Το 1254 ο μεγάλος αυτοκράτορας Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης πέθανε, αφήνοντας την Αυτοκρατορία της Νίκαιας πανίσχυρη. Ο Ιωάννης είχε κατορθώσει όχι μόνο να αποκρούσει τις εναντίον του επιθέσεις των Λατίνων, αλλά και να απελευθερώσει πολλά εδάφη στη Θράκη και τη Μακεδονία. Παράλληλα είχε αντιμετωπίσει τον τουρκικό και τον βουλγαρικό κίνδυνο.

Το 588 μ.Χ. δεν ήταν μια ευχάριστη χρονιά για τις τύχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Λανθασμένα μέτρα του αυτοκράτορα Μαυρίκιου είχαν οδηγήσει τον στρατό της Μικράς Ασίας σε στάση ενώ ο νεοδιορισθείς στρατηγός Πρίσκος είχε τραπεί σε φυγή για να γλιτώσει πριν καλά-καλά αναλάβει.

Η πόλη έπεσε. Αυτή η κραυγή θ' αντηχεί όσο υπάρχει ο κόσμος. Αν έπειτα από αιώνες ξαναγεννηθώ, αυτές οι λέξεις θα γεμίζουν τα μάτια μου τρόμο και οι τρίχες των μαλλιών μου θα σηκώνονται. (1)

Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, πεδιάδα του Λύκου. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε. Η Πόλη των πόλεων, θα ζούσε άλλη μια ημέρα σκληρής πολιορκίας. Ο καιρός δεν ήταν πολύ κρύος, είχε όμως μια υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα.

Παίρνοντας αφορμή από την εκδήλωση που συνδιοργανώθηκε στο Κάστρο του Διδυμοτείχου, από τον Ιστορικό και πολιτιστικό σύλλογο Διδυμοτείχου «Καστροπολίτες Γνώση και Δράση», την Ενωμένη Ρωμηοσύνη, την Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης, την Εφημερίδα Αντιφωνιτής και την Αχελώος Τηλεόραση με θέμα: Ιωάννης Καποδίστριας ¨Η ζωή, οι αγώνες και το εγκώμιο του πρώτου Εθνικού Κυβερνήτη της Ελλάδας¨, άδραξα την ευκαιρία κάνοντας έναν χαιρετισμό, να αναφερθώ στα κοινά σημεία δύο μεγάλων ηγετών της Ρωμηοσύνης. Ο ένας εξ αυτών ήταν φυσικά ο Ιωάννης Καποδίστριας, το τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης. Ο δεύτερος ήταν ο ¨οικοδεσπότης¨ της βραδιάς, ο εκ Διδυμοτείχου καταγόμενος, Αυτοκράτορας της Ρωμανίας και Άγιος της Εκκλησίας μας Ιωάννη Γ΄ Δούκας Βατάτζης.

Ο Φλάβιος Φωκάς υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου με την αρνητική έννοια. Υπήρξε χαμηλόβαθμος αξιωματικός του στρατού που στασίασε κατά του αυτοκράτορα Μαυρίκιου, τον οποίο κατακρεούργησε μαζί με όλη του την οικογένεια φτάνοντας να γίνει αυτοκράτορας. Από εκεί και μετά άρχισε το καταστροφικό για το κράτος έργο του που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ.

Στις 28 Οκτωβρίου του 969 μ.Χ. η μεγάλη συριακή μητρόπολη της Αντιόχειας απελευθερώθηκε από τον αραβικό ζυγό από τους Βυζαντινούς. Οι ταπεινωμένοι Άραβες της περιοχής ζήτησαν τότε ειρήνη. Ωστόσο η νέα δυναστεία που κυβερνούσε την Αίγυπτο, αυτή των Φατιμιδών είχε άλλη άποψη και κήρυξε «ιερό πόλεμο» κατά των «απίστων Ελλήνων».

Το 1045/46 ο πατρίκιος και στρατηγός Στέφανος Λειχούδης, που είχε διοριστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο διοικητής της επαρχίας Βασπουρακάν στην Αρμενία, αιφνιδιάστηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τουρκομάνους του σελτζούκου φύλαρχου Κουτουλμούς, χάνοντας όλες του τις δυνάμεις και καταλήγοντας στην σελτζουκική πόλη Ταμπρίζ όπου γδάρθηκε ζωντανός.

Το 1176 η Βυζαντινή αυτοκρατορία υπέστη μια από τις καταστροφικότερες ήττα στην ιστορία της στο Μυρικέφαλο. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι συνέχισαν τις καταστροφικές τους επιδρομές στη Μικρά Ασία, εκμεταλλευόμενοι την νίκη τους. Ωστόσο το Βυζάντιο μπορούσε, ακόμα, να αντιδράσει και μάλιστα ιδιαίτερα δυναμικά και αποτελεσματικά.

Πρόκειται για τη χειρότερη λεηλασία που έγινε ποτέ, σύμφωνα με τους ιστορικούς!