Ὁ Ἅγιος ἀρχικὰ ἀδιαφοροῦσε γιὰ τὶς δογματικὲς «λεπτολογίες» καὶ ἀπέφευγε τὸν ὅρο «ὁμοούσιος» . Γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἀρειανὸς Μητροπολίτης Καισαρείας Ἀκάκιος ἐνέκρινε τὴν ἐκλογή του καὶ τὸν χειροτόνησε Ἐπίσκοπο. Ἀλλὰ συνέβη κι ἐδῶ ὅτι συνέβη ἀργότερα καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ἁγίου Μελετίου, Πατριάρχου Ἀντιοχείας († 12 Φεβρουαρίου). Ὁ Ἅγιος δὲν ἔμεινε ἐκτὸς τοῦ κλίματος τῆς ἐποχῆς, ὡς πρὸς τοὺς δογματικοὺς ἀγῶνες, καὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους μῆνες τῆς ἀρχιερατείας του ἀποδείχθηκε μὲ τὶς περίφημες Κατηχήσεις του ὑπερασπιστὴς τῶν ἀποφάσεων καὶ τῶν ὅρων τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Το Τριώδιο, αποτελεί μια πνευματική περίοδο, που μας προσγειώνει στην αλήθεια μας. Που μας θυμίζει τον σκοπό της ζωής μας και τα όριά της. Που μας δείχνει την ματαιότητα των σκοπών, των επιδιώξεων και των προτεραιοτήτων μας. Που μας επαναφέρει στην υπαρξιακή μας πραγματικότητα. Που μας οδηγεί στον δρόμο, που ίσως χάσαμε.

Ανάμεσα στους δημοφιλέστερους αγίους των πρώιμων χριστιανικών χρόνων συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 17 Μαρτίου Άγιος Αλέξιος, ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλόθεη βιοτή, τη βαθιά ευσέβεια και πίστη και την άκρα ταπείνωση, άσκηση και εγκράτεια. Η αφανής επίγειά του βιοτή, του εξασφάλισε κατά θεϊκή επιταγή τη θεόκλητη προσωνυμία «Ο Άνθρωπος του Θεού», αφού ο ίδιος ο Κύριος με τη φωνή Του τον αποκάλυψε, τον ονόμασε και τον υπέδειξε στον χριστιανικό λαό της Ρώμης.

Ο Άγιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη το 357 επί των ημερών του βασιλιά Κωνστάντιου. Ήταν ο μονογενής γιος του υψηλού αξιωματούχου Ευφημιανού, του πρώτου της Συγκλήτου, και της Αγλαΐδας, που καταγόταν από αριστοκρατικό γένος. Οι πλούσιοι και ευγενείς γονείς του διακατέχονταν από βαθιά χριστιανική πίστη και από φιλάνθρωπα χριστιανικά αισθήματα. Γι’ αυτό και το σπίτι τους είχε καταστεί το καταφύγιο των ορφανών, των χηρών και των πενήτων. Ο Αλέξιος ανατράφηκε με τα νάματα της χριστιανικής πίστεως, αλλά του προσφέρθηκε πλουσιοπάροχα και κοσμική γνώση και σοφία.

Εκείνος όμως από μικρός άρχισε να ποθεί τα ουράνια αγαθά και σύντομα η ψυχή του άρχισε να πυρπολείται από θείο έρωτα. Γι’ αυτό και αφιερώθηκε εξ' ολοκλήρου στη μελέτη των εκκλησιαστικών συγγραφέων, ενώ αποστρεφόταν κάθε τι το κοσμικό. Η επιθυμία όμως των γονέων του ήταν να δουν τον γιο τους άξιο και λαμπρό διάδοχο του πλούτου και της δύναμής τους. Η πιθανή αφιέρωση του γιου τους στον Θεό ήταν κάτι που δεν θα μπορούσαν να αποδεχθούν ποτέ. Γι’ αυτό και στην προσπάθεια της αποκατάστασης του Αλεξίου βρήκαν μία πανέμορφη κοπέλα με βασιλική καταγωγή, αλλά και με ένθεο ζήλο. Μόλις ο Αλέξιος έγινε δεκαέξι ετών, αποφασίστηκε ο πολυτελής γάμος του, ο οποίος τελέστηκε με κάθε λαμπρότητα.

Μετά το μυστήριο οι δύο σύζυγοι βρέθηκαν μόνοι τους και ο Αλέξιος έδωσε στη σύζυγό του το χρυσό δακτυλίδι και τη ζώνη του ως σύμβολα της κοινής αφοσιώσεώς τους στον Χριστό, αφού η μεν κοπέλα είχε συναισθανθεί τον κρυφό πόθο του Αλεξίου για άσκηση και κατά Χριστόν ζωή, ο δε Αλέξιος είχε καταλάβει τη συγκατάθεση της συζύγου του για τον θείο του έρωτα και τη φυγή του από τη Ρώμη. Μετά τη συνομιλία των δύο συζύγων ο Αλέξιος παρακάλεσε έναν παράνυμφο της συνοδείας του να τον συνοδεύσει μέχρι το λιμάνι της Ostia, που ήταν το επίνειο της Ρώμης. Έτσι μέσα στη νύχτα και ενώ η πόλη της Ρώμης διασκέδαζε ξέφρενα στο γαμήλιο γλέντι, ο Αλέξιος φτάνοντας στο λιμάνι ζήτησε από τον συνοδό του να τον αφήσει να κάνει έναν περίπατο. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να επιβιβαστεί σε ένα πλοίο με προορισμό τη Συρία. Στο μεταξύ ο παράνυμφος άρχισε να αναζητά τον Αλέξιο και μόλις πληροφορήθηκε ότι επιβιβάστηκε σε πλοίο και έφυγε, ενημέρωσε τους γονείς του, οι οποίοι αναστατώθηκαν και πικράθηκαν. Μάλιστα ο πατέρας του, ο Ευφημιανός, άρχισε να αναζητά απεγνωσμένα το παιδί του, ενώ η σύζυγος του Αλεξίου παρέμεινε στο σπίτι του για να συμπαρασταθεί στην απελπισμένη πεθερά της.

Ο Αλέξιος έφτασε με το πλοίο στη Σελεύκεια και αφού έβγαλε τα πολυτελή ενδύματά του και μοίρασε στους φτωχούς τα υπάρχοντά του, άρχισε να περιέρχεται τη χώρα σαν ζητιάνος. Από τη Σελεύκεια έφτασε στην Έδεσσα της Συρίας και μάλιστα τη χρονιά της κοιμήσεως του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, δηλαδή το 373. Εκεί επιδόθηκε στην προσευχή και τη νηστεία και καθημερινά κατέφευγε στον ναό του Αγίου Αποστόλου Θωμά, ο οποίος κατέστη το κέντρο της κατά Χριστόν ζωής του. Ζούσε και κυκλοφορούσε σαν ζητιάνος και έμεινε αφανής και ξένος για όλους, ακόμη και για τους υπηρέτες του πατέρα του, οι οποίοι έφτασαν μέχρι την Έδεσσα αναζητώντας τον Αλέξιο χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα, αφού δεν κατόρθωσαν να τον αναγνωρίσουν και μάλιστα του πρόσφεραν και την ελεημοσύνη τους ως ζητιάνος που ήταν. Στη Συρία ο άγιος έμεινε δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια.

Το 390 όμως αρρώστησε ξαφνικά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο από έναν χριστιανό φίλο του, που σεβόταν τον Αλέξιο ως άγιο. Το γεγονός αυτό τον ανησύχησε, γιατί θα του στερούσε την ασκητική του ζωή και την ταπείνωσή του. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε την Έδεσσα της Συρίας και επιβιβάστηκε σε πλοίο με προορισμό την Ταρσό της Κιλικίας για να συνεχίσει εκεί τον ασκητικό του αγώνα.

Αλλά η Πρόνοια του Θεού τον μετέφερε στην πατρίδα του, τη Ρώμη και το πλοίο προσάραξε στο λιμάνι της Ostia. Έτσι ο Αλέξιος επέστρεψε στον τόπο του, αλλά ξένος, άγνωστος και αφανής σε όλους. Προχώρησε προς την πατρική οικία, όταν ξαφνικά αντίκρισε από μακριά τον πρώτο άρχοντα της Συγκλήτου, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον πατέρα του. Ο Αλέξιος του ζήτησε να δείξει τη φιλανθρωπία του και να τον δεχθεί στο σπίτι του. Ο φιλάνθρωπος Ευφημιανός δέχθηκε να τον κρατήσει. Γι’ αυτό και διάλεξε έναν δούλο και έδωσε εντολή να του φτιάξει κρεβάτι και να του προσφέρει φαγητό απ’ αυτό που έτρωγε και ο ίδιος. Ο Αλέξιος είχε επιστρέψει στο σπίτι του, αλλά ξένος και φτωχός επαίτης, αφού κανείς δεν τον αναγνώριζε. Παράλληλα συνέχισε με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο την αυστηρή ασκητική του ζωή και την αδιάλειπτη προσευχή του δεχόμενος καθημερινά τις ύβρεις, τις προσβολές και τα χτυπήματα από τους υπηρέτες του ίδιου του του σπιτιού. Κάποια ημέρα συναισθανόμενος το τέλος της επίγειας δράσης του, ζήτησε από τον δούλο, τον οποίο είχε ορίσει ο πατέρας του, χαρτί και γραφίδα για να εξιστορήσει την αφανή και άγνωστη σε όλους ζωή του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ανεχώρησε για την αιωνιότητα έχοντας συμπληρώσει στο ακέραιο την πλήρη αφιέρωσή του στον Κύριο. Ήταν Παρασκευή 17 Μαρτίου του 407.

Ένα θαυμαστό όμως γεγονός έλαβε χώρα πριν την οσιακή κοίμηση του Αγίου Αλεξίου, το οποίο σηματοδότησε την εξ ουρανού αποκάλυψη της αγιότητός του. Το πρωί της Κυριακής 12 Μαρτίου του 407 και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, στην οποία προεξήρχε ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ιννοκέντιος, μια ουράνια φωνή ακούστηκε από το Άγιο Θυσιαστήριο να λέει τα ακόλουθα:

› Ζητήσατε τον Άνθρωπο του Θεού για να ικετεύσει υπέρ της Ρώμης. Όταν θα φανεί η Παρασκευή, παραδίδει το πνεύμα του στον Θεό του.

Μετά από μία τέτοια τρομακτική θεϊκή αποκάλυψη άρχισαν όλοι απεγνωσμένα να αναζητούν τον Άνθρωπο του Θεού. Στην προσπάθεια αυτή οι χριστιανοί προσευχήθηκαν με κατάνυξη και ευλάβεια και τότε ο Θεός πρόσφερε την επιζητούμενη αποκάλυψη, που ήταν η αναζήτηση του Ανθρώπου του Θεού στο σπίτι του Ευφημιανού. Ο Ευφημιανός έμεινε άναυδος και τότε ο Αυτοκράτορας Ονώριος μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιννοκέντιο πήγαν στο σπίτι του. Ο διακονητής του Αλεξίου είπε στον Ευφημιανό ότι πιθανόν ο Άνθρωπος του Θεού να είναι εκείνος ο ρακένδυτος ζητιάνος, που έμενε στο σπίτι, γιατί είχε διακρίνει μεγάλη ευσέβεια και ταπείνωση στο πρόσωπό του. Τότε ο Ευφημιανός αναζήτησε τον φτωχό επαίτη του σπιτιού του, αλλά τον βρήκε να κοιμάται μέσα σε λάμψη ουρανίου φωτός και να κρατά στο χέρι του ένα σημείωμα, το οποίο δεν κατόρθωσε να αποσπάσει. Ερχόμενος ο Αρχιεπίσκοπος πήρε στα χέρια του το σημείωμα και μέσα από την ανάγνωσή του αποκαλύφθηκε όλο το μυστήριο και η πραγματική ταυτότητα του ξένου που ζούσε μέσα στο σπίτι. Η τρομακτική αποκάλυψη της αλήθειας προκάλεσε τον θρήνο, την απελπισία και την ψυχική συντριβή των γονέων του, ενώ εντελώς διαφορετική ήταν η αντίδραση της συζύγου του, αφού η ψυχή της είχε καταληφθεί από δέος και συγκίνηση.

Μετά το θαυμαστό αυτό γεγονός αναγγέλθηκε στη Ρώμη ότι βρέθηκε ο Άνθρωπος του Θεού και πλήθος κόσμου κατέβηκε στο κέντρο της πόλης για να ασπασθεί το ιερό σκήνωμα και να λάβει από αυτό ευλογία. Στη συνέχεια ο Αυτοκράτορας και ο Αρχιεπίσκοπος κατόρθωσαν να μεταφέρουν ανάμεσα σε χιλιάδες χριστιανούς το χαριτὀβρυτο ιερό λείψανο στον ναό του Αγίου Βονιφατίου, το οποίο και ενταφίασαν σε περίτεχνο μνημείο εντός του ναού, ο οποίος αργότερα μετονομάσθηκε σε ναό των Αγίων Βονιφατίου και Αλεξίου. Αργότερα η τιμία κάρα και μέρος των ιερών του λειψάνων μεταφέρθηκαν από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη.

Το 1398 η χαριτόβρυτη τιμία κάρα του Αγίου Αλεξίου δωρήθηκε από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο στην ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, όπου και φυλάσσεται μέχρι σήμερα ως πολύτιμος θησαυρός και ως αέναος πηγή θαυματουργικών ιάσεων. Ο Άγιος Αλέξιος τιμάται ως πολιούχος και προστάτης άγιος των Καλαβρύτων. Την παραμονή της εορτής του Αγίου πλήθος πιστών από ολόκληρη την Αχαΐα προσέρχεται στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας για να παρακολουθήσει με ευλάβεια την ολονύκτιο αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου. Την κυριώνυμο ημέρα της εορτής η τιμία κάρα μεταφέρεται στην κωμόπολη των Καλαβρύτων, όπου κλήρος και λαός την υποδέχεται με επισημότητα. Στη συνέχεια η πομπή κατευθύνεται στον Μητροπολιτικό Ναό των Καλαβρύτων, όπου τελείται η Θεία Λειτουργία. Ο Άγιος Αλέξιος τιμάται επίσης στην Πάτρα, όπου η Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας διατηρεί εδώ και πολλά χρόνια μετόχιο με περικαλλή ιερό ναό επ’ ονόματι του Αγίου, αλλά και στο Αίγιο, όπου στην περιοχή Σταφιδάλωνα έχει ανεγερθεί ενοριακός ναός αφιερωμένος στη μνήμη του. Ναοί προς τιμήν του Αγίου Αλεξίου υπάρχουν επίσης στα χωριά Κλεισορεύματα Αιτωλοακαρνανίας, Γεωργίτσιο Λακωνίας και Λειβαδίτσα Πέλλης, στη Χίο, στην Πάτμο και στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Μπούρα Αρκαδίας.

Η ολόθερμη ευχή όλων μας είναι ο Άγιος Αλέξιος, ο οποίος έλαβε εκ του ουρανού την προσωνυμία «Ο Άνθρωπος του Θεού» να καταστεί πνευματικός οδοδείκτης και καθοδηγητής στην πορεία μας για την εν Χριστώ ζωή και σωτηρία έχοντας πάντα ως πρότυπο την άκρα ταπείνωση και ασκητικότητά του και την εικόνα της αφανούς επίγειας βιοτής του.

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

- Ακολουθία και Βίος του Οσίου πατρός ημών Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων 1997.

- Η εμφάνεια του αφανούς ή άλλως το συναξάρι του Αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, Έκδοσις Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Μπούρα Αρκαδίας 2005.

(Πηγή: «Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ Ο επονομαζόμενος Άνθρωπος του Θεού», Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος, Εκπαιδευτικός, Σύνδεσμος Κληρικών Χίου)

Έχει λεχθεί ότι η διαφορά της αληθινής αγάπης από την τρέλα είναι πολύ μικρή και τα σύνορα μεταξύ των δύο δυσδιάκριτα. Πράγματι αυτός που αγαπά πολύ, υπάρχει ενδεχόμενο να κάνη πράγματα που μοιάζουν στα μάτια των άλλων, κυρίως όσων έχουν μάθει να εξετάζουν τα πάντα με την ψυχρή λογική, υπερβολικά, τρελά. Μερικά από αυτά ίσως και να είναι, αλλά κάθε τι που δεν συμβιβάζεται με την δική μας λογική δεν είναι κατ’ ανάγκη παράλογο. Μπορεί να είναι καθ’ όλα λογικό ή και υπέρλογο, όπως λ.χ. η ζωή των αγίων.

Ό,τι έκανε στην ζωή του ο όσιος Αλέξιος είναι αδύνατο να εξηγηθή με την λογική του βολέματος και της καλοζωΐας. Εγκατέλειψε πλούσιους γονείς, συγγενείς και φίλους και πέρασε όλη την ζωή του απέναντι από το πατρικό του σπίτι, σε μια καλύβα, φτωχός και αγνώριστος από όλους, περιφρονημένος από τους δούλους και τους υπηρέτες του. Των αγίων όμως η τρέλα δεν είναι άλογη, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά, αλλά είναι λογική τρέλα, δηλαδή τόλμη και ανδρεία πνευματική.

Ο Θεός είναι έρωτας, «Συ εί έρως» (Αναβαθμοί πλαγίου πρώτου ήχου), που μεθά όσους τον γεύονται, «και το ποτήριόν Σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον», αυτή όμως η μέθη είναι νηφάλια. Κάποτε ένας ερημίτης ασκητής στο άγιο Όρος, στην ερώτηση ενός προσκυνητή:

› Tι είναι αυτό που τον κάνει να κάθεται τόσα χρόνια μόνος του σε ένα κελί στην ερημιά;

Aπάντησε ότι:

› Eίναι ένα κρασί που σε γλυκαίνει και σε κάνει και μεθάς και δεν θέλεις με τίποτε να φύγης.

Στην παράκληση του επισκέπτη να του δώση να γευτή λίγο από αυτό το κρασί, ο γέροντας χαμογελαστά του είπε:

› Θα μεθύσης και θα σε ψάχνει η γυναίκα σου.

Ο όσιος Αλέξιος, ο πραγματικά άνθρωπος του Θεού, όπως τον αποκαλεί η Εκκλησία μας, είχε όλες τις προϋποθέσεις να ζήση μια “πετυχημένη” ζωή. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια, ήταν μοναχοπαίδι και νέος άνθρωπος, είχε όλη την ζωή μπροστά του, όπως συνηθίζουμε να λέμε, κι όμως έδειχνε να μην είναι ευχαριστημένος με όλα αυτά. Έψαχνε κάτι άλλο που θα γέμιζε τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό το κάτι, το οποίο έκανε τον Απόστολο Παύλο να θεωρή όλα τα άλλα σκύβαλα, σκουπίδια, αυτό το κάτι που τον τραβούσε τόσο πολύ, ώστε έφθασε να λέγει «επιθυμώ αναλύσαι και συν Χριστώ είναι».

Ο Όσιος πήγε σε διάφορα προσκυνήματα και τέλος σκέφτηκε να ξαναγυρίση στον τόπο του και τελείως αλλαγμένος, έτσι που να μη τον αναγνωρίσουν ούτε οι ίδιοι οι γονείς του, έστησε, όπως και πιο πάνω αναφέραμε, μια καλύβα απέναντι από το πλούσιο πατρικό του σπίτι και εκεί έζησε όλα του τα χρόνια φτωχός και περιφρονημένος.

Οι πρώην υπηρέτες του που τον σέβονταν και υποκλίνονταν μπροστά του, τώρα τον χλευάζουν γιατί τον θεωρούν έναν φτωχό ξένο.

Το πνευματικό επίπεδο ενός ανθρώπου και ενός λαού γενικότερα, έχει σχέση με την συμπεριφορά του προς τους απλούς ανθρώπους, που δεν διαθέτουν χρήματα και αξιώματα, αλλά και με την φιλοξενία, το πώς συμπεριφέρεται, δηλαδή, στους ξένους. Οι πνευματικά καλλιεργημένοι άνθρωποι έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοξενίας.

Γνωρίζουμε από την Παλαιά Διαθήκη ότι ο Αβραάμ εσώθη και μάλιστα έγινε τύπος των σωζομένων, επειδή ήταν φιλόθεος και φιλόξενος. Ακόμα, θα έλεγα ότι οι αληθινοί Χριστιανοί δεν κάνουν καν αυτή την διάκριση μεταξύ ξένων και μη, αφού γνωρίζουν ότι εδώ στην γη είμαστε όλοι ξένοι και πάροικοι.

Αληθινή πατρίδα μας είναι «η άνω Ιερουσαλήμ». Οι Χριστιανοί «πατρίδας οικούσιν, αλλ’ ως πάροικοι, αφού πάσα ξένη πατρίς αυτών εστί και πάσα πατρίς ξένη» (Προς Διόγνητον επιστολή).

Προφανώς οι δούλοι και οι υπηρέτες θα ήσαν άξεστοι και ο όσιος υπέφερε τα πάνδεινα, έκανε όμως μεγάλη υπομονή. Άλλωστε χωρίς υπομονή η ζωή δεν βγαίνει. Οι Πατέρες την ονομάζουν (την υπομονή) «δακρύβρεκτη πορφύρα των ασκητών», δηλαδή όσων προσπαθούν να εναρμονίζουν την ζωή τους με το Ευαγγέλιο.

Η ζωή του οσίου Αλεξίου είναι ειρηνική επανάσταση κόντρα στο κατεστημένο του βολέματος και της καλοπέρασης. Είναι πυρηνική βόμβα που κονιορτοποιεί την αυτάρκεια, την αξιοπρέπεια και τον καθωσπρεπισμό. Είναι λογική τρέλα «πού θεραπεύει την δική μας άλογη τρέλα».

(Πηγή: «Ο όσιος Αλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού», Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)

Πως συνδέεται ο άγιος Αλέξιος με την Ελληνική Επανάσταση του 1821

Είναι γνωστό πλέον σε όλους, ότι η Ελληνική επανάσταση του 1821, στηρίχθηκε σε πάμπολλα, επί αιώνες προεπαναστατικά κινήματα – έστω και αποτυχημένα, στο διαφωτισμό των πατέρων του γένους, στις ρήσεις του Ρήγα, του Κοραή, στις άοκνες προσπάθειες του Καποδίστρια, του Υψηλάντη, της Φιλικής Εταιρείας, στους αγωνιστές των ορέων και της θάλασσας, στους εμπόρους και φυσικά στον απλό λαό, χωρίς να παραβλέπουμε τις ευρύτερες ευρωπαϊκές και οθωμανικές συγκυρίες και συμπτώσεις ή το κίνημα του Αλή Πασά κατά της Πύλης.

Παρότι η 25η Μαρτίου 1821 ήταν η ισχυρότερη ημερομηνία υλοποίησης της πανελλήνιας επανάστασης, εν τούτοις τα γεγονότα πρόλαβαν τους επαναστάτες και έτσι μιλάμε για επαναστατικά γεγονότα ήδη από τον Φεβρουάριο 1821 στην Μολδοβλαχία, όλο τον Μάρτιο σε Μοριά και Ρούμελη, όπως και τον Απρίλιο μέχρι να λάβει πανεθνική διάσταση η εξέγερση, η οποία αργότερα με διάταγμα του Οθωνα (1838) προσδιορίστηκε συγκεντρωτικά στην 25η Μαρτίου. Με την ημερομηνία αυτή – σε κάθε περίπτωση – συμφωνούσαν, η φιλική εταιρεία και οι αγωνιστές, ήδη από την προεπαναστατική περίοδο (σύναξη Βοστίτσας / Αιγίου, Ιανουάριος 1821), αλλά και οι ιερείς, μιάς και την ημέρα αυτή εορτάζεται ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και επομένως:

› Θέλημα θεού να τουρκέψουμε, θέλημα Θεού να ελευθερωθούμε.

Άρα, το 1838, Κράτος, Εκκλησία, ζώντες καπεταναίοι, αγωνιστές «κατά ξηράν και θάλασσαν» και λαός, συμφώνησαν άτυπα και τυπικά, όπως όλα τα επιμέρους τοπικά γεγονότα τα συγκεντρώσουν και εντάξουν σε μία (1) ημερομηνία, αυτή της 25ης Μαρτίου ως εθνική εορτή!!

Εν τούτοις, το στρατιωτικό, μάχιμο σκέλος της επανάστασης του 1821 έχει τρείς στιγμές που σχετίζονται με την 17η Μαρτίου 1821 (εορτή του αγ.Αλεξίου), άξιες λόγου.

Συγκεκριμένα:

1. Ο Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο ποταμό στις 22 Φεβρουαρίου 1821. Στις 17 Μαρτίου 1821, εορτή του αγίου Αλεξίου, ο Υψηλάντης κάνει δοξολογία και υψώνει τη σημαία του στο Βουκουρέστι, αντιμετωπίζοντας αργότερα το στρατό τριών πασάδων στο Γαλάτσι, το Δραγατσάνι, τη Σλατίνα, το Σκουλένι και το Σέκο.

2. Την ίδια ημέρα, 17 Μαρτίου 1821, του αγίου Αλεξίου, στο Μοριά, στα Καλάβρυτα, πανηγύριζε η ιερά μονή αγ. Λαύρας, όπου και η κάρα του αγίου. Εκεί βρισκόταν πλήθος κόσμου ως προσκυνητές, μετά από ολονυχτία και δοξολογία. Στην μονή ήταν σχεδόν όλες οι σημαντικές προσωπικότητες της βόρειας Πελοποννήσου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Μετά την δοξολογία τελέσθηκε αυτό που αναφέρεται ως ορκωμοσία στην αγία Λαύρα.

3. Και τρίτη συγκυρία στις 17 Μαρτίου 1821, στην Αρεόπολη της Μάνης: Μετά την λειτουργία για την εορτή του αγ. Αλεξίου οι Μανιάτες υψώνουν επαναστατική σημαία και ξεκινούν για συνάντηση με τον Κολοκοτρώνη και κατάληψη της Καλαμάτας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η εορτή του αγ.Αλεξίου στις 17 Μαρτίου ήταν η αφορμή για να γίνουν συμπτωματικά (;) τρείς ταυτόχρονες ορκωμοσίες σε τρία διαφορετικά σημεία του ελληνισμού, που σχετίζονται άμεσα με το στρατιωτικό σκέλος της επανάστασης.

Έγινε όμως κάτι στις 25-26 Μαρτίου 1821;

Στις 25 Μαρτίου 1821 και μετά τη δοξολογία του Ευαγγελισμού, υλοποιήθηκε το διπλωματικό/πολιτικό σκέλος της επανάστασης του 1821, έγινε δηλαδή η Πολιτική εκδήλωση της επανάστασης, δηλ. η self determination/αυτοδιάθεση.

Πλέον συγκεκριμένα, στις 25 Μαρτίου του 1821 συγκροτήθηκε στην Καλαμάτα η Μεσσηνιακή Γερουσία από τοπικούς προκρίτους και υπό τον Πέτρο Μαυρομιχάλη, η ονομαζόμενη αργότερα ως «Γερουσία των Καλτετζών», ή «Πελοποννησιακή Γερουσία» η οποία άσκησε τα καθήκοντά της μέχρι την πτώση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριο 1821). Απετέλεσε και την πρώτη Πολιτειακή διοίκηση των Ελλήνων.

Παράλληλα, στις 25 και 26 Μαρτίου 1821, στην Πάτρα, ιδρύθηκε το Αχαϊκόν Διευθυντήριον από πρόκριτους και ιερωμένους της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, το οποίο επέδωσε στους προξένους των ξένων δυνάμεων δήλωση/declaration των επαναστατημένων Ελλήνων με τα αιτήματά τους και την αποσαφήνιση πως βρίσκονται σε επανάσταση αυτοδιάθεσης ως λαός και όχι ως ληστές σε ληστρικές λεηλασίες και δολοφονίες, όπως δηλ. παρουσίαζαν την επανάσταση οι Οθωμανοί.

Επομένως ο άγιος Αλέξιος, που εορτάζεται στις 17 Μαρτίου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο άγιος των ορκωμοσιών της Ελληνικής επανάστασης του 1821, ενώ η ημέρα του Ευαγγελισμού, 25 Μαρτίου, ως η ημέρα των πολιτικών πράξεων της επανάστασης.

Όπως προαναφέρθηκε, όλα τα παραπάνω στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα, σπαρμένα από το Φεβρουάριο μέχρι τον Μάϊο του 1821, συγκεντρώθηκαν το 1838 με διάταγμα του Οθωνα σε μία ημέρα, αυτή της 25ης Μαρτίου, προκειμένου να εορτάζονται από κοινού πανελλήνια, χωρίς φυσικά να απαγορεύεται και ο τυχόν τοπικός εορτασμός σε πόλεις και χωριά. Καταφανώς το διάταγμα του Οθωνα για τον ορισμό της 25ης Μαρτίου ως εθνικής εορτής δεν ήταν αυθαίρετο, αλλά στηριζόταν και στην προεπαναστατική βούληση των αγωνιστών, αλλά και στη σύγχρονη του 1838 επαλήθευση της βουλήσεως Κράτους, εκκλησίας, καπεταναίων που ζούσαν ακόμα τότε, αλλά και του λαού.

(Πηγή: «Όσιος Αλέξιος – Ο Άγιος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821», Δημήτρης Σταθακόπουλος, Αντίβαρο)

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀλεξίου σήμερον τοῦ πανολβίου, ἑορτήν τήν πάνσεπτον, ἐπιτελοῦντες εὐσεβῶς, αὐτόν ὑμνήσωμεν λέγοντες· χαίροις Ὁσίων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς ἱδρῶτας καὶ πόνους τους σοὺς Σοφέ, νοερῶς θεωροῦντες πάντες πιστοί, πάσης κατανύξεως τὰς ψυχὰς ἐμπιπλάμεθα, καὶ πρὸς θείους ὕμνους καὶ δόξαν καὶ αἴνεσιν, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων, παμμάκαρ Ἀλέξιε, πόθῳ ἐγκαρδίῳ, ἑαυτοὺς συγκινοῦμεν, ᾠδαῖς σε γεραίροντες, καὶ πιστῶς ἐκβοῶντές σοι, ὡς Κυρίου θεράποντι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τὶς τὰς σεπτάς σου ἀρετὰς ἀξίως εὐφημήσει, καὶ ἱκανῶς ὑμνήσει, Ἀλέξιε θεόφρον, τὴν σωφροσύνην, τὴν ὑπομονήν, τὴν πραότητα, τὴν ἐγκράτειαν, τὸν ἀκατάπαυστον ὕμνον, τὴν ἄκραν σκληραγωγίαν, καὶ ἄμετρον ταπείνωσιν, δι' ὧν Ἀγγέλοις ἐφάμιλλος γενόμενος. Πρεσβεύεις ἀεὶ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός· διὸ ἀκούεις Ὅσιε, νῦν παρὰ πάντων Πιστῶν. Χαίροις Ὁσίων τερπνὸν ἐγκαλλώπισμα.

Μεγαλυνάριον
Κλῆσιν τὴν οὐράνιον ἐσχηκώς, μόνος ἐν Ἁγίοις, Θεοῦ ἄνθρωπος θαυμαστός, Ἀλέξιε σὺ ὤφθης, τῷ ἰσαγγέλῳ βίῳ· διὸ τῆς τῶν Ἀγγέλων, χαρᾶς ἠξίωσαι.

Πηγή: Σύνδεσμος Κληρικών Χίου, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, Αντίβαρο, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (λατινικά: Patricius, ιρλανδικά: Naomh Pádraig) ήταν ένας Κέλτης Βρετανός και χριστιανός ιεραπόστολος, ο οποίος είναι γενικώς αποδεκτός ως ο προστάτης άγιος της Ιρλανδίας (παρόλο που η Μπρίγκιτ του Κίλνταρε και ο Κολούμπα είναι επισήμως επίσης προστάτες άγιοι). Η καταγωγή του ήταν ρωμαιοβρετανική. Πιθανόν γεννήθηκε το 390 στη σημερινή βορειοδυτική ακτή της Βρετανίας, σε ένα σήμερα άγνωστο μέρος ονόματι Bannavem Taburniae. Ο πατέρας του ήταν διάκονος και δεκουρίονας και ονομαζόταν Καλφουρίνος και ο παππούς του ιερέας και ονομαζόταν Πότιτος. Το όνομα της μητέρας του ήταν Κονκέσσα. Έχοντας το ρωμαϊκό όνομα Patricius, που σημαίνει ευγενής, μεγάλωσε μιλώντας λατινικά αλλά δεν έδινε καμία σημασία στις αρχές του Χριστιανισμού.

Ο άγιος ιεράρχης Πατρίκιος, Ο Απόστολος της Ιρλανδίας (†493)

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (λατινικά: Patricius, ιρλανδικά: Naomh Pádraig) ήταν ένας Κέλτης Βρετανός και χριστιανός ιεραπόστολος, ο οποίος είναι γενικώς αποδεκτός ως ο προστάτης άγιος της Ιρλανδίας (παρόλο που η Μπρίγκιτ του Κίλνταρε και ο Κολούμπα είναι επισήμως επίσης προστάτες άγιοι). Η καταγωγή του ήταν ρωμαιοβρετανική. Πιθανόν γεννήθηκε το 390 στη σημερινή βορειοδυτική ακτή της Βρετανίας, σε ένα σήμερα άγνωστο μέρος ονόματι Bannavem Taburniae. Ο πατέρας του ήταν διάκονος και δεκουρίονας και ονομαζόταν Καλφουρίνος και ο παππούς του ιερέας και ονομαζόταν Πότιτος. Το όνομα της μητέρας του ήταν Κονκέσσα. Έχοντας το ρωμαϊκό όνομα Patricius, που σημαίνει ευγενής, μεγάλωσε μιλώντας λατινικά αλλά δεν έδινε καμία σημασία στις αρχές του Χριστιανισμού.

Όταν ήταν περίπου 15 χρονών απήχθη από Ιρλανδούς πειρατές. Όντας σκλαβωμένος εργάστηκε ως βοσκός για έξι χρόνια. Σαν βοσκός προσευχόταν συχνά και έτσι γνώρισε το Θεό. Μετά απ' αυτά τα έξι χρόνια είδε ένα όνειρο που τον πληροφορούσε ότι θα γυρνούσε στην πατρίδα του. Είναι άγνωστο εάν δραπέτευσε ή τον ελευθέρωσαν. Το 402 μ.Χ., κατάφερε να φύγει από εκεί, όπως του προείπε ο Θεός, αλλά η τρικυμία οδήγησε το πλοίο στις βορειοδυτικές ακτές της Γαλατίας, στην Αρμορική.

Αν και το πλοίο έφθασε στην Γαλατία, το πλήρωμά του δεν στάθηκε δυνατό να βρει τροφή. Τότε ο καπετάνιος παρακάλεσε τον Άγιο να προσευχηθεί στον Θεό, για να τους βοηθήσει. Ο Άγιος τους μίλησε για την παντοδυναμία και την φιλανθρωπία του Θεού, καλώντας τους να μεταστραφούν στον Κύριο και να μετανοήσουν και τους διαβεβαίωσε ότι την ίδια κιόλας ημέρα θα βρουν τροφή. Πράγματι, έτσι κι έγινε.

Η περιπλάνηση του Αγίου συνεχίζεται στα νησιά του Τυρρηνικού πελάγους. Πάντως τελικά κατάφερε να επιστρέψει στην οικογένειά του στη Βρετανία, αλλά ένα όραμα που είδε τον κάλεσε να γυρίσει και πάλι στην Ιρλανδία, για να βοηθήσει τους Χριστιανούς. Εκεί εκπαιδεύτηκε για να γίνει ιερέας. Μετέβη στην Γαλλία, στην πόλη της Ωξέρρης, όπου παρέμεινε επί πολλά έτη προετοιμαζόμενος για την ιεροσύνη. Ταξίδεψε σε μοναστήρια στη Γαλατία, όπου έμεινε για κάποιο καιρό. Ίσως σ' αυτά τα μοναστήρια συγκαταλέγεται και αυτό του Λερίν στα νότια της Γαλλίας, ένα φημισμένο μοναστήρι που ιδρύθηκε επηρεασμένο από τους μεγάλους Αιγύπτιους μοναχούς όπως ο άγιος Αντώνιος ο Μέγας. Λέγεται ότι γνώρισε τον Άγιο Μαρτίνο και τον Άγιο Γερμανό, ο οποίος τον απέστειλε στην Ιρλανδία το 432 μ.Χ. ως Επίσκοπο. Το Άρμαγκ (Armagh) στα βόρεια της Ιρλανδίας έγινε έδρα της επισκοπής και ενθάρρυνε την μοναστική ζωή εκεί. Στο Άρμαγκ ίδρυσε και ένα σχολείο.

Από εκεί έκανε πολλά ιεραποστολικά ταξίδια, κηρύγματα, διδασκαλίες, βαπτίσεις και ίδρυσε εκκλησίες και μοναστήρια. Το κήρυγμά του εκεί, είχε μεγάλη απήχηση στον λαό. Βάπτισε χιλιάδες πιστών, χειροτόνησε πολλούς ιερείς, ανήγειρε ναούς και επισκοπή. Ενθάρρυνε το μοναχισμό, ο οποίος μέχρι τότε είχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατά την διάρκεια των ιεραποστολικών περιοδειών του, ο Άγιος συνήθιζε να μην ταξιδεύει από το βράδυ του Σαββάτου έως το πρωί της Δευτέρας. Προετοιμαζόταν για την Θεία Λειτουργία της Κυριακής και αφιέρωνε το χρόνο αυτό στον Κύριο.

Ο επίσκοπος Πατρίκιος μας άφησε γραπτά που σώζονται ως σήμερα. Σώζεται η Ομολογία του, η αυτοβιογραφία του, ένα γράμμα που καταδικάζει τη δουλεία και ο αξιοσημείωτος ύμνος του (breastplate), όπου ομολογεί την απόλυτη πίστη του στο Χριστό. Ήταν ένας εξαιρετικός ποιμένας ψυχών. Σύμφωνα με την παράδοση έδιωξε όλους τους δαίμονες και όλα τα φίδια από την Ιρλανδία. Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί δηλητηριώδη φίδια στην Ιρλανδία.

Επίσης δίδαξε το μυστήριο της μίας και ομοουσίου Αγίας Τριάδος χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα το τριφύλλι, ένα τοπικό φυτό του οποίου τα φύλλα αποτελούνται από τρία κομμάτια αλλά στην ουσία είναι ένα. Τιμώμενος πολύ, κοιμήθηκε εν Κυρίω περίπου το 461, ή κατ' άλλους το 493 μ.Χ., στο Σάουτ της Ουαλίας.

Σήμερα ο άγιος Πατρίκιος είναι ο προστάτης άγιος της Ιρλανδίας. Είναι ο πιο δημοφιλής από όλους τους Ιρλανδούς αγίους, καθώς θεωρείται ότι αυτός εισήγαγε με επιτυχία τον Χριστιανισμό στην Ιρλανδία. Διάφορα μέρη της χώρας είναι συνδεδεμένα μ' αυτόν, όπως το Άρμαγκ, Ντάουνπατρικ, Κρόαγκ Πάτρικ και Σάουλ, παρόλο που δεν είναι γνωστό πού βρίσκονται σήμερα τα λείψανά του. Τιμόταν ιδιαιτέρως ακόμη από τα ρωμαϊκά χρόνια και όχι μόνο στην Ιρλανδία αλλά και στις νοτιοδυτικές ακτές της Ουαλίας και τις βορειοδυτικές ακτές της Αγγλίας, για παράδειγμα στο Χεϊσάμ.

Η γιορτή του αγίου Πατρικίου τελείται στις 17 Μαρτίου.

(Πηγή: «Ο άγιος ιεράρχης Πατρίκιος, Ο Απόστολος της Ιρλανδίας (†493)», μετάφραση Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, από «The Holy Hierarch Patrick, the Apostle of Ireland (†493)», Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries, και «Άγιος Πατρίκιος», από Ορθόδοξος Συναξαριστής)

Σαρακοστή με τον άγιο Πατρίκιο της Ιρλανδίας

Ο Πατρίκιος, έχοντας γίνει πλέον μοναχός, ξέχασε όλα τα πράγματα που ανήκαν στο παρελθόν, ανταποκρίθηκε στο μέλλον και βιαζόταν να φτάσει σε ύψη τελειότητας. Με πολυήμερες νηστείες και με την εξάσκηση των άλλων αρετών του, ταλαιπωρούσε τον εαυτό του και συνεχώς έφερε μέσα στην καρδιά του και στο σώμα του την ταπείνωση του σταυρού την οποία φανέρωναν οι πράξεις του. Όμως ο Θεός, ο οποίος σκόπευε να τον υψώσει ψηλά, προκειμένου να του μάθει να σκέφτεται με ταπεινότητα για τον εαυτό του, να περπατά με τους ταπεινούς και να συμπάσχει με τους αδύναμους, επέτρεψε να αισθανθεί την ίδια του την κατωτερότητα, ώστε όσο περισσότερο θα ανακάλυπτε την πραγματική ταπεινότητα, τόσο ποιο σταθερά θα στεκόταν στο ύψος της τελειότητας.

Έτσι, του ήρθε μια επιθυμία να φάει κρέας, ώσπου, νικημένος από την επιθυμία του, αγόρασε χοιρινό κρέας και το έκρυψε σε ένα βάζο σκεπτόμενος πως θα ήταν σωστό να ικανοποιήσει την επιθυμία του στα κρυφά γιατί εάν το έκανε φανερά θα γινόταν αιτία διχόνοιας για την αδελφότητα.

Και δεν πέρασε πολύ ώρα από όταν άφησε το δωμάτιο όπου είχε κρύψει το βάζο όταν ξαφνικά κάποιος στάθηκε μπροστά του και είχε μάτια μπροστά και πίσω, τον οποίο, όταν τον είδε ο Πατρίκιος να έχει αυτά τα υπέροχα μάτια, αν και ήταν τόσο τρομακτικά, απόρησε για το ποιος ήταν και για ποιο λόγο είχε μάτια μπροστά και πίσω και τον ρώτησε με αγωνία. Και εκείνος απάντησε λέγοντας:

› Είμαι υπηρέτης του Θεού. Με τα μάτια που έχω μπροστά βλέπω τα πράγματα που είναι φανερά και με τα μάτια που βρίσκονται πίσω από το κεφάλι μου βλέπω έναν μοναχό που κρύβει χοιρινό κρέας σε ένα βάζο και σκοπεύει να ικανοποιήσει την επιθυμία του στα κρυφά.

Αυτά είπε και αμέσως εξαφανίστηκε. Όμως ο Πατρίκιος, χτυπώντας πολλές φορές το στήθος του, έπεσε στο πάτωμα και το πότισε με τόσα δάκρυα, σαν να ήταν ένοχος για όλα τα εγκλήματα. Και ενώ βρισκόταν στο πάτωμα, θρηνώντας και κλαίγοντας, του εμφανίστηκε ο άγγελος με ωραία μορφή (πριν, το ον με τα πολλά μάτια ήταν ο ίδιος άγγελος) και του είπε:

› Σήκω επάνω και άσε την καρδιά σου να παρηγορηθεί, γιατί ο Θεός διέγραψε το παράπτωμα σου και από εδώ και πέρα να μην ξαναπέσεις στο ίδιο παράπτωμα.

Έπειτα ο άγιος Πατρίκιος, αφού σηκώθηκε από το πάτωμα, απορρίπτοντας εντελώς την επιθυμία που είχε για να φάει κρέας για όλο το υπόλοιπο της ζωής του, με ταπεινότητα ικέτευσε τον Κύριο να του δώσει άφεση αμαρτιών. Έπειτα ο άγγελος είπε στον Πατρίκιο να φέρει μπροστά του το κρυμμένο κρέας και να το βάλει στο νερό και έκανε ότι του είπε ο άγγελος. Και τα κομμάτια του κρέατος αφού βουτήχτηκαν στο νερό και βγήκαν πάλι έξω έγιναν αμέσως ψάρια.

Αυτό το θαύμα έκανε τον άγιο Πατρίκιο να συμβουλεύει τους υποτακτικούς του να αντιστέκονται στις επιθυμίες τους. Όμως πολλοί από τους Ιρλανδούς, αντιλαμβανόμενοι με λανθασμένο τρόπο το θαύμα, συνηθίζουν, την ημέρα του αγίου Πατρικίου, η οποία πάντα πέφτει μέσα στην Σαρακοστή, να βουτάνε κρέας μέσα στο νερό και αφού το βγάλουν να το μαγειρεύουν και να το τρώνε λέγοντας πως αυτά είναι ψάρια του αγίου Πατρικίου. Όμως οι πιστοί άνθρωποι πρέπει να μάθουν να περιορίζουν τις επιθυμίες τους και να μην τρώνε κρέας σε απαγορευμένες περιόδους.

(Πηγή: «Σαρακοστή με τον άγιο Πατρίκιο της Ιρλανδίας», Αγγλικό κείμενο από Trias Thaumaturga - μετάφραση orthodoxy-rainbow, Διακόνημα)

Θαύματα του Αγίου Πατρικίου του φωτιστή της Ιρλανδίας

Ο άγιος Πατρίκιος είναι γνωστός στις μέρες μας σαν ο άγιος ο οποίος έδιωξε τα φίδια από την Ιρλανδία (δεν υπάρχουν φίδια στην Ιρλανδία μέχρι και σήμερα). Άλλοι υποστηρίζουν πως με τον όρο φίδια εννοούνται οι Δρυίδες , δηλαδή οι ιερείς των παγανιστών Κελτών, και πως o άγιος Πατρίκιος τους έδιωξε και οδήγησε την Ιρλανδία στον Χριστιανισμό. Τον θυμούνται επίσης και σαν τον δάσκαλο που χρησιμοποίησε το τριφύλλι για να εξηγήσει στον κόσμο το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.

Κάτι που είναι καλά γνωστό είναι το ότι ο άγιος Πατρίκιος ήταν ένας ιεραπόστολος με πολύ κουράγιο ο οποίος έκανε θαύματα ενώπιων των Ιρλανδών οι οποίοι ήταν εγκλωβισμένοι στον παγανισμό, στη μαγεία και στον μυστικισμό αποδεικνύοντας τους πως ο Χριστός ήταν ποιο ισχυρός από όλα αυτά.

Ο άγιος Πατρίκιος είχε γοητευτεί από τον Θεό, αγαπούσε την Αγία Γραφή, και προσευχόταν αδιαλείπτως. Συχνά προφήτευε. Κατέγραφε πολλά όνειρα τα οποία ήταν προσωπικά μηνύματα του Θεού προς αυτόν. Έλεγε:

› Αναγνωρίζω τον Θεό σαν κυρίαρχο μου, καθώς Εκείνος γνωρίζει όλα τα πράγματα πριν ακόμη να γίνουν.

Έγραψε:

«Με προειδοποιεί  συχνά για πολλά πράγματα με την θεία ανταπόκριση του.»

Για παράδειγμα, ο Πατρίκιος έλαβε το κάλεσμα του για να διαδώσει το ευαγγέλιο στην Ιρλανδία μέσα από ένα όραμα. Έγραψε:

«Είχα ένα όραμα ενός άντρα ο οποίος φαινόταν να έρχεται από την Ιρλανδία και μαζί με άλλους φώναζε, απευθυνόμαστε σε εσένα άγιο αγόρι, να έρθεις και να περπατήσεις ανάμεσα μας. Αυτό με άγγιξε βαθειά στην καρδιά και έπειτα ξύπνησα.»

Το μεγαλύτερο μέρος της Ιρλανδίας ήταν ιδιαίτερα σκοτεινό και βαρβαρικό τον 5ο αιώνα μετά Χριστού. Μια γη Δρυίδων και παγανιστών. Το μήνυμα του Χριστιανισμού δεν είχε ακόμη φτάσει στην βόρεια και δυτική Ιρλανδία, έτσι ο άγιος Πατρίκιος ξεκίνησε από εκεί.

Έπεισε τους Ιρλανδούς για τη δαιμονική φύση των δυνάμεων με τις οποίες έρχονταν σε επαφή και τους έδειξε την υπεροχή των δυνάμεων του Χριστού. Για να γίνουν αυτά ποιο κατανοητά χρησιμοποίησε τις γραφές και συγκεκριμένα το εξής απόσπασμα από την επιστολή προς τους Εφεσίους:

« ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Εφ. 6,12)

(«Διότι ο αγών, που έχομεν αναλάβει, δεν είναι αγών προς ανθρώπους με αίμα και σάρκα, αλλά προς τας πονηράς αρχάς και εξουσίας, προς τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, προς τους καταχθονίους κοσμοκράτορας, που κυριαρχούν επί ανθρώπων ευρισκομένων στο βαθύ σκότος του αμαρτωλού τούτου αιώνος. Ο αγών μας διεξάγεται αναντίον των πνευματικών αυτών πονηρών όντων και γίνεται χάριν της κληρονομίας της βασιλείας των ουρανών.»)

Η ευλάβεια που οι Ιρλανδοί έτρεφαν για αυτές τις αρχαίες δαιμονικές οντότητες μετατράπηκε σε απέχθεια. Ο Πατρίκιος αντιμετώπισε τις αντιδράσεις των Δρυίδων οι οποίοι ασχολούνταν με την μαγεία και ήταν οι σύμβουλοι των βασιλιάδων. Η ιστορία μας μιλάει για Δρυίδες που εύχονταν να σκοτώσουν τον άγιο Πατρίκιο. Ο Πατρίκιος έγραψε:

«Καθημερινά περιμένω να με δολοφονήσουν, να με αιχμαλωτίσουν, αλλά δεν φοβάμαι τίποτα από αυτά χάρη στις υποσχέσεις του Ουρανού. Έχω εμπιστευτεί τον εαυτό μου στα χέρια του παντοδύναμου Θεού ο οποίος κυβερνά τα πάντα.»

Ο άγιος Πατρίκιος γνώριζε πως οι δαιμονικές δυνάμεις με τις οποίες ασχολούνταν οι Δρυίδες ήταν αληθινές όμως έφερε νέα για μια ισχυρότερη δύναμη. Παρακάτω κάποιες ιστορίες με συγκρούσεις που είχε με τις δυνάμεις του σκότους.

Ένας βιογράφος που έζησε γύρω στα 600, ο Muirchoe, γράφει το εξής:

«Ένας βασιλιάς είχε διατάξει, το ότι όποιος τολμούσε να ανάψει μια φωτιά μπροστά του την ημέρα που οι Χριστιανοί γιόρταζαν το Πάσχα θα θανατωνόταν. Ο Πατρίκιος άναψε την Πασχαλινή φωτιά μπροστά στον βασιλιά στον λόφο Slane. Ο κόσμος είδε τη φωτιά του Πατρικίου από την πεδιάδα και ο βασιλιάς διέταξε 27 στρατιώτες να συλλάβουν τον Πατρίκιο. Βλέποντας πως οι ασεβείς ειδωλολάτρες ήταν έτοιμοι να του επιτεθούνε, ο Πατρίκιος φώναξε καθαρά:

› Μακάρι ο Θεός να διασκορπίσει τους εχθρούς Του και μακάρι αυτοί που τον μισούν να φύγουν από το  πρόσωπό Του.

Εφτά άντρες έπεσαν αμέσως νεκροί και ο βασιλιάς φοβισμένος γονάτισε μπροστά στον άγιο.

Την επόμενη μέρα, σε μια επίδειξη μαγείας, ένας Δρυίδης κάλεσε δαίμονες και έφερε μια σκοτεινή ομίχλη που κάλυψε όλη την περιοχή. Ο Πατρίκιος είπε στον Δρυίδη:

› Διώξε την ομίχλη.

Όμως εκείνος δεν μπορούσε να το κάνει. Ο Πατρίκιος προσευχήθηκε και έδωσε την ευλογία του και η ομίχλη ξαφνικά εξαφανίστηκε και ο ήλιος έλαμψε. Έπειτα με τις προσευχές του αγίου φωτιές εξαφάνισαν τον Δρυίδη. Ο βασιλιάς συγκάλεσε το συμβούλιο του και είπε:

› Είναι καλύτερα για εμένα να πιστέψω παρά να πεθάνω.

Και πίστεψε και το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη την ημέρα.»

Σε μία άλλη περίπτωση ο Πατρίκιος γνώριζε πως τον καταδίωκαν σε μια προσπάθεια να τον σκοτώσουν, αυτόν και τη συνοδεία του καθώς πορεύονταν για τη βασιλική αυλή. Εκείνη την ώρα έψελναν την Lorica ή την Κραυγή του Ελαφιού, ή όπως είναι γνωστή σήμερα «Η ασπίδα του αγίου Πατρικίου» η οποία λέει σε κάποιο σημείο:

«Επικαλούμαι σήμερα όλες αυτές τις δυνάμεις, ενάντια σε κάθε βίαιη και άσπλαχνη  δύναμη που μπορεί να βλάψει το σώμα και την ψυχή μου, ενάντια στις μαγείες των ψευδοπροφητών, ενάντια στους μαύρους νόμους των ειδωλολατρών, ενάντια στις λανθασμένες διδαχές των αιρετικών, ενάντια στη μαγεία και την ειδωλολατρία, ενάντια στα ξόρκια των μαγισσών και των μάγων,  ενάντια σε κάθε γνώση που βάζει σε κίνδυνο το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. Ο Χριστός να με προστατεύσει σήμερα από τη δηλητηρίαση, από τη φωτιά, από πνιγμό, από κάποια πληγή.

Ο Χριστός μαζί μου, ο Χριστός μπροστά μου, ο Χριστός πίσω μου, ο Χριστός μέσα μου, ο Χριστός από κάτω μου, ο Χριστός από πάνω μου, ο Χριστός δεξιά μου, ο Χριστός αριστερά μου, ο Χριστός γύρω μου, ο Χριστός στην καρδιά κάθε ανθρώπου που με σκέφτεται, ο Χριστός στο στόμα κάθε ανθρώπου που μιλά για εμένα, ο Χριστός σε κάθε μάτι που με βλέπει, ο Χριστός σε κάθε αυτί που με ακούει.»

Η ιστορία λέει πως καθώς οι Δρυίδες κρύφτηκαν έτοιμοι να σκοτώσουν, δεν είδαν τον Πατρίκιο και τους άντρες του, αλλά αντί αυτών είδαν ένα ελάφι ακολουθούμενο από είκοσι ελαφάκια.

Στη διάρκεια της ζωής του (έζησε μέχρι και τα 70) ο Πατρίκιος ίδρυσε  περισσότερες από 300 εκκλησίες και βάπτισε περισσότερους από 120.000 ανθρώπους. Εν ολίγοις, χάρη σε αυτόν οι Ιρλανδοί ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό και έγινε γνωστός σαν ο Απόστολος των Ιρλανδών.

(Πηγή: «Θαύματα του Αγίου Πατρικίου του φωτιστή της Ιρλανδίας και άλλα», π. Γεώργιος Δορμπαράκης, Προσκυνητής)

Κοντάκιον Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
Της Ιρλανδίας τον φωστήρα τον υπέρλαμπρον και των αποστόλων μιμητήν και ισοστάσιον συνελθόντες ανυμνήσωμεν χαρμοσύνως· παρρησίαν γαρ ευράμενος προς Κύριον ικετεύει λυτρωθήναι πάσης θλίψεως τους κραυγάζοντας· Χαίροις, Πάτερ Πατρίκιε.

Ὁ Οἶκος
Άπασαν Ιρλανδίαν τω φώτι της Τριάδος κατηύγασας, σοφέ Ιεράρχα· όθεν σου την μνήμην την σεπτήν κατά χρέος χαίρουσα τελεί σήμερον τους πόνους σου γεραίρουσα και ποθώ μελωδούσα ταύτα·

Χαίρε, ο γόνος της Βρεττανίας· χαίρε η δόξα της Ιρλανδίας.
Χαίρε, Ορθοδόξων δογμάτων διδάσκαλε· χαίρε, Πελαγίου της πλάνης αντίπαλε.

Χαίρε, θείον εγκαλλώπισμα των σεπτών Ιεραρχών·
Χαίρε, τύπος και παράδειγμα διδασκάλων ευκλεών.

Χαίρε, ότι εκτήσω Αποστόλων τον ζήλον·
Χαίρε, ότι καθείλες των δρυΐδων τον λήρον.

Χαίρε, πολλούς της πλάνης ρυσάμενος·
Χαίρε, εχθρού το κράτος τρεψάμενος.

Χαίρε, πιστών προς Χριστόν μεσιτεία·
Χαίρε, ψυχών ασθενών θεραπεία.

Χαίρε, Πάτερ Πατρίκιε.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Διακόνημα, Προσκυνητής, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Η ηρωική νεομάρτυς Ελένη, 36 ετών, ήταν κατηχούμενη στην ορθόδοξη πίστη. Αν και δεν πρόλαβε να βαφτιστεί σε νερό (δηλ. να λάβει το "βάπτισμα του ύδατος"), είναι πλέον βαφτισμένη, αφού λογαριάζεται γι' αυτήν το "βάπτισμα του αίματος". Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών και υπέρ του ρωσικού και του τουρκικού λαού, για την πίστη και τη σωτηρία τους.

Η Ελένη είναι μια ρωσίδα παντρεμένη με τούρκο, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αττάλεια, μιας και υπάρχουν 12.000 οικονομικοί μετανάστες, στην πλειοψηφία γυναίκες. Οι πιο τυχερές έχουν σύζυγο τούρκο θρησκευτικά αδιάφορο/κοσμικό. Μπορεί να είναι και οι ίδιες του ιδίου πνεύματος, αλλά μπορεί αντιθέτως οι ίδιες να είναι θρησκευόμενες, οπότε έχουν την ελευθερία να λατρεύουν το Θεό τους, αρκεί να μην προκαλούν με την έντονη θρησκευτικότητά τους.

Μερικές έχουν έρθει σε συναίσθηση και μετά τον (πολιτικό) γάμο τους με μουσουλμάνο αναζήτησαν την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν είχαν κάποια βιώματα από τις γιαγιάδες τους, και φυσικά η Εκκλησία τις αντιμετώπισε με αγάπη και κατανόηση ασκώντας άκρα οικονομία. Μερικές εξακολουθούν να ζουν κοσμική ζωή και να θυμούνται (εξ όσων μπορούμε να ξέρουμε τουλάχιστον) την Εκκλησία στις πολύ μεγάλες γιορτές.

Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία γυναικών που έρχονται στο ναό κάτω από δύσκολες συνθήκες, κρυφά, κάνοντας σκληρά «παζάρια» με το σύζυγό τους, παρακαλώντας, κλαίοντας, ικετεύοντας, διαφεύγοντας, κινδυνεύοντας… Τα παιδιά τους δεν μπορούν να τα βαφτίσουν, παρακαλούν τον ιερέα να το κάνει κρυφά, αλλά όπως ξέρετε αυτό δεν γίνεται όταν είναι εν ζωή και οι δύο γονείς. Ακόμα και το να φέρουν στο ναό τα παιδάκια τους για να γνωρίσουν το χώρο είναι μεγάλη ευλογία γι’ αυτές, πράγμα που γίνεται πολύ δύσκολα και σπάνια.
Μη βιαστείτε να πείτε «μα δεν το σκέφτηκαν πριν τον παντρευτούν;».

Πολλές από αυτές πήραν τη διαβεβαίωση «εσύ τη θρησκεία σου κι εγώ τη δική μου», πράγμα όμως που δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Άλλες είδαν ένα γάμο σαν σανίδα σωτηρίας, άλλες ερωτεύτηκαν και δεν σκέφτηκαν τίποτα κι άλλες απλά δεν πολυσκέφτηκαν ή δεν φαντάστηκαν τις συνέπειες που στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους. Όπως κι αν είναι τα πράγματα, για μας οι γυναίκες αυτές είναι παιδιά της Εκκλησίας κι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα για την τοπική Εκκλησία, που κάνει τα πάντα για να τις ανακουφίσει.

Κάθε Σάββατο βράδυ ο ιερέας του Αγίου Αλυπίου στην Αττάλεια δέχεται πληθώρα εξομολογήσεων και συχνά το πετραχήλι του βρέχεται από καυτά δάκρια. Υπάρχει και η ευλογημένη μερίδα – πολύ μικρή θα έλεγα – που με τη χάρη του Θεού έφεραν το σύζυγό τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον βοήθησαν να λάβει το άγιο Βάπτισμα, κάτι για το οποίο προσεύχονται και οι υπόλοιπες.

Η Ελένη ερωτεύτηκε τον άντρα της τόσο, που δέχτηκε ακόμα και να μιλήσει με έναν ιμάμη. Όχι ότι της πέρασε από το μυαλό να αλλαξοπιστήσει, αλλά να, είπε ότι, αν του κάνει το χατίρι να πάει μαζί του στο τζαμί μια φορά, θα σεβαστεί κι αυτός την πίστη της και θα την αφήνει να έρχεται στο ναό τις Κυριακές. Άλλωστε ξέρει ότι οι  μουσουλμάνοι σέβονται τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Από την άλλη, ο άντρας της θεώρησε ότι η επίσκεψη αυτή στον ιμάμη σημαίνει αποδοχή του Ισλάμ κι ότι η γυναίκα του χρειάζεται απλά λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσει τη νέα θρησκεία.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν η Ελένη πήγε ένα ταξίδι στη Ρωσία και γύρισε στην Τουρκία ενισχυμένη πνευματικά και με ένα εικονάκι του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κρεμασμένο στο λαιμό της. Ο άντρας της έγινε θηρίο ανήμερο όταν το είδε, το άρπαξε βίαια, τράβηξε το αλυσιδάκι και το έσπασε και κατέστρεψε το εικονάκι λέγοντας: «Εσύ είσαι μουσουλμάνα! Τι πράγματα είναι αυτά; Άλλαξες θρησκεία;!!!????».

Η Ελένη του απάντησε ότι πάντα ήταν ορθόδοξη, δεν άλλαξε ποτέ θρησκεία κι ότι η κουβέντα της με τον ιμάμη δεν σήμαινε αλλαγή θρησκεύματος!».
Ο καβγάς άναψε για τα καλά, η Ελένη είδε μπροστά της ένα απειλητικό σύζυγο και χρειάστηκε οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία για να την γλυτώσουν από το ξύλο που έφαγε εκείνο το βράδυ. Φιλοξενήθηκε προσωρινά σε μια φίλη της, αλλά ο σύζυγός της την ενοχλούσε τηλεφωνικά λέγοντας την να γυρίσει πίσω και πρώτη τους δουλειά θα είναι να πάνε μαζί στον ιμάμη. Η Ελένη αρνούνταν και δεν γύριζε πίσω, σε σημείο να την απειλήσει ότι, αν δεν το κάνει, θα τη σκοτώσει.

Λίγες μέρες μετά, ένα πρωί η Ελένη ξύπνησε τη φίλη της που την φιλοξενούσε για να της διηγηθεί ένα υπέροχο όνειρο που είχε δει: ήταν μόνη της μπροστά σε μια απέραντη γαλάζια θάλασσα, μπροστά της υπήρχε ένα απίστευτα  όμορφο τοπίο και στην ψυχή της επικρατούσε βαθιά ειρήνη. Μια φωτεινή παρουσία την πήρε από το χέρι και της έδειξε απερίγραπτες ομορφιές που δεν εκφράζονται με λόγια.  Μετά της είπε: «Παιδί μου, εσύ να ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο». Η Έλενα ήξερε ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Όταν ξύπνησε ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ στη ζωή της. Δεν υπήρχε καμιά ταλάντευση μέσα της. Ξύπνησε τη φίλη της και της τα διηγήθηκε πολύ έντονα όλα γεμάτη γαλήνη. Μετά της είπε ότι θα πάει στο σπίτι του άντρα της να πάρει τα πράγματά της και ότι θα χωρίσει για να ζήσει σωστή πνευματική ζωή. Η φίλη της τής είπε να μην πάει γιατί ο άντρας της την είχε απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να ζήσει με το Χριστό. Έφυγε από το σπίτι της φίλης της και κανένας δεν την ξαναείδε ζωντανή. Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο διάλογος που έγινε με τον άντρα της, αλλά μάθαμε ότι την σκότωσε, όπως της είχε πει ότι θα κάνει αν εξακολουθήσει να ζει ως χριστιανή.

Η μάρτυς Ελένη είναι η πρώτη νεομάρτυρας της σύγχρονης εκκλησίας της Αττάλειας. Την ευχή της να έχουμε.

Τον περασμένο Ιούλιο μια μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο, αφού ακούσαμε την διήγηση για την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο για την ψυχή της, κοντά στην θάλασσα, κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά που μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.

Όλα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων με την δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί η φίλη της Άννα μας διηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε και αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο που οφείλουμε αυτές τις ημέρες στην Ελένη.

Η Ελένη Μαχάνκοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στις 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκαταστάσεις που εκατομμύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ήταν λογίστρια και όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο, που την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στο τζαμί.

Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ήταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα και ήταν υπερήφανος γι' αυτήν, ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν, όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία.

Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Άννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χορωδία. Άρχισε λοιπόν να εκκλησιάζεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πώς να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία.

Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της την κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι και πήγε και έμεινε στην Άννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μια αλλαγή μέσα της, ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας και οι ενορίτες. Έβλεπε πια διαφορετικά όσους δεν ήταν χριστιανοί, χωρίς να τους μισεί.

Η Άννα της πρότεινε να βαπτισθεί και το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες για το πώς να εκκλησιάζεται, πώς να προσεύχεται και της όρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Με τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ για την πίστη, τους άγιους μάρτυρες, και τα άκουγε όλα προσεκτικά.

Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία, όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε και εκεί στην Εκκλησία, από όπου αγόρασε και έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στους γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν. Η μητέρα της τής είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι, αλλά εκείνη να βαπτισθεί, αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.

Στις 8 Μαρτίου του 2013 επέστρεψε και έμεινε στο σπίτι της Άννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στην δουλειά συνάντησε τον άνδρα της. Είδε το μενταγιόν και την ρώτησε: "Άλλαξες την πίστη σου;" Εκείνη του απάντησε: "Ναι". Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλλει και να βλασφημεί επειδή πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στους φίλους του και εκείνοι του απήντησαν: "Νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;".

Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά, ή να της τηλεφωνεί, και να απειλεί ότι θα την σκοτώσει. Η Άννα της εξέφρασε την χαρά της που ομολογεί τον Χριστό, αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο.
Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας και μαζί με την Άννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό. Έβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινής και επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα.

Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Άννα το όνειρο που είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό και όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη και είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα και πίσω την θάλασσα. Της είπε ότι όλα αυτά του ανήκουν και αυτός τα δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: "Έλα σε μένα, κόρη μου". Την αγκάλιασε και της έδωσε την ειρήνη του και εκείνη ησύχασε, γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.

Η Άννα μας διηγήθηκε ότι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό και η Ελένη έφυγε κάνοντας τον σταυρό της. Στις 3.00 τηλεφώνησε στην Άννα ότι ο άνδρας της τής έστειλε ένα μήνυμα σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν και πηγαίνει να τον συναντήσει. "Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει" είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι και με ένα μαχαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: "Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλάχ".

Η Ελένη ετάφη στην γενέτειρά της, στην Ρωσία. Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες.

Πηγή: Μιχάλης Σπυρίδων

Ανάμεσα στους νεομάρτυρες που αγωνίστηκαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας για τη στερέωση του χριστιανικού φρονήματος, επιδεικνύοντας ξεχωριστή γενναιότητα και ακλόνητη πίστη, είναι και ο εκ Σφακίων της Κρήτης Άγιος νεομάρτυς Μανουήλ, ο οποίος σφαγιάσθηκε υπέρ Χριστού στο μυροβόλο και αγιότοκο νησί της Χίου στις 15 Μαρτίου 1792.

Ο άγιος πατέρας μας Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 490 στη Νουρσία, μικρή επαρχιακή πόλη που βρίσκεται στα βουνά βόρεια της Ρώμης, και ήταν γόνος πλούσιας και ευσεβούς χριστιανικής οικογένειας. Σταλμένος στη Ρώμη για σπουδές, έχοντας από μικρός αποκτήσει σοφία γέροντα, με μόνη του επιθυμία να αρέσει στο Θεό, περιφρόνησε τις ηδονές του κόσμου και τις μάταιες υποσχέσεις του και έβαλε πλώρη για το μοναχικό Σχήμα.

Κάνοντας στάση στην κωμόπολη της Ενφίδης (σημ. Effide), η τροφός του, που τον είχε ακολουθήσει με την αφοσίωση μητέρας, δανείστηκε ένα πήλινο κόσκινο να περάσει το στάρι για να φτιάξει ψωμί. Το σκεύος όμως πέφτοντας κάτω έσπασε. Βλέποντας τη θλίψη της, το νεαρό αγόρι βάλθηκε να προσεύχεται γοερά και όταν σηκώθηκε της έδωσε το κόσκινο ανέπαφο. Απο το θαυμασμό τους γι’ αυτό το θαύμα οι κάτοικοι κρέμασαν το κόσκινο στην πόρτα της εκκλησίας. Φοβούμενος ότι θα χάσει την εύνοια του Θεού από τη μάταιη ανθρώπινη δόξα, ο Βενέδικτος έφυγε κρυφά και αποσύρθηκε στο Σουβιάκο, που βρίσκεται στις οροσειρές των Αβρούζων, σε μια σπηλιά ανοιγμένη σε ύψος εξήντα μέτρων, όπου παρέμεινε αγνοούμενος από τους ανθρώπους, εκτός από ένα κοινοβιάτη μοναχό, ονόματι Ρωμανό, που του φόρεσε το μοναστικό ένδυμα και του έφερνε κρυφά προμήθειες εξοικονομημένες από τη μερίδα του.

Μια μέρα, εκεί που ο άγιος προσευχόταν μόνος, του παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή μαυροκότσυφα και αμέσως μετά δέχτηκε σφοδρή επίθεση από σαρκικούς πειρασμούς σε τέτοιο σημείο, που ήταν σχεδόν αποφασισμένος να εγκαταλείψει τη μόνωσή του, όταν παρακινούμενος από τη Χάρη, ρίχτηκε γυμνός σε μια βάτο με αγκάθια νικώντας έτσι την ηδονή οριστικά δια του πόνου. Ανταμοίβοντάς τον ο Θεός με την απάθεια της σαρκός, είχε στο εξής κάθε δικαίωμα να διδάξει στους άλλους την αρετή, σαν ένας ώριμος άντρας.

Όταν εκοιμήθη ο ηγόυμενος του παρακείμενου μοναστηριού του Βικοβάρο, οι μοναχοί με την επιμονή τους κατάφεραν να τον πείσουν να τον διαδεχθεί. Μόλις όμως αυτός πήγε να τους επιβάλει μια αυστηρή πειθαρχία με βάση το Ευαγγέλιο, που αντιμαχόταν την στρεβλή διαγωγή τους, άρχισαν να δυσανασχετούν εναντίον του, και δοκίμασαν μάλιστα να τον δηλητηριάσουν. Τη στιγμή ομως που ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σημείο του σταυρού πάνω από την καράφα με το φαρμακερό ποτό, που του έφεραν, το γυαλί έγινε θρύψαλα. Με το πρόσωπο ατάραχο και ειρήνη στην ψυχή, ανεξίκακος απέναντί τους, άφησε τους ανεπίδεκτους διόρθωσης και επανήλθε στην έρημο.

Προοδεύοντας σε αρετή και θεωρία, προσήλκυσε ικανό αριθμό μαθητών. Τους οργάνωσε σε δώδεκα μοναστήρια γύρω στα περίχωρα, το καθένα με δώδεκα μοναχούς και χωριστό προεστό που τον ενημέρωνε για τη ζωή στο κοινόβιο και την πνευματική πρόοδο καθε μοναχού. Ο Βενέδικτος ήταν ταυτόχρονα ο πνευματικός τους πατέρας και ζώσα προσωποποίηση της τέλειας τήρησης των μοναστικών κανόνων. Μεριμνούσε για κάθε υλική τους ανάγκη με τη βοήθεια της θείας χάρης, και διακρίνοντας τους μύχιους λογισμούς τους δεν δίσταζε με πατρική αγάπη να τους διορθώνει, μεταχειριζόμενος κάποιες φορές σωματικά επιτίμια, για να τους αναγκάσει να αποτινάξουν τις κακές συνήθειες.

Περί το 529 άφησε το Σουβιάκο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας μαθητών. Τέλος έφθασαν στο όρος Κασσίνο, που υψωνόταν στο μέσο μεταξύ Ρώμης και Νάπολης, και στην κορυφή του υπήρχε ναός αφιερωμένος άλλοτε στη λατρεία του Απόλλωνα. Ο άγιος άρχισε να σπάει το έιδωλο και αναποδογύρισε το θυσιαστήριο για να μεταμορφώσει το ναό σε εκκλησία αφιερωμένη στον άγιο Μαρτίνο της Τουρ (11 Νοεμ.). Έκοψε τα δέντρα όπου οι κάτοικοι επιδίδονταν ακόμη στη λατρεία των ειδώλων, και κατάφερε να τους μεταστρέψει με τον αποστολικό του λόγο.

Σε εποχή σιτοδείας, με τη προσευχή του έκανε να πλεονάζουν στο μοναστήρι το σιτάρι και το λάδι, έτσι ώστε να αφήνονται οι μοναχοί να ενδιατρίβουν αμέριμνοι στο θείο έργο, από το οποίο τίποτε άλλο δεν αξίζει να προτιμάται.

Μια μέρα, επιστρέφοντας από τους αγρούς, είδε στην πόρτα του μοναστηριού το άψυχο σώμα ενός παιδιού που ο πατέρας του είχε αποθέσει εκεί. Κινούμενος από ευσπλαχνία ο Βενέδικτος παρακάλεσε τον Κύριο στο όνομα της πίστης του πατέρα του που θρηνούσε και το παιδί ζωντάνεψε.

Στους καιρούς εκείνους των πολέμων και των εισβολών, προανήγγειλε ότι την πτώση της Ρώμης, της άλλοτε πρωτεύουσας του κόσμου, θα τη διαδεχθεί η καταστροφή της Μονής Μοντεκασίνο από τους Λομβαρδούς (583;). Έχοντας ίσως κατά νου αυτη την προφητεία λίγο πριν την εκδημία του, συνέταξε τον Κανόνα του, που απέβη αληθινή χάρτα των μοναχών της Δύσης. Με βάση τα γραπτά των αγίων Πατέρων Παχωμίου, Βασιλείου και Κασσιανού και τα μοναστικά θέσμια που είχε υιοθετήσει στο μοναστήρι του, εκθέτει τις αρχές και τους νόμους λειτουργίας μιας κοινοβιακής μονής.

Λίγο καιρό ύστερα από τη θαυμαστή και στερνή συνομιλία του αγίου με την αδελφή του την αγία Σχολαστική (10 Φεβρ.) και την εκδημία της, καθώς στεκόταν νύχτα στο παράθυρο του προσευχόμενος, είδε ξάφνου ένα αστραποβόλο φως να καταυγάζει τα σκότη, και στο μέσο του θεώρησε τον κόσμο ολόκληρο συναγμένο θαρρείς κάτω από μια μοναδική ηλιαχτίδα. Υψωμένος πάνω από τον κόσμο και εκτός εαυτού χάρη στην ένωσή του με τον Δημιουργό, ο Βενέδικτος μπορούσε όντως να θεωρεί την όλη δημιουργία, όλα όσα υπάρχουν κάτω από τον Θεό, μέσα στο θείο φως που ανάβλυζε από την καρδιά του. Εχοντας φθάσει στα όρια της μέλλουσας ζωής είδε τότε, μέσα σε αυτό το φως, την ψυχή του Γερμανού, επισκόπου Καπούης, που ανέβαινε στα ουράνια.

Από τότε ο άγιος Βενέδικτος ανήκε πιο πολύ στον ουρανό παρά στη γη, και έχοντας προαναγγείλει την ημέρα της τελευτής του, πρόσταξε να ανοίξουν το μνήμα του, όπου πριν λίγο καιρό είχαν ενταφιάσει την αδελφή του, και ύστερα παρουσίασε υψηλό πυρετό. Είπε να τον οδηγήσουν στο παρεκκλήσιο, κοινώνησε και στέκοντας όρθιος, στηριζόμενος από τους αδελφούς, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και παρέδωσε την ύστατη πνοή του ψιθυρίζοντας τα λόγια μιας στερνής προσευχής (περί το 560).

Πλήθος θαυμάτων ακολούθησαν, επιτελούμενα χάρη στα λείψανα του αγίου Βενεδίκτου. Ύστερα ομως από τη λεηλασία του μοναστηριού που προκάλεσαν οι Λομβαρδοί, τα λείψανα ξεχάστηκαν μέχρις ότου μοναχοί της Μονής του Φλερύ συρ Λουάρ ήλθαν και τα παρέλαβαν (673) για να τα μεταφέρουν στο μοναστήρι τους, που έλαβε το όνομα του αγίου (Άγιος Βενέδικτος συρ Λουάρ) και όπου μπορούμε και σήμερα ακόμη να τα προσκυνήσουμε.

(Πηγή: αποσπάσματα από το βιβλίο «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Μάρτιος, Εκδόσεις Ορμύλια, Κοινωνία Ορθοδοξίας)

Κέντρο της σκέψης του αγίου υμνογράφου Ιωσήφ, καθώς επιχειρεί να εγκωμιάσει και να προβάλει τον όσιο Βενέδικτο, είναι η απομάκρυνση του οσίου από τον κόσμο λόγω της εν αγάπη θερμή στροφής του προς τον Κύριο, αλλά και η επανάκαμψή του προς τον κόσμο με καθαρή αγάπη προς αυτόν, μέσω των προσευχών του και των ιαματικών θαυματουργιών του. Με άλλα λόγια ο υμνογράφος τονίζει και την ασκητική από παιδός διαγωγή του οσίου Βενεδίκτου: τα ασκητικά του παλαίσματα, τα δάκρυά του, την εγκράτειά του, που ήταν καρπός του έρωτά του προς τον Κύριο, και τη θεραπευτική όμως παρουσία του στον κόσμο, είτε σε σχέση με τους ίδιους τους μοναχούς μαθητές του είτε σε σχέση με τους απλούς ανθρώπους που τον προσήγγιζαν. Ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού για παράδειγμα ακούμε:

«Από πίστη και αγάπη αληθινή προς τον Θεό αρνήθηκες, όσιε πάτερ, από βρέφος τον κόσμο, και με χαρά ακολούθησες τον σταυρωθέντα Χριστό. Κι αφού νέκρωσες τη σάρκα σου με πολλά ασκητικά αγωνίσματα, έλαβες πλούσια τη χάρη των ιάσεων, ώστε να θεραπεύεις ποικίλες αρρώστιες και να εκδιώκεις τα πνεύματα της πονηρίας»

(«Πίστει και αγάπη αληθεί, κόσμον αρνησάμενος, Πάτερ, εκ βρέφους, όσιε, χαίρων ηκολούθησας τω σταυρωθέντι Χριστώ∙ και πολλοίς αγωνίσμασι την σάρκα νεκρώσας, χάριν των ιάσεων πλουσίως έλαβες, παύειν ασθενείας ποικίλας, και της πονηρίας διώκειν πνεύματα»)

Κι είναι τούτο μία από τις βασικότερες αλήθειες της χριστιανικής μας πίστης: όσο στρέφεται κανείς προς τον Θεό και φανερώνει την βαθιά αγάπη του σ’ Εκείνον, τόσο η αγάπη αυτή του καθαρίζει την καρδιά, ώστε να αποκτήσει τη σωστή αγάπη και προς τον συνάνθρωπο. Η αγάπη προς τον Θεό δηλαδή μετατρέπεται αμέσως σε αγάπη προς τον άλλον, για να επανακάμψει τελικώς και πάλι προς τον Θεό ως δοξολογία Εκείνου.  Με τον όσιο Βενέδικτο έτσι επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά αυτό που ο Κύριος λέει:

«Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε.»

Και:

«Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους.»

Συνεπώς, αν αγαπάμε τον Χριστό, αγαπάμε τους άλλους.  Γι’ αυτό και ο άγιος Ιωσήφ δεν παύει να σημειώνει τις διάφορες προσφορές στον κόσμο του οσίου Βενεδίκτου: τη βροχή που προσευχήθηκε για να έρθει, όπως παλιά ο προφήτης Ηλίας, το άδειο δοχείο που έκανε να γεμίσει με λάδι, τον νεκρό που ανέστησε και μύρια ακόμη θαύματα.

«Πάλαι ως Ηλίας υετούς, Πάτερ, ουρανόθεν εντεύξει θεία κατήγαγες∙ βλύζειν δε το έλαιον άγγος εποίησας, και νεκρόν εξανέστησας, και άλλα μυρία θαύματα ετέλεσας» (στιχηρό εσπερινού).

Κι όλα αυτά όμως, όπως είπαμε,

«εις δόξαν πάντως του Θεού και Σωτήρος» (το ίδιο).

Ο άγιος υμνογράφος επεκτείνει την παραπάνω προβληματική. Ο όσιος Βενέδικτος έγινε όργανο του Θεού, προκειμένου να εκφραστεί μέσω αυτού η αγάπη Εκείνου στον κόσμο. Ο άγιος Ιωσήφ δηλαδή υπενθυμίζει ότι η αγάπη του Θεού που ψάχνει αδιάκοπα τρόπους για να φανερωθεί στους ανθρώπους, υποστέλλεται συχνά λόγω αδιαφορίας και απιστίας των ανθρώπων. Κι οι άγιοί Του Τού δίνουν την αφορμή: παρακαλούν εκείνοι τον Θεό να γίνει ίλεως στην ταραχή των ανθρώπων, οπότε χάριν των αγίων αυτών ενεργοποιεί ο Θεός την αγάπη Του. Μοιάζει μ’ αυτό που κάνει πάντοτε η Εκκλησία μας, όταν βάζει «μεσίτες» της σχέσης μας προς τον Θεό όλους τους αγίους, κατεξοχήν όμως την Παναγία. Παρακαλούμε Εκείνη και τους αγίους, να δεηθούν αυτοί στον Θεό για εμάς, διότι έχουν παρρησία και δύναμη στις προσευχές τους:

«Πολύ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου.»

Σαν την περίπτωση της εικόνας της «Παναγίας της Παραμυθίας» στο Βατοπαίδι. Ο Κύριος δεν αντιδρούσε στον κίνδυνο των μοναχών, λόγω της αμέλειας και της ολιγοπιστίας τους. Κι έπρεπε να παρακαλέσει η ίδια η Παναγία μας για να «πειστεί» ο Κύριος. Να δούμε πώς το αναφέρει ο υμνογράφος για τον όσιο Βενέδικτο:

«Δέχτηκε ο Θεός τις δικές σου άγιες προσευχές, Βενέδικτε τρισμακάριε, και χορηγούσε στους ενδεείς τις αφορμές να ζήσουν, δοξάζοντάς σε θαυμαστά στη γη με τις θαυματουργίες σου.»

(«Τας σας αγίας προσευχάς προσδεχόμενος Θεός τοις ενδεέσι διά σου εχορήγει τας προς το ζην αφορμάς, μεγάλως επί γης δοξάζων σε, ταις θαυματουργίαις, Βενέδικτε τρισμάκαρ») (ωδή η΄)

(Πηγή: «Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ (14 ΜΑΡΤΙΟΥ)», παπα Γιώργης Δορμπαράκης, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ)

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱὸς γὰρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καὶ κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τὴν σὴν ζωήν, καὶ ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀνατολῆς τῆς νοητῆς φωστὴρ γενόμενος
Τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναστῶν ὤφθης διδάσκαλος
Διὰ βίου τε καὶ λόγου τούτους παιδεύων.
Ἀλλ’ ἱδρῶσι τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου
Τῶν παθῶν ἡμῶν τὸν ῥύπον ἀποκάθαρον
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Βενέδικτε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, καὶ τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναζόντων ὁ χαρακτήρ· χαίροις θεοδρόμου, ζωῆς ὁ ὑποφήτης, Βενέδικτε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.

Πηγή: Κοινωνία Ορθοδοξίας, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ, Μέγας Συναξαριστής

Πολλοί κληρικοί και μοναχοί εξαιτίας της επιδρομής εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία, μεταφέροντας μαζί τους το βησιγοτθικό εκκλησιαστικό πνεύμα και το μοζαραβικό τυπικό. Παρ” όλα αυτά στην Ισπανία, η μοζαραβική Εκκλησία διατήρησε την παράδοση και την οργάνωση της μέχρι την εποχή της «πλήρους Επανακτήσεως» (ΙΕ” αιώνας), οπότε δυστυχώς η σχισματική Ρώμη είχε πια επιβάλει παντού στα επανακτώμενα μέρη, μαζί με τη λατινική παράδοση και το τυπικό και τα αιρετικά δόγματα της.

Ο Ιωάννης Πετραλείφας νυμφεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη την πριγκίπισσα Ελένη, που είχε συγγένεια με την οικογένεια των Παλαιολόγων. Έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά· τον Θεόδωρο, το Νικηφόρο, τον Ανδρόνικο, τη Μαρία, και τελευταία τη Θεοδώρα. Οι δύο γονείς ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι, με ευγένεια και καλοσύνη πολλή· αυτές τις αρετές προσπάθησαν να φυτέψουν και στις ψυχές των παιδιών τους. Τα μόρφωσαν πολύ με τα μέσα που διέθετε η εποχή, και κάθε μέρα προόδευαν τα παιδιά τους, και αυτό τους γέμιζε χαρά και ικανοποίηση.

Εἰς τό ἐκδοθέν Βιβλίον μέ τίτλο «ΒΙΟΙ -ΣΥΝΑΞΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΙΑΣ», ὁ ἐπιμεληθείς ταύτην κ. Ἐμμανουήλ Βαρβούνης, Ἀναπληρωτής Καθηγητής τοῦ Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Ἄρχων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν παλαιφάτων Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας, Γραμματεύς τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου τὴς Ἑνορίας ἡμῶν κατέγραψε πέντε συναξάρια πού περιλαμβάνονται σέ διάφορα συναξάρια καί περιγράφουν τόν βίο τῆς ΑΓΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ τῆς Πατρικίας. Ἀκολούθως  παρουσιάζουμε ἐκ τοῦ ὡς ἄνω βιβλίου: