Οι Σουμέριοι υπήρξαν ένας άγνωστος λαός. Ακόμα και το όνομα με το οποίο είναι γνωστοί τους δόθηκε από τους αρχαιολόγους τον 19ο αιώνα. Παρόλα αυτά άφησαν πίσω τους έντονα τα σημάδια της στρατιωτικής τους τέχνης.

Τα δύο μεγάλα ελληνιστικά βασίλεια των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων συγκρούονταν για χρόνια για την κατάκτηση της λεγόμενης Κοίλης Συρίας η οποία περιελάμβανε εδάφη της σημερινής Συρίας και του Λιβάνου. Οι έξι αυτές συγκρούσεις, γνωστές ως Συριακοί Πόλεμοι ξεκίνησαν το 274 π.Χ. και διήρκεσαν έως το 168 π.Χ. με διαλείμματα απορροφώντας τις ζωτικές δυνάμεις των δύο βασιλείων και εξυπηρετώντας την επικράτηση της Ρώμης.

Ο Αγαθοκλής, αποτελεί μια από τις πλέον εντυπωσιακές προσωπικότητες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Γνήσιος τυχοδιώκτης, κατόρθωσε από μισθοφόρος οπλίτης του στρατού των Συρακουσίων, να αναδειχτεί σε αυτοκράτορα, ηγέτη της ισχυρότερης ελληνικής πόλης στην Ιταλία, των Συρακουσών.

Οι Έλληνες σε όλες την ιστορική τους πορεία έχουν αποδειχθεί λαμπροί πολεμιστές. Οι Μυκηναίοι πρόγονοι όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση, αλλά ήταν αυτοί που έθεσαν το ηρωικό ιδεώδες που τόσες γενεές Ελλήνων εξέθρεψε.

Η μάχη στο Λέχαιο, το 390 π.Χ. αποτελεί μια σημαντική αθηναϊκή νίκη, μια από τις λίγες κατά των επίλεκτων Σπαρτιατών. Παράλληλα αποτελεί την μεγαλύτερη νίκη των αρχαίων πελταστών έναντι οπλιτών.

Αὐτὴ καθ' αὐτὴ ἡ ὕπαρξη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ρωμαίων ἀγνοεῖται ἐντελῶς ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑποστηρίζουν τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τὸ 794 στὸ ὁποῖο ὀφείλεται τὸ ἱστορικὸ δόγμα ὅτι ἡ ρωμαϊκὴ γλώσσα ἦταν καὶ εἶναι τὰ Λατινικά. Παρόλο ποὺ οἱ πηγὲς μαρτυροῦν ὅτι ἡ πρώτη γλώσσα τῶν Ρωμαίων ἦταν τὰ Ἑλληνικά.

Η οπλιτική φάλαγγα δεν αποτελούσε έναν απλό τυπικό βαθύ σχηματισμό μάχης, όπως οι προγενέστερές της φάλαγγες. Ο σχηματισμός και το σύστημα μάχης που εισήγαγε μαζί της (σύμφωνα με την παράδοση) ο Αργείος Φείδων απετέλεσαν μια άνευ προηγουμένου στρατιωτική επανάσταση, η οποία έμελλε να καθορίσει και τις τύχες του Ελληνισμού δύο περίπου αιώνες αργότερα, στα Μηδικά.

Ο Ηρόδοτος, πατέρας της Ιστορίας και Δωριέας στην καταγωγή, μας πληροφορεί ότι οι Δωριείς και ανάμεσά τους πρώτοι και καλύτεροι οι Σπαρτιάτες, ήταν μέρος των Μακεδόνων και ότι Δωριείς και Μακεδόνες ήταν μαχητές από την Πελοπόννησο που μαζί με τους Αθηναίους αγωνίστηκαν στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας και την Μάχη των Πλαταιών. Γι’ αυτό και οι Δωριείς, πάντα κατά τον Ηρόδοτο, ήταν νομάδες που έμεναν στην Πίνδο και συγκαταλέγονταν στους Μακεδόνες.

Η ιστορία της Ασσυρίας διακρίνεται σε τρεις περιόδους. Η τρίτη από αυτές η λεγόμενη Νέο-Ασσυριακή υπήρξε η πλέον ένδοξη, αιματοβαμμένη αλλά και καταστροφική. Η εν λόγω περίοδος ξεκινά το 745 π.Χ. και λήγει το 609 π.Χ. με την οριστική διάλυση του ασσυριακού κράτους.