Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έλαβε γνώση από την καθ’ ύλην αρμοδία Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων για την προσηλυτιστική δραστηριότητα της νεο-προτεσταντικής οργανώσεως «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση», και απεφάσισε όπως ενημερώσει το Ορθόδοξο Πλήρωμα σχετικά με αυτήν. 

Η εν λόγω κίνηση προγραμματίζει ευρείας κλίμακος προσηλυτιστική δραστηριότητα, με την ονομασία «Operation Joshua 9», κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 9 - 14 Ιουλίου 2016, στους νομούς Φλωρίνης, Καστορίας, Κοζάνης και Πιερίας. Επίσης, με πρόσχημα τη διανομή της Καινής Διαθήκης, διανέμει ποικίλο υλικό προτεσταντικού χαρακτήρα ασυμβίβαστο προς την Ορθόδοξη Πίστη.

Η «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση», αν και ιδρύθηκε το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα, θεωρεί την Ορθόδοξη Πίστη ως «πνευματικά δεσμά αιώνων», όπως η ίδια έχει δηλώσει στο παρελθόν, και ταυτοχρόνως υποστηρίζει, ότι στην πατρίδα μας «επικρατεί πνευματικό σκοτάδι και απιστία».

Υπενθυμίζουμε για μία ακόμη φορά ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως μέλη του ενός και μοναδικού Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, δεν έχουν ανάγκη τις διάφορες νεοφανείς αιρετικές κινήσεις, ούτε τους διάφορους αυτοχειροτονημένους «κηρυκές» τους από το εσωτερικό η το εξωτερικό και παραμένουν πιστοί στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Πηγή: Ακτίνες

Με αφορμή τον εορτασμό της 2ης «Παγκόσμιας Ημέρας Γιόγκα» και τη διοργάνωση ποικίλων συναφών εκδηλώσεων και σεμιναρίων στην περιοχή μας, αλλά και σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι η γιόγκα αποτελεί πρακτική των ανατολικών θρησκειών, δεν μπορεί να αποκοπεί από το θρησκευτικό της υπόβαθρο και εγκυμονεί πνευματικούς, σωματικούς και ψυχικούς κινδύνους. (www.imglyfadas.gr).

Τα τελευταία χρόνια διάφοροι αποκαλούμενοι δάσκαλοι, οι οποίοι είναι στην πραγματικότητα γκουρού, Ινδουϊστές ή Βουδιστές μοναχοί, επισκέπτονται την Ελλάδα και διοργανώνουν ομιλίες και σεμινάρια με σκοπό τον έντεχνο προσηλυτισμό ανύποπτων Χριστιανών. Οι Χριστιανοί οφείλουν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και επιφυλακτικοί όταν ακούν για «πνευματικά τραγούδια, ασκήσεις χαλάρωσης, τεχνικές αναπνοής, οραματισμούς» κτλ. και να απέχουν από οτιδήποτε σχετίζεται με γιόγκα ή διαλογισμό.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος τονίζει ότι η «Γιόγκα αποτελεί θεμελιώδες κεφάλαιο της θρησκείας του Ινδουϊσμού, έχει ποικιλομορφία σχολών, κλάδων, εφαρμογών και τάσεων και ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ “είδος γυμναστικής”. Ως εκ τούτου η Γιόγκα τυγχάνει απολύτως ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας και δεν έχει καμία θέση στη ζωή των Χριστιανών».

 Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης κ΄ Βάρης

Πλήρης και πανηγυρική είναι η επιβεβαίωση του πρωτοσέλιδου θέματος της «Ορθόδοξης Αλήθειας» στο φύλλο της 13ης Απριλίου για τη νεοβουδιστική οργάνωση Arigatοu και τη συμμετοχή σε διοικητικό της συμβούλιο (!) του σχολικού συμβούλου Άγγελου Βαλλιανάτου.

Ο κ. Βαλλιανάτος είναι εις εκ των εκλεκτών του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής και δεξί χέρι του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, ο οποίος είναι σύμβουλος του υπουργείου Παιδείας και προϊστάμενος του Γραφείου Α΄ του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής.

Οι κύριοι Βαλλιανάτος και Γιαγκάζογλου υποστηρίζουν με πάθος και προωθούν εδώ και καιρό διάφορες «καινοτόμες» ιδέες για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Αυτή η ταύτιση των νέων ιδεών τους με όσα πρεσβεύει και πολιτικά ο υπουργός Παιδείας για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών ουσιαστικά σε Θρησκειολογία τούς προώθησε στην αρμόδια επιτροπή που κάνει τις απαραίτητες εισηγήσεις στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου για την αλλαγή του μαθήματος σε ένα θρησκειολογικό συνονθύλευμα, όπου ο Χριστός, ο Μωάμεθ και ο Βούδας είναι πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα.

Τις τελευταίες ημέρες με το συγκεκριμένο θέμα ασχολήθηκε και η αρμόδια Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων. Στη συνεδρίασή της προήδρευσε ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος μέσα από όσα δήλωσε αποκλειστικά στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιβεβαιώνει πλήρως το πρωτοσέλιδό μας, όπως αναφλερει άλλωστε και η εισήγηση της αρμόδιας Συνοδικής Επιτροπής προς τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

«ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ»

Πιο συγκεκριμένα, ο Μητροπολίτης Πειραιώς δήλωσε για το θέμα τα εξής: «Μετά από τη διερεύνηση των στοιχείων αποφασίσαμε στην επιτροπή σχετικά με την Arigatou ότι πρόκειται περί μιας επικινδύνου οργανώσεως, η οποία αποτελεί όχημα της νέας εποχής, της νέας τάξης και προωθεί τη διάδοση του βουδισμού, και έχει ένα προσωπείο δήθεν διομολογιακής ενοποίησης των ανθρώπων, σε συνεργασία με ΜΚΟ, με το πρόταγμα της συνεννοήσεως των ανθρώπων, αυτά τα γνωστά που υποστηρίζουν, τα οποία είναι εύηχα και πολύ έξυπνα, για να πέφτει κανείς στην παγίδα αυτών των πραγμάτων. Σε ό,τι αφορά τον κ. Βαλλιανάτο, εγώ απέστειλα τα δημοσιεύματά σας στην Ιερά Σύνοδο και ζήτησα να διερευνηθούν, διότι στο δημοσίευμά σας υπάρχει και απεικόνιση της ιστοσελίδας της οργάνωσης όπου εκεί μετέχει ο κ. Βαλλιανάτος. Είπαμε, λοιπόν, ότι, εφόσον διακριβωθεί ότι ο κύριος αυτός είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της οργάνωσης, θα πρέπει επισήμως η Εκκλησία να ζητήσει από τον αρμόδιο υπουργό Εθνικής Παιδείας να απομακρυνθεί από την επιτροπή για το μάθημα των Θρησκευτικών. Τώρα η Σύνοδος έχει τον λόγο, εμείς εισηγούμαστε στη Σύνοδο και εκείνη αποφασίζει».

Στη συνέχεια της συνομιλίας μας ο Μητροπολίτης Πειραιώς τονίζει και τα εξής: «Γράφω σε ένα πρόσφατο κείμενό μου ότι την ημέρα που ο υπουργός μιλούσε για τον δήθεν ομολογιακό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών δημοσιεύετο στο ΦΕΚ νόμος, τον οποίο ο ίδιος ψήφισε μαζί με τον νόμο περί ερεύνης, όπου υπάρχει σαφής αναφορά που λέει ότι για τους Ελληνόπαιδες εβραϊκής θρησκευτικής παραδοχής και για τους Ελληνόπαιδες ρωμαιοκαθολικής θρησκευτικής πίστεως τους δασκάλους και τους καθηγητές τούς προτείνουν η ρωμαιοκαθολική ιεραρχία και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο αντίστοιχα, ενώ για τους Ελληνόπαιδες ορθοδόξους θα επιλέγουν τους καθηγητές ο κ. Βαλλιανάτος, ο κ. Γιαγκάζογλου, ο κ. Λιάκος και δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος ιδεοληπτικός τύπος, ο οποίος θα έχει το δικαίωμα να αποφαίνεται επί θεμάτων για τα οποία δεν έχει καμία αρμοδιότητα».

Θυμίζουμε σε όσους δεν το γνωρίζουν εντός ή εκτός της Συνόδου ότι η Arigatou ξεκίνησε ως ιαπωνικό νεοβουδιστικό παρακλάδι και κατέληξε να είναι διεθνής παραθρησκευτική, συγκρητιστική οργάνωση, που αποδέχεται και συγκεντρώνει κάθε θρησκευτική πίστη και κοσμική ή αθεϊστική άποψη.

Αναφορικά με τη χώρα μας, η οργάνωση Arigatou επιχειρεί να ελέγξει τον προσανατολισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών μέσα από το Πρόγραμμα Σπουδών του 2011, αναθεωρημένο το 2014, το οποίο αποτελεί αντιγραφή του δικού της προγράμματος. Ουδέν κρυπτόν, λοιπόν, υπό τον ήλιον. 

Ποιοι και γιατί καλύπτουν τον εκλεκτό του υπουργού Παιδείας κ. Φίλη;

Ενώ με τρόπο ξεκάθαρο και κάθετο η αρμόδια Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων τοποθετήθηκε και έκανε και την εισήγησή της στη ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος για το θέμα της Arigatοu και του κ. Βαλλιανάτου, η Σύνοδος στις τελευταίες συνεδριάσεις της του μηνός Ιουνίου δεν έλαβε απόφαση για το θέμα, αν και πολύ καλά πληροφορημένες πηγές της Συνόδου, με τις οποίες επικοινώνησε η «Ορθόδοξη Αλήθεια», επιβεβαιώνουν ότι το θέμα συζητήθηκε.

Από αυτή την κωλυσιεργία, λοιπόν, προκύπτουν κάποια ερωτήματα στα οποία μάλλον θα πρέπει κάποιος να απαντήσει.

Αληθεύει ή όχι ότι ο κ. Βαλλιανάτος έχει έμμισθη σχέση με την Εκκλησία της Ελλάδος και, αν ναι, με ποιον τρόπο;

Σταμάτησε αυτή η συνεργασία μετά τις αποκαλύψεις της εφημερίδας και κυρίως μετά την εισήγηση της αρμόδιας Επιτροπής της Συνόδου επί των Αιρέσεων προς τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο ή η σχέση αυτή υφίσταται ακόμα; Υπάρχουν παράγοντες της Συνόδου οι οποίοι καλύπτουν τον κ. Βαλλιανάτο και, αν ναι, γιατί;

Υπάρχει άλλη περίπτωση κατά την οποία υπήρξε τόσο ξεκάθαρη τοποθέτηση για κάποιο πρόσωπο ή οργάνωση από την Επιτροπή επί των Αιρέσεων και η Σύνοδος δεν έλαβε απόφαση; Θα συζητηθεί πάλι το συγκεκριμένο θέμα ή θα παραπεμφθεί στις καλένδες;

Πηγή: («Ορθόδοξη Αλήθεια» 8/6/2016), Ακτίνες

Κατά τίς παροῦσες δυσχείμερες ἡμέρες θέλουμε νά ὑπενθυμί-σουμε στούς καλοπροαίρετους ὀρθοδόξους ἀναγνῶστες μας, ὅτι ἐκτός τῶν ἄλλων προσκεκλημένων παρατηρητῶν, στήν «Ἁγία καί Μεγάλη» πανορθόδοξη Σύνοδο, θά παρευρίσκονται καί ἐπρόσωποι τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Μόνοι τους αὐτοαποκαλοῦνται Ἀνατολικοί ὀρθόδοξοι. Δέχονται μόνο τίς τρεῖς πρῶτες Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἀπορρίπτουν ὅλες τίς ἄλλες. Προφασίζονται οἱ ταγοί τους, ὅτι λόγῳ τῆς δύσκολης φραστικῆς ἀρχαιοελληνικῆς ὁρολογίας καί τῆς μή κατανοητῆς γι’ αὐτούς γλώσσας, ἀναγκάστηκαν νά μή δεχθοῦν τό δογματικό ὅρο τῆς Τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Εἶναι γνωστό ὅμως, ὅτι οἱ ταγοί τους ἔχουν τίτλους ἀρχαιομα-θείας καί δέν θά ἔπρεπε νά παγιωθοῦν στίς αἱρετικές μονοφυσιτικές δοξασίες τους. Ἔτσι παρασύρουν τό ποίμνιό τους στήν κακοδοξία, ἐνῷ μέ λίγη καλοπροαίρετη διάθεση θά μποροῦσαν νά εἶχαν ἀπορ-ρίψει τήν πλάνη καί νά ἦταν ὄντως καί κατ’ οὐσίαν Ἀνατολικοί Ὀρθόδοξοι ἑνωμένοι στή Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Γιά νά κατανοήσουμε τήν αἵρεση τοῦ μονοφυσιτισμοῦ πολύ μᾶς βοηθάει τό ἀναλυτικότατο ὑπόμνημα τοῦ πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμ. Ἐμμανουήλ Καλύβα, ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ «Ὄχι στήν Ψευδοένωσιν Ὀρθοδοξίας – Μονοφυσιτισμοῦ», ἡ ὁποία πρωτοδημοσιεύτηκε ἐπικαί-ρως τό 1998. Λόγῳ τῆς πρωτοφανοῦς παρουσίας ὅλων τῶν αἱρε-τικῶν παραφυάδων στήν «Ἁγία καί Μεγάλη» Πανορθόδοξη Σύνο-δο, ὠφέλιμο θά εἶναι ἅπαντες νά γνωρίσουμε καλύτερα, μία ἐξ αὐτῶν τῶν αἱρετικῶν παραφυάδων, ἀπό τήν πολύ ὑπεύθυνη μελέτη τοῦ ὡς ἄνω πατρός. Ἀπό τήν προσεκτική ἀνάγνωση τοῦ πονήματός του θά καταλάβουμε ἔτι πλέον τήν ἀξία τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας πού φυλάσσεται ὡς πολύτιμο θησαύρισμα στήν ἁγιο-πνευματική κιβωτό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Τὸ Ρέϊκι ἐντάσσεται στὸν πρακτικὸ ἀποκρυφισµό. Μὲ τὸν ὅρο ἀποκρυφισµὸ προσδιορίζονται οἱ ἱκανότητες καὶ τὰ φαινόµενα ποὺ δὲν µποροῦν νὰ ἑρµηνευθοῦν µὲ βάση τὴν ἐπιστηµονικὴ σκέψη. Ναὶ µὲν τὸ Ρέϊκι δὲν παρουσιάζει ἐπίσηµα ἕνα σύστηµα ἑρµηνείας τοῦ κόσµου (χαρακτηριστικὸ τοῦ θεωρητικοῦ ἀποκρυφισµοῦ) - γι’ αὐτὸ καὶ ἀρνεῖται γιὰ τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι θρησκεία - ἀλλὰ αὐτὸ δὲν µπορεῖ νὰ σηµαίνει ὅτι οἱ τεχνικὲς ποὺ χρησιµοποιεῖ δὲν εἶναι ἀποκρυφιστικές, ἕνα εἶδος «ἀπόκρυφης ἐπιστήµης».

Σαφῶς τονίζεται, ὅτι ὑπάρχουν παραφυσιολογικὲς ἱκανότητες καὶ παραφυσιολογικὰ φαινόµενα, ὅτι µέσῳ τοῦ Μικάο Οὐσούι ξαναανακαλύφτηκαν οἱ κατάλληλες µέθοδοι καὶ τεχνικές, γιὰ νὰ προσεγγίσουν οἱ µυηµένοι αὐτὲς τὶς δυνάµεις καὶ νὰ τὶς χρησιµοποιήσουν γιὰ τοὺς δικούς τους σκοπούς. Χαρακτηριστικὸ αὐτῶν τῶν µεθόδων καὶ τεχνικῶν εἶναι, ὅτι δὲν εἶναι προσβάσιµες στὴν ἐπιστηµονικὴ ἔρευνα.

Αὐτὸ τονίζεται ἰδιαίτερα µὲ προτάσεις ὅπως:

Τὸ Ρέϊκι «δὲν διδάσκεται, ἀλλὰ περνάει ἀπὸ δάσκαλο σὲ µαθητὴ µέσῳ τῶν ἐνεργειακῶν συντονισµῶν». Ναὶ µὲν δὲν γίνεται ἄρνηση τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς καὶ θεραπευτικῆς ἐπιστήµης, ταυτόχρονα ὅµως ὑπογραµµίζεται ὅτι οἱ πρακτικὲς αὐτὲς συµβάλλουν στὰ θετικὰ θεραπευτικὰ ἀποτελέσµατα, τόσο στὸ χῶρο καθαρὰ σωµατικῶν παθήσεων ὅσο καὶ σὲ κάθε εἶδος ψυχοθεραπείας καὶ ψυχανάλυσης. Βέβαια, γιὰ τοὺς µεγάλους διδασκάλους τοῦ Ρέϊκι, ὅπως γιὰ τὸν Μικάο Οὐσούι και τὸν Τσουζίρο Χαγιάσι ὑποστηρίζεται, ὅτι ὄχι ἁπλῶς συνέβαλαν σὲ θετικὰ θεραπευτικὰ ἀποτελέσµατα, ἀλλὰ ὅτι θεράπευσαν χιλιάδες ἀνθρώπους. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Μικάο Οὐσούι διακήρυττε ὅτι τὸ Ρέϊκι εἶναι σὲ θέση «νὰ θεραπεύσει Πᾶσα ψυχολογικὴ καὶ σωµατικὴ νόσο καὶ νὰ ὁδηγήσει στὴν εὐτυχία».

 Γιὰ τὰ ἀποτελέσµατα καὶ πάλι τῶν θεραπειῶν ἰσχύει τὸ ἴδιο ὅπως καὶ γιὰ τὶς µεθόδους, ὅτι δὲν διερευνῶνται µὲ ἐπιστηµονικὲς µεθόδους. Ὡς πρὸς τὴ µορφὴ τοῦ Μικάο Οὐσούι τὸ Ρέϊκι παραπέµπει ἔντονα στὸ µεσσιανισµό.Καὶ µόνο ἡ παραπάνω θέση, ὅτι τὸ Ρέϊκι µπορεῖ νὰ θεραπεύει τὰ πάντα καὶ νὰ φέρει τὴν εὐτυχία στὸν ἄνθρωπο, δικαιολογεῖ ἀπόλυτα τὸν ὅρο µεσσιανισµό.

Ὁ ἴδιος ὁ Οὐσούι φωτίστηκε - αὐτὸς εἶναι ὁ βασικὸς πυρήνας τῆς βιογραφίας του – καὶ ἀναδεικνύεται ἔτσι σὲµεσσιανικὴ µορφή. Ἁπλῶς ἡ σύνδεση µὲ τὸ πρόσωπό του δὲν περνάει µέσα ἀπὸ δίαυλο τῆς διδασκαλίας, ἔτσι τὸ Ρέϊκι «δὲν διδάσκεται ἀλλὰ περνάει ἀπὸ δάσκαλο σὲ µαθητὴ µέσῳ τῶν ἐνεργειακῶν συντονισµῶν».Ἑποµένως, ὅλοι ὅσοι ἐφαρµόζουν τὶς πρακτικὲς Ρέϊκι, συνδέονται µέσῳ τῆς ἁλυσίδας δάσκαλο-µαθητὴ µὲ τὴν φωτεινὴ µορφὴ τοῦ Οὐσούι, ὑπάρχει µία «µυητικὴ γραµµὴ διδασκαλίας», ἡ λεγόµενη «γενεαλογία Ρέϊκι».

Ἐκεῖνος δὲν εἶχε δάσκαλο, ἀλλὰφωτίστηκεκαὶ δέχθηκε ἀπευθείας τὴ συµπαντικὴ ζωτικὴ ἐνέργεια καὶ ἐγκαινίασε ἔτσι µία µεσσιανικὴ ἐποχὴ τῆς ἐπικράτησης τῆς ὑγείας καὶ εὐτυχίας σ’ αὐτὸ τὸν ταλαίπωρο κόσµο, ἀρκεῖ οἱ ἄνθρωποι νὰ δεχθοῦν νὰ ἀνέβουν σ’ αὐτὴ τὴν κιβωτὸ σωτηρίας – ἰδανικῆς κοσµικῆς πραγµατικότητας τοῦ Ρέϊκι.

Καὶ µόνο αὐτὲς οἱ δύο παραπάνω διαπιστώσεις ἀρκοῦν νὰ δώσουν ἀπάντηση στὸ ἐρώτηµα τοῦ τίτλου.

Θὰ ἤθελα ὅµως νὰ προσθέσω καὶ ἄλλα χαρακτηριστικὰ σηµεῖα:

Ὁ πιστὸς Ὀρθόδοξος χριστιανὸς ὁπωσδήποτε δέχεται ὅτι ὁ Χριστὸς «εἶναι ἡ ζωή» καὶ ἑποµένως καὶ ἡ πηγὴ κάθε θεραπείας. Ὑπάρχει, κάπου ἔστω, µία ἀναφορά, ὅτι τὸ Ρέϊκι ἀσκήθηκε ἢ ἀσκεῖται ἐν ὀνόµατι τοῦ Χριστοῦ; Ἐφόσον ὅλες οἱ θεραπεῖες στὴν ὀρθόδοξη παράδοση γίνονται ἐν ὀνόµατι τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐφόσον ἡ ἐνέργεια ποὺ φέρνει τὴ θεραπεία, εἶναι ἡ ἄκτιστη ἐνέργεια τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, πῶς στὸ Ρέϊκι γίνεται ἀναφορὰ σὲ µία παγκόσµια ζωτικὴ ἐνέργεια ὡς ἀπρόσωπη ἐνέργεια;Τί σηµαίνει παγκόσµια ζωτικὴ ἐνέργεια;Εἶναι ἐνέργεια ὑλική, κτιστή, δηλ. συνδέεται µὲ τὴν ὑλικὴ κτίση (βλ. τὸν ὁρισµό: «"Ρέϊ- κι" σηµαίνει "συµπαντικὴ ζωτικὴ ἐνέργεια", ἢ ἐνέργεια τῆς ζωῆς ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸ σύµπαν»;

Σ’ αὐτὸ ἀντίκειται, ὅτι, σύµφωνα µὲ τὶς τοποθετήσεις τῶν ὀπαδῶν του, τὸ Ρέϊκι «ρέει µὲ τὴ δική του ἐσωτερικὴ εὐφυΐα γιὰ τὸ Ἀνώτερο Καλό», δηλ.φαίνεται, ὅτι διαθέτει νοῦ.Ὑπερβαίνει προφανῶς τὶς δυνατότητες τῶν λογικῶν κτισµάτων τοῦ Θεοῦ, τῶν ἀνθρώπων. ∆ιαφορετικὰ δὲν θὰ τὸ εἶχαν ἀνάγκη οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴ θεραπεία καὶ εὐτυχία τους.

Τελικά, ποιὰ οὐσία εἶναι ἡ πηγὴ αὐτῆς τῆς παγκόσµιας ζωτικῆς ἐνέργειας τοῦ Ρέϊκι; Πρόκειται γιὰ πνεύµατα, ποὺ ἀκολουθοῦν δικές τους σκοπιµότητες, πρόκειται γιὰ µία ἀπρόσωπη θεία οὐσία ὅπως π.χ. τὸ Μπράχµαν τῶν Ἰνδουιστῶν (βλ : Ρέϊκι «εἶναι ἡ δηµιουργὸς καὶ κινητήρια δύναµη τοῦ σύµπαντος,µποροῦµε νὰ ποῦµε πώς τὸ "Ρέϊ" εἶναι ἡ Ὑπέρτατη Ἀρχή, τὸ Θεϊκὸ Στοιχεῖο»;

Στὸ Ρέϊκι ἀναφέρεται σὲ πλεῖστα σηµεῖα, ὅτι ὑπηρετεῖ τὴν αὐτοθεραπεία. Μία τέτοια πρακτικὴ θὰ µποροῦσε νὰ στηριχτεῖ στὴν ὀρθόδοξη ἁγιοπατερικὴ παράδοση; Ἡ µύηση στὸ Ρέικι δὲν προϋποθέτει εἰδικὲς ἱκανότητες ἢ περιορισµούς. Ὁ καθένας εἶναι δεκτικὸς τῆς µεθόδου, θεωρεῖται «ἔµφυτη ἱκανότητα καὶ ... γενετήσιο δικαίωµα ὅλων τῶν ἀνθρώπων» καὶ ἡ ἱκανότητα αὐτή, ὅταν ἔχει πλέον γίνει ἡ µύηση, δὲν χάνεται πιὰ σὲ ὅλη τὴν ζωή ἀνεξάρτητα, ἀπ’ ὅτι φαίνεται, ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς ποὺ ἀκολουθεῖ στὴ συνέχεια ὁ µυηµένος.

Ἐπίσης οἱ µυήσεις στοὺς τρεῖς βαθµοὺς συνοδεύονται ἀπὸ µία περίοδο καθαρισµοῦ(21 µέρες γιὰ τὸν πρῶτο, τρεῖς µῆνες γιὰ τὸν δεύτερο καὶ ἀρκετοὺς µῆνες ἢ καὶ χρόνια γιὰ τὸν τρίτο βαθµό).

Χαρακτηριστικὸ τοῦ καθαρισµοῦ εἶναι ὅτι«συµβαίνει ἀπὸ µόνος του, αὐτόµατα, δὲν χρειάζεται νὰ κάνεις τίποτα, γιὰ νὰ συµβεῖ. Τὸν προκαλεῖ ὁ συντονισµός, τὸ ἄνοιγµα τῶν ἐνεργειακῶν καναλιῶν».

Χρειάζεται µόνο «ἐµπιστοσύνη στὸ Ἀνώτερο Καλὸ καὶ στὴ ροὴ τῆς ζωῆς» καὶ τότε ὁ καθαρισµὸς εἶναι «µία µοναδικὴ εὐκαιρία γιὰ ἀπαλλαγὴ καὶ ἐξέλιξη!» . Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα σὲ συνδυασµὸ µὲ τὴν παραπάνω δήλωση τοῦ Οὐσούι, ὅτι τὸ Ρέϊκι εἶναι σὲ θέση νὰ θεραπεύσει κάθε ψυχολογικὴ καὶ σωµατικὴ νόσο καὶ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν εὐτυχία, δὲν ἀποτελοῦνἐπανάληψη τῆς δελεαστικῆς πρότασης τοῦ Σατανᾶ σὲ µορφὴ φιδιοῦ στὸν παράδεισο στὴν Εὔα γιὰ αὐτοθέωση, νὰ τρώει ἀπὸ τὸν ἀπαγορευµένο καρπὸ καὶ νὰ γίνει µὲ τὸν τρόπο αὐτό, χωρὶς ὑπακοὴ καὶ ἐξάρτηση ἀπὸ τὸν Θεό, Θεὸς (Γέν. 3, 4-6); Πολὺ χαρακτηριστικὴ ὡς πρὸς τὸν ἰδεολογικὸ προσανατολισµὸ τοῦ Ρέϊκι εἶναι καὶ ἡ ἀφίσα γιὰ τὸ 8ο φεστιβὰλ Ρέϊκι ποὺ φέρει στὸ κέντρο τὸ ταοϊστικὸ σύµβολο Γὶν - Γιάνγκ.

Πηγή: (Από τον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 2107), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Την 21η Νοεμβρίου 2012, τη προτάσει της ΑΘΜ του Πατριάρχου Αλεξανδρείας, εξελέγη παμφηφεί υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου πρώτος Επίσκοπος της Ιεράς Επισκοπής Μπραζαβίλ και Γκαμπόν, χειροτονηθείς εις Αρχιερέα την 2α Δεκεμβρίου 2012 υπό του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου κ.κ.Θεοδώρου Β’ στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αλεξανδρείας, όπου διηκόνισε ως Ιερατικώς Προϊστάμενος κατά τά έτη 2006-2012.

Πηγή: Ακτίνες

Για δυόμισυ χρόνια, ο Steven Hassan υποβαλλόταν σε πλύση εγκεφάλου από τη σέκτα Ενωτική «Εκκλησία» του Μουν. Αυτή είναι η εμπειρία του όπως την περιγράφει ο ίδιος. 

Θεωρώ ότι είμαι ένας ανεξάρτητος στοχαστής. Ήμουν άριστος φοιτητής. Μπήκα στο Λύκειο υπερπηδώντας την τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Πήγα με το ποδήλατο από τη μία μέχρι την άλλη άκρη της Αμερικής όταν ήμουν 16 χρόνων. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήμουν ευάλωτος σε πλύση εγκεφάλου από μια καταστροφική λατρεία (σέκτα – cult).

Ήμουν 19 χρόνων και ήταν η αρχή του εαρινού εξαμήνου στο κολλέγιο, όταν τρείς γυναίκες οι οποίες από το ντύσιμο έμοιαζαν σαν φοιτήτριες, ρώτησαν αν μπορούσαν να καθήσουν στο τραπεζάκι μου στην καφετέρια. Κατά κάποιο τρόπο, σαν να με φλέρταραν.

Κουβεντιάζοντας, μου είπαν ότι ήσαν μέλη ενός φοιτητικού κινήματος που προσπαθούσαν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για τον άνθρωπο. Τις ρώτησα, «μήπως είστε μέλη κάποιας θρησκευτικής ομάδας;» και αυτές μου απάντησαν, όχι. Αλλά, ούτε μου είπαν ότι ήσαν άγαμες και ότι ο αρχηγός Μουν επρόκειτο να ταιριάζει ζευγάρια και να τους υπαγορεύει με ποιόν θα έκαναν σεξ. Αν το ανέφεραν, θα τους έλεγα: «Είστε τρελλές, αφήστε με ήσυχο». Το λέω αυτό για να τονίσω το σημείο σχετικά με την εξαπάτηση: Οι άνθρωποι δε πάνε, εν γνώσει τους, να ενταχθούν σε μια καταστροφική λατρεία. Πού να ήξερα ότι μέσα σε λίγες εβδομάδες θα εγκατέλειπα το σχολείο, θα δώριζα τις αποταμιεύσεις μου, θα θεωρούσα τον Μουν σαν τον πραγματικό μου πατέρα και τους γονείς μου σαν τον διάβολο. Ούτε καν πίστευα στο διάβολο, μέχρι που μπήκα στην οργάνωση.

Δεν είχα ξανακούσει για την οργάνωση του Μουν, ούτε γνώρισα τον ίδιο προσωπικά, παρά ύστερα από μερικών εβδομάδων «κατήχηση». Αυτοί οι άνθρωποι με πήραν μια Παρασκευή βράδυ και με οδήγησαν σε ένα πολύ ακριβό αρχοντικό σπίτι, το οποίο όπως αποδείχθηκε ήταν ένα από τα κεντρικά τους γραφεία. Καθώς περνούσε το αυτοκίνητο την πύλη, μου είπαν: «Παρεπιπτόντως, θα έχουμε ένα κοινό «εργαστήριο» / σεμινάριο με την «Ενωτική Εκκλησία». Αντέδρασα λέγοντας ότι κανένας δεν μου ανέφερε τίποτε για «εργαστήριο» ή σεμινάριο ή εκκλησία. Τότε εφάρμοσαν την κλασσική τεχνική ελέγχου του νου: αντέστρεψαν τους όρους και στράφησαν εναντίον μου. «Πού είναι το πρόβλημα»; μου είπαν. «Είσαι στενοκέφαλος; Δεν έχεις ανοικτό μυαλό»;

Με έβαλαν σε ένα κοιτώνα, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Λογάριαζα να φύγω από εκεί την επόμενη κιόλας μέρα, αλλά το πρωί μου είπαν ότι το βαν είχε ήδη φύγει. Είπαν ότι αν δεν έμενα θα το μετάνοιωνα για όλη μου τη ζωή και στη συνέχεια μου μιλούσαν ιδιαιτέρως για 40 μέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν επιτρεπόταν οποιαδήποτε επικοινωνία με τους φίλους ή την οικογένεια μου.

Κάθε βράδυ έπρεπε να γράφουμε τις εντυπώσεις μας. Στο τέλος της τελευταίας μέρας έγραψα: «Είμαι τόσο συνεπαρμένος που δεν μπορώ να γράψω τίποτε αυτή τη στιγμή». Ένοιωθα ότι το πνεύμα μου είχε διευρυνθεί τόσο πολύ που κόντευε να εκραγεί. Στις διαλέξεις τους μου μετέδωσαν την πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα έφτανε στο τέλος της, ότι ο Θεός θα έστελλε το Μεσσία και ότι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα γινόταν σε τρία χρόνια. Εγώ, τι ήθελα να κάνω; Ήθελα να είμαι μέρος αυτού του μεγάλου και δοξασμένου πράγματος ή ήθελα να είμαι τόσο εγωιστής και να επιστρέψω στη ζωούλα μου;

Μέσα σε τρεις μήνες είχα γίνει αρχηγός μιας καταστροφικής λατρείας (cult). Είχα μπλέξει τόσο βαθειά που έφτασα στο σημείο να με ρωτούν ποιά χώρα ήθελα να κυβερνώ όταν θα κυριεύαμε όλο τον κόσμο...

Έμεινα μέσα στην οργάνωση για δύομισι χρόνια. Εργαζόμουν 21 ώρες την ημέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, ενώ για προσευχή  2-3 ώρες. Περνούσα τη μέρα κάνοντας δημόσιες σχέσεις ή διαλέξεις σε ομάδες, στρατολόγηση νέων μελών και συγκέντρωση χρημάτων. Είχαν πει στο κάθε μέλος της ομάδας μου ότι έπρεπε να βγάζουν τουλάχιστον εκατό δολλάρια την ημέρα, διαφορετικά δεν επιτρεπόταν να κοιμηθούν. Σαν καλός αρχηγός, αφού εκείνοι δεν κοιμούνταν, δεν μπορούσα ούτε εγώ να κοιμηθώ. Όταν σφήνωσα το βαν που οδηγούσα, στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, διαπίστωσα ότι ήμουν άυπνος για τρία συνεχόμενα εικοσιτετράωρα.

Μου έδωσαν μαγνητοφωνημένες ομιλίες του Μουν να ακούω ενώ ανάρρωνα στο νοσοκομείο μετά το δυστύχημα, αλλά τι άλλο μπορείς να κάνεις τόσες ώρες. Έξω και μακρυά από το ελεγχόμενο περιβάλλον πεθύμησα πολύ τη μικρή μου αδελφή. Της τηλεφώνησα και της είπα ότι είχα ένα ατύχημα. Το είπε στην υπόλοιπη οικογένειά μου.

Κάλεσαν πρώην μέλη της οργάνωσης για να μου μιλήσουν. Ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία επειδή είχα «προγραμματιστεί» να φοβάμαι το διάβολο και όποιον κατέκρινε τον Μουν. Νόμιζα ότι ήταν μια δοκιμασία της αφωσίωσης μου στην οργάνωση και δεν παραδεχόμουν ότι είχα υποστεί πλύση εγκεφάλου.

Κάποια στιγμή ο πατέρας μου δάκρυσε και μου είπε: «Τι θα έκανες αν ο γιος σου εγκατέλειπε τις σπουδές του και διέκοπτε κάθε επαφή;». Αισθανόμουν ότι ειλικρινά νοιαζόταν για μένα αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήθελα να φύγω από την οργάνωση ή ότι έπαψα να θεωρώ τον Μουν ως το Μεσσία. Με παρακάλεσε να τους ακούσω για τις επόμενες πέντε μέρες και αν τελικά επέμενα να πάω πίσω, τότε θα με έπαιρνε ο ίδιος. Ήθελα να τους αποδείξω ότι δεν είχα υποστεί πλύση εγκεφάλου, αλλά την πέμπτη μέρα, μόλις συνειδητοποίησα ότι ο αρχηγός Μουν ήταν ένας ψεύτης, λες και ένας χάρτινος πύργος κατέρρευσε μέσα μου. Τρομοκρατήθηκα.

...Για τρεις μήνες μετά τον απο-προγραμματισμό μου (deprogramming) δεν έκανα τίποτε. Απλά προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω ποιός ήμουν και τι πίστευα. Στη συνέχειασυνειδητοποίησα ότι ήθελα να μιλήσω δημόσια για την εμπειρία μου, για το πως δουλεύουν αυτές οι οργανώσεις ώστε να βοηθήσω και να προστατεύσω άλλους ανθρώπους.

Συνέντευξη από Emine Saner - The Guardian

Μετάφραση-Επιμέλεια: Ελένη Ζήνωνος

Πηγή: The Guardian, Π.Ε.Γ, Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Σχετικά άρθρα:

1. Sun Myung Moon: Ο θάνατος ενός γκουρού

ΔΙΑΤΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΑΧΘΗ ΣΧΕΤΙΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΣΕΙΣ;

Α΄

Ἡ πληγὴ αὐτὴ – οἱ µασόνοι κληρικοὶ - στὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, πυορροεῖ ἀπὸ χρόνων πολλῶν. Ἀπὸ τὰ τέλη ἤδη τοῦ προπερασµένου αἰώνα (εἰς τὰ 1882) ἀποκαλύπτουν οἱ τέκτονες τὴν πρώτη µύηση, τὴν εἰσδοχὴ δηλαδὴ ἐπισήµου - ὅπως δηλώνουν - κληρικοῦ στὴν Στοά τους, γενικότερα στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο! Καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις γιὰ τὴν ἀναζήτηση καὶ ἀποκάλυψη τοῦ ψεύδους ἢ τῆς ἀλήθειας τῆς µασονικῆς ἐκείνης ἀναφορᾶς δὲν ἔγιναν. Ζῶντος τοῦ ἐπισήµου ἐκείνου κληρικοῦ!

Τέτοιες ἀναφορὲς γιὰ µυήσεις κληρικῶν µας εἰς τὴν Μασονία ἔχουµε δεκάδες ὁλόκληρες, ἔκτοτε καὶ ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις, παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν διατάσσονται! Μόνο διαψεύσεις κατὰ καιροὺς γίνονται, τόσον ἀπὸ τοὺς «κατηγορούµενους» ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν κεντρικὴ ἐκκλησιαστικὴ Ἡγεσία µας. Ἀλλὰ οἱ διαψεύσεις τῶν σεβαστῶν κληρικῶν µας διαψεύδονται ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τοὺς τέκτονες διὰ τῆς δηµοσιεύσεως, πάλι καὶ πάλι, σειρᾶς ὁλόκληρης ὀνοµάτων, κάποτε δὲ καὶ µετὰ σχετικῶν φωτογραφιῶν!

Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε;

Ποιοὺς λοιπὸν νὰ πιστέψουµε; Τοὺς µασόνους ἢ τοὺς «καταγγελλόµενους» κληρικούς µας καὶ τὴν ὑψηλὴ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση; Μὰ τοὺς δεύτερους βεβαίως θὰ θέλαµε νὰ πιστέψουµε, ἀφοῦ «χείλη Ἀρχιερέων δὲν ψεύδονται», βεβαιότατα. Ἀλλὰ οἱ τέκτονες ἐπιµένουν. –Ναί, γράφουν, καὶ εἶπαν στὴν τηλοψία: ὑπάρχουν στὶς τάξεις µας κληρικοὶ µασόνοι! Ἀλλὰ - ἐπαναλαµβάνουµε γιὰ τρίτη φορά - ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις καὶ πάλι δὲν διατάσσονται. Τὸ πρόβληµα ἔτσι σέρνεται. Οἱ συνέπειες εἶναι σοβαρές. Ὁ δὲ σχετικὸς Συγκρητιστικὸς Οἰκουµενισµὸς καλπάζει ἤδη, τόσον ἐκτὸς ὅσον καὶ ἐντὸς τῶν τειχῶν µας. Οἱ δὲ ἀναφερόµενοι κατὰ καιροὺς ὡς µασόνοι, σεβαστοὶ κατὰ τὰ ἄλλα Ἀρχιερεῖς µας, ὑπῆρξαν πρωτοπόροι τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ Οἰκουµενισµοῦ. Ἡ γενικότερη βλάβη εἶναι δηλαδὴ ὑπαρκτὴ καὶ συνεχῶς βαθαίνει, κατὰ τὰ ἡµέτερα δόγµατα.

Οἱ νέοι ἐνηµερώνονται τώρα.

Ἐπιπροσθέτως, κατὰ τοὺς χρόνους ἐτούτους, οἱ νέοι διὰ τοῦ ∆ιαδικτύου ἐνηµερώνονται γρήγορα γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικά µας ζητήµατα, ὅσοι ἐνδιαφέρονται, καὶ εἶναι πολλοί, εἶναι δὲ ἡ ἀφρόκρεµα τῆς νεολαίας µας. Καὶ βλέπουν στὸ ∆ιαδίκτυο νὰ ἀναρτῶνται ἀκόµη καὶ φωτογρα- φίες κληρικῶν µας µὲ στολὲς µασονικῶν ἱπποτικῶν ταγµάτων, καὶ τὰ λοιπὰ παρεµφερῆ καὶ ἀπαράδεκτα, χωρὶς νὰ γίνεται τίποτα!  Ἢ νὰ λαµβάνουν κατὰ καιροὺς µερικοὶ κληρικοί µας (γιὰ τοὺς πτωχούς τους) ἀπὸ τεκτονικὰ ἱδρύµατα καὶ Στοὲς λίγα χρήµατα ἢ καὶ δέµατα, στέλνοντας ἐν συνεχείᾳ εἰς τοὺς µασόνους αὐτοὺς εὐχαριστήριες ἐπιστολές.  Τὶς ὁποῖες δηµοσιεύουν, βεβαιότατα, οἱ τέκτονες, πρὸς µεγάλην χαρὰ - καὶ σκοπούµενη προβολὴ - τῶν τεκτονικῶν ἱδρυµάτων τους. ∆ικαιολογηµένα, ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τους. Οἱ δὲ χριστιανοὶ ποὺ τὰ «βλέπουν», διαποροῦντες κινοῦν τὴν κεφαλήν τους γιὰ τὴν «ἀφέλεια» τῶν κληρικῶν µας ἐκείνων. Καὶ διερωτῶνται: Ἀφελεῖς εἶναι οἱ κληρικοὶ µας αὐτοὶ ἢ µήπως καὶ συµµετέχουν εἰς τὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων;

«Παράσηµα» ἐκκλησιαστικὰ σὲ µασόνους;

Φθάσαµε ἔτσι στὸ σηµεῖο νά «παρασηµοφοροῦνται» ἀπὸ κληρικοὺς κάποιοι τέκτονες, τὴν ἴδια στιγµὴ ποὺ γιὰ τὴν ἑδραία τους Πίστη οἱ «Νικόλαοι Σωτηρόπουλοι» ἀφορίζονται! (καὶ ἄλλοι «παραµερίζονται») Ζητᾶτε νὰ σᾶς ποῦµε ὀνόµατα τρανταχτὰ παρασηµοφορούντων κληρικῶν καὶ παρασηµοφορούµενων µεγαλοµασόνων; Ὅσα θέλετε! Καὶ µὲ φωτογραφίες, ἐνίοτε! Ἀλλὰ δὲν ἔχει αὐτὸ νόηµα. Ἀνακρίσεις λοιπόν. Κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς Ἀνακρίσεις νὰ γίνονται. Καὶ ἂν οἱ τεκτονικὲς δηλώσεις εἶναι ψευδεῖς, ἂν δηλαδὴ οἱ µασόνοι δὲν προσκοµίζουν γραπτὰ στοιχεῖα ἢ ἄλλες, ἀξιόπιστες µαρτυρίες, ὅτι οἱ κληρικοὶ τοὺς ὁποίους ἀναφέρουν ὡς «ἀδελφοὺς» των εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε νὰ λαµβάνουν τὰ ἐπίχειρα τῶν συκοφαντιῶν τους. Ἂν πάλι οἱ διαψεύδοντες κληρικοὶ ψεύδονται καὶ εἶναι πράγµατι µασόνοι, τότε ἡ ἐκκλησιαστική µας ∆ιοίκηση νὰ πράττει τὰ καθ’ ἑαυτήν, συµφώνως πρὸς τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέσµια.

Ἡ µασονικὴ περιγραφὴ τῆς πρώτης µυήσεως κληρικοῦ (1882)

Γιὰ λόγους ἱστορικούς, τώρα, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἐπισηµάνουµε τὴν ταραχή, τὶς συνέπειες τῆς εἰσόδου κληρικῶν µας - καὶ γενικότερα χριστιανῶν - στὶς Στοὲς τῶν τεκτόνων θὰ παρουσιάσουµε ἐδῶ τὸ τί ἔγραψαν αὐτοὶ οἱ τέκτονες στὸ ἐπίσηµο περιοδικό τους γιὰ τὴν πρώτη εἰσδοχὴ κληρικοῦ στὶς Στοές τους, ἐπισυµβάσης τὸ 1882, στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο (Ἀθήνα). ∆ιαβάζουµε λοιπὸν στὸ τεκτονικὸ περιοδικό, φρίττοντες, τὰ ἑξῆς θλιβερότατα. Τίτλος τοῦ δηµοσιεύµατος ἐκείνου εἶναι:

ΤΕΛΕΤΗ ΜΥΗΣΕΩΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ

Καὶ ἐν συνεχείᾳ: Μεγαλοπρεπὴς καὶ ἐπιβάλλουσα [ἐπιβλητικὴ] ἀπέβη τελευταία τις πρὸς µύησιν συνεδρίασις τῆς Στοᾶς ὁ Πυθαγόρας. Ἐπίσηµος κληρικὸς ὡδηγήθη κατὰ τὰ κεκανονισµένα ἐντός τῆς Στοᾶς, µετὰ θάρρους καὶ εὐσταθείας εἰς τὰς συνήθεις τοῦ Σεβασµίου [τοῦ προέδρου τῆς Στοᾶς] ἐρωτήσεις ἀπαντῶν καὶ τὸν νενοµισµένον ὅρκον ὠµόσας [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός, ὁ Ἀρχιµανδρίτης!] καὶ εἴτα ἕνα ἕκαστον ἀλληλοδιαδόχως ἀσπασθείς, ἁπάντων µετὰ κατανύξεως ἱσταµένων. Ἀφοῦ ὁ Σεβάσµιος ἀνέπτυξε ἁρµοδίως ὡραίαν περιληπτικὴν διδασκαλίαν τοῦ Α΄ βαθµοῦ ὁ µὲν ἀδελφὸς Ἀλεξανδρόπουλος [µεγαλοµασόνος] ἀπήγγειλεν ἀνάλογον πρὸς τὴν τελετὴν λογίδριον, ὁ δὲ νέος ἀδελφός, [ὁ «ἐπίσηµος» κληρικός!] ἐν ἱερᾷ συγκινήσει ἐξεδήλωσε τὴν εἰλικρινῆ χαράν του καὶ ὑπεσχέθη τὴν ἔνθερµον ἀρωγήν του, πρὸς τοὺς ὑψηλούς τῆς [µασονικῆς] ἀδελφότητος σκοπούς…

Καὶ ὁ ἀξιωµατοῦχος τῆς Στοᾶς συνεχίζει: …∆ιὰ πρώτην φορὰν ὁ ἡµέτερος Πυθαγόρας ἡ Στοὰ τῶν Ἀθηνῶν, ἡ πρωτεύουσα Στοὰ τῆς Ἑλλάδος ἔχει τὸ εὐτύχηµα νὰ χαιρετίση εἰς τοὺς κόλπους της ἀποδεχοµένη, θεράποντα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας [!]. Ὁ οἰωνὸς εἶναι ἄριστος. Ἡ θαρραλέα ἐµφάνισις καὶ ἡ θερµὴ ὑποδοχὴ τοῦ λογίου κληρικοῦ ἔσεται πρόδροµος καὶ ἀπωτέρου µεγαλείου διὰ τε τὸν ἐλευθεροτεκτονισµόν, ὅστις δεῖται ὁµολογουµένως τῆς συνδροµῆς ὅλων τῶν κοινωνικῶν τάξεων καὶ ὅλων τῶν ἐπιστηµονικῶν κύκλων, καὶ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν [τὸ µελλοντικὸ «µεγαλεῖο»!], ἥτις ἐπίσης ὁµολογουµένως δεῖται διαρρυθµίσεως (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 353-358)…

Ἐνδιάµεσο σχόλιο τοῦ ὑπογράφοντος.

Τὰ προαναφερθέντα ἐκεῖνα λόγια τοῦ µασόνου κατὰ τὴν πρώτη µύηση κληρικοῦ στὸν ἀθηναϊκὸ χῶρο ἦταν «προφητικά». ∆ιότι 1) ἐπακολούθησαν καὶ ἄλλες µυήσεις «λογίων» ἐπίσης κληρικῶν µας, ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων µάλιστα δι᾽ ἐπισήµου ἐπιστολῆς του ἐντάσσει µεγαλοτέκτονα «εἰς τὴν γενναίαν καὶ τετιµηµένην παρεµβολὴν τῶν συµµετόχων καὶ συνεργατῶν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας ἐν τῇ προσπαθείᾳ αὐτῆς εἰς προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν» (Ἴδε πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας πρὸς Μελισσαρόπουλο» (στὸν «Ὀρθ. Τύπο» ἀπὸ 2/10/ ἕως καὶ 16/10/2015) τρία ἐνδελεχῆ ἄρθρα), δίδοντας εἰς αὐτὸν καὶ ἀναφορὰν περὶ τῶν σχετικῶν πρὸς τοῦτο ἐνεργειῶν του, 2) ἐµφανίστηκαν «µεταπατερικὲς» θεωρίες στὸν χῶρο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας µας, καί, 3) ἡµέτεροι κληρικοὶ συνεχίζουν - ἀγαλλοµένῳ στόµατι - ἀτελευτήτως τὶς «συζητήσεις» εἰς τὸ Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» (καὶ ἀλλοῦ), µὲ ὁµοτράπεζους - καὶ ἰσότιµους - ἀκόµη καὶ ὁµάδες αἱρετικῶν (καὶ ἀντιτριαδιστῶν, παλαιότερα)!

Οἱ «προοδευτικὲς» διαρρυθµίσεις λοιπὸν στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας µας ποὺ εὐχήθηκε καὶ «διεῖδε» ὁ τέκνων ἐκεῖνος, τότε - τὸ 1882, ἐντός τῆς Στοᾶς - ἔρχονται, ἦλθαν καὶ σίγουρα θ’ ἀκολουθήσουν κι ἄλλες, παρόµοιες ἢ καὶ χειρότερες διαρρυθµίσεις στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πολιτείας ὁµοῦ, ἔτσι ὥστε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυµος (Λιάπης) µὲ πόνον ψυχῆς νὰ κραυγάζει, πάλι καὶ πάλι: - «Μὲ ποιὸ θράσος ζητᾶτε τὴν κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν, τῆς προσευχῆς, τοῦ ἐκκλησιασµοῦ;» («Ὀρθόδοξος Τύπος» 4/9/2015)

Σηµεῖα τῶν καιρῶν ὅλ’ αὐτά.

Τί «ἔπαθε» λοιπὸν (ἐθελουσίως) ὁ κληρικὸς µας ἐκεῖνος κατὰ τὴν µύησιν του εἰς τὴν Στοὰν τῶν τεκνόνων;

«Ἔπαθε» ὅσα ἀκριβῶς καὶ ἐπισηµότατα εἰς τὰ µασονικὰ Τυπικὰ ἀναφέρονται, δηλαδή: -Τὸν ὁδήγησαν σ’ ἕνα στενό, µισοσκότεινο καὶ χωρὶς παράθυρα µὲ µαύρους τοίχους δωµάτιο, γιὰ νὰ συντάξει τὴν «πνευµατική» του διαθήκη, τὴν ὁποία σὲ λίγο παρέλαβαν καρφώνοντάς την στὴν αἰχµὴ ξίφους! Εἶδε στὸν σκοτεινὸ αὐτὸν θάλαµο - µεταξὺ ἄλλων - ἕνα βαλσαµωµένον πετεινὸ καὶ ἀνθρώπινο κρανίο, ἀπὸ τὶς κόγχες τῶν ὀφθαλµῶν τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο (τεχνητὸ) φῶς. Ἐν συνεχείᾳ: -Μ’ ἕνα µαῦρο πανὶ τοῦ ἔδεσαν καὶ τὰ δύο του µάτια. -Ἀφήρεσαν ἀπὸ τὰ ἐνδύµατά του ΟΛΑ τὰ µεταλλικὰ ἀντικείµενα, δηλαδὴ κέρµατα, ρολόϊ, τυχὸν δαχτυλίδια, σταυρούς -Ἄρχισαν νὰ τὸν ξεγυµνώνουν (τὸν «ἐπίσηµο» ἐκεῖνον κληρικόν, ὅπως καὶ κάθε µυούµενον!), δηλαδὴ τοῦ γύµνωσαν τὸ ἀριστερὸ στῆθος (σὺν τοῖς ἄλλοις γιὰ νὰ βεβαιωθοῦν ὅτι δὲν ἦταν γυναίκα!), τοῦ σήκωσαν ἕως πάνω ἀπὸ τὸ γόνατο τοῦ δεξιοῦ του ποδιοῦ τὸ παντελόνι, τοῦ ἔβγαλαν τὰ παπούτσια, τοῦ φόρεσαν στὸ δεξιὸ πόδι µία µαύρη παντόφλα, ἐνῷ κατὰ τὸ ἀριστερὸ τὸν ἄφηναν νὰ εἶναι ξυπόλητος (Στὰ «Τυπικὰ» µυήσεως στὸν Α’ τεκτονικὸ βαθµό, παλαιὰ καὶ νεώτερα, καθὼς καὶ εἰς τὰ κείµενα τεκτόνων: Ἰωάννου Μαργαρίτου Ἰωαννίδου, Τεκτονικὰ Θέµατα, ἔκδοσις Σεβάσµιας Στοᾶς «∆ηµήτριος Μαργαρίτης», Θεσσαλονίκη, Τιµ. Βρατσάνου, Τὸ βιβλίο τοῦ µαθητοῦ, Ἀθῆναι 1953, Ἀχιλλέως Ξενάκη, τέκτονος 30ου, Φροντιστήρια εἰς Α’ βαθµὸν τὸ Ἐγκόλπιον τοῦ Τέκτονα Μαθητῆ, µετὰ προλόγου τοῦ Μεγάλου ∆ιδασκάλου αὐτοῦ Ν. Παναγόπουλου, καὶ πολλάκις ἀλλοῦ).

Ἡ τελετὴ µυήσεως τοῦ ἀφελοῦς ἐκείνου Ἀρχιµανδρίτη - ὅπως καὶ κάθε ἄλλου εἰσερχόµενου στὴ Μασονία - ἦταν µακρὰ καὶ σχολαστική. Γιὰ νὰ µὴ πολυλογοῦµε, ἰδοὺ ὀλίγα ἀκόµη, ὄχι τῆς νοσηρῆς φαντασίας «συν ωµοσιολόγων» ἀποκυήµατα, ἀλλὰ ἔτσι ὅπως τὰ ἀντλοῦµε ἀπὸ ἐπίσηµα τεκτονικὰ τυπικά. Ἰδοὺ τί διαβάζουµε σ’ ἕνα τέτοιο: «… Στερηθείς τῶν µετάλλων του [κάθε µυούµενος], γυµνωθείς καὶ µὲ τοὺς ὀφθαλµοὺς στερεῶς κεκαλυµµένους, φέρων σχοινίον ἀπὸ τοῦ λαιµοῦ, σύµβολον τῆς ὀµφαλικῆς λωρίδος τοῦ νεογεννήτου, ὁ ὑποψήφιος διὰ µέσου ἐµποδίων, κρότων καὶ ταραχῶν, συµβόλων τῶν δυσκολιῶν διὰ τὴν ἀπόκτησιν τῆς Γνώσεως καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τοῦ φωτὸς ὁδηγεῖται πρὸ τῆς θύρας τοῦ [µασονικοῦ] Ναοῦ, τὴν ὁποία κρούει ἀτάκτως [καὶ ὄχι συνθηµατικά] … ∆ιὰ νὰ διέλθη τὸ κατώφλιον τοῦ Ναοῦ, ὀφείλει νὰ κύψη µέχρι τοῦ δαπέδου…» («Τεκτονικὰ θέµατα, τυπικὸν ἐπεξηγηµατικὸν τοῦ Α´ Συµβολικοῦ Βαθµοῦ», σελ. 9, Ἀλεξάνδρεια, 525 (1925;)).

Ἀρχίζουν µετὰ οἱ ἐντός τῆς Στοᾶς τελετουργικὲς περιοδεῖες τοῦ µυουµένου ἐν µέσῳ φλογῶν, ἐµποδίων καὶ κρότων, ἕως τῆς στιγµῆς ποὺ οἱ ὀφθαλµοὶ του ξεσκεπάζονται καὶ «βλέπει τὸ τεκτονικὸ φῶς». Ὁ νεοµύητος ἔτσι «ἀναγεννᾶται» µασονικῶς, γίνεται «νέος» ἄνθρωπος πλέον, «τέκνον τοῦ φωτός», µασόνος κανονικὸς δεσµευµένος µὲ ὅρκους βαρεῖς.

Τί σηµαίνουν λοιπὸν ὅλ’ αὐτά;

Κατὰ τὴν γνώµη µας ὡς χριστιανῶν ἐρευνητῶν, µὲ ὅλα ἐτοῦτα, τὸ βάπτισµα τῶν χριστιανῶν ἀµαυρώνεται. Ἂν ὁ µυηθείς εἶναι κληρικός, τότε ἀµαυρώνεται, βεβηλώνεται καὶ αὐτὴ ἡ ἱερωσύνη του. Μὲ δύο λόγια: ὁ χριστιανὸς «ξεβαφτίζεται» (∆ιότι κατὰ τὶς µασονικὲς διδασκαλίες ὁ Σκοτεινὸς Θάλαµος στὸν ὁποῖο εἰσάγεται ὁ µυούµενος συµβολίζει τὴν Μητρικὴ κοιλότητα ἀπ’ τὴν ὁποία βγαίνοντας τὸ ἔµβρυο [ἐν προκειµένῳ ὁ µυούµενος] βλέπει τὸ φῶς καὶ τὴ ζωή. Ὅταν ὁ ∆όκιµος βγαίνει ἀπὸ τὸν Σκοτεινὸ θάλαµο, ἀτενίζει τὸ Φῶς τῆς Σοφίας καὶ µπαίνει στὴν Τεκτονικὴ Ζωή, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν Ἀλήθεια. (Ἀχιλλέα Ξενάκη, 30ο, ὅπως παραπάνω σελ. 33).

Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τὰ ἀµέσως παραπάνω εἶναι ἐντελῶς βλάσφηµα γιὰ κάθε βαπτισµένον χριστιανόν. Τὸν «ξεβαπτίζουν»!), ὁ δὲ κληρικὸς ποδοπατεῖ µὲ βαναυσότητα τὴν ἱερωσύνη του! Στὸ σηµεῖο αὐτὸ κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες µας εὐλαβούµενοι τὸ ράσο θὰ µποροῦσαν ἐνδεχοµένως νὰ διερωτηθοῦν καὶ νὰ ἐρωτήσουν: -Μήπως ὅµως δὲν ἔγιναν στὸν ἱερέα ἐκεῖνον ὅλες οἱ φοβερὲς δοκιµασίες ποὺ γίνονται εἰς τοὺς λαϊκούς;

Ἀπάντηση. Κατὰ τὴν εἰσδοχή, τὴν πρώτη µύηση στὸν τεκτονισµὸ δὲν γίνονται ἐξαιρέσεις. Ὅποιος καὶ νὰ εἶσαι τὰ ἴδια (ἐθελουσίως) θὰ «πάθεις»! Ὅλα ἔγιναν λοιπὸν καὶ σ’ ἐκεῖνον. Ἰδοὺ ὀλίγα στὴν συνέχεια τῆς περιγραφῆς εἰς τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (1882). Λέγουν ἀπευθυνόµενοι πρὸς τὸν νεοµυηθέντα ἀρχιµανδρίτη: « Ἀδελφέ! Ὡδηγήθητε διὰ φίλου σας [τοῦ ἐντεταλµένου τέκτονα «δοκιµαστῆ»] εἰς µονῆρες δωµάτιον … Σᾶς ἀφήρεσαν πᾶν ὅ,τι ἐν τῷ κόσµῳ τούτῳ δεικνύει τὸν πλούσιον, τὸν ἰσχυρόν… Ἔπρεπε νὰ προσέλθετε ἐν τοιαύτῃ καταστάσει, ἐν τῇ ὁποίᾳ ἔρχεται κατὰ πρῶτον ὁ ἄνθρωπος. Ἐκλείσθησαν οἱ ὀφθαλµοί σας … καὶ ὀλίγον γυµνὸν ἔχοντες τὸ στῆθος εἰσήλθατε…» (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» ἔτος Α’, ∆εκέµβριος 1882, ἀριθ. 12, σελ. 257).

Ποιὸς ἦταν ὁ ἀρχιµανδρίτης ἐκεῖνος καὶ τί ἀπέγινε; Ὀνοµαζόταν Εὐγένιος ∆επάστας.

Κατὰ τὸ ἔτος 1893, ἕντεκα δηλαδὴ χρόνια µετὰ τὴ µύηση καὶ εἰσδοχή του στὴ Μασονία ψηφίζεται καὶ ἀναβιβάζεται εἰς τὸν βαθµὸν τοῦ Ἐπισκόπου τῆς ἑλλαδικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! -Ὄχι, λένε τότε ὀλίγοι µόνον ἐπίσκοποι, ὄχι, δὲν λαµβάνουµε µέρος στὶς ὑπόλοιπες διαδικασίες, στὴν χειροτονία καὶ τὸ σχετικὸ «Μήνυµα» (διότι ἐν τῷ µεταξὺ ὑπῆρξε αἰφνίδια καταγγελία, ὅτι ὁ ψηφισθείς Εὐγένιος ∆επάστας ἦταν µασόνος!), ἂν δὲν δώσει λίβελλον, ἀρνούµενος τὴν µασονική του ἰδιότητα, διαψεύδων τοὺς καταγγέλλοντας. Ἀλλὰ τότε «λαβών τὸν λόγον ὁ Σεβ. Ἅγιος Μαντινείας κ. Θεόκλητος λέγει ὅτι δὲν ἀρκεῖ ὁ λίβελλος· ἀπαιτεῖται καὶ ἀνάκρισις, καθ’ ὅσον οἱ µασόνοι εἶναι Σατανολάτραι καὶ ὁ ∆επάστας ἐὰν εἶναι µασόνος, εἶναι τοιοῦτος, ὅστις καὶ περιφρονεῖ καὶ τὴν Σύν οδον, τὴν ψηφισαµένην αὐτόν, καὶ τὸν ἱερὸν κλῆρον, δὲν φαίνεται [δὲ] ἐκκλησιαζόµενος ἐν τοῖς ἱερεῖς ναοῖς…»! (Παν. Ν. Τρεµπέλα «Μασσωνισµός», ἔκδοσις Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτὴρ» σελ. 164-170). Καὶ ὅµως, παρὰ τὴν σθεναρὴ αὐτὴ ἀντίδραση (καὶ πρόταση) τοῦ Μαντινείας Θεοκλήτου, ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἐπίσκοποι ἀρνοῦνται τὴν διεξαγωγὴ ἀνακρίσεως καὶ ἀρκοῦνται εἰς τὸ νὰ δώσει ὁ ∆επάστας λίβελλον ἁπλῆς διαψεύσεως, ὅτι δὲν εἶναι µασόνος, πρᾶγµα ποὺ ἔγινε. Καὶ «κουκουλώθηκαν» ὅλα.

Ἡ Μασονία ὑπερασπίζεται τὸν ∆επάστα

Ἡ Μασονία ἐν τῷ µεταξὺ σπεύδει νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸ µέλος της ἐκ τοῦ πλαγίου, διὰ τοῦ τεκτονικοῦ περιοδικοῦ «Ἀθηνᾶ» (τεῦχος Αὐγούστου 1893, σελ 114), ρίπτοντας µάλιστα κατὰ πρόσωπον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τὴν δήλωση: -«Ὁ µυούµενος [γενικῶς] δὲν δύναται νὰ ὁµολογήση τὴν ἰδιότητά του [ἀφοῦ ἔχει δώσει ὅρκους φρικτούς!] εἰς ἀµυήτους καὶ µάλιστα φανατικούς»! (Ἡ µασονικὴ ἐκείνη δήλωση συνεχῶς ἐπαναλαµβάνεται, ἔκτοτε, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις.)

Ἀποτέλεσµα: Ὁ Εὐγένιος ∆επάστας γίνεται Ἀρχιεπίσκοπος Χαλκίδος, καί, ὤ! τῆς φρίκης, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης του φέρεται ὅτι ἐλάµβανε ὅλους ἐν συνεχείᾳ τοὺς µασονικοὺς βαθµούς, ἕως καὶ αὐτὸν τὸν 33ον!

Πῶς τὸ γνωρίζουµε; Τὸ γνωρίζουµε ἐκ τῆς, µετὰ 38 ἔτη (ἀπὸ τὸ 1893 ποὺ διέψευδε ὁ ∆επάστας) δηµοσιευθείσης Ἐπετηρίδος τῆς Στοᾶς του, ὅπου ἀναγράφεται πλάϊ στὸ ὄνοµά του, ὅτι µετὰ τὴν εἰσδοχὴ του εἶχε λάβει ἐν συνεχείᾳ ὅλους τούς βαθµοὺς ἕως καὶ αὐτὸν τὸν ὕπατον τοῦ 33ου! («Λεύκωµα ἐπὶ τῇ Πεντηκονταετηρίδι τῆς Σεπτῆς Στοᾶς» «Πυθαγόρου», 1881-1931, Τεκτόνων Ἔργα καὶ Ἡµέραι» ἐν Ἀθήναις, µεσοῦντος Θαργηλιῶνος 1931, σελ. 158). Συµπέρασµα. Σὲ τέτοιες σοβαρότατες περιπτώσεις, ὅτι κάποιος κληρικὸς εἶναι µασόνος, µόνο διὰ σχετικῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἀνακρίσεως πιθανὸν νὰ ἀποκαλυφθεῖ τὸ ψεῦδος ἢ ἡ ἀλήθεια. ∆ιότι οἱ διαψεύσεις, ἀκόµη καὶ οἱ ὑπὸ µορφὴν λιβέλλου διδόµενες, δυστυχῶς διαψεύδονται ἀπὸ τοὺς µασόνους διὰ στοιχείων ἐγκύρων. Τέτοιες περιπτώσεις ὑπάρχουν πολλές Πόσες ὅµως νὰ παρουσιάσουµε; Γιὰ νὰ πικραθοῦν περισσότερο οἱ ἀναγνῶστες µας; Οἱ τυχὸν σχετικοὶ στρουθοκαµηλισµοί, γιὰ νὰ µὴ «σκανδαλισθεῖ» - τάχα - τὸ ποίµνιο, τὸ «φιλάδελφον» µεταξὺ τῶν ἐκκλησιαστικῶν µας ἀνδρῶν, οἱ κίνδυνοι ἱεροκατηγοριῶν κτλ δὲν ὠφελοῦν πάντα. Ἴσα ἴσα, βλάπτουν. Καὶ βλάπτουν µακροχρονίως. Χωρὶς τὴν «κάθαρση» – τὶς «καθάρσεις» µὲ διάκριση – ἐπὶ θεµάτων Πίστεως, τὰ πράγµατα θὰ χειροτερεύουν, τὸ δὲ ἀδιαφανὲς παρασκήνιο θὰ περιγελᾶ τὸν ἱερὸ κλῆρο µας.

Β΄

Τὸ ἀναφέραµε καὶ στὸ προηγούµενο δηµοσίευµά µας, πὼς ἔχουµε µεγάλες ἀµφιβολίες, καλύτερα ὅτι δὲν πιστεύουµε εὔκολα τοὺς ἰσχυρισµοὺς τῶν τεκτόνων, πὼς πολλοὶ κληρικοὶ εἰσέρχονται κατὰ καιροὺς στὶς Στοές των ὡς µέλη αὐτῶν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅµως πλευρὰ οἱ τέκτονες ἐπιµένουν ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγµατα, ἀναφέροντες µάλιστα καὶ σχετικὲς λεπτοµέρειες, κάπου- κάπου δὲ καὶ φωτογραφίες! ∆ηµοσιεύουµε ἔτσι ὅλ’ αὐτά, χάριν τοῦ ἀµυντικοῦ προβληµατισµοῦ µας καὶ τῆς ἀνάγκης νὰ γίνονται ὄχι ἁπλὲς διαψεύσεις, ἀλλὰ κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, γιὰ νὰ κατασιωπῶνται οἱ τυχὸν συκοφάντες καὶ νὰ ἀποκαλύπτεται κάθε φορά ἡ ἀθῳότης τῶν ὡς µασόνων ἀναφεροµένων κληρικῶν µας. Ἐκτὸς πλέον καὶ ἄν (ὅ µὴ γένοιτο)!

 Εἶναι ἀξιοσηµείωτο, ὅτι οἱ ὡς µασόνοι ἀναφερόµενοι κατὰ καιροὺς κληρικοί µας ἔχουν εὐφήµως βαρὺ ὄνοµα, ἰδίως στοὺς κύκλους τοῦ «κόσµου», ἀλλὰ καὶ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους µας. Ἀνήκουν δηλαδὴ εἰς τὴν χορεία τῶν σπουδαίων ἱεραρχῶν, ἔτσι ὅπως παρουσιάζονται ἀπὸ τοὺς βιογράφους τους. Νὰ δοῦµε ὀλίγα.

Πατριάρχης Φώτιος Ἀλεξανδρείας (1900-1925)

 Ἔχει παρατηρηθεῖ ὅτι, ὅταν οἱ τέκτονες ὁµιλοῦν γιὰ τοὺς φερόµενους παρ’ αὐτῶν ὡς «ἀδελφούς» των (µασόνους) κληρικούς µας, ὁµιλοῦν µὲ κολακευτικότατους λόγους. Τὸν φερόµενο ἔτσι ὡς µασόνο Πατριάρχην Ἀθηναγόρα ἀπεκάλεσαν «Μέγαν» (Στὸ µασονικὸ-θεοσοφικὸ περιοδικὸ «Ἰλισὸς» 1979, τεῦχος 97, σελ 41. Βλέπε σχετικῶς καὶ τὰ εὔστοχα ἐπ’ αὐτῶν σχόλια παρὰ τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Κ. Γκοτσόπουλου, στὸ «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 2086/ 2.10.20152, φ. 2087/9.10.2015 καὶ φ. 2088/16.10.2015), τὸν δὲ ἐπίσης ὡς τέκτονα ἀναφερόµενον ἀείµνηστον ἐθνοµάρτυρα (καὶ ἅγιον τῆς Ἐκκλησίας µας) Χρυσόστοµον Σµύρνης ἀπεκάλεσαν οἱ µασόνοι «Ὁ Ἅγιος Τέκτων» (Τεκτ. περιοδικὸ «Πυθαγόρας» 1994, τεῦχος 46, σελ 30). (µὲ κεφαλαῖο τὸ «ταῦ»!) Ἀλλὰ οἱ ὑπερβολικὲς αὐτὲς ἐκφράσεις θὰ µποροῦσαν νὰ καταταγοῦν στὶς ἀνθρώπινες ρητορικὲς ὑπερβολὲς πρὸς φίλους. Γιὰ δύο ὅµως ἐκ τῶν φεροµένων ὡς µασόνων Πατριαρχῶν µας, οἱ κολακευτικὲς τεκτονικὲς ὑπερβολὲς µοιάζουν ἀπίστευτες. Τί εἶπαν λοιπὸν γιὰ τὸν περὶ τοῦ ὁποίου ὁ λόγος Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας Φώτιον;

 Ἰδέστε το:

-«Ἡ ὅλη ζωή καὶ πολιτεία του, ἀπὸ πᾶσαν ἄποψιν ἐξαιρετικοῦ αὐτοῦ, ἱερωµένου ἀποδεικνύει ὅτι δὲν ἐγεννήθη µόνον µέγας Πατριάρχης, ἀλλὰ ἐγεννήθη καὶ Τέκνων ἀληθινὸς καὶ συνειδητός. Τέκνων ποὺ ἐφάρµοσε, ὅσον οὐδείς παντοῦ καὶ πάντοτε, τὶς ἀρχὲς καὶ τὰ παραγγέλµατα τῆς τεκτονικῆς φιλοσοφίας…» (Τεκτονικὸ περιοδικὸ «Τεκτονικὸν ∆ελτίον», Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, τεῦχος 67, Μάϊος-Ἰούνιος 1966, σελ. 178).

 Ὄχι µόνο «Πατριάρχης» ἦταν λοιπὸν ἀπὸ γεννησιµιοῦ του ὁ Πατριάρχης Φώτιος ἀλλὰ ἦταν µαζὶ καὶ «µασόνος»! Ἐν τούτοις ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, ὅταν ἐγράφοντο εἰς τὰ τεκτονικὰ ἔντυπα αὐτὰ τὰ πράγµατα (συχνάκις ἐπαναλαµβανόµενα) καὶ πάλι δὲν διετάχθησαν…

 Ἀνήκουστο: Ὁ Φώτιος γίνεται µασόνος ὄντας Πατρ. Ἀλεξάνδρείας!

Ὡς χριστιανοὶ ἐρευνητὲς ἔχουµε συναντήσει κατὰ τὶς ἔρευνές µας ἀπίστευτα σχετικῶς πράγµατα, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ Φώτιος αὐτὸς δὲν ἔγινε µασόνος, ὅταν ἦτο ἀρχιµανδρίτης, µὲ τὴν (ἐφάµαρτη, βεβαιότατα) «φιλοδοξία» νὰ γίνει κάποτε «∆εσπότης», χάριν τῆς διαθρυλούµενης ἀλληλεγγύης καὶ ἀλληλοϋποστηρίξεως µεταξὺ τῶν τεκτόνων, ὄχι, ἀλλὰ ἔγινε µασόνος ὄντας Πατριάρχης ἐν ἐνεργείᾳ, δηλαδὴ «Πατὴρ τῶν Πατέρων, ∆έκατος καὶ Τρίτος τῶν Ἀποστόλων, Κριτὴς τῆς Οἰκουµένης», κατὰ τοὺς τίτλους αὐτοῦ… Καὶ ἡ µύησή του ἔγινε εἰς αὐτὸ τοῦτο τὸ πατριαρχικὸ γραφεῖο, τὸ διασκευασθὲν εἰς τεκτονικὴν Στοὰν ἐπὶ τούτῳ.

Μὲ βαθύτατη θλίψη καὶ πικρὲς σκέψεις «ἀπολαῦστε» το, ὅπως παρουσιάζεται εἰς (πολλαπλὰ) τε-κτονικὰ ἔντυπα:

«… Ὁ Φώτιος ἦταν τέκτων. Μυήθηκε ὄχι σὲ νεαρὴ ἡλικία, ποὺ ὁ ἐνθουσιασµὸς γιὰ κάτι νέο καὶ φαινοµενικὰ ὡραῖο προσελ- κύει πολλούς, ἀλλὰ ὥριµος ἄνδρας καὶ ὑπεύθυνος ἀρχηγὸς Ἐκκλησίας. Ὄχι σὲ µία ὁποιαδήποτε Τεκτονικὴ Στοά. Τοῦ δόθηκε τὸ τεκτονικὸ φῶς [ποιὸ φῶς;] σὲ ἐπιβράβευση τοῦ τρόπου ποὺ ἀντιλαµβανόταν τὰ καθήκοντά του καὶ σὰν ἔνδειξη ἀγάπης καὶ ὕψιστης ἐκτίµησης, ἀφοῦ τοῦ ἐξηγήθηκε τί ἐπιδιώκει τὸ τάγµα [τῶν µασόνων] καὶ πόσο ἡ πολιτεία του καὶ ἡ Χριστιανικὴ Πίστη στὸν Μ.Α.Τ.Σ. [στὸν θεὸ - ποιὸν «θεό»;] συµβιβάζονταν µὲ τὴ διδασκαλία τοῦ Τεκτονισµοῦ καὶ τὸ βρῆκε αὐτὸ ἀληθινὸ καὶ ἐδέχθηκε νὰ γίνει τέκτων. Καὶ τοῦ δόθηκε τὸ 1910, τὸ φῶς τὸ τεκτονικὸ ἀπὸ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ὕπατο Συµβούλιο τοῦ 33ου σὲ ἰδιαίτερη τελετὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ὕπατο Μεγάλο Ταξιάρχη [τὸν ἀρχηγὸ τῆς αἰγυπτιακῆς Μασονίας], τὸν Idzis Bey Raghed, ἐπὶ κεφαλῆς ὁλοκλήρου τοῦ Ὑπάτου Συµβουλίου τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Αἰγύπτου, µεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονταν καὶ οἱ ἀδελφοὶ Collucci Bey 33ο, Ἀθαν. Γαρόφαλος 33ο, Ἐµµ. Αὐγερινὸς 33ο, Κων. Φακὸς 33ο καὶ ἄλλοι, µέσα σ’ αὐτὸ τὸ Πατριαρχικὸ Μέγαρο τοῦ Καΐρου, στὸ ἰδιαίτερο γραφεῖο του, ποὺ τὸ µεταβάλανε, γιὰ τὴν περίσταση, σὲ κανονικὴ Στοὰ καὶ γιὰ ἀξιωµατικούς της ἐχρησίµευσαν αὐτὰ τὰ µέλη τοῦ Ὑπάτου Συµ- βουλίου (7). Ἀργότερα «κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια ὁλόκληρο τὸ Ὕπατο Συµβούλιο τὸ 33ο τῆς Αἰγύπτου µὲ ἐπικεφαλῆς καὶ πάλι τὸν Iazis Bey Ragheb καὶ τοῦ ἀπονέ- µει σὰν φόρο τιµῆς, τὸν ἀνώτατο βαθµὸ τοῦ Τάγµατος, τὸν 33ο, µέσα στὸ γραφεῖο τὸ Πατριαρχικό…»! (Τεκτονικὸν ∆ελτίον ὑπ’ ἀριθ. 67 τοῦ ἔτους 1966, σελ. 178, Νικολάου Νικηταρίδη, Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Τεκτονισµοῦ στὴν Αἴγυπτο, σελ. 87, «180 χρόνια του Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισµοῦ 1811- 1991», σελ. 121, κ.λπ.)

Ἀνάγνωσµα θλιβερό. Τὰ σχόλια στοὺς ἀναγνῶστες µας καὶ εἰς πάντα εἰλικρινῶς ἐνδιαφερόµενον.

Ὁ Φώτιος στὴν οἰκουµενιστικὴ Κίνηση…

Οἱ µεγάλες τιµὲς (καὶ οἱ «τιµὲς») ποὺ ἔγιναν εἰς τὸν πατριάρχην ἐκεῖνον ὀφείλονται - κατὰ τὴ γνώµη µας - καὶ στὸ ὅτι ὁ Φώτιος ἔσπευδε νὰ ὑποστηρίξει καὶ νὰ εἶναι παρὼν στὶς περισσότερες ἐκ τῶν πρώιµων οἰκουµενιστικῶν κινήσεων τῆς ἐποχῆς του. Παρουσιάζουµε µερικές, ἔτσι ὅπως ἐγκωµιαστικῶς ἀναφέρονται στὸ «Τεκτονικὸν ∆ελτίον» 67/1996:

- Συµµετέχει στὸ Παγχριστιανικὸ Συνέδριο Ἑλβετίας µελετόντι τὰ προπαρασκευαστικὰ τῆς µελλούσης Παγκοσµίου Χριστιανικῆς Συνδιασκέψεως ἐπὶ µελέτῃ παντὸς συντελεστικοῦ εἰς διευκόλυνσιν τῆς κοινῆς πάντων τῶν χριστιανικῶν συστηµάτων [!] συνεννοήσεως.

- Στέλνει ἀντιπροσωπία στὸ Κάϊρο καὶ λαµβάνει µέρος σὲ συσκέψεις ποὺ γίνονται στοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου Αἰγύπτου καὶ Σουδάν, Siz Gwyune, διὰ τὸ ζήτηµα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν.

- Στὶς 7 Μαρτίου 1922 αὐτὸς ὁ Φώτιος, ὡς ἀναγνωρισµένος ἀπ’ ὅλους ὡς ἔχων τὸ προβάδισµα, µεταβαίνει πρὸς τὴν Αἰγυ- πτιακὴν Κυβέρνησιν καὶ ὑποβάλλει, ἐκ µέρους ὅλων τῶν ἀρχηγῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν τῆς Αἰγύπτου, τὰ συγχαρητήριά των γιὰ τὴν ἀνακήρυξη τῆς Αἰγύπτου σὲ κράτος ἀνεξάρτητο.

- Αὐτὸς [ὁ Φώτιος] ὑποδείχτηκε, γιὰ νὰ ἀντιπροσωπεύσει τὴν Ὀρθόδοξο Χριστιανικὴ Ἐκκλησία εἰς τὸ Χριστιανικὸ Συνέδριο τοῦ Λονδίνου.

- [Συµµετεῖχε] εἰς τὸ «Συνέδριο τῆς Παγκοσµίου Χριστιανικῆς Συνδιασκέψεως βίου καὶ ἐργασίας» στὴ Στοκχόλµη.

- Ἐπῆγε στὴν Ὀξφόρδη καὶ µίλησε περὶ τοῦ Πιστεύω καὶ τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν στὸ ἐκεῖ πανεπιστήµιον…

 Ἐπιµείναµε στὶς οἰκουµενιστικῆς κατευθύνσεως αὐτὲς δραστηριότητες τοῦ Φωτίου. ∆ιότι αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ προβληµατίζει ἀρνητικά τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς, ὅτι δηλαδὴ ἡ εἰσδοχὴ ἀνώτατων ἐκκλησιαστικῶν µας ἡγετῶν (καὶ παντὸς κληρικοῦ) εἰς τὶς τεκτονικὲς Στοὲς - πέραν τῶν ἄλλων, - ὁδηγεῖ αὐτοὺς σὲ οἰκουµενιστικὲς ἐνέργειες, σφόδρα βλαπτικὲς στὴν ἐξέλιξή τους ὡς πρὸς τὶς διδασκαλίες καὶ τὰ θέσµια τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας. Μασονία καὶ Συγκρητιστικὸς Οἰκουµενισµὸς πηγαίνουν ἀντάµα… Μερικοὶ ἐκ τῶν κληρικῶν µας, ἀκολουθοῦν (ἀφελῶς;)

Μασόνος καὶ ὁ Ἀρχιεπ. Χρύσανθος;

∆ὲν ἔχουν πραγµατικὰ τὸ Θεό τους οἱ τέκτονες (ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ Μασονία, ποὺ ἐπιτρέπει τὴ δηµοσίευση παροµοίων πραγµάτων!). Μὰ εἶναι δυνατὸν καὶ αὐτὸς ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος Χρύσανθος (1913- 1941) νὰ ἦταν µασόνος; Ναί, γράφουν (πολλὲς φορὲς) οἱ τέκτονες, καὶ µάλιστα - καθὼς λένε - «εἶχε γεννηθεῖ [καὶ αὐτός!] τέκτων»!

Ἰδοὺ τί ἀκριβῶς διαβάζουµε σὲ τεκτονικὰ ἔντυπα: «Ο ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ», εἶναι ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ δηµοσιεύµατος, στὸ ὁποῖο διαβάζουµε ἔκπληκτοι: «Στὸ τέλος τοῦ 1921 ἐµυήθη καὶ στὸν Τεκτονισµό. Ἐνωρίτερα, τὸ 1919, εἶχε συνδεθεῖ στενὰ µὲ τὸν Ἐθνικὸ Σύµβουλο τῶν Πατριαρχείων στὴν Πόλη, καὶ κατόπιν Ὑπουργὸ ἐπὶ Βενιζέλου, Ἀλέξανδρο Παπά… Ὁ Παπὰς ἦταν Τέκτων (…). Τοῦ πρότεινε νὰ γίνει δεκτὸς σὲ Τεκτονικὴ Στοά…

Σ’ αὐτὸ βρέθηκαν σύµφωνοι καὶ ἄλλοι Ἕλληνες ἀδελφοὶ καὶ ἔτσι ἔγινε δεκτὸς ὁ Χρύσανθος µαζὶ µ’ ἕνα ἀκόµη ἀγλάϊσµα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Θρόνου ποὺ ζήτησε νὰ γίνει Τέκτων, τὸν Μητροπολίτην Σάµου Εἰρηναῖον[!]. Καὶ οἱ δύο Μητροπολῖται µυήθηκαν ταυτόχρονα, σὲ πανηγυρικὴ συνεδρία τῆς Στοᾶς «Renaissance» (…). Ἀπὸ τοὺς τότε παρόντες στὴν µύησί των ὑπάρχουν ἀκόµη ἐν ζωῇ στὴν Ἀθήνα ὁ ἀδελφὸς Γεώργιος Κικριλής, τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Βυζάντιον» καὶ ὁ γράφων [µασόνος Ἀλέξανδρος Ἰ. Ζερβουδάκης].

Ὁ Σεβάσµιος τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Renaissance», κάτω ἀπὸ τὴν ἐπίδραση τῆς ἐπιβλητικῆς παρουσίας τῶν δύο ἱεραρχῶν, τοὺς ἐζήτησε νὰ ἀναπτύξουν πῶς ἀντιλαµβάνονται τὸ Θεό, ∆ηµιουργό, ∆ύναµη τοῦ Σύµπαντος. Τὴν ὑπέροχη ἀπάντηση ἔδωκεν ὁ ἀδελφὸς [µασόνος!] Χρύσανθος. Μίλησε ἐπὶ µισὴ ὥρα καὶ γοήτευσε ὅλους µὲ τὴ σύγκριση ποὺ ἔκαµε ἀνάµεσα σὲ ὅσα ἄκουσε κατὰ τὴ µύηση καὶ τὴν δική του θεολογικὴ κατάρτιση [!], τὶς πεποιθήσεις του καὶ τὴν ἰδεολογία, ἡ ὁποία κανόνιζε τὶς πράξεις του. Ἐδήλωσεν ὅτι, ὕστερα ἀπὸ ὅσα λέγονται ἐναντίον τοῦ Τεκτονισµοῦ, δὲν περίµενε ὅτι θὰ εὕρισκε αὐτὰ ποὺ ἄκουσε κατὰ τὴ µύηση, νὰ εἶναι τόσο πολὺ σύµφωνα [!] µὲ τὶς δικές του θρησκευτικὲς πεποιθήσεις…

 Καὶ τὸ ἀπίστευτο αὐτὸ µασονικὸ δηµοσίευµα γιὰ τὸν ἀείµνηστο Χρύσανθο καταλήγει ὡς ἑξῆς: «…Γιὰ µένα, ὁ ὁποῖος παρακολούθησα ὁλόκληρη τὴ µύηση καὶ γιὰ κάθε ἕνα τέκτονα ποὺ θὰ διαβάσει τὴν ἱστορία του, ἕνα µόνο συµπέρασµα βγαίνει, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Τραπεζοῦντος (γιατί µ’ αὐτὸ τὸν τίτλο θὰ µείνει στὴν ἱστορία) Χρύσανθος, ὁ ἁγνὸς καὶ ὑπέροχος χριστιανός, δὲν ἐµυήθηκε ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ 1921 στὸν Τεκτονισµό, ἀλλὰ εἶχε γεννηθεῖ τέκτων…» («Τεκτονικὸν ∆ελτίον» ἔτους 1965, τεῦχος 61, σελ. 80-81 καὶ ἀλλοῦ, πολλὲς φορές).

Σχόλιο δικό µας; Οὐδέν. - Συλλογιστεῖτε ἐσεῖς…

Γ΄

Πόσοι τελικῶς εἶναι κατὰ καιροὺς κληρικοί µας, οἱ ἀναφερόµενοι ἀπὸ τοὺς τέκτονες ὡς «ἀδελφοί» των, δηλαδὴ µασόνοι; Εἰλικρινῶς ἔχουµε χάσει τὸν ἀριθµό. ∆ιότι εἶναι ἀρκετοί, ὡς δὲν ἔπρεπε. Εἶναι δὲ τὰ βαρύτερα ἐκ τῶν ὀνοµάτων τῶν κατὰ καιροὺς ἀνωτάτων ἱεραρχῶν µας, χώρια οἱ ἄλλοι, κατὰ πὼς µᾶς τὰ λένε οἱ τέκτονες. Τί συµβαίνει λοιπόν; Λέγουν τὴν ἀλήθεια ἢ ψεύδονται οἱ µασόνοι; Τὴν πραγµατικότητα ἐνδεχοµένως νὰ ἀπεκάλυπταν οἱ σχετικὲς κανονικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις…

 Ἂν ποτὲ διετάσσοντο! Νὰ µπεῖ ἔτσι κάθε κατεργάρης στὸν πάγκο του. ∆ιότι οἱ ἁπλὲς διαψεύσεις, τὶς ὁποῖες κατὰ καιροὺς διατυπώνουν οἱ «ἐγκαλούµενοι» κληρικοί µας διαψεύδονται συνήθως παρὰ τῶν µασόνων, χωρὶς ἡ ἀλήθεια νὰ φανερώνεται… Γιὰ νὰ καίγονται ἔτσι µαζὶ µὲ τὰ «ξερά», δυστυχῶς, καὶ αὐτὰ τὰ «χλωρά». Καὶ αὐτὸ εἶναι ἄδικο γιὰ τὸ µέγιστο µέρος τῶν ἀξίων ἱεραρχῶν µας. ∆ιαχρονικῶς.

Ἦταν λοιπὸν µασόνος καὶ ὁ ἀπὸ Νικαίας Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βασίλειος ὁ Γ΄ (1925-1929);

 Ἔτσι ἀναφέρεται εἰς πολλὰ τεκτονικὰ ἔντυπα, µεταξὺ τῶν ὁποίων: 1) Τεκτ.περιοδικὸ «Πυθαγόρας», Μηνιαῖον Ὄργανον τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐλευθ. Τεκτονισµοῦ, 1929, τεῦχος 12, σελ. 486-487, 2) «Ἐγκυκλοπαίδεια τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς», σελ 187, 3) τεῦ χος 60, σελ 255-262 κλπ. ∆ιαβάζουµε ἐκεῖ τὰ ἑξῆς, τὰ ὁποῖα ἐκπλήσσουν πικρότατα κάθε ἀναγνώστη τῶν γραµµῶν αὐτῶν. Ὁ τίτλος τοῦ δηµοσιεύµατος εἶναι:

Εἰς µνήµην τοῦ Οἰκ. Πατρ. Κων/λεως Παναγιωτάτου κὺρ Βασιλείου

Τὸ πλήρωµα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἐθρήνησε τὴν ἀπώλειαν ὑπέροχου ποιµενάρχου καὶ µετ’ αὐτοῦ συνεθρήνησε τὸ τάγµα τῶν Ἑλλήνων Ἐλευθέρων Τεκτόνων [µασόνων], διότι ἐξέλιπεν τοιοῦτος πολύτιµος κρίκος τῆς τεκτονικῆς ἁλύσεως, οἷος ὑπῆρξεν ὁ τέως Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Παναγιώτατος κὺρ Βασίλειος, µεταστὰς εἰς τὴν αἰωνίαν Ἀνατολὴν [ἀπεβίωσε καὶ ὅδευσε πρὸς τὸ φῶς] κατὰ τὸν παρελθόντα µῆνα Ὀκτώβριον [τοῦ ἔτους 1929]. Εἰς µνήµην δὲ ἀΐδιον τούτου ἀντὶ παντὸς ἄλλου νεκρολογικοῦ ἄρθρου παραθέτοµεν κατωτέρω αἶνον µετὰ ποιητικῆς ἐξάρσεως γραφὲν ὑπὸ τοῦ ἀδελφοῦ [µασόνου] Μπράνια. «Ὁ ἐκλιπὼν πατριάρχης Βασίλειος δὲν ἦτο ἁπλῶς θεωρία. ∆ὲν ἦτο ράσον, µίτρα, πατερίτσα, χρυσοποίκιλτα ἄµφια. Τὸ βάθος καὶ ἡ οὐσία τῶν βαρυτάτων αὐτῶν συµβόλων, ἐνυπῆρχαν εἰς τὴν καρδίαν του. Ἀκτινοβολοῦσε τὴν θείαν χάριν. Κατεῖχε τὰς δύο ὑπερόχους δυνάµεις, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἱδρυτὴς τῆς χριστιανικῆς θρησκείας ἐξεθεµελίωσε τὰ βαθυθέµελα βάθρα τῶν εἰδώλων κι ἔγινε ἀρχηγός, ὁδηγητής, ἀνατροπεὺς συνειδήσεων: Τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὑποµονήν. Τὴν ἀγά- πην καθ’ ὅλην της τὴν εὐρύτητα, µέσα εἰς τὴν ὁποίαν ἐξαφανίζεται καὶ λησµονεῖται ἡ ἀτοµικότητα. Τὴν ὑποµονήν, ποὺ ἔχει ὡς ὁδηγὸν τὴν ἀνοχὴν καὶ κρίνει καὶ σιωπᾶ καὶ συγχωρεῖ. Ποιµένων κατὰ τὸ πλεῖστον εἰς τὸν ὑπόδουλον Ἑλληνισµόν, κατόρθωσε νὰ γίνει φάρος παρηγορίας, ἐλπίδων, πίστεως, ἀσφάλειας µέσα στὸ µαῦρο περιβάλλον ἀλλοθρήσκων, ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐχθρῶν τῆς Ἑλλάδος: Καὶ οἱ µεγαλοστοµίες τοῦ χαρισµατικοῦ χρονογράφου, µασόνου Στάµου Μπράνια, συνεχίζονται ὡς ἑξῆς:  ∆ὲν ὕψωνε µόνο δεητικὰ τὴν δεξιάν, διὰ νὰ ἐπικαλεσθεῖ τὴν ἐξ οὐρανοῦ εὐλογίαν ὑπὲρ τῶν πιστῶν, ἀλλὰ συχνότατα ἔσφιγγε τὸν γρόνθον, διὰ ν’ ἀµυνθεῖ ἀποτελεσµατικῶς κατὰ πάσης πιέσεως, ἀδικίας, αὐθαιρεσίας καὶ συχνότατα ἐναπέθετε τὴν παλάµην ἐπὶ τοῦ πόνου καὶ τὸν ἐπράϋνε, ἐπὶ τῆς στερήσεως καὶ τὴν ἐµετρίαζε, ἐπὶ τῆς ἀποθαρρύνσεως καὶ τὴν µετέβαλλε σὲ θάρρος, ἐπὶ τῆς ἀπελπισίας καὶ τὴν µετεµόρφωνε σὲ γαληνὴν ἐλπίδα, ἐπὶ τῆς ἀµφιβολίας καὶ τὴν ἔκαµνε πεποίθησιν καὶ τὴν ἀνησυχίαν εἰς γαλήνην. Κατεῖχε τὸ γράµµα τοῦ Νόµου. ∆ὲν µετέβαλε τὸ γράµµα τοῦ νόµου µὲ πίσσαν, µὲ τὴν ὁποίαν ἐβούλωσε τοὺς ὀφθαλµούς του. Ἀλλ’ εἰς φακὸν ἐρεύνης. Ἦτο ἐλεύθερος ἄνθρωπος…

 ∆ὲν ἦτο τυφλός, διὰ νὰ πιστεύει καὶ νὰ µὴ ἐρευνᾶ: Καὶ ἰδοὺ τώρα ἡ «µελίρρυτη» ἀποκάλυψη, φεῦ! :

 Καὶ ὅταν εἰς τὸ ἄκρον τοῦ µακρινοῦ δρόµου, τὸν ὁποῖον διέτρεχε µὲ βῆµα σεµνὸν καὶ προσ εκτικόν, διέκρινε νὰ τοῦ νεύη καλεστικὰ ἡ βαρυτάτη καὶ ὑψηλοτάτη ποιµαντορικὴ ράβδος [ὀλίγον πρὶν γίνει Πατριάρχης!], ἔσπευσε νὰ γίνει πιστὸς τῆς Βασιλικῆς Τέχνης: Ἐµυήθη εἰς τὰ Τεκτονικὰ Μυστήρια. Ἔγινε Μασόνος: Τὸ ὕψιστον ἀξίωµα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριάρχου τὸν βρῆκε καθ’ ὅλα ἕτοιµον. ∆ὲν ἐκαλεῖτο διὰ νὰ ἱερουργεῖ ἁπλῶς εἰς τὰς µεγάλας τελετάς, ν’ ἀναγινώσκει τὸ Εὐαγγέλιον, νὰ δέεται καὶ νὰ περιµένει τὴν ἐξ οὐρανοῦ ἐνίσχυσιν καὶ ἀνύψωσιν τῶν πιστῶν του. Ἐκα- λεῖτο νὰ κυβερνήσει, νὰ καθοδηγήσει, νὰ συγκρατήσει τὴν ἑνότητα τοῦ ποιµνίου του…

 Ἀπὸ τὴ Μασονία, λοιπόν, θὰ ἀντλοῦσε «δυνάµεις»; …

 Ἔργον ποὺ δὲν ἐπιτυγχάνεται µὲ δεήσεις, µὲ ψαλµῳδίες καὶ µὲ τὸ θυµιατήριον [!]. Ἀπαιτοῦνται µέσα, τρόποι καὶ δύναµις, προσόντα ψυχικά, ἠθικὰ καὶ διανοητικά, τὰ ὁποῖα προσφέρει ἀφθόνως εἰς τοὺς µύστας της ἡ Βασιλικὴ Τέχνη [ἡ Μασονία!]. Χρειάζονται ἄνθρωποι ὁπλισµένοι µὲ εὐψυχίαν, µὲ ἀνοχήν, µὲ ὑποµονήν, ἕτοιµοι διὰ τὴν θυσίαν, κατακλυσµένοι ἀπὸ ἀγάπην, φέροντες ἐµπηγµένον τὸ ἕνα σκέλος τοῦ διαβήτου [µασονικοῦ συµβόλου] εἰς τὴν καρδίαν καὶ τὸ ἄλλο εἰς τὴν σκέψιν.

Ὁ Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης Βασίλειος. Εἶχε ὅλα τὰ προσόντα τοῦ Ἐλευθέρου Ἀνθρώπου.

Ἦτο Μασόνος-Χριστιανός, ἐµπνευσµένος καὶ δρῶν µὲ τὸ πνεῦµα καὶ ὄχι µὲ τὸ γράµµα τῆς διδασκαλίας τοῦ Θείου Νόµου. ∆ιὰ τὸν λόγον αὐτόν, ὅταν τὸ Φυσικὸν Ἀναπόφευκτον τὸν ἀνήρπασε, διὰ νὰ τὸν φέρει εἰς τὴν Αἰωνιότητα, τὸ ποίµνιον τῶν πιστῶν συνεταράχθη [;] καὶ θρηνεῖ τὴν ἀπώλειαν τοῦ ταγοῦ, τοῦ ἐθνικοῦ ποιµενάρχου, τοῦ εὐψύχου πρωτουργοῦ, τῆς καταπληκτικῆς ἐξαιρέσεως τοῦ κανόνος, ποὺ ἐθέσπισε δι’ ἑαυτὸ τὸ σύγχρονον ράσον»!

Φρικτὸ κείµενο…

 Φρικτό, πράγµατι εἶναι τὸ κείµενο ποὺ µόλις τώρα διαβάσαµε, δυσσεβές, δυσσεβέστατο, πασπαλισµένο βέβαια µὲ λογοτεχνικοὺς µαργαρῖτες καὶ µεγαλόστοµες ρητορεῖες… Σηµειώνουµε δὲ ὅτι τὸ κείµενο αὐτὸ δηµοσιεύθηκε ἀµέσως µετὰ τὴν ἐκδηµία τοῦ Πατριάρχη ἐκείνου, λαβὸν µεγάλη δηµοσιότητα, στὴν ἡµερήσια ἐφηµερίδα «Καθηµερινὴ» τῆς 6/10/1929. Παρ’ ὅλον τοῦτο καὶ πάλι ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις ∆ΕΝ διετάχθησαν! Φρέσκα ἦταν τότε τὰ γεγονότα. Εὐτυχῶς ἡ Ἐκκλησία ὁµίλησε κατὰ τῆς Μασονίας µὲ φωνὴ ἰσχυρή, λίγο ἀργότερα, εἰς τὰ 1933, συνταράξασα τότε τοὺς ἐφησυχάζοντες ἐπὶ τῶν «δαφνῶν» τους ἰσχυροὺς τέκτονες…

 Ὁ Τεκτονισµὸς βέβαια δὲν «διαλύθηκε», ὅπως ζητοῦσε ἐπίµονα ὁ µακαρίτης ὁ Νικόλαος Ψαρουδάκης, ἀργότερα. Τὸ ζήτηµα δὲν εἶναι, τώρα πιά, τί πιστεύουν περὶ τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου ζητήµατος οἱ µασόνοι, ὄχι. Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιαφέρει, ὡς τὸ µίνιµουµ - πλέον - ζητούµενο παρὰ τῶν χριστιανῶν εἶναι, «ἔξω οἱ περὶ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ ἐπιδιώξεις τοῦ ∆ιεθνοῦς Τεκτονισµοῦ ἀπὸ τὴν ἐφαρµοζόµενη περὶ τοῦ θέµατος αὐτοῦ «πολιτικὴ» τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας»!

Τοὺς δικούς µας λοιπὸν νὰ «νουθετήσουµε». Τὸ µέγιστο δὲ τώρα ποὺ θὰ ζητοῦσαν οἱ χριστιανοί, θὰ ἦταν: «Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία οἱ τυχὸν µασόνοι σηµερινοὶ κληρικοὶ» (ἰδίως αὐτοί), ἀποδεικνυοµένου τούτου διὰ κανονικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνακρίσεων…

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνουν αὐτά, ὅταν ὑπάρχουν ἰσχυρισµοὶ πὼς ἀκόµη καὶ Πατριάρχες ἔχουν εἰσέλθει κατὰ καιροὺς στὶς Στοὲς τῶν Μασόνων! Ποιὸς νὰ διατάξει λοιπὸν «ἀνακρίσεις», ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγµατα;

Ἡ οἰκουµενιστικὴ «προοδευτικότητα» τοῦ Βασιλείου…

Εἶναι περίεργο, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀνεξήγητο, ὅτι οἱ ὡς µασόνοι φερόµενοι ἱεράρχες µας ἔχουν καὶ «προοδευτικὲς» οἰκουµενιστικὲς τάσεις. Νὰ δοῦµε κάτι γιὰ τὸν Πατριάρχη Βασίλειο, ἔτσι ὅπως ἀγαλλοµένῳ στόµατι, µᾶς τὸ διηγεῖται - τὸ γράφει - τεκτονικὸς κάλαµος («Τεκτονικὸν ∆ελτίον», 1964, τεῦχος 60, σελ 259): «: Ἐπὶ πλέον ὑπῆρξε [ὁ Πατριάρχης Βασίλειος] καὶ θαρραλέος µεταρρυθµιστὴς ἱεράρχης, ἐπιδιώξας πάντοτε ἐξυγιαντικὲς καὶ συγχρονιστικὲς µεταρρυθµίσεις, σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις. Πάντοτε ἐλάµβανε προοδευτικὴν κατ’ ἀρχὴν θέση, σ’ ὅλα τὰ ζητήµατα, τοῦ ἐφηµεριακοῦ κλήρου, τοῦ γάµου τῶν κληρικῶν, τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡµερολογίου, ἀκόµη καὶ στὸ σοβαρότατο θέµα τῆς ἀδελφικῆς συµβιώσεως καὶ ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν κτλ…»!

Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης ἔγινε πρῶτα Μασόνος καὶ µετὰ Πατριάρχης;

Εἶναι πολὺ περίεργα αὐτὰ ποὺ ἔχουν γίνει πολλὲς φορές, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ µασόνοι. Τί, δηλαδή; Ὅτι µερικοὶ Πατριάρχες, πρὶν ἀναβοῦν στοὺς πατριαρχικοὺς θρόνους ἔγιναν µασόνοι! Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς εἶναι καὶ ὁ γνωστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν (1918-1920) καὶ µετέπειτα Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης (1921- 1923) Μελέτιος Μεταξάκης.

Ἰδοὺ ὀλίγα περὶ αὐτοῦ, ὅπως τὰ διαβάζουµε εἰς τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ «Πυθαγόρας-Γνώµων» τοῦ ἔτους 1935, τεῦχος 7-8, σελ 216: «Τὴν 27ην τοῦ µηνὸς Ἰουλίου ἐνεστῶτος ἔτους [1935] µετέστη εἰς τὴν αἰώνιαν Ἀνατολὴν [ἀπεβίωσε ὁδεύοντας πρὸς τὸ «φῶς»] ὁ ἀδελφὸς Μελέτιος Μεταξάκης, πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας. Ὁ Μεταστάς ἀδελφὸς ἡµῶν Μεταξάκης ἐγεννήθη τὸ 1871 εἰς τὸ χωρίον Παρσὰ τοῦ Λασιθίου Κρήτης. ∆εκαοκταετὴς µετέβη εἰς Παλαιστίνην, ἔνθα ἀπεπεράτωσε τὰς ἱερατικὰς σπουδάς του καταστὰς µέλος τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος καὶ διορισθεὶς ὑπὸ τοῦ πατριάρχου Ἱερουσαλήµ ∆αµιανοῦ ὑπογραµµατεὺς τῶν Πατριαρχείων καὶ µετὰ διετίαν προαχθεὶς εἰς ἀρχιγραµµατέα. Τὸ 1907 ἀπεστάλη ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύµων εἰς Κύπρον, ὅπου µετὰ τρία ἔτη ἐξελέγη Μητροπολίτης Κιτίου.

Ἀπὸ τοῦ 1918 µέχρι τοῦ 1920 διηύθυνε τὴν Ἐκκλησίαν τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος ἐκλεγεὶς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν. Τὸ 1921 εὑρισκόµενος εἰς Ἀµερικήν, ἐξε- λέγη Οἰκουµενικὸς Πατριάρχης καὶ τὴν 24 Ἰανουαρίου 1922 ἐγκαθίστατο εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὡς Μελέτιος ∆΄. Τὸν Σεπτέµβριον τοῦ 1923 παραιτηθεὶς τοῦ θρόνου ἀπεσύρθη πρὸς ἐφησυχασµὸν εἰς Κηφισιὰν τῶν Ἀθηνῶν, ἐκεῖ δὲ διατριβῶν ἐξελέγη Πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας. Ὁ ἀποδηµήσας ἀείµνηστος ἀδελφὸς ἡµῶν Μεταξάκης εἶδε τὸ τεκτονικὸν φῶς [ἔγινε µασόνος] ἐν τῇ Σεβασµίᾳ Στοᾷ «Ἁρµονία» τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν 15η Μαρτίου 1910 ὅτε ἦτο Μητροπολίτης Κιτίου:». Ὅλα τὰ σχόλια - τὰ κατάλληλα σχόλια - εἰς τοὺς νοήµονες ἀναγνῶστες µας…

 Κάτι περισσότερο γιὰ τὸν Μελέτιο Μεταξάκη…

 Περισσότερα (καὶ γενικότερα) περὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ Μεταξάκη ἀναζήτησε στὴν ἐργασία τοῦ ∆. Βουτεράκη, συγγραφέα-δηµοσιογράφου, ποὺ ἔχει τὸν τίτλο «Ἡ Ὑποφιότης τοῦ Μελετίου Μεταξάκη», Ἀλεξάνδρεια, Ἀπρίλιος 1920, σσ. 40. Περισσότερα γιὰ τὶς οἰκουµενιστικὲς ἐνέργειες τοῦ Μελετίου Μεταξάκη ἀναζήτησε στὸ ὑπ᾽ αὐτοῦ ἐκδιδόµενο ἑβδοµαδιαῖο περιοδικὸ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ» στὴν Ἀθήνα, τῶν ἐτῶν 1918-1919.

Ἰδοὺ τώρα ὀλίγα γιὰ τὴν ἐκλογή του ὡς Μητροπολίτου Ἀθηνῶν. ∆ιαβάζουµε σχετικῶς: «Ἡ Ἐκλογὴ καὶ Ἐνθρόνισις τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Κυρίου Μελετίου. Τὴ 4η Φεβρουαρίου [1918] ὁ Παν. Μητροπολίτης Κιτίου κύριος Μελέτιος ἔλαβε ἐν Κύπρῳ τηλεγραφικὴν πρόσκλησιν τῆς Α.Ε. [Αὐτοῦ Ἐξοχότητος] Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως κ. Ἐλευθερίου Βενιζέλου ἐκφράζοντος ζωηρὰν ἐπιθυµίαν, ὅπως ἡ Α.Π. [Αὐτοῦ Πανιερότης] ὅσον τάχιστον ἔλθη εἰς Ἀθήνας, ἵνα παράσχη τὴν συνδροµὴν αὐτοῦ εἰς ἐπίλυσιν ἐκκλησιαστικῶν τινῶν ζητηµάτων.

Ὁ Μητροπολίτης Κιτίου ὑπακούων εἰς τὴν πρόσκλησιν ἀνεχώρει τῇ 7ῃ Φεβρουαρίου ἐκ Λάρνακος (…). Οὕτως ἐν τῇ τακτικῇ συνοδικῇ συνεδρίᾳ τῆς 28 Φεβρουαρίου [1918] προύτεινε τρεῖς κατὰ νόµον ὑποψηφίους διὰ τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον Ἀθηνῶν, τὸν Ἅγιον Κιτίου [Μελέτιο Μεταξάκη], τὸν ἀρχιµανδρίτην ∆ιευθυντὴν τῆς Ριζαρείου καὶ καθηγητὴν τοῦ Πανεπιστηµίου κ. Χρυσόστοµον [Παπαδόπουλον] καὶ τὸν ἐν Μόσχᾳ ἀντιπρόσωπον τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ. Ἰάκωβον Βατοπαιδινόν. Μετὰ τὴν πρότασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπουργὸς κ. ∆. ∆ίγκας ἐπισκεψάµενος τὴν Αὐτοῦ Πανιερότητα [Μελέτιο Μεταξάκη] ἀνήγγειλε Αὐτῇ ἐπισήµως, ὅτι ὑπεβλήθη εἰς τὸν Βασιλέα [τότε Ἀλέξανδρον] διάταγµα διορισµοῦ Αὐτῆς εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν Θρόνον Ἀθηνῶν:» (πηγή: περιοδικὸ «Ἐκκλησιαστικὸς Κῆρυξ», ἐκδίδοται κατὰ Σάββατον προνοίᾳ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν κυρίου ΜΕΛΕΤΙΟΥ, ἔτος Η΄, ἐν Ἀθήναις τῆς 17 Μαρτίου 1918, ἀριθµ. 143, σελ. 80-81).

Ἡµέτερον σχόλιον – ὡς ἐν παρόδῳ…

 Ἐδῶ εἴχαµε – ὡς χώρα τῶν Ὀρθοδόξων! - τὸ πρωτοφανὲς «προνόµιο», ἕνας (ἔξοχος κατὰ τὰ ἄλλα) µασόνος (Πυθαγόρας 1977, τεῦχος 58, σελ. 47 καὶ πλειστάκις ἀλλοῦ) πολιτικός, ὁ τότε πρωθυπουργὸς Ἐλ. Βενιζέλος, νὰ καλεῖ τὸν ἐπίσης µασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη ν’ ἀναλάβει τὸ πηδάλιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας! Στὸ σηµεῖο αὐτό, ἕνας ἐκ τῶν παρακαθηµένων µας στὸ Παγκόσµιο Συµβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν», αἱρετικός, βέβαια, ὁµότιµος, ὡστόσο καὶ ἰσότιµος πρὸς ἡµᾶς, θὰ µποροῦσε, ἐνδεχοµένως, νὰ παρατηρήσει στὸν δικό µας ἐκεῖ Ὀρθόδοξο ἀντιπρόσωπο…

 - Φαίνεται, ἀδελφέ, ὅτι στὴν περίπτωσή σας αὐτή, τὸ Ἅγιον Πνεῦµα “ἀκολουθοῦσε” ὄπισθεν τοῦ Πρωθυπουργικοῦ τηλεγραφήµατος διορισµοῦ … Ἐδῶ ποὺ τὰ λέµε, ὅµως, τί νὰ ἔκανε τότε ὁ πολὺς Ἐλευθέριος Βενιζέλος, ἀφοῦ εἶχε προηγηθεῖ τὸ δι’ ἰσχυρᾶς λιθοβολῆς Ἀνάθεµα κατ’ αὐτοῦ ὑφ’ ὁλοκλήρου τῆς Ἱερᾶς µας Συνόδου!

Ἰδοὺ τὸ σπανιότατο ντοκουµέντο τῆς περιγραφῆς τῆς θλιβερῆς κατὰ τοῦ Βενιζέλου συνοδικῆς πράξεως λιθοβολισµοῦ: «Τὸ ἀπόγευµα τῆς αὐτῆς ἡµέρας [12.12.1916] ἐξεκίνησαν πρὸς τὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως πάντες οἱ κατηγορούµενοι [οἱ κατηγορούµενοι Ἀρχιερεῖς ΜΕΤΑ τὸ ἐν λίθοις “ἀνάθεµα” ποὺ ἐποίησαν κατὰ τοῦ Βενιζέλου], πάντες σχεδὸν οἱ παρεπιδηµοῦντες ἐν Ἀθήναις Ἀρχιερεῖς, ὁ κλῆρος τῶν Ἀθηνῶν, µηδὲ Ἡγουµένων καὶ µοναχῶν ἀπολειφθέντων, ἐκεῖ δὲ µεταβὰς ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν [Θεόκλητος Μηνόπουλος] διὰ τῆς ἁµάξης του, ὡς πιστοῦται καὶ ἐκ τῆς ἀνακριτικῆς ἐκθέσεως περὶ αὐτοψίας τῆς σχετικῆς κινηµατογραφικῆς ταινίας, καὶ περιστοιχούµενος ὑπὸ τῶν Συνοδικῶν καὶ Ἀρχιερέων, φέρων ἐγκόλπιον καὶ ἐπανωκαλύµµαυχον, ἄτροµος καὶ ἀκτινοβολῶν ἐκ χαρᾶς προυχώρησεν ἐν µέσῳ τοῦ πλήθους πρὸς τὸν ἐσκαµµένον χῶρον, καί, ἀπαγγέλλων λόγους τινάς, ἔρριψε λίθον, µεθ’ ὅ ἐπηκολούθησεν γενικὸς λιθοβολισµός:» (πηγή: Ἀνώτατον Ἐκκλησιαστικὸν ∆ικαστήριον, ΑΠΟΦΑΣΙΣ καταδίκης τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου [Ἀριθ. 26, 1917] τῆς Ξ∆΄ Περιόδου, ΑΘΗΝΑΙ 1917, σελ. 15 [σύνολο σελίδων 30]).

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι γιὰ τὰ στραβὰ καὶ τ’ ἀνάποδα στὴ Χώρα µας δὲν φταῖνε µόνο κάποιοι κατὰ καιροὺς πολιτικοί, ἀλλὰ πταίουν καὶ ἄλλοι, ἐγγὺς ἡµῶν… Φταίει, βέβαια, καὶ αὐτὸς ὁ Χατζηπετρής, κατὰ τὸ γνωστὸ ᾆσµα τοῦ Κελαηδόνη!

 

 

 

Δ΄

Τὰ ονόματα τῶν ὡς μασόνων ἀναφερομένων κατὰ καιροὺς κληρικῶν ἀπὸ τοὺς τέκτονες εἰς τὰ διάφορα ἔντυπά τους, εἶναι, συνήθως, ἀπὸ τὰ βαρύτερα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἕνα τέτοιο ὄνομα εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἐθνομάρτυρα (καὶ σημερινοῦ Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας) Χρυσόστομου Σμύρνης¹.

Τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει συζητηθεῖ ἄλλοτε πολὺ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο»- κι ὄχι μόνο. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τὸν ἔχει ὡς Ἅγιο στοὺς κόλπους της δὲν μᾶς πέφτει ἕτερος λόγος. Κατὰ τὴν τελικὴ κρίση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὁ παντογνώστης καὶ παντεπόπτης Τριαδικὸς Θεὸς θὰ ἔχει τὸν ὕστατο, ἐγκυρότατα ἀλάνθαστον λόγο, καλύπτων ὅλους ἐμᾶς μὲ τὸ – ἐν δικαιοσύνῃ! – ἀπέραντο ἔλεός Του.  

Ὀλίγαι πληροφορίαι διὰ τὴν ἁγιοκατάταξιν τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης

Χάριν τῆς ἱστορίας καὶ μόνο, θὰ θέλαμε τώρα ἐδῶ νὰ δώσουμε λίγες πληροφορίες γιὰ τὴν πορεία ἁγιοκατατάξεως τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ἀπ’ ὅσα ξέρουμε. Τὴν κίνηση γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη ὤθησαν μερικοὶ ἐκλεκτοὶ συμπατριῶτες μας, ἀπόγονοι τῶν προσφύγων τῆς πολύπαθης Σμύρνης μας. Ἕνας λοιπὸν δραστήριος χριστιανὸς τῶν Ἀθηνῶν ἄκουσε τότε ἀπὸ τὸν ράδ. Σταθμὸ τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας τὴν ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ν. Σμύρνης, διὰ τῆς ὁποίας ἐκαλοῦντο οἱ ἔχοντες ὅποια στοιχεῖα περὶ τῆς ζωῆς καὶ τῆς (ἐθνωφελοῦς) δράσεως τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης νὰ τὰ καταθέσουν στὰ γραφεῖα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ν. Σμύρνης, προκειμένου νὰ προχωρήσει ἡ ἁγιοκατάταξη.

Ὁ χριστιανὸς ἔτσι ἐκεῖνος ὑπακούοντας, μὲ φρόνημα ἐκκλησιαστικό, στὴν προτροπὴ τοῦ τότε Μητροπολίτου Ν. Σμύρνης, συγκέντρωσε ὅλα τὰ σχετικὰ στοιχεῖα, διὰ τῶν ὁποίων οἱ μασόνοι ἰσχυρίζοντο ὅτι ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος ἱεράρχης ἦταν μασόνος καὶ μὲ αὐτὰ συνέθεσε τρεῖς ὅμοιους φακέλους.

∆ιὰ τοῦ συνεργάτου του, μακαρίτη τώρα, Κωνσταντίνου Κατσιάπη ἔστειλε τοὺς φακέλους αὐτούς, ἕνα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄλλον στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ν. Σμύρνης καὶ τὸν τρίτο ἔστειλε στὸν ἀείμνηστον Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ὁ ὁποῖος ἦτο ἀπὸ τοὺς θερμοτέρους κληρικούς μας, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ ἡρωικοῦ ἐθνομάρτυρα. Ὅταν ὅμως ὁ Καντιώτης ἐδιάβασε ὅσα ἰσχυρίζοντο οἱ μασόνοι περὶ τῆς μασονικῆς εἰσδοχῆς τοῦ Χρυσοστόμου, ἄλλαξε γνώμη. Τὸ πρᾶγμα κοιμήθηκε γιὰ λίγα χρόνια.

Ὥσπου ἀργότερα, διὰ συντόνων ἐνεργειῶν παντὸς ἐνδιαφερομένου, τὸ ζήτημα αὐτὸ ἐπανῆλθε καὶ ἡ ἁγιοκατάταξη ἔγινε. Ἔτσι ἔχει τὸ πρᾶγμα. Ἐγνώριζαν δηλαδὴ οἱ ἁγιοκατατάξαντες τὸν Χρυσόστομο τί περιεῖχε ὁ τριπλὸς ἐκεῖνος φάκελος. Τὰ ἀξιολόγησαν, συνεκτίμησαν τὴν ὅλη κατάσταση, κυρίως τὸ ἐκχυθὲν αἷμα τοῦ Χρυσοστόμου (κατὰ τὸ ἔτος 1922) χάριν τοῦ ποιμνίου του καὶ προχώρησαν εἰς τὸ ἔργον τους.

Σήμερα, ὁ ἐθνομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης τιμᾶται ὡς ἕνας ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Αἱ πνευματικαὶ ἀσχολίαι τοῦ ἀρχιδιακόνου Σμύρνης Βασιλείου Παπαδοπούλου, τοῦ μετέπειτα Μητροπολίτου Φλωρίνης!

Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας, μαζὶ μὲ τὴν δικαιολογημένη χαρὰ τῶν Σμυρναίων ἐπικρατοῦσε ἐκεῖ καὶ μεγάλη ἀκαταστασία, στρατιωτικὴ καὶ πνευματική. Τί, δηλαδή;

-Πέραν τῶν ἀπαραιτήτων 12.000 ἀνδρῶν τῆς φρουρᾶς Σμύρνης

ὑπῆρχαν στὴν πόλη καὶ 3.000 κοπανατζῆδες, εὑρισκόμενοι ἀδικαιολογήτως μακρὰν τῶν σκληρῶν μαχῶν τοῦ Μετώπου².

-Ἐπίσης σὲ μερικὰ φιλόξενα τῆς Σμύρνης σαλόνια, ἀλλὰ κι ἀλλοῦ, οἱ πνευματιστές (μέντιουμ κ.λπ.) ὀργάνωναν, στὸ ἡμίφως, πνευματιστικὲς συνεδρίες (ἦταν τότε τῆς μόδας αὐτά), κατὰ τὶς ὁποῖες ἐκαλοῦντο ἐκ τοῦ ὑπερπέραν «τὰ πνεύματα», νὰ δώσουν, ἐρωτώμενα ἀπὸ τὸ μέντιουμ, τὶς «προφητεῖες» τους γιὰ τὸν πόλεμο!

Καὶ τί ἔλεγαν τὰ πονηρὰ αὐτὰ πνεύματα;

∆ιετύπωναν ψευδεῖς καὶ καταστροφικὲς «προφητεῖες», ὅτι ὁ Στρατός μας ὄχι μόνο θὰ νικοῦσε στὰ μέτωπα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀλλὰ καὶ ὅτι θὰ κατελάμβανε καὶ αὐτὴν τὴν Κωνσταντινούπολη³!

Τὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου ἐκείνου εἶναι γνωστά...

Ἔ, λοιπόν, μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πνευματιστικὸ κλῖμα κινούμενος καὶ ὁ ἀρχιδιάκονος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος Παπαδόπουλος, συνέγραψε ἕνα βιβλίο, πνευματιστικῆς κατευθύνσεως! Τὸ βιβλίο δὲ ἐκεῖνο τὸ ἀφιέρωσε στὸν Μητροπολίτη του, Χρυσόστομο Σμύρνης, κυκλοφορήθηκε μάλιστα καὶ μὲ ἐπίσημη σφραγῖδα τῆς Μητροπόλεως!

Ἰδοὺ ἀκριβῶς τί διαβάζουμε εἰς τὸ ἐξώφυλλο καὶ τὰ παράφυλλα αὐτοῦ τοῦ βιβλίου: «Βασιλείου Παπαδοπούλου, Ἀρχιδιακόνου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σμύρνης, ΨΥΧΙΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ. Μελέτη πρώτη ΕΙ∆ΩΛΑ ΖΩΝΤΩΝ –Γνῶθι Σαὐτόν. Ἐν Σμύρνῃ, 1921.  Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Μητροπολίτῃ Ἁγίῳ Σμύρνης κυρίῳ κυρίῳ Χρυσοστόμῳ Ἀνατίθεται. Πᾶν ἀντίτυπον δέον νὰ φέρη τὴν ὑπογραφὴν τοῦ συγγραφέως καὶ τὴν σφραγίδα τῆς Ἀρχιδιακονίας…»!

Τὸ βιβλίον ἐκεῖνον πέφτει εἰς χεῖρας ∆ανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου. ∆ριμύτατα σχόλια κατ’ αὐτοῦ…

Τὸ πνευματιστικῆς τάξεως αὐτὸ βιβλίο τοῦ  ἀρχιδιακόνου τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, τοῦ Βασιλείου Παπαδοπούλου ἔρχεται εἰς χεῖρας ∆ανιὴλ τοῦ Κατουνακιώτου, συγγράψαντος ἐν συνεχείᾳ βιβλιάριον ἐκ σελίδων 24, διὰ τοῦ ὁποίου ἀντικρούει τὶς πνευματιστικὲς διδασκαλίες αὐτοῦ, διὰ λόγων πνευματικῶν, καὶ ψέγει ἰσχυρῶς τὸν συγγραφέα του.

Ὁ πλήρης τίτλος τοῦ βιβλιαρίου ἐκείνου ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ, ἤτοι Ἀναίρεσις τῶν «ΨΥΧΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» Βασιλείου Παπαδοπούλου Ἀρχιδιακόνου Σμύρνης, ὑπὸ ∆ανιὴλ Μοναχοῦ Ἁγιορείτου. Τύποις Ν. Χριστομάνου–Μοσέζη–Ἀναγνώστου, Θεσσαλονίκη ὁδὸς Φράγκων 20, 1922. (Ἔγραφον ἐν Κατουνακίοις τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄθω ἐκ τοῦ Ἡσυχαστηρίου τῶν ἐν Ἄθῳ Ἁγίων Πατέρων τῇ 20 Ἰανουαρίου 1922. ∆ανιὴλ Μοναχός, Ἁγιογράφος-Λαυριώτης)».

 Μασόνος καὶ Μητροπολίτης μαζί!;

Ποιὰ λοιπὸν ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξέλιξη τοῦ Βασιλείου Παπαδοπούλου, τοῦ ἄλλοτε ἀρχιδιακόνου τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης; Μὰ ἔγινε ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης!... Ἀλλὰ καὶ μασόνος ὁμοῦ ἦταν, ὅπως ἐπισημότατα δηλώνουν οἱ Τέκτονες! Νὰ τὸ δοῦμε μαζί, ἔτσι ὅπως τὸ διαβάζουμε σὲ τεκτονικὸ ἔντυπο:

Παπαδόπουλος Βασίλειος, Μητροπολίτης Φλωρίνης- Ἐορδαίας-Πρεσπῶν…

Τὸ 1914, βρέθηκε στὴ Σμύρνη ὡς Ἀρχιδιάκονος κοντὰ στὸν Ἀδελφὸ [μασόνο] Χρυσόστομο Καλαφάτη () Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Σμύρνης ἔρχεται ὡς πρόσφυγας στὴν Ἀθήνα καὶ διέμενε στὴν ὁδὸ Ἀπόλλωνος, ὡς ἀναφέρει ὁ πίναξ τῆς Στοᾶς «Μέλης».

Τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, μὲ ἐντολὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας [μασόνου κι αὐτοῦ!] Πατριάρχου, τότε, Μεταξάκη τὸν διόρισε διάδοχον τοῦ Χρυσοστόμου(…). Τοῦ δόθηκε ὁ τίτλος Τοποτηρητὴς Ἐπίσκοπος Σμύρνης, μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεται γραμμένος στὰ ἀρχεῖα τῆς Σεβασμίας Στοᾶς «Μέλης» τῆς Σμύρνης μαζὶ μὲ ἄλλα μεγάλα ὀνόματα λογίων καὶ ἐπιστημόνων τῆς Σμύρνης οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν πρόσφυγες στὴν Ἀθήνα (…).

[Πολὺ ἀργότερα] βρίσκεται στὴ Φλώρινα ὡς Φλωρίνης, Ἀλμωπίας, Ἐορδαίας, Ἔξαρχος τῆς Ἄνω Μακεδονίας…

(Αὐτὰ διαλαμβάνονται στὸ «Τεκτ. ∆ελτίον» ἔτους 1993, τεῦχος 42-43, σελ 9-11). Στὸν μητροπολιτικὸ θρόνο Φλωρίνης τὸν διαδέχθηκε ὁ μακαριστὸς Αὐγουστῖνος Καντιώτης.

 Τὰ ὀνόματα τῶν ὡς μασόνων ἀναφερομένων ἀπὸ τοὺς μασόνους κληρικῶν μας εἶναι πολλά…

Θὰ ἀναφέρουμε μερικά, χωρὶς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὰ βρίσκουμε εἰς τὰ διάφορα κατὰ καιροὺς τεκτονικὰ ἔντυπα, ἀρνούμενοι, βεβαιότατα, νὰ τὰ πιστέψουμε:

- Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ ὁ Γ ́ (1834-1912), τεκτονικὸ δελτίο Πυθαγόρας, 1969, τ. 86, σελ. 181.

- Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος, ὁ λεγόμενος Παγκώστας (1764-1833), Πυθαγόρας 1969, τ. 86, σελ. 181.

- Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Βενέδικτος (1892-1980), μετὰ φωτογραφίας αὐτοῦ ὡς ἐξάρχου τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν μέσῳ τῶν μασόνων τῆς Στοᾶς «Ἀδελφοποίησις» τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ἀναφορὰ δι’ αὐτὸν ἔχει ὡς ἑξῆς: «Παπαδόπουλος Βενέδικτος, Ἔξαρχος τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἐγεννήθη ἐν Προύσσῃ τῷ 1892 καὶ κατοικεῖ ἐν Ἀθήναις (Ἐρεχθέως 18). Ἐμυήθη εἰς τὸν Α ́ Συμβολικὸν Βαθμὸν τὴν 11 Μαρτίου 1930, εἰς Β ́ τὴν 27 Μαΐου 1930 καὶ εἰς Γ ́ τὴν 27 Μαΐου 1930» (Πηγή: «Σεπτὴ Στοὰ «Ἀδελφοποίησις» ὑπ’ ἀρ. 65, ΕΠΕΤΗΡΙΣ τεκτονικοῦ ἔτους 1930-1931, Ἀθῆναι 1931, σελίδες 40, 41, 49 – καὶ ἀλλοῦ πολλὲς φορές).

-Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ∆ωρόθεος (1888-1957), Τεκτονικὸν ∆ελτίον 1967, τεῦχος 71, σελ. 62.

- Πρώην Αὐστρίας Χρυσόστομος Τσίτερ (1903-1995), τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, 1997, τεῦχος 58, σελ. 49, 175.

- Ἐπίσκοπος Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου ∆ιονύσιοςΚαστρινογιαννάκης (1882-1896) (τῆς Στοᾶς «Μίνως»), (φερόμενος ὡς ὁ μυήσας τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο!), Πυθαγόρας, 1986, τ. 16, σελ. 222 καὶ 180 χρόνια του Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ 1811-1991, σελ 134.

-∆ωρόθεος Νικηταΐδης ἀρχιμανδρίτης (τῆς Στοᾶς «Ἀθηνᾶ»), τεκτονικὸ περιοδικὸ Ἀθηνᾶ, τεῦχος 2, 1882, σελ. 28 καὶ Πυθαγόρας 1986, τ. 16, σελ. 222.

- Ὁ Κεφαλληνίας ∆όριζας (1893-1901), ὁ Καστορίας Ἰωακεὶμ Λεπτίδης (1911-1931), ὁ Παροναξίας Χερουβὶμ (1890-1952), τέκτονες, ποὺ «μὲ πάθος ἤσκησαν τὸν τεκτονισμόν»,  Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτους 1970, τ. Μαρτίου-Ἀπριλίου, σ. 134.

- Ὁ Σάμου Εἰρηναῖος (1878-1963), Τεκτονικὸν ∆ελτίον, 1967, τ. 74, σελ. 194.

- «Ὁ ἀδελφὸς πάτερ Μέανδρος», Πυθαγόρας, 1929, τ. 10, σελ. 398.

- Ἐπίσκοπος Θηβῶν Ἱερώνυμος Βλαχάκης (1901-1909), Πυθαγόρας, 1924, τ. 10, σελ. 717.

- Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος ∆αμασκηνὸς(1891-1949), Πυθαγόρας, 1994, τ. 48-49, σελ. 202.

- Ἐπίσκοπος Γρεβενῶν Αἰμιλιανὸς (1877-1911), «κατὰ παράδοσιν τέκτων», Πυθαγόρας, 1984, τ. 7, σελ. 133.

- Νικάνωρ Κανελλόπουλος (1886-1939), ἀρχιμανδρίτης -Αἴγυπτος. Ὑπῆρξε συνιδρυτὴς καὶ «Σεβάσμιος» τῆς ἐκεῖ λειτουργούσης Στοᾶς «Σιών»… (Πηγή: Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτους 1967, τεῦχος 73, σελ. 142-159 καὶ μὲ πολλὲς φωτογραφίες!). Ἄξιον προσοχῆς εἶναι ὅτι ὁ τέκτων αὐτὸς κληρικός, μαζὶ μὲ τὸν χριστιανικό του σταυρὸ φοροῦσε -ταυτοχρόνως - «τὸ περιλαίμιον τοῦ Σεβασμίου [προέδρου] τῆς Σεπτῆς Στοᾶς «Σιών», ὡς καὶ τὰ λοιπὰ τεκτονικά του διάσημα»!Φρίκη…

 Κάτι ἀκόμη, «φρέσκο» καὶ ἀπίστευτον! -Ἦταν μασόνος καὶ ὁ μητροπολίτης τοῦ Οἰκ. μας Πατριαρχείου, Μητρ. Γέρων Ἐφέσου Χρυσόστομος (Κωνσταντινίδης);

Ἔτσι ἐπισημότατα ἀνακοινώνουν οἱ τέκτονες εἰς τὸ περιοδικό τους.

Νὰ τὸ πιστέψουμε καὶ τοῦτο ἢ ὄχι; ∆ιότι ἐπιπροσθέτως τὸ σεβαστὸ ἐκεῖνο πρόσωπο εἶχε, ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, ὑψηλότατες θέσεις εἰς τὴν πορεία τῆς εὐρύτερης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας!

Ἂς δοῦμε τί ἀκριβῶς ἀποκαλύπτουν οἱ Τέκτονες (στὸν «Πυθαγόρα», ἔτους 2012, τεῦχος 102, σελ. 245):

«Χρυσόστομος (Αἰμίλιος) Κωνσταντινίδης (Ἀντεπιστέλλον μέλος). Γεννήθηκε τὸ 1921 στὸ Σκουτάρι Κωνσταντινουπόλεως. Σπούδασε στὴν θεολογικὴ σχολὴ Χάλκης, διδάκτορας τῶν πανεπιστημίων Ρώμης καὶ Στρασβούργου. Καθηγητὴς τῆς θεολογικῆς σχολῆς Χάλκης τὴν περίοδο 1951-1971. Τὸ 1961 τιτουλάριος ἐπίσκοπος Μύρων. Τὸ 1991 Μητροπολίτης Γέρων Ἐφέσου. Πρόεδρος τῶν ∆ιασκέψεων Ρόδου καὶ Σαμπεζὺ Γενεύης. Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Καθηγητὴς Θεολογικῶν Σχολῶν. ∆ιδάκτωρ Πανεπιστημίου. Μέλος τῆς ∆ιεθνοῦς Ἀκαδημίας Θρησκευτικῶν Ἐπιστημῶν…

Καὶ - ὤ, Ὕψιστε! -, συνεχίζουν οἱ Τέκτονες γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο:

-Μέλος τῆς Στοᾶς Ἁρμονία. Μέλος τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου βαθμοῦ διὰ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπεβίωσε τὸ 2006».

Ἡμέτερο –τοῦ ἐρευνητῆ– σχόλιο;

- Οὐδέν.

Ὅλα τὰ σχόλια εἶναι γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες μας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχοὺς καὶ εἰς πάντα ὀρθόδοξον λαϊκόν, συμπεριλαμβανομένων, βεβαιότατα, καὶ τῶν συμπαθέστατων νεωκόρων μας...

Ἀρκετὰ λοιπὸν μὲ τὰ ὀνόματα τῶν φερομένων ὡς μασόνων, ἀπὸ τοὺς τέκτονες, κληρικῶν μας. ∆ὲν βρίσκουμε ἄκρη.

 Αἱ ἐπ’ αὐτῶν ἐνστάσεις τῶν εὐλαβῶν χριστιανῶν μας, κληρικῶν καὶ λαϊκῶν…

Ὅταν διαβάζουν αὐτὰ τὰ πράγματα (τὰ ὀνόματα) οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοί, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, δὲν πιστεύουν στὰ μάτια τους. Καὶ κάνουν πολὺ καλά, κατ’ ἀρχήν. Καὶ ἔχουν τὸ δίκιο τους. ∆ιατυπώνουν ἔτσι ἐνστάσεις, ἡ κυριότερη ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι, ὅτι,

-Ψέματα λένε οἱ μασόνοι!

…∆ιότι μόνο πεθαμένων ὀνόματα ἀναφέρουν καὶ ὄχι ζώντων, γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν καὶ νὰ διαψεύσουν, ἐνδεχομένως.

Ἔτσι λέγουν οἱ περισσότεροι -καλῆς πίστεως- εὐλαβεῖς χριστιανοί μας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ μερικοὶ ἄλλοι, ποὺ θέλουν νὰ «κουκουλώσουν» τὰ πράγματα. Νὰ τὰ σκεπάσουν, γιὰ νὰ μὴ «σκανδαλίζεται» -δῆθεν- «τὸ ποίμνιο τῶν προβάτων»!

(Στὸ ἑπόμενο, τί ἀπαντοῦν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ τέκτονες)

Σημειώσεις:

1. Τεκτ. Περιοδικὸ «Πυθαγόρας», ἔτος 1997, τεῦχος 58/59, σελ. 88-92.

2. Στὸ βιβλίο, Ἡ Δίκη τῶν Ἕξ - Τὰ ἐστενογραφημένα πρακτικά, σελ. 309, Ἀθῆναι, ἔκδ. Πρωίας, 1931.

3. Πνευματιστοῦ Κύρκα Δημάρατου «Προρρήσεις τῆς Χαραυγῆς τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ περὶ τοῦ Μέλλοντος τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος», δημοσιευθεῖσαι τὸ 1921-’22, σελ 12, 33. Ἐπίσης, Θεοδοσίου Ἁγιοπαυλίτου, «Ὁ Πνευματισμός, τὸ Βδέλυγμα τῆς Ἐρημώσεως (ἀχρονολόγητο, στὴν Ἀθήνα) ὅπου ἐκεῖ ἀναφέρεται ὅτι: «Διὰ τὴν Μικρασιατικὴν συμφορὰν ὑπαίτιος ὑπῆρξεν ἡ πνευματιστικὴ ἐργασία τῆς οἰκογενείας Δημάρατου. Ὁ ἱδρυτὴς τῆς Κινήσεως αὐτῆς Κύρκας Δημάρατος ἐψεύδετο ἀσυστόλως, μεταδίδων ψευδεῖς προφητείας...».

4. Τεκτ. Περ. Πυθαγόρας,1997, τεῦχος 58, σελ. 49.

Ε΄

Ὅταν κατὰ καιροὺς ἔρχονται στὸ φῶς τῆς δηµοσιότητος πληροφορίες (µὲ ὀνόµατα), ὅτι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας - καθ’ ὅσον µᾶς ἐνδιαφέρει - ὑπῆρξαν (ἢ καὶ εἶναι τώρα) µασόνοι, µερικοὶ εὐσεβεῖς χριστιανοὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ πιστέψουν καὶ ἀρνοῦνται νὰ τὸ δεχθοῦν. Καὶ πῶς, ἀλήθεια, νὰ τὸ πιστέψουν! Ἱερεῖς καὶ Ἐπίσκοποι νὰ εἶναι µασόνοι! Ἀντὶ ὅµως νὰ στραφοῦν πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας µας καὶ νὰ ζητήσουν, υἱικῶς καὶ ἐπιµόνως νὰ ἐνεργήσει Ἐκείνη, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποκαλυφθεῖ κάθε φορά ἡ ἀλήθεια¹ , λαµβάνουν στὸ στόµα τους δύο εὔκολες φράσεις καὶ λένε: -Μόνο πεθαµένων ὀνόµατα ἀναφέρουν οἱ µασόνοι καὶ ὄχι ζώντων, γιὰ νὰ µποροῦν νὰ µιλήσουν, ἢ καί: -Ψέµατα λένε οἱ µασόνοι² ! Ἔτσι λοιπὸν ἡ «στρουθοκάµηλος» χώνει βαθιὰ στὴν ἄµµο τὴν κεφαλή της καί, µὲ τὸν τρόπο αὐτόν, νοµίζει πὼς θὰ γλιτώσει ἀπὸ τὰ δόντια τῆς τίγρεως! Κούνια ποὺ µᾶς κούναγε… Πῶς ἔχουν λοιπὸν τὰ πράγµατα; Ἰδοὺ πῶς ἔχουν, κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἐρευνητῆ.

Γιατί δὲν ἀναφέρουν οἱ τέκτονες ὀνόµατα ζώντων τεκτόνων καὶ µάλιστα κληρικῶν;

Οἱ ἀπαντήσεις τῆς µασονίας εἶναι ἐπ’ αὐτοῦ τρεῖς.

Ἡ πρώτη ἀφορᾶ εἰς τοὺς τεκτονικοὺς ὅρκους, οἱ ὁποῖοι εἶναι δεσµευτικοὶ γιὰ τὰ µέλη τῆς τεκτονικῆς ὀργανώσεως καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν µποροῦν νὰ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα ζώντων ἀδελφῶν τους εἰς τοὺς «βεβήλους». Ἡ πίεση ἔτσι αὐτὴ εἶναι σχετικῶς ἀτελέσφορη.

Ἡ δεύτερη ἀπάντηση τῶν τεκτόνων ἔχει διατυπωθεῖ, εἶναι ὅµως ἄγρια κι ἐντελῶς ἀπαράδεκτη. Τὴν παραθέτουµε, παρακαλώντας τοὺς ἀναγνῶστες νὰ µὴ «θυµώσουν» κι ἐξοργιστοῦν, δεδοµένου ὅτι ἡ ἀνοχὴ κι ἡ συγγνώµη εἶναι ἀρετὲς κατ’ ἐξοχὴν χριστιανικές. Γράφουν, λοιπὸν ἐπ’ αὐτοῦ οἱ µασόνοι: «(…) ∆ὲν νοµίζοµεν ὅτι ἐπιτρέπεται εἰς ἡµᾶς νὰ ἱκανοποιήσωµεν τὴν περιέργειαν καὶ δώσωµεν τὰ ὀνόµατα ἐπιλέκτων µελῶν τῆς κοινωνίας βορὰν εἰς τὰς ἀγρίας διαθέσεις ὑπανθρώπων…» (Πηγή: «Τεκτονικὸν ∆ελτίον, ἔτος 1970, σελ. 344).

Ἰδοὺ τώρα καὶ ἡ λογικότερη τεκτονικὴ ἀπάντηση: «(…) ∆ὲν ἀναφέρουµε ὀνόµατα Τεκτόνων ἐν ἐνεργείᾳ, γιατί δὲν θέλουµε νὰ σκανδαλίσουµε τὴν παραπλανηµένη ἀπὸ τὴ συκοφαντία µερίδα τῆς κοινῆς γνώµης. Λυπούµεθα διὰ τὴν κατάσταση στὴ χώρα µας, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ἔγκυρη γαλλικὴ ἐφηµερίδα «Μὸντ» ἔχει γράψει (7 ∆εκεµβρίου 1972) ὅτι ζεῖ «δυὸ αἰῶνες πίσω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη [ἡ Ἑλλάδα] σχετικὰ µὲ τὴν ἀντιµετώπιση τοῦ Τεκτονισµοῦ (…) Σκεφτεῖτε [συνεχίζεται στὸ τεκτ. κείµενο] τοὺς ἀναφερθέντες ὡς Τέκτονες Πατριάρχες οἱ Ἀντιτέκτονες ἔσπευσαν νὰ τοὺς χαρακτηρίσουν Ἰοῦδες. Καὶ φανταστεῖτε τί θὰ συνέβαινε, ἂν τοὺς εἴχαµε ἀναφέρει ἐν ζωῇ…

Ἐν συνέχειᾳ οἱ Τέκτονες µᾶς ἀποκαλύπτουν: …Τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόµου [Παπαδοπούλου] δοκίµασε ἕνας ζηλωτὴς [«φανατικὸς» χριστιανὸς] νὰ τοῦ ψαλιδίσει τὰ γένια, γιὰ τὸ ζήτηµα τῆς προσαρµογῆς τοῦ ἡµερολογίου στὴν ἀστρονοµικὴ πραγµατικότητα. Φαντάζεται κανεὶς τί θὰ γινόταν, ἂν ἐγίνετο γνωστὸ πὼς ἦταν καί… Τέκτων! Θὰ εἶχε πέσει θῦµα µίας εὐάριθµης ἀλλὰ καλὰ ὀργανωµένης ζηλωτείας…»! (Πηγή: τεκτ. περ. «Πυθαγόρας», ἔτους 1981, τεῦχος 22, σελ. 332)

Ἡµέτερο σχόλιο: Νὰ µὴ ζητοῦµε λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Τέκτονες οὐδεµία ἀπάντηση γιὰ ὀνόµατα, ἀλλὰ νὰ ἀπευθυνόµαστε πρὸς τὴν ἑκάστοτε ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας µας, νὰ ἐξιχνιάσει Ἐκείνη καὶ νὰ ἐνεργεῖ τὰ καθ’ ἑαυτὴν γιὰ ὅσους ἐκ τῶν κληρικῶν µας ἀναφέρονται - τουλάχιστον οἱ ἐν ζωῇ - ὡς µέλη Τεκτονικῶν Στοῶν, παντὸς Τεκτονικοῦ Τύπου καὶ Σώµατος. Οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις εἶναι τὸ κανονικότερο καὶ δικαιότερο µέσον. Πρὸς κάθε πλευρά. Γιὰ κάθε πλάνη κι αἵρεση ποὺ κατατρώγει τὸ Σῶµα τῆς Ἐκκλησίας µας, ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν. Ποὺ κατασπαράσσονται, ναί, ποιµένες καὶ πρόβατα, τώρα πιὰ ΕΝΤΟΣ τῶν Πυλῶν µας, ἐπαναλαµβάνουµε µὲ ἔµφαση, κατασπαράσσονται ποιµένες καὶ πρόβατα, ὡς δὲν θὰ ἔπρεπε. ∆ὲν µποροῦµε βέβαια νὰ τὰ γράψουµε ὅλα!

Ἐπιτυχίαι τῶν Τεκτόνων εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸν χῶρον διὰ τῶν Ἱπποτικῶν Ταγµάτων…

Θραύση κάνουν κατὰ καιροὺς οἱ µασόνοι διὰ τῆς προσελκύσεως κληρικῶν σὲ Τάγµατα, τῶν ὁποίων ἀγνοοῦν τὴ φύση καὶ τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα τῶν µελῶν, οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς µας, ἐνδεχοµένως. Αὐτὸ γίνεται διότι τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν τίτλους κι ἀξιώµατα µὲ θρησκευτική, χριστιανικὴ χροιά³ . Μὴ γνωρίζοντας λοιπὸν οἱ περισσότεροι κληρικοί µας περὶ τίνος ἀκριβῶς πρόκειται, εἰσέρχονται εἰς αὐτὰ τὰ Σώµατα, πρὸς µεγάλην χαρὰ τῶν τεκτόνων, οἱ ὁποῖοι δηµοσιεύουν ἐν συνεχείᾳ εἰς τὰ ἐσωτερικὰ ἔντυπα τῶν Ταγµάτων αὐτῶν ὀνόµατα καὶ φωτογραφίες! Εἶναι δὲ τόσο βέβαιοι οἱ τέκτονες ὅτι θὰ ἔχουν πάντοτε εἰς τὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα ἱκανὸ ἀριθµὸ κληρικῶν µας, ποὺ ἔχουν εἰσάγει στοὺς ἐπίσηµους κανονισµοὺς τῶν Σωµάτων αὐτῶν καὶ σχετικὰ ἄρθρα, διὰ τῶν ὁποίων ὁρίζεται τί ἀκριβῶς νὰ φοροῦν οἱ κληρικοί µας κατὰ τὶς διάφορες τελετουργίες τῶν Ταγµάτων αὐτῶν! Ἀπίστευτα πράγµατα. Καὶ χειρότερα πάσης περιγραφῆς.

∆ιαβάζουµε σὲ ἐπισηµότατο τεκτονικὸ κείµενο τὰ ἀκόλουθα γιὰ τὶς «Ἐνδύσεις» αὐτὲς τῶν κληρικῶν. Ὁ τίτλος τοῦ σχετικοῦ κεφαλαίου εἶναι: «Περιβολή, ∆ιακριτικὰ καὶ κοσµήµατα, ὅπλα καὶ λοιπὰ ∆ιάσηµα (…) - Οἱ φέροντες ράσον καὶ ἄµφιον κληρικοὶ κατέχοντες βαθµὸν Ἀξιωµατικοῦ [τοῦ Τεκτονικοῦ Τάγµατος τοῦ Ναοῦ] δύνανται ἀντὶ πίλου νὰ φέρουν καλυµµαύχι, ἐνῷ οἱ φέροντες φαιλόνιον δύνανται νὰ φοροῦν µίτραν…». «Ὁ Ἐλεονόµος καὶ ὁ Εὐχέτης [ἱπποτικὰ ἀξιώµατα] δὲν φέρουν ξίφος καὶ ζώνην, ἂν πρόκειται περὶ κληρικοῦ, ὁ χιτὼν δύναται νὰ ἀντικατασταθῆ διὰ τρίβωνος καὶ ἀντὶ τοῦ στιχαρίου δύναται νὰ φέρεται καλυµµάχιον. Ὅταν ὁ Περιφερειακὸς Ἀρχιερεὺς [ἐδῶ πρόκειται περὶ ἱπποτικοῦ ἀξιώµατος καὶ ὄχι -ἀπαραιτήτως- περὶ Ἀρχιερέως τῆς Ἐκκλησίας µας] φέρει φαιλόνιον δύναται νὰ φορᾶ µίτραν καὶ νὰ κρατᾶ πατριαρχικὴν ράβδον [ὡς εἴδους στραταρχικῆς ράβδου. Ἐδῶ µὲ πεντάσταυρη κορυφή] …».

Τί νὰ πεῖς. Τί µπορεῖ καθένας νὰ πεῖ µὲ ὅλα ἐτοῦτα καὶ ἄλλα, βεβαίως, ποὺ ἀκολουθοῦν στὶς περιπτώσεις αὐτές! (πηγή: «Μέγα Σκήνωµα τῆς Ἑλλάδος, Συνταγµατικοὶ Κανόνες τῶν Ἡνωµένων Στρατιωτικῶν καὶ Τεκτονικῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύµων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας. ∆ιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ διοικητήρια καὶ Κοινόβιά του εἰς τὴν Ἀλλοδαπήν. 1999. Ἐκδίδεται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώµατος τῆς Ἑλλάδος. Ἐν Ἀθήναις Ἔτος Κυρίου 1999, Ἔτος Τάγµατος 881», σελίδες 66, 75, 76 καὶ 80 ἀντιστοίχως).

Τὸ προαναφερθὲν σύνθετον Τεκτονικὸν Τάγµα ἔχει προβλέψει τὰ πάντα διὰ τὴν εἰσδοχήν, ὄχι µόνον κληρικῶν, ἀλλὰ παντὸς ἐπιπέδου ὑψηλῶν προσώπων - µελλοντικῶς… ∆ιαβάζουµε σχετικῶς: «…Εἰς περίπτωσιν καθ’ ἥν ὁ Μέγας Μάγιστρος [ὁ Ἀρχηγὸς τοῦ Τάγµατος] εἶναι ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς ∆ηµοκρατίας, τότε καὶ µόνον δύναται νὰ διορίσει Ἀντικαταστάτην Μέγαν Μάγιστρον, ὁ ὁποῖος ἐν ἀπουσίᾳ του ἔχει ὅλα τὰ προνόµια καὶ τὸ προβάδισµα αὐτοῦ καὶ ἀντικαθιστᾶ αὐτὸν πλήρως…» (ὅπ. π., σελ. 9). Ἡµέτερο σχόλιο; -Οὐδέν.

Ὅταν οἱ χριστιανοὶ ἐρευνηταὶ ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα…

 Ὅταν τώρα συµπέσει καὶ χριστιανοὶ ἐρευνητὲς ἀποκαλύπτουν ὀνόµατα κληρικῶν, φεροµένων παρ’ οἱουδήποτε ὡς µέλη Ἱπποτικῶν Ταγµάτων, τότε, οἱ µὲν σεµνότεροι καὶ ταπεινότεροι ἐξ αὐτῶν ὁµολογοῦν τὴν ἄγνοιά τους καὶ ἀποχωροῦν, οἱ δὲ ἐπιµένοντες ὅτι τὰ τάγµατα αὐτὰ ∆ΕΝ εἶναι µασονικὰ ἢ µασονικῆς κατευθύνσεως, διαψεύδονται. ∆ιαψεύδονται ἀπὸ ποίους καὶ πῶς; Μὰ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπισήµους «Συνταγµατικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγµάτων, στοὺς ὁποίους (κανόνες) ρητῶς ἀναφέρεται ὅτι γιὰ νὰ γίνει κάποιος Ἱππότης-µέλος πρέπει νὰ εἶναι ∆ιδάσκαλος Τέκτων! Ἰδοὺ ἡ ἀκριβὴς διατύπωση: «Προσόντα ὑποψηφίων. ∆εδοµένων τῶν στενῶν καὶ µακρῶν σχέσεων µεταξὺ τῶν Ταγµάτων τοῦ Ναοῦ καὶ τοῦ Ἐλευθεροτεκτονισµοῦ οἱ ὑποψήφιοι πρὸς ἐγκατάστασιν ἱππόται τῶν Ταγµάτων δέον ἀπαραιτήτως ὅπως εἶναι ∆ιδάσκαλοι Τέκτονες καὶ Τέκτονες τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος καὶ Ταµειακῶς ἐντάξει [ἐνεργοὶ Τέκτονες] µέλη Στοῶν καθὼς καὶ Περιστηλίων [ἀνωτέρων βαθµῶν] Τεκτόνων τῆς Βασιλικῆς Ἁψῖδος [τεκτονικὸς Τύπος] τῆς Ἐθνικῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ὑπάτου µεγάλου Περιστηλίου τῆς Ἑλλάδος ἀντιστοίχως ἢ ἄλλων, ὑπ’ αὐτῶν ἀνεγνωρισµένων ἀντιστοίχων µεγάλων Τεκτονικῶν Σωµάτων…» (πηγή: ὅπ. π., σελ. 36)4 .

Ἄλλα Ἱπποτικὰ Τάγµατα φέροντα ὡς προστάτας των, ἀνωτάτους κληρικούς µας…

Καὶ στὰ Τάγµατα αὐτὰ ποὺ ἔχουν µάλιστα σεβαστοὺς τίτλους, προσελκύονται κατὰ καιροὺς πολλοὶ κληρικοί µας, ὀνόµατα τρανταχτὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας. Τὰ διάφορα αὐτὰ Ἱπποτικὰ Τάγµατα - µὲ τὰ ὀνόµατα µεγάλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας!- ἄλλα µὲν ἀσχολοῦνται µὲ τὴ φιλανθρωπία - ὅπως γράφουν - ἄλλα δὲ µὲ τὴν προώθηση τοῦ Συγκρητιστικοῦ Οἰκουµενισµοῦ, ὅπως ἐµφαντικῶς δηλώνουν. Τὸ σπουδαιότερο - καὶ ἀπαράδεκτο, βεβαιότατα - εἶναι ὅτι «προστάτες» αὐτῶν τὴν Ταγµάτων φέρονται νὰ εἶναι, κατὰ καιρούς, ἀνώτατοι κληρικοὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας, ποζάροντας κατὰ περίσταση µπροστὰ στὸν φωτογραφικὸ φακὸ µὲ ἐµφανεῖς τὶς «κορδέλες» τῶν τιµητικῶν διακρίσεων ποὺ ἀπὸ τὰ Τάγµατα αὐτὰ ἔχουν λάβει. Χάριν τῆς - σχετικῆς - ἱστορίας κι ἐπειδὴ τὸ Τάγµα περὶ τοῦ ὁποίου εὐθὺς ἀµέσως θὰ κάνουµε λόγο (τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγίου ∆ιονύσου Ζακύνθου) πιθανότατα νὰ µὴ ὑπάρχει πλέον ἐν ἐνεργείᾳ, νὰ εἶναι νεκρὸ ἢ ἐν ὕπνῳ, γιὰ τοῦτο καὶ θὰ παρουσιάσουµε τώρα ἕνα χαρακτηριστικὸ κανονιστικὸ κείµενό του, ἡλικίας µισοῦ ἤδη αἰώνα.

 Ἰδοὺ αὐτό: «[Ἄρθρο] 1, ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ∆ΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ.. Ἡ Α. Β. Υ. [Αὐτοῦ Βασιλικὴ Ὑψηλότης] ὁ Πρίγκηψ Πέ- τρος τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὁ Μέγας Προστάτης τοῦ Τάγµατος. Αἱ Αὐτῶν Ἁγιώταται Μακαριότητες, Χριστόφορος, Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, Θεοδόσιος ὁ ΣΤ΄, Πατριάρχης Ἀντιοχείας, καὶ Βενέδικτος Β´, Πατριάρχης Ἱεροσολύµων, εἶναι Τιτουλάριοι Μεγάλοι Μάγιστροι τοῦ Τάγµατος, ἢ Α. Σ. [Αὐτοῦ Σεβασµιότης] ὁ Μητροπολίτης Ζακύνθου εἶναι, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς Του, ὑπέρτατος Πνευµατικὸς Ἡγέτης τοῦ Τάγµατος. Τὸ Τάγµα διοικεῖται ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Μαγίστρου βοηθουµένου ὑπὸ τοῦ Ὑπάτου Συµβουλίου, συµφώνως πρὸς τὸ ∆ίκαιον τῆς Ἱππωσύνης καὶ τὴν ἱπποτικὴν παράδοσιν, ὑπὸ τῶν ὁποίων διέπονται τὰ παρόµοια Τάγµατα…» (πηγή: «ΥΠΟΜΝΗΜΑ. Ἀρχαὶ καὶ Κανονισµοὶ Ἀφορῶντες εἰς τὴν Ἀνακήρυξιν καὶ τὴν Περικόσµησιν ἱππότου τοῦ κυριάρχου Ἑλληνικοῦ Τάγµατος τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου», σελ. 5, Ἀθῆναι 1964).

Κάτι περισσότερον διὰ τὸ Τάγµα τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου…

 Ἄξιον προσοχῆς καὶ πολλῆς περιεργείας εἶναι, ὅτι γιὰ τὸ Τάγµα αὐτό, τὸ φερόµενο ὡς Τάγµα τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, ἡ ἴδια ἡ ἡγεσία του στὰ ἴδια αὐτῆς ἔντυπα ἀναφέρει, µεταξὺ πολλῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς. Ὅτι:

- «Τὸ Τάγµα τοῦτο [εἶναι] ἕν ἐκ τῶν παλαιοτέρων ζώντων Ταγµάτων, ὀρθόδοξος ἀδελφὸς τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Ἱερουσαλήµ, ἄλλως τῆς Μάλτας» (γνωστῶν γιὰ τὰ “ἔργα” τους Ταγµάτων).

- «Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ Τάγµατα σταυροφόρων ποὺ ἔζησαν στοὺς αἰῶνες» (τοὺς γνωρίζουµε δὰ τοὺς “Σταυροφόρους” αὐτούς).

- Ὅτι «µαζὶ µὲ τὸ Τάγµα ἀνεβίωσε στὶς ΗΠΑ καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ∆ιεθνοῦς Ἀµερικανικοῦ Ἰνστιτούτου [;] τῆς Οὐά- σιγκτον τὸ ἱστορικὸ ἑλληνικὸ παράσηµο τοῦ Τάγµατος Ἁγίου ∆ιονυσίου τοῦ Ζακύνθου, καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Τάγµατος καθορίσθη µὲ ἀπόφασι τοῦ Κογκρέσσου (…) Μὲ ἀρχηγὸ τὸν εὐγενικὸν Μύστην τῆς τέχνης τοῦ Ἀπόλλωνος…».

- Ὅτι εἶχε ἐκπροσώπους σὲ εἴκοσι χῶρες (ξένους ἐκπροσώπους, ὄχι Ἕλληνες) ὡς «Ὕπατο Συµβούλιο» αὐτοῦ διεθνῶς.

- Ὅτι µετὰ τὴν ἀναβίωσή του (τὸ Τάγµα αὐτὸ) ὡς φιλανθρω- πικὸ Σῶµα βοηθείας πρὸς τὴ Ζάκυνθο, κατὰ τὸ ἔτος 1953 (µὲ τοὺς τότε σεισµοὺς ἐκεῖ), στὶς πολλὲς παροχές του πρὸς τὴ νῆσο περιλαµβάνεται (ρητῶς ἀναφερόµενο) καὶ «βοήθηµα ἀπόρων ἀδελφῶν Τεκτονικῆς Στοᾶς» (Πηγές µας εἶναι τὰ ἑξῆς ἔντυπα τοῦΤάγµατος αὐτοῦ: Ἡ Ζάκυνθος καὶ ἡ Ἱστορία τοῦ Τάγµατος τῶν Ἱπποτῶν Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου, Ζάκυνθος 1960 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1964, Activities 1963 . THE SOVEREIGN GREEK ORDER OF ST. DENNIS OF ZANTE, 1965, Activities 1964 . Κυρίαρχον Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου / Ἱστορικὸν Σηµείωµα καὶ Μερικὸς Κατάλογος Ἱπποτῶν Μελῶν (Μετάφρασις ἐκ τοῦ Ἀγγλικοῦ ὑπὸ Ν. ∆. Αἰγινήτου, KCDZ, Ἀθῆναι 1965 . Ἑλληνικὸν Τάγµα Ἱπποτῶν Ἁγίου ∆ιονυσίου Ζακύνθου, 1973, Events of 1972, The American Society of the Greek Order of St. Dennis of Zante . Ἑλλ. Τ. Ἱππ. Ἁγ. ∆ιον. Ζακύνθου, Ἡ Ἱστορία καὶ ἡ δρᾶσις του (ἀχρονολόγητο).

 Αὐτὰ τὰ ὀλίγα γιὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Ἁγ. ∆ιονυσίου Ζακύνθου καὶ νοµίζουµε πὼς ἀρκοῦν (∆ὲν γνωρίζουµε ἂν τὸ Τάγµα αὐτὸ εἶναι ἐνεργό).

Ὀλίγα διὰ τὸ Τάγµα Ἱπποτῶν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου…

Γιὰ τὸ Τάγµα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, καὶ ἐκ τοῦ πρώτου ἐνηµερωτικοῦ του ∆ελτίου (1975) ἐκ σελίδων 30, ἀντλοῦµε ἐνδιαφέρουσες πληροφορίες. Πρόκειται περὶ ∆ιεθνοῦς Οἰκουµενιστικοῦ Τάγµατος ἱδρυθέντος στὶς 29 Μαΐου 1953 στὴν Ἑλβετία, «κατεγράφη δὲ ἐπισήµως εἰς τὴν Ζυρίχην τὸ 1958».

Ἰδοὺ ὀλίγα ἀπὸ τὴν οἰκουµενιστικὴ “ταυτότητα” τοῦ Τάγµατος. Στοχεύει αὐτὸ τὸ Τάγµα καὶ εἶναι:

- Τὴν διαχριστιανικὴ προσέγγιση καὶ διαλλαγὴ

- Εἶναι «ὑπεράνω δογµάτων καὶ Θρησκειῶν».

- «Ὁ ὅρος ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ἀποβλέπει εἰς τὸν Οἰκουµενισµόν».

- «Ἐλπίζει ὅτι ὑπὸ τῶν µελλοντικῶν γενεῶν θέλει πραγµατοποιηθεῖ γνήσιος Χριστιανισµός».

- «Ἐπιθυµεῖ πρὸ πάντων νὰ δηµιουργήση πνευµατικὰς γεφύρας µεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν θρησκειῶν».

- «Κατανόησις µεταξὺ τῶν διαφόρων θρησκειῶν καὶ δογµάτων πίστεως».

- «Σήµερον δὲν πρόκειται πλέον περὶ φιλονικίας ὡς πρὸς τὸ ποῖον δόγµα ἢ ποία θρησκεία εἶναι καλλιτέρα (…) Μόνο διὰ τῆς ἑνώσεως τῶν δυνάµεών των αἱ θρησκεῖαι…».

Καὶ κάτι ἀκόµη περὶ τοῦ Τάγµατος αὐτοῦ. Τί; Ὅτι τὸ Τάγµα τοῦτο ἦταν (ἢ καὶ εἶναι;) «Ὑπὸ τὴν Αἰγίδα τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Μακαριότητος τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς» (Πηγή: ORDO KONΣΤΑΝΤΙΝ MAGNI Ο.C.M., Ἐνηµερωτικὸν ∆ελτίον, ἔτος Α΄(1975), τεῦχος 1, σελ. 15). Στὸ ἴδιο ∆ελτίο τοῦ Τάγµατος µετρήσαµε τοὺς ἀναφεροµένους εἰς αὐτὸ ὡς µέλη του κληρικούς: ἐννέα ἐπίσκοποι καὶ ἀρχιµανδρίτες τῆς εὐρύτερης ἑλληνόφωνης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας! Ἰδοὺ καὶ τὸ τελευταῖο, ὅπως παρατίθεται ὑπὸ διακεκριµένου µέλους τοῦ Τάγµατος, ∆ελτίο 48/49, 1985-86, σελ. 9: «…∆ία, Βράχµα, Θεὲ τοῦ Ζαρατούστρα, Θεὲ τοῦ Μωυσέως, Θεὲ τοῦ Κοµφουκίου, Θεὲ τοῦ Σωκράτη, Θεὲ τοῦ Μάρκου Αὐρήλιου, Θεὲ τῶν Χριστιανῶν, Θεέ µου. Εἶσαι παντοῦ Ἕνας καὶ ὁ ἴδιος»! Τέτοια…

Ἡµέτερον σχόλιον καὶ ἀναγκαία ἐπισήµανσις…

 Ὁ χαράσσων αὐτὲς ἐδῶ τὶς γραµµές, ὡς χριστιανὸς ἐρευνητὴς δὲν θὰ ἤθελε νὰ πιστέψει, δὲν πιστεύει, ὅτι τὰ ὑψηλὰ ἐκεῖνα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας µας ἐγνώριζαν κἄν, ὅτι ἀπὸ Πατριάρχες ποὺ ἦσαν τοὺς «ἔκαµαν» «Μάγιστρους», καὶ µάλιστα «Τιτουλάριους Μάγιστρους» ἑνὸς ἱπποτικοῦ Τάγµατος, περὶ τοῦ ὁποίου οὐδὲν ἐνδεχοµένως νὰ εἶχαν ἀκούσει! ∆ιότι γίνονται σ’ αὐτὸν τὸν κόσµο καὶ τέτοια πράγµατα. Ἀναφέρονται ἴσως κάποτε ΚΑΙ ψευδῶς ὀνόµατα! Ποιὸς λοιπὸν θὰ προστατεύσει τοὺς κατὰ καιροὺς ἐκκλησιαστικούς µας ἡγέτες καὶ τὸ συναφὲς κατ’ ἄνθρωπον κῦρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας µας ἀπὸ παρόµοιες ἀνεπίτρεπτες περιπλοκὲς καὶ «περικοσµήσεις»; Γιατί δὲν γίνονται, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις καὶ στὸν καιρό τους, ἐκκλησιαστικὲς ἀνακρίσεις, νὰ ἀναζητεῖται µὲ ἐπιµονὴ ἡ ἀλήθεια; ∆ὲν εἶναι ἄδικο νὰ σέρνονται στὴν πνευµατικὴ καὶ τὴν πληροφορικὴ «Ἀγορὰ» στὸ - ∆ιαδίκτυο - πράγµατα καὶ φῆµες ποὺ µειώνουν τὸ κῦρος ἀξιοσέβαστων ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των, προσώπων; (Ἐπισήµανση: Ἀναφερόµαστε εἰς τὰ ὡς µασονικά, λεγόµενα, παρὰ τῶν τεκτόνων συγκεκριµένα Ἱπποτικὰ Τάγµατα - ὀνοµαστὶ - στὴν ἀνωτέρω µὲ ἀριθµ. 3 ὑποσηµείωση καὶ παραποµπὴ στὴν πηγὴ τῆς σχετικῆς πληροφορίας).

∆ὲν βρίσκουµε πράγµατι ἄκρη µὲ ὅλ’ αὐτὰ ποὺ συµβαίνουν γύρω µας. ∆ιότι οἱ δυνάµεις τοῦ ἀδιαφανοῦς Παρασκηνίου µᾶς ἔχουν ἤδη πιάσει - ἀπὸ χρόνου µακροῦ - εἰς ὕπνον βαρούχειον. Καὶ ὅταν ὁ ἀείµνηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης (καὶ ἄλλοι) πρὶν ἀπὸ χρόνια ἀφύπνιζαν µὲ τὰ σχετικὰ δηµοσιεύµατά τους τὸ χριστιανικὸ κοινό, µερικοὶ λαϊκοὶ καὶ καλόγηροι ἔτειναν τότε εὐήκοον οὖς, κάποιοι ἄλλοι ὅµως ἐκ τῶν τότε ποιµένων µας πιθανὸν νὰ ἦσαν «βαρήκοοι». Συνέπεια τῆς τότε βαρηκοΐας µας ἴσως νὰ εἶναι τὸ ν’ ἀκούσουν προσεχῶς περισσότεροι ἀκόµα, ἀξιότατοι - κατὰ τὰ ἄλλα - ποιµένες µας, ὅτι ξαφνικὰ «ἔγιναν» κι αὐτοὶ «καγκελλάριοι» καὶ «κοντόσταυλοι», τὸ πολὺ «Τιτουλάριοι Μάγιστροι» Σωµάτων καὶ Ταγµάτων ἀλλότριων πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία µας…

 Ἀτιµωρητί, βεβαιότατα, διότι ποιὸς νὰ ἐλέγξει ποιόν, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι, οἱ µὴ ἐµπλεκόµενοι σχετικῶς, οἱ ἀθῷοι, «ἐφησυχάζουν» ὡς ἰχθύες ἄφωνοι, πλὴν ἐλαχίστων, µετρουµένων εἰς τὰ δάκτυλα τῆς µιᾶς, ἄντε τὸ πολὺ τῶν δύο χειρῶν ἐκ τῶν ἀξίων ποιµένων µας!

(Εἰς τὸ ἑπόµενο, οἱ διὰ τῆς ἀσκήσεως τῆς φιλανθρωπίας ἐπιτυχίες ἢ - «ἐπιτυχίες»; - τῆς µασονίας εἰς τὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο µας).

Μοναχὸς Ἀβέρκιος

Σηµειώσεις:

1. Πρῶτα τακτοποιοῦμε, «σαρώνουμε», τὸν δικό μας οἶκο καὶ κατόπιν βλέπουμε τοὺς διπλανοὺς …

2. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ οἱ ἡμέτεροι (ἐκκλησιαστικοὶ) διαψεύδουν τοὺς Τέκτονες, ἔχουν προσκομίσει (δημοσιεύσει) ἐκεῖνοι στοιχεῖα πειστικά, διὰ τῶν ὁποίων διαψεύδονται οἱ ἡμέτεροι. Μία τέτοια περίπτωση ἦταν τὰ περὶ τῆς μασονικῆς – ἢ ὄχι – μύησης τοῦ ἄλλοτε βασιλιᾶ τῆς Ἑλλάδος Γεωργίου τοῦ Β΄. Κατὰ τὴν διελκυστίνδα ἐκείνη, οἱ τέκτονες δικαιώθηκαν. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Σὲ ἄλλες ὅμως περιπτώσεις ποὺ οἱ μα- σόνοι συχνὰ διατυμπανίζουν τὴν τεκτονικὴ ἰδιότητα ἄλλων σεβαστῶν προσώπων τῆς Χώρας μας, δὲν μποροῦν, ΔΕΝ ἔχουν νὰ προσκομίσουν συγκεκριμένα στοιχεῖα, πλὴν τῆς σχετικῆς Παραδόσεώς των, τὴν ὁποία ἐπικαλοῦνται, ἀλλὰ δὲν γίνονται πιστευτοί. ΚΑΙ αὐτὸ εἶναι, ἐπίσης, ἀληθινό. Μόνο τὰ “χαρτιὰ” ἢ οἱ μαρτυρίες ἀξιόπιστων προσώπων μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρῶς πειστικὰ στοιχεῖα. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι στὸν ἀέρα.

3. Τὰ Τάγματα αὐτὰ εἶναι τὰ «Ἡνωμένα Στρατιωτικὰ καὶ Τεκτονικὰ Τάγματα τοῦ Ναοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Παλαιστίνης, τῆς Κύπρου, τῆς Ρόδου, τῆς Κρήτης καὶ τῆς Μάλτας», ἔτσι ὅπως ἀναφέρονται στοὺς «Συνταγματικοὺς Κανόνες» αὐτῶν τῶν Ταγμάτων, τοὺς ἐκδοθέντες «ὑπὸ τοῦ Μεγάλου Σκηνώματος τῆς Ἑλλάδος, ἐν Ἀθήναις, ἔτος Κυρίου 1999, ἔτος Τάγματος 881».

4.Τὰ Τάγματα γιὰ τὴν εἰσδοχὴ στὰ ὁποῖα ζητεῖται ἀπὸ τοὺς ὑποψηφίους νὰ εἶναι «Διδάσκαλοι Τέκτονες» (μασόνοι Γ΄ βαθμοῦ) ρητῶς ἀναφέρονται ὅπως παραπάνω, ὑποσημείωση 3.