Τοῦ Παπακυριάκου Κυριάκου  τ. Γυμνασιάρχου - Λυκειάρχου

1 Τό ζῆν  χάριν τῶν ἄλλων

Ὁμολογεῖται ὑπό πολλῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων  φιλοσόφων  ὅτι τό νά ζῆ κανείς χάριν τῶν ἄλλων  καί νά βοηθῆ τόν πλησίον του  κατά δύναμιν  εἶναι ὁ καλύτερος  καί ὁ πλέον εὐχάριστος  σκοπός τῆς ζωῆς  τοῦ ἀνθρώπου.  Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται  ὑπό τοῦ Εὐριπίδου  εἰς τούς Ἠρακλείδας ( 2-5) διά τοῦ  Ἰολάου λέγοντος .

«Ὁ μέν δίκαιος τοῖς πέλας πέφυκ’ ἀνήρ,

 Ὁ δέ εἰς τό κέρδος  λήμ’  ἔχων ἀνειμένον

Πόλει τ’ ἄχρηστος  καί συναλλάσσειν βαρύς,

Αὐτῷ ὁ ἄριστος.»

Λέγεται καί ὑπό τοῦ Μενάνδρου  (στ.  781)

«Τοῦτο ἐστί τό ζῆν , οὔχ ἐαυτῷ ζῆν μόνον»

Ἄρα σκοπός τῆς ζωῆς δέν εἶναι νά ζῶμεν μόνον διά τόν ἑαυτόν μᾶς  ἄλλά καί διά τούς ἄλλους προσφέροντες κατά δύναμιν τάς ὑπηρεσίας μας.. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτάρκης , ἀλλά χρήζει τῆς συμπαραστάσεως καί τῆς συμβιώσεως τῶν ἄλλων .

Τό νά ζῆ τις χάριν τῶν ἄλλων  σημαίνει ὅτι θά προσφέρῃ εὐχααρίστως τάς ὑπηρεσίας του  καί τά ἀγαθά του χάριν τῶν ἄλλων. Θά τόν διακρίνη ἡ φιλανθρωπία  καί ἡ ἀγάπη  πρός τούς ἄλλους .  Διά τοῦτο ὁ Ἰσοκράτης  λέγει εἰς τόν πανηγυρικόν λόγον (παράγρ.29)  « Ἡ πόλις ἠμῶν οὐ μόνο θεοφιλῶς , ἀλλά καί φιλανθρώπως ἔσχεν, ὥστε κυρία γενομένη  τοσούτων  ἀγαθῶν  οὐκ ἐφθόνησε τοῖς ἄλλοις, ἀλλ’ ὧν ἔλαβε  ἀπασιν μετέδωκεν» .

Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς  τά Ἠθικά Νικομάχεια (1097D8) λέγει:   Τό τέλειον ἀγαθόν αὔταρκες εἶναι δοκεῖ. Tό  δέ αὔταρκες λέγομεν  οὐκ αὐτῷ μόνῳ τῷ ζώντι βίον μονότην, ἀλλά καί γονεῦσιν  καί τέκνοις καί γυναιξί καί ὅλοις τοί φίλοις  καί πολίταις». Τό ὡς ἄνω χωρίον  εἶναι  ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς,  διότι θέτει ὡς σκοπόν τῆς ζωῆς  τό ζῆν χάριν τῶν ἄλλων .  Ἡ τελειοποίησις  του ἀνθρώπου προϋποθέτει  ὑπάρχουσαν  σχέσιν  πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Χρειάζεται ἐπικοινωνία  μετά τῶν ἄλλων , διότι  ὡς λέγει ὁ Πλάτων  εἰς τόν Γοργίαν (507 Ἐ) « Ὀτῳ  δέ μή  .ἔνι κοινωνίας , φιλία  οὐκ ἄν εἴη»  Ἐπικαλεῖται  μάλιστα εἰς τήν συνέχειαν  ἀρχαίους σοφούς  οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν:  « Καί οὐρανόν καί γῆν καί θεούς  καί ἀνθρώπους  τήν κοινωνίαν συνέχειν καί φιλίαν».

2)Ἀθρωπίνως   φέρεσθαι  πρός τούς συνανθρώπους

Ἡ στάσις αὐτή   ἐβασίζετο εἰς τήν ἀρχήν  τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς πραότητος  πρός τούς ἄλλους . Ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου  ἐξετιμᾶτο ὑπό τινων φιλοσόφων ἀπό τήν  ἀναπτύξιν  τῶν ἀρετῶν του. Ὁ Ἰσοκράτης  ἐν τῶν Φιλιππικῷ (116) λέγει:  ὅτι  αἵ ἰδιότητες  αὗται δύνανται  νά εὐδοκιμήσουν  μόνον  εἰς τόν ἄνθρωπον . Ὅσον περισσότερον  ἀνθρωπίνως ἐφέρετό  τις πρός τόν πλησίον, τόσον κοινωνικότερος ἐθεωρεῖτο .

Αὐτό εἶναι τό ἀνθρώπινον καθῆκον,  νά ζῆ καί  νά συμπεριφέρεταί    τις πρός ὅλους ἀνθρωπίνως. Ἀνθρωπίνως πρέπει νά συμπεριφέρεται  κανείς πρός ὅλους  ἀδιακρίτως  φίλους καί ἐχθρούς , γνωστούς  καί ἀγνώστους , συγγενεῖς  καί  ξένους . Λέγεται ὅτι κάποτε ἐζήτησε κάποιος μοχθηρός βοήθειαν  ἀπό τόν Ἀριστοτέλην , τήν ὁποίαν εὐχαρίστως προσέφερεν. Ὅταν ἠρωτήθη ὑπό τινος διατί ἐβοήθησε  τοιοῦτον μοχθηρόν ἄνθρωπον;  ἀπήντησε: « Οὐ τῷ ἀνθρώπω, ἐφη δέδωκα ,  ἀλλά τῷ ἀνθρωπίνῳ»  δηλαδή τό κοινόν αἴσθημα  ἐπιβάλλει νά φερώμεθα ἀνθρωπίνως εἰς ὅλους.

Οἱ Ἀθηναῖοι  κατ’ ἐξοχήν  ἐκαλλιέργησαν τάς ἀρετάς  τοῦ φέρεσθαι ἀνθρωπίνως εἰς ὅλους . Ἐξετίμων δεόντως τόν ἐφαρμόζοντα ταύτας,  ἀλλά καί γενικῶς ὅλοι ἐπεδίωκον  νά ἐφαρμόσουν ταύτας ἐμπράκτως.

Ὁ διδάξας  πρῶτος τά ἁπλούστατα αὐτά καθήκοντα, ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει νά  τά ἐκπληροῖ πρός πάντα ἄλλον ἄνθρωπον, εἶναι ὁ ἀρχηγός  ἀρχαίου τινος  ἱερατικοῦ γένους  ἐν Ἀττικῇ , ὁ Βουζύγης. Αὐτός μάλισστα ἀπήλησε διά  κατάρας  αὐτούς  οἱ ὁποῖοι θά παραμελοῦσαν  τά στοιχειώδη αὐτά ἀνθρώπινα καθήκοντα , ἐξ  οὗ  καί αἱ ἐπικρατήσασαι εἰς τά ἑλληνικά γράμματα «Βουζύγου  ἀραί».

Εἰς τήν ἀρχήν  τῆς κοινονικότητος  συμπεριελαμβάνοντο  τό θάπτειν  τούς νεκρούς , το δίδειν πῦρ καί ὕδωρ  εἰς τόν αἰτοῦντα  , τό δεικνύειν τήν ὁδόν, τό συμβουλεύειν τό ὀρθόν καί ἄλλα.

Τό συμβουλεύειν  τό ὀρθόν ἀποτελεῖ  μιάν τῶν σπουδαιοτάτων ἐκδηλώσεων  τοῦ κοινωνικοῦ τρόπου διά τῆς παρομοιώδους φράσεως  «τῆς ἱερᾶς συμβολῆς»  ( Πλάτων θεόγ 122. Ξενοφῶντος Ἀνάβασις 5, 6, 4) Ἀπηλλάσσετο  τῆς τοιαύτης κοινωνικῆς ὑποχρεώσεως  ὁ ἀρχαῖος Ἕλλην  ἐάν ἐπρόκειτο νά βοηθήσῃ ἀκάθαρτον ἄνθρωπον, δηλαδή περιπεσόντα κατά τήν κοινήν γνώμην  εἰς βαρύ παράπτωμα  π. χ συκοφαντίας, προδοσίας , λιποταξίας ,παραβάσεως τοῦ ἀσύλου  τοῦ ἱεροῦ ναοῦ  καί ἄλλα. ( Πλούταρχος 538 ἅ΄.Πολυβιός  30,23,3).

Καί ἐπ’ αὐτῆς ἀκόμη τῆς περιπτώσεως  ὁ ἄνθρωπος  ἔπρεπε νά κρίνῃ  ἐπιεικῶς  τούς συνανθρώπους του,  λέγει ὁ Ἰσοκράτης  εἰς τόν Ἀρειοπαγιτικόν ( 83.) 

3)Ἐπιεικῶς καί εὐσπλάχνως  φέρεσθαι  πρός τούς συνανθρώπους μας

Τό πανελλήνιον αἴσθημα  ἀπῃτει ὅπως ἕκαστος  τρέφῃ συμπάθειαν  πρός τόν πλησίον  του,  ἔστω καί ἄν οὗτος εἶχε ἀδυναμίας  καί ἐλαττώματα . Ἔπρεπε νά φανῇ ἐπιεικής   εἰς τόν συνάνθρωπόν του ἕνεκα τῶν ἰδίων αὐτοῦ ἐλαττωμάτων.  Ἔχε εἰρήνην ἔλεγαν πρός τούς συνανθρώπους σου , πόλεμον δέ πρός τήν κακίαν.

 Οὕτω ἠ λέξις ἐπιεικής κατήντησε  εἰς τήν ἀρχαίαν ἑλληνικήν γλώσσαν  νά σημαίνῃ τήν μετά συγνώμης  καί φιλανθρωπίας κρίσιν , ἐν ἀντιθέσει πρός τήν  αὐστηράν δικαιοσύνην (Λεοπόλδου Σμίθ. Ἠθική τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, τόμος Α σ. 394 καί τόμος Β΄σ. 384).

 Τό νά ἀγανακτῇ τις κατά  τοῦ διαπράττοντος  βαρύ ἀδίκημα  ἦτο φυσικόν , ἀλλά δέν ἔπρεπε ἕνεκα τῆς ἀγανακτήσεως  νά ἐπισωρεύσῃ  μεγαλύτερον  κακόν . Ἡ εὐσπλαχνία ἔπρεπε νά ὑπερισχύσῃ εἰς τόν ἄνθρωπον , ἴνα μή αὐξήσῃ τά δεινοπαθήματα τῶν ἄλλων  ( Θαλή  Στοβ  3, 79).

Ὁ κοινωνικῶς ἀνώτερος ἄνθρωπος δέν πρέπει νά καταλαμβάνεται εὔκολα  ἀπό τήν ὀργήν. Ἐθεωρεῖτο ἀπρεπές νά εἰσάγεται πᾶσα διαφορά  μεταξύ τῶν πολιτῶν ἀμέσως εἰς τά δικαστήρια.

Ἡ φιλοδικία ἐθεωρεῖτο ὡς κηλίς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου . Ὁ Ἰσοκράτης (15-27) λέγει περί αὐτοῦ, «Ἀδικούμενος δέ μή μετά δικαστηρίου  ποιεῖσθαι τάς τιμωρίας, ἀλλ’ ἐν τοῖς    φίλοις  τοῖς ἐκείνων διαλύεσθαι περί τῶν ἀμφισβητουμένων». Κατά τόν Εὐριπίδη  ἔπρεπε  εἰ δυνατόν νά ἀπαλλαγῇ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό πάθος τῆς ἐκδικήσεως .

Ἀναφέρεται εἰς τά Ἠθικά  τοῦ Πλουτάρχου (10D ) περί τοῦ  Πλάτωνος « Ὅτι ὁ Πλάτων δούλῳ  λίχνῳ καί βδελυρῷ θυμωθείς  τόν τῆς ἀδελφῆς υἱόν Σπεύσιον  καλέσας, ἄφησε ἀπελθῶν, κράτησον  ἐγώ γάρ πάνυ θυμοῦμαι» Ἐξ ἄλλου  εἶναι γνωστή ἡ ἀρχή  τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ὅτι πᾶς ἄνθρωπος  ὑπόκειται  εἰς τήν ἁμαρτίαν  καί διά τοῦτο  ὀφείλει νά εἶναι ἐπειεικής  πρός τούς ἀμαρτάνοντας  Ἐθεωρεῖτο μεγαλοψυχία τό φέρειν πραέως  τήν πλημμέλειαν. Τό νά φέρῃ μετά τινος  ἀπαθείας ἀδίκημά τι ,  οὐχί πολύ βαρύ, ἐθεωρεῖτο  ὑπό τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων  ὡς ἴδιον του εὐγενοῦς  καί ἐλευθέρου φρονήματος  καί  ὀρθῆς παιδείας ἀνθρώπου. Περί αὐτοῦ μᾶς συνιστᾶ ὁ Θαλῆς  λέγων :  «Ἀνέχου  ὑπό τοῦ πλησίον μικρά ἐλαττούμενος»   ( Στοβ. 3,79)

Ὁ δέ Πιττακός ἔλεγε ἀπό διαφορετικήν μορφήν , «Συγγνώμη τιμωρίας ἀμείνων . Τό μέν γάρ ἡμέρου φύσεώς  ἐστι  τό δέ θηριώδους». Καλλιεργημένος ψυχικῶς ἄνθρωπος ἐθεωρεῖτο  ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἠδύνατο  νά ἀνέχεται τούς ἀπαιδεύτους .

 Περί  αὐτοῦ ὁ Πυθαγόρας λέγει:  «Μεγάλην παιδείαν νόμιζε, δι’ ἧς δυνήσῃ φέρειν  ἀπαιδεύτοις»  (Στόβ 19, 80) Πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος διαλλακτικός  πρός τούς ἀδικήσαντας αὐτόν. Εἰς τήν Ἐνάτην ραψῳδίαν τῆς Ἰλιάδος ἀναφέρεται ἡ φιλονικία  τοῦ Ἀχιλλέως  μέ τόν  Ἀγαμέμνονα διά τό θέμα τῆς Βρησηίδος.  Κατά τήν φιλονικίαν ὁ Ἀγαμένων  παρέμεινε  ἀδιάλλακτος μέχρι τοῦ σημείου πού  δέν ἐλάμβανε μέρος εἰς τόν πόλεμον. Ἐδικαιολογεῖτο. ἡ στάσις τοῦ Ἀχιλλέως ἀπό τόν Ὅμηρον μέχρι  τότε  πού ὁ Ἀγαμέμνων ἐπεδίωξε τήν συμφιλίωσίν τους  καί ἐπρότεινεν τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀδικίας.  Ἀπό τότε καί ἑξῆς  ἐθεωρεῖτο  ἀδικαιολόγητος  καί ἀσυγχώρητος ὁ Ἀχιλλεύς   διά τήν συνεχιζομένην  στάσιν του .

Εἰς τάς κοινωνικάς σχέσεις  τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων δέν ἐπιτρέπετο  νά καταπραῢνῃ τις  τόν πλησίον του  ἐν ὥρα σφοδροτάτου ἐρεθισμοῦ, ἄλλ΄ἔπρεπε νά περιμένῃ  τήν κατάλληλον πρός τοῦτο στιγμήν . Επί τῶν ἰδαιτέρων σχέσεων  τοῦ πολιτικοῦ ἀνδρός πρός τόν Δῆμον, ὁ Προμηθεύς  παρά τῷ Αἰσχύλῳ (Προμηθέως 379) καί ὁ Ὀρέστης  εἰς τόν Εὐριπίδην  ( Ὀρέστης 698-701) περίμεναν την κατάλληλον στιγμήν

4)Νά εὐεργετῶμεν τούς συνανθρώπους μας ἀνιδιοτελῶς.

Εἰς τον « περί τοῦ Στεφάνου» λόγον (268-269) ὁ Δημοσθένης λέγει,  ὅτι ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος νά εὐεργετῇ πάντοτε τούς ἄλλους , χωρίς νά κοινολογῇ τάς πράξεις αὐτοῦ. Πρέπει νά λησμονῇ τό καλόν το ὁποῖον ἔπραξε « Ἐγώ νομίζω τόν εὖ παθόντα  δεῖ μεμνῆσθαι πάντα τόν χρόνον , τόν δέ ποιήσαντα  εὐθύς ἐπιλελῆσθαι ».

Ὁ Πλούταρχος  εἰς τά Ἠθικά (81α) λέγει:  «Δόντα τόν φίλον καί γνώριμον  εὐεργετήσαντα μή φρᾶσαι  πρός ἑτέρους» Εἶναι ἐπιβεβλημένον καθῆκον εἰς ἠμᾶς   νά βοηθῶμε τούς ἔχοντας ἀνάγκην βοηθείας,  ὅπως εἶναι καί δικαίωμα ἠμῶν  νά μᾶς βοηθοῦν  οἱ ἄλλοι ὅταν  ἔχωμεν ἠμεῖς ἀνάγκην βοηθείας . Οἴκοθεν εἶναι φανερόν ὅτι δυνάμεθα νά ζητήσωμεν τήν βοήθειαν τῶν ἄλλων,  ὡς ἔπραξε ὁ Ἀνδρόνικος εἰς τό βουλευτήριον, ὅταν κατελήφθη  ὑπό αἰφνιδίου κινδύνου . Οὗτος ἐπήδησε ἀμέσως εἰς τόν ἱερόν βωμόν καί ἐζήτησεν τήν βοήθειαν ὅλων  τῶν παρευρισκομένων  (Ἀνδρον.2,15)  Ὁ Δημοκριτος ἔλεγε:  «Ξείνοις  μεταδίδου  καί τοῖς δεομένοις ἐκ τῶν ἐόντων  , ὁ γάρ μή διδούς δεομένῳ , οὐδέ αὐτός λήψεται δεόμενος» .

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος  κατά δύναμιν πρέπει  νά ἀναζητῇ τούς ἔχοντας ἀνάγκην βοηθείας καί νά μήν περιμένῃ νά ἔλθουν  ἐκεῖνοι εἰς αὐτόν. Ἐάν ἀποφύγωμεν νά βοηθήσωμεν ἐκείνους,  οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀδικηθῇ ἀπό τήν φύσιν ἤ ἀπό τήν τύχην  τότε ποίους πρέπει ἄλλους νά βοηθήσωμεν εὐκολώτερον ἐρωτᾶ εἰς τήν κωμῳδίαν  τοῦ Μενάνδρου  εὐγενής νεανίας  « Εἰ τούς ἀδικηθέντας  πάτερ φευξούμεθα , τίσι ἄν βοηθήσοιμεν  ἄλλοις ραδίως;».

Ἀναφέρεται ὡς παράδειγμα βοηθείας πρός τούς ἄλλους  ὁ σοφός Βίας  ὁ Πριηνεύς,  ὅστις « Μεσσηνίας  γένους ἐπισήμους παρθένους  λυτρωσάμενος παρά ληστῶν  ἦγεν ὡς ἰδίας θυγατέρας  ἐντίμως , μετά δέ τινας χρόνους  παραγενομένων τῶν συγγενῶν  κατά ζήτησιν , ἀπέδωκεν αὐτάς οὔτε τροφεῖα  πραξάμενος οὔτε λύτρα, τουναντίον δέ τῶν ἰδίων πολλά δωρησάμενος.»  (Διοδώρου 9, 131). Πολλοί Ἕλληνες διεκρίνοντο  διά τήν  πρός τό βοηθεῖν  τοῖς ἀτυχοῦσιν  προθυμίαν,  ἡ ὁποία δέν προήρχετο ἁπλῶς μόνον ἀπό καθῆκον,  ἀλλά ἀπό ἰσχυράν ἀνάπτυξιν  τοῦ συμπαθητικοῦ συναισθήματος.

Ὁ Ὀρέστης λέγει εἰς τήν « Ἠλέκτραν» τοῦ Εὐριπίδου (294) « Ἔνεστι  οἶκτος ἀμαθίη μέν οὐδαμοῦ  σοφοῖς δ΄ἀνδρῶν» Ἡ βοήθειά τους πρός τοῦ ἔχοντας ἀνάγκη προήρχετο  ἐξ ἁγνῆς προθέσεως , ἐκ φύσεως ὡς λέγει  ὁ Φωκίων «  οὔτε, ἐξ ἱεροῦ βωμοῦ, οὔτε ἐκ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀφαιρετέον το ἔλεος  (Στόβ. 1, 31) . Ἦτο  ἀπόρροια  τῆς μορφώσεως τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων  τό βοηθεῖν  

Ὁ εὐεργετῶν δέν ἔπρεπε νά ἀποβλέπῃ ποτέ εἰς ἀμοιβήν, ἄλλα μόνον εἰς τό νά πράττῃ τό καλόν  πρός τόν πλησίον του . Ἐθεωρεῖτο ἀσυγχώρητον ἁμάρτημα  νά ἀπαιτῇ τίς  νά τόν εὐχαριστήσουν   ὁπωσδήποτε διά τήν καλήν του πρᾶξιν . Ὁ εὐεργετούμενος εἶχε καθῆκον  νά εὐχαριστήσῃ  τόν εὐεργέτην  προσφέρων λατρείαν εἰς τάς Χάριτας.  Ὁ κωμικός Μένανδρος (679) ἔλεγε:  «Ἐάν τροφήν δούς  καί  τόν λαβόντ’ ὀνειδίσῃς ἀψινθίῳ κατέπεσας ἀττικόν μέλι»  Ἐάν δώσῃς τροφήν σέ κάποιον καί  σχολιάσῃς  τήν προσφορά σου εἶναι σάν νά ἔρριξες σέ ἀττικό μέλι ἄψινθον,  ὁ ὁποῖος  τό πίκρανε  πολύ  Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά θεραπεύη τάς πληγάς τοῦ πλησίον   καί ὄχι νά    ἀναξαίνη αὐτάς. 

5) Νά ἔχωμεν ἐμπιστοσύνην  πρός τούς συνανθρώπους μας

Δέν πρέπει ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος  νά τρέφῃ δισπιστίαν  πρός τούς ἄλλους  ἄνευ ἀνάγκης τινός . Ὅλοι ἐπαινοῦν  ὡς ἀξιαίπαινον  ἰδιότητα τήν ἐμπιστοσύνη  πρός τούς ἄλλους . Ὁ ἐπιφυλασσόμενος  εἰς πάσας τάς σχέσεις τῆς ζωῆς του  χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Θεοφρστον  βδεληκτός εἰς τό  χαρακτῆρα  (Θοoφράστου Χαρακτῆρες  18).

Ὁ δέ Φιλοκτήτης,  εἰς τό  ὁμώνυμον ἔργον τοῦ Σοφοκλέους (811-813) ἀπῄτησε  ἀπό τόν Νεοπτόλεμον ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην «χειρός πίστιν». Τήν ἀπῄτησε  οὐχί μεθ’ ὅρκου , ὅστις ἐθεωρεῖτο προσβολή καί ὕβρις , ἀλλά διά τῆς ἀμοιβαίας συσφύξεως  τῶν χειρῶν.

Ὁ ἄπιστος  ἦτο ἀπεχθής  εἰς τούς ἀρχαίους Ἕλληνας   Οἱ ἀρχαῖοι  Ἕλληνες  μετά πολλῆς  προσοχῆς  παρετήρουν  κατά τάς συναναστροφάς των ὁποία αἰσθήματα  διήγειρον  εἰς τούς ἄλλους  . Προσεπάθουν  πάντοτε  νά εἶναι εὐχάριστοι  καί ἀπέφευγον  παντοιοτρόπως νά γίνωνται δυσάρεστοι .  « Εὐάρεστοι  γίγνεσθε  τοῖς ἀνθρώποις» ἔλεγον Τοῦτο φαίνεται  ἐκ πολλῶν  σημείων  τῆς Ὀδύσσειας   ἔνθα ἀποδίδουν  μεγάλην ἀξίαν εἰς τούς τρόπους  Εἰς τήν Θ΄ραψῳδίαν περιγράφεται  ἡ φιλοξενία  τοῦ Ὀδυσσέως  ὑπό τῶν Φαιάκων.

Ὁ Πίνδαρος  περιγράφει  εἰς τήν Δ΄ ῴδήν  τῶν Πυθιονικῶν  (127-131)  περί τοῦ Ἰάσονος  ὅτι ὅταν ἐπανέκαμψεν  εἰς τήν Ἰολκόν  συμπεριεφέρθη τόσον εὐγενῶς εἰς τούς συγγενεῖς του,  φιλοξενήσας αὐτούς εὐφροσύνως  ἐπί πενθήμερον , ὥστε χαρακτηρίζεται  ἡ εὐγένεια  ὡς ἀπαραίτητος  ἀρετή    ἑνός πραγματικοῦ ἥρωος .Δέν ἐθεωρεῖτο τις πραγματικός ἥρως  ὅποιος  ἐστερεῖτο εὐγενείας  πρός τούς ἄλλους .

Εἰς τήν Γ΄ῴδήν τῶν Πυθιονικῶν  ὁ Πίνδαρος ἀναφέρει τήν τέχνην τῆς συναναστροφῆς,  τήν ὁποίαν ἐφήρμοσε πρός τόν ἀσθενοῦντα  βασιλέα τῶν Συρακουσῶν  Ἱέρονα. Δέν ἐγένετο φορτικός  διά λογικῶν μόνον ἐπιχειρημάτων , ἀλλά ῴδηγήθη ὑπό τῆς συμπαθείας  πρός τόν ἀσθενῆ βασιλέα . Διά τῆς ἀναπτύξεως δέ τῶν ἰδίων αὐτοῦ πόθων, ἐξεπήγασαν οἱ παρηγορητικοί αὐτοῦ  λόγοι.

Γνώρισμα τοῦ εὐγενοῦς ἀνθρώπου, λέγει ὁ Εὐριπίδης  εἰς τό  417 ἀπόσπασμα  τῆς  Ἰνοῦς,  εἶναι : 

  Σιγᾶν θ’  ὅπου χρῆ  καί λέγειν  ἴν’ ἀσφαλές,

  Ὁρᾶν ἅ δεῖ  μέ κοὔχ  ὁρᾶν    ἅ μή χρέων .

 Κατά τούς ἀρχαίους ὁ κοινωνικός ἄνθρωπος  πρέπει νά εἶναι εὐπροσήγορος , χαρούμενος  καί οὐχί σκυθρωπός  καί μισάνθρωπος  .  Ὁ Σωκράτης  εἶχε ἐξαίρετον κοινωνικήν  δεξιότητα  νά ἐπιδρᾶ εὐμενῶς  ἐπί τῶν ἄλλων  διά τοῦ εὐχαρίστου τρόπου τῆς συζητήσεως. Ἔλεγε  ὅτι τό ἀγαθόν πρέπει  νά γίνεται μετά χάριτος. Ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων  ὅτι  ὅσοι ἔχουν  κοινωνικήν ἐπιδεξιότητα  αὐτοί ἐπιτυγχάνουν  περισσότερον παντός ἄλλου  εἰς τήν ζωήν .

6)Κοινωνικαί σχέσεις τῶν ἀνθρώπων  κατά τόν Ἀριστοτέλην

‘O Ἀριστοτέλης   μετά μεγίστης προσοχῆς ἀναπτύσει  τάς κοινωνικάς σχέσεις . Ἀφιέρωσε ὁλόκληρόν το δωδέκατον μέρος  τοῦ τετάρτου βιβλίου τῶν Ἠθικῶν  Νικομαχείων  εἰς τήν περιγραφήν  τῶν κοινωνικῶν σχέσεων . Ἐν αὐτῷ  ὁμιλεῖ περί  φιλοφροσύνης  καί λέγει ὅτι οἱ φιλόφρονες  προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπον νά εὐχαριστήσουν τούς ἄλλους  κατά τάς συναναστροφάς των  καί ποτέ νά μήν ἐνοχλήσουν τούς παρευρισκομένους . Ἡ συμπεριφορά τοῦ ἀνθρπώπου  πρός τόν πλησίον του θά πρέπει νά εἶναι τοιαύτη ὡς νά συναναστρέφεται φίλον  κινούμενος ὄχί ἀπό ἄλλα ἐλατήρια,  ἀλλά ἀπό τήν ἀρχήν τῆς φιλοφροσύνης . Γενικῶς εἰς τήν συναναστροφήν του  νά εἶναι καθώς πρέπει  ἐκ φύσεως καί οὐχί ὑποκρινόμενος , «Ὅτι ἄνευ πάθους  ἐστι καί τοῦ στέργειν  οἶς ὁμιλεῖ. οὐ γάρ τῷ  φιλεῖν  ἤ ἐχθαίρειν  ἀποδέχεται  ὡς ἕκαστα  ὡς δεῖ  ἀλλά καί τοιοῦτος εἶναι».

 Ἐκ φύσεως πρέπει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος κοινωνικός , φιλόφρων, λεπτός εἰς τούς τρόπους,  προσπαθῶν πάντοτε νά εὐχαριστήσῃ  καί νά γλυκάνῃ τούς ἄλλους  μέ τήν χαράν  καί ἐπ’οὐδενί λόγῳ νά τούς πικράνῃ . Νά θέτῃ ὡς σκοπόν  τό καλόν  καί τό συμφέρον ἐπιδιώκων  νά μήν ἐνοχλῇ τόν πλησίον του,  ἀλλά νά τόν γλυκαίνη. «Ἀναφέρων  πρός τό καλόν καί τό συμφέρον  στοχάσεται  τό  ἡ λυπεῖν  ἤ συνηδύνειν» . Βεβαίως διαφορετικά  θά ὁμιλήση  εἰς τούς ἔχοντας ἀξιώματα  παρά εἰς τούς τυχόντας  καί τούς περισσότερον ἤ ὀλιγοτερον γνωστούς.

Σύμφωνα μέ τάς διαφοράς  τοῦ ἀξιώματος καί  τῆς γνωριμίας  θά  ἀπονέμῃ  εἰς ἕκαστον  τό πρέπον,  προσπαθῶν πάντοτε  νά εὐχαριστῆ  καί οὐχί νά λυπῆ , χωρίς ὅμως μέ τοῦτο  νά εἶναι φιλάρεσκος ἤ κόλαξ. Κατατατάσσει τόν κόλακα εἰς τούς κακούς  καί  τόν  ἀπεχθάνεται Τόν κόλακα σκιαγραφεῖ διά  μελανῶν χρωμάτων  ὁ Θεόφραστος  εἰς τούς «Χαρακτῆρας» του,.

 Ὁ Ἀριστοτέλης  ἀσχολεῖται  εἰς τό 14ον κφάλαιον  τοῦ 4ου βιβλίου τήν Ἠθικῶν Νικομαχείων καί περί τῆς ψυχαγωγίας τῶν ἀνθρώπων  κατά  τάς συναναστροφάς  αὐτῶν. Καί ἐπί τῶν  ἀστείων  νά πρέπῃ ὁ κοινωνικός  ἄνθρωπος νά ἀκολουθῆ  τήν μέσην ὁδόν, τήν ἁρμονικήν συμπεριφοράν.

 Ὅσοι εἶναι ὑπερβολικοί   εἰς τά ἀστεῖα  των,  εἰς τό γελοῖον, χαρακτηρίζονται ὡς βωμολόχοι  καί ἀνυπόφοροι, διότι  αὐτοί ἐν τῇ προσπαθείᾳ  των νά προκαλέσουν  τόν γέλωτα  δέν ὁμιλοῦν εὐσχήμως  καί οὔτε σκέπτονται  μήπως μέ τά ἀστεῖα  στενοχωρήσουν τούς ἄλλους. Ἀντίθέτως   χαρακτηρίζονται ὡς ἀγροῖκοι  καί τραχεῖς  ὑπό τοῦ Ἀριστοτέλους , ὅταν  οἱ ἴδιοι  δέν ἔχουν νά εἴπουν  οὐδένα εὐπρεπές  ἀστεῖον ἀλλά ἀγριοκοιτάζουν καί δυστροποῦν εἰς ὅσους λέγουν σωστά   ἀστεία. Ἐπί τῶν ἀστείων  χρειάζεται μεγάλη ἐπιεδεξιότης, ὥστε  νά λέγῃς  καί νά ἀκούῃς  ἐκ τῶν ἀστείων  ὅσα ἁρμόζουν  εἰς ἕνα ἄνθρωπον καθώς πρέπει. Διαφορετικά  θά πρέπῃ  νά εἶναι τά ἀστεῖα  ἑκάστης τάξεως   ἀνθρώπων  τῶν πεπαιδευμένων  ἀπό  τῶν ἀπαιδεύτων , κλπ. Δέν εἶναι  ἀστεία τα αἰσχρόλογα, ἀλλά ἐκεῖνα τά λόγια   μέ τά ὁποῖα  δέν λέγει  τις ἀπρεπῆ  εἰς ἕνα ἀνώτερον  πνευματικόν  ἄνθρωπον,  οὔτε στενοχωρεῖ  τόν ἀκούοντα, ἀλλά τόν  εὐχαριστεῖ . «Ἅλατι ἠρτημένα», ὅπως λέγῃ βραδύτερον  ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.

7)Κοινωνικαί σχέσεις τῶν ἀνθρώπων κατά τόν Θεόφραστον  .

 Ἕτερος ἐκ τῶν ἀρχαίων, ὁ ὁποῖος  ἀσχολεῖται μέ τήν ἐξέτασιν  τῆς λεπτότητος τῶν τρόπων  τῶν κοινωνικῶν σχέσεων  τῶν ἀνθρώπων,  εἶναι ὁ Θεόφραστος , ὁ μαθητής τοῦ Ἀριστοτέλους. Εἰς τούς  «Χαρακτῆρες» τοῦ Θεοφράστου περιγράφονται  οἱ ἀγενεῖς τύποι  π.χ  1) Ὁ ἄκαιρος,  ὁ ὁποῖος ἐπεμβαίνει εἰς ἀκατάλληλον στιγμήν. 2) Ὁ περίεργος,  ὁ  ὁποῖος ἐρωτᾷ νά μάθῃ ἀπό τόν στρατηγόν  μυστικά τοῦ στρατοῦ

3)Ὁ ἀηδής εἶναι, ὅστις διηγεῖται  ἀηδιαστικᾶς εἰκόνας ἐν ὥρα φαγητοῦ,  καί ὅποιος ἐγείρει οἰκοδεσπότην οἰκίας τινός πού μόλις ἐκοιμήθη  διά νά  τοῦ ὁμιλήση  .

 4) Ὁ δυσχερής, εἶναι ἐκεῖνος,  ὁ ὁποῖος  λόγῳ τῆς  ἀφορήτου ἀκαθαρσίας  καί δυσοσμίας  του  ἀποβαίνει ἀνυπόφορος  εἰς τούς περί ἐαυτόν .

 5) Ὁ βδελυρός εἶναι ἐκεῖνος , ὁ ὁποῖος χειροκροτεῖ εἰς τό θέατρον, ὅταν οἱ ἄλλοι σιγοῦν καί σφυρίζει ὅταν οἱ ἄλλοι εὐχαρίστως προσέχουν τό θέατρον  .

 6) Ὁ ἀὐθάδης εἶναι ἐκεῖνος,  ὁ ὁποῖος ἀποκρούει  βαναύσως κάθε  φιλικήν  καί ἀθώαν  προσέγγισιν  καί δέν συγχωρεῖ  ἐπ’οὐδενί  λόγῳ  ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος παρά τήν θέλησίν του  τό ἔσπροξε ἤ τό ἐλέρωσε . 7) Ὁ  ὑπερήφανος εἶναι,   ὁ ἐγωιστής, ὁ ὁποῖος  γίνεται ἀντιπαθητικός  εἰς ὅλους λόγῳ τῆς ἀλαζονίας  του.

Ὁ Θεοφραστος  εἰς τούς «Χαρακτῆρας «  του  μᾶς προβάλλει ἕνα κάτοπτρον ἐντός τοῦ ὁποίου,  καλούμεθα νά διαπιστώσωμεν τά ἐλαττώματά  μας καί νά διορθώσωμεν τάς κοινωνικάς μας σχέσεις.

8)Κονωνικαί σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν Πλούταρχον

 Μέ τάς κοινωνικάς  σχέσεις  καί  τους τρόπους τῶν ἀνθρώπων  ἠσχολήθη  καί ὁ Πλούταρχος  εἰς τά συγγράμματά του περί Ἀδολεσχίας, περί Πολυπραγμοσύνης , περί Δυσωπίας, περί τοῦ ἐαυτοῦ ἐπαινεῖν  ἀνεπιφθόνως  καί περί συμποσιακῶν προβλημάτων.

 Εἶναι ἄξια προσοχῆς  τά ὅσα γράφει ἐν αὐτοῖς  περί τῆς καταλλήλου  ἐκλογῆς  τῶν ὑποθέσεων  τοῦ διαλόγου,  ὅπου παρέχεται  καθαρά εἰκόνα  τῆς μεγάλης ἠθικῆς ἀξίας,  τήν ὁποίαν ἔδιδε ὁ ἀρχαῖος Ἕλλην  εἰς τούς κοινωνικούς τρόπους . Εἰς τά συμποσιακά προβλήματα  ἀναφέρει  περί τῆς ἐθιμοτυπίας τοῦ οἰκοδεσπότου πρός τούς καλεσμένους  αὐτοῦ ὡς πρός τόν ἀριθμόν  αὐτῶν καί τόν καθορισμόν ἡ μή τῶν θέσεων. Πάντως τόσον ὁ Πλούταρχος (707α-710α) εἰς τό ὡς ἄνω σύγγραμμα,  ὅσον καί ὁ Πλάτων  εἰς τό Συμπόσιον (174α), συζητοῦν τό θέμα  κατά πόσον εἶναι πρέπον  νά προσέλθῃ κάποιος ἄκλητος  εἰς δεῖπνον  ἀκολουθῶν ἄλλον προσκεκλημένον εἰς αὐτό.

9)Κοινωνικαί σχέσεις νέων καί γερόντων.

Ὅσον ἀφορᾶ  τάς κοινωνικάς σχέσεις  τῶν μικροτέρων  πρός τούς μεγαλυτέρους  παρίσταται ὡς ἐπιβεβλημένον  ἐθνικόν καθῆκον  ὕφ΄ ὅλων των ἀρχαίων συγγραφέων  νά σέβονται οἱ μικρότεροι  μέ κάθε τρόπον  τούς μεγαλυτέρους . Οὕτω ἡ Ἴρις  εἰς τήν Ιλιάδα,  γιά νά πείσῃ τόν Ποσιδῶνα  νά ὑποταχθῇ εἰς τόν πρεσβύτερον  ἀδελφόν του Δία,  τοῦ ὑπενθυμίζει  τό καθῆκον τοῦ σεβασμοῦ,  πού ἔχομεν πρός τούς μεγαλυτέρους. Ὁ Ὅμηρος  εἰς τήν Ἰλιάδα  (ΚΓ΄787-791) διά τοῦ στόματος τοῦ Ἀντιλόχου  ἀναφέρει ὅτι καί οἱ θεοί ἀκόμη  τιμῶσι τούς παλαιούς ἀνθρώπους . Ἐκ τούτου ὁ Πρίαμος ἐτόλμησε  νά ἐπισκεφθῇ τόν Ἀχιλλέα,  διά νά ζητήση   τό σῶμα τοῦ Ἕκτορος, διότι ἐγνώριζε  ὅτι θά σεβασθῇ  τό γῆρας  αὐτοῦ  ὁ ὀργισμένος Ἀχιλλεύς . Ἐθεωρεῖτο μεγάλη προσβολή  καί ἀναίδεια νά ἀντιμιλήσῃ  τις  εἰς τούς μεγαλυτέρους εἰς τήν ἡλικίαν  «Τό ἀντιπεῖν τοῖς πρεσβυτέροις  ἤ λοιδορήσασθαι δεινότερον ἐνόμιζον  ἤ περί τούς γονέας ἐξαμαρτείν» ,γράφει ὁ Ἰσοκράτης.

 Ὁ Νέστωρ εὐρίσκει παρηγορίαν  διά τήν ἀλήθειαν  τῆς νεανικῆς του ρώμης  εἰς τήν τιμήν τήν ὁποίαν ἀπελάμβανε  ὡς γέρων ἀπό τούς Ἀχαιούς.  (Ἰλιάς  ΚΓ΄649). Τόσον πολύ ἐξετιμᾶτο ὁ σεβασμός τῶν νέων  πρός τούς γέροντες,  ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι  ἐθεωρήθησαν  κάποτε ὅτι   ἦσαν  κατώτεροι τῶν Σπαρτιατῶν,  διότι ἔδειξαν ἀδιαφορία εἰς γέροντα  ἱστάμενον καί μή εὑρίσκοντα  κάθισμα  εἰς τά Παναθήναια «Παναθηναίων γάρ ὄντων  οἱ Ἀττικοί γέροντα προεπιλάκιζον ,  προσκαλούμενοι μέν γάρ  ὡς παραδεξάμενοι , εἰ δέ παρεγένοιτο, οὐ προσδεχόμενοι , ὡς δέ  δεξιάν σχεδόν  ἐγένετο κατά  τούς Λακεδαιμονίων θεωρούς , ἅπαντές  τῶν βάθρων ἀναστάντες , τοῦ τόπου παρεχώρουν. Ἀγασθείς  δέ ὄχλος  ἐπί τῷ γεγονότι  ἐκρότησεν  μετά πολλῆς ἐπισημασίας  καί τις εἶπε τῷ Σπαρτιατῶν . Νή  τῷ Σιῶ, ἴσασι Ἀθηναῖοι  τά καλά ἅ πράσσουσι  δε» ( Πλουτάρχου  Ἠθική  235ο΄) .

 Εἰς τοῦτο συνετέλεσε ὁ νόμος τῶν Σπαρτιατῶν,  ὅστις ἐπέβαλε τόν σεβασμόν  εἰς τούς γέροντας. Ἡ τοιαύτη συμπεριφορά  πρός τούς μεγαλυτέρους  ἦταν τό γνώρισμα τῆς ἀληθοῦς μορφώσεως τῆς καρδίας  καί οὐχί τοῦ νοῦ. Ἦτο τό διακριτικόν του λεπτοτάτου ἤθους ἑνός ἀνθρώπου .

Ἐπίλογος

 Ἦτο δόγμα     τῶν Ἑλλήνων  ὅτι ἔπρεπε νά συμπεριφέρωνται  μέ εὐγένειαν  καί ἀγάπην πρός πάντα  Ἕλληνα,  καθ’ ὅσον  ἦσαν μέλη  ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ  γένους , μέ τά ἴδια ἰδανικά , αἰσθήματα καί ὄνειρα  διά μίαν καλυτέραν κοινωνινικήν  συμβίωσιν ὅλων των ἀνθρώπων.

 Μέ αὐτά τά αἰσθήματα  τῆς διαδόσεως τοῦ πολιτισμοῦ  τῶν εὐγενῶν  Ἑλλήνων  ἠθικοκοινωνικῶν σχέσεων  ἐπραγματοποίησε τήν ἐκστρατείαν του  ὁ Μέγας  Ἀλέξανδρος  εἰς τήν Ἀσίαν , γενόμενος φορεύς  τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ  εἰς ὅλον τόν τότε γνωστόν κόσμον.

Οι χυδαιότητες, οί ύβρεις, η σπίλωση, η απαξίωση και οι πρόστυχοι χαρακτηρισμοί πού από καιρό απευθύνονται εναντίον του Μεγάλου Έλληνα Στρατηλάτη, σκοπό έχουν να μειώσουν τη προσφορά του Ελληνικού πολιτισμού στην παγκοσμιότητα, ώστε επιτήδεια σύμφέροντα με ύπουλα και ύποτπα μέσα να καρπωθούν το πλουσιώτατο υπέδαφος της Ελλάδας.

Απ' ευθείας δεν τολμούν να το κάνουν ώστε να μην προσβληθεί η τάχα  "διεθνής αριστερά"  πού κόπτεται  "υπέρ των δικαιωμάτων των αδυνάτων" (παραδόξως ποτέ των Ελλήνων! Πού ήσαν τότε στις 29 Μαΐου του 1453, οι ιδεαλιστές αριστεροί της δυτικής Ευρώπης, οι φιλειρηνιστές, όταν σφάδαζε ο Ελληνισμός και ο χριστιανισμός από τους μύδρους πού ρίπτονταν επάνω τους από τα κανόνια του Μωάμεθ του Β' στη Πόλη;)

Έτσι ο ύπουλος αυτός σχεδιασμός ανατέθηκε (εννοείται από ξένα συμφέροντα) στη φτωχή Βαρδαρία (τη λεγόμενη ΠΓΔΜ, ή FYROM, ή"Μακεδονία" όπως εμπεδώθηκε). Το ύπουλο σχέδιο δεν περιορίζεται μοναχά να μετατραπεί οΜέγας Αλέξανδρος σε σλάβο, αλλά ως σλάβοι και όλοι του οι στρατηλάτες με απώτερο σκοπό η συνολική ελληνιστική ιστορία να κλαπεί, εκκριζωθεί από εμάς τους δικαιωματικούς κληρονόμους της και προσαρτηθεί σαν κατόρθωμα της Βαρδαρίας! Έτσι οΠτολεμαίος, ο Σέλευκος, ο Λυσίμαχος, ο Φιλώτας, ο Λεοννάτος, ο Κλείτος, ο Ηφαιστείων κλπ, έχουν βαφτιστεί "σλάβοι" άρα και το Πτολεμαϊκό βασίλειο της Αιγύπτου είναι σλάβικο, το Σελευκιανό βασίλειο της Συρίας είναι σλάβικο καθώς και το συνολικό επίτευγμα της επέκτασης του Ελληνικού Μακεδονικού βασίλειου προς την Ασία είναι σλάβικο! (Ποτέ οι Σέρβοι δεν υποστήριξαν τέτοιες θέσεις, παρά μόνον οι Σκοπιανοί πού είναισλαβικό μόρφωμα με βουλγαρική διάλεκτο, πού προσπαθούν πέραν της πολιτικής τους κατά της Ελλάδος να κάνουν τα ίδια και στη Βουλγαρία πού τους έχει αποκηρύξει! Αποτελεί δηλαδή ένα κράτος παράσιτο).

Πέραν του ότι ταflashback στον χρόνο αποτελούν μόνον επιτεύγματα της επιστημονικής φαντασίας η υπερφίαλη και αναιδέστατη πολιτική της Βαρδαρίας επινοεί flashback τοποθετώντας σλάβους πού εμφανίστηκαν τον έκτο αιώνα μ.Χ, ήδη στην εποχή του Αλεξάνδρου! Να μας πούν λοιπόν απλά και ωραία αφού τα ξέρουν όλα, τι θα πεί στα σλάβικα "Αλέξανδρος" (εφόσον φυσικά μας απαντήσουν εάν είναι πράγματι σλαβικό όνομα!).Τι θα πεί στα σλάβικα, Πτολεμαίος, Σέλευκος, Λεοννάτος, Κάσσανδρος, Νέαρχος; Πώς κανένα ιστορικό κείμενο δεν αναφέρει τα "επίσημα σλαβικά τους ονόματα", όπωςΚρούμος (βάρβαρος βούλγαρος ηγεμόνας πού έπινε κρασί από επασημωμένο κρανίο βυζαντινού Έλληνα αυτοκράτορα), Απόστολ Πέτκοφ (οδολοφόνος του πατριώτη μας Τέλλου Αγαπηνού ή Καπετάν Άγρα, πού προσφάτως ακόμα και ο Μακεδονικός μαςαγώνας έχει χαρακτηριστεί ότι συνίστατο από "ληστροσυμμορίες Ελλήνων κομιτατζήδων".

Ο δύστυχος Τέλλος Άγρας παλληκάρι αληθινό βασανίστηκε κρεμμασμένος με μπηγμένα καλάμια στις αρθρώσεις του ώστε να πεθάνει από αφυδάτωση με φριχτούς πόνους. Σκοπιανή μέθοδος βασανισμού μέχρι θανάτου!). Μήπως τέτοιο εκπολιτιστικό έργο ήταν και αυτό του "Σλάβου Μεγάλου Αλεξάνδρου";

Πολύ σπουδαίοι οι Βαρδάροι! Καπηλεύονται κλέβοντας αύτανδρα και αναιμακτί το αίμα πού έχυσε η Ελλάδα για να πάρει τη Περσέπολη τα Εκβάτανα τις Πασαργάδες, κλπ ώστε να εμποδίσει γιά πάντα τον Περσικό επεκτατισμό στην Ευρώπη (και ο Αλέξανδρος ποτέ δεν ξέχασε ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (427- 404 πΧ)  συνέτριψε τον αρχαίο μας Ελληνισμό χάρις στον περσικό δαρεικό (το χρυσό νόμισμα με το οποίο διεφθάρη η Σπαρτιατική ηγεσία για να συντρίψει τη δημοκρατική Αθήνα).. Με το χρήμα διαίρει και βασίλευε! Αυτή τη πολιτική θέσπισαν οι Πέρσες ώστε να ξεκάνουν τον Ελληνισμό αργότερα, μετά τους αποτυχημένους Περσικούς Πολέμους πού έκαναν κατά της χώρας μας.

Αυτός ήταν ο λόγος πού πήγε να κατακτήσει τη Περσία. Για να συντρίψει τα ξένα συμφέροντα και όχι να κατακτήσει"Πέρσες ελεεινούς και σάπιους γύφτους και βοσκούς" (όπως συχνά οι αλλαζονικοί Ρωμαίοι υποστήριζαν για τους Πέρσες, πού ανέπτυξαν τα πλέον αεροδυναμικά όπλα του αρχαίου κόσμου, αυθεντικά περσικά, πραγματικά έργα υψυλής ευφυΐας και τεχνολογίας), καθώς απορούσαν αφού ο Αλέξανδρος ήθελε να κάνει αναμέτρηση πολεμικής ισχύος γιατί ποτέ δεν τόλμησε να τα βάλει με τις ρωμαϊκές λεγεώνες τους πού ήσαν αήττητες! Χαρακτηρίζοντας τον Αλέξανδρο "Ο κοντοστούπης γύφτος Έλληνας βοσκός γεμάτος με σπυριά ακμής και αιωνίως κομπλεξικός για το χαμηλό του ύψος".

Βεβαίως οι Βαρδαρέοι είναι όμορφος λαός. (Τόσες σλαβικές, τούρκικες και γενιτσάρικες προσμίξεις αρκούν, μιά και πού αυτές συνέστησαν το κρατικό και εθνολογικό τους μόρφωμα). Οι Ιταλοί σήμερα το εκτιμούν ιδιαιτέρως καθώςμε τις Σκοπιανές ανήλικες ως επί το πλείστον κοσμούν θριαμβευτικά τα πεζοδρόμια των πόλεων τους!!!).

Να μας εξηγήσουν οι "σοφοί βαρδαρέοι" πώς μόνον έναςΑρριανός, ένας Αριστόβουλος (γιός του Αριστοβούλου) ένας Πτολεμαίος (γιός του Λάγου), κλπ, έγραψαν μόνον αυτοί για τον Αλέξανδρο τον Έλληνα και ποτέ κανένας σλάβος (βοσκός, ανθρωποφάγος, κλπ) δεν μας έγραψε κάτι στα σλάβικα για τον Αλέξανδρο! Το ότι ο Αλέξανδρος συμπεριφέρθηκε στις Περσίδες σανισόνομες γυναίκες και τις σήκωσε όρθιες μπροστά του, γιατί σιχαινόταν τα προσκυνήματα, αλλά και τις πάντρεψε με 35 χιλιάδες Έλληνες πολεμιστές του, δείχνει τον ελληνικό ψυχισμό, ανώτερο σε λεπτότητα από κάθε δυτικό ή ανατολίτη, αντίθετα ο σλαβικός ψυχισμός έχει δείξει δείγματα βαρβαρότητας, όχι μόνον τουΚρούμου, αλλά και των "παλληκαριών του Σαντάνσκυ" καθώς και των άλλων Βουλγάρων κομιτατζήδων πού άνοιγαν τις κοιλιές των εγκύων τούρκισσων γυναικών και των Ελληνίδων, απλών πολιτών άμαχων της Μακεδονίας, εξάγοντας το έμβρυο και ποδοπατώντατος το με μίσος με τα γουρουνοτσάρουχα πού φορούσαν (τα περιβόητα οπάνγκερ). (Περί των σφαγών αυτών δείτε "Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι" τουCrawford Preis βρεττανού πολεμικού ανταποκριτού στο σερβικό, ελληνικό και τουρκικό μέτωπο αντίστοιχα στα 1912-13. Έκδοση Εκάτη. Ο Preis ήταν αυτόπτης μάρτυρας των βουλγαρικών θηριωδιών).

Όντως ποτέ ο Αρριανός δεν αναφέρει φρικαλεότητες πού να διέπραξαν κατά εγκύων γυναικών οι Μακεδόνες.Τώρα αν το έπραξαν ήσαν σλάβοι; (!). Κάνουν οι σλάβοι βαρβαρότητες; (!)  Εάν δε υποτεθεί ότι ήταν ο Αλέξανδρος "ένας διεστραμμένος σφαγέας" πώς και καμμία από τις αμμέτρητες Αλεξάνδρειες και Αλεξανδρέττες πού έκτισε ο ίδιος με ελληνικά χέρια στην Ασία, καμμία απολύτως δεν φέρει σλαβικό όνομα; Ξέρουμε πολλούς σφαγείς πού έκτισαν πλήθος πόλεων; Μήπως μπλέξανε τον  Αδόλφο Χίτλερ πού ισοπέδωσε τη Βαρσοβία, με το πολιτιστικό έργο του Αλεξάνδρου; Μιλούν οι Καλάς σλάβικα; Πήγαν να τους επισκεφθούν οι σκοπιανοί "επιστήμονες μακεδόνες", όπως πήγαν να καπηλευτούν τον τάφο του Περσέα και τα κόκκαλά του πού οι ανεκδιήγητοι Ιταλοί τους επέτρεψαν ακόμα και να τα πάρουν (...''Μακεδόνες'' επιστήμονες από τη Φύρομ επισκέφθηκαν στο Αβετσάνο της Κεντρικής Ιταλιας το τάφο του έσχάτου βασιλέα των Μακεδόνων Περσέα ώστε να παραλάβουν τα λείψανα του βασιλιά τους! - το γεγονός έλαβε χώρα στα 2008).  Ντροπή και Αίσχος στην ελληνική κυβέρνηση πού δεν πήρε χαμπάρι ή απλώς έκλεισε τα μάτια γιατί τάχα "δεν κατάλαβε". Αυτοί μας κυβερνάνε στην Ελλάδα!

Κάτι τελευταίο για τους αγράμματους αφελείς και ανόητους, δολόπλοκους λασπολόγους και λοιδωρούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Γνωρίζει κάποιος από εσάς στη παγκόσμιο ιστορία στρατηλάτη κανέναν πού να ήταν ομοφυλόφιλος; Εγώ ξέρω έναν! ΤονΜωάμεθ τον Β' τον "Πορθητή" (ή επί το πρέπον τον Καταστροφέα, κατά τον ιταλικό χαρακτηρισμόMaometo il Devastatore. Πώς και αυτός σας φαίνεται σπουδαίος ενώ με λύσσα καταφέρεστε κατά του Αλεξάνδρου, βρωμεροί υποκριτές; Ένας στρατηλάτης έχει σοβαρό και πατριωτικό έργο να επιτελέσει δεν έχει καιρό για μόδες και ηδονοθηρίες! Η εξαίρεση του Μεχμέτ (το πραγματικό όνομα του Καταστροφέα) οφείλεται στο ότι τη "μεγαλειώδη" εκστρατεία του των 250 χιλιάδων τούρκων, συμπεριλαμβανομένων 25 χιλιάδων Ελλήνων εξισλαμισμένων αποβρασμάτων της Θράκης, και γενοβέζων δολοφόνων μαζί με γενίτσαρους, πού πήραν τη Πόλη πού υπερασπίζονταν μόλις 5 χιλιάδες ψυχές χωρίς τρόφιμα και όλοι τους πάνω από 45 ετών στην ηλικία, οφειλόταν στην αρμοδιότητα και διαχείρηση του Ζαγανός Πασά, άνδρα με τα όλα του, γυναικάδελφου του Μεχμέτ! 

Μάθετε και κάτι άλλο. Ο Ομοφυλόφιλος άνδρας έχει επιρρέπεια είτε στον ηδονισμό (και ηδονιστής ουδέποτε υπήρξε στατηλάτης του κύρους του Αλεξάνδρου) οπότε το πρέπον θα ήταν να χαρακτηριστεί ηδονοθήρας και όχι ομοφυλόφιλος αμιγής, είτε επειδή προσμένει στοργή από απώλεια αυτής μέσα σε μιά οικογένεια πού τον τραυμάτισε. Το ότι όμως χαρακτηρίζετε ομοφυλόφιλο τον Αλέξανδρο είναι κατανοητό διότι σαν αμμόρφωτοι πού είστε με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, δεν αντιλαμβάνεστε ότι είχε δάσκαλό του τον Αριστοτέλη πάνω στον οποίον βασίζονται και οι ηθικές αρχές της Εκκλησίας μας. Δάσκαλο πού εσείς ποτέ δεν είχατε ούτε θα έχουν τα παιδιά σας, εφ'όσον κάνετε ποτέ! Προσβάλλετε δε τους ομοφυλόφιλους διότι αποκαλείτε τον Αλεξανδρο ομοφυλόφιλο για να τον μειώσετε και να τον θίξετε σαν αυθεντικοί φασίστες πού είστε, προδότες και ανιστόρητοι (αποβράσματα γραικύλων και δυτικών συνοδοιπόρων εχθρών του ελληνικόυ έθνους). Διότι εσείς οι ίδιοι δεν σέβεστε του ομοφυλόφιλους καν! Δεν σας φταίει κανείς πού δεν μάθατε αρχαία ελληνικά! Αποδεχθείτε ότι είστε αγράμματοι και ως τέτοιοι θα έπρεπε για λόγους ευσυνειδησίας, πού δεν έχετε, να πάψει να ξεβράζει ο οχετός πού έχετε για στόμα τέτοια ξεράσματα!

Εξ άλλου, με τον ατεκμηρίωτο και παράλογο χαρακτηρισμό σας προσβάλλετε τα "αδέλφια" σας του βαρδαρέους! Αποκαλείτε τον "Μεγάλο Σλάβο" ομοφυλόφιλο! Όμως εγώ θα υπερασπισθώ τους καϋμένους τους βαρδαρέους. Πουθενά από κανέναν και ποτέ πού έγραψε τεκμαρτή ιστορία περί του Αλεξάνδρου δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. Αυτά είναι κυήματα φαντασίας πού όποιος τα επινόησε έκανε λάθος κείμενο και αντί για Αρριανό, διάβασε τη Παλαιά Διαθήκη! Μην λέτε λοιπόν ότι οι σλάβοι υπήρχαν και στη Παλαιά Διαθήκη!

Ραφαήλ Διαμαντής
Ειδικός Παθολόγος

Macedonia Hellenic Land.Eu

Πηγή: http://www.macedoniahellenicland.eu

1. Η Μάχη του Μαραθώνα - Παρουσίαση (.ppt, 0.9mb)
2. Παρθενώνας 2003 - Παρουσίαση (.ppt, 4mb)

Αλέξανδρος Ο Μέγας (.avi, 45Μb)

Αλέξανδρος ο Μέγας - Παρουσίαση (.ppt, 22Mb)

ALEXANDER AND CHRISTIANITY

by His Excellency the Former Minister of the Hellenic Republic Nicholas Martis, Translated in English from Greek by Nina Gatzoulis, Supreme Secretary of the Pan-Macedonian Association, USA

PREAMBLE
Alexander the Great placed his stamp onto the history of nations as the precursor of Christ, since he:

• brought the Hellenic civilization to the East,

• established the Greek language as the only common tongue of communication amongst all the nations of the then known world, which was used as a vehicle to promulgate Christianity, that addressed peace and love between nations,

• condemned racial discrimination and declared religious freedom.

 

The above theory can be further reinforced by the following arguments:

The Prophets of Israel not only portended about Alexander the Great, but Alexander's arrival to Jerusalem signified the encounter of Hellenism with Judaism and the meeting of monotheism with the pagan religion of the ancient world, which in reality prepared the world's transition to Christianity.

Plutarch considered Alexander the Great as a philosopher, "from the deeds of Alexander, from what Alexander taught and what he said".

Alexander's achievements had great influence on other religions and other nations.

 

ALEXANDER AND THE PROPHETS OF ISRAEL
Let us now review briefly the prophecies about Alexander the Great:


The Prophet Isaiah (8th century B.C.), in Chapter 18, paragraph 20 of his Prophecies, pronounced that "When (the people of Egypt) exclaim to the Lord, then the Lord will send them a man to save them. He will rule them and will save them from dangers". According to Professor Panagiotis Trempelas (Note about the Prophet Isaiah, page 232) Alexander is the liberator of the Egyptians, who were under the Persian dominion and he was considered the incarnation of the expected Messiah. The proclamation of Alexander the Great as Pharaoh by the Egyptian Hierarchy, as soon as they met him, is a further proof of Isaiah's prophecies.


The same Prophet of Israel lauds (Ch. 10, par. 23) the years "that was a happy period of free exchange between the Assyrians and Egyptians, that helped establish Judaism easier". According to Professor Trempelas (p. 234) this time is Alexander's period in Egypt. In the 6th Chapter (par. 18) Prophet Isaiah states, "I come to unite all the nations". Professor Trempelas clearly asserts that Alexander "did not only save the Jews, but rescued all the nations". Plutarch on the other hand writes that, during Alexander's speech at Opis, in front of 9,000 Greek and Asian officials and others, he pointed out among other manifestations, that "now all people everywhere, will enjoy concord, peace and a common society ".


Prophet Daniel, (6th c. BC) in Ch. B, par. 39 of his Prophesies, foresaw the reign of Alexander the Great, occupying the throne of Solomon. It is known that the Assyrian King Navuhudonosor had a terrifying dream, which was so terrible, to the point that the King was left without any memory of it. Daniel asked God about the Assyrian King's dream and the following prophecy was revealed through Daniel to the King: "King, you are the golden head and after you a smaller kingdom will emerge. Following this, a third kingdom will appear, which will be symbolized by bronze and this kingdom will dominate all Earth. After that a fourth kingdom will come and this kingdom will be as strong as iron". All experts agree that the second kingdom was that of the Persians and King Medes, the third was Alexander the Great’s and the reign of the Hellenes, while the fourth one was the Roman dominion. In addition, Prophet Daniel (Ch. 7, lines 1-22) prophesized that this Hellene King will conquer the Persian King and also this Greek King will be succeeded by four Kings of the same nation. Certainly the experts agree that the King Daniel refers to, is Alexander and the other four Kings of the same nationality are his Successors.


Prophet Joel (5th century BC) prophesized about the Macedonian Greeks (Chap. D, par. 6): "Children of Juda and Jerusalem you have been attracted to the Hellenes". He also portended that in subsequent times (during the period of Alexander's successors) distinguished Jewish individuals would receive Greek names and the Jews would adopt many Greek traditions.
 


ALEXANDER AND THE HEBREW ARCHPRIESTS
Around 70 A.D. the Hebrew historian Josepus Flavious (Hebrew Archeology, Ch. A 329) states that after the conquest of Tyre and the siege of Gaza, Alexander the Great visited Jerusalem, where right at the entrance of the city he was greeted by the Hebrew Archpriest, Simon the Just, accompanied by other Jewish priests and a multitude of people. Alexander descended his horse and went to greet the Jewish Archpriest. Parmenion, Alexander's General, approached him and advised Alexander that his soldiers are displeased that he rushed first to greet the Jewish Priest. Alexander however, answered, "I did not greet the Archpriest, but the God he represents". Following the Archpriest's indication, Alexander carried out a religious sacrifice at the Temple of Solomon and allowed the Hebrews of Jerusalem and other Jewish states to use their paternal religious rites. Alexander's act set an original pattern of respect for religious freedom, in an era that such a behavior was totally unprecedented.


However, when Alexander asked the Archpriest for his statue or his portrait to be placed at Solomon's Temple, the Archpriest responded that the God of the Jewish has ordered them that no statues or any other icons should be placed in the Temple. Nonetheless he assured Alexander, "We will do something that will remain in eternity. All the male children that will be born this year to priests and the descendants of the Levi clan, will receive your name, they will be named Alexander". According to the Talmud (the Jewish religious text of the Rabbis and the religious Rabbi schools) "this is how the name "Alexander" entered the Hebrew society in commemoration of the Great Greek General and it continues to be used for generation after generation". Let it be noted that many Hebrew individuals bear even to these days the name Alexander. The admission of Alexander's name into the genealogy of the Jewish community gave Alexander a divine quality and thus the Hellenic intellect and knowledge in close contact with the world of Revelation, prepared the ground for the expansion of Christianity.


An additional event that verifies the close ties of the Macedonian Greeks with the Jews is the following: When the three Wise Men, while going to Bethlehem, arrived in Jerusalem, they exchanged the currency of their fatherland with local cash. Most of the local money that they used was coins with Greek writings and on one side. They depicted Hercules' head (forefather of the Macedonian kings) and on the other side an eagle, symbol of the Selefkid Greeks of Syria. This was the official currency in Judaia until Christ's years and this kind of currency was also accepted in the Jewish temples.


According to Constantine Paparrigopoulos, the word Synagogue, which is Greek, dates back, probably to the command that Alexander gave, relating to freedom of various Jewish gatherings. Also the annual Hebrew Convention that used to take place in Jerusalem was called "Synitrins", from the Greek word Συνέδριο.
 

ALEXANDER AND ANCIENT SOURCES
As the ancient geographer, Strabo mentions, Alexander was constantly informed by the scientists who followed him about all the ethnographic, geographic, zoological and botanical new encounters they came upon, during the expedition to the East. He internationalized commerce, because he believed that commerce unites people and for this reason he used common currency in his Commonwealth. The Attic drachma became the means of commercial exchange amongst nations and people.

 

Diodorus in his writings mentions that the "conqueror (Alexander) coerced the enemies to be happy". If we take under consideration that during Alexander's era the word and meaning of the word "philanthropy" could not be comprehended, then we can conclude that Alexander the Great can be called the "national precursor of Christ". Alexander never followed his teacher's, Aristotle's, advice, who suggested to him to treat the Greeks well and to behave toward his subservient non-Greeks as the conqueror King. Alexander's aim was to elevate the conquered and to make them equal to the Greeks. Apostle Paul was the first one to utter such a phrase as, "there is no Jew or Greek", but Alexander the Great way before the Apostle's era, practiced it throughout his life and therefore he did establish himself as the first advocator against racial discrimination.

 

As Arrian mentions, liberating the Greek cities of Asia Minor from the Persians he "ordered the oligarchies everywhere to be dissipated and democratic laws to be established for each one of them".

 

Alexander was a compassionate man, especially to those that were not so fortunate; for this reason he exempted his Macedonian soldiers from their debts. At the same time however he showed great respect for public money. Arrian writes, "About the money that came through contributions he was very frugal, but about money for philanthropy he was very generous". The Greek scholar and politician Panagiotis Kanellopoulos mentions that Alexander severely punished the administrative personnel, when they exploited public funds and they mistreated citizens of his Commonwealth.

 

Holtzer in his book, “Paul” writes, "For a time came from Macedonia the young hero (Alexander) and along with his 22 years of youth, he brought with him the gifts of the West to the East, the Greek language and the Greek philosophy. Now the West is asking for the most beautiful gift that exists in the East, the teachings of the Man of Nazareth".

 

ALEXANDER AND CHRISTIANITY
Before Apostle Paul declared the equality of man and woman (letter to the Galatans, C28), Alexander always displayed chivalry toward women. Arrian was impressed with Alexander's attitude and Plutarch in his writings, mentions about Alexander that “conquering one's own passions seem more royal than to conquer his enemies”. Alexander never touched a woman until he was married. As soon as he saw Roxanne among the women that he captured in Petra of Sogdiani, he fell in love with her. He however did not disgrace her, but married her. The respect he showed to Darious' III mother, when he captured her resulted in the great maternal love she felt for Alexander. When Mazaios, one of Darious' men, tried to liberate her she refused to go and when she heard that Alexander was dead she went on a hunger strike for five days and finally she committed suicide.

 

Saint Vasilios the Great, addressing the youth, presents Alexander as the role model of self-discipline.

 

One outcome and result of Alexander's vision and achievements, is the fact that during the year 285 BC, the Old Testament was translated in Greek. This Greek translation is the formal text used in East and West. The New Testament was also written in Greek. This kind of scholarship, which was spread in the East, had its origins in Macedonia. It is also through Macedonia that Christianity was carried to Europe and to the rest of the then known world. Apostle Paul, influenced by the endeavors of Alexander the Great and his Successors, accepted the Greek intellect and teachings and he began spreading Christianity first in the city of Philippi, in Macedonia (Acts of the Apostles, chap. 6, par. 9, 10).

 

The historical significance of the Greek intellect, which during the Hellenistic years was epitomized by the Macedonians, it is crystallized in Chap. 12th, par. 20-23 of the Gospel, According to John, when Philip and Andrew, Christ's Disciples, said to the Lord that the Greeks came to see Him; Jesus answered them: "The time has come, for the Son of Man to be glorified". Christ's statement in reference to the events that would follow about His Own glorification and the glorification of Christianity, clearly prescribed the historical significance and the role that Hellenism played in conveying Christianity to the world.

 

ALEXANDER AND RELIGIONS
Now we can examine the influence and effects Alexander's deeds had on other religions and nations during that time. Up to his era Hindu Gods, especially Buddha, were not permitted to be depicted in any form or shape. However, since the Indians came in close contact with the Greek world, their Gods were portrayed full-bodied. The first statues of Buddha resembled ancient Greek Gods (especially Apollo) and they were wearing the Greek “chiton” and also their facial features carried the Greek art (art of Kantara in today's Pakistan and Afghanistan). Also the effect of the Hellenistic world, from the Selefkids era, can also be verified in the coins of Baktria and today's Pakistan area, where during the Hellenistic years thirty kings of Greek descend reigned, without an interruption.

 

In the West the Romans deified Alexander. The Romans were the first to name Alexander "Great". The Roman Senate and the Emperors of Rome were proud to be heirs of Alexander's Empire.

 

Prophet Mohamed in the Koran mentions Alexander (with the name Zaul Karnein) among the prophets who wished to lead the world in the practice of charitable deeds.

 

ALEXANDER AND SUCCESSORS
After Alexander's death, his Generals [“Diadohi” - Successors], who divided his vast empire, were able individuals to follow his plan, at least in the political field, since they succeeded to make his visions come true. The Ptolemies concentrated their energies in Alexandria, while the Selefkids' center was Antioch. Ptolemy A', who attended Aristotle's school the same years as Alexander, founded the legendary Library of Alexandria, which up till Ptolemy's VI era continued to be enriched with books (about 700,000 books). It should be mentioned that the first library of Rome was the one that was seized from the last King of Macedonia, Perseus, by the Roman government official, Emilius Paulus.

 

Alexandrian scholars, having the support of the Ptolemies, worked on the classical documents, classified them, translated them and sent copies to Rome's, Athens' and Constantinople's libraries. With these documents and readings, as intellectual and spiritual base, the Fathers of the Church, outlined and frameworked the teachings of the first centuries of Christianity. The work of the Alexandrian scholars was used in Europe during the Renaissance era and thus the culture of the ancient Greeks became property of today's societies of the world. Also Islam was influenced by the Greek way of thinking, when Islam reached such areas as Syria and Alexandia.

 

Alexandria was Alexander's and his Successors' creation and played an important role in passing on the bright lights of Christianity. During the flourishing of the Neo-Platonic theories from 160 to 405 AC, the first theological school thrived there. The Greek language was used as a vehicle to fulfill its mission toward the world, the spread of Christianity to the world. As it was mentioned prior, the Fathers of the Church, who were the first heralds of Christianity, became known mainly in Alexandria, due to the Greek culture and the Greek language.

 

The husbandry between Christendom and Greek intellect was accomplished in Alexandria due to the efforts in particular of Hierarchs Klemis and Origenis. The Fathers of the Church, especially the Three Hierarchs possessed theological knowledge and had a great Greek education. "Alexander's and his Successors' great achievement, the Hellenistic era and its culture, which later was inherited by the Romans, Byzantium and by the peoples of the Near East, had significant influence in the development of nations later", said Abraham Rankovitz.

 

Christianizing the Slavs by the Greek Thessalonikian brothers and monks, Methodius and Cyril, was such a milestone in European and international history and this was a consequence of Byzantium's glory and in reality the outcome, the end result of the Hellenistic period. Pop John Paul VIII, delivering a speech on April 22, 1990, in Czechoslovakia said: "…that we the Slavs are Christians today, we owe it to the Macedonian Greek brothers who were born in Thessaloniki, Methodius and Cyril. They are the ones who carried the Byzantine tradition in Europe". The cultural infrastructure of the Hellenistic period and especially the great monetary contributions and the interest of the Byzantine Emperors became the cause of establishing and creating the monastic city of Hagion Oros (Holy Mountain), the only monastic city that exists in the world. This city can be characterized as the Arc of Orthodoxy in its more that a millennium existence.

 

THE VISION AND DEEDS OF ALEXANDER
The vision and the achievements of Alexander the Great in the political, financial and cultural development of nations, resulted in a brilliant model, as mankind advances onto the third millennium. Launched from Macedonia with the aspiration to unite nations with peaceful ties, ties of cooperation and social intermingling, his intent was neither to conquer riches, nor to satisfy passions. Alexander expressed this aspiration when he met with the philosopher Diogenis in Corinth. His ideas about respecting the traditions of conquered peoples, their participation in governing themselves, the eventual elimination of discrimination between conquered and conquerors and finally the program of decentralization of the governing agencies, taught many nations in the international arena how to govern themselves. Also the social achievements of Alexander and his Successors are more significant than the battles that took place during his campaign. Nothing can surpass the social welfare, the public education and the justice for the weak during that era.

 

Alexander with his deeds transformed the shape of global history. He conceived the idea of humanism in government and he boldly made it happen. With the propagation of the Greek language as the official language of his Asiatic and African Commonwealth, Greek became the formal tongue of communication between the multiethnic peoples of the East. Alexander and his Successors became not only the bearers of the Greek tongue, but they also offered to the world the Greek culture and knowledge, elements that further prepared nations to accept the teachings of the Savior of Nazareth on the Holy Mountain.

 

Alexander’s own marriages to Roxanne, Oxiartis’ daughter from Vactria, as well as the massive marriage of his one hundred officers to Persian women, his trust to include non-Greeks in his government’s administrative positions, further validate his beliefs against inequity.

 

Now we have come to the conclusion that Alexander the Great, through his deeds and achievements, became "the vehicle of God". "Not even to me does it seem possible that he turned out to be unlike any other human being, without divine intervention," wrote the historian Arrian, as he completed his book, Alexandri anabasis [Expedition of Alexander].


--------------------------------------------------------------------------------

http://www.antibaro.gr