Δυστυχώς οι ποικίλες μορφές της γιόγκα εξαπλώνονται συνεχώς. Κέντρα ολιστικής ιατρικής ανακοινώνουν την οργάνωση την οργάνωση μαθημάτων γιόγκα και άλλων παραφυάδων της πλάνης αυτής, όπως ολιστική γιόγκα, σατυανάντα γιόγκα, ολιστική θεραπευτική hatha γιόγκα κλπ. Στις μέρες μας σε κέντρο ολιστικής ιατρικής προσφέρεται ακόμα και γιόγκα για παιδιά.

Προβάλλουν το πολυδιαφημιζόμενο ότι μέσω της γιόγκα θα βοηθηθεί ο άνθρωπος ‘’να ενεργοποιήσει το δυναμικό του νου και της δημιουργικότητάς του’’. Γιόγκα σύμφωνα με ορισμούς ψευδοδισκάλων της πλάνης αυτής είναι «ο έλεγχος των νοητκών διακυμάνσεων». Το αλληλένδετο της γιόγκα με τον ινδουϊσμό, το ομολογούν πολλοί που ασχολούνται με την πλάνη αυτή. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να περιπλέκεται σε τέτοιες ατραπούς. «Νουν καθαρίσαι μόνον του Αγίου Πνεύματος εστίν», λέγει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Αυτή είναι η οδός της κάθαρσης του νου και όχι η πλάνη της γιόγκα.
Δυστυχώς προσφέρερται η γιόγκα ακόμα και στα πλαίσια ΄΄Γυμναστικής’’. Τα κέντρα εναλλακτικής θεραπευτικής που προσφέρουν τα διάφορα είδη της γιόγκα ολοένα πληθαίνουν. Ένα επιχείρημα αυτών που προτείνουν τη γιόγκα είναι ότι βοηθά να ‘’εμβαθύνουν’’ στον διαλογισμό. Η ονομασία γιόγκα έλκει την καταγωγή της από τη σανσκρητική λέξη yuj που σημαίνει ένωση. Στην τεχνική της πλάνη αυτής ομιλούν για εναρμόνιση σώματος και πνεύματος, με τελικό σκοπό τη πλάνη του διαλογισμού. Όλα τα υποσχόμενα από την ολιστική για παράδειγμα γιόγκα, με τις ‘’θεοποιημένες’’ ανθρώπινες δυνάμεις, οδηγούν τον ανυποψίαστο Χριστιανό στην ζοφώδη ψευδαίσθηση της ολιστικής πλάνης γιόγκα. Ισχυρίζονται ότι γίνεται μια ‘’μεταμόρφωση’’ στα κύτταρά των και ότι αποκτούν ξανά επαφή με τη φύση και το σύμπαν.
Είναι πολύ επικίνδυνη η πλάνη της γιόγκα για την εν Χριστώ ζωή. Η υποσχόμενη ‘’νοητική’’ ηρεμία χωρίς Θεό, γαλήνη χωρίς Θεό, ψυχική ισορροπία χωρίς Θεό κλπ, έχει ως επακόλουθο να λησμονήσει, ο ασχολούμενος με την πλάνη της γιόγκα, τον δοτήρα της πραγματικής ειρήνης Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

«Ωσανεί νεφέλαι τινές ζοφώδεις» κατά τη φράση του Αγίου Διαδόχου Φωτικής, σκοτίζουν το νου του ανθρώπου, κατακρατώντας τον στις ψευδαισθήσεις της πλάνης αυτής. Μακριά λοιπόν από την πλάνη της γιόγκα με τα ποικίλα είδη της. Στην εν Χριστώ ζωή γνωρίζομε ότι «νουν καθαρίσαι μόνον του Αγίου Πνεύματος εστίν», καθώς λέγει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής.

Πηγή: Ακτίνες

Οἱ σύγχρονες ὁμάδες ποὺ ὀνομάζουμε αἱρέσεις, εἶναι ὀργανωμένες σέκτες μὲ ἐγκληματικὰ δόγματα, στόχους καὶ διδασκαλίες. Ἀποτελοῦν ἕνα διεγνωσμένο παγκόσμιο κοινωνικὸ πρόβλημα, διότι δὲν ἔχουν ἁπλῶς μία ἄλλη ἄποψη γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, ἀλλὰ χρησιμοποιώντας ὡς δόλωμα τὴ θρησκεία εἰσάγουν τὰ θύματά τους σὲ ἐγκληματικὲς καὶ καταστροφικὲς πρακτικές.

Ἡ ἐγκληματικὴ δραστηριότητα τῶν ποικίλων παραθρησκευτικῶν ὁμάδων, ποὺ ἀπειλεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία, ἐπιβεβαιώνεται κατὰ τρόπο ἀναμφισβήτητο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι σ’ αὐτὴν ἀναφέρονται τὰ ψηφίσματα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου (22.5.1984, 29.2.1996, 17.3.1998). Μὲ τὰ ἐν λόγω ψηφίσματα καὶ συστάσεις προτρέπονται οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες νὰ λάβουν μέτρα προστασίας τῶν πολιτῶν τους κατὰ τῶν παραθρησκευτικῶν...

ὁμάδων. «Ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη μορφὴ ὀργανωμένου ἐγκλήματος σὲ παγκόσμια κλίμακα συντελεῖται στὶς μέρες μας ἀπὸ τὶς καταστροφικὲς σέκτες (destructive cults) ἢ «καταστροφικὲς λατρεῖες», ὅπως ἀποδίδεται ὁ ὅρος στὰ ἑλληνικά. Καὶ περιλαμβάνει: ἀπὸ δολοφονίες, ἀπαγωγές, ἐξαναγκαστικὴ ἀσιτία, εὐνουχισμὸ καὶ παντὸς εἴδους κακοποίηση, μέχρι λαθρεμπόριο ὅπλων καὶ ναρκωτικῶν, κατασκοπεία, χρήση μέσων βιολογικοῦ πολέμου καὶ ἀπόπειρα πρόκλησης πολέμου μεταξὺ κρατῶν!...»

Τὰ συγκλονιστικὰ αὐτὰ στοιχεῖα κατέθεσε στὴν ΙΑ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη γιὰ θέματα Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκείας ὁ στρατιωτικὸς εἰσαγγελέας Κύπρου, κ. Στέλιος Ταμάσιος. Καὶ ἐπεσήμανε τὴν ἀνάγκη ἄμεσης «ἐπιστράτευσης» κυβερνητικῶν καὶ κοινωνικῶν φορέων γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ τρομακτικοῦ φαινομένου.

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Γεωργόπουλος, λέκτορας τοῦ Α.Π.Θ. καὶ εἰδικὸς ἐπὶ τοῦ θέματος, ἀναφέρει τὶς ἑξῆς καταστροφικὲς συνέπειες ποὺ ἔχει ἡ ἔνταξη ἑνὸς ἀνθρώπου σὲ μία τέτοια ὁμάδα:

Ἀπώλεια ἀληθινῆς θεογνωσίας

Μείωση κριτικῆς σκέψης

Πρόκληση φοβιῶν καὶ ἐνοχῶν

Σοβαρότατα ψυχιατρικὰ προβλήματα

Ρήξη μὲ τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον

Ἐσωστρέφεια καὶ προβλήματα μὲ τὸν κοινωνικὸ περίγυρο

Ψυχολογικὴ ἐξάρτηση

Ἀπώλεια σωματικοῦ βάρους

Ἐγκατάλειψη σπουδῶν ἢ καὶ τῆς ἐργασίας

Ἀνώριμη καὶ προβληματικὴ στάση ἀπέναντι σὲ προβλήματα τῆς ζωῆς

Ἀνυπαρξία προσωπικῶν ἐπιλογῶν, ἐκτὸς αὐτῶν ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ὁμάδα

Δυνατότητα ἐκφοβισμοῦ καὶ πιέσεων πρὸς τὸ θύμα μέσω τῆς χρήσης εὐαίσθητων προσωπικῶν δεδομένων ποὺ γνωρίζει ὁ ἀρχηγὸς ἢ ἡ ὁμάδα.

Ἀλλὰ τὰ γεγονότα μιλοῦν ἀπὸ μόνα τους:

α) «Εἶχαν γνωριστεῖ, ὅταν ἀκόμα πήγαιναν σχολεῖο. Ἔκαναν παρέα καὶ ἐρωτεύτηκαν παράφορα. Φυσικὸ ἐπακόλουθο, ὁ γάμος. Γρήγορα ἀπέκτησαν δύο παιδιὰ καὶ ἡ οἰκογενειακή τους ζωὴ κυλοῦσε χωρὶς προβλήματα. Τὰ χρόνια περνοῦσαν κι ἐκεῖνοι, πάντα ἀγαπημένοι. Κάποια στιγμὴ ὅμως τὰ πράγματα ἄλλαξαν... ἡ σύζυγος, λέει ὁ ἄνδρας της, ἐμφάνισε μία τάση γιὰ ἀνεύρεση πιθανῶν παιδικῶν λαθῶν τὰ ὁποία, κατὰ τὴν ἀντίληψή της, μπορεῖ νὰ εἶχαν ἀσκήσει σημαντικὴ ἐπιρροὴ στὶς σχέσεις τους.

Ὁ ἄνθρωπος κόντεψε νὰ τρελαθεῖ, ἀφοῦ ἡ κατάσταση στὸ σπίτι του συνεχῶς χειροτέρευε... Ἡ σύζυγος ἄρχισε νὰ πηγαίνει σὲ ψυχολόγους καὶ σὲ κάποια ὀργάνωση, σὲ κάποιο σύλλογο μὲ τὸν τίτλο «Ἁρμονικὴ Ζωή». Ἐκεῖ γινόταν ἀνάλυση διαφόρων θεμάτων μεταφυσικῆς καὶ παραψυχολογίας. Παραμελοῦσε ἐντελῶς τὰ οἰκογενειακά της καθήκοντα ἀπὸ κάθε ἄποψη. Διέθετε ἀτελείωτες ὧρες στὴν παρακολούθηση σεμιναρίων, ὅπως τὰ ἔλεγε, στὸ ἄκουσμα κασετῶν καὶ στὴν ἀνάγνωση βιβλίων ποὺ τῆς εἶχαν χορηγήσει. Ὁ σύζυγος προσπαθοῦσε μὲ ὑπομονὴ στὴν ἀρχὴ νὰ ἀντιληφθεῖ, πῶς καὶ γιατί ἡ μητέρα τῶν παιδιῶν του εἶχε οὐσιαστικὰ χάσει τὸ ἐνδιαφέρον της γιὰ τὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ καὶ τὴν εὐτυχία τους.

Κάποια μέρα ἡ γυναίκα εἶπε στὸν ἄνδρα της ὅτι ὁ σύλλογος αὐτὸς τὴν ἔστειλε σὲ κάποιο κέντρο μασάζ, διότι εἶχαν διαπιστώσει πὼς διέθετε βιοενέργεια τὴν ὁποία ἔπρεπε νὰ μεταδίδει καὶ σὲ ἄλλους.

Τότε μὴ ἀντέχοντας ἄλλο τὰ πρωτόγνωρα καμώματα τῆς γυναίκας του τῆς ἔθεσε τὸ δίλημμα: «Λοιπόν, τί θέλεις; «Ἁρμονικὴ Ζωὴ» - βιοενέργεια καὶ μασὰζ ἢ ... ὴν οἰκογένειά μας;» ἡ ἀπάντηση φαίνεται πὼς δόθηκε ἀμέσως: «Ἁρμονικὴ Ζωή». Ἀκολούθησαν μεγάλοι καυγάδες, ποὺ ὁλοένα φούντωναν... ἡ συμβίωση συνεχιζόταν, ἀλλὰ φυσικὰ ὑπὸ ἀντίξοες συνθῆκες, ὅταν κάποιο βράδυ, σὲ περίοδο διαγωνισμῶν τῶν παιδιῶν τους, ὀρθὰ - κοφτά τοῦ εἶπε: «Νὰ φύγεις γιὰ πάντα»... Ὁ σύζυγος ἔχασε κάθε ἐλπίδα πλέον μετὰ τὸ νέο «χαστούκι». Χάθηκαν τὰ πάντα γιὰ πάντα. Ἡ οἰκογένεια διαλύθηκε ὁριστικὰ» (Λοιπόν, 28/11/96).

Κάθε γκουροὺ ἔχει τὸν «πρώτιστο λόγο» ἀκόμη καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια καὶ δὲν διστάζει νὰ «καθοδηγήσει» τὸ θύμα στὴ διάλυσή της.

β) Μία δεκαπεντάχρονη μὲ τὴν ἐξαδέλφη της πῆγαν νὰ κάνουν φροντιστήριο ἀρχαίων ἑλληνικῶν σὲ μία καθηγήτρια. Ὅμως ἡ καθηγήτρια ἦταν «μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβὰ» καὶ παράλληλα μὲ τὸ μάθημα ἀρχαίων ἔκανε στὰ δύο κορίτσια καὶ «Γραφικὴ μελέτη». Τὰ παιδιὰ δὲν ἀνέφεραν τίποτα στοὺς γονεῖς τους. Κάποτε ἡ συμπεριφορὰ τους ἄρχισε νὰ εἶναι διαφορετικὴ καὶ προκλητικὴ συγχρόνως, ὅσον ἀφορᾶ στὰ θρησκευτικὰ θέματα. Ἄρχισαν οἱ καυγάδες καὶ στὰ δύο σπίτια. Ὅταν ἀνακάλυψαν τὴν ἀλήθεια, ἄρχισε καὶ τὸ δράμα τῶν δύο οἰκογενειῶν. Κανένας σεβασμὸς στοὺς γονεῖς. «Πατέρας μου εἶναι ὁ Ἰεχωβὰ καὶ ἀδέλφια μου οἱ μάρτυρες καὶ σπίτι μου ἡ ὀργάνωση», ἦταν ἡ ἀπάντηση. Ἡ οἰκογένεια διαλύθηκε τελείως. Ὁ πατέρας ἀρρώστησε, ἡ μητέρα κλονίστηκε ψυχικά, ὁ ἀδελφὸς ἔφυγε ἀπὸ τὸ σπίτι, γιατί δὲν ἄντεχε τὴν ὅλη κατάσταση. Ἡ ἐξαδέλφη, μόλις ἔγινε 18 ἐτῶν, ἔφυγε κι αὐτὴ ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ἀφοσιώθηκε στὸ «ἔργο» τῆς ἐταιρίας «Σκοπιά», ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν οἰκογένειά της. Οἱ γονεῖς της ἀρρώστησαν βλέποντας τὸ παιδὶ τους ἀγνώριστο, ἐχθρικό, ἀδιάφορο καὶ συγχρόνως μὲ ἀπαιτήσεις γιὰ περιουσία καὶ χρήματα. Ἡ ἄγνοια, γιὰ ἄλλη μία φορά, ἔφερε τὸ κακό.

γ) Σύζυγος, ἐπιστήμονας, ἐπιτυχημένος ἐπαγγελματικὰ προσηλυτίστηκε στὴν νεοπροτεσταντικὴ αἵρεση τῶν Πεντηκοστιανῶν. Τὰ προβλήματα στὴ μέχρι τότε ἁρμονικὴ οἰκογενειακὴ ἀτμόσφαιρα δὲν ἄργησαν νὰ παρουσιασθοῦν. Τὰ λοιπὰ μέλη τῆς οἰκογένειας ἀρνιόντουσαν νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Ὁ σύζυγος ὅμως ἤθελε νὰ γίνει «ποιμένας», κι αὐτὸ σήμαινε ὅτι καὶ ἡ σύζυγός του ἔπρεπε νὰ γίνει Πεντηκοστιανῆ, πράγμα στὸ ὁποῖο ἀντιδροῦσε ἡ ἴδια. Ἀποτέλεσμα: ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, μὲ ὅλα τὰ παρεπόμενα, κυρίως γιὰ τὰ ἀνήλικα παιδιά.

Δυστυχῶς οἱ ἀναφερόμενες ὁμάδες δραστηριοποιοῦνται καὶ στὸ ὄμορφο νησί μας. Ἄρα ὁ κίνδυνος εἶναι ὁρατὸς καὶ ἀνάλογα γεγονότα βίωσαν καὶ συμπολίτες μας. Ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Λεμεσοῦ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Ἀθανασίου, ἵδρυσε καὶ λειτουργεῖ γραφεῖο στήριξης τῶν ἐξαπατημένων ἀπὸ καταστροφικὲς λατρεῖες ἀδελφῶν μας. Μὲ διακριτικότητα, οἱ ἐντεταλμένοι ἱερεῖς καὶ λαϊκοί τοῦ ἀντιαιρετικοῦ γραφείου, στηρίζουν, καθοδηγοῦν, ἐξηγοῦν καὶ βοηθοῦν ὅσους ζητοῦν συμπαράσταση.

Πηγή: Ἱ.Μ. Λεμεσοῦ

Η θεωρία των καλουμένων «Αβρααμικών θρησκειών», δυστυχώς ενυπάρχει στις διαθρησκειακές συναντήσεις με Εβραίους και Μουσουλμάνους. Οι όροι «Αβρααμική οικουμένη», «Αβρααμική πνευματικότητα» και «Αβρααμικό πνεύμα», αποτελούν απλά ιδεολογικά συνυπαρξιακά ατοπήματα.

Η θεωρία των καλουμένων «Αβρααμικών θρησκειών», είχε διατυπωθεί από τον Γάλλο ισλαμολόγο Louis Massignon (1883-1962). Είναι εύκολος δρόμος γι’ αυτούς οπου επιζητούν να βρούν «κοινά στοιχεία», προς ικανοποίηση των εφευρημάτων της ειρήνης του κόσμου τούτου. O ισλαμολόγος Louis Massignon είχε διατυπώσει τη θεωρία του αυτή με το σκεπτικό ότι οι μονοθεϊστικές θρησκείες Χριστιανισμός Ιουδαϊσμός και Ισλάμ όπως τις καλεί, έχουν κοινό πατέρα των Αβραάμ, την πίστη του Αβραάμ στον ένα Θεό και το κοινό καθήκον να υπακούουν στον ένα Θεό.

Ο διαθρησκειακός αυτός συνυπαρξιακός διάλογος αρκείται στην ανακάλυψη «κοινών» στοιχείων κατά την άποψή τους, με απώτερο στόχο να τροφοδοτηθεί μια στρεβλή διαθρησκειακή συνύπαρξη, όπου η αλήθεια καθίσταται δευερεύουσα. Τα «κοινά στοιχεία» που εφευρίσκουν, αρκούν για να συντηρείται το συνυπαρξιακό ιδεολόγημά των. Τελικά η αγάπη τους αποδεικνύεται ανθρωπάρεσκα ιδεολογική, όπως και ο διάλογος «αγάπης» που διεξάγεται ερήμην της αληθείας και καταντά ένα ατέρμονο παιχνίδι διαθρησκειακής αβρότητας.

Τα συνυπαρξιακά παιχνιδίσματά των δεν αποτελούν ένδειξη χριστιανικής αγάπης, γιατί κατά κανόνα σχεδόν αγνοείται η εν αληθεία αγάπη. Η ανθρωπαρέσκεια είναι η κατεξοχήν αιτία, για τη μη ακριβή τήρηση των σωτηριωδών κανόνων της Εκκλησίας μας, που αφορούν τα θέματα σχέσεων με αλλοθρήσκους, για τούτο παρατηρείται και το αντικανονικό σκανδαλώδες φαινόμενο των διαθρησκειακών συμπροσευχών.

Η πραγματική εν αληθεία αγάπη, απαιτεί την ομολογία της αλήθειας και όχι συγκρητιστικά διαθρησκειακά ολισθήματα που εξευτελίζουν τον Ορθόδοξο Χριστιανό. Δανειζόμενοι τον λόγο του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, τους λέμε απλά, «Μη άρξησθε λέγειν εν εαυτοίς, πατέρα έχομε τον Αβραάμ» (Λουκ. 3,8). Η Αληθινή Πίστη, η Πίστη στον Χριστό, όπως η Μια Αγία Εκκλησία τη διδάσκει, δεν μπορεί συγκρητιστικά να ομαδοποιηθεί, με τους αρνητές του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο: Παλιὸ μὲν ἄρθρο (2009) τῆς ἐφημερίδας "Παρόν", ἐξαιρετικῆς σημασίας δὲ γιὰ νὰ κατανοήσουμε τί συμβαίνει ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν Παιδεία μας!

«Ἐμεῖς εἴμαστε μασόνοι», εἶπαν τέσσερα μέλη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου στὸν πατέρα Γεώργιο Μεταλληνὸ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς συγγραφῆς - μαζὶ μὲ τὸν καθηγητὴ Β. Φίλια- του βιβλίου τῶν Θρησκευτικῶν της Α' Λυκείου. Τὴν ἀποκάλυψη ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ πατέρας Μετάλλινος στὴν Ἡμερίδα τῶν Θεολόγων στὴ Λευκάδα πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες, καὶ καλὸ θὰ εἶναι τώρα ποὺ ὁ νέος ὑπουργὸς Παιδείας Ἄρης Σπηλιωτόπουλος ξεκινάει «ἀπὸ τὸ μηδὲν» νὰ τὸ ἔχει ὑπόψη του καὶ νὰ μᾶς πεῖ ἐὰν ἀποδέχεται νὰ καθορίζουν οἱ μασόνοι -μὲ αὐτὴν τοὺς τὴν ἰδιότητα- τὴν ὕλη τῶν βιβλίων μας.

Ὅπως εἶπε ὁ π. Γ. Μεταλληνὸς στὸ μπλὸγκ thriskeftika, «ἕνα βασικὸ μειονέκτημα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἔργου εἶναι τὰ Ἀναλυτικὰ Προγράμματα ποὺ συντάσσονται στὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο. Μᾶς δίνουν μετὰ καλούπια καὶ λένε σὲ μᾶς τοὺς συγγραφεῖς νὰ ρίξουμε ὑλικὸ μέσα στὰ συγκεκριμένα καλούπια. Σὲ μένα λοιπὸν καὶ στὸν κ. Φίλια ἀνατέθηκε ἡ συγγραφὴ τοῦ βιβλίου τῆς Α΄ Λυκείου. Ἔπρεπε νὰ γράψουμε καὶ γιὰ τὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντί σε ἄλλα θρησκεύματα. Πρὶν κυκλοφορήσει τὸ βιβλίο οἱ μασόνοι καὶ οἱ χιλιαστὲς μᾶς ἔκαναν ἀγωγές. Ζητήσαμε ἀκρόαση ἀπὸ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο (Π.Ι.). Ὅταν πήγαμε νὰ τοὺς συναντήσουμε, 4 μέλη τοῦ Π.Ι. (ἡ μία ἦταν γυναίκα), ὄχι θεολόγοι, μᾶς εἶπαν εὐθαρσώς: «Ἐμεῖς εἴμαστε μασόνοι». Ὁ πρόεδρος τοῦ Π.Ι. ἦρθε σὲ δύσκολη θέση, ἀλλὰ ἐγὼ τοὺς εἶπα «Αὐτὸ μὲ χαροποιεῖ», γιατί....
ξέραμε μὲ ποιοὺς ἔχουμε νὰ κάνουμε. Τελικὰ γράψαμε τὶς ἑνότητες ἀναφέροντας ἀρχικὰ τὴ διδασκαλία τῶν μασόνων καὶ τῶν χιλιαστῶν καὶ μετὰ τὶς ἐγκυκλίους τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὶς ὁμάδες αὐτές. Μετὰ ἀπὸ δυὸ-τρία χρόνια, μιὰ μέρα μου τηλεφώνησε ὁ κ. Φίλιας καὶ μὲ ρώτησε ἂν εἶχα δεῖ τὴ νέα ἑνότητα τοῦ βιβλίου τῆς Α΄ Λυκείου. Τὸ βιβλίο εἶχε ἀλλαχθεῖ καὶ ἔγραφε τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς εἴχαμε γράψει. Κάποιοι δικοί μας ἔκαναν ἀλλαγὲς χωρὶς νὰ τὸ ξέρουμε. Τότε ζητήσαμε τὴν ἀπόσυρση συνολικά του βιβλίου καὶ τὴ συγγραφὴ ἄλλου ἀπὸ ἄλλους συγγραφεῖς. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔγινε».
Ἐμεῖς ἔχουμε μερικὲς παρατηρήσεις νὰ κάνουμε:

1. Ἡ ὁμολογία μελῶν τοῦ Π.Ι. ὅτι εἶναι μασόνοι φανερώνει ξεκάθαρα γιατί τὰ βιβλία ἀποχριστιανίζονται. Πῶς μποροῦμε νὰ δεχόμαστε τὰ νέα βιβλία ἀδιαμαρτύρητα ὅταν ξέρουμε μὲ βεβαιότητα ὅτι ἀνάμεσα στοὺς ὑπεύθυνους γιὰ τὸ περιεχόμενό τους ὑπάρχουν μασόνοι; Ἄλλωστε καὶ ὁ π. Γεώργιος διερωτήθηκε ἂν καὶ σήμερα ὑπάρχουν μασόνοι στὸ Π.Ι. καὶ θεώρησε πὼς τὸ γεγονὸς αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς ἑρμηνεύσει γιατί τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πολεμεῖται.

2. Ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἑνότητας γιὰ τοὺς χιλιαστὲς ἀνήκει στὸ Π.Ι. Θὰ εἶχε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον νὰ μᾶς ἀποκαλύψουν οἱ θεολόγοι τοῦ Π.Ι. τὸν συγγραφέα τῆς νέας ἑνότητας γιὰ τοὺς χιλιαστές. Σὲ κάθε περίπτωση, εἶναι ἀντιδεοντολογικὸ καὶ ἄδικο νὰ ἀποδίδεται ἡ νέα ἑνότητα στὸν π. Γεώργιο καὶ τὸν κ. Φίλια (ποὺ τὰ ὀνόματά τους ἀναφέρονται ὡς συγγραφέων τοῦ βιβλίου), ἐνῶ τὴν ἔχουν γράψει ἄλλοι. Ἐπίσης, εἶναι ψευδὴς ἡ πληροφορία ὅτι οἱ συγγραφεῖς συμφώνησαν δῆθεν γιὰ τὴ νέα ἑνότητα γιὰ τοὺς χιλιαστές. Οὔτε ἐνημερώθηκαν γιὰ τὴν ἀλλαγή, οὔτε πολὺ περισσότερο συμφώνησαν μὲ αὐτήν.

3. Ἡ νέα ἑνότητα γιὰ τοὺς χιλιαστὲς πρέπει νὰ ἀποσυρθεῖ καὶ νὰ ἐπανέλθει ἡ παλαιότερη ποὺ εἶχαν γράψει οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

(Το ταξίδι στην απόλυτη λησμοσύνη του Θεού)

Με λύπη παρατηρούμε ότι κέντρα ολιστικής θεραπείας ανακοινώνουν την οργάνωση την οργάνωση μαθημάτων γιόγκα και άλλων παραφυάδων της πλάνης αυτής, όπως ολιστική γιόγκα, σατυανάντα γιόγκα, ολιστική θεραπευτική hatha γιόγκα, γιόγκα για παιδιά, γιόγκα για νήπια κλπ. Στις μέρες μας προσφέρεται όπως παρατηρούμε, ακόμα και γιόγκα για παιδιά, αλλά και για νήπια.

«Ίνα την μνήμην μετεωρίζοντες του νου» και «εις μετεωρισμούς ποικίλους σχηματιζόμενοι», κατά τις φράσεις του Αγίου Διαδόχου Φωτικής, οδηγούν τον άνθρωπο μέσω της πλάνης αυτής, τουλάχιστον κατά τις στιγμές εκείνες στην απόλυτη λησμοσύνη του Θεού. Και φυσικά η ενέργεια της πλάνης αυτής δεν μένει μόνο σ’ εκείνες τις στιγμές. Η διδασκαλία αυτή της απόλυτης λησμοσύνης του Θεού, τώρα επεκτείνεται και στα παιδιά και στα νήπια.

Η ‘’τεχνική’’ της πλάνη αυτής αναφέρεται σε εναρμόνιση σώματος και πνεύματος, με τελικό σκοπό τη πλάνη του διαλογισμού. Υπόσχονται ‘’νοητική’’ ηρεμία, μια ηρεμία χωρίς Θεό, γαλήνη χωρίς Θεό, ψυχική ισορροπία χωρίς Θεό. Το αλληλένδετο της γιόγκα με τον ινδουϊσμό, το ομολογούν πολλοί ψευδοδιδάσκαλοι της πλάνης αυτής. Από την νηπιακή και την παιδική ηλικία θα εισαγάγουν στην πλάνη της γιόγκα; «Νουν καθαρίσαι μόνον του Αγίου Πνεύματος εστίν», λέγει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Μόνο έτσι μπορεί ο Χριστιανός να βρεί την πραγματική γαλήνη.

Ομιλούν μάλιστα κάποιοι και για γιόγκα στα πλαίσια ‘’ενοποιητικής ολιστικής θεραπείας’’. Υπόσχονται ότι μέσω της γιόγκα θα βοηθηθεί ο άνθρωπος ‘’να ενεργοποιήσει το δυναμικό του νου και της δημιουργικότητάς του’’. Γιατί να μυήσουν τα παιδάκια σ’ αυτή την πλάνη; Ο ασχολούμενος με την πλάνη της γιόγκα, εκείνη τη στιγμή ζει τη λησμοσύνη του δοτήρος της πραγματικής ειρήνης Κύριο ημών Ιησού Χριστό. «Ωσανεί νεφέλαι τινές ζοφώδεις» κατά τη φράση του Αγίου Διαδόχου Φωτικής, σκοτίζουν το νου του ανθρώπου, κατακρατώντας τον στις ψευδαισθήσεις της πλάνης αυτής.

Η γιόγκα σύμφωνα με ορισμούς των διδασκόντων την πλάνη αυτή, είναι «ο έλεγχος των νοητκών διακυμάνσεων». Ομιλούν για ψυχική ισορροπία. Με τις ‘’θεοποιημένες’’ ανθρώπινες δυνάμεις, οδηγούν τον ανυποψίαστο Χριστιανό στην ζοφώδη ψευδαίσθηση της γιόγκα. «Νουν καθαρίσαι μόνον του Αγίου Πνεύματος εστίν» λέγει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής.

«Δει ουν δια πάντων πλέον δε τη ειρήνη της ψυχής αναπαύειν το Πνεύμα το Άγιον ίνα τον λύχνον της γνώσεως έχωμεν δια παντός παρ’ εαυτοίς φαίνοντα», λέγει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. «Άφετε τα παιδία», λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, «και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. ιθ΄ 14). Αντί της ειρήνης του Χριστού, τα παιδάκια και μάλιστα από την νηπιακή ηλικία, να οδηγούνται στην άλλη ‘’ειρήνη’’ των ινδουιστικών πλανών;

Πηγή: Ακτίνες

ΜΕΡΟΣ Α'

1. Εισαγωγικά

Η «Νέα Εποχή» είναι ένα παγκόσμιο συγκρητιστικό κίνημα, ουσιαστικά χωρίς Θεό. Η έννοια του προσωπικού Θεού, του Δημιουργού «ορατών τε πάντων και αοράτων» εκ του μη όντος είναι ξένη για τη «Νέα Εποχή του Υδροχόου». Ο «θεός» της «Νέας Εποχής» είναι το «εν όλον», το «Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα» ή η «Παγκόσμια Συνειδητότητα», ή «Κοσμική Συνειδητότητα» ή «ζώσα ενέργεια», που προβάλλεται σε ποικίλες μορφές. Τα πάντα, και ο άνθρωπος, ταυτίζονται με αυτό το «Εν», και αποτελούν «εκδηλώσεις» ή «εκροές» ή «προβολές» αυτού του «θεού». Θεός, Κόσμος και άνθρωπος είναι όροι που χαρακτηρίζουν εκδηλώσεις της ίδιας Συμπαντικής ουσίας. Αυτό προκύπτει και από όσα δηλώνει ο Irving Cooper, θεωρητικός της μετενσάρκωσης: «Τα πάντα είναι Θεός. Αλλά ο Θεός αυτός μέσα στον κόσμο εκδηλώνεται λιγώτερο ή περισσότερο, αναλόγως με την ικανότητα κάθε μορφής»¹.

Σε συνέπεια με όλα αυτά, θα έπρεπε στην «Νέα Εποχή», ο άνθρωπος να μη θεωρείται πρόσωπο, αφού είναι «εκροή» του απρόσωπου «Ενός», στο οποίο και καταλήγει τελικά, και αφού ο έσχατος προορισμός του, κατά τους «μετενσαρκωτές», δεν είναι η μετά θάνατον (και μάλιστα μετά από πολλούς θανάτους) προσωπική ύπαρξη, αλλά η κατάληξη και εξαφάνισή του μέσα στην απρόσωπη «Ολότητα», όπως μία σταγόνα νερού μέσα στον απέραντο ωκεανό, ή όπως μια σπίθα που εκτοξεύεται από την φωτιά για να εξαφανιστεί στον αέρα.

Επομένως η «Νέα Εποχή», ταυτισμένη με την «Θεοσοφία» και ενστερνιζόμενη τις περί Θεού ινδουιστικές και βουδιστικές θεωρήσεις της Άπω Ανατολής, κηρύττει έναν «απόλυτο μηχανισμό», μια ακραία μορφή πανθεϊστικού μονισμού.

Κατ’ ανάγκη, μέσα σ’ αυτή την «ολιστική» περί θεού αντιχριστιανική θεωρία της «Νέας Εποχής» εισέρχεται, ως βασικός μηχανισμός «τελειώσεως» ή εξελίξεως του ανθρώπου, μεταξύ άλλων, και η δοξασία της μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσης.

Εφόσον, κατά την «νεοεποχίτικη» αυτή αντίληψη, δεν υπάρχει προσωπικός και λογικός Θεός, ο οποίος εδημιούργησε τον κόσμον εξ αγάπης και εκ του μη όντος, δεν είναι δυνατό να γίνεται λόγος για πρόνοια του Θεού και παρέμβασή Του στην ιστορία του κόσμου και του ανθρώπου. Ούτε μπορεί να γίνει λόγος για Θεό, που συγχωρεί τον άνθρωπο και τον σώζει. κατά την δοξασία αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν κατορθώσει την «ολοκλήρωσή» του, την «τελείωσή» του, ή την ταύτισή του με το «θείον», τότε έχει την δυνατότητα να επιστρέψει και πάλι σε μια νέα ζωή για να επαναλάβει την προσπάθειά του, μέσα από μια ατελείωτη αλυσίδα γεννήσεων και θανάτων ή «παλλιγγενεσιών», την Samsara. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος της «Νέας Εποχής», που ζει μέσα στην απέραντη χωρίς Θεό μοναξιά του. Αυτός είναι ο «νόμος». Αυτό είναι το απελπιστικά μαύρο αποτέλεσμα μιας μάταιης προσπάθειας, που τελικά καταλήγει στο απόλυτο μηδέν.

Έτσι, ο άνθρωπος, μόνος του επιδιώκει αν επιτύχει την «αυτογνωσία» του, την «αυτοπραγμάτωσή» του, την «αυτοσωτηρία» του και την «αυτοτελείωσή» του. Αυτό το επιτυγχάνει με την απόκτηση της «γνώσης», και μάλιστα της «κρυφής» (αποκρυφισμός) και με διάφορες τεχνικές (ανθρώπινες επινοήσεις), όπως είναι για πολλές ομάδες της «Νέας Εποχής», ο διαλογισμός, η γιόγκα, τα σεμινάρια αυτογνωσίας, η αποχή από ορισμένες τροφές και κυρίως το κρέας κ.λπ. Τελικά όμως το ισχυρότερο «όπλο» που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος είναι η μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση.

2. Μετενσάρκωση - Μετεμψύχωση

Προτού όμως να προχωρήσουμε πρέπει να σημειώσουμε ότι οι δύο αυτοί όροι δεν ταυτίζονται². Ο όρος μετενσάρκωση χρησιμοποιείται για να δηλώσει την μετά τον βιολογικό θάνατο εκ νέου ενσάρκωση και επαναγέννηση της «ψυχής» σε άλλο ανθρώπινο σώμα, είτε επάνω στη γη είτε και σε άλλο πλανήτη³. Ο όρος μετεμψύχωση χρησιμοποιείται για να δηλώσει την μετά τον θάνατο ενσάρκωση της «ψυχής» και την «ενσωμάτωσή» της, όχι μόνο σε ανθρώπινο ον, αλλά και σε κατώτερα είδη, υπό μορφή αλόγων ζώων, πτηνών, ιχθύων και ερπετών και φυτών.

Η δοξασία της μετεμψύχωσης αποτελεί θεμελιώδη διδασκαλία του Ινδουισμού και του Βουδισμού. Κατά την Μπαγκαβάντ-Γκιτά, «το πιο αυθεντικό βιβλίο αναφοράς για τη μετεμψύχωση, που είναι ο λόγος του Ίδιου του Θεού», «το μονοπάτι της μετεμψύχωσης δεν οδηγεί πάντα προς τα άνω, και τίποτα δεν προεξοφλεί στον άνθρωπο μια ανθρώπινη μορφή στην επόμενη ζωή του. Αν για παράδειγμα, ένας πεθάνει με νοοτροπία σκύλου, στην επόμενη γέννησή του θα αποκτήσει χαρακτηριστικά σκύλου, ώστε να μπορέσει ν’ απολαύσει τη ζωή ενός σκύλου»⁴. Αν οι άνθρωποι δεν αξιοποιήσουν σωστά την ανθρώπινη μορφή, τότε «εξαναγκάζονται από τους νόμους του κάρμα να συνεχίσουν την παραμονή τους στον κύκλο της γέννησης, του θανάτου και της επαναγέννησης, άλλοτε ως άνθρωποι, άλλοτε ως ζώα και καμμιά φορά, ως φυτά ή ως έντομα»⁵. «Όποιος πεθαίνει κάτω από την επίδραση της άγνοιας, ξαναγεννιέται στο βασίλειο των ζώων (Μπάγκαβαντ-Γκιτά 14,15)»⁶. «Για παράδειγμα, σ’ ένα λαίμαργο που καταβροχθίζει αδιάκριτα μεγάλες ποσότητες διαφόρων τροφίμων, η φύση στην επόμενη ζωή του παρέχει ευσπλάχνως το σώμα χοίρου ή κατσίκας, μορφές που θα του επιτρέψουν ν’ απολαμβάνει αδιακρίτως, σκουπίδια και υπολείμματα»⁷.

Πολλοί «δάσκαλοι» της δοξασίας αυτής ισχυρίζονται -αβάσιμα βεβαίως- ότι η μετεμψύχωση είναι «επιστήμη», άγνωστη όμως στους σύγχρονους επιστήμονες⁸. Το ίδιο ισχυρίζονται και εκείνοι της μετενσάρκωσης.

Την δοξασία αυτή και υπό τις δύο εκδοχές της, της μετενσάρκωσης και της μετεμψύχωσης, ενστερνίζονταν κατά την αρχαιότητα οι Ινδοί, οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες και μερικοί Έλληνες (π.χ. οι Ορφικοί, ο Πυθαγόρας, τον οποίο μερικώς ειρωνεύεται ο Αριστοφάνης, ο Εμπεδοκλής, ο Πλάτων κ.ά.), σήμερα δε μερικά νεοπαγανιστικά ρεύματα (όπως οι «Δωδεκαθεϊστές»)⁹, ενώ οι ομάδες της «Νέας Εποχής» γενικώς αποδέχονται μόνο την δοξασία της μετενσάρκωσης.

Στην συνέχεια, θα ασχοληθούμε με την δοξασία της μετενσάρκωσης.

3. Η Μετενσάρκωση - Γενικώς

Είπαμε ήδη, ότι μετενσάρκωση σημαίνει την δοξασία, κατά την οποία, μετά τον βιολογικό θάνατο, η ατομική ψυχή -το Άτμαν, κατά την ινδουιστική ορολογία- ενσωματώνεται, ή επαναγεννάται στον υλικό κόσμο μας, -στην γη- ενδυομένη μια σειρά νέων διαδοχικών ανθρωπίνων σωμάτων, ή κάπου αλλού, σε άλλο πλανήτη¹⁰. Η Θεοσοφία κάνει λόγο για «μόνιμον μετενσαρκουμένην αρχήν εν τω ανθρώπω, το Εγώ και μίαν πρόσκαιρον ατομικότητα, ως μέσον εξελίξεως του Εγώ»¹¹.

Η διαδικασία αυτή ακολουθεί την «ολιστική» πανθεϊστική και «νεοεποχίτικη» περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου διδασκαλία. Κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, η οποία, όπως είπαμε, είναι η θεωρητική βάση όλης της δοξασίας της μετενσάρκωσης, «Η ατομική ψυχή μπορεί να συγκριθεί με ένα σπινθήρα που ξεπηδά από τη φωτιά της Υπέρτατης Ψυχής. Όπως η σπίθα και η φωτιά είναι της ιδίας ποιότητας, έτσι και η ατομική ψυχή είναι της ιδίας πνευματικής ποιότητας με τον Υπέρτατο Κύριο»¹².

Την δοξασία της μετενσάρκωσης αποδέχονται σήμερα ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός, ο Βραχμανισμός, ο Ταοϊσμός, ο Ζαϊνισμός και, όπως είπαμε και πιο πάνω, οι περισσότερες ομάδες της «Νέας Εποχής», ιδιαιτέρως δε η Θεοσοφία, η Ανθρωποσοφία, ο Αποκρυφισμός, ο Πνευματισμός, καθώς και ο Τεκτονισμός¹³.

Η μετενσάρκωση θεωρείται, κατά την Μπλαβάτσκυ, «ο υποχρεωτικός συνεργάτης του νόμου της εξελίξεως»¹⁴. Μερικοί θεωρητικοί της δοξασίας αυτής, την συνδέουν με την Παυλική έκφραση «ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καί θερίσει» (Γαλ. 6, 7) και με την διδασκαλία περί της αθανασίας της ψυχής. Βεβαίως, ούτε με το πρώτο χωρίο έχει καμία σχέση η δοξασία αυτή [διότι ο Παύλος αναφέρεται στην ημέρα της Κρίσεως], ούτε ταυτίζεται απολύτως με την διδασκαλία περί της αθανασίας της ψυχής, όπως αυτή διδασκόταν από τους αρχαίους Έλληνες¹⁵.

Το πώς και πότε θα πραγματοποιούνται οι μετενσαρκώσεις αυτές εξαρτάται, κατά θεωρητικούς της δοξασίας, από τα άστρα (αστρολογία) και καθορίζεται από την «Λευκή Ηγεσία» ή από αόριστης υφής «πνευματικά» «παρακολουθούντα όντα». «Το ζωντανό ον αποκτά ένα σώμα (πεδίο δράσεως) για να εκτίσει τη φυλάκισή του ανάλογα με τις αστρολογικές επιδράσεις. Έτσι το πεπρωμένο του ανθρώπου καθορίζεται από τη θέση των άστρων κατά τη γέννησή του». Γι’ αυτό η αστρολογία είναι «μεγάλη επιστήμη»¹⁶. Το φυσικό σώμα, λέει ο Papus, διαπλάθεται υπό την επίδραση επτά ή εννέα «σεληνιακών περιστροφών» και δέχεται την επίδραση και των άλλων πλανητών¹⁷.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι η μετενσάρκωση καθορίζεται είτε από «Οντότητες του Πνευματικού κόσμου, που γνωρίζουμε ελάχιστα» -και οι οποίες «είναι επιφορτισμένες να εκλέγουν τους γονείς, την πατρίδα και τις εξωτερικές συνθήκες ζωής σε κάθε μετενσάρκωση»¹⁸, είτε από την «Λευκή Ιεραρχία», ή «τους Κυρίους του Νόμου, ή Φύλακες του Νόμου ή τους Τέσσερις Κυρίους των δυνάμεων των κόσμων και των όντων» -οι οποίοι κρατούν «λεπτομερέστατο και ακριβέστατο αρχείο τόσο μέσα το είναι καταγραμμένο, όσο και στο ΑΚΑΣΣΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ»¹⁹. Ακόμα και ο ίδιος ο νους του ανθρώπου μπορεί να καθορίζει τη νέα μετενσάρκωση - «Είναι οι σκέψεις και οι αναμνήσεις του ζωντανού όντος, τη στιγμή που εγκαταλείπει το σώμα του που αναμφίβολα καθορίζουν τη μελλοντική του μορφή ύπαρξης»²⁰.

Πρέπει όμως και εδώ να επισημάνουμε ότι και στο περιεχόμενο του όρου «μετενσάρκωση» υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές: η ανατολική και η δυτική.

Κατά την ανατολική εκδοχή, την οποία ενστερνίζεται ο Ινδουισμός και μερικές παραθρησκευτικές ομάδες της «Νέας Εποχής», όπως φερειπείν οι Χάρε Κρίσνα, -και μερικοί νεοπαγανιστές- η μετενσάρκωση δεν οδηγεί πάντοτε σε ανώτερη εξελικτική κατάσταση και συμπίπτει ουσιαστικά με την μετεμψύχωση. Κατά την εκδοχή αυτή, η ατομική ψυχή (το Άτμαν) στοχεύει στο να ξεφύγει από τον ατέλειωτο κύκλο (τροχό) των ενσαρκώσεων και θανάτων, την Σαμσάρα, και να απελευθερωθεί, εξαφανιζόμενη μέσα στο απρόσωπο Βράχμαν. Τότε, κατακτά την «μόκσα», την σωτηρία, η οποία επιτυγχάνεται με την συνειδητοποίηση ότι «η ατομική ψυχή (το Άτμαν) και η απόλυτη ψυχή (το Βράχμαν) ταυτίζονται»²¹, (μία καθαρά «νεοεποχίτικη» διδασκαλία). Αυτό είναι η λύτρωση, το Νιρβάνα.

Η δυτική εκδοχή της μετενσάρκωσης, την οποία διεμόρφωσε κυρίως η Θεοσοφία και η Ανθρωποσοφία, δεν στέκεται αρνητικά έναντι της ύπαρξης και δεν κάνει λόγο φανερά για εξαφάνιση της προσωπικότητας. Εν τούτοις, και η εκδοχή αυτή στοχεύει στην απώλεια του προσωπικού «Εγώ», αφού διακηρύσσει ότι «Σε τελευταία ανάλυση, τελικός σκοπός μας είναι… με τον καιρό να γίνουμε υπεράνθρωποι σαν τον Ιησού Χριστό και να συγχωνευτούμε, να γίνουμε ένα με τον Θεό»²². Είπαμε όμως στην αρχή ότι αυτός ο «θεός», -ο «ολιστικός θεός» της «Νέας Εποχής» με τον οποίο «συγχωνεύεται» ο άνθρωπος-, είναι απρόσωπος. Η ταύτιση και η συγχώνευση κάθε προσώπου μέσα σ’ αυτό το «Εν» δεν είναι παρά μια ουσιαστική εκμηδένισή του και επομένως κάθε πρόσωπο, μετά από αναρίθμητες προσπάθειες για την «αναγέννησή» του, φθάνει στην ανυπαρξία. Πρόκειται, δηλαδή, για καθαρώς αντιχριστιανική, αλλά και παράλογη δοξασία.

Παρόλα ταύτα η δυτική αυτή εκδοχή υποστηρίζει ότι σκοπός κάθε μετενσάρκωσης είναι η «αναγέννηση», η «απελευθέρωση», και η «εκπαίδευση και η γνώση» για να αποκτήσει ο άνθρωπος «νέες δυνατότητες», η «αφύπνιση των ψυχικών δυνατοτήτων», η «φώτιση», να «εξευγενίσει τον άνθρωπο-ζώο», να διευρύνει την συνείδησή του (μέσω του διαλογισμού), για «μεγαλύτερες εμπειρίες» και «πνευματική εξέλιξη, ώστε να «ικανοποιηθούν όλες οι επιθυμίες που δεν μπόρεσαν να ικανοποιηθούν σ’ αυτή τη ζωή», και να διδαχθεί «τα άρρητα και κρύφια της ύλης». Η μετενσάρκωση συντελεί ακόμη και στην «πρόοδο της ανθρωπότητος»²³. «Η Νέα Εποχή τη θεωρεί μια αιώνια πορεία της ψυχής προς ανώτερα επίπεδα πνευματικής ύπαρξης και όχι ένα μαρτύριο από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει με κάθε τρόπο, καταργώντας την ατομικότητά του»²⁴.

Η διαφορά μεταξύ των δύο εκδοχών, σημειώνει μελετητής της μετενσάρκωσης, έγκειται στο ότι: «Στην Ασία η ιδέα του να ξαναγεννηθεί κανείς είναι μια κακή είδηση», ενώ «οι διδάσκαλοι της Νέας Εποχής στην Δύση βλέπουν την μετενσάρκωσιν ως μια μεγάλη περιπέτεια, που εγκυμονεί πνευματική σπουδαιότητα και ‟καρποφορία”»²⁵.

Έσχατη πάντως κατάληξη του κύκλου των μετενσαρκώσεων, τόσο στην ανατολική όσο και στην δυτική εκδοχή, είναι η κατάργηση κάθε προσωπικής περαιτέρω ύπαρξης και συνείδησης και η ταύτιση με το απρόσωπο «Εν» ή «Όλον» ή το «Νιρβάνα». Με τον τρόπο αυτό, όπως είπαμε παραπάνω, η προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου εκμηδενίζεται (διαλύεται και παύει να υπάρχει ως πρόσωπο), όπως μια σταγόνα νερού μέσα στον ωκεανό ή όπως μία σπίθα που βγαίνει από την φωτιά και εξαφανίζεται στον αέρα, και ο άνθρωπος απαλλάσσεται από την ‟βάσσανο” των συνεχών γεννήσεων και θανάτων, την Samsara. Έτσι, όπως είπαμε και πιο πάνω, για τον άνθρωπο της «Νέας Εποχής», σε αντίθεση με την χριστιανική διδασκαλία, ο θάνατος θεωρείται ευλογία.

1. Irving Cooper, Η Μετενσάρκωσις - Μια ελπίδα για τον κόσμο, σ. 50: «Κατ’ αρχήν πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν ότι ολόκληρη η φύσις είναι ζώσα και ότι κάθε φυσική μορφή, από τους κρυστάλλους έως τον άνθρωπο, χρησιμεύει ως φορεύς σε μία συνείδηση που βαίνει προς εξέλιξιν. Μπορούμε να φανταστούμε τα κύματα της εξελισσόμενης ζωής να αναδύωνται από το ένα βασίλειο στο άλλο: Ορυκτό, φυτικό, ζωικό, ανθρώπινο. Στο ορυκτό η συνείδησις είναι μόλις αφυπνισμένη. Στο φυτό αρχίζει να εμφανίζη συμπάθεια ή αντιπάθεια, καθώς και ασθενή σημεία αισθαντικότητας. Στο ζώο εκδηλώνεται με τη μορφή του συγκεκριμένου αισθήματος, των παθών και των επιθυμιών, εμφανίζοντας επίσης και μια μορφή νοητικότητας. Στον άνθρωπο, αφού περάσει από τη δοκιμασία εκατοντάδων ενσαρκώσεων, φθάνει τέλος στα ύψη της πνευματικής γνώσεως».

2. Ο Γαβριήλ Σιμονέτος παρατηρεί ότι: ‟Στις μυστικιστικές παραδόσεις δεν γίνεται διάκριση μεταξύ μετενσάρκωσης και μετεμψύχωσης. Οι δύο έννοιες θεωρούνται σαν όψεις του ίδιου νομίσματος, καθώς οι ψυχές από την εποχή απομάκρυνσης μέχρι την επιστροφή τους στη ‟Βασιλεία των Ουρανών”, φιλοξενούνται σε 8.400.000 είδη ζωής που υπάρχουν στον Υλικό και στα Πνευματικά Εσωτερικά Επίπεδα”, φωτοτυπ. κείμενο, Κάρμα και Μετενσάρκωση, σ. 6.

3. Papus, βλ. υποσημείωση 9, του παρόντος άρθρου. Ο  Irv. Cooper αμφιβάλλει για την δυνατότητα μετενσάρκωσης σε άλλους πλανήτες, βλ, Μετενσάρκωση, η φυσική, ψυχική και πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου, σ. 58.

4. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, σ. 58.

5. Αυτόθι, σ.32.

6. Αυτόθι, σ. 120.

7. Αυτόθι σ. 109.

8. Αυτόθι σ. 96.

9. Οι Έλληνες «Δωδεκαθεϊστές» διατείνονται ότι η ψυχή, κατά την εξελικτική πορεία της γνωρίζει πολλές «παλιγγενεσίες», οι οποίες δεν βρίσκονται πάντοτε σε ανοδική πορεία, αλλά μπορεί να έχουν και «παλινδρομήσεις» σε κατώτερες  και μάλιστα άλογες ή και ανόργανες μορφές ύπαρξης, όπως φερειπείν ιχθύος ή πτηνού, θάμνου ή βουνού, π. Κυρ. Τσουρού, Ο Νεοπαγανισμός της ‟Νέας Εποχής” σ. 201.

10. Βλ. ορισμούς της μετενσάρκωσης: Irving Cooper: «Η Μετενσάρκωσις είναι η διαδικασία μέσω της οποίας συνειδήσεις προς εξέλιξιν σε διαφόρους βαθμούς αναπτύξεως, έρχονται να συναφθούν με φυσικές μορφές, που επίσης εξελίσσονται σε όλους τους βαθμούς της φυσικής πολυπλοκότητος», (Η Μετενσάρκωσις - Μια ελπίδα για τον κόσμο, σ. 24). Και Papus: «Μετενσάρκωση είναι η επιστροφή της πνευματικής Αρχής σ’ ένα νέο σαρκικό περίβλημα. Όσον αφορά τα ανθρώπινα πλάσματα, αυτό το περίβλημα είναι πάντοτε ένα ανθρώπινο σώμα. Μπορεί κανείς να ενσαρκωθεί είτε στον ίδιο πλανήτη, όπου έζησε την τελευταία του ύπαρξη, είτε σε άλλο», ένθ. ανωτ. σ. 11.

11. Πέτρ. Γράβιγγερ, Εγκυκλοπαιδεία Εσωτερισμού και αποκρύφου γνώσεως, τομ. 4, σ. 257.

12. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, ένθ. ανωτ. σ. 127.

13. Κατά τους διδασκάλους της μετενσάρκωσης, συμβολισμοί της δοξασίας αυτής είναι η «Κιβωτός του Νώε», η «εις Άδου Κάθοδος του Χριστού και η εξ αυτού επάνοδος» και το «Μυστήριο του Βαπτίσματος», Νέστ. Λάσκαρι, Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής, σ. 607. Βλ. και Πέτρ. Γράβιγγερ, ένθ. ανωτ. Επίσης, βλέπουν τον συμβολισμό της «στις αρχαίες ιστορίες των Ινδουιστών σχετικά με το χορό του Σίβα και τα όνειρα του Βισνού, στο μύθο της σουμεριακής Ινάννα, στις αιγυπτιακές πνευματικές παραστάσεις (ο θάνατος και η αναγέννηση του Όσσιρι) και στη χριστιανική ιστορία της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού», Κων. Πέγιου, Το ταξίδι της ψυχής, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 15, σ. 59.

14. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, σ. 23.

15. Ο όρος «αθανασία της ψυχής» προέρχεται από τους αρχαίους Έλληνες και δεν ταυτίζεται με την χριστιανική έννοια περί ψυχής, η οποία είναι κτιστή, χάριτι δε και όχι φύσει αθάνατη.

16. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 99.

17. Papus: «Οι δυνάμεις του Κρόνου συνθέτουν τη γενική διάπλαση του ανθρωπίνου όντος κατά τον πρώτο μήνα· οι δυνάμεις του Δία δρουν στους χυμούς - στα υγρά του σώματος, το δεύτερο μήνα· οι δυνάμεις του Άρη στο αίμα τον τρίτο μήνα και τότε το παιδί αρχίζει να κινείται. Ο Ήλιος έρχεται να φωτίσει με τη θερμότητα και τη ζωή του το ανθρώπινο έμβρυο. Η Αφροδίτη δίνει ομορφιά στο σαρκικό του περίβλημα, ο Ερμής ενεργοποιεί την κίνηση και το νευρικό σύστημα, και τέλος η Σελήνη έρχεται να τελειοποιήσει μέσω της μητρικής της επιροής, το ολοκληρωμένο πια έργο. Σ’ αυτό το μήνα το παιδί μπορεί να γεννηθεί, και με ιδιαίτερες φροντίδες θα ζήσει. Συνήθως όμως, ο Κρόνος επηρεάζει πάλι το έμβρυο κατά τον 8ο μήνα και του τελειοποιεί την οστέινη υποδομή και τις ίνες. Τον επόμενο μήνα ο Δίας επηρεάζει για δεύτερη φορά το έμβρυο, για να του δώσει όλα τα απαραίτητα ζωτικά στοιχεία, και τότε το παιδί γεννιέται με τις καλύτερες προϋποθέσεις», ένθ. ανωτ. σ. 23.

18. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 53.

19. Νικ. Μαργιορή, Ο Εσωτερισμός για όλους, σσ. 387, 395, 397.

20. § 8.6 της Μπαγκαβάτ-Γκιτά, παρά Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 31.

21. Ιστοσελίδα Esoterica, Η Μετενσάρκωση στην Ανατολή και στην Δύση, σ. 3.

22. Ρομπ. Νάτζεμυ, Ο μυστικός κύκλος της ζωής, σ. 95.

23. Π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;, σ. 23. Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση. σσ. 72, 100. Irving Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 34. Βλ. και Αλ. Μπέυλη, Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 124.

24. Κων. Πέγιου, ένθ. ανωτ., σ. 61.

25. Mark Albrecht, Μετενσάρκωσις κατά Αναστάσεως, σ. 1-2.

ΜΕΡΟΣ Β'

4. Η θεωρητική δομή της Μετενσάρκωσης

Κατά την δοξασία της μετενσάρκωσης, «κάθε άνθρωπος έχει έναν εσωτερικό πυρήνα (Jiva), ο οποίος περιπλανάται σε ένα ατέλειωτο κύκλο γεννήσεων και θανάτων (Samsara) περιβαλλόμενος από χονδροειδή ή λεπτοφυή σωματικά περιβλήματα ή σώματα»¹. Αυτός ο εσωτερικός πυρήνας είναι ένας «εκδηλωμένος» κατ’ ουσίαν «θεός», ο οποίος, μέσα απ’ αυτόν τον κύκλο, πρέπει να φθάσει στην «αυτογνωσία» και στην «αυτοπραγμάτωση», στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του και μόνο δυνάμεις. Αυτό βεβαιώνει και η θεοσοφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ: «Το Εγώ που μετενσαρκώνεται είναι το αθάνατο, ατομικό, όχι προσωπικό, εγώ, μ’ άλλα λόγια ο φορέας της Άτμα-Βουδικής Μονάδας»².

Σ’ αυτή την απεγνωσμένη προσπάθειά του, αποφασιστικό ρόλο «παίζει» το λεγόμενο «κάρμα». Όλη αυτή η διαδικασία -η περιπέτεια- συμβολίζεται με τον τροχό την σαμσάρα (ανακύκλωση γεννήσεων και θανάτων) και τον αποκρυφιστικό «ουροβόρο όφι» ή με τον φλεγόμενο μυθικό «φοίνικα», ο οποίος αναγεννάται μέσα από την τέφρα του³.

Από την Μπαγκαβάτ-Γκιτά πληροφορούμαστε ότι «Οι σοφοί της αρχαίας Ινδίας λένε πως σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να ξεφύγουμε από τον ατελείωτο κύκλο της μετενσάρκωσης. ‟Μην επιστρέψετε” προειδοποιούν»⁴.

Εξ άλλου, κατά τους θεωρητικούς της δοξασίας αυτής, η μετενσάρκωση είναι αναγκαία, γιατί η μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι αρκετή για την τελείωση του ανθρώπου, εξηγεί την αδικία και προάγει την δικαιοσύνη και δίνει ελπίδα στον άνθρωπο για το μέλλον.

Κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, «όπως κάθε άνθρωπος αφήνει -τα φορέματά του τα παλιά -για να σπείρει άλλα καινούρια -έτσι και η ψυχή πετάει τα παλιά σώματά της -κι άλλα ντύνεται καινούρια»⁵. Και η θεοσοφίστρια Α. Μπεζάντ συμπληρώνει: «Έτσι οι διαδοχικές σωματικές ζωές είναι δεμένες μεταξύ τους σαν μαργαριτάρια περασμένα σ’ ένα νήμα. Το νήμα είναι το στοιχείο που ζει αιώνια και τα μαργαριτάρια οι διαδοχικές ανθρώπινες ζωές»⁶.

Το ενσαρκούμενο «Εγώ» η Μπεζάντ το αποκαλεί «Διανοητή», μέσα δε σ’ αυτόν «υπάρχουν όλες οι δυνάμεις που αποκαλούμε συνολικά πνεύμα. Το πνεύμα περιλαμβάνει τη μνήμη, την ενόραση, τη θέληση. Μαζεύει όλη την πείρα που του δίνουν οι γήινοι βίοι του και αποθηκεύει όλους αυτούς τους συγκεντρωμένους θησαυρούς για να τους μετουσιώνει μέσα στον εαυτό του, με τη δική του θεϊκή χημεία και να κατασκευάσει από αυτούς το απόσταγμα εκείνο της πείρας που είναι η Σοφία»⁷.

Μετά τον βιολογικό θάνατο, η «ψυχή» (το μη θνητό στοιχείο του ανθρώπου, κατά τους «μετενσαρκωτές») παραμένει για κάποιο χρονικό διάστημα σε κάποιον ουράνιο (αστρικό) κόσμο. Η περίοδος αυτή ονομάζεται «περίοδος αποσάρκωσης», ή «Δεβαχανική περίοδος», είναι η περίοδος που το «Εγώ» «ξαναμπαίνει στον εαυτό του» και «είναι ο αναγκαίος χρόνος που απαιτείται για την αφομοίωση της εμπειρίας και την απόκτηση ισορροπίας από το ‟Εγώ”», ή τον «Διανοητή», όπως το ονομάζει η Μπεζάντ. Αυτός ο «Διανοητής» ενσαρκώνεται και όχι «ο άνθρωπος-κτήνος»⁸.

Η μετενσάρκωση δεν προϋποθέτει όμως την «επαναγέννηση» αμέσως μετά τον θάνατο. Η «Δεβαχανική περίοδος» «μπορεί να είναι εξαιρετικά σύντομη προκειμένου για ένα άτομο ανεξέλεγκτο και αντιθέτως να παρατείνεται επί αιώνες για μια οντότητα υψηλής εξελικτικής αναπτύξεως. Η μέση, πάντως, χρονική περίοδος ανάμεσα σε δύο μετενσαρκώσεις για ένα άτομο συνηθισμένης εξελίξεως, θα πρέπει να κυμαίνεται γύρω στα πεντακόσια χρόνια»⁹. Ο Papus θέλει να επανέρχεται η ψυχή στο νέο σώμα «μετά δέκα ή και διακόσια έτη και εις οιονδήποτε πλανήτην του αυτού ηλιακού συστήματος»¹⁰. Ένας Έλληνας Λάμα υποστηρίζει, ότι στην ενδιάμεση αυτή κατάσταση περιπλανιόμαστε «για 49 ημέρες, περνώντας διάφορες, ως επί το πλείστον δυσάρεστες εμπειρίες, αναζητώντας ένα καινούργιο σώμα»¹¹.

Τελικά για εκείνον, τον «θριαμβευτή» και «πνευματικό άνθρωπο», που μετά από σειρά μετενσαρκώσεων, «άγγιξε την κορυφή», «Η Νιρβάνα είναι διάπλατα ανοικτή μπροστά του». «Παρουσιάζεται όμως ενώπιόν του, ακόμη ένα μονοπάτι, το μονοπάτι της απάρνησης, η θεληματική αποδοχή της γήινης ζωής για την αγάπη της Φυλής… Όταν ο δάσκαλος διαλέξει να δεχθεί την ενσάρκωση, ώσπου να τελειώσει ο προορισμός της φυλής, τούτο είναι το στεφάνωμά του». Η θεληματική αυτή μετενσάρκωσή του (που δεν είναι γι’ αυτόν αναγκαία) είναι μια «Μεγάλη Απάρνηση». Αυτές οι «Τελειωμένες Οντότητες» επανέρχονται πλέον σε «ηθελημένη» μετενσάρκωση για να γίνουν «Εκπαιδευταί, για να βοηθήσουν την παλαίουσα ανθρωπότητα στην οδό της πνευματικής εξελίξεως»¹². Τότε, οι δάσκαλοι αυτοί «Γίνονται οι σωτήρες του κόσμου, η ευλογία και η δόξα της φυλής τους»¹³. Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγονται ο Βούδας, οι διάφοροι Αβατάρς και γκουρού και, βεβαίως, και ο Ιησούς Χριστός.

Κατά τους «μετενσαρκωτές», η δοξασία αυτή λύνει όλα τα «απογοητευτικά» προβλήματα, πνευματικά, ηθικά και φιλοσοφικά και πάνω απ’ όλα το πρόβλημα του Κακού και του θανάτου. Ακόμη, και την «ανάπτυξη και κατάπτωση των εθνών» και τους «αναδρομικούς κύκλους της ιστορίας»¹⁴.

Με την μετενσάρκωση, λένε, αποδεικνύεται «λογικά» ότι οι νοητικές και ηθικές διαφορές μεταξύ των ατόμων οφείλονται στην «διαφορά της ηλικίας των ψυχών»¹⁵, είναι «αποτέλεσμα των πράξεών μας, των επιθυμιών και των σκέψεών μας» και δεν οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες. «Δεν έχομε παρά να εκλέξωμε ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο: Ή ότι η μοίρα οφείλεται σε μια θεία ιδιοτροπία, σε μια απλή σύμπτωση, οπότε το ηθικό χάος βασιλεύει στον κόσμο, ή ότι οφείλεται σε αιτίες που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, πράγμα που συνεπάγεται τη μετενσάρκωση. Έτσι, η ηθική τάξις και η μετενσάρκωσις είναι ένα ζεύγος αδιαχώριστο»¹⁶.

Εξηγούνται, ακόμη, όπως ισχυρίζονται, προβλήματα όπως:

- άνθρωποι που υποφέρουν περισσότερο από άλλους (γιατί έχουν υποστεί λιγότερες μετενσαρκώσεις).

- ψυχολογικά προβλήματα  και σωματικές ταλαιπωρίες, όπως: ομοφυλοφιλία, λεσβιασμός, κεραυνοβόλος έρωτας ή μίσος (παλαιότερα κάρμα).

- μεγαλοφυή παιδιά - «παιδιά θαύματα»¹⁷ (εξέλιξη του ταλέντου τους), κ.λπ.

Εξ άλλου, «αυτοί που τώρα είναι φίλοι σας ή εχθροί σας μπορεί σε μια μελλοντική ζωή να είναι μητέρα, πατέρας, παιδί, γυναίκα ή άντρας σας»¹⁸. Ουσιαστικά, λέει ο Papus, «δεν είμαστε παρά ηθοποιοί που παίζουν το ρόλο τους για μια ζωή»¹⁹.

Μ’ ένα λόγο, λένε: «Η μετενσάρκωση λύνει όλα τα προβλήματα που δεν τα λύνει καμμιά άλλη θεωρία, σχετικά με την ανισότητα των περιστάσεων, των ικανοτήτων, των ευκαιριών, προβλήματα που χωρίς την μετενσάρκωση θα έδειχναν ότι δεν υπάρχει στη ζωή δικαιοσύνη, αλλά ότι οι άνθρωποι είναι απλά παιγνίδια της εύνοιας κάποιου ανεύθυνου δημιουργού, ή των τυφλών δυνάμεων κάποιας άψυχης φύσης»²⁰.

Όλα αυτά, λένε, απαντούν στο ερώτημα: «Αν υπάρχει πράγματι Θεός, γιατί τόση αθλιότης στον κόσμο, τόσος άδικος πόνος, τόσες εύνοιες και τόσες επιτυχίες μοιρασμένες χωρίς καμία διάκριση»²¹. Εάν δεν αποδεχθούμε την μετενσάρκωση, λέγουν οι «μετενσαρκωτές», τότε πρέπει να δεχθούμε έναν Θεό άδικο, σκληρό, τιμωρό, απάνθρωπο, «άμεσα υπεύθυνο για όλα τα δεινά του κόσμου και προπαντός για κείνα που προέρχονται από τις συνθήκες τις γεννήσεως»²². Αντιθέτως, αποδεχόμενοι την μετενσάρκωση βρίσκομε το «κλειδί» του προβλήματος και δεν αμφισβητούμε την αγάπη, την ευσπλαχνία και την δικαιοσύνη του Θεού, αφού όσα συμβαίνουν επιβάλλονται από την «νομοτέλεια» και για συγκεκριμένο σκοπό. Η δοξασία της μετενσάρκωσης «είναι άρρηκτα δεμένη με το νόμο της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, το νόμο του Κάρμα»²³. Το Κάρμα είναι το «κλειδί» της δοξασίας αυτής.

Γι’ αυτό, υποστηρίζουν ότι «Είναι καιρός πλέον η χαμένη αλήθεια της μετενσαρκώσεως να ξαναπάρη τη θέση της ανάμεσα στους ανεκτίμητους θησαυρούς του Χριστιανισμού.

Αν δεν γίνη αυτό, οι εκκλησίες θα ερημώνονται ολοένα και περισσότερο, εφόσον με τα ισχύοντα θρησκευτικά δόγματα δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτούν τα φαινόμενα της ζωής κατά τρόπον που να ικανοποιήται η σύγχρονη εξελιγμένη διάνοια»²⁴.

Παρ’ όλα ταύτα, η ίδια η Μπεζάντ δηλώνει ότι «Όλα όσα μπορούν να λεχθούνε για την απόδειξη της μετενσάρκωσης δεν φτάνουν ως το σημείο  να την αποδείξουνε πλέρια και ολοκληρωτικά, αλλά είναι μια πολύ δυνατή ένδειξη για την ύπαρξή της… Μόλο που η μετενσάρκωση φαίνεται σ’ εμένα γεγονός απόλυτα βέβαιο, περιορίζομαι να την παρουσιάσω εδώ μάλλον σαν μια λογική υπόθεση παρά σαν θεώρημα που έχει κιόλα αποδειχθεί»²⁵.

5. Το Κάρμα

Κεντρική και ουσιαστική θέση στη δοξασία της μετενσάρκωσης και της μετεμψύχωσης κατέχει η διδασκαλία περί του «φυσικού νόμου του Κάρμα». Όπως ήδη είπαμε, είναι το ‟κλειδί”. Ο όρος προέρχεται από την σανσκριτική λέξη Kri, που σημαίνει «ενεργώ», «πράττω» (πράξη, δράση, έργο, ενέργεια) και αναφέρεται στη συσσώρευση καλών ή κακών πράξεων από προηγούμενες δήθεν ζωές. Τον όρο δεν τον επινόησε ο Βούδας, αλλά προέρχεται από την Βεδική παράδοση²⁶.

Εκπρόσωπος αποκρυφιστικών ομάδων στην Ελλάδα διευκρινίζει ότι «Εμείς στη Δύση, το ‟Νόμο του Κάρμα” συνηθίζουμε να το αποκαλούμε ‟Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος” ή ‟Νόμο της Δίκαιης Ανταπόδοσης”»²⁷. Οι ‟νεοπαγανιστές” τον ονομάζουν «νόμο της ειμαρμένης» ή «της ανάγκης».

Ο νόμος αυτός, κατά την Θεοσοφία, δημιουργεί, αποκαθιστά και διατηρεί την αρμονία και την ισορροπία μέσα στο σύμπαν.

Βεβαίως, δεν πρόκειται περί φυσικού νόμου, αλλά περί θρησκευτικής δοξασίας, που γεννήθηκε στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό. Χαρακτηριστικός είναι ο ορισμός του Κάρμα από την θεοσοφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκυ. Τα Κάρμα, λέει, είναι «ο ‟Υπέρτατος Νόμος”, η πηγή, η αρχή όλων των άλλων νόμων, που υπάρχουνε σ’ ολόκληρη τη φύση. Κάρμα είναι ο αλάνθαστος νόμος, που προσαρμόζει το αποτέλεσμα στην αιτία, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό πεδίο του Είναι… επιστρέφοντάς την σ’ εκείνον που τη δημιούργησε»²⁸. Επομένως, το Κάρμα είναι η μοναδική αιτία, όχι μόνο της μετενσάρκωσης αλλά γενικώτερα της ύπαρξης κάθε υπαρκτού πράγματος (όντος). Και αλλού συμπληρώνει: «Το Κάρμα, είναι η δύναμις (η θέλησις) του Θεού ενεργούσα εν τω σύμπαντι, ο κοινός κορμός πάντων των νόμων οίτινες διοικούσι τον κόσμον»²⁹.

Και η άλλη θεοσοφίστρια, η Άννα Μπεζάντ συμπληρώνει ότι «Το Κάρμα μας κάνει να γεννιόμαστε ακατάπαυστα, δένοντάς μας στη ρόδα της γέννησης και του θανάτου. Το καλό Κάρμα μας συνεπαίρνει τόσο αδυσώπητα όσο και το κακό». Όμως η δύναμη  που μας αλυσσοδένει «δεν βρίσκεται στην πράξη αλλά στον  πόθο, στην προσκόλληση στον καρπό της πράξης»³⁰.

Κατά ένα άλλο ορισμό, «Το Κάρμα δεν είναι το έργο που έκανε ένα άτομο στην παρούσα ζωή του. Είναι όλα τα έργα που έχει κάνει στις προηγούμενες ζωές του. Είναι ένα είδος προορισμού με ρόλο μεγάλο για το εσχατολογικό του έργο»³¹.

Ο Λάμα Λούντρουπ, (προσκεκλημένος του Βουδιστικού Κέντρου Κάρμα Γκυάλτσεν Λινγκ στη Θεσσαλονίκη), μιλώντας για το Κάρμα, διευκρινίζει ότι, «τα όντα κατέχουν τις πράξεις τους, γεννιούνται μέσα στις πράξεις τους… είμαστε κάτοχοι των πράξεών μας. Σημαίνει πως όταν σκεπτόμαστε, λέμε ή κάνουμε κάτι είμαστε οι ιδιοκτήτες αυτού του πράγματος και βιώνουμε εμείς τα αποτελέσματά του»³². Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι οι πράξεις μας είναι εκείνες που μας καθορίζουν. «Δεν υπάρχει εξωτερικός κριτής ή Θεός που να παίρνει τις αποφάσεις για τη ζωή μας»³³. «Την ευθύνη για την τιμωρία ή την επιβράβευση δεν την έχει κάποια υπερφυσική οντότητα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος, ανάλογα με τον τρόπο που ζει κι ενεργεί, σε σχέση με τον ηθικό και κοσμικό νόμο του Ντάρμα»³⁴.

Η Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια σημειώνει ότι «Κατά τον νόμον του Κάρμα, η αντίδρασις είναι πάντοτε ίση και αντίθετος της πράξεως»³⁵. Έτσι, επέρχεται η αρμονία και η ισορροπία μέσα στο σύμπαν.

Κατά τον Γαβριήλ Σιμονέτο, υπάρχουν τρία είδη ατομικού Κάρμα. Εκτός από το «ατομικό» υπάρχει και το «οικογενειακό» και το «ομαδικό κάρμα ενός κράτους ή μίας φυλής»³⁶. Το Κάρμα, λέει, καθορίζει το σώμα που θα πάρουμε στην επόμενη ενσάρκωση (ωραίο, υγιές, αρτιμελές κ.λπ.). ‟Το πώς θα ζήσουμε, ο τρόπος και ο χρόνος και η διάρκεια της ζωής που θα ζήσουμε, ο γάμος, τα παιδιά, η κοινωνική αναγνώριση, οι τίτλοι τιμής, ο πλούτος, τα χρήματα που θα αποκτήσουμε κ.λπ. Είναι προκαθορισμένα”. Ακόμη και την ώρα του ύπνου δημιουργούμε ‟Αστρικό Κάρμα”. Η μόνη ώρα που δεν συσσωρεύουμε Κάρμα είναι η ώρα του διαλογισμού. Και καταλήγει επισημαίνοντας τον παγκόσμιο χαρακτήρα του Κάρμα: ‟Άνθρωποι και ζώα αποτελούν μία μεγάλη οικογένεια που η ιστορία της είναι περίπλοκη και το κάρμα της αχώριστο και αυτή είναι η αιτία που οι άνθρωποι δεν πρέπει να σκοτώνουν, να κακομεταχειρίζονται και ακόμα να τρώνε τα ζώα. Το κάρμα είναι ένας νόμος παγκόσμιος και περιλαμβάνει κάθε μονάδα ζωής μέσα στις αναρίθμητες περιοχές του σύμπαντος. Ισχύει για κάθε οργανισμό και για κάθε υπαρκτό πράγμα, από τον κόκκο της άμμου ως τα αστέρια του Γαλαξία”³⁷.

Ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ γράφει: «Πολλοί θα ξαφνιαστούν μαθαίνοντας πως οι ίδιοι διάλεξαν το πλαίσιο της ζωής τους. Διάλεξαν να γεννηθούν σ’ αυτή την εποχή, σ’ αυτό το ορισμένο οικογενειακό περιβάλλον, κάτω από αυτές τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές συνθήκες»³⁸. Ο Cooper, διαφοροποιούμενος στο σημείο αυτό, αρνείται αυτή την «καρμική» οικογενειακή σχέση. Κατ’ αυτόν, «Κατά γενικόν κανόνα δεν εκλέγομε εμείς τους γονείς στην αρχή κάθε ενσαρκώσεως». Γι’ αυτό φροντίζουν, όπως είδαμε πιο πάνω «Οντότητες του Πνευματικού κόσμου». Εν τούτοις, μπορούμε να επηρεάσουμε τις μελλοντικές σχέσεις μας με άλλα άτομα. Το γεγονός ότι μερικά άτομα έλκονται μεταξύ τους με αμοιβαία αγάπη, ίσως δηλώνει ότι «είναι γονείς και παιδιά, αδελφοί, σύζυγοι ή εραστές κλπ»³⁹, (εννοείται, σε προηγούμενη ζωή τους).

Το Κάρμα λοιπόν προσδιορίζει την παρούσα ζωή κάθε ανθρώπου πάνω στη γη, ο οποίος ξαναγεννιέται για να πληρώσει εδώ, μέσα σε ένα νέο σώμα, για ό,τι άλλοτε έπραξε και συνέλεξε κατά τις «προβιωτές»⁴⁰ του, για να απελευθερωθεί από ένα τυραννικό φορτίο, ακόμη και όταν τίποτε από όσα ζει και πάσχει στην «παρούσα» ζωή του δεν του θυμίζει κάτι από κάποια προηγούμενη δήθεν ύπαρξή του.

Οι δάσκαλοι της μετενσάρκωσης υποστηρίζουν ότι αυτό το «σενάριο» της ζωής του κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να προσπαθήσει να το αλλάξει, είναι μάταιος κόπος. Πρέπει να αποδεχθεί να παίξει τον ρόλο του, αφού η «ταινία» θα παιχθεί οπωσδήποτε, ώστε να μάθει το «μάθημα» για να μπορέσει να προχωρήσει εξελικτικά σε μια επόμενη μετενσάρκωση. Επομένως, «Αδικία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Εκείνοι που μας ‟αδικούν”, όπως εμείς νομίζουμε, είναι μόνον οι φορείς των πράξεων, που σύμφωνα με το ‟σενάριο” της δικής μας ταινίας ζωής, πρέπει να συμβούν για χάρη της δικής μας εξέλιξης!»⁴¹.

Εκτός από το «ατομικό Κάρμα», υπάρχει, όπως είπαμε, και το «ομαδικό Κάρμα», Κάρμα οικογενειακό, υποφυλών, φυλών, χωρών, εθνών και «παγκόσμιο κάρμα σαν συνολικό άθροισμα όλων των εθνικών»⁴². «Ό,τι ισχύει για το Κάρμα για τον έναν άνθρωπο, και ό,τι μπορεί να εφαρμοστεί ατομικά, ισχύει και για μια ομάδα ανθρώπων, μια χώρα και όλη την ανθρωπότητα», λέει ο Λάμα Λούντρουπ⁴³. Το «ομαδικό Κάρμα» έχει την αιτία του στο «ατομικό Κάρμα». Ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, το κάθε άτομο έλκεται προς το ένα ή το άλλο έθνος ή την φυλή. Τότε, «τα κυριότερα εθνικά χαρακτηριστικά παρουσιάζονται ομαδικά στη σκηνή. Έτσι πλήθος Ρωμαίοι ενσαρκώνονται σήμερα σαν Άγγλοι και τα ένστικτά τους τα επιχειρηματικά, τα επεκτατικά, τα κατακτητικά, τα κυριαρχικά ξαναπαρουσιάζονται σα φυσικό ιδίωμα»⁴⁴. Όταν το Κάρμα των ανθρώπων, μέσα σε διάφορες φυλές, που διέπραξαν πράξεις κακές και εγκληματικές, προβληθεί στο φυσικό πεδίο, τότε «γεννάει πολέμους, επαναστάσεις, κοινωνικές αναταραχές και κάθε είδους εξεγέρσεις που χτυπάνε σαν ομαδικό κάρμα εκείνους που γέννησαν τις καταστρεπτικές δυνάμεις κι απλώνουν τριγύρω την καταστροφή»⁴⁵.

Τέλος, ο τρόπος απελευθέρωσης από το Κάρμα, κατά την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, είναι μια «πλήρης επιστήμη». Οι αντιδράσεις του Κάρμα είναι μια «μόλυνση», είναι «όπως η σκόνη που σκεπάζει τον καθρέπτη». Για να εξαληφθεί λοιπόν το Κάρμα πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος μερικές «πρακτικές τεχνικές». Μεταξύ αυτών η σπουδαιότερη, η πιο «εξαγνιστική» είναι να ψάλλει κάποιος τον «Μεγάλο Ύμνο της Απελευθέρωσης», το μάντρα «Χάρε Κρίσνα - Χάρε Κρίσνα - Κρίσνα Κρίσνα - Χάρε Χάρε - Χάρε Ράμα - Χάρε Ράμα - Ράμα Ράμα - Χάρε Χάρε». Άλλες τεχνικές είναι, «Να μελετάει τακτικά τις Βεδικές Γραφές», «Να τρώει μόνο πνευματική φυτική τροφή… η απάρνηση από το κρέας, το ψάρι και το αβγό», «η προσφορά των αποτελεσμάτων της εργασίας μας στον Θεό… και μέρος των αποδοχών», η αποφυγή παράνομων ερωτικών σχέσεων «εξώγαμων ή και εντός του γάμου εάν ο σκοπός τους δεν είναι η τεκνοποίηση» κ.ά.⁴⁶.

1. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;, Β’ έκδ. Αθήνα 1995, σ. 9.

2. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 144.

3. Papus: Μετενσάρκωση, σ. 19. Βλ. και Κων. Πάγιου, ένθ. ανωτ., σ. 58.

4. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ., σ. 126.

5. §22, παρά Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση, ένθ. ανωτ., σ. 24.

6. Αυτόθι σ. 25.

7. Αυτόθι σσ. 38-39.

8. Αυτόθι, σσ. 91,44.

9. Irv. Cooper, μν. έργ., σ. 31.

10. Αυτόθι.

11. Λάμα Λουΐτζι Παπακωνσταντίνου, Πού πηγαίνουν οι νεκροί - Η περιπέτεια της μετενσάρκωσης, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 11, σ. 73.

12. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 55.

13. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σσ. 77, 80.

14. Αυτόθι, σ. 104.

15. Ο Νικ. Μαργιορής κάνει λόγο για ‟πρωτόγονες ψυχές, που για λίγες μόνο φορές έχουν σηκωθεί και τις παλιές ψυχές, που αδιάκοπα σαρκώνονται και προχωρούν στο δρόμο της αιώνιας εξέλιξης των κόσμων και των όντων”, ένθ. ανωτ., σ. 390. Βλ. και Irving Cooper, μν. έργ., σ. 40.

16. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 80.

17. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 96.

18. Ρόμπ. Νάτζεμυ, ένθ. ανωτ., σ. 182.

19. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 124.

20. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σ. 120.

21. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σ. 14.

22. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 19.

23. Αυτόθι σ. 9.

24. Irv. Cooper, μν. έργ., σ. 111.

25. Αν. Μπεζάντ, ένθ. ανωτ., σ. 104 (δική μας υπογράμμιση).

26. Δημ. Νικολαΐδου, Η δύναμη του Κάρμα, περιοδ. ‟Άβατον”, τ. 111, σ. 57.

27. Γαβρ. Σιμονέτου, ένθ. ανωτ., σ. 2.

28. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 218.

29. Της ιδίας, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, μν. έργ., σ. 19.

30. Αν. Μπεζάντ, Το Κάρμα, σ. 61.

31. Fausta Leoni, Κάρμα, αληθινή ιστορία μιας μετεμψύχωσης, σ. 10.

32. Δημ. Νικολαΐδου, ένθ. ανωτ., σ. 57.

33. Αυτόθι σ. 58.

34. Κων. Πέγιου, ένθ. ανωτ., σ. 59.

35. Ένθ. ανωτ., σ. 521.

36. Γαβρ. Σιμονέτου, ένθ. ανωτ.: το αποθηκευμένο, το πεπρωμένο ή η μοίρα του ανθρώπου (κισμέτ) και το νέο, που δημιουργείται στη διάρκεια κάθε ζωής.

37. Αυτόθι σ. 5.

38. Ρόμπ. Νάτζεμυ, ένθ. ανωτ., σ. 211. Και ο Νικ. Μαργιορής γράφει: «Στις υστερνές και τελευταίες της σαρκώσεις (η ψυχή) διαλέγει μόνη της πια πού θα πέσει και ποιους γονιούς θα έχει. Το τελευταίο όμως είναι σπανιότατο και δύσκολα συμβαίνει. Συνηθέστατα άλλοι (σημ. Η Λευκή Ιεραρχία, σ. 397.) διαλέγουν τη φυλή, το έθνος, την πόλη και την οικογένεια που μέσα της θα πέσει για μετενσάρκωση η πνευματοψυχή», μν. έργ., σ. 387.

39. Irv. Cooper, ένθ. ανωτ., σσ. 53-54.

40. Νικ. Μαργιορή, ένθ. ανωτ., σ. 386.

41. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μν. έργ., σ. 127.

42. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, ένθ. ανωτ., σ. 219.

43. Δημ. Νικολαΐδου, ένθ. ανωτ., σ. 58.

44. Αν. Μπεζάντ, Το Κάρμα, σ. 67. Και οι ‟νεοπαγανιστές” υποστηρίζουν το ίδιο. Έτσι, υπάρχει και το Κάρμα της Ελλάδος, του Ιράκ και άλλων χωρών.

45. Αυτόθι σ. 70.

46. Επιστρέφοντας, Ο νόμος της Μετεμψύχωσης, μν. έργ. σσ. 131-135. «Οι νόμοι του κάρμα αναφέρουν ότι όποιος σκοτώσει ένα ζώο για να το φάει, τότε στην επόμενη ζωή, ο φονέας θα σκοτωθεί και θα φαγωθεί. Υπάρχει, επίσης και κάρμα για την αφαίρεση της ζωής των φυτών, αλλά αυτό εξουδετερώνεται με την προσφορά του φαγητού στον Κρίσνα, διότι έχει δηλώσει ότι θα δεχθεί αυτές τις φυτικές προσφορές. Θα πρέπει επίσης να σταματήσει κανείς τα ναρκωτικά στα οποία περιλαμβάνεται ο καφές, το τσάι, το αλκοόλ και το τσιγάρο», σ. 133.

Με όσα αναφέραμε μέχρι τώρα για τη δοξασία της μετενσάρκωσης και το Κάρμα, μπορούμε να πούμε συνοπτικά ότι, στην πραγματικότητα, η δοξασία αυτή «δεν οδηγεί στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου, αλλά στην εξουδετέρωσή της· δεν καλλιεργεί τις σχέσεις αμοιβαίας ευθύνης και αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά τον ατέρμονα εγωκεντρισμό. Η πίστη αυτή δεν γνωρίζει έλεος και απειλεί τα θεμέλια ολόκληρης της κοινωνίας και του πολιτισμού μας»¹.

Στη συνέχεια θα φωτίσουμε μερικές ακόμη πτυχές της αντιχριστιανικής αυτής δοξασίας, η οποία συχνά προκαλεί σύγχυση ακόμη και μεταξύ Ορθοδόξων χριστιανών.

ΜΕΡΟΣ Γ'

6. Ένα σοβαρό και δύσκολο πρόβλημα για τους «μετενσαρκωτές»

Η μεγαλύτερη δυσκολία και αμφισβήτηση που αντιμετωπίζει η δοξασία της μετενσάρκωσης είναι το άλυτο πρόβλημα της λήθης. Οι ίδιοι οι θεωρητικοί της δοξασίας αυτής αποδέχονται ότι το άτομο, κατά τη νέα του ζωή συνοδεύεται από έλλειψη «μνήμης» της προηγούμενης ζωής του, η των ζωών του.

Η Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια, στηριζόμενη κυρίως στον Papus, επιδιώκει να υπερπηδήσει τη δυσκολία αυτή συνοψίζοντας εν προκειμένω όλους τους ισχυρισμούς και τις απόψεις των «μετεμψυχωτών»: «Το μετενσαρκούμενον εγώ δεν διατηρεί φυσικά συγκεκριμένην ανάμνησιν των προγενεστέρων του υπάρξεων, διότι αύτη αποθηκεύεται έξω του κύκλου της φυσικής του συνειδήσεως και εντός του αμεταβλήτου εγώ. Η αμνησία αύτη αποτελεί ευεργέτημα διά να μην έχη η ψυχή συνείδησιν της αμαρτωλής της ίσως ιστορίας κατά την επί της γης ανακύκλωσίν της, σκοπούσαν την τελικήν της εξάγνισιν. Η ανάμνησις εν τούτοις προηγουμένων βιώσεων είναι δυνατόν να επανέλθη εις ωρισμένα και ολίγα μόνον άτομα, τα περισσότερα των άλλων εξελιχθέντα, τα οποία διά μακράς προπονήσεως αναπτύσσουν δύναμιν ενοράσεως»². Η λήθη είναι «αναπόφευκτη αναγκαιότητα για να αποφευχθεί η αυτοκτονία». Γι’ αυτό, το «πνεύμα» πρέπει να πιει «από το νερό της Λήθης πριν επιστρέψει στη γη». Αυτό είναι «δείγμα πρόνοιας και διευκολύνει την εξέλιξη»³.

Τότε όμως παραμένει το ερώτημα: Αν είναι «ευεργέτημα» να μην έχει η συνείδηση τη μνήμη της αμαρτωλότητάς της σε μια δήθεν προηγούμενη ζωή της, τότε πώς θα «πληρώσει», θα «εξοφλήσει» το «κακό κάρμα» της που την επανέφερε σε μια νέα ενσωμάτωση;

Η θεοσοφίστρια Μπλαβάτσκυ υποστηρίζει ότι τα φυσικά στοιχεία του ανθρώπου «διαλύονται μετά το θάνατο μαζί μ’ όλα τα συστατικά τους, αφανίζεται λοιπόν κι η μνήμη μαζί με τον εγκέφαλο»⁴.

Η άλλη θεοσοφίστρια, η Μπεζάντ, διαφοροποιείται εν μέρει: «Το ‟Εγώ”, το αληθινό ‟Εγώ” θυμάται. Ο άνθρωπος-κτήνος είναι αυτός που δεν μπορεί να θυμηθεί τα περασμένα, αφού δεν έφθασε σε τέλεια ανταπόκριση με τον ‟αληθινό εαυτό” του». Τότε μόνο θα θυμηθεί, όταν το νέο προσωπικό εγώ ενωθεί με το αιώνιο «Εγώ» και συνταυτιστεί μ’ αυτό (τον «Δονητή»)⁵.

Ο Νικ. Μαργιορής επιδιώκει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με πιο πρακτικό, περίεργο τρόπο: «υπάρχει ο φόβος ο αναμιμνησκόμενος των προηγούμενων ζωών του, να πληροφορηθεί και όχι πολύ ωραία πράγματα που έκανε σ’ αυτούς τους προηγούμενους βίους. Θα μάθει μια αλήθεια που δεν θα είναι ούτε ευχάριστη ούτε βοηθητική για την παρούσα του εξέλιξη-ζωή… η σαρκούμενη ψυχή πρέπει να μείνει απερίσπαστη και ανεπηρέαστη στις σχέσεις της με τους ανθρώπους που έχουν παίξει σπουδαίο ρόλο στη ζωή ή πρόκειται να παίξουν. Είναι φυσικότατο, όταν κανείς υπεύθυνα πια πληροφορηθεί για τις προβιωτές του, να τοποθετηθεί ανάλογα απέναντι σε ζώντες σήμερα συνανθρώπους, που τότε τον αδίκησαν, τον συκοφάντησαν, τον φυλάκισαν, το φόνευσαν πιθανώς κτλ. Αυτή η εκ των υστέρων τοποθέτηση δημιουργεί αναστολή σ’ όλη την εξέλιξη ενώ η λησμονιά είναι μεγάλη δύναμη που βοηθά τον άνθρωπο να μείνει ανεπηρέαστος στο έργο της εξέλιξής του»⁶.

Αντί άλλης απάντησης, μεταφέρουμε εδώ την παρατήρηση του Επίκουρου στη θεωρία των Πυθαγορίων για την μετεμψύχωση, όπως την καταγράφει ο Cooper: «Ο Επίκουρος έχει αντιταχθή προς τη θεωρία του Πυθαγορισμού λέγοντας ότι, εφόσον η ψυχή δεν διατηρεί την ανάμνηση των περασμένων υπάρξεων και καμμία προσωπική ταυτότης ενσυνείδητος δεν κατοικεί μέσα στην όλη σειρά των επαναγεννήσεων, οι συνέπειες των πράξεων επιπίπτουν κατ’ ανάγκην σε μια άλλη οντότητα, που δεν γνωρίζει την αιτία της τιμωρίας της και συνεπώς δεν γίνεται ούτε καλύτερη, ούτε σοφώτερη με το να έχη τιμωρηθή»⁷.

Είναι πάντως απορίας άξιο, πώς η ψυχή που «έκρινε» ότι πρέπει να μετενσαρκωθεί, άρα είχε συναίσθηση της πνευματικής της κατάστασης και της ανάγκης επανενσωμάτωσής της, και επομένως θυμόταν το Κάρμα της, χάνει κάθε ανάμνηση κατά τη νέα της «ζωή» και άρα αγνοεί και τον λόγο της νέας μετενσάρκωσής της και της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας της υφισταμένη ένα κακό Κάρμα! Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει τιμωρία ή διαπαιδαγώγηση, όταν δεν υπάρχει η συναίσθηση κάποιων παραβάσεων για τις οποίες ήλθε να πληρώσει και μάλιστα μετά από πολλά χρόνια, ίσως και αιώνες;  Είναι σαν να διέπραξε κάποιο παιδί της πρώτης τάξης ένα σφάλμα κι εμείς να τιμωρούμε πάλι ένα παιδί της πρώτης τάξης μετά από δύο έτη. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι «μετενσαρκωτές» κάνουν λόγο για «επιστήμη» και «λογική» απάντηση στους προβληματισμούς του ανθρώπου!

Στο ίδιο κεφάλαιο της «μνήμης» και της «λήθης» εντάσσονται, τέλος, και οι αποκαλούμενες «αναδρομές» ή «ανάδρομη ύπνωση», με τις οποίες επιδιώκεται, μέσω τεχνητής ύπνωσης, να θυμηθεί ο υπνωτιζόμενος παλαιότερες δήθεν ζωές του, αποδεικνύοντας έτσι αληθινή την μετενσάρκωση⁸. Εκτός βέβαια από τις βάσιμες, από επιστημονικής πλευράς, αμφισβητήσεις των τεχνικών αυτών και των εμπειριών που τάχα αυτές προβάλλουν, είναι και μερικοί θεωρητικοί της μετενσάρκωσης που κάνουν λόγο για «φαντασίες». Ο ίδιος ο Papus, αναφερόμενος στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις, παρατηρεί ότι εκεί ο υπνωτιζόμενος «προσπαθεί να φαντασθεί ποιος ήταν και συνήθως φαντάζεται πως ήταν ένα αξιόλογο άτομο, υψηλής κοινωνικής θέσεως και ισχύος… βλέπει κανείς ελάχιστους δολοφόνους, μέθυσους, μικρεμπόρους ή υπηρέτες να επανασαρκώνονται. Πάντα υπάρχει ένας Ναπολέων… ο Λουδουβίκος 16ος… διάσημοι Φαραώ…»⁹. Και συμπεραίνει: «πλήθος ατόμων οραματίζεται και ισχυρίζεται ότι είναι επανενσάρκωση του Χριστού επί της γης… Αυτά είναι τα λάθη της ημιμάθειας που… δαιμονίζουν τα καλύτερα μυαλά και τα κάνουν να παρεκτρέπονται ηθικά ή διανοητικά, ανάλογα με την περίπτωση»¹⁰.

Και ο γκουρού Σρι Σρίμαντ, αναφερόμενος σε μια περίπτωση «υπνωτικής αναδρομής», βεβαιώνει ότι «Εν τούτοις μεταγενέστερη έρευνα απέδειξε ότι όλη αυτή η δραματική ιστορία ήταν φανταστική»¹¹.

Πέραν όμως του αποκρυφιστικού και φανταστικού χαρακτήρα των λεγομένων «αναδρομών», έχει διαπιστωθεί σε μερικές περιπτώσεις, από έγκυρους επιστήμονες, όπως από τον ειδικά ασχοληθέντα με την μετενσάρκωση καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια Ίαν Στήβενσον, και η παρουσία δαιμονικών στοιχείων. Αυτό επιβεβαίωσε με επιστολή του στον Στήβενσον και ινδουιστής δάσκαλος, γράφοντάς του ότι «καμμιά από τις περιπτώσεις που είχε καταγράψει δεν ήταν περίπτωση μετενσάρκωσης, αλλά ήταν περιπτώσεις κατάληψης από πνεύματα»¹².

7. Αυθαίρετοι ισχυρισμοί

Οι εκπρόσωποι της μετενσάρκωσης, παραρμηνεύοντας εδάφια της Αγίας Γραφής και τους λόγους των Πατέρων της Εκκλησίας, ισχυρίζονται ότι είναι και χριστιανική διδασκαλία. Τα σπουδαιότερα εδάφια, τα οποία επικαλούνται για να στηρίζουν αυθαίρετα τους ισχυρισμούς τους, είναι τα ακόλουθα:

α) Ιωάννης - Ηλίας

Ματθ. ια’ 14: «καί εἰ θέλετε δέξασθαι, αὐτός ἐστίν Ἠλίας ὁ μέλλων ἔρχεσθαι». Και Ματθ. ιζ’ 12-13, (σε συσχετισμό με το Μάρκ. Θ’13): «Ἠλίας ἤδη ἦλθε, καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, καί ἐποίησαν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν… Τότε συνῆκαν οἱ μαθηταί ὅτι περί Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς».

Ο λόγος στα εδάφια αυτά είναι περί του Προδρόμου Ιωάννου, τον οποίο ο Κύριος χαρακτηρίζει ως τον «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα» (Ματθ. ια΄11). Ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι στα εδάφια αυτά εμφανίζει ο Κύριος τον Ιωάννη ως μετενσάρκωση του Προφήτη Ηλία.

Όμως, ο Κύριος στα εδάφια αυτά ταυτίζει και δεν ταυτίζει τον Ιωάννη με τον Ηλία. Αφ’ ενός μεν, λέει ότι «Ἠλίας μέν ἔρχεται πρῶτον καί ἀποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ιζ’ 11), δείχνοντας τα έσχατα και τα γεγονότα προ της Β’ Παρουσίας Του. Διαχωρίζει έτσι τον Ηλία από τον Ιωάννη, ο οποίος είχε ήδη έλθει, χωρίς να έχει «ἀποκαταστήσει πάντα». Στη συνέχεια λέει ο Κύριος: «λέγω δέ ὑμῖν ὅτι Ἠλίας ἤδη ἦλθε καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν». Πώς λοιπόν πρέπει να εννοηθούν οι λόγοι αυτοί του Κυρίου;

Είχε προφητευθεί από τον Προφήτη Μαλαχία ότι «Καί ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ, ὅς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρός πρός υἱόν καί καρδίαν ἀνθρώπου πρός τόν πλησίον αὐτοῦ, μή ἐλθών πατάξω τήν γῆν ἄρδην» (Μαλαχ. δ’ 4-5).

Και ο άγγελος του Κυρίου, προαναγγέλλοντας την γέννηση του Ιωάννου στον Ζαχαρία, του είπε ότι: «Καί αὐτός προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ» (Λουκ. α’ 17), δηλαδή θα έλθη με τα ίδια χαρίσματα και την δύναμη του Ηλία.

Επομένως, η «ημέρα Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» δεν είναι η ενσάρκωση του Λόγου, η επί γης Επιφάνεια του Χριστού, πρόδρομος της οποίας ήταν ο Ιωάννης αλλά η «ημέρα Κυρίου», η Β’ Παρουσία του Χριστού, προ της οποίας θα «έλθη» ο ιστορικός Ηλίας της Παλαιάς Διαθήκης (βλ. και Αποκ. ια’ 3-10).

Κατά τους ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης και μάλιστα τον ιερό Χρυσόστομο, ο Κύριος ονομάζει Ηλία τον Ιωάννη λόγω της ομοιότητος του έργου του με το έργο του Ηλία. Αλλά και ο παρεξηγημένος Ωριγένης γράφει εν προκειμένω: «Ἠλίας οὖν ὁ Ἰωάννης οὐ διά τήν ψυχήν λέλεκται, ἀλλά διά τό πνεῦμα καί τήν δύναμιν, ἅτινα οὐδέν λυπεῖ τόν Ἐκκλησιαστικόν λόγον»¹³. Όπως λοιπόν ο Ιωάννης ήλθε ως Πρόδρομος της Α’ Παρουσίας του Χριστού, έτσι και ο Ηλίας θα έλθη ως πρόδρομος της Β’ Παρουσίας του Χριστού.

Άλλωστε, ο Προφήτης Ζαχαρίας δηλώνει και την πατρίδα του Ηλία, ονομάζοντάς τον «Θεσβίτην». Και βεβαίως, ο Πρόδρομος δεν ήταν «Θεσβίτης». Ακόμη, συμπληρώνει ο Ζαχαρίας, κάτι που υπογραμμίζει και ο Κύριος, ότι θα επαναφέρει τους Ιουδαίους στην ορθή πίστη, γεγονός που δεν συνέβη επί Ιωάννου.

Τέλος, πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο ακόμη σημεία: 1) ο Ηλίας, κατά την Αγία Γραφή, δεν πέθανε, για να μετενσαρκωθεί ως Πρόδρομος. Η μετενσάρκωση όμως ακολουθεί τον φυσικό θάνατο, και το κυριώτερο: 2) Ο ίδιος ο Πρόδρομος Ιωάννης, ερωτηθείς από τους Ιουδαίους αν είναι ο Ηλίας τον οποίον ανέμεναν, απάντησε: «οὐκ εἰμί» (Ιωάν. α’ 21).

Επομένως, τόσο από τα προηγούμενα εδάφια, αλλά ιδιαιτέρως από το τελευταίο αυτό το εδάφιο αποδεικνύονται ως ψευδείς οι ισχυρισμοί των «μετενσαρκωτών»¹⁴.

β) Χριστός και Αβραάμ - «Χριστός» προ του Χριστού¹⁵;

Ιωάν. η’ 58: «πρίν Αβραάμ γενέσθαι ἐγώ εἰμί».

Οι οπαδοί της μετενσαρκώσεως, παρερμηνεύοντας το εδάφιο, ισχυρίζονται ότι «βλέπουν» σ’ αυτό ότι ο Ιησούς είχε ζήσει μια άλλη ζωή, προ του Αβραάμ.

Βεβαίως, εδώ ο Κύριος θέλει να διδάξει ότι ο Ίδιος, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά ότι ως Θεός υπάρχει αιωνίως, ακόμη και προ του Αβραάμ, του γενάρχη των Εβραίων.

γ) Ο εκ γενετής τυφλός:

Ιωάν. θ’ 1-7: «Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἵνα τυφλός γεννηθῇ;». Αλλά και το εδάφιο αυτό τίποτε δεν λέει περί μετενσαρκώσεως. Οι Ιουδαίοι εξέφρασαν στον Κύριο την απορία τους γι’ αυτό που έβλεπαν. Δεν ερωτούσαν αν στον τυφλό συνέβαινε «ο νόμος του Κάρμα», αφού ούτε στην Παλαιά Διαθήκη μπορεί να στηριχθεί η δοξασία αυτή, ούτε οι Εβραίοι πίστευαν στη μετενσάρκωση.

Εξ άλλου ο ίδιος ο Κύριος, στην απάντησή του, ουσιαστικά ακυρώνει τον ισχυρισμό των οπαδών της μετενσαρκώσεως. «Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Ο τυφλός, δηλαδή, δεν «πλήρωνε» κάποιο κακό Κάρμα προηγούμενης ζωής του. Σκοπός της περιπέτειάς του ήταν να αποκαλυφθεί στους ανθρώπους η δύναμη και η αγάπη του Θεού, και όχι να τιμωρηθεί ως τυφλός. Ο Κύριος τονίζει το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την ασθένεια του τυφλού και όχι την αιτία, που δεν υπήρχε¹⁶.

δ) Ο Παύλος

Γαλ. στ’ 8-9: «ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καί θερίσει».

Του εδαφίου αυτού γίνεται συχνότατη και δυναμική χρήση. Οι υπέρμαχοι της μετενσάρκωσης ισχυρίζονται ότι οι λόγοι αυτοί του Παύλου αποτελούν «επιτομή του Νόμου του Κάρμα»¹⁷.

Όμως, από την μελέτη του όλου εδαφίου, εξάγεται ότι ο Παύλος εδώ διδάσκει ότι όποιος ενεργεί κατά τις επιθυμίες της σαρκός, ο ίδιος θα θερίσει αιώνια κόλαση. Τίποτε περισσότερο.

ε) Πατέρες και Εκκλησιαστικοί συγγραφείς

Οι υπέρμαχοι της μετενσάρκωσης, ανατρέποντας και κατακρεουργώντας κυριολεκτικά τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, εμφανίζουν περισσότερους από δεκατέσσερις Πατέρες της Εκκλησίας (από τους επιφανέστερους) να ενστερνίζονται και να διδάσκουν την μετενσάρκωση¹⁸. Ιδιαιτέρως επιμένουν υποστηρίζοντας ότι ο Ωριγένης (185-254 μ.Χ.) και ο ι. Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.), υπήρξαν υπέρμαχοι της δοξασίας αυτής. Όμως, από την μελέτη των πατερικών κειμένων προκύπτει ότι, όχι μόνον κανείς απ’ αυτούς δεν αποδέχεται την αντιγραφική και αντιχριστιανική αυτή κακοδοξία, αλλά και καταδικάζουν κάθε σκέψη γι’ αυτή.

Στα πλαίσια της σύντομης αυτής εργασίας μας είναι αδύνατο να επεκταθούμε στο κεφάλαιο αυτό. Επειδή όμως, ειδικά για τον Ωριγένη, ισχυρίζονται ότι η Ε’ Οικουμενική Σύνοδος (553 μ.Χ.), με την επέμβαση του Ιουστινιανού, τον κατεδίκασε γι’ αυτή την ιδέα του, ανατρέποντας έτσι την μέχρι τότε αποδοχή της δοξασίας αυτής από την Εκκλησία, θα αναφερθούμε πολύ σύντομα στο θέμα αυτό.

Πρωτίστως, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η καταδίκη του Ωριγένη είχε γίνει δέκα έτη προ της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου, από την ενδημούσα Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (543 μ.Χ.). Στην Ε’ Οικουμενική Σύνοδο καταδικάστηκαν τα έργα του Ωριγένη (Ωριγενισμός) και οι κακοδοξίες του περί προΰπαρξης των ψυχών, αποκατάστασης των πάντων και μερικές χριστολογικές αποκλήσεις του. Πουθενά στα Πρακτικά της Συνόδου δεν υπάρχει και η ελάχιστη αναφορά στη μετενσάρκωση.

Εξ άλλου, ο ίδιος ο Ωριγένης σε πολλά σημεία των συγγραμμάτων του, απορρίπτει και καταδικάζει την κακοδοξία αυτή, αποκαλώντας την «μετενσωμάτωσιν». Θα περιοριστώ σε δύο μόνον φράσεις του: «…Ἐν τούτοις Ἠλίας οὐχ ἡ ψυχή (Ἠλίου) δοκεῖ μοι λέγεσθαι, ἵνα μή ἐμπίπτω εἰς τό ἀλλοτριον τῆς ἐκκλησίας του Θεοῦ περί μετενσωματώσεως δόγμα, οὔτε παραδιδόμενον ὑπό τῶν ἀποστόλων οὔτε ἐμφαινόμενον ὑπό τῶν γραφῶν»¹⁹.

Και στο «Κατά Κέλσου» γράφει: «Τούς πεποιθότας τήν περί μετενσωματώσεως ἄνοιαν ἀπό ἰατρῶν, τῶν καταβιβαζόντων τήν λογικήν φύσιν ὁτέ μεν ἐπί τήν ἄλογον πᾶσαν ὁτέ δε καί ἐπί τήν ἀφάνταστον θεραπεύωμεν»²⁰.

1. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μν. έργ., Μετενσάρκωση ή Ανάσταση, σ. 127.

2. Ένθ. ανωτ. σ. 607. Βλ. και Papus, ένθ. ανωτ. σ. 125.

3. Papus, αυτόθι, σσ. 100, 125.

4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 143. Βλ. και της ιδίας, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, μν. έργ. σ. 40.

5. Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση, σσ. 46, 47.

6. Νικ. Μαργιορή, μν. έργ., σσ. 388-389.

7. Irv. Cooper, μν. έργ. σ. 86.

8. Βλ. περισσότερα, π. Βασ. Γεωργοπούλου, Μετενσάρκωση (Μια ακόμα διδαχή του όφεως), περιοδ. Εφημέριος, Μάιος 2005, σ. 4.

9. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 101.

10. Αυτόθι, σ. 102. Ο Papus υποστηρίζει ότι «Ο Χριστός [πρόκειται περί της ‟χριστικής” κατάστασης και όχι περί του ιστορικού Ιησού Χριστού] έχει ένα ‟οίκο” όπου υπάρχουν εκατομμύρια πνεύματα. Κάθε φορά που κάποιο πνεύμα από αυτά επανενσαρκώνεται, υπακούει επάνω στη γη στον ακόλουθο νόμο: 1ο Είναι ο πρωτότοκος της οικογένειάς του. 2ο Ο πατέρας του ονομάζεται πάντοτε Ιωσήφ και η μητέρα του ονομάζεται πάντοτε Μαρία ή έχουν το όνομα που αντιστοιχεί αριθμολογικά σε άλλη γλώσσα με αυτά τα δύο ονόματα», αυτόθι.

11. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ. σ. 117-118.

12. Βλ. π. Βασ. Γεωργοπούλου, μν. έργ., καθώς και τις σχετικές παραπομπές, σ. 5.

13. Ωριγένη, Εις το κατά Ματθ. τ. ιγ’ 2. ΒΕΠΕΣ τ. 13, σσ. 167, 26-30.

14. Αλλά και το εδάφιο Λουκ. θ’ 7-8, δεν έχει καμμία σχέση με την μετενσάρκωση, κάνει μάλιστα λόγο για «ανάσταση» του Ιωάννη, ή κάποιου από τους προφήτες και επομένως ανατρέπει την δοξασία αυτή.

15. Σχετικό είναι και το Ματθ. ιστ’ 13-14, το οποίο οι οπαδοί της μετενσάρκωσης επίσης διαστρεβλώνουν: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου».

Ισχυρίζονται τελείως αβάσιμα ότι σ’ αυτή την ερώτηση ο Χριστός ήθελε να μάθει ποιος νόμιζαν οι Ιουδαίοι ότι ήταν σε προηγούμενη μετενσάρκωσή του. Τον θέλουν μάλιστα ως έναν άνθρωπο που έφθασε στην τελείωση και ήλθε πλέον σε εκούσια μετενσάρκωση. Ο Κύριος, με τον τρόπο αυτό, ήθελε να καταργήσει την πλανημένη γι’  Αυτόν γνώμη των Ιουδαίων (ως του εγκοσμίου Μεσσία) και να διδάξει τους μαθητές Του ποιος πραγματικά ήταν.

16. Βλ. περισσότερα στο π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ. σ. 85.

17. Βλ. περιοδ. «Παραψυχολογία», Ιούν. 1980, σ. 93.

18. Βλ. Γαβρ. Σιμονέτου, μνημ. έργ. σ. 9 εξ.

19. Ωριγένη, Εις το κατά Ματθ. τομ. ιγ’ 1,  ΒΕΠΕΣ τ. 13, σσ. 162, 20-28.

20. Του ιδίου, Κατά Κέλσου Γ’ LXXV, ΒΕΠΕΣ, τομ. 9, σ. 228, 36-38. Και σε άλλο σημείο γράφει: «Ὅρα δέ καί τήν διαφοράν τοῦ αἰτίου τῆς τῶν ἐμψύχων ἀποχῆς τῶν ἀπό τοῦ Πυθαγόρου καί τῶν ἐν ἡμῖν ἀσκητῶν. ἐκεῖνοι μέν γάρ διά τόν περί ψυχῆς μετενσωματωτουμένης μῦθον ἐμψύχων ἀπέχονται· …ἡμεῖς δέ κἄν τό τοιοῦτον πράττωμεν, ποιοῦμεν αὐτό, ἐπεί ὑπωπιάζομεν τό ‟σῶμα” καί δουλαγωγοῦμεν», του ιδίου, αυτόθι Ε’ XLIX, ΒΕΠΕΣ, τομ. 10, σ. 47, 13-20. Βλ. του ιδίου, Περί Αρχών, κεφ. VIII, 4, τόμ. 11. στ. 180.

Με όσα αναφέραμε μέχρι τώρα για τη δοξασία της μετενσάρκωσης και το Κάρμα, μπορούμε να πούμε συνοπτικά ότι, στην πραγματικότητα, η δοξασία αυτή «δεν οδηγεί στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου, αλλά στην εξουδετέρωσή της· δεν καλλιεργεί τις σχέσεις αμοιβαίας ευθύνης και αγάπης ανάμεσα στους ανθρώπους, αλλά τον ατέρμονα εγωκεντρισμό. Η πίστη αυτή δεν γνωρίζει έλεος και απειλεί τα θεμέλια ολόκληρης της κοινωνίας και του πολιτισμού μας»¹.

Στη συνέχεια θα φωτίσουμε μερικές ακόμη πτυχές της αντιχριστιανικής αυτής δοξασίας, η οποία συχνά προκαλεί σύγχυση ακόμη και μεταξύ Ορθοδόξων χριστιανών.

6. Ένα σοβαρό και δύσκολο πρόβλημα για τους «μετενσαρκωτές»

Η μεγαλύτερη δυσκολία και αμφισβήτηση που αντιμετωπίζει η δοξασία της μετενσάρκωσης είναι το άλυτο πρόβλημα της λήθης. Οι ίδιοι οι θεωρητικοί της δοξασίας αυτής αποδέχονται ότι το άτομο, κατά τη νέα του ζωή συνοδεύεται από έλλειψη «μνήμης» της προηγούμενης ζωής του, η των ζωών του.

Η Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια, στηριζόμενη κυρίως στον Papus, επιδιώκει να υπερπηδήσει τη δυσκολία αυτή συνοψίζοντας εν προκειμένω όλους τους ισχυρισμούς και τις απόψεις των «μετεμψυχωτών»: «Το μετενσαρκούμενον εγώ δεν διατηρεί φυσικά συγκεκριμένην ανάμνησιν των προγενεστέρων του υπάρξεων, διότι αύτη αποθηκεύεται έξω του κύκλου της φυσικής του συνειδήσεως και εντός του αμεταβλήτου εγώ. Η αμνησία αύτη αποτελεί ευεργέτημα διά να μην έχη η ψυχή συνείδησιν της αμαρτωλής της ίσως ιστορίας κατά την επί της γης ανακύκλωσίν της, σκοπούσαν την τελικήν της εξάγνισιν. Η ανάμνησις εν τούτοις προηγουμένων βιώσεων είναι δυνατόν να επανέλθη εις ωρισμένα και ολίγα μόνον άτομα, τα περισσότερα των άλλων εξελιχθέντα, τα οποία διά μακράς προπονήσεως αναπτύσσουν δύναμιν ενοράσεως»². Η λήθη είναι «αναπόφευκτη αναγκαιότητα για να αποφευχθεί η αυτοκτονία». Γι’ αυτό, το «πνεύμα» πρέπει να πιει «από το νερό της Λήθης πριν επιστρέψει στη γη». Αυτό είναι «δείγμα πρόνοιας και διευκολύνει την εξέλιξη»³.

Τότε όμως παραμένει το ερώτημα: Αν είναι «ευεργέτημα» να μην έχει η συνείδηση τη μνήμη της αμαρτωλότητάς της σε μια δήθεν προηγούμενη ζωή της, τότε πώς θα «πληρώσει», θα «εξοφλήσει» το «κακό κάρμα» της που την επανέφερε σε μια νέα ενσωμάτωση;

Η θεοσοφίστρια Μπλαβάτσκυ υποστηρίζει ότι τα φυσικά στοιχεία του ανθρώπου «διαλύονται μετά το θάνατο μαζί μ’ όλα τα συστατικά τους, αφανίζεται λοιπόν κι η μνήμη μαζί με τον εγκέφαλο»⁴.

Η άλλη θεοσοφίστρια, η Μπεζάντ, διαφοροποιείται εν μέρει: «Το ‟Εγώ”, το αληθινό ‟Εγώ” θυμάται. Ο άνθρωπος-κτήνος είναι αυτός που δεν μπορεί να θυμηθεί τα περασμένα, αφού δεν έφθασε σε τέλεια ανταπόκριση με τον ‟αληθινό εαυτό” του». Τότε μόνο θα θυμηθεί, όταν το νέο προσωπικό εγώ ενωθεί με το αιώνιο «Εγώ» και συνταυτιστεί μ’ αυτό (τον «Δονητή»)⁵.

Ο Νικ. Μαργιορής επιδιώκει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με πιο πρακτικό, περίεργο τρόπο: «υπάρχει ο φόβος ο αναμιμνησκόμενος των προηγούμενων ζωών του, να πληροφορηθεί και όχι πολύ ωραία πράγματα που έκανε σ’ αυτούς τους προηγούμενους βίους. Θα μάθει μια αλήθεια που δεν θα είναι ούτε ευχάριστη ούτε βοηθητική για την παρούσα του εξέλιξη-ζωή… η σαρκούμενη ψυχή πρέπει να μείνει απερίσπαστη και ανεπηρέαστη στις σχέσεις της με τους ανθρώπους που έχουν παίξει σπουδαίο ρόλο στη ζωή ή πρόκειται να παίξουν. Είναι φυσικότατο, όταν κανείς υπεύθυνα πια πληροφορηθεί για τις προβιωτές του, να τοποθετηθεί ανάλογα απέναντι σε ζώντες σήμερα συνανθρώπους, που τότε τον αδίκησαν, τον συκοφάντησαν, τον φυλάκισαν, το φόνευσαν πιθανώς κτλ. Αυτή η εκ των υστέρων τοποθέτηση δημιουργεί αναστολή σ’ όλη την εξέλιξη ενώ η λησμονιά είναι μεγάλη δύναμη που βοηθά τον άνθρωπο να μείνει ανεπηρέαστος στο έργο της εξέλιξής του»⁶.

Αντί άλλης απάντησης, μεταφέρουμε εδώ την παρατήρηση του Επίκουρου στη θεωρία των Πυθαγορίων για την μετεμψύχωση, όπως την καταγράφει ο Cooper: «Ο Επίκουρος έχει αντιταχθή προς τη θεωρία του Πυθαγορισμού λέγοντας ότι, εφόσον η ψυχή δεν διατηρεί την ανάμνηση των περασμένων υπάρξεων και καμμία προσωπική ταυτότης ενσυνείδητος δεν κατοικεί μέσα στην όλη σειρά των επαναγεννήσεων, οι συνέπειες των πράξεων επιπίπτουν κατ’ ανάγκην σε μια άλλη οντότητα, που δεν γνωρίζει την αιτία της τιμωρίας της και συνεπώς δεν γίνεται ούτε καλύτερη, ούτε σοφώτερη με το να έχη τιμωρηθή»⁷.

Είναι πάντως απορίας άξιο, πώς η ψυχή που «έκρινε» ότι πρέπει να μετενσαρκωθεί, άρα είχε συναίσθηση της πνευματικής της κατάστασης και της ανάγκης επανενσωμάτωσής της, και επομένως θυμόταν το Κάρμα της, χάνει κάθε ανάμνηση κατά τη νέα της «ζωή» και άρα αγνοεί και τον λόγο της νέας μετενσάρκωσής της και της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας της υφισταμένη ένα κακό Κάρμα! Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει τιμωρία ή διαπαιδαγώγηση, όταν δεν υπάρχει η συναίσθηση κάποιων παραβάσεων για τις οποίες ήλθε να πληρώσει και μάλιστα μετά από πολλά χρόνια, ίσως και αιώνες;  Είναι σαν να διέπραξε κάποιο παιδί της πρώτης τάξης ένα σφάλμα κι εμείς να τιμωρούμε πάλι ένα παιδί της πρώτης τάξης μετά από δύο έτη. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι «μετενσαρκωτές» κάνουν λόγο για «επιστήμη» και «λογική» απάντηση στους προβληματισμούς του ανθρώπου!

Στο ίδιο κεφάλαιο της «μνήμης» και της «λήθης» εντάσσονται, τέλος, και οι αποκαλούμενες «αναδρομές» ή «ανάδρομη ύπνωση», με τις οποίες επιδιώκεται, μέσω τεχνητής ύπνωσης, να θυμηθεί ο υπνωτιζόμενος παλαιότερες δήθεν ζωές του, αποδεικνύοντας έτσι αληθινή την μετενσάρκωση⁸. Εκτός βέβαια από τις βάσιμες, από επιστημονικής πλευράς, αμφισβητήσεις των τεχνικών αυτών και των εμπειριών που τάχα αυτές προβάλλουν, είναι και μερικοί θεωρητικοί της μετενσάρκωσης που κάνουν λόγο για «φαντασίες». Ο ίδιος ο Papus, αναφερόμενος στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις, παρατηρεί ότι εκεί ο υπνωτιζόμενος «προσπαθεί να φαντασθεί ποιος ήταν και συνήθως φαντάζεται πως ήταν ένα αξιόλογο άτομο, υψηλής κοινωνικής θέσεως και ισχύος… βλέπει κανείς ελάχιστους δολοφόνους, μέθυσους, μικρεμπόρους ή υπηρέτες να επανασαρκώνονται. Πάντα υπάρχει ένας Ναπολέων… ο Λουδουβίκος 16ος… διάσημοι Φαραώ…»⁹. Και συμπεραίνει: «πλήθος ατόμων οραματίζεται και ισχυρίζεται ότι είναι επανενσάρκωση του Χριστού επί της γης… Αυτά είναι τα λάθη της ημιμάθειας που… δαιμονίζουν τα καλύτερα μυαλά και τα κάνουν να παρεκτρέπονται ηθικά ή διανοητικά, ανάλογα με την περίπτωση»¹⁰.

Και ο γκουρού Σρι Σρίμαντ, αναφερόμενος σε μια περίπτωση «υπνωτικής αναδρομής», βεβαιώνει ότι «Εν τούτοις μεταγενέστερη έρευνα απέδειξε ότι όλη αυτή η δραματική ιστορία ήταν φανταστική»¹¹.

Πέραν όμως του αποκρυφιστικού και φανταστικού χαρακτήρα των λεγομένων «αναδρομών», έχει διαπιστωθεί σε μερικές περιπτώσεις, από έγκυρους επιστήμονες, όπως από τον ειδικά ασχοληθέντα με την μετενσάρκωση καθηγητή του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια Ίαν Στήβενσον, και η παρουσία δαιμονικών στοιχείων. Αυτό επιβεβαίωσε με επιστολή του στον Στήβενσον και ινδουιστής δάσκαλος, γράφοντάς του ότι «καμμιά από τις περιπτώσεις που είχε καταγράψει δεν ήταν περίπτωση μετενσάρκωσης, αλλά ήταν περιπτώσεις κατάληψης από πνεύματα»¹².

7. Αυθαίρετοι ισχυρισμοί

Οι εκπρόσωποι της μετενσάρκωσης, παραρμηνεύοντας εδάφια της Αγίας Γραφής και τους λόγους των Πατέρων της Εκκλησίας, ισχυρίζονται ότι είναι και χριστιανική διδασκαλία. Τα σπουδαιότερα εδάφια, τα οποία επικαλούνται για να στηρίζουν αυθαίρετα τους ισχυρισμούς τους, είναι τα ακόλουθα:

α) Ιωάννης - Ηλίας

Ματθ. ια’ 14: «καί εἰ θέλετε δέξασθαι, αὐτός ἐστίν Ἠλίας ὁ μέλλων ἔρχεσθαι». Και Ματθ. ιζ’ 12-13, (σε συσχετισμό με το Μάρκ. Θ’13): «Ἠλίας ἤδη ἦλθε, καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν, καί ἐποίησαν αὐτῷ ὅσα ἠθέλησαν… Τότε συνῆκαν οἱ μαθηταί ὅτι περί Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ εἶπεν αὐτοῖς».

Ο λόγος στα εδάφια αυτά είναι περί του Προδρόμου Ιωάννου, τον οποίο ο Κύριος χαρακτηρίζει ως τον «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα» (Ματθ. ια΄11). Ισχυρίζονται, λοιπόν, ότι στα εδάφια αυτά εμφανίζει ο Κύριος τον Ιωάννη ως μετενσάρκωση του Προφήτη Ηλία.

Όμως, ο Κύριος στα εδάφια αυτά ταυτίζει και δεν ταυτίζει τον Ιωάννη με τον Ηλία. Αφ’ ενός μεν, λέει ότι «Ἠλίας μέν ἔρχεται πρῶτον καί ἀποκαταστήσει πάντα» (Ματθ. ιζ’ 11), δείχνοντας τα έσχατα και τα γεγονότα προ της Β’ Παρουσίας Του. Διαχωρίζει έτσι τον Ηλία από τον Ιωάννη, ο οποίος είχε ήδη έλθει, χωρίς να έχει «ἀποκαταστήσει πάντα». Στη συνέχεια λέει ο Κύριος: «λέγω δέ ὑμῖν ὅτι Ἠλίας ἤδη ἦλθε καί οὐκ ἐπέγνωσαν αὐτόν». Πώς λοιπόν πρέπει να εννοηθούν οι λόγοι αυτοί του Κυρίου;

Είχε προφητευθεί από τον Προφήτη Μαλαχία ότι «Καί ἰδού ἐγώ ἀποστελῶ ὑμῖν Ἠλίαν τόν Θεσβίτην, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ, ὅς ἀποκαταστήσει καρδίαν πατρός πρός υἱόν καί καρδίαν ἀνθρώπου πρός τόν πλησίον αὐτοῦ, μή ἐλθών πατάξω τήν γῆν ἄρδην» (Μαλαχ. δ’ 4-5).

Και ο άγγελος του Κυρίου, προαναγγέλλοντας την γέννηση του Ιωάννου στον Ζαχαρία, του είπε ότι: «Καί αὐτός προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ» (Λουκ. α’ 17), δηλαδή θα έλθη με τα ίδια χαρίσματα και την δύναμη του Ηλία.

Επομένως, η «ημέρα Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» δεν είναι η ενσάρκωση του Λόγου, η επί γης Επιφάνεια του Χριστού, πρόδρομος της οποίας ήταν ο Ιωάννης αλλά η «ημέρα Κυρίου», η Β’ Παρουσία του Χριστού, προ της οποίας θα «έλθη» ο ιστορικός Ηλίας της Παλαιάς Διαθήκης (βλ. και Αποκ. ια’ 3-10).

Κατά τους ερμηνευτές της Καινής Διαθήκης και μάλιστα τον ιερό Χρυσόστομο, ο Κύριος ονομάζει Ηλία τον Ιωάννη λόγω της ομοιότητος του έργου του με το έργο του Ηλία. Αλλά και ο παρεξηγημένος Ωριγένης γράφει εν προκειμένω: «Ἠλίας οὖν ὁ Ἰωάννης οὐ διά τήν ψυχήν λέλεκται, ἀλλά διά τό πνεῦμα καί τήν δύναμιν, ἅτινα οὐδέν λυπεῖ τόν Ἐκκλησιαστικόν λόγον»¹³. Όπως λοιπόν ο Ιωάννης ήλθε ως Πρόδρομος της Α’ Παρουσίας του Χριστού, έτσι και ο Ηλίας θα έλθη ως πρόδρομος της Β’ Παρουσίας του Χριστού.

Άλλωστε, ο Προφήτης Ζαχαρίας δηλώνει και την πατρίδα του Ηλία, ονομάζοντάς τον «Θεσβίτην». Και βεβαίως, ο Πρόδρομος δεν ήταν «Θεσβίτης». Ακόμη, συμπληρώνει ο Ζαχαρίας, κάτι που υπογραμμίζει και ο Κύριος, ότι θα επαναφέρει τους Ιουδαίους στην ορθή πίστη, γεγονός που δεν συνέβη επί Ιωάννου.

Τέλος, πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο ακόμη σημεία: 1) ο Ηλίας, κατά την Αγία Γραφή, δεν πέθανε, για να μετενσαρκωθεί ως Πρόδρομος. Η μετενσάρκωση όμως ακολουθεί τον φυσικό θάνατο, και το κυριώτερο: 2) Ο ίδιος ο Πρόδρομος Ιωάννης, ερωτηθείς από τους Ιουδαίους αν είναι ο Ηλίας τον οποίον ανέμεναν, απάντησε: «οὐκ εἰμί» (Ιωάν. α’ 21).

Επομένως, τόσο από τα προηγούμενα εδάφια, αλλά ιδιαιτέρως από το τελευταίο αυτό το εδάφιο αποδεικνύονται ως ψευδείς οι ισχυρισμοί των «μετενσαρκωτών»¹⁴.

β) Χριστός και Αβραάμ - «Χριστός» προ του Χριστού¹⁵;

Ιωάν. η’ 58: «πρίν Αβραάμ γενέσθαι ἐγώ εἰμί».

Οι οπαδοί της μετενσαρκώσεως, παρερμηνεύοντας το εδάφιο, ισχυρίζονται ότι «βλέπουν» σ’ αυτό ότι ο Ιησούς είχε ζήσει μια άλλη ζωή, προ του Αβραάμ.

Βεβαίως, εδώ ο Κύριος θέλει να διδάξει ότι ο Ίδιος, δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά ότι ως Θεός υπάρχει αιωνίως, ακόμη και προ του Αβραάμ, του γενάρχη των Εβραίων.

γ) Ο εκ γενετής τυφλός:

Ιωάν. θ’ 1-7: «Ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἵνα τυφλός γεννηθῇ;». Αλλά και το εδάφιο αυτό τίποτε δεν λέει περί μετενσαρκώσεως. Οι Ιουδαίοι εξέφρασαν στον Κύριο την απορία τους γι’ αυτό που έβλεπαν. Δεν ερωτούσαν αν στον τυφλό συνέβαινε «ο νόμος του Κάρμα», αφού ούτε στην Παλαιά Διαθήκη μπορεί να στηριχθεί η δοξασία αυτή, ούτε οι Εβραίοι πίστευαν στη μετενσάρκωση.

Εξ άλλου ο ίδιος ο Κύριος, στην απάντησή του, ουσιαστικά ακυρώνει τον ισχυρισμό των οπαδών της μετενσαρκώσεως. «Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Ο τυφλός, δηλαδή, δεν «πλήρωνε» κάποιο κακό Κάρμα προηγούμενης ζωής του. Σκοπός της περιπέτειάς του ήταν να αποκαλυφθεί στους ανθρώπους η δύναμη και η αγάπη του Θεού, και όχι να τιμωρηθεί ως τυφλός. Ο Κύριος τονίζει το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την ασθένεια του τυφλού και όχι την αιτία, που δεν υπήρχε¹⁶.

δ) Ο Παύλος

Γαλ. στ’ 8-9: «ὅ γάρ ἐάν σπείρῃ ἄνθρωπος τοῦτο καί θερίσει».

Του εδαφίου αυτού γίνεται συχνότατη και δυναμική χρήση. Οι υπέρμαχοι της μετενσάρκωσης ισχυρίζονται ότι οι λόγοι αυτοί του Παύλου αποτελούν «επιτομή του Νόμου του Κάρμα»¹⁷.

Όμως, από την μελέτη του όλου εδαφίου, εξάγεται ότι ο Παύλος εδώ διδάσκει ότι όποιος ενεργεί κατά τις επιθυμίες της σαρκός, ο ίδιος θα θερίσει αιώνια κόλαση. Τίποτε περισσότερο.

ε) Πατέρες και Εκκλησιαστικοί συγγραφείς

Οι υπέρμαχοι της μετενσάρκωσης, ανατρέποντας και κατακρεουργώντας κυριολεκτικά τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, εμφανίζουν περισσότερους από δεκατέσσερις Πατέρες της Εκκλησίας (από τους επιφανέστερους) να ενστερνίζονται και να διδάσκουν την μετενσάρκωση¹⁸. Ιδιαιτέρως επιμένουν υποστηρίζοντας ότι ο Ωριγένης (185-254 μ.Χ.) και ο ι. Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.), υπήρξαν υπέρμαχοι της δοξασίας αυτής. Όμως, από την μελέτη των πατερικών κειμένων προκύπτει ότι, όχι μόνον κανείς απ’ αυτούς δεν αποδέχεται την αντιγραφική και αντιχριστιανική αυτή κακοδοξία, αλλά και καταδικάζουν κάθε σκέψη γι’ αυτή.

Στα πλαίσια της σύντομης αυτής εργασίας μας είναι αδύνατο να επεκταθούμε στο κεφάλαιο αυτό. Επειδή όμως, ειδικά για τον Ωριγένη, ισχυρίζονται ότι η Ε’ Οικουμενική Σύνοδος (553 μ.Χ.), με την επέμβαση του Ιουστινιανού, τον κατεδίκασε γι’ αυτή την ιδέα του, ανατρέποντας έτσι την μέχρι τότε αποδοχή της δοξασίας αυτής από την Εκκλησία, θα αναφερθούμε πολύ σύντομα στο θέμα αυτό.

Πρωτίστως, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η καταδίκη του Ωριγένη είχε γίνει δέκα έτη προ της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου, από την ενδημούσα Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (543 μ.Χ.). Στην Ε’ Οικουμενική Σύνοδο καταδικάστηκαν τα έργα του Ωριγένη (Ωριγενισμός) και οι κακοδοξίες του περί προΰπαρξης των ψυχών, αποκατάστασης των πάντων και μερικές χριστολογικές αποκλήσεις του. Πουθενά στα Πρακτικά της Συνόδου δεν υπάρχει και η ελάχιστη αναφορά στη μετενσάρκωση.

Εξ άλλου, ο ίδιος ο Ωριγένης σε πολλά σημεία των συγγραμμάτων του, απορρίπτει και καταδικάζει την κακοδοξία αυτή, αποκαλώντας την «μετενσωμάτωσιν». Θα περιοριστώ σε δύο μόνον φράσεις του: «…Ἐν τούτοις Ἠλίας οὐχ ἡ ψυχή (Ἠλίου) δοκεῖ μοι λέγεσθαι, ἵνα μή ἐμπίπτω εἰς τό ἀλλοτριον τῆς ἐκκλησίας του Θεοῦ περί μετενσωματώσεως δόγμα, οὔτε παραδιδόμενον ὑπό τῶν ἀποστόλων οὔτε ἐμφαινόμενον ὑπό τῶν γραφῶν»¹⁹.

Και στο «Κατά Κέλσου» γράφει: «Τούς πεποιθότας τήν περί μετενσωματώσεως ἄνοιαν ἀπό ἰατρῶν, τῶν καταβιβαζόντων τήν λογικήν φύσιν ὁτέ μεν ἐπί τήν ἄλογον πᾶσαν ὁτέ δε καί ἐπί τήν ἀφάνταστον θεραπεύωμεν»²⁰.

1. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μν. έργ., Μετενσάρκωση ή Ανάσταση, σ. 127.

2. Ένθ. ανωτ. σ. 607. Βλ. και Papus, ένθ. ανωτ. σ. 125.

3. Papus, αυτόθι, σσ. 100, 125.

4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Το κλειδί της Θεοσοφίας, σ. 143. Βλ. και της ιδίας, Εις την χώραν των γαλάζιων βουνών, μν. έργ. σ. 40.

5. Αν. Μπεζάντ, Μετενσάρκωση, σσ. 46, 47.

6. Νικ. Μαργιορή, μν. έργ., σσ. 388-389.

7. Irv. Cooper, μν. έργ. σ. 86.

8. Βλ. περισσότερα, π. Βασ. Γεωργοπούλου, Μετενσάρκωση (Μια ακόμα διδαχή του όφεως), περιοδ. Εφημέριος, Μάιος 2005, σ. 4.

9. Papus, ένθ. ανωτ., σ. 101.

10. Αυτόθι, σ. 102. Ο Papus υποστηρίζει ότι «Ο Χριστός [πρόκειται περί της ‟χριστικής” κατάστασης και όχι περί του ιστορικού Ιησού Χριστού] έχει ένα ‟οίκο” όπου υπάρχουν εκατομμύρια πνεύματα. Κάθε φορά που κάποιο πνεύμα από αυτά επανενσαρκώνεται, υπακούει επάνω στη γη στον ακόλουθο νόμο: 1ο Είναι ο πρωτότοκος της οικογένειάς του. 2ο Ο πατέρας του ονομάζεται πάντοτε Ιωσήφ και η μητέρα του ονομάζεται πάντοτε Μαρία ή έχουν το όνομα που αντιστοιχεί αριθμολογικά σε άλλη γλώσσα με αυτά τα δύο ονόματα», αυτόθι.

11. Επιστρέφοντας, ένθ. ανωτ. σ. 117-118.

12. Βλ. π. Βασ. Γεωργοπούλου, μν. έργ., καθώς και τις σχετικές παραπομπές, σ. 5.

13. Ωριγένη, Εις το κατά Ματθ. τ. ιγ’ 2. ΒΕΠΕΣ τ. 13, σσ. 167, 26-30.

14. Αλλά και το εδάφιο Λουκ. θ’ 7-8, δεν έχει καμμία σχέση με την μετενσάρκωση, κάνει μάλιστα λόγο για «ανάσταση» του Ιωάννη, ή κάποιου από τους προφήτες και επομένως ανατρέπει την δοξασία αυτή.

15. Σχετικό είναι και το Ματθ. ιστ’ 13-14, το οποίο οι οπαδοί της μετενσάρκωσης επίσης διαστρεβλώνουν: «Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου».

Ισχυρίζονται τελείως αβάσιμα ότι σ’ αυτή την ερώτηση ο Χριστός ήθελε να μάθει ποιος νόμιζαν οι Ιουδαίοι ότι ήταν σε προηγούμενη μετενσάρκωσή του. Τον θέλουν μάλιστα ως έναν άνθρωπο που έφθασε στην τελείωση και ήλθε πλέον σε εκούσια μετενσάρκωση. Ο Κύριος, με τον τρόπο αυτό, ήθελε να καταργήσει την πλανημένη γι’  Αυτόν γνώμη των Ιουδαίων (ως του εγκοσμίου Μεσσία) και να διδάξει τους μαθητές Του ποιος πραγματικά ήταν.

16. Βλ. περισσότερα στο π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ. σ. 85.

17. Βλ. περιοδ. «Παραψυχολογία», Ιούν. 1980, σ. 93.

18. Βλ. Γαβρ. Σιμονέτου, μνημ. έργ. σ. 9 εξ.

19. Ωριγένη, Εις το κατά Ματθ. τομ. ιγ’ 1,  ΒΕΠΕΣ τ. 13, σσ. 162, 20-28.

20. Του ιδίου, Κατά Κέλσου Γ’ LXXV, ΒΕΠΕΣ, τομ. 9, σ. 228, 36-38. Και σε άλλο σημείο γράφει: «Ὅρα δέ καί τήν διαφοράν τοῦ αἰτίου τῆς τῶν ἐμψύχων ἀποχῆς τῶν ἀπό τοῦ Πυθαγόρου καί τῶν ἐν ἡμῖν ἀσκητῶν. ἐκεῖνοι μέν γάρ διά τόν περί ψυχῆς μετενσωματωτουμένης μῦθον ἐμψύχων ἀπέχονται· …ἡμεῖς δέ κἄν τό τοιοῦτον πράττωμεν, ποιοῦμεν αὐτό, ἐπεί ὑπωπιάζομεν τό ‟σῶμα” καί δουλαγωγοῦμεν», του ιδίου, αυτόθι Ε’ XLIX, ΒΕΠΕΣ, τομ. 10, σ. 47, 13-20. Βλ. του ιδίου, Περί Αρχών, κεφ. VIII, 4, τόμ. 11. στ. 180.

Μέχρι τώρα είδαμε τι υποστηρίζουν οι «μετενσαρκωτές» περί μετενσάρκωσης και κάρμα. Είδαμε ακόμη τους αυθαίρετους ισχυρισμούς τους στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την κακοδοξία τους, ακόμη και σε εδάφια της Αγίας Γραφής, διαστρεβλώνοντας, όχι μόνο το πνεύμα της, αλλά και την κατά γράμμα σημασία των κειμένων.
 

Ολοκληρώνομε την σειρά των άρθρων μας διατυπώνοντας συμπερασματικά την Ορθόδοξη θεώρηση.

ΜΕΡΟΣ Γ'

8. Ορθόδοξη θεώρηση

Από Ορθοδόξου θεωρήσεως, πολλά ερωτήματα θα μπορούσαν να τεθούν σε σχέση με τη δοξασία αυτή. Μερικά τέτοια βασικά ερωτήματα διατυπώνει ο μακαριστός π. Αντ. Αλεβιζόπουλος: «Πώς είναι δυνατόν η ψυχή, που αποτελεί ‟προβολή” του Απολύτου, να χάσει τη συνειδητότητα της θεϊκής της κατάστασης και να αρχίσει την περιπλάνηση στον υλικό κόσμο, για να αποκτήσει κάτι που προφανώς δεν είχε, την εμπειρία της ύλης; Πώς είναι δυνατόν να ‟παγιδευθεί” μέσα στην ύλη το τέλειο Πνεύμα; Πώς και γιατί έπρεπε να ενσαρκωθεί πρώρα σε ‟κατώτερους φορείς”, όπως είναι η αμοιβάδα, προκειμένου να αρχίσει στη συνέχεια την ‟εξελικτική πορεία” προς τα πάνω;»1.

Κι ακόμη, τίθενται πολλά άλλα ερωτήματα, όπως: Το «κάρμα» ποιας προσωπικότητας και για ποιες καλές ή κακές πράξεις της σε προηγούμενη ζωή «πληρώνει» η νέα ενσάρκωση, αφού τίποτε δεν θυμάται απ’ αυτά; Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα του σκληρού «φυσικού» νόμου του «κάρμα», νόμου απρόσωπου και «άλογου», όπως διατείνονται οι «μετενσαρκωτές», που κρίνει λογικές πράξεις ενός λογικού όντος, όπως είναι ο άνθρωπος; Κι ακόμη, τι αξία έχει να τιμωρείται κάποιος άνθρωπος για πράξεις που διαπράχθηκαν από κάποιο ον του είδους του -ή ενδεχομένως και άλλου ζωικού είδους- πριν από 500 ή και περισσότερα χρόνια; Πώς πρέπει να αιτιολογηθούν ηθικά οι πράξεις των ανθρώπων, αν δηλαδή είναι καλές ή κακές, και από ποιον, αφού οι «μετενσαρκούμενοι» υποχρεώνονται στην διάπραξή τους από τον αμίληκτο «Νόμο του Κάρμα»; Όχι μόνο, αλλά πράξεις ανήθικες που διαπράττονται από τους ανθρώπους «μπορεί να θεωρηθούν ως ιδιότητες του Θεού»2. Και προς τι, αλήθεια, όλη αυτή η «ταλαιπωρία», αφού, κατά την δοξασία αυτή, μετά την λήξη του ατέλειωτου κύκλου των γεννήσεων και των θανάτων, την σαμσάρα, ο άνθρωπος θα παύσει πλέον να υπάρχει ως πρόσωπο, ως ιδιαίτερη οντότητα; Είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι υπάρχει ταυτότητα προσώπων μεταξύ δύο μετενσαρκώσεων, όταν η νέα, υποτίθεται, ενσάρκωση της «ψυχής» ζει μέσα σε ένα διαφορετικό σώμα, μέσα σε μια διαφορετική ψυχοσωματική ανθρώπινη υπόσταση;

Ο όλος άνθρωπος, ως ελεύθερο πρόσωπο, είναι ανεπανάληπτος και είναι αυτός που είναι συνολικά, ως διφυής ψυχοσωματική οντότητα. Ό,τι πράττει, το πράττει όχι μόνο με την «ψυχή» του, αλλά και με το σώμα του. Δεν μπορεί λοιπόν το ίδιο πρόσωπο να ζει μέσα σε δύο ή περισσότερα σώματα-νέες ζωές. Εκείνο που υποτίθεται ότι «ξαναζεί» είναι μόνο το δήθεν πνευματικό στοιχείο ενός όντος, χωρίς το σώμα με το οποίο έζησε σε μία δήθεν προηγούμενη ζωή του και με το οποίο συσσώρευσε δήθεν το «κάρμα» του. Αυτό όμως δεν είναι ολόκληρος ο προηγούμενος άνθρωπος, που εδημιούργησε το «κάρμα». Επομένως, άλλος «πληρώνει» για άλλον.

Η «Νέα Εποχή» απαντά ότι όλα αυτά τα επιβάλλει ο άτεγκτος «νόμος του κάρμα». Πρόκειται για έναν αυθαίρετο ισχυρισμό, που επιδιώκει να δώσει μια αληθοφανή και «λογική» τάχα απάντηση στο πρόβλημα του «Κακού», δημιουργεί όμως σειρά ανυπέρβλητων θεολογικών και φιλοσοφικών προβλημάτων.

Είναι πράγματι παράλογο να δεχθούμε, ότι ένας «φυσικός» απρόσωπος νόμος καθορίζει την ζωή, τις αποφάσεις, την «τύχη» και την αιώνια ύπαρξη λογικών όντων, όπως είναι ο άνθρωπος, ο οποίος, σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί να υπερζήσει και να υπερισχύσει αυτού του σκληρού «νόμου» αλλά «μοιραία» υπόκειται στην προσωπική του εκμηδένιση. Επί πλέον, η δοξασία αυτή στερεί από τον άνθρωπο την δυνατότητα να αξιοποιήσει ελεύθερα τον χρόνο της ζωής του για την δική του τελείωση, εφ’ όσον ζει για να «πληρώσει» πράξεις και συμπεριφορές κάποιων άλλων οντοτήτων, άγνωστων σ’ αυτόν, που του επιβάλλουν όμως αυθαίρετα τις δικές τους «αμαρτίες».

Με την θεωρία αυτή αφαιρείται κάθε ηθική ευθύνη από τον άνθρωπο για τις πράξεις του. Ένας «κακός» άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κακός, καθόσον ό,τι πράττει ή υφίσταται στην ζωή του δεν είναι αποτέλεσμα των δικών του ελεύθερων ηθικών επιλογών, αλλά ένα «χρέος» κάποιας άλλης προηγούμενης οντότητας, η οποία φιλοξένησε την ίδια ψυχή σε μια προηγούμενη, δήθεν, ζωή, και το οποίο «εξοφλεί» τώρα η ίδια εκείνη ψυχή μέσα σε ένα άλλο σώμα.

Ο Δημιουργός Θεός, ο Οποίος, κατά την χριστιανική διδασκαλία, «εποίησε τον άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν αυτού» (Γεν. α’ 26), υποκαθίσταται, στην πανθεϊστική δοξασία της μετενσάρκωσης, από ένα σκληρό, απρόσωπο «φυσικό» νόμο, «αντιστρατευόμενον» την αγάπη, την φιλανθρωπία και την παντοδύναμη ιδιότητα και εξουσία του Θεού. Και ο άνθρωπος, ο «κατ’ εικόνα» Θεού δημιουργημένος, και προς το «καθ’ ομοίωσιν», διά της κάθαρσης, του φωτισμού και της θέωσης πορευόμενος, (όπως η χριστιανική Πίστη διδάσκει), για την «Νέα Εποχή» παύει να είναι «πρόσωπο», αποτελεί απλώς μια απρόσωπη «εκδήλωση» του επίσης απρόσωπου «Όλου», της οποίας το τέλος είναι η εκμηδένιση!! Η  δοξασίας αυτή είναι μια πορεία χωρίς φως και ελπίδα. Εγκλωβίζει τον άνθρωπο σ’ ένα «φαύλο κύκλο», σε μια απέραντη, αφόρητη και τρομακτική μοναξιά και τον οδηγεί να αναζητά απεγνωσμένα την «λύτρωση» μέσα από ένα νέο «πίθον Δαναΐδων».

Επομένως, η δοξασία αυτή είναι ασυμβίβαστη με την Χριστιανική Πίστη, είναι μια αντιχριστιανική δοξασία. «Δεν μπορεί κανείς να πιστεύει στην μετενσάρκωση χωρίς να αρνηθεί την ελπίδα της αναστάσεως. Δεν μπορεί να πει “προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος”, και ταυτόχρονα να ομολογήσει πίστη στο κάρμα και στη μετενσάρκωση»3. Πρόκειται για ασυμβίβαστες και αντίθετες μεταξύ τους διδασκαλίες. Το να υποστηρίζει λοιπόν κάποιος το αντίθετο δηλώνει άγνοια, ή σύγχυση και πλάνη, αν μη και σκοπιμότητα, με στόχο την παραπλάνηση Ορθοδόξων πιστών.

9. Συμπεράσματα

Η δοξασία της μετενσάρκωσης είναι αναμφισβήτητα μια καθαρά αντιχριστιανική δοξασία, που υπερβαίνει ακόμη και τους νόμους της λογικής. Είναι, όπως είπαμε, η αναπόφευκτη συνέπεια σήμερα της περί απρόσωπου «θεού» ολιστικής διδασκαλίας της «Νέας Εποχής». Ο άνθρωπος ως κατ’ ουσίαν «θεός» -μη υπάρχοντος προσωπικού Θεού- είναι αθάνατος ως μέρος του «θείου όλου» και επομένως «ανακυκλώνεται» συνεχώς υπό διάφορες μορφές μέσα στο σύμπαν, σειρόμενος από τον άτεκτο «Νόμο του Κάρμα». Αλλά και ως «αθανασία της ψυχής» προβαλλόμενη αυτή δοξασία της «Νέας Εποχής» δεν έχει καμμία σχέση με την Ορθόδοξη διδασκαλία. Κατά την Αγία Γραφή η «ψυχή», το πνευματικό στοιχείο του ανθρώπου, δεν είναι φύσει αθάνατο, όπως ο αιώνιος Θεός. Είναι δημιούργημα του Θεού και η αθανασία δωρίζεται στον άνθρωπο κατά χάριν. Η διδασκαλία αυτή της Αγίας Γραφής, διαφοροποιείται ακόμη και από την αρχαιοελληνική αντίληψη περί αθανασίας της ψυχής, όπως π.χ. στον Πλάτωνα. Ο άνθρωπος, ως ψυχοσωματική οντότητα ζει μια και μόνη φορά επί της γης, αξιοποιώντας σωστά το χρόνο της ζωής του, για να γίνει κατά χάριν αθάνατος.

Στη λαχτάρα του ανθρώπου να γνωρίσει τον αιώνιο προορισμό του ο πανθεϊστικός Ινδουισμός και η χωρίς Θεό «Νέα Εποχή» του αντιπροτείνουν μια ανθρώπινη τεχνική, για να φθάσει μόνος του (με τις δικές του μόνο δυνάμεις) στη «λύτρωση». Δεν του υπόσχονται όμως την αιώνια ζωή, αλλά την τέλεια ανυπαρξία, την εκμηδένιση. Θα είναι μακάριος διότι θα πάψει να υπάρχει.

Η γέννηση για τους οπαδούς της μετενσάρκωσης είναι «κακά νέα», είναι απευκτέα, είναι τιμωρία. Αντιθέτως, η Αγία Γραφή κηρύσσει ότι ο Θεός φέρνοντας τον άνθρωπο στη ζωή τον έθεσε μέσα στον «παράδεισο» ως τόπο «τρυφής» και όχι σε «κολαστήριο» και τόπο τιμωρίας. «Η αγία Γραφή υπογραμμίζει πως τιμωρία για τον άνθρωπο δεν είναι η ζωή μέσα στο σώμα, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ο Θεός προειδοποίησε τον άνθρωπο ότι η βιολογική του ζωή θα τερματισθεί όταν αμαρτήσει και όχι όταν μείνει πιστός. Αν η ζωή ήταν αποτέλεσμα του ‟κάρμα” και αρνητικής στάσης του ανθρώπου στην κατάσταση του πνευματικού όντος, τότε έπρεπε οι αμαρτωλοί να ζουν και οι δίκαιοι να πεθαίνουν. Γιατί αυτή η ζωή θα ελογίζετο κατάρα και όχι η απαλλαγή από τη ζωή»4. Όπως, πολύ εύστοχα τονίζει ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος: «Αν πάρουμε σαν βάση, πως η σύνδεση της ψυχής με το σώμα αξιολογείται αρνητικά, πρέπει να απορρίψουμε ολόκληρο το έργο του Χριστού»5.

Είναι πασιφανές ότι όλη αυτή η θεωρία είναι επανάληψη του «ευαγγελίου του όφεως», όπου σύμφωνα με τις υποδείξεις του Διαβόλου, οι πρωτόπλαστοι θα ήσαν «ως θεοί» (Γεν. β’ 5), μακράν του Θεού και χωρίς τον Θεό. Πρόκειται δηλαδή για σκληρή αθεΐα, γιατί κηρύττει την αυτοσωτηρία.

Αναπόφευκτη συνέπεια όλης αυτής της αντιχριστιανικής δοξασίας είναι η απόρριψη και κατάργηση της σωτήριας μετάνοιας. Ο ληστής επί του σταυρού, με το «Μνήσθητί μου» και ο τελώνης με το «ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», εκέρδισαν ως δώρο, σε μια και μόνη στιγμή μετανοίας, την αιώνια μακαριότητα. Ο «μετενσαρκούμενος» είναι καταδικασμένος σε μια ατέλειωτη σειρά «ζωών» μόνος του -χωρίς Θεό ώστε να έχει τη δυνατότητα να τον συγχωρήσει- να αναζητεί μια απέλπιδη λύση στο πρόβλημα της υπάρξεώς του, με μόνη τη δική του προσπάθεια, με μια σειρά ανώφελων τεχνικών.

Σε αντίθεση με την δοξασία αυτή ο Χριστιανισμός πιστεύει στην ανάσταση του ανθρώπου, πρόδρομος της οποίας είναι η Ανάσταση του Χριστού. Αυτήν ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Για τον Χριστιανό, τον θάνατο ακολουθεί η δικαία Κρίση του Χριστού και η αιώνια ζωή στη Βασιλεία του Θεού και όχι η εκμηδένιση. Γι’ αυτό «ο Χριστιανός δεν επιδιώκει την ‟απελευθέρωση” από τη ζωή μέσα στο σώμα, αλλά την ελευθερία από την αμαρτία και από το θάνατο. Αυτή η ελευθερία, που ταυτίζεται με τη σωτηρία μας, δεν αποκτάται με ανθρώπινες προσπάθειες, αλλά είναι δώρο του Θεού»6.

Η ψυχή και το σώμα κάθε ανθρώπου μαζί αποτελούν ένα πρόσωπο και είναι ανεπανάληπτα, δεν δανείζονται. Και τα δύο είναι κτιστά, όμως η ψυχή έχει μεν αρχή, αλλά δεν έχει τέλος. Ως πνευματικό στοιχείο, το οποίο «ενεφύσησεν» εντός του ο Δημιουργός, ζει αιώνια.

Γι’ αυτό, μετενσάρκωση και ανάσταση είναι άκρως αντίθετα δόγματα και, κατά συνέπεια, είναι αδύνατο για τον Χριστιανό να αποδέχεται και την δοξασία της μετενσάρκωσης. «Με την πίστη στην μία ανάσταση των νεκρών, όπως την διδάσκει η Εκκλησία, διασώζεται η μοναδικότητα, η ελευθερία και η υπευθυνότητα του ανθρωπίνου προσώπου»7. Με την μετενσάρκωση χάνεται η μοναδικότητα, η ελευθερία και η ηθική αξία του πνευματικού αγώνα και των πράξεων του Χριστιανού.

Εξ άλλου, ο Απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή του μας διαβεβαιώνει ότι «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε ταύτα κρίσις» (η’ 27). Και ασφαλώς, εφ’ όσον «άπαξ» αποθνήσκει ο άνθρωπος «άπαξ» και γεννιέται. Η κακοδιδασκαλία της μετενσάρκωσης, πλην της καταδίκης της από την ίδια την ομολογία του «Συμβόλου της Πίστεως» και τις αναρίθμητες Πατερικές απορρίψεις της, έχει καταδικαστεί και από την Σύνοδο του 1357 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, η οποία παράλληλα με την περί θείων ενεργειών θεολογία της κατεδίκασε και την δοξασία της μετενσάρκωσης8.

Ο Χριστός σαρκώθηκε για να μεταμορφώσει τον άνθρωπο σε «καινή κτίση». Προσλαμβάνοντας την ανθρώπινη φύση, την εδόξασε και την «ανέλαβε» στους ουρανούς και υπεσχέθη στους μαθητές Του, ότι «πορεύομαι για να ετοιμάσω για σας τόπο… ώστε όπου είμαι εγώ να είστε κι εσείς» (Ιωάν. ιδ’ 3-4), για να ζουν αιωνίως μαζί Του.

Ολόκληρη η Αγία Γραφή καταγράφει την ιστορία της απολυτρώσεως του ανθρώπου από την κατάρα του θανάτου. Ο ίδιος ο Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι «εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιωάν. ι’ 10).

Ο Απ. Παύλος εύχεται στους Θεσσαλονικείς «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης αγιάσαι υμάς ολοτελείς και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού τηρηθείη» (Α’ Θεσσ. Ε’ 23).

Κάθε ισχυρισμός, λοιπόν, ότι το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το μηδέν του Νιρβάνα ή η συγχώνευση με το απρόσωπο «Ένα» της «Νέας Εποχής», αποδεικνύεται ως αντιχριστιανική και σατανική παγίδα.

Κλείνομε με τους λόγους του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος, συνδυάζοντας την χριστιανική πίστη με τη σοφή λογική, ανατρέπει την δοξασία της μετενσάρκωσης και κηρύττει την ανάσταση: «Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται· ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών, ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του Θεού ότι ήγειρε τον Χριστόν, ον ουκ ήγειρεν, είπερ άρα νεκροί ουκ εγείρονται. Ει γαρ νεκροί ουκ εγείρονται, ουδέ Χριστός εγήγερται· ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών· έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών. Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απώλοντο ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν Χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν. Νυνί δεν Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο» (Α’ Κορ. ιε’ 12-20).

Σημ. Συνιστούμε για περαιτέρω πληροφόρηση τα βιβλία:  

- π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ή ανάσταση; (Ορθόδοξη θεώρηση του κακού), εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1992.

- Ευαγγέλου Καρακοβούνη, Μετενσάρκωση, η μεγάλη πλάνη, Ασυμβίβαστη με το Χριστιανισμό, έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1996.

1. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ. σσ. 121-122.

2. Mark Albrecht, μνημ. έργ. σ. 10.

3. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ., σ. 128.

4. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, αυτόθι, σ. 114.

5. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ., σ. 62.

6. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, μνημ. έργ., σ. 67.

7. Αρχιμ. Αυγ. Μύρου, Όχι μετενσάρκωση, αλλά ανάσταση, περιοδ. «Λειμωνάριον», τ. 20, σ. 3.

8. Αρχιμ. Ιεροθ. Βλάχου, Το ανεπανάληπτο της ανθρώπινης ζωής, εφημ. Εκκλησιαστική Αλήθεια, 1.10.1990, σ.6.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου (Μέρος Α' , Μέρος Β' , Μέρος Γ' , Μέρος Δ' )

Πρόσφατα σε αρκετές επαρχιακές πόλεις οι κάτοικοι βρήκαν στην εξώθυρά τους αντίτυπο της Καινής Διαθήκης καλαίσθητης έκδοσης και συνοδό φυλλάδιο. Οι προσφέροντες έκριναν σκόπιμο να μην αποκαλύψουν την θρησκευτική ταυτότητα, που κρύβεται πίσω από τον τίτλο «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση», βεβαιώνοντας ότι δεν έχουν σχέση με αιρέσεις, μάρτυρες του Ιεχωβά, μορμόνους κλπ. 

Η ενέργεια αυτή σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από μέλη της Εκκλησίας. Κάποιοι μάλιστα έσπευσαν να καταστρέψουν τη βίβλο της ζωής έχοντας την εντύπωση, καθώς δεν την ανέγνωσαν ποτέ, ότι είναι αλλοιωμένο κατά το περιεχόμενο. Άλλοι αναπόλησαν την εποχή, κατά την οποία απειλούσαν τους «μάρτυρες του Ιεχωβά» που κτυπούσαν τη θύρα τους με κλήση του οργάνου της τάξεως. Ευτυχώς σε κάποιες μητροπόλεις ενημερωτική εγκύκλιος προέτρεψε τους πιστούς να κρατήσουν το βιβλίο, καθώς το περιεχόμενό του δεν έχει υποστεί αλλοιώσεις.

Ας εξετάσουμε κατ’ αρχήν ποιοι αιρετικοί, και όχι ορθόδοξοι, προέβησαν στην ενέργεια αυτή. Είναι μέλη της ευαγγελικής λεγόμενης εκκλησίας, μιας από τις αρχικές αιρέσεις των διαμαρτυρομένων, η οποία ακολουθεί τις διδαχές του Λουθήρου. Γιατί δεν θέλουν να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους είναι σοβαρό ερώτημα. Οι ευαγγελικοί-λουθηρανοί έχουν πολλά μέλη κατά τόπους, κυρίως στη Γερμανία, στις Σκανδιναβικές χώρες και στις ΗΠΑ. Η δράση τους αναμφισβήτητα είναι αξιέπαινη, καθώς απαιτεί θυσία χρόνου και χρήματος. Μάλιστα ακούστηκε ότι κάποιοι από τους διανομείς προέρχονταν από τις ΗΠΑ! Γιατί όμως επέλεξαν ως χώρα δράσεως την Ελλάδα; Μήπως μελέτησαν την ιστορία των πρώτων χρόνων μετά την παλιγγενεσία και είδαν ότι τότε οι μισιονάριοι, που είχαν κατακλύσει τη χώρα μας, υπό την προστασία των αφεντικών μας, δεν είχαν επιτύχει σπουδαία πράγματα; Μήπως θεώρησαν ότι η απόγνωση, στην οποία έχει περιέλθει μερίδα του λαού μας, καθιστά το έδαφος πρόσφορο για προσηλυτισμό; Αλλά, αν, όπως διατείνονται, οι χριστιανοί είμαστε όλοι εκλεκτοί του Θεού, ανεξάρτητα από το δόγμα, το οποίο πρεσβεύουμε (προτεσταντική θεωρία των κλάδων), δεν υπάρχει στον πλανήτη άλλο έδαφος για σπορά του ευαγγελικού λόγου και επελέγη η χώρα μας για δράση;

Οι ευαγγελικοί, οι διαμαρτυρόμενοι εν γένει, καυχώνται για τη συχνή μελέτη της Αγίας Γραφής. Βέβαια εμείς, οι ορθόδοξοι, πρέπει να ντρεπόμαστε για την απαξίωση του ιερού της Εκκλησίας κειμένου, καθώς οι περισσότεροι δεν το διαβάσαμε ούτε από περιέργεια. Ισχύει όμως για τους αιρετικούς, τους οποίους η πρόσφατη «μεγάλη ορθόδοξη Σύνοδος», τρόπον τινά έκανε αποδεκτούς με τον αυτοπροσδιορισμό τους, το ερώτημα του Αποστόλου Φιλίππου προς τον επί των οικονομικών της βασίλισσας της Αιθιοπίας: «Άραγε γινώσκεις ά αναγινώσκεις;». Διότι δεν αρκεί να μελετούμε το κείμενο της Καινής Διαθήκης, αλλά και να το κατανοούμε, ώστε να εφαρμόζουμε στη συνέχεια τις εντολές του Θεού. Δυστυχώς οι διαμαρτυρόμενοι, έχοντας απορρίψει της Ιερή Παράδοση της Εκκλησίας, στην προσπάθειά τους να αποκαθάρουναυτήν από τις αθλιότητες του Βατικανού, ερμηνεύουν κατά το δοκούν την Καινή Διαθήκη, έχοντας μετατραπεί ο καθένας πιστός σε έναν πάπα σε σμικρογραφία. Η πλέον ολέθρια πλάνη επί του πρακτέου συνίσταται στην αντίληψη ότι ο Θεός παρέχει πλούσια την ευλογία του σε όσους ομολογούν πίστη στον Κύριό μας Ιησού Χριστό! Η ευμάρεια του δυτικού κόσμου λοιπόν δεν οφείλεται στην απληστία των «χριστιανών», στην καταλήστευση του πλούτου των φτωχών χωρών του πλανήτη και τους πολέμους για τα συμφέροντά τους, αλλά είναι δώρο του Θεού! Η άνοδος και η επικράτηση του καπιταλισμού, αυτού του άγριου και αντιανθρώπινουπολιτικοκοινωνικoύ συστήματος, οφείλεται στις τραγικά εσφαλμένες αντιλήψεις περί κοινωνίας του προτεσταντικού κόσμου.

Πότε οι ευαγγελικοί, που αυτοπροβάλλονται ως ευαγγελιστές, επέκριναν την άθλια εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, μέσω της οποίας αιματοκυλίεται η ανθρωπότητα καιδυστυχούν λαοί. Απεναντίας ως συμπαγής θρησκευτική ομάδα στηρίζουν σταθερά ένα από τα δύο κόμματα εξουσίας, τους ρεπουμπλικανούς, οι οποίοι δεσμεύονται να προωθήσουν τις θέσεις του προτεσταντικού ηθικισμού, στον οποίο γίνεται λόγος μόνο για τα σχετικά με τη γενετήσια σφαίρα. Όχι πως δεν είναι σοβαρά τα ζητήματα αυτά, αλλά παραβλέπουν τον λόγο του Χριστού «έλεον θέλω και ου θυσίαν». Η προτεσταντική ηθική είναι ανελέητη έναντι σεξουαλικής φύσεως αμαρτημάτων, δίδει όμως πλήρη άφεση της αμαρτίας της απληστίας. Τον αντίπαλο πολιτικό χώρο, των δημοκρατικών, στηρίζουν οι ελευθεριάζοντες περί τα ήθη, οι οποίοι αυτοπροβάλλονται ως «φιλελεύθεροι», συγκρίνοντες τους εαυτούς τους με τους σκληρούς και κοινωνικά ανάλγητους οπαδούς των ρεπουμπλικανών. Μάλιστα οι ευαγγελικοί στις ΗΠΑ κατάντησαν να συμπήξουν και ένωση υποστηρικτών του σιωνισμού, τον οποίο θεωρούν ως εφαρμόζοντα σχέδιο του Θεού! Το ότι ο ελληνικός λαός υποφέρει από την ανέχεια εξ αιτίας της απληστίας των πλουτοκρατών τραπεζιτών και των συνεργών τους, «χριστιανών» της Δύσης, ουδόλως υποπτεύονται. Ασφαλώς θεωρούν ότι υφιστάμεθα τιμωρία από τον Θεό λόγω ίσως της σφαλερής πίστης μας!

Στην Ευρώπη οι ευαγγελικοί  εμφανίζονται με «προοδευτικό» πολιτικό έναντι των «συντηρητικών» ρωμαιοκαθολικών πρόσωπο. Ο προοδευτισμός δεν περιορίζεται στη στήριξη πολιτικών σχηματισμών της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και σε πλείστες όσες αναθεωρήσεις της ευαγγελικής ηθικής στα πλαίσια της εναρμόνισης του Ευαγγελίου με τις κοινωνικές συνθήκες, που έχουν επικρατήσει στην παρακμασμένη και θνήσκουσα γηραιά ήπειρο. Έτσι σε κάποιες χώρες έχουν αναγνωρίσει την ομοφυλοφιλία και χειροτονούν ακόμη και ομοφυλόφιλους ή ομοφυλόφιλες κληρικούς (Σουηδία, Νορβηγία). Σε άλλες επιχαίρουν για την τιμωρία των «γουρουνιών του Νότου», που παραμένουν δέσμιοι των «δεισιδαιμονιών» του παρελθόντος.Γι’ αυτά όμως οι ευαγγελικοί των ΗΠΑ δεν δυσανασχετούν! Καμμιά συλλογική χριστιανική φωνή συμπαράστασης προς τους δοκιμαζόμενους λαούς του πλανήτη δεν ακούστηκε ποτέ και από τους «προοδευτικούς» ευαγγελικούς της Ευρώπης. Κάποιοι μοναχικοί έντιμοι πιστοί διασώζουν το κύρος της πίστεώς μας σήμερα, όπως και κατά το παρελθόν, μέσα στην τραγική σύγχυση που επικρατεί.

Στις ορθόδοξες χώρες πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες έχουν κυριευθεί από πνεύμα αγαπολογίας για τους αιρετικούς, οι οποίοι ακόμη και σήμερα εφορμούν με ποικίλους τρόπους κατά του ποιμνίου τους, που εν πολλοίς ομοιάζει ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα. Αντί να ανασκουμπωθούν και να επιχειρήσουν τον επανευαγγελισμό του ορθοδόξου λαού, ο οποίος αγνοεί τον λόγο του Θεού, προβαίνουν σε συσκέψεις επί συσκέψεων με τους ετεροδόξους στα πλαίσια δήθεν της κοινής προσπάθειας για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου. Αλλά η ενότητα θα συντελεστεί εν τη αληθεία και όχι εν τη ψευδή αγάπη. Αν θέλουν οι χριστιανοί, ανεξαρτήτως δόγματος, να δείξουν αγάπη Χριστού, ας καταγγείλουν επί τέλους την κοινωνική αδικία και τους κρατούντες ισχυρούς του πλανήτη. Αν επιτύχουν αυτό, θα δείξουν όντως αγάπη προς τα πλάσματα του Θεού, που υποφέρουν. Γι’  αυτό δεν αποτελεί προϋπόθεση η συμπροσευχή. Τότε ο Θεός θα ευλογήσει την ενότητα εν αληθεία, αλήθεια την οποία όλο και περισσότεροι στη Δύση βρίσκουν στην Ορθοδοξία μετά από προσωπική αναζήτηση.

Πηγή: Ακτίνες

ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ

Ἀριθμ. Πρωτ. 120

Σιάτιστα, 15η  Ἰουλίου 2016

Ἐ γ κ ύ κ λ ι ο ς

Πρός

τό Πλήρωμα

τῆς κατά Σισάνιον καί Σιάτισταν Ἐκκλησίας

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Πρίν ἀπό λίγες μέρες μιά ὁμάδα αἱρετικῶν Προτεσταντῶν πέρασε ἀπό ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά τῆς ἐπαρχίας μας καί ἄφησε ἔξω ἀπό τό κάθε σπίτι μία νάϋλον σακούλα πού ἔγραφα τήν πρόταση «ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ» καί μέσα εἶχε μία Καινή Διαθήκη καί δύο φυλλάδια. Τό ἕνα ἀπό αὐτά ἀναφερόταν στήν περίπτωση κάποιυ νέου ἀνθρώπου πού εἶχε μπλέξει μέ τά νατκωτικά καί πλησιάζοντας τήν ὁμάδα αὐτή θεραπεύθηκε καί τό ἄλλο οὐσιαστικά περιεῖχε πληροφορίες πού καί πῶς μπορεῖ κανείς νά ἐπικοινωνήσει μέ τήν συγκεκριμένη ὁμάδα ὁ ὁποία λέγεται «Ἱεραποστολική ἕνωση». Στήν οὐσία πρόκειται γιά μία αἱρετική προτεσταντική παραφυάδα ἀπό τίς πολλές πού ὑπάρχουν στήν Πατρίδα μας.

Πολλοί χριστιανοί ἀπευθύνθηκαν στούς ἱερεῖς τους  καί ἄλλοι τηλεφώνησαν στήν Μητρόπολη ζητώντας πληροφορίες γιά τό τί νά κάνουν τίς σακοῦλες αὐτές. Αὐτό δείχνει μιά ὑγιά ἀντίδραση τῶν χριστιανῶν μας οἱ ὁποῖοι δέν ἐμπιστεύθηκαν τούς ξενόφερτους διακινητές καί αἰσθάνθηκαν ὅτι πρόκειται γιά κάτι πού εἶναι πλάνη. Χαίρομαι πού ὁ λαός μας ἔχει ὀρθόδοξα αἰσθητήρια καί διαισθάνεται ὅτι πίσω ἀπό αὐτή τήν κίνηση κρύβεται κάτι τό ὕποπτο.

Ποιός εἶναι ὁ στόχος αὐτῆς τῆς κίνησης. Ἡ Καινή Διαθήθη εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα τό συγκεκριμένο κείμενο ἔχει τήν ἔγκριση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό δέν γίνεται ὅμως ἀπό σεβασμό στήν Ὀρθόδοξη Πίστη, ἀλλά ἀπό δόλο προκειμένου νά γίνει ἀπό σᾶς ἀποδεκτό. Παλαιότερα οἱ αἱρετικοί μοίραζαν κείμενο τῆς Καινῆς Διαθήκης πού δέν ἦταν ὀρθόδοξο καί οἱ χριστιανοί μας πού τό καταλάβαιναν ἤ ἔκαιγαν αὐτά τά βιβλία ἤ τά πήγαιναν στήν Ἐκκλησία. Σᾶς λέγω λοιπόν ὅτι τό κείμενο μπορεῖτε νά τό κρατήσετε.

Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι ποιός εἶναι ὁ λόγος αὐτῆς τῆς ἐξόρμησης. Εἶναι νά μοιράσουν τήν Καινή Διαθήκη; Ἔτσι φαίνεται, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. Χρησιμοποιοῦν τήν Καινή Διαθήκη σάν μέσο γιά νά σᾶς φέρουν σέ ἐπαφή μέ τήν αἱρετική ὀργάνωσή τους καί ἐδῶ φαίνεται ἡ δολιότητα τῆς προθέσεως. Κατ’ἀρχήν ἡ Μητρόπολή μας μοίρασε πέρισυ καί στίς ἀρχές τοῦ ἔτους σέ ὅλα τᾶ παιδιά τῆς μέσης ἐκπαίδευσης τήν Καινή Διαθήκη. Ρώτησαν λοιπόν πρῶτον ἄν τἠν ἔχετε; Ἀλλά δέν ἦταν ὅπως εἴπαμε αὐτός ὁ σκοπός. Σκοπός εἶναι ἡ παραπλάνηση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Καί μόνη αὐτή ἡ κίνηση τους δείχνει τό πνεῦμα τῆς πλάνης. Μοίρασαν τήν Καινή Διαθήτη, ἀλλά δέν τηροῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἦρθαν καί πηγαίνουν καί ἀλλοῦ σάν νά ἔρχονται σέ ξέφραγο ἀμπέλι. Ὁ Χριστός ὅμως εἶπε ὅτι αὐτός πού εἰσέρχεται ἀπό τήν πόρτα στήν αὐλή τῶν προβάτων αὐτός εἶναι ὁ κανονικός ποιμένας. Ὅποιος δέν εἰσέρχεται διά τῆς θύρας αὐτός εἶναι κλέπτης καί ληστής. Ποιός εἶναι ἡ θύρα. Ἡ θύρα γιά νά μπεῖ κανείς στήν αὐλή τῶν προβάτων εἶναι ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ὁ ἐφημέριος σέ κάθε ἐνορία. Ὅποιος λοιπόν θέλει νά κάνει κάτι πού ἔχει σχέσει μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη παίρνει ἄδεια καί εὐλογία ἀπό τόν Ἐπίσκοπο καί σέ κάθε ἐνορία ἀπό τόν ἱερέα.

Θά σᾶς φέρω ἕνα παράδειγμα: Ὑπάρχουν διάφορα θρησκευτικά περιοδικά πού κυκλοφοροῦν, ἄλλοτε καλά καί ἄλλοτε λιγότετερο ἀξιόλογα. Ὅταν λοιπόν ἤμουν ἐφημέριος στήν Ἐνορία μου ἦλθαν δύο εὐλαβέστατες κυρίες καί ζήτησαν τήν γραπτή ἄδειά μου γιά νά περάσουν ἀπό τά σπίτια τῶν χριστιανῶν καί νά προσφέρουν κάποιο χριστιανικό περιοδικό. Στήν ἐρώτηση μου: «γιατί ἔρχεσθε σέ μένα καί ζητᾶτε τήν ἄδεια μου» μοῦ ἀπήντησαν:«Πρῶτα γιά νά πάρουμε τήν εὐλογία σας ἀφοῦ ἐσεῖς εἶσθε ὁ πνευματικός πατέρας τῆς ἐνορίας καί δεύτερον γιά νά καταλάβουν οἱ χριστιανοί ὅτι τό περιοδικό εἶναι ὀρθόδοξο ἀφοῦ ἔχει καί τήν ἔγκριση σας».

Ἔτσι ἀδελφοί μου ἐνεργοῦν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ὅσοι ἔρχονται μόνοι τους χωρίς εὐλογία, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι κλέπτες καί ληστές πού προσπαθοῦν μέ δόλιους τρόπους νά πλανήσουν τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, νά ληστέψουν τίς ψυχές σας Ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς ἔχει ἐνημερώσει διά τήν προσπάθεια τῆς αἱρετικῆς αὐτῆς ὁμάδας καί ἐγώ χαίρομαι καί σᾶς συγχαίρω γιά τήν ἀντίδρασή σας.

Τήν προσηλυτιστική τους προσπάθεια στήν περιοχή μας τήν ἄρχισαν τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ νέου μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας τοῦ Ὁσίου Παῒσίου μιά μέρα πού ἀπό μόνη της δείχνει τήν πλάνη τους. Σᾶς μοίρασαν δῆθεν τήν Καινή Διαθήκη δέν σᾶς εἶπαν ὅμως ὅτι ΔΕΝ πιστεύουν καί δέν τιμοῦν οὔτε τήν Παναγία μας, οὔτε τούς Ἁγίους μας. Ἀλλά ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι μας εἶναι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεὐματος. Ἄρα στήν οὐσία βλασφημοῦν τό Ἅγιον Πνεῦμα ἀφοῦ ἀρνοῦνται τούς καρπούς του. Τό ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει καί παράγει Ἁγίους δείχνει ὅτι εἶναι ἀληθινή καί ζωντανή Ἐκκλησία.

Στό σημεῖο αὐτό ἐπεχείρησαν καί ἄλλη μία παραπλάνηση. Εἶναι τό φυλλάδιο ἐκεῖνο πού μιλοῦσε γιά τό νέο μέ τά ναρκωτικά καί τήν θεραπεία του. Εἶναι σάν νά προσπαθοῦν νά σᾶς ποῦν: «κοιτάχτε! κοντά μας οἱ ἐξαρτημένοι θεραπεύονται». Θυμίζουν ἐκεῖνες τίς παλιές διαφημίσεις μέ τίς κυρίες πού ἔλεγαν ὅτι δοκίμασα ὅλα τά ἀπορρυπαντικά ἀλλά μόνο τό τάδε κάνει τά ροῦχα πεντακάθαρα. Προτιμῆστε μας λοιπόν.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θεραπευτήριο πού θεραπεύονται οἱ ἀσθενεῖς. Καί ἡ Ἐκκλησία μας γνωρίζει πολλά νέα παιδιά πού ὅταν ἦλθαν κοντά στήν Ἐκκλησία καί ἀκολούθησαν τή ζωή της θεραπεύθηκαν. Στόν Ἅγιον Ὄρος εἶναι πολλά τά νέα παιδιά πού καταφεύγουν καί μέσα στήν ἠρεμία, στή χάρη τῆς προσευχῆς, μιλώντας μέ εὐλογημένους ἀνθρώπους θεραπεύθηκαν. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δέν κάνει διαφήμιση. Διαφήμιση κάνουν οἱ πλανεμένοι γιά νά πλανήσουν καί ἄλλους. Ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο θεραπεύει τούς ἀνθρώπους ἀλλά τούς ἀναδεικνύει καί Ἁγίους ὅπως πρόσφατα τόν Ἅγιο Παῒσιο καί τόν Ἅγιο Πορφύριο.

Ἀδελφοί μου,

Δέν γέννησε ἡ Ἁγία Γραφή τήν Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ Ἐκκλησία τήν Ἁγία Γραφή. Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, οἱ Εὐαγγελιστές, οἱ Ἀπόστολοι, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ζῶντας μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατέγραψαν τά Ἱερά Κείμενα πού ἀποτελοῦν τήν Ἁγία Γραφή, γιά τόν δικό μας φωτισμό καί τήν δική μας σωτηρία. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς Σωτηρίας μας. Χωρίς τήν Ἐκκλησία δέν στέκεται οὔτε ἡ Ἁγία Γραφή, ὅπως δέν στέκεται ἕνας πίνακας στόν τοῖχο, ἄν ἀφαιρέσεις τό καρφί ἀπό τό ὁποῖο στηρίζεται. Αὐτό τό καρφί εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, Τήν Ὁποίαν ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως μας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη πού ἑρμηνεύει αὐθεντικά τήν Ἁγία Γραφή. Φεύγετε ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεση καί  μείνετε πιστοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας.

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ

Ὁ Ἐπίσκοπος Σας

Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

Πηγή: Ακτίνες

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στην περιοχή του νομού Καστοριάς αλλά και σε γειτονικούς νομούς, τις ημέρες αυτές, βρίσκεται σε εξέλιξη προσηλυτιστική δραστηριότητα της νεοπροτεσταντικής οργάνωσης «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση».

Με πρόσχημα τη διανομή της Καινής Διαθήκης διανέμει ποικίλο υλικό προτεσταντικού χαρακτήρα ασυμβίβαστο προς την Ορόθοδοξη πίστη.

Ποιοι είναι αυτοί που μας κάνουν «δώρο» την Κ.Δ :

- Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση, έτος ίδρυσης το 1981 από τον Κώστα Μακρή

- Ανήκουν στις νεοπροτεσταντικές ομάδες

- Λένε πως δέχονται το «Σύμβολο της Πίστεως» όμως:

- Αρνούνται τους Αγίους Πατέρες που το συνέταξαν και την Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού που το διαφύλαξε.

- Δέχονται μόνο την Αγία Γραφή, απορρίπτοντας όμως την ερμηνεία των Πατέρων

- Αρνούνται, την Παναγία μας, τους Αγίους, τις εικόνες, τα ιερά μυστήρια

- Απορρίπτουν όλη την Ιερά Παράδοση

Υποστηρίζουν  ότι στην πατρίδα μας «επικρατεί πνευματικό σκοτάδι και απιστία»

Ο δόλος τους

Λένε στα πακέτα τους :« αυτό το πακέτο δεν έχει καμία σχέση με αιρέσεις, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Μορμόνους, κτλ» εδώ ψεύδονται, κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις αιρετικές τους δοξασίες. Οι ίδιοι στην ιστοσελίδα τους δηλώνουν Ευαγγελικοί, Προτεστάντες Διαμαρτυρόμενοι.

Τι να κάνω το δώρο που μου άφησαν στο γραμματοκιβώτιο :

-Η Καινή Διαθήκη του πακέτου είναι κείμενο αποδεκτό και εγκεκριμένο. Βέβαια κατά την γνώμη μας είναι ωραίο η Κ.Δ να έχει και το αρχαίο κείμενο μαζί.

- Μπορώ λοιπόν, εάν το θέλω, να κρατήσω την Κ.Δ και να πετάξω τα υπόλοιπα έντυπα

-Ή να αφήσω τη σχετική σακούλα στην ενορία μου και εάν δεν έχω Κ.Δ να ζητήσω και να λάβω μία εντελώς δωρεάν.

……………………………………………………………………………………………………………………

Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση (Hellenic Ministries)

του π .ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Η οργάνωση αύτη ιδρύθηκε το 1981 από τον Κώστα Μακρή, ο οποίος μετέβη το 1954 σε ιεραποστολικό σχολείο στον Καναδά και εντάχθηκε στην κίνηση του Σπύρου Ζωδιάτη «Πέρα από τις Ιεραποστολικές Περιοχές» (Beyond Μissionary Regions). Το 1963 πήγε στη Δυτική Νέα Γουϊνέα σαν ιεραπόστολος και το 1981 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε την ΕΙΕ (Λυδίας 12, , Αθήνα 115 27, τηλ. 778 7318). Ο Β. Μαρκάκης του προσέφερε για το σκοπό αυτό την αίθουσα Ευριπίδου 14.

Ο Κ. Μακρής αποτελεί τον κεντρικό άξονα της προσπάθειας για τον «εκχριστιανισμό» των Ορθοδόξων Ελλήνων. Σε αγγλικό Δελτίο Τύπου προερχόμενο από την ΕΙΕ αναφέρεται ότι «είναι διεθνής ιεραπόστολος της ‘ΑΤΗG' και διευθυντής της ΕΙΕ, της μοναδικής Ελληνικής Ιεραποστολικής Εταιρίας».

Εξάλλου ένα Δελτίο του «Ευρωπαϊκού Ιεραποστολικού Συνδέσμου» αναφέρει ότι ο Κ. Μακρής διευθύνει το παράρτημα του Συνδέσμου αυτού στην Ελλάδα «Διακονίες Εμμαούς», Gebetsbrief 16/1986. Βλ και Ιεραποστολή 7/1986, 15). Εκπροσωπεί ακόμη την «Βιβλική Εταιρία, Ο Λόγος Ζωντανός» και αναμιγνύεται στην κίνηση του Βill Graham και σε πολλά «συνέδρια ιεραποστόλων», πού οργανώνονται από τον «Ευρωπαϊκό Ιεραποστολικό Σύνδεσμο» (Missiοn '87, γερμ. εκδ.), σε συνεργασία με πολλές οργανώσεις, όπως την «Operation Mobrlisation», τη «Νεολαία για το Χριστό», την Φοιτητική Σταυροφορία για το Χριστό, τη «Χριστιανική Κίνηση Αγάπης», τη «Νεολαία με Αποστολή» κ.α. Έτσι πραγματοποιήθηκε το 1985 το συνέδριο Explo '85 με τη χρήση δορυφορικής τηλεόρασης, ταυτόχρονα σε διάφορες ηπείρους (Αktuell 2/1986).

Στα ίδια πλαίσια κινούνται και τα «Συνέδρια για περιοδεύοντες ευαγγελιστές», στα οποία συμμετέχουν γύρω στους 8000 «ευαγγελιστές» από όλα τα σημεία της γης. Τέτοια συνέδρια πραγματοποιήθηκαν στη Λοζάννη, στο Άμστερνταμ, στην Ουτρέχτη (Δρ 12/1983,1. 59/1986,7. Μissiοn '87, γερμ. εκδ. Frοntlinien 23/1986). Μάλιστα για να διευκολυνθεί η συμμετοχή νεαρών Ελλήνων και νέων από τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης ιδρύθηκε ειδικό ταμείο με το χαρακτηριστικό όνομα «Άνθη από την έρημο» (Gebetsbrief 16/1986).

Η κίνηση του Κώστα Μακρή χρησιμοποιεί ακόμη τα «Gο-Festiνals», της «Νεολαίας με Αποστολή» (Frοntlinien 18λ1986), πού διεξάγονται σε δύο φάσεις: Κατ' αρχήν εκτελείται γιορταστικό πρόγραμμα, με σεμινάρια και ομάδες συζήτησης και ακολουθεί «δημιουργικός ευαγγελισμός», τα απογεύματα. Στη συνεχεία ασκείται «ευαγγελισμός» σε συνδυασμό με κοινωνική εργασία για τις δύσκολες καταστάσεις των μεγαλουπόλεων (ναρκωτικά κ. α.) (Frοntlinien 18/1986).

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ακόμη πώς η άφιξη του Κ. Μακρή στην Ελλάδα (1981) συνέπεσε με την εδώ παρουσία του πλοίου «Ανάσταση» της «Νεολαίας με Αποστολή». Στην αίθουσα Ευριπίδου 14 πραγματοποιήθηκαν κοινές εκδηλώσεις με την οργάνωση αυτή (Δρ. 1/1982,3). Στο καταστατικό της ΕΙΕ αναφέρεται ότι η κίνηση προτίθεται να χρησιμοποιήσει δικά της μεταφορικά μέσα (λεωφορεία, πλοία κ.τ.λ.) και να ιδρύσει νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, γηροκομεία, χριστιανικά σχολεία και άλλα κοινωφελή έργα (άρθρο 2).

Οι διασυνδέσεις αυτές του Κ. Μακρή προσδιορίζουν όχι μόνο την προέλευση και το δογματικό υπόβαθρο της ΕΙΕ, αλλά και την οικονομική επιφάνεια της κίνησης. Το έτος 1988 η ΕΙΕ απόκτησε το πλοίο Μorning Star (Πρωινός Αστέρας) και διαπραγματεύθηκε την αγορά 54 στρεμμάτων παραθαλάσσιας περιοχής στα Σκορπονέρια Θηβών. Με τέτοιες διασυνδέσεις εξηγείται και η παγκόσμια πίεση πού ασκήθηκε στη χώρα μας με αφορμή την καταδίκη του Κ. Μακρή και των δύο άλλων μισσιοναρίων της οργάνωσης «Νεολαία με Αποστολή» για υποβοήθηση σε εκούσια διαφυγή και προσηλυτισμό ανηλίκου, πού τελικά ακυρώθηκε από το Εφετείο.

Οργανώσεις πού ανήκουν στην ΕΙΕ είναι η «Εταιρία Πνευματικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης», η «Νέα Χριστιανική Δισκοθήκη», η «Χριστιανική Συντροφιά Νέων», τα μουσικά συγκροτήματα «Αναγέννηση» και «Νέα Ζωή», η «Ψυχολογική Συμβουλευτική Υπηρεσία», κινηματογραφικά και τεχνικά συνεργεία. Εκδίδει την εφημερίδα «Ο Δρόμος» και το Δελτίο «Ιεραποστολικά Νέα σε Βάθος».

Στο πνευματικό κέντρο της ΕΙΕ (Ευριπίδου 14, Αθήνα) πραγματοποιούνται εκδηλώσεις με την συνεργασία μισσιοναρίων και ποιμένων προτεσταντικών, πεντηκοστιανών και νεοπεντηκοστιανών ομάδων, πού ασχολούνται με τον «ευαγγελισμό» των Ελλήνων. Μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα είναι: Δαμασκηνίδης Άγγελος (ΠΑΧΑ), Καλογεράκης Φαίδων (Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία), Καταρτζής (Ελληνική Κίνηση Πνευματικής Αναγέννησης), Βτιl Baldwin και Rοbert Ητιl (Εταιρία Βιβλικών Σπουδών), Μπλιάτης Απόστολος (Χριστιανική Κίνηση Αγάπης), Ραυτόπουλος Φ. (Χριστιανική Ευαγγελική Εκκλησία), Γιάννης Ρούσσος (Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής), Ντίνος Ρούσσος (Εκκλησία του Χριστού), Φαφαλιός Γιάννης (Βιβλική Εταιρία) κ.α.

Στα έντυπα της ΕΙΕ προβάλλονται προγράμματα του κέντρου «Άργος Ζωδιάτης», των οργανώσεων «Διακονίες Εμμαούς», «Λίγες στιγμές από την Αγία Γραφή» (Βιβλικό Μήνυμα), «Το Ανώγειο», «Το στέκι της Ελπίδος» (Πανελλήνια Ιεραποστολή Συμπαράστασης), η «Χριστιανική Κίνηση Αγάπης», οι εκπομπές των «Αντβεντιστών της 7ης Ημέρας» κ.α. Αυτά αποδεικνύουν ανυπόστατο τον ισχυρισμό της κίνησης ότι πρόκειται για καθαρά ελληνική υπόθεση και ότι για όλες τις οικονομικές της ανάγκες πού είναι τεράστιες «στηρίζεται ολοκληρωτικά στο Θεό» (Τι είναι η ΕΙΕ). Η ΕΙΕ δεν έχει πρόβλημα να δηλώσει: «Ακόμη να διευκρινίσουμε πώς είμαστε ενάντια σε κάθε είδους ξενόφερτη θρησκεία ή κίνημα και σε κάθε είδους αιρέσεις» (Ελεύθερος Τύπος 23.5.1984). «Η Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση είναι ένα καθαρά ελληνικό και εντελώς ανεξάρτητο θρησκευτικό σωματείο» (Δρ 1/1982,1).

Η κίνηση μπόρεσε να οργανώσει σε παγκόσμια κλίμακα δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον της χώρας μας, με στόχο την αλλαγή της νομοθεσίας, πού προστατεύει τον πολίτη από αθέμιτες επιδράσεις στη θρησκευτική του συνείδηση (Frοntlinien 18/1986. 21/1986. Αnαstαsis 42/1985. Ακtuell 2/1986. 5/1985).

Διδασκαλία

Η κίνηση ισχυρίζεται ότι είναι «διαδογματική» και «υπερδογματική». «Ταυτιζόμαστε και με το καθολικό και με το ορθόδοξο και με το διαμαρτυρόμενο δόγμα». «Σαν ευαγγελιστές δεν ασπαζόμαστε κανένα δόγμα, είμαστε υπερδογματικοί και εκείνο πού κάνουμε είναι να ακολουθούμε τους λόγους του ευαγγελίου» (Κ. Μακρής, Ελεύθερος Τύπος 23.5.1984).

Οι διάφορες με την Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται θέματα «τυπολατρίας», όχι ουσίας. «Εμείς για παράδειγμα δεν προσκυνάμε τις εικόνες ούτε οι ιερείς μας φοράνε άμφια», ισχυρίζεται ο Μακρής (Ελεύθερος Τύπος 23.5.1984), αφήνοντας να εννοηθεί ότι η κίνηση αναγνωρίζει ιερείς.

Η διδαχή της ΕΙΕ κινείται στα πλαίσια του «Ευαγγελικού Συνδέσμου». Υποστηρίζει ότι δέχεται την θεοπνευστία και αυθεντικότητα της αγίας Γραφής, το «Σύμβολο της Πίστεως και τις αποφάσεις των πρώτων αποστολικών χρόνων» (Τι είναι η ΕΙΕ). Όμως ουσιαστικά απορρίπτει την Εκκλησία σαν ορατή πραγματικότητα και υπογραμμίζει ότι δεν σώζει καμία εκκλησία, «οι άνθρωποι πού τούς σώζει ο Χριστός αποτελούν την Εκκλησία Του» (Δρ 64/87,1).

Η σωτηριολογία της κίνησης συνοψίζεται στα ακόλουθα «έξη βήματα»: Ό άνθρωπος είναι αμαρτωλός, χωρισμένος από τον Θεό εξαιτίας της αμαρτίας του. Ό μισθός της είναι θάνατος και κανείς δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του. Όμως ο Χριστός πλήρωσε τις αμαρτίες του άνθρώπου κι αν πιστεύσει σ' αυτόν θα σωθεί. Αύτη η διαδικασία της «σωτηρίας» περιλαμβάνεται στη σύντομη προσευχή: Κύριε Ιησού, ξέρω ότι είμαι αμαρτωλός. Δέχομαι εσένα τώρα σαν προσωπικό μου Σωτήρα. Έλα στην καρδιά μου τώρα... Αμήν» (Δρ 57/1986,7).

«Να τώρα, πώς μπορείς να δεχθείς τον Χριστό! Με την πίστη μπορείς να δεχθείς τον Χριστό, εκφράζοντάς την μάλιστα με προσευχή... Κύριε Ιησού, αναγνωρίζω πώς... είμαι αμαρτωλός. Τώρα ανοίγω την πόρτα της καρδιάς μου και Σε δέχομαι Σωτήρα και Κύριο... Κάμε την αμέσως τώρα. Ό Χριστός θα έρθει στη ζωή σου, αφού έτσι υποσχέθηκε» (Δρ30/84. 59/1986, 12.65/1987, 6-7).

Ακριβώς τη στιγμή αύτη έρχεται η σωτηρία! «Την ώρα αύτη ο Χριστός έρχεται στη ζωή σου ως Σωτήρας και Κύριος και ο Θεός γίνεται Πατέρας σου. Γίνεσαι καινούργιο δημιούργημα πνευματικό και όλες οι αμαρτίες τού παρελθόντος σου συγχωρούνται. Πες και στους άλλους τι έχει κάνει ο Χριστός στη ζωή σου, και πες πώς τώρα είσαι πραγματικά χριστιανός. Μετά τα λόγια της προσευχής μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις το Θεό γι' αυτό πού έκανε για σένα!» (Δρ56/1986, σ. 4).

Αύτη η «σωτηρία» συντελείται πριν από το βάπτισμα με νερό. Γι' αυτό και η ΕΙΕ προτρέπει: «Τώρα πού έχεις σωθεί και έχεις γίνει παιδί τού Θεού, υπάρχουν μερικά πράγματα πού πρέπει να κάνεις:

1. Πρέπει να βαπτισθείς. Το βάπτισμα είναι ένα ορατό σημάδι μιας εσωτερικής αλλαγής (της καινούργιας καρδιάς). Είναι μια δημόσια ομολογία, ότι ο Θεός σε έχει σώσει» (Δρ. 56/86, σ. 5). Αυτό σημαίνει πώς η ΕΙΕ αρνείται το βάπτισμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι γνωστό αν η ομάδα αναβαπτίζει η ίδια τούς προσήλυτους ή τούς παραπέμπει γι' αυτό το σκοπό στην «μητέρα Εκκλησία», π.χ.. στην «Αποστολική Εκκλησία τού Χριστού». Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί εδώ ότι ο ποιμένας της εκκλησίας αυτής Γ. Πατσαούρας, με βάση το καταστατικό της ΕΙΕ (άρθρο 9) είναι μέλος της «Εκτελεστικής επιτροπής». Ο νεαρός Κώστας Κοτόπουλος, πού προσηλυτίσθηκε από τον οργάνωση «Νεολαία με Αποστολή» και κατηχήθηκε από τον Κ. Μακρή εντάχθηκε στην κοινότητα τού Γ. Πατσαούρα. Η μητέρα τού νεαρού σε επιστολή της (2.6.1986), αναφέρει ότι ο γιος της αναβαπτίσθηκε (βλ. και επιστολή της ίδιας στην «Αυριανή», 22.4.84).

Η κίνηση ισχυρίζεται πώς ο «αναγεννημένος» έχει πλέον βεβαιότητα σωτηρίας: «Οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν... έγινες παιδί τού Θεού... έχεις αιώνια ζωή... η Αγία Τριάδα... κατοικεί μέσα σου» (Δρ 57/86, σ. 7). Όπως και η «Αποστολική Εκκλησία τού Χριστού» έτσι και η ΕΙΕ κηρύττει μετά την «αναγέννηση» μια «πρόσθετη χάρη», την «πλήρωση τού Αγίου Πνεύματος» (Δρ 57/86, σ.7). Η κίνηση προτρέπει τούς νέους οπαδούς της να παρακολουθούν τις συνάξεις «της εκκλησίας όπου σε τοποθέτησε ο Θεός» και να υπηρετούν τούς σκοπούς της με το χρόνο τους και τα υλικά τους αγαθά. «Πρέπει να δίνεις από το χρόνο σου και από τ' αγαθά πού σου έδωσε ο Θεός για τούς σκοπούς τού έργου Του. Ο Θεός αγαπάει το χαρούμενο δότη. Ό Ιησούς είπε ότι καλύτερο είναι να δίνεις παρά να παίρνεις».

Τρόπος εργασίας

Η κίνηση ασχολείται με τη συστηματική εκπαίδευση των προσήλυτων της, με σκοπό τη μεταβολή τους σε «ιεραπόστολους». Για την εκπαίδευση των νέων οπαδών χρησιμοποιούνται διάφορες ευκαιρίες και «σχολές μαθητείας» στο εσωτερικό και εξωτερικό, σε συνεργασία με τούς ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους ευαγγελιστικούς οργανισμούς, με τούς οποίους συνεργάζεται η κίνηση.

Στις καλοκαιρινές διακοπές η κίνηση οργανώνει ανοιχτές εκδηλώσεις σ' όλη τη χώρα. Νεαρά άτομα, ακόμη και μικρά παιδιά, με προσωπική τους οικονομική επιβάρυνση (το 1984: 14.000 κατά άτομο), στην διάρκεια των θερινών διακοπών (31 ημέρες), με ιδιόκτητα αυτοκίνητα της ΕΙΕ, πού διαθέτουν πλήρη εξοπλισμό για διαμονή, παρασκευή φαγητού, βιβλιοπωλείο, φυλλάδια, ηχεία κ.ο.κ. διασχίζουν τη χώρα «από το Γύθειο μέχρι την Αλεξανδρούπολη... κάθε βράδυ σε μια άλλη πόλη» και διαδίδουν «τα Καλά Νέα» (Δρ 20/83). Για να συμμετάσχει κανείς πρέπει να είναι «αναγεννημένος» και να είναι πρόθυμος «να δουλεύει σκληρά» με «απόλυτη πειθαρχία» και να εκτελεί οποιαδήποτε εργασία του ανατεθεί και τούτο παράλληλα με τον «προσωπικό ευαγγελισμό» (Εκστρατεία '84, έντυπο της ΕΙΕ, πολυγρ. ).

Ο προσηλυτισμός πραγματοποιείται σταδιακά: η λεγόμενη «ομάδα κρούσεως» με πλήρη εξοπλισμό (15-20 άτομα) προβάλλει το φιλμ «Ιησούς» και διαφημίζει μια δεύτερη ομάδα, το «κυρίως γκρουπ» από 70-75 άτομα, τα όποια συνεχίζουν τον «ευαγγελισμό». Ακολουθεί και τρίτη ομάδα, πού ασχολείται με τη συνέχιση της εργασίας των δύο προηγούμενων. Τα άτομα πού εκδήλωσαν ενδιαφέρον συνεχίζουν τη «μαθητεία» με αλληλογραφία και με άλλες ευκαιρίες, ώσπου να οργανωθεί μια «τοπική ομάδα» και να «ξεπηδήσει» μια νέα εκκλησία.

Κριτική της ομάδας

Η κίνηση ισχυρίζεται ότι ταυτίζεται με το ορθόδοξο δόγμα και ότι δεν υπάρχουν ουσιαστικές διάφορες μ' αυτό.

Όμως γράφει: «Δοκίμασε το Ζωντανό Χριστό, τον Χριστό της Καινής Διαθήκης, όχι τον Χριστό των παραδόσεων» (Δρ. 2/1982). Προφανώς ο «Ζωντανός Χριστός» είναι ο Χριστός της ΕΙΕ, ενώ ο «Χριστός των παραδόσεων» είναι ο Χριστός της Ορθοδοξίας. «Για τον κοινό άνθρωπο υπάρχει δυσκολία όταν το μοναδικό μήνυμα ζωής μένει σκεπασμένο πίσω από τη δύσκολη γλώσσα, άψυχους τύπους, κοινωνικές και θρησκευτικές παρατάξεις» (Δρ. 30/84).

Αναφερόμενη στην «εκστρατεία '87» η κίνηση υπογραμμίζει ότι «οι περιοδείες αυτές δεν έχουν αντικείμενο τον προσηλυτισμό. Είναι Έλληνες πού προσπαθούν να ξαναζωντανέψουν την αληθινή και αρχική πίστη των συμπατριωτών τους για το Χριστό. Την πίστη πού δέχθηκαν όταν ο απ. Παύλος έκανε τις ίδιες εκστρατείες στην Ελλάδα πριν από πολλά χρόνια. Αυτά τα νέα παιδιά κηρύττουν μια πίστη πού σώζει» (Δρ. 65/87, σ. 7).

Η κίνηση θα ήταν πιο ειλικρινής αν διακήρυττε με ευθύτητα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τον «Ζωντανό Χριστό», αλλά μόνο «άψυχους τύπους» και ότι οι άνθρωποι της θέλουν να προσηλυτίσουν τούς Έλληνες στην «αρχική πίστη των αποστόλων», η όποια δεν βρίσκεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά στο «Ευαγγέλιο» πού κηρύττει η ΕΙΕ.

Ένα άλλο σημείο κριτικής είναι η πλήρης απασχόληση των νεαρών οπαδών, με αποτέλεσμα την απόλυτη εξάρτηση τους από την οργάνωση. Τα νεαρά άτομα, μετά από ειδική εκπαίδευση, κάνουν το «έργο» της ΕΙΕ τρόπο ζωής. Στο ημερολόγιο του νεαρού Κ. διαβάζουμε: «Αντί να ξυπνήσω στις 8, όπως έπρεπε για να πάω στο Κυριακό σχολείο, ξύπνησα στις 10, επειδή ήμουνα κουρασμένος από χθες. Στην εκκλησία, λοιπόν πήγα γύρω στις 11 και όταν τέλειωσε το κήρυγμα, καθίσαμε όλοι το μεσημέρι.. να ετοιμάσουμε τα ηλεκτρονικά... έτσι πήγε γύρω στις 5 ώρες... το πρόγραμμα περιλάμβανε τα ‘Ζωντανά Νερά'... Απ' όλα αυτά ξεμπέρδεψα γύρω στις 10...». Και σε άλλο σημείο: «Παρ' όλο πού χθες γύρισα στο σπίτι στις 11, σήμερα έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς».

Ι.Μ. Καστοριάς

Πηγή: Ακτίνες

Μαθητές κάνουν εντατικές πρόβες εν όψει της παγκόσμιας ημέρας γιόγκα που διεξάγεται κάθε χρόνο στην πόλη Αχμενταμπάντ στην Ινδία. Μία χώρα που λατρεύουν και προσκυνούν τα είδωλα…

Που πιστεύουν πως ο Χριστός ήταν ένας γιόγκι που πέρασε έτσι απλά από την ζωή. Που φιλούν τα πόδια του κάθε γκουρού καθώς τον βλέπουν σαν θεό τους. Που βλέπουν τον συνάνθρωπό τους ετοιμοθάνατο και δεν τον λυπούνται καθώς πιστεύουν πως πληρώνει κάρμα από μία προηγούμενη ζωή για τις αμαρτίες που έκανε.

Που ζουν σε άθλιες συνθήκες χειρότερα και από τα ζώα. Που σκοτώνουν και βιάζουν ο ένας τον άλλον χωρίς κανέναν δισταγμό. Που με θράσος μιλούν για την παγκόσμια αγάπη και σκέφτονται, κινούνται και ονειρεύονται μόνο με εγωισμό και υπερηφάνεια. Που νομίζουν πως είναι και οι ίδιοι Θεοί και πως όσο περισσότερο διαλογίζονται γίνονται ένα με το όλον, με το σύμπαν. Λένε πως πιστεύουν στη φύση, στο σύμπαν κλπ καλλιεργώντας την αθεΐα, για να βρει χώρο ο διάβολος να εισχωρήσει και να φτάσεις στο σημείο να τον προσκυνήσεις χωρίς να το καταλάβεις καν. Δίνουν ψαλμούς να διαβάζουν οι μαθητές που η ακριβής μετάφραση δεν υπάρχει πουθενά. Ψαλμοί που βρίζουν τον δικό μας αληθινό τριαδικό Θεό, τον Χριστό μας.

Καίνε τα εγκεφαλικά σου κύτταρα βάζοντάς σε να ψάλλεις το «ωμ» για να σταματήσει να δουλεύει το μυαλό και να καταστραφεί, χωρίς να το καταλάβεις. Σε πείθουν πως γυμνάζεσαι και θεραπεύεσαι από τις ασκήσεις της γιόγκα, ενώ καταστρέφεις το σώμα σου και το τραυματίζεις ανεπανόρθωτα. Γεννήθηκες άνθρωπος και σου έδωσε ο Θεός αυτό το πολύτιμο δώρο κι εσύ ακολουθείς τις στάσεις της γιόγκα δηλαδή την γάτα, τον σκύλο, την κόμπρα, την αγελάδα κλπ για να γίνεις τελικά ζώο;

Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι και ακολουθούν τον σωστό δρόμο και μόλις κλείσουν οι πόρτες πίνουν ναρκωτικά, αλκοόλ, καπνίζουν και βγάζουν το ζώο που έχουν πραγματικά μέσα τους. Κάνουν τελετές και θυσιάζουν ζώα βάζοντας φωτιές, χορεύοντας και λέγοντας ύμνους σ’ ένα δικό τους ψεύτικο θεό. Ζουν μέσα στην φτώχεια και βλέπουν τους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους που κατεβαίνουν στο κολαστήριο, στην Ινδία σαν ζωντανά ευρώ που ανυπομονούν να αρπάξουν. Σε παραμυθιάζουν για πνευματικότητα και έχουν στήσει ένα τόσο καλό μάρκετινγκ που θα ζήλευε ακόμη και η καλύτερη εταιρεία της Ευρώπης.

Σου γνωρίζουν ανθρώπους που δεν κοιμούνται, που φορούν μόνο λευκά, που τα μάτια τους είναι θαμπά, που σε βλέπουν και διαβάζουν την σκέψη σου. Είναι αυτοί πραγματικοί άνθρωποι ή υπάρχουν τέρατα ανάμεσά μας και εμείς δεν το έχουμε καταλάβει; Με ποια δύναμη τα κάνουν όλα αυτά; Παρέδωσαν την ψυχή τους στην αιώνια κόλαση και έχουν έρθει, για να πάρουν μαζί τους όσες πιο πολλές ψυχές μπορούν. Σου σταματούν το μυαλό, προσπαθούν να σε μυήσουν σε πολλά μονοπάτια του διαβόλου με ρέικι, αυτοβελτίωση, υπνωτισμό κ.α., για να επισπεύσουν την αποστολή τους.

Δεν σε αφήνουν να φορέσεις σταυρό στο λαιμό σου για να μην σ’ ενοχλεί υποτίθεται στις ασκήσεις. Σου αφαιρούν οποιοδήποτε κόσμημα φοράς σε μία συνεδρία, για να μην μπλοκάρει η ενέργεια. Κλείνουν τα φώτα και χορεύουν όλοι μαζί στο σκοτάδι σαν τα δαιμόνια ενεργοποιώντας την σεξουαλική ενέργεια που έχεις μέσα σου.

Σου τρελαίνουν το μυαλό και αρχίζει ο δαίμονας να μπαίνει στη ζωή σου και να σε κάνει ό,τι θέλει. Αρχίζεις και γίνεσαι πιόνι του και σε ταΐζει ανά διαστήματα με διάφορα «τυράκια», ότι ηρεμείς, χαλαρώνεις, δεν έχεις άγχος, θεραπεύεις κάθε σωματική και ψυχική ασθένεια, για να συντηρεί τον δαιμονισμό σου. Στην πραγματικότητα καταστρέφεσαι. Καίγεσαι  και βασανίζεσαι χωρίς να το έχεις καταλάβει. Σου λένε να συναναστρέφεσαι μόνο με δικούς τους και σε αποκόβουν από οτιδήποτε μπορεί να σε αφυπνίσει.

 Η πλάνη είναι τόσο μεγάλη που ενώ βλέπεις ακόμα και δαιμόνια ζωντανά να χορεύουν μπροστά σου το προσπερνάς και συνεχίζεις. Ακούς διάφορους ήχους, βλέπεις οράματα και χάνεσαι χωρίς επιστροφή. Νομίζεις ότι είναι άγγελος καθώς σου εμφανίζεται με χρώματα και φώτα για να σε πλανέψει. Όχι, είναι το τάγμα των δαιμόνων που παίρνει την μορφή αγγέλου για να σου πάρει την ψυχή. Σε πείθουν πως δεν υπάρχει ο διάβολος για να μην τον πολεμήσεις ποτέ. Πώς όλα είναι μέσα μας και βγαίνουν από τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Σε πείθουν ότι μόνο έτσι θα σωθείς και πως αυτός είναι ο σωστός δρόμος.

Κινούνται ύπουλα καθώς έχουν εικόνα του μυστικού δείπνου του Χριστού εκεί που τρώνε για να ηρεμήσεις και να αφεθείς στην ύπνωση. Σου φέρνουν γιατρούς της αγιουβέρδα που μαγικά καταλαβαίνουν από τι νοσείς και σου δίνουν να πιεις χάπια για να γίνεις καλά που δεν ξέρεις καν τι χάπια πίνεις καθώς είναι στην δική τους γλώσσα.

Όλα αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στην Ινδία γιατί έτσι μεγάλωσαν και αυτό διδάχτηκαν. Εμείς που γεννηθήκαμε Έλληνες και βαπτιστήκαμε Χριστιανοίπώς προσκυνάμε τον Βούδα, τον Κρίσνα και τον κάθε φανταστικό θεό  που μόνο με δαίμονα μοιάζει; Ποια παγκόσμια μέρα της γιόγκα στην Ελλάδα του φωτός και του πνεύματος; Άδειες οι εκκλησίες και γεμάτο το άλσος της Νέας Σμύρνης για γιόγκα;

Η εκκλησία πήρε θέση και δήλωσε ξεκάθαρα πως η ΓΙΟΓΚΑ είναι ΑΙΡΕΣΗ. Τα θρησκευτικά ιστολόγια μιλούν συχνά για όλα αυτά και μας προειδοποιούν. Έχουμε αληθινές μαρτυρίες ανθρώπων που είδαν την κόλαση και γύρισαν πίσω. Που μετανόησαν και έκλαψαν πικρά που επέτρεψαν στον εαυτό τους να χαθεί τόσο πολύ. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είμαι κι εγώ. Είναι μέρος του σχεδίου της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Μου είχε πει μία δασκάλα της γιόγκα πριν από χρόνια πως όλα αυτά γίνονται από την Αμερική που σκοπό έχουν να υπνωτίσουν όλο τον κόσμο για να μπορέσουν να του επιβάλλουν ό,τι θέλουν χωρίς καμία αντίδραση. Μήπως τον ερχομό του αντίχριστου;

Συγχωρέστε με, δεν θα γράψω άλλο από τα συναισθήματα που νιώθω, γιατί η αγανάκτηση είναι μεγάλη. Θα ευχηθώ μόνο να μας ελεήσει και να μας λυπηθεί Ο Θεός γιατί η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. 12 Ιουλίου γιορτάζει ο Άγιος Παΐσιος που έχει βοηθήσει πολλά παιδιά να σωθούν όπως και εμένα μέσα από το βιβλίο του Διονυσίου Φαρασιώτη «οι γκουρού ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος».

Η παράκλησή του αναφέρεται στις αιρέσεις και βοηθάει πολύ. Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί για όλες αυτές τις ψυχές που χάθηκαν στον σκοταδισμό, στην πλάνη,στην απάτη και στο μίσος του πονηρού.

Πηγή: Ελληνική Ναυς, Αβέρωφ