Η διδασκαλία της ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ, δηλαδή η διδαχή ότι οι ψυχές των ανθρώπων προϋπάρχουν της σύλληψης στην μήτρα και μετά τον θάνατο του ανθρώπου εισέρχονται σε άλλα σώματα, είναι Δαιμονική πλάνη. Η διδασκαλία αυτή έχει διάφορες μορφές. 

Μία μορφή λέγει ότι οι ψυχές εισέρχονται σε ανθρώπινα σώματα μόνο, ενώ άλλες μορφές της ίδιας διδασκαλίας λέγουν ότι οι ψυχές εισέρχονται και σε ζώα και σε φυτά ! Σκοπός των μετενσαρκώσεων είναι η τελειοποίηση και σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου. Η οποία σωτηρία, υπό αυτό το πρίσμα, καθίσταται υποχρεωτικώς αναπόφευκτη και στην ουσία δεν εξαρτάται από την θέληση του ατόμου.

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

« καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε » Γένεση 3:4

Η Μετενσάρκωση διδάσκει στην ουσία την ανυπαρξία του θανάτου. Αναπαράγει το αρχαίο ψεύδος του Σατάνα προς τους Πρωτοπλάστους.Με αυτό ακριβώς το ψεύδος ο Διάβολος οδήγησε τους Πρωτοπλάστους στον πνευματικό θάνατο που σαν συνέπεια είχε και τον σωματικό θάνατο.

«Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς,  καὶ ὅτι ἐτάφη, καὶ ὅτι ἐγήγερται τῇ τρίτη ἡμέρᾳ κατὰ τὰς γραφάς» Α Κορινθίους 15: 3-4.

Ενώ η Γραφή διδάσκει ότι υπάρχει θάνατος και μάλιστα ακόμη και ό Χριστός πέθανε ως άνθρωπος, ενώ η Γραφή διδάσκει ανάσταση νεκρών, όπως και ο Χριστός Αναστήθηκε, η δαιμονική διδασκαλία της Μετενσαρκώσεως λέγει ότι η ψυχή απλώς αλλάζει σώματα!

«καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον , οἱ δὲ δίκαιοι εἰςζωὴν αἰώνιον» Ματθαίος 25:46.

Ενώ η Γραφή διδάσκει ύπαρξη Κολάσεως η οποία μάλιστα έχει και βαθμίδες κολασμού, η Μετενσάρκωση διδάσκει την υποχρεωτική σωτηρία όλων δικαίων και αδίκων !

Βαθμίδες Κολασμού:

«ἥξει ὁ κύριος τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὥρᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, καὶ διχοτομήσει αὐτόν, καὶ τὸ μέρος αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀπίστων θήσει. ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ,δαρήσεται πολλάς · ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν,δαρήσεται ὀλίγας» Λουκάς 12:16-48

«Τότε ἤρξατο ὀνειδίζειν τὰς πόλεις ἐν αἷς ἐγένοντο αἱ πλεῖσται δυνάμεις αὐτοῦ, ὅτι οὐ μετενόησαν· οὐαί σοι, Χοραζίν, οὐαί σοι, Βηθσαϊδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμεναι μετενόησαν. πλὴν λέγω ὑμῖν, Τύρῳ καὶ Σιδῶνιἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ ὑμῖν . καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. πλὴν λέγω ὑμῖν ὅτιγῇ Σοδόμων ἀνεκτότερον ἔσται ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ σοί.» Ματθαίος 11:20-24.

«ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ·οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ, δι᾿ οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος .» Μάρκος 14:21.

Ο Χριστός λέγει ότι θα συνέφερε τον Ιούδα να μην είχε γεννηθή ! Αν δεν υπάρχει αιώνιος βασανισμός μετά θάνατον  αλλά σειρά μετενσαρκώσεων και τελικώς τελειοποίηση της ψυχής και σωτηρία ,γιατί δεν συνέφερε τον Ιούδα να γεννηθεί ;;; Γιατί γενικώς οι αμετανόητοι δεν τους συμφέρει που έρχονται στον κόσμο και οργιάζουν για κάποια χρόνια; Αν δεν υπάρχει αιώνιος βασανισμός μετά θάνατον αλλά μετενσάρκωση , τότε ασφαλώς συμφέρει να έρθει σε ύπαρξη κανείς, να χαρεί όλες τις αμαρτωλές ηδονές και μετά να μετενσαρκωθεί. Έτσι και αλλιώς τελικώς σύμφωνα με την διδασκαλία της μετενσάρκωσης η ψυχή τελειοποιείται ! Αν τον Ιουδα δεν τον περίμενε αιώνιος βασανισμός θα τον συνέφερε να ζήσει για λίγα χρόνια να ακούσει και να δει και τον Χριστό έστω και αν δεν τον ακολούθησε τελικώς. Όμως τώρα ο Χριστός μας λέγει ότι «καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος.». Δεν συμφέρει τον Ιούδα που ήλθε σε ύπαρξη διότι πέθανε αμετανόητος και Κολάζεται αιωνίως. Δεν μετενσαρκώθηκε ! Την πρόσκαιρη ζωή που έζησε δεν την εκμεταλεύτηκε ορθά και τώρα Κολάζεται.

«οἶδε Κύριος εὐσεβεῖς ἐκ πειρασμοῦ ρύεσθαι, ἀδίκους δὲ εἰς ἡμέραν κρίσεωςκολαζομένους τηρεῖν » Β Πέτρου 2:9

Οι άδικοι δεν μετενσαρκώνονται μετά τον θάνατο όπως διδάσκουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης για να γίνουν τελικώς δίκαιοι. Οι άδικοι κρατούνται και περιμένουν την ημέρα της Κρίσης ΚΟΛΑΖΟΜΕΝΟΙ= Βασανιζόμενοι. Μέχρι να αναστηθούν και τα σώματά τους για να τιμωρηθούν και αυτά όπως είναι δίκαιο. Μάλιστα η Γραφή ομιλεί για ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΗΣ όχι για πολλές.

«ὁ Θεὸς τανῦν παραγγέλλει τοῖς ἀνθρώποις πᾶσι πανταχοῦ μετανοεῖν,  διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.» Πράξεις 17:30-31.

Εβραίους 9 27 : «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις ».

Οι άνθρωποι πεθαίνουν ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΦΟΡΑ σωματικώς (ἅπαξ) και κατόπιν δεν ξαναγεννιούνται σε άλλο σώμα αλλά θα περιμένουν την ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.

«τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν » Β Κορινθίους 5: 10.

Όλοι χωρίς εξαίρεση θα παρασταθούμε ενώπιον του Κριτή – Ιησού Χριστού για να λάβει ο καθένας την ανταμοιβή για όσα έπραξε με το ΣΩΜΑ του. Δεν λέει με τα σώματα…..λέει με το ΣΩΜΑ. Δεν λαμβάνει λοιπόν η ψυχή πολλά σώματα αλλά ένα. Εάν ελάμβανε πολλά σώματα η ψυχή …με τα έργα ποίου θα κρίνονταν ;;;

Έχει τέτοια εξάπλωση η δαιμονοδιδασκαλία της Μετενσάρκωσης που μερικοί αφελείς Χριστιανοί νομίζουν ότι συμβιβάζεται με την Αγία Γραφή !!!

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

Μερικοί παρερμηνεύουν ορισμένους λόγους της Γραφής και διδάσκουν ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος ότι δήθεν είναι μετενσάρκωση του Προφήτη Ηλία !!!

Αυτή η διδασκαλία είναι λάθος. Εκτός των όσων αναφέραμε παραπάνω προσθέτουμε και τον εξής λόγο :

Ο Προφήτης Ηλίας δεν πέθανε ακόμη !

«καὶ ἐγένετο αὐτῶν πορευομένων, ἐπορεύοντο καὶ ἐλάλουν· καὶ ἰδοὺ ἅρμα πυρὸς καὶ ἵπποι πυρὸς καὶ διέστειλαν ἀνὰ μέσον ἀμφοτέρων, καὶ ἀνελήφθη ᾿Ηλιοὺ ἐν συσσεισμῷ ὡς εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ ῾Ελισαιὲ ἑώρα καὶ ἐβόα· πάτερ, πάτερ, ἅρμα ᾿Ισραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ· καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν ἔτι» Δ Βασιλειών 2:11-12.

«᾿Ηλίας ἐν τῷ ζηλῶσαι ζῆλον νόμου ἀνελήφθη ἕως εἰς τὸν οὐρανόν » Α Μακκαβαίων 2:58.

Ο Προφήτης Ηλίας ανελήφθη «ΩΣεις τον ουρανόν», σαν να πήγαινε στον ουρανό. «ΕΩΣεις τον ουρανόν», προς την κατεύθυνση του ουρανού. (παράβαλε την φράση « Εξήγαγε δε αυτούς έξωέως εις Βηθανίαν, και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς. και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς  διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν» Λουκάς 24:50-51) Ο Χριστός εξήγαγε τους Μαθητές τουέως εις Βηθανίαν= προς την κατεύθυνση της Βηθανίας- όχι στην Βηθανία. Η Ανάληψη του Χριστού έγινε στο όρος των Ελαιών που βρίσκεται έξω από την Ιερουσαλήμ προς την πλευρά της Βηθανίας όχι στην ίδια την Βηθανία —« και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. και ως ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο παρειστήκεισαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή, οί και είπον• άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν;ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.Τότε υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ από όρους του καλουμένου ελαιώνος, ό έστιν εγγύς Ιερουσαλήμ, σαββάτου έχον οδόν» Πράξεις 1:9-12.)

Δεν ξερουμε που ακριβώς είναι ο Ηλίας. Ο Θεός ξέρει και θα τον φανερώσει στις έσχατες ημέρες. Τονίζουμε και πάλι την διαφορά των φράσεων «ανελήφθη ‘Ηλιού εν συσσεισμωωςεις τον ουρανόν» / «ανελήφθηέωςεις τον ουρανόν» για τον Προφήτη Ηλία και της φράσης «ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν». Ο Χριστός ανελήφθη «εις τον ουρανόν» ενώ ο Ηλίας ανελήφθη «ως εις τον ουρανόν» / « έως εις τον ουρανόν». Διότι όπως λέγει και ο Ιωάννης «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιος του ανθρώπου» Ιωάννης 3:13. Αυτό το λέγουμε διότι πολλοί αιρετικοί λέγουν ότι αφού «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο υιος του ανθρώπου» άρα ο Ηλίας δεν πήγε στον ουρανό και συνεπώς πέθανε !!! ΛΑΘΟΣ ! Ο Ηλίας ανελήφθη ζων ΠΡΟΣ τον ουρανό λέγει η Γραφή. Αυτό λέμε και εμείς οι Ορθόδοξοι. Δεν λέμε ότι είναι στον ουρανό. Δεν ξέρουμε που είναι. Να μην βάζουν οι αιρετικοί στο στόμα μας κάτι που δεν λέμε. Εμείς λέμε ότι λέγει η Αγία Γραφή.

«ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ» Μαλαχίας 4:4.

Ο Ηλίας ο Θεσβίτης είναι ο Πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού.

«ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ᾿Ηλίας μὲν ἔρχεται πρῶτον καὶ ἀποκαταστήσει πάντα» Ματθαίος 17:11.

Ο Χριστός λέγει ότι ο Ηλίας ΕΡΧΕΤΑΙ και ότι ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ (στο μέλλον) τα πάντα. Άρα είναι Πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και όχι της Πρώτης. Ο Πρόδρομος της Πρώτης Παρουσίας του Χριστού είναι ένας άλλος «Ηλίας» ο Ιωάννης ο Βαπτιστής τον οποίο «οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἐποίησαν ἐν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν» Ματθαίος 17:12.

«᾿Ηλίας μὲν ἐλθὼν πρῶτον ἀποκαθιστᾷ πάντα· καὶ πῶς γέγραπται ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πολλὰ πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» Μάρκος 9:12

Ο Χριστός λέγει ότι ο Ηλίας προηγείται της Παρουσίας του Υιού του ανθρώπου και «αποκαθιστά πάντα». Ερωτά όμως με έμφαση : «πῶς γέγραπται ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἵνα πολλὰ πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» Γιατί δηλαδή αφού ο Ηλίας έρχεται πρώτα από τον Υιό του ανθρώπου και «ἀποκαθιστᾷ πάντα», ο Υιός του ανθρώπου σύμφωνα με την Γραφή πρέπει να «πάθῃ καὶ ἐξουδενωθῇ;» Μετά την αποκατάσταση των πάντων τι χρειάζεται η θυσία του Χριστού;;; Ασφαλώς δεν χρειάζεται !

Άρα ο Ηλίας έρχεται πριν την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και αποκαθιστά πάντα και κατόπιν έρχεται ο Χριστός, όχι για να θυσιαστεί αλλά για να Κρίνει τον Κόσμο. Δεν ήλθε ο Ηλίας πριν την Πρώτη Παρουσία κατά την οποία θυσιάστηκε ο Χριστός. Αν ερχόνταν πριν την Πρώτη Παρουσία και αποκαθιστούσε τα πάντα δεν θα υπήρχε ανάγκη πλέον της θυσίας του Χριστού. Με το ερώτημα αυτό δηλαδή ο Ιησούς αποκαλύπτει ότι ο Ηλίας είναι Πρόδρομος της Δευτέρας παρουσίας του Χριστού και όχι της Πρώτης. Ο Πρόδρομος της Πρώτης Παρουσίας του Χριστού είναι ένας άλλος «Ηλίας» ο Ιωάννης ο Βαπτιστής όπως είπαμε. Η προφητεία του Μαλαχίου δηλαδή περί ελεύσεως του Ηλία πριν τον Κύριο αφορά την ΔΕΥΤΕΡΗ Παρουσία του Κυρίου όχι την Πρώτη.

Μάλιστα ο Μαλαχίας γράφει : « καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστελῶ ὑμῖν ᾿Ηλίαν τὸν Θεσβίτην, πρὶν ἢ ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ, ὃς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρὸς πρὸς υἱὸν» Μαλαχίας 4:4-5.

Σύμφωνα με τον Μαλαχία ο Ηλίας ο Θεσβίτης θα αποκαταστήσει την καρδία του πατρός προς τον υιόν και όχι το αντίστροφο, (δηλαδή την καρδιά του υιού προς τον πατέρα)! Γιατί αυτό ; Ο Χριστιανισμός είναι τέκνο του Ιουδαϊσμού. Ο Ιουδαϊσμός όμως παρεκτράπη όχι ο Χριστιανισμός ! Γιαυτό ο οι Ιουδαίοι θα στραφούν προς τον Χριστιανισμό και όχι το αντίθετο.

«Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴ ἦτε παρ᾿ ἑαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ ᾿Ισραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ, καὶ οὕτω πᾶς ᾿Ισραὴλ σωθήσεται» Ρωμαίους 11: 25-26.

Ο Προφήτης Ηλίας δεν είναι ο μοναδικός Προφήτης που δεν πέθανε. Και ο Προφήτης Ενώχ είναι ζωντανός. Αυτοί οι δύο Προφήτες θα φανερωθούν την εποχή του Αντιχρίστου ο οποίος και θα τους εκτελέσει.

«καὶ εὐηρέστησεν ᾿Ενὼχ τῷ Θεῷ καὶ οὐχ εὑρίσκετο, ὅτιμετέθηκεναὐτὸν ὁ Θεός» Γένεση 5:24

«Πίστει ᾿Ενὼχμετετέθη τοῦ μὴ ἰδεῖν θάνατον, καὶ οὐχ εὑρίσκετο, διότι μετέθηκεν αὐτὸν ὁ Θεός· πρὸ γὰρ τῆςμεταθέσεωςαὐτοῦ μεμαρτύρηται εὐηρεστηκέναι τῷ Θεῷ» Εβραίους 11:5

Ο Ενώχ δεν είδε θάνατον, δεν πέθανε σωματικά. Τον μετάθεσε ο Θεός όπως τον Ηλία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει την μετενσάρκωση και την διδασκαλία περί προΰπαρξης ψυχής πριν την σύλληψη στην μήτρα .

Συνοδικόν της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου:

«Τοῖς δεχομένοις καὶ παραδίδουσι τὰ μάταια καὶ ἑλληνικὰ ῥήματα, ὅτι τε προΰπαρξίς ἐστι τῶν ψυχῶν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ παρήχθησαν, ὅτι τέλος ἐστὶ τῆς κολάσεως ἡ ἀποκατάστασις αὔθις τῆς κτίσεως, καὶ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, καὶ διὰ τῶν τοιούτων λόγων τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν λυομένην πάντως, καὶ παράγουσαν εἰσάγουσιν, ἣν αἰωνίαν καὶ ἀκατάλυτον αὐτός τε ὁ Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν ἐδίδαξε, καὶ παρέδοτο καὶ διὰ πάσης τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς ἡμεῖς παρελάβομεν ὅτι καὶ ἡ κόλασις ἀτελεύτητος καὶ ἡ βασιλεία ἀΐδιος, διὰ δὲ τῶν τοιούτων λόγων ἑαυτούς τε ἀπολλύουσι, καὶ ἑτέροις αἰωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ἀνάθεμα τρίς.».

«Τοῖς τὴν μωρὰν τῶν ἔξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμοῦσι, καὶ τοῖς καθηγηταῖς αὐτῶν ἑπομένοις, καὶ τάς τε μετεμψυχώσεις τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν, ἢ καὶ ὁμοίως τοῖς ἀλόγοις ζῴοις ταύτας ἀπόλλυσθαι, καὶ εἰς τὸ μηδὲν χωρεῖν δεχομένοις καὶ διὰ τοῦτο ἀνάστασιν, καὶ κρίσιν, καὶ τὴν τελευταίαν τῶν βεβιωμένων ἀνταπόδοσιν ἀθετοῦσιν ἀνάθεμα τρίς».

Πηγή: Ακτίνες

Τα τελευταία χρόνια συχνά γίνεται λόγος για "θετική και αρνητική ενέργεια". Ο γενικός και αόριστος αυτός νεοεποχίτικος όρος δεν χρησιμοποιείται από τους γνώστες για να δηλώσει την καλή διάθεση και εσωτερική ευεξία που αισθάνεται κάποιος αλλά την «ενέργεια», πού πιστεύουν ότι υπάρχει και προέρχεται από όλο το σύμπαν. Αυτή η δύναμη, λένε, μπορεί να ανακαλυφθεί και να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς του ανθρώπου.

Γράφουν σχετικά : «Η είσοδος του σπιτιού πρέπει είναι, σύμφωνα με το Φένγκ Σούι, «το στόμα του τσι», δηλαδή εκεί από όπου «μπαίνει» όλη η θετική ενέργεια. Φροντίστε, λοιπόν, η είσοδος να είναι καθαρή και φωτεινή και απομακρύνετε πράγματα που δεν χρειάζεστε και μπορεί να εμποδίζουν τη θετική ενέργεια να μπει».

Τη θεωρία περί "θετικής καί αρνητικής ενέργειας" χρησιμοποιούν συγκαλυμμένα, διάφορες ομάδες που ασχολούνται με την Αστρολογία, το Φένγκ Σούι,, τις θεραπείες Σιά Τσου, τη Γιόγκα, την αυτογνωσία, αυτοθεραπεία και αυτοβελτίωση.

Όπως έγραφε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, όλες αυτές οι ομάδες προβάλλουν ταυτόχρονα ως “γενική συνταγή” τη θετική σκέψη λέγοντας ό,τι «δεν υπάρχει καμιά πραγματικότητα εκτός από τον “εαυτό”, ο “εαυτός” δημιουργεί τα πάντα». Βλέπουμε δηλαδή ό,τι η πίστη στο Θεό υποκαθίσταται από την πίστη στον Εαυτό που ειδωλοποιείται και παίρνει τη θέση του Θεού. «Έχε πίστη», λένε, αλλά εννοούν μια «πίστη όχι στο πρόσωπο του Χριστού ή στον Τριαδικό Θεό ή σε οποιαδήποτε δύναμη έξω από τον εαυτό μας, αλλά πίστη στις δυνάμεις του ίδιου του εαυτού μας, δηλαδή μια διαβολική πίστη».

Η λεγόμενη θετική σκέψη δεν έχει καμία σχέση με τον καλό λογισμό της Ορθοδόξου παραδόσεώς μας. Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Αγιορείτης έλεγε για το θέμα αυτό ότι καλός λογισμός είναι να μπεις από αγάπη στη θέση του άλλου για να τον καταλάβεις και να του βρεις ελαφρυντικά, αν χρειάζεται. Μπαίνει δηλαδή για κάποιο λόγο ένας μοναχός στο κελλί ενός άλλου μοναχού και το βρίσκει πολύ ακατάστατο. Δεν σκανδαλίζεται, γιατί κάνει τον εξής καλό λογισμό: ο αδελφός αφιερώνει όλον τον χρόνο του στα πνευματικά και δεν έχει χρόνο να τακτοποιήσει το κελλί του.

Ο ίδιος μοναχός μπαίνει σε άλλο κελλί, όπου όλα είναι στην εντέλεια. Πάλι δεν σκανδαλίζεται, γιατί κάνει τώρα τον άλλο καλό λογισμό: ο αδελφός όπως είναι τακτοποιημένος εσωτερικά, έτσι έχει τακτοποιημένο και το κελλί του.

Με παραθρησκευτική ορολογία και χρησιμοποίηση εννοιών στις οποίες δίνουν άλλη ερμηνεία προσπαθούν μέσα από την υγεία, τη διατροφή, τη σωματική άσκηση, τη διακόσμηση χώρου, τη μουσική ( μουσική χαλάρωσης και διαλογισμού) να βάλουν στη ζωή μας ανατολικές κοσμοθεωρίες και παραδόσεις. Οι βουδιστές π.χ χρησιμοποιούν τον όρο «αύρα» εννοώντας την «ενέργεια» που για αυτούς υπάρχει διάχυτη σε όλο το σύμπαν («συμπαντική ενέργεια») και η οποία έχει κατά τη γνώμη τους θεϊκές ιδιότητες (ο θεός τους δηλ. είναι μια αφηρημένη δύναμη).

Οι ομάδες αυτές δεν κάνουν λόγο για Προσωπικό Θεό αλλά για ένα «Παγκόσμιο Συμπαντικό Πνεύμα»! Μια «Παγκόσμια Συμπαντική Ενέργεια». Αν μπορούμε γράφουν να κάνουμε λόγο για Θεό, τότε ο Θεός πρέπει να περιλαμβάνει την ολότητα αυτής της παγκόσμιας ενέργειας. Όλα τα όντα του ορατού και αοράτου κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδηλωμένες μορφές, «προβολές» όπως τις λένε της θείας ουσίας. Προφανώς πρόκειται για μια από τις γνησιότερες μορφές πανθεϊσμού, κατά την οποία τα πάντα είναι «Θεός». Και αυτός ο εντός εισαγωγικών «Θεός» σε κάθε ομάδα έχει και διαφορετικό όνομα. Άλλος τον λέει «Συμπαντική Ενέργεια», άλλος τον λέει «Κοσμική Υπερσυνειδητότητα», άλλος τον λέει «Υπέρτατο Ένα», άλλος τον λέει «Εαυτό» (το Ε με κεφαλαίο). Ο καθένας τον ονομάζει όπως θέλει. Έτσι το βασικό θεώρημα της Νέας Εποχής λέει: Τα πάντα είναι Ένα. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Τα πάντα προέρχονται από το Ένα δια «προβολής» ή «εκροής» και ταυτίζονται κατ' ουσίαν με το Ένα. (Βλ. Ολιστική Κοσμολογία-Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου).

Η λέξη ενέργεια/ενέργειες με διαφορετική βέβαια έννοια αναφέρεται 7 φορές στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου (Εφ. 1:19-20, Εφ. 3:7, Εφ. 4:16, Κολ. 1:29, Κολ. 2:12, 2 ,Θεσ. 2:9, 2, Θεσ. 2:11).

Η θεωρία περί "θετικής και αρνητικής ενέργειας" δεν έχει σχέση με την Ορθοδοξία γιατί αποδίδει τις ενέργειες του Ενός, Αγίου και Τριαδικού Θεού σε χωροταξικά και περιβαλλοντολογικά αίτια που αποδεσμεύουν την ευτυχία και την ευλογία στη ζωή μας από τον Θεό. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση εκτός από την άκτιστο θεία ενέργεια υπάρχουν και δυο κτιστές. Μία δαιμονική και μία ουδέτερη. Στην ουδέτερη ενέργεια υπάγονται οι κτιστές ενέργειες (π.χ ηλεκτρική, πυρηνική).

Όταν στην Ορθοδοξία μιλούμε για ενέργεια, εννοούμε τη θεία Χάρη που ανήκει ουσιαστικά στη φύση του Θεού και ταυτίζεται με τη θεία ενέργεια – τις άκτιστες δηλαδή ενέργειές που ο προσωπικός Τριαδικός Θεός (και όχι μια αφηρημένη δύναμη διάχυτη στο σύμπαν) αποστέλλει σε κάθε πλάσμα του, για συντήρηση, ζωή, αναγέννηση και σωτηρία.

Υπάρχουν πολλά είδη Ενέργειας του Θεού και από τούς Πατέρες δίνονται διάφορα ονόματα, ανάλογα με τα αποτελέσματά της, όπως λ. χ. γίνεται λόγος για την ζωοποιό Ενέργεια, την ουσιοποιό, την σοφοποιό, την θεοποιό. Ο Θεός είναι αμέθεκτος και μεθεκτός. Αμέθεκτος ως [προς] την ουσία και μεθεκτός στις ενέργειες.

Ο απόστολος Παύλος γράφει · “ει δε χάριτι, ουκέτι εξ έργων· επεί η χάρις ουκέτι γίνεται χάρις” (Ρωμ. Ια’ 6). “Η χάρις το Θεού και η δωρεά εν χάριτι τη του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού εις τους πολλούς επερίσσευσε” (Ρωμ. ε’ 15). Δόθηκε δηλαδή αυτή η Χάρη του Χριστού ως δωρεά του Θεού και δόθηκε με το παραπάνω και περίσσευσε μάλιστα.

Η χάρις του Θεού είναι η πραγματικά θετική ενέργεια, η οποία χορηγείται ασχέτως τόπου και χρόνου. Εκείνο που χρειάζεται είναι ο τρόπος και όχι ο τόπος και η τοποθέτηση αντικειμένων στο χώρο. Και ο τρόπος είναι ή μετάνοια και ή συμμετοχή στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Πηγή: Ακτίνες

Ένα ρεύμα που παρατηρεί κανείς να υπάρχη στην εποχή μας είναι οι ψυχολογικές αναλύσεις. Όλα ερμη­νεύονται ψυχολογικά και μάλιστα άνθρωπο κεντρικά. Αναπτύσσεται μια ανθρωποκεντρική, ουμανιστική ψυ­χολογία. Γίνεται λόγος για την ψυχανάλυση ως μεθόδου ευρέσεως του εαυτού μας και μεθόδου αποκτήσεως ψυ­χικής ισορροπίας. Όμως αν μελετήσουμε επακριβώς τα πατερικά κείμενα, θα διαπιστώσουμε ότι γίνεται σε αυτά λόγος περισσότερο για την ενοποίηση της ψυχής, δηλα­δή για την ψυχοσύνθεση. Η ψυχή με την απομάκρυνσή της από τον Θεό έχει διασπασθή εσωτερικά, οπότε χρειά­ζεται να ενοποιηθή. Στην διδασκαλία τού άγιου Γρηγορίου τού Παλαμά γίνεται λόγος και γι αυτό το θέμα.

Ο φιλόσοφος Βαρλαάμ ισχυριζόταν ότι η αγιότης και η τελειότης είναι αδύνατον να ευρεθούν «άνευ διαιρέσεως και συλλογισμού και αναλύσεως», γι’ αυτό συνιστούσε ότι εκείνος που επιθυμεί να αποκτήση την τε­λειότητα και αγιότητα είναι αναγκαίο να διδαχθή «τας διαιρετικάς και συλλογιστικάς και αναλυτικάς μεθό­δους». Αλλά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αντικρούει αυτήν την άποψη, που είναι «Στωϊκών τε και Πυθαγο­ρείων αίρεσις». Εμείς οι Χριστιανοί, διδάσκει ο άγιος Γρηγόριος, δεν θεωρούμε αληθινή γνώση αυτήν που βρίσκεται με λόγους και συλλογισμούς, «αλλά την δι’ έργων τε και βίου αποδεικνυμένην ή και μη μόνον αληθής, αλλά και ασφαλής εστί και απερίτρεπτος». Στην συνέχεια λέγει ότι δεν μπορεί κανείς ούτε τον εαυτό του να γνωρίση με διαιρετικές, συλλογιστικές και αναλυτικές μεθόδους, αν δεν καταστήση τον νου του «άτυφον και απόνηρον» με την επίπονη μετάνοια και σύντονη άσκηση. Όποιος δεν καταστήση το νου του άτυφο και απόνηρο, δηλαδή όποιος δεν καθαρίση τον νου του, δεν πρόκειται να αποκτήση την γνώση της πτωχείας του, που είναι ωφέλιμος αρχή της γνώσεως τού εαυτού του.

Το χωρίο αυτό είναι σημαντικότατο. Γιατί πολλοί σήμερα διδάσκουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να έλθη σε γνώση τού εαυτού του με την αυτοανάλυση και ψυχα­νάλυση. Αλλ’ αυτό είναι πλάνη και μπορεί να οδηγήση τον άνθρωπο σε φρικτά αποτελέσματα. Όταν κανείς αυτοαναλύεται, τότε το πιθανότερο είναι να καταλήξη στην σχιζοφρένεια.

Η ασκητική μέθοδος είναι απλή. Επιδιώκουμε, με τους τρόπους που διαγράψαμε προη­γουμένως, δηλαδή με την τήρηση τού νου, με την κά­θαρση και την επιστροφή του στην καρδιά δια της μετανοίας και της νοεράς προσευχής, με την τήρηση των εντολών τού Χριστού, να τον ελευθερώσουμε από τις εικόνες και την αιχμαλωσία του στα αισθητά πράγμα­τα και έτσι, επιστρέφοντας στην καρδιά, να δη την ερήμωσή του την εσωτερική. Η γνώση του εαυτού μας γίνεται με την ενέργεια τού Παναγίου πνεύματος. Μόνον όταν η Χάρη τού Θεού με την δική μας εργασία φωτίση την ψυχή, γνωρίζουμε κάθε λεπτομέρεια τού είναι μας με ακρίβεια. Γι’ αυτό η θεραπεία του νου μας φανερώνει την ύπαρξη των παθών, οπότε, φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα και ενδυναμούμενοι από Αυτό, μπορούμε να πολεμήσουμε εναντίον τους.

Πηγή: (Απόσπασμα από: Θεραπευτική Αγωγή, Προεκτάσεις στην «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία» 2, Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου, Έκδοση Δ'-Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας)-Σελ.:296-298), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

 
Τα όσα θα εκτεθούν παρακάτω δεν έχουν σκοπό να φοβίσουν τους λάτρεις της γιόγκα και του διαλογισμού (ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει και πράττει, σε νόμιμα πλαίσια, αυτό που νομίζει σωστό), αλλά να πληροφορήσουν για εκείνα που οφείλουν να γνωρίζουν οι ασκούμενοι και ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ. Ακόμη θέλουμε να επισημάνουμε ότι δεν πρόκειται για ένα αθώο παιχνίδι χαλάρωσης και δεν θυμίζουν οι επιδόσεις των γιόγκι αθλοπαιδιές, αλλά έχει να κάνει με θρησκεία και μεταφυσικό χώρο και ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ, όπως επισημαίνουν ειδικοί μελετητές στο χώρο της αθλητιατρικής [βλέπε Χρήστου Ταγαράκη: «Είναι η γιόγκα σωματική άσκηση-γυμναστική;», εκδόσεις Διάλογος, Αθ. 2010, και από www.antibaro.gr/article/611. Ο συγγραφέας είναι βραβευθείς ερευνητής αθλητιατρικής, στο Γερμανικό Πανεπιστήμιο Αθλητισμού Κολωνίας, στην Γερμανία]. Όπως θα διαπιστώσουν μάλιστα οι αναγνώστες, οι πηγές από τις οποίες αντλούμε τα στοιχεία που αναφέρουμε δεν είναι τυχαίες, αλλά πρόκειται για μεγάλα ονόματα διδασκάλων της άπω ανατολής και από συγγραφείς που σπατάλησαν πολλά χρόνια από τη ζωή τους στη μελέτη της ινδουιστικής φιλοσοφίας, του αποκρυφισμού και του αθλητισμού.

Γιόγκα σημαίνει λοιπόν «ένωση», αλλά στα σανσκριτικά σημαίνει και «ασπίδα» (λατινικά: jugum), δηλαδή αναζήτηση προστατευτικής δύναμης (βλ. “Kurt E. Koch, “Το αλφάβητο του αποκρυφισμού”, εκδ. Στερέωμα, 1993, σελ. 210). Έχει σκοπό, με διάφορες τεχνικές που περιλαμβάνει, να ενώσει τον άνθρωπο με το θείο στοιχείο που υπάρχει μέσα του. Οι αρχές της γιόγκα ανευρίσκονται στις Ουπανισάδες και την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, ινδουιστικά ερμηνευτικά θρησκευτικά κείμενα το πρώτο και μεγάλης αξίας ιερό για τον Ινδουισμό βιβλίο το δεύτερο. Έχει επομένως η γιόγκα απωανατολίτικη προέλευση και, όπως θα διαπιστώσουμε, το περιεχόμενό της διαφέρει πλήρως από εκείνο του Χριστιανισμού.

Σκοπός της γιόγκα είναι η απελευθέρωση κάθε ψυχής από τα δεσμά της, δηλαδή από το σώμα (που το θεωρούν δευτερεύον στοιχείο του ανθρώπου) και από την μετεμψύχωση, τους «πάμπολλους στους αιώνες κύκλους γεννήσεων και θανάτων, με τελικό προορισμό να γυρίσει και να ενωθεί με τον Ωκεανό του Απείρου, το Θεό, απ’ όπου ξεκίνησε το ταξίδι της» (Σουάμι Βιβεκανάντα, “Γιόγκα”, εκδ. Δίβρης, Αθ. 1983, σελ. 21). Έχει καθαρά δηλαδή θρησκευτικό περιεχόμενο η γιόγκα και δεν νοείται, όπως παρουσιάζεται σκόπιμα στη Δύση -για να μην γίνει αντιληπτή ως θρησκευτικό σύστημα που είναι- σαν γυμναστικές ασκήσεις υγείας, ευεξίας, δύναμης και χαλάρωσης. Έτσι όμως, σύμφωνα με τους ινδουιστές, υποδουλώνει και πάλι στο εγωιστικό και υλικό νόημα τον άνθρωπο, στην ενδοκοσμική επιθυμία του που αυτήν προσπαθεί να αποφύγει, και χάνει τον υψηλό στόχο της απελευθέρωσης (βλ. Δημ. Πετριλιώτη, “Θρησκευτικά Β΄Λυκείου”, εκδ. Σαββάλας, 1998, σελ. 211). Στην Ινδία, πράγματι, θεωρούν ανάρμοστη συμπεριφορά το να παρουσιάζουν στη Δύση ορισμένοι επιτήδειοι την γιόγκα και το διαλογισμό ως γυμναστικές μόνο ασκήσεις, για ευεξία και ψυχολογική εκτόνωση, αφού πρόκειται για αναπόσπαστο μέρος του Ινδουισμού και του Βουδισμού.

Η Γιόγκα και ο διαλογισμός, ενώ σε Ευρώπη και Αμερική παρουσιάζεται φαινομενικά με τη μορφή τεχνικών αναπνοής και γυμναστικών ασκήσεων, συνδυάζεται παράλληλα με συγκέντρωση της προσοχής σε ένα σημείο και απαγγελία του “Ωμ”, που ως “Μάντρα” είναι όμως επίκληση ινδουιστικών θεοτήτων και επαναλαμβάνεται με τη μορφή συνήθως μιας ιερής συλλαβής. Θεωρούν έτσι οι δάσκαλοι της γιόγκα ότι οδηγούνται στον έλεγχο της συνείδησης και του σώματος και στην ένωση με το Υπέρτατο Ον. Οι πιστοί χριστιανοί επομένως, ή ακόμη και μουσουλμάνοι, ή ακόλουθοι άλλων θρησκειών, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι εισέρχονται έτσι σε θεωρία και πρακτική διαφορετικής από τη δική τους θρησκευτικής φιλοσοφίας, την οποία ενδεχομένως δεν θα ήθελαν να ακολουθήσουν. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΑΤΑΙ από επαγγελματίες καθοδηγητές, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι ούτε καν γνήσιοι ινδουιστές.

Η γιόγκα δεν δέχεται Τριαδικό Θεό και έχει όπως προείπαμε σαν κύρια διδασκαλία τη μετενσάρκωση, για την οποία θα αναφερθούμε παρακάτω. Οδηγεί μάλιστα τον άνθρωπο σε αρκετές περιπτώσεις στον αποκρυφισμό, αφού οι νέες δυνάμεις που αποκτά κανείς σε προχωρημένα στάδια -όπως είναι η αιώρηση, τα προαισθήματα, η έξοδος της ψυχής από το σώμα, η όραση από απόσταση, τα χρώματα που βλέπει κ.α.- είναι και δυνάμεις της μαγείας. Έτσι, «ο άνθρωπος εκείνος που ανακάλυψε και έμαθε να χειρίζεται τις εσωτερικές δυνάμεις, μπορεί να θέσει όλη τη φύση κάτω από τον έλεγχό του», ισχυρίζεται ο Βιβεκανάντα στη ‘Γιόγκα’ του (σελ. 39). Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες μέντιουμ, που τονίζουν ότι ξεκίνησαν την καριέρα τους όταν ασκήθηκαν στο διαλογισμό (βλ. π. Σεραφείμ Ρόουζ, “Η ψυχή μετά τον θάνατο”, εκδ. Μυριόβιβλος, Αθ. 2003, σελ. 172 κ.ε.). Οι ίδιοι οι νεοεποχίτες, που χρησιμοποιούν συχνά τη γιόγκα και τον διαλογισμό, παραδέχονται ότι αυτά τα συστήματα επιφέρουν, σε ανώτερο επίπεδο, “αόρατες επιρροές”. Αυτό γίνεται, γιατί με το διαλογισμό ανοίγουμε τους εαυτούς μας με τη θέλησή μας, εκ προθέσεως (βλ. Henry Reed, Ph D., “Έντγκαρ Κέυση, Η διοχέτευση του ανώτερου εαυτού”, εκδ. Βουλούκου, Αθήνα 1992).

Έχουν άλλωστε παρατηρηθεί στους ασκούμενους «τρεμούλες, ζαλάδες, μουδιάσματα, βόμβοι» και τύφλωση, και αυτά δεν είναι δικές μας εκτιμήσεις, αλλά του προέδρου της Αμερικανικής Ακαδημίας Ασιατικών Μελετών και του Εθνικού Κολλεγίου του Παν/μίου της Βομβάης και του Μαντράς, καθηγητή Έρνεστ Γουντ (Ernest Wood, “Εισαγωγή και Ανάλυση στην Επιστήμη της Γιόγκα”, εκδ. Πύρινος Κόσμος, Αθ. 1977, σελ. 109). Είναι μάλιστα γνωστό ότι την γιόγκα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ Η ΥΠΟΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ενώ αντίθετα κίνηση υπάρχει λ.χ. στο βάδισμα, την ποδηλασία, τα αθλητικά παιχνίδια, την κολύμβηση κ.λπ. Για κάποιους επομένως που δεν αθλούνται και διάγουν καθιστική ζωή, η γιόγκα δεν θα ωφελήσει στην υγεία τους, ενώ αντίθετα μπορεί να αποβεί επιζήμια αν παραταθεί νομίζοντας ότι έτσι γυμνάζονται. Αυτό γιατί δεν περιλαμβάνει αερόβια προσπάθεια -όπως δέχεται για την υγεία η βιοϊατρική και η αθλητιατρική- για βελτίωση της φυσικής κατάστασης, αλλά μόνο στατικές ασκήσεις. Η αερόβιου τύπου δυναμική άσκηση είναι άλλωστε που επιδρά στην καλή εγκεφαλική λειτουργία, την καλή ψυχολογική κατάσταση και την πρόληψη των συμπτωμάτων της γήρανσης και όχι οι καθιστικές ασκήσεις τύπου γιόγκα (βλ. Χρήστου Ταγαράκη, όπου ανωτέρω, σελ. 14,15).

Η Γιόγκα παρέχει εξάλλου τις εξής αρνητικές επιπτώσεις στον άνθρωπο:

α) ΑΥΤΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΕΩΣΗ: «Όταν ο άνθρωπος έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την ανάλυση του ίδιου του μυαλού του, …..με κάτι που είναι από τη φύση του αιώνια αγνό και τέλειο, δεν θα είναι πια δυστυχισμένος». Ο Γιόγκι που έχει μάθει να ελέγχει την Πράνα (τις δυνάμεις του σύμπαντος) «γίνεται σχεδόν παντοδύναμος, σχεδόν παντογνώστης» (Βιβεκανάντα, σελ. 36 και 58), και «το πιο κοινό αίσθημα που δοκιμάζει ο φωτιζόμενος είναι ότι έχει σχεδόν τέλεια γνώση όλων των πραγμάτων, ότι επέτυχε δηλαδή την Παντογνωσία», εννοείται από μόνος του (Ramacharaka, “Γιόγκα”, εκδ. Ιδρεία, 1967, σελ. 62).  

(β) ΜΑΓΕΙΑ: «Όταν ο Γιόγκι γίνει τέλειος, τίποτε δεν θα υπάρχει στη φύση που να μη είναι κάτω από τον έλεγχό του. Αν διατάξεις τους θεούς ή τις ψυχές που έφυγαν να έρθουν, θα έρθουν στην προσταγή σου. Όλες οι δυνάμεις της φύσεως θα τον υπακούουν σαν σκλάβοι του». και ακόμη: «Όταν ένας Γιόγκι διαβάζει τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων ή βλέπει υπερσυνειδητά αντικείμενα, τα βλέπει σε ένα άλλο είδος διαστήματος που λέγεται Τσιττά-κάσα, το διανοητικό διάστημα». Και: «Στην απλή Πραναγιάμα υπάρχει ιδρώτας, στη μεσαία τρεμούλιασμα του σώματος και στην ύψιστη αιώρηση του σώματος» (Βιβεκανάντα, σελ. 57, 71, 103). Στην Hatha γιόγκα, αλλά και στον τρίτο και τέταρτο ιδιαίτερα βαθμό ενασχόλησης με τη γιόγκα, παρουσιάζονται υπερφυσικά φαινόμενα, όπως παρατηρούνται και στους Θιβετιανούς γιόγκι, που διδάσκουν την ύπνωση, τηλεκίνηση, ελεγχόμενη τηλεπάθεια, ανύψωση, έξοδο της ψυχής από το σώμα κ.α. (βλ. Kurt E. Koch, σελ. 210-215)  

(γ) ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ: Οι ιδρυτές θρησκειών (Μωάμεθ, Χριστός κ.λπ.) υπήρξαν απλά μεγάλοι γιόγκιν, διδάσκουν οι διδάσκαλοί τους. Μάλιστα και ο Χριστός δεν αντιμετωπίζεται ως Θεός, αλλά σαν απλός άνθρωπος όπως εμείς, που έφτασε όμως και κέρδισε την υπερσυνειδησία. Έτσι, «ο αληθινά αφοσιωμένος θ’ αναγνωρίσει ότι Εκείνος, που ήταν το ιδεώδες του στη ζωή, λατρεύεται σε όλα τα ιδανικά, απ’ όλα τα δόγματα, με όλα τα ονόματα, και μέσα απ’ όλες τις μορφές» (Βιβεκανάντα, σελ. 96, 97, 158).

(δ) ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΟΝΟ ΩΣ ΨΥΧΗΣ και όχι ως ψυχοσωματικής ύπαρξης, όπως δέχεται ο Χριστιανισμός: «ΕΣΕΙΣ είστε η ψυχή και το σώμα είναι ένα κομμάτι σας, που είναι προσωρινό και όχι πραγματικό…. Και κάποτε θα το αποβάλλετε». «Ο εαυτός σας είναι π ν ε ύ μ α και όχι το σώμα σας, το οποίο, όσο κι αν είναι ένα χρήσιμο και βολικό περίβλημα, δεν αποτελεί και μέρος του πραγματικού Ε α υ τ ο ύ σας» (Ramacharaka, σελ. 201,202).  

(ε) ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, όπως: -Το ανώτερο εγώ του ανθρώπου είναι υπερβατικό χωρίς αρχή και τέλος, δεν υπάρχει γέννηση και θάνατος. -Παράδεισος και κόλαση δεν είναι παρά προϊόντα του ανθρωπίνου πνεύματος. –Γιόγκα σημαίνει σύνθεση του φυσικού και του μεταφυσικού σύμπαντος κ.α. (βλ. Kurt E. Koch, σελ. 211). -Πιστεύει ακόμη η γιόγκα στον σκληρό και απρόσωπο νόμο του ΚΑΡΜΑ (συσσώρευσης έργων) και στην ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ, που πόρρω απέχουν από τη χριστιανική Αποκάλυψη. Οι εσφαλμένες αυτές διδασκαλίες προϋποθέτουν την εκμηδένιση του φυσικού σώματος, απορρίπτουν την ανάσταση και τον Τριαδικό Θεό, ενώ πιστεύουν ότι η ψυχή ταξιδεύει και ζει ευτυχισμένα από μερικά χρόνια μέχρι χιλιάδες χρόνια μετά θάνατον, για να επιστρέψει, στη συνέχεια, σε κάποιο φυτό, ζώο ή άνθρωπο, ώστε μετά από ‘άπειρες’ αναγεννήσεις να σωθεί η ψυχή, χαμένη στον απρόσωπο ωκεανό της Νιρβάνα. Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, γεννιούνται φτωχοί, άρρωστοι, στο περιθώριο κ.λπ. γιατί σε προηγούμενη ζωή τους υπήρξαν κακοί, άδικοι, εκμεταλλευτές κ.α. Άρα, πρέπει να δεχθούν την άσχημη κατάστασή τους για να εξιλεωθούν σε επόμενη ζωή. Έτσι βέβαια παραλύεται εξαιτίας εσφαλμένων θρησκευτικών πεποιθήσεων η ανάγκη για αλλαγή, για επανάσταση, ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, για νέες κατακτήσεις κ.λπ. Και ακολουθεί κανείς το μοιραίο και το τέλμα χωρίς αντίρρηση. Η θεωρία της μετεμψύχωσης ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΒΙΑ και κάθε δικτάτορα, πολιτικό, κοινωνικό ή θρησκευτικό, εφόσον εκείνος γεννήθηκε για να ηγείται και οι υπόλοιποι για να εξιλεωθούν από εγκλήματα προηγουμένων μετενσαρκώσεων. Στο Χριστιανισμό η σωτηρία είναι αντίθετα χάρη, δωρεά του Θεού δια Ιησού Χριστού, και όχι αυτοκατάκτηση, αλλιώς η σταυρική θυσία του Κυρίου θα ήταν άχρηστη. Εξάλλου, ο απ. Παύλος ξεκαθαρίζει: «Οι άνθρωποι μια φορά πεθαίνουν και ύστερα έρχεται κρίση» (Εβρ. 9,27), ενώ ο Χριστός, απευθυνόμενος στον δεξιό ληστή πάνω από το σταυρό, τον διαβεβαιώνει: «ΣΗΜΕΡΑ θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο» (Λουκ. 23,23) και δεν του λέει, φυσικά, «Περίμενε και σε μερικές χιλιάδες γεννήσεις και θανάτους θα είμαστε και πάλι μαζί» (βλ. και Μιχαήλ Χούλη, “Σύγχρονες αιρέσεις και παραθρησκευτικές λατρείες στην Ελλάδα”, Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου, Σύρος 2002, σελ. 77-80/ 84-89).  

Κάποιοι βέβαια μπορεί να ρωτήσουν: “Τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς; Εμείς ενδιαφερόμαστε μόνο για την πρακτική πλευρά της γιόγκα, την χαλάρωση και αποφόρτιση που παρέχει, και δεν ασχολούμαστε με την θεωρητική φιλοσοφία της”. Η απάντηση, όπως μέχρι σήμερα έχει φανεί εμπειρικά, είναι η εξής: Έχει παρατηρηθεί ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, μέσω των πρακτικών ασκήσεων γιόγκα, σιγά-σιγά ο ασκούμενος μυείται στην απωανατολίτικη φιλοσοφία και απομακρύνεται, ίσως ασυνείδητα στην αρχή, από την ελληνική παράδοση και ζωή, από την Εκκλησία, από την πίστη στον Ιησού Χριστό ως μοναδικό Μεσσία και Υιό του Θεού. Το ημίφως, η κατάλληλη ατμόσφαιρα στο φως των κεριών, η αυτοβύθιση, οι συγκεκριμένες στάσεις σώματος, οι τεχνικές αναπνοής, οι ιερές συλλαβές που δίδονται κατά το διαλογισμό, οι θεωρίες περί “ροής ενέργειας” στον οργανισμό, ανοίγματος κέντρων “τσάκρα”, δύναμη της “κουνταλίνι” κ.λπ. -που είναι και καθαρά αντιχριστιανικές διδασκαλίες- οδηγούν σταδιακά τον ασκούμενο στην ινδουιστική και βουδιστική φιλοσοφία.  

Από παραπληροφόρηση ακόμη, ή και σκόπιμα, κάποιοι παρουσιάζουν τον Ησυχασμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως χριστιανική γιόγκα. Διαφέρουν όμως οι έννοιες αυτές ριζικά. Η γιόγκα περιλαμβάνει αντίθεση μεταξύ σώματος και ψυχής, ύλης και πνεύματος, ενώ θεωρεί ότι ο άνθρωπος στην ουσία σώζεται από μόνος του. Ο Ησυχασμός αντίθετα είναι άσκηση και προσευχή με σκοπό την κατά χάριν ένωση του νοερώς προσευχόμενου ανθρώπου με το Θεό, χωρίς να χάνεται η συνείδηση, και ενώ εξακολουθεί να βιώνει -και να παραμένει ο πιστός- το Χριστολογικό, Τριαδολογικό και κοινωνικό-αγαπητικό περιβάλλον της εκκλησιαστικής και μυστηριακής ζωής. Στην χριστιανική ζωή εξάλλου ο Χριστός είναι το Α και το Ω, ενώ ο πιστός σχετίζεται μ’ Αυτόν μέσω της Θ. Κοινωνίας, της ταπείνωσης και των έργων αγάπης (βλ. και Νικόλαου Νευράκη: “Χριστιανισμός και Θρησκεύματα”, Αθ. 1999, σελ. 138-139).  

Τέλος, γιατί αλήθεια χρειάζονται κάποιοι, ενώ θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς, ινδουιστική καθοδήγηση και mantras και ασιατικό διαλογισμό για να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν; Τίποτε δεν γνωρίζουν από μελέτη της Αγίας Γραφής, τη βοήθεια του Χριστού μέσω της Θείας Λειτουργίας και τη δύναμη της προσευχής; Αν χρησιμοποιούσαν τις ώρες που δαπανούν στο διαλογισμό, για να προσευχηθούν θερμά στο Θεό, τα αποτελέσματα στη ζωή τους θα ήταν διαφορετικά και πραγματικά θα βίωναν ελπίδα, πίστη και χαρά σε μεγάλο βαθμό. Ας θυμίσουμε ότι η υποδούλωση σε ασφυκτικές πνευματικά δυνάμεις δεν είναι δύσκολο, αν δεν προσέξουν, να συμβεί στη ζωή των ανθρώπων και πως, ο απόστολος Παύλος, γνώστης των αδυναμιών μας και της σύγχυσης που απειλεί καθημερινά την ανθρωπότητα, προειδοποιεί: «Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΠΑΙΝΕΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΖΥΓΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ» (Γαλ. 5,1).

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Μετενσάρκωση (μετενσωμάτωση) ή Μετεμψύχωση καλείται η πίστη ότι η ψυχή τού ανθρώπου μετά το σωματικό θάνατό του, αφού παραμείνει για κάποιο χρονικό διάστημα στον ουράνιο χώρο (αστρικό πεδίο), επανέρχεται στον υλικό κόσμο εισερχόμενη σε διάφορα σώματα ανθρώπων, ακόμη φυτών και ζώων, και διανύει και άλλη ζωή προκειμένου να καθαρθεί ηθικά ή και να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες πού έπραξε στην προηγούμενη ζωή της.

Πολλές φορές πρόκειται περί συνεχούς ανακυκλήσεως υπάρξεων, περί διαδοχικών μετενσωματώσεων, έως ότου επέλθει μία πλήρης κάθαρση της ψυχής. Ή ανακύκληση αυτή μπορεί να κρατήσει και ολόκληρες χιλιετίες. Ο Βούδας για παράδειγμα, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του, υπέστη 550 μετενσαρκώσεις. Τον αριθμό των μετενσωματώσεων αλλά και τις νέες μορφές πού θα λάβει η ψυχή, καθορίζει πάντοτε η ηθική εξέλιξή της, το «κάρμα» (οι πράξεις της προηγούμενης ζωής).

Ο όρος «μετενσάρκωση» (ή μετενσωμάτωση) είναι ορθότερος εκείνου της «μετεμψύχωσης», διότι δεν πρόκειται για «εμψύχωση» της ψυχής, αλλά για την είσοδό της σε διάφορα εκάστοτε σώματα.
«Η μετενσάρκωση -σύμφωνα με τούς υποστηρικτές, της- είναι μία πολύ απλή έννοια. Οι άνθρωποι, όπως κι όλες οι άλλες μορφές ζωής στη φύση, ακολουθούν έναν κύκλο ζωής, θανάτου και επαναγέννησης, έναν κύκλο πού διέπεται από τούς νόμους τού κάρμα (αίτιο και αποτέλεσμα) και είναι εξελικτικός οδηγεί, τελικά στην ένωση τού ανθρώπου με το Σύμπαν, και το «Θεό». Μία συνέπεια αυτής της πεποίθησης είναι ότι ο καθένας μας είναι προσωπικά υπεύθυνος για τις πράξεις του και για τα αποτελέσματά τους» (Γουίλλιστον, Ανακαλύπτοντας τις προηγούμενες ζωές μας, σελ. 39).

Η μετενσάρκωση λαμβάνει χώρα σ' ολόκληρο το σύμπαν, όχι μόνο στο ανθρώπινο βασίλειο, αλλά σε όλη τη φύση. Μπορεί κανείς να μετενσαρκωθεί είτε στον ίδιο πλανήτη, όπου έζησε την τελευταία του ύπαρξη, είτε σε άλλον» (Παπύς, Μετενσάρκωση σελ. 11).

Η διδασκαλία της μετενσάρκωσης δεν είναι ενιαία. Κι αυτό γιατί άλλη άποψη για τη μετενσάρκωση εκφράζουν οι Ανατολικές θρησκείες και άλλη μετενσάρκωση διδάσκει η λεγόμενη "δυτική άποψη».


Η αρχαιοελληνική άποψη.

Η άποψη αυτή συνδέεται με τη θεωρία της «ενσάρκωσης». Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή - διατυπώθηκε πρώτα από τούς Ορφικούς και κατόπιν από τον Πλάτωνα-, ενώ οι ψυχές των ανθρώπων αρχικά ήσαν πνεύματα, εξέπεσαν από τον ουράνιο χώρο, όπου κατοικούσαν, στη γη και περιβλήθηκαν υλικό σώμα. Έτσι η ύλη και η απόλαυση τού υλικού κόσμου θεωρείται ως κάτι το αμαρτωλό και ακάθαρτο το υλικό σώμα είναι δεσμωτήριο της ψυχής, απ' το οποίο εκείνη πρέπει να απελευθερωθεί για να ενταχθεί και πάλι στον ουράνιο κόσμο, στο «Επέκεινα».

Ή εκάστοτε, λοιπόν, μετενσάρκωση της ψυχής και η μορφή και το είδος τού σώματος το οποίο αυτή θα ενδυθεί πάλι, προσδιορίζεται από το ηθικό ποιόν της προηγουμένης ζωής και μάλιστα από το βαθμό της κλίσης και της συμμετοχής της στις ηδονές και απολαύσεις τού υλικού κόσμου.

Έτσι, κατά τον Πλάτωνα, «αί ψυχαί των φαύλων ενδούνται, ώσπερ εικός, εις τοιαύτα ήθη όποί' απ' αν μελετηκυίας τύχωσιν εν τω βίω... Οίον τας μεν γαστριμαργίας τε και ύβρεις και φιλοποσίας μεμελέτη κότας και μη διευλαβημένoυς εις τα όνων γένη και των τοιούτων θηρίων εικός ενδύεσθαι... τούς δε γε αδικίας τε και τυραννίδας καί άρπαγας προτετιμηκότας εις τα των λύκων τε και ιεράκων και ικτίνων γένη... οι την δημοτικήν και πολιτικήν αρετήν επιτετηδευκότες... εικός εστίν εις τοιούτον πάλιν αφικνείσθαι πολιτικόν τε καί ήμερον γένος, ή πού μελιπών ή σφηκών ή μυρμήκων, ή και εις ταύτον γε πάλιν το ανθρώπινον γένος, και γίγνεσθαι εξ αυτών άνδρας μετρίους» (Φαίδων, ΧΧΧΙ).

 (Οι ψυχές των φαύλων ανθρώπων θα ενδυθούν τέτοιο σώμα πού θα είναι ανάλογο με το ηθικό ποιόν της προηγουμένης ζωής τους... Εκείνοι πού έγιναν υποχείρια της ασυδοσίας, της βιαιότητας, της λαιμαργίας και της μέθης χωρίς καμιά ντροπή, είναι επόμενο ότι θα εισέλθουν στα διάφορα γένη των όνων και άλλων παρομοίων ζώων... Εκείνοι πού δεν αγάπησαν παρά την αδικία, την τυραννία και την αρπαγή θα γίνουν λύκοι, γεράκια και γύπες... Ακόμη και οι φαύλοι πολιτικοί θα μετενσωματωθούν σε κάποιο γένος εντόμων πού δημιουργούν μικρές κοινωνίες, όπως οι μέλισσες, οι σφήκες και τα μυρμήγκια, ή σ' αυτό πάλι το ανθρώπινο γένος, θα είναι όμως μέτριοι άνδρες, χωρίς κάποια δημοσιότητα).


Η Ανατολική άποψη.

α) Σύμφωνα με τον Ινδουισμό, η ατομική ψυχή του κάθε ανθρώπου, το Ατμαν, βρίσκεται εγκλωβισμένο μέσα στη φύση (στο κοσμικό γίγνεσθαι) και δεν μπορεί να απελευθερωθεί προς το Βράχμαν, την οικουμενική ψυχή (Συμπαντικό Είναι) και να ταυτιστεί μαζί του. Ο εγκλωβισμός αυτός της ψυχής και η εξάρτησή της από τον υλικό κόσμο την καταδικάζουν σε συνεχείς μετενσωματώσεις με συνεχείς γεννήσεις (σανσάρα) πού είναι ένας κύκλος επώδυνος, γιατί είναι εξαρτημένος από το νόμο του αιτίου και του αποτελέσματος (Κάρμα). Αυτό σημαίνει ότι όσο η ζωή του ανθρώπου παρουσιάζει κακές όψεις τόσο και η ταλαιπωρία με τις συνεχείς μετενσαρκώσεις είναι μεγαλύτερη. Η μόνη λύση είναι να ξεφύγει ο άνθρωπος από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων (Σανσάρα[2]) με τον εκμηδενισμό του Κάρμα. Στην περίπτωση αυτή λυτρώνεται. Η λύτρωση (Μόξα) είναι η απελευθέρωση του άνθρώπου από τον κόσμο της απάτης και η ταύτιση - εξαφάνισή του στο απρόσωπο Βράχμαν. Έτσι χάνει πλέον το πρόσωπο του ο άνθρωπος, όπως η σταγόνα πού βυθίζεται στον ωκεανό.

2. Σανσάρα, σανσκριτική λέξη που στην κυριολεξία σημαίνει: πέρασμα, διέλευση, συνεχή αλλαγή και μεταμόρφωση τού άτομου ή της ψυχής.

β) Ο Βουδισμός είναι περισσότερο μία βιοθεωρία, παρά θρησκεία. Ξεκινά από τη διαπίστωση ότι η ζωή είναι βασικά πόνος. Επιπλέον η ζωή δε τελειώνει με το θάνατο, αλλά ανακυκλώνεται με συνεχείς αναβιώσεις και μετενσωματώσεις, με συνεχείς γεννήσεις.

Η Δυτική άποψη.

Η δοξασία της μετενσάρκωσης γνωρίζει τις τελευταίες δεκαετίες - κυρίως απ' το 1960 κι έπειτα - ευρεία διάδοση σrό χώρο της Δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής.

Η δοξασία της μετενσαρκώσεως στο χώρο της δυτικής σκέψης, δεν κινείται στα πλαίσια μιας απλής, αυτονομημένης πίστης. Αποτελεί βασική διδασκαλία του Αποκρυφισμού, της Θεοσοφίας και του Πνευματισμού, τα όποια συνιστoύν τούς τρεις άξονες του συγκρητιστικού πανθρησκειακού συστήματος της «Νέας Εποχής».

Ο Παπύς (Papus), ο μεγαλύτερος Γάλλος αποκρυφιστής, γράφει στις αρχές του αιώνα μας το βιβλίο «Μετενσάρκωση», «στο οποίο αναλύει μία απ' τις κυριότερες και βασικότερες διδασκαλίες του Αποκρυφισμού» (σ. 9). Αλλά και οι σύγχρονοι οπαδοί της μετενσάρκωσης όπως ο Ίρβιvγκ Κούπερ, ο Ρόμπερτ Νατζεμι, ο Έvτγκαρ Κέϊσυ, ο Γκλέν Γoυίλλιστoν κ.ά. είναι βασικά στελέχη της Παγκόσμιας Θεοσοφικής Εταιρείας και του Αποκρυφισμού.

Ο Ριβέιλ, ο όποιος είναι περισσότερο γνωστός με το Ψευδώνυμο Άλαν Καρντέκ, ο δημιουργός του σύγχρονου Πνευματισμού «προσέφερε μεγάλη υπηρεσία στην ανθρωπότητα εκλαϊκεύοντας το δόγμα της μετενσαρκώσεως... και συνετέλεσε στη διάδοση στον κόσμο ενός τόσο σημαντικού πνευματικού εργαλείου»! (Παπύς, Μετενσάρκωση, σελ. 123).

Ο σκοπός της μετενσάρκωσης σύμφωνα με τούς οπαδούς της δυτικής άποψης είναι «η εκπαίδευση (ή η μάθηση). Για τον σκοπό αυτόν ερχόμαστε και ξαναρχόμαστε πάνω στη γη... Το ελατήριο πού μας ωθεί προς τη μετενσάρκωση είναι η εσωτερική μας δίψα για εμπειρίες, η επιθυμία του να γνωρίσουμε...» (Ι. Κούπερ, από το βιβλίο του Γ. Μελέτη, Μετά το θάνατο, σελ. 155).

Η μάθηση για την ψυχή αρχίζει κατά την διάρκεια της παραμονής της στο ψυχικό επίπεδο (ή Αστρικό πεδίο, ή Ενδιάμεσο κόσμο). «Οι συνεχείς διαδοχικές ζωές μοιάζουν με μια σχολική τάξη, κάθε ζωή μοιάζει με ένα μάθημα στο όποιο πρέπει να μάθεις διαφορετικά πράγματα» (Γουίλιστον, Αναδρομές, σ. 251). Η μάθηση αναφέρεται στην αφύπνιση των ψυχικών ικανοτήτων, στην ανάπτυξη των αδυνατοτήτων του πνεύματος και στην ηθική κάθαρση της ψυχής. Η επιτυχία της μάθησης αυτής δίνει τη δυνατότητα στην ψυχή να ζήσει στη νέα μετενσάρκωσή της μια καλύτερη ζωή κατά τη διάρκεια της όποιας καλείται να εφαρμόσει τα όσα διδάχτηκε και να επιτύχει έτσι ένα καλό «κάρμα». Η συσσώρευση ενός καλού «κάρμα» θα βοηθήσει στην περαιτέρω εξέλιξη της ψυχής, πού σημαίνει ότι οι συνθήκες της ζωής κατά την επόμενη μετενσάρκωσή της θα είναι ακόμη καλύτερες.

Ο κύκλος αυτός των μετενσαρκώσεων δεν συνεχίζεται έπ' άπειρον. Όταν η ψυχή διέλθει όλα τα σταδία της πνευματικής εξέλιξής της, δε θα υπάρχει η ανάγκη να ενσαρκωθεί πάλι. Τότε θα επέλθει η ένωσή της με τη Συμπαντική Αρχή (τον «Θεό»), ο σκοπός θα έχει εκπληρωθεί.

«Η τωρινή μας μοίρα -ισχυρίζονται οι οπαδοί της μετενσάρκωσης - είναι αποτέλεσμα των πράξεων του παρελθόντος μας. Και η μοίρα μας αύτη, το Κάρμα, θα βελτιωθεί και θα διορθωθεί με τις συνεχείς μετενσαρκώσεις» (Ιρβιvγκ Κούπερ. Από το βιβλίο τού Γ. Μελέτη, Μετά το θάνατο, σελ. 131). Και αλλού , «κατά την απαρχή της ανθρώπινης εξελίξεως μας ήμασταν άγριοι, γιατί τόσο οι ηθικές όσο και οι διανοητικές μας ικανότητες ήταν ελάχιστα αφυπνισμένες. Αφού διανύσαμε πολλές ζωές μέσα στις πρωτόγονες αυτές συνθήκες, αρχίσαμε να εμφανίζουμε μια ελαφρά τάση για ηθικές και διανοητικές ικανότητες και τότε ήλθαμε να γεννηθούμε μέσα σ' ένα περιβάλλον πιο εξελιγμένο...»(οπ. πρ.).

Η αντίφαση των ισχυρισμών αυτών είναι φανερή. Πως συμβιβάζεται το ότι «κατά την απαρχή της ανθρώπινης εξελίξεως μας ήμασταν άγριοι» με το γεγονός ότι δεν προηγήθηκε κάποια κακή ή εφάμαρτη ζωή και δεν συσσωρεύτηκε «κακό» Κάρμα; Η μετενσάρκωση δέχεται ότι η αθλιότητα της ζωής οφείλεται σε κακές πράξεις τού παρελθόντος. Επομένως η πρώτη εμφάνιση της ζωής, πού δεν ήταν βεβαρημένη από κάποιες τέτοιες κακές πράξεις, θα έπρεπε να είναι καλή. Γιατί άραγε συμβαίνει το αντίθετο;

Ο Χριστιανισμός βέβαια έχει δώσει την απάντηση για το κακό από τη δημιουργία του ανθρώπου μέχρι σήμερα. Και την απάντηση αύτη αποτελεί το προπατορικό αμάρτημα, το όποιο απορρίπτουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης. Γράφουν: «Το προπατορικό αμάρτημα δεν ικανοποιεί πλέον το νου του σύγχρονου ανθρώπου» (Απ' το βιβλίο του Γ. Μελέτη, Μετά τον θάνατο, σελ. 132). Οι μετενσαρκωτές δέχονται μεν πως γεννιόμαστε με τα σπέρματα της κακίας μέσα μας, αδύνατον όμως να δώσουν μιά απάντηση στο γεγονός αυτό και μένουν σε μια στείρα άρνηση.

Και όμως χωρίς το προπατορικό αμάρτημα θα παρέμενε ανεξήγητο όχι μόνον ο άνθρωπος, αλλά και ο ενανθρωπήσας Χριστός και ολόκληρο το έργο της σωτηρίας. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει πως γεννιόμαστε με την κλίση και την ροπή προς το κακό; Πως «έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού (Γεν. η' 21).

Από που έχει την αρχή της η βαρύτητα του κακού πού μας τραβάει προς αυτό; Πως υπάρχει ο «έτερος νόμος» μέσα μας, πού αντιστρατεύεται «τω νόμω του νοός» και μας αιχμαλωτίζει «τω νόμω της αμαρτίας» (Ρωμ. ζ' 23).

Στα ερωτήματα αυτά δεν υπάρχουν παρά μονάχα δύο απαντήσεις: Ή ο Θεός μας δημιούργησε ελαττωματικούς, η μας έπλασε «καλούς λίαν» και κάτι άσχημο μεσολάβησε πού αλλοίωσε. την πρώτη μας ωραιότητα. Η πρώτη περίπτωση αντιβαίνει στην πανσοφία και αγάπη του Θεού. Η δεύτερη είναι φυσική και παραδεκτή. Ο αυτεξούσιος άνθρωπος έκανε κακή χρήση των θεϊκών δώρων με τα οποία προικίστηκε κατά τη δημιουργία του. Αμάρτησε, αστόχησε δηλαδή στον προορισμό του, αποξενώθηκε από το Θεό και έτσι εισήλθε το κακό και όλος ο θολός χείμαρρός του στην ανθρωπότητα και στην κτίση.

Ηθική κάθαρση, τελειοποίηση της ψυχής.

Ακόμη γνωρίζουμε από την ανατολική άποψη της μετενσάρκωσης, ότι κατά την νέα ενσάρκωση της η ψυχή, εξαιτίας της ανήθικης και ζωώδους ζωής της, μπορεί να περιπέσει σε κατώτερο επίπεδο ζωής από το προηγούμενο. Ποια πρόοδος μπορεί να συντελεσθεί τότε, όταν η ψυχή μετενσαρκώνεται και στα ζώα, ακόμη και στα φυτά, από τα όποια ελλείπουν ως γνωστόν και η ηθική κρίση (συνείδηση) και η ελευθερία, πού είναι οι προϋποθέσεις της ηθικής ζωής;

Εξαλλου η έλλειψη της «μνήμης» της προηγούμενης ζωής και των πράξεών της ακυρώνει βασικό κανόνα του δικαίου, το όποιο στη δοξασία της μετενσάρκωσης ταυτίζεται με το Κάρμα (νόμος της ανταπόδοσης). Δεν υπάρχει τιμωρία, όταν δεν υπάρχει η συναίσθηση της παράβασης. Και όταν δεν υπάρχει η συναίσθηση της παράβασης, δεν υπάρχει και η διαπαιδαγώγηση. Έτσι, λοιπόν - ας λάβουμε ένα παράδειγμα - εφόσον δεν υπάρχει η μνήμη της προηγούμενης ζωής, η μετενσάρκωση του Χίτλερ θα υποφέρει για τα τρομερά εγκλήματα πού διέπραξε, χωρίς ωστόσο να έχει κάποια ανάμνηση πού να του φανερώνει τις απεχθείς πράξεις της προηγούμενης ζωής του. Κι αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει να αυξήσει στη νέα του ζωή ακόμη περισσότερο το

Ακόμη, σύμφωνα με το σκοπό της μετενσάρκωσης, θα έπρεπε ύστερα από την παρέλευση τόσων χιλιάδων ετών από τη ζωή της ανθρωπότητας να υπάρχει στον κόσμο μας μια σημαντική πρόοδος (εξέλιξη) ηθική και διανοητική σε σύγκριση με το παρελθόν. Πως όμως θα μπορούσε να εξηγηθεί στις μέρες μας το φαινόμενο της αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητας (οικολογική καταστροφή, εγκληματικότητα, βία); Πως θα μπορούσε να εξηγηθεί το γεγονός των δύο μεγαλύτερων και καταστρεπτικότερων (παγκοσμίων) πολέμων του αιώνα μας. Είναι άραγε καλύτερη η σημερινή κοινωνία και ο άνθρωπος από παλαιότερα;

«κακό» Κάρμα, αντί να τελειοποιηθεί ηθικά και να οδηγηθεί κατά τη νέα μετενσάρκωση σε ένα ανώτερο επίπεδο ζωής.

Επίσης και η διανοητική πρόοδος, κατά τη δοξασία της μετενσάρκωσης, είναι αποτέλεσμα αγωγής χιλιετηρίδων πού υφίστανται οι ψυχές κατά τις συνεχείς ενσαρκώσεις τους, και όχι συνέπεια του κοινωνικού-φυσικού περιβάλλοντος και της κληρονομικότητας. Πως όμως θα μπορούσε να εξηγηθεί η ύπαρξη υπανάπτυκτων λαών, διανοητικά καθυστερημένων ατόμων, ψυχοπαθών κ.ά.; Τι ανάπτυξη (αγωγή) χιλιετηρίδων αντιπροσωπεύουν και σε τι εξέλιξη υπάγονται; Μήπως οι ψυχές τους προέρχονται από το ζωικό βασίλειο και δε γνώρισαν ακόμη τη διανοητική εξέλιξη;

Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης στην προκείμενη ένσταση αμφισβητούν τις επιδράσεις του κοινωνικού - φυσικού περιβάλλοντος, την κληρονομικότητα και κατά συνέπεια την επιστήμη (Ψυχολογία - Ανθρωπολογία - Κοινωνιολογία). Διατυπώνουν το επιχείρημα ότι οι διαφορές στη διανοητική κατάσταση των ανθρώπων δεν προέρχονται από τις αιτίες πού προσδιορίζει η επιστήμη (περιβάλλον, κληρονομικότητα), αλλά από τη διαφορά της «ηλικίας» των ψυχών (παραμονή στον «αόρατο κόσμο»).

Ανάμνηση των προηγούμενων ζωών - ύπνωση.

Τα μεγάλα κενά και τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα πού γεννά η διδασκαλία της μετενσάρκωσης προσπαθούν οι υποστηρικτές της να τα καλύψουν με τις συνεχείς αναθεωρήσεις, πού όμως τούς οδηγούν σε πολλές αντιφάσεις.

Έτσι, ενώ αρχικά διατύπωναν ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα της «μνήμης» ή της συνειδητότητας των προηγούμενων ζωών, όταν αντελήφθησαν το κενό πού δημιουργήθηκε, αναθεώρησαν την αρχική τους θέση ισχυριζόμενοι ότι «η έλλειψη συνειδητότητας των προηγούμενων ζωών είναι ο κανόνας, αλλά δεν υπάρχουν κανόνες χωρίς εξαιρέσεις. Όπως ορισμένοι διατηρούν τις μνήμες των ονείρων τους όταν ξυπνούν, έτσι υπάρχουν και μερικά άτομα πού θυμούνται ότι έχουν ξαναζήσει. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις η αφύπνιση παλαιοτέρων εντυπώσεων έγινε εντελώς φυσικά» (Παπύς, Μετενσάρκωση, σελ 149-150).

Ακόμη, ενώ αρχικά διατύπωναν πως «αύτη η απώλεια μνήμης των προηγούμενων ζωών είναι απαραίτητη, για να αποφευχθεί η αυτοκτονία τού ανθρώπου πάνω στη γη... διότι εάν ο άνθρωπος είχε συνείδηση τού τι έπρεπε να εξαγοράσει με τη γήινη ύπαρξη του, κατά τη νέα ενσάρκωση, δε θα ήθελε ούτε καν να ξεκινήσει τη φυσική (γήινη) ζωή θα αυτοκτονούσε αμέσως» (Παπύς, Μετενσάρκωση, σελ 59,78), στη συνέχεια αντιφάσκουν προβάλλοντας τον ισχυρισμό πως οι αναμνήσεις των προηγούμενων ζωών «επιφέρουν θετικά αποτελέσματα, αφού μπορούν να επισημανθούν διάφορα ψυχικά τραύματα πού συνοδεύουν την ύπαρξη από παλαιότερες μετενσαρκώσεις και στη συνέχεια να θεραπευθούν» (Γουίλλιστον, σελ 34).

Οι αναμνήσεις των προηγούμενων ζωών, σύμφωνα με τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης, προέρχονται είτε από «αυθόρμητες αναμνήσεις» διαφόρων ατόμων, είτε από «αναδρομές» σε προηγούμενες ζωές πού γίνονται με τη μέθοδο της ύπνωσης. Οι «αναμνήσεις» αυτές εκλαμβάνονται από τούς οπαδούς ως «ντοκουμέντα» υπέρ της μετενσαρκώσεως και προβάλλονται για να «αποδείξουν» τη δοξασία αύτη. Βέβαια οι «μαρτυρίες» αυτές, δεν στέκουν ως επιχειρήματα και δεν αντέχουν σε καμία επιστημονική κριτική.

Οι λεγόμενες «αυθόρμητες αναμνήσεις», αλλά και οι «αναδρομές» μέσω της ύπνωσης, προϋποθέτουν το ζητούμενο ως δεδομένο, δηλαδή τις αναφέρουν άνθρωποι πού ήδη δέχονται τη δοξασία της μετενσάρκωσης. Αυτές μπορεί να είναι κατασκευασμένες, πρόκειται δηλαδή για συνειδητή απάτη από διαφόρους οπαδούς. Κυρίως όμως πρόκειται για αυταπάτες. Οι τελευταίες οφείλονται σε φανταστικές επινοήσεις τού υποσυνειδήτου, στο οποίο ως γνωστόν αποθηκεύονται (εντυπώνονται σαν σε κασέτα) διάφορες εικόνες και παραστάσεις από δραστηριότητες του παρελθόντος, ιδιαίτερα της παιδικής ηλικίας, ακόμη και από βιβλία πού έχουν διαβαστεί, και πού όταν αναδύονται από αυτό (το υποσυνείδητο) και γίνονται αντικείμενο συνειδητής πια επεξεργασίας (συγκεκριμένα της μνήμης), ερμηνεύονται από άτομα πού ήδη δέχονται τη μετενσάρκωση, ως γεγονότα - αναμνήσεις μιας άλλης, περασμένης ζωής.

Πολλές τέτοιες περιπτώσεις «αυθόρμητων αναμνήσεων» αποδείχθηκαν ύστερα από έρευνα δημιουργίες της φαντασίας των ατόμων πού τις επικαλέστηκαν. Αρκετές όμως από αυτές σχετίζονται άμεσα με τον πνευματισμό (μεντιουμισμό) και γενικά τον αποκρυφισμό και είναι δύσκολο να γίνουν αντικείμενο ερεύνης .Ας εξετάσουμε όμως και την περίπτωση της ύπνωσης. Σύμφωνα με τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης «η ύπνωση είναι η πιο άμεση μέθοδος για να επιτύχει κανείς την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές του» (Γουίλιστον, σελ. 33). «Γιατροί» και «Ψυχολόγοι», μέλη παραθρησκευτικών ομάδων και απλοί άνθρωποι, όλοι οπαδοί της μετενσάρκωσης, επιδίδονται συστηματικά σε αναδρομές προηγούμενων ζωών μέσω της ύπνωσης, με σκοπό «την ψυχολογική ανάταση και τη μείωση του άγχους (στρες), πού οφείλεται σε διάφορες τραυματικές εμπειρίες από προηγούμενες ζωές» (οπ. πρ.).

Οι «υπνωτιστές» υπνωτίζουν και καθοδηγούν τα άλλα άτομα, ώστε να έχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τα όποια ερμηνεύουν πάντα με βάση τη δοξασία της μετενσάρκωσης. Είναι αυτονόητο πως το άτομο πού υπνωτίζεται έχει ζωηρό ενδιαφέρον για τη δοξασία αύτη και είναι πρόθυμο να συνεργασθεί. Αυτό διευκολύνει αφάνταστα τον υπνωτιστή ο όποιος οδηγεί με κατάλληλη μεθόδευση, δυνάμει της υποβολής πού ασκεί, τον υπνωτιζόμενο στην αποκάλυψη δήθεν καταπληκτικών λεπτομερειών από προηγούμενες ζωές. Ας μη λησμονούμε πως η υποβολή -όπως χαρακτηρίζεται η μετάδοση μιας παραστάσεως, μιας επιθυμίας ή θελήσεως από ένα άτομο σ' ένα άλλο, όταν υπάρχει μεταξύ τους αμοιβαιότης και εμπιστοσύνη, του υποβαλλομένου στον υποβάλλοντα - κατά την ύπνωση, μπορεί να φθάσει στην απόλυτη κυριαρχία του υπνωτιστού πάνω στον υπνωτιζόμενο και στη χρησιμοποίηση του δευτέρου ως απλό αντικείμενο στα χέρια του πρώτου.

Πρέπει να υπογραμμίσουμε στο σημείο αυτό, αλλά και να καταγγείλουμε, ότι η ύπνωση πού εφαρμόζεται από τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης, είτε ψευδογιατροί είναι αυτοί, είτε ψευδοψυχολόγοι, είτε οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική (τεχνητή) ύπνωση πού εφαρμόζεται από εξουσιοδοτημένους ιατρούς - ψυχολόγους στα πλαίσια της θεραπευτικής αγωγής της κλινικής ψυχολογίας (ψυχανάλυσης).

 «H τεχνητή ύπνωση ως ιατρικοψυχολογική μέθοδος, αποσκοπεί στην αποκάλυψη του ασυνειδήτου χώρου του άτομου και στην ανίχνευση των τραυματικών εμπειριών και βιωμάτων του, πού είναι αποτέλεσμα των λεγόμενων "απωθημένων καταστάσεων" οι όποιες εμφωλεύουν μέσα σ' αυτό. Έχει λοιπόν, η τεχνητή ύπνωση, κατά πρώτο λόγο, διαγνωστικό χαρακτήρα, των αίτίων των ψυχικών ανωμαλιών του άτομου, και κατά δεύτερο λόγο θεραπευτικό, ιαματικό και οριστικό προκειμένου περί απλών νευρώσεων, και ανασταλτικών προκειμένου περί ψυχικών παθήσεων» (Νικολάου Νησιώτη (†), Ψυχολογία της Θρησκείας, σελ. 49).

Στον ελλαδικό χώρο, αλλά και σε άλλα κράτη η ύπνωση εφαρμόζεται ανεξέλεγκτα είτε για λόγους «υγείας» και λύση ψυχολογικών προβλημάτων από ανεύθυνα και ανίδεα άτομα, είτε μέσα στις διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες ως μέθοδος «εξόδου» από το σώμα» και «αναδρομή» σε προηγούμενες ζωές. Ας σημειωθεί ότι πολλά κράτη έχουν λάβει μέτρα προφύλαξης για να αντιμετωπίσουν το γεγονός αυτό. Έτσι στο Ισραήλ, σε πολλές πολιτείες της Αμερικής και σε αρκετά Ευρωπαϊκά Kράτη απαγορεύεται δια νόμου η εφαρμογή ύπνωσης από πρόσωπα πού δεν είναι ειδικευμένοι γιατροί. Οι παραβάτες τιμωρούνται αυστηρά;

Αναμνήσεις από τον «αόρατο κόσμο».

Σχετικό προς όσα αναφέρθηκαν για τις αναμνήσεις από τις προηγούμενες ζωές, προκύπτει κι άλλο ένα ερώτημα: Οι ψυχές μετά το θάνατο τού ανθρώπου πηγαίνουν στον «αόρατο κόσμο» πριν από τη νέα ενσάρκωση τους. Εφ' όσον οι μέθοδοι της ύπνωσης, κατά τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης, εξασφαλίζουν διηγήσεις προηγούμενων ζωών, γιατί δεν αποκαλύπτουν και αναμνήσεις από τον «αόρατο κόσμο» στον οποίο παραμένουν οι ψυχές για μεγάλο χρονικό διάστημα;

Ό ίδιος ο φιλόσοφος Πλάτων, την διδασκαλία τού όποιου οι οπαδοί της μετενσάρκωσης επικαλούνται για να ενισχύσουν τη δοξασία τους, ομιλεί στα έργα του «Μένων» και «Φαίδων» για την «ανάμνηση», κατά την όποια η ψυχή θυμάται στον επίγειο κόσμο, στη διάρκεια της ενσάρκωσης της, ό,τι είχε δει και ζήσει ευρισκόμενη στον «αόρατο κόσμο» (στο Επέκεινα). Μέχρι πριν μερικά χρόνια οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν έδιναν απάντηση στο ερώτημα αυτό. Αργότερα προέκυψαν τόσες διαφορετικές περιγραφές του αοράτου κόσμου και της κατάστασης των ψυχών πού βρίσκονται εκεί, όσες και οι οπαδοί της μετενσάρκωσης.

Η αύξηση του πληθυσμού της γης.

Μια ακόμη σοβαρή ένσταση κατά της δοξασίας της μετενσάρκωσης, στην όποια οι οπαδοί της αδυνατούν να αντιπαραθέσουν πειστικά και σοβαρά επιχειρήματα, αποτελεί ο πληθυσμός της γης. Με βάση τη διδασκαλία της μετενσάρκωσης ότι οι ψυχές προϋπάρχουν (δε γίνεται δεκτή η διδασκαλία τού χριστιανισμού, και θέση της πλειονότητας των επιστημόνων, για τη δημιουργία -γένεση- της ψυχής «εξ άκρας συλλήψεως» τού εμβρύου, δηλαδή την ταυτόχρονη δημιουργία σώματος και ψυχής κατά την σύλληψη) δεν μπορεί να εξηγηθεί η αυξητική τάση τού πληθυσμού της γης. Εάν δεχθούμε την άποψη της μετενσάρκωσης, ο πληθυσμός της γης δεν θα έπρεπε να αυξάνει. Όμως τα δισεκατομμύρια των ψυχών (ο πληθυσμός της γης) πού υπάρχουν σήμερα, προϋπήρχαν όταν οι άνθρωποι πάνω στη γη ήταν 1.000, 100, 2; Και εάν προϋπήρχαν από πού προήλθαν; Από ποια σώματα, μήπως από τούς δεινόσαυρους;

Παρά ταύτα οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν πείθονται, ισχυρίζονται ότι ο πληθυσμός της γης δεν αυξάνει και αμφισβητούν τις διάφορες επίσημες και τεκμηριωμένες στατιστικές.

«Στην πραγματικότητα - ισχυρίζονται - ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν αυξάνει... Τίποτα δεν αποκλείει να ήταν μεγαλύτερος από ό,τι είναι σήμερα. Αν δεχτούμε την ύπαρξη τού αρχαίου πολιτισμού, της Ατλαντίδος, ο οποίος πρέπει να υπήρχε πριν από εκατομμύρια χρόνια, θα πρέπει να πιστέψουμε επίσης και τις πληροφορίες πού μάς έχουν δώσει οι αναδρομές σχετικά με τον πληθυσμό εκείνης της εποχής. Πολλοί πελάτες έχουν αναφέρει (στις αναδρομές μέσω της ύπνωσης) ότι υπήρχε υπερπληθυσμός, πόλεις πού εξαπλώνονταν τόσο πολύ ώστε να συναντιούνται με άλλες πόλεις, μέτρα για τον έλεγχο τού πληθυσμού καθώς και μετανάστευση σε μακρινούς τόπους για να μειωθεί το πρόβλημα τού υπερπληθυσμού στη χώρα. Συχνά έχει αναφερθεί ότι ο πληθυσμός της Ατλαντίδος έφτανε τα δισεκατομμύρια. (Αλήθεια πως αποδεικνύεται αυτό επιστημονικά;) .

»Εξάλλου, τίποτα δεν επιβάλλει οι ζωές των διάφορων ψυχών να περιορίζονται μόνο στο δικό μας πλανήτη. Μερικά άτομα έχουν κάνει αναδρομές σε ζωές πού έζησαν σε άλλους πλανήτες(!) ενώ αρκετοί Ανώτεροι Εαυτοί έχουν δηλώσει ότι όλο το σύμπαν είναι πατρίδα των Ψυχών. Πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας τη θεωρία ότι οι Ψυχές ενσαρκώνονται σε κύκλους πού διαρκούν από μία ή δύο γενιές μέχρι εκατοντάδες χρόνια. Επομένως, τώρα μπορεί να βρισκόμαστε σε μια περίοδο με μεγάλο πληθυσμό, ο όποιος όμως να μειωθεί στο μέλλον»(!) (Γουίλλιστον, σελ,. 286).

Ο αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πόσο αφελή και παιδαριώδη είναι τα παραπάνω επιχειρήματα, τα όποια δεν αντέχουν σε καμία επιστημονική (αντικειμενική) κριτική. Σήμερα δεν υπάρχει κανείς σοβαρός επιστήμονας πού να δέχεται ότι ο πληθυσμός της γης, από την πρώτη εμφάνιση τού ανθρώπινου γένους στον πλανήτη, δεν έχει υποστεί αύξηση. «0 πληθυσμός της γης, υπολογίζεται από τούς ερευνητές (Έκθεση τού Ο.Η.Ε.), πως το 1.000 μ.Χ. αριθμούσε 254.000.000 ανθρώπους και το 1900 έφτασε τα 4.415.000.000. Το 1994 -έφτασε τα 5.300.000.000 και στο τέλος τού αιώνα ο πληθυσμός θα ξεπεράσει τα 6.500.000.000» («Το Βήμα», 27.5.1990, σ. Α2). Όλοι οι ειδικοί μιλούν για την παγκόσμια «δημογραφική ή πληθυσμιακή έκρηξη», την όποια θεωρούν ως το μείζον πρόβλημα τού πλανήτη μας -προσωπικά δε συμφωνώ ότι αποτελεί πρόβλημα -, οι μόνοι πού εξακολουθούν να την αρνούνται είναι οι οπαδοί της μετενσάρκωσης!

Παράξενος «ερμαφροδιτισμός».

Το αδιέξοδο της δοξασίας της μετενσάρκωσης φαίνεται και στο πρόβλημα τού φύλου. Η μετενσάρκωση δέχεται την εναλλαγή των φύλων: Ένας άνδρας στην επόμενη ενσάρκωση μπορεί να πάει σε γυναικείο σώμα, όπως και μια γυναίκα σε ανδρικό. «Θα συναντήσουμε ευγενικούς χαρακτήρες και στα δύο φύλα, πού κατέχουν ιδιότητες αναπτυγμένες από πριν στο άλλο φύλο, έτσι πού η δύναμη, η σταθερότητα, . το θάρρος, πού αποκτήθηκαν προ πάντων από το αρσενικό γένος, είναι ενωμένα με την τρυφερότητα, την αγνότητα, την καρτερία, πού συναντώνται συχνότερα στο θηλυκό γένος» (Μπεσάντ, απ' το βιβλίο τού Γ. Μελέτη, Μετά θάνατο, σ.157). Είναι όμως δυνατόν να διατηρήσει η ανθρώπινη προσωπικότητα την ομοιομορφία και ιδιοτυπία της, όταν εναλλάσσονται στο ίδιο πρόσωπο το ανδρικό και το γυναικείο φύλο; Αυτός ο παράξενος «ερμαφροδιτισμός» είναι αφύσικος και απορρίψιμος τόσο από μια ανθρωπολογική και ψυχολογική σκοπιά, όσο και από μια ηθική θεώρηση. Η προσωπικότητα ενός τέτοιου άνθρώπου όχι μόνο διχάζεται, αλλά αλλοιώνεται και παραμορφώνεται.

Είναι δεδομένο από την επιστήμη της ανθρωπολογίας και της ψυχολογίας ότι το κάθε φύλο έχει την ιδιομορφία και φυσιογνωμία του. Για τη διατήρηση αυτής της ιδιαιτερότητας της φυσιογνωμίας, την ασύγχυτη, εργάζεται όλος ο ψυχοσωματικός κόσμος του ανθρώπου. Η εναλλαγή και το μπέρδεμα των φύλων, πού ισχυρίζεται η δοξασία της μετενσάρκωσης ότι μπορεί να συμβεί στις διάφορες ενσαρκώσεις της ψυχής, δεν είναι φυσιολογική, γιατί δημιουργεί ανωμαλίες και ψυχοπαθολογικές καταστάσεις.

Οι ίδιοι οι οπαδoί της μετενσάρκωσης αντιλαμβανόμενοι τη δυσκολία της εναλλαγής των φύλων ομολογούν ότι «η ψυχή δυσκολεύεται να υιοθετήσει αμέσως την ανδρική ή γυναικεία ψυχοσύνθεση»(όπ. πρ.).

Οι αρρενωπές γυναίκες (ανδρογυναίκες, όπως τις αποκαλεί ο λαός) και οι θηλυπρεπείς άνδρες δεν ερμηνεύονται με τη μετενσάρκωση, όσο κι αν το επιθυμούν οι οπαδοί της. Σύμφωνα με τη θεωρία τους, πού έχει γενική ισχύ, οι παραπάνω υπάρξεις θα έπρεπε να αποτελούν τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση. Δεν θα είχαμε δηλαδή μεμονωμένες περιπτώσεις, άλλά γενικό φαινόμενο. 'Όλοι σχεδόν δηλαδή οι άνδρες θα έπρεπε να είναι θηλυπρεπείς κι όλες οι γυναίκες αρρενωπές, αφού όλοι ανεξαιρέτως έχουν μια ανάλογη προϊστορία και οι ψυχές προϋπάρχουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Δυστυχώς οι οπαδοί της μετενσάρκωσης σ' ένα καθαρά ψυχοπαθολογικό πρόβλημα, στο όποιο κύριο λόγο έχει η ιατρική και η ψυχολογία, αυτοί δίνουν φανταστικό και μυθολογικό χαρακτήρα.

Το πρόβλημα της σύντομης ζωής.

«Μια μοναδική γήινη ζωή - λέγουν οι οπαδοί της μετενσάρκωσης- παραμένει συχνά χωρίς αποτελέσματα. Κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις κατορθώνουν να ζήσουν τα εβδομήντα χρόνια της γήινης ζωής τους και αποκομίζουν κάποιες εμπειρίες. Αλλά καθώς γνωρίζουμε χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν ύστερα από μερικά χρόνια η ακόμη και μερικές ώρες ζωής. Στην περίπτωση αύτη ποιο όφελος θα αποκομίσει η αθάνατη ψυχή από μερικές μόνο ώρες, φυσικής υπάρξεως;» (Κούπερ, η μετενσ., μία έλπίδα για τον κόσμο. Απ' το βιβλίο του Γ. Μελέτη, Μετά το θάνατο, σελ. 136).

Οι οπαδοί της μετενσάρκωσης προβάλουν τη σύντομη ζωή ως επιχείρημα υπέρ της δοξασίας αυτής, ισχυριζόμενοι ότι η ψυχή πρέπει να επανασαρκωθεί, αφού δεν αποκόμισε κανένα όφελος.
Το «επιχείρημα» αυτό όμως στρέφεται εναντίον τους. Αν μία τέτοια σύντομη ζωή δεν έχει κανένα όφελος και νόημα, γιατί η ψυχή έκανε τον κόπο να ξανασαρκωθεί για λίγες μέρες ή και ώρες, αφού δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε; Αφού σύμφωνα με τη δοξασία της μετενσάρκωσης κάθε νέα γέννηση έχει σαν σκοπό την πρόοδο και τη τελείωση του ανθρώπου, πως δικαιολογείται η σύντομη ζωή ενός ανθρώπου; Ερωτήματα αναπάντητα από τούς οπαδούς της μετενσάρκωσης.
Βέβαια κατά τη χριστιανική θεώρηση, όσο σύντομη κι αν είναι η ζωή, έχει ένα νόημα κι ένα σκοπό να επιτελέσει στο σχέδιο τού Θεού. Για τη μετενσάρκωση όμως, αν θέλει να είναι συνεπής στις αρχές της, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, αφού δεν συνοδεύεται από την αναμενόμενη πρόοδο και βελτίωση της προηγούμενης ζωής.

Το μητρικό φίλτρο και τα ένστικτα.

Εκεί πού η αυθαιρεσία των οπαδών της μετενσάρκωσης γίνεται παραμύθι είναι όταν θέλουν να ερμηνεύσουν το μητρικό φίλτρο και τα ένστικτα.
Η μητρική αγάπη και στοργή είναι έμφυτη και βαθιά ριζωμένη στη γυναικεία φύση. Σ' αυτό το μητρικό ένστικτο οι μετενσαρκωτές δίνουν τη δική τους «λογική» ερμηνεία: «Το μητρικό ένστικτο, είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο στα μικρά κορίτσια, αλλά το συναντά κανείς κάποτε και στα αγόρια. Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ ότι ένα μικρό κορίτσι πού παίζει με την κούκλα του, μπορεί να θυμάται αόριστα τις προηγούμενες ζωές της κατά τις όποιες είχε κρατήσει στην αγκαλιά του αληθινά παιδιά;». (Απ' το βιβλ. τού Γ. Μελέτη, Μετά τον θάνατο, σελ. 162).

Το μητρικό φίλτρο ως έμφυτο στο θήλυ δεν ερμηνεύεται, απλά διαπιστώνεται. Αν θελήσει κανείς να το ερμηνεύσει με δικές του «λογικές» κατηγορίες και υποθέσεις θα φτάσει να δημιουργήσει ένα παραμύθι, σαν κι αυτό των οπαδών της μετενσάρκωσης.

Αξίζει όμως να επισημάνουμε και κάτι άλλο στην παραπάνω «ερμηνεία» τού μητρικού ενστίκτου. Είναι δυνατόν, ισχυρίζονται, το μητρικό ένστικτο να το συναντήσει κανείς και σε αγόρια. Και το αναφέρουν αυτό για να δικαιολογήσουν την θεωρία τους, πως ένα αγόρι μπορεί στην προηγούμενη ζωή του να υπήρξε κορίτσι. Άρα αν το αγόρι κρατήσει καμιά φορά κούκλα στην αγκαλιά του παίζοντας, αυτό σημαίνει ότι σε προηγούμενη ζωή του είχε κρατήσει, ως γυναίκα, στην αγκαλιά του αληθινά παιδιά.
Αλλά, αν αυτό δεν ξεπερνάει κάθε όριο αυθαιρεσίας και δεν είναι κατάφωρη παραβίαση και των πιο στοιχειωδών κανόνων της ψυχολογίας και της βιολογίας, τότε τι είναι;

Βέβαια, οι οπαδοί της μετενσάρκωσης δεν γνωρίζουν από όρια αυθαιρεσίας, δε γνωρίζουν από ψυχολογία ούτε από βιολογία, και συνεχίζουν: «όλα τα ένστικτα και οι έμφυτες τάσεις εξηγούνται λογικά με τη μετενσάρκωση. Γιατί άραγε ένα κλωσσόπουλο μόλις βγει από το αυγό του τρέχει γρήγορα να κρυφτεί, όταν η σκιά ενός γερακιού σκοτεινιάζει το έδαφος; Λέμε: είναι το ένστικτο του. Αλλά με το να κατονομάσουμε ένα πράγμα, δεν το έχουμε ερμηνεύσει συγχρόνως. Αν όμως στο ένστικτο του πουλιού δούμε το αποτέλεσμα μιας αναμνήσεως από προηγούμενες ζωές, πού συνδέεται με πολλούς άλλους θανάτους εξ αιτίας γερακιών, τότε θα έχουμε δώσει σ' αυτό μια λογική ερμηνεία» (όπ. προσελ. 162).

Δηλαδή, το πουλί μόλις βγει από το αυγό θυμάται οπό την προσωπική του τραγική εμπειρία, βάσει τού ενστίκτου του, πως μόλις δει γεράκι πρέπει να προφυλαχθεί, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει να καταβροχθισθεί από αυτό, κάτι πού συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν (προηγούμενες ζωές του).

Εμείς ρωτάμε: τα πουλιά πού δεν είχαν μια τέτοια τραγική εμπειρία (δεν μπορεί όλα τα πουλιά να καταβροχθίζονται από γεράκια ή οτιδήποτε άλλο), διαθέτουν το ένστικτο της αυτοπροφυλάξεως σε οποιοδήποτε κίνδυνο; Σύμφωνα με τη θεωρία των οπαδών της μετενσάρκωσης, τα πουλιά αυτά κανονικά δεν θα έπρεπε να το διαθέτουν, αφού δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία. Αλλά αύτη η θέση είναι εντελώς αντίθετη με τούς νόμους τού φυσικού κόσμου πού θέλει τα ζώα και τα πτηνά να διαθέτουν απ' την πρώτη κιόλας στιγμή της υπάρξεως τους το ένστικτο της αυτοπροφύλαξης και αυτοσυντήρησης τους. Αν η παραπάνω θεωρία των οπαδών της μετενσάρκωσης λέγεται «λογική ερμηνεία», τότε ποιος είναι ο παραλογισμός.

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΝΗ
Ασυμβίβαστη με το Χριστιανισμό

Ευάγγελου Γ. Καρακοβούνη-Θεολόγου
Εκδόσεις Αποστολική Διακονία
Έκδοσις Α΄ - Αθήνα 1996

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἄν κοιτάξουμε τόν κόσμο γύρω δέν εἶναι δυνατό νά μήν παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ νεοεποχίτικες σέκτες συνεχῶς κερδίζουν ἔδαφος καί ἀναπτύσσονται ραγδαῖα. Ξεκίνησαν ἀπό τό μηδέν και κερδίζουν συνεχῶς νέους ὀπαδούς, αὐξάνουν τήν οἰκονομική ἰσχύ τους, ἔχουν πιά κοινωνική ἐπιρροή ὄχι μικρή, τήν ὁποία πολύ ἔξυπνα καί δραστήρια φροντίζουν νά τήν ἐξαργυρώσουν καί σέ πολιτική ἐπιρροή.

Ποῦ ὀφείλεται ἡ ἐπιτυχημένη πορεία τους; Ἀναμφισβήτητα ἔχουν πολύ καλό μάνατζμεντ. Οἱ ἀρχηγοί τους (γκουρού) εἶναι πολύ καλοί μάνατζερς που δουλεύουν σέ βάθος χρόνου μέ στρατηγικά πλάνα καί ἔχουν τόν τρόπο τους γιά νά δραστηριοποιοῦν τούς ὀπαδούς τους.

Κυρίως ὅμως ἡ ἐπιτυχία τους ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἔχουν μελετήσει τόν σύγχρονο ἄνθρωπο καί ἔχουν ἐντοπίσει σωστά τα προβλήματα, τίς ἀνάγκες του καί φροντίζουν νά τίς καλύψουν.

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στά στενά διαμερίσματα καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό κίνηση καί ἀπό γυμναστική, ιδίως οἱ νέοι, τούς προσφέρουν λοιπόν γιόγκα, πιλάτες, πολεμικές τέχνες, μασάζ, σάουνα, εκδρομές, κ.λπ.

Σήμερα ἡ μοναξιά δέρνει τούς ἀνθρώπους τῶν μεγαλουπόλεων. Τούς προσφέρουν λοιπόν ἕνα κοινωνικό χῶρο, καινούργιες γνωριμίες καί τήν αἴσθηση ὅτι ἀνήκουν σέ μία ὀμάδα (τήν σέκτα). Μέσα ἀπό τό ὄσραμ ἤ τό στέκι της σέκτας θά κάνουν τούς φίλους τους, θά βροῦν τούς συντρόφους τους καί ἀργότερα μέσα ἀπό ἐκεῖ θά βροῦν νά παντρέψουν τά παιδιά τους. Ἔτσι «δένονται» πολύ γερά μέ τήν νεοεποχίτικη ὀργάνωση. Πιό γερά ἀπ’ ὅ,τι «δένουν» οἱ κομματικοί δεσμοί τούς ἀνθρώπους, γιατί ἡ ἐπαφή μέ τήν νεοεποχίτιη σέκτα εἶναι πολύ συχνή.

Σήμερα οἱ ἄνθρωποι τῶν πόλεων ἔχουν ἀνάγκη καί βαθειά ἐπιθυμία τήν ἐπαφή μέ τή φύση. Ὀργανώνουν λοιπόν μέ τό ἀζημίωτο πάντοτε, συχνά πυκνά ἐκδρομές στό βουνό, στό νησί, στή θάλασσα πάντοτε σέ συνδυασμό μέ λίγη γιόγκα, διαλογισμό ἤ ἄλλες τεχνικές καί μέ βραδυές στήν παραλία ἤ στήν ταβέρνα, ὅπου βέβαια δίνεται καί ἡ δυνατότητα στούς νέους να φλερτάρουν.

Ἔχουν μάλιστα ὀργανώσει καί μόνιμες ἐγκαταστάσεις στήν ἐξοχή ὅπου μπορεῖ κανείς νά πάει νά κάνει τίς διακοπές του, νά σκαλίσει, νά φυτέψει, νά ψαρέψει, νά κάνει σπόρ καί ταυτόχρονα νά ζήσει «πνευματικά» μέ διαλογισμό, ἀποκρυφιστικές καί μαγικές τεχνικές, ἀσκήσεις γιόγκα, συζητήσεις πάνω στήν κοσμοθεωρία τους καί ἐπαφές μέ τούς μεγάλους δασκάλους καί γκουρού τῆς σέκτας. Ἀντί νά πληρώνει κανείς ἕνα ξενοδοχεῖο πάει στήν νεοεποχήτικη κατασκήνωση.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει βαθειά ὑπαρξιακή καί ψυχολογική ἀνάγκη νά ἐξηγήσει τόν κόσμο γύρω του. Τοῦ πλασάρουν λοιπόν μία ἕτοιμη φιλοσοφία, μία κοσμοθεωρία, μία διαφορετική κοσμοαντίληψη, μελετημένη, απλοποιημένη καί προσαρμοσμένη στον συγχρονο δυτικό άνθρωπο. Τόν κάνουν νά νοιώθει ὅτι εἶναι «ἔξω ἀπό τά συνηθισμένα», «ψαγμένος», διαφορετικός ἀπό τούς ἄλλους, λίγο «ἐξωτικός», μέ ἕναν ἀέρα ἀνωτερότητας. Θωπεύουν δηλαδή τήν ματαιοδοξία τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ μαγεία θέλει νά ἀντικαταστήσει τήν Ἐκκλησία, ὁ μάγος θέλει νά πάρει τή θέση τοῦ ἱερέα καί ἡ νεοεποχίτικη σέκτα την θέση της ενορίας .

Αυτοί κάνουν την δουλειά τους εμείς οι λεγόμενοι χριστιανοί τι κάνουμε; Ἐπειδή σέ πολλές ἐνορίες ΔΕΝ γίνονται αὐτά πού ἔπρεπε νά γίνονται, ἔτσι δίνουμε «χῶρο» γιά νά ἀναπτυχθοῦν οἱ σέκτες. Πρίν απο χρόνια συζητούσα το θέμα με ένα σοφό πνευματικό Αγιορείτη, τον π. Ισαακ. Μου είπε «Πότε γεμίζει ο κήπος αγριόχορτα Θανάση; Όταν δεν τον φροντίζει ο κηπουρός.»

Γιά νά δοῦμε τήν ἀλήθεια κατά πρόσωπο καί νά μήν στρουθοκαμηλίζουμε πρέπει νά ποῦμε ὅτι ἡ σημαντικότερη αἰτία πού ἡ ἐνορία χάνει εἶναι ἡ διαφορά νοοτροπίας πού ὑπάρχει στούς δύο χώρους.

Ὁ μέν νεοεποχίτικος χῶρος κινεῖται μέ τή μέθοδο τοῦ φραντσάιζιγκ (franchising). Ὁ κάθε ἐκκολαπτόμενος νεοεποχίτης «δάσκαλος» ἀφοῦ περάσει κάποια λίγα χρόνια σάν μαθητής δίπλα σ’ ἔναν γκουροῦ καί μάθει τά σχετικά, μετά καλεῖται νά ἀνοίξει τό δικό του «μαγαζί». Διαλέγει μία παρθένα περιοχή ὅπου δέν ὑπάρχει ἄλλο νεοεποχίτικο μαγαζάκι (γιά νά ἀποφύγει τόν ἀνταγωνισμό), βρίσκει ἕναν χῶρο καί ρίχνεται στήν ἀγορά (διαφήμιση, ἄγρα πελατῶν) μέ τήν ὁρμή καί διάθεση τοῦ νεοεπιχειρηματία. Γνωρίζει ὅτι δουλεύει γιά τόν ἑαυτό του. Ἄν κάνει καλά τή δουλειά, ὁ ἴδιος θά ὀφεληθεῖ οἰκονομικά καί κοινωνικά. Ἄν ὄχι, ὁ ἴδιος θά πρέπει να ψάξει γιά ἕνα ἄλλο «ἐπάγγελμα», πρᾶγμα ὄχι εὔκολο.Γι’ αὐτό τόν λόγο, ἤ καλύτερα καί γι’ αὐτόν τόν λόγο, δίνει ὅλο του τόν ἑαυτό καί δέν λυπᾶται κόπους. Συνήθως ὅλα αὐτά ἔχουν ἕνα ποιοτικό ἀποτέλεσμα, πολύ ἑλκυστικό.

Ἀντίθετα συμβαίνουν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἐδῶ ἐπικρατεῖ μία ὑπαλληλίστικη νοοτροπία. Οἱ ἱερεῖς εἶναι «δημόσιοι ὑπάλληλοι». Πληρώνονται ἀπό τό κράτος, καί δέν ἔχουν ἀνάγκη νά βγοῦν πρός «ἀναζήτηση τοῦ ἀπωλολότος». Δυστυχῶς αὐτοί οἱ ὁποῖοι νοιώθουν τόν ἑαυτό τους σάν «λειτουργό» καί «ποιμένα» εἶναι μειοψηφία. Οἱ περισσότεροι νοιώθουν «ἐπαγγελματίες» καί κοιτᾶν νά «βγάλουν τό ψωμάκι τους». Αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τή δραστηριότητα τῶν ἐνοριῶν. Οἱ πράξεις μιλοῦν δυνατότερα ἀπό τά λόγια. Μέ πόνο καί ἀγανάκτηση κάποιος εὐλαβής ἱερομόναχος, πολύπειρος ἱεροκήρυκας, μοῦ εἶπε κάποτε: «Ὅ,τι ἔχει χρῆμα, δηλαδή γάμοι, βαφτίσια, μνημόσυνα, πάει καλά. Ἀντίθετα, ὅ,τι δέν ἔχει χρῆμα, δηλαδή κατηχητικό, ὁμιλίες, δραστηριότητες κ.λπ. εἶναι ὑποτονικό, ὑποβαθμισμένο, κακῆς ποιότητας ἤ δέν ὑπάρχει καθόλου.»

Εἶναι μικρό τό ποσοστό τῶν ἱερέων πού εἶναι ὄντως λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου, πού ἀγαποῦν τόν Χριστό καί τό ποίμνιό τους καί εἶναι ἕτοιμοι νά δώσουν καί τή ζωή τους ὑπέρ τοῦ ποιμνίου τους κατά τό πρότυπο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί εἶναι πού σηκώνουν στήν πλάτη τους ὅλο τό βάρος καί εἶναι ὑπέρφορτωμένοι. Δέν μποροῦν νά τά προλάβουν ὅλα.

Μία ἄλλη αἰτία εἶναι ἡ παθητικότητα καί ἡ ἀδράνεια ἡμῶν τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν. Δέν σηκωνόμαστε εὔκολα ἀπό τόν καναπέ, δέν δραστηριοποιούμαστε. Εἶναι βέβαια αὐτό πρόβλημα προσωπικότητας, πρόβλημα πίστης καί ζήλου ἀλλά εἶναι καί πρόβλημα «χριστιανικῆς» ἀνατροφῆς, διαπαιδαγώγησης καί νοοτροπίας πού ὑπάρχει μέσα στήν ἐνορία. Ἴσως σέ αὐτό νά φταίει καί ὁ «κληρικαλισμός» δηλαδή ἡ στραβή νοοτροπία πού ἔχουν ὁρισμένοι ἱερεῖς ἀλλά καί λαϊκοί. Θεωροῦν ὅτι μόνο οἱ κληρικοί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτοί πρέπει νά ἐνδιαφέρονται γιά τά θέματα τῆς Ἐκκλησίας καί μόνο αὐτοί πρέπει νά ἀποφασίζουν γι’ αὐτά. Ἔτσι ὁδηγοῦν τούς λαϊκούς στό περιθώριο. Δέν τούς ἀφήνουν ἔδαφος νά πάρουν πρωτοβουλίες, νά ἔχουν λόγο γιά τά πράγματα τῆς ἐνορίας, τῆς Ἐκκλησίας γενικότερα. Ὁ μόνος ρόλος πού ἐπιφυλάσσεται στόν λαϊκό ἐνορίτη εἶναι αὐτός τοῦ παθητικοῦ ἀκροατῆ τῶν ἀκολουθειῶν, τῶν κηρυγμάτων, τῶν ὁμιλιῶν. Ἔτσι ὅμως ἀποξενώνεται ψυχικά ὁ λαϊκός ἀπό τήν ἐνορία. Δέν τήν νοιώθει «σπίτι του» τό ὁποῖο τό πονάει, γιά τό ὁποῖο ἔχει λόγο… Ἄλλοι ἀποφασίζουν, ἄλλοι εἶναι ὑπεύθυνοι, ὁπότε αὐτός καλά θά κάνει νά ἀσχοληθεῖ μέ κάτι ἄλλο, «νά πάει σπίτι του» κατά τό κοινῶς λεγόμενο.

Αὐτό εἶναι μία παθογένεια, μία διαστρέβλωση τοῦ ὀρθόδοξου τρόπου ζωῆς, τῆς ὀρθόδοξης ἀντίληψης. Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι μαζί καί οἱ ἀρχιερεῖς, καί οἱ ἱερεῖς καί οἱ λαϊκοί. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κοινό μας σπίτι καί Ὅλοι ἔπρεπε νά ἔχουμε λόγο καί νά τό πονᾶμε. Παλιά ἦταν ἡ χριστιανική κοινότητα πού διάλεγε καί πρότεινε τά πρόσωπα, μέσα ἀπό τά σπλάχνα της πού θά γίνουν ἱερεῖς ἀλλά καί ἀρχιερεῖς. Ἔτσι ὑπῆρχε ἕνα ὀργανικό δέσιμο μέσα στόν ἐκκλησιαστικό ὀργανισμό.

Πόσο ἔχουν ἀλλάξει σήμερα τά πράγματα! Οἱ ἱερεῖς ἀλλά καί οἱ ἀρχιερεῖς διορίζονται!.. Ἀλλά παίρνουν καί μεταθέσεις… Κανονικοί ὑπάλληλοι δηλαδή πού ἔρχονται νά κάνουν τή δουλειά τους ὅσο τό δυνατόν γρηγορότερα καί νά φύγουν. Τί κρῖμα!

Σ’ ὅλη μου τή ζωή συνάντησα ἕναν φωτισμένο ἀρχιερέα πού εἶχε ἀντιληφθεῖ τό πρόβλημα καί προσπαθοῦσε μέ ἐπιτυχία νά τό λύσει. Μπορεῖ νά ὑπάρχουν καί ἄλλοι. Μακάρι νά ὑπάρχουν καί ἄλλοι. Δέν ἔτυχε νά τούς γνωρίσω. Αὐτός λοιπόν ὁ ἀρχιερέας εἶχε βάλει στόχο του, σύνθημά του τό: «ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ». Πράγματι, μέσα στό σῶμα τῶν λαϊκῶν ὑπάρχουν ἱκανότατοι καί εὐλαβέστατοι ἄνθρωποι, μέ πολλά προσόντα πού θά μποροῦσαν νά προσφέρουν πολλά στήν ἐνορία, στήν Ἐκκλησία… Ἀλλά εἶναι περιθωριοποιημένοι, παροπλισμένοι, «στά ἀζήτητα» ἀπό αὐτήν τή στραβή νοοτροπία τοῦ «κληρικαλισμοῦ». Γι’ αὐτό σ’ αὐτές τίς ἐνορίες ἡ ἐνοριακή ζωή εἶναι μίζερη, κακῆς ποιότητας ἕως ἀνύπαρκτη. Ἀντίθετα στή μητρόπολη αὐτοῦ τοῦ φωτισμένου ἀρχιερέα τά πράγματα ἦταν διαφορετικά. Πιό ζωντανά, πιό δραστήρια. Ὁ ἀρχιερέας εἶχε πολλούς λαϊκούς συνεργάτες καί διαρκῶς ἔδινε πρωτοβουλίες καί ὑπευθυνότητες καί ἐνθάρρυνε δράσεις. Πολλοί νέοι τόν πλαισιώνανε. Οἱ δραστηριότητές τους εἶχαν μία ποιότητα σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Μακρυά ἀπό τή μιζέρια, τήν ἀνοργανωσιά, τό χάσιμο χρόνου.

Αυτή η Μητρόπολη θα μπορούσε να είναι το πρώτυπο για το πως πρέπει να αντιδράσουμε στις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Εκκλησία. Αν δεν αντιδράσουμε, αν δεν κάνουμε κάτι τότε είναι σίγουρο ότι θα συρικνωθούμε, θα χάσουμε την μάχη. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει ότι μπορεί, αλλά να το κάνει, ότι περνάει απο το χέρι του για το καλό της Εκκλησίας που εξακολουθεί να μας  τρέφει με τα μυστήριά της, σαν καλή μάννα σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Οι καιροί είναι όντως δύσκολοι !! Ο μακαριστός άγιος γέροντας Παϊσιος έλεγε: « Ζούμε στον καιρό του Αντιχρίστου και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι, κοιμόμαστε με τα τσαρούχια…» Όντως, αυτές οι νεοεποχήτικες οργανώσεις δεν είναι παρά οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου που προετοιμάζουν το έδαφος για την παγκόσμια θρησκεία και την εμφάνισή του.

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας. Πρακτικά τι μπορούμει να κάνουμε;…Ας δούμε. Θά ἦταν ἄδικο ὅμως νά μή σημειώσουμε τά καλά πού παρατηρήσαμε σέ κάποιες ἐνορίες. Μακάρι νά θελήσουν νά τα μιμηθοῦν καί πολλές ἄλλες ἐνορίες.

Νά μερικά ἐνδεικτικά:

1. Φύλαξη παιδιών πού λειτουργοῦσε μετά τήν κυριακάτικη λειτουργία καί κάποια ἀπογεύματα τήν ἑβδομάδα σέ κατάλληλα διαμορφωμένο χῶρο στό ἐνοριακό κέντρο. Τήν φύλαξη τήν ἀναλάμβαναν μέ μιά μικρή ἀμοιβή ἀνεργες κοπέλλες τῆς ἐνορίας πού εἶχαν τά κατάλληλα προσόντα. Ὅλοι ὠφελοῦνταν.

2. Χριστιανοί γυμναστές ἔκαναν ὁμάδες μπάσκετ, ποδοσφαίρου, στίβου καί γυμναστικῆς γιά τά παιδιά τῆς ἐνορίας. Ὑπῆρχε ποιότητα, σοβαρότητα καί συνέπεια. Δέν αἰσθανόσουν ὅτι χάνεις τό χρόνο σου. Τό ἀνθρώπινο περιβάλλον ἦταν προσεγμένο, χωρίς βρισιές καί ἀλητεῖες πού χαρακτηρίζουν ἀρκετές φορές τά γυμναστήρια.

3. Μαθήματα ἁγιογραφίας, μουσικῶν ὀργάνων καί βυζαντινῆς μουσικῆς. Τό κρίσιμο σημεῖο στά ἀνωτέρω εἶναι ἡ διάρκεια καί ἡ ποιότητα.

4. Σέ κάποιες ἐνορίες ὀργάνωναν κοινά γεύματα κάθε τόσο, συνήθως τήν Κυριακή γιά νά γνωριστοῦν οἱ ἐνορίτες μεταξύ τους. Ἀλλοῦ ἔφερναν τά φαγητά ἀπό τό σπίτι, ἀλλοῦ ἑτοίμαζαν καί προσέφεραν κοινή τράπεζα.

5. Κατασκηνώσεις γιά μεγάλους, γιά οἰκογένειες, ὅπου μίσθωναν κάποιο μάγειρα νά μαγειρεύει γιά νά μένει χρόνος γιά μελέτη, ξεκούραση, περίπατο, ὁμιλίες, συνομιλίες καί κοινή προσευχή. Έτσι δένονται οι ενορίτες μεταξύ τους.

Αὐτό πού δέν εἶδα πουθενά εἶναι ἡ διδασκαλία τῆς νοερᾶς προσευχῆς στους λαϊκους, στους οικογενειάρχες, στους νέους, πού μπορεῖ νά συνδιαστεῖ με μιά ολιγοήμερη οικογενειακή κατασκήνωση. Γιατί να μην προβάλουμε, γιατί να μην καλλιεργούμε τους θησαυρούς που κρύβει στα σπλάχνα της η παράδοσή μας; Αυτοί γιατί μπορούν και διδάσκουν και διαδίδουν την πλάνη του διαλογισμού, που ήταν άγνωστη στην πατρίδα μας πριν λίγα χρόνια, και εμείς δεν μπορούμε να διδάξουμε την νοερά προσευχή που έχει χιλιόχρονες ρίζες στον τόπο μας; Τι συμβαίνει με εμάς τους νεοέλληνες;…

Πηγή: Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη

Η ποικιλότροπη διάδοση της γιόγκα και του διαλογισμού δεν έχει όρια. Κέντρα εναλλακτικών θεραπειών (κέντρα Reiki, κέντρα ολιστικής ιατρικής κλπ), γυμναστήρια, ‘’ιδιωτικές’’ προσφορές’’ ανακοινώνουν κύκλους μαθημάτων γιόγκα, αγιουρβέδα, διαλογισμού κλπ.

Η ποικιλία των μορφών που παρουσιάζεται είναι αρκετά μεγάλη. Προσφέρεται ως karma yoga, sivananda yoga, hatha dynamic yoga, hot yoga; aghor yoga, nidra – satyananda yoga, agni yoga, angelica yoga κλπ. Η ποικιλότροπη προσφορά της πλάνης αυτής την καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνη.

Η επικινδυνότητα επίσκεψης σε κέντρα εναλλακτικών θεραπειών που προσφέρουν τις πλάνες αυτές είναι μεγάλη, γιατί καραδοκεί και πλήθος άλλων νεοεποχίτικων πλανών, απότοκες ινδουϊστικών πλανών. Το αλληλένδετο των νεοεποχίτικων εναλλακτικών πλανών τις καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνες για την εν Χριστώ ζωή. Είναι ο τέλειος τρόπος να λησμονήσεις τον Θεό σε τέτοια προγράμματα. Δεν πρέπει να υποτιμάται η επικινδυνότητά της, για την εν Χριστώ ζωή.

Μη λησμονούμε ότι κάποιοι ομιλούν και για γιόγκα στα πλαίσια ‘’ενοποιητικής ολιστικής θεραπείας’’. Ένα κέντρο γιόγκας και ολιστικής θεραπείας (yoga and holistic therapy centre), για παράδειγμα του εξωτερικού, αναφέρεται στα λεγόμενα ‘’εργαστήρια αγγέλων’’, ότι θα λάβουν μεγάλη’’πνευματική’’ θεραπεία και καθοδήγηση, με ‘’αγγέλους ‘’ αρχαγγέλους’’ (άπαγε της βλασφημίας) και ‘’αναληφθέντες δασκάλους’’.

Εκτός από την εναλλακτική πλάνη της καλούμενης «αγγελοθεραπείας», που προσφέρεται σε κέντρα νεοεποχίτικων εναλλακτικών θεραπειών, υπάρχει και η πλάνη της angelica yoga.

Ομιλούν οι ασχολούμενοι με την πλάνη αυτή, για δήθεν θεραπευτικές ιδιότητες των 72 καλουμένων ‘’αγγέλων’’ της μεθόδου αυτής της angelica yoga. Έχει σχέση η πλάνη αυτή με τη λεγόμενη ‘’αγγελολογία’’ των εναλλακτικών πλανών. Ομιλούν για ‘’εσωτερικό μετασχηματισμό’’, για ‘’καθαρισμό και ανάπτυξη της συνείδησης’’. Μάλιστα γίνεται και σχετική απαγγελία με επανάληψη του ονόματος αυτού που καλούν ‘’άγγελο’’, σαν ένα ‘’μάντρα’’. Αυτή η απαγγελία ισχυρίζονται, απελευθερώνει ισχυρά ανοίγματα της συνείδησης που εκδηλώνονται σε αύξηση της συχνότητας των ονείρων. Και όταν ομιλούν για όνειρα, εννοούν αυτά που βλέπουν ξύπνιοι. Ομιλούν και για ‘’διόραση’’, ‘’διακοή’’ και εξωσωματικές εμπειρίες.

Ο ασχολούμενος με την πλάνη της angelica yoga, εκείνη τη στιγμή ζει όχι μόνο την απόλυτη λησμοσύνη του δοτήρος της πραγματικής ειρήνης Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αλλά και τη φρικτή διάσταση της πλάνης αυτής. «Ωσανεί νεφέλαι τινές ζοφώδεις» κατά τη φράση του Αγίου Διαδόχου Φωτικής, σκοτίζουν το νου του ανθρώπου, κατακρατώντας τον στις ψευδαισθήσεις της πλάνης αυτής.

Πηγή: Ακτίνες

Οι απανταχού λάτρεις της συνωμοσιολογίας, του εξωπραγματικού και τού παρά­δοξου θα τρίβουν σίγουρα τα χέρια τους με τη στροφή της θεματολογίας του «συμπα­θούς» τηλεπαρουσιαστή κ. Κώστα Χαρδαβέλλα, που πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε με τις «Πύλες του ανεξήγητου» και σήμερα συνεχίζει με τον «Αθέατο κόσμο». Βέβαια, εκείνοι που χαίρονται ιδιαιτέρως είναι οι απανταχού αποκρυφιστές και νεοεποχίτες, που μέσα από την «τηλεθέαση Χαρδαβέλλα» και χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα, μπορούν να περνούν άνετα τα καταστρο­φικά μηνύματά τους, διαβρώνοντας τον άτυχο τηλεθεατή όλο και περισσότερο.

Το θέμα των «παιδιών indigo» κι η ελληνική εκδοχή του, των «παιδιών του '83» δεν είναι σημερινό. Έχουν και τα δύο απασχολήσει ερευνητές σοβαρούς και μη καθώς και τους περίεργους του είδους από πολύ παλαιότερα. Ο κ. Χαρδαβέλλας όμως τους έκανε τη χάρη να τα βγάλει άπ' την αφάνεια, αφού αυτό το φαγητό ακόμη και ξαναζεσταμένο, τρώγεται εύκολα από πολλούς...

Αλλά, ας ξεκινήσουμε με «τα παιδιά του '83». Δύο προσεγγίσεις προβάλλονται σχετι­κά με το θέμα.

Η πρώτη κατά τον Γιάννη Φουράκη, που λανσάρισε τη «θεωρία» αυτή πριν 4 χρόνια προβάλλει τον ισχυρισμό, ότι 98 ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν τον Απρί­λιο του 1983 είναι «θυγατέρες και υιοί αρ­χαίων Ελλήνων ημίθεων και ηρώων». Ο ισχυρισμός αυτός εντάσσεται στο χώρο των «ελιτίστικων θεωριών» ή αν προτιμά­τε, των «μεσιανικών», όμως παραπέμπει και στο άλλο αμφιλεγόμενο ζήτημα: στην έρευνα του θέματος περί «indigo kids» («παιδιών indigo»).

Η δεύτερη προσέγγιση αναφέρεται στην αμφισβήτηση από αποκρυφιστικούς κύκλους κι από τους λάτρεις του «μετα­φυσικού» και της συνωμοσιολογίας του ρόλου των ερωτηματολογίων, που μοιρά­στηκαν σε κάποια παιδιά, στην αμφισβή­τηση της προστασίας της ανωνυμίας τους και στην αμφισβήτηση της δήλωσης της Ακαδημίας Αθηνών προς τους γονείς και μαθητές ότι η έρευνα «Διευρωπαϊκό πρό­γραμμα: Βιολογικά, κλινικά και γενετικά χαρακτηριστικά, που προάγουν τη σωματι­κή υγεία» διεξαγόταν ταυτόχρονα και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, κι όχι μόνο στην Ελλάδα.

Είναι αλήθεια ότι αμέσως μετά την εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα, «Οι πύλες του Ανεξήγητου», το Σάββατο, 3 Δεκεμβρίου 2005, με θέμα «τα παιδιά του '83», «κύμα προβληματισμού» ξέσπασε σε κάποιους από τους τηλεθεατές που την πα­ρακολούθησαν. Τα υποτιθέμενα στοιχεία, που προέκυψαν από την εκπομπή εκείνου του Σαββάτου λέγεται ότι προκάλεσαν ενδιαφέρον σε γονείς και παιδιά.

Σε κάποια από τα παιδιά αυτά εκδηλώθηκε φόβος ή ενθουσιασμός μετά την δημοσιοποίηση της υπόθεσης.

Η λογική θα ήταν να κρατήσουν μια μάλλον ουδέ­τερη στάση, διότι αν θελήσουν να δουν το όλο θέμα «μεταφυσικά» όπως το παρου­σιάζει ο Γιάννης Φουράκης ίσως αντιμε­τωπίσουν προβλήματα προσωπικότητας και ψυχικές διαταραχές. Έτσι κι αλλιώς κανείς λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί μια θεωρία περί «Ελ­λήνων ημίθεων»! Όσοι αποφασίσουν να διερευνήσουν το ζήτημα περαιτέρω θα πρέπει να προσανα­τολίσουν την έρευνά τους προς την εκδοχή του καλοστημένου συνωμοσιολογικού παζλ.

Αλλά, ας δούμε περισσότερες λεπτομέ­ρειες:

Είναι, λοιπόν, μία από τις γνωστότερες υποθέσεις συνωμοσιολογίας στον ελλαδικό χώρο και αυτή με την κωδική ονομασία «τα παιδιά του '83». Το συγκεκριμένο θέμα πα­ρουσίασε, όπως ήδη είπαμε, ο «ερευνητής» και «συγγραφέας» Γιάννης Φουράκης την περίοδο 2001-2002, προβάλλοντάς το στο βι­βλίο του: «Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα» και στη μακροσκελή συνέντευξη, που έδω­σε στο περιοδικό «Strange» τον Μάιο 2002.

Η έρευνά μας αυτή δεν έχει σκοπό να αναλύσει σε βάθος τις πεποιθήσεις του κ. Φουράκη. Είναι όμως αναγκαίο να αναφερ­θούμε με συντομία στην παράξενη αυτή θεωρία του, η οποία δικαιολογείται απόλυ­τα από την «πίστη»(;) του στην ύπαρξη της «Ομάδας Ε», μιας φανταστικής παρέας Ελ­λήνων «υπερηρώων», που συνάδει απόλυ­τα με σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη «θεωρία Φου­ράκη», 98 ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983, είναι «θυγατέρες και υιοί αρχαίων Ελλήνων ημίθεων και ηρώ­ων». Όπως «εξηγεί» ο κ. Φουράκης στη συνέντευξή του στο «Strange»: «εγεννήθησαν με ιδιαίτερα γονίδια και κατά συνέπεια χαρίσματα και προτερήματα. Ταύτα δε και πολλά άλλα έφεραν και φέρουν και λόγω των κατά την γέννησίν των (σύλληψίν των) επικρατούντων τότε το 1982 συγχρόνως γαλαξιακών, αστρικών και πλανητικών συνόδων, συζυγιών και συντεταγμένων». Ο κ. Φουράκης «αποσαφηνίζει» πως εκείνη την εποχή παρατηρήθηκε ένα γεγονός που σχετίζεται με τον ερχομό κοσμικής ακτινοβολίας «που πραγματοποιείται κά­θε 343 έτη με αποκλειστικό επίκεντρο των επιρροών και επιδράσεών της τον ευρύτερο αιγαιακόν χώρο». Όλα τα παραπάνω φαντάζουν σίγουρα «δυσνόητα» για να μη τα χαρακτηρίσουμε εξωφρενικά.

Η «θεωρία Φουράκη» περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους, που δεν είναι του πα­ρόντος. Θα παραθέσουμε όμως την κατη­γορία, που εξαπέλυσε· μια κατηγορία, που έστρεψε εναντίον «διαφόρων ανθελληνικών κύκλων, που όλα αυτά τα χρόνια πασχίζουν για τον εντοπισμό και την "εξολόθρευση" αυτών των παιδιών με τις ανεπτυγμένες ικανότητες». Ο κ. Φουράκης υποστηρίζει ότι τα συγκεκριμένα παιδιά δέχονται από τις μικρές τάξεις του δημοτικού έως και σή­μερα διάφορα ερωτηματολόγια τα οποία περιέχουν ερωτήματα, που κρίνονται κα­τά την άποψή του ιδιαιτέρως «ύποπτα» καθώς και προσκλήσεις για εξετάσεις αίμα­τος σε ανύποπτες, δήθεν, στιγμές και χωρίς προφανή αιτία από διάφορους φορείς.

Ως βασικό επιχείρημα του ανωτέρω ισχυρισμού αναφέρεται ερωτηματολόγιο, που απεστάλη από την Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν μερικά χρό­νια σε παιδιά που γεννήθηκαν κατά την εν λόγω περίοδο. Το ερωτηματολόγιο είχε τίτλο «Διευρωπαϊκό πρόγραμμα: Βιολογι­κά, κλινικά και γενετικά χαρακτηριστικά που προάγουν τη σωματική υγεία». Το ερωτηματολόγιο αυτό φέρει τις υπογραφές του Ακαδημαϊκού κ. Νικολάου Ματσανιώτη και της Αναπληρώτριας Καθηγήτριας της Παιδιατρικής κ. Χρύσας Μπακούλου. Ενώ δεν κατηγορεί ο κ. Φουράκης τους δύο κα­θηγητές ως ένοχους τους θεωρεί απλά ως όργανα, που χρησιμοποίησαν «εξωεπιστημονικοί, ανθελληνικοί κύκλοι», υποστηρί­ζει πως τα συγκεκριμένα ερωτηματολόγια κυκλοφόρησαν χωρίς τις υπογραφές των δύο επιστημόνων από παραθρησκευτικές σέκτες, όπως των Σαηεντολόγων, Λάϊονς, Ροδοσταύρων, Κριναετών, Μαρτινιστών κ.α., κάτι το οποίο δεν μπορεί άφ' ενός να επιβεβαιωθεί, αλλά και αποτελεί αφ' ετέρου απαράδεκτη γενίκευση και άγνοια της υπόστασης, λειτουργικής δομής και τρόπου δράσης των εν λόγω παραθρησκευ­τικών / αποκρυφιστικών οργανώσεων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απάντηση, που δόθηκε από τον Ακαδημαϊκό κ. Νικό­λαο Ματσανιώτη, λίγους μήνες αργότερα στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τον Νοέμβριο 2002, όπου του ζητήθηκε να σχολιάσει τις απόψεις Φουράκη.

Λέει, μεταξύ άλλων ο κ. Ματσανιώτης: «Το σχόλιό μου στους ισχυρισμούς του κ. Φουράκη είναι ότι διαθέτει ικανή ευφυΐα, αφού έντεχνα αποφεύγει την άμεση δυσφή­μηση μου, απονέμοντάς μου όμως έμμεσα τον τίτλο του αφελούς» ... «Στο διευρωπα­ϊκό πρόγραμμα που αναφέρεστε, μετέχει πλην της Ελλάδας, η Αγγλία, η Δανία και η Φινλανδία» ... «Ο μήνας Απρίλιος επελέγη τυχαία και οι πληροφορίες που συγκεντρώ­θηκαν αφορούσαν στο 8,5% του συνόλου των γεννήσεων του έτους. Ο τύπος αυτός της μελέτης επιδημιολογικά χαρακτηρίζε­ται ως "cross sectional" ("αντιπροσωπευτικού δείγματος") και είναι πανομοιότυπος με τις περιγενετικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί στις προηγούμενες ευρωπαϊκές χώρες». Και ολοκληρώνει: «Θεωρώ σκόπιμο να σάς θυμίσω ότι αυτού του μεγέθους επιδημιολογικές έρευνες δεν ασχολούνται με μεμονωμένα άτομα αλλά με το σύνολο των πληροφοριών, προκειμένου να απαντηθούν επιστημονικά ερωτήματα που στην προκειμένη περίπτωση είναι η υπόθεση ότι η ποιότητα και η διάρκεια ζωής επηρε­άζονται από παράγοντες που αρχίζουν να δρουν από την ενδομήτρια περίοδο».

Αυτά ήταν τα σημαντικότερα από όσα ανέφερε ο κ. Ματσανιώτης.

Μετά την προβολή των «Παιδιών του '83», φυσικό ήταν να έλθει στην επικαιρότητα και το θέμα «των παιδιών indigo». Στις 13 Ιανουαρίου 2007, από την τη­λεοπτική εκπομπή του κ. Χαρδαβέλλα: «Πύλες του Ανεξήγητου», προβλήθηκε η θεωρία περί «παιδιών indigo», μια κλασι­κή νεοεποχίτικη θεωρία.

Η εκπομπή παρουσίασε το θέμα θετικά χωρίς επιστημονική «κάλυψη» και χωρίς να ακουστεί η αντίθετη άποψη και με μό­νο κριτήριο την οπτική κάποιων γονιών, που γεμάτοι ενθουσιασμό βλέπουν στα μονάκριβα παιδιά τους, τους αυριανούς σωτήρες του πλανήτη, τους μελλοντικούς ηγέτες, φιλοσόφους, ποιητές... και μαζί με τους συνηθισμένους «ειδικούς», που κατά κανόνα προσκαλούνται στα «παράθυρα» για να μπερδέψουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η αλήθεια δεν είναι όμως τόσο απλή όσο παρουσιάστηκε.

Η «θεωρία» περί «παιδιών indigo», κατά μία άποψη, ξεκίνησε, όταν το 1982, η Αμε­ρικανίδα αποκρυφίστρια Nancy Ann Tappe δημοσίευσε στο βιβλίο της «Understanding your Life Through Colour» («Κατανοώντας τη ζωή σου μέσω του χρώματος»), την θεω­ρία, πως το υποτιθέμενο «ανθρώπινο ενερ­γειακό πεδίο», η «αύρα», δηλαδή, πολλών παιδιών τουλάχιστον από την δεκαετία του 1970 και μετά παρουσίαζε μια συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε, γνωστή στη χρωματολογία σαν «indigo». Η συγγραφέας θεώ­ρησε πως το χρώμα αυτό θα κυριαρχήσει σταδιακά στις αύρες των ανθρώπων, δη­λώνοντας έτσι την ουσιαστική μεταμόρ­φωση του είδους μας και την γενικότερη «στροφή μας προς την πνευματικότητα».

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1999, το ζεύ­γος Lee Carroll και Jan Tober, θα συγγρά­ψουν το «The indigo Children: The New Kids Have Arrived» («Τα παιδιά indigo: Τα Νέα Παιδιά έχουν αφιχθεί»), επισημαίνοντας, πως μια νέα γενιά ανθρώπων ενσαρκώνον­ται στον κόσμο μας. Δηλαδή, παιδιά με μπλε αύρα, ιδιαίτερης ευφυΐας με ανεπτυγμένες παραψυχικές δυνάμεις διαίσθηση, τηλε­πάθεια, πρόγνωση κ.λπ. παραθέτοντας και ένα κατάλογο με «τα χαρακτηριστι­κά» που έχουν δήθεν τα παιδιά αυτά, «ώστε να μπορέσει κανείς να τα αναγνωρίσει».

Το γεγονός αυτό των παιδιών indigo, αποκαλύφτηκε στους Carroll και Tober, κατά δηλώσεις τους, «κατά τις "συνομιλίες" τους με το πνεύμα Κryon»!

Κατά άλλη άποψη, το θέμα ξεκίνησε στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας με την έκδοση του βιβλίου «Children of light» (« Παιδιά του Φωτός»), που αποτελεί έκτοτε τη «Βίβλο» των απανταχού Indigos. Το βι­βλίο, λίγο πολύ ισχυρίζεται ότι τα παιδιά, που γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννι­ούνται μετά το '90, αποτελούν μέρος μιας νέας γενιάς, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα σώσει τον πλανήτη.

Ίσως για πολλούς ανθρώπους, όλοι αυ­τοί οι ισχυρισμοί να ακούγονται αναξιόπι­στοι ή και δαιμονικοί, στην ουσία όμως η θεωρία «των παιδιών με την μπλε αύρα, που θα σώσουν τον κόσμο» βρήκε σημαν­τικό αντίκτυπο, κερδίζοντας όλους σχεδόν τους οπαδούς της New Age (Νέας Εποχής).

Σύντομα, κυκλοφόρησαν τα πρώτα βι­βλία «μελέτες» για το όλο θέμα: «The Cry­stal Children» («Τα Κρυσταλλένια Παιδιά») της Doreen Virtue, το 2003, σχετικά ντοκι­μαντέρ, όπως το «The indigo Evolution» («Η Εξέλιξη indigo»), του James Twyman και σχετικές κινηματογραφικές ταινίες, όπως το «indigo», το 2003. Ακόμη, είδαν το φως σχετικές αναφορές σε τηλεοπτικές εκπομπές, όπως στην CSI Files («Crime Sc­ene Investigation, «Έρευνα της Σκηνής του Εγκλήματος») στο επεισόδιο «The Unusual Suspect» («Ο Ασυνήθης "Ύποπτος») και κυ­κλοφόρησαν video games, όπως το παιχνίδι Fahrenheit (Φαρενάιτ) της Atari, το 2005.

Πολύ γρήγορα, το όλο θέμα θα αναμει­χθεί με ακόμη περισσότερα μυστήρια, όπως την πολυσυζητημένη θεωρία των «Otherkins» (των «ανθρώπων», που δεν είναι άν­θρωποι), που αφορά την «ανεξήγητη ενσάρ­κωση μαγικών πλασμάτων από τον αστρι­κό κόσμο» (περιοδικό Mystery, τ. 25), αλλά και την πολυδιαφημισμένη περίπτωση των «παιδιών, που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983» και φέρουν δήθεν στο κορμί τους «ένα ιδιαίτερο σημάδι, μαζί και μια κληρονομημένη ανώτερη φύση». Τα παιδιά αυτά, σύμφωνα με τις new age αντιλήψεις, όπως ήδη αναφέ­ραμε, έχουν αύρα χρώματος «λουλακί» και αποτελούν τη νέα γενιά παιδιών, που «κατέ­βηκαν στη γη με έναν ειδικό σκοπό». Κατά τους νεοεποχίτες, οι indigo «επι­κοινωνούν με παράλληλες πραγματικότη­τες» και με «οντότητες», που υπάρχουν σε «άλλες συχνότητες», κάτι που δεν μπο­ρούμε εμείς να το προσεγγίσουμε.

Οι πιστοί των «θεωριών» αυτών δέχον­ται ότι οι «indigo», αρχίζουν πλέον να ενηλικιώνονται και περιμένουν να αφήσουν το αποτύπωμα τους στην ανθρωπότητα.

Βέβαια η θεωρία παραλείπει να αναφέ­ρει πως εξηγούνται αυτά τα φαινόμενα, δηλαδή, το πως θα μπορούσαν να προκύ­πτουν μαζικά «αφυπνισμένα παιδιά» και αρκείται στο να αναφέρει ότι χάσαμε την επαφή μας με «το θείο» σημειώστε, «το θείο», όχι τον Θεό και τα παιδιά αυτά ήρ­θαν να την επαναφέρουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μια ματιά στην γενικότερη προοπτική με την οποία βλέπουν αυτά τα παιδιά τον κόσμο είναι διαφωτιστική.

Βασικό μέρος της κοσμοθεωρίας τους είναι ότι αποτελούν την νέα άρια φυλή, ου­σιαστικά και ότι η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να τους σέβεται για τις εξαιρε­τικές τους ικανότητες και τις δυνατότητες που κρύβουν. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Σχετικά με όλα τα ανωτέρω, αξίζει να υπογραμμιστεί, ότι δεν στηρίζονται σε επι­στημονικά δεδομένα, αλλά αποτελούν «δόγ­ματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου»!

Μεμονωμένα περιστατικά χαρισματικών παιδιών ασφαλώς και υπάρχουν, αυτό δε σημαίνει όμως πως πρόκειται για μαζικό φαινόμενο. Αυτό που χρειάζεται πάντως να τονιστεί είναι η ευαίσθητη ψυχολογία των γονιών. Το τεστ με τις 21 ερωτήσεις, που παρουσιάστηκε στην ελληνική τηλεόραση παραπλανά τελείως τους ανήσυχους γονείς καθώς από την σύνταξή του, το ερωτηματο­λόγιο αυτό προσδιορίζει σαν «παιδιά indigo», άτομα με γνωστές στους ψυχιατρικούς κύ­κλους διαταραχές όπως μαθησιακής δυσχέρειας, συμπεριφοράς και μάθησης η ελατ­τωματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.

Κι ενώ υπάρχουν γονείς, που με κάθε ευκαιρία βλέπουν στα παιδιά τους έναν ενσαρκωμένο άγγελο και ένα μελλοντικό «θεό» και με τις υψηλές προσδοκίες τους υπερφορτώνουν το παιδί, πνίγοντας συχνά την προσωπικότητά του, υπάρχουν άλλοι, που αναζητούν απαντήσεις και πρακτικές λύσεις, προβληματισμένοι από την εξαν­τλητική, μη προσαρμοστική, αρνητική συμ­περιφορά του παιδιού τους. Οι γονείς αυτοί αντί να ζητήσουν επιστημονική βοήθεια στις ακραίες περιπτώσεις αποδέχονται τις θεωρίες περί «παιδιών indigo», μετα­φράζοντας την αδιαφορία για το σχολείο σαν ένδειξη πνευματικής ανωτερότητας, επιτείνοντας το πρόβλημα του παιδιού!

Αξίζει να τονιστεί και πάλι ότι οι γονείς των παιδιών αυτών, πεπεισμένοι για την ιδιαιτερότητα των παιδιών τους μερικοί φτάνουν σε σημείο να ισχυριστούν ότι τα παιδιά έχουν τηλεκινητικές, τηλεπαθητικές ή κάποιου άλλου είδους ψιονικές (psionic «παραψυχικές») δυνάμεις δεν αποβλέπουν στο συνετισμό ή στην φυσιολογική διαπαι­δαγώγηση του παιδιού. Όταν για παράδειγ­μα ένα τέτοιο παιδί δείχνει αντικοινωνική συμπεριφορά ή μειωμένη προσοχή στο σχο­λείο, οι γονείς, αντί να λάβουν μέτρα που θα βοηθήσουν την κατάσταση, αρκούνται στη διαβεβαίωση κάποιων «ειδικών», ότι τα παιδιά τους «είναι indigo και δεν πρέπει να τα συνετίσουν γιατί αυτά ξέρουν από μόνα τους τι κάνουν». Επιπλέον σε ορισμένες περιπτώσεις το γνωστό σύνδρομο A.D.H.D. (Attention Deficit Hyperactivity Disorders), δηλαδή το «Σύνδρομο Μειωμένης Προσο­χής και Υπερκινητικότητας», μπορεί κάλ­λιστα να παρερμηνευθεί ως παρουσία ιδι­οτήτων των παιδιών indigo, σύμφωνα με το ερωτηματολόγιο, που παρουσίασαν οι συγγραφείς του «Children of light».

Το κωμικό αλλά και συγχρόνως τραγι­κό της υπόθεσης είναι ότι, αν απαντήσει κανείς στο ερωτηματολόγιο, θα «διαπιστώ­σει» ότι «μάλλον είναι κι ο ίδιος indigo».

Τελικά, μόνο ελάχιστοι φαίνεται, κατά το σχετικό τεστ, να μην ανήκουν στην «κατη­γορία» αυτή! Έτσι και αλλιώς δεν δίνεται όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι αποκρυφιστικοί κύκλοι σημασία στο βασικό στοιχείο, το «χρώμα της αύρας», για την δήθεν αναγνώριση ενός παιδιού indigo.

Αλλά, ας μελετήσουμε και το ερωτημα­τολόγιο, από το οποίο, κατά τους συντάκτες του, αναγνωρίζονται τα «παιδιά indigo».

1. Συμπεριφέρεται το παιδί σας με τρόπο αυτοκρατορικό από μικρή ηλικία;

2. Αρνείται να υπακούσει σε τυπικότητες εκδηλώνοντας θυμό όταν π.χ. πρέπει να επισκέπτεται κάποιους συγγενείς;

3. Έχει πλήρη συναίσθηση του εαυτού του από μικρή ηλικία;

4. Έχει μεγάλη δυσκολία να αποδεχτεί την πειθαρχία και την άσκηση εξουσίας;

5. Αρνείται κατηγορηματικά να κάνει ακόμη και απλά πράγματα που του ζητάνε;

6. Δείχνει να βασανίζεται έντονα όταν πρέπει να περιμένει τη σειρά του σε κάποια ουρά;

7. Μοιάζει να ενοχλείται όταν ζει σε συν­θήκες ρουτίνας που δεν περιέχουν καμιά δημιουργική δραστηριότητα;

8. Βρίσκει πάντα δικούς του τρόπους να κάνει πράγματα στο σχολείο ή στο σπίτι πέ­ρα από τους συνηθισμένους;

9. Εκδηλώνει από πολύ νωρίς σημάδια ανεξαρτησίας;

10. Παραμένει αδιάφορο σε ενοχική συμ­περιφορά, π.χ. «θα το πω στον πατέρα σου και θα δεις»!

11. Βαριέται γρηγορότερα από τα άλλα παιδιά όταν είναι υποχρεωμένο να κάνει

12. Έχει δείξει ποτέ συμπτώματα δυσκολίας συγκέντρωσης ή υπερκινητικότητα;

13. Είναι εντυπωσιακά δημιουργικό;

14. Έχει ανεπτυγμένη διαίσθηση;

15. Σάς δείχνει συχνά την εντύπωση μέσα στην ημέρα ότι είναι ιδιαίτερα αφηρημένο;

16. Έχει δείξει σημάδια ιδιαίτερης ευφυΐας;

17. Είναι προικισμένο με κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο;

18. Θα το χαρακτηρίζατε ονειροπόλο;

19. Έχει το παιδί σας βαθύ ώριμο και σο­φό βλέμμα από πολλή μικρή ηλικία;

20. Έχει ανεπτυγμένη την συναισθηματι­κή ευφυΐα, π.χ. επικοινωνεί από μωρό με τη φύση και ζώα;

21. Σάς δίνει την εντύπωση ότι διαβάζει τις σκέψεις τις δικές σας ή των άλλων που είναι κοντά του;

Το παραπάνω ερωτηματολόγιο δημιουρ­γήθηκε από τη Wendy Η. Chapmen, στηρι­ζόμενη στην «προσωπική της εμπειρία με παιδιά indigo» και στα στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιβλίο «The indigo Children: The New Kids Have Arrived» των Jan Tober και Lee Carroll και παρουσιάστη­κε στην εκπομπή «Πύλες του Ανεξήγητου» στον τηλεοπτικό σταθμό Alter.

Γενικά, το θέμα των εν λόγω παιδιών εν­τάσσεται στην εκτός Εκκλησίας «εσχατολογική» θεματολογία που αναμένει «Σωτήρες θε­ούς», «σωτήρες εξωγήινους», «παιδιά του '83», «παιδιά indigo» κ.λπ. και που αντικατοπτρίζει την ανάγκη του μακράν της Εκκλησίας ανθρώπου για αλλαγή, επαναπροσδιορισμό της ζωής και για πίστη σε «έξωθεν βοήθεια». Δεν υπάρχει τίποτα το παράδοξο σε όλα αυτά, λαμβάνοντας ύπ' όψη το ιδεολογικό μπέρδε­μα που επικρατεί στις μέρες μας.

Ακόμη, από τα ανωτέρω προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι εν λόγω «θεωρίες» δεν στηρίζονται σε κάποια επιστημονικά δεδο­μένα, αλλά ότι για την αποδοχή «θεωριών» περί «παιδιών του '83» ή «παιδιών indigo» απαιτείται η παραδοχή ενός μοντέλου αποκρυφιστικού ή νεοεποχίτικου τύπου, δηλαδή, μία θεολογία, κοσμολογία και αν­θρωπολογία διαφορετική και αντίθετη από την θεολογία, κοσμολογία και ανθρωπο­λογία της Εκκλησίας.

Φυσικά, ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει που θα εναποθέσει τις ελπίδες του για την προσωπική του σωτηρία ή για ο,τιδήποτε άλλο, όμως θα πρέπει να γνω­ρίζει ότι είναι ασυμβίβαστη η ιδιότητα του βαπτισμένου Ορθόδοξου χριστιανού και του «πιστού» των παραπάνω κοσμοθεωριών.

Πηγή: (Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχη 56-57), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Γιόγκα, η οποία στην πατρίδα της, τις Ινδίες, πρέπει να οδηγεί τους ανθρώπους στο μυστικό βίωμα, στους ανθρώπους της Δύσεως προσφέρεται ως «βοήθεια», αλλά κατά τρόπον ουσιώδη διάφορο εκείνου που διδάσκεται στις Ινδίες. Ιστορικά είναι γενικευμένο έθιμο στους πολιτισμούς της Ανατολής ή στα σαμανικά έθιμα των πολιτισμών των Ινδιών. Είναι προσδιορισμός του μυστικού δεσμού του Ινδού με την ύψιστη υπερβατική πραγματικότητα, δηλ. ως μέθοδος ασκητική τεχνική, αλλά και ως μέθοδος διαλογισμού.

Στην Ινδία υπάρχουν πολλά είδη Γιόγκα, στην Ευρώπη, όμως, μόνον μερικά προβάλλονται, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο της Δύσεως σ' ένα επικίνδυνο μονοπάτι και ο οποίος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τη διαφορά της άσκησης από το θρησκευτικό βίωμα το οποίο τον εγκλωβίζει.

Ο Ευρωπαίος πρέπει να γνωρίζει ότι εκείνο που προβάλλεται ως Γιόγκα στη Δύση, δεν είναι απλές σωματικές ασκήσεις, δεν είναι γυμναστική και σπορ, δεν είναι μία οδός προς απόκτηση ικανότητος παραγωγής, χαλάρωσης, ησυχίας, ηρεμίας και ανόδου των πνευματικών δυνάμεων. Είναι μία μέθοδος μόνον και μόνον για Ινδούς. Στις γραμμές που ακολουθούν, θα προσπαθή­σουμε να δείξουμε την σχέση, την ομοιότητα, αν υπάρχει, αλλά και τις δια­φορές μεταξύ της Yoga και του Ορθόδοξου Ησυχασμού. Τι προσπαθεί να επιτύχει ο ένας και τι ο άλλος. Ποιος ο σκοπός αυτης της μυστικής ένωσης του ανθρώπου στη Γιόγκα και τον Ησυχασμό στην Ορθόδοξη θρησκεία και θα καταδειχθεί η στρατηγική και των δύο, τι επιδιώκει η μία και τι η άλλη.

Τι είναι Γιόγκα; Από που ξεκίνησε; Τι πραγματεύεται και ποια τέλος πάντων τα θετικά και αρνητικά στοιχεία της; Εύλογα ερωτήματα για κάθε έξυπνο ερευνητή. Κατ’ αρχήν ας ξεκινήσουμε από την σημασία της λέξεως «Γιόγκα». Οι ρίζες της ξεκινούν βαθιά στις αρχαίες ιερές γραφές των Ινδών, γραμμένες στη «Σανσκριτική», την απόκρυφη γλώσσα που γνώριζαν μονάχα οι ιερείς, οι νεοφώτιστοι και οι ανώτερες Κάστες.

Η λέξη «Γιόγκα» έχει σανσκριτική ρίζα και προέρχεται από την λέξη «Γιόγκα», που σημαίνει «ενώνω», «συνδέω», «ζεύω». Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι «Γιόγκα» είναι το μέσον που συνδέει, ενώνει ή ζεύει δύο πράγματα μαζί. Είναι ο σύνδεσμος της Ατομικής Ψυχής με την Παγκόσμια Ψυχή, η Ένωση του ανθρωπίνου Πνεύματος με τον Θεό. Η Γιόγκα διδάσκει, πως κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο απλός οικογενειάρχης, μπορεί να φθάσει σε προχωρημένα πνευματικά στάδια, αν ζει σωστά κι αν παράλληλα μελετάει και εφαρμόζει επίμονα τους τρόπους που οδηγούν σ' αυτό  το αποτέλεσμα.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, στην ανάλυση της έννοιας Γιόγκα, παρατηρούμε ότι η Ινδική Φιλοσοφία πέρασε από τρία στάδια2 και η Γιόγκα είναι τόσο παλιά, όσο και αυτή η Ινδία. Και πέρασε για πολλές χιλιετηρίδες από στόμα σε στόμα, αλλά κυρίως όπως περιέχεται στις Σανσκριτικές γραφές των Pishis και των Σοφών, που πλούτισαν την ζωή και τον πολιτισμό της Ινδίας κι ολόκληρου του κόσμου.3

Οι Πηγές της διδασκαλίας της Γιόγκα είναι οι εξής: οι Βέδες, τα Ουπανισάντ (λογοτεχνικά ιερά ή απόκρυφα κείμενα) και η Μπαγκαβάτ Γκιτά, που σχεδόν σε κάθε κεφάλαιό της περιέχει οδηγίες για την Γιόγκα. Ένας Ινδός Σοφός με το όνομα Πατάντζαλι, γνωστός ως «πατέρας» της Γιόγκα, συγκέ­ντρωσε τα παλαιά γραπτά και μ’ αυτά  σχημάτισε τους «Αφορισμούς της Γιό­γκα» (Yoga Sutras). Οι αφορισμοί αυτοί είναι προτάσεις μεστές σε νόημα γραμμένες και συνταγμένες έτσι, ώστε να δίνουν τις αρχές της ειδικής φιλοσοφίας -στην περίπτωση αυτή της φιλοσοφίας της Γιόγκα. Το Γιογκικό ιδεώδες θα μπορούσε να ορισθεί σαν το να έχει κανείς γερό σώμα, με την κα­θοδήγηση ενός αναπτυγμένου νου και μια δυναμική θέληση ζωντανεμένη από τα υψηλότερα ιδανικά. Η Γιόγκα, όμως, απευθύνεται σε κάθε τύπο ανθρώπου, διότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, γι’ αυτό  και αναπτύχθηκαν διάφορες σχολές, έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι να βρουν αυτό  που τους ταιριάζει.

Όλες όμως οι μορφές της Γιόγκα έχουν ένα κοινό σκοπό, που είναι η Προ­σωπική Βελτίωση (self improvement) και η Ανακάλυψη του Εγώ (self realization).6 Ο Πατάντζαλι περιγράφει τα οκτώ στάδια δια των οποίων ο εκτελών την Yoga θα επιτύχει το σκοπό του.7

Φιλοσοφία της Γιόγκα

Ο Πατάντζαλι (Pantanjali), «Ο πατέρας της Γιόγκα» έδωσε την φιλοσοφία της Γιόγκα μέσα από τους αφορισμούς  και από αυτό  αντλεί τα πιστεύω της και η σημερινή Γιογκική Φιλοσοφία. Πολλές ερμηνείες γίνονται δεκτές, όλες βασίζονται στους Αφορισμούς της Γιόγκα του Πατάντζαλι. Ολόκληρη η διδα­σκαλία της Γιόγκα μας δίνεται στους Δέκα Κανόνες Συμπεριφοράς, σαν­σκριτικά «Γιάμας» (Yamas) και τους Δέκα Κανόνες Ελέγχου, σανσκριτικά «Νιγιάμας» (Niyamas), οι οποίοι είναι οι εξής.8 Να μην βλάπτεις τον άλλο, Αλή­θεια και διορατικότητα για όλα, Τιμιότητα και σεβασμός της Περιουσίας άλλου, Τήρηση Κανόνων Εγκράτειας και Αγνότητας, Εφαρμογή της Συγνώμης, Ανοχής ή Κατανόησης, Υπομονή, Καρτερία και Υπακοή, Συμπόνια και Συμπά­θεια, Ειλικρίνειασοβαρή προσπάθεια, Σωστός έλεγχος διατροφής σε ποιό­τητα και ποσότητα, Εφαρμογή Υγιεινής και Καθαριότητας, φυσικής και διανοητικής, ενώ οι Δέκα Νιγιάμας αναφέρονται στα εξής: Μετάνοια και τι­μωρία για κάθε σφάλμα, Δεκτικότητα και ολιγάρκεια, Πίστη, Ευσπλαχνία και εχεμύθεια, Σεβασμός για κάθε τι ιερό και λατρεία θεού, Μελέτη των Γραφών, Ταπεινοφροσύνη και Απλότητα, Ανάπτυξη διανοητικών ικανοτήτων και πνευ­ματικών αναζητήσεων, Προσευχή-διαλογισμός, Αλτρουιστικές Πράξεις. Αυτά  εν ολίγοις όσον αφορά την Γιόγκα. Ας δούμε, όμως και τον ορθόδοξο ησυ­χασμό.

Στις μέρες μας, πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν λόγο για τον Ορθόδοξο Ησυχασμό, παρουσιάζοντάς τον ως τον «αντίστοιχο» της γιόγκα στην Ορθό­δοξη Εκκλησία, μαρτυρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο την άγνοια και την σύγχυσή τους. Πιστεύουμε πως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει, ίσως, κάποια στιγμή προβληματιστεί για τις διαφορές αυτών των δύο. Βλέποντας έναν σύγχρονο ασκητή της Ερήμου κι έναν γκουρού, δεν είναι πάντα ευνόητο σ όλους το τι τους κάνει να διαφέρουν πέραν της εξωτερικής τους περιβολής. Και όμως διαφέρουν. Και διαφέρουν τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά, και οι διαφορές τους έγκεινται τόσον στην φιλοσοφία και στο σκοπό, όσο και σ' αυτές τις τεχνικές μεθόδους.

Περιεκτικότερα θα λέγαμε ότι οι διαφορές τους ακούνε στο όνομα Ιησούς Χριστός, που στους Ανατολίτες είναι άγνωστος. Ας αναλύσουμε όμως πρώτα, πριν πάμε να δούμε τις διαφορές τους, τι είναι Ορθόδοξος Ησυχασμός, ποια τα βασικά χαρακτηριστικά του και ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κά­νουν τις μεγάλες διαφορές τους.

Ορισμός και Στοιχεία του Ορθόδοξου Ησυχασμού.

Ο Ορθόδοξος Ησυ­χασμός, όπως σήμερα τον καταλαβαίνουμε, είναι προέκταση και συνέχεια του αρχικού μοναχισμού, αφού ο μοναχισμός των πρώτων αιώνων ήταν ουσια­στικό ησυχασμός και αργότερα πήρε την σημερινή του μορφή. Λέγοντας Ησυ­χασμό, εννοούμε τον συγκεκριμένο εκείνο τρόπο ασκήσεως που επέλεξαν κάποιοι μοναχοί, ώστε να πραγματώσουν την προσωπική τους ένωση με τον Θεό στην ησυχία και την μόνωση, με βάση την αδιάλειπτη προσευχή. Η αρχή του ησυχασμού είναι ευαγγελική. Οι ησυχαστές έχουν ως σκοπό να καθαρί­σουν την καρδιά τους, προκειμένου να δουν τον Θεό, σύμφωνα με τον έκτο (6ο) Μακαρισμό: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8). Στην προσπάθεια τους αυτή συν τω χρόνω, εισήλθε κάποια μέ­θοδος προσευχής επιβοηθητική στην επίτευξη του τελικού σκοπού 9: η νοερά, η καρδιακή προσευχή και βαστώντας λίγο την αναπνοή τους,10 λέγουν εκείνο το «Κύριε Ιησού, Υιέ του Θεού ελέησόν με».

Οι ησυχαστές πατέρες, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνονται την αξία, τόσο της αδιάλειπτης προσευχής, σύμφωνα προς το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» (Θεσ. Α’ 5,17), όσο και της νοεράς προσευχής, προσπαθούν συνεχώς «λένε» την ευχή «το εν τη καρδία λαλούμενον, την μονολόγιστον προσευχήν Κύριε Ιησού, Υιέ Θεού ελέησόν με» ,11 Ακριβώς, όλη αυτή η προσπάθειά τους, εννο­είται, βέβαια, γι’ αυτούς, με την βοήθεια του Θεού, συνεχώς να προσεύχονται καρδιακά, έχοντας δηλαδή το νου τους στην καρδιά τους καθαρά, αποκλεί­οντας καθαρά, δηλαδή αποκλείοντας την είσοδο οποιουδήποτε λογισμού στην καρδιά, σε συνδυασμό με την συγκεκριμένη μέθοδο, τεχνική που ανεπτύχθη, ώστε τελικά να αξιωθούν της θέας του άκτιστου φωτός και της ενώσεως με τον Χριστό. Παρερμηνεύθηκε και θεωρήθηκε αντίστοιχη της γιόγκα, που η λέξη καθ’ εαυτή σημαίνει «άσκηση, γυμνάσια και κυρίως ζεύξη»12, αλλά είναι κι η ονομασία συγκεκριμένης ινδουϊστικής φιλοσοφίας με δικό της φι­λοσοφικό σύστημα και σκέψη, «διαγράφει τον τρόπον, τους κανόνας της ασκήσεως, τα στάδια και τους σταθμούς της πορείας του ανθρώπου προς την λύτρωσιν» 13.Η Γιόγκα αποτελεί το «θεωρητικόν υπόβαθρον της ψυχοσω­ματικής ασκήσεως»14, δεν σημαίνει ιδιαιτέραν τινά απολυτρωτικήν θεωρίαν, αλλά μέσον προς λύτρωσιν, σύνολον πρακτικών μεθόδων προς πραγμάτωσιν της λυτρούσης γνώσεως. Είναι αυτονόητο ότι η γιόγκα, όπως κι αν την κα­ταλαβαίνουμε όντας γέννημαθρέμμα του Ινδουισμού, της θρησκείας των Ινδών».

Διδασκαλία της Yoga

Για τον Ινδουισμό, η ιστορία του κόσμου είναι κυκλική. Υφίσταται μία αδιά­κοπη ανακύκλωση των κόσμων, ενώ το σύμπαν είναι αιώνιο. Η υψίστη αρχή είναι το Brahman, το απόλυτο, που είναι απρόσωπο, κείται πέρα κάθε ορι­σμού, ωστόσο περικλείει και διαποτίζει τα πάντα. Παρά τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις διάφορες σχολές, όλες, όμως, έχουν ένα κοινό τόπο, την έννοια της λυτρώσεως του ανθρώπου από τις αδιάκοπες μετενσαρκώσεις που συνεπάγεται τελικά την συνάντηση με το Υπερβατικό, το Θείο.15 Για να επιτευχθεί αυτό , περνάει από ορισμένους «δρόμους» διαφορετικούς από Σχολή σε Σχολή  που για τον Ορθόδοξο Ινδουισμό είναι η πιστή εκπλήρωση των υποχρεώσεων προς τους Θεούς, ιδιαίτερα με τις θυσίες.

Πρακτική της Yoga

Ως Γιόγκα, βασικά χαρακτηρίζονται διάφορες κατευθύνσεις, που έχουν κα­θοριστεί μέσα στον Ινδουισμό, προκειμένου να επιτευχθεί η λύτρωση του ανθρώπου και η ένωσή του με το Απόλυτο Ένα, το ΒΡΑΗΜΑΝ.

Παρόλο που η πρακτική της γιόγκα διδάσκεται σε σειρά και μάλιστα σε μακριά σειρά μαθημάτων και υπάρχουν πολλές παραλλαγές γι’ αυτήν και στον τρόπο που διδάσκεται, τα συνηθέστερα στάδια των μεθόδων αυτών είναι οκτώ (8) στάδια,16 τα οποία αναφέρθηκαν πιο πάνω, όπως και οι Αφορισμοί του Πατάντζαλι εξηγούν τις οκτώ (8) βαθμίδες της Γιόγκα.17 Γνωστό εξάλλου είναι και το αρχαίο ελληνικό ρητό «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Γι’ αυτό το πρώτο καθήκον μας, είναι να φέρουμε τους εαυτούς μας στο μάξι μουμ της καλής φυσικής μας κατάστασης. Ως Γιόγκα, βασικά χαρακτηρίζο­νται οι κατευθύνσεις για την λύτρωση, για την ένωση με το απόλυτο ένα. Ο γιόγκι, αυτό  που «κάνει» γιόγκα, πιστεύει και επιθυμεί μέσω της γιόγκα να πραγματοποιήσει την ένωσή του με την υπερβατική πραγματικότητα και έτσι να λυτρωθεί. Προκειμένου να επιτύχει την απόλυτη περισυλλογή, έχει ανάγκη από την καθοδήγηση ενός διδασκάλου, ενός γκουρού Γκουρού σημαίνει αυτός που διαλύει το σκοτάδι.

Σχέση Γκουρού-Γιόγκι

Γκουρού είναι Πνευματικός Δάσκαλος. Δάσκαλος του Γιόγκα. Ο ιδεώδης Γκουρού είναι μια φωτισμένη ψυχή, ένας πεπειραμένος Γιόγκι, που κατέχει τέ­λεια όλα τα στάδια του Yoga ή, έστω, κάποιος που έχει πολύ προχωρήσει προς τον τελικό σκοπό.18

Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ ένα γκουρού και το γιόγκι, είναι αρκετά ιδιόμορφη. Ο μαθητης οφείλει απόλυτη υπακοή και πίστη στο δικό του γκουρού. Ο γκουρού έχει απόλυτη εξουσία στο σώμα, τη ψυχή και το μυαλό του μαθητή, ενώ ο ίδιος ο μαθητης οφείλει αστασίαστα να εκτελεί οποιαδήποτε επιθυμία  διαταγή του γκουρού του. Ο μαθητής δεν έχει καθόλου δική του θέληση ή νου. Ζει την ζωή του μονάχα για ένα σκοπό -να υπακούει στις εντολές του γκουρού. Καλλιεργείται έτσι μια νοοτροπία ενός πιστού σκυ­λιού ή ενός υπάκουου υπηρέτη.19 Εξυπακούεται, βέβαια, ότι η όλη διδασκαλία περί της μετενσαρκώσεως δίδει ισχυρά επιχειρήματα για τέτοιες αντιλήψεις, αφού οι ευθύνες γι’ αυτή την ζωή αναζητούνται σε μία προηγούμενη.

Ο γκουρού είναι ο μόνος που μπορεί να σε λυτρώσει, αφού ο ίδιος θεω­ρείται ότι έχει ήδη λυτρωθεί και γι’ αυτό  θεωρείται Θεός. Πραγματικά, βαθιά υποταγή και τυφλή υπακοή στον Γκουρού, είναι όρος απαραίτητος της μα­θητείας στον γιόγκα. Ο μαθητης πρέπει να εκτελεί τις οδηγίες του γκουρού με απόλυτη αυτοεγκατάλειψη και τυφλή πίστη στα λόγια του Δασκάλου του.20 Ο μαθητης κάτω από την καθοδήγηση του γκουρού, αρχίζει την εξάσκηση.

Μόλις πραγματώσει τα δύο (2) πρώτα στάδια, δηλαδή την υπερβατική πραγματικότητα και έτσι να λυτρωθεί.21 Προκειμένου όμως, να επιτύχει την απόλυτη περισυλλογή, έχει ανάγκη από την καθοδήγηση, ενός διδασκάλου, ενός γκουρού, που σημαίνει αυτός που διαλύει το σκοτάδι.22

Ο μαθητής κάτω από την καθοδήγηση του γκουρού, αρχίζει την εξάσκηση. Μόλις πραγματώσει τα δύο (2) πρώτα στάδια, δηλαδή την αυτοσυγκράτηση και την αυτοκαλλιέργεια, πραγματοποιείται η μύησή του από τον γκουρού, η επίσημη αποδοχή του ως μαθητή από τον γκουρού.

Ας δούμε όμως, τι είναι το Mantras. Κατά την διάρκεια της μυήσεως παίρνει από τον δάσκαλό του ένα νέο όνομα και μια τελετουργική φράση (μάντρα) για να την χρησιμοποιεί στον διαλογισμό μαζί με ένα κομπολόι από 108 χάνδρες. Η τελετουργική αυτή φράση χρησιμοποιείται και αποσκοπεί στο να θέσει εκτός λειτουργίας την σκέψη και τη συνείδηση και ταυτόχρονα να συγκεντρώσει το νου. Το μάντρα είναι ιερή λέξη ή συλλαβή ή μια σειρά από λέξεις ή συλλαβές, που με την συστηματική επανάληψή τους (japa) και την συ­γκέντρωση της σκέψης πάνω στην μυστική τους έννοια, φθάνει κανείς στην άμεση γνώση της Αλήθειας. Τα mantras δεν είναι διανοητικά κατασκευάσματα. Ανακαλύφθηκαν από φωτισμένους Yogis, που τα «είδαν» ή τα «ακούσαν», όταν αυτοί ευρίσκοντο σε υπερβατική κατάσταση συνείδησης .23 Τα matras, σχε­δόν πάντοτε, απευθύνονται σε κάποια μορφή θεότητας (devata) και τότε, είναι διατυπωμένα με συλλαβές η λέξεις που σχετίζονται με την θεότητα αυτή. Η devata είναι μία ορισμένη όψη ή μορφή Θεού, που ο ασκούμενος την επικα­λείται με το mantra. Τα γράμματά των πρέπει να απαγγέλλονται με σχολα­στική ακρίβεια προφοράς, με τον σωστό τονισμό και τον κατάλληλο ρυθμό. Για τον λόγο αυτό, το mantra, όταν μεταφραστεί, παύει να είναι mantra, γιατί οι ήχοι που προφέρονται και ακούγονται στην μετάφραση δεν είναι αυτοί που απαιτούνται για την αποτελεσματική επίκληση της ορισμένης θεότητας.

Έτσι, λοιπόν, βλέπουμε ότι για έναν τρίτο το mantras φαίνεται σαν μια σειρά λέξεων, για τον Yogi όμως είναι μια συγκεντρωμένη σκέψη μεγάλης ισχύος, που οδηγεί σε βαθιές εμπειρίες. Αυτό  που λέγεται με το mantras, δηλ. αυτή η τελετουργική φράση, αποσκοπεί στο να θέσει εκτός λειτουργίας την σκέψη και την συνείδηση και ταυτόχρονα να συγκεντρώσει τον νου. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρει ο μαθητης τι σημαίνει η μάντρα του. Μερικοί συνέδεσαν την μάντρα του με την ευχή, χωρίς όμως ισχυρά και λογικά επιχειρήματα.24 Με τον τρόπο αυτό , η προσωπικότητα του μαθητή χάνεται, αλλά ταυτόχρονα ταυτίζεται με την παγκόσμια συνειδητότητα, στην οποία τελικά και διαλύε­ται.25 Η τελετουργική φράση είναι συνήθως ονόματα θεών και λατρευτικές φόρμουλες και ιδιαίτερη σημασία δίδεται στον ήχο της, όπως προείπαμε.

Σύγκριση με τον Ησυχασμό

Οι διαφορές της Yoga με τον Ορθόδοξο Ησυχασμό είναι πολλές. Κατ’ αρχήν ο γέρων ησυχαστής με τον γκουρού διαφέρουν στο ότι έχουν διαφο­ρετικά κίνητρα και στόχους. Ο γκουρού επιζητεί την λύτρωση από τις αδιάκοπες μετενσαρκώσεις, στις οποίες υπόκειται νομοτελειακά, αφού δεν φρόντισε σε κάποια προηγούμενη ζωή του να λυτρωθεί. Στόχος του είναι να μην εισέλθει πλέον στην ψυχή του το Κάρμα, αρνητική ενέργεια, που θα τον αναγκάσει σε νέα μετενσάρκωση. Ο γέρων ησυχαστης όμως ζει στην ησυχία, όχι προς αποφυγή των διαφόρων ερεθισμάτων, αλλά διότι έχει τρωθεί τω πόθω Χριστού. Κινείται από αγάπη και μόνο προς το Χριστό και επιθυμεί την καλήν αλλοίωσιν και το είναι συν Χριστώ. Η όλη ζωή του είναι έκφραση της αγάπης του προς το Θεό και στόχος του είναι η έκφραση αυτής της αγάπης και της μετάνοιάς του απέναντι σ' Αύτόν.26 Δεν ζητεί, ούτε απαιτεί την θέα του ακτίστου φωτός. Αντίθετα με τον ησυχαστή, ο γκουρού πιστεύει πως μόνος του, στηριζόμενος αποκλειστικά και μόνο στις δικές του δυνάμεις, θα επιτύχει το σκοπό του.

Ο Ορθόδοξος Ησυχαστής επαφίεται στην αγάπη και το έλεος του Θεού. Γνωρίζει καλά ότι χωρίς «Αυτόν ου δύνασθαι ποιείν ουδέν» και επιπλέον θεωρεί τον εαυτόν του ανάξιο οποιοσδήποτε ευεργεσίας. Ο,τιδήποτε όμως έλθει, επιτυγχάνεται χάριτι θεία και είναι δώρο Θεού πού Εκείνος αποφάσισε πότε, πόσο και σε ποιον θα το δώσει.

Η θέα του άκτιστου φωτός, αλλά και η πιο «μικρή» χαρισματική κατάσταση δεν είναι κατάληξη ή επίτευγμα μιας ψυχολογικής τεχνικής και σωματικής γυμναστικής, αλλά «δόσις αγαθή και δώρημα τέλειον άνωθεν καταβαίνον», αποτέλεσμα πολύχρονης μαθητείας στον Χριστό.

Και στις δύο (2) περιπτώσεις έχουμε την καθοδήγηση του νέου από τον παλιό. Όμως ο υποτακτικός δεν έχει την ίδια σχέση με τον γέροντα που έχει ο μαθητής με τον γκουρού.

Ο υποτακτικός «κάνει» υπακοή στον γέροντά του και κόβει το θέλημά του, αλλά αυτές είναι αρετές, καθαρά πνευματικές καταστάσεις και δεν εκφυλίζονται.

Δημιουργείται μία πατρική σχέση, όπου ο γέροντας αισθάνεται τον υποτακτικό του σαν παιδί του, θέλει να τον δει να προκόβει πνευματικά και θεωρεί τον εαυτόν του υπεύθυνο γι’ αυτόν, αφού θα δώσει λόγο στον Θεό.

Στην καθαρά «τεχνική» πλευρά του θέματος, η γιόγκα έχει μια αυστηρή τελετουργία. Υπάρχει συγκεκριμένο «τυπικό». Ο μαθητής (γιόγκι) είναι υποχρεωμένος να εκτελέσει ορισμένες πράξεις  κινήσεις του σώματος, χωρίς να παρεκκλίνει καθόλου απ’ αυτές. Οποιαδήποτε παραμικρή έστω παράλειψη ή αλλοίωση, εκούσια ή ακούσια, επιφέρει λάθος αποτέλεσμα. Στην ορθοδοξία όμως τα πράγματα διαφέρουν. Κάθε γέροντας είναι ελεύθερος να εφαρμόσει την «παιδαγωγική μέθοδο» εκείνη, που θα φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα, προσαρμόζοντάς την στην προσωπικότητα του υποτακτικού. Στην ορθοδοξία και ιδιαίτερα στον ορθόδοξο ησυχασμό, η ιδιαίτερη προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου διασώζεται και αξιοποιούνται όλα τα χαρίσματά του. Ακόμη όμως και στον τρόπο προσευχής γίνεται εξατομίκευση (π.χ. η ευχή μικρή-μεγάλη) και η έμφαση που δίδεται όχι στην τήρηση του γράμματος, των τυπικών κανόνων, αλλά στην καρδιακή προσέγγιση του γλυκύτατου και μειλίχιου Ιησού Χριστού.

Η ησυχαστική μέθοδος δεν υπήρξε αυτοσκοπός, αλλά μέσο που διευκολύνει την προσοχή, απαραίτητη προϋπόθεση της καθαράς προσευχής.

Ούτε ποτέ θεωρήθηκε ως μέσον αυτομάτου προσκτήσεως της θείας χάριτος.27 Πολύ περισσότερο ο ορθόδοξος ησυχασμός δεν υπήρξε ποτέ διανοητικός και πλατωνίζων, αντίθετα ήταν πάντα και είναι βιβλικός και χριστοκεντρικός, υποστηρίζοντας ότι η βίωση της εμπειρίας της χάριτος περιλαμβάνει όλο τον άνθρωπο και όχι ένα μέρος αυτού, το Πνεύμα. Ο ορθόδοξος ησυχασμός διακηρύττει ότι η αποκάλυψη του Θεού δεν απευθύνεται στο ανθρώπινο πνεύμα μόνο, αλλά σε ολόκληρο τον άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν όλος ο άνθρωπος ανακαινίζεται εν Χριστώ και ότι όλος ο κόσμος πρέπει να τεθεί σε μια διαδικασία μεταμορφωτική.28 Στον ορθόδοξο μυστικισμό δεν επιδιώκεται η φυγή, όπως γίνεται σε διάφορες τάσεις ινδουιστικής κατευθύνσεως, που ζητούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο να ξεφύγει από τις ανακυκλώσεις των μεταβιώσεων. Δεν έχουμε, όπως θα ήθελαν οι Ουπανισάντ, μια απορρόφηση του «μέσα στο απρόσωπο «Brahman», όπως το αλάτι διαλύεται μέσα στον ωκεανό. Ουσιώδες στοιχείο της πνευματικής τελειώσεως, η ολοκλήρωση του ανθρωπίνου προσώπου, η συνεχής κίνηση, η μετοχή στο ιστορικό γίγνεσθαι, το «αδιακόπως εκτείνεσθαι», μια συνεχής πορεία και ανέλιξη.29

Διακηρύττει ότι η αποκάλυψη του Θεού δεν απευθύνεται στο ανθρώπινο Πνεύμα μόνο, αλλά σε ολόκληρο τον άνθρωπο. Γι’ αυτό  και η Ε’ Οικουμενική Σύνοδος (553) κατεδίκασε τον Ωριγένη και τον Ευάγριο τον Ποντικό, επειδή αντικατέστησαν την διδασκαλία τους την Χριστιανική ανθρωπολογία με ένα νεοπλατωνικό σύστημα. Πολλά θα μπορούσαμε να αναθεωρήσουμε αν το αποτέλεσμα μας ικανοποιούσε. Ο Ινδουιστης μοναχός, όμως, τελικά αποβαίνει ένας άνθρωπος απόμακρος, ξένος, μακριά από τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους, μακριά από τον κόσμο και τις ανησυχίες του.

Και όλα αυτά  αναγκαστικά προκειμένου να επιτύχει την προσωπική του λύτρωση, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους. Ο ορθόδοξος ησυχαστής δεν είναι αυτόνομος. Το κέντρο παραμένει πάντα η εν Χριστώ εμπειρία, η ένταξη στο μυστικό Σώμα του Χριστού, στην Εκκλησία.30 Ο ησυχαστής δεν απομονώνεται από την εκκλησιαστική κοινότητα. Αλλά δια της προσευχής του Ιησού και των θείων μυστηρίων παραμένει άγρυπνο μέλος της. Ποτέ δεν αδιαφόρησε για τα προβλήματα των αδελφών του, παρά πάντοτε υπερασπίστηκε την αλήθεια και την δικαιοσύνη.

Ο ησυχαστής δεν επιδιώκει την φυγή από τον κόσμο, αλλά ακριβώς επειδή τον αγαπάει, επιλέγει την ησυχία. Ο ορθόδοξος ησυχασμός καλλιέργησε την κοινωνική ευαισθησία και την συνείδηση του κοινωνικού καθήκοντος, τονίζοντας ότι η τελειότητα συνίσταται στην αγάπη.31 Επιπλέον, ο χριστιανός μοναχός ελπίζει στον Θεό. Κάνει τον αγώνα του κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του φιλάνθρωπου Θεού, αγναντεύοντας το φως της ελπίδας.

Ο γιόγκι αρχικά έχει ως καθοδηγητή τον γκουρού. Έπειτα όμως είναι τελείως μόνος, προσπαθώντας να λυτρωθεί, εξαλείφοντας κάθε ίχνος της προσωπικότητάς του μέσα σ’ ένα απρόσωπο απόλυτο.

Επίσης ορθόδοξος μυστικισμός στενά συνδεδεμένος με τον μοναχισμό, διατηρεί επίσης έναν προφητικό χαρακτήρα. Υψώνει την φωνή της προσωπικής εμπειρίας εναντίον καταχρήσεων της εξουσίας, υπερασπίζεται την αλήθεια και την δικαιοσύνη, αντιδρά αποφασιστικά στην συμβατικότητα, στη στείρα εξωστρέφεια.

Στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια αυξάνονται τα διάφορα κέντρα και οι σχολές Γιόγκα. Δημόσια η Yoga προβάλλεται ως «είδος γυμναστικής» και αρχικά γίνεται λόγος αποκλειστικά και μόνο για τις ασκήσεις των μυϊκών και νευροφυτικών κέντρων, για τις ασκήσεις αναπνοής και τα όμοια.

Δηλαδή από τα στάδια που αναφέραμε προηγουμένως, στην αρχή της παρούσης εργασίας μας, περιορίζονται στα: έλεγχος σώματος, ρύθμιση αναπνοής και μερικές φορές προχωρούν και στα στάδια: συγκράτηση των αισθήσεων και συγκέντρωση προσοχής. Πολλές σχολές προσπαθούν να αποθρησκευτικοποιήσουν κάπως τις ασκήσεις από τον ινδουιστικό χαρακτήρα τους, ώστε να γίνονται ευκολότερα αποδεκτές από τον μέσο Έλληνα. Άλλοι πάλι επιμένουν ότι δεν έχει, ούτε είχε θρησκευτικό χαρακτήρα.32 Επιμένουν ότι είναι «Επιστήμη».

Όσο όμως κι αν επιστρατεύονται ιδιότυπες λέξεις, γεγονός παραμένει ότι ο καθόλου προσανατολισμός της πραγματικής γιόγκα ήταν και είναι Θρησκευτικός ή παραθρησκευτικός. Όσοι μυούνται στον «διαλογισμό» της Γιόγκα, καθοδηγούνται προς μία κατεύθυνση σαφώς ινδουϊστική. Με οδηγούς, τις Βέδες και τα άλλα ιερά ινδικά κείμενα (ουπανισάντ-Πουράνας, Σούτρας, Τάντρας), κυρίως δε έχοντας ένα «δάσκαλο» (γκουρού), επιδιώκουν να αφομοιώσουν και να βιώσουν τις θεωρίες περί «κάρμα» και «σαμσάρα», δηλαδή περί ανακυκλήσεως των μεταβιώσεων, αναζητώντας σε τελευταία ανάλυση την λύτρωση«μόξα»από αυτόν τον κόσμο, τον μη πραγματικό, σε «οδούς», τις οποίες έχει καθορίσει η ινδουϊστική παράδοση, όπως είναι: η Κάρμα γιόγκα, η Τζνάνα γιόγκα, η Μπάκτι γιόγκα, η Χάθα γιόγκα, η Ράτζα γιόγκα.33

Αυτόν τον «θρησκευτικό πυρήνα» αποσιωπούν και καλύπτουν τα διάφορα καταστατικά των Κέντρων Γιόγκα με γενικές φράσεις, π.χ. ισχυρίζονται ότι σκοπός τους είναι «η δημιουργία ανθρώπων ολοκληρωμένων φυσικά, διανοητικά και πνευματικά, προετοιμασμένων να λειτουργήσουν υπεύθυνα και δημιουργικά μέσα στο κοινωνικό σύνολο». Κατά κανόνα, οι ασκήσεις αυτές τοποθετημένες σ’ ένα πλαίσιο ινδουϊστικών αντιλήψεων, αποτελούν στάδια ενός ευρύτερου όλου, μιας γενικότερης πνευματικής πορείας. Στην πλήρη τους ανέλιξη αποσκοπούν πολύ μακρύτερα από τα όρια μιας σωματικής ευεξίας. Για να εκφραστούμε παραστατικά: όπως οι γονυκλισίες (οι «μετάνοιες» της μοναχικής μας παραδόσεως) δεν είναι απλές κινήσεις του σώματος, αλλ’ έχουν σχέση μ' ένα γενικότερο πιστεύω και εκφράζουν μια συγκεκριμένη διάθεση και τάση ψυχής, αποβλέποντας σε πνευματικούς σκοπούς, κατά παρόμοιο τρόπο  τηρουμένων, βεβαίως, πάντοτε των αναλογιών -οι συνθετότερες ασκήσεις της γιόγκα έχουν συνάρτηση με ινδουιστικές παραστάσεις και σκοπεύουν σε πνευματικές θρησκευτικές εμπειρίες.

Σύγχρονες μαρτυρίες

Νομίζουμε ότι είναι σκόπιμο να δούμε πως ένας σύγχρονος ησυχαστης οριοθετεί συνοπτικά τις διαφορές του ορθόδοξου ησυχασμού με την Yoga.

1) Στην «ευχή» εκφράζεται η πίστη μας στον Θεό, ο οποίος και μας σώζει με το να τον παρακαλούμε με το «Ελέησόν με».34

2) Η προσευχή συγκεντρώνεται στον προσωπικό Θεό, τον Θεάνθρωπον Ιησούν, γι’ αυτό  λέμε το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού».

3) Αποκτούμε την μακάρια κατάσταση της ταπεινοφροσύνης και δεν περιφρονούμε κανέναν αδελφό, αφού με το «ελέησόν με», θεωρούμε τον εαυτόν μας τον πιο αμαρτωλό. Η πνευματική τελείωσή μας είναι δώρο της Θείας Χάριτος, που λυτρώνει και δεν έχει την ανάγκη μιας αυτόνομης ανθρωποκεντρικής τεχνικής Γιόγκα και γυμναστικής.

4) Η σωτηρία μας δεν εξαλείφει την προσωπικότητά μας.

5) Αποκτούμε την ικανότητα να διακρίνουμε την πλάνη και την απάτη.

6) Ο αγώνας συνδέεται με την κάθαρση και της ψυχής και του σώματος. Δεν επιδιώκεται η στωική απάθεια, αλλά η μεταμόρφωση των παθών, το «απαθές πάθος».

7) Για τον Χριστιανό Ευρωπαίο δεν κρίνεται αναγκαια η Γιόγκα, ούτε ως γυ­μναστική, αλλά ούτε ως γνήσιο Ινδικό θρησκευτικό σύστημα. Οι γονυκλισίες, μετάνοιες της χριστιανικής παράδοσης αναφέρονται σε μίαν συγκεκριμένη διάθεση της ανθρώπινης ψυχής, που είναι μόνον κινήσεις του σώματος.35

8) Δεν επιδιώκεται η καταστροφή του σώματος, αλλά πολεμάται η σωματολατρία.

9) Δεν αδιαφορούμε για τον έξω κόσμο.

10) Δεν δίδεται μεγάλη σημασία στις ψυχοτεχνικές μεθόδους.36 Τελειώνοντας θα θέλαμε να πούμε πως «όλες οι εικόνες έχουν πλαίσια και όλα τα πλαίσια των εικόνων έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Κι όμως, οι εικό­νες μέσα στα πλαίσια, ίσως να είναι ολότελα διαφορετικές. Και αυτό που μας ενδιαφέρει, σε τελική ανάλυση, είναι η εικόνα και όχι το πλαίσιο.37

Επίλογος

Ως επίλογο θα παραθέσω τα λόγια δύο έγκριτων Καθηγητών Πανεπι­στημίου. «Η οριζόντια θέσις είναι ένδειξις-έκφρασις της εσωτερικής ησυ­χίας, της χαλαρώσεως, της στάσεως εκείνης, την οποία λαμβάνει ο Ινδός, ο οριζοντιωμένος Βούδας, ο οποίος εισέρχεται εις την ειρήνην του θανάτου, εις το Νιρβάνα και όχι ο Καθέτως επί του Σταυρού Κρεμάμενος Υιός του Θεού, είναι δια τον Ινδόν η συμβολική εικών της λυτρώσεως. Ο Ινδός, ήρεμος και απραγής εις την ακίνητον σημαντικήν στάσιν της θέσεως του Βούδα, αναμένει την πλήρη απελευθέρωσιν εκ του κόσμου, ενώ ο άνθρωπος της Δύσεως, ευρισκόμενος εις ενεργόν αφύπνισιν, είναι έτοιμος προς επίθεσιν ή προάσπισιν εκείνου, δια το οποίον έλαβε την εντολήν της Κυριαρχικής του Εξουσίας επί της γης».38 «Ο Χριστιανός μελετά τον θάνατο για να απαλλαγεί από αυτόν. Στόχος του είναι η ανάσταση του όλου ανθρώπου, η αναγεννημένη και ολο­κληρωμένη προσωπικότητα. Για τον Ινδουιστή, η ανάσταση θα σήμαινε φυλά­κιση του ανθρώπου σε μια νέα ύπαρξη, που υπόκειται στον δεινό κύκλο των μετενσαρκώσεων. Αυτοτέλεια, λοιπόν, ολοκλήρωση και οντολογική ανακαινιση του όλου Προσώπου και αιώνια Κοινωνία με τον Θεό Πατέρα δια της συμμετοχής στην ένδοξη φύση του Θεανθρώπου Χριστού, είναι το ιδεώδες του Χριστιανού. Χαμός στη μακαριότητα της άπειρης ακοσμικής θεότητας είναι το ιδεώδες του Ινδουιστή».39

Μόνον εκείνοι που προσελκύονται από το ξένο, το ασυνήθιστο, έχουν κορεστεί από τους παραδοσιακούς τρόπους σκέψεως, δεν αισθάνονται άνετα μέσα στον εκκλησιαστικό τους οργανισμό από καθαρή περιέργεια κινούμενοι, παρασυρόμενοι από την «μόδα» ότι θα βρουν θεραπεία για τα πάντα μέσω της Γιόγκα. Ο σύγχρονος άνθρωπος πάσχει από ψυχολογικά και υπαρξιακά προ­βλήματα, αναζητά την εσωτερική ηρεμία και ελευθερία, και γι’ αυτό είναι ανάγκη να προσέξει την διδασκαλία των αγίων πατέρων της Εκκλησίας μας, και κυρίως, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στην ουσιαστική επίλυση αυτών των προβλημάτων.

Ο χριστιανισμός είναι θεραπευτική επιστήμη, διότι θεραπεύει τον άρρω­στο άνθρωπο. Και αυτή η ασθένεια συγκεκριμενοποιείται στον νου. Η Εκκλη­σία με την διδασκαλία της, τη λατρεία, την άσκηση, τα Μυστήρια, ελευθερώνει τον νου και τον καθιστά ναό του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η θε­ραπευτική αγωγή εφαρμόσθηκε και επιβεβαιώθηκε από όλους τους αγίους. Είναι η μόνη οδός που οδηγεί στον Θεό.40 Αυτό  έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος που υποφέρει από την τραγική τριάδα, όπως θα έλεγε ο Βίκτωρ Φρανκλ, ήτοι τον πόνο, τις ενοχές και τον θάνατο, που αισθάνεται την ζωή του ως μία προθανάτεια εμπειρία, ενός υπαρξιακού και αιωνίου θανάτου και αναζητά όχι απλώς την βίωση της ηδονής, αλλά ίσως και μέσα από αυτήν, την επιβίωση της ψυχής.41

__________________________________________________________

Υποσημειώσεις

 1 Mc Carney Yoga; Το κλειδί της ζωής, σ. 16.

 2 Βεδική περίοδος (1500 600 π.Χ.),Επική περίοδος (600 π.Χ200 π.Χ.), Πε­ρίοδος των έξι συστημάτων (200 π.Χ. και πέρα). Τα έξι συστήματα της περιό­δου αυτης είναι: 1) Σύστημα Nyaya, 2) Σύστημα Vaisesik, 3) Σύστημα Sankhya, Σύστημα Yoga, Σύστημα Purva Mimansa και Σύστημα vendata.

 3 Αναστασίου Γιαννουλάτου, (Αρχιεπισκόπου Αλβανίας), Όψεις Ινδουισμού Βουδισμού, σσ 2627.

 4 Μπαγκαβάτ Γκιτά σημαίνει τραγούδι του αγαπημένου η «τραγούδι του Κυρίου». Είναι ένα από τα σημαντικότερα ιερά κείμενα του Ινδουισμού και θεωρείται το πιο δημοφιλές έργο της σανκριτικής λογοτεχνίας. Βλ. περισσ. στο Βαρώ Ζ., Μπαγκαβάτ Γκιτά. Μτφρ. Γ. Ζωγραφάκης, εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα 1966.

 5 ΓΙΟΓΚΑ, McCarney, σ.22.

 6 ΓΙΟΓΚΑ, McCarney, σ.22. Τέτοιες μορφές Γιόγκα είναι: Χάθα Γιόγκα (Hatha Yoga) (ανάπτυξη φυσικής κατάστασης και υγείας), Κάρμα Γιόγκα (Karma Yoga) (Γιόγκα της αιτίας και του αποτελέσματος, της δράσης), Μπάκτι Γιόγκα (ΒΗΑΚΤΙ YOGA, θ) Γιόγκα της αφοσίωσης, Ράτζα Γιόγκα (Raja Yoga), εξέλιξη διανοητικών δυνάμεων.

 7 1)Γιάμα (Yama), που αναφέρεται στην αυτοκυριαρχία, η οποία επιτυγχά­νεται μέσω 5 ηθικών κανόνων, 2) Νιγιάμα (Niyama) αναφέρεται και αυτή στην αυτοπειθαρχία και περιλαμβάνει πέντε (5 κανόνες. 3) Αζάνα (Asana) περι­λαμβάνει τον έλεγχο του σώματος με κατάλληλες στάσεις, προς εξουδετέρωση και επιβολή των ζωτικών ενεργειών του ανθρώπινου οργανισμού, 4) Πρανάγιαμα (Pranayama)αναφέρεται στην ρύθμιση της αναπνοής, 5) Πρατγιάχαρ (Pratyagara) αναφέρεται στην υποχώρηση αισθήσεων από τα πράγ­ματα του εξωτερικού κόσμου, ώστε να μην επηρεάζεται από τα εξωτερικά αντικείμενα, 6) Δάρανα (Dharana) αναφέρεται στην συγκέντρωση της προ­σοχής, εφ’ ενός αντικειμένου και στην προσήλωση του νου, τη σταθεροποί­ηση των ψυχικών και πνευματικών ικανοτήτων σ ένα ορισμένο τόπο η σημείο του σώματος, π.χ. ομφαλός, άκρη ρινός, καρδιά, άκρη γλώσσας κ.τλ., 7) Δγιάνα (Dhyana) αναφέρεται στην παθητική έμμονή και περισυλλογή, χωρίς διακοπή σ’ ένα αντικείμενο του διαλογισμού, 8) Σαμάδι (Samadi). Στο στάδιο αυτό  συ ντελείται η απελευθέρωση και ο πλήρης φωτισμός του ανθρώπου, όπως πι­στεύουν οι Ινδουιστές. Σ’  αυτή την κατάσταση ο Γιόγκι δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, ούτε έχει εξωτερική αίσθηση, 9) Τζνάνα Γιόγκα (Jnana Yoga). Σ αυτή καταφεύγουν όσοι ζητάνε την αλήθεια και τέλος 10) η Κουνταλίνι Γιόγκα (Kun daliniYoga, που είναι η βασικότερη οδός λυτρώσεως του ατόμου.

 8 McCarney Γιόγκα, το κλειδί της ζωής, σσ. 4849.

 9 π. Νικολάου, X. Ιωαννίδη: Σημειώσεις Εκκλησιαστικής Γραμματείας μετά τον ΙΑ’ αιώνα, Αθήνα 1994, σ. 18.

10 Νικοδήμου Αγιορείτου: Αόρατος Πόλεμος, έκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήνα 1985, σ. 17.

11 Νικοδήμου Αγιορείτου: ο.π., σ. 24

12 Αναστ. Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): Όψεις Ινδουισμού Βουδι­σμού, Αθήνα 1985.

13 Διονυσίου Γ. Δακουρά: Συμβολική των Ινδικών Θρησκευμάτων, έκδ. Συμ­μετρία, Αθήνα 1995, σ. 47.

14 Δ. Βελισσαρόπουλου.• Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας, έκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα 1981, σ. 2.

15 Διονυσίου Γ. Δακουρά: Συμβολική των Ινδικών Θρησκευμάτων, έκδ. ΣΥΜ­ΜΕΤΡΙΑ, Αθήνα 1995.

16 ΓΙΟΓΚΑ το κλειδί της ζωής, έκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα 1977, σελ. 229, 275.

17 ΓΙΟΓΚΑ το κλειδί της ζωής, ο.π. 27

18 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): ό.π, σσ. 82, 83, 84.

19 π. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου: Αποκρυφισμός  Γκουρουϊσμός, εκδ. Ν.ΕΠΟΧΗ, Αθήνα 1993, σ. 13

20 Θ. Παντουβά: Ερμηνευτικό Λεξικό της Ινδικής Φιλοσοφίας και του Γιόγκα, έκδ. Καρδαμίτση, Αθήνα 1989, σ. 66.

21 π. Αντωνίου  Γ. Αλεβιζόπουλου: ό.π., σ. 33.

22 Θ. Παντουβά: ο.π., σ. 66.

23 Θ. Παντουβά: Ερμηνευτικό Λεξικό της Ινδικής Φιλοσοφίας και του Γιόγκα, έκδ. Καρδαμίτση, Αθήνα 1989, σελ.89,90.

24 π. Αντωνίου Γ.  Αλεβιζόπουλου: ό.π., σ. 13.

25 π. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου ο.π., σ. 180,184.

26 π. Νικολάου, Χ. Ιωαννίδη: ό.π., σ.2628.

27 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): ό.π., σ.93.

28 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): δ.π., σ.93.

29 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): ό.π., σσ.9192.

30 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): ο.π.,σ.91

31 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): δ.π., σ.92

32 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): δ.π., σσ.8586.

33 Αναστασίου Γιαννουλάτου (νυν Αρχιεπ. Αλβανίας): δ.π., σ. 86.

34 Βλάχου Ιεροθέου (Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου). Μια βραδιά στην έρημο του Αγίου Όρους, έκδ. Ι.Μ. Γενεθλίου Θεοτόκου (Πελαγίας), σελ. 44.

35 Δ. Δακουρα, Η προβολή τών Ασιατικών Θρησκευμάτων εις την Δύσιν, σ. 63.

36 Βλάχου Ιεροθέου ( Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου), ό.π., σ. 48.

37 ΚΑΑΛΙΣΤΟΥ WARE, Η δύναμη του ονόματος, έκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σ. 66.

38 Δ. Δακουρα , ό.π., σ. 63.

39 Γρηγ. Ζιάκα: Γιόγκα, αλήθεια και πλάνες, σ. 273.

40 Μητρ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Πατερική ψυχοθεραπεία, Ι.Μ. Γενεσίου Θεοτόκου (Πελαγίας).

41 Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, Η αρρώστια της θρησκείας, εφημ. Ελευθεροτυπία, 23/12/2001.

Από το περιοδικό «ΚΟΙΝΩΝΙΑ»  ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΕΝΩΣΕΩΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ»

ΕΤΟΣ ΝΒ' • ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ  ΜΑΡΤΙΟΣ 2009 • ΤΕΥΧΟΣ 1

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου