υπόθεση αυτή δεν θα τελειώσει γρήγορα.

Ο Ερντογάν διασύνδεσε εμμέσως πλην σαφώς την υπόθεση των δύο με τη μη έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών, οι οποίοι κατηγορούνται σαν πραξικοπηματίες. Επανέλαβε ότι ο Τσίπρας του είχε δώσει υπόσχεση για γρήγορη έκδοση και οχυρώθηκε πίσω από το διόλου πειστικό πρόσχημα ότι και η τουρκική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και πως ο ίδιος δεν μπορεί να κάνει κάτι!

Η αντίδραση του Μαξίμου

Για πρώτη φορά το Μαξίμου αντέδρασε ευθέως, κατηγορώντας τον Τούρκο πρόεδρο ότι συσχετίζει δύο ανόμοιες υποθέσεις. Έκανε λόγο για Σουλτάνο και ζήτησε από την Άγκυρα να ξεκαθαρίσει για ποιο λόγο οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί παραμένουν ακόμα κρατούμενοι. Στο παιχνίδι μπήκε και ο Καμμένος, μιλώντας για προσχεδιασμένη σύλληψη και για το ενδεχόμενο οι δύο να καταδικαστούν σε πολυετή φυλάκιση.

Η δήλωση αυτή δεν είναι τόσο τυχαία όσο φαίνεται. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, στο Γενικό Επιτελείο έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι δύο Έλληνες παρασύρθηκαν σε παγίδα. Εισήλθαν στο τουρκικό έδαφος, επειδή προσκλήθηκαν από Τούρκους, με τους οποίους είχαν αναπτύξει φιλική σχέση.

Το γεγονός ότι δεν έχει απαγγελθεί επισήμως κατηγορία για κατασκοπεία, είναι μία ένδειξη ότι στόχος του Ερντογάν είναι να κάνει καψώνι στην Ελλάδα και να παζαρέψει. Δεν επιδιώκει εξαρχής μία βαριά καταδίκη, αν και ενδεχομένως να οδηγηθεί εκεί αν τελικώς κρίνει ότι δεν εξασφαλίζει ανταλλάγματα. Στην Αθήνα, πάντως, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην παρέμβαση Πούτιν, ο οποίος πραγματοποιεί διήμερη επίσκεψη στην Τουρκία και θα παραστεί στην τελετή για την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, ακριβώς απέναντι από την Κύπρο.

Προσαρμογή σχεδιασμού

Τόσο στο υπουργείο Εξωτερικών όσο και στο υπουργείο Άμυνας αξιολογούν τα νέα δεδομένα στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων και –έστω με καθυστέρηση– οδηγούνται στο συμπέρασμα πως η τουρκική επεκτατική πίεση έχει εισέλθει σε φάση ποιοτικής κλιμάκωσης. Το συμπέρασμα αυτό με τη σειρά του ωθεί τους αρμόδιους κρατικούς μηχανισμούς να προσαρμόσουν αντιστοίχως τον σχεδιασμό τους, προκειμένου να αποφύγουν αιφνιδιασμούς στο προσεχές μέλλον.

Είναι ενδεικτικό ότι στο Γενικό Επιτελείο έχουν αρχίσει να επεξεργάζονται σενάρια για το πώς και το που μπορεί να εκδηλωθεί τουρκική πρόκληση, ώστε κατά το δυνατόν να ληφθούν μέτρα αποτροπής και πάντως να υπάρχουν εκ των προτέρων σχέδια χειρισμού της. Ενδεικτικό του κλίματος είναι ότι έχουν δοθεί εντολές για αυξημένη επαγρύπνηση, ενώ μονάδες άμεσης εμπλοκής έχουν τεθεί σε κατάσταση “πορτοκαλί συναγερμού”.

Ας σημειωθεί ότι στις 2 Απριλίου, σύμφωνα με τουρκική NAVTEX, που εκδόθηκε για δέσμευση περιοχής στο ελληνικό FIR(!) θα πραγματοποιηθεί άσκηση με πραγματικά πυρά νότια του Καστελορίζου. Είναι πάγια τακτική της Τουρκία η καταχρηστική δέσμευση περιοχών και μάλιστα κατά τρόπο που να εγκλωβίζει ελληνικά νησιά.

Πηγή: slpress.gr

Εἶναι τραγικό τό γεγονός ὅτι μπροστά στήν ἰδεοληψία τους κάποιοι δέν ὀρρωδοῦν νά ποδοπατοῦν ἀνερυθρίαστα τήν ἔννομη πραγματικότητα καί τίς ἀρχές πού δῆθεν ὑπερασπίζονται. Ἀπόδειξη πασιφανής ἀπετέλεσε ἡ πολεμική ἐναντίον τῆς προσφάτου Ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ πού ἔκρινε ἐπί τῆς συνταγματικότητος τῶν Ἀποφάσεων τοῦ Ὑπουργοῦ Φίλη τῶν ἀφορωσῶν στήν διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στούς Ὀρθόδοξους  Ἑλληνόπαιδες.

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 2ᾳἈπριλίου 2018

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ Η ΑΠΟΦΑΣΗ 660/2018 ΤΗΣ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣτΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ;

Εἶναι τραγικό τό γεγονός ὅτι μπροστά στήν ἰδεοληψία τους κάποιοι δέν ὀρρωδοῦν νά ποδοπατοῦν ἀνερυθρίαστα τήν ἔννομη πραγματικότητα καί τίς ἀρχές πού δῆθεν ὑπερασπίζονται. Ἀπόδειξη πασιφανής ἀπετέλεσε ἡ πολεμική ἐναντίον τῆς προσφάτου Ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ πού ἔκρινε ἐπί τῆς συνταγματικότητος τῶν Ἀποφάσεων τοῦ Ὑπουργοῦ Φίλη τῶν ἀφορωσῶν στήν διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στούς Ὀρθόδοξους  Ἑλληνόπαιδες.

Μελετώντας κανείς τό αἰτιολογικό μέρος τῆς δημοσιευθείσης Ἀπόφασης τῆς Ὁλομελείας πού ἐξεδόθη μέ συντριπτική πλειονοψηφία 20 ἔναντι 5 ἀντιλαμβάνεται εὐχερέστατα ὅτι ἡ βάση τῆς ἀντισυνταγματικότητος τῶν προσβληθεισῶν Ἀποφάσεων Φίλη εἶναι ἡ καταστρατήγηση τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητος καί τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσονομίας. Χαρακτηριστικά ἡ Ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας ἀναφέρει στήν 14η παράγραφό της: «Πέραν δε τούτου, μάλιστα, για ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους μαθητάς -ιδίως τους μαθητάς του καθολικού δόγματος ή της εβραϊκής θρησκείας ή της μουσουλμανικής μειονότητος της Δυτικής Θράκης-ο νομοθέτης έχει ρητώς προβλέψει δυνατότητα διδασκαλίας του οικείου δόγματος ή θρησκείας από πρόσωπα προτεινόμενα από την οικεία θρησκευτική κοινότητα, προκειμένου δε περί της μουσουλμανικής μειονότητος από μουσουλμάνο θρησκευτικό λειτουργό (βλ. άρθρα 19 παρ. 1 τουν. 3379/1955, 85 παρ. 4 του ν. 1566/1985, 55 παρ. 5 του ν. 4386/2016 και 7 παρ. 1 του ν. 694/1977)». Καί στήν 15η παράγραφο: «Επειδή, περαιτέρω,κατά την κρατήσασα στο Δικαστήριο γνώμη, σύμφωνα με την συνταγματική αρχή της ισότητος (άρθρο 4 παρ. 1 του Σ/τος) και τις διατάξεις των άρθρων 9 και 14 της ΕΣΔΑ και της παρ. 1 του ΠΠΠ αυτής, το Κράτος δεν μπορεί ρυθμίζοντας το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, να στερήσει από τους μαθητάς που ασπάζονται ορισμένη θρησκεία το δικαίωμα, το οποίο αναγνωρίζει σε μαθητάς που ανήκουν σε άλλες θρησκείες,να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα της πίστεώς των (όχι δε και τα δόγματα άλλων θρησκειών)».

Εἶναι αὐτό πού ἐπισημειώναμε ἀδιαπτώτως καί πού δυστυχῶς δέν ἐλαμβάνετο ὑπ’ ὄψιν ὅτι δηλαδή σέ μία εὐνομούμενη Πολιτεία δέν μπορεῖς νά καταστρατηγεῖς τά δικαιώματα τῆς πλειονοψηφίας καί τήν ἴδια στιγμή νά ἀναγνωρίζεις τά καταστρατηγημένα δικαιώματα τῆς πλειοψηφίας, στίς μειοψηφίες γιατί αὐτό προσβάλλει τόν πυρήνα τῆς Δημοκρατίας, πού εἶναι ἡ ἰσότητα τῶν πολιτῶν ἔναντι τοῦ Νόμου καί ἰδιαίτερα τοῦ θεμελιώδους Νόμου τοῦ Κράτους πού εἶναι τό Σύνταγμα.

Εἷναι χαρακτηριστικό τό ἄρθρο τοῦ κ. Ἀκρίτα Καϊδατζῆ πού διδάσκει Συνταγματικό Δίκαιο στό ΑΠΘ, (Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν 21.3.2018) «Ἑλληνοχριστιανικό Σύνταγμα;» ὅπου ἐμφανίζεται ὡς ἀγνοῶν τό ἀντικείμενό του, νά ὑποβάλει τό ρητορικό ἐρώτημα: «Αν η ορθόδοξη πλειοψηφία έχει την αξίωση για θρησκευτική εκπαίδευση σύμφωνα με τα δόγματα της πίστης της, τότε την ίδια αξίωση, ενόψει της συνταγματικής ισονομίας, θα πρέπει να έχουν και όσοι δεν ανήκουν στην πλειοψηφία.Αυτό όμως θα σήμαινε ότι κάθε μαθητής, ανάλογα με το δόγμα στο οποίο ανήκει, θα έπρεπε να διδάσκεται διαφορετικό μάθημα Θρησκευτικών» καθώς καί ἡ ἀπό 23/3/2018 Ἀνακοίνωση τοῦ Σωματείου μέ τόν βαρύγδουπο τίτλο «Ἑλληνική Ἕνωση γιά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου» πού λέει: «Αν τα δείγματα αυτά απέπνεαν απλώς συντηρητισμό, θα ήταν περιστασιακά και ακίνδυνα. Δυστυχώς αποπνέουν νοοτροπία «φυσικής» συμμαχίας της δικαιοσύνης με τον κλήρο και με ακραίους θύλακες του πολιτικού φάσματος, κάτι που συνιστά μείζονα κίνδυνο για το νομικό μας πολιτισμό και την κοινωνική ειρήνη» καταφανῶς ἀποσιωπώντας τήν ἰσχύουσα ἔννομη πραγματικότητα στό συγκεκριμένο ζήτημακαί ἰδιαίτερα τό Νόμο 4386/2016 «Ρυθμίσεις γιά τήν ἔρευνα καί ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 83/11.5.2016 τ. Α΄), ὅπου στό ἄρθρ. 55 «Ρύθμιση θεμάτων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων» καί στήν παρ. 5  ἐπικαιροποιήθηκαν τά ἀκόλουθα: «5. Στο άρθρο 16 του Ν. 1771/1988 (Α΄171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β΄86) και 78871/22.3.1962 (Β΄125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας. Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα», καθώς καί τά ὁμοειδῶς ἰσχύοντα γιά τήν Μουσουλμανική μειονότητα μέ τούς Ν. 3379/1955, Ν. 1566/1985, Ν. 4186/2013, Ν. 4264/2014, Ν. 4351/2015.

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἀναχρονισμός εἶναι ἡ φαλκίδευση τῆς δημοκρατικῆς ἰσότητος, πού κατέγνωσε ἐκφαντορικά ἡ Ἀπόφασητῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ καί φασίζουσα ἀντίληψη εἶναι ὅσα ἐγράφησαν ἀποσιωπώντας τήν ἔννομη πραγματικότητα τῆς Χώρας, τήν ὁποία ὑπεράσπισε, ὡς ἔχον ὑποχρέωσι καί ὑπέρτατο χρέος τό Ἀνώτατο Συνταγματικό Ἀκυρωτικό Δικαστήριο.

Στό ἐρώτημα ἐάν εἶναι ἄνευ ἀντικειμένου ἡ συγκεκριμένη Ἀπόφαση ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Ὑπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου μέ τό ἀπό 21/3/2018 Δελτίο Τύπου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων, ὁ ὁποῖος στήν ἐρώτηση «τώρα σέ ποιά φάση εἴμαστε;» παραδέχεται ὅτι «ὑπάρχει ἡ δική μας ἀπόφαση ἡ ὁποία κρατάει τόν πυρήνα τῶν προτάσεων τοῦ κ. Φίλη». Ἄλλωστε ἔχομε βαρυσήμαντη συγκριτική μελέτη διεθνοῦς ἐπιστημονικοῦ Ἱδρύματος, πού ἀποδεικνύει ὅτι τό 93% τοῦ προγράμματος Θρησκευτικῶν Γαβρόγλου, ἀποτελεῖ πιστή ἀντιγραφή τοῦ προγράμματος Θρησκευτικῶν Φίλη.

Ἑπομένως ἡ ἐκδοθεῖσα ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας mutatismutandisρυθμίζει καί τίς ἰσχύουσες ὑπουργικές ἀποφάσεις τοῦ κ. Γαβρόγλου. Παρέλκει νά τονιστεῖ ὅτι καί αὐτές ἔχουν ἤδη προσβληθεῖ ἀκυρωτικῶς, ἀλλά τό κυριώτερο ἔχουμε προσφύγει ἐνώπιον τῆς Ἐπιτροπῆς Ἀναστολῶν καί τῆς Ἐπιτροπῆς Συμμορφώσεως τοῦ ΣτΕ, διότι ὑφίσταται δεσμία ὑποχρέωση τῆς Διοικήσεως νά συμμορφωθεῖ, διότι ἄλλως παραβιάζει εὐθέως τό ἄρθρο 95 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος καί ἡ μέν Διοίκησι τιμωρεῖται μέ ἡμερήσιο πρόστιμο, ὁ δέ αὐθαιρετῶν Ὑπουργός ἐνέχεται γιά τό ἀδίκημα τῆς κατάχρησης ἐξουσίας.

Κατά ταῦτα εὐγενῶς προτείνομε, στούς ἐπικριτές τῆς Ἀποφάσεως τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ νά ἐπανασταθμίσουν τά δημοκρατικά τους αἰσθητήρια καί νά προσπαθήσουν νά ἀπεμπλέξουν τήν κρίση τους ἀπό τά ἰδεολογήματα πού τούς κατατρύχουν, ἐάν θέλουν νά ὑπολογίζονται ἐντός τοῦ δημοκρατικοῦ τόξου, στό κράτος δικαίου καί ἰσονομίας, πού θέλουμε νά εἶναι ἡ Χώρα μας.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἁγία μας Ἐκκλησίας καλεῖται νά διεκδικήσει ὄχι ἕνα «φιλολογικό διάλογο» μέ τό ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο γιά τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά αὐτό πού δικαιωματικά τῆς ἀνήκει καί πού παρανόμως καί ἀντιδημοκρατικά τῆς ἀφαιρεῖται, νά συγγράφει ἡ ἴδια μέσῳ τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς καί Νεότητος καί Πολιτιστικῆς Ταυτότητος τά βιβλία θρησκευτικῶν πού θά διδάσκονται στούς Ὀρθόδοξους Ἑλληνόπαιδες καί νά προτείνει τούς διδάσκοντες αὐτά κατά τά ἰσχύοντα στίς λοιπές θρησκευτικές κοινωνίες τῆς Χώρας, Μουσουλμάνους, Ρωμαιοκαθολικούς καί Ἑβραίους.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η υπόθεση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, που έχουν συλληφθεί από τις τουρκικές αρχές, πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πραγματική της διάσταση.

Ο σεβασμός στα δικαιώματα των κρατουμένων και η δημιουργία συνθηκών για μια δίκαιη δίκη είναι αδιαπραγμάτευτες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού.

Η κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία, με συχνές τις καταδίκες από το ΕΔΔΑ για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και απροκάλυπτες παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, δημιουργούν εύλογες επιφυλάξεις για την εξέλιξη της υπόθεσης. Ήδη, οι Έλληνες στρατιωτικοί κρατούνται χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.

Το δικηγορικό σώμα, με αγώνες, διαχρονικά, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ορθή και ταχεία απονομή της Δικαιοσύνης, παρακολουθεί την εξέλιξη της υπόθεσης, βρίσκεται σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές, οι οποίες έχουν την ευθύνη χειρισμού της υπόθεσης, δεδομένου ότι η σύλληψη των στρατιωτικών έγινε, κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας τους. Επιπλέον, έχει ενημερώσει σχετικά το Συμβούλιο Δικηγορικών Συλλόγων Ευρώπης, από το οποίο έχει ζητήσει παρέμβαση για την τήρηση των δικαιοκρατικών εγγυήσεων που κατοχυρώνει το διεθνές δίκαιο, καθώς και αποστολή παρατηρητών στη σχετική δικαστική διαδικασία.

Πηγή: Ολομέλεια Δικηγορικών Συλλόγων

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή. Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές. Κανεὶς δὲν χάρηκε. Δεν ἤθελαν ἄλλο παιδί. Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Περπατοῦσε μέρα καὶ νύχτα στοὺς δρόμους τῆς πόλης σὰν ἀερικό. Στὸ ἕνα χέρι ἕνα ποτήρι μπίρα καὶ στὸ ἄλλο ἕνα ἀτελείωτο τσιγάρο. Γελοῦσε καὶ κουβεντίαζε μὲ σκιές.

Ἔβριζε τὴν μοίρα του καὶ κοιμόταν ὅπου ἔβρισκε.

Τὸ καλοκαίρι σὲ παγκάκια κάτω ἀπὸ δέντρα καὶ τὸ χειμώνα σὲ εἰσόδους πολυκατοικιῶν. Εἶχε σπίτι.

Τὸ πατρικό του, ἀλλὰ σπάνια πήγαινε.

Ἄντε γιὰ κανένα μπάνιο.

Ἴσως σὲ κάποια μεγάλη ἐπέτειο, ὅπως ἔλεγε. Δίπλα του σὲ κάθε βῆμα ὑπῆρχαν σκυλιά. Ἄλλοτε γάτες.

Μερικὲς φορὲς κρατοῦσε ποντίκια.

Τὰ μεγάλωνε μέσα στὶς μεγάλες καὶ βαθιὲς τσέπες τοῦ σκισμένου καὶ λιγδιασμένου σακακιοῦ του.

Σόκαρε.

Τοῦ ἄρεσε νὰ προκαλεῖ τὸν φόβο στοὺς νοικοκυραίους.

Στοὺς «καθὼς πρέπει» πολίτες, ποὺ σέβονταν τοὺς νόμους καὶ κυρίως ἦταν «ἐχέφρονες». Ἐνῶ ἐκεῖνος γιὰ ὅλους ἦταν ὁ «τρελός» τῆς γειτονιᾶς. Ἐγὼ τὸν γνώρισα στὸ καφενεῖο. Καθόταν ὅπως πάντα μόνος. Βυθισμένος στὶς σκέψεις.

Στὸ δεξί του χέρι ἕνα ποτήρι ἀλκοόλ.

Στὸ ἀριστερὸ ἕνα τσιγάρο τὸ ὁποῖο δὲν ἔσβηνε ποτέ.

Λὲς καὶ εἶχε τάμα τὴν καταστροφή του. Ἔπαιρνε τὴ μπίρα στὸ χέρι καὶ πηγαινοερχόταν μὲ βιαστικὰ βήματα μὲς στὸ μαγαζί.

Καμιὰ φορᾶ, ἅμα αἰσθανόταν πιὸ καλὰ ἔπαιζε κανένα τάβλι.

Γελοῦσε μὲ τὴν ψυχή του.

Ἐὰν κέρδιζε τὴν παρτίδα, ἐνίωθε σπουδαῖος καὶ καυχιόταν γιὰ τὶς ἐπιδόσεις του.

Λένε ὅτι ὅλα ξεκίνησαν ὅταν ἦταν ἔφηβος.

Τότε χάθηκε στοὺς λαβυρίνθους τοῦ μυαλοῦ του.

Ἄρχισε νὰ μιλάει μὲ σκιές.

Νὰ ἀκούει φωνές.

Φανταζόταν σκηνὲς ποὺ προβάλλονται κάθε ἀργὰ στὸ βουβὸ σινεμὰ τοῦ πόνου του.

Παρ’ ὅλα αὐτὰ ἦταν εἰρηνικὸς καὶ ἄκακος. Ἥσυχος καὶ ἀθόρυβος.

Μιλοῦσε καὶ χαμογελοῦσε σὲ ὅλους.

Ὅταν τὸν χαιρετοῦσες ἄνθιζε τὸ πρόσωπό του. Μονάχα μὲ ὁρισμένους ἦταν κάπως ἐπιφυλακτικὸς καὶ ἀπόμακρος.

Ἐνίωθε μὲ ἕνα δικό του τρόπο τὴν σκληρότητα ποὺ ἔκρυβαν.

– Αυτούς νὰ τοὺς προσέχετε, συμβούλευε τοὺς θαμῶνες τοῦ καφενείου.

Εἶναι κακοὶ ἄνθρωποι.

Κάτω ἀπὸ τὴν γραβάτα ὑπάρχει βρωμιά. Μυρίζει ἡ καρδιὰ τοὺς πονηριά.

Παρ’ ὅλα τὰ προβλήματά του, δὲν ἔπαψε οὔτε μία στιγμὴ νὰ πλάθει ὄνειρα.

Νὰ κοιμᾶται στὴν ἀγκαλιὰ τῆς προσωπικῆς του ἐλπίδας.

Νὰ πίνει πρωινὸ μὲ πρόσωπα τῆς φαντασίας του καὶ νὰ κοιμᾶται στὶς γλυκιὲς ἀγκαλιὲς τῶν ὀνείρων του.

Αὐτοὶ τουλάχιστον νοιάζονται γιὰ κεῖνον.

Τὸν γλυκοχαιρετοῦσαν καὶ τὸν προσεχαν.

Καὶ ἂς μὴν ὑπῆρχαν.

Οἱ ἄλλοι, οἱ «κανονικοί», τὸν κυνηγοῦσαν. Κρυφὰ τὸν λοιδοροῦσαν.

Κι αὐτὰ τὰ βλέμματά τους, πόσο πολὺ τὸν τυραννοῦσαν.

Γεμάτα οἶκτο καὶ λύπηση.

Ἀπόρριψη καὶ περιφρόνηση ποὺ κόβει σὰν τζάμι.

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς κοιτοῦσε στὰ μάτια. Σχεδὸν καθόλου.

Εἶχε σκυμμένο τὸ κεφάλι καὶ μετροῦσε τὰ βήματά του στὰ σοκάκια τῶν μονολόγων του. Λὲς καὶ περίμενε ν’ ἀλλάξει ὁ δρόμος τῆς ζωῆς του.

Ἕνα βράδυ τὸν κέρασα μία μπίρα.

Τὴν δέχτηκε μὲ χαμόγελο.

Ἔστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ μὲ κοίταξε κατευθείαν στὰ μάτια, σπάνιο φαινόμενο γιὰ ἐκεῖνον.

Λὲς καὶ ἤθελε νὰ μοῦ κάνει κάποια μεγάλη δήλωση.

Μία σπουδαία ἀνακοίνωση.

– Φίλε, αὔριο ἔχω ἐπέτειο.

– Τί ἐπέτειο, βρὲ ; τοῦ ἀπάντησα μὲ ἀπορία. Μήπως ἐννοεῖς γενέθλια;

– Ὄχι. Ἐπέτειο. Ξέρω τί σου λέω.

Σὰν αὔριο τῆς Σταυροπροσκύνησης γεννήθηκα. Ἦταν ἡ μέρα ποὺ ἦρθα στὴν ζωή.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Κανεὶς δὲν γέλασε.

Ἦταν ὅλοι τους βουβοὶ καὶ τρομαγμένοι.

– Ποῦ τὸ ξέρεις, ρέ; Γιατί τὸ λές;

– Ναί, ξέρω τί σου λέω.

Κανεὶς δὲν χάρηκε.

Μοῦ τὸ εἶπε ὁ μεγάλος μου ἀδελφός.

Δὲν ἤθελαν ἄλλο παιδὶ καὶ ἐγὼ τοὺς ἔτυχα.

Ἀπὸ τύχη γεννήθηκα.

Θύμωσαν μαζί μου.

Ντρεπόντουσαν γιὰ μένα.

Δὲν μὲ ἤθελαν.

Ἡ μάνα ντρεπόταν νὰ μὲ θηλάσει.

Πῆρε φάρμακα γιὰ νὰ σταματήσει τὸν θηλασμό.

«Σὲ τέτοια ἡλικία νὰ δείχνω τὰ στήθη μου; Ντροπῆς εἶναι».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦσε καὶ ἡ γιαγιά μου.

Ἡ μάνα τοῦ πατέρα μου.

Δύστροπη καὶ σκληρὴ γυναίκα.

Ἔζησε σὲ ἐποχὲς ὅπου τὸ κορίτσι θεωρούταν κατάρα γιὰ μία οἰκογένεια.

Ἡ δὲ ζωὴ τῆς γυναίκας σκέτη κόλαση.

Ὑποταγή, ὑποτέλεια, βία καὶ περιθώριο.

Λίγο καλύτερα ἀπὸ τὰ ζῶα τῆς φαμίλιας.

Ἔτσι ἡ γιαγιὰ μισοῦσε τὴν ζωή.

Ὁτιδήποτε εἶχε σχέση μὲ τὴν χαρὰ τῆς ζωῆς. Δὲν ἔζησε αὐτή, δὲν χάρηκε, κανεὶς νὰ μὴν χαρεῖ.

Αὐτὸ ἦταν τὸ κρυφό της δόγμα.

Ἔλεγε καὶ ξανάλεγε στὴ μάνα μου,

«Τί τὸ θέλατε τὸ παιδὶ σὲ τέτοια ἡλικία; Νὰ σᾶς κοροϊδεύει ὁ κόσμος ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ κάνετε καλὰ τὶς ὁρμές σας; Ρεζίλι γίναμε σὲ ὅλο τὸ χωριό».

Προσπάθησαν νὰ μὲ ρίξουν πολλὲς φορές.

Τί μπουνιὲς ἔδινε ὁ πατέρας στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας, τί βίαιες καὶ κουραστικὲς δουλειὲς τίποτα.

Δὲν ἔλεγα νὰ τὸ κουνήσω.

Μέσα ἐκεῖ, γραπωμένος ἀπὸ τὴν ζωή.

Λένε οἱ παλιοὶ ὅτι ἅμα εἶναι νὰ παιδευτεῖς, θὰ παιδευτεῖς.

Δὲν τὴν γλυτώνεις.

Καὶ ἐγώ, φίλε μου, παιδεύομαι ἀπὸ τὴν πρώτη ἀνάσα ζωῆς.

Κατάλαβες τώρα, γιατί σου λέω ὅτι δὲν μὲ ἤθελες κανείς;

Αὐτὸ τὸ βασανιστικὸ ἐρώτημα στοιχείωσε μέσα στὴν ὕπαρξή μου.

Ξημερώνει, βραδιάζει καὶ ἐγὼ διερωτῶμαι,

«Μὲ θέλεις κανείς;».

Μόλις τελείωσε τὴν φράση αὐτὴ πετάχτηκε πάνω λὲς καὶ τὸν χτύπησε ἠλεκτρικὸ ρεῦμα.

– Ἄντε, καληνύχτα.

Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν μπίρα.

Μέχρι νὰ σηκωθῶ εἶχε χαθεῖ τρέχοντας στὰ παρακάτω στενὰ γύρω ἀπὸ τὸ καφενεῖο.

Εἶχε τοὺς δικούς του ρυθμούς, τὰ δικά του ὅρια καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν δικό του κόσμο ποὺ δὲν χωροῦσαν καθωσπρεπισμοί.

Ὅλα ἦταν ἐλεύθερα, αὐθεντικά.

Ἀγαποῦσε ἰδιαίτερα τὰ παιδιά, τοὺς παπποῦδες καὶ τὰ ἀδέσποτα ζῶα.

Ὅλους τους ἀδύναμους.

Ἐνίωθε ὅτι συγγένευαν μαζί του.

Μία σχέση πέρα ἀπὸ τὸ μυαλὸ καὶ τὴν λογικὴ ἔρεε μέσα του μὲ αὐτὲς τὶς ὑπάρξεις.

Τὸ πατρικό του σπίτι τὸ εἶχε γεμίσει σκύλους καὶ γάτες.

Χελῶνες, μικρὲς κουκουβάγιες καὶ νυχτερίδες. Περνοῦσε, τὰ τάιζε καὶ ἔπειτα χανόταν καὶ πάλι στοὺς δρόμους.

Εἶχε συμφιλιωθεῖ ἀπόλυτα μαζί τους.

Ὁ κόσμος τῆς λογικῆς τὸν εἶχε ἀπορρίψει.

Ὁ κόσμος ὅμως τῆς «ἀλόγου» φύσεως τὸν εἶχε ἀγαπήσει καὶ ἐντάξει ἀπόλυτα στὴν κοινωνία του.

Τὰ βράδια, ἔπαιρνε κάποιο ἀπὸ τὰ σκυλιὰ τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατέβαινε σὲ φτωχογειτονιὲς τῆς πόλης.

Ὅπου ἔβρισκε μία γριὰ ἢ ἕνα γέρο μόνο του βουτηγμένο στὴν μοναξιά, τὸν ἀγκαλίαζε, τοῦ ἔκανε ἀστεία καὶ καθόταν γιὰ παρέα.

Ἔπαιρνε μπίρες ἀπὸ τὸ περίπτερο καὶ κουβεντίαζε μὲ τὶς ὧρες μαζί τους.

Ἔλεγε ὅτι, ἐπειδὴ ἐνίωθαν τελειωμένοι, ἦταν ὡραῖοι.

Ἡ σωματικὴ ἀδυναμία ἄνθιζε μία δύναμη στὴν ψυχή τους.

Τοῦ ἄρεσε ἡ παρέα τους.

– Νὰ σοὺ κάνω, παιδί μου, ἕνα καφεδάκι;

– Ὄχι, ρὲ θεία, τί νὰ τὸν κάνω τὸν καφέ; Ὁ καφὲς εἶναι γιὰ κείνους ποὺ θέλουν νὰ θυμοῦνται.

Ἐγὼ προτιμῶ νὰ ξεχνῶ.

Νὰ μὴν σκέφτομαι.

Νὰ ἡσυχάζει ὁ νοῦς μου.

Ἔτσι ἡ μπιρίτσα κάνει καλύτερη δουλειά.

Μὲ ζαλίζει.

Θολώνει τὸ μυαλὸ καὶ δὲν καταλαβαίνω τίποτα. Μὲ νιώθεις;

Οἱ γερόντοι ἔγνεφαν συγκαταβατικὰ κι ἂς μὴν καταλάβαιναν τίποτα ἀπολύτως.

Ἡ οὐσία γι’ αὐτοὺς ἦταν ὅτι εἶχαν μία παρέα. Ἕναν ἄνθρωπο νὰ ποῦν μία κουβέντα.

Γιὰ τὰ περασμένα μεγαλεία τους, τοὺς ἄνδρες ποὺ τὶς τυραννοῦσαν, γιὰ τὰ παιδιά τους ποὺ ἔλειπαν στὰ ξένα.

Οἱ περισσότεροι γιὰ τὴν ἐγκατάλειψη ποὺ ἐνίωθαν.

Ἐκεῖνος τοὺς ἄκουγε. Δὲν μαρτυροῦσε τὰ μυστικά τους καὶ τὸ κυριότερο δὲν ἀπέρριπτε κανένα.

Ἀντιθέτως τοὺς ἔδινε μὲ τὸν δικό του τρόπο δύναμη.

– Ἔλα, μωρὲ θεία.

Ὅλοι λίγο πολὺ σταυρωμένοι εἴμαστε σὲ αὐτὸ τὸν ντουνιά.

Κάθε σπίτι καὶ καημός.

Κάθε ἄνθρωπος καὶ βάσανα.

Εἶδες ἐσὺ κανένα νὰ μὴν κουβαλάει σταυρό;

Δὲς καὶ ἐμένα ποὺ εἶμαι ἕνα ρεμάλι.

Κανεὶς δὲ μὲ ὑπολογίζει.

Ὅλοι μὲ λυποῦνται καὶ μὲ φωνάζουν, «τρελό», «κακομοίρη», «ἄχρηστο».

Ἐντάξει ὅμως.

Ζῶ καὶ ἐγώ.

Ἀντέχω.

Ἐφτίαξα τὸν δικό μου κόσμο καὶ εἶμαι πρίγκιπας.

Αὔριο ξημέρωνε τῆς Σταυροπροσκύνησης. Γιόρταζε.

Σκέφτηκε νὰ πάει σπίτι.

Νὰ κάνει κανένα μπάνιο.

Νὰ ἀλλάξει τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε σχεδὸν ἔξι μῆνες.

Οἱ γείτονες τοῦ ἄφηναν στὴν πόρτα κανένα ρουχαλάκι.

Καλὰ ἦταν.

Φορεμένα, ἀλλὰ καθαρὰ καὶ σιδερωμένα. Σκέφτηκε ὅτι εἶχε νὰ πάει πολὺ καιρὸ στὴν ἐκκλησία.

Τοῦ εἶχε λείψει.

Δὲν μποροῦσε νὰ παραμείνει πολλὴ ὥρα μέσα στὸ ναό, μία καὶ δὲν ἡσύχαζε τὸ βῆμα του, ἀλλὰ ὡστόσο θὰ ἄναβε τὸ κερί του καὶ θὰ ἔκανε τὸν Σταυρό του.

Πῆγε σπίτι.

Πλύθηκε.

Ἔβαλε τὰ καθαρὰ ροῦχα καὶ κατέβηκε στὴν ἐκκλησία.

Εἶχε ἀρκετὸ κόσμο.

Ἄναψε κερὶ καὶ σταμάτησε δίπλα σὲ ἕνα παιδί. Ἐκεῖ ἀναπαυόταν.

Ἐνίωθε πιὸ οἰκεία.

Τοὺς ἐνήλικες δὲν τοὺς ἐμπιστευόταν.

Κάθισε κατάχαμα.

Δὲν ἤθελε τὶς καρέκλες.

Ἄλλωστε ἤξερε ὅτι δὲν θὰ μπορέσει νὰ μείνει πολύ.

Θὰ τὸν ἐπίανε πάλι αὐτὴ ἡ νευρικότητα.

Ἡ τρεχάλα.

Ἡ λειτουργία ἦταν ὑπέροχη.

Ἐνίωθε πολὺ ὄμορφα.

Τὸν εἶχε συνεπάρει τόσο πολὺ ποὺ ξέχασε τὰ τρελὰ βήματά του.

Εἶχε εἰρηνεύσει ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα του.

Μία γλυκιὰ ὑπερκόσμια ἡδονὴ ἔρεε μέσα στὸ εἶναι του.

Ποτὲ δὲν εἶχε νιώσει τέτοια θαλπωρή.

Τέτοιο δυνατό, ζεστὸ καὶ ὄμορφο συναίσθημα. Λὲς καὶ κάποιος τὸν ἀγαποῦσε.

Λὲς καὶ κάποια τὸν κρατοῦσε ἀγκαλιά.

Αἰσθάνθηκε ἕναν γλυκὸ ὕπνο νὰ ξελογιάζει τὰ μάτια του.

Ἔγειρε τὸ κορμί του στὸ πάτωμα.

Ξάπλωσε.

Σταύρωσε τὰ χέρια του στὸ στῆθος καὶ μάζεψε τὰ πόδια του στὴν κοιλιά του.

Ἔγινε ἕνα κουβαράκι.

Σὰν μικρὸ παιδί.

Μερικοὶ γέλασαν.

Ἄλλοι πάλι ἐκνευρίστηκαν μὲ τὴν ἀσέβειά του. Τί στάση ἦταν αὐτὴ μέσα στὸ ναὸ καὶ μάλιστα ἐν ὥρα Λειτουργίας;

Ἄσχημα πράγματα.

Μερικοὶ εἶπαν νὰ τὸν ξυπνήσουν.

Νὰ τὸν σκουντήξουν. Ὁρισμένοι ὅμως ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν τοὺς ἐμπόδισαν.

– Ἀφῆστε τὸν. Δὲν ἐνοχλεῖ κανένα.

Ἐκεῖνος ἔδειχνε τόσο εὐτυχισμένος.

Τόσο χαρούμενος καὶ γαλήνιος.

Λουσμένος στὸ φῶς.

Ἔφεγγε μακαριότητα, ποὺ ἔλειπε ἀπὸ ὅλους τους ἐπικριτές του καὶ ἂς μιλοῦσαν μὲ τόσο «σεβασμὸ» καὶ θρησκευτικὸ στόμφο γιὰ τὰ τελούμενα μυστήρια.

Ἐκεῖνος εἶχε τὴν Χάρη καὶ αὐτοὶ τὸν νόμο.

Ἡ λειτουργία τελείωσε.

Ὁ Σταυρὸς ἦταν πλέον στὴν μέση του ναοῦ. Στολισμένος μὲ ἄνθη ποὺ μοσχοβολοῦσαν ἐλπίδα.

Οἱ πιστοὶ εἶχαν σηκωθεῖ ἀπὸ τὶς θέσεις τους, σχηματίζοντας οὐρὲς γιὰ τὸ ἀντίδωρο.

Αὐτὸς δὲν ἔλεγε νὰ ξυπνήσει.

Στὴν ἴδια θέση γαλήνιος.

Στὴν ἴδια στάση ἀκίνητος καὶ φωτεινός.

Ὁ πάπα Χρῆστος εἶπε νὰ φωνάξουν τοὺς ἐπιτρόπους.

– Καλὰ δὲ βλέπετε τὸ παλικάρι: Ξυπνῆστε τὸν νὰ πάρει κι αὐτὸς ἀντίδωρο. Νὰ πάει σπίτι του.

– Σήκω, νεαρέ. Ξύπνα. Τελειώσαμε, εἶναι ὥρα νὰ πηγαίνεις.

Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε μόλις ἀρχίσει.

Στὸ ναὸ εἶχε μείνει μονάχα τὸ σῶμα του.

Ἡ ψυχὴ τοῦ ταξίδευε.

Στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία ὁ ναὸς γέμισε ἀπὸ παιδιὰ καὶ γέρους.

Στὴν αὐλή, μπροστὰ στὴν πόρτα, εἶχαν παραταχθεῖ σκύλοι καὶ γάτες.

Λὲς καὶ κάποιος μυστικὰ τοὺς εἶχε εἰδοποιήσει. Οἱ ἀγαπημένες τοῦ γιαγιάδες ξαγρύπνησαν δίπλα στὸ λείψανο τοῦ γλυκοῦ «τρελοῦ» τους. Ὅλοι οἱ «ἀνώνυμοι» ἦταν ἐκεῖ.

Τὸν ἔθαψαν ὅπως τὸν βρῆκαν.

Σὲ στάση ἐμβρύου...

Πηγή: Αμφοτεροδέξιος..., Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ομιλία του Ηρακλή Ρεράκη, Καθηγητή Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής στη Θεολογική Σχολή του ΑΠΘ και Προέδρου της Πανελλήνιας Ενώσεως Θεολόγων στο Συλλαλητήριο των Ορθοδόξων Σωματείων για τα Νέα Θρησκευτικά στα Προπύλαια (4 Μαρτίου 2018) με θέμα: «Η Χριστομαχία στα νέα Θρησκευτικά και οι συνέπειές της στην αγωγή των νέων μας»

Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες, κύριοι εκπρόσωποι των αρχών του τόπου, αγαπητοί συνάδελφοι όλων των βαθμίδων Εκπαίδευσης, αγαπητοί μαθητές και φοιτητές, αγαπητοί φίλοι.

Σήμερα Κυριακή, ημέρα που η Εκκλησία μας τιμά τον μεγάλο αγωνιστή και υπερασπιστή της Ορθοδοξίας από τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, συγκεντρωθήκαμε εδώ για να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας στην συστηματική αποδόμηση της πίστεώς μας, που διενεργείται, δυστυχώς πλέον, μέσα στα σχολεία μας, από το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων. Το ως άνω Υπουργείο, καταργώντας το αμιγώς ορθόδοξο μάθημα και επιλέγοντας την αντορθόδοξη πολυθρησκειακή αγωγή, ως ύλη διδασκαλίας στα σχολεία, είναι σαφές ότι επιβάλλει μια παράνομη, αντορθόδοξη και πολυθεϊστική προπαγάνδα σε βάρος των παιδιών μας, μέσα από την οποία διενεργείται ένας εμφανής ή αφανής προσηλυτισμός τους στην πανθρησκεία, τη θεοσοφία και, κατ΄ ουσία, στην αθεΐα. Γι΄ αυτόν τον λόγο, δεν μπορούμε, ως ορθόδοξοι Χριστιανοί, να επαναπαυόμαστε και να σιωπούμε, βλέποντας, ιδίοις όμμασι πλέον, ότι τα Νέα Προγράμματα και βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, που τέθηκαν σε ισχύ από το σχολικό έτος 2016, δηλητηριάζουν πνευματικά τα παιδιά μας με το συνονθύλευμα της πολυθρησκείας που τους προσφέρουν. Το νέο αυτό εφεύρημα της πολυθρησκειακής σούπας αποτελεί πρόσφορο και «έξυπνο» μέσο και εργαλείο για την επίτευξη αποορθοδοξοποίησης των παιδιών μας και εμποτισμού τους στο διαθρησκειακό πνεύμα, στον θρησκευτικό συγκρητισμό και σχετικισμό και στη σύγχυση. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό της ιδεοληπτικής πλύσης του εγκεφάλου τους, καταλήγουν στη σταδιακή αλλοίωση της θρησκευτικής τους συνείδησης και, τελικά, στην απιστία και στην αθεΐα. Τα νέα Προγράμματα γνωστοποιούν το ενδιαφέρον και τον σεβασμό των δημιουργών τους για την ετερότητα. Ωστόσο, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι το ενδιαφέρον δεν είναι ειλικρινές, διότι η πολυθρησκειακή αγωγή προέρχεται από μια απέχθεια έναντι του οποιουδήποτε ιερού, με στόχο την αποϊεροποίηση της συνείδησης. Συνεπώς, το δήθεν ενδιαφέρον για τους αλλόθρησκους μαθητές αποτελεί πρόσχημα. Η πολυθρησκειακή διδασκαλία οδηγεί στην εξίσωση και ισοτιμία της Ορθοδοξίας με τις θρησκείες των ειδώλων και, ταυτόχρονα, αλλοιώνει τη διδασκαλία κάθε θρησκευτικής παράδοσης, προσφέροντας σε κάθε μαθητή, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική του προέλευση, έναν θρησκευτικό πολτό. Και αυτό διότι πρόκειται για μια μεθοδευμένη πολτοποίηση της θρησκευτικής συνείδησης όχι μόνον των ορθοδόξων μαθητών, αλλά και των αλλόθρησκων μαθητών. Η διαθρησκειακή τους δομή δεν εγγυάται σε καμιά περίπτωση από παιδαγωγικής πλευράς, τη στήριξη των θρησκευτικών ταυτοτήτων των μαθητών στους οποίους απευθύνεται. Αντίθετα, υπονομεύει ύπουλα και, στην πράξη, καταργεί και τη θρησκευτική ταυτότητα και τη θρησκευτική ετερότητα όλων των μαθητών και οδηγεί στη θρησκευτική ουδετερότητα, δηλαδή στην αδιαφορία ή αθεΐα έναντι κάθε πίστεως.

Είναι βέβαιη η πνευματική βλάβη που προκαλείται από την επιβολή της πολυθρησκειακής διδασκαλίας στα ορθόδοξα παιδιά, στην περίοδο της πνευματικής τους αναπτύξεως. Τα παιδιά σε αυτήν τη φάση της ζωής τους διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και έχουν ανάγκη από την υγιή ανάπτυξη της χριστιανικής τους αυτοσυνειδησίας με διδασκαλίες, όμως, που τροφοδοτούν τις ψυχές τους με τους ζωηφόρους χυμούς της δικής τους παραδόσεως. Αντίθετα όμως, το Νέο Πρόγραμμα επιβάλλει στα παιδιά κακόδοξες διδασκαλίες δηλητηριάζοντάς τα πνευματικά. Για τους λόγους αυτούς, εμείς όλοι αναγκαστήκαμε και αναγκαζόμαστε να βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες, για να διεκδικούμε το αυτονόητο για τα παιδιά μας, δηλαδή το δικαίωμα της αμιγούς, πλήρους και συγκροτημένης σχολικής διδασκαλίας της δικής τους πίστεως, το δικαίωμα που απολαμβάνουν τα παιδιά των Χριστιανών στις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες.

Στη χώρα μας, μετά από 180 περίπου χρόνια ορθόδοξης διδασκαλίας στα σχολεία, το Υπουργείο, από το 2016, ακολουθώντας ένα μη χριστιανικό και μη παιδοκεντρικό, αλλά ιδεοληπτικό σχεδιασμό, μεθοδεύει να αλλαξοπιστήσει τα παιδιά μας, προσφέροντας σε αυτά, με βιωματικό τρόπο, όχι τη δική τους παράδοση αλλά ένα μείγμα θρησκευτικών παραδόσεων. Στην ουσία, δηλαδή, χρησιμοποιεί την παιδεία, όχι για να υπηρετήσει, αλλά για να μεταλλάξει και να μεταστρέψει τη συνταγματικά προστατευόμενη θρησκευτική τους συνείδηση. Με άλλα λόγια, το Υπουργείο εγκαινιάζει μια σύγκρουση με τις χριστιανικές ρίζες του πολιτισμού μας, μια νέα περίοδο, νέων διωγμών και Χριστομαχίας, με στόχευση την αλλαξοπιστία της νεότητας. Τα πολυθρησκειακά Προγράμματα, δεν έχουν καμία σχέση με παιδαγωγικές αρχές. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται μπορεί να έχουν κάποια παιδαγωγική βάση, αλλά ο σκοπός, η δομή, ο προσανατολισμός, το περιεχόμενο και οι στόχοι του Προγράμματος δεν σχετίζονται με την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και διδασκαλία. Δεν έχει σημασία και αποτελεί δόλωμα το γεγονός ότι έχουν σκορπίσει μέσα στα Προγράμματα και κάποια κείμενα που είναι χριστιανικά, όταν το όλον του Προγράμματος έχει δομή, κατεύθυνση και στόχευση διαθρησκειακή, στοιχεία που το καθιστούν όργανο προσηλυτισμού και προπαγάνδας, αρχικά στην πολυθεϊα και έπειτα στην αθεΐα. Δύο βασικές στρατηγικές ακολουθούνται με αυτό το Πρόγραμμα: Αφενός, στοχεύεται η μετατροπή της εξ΄ Αποκαλύψεως πίστεως του Χριστού σε μια απλή και συνήθη ανθρωποκατασκευασμένη θρησκεία. Αφετέρου, μεθοδεύεται η συστηματική ανάμειξη της ορθόδοξης διδασκαλίας με τις διδασκαλίες των θρησκειών, προκειμένου να επέλθει, μέσα από τον θρησκευτικό συγκρητισμό, η σύγχυση, που θα συμβάλει στην απομείωση της ορθόδοξης πίστεως και στην ομογενοποίησή της με τις θρησκείες, με τις οποίες, όμως, δεν έχει καμιά θεολογική ομοιότητα ή σχέση. Η μεγάλη εξαπάτηση, όμως, που γίνεται, επιμελώς, είναι ότι όλος αυτός ο αντιχριστιανικός πολυθρησκειακός ακταρμάς, βαπτίζεται και λανσάρεται προς όσους δεν είναι ενημερωμένοι, ως ορθόδοξη διδασκαλία.

Δεν απαντά κανείς, όμως, στο ερώτημα: Πότε η ορθόδοξη Εκκλησία και θεολογία, υιοθέτησε τέτοιας μορφής πολυθρησκειακή διδασκαλία για μικρούς ή μεγάλους χριστιανούς; Γνωρίζουν όλοι αυτοί οι Θεολόγοι που συνεργάστηκαν με το Υπουργείο και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και συνέγραψαν αυτό το ανίερο δημιούργημα, που λέγεται Πρόγραμμα για τα Θρησκευτικά, ότι οι διδασκαλίες των θρησκειών που μεθόδευσαν με τα Προγράμματα και τα βιβλία τους να διδάσκονται τα ορθόδοξα παιδιά, είναι ξένες και αντιτίθενται προς τη διδασκαλία της χριστιανικής πίστεως και παραδόσεως; Και τούτο, διότι η διδασκαλία των θρησκειών πραγματοποιείται, όχι πληροφοριακά, όπως διδάσκονταν έως το 2016 στα σχολεία, αλλά βιωματικά; Γνωρίζουν ότι τις διδασκαλίες αυτές, τις θεωρεί η Εκκλησία του Χριστού αιρετικές κακοδοξίες και, εφόσον προσφέρονται, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά, που βρίσκονται σε μη κατάλληλο πνευματικό επίπεδο, συμβάλλουν στην αμφιβολία, στην αλλοίωση και στην αμφισβήτηση της πίστεως και, συνεπώς, στη διακινδύνευση της εν Χριστώ σωτηρίας τους; Αναφέρουμε, για παράδειγμα, ορισμένες διδασκαλίες από τα σχολικά βιβλία ή φακέλους για του λόγου το αληθές: Στο Βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου στη σελ. 85-86 οι μαθητές/τριες μαθαίνουν για τον Χριστό ότι είναι ο Δημιουργός του κόσμου, του ανθρώπου και της ζωής. Σ το ίδιο βιβλίο, όμως ( σ. 125 ) , μαθαίνουν για τον Αλλάχ ότι αυτός είναι « Ο ένας και μοναδικός θεός» «ο παντοδύναμος και παντοκράτορας, που έπλασε τον άνθρωπο, δημιούργησε τον κόσμο και προνοεί συνεχώς για το σύμπαν ». Στο ίδιο Βιβλίο (σ. 40), οι μαθητές διδάσκονται ότι « τα βιβλία του Κανόνα (της Αγίας Γραφής) περιέχουν τον θείο λόγο που αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους και αποτελούν το μέτρο και τον γνώμονα της πίστης και της ζωής του χριστιανού » . Στο ίδιο βιβλίο (σ. 125), τα παιδιά μαθαίνουν ότι υπάρχει ένα θεόπνευστο και θεόσταλτο βιβλίο που παραδόθηκε στον Μωάμεθ από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, το Κοράνιο: «Το Κοράνιο είναι η ορθή αρχική και τελευταία Αποκάλυψη. Ο Μωάμεθ θεωρείται η σφραγίδα των Προφητών, ο έσχατος των προφητών»… Ο Μωάμεθ, ενώ βρισκόταν σε περισυλλογή,, στη σπηλιά Χίρα κοντά στη Μέκκα, παρουσιάστηκε μπροστά του ο άγγελος Γαβριήλ και τον διέταξε να απαγγείλει ένα κομμάτι από το ουράνιο αρχέτυπο του Κορανίου. Λέγεται ότι κατά τη νύκτα αυτή κατέβηκε ολόκληρο το Κοράνιο ως τον χαμηλότερο ουρανό, αλλά αποκαλύφθηκε αργότερα στον προφήτη, μέσω του αγγέλου Γαβριήλ, διαδοχικά και κατά μικρά τμήματα». Στο Βιβλίο, ακόμη της Α΄ Γυμνασίου (σ. 128) μαθαίνουν την προσευχή στον Αλλάχ, με περιεχόμενο αντιφατικό με τις προσευχές της δικής τους πίστης και με σαφή στόχο τη δημιουργία ή την καλλιέργεια του θρησκευτικού συγκρητισμού και της σύγχυσης : «Εις το όνομα του Αλλάχ του Παντελεήμονα, του Πολυεύσπλαχνου. Η Δόξα ανήκει στον Αλλάχ, τον Κύριο όλων των κόσμων τον Παντελεήμονα, τον Πολυεύσπλαχνο, Τον Ηγεμόνα της Ημέρας της Κρίσης. Εσένα (μόνο) λατρεύουμε και Εσένα (μόνο) ικετεύουμε για να μας παρέχεις τη βοήθεια Σου Καθοδήγησέ μας στο ορθό μονοπάτι». Στο ίδιο Βιβλίο της Α’ Γυμνασίου (σ. 134), τα ορθόδοξα Παιδιά, στο πλαίσιο του εφαρμοζόμενου σχεδίου εμποτισμού τους στο εκκοσμικευμένο διαθρησκειακό πνεύμα, μαθαίνουν ότι ένας μεγάλος διδάσκαλος του Ισλάμ, ο Mεβλανά, «απηύθυνε διδασκαλία προς όλους τους ανθρώπους, από οποιαδήποτε πίστη κι αν προέρχονταν, θεωρώντας ότι ο Θεός Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Εβραίων είναι ένας». Στην ίδια συνάφεια και στο Βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46), οι μαθητές διδάσκονται επιλεγμένους στίχους του Κορανίου: «Πιστεύουμε στην Αποκάλυψη που έχει σταλεί σ’ εμάς και σ’ αυτή που έχει σταλεί σ’ εσάς. Ο Θεός μας και ο Θεός σας είναι Ένας». ( Σούρα 29, 46 ) . Επίσης, συνεχίζοντας την προσπάθεια να δημιουργηθεί θρησκευτική θολούρα και σύγχυση στις ψυχές των μαθητών/τριών, σ το ίδιο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46) και στην ενότητα: « Ο σεβασμός του άλλου στις θρησκείες του κόσμου », οι ορθόδοξοι μαθητές, καλούνται να μάθουν επιλεγμένα κομμάτια από το περιεχόμενο του Κορανίου: « Ω! Λαέ της Βίβλου! Ελάτε μαζί να συμφωνήσουμε για τις διαφορές ανάμεσά μας, ώστε να μη λατρεύουμε παρά μόνο τον ΑΛΛΑΧ. Και να μην εξομοιώνουμε τίποτε μ’ Εκείνον, κι ας μη στήσουμε ανάμεσά μας, κυρίους ή προστάτες, εκτός απ’ τον ΑΛΛΑΧ » (Σούρα 3, 64).

Το Υπουργείο Παιδείας είναι υποχρεωμένο να απαντήσει στο κοινό ερώτημα όλων των Ελλήνων: Υπάρχει κάποια παιδαγωγική αρχή ή θεωρία που ορίζει ή επιτρέπει ότι συμβάλλει στην ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως των ορθοδόξων μαθητών/τριών (12-13 ετών) η εκμάθηση της προσευχής στον Αλλάχ, με περιεχόμενο αντιφατικό με τη δική τους πίστη; Δεν αποτελούν, τέτοιας μορφής αντιφατικές γνώσεις και βιώματα, σαφείς αποδείξεις ότι υπάρχει στόχος για τη δημιουργία ή την καλλιέργεια θρησκευτικού σχετικισμού, συγκρητισμού και θρησκευτικής σύγχυσης στις ψυχές των ορθοδόξων μαθητών ;

Στο Κεφάλαιο του Φακέλου των Θρησκευτικών της Β’ Τάξεως του Λυκείου κατασυκοφαντούνται οι ενορίες και οι κληρικοί καθώς οι μαθητές –που ανήκουν σε κάποια ενορία- μαθαίνουν, μέσα από ένα εμπαθές κείμενο, που επεξηγεί με απίστευτη περιφρόνηση, διαστρέβλωση, απέχθεια και υποτίμηση τον αντιχριστιανικό τρόπο που λειτουργούν οι ορθόδοξες ενορίες!:

« Οι ενορίες δεν μοιάζουν να συνιστούν τις ευχαριστιακές συνάξεις που αποσκοπούν στη λατρεία του αληθινού Θεού, ούτε καλλιεργούν στην πράξη την αγάπη και το ενδιαφέρον για τον πάσχοντα αδελφό. Θυμίζουν περισσότερο κέντρα εξυπηρετήσεως θρησκευτικών αναγκών, στα οποία ούτε ο ιερέας ούτε ο πιστός εκπλήσσονται πλέον από το γεγονός πως δεν ξέρουν τίποτε ο ένας για τον άλλο και δεν επιθυμούν και να κάνουν κάτι για αυτό. Αυτό που προέχει είναι να εξυπηρετηθεί η τρέχουσα ανάγκη, να βαπτισθεί το παιδί, να εκδοθούν τα σχετικά χαρτιά για τον γάμο και να κανονιστούν τα σχετικά με την τελετή, να γίνει το μνημόσυνο του αγαπημένου νεκρού, να κανονισθεί ο αγιασμός, το ευχέλαιο, να γίνει η δωρεά και να αναγραφεί κάπου στον ναό το όνομα του δωρητή. Το τι νοηματοδοτεί όλες αυτές τις πρακτικές, τι τις συνέχει, πώς ενσωματώνονται μέσα στον γενικό εκκλησιαστικό βίο, αλλά και στην προσωπική πορεία του κάθε χριστιανού, είναι ένα ερώτημα που δεν τίθεται σχεδόν ποτέ ». (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικών Β΄ Γενικού Λυκείου, εκδόσεις «Διόφαντος», Αθήνα 2017, σ. 108).

Στο ίδιο Κεφάλαιο οι μαθητές μαθαίνουν, μέσα από ένα σκόπιμα επιλεγμένο από τους συγγραφείς του βιβλίου διαστροφικές, προπαγανδιστικές και παρερμηνευτικές πληροφορίες, ως προς τον ρόλο, το ήθος, τη ζωή, το έργο και το μέλλον της Εκκλησίας μας:

« Εμφανίζεται (η Εκκλησία) να εκπροσωπεί κοινωνικές ιδέες και νοοτροπίες που είναι ξεπερασμένες στην εποχή μας. Το σημαντικό είναι ότι οι αντιλήψεις που εκπροσωπεί τις περισσότερες φορές είναι συντηρητικές κοινωνικές ή ηθικιστικές αντιλήψεις, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά σχέση με την ίδια τη διδασκαλία του Χριστιανισμού. Έχοντας όμως ως τακτική να μη διαλέγεται με κανένα, αναπαράγει εσωτερικά τις αντιλήψεις της, μάλιστα με την απειλή της τιμωρίας εκείνων που θα ήθελαν να διαφοροποιηθούν. Γι’ αυτό λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στις κοινωνικές εξελίξεις. Ο λόγος αυτός είναι από τους πιο σοβαρούς για να προχωρήσει ο χωρισμός του κράτους από την εκκλησία » (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικών Β΄ Γενικού Λυκείου, εκδόσεις «Διόφαντος», Αθήνα 2017, σελ. 111).

Εκατοντάδες τέτοια κείμενα – μαργαριτάρια, έχουν μπει μέσα στα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, προκειμένου να συσκοτίζουν και να δηλητηριάζουν τα ορθόδοξα παιδιά μας, έχοντας ως φανερό πλέον στόχο να χρησιμοποιούν το σχολείο και το Μάθημα των Θρησκευτικών για να μεταστρέψουν την πίστη των παιδιών μας. Σημειωτέον ότι όλα αυτά τα ξένα προς την πίστη και το ήθος της Ορθόδοξης Εκκλησίας τα μαθαίνουν τα παιδιά μας με βιωματικό τρόπο. Ποιος από αυτούς σκέφτηκε την πνευματική βλάβη που υφίστανται, στο πνευματικό επίπεδο που βρίσκονται, στο οποίο δεν επιτρέπεται, σε καμιά περίπτωση, να τους προσφέρονται διδασκαλίες, που τους δημιουργούν σύγχυση, αμφιβολία, αμφισβήτηση στις παιδικές ή τις εφηβικές τους ψυχές; Μερικές από αυτές, μάλιστα, τις ανέφερε ο Μακαριώτατος, τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν διακήρυξε προς όλες τις κατευθύνσεις τη θέση του για αυτά τα νέα Προγράμματα και βιβλία, καταλήγοντας ότι « είναι ακατάλληλα και επικίνδυνα ότι θα προκαλέσουν ζημιά στους νέους και στην κοινωνία μας και ότι αποτελούν επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας ».

Η Εκκλησία έχει διακηρύξει ότι θέλει το Μάθημα των Θρησκευτικών να έχει Ορθόδοξο Προσανατολισμό.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι η Εκκλησία θεωρεί πως είναι ανάγκη μέσα από κάθε διδασκαλία να νιώθει το παιδί, ως μέλος της, στο πλαίσιο πάντοτε του δικού του πνευματικού επιπέδου, ότι ορθόδοξη πίστη είναι ο ξεχωριστός και μοναδικός τρόπος ζωής της Εκκλησίας, που οδηγεί τον άνθρωπο, μέσω της μετάνοιας και της καθάρσεώς του, στην πορεία του προς την αθανασία, στη βίωση της εμπειρίας του αληθινού νοήματος και σκοπού της ζωής. Ο ορθόδοξος προσανατολισμός του μαθήματος των Θρησκευτικών δεν επιτρέπει να παρασύρονται και να παραπλανούνται οι ορθόδοξοι χριστιανοί από ξένες προς την ορθή και δοκιμασμένη διδασκαλία τους διδασκαλίες (Εβρ. 13, 9), όπως είναι οι διδασκαλίες των θρησκειών, που διδάσκονται βιωματικά από τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, μολύνοντας τις ψυχές των παιδιών μας. Δεν μπορεί ο καθένας να προσθέτει ή να αφαιρεί κατά το δοκούν στη χριστιανική διδασκαλία ξένες προς την πίστη διδασκαλίες και να διδάσκει έτσι τους ανθρώπους, διότι έχει μεγάλη πνευματική ευθύνη (Ματθ. 5, 19).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια ανθρωποκατασκευασμένη θρησκεία, με την κύρια σημασία του όρου, αλλά η πίστη στην μοναδική Αποκάλυψη του αληθινού Θεού στον κόσμο και στον άνθρωπο. Οι θρησκείες ή οι φιλοσοφίες μπορεί να είναι, για τους δικούς τους οπαδούς, οι καλύτερες θεωρίες. Για τους ορθόδοξους Χριστιανούς, όμως, μικρούς ή μεγάλους, έχουν μόνον πληροφοριακή και εγκυκλοπαιδική αξία. Γι’ αυτό, άλλωστε, στα προηγούμενα Προγράμματα (2003-2006) διδάσκονταν οι μαθητές τις θρησκείες στην κατάλληλη ηλικία (Β΄ Λυκείου) και, μάλιστα, αφενός ξεχωριστά την κάθε μία και, αφετέρου, πάντοτε πληροφοριακά και όχι βιωματικά, γεγονός που δυστυχώς δεν ακολουθούν τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα και βιβλία, αφού ο σκοπός τους δεν είναι διδακτικός και παιδαγωγικός αλλά η βιωματική πλύση εγκεφάλου στην πολυθρησκεία - πολυθεΐα και η νεοταξική παραπλάνησή τους.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα νέα Προγράμματα δεν συνδέουν τους μαθητές με κάποια θεολογική ή εσχατολογική αναζήτηση και προοπτική, αλλά περιορίζονται μόνον σε ένα κοινωνικό και πολιτικό ενδιαφέρον και στόχο, που δεν είναι άλλος, όπως γράφεται στο ίδιο το Πρόγραμμά τους, από τη «δημιουργία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Τι έχει να κάνει η ορθόδοξη πίστη και παράδοση με αυτόν τον στόχο; Ο ορθόδοξος μαθητής είναι ανάγκη και δικαιούται, στο πλαίσιο της ανάπτυξης της θρησκευτικής του συνείδησης, να γνωρίζει τι έκανε γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός: Ότι, δηλαδή, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, « από τον Σταυρό, ο Χριστός σκορπάει αθανασία στους ανθρώπους, ότι με την ταφή του ανοίγει τις πύλες του Άδου και ανακαινίζει τη φθαρμένη φύση των ανθρώπων » και ότι με την Ανάστασή του νίκησε τον θάνατο. Αυτό, κατά τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, είναι εκείνο το οποίο « ουδεμία θρησκεία έχει, αυτό είναι εκείνο το οποίον ανυψώνει τον Χριστό υπεράνω όλων των ανθρώπων και όλων των Θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίον, κατά τρόπον μοναδικό και αναμφισβήτητο δεικνύει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός ». Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας, ενώ το Υπουργείο Παιδείας και οι θεολόγοι εκπρόσωποι και εκφραστές των ιδεοληψιών του ζητούν από αυτήν να αποδεχθεί τα αντορθόδοξα Προγράμματα και βιβλία των Θρησκευτικών τους. Όμως, με την πρώτη ματιά διαπιστώνουν όλοι οι ορθόδοξοι σπουδασμένοι ή μη και κυρίως οι γονείς που τα μελετούν πως διδάσκουν κακόδοξα ότι ο Χριστός είναι ίσος και ίδιος με τους διδασκάλους των Θρησκειών. Για ποιο λόγο να συμφωνήσει η Εκκλησία να διδάσκονται στα βαπτισμένα ορθοδόξως τέκνα της τα νέα πολυθρησκειακά βιβλία των Θρησκευτικών, τα οποία τιτλοφορούνται όλα με τον όρο θρησκείες, δεν έχουν χριστιανικούς τίτλους αλλά ούτε και χριστιανικό σκοπό, χαρακτήρα, περιεχόμενο και προσανατολισμό; Το ελληνικό κράτος είναι ένα δημοκρατικό κράτος, με Σύνταγμα και νόμους και το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει για τους Έλληνες πολίτες, ανάπτυξη της χριστιανικής και όχι της πολυθρησκειακής θρησκευτικής τους συνείδησης. Η επιβολή της πολυθρησκειακής διδασκαλίας σε ορθόδοξους Χριστιανούς, αποτελεί κακοδοξία και Χριστομαχία, αλλά, ταυτόχρονα, παραβίαση των συνταγματικών δικαιωμάτων των παιδιών και των κηδεμόνων τους. Ερωτούνται οι υπεύθυνοι του Υπουργείου και οι συνεργάτες τους θεολόγοι και θεολογούντες που συνέταξαν αυτά τα Προγράμματα και τα βιβλία για τα ορθόδοξα ελληνόπουλα: Συνειδητοποιούν άραγε ότι καταπατούν το απαραβίαστο της συνταγματικά κατοχυρωμένης ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως όχι μόνον των ορθοδόξων μαθητών αλλά και των ορθοδόξων Θεολόγων; Διερωτήθηκαν για το πώς είναι δυνατόν να εκβιάζουν τη συνείδηση τόσο των ορθοδόξων μαθητών όσο και όλων των Θεολόγων εκπαιδευτικών, που διδάχθηκαν ορθόδοξη θεολογία στις θεολογικές τους σχολές και έχουν πνευματικό δηλαδή συνειδησιακό πρόβλημα, όταν τους δίνουν εντολή να διδάσκουν τους μαθητές τους πολυθρησκεία που αποδομεί την ορθόδοξη πίστη τους και όχι ορθοδοξία που την εμπνέει;

Αγαπητοί μου, κάποιοι καταφέρονται εναντίον της Εκκλησίας, επειδή δεν συμφωνεί σε αυτή τη μορφή ενός διαστροφικού «εκσυγχρονισμού» και μιας «αναβάθμισης» του μαθήματος που σημαίνει για την Εκκλησία αποδοχή μιας κακόδοξης διδασκαλίας, που εκτός από τα θέματα συνείδησης και άρνησης της διδασκαλίας του Ευαγγελίου, βάζει και θέματα παράβασης καθήκοντος με βάση την ευθύνη που έχει η Εκκλησία για τη δογματική πλευρά της σχολικής διδασκαλίας με βάση τον Καταστατικό της Χάρτη. Η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, λόγω της οντολογίας της πίστεώς της, και γι αυτό αντιστέκεται σε όλη αυτήν την πρωτόγνωρη και σκοποθετημένη και εμφανή σε όλους πνευματική συμφορά. Δεν μπορεί να συμφωνήσει με τη διδασκαλία της πολυθρησκείας στα σχολεία, το αποτέλεσμα της οποίας θα είναι να παιδαγωγούνται τα τέκνα της με αντιεκκλησιαστικές και αντορθόδοξες διδασκαλίες που καλλιεργούν πολυθρησκειακή και όχι ορθόδοξη συνείδηση. Η πλύση εγκεφάλου με την πολυθρησκειακή εκπαίδευση καλλιεργεί την πολυθεϊστική συνείδηση, αφού κάθε θρησκεία έχει και τον δικό της Θεό. Με μια πολυθρησκειακή αγωγή, πολύ σύντομα θα έχουμε στην κοινωνία μας πολίτες, με πολλαπλή θρησκευτική συνείδηση και όχι πολίτες με ορθόδοξη μονοθεϊστική συνείδηση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια την Εκκλησία. Ωστόσο, είμαστε βέβαιοι ότι οι αποδομούντες δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν το πνευματικό τους έγκλημα, όσο και αν προσπαθήσουν, όσες συμμαχίες, μεθοδεύσεις, πιέσεις διώξεις και αν ασκήσουν. Διότι ο ίδιος ο Χριστός προστατεύει την πίστη του, ακόμη και όταν οι διάκονοί της αδρανούν.

Επειδή βλέπω διάθεση όχι μετάνοιας αλλά σκληροκαρδίας, είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι ελάχιστοι θεολόγοι και όποιοι άλλοι συνεργάτες ή προστάτες τους συμμαχούν με την πολιτεία σε αυτό το ανίερο, αντορθόδοξο και αποδομητικό για την ορθόδοξη πίστη σχέδιο ότι πολυθρησκεία σημαίνει οπισθοδρόμηση στις προ Χριστού ειδωλολατρικές και άθεες εποχές και ότι έχουν ευθύνη, ενώπιον Θεού και ανθρώπων για την ανεπανόρθωτη πνευματική βλάβη που εξ αιτίας τους υφίστανται τα ελληνόπουλα. Είναι σαφές ότι το πλαίσιο της πολυθρησκειακής διδασκαλίας εναντιώνεται στη Θεολογία που διδάσκουν οι ορθόδοξες Θεολογικές Σχολές στη χώρα μας, αλλά, πρώτα από όλα, στο γράμμα και στο πνεύμα της διδαχής του κομιστή της χριστιανικής πίστεως στην Ελλάδα Απ. Παύλου. Εκείνος συνδέει τη σωτηρία και τον πνευματικό αγιασμό του Χριστιανού με τη διατήρηση της αλήθειας της πίστεως και ζητά από τους πιστούς να σταθούν στέρεοι και αμετακίνητοι, κρατώντας σφικτά τις παραδόσεις, που έχουν διδαχθεί είτε με προφορικό είτε με γραπτό λόγο (Β’ Θεσ. 2, 15).

Πρόβλημα θεολογικό, όμως, υφίσταται με τη διδασκαλία αυτών των κακόδοξων Προγραμμάτων και βιβλίων, ως προς το γεγονός ότι η διδασκαλία τους υλοποιείται μέσα από μια διαρκή προσπάθεια ισοτιμίας και εξίσωσης των θρησκειών και των Θεών τους, με την ορθόδοξη πίστη και τον Τριαδικό και αληθινό Θεό. Η εφαρμογή και σε αυτό το σημείο της φιλοσοφίας του θρησκευτικού σχετικισμού, που ακολουθεί η Μετανεωτερικότητα και επαναλαμβάνουν και τα νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα στη χώρα μας, δεν συνάδει με τη χριστιανική θεολογία. Η αγιογραφική και εκκλησιαστική παράδοση, είναι σαφής και ξεκάθαρη: οι Θεοί των θρησκειών αποτελούν είδωλα.

Η θέση του νέου Προγράμματος, επομένως, ότι « πρέπει να διδάξουμε σε όλα τα παιδιά όλες τις θρησκείες » είναι εντελώς αντίθετη με την ορθόδοξη διδασκαλία από πλευράς θεολογικών αλλά και παιδαγωγικών κριτηρίων. Δεν υπάρχει πειστική επιστημολογική επιχειρηματολογία για τη διδασκαλία της θρησκευτικής αγωγής σε μαθητές, με τη μορφή αυτής της συγκεκριμένης ανάμεικτης και πολτοποιημένης πολυθρησκειακής διδασκαλίας. Αυτό, μάλιστα, ισχύει ιδιαίτερα, όταν οι μαθητές βρίσκονται στο πνευματικό επίπεδο του Δημοτικού σχολείου αλλά και του Γυμνασίου, που δεν έχουν ακόμη την απαιτούμενη κριτική ικανότητα που έχουν οι ενήλικες, για να συγκρίνουν και να αξιολογήσουν το ωφέλιμο από το βλαβερό, το σωστό από το λάθος, το αληθές από το κίβδηλο. Ο σχετικισμός, η σύγχυση και ο συγκρητισμός, που εκπέμπει και εμπνέει η πολυθρησκειακή αγωγή, γεννά την προτροπή και την ανάγκη για ατομική επιλογή, αποδοχή ή απόρριψη της συλλογικής ορθόδοξης εκκλησιαστικής θρησκευτικής πίστεως. Ένα τέτοιο δίλημμα για ανήλικους μαθητές, μπορεί να καταλήξει, σε τελική ανάλυση, μέσα από την επενέργεια της αμφισβήτησης, και του χάους που δημιουργείται με τον συγκρητισμό στην ψυχή των μαθητών στον αγνωστικισμό ή στον μηδενισμό. Επίσης τεράστιο πρόβλημα δημιουργείται με την πολυθρησκειακή αγωγή στο θέμα της στήριξης ή της αποδόμησης της ταυτότητας και της ετερότητας. Διότι, ενώ διακηρύσσεται εντός των Προγραμμάτων ότι επιδιώκεται ο σεβασμός της ταυτότητας και της ετερότητας, στην πραγματικότητα απαξιώνονται και ισοπεδώνονται όλες οι πίστεις όλων των μαθητών, διότι, η κατάργηση της ορθόδοξης ταυτότητάς τους σηματοδοτεί, ταυτόχρονα, και την κατάργηση της ετερότητας των «άλλων», αφού οι ρόλοι της ταυτότητας και της ετερότητας εναλλάσσονται εντός της κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό που επιδιώκεται, τελικά, με αυτό το πολυθρησκειακό Πρόγραμμα, κατά τη δική μας εκτίμηση, είναι η αποξένωση των ορθοδόξων μαθητών, που αποτελούν και τον στόχο της πολιτικής φιλοσοφίας των Προγραμμάτων, από τη θεολογική βάση της πίστεώς τους. Διότι μια διαστρεβλωμένη διδασκαλία οδηγεί σε μια διαστρεβλωμένη πίστη ή κακοδοξία και μία διαστρεβλωμένη πίστη οδηγεί σε λάθος πορεία και σε αυτή τη στόχευση επικεντρώνεται, κατά τη γνώμη μας, ο τόσο εμπαθής και ιδεολογικός πόλεμος εναντίον της ορθόδοξης Εκκλησίας, με αιχμή του δόρατος το μάθημα των θρησκευτικών.

Είναι σαφές συνεπώς ότι ο στόχος αυτής της αλλόκοτης πολυθρησκειακής διδασκαλίας δεν είναι θεολογικός, διότι δεν έχει σχέση με μια υγιή ορθόδοξη θεολογική μορφή διδασκαλίας, ούτε στοχεύει στον εν Χριστώ καλλιεργημένο και εγκεντρισμένο άνθρωπο.

Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν έχει εφαρμοστεί τέτοιος πολυθρησκειακός ακταρμάς. Εκεί, όμως, δεν επικρατούν σκληροπυρηνικές ή ιδεοληπτικές νοοτροπίες. Η παιδεία εκεί δεν είναι κομματική ούτε ιδεολογική. Θεωρείται ότι είναι κοινή για όλους, ανήκει σε όλους και χρησιμοποιείται για χριστιανική αγωγή και μόρφωση και όχι για παραμόρφωση και προπαγάνδα, όπως στη χώρα μας. Εκεί, υπάρχει πολιτισμένος διάλογος και εμπιστοσύνη από την πολιτεία προς τις χριστιανικές κοινότητες και στις περισσότερες χώρες, οι χριστιανικές κοινότητες έχουν, όχι μόνον δικαίωμα αλλά και καθήκον να συγγράφουν αυτές τα Προγράμματα και τα βιβλία που θέλουν να διδάσκονται τα μικρά τους μέλη στα σχολεία. Και στην Ελλάδα, βέβαια, ισχύει ακριβώς το ίδιο, αλλά μόνον για τις θρησκευτικές μειονότητες. Δεν ισχύει και για τους ορθόδοξους μαθητές, που αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα του μαθητικού πληθυσμού. Έτσι, όμως, καταστρατηγείται η συνταγματική αρχή της ισονομίας. Γι΄ αυτό και έχουν γίνει εκ μέρους μας προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και όλος ο ελληνικός λαός, κυρίως όμως οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, αναμένουν μαζί με την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων την απόφασή του.

Αυτό που είναι ανάγκη να κατανοηθεί είναι ότι τα νέα πολυθρησκειακά θρησκευτικά αποτελούν, πλέον, ένα πρόβλημα τεράστιας πνευματικής απειλής, διότι με αυτά εγκαινιάζεται μία βίαιη αλλαγή του θρησκευτικού και πολιτισμικού τοπίου της χώρας. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα μετά την αποδοχή της χριστιανικής τους πίστεως (4 ^ος αιώνας), ένιωθαν πάντοτε την ανάγκη επικοινωνίας τους με τον Θεό. Με αυτά τα προγράμματα, φαίνεται να μειώνεται ή να χάνεται αυτή η ανάγκη κατακόρυφης επικοινωνίας με τον Θεό και δίνεται έμφαση σε μια κοινωνική και πολιτισμική συμβίωση των ανθρώπων, χωρίς την παρουσία του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι, σταδιακά, με τέτοιου είδους μεθοδευμένη διδασκαλία, πολύ σύντομα θα γίνουμε μια χώρα, χωρίς πνευματική και πολιτισμική ταυτότητα, χωρίς ηθικοκοινωνικές ρίζες, πρότυπα, βάσεις, αρχές, αρετές και αξίες. Η απουσία όλων αυτών των απαραίτητων και αναγκαίων για τη συνοχή αλλά και τη συνέχεια της ελληνικής κοινωνίας πνευματικών στοιχείων και θεμελίων, αφήνει γυμνούς, ανέτοιμους και άοπλους πνευματικά και οντολογικά τους νέους μας. Αυτή η πνευματική και θεολογική γυμνότητα ευνοεί παρενέργειες υψηλού βεληνεκούς, όπως ανηθικότητες, πάθη, αδικίες, πολέμους, έριδες, παραβατικότητες και άλλα ανεπιθύμητα κακά και δεινά. Εκτός των νέων Θρησκευτικών, όμως, τα αντιχριατιανικά σχέδια του Υπουργείου Παιδείας αποκαλύφτηκαν πλήρως, μετά και από την πρόσφατη δημοσίευση του νέου Οργανισμού του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (Προεδρικό Διάταγμα αρ. 18/23-02-2018), με τον οποίο αντικαταστάθηκε ο προηγούμενος Οργανισμός του ίδιου Υπουργείου (Προεδρικό Διάταγμα αρ. 114/29-08-2014). Ο οργανισμός του 2014, άρθρο 1, όριζε ότι αποστολή του Υπουργείου Παιδείας είναι: « η προαγωγή της παιδείας με σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες ». Ο νέος Οργανισμός, του 2018 (άρθρο 1), ορίζει ότι « αποστολή του Υπουργείου είναι η ανάπτυξη και η συνεχής αναβάθμιση της παιδείας με σκοπό: α) την ηθική, την πνευματική και τη φυσική αγωγή των Ελλήνων, β) την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης…. ». Η « θρησκευτική συνείδηση » αφαιρέθηκε, και αυτό αποτελεί ένα ακόμη δείγμα, το οποίο αποκαλύπτει την πρόθεση του Υπουργείου να αλλοιώσει και να καταργήσει τον σκοπό και την ευθύνη της Παιδείας για χριστιανική αγωγή. Με το γεγονός αυτό, επίσης, αποδείχθηκε ότι το Υπουργείο δεν σέβεται το πιστεύω του ελληνικού λαού, και ότι καταπατά τα δικαιώματα των γονέων, των μαθητών και των εκπαιδευτικών και κυρίως ότι περιφρονεί την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Με βάση όσα είπαμε, δικαιολογούνται πλήρως οι γονείς, όταν ισχυρίζονται ότι δεν έχουν άλλη λύση, παρά να επιστρέφουν τα βιβλία στα σχολεία ή στο ίδιο το Υπουργείο, έως ότου εκείνο αποφασίσει το Υπουργείο:

α) να αποσύρει τα νέα Προγράμματα.

β) να επαναφέρει τα παλαιά προγράμματα και βιβλία,

γ) να συνεργαστεί ουσιαστικά με την Εκκλησία, την ΠΕΘ και με ειδικούς παιδαγωγούς και θεολόγους και από τις τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης, για τη συγγραφή νέων Προγραμμάτων και βιβλίων, που, αφενός, θα βασίζονται στα παλαιά (2003-2006) και, αφετέρου, θα συνάδουν με την ορθόδοξη διδασκαλία και τη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας αλλά και με τη σύγχρονη παιδαγωγική μεθοδολογία.

Τα σωματεία που συνεργαστήκαμε, μαζί με όλους εκείνους τους ορθόδοξους, που δεν κατάφεραν να παρευρίσκονται σήμερα εδώ, αλλά συμπαραστέκονται στον αγώνα μας, δηλώνουμε ότι θα διαδηλώνουμε και ότι δεν θα σταματήσουμε, μέχρις ότου δικαιωθούμε. Ευχαριστούμε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό το μεγαλειώδες συλλαλητήριο και στην πορεία στη Βουλή των Ελλήνων που θα ακολουθήσει, προκειμένου να παραδοθεί το Ψήφισμά μας. Καλή δύναμη σε όλους.

Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς.

Οι σκιές είναι ο πραγματικός κόσμος των δεσμωτών. Σε όλη τη ζωή τους βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, ο πραγματικός κόσμος γι’ αυτούς είναι εικονικός, μια αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Αν κάποιοι δεσμώτες απελευθερωθούν από τις ψευδαισθήσεις τους, σπάσουν τα εικονικά δεσμά τους και εξέλθουν από τη σπηλιά, θα γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο και όχι τα αντίγραφά του.

Η πιο σύγχρονη παραλλαγή της σπηλιάς του Πλάτωνα είναι το facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Οι δεσμώτες του facebook είναι καθηλωμένοι κατά μόνας σε μια σκοτεινή τρύπα, την οθόνη του υπολογιστή, στην οποία ζουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους με το περίεργο όνομα likes.

Μήπως όμως η σπηλιά του facebook είναι πιο σκοτεινή και αδυσώπητη από τη σπηλιά του Πλάτωνα;

Το 1779, σύμφωνα με τον μύθο, σ’ ένα χωριό της Βρετανίας, ένας οργισμένος άντρας, ο Νεντ Λουντ, καταστρέφει σε ένα εργοστάσιο δυο μηχανές πλεξίματος για κάλτσες.

Το 1811, στην αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, κάνουν την εμφάνισή τους οι Λουδίτες, οι οπαδοί του Λουντ, και μέχρι το 1816 κατέστρεφαν τις μηχανές, κυρίως των κλωστοϋφαντουργιών, τις οποίες θεωρούσαν υπεύθυνες για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας.

Τελικά το κίνημα των Λουδιτών, ο «στρατός των εκδικητών», υπό τον μυθικό στρατηγό Λουντ, κατεστάλη βίαια από τον Βρετανό κυβερνήτη Σ. Πέρσιβαλ.

Είχαν λάθος οι Λουδίτες, όπως διακήρυξε το σύνολο της νεωτερικής σκέψης, φιλελεύθερης και αριστερής, διότι τα «μέσα παραγωγής, η τεχνολογία είναι ουδέτερη, η χρήση τους είναι καλή ή κακή»;

Και καλά οι Λουδίτες ήταν «αγράμματοι και τεχνοφοβικοί», η ελίτ των σχεδιαστών του σημερινού τεχνοκόσμου είναι και αυτοί τεχνοφοβικοί, είναι νεολουδίτες;

Μπορεί κανείς να κατηγορήσει ως τεχνοφοβικό τον πρώην αντιπρόεδρο του facebook C. Palihapitiya που πρόσφατα δήλωσε: «Οργανώνουμε τις ζωές μας γύρω από αυτήν τη θεωρούμενη αίσθηση της τελειότητας, επειδή παίρνουμε ως ανταμοιβή αυτά τα πρόσκαιρα σήματα, καρδούλες και likes, και το ταυτίζουμε αυτό με κάποια αξία. Αντίθετα, στην πραγματικότητα, είναι μια εύθραυστη δημοφιλία που είναι βραχυπρόθεσμη και σας αφήνει ακόμα περισσότερο κενούς και άδειους από ό,τι πριν. Την ίδια στιγμή ο Σ. Πάρκερ, πρώτος πρόεδρος του facebook, δήλωσε ότι «τα likes είναι σαν μια δόση ντοπαμίνης για να ενθαρρύνονται οι χρήστες να ανεβάζουν περισσότερο περιεχόμενο».

Το facebook αποτυπώνει το βασικό αγαθό της φιλελεύθερης κοινωνίας, τον εξατομικευμένο εαυτό βπου φαντασιώνεται ότι είναι ελεύθερος μέσω των κοινωνικών δικτύων να κάνει πράξη την προσωπική του αυτοπραγμάτωση.

Οι εικονικοί φίλοι όμως και τα likes δεν είναι τίποτα άλλο από μια γυμνή ζωή, μια ναρκισσιστική επιβεβαίωση του εγώ, ένας εκπτωχευμένος εαυτός, ο δεσμώτης εαυτός.

Ταυτόχρονα το facebook αποδεικνύει τον μύθο ότι η φιλελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία ελευθερίας του ατόμου, διότι το άτομο πρόθυμα πουλάει τα προσωπικά του δεδομένα, τον εαυτό του, τον περιορισμό της ελευθερίας του και μάλιστα δωρεάν.

Πώς γίνεται η πρόσβαση στο facebook να είναι δωρεάν και η εταιρεία να αξίζει μισό τρισ. δολάρια και να έχει διαφημιστικά έσοδα το 2016 26 τρισ δολάρια;

Οι χρήστες προσφέρουν δωρεάν τις προτιμήσεις τους, τα συναισθήματά τους, τον τρόπο ζωής τους, που ως ψηφιοποιημένη πληροφορία το facebook την πουλάει στους διαφημιστές, στα ΜΜΕ, στις κυβερνήσεις, κ.λπ.

Οι εταιρείες που παράγουν και πωλούν πληροφορία, όπως το facebook, χρησιμοποιούν μια δωρεάν πρώτη ύλη, τις προσωπικές πληροφορίες των χρηστών, που τις προσφέρουν δωρεάν και βγάζουν κέρδος. Ο ψηφιοποιημένος μας εαυτός πουλιέται ως εμπόρευμα.

Ποιος είπε ότι στον καπιταλισμό μόνο η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εμπόρευμα;

Η ζωή έχει γίνει πλέον εμπόρευμα. Αναζητούνται νεολουδίτες για να καταστρέψουν αυτό το εμπόρευμα. Υπάρχει όμως και μια άλλη αθέατη, σκοτεινή πλευρά του facebook.

Λίγοι γνωρίζουν ότι στα ερευνητικά κέντρα, διάσημων πανεπιστημίων, σχεδιάζεται ο ψηφιακός ολοκληρωτικός καπιταλισμός, ο τεχνοκόσμος, με αιχμή του δόρατος την τεχνητή νοημοσύνη.

Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης οφείλεται στα δωρεάν δεδομένα που εμείς διαθέτουμε όταν κάνουμε αναζήτηση στο google, αγοράζουμε στο amazon ή σχολιάζουμε στο facebook, στο ότι δηλαδή ψηφιοποιείται στο διαδίκτυο η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργώντας μια δεξαμενή καταγραφής των ανθρώπινων εμπειριών.

Ο ψηφιοποιημένος εαυτός μας στη συνέχεια χρησιμοποιείται ως γνωστικό υπόβαθρο της τεχνητής νοημοσύνης. Η γνώση που διαθέτουν οι ευφυείς μηχανές είναι η ψηφιοποιημένη ζωή μας.
 

Πηγή: efsyn.gr, ID-on't renounce my freedom

Το πιο εκνευριστικό χαρακτηριστικό των βαρβάρων δεν είναι η σκληρότητα, η αναισθησία ή ο φασισμός τους ...Το χειρότερο πράγμα πάνω τους είναι η βλακεία τους... Είναι η "στρεβλή" άποψη που έχουν όχι μόνον για τον κόσμο, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους... Είναι η αυθαίρετη "παντογνωσία" τους, τη στιγμή που είναι προφανές ότι δεν γνωρίζουν να βγάλουν τα μάτια τους."Μην βάζετε κόκκινες γραμμές! Καθίστε μαζί!", τόνισε χαρακτηριστικά ο υφυπουργός Εξωτερικών τής Γερμανίας Μίχαελ Ροθ, αναφερόμενος στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο ζήτημα της ονομασίας τής πΓΔΜ, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στο ίδρυμα "Friedrich Ebert"... Μια εκδήλωση, η οποία είχε κεντρικό ομιλητή τον Βούλγαρο Ζάεφ, ο οποίος είναι ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ .

Τι μας είπε λοιπόν σε άπταιστο γερμανικό "γρύλισμα" ο απόγονος των ατιμώρητων Ναζί, θεωρώντας ότι γνωρίζει ο ίδιος τη μόνη "αλήθεια" και βλέποντάς μας "αφ' υψηλού";"Σας είμαι πολύ ευγνώμων για τις χειρονομίες δημιουργίας εμπιστοσύνης απέναντι σε μία χώρα για την οποία νοιάζομαι ιδιαιτέρως, την Ελλάδα. Αυτός ο καυγάς —κάποτε τον είχα αποκαλέσει έτσι προκλητικά—, τον οποίο εκτός από την Ελλάδα και την πΓΔΜ δεν καταλαβαίνει κανένας, και αυτή η διένεξη πρέπει να λυθεί. Και κάνατε πολλά, τα οποία προηγούμενες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν. Και παρακαλώ — το λέω χωρίς να θέλω να ακουστώ υπεροπτικός, με τις δικές μου περιορισμένες πολιτικές εμπειρίες: Μην βάζετε "κόκκινες γραμμές"! Καθίστε μαζί!"

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο επί της ουσίας, να "δούμε" λίγο πώς ακριβώς μας "σέρβιρε" τον "κλάδο ελιάς" και βέβαια την "παντογνωσία" του αυτό το βαρβαρικό τίποτε εκ Γερμανίας. Κατ' αρχάς δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να χαιρόμαστε ή ν' ανησυχούμε για την ιδιαίτερη —όπως μας είπε— έγνοια του για την Ελλάδα ...Και μια ύαινα νοιάζεται ιδιαιτέρως για μια γαζέλα, αλλά η δεύτερη δεν πανηγυρίζει, όταν ενημερώνεται γι' αυτό το ενδιαφέρον.

Αν ο κύριος αυτός ενδιαφέρεται πραγματικά για την Ελλάδα, γιατί δεν μας ενημερώνει για την πορεία τού θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων που δικαιούμαστε και επιπλέον έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ;

Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει την Siemens, η οποία σκόρπισε τη διαφθορά μέσα στην Ελλάδα και στη συνέχεια προστάτευσε εντός τής Γερμανίας όλους τους διαφθορείς;

Αν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα, γιατί δεν καταγγέλλει τους ομοεθνείς του, οι οποίοι λεηλατούν καθημερινά τον εθνικό της πλούτο.

Σ' ό,τι αφορά την έννοια της πρόκλησης από πλευράς του, ένα πράγμα έχουμε να πούμε ...Να μην ανησυχεί καθόλου ...Δεν τον παρεξηγούμε ...Δεν φαίνεται υπεροπτικός ...Απλός βλάκας φαίνεται. Ένας βάρβαρος δεν χρειάζεται ν' αναζητεί την "πρόκληση", για να δώσει έμφαση στη θέση του... Είναι έτσι κι αλλιώς προκλητικός, εφόσον, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω υστεροβουλίας, σπάνια "πιάνει" ένα "θέμα" στην ουσία του.

Από τη στιγμή που ανοίγει το στόμα του το ίδιο προκλητικός είναι, είτε θέλει είτε δεν θέλει να προκαλέσει. Όταν λοιπόν μιλάει για ανεξήγητο "καυγά" μεταξύ δύο λαών, πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε τι εννοεί. Καυγά στήνουν τα κτήνη γύρω από τη λεία τους και ενίοτε και οι Γερμανοί με όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για τους ίδιους λόγους.

Οι Έλληνες δεν "καυγαδίζουν" με κανέναν, και πολύ περισσότερο με έναν φτωχό και αδύναμο γείτονά τους.

Οι Έλληνες, απλά –-σε απόλυτη αντίθεση με τους Γερμανούς—, για άλλη μία φορά, βρίσκονται στη σωστή "πλευρά" τής πολιτισμικής νομιμότητας. Καταγγέλλουν μια πράξη εναντίον τού ανθρώπινου πολιτισμού και βέβαια εναντίον των ιδίων.

Οι Έλληνες αρνούνται να γίνουν συμμέτοχοι σε ένα έγκλημα πολιτισμικής "τάξης", το οποίο δυστυχώς είναι και εις βάρος τους. Το να εμφανίζεται λοιπόν ένας αστοιχείωτος και ανιστόρητος βάρβαρος να βάζει "μυαλό" στους Έλληνες, οι οποίοι διαμαρτύρονται γιατί "δεν ξέρουν", είναι τουλάχιστον αφελές.

Το να εμφανίζεται σαν άνθρωπος της ειρήνης και της συνεννόησης ένας απόγονος ανθρώπων, οι οποίοι εδώ και έναν αιώνα δεν έχουν αφήσει "στασίδι" για "στασίδι" σε διεθνή δικαστήρια που να μην έχουν καθίσει ως εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας, είναι τουλάχιστον γελοίο.

Μιλώντας λοιπόν για "καυγά", τον οποίον δεν καταλαβαίνει κανένας, σύμφωνα με τον παντογνώστη Γερμανό Υφυπουργό, αναρωτιόμαστε για την "ειλικρίνειά" του. Μόνον τους "καυγάδες" των άλλων δεν κατανοεί ή και αυτούς που αφορούν τον δικό του λαό;

Πρόσφατα η Γερμανία των σημερινών τοκογλυφοναζί σε έναν "καυγά" της —τον οποίον καταλαβαίνουμε οι πάντες— έφαγε από την Πολωνία μια τρομερή "σφαλιάρα", για την οποία δεν αντέδρασε καθόλου ...

Την "εισέπραξε" και δεν έβγαλε "κιχ" ...

Δεν αντέδρασε, γιατί κατάλαβε —όπως και ΟΛΟΙ εμείς οι υπόλοιποι— γιατί την "έφαγε"...

Κατάλαβε πολύ καλά αυτό το οποίο παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει στην περίπτωση της Μακεδονίας.

Τι ήταν αυτό, το οποίο δια της "σφαλιάρας" υπέδειξε η Πολωνία στη Γερμανία;

Τι ήταν αυτό, το οποίο ένας Γερμανός καταλαβαίνει αλά καρτ;... Ότι η "ταυτότητα" ενός υλικού ή άυλου δημιουργήματος πάντα αποδίδεται στον δημιουργό του, ανεξαρτήτως του οποιουδήποτε γεωγραφικού προσδιορισμού, που για τον οποιονδήποτε λόγο τυγχάνει να το χαρακτηρίζει δευτερευόντως.

Καμία γεωγραφική "καταγωγή" δεν μπορεί να "επισκιάσει", να "απαλείψει" ή απλά να "σκεπάσει" την πνευματική "καταγωγή" ενός δημιουργήματος

Τι αποφάσισε το Πολωνικό Κοινοβούλιο και έχει σχέση με αυτό το οποίο λέμε;...

Αποφάσισε να θεσπίσει έναν νόμο, ο οποίος να προστατεύει τον πολωνικό λαό και την πολιτισμική του κληρονομιά από ενέργειες, οι οποίες θα έβλαπταν παντοτινά την "εικόνα" του στην παγκόσμια κοινωνία.

Ο νόμος αυτός προβλέπει την επιβολή ποινής φυλάκισης έως και τριών ετών ή προστίμου εις βάρος των Πολωνών και των ξένων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον όρο «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου», όταν αναφέρονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τα οποία είχαν εγκαταστήσει οι Ναζί στην Πολωνία, όταν είχαν επιβάλει στρατιωτική κατοχή στη χώρα το 1939, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Κατά τη γνώμη των Πολωνών πολιτικών —και βέβαια των Πολωνών πολιτών— η χρήση τού όρου «πολωνικά στρατόπεδα θανάτου» δημιουργεί την εσφαλμένη εντύπωση ότι η χώρα τους είναι συνυπεύθυνη για την κατασκευή και τη λειτουργία των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης. Η Πολωνία, όταν κατασκευάστηκαν και λειτουργούσαν αυτά τα στρατόπεδα, ήταν υπό γερμανική κατοχή και όλα αυτά ήταν γερμανικές επιλογές. Τα εγκλήματα των Ναζί ήταν αποκλειστικά Γερμανικά.

Ο γεωγραφικός προσδιορισμός, που αφορά αυτά τα στρατόπεδα, δεν μπορεί να "μεταφερθεί" και άρα να χαρακτηρίσει τον πολωνικό λαό. Το γεγονός ότι αυτά τα στρατόπεδο βρίσκονταν γεωγραφικά στην Πολωνία, αυτό δεν αφορά καθόλου τους Πολωνούς...

Αφορά αποκλειστικά και μόνον τους Γερμανούς...

Αυτοί τα δημιούργησαν και ανήκουν στη δική τους "λαμπρή" κληρονομιά.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν τη "σφαλιάρα", η οποία επανέφερε στην τάξη τους Γερμανούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών Ναζί στην Πολωνία θα είναι πάντα γερμανικά, ανεξαρτήτως του πολωνικού χώρου έδρασής τους. Οι Ναζί θα είναι πάντα Γερμανοί, ανεξαρτήτως αν στις τάξεις τους υπήρξαν, για λόγους γεωγραφίας, άνθρωποι πολλών και διαφορετικών εθνικοτήτων. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την περίπτωση του "Μακεδονικού" ζητήματος. Με βάση αυτήν την ίδια λογική, το πολιτισμικό "οικοδόμημα", που λέγεται Μακεδονία, θα είναι για πάντα ελληνικό, ανεξαρτήτως αν το μακεδονικό "οικόπεδο" ξεπερνά τα σημερινά ελληνικά σύνορα. Οι Μακεδόνες θα είναι πάντα Έλληνες, άσχετα αν στον χώρο τής Μακεδονίας έχουν γεννηθεί και άνθρωποι άλλων εθνικοτήτων.

Όπως λοιπόν δεν υπάρχουν "Πολωνικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" παρά μόνον "Γερμανικά ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης" στην Πολωνία, έτσι δεν υπάρχει Μακεδονία εκτός από την Ελληνική.

Όπως δεν υπάρχουν Ναζί πέρα των Γερμανών, επειδή υπάρχουν Έλληνες "Κασιδιάρηδες" ή "Μιχαλολιάκοι" στην Ελλάδα, έτσι δεν υπάρχουν και "Σλαβομακεδόνες" στην περιοχή που ονομάζεται Μακεδονία, και μοιράζεται μεταξύ τριών κρατών.

Στη Μακεδονία υπάρχουν μόνον Μακεδόνες, οι οποίοι είναι αποκλειστικά Έλληνες. Οι υπόλοιποι είναι Βούλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι ή Ρομά, οι οποίοι απλά γεννήθηκαν στην περιοχή τής Μακεδονίας.

Ό,τι έχει σχέση με τους όρους Μακεδονία και Μακεδόνες, αυτό είναι ελληνική υπόθεση και δεν αφορά κανέναν άλλον... Δεν αφορά κανέναν άλλον, όπως και τα ναζιστικά στρατόπεδα των Ναζί —και ο ναζισμός οπουδήποτε στην Ευρώπη— αφορούν μόνον τους Γερμανούς και κανέναν άλλο.

Απλά πράγματα. Δεν μπορεί κάποιος για λόγους γεωγραφίας να "αρπάξει" τον θησαυρό τού γείτονά του και δεν μπορεί κάποιος άλλος για τους ίδιους λόγους να "ξεφορτωθεί" τα "σκουπίδια" του στον γείτονά του.

Ούτε οι Τούρκοι τόλμησαν να το κάνουν αυτό, παριστάνοντας του "Τρώες", επειδή η Τροία βρίσκεται στη σημερινή Τουρκία.

Η ειρωνεία είναι ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που η Γερμανία βρέθηκε στην ίδια "θέση" από νομικής πλευράς με την Ελλάδα. Έστω και για τους αντίθετους λόγους, βρέθηκε στη θέση τής Ελλάδας και κατάλαβε το πρόβλημα απολύτως, επειδή την αφορούσε άμεσα. Μέχρι και ο Ροθ το κατάλαβε, γιατί δεν τον είδαμε να κάνει "καυγά" με τους Πολωνούς, τον οποίον δεν καταλάβαινε κανένας άλλος.

Το "βούλωσαν" οι Γερμανοί και άφησαν τους Πολωνούς να κάνουν αυτό το οποίο δικαιούνταν να κάνουν.

Το πρόβλημα είναι απολύτως το ίδιο. Στο νομικό επίπεδο δεν έχει σημασία το "πρόσημο". Το "πρόσημο" απλά χαρακτηρίζει την ποιότητα του διακυβεύματος και ως εκ τούτου προϊδεάζει για τη συμπεριφορά του κατόχου του. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι ίδια. Είτε δηλαδή κάποιος προσπαθεί να προστατεύσει έναν θησαυρό —εξαιτίας της γεωγραφίας— είτε επειδή κάποιος προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" ένα "σκουπίδι" —εξαιτίας της γεωγραφίας—, τα δεδομένα είναι ίδια. Η γεωγραφία δεν μπορεί να απειλήσει τον πρώτο και η γεωγραφία δεν μπορεί να διευκολύνει τον δεύτερο.

Αυτό ακριβώς έγινε και γι' αυτόν τον λόγο οι περιπτώσεις είναι απολύτως όμοιες. Ίδιοι ακριβώς "καυγάδες" είναι οι "καυγάδες" των Ελλήνων με τους Σκοπιανούς με αυτούς των Γερμανών με τους Πολωνούς —για να προκαλέσουμε τον βάρβαρο Γερμανό πολιτικό, που παριστάνει τον ειρηνοποιό—.

Τόσο η Ελλάδα όσο και η Γερμανία είναι κάτοχοι κάποιας "κληρονομιάς", η οποία —σε έναν κόσμο, όπου τα σύνορα μεταξύ των λαών έχουν αλλάξει άπειρες φορές— "ακουμπάει" και στο διπλανό "οικόπεδο".

Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην μεν Γερμανία της είπαν να μην "σκορπάει" τα "σκουπίδια" της, γιατί "λερώνει" τους γείτονές της, ενώ στην Ελλάδα τής λένε να μην αντιστέκεται όταν της αρπάζουν τα "κοσμήματά" της, για να "θησαυρίζουν" οι γείτονές της.

Η διαφορά των "πρόσημων" είναι απόλυτα φυσιολογική. Μιλάμε για τη Γερμανία και την Ελλάδα. Λογικό είναι αυτό, εφόσον μιλάμε για τους Γερμανούς και τους συγκρίνουμε με τους Έλληνες. Λογικό είναι να συμβαίνει αυτό, εφόσον στην περίπτωση των Γερμανών έχουμε έναν λαό, που στην ιστορία του παρήγαγε μόνον ανεπιθύμητα "σκουπίδια", τα οποία κατά καιρούς προσπαθεί να "ξεφορτωθεί" δεξιά κι αριστερά και στην περίπτωση των Ελλήνων έχουμε "θησαυρούς", οι οποίοι αποτελούν μόνιμο στόχο σφετερισμού...

Απλά πράγματα. Αν στη σημερινή Πολωνία υπήρχε ένας γερμανικός "Παρθενώνας", ποτέ οι Γερμανοί δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν —και κυρίως στους Πολωνούς— να τον ονομάζουν "πολωνικό". Επειδή όμως είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, βολεύονται με το γεωγραφικό "ξεφόρτωμα" στους γείτονες.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "πρόσημα". Ο ένας λαός έχει αφήσει "πίσω" του Παρθενώνες και ο άλλος φούρνους μαζικών εκτελέσεων. Σε ποιο επίπεδο μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ των ιστοριών των δύο αυτών λαών;

Από τη στιγμή λοιπόν που βρήκαμε ποιοι βρίσκονται από τη μία "πλευρά" τής νομικής υπόθεσης, καλό είναι να δούμε και την άλλη. Από τη στιγμή που είδαμε την πλευρά των "ιδιοκτητών", θα πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά.

Ποιοι είναι αυτοί, που τους "ακουμπά" η "κληρονομιά" τού γείτονά τους και οι οποίοι, ανάλογα με την ποιότητα αυτής της "κληρονομιάς", αντιδρούν με βάση τα συμφέροντά τους;...

Οι Πολωνοί και οι Σκοπιανοί. Οι Πολωνοί καλά έκαναν και, σεβόμενοι την πανανθρώπινη τάξη και ηθική, προστάτευσαν τους εαυτούς από μια "βρωμιά" γερμανική, η οποία θα τους απειλούσε ...Τους βόλευε κιόλας να μην φορτωθούν τον γερμανικό "μουτζούρη" τής ιστορίας και αντέδρασαν.

Δεν μπορούμε όμως να πούμε και το ίδιο για τους Σκοπιανούς. Αυτοί κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, γιατί αυτά τους είναι πιο βολικά και συμφέροντα. Λειτουργούν εκ του πονηρού. Δεν σέβονται την πανανθρώπινη τάξη και ηθική και διεκδικούν ξένο θησαυρό, για να βελτιώσουν τη θέση τους στον κόσμο. Διεκδικούν "θησαυρό", για να μπουν σαν "επώνυμοι" στην παγκόσμια κοινωνία των εθνών.

Αυτό το κάνουν εκ του πονηρού. Θα έκαναν το ίδιο, αν, για παράδειγμα, η Μακεδονία λεγόταν Άουσβιτς ή Ναζία ή μήπως θα αντιδρούσαν σαν τους Πολωνούς;

Οι Σκοπιανοί θα παρεξηγούνταν αν τους έλεγαν Αουσβιτσιανούς ή Ναζί μόνο και μόνο επειδή κατοικούν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο με κάποιους άλλους προγενέστερους λαούς, οι οποίοι με τα εγκλήματά τους έδωσαν την κακή τη "φήμη" σε αυτόν τον χώρο και οι οποίοι δεν τους αφορούσαν.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα θεωρούσαν τον γεωγραφικό προσδιορισμό ήσσονος σημασίας. Επειδή όμως τώρα το μακεδονικό brand είναι καλό και ένδοξο, το διεκδικούν. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος τον λόγο που συμβαίνει αυτό... Είναι άλλο πράγμα να "συστήνεσαι" στον κόσμο ως Μακεδόνας και άλλο ως "τίποτας" από μια "μάζα", που απλά κάποτε, "κατρακύλησε" από τον Βορρά στην ιστορική Μακεδονία. Όταν μέσα στη Μακεδονία δεν εμφανίζεσαι ως Αλβανός ή Βούλγαρος, είσαι ο "τίποτας", που επί αιώνες δεν είχε ταυτότητα και την οποία τώρα αναζητά εις βάρος των άλλων.

Εδώ όμως τίθεται κι ένα θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας. Μετρημένα κουκιά είναι τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς οι ρομαντικοί. Δεν αισθάνονται ντροπή κάποιοι Βούλγαροι ή Αλβανοί, όταν κάποιοι ξένοι —για τους δικούς τους λόγους— τούς "φοράνε" μια ξένη προς αυτούς "εθνικότητα"; Ξένοι αποφάσισαν ότι αυτοί θα λέγονται "Μακεδόνες" και όχι οι ίδιοι.

Οι ίδιοι επί αιώνες έχυναν το αίμα τους, επειδή αισθάνονταν Αλβανοί ή Βούλγαροι ή Σέρβοι.

Τώρα πώς "φόρεσαν" τον ελληνικό τίτλο του "Μακεδόνα";

Επειδή αυτό βόλευε τον Σόρος, την Μέρκελ, τον Νίμιτς και κάτι σταλινικά "σκουπίδια" του ελληνικού Εμφυλίου, που ξέμειναν στα Σκόπια;

Τους πλήρωσαν για να το κάνουν αυτό ή το κάνουν τζάμπα;

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την περίπτωση τού Ζάεφ και αποτελεί "μνημείο" προσωπικής εθνικής προδοσίας ...

Ένα νέο "τσιπροειδές", που, προκειμένου να παραμείνει στην "καρέκλα" του, δέχεται τα πάντα ...Ο νέος τύπος αδίστακτων και "ασπόνδυλων" πολιτικών τής Νέας Τάξης, που "κλέβουν" εκλογικά αποτελέσματα, παριστάνοντας τους "επαναστάτες" και μετά παριστάνουν τα "γατάκια" των ισχυρών.

Σαν "Μακεδόνα", υποδέχθηκε η Μέρκελ έναν Βούλγαρο, ο οποίος προφανώς λίγους μήνες πριν θα ήταν περήφανος και για τη βουλγαρική εθνικότητά του και για την βουλγαρική του γλώσσα...

Έναν Βούλγαρο, που πιθανότατα το σύνολο της οικογένειας του διαθέτουν βουλγαρικά διαβατήρια.

Γιατί το έκανε αυτό η "ουδέτερη" Μέρκελ;... Ούτε αυτή κατάλαβε τον "καυγά", που δεν κατάλαβε ο υφυπουργός της; Εφόσον δεν τον κατάλαβε αυτόν τον "καυγά" και τον συνεχίζει, γιατί κατάλαβε τον άλλον, ο οποίος είναι απολύτως όμοιός του... Μήπως επειδή ο δεύτερος την αφορά;

Γιατί κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ονομάζει τα γερμανικά στρατόπεδα των Ναζί στην Πολωνία "πολωνικά" και την ίδια ώρα ονομάζει "Μακεδόνα" έναν Βούλγαρο, επειδή απλά αυτός γεννήθηκε στη γεωγραφική περιοχή τής Μακεδονίας;

Επιπλέον είναι και το άλλο. Μέλος της Ε.Ε. είναι η Γερμανία, όπως και η Ελλάδα. Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η Γερμανία την έννοια της "ουδετερότητας" για κάτι που υποτίθεται δεν την αφορά και το οποίο —κατά δήλωση των αξιωματούχων της— δεν καταλαβαίνει;

Πού δηλαδή και να έπαιρνε "θέση" στον "καυγά", όπως μας διαβεβαίωσε η "ουδέτερη" σταλινικιά χαφιές τής Στάζι.

Αν έτσι αντιλαμβάνονται την "ουδετερότητα" οι Ούννοι, τι θα έκαναν αν δεν ήταν "ουδέτεροι";...

Θα μας μαστίγωναν ή θα μας βομβάρδιζαν μέχρι να συμφωνήσουμε με τις απόψεις τους;

Μιλάμε για γελοιότητες, που μόνον οι πραγματικοί βάρβαροι μπορούν να φέρουν εις πέρας ...Οι βάρβαροι, οι οποίοι εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι είναι τελικά χρήσιμοι για τη "διδασκαλία" των λαών. Απλά δεν είναι χρήσιμοι για τις απόψεις τους. Είναι χρήσιμοι ως εποπτικά εργαλεία, εφόσον "διδάσκουν" μέσω της ηλιθιότητάς τους. Βάζεις έναν βάρβαρο να επιλέξει το "σωστό" και απλά είσαι σίγουρος ότι το σωστό είναι εκείνο που απομένει.

Όλοι αυτοί για κάποιους λόγους, τους οποίους οι ίδιοι γνωρίζουν, τώρα επείγονται να "λύσουν" το "Μακεδονικό" ζήτημα. Τώρα λοιπόν, που ο Γιούγκερ ετοιμάζεται να πάει στα Σκόπια, έχουμε να του δώσουμε ένα "σκονάκι", να τους το πάει ως λύση.Εφόσον οι Σκοπιανοί κατοικούν στην Ευρώπη, είναι Ευρωπαίοι και μιλούν Ευρωπαϊκά, ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη. Να τους αναγνωρίσει η Ε.Ε. ταυτότητα και γλώσσα. Να βάλουν δίπλα στο άγαλμα του Αλεξάνδρου και αυτό του "προγόνου" τους Καρλομάγνου και υπό τους ήχους τής Μελωδίας της Χαράς να μας ανακοινώσουν το αποτέλεσμα του "αυτοπροσδιορισμού" τους. Να μην μας πούνε και "μικρόψυχους".

Δεν λέμε τίποτε παράξενο για τη σημερινή λογική των βαρβάρων. Στην Ευρώπη δεν γεννήθηκαν και κατοικούν οι Σκοπιανοί; Ευρωπαϊκή δεν είναι η γλώσσα τους; Ας ονομάσουν το κράτος τους Ευρώπη, να γελάσουν και τα βουβάλια τού Αξιού με την παρακμή και την αθλιότητα της ναζιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να αισθανθούν και οι Ευρωπαίοι πολίτες ποια είναι η "ουσία" τού "καυγά" των Ελλήνων ...Να καταλάβουν πώς είναι να σου αφαιρούν την "ταυτότητά" σου, γιατί κάποιοι νομίζουν ότι στο όνομα της ελευθερίας και του "αυτοπροσδιορισμού" μπορούν να αρπάζουν ό,τι θέλουν, λες και περιφέρονται σε "σούπερ μάρκετ" προσφορών.

Αν την Ελλάδα την κυβερνούσαν πάνω απ' όλα μορφωμένοι άνθρωποι, δεν θα έμπαινε κανένας στη διαδικασία τής διαπραγμάτευσης ...Θα τους έστελναν όλους στα διεθνή όργανα για πιστοποιήσεις. Δεν θα άφηναν τον καραγκιόζη Νίμιτς να περιφέρεται σαν "νταβατζής" των Βαλκανίων. Δεν θα άφηναν μια κοινή χαφιέ τής Στάζι να παραποιεί την ιστορία. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον να εκδηλωνόταν από ελληνικής πλευράς μια συμπεριφορά, η οποία θα έμοιαζε με την πολωνική προσέγγιση ...Μια λύση, η οποία δεν απαγορεύεται για ένα ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Καμία διεθνής συνθήκη δεν εμποδίζει τους Έλληνες να φερθούν όμοια με τους Πολωνούς.

Φαντάζεται κάποιος να θέσπιζε η ελληνική Βουλή έναν πολωνικού τύπου νόμο, που να απαγορεύει ακόμα και με απειλή φυλάκισης σε όποιον Έλληνα ή ξένο ονομάζει το γειτονικό κράτος "Μακεδονία" και τους κατοίκους του "Μακεδόνες". Τότε θα βλέπαμε πόσο "καλαμπούρι" θα είχε το πράγμα. Να γίνει ένας νόμος τέτοιος και να μην μπορεί να περάσει κανένα σκοπιανό αυτοκίνητο με διακριτικά "Μακεδονίας" για διακοπές στην Ελλάδα. Να απειλείται ο Ζάεφ με σύλληψη, αν επιχειρήσει να εισέλθει στην Ελλάδα, όπου διατηρεί εξοχικό. Καί αυθαίρετα "Μακεδόνας" καί νόμιμο εξοχικό στην Ελλάδα δεν γίνεται ...Γίνεται; ...Δεν γίνεται.

Αυτό, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, είναι ότι η ιστορία πάντα "τιμωρεί" τους υβριστές τής αλήθειας ...Στο μόνο για το οποίο θα έπρεπε οι Γερμανοί να είναι ειδικοί, και δυστυχώς ούτε σ' αυτό είναι.

Με ικανοποίηση χαιρετίζουν την πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας μας (Συμβουλίου της Επικρατείας) με την οποία ακυρώνεται το «απαράδεκτο νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το Μάθημα των Θρησκευτικών των ορθόδοξων παιδιών μας στο Δημοτικό και Γυμνάσιο», ο Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης, το τοπικό Παράρτημα της Ένωσης Θεολόγων και τα συνεργαζόμενα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της πόλης μας.

Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση «το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η ριζική αλλαγή του χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Απέδειξε ότι «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο»! Η εν λόγω απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας συνιστά δικαίωση των αγώνων μας για να αποτραπεί η αντισυνταγματική και ανισόνομη μεταχείριση των ορθόδοξων μαθητών. Είναι κραυγαλέα αδικία οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι και οι ρωμαιοκαθολικοί μαθητές να διδάσκονται αποκλειστικώς την πίστη τους, ενώ οι ορθόδοξοι, που αποτελούν την πλειοψηφία του μαθητικού δυναμικού της χώρας μας, να στερούνται αυτό το δικαίωμα. Και αντί για αυτό να διδάσκεται ένα πολυθρησκειακό πρόγραμμα, που συσκοτίζει, αντί να τους διαφωτίζει θρησκευτικώς, καθόσον δεν γνωρίζουν επαρκώς την πίστη τους. Απαιτούμε από το Υπουργείο Παιδείας τη συμμόρφωση προς την εν λόγω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αποτελεί αυτή η συμμόρφωση στοιχειώδες δημοκρατικό καθήκον και απόδειξη ευνομούμενης πολιτείας. Κάθε προσπάθεια αποφυγής εκτέλεσης της εν λόγω απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας με διάφορα προσχήματα, σοφιστείες και δικαιολογίες συνιστά εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα και επισύρει αμείλικτες νόμιμες κυρώσεις στους υπευθύνους. Καταγγέλλουμε απαράδεκτες συμπεριφορές εκπαιδευτικών προς μαθητές των οποίων οι γονείς επέστρεψαν τα βιβλία (φακέλους) Θρησκευτικών. Υποβάλλουμε θερμή παράκληση προς τη σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας μας να απαιτήσει την εφαρμογή της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου της χώρας μας. Θέλουμε για τα παιδιά μας ορθόδοξη παιδεία και όχι πανθρησκεία».

Πηγή: Ελευθερία

Με την δύναμη και την Χάρη της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θέλουμε με το παρόν να γνωρίσουμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας μια σοβαρή παρεκτροπή. Την στιγμή που σύμπας ο χριστιανικός κόσμος, εορτάζει με ξεχωριστό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο και λαμπρότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η Εταιρεία «Σκοπιά», η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση, αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και ως εκ τούτου δεν θέλουν να την εορτάζουν, αν και τελευταία αυτοαποκαλούνται «χριστιανοί». Και δεν σταματούν εκεί, αλλά χαρακτηρίζουν τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, εορτή σατανικής εμπνεύσεως, ειδωλολατρική εορτή (Σκοπιά, 15-5-95, σελ. 18-19)! Αντί της Αναστάσεως του Χριστού, εορτάζουν, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν, μαζί με το εβραϊκό Πάσχα, την εορτή του θανάτου Του! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Εν Πειραιεί τη 29η Μαΐου 2013.

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!

Αναφορά σε μια κολοσσιαίων διαστάσεων σύγχρονη πλάνη

Με την δύναμη και την Χάρη της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θέλουμε με το παρόν να γνωρίσουμε στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της τοπικής μας Εκκλησίας μια σοβαρή παρεκτροπή. Την στιγμή που σύμπας ο χριστιανικός κόσμος, εορτάζει με ξεχωριστό τρόπο την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το μεγαλύτερο και λαμπρότερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, η Εταιρεία «Σκοπιά», η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση, αρνούνται την Ανάσταση του Χριστού και ως εκ τούτου δεν θέλουν να την εορτάζουν, αν και τελευταία αυτοαποκαλούνται «χριστιανοί». Και δεν σταματούν εκεί, αλλά χαρακτηρίζουν τη μεγάλη εορτή του Πάσχα, εορτή σατανικής εμπνεύσεως, ειδωλολατρική εορτή (Σκοπιά, 15-5-95, σελ. 18-19)! Αντί της Αναστάσεως του Χριστού, εορτάζουν, στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν, μαζί με το εβραϊκό Πάσχα, την εορτή του θανάτου Του! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του!

(Σχόλιο Τ.Ι.: Αν και θεωρούμε ότι η επίσκεψη οποιασδήποτε ιστοσελίδας του “επίσημου ιστοτόπου” των αιρετικών Μαρτύρων του Ιεχωβά πνευματικά είναι λείαν μολυσματική, και άρα καλό να αποφεύγεται, εντούτοις αν κάποιος θέλει να επιβεβαιώσει τη συγκεκριμένη κακοδοξία μπορεί να δει εδώ.)

Για μας τους Χριστιανούς, ανάσταση σημαίνει ξαναζωντάνεμα αυτού που πεθαίνει, ήτοι του φθαρτού σώματος, διότι η ψυχή είναι αθάνατη και δεν πεθαίνει. Ως ανάσταση του Κυρίου πιστεύουμε την επιστροφή του πνεύματος του Κυρίου από τον Άδη στο νεκρό σώμα Του, την αναζωογόνησή του, την αφθαρτοποίησή του και τη θριαμβευτική ψυχοσωματική Του έγερση. Αντίθετα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά θάνατος σημαίνει θανάτωση, εκμηδένιση, του όλου ανθρώπου, τόσο του φθαρτού σώματος, όσο και της ψυχής, διότι αρνούνται τη θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής, έχοντας υιοθετήσει την αρχαία κακοδοξία των θνητοψυχιτών, αφού κατ' αυτούς «το ότι τάχα η ψυχή ζει μετά τον θάνατον, είναι ένα ψέμα που το είπε ο διάβολος» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα..., 1982, σελ.77)! Ο νεκρός εκμηδενίζεται ολοσχερώς και το μόνο που απομένει είναι η ενθύμησή του στο νου του Ιεχωβά! Κι' αυτό που θεωρούν ως «ανάσταση νεκρών» είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων, με νέο σώμα και ψυχή, εντελώς διαφορετική από αυτή που χάθηκε στη γη, στους οποίους ο Ιεχωβά θα βάλει στη μνήμη τους την ενθύμηση του ανθρώπου που εκμηδενίστηκε!

Ο Χριστός, κατ' αυτούς, δεν ήταν Θεός, αλλά κάποιος εξέχων άνθρωπος, τον οποίο υιοθέτησε ο Θεός, «ένας τέλειος άνθρωπος, τίποτε περισσότερο, και τίποτε λιγότερο» (Αγαθά Νέα, 1976-1978, σελ. 118). Είχε θνητή φύση και γι' αυτό πέθανε επάνω στο σταυρό. Εξυπακούεται πως ο θάνατός Του δε διέφερε από το θάνατο των υπολοίπων θνητών, δηλαδή εκμηδενίστηκε, και Αυτός όπως οι άλλοι, αφού μαζί με το σώμα Του και «η ανθρώπινη ψυχή (σ.σ. του Χριστού) πέθανε» (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, 1982, σελ. 58) και μαζί της ολόκληρη η οντότητά του εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίζονται και εκμηδενίζονται όλοι οι θνητοί μετά το θάνατό τους, κατά την οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά!

Όμως αυτός που θλίβεται και πολεμά την Ανάσταση του Κυρίου είναι πρωτίστως και ιδιαιτέρως ο διάβολος, διότι διά της λαμπροφόρου και πανένδοξης Ανάστασής Του ο Χριστός τον νίκησε κατά κράτος και διέλυσε το σκοτεινό του βασίλειο. Μαζί με το διάβολο θλίβονται και λυπούνται για την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και όλοι οι χριστιανομάχοι, άθεοι, αγνωστικιστές, αμοραλιστές, υλιστές, μηδενιστές και όλοι οι επί γης εκλεκτοί του διαβόλου, προσπαθώντας ταυτόχρονα με ευτελή επιχειρήματα να αμφισβητήσουν το υπέρτατο και κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός.

Μαζί με όλους αυτούς αρνείται την Ανάσταση του Κυρίου και προφανώς λυπάται και οργίζεται, που την εορτάζουμε εμείς και η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είναι ολοφάνερο, ότι τους ενοχλεί η πανένδοξη νίκη του Κυρίου μας κατά του διαβόλου και η κατάργηση του θανάτου μας! Τους ενοχλεί ο Αναστημένος Χριστός, γι' αυτό πασχίζουν να αρνηθούν τη Θεότητά Του και να τον εξισώσουν με τους κοινούς θνητούς, ο οποίος τελείωσε στον υγρό τάφο Του! Για να δεχτούν την Ανάστασή Του είναι αναγκασμένοι να δεχτούν και τη Θεότητά Του, και προκειμένου να μη δεχτούν τη θεότητά Του, αρνούνται και την Ανάστασή Του!

Γι' αυτό έπλασαν την πλάνη, μιάς αλλόκοτης ανάστασης του Χριστού, χωρίς την ανάσταση του σώματός Του και της ψυχής Του, «ο Ιησούς απέθανεν ως άνθρωπος, αλλ' ηγέρθη ως πνευματικόν ον», (Καταλλαγή, 1928, σελ. 144), ισχυρίζονται, που σημαίνει, ότι ο Χριστός, ως ψυχοσωματική οντότητα, που ήρθε στον κόσμο και έζησε για τριάντα τρία χρόνια στη ζωή, σάπισε στον τάφο, τελείωσε, δε διασώθηκε τίποτε από Αυτόν, και στη θέση του ο Ιεχωβά δημιούργησε κάποιο άλλο «πνευματικό ον», ταυτισμένο (αυθαίρετα από αυτούς) με τον αρχάγγελο Μιχαήλ! Γι' αυτούς τους λόγους λοιπόν, οργίζεται και θρηνεί η ηγεσία του Μπρούκλιν και μαζί της οι άμισθοι ανά τον κόσμο πωλητές της πολυεθνικής εταιρείας, επειδή εμείς γιορτάζουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Αυτού του Ιδίου του Κυρίου μας, και όχι τη δημιουργία στη θέση Του κάποιου άλλου όντος, την οποία ονομάζουν ανάσταση!

Επειδή πιστεύουμε στην αιώνια ύπαρξη του Θεού Λόγου, όπως ξεκάθαρα μαρτυρούν πλήθος χωρίων της Αγίας Γραφής, στον Οποίο, ως χορηγός της ζωής (Ιωάν.14,6), ο θάνατος δεν έχει εξουσία, «εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Επειδή είμαστε ενωμένοι με το πραγματικό και πανάγιο Σώμα του Λυτρωτή μας Χριστού, αυτό που θεωρούν οι πλάνοι σάπιο στον τάφο, με τη Θεία Κοινωνία, αντλώντας από Αυτό και τη δική μας αφθαρσία, ως το μοναδικό φάρμακο της αθανασίας.

Κάνουμε έκκληση αυτές τις άγιες ημέρες στους αδελφούς μας, οι οποίοι έπεσαν θύματα της πλάνης των αρνητών της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού Μαρτύρων του Ιεχωβά, να ξανασκεφτούν με νηφαλιότητα την απόφασή τους να προσχωρήσουν σε μια τέτοιας έκτασης πλάνη, μελετώντας τα άγια Ευαγγέλια, τα οποία μαρτυρούν ξεκάθαρα την πραγματική Ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς. Να διαπιστώσουν στα ιερά κείμενα την βεβαιότητα των ιερών Ευαγγελιστών, οι οποίοι έγραψαν για τον αναστημένο Χριστό, γι' Αυτόν που είδαν τα ίδια τους τα μάτια, μίλησαν μαζί Του, συμπορεύτηκαν, συνέφαγαν και έβαλαν τα χέρια τους στους τύπους των ήλων (Ιωάν.20,28), «Ο ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄Ιωάν.1,1)!

Ο υπεύθυνος του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας
Λάμπρος Σκόντζος

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

(Πηγή: «ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!», Δελτίον Τύπου, 29 Μαΐου, 2013, Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς, Γραφείο Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων, Ακτίνες)

Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αρνούνται την ανάσταση του σώματος του Χριστού. Την σωματική ζωή Του, ισχυρίζονται, ότι ο Χριστός την κατέθεσε άπαξ δια παντός, για να μην την λάβει ποτέ ξανά.

Αν και όλοι εννοούμε, ότι ανασταίνεται εκείνο το οποίο πεθαίνει, οι ακόλουθοι της Σκοπιάς διδάσκουν, ότι εις την περίπτωση του Χριστού πέθανε σώμα και αναστήθηκε πνεύμα! Για να δικαιολογήσουν δε την απουσία του σώματος εκ του τάφου λένε ότι ο Θεός το εξαφάνισε για να μην λατρεύεται:

«Ο Θεός προφανώς εξαφάνισε το σώμα του Χριστού ώστε να μην μπορή να λατρεύεται.» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ. 27 και Σκοπιά, 01.09.1976, σελ. 543).

Για να δικαιολογήσουν δε την δήθεν πνευματική ανάσταση του Χριστού παραπέμπουν εις το Α΄ Πέτρ. 3:18 που λέγει τα εξής: «θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι» του οποίου η ορθή ερμηνεία είναι «θανατώθηκε μεν κατά το σώμα, αλλά διατηρήθηκε (παρέμεινε) ζωντανός κατά το πνεύμα». Λόγω όμως της αμάθειας που τους διακρίνει, την δοτική της αναφοράς «πνεύματι» (=κατά το πνεύμα η ως προς το πνεύμα) αυτοί εξηγούν «ως πνεύμα»!

Επίσης το «ζωοποιηθείς» δεν έχει πάντα την έννοια της αναστάσεως, αλλά τις περισσότερες φορές έχει την έννοια της διατηρήσεως εις την ζωή, του να μεταδίδει δηλαδή ή να διατηρεί ο Θεός, ο Χριστός, το Πνεύμα, ή ο Νόμος, ζωή σε κάποιον χωρίς αυτός απαραιτήτως να σημαίνει ότι προηγουμένως ήταν νεκρός (πρβλ. Ιωάν. 6:63, Α΄ Κορ. 15:36, 45, Β΄ Κορ. 3:6, Γαλ. 3:21, Α΄ Τιμ. 6:13).

Επίσης παραπέμπουν εις το Α΄ Κορ. 15:50 που λέγει «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται» αναφέροντας τα εξής:

«... ο Ιησούς δεν μπορούσε να αποκτήσει ζωή στον ουρανό ως άνθρωπος, επειδή σάρκα και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία του Θεού» (Σκοπιά, 15.01.2000, σελ. 15-16, παρ. 9).

Όμως η φράση «σαρξ και αίμα» έχει πολλές σημασίες. Εκτός του ότι σημαίνει απλώς και βασικώς την σάρκα και το αίμα [«επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος» (Εβρ. 2:14) δηλαδή «επειδή τα παιδιά μετέχουν σαρκός και αίματος», σημαίνει και τον άνθρωπο («Μακάριος ει, Σίμων Βαριωνά, ότι σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψέ σοι, αλλ’ ο πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 16:17) δηλαδή «Μακάριος είσαι, Σίμων, υιε του Ιωνά, διότι δεν σού έκανε αποκάλυψη άνθρωπος, αλλά ο Πατέρας μου ο ουράνιος», και την σεξουαλικότητα («οι ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιωάν. 1:13) δηλαδή «Αυτοί (οι πιστοί) δεν εγεννήθηκαν από αίματα (γυναικών), ούτε από σαρκική επιθυμία, ούτε από την θέληση ανθρώπου, αλλά εγεννήθηκαν από τον Θεό» και γενικώς σημαίνει την φθορά.

Εις δε το υπ’ όψιν χωρίο (Α΄ Κορ. 15:50) σημαίνει την φθορά. Αυτό φαίνεται αμέσως από την συνέχεια του χωρίου που λέγει ότι «ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί». Το σώμα κληρονομεί ΚΑΙ ΑΥΤΟ βασιλεία Θεού, αλλά πρέπει προηγουμένως να επέλθη εις αυτό αλλαγή, μεταβολή. Πρέπει το φθαρτό αυτό σώμα να γίνει άφθαρτο ώστε να μην έχει βιολογικές και σεξουαλικές ανάγκες, πόνους, ταλαιπωρίες και άλλα γνωρίσματα του φθαρτού τούτου κόσμου.

Εν συνεχεία, μας εξηγεί ο Απόστολος, τι αλλαγή πρέπει να υποστεί αυτό το σώμα προκειμένου να κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού: «δει γαρ το φθαρτόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αφθαρσίαν και το θνητόν ΤΟΥΤΟ ενδύσασθαι αθανασίαν» (Α΄ Κορ. 15:53) δηλαδή «ΑΥΤΟ το φθαρτό σώμα πρόκειται να ενδυθεί αφθαρσία και ΑΥΤΟ το θνητό σώμα να ενδυθεί αθανασία» [Υπογραμμίσαμε την δεικτική αντωνυμία «τούτο» για να τονίσουμε, ότι ο Παύλος δεν κάνει λόγο για κάποιο άλλο σώμα, δήθεν πνευματικό, (όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά), αλλά ομιλεί για το ΙΔΙΟ, για το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ σώμα των πιστών το οποίο απλώς αλλάζει ιδιότητες]. ΑΥΤΟ ΤΟΥΤΟ το φθαρτό και θνητό σώμα θα ενδυθεί την αφθαρσία και την αθανασία. Δεν θα χαθεί, αλλά θα αφθαρτοποιηθεί. Το «ψυχικόν σώμα» θα γίνει «πνευματικόν σώμα» (Α΄ Κορ. 15:44). Το σώμα δηλαδή εις το οποίο επικρατούν οι κατώτερες δυνάμεις της ψυχής, θα μεταβληθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, ώστε να επικρατούν πλέον εις αυτό οι ανώτερες δυνάμεις του πνεύματος! Δεν χάνεται λοιπόν το ανθρώπινο σώμα, αλλά ανασταίνεται άφθαρτο. Έτσι συνέβη με το σώμα του Χριστού. Αναφέρουμε χωρία εις τα οποία φαίνεται σαφώς, ότι το σώμα του Χριστού ανεστήθη.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΜΑΡΤΥΡΕΙ ΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

1) «έτι δε και η σαρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι, ότι ουκ εγκαταλείψεις την ψυχήν μου εις άδην, ουδέ δώσεις τον όσιόν σου ιδείν διαφθοράν» [Ψαλμ. 15 (16 Εβρ.) 9-10 και Πράξ. 2:26-27) δηλαδή «ακόμη δε και η σάρκα μου θα κατοικήσει στον τάφο με ελπίδα (αναστάσεως), διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ούτε θ’ αφήσεις τον όσιό σου (ως προς το σώμα) να γνωρίσει φθορά (σήψη, αποσύνθεση)». Το χωρίο είναι Μεσσιακό γι’ αυτό και παρατίθεται εις τις Πράξ. 2:26-27 από τον Απόστολο Πέτρο. Σύμφωνα με αυτό, η σάρκα του Μεσσία κατοίκησε εις τον τάφο με ελπίδα. Ποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα νεκρό σώμα εκτός από αυτήν της αναστάσεως; Πράγματι, όπως λέγει και ο Απόστολος, «προϊδών (ο Δαυίδ) ελάλησε περί τής αναστάσεως τού Χριστού ότι ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου ούτε η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν» (Πράξ. 2:26-27).

Τονίζει δηλαδή εις τους Ιουδαίους, ότι αυτά τα λόγια δεν τα είπε ο Δαυίδ για τον εαυτό του, διότι αυτός πέθανε κι ετάφη και το μνήμα του είναι εδώ μέχρι σήμερα. Είναι δηλαδή σαν να τους έλεγε ο Πέτρος: «Ερευνείστε το μνήμα. Περιέχει τα οστά, δεν είναι άδειο όπως είναι το μνήμα του Χριστού. Οπότε ο Δαυίδ δεν ανέστη εκ νεκρών, άρα τα λόγια του δεν ήταν για τον εαυτό του, αλλά για τον Χριστό»! Εν αντιθέσει λοιπόν με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που διδάσκουν, ότι το σώμα του Χριστού εξαφανίστηκε (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27), ο Απόστολος βεβαιώνει, ότι το σώμα Του δεν εγνώρισε φθορά και αποσύνθεση, αλλά ανέστη εκ του τάφου! (Το ίδιο ακριβώς αναφέρεται και εις τις Πράξ. 13:35-37).

2) «Λύσατε τον ναόν τούτον, και εν τρισίν ημέραις ΕΓΕΡΩ αυτόν. 20. είπον ουν οι Ιουδαίοι· Τεσσαράκοντα και εξ έτεσιν ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ εν τρισίν ημέραις εγερείς αυτόν; 21. εκείνος δε έλεγε περί τού ναού τού σώματος αυτού. 22. ότε ουν ηγέρθη εκ νεκρών, εμνήσθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε, και επίστευσαν τη Γραφή και τω λόγω ον είπεν ο Ιησούς», (Ιωάν. 2:19-22) δηλαδή «‘Γκρεμίστε αυτό το ναό και σε τρεις ημέρες θα ανεγείρω αυτόν’. Αλλά οι Ιουδαίοι είπαν: «Σε σαράντα και έξι έτη οικοδομήθηκε αυτός ο ναός, και εσύ θα τον ανεγείρεις σε τρεις ημέρες»; Εκείνος όμως μιλούσε για το ναό του σώματός Του.

Όταν δε αναστήθηκε εκ νεκρών, θυμήθηκαν οι μαθητές Του ότι έλεγε αυτό, και πίστευσαν εις την Γραφή και εις τον λόγο που είπε ο Ιησούς». Ο Χριστός ονόμασε ναό το σώμα Του, διότι σε αυτό κατοικούσε ολόκληρη η θεότητα (πρβλ. «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς» Κολασ. 2:9). Έλεγε λοιπόν προς τους Ιουδαίους: «Θανατώστε αυτό το σώμα και σε τρεις ημέρες θα το αναστήσω». Συμφώνως λοιπόν προς τον λόγο του Ιησού, ΑΥΤΟ το σώμα που θανατώθηκε ΑΥΤΟ και ανέστη.

3) «εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν...Εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν» (Ιωάν. 10:17-18) δηλαδή «ΕΓΩ θυσιάζω τη ζωή Μου και θα την λάβω πάλι (θα αναστηθώ)...Έχω τη δύναμη να την θυσιάσω και έχω τη δύναμη να την λάβω πάλι (να αυτοαναστηθώ)». Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά λένε, ότι ο Χριστός έδωσε την τέλεια ανθρώπινη Του ζωή ως λύτρο, επομένως δεν εδικαιούτο να την ξαναπάρει πίσω (Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη, κεφ.6, σελ.61, παρ.13, Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543).

Αλλά εις το ανωτέρω χωρίο ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Δίνω την ζωή Μου για να την λάβω αυτήν πάλι. Έχω τη δύναμη να την δώσω και έχω την δύναμη να την λάβω πάλι». Συνεπώς ο Χριστός έδωσε και έλαβε πάλι τη σωματική Του ζωή ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΩΣ. Παρέδωσε εις θάνατον και ανέστησε πάλι Ο ΙΔΙΟΣ το σώμα Του! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, μη δυνάμενοι να το καταλάβουν αυτό, γράφουν: «αν ο Ιησούς ελάμβανε και πάλι το σάρκινο σώμα του, η θυσία του θα ήταν πρόσκαιρη, χωρίς συνεχή εξιλεωτική αξία» (Σκοπιά, 01.09.1976, σελ.543) η ρωτούν: «Αφού ο Χριστός έδωσε τη σωματική ζωή Του ως λύτρο, πως έλαβε αυτήν πάλι;»

Δεν μπορούν δυστυχώς να καταλάβουν, ότι η προσφορά του Χριστού έγκειται εις την ΘΥΣΙΑ (σταύρωση, πόνο, θάνατο), η δε ανάσταση του σώματος, αφού δεν αναιρεί την θυσία δεν αναιρεί και την προσφορά!

4) «ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι· ψηλαφήσατέ με και ίδετε, ότι πνεύμα σάρκα και οστέα ουκ έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα» (Λουκ. 24:29), δηλαδή «Κοιτάξτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου (για να βεβαιωθείτε) ότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Οι μαθητές νόμιζαν ότι έβλεπαν φάντασμα γι’ αυτό και ο Χριστός τους είπε: «Δείτε τα χέρια Μου και τα πόδια Μου, διότι είμαι Εγώ ο ίδιος. Ψηλαφήσετέ Με και πεισθείτε, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά, όπως βλέπετε ότι Εγώ έχω». Ρητώς ο Χριστός βεβαιώνει, ότι έχει σάρκα και οστά, άρα είναι άνθρωπος και όχι πνεύμα.

5) «Είτα λέγει τω Θωμά· Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ιωάν. 20:27), δηλαδή «Έπειτα λέγει στο Θωμά: ‘Φέρε το δάκτυλό σου εδώ και εξέτασε τα χέρια Μου. Επίσης φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά Μου και μη γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός’». Ο Θωμάς εννοούσε την ανάσταση ως ζωοποίηση του νεκρού σώματος, όπως και οι άλλοι Απόστολοι και κάθε άνθρωπος ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ! Γι’ αυτόν δε τον λόγο ήθελε να δει και να ψηλαφίσει τα τρυπημένα χέρια και την λογχισμένη πλευρά. Γι’ αυτό και ο Χριστός τον εκάλεσε να δει και να ψηλαφίσει, διότι έφερε ΤΟ ΙΔΙΟ το τρυπημένο από τα καρφιά και την λόγχη σώμα, κι όχι άλλο η άλλα σώματα. Οι δε Εταιρία Σκοπιά, προκειμένου να δικαιολογήσει όλες αυτές τις εν σαρκί εμφανίσεις του ανεστημένου Ιησού, γράφει τα εξής τραγελαφικά:

«Εν τούτοις, μια φορά, για να πείση τον ‘άπιστο’ Θωμά, ο Ιησούς έλαβε ένα σαρκικό σώμα που είχε πληγές επάνω του, όπως οι πληγές που ήταν στο σώμα του Ιησού όταν πέθανε» (Ξύπνα, 22.02.1977, σελ.27) και «Μετά την ανάστασή του, ο Ιησούς δεν εμφανιζόταν πάντα με το ίδιο σάρκινο σώμα (ίσως για να εντυπώσει στις διάνοιές τους το γεγονός ότι ήταν τότε πνεύμα), και έτσι δεν τον αναγνώριζαν αμέσως ούτε ακόμα και οι στενοί σύντροφοί του. (Ιωάν. 20:14, 15· 21:4-7) Εντούτοις, με το να εμφανίζεται με υλοποιημένα σώματα σε αυτούς επανειλημμένα και κατόπιν να λέει και να κάνει πράγματα τα οποία εκείνοι ταύτιζαν με τον Ιησού που γνώριζαν, ενίσχυε την πίστη τους στο γεγονός ότι είχε όντως αναστηθεί από τους νεκρούς.» (Πως να συζητάτε..., σελ.66, παρ.1)

Η κατ’ αυτούς αλλαγή των σωμάτων του Ιησού (ο Χριστός όμως άλλαζε ΜΟΡΦΕΣ όχι σώματα Μάρκ. 16:12) ήταν ενισχυτικό αποδείξεως της αναστάσεως του Χριστού ως πνεύμα! Ερώτηση:

«Εάν ο Ιησούς εμφανιζόταν με την ίδια μορφή σε όλες τις εμφανίσεις Του τότε θα πίστευαν, ότι ανεστήθη με σάρκα και όχι ως πνεύμα;»

Κατά την διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά ο άνθρωπος είναι ΜΟΝΟΝ σώμα. Αφού δε το σώμα του Χριστού όπως λένε δεν ανέστη, ο Αναστάς δεν είναι πλέον άνθρωπος. Είδαμε όμως, ότι σαφέστατα η Γραφή διδάσκει, ότι το σώμα του Χριστού ανέστη. Άρα αποδεικνύεται, ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος και μετά την ανάστασή Του όπως επίσης μαρτυρεί και ο Απόστολος Παύλος όταν τον ονομάζει άνδρα: «έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη εν ανδρί ω ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ. 17:31), δηλαδή «όρισε (ο Θεός) ημέρα κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη δια μέσου ανδρός, τον οποίον όρισε και έδωσε απόδειξη (γι’ αυτό) σε όλους, διότι τον ανέστησε εκ νεκρών», και όταν επίσης τον ονομάζει άνθρωπο: «Εις γαρ Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α΄ Τιμ. 2:5), δηλαδή «Διότι ο αυτός (ο ίδιος) είναι Θεός, ο αυτός (ο ίδιος) είναι και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός». Γι’ αυτό δε τον λόγο καλούσε σε ψηλάφιση λέγοντας εις τους μαθητές Του: «αυτός εγώ ειμι» (Λουκ. 24:29 δηλαδή ‘είμαι Εγώ ο ίδιος’). Ως άνθρωπος επίσης ο αναστάς Κύριος ονομάζει τους μαθητές «αδελφούς» Του (Ματθ. 28:10 και Ιωάν. 20:17) και ως άνθρωπος επίσης ονομάζει τον Πατέρα «Θεό» Του (Ιωάν. 20:17, Αποκ. 2:7, 3:2, 22). Και όλες γενικώς οι ταπεινές εκφράσεις της Γραφής για τον αναστάντα και ανεληφθέντα Κύριο αναφέρονται εις την ανθρωπίνη φύση Του.

Με την αφθαρτοποιημένη σάρκα Του ο Χριστός έρχεται πάλι εις τον κόσμο, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς. Εκείνος δε ο οποίος ΔΕΝ ομολογεί, ότι ο Χριστός έρχεται με σάρκα, ως άνθρωπος δηλαδή, η Γραφή τον αποκαλεί «ΠΛΑΝΟ» και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ»!!! Αυτό ρητώς το αναφέρει ο Απόστολος Ιωάννης εις Β΄ Καθολική Επιστολή του όπου διαβάζουμε τα εξής: «πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οι μη ομολογούντες Ιησούν Χριστόν ερχόμενον εν σαρκί· ούτός εστιν ο πλάνος και ο αντίχριστος» (Β΄ Ιωάν. στίχ.7) δηλαδή «πολλοί πλάνοι εμφανίσθηκαν εις τον κόσμο, που δεν παραδέχονται ότι ο Ιησούς Χριστός έρχεται με σάρκα (ή δεν παραδέχονται τον ερχομό του Ιησού Χριστού με σάρκα). Αυτός (που αρνείται κάτι τέτοιο) είναι ο κατ’ εξοχήν πλάνος και ο αντίχριστος». Συμφώνως προς ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ το χωρίο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είναι «ΠΛΑΝΟΙ» (δηλ. «απατεώνες» κατά την Μ.Ν.Κ. μετάφρασή τους) και «ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ», διότι αρνούνται ότι η σάρκα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ανέστη και ότι ο Μεσσίας έρχεται εκ δευτέρου με σάρκα, δηλαδή ως άνθρωπος!

Εν συνεχεία ο Ιωάννης λέγει ότι «ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε» (στίχ.10), δηλαδή «όποιος έρχεται προς εσάς (ως διδάσκαλος) και δεν φέρει αυτή τη διδασκαλία, να μην τον δέχεστε στο σπίτι και ‘χαίρετε’ σ’ αυτόν να μην λέγετε»! Ποια συγκεκριμένη διδασκαλία ανέφερε εις τον στίχ.7; Ότι ο Χριστός θα ξαναέλθει με σάρκα.. Ε, λοιπόν εδώ μας λέγει τέτοιους ανθρώπους, που είναι φορείς αυτής της ψευδοδιδασκαλίας, να μην τους βάζουμε ούτε στο σπίτι μας!

(Πηγή: «10. Η σωματική ανάσταση τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Συνηθισμένη πρακτική καί τακτική τῆς ἑταιρείας Σκοπιά εἶναι ἡ ἀπόρριψη κάθε χριστιανικῆς ἑορτῆς ἤ ἡ κακοποίηση καί διαστρέβλωση τοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου της. Ἀπό τήν πρακτική αὐτή δέν ἐξαιρέθηκε οὔτε ἡ ἑορτή τοῦ Πάσχα πού τήν ἀπέρριψαν καθώς ἀρνοῦνται τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀντιθέτως, οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, γιορτάζουν στή θέση τοῦ Πάσχα «τήν τήρηση τῆς Ἀνάμνησης τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ»[1].

Ἡ Ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ πού τόν θεωροῦν ἁπλῶς «ὡς τόν μεγαλύτερο ἄνθρωπο πού ἔζησε ποτέ» εἶναι κατά τούς Χιλιαστές «ἡ μόνη ἡμέρα κάθε χρόνο πού πρέπει νά τηροῦν μέ εἰδικό τρόπο»[3].

ΙΙ). Πότε γιορτάζουν

Οἱ χιλιαστές γιορτάζουν πάντα τήν ἀνάμνηση κάθε χρόνο «τό βράδυ πού ἀντιστοιχεῖ στίς 14 Νισσάν τοῦ ἀρχαίου Ἰουδαϊκοῦ ἡμερολογίου» [4].

ΙΙΙ). Πῶς γιορτάζουν

Τήν ἀνάμνηση τοῦ θανάτου τή γιορτάζουν κυρίως στίς Αἴθουσες Βασιλείας ἤ καί σέ ἄλλους χώρους π.χ ξενοδοχεῖα, μετά τή δύση τοῦ ἡλίου. Σέ κάθε χῶρο πού συγκεντρώνονται τοποθετοῦν ἕνα τραπέζι. Πάνω στό τραπέζι τοποθετοῦν ἄζυμο ψωμί, καθώς ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Χριστός χρησιμοποίησε ἄζυμο ἄρτο, καί κόκκινο κρασί. Τό ἄζυμο ψωμί καί τό κρασί θεωροῦνται ἁπλῶς σύμβολα τῆς θυσίας του καί στή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «ἐμβλήματα». Προηγεῖται ὁμιλία σχετική μέ τό γεγονός. Στήν ὁμιλία ἐπαναλαμβάνονται οἱ χιλιαστικές πλάνες σχετικά μέ τήν προσέγγιση καί κατανόηση τῶν γεγονότων. Ὕστερα περιφέρονται τά ἐμβλήματα, πρῶτα τό ψωμί καί ὕστερα τό κρασί, μεταξύ τῶν παρόντων στή συνάθροιση.

ΙV). Ποιοί παίρνουν τά ἐμβλήματα

Τά ἐμβλήματα μποροῦν νά τά πάρουν κατά τίς χιλιαστικές πλάνες μόνο ὅσοι ἀνήκουν στούς 144.000 πού θά ζήσουν στόν οὐρανό καί θά εἶναι συγκυβερνῆτες μαζί μέ τό Χριστό. Αὐτοί, στή χιλιαστική ὁρολογία ἔχουν «οὐράνια ἐλπίδα» καί ὀνομάζονται «μικρό ποίμνιο»[5]. Κανείς ἄλλος Χιλιαστής δέν ἐπιτρέπεται νά πάρει ἀπό τά ἐμβλήματα. Σέ ὅλους τούς ἄλλους Χιλιαστές, πού κατά τή χιλιαστική ὁρολογία ὀνομάζονται «πολύς ὄχλος ἤ μεγάλος πλῆθος», ἡ ἑταιρεία Σκοπιά τούς ὑπόσχεται ὅτι θά ἔχουν «ἐπίγεια ἐλπίδα».

Αὐτοί ἐάν μείνουν πιστοί στήν ἑταιρεία καί ἐργάζονται ἀόκνως στό νά προσηλυτίζουν ἄλλους, θά ζήσουν γιά χίλια χρόνια σ' ἕναν ἐπίγειο παράδεισο κάτω ἀπό θεοκρατική διακυβέρνηση. Διαφορετικά, θά ἐξοντωθοῦν ἀπό τόν Ἰεχωβᾶ στόν Ἁρμαγεδώνα. Ἀπό τούς Ἕλληνες Χιλιαστές, δέν ἔχει κανείς δικαίωμα νά συμμετάσχει στά ἐμβλήματα, καθώς ὅλοι ἀνήκουν στήν ἐπίγεια τάξη, στόν πολύ ὄχλο.

V). Τά τεχνάσματα τῆς Σκοπιᾶς

Σχετικά ὅμως μέ τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά λεγόμενα ἐμβλήματα, ὑπάρχει ἄλλο ἕνα τέχνασμα τῆς Σκοπιᾶς πού δέν εἶναι εὐρύτερα γνωστό καί ἀποδεικνύει γιά μιά ἀκόμα φορά πόσο ἀδίστακτη εἶναι ἡ ἑταιρεία. Αὐτοί πού ἀνήκουν στούς 144.000, καί δικαιοῦνται νά παίρνουν τά ἐμβλήματα, λέγει ἡ ἑταιρεία Σκοπιά ἔχουν ἤδη ἐπιλεγεῖ. Ὁ ἀριθμός αὐτός ἔχει κλείσει, ἔχει ἤδη συμπληρωθεῖ[6].

Πότε συμπληρώθηκε ὁ ἀριθμός; Τό 1935 ἀπαντᾶ ἡ Σκοπιά[7]. Μάλιστα στή Σκοπιά τῆς 15-2-1995 ἀναφέρεται χαρακτηριστικά: «Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ἀνήκουν στο μικρό ποίμνιο και βρίσκονται ἀκόμη στή γῆ διανύουν τώρα τή δεκαετία τῶν 70, τῶν 80, ἤ τῶν 90 ἐτῶν τῆς ἡλικίας τους. Μερικοί ἀπό αὐτούς ἔχουν περάσει το 100ο ἔτος τῆς ζωῆς τους» (σ. 20).

Λαμβάνοντας ὑπόψη τίς ἡλικίες πού ἦταν ἤδη τόσο μεγάλες τό 1995, καθώς περνοῦν τά χρόνια, φυσική ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ κάθε χρόνο αὐτῶν πού παίρνουν τά ἐμβλήματα. Συμβαίνει ὅμως κάτι τέτοιο; Ὄχι. Γιά μία ἀκόμα φορά ἡ ἑταιρεία Σκοπιά κατά τρόπο ἀδίστακτο καταφεύγει σέ τεχνάσματα σέ βάρος τῆς νοημοσύνης τῶνἀνθρώπων, τῆς φυσικῆς τάξης τῶν πραγμάτων καί ἐπιπλέον ἀποδεικνύεται ἀντιφατική και ἀσυνεπής καί ὡς πρός τίς ψευδοδιδασκαλίες της. Πῶς φαίνεται αὐτό; Ἀπό τό γεγονός, ὅτι κατά διαστήματα αὐξάνει ἀντί νά μειώνει τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων στά ἐμβλήματα.

Ἔτσι βλέπουμε τό 1994 νά ἀναφέρουν ὅτι ἔλαβαν τά ἐμβλήματα 8.617 Χιλιαστές[8], ἀντιθέτως τό 2000 ἀντί νά μειωθεῖ ὁ ἀριθμός αὐξάνεται καί γράφουν ὅτι τά ἔλαβαν 8.661[9]. Τό 2006 αὐξάνεται πάλι ὁ ἀριθμός καί γίνεται 8758. Καί οἱ διαβεβαιώσεις τῆς Σκοπιᾶς ὅτι οἱ περισσότεροι εἶναι προχωρημένης ἡλικίας, ὅτι ὁ ἀριθμός εἶναι ἤδη κλειστός, ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι ἡ φυσική συνέπεια τῶν πραγμάτων εἶναι ὁ ἀριθμός νά μειώνεται; Αὐτά δέν τήν ἀπασχολοῦν τήν Σκοπιά. Σημασία γι’ αὐτή ἔχει μόνο να αὐξάνεται ἡ πώληση τῶν προϊόντων της, αὐτό δηλαδή, πού τό χαρακτηρίζει ἁγνή λατρεία τοῦ Ἰεχωβᾶ. Ἐν προκειμένω ὅμως ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε πονηρέ δοῦλε» (Λουκ 19, 22).

Ὑποσημειώσεις

[1] Βλ. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.

[2] Βλ. Σκοπιά 15-2-2006, σ.16. Ξύπνα,Μάρτιος 2006, ἐξώφυλλο.

[3] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127.

[4] Βλ. Γνώση πού ὁδηγεῖ στήν Αἰώνια Ζωή, 1995, σ. 127. Πρβλ Σκοπιά 15-2-1985.

[5] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 31. Σκοπιά 15-12-2004, σ. 30. K.Hutten, Seher-Grübler-Enthusiasten, 196610, σσ. 102.

[6] Βλ. Σκοπιά 15-4-1995, σ.31.

[7] Βλ. Σκοπιά 15-6-1992, σ. 23. Σκοπιά 15-4-1995, σ. 19. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 108-110.

[8] Βλ. Σκοπιά 1-11995, σ. 15.

[9] Βλ. Σκοπιά 1-1-2001, σ. 21. R. Hauth, Kleiner Sekten - Katechismus, 20047, σσ. 99-104.

[10] Βλ. Σκοπιά 15-12-2005, σ. 22.

(Πηγή: «ΟΙ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ», του πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ., Παγκύπρια Ένωση Γονέων)

Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά

Στη συνέχεια ακολουθεί το ξεσκέπασμα τών πεπλανημένων διδασκαλιών που κηρύσσουν οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς όσον αφορά εις την τέλεση και τον χαρακτήρα τού Μυστικού Δείπνου δια τού οποίου διακηρύσσεται ο Ιησούς Χριστός παραβάτης τού Μωσαϊκού Νόμου!

A. Aντιγραφική τελετή

Κάποιες ειδικές ημέρες, αγαπητοί αδελφοί, θα συναντήσουμε εις τον δρόμο τούς γνωστούς εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι οποίοι, εκτός από τα περιοδικά τους, θα μοιράσουν κι ένα ιδιαίτερο φυλλάδιο με το οποίο θα μάς προσκαλέσουν να παρακολουθήσουμε από κοντά, με ποίον τρόπο η Εταιρία Σκοπιά διακηρύσσει τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου! Κι αν εκπλήσεσθε με αυτό που διαβάσατε, εξηγούμε αμέσως με ποίον τρόπο συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Κάθε έτος, οι απανταχού τής γης Μάρτυρες τού Ιεχωβά, συγκεντρώνονται τις παραμονές τού Εβραϊκού Πάσχα προκειμένου να εορτάσουν την επέτειο τού θανάτου τού Ιησού. Κατά την διάρκεια τής τελετής θα περιφερθεί ένας δίσκος με άζυμο άρτο κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, τα λεγόμενα ‘εμβλήματα’, που συμβολίζουν το σώμα και το αίμα τού Χριστού.

Από τα εκατομμύρια τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, από τα προαναφερθέντα ‘εμβλήματα’, θα πάρουν, θα ‘κοινωνήσουν’ δηλαδή, ένας ελάχιστος αριθμός, οι αποκαλούμενοι ‘κεχρισμένοι’, οι οποίοι, αντί να μειώνονται λόγω τού γήρατος και τού επερχομένου θανάτου, τα τελευταία έτη αυξάνονται ραγδαίως όπως μαρτυρούν οι ίδιες οι στατιστικές τους! (‘Ελαβαν από τα εμβλήματα: 2005:8.524, 2006:8.758, 2007:9.105, 2008:9.986, 2009:10.857, 2010:11.202, 2011:11.824) Όταν δηλαδή ο Χριστός είπε: «πίετε εξ αυτού ΠΑΝΤΕΣ» (Ματθ. κστ:27), δεν εννοούσε αυτό που ευκόλως και αβιάστως καταλαβαίνουμε όλοι, αλλά εννοούσε, κατά την Σκοπιά, ολίγες μόνον χιλιάδες (εκλεκτών) ανθρώπων!

B. Δεν ανήκουν στους πιστούς τής Καινής Διαθήκης

Εάν αναρωτιέστε, αγαπητοί αδελφοί, για ποίον λόγο δεν ‘κοινωνεί’ η πλειονότης τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, ο ‘πολύς όχλος’ ή ‘άλλα πρόβατα’, την απάντηση θα την βρούμε εις το βιβλίο τους ‘Ενωμένοι στη λατρεία τού μόνου αληθινού Θεού’, έκδ.1983, σελ.111, 116 που αναφέρει τα εξής: «...σχεδόν όλες οι θεόπνευστες επιστολές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές απευθύνονταν πρωταρχικά σ’ αυτή την ομάδα τών κληρονόμων τής Βασιλείας, ‘στούς αγίους’, στούς συμμέτοχους της ουράνιας κλήσεως... Ωστόσο, τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν περιλαμβάνονται στη ‘νέα διαθήκη’ με τον πνευματικό Ισραήλ ούτε περιλαμβάνονται στη ‘διαθήκη για μία βασιλεία’ που έκανε ο Ιησούς με τούς εκλεγμένους για να μετέχουν σε ουράνια ζωή μαζί του, κι επομένως, κατάλληλα, δεν μετέχουν στα εμβλήματα τής Αναμνήσεως» καθώς και εις την Σκοπιά 01.07.1973, σελ.412 που γράφει τα εξής: «Τι είναι η νέα διαθήκη; Είναι ένα συμβόλαιο μεταξύ του Ιεχωβά Θεού και ενός ωρισμένου αριθμού ανθρώπων που είναι ειδικά εκλεγμένοι, ‘εκλεκτοί, έντιμοι’ για να είναι ένα «βασίλειον ιεράτευμα.»

Όπως δηλαδή ομολογούν οι ίδιοι, σχεδόν όλοι οι ακόλουθοι τής Εταιρίας Σκοπιά ΔΕΝ ανήκουν εις την Καινή Διαθήκη και ΟΥΤΕ απευθύνεται εις αυτούς, εκτός τής μικρής εξαιρέσεως τών ολίγων χιλιάδων ‘κεχρισμένων’. Άρα, αγαπητοί αδελφοί, όταν σάς πλησιάζουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά να γνωρίζετε, ότι ο απώτερος σκοπός είναι να τεθείτε εκτός σωτηρίας, εφόσον, εάν εγκολπωθείτε το πιστεύω τους, θα βρεθείτε εκτός Καινής Διαθήκης, άρα εκτός Εκκλησίας (εφόσον εις αυτήν ανήκουν ολίγες χιλιάδες εκλεκτών) και συνεπώς εις οδόν απωλείας. Επίσης να γνωρίζετε, ότι όσοι εκπέσουν τής χάριτος τού Θεού κι ενταχθούν εις τον ‘πολύ όχλο’ τών ακολούθων τής Σκοπιάς, τότε εντάσσονται από μόνοι τους εις το μέρος τών απίστων (!), εφόσον ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ομολογούν κατά την διάρκεια τής τελετής τής Αναμνήσεως, ψάλλοντες το 87ον ύμνον από το υμνολόγιο τής Σκοπιάς, ότι το ψωμί και το κρασί είναι τροφή τού πιστού: «Κρασί αγνό είναι στο τραπέζι και άζυμο ψωμί επίσης, είναι σύμβολα δείπνου, ανάμνηση και τροφή τού πιστού για ζωή». Ψάλλοντες δηλαδή ομολογούν ότι δεν ανήκουν εις τούς πιστούς!

Γ. Τι δεν θα σάς πούν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά για την τελετή τής Αναμνήσεως και τον εορτασμό τού Εβραϊκού Πάσχα

Πέντε (5) κραυγαλέα ψέμματα που εκθέτουν ως αντιγραφική την τελετή τής Αναμνήσεως και ως πεπλανημένους τούς ακολούθους τής Εταιρίας Σκοπιά.

1) Πρώτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Τελούν την εορτή τής Αναμνήσεως την 14η τού Εβραϊκού μήνα Νισάν με άζυμο άρτο, ισχυριζόμενοι ότι εκείνη την ημέρα ο Χριστός έφαγε άζυμα.
Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι ακόλουθοι τής Σκοπιάς πλανώνται πλάνην οικτράν γι’ αυτό και ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το Λευιτ. κγ:6 «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς Αριθ. κη:17 «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» (αμφότερα κατά το Εβραϊκό ή Μασοριτικό κείμενο).

Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (Ιωάν. ιθ:14, 31, 42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαικός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού, πικραλίδων και λοιπών χρειωδών.

2) Δεύτερο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς Χριστός, κατά τον Μυστικό Δείπνο, ετέλεσε κι έφαγε το Εβραϊκό ή Νομικό Πάσχα (Εβρ. ‘seder’).

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Για να σάς αποδείξουν ότι ο Χριστός κατά το τελευταίο Του δείπνο έφαγε τo Εβραϊκό Πάσχα, άρα και άζυμα, κι άρα δικαίως χρησιμοποιούν κι αυτοί άζυμα, θα σάς υποδείξουν διάφορα χωρία από τούς συνοπτικούς Ευαγγελιστές (Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά), αλλά ποτέ δεν θα σάς πουν, ότι ο Ιωάννης αναφέρει ότι ο δείπνος τού Χριστού έλαβε χώρα ΠΡΙΝ από την εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα:

«Προ δε τής εορτής τού Πάσχα...και δείπνου γενομένου, τού διαβόλου ήδη βεβληκότος εις την καρδίαν Ιούδα Σίμωνος Ισκαριώτου ίνα αυτόν παραδώ» (Ιωάν. ιγ:1-2). Κι εφόσον ο δείπνος ετελέσθη πριν από το Εβραϊκό Πάσχα, δεν θα μπορούσε ο Χριστός να παραβεί τον Μωσαϊκό Νόμο και να χρησιμοποιήσει άζυμο άρτο μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα πριν από την νόμιμη και καθιερωμένη. Από αυτό και μόνο το χωρίο, αγαπητοί αδελφοί, δικαιώνεται αυτό που λέμε, ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δια τής τελετής τής Αναμνήσεως, διακηρύσσουν εμφανώς τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου!

3) Τρίτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Λένε ότι ο Μυστικός Δείπνος ήτο ταυτοχρόνως και δείπνος τού Εβραϊκού Πάσχα.

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Μυστικός Δείπνος δεν ήτο ταυτοχρόνως και εορτή τού Εβραϊκού Πάσχα, διότι όταν έφυγε ξαφνικά ο Ιούδας από τον δείπνο, οι υπόλοιποι μαθητές νόμισαν, ότι ο Διδάσκαλος τού έδωσε παραγγελία προκειμένου να αγοράσει τα αναγκαία για την εορτή (Ιωάν. ιγ:27-29).

Εάν, αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός εόρταζε το Εβραϊκό Πάσχα εκείνη την νύχτα, τότε για ΠΟΙΑΣ ΕΟΡΤΗΣ τα αναγκαία θεώρησαν οι μαθητές ότι ο Ιούδας έφυγε για να αγοράσει, εάν όχι για τα απαραίτητα τής εορτής τού Πάσχα; Άρα ΔΕΝ ετελείτο εκείνη την στιγμή το Εβραϊκό Πάσχα, αλλά επρόκειτο να εορτασθεί μεταγενέστερα από τον Μυστικό Δείπνο!

4) Τέταρτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Γράφουν εις τα βιβλία τους, ότι ο Μυστικός Δείπνος ταυτίζεται προς το Εβραϊκό Πάσχα το οποίο ο Ιησούς Χριστός έφαγε μαζί με τούς μαθητές Του.

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι όταν οι Ιουδαίοι οδήγησαν τον Χριστό εις τον Πιλάτο για να δικαστεί, δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν προκειμένου να φάγουν το Πάσχα: «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καϊάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα» (Ιωάν. ιη:28).

Η Εταιρία Σκοπιά κακοδόξως και πεπλανεμένως διδάσκει, ότι ο Χριστός ετέλεσε τον τελευταίο Του δείπνο (και άρα το Εβραϊκό Πάσχα) εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, δηλαδή 18:00-19:20 το απόγευμα [(Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614) Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου].

Όταν όμως ο Χριστός οδηγήθηκε ενώπιον τού Πιλάτου ο Ιωάννης λέει ότι ήτο πρωί, άρα η δίκη έγινε εις το μέσον σχεδόν τού 24ώρου τής 14ης Νισάν! Εάν ο Χριστός είχε τελέσει το Πάσχα 12 σχεδόν ώρες ενωρίτερα, εις την αρχή δηλαδή τής ημέρας, όπως εσφαλμένως πιστεύουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τότε ποίο Πάσχα ήθελαν να φάνε οι Ιουδαίοι και δεν εισήλθαν εις το Πραιτώριο για να μην μολυνθούν; Άρα. αγαπητοί αδελφοί, το Εβραϊκό Πάσχα, συμφώνως προς την μαρτυρία τών ιδίων τών Ιουδαίων, δεν είχε ακόμη τελεσθεί, όπως κακοδόξως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά, αλλά επρόκειτο αργότερα να λάβει χώρα και να φάνε εξ αυτού.

5) Πέμπτο ψέμα τής Οργανώσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά:

Λένε ότι ο Χριστός έφαγε το Εβραϊκό Πάσχα (αφού προηγουμένως θυσίασε τον πασχάλιο αμνό), κατά την αρχήν τής ημέρας τής 14ης Νισάν (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ. 614. Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν, ότι η αρχή τής ημέρας τότε ήτο απόγευμα κι άρχιζε με την δύσιν τού ηλίου).

Η αλήθεια τού Ευαγγελίου: Οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά ποτέ δεν θα σάς πουν επίσης, ότι ο Πασχάλιος αμνός δεν εσφάζετο εις την αρχήν την ημέρας (όπως εσφαλμένως πιστεύουν), αλλά ‘προς εσπέρας’ (Έξοδ. ιβ:6, Δευτ. ιστ:6), δηλαδή προς το τέλος τής ημέρας και ΟΧΙ εις την αρχή τής ημέρας. Και το ότι με την λέξη ‘εσπέρας’ (Εβρ. ‘ereb’) δηλώνεται το τέλος τής ημέρας και όχι η αρχή, αυτό φαίνεται εμφανέστατα από τα χωρία Ιησούς Ναυή η:29 (όπου ο βασιλεύς ήτο κρεμάμενος επί ξύλου ‘έως εσπέρας’ και τον κατέβασαν από το ξύλο ‘ως έδυσεν ο ήλιος’, και άρα συμπεραίνουμε, ότι εφόσον η ‘εσπέρα’ είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου άρα είναι τέλος ημέρας και όχι αρχή) και Β΄ Χρον. (Β΄ Παραλ. Ο΄) ιη:34 κατά το οποίο ο βασιλεύς τού Ισραήλ Αχαάβ ήτο πληγωμένος από την μάχη «έως εσπέρας, και περί την δύσιν τού ηλίου απέθανε». Και εις αυτό το χωρίο είναι εμφανές, ότι εφόσον η εσπέρα είναι ΠΡΟ τής δύσεως τού ηλίου, τότε γίνεται λόγος περί τέλους τής ημέρας κι όχι για αρχή τής ημέρας, όπως πεπλανημένως ερμηνεύει κι εφαρμόζει η Εταιρία Σκοπιά, παροδηγώντας δι’ αυτού τού τρόπου και όσους την έχουν εμπιστευθεί για την σωτηρία τους.

Από όλα τα ανωτέρω λοιπόν γίνεται εμφανές, αγαπητοί αδελφοί, ότι η τελετή τής Αναμνήσεως που εορτάζουν κάθε έτος οι γνωστοί εις όλους μας Μάρτυρες τού Ιεχωβά, και για την οποίαν τις επόμενες ημέρες θα βγουν εις τούς δρόμους προκειμένου να προσκαλέσουν επιπλέον θεατές εις αυτήν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία καθαρά αντιγραφική τελετή δια τής οποίας η Εταιρία Σκοπιά και οι ακόλουθοί της ανερυθριάστως διακηρύσσουν τον Ιησού Χριστό παραβάτη τού Μωσαϊκού Νόμου, εφόσον τον βάζουν να τελεί το Εβραϊκό Πάσχα και να καταναλώνει άζυμα μία σχεδόν ολόκληρη ημέρα προ τής νομίμου.

Αδελφοί, όπως πολύ σοφά είπε ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνος, «Σωτηρία εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει» («Salus extra ecclesiam non est»). Ας αγωνιστούμε λοιπόν να μείνουμε εντός Εκκλησίας, να κλείσουμε τα αυτιά μας εις τις ‘σειρήνες’ και τα αντιγραφικά κελεύσματα τής Σκοπιάς, διότι οι δύστυχοι ακόλουθοί της δεν πρόσεξαν ότι «Υπάρχει οδός ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ. ιδ:12, ιστ:25 Εβρ.).

Είθε να αφυπνισθούν και να ανανήψουν...

(Πηγή: «9. Η αντιγραφική τελετή τής Αναμνήσεως τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά», Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες, Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου, Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά

Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;

1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου
2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά
3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;
4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν
5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;
6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!
7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς
8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά
9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά
10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία
11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»
12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;
13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά
14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου
15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;
16. «Μεταξύ των Εσπερινών»
17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας
18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς

Eις την παρούσα μελέτη μας θα επιδιώξουμε, πολύ συνοπτικώς, να αποδείξουμε την πλάνη τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά εις το θέμα τής χρήσεως τών αζύμων που χρησιμοποιούν εις την τελετή τής Αναμνήσεως, την οποία επιτελούν κάθε χρόνο κατά την 14ην τού Εβραϊκού μήνα Νισάν, και που εφέτος συμπίπτει με την 17ην Απριλίου. Για να καταλάβουμε εις ποία σημεία βασίζονται και ποία σημεία τής Γραφής έχουν παρερμηνεύσει, παραθέτουμε ευθύς αμέσως αποσπάσματα από διάφορα κείμενά τους τα οποία και θα σχολιάσουμε, υπογραμμίζοντας αυτά που θεωρούμε σημαντικά.

1. Αποσπάσματα της εταιρίας Σκοπιά, για τον χρόνο του Μυστικού Δείπνου

«Πότε Θεσπίστηκε. Ανέκαθεν το Πάσχα τηρούνταν στις 14 τού μήνα Νισάν (Αβίβ), την ημέρα ή κοντά στην ημέρα τής πανσελήνου, δεδομένου ότι η πρώτη ημέρα τού κάθε μήνα (σεληνιακού μήνα) στο Ιουδαϊκό ημερολόγιο ήταν η ημέρα τής νέας σελήνης, όπως καθοριζόταν με οπτική παρατήρηση. Συνεπώς, η 14η ημέρα τού μήνα έπεφτε περίπου στα μέσα τού σεληνιακού κύκλου. Η ημερομηνία τού θανάτου τού Ιησού αποδεικνύεται στο λήμμα ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (Πότε πέθανε) ότι ήταν η 14η Νισάν τού 33 Κ.Χ....Το βράδυ πριν από το θάνατό του ήταν που ο Ιησούς, τηρώντας το Πάσχα, έφαγε το τελευταίο του πασχαλινό γεύμα και κατόπιν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου. Προτού ακόμη αρχίσει το δείπνο τής Ανάμνησης, αποπέμφθηκε ο προδότης Ιούδας ενώ, σύμφωνα με το υπόμνημα, «ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Εφόσον οι ημέρες τού Ιουδαϊκού ημερολογίου διαρκούσαν από το βράδυ τής μιας ημέρας ως το βράδυ τής επομένης, το Δείπνο τού Κυρίου γιορτάστηκε και αυτό τη 14η Νισάν, το βράδυ της Πέμπτης 31 Μαρτίου.... Τα Εμβλήματα. Ο Μάρκος αφηγείται τα εξής αναφορικά με το ψωμί που χρησιμοποίησε ο Ιησούς όταν θέσπισε το Δείπνο τού Κυρίου: «Καθώς συνέχιζαν να τρώνε, πήρε ένα ψωμί, είπε μια ευλογία, το έσπασε και τούς το έδωσε και είπε: “Πάρτε το, αυτό σημαίνει το σώμα μου”». (Μαρ 14:22) Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708).

«Ο ετήσιος εορτασμός τού Δείπνου τού Κυρίου (ή Ανάμνηση) είναι η μόνη γιορτή που έχουν την εντολή από τη Γραφή να τηρούν οι Χριστιανοί. Ο Ιησούς την καθιέρωσε τη νύχτα τής 14 Νισάν 33 μ.Χ., αφού γιόρτασε το Ιουδαϊκό Πάσχα. Μπροστά του υπήρχαν τα διάφορα είδη τροφής, που χρησιμοποιούνταν στο γεύμα τού Πάσχα. Η περιγραφή τού Λουκά λέει: ‘[Ο Ιησούς] λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε και έδωκε εις αυτούς, λέγων· Τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον· τούτο κάμνετε εις την ιδική μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.’—Λουκάς 22:19, 20. Ο Θεός είχε κατευθύνει τούς Εβραίους να χρησιμοποιήσουν ‘άζυμα’ κατά τη διάρκεια τού Πάσχα. (Έξοδος 12:8) Ώστε οι ‘άρτοι’ που είχε μπροστά του ο Ιησούς ήταν άζυμοι άρτοι. Ήταν φτιαγμένοι από σιτάλευρο, χωρίς καθόλου αλάτι, ή οποιοδήποτε άλλο άρτυμα, γιατί παρίσταναν τον ‘άρτο θλίψεως’. (Σκοπιά 01.07.1982, σελ.31)

2. Οι ισχυρισμοί της εταιρίας Σκοπιά επιγραμματικά

Εις τα ανωτέρω έντυπα η Σκοπιά πληροφορεί τούς αναγνώστες της τα εξής:

α) Ο Χριστός απέθανε ανήμερα τού Εβραϊκού Πάσχα δηλαδή εις τις 14 Νισάν,

β) Το τελευταίο του δείπνο ο Χριστός το ετέλεσε το βράδυ πρν από τον θάνατό Του, δηλαδή εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα,

γ) Το ψωμί, τού οποίου έκανε χρήση ο Χριστός και ετέλεσε την Ανάμνηση, ήτο άζυμο,

δ) Κατά την διάρκεια τού Πάσχα, δηλαδή κατά την 14ην Νισάν, δεν επετρέπετο να υπάρχει προζύμι, ένζυμος δηλαδή άρτος, εις τα σπίτια τών Ιουδαίων και

ε) Με προσεκτική ανάγνωση βλέπουμε ότι η Σκοπιά, εις το συγκεκριμένο κείμενο, κάνει διάκριση μεταξύ ημέρας τού Πάσχα και τής επταημέρου εορτής τών Αζύμων που ακολουθούσε την επομένη ημέρα.

3. Η 14η του Νισάν ήταν ημέρα βρώσης του Πάσχα, ή προετοιμασίας;

Όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις οφείλουμε να τις έχουμε υπ’ όψιν, εις την συνέχειαν τής μελέτης μας. Προσέξτε όμως αγαπητοί αναγνώστες το τέχνασμα τής Σκοπιάς, για να παραπλανήσει τούς αναγνώστες της και να περάσει το μήνυμα, ότι όντως ο Ιησούς έκανε χρήση αζύμων κατά την διάρκεια τού δείπνου Του. Αναφέρει μία αλήθεια, προκειμένου να περάσει την πλάνη της! Η αλήθεια είναι ότι πράγματι, κατά την ημέρα τού Πάσχα, δεν επετρέπετο να υπάρχει ένζυμος άρτος εις τα σπίτια τών Ιουδαίων. Κι αυτό επειδή από το σούρουπο τής 14ης Νισάν, άρχιζε το λεγόμενο ‘bedikat chametz’ (έρευνα για ένζυμα) κατά την οποίαν έρευνα ο οικοδεσπότης, με το φως μίας λαμπάδας, ερευνούσε όλο το σπίτι και γύρω από αυτό, για τυχόν ύπαρξη ενζύμου άρτου και απομακρύνσεώς του.

Η Σκοπιά δηλαδή, αναφέροντας αυτή την αλήθεια, υπαινίσσεται, ότι αφού απηγορεύετο εις την 14ην Νισάν το προζύμι και ο ένζυμος άρτος, άρα ήτο εις χρήσιν τα άζυμα!!! Κι έτσι εξάγει αυθαιρέτως το συμπέρασμα, ότι «Το ψωμί ήταν αυτό που είχαν για το πασχαλινό γεύμα το οποίο ο Ιησούς και οι μαθητές του είχαν μόλις ολοκληρώσει. Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708).

Πλανάται όμως πλάνην οικτράν η Σκοπιά, και δυστυχώς παραπλανάει και τούς ακολούθους της, διότι τούς αποκρύπτει ότι η ημέρα τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, ήτο ημέρα ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ τών αζύμων και ΟΧΙ ημέρα χρήσεως και βρώσεως αυτών!!! Ημέρα χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων ήτο η επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, η 15η Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Η 14η Νισάν ονομάζετο ‘παρασκευή τού Πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14,31,42), διότι κατ’ αυτήν έπρεπε να τελειώσει όλη η οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποία απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, δηλαδή η προμήθεια αζύμου άρτου, η προμήθεια τού αμνού και λοιπών χρειωδών.

Λαμβανομένου δε υπ’ όψιν ότι το Πάσχα εωρτάζετο την 15ην Νισάν, συμπίπτουσα τότε προς το Σάββατο, το οποίο - καθώς και η εορτή - άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής προτεραίας (παραμονής), αυτή η προτεραία, ήτο η 14η Νισάν, καλουμένη και ‘παρασκευή τού Πάσχα’, διότι κατ’ αυτήν άρχιζε, ως ελέχθη, η προμήθεια ή η εις τούς οίκους παρασκευή τού πασχαλίου αζύμου άρτου, τού οποίου η βρώση θα άρχιζε από τής 6ης εσπερινής τής Παρασκευής προς το Σάββατο, όταν θα άρχιζε η 15η Νισάν, δηλαδή η πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τού Πάσχα, η οποία δια τούτο εκαλείτο ‘εορτή τών αζύμων τω Κυρίω’ ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.).

4. Η Σκοπιά παραδέχεται πως τα άζυμα τελούνταν στις 15 του Νισάν

Η Σκοπιά, εις τα έντυπα που θα παραθέσουμε ευθύς αμέσως, λέγει ξεκάθαρα ότι η εορτή τών Αζύμων, ετελείτο μετά από την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου, ξεκινούσε δηλαδή εις την 15ην Νισάν.

«Η πρώτη από τις ετήσιες εορτές, η εορτή τών αζύμων, ετελείτο αμέσως μετά την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου στις 14 τού μηνός Αβίβ ή Νισάν. Η εορτή τών αζύμων διαρκούσε επτά ημέρες, από τις 15 Νισάν και μέχρι τις 21 Νισάν. Η πρώτη ημέρα αυτής τής εορτής ήταν το Σάββατο που ακολουθούσε την τήρησι τού Πασχαλίου δείπνου. Τη δεύτερη ημέρα τής εορτής, στις 16 Νισάν, ο Ισραηλίτης αρχιερεύς στο ναό τού Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ προσέφερε σ’ Αυτόν ένα δράγμα από τη νεοθερισμένη συγκομιδή κριθής.—Λευιτ. 23:11-16.

Υπάρχει μια ιστορική αφήγησις για ένα 12-χρονο παιδί που εφέρθη από τη Ναζαρέτ στην Ιερουσαλήμ για να εορτάση το Πάσχα. Το παιδί αυτό ήταν ο Ιησούς, ο γιος τής Μαρίας. Μετά από δεκαοχτώ χρόνια, το 29 μ.Χ., αυτός ο Ισραηλίτης, που ήταν τώρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε ο «Αμνός τού Θεού,» τον οποίον εξεικόνιζε ο Πασχάλιος αμνός (Λουκ. 2:41-52· Ιωάν. 1:29-37). Μετά από τριάμισυ χρόνια, θυσιάσθηκε πραγματικά πάνω σ’ ένα ξύλο στο Γολγοθά, έξω από την Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, 14 Νισάν τού έτους 33 μ.Χ. Το βράδυ εκείνης τής Παρασκευής άρχιζε η 15η Νισάν, και μαζί μ’ αυτήν η εορτή τών αζύμων, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην ευφροσύνη που χαρακτήριζε μια τέτοια περίπτωσι. Είχε πεθάνει και είχε ταφή.» (Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9)

«Το Πάσχα—η πρώτη από τις γιορτές τού μήνα Νισάν—που αρχικά γιορτάστηκε στην Αίγυπτο, έπεφτε τη 14η ημέρα τού μήνα και περιλάμβανε τη θυσία τού πασχαλινού αρνιού. (Εξ 12:2-14· Λευ 23:5· Δευ 16:1) Την επόμενη ημέρα άρχιζε η εφταήμερη Γιορτή των Άζυμων Άρτων, από τη 15η μέχρι την 21η ημέρα του μήνα. Τη 16η Νισάν γινόταν η προσφορά τών πρώτων καρπών από το θερισμό τού κριθαριού.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463)

5. Παρέβη ο Χριστός τον νόμο τρώγοντας άζυμα ενωρίτερα;

Μετά την ανάγνωση τών ανωτέρω εντύπων απευθύνουμε δύο ερωτήματα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:

α) Τι επετρέπετο να τρώγουν καθ’ όλην την διάρκεια τής επταημέρου εορτής οι Εβραίοι; «επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.), «επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα» ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.)

β) Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό με τούς Μαθητές Του να τρώγουν άζυμα εις την 14ην Νισάν, δηλαδή ΠΡΟ ΤΗΣ 15ης Νισάν, έχουν άπαντες (συμφώνως προς το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17) παραβεί τον Νόμο τού Θεού ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Κι εφόσον η ΙΔΙΑ Η ΣΚΟΠΙΑ, που πιστεύετε και ακολουθείτε αγαπητοί Μάρτυρες, ομολογεί και διακηρύσσει ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), εν προκειμένω πώς εκπλήρωσε την διάταξη που αφορούσε εις την βρώση τών αζύμων όταν χρησιμοποιεί Αυτός και οι Μαθητές Του άζυμα μίαν ημέραν ενωρίτερα τής νόμιμης, διάταξη που είναι ξεκάθαρη εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17;

Η Σκοπιά εις τα ανωτέρω έντυπα αναφέρει ξεκάθαρα, ότι η εορτή τών Αζύμων άρχιζε το βράδυ τής Παρασκευής, την 15η Νισάν, την επομένη ημέρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού! Άρχιζε δηλαδή η εορτή τών Αζύμων και άρα... τα άζυμα! Αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά τα κείμενα ομιλούν από μόνα τους. Συνδυάστε το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 με την Σκοπιά 15.05.1980, σελ.8-9 και το Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.463 και βγάλτε αβιάστως το συμπέρασμα: Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία εις το εκατομμύριο ο Χριστός να παρέβη τον Νόμο και να χρησιμοποίησε άζυμα για τον απλούστατο λόγο:

1ον) Διότι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος είπε: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τούς προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (ΜΑΤΘ. Ε:17), και

2ον) διότι η χρήση και η βρώση τών αζύμων ξεκινούσε την επομένη τού θανάτου Του, εις την 15ην Νισάν!!!

6. Όταν η Σκοπιά ενοποιεί δύο ημέρες σε… μία!

Το έντυπο τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’ αναλύει τα ανωτέρω γεγονότα ως εξής:

«Ζητήματα Σχετικά με τη Χρονική Αλληλουχία. Το ζήτημα τού μολυσμού αποτέλεσε την αφορμή για την εξής δήλωση: “Οι ίδιοι δεν μπήκαν στο ανάκτορο τού κυβερνήτη, για να μη μολυνθούν αλλά να μπορέσουν να φάνε το πάσχα”. (Ιωα 18:28) Εκείνοι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι θα μολύνονταν αν εισέρχονταν σε κατοικία Εθνικού. (Πρ 10:28) Αυτή η δήλωση έγινε, όμως, «νωρίς το πρωί», επομένως αφού είχε λάβει χώρα το πασχαλινό γεύμα. Πρέπει να σημειωθεί ότι, εκείνη πλέον την εποχή, ολόκληρη αυτή η περίοδος—τόσο η ημέρα του Πάσχα όσο και η ακόλουθη Γιορτή των Άζυμων Άρτων—αποκαλούνταν ενίοτε «Πάσχα». Έχοντας υπόψη αυτό το γεγονός, ο Άλφρεντ Έντερσχαϊμ δίνει την παρακάτω εξήγηση: Μια εθελοντική ειρηνική προσφορά γινόταν το Πάσχα και μια άλλη, υποχρεωτική, την επομένη, στις 15 Νισάν, την πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Αυτή τη δεύτερη προσφορά φοβούνταν οι Ιουδαίοι ότι δεν θα μπορούσαν να φάνε αν μολύνονταν στη δικαστική αίθουσα του Πιλάτου.—Ο Ναός, 1874, σ. 186, 187.

«Η πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων». Προκύπτει επίσης ένα ζήτημα σε σχέση με τη δήλωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17: «Την πρώτη ημέρα τών άζυμων άρτων πλησίασαν οι μαθητές τον Ιησού, λέγοντας: “Πού θέλεις να σού ετοιμάσουμε να φας το πάσχα;”»

Η φράση «την πρώτη ημέρα» θα μπορούσε εν προκειμένω να αποδοθεί «την προηγουμένη». Αναφορικά με τη χρήση της λέξης πρώτη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, μια υποσημείωση στο εδάφιο Ματθαίος 26:17 στη Μετάφραση Νέου Κόσμου λέει: «Ή, “Την προηγουμένη”. Αυτή η απόδοση τής λέξης πρώτος ακολουθούμενης από λέξη σε γενική πτώση συμφωνεί με την έννοια και την απόδοση μιας παρόμοιας σύνταξης στα εδ. Ιωα 1:15, 30, δηλαδή “υπήρχε πριν από εμένα [πρώτός μου ην]”». Σύμφωνα με το Μεγάλο Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης (των Λίντελ και Σκοτ, Εκδόσεις «Ι. Σιδέρης», 1921, τόμ. 3, σ. 774), το “πρώτος συχνάκις τίθεται αντί τού προσδοκώμενου πρότερος”. Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα.

«Προετοιμασία». Στο εδάφιο Ιωάννης 19:14, ο απόστολος Ιωάννης, καθώς περιγράφει το τελικό μέρος τής δίκης του Ιησού ενώπιον τού Πιλάτου, λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα· ήταν περίπου η έκτη ώρα [τής ημέρας, ανάμεσα στις 11:00 π.μ. και στις 12 το μεσημέρι]». Αυτό, φυσικά, τοποθετείται μετά το πασχαλινό γεύμα, το οποίο είχαν φάει την προηγούμενη νύχτα. Παρόμοιες εκφράσεις βρίσκονται στα εδάφια 31 και 42. Εδώ, η λέξη τού πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που μεταφράζεται «προετοιμασία» είναι η λέξη παρασκευή. Αυτή η λέξη φαίνεται ότι προσδιορίζει, όχι την προηγουμένη τής 14ης Νισάν, αλλά την προηγουμένη τού εβδομαδιαίου Σαββάτου, το οποίο, σε αυτή την περίπτωση, ήταν “μεγάλο”, δηλαδή δεν ήταν Σάββατο μόνο επειδή ήταν η 15η Νισάν, η πρώτη ημέρα της καθαυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων, αλλά επειδή ήταν και εβδομαδιαίο Σάββατο. Αυτό είναι εύλογο, εφόσον, όπως ειπώθηκε ήδη, η λέξη «Πάσχα» χρησιμοποιούνταν μερικές φορές αναφερόμενη σε ολόκληρη τη γιορτή.» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.615-616)

Εις το ανωτέρω κείμενο η Σκοπιά, θέλει να αποφύγει τον σκόπελο τού χωρίου «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28). Το χωρίο αυτό λέγει ξεκάθαρα, ότι το Πάσχα δεν ετελέσθη ακόμη, όπως κακόδοξα διδάσκει η Σκοπιά, αλλά θα ετρώγετο υπό τών Ιουδαίων αργότερα, προς το εσπέρας τής ημέρας. Γι’ αυτό η Σκοπιά προβαίνει εις το εξής ερμηνευτικό τέχνασμα: Ενοποιεί εις μίαν τις δύο εορτές με το ίδιο όνομα, αυτήν τής θυσίας τών αμνών, που εγένετο την 14ην Νισάν, και αυτήν τής εορτής τών αζύμων.

Όπως όμως είδαμε εις τον πρώτο τόμο τού ‘Ενόρασις’, ξεκάθαρα ως Πάσχα αναφέρεται ΜΟΝΟΝ η 14ην Νισάν και ΟΧΙ και η εβδομαδιαία εορτή τών αζύμων: «...κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.707-708). Έτσι περνάει εις τούς αναγνώστες το εσφαλμένο μήνυμα, ότι οι Ιουδαίοι, το πάσχα εις το οποίο ήθελαν να λάβουν μέρος και να φάνε, δεν είναι το γνωστό νομικό Πάσχα που εθύετο ο πασχάλιος αμνός, αφού αυτό το πάσχα ετελέσθη εις την αρχήν τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα, αλλά τα κρέατα τών ειρηνικών προσφορών που εγένοντο την πρώτη ημέρα τής εβδομαδιαίας εορτής τών αζύμων, δηλαδή τής πασχαλίου θυσίας τής επονομαζομένης και Chagiga (πρβλ. ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:18-24)!

7. Ο «μολυσμός» χαλάει τα σχέδια της Σκοπιάς

Καλό το τέχνασμα τής Σκοπιάς, που μάλλον αποσκοπεί εις το να παραπλανήσει τούς αναγνώστες και ακολούθους της, αλλά οι συγγραφείς τού κειμένου ή έχουν άγνοια τών ακολούθων, ή εσκεμμένως έχουν αποκρύψει τα εξής:

Επειδή ο οίκος τού Πιλάτου δεν είχε καθαρισθεί από ζύμης, συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:4, ο τελετουργικός μολυσμός, τον οποίον δια τής εισόδου των εις το πραιτώριο θα εμολύνοντο οι Ιουδαίοι, θα διαρκούσε μέχρι τής δύσεως τού ηλίου μόνον, (πρβλ. ΛΕΥΙΤ. ΙΑ:24, ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:7, ΔΕΥΤ. ΚΓ:11 κ.τ.λ), αλλά εις την περίπτωση τού Πάσχα πας όστις ήτο ακάθαρτος, έπρεπε να αναβάλει τον εορτασμό τού Πάσχα επί έναν ολόκληρο μήνα συμφώνως προς τα ΑΡΙΘΜ. Θ:6-11 και Β΄ ΠΑΡ. (Β΄ ΧΡΟΝ. Εβρ.) Λ:2-3. Άρα, εάν είχαν ήδη φάει το Πάσχα εις την αρχή τής ημέρας, όπως διατείνεται η Σκοπιά, τότε δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν, εφόσον η μόλυνσή τους θα διαρκούσε έως εσπέρας, οπότε δι’ ενός καθάρσιου λουτρού εξηλείφετο. Επειδή όμως δεν είχαν ακόμη φάει ακόμη τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή επρόκειτο να φάνε εξ αυτού, κι αν δια τής εισόδου των εμολύνοντο, τότε θα έπρεπε να τελέσουν το Πάσχα έναν μήνα αργότερα, γι’ αυτό δε τον λόγο δεν εισέρχονται εις το πραιτώριο.

8. «Φαγείν το Πάσχα». Μια φράση που διαψεύδει τη Σκοπιά

Για να μην αδικήσουμε όμως την Σκοπιά, θα αναφέρουμε ευθύς αμέσως άλλη μίαν ερμηνεία που έχει προταθεί εις το συγκεκριμένο περιστατικό. Οι οικίες τών εθνικών εθεωρούντο ακάθαρτοι, λόγω τής επικρατούσης γνώμης, ότι οι εθνικοί συνήθιζαν να θάπτουν εις αυτές τα εκτρωθέντα έμβρυα. Άρα η οικία ίσχυε ως δια τινος πτώματος νεκρού μολυνθείσα, η δε εις αυτήν είσοδος τού Ιουδαίου εμόλυνε αυτόν, κατά τον ορισμό τών ΑΡΙΘΜ. ΙΘ:14, όχι επί μία μόνον ημέρα, αλλά επί επτά, κατά τις οποίες ημέρες τού μολυσμού απηγορεύετο εις αυτόν η βρώση πάσης οιασδήποτε θυσίας, τόσον δηλαδή τής τού πασχαλίου αμνού (ΑΡΙΘ. Θ:6 και εξής), όσον και τής Chagiga, τής σωτηρίου δηλαδή θυσίας (ΛΕΥΙΤ. Ζ:20).

Ποία λοιπόν από τις δύο περιπτώσεις εννοεί ο Ιωάννης όταν λέγει ‘ίνα μη μιανθώσι’; Εννοεί την απαγόρευση τής βρώσεως τού πασχαλίου αμνού τής 14ης Νισάν, ή τής πασχαλίου θυσίας Chagiga τής 15ης Νισάν; Αποφασιστικό λοιπόν σημείο περί τής βρώσεως ποίας θυσίας γίνεται εδώ λόγος, παραμένει η συνάφεια τού κειμένου και η συνήθης έννοια, με την οποίαν χρησιμοποιείται εις την Καινή Διαθήκη η έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’.

Ως προς την συνάφεια πρέπει να σκεφτεί κανείς, ότι το Ευαγγέλιο τού Ιωάννου έχει γραφεί για τούς εθνικοχριστιανούς, οι οποίοι είχαν μεν κάποια γνώση περί τού Ιουδαϊκού πασχαλίου αμνού, αλλά δυσκόλως είχαν κάποια εγγύτερη γνώση περί τής Chagiga. Εάν δε εμβαθύνουμε περισσότερο, μπορούμε να σκεφτούμε, ότι εις την Καινή Διαθήκη η λέξη ‘πάσχα’ και η φράση ‘φαγείν το πάσχα’ σημαίνει τον πασχάλιο αμνό και μόνον αυτόν: «Τη δε πρώτη τών αζύμων προσήλθων οι μαθηταί τού Ιησού λέγοντες αυτώ· πού θέλεις ετοιμάσωμέν σοι φαγείν το πάσχα;» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17), «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...πού εστι το κατάλυμά μου όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,14), «και απέστειλεν Πέτρον και Ιωάννην ειπών· πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...και ερείτε τω οικοδεσπώτη τής οικίας· λέγει σοι ο διδάσκαλος, πού εστι το κατάλυμα όπου το πάσχα μετά τών μαθητών μου φάγω;...και είπε προς αυτούς· επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ’ υμών προ τού παθείν με» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,11,15).

Το αυτό δε ισχύει και εις τις παράλληλες φράσεις ‘ετοιμάζειν το πάσχα’: «Και εποίησαν οι μαθηταί ως συνέταξεν αυτοίς ο Ιησούς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:19) και «πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το πάσχα;...και ητοίμασαν το πάσχα» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12,16), «πορευθέντες ετοιμάσατε ημίν το πάσχα ίνα φάγωμεν...Απελθόντες δε εύρον καθώς είρηκεν αυτοίς, και ητοίμασαν το πάσχα.» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:8,13), ‘θύειν το πάσχα’: «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:12), «Ήλθε δε η ημέρα τών αζύμων, εν ή έδει θύεσθαι το πάσχα» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:7), «και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α΄ ΚΟΡ. Ε:7) και ‘ποείν το πάσχα’: «ο διδάσκαλος λέγει, ο καιρός μου εγγύς· προς σε ποιώ το πάσχα μετά τών μαθητών μου.» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:18), «Πίστει πεποίηκεν το πάσχα και την πρόσχυσιν τού αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών» (ΕΒΡ. ΙΑ:28).

Εις το συγκεκριμένο δηλαδή χωρίο «Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καιάφα εις το πραιτώριον· ην δε πρωί· και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν,αλλ’ ίνα φάγωσι το πάσχα.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:28), δεν υφίσταται ουδείς εκβιαστικός λόγος να εκλάβουμε την έκφραση ‘φαγείν το πάσχα’ με διαφορετική σημασία από την συνήθη της, οπότε ουδεμία δύναται να υπάρξη αμφιβολία, ότι το ‘φαγείν το πάσχα’ ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ, όπως και όλα τα παρόμοια της Καινής Διαθήκης, όπως απεδείξαμε ανωτέρω, σημαίνει την κατά το εσπέρας τής 14ης Νισάν βρώση τού πασχαλίου αμνού, κι όχι άλλου πασχαλίου εδέσματος (Chagiga) όπως κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά και παραπληροφορεί τούς αναγνώστες της.

9. Η «πρώτη των αζύμων» και η διαφωνία του Ευαγγελιστή Ιωάννη με τη Σκοπιά

Ως προς την φράση τώρα ‘Τη δε πρώτη τών αζύμων’ (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:17) που προσήλθον οι μαθητές εις τον Ιησού και τον ερώτησαν πού να ετοιμάσουν για να φάνε το Πάσχα, η εξήγηση τής Σκοπιάς ότι το ‘πρώτος’ είναι με την έννοια τού ‘πρότερος’ κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι σοβαρή. Διότι εάν ως ‘πρώτη τών αζύμων’ ή κατά τον ΜΑΡΚ. ΙΔ:12 «Και τη πρώτη ημέρα τών αζύμων, ότε το πάσχα έθυον, λέγουσιν αυτώ οι μαθηταί αυτού· πού θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγεις το πάσχα;» εκλειφθεί ως η ημέρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού, δηλαδή η 14η Νισάν, ημέρα Πέμπτη, τότε την ίδια ημέρα, γίνεται ο Μυστικός Δείπνος, την δε επομένη ημέρα 15η Νισάν ημέρα Παρασκευή, τελείται η σταύρωση, κάτι που έρχεται εις άμεση σύγκρουση με τον Ιωάννη που λέγει ξεκάθαρα ότι η ημέρα θανάτου τού Ιησού ήτο ‘παρασκευή τού πάσχα’ (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14), δηλαδή η Παρασκευή 14η Νισάν, άρα ο Μυστικός Δείπνος έγινε την προηγουμένη ημέρα, δηλαδή Πέμπτη 13η Νισάν! (Επ’ αυτού επιφυλασσόμεθα να απαντήσουμε λεπτομερέστερα σε επόμενη ξεχωριστή μας μελέτη)

10. Η Σκοπιά αυτοαναιρείται με διαφορετική της ερμηνεία

Κι ενώ η Σκοπιά έχει προβεί εις μία σοβαρή ερμηνεία όσον αφορά την φράση ‘πρώτη τών αζύμων’ εις την συνέχεια, προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες ότι ο Χριστός έφαγε άζυμα εις το τελευταίο Του δείπνο, λέγει τα εξής; «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων. Έτσι λοιπόν, το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο, σε αρμονία με το Ιουδαϊκό έθιμο, αφήνει το περιθώριο να έγινε η εν λόγω ερώτηση στον Ιησού την προηγουμένη τού Πάσχα».

Αφού έκανε μία σοβαρή προσπάθεια να ερμηνεύσει το ‘πρώτη τών αζύμων’ ως ‘προτύτερη’ ως δηλαδή ‘παραμονή τών αζύμων’ με σκοπό να αποδείξει ότι το ερώτημα τών μαθητών, περί τής προετοιμασίας και βρώσεως τού Πάσχα, ετέθει εις τον Χριστό την παραμονή τής εορτής τών αζύμων και τής σφαγής τού πασχαλίου αμνού, άρα το ‘πρώτη’ να φύγει από την Παρασκευή τής 14ης Νισάν και να μετατεθεί εις την προτεραία αυτής, δηλαδή εις την Πέμπτη τής 13ης Νισάν, εντούτοις επανέρχεται πάλι εις τα ίδια, θέτοντος το ‘πρώτη τών αζύμων’ εις τις 14η Νισάν, ταυτίζοντάς την με την ημέρα τού Πάσχα και τής σφαγής τού αμνού εφόσον γράφει: «Εκείνη την εποχή, η ημέρα τού Πάσχα είχε καταλήξει να θεωρείται γενικά ως η πρώτη ημέρα τής Γιορτής τών Άζυμων Άρτων»! Ερμηνευτική Βαβέλ!

Ο συγκεκριμένος ισχυρισμός τής Σκοπιάς, ότι η ημέρα τού Πάσχα, η 14η δηλαδή Νισάν, εθεωρείτο ως η πρώτη ημέρα τής Εορτής τών Αζύμων στερείται σοβαρότητος και είναι καθαρά αντιγραφική. Είναι απλώς ένας ερμηνευτικός ελιγμός προκειμένου να πείσει τούς αναγνώστες της, ότι ο Χριστός εκείνη την ημέρα, την 14η Νισάν, χρησιμοποίησε άζυμα επί τού τελευταίου Του δείπνου. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ξεκάθαρα όπως προείπαμε εις την αρχή τής μελέτης μας, ότι το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων περιορίζεται εις ΕΠΤΑ (7) ημέρες, από την 15ην Νισάν έως και την 21ην Νισάν: ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»! Εις δε το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλει τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!! Διδάσκοντας λοιπόν η Σκοπιά, ότι ο Ιησούς και οι μαθητές Του έφαγαν άζυμα την 14ην Νισάν, επεκτείνει το διάστημα από επτά (7) ημέρες, που εντέλλεται ο Νόμος τού Θεού προς χρήση και βρώση αζύμων, εις οκτώ (8)!!! Κι εν προκειμένω πώς η Σκοπιά θεωρεί ότι ‘Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου’ (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768), όταν έχει εμφανώς και κατάφορα παραβεί τον Νόμο, εφόσον κάνει χρήση αζύμων μίαν ολόκληρη ημέρα προ της νομίμης; Δεν θεωρείτε, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ότι η Σκοπιά σάς οφείλει μίαν ικανοποιητική απάντηση επ’ αυτού;

11. Ερμηνευτική ασυνέπεια της Σκοπιάς για το τι συμπεριελάμβανε το «Πάσχα»

Συνεχίζουμε όμως, αγαπητοί αναγνώστες, την ανάγνωση τού βιβλίου τής Σκοπιάς ‘Ενόραση’:

«Σχετικά με το πρωί κατά το οποίο ο Ιησούς δικάστηκε και προσάχθηκε ενώπιον τού Πιλάτου, τις πρωινές ώρες τής 14ης Νισάν (η ημέρα του Πάσχα είχε αρχίσει από το προηγούμενο βράδυ), το εδάφιο Ιωάννης 19:14 λέει: «Ήταν δε προετοιμασία τού πάσχα». (KJ, Da, ΜΝΚ) Μερικοί σχολιαστές θεωρούν ότι αυτό σημαίνει «προετοιμασία για το πάσχα», ορισμένες δε μεταφράσεις αποδίδουν το εδάφιο έτσι. (AT, We, CC) Αυτό, όμως, δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είχαν γιορτάσει ακόμη το Πάσχα, ενώ οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι το είχαν γιορτάσει την προηγούμενη νύχτα. (Λου 22:15· Ματ 26:18-20· Μαρ 14:14-17) Ο Χριστός εκπλήρωνε στην εντέλεια τις διατάξεις τού Νόμου, περιλαμβανομένης και της απαίτησης για τήρηση του Πάσχα στις 14 Νισάν. (Εξ 12:6· Λευ 23:5· βλέπε ΠΑΣΧΑ.) Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη. Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα». Η δε επομένη της 14ης Νισάν ήταν πάντοτε Σάββατο, και μάλιστα το 33 Κ.Χ. η 15η Νισάν έπεσε στο κανονικό Σάββατο, πράγμα που κατέστησε την ημέρα εκείνη “μεγάλο” ή διπλό Σάββατο» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).

Παρατηρούμε εις το ανωτέρω κείμενο, ότι προκειμένου η Σκοπιά να υπερπηδήσει ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΣΚΟΠΕΛΟ (αυτόν που αναφέρεται εις τον ΙΩΑΝ. ΙΘ:14, ότι δηλαδή η ημέρα τής δίκης τού Ιησού υπό τού Πιλάτου ήτο «παρασκευή τού πάσχα»), προκειμένου λοιπόν να ‘θολώσει τα νερά’ και να παροδηγήσει τούς αναγνώστες της, προβαίνει εις άλλον έναν ερμηνευτικό ελιγμό. Εξηγεί ότι η φράση «παρασκευή τού πάσχα», δεν αφορά εις το πάσχα τής θυσίας και βρώσεως τού αμνού, δηλαδή στη 15η Νισάν, άρα ως ‘παρασκευή’ να εννοείται εδώ η 14η Νισάν, (διότι εάν ισχύει κάτι τέτοιο καταρρίπτεται εκ θεμελίων η θεωρία της περί σφαγής και βρώσεως τού πασχαλίου αμνού υπό τού Χριστού και τών Μαθητών Του εις την αρχή τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα), αλλά ερμηνεύει ότι με την λέξη ‘πάσχα’ εδώ εννοείται όλη η επταήμερος Εορτή τών Αζύμων, ‘εφόσον οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων δείχνουν καθαρά, ότι ο Ιησούς και οι απόστολοι είχαν ήδη εορτάσει το Πάσχα την προηγουμένη νύχτα’!

Προκειμένου λοιπόν η Σκοπιά να πείσει τούς αναγνώστες της ότι ο Χριστός έκανε χρήση αζύμων εις το δείπνο τής Αναμνήσεως, [«Επρόκειτο για άζυμο ψωμί, δεδομένου ότι δεν επιτρεπόταν να υπάρχει προζύμι στα σπίτια τών Ιουδαίων κατά τη διάρκεια τού Πάσχα και τής σχετιζόμενης με αυτό Γιορτής τών Άζυμων Άρτων» (Ενόραση, τόμ.Α΄, σελ.708)], καταφεύγει στο εξής τέχνασμα: Πότε τη Σκοπιά ερμηνευτικά την εξυπηρετεί να θεωρεί με τη λέξη: «Πάσχα», την 14η Νισάν και την Εορτή τών Αζύμων ως ξεχωριστή εορτή, και όποτε την εξυπηρετεί ερμηνευτικά, ενοποιεί και τις δύο γιορτές (δηλαδή την 14η Νισάν και την επταήμερη εορτή τών Αζύμων), ως Πάσχα! Γιατί θέλει να πείσει τούς αναγνώστες της ότι εις την φράση «παρασκευή τού πάσχα» ως ‘πάσχα’ δεν εννοείται η 15η Νισάν αλλά όλο το οκταήμερο: «Λόγω τής εγγύτητας των δύο γιορτών ημερολογιακά, ολόκληρη αυτή η περίοδος αποκαλούνταν συχνά «Πάσχα» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.768).

Εις την συνέχεια τής μελέτης μας αναφέρουμε και εμείς, ότι υφίστατο τέτοια ενοποίηση τών δύο εορτών, αλλά όχι όπου μάς συμφέρει ερμηνευτικώς να θεωρείται ως Πάσχα μόνον η 14η Νισάν και όπου δεν μάς εξυπηρετεί ερμηνευτικώς, να ενοποιούμε τις εορτές κι έτσι να θεωρείται ως Πάσχα όλο το οκταήμερο, κι έτσι να παραθεωρείται και να υποβιβάζεται η συνάφεια τού κειμένου.

12. «Παρασκευή» για ποιο πράγμα, όταν όλα είχαν συντελεσθεί;

Ας προσέξουμε όμως αγαπητοί αναγνώστες το εξής: Ευρισκόμεθα εις την στιγμήν, κατά την οποίαν κρίνεται η τύχη τού Ιησού υπό τού Πιλάτου, ο οποίος καθήμενος επί τού δικαστικού του θώκου, υπογράφει την καταδικαστική του απόφαση. Την μεγάλη και κοσμοιστορική αυτή στιγμή προσδιορίζει ο Ιωάννης με τις λέξεις «ην δε παρασκευή τού πάσχα, ώρα δε ωσεί έκτη·» (ΙΩΑΝ. ΙΘ:14). Εάν λοιπόν υπό την φράση ‘παρασκευή τού πάσχα’ νοηθή εδώ, αυτό που θέλει να περάσει η Σκοπιά εις τούς αναγνώστες της, ότι δηλαδή «Η ημέρα τής δίκης και τού θανάτου τού Ιησού μπορούσε να θεωρηθεί «προετοιμασία τού πάσχα» με την έννοια ότι αποτελούσε την προετοιμασία για την εφταήμερη Γιορτή τών Άζυμων Άρτων που άρχιζε την επομένη», τότε για ποία προετοιμασία προσπαθεί να μάς πείσει η Σκοπιά ότι γίνεται εδώ λόγος;

Ή για θέσουμε και αλλιώς το ερώτημα, για ποία προετοιμασία κάνει λόγο εδώ ο Ιωάννης; Εφόσον όλες οι προετοιμασίες που αφορούσαν εις την εορτή τού πάσχα ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ (είτε ως πάσχα εννοήσουμε το επταήμερο τών Αζύμων είτε το οκταήμερο συμπεριλαμβανομένου και τής 14ης Νισάν)! Και η απομάκρυνση τών ενζύμων εκ τών οικιών είχε γίνει, και η παρασκευή αζύμων και το ψήσιμο αυτών είχε γίνει (εφόσον, κατά την Σκοπιά πάντα, ο Χριστός και η Μαθητές Του έφαγον ΗΔΗ ΤΟ ΠΑΣΧΑ νωρίς το πρωί, έφαγον δηλαδή άζυμα εις το τελευταίο δείπνο), και η προμήθεια, η σφαγή και το ψήσιμο τού αμνού είχαν και αυτά συντελεσθεί! Κάθε δηλαδή οικιακή και λατρειακή προπαρασκευή, την οποίαν απαιτούσε ο Ιουδαϊκός Νόμος για το Πάσχα, είχε ολοκληρωθεί. Ποία άλλη προετοιμασία απέμεινε να γίνει;

13. Η αντιτυπική θυσία διαφωνεί με τη Σκοπιά

Πόσον όμως διαφορετικά θα ήσαν τα πράγματα, εάν υπό την φράση «παρασκευή τού πάσχα» νοηθή η προτεραία ή παραμονή τού Πάσχα, δηλαδή η 14η Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζετο ο πασχάλιος αμνός! Εν τη αυτή δηλαδή ημέρα και ώρα συνέπεσε ο αμνός τού Θεού (πρβλ. ΙΩΑΝ. Α:29 «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων την αμαρτίαν τού κόσμου») να αναλάβει τον προς Γολγοθά δρόμο Του. Αυτή δε η ερμηνεία ενισχύεται επίσης κι απ’ το άλλο εκείνο χωρίο τού Ιωάννου εις το ΙΘ:36 «Εγένετο γαρ ταύτα, ίνα η γραφή πληρωθή, οστούν ου συντριβήσεται αυτού». Η εντολή περί μη συντριβής τών οστών απέβλεπε εις τον πασχάλιο αμνό τής 14ης Νισάν. Το ότι δε αυτή η εντολή εφηρμόσθη επίσης εις τον Ιησού δια τής μη συνθλίψεως τών σκελών Του επί τού Σταυρού (πρβλ. ΙΩΑΝ. ΙΘ:33 «επί δε τον Ιησούν ελθόντες, ως ήδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, ου κατέαξαν αυτού τα σκέλη»), αυτό είναι μία τρανή απόδειξη για τον Ευαγγελιστή, ότι ο (κατά την 14ην Νισάν, κατά την οποίαν εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί), σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!

14. Τι λέει η Σκοπιά για την ακριβή ώρα του Μυστικού Δείπνου

Ας διαβάσουμε όμως ακόμη μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Ενόραση’:

«Εφόσον οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ότι η ημέρα άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου και τελείωνε την επόμενη ημέρα με τη δύση τού ήλιου, η 14η Νισάν άρχιζε έπειτα από τη δύση τού ήλιου. Άρα, το Πάσχα γιορταζόταν το βράδυ μετά την ολοκλήρωση τής 13ης Νισάν. Εφόσον η Γραφή δηλώνει ρητά ότι ο Χριστός είναι η θυσία τού Πάσχα (1Κο 5:7) και ότι έφαγε το πασχαλινό γεύμα το βράδυ που προηγήθηκε τής θανάτωσής του, πρέπει να πέθανε στις 14 Νισάν, όχι στις 15, ώστε να εκπληρωθεί με ακρίβεια η χρονική πλευρά τού εξεικονιστικού τύπου, ή αλλιώς τής σκιάς, που παρείχε ο Νόμος.—Εβρ 10:1.

Νόμοι που Αφορούσαν τον Εορτασμό Του. Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν).

Τι σημαίνει η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια»;

Οι Ισραηλίτες υπολόγιζαν την ημέρα τους από τη μία δύση τού ήλιου ως την άλλη. Επομένως, η ημέρα του Πάσχα άρχιζε με τη δύση τού ήλιου στο τέλος τής 13ης ημέρας του Αβίβ (Νισάν). Το ζώο έπρεπε να σφαχτεί «ανάμεσα στα δύο βράδια». (Εξ 12:6) Οι γνώμες διίστανται ως προς την ακριβή ώρα που εννοούνταν με αυτή την έκφραση. Σύμφωνα με ορισμένους λογίους, καθώς και με τούς Καραΐτες Ιουδαίους και τούς Σαμαρείτες, αυτή είναι η ώρα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο βαθύ λυκόφως. Από την άλλη πλευρά, οι Φαρισαίοι και οι Ραβινιστές θεωρούσαν ότι το πρώτο βράδυ ήταν όταν ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, ενώ το δεύτερο η πραγματική δύση. Λόγω αυτής της τελευταίας άποψης, οι ραβίνοι πιστεύουν ότι το αρνί σφαζόταν προς το τέλος της 14ης ημέρας, όχι στην αρχή της, και επομένως ότι το πασχαλινό γεύμα τρωγόταν στην πραγματικότητα τη 15η Νισάν.

Σχετικά με αυτό, οι καθηγητές Κάιλ και Ντέλιτς λένε: «Από πάρα πολύ παλιά έχουν επικρατήσει διαφορετικές απόψεις μεταξύ τών Ιουδαίων όσον αφορά την ακριβή ώρα που εννοείται. Ο Άμπεν Έζρα συμφωνεί με τούς Καραΐτες και τούς Σαμαρείτες θεωρώντας ότι το πρώτο βράδυ είναι η ώρα που ο ήλιος βυθίζεται κάτω από τον ορίζοντα και το δεύτερο η ώρα που έχει πέσει απόλυτο σκοτάδι. Σε αυτή την περίπτωση, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 6:00 μέχρι τις 7:20.... Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00. Σύγχρονοι ερμηνευτές έχουν αποφανθεί πολύ σωστά υπέρ της άποψης τού Άμπεν Έζρα και τού εθίμου που υιοθέτησαν οι Καραΐτες και οι Σαμαρείτες».—Σχολιολόγιο τής Παλαιάς Διαθήκης (Commentary on the Old Testament), 1973, Τόμ. 1, Το Δεύτερο Βιβλίο τύυ Μωυσή, σ. 12· βλέπε ΗΜΕΡΑ.

Από τα προαναφερθέντα, και ιδίως με βάση διάφορες περικοπές όπως τα εδάφια Έξοδος 12:17, 18, Λευιτικό 23:5-7 και Δευτερονόμιο 16:6, 7, το βάρος τών αποδεικτικών στοιχείων κλίνει υπέρ τού ότι η έκφραση «ανάμεσα στα δύο βράδια» εφαρμόζεται στο διάστημα ανάμεσα στη δύση τού ήλιου και στο σκοτάδι. Αυτό σημαίνει ότι έτρωγαν το πασχαλινό γεύμα πολύ μετά τη δύση τού ήλιου στις 14 Νισάν, διότι χρειάζονταν υπολογίσιμο χρόνο για να σφάξουν, να γδάρουν και να καλοψήσουν το ζώο. Το εδάφιο Δευτερονόμιο 16:6 παραγγέλλει: «Πρέπει να θυσιάσεις το πάσχα το βράδυ, μόλις δύσει ο ήλιος». Ο Ιησούς και οι απόστολοί του έφαγαν το πασχαλινό γεύμα «αφού βράδιασε». (Μαρ 14:17· Ματ 26:20) Ο Ιούδας βγήκε έξω αμέσως μετά τον εορτασμό τού Πάσχα, «και ήταν νύχτα». (Ιωα 13:30) Ενόσω ο Ιησούς γιόρταζε το Πάσχα με τους 12 αποστόλους του, πρέπει να έγινε αρκετή συζήτηση, και επίσης ο Ιησούς πρέπει να χρειάστηκε κάποιον χρόνο για να πλύνει τα πόδια τών αποστόλων (Ιωα 13:2-5). Συνεπώς, η θέσπιση τού Δείπνου τού Κυρίου οπωσδήποτε έλαβε χώρα αρκετά αργά εκείνο το βράδυ» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613-614).

15. Πότε θυσιαζόταν ο Πασχάλιος Αμνός; Πρωί ή Απόγευμα;

Και φθάσαμε, αγαπητοί αναγνώστες, εις το κρισιμότερο σημείο τής ερεύνης μας. Με την βοήθεια τού Θεού θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μίαν ικανοποιητική απάντηση εις το πότε ακριβώς χρονικά εθύετο ο πασχάλιος αμνός. Η Σκοπιά μάς λέγει, και πράγματι έτσι είναι, ότι έχουν προταθεί δύο ερμηνείες που αφορούν εις την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού. Η μία ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 6:00 – 7:20 μ.μ., εις την αρχή δηλαδή τής 14ης Νισάν, πρόταση που θεωρεί ορθή η Σκοπιά και την έχει αποδεχθεί, η δε άλλη ερμηνεία προτείνει το διάστημα μεταξύ 3:00 – 6:00 μ.μ. κάτι που το θεωρεί λανθασμένο και το έχει απορρίψει. Βέβαια εις την μέχρι τώρα έρευνά μας έχουμε αποδείξει, ότι η ερμηνεία τής Σκοπιάς ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού και τής ταυτοχρόνου χρήσεως και βρώσεως αζύμων, προσκρούει εις την εντολή τού Θεού περί χρήσεως και βρώσεως αζύμων την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή εις την 15ην Νισάν, όπως ξεκάθαρα αναφέρεται εις το ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:6 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην ημέραν τού αυτού μηνός, εορτή τών αζύμων εις τον Κύριον· επτά ημέρας άζυμα θέλετε τρώγει» και εις τούς ΑΡΙΘΜ. ΚΗ:17 (κατά το Εβρ.) «Και την δεκάτην πέμπτην τού μηνός τούτου είναι εορτή· επτά ημέρας θέλουσι τρώγεσθαι άζυμα.»!

Εις τα ανωτέρω λοιπόν χωρία προσκρούει η διδασκαλία τής Σκοπιάς περί θυσίας τού πασχαλιου αμνού εις την αρχή τής 14ης Νισάν, και διότι η χρήση και βρώση τών αζύμων εγένετο, όπως προείπαμε, την επομένη ημέρα τού θανάτου τού Ιησού, δηλαδή την 15η Νισάν, αλλά και διότι δι’ αυτής τής ερμηνείας που έχει αποδεχθεί η Σκοπιά, το διάστημα τής χρήσεως και βρώσεως τών αζύμων, εις το οποίο περιλαμβάνεται και το πασχάλιο γεύμα, επεκτείνεται, όπως απεδείξαμε, από ΕΠΤΑ (7) εις ΟΚΤΩ (8) ημέρες, ενώ συμφώνως προς το ΔΕΥΤ. ΙΣΤ:3 (κατά το Εβρ.) διασαφηνίζεται ότι: «ΕΠΤΑ ημέρας θέλεις τρώγει άζυμα με ΑΥΤΟ (δηλ. με το Πάσχα)», δηλαδή εις το διάστημα τών ΕΠΤΑ (7) ΗΜΕΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ!!!

Η λογική λοιπόν λέει, ότι αφού η μία εκ τών δύο ερμηνειών είναι εσφαλμένη, εφόσον προσκρούει εις βασικότατες διατάξεις τού Νόμου τού Θεού, η ετέρα είναι μάλλον η ορθή και αυτήν πρέπει να υιοθετήσουμε. Όμως δεν πρέπει να βασιστούμε μόνον εις την λογική προκειμένου να την θεωρήσουμε ως σωστή, αλλά θα πρέπει, δια τής μεθόδου τής ερεύνης και τού ‘βασανισμού’ αυτής, να αποδειχθεί και δι’ αυτού τού τρόπου ως ορθή. Ο αναγνώστης, μπορεί αν θέλει, πριν προχωρήσει στην έρευνα περί τής ακριβούς χρονικής στιγμής τής πασχαλίου θυσίας, να μελετήσει ολίγα τινά περί τών αλλαγών τής εορτής τού Πάσχα που έλαβαν μέρος στην πάροδο τού χρόνου, ώστε ο αναγνώστης να έχει μίαν πληρέστερη άποψη περί τής εορτής τού μεταγενεστέρου Πάσχα, και ιδιαίτερα στην εποχή τού Χριστού. Αυτά τα έχουμε εκθέσει σε σχετικό μας άρθρο.

16. «Μεταξύ των Εσπερινών»

Βρισκόμαστε ήδη στο τελευταίο μέρος τής μελέτης μας που αφορά εις την διακρίβωση τής ακριβούς ώρας τής πασχαλίου θυσίας. Εις έρευνα λοιπόν που διεξήγαμε επί τής Γραφής και δη επί τού Εβραϊκού κειμένου, διαπιστώσαμε τα κατωτέρω που θα αναγνώσετε ευθύς αμέσως:

Οι Ισραηλίτες θα έφερναν τον πασχάλιο αμνό εις το σπίτι τους εις την 10ην τού πρώτου Εβραϊκού μήνα, τού Αβίβ ή Νισάν. Κατόπιν πληροφορούμεθα τα εξής εις το ΕΞΟΔ. ΙΒ:6: (κατά το Εβρ.) «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι τής δεκάτης τετάρτης τού αυτού μηνός· και τότε άπαν το πλήθος τής συναγωγής τού Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας.» Η μετάφραση τού Αρχιμανδρίτου Νεοφύτου Βάμβα, όπως αρκετοί γνωρίζουν, είναι μετάφραση εκ τής αντιστοίχου μεταφράσεως τού Εβραϊκού εις την Αγγλική τού βασιλέως Ιακώβου, που εγένετο εις το 1611. Η Αγγλική μετάφραση λοιπόν, εις το τέλος τού χωρίου έχει ως εξής: «...shall kill it in the evening» εξ ού και η Ελληνική μετάφραση «θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».

Όμως, αυτοί που δύνανται να αναγνώσουν εκ τού πρωτοτύπου Εβραϊκού κειμένου, παρατηρούν την εξής λεπτομέρεια: Η αντίστοιχη εβραϊκή φράση ‘προς εσπέρας’ δεν ευρίσκεται εις ενικό ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) αλλά εις πληθυντικό αριθμό ‘ בֵּ֥ין הָעַרְבָּֽיִםִ’(‘bên hā·‘ar·bā·yim’), δηλαδή ‘αναμεταξύ τών επερινών’, ή ‘ανάμεσα εις τούς εσπερινούς’, ή ‘ανά μέσον τών εσπερινών’! Η λέξη ‘עַרְבָּֽ’ (‘ereb’) χρησιμοποιείται 134 φορές εις το Εβραϊκό κείμενο αλλά εις τις 11 από αυτές ευρίσκεται εις πληθυντικό αριθμό ‘bên hā·‘ar·bā·yim’ (ΕΞΟΔ. ΙΒ:6, ΙΣΤ:2, ΚΘ:39,41, Λ:8, ΛΕΥΙΤ. ΚΓ:5, ΑΡΙΘΜ. Θ:3,5,11, ΚΗ:4,8)!

Εις το μόνο που θα διαφωνήσουμε με την Σκοπιά, ως προς την ερμηνεία τών δύο εσπερινών, είναι αυτό που λέγει ότι «Σύμφωνα με τη ραβινική άποψη, η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να γέρνει, δηλ. από τις 3:00 ως τις 5:00, ήταν το πρώτο βράδυ, ενώ η δύση το δεύτερο. Άρα, το διάστημα “ανάμεσα στα δύο βράδια” θα ήταν από τις 3:00 ως τις 6:00» (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614). Κατά την άποψή μας, ο πρώτος επερινός ήτο από 12:00 μ.μ. όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει, και ο δεύτερος εσπερινός ήτο το ηλιοβασίλεμα, εις το τέλος τής Εβραϊκής ημέρας, περίπου 6:00 μ.μ. Έτσι το διάστημα μεταξύ τών δύο εσπερινών εντοπίζεται την 3ην μ.μ. ή ενάτην ώρα κατά τον Εβραϊκό τρόπο μετρήσεως τού χρόνου. Ερχόμαστε τώρα να αποδείξουμε και αγιογραφικώς την άποψή μας.

«Τούτο δε είναι εκείνο, το οποίον θέλεις προσφέρει επί τού θυσιαστηρίου· δύο αρνία ενιαύσια την ημέραν διαπαντός· 39. το εν αρνίον θέλεις προσφέρει το πρωί, και το άλλον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών ·...41. και το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...» (ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 (κατά την διορθωμένη μετάφραση τού Εβρ.)

Εις το ανωτέρω χωρίο οι Εβραίοι ήσαν υποχρεωμένοι να προσφέρουν τον πρώτον αμνό το πρωί και τον δεύτερον αμνό ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αργότερα δηλαδή από τον πρώτο, εις κάποιαν άλλη στιγμή τής ημέρας. Με άλλα λόγια, κατά την διάρκεια τής κάθε ημέρας τών Εβραίων, η πρώτη προσφορά ήτο η πρωινή και ακολουθούσε η ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ επομένη προσφορά.

Εάν τώρα η φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ σημαίνει την προσφορά που γίνεται εις την αρχή τής Εβραϊκής ημέρας, δηλαδή εις τις 6:00 – 7:20 μ.μ. όπως εσφαλμένως πιστεύει η Σκοπιά (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), τότε αυτή η προσφορά θα ήτο υποχρεωτικώς η ΠΡΩΤΗ προσφορά τής ημέρας, κι όχι η δευτέρα όπως την ήθελε ο Θεός («το δεύτερον αρνίον θέλεις προσφέρει ανά μέσον τών εσπερινών...»). Θα προηγείτο δηλαδή και αυτής τής πρωινής προσφοράς, οπότε η πρωινή δεν θα ήτο η πρώτη αλλά η δευτέρα προσφορά! Να λοιπόν το πρώτο χωρίο το οποίο διαψεύδει την Σκοπιά ως προς την ερμηνεία που έχει αποδεχθεί όσον αφορά εις την φράση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ και άρα διαψεύδεται και ως προς την ακριβή ώρα τής θυσίας τού πασχαλίου αμνού.

17. Χωρία που διαψεύδουν τη Σκοπιά ως προς το χρόνο της θυσίας

«Και έπειτα ητοίμασαν εις εαυτούς (οι Λευίτες), και εις τούς ιερείς· διότι οι ιερείς οι υιοί Ααρών κατεγίνοντο εις το να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός· διά τούτο οι Λευίται ητοίμασαν εις εαυτούς, και εις τούς ιερείς τούς υιούς Ααρών...16. Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα, δια να κάμωσι το πάσχα, και να προσφέρωσιν ολοκαυτώματα επί το θυσιαστήριον τού Κυρίου, κατά την προσταγήν τού βασιλέως Ιωσία.» [Β΄ ΧΡΟΝ. (Β΄ ΠΑΡ. Ο΄) ΛΕ:14-16].

Εις το ανωτέρω χωρίο, που μάς περιγράφει τον εορτασμό τού Πάσχα επί εποχής βασιλέως Ιωσία διαβάζουμε, ότι επειδή επλησίαζε η νύκτα και υπήρχε ακόμη πλήθος ζώων προς θυσίαν υπό τών ιερέων, οι Λευίτες έπρεπε να βοηθήσουν τούς ιερείς, προετοιμάζοντες τούς πασχάλιους αμνούς για τούς ιερείς και τούς εαυτού τους, προ τού τέλους τής 14ης Νισάν. Αυτό συνεπάγεται, ότι οι Λευίτες ξεκίνησαν να θυσιάζουν τούς πασχαλίους αμνούς το απόγευμα τής 14ης Νισάν, κι έτσι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για να θυσιάσουν όλα τα ζώα, που προσέφεραν οι πιστοί, πριν πέσει η νύκτα (όταν και θα ξεκινούσε η 15η Νισάν). Εάν λοιπόν η έκφραση ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ νοείται το διάστημα μετά την αλλαγή τής ημέρας, το σκοτεινόν αυτής τμήμα 6:00 – 7:20 μ.μ., [όπως εσφαλμένως διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά και παραπληροφορεί για ακόμη μία φορά τούς αναγνώστες της (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614)], και τότε εθυσιάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, θα ήτο ήδη νύχτα! Δεν θα έλεγε δηλαδή το κείμενο «να προσφέρωσι τα ολοκαυτώματα και τα στέατα μέχρι νυκτός», ούτε θα έκανε λόγο για ημέρα «Και ητοιμάσθη πάσα η υπηρεσία τού Κυρίου την αυτήν ημέρα»! Να λοιπόν ακόμη ένα χωρίο που διαψεύδει την Σκοπιά, όσον αφορά εις τον χρόνο σφαγής τών πασχαλίων αμνών, που πλανεμένα πιστεύει και διδάσκει και δυστυχώς παρασύρει εις την απώλεια τους ακολούθους της.

«Και περί την μεσημβρίαν ο Ηλίας μυκτηρίζων αυτούς έλεγεν, Επικαλείσθε μετά φωνής μεγάλης· διότι θεός είναι· ή συνομιλεί, ή ασχολείται, ή είναι εις οδοιπορίαν, ή ίσως κοιμάται, και θέλει να εξυπνήσει....29. Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή» [Γ΄ ΒΑΣ. (Α΄ ΒΑΣ. Εβρ.) ΙΗ:27,29].

Αφού οι ιερείς τού Βάαλ προσπαθούσαν απεγνωσμένα, έως τής ώρας τής προσφοράς, να ‘πείσουν’ τον θεό τους να ενεργήσει, εκείνη την χρονική στιγμή ο προφήτης Ηλίας συγκέντρωσε τον λαό, επιδιώρθωσε το θυσιαστήριο τού Κυρίου, πήρε 12 λίθους και τούς οικοδόμησε θυσιαστήριο (στίχ.31-32), στοίβαξε τα ξύλα, διεμέλισε τον μόσχο και τον επέθεσε επί τών ξύλων (στίχ.33) και είπε εις τον λαό να γεμίσουν 4 υδρίες ύδατος να το ρίξουν εις το ολοκαύτωμα και εις τα ξύλα, κι όλο αυτό να γίνει τρεις φορές. Κατόπιν το κείμενο λέγει τα εξής:

«Και την ώρα τής προσφοράς επλησίασεν Ηλίας ο προφήτης, και είπε, Κύριε, Θεέ τού Ισραήλ, ας γείνη γνωστόν σήμερον, ότι συ είσαι Θεός εν τω Ισραήλ, και εγώ δούλος σου, και κατά τον λόγο σου έκαμα πάντα ταύτα τα πράγματα·» (στίχ.36)

Μετά ακολουθεί το γνωστό περιστατικό τής πτώσεως πυρός εκ τού ουρανού που κατέφαγε το ολοκαύτωμα, τα ξύλα και τούς λίθους, και η θανάτωση τών προφητών τού Βάαλ (στίχ.38-40). Σημαντικό επίσης είναι και αυτό που αναφέρεται και εις τον στίχ.45: «Και εν τω μεταξύ ο ουρανός συνεσκότασεν εκ νεφών και ανέμου, και έγινε βροχή μεγάλη».

Από τις ανωτέρω παρατηρήσεις που κάναμε φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ΟΛΑ τα περιστατικά που περιγράφονται εις το συγκεκριμένο κεφάλαιο έγιναν υπό το φως τής ημέρας! Κι αυτό επίσης επιβεβαιώνεται από τον ανωτέρω στίχ.45 ο οποίος μάς λέγει, ότι ακόμη και εις το τέλος όλων αυτών τών περιστατικών ήτο ημέρα, απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη! Επίσης, ΟΛΑ τα ανωτέρω περιστατικά που περιγράφονται από τον στίχ.30 και εξής, διεδραματίσθησαν μετά την μεσημβρία και την εσπερινή προσφορά που ετελείτο ανά μέσο τών εσπερινών, όπως ξεκάθαρα μαρτυρεί ο στίχ.29 «Και αφού παρήλθεν η μεσημβρία, και αυτοί προεφήτευον μέχρι τής ώρας τής προσφοράς, και ουκ ην φωνή, και ουκ ην ακρόασις, και ουκ ην προσοχή».

Εάν τώρα, συμφώνως προς την εσφαλμένη ερμηνεία τής Σκοπιάς, η εσπερινή προσφορά εγίνετο εις την αρχή τής ημέρας, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), εφόσον τότε προσδιορίζει το χρονικό σημείο μεταξύ τών δύο εσπερινών (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), είναι δυνατόν όλα αυτά τα περιστατικά να έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής νύκτας; Πόσο μάλλον όταν ο στίχ.45 μαρτυρεί, όπως προείπαμε, ότι ήτο ακόμη ημέρα και απλά κάποια στιγμή ο ουρανός συσκοτίσθη; Άρα όλα τα προαναφερόμενα περιστατικά έλαβον χώρα κατά την διάρκεια τής ημέρας, άρα κατά την διάρκεια τής ημέρας είναι και το υπό έρευνα χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’ κατά το οποίο εθύετο ο πασχάλιος αμνός, κι όχι κατά την διάρκεια τής νυκτός όπως κακοδόξως διδάσκει και παραπλανάει η Σκοπιά τους ακολούθους της.

18. Ιστορικές μαρτυρίες εναντίον της Σκοπιάς

Θα περατώσουμε την μελέτη μας παραθέτοντας και δύο εξωβιβλικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν την ημετέραν ερμηνεία και αποδεικνύουν το εσφαλμένον τής Εταιρίας Σκοπιάς:

«Μάθοι δ’ αν τις εντεύθεν την υπερβολήν ής έχομεν περί τον θεόν ευσεβείας και την φυλακήν τών νόμων, μηδέν υπό τής πολιορκίας διά φόβον εμποδιζομένων προς τας ιερουργίας. Αλλά δις τής ημέρας πρωί τε και περί ενάτην ώραν ιερουργούντων επί τού βωμού, και μηδέ εί τι περί τας προσβολάς δύσκολον είη τας θυσίας παυόντων». (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, Βιβλίο 14, κεφ.4, παρ.3)

Μετάφραση: «Θα μπορούσε κάποιος από εδώ να μάθει πόσο υπερβολική ευσέβεια έχουμε εις τον Θεό και για την φύλαξη τών νόμων, τίποτε από την πολιορκία και από φόβο να μην αποτελεί εμπόδιο για τις ιερές τελετές. Αλλά δύο φορές την ημέρα πρωί και περί την εννάτην να γίνεται τελετή εις τον βωμό, και ούτε εάν υπάρχουν δυσκολίες από προσβολές να παύονται θυσίες».

Εις την ανωτέρω παραπομπή ο Ιώσηπος ξεκάθαρα μάς λέγει, ότι οι δύο καθημερινές θυσίες που αναφέρονται εις την ΕΞΟΔ. ΚΘ:38-39,41 και που αναλύσαμε προηγουμένως, η μία ελάμβανε χώρα το πρωί και η άλλη γύρω εις την 9ην ώρα, δηλαδή την 3ην μ.μ. Ο Ιώσηπος δηλαδή μάς εξηγεί καθαρά και ξάστερα, ότι ο χρονικός προσδιορισμός τής περίφημης υπό έρευνα έκφρασης ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, αντιστοιχεί εις την 3ην μ.μ.! Να λοιπόν άλλη μία μαρτυρία που διαψεύδει την Εταιρία Σκοπιά ως προς την ώρα σφαγής τού πασχαλίου αμνού.

«Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι, Βιβλίο 6, κεφ.9, παρ.3).

Η ανωτέρω παραπομπή τού Ιωσήπου, αυτή καθ’ αυτήν είναι αρκετή για να τινάξει εις τον αέρα τα σαθρό οικοδόμημα τής Σκοπιάς περί δήθεν σφαγής τού πασχαλίου αμνού εις την αρχήν τής 14ης Νισάν, κατά το σκοτεινόν αυτής τμήμα (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), και περί δήθεν βρώσεως αζύμων υπό τού Χριστού και τών μαθητών Του, διότι ο Ιώσηπος βροντοφωνάζει ότι το χρονικό σημείο ‘ανά μέσον τών εσπερινών’, κατά το οποίον εγένετο η δευτέρα προσφορά τής ημέρας, δεν είναι αυτό που κακοδόξως διδάσκει η Σκοπιά (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ.), αλλά το χρονικό σημείο μεταξύ 9ης και 11ης, δηλαδή 3:00 – 5:00 μ.μ.!!! Την ώρα δε που εσφάζοντο οι πασχάλιοι αμνοί, το ίδιο χρονικό σημείο συνέπεσε να σφαγή και ο αμνός τού Θεού, κι έτσι ο σταυρωθείς Ιησούς είναι το εν τη ιστορία πραγματοποιηθέν αληθές αντίτυπον τής παλαιοδιαθηκικής θυσίας τού πασχαλίου αμνού!

«Μετά δε την νουμηνίαν έστιν εορτή τετάρτη τα διαβατήρια, ήν οι Εβραίοι πάσχα καλούσιν, εν ή θύουσιν πανδημεί, αρξάμενοι κατά μεσημβρίαν έως εσπέρας. Άγεται δε η πάνδημος θυσία τεσσαρεσκαιδεκάτη τού μηνός.» [Φίλωνος Αλεξανδρέως, De specialibus legibus (Περί τών εν μέρει διαταγμάτων), Βιβλίο Β΄, κεφ.‘Περί τών αναφερομένων εν είδει νόμων εις τρία γένη τών δέκα λογίων, το 3ον, το 4ον, το 5ον. Το περί ευορκίας και σεβασμού τής ιεράς 7ης και γονέων τιμής’, παρ.145].

Άλλη μία εξωβιβλική μαρτυρία, που εκθέτει την πλάνη τής Εταιρίας Σκοπιά, αντλούμε από τον Φίλωνα, ο οποίος ξεκάθαρα λέγει, ότι οι Εβραίοι το Πάσχα αρχίζουν την θυσία κατά την μεσηβρίαν κι εντεύθεν, κι όχι τότε που βολεύει την Σκοπιά για να περάσει τα άζυμα και αναισχύντως να κάνει τον Χριστό και τούς μαθητές Του παραβάτες τού Νόμου.

Κάθε σπιτικό έπρεπε να επιλέξει ένα υγιές, μονοετές αρσενικό πρόβατο ή κατσίκι. Αυτό το έφεραν μέσα στο σπίτι τη 10η ημέρα τού μήνα Αβίβ και το κράτησαν μέχρι τη 14η, οπότε το έσφαξαν και τίναξαν το αίμα του με μια δέσμη από ύσσωπο στους παραστάτες και στο ανώφλι τής πόρτας τής κατοικίας μέσα στην οποία θα το έτρωγαν (όχι στο κατώφλι όπου το αίμα θα πατιόταν). (Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.613)

Κλείνοντας την μελέτη μας θέλουμε να απευθύνουμε ένα ερώτημα εις τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά:

Στο ανωτέρω απόσπασμα από το βιβλίο «Ενόραση» των ΜτΙ, προφανώς γίνεται παράθεση από το χωρίο Έξοδος 12/ιβ: 6, όπου κατά το Εβραϊκό κείμενο αναφέρεται: «Και θέλετε φυλάττει αυτό μέχρι της δεκάτης τετάρτης του αυτού μηνός και τότε άπαν το πλήθος της συναγωγής του Ισραήλ θέλει σφάξει αυτό προς το εσπέρας».

Η εντολή τού Θεού λοιπόν, ήτο το πρόβατο να παραμείνει εις την οικία τών Ισραηλιτών, εννοείται ζωντανό, μέχρι την 14η Νισάν. Όταν η Σκοπιά βάζει τον Χριστό και τούς μαθητές Του, αλλά και όλους τούς Ισραηλίτες, να σφάζουν τον αμνό ευθύς αμέσως με την είσοδο τής 14ης Νισάν (δηλ. 6:00 – 7:20 μ.μ., Ενόραση, τόμ.Β΄, σελ.614), το πρόβατο πώς εννοείται ότι παραμένει ζωντανό την 14η Νισάν, εφόσον σφάζεται ευθύς αμέσως με την είσοδό της;;;

(Πηγή: «Αγιογραφική αναίρεση τής "Ανάμνησης" τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Έφαγε ο Ιησούς Χριστός άζυμα στον Μυστικό Δείπνο;», Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

Πηγή: Ακτίνες, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Παγκύπρια Ένωση Γονέων, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Η μικρή Zhou Dingshuang ζει στην Κίνα και είναι κυριολεκτικά τα χέρια και τα πόδια του 12χρονου ανάπηρου αδελφού της, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα κίνησης από τη γέννησή του.

Παρά τα πολλές φορές επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, την προσωπική της κούραση ή οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να παρουσιαστεί, η εννιάχρονη Zhou δεν αφήνει ποτέ πίσω τον αδερφό της, Dingfu.

«Δεν θα τον αφήσω ποτέ πίσω. Θα είμαι τα πόδια του για πάντα».

Κάθε πρωί η γλυκιά Zhou πλένει τα χέρια και το πρόσωπο του αδερφού της, τον βοηθάει να ντυθεί και έπειτα τον ανεβάζει στις πλάτες της και κατευθύνονται προς το σχολείο, από το οποίο να σημειωθεί πως δεν έχουν χάσει ούτε ένα μάθημα.

Αφού γυρίσουν από το σχολείο, το κοριτσάκι βοηθάει τον μικρό Dingfu με τις εργασίες του και μετά συμβάλει στις δουλειές του σπιτιού, αφού και οι δύο γονείς της είναι ανάπηροι. Πλένει τα λαχανικά, ταΐζει τα ζώα που εκτρέφουν και πλένει τα ρούχα της οικογένειας στο χέρι.

Η δασκάλα των αχώριστων αδερφών, Liu Yan, δήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό πως έχει κλείσει έναν ξενώνα για τα δύο παιδιά, αφού πρόσεξε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Ο ξενώνας αυτός απέχει 500 μέτρα από το σχολείο, οπότε η μικρή κουβαλά τον αδερφό της όπως και να ‘χει, χωρίς να κουράζεται ή να μετανιώνει.

Πηγή: (Μάγδα Μπακούση, CNN Greece), Η άλλη όψη

Κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο, όταν ο ελληνι­κός στρατός αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των αδελφών μας Μικρασιατών, πληροφορήθηκα ότι πολλοί των στρατιωτών και υπαξιωματικών και μερικοί των α­ξιωματικών βλασφημούσαν τα θεία, κάποτε μάλιστα και κατά την ώρα που άρχιζε η μάχη, κατά την οποίαν όφειλαν όχι να βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τον Τίμιο Σταυρό, αλλά να τους επικαλούνται σε βοήθεια και συμμαχία.

Όταν τα πληροφορήθηκα αυτά, ως πνευματικός πα­τέρας και ιερεύς του Θεού λυπήθηκα πάρα πολύ και εγραψα επιστολή στον αείμνηστο βασιλέα Κωνσταντίνο, υπενθυμίζοντας σε αυτόν ότι πρέπει να εκδώσει διαταγή αυστηρότατη, να πάψει τελείως η βλασφημία και από τον λαό και ιδίως από τον στρατό, και να γίνονται προσευχές, δεήσεις και παρακλήσεις, διότι οι νίκες και οι θρίαμβοι τους οποίους πολλές φορές πέτυχαν από τους αρχαιότατους χρόνους οι πρόγονοί μας, επί Βυζα­ντινών αυτοκρατόρων και οι προπάτορές μας κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821, ακόμη και επί των ημερών μας κατά τα έτη 1912-1913, δεν έγιναν με βλα­σφημίες εναντίον του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του, αλλά με πίστη θερμή και αληθινή προς τον Θεό, με προσευχές, με δεήσεις και παρακλήσεις, και με τη βοήθεια και συμμαχία του Θεού και την προστασία της Παναγίας Μητέρας Του.

«Πιστεύω, Μεγαλειότατε, αναμφιβόλως», έγραφα τό­τε, «ότι, εάν πάψει η βλασφημία, πάψει η διχόνοια και η διαίρεση (διότι εξακολουθούσε η διαίρεση μεταξύ Βασι­λικών και Βενιζελικών), και συνδεθούν όλοι οι Έλλη­νες, και ο λαός και ο στρατός, δια του συνδέσμου της α­γάπης και αναπέμπονται θερμές δεήσεις και ικεσίες με πίστη και ευλάβεια, θα μας βοηθήσουν ο Θεός και η Παναγία και θα νικήσουμε. Θα ελευθερώσουμε τους α­δελφούς μας Μικρασιάτες και θα δοξασθούμε από Αυ­τόν σε όλο τον κόσμο. Στην αντίθετη περίπτωση, και αν δεν πάψει η βλασφημία και η διχόνοια, φοβούμαι, πολύ φοβούμαι, οτι θα συμβεί το αντίθετο και θα καταισχυνθούμε».

Ο βασιλεύς αδιαφόρησε, αλλά η αδιαφορία εκείνη επέφερε τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση του Θεού, την τέλεια ήττα του στρατού, την ολοσχερή καταστροφή της Μικράς Ασίας, την εξορία από την Ελλάδα και τον θάνατο από τη στενοχώρια και την πολλή θλίψη του βασιλέως, τον θάνατο των έξι κορυφαίων πολιτι­κών της Ελλάδας και τα λοιπά θλιβερά γεγονότα της ε­ποχής εκείνης.

Λίγους μήνες προ της καταστροφής της Μικράς Α­σίας, βρισκόμην στην Αίτζια, μια ώρα μακριά από τον Τσεσμέ, όπου υπάρχουν θερμές ιαματικές πηγές. Μια μέρα είχαμε συζήτηση με κάποιον φιλοπάτριδα πλούσιο από τη Σμύρνη, ο οποίος μου έλεγε: «Να ξέρεις, π. Φιλόθεε, ότι σε λίγες μέρες ο στρατός μας θα εισέλθει στην Κωνσταντινούπολη». «Ξέρω», του λέω, «ότι σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα ηττημένος και κατα­διωγμένος». «Μην είσαι», μου λέει, «τόσο απαισιόδο­ξος».

«Δεν είμαι», απάντησα, «αλλά εφόσον πληροφορήθηκα σίγουρα ότι οι στρατιώτες, αντί να επικαλούνται τον Θεό σε βοήθεια, τον υβρίζουν και τον βλασφημούν, είναι αδύνατο, αδύνατο να μη τιμωρηθούν, διότι λέει το Πνεύμα το Άγιο: «Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγα­πώντας αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύση». Οι βλάσφημοι όχι μόνο δεν αγαπούν τον Θεό, αλ­λα και τον βλασφημούν με τις αισχρότερες λέξεις. Οι βλάσφημοι είναι οι ασεβέστεροι και αμαρτωλότεροι όλων. Επομένως οι λόγοι του Κυρίου είναι αδύνατο να μην εκπληρωθούν».

Και δεν πέρασαν πολλές μέρες και εκπληρώθηκαν. Ο ελληνικός στρατός, αφού εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, δείλιασε και οπισθοχώρησε και άφησε τους αδελφούς μας υπόδουλους στα χέρια των βαρ­βάρων, οι οποίοι σκότωσαν όσους μπόρεσαν, και τους άλλους τους έδιωξαν γυμνούς από τις οικίες και όλα τους τα υπάρχοντα.

Και όλων αυτών αιτία και αφορμή ήταν και άλλες αμαρτίες, αλλά προπάντων η βλασφημία. Είναι απόλυτη ανάγκη να εξαλειφθεί η πληγή της βλασφημίας τελείως α­πό το Έθνος για να ευτυχήσει, να δοξασθεί και να υψωθεί.

Πηγή: (Από το βιβλίο του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 1994.), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Ἐξεδόθη ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 660/2018  ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί γίνεται μεγάλη συζήτηση στόν ἔντυπο καί ἠλεκτρονικό τύπο γιά τό θέμα αὐτό, ὅπως ἔγιναν καί δηλώσεις ὑπευθύνων ἀπό πλευρᾶς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας. Πάνω στό θέμα αὐτό θά ἐκθέσω μερικές ἀπόψεις μου, πρῶτα ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί ἔπειτα ὡς πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί ὡς πρός τό τί δέον γενέσθαι.

1. Τά δύο Προγράμματα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Γιά νά κατανοήση κανείς τί ἀκριβῶς συμβαίνει μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, πρέπει νά ἐξετάση τήν διαφορά πού ὑφίσταται μεταξύ δύο Προγραμμάτων.

Πρίν τόν Σεπτέμβριο 2016, ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση, ἴσχυε τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα βάσει τοῦ ὁποίου ἐγράφησαν τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ ἀναλυτική μέθοδος ἴσχυε πολλά χρόνια στήν ἐκπαίδευση, ἀφοῦ στηρίζεται στήν ἀρχή ὅτι ἀπό τά ἁπλά στοιχεῖα γίνεται ἡ μετάβαση τά συνθετότερα, στά δέ θρησκευτικά –ὅπως καί σέ ἄλλα μαθήματα– γίνονταν τρεῖς κυκλικές ἐπαναλήψεις τῆς ὕλης ἀπό ἁπλούστερες σέ συνθετότερες μορφές κατά τό Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο. Αὐτονόητα τά ζητήματα ἐτίθεντο μέ χρονολογική σειρά καί λογική συγκρότηση ἀπό τά ἁπλά στά σύνθετα.

Συγκεκριμένα, ἄρχιζε ἡ προσφερόμενη γνώση ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, προχωροῦσε στήν Καινή Διαθήκη στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ καί ἐπεκτεινόταν στήν συνάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ τόν Ἑλληνισμό, στίς διαφορές μεταξύ τῶν Χριστιανῶν (Ὀρθοδόξων, Ρωμαιοκαθολικῶν, Προτεσταντῶν), στίς αἱρέσεις, στίς ἄλλες Θρησκεῖες καί τά σύγχρονα κοινωνικά καί βιοηθικά προβλήματα. Στήν ὅλη μεθοδολογία τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος δέν ὑπῆρχαν πολλαπλές θρησκεῖες ταυτοχρόνως πλημμελῶς, ἀποσπασματικά ἐξεταζόμενες, οὔτε συναφῶς ἀνιστόρητες μεταβάσεις μέ ἅλματα αἰώνων ἐν εἴδει σύγκρισης φαινομένων καί μέ πρόσχημα τήν κριτική σκέψη.

Ἕνα τέτοιο μάθημα, πού στηριζόταν στήν ἀναλυτική μέθοδο, παρεῖχε ὁλοκληρωμένη γνώση καί δέν ἦταν ὁμολογιακό μάθημα, οὔτε εἶχε κατηχητικό χαρακτήρα, ἀλλά ἦταν γνωσιολογικό, πολιτιστικό καί θρησκειολογικό.

Ἄλλωστε, ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι ἡ βάση τῶν τριῶν γνωστῶν Θρησκειῶν (Ἑβραϊσμοῦ, Χριστιανισμοῦ, Μουσουλμανισμοῦ), ἄν καί ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι Θρησκεία, ὅπως οἱ ἄλλες, καθώς ἐπίσης οἱ μαθητές, ἐκτός ἀπό τήν δική τους χριστιανική πολιτιστική παράδοση, διδάσκονταν καί ἄλλες Θρησκεῖες καί ἄλλες σέκτες καί αἱρέσεις, καθώς ἐπίσης διδάσκονταν σύγχρονα κοινωνικά, οἰκολογικά ἤ βιοηθικά ζητήματα. Τό ὅτι μερικοί συστηματικά διαδίδουν ὅτι τό μάθημα αὐτό τῶν Θρησκευτικῶν ἦταν κατηχητικό καί ὁμολογιακό παραποιοῦν τά πράγματα ἐν γνώσει τους καί παραπλανοῦν συστηματικά τήν κοινωνία.

Ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 μέ ὑπουργική ἀπόφαση πού δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως, καί εἶχε ἰσχύ Νόμου, ἄλλαξε αὐτή ἡ μεθοδολογία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν πού βασιζόταν στήν ἀναλυτική σκέψη καί εἰσήχθη τό λεγόμενο Πρόγραμμα Σπουδῶν πού βασίζεται στήν θεματική μέθοδο σπουδῶν. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείφθηκε πλέον ἡ ἀναλυτική μέθοδος καί εἰσήχθη ἡ μέθοδος διδασκαλίας τῶν Προγραμμάτων διαδικασίας, μέ ἔμφαση στήν μάθηση μέσῳ τῆς πράξης καί συμμετοχῆς τοῦ μαθητῆ στήν γνωστική διαδικασία.

Τά Ἀναλυτικά Προγράμματα κρίθηκαν ὡς παρωχημένα λόγῳ «ἀσαφοῦς, ἀόριστης στοχοθεσίας, μέ στείρα παροχή πληροφορίας καί συναφοῦς ἄκριτης ἀπομνημόνευσης, αὐστηροῦ προγραμματισμοῦ τῆς διδακτέας ὕλης, ἀνελαστικοῦ προγραμματισμοῦ τῆς διδασκαλίας, λιγοστῆς δυνατότητας ἀνάληψης πρωτοβουλιῶν ἀπό τόν ἐκπαιδευτικό».

Ἡ μεθοδολογία τῶν Προγραμμάτων διαδικασίας –ὅπως τοὐλάχιστον ἐφαρμόζονται στά νέα Προγράμματα Σπουδῶν Θρησκευτικῶν– μέ ἔμφαση στήν μάθηση, μέσῳ συμμετοχικῆς πράξης μαθητῶν καί διδασκόντων, ἑστιάζει πλήρως στό πῶς τῆς πράξης, καταργώντας ὡς ἀπολύτως παρωχημένο τό τί τῆς διδακτέως ὕλης.

Τό τί τῆς διδασκαλίας κρίνεται ὡς πληροφορία πού μεταβάλλεται διαρκῶς καί συνεπῶς δέν ἀξίζει τῆς προσοχῆς τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος, ἐνῶ τό πῶς μαθαίνω ἀναδεικνύεται σέ μέγιστη ἀξία. Σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο καθίσταται ἀπολύτως σαφές τό γιατί παραγνωρίζεται ἀπολύτως ἡ σημασία τῆς ἱστορίας καί τῆς ἀναλυτικῆς λογικῆς, παρά τίς ρητορικές διαβεβαιώσεις περί στιβαροῦ ἱστορικοῦ πλαισίου, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τό περιβάλλον τῆς πληροφορίας.

Ὅταν αὐτό πού ἐνδιαφέρει εἶναι τό πῶς, ἀναγκαίως καί ἀναπόφευκτα ἐπιστρατεύονται τραγουδάκια, ποιηματάκια, σκετσάκια ὑπηρετικά τοῦ πῶς. Τά ἱστορικά φαινόμενα καθυποτάσσονται στήν λειτουργία ἐκμάθησης τοῦ πῶς.

Ἡ μετάβαση ἀπό τήν ἱστορία στήν πρακτική δεξιότητα εἶναι σαφής. Ἡ λογική τῶν δεξιοτήτων προωθούμενη ἀπό τό Πρόγραμμα Σπουδῶν χρησιμοποιεῖ τήν ἱστορία ὡς πεδίο ἐκμάθησης τεχνικῶν. Ἀκριβῶς γι' αὐτό χρησιμοποεῖ ὅ,τι εἶναι βολικό ἀπό τήν ἱστορία γιά ἐκμάθηση τεχνῶν καί στά πλαίσια τῆς πολυπολιτισμικότητας χρησιμοποιεῖ ὅ,τι εἶναι βολικό γιά τήν ἐξάσκηση τῶν μαθητῶν στίς παγκοσμιοποιημένες ἀρετές τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, οὐδέτερες γιά κάθε Θρησκεία. Ἀκριβῶς γι' αὐτό κάθε ἱστορικό φαινόμενο ἐξετάζεται πλημμελῶς, διότι δέν ἐνδιαφέρει καθεαυτό, ἀλλά ἐνδιαφέρει ἡ προκύπτουσα ἀπό αὐτό χρησιμότητα.

Ἡ θεματική μέθοδος δέν ἔχει σχέση μόνον μέ μιά ἁπλή μέθοδο, πού εἶναι ἔργο τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, ἀλλά ἔχει σχέση μέ τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ θρησκευτική γνώση μέ τήν μέθοδο αὐτή δέν προσφέρεται μεθοδικά, χρονικά, ἀλλά ἀποσπασματικά. Δηλαδή, ἡ θεματική μέθοδος, ὅπως προαναφέρθηκε, κατήργησε τήν ἱστορική διάρθρωση τῆς ὕλης καί προσφέρει μιά προσέγγιση φαινομενολογική.

Αὐτό χαρακτηρίσθηκε ὡς «θρησκευτικός γραμματισμός», μέ τήν ἔννοια ὅτι σχηματίζεται μιά γνώση, λαμβάνοντας στοιχεῖα ἀπό ὅλες τίς θρησκεῖες. Πρέπει νά θυμίσω ὅτι, ὅπως ἀνέλυσα στήν εἰσήγησή μου στήν Ἱεραρχία, ὁ «θρησκευτικός γραμματισμός» ἦταν μιά θεωρία τοῦ Andrew Wright στήν Βρεταννία, τήν δεκαετία τοῦ ’90 πού δημιουργήθηκε «στόν ἀντίποδα τῆς φιλελεύθερης θεώρησης τῆς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς» τοῦ Robert Jakson. Ὅμως, τελικά μέ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν δέν ἐφαρμόσθηκε ὁ «θρησκευτικός γραμματισμός» τοῦ Andrew Wright.

Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ παλαιοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος καί τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν δείχνει τό ὅλο πρόβλημα πού ὑπάρχει στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί δημιουργεῖ σύγχυση. Ἡ ἴδια διαφορά θά παρατηρηθῆ καί στό μάθημα τῆς ἱστορίας, ὅταν ἀντί νά διδαχθῆ ἡ ἱστορία τῆς χώρας μας μέ τήν ἀναλυτική μέθοδο (ἀρχαία, μέση, νεώτερη), θά διδαχθοῦν θεματικά ὅλα μαζί τά ἱστορικά γεγονότα. Αὐτό θά δημιουργήση τεράστια σύγχυση στούς μαθητές.

Δηλαδή, ἡ θεματική μέθοδος σπουδῶν στά μέν Θρησκευτικά δημιουργεῖ τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, στήν δέ ἱστορία τόν ἀκραῖο διεθνισμό, πού ὑπονομεύει τό Ἔθνος καί εἰσάγει ἐν πολλοῖς τήν ἀρχή τῆς σύνθεσης καί τῆς ἀπώλειας τῶν πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν καί ὁδηγεῖ στήν ἀφομοίωση ἑνός πολιτισμοῦ ἤ τόν ἀπο-εκπολιτισμό του.

Στό θέμα αὐτό πρέπει νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψη τά ὅσα ἐξέθεσα προηγουμένως γιά τήν διαφορά μεταξύ τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος καί τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν, σύμφωνα μέ ἐπιστημονικά δεδομένα, τά ὁποῖα ἔχω ἀναλύσει σέ δύο Εἰσηγήσεις μου στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο (Ἰανουάριος 2016) καί τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Μάρτιος 2016).

Ἄν κανείς δέν ἐντοπίση αὐτήν τήν πραγματικότητα, δέν θά μπορέση νά καταλάβη καθόλου τό πρόβλημα πού ἔχει δημιουργηθῆ στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Δέν πρόκειται, δηλαδή, γιά μερικά ἐπί μέρους προβλήματα καί στοιχεῖα γνωσιολογικά, οὔτε γιά μερικά τραγούδια καί ἀποσπάσματα, ἀλλά γιά ὑπονόμευση τῆς σοβαρῆς ἀναλυτικῆς μεθόδου πού εἶναι ἡ βάση κάθε ἐπιστήμης, καί αὐτό ἔχει συνέπειες στόν πολιτισμό.

Ἔτσι, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα ἦταν μεθοδικό, γνωσιολογικό, πολιτιστικό, θρησκειολογικό, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ σέ σχετική διδακτορική διατριβή, καί ὄχι κατηχητικό καί ὁμολογιακό, μέ τίς ἀπαραίτητες διορθώσεις. Ἀντίθετα, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μέ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι συγκρητιστικό, διαθρησκειακό, καί ὑπονομεύει ὅλη τήν παράδοσή μας, ἡ ὁποία στηρίζεται στήν γνώση τοῦ δικοῦ μας πολιτιστικοῦ προτύπου, μέ τόν παράλληλο σεβασμό κάθε ἑτερότητας.

Ἐπειδή τελευταῖα διαδίδεται πολύ ὅτι τούς Φακέλους τοῦ Μαθητοῦ πού ἐκφράζουν τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν τούς ἐνέκρινε ἡ Ἐκκλησία, θέλω νά διευκρινίσω ὅτι στήν Συνεδρίαση τῆς 27ης Ἰουνίου 2017, μετά τήν σχετική εἰσήγηση γιά τούς Φακέλους τοῦ Μαθητοῦ, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπιφυλάχθηκε καί δέν ἐνέκρινε.  

Ἡ πρόταση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ὅπως φαίνεται στά Πρακτικά τῆς Ἱεραρχίας ἦταν:

«Ἑπομένως, ἡ Ἐπιτροπή διαλόγου θά συνεχίσει τόν διάλογο μέ τήν Πολιτεία καί θά παρακολουθεῖ τήν ἐξέλιξη τῶν θεμάτων ὡς πρός τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἔτσι, λοιπόν, σήμερα δέν θά ποῦμε ὅτι ἐγκρίνεται ἤ ἀπορρίπτεται τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, ἀλλά ὅτι ἡ ΙΣΙ ἐνημερώθηκε ἀπό τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς καί τούς εὐχαριστοῦμε...». Καί ἡ πρόταση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἔγινε ὁμοφώνως ἀποδεκτή.

Ἑπομένως, ἡ Ἱεραρχία δέν ἐνέκρινε, οὔτε ἀπέρριψε, ἁπλῶς ἐνημερώθηκε.

2. Οἱ προηγούμενες ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας γιά τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα
 
Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀσχολήθηκε κατά καιρούς μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, κρίνοντας διάφορες προσφυγές πού ἀναφέρονταν σέ παράλληλα θέματα, ὅπως τήν προσευχή καί τήν μή παρακολούθηση τοῦ μαθήματος.

Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημανθῆ ὅτι τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας συζητᾶ θέματα προσφυγῶν καί ἀκυρώσεων, στηριζόμενο κυρίως στό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος καί τίς ἀποφάσειςκ τῶν Εὐρωπαϊκῶν καί Διεθνῶν Ὀργανισμῶν.

Πρέπει νά γίνη σαφές ὅτι τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας εἶναι τό Ἀνώτατο Ἀκυρωτικό Δικαστήριο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, τό ὁποῖο ἑρμηνεύει τό Σύνταγμα καί τούς Νόμους τοῦ Κράτους. Δέν μπορεῖ κάθε Ὑπουργός νά ἑρμηνεύη τό Σύνταγμα κατά τήν ἰδεολογία του, παραθεωρώντας τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, διότι τότε θά ἐκφρασθῆ στήν πράξη ἡ ὑπονόμευση τῆς ἴδιας τῆς Δημοκρατίας. Δέν εἶναι δυνατόν κάποιος μέ λαϊκιστικές ἰδεολογικές δηλώσεις καί ἐκφράσεις νά ὑπονομεύη τό ἴδιο τό Πολίτευμα τῆς Δημοκρατίας.

Στό συγκεκριμένο θέμα τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας ἀποφάνθηκε δύο φορές.

Συγκεκριμένα, γιά ὅσο ἴσχυε τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, δηλαδή μέχρι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, ὑπάρχουν δύο ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας καί μιά ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἡ ὁποία ἐφετειακή ἀπόφαση εἶναι ἰσόκυρη μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἐπειδή ὁ Νόμος 702/1977 ὑπήγαγε τήν ἐκδίκαση τῶν αἰτήσεων τῶν ἀκυρωτικῶν πράξεων πού ἀφοροῦν κάθε θέμα ἐκπαιδευτικῆς νομοθεσίας ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας στό Τριμελές Διοικητικό Ἐφετεῖο.

Ἔτσι, ἡ ἀπόφαση 3356/1995 τοῦ ΣΤ' Τμήματος τοῦ Σ.τ.Ε. στηρίχθηκε στά ἄρθρα 13, 16, καί 3 τοῦ Συντάγματος, ἀπό τά ὁποῖα συνεπάγεται ὅτι ὁ σκοπός τῆς παιδείας πού προσφέρουν τά Σχολεῖα εἶναι «μεταξύ τῶν ἄλλων, καί ἡ "ἀνάπτυξη" τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας». Ἐπικαλέσθηκε καί τήν Διεθνῆ Σύμβαση τῆς Ρώμης τῆς 4ης Νοεμβρίου 1950, κατά τήν ὁποία κάθε κράτος «θά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέων, ὅπως ἐξασφαλίζωσιν τήν μόρφωσιν καί ἐκπαίδευσιν τούτων συμφώνως πρός τάς ἰδίας αὐτῶν θρησκευτικάς καί φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».

Συγχρόνως, ἀπεφάσισε ὅτι οἱ μαθητές μποροῦν νά μή παρακολουθήσουν τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀρκεῖ νά τό δηλώσουν στόν Διευθυντή τοῦ Σχολείου ὅτι ἔχουν λόγους θρησκευτικῆς συνειδήσεως πού προσδιορίζονται σαφῶς, «ἤτοι διότι εἶναι ἑτερόδοξοι, ἑτερόθρησκοι ἤ ἄθεοι».

Στήν συνέχεια, ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 2176/1998 ἀπόφαση τοῦ ΣΤ' Τμήματος τοῦ Σ.τ.Ε. πού ἐξεδόθη μέ ἀφορμή ἄλλη αἴτηση ἀκυρώσεως πού ἀφορᾶ τήν μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας ἀναφέρεται στόν σκοπό τῆς παιδείας, πού εἶναι ὁ ἴδιος πού προσδιορίσθηκε ἀπό τήν προηγούμενη ἀπόφαση τοῦ 1995 καί συγχρόνως ἀναφέρεται στό νά ἐξασφαλίζεται ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν «ἐπί ἱκανοῦ ἀριθμοῦ ὡρῶν διδασκαλίας ἑβδομαδιαίως».

Πέρα ἀπό τίς δύο αὐτές ἀποφάσεις  τοῦ Σ.τ.Ε., καί ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων, ἀπεφάνθη ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως διδασκόταν τότε μέ τό Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, κινεῖται στίς ἀπαιτήσεις τοῦ πλουραρισμοῦ, τῆς πολυφωνίας καί τῆς πολυπολιτισμικότητας∙ ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὅσους λόγους καί ἄν ἐπικαλεσθοῦν∙ καί ὅτι ἐπιτρέπεται νά ἀπαλλάσσωνται ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν μόνον οἱ ἄθρησκοι, οἱ ἀλλόθρησκοι ἤ ἑτερόδοξοι μαθητές, μόνον μέ τίς αὐστηρές προδιαγραφόμενες προϋποθέσεις.

Ἑπομένως, τά βιβλία πού διδάσκονταν στά Σχολεῖα τῆς Πρωτοβάθμιας καί Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης, βάσει τοῦ Ἀναλυτικοῦ Προγράμματος, μέχρι τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Ἀνωτάτων Δικαστηρίων τῆς Χώρας μας πού μνημονεύθηκαν ἦταν σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα καί ἐκινοῦντο στήν πλουραλιστική, πολυφωνική καί πολυπολιτισμική προοπτική.

3. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Σ.τ.Ε. γιά τό Πρόγραμμα Σπουδῶν
 
Ὅταν τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, μέ τήν ὑπ' ἀριθμ. 14375/Δ2/7-9-2016 ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων μέ τίτλο «Πρόγραμμα Σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο», ἴσχυσε τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, ἀνετράπη τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα καί εἰσήχθη στά Σχολεῖα τό διαθρησκειακό μάθημα στά Θρησκευτικά μέ ἔντονο τόν χαρακτήρα τοῦ θρησκειολογικοῦ συγκρητισμοῦ, παρ’ ὅ,τι φαίνεται ὅτι ἔχει ὀρθόδοξο προσανατολισμό.

Ὅμως, μετά ἀπό αἴτηση ἀκυρώσεως στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, ἐκδόθηκε ἡ ὑπ' ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειάς του, ἡ ὁποία μέ ἰσχυρά νομικά ἐπιχειρήματα ἀκύρωσε τήν ὡς ἄνω Ὑπουργική ἀπόφαση. Ἐνδεικτικά θά παρατεθοῦν μερικά βασικά σημεῖα.  

Στό σκεπτικό της δέχεται ὅτι ἡ Πολιτεία εἶναι ἐλεύθερη «νά ἐπιλέγει καί νά καθορίσει κανονιστικά τό περιεχόμενο τῆς σχετικῆς ἀγωγῆς κατά τήν ἑκάστοτε ἐκπαιδευτική πολιτική καί τά πορίσματα τῆς παιδαγωγικῆς ἐπιστήμης, μή ἐλεγχόμενη δικαστικά στίς ἐπιλογές της, παρά μόνον ὡς πρός τήν τήρηση τῶν πιό πάνω συνταγματικῶν ὑποχρεώσεων».

Μέ βάση αὐτό τό σκεπτικό ἀποφαίνεται ὅτι τό συγκεκριμένο Πρόγραμμα Σπουδῶν

–ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 16, παρ. 2 τοῦ Συντάγματος, «διότι, μέ τό πρόγραμμα σπουδῶν πού εἰσάγει γιά τίς Γ'-ΣΤ' τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ καί γιά τό Γυμνάσιο, φαλκιδεύεται ὁ ἐπιβεβλημένος ἀπό τή συνταγματική αὐτή διάταξη σκοπός, ἡ σύμπτυξη δηλαδή τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς συνειδήσεως τῶν μαθητῶν, πού ἀνήκουν στήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»,

–ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 13, παρ. 1 τοῦ Συντάγματος «πού κατοχυρώνει ὡς ἀπαραβίαστη τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως», διότι προκαλεῖ «σύγχυση» στούς ὀρθόδοξους μαθητές καί «κλονίζει τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση»,

–ἐπεμβαίνει «στόν εὐαίσθητο ψυχικό κόσμο τῶν μαθητῶν αὐτῶν πού δέν διαθέτουν τήν ὡριμότητα καί τήν κριτική ἀντίληψη τῶν ἐνηλίκων» καί εἶναι ἱκανή «νά τούς ἐκτρέψει ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική συνείδηση»,

–ἔρχεται σέ ἀντίθεση πρός τήν διάταξη τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ ΠΠΠ τῆς ΕΣΔΑ «διότι προσβάλλει τό εὐθέως καθιερούμενο ἀπό τήν διάταξη αὐτή δικαίωμα τῶν ἀνηκόντων στήν ἐπικρατοῦσα θρησκεία ὀρθόδοξων χριστιανῶν γονέων νά διασφαλίσουν τή μόρφωση καί ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν τους σύμφωνα μέ τίς δικές τους θρησκευτικές πεποιθήσεις»

–ἔρχεται σέ ἀντίθεση «πρός τήν συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ἀρχή τῆς ἰσότητας» καί πρός τό ἄρθρο 14 (σέ συνδυασμό μέ τό ἄρθρο 9) τῆς ΕΣΔΑ «διότι στερεῖ ἀπό τούς μαθητές τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ δόγματος τό δικαίωμα νά διδάσκονται ἀποκλειστικῶς τά δόγματα, τίς ἠθικές ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ νομοθεσία ὅπως ἔχει ἐκτεθεῖ προβλέπει γιά μαθητές ρωμαιοκαθολικούς, ἑβραίους καί μουσουλμάνους τή δυνατότητα νά διδάσκονται ἀποκλειστικῶς τά δόγματα τῆς πίστεώς τους (ὄχι δε καί τά δόγματα ἄλλων θρησκειῶν), μάλιστα δε ἀπό δασκάλους προτεινόμενους ἀπό τήν οἰκεία θρησκευτική κοινότητα».

Ἀπό ὅσα ἀνεφέρθησαν προηγουμένως εἶναι προφανές ὅτι τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα ἦταν σύμφωνο μέ τό Σύνταγμα, τήν Διεθνῆ Σύμβαση τῆς Ρώμης καί τήν νομολογία τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἐνῶ τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι ἀντισυνταγματικό.

Ὅσον ἀφορᾶ τήν ὑποστηριζόμενη ἄποψη ὅτι δῆθεν ἡ ὑπ' ἀριθμ. 660/2018 ἀπόφαση τῆς Ὁλομέλειας τοῦ ΣτΕ ἐξεδόθη ἐπί αἰτήσεως ἀκυρώσεως κατά τῆς προηγούμενης ὑπουργικῆς ἀπόφασης καί δέν ἀφορᾶ τήν ἰσχύουσα, κατά τήν ἄποψή μου εἶναι τυποκρατικός καί ἀλυσιτελῶς προβάλλεται, ἐν ὄψει τοῦ ὅτι τό Σ.τ.Ε ἑρμήνευσε τίς ἰσχύουσες συνταγματικές διατάξεις, ἡ δέ ἑρμηνεία αὐτή ἐν πολλοῖς ἰσχύει, mutatis mutandis καί γιά τήν ρύθμιση τῆς ἰσχύουσας ὑπουργικῆς ἀπόφασης. Ἐξ ὅσων δέ γνωρίζω καί ἡ ἰσχύουσα ὑπουργική ἀπόφαση ἔχει ἤδη προσβληθῆ μέ αἴτηση ἀκυρώσεως καί θεωρῶ ὅτι τό ἀποτέλεσμα, ἐν ὄψει τῶν ὡς ἄνω παραδοχῶν τῆς ἀπόφασης τοῦ Σ.τ.Ε., θά εἶναι ἡ ἀκύρωσή της.

Ἐπειδή ζοῦμε σέ εὐνομούμενη Πολιτεία, δέν εἶναι δυνατόν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων νά μήν ἐφαρμόση τήν ἀπόφαση αὐτή, οὔτε φυσικά καί ἡ Ἐκκλησία νά τήν ἀγνοήση. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ μόνη λύση εἶναι νά γίνη διάλογος μεταξύ Ἐκκλησίας καί Πολιτείας μέ βάση τό προηγούμενο Ἀναλυτικό Πρόγραμμα, καί νά γίνουν οἱ σχετικές βελτιώσεις του πού θά ἀναφέρωνται στήν σύγχρονη πραγματικότητα καί τίς νέες ἀνάγκες, τό ὁποῖο μάλιστα δέν καταργεῖ κανένα πλεονέκτημα τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν ὅσον ἀφορᾶ στίς τεχνικές διδασκαλίας.

Σέ αὐτό ἀναφερόταν ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τόν Μάρτιο τοῦ 2016, πού ἦταν:

«Νά ἐπικεντρωθῆ τό ἐνδιαφέρον στό τρέχον Πρόγραμμα (δηλαδή, τό προηγούμενο πρόγραμμα πρίν τόν Σεπτέμβριο 2016) μέ τήν δική του μεθοδολογία, στό ὁποῖο ὅμως νά γίνουν μερικές βελτιώσεις, ἐντάσσοντάς το στά σύγχρονα παιδευτικά δεδομένα, ὁπότε νά εἰσαχθοῦν σέ κάθε βιβλίο –ὄχι σέ κάθε μάθημα– μερικά κεφάλαια θρησκειολογικά, ἀνάλογα μέ τήν θεματολογία τοῦ βιβλίου, ἀφοῦ ὅμως δοθῆ προτεραιότητα στήν ὀρθόδοξη παράδοση, τήν ὁποία ἀκολουθεῖ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ἀλλά καί νά χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἐφαρμογές καί τά καλά στοιχεῖα τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν».

Νομίζω δέν ὑπάρχει ἄλλη λύση πού νά ἐπιφέρη μιά ἰσορροπία στό θέμα αὐτό, ἡ ὁποία θά εἶναι σύμφωνη μέ τίς παραδόσεις μας, τό Σύνταγμα καί τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, καί ἦταν τό κύριο θέμα τῆς εἰσηγήσεώς μου στήν Συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τῆς 9ης Μαρτίου 2016, στήν ὁποία ἀντιμετώπισα τό θέμα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό πλευρᾶς νομικῆς, ἐπιστημονικῆς καί δεοντολογικῆς καί υἱοθετήθηκε ὁμοφώνως ἀπό τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.–

Πηγή: http://www.parembasis.gr/, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Οἱ σκέψεις καί ἡ καρδιά τῶν Πανελλήνων στούς ἀπαχθέντας ἀξιωματικούς πού βρίσκονται ἐγκάθειρκτοι στίς φυλακές ὑψίστης ἀσφαλείας τῆς Ἀνδριανούπολης.

Ὅπως ἔχουμε ἐπισημειώσει παλαιότερα ἡ Τουρκία τοῦ Προέδρου Ἐρντογάν φαινομενικά καί γιά προφανεῖς λόγους οἰκονομικῆς στήριξης καί ἐπειδή ἡ Εὐρώπη εἶναι μέγιστος ἐπενδυτής στήν Τουρκία καί ταυτόχρονα ἄριστος καταναλωτής τουρκικῶν προϊόντων, συντηρεῖ τήν δῆθεν Εὐρωπαϊκή της προοπτική, ἐνῶ σταθερά ἀρνεῖται τήν ἀποδοχή τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ κεκτημένου. Μπορεῖ μέν κατά καιρούς νά γίνονται σχετικές δηλώσεις, πού συντηροῦν τό κλίμα χρηματοδότησης τῆς Τουρκικῆς οἰκονομίας ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Ταμεῖο μέ τό δικαιολογητικό τῆς προσαρμογῆς καί τῆς περιθάλψεως τῶν προσφύγων, ἀλλά τό οὐσιῶδες περίγραμμα τῆς Τουρκίας τοῦ Ἐρντογάν καθορίζεται ἀπό τήν γνωστή ἰδεοληψία τοῦ νεοθωμανισμοῦ, τοῦ ὁποίου θεωρητικός ὑπῆρξε ὁ ἀποπεμφθείς Πρωθυπουργός Καθ. Νταβούτογλου.

Μέσα στό κλίμα αὐτό τῆς παραπλάνησης, καί τοῦ τακτικισμοῦ, ὁ Ἐρντογάν τό 2004 εἶχε χαρακτηρίσει την Εὐρωπαϊκή πορεία τῆς χώρας του «ὡς προτεραιότητα και ἕνα κοινό τόπο γιά τη διευθέτηση διαφορετικῶν ἀντιλήψεων», δεδομένου ὅτι αὐτή τήν ἄποψη τή συμμερίζονταν τό 62% τῆς Τουρκικῆς κοινῆς γνώμης. Ὄντως, ἡ ὑποψηφιότητα γιά ἔνταξη τῆς χώρας του στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἦταν ἡ πιό σημαντική πρόκληση στήν 554ετή ἱστορία τοῦ Ὀθωμανικοῦ και Τουρκικοῦ Κράτους γιά ἐνσωμάτωση Εὐρωπαϊκῶν προτύπων πολιτικῆς, οἰκονομίας και πολιτισμοῦ. Ἐξαρχῆς ὅμως ἡ ἐνταξιακή πορεία τῆς Τουρκίας, ἀποτέλεσε ἀντιπερισπασμό γιά ἕνα ἄλλο σχέδιο, πού ἐκτελοῦνταν σιωπηλά. Ἀντί τῆς Εὐρωπαϊκῆς ταυτότητας και τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ τῆς Τουρκίας ὑλοποιεῖται ἕνα διαφορετικό σχέδιο. Ὅλες οἱ μεταρρυθμίσεις (δυτικοποίηση) τῆς χώρας στοχεύουν στήν ἐνδυνάμωση τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς μέ τό σκεπτικό τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς «δόξας» τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας .

Τήν ὕπαρξη ἑνός ἐναλλακτικοῦ σχεδίου εἶχε ἀνακοινώσει ὁ Ἐρντογάν ἀπό τά χρόνια πού διετέλεσε Δήμαρχος τῆς Κωνσταντινούπολης (1994-1998). Βασιζόμενο σ΄ αὐτό τό σκεπτικό, τό κόμμα του, «Δικαιοσύνη και Ἀνάπτυξη», ξεκίνησε μια σειρά μεταρρυθμίσεων μέ στόχο την δημιουργία ἑνός Νεο-Ὀθωμανικοῦ κράτους, τό ὁποῖο θά βασίζεται στήν Ἰσλαμική θρησκεία. Οἱ μεταρρυθμίσεις αὐτές ἐμπεριέχουν στοιχεῖα τῆς θεωρίας ἐξευρωπαϊσμοῦ, μέ τη σημαντικότατη διαφορά ὅτι, ἀντί γιά ἐμφύσηση τῶν Εὐρωπαϊκῶν θεσμῶν και δομῶν, συγκροτεῖται μια διαφορετική ταυτότητα, πού βασίζεται στό Ἰσλάμ και τό Νεο-Ὀθωμανικό τρόπο, πού πρέπει νά γίνονται τά πράγματα. Tό ἐν λόγῳ μεταρρυθμιστικό σχέδιο περιλαμβάνει ρητορική, πολιτικές και δομικές ἀλλαγές και τέλος ἐνσωμάτωση τῶν ἀλλαγῶν στήν καθημερινότητα τῶν Τούρκων πολιτῶν. Στη μεταρρύθμιση αὐτή σημαντικό ρόλο ἔπαιξε και συνεχίζει νά παίζει ἡ ρητορική του, ἡ ὁποία εἶναι συνδεδεμένη μέ την διαδικασία μάθησης ἤ ἀλλιῶς ἐπανεκπαίδευσης τῆς κοινῆς γνώμης στο νέο ἰδεολογικό και δομικό-ὀργανωτικό του πλαίσιο.

Χαρακτηριστική εἶναι ἡ δήλωση του, ὅπου (αὐτο)ἀνακηρύσσεται φυσικός κληρονόμος τῆς ἐπανασύστασης τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπως και ὁ χαρακτηρισμός τῆς μετανάστευσης ὡς μέσου κατάκτησης και ἐπέκτασης τοῦ Ἰσλάμ (Hijrah). Παράλληλα, σέ μια ἄλλη ὁμιλία του δέν δίστασε νά ἀναφέρει ὅτι ἡ «ἐλευθερία και ἡ δημοκρατία δέν ἔχουν ἀξία στήν Τουρκία». Ἡ ρητορική του αὐτή ἦρθε νά προστεθεῖ σέ μια ἤδη τεταμένη κατάσταση γιά την Τουρκική κοινωνία, πού, ὡς φάνηκε, ἤδη ἀπό τά μέσα τοῦ 2016 ὁδηγοῦνταν σέ σκοτεινές ἀτραπούς.

Ἑπομένως, τό ἀποτυχημένο πραξικόπημα τῆς 15ης Ἰουλίου 2016 ἀποτέλεσε μια σημαντική ἀπόδειξη γιά την πρόοδο τῆς μεταρρυθμιστικῆς προσπάθειάς του. Σημεῖο ἀναφορᾶς τό γεγονός ὅτι περισσότεροι ἀπό 80.000 Ἰμάμηδες καλοῦσαν στό ὄνομα τοῦ Κορανίου καί μέσῳ προσευχῶν (Ἄζαν) τούς πολίτες στούς δρόμους κατά τῆς ἀπόπειρας τοῦ πραξικοπήματος. Αὐτά ἀποδεικνύουν την ὕπαρξη ἐναλλακτικῶν διοικητικῶν δομῶν, πού βασίζονται στή θρησκεία, καί ὄχι στό κοσμικό κράτος. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἀποτροπή τοῦ πραξικοπήματος, ὅπως αὐτή ἔγινε (μέσῳ τῶν θρησκευτικῶν δομῶν), ἔστειλε τό μήνυμα ὅτι οἱ νέες Νέο-Ὀθωμανικές δομές ἔχουν περιέλθει σέκατάσταση ὡρίμανσης καί εἶναι πλέον λειτουργικές.

Ἡ κατάσταση αὐτή, πού ὁδήγησε στό πρόσκαιρο μέχρι χθές πάγωμα τῆς ἐνταξιακῆς πορείας τῆς Τουρκίας, μπορεῖ νά θεωρηθεῖ συνεπακόλουθο τῆς Νέο-Ὀθωμανικῆς ἀναβίωσης. Μιᾶς ἀναβίωσης, πού συμπεριλαμβάνει Ὀθωμανικούς θεσμούς καί πρακτικές, πού ἐξὁρισμοῦ εἶναι ἀσύμβατες μέ τούς Εὐρωπαϊκούς θεσμούς καί δομές.

Ἡ ἀναβίωση αὐτή, ἐπίσης, ἐξηγεῖ την ἀμφισβήτηση ἀπό την πλευρά του τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης. Ὅπως χαρακτηριστικά δήλωσε, «ἡ Λωζάνη δέν εἶναι μιά συνθήκη, πού δέν μπορεῖ νά συζητηθεῖ. Σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι ἕνα ἱερό κείμενο. Καί φυσικά θά τη συζητήσουμε» . Ἡ δήλωση αὐτή ἀφενός ἐπιβεβαιώνει την γενική φιλοσοφία ἀμφισβητήσεων ἀπό τή μεριά του, σέ θέματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, καί ἀφετέρου ἀναφέρει ὅτι ὅλα τά μή ἱερά κείμενα ὑπόκεινται σέ ἀμφισβήτηση. Δεδομένων τῶν ἀνωτέρω, μπορεῖ κάποιος νά συμπεράνει ὅτι ἡ ὑποψηφιότητα τῆς χώρας του εἶναι τελικά ἕνα μέσον γιά την ἀποκόμιση οἰκονομικῶν ὠφελημάτων, παρά μιά αὐτόβουλη ἐπιλογή γιά δυτικοποίηση. Ὁ προορισμός του εἶναι πάντα ἡ δημιουργία μιᾶς Νέο-Ὀθωμανικῆς ταυτότητας καί αὐτοκρατορίας. Ἤδη ἡ ἐπίθεσή του στούς Κούρδους τοῦ Ἀφρίν, καί ἡ ἐπεκτατική του πολιτική στό Αἰγαῖο μέσῳ τῆς ἀμφισβητήσεως διεθνῶν Συνθηκῶν καί τοῦ Status, καθώς καί ἡ προσπάθειά του νά ἐμφανισθεῖ ὡς ὁ παγκόσμιος προστάτης τοῦ Ἰσλάμ τό ἀποδεικνύει περίτρανα. Πρόσφατο εἶναι τό ταξείδι του στίς σκληρές Ἰσλαμικές χῶρες τῆς Βορειοδυτικῆς Ἀφρικῆς καί τά ὅσα ἐκεί δήλωσε γιά τήν παγκόσμια ἐπικράτηση τοῦ Ἰσλαμικοῦ κοσμοειδώλου.

Ἑπομένως ἡ Τουρκία τοῦ σημερινοῦ προέδρου Ἐρντογάν, μεταβάλλεται σέ ἕνα καθεστώς μέ πρόταγμα τό Ἰσλαμικό πολιτικοθρησκετικό κοινωνικόstatus καί ὁ ἴδιος ὀνειρεύεται νά ἀναγνωρισθεῖ σάν «Χαλίφης» τοῦ παγκόσμιου Σουνιτικοῦ Ἰσλάμ.

Μέσα στά πλαίσια αὐτά, ἐντείνει τίς παρενοχλήσεις του ἀπέναντι στήν χώρα μας πού γίνονται τρομακτικά ἐπικίνδυνες, ὅπως ὁ διεμβολισμός στήν περιοχή τῶν Ἰμίων τοῦ σκάφους τῆς Ἑλληνικῆς ἀκτοφυλακῆς καί ἡ ἁρπαγή στήν Ἑλληνοτουρκική μεθόριο τῶν περιπολούντων Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν, πού ἦταν ἀσφαλῶς μεθοδευμένη, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τήν συνέχεια καί τίς ἀπερίγραπτες τραγικές στιγμές τῶν δύο Ἑλλήνων πού ὁδηγοῦντο σιδηροδέσμιοι, σάν ἐγκληματίες, στήν δῆθεν ἀνεξάρτητη Τουρκική Δικαιοσύνη.

Ὅσοι γνωρίζουν ἀπό τήν ἐπικρατοῦσα μέχρι σήμερα κατάσταση, στήν ἑλληνοτουρκική μεθόριο τοῦ Ἕβρου καί τίς ἐξόχως φιλικές σχέσεις μεταξύ τῶν συνοριοφυλάκων τῶν δύο χωρῶν ἀντιλαμβάνεται εὐχερῶς τήν μεθόδευση τοῦ καθεστῶτος Ἐρντογάν. Συμπληρώνονται σήμερα 27 ἡμέρες ἀπό τήν κράτηση τῶν δύο Ἑλλήνων ἀξιωματικῶνπού βρίσκονται στήν καρδιά, τήν σκέψη καί τήν προσευχή ὅλων τῶν Ἑλλήνων στά μήκη καί πλάτη τοῦ πλανήτη καί παρά τίς ἀξιόλογες σχετικές προτροπές γιά ἄρση τῆς ἀνήθικης καί παράνομης ἁρπαγῆς τους, τῆς Εὐρωπαϊκῆς ἡγεσίας,τοῦ ΟΗΕ καί τοῦ ΝΑΤΟὅπως ἀπεδείχθη καί ἀπό τήν χθεσινή συνδιάσκεψη Τουρκίας καί ΕΕ στήν Βάρνα τῆς Βουλγαρίας, ὁ σχεδιασμός τοῦ καθεστῶτος Ἐρντογάν δέν ἀλλάζει.

Ἑπομένως, ἡ λῦσις τοῦ σοβαρωτάτου αὐτοῦ προβλήματος, ὅπως ἀποδεικνύεται δέν μπορεῖ νά ἐπαφίεται πλέον εἰς τήν βούληση τῶν διεθνῶν Ὀργανισμῶν καί συσχετισμῶν, ἀλλά θά πρέπει ἡ Ἑλληνική Πολιτεία, δυναμικά νά ἀποφασίση νά ἀνακόψη τίς ἰδεοληψίες καί τό θράσος τοῦ προέδρου Ἐρντογάν καί ἕνα τέτοιο πρόσφορο μέτρο θά ἦταν νά σταλῆ ἄμεσα μιά διακοίνωση στήν Τουρκική κυβέρνηση, ὅτι ἐντός 24 ὡρῶν θά ἀπελευθερωθοῦν οἱ παρανόμως κρατούμενοι Ἕλληνες ἀξιωματικοί, διότι ἄλλως ἡ Ἑλλάς καταργεῖ ἄμεσα τά δύο προξενεῖα Της σέ Ἀνδριανούπολη καί Σμύρνη, πού ἐλλείψει ὁμογενῶν εἶναι οὐσιαστικά ἄνευ ἀντικειμένου καί καλεῖ τήν Τουρκία, σύμφωνα μέ τό διεθνές δίκαιο νά πράξη τό ἴδιο κατ’ ἀναλογίαν καί ἀντιστοιχίαν, μέ τά Τουρκικά προξενεῖα Κομοτηνῆς καί Ρόδου, γιά νά ἐφαρμοσθῆ αὐθωρεί ἡ γνωστή τουρκική παροιμία: «Τό ἄλογο τοῦ Χότζα στήλωσε τά πόδια καί ὁ Χότζας ἄρχισε τούς τεμενάδες»!!!

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου