Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
Θεϊκά σημάδια στη γέννηση του
Ο Άγιος Λάζαρος γεννήθηκε ιό 967 μ. Χ. σ' ένα μικρό χωριό της Μαγνησίας της Μ. Ασίας. Οι γονείς του, Νικήτας και Ειρήνη, ήσαν πολύ ευσεβείς και ενάρετοι. Ευθύς εξ αρχής ο Θεός έδειξε σημάδια, πως ο μικρός Λάζαρος θα γινόταν μεγάλος άγιος.
Τη στιγμή που γεννήθηκε το σπίτι γέμισε από ουράνιο φως. Φοβήθηκαν οι γυναίκες, που ήταν μαζεμένες εκεί και εγκατέλειψαν το σπίτι και φύγανε. Έμεινε μόνη η μητέρα με το νεογέννητο. Ακολούθησε όμως και δεύτερο θαύμα.
Όταν πέρασε πολλή ώρα, οι γυναίκες ήρθαν και πάλι στο σπίτι και είδαν το νεογέννητο να στέκεται προς ανατολάς όρθιο στα πόδια του και με σταυρωμένα τα χέρια σε προσευχή. Αυτό τους έκανε κατάπληξι και έλεγαν, ότι ο Θεός τον προορίζει να γίνει μεγάλος.
Όταν ο Όσιος έγινε πέντε ετών, οι γονείς του τον παρέδωσαν σε δάσκαλο, για να μάθη τα Ιερά Γράμματα. Σε λίγο καιρό, πέρασε όλους τους συμμαθητές ίου. Ο Λάζαρος ήταν πολύ έξυπνος. Όλοι τον θαύμαζαν για την εξυπνάδα του, και γενικά για ιόν καλό του χαρακτήρα.
Παρ’ ολίγον δούλος
Όταν ο Όσιος μεγάλωσε θέλησε να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο όμως ο μοναχός που ήταν μαζί του προσπάθησε να τον πουλήσει σε κάποιον για σκλάβο. Όμως κάποιος Χριστιανός καθώς άκουσε τι συμφωνία πάει να κάνει αμέσως προειδοποίησε τον Όσιο και αυτός έφυγε και πήγε σε ένα βουνό.
Εκεί βρήκε έναν ιερομόναχο του φανέρωσε την επιθυμία του και αυτός τον συμβούλεψε ότι άμα ήθελε να γίνει μοναχός μπορεί να μείνει σε εκείνο το Μοναστήρι και θα να πάει να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο όταν μεγαλώσει για να αποφύγει του πόλεμο του διαβόλου.
Γίνεται Μοναχός και Ασκητής Την συμβουλή του Γέροντα την άκουσε ο Λάζαρος και έμεινε στο Μοναστήρι. Έγινε μοναχός και άρχισε να κάνη μία ζωή γεμάτη από αρετές. Όλοι τον θαύμαζαν και τον επαινούσαν, για τα κατορθώματά του. Από όλους όμως περισσότερο τον θαύμαζε ο πνευματικός του πατέρας, ο Ηγούμενος του Μοναστηριού.
Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και ο καλός Ηγούμενος εκοιμήθη. Ο Λάζαρος έκλαιγε πολύ, για τον θάνατο του προστάτου του. Έπειτα από τρεις ημέρες έφυγε από το Μοναστήρι. Εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά, που ήταν εκεί κοντά. Αφάνταστη είναι η σκληραγωγία, με την οποία ζούσε ο Άγιος.
Όσο προσπαθούσε να κρύψει τις αρετές του από τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο γινόταν ξακουστός. Και πολύ άνθρωποι πήγαιναν εκεί να πάρουν την ευχή του και να ωφεληθούν ψυχικά. Βλέποντας ο Άγιος τον ζήλο μερικών Χριστιανών για ασκητική ζωή, έκτισε στο μέρος εκείνο Ναό, αφιερωμένο στην Θεοτόκο. Έκτισε γύρω κελιά για να μένουν όσοι ήθελαν να γίνουν μοναχοί.
Στους Αγίους Τόπους
Ο Άγιος έβλεπε, ότι με το παράδειγμά του ωφελούσε ψυχικά πολλούς ανθρώπους, εν τούτοις δια ν' αποφύγει την δόξα ιών ανθρώπων και για να ικανοποιήσει την επιθυμία, που είχε από τα παιδικά του χρόνια, εγκατέλειψε το Μοναστήρι του για να πάει στα Ιεροσόλυμα.
Με λαχτάρα έφθασε στους Αγίους Τόπους. Τότε είδε τ' όνειρο του να πραγματοποιείται. Προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο και τα διάφορα άλλα προσκυνήματα. Έπειτα επήγε στη Λαύρα του Αγίου Σάββα. Εκεί έμεινε για πολύ καιρό.
Στο Μοναστήρι ο Άγιος συναγωνιζόταν στην αρετή τους Γέροντες. Ο Άγιος έμεινε εκεί εξ έτη. Όλοι θαύμαζαν για την ενάρετη ζωή του και όλοι οι μοναχοί τού Μοναστηριού τον έκριναν άξιον για ιερέα. Εκείνος όμως κατ’ αρχάς δεν ήθελε και έλεγε, δη είναι ανάξιος για το βαρύ αξίωμα της Ιεροσύνης.
Ο Ηγούμενος όμως, γνωρίζοντας τις πολλές αρετές του Οσίου, ήθελε να τον κάνη Ιερέα και ο Άγιος για να μη είναι ανυπάκουος στον Ηγούμενο χειροτονήθηκε. Έμεινε ως Ιερεύς ο Όσιος εκεί άλλα εξ έτη.
Στο Στύλο
Όταν ήλθε η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ο Άγιος έφυγε για την έρημο. Ο Άγιος, αφού βρήκε έναν υψηλό τόπο, έκτισε επάνω σ' αυτόν στύλο. Έπειτα αφού αρνήθηκε όλα τα εγκόσμια, ανέβηκε επάνω στον στύλο για να αρχίσει τον πόλεμο εναντίον του διαβόλου, στον όποιον είχε πολλές νίκες.
Έπειτα από πολύν καιρό ο Άγιος κατέβηκε από τον στύλο. Άκουσε τότε από ψηλά μία φωνή να του λέει τρεις φορές: «Λάζαρε πρέπει να πας στην πατρίδα σου». Οι Γέροντες του είπαν ότι η φωνή εκείνη προέρχεται από τον Θεό.
Στην επιστροφή όμως ο Σατανάς τον πείραζε αλλά ο Όσιος με την προσευχή του στον Θεό κατάφερε να φτάσει στην Έφεσο ελευθερωμένος από τους πειρασμούς. Εκεί βρήκε τον Επίσκοπο της Εφέσου ο οποίος τον παρακάλεσε να μείνει κοντά του.
Στο παλιό το Μοναστήρι
Ο Άγιος δεν υπάκουσε εντελώς στον δεσπότη της Εφέσου, διότι έφυγε από κοντά του και επήγε στο Μοναστήρι των Ορύβων. Από εκεί είχε φύγει για να πάει στα Ιεροσόλυμα. Κατ' αρχήν ο όσιος δεν φανερώθηκε. Έπειτα όμως, επειδή τον ρωτούσαν επίμονα να τους πη την πατρίδα του και το όνομά του, τους είπε ποιος είναι.
Αμέσως διαδόθηκε σε όλα τα περίχωρα ότι ήλθε ο Λάζαρος και πρώτη η μητέρα του, και όλοι οι γνωστοί του ήρθαν να τον δουν. Την εποχή αυτή ο Άγιος ήταν τριάντα οκτώ ετών. Με χαρά όλοι έβλεπαν το γλυκύτατο πρόσωπο του και άκουγαν με προσοχή τους ψυχωφελείς λόγους του. Μιλούσε ο ευλογημένος με τόση γλυκύτητα, ώστε και την σκληρή σαν πέτρα ψυχή την μαλάκωνε.
Στο Γαλήσιο Όρος
Επειδή όμως πήγαιναν εκεί πάρα πολλοί και του ετάραζαν την ησυχία, ο Άγιος αποφάσισε να εγκαταλείψει το Μοναστήρι και να πάει σε τόπον ήσυχο. Επήγε λοιπόν ο Άγιος να ησυχάσει στο ασκητήριο, που ήταν απέναντι του Γαλησίου Όρους. Εκεί ζούσε με δύο άλλους μοναχούς.
Ο Δεσπότης της Εφέσου, όταν έμαθε ότι εγκαταστάθηκε σε εκείνο το μέρος, επήγε κοντά του. Τον χαιρέτησε χαρούμενος και του έδωσε στην εξουσία του το ασκητήριο. Παράγγειλε δε στους αδελφούς να υπακούουν εις τον Άγιο, όπως τα παιδιά υπακούουν στον πατέρα τους.
Ο Όσιος Λάζαρος ησυχάζοντας εκεί, αγωνιζόταν συνεχώς στους ασκητικούς αγώνες. Έτσι καθημερινώς ερχόταν στον Άγιο πολλοί άνθρωποι. Πρώτον έργον του Αγίου ήταν να τους ωφελήσει ψυχικώς. Έπειτα έκανε δείπνο σε όλους τους επισκέπτες του.
Τόση μεγάλη φιλανθρωπία είχε ο Άγιος, ώστε υπερέβαινε όλους ως προς αυτό. Διότι ενώ οι άλλοι έκαναν ελεημοσύνη από τα περισσεύματα, ο Άγιος έδινε και την τροφή, την οποίαν είχε δια να ξεκουράσει το αδυνατισμένο από την νηστεία σώμα του. Οι δύο αδελφοί όμως δεν μπορούσαν να υποφέρουν την τόση φιλανθρωπία τού Αγίου. Τον άφησαν με μερικούς άλλους μαθητές του και έφυγαν.
Στη σπηλιά του Γαλησίου
Έπειτα από ολίγον καιρόν ο Άγιος βλέποντας, ότι δεν ωφελείται από τις ενοχλήσεις και τις ταραχές των ανθρώπων, έφυγε από εκεί και επήγε σε κάποιον γέροντα, ο όποιος ήτο εγκατεστημένος στο Γαλήσιο όρος.
Εκεί πληροφορήθηκε ο Άγιος, ότι στην κορυφή τού όρους υπάρχει μια σπηλιά πολλή κατάλληλη για να μένει κανείς ως ασκητής, διότι είχε μεγάλη ησυχία και ήτο απομονωμένη από τον κόσμο. Ο Όσιος αποφάσισε να κατοικήσει εκεί. Επήρε τον δρόμο, για να φθάσει στην κορυφή τού όρους που ήτο η σπηλιά.
Οι δαίμονες όμως όταν είδαν, ότι θα καθίσει στο μέρος εκείνο ένας μεγάλος εχθρός τους, άρχισαν να τον εμποδίζουν να πάει. Εκείνος όμως με περισσότερο θάρρος προχωρούσε προς τον σκοπό του, χωρίς να φοβάται καθόλου τους πονηρούς δαίμονες.
Όταν ο Άγιος ανέβηκε στην κορυφή του βουνού, στάθηκε μπροστά στην σπηλιά και τελείωσε τον ψαλμό, που έλεγε στον δρόμο. Έπειτα σημείωσε το σημείο του σταυρού επάνω σε μια πέτρα, που ήταν εκεί και ω του θαύματος!
Στην πέτρα έγινε αμέσως ο σταυρός, τόσο ωραίος και βαθύς ώστε να νομίζει κανείς ότι είναι φτιαγμένος ο σταυρός από ειδικό τεχνίτη. Ο Άγιος από το γεγονός αυτό κατάλαβε, ότι ο Θεός τον βοηθάει και τον προστατεύει εκεί και δόξαζε συνεχώς τον Θεό για την προστασία του. Κατόπιν ήλθαν και έξι μοναχοί, οι οποίοι τον παρακαλούσαν να τους δεχτεί να κατοικήσουν μαζί του. Έπειτα από πολλές παρακλήσεις τους δέχθηκε.
Κτίζει Μοναστήρι
Ο Άγιος ήθελε πολύ να κτίση στην είσοδο της σπηλιάς μια Εκκλησία. Με την βοήθεια του Θεού βρήκε βοηθούς και συνεργούς τους εξ μοναχούς. Αλλά για να κτιστεί η Εκκλησία, έπρεπε να υπάρχουν πολλά χρήματα.
Με την βοήθεια του Θεού βρέθηκαν. Διότι μια ενάρετη γυναίκα από την Έφεσο, έδωσε όσα χρήματα χρειαζόταν και έτσι έγινε μια πολύ ωραία Εκκλησία στην είσοδο της σπηλιάς, αφιερωμένη στον Δεσπότη Χριστό. Κατόπιν επήγαν και άλλοι για να κατοικήσουν με τον Άγιο.
Ο τόπος όμως ήταν στενός και δεν ήταν δυνατόν να κτισθούν κελιά. Τότε ανέβηκε με μερικούς μοναχούς επάνω στην κορυφή του Γαλησίου Όρους και έκτισε Εκκλησία αφιερωμένη στην Θεοτόκο, καθώς και πολλά κελιά για να καθίσουν οι μοναχοί.
Τα κελιά τα έκτισε πολύ μακριά το ένα από το άλλο, για να μπορούν οι μοναχοί να έχουν ησυχία. Πολλοί μοναχοί έρχονταν στο Μοναστήρι του Αγίου για να συγκατοικήσουν μαζί του. Ο Άγιος τους δεχόταν με χαρά, αλλά τις νύχτες συνεχώς έκλαιγε και παρακαλούσε τον Θεό να εύρη έναν τόπο να κτίση κελιά, για τους μοναχούς που ερχόταν.
Ενώ μία νύχτα προσευχόταν ο Άγιος στον θεό να τον βοηθήσει, άκουσε μία φωνή να του λέει να βγει έξω από το Μοναστήρι. Όταν βγήκε έξω είδε ένα στύλο φωτεινό έως τον ουρανό, και τους Αγγέλους να ανεβοκατεβαίνουν στον ουρανό ψάλλοντες: «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού».
Αμέσως τότε ο Άγιος κατάλαβε, ότι ήτο θέλημα του Θεού σε εκείνο το μέρος να κτίση Εκκλησία και κελιά. Πράγματι, σε λίγο με την βοήθεια του Θεού υψώθηκε, σε εκείνο το μέρος, μεγαλοπρεπής Ναός και πολύ ωραία κελιά τα όποια γέμισαν με μοναχούς. Όλα τα έξοδα των οικοδομών τα δαπάνησε ο Κωνσταντίνος ο Θ’, ο Μονομάχος.
Στυλίτης
Αφού ο Άγιος τελείωσε τις οικοδομές, έκτισε έναν στύλο στο πίσω μέρος τού ναού. Εκεί ο Άγιος ανέβηκε φορώντας μονάχα ένα δερμάτινο φόρεμα, βαστάζοντας βαριά σίδερα. Υπέφερε πολύ εκεί ψηλά ο Άγιος από το δυνατό κρύο του χειμώνα, από τις βροχές και τις καταιγίδες. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον Όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Και πολλά θαύματα επιτέλεσε ο Όσιος εν ζωή.
Παρατείνεται η ζωή του 15 χρόνια
Ο Άγιος όμως αρρώστησε βαρεία αυτός περίμενε το θάνατο του με χαρά, όπως ακριβώς ο Απόστολος Παύλος, δια να πάει κοντά εις τον Χριστό. Όλοι οι μαθητές του στέκονταν γύρω από τον Άγιο και έκλαιγαν. Ήσαν έτοιμοι ακόμη και αυτή τη ζωή τους να δώσουν, προκειμένου να σωθεί ο δάσκαλος τους.
Ο Άγιος τότε, βλέποντας τον θρήνο των μαθητών του, λυπήθηκε και παρακάλεσε προς χάριν τους την Υπεραγία Θεοτόκο να του χαρίσει ακόμη έτη ζωής, όχι επειδή αγαπούσε την ζωή, αλλά συμπόνεσε τα πνευματικά του παιδιά.
Η Δέσποινα Θεοτόκος, η οποία πάντοτε βοήθησε τον Άγιο, παρεκάλεσε τον Υιό Της, που είναι εξουσιαστής της ζωής και του θανάτου, να του χαρίσει ακόμα δεκαπέντε έτη ζωής. Ο Όσιος ενώ προσευχόταν είδε την Παναγία ν να παρακαλεί τον Υιό Της, και αμέσως ο Όσιος έγινε καλά από την ασθένεια.
Όταν ο Όσιος έφθασε στο δέκατο τέταρτο έτος, ήτο πάρα πολύ καταβεβλημένος από την μεγάλη νηστεία, που έκανε. Έτρωγε ο Άγιος μια φορά την εβδομάδα μόνο χόρτα ωμά, και συνεχώς προσευχόταν. Το σώμα του από τις πολλές κακουχίες είχε γεμίσει πληγές.
Θαυμαστή η διαθήκη
Όταν τελείωσαν τα δεκαπέντε έτη, ο Άγιος κατάλαβε τον θάνατον του. Δεν είπε όμως σε κανένα μοναχό τίποτε, για να μη λυπούνται, για το θάνατο του. Ο Άγιος αφού έφτιαξε διαθήκη, για όλα τα πράγματα του Μοναστηρίου, παρέδωσε την ψυχή του στον ουράνιο Πατέρα μας.
Ήταν το έτος 1053. Θαυμαστά πράγματα ακολούθησαν τον θάνατο του Αγίου. Όταν η ψυχή του έφυγε από το σώμα, ένα ολόφωτο σύννεφο κατέβηκε από τον ουρανό και καλούσε όλους τους μοναχούς στον στύλο, που έμενε ο Άγιος.
Όλοι πήγαιναν στον στύλο και όταν έβλεπαν το νεκρό σώμα του Οσίου, έκλαιγαν και ήθελαν να πεθάνουν μαζί του. Οι μαθητές όμως του Οσίου ελυπούντο, όχι μόνον δια τον θάνατον του Αγίου, αλλά και επειδή νόμιζαν, ότι ο Άγιος πέθανε χωρίς να αφήσει διαθήκη.
Περισσότερο από όλους ελυπείτο ο μαθητής του Οσίου, που ονομαζόταν Γρηγόριος, διότι αυτός είχε μεγάλη οικειότητα με τον Άγιο. Ενώ λοιπόν έκλαιγε ο Γρηγόριος, λέγει προς το νεκρό σώμα του Αγίου:
› Γιατί, Πατέρα, μας λύπησες τόσο πολύ; Γιατί μας προξένησες δύο λύπες, τις οποίες δεν μπορούμε να υποφέρουμε; Γιατί δεν θέλησες να κάνης διαθήκη, για να κάνουμε εκείνα, τα όποια εσύ ήθελες; Δεν λυπάσαι, Πατέρα μας, τα παιδιά σου;
Ενώ έλεγε αυτά ο Γρηγόριος έγινε το θαύμα! Το νεκρό χέρι του Αγίου επήρε αμέσως ζωή. Έβγαλε αμέσως από τον κόρφο του την διαθήκη, την έδωσε στον Γρηγόριο και το χέρι έγινε ξανά νεκρό. Ο Γρηγόριος άνοιξε την διαθήκη και όταν είδε, ότι ο Άγιος στην διαθήκη δεν έχει βάλει την υπογραφή, είπε προς τον Άγιο:
› Εάν, Πατέρα, δεν βάλεις την υπογραφή σου, εμείς να ξέρης δεν θα σε ενταφιάζουμε.
Τότε, ω του θαύματος! Ο Όσιος σηκώθηκε πάλι, κάθισε και υπέγραψε. Έπειτα πάλι απεκοιμήθη τον αιώνιο ύπνο. Το νεκρό σώμα του Αγίου ενταφιάστηκε κοντά στον στύλο, όπου ο Άγιος είχε ασκηθεί.
Στίχος.
Ἐτοίμασον τόν κόλπον, Ἀβραάμ Πάτερ, οὔχ ὑστερούντι Λαζάρω σου Λαζάρου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Ταῖς ἐπαγρύπνοις προσευχαῖς, ἐν ὀχετοῖς δακρύων τόν στύλον κατέβρεχες• καί τοῖς ἐκ βάθων στεναγμοῖς, εἰς ἑκατόν τούς πόνους ἐκαρποφόρησας• καί γέγονας ποιμήν, τοῖς προσιούσι νέμων συγχώρησιν, Ὅσιε Πατήρ ἠμῶν Λάζαρε• πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῶ σωθῆναι τάς ψυχᾶς ἠμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Τή ὑπερμάχω. Τούς ὑπέρ φύσιν σου Σοφέ πόνους καί σκάμματα, αὐτοί οἱ Ἄγγελοι ἰδόντες κατεπλάγησαν, δί? ὧν εἴληφας θεόθεν καί τούς στεφάνους, Ἄλλ? ὡς ἔχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, ἐκ παντοίων ἠμᾶς σῶζε περιστάσεων, ἴνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Ποιμήν ἠμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Ἐπφάνης σήμερον Ὡς φωστήρα μέγιστον ἡ Ἐκκλησία Χριστοῦ δοξάζει μετ’ ἐφροσύνης ψαλμικῶς• διο μή παύση πρεσβεύων Χριστῷ, δοθῆναι πάσι πταισμάτων συγχώρησιν.
Ὁ Οἴκος.
Ἄγγελος ἐξ ἀνθρώπων, Θεοφόρε ἐγένου, ἐκ γής πρός τά οὐράνια φθάσας• διο σύν ἀσωμάτοις χοροῖς, ἀμιλλώμενον σέ θεωρῶν Ὅσιε, ἐξίσταμαι καί φόβω σοί κραυγάζω σχετικῶς τοιαῦτα.
Μεγαλυνάριον.
Ὕλην ἀπορρίψας τήν γεηρᾶν, ἔσοπτρον ἐδείχθης, τῆς αὔλου μαρμαρυγῆς, Λάζαρε παμμάκαρ, ἐν Γαλησίω Ὄρει, ὡς ἄυλος βιώσας, Χριστοῦ τῷ ἔρωτι.
Χαῖρε, κανών ἀπλανής μονοτρόπων, χαῖρε, λειμών ἀρετῆς ψυχοτρόφε,
Χαῖρε, πρεσβευτά τῶν ψυχῶν ἀκαταίσχυντε, χαῖρε, χορευτά τῶν ἀγγέλων ὁμόσκηνε,
Χαῖρε, ὅτι σύ ἐπλήθυνας τῶν θρεμμάτων τόν χορόν• χαῖρε, ὅτι σύ διέσωσας εἴσω ταῦτα τῆς Ἐδέμ,
Χαῖρε, τῆς αὐταρκείας σύν Θεῶ δούς τόν ἄρτον, χαῖρε, τῆς αὐθαδείας τῶν δαιμόνων διώκτα,
Χαῖρε, πηγή θαυμάτων ἀέναε, χαῖρε,τρυφῆς μελλούσης ἐχέγγυε,
Χαῖρε, λαμπτήρ τῆς Ἀσίας ἁπάσης, χαῖρε, φωστήρ Μοναστῶν ποδηγέτα,
Χαίροις, Πάτερ Ποιμήν ἠμῶν.
Πηγή: Φλόγα Κυρίου
Θεραπεία σε μια νόσο υπάρχει, μόνον, όταν διαγνωστούν τα αίτιά της. Η εφηβική επιθετικότητα, ως εκδήλωση βίαιης και εχθρικής συμπεριφοράς, απασχολεί καθημερινά τη χώρα μας, με θύματα συνομίληκες, συμμαθητές/τριες, γονείς, εκπαιδευτικούς, όπως και αντικείμενα, από χώρους εντός ή εκτός του σχολείου.
Στα βόρεια, της Φλώρινας και σε απόσταση τριάντα χιλιομέτρων βρίσκεται, από τα αρχαία χρόνια, η ελληνική πόλη Μοναστήρι (αρχ. Ηράκλεια).
Ορθόδοξη Χριστιανική ομιλία από τον Σεβασμιώτατο Πενταπόλεως κ.κ. Ιγνάτιο Μαδενλίδη από σειρά ομιλιών με γενικό θέμα «Ο Γάμος».
Yπ’ αριθμόν 10 πολεμικό ανακοινωθέν [Τρίτη - Βράδυ, 5 Νοεμβρίου 1940]
Άγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη, οι ομόζυγοι
(μια ιστορία πέρα από τα καθιερωμένα)
Έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος.
Οι γονείς του Γαλακτίωνα -Κλειτοφών και Λευκίππη- ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Διέμεναν στηνΈμσα της Συρίας. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, πού ονομαζόταν Ονούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη. Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία.
Τον δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία σεμνή κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος κατήχησε και βάπτισε.
Στη συνέχεια ο Γαλακτίων πρότεινε στην σύζυγό του να μονάσουν στο Σινά, και εκείνη πρόθυμα συμφώνησε. Έτσι κατευθύνθηκαν στο όρος Πούπλιον. Ο Γαλακτίων βρήκε μια συνοδεία 10 ασκητών και έμεινε μαζί τους, στη συνέχεια δε αποσύρθηκε σε ερημητήριο, και η Επιστήμη εντάχθηκε σε μικρό κοινόβιο -Σκήτη- εκεί κοντά με 4 μοναχές που ασκήτευαν εκεί.
Το 249 ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου, που κράτησε 2 χρόνια.
Τότε συνελήφθη ο Γαλακτίων. Όταν πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυσιν του συζύγου της.
Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει (με λόγια αλλά και με βασανιστήρια) να άλλαξοπιστήσουν, τους αποκεφάλισε (250 μΧ). Ήταν τότε ο Γαλακτίων 30 ετών και η Επιστήμη περίπου 16.
Σώζεται μέχρι σήμερα η Σκήτη της Αγίας Επιστήμης, καθώς και το Ερημητήριο του Αγίου Γαλακτίωνος.
Ο Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης ασκήτευσε ερημητικά για 2 χρόνια (1962-1964) στο αγιασμένο εκείνο μέρος, όπου υπάρχει μικρό Εκκλησάκι και ένα πολύ μικρό συνεχόμενο Κελλί. Βρίσκεται σε ωραία θέση σε ύψωμα, απέναντι ακριβώς από την αγία Κορυφή, και απέχει λιγότερο από μία ώρα από το Μοναστήρι της Αγ.Αικατερίνης του Σινά.
Διακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται η σπηλιά του αγίου Γαλακτίωνος και λίγο πιο πίσω είναι η Σκήτη που έμενε η αγία Επιστήμη με τις άλλες ασκήτριες.
Άγια μέρη, ευλογημένα. Παρ’όλη την αυχμηρότητά τους, εμπνέουν αυτά τα βράχια. Εκεί ψηλά, λοιπόν, σαν άλλος μοναχικός αετός, έστησε ο Γέροντας την φωλιά του και έζησε ευαρεστώντας στον Θεό.
Πολύ κοντά, «ωσεί λίθου βολήν», στο ασκητήριο είχε μια μικρή πηγούλα. Μάζευε το 24ωρο δυό-τρία κιλά νερό.
Διδάγματα από τον βίο τους:
1. Διαφορά ηλικίας. Ο Άγ.Γαλακτίων ήτο περίπου 10 χρόνια μεγαλύτερος της Επιστήμης. Σήμερα το θεωρούμε μεγάλη διαφορά. Κανονικά ο άνδρας μπορεί να είναι μεγαλύτερος κατά 2-3 έτη. Και το λέμε αυτό, διότι το νέο αγόρι ωριμάζει ψυχικά αργότερα απ’ό,τι η κοπέλα. Για να μπορεί, λοιπόν, να διαθέτει σύνεση και κύρος, καλό είναι να προπορεύεται ηλικιακά λίγα χρόνια. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απόλυτος κανόνας. Έχουμε περιπτώσεις, που η γυναίκα συμβαίνει να είναι λίγο μεγαλύτερη, και αυτό να μη διαταράσσει καθόλου τη σχέση τους. Το ψυχικό μέρος μετράει. Ωριμότητα, ομαλότητα χαρακτήρων, άδολη αγάπη και ομόνοια, ομοψυχία, κοινές αρχές ζωής. Στην περίπτωση όμως, που ο άνδρας είναι αισθητά μεγαλύτερος στην ηλικία (έχουμε και περιπτώσεις με διαφορά 20 και 25 ετών) επείγουσα επαγρύπνηση χρειάζεται, να μην συντρίβεται η ψυχή της γυναίκας από το κύρος του τόσο μεγαλυτέρου συζύγου της. Ένας τέτοιος άνδρας πρέπει να διαθέτει ιδιαίτατη ευγένεια, απαλότητα, ευαισθησία, τρυφεράδα, σεβασμό προς την μικρότερη ηλικιακά συζυγό του. Την αναμφισβήτητη ομοτιμίαν, που θεσμοθέτησε ο Θεός και διατηρεί και υπερμαχεί η Εκκλησία.
2. Λευκός γάμος. Οι Άγιοι έζησαν με ξεχωριστή σωφροσύνη και εγκράτεια, ενώ στη συνέχεια και αποχωρίσθηκαν μεταξύ τους, για να ασκητεύσουν. Ωρισμένοι θρησκευόμενοι νέοι ξεκινούν την έγγαμη ζωή με στόχο τον «λευκό γάμο». Δηλαδή την συμβίωση χωρίς συζυγική συνάφεια. Σπάνιο το φαινόμενο, αλλά υπαρκτό, καθώς ακούμε. Είναι και θεμιτό; Από μια άποψη, Ναι. Με τον λευκό γάμο κατακυρώνεται κοινωνικώς η συμβίωση, αλλά διατηρείται η ουσία: Μοναχισμός. Συνύπαρξη μόνο ψυχική, εν απλότητι και αφελότητι καρδίας. Προς εξυπηρέτησιν πρακτικών αναγκών, αλλά και αμοιβαιότητα ψυχισμού μέσω των χαρισμάτων εκάστου φύλου. Εννοείται, βεβαίως, ότι ούτε να διαφημίζεται πρέπει, ούτε να τελείται κάποια ιεροπραξία και υπόσχεση αγαμίας. Οποιαδήποτε στιγμή το ζεύγος να μπορεί να λειτουργήσει συζυγικά, χωρίς ενοχές και χωρίς τύψεις και αναστολές.
Πάντως, το συμπέρασμα για όλους είναι ότι ο Γάμος μπορεί να συνδυάζεται και με εγκράτεια. Δεν είναι το άπαν η σωματική διαδικασία. Πολύ μεγαλύτερη ευλογία και ωραιότητα προκύπτει από την ψυχική αλληλοπεριχώρηση και εντρύφηση. Ο άνδρας να «εξανθρωπίζεται» και να μαλακώνει από την ευγένεια της γυναικείας ψυχής. Η γυναίκα να στερεώνεται, να γίνεται ανδρεία, γενναία, άφοβη, «ορθολογική», ασφαλισμένη πλάϊ στη σκιά του άνδρα της. Και οι δύο να προσανατολίζονται και να συντονίζονται καρδιακά προς την πηγή της ζωής και του νοηματισμού της υπάρξεως, προς τον Φιλανθρωπότατο Πλαστουργό μας.
Εννοείται, ότι πρόκειται για σπάνιο φαινόμενο και ιδιάζουσα κλήση ψυχών, όπου απαιτείται ιδιαίτατη επαγρύπνση προς διατήρηση σωστών ψυχικών ισορροπιών, με καθοδήγηση πνευματικού πατρός.
Και παράλληλα, όλα αυτά δεν αποτελούν γενικό κανόνα για το ανθρώπινο γένος, αλλά σπάνια εξαίρεση. Το Μυστήριο του Γάμου, με όλες τις παραπάνω αναφερθείσες προδιαγραφές ψυχικού συντονισμού, συνυπάρξεως, αμοιβαίας ωφελείας των συζύγων, λειτουργεί κανονικά κάτω από την ευλογία και το θέλημα του Θεού.
3. Μοναχική ζωή, μετά την έγγαμη περίοδο. Πολύ πιο ασφαλισμένο και ομαλό το φαινόμενο, όπου ευλαβείς σύζυγοι προσέρχονται εις Γάμου Κοινωνίαν, τεκνοποιούν, ανατρέφουν παιδιά, και όταν ολοκληρώσουν τα καθήκοντά τους, αποσύρονται σε Μοναστήρι.
Τί πλεονεκτήματα έχει η τακτική αυτή.
α. Οι συνειθισμένοι γονείς ποτέ δεν παύουν να είναι γονείς και να ζουν στην τύρβη του κόσμου τούτου. Οι γιαγιάδες ξαναγίνονται μαμάδες. Εξαντλούν κάθε ικμάδα από τις δυνάμεις και τις αντοχές τους. Μέχρι τελευταίας πνοής.. Και ψυχικά δεν αποδεσμεύονται από τον κόσμο αυτό.. Και κακομαθαίνουν τα παιδιά τους, ώστε να βολεύονται και να μην αναλαμβάνουν τον κόπο και τις ευθύνες της ζωής. Μάλιστα, ωρισμένοι νέοι και νέες ούτε καν παντρεύονται, επειδή ακριβώς έχουν βολευτεί στο ρόλο του ξέγνοιαστου παιδιού, που από τη μια αντιδρά στην παρεμβατικότητα, υπερπροστασία και επικυριαρχία των γονέων του, απ’την άλλη όμως δεν αποφασίζει να κόψει τον ομφάλιο λώρο και να αυτονομηθεί, να ωριμάσει.
β. Όσα νέα παιδιά κατευθύνονται προς τον Μοναχισμό (και υπάρχει κάποια δόση υπερ-ενθουσιασμού ή και κάποιας «προπαγάνδας») μπαίνουν από την ανέμελη νεανική ηλικία σε άλλη «αναμελιά» υπακοής, απλοϊκής ζωής, απροβλημάτιστου βίου. Τούτο έχει ως συνέπεια, δυστυχώς, να μην ωριμάζουν, να βρίσκονται εκτός πραγματικότητος.. Σαφές μειονέκτημα ως προς την αρτίωση της προσωπικότητος. Ακόμη και ως προς το θέμα της αγνότητος, εφ’όσον δίνουν λύση στις γενετήσιες ορμές την απόλυτη αποχή από σκέψεις και εικόνες και αφορμές και την απόλυτη εκ προτέρου καταστολή, δεν φθάνουν στην καθαυτό ωριμότητα, η οποία προϋποθέτει να περάσει ο νέος άνθρωπος μέσα από το κανάλι του πειρασμού, να υποστεί καταιγισμό ερεθισμάτων και ψυχικών ταλαντώσεων, να φιλοσοφήσει επισταμένως και έτσι να φθάσει και να τοποθετηθεί και θεμελιωθεί πάνω στο σχέδιο του Θεού για το ανθρώπινο και πάνω στο ακριβές θείον θέλημα και την απάθεια.
Πολύ συγκινητική και διδακτική είναι η περίπτωση των συζύγων Δημητρίου και Ζωής Αγγελάκη στα Τρίκαλα, οι οποίοι εν ευσεβεία συγκρότησαν την οικογένειά τους, απέκτησαν 5 παιδιά και στη συνέχεια μόνασαν (1968). Γαλακτίων ονομάσθηκε ο άνδρας (49 ετών) ο οποίος εκοιμήθη πέρυσι στις 30 Οκτωβρίου 2014 σε ηλικία 95 ετών, και Βησσαρία (χάρη στον Οσ.Βησσαρίωνα των Τρικάλων) η σύζυγος (42 ετών). Εμόνασαν δε κοντά στον πνευματικό τους πατέρα π.Αιμιλιανό Σιμωνοπετρίτη, ο Γαλακτίων στην Σιμωνόπετρα, όπου και ο γιός του π.Αθανάσιος ο Υμνογράφος, και η Βησσαρία στη Μονή Ορμύλιας, όπου Ηγουμένη η κόρη τους Νικοδήμη και μοναχή μια εγγονή τους, η Εμμανουηλία.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Tὴν λαμπρὰν ξυνωρίδα τῶν μαρτύρων τιμήσωμεν ὥσπερ συζυγίαν ἀρίστην καὶ κλειτὴν καὶ θεόφρονα· τὸν θεῖον Γαλακτίωνα πιστοί, ὁμοῦ σὺν Ἐπιστήμῃ τῇ σεμνῇ. Δι' ἀσκήσεως γὰρ πόνων ἀθλητικὴν ἐξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι' ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Μαρτύρων Χριστοῦ, τοῖς δήμοις ἠριθμήθητε, ἀγῶσι στεῤῥοῖς, φαιδρῶς ἀγωνισάμενοι, Γαλακτίων ἔνδοξε, σῦν συζύγῳ σεπτῇ καὶ συνάθλῳ σου, Ἐπιστήμη, τῷ μόνῳ Θεῷ, πρεσβεύοντες ἄμφω ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Κάθισμα. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀσκήσει λαμπρύνας σου, τὸ ὀπτικὸν τῆς ψυχῆς, ἀκτῖσιν ἀθλήσεως, φωταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Γαλακτίων μακάριε· ὅθεν σου τὴν ἁγίαν, καὶ φωσφόρον ἡμέραν, πίστει ἐπιτελοῦμεν, εὐσεβῶς σοι βοῶντες· Ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς Χριστόν, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.
Ὁ Οἶκος
Τὸν γενναῖον ἐν Μάρτυσι Γαλακτίωνα, ἐν ᾀσμάτων ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, σὺν τῇ πανευκλεεῖ συζύγῳ, τῇ φερωνύμῳ Ἐπιστήμῃ· οὗτοι γὰρ καθεῖλον τοῦ ἐχθροῦ τὸ φρύαγμα, καὶ εἰδώλων τὸ ἄθεον ἤλεγξαν, τὴν δὲ πίστιν Χριστοῦ ἀνεκήρυξαν. Διὸ περιφανῶς λαβόντες παρ' αὐτοῦ, τοὺς στεφάνους τῆς ἀφθαρσίας, ἀπαύστως πρεσβεύουσιν ὑπέρ πάντων ἡμῶν.
Η ιστορική προκήρυξη του Αρχηγού Σπυρομήλιου
«Προς Χειμαρριώτας
Χειμαρριώται!
Καταλαμβάνων εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α΄ και της Ελληνικής Κυβερνήσεως την Επαρχίαν Χειμάρρας, κηρύσσω αυτήν ελευθέραν ως αναπόσπαστον τμήμα της μίας και αδιαιρέτου μεγάλης Ελληνικής Πατρίδος. Πληρούται ούτω ο πόθος πολλών γενεών αίτινες επότισαν την γην ταύτην με το αίμα των και προσέφερον εις την πατρίδα τας μεγαλυτέρας των θυσιών. Φέρων μεταξύ Υμών τα αγαθά της ελευθερίας, της νομίμου τάξεως και ισοπολιτείας, τρέφω την αδιάσειστον ελπίδα ότι λησμονούντες το πικρόν παρελθόν θέλετε τηρήσει απέναντι των γειτόνων υμών Μουσουλμάνων την αξιοπρεπή εκείνην στάσιν ην υπαγορεύουσιν οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους και τα αισθήματα λαού ανδρείου και ευγενούς ως υπήρξε πάντοτε ο ελληνικός λαός.
Η υπερτάτη δύναμις ήτις ιθύνει τας τύχας της ανθρωπότητος, εν τη ατελευτήτω αυτής ευσπλαχνία ηυδόκησεν ίνα τεθή σήμερον τέρμα εις τα μακραίωνα υμών δεινά και δωρήση εις Υμάς ότι επόθησαν όλοι οι γίγαντες εκείνοι οίτινες εις τον βωμόν της πατρίδος προσέφεραν θυσίαν ευπρόσδεκτον και περικαλλή, την πολύτιμον και άληστον αυτών ύπαρξιν. Ο Ελληνικός Στρατός φέρει προς υμάς ουχί τον τρόμον του κατακτητού αλλά το χάρμα της ελευθερίας και την ένωσιν υμών μετά των λοιπών μελών της Ελληνικής οικογενείας, ίνα του λοιπού με τους αυτούς παλμούς και αγάπην περιβάλλεται την ταλαιπωρηθείσαν πατρίδα μας και με ενιαίαν εθνική ψυχή δοξάσητε τον δοτήρα παντός αγαθού προ του οποίου σήμερον εν συντριβή και ικεσία κλίνει ευγνωμονούσα και γόνυ και αυχένα ολόκληρος η Ελληνική φυλή.
Χειμαρριώται! Με την απόλυτον πεποίθησιν ότι και τώρα όπως πάντοτε θα ταχθήτε υπό την ιεράν σημαία της Πατρίδος συναγωνιζόμενοι μετ’ εμού του φυσικού σας Αρχηγού και των υπ’ εμέ γενναίων θέλετε μετά γενναιότητος και αυταπαρνήσεως υπερασπισθή της ελευθερίαν σας εναντίον παντός εχθρού, αναδεικνυόμενοι άξιοι απόγονοι των εν Αραχώβη, Μεσολογγίω, Πέτα και λοιπά μέρη πεσόντων προγόνων σας.
Χειμάρρα, 5–11–1912, ο Αρχηγός Σπύρος Σπυρομήλιος ».
Πηγή: Χειμάρα
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο
Νὰ θυμᾶσαι καὶ νὰ φοβᾶσαι δύο λογισμούς. Ὁ ἕνας λέει: «Εἶσαι ἅγιος»·καὶ ὁ ἄλλος: «Δὲν θὰ σωθεῖς». Κι οἱ δύο αὐτοὶ λογισμοὶ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἐχθρό, καὶ δὲν ἔχουν ἀλήθεια μέσα τους.
(Όπως πληροφορούμεθα, όταν μετά από χρόνια έγινε η εκταφή του βλάσφημου και αντίχριστου αυτού λογοτέχνου βγήκε άλιωτος και ξαναεταφιάστηκε εσπευσμένα. Προσπάθησαν κάποιοι να το κρατήσουν μυστικό, αλλά δεν το κατόρθωσαν)
«Καὶ εἱστήκει ὁ λαὸς θεωρῶν.
Ἐξεμυκτηρίζων δὲ καὶ οἱ ἄρχοντες σὺν αὐτοῖς λέγοντες…». (Λουκ. 23, 35)
«Παιδία, ἔσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς
ἠκούσατε, ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ
νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν˙ ὅθεν
γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν». (Α΄ Ἰωάν. 2, 18)
Δὲν ὑπάρχει ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἀνθρωπότης εἰσήλθεν εἰς μίαν ἀπὸ τὶς σκοτεινοτέρας περιόδους τῆς Ἱστορίας. Σημεῖα, ποὺ ὑπερβαίνουν ἐσχάτως εἰς τὸν φυσικόν, ἠθικὸν καὶ πνευματικὸν κόσμον, καὶ προκαλοῦν φόβον, σύγχυσιν, ταραχήν, ἀγωνίαν, προειδοποιοῦν τοὺς πάντας. Ἡ γῆ σείεται. Τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως μαίνονται. Αἱ συνειδήσεις κλονίζονται. Αἱ κοινωνίαι ταράσσονται ἐκ βαθέων. Τὰ ἔθνη τὰ μικρὰ τρέμουν, τὰ μεγάλα καὶ ἰσχυρὰ βρυχῶνται ὡς θηρία ἐν κλωβοῖς. Αἰ δὲ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἐκκλησίαι κλυδωνίζονται. Βαθεῖς ἐρμηνευταὶ τῆς Βίβλου βλέποντες τὰ ὁλονὲν πυκνούμενα σημεῖα λέγουν καὶ γράφουν, ὅτι ἡ σκιὰ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐνεφανίσθη ἐπὶ τῆς γῆς. Οἱ πρόδρομοί του ἔφθασαν, καὶ ὡς οἱ μάγοι τῆς Αἰγύπτου ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Μωϋσέως ἐνεργοῦν κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ σημεῖα καὶ τέρατα, ἐντυπωσιάζουν, τρομοκρατοῦν τοὺς ἀμαθεῖς, κλονίζουν ἱερὰς πεποιθήσεις, κάμνουν θραύσιν. Ὀλίγον ἀκόμη καὶ ἔφθασεν ὁ Ἀντίχριστος. Τὶς οὗτος; Ὕψιστε Θεέ, ἐλέησον τὸν κόσμον! Ἡ φοβερὰ προφητεία τοῦ Ἰησοῦ περὶ συντελείας τῶν αἰώνων ἀρχίζει νὰ ἐκπληρώνεται (Ματθ. 24, 3-31). Οὐαὶ τῆ οἰκουμένη ἐκ τῶν ἐπερχομένων αὐτῆ δεινῶν…
Σημεῖον τῶν καιρῶν εἶνε ὅτι ἐν 20ῶ αἰῶνι τῶν φώτων καὶ τῶν ἐπιστημῶν ὁ Γλυκύτατος Ἰησοῦς ἀνασταυρώνεται. Σταυρωταί του δὲ τὴν φορὰν αὐτὴν εἶνε ὄχι Ρωμαῖοι στρατιῶται, ἀλλὰ… χριστιανοὶ, οἱ ὁποῖοι ἐγεννήθησαν ὑπὸ χριστιανῶν γονέων, ἐβαπτίσθησαν εἰς τὸ ὄνομά Του, ἐθήλασαν τὸ ἄδολον γάλα, ἠνδρώθησαν ἐν τοῖς κόλποις τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔπειτα… ἀπεφάσισαν νὰ Τὸν σταυρώσουν ἐκ νέου. Καὶ Τὸν σταυρώνουν κατὰ ποικίλους τρόπους. Ἕνας δʼ ἐξ αὐτῶν εἶνε καὶ ὁ διὰ τῆς ἀπίστου καὶ τῆς αἰσχρᾶς λογοτεχνίας τῶν ἡμερῶν μας. Ἀντὶ καρφιῶν οἱ νέοι αὐτοὶ σταυρωταὶ χρησιμοποιοῦν «τὶς πέννες των», τῶν ὁποίων αἱ αἰχμαὶ πληγώνουν βαθύτερον τὸν Ἰησοῦν ἤ ὅσον οἱ ἧλοι ἐκεῖνοι. Καὶ ὄχι πλέον τὸ σώμα Του, ἀλλὰ τὸ πνεῦμα Του, τὴν διδασκαλίαν Του τὴν ἀθάνατον, τὴν ἀρετήν Του τὴν ἄφθαστον, τὴν καλύπτουσαν οὐρανοὺς, τὴν μυστηριώδη ἐπιρροήν Του ἐπὶ τῆς σκέψεως, τοῦ συναισθήματος καὶ τῆς βουλήσεως τῶν ἀνθρώπων, τὸ εὐεργετικώτατον καθίδρυμα, τὴν Ἐκκλησίαν Του, ἐντὸς τῆς ὁποίας φυλάσσεται ἡ ἱερὰ παρακαταθήκη τῆς πίστεως, αὐτὰ ὅλα θέλουν νὰ πλήξουν, νὰ κρημνίσουν, νὰ ἐξευτελίσουν ἐνώπιον ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος, ἵνα μὴ καὶ ἡ ἀνάμνησίς Του ταράσσητὸν ὕπνον των.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς λέγει ὅτι εἰς τὸν φρικτὸν Γολγοθᾶν, κάτωθεν τοῦ Ἐσταυρωμένου, στρατιῶται καὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ «ἐξεμυκτηρίζον» τὸν Ἰησοῦν. Καὶ μὲ τὴν λέξιν αὐτὴν μᾶς δίδει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ἀφορμὴν νὰ σκεφθῶμεν ὁποῖος βόρβορος ἀπὸ βάναυσα πειράγματα, ἀπρεπεῖς ἀστειολογίας, βωμολοχίας, χυδαίας ὕβρεις, φρικτὰς βλασφημίας θὰ ἐξῆλθεν ἀπὸ τὰ χείλη ἐκεῖνα ἐναντίον τοῦ Ἀσπίλου Υἱοῦ τῆς Παρθένου. Καὶ τὶ δὲν θὰ εἶπον! Καὶ ὀ λαός; Φεῦ! Ὁ Ἑβραϊκὸς λαός, ὅστις τοσάκις εἶχεν εὐεργετηθῆ ὑπὸ τοῦ Κυρίου καὶ εἰς στιγμὰς ἐνθουσιασμοῦ ἐξεφράζετο καὶ ἔλεγεν ὅτι οὐδέποτε τοιοῦτος ἠθικὸς καὶ θρησκευτικὸς ἡγέτης ἐνεμφανίσθη είς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς, ὁ λαὸς αὐτὸς ἀντὶ νὰ διαμαρτυρηθῆ ἵστατο ἐκεῖ καὶ ἤκουε τὸ κατὰ τοῦ Εὐεργέτου ὑβρεολόγιον, ὡς ἄν ἐπρόκειτο περὶ θεάματος, ποὺ ἐξῆπτεν ἁπλῶς τὴν περιέργειάν των.
Ἀλλʼ ὅ,τι καὶ ἐὰν ἐξήμεσαν κατὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου τὴν ἡμέραν ἐκείνη τὰ ἀκάθαρτα χείλη ἀγροίκων Ρωμαίων στρατιωτῶν καὶ τυφλῶν ἡγετῶν τοῦ Ἰσραήλ, πρέπει νὰ θεωρηθοῦν μικρά, ἐλάχιστα ἐμπρὸς εἰς ὅσα ὄχι ἀπλῶς διενοήθη καὶ εἶπεν, ἀλλʼ εἶχε τὸ θράσος καὶ τὴν ἀναίδειαν νὰ γράψη εἰς ὀγκώδη μυθιστορήματα ἕνας ἐκ τῶν λογοτεχνῶν τοῦ συγχρόνου κόσμου τῆς παρακμῆς, δυστυχῶς, Ἕλλην τὴν καταγωγὴν καὶ χριστιανὸς Ὀρθόδοξος τὸ θρήσκευμα, ὅστις κατὰ τὸν μῆνα τοῦτον, ὡς ὁ ἄφρων πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου, «ἀπέθανε καὶ ἐτάφη».
* * *
Ἡ «Σπίθα», ὡς θὰ ἐνθυμῶνται οἱ ἀναγνῶσται, καὶ ἄλλοτε ἠναγκάσθη νὰ ἀσχοληθῆ μὲ τὸν Ν. Καζαντζάκη. Εἰς τὸ ὑπ. ἀριθμ. 169 φύλλον, μηνὸς Ἀπριλίου 1955, ἐξητάσαμεν σελίδα πρὸς σελίδα ἕνα ἐκ τῶν βιβλίων τοῦ Κ., τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Ὁ καπετὰν Μιχάλης» καὶ ἀπεδείξαμεν μὲ παράθεσιν αὐτουσίων περικοπῶν ἐκ κειμένου, ὅτι ὁ συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου τούτου δὲν ἀφῆκεν εὐκαιρίαν διὰ νὰ πλήξη καὶ μυκτηρίση τὰ δόγματα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως. Φωνὴ Ἀντιχρίστου, ὡς ἀπαίσιος συριγμὸς ὄφεως, ἠκούετο διὰ τῶν σελίδων τοῦ βιβλίου ἐκείνου. Φρίκης δʼ αἰσθήματα κατέλαβε τὸ πολυπληθὲς ἀκροατήριον ἐν τῆ μεγάλη αἰθούση τοῦ Συλλόγου «Τρεῖς Ἱεράρχαι», ὅτε ἀνεγνώσαμεν περικοπὰς τοῦ ἐπαισχύντου βιβλίου.
Ἀλλὰ καὶ τὸ βιβλίον τοῦτο, ὡς καὶ πᾶν ἄλλο δημοσίευμα αὐτοῦ, ὑπερέβη εἰς ἐκφράσεις ἀσεβείας ἕτερον βιβλίον αὐτοῦ, ὅπερ μετεφράσθη καὶ εἰς ξένας γλώσσας, ἐκυκλοφόρησεν εἰς χιλιάδας πολλὰς ἀντιτύπων μεταξὺ τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς, ἐπηνέθη καὶ ἐχειροκροτήθη ὑπὸ τῶν λογοτεχνῶν, ὀπαδῶν τοῦ Ἀντιχρίστου, οἵτινες ἠγωνίζοντο νὰ ἀπονείμουν εἰς τὸν συγγραφέα καὶ βραβεῖον Νόμπελ. Τὸ βιβλίον αὐτὸ φέρει τὴν ἐπιγραφὴν «Ὁ τελευταῖος πειρασμός». Ὑπόνομος τῶν Ἀθηνῶν ἐκκενούμενος δὲν θὰ ἀνέδιδε τόσην δυσωδίαν, ὅσην τὸ βιβλίο τοῦτο. Σεβασμὸς πρὸς τὸ ἄχραντον πρόσωπον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπέβαλλε νὰ μὴ ἐπαναλάβωμεν καὶ ἡμεῖς τὰ ὅσα ἐπὶ τοῦ χάρτου γράφονται, ἀλλὰ μιμούμενοι τὴν λακωνικότητα τοῦ ὕφους τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ νὰ γράφωμεν καὶ ἡμεῖς, ὅτι ἐν ἔτει σωτηρίω 1955 ἐνεφανίσθη Ἕλλην τις τὸ ὄνομα Ν. Καζαντζάκης, ὅστις διὰ τῆς γραφίδος ἐξεμυκτήρισε τὸ μυστήριον τῆς θείας ἐνσαρκώσεως, ὁ δὲ Ἑλληνικὸς λαὸς καὶ ἰδιαιτέρως ὁ λαὸς τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος «εἱστήκει» ἀκούων ἀπαθῶς τὰς ὕβρεις καὶ θεωρῶν ἀνασταυρούμενον τὸν Ἰησοῦν, οἱ δὲ ἄρχοντες τοῦ Ὀρθοδόξου βασιλείου θανόντα τοῦτον ἐκήδευσαν δημοσία δαπάνη, τὸν ὑβριστὴν τοῦ Θεανθρώπου, χυδαιότερον τοῦ ὁποίου δὲν εἴδον οἱ αἰῶνες.
Ἀλλʼ ἐπειδὴ ὁ πολὺς λαὸς δὲν ἔχει διαφωτισθῆ περὶ τῶν φοβερῶν ὕβρεων τοῦ συγγραφέως, τὰ δὲ συγγράμματά του λόγω τῆς διαφημίσεως ὁλοκλήρου σχεδὸν τοῦ Ἑλληνικοῦ τύπου, ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν, καὶ βραβεύσεως τινῶν ἐξ αὐτῶν ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἔχουν διαδοθῆ μέχρι τῶν ἀκροτάτων περιοχῶν τῆς ταλαιπώρου Πατρίδος μας καὶ φοιτηταί, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι ἐντρυφοῦν εἰς τὰς σελίδας αὐτῶν, διὰ τοῦτο εἴμεθα ἠναγκασμένοι, ἄν μὴ ὅλας τὰς ἀσεβεῖς ἐκφράσεις, τουλάχιστον μερικὰς ἐκφράσεις, ποὺ περιέχονται εἰς τὸ βιβλίον «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ὡς δειγματολόγιον νὰ δημοσιεύσωμεν. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, πρὶν ἀναφέρη ἀπὸ τοῦ ἄμβωνος ἐκφράσεις συγχρόνων αἱρετικῶν καὶ ἀπίστων, ἐζήτει συγγνώμην παρὰ τῶν ἀκροατῶν του, λέγων, ὅτι αἰσχύνομαι διὰ τοῦτο, ἀλλʼ ἡ ἀνάγκη τῆς προφυλάξεως, ἀμύνης καὶ ἀνασκευῆς τοιούτων συκοφαντιῶν κατὰ τῶν ἀληθειῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ τὸ ἐπιβάλλει, ἵνα μολύνω τὴν γλῶσσαν ὡς ὁ ἰατρός, ὅστις διὰ νὰ θεραπεύση τὸν ἄρρωστον, τὸν πλήρη ἐλκῶν, ἀναγκάζεται νὰ μολύνη τὰς χεῖρας του μὲ τὴν ἀκαθαρσίαν, ποὺ ἐξέρχεται ἀπὸ τὶς πυορροούσας πληγάς. Ἄς μιμηθῶμεν, λοιπόν, ἐν προκειμένω καὶ ἡμεῖς τὸν ἱερὸν τοῦτον Πατέρα καὶ ἄς ἀποκαλύψωμεν τὰς πλάνας, τὰς ὕβρεις, τὰς χυδαιολογίας τὰς φρικτάς, τὰς πρωτοφανεῖς βλασφημίας, αἱ ὁποῖαι ὡς ἀκάθαρτος ποταμὸς ρέουν διὰ τῶν σελίδων τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου.
Ἐν τῶ βιβλίω τούτω, «ὁ τελευταῖος πειρασμός», ὁ Κ. κτυπᾶ ὅλας τὰς βάσεις τῆς πίστεως, ὅλας τὰς θεμελιώδεις ἀληθείας ἐπὶ τῶν ὁποίων στηρίζεται τὸ χριστιανικὸν οἰκοδόμημα.
Καὶ ἐν πρώτοις προσβάλλει τὴν ἐκ Παρθένου γέννησιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Λέγει, ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ἀπεφάσισε νὰ συγγράψη τὸν βίον τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐνῶ εἶχεν ὑπόψιν νὰ γράψη τὰ πραγματικὰ γεγονότα, ὅτι δηλαδὴ ὁ Ἰησοῦς ἐγεννήθηκεν εἰς τὴν Ναζαρὲτ ἀπὸ φτωχοὺς γονεῖς, ἀπὸ τὸν μαραγκὸν Ἰωσὴφ καὶ ἀπὸ τὴν Μαρίαν…, μιὰ φτερούγα ἀγγέλου τὸν κτύπησε θυμωμένα καὶ τὸν διέταξε νὰ γράψη, ὅτι δὲν εἶνε υἱὸς τοῦ Ἰωσήφ, ἀλλʼ ὄτι ἐγεννήθη ἐκ Παρθένου, εἰς Βηθλεέμ, ὅπως λέγουν αἱ προφητεῖαι, ἀλλὰ ὁ Ματθαῖος, ποὺ γνωρίζει τὴν πραγματικότητα, ἀνθίσταται νὰ γράψη εἰς τὸ Εὐαγγέλιόν του τοιαῦτα ψεύδη, καὶ διὰ τοῦτο φωνάζει διαμαρτυρόμενος «Δὲν εἶνε ἀλήθεια˙ δὲν θέλω˙ δὲν γράφω…» (σελ. 350 καὶ 392). Πῶς εἶνε κατὰ τὸν Καζαντζάκην ἀλήθεια τὸ περὶ τῆς ὑπερφυσικῆς γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ δόγμα, εἰς τὸ ὁποῖον πιστεύει σύμπας ὁ χριστιανικὸς κόσμος, ἀφοῦ κατὰ τὸν Κ., εἰς ἄλλον μὲν μέρος τοῦ βιβλίου του παρουσιάζει τὸν Ἰωσὴφ «ἕτοιμον νὰ νὰ χυμήξη… κατὰ τῆς μνηστῆς του Παρθένου, νὰ χωθοῦν μαζὶ εἰς μίαν σπηλιά, καὶ μόνο διὰ κεραυνοῦ ἠναγκάσθη νὰ ἀποτραβηχθῆ» (σελ. 61) εἰς δὲ ἄλλο βιβλίον του «Ὁ καπετὰν Μιχάλης» (σελ. 198) διὰ στόματος ἑνὸς Τούρκου ὑβρίζει τὸν Χριστὸν καὶ ἀποκαλεῖ αὐτόν… «μπάσταρδον».
Ἐκ Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, φωνάζει ὁ ἄγγελος. Αὐτὰ εἶνε ὅλα ψεύδη, διαμαρτύρεται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Καὶ ἔτσι ποὺ τὰ γράφει, παρουσιάζει αὐτὸν τὸν οὐράνιον κόσμον, τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους ὡς ψευδομάρτυρας τοῦ μεγίστου γεγονότος τῶν αἰώνων, τῆς ἐν σαρκὶ ἐλεύσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς ἁγίας Τριάδος. Κατὰ τὸν Κ.λοιπόν, ἡ ἀρχὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ στηρίζεται ἐπὶ ἑνὸς ψεύδους ὅπερ οἱ ἄγγελοι ὑπηγόρευσαν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα. Ψευδῆ τὰ Εὐαγγέλια, ψευδομάρτυρες οἰ ἄγγελοι, συνήγορος τῶν ψευδῶν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ὁ μόνος ποὺ λέγει ἐν τῶ κόσμω τὴν ἀλήθειαν ὁ ἐκ Κρήτης Καζαντζάκης, ἵνα πραγματοποιηθῆ καὶ εἰς αὐτὸν τὸ πασίγνωστον Ἐπιμενίδειον ρητόν (Τίτ. 1, 12).
Ὁ Κ. προσβάλλει τὸν ἰδιωτικὸν βίον τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου πλέκων διὰ τῆς νοσηρᾶς φαντασίας διηγήσεις, αἱ ὁποίαι οὐδὲ κόκκον ἱστορικότητος ἐμπερικλείουν. Ἐνῶ κατὰ τὸν Ευαγγελιστὴν Λουκᾶν, ὅστις διʼ ὀλίγων μὲν ἀλλὰ μεστῶν νοημάτων λέξεων περιγράφει τὰ τῆς παιδικῆς καὶ ἐφηβικῆς ἡλικίας τοῦ Ἰησοῦ σημειώνων ὅτι «ὁ Ἰησοῦς προέκοπτε σοφία καὶ ἡλικία καὶ χάριτι, παρὰ Θεῶ καὶ ἀνθρώποις» (Λουκ. 2, 57) κατὰ τὸν Κ. ὁ Ἰησοῦς δὲν προέκοπτεν οὕτω πως, δὲν ἦτο ὀ Ἰησοῦς ὡς παῖς, ὡς ἔφηβος καὶ νέος τὸ ἄφθαστον ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς διʼ ὅλους τοὺς ἐφήβους καὶ νέους ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλʼ ἦτο… ὁ «ἀχαΐρευτος», ποὺ καμμιὰ δουλειὰ δὲν ἔκανεν, ἀλλὰ μόνον ἕνα ἔργον εἶχε νὰ εἶνε… «ὁ σταυρωτής», νὰ κατασκευάζη δηλαδὴ σταυροὺς διὰ νὰ σταυρώνουν ἐκ αὐτῶν οἱ Ρωμαίοι κατακτηταὶ τὰ ἡρωϊκὰ παλικάρια, τοὺς νεαροὺς Ἰσραηλίτας ποὺ προσέβαλλον ἀντίστασιν κατὰ τῆς ξενικῆς κατοχῆς. «Μονάχα ὅταν τοῦ παρήγγελαν σταυρὸ νὰ σταυρωθοῦν ἀνθρῶποι, ρίχνονταν μὲ τὰ μούτρα νὰ δουλεύη μέρα νύχτα. Καὶ δὲν πήγαινε πιὰ στὴν συναγωγή, δὲν ἤθελε πιὰ νὰ μεταπατήση στὴν Κανᾶ… Ὁ νοῦς του σάλευε καὶ τὸν ἄκουε ἡ δύστυχη μάνα του νὰ παραμιλάει καὶ νὰ φωνάζη θαρρεῖς καὶ μάλωνε μὲ κανένα δαίμονα» (σελ. 32). Εἰς ἡλικίαν δὲ 3 ἐτῶν ἐρωτεύθηκε τὴν ἐξαδέλφην του Μαγδαληνὴν ποὺ ἧταν τεσσάρων ἐτῶν (σελ. 43)!!
Ὥστε κατὰ τὸν Κ. ὁ Ἰησοῦς τεμπέλης, ἀχαΐρευτος, ἐρωτύλος, ἀνισόρροπος, δαιμονισμένος, σταυρωτής! Ἕνεκεν δὲ τῆς κατασκευῆς σταυρῶν διὰ τοὺς ἥρωας τῆς ἐθνικῆς ἀντιστάσεως τῶν Ἰσραηλιτῶν εἶχε γίνει τὸ πλέον μισητὸν πρόσωπον, τοῦ ὀποίου ἡ ἐμφάνισις προεκάλει τὸ μῖσος, τὴν ἀγανάκτησιν τοῦ λαοῦ καὶ ἰδίως τῶν μητέρων τῶν σταυρωμένων θυμάτων. Σταυρωτὴς ὁ Ἰησοῦς; Ὁ Ἰησοῦς; Ὅστις ὑπήρξεν διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους Σταυρωθείς, ὁ πρῶτος Σταυροφόρος, τὸν ὁποῖον ἠκολούθησαν μυριάδες σταυροφόρων, μαρτύρων καὶ ἡρῶων εἰς τὴν ὀδὸν τοῦ καθήκοντος, εἰς τὴν ὀδὸ τοῦ Γολγοθᾶ. Ἀλλὰ ὁ Κ. ἐν τῆ μανία του νʼ ἀνατρέψη τὴν ἔννοιαν αὐτὴν τοῦ Ἐσταυρωμένου, τοῦ ὁποίου ἡ θέα συνεκίνησε, συγκινεῖ καὶ θὰ συγκινῆ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων τὰς εὐγενεστέρας τῶν καρδιῶν, ἐπενόησε τὴν ἄλλην ἔννοιαν, τὴν ἀντίθετον ἐκείνην τοῦ Σταυρωτοῦ, καὶ δὲν τολμᾶ μὲν νὰ εἴπη ὅτι ὁ ἴδιος ἴσως ἐσταύρωνε τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τολμᾶ νὰ γράφη ὅτι χάριν ἑνὸς εὐτελοῦς κέρδους, χάριν τεμαχίου ἄρτου κατεδέχετο νὰ κατασκευάζη τὰς ἀγχόνας, τὰ ὄργανα τῆς καταδίκης τῶν Πατριωτῶν, τοὺς σταυρούς. Ὁποία σκόπιμος διαστρέβλωσις τῆς εὐαγγελικῆς ἱστορίας!
Ὀρθῶς εἰς τὸ σημεῖο τοῦτο ὁ ἐκ Δωδεκανήσου λογοτέχνης Γιάννης Κλ. Ζερβός, ὅστις μὲ δύναμιν ἐξήλεγξε τὰς πλάνας τοῦ Κ., ἐπιμένει καὶ μὲ πόνον ψυχῆς ἐρωτᾶ τὴν Ἑλλάδα ὅλην, τὸν κόσμον ὅλον, ἐὰν ὁ Ἰησοῦς ἤξιζε μιᾶς τοιαύτης κακοήθους μεταχειρίσεως ἐκ μέρους Ἑλληνος λογοτέχνου. (Ἴδε Γ. Κλ. Ζερβοῦ – Σημειώματα στὸ ἔργο τοῦ Ν. Καζαντζάκη, σελ. 16). Σταυρωτὴς ὁ Ἰησοῦς… Καὶ μόνον διὰ τὴν διαστροφὴν αὐτῆς τῆς ὑψηλῆς ἐννοίας τοῦ Ἐτσυρωμένου ἀξίζει νὰ ὀνομασθῆ ἀντίχριστος ὁ Καζαντζάκης, ἐκ τῶν μεγαλυτέρων ἀντιχρίστων ποὺ ἐγέννησεν ἡ ἀνθρωπότης, ἐὰν ἀντίχριστος κατὰ τὰς Γραφὰς ὀνομάζεται καὶ πρέπει νὰ ὀνομάζεται ὁ ἀρνούμενος τὴν Θεότητα τοῦ Θεανθρώπου. Ἀλλʼ αὐτὸς ὄχι ἀπλῶς ἀρνεῖται, ὄχι ἀπλῶς πολεμεῖ, ἀλλὰ ἀγωνίζεται, ἵνα μὲ ἄλλου εἴδους περιεχόμενον ἀκαθαρσίας πληρώση τὰς ὑψίστας ἐννοίας, ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν Θεανδρικὴν προσωπικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ἄλλο βέλος δηλητηριωδέστερον ἐκτοξεύει κατὰ τῆς ἀσπίλου ζωῆς τοῦ Θεανθρώπου. Ὅστις μόνος μεταξὺ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων εἶχε τὸ θάρρος, τὴν παρρησίαν, ποὺ τῶ ἔδιδεν ἡ μαρτυρία τῆς ἁγνῆς, τῆς ἀμολύντου συνειδήσεώς Του, νὰ βροντοφωνήση εἰς ὐπήκοον τῶν συγχρόνων του˙ «Τὶς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. 8, 46). Ὁ Κ., ὅστις ὡς ἐκ τῆς ψυχοσυνθέσεώς του ἀρέσκεται νὰ βλέπη ὅλους τοὺς ἥρωας τῶν μυθιστορημάτων του ὡς δίποδα κτήνη νὰ πίπτουν καὶ νὰ κολυμβοῦν καὶ νὰ ἡδωνίζονται μέσα εἰς τὸ βορβορῶδες τέναγος τῶν σεξουαλικῶν ἐπιθυμιῶν, ἐπεκτείνει δυστυχῶς τὴν νοσηρὰν φαντασίαν του καὶ μέχρι τοῦ Κυρίου.
Κατὰ τὸν Κ. εἰς τὸ χωρίον Μάγδαλα ὑπῆρχεν ἕνα πορνοστάσιον, τοῦ ὁποίου διευθύντρια ἦτο… ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Εἰς αὐτὸ συνέρρεον πλήθη ἐραστῶν πλουσίων νέων ἀπʼ ὅλα τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς προσκομίζοντες πολύτιμα δῶρα. Συνωστισμὸς πάντοτε παρετηρεῖτο εἰς τὴν αὐλὴν καὶ τοὺς διαδρόμους τοῦ ἀθλίου τοῦτου οἰκήματος. Ἀλλʼ ἕνα βράδυ μεταξὺ τῶν πολλῶν ἐραστῶν, ποὺ ἐπερίμεναν τὴν σειράν των ἦτο καὶ… ὁ Ἰησοῦς! Τὸ τὶ θέτει εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς Μαγδαληνῆς κατὰ τὴν συνάντησίν των δὲν δυνάμεθα ἐδῶ νὰ ἐπαναλάβωμεν (σελ. 68-96). Μόνον τόσον γράφομεν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς φέρεται ζητῶν συγγνώμην παρὰ τῆς Μαρίας Μαγδαληνῆς, διότι αὐτὸς εἶνε πρῶτος, ὅστις κατὰ τὴν παιδικὴν ἡλικίαν ἐξύπνησεν εἰς τὰ στήθη αὐτῆς… τὸν ἔρωτα! Ὁ ἄθλιος Κ. καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἤθελε νὰ έφαρμόση μὲ ὅλας τὰς συνεπείας τὴν περὶ σεξουαλισμοῦ θεωρίαν τοῦ Φρόϋντ, ἡ ὁποία ὑπὸ τὰ πλήγματα τῆς ὑγιοῦς Ψυχολογίας διασήμων ἐπιστημόνων κατέρρευσε πλέον εἰς ἐρείπια (Ἴδε Σπυρ. Καλλιάφα, καθηγητοῦ Παιδαγωγικῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν – Τὸ Παιδαγωγικὸν Πρόβλημα τῆς Γενετησίου ὁρμῆς, Ἀθῆναι 1955).
Ὁ Κ. ἐπαναλαμβάνων τὴν παλαιὰν συκοφαντίαν τῶν πολεμίων τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου, ὅτι οὕτος ἐξεπαιδεύθη εἰς τὰ παρὰ τὴν Νεκρὰν Θάλασσαν ἀσκητήρια τῶν Ἐσσαίων γράφει ὅτι ὁ Ἰησοῦς μὴ δυνάμενος πλέον νὰ ὑποφέρη τὴν ὀργὴν τοῦ λαοῦ διὰ τοὺς σταυρούς, ποὺ κατεσκεύαζε, ἠναγκάσθη νὰ καταφύγη εἰς μοναστήριον καὶ νὰ γίνη καλόγηρος. Μετὰ περιπετειώδη διαδρομὴν φθάνει. Τυπτόμενος ὑπὸ τῆς συνειδήσεως διὰ τὰ πολλὰ ἁμαρτήματά του καὶ μὴ δυνάμενος νʼ ἀναπαυθῆ ζητεῖ τὸν πνευματικὸν πατέρα, τὸν θείον του Ραβίνον, τὸν μπάρμπα Συμεών. Εἰς αὐτὸν πηγαίνει νὰ ἐξομολογηθῆ, ἀλλὰ ἐντρέπεται νὰ εἴπη τὰ ἁμαρτήματά του καὶ ἐτοιμάζεται νὰ φύγη. Καὶ ὁ Ραβίνος˙ «Μὴ σηκώνεσαι, τῶ εἶπε, προσταχτικά, μὴ φεύγεις˙ πειρασμὸς εἶνε καὶ ἡ ντροπή, νίκησέ τη˙ μεῖνε. Ἐγῶ θὰ σὲ ρωτῶ, κάνε ὑπομονή, ἐγῶ θὰ σὲ ρωτῶ καὶ σὺ θʼ ἀποκρίνεσαι». Καὶ οὕτω ἀρχίζει ἡ μακρὰ ἐξομολόγησις τῶν ἀμαρτημάτων τοῦ νεαροῦ Ἰησοῦ, τοῦ σταυρωτή!! Καὶ πρῶτον ἁμάρτημα, ποὺ ἀναφέρει, ποῖον νομίζετε ὅτι εἶνε; Ἀκούσατε καὶ φρίξατε! Τὸ ὅτι παρέσυρε τὴν Μαγδαληνὴν εἰς τὴν ἁμαρτίαν. «Ἐγῶ φταίω, ἐγῶ, καὶ πῆρε τὸν δρόμο ποὺ πῆρε˙ ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἐγὼ τὴν ἔρηξα στὴ σάρκα… Καὶ νὰ ʼταν αὐτὸ μονάχα! Μὰ ἀπὸ μικρὸς κρύβω μέσα μου, βαθιά, ὄχι μονάχα τὸ δαίμονα τῆς πορνείας, παρὰ καὶ τὸ δαίμονα τῆς ἀλαζονείας, γέρο ραβίνο! Μικρὸς ἀκόμα, δὲν μποροῦσα ἀκόμα στέρεα νὰ περπατήσω, πήγαινα τοῖχο τοῖχο καὶ κρατιόμουν νὰ μὴν πέσω, καὶ φώναζα μέσα μου, ὁ ἀδιάντροπος: «-Θεέ μου, καὶ κάμε με Θεό!… Ἀπὸ τότε πιὰ τὸ μυαλό μου σάλεψε… Ἐγῶ ʼμαι ὁ Ἑωσφόρος… Δὲν σωπαίνω, ἔκαμε ὁ νέος ξαναμένος, τώρα πιὰ πάει, δὲ σωπαίνω! Εἶμαι ψεύτης, ὑποκριτής, φοβιτσιάρης, ποτὲ δὲν λέω τὴν ἀλήθεια, δὲν ἔχω κουράγιο˙ βλέπω μιὰ γυναῖκα νὰ περνάη… Φοβοῦμαι, φοβοῦμαι˙ ἄν ἀνοίξης τὸ σπλάχνο μου, θὰ δῆς νὰ κάθηται μέσα, λαγὸς νὰ τρέμη, ὁ φόβος. Ὁ φόβος, τίποτα ἄλλο˙ αὐτὸς εἶνε ἐμένα ὁ Πατέρας μου, ἡ μάνα μου κι ὁ Θεός» (σελ. 143-145).
Ἔτσι παρουσιάζει τὸν Ἰησοῦν ὁ Κ.! Ἄς μαρτυρῆ τὴν ἁγιότητά του ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, λέγων, ὅτι δὲν ἦτο ἄξιος νὰ σκύψη καὶ νὰ λύση τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων του. Σημειωτέον, ὅτι ἐνῶ ὅλοι οἱ ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου βαπτιζόμενοι παρέμενον ἐν τοῖς ρείθροις τοῦ Ἰορδάνου ὅσον καιρὸν διήρκει ἡ ἐξομολόγησίς των, μόνον εἰς μόλις εἰσῆλθεν εἰς τὸν ποταμὸν καὶ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἦτο ὁ Ἰησοῦς. Ἡ λέξις ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαῖου, ὅτι ὁ Ἰησοῦς βαπτισθεὶς ἀνέβη ἀπὸ τοῦ ὕδατος ΕΥΘΥΣ (Ματθ. 3, 16) εἶνε χαρακτηριστική. Ἐξῆλθεν εὐθὺς διότι ὡς ἀναμάρτητος οὐδὲν εἶχε νὰ εἴπη ὡς οἰ λοιποὶ τῶν βαπτιζομένων, ἐνῶ κατὰ Κ. ὥρας ὁλοκλήρους ἐξωμολογεῖτο εἰς ἕνα ραββῖνον. Τὴν ἀναμαρτησίαν τοῦ Ἰησοῦ πιστοποιοῦν οἱ αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι μαθηταὶ καὶ ἀπόστολοί του, λέγοντες ὅτι «ὅ ἦν ἀπʼ ἀρχῆς, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» καὶ «ὅς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὐρέθη δόλος ἐν τῶ στόματι αὐτοῦ» (Α’ Ἰωάν. 1, 1Α’ Πέτρ. 2, 22).
Ἀλλʼ ὅλας αὐτὰς τὰς μαρτυρίας ἀγνοεῖ ὁ Κ. καὶ ἔρχεται νὰ καταρρίψη τὴν θεμελειώδη ἀλήθειαν τῆς ἀναμαρτησίας τοῦ Ἰησοῦ, τὴν στενῶς συνδεδεμένην μὲ τὴν Θεότητα αὐτοῦ, καὶ τὸν Ἰησοῦν, ὁ Ὁποῖος καὶ κατʼ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς ὀρθολογιστὰς εἶνε ἡ ὑψηλοτέρα κορυφὴ τῆς ἠθικῆς ζωῆς, νὰ παρουσιάση ὡς ἕνα ἐκ τῶν τελευταίων ἀνθρώπων τῆς κοινωνικῆς ὑποστάθμης, ὠς ψεύτην καὶ ἀπατεῶνα. Ὁποία πλαστογράφησις τῶν ἱστορικῶν, τῶν Εὐαγγελικῶν σελίδων περὶ τῆς ζωῆς καὶ τῆς δράσεως τοῦ Ἰησοῦ!
Ἐπὶ τέλους ὁ Κ. φθάνει εἰς τὴν Σταύρωσιν, εἰς τὰ Σεπτὰ Πάθη τοῦ Σωτῆρος. Ἀλλʼ ἐδῶ πλέον εἰς τὸ τελευταῖον κεφάλαιον τοῦ βιβλίου (σελ. 491-495) ἐκχύνει ὅλον τὸν βόρβορον τῆς ψυχῆς του διὰ νὰ περιλούση τὸν θεάνθρωπον μὲ τοιαύτας λέξεις καὶ ἐκφράσεις, ποὺ ἀδυνατοῦμεν νὰ έπαναλάβωμεν ἐδῶ. Τόσον μόνον λέγομεν ὅτι κατὰ τὸν Κ. ὁ Κύριος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τίποτε ἄλλο δὲν ἐσκέπτετο, τίποτε δὲν ἐπόθει, παρά… τὴν ἀγκάλην τῆς Μαγδαληνῆς, ἐκ τῆς ὁποίας θὰ ἤθελε νʼ ἀποκτήσει υἱὸν καὶ νὰ τὸν ὀνομάση «Παράκλητον» μυκτηρίζων οὕτως ὀ ἄθλιος καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔτσι μέσα εἰς ἕνα ὄνειρον αἰσχροτάτης ἐμπνεύσεως τῆς νοσηρᾶς φαντασίας τοῦ Κ. ἐκπνέει ἡ ἁγιωτέρα ζωὴ ποὺ ἔζησεν ἐπὶ γῆς. Τὶ ὕβρεις! Τὶ βλασφημία!
Ἄχ! Ἀναστενάζει ὁ εὐσεβὴς ἀναγνώστης μαζὺ μὲ τὸν κ. Ζερβὸν τὸν ὁποῖον ἐμνημονεύσαμεν ἀνωτέρω. Πότε θὰ τελειώση ἡ ἀνάγνωσις τῶν βρομερῶν τούτων σελίδων, ποὺ ὑπερβαίνουν εἰς αἰσχρότητα περιγραφὰς Βοκακίου, καὶ μὲ τὰς ὁποίας ἠθέλησε νὰ σπιλώση τὸ ἄσπιλον πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ, πότε θὰ τελειώση ἡ ἀνάγνωσίς των διὰ νὰ πιάσω εἰς τὰ χέρια μου τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον, διὰ νὰ διαβάσω ὀλίγους στίχους καὶ νʼ ἀναπνεύσω ἀμόλυντον ἀέρα, διότι κινδυνεύω νὰ πάθω ἀσφυξίαν ἀπὸ τὰ δηλητηριώδη ἀέρια, ποὺ ἐκπέμπει εἰς ὅλην τὴν ἀτμόσφαιραν τῆς Πατρίδος μας ἡ καρδιὰ ἑνὸς ἀπίστου, ἐνὸς ἀντιχρίστου λογοτέχνου καὶ συγγραφέως, τοῦ Ν. Καζαντζάκη.
* * *
Καὶ ὅμως τὸν ὑβριστήν, τὸν μυκτηριστήν, τὸν βλάσφημον τοῦτον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ Ἑλλάς, τὸ μοναδικὸν Ὀρθόδοξον τοῦτο χριστιανικὸν βασίλειον τῶν Βαλκανίων, ἐκήδευσεν ἐν πομπῆ καὶ παρατάξει, ἐκήδευσε μὲ δημοσίαν δαπάνην. Κατὰ τὴν κηδείαν παρέστησαν ὁ Ὑπουργὸς τῶν Θρησκευμάτων καὶ Παιδείας, ἕνας ἐκ τῶν ἀρχηγῶν τῆς ἀντιπολιτεύσεως, συναρχηγὸς μεγάλου καὶ ἱστορικοῦ κόμματος τῆς Πατρίδος, βουλευταί, πρόεδροι καὶ δήμαρχοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχναι, καθηγηταί, ὁ Πρύτανις τοῦ ἐν Θεσσαλονίκη Πανεπιστημίου κ. Κακριδῆς, σπουδασταὶ τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, οἱ ὁποῖοι ἐκράτουν εἰς τὰς χεῖρας των ἀντὶ Εὐαγγελίων τὰ βιβλία τοῦ Κ., τὸ δὲ θλιβερώτερον ἐξ ὅλων εἰς τὴν κηδείαν παρέστη καὶ ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Κρήτης κ. Εὐγένιος. Οὗτος, ἄν καὶ προειδοποιήθη* ἐξ Ἀθηνῶν περὶ τῆς ἀλγεινῆς ἐντυπώσεως, τὴν ὁποίαν θὰ ἐδημιούργει παρὰ τῶ εὐσεβεῖ λαῶ ἡ διὰ ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας κήδευσις τοῦ δεινοῦ ὑβριστοῦ τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, δὲν ἠθέλησε δυστυχῶς νὰ μιμηθῆ τὸ παράδειγμα τοῦ Μ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Θεοκλήτου, ὅστις ἠρνήθη νὰ τεθῆ ἐντὸς ναοῦ τῆς πρωτευούσης, ἔστω καὶ ὀλίγας ὥρας, ὁ νεκρὸς τοῦ Κ., ἀλλʼ ὑπεχώρησεν ἴσως εἰς πίεσιν κοσμικῶν παραγόντων καὶ παρέστη. Νὰ ψάλλη εὐχὰς ἐπικηδείους εἰς ποῖον; Εἰς ἕνα Ἀντίχριστον. Εὖγε ἅγιε Κρήτης!
Ἐξ ἀφορμῆς τῆς παρουσίας τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κρήτης εἰς τὴν κηδείαν τοῦ ἀντιχρίστου, ἠκούσαμεν πιστὸν τῆς Ἐκκλησίας τέκνον νὰ λέγη: Πόσον ἐπεθύμουν νὰ ἤμουν Μητροπολίτης Κρήτης μίαν καὶ μόνον ἡμέραν, τὴν ἡμέραν τῆς κηδείας τοῦ Κ. διὰ νὰ κλείσω ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς πόλεως, διὰ νʼ ἀπαγορεύσω εἰς ὅλους τοὺς ἱερεῖς νὰ παρακολουθήσουν τὴν κηδείαν, διὰ νὰ εἴπω πρὸς τοὺς ἐπιμένοντας: Πηγαίνετέ τον, κύριοί μου, εἰς Τζαμί, εἰς Χάβραν, εἰς στοὰν Μασονικήν, πηγαίνετέ τον ὅπου θέλετε, ἀλλʼ εἰς ναὸν Ορθόδοξον δὲν θὰ ἐπιτρέψω, διότι ἀκούω εἰς τʼ αὐτιά μου τὰ φρικτὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ἀφορίζοντος τοὺς ἀρνητάς, τοὺς ὑβριστὰς τοῦ Θεανθρώπου˙ «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα˙ μαρὰν ἀθά» (Α’ Κορινθ. 16, 22).
Δυστυχῶς ἡ Ἐκκλησία Κρήτης ἐν τῶ προσώπω τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου αὐτῆς τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας τοῦ Κ. ἔδωκεν ἐξετάσεις καὶ ἐμηδενίσθη ἐν τῆ συνειδήσει τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Καὶ νὰ ἦτο ἡ μόνη περίπτωσις!
Πρὸς δὲ ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι παρέστησαν κατὰ τὴν κηδείαν τοῦ Κ. καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως πρὸς τὸν Ὑπουργὸν τῶν Θρησκευμάτων κ. Γεροκωστόπουλον, τὸν συναρχηγὸν τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων κ. Παπανδρέου, τὸν κ. Πρύτανιν τοῦ ἐν Θεσσαλονίκη Πανεπιστημίου θέλομεν νʼ ἀπευθύνωμεν μίαν καὶ μόνην ἐρώτησιν: Ἐὰν, ἀξιότιμοι κύριοι, ἐὰν ὁ Κ., ἀντὶ νὰ γρἀψη βιβλίον μὲ θέμα τὴν ἰδιωτικὴν καὶ δημοσίαν ζωὴν τοῦ Θεανθρώπου, ἔγραφε βιβλίον μὲ θέμα τὴν ἰδιωτικὴν καὶ δημοσίαν ζωὴν τῶν σεβαστῶν γονέων σας καὶ ὕβριζε τὴν ἱεράν των μνήμην καὶ ἀπεκάλει τὴν μητέρα σας αἰσχρὰν πόρνην, καὶ ἕνα ἕκαστον ἐξ ὑμῶν ὄχι γνήσιον τέκνον τῶν γονέων σας, ἀλλὰ… μπάσταρδον, σᾶς ἐρωτῶμεν τὶ θὰ ἐκάνετε, θὰ μεταβαίνετε εἰς τὴν κηδείαν του, θὰ κατεθέτετε στέφανον, θὰ ἐξυμνεῖτε τὸν «φουμισμένον» συγγραφέα, θὰ τὸν ἐρραίνετε μὲ ἄνθη; Σᾶς ἐρωτῶμεν ἐνώπιον τοῦ Πανελληνίου καὶ περιμένομεν ἀπάντησιν ἀπὸ σᾶς κ. Πρύτανι τοῦ ἐκ Θεσ)κη Πανεπιστημίου, τοῦ ὁποίου ἡ σφραγὶς στολίζεται μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγ. Δημητρίου, Πολιούχου τῆς πόλεως. Διὰ τὴν συμμετοχήν σας καὶ μόνον, κ. Πρύτανι, εἰς κηδείαν ἑνὸς τοιούτου ἀσεβοῦς, τοῦ ὁποίου τὰ συγγράμματα κατεδίκασεν ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν, ὁ Π. Μητροπολίτης Θεσ)κης κ. Παντελεήμων διαμαρτυρόμενος δὲν πρέπει νὰ πατήση εἰς τὸ Πανεπιστήμιον, σοῦ πρυτανεύοντος, οὔτε νὰ ἐπιτρέψη τὴν εἴσοδόν σου εἰς ναὸν Ὀρθόδοξον κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐὰν ἔζων σήμερον θὰ ἀφώριζον καὶ θὰ ἐξέβαλλον τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὅλους τοὺς συνευδοκοῦντας καὶ ἐπαινοῦντας τὰ συγγράμματα ἑνὸς ἀπίστου καὶ βλασφήμου συγγραφέως. Διότι ἡ περίπτωσις τοῦ Κ. εἶνε μία ἀπὸ τὰς ὀλίγας ἐκείνας περιπτώσεις, διὰ τὰς ὁποίας πᾶς Ἕλλην, βεβαπτισμένος εἰς τὸ Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ πιστεύων ὄτι ἡ ἐν Χριστῶ πίστις εἶνε ἡ ὑψίστη ἀξία τῆς ζωῆς, θὰ ἔπρεπεν ἀκούων καὶ ἀναγιγνώσκων τὰς πρωτακούστους ὕβρεις ἐκ στόματος ἑνὸς Ἕλληνος νὰ αἰσχύνονται, διότι έγεννήθη Ἕλλην.
Ἀλλὰ θὰ ἔλθη ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς θὰ τελέση τὸν ἐξαγνισμὸν καίων δημοσία τὰ βιβλία τοῦ ἀντιχρίστου τοῦτου συγγραφέως, διὰ τῶν ὁποίων ἐν μέσω τῆς Ὀρθοδόξου χώρας ἡμῶν καθυβρίζεται ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε ὁ Θεάνθρωπος. Ὅν παῖδες Ἑλλήνων εἰς πεῖσμα μυρίων διαμόνων, μυρίων Καζαντζάκηδων, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοῦς αἰῶνας.
* Ὁ ἐν Ἀθήναις δρῶν Ὀρθόδοξος Σύλλογος «Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» δύο ἡμέρας πρὸ τῆς κηδείας ἀπέστειλεν εἰς τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Κρήτης κ. Εὐγένιον σχετικὸν τηλεγράφημα, δημοσιευθὲν καὶ εἰς καθημερινὰς ἐφημερίδας. Ἐπίσης ὁ ἴδιος Σύλλογος ἀπέστειλεν εἰς ὅλην τὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Ὀρθοδόξου βασιλείου τῆς Ἑλλάδος, ἐμπεριστατωμένον ὑπόμνημα εἰς τὸ ὁποῖον ἐμφαίνονται αἱ φρικταὶ βλασφημίαι, αἱ περιεχόμεναι εἰς ἕνα καὶ μόνον ἐκ τῶν πολλῶν βιβλίων τοῦ Κ. Ἄς ἴδωμεν ἐὰν ἐπίσκοπός τις ἐκ τῶν 100 ἐπισκόπων, ποὺ ἔχει ἡ Ἑλλάς, ἐκτελέση στοιχειῶδες καθῆκον ἀφορίζον τὸν ἀντίχριστον. Ἐν τῶ μεταξὺ τὸ Ὀρθόδοξον Κράτος ἐτοιμάζεται νὰ ἐκδώση καὶ ἀναμνηστικὸν γραμματόσημον Καζαντζάκη. Ἐὰν ἐκδώση, οὐδεῖς Ὀρθόδοξος Ἕλλην πρέπει νὰ τὸ ἀγοράση. Θὰ εἶναι προδοσία τῆς πίστεώς μας.
______
Ενας δεσπότης «ορθόδοξος», ο Αρκαλοχωρίου φανατικός Καζαντζακικός. Δεν ενοχλείται από τις φρικτές βλασφήμιες του Καζαντζάκη εναντίον του Θεανθρώπου και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Άραγε αν έβριζε την μάνα του και τον πατέρα του θα τον υπερασπίζονταν τόσο;;; [http://www.imakb.gr/Nikos_Kazantzakis_ar8ro.htm]
(Πηγή: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» Νοέμβριος 1957 αριθ. φύλλου 199, π. Αυγουστίνος Καντιώτης, Αβέρωφ)
Η κηδεία του Νίκου Καζαντζάκη στο Ηράκλειο της Κρήτης (5 Νοεμβρίου 1957)
«Το Ηράκλειο βρίσκεται σε πένθιμο συναγερμό.
Ο Νίκος Καζαντζάκης αφήκε την τελευταία του πνοή έξω από τα σύνορά της πατρίδος του. Γεμάτη πένθος για τον χαμό του, κηδεύει τώρα ολόκληρη η Ελλάδα το μεγάλο πνευματικό τέκνο της ηρωικής Κρήτης.
Πλήθη λαού συγκεντρώθησαν για να προπέμψουν τον μεγάλο νεκρό.
Κατετέθησαν 47 στέφανοι μεταξύ των οποίων και εκ μέρους των πριγκήπων Γεωργίου και Μαρίας, Πέτρου και Ευγενίας, της κυβερνήσεως και λοιπών.
Η οικογένεια του μεταστάντος. Το φέρετρο υποβαστάζουν βρακοφόροι της Κρήτης. Η πομπή διέρχεται δια των κεντρικών οδών του Ηρακλείου.
Νέοι Κρήτες κρατούν αντίτυπα των βιβλίων που συνέγραψε ο αείμνηστος Καζαντζάκης. Μεταξύ αυτών και το περίφημο αριστούργημα «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», που ως γνωστόν γυρίστηκε ταινία στην Κρήτη από τον σκηνοθέτη Ζιλ Ντασέν με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη.
Την πομπή συνοδεύουν εκπρόσωποι της κυβερνήσεως, αι αρχαί της πόλεως και πλείστοι άνθρωποι των Γραμμάτων.
Η σωρός μεταφέρεται προς ταφήν εις τον προμαχώνα Μαρτινέγκο των ενετικών τειχών.
Εκπρόσωπος του συλλόγου «Κνωσός» αποχαιρετά τον νεκρό. Άλλοι επίσημοι και εκπρόσωποι οργανώσεων εξεφώνησαν λόγους εντός της εκκλησίας.
Κρήτες ρίχνουν από λίγο χώμα επάνω εις τον τάφο του μεγάλου Κρητός.
Φρουρά από νεαρούς Κρήτες μένει για λίγες ώρες γύρω από τον τάφο, για να αποτίσει τον ύστατο φόρο τιμής στο μεγάλο τέκνο της Κρήτης.»
*(Στις 26 Οκτωβρίου 1957, ο Νίκος Καζαντζάκης άφησε την πνοή του στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Φράιμπουργκ στη Γερμανία, σε ηλικία 74 ετών. Δέκα ημέρες η σωρός του ταξίδεψε στην Ευρώπη μέχρι να καταλήξει στο Ηράκλειο και να αναπαυτεί στον προμαχώνα του Μαρτινέγκο, με θέα το αγαπημένο του Μεγάλο Κάστρο.
Η κηδεία του Καζαντζάκη, που αποτελεί μόνιμο έκθεμα του ΜΝΚ, καταγράφηκε με την κάμερα του Μιχάλη Γαζιάδη και προβλήθηκε στα «Επίκαιρα» των κινηματογραφικών αιθουσών).
Αρχείο Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη
Πηγή: βίντεο στο youtube
Πηγή: (Απομαγνητοφώνηση Μέλια. για το ιστολόγιο Αβέρωφ)
Μέ τήν παροῦσα Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μετά πολλῆς ἐν Κυρίῳ ἀγαλλιάσεως καί χαρᾶς, ἐπικοινωνεῖ σήμερα μέ τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας, με την επωνυμία «ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ», που εδρεύει στο Μαρούσι Αττικής, επί της οδού Θέσπιδος αρ. 11
Ὅλοι κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον ἔχουν τὴν ἀπορία· Τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν τάφο, ἢ ἡ ζωὴ τελειώνει ἐκεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος σβήνει;…
Yπ’ αριθμόν 9 πολεμικό ανακοινωθέν [Δευτέρα - Βράδυ, 4 Νοεμβρίου 1940]
1. Στην ιστορική Βλάστη Κοζάνης πρωτοβλάστησε ο τρυφερός και ευαίσθητος βλαστός της Χάριτος, ο Στέργιος Βίττης (1/4/1927–4/11/2009), του Νικολάου και της Βασιλικής. Η εξυπνάδα, η ευφυΐα και η μελέτη του, από πολύ νωρίς μαγνήτιζαν στην ζωή του κάθε αριστεία και πρόοδο. Άριστος παντού και συγχρόνως σεμνός, ταπεινός και μετρημένος, απλός και προσηνής. Παρά την αγριότητα της ταραγμένης μεταπολεμικής εποχής, επιλέγει αποφασιστικά την Θεολογία σαν την επιστήμη της καρδιάς του.
Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Βυζαντινής έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, οι οποίες με το ισχυρό φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και τις Ορθόδοξες αξίες τους, έχουν στιγματίσει την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ένας από αυτούς είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Αυτοκράτορας, κυβερνήτης, διπλωμάτης, στρατιωτικός και Άγιος.
Επιστρέφει από την αίρεση της Εικονομαχίας
Ο Άγιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε το 741 μ.Χ. στην επαρχία των Βιθυνών, σε κάποιο χωριό, του ονομαζόταν Μαρικάτο. Ευσεβείς Χριστιανοί ήσαν οι γονείς του. Τα ονόματα τους ήσαν Μυριτρίκης και Αναστασία. Από μικρός επομένως ο Ιωαννίκιος μορφωνόταν με τα διδάγματα της Χριστιανικής Θρησκείας.
Επειδή ήταν ρωμαλέος και μεγαλόσωμος γι αυτό οι αξιωματούχοι του βασιλέως τον ξεχώρισαν και τον έγραψαν επίλεκτο στον στρατό. Πολλές απ’ τις σωματικές του ικανότητες έδειξε στις διάφορες μάχες, ώστε προκαλούσε τον θαυμασμό των άλλων.
Ο διάβολος φθόνησε, γιατί ο Ιωαννίκιος φύλαγε τις εντολές του Κυρίου και έπλεξε εναντίον του παγίδες και πανουργίες. Τον έριξε δυστυχώς στην αίρεση των εικονομάχων.
Το ζήτημα της εικονομαχίας κράτησε στο Βυζάντιο πάνω από εκατό χρόνια. Πολλές καταστροφές επέφερε στο κράτος η Εικονομαχία. Μερικοί από τους εικονομάχους, από την κακή τους συνήθεια, όχι απλώς δυστροπούσαν και δεν προσκυνούσαν τις άγιες εικόνες, αλλά και είχαν κηρύξει άγριο πόλεμο εναντίον τους.
Επειδή όμως αμάρτανε, γιατί ακριβώς δεν ήξερε, ο καρδιογνώστης Θεός δεν τον άφησε να μείνει πολύ χρόνο στην ασέβεια, άλλα με τον έξης τρόπο τον σαγήνευσε στην Ορθοδοξία. Κάποια εποχή, ενώ ο Ιωαννίκιος γύριζε από τον πόλεμο, περνούσε από τον Όλυμπο. Εκεί συνάντησε έναν ενάρετο ασκητή. Ο ασκητής μόλις τον είδε του είπε:
› Ματαίως κουράζεσαι, Ιωαννίκιε, να φυλάξεις με τόσο κόπο την αρετή, χωρίς να προσκυνάς την εικόνα του Χριστού, πού τόσο περιφρονείς.
Μόλις άκουσε αυτά ο Ιωαννίκιος, θαύμασε τον άγιο Γέροντα. Έπεσε στα πόδια του και ζητούσε συγχώρηση. Του έδωσε δε την υπόσχεση του, πώς στο έξης θα προσκυνούσε την εικόνα, του Χριστού και των άλλων Αγίων με ευλάβεια.
Ιωαννίκιος ο Βουλγαροφάγος
Παρακαλούσε ο Ιωαννίκιος τον Κύριο να του δώσει τη δύναμη να νικήσει, και τούς αοράτους δαίμονας. Λυπόταν πολύ επειδή είχε χάσει τόσον πολύτιμο καιρό, πολεμώντας τούς Βουλγάρους και κινδυνεύοντας την ζωή του για πρόσκαιρη; δόξα. Ευχόταν προς τον Κύριο να τον συγχώρεση, δίνοντας ιερή υπόσχεση να μη φροντίζει πλέον για το σώμα του, αλλά μόνο και μόνον για την ψυχή του.
Αναχωρεί για Ασκητής
Σκεπτόμενος, λοιπόν, αυτά, αποφάσισε να έλθει και να ασκητέψει στον Όλυμπο και να περάσει εκεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Προηγουμένως ήρθε στην Ιερά Μονή των Αυγάρων. Εξομολογήθηκε στον Καθηγούμενο της Μονής Γρηγόριο, ο οποίος τον συμβούλεψε να μη πάει αμέσως τότε στην άσκηση, αλλά να υπομείνει ορισμένο χρόνο με συνοδεία άλλων μοναχών, για να μάθει την υπακοή, την ταπείνωση και να συνηθίσει τούς πολέμους του πονηρού. Έμεινε στο Μοναστήρι του Αντιδίου δύο χρόνια μαθαίνοντας ψαλμούς και αντιμετωπίζοντας, τους πολέμους του σατανά. Είχε πόθο αμέτρητο για ησυχία ο Ιωαννίκιος. Γι αυτέ επήρε συγχώρεση από όλους τους αδελφούς τού Μοναστηρίου και αναχώρησε. Νήστεψε ο Ιωαννίκιος 7 ημέρες και προσευχόταν στον Θεό να του γίνει οδηγός. Την έβδομη ημέρα άκουσε φωνή από τον ουρανό που το είπε να προχωρήσει στο εσωτερικό του βουνού. Έπειτα βρήκε δύο ασκητές οι οποίοι του προφήτεψαν ότι θα ασκηθεί 50 χρόνια και θα πειραχτεί από φθονερούς αλλά δεν θα πάθει τίποτα. Μετά από αυτά έχοντας την ευχή των ασκητών πήγε στο βουνό Τριχάλι.
Αυστηρότατη άσκηση
Σ’ αυτό έζησε ζωή ασκητική. Ουδέποτε εισερχόταν μέσα σε σπίτι ή σπηλιά. Πάντα ζούσε στο ύπαιθρο, έχοντας για σκέπη τον ουρανό. Υπέφερε τούς ανέμους και τα χιόνια όλη την αγριότητα των καιρών. Επειδή μάθαιναν για αυτόν ο κόσμος έφυγε πιο πέρα στον Ελλήσποντο, εκεί έσκαψε έναν λάκκο ώστε να χωράει. Εκεί έζησε έχοντας ένα βοσκό να του φέρνει κάθε μήνα λίγα ψωμιά και λίγο νερό. Εκάθησε 3 χρόνια προσευχόμενος.
Ο πειρασμός της πορνείας
Καθώς προχωρούσε ο Άγιος για τον καινούργιο τόπο της ασκήσεως του συνάντησε στο δρόμο του δυο μοναχές, μια μητέρα και, την κόρη της. Είχε όμως η Θυγατέρα της μεγάλο πειρασμό πού την παρακινούσε προς την πορνεία τόσον πολύ, ώστε η μητέρα της δεν μπορούσε να την εμπόδιση πλέον με διδασκαλίες και παραδείγματα. Βλέποντας, λοιπόν, τον Άγιο τον παρακάλεσε να της διαβάσει μια ευχή για να λυτρωθεί απ’ τον μεγάλο πειρασμό.
Ο Όσιος επειδή λυπήθηκε την κόρη, της είπε να βάλει τα χέρια της πάνω στον λαιμό του και προσευχήθηκε για να φύγει ο πειρασμός από την κόρη και να πάει πάνω σ αυτόν.
Και με την προσευχή του ελευθερώθηκε μεν η κόρη, αλλά ο πειρασμός φορτώθηκε πάνω στον Άγιο Ιωαννίκιο. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος. Ο Ιωαννίκιος προτιμούσε να πεθάνει παρά να υποκύψει στον πειρασμό της πορνείας.
Σε λίγο όμως, κι ύστερα από πνευματικούς αγώνες, νηστεία, προσευχή και αγρυπνία, ο Θεός τον απάλλαξε από τον πειρασμό. Αφανίσθηκαν δε οι πονηρές σκέψεις και κάθε επιθυμία της σάρκας από αυτόν.
Λαμβάνει το Αγγελικό Σχήμα
Άλλα παρά τα πνευματικά του παλαίσματα. Θεωρούσε τον εαυτό του, μικρό, τιποτένιο και γι αυτό ακόμη ο Ιωαννίκιος δεν είχε γίνει μοναχός. Άκουσε όμως φωνή από τον ουρανό να του λέγει, να πάει να κατοίκηση σε καπόιο τόπο, πού τον έλεγαν Εριστή και να φορέσει εκεί το μοναχικό ένδυμα, σε εκείνο το ασκητήριο.
Όταν λοιπόν έλαβε το Άγιο σχήμα ο Ιωαννίκιος, ήλθε σε τόπο πού ονομαζόταν Κρίτημα και έμεινε εκεί δεμένος με μια αλυσίδα, πού είχε μάκρος εξ οργυές, περίπου τρία χρόνια.
Στο τέλος τού τρίτου χρόνου σκέφτηκε να πάει σε έναν τόπο Χελιδόνα, με σκοπό να συνομιλήσει με έναν άγιο άνδρα, πού ονομαζόταν Γεώργιος. Επήγε κατόπιν στη Μονή των Αυγάρων με κάποιο μαθητή, πού τον έλεγαν Παχώμιο. Ανέβηκαν στο κοντινό βουνό, για να ιδούν τα κελιά, πού έκτιζαν εκεί. Αυτά προορίζονταν γι εκείνους, πού ήθελαν να ζουν μακριά από τούς ανθρώπους.
Τον δηλητηριάζουν
Στο μέρος, πού ασκήτευε ο Άγιος, ήταν και ένας άλλος αναχωρητής. Τον έλεγαν Γουρία και νομιζόταν άγιος άνθρωπος. Ο Γουρίας όμως γνώριζε, ότι ο Ιωαννίκιο ς τον περνούσε στα χαρίσματα και στην αγιότητα, και τόσο τον κυρίευσε ο φθόνος, ώστε σκέφθηκε να θανατώσει τον Ιωαννίκιο με δηλητήριο.
Μια μέρα λοιπόν, ήλθε στο κελί του Άγιου, δήθεν για να διδαχτεί από την αρετή του Άγιου. Ο Ιωαννίκιος τον δέχθηκε απονήρευτα και τον κράτησε μαζί του αρκετές ημέρες. Μια, λοιπόν, ημέρα ο Γουρίας έβαλε στο νερό, πού του έδωσε να πιει δηλητήριο και, μέσα σε λίγες στιγμές άρχισε ο Άγιος να πονά. Ο Θεός όμως δεν τον άφησε να πονά για πολλή ώρα. Έστειλε τον Άγιο Ευστάθιο και τον απάλλαξε από τούς ανυπόφορους πόνους. Έκτισε δε από ευγνωμοσύνη προς τον Άγιο Ευστάθιο για να τον τιμήσει και εκκλησία ο θεραπευθείς Ιωαννίκιος.
Μετά από αυτά ο Άγιος έφυγε και επήγε στο όρος Τριχάλικος για να ησυχάσει. Ζούσε και εκεί άστεγος, εις το ύπαιθρο. Όπου αξιώθηκε να προφητεύει και να θεραπεύει.
Προφητεύει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας
Ο Άγιος προέλεγε και τα μέλλοντα να συμβούν. Έτσι λόγου χάριν προείπε εις τον Ιγγερ, πρόεδρο της Νικαέων Εκκλησίας, άλλ εικονομάχο, τον θάνατον του. Απέστειλε μάλιστα προς αυτόν κάποιο Βασίλειο μοναχό, εκ της Μονής των Ήλιου Βωμών (Ελεγμών), ίνα συμβουλεύσει και μεταστρέφει εις την ορθή οδό. Άλλ εκείνος «ουκ εβουλήθη συνιέναι», και απέθανε αμετανόητος ο δυστυχής.
Έπειτα ήλθε ο Όσιος στο Όρος του Αντιδίου. Έκτισε εκεί το κελί του. Ταλαιπωρώντας και εκεί το σώμα του στην άσκηση και την σκληραγωγία.
Το καιρό εκείνον ακόμη στην Εκκλησία επικρατούσε σύγχυσης, λόγω της εικονομαχίας. Ο δε προεστός των Αγαύρων Ευστράτιος ερώτησε τον Όσιο, πότε θα τελείωναν τα σκάνδαλα από την Εκκλησία. Ο Άγιος απήντησε:
› Μετά τον Θάνατον του Θεοφίλου, θα αποκαταστήσει την τάξη εις την Εκκλησία ένας ενάρετος Πατριάρχης, ο Μεθόδιος.
Και πράγματι: Οι προφητείες του Άγιου αποδείχθηκαν αληθινές.
Τον τραυματίζει ο φθονερός
Κάποιος μοναχός πού τον έλεγαν Επιφάνιο, ήταν και αυτός σε εκείνα τα μέρη. Είχε ψεύτικη φήμη, ότι είναι άγιος και ενάρετος. Αλλά ο διάβολος του έβαλε τόσον φθόνο και μίσος στην ψυχή του, ώστε ήθελε να κάνει κακό στον Άγιο Ιωαννίκιο. Έβαλε, λοιπόν, φωτιά στο όρος, όπου κατοικούσε ο Άγιος, για να κάψει μαζί και τον Άγιο. Αλλά δεν μπόρεσε, γιατί ο Άγιος γνώριζε τις κακές διαθέσεις του Επιφανίου. Τον κάλεσε μάλιστα ο Ιωαννίκιος να φάνε. Αλλά ο άθλιος Επιφάνιος ήταν αμετανόητος. Μια ήμερα ο φθονερός αυτός Μονάχος κρατώντας στα χέρια του ένα σουβλερό σίδερο, κτύπησε τον Άγιο στην κοιλιά του. Αλλά ευτυχώς με την βοήθεια ν του Θεού έμεινε ο Άγιος, για μια ακόμη φορά αβλαβής.
Κοίμηση του
Κατά τον τέταρτον χρόνο της βασιλείας του Μιχαήλ, ο Πατριάρχης Μεθόδιος, επειδή γνώρισε ότι ο Άγιος ασθενεί και ότι πρόκειται να αποθάνει, τον επισκέφτηκε, να πάρει την ευλογία του. Κάλεσε τότε ο Ιωαννίκιος όλους τους Χριστιανούς, κληρικούς και μοναχούς, και τους είπε να φυλάγουν την Ορθόδοξο Πίστη και να έχουν μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια.
Κατά την ώρα όπου αναπαύτηκε ο Μέγας Ιωαννίκιος, είδαν οι μοναχοί του Ολύμπου το έξης παράδοξο: Είδαν πύρινο στύλο και προπορευόταν άγγελοι. Αυτοί άνοιγαν τις πύλες του Παραδείσου. Μέσα μπήκε ο Άγιος και προσκύνησε την Παναγία Τριάδα.
Το Άγιο λείψανο, του το έθαψαν ο Πατριάρχης και οι άλλοι παρευρισκόμενοι μοναχοί. Έκανε δε τούτο και μετά θάνατον θαύματα: Γιάτρευε παράλυτους, έδιωχνε δαίμονες και με άλλους τρόπους βοηθούσε τούς ανθρώπους, πού ζητούσαν την βοήθεια του Άγιου.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. δ´.
Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαίς,τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας· καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασιν, Ἰωαννίκιε Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Tὴν ἐπίγειον δόξαν, πάτερ, κατέλειπες καταυγασθεὶς τῇ ἐλλάμψει τῆς ἐπινοίας Θεοῦ, ὅθεν ἔφανας ἐν γῇ ὡς ἄστρον ἄδυτον• θείας φωνῆς γὰρ ὡς Μωσῆς μυστικῶς ἀξιωθείς, ἰσάγγελος ἀνεδείχθης καὶ δωρημάτων ταμεῖον, Ἰωαννίκιε μακάριε.
Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀστὴρ ἐφάνης παμφαὴς ἐπὶ γῆς λαμπῶν, καὶ τοὺς ἐν ζόφῳ τῶν παθῶν περιαυγάζων, ἰατρὸς δὲ ἀρωγότατος τῶν νοσούντων, ἀλλ' ὡς χάριν εἰληφώς, τὴν τῶν ἰάσεων, τοῖς αἰτοῦσι σε παράσχου πᾶσαν ἴασιν, ἵνα κράζωμεν. Χαίροις Πάτερ, Ἰωαννίκιε.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν τῇ μνήμῃ σήμερον, τῇ ἱερᾷ σου, συνελθόντες ἅπαντες, ἐκδυσωποῦμεν οἱ πιστοί, Ἰωαννίκιε Ὅσιε, παρὰ Κυρίου, εὑρεῖν ἡμᾶς ἔλεος.
Ανεπαρκής, ελλατωματική με σοβαρές ελλείψεις, παραλήψεις…
Τιμάμε σήμερα, αδελφοί μου αγαπητοί, έναν άσημο ιερομόναχο, έναν φτωχό παπαδάκο, έναν ολιγογράμματο κληρικό, έναν φιλάσθενο άνθρωπο. Υπήρξε κρυμμένος, αφανής, άδοξος, άγνωστος στους πολλούς, ενίοτε παρεξηγημένος, κυνηγημένος, δίχως εξωτερικά φανταχτερά προσόντα, λογιότητα, ρητορεία, υψηλές γνωριμίες, παρεμβάσεις στην κοινωνική ζωή δυναμικές, μεγάλη συνοδεία και δημοσιότητα. Πού τον βρήκε ο Θεός; Τι ήταν αυτό που τον ανέδειξε; Αμέσως θα πούμε πως ήλκυσε τη χάρη του Θεού, η μεγάλη και παντοτεινή αγάπη του προς Αυτόν και τα πλάσματα του και η συνεχής και γνήσια ταπεινοφροσύνη του. “Επί τίνα επιβλέψω, ει μη επί τον πράον και ταπεινόν τη καρδία”. Εκεί αναπαύεται το πνεύμα του Θεού κι εκεί σκηνώνει η χάρη του.
Ο πιστός, φιλόθεος, φιλάγιος και φιλόσιος λαός κατακλύζει τις ημέρες αυτές την ευαγή μάνδρα της φιλάρετης αυτής αδελφότητος των μοναζουσών, του ιερού κοινοβίου της Αναλήψεως του Σωτήρος, που ίδρυσε προ εβδομήντα ετών ο όσιος πατήρ ημών Γεώργιος Καρσλίδης, που εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου προ πενήντα ετών. Γεννήθηκε ο τρισόλβιος στην Αργυρούπολη του αγιότεκνου και αγιοτρόφου Πόντου, του πολύτεκνου και καλλίτεκνου, το 1901. Πολύ μικρός ορφάνεψε και την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβεστάτη κι ευσεβεστάτη γιαγιά του. Μετά τον θάνατο της γιαγιάς του και της ενάρετης αδελφής του αναχώρησε με τον παππού του για το Ερζερούμ, τη Θεοδοσιούπολη του Πόντου.
Ο θάνατος και του παππού του και η κακομεταχείριση του αδελφού του τον πήγαν στα μέρη του Καυκάσου. Μόνος, φτωχός, πονεμένος και αναγκεμένος, συντροφεύεται κι ενισχύεται από αγίους σε όνειρα και οράματα. Έφθασε στην Τυφλίδα της Γεωργίας και οδηγήθηκε από τον εκεί επίσκοπο στην ιερά μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Ενδύθηκε το τίμιο του μοναχού ένδυμα στην ηλικία μόλις των εννέα ετών. Το διατήρησε επί μισό αιώνα και το τίμησε στο έπακρον.
Αγάπησε από νωρίς υπέρμετρα τη θεοφιλή άσκηση και τη θεοειδή προσευχή. Στις 20.7.1919 εκάρη μοναχός και από Αθανάσιος ονομάσθηκε Συμεών. Κατά την ώρα της κουράς του, λέγεται, πως οι καμπάνες της μονής σήμαιναν μόνες τους. Στη μονή συνάντησε ένα θείο του επίσκοπο, που τον βοήθησε πνευματικά. Το άθεο καθεστώς της επαναστάσεως του 1917 δίωξε σκληρά την Εκκλησία, τον κλήρο και τον ανθηρό μοναχισμό. Μαζί με άλλους μοναχούς της μονής του φυλακίσθηκε, ομολογώντας θαρρετά την πίστη του, σε μία ανήλια και υπόγεια φυλακή, υγρή και βρωμερή, απ’ όπου περνούσαν υπόνομοι. Υπέμεινε απτόητα κι ελπιδοφόρα, μεγάλες και φρικτές κακουχίες με άκρα εμπιστοσύνη στον Πανοικτίρμονα Θεό. Πολλοί αδελφοί του τελείωσαν μαρτυρικά τον βίο τους εκεί. Με τη δυνατή βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία πάντοτε υπεραγαπούσε, γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. Στις 8.9.1925 χειροτονήθηκε ιερεύς και ονομάσθηκε Γεώργιος. Λειτουργούσε με περισσή ευλάβεια στα γεωργιανά.
Σύντομα απέκτησε φήμη διακριτικού, διορατικού και προορατικού Γέροντος. Κόσμος πολύς πήγαινε από μακριά να γνωρίσει και να συμβουλευθεί τον ενάρετο, νεαρό ιερομόναχο Γεώργιο. Το 1923 από την Τυφλίδα μετέβη στο Σουχούμ. Στις συχνές θείες Λειτουργίες του μνημόνευε πλήθος ονομάτων. Στο ταπεινό κελλί του μελετούσε αδιάκοπα και προσευχόταν θερμά συνεχώς. Η ευαγγελική εγκράτεια, η διακριτική άσκηση, η καθημερινή αγρυπνία και η άκρα νηστεία είχαν μόνιμη θέση στην οσία βιοτή του. Οι θεόπνευστες και θεοκίνητες προφητείες του εκπληρώνονταν προς θαυμασμό πολλών. Όλοι τον πλησίαζαν ως ένα άγιο.
Το 1929 κατάφερε να έλθει στην αγαπητή του Ελλάδα. Εγκάρδια δοξάζει τον Πανάγαθο Θεό για τη σωτηρία του. Ο μαρτυρικός Πόντος, η μακρυνή Γεωργία και η ταραγμένη Ρωσία μένουν στη μνήμη του ως τόποι αγώνων, ασκήσεων, μαρτυρίων και θυσιών. Από τη Θεσσαλονίκη μετέβη στην Κατερίνη, στο Κιλκίς και κατέληξε εδώ, στη Σίψα της Δράμας το 1930. Οι κακουχίες της φυλακής, οι ταλαιπωρίες και οι στερήσεις τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν και να βαδίσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί· στη Θεία Λειτουργία όμως δεν πατούσε στη γη…
Όλη η περιουσία του ήταν λίγα εκκλησιαστικά βιβλία στη γεωργιανή γλώσσα, απλά ιερατικά άμφια, λίγες εικόνες και μέρος των λειψάνων της αδελφής του Άννας. Κατά τον όσιο Εφραίμ τον Σύρο· “μοναχός ακτήμων, αετός υψιπέτης!”. Κόσμος πολύς άρχισε τότε να τον πλησιάζει τον μακάριο για να βοηθηθεί. Ο όντως φιλόθεος, ο πάντοτε φιλάγιος, ο μόνιμα φιλάδελφος και υπερβολικά φιλάνθρωπος πατήρ τελεί ακούραστα Παρακλήσεις, εξομολογεί συνεχώς και νουθετεί με περισσή αγάπη. Το 1938 κτίζει το μοναστηράκι της Αναλήψεως. Εδώ θα ιερουργεί κατανυκτικά, θα κηρύττει ταπεινά, θα εξομολογεί ακατάπαυστα, θα προλέγει τα δέοντα και θα θαυματουργεί μυστικά επί μία όλη εικοσαετία. Ο ιερός ναός και το λιτό του κελλί μετατράπησαν σε νέα κολυμβήθρα Σιλωάμ, προς θεραπεία πολλών ψυχικών και σωματικών ασθενειών πολλών.
Μετέβη προσκυνητής στη θεοβάδιστη Ιερουσαλήμ και το θεομητροσκέπαστο Άγιον Όρος, όπου συναντήθηκε με ιερές μορφές, που τον έπεισαν να μείνει εδώ, για να συνεχίσει το σωτηριώδες έργο του. Η παρουσία του ήταν θεόσταλτη και η μαρτυρία του σίγουρα θεοκίνητη. Το 1941, κατά ιδιαίτερα θαυμαστό τρόπο, σώθηκε από βέβαιο θάνατο από τους Βουλγάρους, που τον είχαν συλλάβει προς εκτέλεση. Όλη η ζωή του κύλησε μέσα σ’ ένα συνεχές θαύμα. Με την πρεσβεία του αγίου Νικολάου θεραπεύθηκε, ώστε να δύναται κάπως ν’ αυτοσυντηρείται. Το θαύμα δεν ξένιζε τον όσιο Γέροντα, ήταν εντελώς φυσική κατάσταση γι’ αυτόν, που είχε εναποθέσει πλήρως πάσα τη ζωή του στον Κύριο και Θεό του.
Πηγή: (Ομιλία στο τέλος του πανηγυρικού εσπερινού της πρώτης ετήσιας μνήμης τού οσίου Γεωργίου Καρσλίδη στην Ι. Μονή Αναλήψεως Σίψας (2008, α’ μέρος)), (Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 407), koinoniaorthodoxias.org, Η άλλη όψη
Το τρίτομο έργο του Νίκου Κουβή αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη καταγραφή των πεπραγμένων της ελληνικής Αριστεράς από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος
Κάθε χρόνο, οι πιο ισχυρές χώρες του κόσμου ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια για τη λεγόμενη «άμυνα»
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...