Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μεταφέρει τον ελληνικό πολιτισμό στις εσχατιές της Ασίας. Στην κοιλάδα της Φεργκάνα, στο σημερινό Τατζικιστάν, είχε ιδρύσει την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, στον ποταμό Ιαξάρτη (σημερινό Σιρ Νταριά) την οποία αποίκησε με Έλληνες.

Μυρμιδόνες ονομάζονταν στην Ομηρική εποχή οι κάτοικοι της Φθίας. Πήραν το όνομά τους από τον Μυρμιδόνα, υιό του Δία και της Ευρυμέδουσας, σύμφωνα με τον μύθο. Ο ίδιος μύθος αναφέρει ότι ο Δίας για να ζευγαρώσει με την εν λόγω πριγκίπισσα μεταμορφώθηκε σε μυρμήγκι από όπου και η ονομασία των απογόνων τους.

Μετά την νίκη τους επί της Τροίας, τα ελληνικά αχαϊκά βασίλεια άρχισαν σταδιακά να καταρρέουν. Είχαν ξοδέψει και την τελευταία ικμάδα της δυνάμεως τους για να επικρατήσουν των Τρώων Ελλήνων αντιπάλων τους. Αν αυτό φαίνεται παράξενο σε κάποιους, τους αντιπαραθέτουμε το παράδειγμα του Πελοποννησιακού πολέμου, ο οποίος διήρκεσε 27 έτη και κατέστρεψε την Ελλάδα ολόκληρη.

Θα ήταν ιεροσυλία, πράγματι, να πει κανείς κάτι για τις στρατηγικές και τακτικές ικανότητες του μεγάλου των Ελλήνων στρατηλάτη Αλεξάνδρου. Η εκστρατεία του κατά των Ιλλυριών είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των ικανοτήτων και της επινοητικότητάς τους.

Η μάχη της Τεγύρας, το 375 π.Χ. παρά το μικρό μέγεθος των δυνάμεων που ενεπλάκησαν σε αυτή, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Στη μάχη αυτή ο Πελοπίδας με τον θηβαϊκό Ιερό Λόχο και μερικούς ιππείς νίκησε μια ισχυρότερη δύναμη Σπαρτιατών καταρρίπτοντας τον μύθο της αήττητης Σπάρτης.

Η πόλη Σπάρτωλος ήταν η πρωτεύουσα των Βοττιαίων. Η πόλη βρισκόταν στη δυτική Χαλκιδική, κοντά στην Όλυνθο. Αποτελούσε μέρος της Αθηναϊκής Συμμαχίας μέχρι την έκρηξη του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 π.Χ.) οπότε επαναστάτησε και αποχώρησε από την συμμαχία.

Το 480 π.Χ. η ύπαρξη καθαυτή της μητροπολιτικής Ελλάδας απειλείτο από την εισβολή της τεράστιας στρατιάς του Ξέρξη. Στην Μεγάλη Ελλάδα (Κάτω Ιταλία – Σικελία), η ύπαρξη του Ελληνισμού βρισκόταν στη κόψη του ξυραφιού από την επίθεση μιας τεράστιας καρχηδονιακής στρατιάς υπό τον Αμίλκα.

Η μάχη της Θύμβρης μια από τις σημαντικότερες αλλά και τις λιγότερο γνωστές του αρχαίου κόσμου. Οι νικητές κέρδισαν τη Μικρά Ασία με ένα χτύπημα. Η μάχη κερδήθηκε δε χάρη σε ένα έξυπνο σχέδιο σε συνδυασμό με «νέα» όπλα.

Η μοίρα κάποιων ανθρώπων είναι να λάμπουν ως διάττοντες αστέρες για λίγο και κατόπιν να χάνονται στην αχλή της ιστορίας. Αυτό συνέβη και με τον Ονόμαρχο, τον μεγάλο στρατηγό των Φωκέων, ο οποίος κατάφερε, δύο φορές, να νικήσει τον Φίλιππο Β’ της Μακεδονίας και τις αήττητες μακεδονικές του φάλαγγες.

Στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. οι Έλληνες της Σικελίας πολεμούσαν για μια ακόμη φορά κατά των προαιώνιων αντιπάλων τους, των Καρχηδονίων. Ο Διονύσιος των Συρακουσών, αυτή τη φορά επιθυμούσε να προετοιμάσει όσο το δυνατόν καλύτερα τις ελληνικές δυνάμεις. Πέραν όμως των κλασσικών όπλων οι μηχανικοί του Διονυσίου επινόησαν ένα νέο όπλο, τον καταπέλτη.