Ο Ξενοφών Μουσάς, Kαθηγητής Φυσικής Διαστήματος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, στην ομιλία του «Η υπογραφή των Πυθαγορείων στον Μηχανισμό των Αντικυθήρων και η Μουσική των Σφαιρών», κατά τη διάρκεια του 3ου Φιλοσοφικού Forum με θέμα: «Μουσική, Μαθηματικά, Αστρονομία και Φιλοσοφία», που διοργανώθηκε από το Διεθνές Πολιτιστικό Κέντρο ΑΝΑΔΡΑΣΙΣ, το Νοέμβριο του 2015, με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας της Φιλοσοφίας (23/11)

Πηγή:Πεμπτουσία

Μετά την Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον Ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή παρακμή. Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής τους Στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές προς αυτούς πόλεις. Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει, προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει τον βαρύνοντα ρόλο της στην Πελοπόννησο. Τα κατάφερε με την Μαντίνεια, αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.

Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στην Σπάρτη, αλλά ο Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ). Ο Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στην Μαντίνεια (13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του Ελλαδικού χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου). Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του Παρθενίου Όρους.

Από την μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους (Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς, Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και Μεσσηνίους), παρέταξαν έναν στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς.

Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στην μάχη. 

Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων, ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, τραυματίστηκε θανάσιμα. Πριν καταλήξει, ζήτησε από τους άντρες του να μην συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην Σπάρτη. Είχαν σκοτωθεί οι άντρες που προόριζε για διαδόχους του, οι μοναδικοί που θεωρούσε ικανούς να αναλάβουν την εξουσία και χωρίς αυτούς, η Θήβα θα είχε άσχημη κατάληξη. Γι’ αυτό, τελευταία του επιθυμία ήταν η ειρήνη με την Σπάρτη. Έτσι κι έγινε. Οι Θηβαίοι σεβάστηκαν την επιθυμία του, συνθηκολόγησαν και επέστρεψαν στην πόλη τους. Χωρίς τον Επαμεινώνδα, η ηγεμονία της Θήβας ήταν ένα άπιαστο όνειρο...

Τυπικά στην μάχη, νικητές ήταν οι Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις Ελληνικές αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για την μάχη, στο έργο του Ελληνικά.

Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του Ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.

Πηγή: Περί Πάτρης

Η μάχη της Σφακτηρίας (425 π.Χ.) αποτελεί το δεύτερο στάδιο της μάχης που τελείωσε με την παράδοση μιας δύναμης Σπαρτιατών οπλιτών (Πελοποννησιακός πόλεμος). Η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν σε αυτή την σχεδόν πρωτοφανή καταστροφή ξεκίνησε όταν μια Αθηναϊκή δύναμη υπό την αρχηγία του Δημοσθένη αποβιβάσθηκε στο βραχώδες ακρωτήριο της Πύλου, νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και εγκατέστησε οχυρή θέση. Ο Πελοποννησιακός στρατός υπό τον βασιλέα Άγι εγκατέλειψε την εισβολή στην Αττική και επέστρεψε στην Πελοπόννησο, ενώ οι δυνάμεις που ήσαν ήδη στην Σπάρτη κινήθηκαν δυτικά για να αντιμετωπίσουν τη νέα απειλή.

Επειδή ο Δημοσθένης αποτελούσε σοβαρό πρόβλημα οι Σπαρτιάτες συγκέντρωσαν τον στόλο τους στην Πύλο και ο ίδιος βρέθηκε πολιορκούμενος από ξηρά και θάλασσα. Η Αθηναϊκή θέση ήταν σε ακρωτήρι στο ένα άκρο του κόλπου της Πύλου. Το νησί της Σφακτηρίας το οποίο ευρίσκετο έξω από το στόμιο του κόλπου είχε καταλειφθεί από τους Σπαρτιάτες. Ο Σπαρτιατικός στόλος μετακινήθηκε στο κόλπο, παγιδεύοντας τους Αθηναίους και εμποδίζοντας οποιαδήποτε προσπάθεια προμήθειας και ανεφοδιασμού. Στην προκύπτουσα μάχη της Πύλου οι Αθηναίοι κατάφεραν να αποκρούσουν διπλή επίθεση των Σπαρτιατών, αλλά σώθηκαν στην κυριολεξία με την άφιξη του Αθηναϊκού στόλου ο οποίος επέφερε βαριά ήττα στον αντίστοιχο Σπαρτιατικό στο εσωτερικό του κόλπου, αίροντας τον αποκλεισμό της Πύλου.

Μια δύναμη 420 Σπαρτιατών οπλιτών, υπό τις διαταγές του Επιτάδα υιού του Μολοβρού, βρέθηκαν παγιδευμένοι στην Σφακτηρία. Οι Σπαρτιάτες αντέδρασαν στέλνοντας ανώτερους αξιωματούχους στην Πύλο, προκειμένου να εξετάσουν την κατάσταση. Όταν έγινε σαφές ότι δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε προμήθειες ή να σώσουν τους οπλίτες, ζήτησαν από τους Αθηναίους ανακωχή. Η μεγαλύτερη αδυναμία στο Σπαρτιατικό σύστημα ήταν η έλλειψη «ομοίων» με αποτέλεσμα η απώλεια 420 Σπαρτιατών να αποτελεί δυσαναπλήρωτο κενό. Αυτό αποτυπώθηκε και στους όρους που συμφώνησαν με τους Αθηναίους. Κάθε πολεμικό πλοίο που είχε λάβει μέρος στις προηγούμενες μάχες και κάθε πολεμικό πλοίο στη Λακωνία θα παρεδίδετο στους Αθηναίους κατά τη διάρκεια της ανακωχής. Οι Σπαρτιάτες θα σταματούσαν όλες τις επιθέσεις στην Πύλο, ενώ οι Αθηναίοι θα σταματούσαν τις επιθέσεις στην Σφακτηρία και θα επέτρεπαν τη διάθεση τροφίμων στο νησί. Η ανακωχή θα παρέμενε σε ισχύ, ενόσω οι Σπαρτιάτες εκπρόσωποι μετέβαιναν στην Αθήνα για να διαπραγματευθούν τους όρους ειρήνης.

Όμως οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και οι όροι δεν ικανοποιούσαν τους Αθηναίους. Απαίτησαν την επιστροφή των εδαφών που έχασαν στο τέλος του πρώτου Πελοποννησιακού πολέμου και όταν οι διαπραγματεύσεις χάλασαν αρνήθηκαν να τηρήσουν τους όρους της ανακωχής και δεν επέστρεψαν τα πολεμικά πλοία. Η ανακωχή διήρκεσε είκοσι ημέρες.

Μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, οι μάχες επαναλήφθηκαν. Οι Σπαρτιάτες συνέχισαν τις επιθέσεις τους στους Αθηναίους στην Πύλο, ενώ οι Αθηναίοι διατήρησαν τον ναυτικό αποκλεισμό της Σφακτηρίας. Ενώ και οι δύο πλευρές ήσαν υπό πολιορκία, οι Σπαρτιάτες κατέβαλαν προσπάθειες για να μεταφέρουν προμήθειες στα στρατεύματά τους. Εθελοντές κλήθηκαν να προσπαθήσουν να μεταφέρουν προμήθειες στο νησί, με ανταμοιβή μετρητά και την ελευθερία ως ανταμοιβή για τους είλωτες. Ορισμένοι περίμεναν τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες και κατόπιν έπλευσαν προς το νησί με ταχύτητα, καταστρέφοντας τα πλοία αλλά κερδίζοντας την ανταμοιβή. Άλλοι κολύμπησαν κάτω από το νερό, μεταφέροντας είδη προστατευμένα από δέρματα.

Χάρτης της μάχης

Καθώς η πολιορκία παρατείνονταν οι Αθηναίοι ανησυχούσαν ότι οι Σπαρτιάτες θα διέφευγαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Κλέων, ο οποίος είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απόρριψη της προσφοράς ειρήνης εκ μέρους των Σπαρτιατών να καταστεί δυσάρεστος. Σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει η δημοτικότητά του προσπάθησε να κατηγορήσει το στρατηγό Νικία υιού του Νικηράτου, για τις αποτυχίες του, υποστηρίζοντας ότι ένας πραγματικός ηγέτης θα είχε ήδη καταλάβει το νησί. Αυτό είχε ως συνέπεια να προκαλέσει τον προβληματισμό του δήμου ότι: «εφόσον ο στρατός δεν ήταν ικανός να εκτελέσει κάτι τόσο απλό, γιατί ο Κλέων δεν ανελάμβανε ο ίδιος την αρχηγία προκειμένου να επικρατήσει στην πολιορκία». Ο Νικίας αντιλαμβανόμενος τον ελιγμό του έδωσε την άδεια να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο στρατό και να αναλάβει τη διοίκηση της πολιορκίας. Τελικά ο Κλέων όντας δεσμευμένος, δεν είχε άλλη επιλογή από να πάει στη Σφακτηρία. Αναλαμβάνει το διακύβευμα και αναγγέλλει ότι θα καταλάβει το νησί σε είκοσι ημέρες, χωρίς να απαιτηθούν επιπλέον Αθηναϊκά στρατεύματα.

Ο Κλέων συγχρονίζει τέλεια χρονικά την άφιξή του στη Σφακτηρία. Ο Δημοσθένης ήταν απρόθυμος να ρισκάρει μια αποβίβαση στο νησί, διότι ήταν καλυμμένο με πυκνό δάσος και μονοπάτια και πίστευε ότι αυτό έδιδε στους Σπαρτιάτες μεγάλο πλεονέκτημα. Λίγο πριν ο Κλέων φτάσει κάποιος Σπαρτιάτης προκαλεί κατά λάθος πυρκαγιά στο δάσος και τα περισσότερα δέντρα καίγονται. Η φωτιά αποκάλυψε μια σειρά από πιθανά σημεία αποβίβασης, καθώς και ότι υπήρχαν περισσότεροι Σπαρτιάτες στο νησί από ό, τι πιστευόταν.

Οι δύο Αθηναίοι στρατηγοί στέλνουν αγγελιοφόρο στο νησί προκειμένου να ρωτήσει τους Σπαρτιάτες αν επιθυμούν να παραδοθούν με γενναιόδωρους όρους. Όταν η προσφορά απορρίπτεται, περιμένουν μια ημέρα και στη συνέχεια ξεκινούν αιφνιδιαστική επίθεση στο νησί. Οι Σπαρτιάτες ήταν χωρισμένοι σε τρία στρατόπεδα. Το κύριο στρατόπεδο, υπό τον Επιτάδα, βρισκόταν στο κέντρο του νησιού, ήταν σε επίπεδη τοποθεσία και το καλύτερα υδροδοτούμενο λόγω της ύπαρξης πηγής (σημαντικός παράγοντας επιβίωσης). Επιπλέον υπήρχε μια φρουρά τριάντα οπλιτών στο άκρο του νησιού, στην οποία οι Αθηναίοι επέλεξαν να επιτεθούν (πιθανώς το νότιο άκρο) και ένα άλλο μικρό απόσπασμα τοποθετημένο στο αντίθετο άκρο, απέναντι από το ακρωτήριο της Πύλου. Αυτό ήταν το πλέον βραχώδες άκρο του νησιού στο οποίο υπήρχε ένα παλιό φρούριο που οι Σπαρτιάτες σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν ως καταφύγιο. Η επίθεση έγινε την εβδομηκοστή δεύτερη ημέρα από την ναυμαχία, λόγω της οποίας είχαν παγιδευτεί οι Σπαρτιάτες.

Οι Αθηναίοι επιβιβάζουν στα πλοία 800 οπλίτες ενώ είναι ακόμα σκοτάδι. Τα πλοία στη συνέχεια πλέουν στη θάλασσα, σαν να επρόκειτο να εκτελέσουν τις συνήθεις καθημερινές περιπολίες, αλλά τελικά εκτελούν απόβαση στο νησί. Οι Σπαρτιάτες αιφνιδιάζονται. Αυτό επιτρέπει στον Δημοσθένη να φέρει και τον υπόλοιπο στρατό, ήτοι τις συμμαχικές δυνάμεις και τα πληρώματα των εβδομήντα Αθηναϊκών πολεμικών πλοίων (800 τοξότες και τουλάχιστον 800 πελταστές). Αυτός ο στρατός διαιρείται στη συνέχεια σε ομάδες των 200 περίπου ατόμων και αυτές αναπτύσσονται σε υψηλά σημεία γύρω από την κύρια θέση των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες βρίσκονται παγιδευμένοι. Εάν προσπαθήσουν να επιτεθούν σε οποιοδήποτε τμήμα της Αθηναϊκής δύναμης, θα εκτεθούν οι ίδιοι σε επιθέσεις από τα μετόπισθεν, ενώ οι ελαφρότερα οπλισμένοι Αθηναίοι θα είναι σε θέση να υποχωρήσουν.

Όταν ο Επιτάδας συνειδητοποίησε ότι οι Αθηναίοι είχαν αποβιβασθεί στο νησί, παρατάσσει τους άνδρες του και κινείται για να επιτεθεί στους Αθηναίους οπλίτες, αναμένοντας μια τυπική σύγκρουση οπλιτών.

Τελικά οι Σπαρτιάτες βρέθηκαν να πλαγιοκοπούνται……….από τοξότες, πελταστές και σφενδονιστές. Οι Αθηναίοι οπλίτες εν τω μεταξύ δεν προωθούνται, με αποτέλεσμα οι Σπαρτιάτες μη δυνάμενοι να προσεγγίσουν τον στόχο τους….υποχώρησαν και οχυρώθηκαν στο φρούριο. Οι Αθηναίοι τους ακολούθησαν και εξαπέλυσαν κατευθείαν επίθεση, αλλά αυτή τη φορά το πλεονέκτημα ήταν με τους Σπαρτιάτες και έτσι απέτυχαν να τους απωθήσουν από το οχυρό.

Την διέξοδο στο πρόβλημα έδωσε ο διοικητής του Μεσσηνιακού στρατιωτικού τμήματος. Αφού ζήτησε από τον Κλέωνα και τον Δημοσθένη να του δώσουν κάποιους τοξότες και ελαφριά στρατεύματα πήρε το δρόμο γύρω από τη βραχώδη ακτή του νησιού, έως ότου φτάσει σε κάποιο ύψωμα πίσω από το φρούριο. Όταν τα στρατεύματα εμφανίστηκαν πίσω τους οι Σπαρτιάτες εγκατέλειψαν τις εξωτερικές γραμμές τους και συμπτύχθηκαν προς τα πίσω.

Σε αυτό το σημείο ο Κλέων και ο Δημοσθένης ζήτησαν να σταματήσει η μάχη και έστειλαν άλλη μια φορά κήρυκα, για να προσφέρει όρους παράδοσης. Οι Σπαρτιάτες εν τω μεταξύ είχαν χάσει τον Επιτάδα, που είχε σκοτωθεί, ενώ ο δεύτερος στην ιεραρχία, Ιππαγρέτας ήταν άσχημα πληγωμένος. Αυτά τα γεγονότα καθιστούσαν τον τρίτο στην ιεραρχία, Στύφωνα αρχηγό. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη οι περισσότεροι από τους Σπαρτιάτες όταν άκουσαν τους κήρυκες, κατέβασαν τις ασπίδες τους και κατέστησαν σαφές ότι ήθελαν να παραδοθούν, ώστε ο Στύφων δεν είχε άλλη επιλογή από το να αρχίσει διαπραγματεύσεις παράδοσης. Μετά από διαβούλευση με τους Σπαρτιάτες αξιωματούχους στην ηπειρωτική χώρα (οι οποίοι του είπαν «η απόφαση είναι δική σας, εφ’ όσον δεν κάνετε κάτι ατιμωτικό») ο Στύφων αποφάσισε να παραδοθούν.

Οι Αθηναίοι είχαν κατακτήσει ένα πολύτιμο βραβείο. Από τους 440 οπλίτες που είχαν παγιδευτεί στο νησί, 292 συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στο Αθήνα. Από αυτούς οι 120 ήσαν «όμοιοι», ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό για μια τόσο μικρή ομάδα. Η παράδοση των Σπαρτιατών προκάλεσε σοκ σε όλο τον Ελληνικό κόσμο, καθότι δεν αναμενόταν να παραδοθούν, αλλά να πολεμήσουν μέχρι θανάτου, ανεξάρτητα από τις πιθανότητες νίκης ή ήττας. Η παράδοση επίσης, προκάλεσε μεγάλη απογοήτευση στη Σπάρτη και πυροδότησε μια σειρά από «προσφορές ειρήνης». Οι φυλακισμένοι απετέλεσαν σημαντικό παράγοντα όταν τέσσερα χρόνια αργότερα, η «Νικίειος» ειρήνη (421 π.Χ.) σταμάτησε τον πόλεμο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, καθότι μία από τις ρήτρες της συνθήκης ειρήνης προέβλεπε να οδηγηθούν όλοι οι Σπαρτιάτες σε φυλακή στην Αθήνα ή σε οποιαδήποτε Αθηναϊκή επικράτεια.

.

Πηγή: Χείλων, Αβέρωφ

Η παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιεί κάθε μέσον για να περάσει και να επιβάλλει στην Ελλάδα τις απόψεις της. Πρώτα αποκόπτει τον Έλληνα από κάθετί που μπορεί να τον εμβολιάσει εθνικά και να τον θρέψει από τις ρίζες της ιστορίας, της γλώσσας, του πολιτισμού, της ελληνικής κληρονομιάς. Δημιουργεί ένα σχολείο ήσσονος προσπαθείας, κοινώς “λάϊτ“, το οποίο διδάσκει λανθασμένα την γλώσσα, την ιστορία, το προγονικό παρελθόν. Έπειτα, επειδή το παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει την πρό τριάντα ετών γλώσσα τών βιβλίων, εκδίδει νέα σε μετάφραση (λες και πρόκειται για άλλη γλώσσα). Ακόμη και το Ευαγγέλιο εκδίδεται στην λεγόμενη δημοτι

κή, λες και διαβάζεις ένα παραμύθι. Συμπαρουσιαστές στο νέο αυτό “πρότζεκτ“, οι λεγόμενοι “νέοι καθηγητές πανεπιστημίου“, οι πλείστοι των οποίων εξυπηρετούν σκοπούς τής νέας τάξης, με παραποίηση της ελληνικής ιστορίας, της ελληνικής γλώσσας, αμφισβήτηση του έργου των ηρώων μας και με αποκάλυψη και

προβολή ενός τυχόν λάθους αυτών αντί του τεραστίου έργου των. Όλοι αυτοί σε συνδυασμό με την κατευθυνόμενη τηλοψία (οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα

) παράγουν ένα αντιεπιστημονικό, διεθνιστικό και αντεθνικό έργο, το οποίο, όταν το πάρει είδηση ο ελληνικός λαός, θα είναι πολύ αργά.

Ο Θουκυδίδης (Ιστορίαι, Δ, 61), είχε γράψει κάτι το εξαιρετικό: Δεν κατηγορώ εκείνους, που επιδιώκουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους αλλά εκείνους, που είναι προθυμότεροι να υποταχθούν (ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν).

Όταν στα έτη 1992-1993 το ουσιαστικά ανύπαρκτο “μακεδονικό ζήτημα“ είχε κυριαρχήσει στην καθημερινότητα των Ελλήνων, η προπαγάνδα τής παγκοσμιοποίησης, παραποιώντας κατά την γνωστή της μέθοδο τα αληθή κείμενα, με την βοήθεια τότε ενός ελλαδικού “σουπερμάρκετ“ εξέδωσε και μοίρασε σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα τον υποτιθέμενο “όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ώπιν“.

Η παγκοσμιοποίηση, με όπλα της την ενδοτικότητα των Ελλήνων, την παραποίηση της Ιστορίας, τον εθνικό απογαλακτισμό τών ελληνόπουλων στα σχολεία, τον διορισμό μεγάλου αριθμού “καθηγητών” στα πανεπιστήμια, εντεταλμένων από το σύστημα να “πρεσβεύουν” αυτές τις απόψεις, την δημιουργία πανεπιστημιακών εδρών στις ΗΠΑ για την προώθηση αυτών των θέσεων και κυρίως την προπαγάνδα, διέδωσε ότι τάχα “ο Μέγας Αλέξανδρος εξεφώνησε έναν οικουμενικό λόγο στην Ώπιν, ενώπιον χιλιάδων στρατιωτών και αξιωματικών”!

Η πλαστότητα αυτού τού λόγου αποδεικνύεται πανεύκολα, αν κάποιος ζητήσει παραπομπή. Τέτοια δεν υπάρχει. Οπότε δεν υπάρχει και αρχαίο κείμενο και πάντοτε “η αναπαραγωγή αυτού του λόγου είναι μόνο στα νεοελλαδικά“! Τα λόγια επίσης, η ορολογία που χρησιμοποιείται είναι σημερινή. Ομιλεί για μαύρους και λευκούς (τότε δεν υπήρχε παρόμοια ορολογία και τέτοιος διαχωρισμός). Το πιο σοβαρό, όμως, είναι ότι ο πλαστός αυτός λόγος χρησιμοποιήθηκε από πολιτικούς, προέδρους Δημοκρατίας, πρωθυπουργούς, υπουργούς, δημάρχους, προέδρους συλλόγων κ.λπ., οι οποίοι και τον προσέφεραν ως δώρο σε ακριβές αναπαραγωγές (επίχρυσες, ασημένιες κ.λπ.) στους κάθε είδους ηγέτες, που έφθαναν για συνομιλίες στην Ελλάδα, θέλοντας να δείξουν δουλικά ότι τάχα ο κοσμοκράτωρ Αλέξανδρος ήταν οπαδός τής …παγκοσμιοποίησης!

Ο δήθεν όρκος, υποτίθεται ότι εξεφωνήθη στην Ώπιν το 324 π.Χ. τάχα σε ένα “συνέδριο όλων των εθνών“, σύμφωνα με τους παραχαράκτες της ιστορίας μας. Ο Μ. Αλέξανδρος φέρεται να λέει ότι «τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι σας εύχομαι να ζήσετε σαν ένας λαός μονιασμένοι. Θεωρήστε την οικουμένη πατρίδα σας (σ.σ. παγκοσμιοποίηση, πολίτες του κόσμου) με κοινούς νόμους, όπου κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους σε βαρβάρους και Έλληνες. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των ανθρώπων, ούτε η “ράτσα“ που γεννήθηκαν. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος. Από μέρους μου σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαψούς και θα ήθελα να μην είσθε μόνον υπήκοοι αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι κ.λπ. (σ.σ. ο λαός στην εξουσία;)

Όλα αυτά που αναφέρονται στον «όρκο» δεν θα μας έκαναν καμμία εντύπωση, αν τα έγραφε σήμερα ένας διεθνιστής και προστάτης τών λαθρομεταναστών, που έχουν κατακυριεύσει την πατρίδα μας και ασελγούν καθημερινά εις βάρος μας ή κάποια Μ.Κ.Ο., αντιρατσιστική οργάνωση για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών. Γνωρίζοντας όμως τον τρόπο σκέψεως, την φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων, τον πολιτισμό τους και το γεγονός ότι η εκστρατεία έγινε για την διάλυση της πανίσχυρης Περσικής αυτοκρατορίας, αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι τα λόγια αυτά εγράφησαν τότε. Αυτό εξ άλλου αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στην μοναδική σωζόμενη πηγή που αναφέρεται στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γραμμένη από τον Έλληνα ιστορικό του 2ου μ.Χ. αιώνος, Αρριανό, δεν αναφέρεται ο “όρκος“ ή σχετικό με αυτόν κείμενο. Σημειωτέον ότι το έργο τού Αρριανού βασίσθηκε στους ιστορικούς Αριστόβουλο και Πτολεμαίο, οι οποίοι συμμετείχαν στην εκστρατεία και είχαν, εκτός των πολεμικών καθηκόντων τους επιφορτισθεί με την καθημερινή καταγραφή των γεγονότων. Ο αληθής λόγος του Αλεξάνδρου λοιπόν και η μόνη σχετική με την Ώπιν αναφορά υπάρχει στον Αρριανό («Αλεξάνδρου Ανάβασις», βιβλίο Ζ κεφ. VIII), η οποία βεβαίως δεν περιέχει κανένα …όρκο!

Η εκεί ομιλία του Μ. Αλεξάνδρου έγινε μετά την εκδήλωση στάσεως από κάποιους Μακεδόνες, τους οποίους λόγω ηλικίας και τραυματισμών, ήθελε να τους στείλει πίσω στην Μακεδονία, τιμώντας τους συγχρόνως εξαιρετικά. Αυτοί, επειδή εθεώρησαν ότι περιφρονούνται άρχισαν να τον ειρωνεύονται. Αυτός τότε ανήλθε στο βήμα, όπου άρχισε να εξιστορεί πώς ο πατέρας του Φίλιππος ξεκίνησε την βασιλεία του ανεβάζοντας το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των Μακεδόνων και πώς ο ίδιος έφθασε να είναι κυρίαρχος όλου του ανατολικού κόσμου.

Επειδή οι καιροί που βιώνουμε είναι πονηροί, όσοι εξακολουθούμε να σκεπτόμαστε Ελληνικά και πιστεύουμε στην διαφορετικότητα των λαών και στην διατήρηση της Ελληνικής φυλής, πρέπει να επαγρυπνούμε και να είμαστε καχύποπτοι σε τέτοια δημοσιεύματα που δήθεν προέρχονται από σπουδαίες ιστορικές προσωπικότητες και που κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται και άλλοι αφελείς ακολουθούν και μας οδηγούν στην παγίδα της παγκοσμιοποιήσεως και της πολυπολιτισμικότητος.

Πώς, όμως, προέκυψε αυτή η παραποίηση, την οποία εύστοχα εκμεταλλεύθηκε η παγκοσμιοποίηση. Το κείμενο αυτό, του υποτιθέμενου όρκου, υπάρχει στο βιβλίο του Χρήστου Ζαλοκώστα «Αλέξανδρος, ο πρόδρομος του Ιησού» (εκδόσεις ΕΣΤΙΑΣ). Εκεί, λοιπόν, στην σελίδα 235, αναγράφεται μεγαλοπρεπώς ο “υποτιθέμενος“ όρκος! Τι είναι όμως αυτό το βιβλίο; Είναι ιστορικό σύγγραμμα; Είναι έγκυρη ιστορική πραγματεία; Όχι. Ο Χρήστος Ζαλοκώστας με αυτό το έργο έλαβε βραβείο λογοτεχνικού διαγωνισμού. Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, απετέλεσε τάχα ένα παγκόσμιο γεγονός αναφοράς.

Και δεν θα επανερχόμουν σε αυτό το θέμα, αν πριν λίγους μήνες σε εκδήλωση μεγάλου ποντιακού σωματείου, στην οποία παρευρέθην δεν εδωρίζετο σε Ρώσσο στρατηγό, συγγραφέα ενός εξαίρετου ιστορικού βιβλίου για έναν άλλον Αλέξανδρο αυτήν την φορά, τον αρχηγό της Ελληνικής Επανάστασης, πρίγκηπα Υψηλάντη.

Είχε δίκιο ο Τσαρούχης, όταν έλεγε “στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”! Το διαπιστώνουμε καθημερινά με την σήψη και την διαφθορά της ελλαδικής πολιτείας και του λαού! Γιατροί χωρίς διπλώματα θεραπεύουν, υγιείς λαμβάνουν συντάξεις αναπηρίας, δεκάδες χιλιάδες πλαστά πτυχία έφεραν σε διευθυντικές θέσεις άτομα ανάξια. Και οι Ελλαδίτες “εποιούντο την νήσσαν”, διότι ο Θουκυδίδης είχε γράψει από τότε ότι “αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και επί τα ετοίμα μάλλον τρέπονται”!

Το θέμα, λοιπόν αγαπητοί φίλοι, είναι η ανάδειξη των αληθών γεγονότων, όχι των παραποιημένων. Προϋπόθεση η διάθεση για μελέτη και για έρευνα και η προτεραιότητα της απολαύσεως των εθνικών μας κειμένων έναντι της Κοντσίτας. Αλλιώς, όπως θρηνήσαμε ξαφνικά που χάθηκε σε μια στιγμή το οικονομικό έδαφος κάτω από τα πόδια μας, θα θρηνήσουμε για την απώλεια και άλλων εδαφών μας, για τα οποία τόσα χρόνια αδιαφορούσαμε.

Πηγή: Ακτίνες

Αυτόν τον κόσμο του Ελληνισμού στην Ασία κατά την Μετά-Aλεξανδρινή εποχή, έφεραν στο φως οι ξένες ανασκαφές στην Ασία από τη Συρία ως το Αφγανιστάν, το Ουζμπεκιστάν και την Ινδία.

Είναι σημαντικά τα αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία προκύπτουν και αποδεικνύουν την εκεί διάδοση του ελληνικού πολιτισμού από τον Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες Διαδόχους του. Η εποχή αυτή μελετάται από τον 19^ο αι. και ονομάστηκε από τους πρώτους ειδικούς στο θέμα επιστήμονες, τον Γερμανό Ντρόϋζεν και αργότερα τους Γάλλους Φουσέ και Σλουμπμερζέ, ‘’Ελληνιστική’’, για να ξεχωρίζει από την κλασσική περίοδο.

Χαρακτηρίζεται από τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στην Ανατολή χάρη στις πολυάριθμες Ελληνίδες πόλεις που ιδρύθηκαν εκεί και την οικουμενικότητα της ελληνικής γλώσσας που προέκυψε για πολλούς αιώνες, όπως το ανέφεραν οι αρχαίοι ιστορικοί.

Οι ανασκαφές αποδεικνύουν επίσης την ελληνική επιρροή στους πολιτισμούς και τις τέχνες της Ασίας όπως και τις αμφίδρομες επιρροές. Αποκαλύπτουν όμως κυρίως ότι, στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού εμφανώς και οικειοθελώς υιοθετήθηκαν και καλλιεργήθηκαν για πολλούς αιώνες μετά την αποχώρηση των Ελλήνων, όπως στην τέχνη της Γανδάρας η οποία ονομάζεται ελληνο-βουδιστική από τους Γάλλους ειδικούς.

Πρόκειται για σπουδαία στοιχεία τα οποία, ύστερα από πολυετείς μελέτες, μόλις τελευταίως γίνονται γνωστά από τους ξένους αρχαιολόγους πολλών κρατών που ανασκάπτουν στην Ασία, μεταξύ των οποίων οι πλέον ειδικοί, οι Γάλλοι αρχαιολόγοι, oι οποίοι ανασκάπτουν εκεί από τις αρχές του 1900. Στην σημερινή γενιά οι σπουδαιότεροι αυτών είναι ο Καθ. Paul Bernard, ο Prof. Pierre Leriche, ο Prof. Osmund Bopearachchi και άλλοι.

ΓΕΝΙΚΑ: Ο Θουκυδίδης και ο Ηρόδοτος αναφέρονται στον πόλεμο μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, των δύο μεγάλων πόλεων της Εύβοιας, την εποχή που οι δύο πόλεις βρίσκονταν στο απόγειο της ακμής τους, και ο οποίος έμεινε γνωστός σαν Ληλάντιος1 πόλεμος.

Αρχικά οι δύο πόλεις βρίσκοντας σε μια μορφή πολιτικής ένωσης με την Αθήνα, καθότι ανήκαν στα Ιωνικά φύλα. Μάλιστα, οι δύο Ιωνικές θέσεις στις Δελφικές Αμφικτιονίες είχαν δοθεί από μία στην Αθήνα και στους Ίωνες της Εύβοιας [εναλλάξ Ερέτρια ή Χαλκίδα]. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα δύο κράτη υπέστησαν μεγάλες καταστροφές με αποτέλεσμα να παρακμάσουν. Πιο σημαντική ήταν η καταστροφή της πόλης Λευκαντί, συμμαχική, καλύτερα μητρική πόλη της Ερέτριας, η οποία ερημώθηκε. Ο Ληλάντιος πόλεμος υπήρξε επίσης πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε δύο εξέχουσες τάξεις της εποχής, τους Ιπποβότες (εκπαιδευτές αλόγων της Χαλκίδας) και τους Ιππείς (Ερετριείς αναβάτες).

ΑΓΧΕΜΑΧΑ ΟΠΛΑ: Πρέπει να τονισθεί ότι εκείνη την εποχή απαγορευόταν η χρήση όπλων που έπλητταν τον εχθρό από απόσταση, δηλαδή βέλη, σφενδόνες ή ακόντια. Κι αυτό σημαίνει ότι η ρίψη τέτοιου είδους όπλων θεωρείτο τακτική μάχης για δειλούς. Έτσι, “το να χτυπάς από απόσταση δεν ήταν τρόπος μάχης ανδρών που μεγάλωσαν διαβάζοντας την «Ιλιάδα» του Ομήρου”2. Συνεπώς, η μάχη δινόταν σώμα με σώμα και με τα λεγόμενα αγχέμαχα όπλα. Οι περισσότερες μάχες ήσαν απλές αντιπαραθέσεις οπλιτών, δηλαδή πολλαπλές μονομαχίες, και ως εκ τούτου ο εν λόγω πόλεμος εξελίχθηκε σε μονομαχίες οπλιτών και όχι σε αντιπαραθέσεις σχηματισμών φάλαγγας.

ΤΟΠΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ: Οι δύο πόλεις ήταν τότε τα σημαντικότερα λιμάνια της ανατολικής Ελλάδος. Διέπρεπαν στον τομέα της ναυτιλίας και η Χαλκίδα αποτελούσε, μάλιστα, μόνιμο σταθμό των Φοινίκων εμπόρων. Ο πόλεμος έλαβε χώρα στην στεριά, παρόλο που τα κράτη ήσαν ισχυρά στην θάλασσα, διότι απλώς εκείνη τη χρονική περίοδο δεν είχε καθιερωθεί η ναυτική μάχη. Η ακριβής ημερομηνία διεξαγωγής του πολέμου δεν είναι γνωστή. Ο Θουκυδίδης υπολογίζει το 705 π.Χ, ως ημερομηνία έναρξης του πολέμου. Ο Θέογνις ο Μεγαρεύς (αρχαίος λυρικός ποιητής), αναφέρει στα έργα του μια σύγκρουση μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας το 550 π.Χ περίπου, αλλά ίσως αναφέρεται σε μεταγενέστερη σύγκρουση μικρής κλίμακας. Η πιθανότερη ημερομηνία εκτιμάται περί το 710 π.Χ κι αυτό γιατί γύρω τα μέσα του 8ου αι. οι δύο πόλεις ήσαν σύμμαχοι. Μάλιστα οι δύο πόλεις ιδρύσαν τότε από κοινού την αποικία των Ισκίων στην Ιταλία. Η ανακάλυψη αρχαιολογικών ευρημάτων, όπως τάφων και όπλων, καταδεικνύουν ότι ο πόλεμος διήρκεσε έως και 60 έτη.

ΑΙΤΙΑ – ΑΦΟΡΜΕΣ: Ως επίσημη αιτία του πολέμου θεωρείται ο έλεγχος της πεδιάδας που διαρρέεται από τον Λήλαντα ποταμό, ενώ τυπική αφορμή στάθηκε η προηγηθείσα παρατεταμένη περίοδος ανομβρίας περί το τέλος του 8 αι. π.Χ, εξαιτίας της οποίας η Άνδρος, που ήταν αποικία της Ερέτριας, εγκαταλείφθηκε. Όμως το πραγματικό διακύβευμα της σύγκρουσης, δεν ήταν η «κατοχή» της πεδιάδας, αλλά ο έλεγχος του εμπορίου μεταξύ Κυκλάδων και ηπειρωτικής χώρας. Η Χαλκίδα ήλεγχε το «στενό του Ευρίπου», το οποίο είναι το στενότερο σημείο μεταξύ του νησιού της Εύβοιας και της ηπειρωτικής χώρας, ενώ η Ερέτρια αντίστοιχα ήλεγχε τα νησιά Τήνο, Άνδρο και Κέας.

ΣΗΜΑΣΙΑ: Η σημασία της μάχης ενισχύεται από την προθυμία των Ιωνικών πόλεων, να βοηθήσουν την νικήτρια πόλη, γεγονός που θα τους επέτρεπε την απρόσκοπτη πρόσβαση στα νησιά και τη συνέχιση των εμπορικών σχέσεων ανάμεσα στις δύο ”όχθες” του Αιγαίου. Η σπουδαιότητα του εμπορίου με την Ανατολή και ειδικά με τη Μικρά Ασία είναι αυταπόδεικτη από τον αριθμό των νέων αποικιών, όλες με πρόσβαση στη θάλασσα, που είχαν ιδρυθεί το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Στη διάρκεια της Ιωνικής επανάστασης, που απετέλεσε αφορμή της μακρόχρονης σύγκρουσης Ελλήνων και Περσών, όταν η Ερέτρια και η Αθήνα συμμάχησαν για την απελευθέρωση των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας, η Ερέτρια προσχώρησε στην εκστρατεία λόγω της βοήθειας που είχε λάβει από τη Μίλητο κατά τον Ληλάντιο Πόλεμο, δύο ολόκληρους αιώνες πριν. Μάλιστα, αυτή η συμμετοχή της Ερέτρειας στην Ιωνική επανάσταση θα οδηγούσε αργότερα τον Πέρση βασιλέα Δαρείο Α’ να απαιτήσει την καταστροφή της κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων, όπως και τελικά έγινε πριν την μάχη του Μαραθώνα, όταν η Ερέτρια καταστράφηκε από τους Πέρσες στρατηγούς Δάτη και Αρταφέρνη. Πάντως, η Αρχαιολογία βεβαιώνει ότι η ευβοϊκή κεραμοποιία (κυρίως στην Ερέτρια), η οποία είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου, κατά το δεύτερο ήμισυ του 8ου αιώνα, είχε σταματήσει τις εξαγωγές και από την εποχή αυτή και μετά παρουσιάζει δραστηριότητα μόνο στη Δήλο, το σημαντικότερο θρησκευτικό κέντρο στην καρδιά των Κυκλάδων.

ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥ ΛΗΛΑΝΤΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: Ο Ληλάντιος ήταν ο πρώτος πόλεμος στον οποίον συμμετείχαν τα περισσότερα Ελληνικά κράτη συμμαχώντας εκατέρωθεν με τους αντιπάλους. Εκτιμάται, ότι με την πλευρά της Ερέτριας τάχθηκε η Μίλητος, η Αίγινα, η Χίος, τα Μέγαρα, η Μεσσηνία και το Άργος, ενώ με την Χαλκίδα συμμάχησαν η Σάμος, η Θεσσαλία, οι Ερυθρές της Ιωνίας, η Κόρινθος και η Σπάρτη3. Ο ακριβής αριθμός των στρατευμάτων δεν είναι δυνατόν να υπολογισθεί. Εκτιμάται ότι η Ερέτρια μπορούσε να αναπτύξει περίπου 6000 οπλίτες, 600 ιππείς και 60 άρματα. Όσον αφορά στην Χαλκίδα δεν υπάρχουναναφορές.

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: Οι ιστορικές πηγές παρέχουν ουσιαστικά στοιχεία μόνο για μια μάχη του πολέμου, αναμφίβολα την τελευταία, με σημείο αναφοράς τον θάνατο του Θεσσαλού στρατηγού ή ταγού Αμφιδάμαντα, ο οποίος και υμνήθηκε από τον Ησίοδο. Σε αυτή τη μάχη η ισχυρή, για πολλούς ακατανίκητη ισχύς του Θεσσαλικού ιππικού είχε ως αποτέλεσμα την νίκη για τη Χαλκίδα. Αξίζει να σημειωθεί πως κατά την διάρκεια αυτής της σύγκρουσης καταστράφηκε η Ομηρική πόλη της Εύβοιας Κήρινθος4. Η νίκη των Χαλκιδέων συνετέλεσε στο να αποκτήσουν οι Σπαρτιάτες τον έλεγχο της νότιας Πελοποννήσου, αφού οι αντιπαλοί τους Μεσσήνιοι ήταν μεταξύ των ηττημένων, και οι αποικιακές δραστηριότητες της Χαλκίδας και της Κορίνθου στη δυτική Μεσόγειο να ενισχυθούν, επαληθεύοντας παλαιότερη πρόβλεψη του μαντείου των Δελφών. Τα παραπάνω οδήγησαν στην ενίσχυση κύρους του Μαντείου, το οποίο μέσω των χρησμών του του ασκούσε επιρροή σχετικά με την επιλογή τοποθεσίας νέων αποικιών. Η Ερέτρια φαίνεται ότι είχε ηττηθεί από τους Χαλκιδείς και τους συμμάχους τους και είχε αναγκασθεί να αποχωρήσει από το προσκήνιο. Έχει αναφερθεί επίσης ότι η πόλη καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε προσωρινά στις αρχές του 7ου αιώνα. Όμως αρχαιολογικά ευρήματα και σωζόμενες ιστορικές πηγές δείχνουν ότι η Ερέτρια συνέχισε να αναπτύσσεται, έστω σε μικρότερο βαθμό, καθ’ όλη την Αρχαϊκή Περίοδο. Το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται αβέβαιο, καθότι η Ερέτρια μάλλον ηττήθηκε, ενώ η Χαλκίδα, σίγουρα δεν ηττήθηκε. Πάντως και οι δύο παρήκμασαν. Έτσι, τη θέση τους ως εμπορικές δυνάμεις του αρχαίου κόσμου πήραν η Κόρινθος, τα Μέγαρα, οι Ιωνικές πόλεις και η Αθήνα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Ηροδότου, Ιστορίες, 5.99.1, Θουκυδίδου, Πελοποννησιακός πόλεμος, 1.15.3.

Στράβων, Γεωγραφία, 10.1.11 – 12.448. Πλουτάρχου «Ηθική» 760c – 761b. D.W. Bradeen’s, Ο Ληλάντιος πόλεμος και ο Φείδων του Άργους.

1. Ο πόλεμος ονομάστηκε έτσι από το Ληλάντιο Πεδίο, την πεδιάδα μεταξύ των δύο μεγάλων πόλεων της Εύβοιας, Χαλκίδας και Εράτριας, που διασχίζεται από τον ποταμό Λήλαντα.

2. Στράβων «Γεωγραφία», 10.1.12.

3. “οἱ γὰρ δὴ Μιλήσιοι πρότερον τοῖσι Ἐρετριεῦσι τὸν πρὸς Χαλκιδέας πόλεμον συνδιήνεικαν, ὅτε περ καὶ Χαλκιδεῦσι ἀντία Ἐρετριέων καὶ Μιλησίων Σάμιοι ἐβοήθεον”. Ηρόδοτος, Ιστορία, βιβλίο Ε΄.

4. “Οἴ μοι ἀναλκίης· ἀπὸ μὲν Κήρινθος ὄλωλεν, Ληλάντου δ' ἀγαθὸν κείρεται οἰνόπεδον”, Θέογνις, Ελεγείαι.

Πηγή: Ακτίνες

Ονομαστή ναυμαχία της αρχαιότητας, που διεξήχθη στις 28 ή 29 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. (υπάρχει και η εκδοχή της 22ας Σεπτεμβρίου) στο στενό της Σαλαμίνας, κατά την οποία οι Έλληνες, με μικρές δυνάμεις, αλλά με άριστη τακτική, κατατρόπωσαν τον πανίσχυρο στόλο των Περσών.

Μετά την πτώση των Θερμοπυλών, οι Πέρσες του Ξέρξη προχώρησαν προς την Αθήνα, την οποία κατέλαβαν εύκολα, γιατί οι Αθηναίοι την είχαν εγκαταλείψει. Είχαν πάρει χρησμό από το μαντείο των Δελφών, πως μόνο «τα ξύλινα τείχη» θα τους έσωζαν και τέτοια θεώρησαν τα καράβια τους, στα οποία και κατέφυγαν. Μερικοί μόνο γέροντες, μη θέλοντας να ακούσουν τον Θεμιστοκλή ότι τα «ξύλινα τείχη» ήταν τα καράβια, έμειναν στην Αθήνα, κλείστηκαν στην Ακρόπολη κι έφτιαξαν γύρω πραγματικά ξύλινα τείχη. Όπως ήταν επόμενο, όταν έφθασαν οι Πέρσες, τούς σκότωσαν κι έκαψαν την Αθήνα. Σχεδόν με την είσοδο των Περσών στην Αθήνα, αγκυροβόλησε στον όρμο του Φαλήρου και ο περσικός στόλος, έχοντας παραπλεύσει την Εύβοια και το Σούνιο.

Οι Αθηναίοι, αφού μετέφεραν τα γυναικόπαιδα για περισσότερη ασφάλεια στην Αίγινα, μπήκαν στα καράβια τους και προετοιμάστηκαν για την αναμέτρηση με τους Πέρσες. Το πολεμικό συμβούλιο των Ελλήνων, που έγινε στη Σαλαμίνα, υπήρξε θυελλώδες. Ο Σπαρτιάτης Ευρυβιάδης πρότεινε να δοθεί η ναυμαχία στον Ισθμό της Κορίνθου, με κυριότερο επιχείρημα ότι σε περίπτωση αποτυχίας θα μπορούσαν να καταφύγουν στο εσωτερικό της Πελοποννήσου και να συνεχίσουν από εκεί τον αγώνα. Μαζί του συντάχθηκαν και οι Κορίνθιοι. Ο Αθηναίος Θεμιστοκλής επέμενε να γίνει η ναυμαχία στη Σαλαμίνα και μαζί του συντάχθηκαν οι Μεγαρείς και οι Αιγινήτες. Πίστευε ότι εάν οι μικρές ελληνικές δυνάμεις αγωνίζονταν σε ανοιχτή θάλασσα με τον τεράστιο σε όγκο περσικό στόλο δεν είχαν καμία ελπίδα νίκης, ενώ αντίθετα ήταν ιδανικό μέρος για τη ναυμαχία το στενό της Σαλαμίνας, όπου τα πολυάριθμα περσικά πλοία δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν.

Κατά τη διάρκεια του συμβουλίου, η ένταση ξεπέρασε τα όρια και μεταξύ των αρχηγών των Ελλήνων ανταλλάχτηκαν βαριές εκφράσεις. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Κορίνθιος στρατηγός Αδείμαντος ειρωνεύτηκε τον Θεμιστοκλή, λέγοντάς του ότι δεν έχει πια πατρίδα, γιατί την Αθήνα την είχαν κυριεύσει οι Πέρσες. Ο Θεμιστοκλής, όμως, του απάντησε περήφανα: «εστίν ημίν πατρίς αι διακόσιαι νήες πεπληρωμέναι», γιατί από τα τριακόσια ελληνικά πλοία, τα διακόσια ήταν αθηναϊκά. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, σε μια στιγμή έντασης, ο Σπαρτιάτης Ευρυβιάδης σήκωσε τη ράβδο του για να χτυπήσει τον Θεμιστοκλή. Εκείνος, τότε, ατάραχος τον αποστόμωσε με το περίφημο: «Πάταξον μεν, άκουσον δε».

Ο Ευρυβιάδης μπορεί να ήταν τυπικά ο αρχηγός των ελληνικών δυνάμεων, αλλά ο Θεμιστοκλής ήταν ο ιθύνων νους της επιχείρησης. Για να επιταχύνει τη ναυμαχία μεταχειρίσθηκε το εξής τέχνασμα: Έστειλε κρυφά στους Πέρσες τον παιδαγωγό του Σίκινο να τους πει ότι δήθεν οι Έλληνες ετοιμάζονται να φύγουν από τη Σαλαμίνα κι αν θέλουν να τους νικήσουν να τρέξουν να τους προλάβουν. Ό Ξέρξης έπεσε στην παγίδα και διέταξε να κυκλώσουν τον ελληνικό στόλο και να αποκλείσουν τη δίοδο υποχώρησής του προς τον Ισθμό της Κορίνθου. Κατά την κρίσιμη αυτή στιγμή, ο πολιτικός αντίπαλος του Θεμιστοκλή κι εξόριστος στην Αίγινα Αριστείδης πέρασε τις γραμμές των Περσών με κίνδυνο τής ζωής του κι έφθασε στο πλοίο του Θεμιστοκλή. Αφού του αποκάλυψε τις κινήσεις του περσικού στόλου, του ανακοίνωσε ότι τώρα που ή πατρίδα τους βρίσκεται σε κίνδυνο ξεχνάει κάθε έχθρα που είχε μαζί του και δέχεται να πολεμήσει ως απλός στρατιώτης κάτω από τις διαταγές του.

Οι Πέρσες παρέταξαν γύρω στα 1.200 πολεμικά πλοία, αν και νεώτερες πηγές τα υπολογίζουν από 600 έως 800, ενώ οι Έλληνες περίπου 371 τριήρεις, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Την αυγή της 28ης ή 29ης Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. οι δύο στόλοι βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο, έτοιμοι για ναυμαχία. Ο Ξέρξης, βέβαιος για τη νίκη του, καθόταν σε χρυσό θρόνο πάνω στο όρος Αιγάλεω, για να απολαύσει το πολεμικό θέαμα.

Πρώτοι όρμησαν οι Έλληνες, ψάλλοντες τον παιάνα: «Ω παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε, πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων·νυν υπέρ πάντων αγών». Άρχισε, τότε, ένας αγώνας άγριος, σκληρός και φοβερός. Τα πολεμικά τραγούδια των Ελλήνων, οι σάλπιγγες, οι πολεμικές κραυγές, οι κρότοι από τα τρομερά έμβολα, οι φωτιές που πετούσαν οι Έλληνες στα περσικά καράβια, οι καπνοί, αλλά προπάντων η ναυτική τέχνη, η παλικαριά και η γενναιότητα των Αθηναίων και των Αιγινητών κατατρόμαξαν τους Πέρσες και τους συμμάχους τους Φοίνικες. Μέχρι το μεσημέρι, η νίκη άρχισε να γέρνει προς τη μεριά των Ελλήνων.

Η μάχη συνεχίστηκε όλη την ημέρα, ώσπου το βράδυ η θάλασσα ήταν γεμάτη από ξύλα και περσικά κορμιά. Οι Πέρσες είχαν νικηθεί. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει ότι οι Πέρσες έχασαν 200 πλοία και οι Έλληνες 40. Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, ο Αριστείδης σε μια παράλληλη επιχείρηση αποβιβάστηκε στην Ψυττάλεια με ομάδα επίλεκτων Αθηναίων οπλιτών και εξόντωσε την περσική φρουρά, που είχε αναπτυχθεί στη νησίδα του Σαρωνικού.

Ο Ξέρξης, ντροπιασμένος από την ήττα, κατέφυγε με τα υπολείμματα του στόλου του στον Ελλήσποντο. Στην Ελλάδα παρέμεινε ο στρατηγός του Μαρδόνιος με 300.000 άνδρες για τη συνέχιση του αγώνα. Οι Πέρσες δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Η περίλαμπρη νίκη των Ελλήνων οφείλεται εν πολλοίς στο στρατηγικό δαιμόνιο του Θεμιστοκλή και στην ανώτερη ναυτική τέχνη των Ελλήνων. Στον Αθηναίο πολιτικό και στρατηγό αποδόθηκαν εξαιρετικές τιμές. Όταν κάποτε προσήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες ως θεατής, όλοι οι παρευρισκόμενοι τον αποθέωσαν ως σωτήρα της Ελλάδας.

Πηγή: Σαν Σήμερα

Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε στα πλαίσια της εκθέσεως «Δημοκρατία και η Μάχη του Μαραθώνα» στο Ζάππειο Μέγαρο (29 Οκτωβρίου 2010).Είναι μια προσπάθεια ώστε να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο έγινε η μάχη. Η τοποθεσία, η ανάπτυξη των στρατευμάτων και η τακτική μάχης που έδωσε στους Έλληνες το νικηφόρο αποτέλεσμα.Ή έκθεση έγινε από τον Σπύρο Μερκούρη, τον ακούραστο αδελφό της Μελίνας που ακόμα και στα 85 του δηλώνει το παρόν του στο πολιτιστικό προσκήνιο.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ζησόπουλος

Μουσική: Αλέξανδρος Χάχαλης

Πηγή: HoneybeeAudiovisual 

Η μάχη του Μαραθώνα απετέλεσε σύγκρουση κοσμοϊστορικής σημασίας στην παγκόσμια ιστορία. Η νίκη των Ελλήνων σε αυτήν σηματοδότησε πέραν της αναχαίτισης του περσικού επεκτατισμού, την αρχή του τέλους της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ευτυχώς για την Αθήνα υπήρχε ο Μιλτιάδης. Ο Μιλτιάδης ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση και την κατάλληλη στιγμή. Ο ίδιος γνώριζε καλά τους Πέρσες, τις συνήθειες και τις τακτικές τους.

Ο περσικός στόλος μετά την καταστροφή της Ερέτριας ξανοίχθηκε και πάλι στο πέλαγος. Στόχος του ήταν η παραλία του Σχοινιά στον Μαραθώνα . Η επιλογή της τοποθεσίας, αποβάσεως και δημιουργίας στρατοπέδου αποφασίσθηκε κατά τα φαινόμενα από τον πεισιστρατίδη Ιππία, που υποστήριζε τους εχθρούς της πατρίδας του. Ο πρώην τύραννος γνώριζε ότι η περιοχή του Μαραθώνα παρουσίαζε σοβαρά πλεονεκτήματα για τους σκοπούς του ιδίου και των προστατών του. Ο Μαραθώνας αποτελούσε κατάλληλο πεδίο για τη δράση ιππικού, το οποίο άλλωστε αποτελούσε το πλέον επίλεκτο τμήμα του περσικού στρατού.

Η κατάσταση μάλιστα των Περσών χειροτέρευσε όταν, την επομένη της εγκαταστάσεως τους, εμφανίσθηκε στην περιοχή και η ελληνική στρατιά. Οι Αθηναίοι, έχοντας πληροφορηθεί την αποβίβαση των πολεμίων αποφάσισαν να τους αντιμετωπίσουν στο σημείο αποβάσεως, αντί να περιμένουν παθητικά εντός των τειχών.

Η αθηναϊκή στρατιά έφτασε στο Μαραθώνα το βράδυ της επομένης της περσικής αποβάσεως ή το πρωί της μεθεπομένης ημέρας. Οι Έλληνες εντόπισαν το βαρβαρικό στρατόπεδο και απεφάσισαν να στρατοπεδεύσουν κοντά στο σημερινό χωριό Βράνα στους πρόποδες των ορέων Αγριλίκι (υψ.557) και Κοτρόνι (υψ. 220). Εκεί βρισκόταν και ένα τέμενος του Ηρακλή το οποίο λειτούργησε ως στρατηγείο των Ελλήνων.

Οι Έλληνες στρατοπέδευσαν εκεί για προφανείς λόγους. Το ορεινό έδαφος δεν ήταν κατάλληλο για τη δράση του ιππικού. Παράλληλα, ο γνώστης της περσικής τακτικής, ο Μιλτιάδης, διέταξε τους άνδρες του να κατασκευάσουν φορητά, ξύλινα φράγματα. Αυτά αποτελούνταν από μια μεγάλη εγκάρσια δοκό επί της οποίας τοποθετούνταν κάθετα μερικές δεκάδες μυτεροί πάσσαλοι.

Το ιππικό αποτελούσε πράγματι το επίλεκτο όπλο των Περσών. Το ίδιο όμως υπόκειται σε ορισμένους περιορισμούς. Το ιππικό δε μπορούσε να παραμείνει σε θέσεις μάχης για απεριόριστο χρόνο. Τα άλογα επίσης χρειάζονταν καθημερινή περιποίηση. Τις νύκτες επίσης οι ίπποι έπρεπε να δένονται από τα πόδια, ώστε να μην μπορούν να φύγουν, ακόμη κι αν πανικοβληθούν.

Το πρώτο βήμα στο οποίο προχώρησε ο Μιλτιάδης, ο ουσιαστικός ηγέτης πλέον των ελληνικών δυνάμεων, ήταν να προωθήσει τις θέσεις του πλησιέστερα στις περσικές . Οι Έλληνες πλησίασαν σε απόσταση περίπου 1.500 μ. – 8 στάδια κατά τον Ηρόδοτο – από τις περσικές προφυλακές, μεταφέροντας μαζί τους και τα ξύλινα φράγματα που είχαν κατασκευάσει. Αυτά τα τοποθέτησαν κυρίως στα πλευρά της παρατάξεως τους, ώστε να είναι προστατευμένοι από περσικές απόπειρες υπερφαλάγγισης. Κατά μέτωπο, η οπλιτική φάλαγγα ήταν πολύ ισχυρή για να διασπαστεί, ακόμα και από επέλαση ιππικού.

Από τις νέες τους θέσεις οι Έλληνες παρατηρούσαν με προσοχή τους εχθρούς και ο Μιλτιάδης κατέστρωσε το σχέδιο δράσης. Το σχέδιο των Ελλήνων ήταν προσαρμοσμένο, όχι μόνο στην τακτική μάχης των πολεμίων, αλλά και στην καταγραφή των κινήσεων και των συνηθειών των. Ο Μιλτιάδης γνώριζε ότι κάθε στρατιά του Μεγάλου Βασιλέως, η οποία περιελάμβανε περσικά και συμμαχικά τμήματα, πολεμούσε με τους Πέρσες στο κέντρο και με τους υποτελείς στα πλευρά.

Οι Πέρσες αποτελούσαν το σκληρό πυρήνα της στρατιάς και ήταν προετοιμασμένοι να πολεμήσουν μέχρι τον θάνατο αν χρειαζόταν. Αντιθέτως, οι υποτελείς στρατιώτες, δικαίως, δεν έδειχναν την ίδια προθυμία να πεθάνουν για τη δόξα του Πέρση βασιλέα .

Στον Μαραθώνα όμως στενότητα του πεδίου θα τους εξανάγκαζε να δώσουν μάχη, είτε μεταξύ του λόφου Κοτρόνι και της θάλασσας (άποψη που υιοθετεί ο Ρωμαίος ιστορικός Κούρτιος), είτε μεταξύ του όρους Σταυροκοράκι και της θάλασσας, όπως θέλει η πλέον διαδεδομένη άποψη. Και στις δύο περιπτώσεις ο περσικός στρατός θα στήριζε το δεξιό πλευρό του στο λόφο ή στο όρος και το αριστερό του στη θάλασσα.

Παρατάσσοντας το στρατό με τον κλασικό αυτόν τρόπο, οι στρατηγοί του θα έτασσαν τους επίλεκτους Μήδους και Πέρσες στο κέντρο και τους υποτελείς Σάκες στα δύο κέρατα. Πίσω όμως από το μέτωπο της στρατιάς εκτεινόταν έλη, γεγονός που σε περίπτωση διασπάσεως του μετώπου θα οδηγούσε σε καταστροφή κατά τη φάση της υποχώρησης. Σε περίπτωση μάλιστα διάσπασης των δύο κεράτων της παράταξης ούτε οι επίλεκτοι πολεμιστές του κέντρου θα μπορούσαν να σώσουν την κατάσταση, διότι απλούστατα θα υπερφαλαγγίζονταν και θα σφαγιάζονταν.

Ο Μιλτιάδης κατέληξε στο ότι θα έπρεπε αυτή να ταχθεί με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο της περσικής, δηλαδή με ισχυρά κέρατα και σχετικώς αδύναμο κέντρο. Υπολογίζοντας μέτωπο κατ’ άνδρα της τάξεως των 0.90 μ., το συνολικό μήκος του ελληνικού μετώπου δε θα ξεπερνούσε τα 1.400 μέτρα, συμπεριλαμβανομένων και των μικρών κενών διαστημάτων, μεταξύ των υπομονάδων. Εάν η ελληνική στρατιά αριθμούσε 11.000 άνδρες το μέτωπο της θα έφτανε τα 1.500 περίπου μέτρα. Το μήκος του μετώπου σε άνδρες υπολογίζεται βάσει του πλάτους της αργολικής ασπίδας, με την οποία ήταν εφοδιασμένοι οι Έλληνες, έφτανε τα 0.90 μέτρα.

Έχοντας καταστρώσει το σχέδιο δράσεως ο Μιλτιάδης ανέμενε πλέον την κατάλληλη στιγμή για να προσβάλει και να αφανίσει τους Πέρσες. Είχε περάσει η πανσέληνος και μεταξύ της δύσης της σελήνης και της ανατολής του ηλίου υπήρχε ένα «νεκρό» σημείο, με απόλυτο σκοτάδι. Το σκοτάδι αυτό εκμεταλλεύτηκαν μερικοί Ίωνες και αυτομόλησαν στους ομοφύλους τους, αθέατοι λόγω του σκοταδιού από τους Πέρσες.

Οι Ίωνες που με τη βία ακολουθούσαν τους Πέρσες, προφανώς ως ναύτες, ανέφεραν στο Μιλτιάδη ότι οι Πέρσες είχαν χαλαρώσει τα μέτρα ασφαλείας τους και είχαν αποσύρει το ιππικό τους πίσω από τις θέσεις του πεζικού, μεταξύ των ελών και της Μακαρίας κρήνης. Η ευκαιρία που ο Μιλτιάδης αναζητούσε είχε εμφανιστεί. Την πληροφορία πάντως περί των Ιώνων αυτόμολων δεν την αναφέρει ο Ηρόδοτος.

Αναφέρεται όμως στο περίφημο Λεξικό του Σουίδα, το οποίο γράφει συγκεκριμένα: «Χωρίς ιππείς, Δάτιδος εμβάλλοντος εις την Αττικήν τους Ίωνας φάσιν, αναχωρήσαντος αυτού, ανελθόντες επί τα δέντρα σημαίνειν τοις Αθηναίοις, ως είπεν χωρίς ιππείς, και Μιλτιάδην συνιέντα την αποχώρησιν αυτών συμβάλειν, ούτως και νικήσαι». Σε ελεύθερη απόδοση, η φράση αυτή σημαίνει ότι οι Ίωνες έφτασαν έως τα δέντρα – τα ξύλινα οχυρώματα – και ενημέρωσαν το Μιλτιάδη ότι το περσικό ιππικό ήταν απροετοίμαστο.

Δε γνωρίζουμε την ακριβή ημερομηνία διεξαγωγής της μάχης. Ήδη από την αρχαιότητα υπήρχαν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Ο Πλούταρχος τοποθετούσε τη μάχη στις 6 Οκτωβρίου του 490 π.Χ. Σύμφωνα όμως με νεωτέρους υπολογισμούς τρεις θεωρούνται οι πιθανότερη ημερομηνία διεξαγωγής της μάχης είναι η 9η Σεπτεμβρίου.

Περί τα 1.500 μέτρα χώριζαν τους δύο αντιπάλους. Τότε οι Έλληνες εξόρμησαν. Οι Πέρσες, στο άκουσμα της ελληνικής εφόδου, έσπευδαν φύρδην – μίγδην να λάβουν θέσεις μάχης. Οι ιππείς και οι ιπποκόμοι προσπαθούσαν να ετοιμάσουν τους ίππους και να εξοπλισθούν. Βρίσκονταν όμως πίσω από τις γραμμές του πεζικού και μοιραία, ακόμη και όταν ετοιμάσθηκαν για μάχη, τάχθηκαν πίσω από αυτό, σε δεύτερη γραμμή, ως γενική εφεδρεία, εφόσον δεν υπήρχε χώρος για να ταχθούν στην πρώτη γραμμή.

Λίγο μετά τις 05.30 το πρωί η ελληνική φάλαγγα, αφού ξεπέρασε χωρίς σοβαρές απώλειες τον περσικό φραγμό βελών, επέπεσε με ορμή στην εχθρική παράταξη και ενεπλάκη σε αγώνα εκ του συστάδην. Τότε ακούστηκε η φρικτή κλαγγή των όπλων καθώς οι ασπίδες έσμιξαν μεταξύ τους και τα δόρατα πήραν τον λόγο. Οι Έλληνες ευθύς εξ αρχής άρχισαν να πιέζουν τους εχθρούς στα δύο κέρατα. Διέσπασαν το φράγμα των ασπίδων των Περσών και άρχισαν να σφαγιάζουν τους Σάκες τοξότες κατά δεκάδες.

Ωστόσο, ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των πολεμίων ώστε οι απώλειες δεν προκάλεσαν, άμεσα τουλάχιστον, τη διάλυση των γραμμών τους. Στο κέντρο, αντιθέτως, η λεπτή ελληνική γραμμή, η αποτελούμενη από 2.000 Αθηναίους οπλίτες, πιέστηκε με τη σειρά της και ωθήθηκε προς τα πίσω από το πλήθος των επίλεκτων Περσών. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο κέντρο πολεμούσε, ως απλός στρατιώτης και ο μετέπειτα σωτήρας της Ελλάδας, ο Θεμιστοκλής.

Το σχέδιο πάντως του Μιλτιάδη εξελισσόταν κανονικά. Οι Έλληνες έκαναν θραύση στις δύο πτέρυγες, σκοτώνοντας τώρα τους Σάκες κατά εκατοντάδες. Τα κοντά δόρατα και σπαθιά των αντιπάλων δεν προξενούσαν την παραμικρή εντύπωση στους καλά θωρακισμένους και άριστα εκπαιδευμένους Έλληνες οπλίτες. Σταδιακά η πίεση και οι απώλειες απέδωσαν και οι Σάκες άρχισαν να «σπάζουν» τους σχηματισμούς τους και να διαρρέουν, αρχικά σε μικρές ομάδες, προς τα μετόπισθεν.

Σύντομα ο πανικός εξαπλώθηκε και τα δύο κέρατα της περσικής στρατιάς διαλύθηκαν. Την ίδια ώρα στο κέντρο οι 2.000 Αθηναίοι άντεχαν στην περσική πίεση και αν και εξαναγκάστηκαν σε μικρή υποχώρηση, δε διασπάστηκαν. Έτσι, έδωσαν τον αναγκαίο χρόνο στα δύο νικηφόρα ελληνικά κέρατα να συγκλίνουν προς το κέντρο και να υπερφαλαγγίσουν, αρχικά και να περικυκλώσουν κατά τα 3/4 κατόπιν τους Πέρσες .

Ακολούθησε άγρια σφαγή των εχθρών. Ο Μιλτιάδης φρόντισε να μην κυκλώσει εντελώς τους Πέρσες, αφήνοντάς τους μια οδό διαφυγής προς τα πλοία. Η κίνηση αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Αν περικύκλωνε τελείως τους Πέρσες, οι τελευταίοι, μη έχοντας άλλη διέξοδο, θα πολεμούσαν μέχρις εσχάτων. Οι Έλληνες όμως δεν είχαν πολύ χρόνο στη διάθεση τους. Έπρεπε να εξοντώσουν σύντομα το περσικό πεζικό, πριν το ιππικό προλάβει να επέμβει.

Οι Πέρσες φεύγοντας πανικόβλητοι έπεσαν μέσα στα έλη με αποτέλεσμα να βρουν φρικτό θάνατο. Αρκετοί άλλοι έπεφταν στη θάλασσα και πνίγονταν. Οι Έλληνες στο μεταξύ τους καταδίωκαν. Τότε έπεσε ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, επικεφαλής του ελληνικού δεξιού, πολεμώντας ηρωικά.

Καταδιώκοντας τους Πέρσες οι Έλληνες έφτασαν τελικά στα πλοία. Εκεί νέες άγριες συμπλοκές πραγματοποιήθηκαν, καθώς οι Έλληνες προσπαθούσαν να κυριεύσουν τα εχθρικά πλοία και οι Πέρσες να σώσουν τις ζωές τους . Σε αυτή τη φάση σκοτώθηκε ο ήρωας Κυναίγειρος, ο αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου, ο οποίος με αφάνταστο ηρωισμό επεχείρησε να συγκρατήσει ένα περσικό πλοίο με τα χέρια. Και όταν οι Πέρσες του έκοψαν το ένα και μετά το άλλο τα χέρια , επιχείρησε να το συγκρατήσει με τα δόντια. Μόνο όταν του έκοψαν και το κεφάλι κατόρθωσε το πλοίο να αποπλεύσει. Τέτοιοι άνδρες πολέμησαν στον Μαραθώνα. Τελικά μόνο 6 εχθρικά πλοία κυριεύθηκαν, τα υπόλοιπα άνοιξαν πανιά και έπλευσαν νότια.

Αμέσως ο Μιλτιάδης αναδιοργάνωσε τη στρατιά και αφού άφησε πίσω τα πλέον καταπονημένα τμήματα του κέντρου να φυλάσσουν το πεδίο της μάχης, αναχώρησε ο ίδιος με το υπόλοιπο στράτευμα με κατεύθυνση το Φάληρο . Ύστερα από σύντομη, επίπονη πορεία οκτώ ωρών οι Έλληνες έφτασαν πρώτοι στο Φάληρο.

Μια ώρα αργότερα, περί τις 17.30, φάνηκαν στον ορίζοντα τα αναπεπταμένα ιστία του περσικού στόλου. Όταν όμως τα περσικά πλοία πλησίασαν, οι στρατηγοί τους είδαν το λαμπρό απογευματινό ήλιο να χρυσώνει με τις ακτίνες του τα ένδοξα όπλα των Μαραθωνομάχων. Το θέαμα αποκάρδιωσε εντελώς τους Πέρσες στρατηγούς, οι οποίοι αποφάσισαν, αιώνια ντροπιασμένοι, να λάβουν την άγουσα προς την Ασία, μαζί με τους προδότες φίλους τους.

Η μάχη του Μαραθώνα είχε λήξει. Οι Έλληνες είχαν συντρίψει τους υπερήφανους Πέρσες, καταρρίπτοντας και τον «περί του αήττητου» μύθο τους. Οι «Χρυσοφόροι Μήδοι» δεν τρόμαξαν τους λιγοστούς της ελευθερίας προμάχους, ούτε με τον αριθμό τους, ούτε με το χρυσάφι τους. Πάνω από όλα όμως οι Έλληνες στο Μαραθώνα έσωσαν τον ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο μεταλαμπάδευσαν αργότερα και στην «πολιτισμένη Εσπερία». Οι Έλληνες θρήνησαν την απώλεια 192 ανδρών έναντι 6.000 περίπου εχθρών.

Πηγή: DefencePoint.gr

Εκπληκτικό ψηφιακό ΒΙΝΤΕΟ… Αρχαία Αθήνα και Ακρόπολη

Η ομάδα τριδιάστατων γραφικών Whiskytree δημιούργησε ένα εντυπωσιακό ΒΙΝΤΕΟ που παρουσιάζει την Αρχαία Αθήνα, με επίκεντρο τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Το video παρουσιάστηκε στο συνέδριο νέων τεχνολογιών Siggraph 2013. Η εταιρεία έχει σαν σκοπό την γραφική αναπαράσταση αρχαίων χώρων και χρησιμοποίησε την Αρχαία Αθήνα σαν παράδειγμα των δυνατοτήτων της.