Το 550 μ.Χ. ο πόλεμος Βυζαντίου – Οστρογότθων συνεχίζονταν αιματηρότατος στην Ιταλία. Μετά τις πρώτες επιτυχίες οι Γερμανοί ανέκτησαν έδαφος υπό την ηγεσία του άξιου βασιλιά τους Τοτίλα ο οποίος περιόρισε τους Βυζαντινούς σε ορισμένες παράκτιες θέσεις, εισβάλλοντας μέχρι και στην Σικελία.

Ο Νικηφόρος Φωκάς για να αντιμετωπίσει τη βουλγαρική απειλή στα βόρεια σύνορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κάλεσε σε βοήθεια τον Ρώσο ηγεμόνα Σβιατοσλάβο. Αυτός δέχτηκε με ενθουσιασμό και εισέβαλε στη Βουλγαρία το 968 μ.Χ.

Το 1251 ο Μιχαήλ του Δεσποτάτου της Ηπείρου, επηρεασμένος από τους Λατίνους επιχείρησε να καταλάβει τη Θεσσαλονίκη, σπάζοντας τη συνθήκη που είχε συνομολογήσει με το κράτος την Αυτοκρατορία Νίκαιας. Ωστόσο, ο στρατός του στασίασε και ενώθηκε με τα στρατεύματα των αντιπάλων του. Ο Βατάτζης, μη επιθυμώντας να ανοίξει και νέο μέτωπο, υπέγραψε συνθήκη με τον ηγεμόνα της Ηπείρου. 

Το 586 μ.Χ. η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και αυτή των Σασσανιδών Περσών βρισκόταν και πάλι σε εμπόλεμη κατάσταση. Το 582 μ.Χ. ο στρατηγό Μαυρίκιος είχε ανέβει στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Στην Κτησιφώντα δε βασίλευε ο Ορομίσδας Δ’. Ο πόλεμος συνεχιζόταν με διάφορές φάσεις με τους Πέρσες να έχουν την πρωτοβουλία στο σύνορο της Μεσοποταμίας. Ο Μαυρίκιος, το 584 μ.Χ. όρισε στρατηγό στην περιοχή τον Φιλιππικό.

Το 533 μ.Χ. ο Ιουστινιανός ανέθεσε στον στρατηγό Βελισάριο την κατάκτηση του ληστρικού κράτους των Γερμανών Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική. Για τον σκοπό αυτό του διέθεσε μόλις 5.000 ιππείς και 10.000 πεζούς. Από τους ιππείς οι 1.000 ήταν Ούννοι και Γερμανοί, οι 1.500 επίλεκτοι βουκελάριοι, υπό τον Ιωάννη Τρωγλίτη, και οι λοιποί καβαλάριοι υπό τον παιδικό φίλο του Ρουφίνο.

Την άνοιξη του 548 μ.Χ. η κατάσταση για τους Βυζαντινούς στη Βόρεια Αφρική δεν ήταν ευχάριστη.Οι μικρές βυζαντινές δυνάμεις είχαν ηττηθεί από από τους εξεγερμένους Νουμίδες. Ο στρατηγός Ιωάννης Τρωγλίτης όμως που στάλθηκε από τον Ιουστινιανό δεν ήταν από αυτούς που παραιτούνταν εύκολα.