Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, ἀνέκαθενεἶχε ἐχθροὺς ποὺ τὸν πολεμοῦσαν. Γιατὶ τὸ σκοτάδι μισεῖ τὸ φῶς, τὸ ψέμα τὴν ἀλήθεια, ἡ κακία τὴν ἀρετή. Καὶ σήμερα λοιπὸνἔ χει πολλοὺς ἐχθρούς, ποὺ κάτω ἀπὸ διάφορα προσωπεῖα πασχίζουν νὰ τὸν ἀφανίσουν.⃝ Πρῶτοι ἔρχονται οἱ ἄθεοι ὑλισταί.

Ο Άγιος Ταράσιος, γεννήθηκε από γονείς αξιωματούχους. Καταγόταν από σειρά Πατρικίων. Ο πατέρας του, ονόματι Γεώργιος. έφθασε να ανεβεί μέχρι των θρόνων του κριτηρίου. Δίκαζε όλους εξ ίσου, με δικαιοσύνη, χωρίς να δέχεται δώρα, ούτε να υπολογίζει, αν εκείνοι, που δικάζονταν ήσαν πλούσιοι ή πτωχοί, άσημοι ή άνθρωποι περιωπής. Το δίκαιον στην κρίση του έλαμπε. Η μητέρα του Ταρασίου, ονόματι Ευκρατία, ήταν πολύ ευσεβής. Ανάτρεφε το παιδί της με νουθεσία Κυρίου και μόρφωση και ανατροφή χριστιανική. Ο Ταράσιος έγινε άξιος. Άνεβηκε στο αξίωμα των υπάτων.

Ευγενής καταγωγή

Ο Άγιος Ταράσιος, γεννήθηκε από γονείς αξιωματούχους. Καταγόταν από σειρά Πατρικίων. Ο πατέρας του, ονόματι Γεώργιος. έφθασε να ανεβεί μέχρι των θρόνων του κριτηρίου. Δίκαζε όλους εξ ίσου, με δικαιοσύνη, χωρίς να δέχεται δώρα, ούτε να υπολογίζει, αν εκείνοι, που δικάζονταν ήσαν πλούσιοι ή πτωχοί, άσημοι ή άνθρωποι περιωπής. Το δίκαιον στην κρίση του έλαμπε. Η μητέρα του Ταρασίου, ονόματι Ευκρατία, ήταν πολύ ευσεβής. Ανάτρεφε το παιδί της με νουθεσία Κυρίου και μόρφωση και ανατροφή χριστιανική. Ο Ταράσιος έγινε άξιος. Άνεβηκε στο αξίωμα των υπάτων. Έγινε ύπατος και τον εξέλεξαν και πρώτον γραμματέα των μυστικών του βασιλέως.

Καταρτίζεται, πνευματικώς

Πρόκοψε με τα εσωτερικά και τα εξωτερικά μαθήματα, με την ευσέβεια και την καθαρή συνείδηση, αφιέρωσε όλον τον εαυτόν του στον Θεό. Αν και βρισκόταν ακόμη στην τάξη των κοσμικών, όμως με πολιτισμένο και έκτακτο τρόπο, απομάκραινε τον εαυτό του από τον κοσμικό περισπασμό. Στόλιζε την ψυχή του με κείνα, που άρεσαν στο Θεό. Έγινε και προ της ιερωσύνης σκεύος Ιερό και εκλεκτό του Θεού. Γι' αυτόν, που ήταν ακόμη μεταξύ των λαϊκών, όλοι προέβλεπαν, ότι θα γίνει ποιμένας λογικών προβάτων. Όλοι είχαν την ελπίδα, ότι μέλλει να αναδειχθεί Οικουμενικός Πατριάρχης και με την λαμπρότητα του να φωτίσει όλον τον κόσμον. Διασκορπίζοντας δε όλο το σκότος των αιρετικών, να επαναφέρει το φως της Ορθοδόξου Πίστεως στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Η ελπίδα αυτή των πολλών δεν διαψεύστηκε. Πολύ σύντομα έγινε αυτό, που ποθούσαν.

Γίνεται Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Οι εκκλησιαστικές περιστάσεις την εποχή εκείνη ήταν αρκετά σοβαρές. Υπήρχε ακόμα ο πόλεμος των εικονομάχων, η δε θέση των Ορθοδόξων έγινε ακόμη πιο δύσκολη διά του θανάτου του Πατριάρχου Παύλου Δ' του Κυπρίου. H βασίλισσα Ειρήνη η Αθηναία, η οποία επιτρόπευε τον ανήλικο υιό της Κωνσταντίνο ΣΤ΄ (780 - 798 μ.Χ.), κατανόησε, ότι χρειαζόταν εκκλησιαστικός ηγέτης με ευσέβεια, θεολογική κατάρτιση και διοικητική ικανότητα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και τα προβλήματα. Έτσι εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από τους λαϊκούς ο Άγιος Ταράσιος παρά τις επίμονες αρνήσεις του, αφού έλαβε υπόσχεση από τους βασιλείς, ότι θα συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος που θα αντιμετωπίσει τα διάφορα θεολογικά ζητήματα και τα εκκλησιαστικά θέματα. Η χειροτονία του νέου Πατριάρχου έγινε στις 25 Δεκεμβρίου 784 μ.Χ. Αφού λοιπόν πήρε φως επάνω στο φως, πρόσθεσε και αρετές επάνω στις αρετές. Πολλαπλασίαζε με υπερβολική προκοπή το ιερώτατον τάλαντον, ήτοι το χάρισμα, το οποίον έλαβε.

Ο Ταράσιος ως Πατριάρχης

Από παιδικής ηλικίας ο Πατριάρχης Ταράσισς ήταν γυμνασμένος στην εγκράτεια. Έτρωγε τόση λίγη τροφή, όση χρειαζόταν, για να τον κρατεί στη ζωή. Απέφευγε τον χορτασμό, και όσο και αν προσπαθούσες, δεν τον έπειθες να φάγει κάτι για να ευχαριστηθεί. Την αγρυπνία την είχε συγκάτοικο, για να μελετά τις θείες Γραφές. Τον ύπνο τον έδιωχνε, σαν ένα άχρηστο και ελεεινό δούλο. Όταν το καλούσε η ανάγκη, τον καλούσε και τον έπαιρνε. Την ταπείνωση τόσο τη σεβάστηκε και την αγάπησε, ώστε όχι μόνον αυτός πρόκοψε σ' αυτήν, αλλά και άλλους πολλούς παρακίνησε να ταπεινωθούν με το δικό του παράδειγμα. Ο Άγιος, την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη την μετέδιδε τόσο πλουσιοπάροχα στους πτωχούς και με τόση τρυφερότητα, ώστε ξεπέρασε όλους τούς ελεήμονες. Βοηθούσε κάθε μέρα τούς πεινασμένους και τούς ξένους.

Ο Ταράσιος κτίζει ασκητήριο

Την ησυχία δε, αν και βρισκόταν μέσα στις ταραχές, όχι μόνον την αγάπησε, αλλά και σε πολλούς την σύστησε. Πολλούς τράβηξε από τον κόσμον και τους ένωσε με τον Θεό. Αυτό το πιστοποιεί το ασκητήριο, το οποίο με πολλούς κόπους οικοδόμησε στο Βόσπορο, λίγο μακριά από την Πόλη, από την πατρική κληρονομιά που πήρε. Αυτό σώζεται μέχρις εσχάτως. Εκεί μέσα χρημάτισαν άνδρες θαυμάσιοι, στολισμένοι με κάθε είδους αρετήν.

Γίνεται Οικουμενική Σύνοδος και επαναφέρει τις εικόνες

Με την επιμέλεια λοιπόν και την φροντίδα του, δόθηκε προσταγή βασιλική και συγκροτήθηκε στη Μητρόπολη της Νίκαιας, υπό την προεδρία του Ταρασίου, η Αγία 7η Οικουμενική Σύνοδος των 367 Πατέρων, οι οποίοι συναθροίσθηκαν από την Οικουμένη το έτος (786). Αυτοί οι Άγιοι Πατέρες, κατά τις Άγιες Αποστολικές και Πατερικές παραδόσεις αποφάσισαν ομόφωνα την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων και στόλισαν πάλι με αυτές τις Εκκλησίες, τους δε εικονομάχους αναθεμάτισαν. Τοιουτοτρόπως με την συνεργασία του Αγίου, στερεώθηκε η Ορθοδοξία. Ύστερα από αυτά, αγωνιζόταν πάλι με κόπους πολλούς να οδηγήσει το ποίμνιον του Χριστού στο δρόμο της σωτηρίας και δεν έπαυε να διδάσκει από την Εκκλησία τους πιστούς και ιδιαιτέρως άλλους. Στερέωνε όλους σχεδόν κάθε μέρα με τις θεόπνευστες διδασκαλίες του εις τα ορθά δόγματα της Εκκλησίας. Συνιστούσε σ' αυτούς να φυλάττουν όλες τις εντολές του Κυρίου. Προ πάντων ενομοθέτησε να γίνονται όλες οι χειροτονίες όλου του ιερατικού καταλόγου χωρίς καμιά δόση χρημάτων, αλλά δωρεάν στους άξιους. Επειδή δε γνώριζε πολύ καλά τους εξωτερικούς νόμους, έκρινε ορθά και τις διαφορές και τις κρίσεις, που συνέβαιναν στον κόσμο. Και έτσι, ούτε τον φτωχό ελεούσε στην κρίση, ούτε στον πλούσιο έκανε χάρη. Φύλαττε σε όλους δικαιοσύνη και δεν έδινε τόπον σε κείνους, που ήθελαν να αδικούν τον πλησίον.

Φυλάττει απτόητος τους Κανόνες

Ο βασιλεύς ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος ο ΣΤ΄, ο υιός της Ειρήνης, που ήταν πολύ νέος, με το νεανικό του μυαλό, νόμισε, ότι εκείνο που ήταν εύλογο σ' αυτόν, ήταν νόμος πολύ δικαιότερος από τους γραμμένους νόμους. Επειδή είχε και την εξουσία στα χέρια του και τον βοηθούσε να παραβεί τον Ευαγγελικό Νόμο, μελετούσε να χωρίσει τη νόμιμη σύζυγο του και να παντρευθεί άλλη. Μηχανεύτηκε κιόλας ότι η σύζυγος επιχείρησε να τον δηλητηριάσει. Κανένας δεν το πίστευσε, παρά μόνο ένας, που ήθελε να κολακεύσει το βασιλέα, για να πάρει από αυτόν δόξα. Ζητήσουμε από τον Άγιο να του δώσει την άδεια να χωρίσει την σύζυγο του και να πάρει άλλη. Ο Άγιος τον ήλεγξε αυστηρά για αυτό που μηχανεύτηκε καθώς αυτό που ήθελε να κάνει ήταν ενάντια στον Ευαγγελικό Νόμο. Όμως ο βασιλιάς ήταν αποφασισμένος να κάνει αυτό που σκέφτηκε. Έτσι έδιωξε από τα ανάκτορα τη νόμιμη σύζυγο του. Συγχρόνως ζητούσε ιερέα για να τελέσει τον παράνομο εκείνο γάμο.

Το έτος 796 ο αξιοθρήνητος υιός της Ειρήνης παντρεύτηκε την καμαριέρα της μητέρας του την Θεοδότη. Την σύζυγό του Μαρία την έκαμε δια της βίας Μοναχή. Ο Ταράσιος θέλησε να εμποδίσει αυτό, αλλά δυστυχώς δεν ακούστηκε. Από τότε υπέβαλε τον Άγιο σε περιορισμό. Διόρισε φύλακες. ώστε να μη έχει κανείς δικαίωμα να δει και να μιλήσει απ' ευθείας με τον Πατριάρχη. Ο βασιλεύς πραγματοποίησε τον σκοπόν του με ένα ιερέα ονόματι Ιωσήφ, με την απειλή, αν αντιδράσει η Εκκλησία, να επαναφέρει όχι μόνο την Εικονομαχία, αλλά και αυτήν την ειδωλολατρεία. Και όμως, κλήρος και λαός ξεσηκώθηκαν και μάλιστα οι περιώνυμοι Στουδίτες, Πλάτων ο Ηγούμενος και Θεόδωρος ο Στουδίτης, οι οποίοι αν και ήσαν συγγενείς της Θεοδότης, εν τούτοις αυτοί περισσότερο από κάθε άλλον, έλεγξαν την παρανομία και μάλιστα αφώρισαν τους βασιλείς. Επιπλέον ο Πλάτων φυλακίστηκε, ο Θεόδωρος και οι γύρω του εξορίστηκαν.

Η τιμωρία του βασιλέως

Αλλά και τα τέλος του βασιλέως ήταν οικτρό. Το επόμενο έτος ο στρατός επαναστάτησε και ο Κωνσταντίνος τυφλώθηκε από τους στρατιώτες. Η Θεοδότη εξαφανίστηκε και ο υιός τους ο Λέων, άγνωστο είναι τι απέγινε και πως πέθανε. Τοιουτοτρόπως εξέλιπε η δυναστία των Ισαύρων. Μετά τον θάνατον του Κωνσταντίνου ο Άγιος έμεινε ελεύθερος. Πέρασε τόσες ταπεινώσεις από τον Κωνσταντίνο, τις οποίες δεχόταν με υπομονή και μακροθυμία, οπλισμένος με τον αδαμάντινο χαρακτήρα του Ιώβ. Μετά πέντε έτη πέθανε και η Ειρήνη. Τότε έγινε βασιλεύς ο από Γενικών Νικηφόρος ο Α΄, ο οποίος πολύ σεβόταν τον Πατριάρχη. Ο Άγιος όταν ελευθερώθηκε από τους πειρασμούς και έμεινε ελεύθερος, αγωνιζόταν και πάλι με τις συνηθισμένες του αρετές. Δεν έπαυε κάθε μέρα να διδάσκει το ποίμνιο του και να το οδηγεί θεάραστα, στερεώνοντας αυτούς στην Ορθοδοξία και διδάσκοντας να φυλάττουν τις εντολές του Θεού και να απέχουν από κάθε κακία.

Η ασθένεια και το τέλος του Ταρασίου

Αφού λοιπόν κυβέρνησε ο Άγιος με τέτοιο ζήλο την Εκκλησία επί είκοσι και δύο χρόνια, ασθένησε και αυτός σαν άνθρωπος από δεινή ασθένεια. Αλλά δεν φρόντιζε καθόλου για το σώμα του. Με τον ίδιο ζήλο εξακολουθούσε τα καθήκοντά του. Επειδή από την αδυναμία δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος, είχε τοποθετημένο μπροστά στην Αγία Τράπεζαν ένα ξύλινο τετράποδο, και εκεί ακουμπώντας εκτελούσε με αφοσίωση τη Θεία Λειτουργία, και κάθε μέρα τα θεία Μυστήρια. Αλλά η ασθένειά του χειροτέρευσε και έπεσε στο κρεββάτι.

Τότε έγινε ένα παράδοξο και φοβερό θαύμα. Ο Άγιος ήλθε σε έκσταση και έδειχνε, ότι είχε πόλεμο με τους αόρατους εχθρούς του. Εναντιωνόταν με σφοδρότητα με λόγια, σε κείνα που του έλεγαν. Τους έλεγε ότι τον κατηγορούσαν άδικα. Η συνείδηση του δεν τον τύπτει για κανένα έγκλημα από κείνα που του λέγουν. Και αλήθεια είναι να θαυμάσει κανείς, πως φύλαξε α μακάριος καθαρή τη συνείδησή του, ώστε να μη μπορέσουν οι φθονεροί εκείνοι εχθροί να τον αποδείξουν ένοχο ούτε στο παραμικρό φταίξιμο. Όταν δε από την ασθένεια έπαυσε να ομιλεί η γλώσσα με λόγια, τους απαντούσε με τα χείλη, με το χέρι με νόημα και τους μάλωνε αυστηρά και τους έδιωχνε με οργή. Τότε το πρόσωπο του απέκτησε πραότητα και το βλέμμα, του ήσυχο και ατάραχο ολόκληρο ξέχυνε μια γαλήνη ουράνια. Κατά την στιγμήν δε κατά την οποίαν έψαλλαν στην Εκκλησία τον Εσπερινό ύμνο και έλεγαν το: «Κλίνον, Κύριε, το ούς σου και επάκουσόν μου» (Ψαλμ. πε΄ 1) εξεδύθηκε η μακαρία του ψυχή από το δερμάτινο ένδυμα και ανέβει φωτεινή στους ουρανούς. Οι κληρικοί και ο λαός θρηνούν για την απώλεια του Πατριάρχη. Την 25η του μηνός Φεβρουαρίου ενταφιάστηκε με τιμή και με ευλάβεια το ένδοξο λείψανο του Αγίου στο ιερό Μοναστήρι, που οικοδόμησε.

(Πηγή: xristianos.gr)

Τό κείμενο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Προφητεία Αγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως έν ετει ΨΠΕ (785)

«Εν ταις εσχάταις ημέραις, ο Μωάμεθ παροικήσει εν τη αυλή του Βύζαντος, και στήσει την βασιλείαν αυτού εν αυτή... Ιδού εγώ ενύσταξα και πορεύομαι εις την κλίνην μου, ίνα κοιμηθώ, συ δε είη η νυξ πανσέληνος ίνα αγρυπνής... Τούτων δε γενομένων, εγερθήσεται πόλεμος εμφύλιος, και απωλεσθήσεται πας ο λαός ο άπιστος. Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς, ο εν αρχή μεν του ονόματος αυτού, κηρύττων αυτοίς το Α και το Ω, άπερ εν τω ονόματι αυτού έχει. Και στήσει την βασιλείαν αυτού εν νυχθήμερον και εν τέταρτον της ώρας.»

Η ελεύθερη απόδοση του κειμένου είναι:

«Κατά τους τελευταίους καιρούς, ο Μωάμεθ [ο αρχηγός των Τουρκομόγγολων] θα κυριεύσει την πόλη του Βύζαντος [την Κωνσταντινούπολη]. Εγώ δε [ο λαός-«σινάφι» των Τούρκων] αποκαμωμένος από τα πολλά δεινά και κακά, μεταβαίνω στην παλιά μου πατρίδα [στα βάθη της Άπω Ανατολής], για να κοιμηθώ [δηλ. να ησυχάσω]. Σε σένα όμως [στην Κωνσταντινούπολη] σου ευχόμαστε η νύχτα της ζωής σου να είναι πανσέληνος, για να αγρυπνείς. Και αφού γίνουνε όλα αυτά, θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, που θα καταστρέψει και εξαφανίσει όλους τους άπιστους ανθρώπους. Και τότε θα αναστηθεί ο Άγιος Βασιλιάς, για να βασιλεύσει στην Κωνσταντινούπολη [ενώ όσο καιρό την κατέχουνε οι Μογγόλοι και την βρομίζουνε με την παρουσία τους, αυτός απλά «κοιμάται»]. Και θα ελευθερώσει τον κόσμο από την αμαρτία, κηρύττοντας τον Λόγο του Ιησού, ο οποίος είπε: «Εγώ ειμί το Α και το Ω»! Η δε βασιλεία του θα διαρκέσει μόνο για μερικές δεκάδες χρόνια.»

(Πηγή: «Θα ξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς Ιωάννης Βατάτζης», Σόνια Μαυρίδου, Volcano Times )

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξε σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Βίου ὀρθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστὴρ ὑπέρλαμπρος, ὤφθης τοῦ Πνεύματος, καὶ τὴν Εἰκόνα τοῦ Χρίστου, Συνόδω ἐν τὴ Ἕβδομη, προσκυνεὶν ἐκήρυξας, ὀρθοδόξως μακάριε, στῦλος καὶ ἑδραίωμα, Ἐκκλησίας γενόμενος, διὸ τοὺς σοὺς ἀγῶνας γεραίρει, Πάτερ Ἱεράρχα Ταράσιε.

Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὥσπερ μέγας ἥλιος, ταῖς τῶν δογμάτων, καὶ θαυμάτων λάμψεσι, φωταγωγεῖς διαπαντός, τῆς οἰκουμένης τὸ πλήρωμα, οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὀρθοδόξοις δόγμασι, τήν Ἐκκλησίαν φαιδρύνας, καί Χριστοῦ μακάριε, τήν σεβασμίαν Εἰκόνα, σέβεσθαι, καί προσκυνεῖσθαι πᾶσι διδάξας, ἤλεγξας, Εἰκονομάχων ἄθεον δόγμα· διά τοῦτο σοι βοῶμεν, Ὦ Πάτερ χαίροις, σοφέ Ταράσιε.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ’.Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Κατὰ παθῶν βασιλεύσας τῶν τῆς σαρκός, Ἱεράρχης ἐχρίσθης θεοπρεπῶς, καὶ τὴν βασιλεύουσαν, ὀρθοδόξως ἐποίμανας, ἀπελάσας θῆρας, αἱρέσεων θεόπνευστε, τὴν τῶν σεπτῶν εἰκόνων, τρανώσας προσκύνησιν· ὅθεν μετὰ τέλος, ἀτελεύτητον χάριν, ἀξίως κεκλήρωσαι, Ἱεράρχα Ταράσιε. Διὰ τοῦτο βοῶμέν σοι. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τὴν σκοτισθεῖσάν μου ψυχὴν τῷ σκότει τῶν πταισμάτων, φωτὶ τοῦ σοῦ ἐλέους καταύγασον Σωτήρ μου, καὶ λογισμὸν ἐπ' ἀγαθοῖς δώρησαί μοι Χριστέ μου, ἐκκαθάρας τὴν ἀχλὺν τῶν φαύλων ἐνθυμήσεων, ἵν' ὅπως κατ' ἀξίαν ἰσχύσω τὸν σὸν Ἱεράρχην ἀνυμνῆσαι, καὶ φθάσαι τὸν βίον, καὶ τὰς πράξεις τὰς λαμπράς, καὶ τὴν ἔνθεον πίστιν, καὶ τὸν ζῆλον, ὃν ὑπὲρ τῆς σῆς ἐκτήσατο, Ἐκκλησίας, ἥτις κατὰ χρέος αὐτὸν εὐφημοῦσα κραυγάζει· Οὐρανομύστα, παμμάκαρ Ταράσιε.

Πηγή: Εργαστήριο Εκκλησιοποιημένης Εικονογραφίας, Volcano Times, Ορθόδοξος Συναξαριστής

Ἡ Χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν κατηύθυνε τά διαβήματά μας εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Ἱεροῦ Τριῳδίου.

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, ἀρχίζει τὸ Τριῴδιο. Ἀρχίζει μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Τελώνου «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ» (Λουκ. 18,13). Τὸ Τριῴδιο λέει σὲ ὅλους μας σήμερα· Ἄνθρωποι ὑπερήφανοι, ταπεινωθῆτε. Μᾶς παρουσιάζει τὴν παραβολὴ τοῦ τελώνου καὶ τοῦ φαρισαίου, ποὺ εἶνε σὲ ὅλους μας γνωστή.

«Η τίμια και σεβάσμια και στους αγγέλους κεφαλή πρώτα μεν βρέθηκε, κατ’ ευδοκία και φανέρωση του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, από δύο μοναχούς στην οικία του Ηρώδη, όταν ήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσουν τον ζωηφόρο τάφο του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Από τους μοναχούς αυτούς την έλαβε κάποιος κεραμέας και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Επειδή αισθανόταν χαρά κι ευτυχία  στην καρδιά του μέσω αυτής ο κεραμέας, την τιμούσε εξαιρετικά. Έπειτα επειδή επρόκειτο να πεθάνει, την άφησε στην αδελφή του, αφήνοντας την εντολή να μην την μετακινεί ούτε να την ανοίγει, παρά μόνον να την τιμά. Και μετά τον θάνατο της γυναίκας, πολλοί δέχτηκαν την κεφαλή διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλον. Τελευταία από όλους η κεφαλή του Προδρόμου περιήλθε σε κάποιο μοναχό και πρεσβύτερο Ευστάθιο, που ανήκε στην κακοδοξία των Αρειανών. Αυτός εκδιώχτηκε από τους ορθοδόξους από το σπήλαιο στο οποίο κατοικούσε, διότι καπηλευόταν τις ιάσεις που γίνονταν διά της τιμίας κάρας, λέγοντας ότι οφείλονται στην κακόδοξη πίστη του, γι’ αυτό κατά θεία οικονομία φεύγοντας άφησε την κάρα του θείου Προδρόμου στο σπήλαιο. Ήταν λοιπόν κρυμμένη εκεί, μέχρι των χρόνων του Μαρκέλλου, που ήταν αρχιμανδρίτης, επί της βασιλείας του Ουαλεντιανού του νέου και του επισκόπου Εμέσης Ουρανίου. Τότε ακριβώς, επειδή αποκαλύφθηκαν πολλά γι’ αυτήν, βρέθηκε να είναι σε υδρία, οπότε εισήχθη στην Εκκλησία από τον επίσκοπο Ουράνιο, ενεργώντας πολλές ιάσεις και θαύματα. Τελείται δε η σύναξη για την εύρεση της κάρας στο αγιότατο Προφητείο του Προδρόμου, που βρίσκεται στην περιοχή του Φωρακίου».

Αφορμή και πάλι για την Εκκλησία μας η εύρεση της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου, προκειμένου να τονίσει τη σπουδαία θέση του μεταξύ όλων των αγίων: να θυμηθούμε οι πιστοί ότι ήταν εκείνος που «κήρυξε τη σωτήρια έλευση του Σωτήρος Χριστού, κατενόησε την πτήση του αγίου Πνεύματος που σκήνωσε σ’ εκείνον, κατά το βάπτισμα του Κυρίου, που μεσίτευσε μεταξύ της Παλαιάς και της Νέας χάριτος» (στιχηρό εσπερινού)∙ ότι ήταν εκείνος που «όταν παρανόμησε ο Ηρώδης τον έλεγξε και γι’ αυτό ως παράφρων ο δειλός του έκοψε την κεφαλή»(κάθισμα όρθρου)∙ ότι ήταν εκείνος που «σφράγισε την Παλαιά Διαθήκη και υπήρξε το τέλος των προφητών, ενώ ετοίμασε τον δρόμο της καινής» (ωδή δ΄)∙ ότι τέλος υπήρξε εκείνος που «φάνηκε με τη δύναμη και το πνεύμα του προφήτη Ηλία σαν ακράδαντος πύργος» (ωδή ε΄) ενώ υμνήθηκε από τον Κύριο «ως ο μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους» (ωδή ζ΄).

Πέραν όμως αυτών. Η υμνολογία της Εκκλησίας μας σήμερα έρχεται να μας εξηγήσει γιατί ο Κύριος θέλησε να τον φανερώσει από την κρυμμένη στη γη για πολλά χρόνια θέση του. Κι η εξήγηση που προσάγει είναι διπλή: αφενός να κηρύξει εκ νέου μετάνοια  στους ανθρώπους, αφετέρου να γίνει ίαμα γι’ αυτούς με τα διάφορα θαύματά του. Με άλλα λόγια η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου κατανοείται μέσα στα πλαίσια της ευεργεσίας του Χριστού στον πιστό λαό του, αποτελεί δηλαδή δώρο Του στην Εκκλησία, γιατί θέλει και να τον παρηγορήσει στον κόσμο τούτο με τα ιάματα που προσφέρει δια της κάρας του Ιωάννου, και να τον βοηθήσει και πάλι να βρει τον αληθινό δρόμο της ζωής, που δεν είναι άλλος από τον δρόμο της μετανοίας και του αγιασμού. Οι πολλές αναφορές του υμνογράφου επί των παραπάνω συγκεφαλαιώνονται θα λέγαμε στους στίχους του συναξαρίου: «Από τη γη φανερώνει ο Πρόδρομος τη σεβάσμια κάρα του, προτρέποντας πάλι να κάνουμε καρπούς άξιους της μετάνοιας. Πρόδρομε, συ που βάπτισες παλιά τον λαό στις πηγές των υδάτων, συ τώρα που φάνηκες από τη γη, βάπτιζέ τον στις πηγές των θαυμάτων» («Εκ γης προφαίνει Πρόδρομος σεπτήν Κάραν, καρπούς παραινών αξίους ποιείν πάλιν. Ο Βαπτίσας πριν υδάτων πηγαίς όχλους, γήθεν φανείς βάπτιζε πηγαίς θαυμάτων»).

Αλλ’ είπαμε, οι αναφορές του υμνογράφου είναι πάμπολλες: δεν μπορεί να κάνει οιαδήποτε αναφορά στον άγιο Ιωάννη, χωρίς να νιώσει την ανάγκη να μιλήσει για το πρώτιστο έργο του Προδρόμου, το κήρυγμα της μετανοίας. Προσαρμόζει όμως το έργο αυτό στα δεδομένα της εποχής του, και κάθε εποχής βεβαίως, όσο κι αν είναι σύγχρονη. «Στάλθηκε ο Πρόδρομος σαν φωνή ανθρώπου που φωνάζει στις έρημες καρδιές, εγκεντρίζοντας σ’ αυτές την ευσεβή πίστη του Υιού του Θεού, του αληθινού Θεού» («Απεστάλη βοώντος φωνή ο Πρόδρμος ταις ερήμοις καρδίαις, την του Υιού του Θεού πίστιν ευσεβή εγκεντρίζων του όντως Θεού») (ωδή η΄). Κι είναι ευνόητο για τον άγιο υμνογράφο ότι μιλώντας για τη μετάνοια μιλάμε για την οδό αγιασμού των ανθρώπων, που οδηγεί στο να γίνει ο άνθρωπος κατοικητήριο του Τριαδικού Θεού. Εκεί οδηγεί η μετάνοια και ο αγιασμός: όχι απλώς να γίνει ο άνθρωπος ένας καλός άνθρωπος – πολλοί «καλοί» άνθρωποι από ό,τι μας λένε οι άγιοί μας θα βρεθούν στην κόλαση, σε αρνητική δηλαδή σχέση με τον Θεό – αλλά να γίνει μία φανέρωση Εκείνου, μία ζωντανή παρουσία της Βασιλείας του Θεού στον κόσμο. «Ετοιμάστε, λέει και τώρα (που φανερώθηκε η κεφαλή του) ο Πρόδρομος, την οδό του Κυρίου, διά της αγιότητος. Διότι αυτός θα έλθει μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα και θα κατοικήσει αιωνίως στις καρδιές μας» («Ετοιμάσατε, φάσκει και νυν ο Πρόδρομος, του Κυρίου την τρίβον, δι’ αγιότητος∙ ούτος γαρ ελθών, συν Πατρί και Πνεύματι, ταις ημών καρδίαις οικήσει εις αιώνας») (ωδή η΄).

Είναι περισσότερο από σαφές έτσι ότι η εύρεση της κεφαλής του τιμίου Προδρόμου λειτουργεί κατεξοχήν εισαγωγικά και αφυπνιστικά προς την περίοδο που εισερχόμαστε σε λίγες ημέρες: τη Σαρακοστή. Δεν υπάρχει καλύτερη προετοιμασία μας γι’ αυτήν, περίοδο νηστείας και εγκρατείας, πνευματικής αφύπνισης και κατάνυξης, από ό,τι μας προβάλλει η τεράστια προσωπικότητα του αγίου Ιωάννου. Κι ακριβώς αυτό επισημαίνει μεταξύ άλλων και η υμνολογία της Εκκλησίας: «Ανέτειλε με λαμπρότητα η τίμια κάρα σου από τους άδυτους κόλπους της γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Σε παρακαλούμε να μας δώσεις λύση στα δεινά της ζωής μας, όπως και να διανύσουμε τον καιρό της εγκράτειας καρποφόρα με τις πρεσβείες σου» («Λαμπροφανής ανέτειλεν η τιμία σου κάρα, εκ των αδύτων κόλπων γης, Πρόδρομε Ιωάννη…Δυσωπούμεν σε των δεινών ευρείν λύσιν και τον καιρόν ευμαρώς ανύσαι της εγκρατείας, πρεσβείαις σου») (εξαποστειλάριον όρθρου). Και στους αίνους διαβάζουμε: «Άνοιξε τα προπύλαια της εγκράτειας η πάνσεμνη κεφαλή σου, πανεύφημε, και παρέθεσε σε όλους γλυκύτατη ευχαρίστηση των θείων χαρισμάτων. Σ’ αυτά τα θεία χαρίσματα αν μετέχουμε με πίστη, γλυκαίνουμε την τραχύτητα της νηστείας» («Ήνοιξε προπύλαις της εγκρατείας η πάνσεμνος κεφαλή σου, πανεύφημε, και τρυφήν προέθηκεν ηδυτάτην πάσι θείων χαρισμάτων∙ ων περ μετέχοντες πιστώς, το της νηστείας τραχύ γλυκαίνομεν»).

ΠΗΓΗ: http://armenisths.blogspot.gr/2014/02/24.html

Ο Άγιος Εθελβέρτος (ή Εδιλβέρτος), πρώτος χριστιανός βασιλιάς της Αγγλίας, βασίλευε στο Κεντ ήδη τριάντα έξι χρόνια και είχε αποκτήσει την υπεροχή μεταξύ των αγγλοσαξωνικών πριγκιπάτων (Επταρχίας) που περιλάμβαναν την σημερινή Αγγλία, όταν ο Άγιος Αυγουστίνος (τιμάται 26 Μαΐου), σταλμένος από την Ρώμη επί Πάπα Αγίου Γρηγορίου, επικεφαλής σαράντα μοναχών ιεραποστόλων, αποβιβάστηκε στο Θάνετ, κοντά στις εκβολές του Τάμεση, για να φέρουν το φως του Ευαγγελίου.

Ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντι στους χριστιανούς χάρις στην επίδραση της συζύγου τιυ Βέρθας, θυγατέρας του Καριβέρτου, βασιλιά των Φράγκων και απογόνου του Χλοδοβίκου, ο βασιλιάς, που ήταν ακόμη ειδωλολάτρης, δέχθηκε τους ιεραποστόλους καθισμένους κάτω από μία βελανιδιά περιτριγυρισμένος από πολυπληθή συνοδεία. Τους άκουσε με ευμένεια και τους έδωσε την άδεια να κηρύξουν στο βασίλειό του για να μεταστρέψουν όποιον επιθυμούσαν. Τους κάλεσε μάλιστα να εγκατασταθούν κοντά στην πρωτέυουσα, Κάντορμπέρυ, γύρω από ένα ερειπωμένο εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Μαρτίνο της Τουρ. Η πολιτεία των ιεραποστόλων αυτών, όμοια απολύτως με εκείνη των αποστόλων, καθώς και τα κηρύγματά τους, προσείλκυαν καθημερινά όλο και περισσότερους προσήλυτους και σύντομα και ο ίδιος ο βασιλιάς ζήτησε να λάβει το Άγιο Βάπτισμα από τα χέρια του Αγίου Αυγουστίνου, την ημέρα της Πεντηκοστής του 597. Πλήθος υπηκόων του ακολούθησαν το παράδειγμά του και τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, ο Άγιος Αυγουστίνος επιστρέφοντας από την Αρελάτη, όπου είχε χειροτονηθεί επίσκοπος, βάπτισε περισσότερους από δέκα χιλιάδες. Προσέρχονταν στην πίστη ελεύθερα και δίχως καταναγκασμό, γιατί ο βασιλιάς είχε μάθει από τους διδασκάλους του, ότι αυτοβούλως και όχι με την βία πρέπει κανείς να εισέρχεται στην υπηρεσία του Χριστού. Τις επόμενες ημέρες ο νεόφυτος βασιλιάς παραχώρησε το ίδιο του το παλάτι στον αρχιεπίσκοπο, για να χρησιμεύσει ως μοναστήρι και έκτισε σε κοντινή απόσταση, πάνω στα ερείπια μιας παλαιάς εκκλησίας, μια βασιλική, την Christ Church, που έμελλε να παραμείνει ανά τους αιώνες η Μητρόπολη της Αγγλίας. Λίγο μακρύτερα, ίδρυσε επίσης το πελώριο μοναστήρι του Πέτρου και Παύλου που εν συνεχεία αφιερώθηκε στον Άγιο Αυγουστίνο και έγινε όχι μόνο η νεκρόπολις των βασιλιάδων και πρωθιεραρχών της Αγγλίας, αλλά και η εστία της θρησκευτικής ζωής του βασιλείου. Στην συνέχεια έκτισε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο.

Με την υπόδειξη του Πάπα Αγίου Γρηγορίου, ο βασιλιάς έδωσε εντολή να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί και εργάστηκε για την μεταστροφή των γειτόνων πριγκίπων. Με μεγάλο ζήλο για την ευσέβεια και για τις αγαθοεργίες, κυβέρνησε ως πατέρας μάλλον παρά ως αυθέντης το κράτος του και εξέδωσε τους πρώτους γραπτούς νόμους του αγγλικού λαού.

Ο Άγιος Εθελβέρτος εκοιμήθη εν ειρήνη, στις 24 Φεβρουαρίου 616, μετά από βασιλεία πενήντα έξι χρόνων και ενταφιάσθηκε στον ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Πάνω από τον τάφο του διατηρούνταν ακοίμητη κανδύλα, όπου επιτελούνταν πολλά θαύματα μέχρι την επιχή της μεταρρύθμισης του Ερρίκου του 8ου το 1538.

Πηγή: (Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Φεβρουάριος, Εκδόσεις Ορμύλια) Κοινωνία Ορθοδοξίας

Η μακαρία Γοργονία [23 Φεβ.] ήταν αδελφή του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου [25 Ιαν.] και θυγατέρα του Γρηγορίου Ναζιανζηνου του Πρεσβυτέρου [1η Ιαν.] και της αγίας Νόννας [5 Αυγ.]. Από το υποδειγματικό αυτό ζευγάρι δεν έλαβε μόνο την ύπαρξη, άλλα και τον ζήλο για την πίστη.Μεγάλωσε στην Ναζιανζό, αλλά πάντα θεωρούσε ως αληθινή πατρίδα της την ουράνια Ιερουσαλήμ και ότι η πραγματική ευγένειά της ήταν εκείνη της εικόνος του Θεού που από νεαρή ηλικία προσπαθούσε να καλλύνει με τα στολίδια των αρετών, ιδιαιτέρως δε την αγνεία στην οποία διέπρεπε.

Νυμφευμένη με έναν κάτοικο του Ικονίου, τον Αλύπιο, με τον οποίο έκανε τρεις κόρες, επεδείκνυε στον γάμο την διάθεση των παρθένων αποκλειστικά προς τον Θεό και συμπαρέσυρε πίσω της τον σύζυγό της ως συναθλητή στους αγώνες της αρετής. Διαφυλάσσοντας το βλέμμα της από κάθε άσεμνο θέαμα, κλείνοντας τα αυτιά της στις μάταιες συζητήσεις ώστε να ακούν μονάχα τα θεία και σωτήρια λόγια, έλεγχε τα ανάρμοστα γέλια μεταμορφώνοντάς τα σε ένα χαμόγελο που φώτιζε ειρηνικά την όψη της και γνώριζε, όπως κανείς άλλος, να συγκρατεί την γλώσσα της και να νοστιμεύει με άλας τα λόγια της ώστε να αποτελούν αίνους στον Κύριο.

Αντίθετα με τόσες άλλες γυναίκες, δεν έχανε τον καιρό της σε επιπολαιότητες, ούτε αντενεργούσε στην φυσική τάξη των πραγμάτων που θέλησε ο Θεός, φροντίζοντας για ενδύματα και στολίδια και παραμορφώνοντας το πρόσωπο της, εικόνα του Θεού, με πούδρες και ψιμύθια. Ένα καλλώπισμα μόνο γνώριζε, εκείνο της ψυχής από τις άγιες αρετές και το μόνο κοκκινάδι που έβαζε στο ωχρό από την νηστεία πρόσωπο της ήταν το ερυθρίασμα της αιδημοσύνης.

Πρότυπο χριστιανής συζύγου, με την σοφία και την ευλάβειά της, ήταν για τους συγγενείς της, τους συμπολίτες αλλά και πολλούς ξένους, σύμβουλος εμβριθής σε πολλά λεπτά ζητήματα που αφορούν την συμπεριφορά των χριστιανών στον κόσμο. Κανείς άλλος τα χρόνια εκείνα δεν μεριμνούσε τόσο για τους ναούς του Θεού, κανείς δεν απέτινε τόση τιμή στους ιερείς και στους κληρικούς, έχοντας πάντα γι’ αυτούς ορθάνοιχτη την θύρα της κατοικίας της. Δεν είχε εξάλλου τον όμοιό της στις ελεημοσύνες και στην συμπόνια για τους τεθλιμμένους, σε σημείο μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν σαν τον δίκαιο Ιώβ: «οφθαλμός τυφλών, πους χωλών, η μητέρα των ορφανών…» (πρβλ. Ιώβ 29, 15). Μοίραζε όλα τα αγαθά της σε ελεημοσύνες κι έτσι όταν εξεδήμησε από την ζωή αυτή δεν άφησε πίσω της παρά μόνο το σώμα της· φρόντιζε, ωστόσο, πάντοτε να κρατά μυστικές τις αγαθοεργίες της.

Μία ημέρα είχε ένα τρομερό ατύχημα: ανατράπηκε η άμαξά της που την έσυρε στο χώμα για πολύ μεγάλη απόσταση·παρά ταύτα η αγία αρνήθηκε από αιδώ να δείξει το καταμωλωπισμένο σώμα της στον γιατρό, εναποθέτοντας την ελπίδα της στον Θεό ο οποίος την θεράπευσε τότε θαυματουργικώς.

Μιαν άλλη φορά που υπέφερε από μια αρρώστια μπροστά στην οποία οι γιατροί έμεναν ανίσχυροι, σηκώθηκε την νύχτα και πήγε στην εκκλησία να προσπέσει στην αγία Τράπεζα, υπενθυμίζοντας στον Θεό τα προηγούμενα θαύματά Του προς όφελος των δούλων Του. Σαν την γυναίκα του Ευαγγελίου που έλουσε με τα δάκρυα της τα πόδια του Κυρίου, η Γοργονία πότισε με τα δικά της δάκρυα το ιερό θυσιαστήριο και βρήκε την ιατρειά της.

Όταν έλαβε όψιμα, όπως συνηθιζόταν τα χρόνια εκείνα, το άγιο Βάπτισμα, τίποτε πια δεν την κρατούσε στην ζωή αυτή και παρακαλούσε για νύκτες τον Χριστό να πορευθεί προς συνάντησή Του χωρίς άλλη χρονοτριβή. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας αγρυπνίας της αποκαλύφθηκε η ημέρα του θανάτου της και το μόνο που της απέμενε πια ήταν να φροντίσει να βαπτισθεί ο σύζυγός της, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί το έργο της ως μαθήτριας του Χριστού και εφάμιλλης των αγίων Αποστόλων. Όταν έφθασε η ημέρα, έπεσε άρρωστη και αφού συγκέντρωσε γύρω της συγγενείς και φίλους για να τους μεταδώσει την τελευταία διδαχή της για την αιώνια ζωή, εξεδήμησε προς τον χορό των αγίων ψιθυρίζοντας ανεπαίσθητα σχεδόν τον στίχο του ψαλμού: Εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω (Ψαλμ. 4, 9).

(Πηγή: «Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, Εκδόσεις «Ίνδικτος», 2006, Η Άλλη Όψις)

Ο επικήδειος λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τιμή της αδελφής του

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για την αδελφή του Γοργονία λέγει τα εξής στον επικήδειο λόγο που εξεφώνησε όταν εκοιμήθη:

«Άν και παντρεύθηκε, κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις γυναίκες του καιρού της στην σωφροσύνη, ώστε έσμιξε τον γάμο με την παρθενία, διδάσκοντας πως ούτε η παρθενία μόνη ενώνει με τον Θεόν ούτε ο γάμος πάλι μπορεί να δεσμεύσει με τον κόσμο και να χωρίσει τον άνθρωπο απο τον Θεόν, για τον Οποίον και επλάσθηκε.

Και δια του γάμου και δια της αγαμίας πρέπει να δοξάζεται ο Θεός. Και σ' αυτή τη δόξα να αποβλέπη ο άνθρωπος, είτε έγγαμος, είτε άγαμος. Έτσι ούτε ο γάμος παντελώς ν΄ αποφεύγεται απο φυγοπονία ούτε η παρθενία μονόπλευρα να επαινείται.

Αλλά ο νούς του ανθρώπου είναι εκείνος που είτε είναι παντρεμένος είτε άγαμος, μπορεί να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό και ν' απολάυσει την άφατον δόξαν Αυτού ή να τον ενώση με τον κόσμο και να χωρισθεί απο αυτή την δόξα, την οποία δια της αμαρτίας θα περιφρονήσει.

Η Γοργονία με τον να παντρευθεί, δεν εχωρίσθηκε απο τον Θεό. Και με το να έχει κεφαλή της τον άνδρα της, δεν σημαίνει πως χωρίσθηκε απο την πρώτη κεφαλή, τον Χριστόν, που ήταν η δόξα της. Αλλά δούλεψε λίγο στον κόσμο και στην φύση κατα τους ανθρώπινους νόμους, που και ο Θεός επέτρεωε, όλον δε τον εαυτό της τον αφιέρωσε μέσα και απο τη συζυγία και απο την παιδοποιία στον Θεό.

Κατόρθωσε και τον άνδρα της να τον φέρει με την αγαθή της γνώμη και την πολλή της υπομονή, δίχως να τον έχει κακό αφέντη αλλά καλό σύμβουλο πάντοτε στην αγαθοεργία. Και τα τέκνα της, κυρίως με το παράδειγμα της αλλά και με τις συμβουλές της, τα έκανε χαριτωμένα. Έτσι έκανε τον γάμο εξιέπαινο και ευαρέστησε τον Θεό με τις αρετές της και την καλλιτεχνία της.

Σεμνή, κοσμία, ήσυχη, υπομονετική. Σπάνια την βλέπαμε στους δρόμους. Οι άνδρες δεν την εγνώριζαν. Τα μάτια της ήσαν σώφρονα. Δεν εκοιτούσαν άτακτα εδώ και εκεί, αλλά ήταν αφοσιωμένα στηζεστασιά του σπιτιού, που η ίδια είχε δημιουργήσει. Δεν γελούσε. Χαμογελούσε μόνο αν ήταν ανάγκη, ήσυχα και σεμνά. Πρόσεχε τι ακούει και που να προσέξει! Κουραζόταν στις αργολογίες και εφύλαγε την γλώσσα της απο τα πολλά, όπως κάνουν οι πολλές. Ήξερε να έχει φύλακα της γλώσσης τον νου, που ωραιζόταν απο την παρουσία του Θεού. Δεν στολιζόταν με χρυσαφικά, δεν καλοχτένιζε την κόμη της . Ήξερε όλα τα κοσμικά τερτίπια, όμως κανένα απο αυτά δεν ηθέλησε. Μονάχα ένα : τον στολισμό της ψυχής, με τα στολίδια, που λέγονται αρετές.

Μια κοκκινάδα αγάπησε : εκείνη που ανθεί στα πρόσωπα των τιμίων και των σεμνών, της καλής ντροπής και της ευλάβειας. Και μια ασπράδα: αυτή που γεννά η εγκράτεια και νηστεία. Τόση ήταν η εξυπνάδα της, ώστε όλοι την είχαν σύμβουλο τους. Όχι μόνο συγγενείς, αλλά και ξένοι και γείτονες και συμπατριώτες. Η φρόνιμη συμβουλή της ήταν γι'αυτούς νόμος απαράβατος. Τους Ναούς τους εγέμισε με αφιερώματα, τους ιερείς τους ετίμησε όσο κανείς. Και το είχε μεγάλη υπόθεση να φιλοξενεί στο σπίτι της τους ανθρώπους του Θεού.

Συμπαθητική και εύσπαγχνη στους πάσχοντες και τους φτωχούς πάντοτε ελεούσε. Ξένος έξω απο το σπίτι της δεν έμεινε ποτέ. Την φιλοξενίαν εδίωκε, όπως λέει η Γραφή. Έγινε σαν τον Ιώβ: μάτι των τυφλών, πόδι των χωλών, μητέρα των ορφανών, αληθινή φίλη των χηρών. Τα υπάρχοντα της ήσαν κοινά μ'όσους είχαν ανάγκη. Δεξιώθηκε πολλές φορές τον ίδιο τον Χριστό δια μέσου των φτωχών. Τίποτε δεν έκανε φανερά και επιδεικτικά, αλλά κρυφά, τηρώντας την εντολή : "τα πάντα εν τω ταμείω" και "εν κρυπτώ". Όσα μπορούσε. Κι όχι για τους ανθρώπους, αλλά μόνον για Εκείνον, τον Θεό. Κοντά στην ελεημοσύνη είχε την νηστεία , την εγκράτεια· την εγκράτεια κοντά στην ευσπλαχνία και σ' όλα αυτά την πολλή προσευχή. Πάντα καταγινόταν στην ανάγνωση των θείων Γραφών. Γι' αυτό και αγρυπνούσε στις προσευχές, ορθή, γονατιστή, με καρδιά ταπεινή, με δάκρυα πολλά.

Φανέρωσε ότι η διαφορά των ανδρών απο τις γυναίκες είναι μονάχα κατα το σώμα, βιολογική, και όχι κατα την ψυχή. Ανδρεία και υπομονετική στις αρρώστιες της , τις οποίες εθεράπευε με την προσευχή.

Παραμονή του θανάτου της, έτοιμη απο καιρό, το μόνο που ποθούσε ήταν η Βάπτισις του ανδρός της. Να μην το ξεχνάμε : ήταν μέχρι τότε ειδωλολάτρης. Κι αυτό τις τελευταίες στιγμές το εκέρδισε. Αφού προγνώρισε τον θάνατο της, σαν μια φίλανδρη, φιλότεκνη και φιλάδελφη γυναίκα, έδωσε τις τελευταίες συμβουλές της προγευομένη την ουράνια ειρήνη και μακαριότητα του Θεού, την οποία πλέον θ΄απολάμβανε εις τους αιώνας των αιώνων : "εν ειρήνη επι το αυτό κοιμηθησόμαι και υπνώσω". Ένδειξις και απόδειξις στερνή της προς τον Θεόν αγάπης της και παρρησίας της.»

(Πηγή: Από τον Η' Λόγο του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, ΕΠΕ, τόμος 6, Θεσσαλονίκη 1980, σελ. 346-381, Ορθοδοξία)

Πηγή: Η Άλλη Όψις, Ορθοδοξία

Μέσα στη σεπτή χορεία των μαρτυρικών ιεραρχών της ιστορικής και αγιοτόκου μικρασιατικής γης εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος στις 23 Φεβρουαρίου ένδοξος ιερομάρτυς του Χριστού Άγιος Πολύκαρπος Επίσκοπος Σμύρνης, ο οποίος κατέστη Αποστολικός Πατήρ της Εκκλησίας, αφού σύμφωνα και με τον ιερό υμνογράφο υπήρξε «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος των Αποστόλων».

Τὴν περασμένη Τρίτη ἤτανε ἡ μνήμη τῆς ἁγίας Φιλοθέης, ποὺ εἶναι πολιοῦχος τῶν Ἀθηνῶν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Διονύσιο τὸν Ἀρεοπαγίτη καὶ τὸν ἅγιο Ἰερόθεο.

Μία άλλη περίπτωση Νεομάρτυρα Ελληνικής καταγωγής, είναι αυτή του Αγγέλου (ή Αγαθαγγέλου) από την σημερινή Φλώρινα  (στη  Βουλγαρική  Λέριν). Το εορτολόγιο της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας του 2009, είναι αφιερωμένο στον Νεομάρτυρα αυτό, που μαρτύρησε στο  Μοναστήρι  της  Πελαγωνίας (σημερινά  Βίτολα  της   ΠΓΔΜ), την 17^ην Φεβρουαρίου 1727.