Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος

Αμετανόητος ο ανανιστής Χρήστος Στυλιανίδης.  Δεν ζήτησε να αποσυρθεί η δήλωσή του από το βήμα της Ελληνικής Βουλής , ότιΗ ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ. Ούτε καν απολογήθηκε, όπως έγραψε και η ομογενειακή «Ελευθερία» 22.2.24 σελ. 4 σύνδεσμος ακολουθεί. 

«Η τίμια και σεβάσμια και στους αγγέλους κεφαλή πρώτα μεν βρέθηκε, κατ’ ευδοκία και φανέρωση του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, από δύο μοναχούς στην οικία του Ηρώδη, όταν ήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον ζωηφόρο τάφο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Από τους μοναχούς αυτούς την έλαβε κάποιος κεραμέας και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Επειδή αισθανόταν χαρά κι ευτυχία  στην καρδιά του μέσω αυτής ο κεραμέας, την τιμούσε εξαιρετικά. Έπειτα επειδή επρόκειτο να πεθάνει, την άφησε στην αδελφή του, αφήνοντας την εντολή να μην την μετακινεί ούτε να την ανοίγει, παρά μόνον να την τιμά. Και μετά τον θάνατο της γυναίκας, πολλοί δέχτηκαν την κεφαλή διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον. Τελευταία από όλους η κεφαλή του Προδρόμου περιήλθε σε κάποιο μοναχό και πρεσβύτερο Ευστάθιο, που ανήκε στην κακοδοξία των Αρειανών. Αυτός εκδιώχτηκε από τους ορθοδόξους από το σπήλαιο στο οποίο κατοικούσε, διότι καπηλευόταν τις ιάσεις που γίνονταν διά της τιμίας κάρας, λέγοντας ότι οφείλονται στην κακόδοξη πίστη του, γι’ αυτό κατά θεία οικονομία φεύγοντας άφησε την κάρα του θείου Προδρόμου στο σπήλαιο. Ήταν λοιπόν κρυμμένη εκεί, μέχρι των χρόνων του Μαρκέλλου, που ήταν αρχιμανδρίτης, επί της βασιλείας του Ουαλεντιανού του νέου και του επισκόπου Εμέσης Ουρανίου. Τότε ακριβώς, επειδή αποκαλύφθηκαν πολλά γι’ αυτήν, βρέθηκε να είναι σε υδρία, οπότε εισήχθη στην Εκκλησία από τον επίσκοπο Ουράνιο, ενεργώντας πολλές ιάσεις και θαύματα. Τελείται δε η σύναξη για την εύρεση της κάρας στο αγιότατο Προφητείο του Προδρόμου, που βρίσκεται στην περιοχή του Φωρακίου».

Αφορμή και πάλι για την Εκκλησία μας η εύρεση της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου, προκειμένου να τονίσει τη σπουδαία θέση του μεταξύ όλων των αγίων: να θυμηθούμε οι πιστοί ότι ήταν εκείνος που «κήρυξε τη σωτήρια έλευση του Σωτήρος Χριστού, κατενόησε την πτήση του αγίου Πνεύματος που σκήνωσε σ’ εκείνον, κατά το βάπτισμα του Κυρίου, που μεσίτευσε μεταξύ της Παλαιάς και της Νέας χάριτος» (στιχηρό εσπερινού)∙ ότι ήταν εκείνος που «όταν παρανόμησε ο Ηρώδης τον έλεγξε και γι’ αυτό ως παράφρων ο δειλός του έκοψε την κεφαλή»(κάθισμα όρθρου)∙ ότι ήταν εκείνος που «σφράγισε την Παλαιά Διαθήκη και υπήρξε το τέλος των προφητών, ενώ ετοίμασε τον δρόμο της καινής» (ωδή δ΄)∙ ότι τέλος υπήρξε εκείνος που «φάνηκε με τη δύναμη και το πνεύμα του προφήτη Ηλία σαν ακράδαντος πύργος» (ωδή ε΄) ενώ υμνήθηκε από τον Κύριο «ως ο μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους» (ωδή ζ΄).

Πέραν όμως αυτών. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας σήμερα έρχεται να μας εξηγήσει γιατί ο Κύριος θέλησε να τον φανερώσει από την κρυμμένη στη γη για πολλά χρόνια θέση του. Κι η εξήγηση που προσάγει είναι διπλή: αφενός να κηρύξει εκ νέου μετάνοια  στους ανθρώπους, αφετέρου να γίνει ίαμα γι’ αυτούς με τα διάφορα θαύματά του. Με άλλα λόγια η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου κατανοείται μέσα στα πλαίσια της ευεργεσίας του Χριστού στον πιστό λαό του, αποτελεί δηλαδή δώρο Του στην Εκκλησία, γιατί θέλει και να τον παρηγορήσει στον κόσμο τούτο με τα ιάματα που προσφέρει δια της κάρας του Ιωάννου, και να τον βοηθήσει και πάλι να βρει τον αληθινό δρόμο της ζωής, που δεν είναι άλλος από τον δρόμο της μετανοίας και του αγιασμού. Οι πολλές αναφορές του υμνογράφου επί των παραπάνω συγκεφαλαιώνονται θα λέγαμε στους στίχους του συναξαρίου: «Από τη γη φανερώνει ο Πρόδρομος τη σεβάσμια κάρα του, προτρέποντας πάλι να κάνουμε καρπούς άξιους της μετάνοιας. Πρόδρομε, συ που βάπτισες παλιά τον λαό στις πηγές των υδάτων, συ τώρα που φάνηκες από τη γη, βάπτιζέ τον στις πηγές των θαυμάτων» («Εκ γης προφαίνει Πρόδρομος σεπτήν Κάραν, καρπούς παραινών αξίους ποιείν πάλιν. Ο Βαπτίσας πριν υδάτων πηγαίς όχλους, γήθεν φανείς βάπτιζε πηγαίς θαυμάτων»).

Αλλ’ είπαμε, οι αναφορές του υμνογράφου είναι πάμπολλες: δεν μπορεί να κάνει οιαδήποτε αναφορά στον άγιο Ιωάννη, χωρίς να νιώσει την ανάγκη να μιλήσει για το πρώτιστο έργο του Προδρόμου, το κήρυγμα της μετανοίας. Προσαρμόζει όμως το έργο αυτό στα δεδομένα της εποχής του, και κάθε εποχής βεβαίως, όσο κι αν είναι σύγχρονη. «Στάλθηκε ο Πρόδρομος σαν φωνή ανθρώπου που φωνάζει στις έρημες καρδιές, εγκεντρίζοντας σ’ αυτές την ευσεβή πίστη του Υιού του Θεού, του αληθινού Θεού» («Απεστάλη βοώντος φωνή ο Πρόδρμος ταις ερήμοις καρδίαις, την του Υιού του Θεού πίστιν ευσεβή εγκεντρίζων του όντως Θεού») (ωδή η΄). Κι είναι ευνόητο για τον άγιο υμνογράφο ότι μιλώντας για τη μετάνοια μιλάμε για την οδό αγιασμού των ανθρώπων, που οδηγεί στο να γίνει ο άνθρωπος κατοικητήριο του Τριαδικού Θεού. Εκεί οδηγεί η μετάνοια και ο αγιασμός: όχι απλώς να γίνει ο άνθρωπος ένας καλός άνθρωπος – πολλοί «καλοί» άνθρωποι από ό,τι μας λένε οι άγιοί μας θα βρεθούν στην κόλαση, σε αρνητική δηλαδή σχέση με τον Θεό – αλλά να γίνει μία φανέρωση Εκείνου, μία ζωντανή παρουσία της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο. «Ετοιμάστε, λέει και τώρα (που φανερώθηκε η κεφαλή του) ο Πρόδρομος, την οδό του Κυρίου, διά της αγιότητος. Διότι αυτός θα έλθει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα και θα κατοικήσει αιωνίως στις καρδιές μας» («Ετοιμάσατε, φάσκει και νυν ο Πρόδρομος, του Κυρίου την τρίβον, δι’ αγιότητος∙ ούτος γαρ ελθών, συν Πατρί και Πνεύματι, ταις ημών καρδίαις οικήσει εις αιώνας») (ωδή η΄).

Είναι περισσότερο από σαφές έτσι ότι η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου λειτουργεί κατεξοχήν εισαγωγικά και αφυπνιστικά προς την περίοδο που εισερχόμαστε σε λίγες ημέρες: τη Σαρακοστή. Δεν υπάρχει καλύτερη προετοιμασία μας γι’ αυτήν, περίοδο νηστείας και εγκρατείας, πνευματικής αφύπνισης και κατάνυξης, από ό,τι μας προβάλλει η τεράστια προσωπικότητα του αγίου Ιωάννου. Κι ακριβώς αυτό επισημαίνει μεταξύ άλλων και η υμνολογία της Εκκλησίας: «Ανέτειλε με λαμπρότητα η τίμια κάρα σου από τους άδυτους κόλπους της γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Σε παρακαλούμε να μας δώσεις λύση στα δεινά της ζωής μας, όπως και να διανύσουμε τον καιρό της εγκράτειας καρποφόρα με τις πρεσβείες σου» («Λαμπροφανής ανέτειλεν η τιμία σου κάρα, εκ των αδύτων κόλπων γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Δυσωπούμεν σε των δεινών ευρείν λύσιν και τον καιρόν ευμαρώς ανύσαι της εγκρατείας, πρεσβείαις σου») (εξαποστειλάριον όρθρου). Και στους αίνους διαβάζουμε: «Άνοιξε τα προπύλαια της εγκράτειας η πάνσεμνη κεφαλή σου, πανεύφημε, και παρέθεσε σε όλους γλυκύτατη ευχαρίστηση των θείων χαρισμάτων. Σ’ αυτά τα θεία χαρίσματα αν μετέχουμε με πίστη, γλυκαίνουμε την τραχύτητα της νηστείας» («Ήνοιξε προπύλαις της εγκρατείας η πάνσεμνος κεφαλή σου, πανεύφημε, και τρυφήν προέθηκεν ηδυτάτην πάσι θείων χαρισμάτων∙ ων περ μετέχοντες πιστώς, το της νηστείας τραχύ γλυκαίνομεν»).

ΠΗΓΗ: http://armenisths.blogspot.gr/2014/02/24.html

Ο Άγιος Εθελβέρτος (ή Εδιλβέρτος), πρώτος χριστιανός βασιλιάς της Αγγλίας, βασίλευε στο Κεντ ήδη τριάντα έξι χρόνια και είχε αποκτήσει την υπεροχή μεταξύ των αγγλοσαξωνικών πριγκιπάτων (Επταρχίας) που περιλάμβαναν την σημερινή Αγγλία, όταν ο Άγιος Αυγουστίνος (τιμάται 26 Μαΐου), σταλμένος από την Ρώμη επί Πάπα Αγίου Γρηγορίου, επικεφαλής σαράντα μοναχών ιεραποστόλων, αποβιβάστηκε στο Θάνετ, κοντά στις εκβολές του Τάμεση, για να φέρουν το φως του Ευαγγελίου.

Ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντι στους χριστιανούς χάρις στην επίδραση της συζύγου τιυ Βέρθας, θυγατέρας του Καριβέρτου, βασιλιά των Φράγκων και απογόνου του Χλοδοβίκου, ο βασιλιάς, που ήταν ακόμη ειδωλολάτρης, δέχθηκε τους ιεραποστόλους καθισμένους κάτω από μία βελανιδιά περιτριγυρισμένος από πολυπληθή συνοδεία. Τους άκουσε με ευμένεια και τους έδωσε την άδεια να κηρύξουν στο βασίλειό του για να μεταστρέψουν όποιον επιθυμούσαν. Τους κάλεσε μάλιστα να εγκατασταθούν κοντά στην πρωτέυουσα, Κάντορμπέρυ, γύρω από ένα ερειπωμένο εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ. Η πολιτεία των ιεραποστόλων αυτών, όμοια απολύτως με εκείνη των αποστόλων, καθώς και τα κηρύγματά τους, προσείλκυαν καθημερινά όλο και περισσότερους προσήλυτους και σύντομα και ο ίδιος ο βασιλιάς ζήτησε να λάβει το Άγιο Βάπτισμα από τα χέρια του Αγίου Αυγουστίνου, την ημέρα της Πεντηκοστής του 597. Πλήθος υπηκόων του ακολούθησαν το παράδειγμά του και τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, ο Άγιος Αυγουστίνος επιστρέφοντας από την Αρελάτη, όπου είχε χειροτονηθεί επίσκοπος, βάπτισε περισσότερους από δέκα χιλιάδες. Προσέρχονταν στην πίστη ελεύθερα και δίχως καταναγκασμό, γιατί ο βασιλιάς είχε μάθει από τους διδασκάλους του, ότι αυτοβούλως και όχι με την βία πρέπει κανείς να εισέρχεται στην υπηρεσία του Χριστού. Τις επόμενες ημέρες ο νεόφυτος βασιλιάς παραχώρησε το ίδιο του το παλάτι στον αρχιεπίσκοπο, για να χρησιμεύσει ως μοναστήρι και έκτισε σε κοντινή απόσταση, πάνω στα ερείπια μιας παλαιάς εκκλησίας, μια βασιλική, την Christ Church, που έμελλε να παραμείνει ανά τους αιώνες η Μητρόπολη της Αγγλίας. Λίγο μακρύτερα, ίδρυσε επίσης το πελώριο μοναστήρι του Πέτρου και Παύλου που εν συνεχεία αφιερώθηκε στον Άγιο Αυγουστίνο και έγινε όχι μόνο η νεκρόπολις των βασιλιάδων και πρωθιεραρχών της Αγγλίας, αλλά και η εστία της θρησκευτικής ζωής του βασιλείου. Στην συνέχεια έκτισε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο.

Με την υπόδειξη του Πάπα Αγίου Γρηγορίου, ο βασιλιάς έδωσε εντολή να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί και εργάστηκε για την μεταστροφή των γειτόνων πριγκίπων. Με μεγάλο ζήλο για την ευσέβεια και για τις αγαθοεργίες, κυβέρνησε ως πατέρας μάλλον παρά ως αυθέντης το κράτος του και εξέδωσε τους πρώτους γραπτούς νόμους του αγγλικού λαού.

Ο Άγιος Εθελβέρτος εκοιμήθη εν ειρήνη, στις 24 Φεβρουαρίου 616, μετά από βασιλεία πενήντα έξι χρόνων και ενταφιάσθηκε στον ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Πάνω από τον τάφο του διατηρούνταν ακοίμητη κανδύλα, όπου επιτελούνταν πολλά θαύματα μέχρι την επιχή της μεταρρύθμισης του Ερρίκου του 8ου το 1538.

Πηγή: (Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Φεβρουάριος, Εκδόσεις Ορμύλια) Κοινωνία Ορθοδοξίας

Οι αρχάνθρωποι του παλαιοκομματισμού συνήθως ανήκουν σε πολυμελείς οικογένειες και αλληλοϋποστηρίζονται σαν τα σμήνη των σφηκών που επιτίθενται σε ανυποψίαστους στόχους.

Είμαι μια γυναίκα 18 ετών και συνελήφθην με δότρια ωαρίων. Ο μπαμπάς μου είναι ο βιολογικός μου μπαμπάς και τον θαυμάζω απεριόριστα. Δεν είμαι καθόλου κοντά στη μαμά μου. Οι γονείς μου μου είπαν ότι χρησιμοποίησαν δότρια ωαρίων όταν ήμουν 10-12 ετών. Αυτό είναι στο περίπου…

Η ιστορία με το ελληνικό «στελθ» υποβρύχιο, από αυτά που τα ονομάζουν «αόρατα», το οποίο βρέθηκε κάτω από τουρκικό πολεμικό και παρακολουθούσε με τα σόναρ και το περισκόπιό του κάθε κίνησή του, χωρίς κανείς να το αντιληφθεί.

Η μακαρία Γοργονία [23 Φεβ.] ήταν αδελφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου [25 Ιαν.] και θυγατέρα του Γρηγορίου Ναζιανζηνου του Πρεσβυτέρου [1η Ιαν.] και της αγίας Νόννας [5 Αυγ.]. Από το υποδειγματικό αυτό ζευγάρι δεν έλαβε μόνο την ύπαρξη, άλλα και τον ζήλο για την πίστη.Μεγάλωσε στην Ναζιανζό, αλλά πάντα θεωρούσε ως αληθινή πατρίδα της την ουράνια Ιερουσαλήμ και ότι η πραγματική ευγένειά της ήταν εκείνη της εικόνος του Θεού που από νεαρή ηλικία προσπαθούσε να καλλύνει με τα στολίδια των αρετών, ιδιαιτέρως δε την αγνεία στην οποία διέπρεπε.

Νυμφευμένη με έναν κάτοικο του Ικονίου, τον Αλύπιο, με τον οποίο έκανε τρεις κόρες, επεδείκνυε στον γάμο την διάθεση των παρθένων αποκλειστικά προς τον Θεό και συμπαρέσυρε πίσω της τον σύζυγό της ως συναθλητή στους αγώνες της αρετής. Διαφυλάσσοντας το βλέμμα της από κάθε άσεμνο θέαμα, κλείνοντας τα αυτιά της στις μάταιες συζητήσεις ώστε να ακούν μονάχα τα θεία και σωτήρια λόγια, έλεγχε τα ανάρμοστα γέλια μεταμορφώνοντάς τα σε ένα χαμόγελο που φώτιζε ειρηνικά την όψη της και γνώριζε, όπως κανείς άλλος, να συγκρατεί την γλώσσα της και να νοστιμεύει με άλας τα λόγια της ώστε να αποτελούν αίνους στον Κύριο.

Αντίθετα με τόσες άλλες γυναίκες, δεν έχανε τον καιρό της σε επιπολαιότητες, ούτε αντενεργούσε στην φυσική τάξη των πραγμάτων που θέλησε ο Θεός, φροντίζοντας για ενδύματα και στολίδια και παραμορφώνοντας το πρόσωπο της, εικόνα του Θεού, με πούδρες και ψιμύθια. Ένα καλλώπισμα μόνο γνώριζε, εκείνο της ψυχής από τις άγιες αρετές και το μόνο κοκκινάδι που έβαζε στο ωχρό από την νηστεία πρόσωπο της ήταν το ερυθρίασμα της αιδημοσύνης.

Πρότυπο χριστιανής συζύγου, με την σοφία και την ευλάβειά της, ήταν για τους συγγενείς της, τους συμπολίτες αλλά και πολλούς ξένους, σύμβουλος εμβριθής σε πολλά λεπτά ζητήματα που αφορούν την συμπεριφορά των χριστιανών στον κόσμο. Κανείς άλλος τα χρόνια εκείνα δεν μεριμνούσε τόσο για τους ναούς του Θεού, κανείς δεν απέτινε τόση τιμή στους ιερείς και στους κληρικούς, έχοντας πάντα γι’ αυτούς ορθάνοιχτη την θύρα της κατοικίας της. Δεν είχε εξάλλου τον όμοιό της στις ελεημοσύνες και στην συμπόνια για τους τεθλιμμένους, σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν σαν τον δίκαιο Ιώβ: «οφθαλμός τυφλών, πους χωλών, η μητέρα των ορφανών…» (πρβλ. Ιώβ 29, 15). Μοίραζε όλα τα αγαθά της σε ελεημοσύνες κι έτσι όταν εξεδήμησε από την ζωή αυτή δεν άφησε πίσω της παρά μόνο το σώμα της· φρόντιζε, ωστόσο, πάντοτε να κρατά μυστικές τις αγαθοεργίες της.

Μία ημέρα είχε ένα τρομερό ατύχημα: ανατράπηκε η άμαξά της που την έσυρε στο χώμα για πολύ μεγάλη απόσταση·παρά ταύτα η αγία αρνήθηκε από αιδώ να δείξει το καταμωλωπισμένο σώμα της στον γιατρό, εναποθέτοντας την ελπίδα της στον Θεό ο οποίος την θεράπευσε τότε θαυματουργικώς.

Μιαν άλλη φορά που υπέφερε από μια αρρώστια μπροστά στην οποία οι γιατροί έμεναν ανίσχυροι, σηκώθηκε την νύχτα και πήγε στην εκκλησία να προσπέσει στην αγία Τράπεζα, υπενθυμίζοντας στον Θεό τα προηγούμενα θαύματά Του προς όφελος των δούλων Του. Σαν την γυναίκα του Ευαγγελίου που έλουσε με τα δάκρυα της τα πόδια του Κυρίου, η Γοργονία πότισε με τα δικά της δάκρυα το ιερό θυσιαστήριο και βρήκε την ιατρειά της.

Όταν έλαβε όψιμα, όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα, το άγιο Βάπτισμα, τίποτε πια δεν την κρατούσε στην ζωή αυτή και παρακαλούσε για νύκτες τον Χριστό να πορευθεί προς συνάντησή Του χωρίς άλλη χρονοτριβή. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας αγρυπνίας της αποκαλύφθηκε η ημέρα του θανάτου της και το μόνο που της απέμενε πια ήταν να φροντίσει να βαπτισθεί ο σύζυγός της, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της ως μαθήτριας του Χριστού και εφάμιλλης των αγίων Αποστόλων. Όταν έφθασε η ημέρα, έπεσε άρρωστη και αφού συγκέντρωσε γύρω της συγγενείς και φίλους για να τους μεταδώσει την τελευταία διδαχή της για την αιώνια ζωή, εξεδήμησε προς τον χορό των αγίων ψιθυρίζοντας ανεπαίσθητα σχεδόν τον στίχο του ψαλμού: Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω (Ψαλμ. 4, 9).

(Πηγή: «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Εκδόσεις «Ίνδικτος», 2006, Η Άλλη Όψις)

Ο επικήδειος λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τιμή της αδελφής του

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για την αδελφή του Γοργονία λέγει τα εξής στον επικήδειο λόγο που εξεφώνησε όταν εκοιμήθη:

«Άν και παντρεύθηκε, κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της στην σωφροσύνη, ώστε έσμιξε τον γάμο με την παρθενία, διδάσκοντας πως ούτε η παρθενία μόνη ενώνει με τον Θεόν ούτε ο γάμος πάλι μπορεί να δεσμεύσει με τον κόσμο και να χωρίσει τον άνθρωπο απο τον Θεόν, για τον Οποίον και επλάσθηκε.

Και δια του γάμου και δια της αγαμίας πρέπει να δοξάζεται ο Θεός. Και σ' αυτή τη δόξα να αποβλέπη ο άνθρωπος, είτε έγγαμος, είτε άγαμος. Έτσι ούτε ο γάμος παντελώς ν΄ αποφεύγεται απο φυγοπονία ούτε η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται.

Αλλά ο νούς του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι παντρεμένος είτε άγαμος, μπορεί να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό και ν' απολάυσει την άφατον δόξαν Αυτού ή να τον ενώση με τον κόσμο και να χωρισθεί απο αυτή την δόξα, την οποία δια της αμαρτίας θα περιφρονήσει.

Η Γοργονία με τον να παντρευθεί, δεν εχωρίσθηκε απο τον Θεό. Και με το να έχει κεφαλή της τον άνδρα της, δεν σημαίνει πως χωρίσθηκε απο την πρώτη κεφαλή, τον Χριστόν, που ήταν η δόξα της. Αλλά δούλεψε λίγο στον κόσμο και στην φύση κατα τους ανθρώπινους νόμους, που και ο Θεός επέτρεωε, όλον δε τον εαυτό της τον αφιέρωσε μέσα και απο τη συζυγία και απο την παιδοποιία στον Θεό.

Κατόρθωσε και τον άνδρα της να τον φέρει με την αγαθή της γνώμη και την πολλή της υπομονή, δίχως να τον έχει κακό αφέντη αλλά καλό σύμβουλο πάντοτε στην αγαθοεργία. Και τα τέκνα της, κυρίως με το παράδειγμα της αλλά και με τις συμβουλές της, τα έκανε χαριτωμένα. Έτσι έκανε τον γάμο εξιέπαινο και ευαρέστησε τον Θεό με τις αρετές της και την καλλιτεχνία της.

Σεμνή, κοσμία, ήσυχη, υπομονετική. Σπάνια την βλέπαμε στους δρόμους. Οι άνδρες δεν την εγνώριζαν. Τα μάτια της ήσαν σώφρονα. Δεν εκοιτούσαν άτακτα εδώ και εκεί, αλλά ήταν αφοσιωμένα στηζεστασιά του σπιτιού, που η ίδια είχε δημιουργήσει. Δεν γελούσε. Χαμογελούσε μόνο αν ήταν ανάγκη, ήσυχα και σεμνά. Πρόσεχε τι ακούει και που να προσέξει! Κουραζόταν στις αργολογίες και εφύλαγε την γλώσσα της απο τα πολλά, όπως κάνουν οι πολλές. Ήξερε να έχει φύλακα της γλώσσης τον νου, που ωραιζόταν απο την παρουσία του Θεού. Δεν στολιζόταν με χρυσαφικά, δεν καλοχτένιζε την κόμη της . Ήξερε όλα τα κοσμικά τερτίπια, όμως κανένα απο αυτά δεν ηθέλησε. Μονάχα ένα : τον στολισμό της ψυχής, με τα στολίδια, που λέγονται αρετές.

Μια κοκκινάδα αγάπησε : εκείνη που ανθεί στα πρόσωπα των τιμίων και των σεμνών, της καλής ντροπής και της ευλάβειας. Και μια ασπράδα: αυτή που γεννά η εγκράτεια και νηστεία. Τόση ήταν η εξυπνάδα της, ώστε όλοι την είχαν σύμβουλο τους. Όχι μόνο συγγενείς, αλλά και ξένοι και γείτονες και συμπατριώτες. Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν γι'αυτούς νόμος απαράβατος. Τους Ναούς τους εγέμισε με αφιερώματα, τους ιερείς τους ετίμησε όσο κανείς. Και το είχε μεγάλη υπόθεση να φιλοξενεί στο σπίτι της τους ανθρώπους του Θεού.

Συμπαθητική και εύσπαγχνη στους πάσχοντες και τους φτωχούς πάντοτε ελεούσε. Ξένος έξω απο το σπίτι της δεν έμεινε ποτέ. Την φιλοξενίαν εδίωκε, όπως λέει η Γραφή. Έγινε σαν τον Ιώβ: μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, αληθινή φίλη των χηρών. Τα υπάρχοντα της ήσαν κοινά μ'όσους είχαν ανάγκη. Δεξιώθηκε πολλές φορές τον ίδιο τον Χριστό δια μέσου των φτωχών. Τίποτε δεν έκανε φανερά και επιδεικτικά, αλλά κρυφά, τηρώντας την εντολή : "τα πάντα εν τω ταμείω" και "εν κρυπτώ". Όσα μπορούσε. Κι όχι για τους ανθρώπους, αλλά μόνον για Εκείνον, τον Θεό. Κοντά στην ελεημοσύνη είχε την νηστεία , την εγκράτεια· την εγκράτεια κοντά στην ευσπλαχνία και σ' όλα αυτά την πολλή προσευχή. Πάντα καταγινόταν στην ανάγνωση των θείων Γραφών. Γι' αυτό και αγρυπνούσε στις προσευχές, ορθή, γονατιστή, με καρδιά ταπεινή, με δάκρυα πολλά.

Φανέρωσε ότι η διαφορά των ανδρών απο τις γυναίκες είναι μονάχα κατα το σώμα, βιολογική, και όχι κατα την ψυχή. Ανδρεία και υπομονετική στις αρρώστιες της , τις οποίες εθεράπευε με την προσευχή.

Παραμονή του θανάτου της, έτοιμη απο καιρό, το μόνο που ποθούσε ήταν η Βάπτισις του ανδρός της. Να μην το ξεχνάμε : ήταν μέχρι τότε ειδωλολάτρης. Κι αυτό τις τελευταίες στιγμές το εκέρδισε. Αφού προγνώρισε τον θάνατο της, σαν μια φίλανδρη, φιλότεκνη και φιλάδελφη γυναίκα, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές της προγευομένη την ουράνια ειρήνη και μακαριότητα του Θεού, την οποία πλέον θ΄απολάμβανε εις τους αιώνας των αιώνων : "εν ειρήνη επι το αυτό κοιμηθησόμαι και υπνώσω". Ένδειξις και απόδειξις στερνή της προς τον Θεόν αγάπης της και παρρησίας της.»

(Πηγή: Από τον Η' Λόγο του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ, τόμος 6, Θεσσαλονίκη 1980, σελ. 346-381, Ορθοδοξία)

Πηγή: Η Άλλη Όψις, Ορθοδοξία

Μέσα στη σεπτή χορεία των μαρτυρικών ιεραρχών της ιστορικής και αγιοτόκου μικρασιατικής γης εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 23 Φεβρουαρίου ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης, ο οποίος κατέστη Αποστολικός Πατήρ της Εκκλησίας, αφού σύμφωνα και με τον ιερό υμνογράφο υπήρξε «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων».

Η γνωστή φράση της ιστορίας “Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διέβη τον Προύθο” σημαίνει “Η Επανάσταση αρχίζει”. Ναι, αλλά πώς θα πρέπει να εννοήσουμε την φράση; Τι σημαίνει κατά λέξη και κατά (πρωταρχικό) νόημα; Σημαίνει ότι ο Υψηλάντης περνά από την ρωσική Βεσσαραβία στην ρωσο-οθωμανική Μολδαβία, άρα

Οταν η ιδέα της μάνας καταντά παρένθεση για να ικανοποιηθούν τα γούστα των αγοραστών παιδιών, η δουλεία γίνεται νόμος και τον ψηφίζει η Βουλή!

Ἀθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετὴν ἐπαινέσομαι. Ταυτὸν γὰρ, ἐκεῖνόν τε εἰπεῖν, καὶ ἀρετὴν ἐπαινέσαι, ὅτι πᾶσαν ἐν ἑαυτῷ συλλαβὼν εἶχε τὴν ἀρετὴν, ἢ, τό γε ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἔχει. Θεῷ γὰρ ζῶσι πάντες οἱ κατὰ Θεὸν ζήσαντες, κἂν ἐνθένδε ἀπαλλαγῶσι. Καθ᾿ ὃ καὶ Ἀβραὰμ,

Στις 21/2 τα μεσάνυχτα υπογράφτηκε το πρωτόκολλο της παράδοσης των Ιωαννίνων. Εν ονόματι της Α.Β.Υ. Του διαδόχου υπέγραψαν οι λοχαγοί του Γενικού Επιτελείου κ.κ. Στρατηγός και Μεταξάς και ο τέως διοικητής Ιωαννίνων Βαχήπ Μπέης.

Στις εκλογές του Μαΐου 2022 το Sinn Féin κέρδισε τις εκλογές ως το μεγαλύτερο κόμμα στο Stormont (Βουλή Βορείου Ιρλανδίας) με αποτέλεσμα η Michelle O’ Neill, αντιπρόεδρος του Sinn Féin, να γράψει ιστορία.

Πως επέρασαν οι τελευταίοι τέσσαρες μήνες του πολέμου διά τα Ιωάννινα; Όλη η ψυχή και όλος ο νους της πόλεως είχε συμμαζευθεί είς μίαν αγωνιώδη λαχτάραν, εις ένα υπέρτατον δοξολόγημα, εις ένα γονατισμένον αίνον και μίαν ικεσίαν και παράκλησιν. Κάθε σπίτι, κάθε γωνιά -κάθε ζωντανός άνθρωπος, ως και τα παιδάκια ακόμη με σταυρωμένα χέρια δεν είχον άλλην προσευχήν και άλλην δέησιν:

Oπως η περίπτωση του γερμανικού ηρεμιστικού, έτσι και η περίπτωση του εμβολίου έχουν να κάνουν με αναγνωρισμένες ιατρικές πρακτικές, που δεν αφορούν την ελίτ, η οποία την περίοδο της πανδημίας είτε προμηθεύτηκε αναληθή έγγραφα εμβολιασμού είτε μετανάστευσε στο Carmelo της Ουρουγουάης, όπου δεν υπήρξε υποχρεωτικότητα

Ο Χαράλαμπος Κατσιμήτρος χαρακτηρίζεται, από την γράφουσα, ως Μιλτιάδης του Καλπακίου. Ο αντιστράτηγος Κατσιμήτρος μεγαλούργησε στο Έπος του 1940 και στη συνέχεια συκοφαντήθηκε και φυλακίστηκε, όπως και ο μεγάλος Μαραθωνομάχος στρατηγός Μιλτιάδης.

Στις αρχές του 1822, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με αρχηγούς τον αντιναύαρχο Καρά Πεπέ Αλή και τον αιγύπτιο υποναύαρχο Ισμαήλ Γιβραλτάρ, βγήκε από τον Ελλήσποντο με διαταγή να πλεύσει προς την Πάτρα, προκειμένου να ανεφοδιάσει τους πολιορκούμενους από τους Έλληνες επαναστάτες, Τούρκους.

Doha Qatar - Τα γιγάντια γλυπτά που εικονίζουν τη ανάπτυξη του αγέννητου ανθρώπου, φιλοτεχνημένα από τον Άγγλο καλλιτέχνη Damien Hirst πριν μια δεκαετία, εξακολουθούν να είναι εκτεθειμένα στην πρωτεύουσα του Κατάρ, τη Ντόχα.

Εκπομπή με τον π. Αρσένιο Βλιαγκόφτη της Κυριακής 18 Φεβρουαρίου 2024.