Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ἱστορική –θεολογική ἔρευνα γιά τό ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τῆς σημερινῆς ὁμάδος, πού προώθησε τήν ἀλλαγή στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Ἡ προσπάθεια τῶν νέων Θεολόγων τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽60 γιά ἀπελευθέρωση τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας ἀπό τόν δυτικό εὐσεβισμό καί σχολαστικισμό δημιουργεῖ μεταξύ ἄλλων τό περιοδικό ΣΥΝΟΡΟ. Ἄν καί οἱ προθέσεις εἶναι εἰλικρινεῖς ὅλη αὐτή ἡ προσπάθεια παίρνει τή μορφή μιᾶς θεολογικῆς «ἐλίτ», (πρόκειται γιά ἕνα νέο εὐσεβισμό), ἡ ὁποία ἐπηρεάζεται ἀπό τή θεολογία τῆς ρωσικῆς διασπορᾶς καί ἀνοίγεται στόν μοντερνισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Αὐτή ἡ εὐσεβιστική ἐλίτ, πού συσκέπτεται καί δρᾶ ἀνεξάρτητα ἀπό τά θεσμικά ὄργανα τῆς Ἐκκλησίας στά πρότυπα τοῦ εὐσεβισμοῦ, θά μποροῦσε νά ἐκφρασθεῖ ὡς ἑξῆς: «Ἐμεῖς οἱ θεολογικά μορφωμένοι γνωρίζουμε τήν ἀλήθεια, ἐμεῖς θά σᾶς διδάξουμε –στήν Ἐκκλησία, στούς πιστούς– πῶς νά πιστεύετε καί πῶς νά ζεῖτε». Ἡ ἐλίτ αὐτή εἰσχωρεῖ στόν ἀκαδημαϊκό χῶρο καί χρησιμοποιώντας τρεῖς πυλῶνες, τήν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, τό περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ καί τόν θεολογικό σύνδεσμο ΚΑΙΡΟΣ ἐνδύεται τόν μανδύα τῆς λεγομένης «μεταπατερικῆς θεολογίας» καί ταυτίζεται μέ τίς ἐπιδιώξεις τῆς κρατικῆς ἐξουσίας. Μετά ἀπό μακροχρόνιο πόλεμο πρός τόν καθαρά ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατηγορεῖται πλέον γιά «ἰδεολογική μονομέρεια», γιά «κατηχητισμό», «φρονηματισμό» «μονοφωνία» καί «διαποτισμό» (indoctrination).

Ὁ ΚΑΙΡΟΣ προτείνει στό Ὑπουργεῖο Παιδείας διαθρησκειακό χαρακτήρα γιά τό μάθημα. Τό μάθημα μ᾽ αὐτή τή μορφή ἐφαρμόζεται πιλοτικά κατά τά ἔτη 2011-2014. Ἡ Ἱερά Σύνοδος κάνει προσπάθειες, γιά νά κρατηθεῖ ὁ ὀρθόδοξος προσανατολισμός τοῦ μαθήματος. Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος εἰσηγεῖται στή Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας νά γίνουν συζητήσεις μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἐπί τῇ βάσει τῶν παλαιῶν βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν. Οἱ συζητήσεις τελικά γίνονται βάσει τοῦ Νέου Προγράμματος χωρίς οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα. Τό Νέο Πρόγραμμα υἱοθετεῖται τελικά τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 καί τό 2017 ἐκδίδονται οἱ λεγόμενοι Φάκελοι τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Ἄς δοῦμε λοιπόν τώρα τά νέα βιβλία.

Ἀπευθυνόμενοι οἱ συγγραφεῖς στά παιδάκια τῆς Δ΄ Δημοτικοῦ γράφουν στά εἰσαγωγικά: «Βασικός σκοπός τοῦ Α Κύκλου εἶναι νά ἔχουμε μιά πρώτη γνωριμία μέ τόν κόσμο τῆς θρησκείας κυρίως τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας καί νά ἐξοικειωθοῦμε μέ τό παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο». Τό ἴδιο γράφουν καί γιά τούς ἐφήβους Β΄ Λυκείου: «Στό πλαίσιο τοῦ θρησκευτικοῦ γραμματισμοῦ... θά ἐμβαθύνετε στήν προσωπική σας αὐτογνωσία καί τήν προσωπική τοποθέτηση ἀπέναντι στίς ὄψεις τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου» (σ. 3). Τό μάθημα γίνεται διαθρησκειακό. Μαθαίνεις ἀπό τό τωρινό μάθημα, ὅπως εἶπε ἐπιτυχῶς ὁ ἅγιος Ναυπάκτου, ὄχι γιά τίς θρησκεῖες (θρησκειολογικό) ἀλλά ἀπό τίς θρησκεῖες (διαθρησκειακό), συγκρίνοντας τίς δικές σου ἐμπειρίες μέ τίς ἐμπειρίες τῶν ποικίλων θρησκειῶν πού προσφέρει τό Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν, γιά νά τοποθετηθεῖς ἀπέναντι στό θρησκευτικό φαινόμενο.

Ἔχουμε μπροστά μας ἕνα τεράστιο ὄγκο θρησκευτικοῦ καί μή ὑλικοῦ, «πλίνθους καί κεράμους ἀτάκτως ἐρριμένους»: Ἀποσπάσματα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τό Κοράνι, τίς Βέδες. Εἰκόνες βυζαντινές, δυτικές, μοντέρνες. Φωτογραφίες, σκίτσα. Πατερικά κείμενα, λόγια γκουρού, διακηρύξεις, ἀποφάσεις κρατικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν φορέων, ποιήματα, τραγούδια ἑλληνικά καί ξένα, λαϊκά παραμύθια. Πρός τί, ἀναρωτιέται κανείς, αὐτός ὁ ἄτακτος καταιγισμός; Ἡ ἀπάντηση θά δοθεῖ ἀπό τήν ἀνάλυση πού ἀκολουθεῖ.

Στήν Γ΄ Δημοτικοῦ ξεκινάει τό «ταξίδι στό κόσμο τῆς θρησκείας», ὅπου «θά ἀνακαλύψουμε τήν ὀρθόδοξη χριστιανική παράδοση, ἀλλά καί κάποια στοιχεῖα ἀπό τήν παράδοση ἄλλων θρησκειῶν». Ἀμέσως ἀκολουθεῖ ἡ ἑνότητα «Ὅλοι μαζί» μέ τραγούδια καί ποιήματα φωτογραφίες χριστιανῶν καί μουσουλμάνων, ἱστορίες ἀπό τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. Ὕστερα γιορτές χριστιανῶν, γιορτές Ἑβραίων καί Μουσουλμάνων. Θρησκευτικά σύμβολα Χριστιανῶν (ὁ σταυρός στούς Καθολικούς καί Προτεστάντες), Ἑβραίων καί Μουσουλμάνων. Ἀργίες: Κυριακή τῶν Χριστιανῶν, Σάββατο τῶν Ἑβραίων, Παρασκευή τῶν Μουσουλμάνων. Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι τό ὑλικό γιά τόν Χριστιανισμό εἶναι περισσότερο καί πολύ προσεγμένο, ὅμως τό μικρό παιδί μπολιάζεται στή διαθρησκειακή νοοτροπία. Πρέπει π.χ. νά δεῖ τό ἐσωτερικό τοῦ τζαμιοῦ καί νά μάθει τί εἶναι καί τί κάνει ὁ μουεζίνης καί ὁ ἰμάμης. Δέν ξέρω τί νόημα ἔχει ἐπίσης ἀνάμεσα στίς καρικατοῦρες τοῦ Ἅϊ-Βασίλη, ἡ Befana, μιά μάγισσα πάνω στήν ἱπτάμενη σκούπα της πού μοιράζει δῶρα στά παιδιά.

Στή Δ´ Δημοτικοῦ τό μάθημα ξεκινάει μέ τήν ἑνότητα: «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι προσεύχονται» πού διακοσμεῖται μέ εἰκόνα τοῦ Ἁγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, καί φωτογραφίες Μουσουλμάνων καί Ἑβραίων πού προσεύχονται. Ἀκολουθοῦν τά λόγια: «μέ τήν προσευχή οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Θεό πού πιστεύουν... Ὅταν προσεύχονται οἱ ἄνθρωποι, μποροῦν νά ἐκφράζουν χαρά, φόβο, λύπη, νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό νά ζητοῦν συγχώρηση, νά τόν παρακαλοῦν γιά κάτι». Προσευχή τοῦ Φραγκίσκου τῆς Ἀσσίζης, ὁ ὁποῖος, σημειωτέον παρελαύνει σέ ὅλα τά βιβλία ὡς ἅγιος. Μαζί μέ παραθέματα ἀπό τήν Παλαιά καί Καινή Διαθήκη παρατίθενται προσευχές τῶν Ἑβραίων καί ἡ ἐναρκτήρια Σούρα, ἡ βασική προσευχή τῶν Μουσουλμάνων. Στή συνέχεια ἡ παρουσίαση τῆς Παναγίας καί ἡ διδασκαλία τοῦ Κορανίου γιά τήν Παναγία. Μιλώντας τό βιβλίο γιά τά «σπουδαῖα παιδιά» παρουσιάζει τό γυμνό ἄγαλμα τοῦ Δαβίδ. Στό μάθημα γιά τό βάπτισμα ὑπονομεύεται τό ὀρθόδοξο βάπτισμα, ἀφοῦ ὁ «ὀρθόδοξος ἱερέας τό μωρό τό “βυθίζει τρεῖς φορές στό νερό”, ὁ καθολικός “δέ βυθίζει τό παιδάκι στό νερό ἀλλά ρίχνει λίγο [νερό] στό κεφαλάκι του” καί τό χρῖσμα “γίνεται, ὅταν εἶναι περίπου 10-14 ἐτῶν καί εἶναι σέ θέση νά καταλαβαίνει ὅσα γίνονται”». Οἱ προτεστάντες «δέν δέχονται τόν νηπιοβαπτισμό... πιστεύουν πώς ἡ βάπτιση ἀποτελεῖ μιά δημόσια ὁμολογία πίστεως στόν Θεό πού μπορεῖ καί πρέπει νά κάνει ἕνας ἄνθρωπος πού εἶναι ἀρκετά μεγάλος γιά νά κατανοεῖ τί πιστεύει». Ὁ νοῶν νοείτω. Παρατίθενται τελετές ἐνηλικιώσεως Ἰουδαίων καί Μουσουλμάνων. Ἱεροί τόποι καί προσκυνήματα ὀρθοδόξων, παπικῶν καί θρησκειῶν τοῦ κόσμου ἐνῷ γράφεται ὅτι ἡ Ἱερουσαλήμ εἶναι «ἡ ἱερή πόλη γιά τίς τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες... ἕνα τόπος πού θά μποροῦσε νά δείξει στόν κόσμο ὅτι μποροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά συνυπάρξουν εἰρηνικά, χωρίς νά γίνεται
ἐμπόδιο ἡ πίστη τους καί ἡ θρησκεία τους». Ἀκολουθεῖ ἡ παρουσίαση τῆς Μέκκας. Μετά «Σεβασμός στή δημιουργία» καί μαζί μέ τόν ἅγιο Γεράσιμο τόν Ἰορδανίτη καί τόν ἅγιο Πορφύριο πάλι ὁ Φραγκίσκος τῆς Ἀσσίζης. Ἀκολουθοῦν ἅγιοι τῶν ὀρθοδόξων καί μετά ἱερά πρόσωπα τῶν θρησκειῶν: Μωάμεθ, ραββῖνος Ἐλιέζερ καί μετά σύγχρονοι ἀγωνιστές γιά τόν συνάνθρωπο (Ὄσκαρ Ρομέρο, Λοῦθερ Κίγκ, Μαχάτμα Γκάντι). Ἱερά βιβλία τῶν Χριστιανῶν, τῶν Ἑβραίων, τῶν Μουσουλμάνων. Ἀδυνατεῖ βέβαια τό παιδί νά κάνει τίς ἀπαραίτητες διακρίσεις.

Στό βιβλίο τῆς Ε´ Δημοτικοῦ καί στήν ἑνότητα «μαθητές καί δάσκαλοι» παρουσιάζεται ὁ Χριστός σάν ἕνας ἀπό τούς δασκάλους ἄλλων θρησκειῶν: τόν Μωάμεθ, Βούδδα, Λάο Τσέ, Κομφούκιο. Στήν ἑνότητα «Συμπόρευση μέ ὅρια καί κανόνες» ἐξετάζεται ἡ ἀξία τῶν κανόνων τοῦ Σχολείου, καί τί λέει σχετικά ὁ πάπας Φραγκίσκος, ἡ Μητέρα Τερέζα καί ὁ Νέλσον Μαντέλα. Στή συνέχεια Οἰκουμενική διακήρυξη ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὁ πύργος τῆς Βαβέλ, οἱ δέκα ἐντολές καί ἡ ἐντολή τῆς ἀγάπης. Μετά κανόνες σέ ἄλλες θρησκεῖες, ἡ χαντίθ τῶν Μουσουλμάνων, ὁ νόμος τοῦ ντάρμα τῶν Ἰνδοϊστῶν, ὁ νόμος τῆς μή βίας τῶν Βουδδιστῶν καί ἡ ἀφοσίωση στό Νόμο κατά τή διδασκαλία τῶν Ἑβραίων. Στή συνείδηση τοῦ παιδιοῦ ὅλα ἐμφανίζονται νά ἔχουν ἰσότιμη ἀξία. Στή ἑνότητα «προχωρᾶμε ἀλλάζοντας» γιά πρώτη φορά σέ ὅλες τίς τάξεις θά μάθουν τά παιδιά ὅτι τό «μυστήριο τῆς μετάνοιας», κατά τήν «Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία... ἔχει μορφή συζήτησης καί διαλόγου (sic!) μεταξύ τοῦ πιστοῦ καί τοῦ ἱερέα. Ὁ ἐξομολογούμενος γονατίζει, ὁ ἱερέας τοποθετεῖ τό πετραχήλι καί διαβάζει συγχωρητική εὐχή». Ἔπειτα γίνεται λόγος γιά τή νηστεία καί τήν ἄσκηση στό Χριστιανισμό καί στίς ἄλλες θρησκεῖες. Ἀναφέροντας τόν Ἰνδοϊσμό καί τόν Βουδδισμό ὁ συγγραφέας μιλάει γιά τή μετενσάρκωση, τή γιόγκα καί τόν διαλογισμό. Στό κεφάλαιο ἰσότητα–ἀλληλεγγύη–κοινοκτημοσύνη προτείνονται ὡς πρότυπα ἡ μητέρα Τερέζα καί ὁ Ἄλμπερτ Σβάϊτσερ, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶναι γνωστός τέκτονας καί ἀρνητής τῆς Θεότητος τοῦ Χριστοῦ.

Στήν Στ´ Δημοτικοῦ οἱ μαθητές θά μάθουν γιά τούς διωγμούς τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ἀλλά καί γιά τούς διωγμούς τῶν Ἑβραίων καί τῶν Μουσουλμάνων. «Θά μάθουν» ὅτι «ἡ μεγαλύτερη χριστιανική κοινότητα (sic!) στήν Ἑλλάδα εἶναι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἀνάμεσα στίς «κοινότητες προτεσταντικῆς προέλευσης» συμπεριλαμβάνονται οἱ Πεντηκοστιανοί καί οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ! Στό κεφάλαιο «Ἀναζήτηση τῆς κοινῆς ἐμπειρίας» γράφεται τό ψευδές ὅτι «οἱ περισσότεροι χριστιανοί ἀποδέχονται τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὡς τρόπο συνάντησης τῶν πιστῶν μέ τόν Θεό καί πηγές ἁγιασμοῦ» ἐνῷ εἶναι γνωστό ὅτι οἱ προτεστάντες δέν ἀναγνωρίζουν μυστήρια. Στή συνέχεια γιά πρώτη φορά οἱ μαθητές μαθαίνουν γιά τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἀκολουθεῖ τό κεφάλαιο «Ἰησοῦς Χριστός, τό πρόσωπο πού ἑνώνει τούς Χριστιανούς», πρόταση ἐλλιπής, πού θά ἔπρεπε νά συμπληρωθεῖ μέ τή φράση «μέσα στήν Ἁγία Του Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία». Ἡ συνέχεια «Θρησκεῖες στή χώρα μου» ξεκινάει μέ τήν ... ἐνθουσιώδη φράση «μιά βόλτα στήν πόλη, στή γειτονιά, στό χωριό μας ἤ μιά ματιά στήν ἱστορία τοῦ τόπου μας μᾶς ὑπενθυμίζει μέ ζωντάνια τή συνύπαρξή μας». Γίνεται λόγος γιά τά σύμβολα καί τά ἱερά βιβλία τῶν θρησκειῶν γιά τίς Βέδες καί τίς Οὐπασινάδες, γιά τό Γίν–γιάνγκ τοῦ Ταοϊσμοῦ, γιά τήν ἑπτάφωτη λυχνία τῶν Ἑβραίων, γιά τήν ἡμισέληνο. Δέν φθάνει αὐτό ἀλλά προτείνονται δραστηριότητες γιά νά ἐμπεδωθοῦν στή συνείδηση τῶν παιδιῶν αὐτά τά σύμβολα. Ἀναφέρονται οἱ ἑβραϊκές καί ἰσλαμικές κοινότητες τῆς Ἑλλάδος καί παρουσιάζεται φωτογραφία γιά μιά ὑποτιθέμενη διαθρησκειακή συμπροσευχή στή Λέσβο.

Στήν Α΄ Γυμνασίου ὁ Μ. Θεοδόσιος καί  ὁ Ἰουστινιανός ἐμφανίζονται διῶκτες τῶν ἐθνικῶν καί τῶν Ἑβραίων, ἐνῷ ὁ διώκτης τῶν Χριστιανῶν Ἰουλιανός ἀπό κάποια ἐπιστολή του παρουσιάζεται ὡς ἀνεκτικός γιά τούς Χριστιανούς. Προτείνεται ἐργασία: «Φτιάξτε δυό ὁμάδες καί σταθεῖτε ἀπέναντι. Ἡ μιά ὁμάδα ἐκφράζει ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού ὑποψιάζονται καί ἐχθρεύονται τούς Χριστιανούς καί ἡ ἄλλη ἐκείνους πού τούς ὑπερασπίζονται. Σκεφθεῖτε καί ἀναφέρετε ἐπιχειρήματα ὑπέρ καί κατά τῶν Χριστιανῶν, ἀνάλογα μέ τήν ὁμάδα στήν ὁποία ἀνήκετε». Στή συνέχεια γιορτές στίς μονοθεϊστικές θρησκεῖες καί λόγος γιά τήν Τορά καί τό Ταλμούδ, τή Συναγωγή καί βέβαια γιά τόν ἀντισημιτισμό καί τό ὁλοκαύτωμα. Ὁ Μωάμεθ παρουσιάζεται θετικά, ἀφοῦ «στό λόφο Χίρα... βίωσε μιά βαθειά πνευματική ἐμπειρία, τήν ὁποία αἰσθάνθηκε ὡς κλήση ἀπό τόν Θεό». Θετική παρουσίαση γιά τόν φρικτό νόμο τῆς Σαρία, τίς γιορτές τῶν Μουσουλμάνων καί στή συνέχεια γιά τό σουφισμό ὡς «ἀγαπητική προσήλωση στόν Ἀλλάχ» μέ ἀφορμή τόν ποιητή-πανθεϊστή Τζελαλεντίν Ρουμί. Διαβάζουμε: «ἐνδεικτικό τῆς ἐπιρροῆς τοῦ Τζελαλεντίν καί τοῦ σεβασμοῦ πού ἔτρεφαν καί τρέφουν ἀκόμη στό πρόσωπό του οἱ Χριστιανοί εἶναι ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου στό Ἰκόνιο τό Δεκέμβριο τοῦ 2004 γιά νά λάβει μέρος στόν ἑορτασμό τῆς 731 ἐπετείου τοῦ θανάτου τοῦ Τζελαλεντίν Ρουμί». Στήν συνέχεια ἄσκηση: «ἐντοπίστε στοιχεῖα πού ἀναδεικνύουν τήν ἱερότητα τοῦ Κορανίου γιά τούς Μουσουλμάνους. Φανταστεῖτε ὅτι ἐκπροσωπεῖτε ὡς Μουσουλμάνοι τό δικαίωμά σας γιά ἕνα δικό σας χῶρο προσευχῆς καί ἀπευθύνετε τό αἴτημά σας στό Δήμαρχο».

Ὁ Ἰνδουϊσμός παρουσιάζεται θελκτικά. Διαλογισμός, Ὤμ, μάνταλα, Γάγγης, ἱερά ζῶα, γιορτές, ἀποδημίες, ἱερά κείμενα, ἐνῷ «ἡ ἱερή γραμματεία» τοῦ Βουδδισμοῦ παρουσιάζεται ὡς «μία ἀπέραντη περιοχή, μιά ὁλόκληρη βιβλιοθήκη κειμένων, προϊόν ἐπίμονου καί διεισδυτικοῦ στοχασμοῦ». Γίνεται λόγος γιά τόν διαλογισμό καί αὐτοβυθισμό ὡς λατρευτικές πρακτικές. Στή συνέχεια Δαλάι Λάμα, κινεζικές θρησκεῖες, Κομφούκιος κλπ., διδασκαλία γιά τό Τάο. Οἱ σελίδες 151-155 ἀποτελοῦν ἀνοιχτή προπαγάνδα ὑπέρ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν, προκαλώντας κίνδυνο στούς ἐφήβους νά «ψαχτοῦν» γιά ἄλλους, ἐξωτικούς δρόμους: «... τό κῦρος τοῦ γκουρού προέρχεται περισσότερο ἀπό τό χάρισμα»! (τά bold εἶναι τοῦ βιβλίου). Ἐπίσης «ὅλοι οἱ γκουρού κατέχουν μιά πνευματική γνώση καί ἐμπειρία πού τούς ἐπιτρέπει νά ἐπιδροῦν θετικά στούς ἀνθρώπους»! Μία σελίδα ἀφιερώνεται στό βίο καί τή διδασκαλία τῆς γκουρού Anandamayi Maa, ἡ ὁποία «μετέδιδε στούς ἀνθρώπους τή γνώση πού εἶχε ἀποκτήσει μέσῳ τῆς ἐμπειρίας της, μέ τόν τρυφερό τρόπο πού οἱ Ἰνδές μητέρες ἐκπαιδεύουν τά παιδιά τους». Στήν τελευταία σελίδα τοῦ βιβλίου ὑπάρχουν ἀσκήσεις γιά ἐμπέδωση Ἰνδουϊσμοῦ–Βουδδισμοῦ.

Στό βιβλίο τῆς Β΄ Γυμνασίου κατά τήν παρουσίαση τῶν ἔργων τέχνης στό Ἰσλάμ διαβάζουμε ὅτι «ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι καλλιτέχνες προσέφεραν τό ταλέντο τους, γιά νά ὑπηρετήσουν τήν ἀπόλυτη ὡραιότητα, νά ἐκφράσουν τήν προσήλωσή τους στό θέλημα τοῦ Ἀλλάχ, νά διευκολύνουν τήν ἀνάταση τῶν πιστῶν πρός τόν Θεό» (Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας). Ἡ τέχνη στόν Ἰνδουϊσμό παρουσιάζεται ὡς τέχνη πού «...στρέφει τήν προσοχή τοῦ λαοῦ πρός τήν ἀθέατη πλευρά τῆς πραγματικότητας, στό Ὑπερβατικό καί ὑπογραμμίζει τήν αἰώνια καί ἀσύγκριτη ἀξία τοῦ Πνεύματος ἀποσκοπώντας... νά ὁδηγήσει τόν πιστό στήν κοινωνία μέ τό θεῖο (Ἀρχιεπ. Ἀλβανίας). Τώρα βλέποντας κανείς τά ἰνδουϊστικά ἀγάλματα μέ τά τέσσερα χέρια, τίς ἀπαίσιες μορφές τῆς θεᾶς Κάλι καί τόν χοντρό ἐλέφαντα-Θεό Γκανέζα, ἄς συμπεράνει ἄν ἀληθεύουν τά παραπάνω. Στή συνέχεια στήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν» παρουσιάζεται ὁ Χριστός μέ γνῶμες εἰδω- λολατρῶν, ξένων θεολόγων ἀλλοθρήσκων, ἀπόσπασμα ψευδοσυναισθηματικό ἀπό τόν πρόλογο τοῦ Καζαντζάκη στό αἰσχρό καί βλάσφημο βιβλίο του «Ὁ τελευταῖος πειρασμός». Παρουσιάζονται ἐκτενῆ ἀποσπάσματα ἀπό τήν Καινή καί Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά δέν μπορεῖς νά καταλάβεις ποιός εἶναι ὁ Χριστός κατά τήν δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Στή σελίδα 53 ἐκτίθεται ἕνας γελοιοποιημένος Ἐσταυρωμένος πράσινου χρώματος γκατζουφικῆς ἐμπνεύσεως καί ἡ γνώμη τοῦ Κορανίου γιά τόν Χριστό. Στήν ἑνότητα «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος» δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἐκτός ἄν μποροῦν νά βοηθήσουν οἱ καρικατοῦρες τοῦ μπάτμαν καί τοῦ μίκυ μάους στή σελ. 62. Οὔτε τά δύο χωρία ἀπό τή Γένεση πού ἀναφέρονται στή Δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀρκετά γιά μιά ἐπαφή μέ τήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία. Στή συνέχεια, ἡ διδασκαλία γιά τόν ἄνθρωπο στίς ἄλλες θρησκεῖες κείμενο τοῦ Τζελαλεντίν Ρουμί: «Προηγουμένως ἤσουν ἄψυχη ὕλη, ἔπειτα ἔγινες φυτό καί στή συνέχεια ζῶο... στή συνέχεια ἔγινες ἄνθρωπος». Ἀκολουθεῖ ἡ ἰνδουϊστική διδασκαλία γιά τό Ἄτμαν καί τό Κάρμα καί ἡ διδασκαλία γιά τή λύτρωση, ὁ σεβασμός γιά τά πλάσματα κατά τή βουδδιστική διδασκαλία. Μιά πολύ καλή κατήχηση στίς ἀνατολικές θρησκεῖες!

Ἡ συνέχεια τοῦ βιβλίου δέν ἀφορᾶ τίς θρησκεῖες, ἀλλ᾽ εἶναι μία κατήχηση στόν πλουραλισμό, στή διδασκαλία κατά τοῦ ρατσισμοῦ τῆς μισαλλοδοξίας, τῆς βίας, τοῦ φανατισμοῦ κλπ. νεοεποχίτικες ἰδέες μέ θρησκευτικό ἔνδυμα. Στήν ἑνότητα «Ἐμεῖς καί οἱ ἄλλοι» μαθαίνουν τά παιδιά ἀπό κείμενο τοῦ Ἐγγονόπουλου ὅτι «τό τερατῶδες κοινό γνώρισμα τ’ ἀνθρώπου “εἶναι τό ἐφήμερο τῆς παράλογης ζωῆς του”». Δέν λείπει κείμενο ἀπό τή διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσσίζης, ὅπου ὁ πάπας Παῦλος εἶπε : «Ἡ πηγή γιά τήν ὑλοποίησή της [τῆς εἰρήνης] πρέπει νά ἀναζητηθεῖ σ᾽ αὐτή τήν Πραγματικότητα πού βρίσκεται πέρα ἀπ᾽ ὅλους». Μιά...ὑπέροχη πανθρησκειακή διακήρυξη – ποιά εἶναι ἄραγε αὐτή ἡ «Πραγματικότητα; – πού ἀγκαλιάζει ὅλες τίς πλάνες!

Τό βιβλίο τῆς Γ΄ Γυμνασίου ἀποτελεῖ ἕνα μεγαλύτερο ἄνοιγμα στόν Οἰκουμενισμό. Μετά τήν παρουσίαση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀκολουθεῖ ὁ Παπισμός μέ τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς, κείμενα γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μέ τήν ἀντίστοιχη φωτογραφία ἐναγκαλισμοῦ Πάπα-Πατριάρχου, γιά τό ΠΣΕ καί προπαγάνδα γιά τούς διαλόγους μεταξύ ἐκκλησιῶν. Ἐνδιαφέρουσα καί ἀνησυχητική ἡ προώθηση τῆς ἰδέας ὅτι ἡ πίστη εἶναι ἰδιωτική ὑπόθεση, σχέδιο τῆς Ν. Ἐποχῆς, ἡ ὁποία στοχεύει στό νά βάλει τήν Ἐκκλησία στό περιθώριο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ἐδῶ ἀπό τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος μαθαίνουμε ὅτι «ἡ ἴδια ἡ βιοτή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ προβάλλεται... ὡς τό πλέον κατάλληλο παράδειγμα δημόσιας μαρτυρίας τῆς πίστης μέ ἀπόλυτο σεβασμό στή διαφορετικότητα καί συνύπαρξη τῶν ποικίλων ἐπιμέρους κοσμοθεωρήσεων». Προσεκτική ἀνάγνωση τῶν Εὐαγγελίων φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός μας ἐλέγχει τήν ἀπιστία τῶν Φαρισαίων στούς προφῆτες, καί καθόλου δέν ἀποδέχεται τή «διαφορετικότητα» καί τήν κοσμοθεώρησή τους! Πάλι μετά γίνεται λόγος γιά τόν ἀντισημιτισμό καί τήν ἰσλαμοφοβία, τό σεβασμό τοῦ ἄλλου, τή συνύπαρξη, τίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου καί γιά τόν διαθρησκειακό διάλογο. Στήν ὑποενότητα «Οἰκουμενική κίνηση» φωτογραφία ἀπό τή διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσσίζης.

Παρουσιάζονται «σύγχρονες θρησκευτικές μορφές στήν Ὀρθοδοξία». Μαζί μέ τόν ἅγιο Πορφύριο βρίσκεται ὁ Φλωρόφσκυ, ὁ Κλεμάν, ὁ μητροπολίτης Περγάμου, ὁ Νησιώτης. Ἄλλες χριστιανικές παρουσίες (Μητέρα Τερέζα, Μπονχέφερ, Λοῦθερ Κίγκ) καί «ἄλλες θρησκευτικές ἐκφράσεις», ὅπου ἀναφέρεται ὁ Γκάντι.

Στήν ἑνότητα «Ἡ ὁδύνη τοῦ σύγχρονου κόσμου καί τό αἴτημα τῆς σωτηρίας ἀπό τό κακό», παρουσιάζεται ἡ διήγηση γιά τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καί ἀκολουθεῖ ἀλληγορική ἑρμηνεία, πού δίνει τήν ἐντύπωση ὅτι ἔχουμε στήν Βίβλο ἕνα μύθο. Γίνεται λόγος γιά τή λύτρωση ἀπό τό κακό στόν Ἰνδουϊσμό μέσῳ τῆς ἀνακύκλησης τῶν ψυχῶν (σαμσάρα), γιά τό κάρμα καί τόν σκοπό τῆς γιόγκα καί γιά τή διδασκαλία τοῦ Βούδδα, ὁ ὁποῖος προτείνει τό σβήσιμο κάθε ἐπιθυμίας μέσω τοῦ ὀκταπλοῦ μονοπατιοῦ πού ὁδηγεῖ στήν Νιρβάνα.

Στό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου παρατίθενται τά λόγια 18 μοντέρνων τραγουδιῶν μέ στόχο τήν προσέγγιση τῶν νέων. Ἰδού μερικοί στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ «Ὁ δικός μου Θεός» : «Ὁ δικός μου Θεός, δέν μυρίζει λιβάνι, δέν φοράει στεφάνι κι ἔχει μαῦρα μαλλιά... λούζει φῶς τό κορμί μου καί μέ παίρνει ἀγκαλιά. Ὁ δικός μου Θεός δέν χωράει σέ εἰκόνες, δέν χωράει σέ κανόνες, δέν φοράει χρυσά...».

Πάλι ἡ λατρεία καί οἱ γιορτές σέ ὅλες τίς θρησκεῖες καί στή συνέχεια ἡ Μ. Σύνοδος διακηρύττει ὅτι «ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐπρωτοστάτησε εἰς τήν σύγχρονον ἀναζήτησιν ὁδῶν καί τρόπων τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων». Γιά τήν οἰκουμενιστική κοινότητα τοῦ Ταιζέ τά παιδιά θά διαβάσουν: «Στό Ταιζέ ἀδελφοί μέ διαφορετικό θρήσκευμα, ἐθνικότητα, μόρφωση... ὅλα αὐτά διαφορετικά καί καμμιά φορά ἀντίθετα προσεύχονται καί ἐργάζονται μαζί. Στούς σημερινούς νέους εἶναι μάταιο νά μιλάει κανείς γιά κοινωνία, ἐάν δέν μπορεῖ νά τούς δείξει ἕνα χῶρο ὅπου δημιουργεῖται ἡ κοινωνία. Ἕνα χῶρο ὅπου νά τούς δέχονται ὅπως εἶναι καί ὅπου δέν τούς ζητοῦν δογματικό διαβατήριο. Στό κεφάλαιο ΚΑΚΟ (ἁμαρτία, θάνατος, ἀδικία, φανατισμός) δέν γίνεται λόγος γιά τήν ἁμαρτία ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξου. Γιά τό ποιές εἶναι συγκεκριμένα οἱ ἁμαρτίες, ὅπως διδάσκει ὁ Χριστός καί ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες. Οὔτε λόγος γιά πόλεμο κατά τῶν παθῶν καί ἐξομολόγηση.

Β΄ Λυκείου. Στό κεφάλαιο «Ἀποκαλύψεις στή ζωή τῶν ἀνθρώπων» γίνεται πρῶτα λόγος γιά τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή φλεγομένη βάτο καί μετά ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στό Κοράνι.

Στήν ἑνότητα ΒΙΩΜΑ» διαβάζουμε: «Ὁ Μυστικισμός [ἀποτελεῖ συνήθως τό διαισθητικό στοιχεῖο στή θρησκευτική ἐμπειρία καί] ἐμφανίζεται σέ ὅλες σχεδόν τίς θρησκεῖες, ἀπό τίς πιό πρωτόγονες ἕως τίς πιό ἐξελιγμένες. Ἀνάλογα μέ τόν βαθμό τῆς συμμετοχῆς τοῦ Μυστικοῦ στή διαδικασία γιά τήν ἐπιστροφή του στόν Θεό, ὁ Μυστικισμός ἐμφανίζεται ὡς ἐνεργητικός, θεωρητικός ἤ ἡσυχαστικός». (Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος). Ἐδῶ ἐξομοιώνεται ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων ἡσυχαστῶν μέ τίς ψυχοπαθολογικές ἤ καί δαιμονικές ἐμπειρίες τῶν θρησκειῶν. 

Στό κείμενο «Γιόγκα καί ἡσυχαστική παράδοση» διαβάζουμε: «῾Ο τρόπος μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἡ προσευχή στήν ἡσυχαστική παράδοση παρουσιάζει ὁμοιότητες μέ τήν τεχνική τοῦ διαλογισμοῦ, δηλαδή τῆς γιόγκα. Ἐπειδή καί οἱ δύο ἐπιζητοῦν τήν ἕνωση μέ τό θεῖο, μποροῦν νά χαρακτηριστοῦν ὡς μορφές μυστικισμοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως καί διαφορές. Κάποτε, ὅπως συμβαίνει στόν «ὑπερβατικό διαλογισμό», ἡ ἕνωση μέ τό θεῖο ἔχει ὡς σκοπό τή βελτίωση τῆς ὕπαρξης σ᾽ αὐτόν τόν κόσμο. Ἡ ἕνωση τοῦ νοῦ τοῦ γιόγκι μέ τό θεῖο εἶναι ὁ συνηθέστερος σκοπός τοῦ γιόγκι. Ἡ συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσῳ τῆς ἕνωσης μέ τόν Χριστό εἶναι ὁ τελικός σκοπός τοῦ ἡσυχασμοῦ». Φανερή ἄγνοια τῆς ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς!

Στό κεφάλαιο ΛΥΤΡΩΣΗ ἀπόσπασμα ἀπό τήν «Ἀναφορά στό Γκρέκο» τοῦ Καζαντζάκη: «Ὅποιος λέει πώς ὑπάρχει λύτρωση εἶναι σκλάβος, γιατί τήν πάσα στιγμή φλωροζυγιάζει κάθε του λόγο, κάθε του πράξη καί τρέμει: Θά σωθῶ; Δέ θά σωθῶ; Θά πάω στόν οὐρανό; Θά πάω στήν Κόλαση; Πῶς μπορεῖ νά ᾽ναι λεύτερη μιά ψυχή πού ἐλπίζει; Σωτηρία θά πεῖ νά λυτρωθεῖς ἀπ᾽ ὅλους τούς Σωτῆρες».

Στήν ἑνότητα ΙΕΡΟ παρουσιάζονται ὁ Ναός τῆς Ἀναστάσεως, ὁ λίθος τῆς Καάμπα, ὁ Γάγγης. Διηγήσεις ἀπό προσκύνημα στή Μέκκα καί στό Γάγγη, ὄχι ὅμως γιά τήν ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Φωτός. Πάλι ἀνάμιξη ὅλων τῶν θρησκειῶν καί πάλι κάρμα καί «ἀπελευθέρωση» σύμφωνα μέ τόν Βουδδισμό. 

Παρακάτω γίνεται λόγος περί ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν: «Ἀξίζει νά ἐπισημάνει κανείς ὅτι ὁ ἀποκλεισμός [τῶν γυναικῶν] αὐτός ἔγινε ἀνεπαισθήτως καί σιωπηρῶς χωρίς δογματική θέσπιση. Ὡστόσο κανείς δέν ἐπιτρέπεται νά ἐφησυχάζει μπροστά σέ τόσο ραγδαῖες καί ἐκρηκτικές ἀλλαγές τῶν ἱστορικῶν πραγμάτων. Τί μέλλει νά πράξει ἡ Ὀρθοδοξία;».

Ὑπάρχει Ἑνότητα γιά τήν πολυπολιτισμικότητα καί τή συνύπαρξη. Ὁ καθηγητής Ἡρακλῆς Ρεράκης σέ ὁμιλία του ἔχει ἀποδείξει ὅτι στήν πατρίδα μας δέν ὑπάρχει πολυπολιτισμικότητα. Πλήν τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης ὑπάρχουν μόνο διαρκῶς μετακινούμενοι μετανάστες καί πρόσφυγες. Στή ἑνότητα γιά τή «διάσπαση καί ἀντιπαλότητα στήν ἱστορία τῶν θρησκειῶν» παρουσιάζεται ἡ κοινή Διακήρυξη Πάπα-Πατριάρχου: «... Οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς ἀδελφές Ἐκκλησίες». Στήν ἑπομένη σελίδα πίνακας «Κοινωνία τῶν ἁγίων» (χρωματιστές, συγκεχυμένες φιγοῦρες χωρίς πρόσωπα) καί στή σελίδα 144 φρικτή ἀναπαράσταση
τοῦ τροχοῦ τῶν γεννήσεων (σαμσάρα).

Στή σελίδα 119 « ἡ γλῶσσα πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας» μέ κείμενο τοῦ Μητροπολίτου Μελετίου ὑπέρ τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Ὕστερα κείμενο τοῦ καθηγητοῦ Πέτρου (ΑΠΘ) ὑπέρ τοῦ χωρισμοῦ Ἐκκλησίας-Πολιτείας. Κείμενο ὅπου «ἡ βιβλική γλῶσσα» ἐμφανίζεται «ἐπηρεασμένη ἀπό τούς μύθους τῆς περιοχῆς, ἰδιαίτερα ὅταν οἱ ἀφηγήσεις αὐτές ἀναφέρονται σέ θέματα ὅπως ἡ δημιουργία, ἡ προέλευση τοῦ κακοῦ» (Μιλτ. Κωνσταντίνου ΑΠΘ). Κείμενο τοῦ Μ. Μπέγζου ὑπέρ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως: «πῶς ἀλλιῶς θά μποροῦσε μιά κοινωνία νά μείνει ἀνοικτή σήμερα χωρίς τήν παγκοσμιοποίηση;» Κείμενα ὑπέρ τῶν μεταμοσχεύσεων καί τῆς θεωρίας τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ὅπου καί ἡ ψευδής διαβεβαίωση ὅτι: «ποτέ δέν ἔχει ἐπανέλθει κάποιος πού σωστά διαγνώσθηκε ἐγκεφαλικά νεκρός». Στίς σελίδες 185-187 ἡ συγχώρηση στόν Χριστιανισμό καί στό Ἰσλάμ. Ἐννοεῖται ἀπουσιάζει κάθε ἀναφορά στήν Ἐξομολόγηση.

Γ΄ Λυκείου. Ἐδῶ ὁ Μητροπολίτης Περγάμου μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως κανένα πρόβλημα δέν παρουσιάζει γιά τή θεολογία ἀπό τήν ἄποψη αὐτή. Ἀντίθετα εἶναι εὐπρόσδεκτη κατά τό ὅτι ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄρρηκτα δεμένος μέ τήν ὑπόλοιπη ὑλική κτίση, καθώς καί κατά τό ὅτι ἡ νοημοσύνη γιά τήν ὁποία τόσο πολύ καυχᾶται καί μέ τήν ὁποία καθυποτάσσει καί ἐκμεταλλεύεται τήν ὑλική κτίση, δέν ἀποτελεῖ ἀποκλειστικό ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά μόνο διαφορά βαθμοῦ, ὄχι εἴδους ἀπό τά ζῶα, ὅπως παρατήρησε ὁ Δαρβῖνος».

Στή σελ. 15 περί γενετικῆς μηχανικῆς «οἱ ὑποψήφιοι γονεῖς εἶναι ἐλεύθεροι νά διαλέξουν ἄν θά προβοῦν σέ προγεννητικό ἔλεγχο κι ἄν θά κινηθοῦν ἀνάλογα μέ τά ἀποτελέσματα (ἄν θά κάνουν ἔκτρωση). Δέν εἶναι ὅμως στό χέρι τους νά ἀποφύγουν τό βάρος τῆς ἐπιλογῆς πού δημιουργεῖ ἡ νέα τεχνολογία. Στή σελ. 27 ὑπάρχει μιά διήγηση τοῦ θρησκειολόγου κ. Ζιάκα, πού ἐκθειάζει τήν αὐτοπυρπόληση ἑνός γιόγκι, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται εἶχε γίνει φίλος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, ὅταν εἶχε φθάσει στήν Ἰνδία. Διαβάζουμε: Ὁ Καλανός (τό ὄνομα τοῦ γιόγκι) «...ἀνέβηκε στό σωρό τῶν ξύλων καί κάθισε σέ στάση “yoga” διαλογιζόμενος. Καί ἐνῷ οἱ σάλπιγγες ἠχοῦσαν... ὁ σοφός ἀσκητής ζωσμένος ἀπό τίς φλόγες ἔμενε ἀτάραχος ὥσπου ἀποτεφρώθηκε. Ὁ Ἀλέξανδρος καί οἱ πολεμιστές του ἔμειναν ἔκπληκτοι... καί θαύμασαν τό ψυχικό μεγαλεῖο τοῦ τέκνου τῆς ἰνδικῆς γῆς πού ἀρνήθηκε τή δόξα καί τά ἀγαθά τοῦ κόσμου, γιά νά εἰσέλθει μέ τό θάνατό του σέ ἀνώτερη, ὅπως πίστευε, μορφή ζωῆς». Στή σελ. 29 περί Κάρμα, 65 περί Ἄτμαν, τοῦ μεγάλου Τάο, ἱστορία τοῦ Βούδδα. Στίς σελίδες 53-55 ὅλο οἰκουμενιστικά κείμενα τοῦ ΠΣΕ καί τῆς Μ. Συνόδου.

Τό νέο μάθημα λοιπόν ἔχει σαφῶς διαθρησκειακό χαρακτήρα. Ὅσο κι ἄν περισσεύει τό ὀρθόδοξο ὑλικό, αὐτό δέν βοηθεῖ τόν μαθητή νά ἐμβαθύνει ἤ ἔστω νά γνωρίσει αὐθεντικά τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἐξ᾽ ἄλλου αὐτό διαβάζουμε στόν ὁδηγό ἐκπαιδευτικοῦ Δημοτικοῦ-Γυμνασίου: «Ἡ θρησκευτική μάθηση ἐπιχειρεῖ τήν ὑπέρβαση τῆς θρησκευτικῆς ἀπολυτότητας (δηλαδή τή συμμόρφωση σέ χριστιανικές ἀξίες)» (σ. 58). Ἡ φράση πού ὑπογραμμίσαμε εἶναι τοῦ βιβλίου.

Ὁ μαθητής βρίσκεται σέ διαρκῆ σύγχυση, διότι: 

α) δέν ὑπάρχει σαφής, αὐθεντική ὀρθόδοξη διδασκαλία, ξέχωρη ἀπό τίς ἀλλότριες τῆς Ἐκκλησίας διδασκαλίες, γιά τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, γιά τήν ἁμαρτία, τόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν, τήν ἐξομολόγηση, τήν κάθαρση καί τόν ἁγιασμό τοῦ ἀνθρώπου.

β) ἀκούγοντας ὀρθόδοξα μηνύματα δέν μπορεῖ ὁ μαθητής νά σταθεῖ σ᾽ αὐτά καί νά ἑδραιωθεῖ στήν ὀρθόδοξη πίστη, ἀφοῦ χρησιμοποιεῖται 1) ἡ μέθοδος τῶν παραθεμάτων. (Εἶναι ἡ μέθοδος πού χρησιμοποίησε ὁ π. Β. Θερμός στό βιβλίο του Ἕλξη καί Πάθος). Καταιγισμός ἑτερόκλητων παραθεμάτων, τῶν ὁποίων τήν ἀξία καί τό νόημα δέν μπορεῖ νά διακρίνει ἕνα μικρό παιδί ἤ ἔφηβος. 2) Μέ βάση τά παραθέματα αὐτά ἐφαρμόζεται ἡ μέθοδος τῶν διαρκῶν μετατοπίσεων τῆς σκέψεως καί τῆς προσοχῆς τοῦ μαθητῆ. Ἡ μετατόπιση αὐτή ἐπιτυγχάνεται γιατί καταργεῖται, ὅπως ἐπεσήμανε ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος, ἡ ἱστορική διάρθρωση τῆς ὕλης (Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη, ἐκκλησιαστική ἱστορία, Θρησκεύματα) καί ὑποκαθίσταται ἀπό τήν παρουσίαση ἐπί μέρους θεμάτων πού ἀναλύονται σέ πολλά ἐπίπεδα. Γιά νά παρακολουθήσει τό παιδί ὅλες αὐτές τίς ἀναλύσεις μετατοπίζει διαρκῶς τήν προσοχή του. Πρώτη μετατόπιση ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ. Μέσῳ κειμένων, ποιημάτων, διηγήσεων, εἰκόνων, φωτογραφιῶν δημιουργεῖται ἀμφιβολία γιά τήν Ὀρθοδοξία, ἀδυναμία διακρίσεως τῆς πλάνης καί διάθεση γιά γνωριμία μ᾽ αὐτούς τούς χώρους. Δεύτερη μετατόπιση ἀπό τήν Ὀρθοδοξία στήν πίστη, τήν προσευχή, τή λατρεία καί τή νοοτροπία τῶν θρησκειῶν. Ἀκόμη περισσότερο αὐξάνεται ἡ περιέργεια γιά τό ξένο, τό ἀλλιώτικο, μιά διαφορετική ἐμπειρία. Τρίτη μετατόπιση τῆς σκέψεως ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας πρός ἄλλα ἄσχετα ζητήματα μέ δῆθεν βάση τήν ὀρθόδοξη πίστη. Π.χ. Ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, στή γέννηση ἑνός παιδιοῦ, στά γενέθλια, τά δῶρα, τή μουσική καί τά παραμύθια. Ἀπό τόν δωδεκαετῆ Ἰησοῦ στά παιδιά τοῦ κόσμου καί τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν. Ἀπό τόν κόσμο ὡς πλάση τοῦ Θεοῦ στήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος καί τήν ἀνακύκλωση. Ἀπό τά σπουδαῖα παιδιά –τούς ἁγίους στήν παιδική ἡλικία– στά παιδιά μέ ἀναπηρία, στά παιδιά θαύματα (Μότσαρτ), στά παιδιά μέ γονεῖς μετανάστες. Ἀπό τή διδασκαλία ὅτι «ὅλοι ἔχουμε χαρίσματα-ἀφηγήσεις ἁγίων ἀπό τό συναξάρι» στήν ἀποδοχή τοῦ διαφορετικοῦ. Ἀπό τά ἱερά προσκυνήματα στά παντός εἴδους ταξίδια. Ἀπό τό «ποιός εἶναι ὁ χριστιανός ἅγιος» στούς συγχρόνους ἀγωνιστές γιά τόν συνάνθρωπο. Ἀπό τή «μεταμόρφωση τοῦ κόσμου» στό θέμα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἰσότητας. Ἀπό «τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας σέ ὅλους χωρίς διάκριση» στίς διακρίσεις στήν ἐποχή μας καί ἀπό τούς «διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν» στούς «διωγμούς γι’ αὐτό πού εἶσαι / διωγμούς γι᾽ αὐτό πού πιστεύεις» μέ ἐκτενεῖς ἀναφορές στό ἑβραϊκό ὁλοκαύτωμα. Στήν τρίτη περίπτωση ἔχουμε, θά ἔλεγα, μιά μετατόπιση ἀπό τά οὐσιώδη τῆς ζωῆς μας στά ἐπουσιώδη. Ἕνα τέτοιο πρόγραμμα ἀπό δεκαετίες ὑποβόσκει στά σχολεῖα. Πρόκειται γιά τό κρυφά χρηματοδοτούμενο καί διδασκόμενο πρόγραμμα Ἀγωγῆς καί Προαγωγῆς τῆς Ὑγείας, πού μεταθέτει τό ἐνδιαφέρον τῶν μαθητῶν καί τό ἦθος τους σέ σεξουαλικά ζητήματα καί σέ ἀνούσια καί νεοεποχίτικα ἐνδιαφέροντα. Ἔτσι χάνεται τό κέντρο βάρους: Ὁ Χριστός, ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ἡ ἐν Χριστῷ ζωή, τό ἐν οὐρανοῖς πολίτευμα. Ὅλα τά πολύτιμα τῆς πίστεώς μας εὐτελίζονται καί σμικρύνονται, γιά νά χρησιμοποιηθοῦν γιά ἐπίγειες ἰδέες καί ἐπιδιώξεις.

Γιά νά ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τῶν νεοεποχιτῶν σχεδιαστῶν πέραν τοῦ ἐντυπωσιακοῦ ὑλικοῦ εἰκόνων, ποιημάτων, τραγουδιῶν, κειμένων, χρησιμοποιεῖται ὁ βιωματικός τρόπος μέσῳ τῶν λεγομένων δραστηριοτήτων, ὅπως ἤδη τόν παρουσιάσαμε.

Μέ τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καλλιεργεῖται ἡ πλήρης σύγχυση, ἡ ὁποία κατά τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ τόν Σῦρο εἶναι «ὄχημα τοῦ διαβόλου». Στά μικρά παιδιά δημιουργεῖται αὐτή μέσῳ τοῦ ἀντιπαιδαγωγικοῦ τρόπου τῶν βιβλίων, τόν ὁποῖο ἡ κ. Εὐαγγ. Παπανικολάου, συνεργάτης τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Γλυφάδας, παρουσίασε σέ εἰσήγησή της στούς Κατηχητές καί τίς Κατηχήτριες. Ὅπως εἶπε, λόγῳ τῆς διανοητικῆς ἀνωριμότητος καί τῆς ἐλλείψεως ἱκανότητός τους, τά μικρά παιδιά ἀδυνατοῦν νά ἀφομοιώνουν ἀφηρημένες ἔννοιες κλπ. καί ἡ ἀνάμικτη παρουσίαση ὅλων τῶν θρησκειῶν καί τῶν πρακτικῶν τους τούς δημιουργεῖ παιδαγωγική καί ἐννοιολογική σύγχυση. Ἐπιδιώκεται μάλιστα ἡ σύγχυση αὐτή καί στά μεγαλύτερα παιδιά, τά ὁποῖα στό εἰσαγωγικό σημείωμα στό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου διαβάζουν: «Προσπαθῆστε νά προσεγγίσετε τό ὑλικό... μέ ἐλεύθερο πνεῦμα, φαντασία, κριτικό στοχασμό, διάλογο καί πάνω ἀπό ὅλα χωρίς προκαταλήψεις... Ὅλοι μαζί θά προβληματιστεῖτε... θά καταθέσετε ἀπορίες, θά βρεῖτε ἀπαντήσεις, ἀλλά ἴσως ὁδηγηθεῖτε καί σέ φαινομενικά ἀλλά δημιουργικά ἀδιέξοδα».

Μέσα σ᾽ αὐτά τά καλλιεργούμενα ἀδιέξοδα ἐλλοχεύουν οἱ ἑξῆς κίνδυνοι: α) Τά παιδιά νά διαμορφώσουν σταδιακά τήν ἀντίληψη ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν καλά καί κακά στοιχεῖα καί εἶναι ἐξίσου σεβαστές. Ἔτσι τό νέο παιδί δέχεται τά σπέρματα μιᾶς ψυχρῆς οἰκουμενιστικῆς ἀδιαφορίας γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη. β) Ἡ πιθανή ἐμπλοκή κάποιων παιδιῶν σέ γκουρουϊστικές ὁμάδες, μιά καί οἱ ἀνατολικές θρησκεῖες παρουσιάζονται πάλι καί πάλι μέ τά δόγματά τους στούς «φακέλους» μέ ἑλκυστικό, ἐρεθιστικό τρόπο καί γ) ἡ μεγάλη πιθανότητα νά γίνει πίστη καί μοναδικό ἐνδιαφέρον τῶν παιδιῶν τά νεοεποχίτικα προτάγματα, τά ἐπουσιώδη γιά τήν ὕπαρξη καί τήν αἰώνια ἐν Χριστῷ ἐλπίδα καί προοπτική μας, δηλαδή νά καταντήσουν τά παιδιά μας ἀκτιβιστές τῆς Ν. Ἐποχῆς, πού σημαίνει: λατρευτική προσκόλληση στό περιβάλλον καί δράσεις γιά τήν προστασία του, ἡ ζωοφιλία καί δράσεις μέχρι παραλογισμοῦ γιά τήν προστασία τῶν ζώων, ὁ πόλεμος κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν διακρίσεων καί δράσεις γιά τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων ἐγκατάσταση μεταναστῶν στήν πατρίδα μας, διακηρύξεις ὑπέρ τῶν ὁμοφυλοφίλων καί δράσεις γιά ἐξασφάλιση τῶν «δικαιωμάτων» τους, πάλη κατά τῆς ἰσλαμοφοβίας κλπ. Ἐν γένει ὑπάρχει ὁ κίνδυνος μετά ἀπό τή δεκάχρονη κατήχηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού προσφέρουν τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, ἡ ζωή τῶν παιδιῶν μας νά δομηθεῖ χωρίς τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του. Κι αὐτό γιατί ἀπουσιάζουν παντελῶς ὅλα τά στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθοδόξου ἀγωγῆς.

Ἀνέφερα ὅτι τά ἀνατολικά θρησκεύματα παρουσιάζονται μέ τρόπο ἑλκυστικό. Αὐτό ἔχει μιά αἰτία. Ἡ θεολόγος κ. Ἑλένη Βασσάλου ὑπεύθυνη τοῦ γραφείου αἱρέσεων τῆς ΠΕΘ σέ εἰσήγηση πού ἔκανε σέ ἡμερίδα τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ στίς 23 Σεπτεμβρίου 2016 ἀπεκάλυψε ὅτι τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατευθύνεται ἀπό τήν ἰαπωνική βουδδιστική ὀργάνωση Αrigatou. Μέλος τοῦ Συμβουλίου «Διαθρησκειακῆς ἠθικῆς ἐκπαίδευσης γιά παιδιά» τῆς ὀργανώσεως αὐτῆς εἶναι ὁ Ἄγγελος Βαλλιανάτος, ἐνῷ συνεργάζεται γιά τήν προώθηση τῶν προγραμμάτων αὐτῶν καί ὁ ἐπίκουρος καθηγητής Δογματικῆς τοῦ ΕΚΠΑ καί σύμβουλος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας κ. Σταῦρος Γιαγκάζογλου. Τά σεμινάρια γιά τό πιλοτικό νέο πρόγραμμα, πού ἔγιναν στό Διορθόδοξο Κέντρο τῆς Μονῆς Πεντέλης ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ «Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς» (Ι.Ε.Π.), ἦταν προγράμματα τῆς Arigatou καί ἐκεῖ, ὅπως γράφεται στήν ἱστοσελίδα τῆς ὀργανώσεως, οἱ συμμετέχοντες ἐκπαιδευτικοί ἀσκήθηκαν στόν διαλογισμό.

Μετά τά ἀνωτέρω μποροῦμε νά ποῦμε ἀνεπιφύλακτα ὅτι στόχος τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν εἶναι ἡ συνεισφορά του στήν «κοινωνική ἀναδόμηση», στήν «ὁλική ἀνατροπή τῶν δομικῶν χαρακτηριστικῶν τῆς κοινωνίας» μας. (Εἶναι λόγια τοῦ καθηγητοῦ Διδακτικῆς Μεθοδολογίας Ἰωάννου Φύκαρη, πού χρησιμοποίησε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἱερόθεος στήν εἰσήγησή του πρός τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας). Νά τό ποῦμε ἁπλᾶ. Πίσω ἀπό τήν ἀντιμετώπιση τῶν διακρίσεων, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ φονταμενταλισμοῦ, τῆς ἰσλαμοφοβίας, τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ καί τήν ὑπεράσπιση τῆς διαφορετικότητας, τῆς ἀνεκτικότητας καί τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, πίσω ἀπό τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, τίς διαθρησκειακές συναντήσεις καί συμπροσευχές κρύβεται ἡ λυσσαλέα προσπάθεια καταλύσεως τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοπροσωπίας καί ταυτότητος, τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους καί φρονήματος.

Μποροῦμε σάν Ἕλληνες πολίτες, γονεῖς, παπποῦδες, θεολόγοι, δάσκαλοι, κατηχητές, κληρικοί, νά μείνουμε ἀδιάφοροι; Νά μήν ἀντιδράσουμε στά ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα βιβλία, πού δηλητηριάζουν τά παιδιά μας; Κρίνουμε γι᾽ αὐτό ἄδικη τή γνώμη Μητροπολίτου, τήν ὁποία αὐτός ἐξέφρασε κατά τή συνέντευξή του τόν Ὀκτώβριο 2017 στήν ἐφημερίδα Κιβωτός τῆς Ὀρθοδοξίας: «Καθοδηγούμενοι εἶναι ὅσοι ἀντιδροῦν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Κάνουν κακό στά παιδιά τους καί δημιουργοῦν φουνταμενταλιστές καί ἀκραίους». Ἀσφαλῶς ἀληθεύει τό ἀντίθετο. Καθοδηγούμενοι δέν εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες πολίτες –ἀπό ποιούς εἶναι;– ἀλλά οἱ ἐκπονήσαντες τά ἄθλια προγράμματα καί βιβλία. Καθοδηγούμενοι ἀπό τή βουδδιστική ὀργάνωση Arigatou! Κάνουμε κακό στά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας, πού τούς διδάσκουμε νά μένουν ἑδραῖα στήν ὀρθόδοξη πίστη; Ἔχει μάθει ὁ καλός ἐπίσκοπος ὅτι πολλά παιδάκια γυρνώντας στό σπίτι τους μιμοῦνται τίς πρακτικές τῆς γιόγκα καί τῆς ἰσλαμικῆς προσευχῆς;

Πάντως οἱ γονεῖς πού ἐπέστρεψαν τά νέα βιβλία στό Ὑπουργεῖο καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὅπως κάναμε στήν Πορεία τῆς 23ης Ὀκτωβρίου 2017 ἀπό τό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου ὥς τό Ὑπουργεῖο Παιδείας κατά τῶν νέων βιβλίων-Φακέλων καί ἀπό τά Προπύλαια στήν ἑλληνική Βουλή στίς 4 Μαρτίου 2018, θά συνεχίσουμε μέ εὐπρέπεια καί ἀποφασιστικότητα τίς ἀντιδράσεις μας.

Ζητοῦμε τήν συμπαράσταση ὅλων. Πρό πάντων χρειάζεται νά ἐμπνεύσουμε στά παιδιά μας, ὄχι πνεῦμα δειλίας, ἀλλά πνεῦμα Ὁμολογίας. Ἤδη ἔχουμε τέτοια δείγματα μικρῶν παιδιῶν πού μέ θάρρος δίνουν τή μαρτυρία τους στόν ἰδιόμορφο στίβο τῆς τάξης τους καί πολλές φορές χαλᾶνε τίς πλεκτάνες πού στήνει ἡ μέθοδος τῶν ἀντίχριστων βιβλίων. «Κράτει ὅ ἔχεις» (Ἀποκ. 3,11) μᾶς ζητεῖ ὁ Κύριος καί ὁ Ἀπόστολος μᾶς προτρέπει «Ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τούς οὐρανούς, Ἰησοῦν τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. 4.14). Αὐτόν τόν Ἰησοῦ ἔχουμε «ἀρχιερέα μέγαν» καί ἐλπίζουμε στήν κραταιά Του βοήθεια γιά τήν ἐξάρθρωση τοῦ Νέου ἀντιχρίστου προγράμματος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Πηγή: Περιοδικό "Παρακαταθήκη" τεύχος 118

Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει, στους τραγικούς και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, ο προαιώνιος αντίδικος και αντίπαλος της σωτηρίας μας, ο Εωσφόρος και Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, καθώς βλέπει να πλησιάζει η οριστική συντριβή του, «παίζει το τελευταίο του χαρτί». Εντείνει τις δυνάμεις του να παρασύρει στην απώλεια όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές, γνωρίζοντας «ότι χρόνος ουκέτι έσται», (Αποκ.10,6). Αφού πλέον συνειδητοποίησε, ότι είναι αδύνατον να συντρίψει την Εκκλησία μέσω των διωγμών, επινόησε τις ποικίλες αιρέσεις, ως το προσφορότερο μέσο για να επιτύχει τα καταχθόνια σχέδιά του. Όπως δείχνουν τα πράγματα «το τελευταίο χαρτί» του διαβόλου είναι η παναίρεση του Οικουμενισμού, το δαιμονικό αυτό κατασκεύασμα των εσχάτων χρόνων, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον χαρακτηρισμό που έδωσε γι’ αυτόν ο αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο οποίος τον χαρακτήρισε ως τον τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 19η Μαρτίου 2018.

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ «ΕΠΙΧΑΙΡΟΝΤΕΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ

Όπως έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει, στους τραγικούς και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, ο προαιώνιος αντίδικος και αντίπαλος της σωτηρίας μας, ο Εωσφόρος και Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην, καθώς βλέπει να πλησιάζει η οριστική συντριβή του, «παίζει το τελευταίο του χαρτί». Εντείνει τις δυνάμεις του να παρασύρει στην απώλεια όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές, γνωρίζοντας «ότι χρόνος ουκέτι έσται», (Αποκ.10,6). Αφού πλέον συνειδητοποίησε, ότι είναι αδύνατον να συντρίψει την Εκκλησία μέσω των διωγμών, επινόησε τις ποικίλες αιρέσεις, ως το προσφορότερο μέσο για να επιτύχει τα καταχθόνια σχέδιά του. Όπως δείχνουν τα πράγματα «το τελευταίο χαρτί» του διαβόλου είναι η παναίρεση του Οικουμενισμού, το δαιμονικό αυτό κατασκεύασμα των εσχάτων χρόνων, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον χαρακτηρισμό που έδωσε γι’ αυτόν ο αείμνηστος π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο οποίος τον χαρακτήρισε ως τον τελευταίο πρόδρομο του Αντιχρίστου.

Μέσα στα πλαίσια αυτά εντάσσεται δημοσίευμα του Αρχιμ. π. Γερασίμου Φραγκουλάκη, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, με τίτλο: «Προς τα ‘κλωνοποιημένα’ του ‘Αντιοικουμενισμού’ και ‘Αναθεμάτιστάς’», που δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο: http://fanarion.blogspot.gr/2018/03/blog-post27.html. Αφορμή για την δημοσίευσή του υπήρξε μια σκληρή κριτική που άσκησαν κάποια θρησκευτικά ιστολόγια, εξ’ αιτίας μουσικής συναυλίας, που πραγματοποιήθηκε σε ορθόδοξο ναό του Μονάχου. Στο δημοσίευμά του ο π. Γεράσιμος δεν αρκείται να στρέψει τα πυρά του εναντίον των συγκεκριμένων επικριτών για την μουσική συναυλία, αλλά επεκτείνεται και εναντίον των «αντιοικουμενιστών», όπως χαρακτηρίζει, εκείνους οι οποίοι αγωνίζονται, με την Χάρη του Θεού, να ξεσκεπάσουν την αίρεση, να αφυπνίσουν το λαό και να τον κινητοποιήσουν σε αντίσταση.

Επειδή στο άρθρο του ο εν λόγω κληρικός «φωτογραφίζει», επικρίνοντας τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας και στηλιτεύοντας κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και επειδή το Γραφείο μας έχει σαφώς αντιοικουμενιστικό προσανατολισμό, ωθούμαστε να δώσουμε σύντομη απάντηση στο δημοσίευμά του.

Γράφει μεταξύ άλλων:

«Δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να φοβούμαι που όλοι αυτοί οι λεγόμενοι "αντιοικουμενιστές" με βλέπουν συνέχεια μπροστά τους, η αλήθεια όμως είναι ότι το διασκεδάζω. Είναι πολύ ευφάνταστοι όλοι αυτοί οι αρθρογράφοι, όπως επίσης απίθανοι και με υψηλή αίσθηση του χιούμορ είναι και οι σχολιαστές τους, ασχέτως πως κάποιες φορές παρεκτρέπονται.»

Ο αρθρογράφος έχει προφανώς την απόλυτη πεποίθηση ότι αυτός και όσοι πρεσβεύουν τα ίδια, έχουν την αλήθεια, ενώ εμείς οι «αντιοικουμενιστές», έχουμε πλανηθεί, έχουμε πέσει θύματα του διαβόλου. Μάλιστα καθώς διαπιστώνει την «πλάνη» μας, «το διασκεδάζει», ενώ παράλληλα γελάει με τους σχολιαστές των σχετικών άρθρων, οι οποίοι με τα επιδοκιμαστικά τους σχόλια, είναι, κατ’ εκείνον, πραγματικά «απίθανοι και με υψηλή αίσθηση του χιούμορ»!

Ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι ο αρθρογράφος έχει δίκαιο και έτσι έχουν τα πράγματα. Ότι δηλαδή αυτός έχει την αλήθεια και εμείς είμαστε εκείνοι, που πλανηθήκαμε. Τι θα έπρεπε να κάνει μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση και ποια θα έπρεπε να είναι η στάση ενός κληρικού και μάλιστα αρχιμανδρίτου και μάλιστα όχι τυχαίου αρχιμανδρίτου, αλλά του Οικουμενικού Θρόνου, δηλαδή του πρώτου τη τάξει μεταξύ όλων των Πατριαρχείων της Εκκλησίας μας; Τι θα έκαναν οι άγιοι Πατέρες και ποια στάση θα έπαιρναν, αν ήταν στη θέση του, αν δηλαδή έπρεπε να αντιμετωπίσουν περιπτώσεις κληρικών και λαϊκών που έπεσαν στην πλάνη και έγιναν θύματα του διαβόλου; Θα «το διασκέδαζαν»; Θα γλεντούσαν με την πτώση και την απώλεια συνανθρώπων τους; Όχι βέβαια! Σίγουρα όχι. Όχι μόνον δεν θα «το διασκέδαζαν», αλλά και θα έκλαιγαν και θα πενθούσαν, σαν να ήταν δική τους η πτώση. Θα προσεύχονταν μετά δακρύων για την μετάνοια και επιστροφή των πεπλανημένων αδελφών τους. Θα έκαναν το παν για να τους φέρουν σε επίγνωση της αληθείας με θεολογικούς λόγους και αποδεικτικές μαρτυρίες από την αγία Γραφή και την Πατερική μας Παράδοση. Και τούτο διότι όπως λέγει το Πνεύμα το άγιο διά του αποστόλου Παύλου «είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη», (Α΄Κορ.12,26). Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι στην προκειμένη περίπτωση ο εν λόγω κληρικός, είναι «εν Χριστώ», καθ’ όν χρόνον χαίρεται με την πτώση αδελφών του εν Χριστώ και «το διασκεδάζει»; Ποιά θεολογικά επιχειρήματα και ποιες μαρτυρίες από την αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες έχει να παρουσιάσει σε μας, που υποτίθεται ότι έχουμε πλανηθεί; Δυστυχώς, στο παρά πάνω άρθρο του, δεν έχει να παρουσιάσει καμιά αγιογραφική, ή πατερική μαρτυρία. Αρκείται μόνον να «το διασκεδάζει», να γελάει και να ειρωνεύεται!

Παρά κάτω γράφει:

«Δεν είναι λίγες οι φορές βέβαια που ξεφεύγουν εντελώς ξεπερνώντας κάθε όριο, όμως είναι δικαιολογημένοι. Δεν είναι δα και λίγο αλλιώς να έχεις υπολογίσει τα πράγματα και εντελώς διαφορετικά να σου βγαίνουν! Όλοι αυτοί οι φερόμενοι ως "αντιοικουμενιστές" ξεκίνησαν με όνειρα μεγάλα. Είδαν, με κλειστά τα μάτια φυσικά, χιλιάδες κόσμου να τους ακολουθεί. Την είδαν θρησκευτικοί ηγέτες, κατηχητές, ιεραπόστολοι, σωτήρες, αβάδες οι κληρικοί, απόστολοι, ευαγγελιστές και βάλε! Και τώρα που οι καημενούληδες διαπιστώνουν ότι όνειρα και πραγματικότητα δεν συμβαδίζουν, λύπη πλημμυρίζει την καρδιά τους καθότι "ώσπερ σης εν ιματίω και σκώληξ ξύλω, ούτως λύπη ανδρός (στην περίπτωση αυτή και γυναικός) βλάπτει καρδίαν" και θλίψη τους καταλαμβάνει με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται με τρόπο αλλόκοτο διότι "το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη".»

Προφανώς αγνοεί ότι η αλήθεια της Εκκλησίας μας δεν ταυτίζεται, (ποτέ δεν ταυτίστηκε), με την πλειοψηφία, αλλά υπάρχει πάντοτε στη μειοψηφία του «μικρού ποιμνίου», στο «λείμμα». Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας την πλειοψηφία κατέχει η Αυτοαλήθεια - Χριστός, συν ένας. Έχει την ψευδαίσθηση, (δεν γνωρίζουμε από πού την αντλεί), ότι οι οικουμενιστές έχουν μαζί τους την πλειοψηφία των πιστών, ενώ εμείς οι «αντιοικουμενιστές», την χάσαμε και γι’ αυτό «πλημμυρίζει λύπη την καρδιά μας»! Ωστόσο εθελοτυφλεί, και αποσιωπά το γεγονός ότι τα 2/3 περίπου των Ορθοδόξων επισκόπων, δεν συμμετείχαν στο μεγαλύτερο οικουμενιστικό γεγονός της εποχής μας, στην «Σύνοδο» της Κρήτης και τελικά απέρριψαν τις αποφάσεις της. Αλλά και στο υπόλοιπο 1/3 των Εκκλησιών, που συμμετείχαν, πολλοί αρχιερείς δεν υπέγραψαν, παρατηρήθηκαν παρασκηνιακά ανεπίτρεπτες ενέργειες που καταρράκωσαν το κύρος της Συνόδου, ενώ μέσα στους κόλπους των εν λόγω Εκκλησιών σημειώθηκαν πρωτοφανείς αντιδράσεις και αποτειχίσεις από τον υπόλοιπο κλήρο και τον πιστό λαό του Θεού, οι οποίες κλόνισαν την ενότητα της Εκκλησίας. Ισχυρίζεται ότι «λύπη πλημμυρίζει την καρδιά» μας. Ναι, όντως, υπάρχει λύπη στην καρδιά μας. Όχι βέβαια για τις φθηνές και συκοφαντικές κατηγορίες που εκτοξεύει εναντίον μας, αλλά πρώτον μεν γι’ αυτόν τον ίδιο. Και δεύτερον για την κατάντια πολλών ποιμένων της εποχής μας, κληρικών όλων των βαθμίδων, οι οποίοι, στρατευμένοι στο άρμα του συγκρητισμού, οδηγούνται στο βάραθρο της καταστροφής και παρασύρουν στην απώλεια και άλλες ψυχές.

Παρά κάτω γράφει:

«Τους το είχαμε πει από την αρχή ότι σκιαμαχούν, ότι αντιμάχονται ένα "οικουμενισμό" που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Όμως αυτός ο αγώνας εναντίον του δικού τους "οικουμενισμού" φαίνεται πως αποτελεί το πρόσχημα. Στην ουσία ο πόλεμός τους είναι εναντίον του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη. Εύκολο να το διαπιστώσει οποιοσδήποτε διαβάζοντας τις αναρτήσεις τους που όπου κι αν αναφέρονται πάντα θα τα καταφέρουν να βάλουν στο στόχο Οικουμενικό Πατριαρχείο και Πατριάρχη!»

Τον Οικουμενισμό δεν τον δημιουργήσαμε υμείς, ούτε κάποιοι άλλοι «αντιοικουμενιστές», όπως δυστυχώς αφήνει να εννοηθεί ο αρθογράφος, δεν είναι μια επινόηση της φαντασίας μας, δεν είναι κάτι το ανύπαρκτο. Την παναίρεση αυτή επεσήμανε, πολύ πρωτύτερα από μας, μια πλειάδα αγίων Γερόντων και οσιακών μορφών της Εκκλησίας μας, που έζησαν τον 20 αιώνα και μέχρι σήμερα και αγωνίστηκαν εναντίον της, με πολλαπλάσιο ζήλο από εμάς τους ταπεινούς και ασήμαντους συνεχιστές τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικούς εξ’ αυτών: Τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, τον άγιο Νικόλαο Αχρίδος (Βελιμίροβιτς), τον άγιο Παΐσιο τον αγιορείτη, τον άγιο Γέροντα π. Φιλόθεο Ζερβάκο, τον άγιο Γέροντα π. Εφραίμ Κατουνακιώτη, τους αείμνηστους Γέροντες π. Γεώργιο Καψάνη, π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, π. Γαβριήλ Διονυσιάτη, π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, τον εν ζωή άγιο Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας κ.α. Εμείς οι ελάχιστοι, τι περισσότερο, ή τι διαφορετικότερο διδάσκουμε, σε σχέση με όσα αυτοί εδίδαξαν περί Οικουμενισμού; Μπορεί να μας αποδείξει ότι αυτοί παρουσίασαν κάποιον άλλο Οικουμενισμό, ξένο προς αυτόν, τον οποίο εμείς παρουσιάζουμε;

Κάνει λόγο επίσης ο π. Γ. Φραγκουλάκης και για την ανάγνωση των αναθεμάτων την Κυριακή της Ορθοδοξίας, την οποία κατ’ αυτόν αποκαλεί «γελοία» πράξη. Γράφει:

«Γιατί πέρα από ανορθόδοξα και αντιεκκλησιαστικά αυτά που σκαρφίζονται και κάνουν (σ.σ. οι αντιοικουμενιστές), παρουσιάζοντάς τα ως κορυφαίες πράξεις αντίστασης δήθεν, είναι γελοία. Όπως τελευταία την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Όλοι γνωρίζουμε πως τα αναθέματα, όπως και τα υπόλοιπα κείμενα που περιέχονται στο Τριώδιο και αφορούν τις Άγιες Εικόνες είναι περικοπές του Συνοδικού της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Και όμως υπήρξαν ανίεροι αρχιερείς και ιερείς οι οποίοι ανέδειξαν εαυτούς ανωτέρους Οικουμενικής Συνόδου και απήγγειλαν αυτοσχέδιους αναθεματισμούς, χάρη εντυπωσιασμού και για να αποσπάσουν τα εύγε και τα χειροκροτήματα αυτών που αφιονίζουν στο όνομα δήθεν του "αντιοικουμενιστικού" αγώνα.»

Κατ’ αρχήν το Συνοδικό της Ορθοδοξίας δεν περιλαμβάνει μόνον αναθέματα εναντίον αιρετικών της περιόδου της εικονομαχίας, αλλά περιλαμβάνει και αναθέματα εναντίον πλήθους άλλων αιρετικών, όπως του Βαρλαάμ και του Ακινδύνου. Μάλιστα ένας από τους αναθεματισμούς συμπεριλαμβάνει όλους μαζί τους αιρετικούς: «Όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα». Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά δείχνει ακριβώς τον καθολικό χαρακτήρα που θέλησαν να δώσουν οι άγιοι Πατέρες στο μνημειώδες αυτό κείμενο της Ορθοδοξίας μας. Γιατί λοιπόν εξοργίζεται και αγανακτεί ο π. Γ. Φραγκουλάκης, επειδή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας και κάποιοι κληρικοί της Μητροπόλεώς μας συμπεριέλαβαν μεταξύ των αιρέσεων και τον Οικουμενισμό; Γιατί θεώρησε ανεπίτρεπτη καινοτομία την προσθήκη στα αναθέματα και άλλων αιρέσεων; Μήπως ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση; Δεν νομίζει ότι η μη δημόσια στηλίτευση της αίρεσης δημιουργεί προϋποθέσεις συμπάθειας των πιστών με τις πλάνες; Άραγε έπεσαν έξω όλοι οι παρά πάνω μνημονευθέντες άγιοι Γέροντες, που επεσήμαναν αυτή την αίρεση; Όχι. Αυτοί σίγουρα δεν έπεσαν έξω. Εκείνος που πέφτει έξω, σίγουρα είναι ο π. Γ. Φραγκουλάκης και οι όμοιοι μ’ αυτόν. Εδώ και αιώνες υπήρχε η ωραία συνήθεια να αναγιγνώσκονται τα αναθέματα την πανηγυρική αυτή ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, έπαυσαν να αναγιγνώσκονται, προφανώς κάτω από την επήρεια της οικουμενιστικής λαίλαπας, που κυριαρχεί στην εποχή μας. Πέραν αυτών γιατί να αποτελεί καινοτομία η προσθήκη αναθεμάτων και να μην αποτελεί καινοτομία η μη μνημόνευση των αναθεμάτων;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σχόλιο Γ.Θ. : Απλά επικό. Πίστεψέ με πρέπει να το διαβάσεις

Ἦταν μιὰ παρέλαση παράδοξη. Τὴν παρακολούθησα ἄ­φωνος. Ἀξημέρωτα ἀκόμη, λίγο πρὶν σκάσει ὁ Αὐγερι­νός, ἀνάμεσα στὸν ὕπνο καὶ τὸν ξύπνιο. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο ἢ μοναχὰ τοῦ νοῦ μου φαντασία.

Περνοῦσαν πλῆθος. Μὰ ἦταν τὸ πλῆ­θος μετρητὸ καὶ πρόσωπα τὰ πιὸ πολλὰ γνωστὰ κι ὅλα προβεβλημένα· κάθε λαοῦ καὶ ἔθνους: Ναβουχοδονόσορας καὶ Δαρεῖος, Ξέρξης καὶ Ἀρταξέρξης, Ἀντίοχοι καὶ Πτολεμαῖοι, ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Νέρωνας, Δέκιος καὶ Διοκλητιανός. Θάμπωσα! Φαραὼ καὶ Τσάροι, βασιλιάδες κι αὐτοκράτορες, τύραννοι καὶ στρατηγοί, Ἰουλιανὸς καὶ Μωάμεθ, Χίτλερ καὶ Μουσολίνι, Λένιν καὶ Στάλιν, Χότζας καὶ Μάο καὶ Πόλ-Πὸτ καὶ τόσοι ἀκόμα.

Κι ἀκόμα… Ἔβλεπα τὰ Σόδομα μέσα στὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά, κι ὁ τόπος τους νὰ γίνεται θάλασσα τοῦ θανάτου.
Ἔβλεπα πόλεις τρομερὲς νὰ ὑψώνονται – τὴ Βαβυλώνα – κι ἔπειτα σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ πνίγονταιστὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου – νεκρικὸ σάβανο! Εἶδα τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ τὴν ὀργώνουν τοῦ Τίτου οἱ λεγεῶνες, τὴν Πόλη, τὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ πνίγεται στὸ αἷμα. Εἶδα τὸν Ναζισμό, τὰ Σοβιέτ – τέρατα ἀλλόκοτα – νὰ κείτονται νεκρὰ κι ἀκέφαλα, τὰ πολυκέφαλα.

Κάπου ἐκεῖ τὸ ὄνειρο, ἡ φαντασία ἔσβησε. Ἦταν ἀλήθεια, ἦταν ὄνειρο, τοῦ νοῦ μου φαντασία; Ἦταν παρέλαση;
Εἴτε ὄνειρο εἴτε φαντασία εἴτε παρέλαση… Ἦταν… Τί ἦταν; Ἦταν τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ!

Μὲς στὴ Γραφὴ ὁ Θεός – γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ – παρουσιά­ζεται μὲ εἰκόνεςἀνθρωπομορφικές. Ἔ­­­τσι, γίνεται συχνὰ ἀναφορὰ στὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὴν καρδιά, τὰ σπλάχνα τοῦ Θεοῦ κ.τ.λ. Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πνεῦμα, ἀσώματος, ἀόρατος, ἀσχημάτιστος. Κατὰ συν­έπειαν τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἔχει. Ὅλα αὐτὰ εἶναι εἰκόνες ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, μιλάει, παρακολουθεῖ, ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Μία λοιπὸν ἀπὸ τὶς πιὸ συχνὰ χρησιμοποιούμενες τέτοιες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως τὰ χέρια Του, ἀρκετὲς ὅμως φορὲς γίνεται ἀναφορὰ πιὸ συγκεκριμένα στὸ δεξί Του χέρι. Ἡ ἔκφραση «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» χρησιμοποιεῖται πάντοτε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ δύναμή Του, ἡ συμπαράστασή Του καὶ ἡ προσφορὰ ἀφθονίας εὐλογιῶν. Ἔτσι ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀντίστοιχα οἱ τιμωρητικὲς ἐνέργειές Του γίνονται ἀπὸ τὸ ἀριστερό Του χέρι: «Ἀποκτέννει μὲν διὰ τῆς ἀριστερᾶς... σῴζει δὲ καὶ εὐεργετεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς» (Κλήμης Ρώμης, Ἀμφιβαλλ., Ὁμιλία 20, 3· PG 2, 450).

Μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσε ἀρκετὲς φορὲς τιμωρητικό. Αὐτὸ συνέβαινε ὅταν ἡ ἀσέβεια κάποιου προσώπου ἢ λαοῦ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια τῆς συνηθισμένης ἁμαρτωλότητας καὶ ἔφτανε στὴ μανικὴ θρασύτητα τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν «ὕβριν». Σὲ τέτοια κατάσταση εἶχαν φτάσει τὰ πρόσωπα καὶ οἱ λαοὶ ποὺ παρήλασαν στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας, γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σκόρπισε φωτιὰ καὶ θειάφι, θανάτωσε παραδειγματικά, ἐξαφάνισε σὰν σκόνη στὸν ἄνεμο τὶς αὐτοκρατορίες τους, ταπείνωσε ἐξευτελιστικὰ τὴν ἐπηρμένη καὶ μανικὴ ἀσέβειά τους.

Σὲ τέτοια ὑβριστικὴ ἔπαρση ἔχει ἐκτιναχθεῖ τούτη τὴν ὥρα καὶ ἡ Εὐρώπη, ὁ δυτικὸς λεγόμενος κόσμος γενικότερα. Περιφρονεῖ τὸν Χριστό, χλευάζει τὸ Εὐαγγέλιο, εὐτελίζει καὶ καταπατεῖ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ. Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τοῦ τόπου μας, ἀσπόνδυλοι καὶ δουλικοί, ἐκτελοῦν πρόθυμοι τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀποστάτριας. Μέχρι πότε;

Ἂν συνεχιστεῖ ἡ ἀσεβὴς πορεία, τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ θὰ ὑψωθεῖ δίκαιο καὶ ἀπειλητικό.Θὰ ἐπιπέσει τιμωρητικὸ «ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν», ὦ Εὐρώπη (Ἱερ. κζ΄ 31)! Θὰ ραπίσει αὐστηρὰ καὶ τὴ μεθύστρια Ἑλλάδα, τὴν παραδομένη στὴν τοξικομανὴ εὐδαιμονία ἐλάχιστων εὐρωδολαρίων.

Τὸ χτύπημα θὰ εἶναι τρομερό! Ὄχι γιὰ νὰ ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ ­θεραπεύσει. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τιμωρεῖ γιὰ νὰ εὐεργετήσει. «Αὐτὸς μόνος διὰ τῆς ἀριστερᾶς ἀναιρῶν διὰ τῆς δεξιᾶς ζωοποιῆσαι δύναται» (Κλήμης Ρώμης, PG 2, 220). Αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ ἀριστερό Του χέρι ἐξον­τώνει, μὲ τὸ δεξί Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸ ζωογο­νήσει.

«Ζωοποιῆσαι δύναται». ­Δύναται! Ἀλ­λὰ τὸ ἂν τελικῶς θὰ τὸ κάνει, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ἀπὸ τὴ μαρτυρία καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἀπὸ τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά μας.
Καὶ αὐτὸ εἶναι τούτη τὴ ζοφερὴ ὥρα τὸ ὕψιστο χρέος μας!

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

Ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση» («Preimplantation Genetic Diagnosis»–PGD) καί ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Ἐξέταση» («Preimplantation Genetic Screening»–PGS) πραγματοποιοῦνται κατά τή διάρκεια τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης, πρίν ἀπό τή μεταφορά τοῦ ἐμβρύου στή μήτρα, ὥστε νά ἐπιλέγονται ἔμβρυα χωρίς γονιδιακές (PGD) ἤ χρωμοσωμικές παρεκκλίσεις (PGS). Ἀκόμα καί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς μεθόδου αὐτῆς ἀναφέρουν ὅτι: «... ὁ ὅρος “διάγνωση” στήν PGD εἶναι κατά κυριολεξία ἀτυχής, διότι τό ἐξεταζόμενο ἔμβρυο οὔτε συμπτώματα ἐκδηλώνει, οὔτε πάσχει (ἀκόμη) ἀπό τό νόσημα. Ἑπομένως, PGD καί PGS πρέπει νά νοοῦνται μέθοδοι ἀνίχνευσης γενετικῶν χαρακτηριστικῶν ἤ μέθοδοι ἐπιλογῆς ὠαρίων ἤ ἐμβρύων, καί ὄχι στήν κυριολεξία “διαγνωστικές” ἐξετάσεις».²

Σύμφωνα, λοιπόν, μέ αὐτά πού ἀναφέρουν οἱ πιστοποιημένες γιά τίς ἐξετάσεις αὐτές Κλινικές, διαφημίζοντας τά «προϊόντα» τους: «...Ἡ τεχνική περιλαμβάνει τή βιοψία ἐμβρύων πού βρίσκονται στό στάδιο τῶν 6–10 κυττάρων... Μέ τή χρήση εἰδικῆς μικροπιπέτας³, γίνεται ἀναρρόφηση ἑνός ἤ δύο τέτοιων κυττάρων, ἀντιπροσωπευτικῶν τοῦ ἐμβρύου ἀπό τό ὁποῖο προῆλθαν. Τό γενετικό ὑλικό ἀπό αὐτά τά κύτταρα ἀναλύεται ἐπιτρέποντας τήν ἀνίχνευση γενετικῶν ἀνωμαλιῶν... Μετά τήν ἀνάλυση, μόνο τά φυσιολογικά ἔμβρυα ἐπιλέγονται γιά τή μεταφορά (ἤ τήν κατάψυξή τους), πού θά γίνει τήν 4η ἤ 5η ἡμέρα μετά τήν ὠοληψία».⁴

Ἡ «Προεμφυτευτική Γενετική Ἐξέταση» εἶναι μία ἐξέταση μέ καθαρά εὐγονικά χαρακτηριστικά,⁵ ἀφοῦ ὅταν ἀνιχνεύονται ἔμβρυα, πού δέν ἀνταποκρίνονται στά «στάνταρ» καί στά «πρότυπα» τῆς ἀπρόσωπης καί εὐδαιμονικῆς ζωῆς μας, τά «ἀποκλείουμε». Ἀπό τί ἄραγε; Μά, ἀπό τί ἄλλο, παρά ἀπό τό ἀναφαίρετο δικαίωμά τους στή ζωή! Ἰδού, λοιπόν, πόσο «πολιτισμένα» περιγράφουν τή διαδικασία αὐτή οἱ εἰδικοί, πού τήν ὑποστηρίζουν καί τήν ἐφαρμόζουν: «Ἀναζητοῦνται συγκεκριμένες γονιδιακές μεταλλάξεις... ἤ ἀριθμητικές/δομικές χρωμοσωμικές ἀνωμαλίες... πού εἶναι ὑπεύθυνες γιά τήν ἐμφάνιση στό ἔμβρυο γνωστῶν συγγενῶν καί κληρονομικῶν νοσημάτων. Τά προσβεβλημένα ἔμβρυα ἀπομονώνονται καί ἀποκλείονται ἀπό τήν ἐμβρυο­μεταφορά. Στή μήτρα μεταφέρονται ἐπιλεκτικά μόνον τά ὑγιή...». ⁶

Τά ἀδιαμφισβήτητα βιοηθικά διλήμματα πού ἀνακύπτουν ἀπό αὐτές τίς πρακτικές, δέν μποροῦν νά τά παρακάμψουν ἀκόμη καί οἱ ὑπέρμαχοί τους: «Ἐτησίως, πολλές γεννήσεις παιδιῶν μέ κάθε λογής ἐλαττώματα ἤ νοσήματα θά ἦταν δυνατόν νά ἀποφεύγονται μέσῳ τῆς PGD, σέ συνδυασμό μέ ἐξωσωματική γονιμοποίηση. Τότε ὅμως, θά ἄνοιγε ἕνας παράλληλος δρόμος γιά τόν ὑποχρεωτικό ἔλεγχο τῶν ἐμβρύων μέ γνωστή γενετική ἀνωμαλία, μάλιστα δέ μέ λογικοφανή οἰκονομικά ἐπιχειρήματα: λ.χ., τό Κράτος θά μποροῦσε νά θεσπίσει διατάξεις γιά τόν ὑποχρεωτικό ἔλεγχο τῆς τεκνοποίησης τῶν ὑγιῶν φορέων τῆς β-μεσογειακῆς ἀναιμίας,⁷ μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι τό οἰκονομικό καί κοινωνικό κόστος τῶν μεταγγίσεων γιά τούς πάσχοντες ὁμοζυγῶτες εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό τό κόστος τοῦ γενικευμένου προεμφυτευτικοῦ ἐλέγχου κατά τήν τεκνοποίηση τῶν ὑγιῶν φορέων. Δέν ἀπέχουμε πολύ ἀπό τήν εὐγονική τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰώνα... ἤ ἀπό τή λογική τῆς ἀπόρριψης τῶν δύσμορφων παιδιῶν στόν Καιάδα».⁸

Ὅμως, ἐκτός τῶν ἀνωτέρω, ἡ διαδικασία δέν εἶναι ἀπολύτως «ἀσφαλής». Μεταφέρουμε τήν ἀπάντηση τῶν εἰδημόνων στό ἐρώτημα: «πόσο ἀσφαλής εἶναι αὐτή ἡ ἐξέταση»:

«Ὅσο κι ἄν οἱ μέθοδοι εἶναι τελειοποιημένες καί θεαματικές, τό ἐνδεχόμενο ἀποτυχίας τῆς διάγνωσης ὑπάρχει (ἀνάλογα μέ τίς μεθόδους, ὁ κίνδυνος εἶναι ἕως 5–10%), γιά ποικίλους λόγους... Δύο εἴδη σφαλμάτων εἶναι πιθανά: ψευδῶς ἀρνητικό ἀποτέλεσμα (πού ὁδηγεῖ στή μεταφορά ἑνός μή ὑγιοῦς ἐμβρύου) ἤ ψευδῶς θετικό ἀποτέλεσμα (πού ὁδηγεῖ στήν ἀπόρριψη ἑνός ὑγιοῦς ἐμβρύου)...».⁹

Ἐάν λάβουμε ὑπόψη μας ὅτι γονιμοποιοῦνται συνήθως 4–5 ὠάρια, τότε μιλᾶμε γιά ἰσάριθμα ἔμβρυα μέ ἀθάνατη καί μοναδική ψυχή. Ἐάν ὑπάρχει ἕνα ποσοστό 50% κάποια ἀπό αὐτά νά ἔχουν γενετική «ἀνωμαλία», τότε στατιστικά 2 ἔμβρυα ἀπορρίπτονται, μέ ἄλλα λόγια θανατώνονται!¹⁰ Ἐνῶ ἀπό τά ὑπόλοιπα «φυσιολογικά» κάποια ἤ ὅλα θά ἐμφυτευθοῦν στή μήτρα καί κάποια θά καταψυχθοῦν γιά νά εἶναι «φρέσκα»¹¹ γιά μελλοντική χρήση (ὅταν καί ἐάν κάποτε τά χρησιμοποιήσουν, ἀλλιῶς καί αὐτά μετά τήν πάροδο κάποιων ἐτῶν θά καταστραφοῦν).¹² Πρόκειται γιά χιλιάδες ἐκτρώσεις, οἱ ὁποῖες δέν συμπεριλαμβάνονται στίς καταγεγραμμένες 400.000 καί πλέον πού γίνονται κάθε χρόνο στήν ὁλοένα συρρικνούμενη πληθυσμιακά Χώρα μας.¹³

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, διά τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, διατρανώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀθάνατη ψυχή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του. Δέν ὑπάρχει οὔτε ἀπειροελάχιστη χρονική στιγμή πού τό σῶμα ὑπάρχει χωρίς τήν ψυχή καί τό ἀντίστροφο. «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται‧ οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ ὕστερον».¹⁴ Γι’ αὐτό καί κάθε «καταστροφή» ἐμβρύου, σέ ὁποιοδήποτε στάδιο καί γιά ὁποιονδήποτε λόγο, εἶναι ἔκτρωση καί ἄρα φόνος!

Ὅσο καί ἐάν αὐτό σέ κάποιους ἀκούγεται σκληρό, ἄς ἀναλογισθοῦν μόνο πόσο σκληρό εἶναι τό νά μήν ἀντικρύσει τό φῶς, νά μή γεννηθεῖ ἕνας ἄνθρωπος καί μάλιστα γιά τό «καλό» τῶν γονιῶν του, τῆς κοινωνίας καί... τό δικό του! Καί ἐάν ἀκόμη ἐπιμένουν, ἄς κοιτάξουν στά μάτια ἕναν συνάνθρωπό μας μέ σύνδρομο down ἤ μέ μεσογειακή ἀναιμία ἤ μέ ὁποιαδήποτε «ἀναπηρία» καί ἄς τοῦ ποῦν ὅτι κακῶς γεννήθηκε! Καί ἄν κι αὐτό ἔχουν τό θράσος νά τό ποῦν, στήν ἄλλη ζωή, τήν αἰώνια καί ἀληθινή, πῶς θά ἀντικρύσουν ὅλα αὐτά τά ἀθῶα θύματα τῆς σκληρότητας καί τῆς ὑποκρισίας μας; Βέβαια, ἡ εὐσπλαγχνία καί τό ἔλεος τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μας εἶναι ἄπειρα, μέ τήν προϋπόθεση νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί, μέ ὅποιον τρόπο εἶναι δυνατόν, νά προσπαθήσουμε νά «ἐπανορθώσουμε» τό κακό πού κάναμε.

Κατά τούς Ἁγίους Πατέρες μας, τόσο τούς παλαιούς ὅσο καί τούς συγχρόνους,¹⁵ ἡ ἔκτρωση μπορεῖ νά «θεραπευθεῖ» πνευματικά, μόνο μέ βαθιά καί εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολόγηση, μέ ταπείνωση καί διά βίου ἐλεημοσύνη, ἰδιαιτέρως σέ ὀρφανά παιδιά καί σέ παιδιά Πολυτέκνων Οἰκογενειῶν. Καί τέλος, ὅταν αὐτό εἶναι ἐφικτό, μέ τήν ἀποδοχή καί τή γέννηση, ἀπό δῶ καί στό ἑξῆς, ὅσων παιδιῶν δώσει ὁ Ζωοδότης Κύριός μας. Οἱ δέ γιατροί, μαῖες, βιολόγοι, γενετιστές κλπ., πού ἐμπλέκονται, ἄς σταματήσουν τήν ἐμβρυοκτονία καί ἄς γίνουν πρεσβευτές καί προστάτες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Τό κάθε ἀπειλούμενο ἀνυπεράσπιστο ἔμβρυο, σιωπηλά κραυγάζει: «Ἀφῆστε με νά ζήσω!».  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

¹ Ἀφορμή γιά νά γραφεῖ αὐτό τό ἄρθρο ἀποτέλεσε τό ἑξῆς περιστατικό: Πρόσφατα ἡ Π.Ε.ΦΙ.Π. δέχθηκε τήν ἐπίσκεψη ἑνός Πολυτέκνου ζεύγους, ὁ γιός καί ἡ νύφη τοῦ ὁποίου εἶναι φορεῖς γενετικῆς νόσου. Ζήτησαν οἰκονομική βοήθεια, προκειμένου νά ὑποβληθεῖ ἡ νύφη τους σέ συγκεκριμένη δαπανηρή ἐξέταση, «ἀπαραίτητη» γιά νά ἀποκλεισθεῖ ἡ πιθανότητα ἀπόκτησης ἀσθενοῦς παιδιοῦ. Ἡ Π.Ε.ΦΙ.Π. ζήτησε τή γνώμη μιᾶς εὐσεβοῦς γυναικολόγου, συνεργάτιδός της, ἡ ὁποία ἀποφάνθηκε ὅτι πρόκειται γιά τήν «Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση» πού πραγματοποιεῖται μόνο σέ ἐξειδικευμένες Κλινικές Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης. Μέ αὐτή ἐλέγχονται τά ἔμβρυα πού προῆλθαν ἀπό τή διαδικασία τῆς ἐξωσωματικῆς, γιά τό ἐνδεχόμενο ὕπαρξης γενετικῶν προβλημάτων, πρίν ἐμφυτευθοῦν στή μήτρα ἤ καταψυχθοῦν. Στή συνέχεια μᾶς περιέγραψε ἐν συντομίᾳ πῶς διεξάγεται ἡ ἐξέταση καί μᾶς ἐξήγησε τό προφανές, ὅτι ἡ καταστροφή τῶν «ἐλαττωματικῶν» ἐμβρύων εἶναι ἔκτρωση καί μάλιστα πολλαπλή! Ἐρευνήσαμε διεξοδικά τό θέμα ἐνημερώνοντας τήν Oἰκογένεια ὥστε νά γνωρίζει τή φύση καί τό σκοπό αὐτῆς τῆς ἐξέτασης. Βλ. Περιοδικό τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Φίλων τῶν Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π, www.pefip.gr), «Ἑλληνορθόδοξη ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ», ἀρ. τ. 157/Μάρτιος 2018, σελ. 4–9.

² Καζλαρής Χάρης, PhD Βιοχημικός–Κλινικός Ἐμβρυολόγος, «Προεμφυτευτική γενετική διάγνωση (PGD) καί προεμφυτευτικός γενετικός ἔλεγχος (PGS): εἰδικές ἐξετάσεις ἤ ἐφαρμογές ρουτίνας;», Ἀθήνα 2012, σελ. 3.

³ Μικροπιπέτα: ἐργαλεῖο πού χρησιμοποιεῖται στό ἐργαστήριο γιά τή μεταφορά καί μέτρηση τοῦ ὄγκου ἑνός ὑγροῦ.

⁴ www.embryoland.gr/gr/pages/methods/proemfutikos-elegxos.asp

⁵ «Ὁ εὐγονισμός ἤ εὐγενισμός ἤ Εὐγονική [ἀγγλικά eugenism, ἀπό τήν ἑλληνική λέξη εὐγενής] εἶναι ἐπιστήμη καί κλάδος τῆς Βιολογίας πού συνεργάζεται μέ τή Γενετική, μελετᾶ τίς μεθόδους βελτίωσης καί ἐπιδιώκει νά βελτιώσει βιολογικά, σωματικά, ἠθικά καί πνευματικά τό ἀνθρώπινο γένος, ἀλλά καί γενικότερα, ἡ μελέτη τῆς βελτίωσης τοῦ ἀνθρώπου μέ γενετικές μεθόδους. Ὑποστηρίζει τήν προγραμματισμένη διατήρηση καί τόν ἐξευγενισμό μίας φυλῆς καί γενικά τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέ τήν ὑπόδειξη μέτρων γιά τή βελτίωση τῶν σωματικῶν ἰδιοτήτων μιᾶς φυλῆς καί σκοπός της εἶναι ἡ αὔξηση τῆς ἀναλογίας τῶν ἀτόμων μέ ἀνώτερα κληρονομικά προσόντα». (http://el.metapedia.org/). Δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγει τό γεγονός ὅτι τήν εὐγονική στήν ἀρχαιότητα ἐφήρμοζαν οἱ Σπαρτιάτες μέ τόν Καιάδα, ἐνῶ στή νεώτερη ἱστορία μεταξύ ἄλλων οἱ Ναζιστές, ἀλλά καί κάποια «πολιτισμένα» κράτη, ὅπως οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς, ἡ Σουηδία κ.ἄ.

«Ἡ θέση τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς ἀπέναντι στήν εὐγονική ἰδεολογία εἶναι σαφής. Παρά τό γεγονός ὅτι θεωρεῖ σημαντικό τό θεραπευτικό ρόλο τῆς ἰατρικῆς καί γενικότερα τῆς ἐπιστήμης, ἀντιμετωπίζει τήν ἀσθένεια θετικά. Πρῶτον, σύμφωνα μέ τή χριστιανική ἠθική, οἱ θλίψεις εἶναι δυνατόν νά ὠφελήσουν τόν ἄνθρωπο πνευματικά. Δεύτερον, ἡ Ἐκκλησία ἀγκαλιάζει τόν ἀσθενή, τόν ἀνάπηρο, τόν μή φυσιολογικό, καθώς καί αὐτός εἶναι θεῖο δημιούργημα μέ αἰώνια προοπτική. Ἀπό τή θεολογική σκοπιά, κάθε ἄνθρωπος ἀπό τή στιγμή τῆς σύλληψής του εἶναι ἄξιος σεβασμοῦ καί ἴσης μεταχείρισης ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλικία ἤ τά φυσικά χαρακτηριστικά του. Οἱ γενετικές ἐπεμβάσεις φαίνεται νά ὁδηγοῦν στή μηχανοποίηση καί ἀντικειμενοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ αὐτός ἀντιμετωπίζεται ὡς ἕνα ἀντικείμενο, τό ὁποῖο τό μεταλλάσουμε κατά βούληση. Αὐτό συμβαίνει λόγῳ τῆς μονοδιάστατης εὐγονικῆς θεώρησης, ἡ ὁποία δίνει βαρύτητα στή σωματική καί ὄχι στήν πνευματική ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου». (Μπαρμπούτη Ἀλεξάνδρα, «Ἡ ἠθική θεώρηση τῆς εὐγονικῆς», Θεσ/νίκη 2008, σελ. 124).

⁶ www.eugonia.com.gr/exelixeis-stin-exosomatiki/embryologikes/proemfyteytiki-genetiki-diagnosi/

⁷ «Μέ τήν εἰσαγωγή τῆς προγεννητικῆς ἐξέτασης, ἡ Κύπρος πέτυχε τή μείωση τῶν πιθανοτήτων γέννησης παιδιῶν μέ θαλασσαιμία, ἐνῶ τά τελευταῖα 14 χρόνια γεννήθηκαν μόνο 51 παιδιά μέ τή νόσο ἔναντι τῶν 414 παιδιῶν πού ἀναμενόταν νά γεννηθοῦν, χωρίς τό συγκεκριμένο προγεννητικό ἔλεγχο». (www.reporter.com.cy/health/article/67806/). Καυχῶνται γιά τή μή γέννηση παιδιῶν, πού θά «ἔπασχαν» ἀπό μεσογειακή ἀναιμία (θαλασσαιμία), χωρίς ὅμως νά ἀναφέρουν τί ἀπέγιναν αὐτά τά ἀθῶα ἔμβρυα πού δέν τά ἄφησαν νά γεννηθοῦν φονεύοντάς τα!

⁸ Καζλαρής Χάρης, «Προεμφυτευτική γενετική...», ἔ. ἀ., σελ. 6.

⁹ Ἔ. ἀ., σελ. 9.

¹⁰ Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ὅτι μόνο τό 2014, πού ἔχουμε ἐπίσημα στοιχεῖα, πραγματοποιήθηκαν στήν Ἑλλάδα 14.000 κύκλοι ἐξωσωματικῆς. Κι ἐνῶ σύμφωνα μέ τόν Κώδικα Δεοντολογίας Ἰατρικῶς Ὑποβοηθούμενης Ἀναπαραγωγῆς (ΦΕΚ 293/Τεῦχος Β΄/7.2.2017), γιά νά ἀποφευχθοῦν πολύδυμες κυήσεις, ἐμφυτεύονται 1 ἤ 2 ἔμβρυα (ὅταν βεβαίως ἐφαρμόζεται ὁ Κώδικας), συνήθως γονιμοποιοῦνται πάνω ἀπό 4–5 ὠάρια. Τί γίνονται ὅλα ὅσα δέν ἐμφυτεύονται; Τό ἀναφέραμε ἤδη, τά ἀδύνατα ἤ «μή φυσιολογικά» καταστρέφονται ἤ χρησιμοποιοῦνται σέ πειράματα καί τά ὑπόλοιπα καταψύχονται, ἐάν βεβαίως αὐτό ἐπιθυμοῦν οἱ γονεῖς τους, ἀλλιῶς κι αὐτά καταλήγουν στόν Καιάδα!!!

¹¹ «Τά ἔμβρυα δέν ἔχουν ὅλα τήν ἴδια ἱκανότητα νά ἀνταπεξέλθουν στόν κύκλο κατάψυξης–ἀπόψυξης. Κατά μέσον ὅρο, ἕνα ποσοστό τῆς τάξης τοῦ 20–30% τῶν ἐμβρύων αὐτῶν καταστρέφονται κατά τή διαδικασία αὐτή... Τά κατεψυγμένα ἔμβρυα ἔχουν τή χαμηλότερη πιθανότητα νά ἐμφυτευθοῦν σέ σχέση μέ τά νωπά. Γιά τό λόγο αὐτό καταψύχουμε μόνο τά καλύτερης ποιότητας ἔμβρυα...». (www.biodimiourgia.gr/index.php/el/services/katapsiksi-emvryon). Προσέξτε τήν ὁρολογία: «νωπά» (δηλαδή «φρέσκα»!), «καλύτερης ποιότητας», σάν νά ἀναφέρονται σέ τρόφιμα!!!

¹² Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος σέ εἰσήγησή του στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (6.2.2005) ἀναφερόμενος στό νομοσχέδιο γιά τήν «Ἰατρική Ὑποβοήθηση στήν Ἀνθρώπινη Ἀναπαραγωγή», σημείωνε καί τά ἑξῆς: «Τό τρίτο σημεῖο ἔχει σχέση μέ τό λεγόμενο “πλεονάζον γεννητικό ὑλικό” καί τό λεγόμενο “κρυοσυντηρημένο γεννητικό ὑλικό”, τό ὁποῖο, ὅταν δέν ἐμφυτεύεται σέ ἄλλο σῶμα, χρησιμοποιεῖται γιά θεραπευτικούς ἤ ἐρευνητικούς σκοπούς ἤ καταστρέφεται. Ὁπότε, σέ αὐτήν τήν περίπτωση, ἀκριβῶς ἐπειδή τό γονιμοποιημένο ὠάριο, ἤτοι τό ἔμβρυο, γιά τήν ὀρθόδοξη θεολογία εἶναι ἄνθρωπος, σημαίνει ὅτι ἡ πράξη αὐτή συγκαταλέγεται στήν κατηγορία τοῦ φόνου συγκεκριμένου ἀνθρώπου...». Καί συνεχίζει παρακάτω, ἀναφερόμενος στή χρήση γονιμοποιημένων ὠαρίων (ἐμβρύων) γιά ἐρευνητικούς ἤ θεραπευτικούς σκοπούς: «Γιά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία τό γονιμοποιημένο ὠάριο εἶναι ἔμβρυο – καί ἑπομένως ἄνθρωπος πού ἔχει ψυχή καί σῶμα –, γιατί ὁ ἄνθρωπος “ἅμα τῇ συλλήψει ἐμψύχωται” καί οἱ λειτουργίες τῆς ψυχῆς θά ἐκδηλωθοῦν ἀνάλογα μέ τήν σωματική ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁπότε, τό ἔμβρυο, τόν ἄνθρωπο, δέν μποροῦμε νά τό ὀνομάσουμε ἁπλῶς γεννητικό ἤ γενετικό ὑλικό, τό ὁποῖο μάλιστα μποροῦμε νά χρησιμοποιήσουμε γιά ἐρευνητικούς καί θεραπευτικούς σκοπούς. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά θεωρηθῆ πειραματόζωο». [Σεβασμ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος (Βλάχος), «Ὑποβοηθούμενη Ἀναπαραγωγή», http://alopsis.gr (12.1.2006)].

¹³ Βλ. σχετικό ἄρθρο στό Περιοδικό μας, μέ τίτλο: «1986–2016: 30 χρόνια ἀπό τήν ψήφιση τοῦ ἐθνοκτόνου–«ἐκτρωτικοῦ» νόμου. Καί ἡ ἐμβρυοκτονία συνεχίζεται...!», Ε.Π.Ο., ἀρ. τ. 149/2016, σελ. 3–11 (http://pefip.gr/wp-content/uploads/2016/04/WEB-ΣΕΛΙΔΕΣ-149.pdf).

¹⁴ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως», ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσ/νίκη 1976, σελ. 150. — «Δέν νοεῖται, σέ ζῶντα ἄνθρωπο, νά ὑπάρχει σῶμα ἄνευ ψυχῆς, οὔτε ψυχή ἄνευ σώματος. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: “Τὴν ψυχήν, οὔτε γὰρ προϋφίσταται τοῦ σώματος, οὔτε μεθυφίσταται, ἀλλ᾽ ἅμα τῇ τούτου γενέσει κτίζεται καὶ αὐτή”. Δηλ., ἡ ψυχή, οὔτε προϋπάρχει τοῦ σώματος, οὔτε ὑπάρχει μετά ἀπό αὐτό, ἀλλά ταυτόχρονα μέ τήν γένεση τοῦ σώματος κτίζεται καί ἡ ψυχή. Καί γράφει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης: “Οὔτε γὰρ σῶμα πρὸ τῆς ψυχῆς ὑφίστατο, οὔτε ψυχή πρὸ τοῦ σώματος”, δηλ. ὅτι ἡ ψυχή καί τό σῶμα κτίζονται ταυτόχρονα... Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει, συγκεκριμένα, κάτι πού εἶναι πάρα πολύ καταπληκτικό καί πάρα πολύ χρήσιμο, καί ἔχει βέβαια σχέση καί μέ τό θέμα τῶν ἐκτρώσεων... Λέγει, αὐτός ὁ βαθύτατος θεολόγος ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ἐξ ἀρχῆς τελεία, δέν μπορεῖ ὅμως, ἄν καί εἶναι τελεία ἡ ψυχή, νά ἐκδηλώσει τίς ἐνέργειές της λόγῳ τοῦ μή ἀνεπτυγμένου σωματικοῦ στοιχείου. Οἱ ἐνέργειές της δηλ., μοιραίως, ἀναγκαστικά, ἐμφανίζονται σταδιακά, πῶς; Μέ τήν πρόοδο τῆς σωματικῆς ἀναπτύξεως...». (Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κατερέλος, «Ὀρθόδοξη Ἀνθρωπολογία – Ἐκτρώσεις», http://pefip.gr/?page_id=1357).

¹⁵ «Εἶναι χαρακτηριστικός ὁ κανόνας ταπείνωσης, πού ζητοῦσε ὁ σύγχρονος Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης († 4 Νοεμβρίου), μέ πίκρα κι ὄχι μέ ἠθικιστικό μίσος, ἀπό τίς μητέρες πού εἶχαν κάνει ἔκτρωση ἤ μαῖες πού εἶχαν συνεργήσει σέ ἔκτρωση (τό ἀναγνώριζε καί τούς τό ἀποκάλυπτε ὁ ἴδιος μέ τό διορατικό του χάρισμα): νά ζητιανέψουν γιά ἑφτά μέρες σέ ἑφτά χωριά (μία μέρα σέ κάθε χωριό) καί, ὅ,τι συγκεντρώσουν ἀπό τίς ἐλεημοσύνες, νά τό δώσουν στούς φτωχούς» (www.oodegr.com/oode/synaxaristis/gewrg_karslidis_1.htm) καί μάλιστα νά ντύσουν ὀρφανά καί πτωχά παιδιά. Μία φορά, διηγεῖται κάποιος, «ἐκεῖ πού καθόμασταν (μέ τόν Ὅσιο) ἔξω ἀπό τό κελλί του, εἶπε σέ μιά γυναίκα: “Σκότωσε ἐκείνη τή μύγα. Μπορεῖς νά τῆς δώσεις ζωή;”. “Ὄχι Γέροντα”, εἶπε ἐκείνη. “Τότε πῶς σκότωσες ἕνα, δύο, τρία... ἑφτά παιδιά;”. “Δέν μποροῦσα νά τά ζήσω, πάτερ”. “Νερόβραστο φαγητό ἄς τά τάιζες κι ἄς τά κρατοῦσες”»! (Χατζόπουλος Γεώργιος, «Θαύματα καί Προφητεῖες τοῦ Ὁσίου Πατρός Γεωργίου Καρσλίδη», τόμ. β΄, Δράμα 1983, σελ. 50).

Ὁ δέ νεοφανής Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης († 2 Δεκεμβρίου), γιά τό θέμα τῆς ἐξωσωματικῆς, δίδασκε:

«Ὁ ὀργανισμός μας ἔχει μνήμη, τά κύτταρά μας, οἱ ἱστοί μας, ὅλα. Ἡ ψυχή εἶναι παντοῦ, σ’ ὅλο τό σῶμα.

(Ἐρώτηση): — Ἄν κόψεις ἕνα κομματάκι δάχτυλο καί τό πετάξεις, πετᾶς καί λίγη ψυχή;

— Ὄχι, ἀλλά ὡστόσο καί στήν ἄκρη τοῦ δαχτύλου σου ἔχεις ψυχή. Ἦλθαν γυναικολόγοι καί μοῦ εἶπαν, πώς θ’ ἀρχίσουν πειράματα κι αὐτοί γιά τό παιδί τοῦ “σωλήνα”. Τούς εἶπα νά μήν τό κάνουν αὐτό, εἶναι πολύ κακό. Ἡ γονιμοποίηση εἶναι μυστήριο. Ὅλα τά μέρη τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου λαμβάνουν μέρος στήν συν­ουσία. Ἔχει σημασία αὐτό. Τί παιδί θά βγεῖ; Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ψυχική διάθεση τῶν δύο, ἀπό τήν ἀγάπη τους. Αὐτά ἐπιδροῦν στά νευρικά κύτταρα, στήν κατάσταση τῶν ὀργάνων, στό σπέρμα, στό ὠάριο, στήν σύλληψη. Ἐγώ τούς τό εἶπα: Ἔχω πληροφορία, ὅτι θά γίνει μεγάλο κακό μέ τό παιδί τοῦ σωλήνα...». (Κωστάκου Ἄννα, «Συνομιλώντας μέ τόν Γέροντα Πορφύριο», ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι 2012, σελ. 98–99).

Ὁ Ἅγιος μέ τή φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀπό τότε εἶχε «δεῖ» τίς πνευματικές καί σωματικές ἐπιπτώσεις τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης. Κι ἐρχόμαστε στό σήμερα, 40 χρόνια μετά τή γέννηση τοῦ πρώτου μωροῦ τοῦ «σωλήνα» (25.7.1978), ὅπου, σύμφωνα μέ μελέτες, ὑπάρχουν σοβαρές ἐνδείξεις ὅτι τά παιδιά πού προέρχονται ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση ἔχουν μεγαλύτερη πιθανότητα νά γεννηθοῦν ἤ νά ἐκδηλώσουν κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς τους τά παρακάτω:

«Ἐγκεφαλική παράλυση: Ὑπάρχουν ἐνδείξεις ὅτι τά ποσοστά τῆς ἐγκεφαλικῆς παράλυσης εἶναι ὑψηλότερα (περίπου διπλάσια σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Παν/μίου τοῦ Aarhus στή Δανία) μεταξύ τῶν παιδιῶν πού προῆλθαν ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση (IVF) σέ σύγκριση μέ ἐκεῖνα πού προέρχονται ἀπό φυσική σύλληψη... Μεταβολές γονιδιώματος: Τό DNA τῶν ἐμβρύων πού συλλαμβάνονται μέ ἐξωσωματική γονιμοποίηση διαφέρει ἀπό ἐκεῖνο τῶν ὑπόλοιπων παιδιῶν (Ἔρευνα Σαπιέντσα). Οἱ ἐπιστήμονες ἐντόπισαν διαφορές στό 10% τῶν γονιδίων πού μελέτησαν. Τό γεγονός αὐτό, ὑπογραμμίζουν, δίνει μία λογική ἐξήγηση γιατί τά μωρά ἀπό ἐξωσωματική τείνουν νά ἀντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο γέννησης μέ πολύ μικρό βάρος, προβλήματα ὑγείας καί σπάνιες μεταβολικές διαταραχές... Ἄλλοι ἐπιφανεῖς γενετιστές προειδοποιοῦν ὅτι τά μωρά πού προέρχονται ἀπό ἐξωσωματική γονιμοποίηση κινδυνεύουν νά ἐμφανίσουν σοβαρές παθήσεις (διαβήτη, ὑπέρταση, καρκίνο) κατά τήν ἐνήλικη ζωή.. Καταγράφηκε διπλασιασμός τῶν ἀποβολῶν, τριπλασιασμός τῶν ὄψιμων ἐμβρυϊκῶν θανάτων, πενταπλασιασμός τῆς ἐξωμήτριας κύησης, ὑπερδιπλασιασμός τῆς πιθανότητας γέννησης λιποβαροῦς βρέφους (<2.500gr), διπλάσιες πιθανότητες γιά ἐμφάνιση συγγενῶν ἀνωμαλιῶν καί 17πλάσιες πιθανότητες ἐκτοπικῆς ἐγκυμοσύνης μέ κατεψυγμένα ἔμβρυα». (Χάλδα–Σκαρλάτου Παναγιώτα, Βιολόγος, Γενετική καί Μοριακή Βιολογία, MSc Biology, «Οἱ Κίνδυνοι τῆς Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης, πού κανείς δέ θά σᾶς τούς πεῖ!», www.pentapostagma.gr).

Στό φλέγον θέμα τῆς Ἐξωσωματικῆς Γονιμοποίησης εἴχαμε ἀφιερώσει τό ὑπ' ἀριθμ. 90/2001 τεῦχος τοῦ Περιοδικοῦ μας, μέ τίτλο: «Ἐξωσωματική Γονιμοποίηση καί Προγεννητικός Ἔλεγχος. Ναί ἤ Ὄχι;», βλ. http://pefip.gr/wp-content/uploads/2015/04/90.2001.compressed.pdf‧ ἀξίζει νά τό διαβάσετε στό Διαδίκτυο ἤ νά ζητήσετε νά σᾶς τό ἀποστείλουμε δωρεάν.

Κάθε χριστιανική ψυχή στήν Ἑλλάδα πονάει καί διαμαρτύρεται γιά τήν μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρη­σκειακό. «Ὁδηγό πρός τήν πανθρησκεία» εἶχε χαρακτηρίσει τό νέο τότε πιλοτικό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά ὁ μακαριστός Καθηγούμενός μας, π. Γεώργιος Καψάνης. Καί ἐμεῖς, στοιχημένοι στήν γραμμή πού σταθερά ἀκολουθεῖ ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διαμαρτυρόμαστε γιά τόν πολυθρησκειακό χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος.

Ἅγιον Ὄρος, 3 Μαρτίου 2018

Πρός τήν

Ὀργανωτική Ἐπιτροπή

τοῦ Συλλαλητηρίου γιά τά Θρησκευτικά

στά Προπύλαια, στίς 4 Μαρτίου 2018

Ἀθήνα

Μέ πολλή χαρά ἐλάβαμε τήν πρόσκλησή Σας, νά συμμετάσχουμε στό συλλαλητήριο τῆς 4^ης Μαρτίου, γιά νά διαμαρτυρηθοῦμε γιά τήν μεθοδευμένη ἐπιβολή τοῦ νέου πολυθρησκειακοῦ μαθή­ματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Εὐχαριστοῦμε γιά τήν πρόσκληση. Συγχαίρομε γιά τήν πρωτοβουλία.

Ἐπειδή ἀντικειμενικοί λόγοι δέν ἐπιτρέπουν τήν προσωπική μας παρουσία στό συλλαλητήριο, παρακαλοῦμε νά δεχθεῖτε τήν διαβεβαίωσή μας ὅτι ἡ πρωτο­βουλία σας μᾶς βρίσκει συμφώνους, συνοδοιπόρους καί συναγωνιστές.

Κάθε χριστιανική ψυχή στήν Ἑλλάδα πονάει καί διαμαρτύρεται γιά τήν μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ πανθρη­σκειακό.

«Ὁδηγό πρός τήν πανθρησκεία» εἶχε χαρακτηρίσει τό νέο τότε πιλοτικό πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά ὁ μακαριστός Καθηγούμενός μας, π. Γεώργιος Καψάνης. Καί ἐμεῖς, στοιχημένοι στήν γραμμή πού σταθερά ἀκολουθεῖ ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διαμαρτυρόμαστε γιά τόν πολυθρησκειακό χαρακτῆρα τοῦ μαθήματος.

Πρόκειται γιά οὐμανιστική παιδεία, γιά πανθρησκειακό συγκρητι­σμό. Ἐπιδιώκεται νά ἀκυρωθῆ ἡ Παιδεία τοῦ Γένους, νά ἀποκοποῦν τά παιδιά ἀπό τίς ρίζες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νά ἀφομοιωθοῦν στήν χοάνη μιᾶς οὐμανιστικῆς θρησκευτικότητος, νά προετοιμασθῆ ἡ δαι­μο­νική Πανθρησκεία.

Εἴμαστε Ὀρθόδοξος Χριστιανικός λαός. Ἔχουμε τίς ἁμαρτίες μας, ὡς ἄτομα καί ὡς λαός. Ἀλλά τήν Πίστη μας δέν τήν ξεπουλᾶμε, δέν προδίδουμε τόν θησαυρό πού κράτησε τό Γένος μας ἐδῶ καί 2.000 χρόνια, δέν ζητοῦμε ἀπό τόν Χριστό, ὅπως οἱ Γαδαρηνοί τοῦ Εὐαγγελίου, νά φύγει ἀπό ἀνάμεσά μας. Τό ἔ­καναν ἄλλοι λαοί. «Μόλις ὅμως Αὐτός ἔφυγεν, ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρό­μος καί φρίκη, κατάρρευσις, καταστροφή» (ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος).

Ἄν γίνει ἕνα δημοσψήφισμα, ἄν ὁ λαός μας ἐρωτηθῆ, σίγουρα θά ἐπιλέξει τόν Χριστό στήν Παιδεία καί ὄχι τήν ἀπο-Χριστοποίησί της.

Κάποιοι ἐκσυγχρονιστές τῆς Παιδείας θέλουν νά ἀλλάξουν τήν φυσιογνωμία μας. Νομοθετοῦν, προχωροῦν, ἐπιβάλλουν. Γίναμε δῆθεν πολυπολιτισμική χώρα. Ὡς ἐντολοδόχοι τῆς Νέας Τάξης, θέλουν τά πάντα χλιαρά, ἄνευρα, ὁμογενο­ποιη­μένα. Τόν Χριστό στήν ἴδια μοῖρα μέ τόν Μωάμεθ, τόν Βούδα, τόν Κομφούκιο. Ὡσάν ὅλες οἱ πίστεις νά εἶναι τό ἴδιο. Ἡ μοναδικότητα τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία, χάνεται. Ὁ δάσκαλος στό σχολεῖο προτρέπεται νά εἶναι «ἀντικειμενικός», νά διδάξει τά Θρησκευτικά ἀποστασιοποιημένος ἀπό τήν δική του Πίστη!

Δέν μποροῦμε νά συμβιβασθοῦμε.

Εἴμαστε στό πλευρό τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί τῶν γονέων πού βλέπουν νά ὑπο­σκάπτεται στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους ἡ πίστη στήν μοναδικότητα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Θέλουμε οἱ ὑπεύθυνοι νά δείξουν τήν ἀπαραίτητη εὐαισθη­σία. Νά ἀκούσουν τόν πατρο-Κοσμᾶ, τόν Διδάχο τοῦ Γένους, νά λέει τί «μανθάνομεν εἰς τό σχολεῖον» (Ἰω. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχές, ἐκδ. Τῆνος, σελ. 142). Ζητοῦμε ἀπό τούς ἐκσυγχρονιστές νά ἀκούσουν, ἔστω, τόν δικό τους μέντορα, τόν Κοραῆ, νά ὁρίζει γιά τήν δημόσια παιδεία, ὅτι ἡ θρησκευτική παιδεία εἶναι «κατήχησις», ὄχι πολυθρησκειακό μάθημα («Σημειώσεις εἰς τό προσωρινόν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1822 ἔτους» [ἐνν. τό Σύνταγμα τῆς Α΄ ἐν Ἐπιδαύρῳ Ἐθνοσυνελεύσεως], ἔκδ. ἐν Ἀθήναις, 1933, ὑπό Θεμ. Π. Βορίδου).

Προσευχόμαστε νά ἀποτρέψει ὁ Θεός ἕνα νέο βαρλααμιτισμό.

Προσευχόμαστε νά φυλάξει ὁ Θεός τά παιδιά μας ἀπό τόν σύγχρονο γενιτσαρισμό στόν πανθρησκειακό σχετικισμό.

Προσευχόμαστε νά δώσει ὁ Θεός σύνεση στούς ὑπευθύνους τῆς δημόσιας παιδείας.

Προσευχόμαστε νά κρατήσει ὁ Θεός τά παιδιά μας στόν δρόμο τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ἐμπειρίας, τῆς ἁγιότητος, τῆς θεώσεως.

Ἡ Πολιτεία πρέπει νά ἀνταποκριθῆ. Τό ἀπαιτοῦν οἱ καιροί.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

+ Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Αθήνα, ΙΝΚΑ/ΓΟΚΕ ΔΤ 589/12.03.2018

Το ΙΝΚΑ απαντώντας στα ψευδή δημοσιεύματα περί των λόγων πίεσης των ΗΠΑ να εκδοθούν ηλεκτρονικές ταυτότητας, καθώς και στα πρόσφατα έγγραφα επικοινωνίας επτά Βουλευτών της ΝΔ με τον αναπληρωτή Υπουργό εσωτερικών Νίκο Τόσκα:

1o) Η έκδοση ταξιδιωτικού εγγράφου (διαβατηρίου) διαχειρίζεται και ελέγχεται ολοκληρωτικά από την Ελληνική Αστυνομία με υπερυψηλά κριτήρια ασφαλείας.

Είναι ψέμα ότι μπορεί κάποιος να προσέλθει σε Αστυνομικό Τμήμα Ασφαλείας με πλαστή ταυτότητα και να εκδοθεί πλαστό διαβατήριο, επειδή το αρμόδιο αστυνομικό όργανο ελέγχει άμεσα την ταυτότητα του κατόχου της, μέσω του online ασφαλέστατου και αλάνθαστου συστήματος της Ελληνικής Αστυνομίας.

Το συγκεκριμένο δημοσίευμα στοχοποιεί έμμεσα την Ελληνική Αστυνομία και σε οποιαδήποτε αναδημοσίευση από τα ΜΜΕ στο εξής πέσει στην αντίληψη μας, θα προσφύγουμε στον εισαγγελέα ενημερώνοντας τον για ψευδή είδηση ενάντια της Ελληνικής Αστυνομίας και διασπορά ανησυχίας, δίνοντας του εκτεταμένη ανάλυση του ασφαλέστατου τρόπου έκδοσης διαβατηρίων.

2ο) Το Ελληνικό διαβατήριο συγκαταλέγεται το 2017 στην έκτη θέση αξιοπιστίας σε παγκόσμια επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες για ταξίδια σ όλο σχεδόν τον κόσμο χωρίς έκδοση βίζας.

Οι ΗΠΑ αναφερόμενοι ότι θα επαναφέρουν την βίζα για την είσοδο στην χώρα τους, από πολίτες της Ελλάδας, είναι μια εκβιαστική εικονική απειλή για την οικονομική μας αφαίμαξη να εκδοθεί νέα ταυτότητα που να περιέχει βιομετρικά χαρακτηριστικά, τουλάχιστον εφάμιλλα των διαβατηρίων ώστε να παρακολουθείται ο κάθε πολίτης και σίγουρα δεν συσχετίζεται με την βίζα σύμφωνα με τα προαναφερόμενα.

3ο) Πριν ενάμιση χρόνο στελέχη του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης σε συνάντηση στο Υπουργείο μας είχαν ενημερώσει προφορικά ότι το κόστος των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων ανέρχεται σε 80 εκατομμύρια Ευρώ γεγονός που δεν τα διαθέτουν, έχοντας σημαντικότερες ανάγκες το Ελληνικό κράτος, ενώ μέσα στο 2018 δημοσιεύματα αναφέρουν ότι το κόστος αυτό εκτοξεύεται στα πάνω από 350 εκατομμύρια Ευρώ, δίνοντας την έκδοση της ταυτότητας σε ιδιωτικές εταιρείες. Το πακέτο είναι μεγάλο και ενδιαφέρον, οι εν λόγω πιέσεις των ΗΠΑ και Γερμανίας έχουν να κάνουν ??? με την κερδοσκοπία των ιδιωτικών εταιρειών που επιδιώκουν κάποιοι να βάλουν στο παιχνίδι;

Εμείς λέμε ότι, η διαχείριση και έκδοση των ταυτοτήτων και διαβατηρίων απαιτείται να συνεχίσει να γίνεται μονάχα μέσω της Ελληνικής Αστυνομίας και επίσης ότι είναι απαγορευτικό να συμμετέχει και να έχει πρόσβαση σε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα πολιτών οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία, καθώς και ότι εάν στα μέσα του 2016 η κυβέρνηση σκεφτόταν τα 80 εκατομμύρια Ευρώ, τώρα της περισσεύουν 450 % περισσότερα;

4ο) Το αρμόδιο Υπουργείο μας είχε ενημερώσει επίσης προφορικά ότι δεν χρειάζεται καμία νέα ταυτότητα για να γίνει η ένωση των Υπουργείων και Δημόσιων οργανισμών. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με όσα έλεγε σε δηλώσεις του στην τηλεόραση ο τότε Υπουργός κ. Κουρουπλής, για δήθεν πάταξη της γραφειοκρατίας μέσω της νέας ταυτότητας, και στην ερώτησή μας γιατί διαδίδει τέτοια ψεύδη, η απάντηση ήταν ότι δεν τον είχαν ενημερώσει κατάλληλα, ενώ τώρα έχει πλήρη ενημέρωση.

5ο) Στο γράμμα της 5ης Φεβρουαρίου 2018 του Βουλευτή της Ν.Δ. Μάξιμου Χαρακόπουλου και των έξι που συνυπογράφουν: κ.κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, Κωνσταντίνος Γκιουλέκας, Γεώργιος Καρασμάνης, Δημήτριος Κυριαζίδης, Νίκος Παναγιωτόπουλος και Κωνσταντίνος Τζαβάρας (δείτε: https://tinyurl.com/y93o8gj8) αναφέρουν - ρωτούν «για ποιο λόγο καθυστερεί η έκδοση των αστυνομικών ταυτοτήτων ασφαλείας;», πιέζοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τα 350 εκατομμύρια Ευρώ ???

Θα σας υπενθυμίσουμε ότι στις 14 Ιουνίου 2012 το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης είχε ανακοινώσει ότι από Σεπτέμβρη 2012 θα εκδοθούν νέα δελτία αστυνομικής ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών και από το 2012 μέχρι το 2015 που η ΝΔ ήταν κυβέρνηση γιατί δεν έκδωσε αυτές τις νέες ταυτότητες που αναφέρουν οι βουλευτές;

Μήπως πιέζουν την σημερινή κυβέρνηση για να βρουν έτοιμη την ταυτότητα και για να μην έχουν αυτοί το οικονομικό και πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι εκατομμύρια λαού θα στραφούν ενάντια τους, για θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και της αυτοπροστασίας μας λόγους. Που ήταν τότε αυτοί οι επτά βουλευτές και γιατί δεν πίεσαν τον τότε Πρωθυπουργό κ. Σαμαρά να εκδώσει τις ταυτότητες;

6ο) Είναι γεγονός ότι από τον Νοέμβριο 2017 μέχρι και τον Φεβρουάριο 2018 έχουν πραγματοποιηθεί εξονυχιστικοί έλεγχοι σε 280.000 επιβάτες από την Ελλάδα, σε όλους αυτούς βρέθηκαν μονάχα 35 περιπτώσεις ατόμων που ταξίδευαν με πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα (διαβατήρια ή ταυτότητες). Αριθμός που αντιστοιχεί στο ένα δεκάκις τοις χιλίοις. Μεταξύ αυτών των πλαστών εγγράφων, δεν βρέθηκε ούτε ένα Ελληνικό.

Η στάση της Γερμανίας ως προς την Ελλάδα και τους ταξιδιώτες προς αυτή, παραβιάζει την συνθήκη Σένγκεν και είναι ο μοχλός πίεσης της Γερμανίας για να εκδοθούν νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες στην Ελλάδα, τα 350 εκατομμύρια Ευρώ.

Η κακοποίηση που υπέστησαν οι Έλληνες ταξιδιώτες φθάνοντας στην Γερμανία θα έπρεπε να λυθεί με ένα μεγάλο συγνώμη ή και με αποζημίωση από την Γερμανική κυβέρνηση, αλλά που ευθιξία απούσας της απαίτησης.

Πιθανότατα στις 5 Φεβρουαρίου 2018 που έστειλαν οι 7 το γράμμα στον κο Τόσκα, δεν γνώριζαν τα ανωτέρω, τώρα που τα ξέρουν θα ήταν πρέπον και ζητούμε να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

7ο) Στην απάντηση της ανωτέρω ερώτησης ο κος Τόσκας αναφέρει ότι η προθεσμία εναρμόνισης των Κρατών – Μελών της Ε.Ε. για την έκδοση νέων δελτίων ταυτοτήτων έληγε την 01/01/2006, δεν προσδιορίζει όμως, και κρύβει, το ότι δεν ήταν υποχρεωτική, για αυτό και το Ελληνικό κράτος δεν έχει πρόστιμο για την δήθεν παράλειψη του, αλλά και για αυτό υπάρχουν σήμερα μέλη της Ε.Ε. που δεν έχουν καθόλου !!! αστυνομικές ταυτότητες.

Ότι αφορά τα ταξιδιωτικά έγγραφα (διαβατήρια) η Ε.Ε. αλλά και οι διεθνείς κανόνες (πρότυπα) έχουν εκδώσει οδηγίες για τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά τους και στα οποία η Ελλάδα είναι πλήρως εναρμονισμένη.

Τα υπόλοιπα που διαδίδονται προφανώς είναι ψέματα με κύριο σκοπό να μας πείσουν για την αναγκαιότητα νέας ηλεκτρονικής ταυτότητας, για τα 350 εκατομμύρια Ευρώ.

Το ΙΝΚΑ έχει κυκλοφορήσει Δελτίο Τύπου για την κατά περίπτωση παρεχόμενη φωτοτυπία της σημερινής ταυτότητας με την κατάλληλη αναγραφή σκοπού σε αυτή, ώστε να αποφύγουμε την πιθανή χρήση της φωτοτυπίας σε απάτη οποιουδήποτε κακόβουλου.

Είναι γνωστό από προηγούμενες έρευνες δημοσιογράφων, πλαστά διαβατήρια μπορεί να παραγγείλει οποιοσδήποτε μέσω του διαδικτύου με κόστος από 500 Ευρώ μέχρι 2000 Ευρώ και να τα παραλάβει στο σπίτι του από τρίτες χώρες, και αυτό το γνωρίζουν καλά οι αρμόδιες αρχές, αλλά και η Γερμανία και οι ΗΠΑ.

Το ΙΝΚΑ σε συνεργασία με φορείς και συλλόγους δεν θα σταματήσει τον αγώνα κατά της νέας χωρίς κανένα χρηστικό στοιχείο για τον πολίτη ηλεκτρονικής ταυτότητας που βεβιασμένα θέλουν να μας περάσουν για τα 350 εκατομμύρια Ευρώ.

Ζητούμε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να σεβαστεί τις δύο διαβουλεύσεις που πραγματοποιήθηκαν για αυτές τις νέες ταυτότητες, τις συγκεντρώσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις, από το 2010 που ανακοινώθηκε η λεγόμενη «Kάρτα Πολίτη» μέχρι σήμερα.

Να μην δεχθεί κανένας οποιαδήποτε ηλεκτρονική ταυτότητα, επειδή δεν έχει σκοπό την ταυτοποίηση του πολίτη, αλλά τον έλεγχο και την παράνομη παρακολούθηση του, και που θα είναι έρμαιο του κάθε εκάστοτε Υπουργού αφού θα μπορεί να προσθέτει και να αφαιρεί εξ αποστάσεως όποτε θέλει στοιχεία κατά το δοκούν. Tέτοια ηλεκτρονική ταυτότητα δεν θα διευκολύνει τον πολίτη σε τίποτα αλλά μονάχα όσους θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτή, γνωρίζοντας ηλεκτρονικοποιημένα στοιχεία που ο ίδιος ο κάτοχος της μπορεί να μην ξέρει.

Υπενθυμίζουμε ότι με την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης, τα τσιπάκια και τα προγράμματα τους γίνονται έξυπνα, τόσο που είναι ακραία επικίνδυνα και ανεξέλεγκτα δίνοντας πληροφορίες αλλά και εντολές !!! που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε.

Η εποχή της επέλευσης του ολοκληρωτισμού επιχειρείται να πραγματοποιηθεί με νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες και που ο Οργουελ μοιάζει απλά μια παροδία μπροστά σε αυτά που θα επιχειρήσουν να μπορούν να επιβάλουν σε όλους τους πολίτες.

Πηγή: Ινστιτούτο Καταναλωτών, Ελεύθεροι Έλληνες, ID-on't renounce my freedom

Στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει έκταση το 1/3 της Σαουδικής Αραβίας (εικόνα 1), σύμφωνα με βάσιμες εκτιμήσεις κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός. Γεωγραφικά διαιρείται σε τρία διαμερίσματα: Το πρώτο διαμέρισμα είναι η λεκάνη της Λεβαντίνης και περιλαμβάνει τις ΑΟΖ Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και το ανατολικό τμήμα της Κυπριακής ΑΟΖ (οικόπεδα 2, 3, 9, 12 και 13). Σε αυτή την λεκάνη, κυρίως στην ισραηλινή ΑΟΖ, έγιναν 460 γεωτρήσεις και βρέθηκαν κοιτάσματα φυσικού αερίου που περιέχουν 1,5 τρισ. Μ3 (κυβικά μέτρα) φυσικού αερίου και 3 δισ. βαρέλια πετρελαίου.

 Λεκάνες υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου

 
Στη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει έκταση το 1/3 της Σαουδικής Αραβίας (εικόνα 1), σύμφωνα με βάσιμες εκτιμήσεις κρύβεται ένας αμύθητος θησαυρός. Γεωγραφικά διαιρείται σε τρία διαμερίσματα: Το πρώτο διαμέρισμα είναι η λεκάνη της Λεβαντίνης και περιλαμβάνει τις ΑΟΖ Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ και το ανατολικό τμήμα της Κυπριακής ΑΟΖ (οικόπεδα 2, 3, 9, 12 και 13). Σε αυτή την λεκάνη, κυρίως στην ισραηλινή ΑΟΖ, έγιναν 460 γεωτρήσεις και βρέθηκαν κοιτάσματα φυσικού αερίου που περιέχουν 1,5 τρισ. Μ3 (κυβικά μέτρα) φυσικού αερίου και 3 δισ. βαρέλια πετρελαίου.

Σε αυτό το διαμέρισμα η μεν Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ εκτιμά ότι υπάρχουν αλλά 3,5 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου. Αντιστοίχως, η Γεωλογική Υπηρεσία του Ισραήλ εκτιμά ότι υπάρχουν άλλα 8 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου και 26 δισ. βαρέλια αργού πετρελαίου.

Το δεύτερο διαμέρισμα περιλαμβάνει τον Κώνο του Νείλου, στον οποίο ανήκει αποκλειστικά η ΑΟΖ της Αιγύπτου. Σε αυτό το διαμέρισμα έγιναν περίπου 1900 γεωτρήσεις και βρέθηκαν 1,8 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου χωρίς να συνεκτιμηθεί το κοίτασμα Ζορ που γεωλογικά ανήκει στο τρίτο διαμέρισμα. Η Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ (USGS Technical Report 2010) εκτιμά ότι σε αυτό το διαμέρισμα υπάρχουν άλλα 9 τρις Μ3 φυσικού αερίου.

Το τρίτο διαμέρισμα περιλαμβάνει την περιοχή της Μεσογειακής Ράχης. Η Μεσογειακή Ράχη ξεκινά από τον κόλπο της Κυπαρισσίας στην Ελλάδα και τερματίζει στην ύβωση του Ερατοσθένη, δηλαδή νότια της Λεμεσού στην Κύπρο. Ουσιαστικά περιλαμβάνει τα 3/4 της κυπριακής ΑΟΖ, ένα πολύ μικρό μέρος της αιγυπτιακής ΑΟΖ, όπου βρίσκεται το κοίτασμα Ζορ, όλη την περιοχή νότια των Δωδεκανήσων και όλο το Λιβυκό Πέλαγος (νότια Κρήτη και θάλασσα της Λιβύης).

Σε αυτό το διαμέρισμα οι έρευνες ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2015. Έγιναν τρεις γεωτρήσεις σε κοραλλιογενείς υφάλους, ήτοι στα Ζορ (Αίγυπτος) και Ονησίφορος και Καλυψώ (Κύπροα). Βρέθηκαν 1,1 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου. Τρομερή επιτυχία. Σε αυτή την παρθένα περιοχή που βρίσκεται δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης εντοπίστηκαν και από τις εργασίες των PGS και ΕΔΕΥ 16 στόχοι κοραλλιογενών υφάλων με ακριβώς ίδια χαρακτηριστικά που έχουν οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, στους όποιους ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα στην Αίγυπτο και στην Κύπρο.

Η έκταση των υφάλων ανέρχεται σε 3.310 km2 (τετραγωνικά χλμ). Το Ζορ με μια έκταση υφάλου 100 km2 έχει 0,8 τρισ Μ3 φυσικό αέριο. Με δεδομένο ότι οι κοραλλιογενείς ύφαλοι είναι πάρα πολύ παρεμφερείς, αν έχουμε την ίδια πληρότητα, κάτι που θα το δείξουν σύντομα οι γεωτρήσεις, τα αναμενόμενα αποθέματα θα πρέπει να είναι της τάξης των 26,48 τρισ Μ3 φυσικού αερίου. Αν προσθέσουμε και τα αποθέματα του κόλπου της Κυπαρισσίας 0,5 τρισ Μ3 τότε το σύνολο ανέρχεται σε 27 τρισ Μ3.

Η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου

Τα πολύ πιθανά αποθέματα φυσικού αερίου της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου -σύμφωνα πάντα με τις βάσιμες εκτιμήσεις- διαμορφώνονται συνολικά σε 48 τρισ. Μ3. Κατά χώρα η κατανομή έχει ως εξής:

• Ελλάδα 27 τρισ Μ3.
• Κύπρος (κατά την εταιρεία Spectrum) 4 τρισ Μ3
• Ισραήλ (κατά την δική του Γεωλογική Υπηρεσία) 8 τρισ. Μ3
• Αίγυπτος (κατά την Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ – USGS Technical Report 2010) 9 τρισ Μ3.

Σημειώνεται ότι δεν συμπεριλαμβάνονται τα αποθέματα φυσικού αερίου στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Κρήτης και Κύπρου, ήτοι νότια των νήσων Κάσου, Καρπάθου-Ρόδου και Καστελόριζου. Δεν συνεκτιμώνται, επίσης, τα αποθέματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στο Ιόνιο, στη χερσαία Δυτική Ελλάδα και στον Θερμαϊκό. Το 80% αυτών των ποσοτήτων είναι εξαγώγιμα προς την Ευρώπη, την Άπω Ανατολή και τις ΗΠΑ και ας φαίνεται το τελευταίο προς το παρόν αδύνατο. 

Στις ανωτέρω εκτιμήσεις δεν συμπεριλαμβάνονται και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στον κόλπο της Σύρτης και πολύ πλησίον των θαλασσίων οικοπέδων νοτιοδυτικά της Κρήτης. Την εκμετάλλευση αυτών των κοιτασμάτων θα αναλάβει η κοινοπραξία ExxonMobil, Total και ΕΛΠΕ. Αυτή η ποσότητα των 48 τρισ Μ3 φυσικού αερίου καθιστά την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου την μεγαλύτερη λεκάνη φυσικού αερίου στον κόσμο.

 Εταιρείες που πραγματοποιούν έρευνες σε Κύπρο και Ελλάδα. Ποσότητες φυσικού αερίου που θα μπορούν να διοχετεύονται από την Ελλάδα πρός την Ευρώπη και Ασία

Εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις, τα αποθέματα φυσικού αερίου της Κύπρου και Ελλάδας ανέρχονται σε 31 τρισ Μ3. Αυτό θα το αποδείξουν σύντομα οι γεωτρήσεις που θα γίνουν από τις εταιρείες (εικόνα 2). Για λόγους σύγκρισης και επειδή χρησιμοποιείται ως μέτρο και το κυβικό πόδι, σημειώνουμε ότι το Μ3=35,315 κυβικά πόδια. 

Ανταγωνιζόμαστε τη Ρωσία

Το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των ποσοτήτων φυσικού αερίου προοπτικά θα πάει στην ευρωπαϊκή αγορά, μας καθιστά ανταγωνιστές με την Ρωσία. Αναλυτικότερα, η έκταση των 10 στόχων στα δύο τεράστια οικόπεδα για τα οποία έδωσαν προσφορά η κοινοπραξία ExxonMobil, Total και ΕΛΠΕ είναι 2.000 km2 (όσο ο νομός Χανίων) ήτοι 20 φορές μεγαλύτερη από τον στόχο του κοιτάσματος Ζορ.

Αν αυτοί οι στόχοι έχουν την πληρότητα σε φυσικό αέριο που έχουν οι στόχοι των κοιτασμάτων Ζορ και «Καλυψώ» τότε οι αναμενόμενες ποσότητες θα είναι της τάξης των 16 τρισ. Μ3, ήτοι περισσότερο φυσικό αέριο από όσο έχουν αθροιστικά οι ΑΟΖ Αιγύπτου και Κύπρου. Ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο και υποθέσουμε ότι οι ποσότητες φυσικού αερίου σε αυτές τις δύο περιοχές ανέρχονται όχι σε 16 τρισ. Μ3, αλλά μόνο σε 2 τρισ. Μ3.

Ας υποθέσουμε ακόμα ότι οι ποσότητες φυσικού αερίου στο μπλοκ 10 (κόλπος Κυπαρισσίας – τα δικαιώματα έχει η κοινοπραξία ΕΛΠΕ-Edison) είναι 0,5 τρισ. Μ3 και στο μπλοκ 2 (δυτικά της Κέρκυρας – κοινοπραξία Total, Edison και ΕΛΠΕ) είναι 0,3 τρισ Μ3. Με αυτά τα δεδομένα θα μπορούμε να εξάγουμε ετησίως προς την ΕΕ 45 δισ Μ3 για τουλάχιστον 35 χρόνια (εικόνα 2). Η υπόλοιπη ποσότητα των 1,2 τρισ Μ3, θα μας επιτρέπει να εξάγουμε άλλα 40 δισ Μ3 ανά έτος και επί 30 χρόνια υπό μορφή υγροποιημένου φυσικού αερίου.

Σταθμός υγροποίηση φυσικού αερίου στην Γαύδο με στόχο την εξαγωγή του με πλοία LNG

Η υγροποίηση μπορεί να γίνεται στην Γαύδο (εικόνα 3) και να εξάγεται με LNG πλοία σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή τη λύση προσανατολίζονται οι ExxonMobil και QatarOil για το φυσικό αέριο της Κύπρου.

Τεράστιες επενδύσεις

Οι επενδύσεις που χρειάζονται για να έρθουν τα κοιτάσματα σε παραγωγή είναι τεράστιες. Για κάθε απόθεμα της τάξης του 1 τρισ. Μ3 φυσικού αερίου χρειάζονται επενδύσεις της τάξης των 4 δισ. δολ. Αν όλοι οι 16 στόχοι που έδειξε η ΕΔΕΥ κάτω από την Κρήτη έχουν την ίδια πληρότητα σε φυσικό αέριο που έχει το κοίτασμα Ζορ, τότε οι επενδύσεις που θα κάνουν οι εταιρείες για να φέρουν τα κοιτάσματα σε παραγωγή υπερβαίνουν τα 100 δισ. δολ.

Πρέπει να γνωρίζει ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δραγασάκης ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα έρθει από τις επενδύσεις που θα γίνουν κυρίως στα κοιτάσματα της Κρήτης. Ευχής έργον είναι να έρθει σε επαφή με τον υπουργό Ενέργειας να υπογράψει όσο το δυνατόν ταχύτερα τις σχετικές συμβάσεις για να δει η Ελλάδα μια άσπρη ημέρα. Αυτό το μέγεθος των επενδύσεων μόνο πολύ μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες μπορούν να το σηκώσουν, προσδοκώντας, βεβαίως, σε πολλαπλάσια κέρδη.

Όπως προαναφέραμε, αν και οι 16 στόχοι έχουν την ίδια πληρότητα σε φυσικό αέριο τότε τα αποθέματα του φυσικού αερίου κάτω από την Κρήτη είναι μεγαλύτερα από τα αποθέματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στις ΑΟΖ των χωρών Συρίας, Λιβάνου, Ισραήλ, Αιγύπτου και Κύπρου.

Αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου 75 δισ. Μ3 ετησίως προς την Ευρώπη από το Αζερμπαϊτζάν, χώρες της Ανατολικής Μεσόγειου και την Ελλάδα

Οι ποσότητες φυσικού αερίου που θα μπορούν να διοχετευτούν προς την Ευρώπη από τον East-Med, τον ΤΑΠ και τον ονομαζόμενο Central-Med θα ανέρχονται σε 75 δισ. M3 ανά έτος (εικόνα 4). Αυτή η ποσότητα μπορεί άνετα να αυξηθεί στα 100 δισ Μ3 ανά έτος, καλύπτοντας τις μελλοντικές ανάγκες της ΕΕ, όπως τις προβλέπει ο Μιγκέλ Κανιέτε. Σε δηλώσεις του στις 12/02/2018 μίλησε για αύξηση των αναγκών της ΕΕ σε φυσικό αέριο από 70% σε 83% μέχρι το 2040, ήτοι περαιτέρω αύξηση κατά περίπου 100 δισ. Μ3 ανά έτος.

Βαθύτερα και κοιτάσματα πετρελαίου

Κλείνοντας, θα πρέπει να γίνει γνωστό ότι κάτω από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Κρήτης, που απαντώνται στα πρώτα 4.000 μέτρα (στο Μιόκαινο) υπάρχουν, κατ’ αναλογία με ό,τι περιμένουν οι γεωεπιστήμονες του Ισραήλ, και άλλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Πρόκειται κυρίως για αέριους υδρογονάνθρακες και αργό πετρέλαιο σε μεγαλύτερα βάθη και στα ιζήματα του Ολιγοκαίνου, του Ηωκαίνου, Παλαιοκαίνου, και σε όλα τα ιζήματα στον Μεσοζωϊκό Αιών (εικόνα 5).

 Κοιτάσματα υδρογονανθράκων που μπορεί να υπάρχουν κάτω από την Κρήτη πέραν του φυσικού αερίου

Αν στην ΑΟΖ του Ισραήλ πιστεύουν ότι στα ιζήματα του Μεσοζωϊκού έχουν 26 δισ βαρέλια αργού πετρελαίου τότε κατ’ αναλογία, διότι είμαστε στην ίδια λεκάνη, πρέπει κάτω από την Κρήτη να υπάρχουν ίσως και 75 δισ. βαρέλια. Αυτή η πιθανότητα θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο νέων γεωφυσικών ερευνών από την ΕΔΕΥ.

Εάν, λοιπόν, επιβεβαιωθεί από τις γεωτρήσεις ότι τα αποθέματα φυσικού αερίου στην Κρήτη είναι της τάξεως των 27 τρισ Μ3, δηλαδή 963,505 τρισ κυβικά πόδια, τότε η αξία των κοιτασμάτων -με βάση τις τρέχουσες τιμές- θα είναι της τάξεως των 7,628 τρισ δολ. πάνω από 6 τρισ ευρώ.

Με βάση το νόμο Μανιάτη (4001/2011) το 20% της αξίας των κοιτασμάτων τα παίρνει το δημόσιο, δηλαδή πάνω από 1,2 τρισ ευρώ και 5% της αξίας, παίρνει η περιφέρεια Κρήτης, δηλαδή 305 δισ ευρώ. Υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό χρέος είναι της τάξεως των 330 δισ ευρώ και ο ετήσιος Προϋπολογισμός 52 δισ ευρώ.

Πηγή: slpress.gr

Η δράση της Ιεράς Εξέτασης ανάγκασε τους Βάλδιους να προσαρμόσουν τον χαρακτήρα της αίρεσής τους. Κατά την διάρκεια της Αλβιγηνικής εκστρατείας απολάμβαναν ένα είδος ανοχής για δύο λόγους. Πρώτον, κύριος στόχος των παπικών ήταν οι Καθαροί. Οι εκκλησιαστικοί και κοσμικοί παράγοντες είχαν στραμμένη την προσοχή τους σε αυτούς. Δεύτερον, οι Βάλδιοι είχαν διαμορφώσει το κήρυγμά τους κατάλληλα για την αντιμετώπιση της διδασκαλίας των Καθαρών επίσης, εφόσον κινούνταν στις ίδιες περιοχές, οπότε δεν έδιναν την πρόφαση στους «σταυροφόρους» να τους κυνηγήσουν.

8.3 ΟΙ ΒΑΛΔΙΟΙ

Β’ Μέρος – Βάλδιοι και Ιερά Εξέταση: Ο ΙΓ’ αιώνας

8.3.1 Η αναγνώριση των Βάλδιων από την Ιερά Εξέταση

Η δράση της Ιεράς Εξέτασης ανάγκασε τους Βάλδιους να προσαρμόσουν τον χαρακτήρα της αίρεσής τους. Κατά την διάρκεια της Αλβιγηνικής εκστρατείας απολάμβαναν ένα είδος ανοχής για δύο λόγους. Πρώτον, κύριος στόχος των παπικών ήταν οι Καθαροί. Οι εκκλησιαστικοί και κοσμικοί παράγοντες είχαν στραμμένη την προσοχή τους σε αυτούς. Δεύτερον, οι Βάλδιοι είχαν διαμορφώσει το κήρυγμά τους κατάλληλα για την αντιμετώπιση της διδασκαλίας των Καθαρών επίσης, εφόσον κινούνταν στις ίδιες περιοχές, οπότε δεν έδιναν την πρόφαση στους «σταυροφόρους» να τους κυνηγήσουν.

Η κατάσταση άλλαξε μετά το 1230 και την εμφάνιση της Ιεράς Εξέτασης. Ο νέος εκκλησιαστικός θεσμός δεν είχε ως στόχο του μόνο τους Καθαρούς, αλλά όλους τους αιρετικούς. Ταυτόχρονα απαιτούσε από όλους τους Χριστιανούς, τους οποίους θεωρούσε νόμιμα δεσμευμένους απέναντι στην παπική «εκκλησία» δια του βαπτίσματος, να συμμερίζονται τους σκοπούς της και να συνδράμουν στο έργο της.  Σε σχέση, λοιπόν, με τους Βάλδιους πρώτος στόχος της Ιεράς Εξέτασης ήταν η ενημέρωση των πιστών για τον αιρετικό χαρακτήρα των πλανόδιων κηρύκων.

Οι Βάλδιοι ήταν αιρετικοί. Ποιοι ήταν, όμως, Βάλδιοι; Μέχρι την εμφάνιση της Ιεράς Εξέτασης, Βάλδιοι ήταν οι πλανόδιοι κήρυκες. Η σέκτα ήταν περιορισμένη στον μικρό αριθμό αυτών. Με τον επίσημο χαρακτηρισμό τους ως αιρετικών, αυτόματα ονομάστηκαν αιρετικοί και όσοι ήταν πρόθυμοι να τους ακούσουν ή να τους υποστηρίξουν. Με την νέα κατηγοριοποίηση ο αριθμός τους αυξήθηκε κατ’  επέκταση. Εκτός των κηρύκων, στους Βάλδιους συγκαταλέχθηκαν και όλοι αυτοί, οι οποίοι αποτελούσαν το σύστημα υποστήριξής τους· όσοι τους φιλοξενούσαν στα σπίτια τους, τους παρείχαν τροφή και άνεση, κάλυπταν την δραστηριότητά τους και το πιο σημαντικό από όλα, οργάνωναν συγκεντρώσεις για την διάδοση του κηρύγματος και της αίρεσης. Αυτοί οι ίδιοι ρύθμιζαν και την ροή της πληροφορίας προς τους ανακριτές, παραπλανώντας τους.

Στο θέμα της συγκάλυψης και της μυστικότητας, οι Βάλδιοι ήταν πιο επιτυχημένοι από τις άλλες αιρέσεις. Μπορούσαν να διατηρούν τον παπικό τρόπο εκκλησιαστικής ζωής, χωρίς να έχουν εσωτερικές ιδεολογικές συγκρούσεις. Ο κύκλος υποστήριξης των κηρύκων, λαϊκοί συζευγμένοι με εμφανή ευσέβεια, μπορούσε ν’  αυξάνει ατελείωτα, χωρίς να κινεί υποψίες. Δεν υπήρχε κάτι στην ζωή τους που να τους διακρίνει από  την υπόλοιπη ενορία. Ήταν πολύ δύσκολο για τους ιεροεξεταστές ν’  ανακαλύψουν τους Βάλδιους. Η διδασκαλία τους, ακόμη και στις περιπτώσεις, όπου κυριαρχούσε ο δονατισμός, δεν καλούσε σε αποκοπή από τον παπισμό. Ειδικά στην περίπτωση των Φτωχών της Λυών, ο αντικληρισμός δεν έγινε εμφανής πριν το τέλος του ΙΓ’  αι[1].

8.3.2 Η προσαρμογή των αιρετικών στα νέα δεδομένα

Το μόνο διακριτικό, που μπορούσε να οδηγήσει στην ανακάλυψη των Βάλδιων, ήταν το δημόσιο κήρυγμα. Αυτό εξέλιπε με την εμφάνιση της Ιεράς Εξέτασης. Το διάστημα 1241-2 η δράση του ιεροεξεταστή Pierre Seila την περιοχή του Montauban, έφερε στο φως κάποια από τα λιγοστά στοιχεία που υπάρχουν ακόμη και σήμερα για την αίρεση. Τέσσερις μαρτυρίες δείχνουν ότι το δημόσιο κήρυγμα σταμάτησε με την έναρξη της δράσης των πρώτων ανακριτών.

Κάποιος Raymond Hugues, ανακρινόμενος το 1244 δήλωσε ότι περίπου σαράντα χρόνια πριν είχε ακούσει Βάλδιους να κηρύττουν στην εκκλησία της Aiguesvives μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, μπροστά στο εκκλησίασμα. Το 1243, κάποιος Arnaud Combarieu ισχυρίστηκε ότι είκοσι χρόνια πριν είχε δει Βάλδιους να κυκλοφορούν στους δρόμους του Montauban. Την ίδια χρονιά ένας ιππότης, ο Sais του Montesqieu, δήλωσε ενώπιον των ανακριτών, ότι δεκαέξι χρόνια πριν, καθώς πλησίαζε στην Lacroisille, κοντά στην Puylaurens, συνάντησε στην πύλη της πόλης μια ομάδα ανθρώπων μαζί με τον εφημέριο της ενορίας. Όταν τους ρώτησε τι κάνουν συγκεντρωμένοι εκεί, του απάντησαν ότι μιλούσε ένας Βάλδιος και τον άκουγαν. Κάποια Περεγρίνα, πρώην υπηρέτρια της κόμισσας της Τουλούζης, ομολόγησε στον ανακριτή ότι είχε δώσει τροφή σε τέσσερις Βάλδιους μετά τον θερισμό, στην οικία του P. Ortola, πεθαμένου από καιρό. Αλλά δικαιολογήθηκε ότι τότε οι Βάλδιοι δεν θεωρούνταν αιρετικοί. Όταν ο ανακριτής την ρώτησε για την χρονολογία του συμβάντος, απάντησε ότι πρέπει να είχε γίνει πριν δεκαπέντε ή δεκαέξι χρόνια[2].

Οι παραπάνω μαρτυρίες δείχνουν την ανησυχία του κόσμου εξαιτίας του γεγονότος της αιρετικής δράσης ανθρώπων, τους οποίους τους θεωρούσαν αξιοσέβαστους. Επίσης αποκαλύπτουν ότι το 1204, κατά την πρώτη μαρτυρία, είκοσι χρόνια μετά την Βερόνα, και το 1223, 1227 και 1228, κατά τις υπόλοιπες, δηλαδή πολλά χρόνια μετά την τέταρτη σύνοδο του Λατερανού, οι Βάλδιοι εξακολουθούσαν να μιλούν δημόσια, παρά την επίσημη καταδίκη τους[3].

Μετά το 1230 το δημόσιο κήρυγμα εγκαταλείφθηκε. Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσει κάποιος ένα Βάλδιο κήρυκα ήταν μέσω φίλου, μέσω του κύκλου υποστήριξης και εφόσον είχε διαπιστωθεί ότι δεν θ’  αποτελούσε κίνδυνο για να εκτεθεί. Λόγω της σπανιότητας των πηγών, πρέπει ν’  ανατρέξει κανείς σε μια ομολογία του 1327 για να μάθει πώς γινόταν η επαφή ενός καινούργιου μέλους με τους κήρυκες. Κάποια χήρα στην επαρχία της Castres δέχθηκε κάποια στιγμή την επίσκεψη ενός γείτονα. Αυτός της είπε:

› Αν επιθυμείς να πιστέψεις κάποιο καλό άνθρωπο, τον οποίο φιλοξενώ στο σπίτι και να τον ακούσεις να κηρύττει και να λέει καλά λόγια, είμαι σίγουρος ότι θα ευχαριστηθείς πολύ.

Η χήρα ζήτησε να μάθει περισσότερα.

› Είναι καλός και δίκαιος άνθρωπος,

της απάντησε ο γείτονας.

› Δεν τολμά να εμφανιστεί δημόσια, διότι είναι ένας από αυτούς που διώκονται από την εκκλησία.

Η γυναίκα πήγε και συνάντησε δύο ανθρώπους και τους άκουσε να μιλούν αλλά δεν είδε τα πρόσωπά τους. Τους άκουσε να λένε καλά λόγια, αλλά τίποτα ενάντιο στην πίστη, κατά την δήλωσή της[4].

Ο παλιός τρόπος στρατολόγησης νέων μελών είχε αλλάξει. Εκείνο που ενδιέφερε δεν ήταν η μαζική επέκταση της αίρεσης, αλλά η ασφαλής. Βλέπουμε ότι ακόμη και στην περίπτωση που υπήρχε ενδιαφέρον, λαμβάνονταν προφυλάξεις. Η χήρα δεν είδε τα πρόσωπα των ομιλητών. Η χήρα ήταν γνωστή στον κύκλο υποστήριξης και είχε γίνει η εκτίμηση ότι η προσέγγισή της δεν θα έθετε σε κίνδυνο την ομάδα. Η επιτυχία όλης αυτής της μυστικότητας φαίνεται από την σπανιότητα της αποκάλυψης τέτοιων δικτύων υποστήριξης τον ΙΓ’  αι.

Πώς μπορούσε να φτάσει η Ιερά Εξέταση σε έναν τέτοιο πυρήνα και να τον ξεσκεπάσει; Μέσω της εξομολόγησης ή για την ακρίβεια μέσω τα αποχής από την εξομολόγηση. Και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί. Η Δ’ Σύνοδος του Λατερανού είχε αποφασίσει ότι οι πιστοί έπρεπε να εξομολογούνται τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής[5]. Η διάταξη εφαρμόστηκε αμέσως από τους Βάλδιους, με την διαφορά ότι δεν εξομολογούνταν στον ιερέα της ενορίας ή στους ιερομονάχους της περιοχής τους ή τους επισκέπτες αδελφούς των παπικών ταγμάτων. Εξομολογούνταν μόνο στους πλανόδιους Βάλδιους κήρυκες[6]. Το ότι η παρεκτροπή αυτή επικράτησε στους Βάλδιους αμέσως μετά την Σύνοδο του Λατερανού του 1215 δείχνει ότι δεν πρόκειται για αντίμετρο στις διώξεις της Ιεράς Εξέτασης. Πάντως, αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο στους αιρετικούς, διότι έτσι αποσοβούνταν ο κίνδυνος της αποκάλυψης μέσω της εξομολόγησης, δεδομένου ότι δεν υπήρχε ανοικτή αντίρρηση στους τρόπους της παπικής «εκκλησίας». Συνεπώς οι Βάλδιοι κάλυπταν με αυτό τον τρόπο τα νώτα τους χωρίς να φαίνονται αντιρρησίες στα μάτια των αφελών. Κι όμως, αυτό δείχνει ότι σφετερίζονταν αλλότρια αρμοδιότητα.

Οι παπικές αρχές άργησαν ν’  αντιληφθούν τι γινόταν πίσω από την πλάτη τους. Από την στιγμή που ενημερώθηκαν, η μη συμμετοχή κάποιου στην εξομολόγηση σε κάποιον εξουσιοδοτημένο γι’ αυτήν παπικό έγειρε υποψίες. Ωστόσο δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για την εις βάθος εξέταση των περιπτώσεων[7].  Για να μην εγείρονται υποψίες, οι Βάλδιοι επέτρεπαν και την εξομολόγηση της Τεσσαρακοστής στον ενοριακό ιερέα, θεωρώντας ότι αυτή η τακτική θα τους υπενθύμιζε την διαφορά τους από τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Μέσα στην λογική της συγκάλυψης της δραστηριότητάς τους και πάντα σε αρμονία με την άρνηση εργασίας, οι περιπλανώμενοι Βάλδιοι υιοθέτησαν την άσκηση της ιατρικής. Έτσι, δικαιολογούσαν τα ταξίδια τους στα μάτια του σκεπτικιστή παρατηρητή. Επίσης, όταν ένας πιστός τούς καλούσε ζητώντας τις υπηρεσίες τους, κάλυπταν την ιδιότητα του πάστορα με αυτήν του θεραπευτή[8]. Στα αρχεία του ιεροεξεταστή Pierre Seila αναφέρονται πέντε τέτοιες περιπτώσεις[9]. Οι σύγχρονες παραστάσεις με θεατρικής εκτέλεσης ψευτοθεραπείες στις θρησκευτικές συνάξεις ορισμένων σεκτών, ίσως να έχουν εδώ την αρχή τους.

Το ότι τελικά οι Βάλδιοι είχαν πάστορες ακόμη και σε πρώιμη περίοδο αποκαλύπτεται, παρά την προσπάθεια συγκάλυψης πίσω από την φτώχεια των πηγών, από τις ομολογίες κάποιων μετανοημένων Βάλδιων, των ‘Johannes de Montel’, και ‘Elias B. de Fiac’, στον επίσκοπο της Valence-d’ Albigeois στην Languedoc. Αυτοί οι τρεις αποκάλυψαν μια σκανδαλιστική εικόνα της αίρεσης, την οποία εγκατέλειψαν. Ανέφεραν ότι οι Βάλδιοι διενεργούσαν Ευχαριστίες σε ακαθόριστο χρόνο, εξομολογούνταν μεταξύ τους, εξέλεγαν επισκόπους, επέτρεπαν σε αμόρφωτους να κηρύττουν, ακόμη και σε γυναίκες, και μεταξύ τους φανέρωναν το μίσος τους για την παπική «εκκλησία». Βάπτιζαν ή αναβάπτιζαν εαυτούς και αλλήλους, δεν παραδέχονταν τις νηστείες, καλούσαν σε αποχή από τον όρκο, αν και οι ίδιοι ορκίζονταν συνεχώς, παραβαίνοντας τους όρκους τους. Κατηγόρησαν, μάλιστα κάποια Μαρία της Ναρβόννης, ότι είχε σαρκικές επαφές με τέσσερις κήρυκες[10].

Οι κατηγορίες των μετανοημένων Βάλδιων δεν στερούνται ακρίβειας, ακόμη και αν το θέμα των σαρκικών επαφών ληφθεί ως υπερβολή. Ειπώθηκε ότι οι γυναίκες της αίρεσης είχαν ενεργό ρόλο στο κήρυγμα και συμμετείχαν στις πλανόδιες ομάδες. Πηγές δείχνουν ότι και μετά τα μέσα του ΙΓ’  αι. ο ρόλος αυτός παρέμενε σε ισχύ. Κάποια Geralda φιλοξενήθηκε από ένα μέλος της σέκτας στο Montauban[11]· οι Raymunda de Balinis και Alazais Calosa ανακαλύφθηκαν στην Ναρβόννη και το σπίτι που τις φιλοξένησε παραδόθηκε στις φλόγες[12]· οι Arnalda και Bona Domina συνελήφθησαν στην Castres το 1239 και η μια εκτελέστηκε ενώ η άλλη μετανόησε[13]. Μόλις το 1300 εγκαταλείφτηκε η συμμετοχή των γυναικών στις περιπλανώμενες ομάδες.

Οι παραπάνω ομολογίες δεν είναι οι μοναδικές που αναφέρονται στα πραγματικά αισθήματα των Βάλδιων απέναντι στην εκκλησία και τους ιερείς. Ανάλογη περιγραφή υπάρχει και στον Étienne de Bourbon. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα που έβγαλε ως ιεροεξεταστής από τις ανακρίσεις Βάλδιων, αυτοί αρνούνταν οποιαδήποτε πνευματική αξία στις ιεροπραξίες κακού ιερέα, ενώ αναγνώριζαν ανάλογη αρμοδιότητα σε λαϊκούς. Απέρριπταν πολλές από τις ακολουθίες του παπισμού κι έτρεφαν αντικληρικαλιστικά αισθήματα[14]. Από αυτή την περιγραφή γίνεται κατανοητό ότι οι διώξεις εκ μέρους της Ιεράς Εξέτασης είχαν απαλύνει τις διαφορές μεταξύ των Λυωνιστών και των Λομβαρδών Βάλδιων.

Οι Βάλδιοι της Languedoc είχαν μια χαρακτηριστική τελετή, η οποία δεν επικράτησε στις ομάδες άλλων περιοχών. Μερικές ομολογίες μιλούν για την ευλογία άρτου και ιχθύος, τα οποία στην συνέχεια κατανάλωναν κατά την Μεγάλη Πέμπτη[15]. Στα αρχεία των ανακρίσεων από τον Pierre Seila υπάρχουν όμοιες ομολογίες με την προσθήκη της ευλογίας του οίνου[16]. Τα μέλη μπορούσαν να πάρουν τον άρτο στο σπίτι τους και να τον καταναλώσουν εκεί[17]. Η τελετή αυτή επέζησε μέχρι το 1300 ως είδος μυστικού δείπνου μόνο για τους κήρυκες[18].

Η συνάντηση των κηρύκων με τους πιστούς υποστηρικτές ξεκινούσε με το «ασπασμό της ειρήνης[19]». Στην συνέχεια οι πιστοί φιλοξενούσαν τους πλανόδιους «αδελφούς» στις οικίες τους για μερικές ημέρες. Τους έδιναν δώρα, τροφή, χρήματα ή ρούχα για το καλωσόρισμα. Στην συνέχεια συνεστιάζονταν και άκουγαν το κήρυγμά τους. Δεν αναφέρεται τυπικό τιμητικής προσκύνησης των «αδελφών» από τους πιστούς, όπως στην περίπτωση των Καθαρών. Υπάρχει, βέβαια, μια μαρτυρία, κατά την οποία ‘Pana’ αγαπούσε τον ‘Petrus de Vallibus’, τον αιρεσιάρχη, ως άγγελο του Θεού[20].

8.3.3 Η εξάπλωση της αίρεσης

Από τα στοιχεία που προκύπτουν από τις πηγές, εξάπλωση της αίρεσης έγινε στην Νότια Γαλλία με ταχείς ρυθμούς το πρώτο μισό του ΙΓ’ αι. Από τα Πυρηναία και την Ναρβόννη, όπως δείχνει η περίπτωση του Durand de Huesca, προς την Τουλούζη, το Montauban και το Quercy. Νοτιοανατολικά, στο Montpellier, την Nîmes, την Αβινιόν μέχρι την Προβηγκία. Στην συνέχεια βορειότερα στην Βουργουνδία. Οι κήρυκες μπορεί να ταξίδεψαν μακρύτερα, αλλά δεν είχαν πάντα θετικά αποτελέσματα. Στην περιοχή του Montauban, όπως φαίνεται από τα αρχεία του Pierre Seila το 1241-2 και των Bernard de Caux & Jean de St. Pierre το 1245-6, πολυπληθείς εστίες υπήρχαν επίσης στις περιοχές Gourdon και Montcucq και σποραδικές περιπτώσεις εντοπίστηκαν στις πόλεις Beaucaire, Sauveterre, Moissac και Castelnau.

Οι επόμενες πληροφορίες για τους Βάλδιους της Οξιτανίας προέρχονται από τις αρχές του ΙΔ’, αλλά αναφέρονται και σε παλαιότερες εποχές. Το 1310 ιεροεξεταστές με έδρα την Τουλούζη διέταξαν την σύλληψη και κράτηση κάποιων Βάλδιων της Γασκώνης, οι οποίοι ήταν μετανάστες από την Βουργουνδία[21]. Η μετοίκηση στον νέο τόπο εγκατάστασης είχε γίνει κάποιες δεκαετίας πρωτύτερα. Στην δεκαετία που ακολούθησε συνελήφθησαν και δικάστηκαν αρκετοί κάτοικοι της περιοχής. Εστίες Βάλδιων ανακαλύφθηκαν στην Auch, δυτικά της Τουλούζης, και μικρότεροι αριθμοί στην επαρχία Rodez, όπως και στην Rouergue. Σ’  αυτήν την περιοχή έδρασαν δύο γνωστοί από τα κεφάλαια για τους Καθαρούς ιεροεξεταστές, ο Bernard Gui και ο Jacques Fournier, επίσκοπος Pamiers και μετέπειτα πάπας Βενέδικτος ΧΙΙ (1334-1342), στην Αβινιόν. Τα αρχεία από τις δίκες συγκεντρώθηκαν από τον Ολλανδό Philips van Limborch και εκδόθηκαν ως παράρτημα («Ποινολόγιο - Liber sententiarum») στην «Ιστορία της Ιεράς Εξέτασης» του ιδίου το 1692[22].

Ως τόπος γέννησης πολλών από τους καταδικασμένους φέρονται στα έγγραφα, χωριά της επαρχίας Besançon. Ωστόσο, αυτοί ήταν Βάσκοι δεύτερης γενιάς και οι γονείς τους, προερχόμενοι  από την Βουργουνδία, είχαν εγκατασταθεί εκεί την περίοδο 1280-1290[23]. Πολλοί από αυτούς δήλωσαν ότι είχαν εγκαταλείψει την Βουργουνδία, εξαιτίας των διωγμών των Βάλδιων εκεί, από τον ιεροεξεταστή Fra Guy de Reims[24]. Ακόμη και όσοι δεν κατάγονταν από την Βουργουνδία συνδέονταν μαζί τους με επιγαμίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι σ’  αυτή την περίπτωση οι Βάλδιοι έκαναν κλειστούς γάμους, μόνο με μέλη της αίρεσης και επίκεντρο τα χωριά Mazères, Castelnau-Barbarens, Lartigue, Marciac, St-Gaudens, Mirande, Bars & St. Jean-le-Comtal (επαρχία Auch) και Alzon, μεταξύ του Montpellier και Millau, στην επαρχία της Rodez[25].

Αυτό που προκύπτει από τα παραπάνω σχετικά με την εξάπλωση της αίρεσης, είναι ότι έχουμε μαζική μετανάστευση από μια περιοχή σε μια άλλη, εξαιτίας των διώξεων του παπισμού. Παρόμοιες μετακινήσεις συνέβησαν αργότερα από τις Άλπεις προς την Προβηγκία και από κει προς Καλαβρία και Απουλία.

Μέσα από την εξέταση των καταθέσεων βλέπουμε ότι οι Βάλδιοι αυτοαποκαλούνται «αδελφοί»[26]. Ο παπικός κλήρος αποκαλείται «εθνικοί», και είναι αυτοί που τους ονόμασαν «Φτωχούς της Λυών»[27]. Στις ομάδες αυτές εμφανίζονται άτομα με πρωτεύοντα ρόλο και προέρχονται από την τάξη των κηρύκων. Από τους πρώτους αρχηγούς που έφτασαν από την Βουργουνδία ήταν ο Jean de Grandvaux, περίπου 1275[28]. Τέτοιοι ήταν επίσης οι Étienne Porchier από την Lons-le-Saulnier και Étienne Bordet[29]. Μεταγενέστερος εμφανίζεται κάποιος Cristinus Maynes (ίσως από Maine), τον οποίο ονομάζουν αγράμματο[30]. Οι κήρυκες ονομάζονται σε κάποιες περιπτώσεις και Τέλειοι, πιθανότατα ως δάνειο είτε από μπέρδεμα με τους Καθαρούς. Για παράδειγμα ο Jean Canoat, ήταν ‘Valdensis perfectus’[31]. Στην ίδια συλλογή αναφέρεται μόνο μια γυναίκα κήρυκας, η Raymonde de Castres[32], οπότε συμπεραίνεται ότι η συμμετοχή γυναικών σε αυτή την τάξη τείνει να εκλείψει.

Κάποιοι μάρτυρες ονομάζουν τους κήρυκες ως ‘clerici[33]’. Η λέξη τoν Μεσαίωνα είχε διπλή σημασία· σήμαινε είτε τον κληρικό, είτε τον εγγράμματο[34]. Δεν είναι ξεκάθαρο με ποια έννοια χρησιμοποιείται. Αν χρησιμοποιείται με την έννοια του κληρικού, τότε αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι υπήρχαν Βάλδιοι που διήγαν διπλή ζωή. Αυτό θα φανεί καθαρότερα στην επόμενη περίπτωση. Αν χρησιμοποιείται με την έννοια του εγγράμματου, τότε αναλογικά με τους υπόλοιπους κατονομασμένους κήρυκες, οι τέσσερις περιπτώσεις των ‘clerici’ δείχνουν ότι ακόμη και στις αρχές του ΙΔ’ αι. η τάξη των κηρύκων ήταν στην συντριπτική της πλειοψηφία αγράμματοι άνθρωποι.

Στις ομολογίες αυτές βρίσκεται η ιστορία του Jean Philibert de St-Sauver, ο οποίος ήταν ιερέας στην Βουργουνδία. Περί το 1283 εστάλη από την Βουργουνδία στην Γασκώνη, να ψάξει κάποιον φυγά Βάλδιο. Εκεί ήρθε σε επαφή μαζί τους κι έγινε φίλος τους. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην Βουργουνδία εγκαταστάθηκε μόνιμα στην επαρχία Auch. Αρχηγός των ομάδων εκεί ήταν ο προαναφερθείς Cristinus. Αυτός του πρότεινε να γίνει Βάλδιος κήρυκας. Ο Jean Philibert δέχθηκε. Το 1298 ανακρίθηκε από τον ιεροεξεταστή Guy της Ρεμ. Αρνήθηκε να ορκιστεί και φυλακίστηκε για κάποιο διάστημα στον Άγιο Λαυρέντιο της Grandvaux, κοντά στην Besançon. Αργότερα δέχθηκε να ορκιστεί, αποκήρυξε την αίρεση και αφέθηκε ελεύθερος. Η μετάνοιά του δεν ήταν ειλικρινής. Γύρισε στην Γασκώνη ως παπικός ιερέας, αλλά εξακολουθούσε να έχει κρυφές σχέσεις με τους Βάλδιους. Συνελήφθη πάλι το 1311 και εξετάστηκε από τους ανακριτές της Τουλούζης. Καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε οκτώ χρόνια αργότερα[35].

Στις ομάδες της Γασκώνης η εξομολόγηση γινόταν μόνο στον πάστορα της σέκτας τακτικά. Οι εξομολογούμενοι λάμβαναν από αυτόν το κανονικό επιτίμιο. Η πλειοψηφία των συλληφθέντων ομολόγησε ότι εξομολογούνταν με αυτόν τον τρόπο. Την εξομολόγηση άκουγαν οι παλαιότεροι και αιδεσιμότεροι των «αδελφών». Κάποια Pierrette ‘la Crestiana’, εξομολογούνταν σ’  αυτούς επί δεκατέσσερα έτη[36]. Κάποιος Pierre Aymon από την Alzon εξομολογούνταν στους Βάλδιους πάστορες επί σαράντα πέντε έτη[37] (η ομολογία χρονολογείται το 1320). Η ίδια Pierrette κατονόμασε 12 Βάλδιους πάστορες, τους οποίους είχε γνωρίσει προσωπικά. Όπως αναφέρθηκε αλλού, και σ’  αυτές τις περιπτώσεις επιτρεπόταν η εξομολόγηση σε παπικό, όχι ουσιαστικά, αλλά για τα προσχήματα. Ήταν σημαντικό για την επιβίωση της αίρεσης, να μην αναφέρονται σ’ αυτήν στις εξομολογήσεις τους. Ο Helyas Garin της Alzon ήταν αδελφός ενός πάστορα εξομολογητή, του HUguet. Εξομολογούνταν τακτικά και στον εφημέριο της ενορίας του, φροντίζοντας επιμελώς να μην αποκαλύπτει στοιχεία για τις σχέσεις του με τους Βάλδιους[38].

Αυτό που προκύπτει από την εξέταση των στοιχείων της περιόδου είναι η ανάπτυξη κάποιας «εκκλησιαστικής» δομής στην σέκτα. Οι πάστορες φρόντιζαν ν’ ακούν την εξομολόγηση των ακολούθων τους, να ορίζουν επιτίμια, να διδάσκουν το Ευαγγέλιο, το οποίο στις περισσότερες των περιπτώσεων γνώριζαν απ’  έξω, όχι ολόκληρο και ως έτυχε, αλλά τα ευαγγελικά αναγνώσματα των Κυριακών στην καθομιλουμένη, όχι στα λατινικά. Σημαντικό είναι να πούμε ότι οι ίδιοι οι πάστορες διαμόρφωναν και τα πρότυπα ηθικής. Υπάρχει μία τάση υποκατάστασης της παπικής «εκκλησίας». Υπάρχουν επίσης αντικληρικαλιστικά αισθήματα. Δεν εκφράζονταν, όμως, πάντα. Είναι εμφανής η προσπάθεια να καθησυχάζεται το κοινό, ότι πρόκειται για «εκκλησιαστικό» ή «παραεκκλησιαστικό» σχήμα, στα μάτια των αφελών. Για παράδειγμα, η Agnes de na Bernarda είχε σχέσεις με τους Βάλδιους επί επταετία. Όταν έμαθε ότι ο παραπάνω αναφερθείς Huguet Garin της Alzon καταδικάστηκε και κάηκε ως αιρετικός, τους εγκατέλειψε, λέγοντας ότι την ξεγελάσανε[39]. Το ίδιο και ο Gerald, ο γιος του Formont, ο οποίος θεωρούσε τους Βάλδιους ‘καλούς ανθρώπους’ μέχρι την στιγμή που έμαθε ότι τους αναζητούν οι ιεροεξεταστές[40].

Η ρητορεία των Βάλδιων για την αιτιολόγηση της ύπαρξής τους στους απλούς ανθρώπους, ήταν απλή και αφελής. Οι πάστορες καταφέρονταν εναντίον του κλήρου σε σχέση με το κήρυγμα και την Αγία Γραφή. Έλεγαν, λοιπόν, ότι ο παπικός κλήρος κρατούσε το λαό εσκεμμένα σε άγνοια, όσον αφορά την γνώση της Αγίας Γραφής και του θείου νόμου, με σκοπό να εξασφαλίζουν την εξουσία τους επί του ποιμνίου. Σ’  αυτό συμπλήρωναν με κακεντρέχεια, ότι αν ο κλήρος έδινε την Αγία Γραφή στον κόσμο θα ήταν λιγότερο πλούσιος. Αυτά βεβαιώνονται από ομολογίες, όπως της Jacqueta, χήρας του Philipot στο Combe-Rotgier[41].

Αιτία της αποκάλυψης των δραστηριοτήτων των Βάλδιων σε αυτή την περίπτωση ήταν η σύλληψη του Huguet Garin της Alzon. Αυτός γεννήθηκε σε οικογένεια Βάλδιων και ανατράφηκε για να γίνει πάστορας, από τους γονείς του Guillaume και Helys. Η εκπαίδευσή του ανατέθηκε στον Barthélemi de Cajarc, με τον οποίο ταξίδευε, ως ακόλουθος του πλανόδιου κήρυκα. Ο Huguet Garin ήταν υπεύθυνος για τον προσηλυτισμό φίλων και συγγενών στην Alzon. Η σύλληψη κι εκτέλεσή του στην Αβινιόν, παπική έδρα της εποχής, οδήγησε στο ξεσκέπασμα και των υπολοίπων μελών και τις δίκες της Τουλούζης. Μετά τα γεγονότα, οι Βάλδιοι και κυρίως οι Βουργουνδοί Βάλδιοι εξαφανίζονται από το προσκήνιο, περνούν στην αφάνεια, όπως συνέβη και με τις ομάδες των Βάλδιων της Languedoc του προηγούμενου αιώνα. Αναγκαστικά, πρέπει να περιμένουμε την ολοκλήρωση των ερευνών κάποιου άλλου ιεροεξεταστή, για να ρίξουμε μια ματιά στην σκοτεινή τους ιστορία.

8.3.4 Οι Βάλδιοι στην Pamiers. Η εμφάνιση του Οικουμενισμού

O Jacques Fournier, επίσκοπος Pamiers και μετέπειτα πάπας Βενέδικτος ΧΙΙ, έδρασε ως ιεροεξεταστής στην επαρχία του την περίοδο 1318-1325. Τα αρχεία των ανακρίσεων που διενεργήθηκαν από αυτόν[42], αποτελούν πηγή για την εξέταση του Καθαρισμού στην περιοχή του Montaillou και δευτερευόντως για την μελέτη μιας μικρής κοινότητας Βάλδιων, με αρχηγό τον Raymond de Sainte-Foy, από την La Côte-St-André στην Isère. Ο Raymond συνελήφθη μαζί με την γυναίκα που τον φρόντιζε, την Agnes Francou, και ένα ακόμη ζευγάρι, τον Jean Fustier και την Huguette de Vienne[43].

Όταν συνελήφθη ο Raymond ήταν κοντά στα σαράντα του χρόνια. Δήλωσε διάκονος, αλλά όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια δεν ανήκε στην παπική «εκκλησία». Ήταν μορφωμένος και μάλιστα θεολογικά κατηρτισμένος, αφού είχε σπουδάσει στην σχολή (stadium) των Φραγκισκανών στο Montpellier[44]. Ήταν διάκονος ενός κοινοβίου με μέλη αυτούς που συνελήφθηκαν μαζί του. Το κοινόβιο δεν ήταν αυτοκέφαλο. Οι διάκονοι εκεί, όπως ο Raymond ανήκαν σε μια ιεραρχία. Πάνω από τους διακόνους ήταν οι ιερείς και πάνω από αυτούς ένας ‘majoralis’. Τον τίτλο κατείχε ο Ιωάννης της Λωρραίνης (Jean de Lorraine), από το 1300[45]. Οι διάκονοι είχαν υποχρέωση να παρέχουν εξυπηρετήσεις στους ιερείς. Αρχηγός της κοινότητας ήταν ο ‘majoralis’, ο οποίος χειροτονούσε τους ιερείς και τους διακόνους. Στο κοινόβιο επικρατούσε αγαμία. Παντρεμένα ζευγάρια ή χήρες με παιδιά δεν γίνονταν δεκτοί.

Η κοινότητα ανήκε στην αίρεση των Βάλδιων, αν και εμφανίζει κάποια ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ο Jean de Lorraine, o Jean de Châlon[46] και ο Jean de Grandvaux[47] είναι πιθανότατα το ίδιο πρόσωπο. Ο Raymond γνώριζε τον Cristinus, ο οποίος ανέλαβε ‘majoralis’ μετά τον Ιωάννη της Λωρραίνης. Ήξερε επίσης τους Barthélemi de Cajarc και Jean Moran. Η Huguette de Vienne γνώριζε τους Gerard de Provence και Jean de Cernon. Όλοι αυτοί εμφανίζονται στα προηγούμενα αρχεία της Τουλούζης[48]. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει είναι η μοναδική οργάνωση που εμφανίζεται σε αυτή την κοινότητα και δεν βρίσκεται σε κάποια άλλη από τις προηγούμενες. Ίσως να οφείλεται σε εξέλιξη εντός της αίρεσης, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποκαλύφθηκαν σ’ αυτήν την περίπτωση περισσότερα, από όσα στις προηγούμενες.

Από τις καταθέσεις μαθαίνουμε τον τρόπο λειτουργίας της ιεραρχίας. Ο ‘majoralis’ εκλέγονταν από τους ιερείς και τους διακόνους, κατόπιν συσκέψεως. Ο εκλεγείς αρχικά αρνούνταν να αναλάβει εθιμοτυπικά, αλλά «υποχρεωνόταν» από τους υπόλοιπους ν’  αποδεχθεί τα καθήκοντά του. Χειροτονούνταν είτε από τον προηγούμενο, αν βρισκόταν ακόμη στη ζωή, ή από τον παλαιότερο ιερέα[49].

Για να γίνει κάποιος διάκονος έπρεπε να συμμετέχει στην ζωή της κοινότητας, τουλάχιστον μια εξαετία. Αν η κοινότητα ήταν ευχαριστημένη με την διαγωγή του, γινόταν μια σύσκεψη και αποφασιζόταν η ανάθεση της διακονίας στο άτομο. Ακολουθούσε τελετή χειροτονίας, όπου ο ‘majoralis’ έβαζε τα χέρια του στο κεφάλι του υποψήφιου και προσευχόταν να λάβει το Άγιο Πνεύμα. Μετά λεγόταν το Πάτερ Ημών και το Ave Maria. Όσοι διάκονοι εκτελούσαν ικανοποιητικά τα καθήκοντά τους μπορούσαν στην συνέχεια να γίνουν ιερείς. Πάλι ακολουθούσε τελετή, της οποίας το τυπικό προέβλεπε να θέτουν τα χέρια τους στο κεφάλι του υποψηφίου ο ‘majoralis’ και οι παραβρισκόμενοι ιερείς[50].

Μόνο ο ‘majoralis’ μπορούσε να κάνει μια απομίμηση Θ. Ευχαριστίας. Κατά την Μεγάλη Πέμπτη έπλενε τα πόδια των ιερέων. Στην συνέχεια ευλογούσε άρτο, οίνο και ψάρι εις απομίμηση του Μ. Δείπνου. Αυτή η τελετή ήταν μόνο για τα μέλη του κοινοβίου και όχι για απλούς πιστούς[51]. Οι ιερείς είχαν ως καθήκον ν’ ακούν τις εξομολογήσεις των πιστών και να βάζουν επιτίμια[52].

Στην ομολογία του ο Raymond ισχυρίστηκε ότι η ιεροσύνη των παπικών και των Βάλδιων ήταν «κλάδοι[53]» του ίδιου θεσμού, και καθένας είχε την αξία του στην δικιά του «εκκλησία». Επίσης, ισχυρίστηκε ότι ο ‘majoralis’ είχε την ίδια πνευματική αρμοδιότητα με τον παπικό επίσκοπο, και οι ιερείς την ίδια ικανότητα να τελούν μυστήρια, είτε ήταν παπικοί είτε Βάλδιοι. Δεν παραδεχόταν ότι η εγκυρότητα των μυστηρίων εξαρτιόταν από την ηθική του ιερέα[54]. Ακόμη περισσότερο, εμφανίστηκε να πιστεύει ότι η ομάδα ήταν καθόλα «ορθόδοξη», τίποτα παραπάνω από ένα μεταρρυθμιστικό «εκκλησιαστικό» κίνημα, το οποίο περίμενε την νομιμοποίησή του από τον παπισμό, για να βγει στην επιφάνεια. Σκοπό του δήλωνε την αναμόρφωση της πνευματικής ζωής με βάση την Αγία Γραφή και την προώθηση της εξομολόγησης.

Ήταν άραγε, αυτός ο φαινόμενος Οικουμενισμός μια προσπάθεια συνδιαλλαγής με τον παπισμό, ενώπιον του ιεροεξεταστή; Αν ναι, τότε ποιες ήταν οι πραγματικές ιδέες του Raymond;

Δουλειά του Jacques Fourier, όπως και κάθε ιεροεξεταστή ήταν η εις βάθος εξέταση τέτοιων δηλώσεων και η εμπειρία από προηγούμενες ανακρίσεις, κυρίως Καθαρών επαγγελματιών  στην εξαπάτηση, ήταν πολύτιμη. Έτσι, ύστερα από τις κατάλληλες ερωτήσεις ο Raymond δήλωσε ότι ο ιερέας δεν ήταν το απαραίτητο στοιχείο για την τέλεση μιας Θ. Λειτουργίας. Αρκεί να υπήρχε δισκοπότηρο, οίνος, άρτος, ύδωρ και κάποιος να απαγγείλει τα ιδρυτικά λόγια του μυστηρίου. Όταν ρωτήθηκε για το θέμα της εξουσιοδότησης, ο Raymond απάντησε ότι ο ‘majoralis’ είχε εξουσιοδότηση από τον Θεό και δεν χρειαζόταν κανενός άλλου. Έτσι, μπορούσε να κηρύττει, να στέλνει «αδελφούς» να κηρύττουν, να εξομολογεί, όπως και οι ιερείς. Η απάντηση του απ. Πέτρου στο συμβούλιο των Ιουδαίων (Πραξ. 5.29) ήταν η βάση όλης της απολογίας του Raymond. Η υπό εξέταση ομάδα συμφωνούσε με τον παπισμό σε όσα θέματα θεωρούσε ότι ήταν σύμφωνα με την Αγία Γραφή και ακολουθούσε την δικιά της πρακτική στα υπόλοιπα. Έχουμε δηλαδή κλασσικό παράδειγμα Βάλδιων.

Συμπεραίνεται, λοιπόν, ότι συστατικό του φαινόμενου Οικουμενισμού του Raymond ήταν η ανειλικρίνεια. Ο Οικουμενισμός του ήταν αποτέλεσμα της θεολογικής του εκπαίδευσης στη σχολή των Φραγκισκανών, χωρίς όμως ν’  αποτελεί αυτόνομη θεολογική παράδοση εντός της αίρεσης[55]. Αποτελεί προσπάθεια συμβιβασμού με αφετηρία τα σημεία συνάντησης των δύο θεολογιών, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν περισσότερα. Άρα ο οικουμενιστικός χαρακτήρας των Βάλδιων προηγείται χρονικά του διαμαρτυρόμενου της μεταρρύθμισης. Πάντως, οι παπικοί τότε δεν ενέδωσαν.

8.3.5 Οι Βάλδιοι στην Τουλούζη

Τις πληροφορίες για τους Βάλδιους της Τουλούζης τις οφείλουμε στα αρχεία του ιεροεξεταστή Bernard Gui. Αυτός έδρασε στην περιοχή μεταξύ των ετών 1307 ως 1324. Τα αρχεία αποτέλεσαν την βάση του «Practica Inquisitionis Heretice Pravitatis»[56], στο οποίο ένα κεφάλαιο αφιερώνεται στους Βάλδιους. Η αξιοπιστία του επιβεβαιώνεται από τις σχετικές αναφορές του «Liber Sentnentiarum».

Με το κείμενο αυτό διασταυρώνονται και επιβεβαιώνονται όλες οι παραπάνω πληροφορίες για τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές των Βάλδιων[57]. Ταυτόχρονα επιβεβαιώνει και την ανειλικρίνεια των Βάλδιων. Ο Bernard Gui πίστευε ότι όσοι ήταν περισσότερο μυημένοι στην αίρεση, είχαν πιο ριζοσπαστικές και αποστασιοποιημένες από τον παπισμό ιδέες, από ότι φανέρωναν, ακόμη και στους ίδιους του υποστηρικτές τους ή τα απλά μέλη τους[58]. Επιμένει ότι ισχυρισμός τους ήταν η αδυναμία ενός αμαρτωλού ιερέα να τελέσει μυστήρια, ενώ αντίθετα ένας καλός λαϊκός μπορούσε να τελέσει ακόμη και Θεία Λειτουργία[59]. Προσθέτει ότι οι Βάλδιοι δεν τιμούσαν τους αγίους και τις εορτές τους, δεν πίστευαν ότι μπορούν να θαυματουργήσουν, και ότι υπό ανάκριση δήλωναν καθόλα σύμφωνοι με τον παπισμό, χωρίς να το εννοούν. Αυτό φάνηκε στην προηγούμενη περίπτωση του Raymond de Sainte-Foy και πείθει ότι ο Bernard Gui δεν εφηύρε τα όσα γράφει, αλλά τα συνάντησε πραγματικά στις ανακρίσεις που διήγε[60].

Η εκτίμησή του ήταν ότι η αίρεση αυτή ήταν περισσότερο διαδεδομένη από όσο φαινόταν και είχε μεγαλύτερο βάθος από όσο μπορούσε να αντιληφθεί κάποιος, αν παρατηρούσε μόνο την επιφάνεια. Συμφωνούσε απόλυτα με τον Étienne de Bourbon, λέγοντας ότι σε άλλες προηγούμενες εποχές υποστήριζαν άλλες αιρετικές δοξασίες, εννοώντας ότι στην εποχή του δεν τις αποκάλυπταν[61]. Εκτιμά ότι όσα γράφτηκαν για τις ομάδες τους σε άλλες περιοχές της Ευρώπης, ίσχυαν και γι’  αυτούς που βρίσκονταν στην Τουλούζη, ακόμη και αν τα αρνούνταν.

Στο έργο του βρίσκονται δύο μοναδικές πληροφορίες. Η πρώτη από αυτές αναφέρει δύο μυστικές συγκεντρώσεις ετησίως, κατά τις οποίες αποφασίζονται και αποδίδονται στους κήρυκες οι αποστολές τους. Πού θα πάνε, ποιους θα συναντήσουν, ποιον θα εξομολογήσουν, τι δωρεές θα συγκεντρώσουν. Τα μυστικά αυτά συμβούλια, διοργανώνονταν σε διαφορετικό κάθε φορά τόπο, σε ένα σπίτι μισθωμένο κάποιους μήνες πριν, για να μην κινούνται υποψίες. Τις αποστολές ανέθετε ο ‘majoralis’ στους ιερείς, διακόνους και κήρυκές του. Κατά την διάρκεια της συσκέψεως του αποδίδονταν τα αποτελέσματα και ο λογαριασμός για την επίτευξη του στόχου της προηγούμενης περιόδου. Η όλη διαδικασία θυμίζει τρόπο λειτουργίας εμπορικών ή παραθρησκευτικών (για παράδειγμα εταιρεία Σκοπιά) επιχειρήσεων. Περιττό να πούμε ότι οι συμμετέχοντες δεν εμφανίζονταν ξαφνικά στην πόλη που θα γινόταν η συνάντηση, αλλά παρουσιάζονταν σαν έμποροι για να μην κινούν υποψίες[62].

Δεύτερον, αναφέρει ότι διέθεταν κάποιο είδος Σύνοψης της πίστης. Η Σύνοψις αυτή περιελάμβανε επτά άρθρα για το τριαδολογικό δόγμα, επτά χριστολογίας, τις Δέκα Εντολές και επτά έργα ελεημοσύνης. Την Σύνοψη αυτή την απομνημόνευαν, ώστε να μπορούν να την χρησιμοποιούν με απολογητικό τρόπο[63]. Μάλιστα, Ο Bernard Gui συμβούλευε λόγω αυτού τους ιεροεξεταστές να τους ζητούν να πουν το Σύμβολο της Πίστης, το οποίο δεν γνώριζαν διότι δεν περιλαμβανόταν στην Σύνοψή τους. Αντίστοιχες παπικές συνόψεις που κυκλοφορούσαν παπικοί ιεράρχες, περιελάμβαναν και το Σύμβολο της Πίστης[64].
Τα αποτελέσματα της δράσης της Ιεράς Εξέτασης στην εξέλιξη της αίρεσης των Βάλδιων, όπως περιγράφηκαν παραπάνω μπορούν να συνοψιστούν σε λίγες λέξεις. Οι Βάλδιοι κατέληξαν άλλα να διδάσκουν και άλλα να πράττουν για να μην κινούν τις υποψίες των τοπικών εκκλησιαστικών αρχών και να μην γίνεται αντιληπτή η διαφορετικότητά τους από τον υπόλοιπο κόσμο, τον οποίο ζητούσαν να ευαγγελίσουν. Ο Bernard Gui το περιγράφει ως εξής:

«Επίσης, με σκοπό να προστατευτούν, μερικές φορές αναγκάζονται να προσποιηθούν οικειότητα με μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων και του κλήρου, δίνοντας πλούσια δώρα ή  κάνοντας χάρες σ’  αυτούς, ή υιοθετώντας δουλοπρεπή ή ταπεινή συμπεριφορά απέναντί τους, κι έτσι ν’  αποσπάσουν γι’  αυτούς και τους δικούς τους την ευκαιρία να παραμείνουν καλυμμένοι, να ζουν και να καταστρέφουν ψυχές. Επίσης, παραβρίσκονται στις εκκλησίες και παρακολουθούν ομιλίες, με όλους τους εξωτερικούς τύπους, προσαρμόζονται με θρησκευτικό φαινομενικό τρόπο και προσπαθούν να χρησιμοποιούν ένα λεξιλόγιο που φαίνεται διακριτικό για να ξεγλιστράνε[65]. …

Επίσης συμβουλεύουν τους πιστούς τους να μην τους προδίδουν ποτέ στις εκκλησιαστικές αρχές, τους κληρικούς ή τα μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων ή τους ιεροεξεταστές, διότι αν φανερωθούν, θα συλληφθούν, επειδή – έτσι λένε στους πιστούς τους – οι ιεροεξεταστές και οι άλλοι της Ρωμαϊκής Εκκλησίας τους καταδιώκουν άδικα επειδή υπηρετούν τον Θεό και τηρούν τις εντολές του, επειδή επιδιώκουν την ευαγγελική πτώχεια και τελειότητα, όπως ο Χριστός και οι Απόστολοι. Λένε επίσης, ότι γνωρίζουν την αλήθεια και τα πράγματα του Θεού καλύτερα από τους εκκλησιαστικούς κληρικούς ή μέλη των θρησκευτικών ταγμάτων της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, οι οποίοι, εξαιτίας της άγνοιας της αλήθειας, τους καταδιώκουν, Επίσης ισχυρίζονται ότι ξεφεύγουν από τις διώξεις των αντιπάλων τους επειδή ο Χριστός στο Ευαγγέλιο είπε στους αποστόλους και ακολούθους του να φεύγουν από πόλη σε πόλη όταν διώκονται στο όνομα του Θεού[66].»

Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε την εξάπλωση των Βάλδιων στην Κεντρική Ευρώπη.

* * * * * *

[1] Euan Cameron, Waldenses: Rejections of the Holy Churchin Medieval Europe, Oxford 2000, p. 70.

[2] Τα στοιχεία από την συλλογή Doat, XXI υπάρχουν στο H. C. Lea, History of the Inquisition of the Middle Ages, 3 vols London 1888, vol. 2 Appendix X pp. 581-2 (λατινικά).

[3] Gabriel Audisio, The Waldensian Dissent: Persecution and Survival, c. 1179- c. 1570 (τίτλος πρωτοτύπου Les ‘Vaudois’: naissance, vie et mort d’ une dissidence, XIIe-XVIe siècle), Cambridge University Press 1999, p.32.

[4] Gabriel Audisio, The Waldensian Dissent, pp. 35-36.

[5] Mansi XXII.1008-1009.

[6] A. Patschovsky- K. V. Selge, Quellen zur Geschichte der Waldenser, Texte zur Kirchen- und Theologiegeschichte 18 (Gütersloh 1973), p. 51. Επίσης G. Gonnet, Enchiridion fontium valdensium du IIIe Concile de Lateran au Synode de Chanforan (1179-1532), Torre Pellice 1958, vol. 1 pp. 155-7.

[7] Οι σπάνιες περιπτώσεις όπου οι εξομολογούμενοι ομολόγησαν την επαφή τους με τους Βάλδιους καταγράφονται στο D. Kurze, Quelle zur Ketzergeschichte Brandenburgs und Pommerns, Veröffentlichungen der historischen Kommision zu Berlin, Band 45, (Berlin 1975), 189-190.

[8] P. Biller, Curate infirmos: The Medieval Waldensian Practice of Medicine, n Studies in Church History 19 (1982), pp. 55-57.

[9] H. C. Lea, History of the Inquisition.., vol. 2 Appendix X pp. 582-583.

[10] G. Gonnet, Enchiridion…, vol. 1 pp. 155-157.

[11] H. C. Lea, History of the Inquisition.., vol. 2 Appendix X pp. 580.

[12] A. Patschovsky- K. V. Selge, Quellen.., p. 58-9.

[13] C. Thouzellier, Catharisme et valdéisme en Languedoc à la fin du XIIe et au début du XIIIe siècle, Paris 1966, p. 295 & n. 106.

[14] E. Martene-U. Durand, Thesaurus Novus Anecdotorum, Paris 1717, t. V col. 1755. Αγγλική μετάφραση, W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, London 1969, p. 346.

[15] A. Patschovsky- K. V. Selge, Quellen.., p. 52, H. C. Lea, History of the Inquisition.., vol. 2 Appendix X pp. 584.

[16] C. Thouzellier, Catharisme et valdéisme, p. 295 n. 105.

[17] A. Patschovsky- K. V. Selge, Quellen.., p. 61, H. C. Lea, History of the Inquisition.., vol. 2 Appendix X pp. 582.

[18] J. Duvernoy, Le Registre d’ inquisition de Jacques Fournier, évéque de Pamiers (1318-1325), 3 vols Toulouse 1965, vol. 1 pp. 60-1,  γαλλική μετάφραση του ιδίου και E. Le Roy Laudrie, 3 vols Paris 1978.

[19] A. Patschovsky- K. V. Selge, Quellen.., p. 52 n.17 & C. Thouzellier, Catharisme et valdéisme, p. 295 n. 105.

[20] H. C. Lea, History of the Inquisition.., vol. 2 Appendix X pp. 580.

[21] Philippus van Limborch, Historia Inquisitionis. Cui Subjungitur Liber Sententiarum inquistitionis Tholosanae ab anno Christi MCCCVII ad annum MCCCXXIII, Amsterdam 1692, 216-7, 225, 368, 375.

[22] Υπάρχει η άποψη ότι το πρωτότυπο έχει χαθεί, ωστόσο το British Library MS Add. 4697 φαίνεται να είναι αυθεντικό. E. Cameron, The Waldenses, p. 80 n. 46.

[23] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 230, 262, 264, 352.

[24] Ο συγκεκριμένος έδρασε στην Βουργουνδία το διάστημα 1290-1295, άρα η μετανάστευση ήταν σταδιακή σε εκτεταμένο χρόνο. P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 230-1, 253, 264, 352, 354.

[25] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 216-17, 223-4, 227, 235, 239, 339-41, 343.

[26] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 216, 222, 226, 234, 354, 356, 359, 366: ‘et vocabant se illi qui errant de illa societate fratres’.

[27] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 351: ‘si scirentur caperentur per dominum quia gentes vocabant eos paupers de Lugduno’. Ομοίως 357 & 369.

[28] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 352.

[29] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 344, 359, 367.

[30] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 346, 377-8.

[31] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 241.

[32] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 201.

[33] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 224-6, 231, 239, 253, 351, 366-7, 377.

[34] A. Murray, Reason and Sosciety in the Middle Ages, Oxford 1978, pp. 263-270.

[35] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 252-5, 274-7.

[36] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 236, αλλά στο βιβλίο λόγω κακοτυπίας εμφανίζεται ως 234.

[37] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 352-53.

[38] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 241-2.

[39] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae,359.

[40] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae,378.

[41] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae,377.

[42] J. Duvernoy, Le Registre d’ inquisition de Jacques Fournier, évéque de Pamiers (1318-1325), 3 vols Toulouse 1965, vol. 1 pp. 60-1,  γαλλική μετάφραση του ιδίου και E. Le Roy Laudrie, 3 vols Paris 1978. Μέρος του αρχείου αναλύεται στο E. Le Roy Ladurie, Montaillou: village Occitan de 1294 à 1324, Paris 1975 (δεύτερη έκδοση αναθεωρημένη 1982). Σε αγγλική μετάφραση B. Bray (trans), Montaillou: Cathars and Catholics in a French Village, 1294-1324, London 1978.

[43] Τα αρχεία της δίκης J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p. 123 κ.ε. Οι ποινές καταγράφηκαν στο P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 289-91.

[44] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 pp. 61-3, 101-102. Malcolm Lambert, Medieval Heresy: Popular Movements from the Gregorian Reform to the Reformation, Oxford 21992, p. 158.

[45] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p. 40-1, P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 289, 291.

[46] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 201.

[47] P. van Limborch, Liber sententiarum Tholosanae, 352, 365.

[48] Για την περίπτωση J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p.99-102.

[49] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p.54-7.

[50] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p. 57, 68, 96-9.

[51] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p.60-1, 66-8.

[52] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p. 60-62.

[53] E. Cameron, The Waldenses, p. 90.

[54] J. Duvernoy, Le Registre…, vol. 1 p. 289-91.

[55] E. Cameron, The Waldenses, p. 91.

[56] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, έκδοση-μετάφραση G. Mollat- G. Drioux, 2 vols Paris 1964, pp. 34-83. Παλαιότερη έκδοση Bernardus Guidonis, Practica inquisitionis heretice pravitatis, ed. Douais, Pars 1886. Το κεφάλαιο για τους Βάλδιους σε αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, pp. 386-404.

[57] E. Cameron, The Waldenses, p. 92-3 αναλυτικά ποιες πεποιθήσεις επιβεβαιώνονται που.

[58] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, vol. 1 pp. 46-47, 78-79.

[59] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, vol. 1 pp. 40-3.

[60] Ε. Cameron, The Waldenses, p. 93.

[61] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, vol. 1 p. 38.

[62] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, vol. 1 p. 50-53, αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, pp. 393.

[63] Bernard Gui, Manuel de l’ inquisiteur, vol. 1 p. 54-5, αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, pp. 394.

[64] Όπως για παράδειγμα η Ignorantia sacerdotum του αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας John Pecham του 1281, η οποία συνοψίστηκε ακόμη περισσότερο από τον William Lyndwood στην Provinciale, (ed. J. V. Bullard- H. Bell. London 1929), το 1440.

[65] W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, pp. 394.

[66] W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, pp. 395.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Θλίψη στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και κυρίως για την μεγάλη οικογένεια των Καταδρομών, καθώς «έφυγε» από τη ζωή ο Ταξίαρχος ε.α. Γεώργιος Παπαμελετίου, ο οποίος ήταν ο Διοικητής της Α΄ Μοίρας Καταδρομών και της Διμοιρίας της Γ΄ΜΑΚ που συμμετείχαν στην αποστολή Νίκη, το καλοκαίρι του 1974.

Οι καταδρομείς, συμμετείχαν στις μάχες κατά του Αττιλα, ο οποίος εισέβαλλε στο νησί και έκτοτε κατέχει το 38% των εδαφών της Κύπρου.

Στο άκουσμα της είδησης για τον θάνατο του Γ. Παπαμελετίου, ο σύλλογος «Κομάντος 74» εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

"Αγαπητοί συμπολεμιστές και φίλοι

Προ ολίγου μας αποχαιρέτησε ο Διοικητής της Α΄Μοίρας Καταδρομών έτους 1974, ο Ήρωας Τχος εα Γεώργιος Παπαμελετίου.

Καλό σου ταξίδι κε Διοικητή μας

Καλό σου ταξίδι δικέ μας Παπαμελέτη.

Το ΔΣ του Συλλόγου και οι Συμπολεμιστές του εκφράζουν τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του. Η κηδεία του θα γίνει την Τρίτη."

Δείτε σε βίντεο την δράση της Α΄ Μοίρας Καταδρομών στα γεγονότα της Κύπρου:

(Πηγή: ekriti.gr)

Η βλασφημία, η προσβολή κατά του Θεού, είναι προφανώς μια από τις έσχατες μορφές κατάπτωσης του ανθρώπου. Μια ακραία μορφή εναντιώσεως και ανταρσίας κατά του Δημιουργού του. Μια παράλογη διάθεση και ενέργεια, μέσω της οποίας ο υβριστής νομίζει ότι μπορεί να πλήξει, ή να απαξιώσει τον απόλυτα απαθή Θεό.  Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αφότου έπαυσε να βρίσκεται σε κοινωνία με το Θεό, έφθασε σε κατάσταση πνευματικού σκοτισμού. Στην κατάσταση αυτή ευρισκόμενος, άρχισε να πιστεύει ότι υπεύθυνος για τις ποικίλες θλίψεις, τη φθορά και τον θάνατο, τα οποία υπομένει στην παρούσα ζωή, είναι ο Θεός. Την δική του αποκλειστική ευθύνη για την τραγωδία του την απέδωσε στο Δημιουργό του. Αδυνατεί πλέον να διακρίνει ότι ο μόνος υπεύθυνος για τα θλιβερά επακόλουθα της πτώσεώς του είναι αυτός ο ίδιος και κανένας άλλος. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει σιγά - σιγά έχθρα προς Αυτόν, ώστε να φθάσει τελικά στο σημείο να βλασφημεί το Θεό. Στην εποχή μας εποχή εσχάτης αποστασίας, η βλασφημία έχει φθάσει στο αποκορύφωμά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος σήμερα ζητάει, όχι απλά να βλασφημεί το Θεό και κάθε ιερό πρόσωπο και πράγμα, αλλά να το κάνει και νόμιμα, με τη σφραγίδα και την προστασία του κράτους!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη12η Μαρτίου 2018.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΝΑ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΟΜΙΜΑ!

Η βλασφημία, η προσβολή κατά του Θεού, είναι προφανώς μια από τις έσχατες μορφές κατάπτωσης του ανθρώπου. Μια ακραία μορφή εναντιώσεως και ανταρσίας κατά του Δημιουργού του. Μια παράλογη διάθεση και ενέργεια, μέσω της οποίας ο υβριστής νομίζει ότι μπορεί να πλήξει, ή να απαξιώσει τον απόλυτα απαθή Θεό. 

Ο μεταπτωτικός άνθρωπος αφότου έπαυσε να βρίσκεται σε κοινωνία με το Θεό, έφθασε σε κατάσταση πνευματικού σκοτισμού. Στην κατάσταση αυτή ευρισκόμενος, άρχισε να πιστεύει ότι υπεύθυνος για τις ποικίλες θλίψεις, τη φθορά και τον θάνατο, τα οποία υπομένει στην παρούσα ζωή, είναι ο Θεός. Την δική του αποκλειστική ευθύνη για την τραγωδία του την απέδωσε στο Δημιουργό του. Αδυνατεί πλέον να διακρίνει ότι ο μόνος υπεύθυνος για τα θλιβερά επακόλουθα της πτώσεώς του είναι αυτός ο ίδιος και κανένας άλλος. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσει σιγά - σιγά έχθρα προς Αυτόν, ώστε να φθάσει τελικά στο σημείο να βλασφημεί το Θεό. Στην εποχή μας εποχή εσχάτης αποστασίας, η βλασφημία έχει φθάσει στο αποκορύφωμά της. Ο σύγχρονος άνθρωπος σήμερα ζητάει, όχι απλά να βλασφημεί το Θεό και κάθε ιερό πρόσωπο και πράγμα, αλλά να το κάνει και νόμιμα, με τη σφραγίδα και την προστασία του κράτους!

Αφορμή για την παρούσα ανακοίνωσή μας πήραμε από δημοσίευμα στην εφημερίδα των Αθηνών «Εφημερίδα των Συντακτών» (22-2-2018), με τίτλο: «Τα σύγχρονα κράτη, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας». Πρόκειται για συνέντευξη του κ. Δημήτρη Δημούλη, καθηγητή του Συνταγματικού και Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Bandeirante του Sao Paulo, με αφορμή κάποιο δημοσίευμά του με τίτλο: «Αγγλία, Γαλλία, Δανία. Γ…ώ την Παναγία…» ! Στην ερώτησή του από το δημοσιογράφο: «Τι ακριβώς θέλετε να μας πείτε, κ. καθηγητά;», απάντησε: «Τι σημαίνει “τιμωρούμε όποιον προσβάλλει τα θεία”; Μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, ότι σε μια κοινωνία σχεδόν όλοι πιστεύουν στα “θεία” και όποιος τα προσβάλλει πρέπει να κατασταλεί. Δεύτερον, ότι το κράτος ελέγχεται από μια θρησκευτική ομάδα που επιβάλλει τις αντιλήψεις της στους υπόλοιπους. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που προστατεύεται δεν είναι ο Θεός (που, όπως λέει ο Δημήτρης Χριστόπουλος, δεν έχει ανάγκη εισαγγελέα), αλλά οι κυρίαρχες ιδεολογίες που επιβάλλουν φίμωτρο στις άλλες απόψεις»! Παιδαριώδης συλλογισμός! Ποιος ισχυρίστηκε ποτέ, ότι με τη βλασφημία προσβάλλεται ο απόλυτα απαθής και άτρεπτος Θεός; Ποιος του είπε ότι με την απαγόρευση της βλασφημίας προστατεύεται ο Θεός; Ποιος ισχυρίστηκε ότι σε μια κοινωνία όλοι πιστεύουν στα θεία και ως εκ τούτου υπάρχει η απαγόρευση της βλασφημίας; Η υπόθεσή του ότι «το κράτος ελέγχεται από μια θρησκευτική ομάδα που επιβάλλει τις αντιλήψεις της στους υπόλοιπους», δηλαδή την Εκκλησία, είναι «η λουκουμόσκονη» των λογίς εκκλησιομάχων, η οποία απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της στο κράτος, αλλά αντίθετα, εκείνο «ροκανίζει» αναίσχυντα και προκλητικά Εκείνη! Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις συναγωνίζονται, ποια θα πλήξει περισσότερο την Εκκλησία και το ορθόδοξο αίσθημα του λαού μας, με άθλια και αντίχριστα νομοθετήματα, τα οποία, παρ’ όλες τις αντιδράσεις Της, δεν μπορεί να τα αποτρέψει.

Δεν προστατεύεται λοιπόν ούτε ο Θεός, ούτε επιβάλλεται από την Εκκλησία η απαγόρευση της βλασφημίας, αλλά πρόκειται για θεμελιώδη αρχή της κοινωνίας και της δημοκρατίας, ο σεβασμός της πίστης του άλλου. Η διακράτηση της θρησκευτικής ειρήνης και δι’ αυτής της κοινωνικής συνοχής. Όταν λέμε σεβασμό στην πίστη του άλλου, δεν εννοούμε την αποφυγή της ομολογίας της πίστεώς μας, ή της κριτικής, αλλά την αποφυγή της κακόβουλης δόλιας υβριστικής προσβολής. Κάποιοι θέλουν να βλέπουν την κριτική της Εκκλησίας στις αιρέσεις και τις θρησκείες του κόσμου, ως υβριστική προσβολή των άλλων. Αυτή είναι μια φθηνή δικαιολογία και μια προσπάθεια σπίλωσης της Εκκλησίας, διότι κριτική δεν κάνει μόνον Αυτή, αλλά και οι αιρετικές και παραθρησκευτικές ομάδες. Και μάλιστα, ενώ αυτές με πολύ πιο σκληρό και απαξιωτικό τρόπο κριτικάρουν την Εκκλησία, οι χριστιανομάχοι ουδέποτε διανοήθηκαν να τις στηλιτεύσουν. Μόνο στην Εκκλησία αρνούνται το δικαίωμα να έχει λόγο! Τόσο «δημοκρατικά»!

Οι αρχές της δημοκρατίας επιτάσσουν τον σεβασμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων. Η πίστη στο Θεό, οι φιλοσοφικές ιδέες και κοινωνικές αντιλήψεις είναι αγαθά συνταγματικά κατοχυρωμένα και ως εκ τούτου πρέπει να γίνονται σεβαστά και γι’ αυτό ο νομοθέτης οφείλει να τα περιφρουρήσει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να προσβάλλει, βλασφημώντας και ασχημονώντας, τα πιστεύω κανενός! Γιατί η πίστη κάθε ανθρώπου αποτελεί το οντολογικό του θεμέλιο, γι’ αυτό και η «προσβολή θρησκευτικής ειρήνης», τίθεται ως διακινδυνευόμενο έννομο αγαθό στις διατάξεις 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό δεν το επιβάλλουν μόνον οι νομοθεσίες, αλλά και η κοινή λογική και ο πολιτισμός. Εν προκειμένω εμείς πιστεύουμε στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και ευλαβούμαστε τα ιερά πρόσωπα της χριστιανικής μας πίστης, ως αναφαίρετο δικαίωμά μας. Το ίδιο δικαίωμα βέβαια προβάλλουν και εκείνοι που θέλουν να βλασφημούν τα θεία, χωρίς όμως να μπορούν να δικαιολογήσουν, ποια αναγκαιότητα, ή πιο ατομικό δικαίωμα ικανοποιείται με το να βλασφημούν τη δική μας πίστη! Και εν πάσει περιπτώσει, μέχρι που φθάνουν τα δικαιώματα των βλασφήμων και που σταματούν τα δικαιώματα των πιστών; Γιατί να έχουν το δικαίωμα κάποιοι να βλασφημούν την πίστη κάποιων άλλων και να μην έχουν και εκείνοι το δικαίωμα να μην βλασφημείται η πίστη τους; Αλλά και, εφόσον εκείνοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, τότε γιατί βλασφημούν ένα ανύπαρκτο, (για κείνους), ον; Δεν είναι αυτό παραλογισμός;

Λέει στη συνέχεια ο κ. καθηγητής: «Φυλακίζουν, λογοκρίνουν, διώκουν, καίνε, ακόμη και σκοτώνουν τους άπιστους. Τα συνταγματικά κράτη κατέστησαν τη θρησκεία ιδιωτικό ζήτημα. Πιστεύει όποιος θέλει και σε ό, τι θέλει. Η δυσμενής διάκριση και η καταστολή όσων δεν ακολουθούν τις κυρίαρχες θρησκείες είναι απόλυτα αντισυνταγματικές. Θίγουν την ελευθερία γνώμης και τη θρησκευτική ελευθερία. Εάν ο μητροπολίτης έχει δικαίωμα να πιστεύει στον Χριστό, εγώ έχω το ίδιο δικαίωμα να τον θεωρώ αγύρτη». Διερωτώμεθα: Σε ποια χώρα ζει ο άνθρωπος; Έχει σχέση με την πραγματικότητα, ή ζει σε μια δική του εικονική πραγματικότητα, την οποία υπαγορεύουν οι ατομικές του ιδεοληψίες; Πότε διαπίστωσε να εξαπολύει διωγμούς η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και μάλιστα μέχρι θανάτου; Πόσους απίστους είδε να χώνει στη φυλακή, να διώκει, να καίει και να σκοτώνει; Αντίθετα λογοκρισίες, διώξεις, φυλακίσεις και φόνους «απίστων» συναντούμε στις θρησκείες του κόσμου, (Ισλάμ, Ινδουισμός, Σιχ, κλπ) και σε ομάδες εκτός της Εκκλησίας. Θυμίζουμε ακόμη στον κ. καθηγητή ότι λογοκρισίες, διώξεις, φυλακίσεις και εκατομμύρια θανάτους σε αθώους ανθρώπους, των οποίων το μόνο αμάρτημα ήταν ότι πιστεύουν στο Θεό, έκαμαν οι άθεοι, αιμοσταγείς μαρξιστές τον περασμένο αιώνα, γράφοντας τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας. Σελίδες φρίκης και θηριωδιών, αφήνοντας πίσω τους τα πλέον απάνθρωπα φρικιαστικά μνημεία, για να θυμίζουν στις κατοπινές γενιές την βαρβαρότητα της αθεΐας! Γιατί δεν είχε την ευθυκρισία ο κ. καθηγητής να κάνει μια έστω στοιχειώδη διάκριση; Επίσης πού είδε την «δυσμενή διάκριση και καταστολή όσων δεν ακολουθούν» την Ορθόδοξη πίστη στην Ελλάδα; Μπορεί να μας αποδείξει ότι, με ευθύνη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, θίγεται η «ελευθερία γνώμης και η θρησκευτική ελευθερία» στην πατρίδα μας; Αν θέλει να ψάξει, που εφαρμόστηκε η παντελής απαγόρευση της «ελευθερίας γνώμης και της θρησκευτικής ελευθερίας», ας ανατρέξει στην ιστορία του αθεϊσμού και όχι πολύ μακριά μας (χρονικά και τοπικά), στην γειτονική μας Αλβανία, όπου δια νόμου απαγορεύτηκε το δικαίωμα να θρησκεύουν οι πολίτες της από το αιμοσταγές αθεϊστικό μαρξιστικό καθεστώς!

Στη συνέχεια «μπαίνει στο ψητό»: «Τα σύγχρονα κράτη, το ένα μετά το άλλο, κατάργησαν νομοθετικά το αδίκημα της βλασφημίας. Σε ορισμένα κράτη, ο νομοθέτης δίστασε και τα δικαστήρια κήρυξαν την αντισυνταγματικότητα (Ιταλία). Στην Ελλάδα οι κυβερνώντες έχουν πάγια συμμαχία με θρησκευτικούς μηχανισμούς. Γι’ αυτό και η βλασφημία και τα άλλα μέσα θρησκευτικής λογοκρισίας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Ο Έλληνας νομοθέτης φοβάται πολιτικά να καταργήσει τη βλασφημία, παρότι η σημερινή κυβέρνηση το υποσχέθηκε επανειλημμένα». Ζητά να εφαρμοστεί και στη χώρα μας το αίσχος και η ασυδοσία της αποστατημένης Δύσεως, όπου ο ευρωπαίος άνθρωπος κήρυξε «πόλεμο» εναντίον του Θεού, φυσικά όχι του αληθινού, αλλά του ανύπαρκτου «Θεού» του Παποπροτεσταντισμού. Αυτός ο Θεός δεν υπάρχει, είναι δημιούργημα αρρωστημένων μυαλών των φεουδαρχών, για την ποδηγέτηση των υπηκόων τους. Ένας τυραννικός και απάνθρωπος «Θεός», ο οποίος ζητάει αίμα και εκδίκηση για να καταλαγιάσει ο θυμός του και να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του, είναι εχθρός του ανθρώπου. Προφανώς ο κ. καθηγητής, δεν είναι σε θέση να διακρίνει τον αληθινό Θεό της Ορθοδοξίας, τον απαθή και γεμάτο αγάπη και συμπόνια για τον άνθρωπο, από τον ψεύτικο της Δύσεως, και ως εκ τούτου, νομίζει ότι μπορεί να βλασφημείται! Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του το γεγονός ότι ένα πλήθος ανθρώπων σήμερα έχουν μοναδικό στήριγμα και παρηγοριά τους τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Προκαλεί, λοιπόν με το να απαιτεί να βλασφημείται νόμιμα η πίστη αυτών των ανθρώπων!

Κλείνοντας, θα επαναλάβουμε αυτό που πολλές φορές έχουμε τονίσει. Τα σημεία των καιρών, ένα από τα οποία είναι και το φοβερό αμάρτημα της βλασφημίας, δείχνουν ξεκάθαρα ότι η ανθρωπότητα έχει εισέλθει πλέον στην τελική ευθεία της εσχατολογικής εποχής. Οι άνθρωποι των εσχάτων, σύμφωνα με την πρόρρηση του αποστόλου Παύλου «έσονται … βλάσφημοι», (Β΄Τιμ.3,1), θα υπερβούν κάθε όριο ασέβειας και όπως μεγαλειωδέστατα προείδε ο ιερός συγγραφέας της Αποκαλύψεως, «εκαυματίσθησαν οι άνθρωποι (σ.σ. των εσχάτων) καύμα μέγα, και εβλασφήμησαν οι άνθρωποι το όνομα του Θεού του έχοντος εξουσίαν επὶ τας πληγὰς ταύτας, και ου μετενόησαν δούναι αυτώ δόξαν … και εμασώντο τας γλώσσας αυτών εκ του πόνου, και εβλασφήμησαν τον Θεὸν του ουρανού εκ των πόνων αυτών και εκ των ελκών αυτών, και ου μετενόησαν εκ των έργων αυτών» (Αποκ.16,9-11)! Το να ζητούν λοιπόν σήμερα άνθρωποι να βλασφημούν νόμιμα το Θεό, είναι δυστυχώς προάγγελος τραγικών αποκαλυπτικών εξελίξεων για την ανθρωπότητα! Το ποτήρι της ανομίας ξεχείλισε…

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Eκπομπή για το μάθημα των θρησκευτικών στο ΕΓΝΑΤΙΑ -TV (Θεσσαλονίκη) με τον καθηγητή Ηρακλή  Ρεράκη - 08-03-18- Την εκπομπή θα δείτε στα 25΄ πρώτα λεπτά του βίντεο.

Πηγή: Εγνατία Τηλεόραση, Ακτίνες

Κυριακή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος!

Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός;
Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου. Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία. Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,... ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;
Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό; Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!... Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου!

Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία. Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν.

Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα. Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη. Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη!

Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)...

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου... ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν... καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε.

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν...

Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, ... Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία. Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία... Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό...

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος... νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Η άλλη όψη

Σχόλιο T.I.: Mὲ τὴν διατήρηση ἐπιφυλάξεων γιὰ τὴν συγκεκριμένη ἱστορικὴ θεώρηση τῶν γεγονότων, δημοσιεύουμε τὸ ἐν λόγω ἄρθρο, διότι αἰσθανόμαστε ὅτι περιέχει μεγάλη δόση ἀλήθειας, καθότι τὰ μετέπειτα γεγονότα (μόνιμη ἐξορία τοῦ πρίγκιπα Ἀνδρέα καὶ τὸ κίνημα τῆς τριανδρίας Πλαστήρα, Γονατὰ καὶ Φωκὰ [11 Σεπτεμβρίου 1922]) συντείνουν σὲ αὐτό.
 

Μὰ δὲν νικηθήκαμε στὸν Σαγγάριο ἀπὸ τοὺς Τούρκους!

Πρόδωσε ἡ "πολιτικὴ" - βασιλικὴ ἡγεσία.  

Μόνοι μας φύγαμε πρὸς τὰ πίσω διότι:

Α) Προδοτικῶς, ὁ ἀρχιστράτηγος Πρίγκηψ Ἀνδρέας, ἐκ τῆς τότε βασιλικῆς οἰκογενείας, ποῦ ἀρχιστράτευε στὴν Ἄγκυρα, μένοντας μὲ ἀσφάλεια ....ἔξω ἀπὸ τὴν Σμύρνη (!),

α) δὲν ἀπήντησε στὸ τηλεγράφημα τῶν Συνταγματαρχῶν Πλαστήρα καὶ Πάγκαλου, ποῦ μὲ ξεκούραστά τα συντάγματτά τους τοῦ ζήτησσν ἄδεια νὰ πᾶνε στὴν Ἄγκυρα (ἀφοῦ οἱ Ἐγγλέζο παρενέβησαν ὥστε νὰ μὴν καταλάβουν τὴν Κωνσταντινούπολη - τὸ τηλεγράφημα τοῦ τὸ πῆγε ὁ μέχρι τότε "βασιλικὸς" λοχαγὸς Γονατᾶς), καὶ

β) 2 ὧρες μετά, ἔδωσε διαταγὴ γενικῆς ὑποχωρήσεως (ὅπως ἔδειξε ἡ συνέχεια, ἐκτελοῦσε σχέδιο τῶν 'Ἐγγλέζων-Κεμάλ), καὶ

Β) Ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ὑπάκουσε στὶς προδοτικὲς ἐντολές του, καὶ χωρὶς οὐσιαστικὴ ἡγεσία, χωρὶς ἐντολὲς συντεταγμένης ὑποχωρήσεως, ἄρχισε ἄτακτη ὑποχώρηση....

(Ὁ Γονατᾶς ἔγινε ἕνεκα τούτου τοῦ περιστατικοῦ, "Βενιζελικὸς")

 
Ἄρα,

Δὲν μᾶς νίκησαν οἱ ἄνανδροι Τοῦρκοι στρατιῶτες, μὲ τοὺς σφαγεῖς ἀτάκτους τους, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα.

Μᾶς νίκησε, ἡ  "νομότυπη" ὑπακοὴ τῶν στρατιωτικῶν μας, σὲ προδοτικὴ ἡγεσία ἐπὶ τοῦ στρατοῦ μας.

(Πηγή σχολίου: Ἰνφογνώμων Πολιτικὰ)  
 

Συμπληρώνουμε:   

Γ) μᾶς νίκησε ἡ πείσμων καί προδοτική  ἄρνηση τοῦ Ἀρμοστή τῆς Σμύρνης Ἀρ. Στεργιάδη πρός τούς κατοίκους της καί τόν Χρυσόστομο Σμύρνης νά συνταχθοῦν σέ ἔνοπλη πολιτοφυλακή, γιά νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἀτάκτους τούρκους τσέτες, πού θά ἔρχόταν σέ λίγο, γιά νά σφάξουν τόν Ἑλληνικό Πληθυσμό.

Δ) μᾶς νίκησαν ὅσοι "Ἕλληνες" ψήφισαν τόν προδοτικό Νόμο 2870/16.7.1922 πού ἐξέδωσε ὁ Βασιλέας Κωνσταντῖνος ἕνα μήνα πρίν τήν Καταστροφή, Ὁ Ὁποῖος νόμος ἀπαγόρευε στά ἑλληνικά πλοῖα κάθε μεταφορά προσφύγων στήν Ελλάδα !!!   

Ἡ ἱστορία αὐτή γράφεται γιά νά διδαχθοῦμε καί νά μήν  ἀνεχθοῦμε ποτέ ὡς λαός νά ξαναπάθουμε τά ἴδια.  

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι παρόμοιες προδοσίες ἐπαναλήφθηκαν τό 1974 στήν Κύπρο καί τό 1996 στά Ίμια, λόγῳ "νομότυπης" ὑπακοῆς τῶν στρατιωτικῶν μας, σὲ προδοτικές ἡγεσίες ...

Ένας ανώνυμος εκκλησιαστικός συγγραφέας έγραψε τον ΙΓ’ αι. ότι οι Βάλδιοι ήταν η πιο επικίνδυνη αίρεση της εποχής του για τρείς λόγους. Πρώτον ήταν η πιο μακρόβια, δεύτερον η πιο διαδεδομένη και τρίτον η πιο ύπουλη. Εκεί που οι άλλες αιρέσεις δίδασκαν συγκεκριμένες πλάνες, οι Βάλδιοι ζούσαν ζωή εξωτερικής ευσέβειας, διατηρούσαν την χριστιανική πίστη και διέφεραν στον τρόπο με τον οποίο επιτίθονταν στον Παπισμό, στον κλήρο του και στα μυστήριά του[1].  Κάποιος Ορθόδοξος θα μπορούσε αμέσως να σκεφτεί ότι μια τέτοια στάση αντίθεσης στον Παπισμό δεν σημαίνει αυτόματα αίρεση. Ο Παπισμός ο ίδιος είναι μία παναίρεση, αντίθετη με την χριστιανική πίστη. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμφωνεί με τον Παπισμό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όποιος διαφωνεί με τον Παπισμό είναι αυτόματα Χριστιανός.

8.2 ΟΙ ΒΑΛΔΙΟΙ

Α’ Μέρος – Από την εμφάνιση μέχρι την διάσκεψη στην Bergamo, το 1218

Ένας ανώνυμος εκκλησιαστικός συγγραφέας έγραψε τον ΙΓ’ αι. ότι οι Βάλδιοι ήταν η πιο επικίνδυνη αίρεση της εποχής του για τρείς λόγους. Πρώτον ήταν η πιο μακρόβια, δεύτερον η πιο διαδεδομένη και τρίτον η πιο ύπουλη. Εκεί που οι άλλες αιρέσεις δίδασκαν συγκεκριμένες πλάνες, οι Βάλδιοι ζούσαν ζωή εξωτερικής ευσέβειας, διατηρούσαν την χριστιανική πίστη και διέφεραν στον τρόπο με τον οποίο επιτίθονταν στον Παπισμό, στον κλήρο του και στα μυστήριά του[1].  Κάποιος Ορθόδοξος θα μπορούσε αμέσως να σκεφτεί ότι μια τέτοια στάση αντίθεσης στον Παπισμό δεν σημαίνει αυτόματα αίρεση. Ο Παπισμός ο ίδιος είναι μία παναίρεση, αντίθετη με την χριστιανική πίστη. Ο Χριστιανός δεν μπορεί να συμφωνεί με τον Παπισμό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι όποιος διαφωνεί με τον Παπισμό είναι αυτόματα Χριστιανός.

Οι Βάλδιοι είναι ένα έξοχο παράδειγμα για την μελέτη της διαδικασίας, δια της οποίας η αποπνευματικοποιημένη Δύση οδηγήθηκε αναγκαστικά στην απομάκρυνση από την ορθή χριστιανική πίστη, μέσα από την διαφωνία της με τον Πάπα. Δεν πρόκειται για μια ακόμη αίρεση, αλλά για την ρίζα, την πηγή κάθε αίρεσης. Ο πυρήνας των πεποιθήσεων των Βάλδιων είναι το ότι ο άνθρωπος, στην μικρότητα και την ατέλειά του, μπορεί να γίνει ο κριτής, ο εκτιμητής της θείας πραγματικότητας. Ο πεπερασμένος και τις περισσότερες φορές απαίδευτος Βάλδιος νους θεωρεί ότι, βλέποντας τον εαυτό του, μπορεί να κατανοήσει το πνευματικό νόημα των Γραφών, μπορεί να τις ερμηνεύσει και μπορεί να τις διδάξει. Απορρίπτει την Παράδοση, την εκκλησιαστική πραγματικότητα, οποιαδήποτε προηγούμενη θεολογία και ερμηνευτική. Τις υπερβαίνει, τοποθετεί τον εαυτό του υπεράνω πάντων και διά του εαυτού του κρίνει και αποφασίζει το πώς και το γιατί της χριστιανικής ζωής. Ο Βάλδιος καλλιεργεί την εωσφορική οίηση κι εφαρμόζει το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος».

Αυτή είναι και η ρίζα του ουμανισμού. Η διαφωνία των Βάλδιων με τους Παπικούς δεν έχει χριστιανική βάση, αλλά ουμανιστική. Δεν δέχονται τον χριστιανικο-ουμανιστικό μαξιμαλισμό (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) γι’ αυτό και στρέφονται στον χριστιανικό-ουμανιστικό μινιμαλισμό. Τα γεγονότα που θα περιγραφούν παρακάτω δείχνουν το ιστορικό σημείο πνευματικής διχοτόμησης της Δύσης, ύστερα από την αποστασία της από την Εκκλησία, το 1054.

Γιατί είναι γνωστική αίρεση; Διότι η ίδια δαιμονική έπαρση που ενέπνευσε τους γνωστικούς αιρεσιάρχες των προηγούμενων αιώνων να αυτοπροβληθούν ως κάτοχοι και φορείς της αποκεκαλυμμένης σωτηριώδους γνώσης, ενέπνευσε επίσης, όχι μόνο τον αρχηγό τους Πέτρο Βάλδο, αλλά και κάθε ένα ξεχωριστό μέλος, να αυτοπροβληθεί ως αυθεντικός κάτοχος της σωτηριώδους ερμηνείας της Αγίας Γραφής. Ο Βάλδιος δεν δέχεται καμιά εκκλησιαστική ή θεολογική αυθεντία, εξίσου παπική ή ορθόδοξη, αλλά προβάλλοντας την ζωή του της εξωτερικής ευσέβειας γίνεται ο ίδιος αυθεντία. Κάθε Βάλδιος είναι αλάθητος. Ενώ στον Παπισμό ο Χριστός αντικαθιστάται από τον ένα, στους Βάλδιους αντικαθιστάται από τον κάθε ένα.

Οι Βάλδιοι είναι οι πρώιμοι Προτεστάντες. Φέρουν τα βασικά αξιώματα της προτεσταντικής διαφωνίας, χωρίς να έχουν αναπτύξει τις δογματικές διαφορές. Γι’ αυτό και όταν εμφανίστηκε ο Προτεσταντισμός αναγνώρισαν την συγγένεια και ενσωματώθηκαν αμέσως σε αυτόν.

8.2.1 Πέτρος Βάλδος

Οι Βάλδιοι του ύστερου Μεσαίωνα αρνούνταν την μεσαιωνική καταγωγή της αίρεσής τους. Δίδασκαν ότι κατάγονταν από την αρχαία Εκκλησία και το κίνημά τους έφτανε πίσω στην αποστολική εποχή. Σε κάποιες περιπτώσεις έλεγαν ότι η αρχή τους εντοπιζόταν την εποχή του πάπα Σιλβέστρου Α’ (314-335)[2]. Σήμερα είναι αποδεκτό από την ακαδημαϊκή κοινότητα (αν και όχι από τις σύγχρονες εκκλησίες τους) ότι υπήρχε αιρεσιάρχης, κάποιος κάτοικος της Λυών, ο Πέτρος Βάλδος. Για το όνομά του (λατ. Valdesius) έχουν δοθεί κάποιες εξηγήσεις, και η επικρατέστερη υποστηρίζει ότι σημαίνει καταγωγή, δηλ. αυτόν που είναι από την κοιλάδα. Κάποιες προσπάθειες έχουν γίνει για να μεταφραστεί στην μεσαιωνική φραγκο-προβηγκιανή (Vaudès ή Valdès) και κάποιες άλλες για να φανεί ότι πρόκειται για κατασκευασμένο όνομα και όχι για ιστορικό πρόσωπο[3]. Οι τελευταίες σκοπεύουν στο να εδραιώσουν την πεποίθηση περί αρχαιότητας της αίρεσης και στερούνται σοβαρότητας.

Η ύπαρξη του Πέτρου Βάλδου γίνεται γνωστή αρχικά από δύο μεσαιωνικά χρονικά. Το πρώτο είναι το «Chronicon universale» του ανωνύμου της Λαών[4] και το δεύτερο, το «Vita Alexandri Papae III», του Ριχάρδου του Πουατιέ[5].  Οι δύο αυτές πηγές συμφωνούν σε ζωτικές πληροφορίες για το πρόσωπο του Πέτρου.

Ο Πέτρος ήταν ένας πλούσιος τοκογλύφος της Λυών, ή κατ’ άλλους έμπορος που εμπλεκόταν σε δραστηριότητες που θεωρούνταν από την εκκλησία καταδικαστέες[6]. Ο Ανώνυμος της Λαών μιλά ξεκάθαρα ότι ασκούσε την «ανομία της τοκογλυφίας[7]», χωρίς ωστόσο αυτό να αποκλείει ότι ήταν και έμπορος. Κάποια Κυριακή του 1173 άκουσε έναν πλανόδιο αοιδό (Jongleur) να ιστορεί τον βίο του αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού. Κάλεσε τον αοιδό στην οικία του κι άκουσε με προσοχή την ιστορία του αγίου[8]. Εντυπωσιάστηκε από την αποταγή του αγίου, ο οποίος άφησε την άνετη ζωή του πατρικίου και την πλούσια νύμφη για χάρη του Χριστού. Την επόμενη μέρα ο Πέτρος πήγε και συμβουλεύτηκε κάποιους θεολόγους για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να σώσει την ψυχή του. Αυτοί του έδειξαν την απάντηση του Χριστού στον πλούσιο νέο[9].

Ο Πέτρος εξέλαβε το αγιογραφικό χωρίο στην κυριολεξία και αποφάσισε ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα του αγίου Αλεξίου. Πρόσφερε στην γυναίκα του την εξής επιλογή· μπορούσε να κρατήσει είτε την κινητή είτε την ακίνητη περιουσία. Αυτή διάλεξε την ακίνητη. Με τα υπόλοιπα ο Πέτρος αποζημίωσε όσους είχε κατακλέψει με την προηγούμενη χρηματοπιστωτική δραστηριότητά του. Αποκατέστησε τις κόρες του σε μοναστήρι του Fontevrault, το οποίο είχε ανακαινιστεί στις αρχές του αιώνα από τον Robert d’ Arbrissel, δωρίζοντας ταυτόχρονα ένα σημαντικό ποσό. Μεταξύ 27 Μαΐου και 1 Αυγούστου οργάνωνε γεύματα τρεις φορές την εβδομάδα, εξαιτίας λοιμού που είχε προκύψει στην Φραγκία[10]. Στις 15 Αυγούστου σκόρπισε ότι του είχε απομείνει στον δρόμο, λέγοντας ότι κανείς δεν μπορεί να υπηρετεί δύο κυρίους, το Θεό και τον Μαμωνά. Στην συνέχεια βρέθηκε να ζητιανεύει στο δρόμο για λίγη τροφή. Η σύζυγός του παραπονέθηκε στον αρχιεπίσκοπο της Λυών, ότι ο άντρας της ζητούσε τροφή από άλλους και όχι από αυτήν. Ο αρχιεπίσκοπος Guichard de Pontigny (1165-1180) του συνέστησε να ζητά τροφή από την σύζυγό του. Με αυτόν τον τρόπο του αρνήθηκε το αυτοσχέδιο διαζύγιο.

Ο Ανώνυμος του Πασσάου δίνει μια άλλη εκδοχή για την αιτία της μεταστροφής του Πέτρου. Λέει ότι οι επιφανείς πολίτες της Λυών συγκεντρώθηκαν στην κηδεία ενός της τάξης τους, ο οποίος πέθανε ξαφνικά. Ο Πέτρος, στην θέα του νεκρού του φίλου, ταράχτηκε και αναλογίσθηκε την θνητότητα του ανθρώπου. Σύμφωνα και με αυτή την εκδοχή, μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, ξεκίνησε να ζητιανεύει και να κηρύττει, νομίζοντας ότι ακολουθούσε το αποστολικό παράδειγμα και σύντομα συγκέντρωσε γύρω του πλήθος ζητιάνων[11].

8.2.2 Μετάφραση αποσπασμάτων της Βίβλου από τα Λατινικά

Ο Ριχάρδος του Πουατιέ και ο ιεροεξεταστής Étienne de Bourbon δίνουν μια σημαντική πληροφορία για τις πρώτες ενέργειες του Πέτρου. Αναφέρουν ότι απευθύνθηκε σε κάποιο μεταφραστή, τον Στέφανο de Ansa, ο οποίος με την βοήθεια ενός γραμματικού, του Bernardus Ydros, μετέφρασαν αποσπάσματα της Βίβλου και από τους Πατέρες για λογαριασμό του[12]. Η πρόσφατη ανακάλυψη της διαθήκης του Στέφανου de Ansa επιβεβαιώνει αυτή την πληροφορία[13]. Παρότι το έργο δεν έχει φτάσει στις μέρες μας, έχουμε μια βάσιμη πληροφορία για την πρώτη μετάφραση αποσπασμάτων από την λατινική είτε στην φραγκο-προβηγκιανή, είτε στην διάλεκτο της Grenoble (το θέμα είναι υπό συζήτηση[14]). Οι περιγραφές των δύο πηγών δείχνουν ότι μεταφράστηκαν αποσπάσματα από την Βίβλο και όχι ολόκληρη. Ταυτόχρονα, το γεγονός της ανάγκης της μετάφρασης δείχνει ότι ο Πέτρος ήταν αμόρφωτος, εφόσον την εποχή εκείνη η μόρφωση προϋπόθετε την γνώση της λατινικής.

Ο Ανώνυμος της Λαών συμφωνεί με τις υπόλοιπες πηγές ότι ο Πέτρος απαρνήθηκε τον πλούτο του δημοσίως (in manifesto[15]). Αυτό σημαίνει ότι θεώρησε αποστολή του, όχι μόνο να ζήσει ο ίδιος εν πτωχεία για χάρη της σωτηρίας της ψυχής του, αλλά να διδάξει και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Έτσι, ο μέχρι χθες τοκογλύφος έγινε μέσα σε μια στιγμή διδάσκαλος ψυχών. Πριν καλά-καλά εφαρμόσει ο ίδιος στην πράξη αυτά που του έλεγε ο λογισμός του, παρότρυνε και τους άλλους να τον μιμηθούν. Μέχρι το 1177 είχε σχηματιστεί μια ομάδα με παρόμοιες αντιλήψεις και εμφανή φαρισαϊσμό. Έγιναν κριτές των αμαρτιών των άλλων, πολλές φορές δημόσια. Κύρια δραστηριότητά τους ήταν το κήρυγμα, το οποίο στην πρώιμη αυτή φάση δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απαγγελία των μεταφρασμένων αποσπασμάτων.

8.2.3 Οι Βάλδιοι και το κήρυγμα

Η επίδοση των αμόρφωτων και μη εξουσιοδοτημένων λαϊκών στο κήρυγμα ανησύχησε τον αρχιεπίσκοπο της Λυών. Δύο χρονογράφοι, ο Ριχάρδος του Πουατιέ και ο Στέφανος de Bourbon αναφέρουν ότι ο αρχιεπίσκοπος τους απαγόρευσε να κηρύττουν πριν από την σύνοδο του Λατερανού το 1179. Ωστόσο, κατονομάζουν ως αρχιεπίσκοπο τον Jean Bellesmains[16], ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα μόλις το 1181, μετά δηλαδή από την Σύνοδο. Πάντως, μπορεί να γίνει αποδεκτό ότι υπήρξε προηγούμενη απαγόρευση εκτός από αυτή της Συνόδου[17]. Το σίγουρο είναι ότι για τις δραστηριότητές τους ενημερώθηκε η Ρώμη και τους ζητήθηκε να στείλουν αντιπροσώπους στην Σύνοδο του Λατερανού του 1179.

Για τα τεκταινόμενα της συνόδου σε ότι αφορά τον Πέτρο Βάλδο, υπάρχουν δύο περιγραφές, μία από τον Walter Map[18] και μία από τον Ανώνυμο της Λαών. Σύμφωνα με τον πρώτο, οι σύνεδροι θέλησαν να εξετάσουν την θεολογική κατάρτιση του Πέτρου, γι’ αυτό τον ρώτησαν αν πιστεύει στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Ο Πέτρος απάντησε καταφατικά στις ερωτήσεις τους. Στην συνέχεια τον ρώτησαν αν πιστεύει στην Παναγία. Ο Πέτρος απάντησε για άλλη μια φορά καταφατικά, οπότε οι σύνεδροι ξέσπασαν σε γέλια[19]. Η ιστορία του Walter Map θεωρείται κακόγουστη και κακεντρεχής[20], ωστόσο αντανακλά μια πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος περιγράφει απλά· αυτοί που δεν διδάχθηκαν από κανέναν, ζήτησαν να γίνουν διδάσκαλοι άλλων.

Ο Ανώνυμος της Λαών δίνει μια άλλη εκδοχή. Ο πάπας Αλέξανδρος ΙΙΙ αγκάλιασε τον Πέτρο, εγκρίνοντας τον όρκο εθελούσιας πτωχείας, αλλά απαγόρευσε να κηρύττει, ο ίδιος ή οι οπαδοί του, χωρίς την έγκριση του επισκόπου[21]. Πρακτικά, του απαγόρευσε να κηρύττει με διπλωματικό τρόπο[22].

Όπως φαίνεται οι Βάλδιοι δεν συμμορφώθηκαν με την εντολή της Συνόδου. Το 1180 ή 1181[23] ο παπικός λεγάτος Ανρί de Marcy έφτασε στην Λυών, μετά την αποστολή του κατά των Καθαρών το 1178. Στα πλαίσια αυτής της αποστολής βρήκε τον χρόνο ν’ ασχοληθεί και με τους Βάλδιους. Συγκλήθηκε τοπική σύνοδος, κατά την οποία προΐστατο o Ανρί και παρίστατο επίσης ο αρχιεπίσκοπος της Λυών Gouichard. Κατά την μαρτυρία του Γοδεφρείδου της Auxerre («Super Apocalypsim»[24]), ενώπιον της συνόδου εμφανίστηκε ο Πέτρος Βάλδος και αρνήθηκε την αίρεσή του. Υπέγραψε μάλιστα και μια ομολογία πίστεως, η οποία έχει διασωθεί[25].

Στην ομολογία αυτή ο Πέτρος επιβεβαίωσε την πίστη του στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, στις πεποιθήσεις του παπισμού και στην θεοπνευστία των Γραφών. Κύριο χαρακτηριστικό είναι ο προσανατολισμός της ενάντια στις πεποιθήσεις των Καθαρών, εφόσον ο Καθαρισμός ήταν το μεγάλο πρόβλημα της εποχής. Γι’ αυτό και επιβεβαιώνει ότι η βρώση κρέατος δεν είναι αξιόμεμπτη, ότι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν θεόπνευστος, ότι ο Υιός του Θεού έλαβε πραγματικά την ανθρώπινη φύση, ότι αποδέχεται την παπική εκκλησία και τα μυστήριά της, ακόμη και αν τελούνται από ανάξιο ιερέα. Και πάλι η σύνοδος επισήμανε ότι δεν τους επιτρέπονταν να κηρύττουν.

8.2.4 Οι Βάλδιοι αγνοούν την απαγόρευση να κηρύττουν

Οι Βάλδιοι υπάκουσαν για λίγο στην απαγόρευση του κηρύγματος, σύντομα, όμως, ξανάρχισαν τις δραστηριότητές τους. Ο Ριχάρδος του Πουατιέ αναφέρει ότι ο νέος αρχιεπίσκοπος της Λυών Jean Bellesmains, εξέδωσε ρητή απαγόρευση του κηρύγματος στην οποία οι Βάλδιοι απάντησαν ότι πρέπει να υπακούν στον Θεό και όχι στους ανθρώπους[26]. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο νέος αρχιεπίσκοπος να τους διώξει από την επαρχία του κάποια στιγμή μετά την ανάληψη των καθηκόντων του το 1182 και πριν την σύνοδο της Βερόνα το 1184.

Στις 4 Νοεμβρίου του 1184 συγκλήθηκε η σύνοδος της Βερόνα υπό το πάπα Λούκιο ΙΙΙ. Η σύνοδος εξέδωσε την απόφαση «Ad Abolendam»[27], η οποία αναθεμάτιζε τους Καθαρούς και για πρώτη φορά τους «φτωχούς της Λυών». Γενικεύοντας αναθεμάτισε όσους διεκδικούσαν την αρμοδιότητα να κηρύττουν και όσους το έκαναν χωρίς την άδεια του πάπα ή κάποιου άλλου επισκόπου. Μετά την σύνοδο αυτοί οι «φτωχούληδες της Λυών», όρος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε σε αυτή την περίπτωση, θεωρήθηκαν ως αιρετικοί.

Μετά την εκδίωξή τους από την Λυών και την καταδίκη στη Βερόνα, οι Βάλδιοι διασκορπίστηκαν στην Προβηγκία και την Λομβαρδία. Ανακατεύθηκαν με άλλες αιρετικές ομάδες και διέδωσαν τις πεποιθήσεις τους. Η πρώτη γενιά των Βάλδιων διαμόρφωσε κάποια υποτυπώδη οργανωτική δομή στην εικοσιπενταετία που ακολούθησε την καταδίκη της Βερόνα. Ταξίδευαν σε μικρές ομάδες ζητιανεύοντας και κηρύττοντας σε οποιονδήποτε ήταν πρόθυμος ν’ ακούσει. Ταυτόχρονα ανέπτυξαν την βασική επιχειρηματολογία τους κατά της απαγόρευσης του κηρύγματος και κατά της παπικής «εκκλησίας». Έτσι παρουσιάσθηκε το εξής παράδοξο. Από την μια δίδασκαν το παπικό δόγμα, από την άλλη απέρριπταν  την παπική «εκκλησία» και την αρμοδιότητά της.

Η αμφισβήτηση της αποστολικής αρμοδιότητας των παπικών έγινε δόγμα γι’ αυτούς. Ως δόγμα, όμως, ήταν τόσο εύπλαστο, που γρήγορα δέχθηκε τις επιρροές άλλων αιρετικών πεποιθήσεων του περιβάλλοντος, ώστε, ενώ δεν ήταν ικανό να καθορίσει ίδιες πεποιθήσεις, παρέμενε δεκτικό στις έξωθεν επιρροές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση διαφορών μέσα στην αίρεση με συνεπακόλουθο την διαίρεση. Οι «φτωχούληδες» της Λομβαρδίας διαφοροποιήθηκαν σύντομα από τους ομοϊδεάτες τους της Νότιας Γαλλίας. Οι δεύτεροι βρίσκονταν υπό την άμεση καθοδήγηση του Πέτρου. Ο αιρεσιάρχης τους δεν οραματιζόταν την απομάκρυνση από την παπική «εκκλησία», αλλά ήθελε να αλώσει εκ των έσω. Έτσι η ομάδα του έπρεπε να εμφανίζεται αντίθετη στην διδασκαλία των Καθαρών, έστω και αν υπήρχε κοινό έδαφος.

8.2.5 Δημόσια αντιπαράθεση στη Ναρβόννη

Το 1191 ο αρχιεπίσκοπος της Ναρβόννης Bernard Gaucelin (d’ Arsac) αντιμετώπισε πρόβλημα στην επαρχία του με τους ανυπάκουους κήρυκες. Η απαγόρευσή του να κηρύττουν απλά αγνοούνταν. Είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι οι ανυπάκουοι Βάλδιοι μετακινήθηκαν σε περιοχές όπου η αρμοδιότητα των παπικών αμφισβητούνταν ήδη από άλλες αιρέσεις. Εκεί η δράση τους ήταν απροβλημάτιστη, λόγω της ανοχής των κοσμικών αρχών. Ωστόσο, ο ανταγωνισμός με τις άλλες αιρέσεις ήταν έντονος και σύντομα ανέπτυξαν διδασκαλία κατά των πεποιθήσεων των Καθαρών.

Στην Ναρβόννη έγινε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ των Βάλδιων και των παπικών με κύριο συνομιλητή εκ μέρους των δευτέρων, τον Βερνάρδο, ηγούμενο στο Fontcaude. Την συζήτηση διεύθυνε ένας κληρικός ο Raymundus de Daventria. Τα πρακτικά καταγράφηκαν στο «Liber adversus Waldenses»[28].  Από την επιχειρηματολογία των Βάλδιων φαίνεται ότι μέχρι στιγμής περιόριζαν την ανυπακοή τους και δεν ισχυρίστηκαν ότι κάποιος δεν πρέπει να υπακούει σε αμαρτωλούς ιερωμένους, ούτε ότι τα μυστήρια των τελευταίων είναι άκυρα (δονατισμός). Αυτό θα γίνει αργότερα το βασικό τους δόγμα και η διαφωνία επί τούτου θα οδηγούσε στην σύνοδο των Βαλδίων στην Bergamo το 1218, αλλά μέχρι στιγμής δεν προβαλλόταν.

Ο Alain de Lille παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα για τους Βάλδιους στο έργο του «De fide catholica contra haereticos sui temporis»[29]. Αν κρίνει κάποιος από την πληθώρα των χειρογράφων, συμπεραίνει ότι πρόκειται για έργο με ευρεία κυκλοφορία και σημαντική επίδραση κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα. Το πρώτο μέρος της πραγματείας ασχολείται με τους Καθαρούς και το δεύτερο με τους Βάλδιους. Συμφωνεί με τον παραπάνω αναφερθέντα Βερνάρδο για την εφεύρεση της αίρεσης από τον Πέτρο Βάλδο, ο οποίος αποφάσισε αυτόβουλα να γίνει διδάσκαλος «χωρίς την άδεια του επισκόπου, χωρίς θεία έμπνευση, χωρίς μόρφωση και χωρίς εκπαίδευση». Ακόμη προσθέτει ότι χωρίς κάποιο θαύμα δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι έλαβε κλήση στο κήρυγμα άνωθεν. Ακόμη και οι Απόστολοι επιβεβαίωναν την κλήση τους με θαυμαστά σημεία.

8.2.6 Ο δονατισμός των Βάλδιων

Ο ίδιος συγγραφέας ψέγει τους Βάλδιους για την ανυπακοή τους στην ιεραρχία και προσθέτει ότι μερικοί από αυτούς ισχυρίζονται, ότι κάποιος θα πρέπει να υπακούει στους καλούς ιεράρχες που κατέχουν την θέση των αποστόλων και την τιμούν με την ζωή και το έργο τους, αλλά όχι στους άλλους, τους οποίους αποκαλούν μισθωτούς και όχι ποιμένες[30]. Η αναίρεση της δονατιστικής επιχειρηματολογίας των Βάλδιων καταλαμβάνει δέκα κεφάλαια στο έργο του Alain de Lille. Αποδίδει στους Βάλδιους τις ακόλουθες απόψεις· πίστευαν ότι το ήθος τους ήταν ανώτερο από την πνευματική τάξη της εκκλησίας[31], ότι κάποιος μπορεί να εξομολογείται τις αμαρτίες του σε λαϊκούς ή μόνο στον Θεό και δεν χρειαζόταν εξομολόγηση σε ιερέα[32], και ότι οι προσευχές της εκκλησίας ήταν έγκυρες μόνο αν προσφέρονταν από καλό ιερέα[33].

Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι μετά την καταδίκη τους οι αιρετικοί αναπτύσσουν έντονο αντικληρικαλιστικό προσανατολισμό και αμφισβητούν την αξία του κλήρου, προσπαθώντας να σφετεριστούν κάποιες από τις λειτουργίες του. Ξεπερνούν τα όρια της αιτιολόγησης της ανυπακοής τους σε σχέση με το κήρυγμα κι επιβεβαιώνουν την εισαγωγική πρότασή μας ότι ο πυρήνας της διδασκαλίας τους είναι ο ίδιος ο πυρήνας της κάθε αίρεσης. Ήταν, λοιπόν, θέμα χρόνου η αιρετική αποστασιοποίηση και τοποθέτησή τους να μορφοποιηθεί και να γίνει εμφανής. Η κατασκευή των επιχειρημάτων του συγγραφέα, η οποία δίνει λαβή για την αμφισβήτηση της ενημέρωσής του, είναι ευεξήγητη. Οι θέσεις των Βάλδιων είναι υπό ανάπτυξη την εποχή εκείνη και δεν έχουν επικρατήσει καθολικά στις ομάδες τους. Αυτό είναι αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς το ότι και η οργανωτική δομή της αίρεσης είναι ακόμη υποτυπώδης. Κάποιες θέσεις που εκφράζονταν από μερικούς εξ αυτών, ίσως δεν ήταν γνωστές ή αποδεκτές από όλους. Η εξέλιξη των γεγονότων με το σχίσμα στους κόλπους της αίρεσης, ως αποτέλεσμα των ζυμώσεων για την ανάπτυξη των πεποιθήσεών τους αποδεικνύει αυτό ακριβώς. Βρίσκονται ακόμη στην παιδική ηλικία και η εμφάνιση των παιδικών ασθενειών δεν πρέπει να εκπλήσσει, ειδικά όσους μελετούν παρόμοια φαινόμενα.

8.2.7 Ο Durand de Huesca

Το ίδιο λέει και ο Durand de Huesca (ή της Osca σε διαφορετική ανάγνωση). Ο Durand ήταν ίσως ο πιο μορφωμένος Βάλδιος της εποχής του. Ωστόσο, το 1208 επέστρεψε στον παπισμό με τις ευλογίες του Ιννοκέντιου ΙΙΙ. Το έργο του «Liber Antiherensis» ήταν μια αντίρρηση στην αίρεση των Καθαρών, όχι των Βάλδιων. Στον πρόλογο αυτού του έργου ο Durand εμφανίζει τον Πέτρο Βάλδο ως εκ Θεού εκλεγμένο για να κηρύττει. Ο Θεός υποτίθεται ότι επέλεξε τον Πέτρο όταν είδε ότι οι παπικοί ιεράρχες είχαν παραδοθεί «στην απληστία, την σιμωνία, την υπερηφάνεια, την φιλαργυρία, την γαστριμαργία, την ασέλγεια και άλλες επαίσχυντες πράξεις» και είχαν γίνει ανίκανοι να πράξουν το καθήκον τους[34].

Αυτή η θέση ήταν αρκούντως δονατιστική και συμπληρώνεται από την εξαγγελία ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός επίσκοπος των Βάλδιων, και από τους ιεράρχες όσοι κρατάν την πίστη και συμβουλεύουν σύμφωνα με την Αγία Γραφή. Οι δε Βάλδιοι ήταν υποχρεωμένοι να υπακούν σε αυτούς τους ιεράρχες και να παρακούν τους υπόλοιπους. Με αυτό τον τρόπο οι αιρετικοί γίνονται κριτές της εκκλησίας, προβάλλοντας ως κριτήριο την Αγία Γραφή, αλλά στην πραγματικότητα φέρνουν την ερμηνεία στα μέτρα τους και κρίνουν ως καλούς ιεράρχες, όσους συμφωνούν μαζί τους. Το κριτήριο είναι υποκειμενικό, εφόσον αφαιρούν από την εκκλησία τον ρόλο του αυθεντικού ερμηνευτή των Γραφών και τον δια της Παραδόσεως μεταφραστή των εντολών σε εκκλησιαστική ζωή, της ζωής του Χριστού σε εν Χριστώ ζωή. Αυτή δεν είναι μόνο η στάση των Βάλδιων έναντι του παπισμού, αλλά και πολλών σύγχρονων αιρετικών απέναντι στην Εκκλησία και τους Ιεράρχες, γι' αυτό και επιμένουμε πάνω σ' αυτό και εξηγούμε ότι δεν υπερασπιζόμαστε τον παπισμό, απέναντι στις επιθέσεις που δέχθηκε από τους αιρετικούς που βγήκαν από τους κόλπους του, αλλά ενημερώνουμε εξαιτίας της μεταφοράς πυρός κατά της Ορθοδοξίας, μετά την πνευματική κατάρρευση της Δύσης.

Άρα όταν οι Βάλδιοι είπαν ότι υπακούν σε όσα ευχαριστούν τον Θεό («que deo placuerint»[35]), ακόμη και όταν τα διατάζουν κακοί (malis) ιεράρχες, εννοούσαν ότι υπακούν σε όσα ευχαριστούν τους ίδιους. Αυτή η προσέγγιση δεν ήταν καθαρά, αλλά επιλεκτικά δονατιστική. Αν θέλουμε να το δούμε πιο απλά, συνέβη το εξής: οι παπικοί απαγόρευσαν στους Βάλδιους να κηρύττουν και οι Βάλδιοι απάντησαν ότι θα συνεχίσουν να κηρύττουν, διότι οι παπικοί που τους το απαγόρευαν ήταν κακοί ιερείς. Δεν εξέτασαν το αν μπορούσαν ή αν τους επιτρέπονταν με βάση την Αγία Γραφή ή το κανονικό δίκαιο, και όχι τις προσταγές ή τις απαγορεύσεις των παπικών, να κηρύττουν. Αυτό το προσπερνούσαν αμβλύνοντας τις αντιρρήσεις με το να θεωρούν και να διεκδικούν θεία κλήση και αποστολική αρμοδιότητα. Οικειοποιούμενοι, όμως, την αποστολική αρμοδιότητα, δεν θα αργούσαν να διεκδικήσουν και την τέλεση μυστηρίων, αρχικά της εξομολόγησης, όπως είδαμε παραπάνω, στην συνέχεια και του βαπτίσματος, όπως θα δούμε παρακάτω. Γι' αυτό και δεν απέρριπταν τα μυστήρια.

8.2.8 Οι περιπλανώμενοι κήρυκες

Ειδοποιός διαφορά στον τρόπο δράσης των Βάλδιων είναι το γεγονός ότι οι περιπλανώμενοι και ανεπάγγελτοι αυτοί ψωμοζήτουλες κυκλοφορούσαν σε μικτές ομάδες ανδρών και γυναικών. Εκτός αυτού επέτρεπαν στις γυναίκες της ομάδος να διδάσκουν, παρά την αντίθετη επιταγή του αποστόλου Παύλου. Αυτή τους η πρακτική προκάλεσε τον ψόγο των παπικών, όπως του Bernard de Fontcaude και Alain de Lille[36]. Επίσης προκάλεσε υποψίες ως προς την ηθική τους. Ο Burchard von Ursperg σημείωσε σοκαρισμένος, ότι ανάμεσά τους άνδρες και γυναίκες ταξίδευαν μαζί, έμεναν στο ίδιο σπίτι και πολλές φορές κοιμούνταν στο ίδιο κρεβάτι[37]. Δικαίως ή αδίκως αυτή η πρακτική σκανδάλιζε και τελικά σταμάτησε το 1300.

Μια άλλη πρακτική, η οποία εγκαταλείφθηκε μετά από κάποιο χρόνο, αλλά παρέμενε διακριτικό σημάδι των πρώτων Βάλδιων περιφερόμενων κηρύκων, ήταν η συνήθεια να κόβουν τα υποδήματα σε σχήμα σανδαλιού, για να φαίνονται γυμνόποδες. Έτσι πίστευαν ότι διατηρούσαν αποστολική εμφάνιση. Και αυτή η συνήθεια διακωμωδήθηκε στα έργα των παπικών. Ο Ebrardus de Béthune σχολίασε ότι έστεφαν τα πόδια τους, αλλά όχι την κεφαλή τους, εννοώντας ότι στερούνταν της περιβολής, δηλαδή της άδειας να κηρύττουν[38].  Όταν ξεκίνησαν οι διώξεις από την Ιερά Εξέταση, μια τόσο διακριτική συνήθεια εγκαταλείφθηκε πάραυτα.

Ως προς τον τρόπο προσέγγισης των ακροατών, αναφέρεται από τον Bernard de Fontcaude, ότι πλησίαζαν πρώτα τις γυναίκες και τους ανίδεους άνδρες και μέσω αυτών προσπαθούσαν να κερδίσουν και τους υπόλοιπους. Αν κατά την διάρκεια της συζήτησης τους γινόταν κάποια δύσκολη ερώτηση ή προβαλλόταν επιχείρημα το οποίο δεν μπορούσαν να αντικρούσουν, τότε απέφευγαν ν’ απαντήσουν, καταφεύγοντας σε θολές αποκρίσεις ή «σκιώδη λογική», όπως το ονομάζει[39].

Κάποιες από αυτές τις ομάδες των πλανόδιων κηρύκων εμφάνισαν πιο ριζοσπαστικές ιδέες. Αρνούνταν την αξία της ιεροσύνης και ως εκ τούτου σφετερίστηκαν την τέλεση των μυστηρίων. Έλεγαν, δηλαδή, ότι μπορούσαν οι ίδιοι, αν και λαϊκοί να τελούν μυστήρια, όπως το Βάπτισμα και η Θεία Ευχαριστία. Ακόμη και γυναίκες. Ο Ermengaud της Béziers αναφέρει ότι οι Βάλδιοι κήρυκες βάπτιζαν τα παιδιά των οπαδών τους και από αυτούς τους «Λυωνιστές», όπως τους αποκαλεί, προήλθαν οι Αναβαπτιστές[40]. Γράφοντας στην αρχή του ΙΓ’ αι., φυσικά δεν εννοεί τους Αναβαπτιστές του Ιστ’ αλλά κάποιους σύγχρονους του[41]. Ο Ermengaud ήταν πρώην Βάλδιος, φίλος του Durand de Huesca, οπότε γνώριζε καλά τα των Βάλδιων, εκ των έσω. Μια λίγο μεταγενέστερη πηγή (μέσα του ΙΓ’ αι.), λέει ότι άλλοι λιγότερο ριζοσπάστες Βάλδιοι βάπτιζαν σε εξαιρετικές περιπτώσεις[42]. Η ίδια ιστορία. Επίσης στο ίδιο κείμενο το Ermengaud υπάρχει η πληροφορία για την τέλεση της Θ. Ευχαριστίας από τους λαϊκούς κήρυκες, η οποία επιβεβαιώνεται από τον Pierre de Vaux-Cernay. Ο τελευταίος γνώριζε ότι οι σανδαλοφορούντες (haberet sandalia) τελούσαν την Θ. Ευχαριστία και πάλι σε εξαιρετικές περιπτώσεις[43].

8.2.9 Οι Φτωχοί Καθολικοί και οι Συμφιλιωμένοι Φτωχοί

Εφόσον αναφερθήκαμε ήδη στον Durand de Huesca και τον Ermengaud, ας πούμε λίγα στοιχεία για τις συνθήκες μεταστροφής τους από την αίρεση των Βάλδιων στον παπισμό. Το φθινόπωρο του 1207 ο επίσκοπος Diego της Osma, σταμάτησε στην Pamiers της Languedoc μετά την αποστολή του για την αντιμετώπιση των Καθαρών της περιοχής. Εκεί έγινε δημόσια συζήτηση μεταξύ Βάλδιων και παπικών, την οποία διεύθυνε ο Arnaldus de Campranhano (ή Arnaud de Crampagna), ένας ιερέας που στις πηγές αναφέρεται ότι ευνοούσε τους Βάλδιους. Κύριος ομιλητής των Βάλδιων ήταν ο Durand, ο οποίος όμως δεν κατάφερε ν’ αντικρούσει τα επιχειρήματα του επισκόπου Diego. Αντίθετα, πείστηκε από αυτά και μεταστράφηκε στον παπισμό μαζί με τέσσερις φίλους του, μεταξύ των οποίων και ο Ermengaud. Τα πρακτικά της συζήτησης δεν διασώθηκαν. Τα γεγονότα αναφέρονται από δύο χρονογράφους, τον William de Puylaurens και τον Pierre de Vaux-Cernay[44].

Ο πρώτος αναφέρει ότι ο Durand προσέγγισε την Αγία Έδρα, δήλωσε μετάνοια στον Ιννοκέντιο ΙΙΙ και του επιτράπηκε να ζει με τον δικό του κανόνα[45]. Γύρω από τον πυρήνα των τεσσάρων αυτών πρώην Βάλδιων συγκεντρώθηκαν αργότερα και άλλοι κι έτσι σχηματίστηκαν οι Φτωχοί Καθολικοί με κύριο σκοπό την επιστροφή και άλλων Φτωχών Λομβαρδών στον παπισμό. Το 1209 είχαν μια σημαντική επιτυχία στο Μιλάνο κι ενημέρωσαν τον πάπα ότι ετοίμαζαν την επιστροφή περίπου εκατό Φτωχών Λομβαρδών[46]. Ο πάπας ανέθεσε την υπόθεση στον αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου. Το 1210 άλλη μια ομάδα Φτωχών Λομβαρδών, με τον αρχηγό τον Bernardus Primus[47], επέστρεψαν στον παπισμό με το όνομα Συμφιλιωμένοι Φτωχοί[48]. Η ζωή αυτών των ομάδων ήταν βραχύβια, διότι έγειραν υποψία για την δράση και την ειλικρίνειά τους, οπότε μετά τον θάνατο του Ιννοκέντιου ΙΙΙ και αφού έχασαν τη σημαντική υποστήριξη που τους παρείχε, ενσωματώθηκαν σε άλλα παπικά τάγματα.

8.2.10 Τα πρώτα σχίσματα

Ο ριζοσπαστισμός κάποιων ομάδων της Νότιας Γαλλίας σε σχέση με την δυνατότητα τέλεσης Mυστηρίων δεν πέρασε απαρατήρητος από τον ιδρυτή της αίρεσης. Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Πέτρος επέμενε στην προσκόλληση στην παπική «εκκλησία», γι’ αυτό και οι ριζοσπαστικές ιδέες ήταν απορριπτέες. Αποκήρυξε αυτές τις ομάδες το 1200. Οι ριζοσπάστες σχημάτισαν δικιά τους «εκκλησία», με διακόνους, ιερείς και επισκόπους[49].

Από το 1205 και μετά εμφανίζονται δύο ομάδες Φτωχών στα κείμενα των Ιταλών συγγραφέων της εποχής[50], οι Φτωχοί της Λυών (Pauperes Leonistae) και οι Φτωχοί της Λομβαρδίας (Pauperes Lombardi). Για την προέλευση των δύο ομάδων γράφει ο Salvo Bruci στην Summa contra Hereticos, βιβλίο αφιερωμένο στον διδάσκαλό του Πέτρο της Βερόνα. Ο δεύτερος δολοφονήθηκε από Καθαρούς το 1252. Το έργο γράφτηκε και αφιερώθηκε σ’ αυτόν από τον μαθητή του το 1235.

Σ’ αυτό ο Salvo Burci αναφέρει ότι οι Φτωχοί της Λυών προέρχονταν από τον Valdexius, ο οποίος αποσκίρτησε από τον παπισμό 60 χρόνια πριν. Από αυτούς αποκόπηκαν οι Φτωχοί Λομβαρδοί 30 χρόνια πριν την συγγραφή του έργου, οπότε συμπεραίνεται ότι περί το 1205 έγινε σχίσμα στους Βάλδιους. Στην συνέχεια οι Φτωχοί Λομβαρδοί επέλεξαν ως αρχηγό τους τον Johannes de Roncho, «έναν αμόρφωτο και απαίδευτο[51]» («idiota absque literis»).

Ο Πέτρος της Βερόνα επιβεβαιώνει την ίδια ιστορία, αναφέρει τους Φτωχούς Λεονιστές ως οι «Φτωχοί πέραν των ορέων» (Pauperes ultramontanes) και τον αρχηγό των Φτωχών Λομβαρδών Johannes de Runcharola, με καταγωγή από την Piacenza[52]. Από το όνομά του προήλθε το όνομα Runcari, που αφορά ομάδα αιρετικών, οι οποίοι εμφανίστηκαν στην Γερμανία από τα μέσα του αιώνα[53], με πολλά στοιχεία από τον Καθαρισμό.

8.2.11 Τα αίτια του σχίσματος του 1205

Δεν έχουμε ακριβείς αναφορές για τα αίτια του σχίσματος. Μπορούμε, όμως, να βγάλουμε μερικά χρήσιμα συμπεράσματα, από την παραπάνω αναφερθείσα αλληλογραφία του Durand de Huesca με τον πάπα Ιννοκέντιο τον ΙΙΙ. Ο Durand έγραψε στον Ιννοκέντιο ότι οι εκατό περίπου Φτωχοί Λομβαρδοί επιθυμούσαν να επιστρέψουν στο παπισμό, αν τους επιτρεπόταν να ξαναφτιάξουν το κοινόβιό τους. Αυτό είχε γκρεμιστεί από τον αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου και ζητούσαν το οικόπεδο για να το ξαναχτίσουν[54]. Στην περίπτωση των Συμφιλιωμένων Φτωχών του Bernardus Primus το 1212 ο Ιννοκέντιος έγινε αποδέκτης ενός αιτήματός τους, να τους επιτραπεί να συνεχίσουν την προηγούμενη κοινοβιακή ζωή στα οκτώ κοινόβια τα οποία κατείχαν[55].

Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι οι Φτωχοί Λομβαρδοί δεν ήταν και τόσο φτωχοί, αλλά είχαν περιουσία, σε αντίθεση με τους Φτωχούς της Λυών. Οι δεύτεροι επέμεναν στις αρχές του Πέτρου Βάλδου και δεν δέχονταν κανενός είδους ιδιοκτησίας, ούτε με την μορφή της κοινοκτημοσύνης. Από την ίδια αλληλογραφία προκύπτει ότι οι Λομβαρδοί είχαν αναπτύξει κάποιου είδους ιεραρχία και πάλι ενάντια στις οδηγίες του ιδρυτή.

Σε άλλο κείμενο (το «Restrictum» που θα αναφερθεί παρακάτω) φέρεται να είπε ο Πέτρος λίγο πριν το θάνατό του, ότι δεν μπορεί να γίνει ειρήνη με τους αδελφούς της Λομβαρδίας, αν αυτοί δεν διαχωρίσουν τους εαυτούς τους από τα συνδικάτα των εργατών[56]. Λίγα χρόνια μετά ο Άνσελμος Αλεξανδρείας έγραψε ότι αίτιο διχόνοιας ανάμεσά τους ήταν το θέμα της εργασίας[57].

Βρίσκουμε, λοιπόν, τρία σημεία διαφωνίας μεταξύ των δύο ομάδων. Όπως φαίνεται η δεκτικότητα της αίρεσης των Βάλδιων σε έξωθεν επιρροές, οδήγησε σε διαφοροποίηση όσες ομάδες δεν βρίσκονταν υπό την αυστηρή και άμεση καθοδήγηση του Πέτρου. Όντας εν ζωή ο ιδρυτής της αίρεσης, δεν μπορούσε να δεχθεί άμβλυνση των αξιών τις οποίες είχε θέσει εξ αρχής ο ίδιος. Αποτέλεσμα ήταν το σχίσμα των ουλτραμοντάνων και των Λομβαρδών Βάλδιων.

8.2.12 Η συνδιάσκεψη στην Bergamo το 1218

Μια προσπάθεια συμφιλίωσης μεταξύ των δύο ομάδων έγινε στην Bergamo τον Μάιο του 1218. Μια επιστολή, γνωστή ως «Restrictum», περιγράφει την συζήτηση και μιλά για αποτυχία. Εκπρόσωπος των Λομβαρδών εμφανίζεται κάποιος Otto de Ramezello, «confrater» των «Φτωχών τω Πνεύματι»[58]. Σύμφωνα με το «Restrictum» οι Λομβαρδοί προσπαθούσαν να πείσουν τους «ουλτραμοντάνες» αδελφούς τους να δεχθούν μια σειρά από θέματα, στα οποία ο Πέτρος Βάλδος διαφωνούσε όσο ήταν εν ζωή. Μετά τον θάνατό του (άγνωστο πότε ακριβώς) πίστευαν ότι θα έβρισκαν τους οπαδούς του πιο ελαστικούς.

Κατά την συζήτηση εμφανίστηκαν δύο αξεπέραστα σημεία διαφωνίας. Κατά πρώτον, η μερίδα του Πέτρου ζητούσε από τους Λομβαρδούς να δεχθούν ότι ο Πέτρος Βάλδος και ένας άγνωστος, κατά τα άλλα συνεργάτης του, ο Vivetus, βρίσκονταν στον παράδεισο. Προφανώς, επιχειρούσαν να αγιοποιήσουν τον αρχηγό τους. Οι Λομβαρδοί απάντησαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αποδεκτό αν μπορούσε ν’ αποδειχθεί ότι οι δύο αυτοί είχαν λάβει άφεση αμαρτιών πριν από τον θάνατό τους, δηλ. κατέτασσαν τον Πέτρο Βάλδο στην ίδια θέση με κάθε άλλο Χριστιανό και αρνούνταν την αγιοποίηση, την οποία πρότειναν οι «ουλτραμοντάνες»[59].

Η επόμενη διαφωνία τους ήταν περισσότερο μπλεγμένη δογματικά, διότι ανακάτευε και το παπικό δόγμα της «μετουσίωσης» κατά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων στην Θεία Ευχαριστία. Εν ολίγοις, οι «ουλτραμοντάνες» πρότειναν ότι ο κανονικά χειροτονημένος ιερέας, καλός ή κακός, μπορούσε να «μετουσιώσει» τα Τίμια Δώρα. Αντίθετα οι Λομβαρδοί πίστευαν ότι οι ανάξιοι ιερείς δεν μπορούν να τελέσουν Μυστήρια[60].

Τελικά, δεν επιτεύχθηκε κάποια συμφωνία. Το σχίσμα παρέμεινε και οι δύο ομάδες ακολούθησαν ξεχωριστό δρόμο. Όταν αργότερα έγιναν στόχος της Ιεράς Εξέτασης βρήκαν τρόπους συνεργασίας σε πρακτικό επίπεδο, όχι, όμως, ιδεολογικό. Εφόσον, την ίδια περίοδο της δίωξης τους από τους παπικούς ανακριτές κατάφεραν να βρουν έδαφος συνεργασίας με άλλες αιρέσεις, θα ήταν περίεργο να μην καταφέρουν να συνεργαστούν μεταξύ τους.

* * * * * *

[1] Πρόκειται για τον Ανώνυμο του Πασσάου. Το απόσπασμα στο A. Patschovsky- K. V. Selge (eds), Quellen zur Geschichte der Waldenser, Texte zur Kirchen- und Theologiegeschichte 18 (Gütersloh 1973), s. 73. Επίσης, J. Gretser, Lucae Tudensis episcope scriptores aliquot succedanci contra sectam Waldensium, in M. de la Bigne (ed), Magna Bibliotheca Veterum Patrum, 15 vols Cologne 1618-22, vol. 13 p. 299.

[2] Liber Electorum, ed. J. J. Ignaz von Döllinger, Beiträge zur Sektengeschichte des Mittelalters, 2 vols Munich 1890, vol. 2 (Dokumente vornehmlich zur Geschichte der Valdesier und Katharer), pp. 352-5. Επίσης P. P. A. Biller, Aspects of the Waldenses in the 14th c. including an edition of their correspondence, Oxford University D. Phil. Thesis 1977, pp. 264-70.

[3] Βλ. σχετ. Gabriel Audisio, The Waldensian Dissent: Persecution and Survival, c. 1179- c. 1570 (τίτλος πρωτοτύπου Les ‘Vaudois’: naissance, vie et mort d’ une dissidence, XIIe-XVIe siècle), Cambridge University Press 1999, pp. 8-9.

[4] Chronicon universale anonumi Laudensis, MGH SS 26.447-449,  αγγλική μετάφραση R. I. Moore, The Birth of Popular Heresy, London 1975, pp. 111- 113 & W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies of the High Middle Ages, New York 1969, pp. 200-203.

[5] Vita Alexandri Papae III, ed. G. Gonet, Enchiridion fontium valdensium du IIIe Concile de Lateran au Synode de Chanforan (1179-1532), Torre Pellice 1958, vol. 1 pp. 164-166.

[6] M. Rubellin, Au temps où Valdès n’  était pas hérétique: hypotheses sur le role de Valdès à Lyon (1170-1183), in M. Zerner (ed.), Inventer l’ hérésie? Discours polémiques et pouvoirs avant l’ inquisition, Collection du Centre d’ Études médiévales de Nice,  Nice 1998, vol. 2 p. 202.

[7] R. I. Moore, The Origins of European Dissent, London 1977, p.228-229. Για το παπικό κανονικό δίκαιο επί της τοκογλυφίας J. T. Noonan, The Scholastic Analysis of Usury, Cambridge 1957.

[8] Είναι γνωστό ότι το 1040 είχε γραφεί ένα ποίημα με θέμα τον βίο του αγίου Αλεξίου. Βλ. σχετ. J. Bédier- P. Hazard, Histoire de la Littérature française illustrée,Paris 1923,  vol. 1 pp. 8-9. Σε αγγλική μετάφραση The Oldest Monuments of the French Language, Oxford 1012, pp. 28-56. Μια πρόζα με το ίδιο θέμα στο Ellen Scott Davison, Forerunners of St. Francis, 1907,  pp. 239-243.

[9] Ματθ. 19.21.

[10] K.-V. Selge, Die ersten Waldenser mit Edition des Liber antiherensis des Durandus von Osca, 2 vols Berlin 1967, vol. 1 pp. 238-239.

[11] A. Patschovsky- K. V. Selge (eds), Quellen…, p. 19.

[12] A. Patschovsky- K. V. Selge (eds), Quellen…, pπ. 15-16.

[13] A. Patschovsky, The Literacy of Waldensianism from Valdes to c.1400, in P. Biller-A. Hudson (eds), Heresy and Literacy 1000-1530, Cambridge 1994, p. 115. Σύμφωνα με ην διαθήκη ο Βάλδος έδωσε ως αντάλλαγμα στον Στέφανο ένα φούρνο (furnum qui fuit Valdesii).

[14] A. Patschovsky, The Literacy.., p. 113.

[15] Chronicon universale anonumi Laudensis, MGH SS 26.448.

[16] Περισσότερο γνωστός ως John of Canterbury, βλ. σχ. P. Pouzet, L’ anglais dit John Bellesmains, Lyon 1927, pp. 7-9.

[17] Malcolm Lambert, Medieval Heresy: Popular Movements from the Gregorian Reform to the Reformation, Oxford 21992, p. 65.

[18] Για τον Walter Map και το έργο του έχουμε γράψει κι έχουμε χρησιμοποιήσει αποσπάσματα στα προηγούμενα κεφάλαια του Καθαρισμού.

[19] Walter Map, De nugis curialium, ed. M. R. James, Oxford 1914, 60-62. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 203-4.

[20] Malcolm Lambert, Medieval Heresy, p. 66.

[21] Chronicon universale anonumi Laudensis, MGH SS 26.449. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 203.

[22] Ο.π.

[23] Για τα προβλήματα αυτής της ημερομηνίας βλ. W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 204. Εφόσον στην σύνοδο παρίστατο ο Guichard ως αρχιεπίσκοπος Λυών, η ημερομηνία εξαρτάται από την ημέρα θανάτου του για την οποία υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.

[24] Το απόσπασμα του Γοδεφρείδου σχετικά με τα γεγονότα της συνόδου στο G. Gonet, Enchiridion…, vol. 1 pp. 45-49.

[25] A. Dondaine, Aux origins du valdéisme. Un profession de foi de Valdés, in Archivum Fratrum Praedicatorum 16 (1946), 191-235. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 206-8.

[26] Πραξ. 5.29.

[27] Richter-Friedberg, Corpus Juris Canonici, vol. 2 cols 780-2.

[28] PL 204.793-798.

[29] Τα χωρία που αφορούν τους Βάλδιους είναι τα Ι.1 (PL 210.307), I.3 (PL 210.309), I.9 (PL 210.316) & II.1 (PL 210.377-80). Συγκεντρωμένα και σε αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 215-220.

[30] PL 210.383.

[31] PL 210.385.

[32] PL 210.385-7.

[33] PL 210.388-90.

[34] Selge, Die ersten Waldenser, vol. 2 pp. 8: “Set suum non ex toto deserens populum, videns praelatorum opera summi patris filius cupiditati, simonie, superbike, philargie, cenodoxie, castrimargie, pellicatui, aliisque flagiciis intent, et etiam divina misteria ob eorum pessima opera naucipendi, sicut in sue predicationis inicio piscatores sine litteris, te, domne valdesi, eligens in apostolic aporismate, ut per te tuosque comites, quod inposti non poterant, renitatur allegavit erroribus”.

[35] Selge, Die ersten Waldenser, vol. 2 pp. 61.

[36] PL 204.825-8 & PL 210.379-380.

[37] Die Chronik des Propstes Burchard von Ursperg, MGH Scriptores rerum Germanicarum 16.107-8. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 228-230.

[38] Gonet, Enchridion, vol. 1 p. 144.

[39] PL 204. 821 κ.ε.

[40] Το έργο του Ermengaud, Contra Hereticos έχει εκδοθεί από τον A. Dondaine, Durand de Huesca et la polémique anti-cathare, in Archivum Fratrum Praedicatorum 29 (1959), 268-271. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., 231-235.

[41] Αναφέρονται από τον Στέφανο de Bourbon ως μία από τις σέκτες που δρούσαν στο Μιλάνο. Αναφέρονται επίσης σε ανώνυμο κείμενο του 1235, το οποίο αποδίδεται στον Πέτρο της Βερόνα (ή Πέτρο Μάρτυρα, διότι δολοφονήθηκε από Καθαρούς), Thomas Käppeli, Une Somme contre les hérétiques de S. Pierre Martyr?, Archivum Fratrum Praedicatorum 17 (1947), 295-355. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., pp. 274-278, για τους Αναβαπτιστές σελ. 277.

[42] Gonet, Enchridion, vol. 1 p. 155.

[43] Petri Vallium Sarnaii monachi Hystoria Albigensis I.18, ed. P. Guébin-E. Lyon, 3 vols Paris 1926-1939, vol. 1 p. 20. Αγγλική μετάφραση W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., p. 241.

[44] Αποσπάσματα στο Gonnet, Enchiridion, vol 1 pp. 126-128.

[45] Chronica, ed. J. Bessyier, in Troisièmes Mélanges d’ istoire du moyen âge, p. 127.

[46] Innocentii III romani pontificis Regestorum sive epistolarum libri XV XII.17 (PL 216.29-30). Βλ. σχ. Luigi Zanoni, Valdesi a Milano nel secolo XIII, in Archivio storico Lombardo 4th series 17 (1912), 5-22.

[47] Αναφέρεται επίσης στο δεύτερο κείμενο της σημείωσης 41, όπως και σε ένα αρχείο της Ιεράς Εξέτασης το 1245. Duais, Les hérétiques du comté de Toulouse, in Bulletin théologique, scientifique et littéraire de l’ Institut catholique de Toulouse, nova series 3(1892), 164.

[48] Innocentii III romani pontificis Regestorum sive epistolarum libri XV XIII.94 (14 Ιουνίου 1210), PL 216.289-93. Η ομολογία πίστεως αυτής της ομάδας στο Gonnet, Enchiridion, vol. 1 pp. 136-140.

[49] Selge, Die ersten Waldenser, vol. 1 ch. 2.

[50] Αυτοί είναι οι Salvo Burci, Πέτρος της Βερόνα και Μονέτα της Κρεμόνα. Έγραψαν κοντά στα μέσα του ΙΓ’ αι.

[51] W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., pp. 271.

[52] Πρόκειται για το δεύτερο κείμενο στην σημ. 41, το εδάφιο W. L. Wakefield- A. P. Evans, Heresies.., pp. 277.

[53] Lucae Tudensisa episcopi scriptores aliquot succedanea contra Sectam Waldensium, ed. J. Gretser, Bibliotheca Veterum Patrum, 15 vols Cologne 1618-1622, vol. 2 p. 301.

[54] PL 216.29-30.

[55] PL 216.648-650.

[56] A. Patschovsky - K. V. Selge (eds), Quellen.., p. 24.

[57] W. L. Wakefield - A. P. Evans, Heresies.., p. 269.

[58] A. Patschovsky - K. V. Selge (eds), Quellen.., p. 23.

[59] A. Patschovsky - K. V. Selge (eds), Quellen.., p. 24-25.

[60] A. Patschovsky - K. V. Selge (eds), Quellen.., p. 29-30.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Η κυβέρνηση γνωστοποίησε ότι θα ξεκινήσει να καταρτίζει ένα νομοσχέδιο σε συμφωνία με τις εισηγήσεις που έκανε μια κοινοβουλευτική διακομματική επιτροπή, προκειμένου να επιτρέπεται χωρίς κανέναν περιορισμό ο τερματισμός της κύησης έως τις 12 εβδομάδες

Τουλάχιστον 10.000 άνθρωποι διαδήλωσαν σήμερα στους δρόμους του Δουβλίνου για να διαμαρτυρηθούν κατά των σχεδίων της κυβέρνησης να φιλελευθεροποιήσει το νομικό καθεστώς γύρω από τις αμβλώσεις, ένα από τα αυστηρότερα παγκοσμίως.

Οι ψηφοφόροι θα κληθούν τον Μάιο να συμμετάσχουν σε ένα δημοψήφισμα και να απαντήσουν στο ερώτημα εάν επιθυμούν την κατάργηση της 8ης τροπολογίας του Συντάγματος της Ιρλανδίας, η οποία εισήχθη το 1983 για να κατοχυρώσει το ισότιμο δικαίωμα στη ζωή για τη μητέρα και το αγέννητο παιδί της και αντ΄αυτού να παράσχει τη δυνατότητα στο κοινοβούλιο να ορίζει το νομοθετικό πλαίσιο για τις αμβλώσεις.

Η κυβέρνηση γνωστοποίησε ότι θα ξεκινήσει να καταρτίζει ένα νομοσχέδιο σε συμφωνία με τις εισηγήσεις που έκανε μια κοινοβουλευτική διακομματική επιτροπή, προκειμένου να επιτρέπεται χωρίς κανέναν περιορισμό ο τερματισμός της κύησης έως τις 12 εβδομάδες.
Στη μαζικότερη έως σήμερα κινητοποίηση, οι διαδηλωτές διένυσαν μια απόσταση άνω του 1 χιλιομέτρου στους δρόμους της πρωτεύουσας φωνάζοντας συνθήματα όπως «Υπέρ της ζωής» και «Ανακαλέστε τις δολοφονίες». Το ιρλανδικό τηλεοπτικό δίκτυο RTE υπολόγισε τον αριθμό των διαδηλωτών σε τουλάχιστον 10.000.

«Εάν καταργηθεί η όγδοη τροπολογία, αυτό θα καταστρέψει την Ιρλανδία» δήλωσε ο Τζον Ο Λίρι, ένας 50χρονος άνεργος.

Το θέμα των αμβλώσεων διχάζει τη χώρα, όπου η κυβέρνηση προχώρησε σε άρση της πλήρους απαγόρευσης το 2013, όταν οι αμβλώσεις επετράπησαν στις περιπτώσεις που η ζωή της μητέρας διατρέχει κίνδυνο.

Δύο δημοσκοπήσεις, οι οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας τον Ιανουάριο, κατέδειξαν ότι το 50% των ψηφοφόρων θα στήριζε την πρόταση να επιτρέπεται η άμβλωση έως τις 12 εβδομάδες της κύησης, ενώ λιγότερο από το 30% των ερωτηθέντων αντιτίθετο και οι υπόλοιποι δήλωσαν αναποφάσιστοι.

Εντούτοις, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το χάσμα μεταξύ των γενεών με την πλειονότητα των ερωτηθέντων άνω των 65 να δηλώνει αντίθετη στα σχέδια των κυβερνώντων για χαλάρωση της νομοθεσίας.

Επιπλέον, αρκετοί είναι εκείνοι που διαμαρτύρονται ότι τα ΜΜΕ επιδεικνύουν μεροληψία υπέρ των υποστηρικτών ενός λιγότερο αυστηρού νομοθετικού πλαισίου.

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Ἀφιερώνεται στοὺς 4 πρώτους μαθητὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Μειονοτικοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τῆς Ἴμβρου ποὺ ἐπαναλειτούργησε φέτος μετὰ ἀπὸ 49 χρόνια.

1. Εἰσαγωγὴ 1.1. Σκοποθεσία

Ὡς γνωστὸν ἡ Ἴμβρος καὶ ἡ Τένεδος εἶναι δύο γειτονικὰ νησιὰ τοῦ Βορειοανατολικοῦ Αἰγαίου οἱ γλωσσικὲς ντοπιολαλιὲς τῶν ὁποίων ἀνήκουν στὴ γενικότερη ὁμάδα τῶν νεοελληνικῶν καὶ εἰδικότερα τῶν λεγόμενων «βόρειων» ἰδιωμάτων (northern greek dialects) (1), σύμφωνα μὲ τὴν ἀνάλυση τοῦ Γ. Χατζιδάκι (2), τὰ ὁποῖα ἐμφανίζουν ὡς βασικό τους χαρακτηριστικὸ τὸ φωνολογικὸ φαινόμενο τῆς ἀποβολῆς τῶν ἀτόνων φωνηέντων /i, u/ καὶ τῆς τροπῆς τῶν ἐπίσης ἀτόνων /e, o/ σὲ /i, u/ ἀντίστοιχα (Hige Vowel Loss). Ὁ σκοπὸς καί, ὡς ἐκ τούτου, τὸ περιεχόμενο τῆς παρούσας σύντομης μελέτης προέκυψε ἀπὸ δύο βασικές μας διαπιστώσεις στὶς ὁποῖες ὁδηγηθήκαμε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μακροχρόνιας ἐνασχόλησής μας μὲ τὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα τῆς ἰδιαίτερης πατρίδας μας, τῆς Ἴμβρου καὶ οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν τὰ ἐν λόγῳ ἰδιώματα.

Πρόκειται δηλ. ἀφενὸς γιὰ τὸν ἰδιαίτερα συντηρητικὸ χαρακτῆρα αὐτῶν ὡς ἀποτέλεσμα προφανῶς τῶν ἰδιαίτερων γεωγραφικῶν, ἱστορικῶν, κοινωνικῶν καὶ πολιτικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν δύο νησιῶν ποὺ ἀναδεικνύεται μέσα ἀπὸ τὴ διατήρηση σημαντικοῦ ἀριθμοῦ ἀρχαιοελληνικῶν στοιχείων τὰ περισσότερα ἐκ τῶν ὁποίων δὲν ἀπαντοῦν στὴν ἐπίσημη Νεοελληνικὴ Κοινὴ καὶ ἀφετέρου γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ὁμοιοτήτων – κοινῶν στοιχείων ποὺ φαίνεται νὰ ἐμφανίζουν στὸ σύνολο τῶν γλωσσικῶν τους ἐπιπέδων (φωνολογικό, μορφολογικό, συντακτικό, σημασιολογικό, λεξιλογικό). Βασικός μας στόχος λοιπὸν εἶναι ἡ ἀνάδειξη τῶν ἀρχαιοελληνικῶν λέξεων ποὺ ἀπαντοῦν αὐτούσιες (μὲ τὶς ὅποιες γλωσσολογικὰ δικαιολογημένες καὶ ἀναμενόμενες μεταβολὲς) συγχρόνως τόσο στὸ ἰμβριακὸ ὅσο καὶ στὸ τενεδιακὸ ἰδίωμα.

1.2. Μεθοδολογικὲς Ἀρχές

Τὸ γλωσσικὸ ὑλικὸ στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ μελέτη εἶναι μᾶλλον ἀνισομερὲς ἀναφορικὰ μὲ τὰ δύο παραπάνω ἰδιώματα. Συγκεκριμένα, γιὰ τὸ ἰμβριακὸ ἰδίωμα εἴχαμε στὴ διάθεσή μας τὸ Λεξικὸ τοῦ Ἰμβριακοῦ Ἰδιώματος τοῦ γράφοντος ποὺ περιέχει 10.000 καὶ πλέον ἰδιωματικὰ λήμματα ἀπὸ τὴν Ἴμβρο τὰ ὁποῖα μὲ τὴ σειρά τους προέρχονται ἀπὸ συστηματικὴ δεκαπενταετῆ ἐνασχόληση, ἐπιτόπια ἔρευνα καὶ ἀποδελτίωση καθὼς καὶ δύο μελέτες τοῦ ἀείμνηστου Ν. Ἀνδριώτη (3) καὶ τοῦ γράφοντος (4) σχετικὰ μὲ τὴ διατήρηση ἀρχαιοελληνικῶν στοιχείων στὸ Ἰμβριακὸ ἰδίωμα.

Ἀντιθέτως, γιὰ τὸ τενεδιακὸ ἰδίωμα στηριχθήκαμε ἀποκλειστικὰ στὸ γλωσσάρι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀπ. Κερκινέογλου (5) ποὺ περιέχει 1.600 περίπου λήμματα τοῦ ἀντίστοιχου ἰδιώματος. Τὸ λεξιλογικὸ ὑλικὸ τῆς μελέτης μας κατατάσσεται στὸν παρακάτω τρίστηλο πίνακα ὡς ἑξῆς: Στὴν α΄ στήλη καταγράφονται σὲ ἀλφαβητικὴ σειρὰ οἱ λέξεις τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς ποὺ διατηροῦνται αὐτούσιες στὰ δύο ἰδιώματα ἐνῷ ἡ σημασία τους δίνεται μόνο σὲ περίπτωση διαφοροποίησης ἀπὸ αὐτὰ, ἐνῷ στὶς δύο ἑπόμενες στῆλες καταγράφονται οἱ ἀντίστοιχες λέξεις ὅπως αὐτὲς ἔχουν διατηρηθεῖ στὸ ἰμβριακὸ καὶ στὸ τενεδιακὸ ἰδίωμα ἀντίστοιχα μὲ συνοπτικὴ ἀναφορὰ τῆς σημασίας καθεμιᾶς.

3. Συμπεράσματα

Τὸ βασικὸ συμπέρασμα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴ συγκριτικὴ / διαχρονικὴ μελέτη τῶν ἰδιωμάτων τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου εἶναι μᾶλλον διττό: κατὰ πρῶτον, φαίνεται ὅτι τὰ 2 ἰδιώματα ἔχουν ἰδιαίτερα μεγάλο ἀριθμὸ κοινῶν στοιχείων, πρᾶγμα ποὺ εὐελπιστοῦμε νὰ μᾶς δοθεῖ ἡ εὐκαιρία νὰ διαπιστώσουμε καὶ μὲ ἄλλες ἀντίστοιχες συγκριτικὲς μελέτες. Κατὰ δεύτερον, τόσο τὸ ἰμβριακὸ ὅσο καὶ τὸ τενεδιακὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα ἀποδεικνύονται ἰδιαίτερα συντηρητικὰ (τουλάχιστον ὡς πρὸς τὸν λεξιλογικὸ τομέα) καθὼς φαίνονται νὰ διατηροῦν μεγάλο ἀριθμὸ λέξεων τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ἰδιαίτερα μάλιστα ἂν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν οἱ πολυάριθμες λεξιλογικὲς κατηγορίες ποὺ ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὴ μελέτη καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ πολλαπλασιάσουν τὸν ἀριθμὸ τῶν λέξεων (6).

1. Σχετικὰ μὲ τὰ νεοελληνικὰ ἰδιώματα γενικὰ πβλ. τὸ εἰσαγωγικὸ ἔργο τοῦ Κοντοσόπουλος, Ν. 2001: Διάλεκτοι καὶ Ἰδιώματα τῆς Νέας Ἑλληνικῆς, Ἀθῆνα (Γρηγόρης). ἐνῷ σχετικὰ μὲ τὰ βόρεια νεοελληνικὰ ἰδιώματα πβλ. κυρίως Παπαδόπουλος, Α. 1926: Γραμματικὴ τῶν Βορείων Ἰδιωμάτων τῆς Νέας Ἑλληνικῆς, Ἀθῆνα καὶ Φάβης, Β. 1951: «Ὁ δυναμικὸς τονισμὸς τῆς Βορείας Ἑλληνικῆς καὶ τὰ ἀποτελέσματα αὐτοῦ», Ἀθηνᾶ 55: 3-18.

2. Πβλ. Chatzidakis, D. 1892: Einleitung in die Neugriechische Grammatik, Leipzig: 343-353,
Χατζιδάκις, Γ. 1905: Μεσαιωνικὰ καὶ Νέα Ἑλληνικά, Ἀθῆνα (Πελεκάνος): 251-265. Ἐξάλλου, σχετικὰ μὲ διαφορετικὲς προτάσεις ταξινόμησης τῶν νεοελληνικῶν ἰδιωμάτων πβλ. Τζιτζιλής, Ν. 2000: «Νεοελληνικὲς Διάλεκτοι καὶ Νεοελληνικὴ Διαλεκτολογία», Ἡ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ οἱ Διάλεκτοί της: 16-17, Trudgill, P. 2003: “Modern Greek dialects”, Journal of Greek Linguistics 4: 49-50 προηγούμενες) καὶ 50-61 (ἡ δική του).

3. Πβλ. Ανδριώτης, Ν. 1949: «Οἱ ἀρχαϊσμοί τοῡ γλωσσικοῡ ἰδιώματος τῆς Ἲμβρου», Ίμβρος 30:
117-119.

4. Πβλ. Τζαβάρας, Ξ. 2003: «Ἀχαϊκὰ στοιχεῖα στὸ γλωσσικὸ ἰδίωμα τῆς Ἴμβρου», Πρακτικὰ τοῦ Δ΄
Συνεδρίου Νεοελληνικῆς Διαλεκτολογίας, Αθήνα: 493-512.

5. Πβλ. Κερκινέογλου, Απ. 2009: Ἡ Τένεδος χωρὶς Τενεδιούς, Ἀθῆνα (Σύλλογος Τενεδίων «Ὁ Τέννης»).

6. Συγκεκριμένα, ἀπουσιάζουν λέξεις κοινὲς τῶν 2 ἰδιωμάτων μὲ μὴ ἀρχαιοελληνικὴ προέλευση, λέξεις ἀρχαιοελληνικὲς ἀλλὰ μὴ κοινές, λέξεις κοινὲς μὲ ἀρχαιοελληνικὰ στοιχεῖα ποὺ δὲν ἀπαντοῦν αὐτούσιες στὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ, κ.λπ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

«…Ο Άγγλος δεν άντεξε και ρώτησε έναν Κύπριο δημοσιογράφο για τους αντάρτες της Ε.Ο.Κ.Α.:
«What kind of people are they?» (Τι άνθρωποι είναι αυτοί ;).
Για να λάβει πληρωμένη απάντηση:
«Greeks» (Έλληνες)!»

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε σ’ ένα πολύ μικρό χωριό της Πάφου, την Τσάδα, στις 27 Φεβρουαρίου 1938. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη και της Αφροδίτης Παπαδανιήλ. Η ψυχή του ξεχείλιζε από το πάθος για δικαιοσύνη και ελευθερία. Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που αντηχούν στις ψυχές των απανταχού της γης Ελλήνων.

Μαθητής Γυμνασίου θα γράψει σε έκθεση ιδεών για τη σημασία των εθνικών επετείων:

• «Κάτω από τον γαλάζιο αττικό ουρανό, αλλά και κάτω από τον σκοτεινό συννεφιασμένο ορίζοντα της δούλης Κύπρου, γιορτάζονται οι Εθνικές Επέτειοι. Θυμίζουν στον ελεύθερο Ελληνισμό πως οι πρόγονοί των πολέμησαν σαν λιοντάρια για να τους χαρίσουν τη Λευτεριά. Μας δίδουν ακόμα θάρρος και ελπίδα στους σκλαβωμένους, πως η μέρα του λυτρωμού δεν είναι όνειρο απραγματοποίητο. Περνά από κοντά σου τις μέρες αυτές η δόξα και η τιμή του Έλληνα, περνά η Λευτεριά, που δίνει το φως, τη δύναμη, τη χαρά. Περνά από κοντά σου η Λευτεριά. Την νοιώθεις, την χαίρεσαι. Μα ο σκλάβος δεν τη χαίρεται, δεν τη βλέπει …».

Την 1^η Ιουνίου 1953, παραμονή της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ Β’, οι Άγγλοι υψώνουν την αγγλική σημαία στα Προπύλαια του Ιακώβειου Σταδίου της Πάφου. Σε μία ώρα ο Ευαγόρας (ήταν μόλις 15 ετών), συγκεντρώνει 3.000 μαθητές και πολίτες και όλοι μαζί αξιώνουν την απομάκρυνση των Άγγλων από το γήπεδο. Οι Άγγλοι αρνούνται να απομακρυνθούν. Ο Ευαγόρας σκαρφαλώνει στα προπύλαια, κατεβάζει την αγγλική σημαία και την πετά στα πλήθη. «Από την σημαία αυτή δεν ευρέθη ίχνος», σημειώνει ο πατέρας του. Οι εκδηλώσεις ματαιώνονται, αφού σημαίες, αγγλικά λιοντάρια-σύμβολα της αποικιοκρατίας, βρετανικοί θυρεοί, αγγλικά οικόσημα και εικόνες της βασίλισσας μετατράπηκαν σε θρύψαλα. Ο Ευαγόρας επιστρέφει στο σπίτι του αργά το βράδυ. Στην προτροπή του πατέρα του να είναι προσεκτικός απαντά: «Να πιάσει τα βρεγμένα της η Αγγλία και να φύγει. Τι θέλει στην Κύπρο;»

Τον Αύγουστο του 1955, ο Ευαγόρας συμμετέχει σε μαθητική εκδρομή στην Ελλάδα. Δακρυσμένος ανεβαίνει στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως και γονυπετής καταθέτει δάφνινο στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Μαζί με τον Ευαγόρα είναι και ο Πετράκης Γιάλλουρος, ο Σημαιοφόρος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, που στις 7 Φεβρουάριου 1956, θα δολοφονηθεί, εν ψυχρώ, αγκαλιά με την γαλανόλευκη από Άγγλο δεκανέα κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης στην οδό Ερμού της κατεχόμενης σήμερα πόλης της Αμμοχώστου. Να τι γράφει στις σημειώσεις του για αυτήν την εκδρομή:

• «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος».

Στις 17 Νοεμβρίου 1955, οργανώνεται άλλη μια μαζική και ενθουσιώδης μαθητική διαδήλωση με επικεφαλής και πάλιν τον Ευαγόρα. Οι μαθητές υποστέλλουν και πυρπολούν την αγγλική σημαία του κυβερνητικού νοσοκομείου. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται την ώρα που προσπαθεί να προστατεύσει συμμαθητή του που τον είχαν δεμένο και τον κτυπούσαν δύο Άγγλοι στρατιώτες και οδηγείται στο δικαστήριο. Παραδέχεται την κατηγορία για οχλαγωγία και ορίζεται η δίκη για τις 6 Δεκεμβρίου 1955. Την παραμονή της δίκης αφήνει το αποχαιρετιστήριο ποίημα-σάλπισμα του, στην έδρα της τάξης του:

• «Παλιοί συμμαθηταί !Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ  …». Και πήρε μιαν ανηφοριά, και πήρε μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά …

Η ανταρτική δράση του είναι γεμάτη με παράτολμες ενέργειες. Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα στο βουνό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι δυο σύντροφοι του Ευαγόρα καταφέρνουν να διαφύγουν, αλλά ο ίδιος συλλαμβάνεται. «Δεν ήθελε να τρέξει να φύγει και να δεχθεί μια σφαίρα στην πλάτη. Δεν ήθελε να τον πουν δειλό …», λέει η αδελφή του Μαρούλλα. Στην κατοχή του είχε ένα οπλοπολυβόλο Μπρεν γρασαρισμένο που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και 3 γεμιστήρες. Οδηγείται στις φυλακές Λευκωσίας όπου βασανίζεται φρικτά. Γράφει μεταξύ άλλων στον γαμπρό του: «Την νύκτα με δένουν χειροπόδαρα σ’ ένα σιδερένιο κρεβάτι και χορεύουν επάνω μου, μέχρις ότου λιποθυμήσω. Και τότε μου βουτάνε το κεφάλι σ’ ένα κουβά γεμάτο κρύο νερό το κρατάνε εκεί βουτηγμένο, χωρίς να παίρνω αναπνοή, ώσπου να χάσω πάλιν τις αισθήσεις μου ….».

• Αλύγιστη μένει η ψυχή του και στη δίκη. Έχεις τίποτε να πεις, για να μην καταδικασθείς σε θάνατο; ρώτησε ο Άγγλος δικαστής. «Γνωρίζω ότι θα καταδικασθώ σε θάνατο, είπε ο Ευαγόρας, θα με κρεμάσετε, το ξέρω. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, πού Ζητά τη Ελευθερία του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος πού θ’ αντικρίσει την αγχόνη. Τίποτε άλλο!».

Μάταιες απέβησαν όλες οι προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση. Πρωτεργάτης και σημαιοφόρος της παγκόσμιας κατακραυγής για την καταδίκη του Παλληκαρίδη σε θάνατο, αλλά και της οικουμενικής εκστρατείας για να δοθεί χάρη στον έφηβο αντάρτη της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν ο Αμερικανός Βουλευτής της πολιτείας Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. Foulton. Η βασίλισσα Ελισάβετ προσπέρασε ασυγκίνητη όλες τις εκκλήσεις για απονομή χάρης… της Βουλής των Ελλήνων, προσωπικοτήτων διεθνούς κύρους, ακόμη και την έκκληση σαράντα βουλευτών του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας.

Η ψυχή του Ευαγόρα ήταν γεμάτη με την Ελλάδα. Ανέπνεε για την Ελλάδα, έφτιαχνε στίχους υπέροχους για την Ελλάδα, πέθανε για την Ελλάδα! Γράφει μεταξύ άλλων στο τελευταίο γράμμα του: « …Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλιν δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα ….».

• «Στείλε μία λαμπάδα στον Άη Γιώργη και αύριο στεί­λε την μητέρα μου να την δω και να μου φέρει και τον σταυρό μου …», ήταν τα τελευταία λόγια του Ευαγόρα προς τον πατέρα του που τον επισκέφθηκε την παραμονή του απαγχονισμού. Ήλθαν την επομένη οι γονείς. Για να αντικρίσουν τα παγερά βλέμματα του Άγγλου δεσμοφύλακα και των Τούρκων επικουρικών, που δεν τους επέτρεψαν να τον ασπασθούν για τελευταία φορά. Ούτε καν πριν τον απαγχονισμό: «Έτσι όριζε ο νόμος…»! Από την αδερφή του Γιωργούλα, ζητά να δώσουν στη μικρή του ξαδερφούλα που δεν πρόλαβε να βαφτίσει, το όνομα Ελευθερία, «για να θυμίζει εκείνην την οποία κάθε άνθρωπος ποθεί πιο πολύ απ’ όλα …». «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα», ήταν τα τελευταία λόγια που απηύθυνε προς την μητέρα του… «μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει …», λέει η ίδια η μάνα του. Αρνείται να δώσει τον Σταυρό του στον ιερέα των φυλακών που τον κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Ήθελε να τον φορά στο λαιμό την ώρα του απαγχονισμού!

Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 13^ης Μαρτίου 1957, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης αντικρίζει ευθυτενής την αγχόνη. Πιστός στις αρχές του πατριωτικού του καθήκοντος βάδισε με το χαμόγελο στα χείλη προς την αιωνιότητα. Στάθηκε απτόητος και ατάραχος κάτω από την αγχόνη και κοίταξε κατάματα το θάνατο. Κι ο θάνατος χαμογέλασε στο παλληκάρι όταν  εκείνο χαμήλωνε το βλέμμα του, την ώρα της τελευταίας προσευχής. Πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων του Έθνους των Ελλήνων ψάλλοντας τον Ύμνο προς την Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού. Έκτοτε παραμένει και θα παραμείνει στους αιώνες τω αιώνων παγκόσμιο σύμβολο Λευτεριάς. Σύμβολο αγώνα κάθε καταπιεζόμενου λαού.

Η βασίλισσα Ελισάβετ αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα του πατέρα του Μιλτιάδη, να του παραδοθεί η σορός του παιδιού του, για να ταφεί σύμφωνα με τις παραδόσεις και την πίστη της φυλής μας. Τάφηκε νύχτα, στα κρυφά, στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας…

Πηγή: Hellas Journal

Τα νέα Προγράμματα Σπουδών για τα Θρησκευτικά στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο δέχτηκαν εμπεριστατωμένη κριτική ήδη από την περίοδο της πιλοτικής τους εφαρμογής λόγω του λανθασμένου παιδαγωγικού τους προσανατολισμού που ταυτοχρόνως υπήρξε αντισυνταγματικός και παράνομος αφού είναι σαφώς πολυθρησκευτικός αλλά και θεολογικά απαράδεκτος. Παρά την κριτική, με κύρια ευθύνη του ΙΕΠ, το Υπουργείο Παιδείας επιμένει μέχρι σήμερα στην γενικευμένη εφαρμογή τους.

Απέστειλε προς το σκοπό αυτό στα σχολεία φέτος τους Φακέλους Μαθήματος, πλήρεις προχειρότητας, λαθών και περιεχομένου αμφιβόλου ποιότητας. Και για μεν τη νομική πλευρά του θέματος αναμένεται η απόφαση του ΣτΕ – που επιτέλους θα πρέπει να δημοσιοποιηθεί. Οι διδάσκοντες όμως το μάθημα έχουν ήδη λάβει δραστικές αποφάσεις βρισκόμενοι καθημερινά αντιμέτωποι με τα απαράδεκτα Προγράμματα Σπουδών και τους ακόμη χειρότερους Φακέλους που τα συνοδεύουν. Οι περισσότεροι θεολόγοι συζητούν αγανακτισμένοι μεταξύ τους για το περιεχόμενο και την αλλοπρόσαλλη δομή των Φακέλων και ο ένας ρωτά τον άλλο τι εφαρμόζει στην τάξη. Κοινή τακτική των περισσοτέρων η επιλεκτική μόνο χρήση ελάχιστων κειμένων των Φακέλων που προέρχονται από την Αγία Γραφή και την Παράδοση των αγίων Πατέρων. Το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλίας στηρίζεται στις σημειώσεις που βασίζονται στα προηγούμενα βιβλία. Αυτές δίνονται στους μαθητές είτε σε φωτοτυπίες είτε αντιγράφοντας σε τετράδια από τον πίνακα. Το μάθημα ακολουθεί στο κύριο μέρος του τη δομή και τις ενότητες των παλαιών βιβλίων ενώ η μεθοδολογία των θεματικών ενοτήτων του νέου Προγράμματος Σπουδών απορρίπτεται ως παιδαγωγικά λανθασμένη και θεολογικά αστήρικτη. Φωτοτυπίες αποσπασμάτων των παλαιών βιβλίων ή χωρίων της Αγίας Γραφής μοιράζονται στους μαθητές και η επεξεργασία τους γίνεται στην τάξη ή σε εργασίες των μαθητών στο σπίτι. Οι Φάκελοι Μαθήματος, εάν υπάρχουν και δεν έχουν επιστραφεί στο Υπουργείο, σε πολλές περιπτώσεις μένουν στο σπίτι με προτροπή των ίδιων των διδασκόντων ως αχρείαστοι για την υποστήριξη του διδασκόμενου μαθήματος.

Η πλειονότητα των Θεολόγων αντιστέκεται και αγωνίζεται για τη διάσωση του χριστιανικού θεολογικού μαθήματος των Θρησκευτικών. Έχουν όμως κυριολεκτικά κουραστεί με την ανούσια και ιδεοληπτική στάση του ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας που υποκρίνονται πως τα νέα Προγράμματα Σπουδών και οι Φάκελοι που τα συνοδεύουν εφαρμόζονται δήθεν επιτυχώς στα σχολεία. Γιατί απλά αυτό δεν συμβαίνει. Ακόμη και πολλοί από τους καταρχήν θιασώτες των νέων Προγραμμάτων και των Φακέλων, τώρα κρίνουν αυτά ως ακατάλληλα.

Η επανατύπωση των παλαιών βιβλίων και η αποστολή τους στα σχολεία για την επόμενη σχολική χρονιά είναι αυτό που ζητούν οι διδάσκοντες αλλά και οι διδασκόμενοι μαθητές και οι γονείς τους. Τα νέα Προγράμματα Σπουδών έχουν αποτύχει στην πράξη. Δεν εφαρμόζονται ούτε και πρόκειται να εφαρμοστούν όσο κι αν επιμείνει το Υπουργείο Παιδείας στην τακτική του. Εάν το Υπουργείο αποστείλει στα σχολεία τους Φακέλους και για την επόμενη χρονιά –ήδη επανατυπώνει τους Φακέλους του Δημοτικού Σχολείου- απλώς θα δυσκολέψει τη ζωή των διδασκόντων και θα επιτείνει την αντίδραση Θεολόγων, Δασκάλων και των γονέων των μαθητών. Δεν πρόκειται όμως να επιτύχει την εφαρμογή τους. Γιατί η εφαρμογή ενός Προγράμματος Σπουδών δεν είναι αποτέλεσμα υπουργικών αποφάσεων και υπηρεσιακών εντολών τύπου «εντέλλεσθε», χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η επιστημονική και παιδαγωγική άποψη των διδασκόντων. Πολύ δε περισσότερο στην περίπτωση του μαθήματος των Θρησκευτικών όταν το Σύνταγμα σαφώς επιφορτίζει τους διδάσκοντες με την ευθύνη της καλλιέργειας της  θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών τους.

Πηγή: Θρησκευτικά

Με ένα βίντεο της συνεχούς επιχειρησιακής εκπαιδευτικής δραστηριότητας, με βάση πάντα το ρητό «εκπαιδεύσου όπως θα κληθείς να πολεμήσεις», το Γενικό Επιτελείο Στρατού (ΓΕΣ) απαντά στο κλίμα που επιχειρείται να κατασκευάσει η τουρκική πλευρά της απόλυτης ισχύος και της απόλυτης υπεροχής στην περιοχή του Έβρου.

Είμαστε εκεί και σκοπεύουμε να παραμείνουμε… ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι το μήνυμα που απευθύνεται σε αυτούς τους γείτονες που δραστηριοποιούνται με μεθόδους που δεν τιμούν και πολύ τις αρχές και τις παραδόσεις των ενόπλων δυνάμεων παγκοσμίως, αλλά θυμίζουν λογικές και πρακτικές… μογγολικής στέπας περασμένων αιώνων…

Όποιος νομίζει ότι ασχέτως δυσκολιών και «ειδικών περιστάσεων» θα βρει τη χώρα να υφίσταται μοιρολατρικά την τύχη της, καλό θα κάνει να το ξανασκεφθεί. Και για να αφήσουμε τα υπονοούμενα, η Τουρκία θα πρέπει να γνωρίζει, ότι «στρατιωτικό περίπατο» περίπατο σε ελληνικό έδαφος δεν θα χαρεί.

Το τίμημα που θα καταβληθεί για οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια θα είναι βαρύ και θα έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουν ποια είναι τα πλεονεκτήματα και οι πολλαπλασιαστές ισχύος του αμυνόμενου, ιδίως όταν ξέρει ότι έχει το δίκιο «και τον Θεό» με το μέρος του.

Τα κορόιδα που θα πιστέψουν ότι θα βρουν μέλι, πιλάφι και… [sic:  απείραχτες γκόμενες] στον παράδεισο που τους τάζουν, θα ληφθεί μέριμνα ώστε να τους δοθεί η ευκαιρία να διαπιστώσουν, πόσο κάποιοι τους εκμεταλλεύθηκαν και τους στέρησαν μια όμορφη και ειρηνική ζωή στην πανέμορφη γωνιά του πλανήτη στην οποία έχουν την τύχη να ζουν με τον πιο ειρηνικό, φιλικό και φιλόξενο λαό… επιστροφή όμως δεν θα υπάρχει μετά από τέτοιο λάθος.

Πηγή: Defence-Point.gr