Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Εικονομαχίας, όπου είχε ξεσπάσει έντονη θεολογική διαμάχη αναφορικά με την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων, διέλαμψαν αξιομνημόνευτες πνευματικές μορφές ιεραρχών που διακρίθηκαν για την αρετή, τη σοφία, το αγωνιστικό φρόνημα, τη σθεναρή ομολογία, τον ένθερμο ιεραποστολικό ζήλο και την ακλόνητη προσήλωση στην αμώμητο χριστιανική πίστη.

Η ιερά εικόνα της Παναγίας του Αμαράντου Ρόδου τιμάται στη Μόσχα, στο Βορονέζ και σε άλλες πόλεις της Ρωσίας, όπου φυλάσσονται αντίγραφα αυτής. Στην εικόνα η Υπεραγία Θεοτόκος κρατά το Θείο Βρέφος στο δεξί της χέρι και στο αριστερό της χέρι υπάρχει ένα μπουκέτο από κρίνους. Αυτό το μπουκέτο συμβολικά δηλώνει το αμάραντο άνθος της παρθενίας της Αειπαρθένου.

Ακούμε και διαβάζουμε αλλόκοτα πράγματα να γίνονται αποδεκτά και να ξεστομίζονται τόσο από ΚΔ όσο και από Αθήνα.

Την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου του 1959 ακολούθησε η υποβολή των 13 σημείων του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, το 1963, για τροποποίηση του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξεκίνησε τότε μία περίοδος ιδιαίτερης έντασης στην Κύπρο μέχρι και το 1967.

Όπως η Πορταΐτισσα έτσι και η Γλυκοφιλούσα είναι από τις εικόνες εκείνες που διασώθηκαν από την εικονομαχία και μεταφέρθηκαν θαυματουργικά στον Άθω.

Τήν κατακραυγή κατά τοῦ Γάλλου σκηνοθέτη τῆς τελετῆς ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων Τομά Ζολί ζήλεψαν οἱ «Βάκχες» τοῦ Ἐθνικοῦ πού χρησιμοποίησαν τό Ἀρχαῖο Θέατρο γιά νά προωθήσουν μέσῳ τοῦ ἀρχαίου κειμένου τίς ἰδεοληψίες τους

Ἡ μέν εὔλογος τῶν νοημάτων καί τῶν πραγμάτων χρῆσις, σωφροσύνης καί ἀγάπης καί γνώσεώς ἐστι ποιητική· ἡ δέ ἄλογος, ἀκολασίας καί μίσους καί ἀγνοίας.

Η θαυματουργική αυτή Εικόνα της Παναγίας ευρίσκεται σήμερα εις την Ιερά Μονή Ξενοφώντος, στο Άγιον Όρος. Μέχρι το 1730 βρισκόταν στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, το έτος όμως αυτό μυστηριωδώς εξαφανίστηκε από εκεί κεκλεισμένων των θυρών.

Τράχηλον Ἀστέριος ἐκκοπεὶς ξίφει, Χοροῖς ἀθλητῶν, οἷον ἀστὴρ ἐμπρέπει.

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος, υποδειγματικός σύζυγος, στοργικός πατέρας, αξιαγάπητος φίλος, συγκρατούμενος και  συναγωνιστής, ο Ηρακλής Σύρμος, την 1η  Αυγούστου του ‘24 ξεκίνησε το ταξίδι του για τη Βασιλεία των ουρανών.

Ο βασιλιάς των Περσών, Ξέρξης που διαδέχτηκε τον πατέρα του Δαρείο, παρακινημένος από τον στρατηγό Μαρδόνιο και τον έκπτωτο βασιλιά της Σπάρτης, Δημάρατο, άρχισε να ετοιμάζει μια νέα εκστρατεία κατά της Ελλάδος.

Για τέσσερα χρόνια όλη η Ασία συγκλονίστηκε από τις στρατιωτικές προετοιμασίες του Ξέρξη!Χιλιάδες άνδρες στρατολογήθηκαν από τα διάφορα έθνη της περσικής αυτοκρατορίας.Κατασκευάστηκαν δύο σπουδαία τεχνικά έργα για να περάσει ο περσικός στρατός σύντομα και με ασφάλεια προς την Ελλάδα: μια πλωτή γέφυρα στο στενό του Ελλησπόντου και μια διώρυγα στον Άθω.Στάλθηκαν, επίσης, κήρυκες σε πόλεις της Ελλάδας για να βρουν συμμάχους στις επιχειρήσεις.

Στο μεταξύ και οι Έλληνες γνωρίζοντας ότι οι Πέρσες δε θα αργήσουν να τους επιτεθούν, προετοιμάζονταν κατάλληλα. Στην Αθήνα ο διορατικός πολιτικός Θεμιστοκλής έπεισε τον δήμο να ναυπηγηθούν πολεμικά πλοία και κατέστησε το κράτος του την πρώτη ναυτική δύναμη στην Ελλάδα.

Το φθινόπωρο του 481 π.Χ. αντιπρόσωποι των Ελλήνων συγκεντρώθηκαν στον Ισθμό και πήραν ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της επικείμενης περσικής εισβολής:

- Να αμυνθούν οι Έλληνες ενωμένοι

- Να τιμωρηθούν οι πόλεις που θα μήδιζαν

- Να είναι αρχηγός στρατού και στόλου οι Σπαρτιάτες.

Την Άνοιξη του 480 π.Χ. ο Ξέρξης με τον πολυάριθμο στρατό του πέρασε τον Ελλήσποντο. Προχώρησε στην Θράκη και την Μακεδονία. Όλη η Θεσσαλία, η Λοκρίδα και η Βοιωτία (εκτός τις Πλαταιές και τις Θεσπιές) δήλωσαν υποταγή. Οι Πέρσες είχαν φτάσει χωρίς πόλεμο ως τα στενά των Θερμοπυλών.

Ο Περσικός στρατός αποτελούνταν από άνδρες διαφόρων εθνοτήτων που διέφεραν στην γλώσσα, στην ενδυμασία, στον οπλισμό και στην τακτική. Ο Αισχύλος θέλοντας να δώσει το μέγεθος του στρατεύματος που ξεκίνησε να υποδουλώσει την Ελλάδα αναφέρει ότι η Ασία άδειασε απ’ όλους τους άρρενες. Ο Ηρόδοτος υπολογίζει τους στρατιώτες του Ξέρξη -σε πεζικό, ναυτικό, ιππικό- σε δυόμισι εκατομμύρια άτομα. Ο αριθμός αυτός είναι υπερβολικός. Νεότεροι ιστορικοί πιστεύουν ότι στρατός ξηράς θα ήταν περίπου 500.000 άτομα. Παρά την αριθμητική υπεροχή του, ο στρατός αυτός υστερούσε στην πολεμική τακτική, στον αμυντικό οπλισμό και στο φρόνημα. Στα στενά των Θερμοπυλών δεν μπορούσε να αναπτυχθεί μετωπικά και να εκμεταλλευτεί την αριθμητική του υπεροχή...

Ο Ελληνικός στρατός που συγκεντρώθηκε στις Θερμοπύλες ήταν περίπου 6.000 στρατιώτες από διάφορες πόλεις κι ανάμεσά τους 300 Σπαρτιάτες με αρχηγό το βασιλιά τους Λεωνίδα.

Η στρατιωτική δύναμη που διέθεσαν οι Έλληνες στις Θερμοπύλες θεωρείται μικρή. Ο Ηρόδοτος πιστεύει ότι το σώμα αυτό αποτελούσε την προφυλακή και ότι επρόκειτο να σταλούν ενισχύσεις μόλις θα τελείωνε η Ολυμπιάδα που γινόταν εκείνη την χρονιά. (Αύγουστος 480π.Χ.). Το πιθανότερο όμως είναι ότι οι Έλληνες θεώρησαν αρκετή την δύναμη αυτή, επειδή το στενό των Θερμοπυλών ήταν δυνατό να κρατηθεί με μικρή στρατιωτική δύναμη, με την προϋπόθεση ότι θα είχαν οι υπερασπιστές του στενού την προστασία του στόλου από την θάλασσα και αν δε συνέβαιναν αστάθμητοι παράγοντες όπως η προδοσία του Εφιάλτης και η εγκατάλειψη της θέσης που είχε ανατεθεί στους Φωκείς.

Στόχος των Περσών ήταν να περάσουν τα στενά των Θερμοπυλών για να κατευθυνθούν προς την Αθήνα και την Νότια Ελλάδα.Ανάμεσα στο όρος Καλλίδρομο και στην θάλασσα του Μαλιακού, υπήρχαν τρία πολύ στενά σημεία κοντά στο βωμό της Δήμητρας, στο τείχος των Φωκέων και στους Αλπηνούς. Ο περσικός στρατός θα αντιμετώπιζε μεγάλες δυσκολίες περνώντας από εκεί λόγω της στενότητας του τόπου, αλλά και εξαιτίας των ελών των θερμών πηγών.

Ο Ξέρξης στρατοπέδευσε για τέσσερις μέρες ανάμεσα στους ποταμούς Μέλανα και Αστυπό και σκεπτόταν πώς θα ξεπεράσει αυτό το εμπόδιο. Σχεδίαζε να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να εξαπολύσει συντονισμένη επίθεση από ξηρά και θάλασσα. Πιθανόν και να ήλπιζε ότι οι Έλληνες θα αποσύρονταν από τα Στενά βλέποντας την τεράστια στρατιά του. Γι' αυτό έστειλεκήρυκεςστον Λεωνίδα ζητώντας του να του παραδώσειτα όπλα. Τότε όμως πήρε την αγέρωχη απάντηση από τον βασιλιά των Λακεδαιμονίων: "Μολών Λαβέ" (Έλα να τα πάρεις).

Οι Έλληνες από την άλλη μεριά επέλεξαν την αμυντική γραμμή των Θερμποπυλών για να εμποδίσουν την διέλευση του περσικού στρατού στην Νότια Ελλάδα.

Ο στρατός του Λεωνίδα εγκαταστάθηκε πίσω από το τείχος των Φωκέων, για να αποκρούσει την περσική επίθεση. Το μονοπάτι της Ανοπαίας ατραπού ανατέθηκε να το φυλάγουν 1.000 Φωκείς για να καλύπτουν τα νώτα των Ελλήνων.

Κατά την μάχη ο Λεωνίδας θα χρησιμοποιούσε το επίλεκτο σώμα των 300 Σπαρτιατών εφαρμόζοντας την παραπλανητική τακτική της υποχώρησης για να προξενήσει την μεγαλύτερη δυνατή φθορά στους Πέρσες.

Κατά την διεξαγωγή της μάχης, την πρώτη μέρα , οι Πέρσες εξαπέλυσαν τρεις σφοδρές επιθέσεις στο τείχος των Φωκέων, αλλά δεν κατόρθωσαν να νικήσουν τους Έλληνες. Αποσύρονταν ηττημένοι. Για να καταληφθεί το Στενό χρησιμοποιήθηκε και το επίλεκτο σώμα των Αθανάτων με αρχηγό τον Υδάρνη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Οι Έλληνες απέκρουαν με επιτυχία τις επιθέσεις και αυτό οφείλεται και στην ειδική τακτική που εφάρμοσε ο Λεωνίδας. Στην αρχή δηλαδή οι Σπαρτιάτες προχωρούσαν προς τις γραμμές του εχθρού και έπειτα έκαναν μια παραπλανητική κίνηση υποχώρησης για να παρασύρουν όσον το δυνατό περισσότερους εχθρούς προς το Ελληνικό στρατόπεδο. Στην συνέχεια αναστρέφονταν απότομα και ενεργούσαν ορμητική επίθεση με αποτέλεσμα να σκοτώνονται πολλοί Πέρσες.

Την δεύτερη μέρα, ο Ξέρξης βλέποντας να εξοντώνονται τα επίλεκτα τμήματα του στρατού του είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Το βράδυ παρουσιάστηκε ένας κάτοικος της περιοχής, ο προδότης Εφιάλτης, ο οποίος αποκάλυψε την ύπαρξη της Ανοπαίας ατραπού και οδήγησε τους Αθανάτους του Υδάρνη από το μονοπάτι αυτό στα νώτα των Ελλήνων. Οι Φωκείς που φύλαγαν το μονοπάτι αιφνιδιάστηκαν και εγκατέλειψαν δυστυχώς τις θέσεις τους και έτσι οι Πέρσες πραγματοποίησαν ανενόχλητοι τον κυκλωτικό ελιγμό τους.

Την τρίτη μέρα, ο Λεωνίδας πληροφορήθηκε εγκαίρως τι είχε συμβεί. Δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα για νίκη ή σωτηρία των Ελλήνων. Γι' αυτό ζήτησε απ' τους συμμάχους ν' αποχωρήσουν για να σωθούν και να χρησιμοποιηθούν σ' άλλες μάχες. Ο ίδιος με τους 300 Σπαρτιάτες αποφάσισε να παραμείνει στην θέση του πιστός στο χρέος προς την πατρίδα και να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι τέλους. Μαζί του παρέμειναν και 700 Θεσπιείς με αρχηγό τον Δημόφιλο. 

Ο Λεωνίδας μετακίνησε σχεδόν το σύνολο του στρατού του έξω από το τείχος και το παρέταξε σε σχηματισμό φάλαγγας οπλιτών, για να δώσει μάχη οπλιτικής μορφής και να προκαλέσει μεγάλη φθορά στον εχθρό. Σ' αυτή την φάση οι Έλληνες γνωρίζοντας ότι δεν επρόκειτο να σωθούν πολεμούσαν με μανία ξεπερνώντας κάθε όριο γενναιότητας. Οι Αξιωματικοί των Περσών μαστίγωναν τους στρατιώτες τους για να τους αναγκάσουν να ορμήσουν στους Έλληνες. Κατά την αγριότατη αυτή μάχη σκοτώθηκε ο Λεωνίδας.

Στην τελευταία φάση οι Έλληνες που απέμειναν οπισθοχώρησαν, πέρασαν το τείχος και συσπειρώθηκαν κυκλικά στο ύψωμα του Κολωνού για να διατηρήσουν μέτωπο προς όλες τις κατευθύνσεις. Αν και είχαν μείνει λίγοι προξενούσαν τρόμο στους Πέρσες μαχόμενοι γενναία. Στο τέλος χτυπήθηκαν από τα βέλη των Περσών και σκοτώθηκαν όλοι.

Ο Ξέρξης ήταν πια νικητής, αλλά με βαρύτατες απώλειες! Στην μάχη αυτή σκοτώθηκαν και δύο αδέλφια του.

Η μάχη των Θερμοπυλών αν εξεταστεί με κριτήρια στρατιωτικά, ήταν μια ήττα για τους Έλληνες. Οι Πέρσες είχαν αναδειχτεί νικητές, αλλά με μεγάλες απώλειες και πεσμένο ηθικό.

Οι ητημένοι Έλληνες κέρδισαν μια ηθική νίκη. Οι Θερμοπύλες έγιναν το αιώνιο σύμβολο της θυσίας και του χρέους για την υπεράσπιση της πατρίδας και των μεγάλων ιδανικών.

"Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ, ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ"

("Ω ξενε, ανήγγειλε στους Λακεδαιμόνιους, ότι βρισκόμαστε θαμμένοι εδώ, πιστοί στους νόμους τους")

Πηγή: Περί Πάτρης

Στην Ιερά μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους φυλάσσεται η Ιερά εικόνα της Παναγίας της «Γερόντισσας».

Αντικείμενο προβληματισμού αποτελούν οι 460 κενές θέσεις εισακτέων στις παραγωγικές σχολές, παρά την αισθητή πτώση των βάσεων

Κόποι καὶ μόχθοι, ἀγαπητοί μου, συκοφαν­­τίες καὶ διωγμοί, καὶ τέλος μαρτυρικὸς θάνατος, νά πῶς διήνυσε τὸ στάδιο τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόστολοι δὲν θὰ διέφεραν· θὰ βάδιζαν κι αὐτοὶ τὴν «τεθλιμμένην ὁ­δόν» (Ματθ. 7,14), τὸ ματωμένο δρόμο, ποὺ πρῶ­τος βάδισε καὶ πότισε μὲ τὸ αἷμα του ὁ θεῖος Διδάσκαλός τους.

Ο φόβος και η πίεση οδηγούν πολλούς γονείς στην έκτρωση των παιδιών τους με αναπηρία, κάνοντάς τους τελικά δυστυχισμένους.

Η ονομασία οφείλεται στη στοργή και τη φροντίδα που δείχνει η Θεοτόκος στο μικρό Ιησού που με περισσή αγάπη κρατά στην αγκαλιά της. Το Θείο Βρέφος (από εδώ καί Βρεφοκρατούσσα) με άνεση και εμπιστοσύνη κάθεται στην αγκαλιά της Παναγίας. Γνωστή η εικόνα της Βρεφοκρατούσας και προέρχεται από το Άγιο Όρος.

Το γενικότερο αγωνιστικό πνεύμα, ριζωμένο στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και συνδυασμένο με την ανάγκη επιβίωσης του, καταλήγει να γίνει τρόπος ζωής στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών,

Οι κάτοικοι τής Σάμου μέ αρχηγό τόν Λυκούργο Λογοθέτη ήταν αποφασισμένοι νά υπερασπιστούν τό νησί τους μέχρι θανάτου. Εγκατέλειψαν τά παράλια καί οχύρωσαν τίς ορεινές θέσεις περιμένοντας τήν άφιξη τού ελληνικού στόλου.

Στίς 30 Ιουλίου 1824 ο ελληνικός στόλος μέ αρχηγούς τόν Γεώργιο Σαχτούρη καί τόν Ανδρέα Μιαούλη πλέοντας δυτικά τής Σάμου αντελήφθη τουρκικά πλοιάρια γεμάτα στρατεύματα νά ετοιμάζονται γιά απόβαση στό Καρλόβασι.

Ο Σαχτούρης διέταξε τά ελληνικά πλοία νά τόν ακολουθήσουν καί κυνήγησε τά τουρκικά αποβατικά σκάφη μέ αποτέλεσμα νά βυθίσει τά περισσότερα από αυτά παρασύροντας στό βυθό καί τό μεγαλύτερο μέρος τών Τούρκων στρατιωτών. Τά υπόλοιπα τουρκικά πλοιάρια έτρεξαν νά σωθούν στά μικρασιατικά παράλια μεταφέροντας καί τήν πληροφορία ότι πλέον η Σάμος ήταν υπό τήν προστασία τού ελληνικού στόλου καί ότι θά ήταν δύσκολη κάθε προσπάθεια κατάληψής της.

Εν τώ μεταξύ, η χερσόνησος τής Μυκάλης είχε πλημμυρίσει από οθωμανικά στρατεύματα, τά οποία ο Χοσρέφ σχεδίαζε νά μεταφέρει απέναντι στή Σάμο. Τά ελληνικά πλοία πλησιάσαν στά λιμανάκια τής Μυκάλης, όπου βρίσκονταν αραγμένες οι τουρκικές σακολέβες, καί τίς κανονιοβόλισαν, σκορπίζοντας ταυτόχρονα καί τούς στρατιώτες πού είχαν στρατοπεδεύσει κοντά στήν παραλία.

Ο Τούρκος ναύαρχος βλέποντας ότι δέν υπάρχει περίπτωση νά αποβιβάσει στρατεύματα στή Σάμο, έδωσε διαταγή στό στόλο του γιά επίθεση. Ο Σαχτούρης μέ τή σειρά του έδωσε τήν εντολή νά μήν υποχωρήσει κανένα ελληνικό πλοίο, αλλά όλα μαζί νά κτυπήσουν ταυτόχρονα τόν εχθρό μέ τά κανόνια τους. Πυκνοί κανονιοβολισμοί άρχισαν νά πέφτουν καί από τίς δύο πλευρές, ενώ τά δύο πυρπολικά τών Ρομπότση καί Τσάπελη, πού προσπάθησαν κρυμμένα μέσα στούς καπνούς νά προσβάλουν δύο τουρκικές κορβέτες ανάγκασαν τόν Χοσρέφ νά διατάξει υποχώρηση.

Οι κάτοικοι τής Σάμου μέσα στίς εκκλησίες δοξολογούσαν τόν Θεό γιά τή σωτηρία τους. Η συντονισμένη δράση τών στόλων τής Ύδρας καί τών Σπετσών τούς είχαν σώσει από τό θάνατο καί τήν αιχμαλωσία. Στίς 4 Αυγούστου 1824, ο καπουδάν πασάς επιχείρησε νέα έφοδο κατά τού ελληνικού στόλου, ο οποίος απάντησε μέ εύστοχες βολές τών κανονιών του, έχοντας καί τήν κάλυψη από τά πυροβόλα πού είχαν στήσει οι Σάμιοι στίς ακτές τους. Αυτή τή φορά ήταν τό πυρπολικό τού Κανάρη πού προσπάθησε μέσα στόν καπνό τής μάχης νά πλησιάσει τήν τουρκική ναυαρχίδα.

Ο ατρόμητος Κανάρης, ανάμεσα στίς σφαίρες πού σφύριζαν καί στίς βολές τών κανονιών πού έπεφταν δίπλα από τό πυρπολικό του, προχωρούσε ακάθεκτος. Τελικά δέν κατάφερε νά προσκολλήσει τό μπουρλότο του σέ κάποιο πλοίο, αλλά ο εχθρικός στόλος υπό τόν φόβο τών πυρπολικών απομακρύνθηκε όταν έπεσε η νύκτα.

Τήν επόμενη ημέρα ο οθωμανικός στόλος επανήλθε. Ο Σαχτούρης όμως αγρυπνούσε καί έχοντας καταλάβει τή σημασία τών πυρπολικών, είχε δώσει διαταγές νά ετοιμαστούν έξι πυρπολικά μέ συνοδεία πολεμικών καί νά επιτεθούν μέ τήν πρώτη ευκαιρία. Ο πρώτος πού όρμησε εναντίον τών μεγάλων τουρκικών πλοίων ήταν ο Υδραίος πυρπολητής Δημήτριος Τσάπελης, ο οποίος προσπάθησε νά κολλήσει τό μπουρλότο του στήν φρεγάτα «Μπρουλότ κορκμάζ» (τό πλοίο πού δέν φοβάται τά μπουρλότα).

Ενώ αγωνιζόταν νά δέσει τό μπουρλότο του, τέσσερεις βάρκες τού εχθρού τόν πλησίασαν γιά νά τόν συλλάβουν. Ο Τσάπελης, ο οποίος είχε εγκαταληφθεί από τούς άνδρες του, βιάστηκε νά βάλει φωτιά στήν πυρίτιδα μέ αποτέλεσμα ο ίδιος νά πάθει βαριά εγκαύματα στό πρόσωπο καί τό πυρπολικό νά καεί αναίτια. Ο πανικός όμως πού επικράτησε στήν τουρκική φρεγάτα τήν ανάγκασε νά προσαράξει στά μικρασιατικά παράλια, καθώς οι άνδρες της, τό μόνο πού είχαν στό νού τους ήταν πώς νά σώσουν τούς εαυτούς τους.

Τότε ο Κωνσταντίνος Κανάρης άρδαξε τήν ευκαιρία καί πλησίασε τό δικό του πυρπολικό στήν παγιδευμένη φρεγάτα. Αφού κόλλησε τό πυρπολικό πάνω στό εχθρικό πλοίο, τού μετέδωσε τό πύρ καί σέ λίγο ακούστηκε σέ ολόκληρη τή Σάμο μία τρομερή έκρηξη. Από τήν υπερήφανη φρεγάτα είχαν απομείνει μόνο κομμάτια πού έπλεεαν πάνω στή θάλασσα μαζί μέ τά πτώματα τών εξακοσίων μουσουλμάνων ναυτών της. Ο Κανάρης κινδύνεψε σοβαρά από τήν παράτολμη επιχείρηση καί έχασε δύο από τούς άντρες του.

Μετά τήν επιτυχία τού Κανάρη, ο ελληνικός στόλος ξεκίνησε αντεπίθεση μέ πρώτο τό πλοίο τού Ανάργυρου Λεμπέση. Ο πυρπολητής Βατικιώτης τίναξε ένα τυνήσιο μπρίκι καί οι Ραφαλιάς καί Λέκας Ματρόζος μία φρεγάτα από τήν Τρίπολη τής Λιβύης. Ο καπετάν πασάς, βλέποντας τήν υπεροχή τού ελληνικού στόλου, οπισθοχώρησε πρός τό Αγαθονήσι καί τήν επομένη εγκατέλειψε τή Σάμο μέ κατεύθυνση τήν Κώ, όπου θά παρέμενε αραγμένος αναμένοντας τήν άφιξη τού αιγυπτιακού στόλου.

.

Πηγή: Αγία Σοφία, Αβέρωφ

Ψηλά, στὶς ἐλατόφυτες βουνοκορφὲς τῆς νοτιοδυτικῆς Εὐρυτανίας, καὶ σφηνωμένη ἀνάμεσα σὲ κάθετους γκριζωποὺς βράχους μὲ ἄγρια μεγαλοπρέπεια, προβάλλει ἡ ἱερὰ μονὴ τοῦ Προυσσοῦ.