Τράπεζα Ἰδεῶν - Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ευστάθιος Αδαμόπουλος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 25 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 342

«Ποιος Σατανάς, αφού δεν υπάρχει Σατανάς»

agios paisios 01

Θαυμαστή αλλοίωση

Σέ ἡλικία 23 ἐτῶν, εἶχα ἔντονες ἀνησυχίες γιά τήν ὕπαρξη ἤ ὄχι τοῦ Θεοῦ καί γιά τό ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Μέσῳ ἑνός φίλου, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991, βρέθηκα σέ μιά μικρή ὀργάνωση στήν Ἀθήνα πού πιστεύει ὅτι σημερινή ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ γκουρού Sathya Sai Baba. Στήν ὀργάνωση αὐτή πήγαινα δύο-τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα, ὅπου κάναμε ἀσκήσεις χαλάρωσης. Δέν προχώρησα σέ ἀσκήσεις διαλογισμοῦ, γιατί δέν εἶχα μυηθεῖ ἀκόμη, δέν εἶχα πάρει τό μάντραμ, τήν λέξη πού θά ἐπαναλάμβανα διαρκῶς ἐν εἴδει προσευχῆς.

Ἡ βασική θεωρία τῆς ὀργάνωσης εἶναι ὅτι ὁ Θεός εἶναι μέσα μας. Μέ ποιά ἔννοια ὅμως: Μέ τήν ἔννοια ὅτι κάθε ἄνθρωπος ὅπως καί κάθε ζῶο εἶναι κατ’οὐσίαν Θεός, ὁ ὁποῖος ἔχει μπεῖ στήν περιπέτεια τῆς ὕλης. Γι’αὐτό εἶναι ἀπαραίτητες οἱ μετενσαρκώσεις, προκειμένου τό ὄν (ἄνθρωπος-ζῶο) νά ὑποστῆ διάφορες παιδαγωγίες, ἔτσι ὥστε νά βελτιωθῆ καί νά ἐπανέλθη στήν κατάσταση τῆς «θεώσεως», δηλαδή νά ξαναγίνη κατ’οὐσίαν Θεός. Πολύ συχνές ἦταν οἱ ἀναφορές σέ φράσεις καί ὅρους ὀρθόδοξους πού ἐπέτειναν τήν σύγχυση: «Θεοί ἐστέ καί Θεοί γίνεσθε».

Μᾶς ἔλεγαν, πώς δέν πρέπει νά φοβόμαστε κανέναν καί τίποτα. Ἐγώ τούς εἶχα πεῖ ὅτι φοβόμουν τόν Σατανᾶ. Τότε, μοῦ ἔλεγαν, ὅτι δέν ἔπρεπε νά τόν φοβᾶμαι, γιατί εἶχα κι ἐγώ δυνάμεις μέσα μου πού ἔπρεπε νά τίς ἀπελευθερώσω (ἐννοοῦσαν μέ τήν μύηση καί τό μάντραμ).

Ἔλεγαν ἐπίσης ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά εἶναι Χριστιανός, Μουσουλμάνος, Βουδδιστής καί ταυτόχρονα νά ἀνήκει στήν ὀργάνωση καί νά ἐξελίσσεται-βελτιώνεται μέ τίς τεχνικές της.

Χαρακτηριστικό εἶναι ἕνα γεγονός πού μοῦ διηγήθηκαν: Σέ παρακείμενη ἐκκλησία, ἕνα μέλος τῆς ὀργάνωσης βάφτισε τό παιδί του. Ἡ ὁδηγία πρός τά μέλη ἦταν: «Λέμε τό μάντραμ μέσα μας, μέσα στήν ἐκκλησία, προκειμένου νά αντλήσουμε τήν θετική ἐνέργεια πού ἔχει νά μᾶς δώσει ἡ ἐκκλησία».

Ἐπειδή, λοιπόν, μέσα στόν ναό γινόταν ἀπόλυτη ἡσυχία –πράγμα ἀρκετά σπάνιο γιά τήν σημερινή ἐποχή- ὁ ἱερέας στό τέλος τοῦ Μυστηρίου ἔδωσε συγχαρητήρια στό ἐκκλησίασμα γιά τήν ἄψογη χριστιανική του παρουσία!!!

Μέ τό πέρασμα τοῦ καιροῦ, ἄρχισα νά ἔχω ὁρισμένες ἀμφιβολίες γιά τήν ὀργάνωση. Μικρός εἶχα ἐπαφή μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἔχασα περίπου στήν Γ΄ Γυμνασίου. Μοῦ ἄρεσε, λοιπόν, ὅποτε πήγαινα ἐκκλησία, νά πηγαίνω στό ἱερό. Τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως κάποιου ἔτους, στό ἱερό, εἶπα σέ ἕνα φίλο μου ποῦ πήγαινα καί τί ἔκανα. Τότε ἔγινε ὁ κατωτέρω διάλογος μέ τόν φίλο μου:

-Ξέρεις, ὁ Σατανάς χρησιμοποιεῖ πολλές μεθόδους γιά νά πλανήσει τούς ἀνθρώπους.

-Ποιός Σατανάς, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Σατανάς (ἀπό ἐκεῖ ποῦ τόν φοβόμουν, πές, πές, μετά ἀπό ἕξι μῆνες εἶχα πεισθεῖ ὅτι δέν ὑπάρχει!).

-Κι ὅμως ὑπάρχει καί ἡ μεγαλύτερή του ἐπιτυχία εἶναι νά πείσει ὅτι δέν ὑπάρχει προκειμένου νά ἀσχολεῖσαι ὅλη τήν ὥρα μαζί του!!!

Ὅταν ἄκουσα αὐτή τήν πρόταση, ἔνοιωσα νά μέ πλημμυρίζει κάτι, σκέφτηκα ἀμέσως ὅτι κάνω λάθος πού πηγαίνω σέ αὐτή τήν ὀργάνωση καί ἀναγκάστηκα νά κάτσω σέ μιά καρέκλα, γιατί μοῦ ἦρθε ζάλη.

Ἔπιασα τί κεφάλι μου μέ τά δυό μου χέρια καί δέν μποροῦσα νά συνέλθω.

Συγκλονίστηκα, σοκαρίστηκα καί ταυτόχρονα φωτίστηκα, βιώνοντας ὅτι αὐτό πού κάνω εἶναι τό σωστό, ὁπότε ἔπρεπε νά ψάξω καί στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά νά δῶ ποιά εἶναι ἡ ἄποψή της γι’ αὐτό πού κάνω. Ρωτώντας γνωστούς κατέληξα στόν π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο, τόν ὁποῖο εἶχα μετά Πνευματικό μέχρι τήν κοίμησή του καί ὁ ὁποῖος μέ βοήθησε νά οἰκοδομηθῶ στήν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἕνα στοιχεῖο πού θυμᾶμαι ἀπό ἐκείνη τήν ἐποχή εἶναι ὅτι γιά δύο περίπου χρόνια, ὅταν ἐξιστοροῦσα τήν περιπέτειά μου ἔνοιωθα ταραχή, ἔτρεμα καί εἶχα ἕνα «πνίξιμο» στό λαιμό…

Τόν Γέροντα Παΐσιο τόν γνώρισα τό ἴδιο ἔτος, τό 1992, πρός τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ ἤ τίς ἀρχές τοῦ φθινοπώρου, δέν θυμᾶμαι ἀκριβῶς. Φθάνοντας στό Ἅγιον Ὄρος, πῆγα νά μείνω στήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου. Μέ τό πού ἔφτασα, ἄφησα τά πράγματά μου στό Μοναστήρι καί κατέβηκα τό μονοπάτι πού συνδέει τήν Ἱ. Μ. Κουτλουμουσίου μέ τό Κελλί του. Ἐκεῖ ὑπῆρχε πλῆθος κόσμου. Τόν εἶδα ἀπό μακρυά.

Πῆρα τήν εὐχή του μαζί μέ τούς ἄλλους προσκυνητές χωρίς νά μπορέσω νά τοῦ μιλήσω ἰδιαιτέρως. Γυρνώντας στό Μοναστήρι ἤμουν σκεπτικός. Δέν ἦταν αὐτό πού ἤθελα καί περίμενα. Ἤμουν κατά βάθος στενοχωρημένος. «Δέν ἀσχολήθηκε μαζί μου», ἔλεγα μέσα μου. «Ἔκανα ὁλόκληρο ταξίδι ἀπό τήν Ἀθήνα, γιά νά πάρω μιά εὐχή μόνο;»

Ἀποφάσισα νά προσπαθήσω καί δεύτερη φορά. Σκέφτηκα, θά πάω νωρίς τό πρωΐ τήν ἑπόμενη μέρα, ὁπότε δέν θά ἔχει πολύ κόσμο. Ἔφτασα, λοιπόν, ἔξω ἀπό τό Κελλί του.

Ἐκεῖ μέ περίμενε νέα ἀπογοήτευση, ὁ φράκτης κλειστός, δέν ὑπῆρχε κανένας προσκυνητής, ἀλλά δέν ὑπῆρχε καί Γέροντας Παΐσιος. Κάθησα κάτω ἀπό ἕνα δένδρο πού ὑπῆρχε ἔξω ἀπό τόν φράκτη καί μετά ἀπό λίγη ὥρα μέ πῆραν τά κλάματα.

Ἔλεγα, «τόσο ἁμαρτωλός εἶμαι πού δέν θέλει οὔτε νά μέ δῆ;» Πέρασε κάμποση ὥρα καί ἀκούω θόρυβο. Τόν βλέπω στήν πόρτα καί μοῦ φωνάζει:

- Ἔεεε! Τί γίνεται ἐκεῖ πέρα;

- Τί νά γίνει, πάτερ, θάλασσα τά ἔκανα, τά ἔχω μπερδέψει ὅλα.

- Γιά ἔλα μέσα νά τά ξεμπερδέψουμε.

Μπαίνοντας, τοῦ ἐξιστόρησα τήν περιπέτειά μου μέ τήν ὀργάνωση πού εἶχα πάει, τοῦ περιέγραψα τόν θαυματουργικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο γύρισα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό γεγονός ὅτι εἶχα πλέον πνευματικό, τόν ἀείμνηστο π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο. Μοῦ εἶπε ὅτι «ἡ ἐνασχόληση μέ αὐτά τά θέματα εἶναι τρέλλα καί μοῦ τόνισε ἰδιαίτερα τό γεγονός ὅτι ἡ βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ ἦταν πολύ σημαντική γιά τήν οἰκοδομή μου στήν Ὀρθοδοξία».

Στήν συνέχεια, μέ ἔβαλε μέσα στό Κελλί του. Μπαίνοντας, δεξιά ἦταν ἕνα ἐκκλησάκκι. Μέ ἔβαλε νά γονατίσω στό κέντρο τοῦ ναοῦ, καί πῆγε στό Ἀναλόγιο. Διάβασε κάμποση ὥρα κάποιες εὐχές. Ἐγώ ἔκλαιγα ὅλη αὐτή τήν ὥρα.

Μοῦ ἔδωσε νά προσκυνήσω τό ἅγιο Λείψανο μέ τό ὁποῖο μέ σταύρωσε (ἦταν τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου).

Μετά μέ σήκωσε, συζητήσαμε λίγο ἀκόμη καί μέ ξεπροβόδισε μέχρι ἔξω ἀπό τό Κελλί του, τονίζοντάς μου πάλι τήν ἀναγκαιότητα τῆς ὕπαρξης πνευματικοῦ καί τό ὅτι «θά μοῦ αὐξηθεῖ ὁ πόλεμος», ὅπως χαρακτηριστικά μοῦ εἶπε.

Ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἀρχίζει τό θαυμαστό σημεῖο πού ἐγώ ἔζησα ἀπό τόν Γέροντα Παΐσιο.

Γυρνώντας στό Μοναστήρι, κατάλαβα πώς μοῦ συνέβαινε κάτι ἀλλοιώτικο, κάτι πού δέν τό εἶχα ξαναζήσει. Μακαριότητα εἶναι, κατά τήν γνώμη μου, ἡ καλύτερη λέξη γιά νά περιγράψει κανείς τήν κατάστασή μου.

Ἤμουν ἤρεμος, δέν εἶχα ἄγχος, δέν εἶχα ἀνησυχία, δέν εἶχα ἀγωνία, δέν εἶχα νεῦρα, δέν προβληματιζόμουν γιά τίποτα, δέν μέ ἀπασχολοῦσε καμμία ἔγνοια, δέν ἔβλεπα κανένα ἐμπόδιο στή ζωή μου.

Ἤμουν χαρούμενος, ἔνοιωθα γλυκύτητα μέσα μου, ὅλα ἦταν εὐχάριστα καί αἰσιόδοξα. Δέν εἶχα πονοκέφαλο, δέν εἶχα λογισμούς, δέν εἶχα οὔτε αὐτό τό μόνιμο βουητό πού ἄκουγα στά αὐτιά μου. Καθόμουν μ’ ἕνα χαμόγελο καί ἀπολάμβανα τό περιβάλλον, τήν Μονή, τόν καιρό. Εἶχα γαληνέψει καί ἠρεμήσει σέ πρωτόγνωρο βαθμό. Σκεφτεῖτε, πόσο μεγάλη ἦταν ἡ διαφορά μέ ὅσα ζοῦσα, ταραχή, ἀγωνία καί ἄγχος, εἰδικά ὅταν ἐξιστοροῦσα τήν περίπτωσή μου.

Δεκαέξι χρόνια μετά, ἔγραψα αὐτή τήν μικρή μου ἐμπειρία μέ τόν γέροντα Παΐσιο.

Ὁμολογῶ πώς αὐτό τό συναίσθημα, αὐτή τήν γαλήνη τῶν λογισμῶν δέν τήν ἔχω ξαναζήσει ἀπό τότε. Ἦταν ἕνα ἀνεπανάληπτο γεγονός γιά μένα, γι’ αὐτό καί τό θυμᾶμαι τόσο καθαρά καί ἔντονα τόσα χρόνια μετά.

Ἦταν σίγουρα δῶρο Θεοῦ λόγῳ τῆς προσευχῆς τοῦ Γέροντα. Διαβάζοντας καί ἀκούγοντας τόσα πράγματα γιά τόν Γέροντα, θά νομίσει πώς ἡ ἐμπειρία μου αὐτή εἶναι μικρή, σέ σχέση μέ τόσα πού ἔχουν γραφτεῖ γιά τόν Γέροντα.

Γιά μένα ὅμως πού ἔζησα αὐτή τήν ἐμπειρία εἶναι πολύ σημαντική καί παράλληλα ἐπιβεβαίωση τοῦ ὄτι ὁ Θεός ἀκούει τήν προσευχή τοῦ Γέροντα Παΐσιου.

Πηγή: (ΑΠΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», ΕΚΔΟΣΗ ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ». ΑΡ. ΤΕΥΧΟΥΣ: 115, ΑΝΟΙΞΗ-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2018), ΙΧΘΥΣ, Αβέρωφ

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 25 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 338

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΗ’. Διδασκαλία κοινήν σύν ἐλέγχῳ πρός πάντας˙ βασιλεῖς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μονάζοντας, λαϊκούς, ὑπό στόματος λαληθεῖσα καί λεγομένη Θεοῦ.

agios symewn o neos theologos 01

Ὦ Χριστέ, παράσχου μοι λόγους σοφίας, λόγους γνώσεως καί συνέσεως θείας. Σύ γάρ οἶδάς μου τό ἀσθενές τοῦ λόγου καί ἀμέτοχον μαθήσεως τῆς ἔξω˙ σύ ἐπίστασαι, ὅτι σέ μόνον ἔχω ζωήν καί λόγον καί γνῶσιν καί σοφίαν, σωτῆρα Θεόν καί προστάτην ἐν βίῳ καί ἀναπνοήν τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου, ὁ ξένος ἐγώ καί ταπεινός τοῖς λόγοις. Σύ εἶ ἡ ἐλπίς μου, σύ ἡ ἀντίληψίς μου, σύ ἡ σκέπη μου, σύ ἡ καταφυγή μου, σύ τό καύχημα, ὁ πλοῦτός μου, ἡ δόξα. Σύ ἐκ τοῦ κόσμου ἠθέλησάς με, Λόγε, κατ᾿ εὐσπλαγχνίαν προσλαβέσθαι τόν ξένον, τόν ἀνάξιον, τόν εὐτελῆ καί χείρω παντός ἀνθρώπου, παντός ἀλόγου ζῴου, καί διά τοῦτο θαρρῶν σου τῷ ἐλέει καί αἰτοῦμαί σε καί λαλῶ καί προσπίπτω˙ δός λόγον εὐθῆ, δός ἰσχύν, δός μοι κράτος εἰπεῖν πρός πάντας τούς σοί ἀνακειμένους καί λατρεύοντάς σοι, βασιλεῦ τῶν πάντων, λαλῆσαι μύσταις, ἄρχουσί τε καί λάτραις, τοῖς δοκοῦσί σε βλέπειν καί θεραπεύειν καί δουλεύειν σοι ὡς Δεσπότῃ γνησίως. Ἄνθρωποι πάντες, βασιλεῖς καί δυνάσται, ἱερεῖς, ἐπίσκοποι, μονασταί καί μιγάδες, μή ἀπαξιώσητε φωνῆς ἀκοῦσαι καί λόγων ἐμοῦ τοῦ εὐτελοῦς ἀνθρώπου, ἀλλά καρδίας ἀνοίξατέ μοι ὦτα καί ἀκούσατε καί σύνετε, τί λέγει ὁ πάντων Θεός καί πρό πάντων αἰώνων, ὁ ἀπρόσιτος, ὁ μόνος παντοκράτωρ, οὗ ἐν τῇ χειρί πνοή πάντων τῶν ὄντων˙ Βασιλεῖς! Καλῶς ποιεῖτε πολεμοῦντες τά ἔθνη, ἐάν μή αὐτοί τά τῶν ἐθνῶν ποιοῦντες ἔργα καί ἔθη καί βουλάς τε καί γνώμας καί διά πολλῶν ἔργων ὑμῶν καί λόγων ἀπαρνῆσθε μέ, τόν ὑμῶν βασιλέα. Κρεῖσσον ἦν ὑμῖν λόγους ἐμούς φυλάσσειν ὀρθῶς τε ποιεῖν τάς ἐντολάς μου πάσας, καί ἐν πτωχείᾳ τῇ μακαριζομένῃ τόν ἀπράγμονα μεταδιώκειν βίον. Τί γάρ ὄφελος διεκδικεῖν τόν κόσμον ἀπό θανάτου καί προσκαίρου δουλείας, αὐτούς δέ δούλους καί παθῶν καί δαιμόνων τοῖς ἔργοις ὑμᾶς γίνεσθαι καθ᾿ ἑκάστην καί κληρονόμους τοῦ πυρός τοῦ ἀσβέστου; Πάντα γάρ καλά, ὅσα τις ἄλλα πράσσει ἔργα δι᾿ ἐμέ καί τήν πρός τόν πλησίον συμπάθειάν τε καί ἐλεημοσύνην, πρῶτον δέ πάντων, εἰ ἑαυτόν οἰκτείρῃ καί τούς λόγους μου πάσῃ σπουδῇ φυλάξῃ καί μετάνοιαν ἐνδείξηται γνησίαν ὑπέρ τῶν πρῴην ἴσως ἐξειργασμένων, ἔπειτ᾿ ἐν τούτοις μηκέτι ἐπιστρέψῃ, ἀλλ᾿ ἐμμένῃ μου τοῦ Δεσπότου τοῖς λόγοις, τοῖς προστάγμασι καί νόμοις ἀληθείας, καί οὕτως ποιῇ ἀπαραβάτως πάντα μέχρι θανάτου καί μηδέν ψιλόν λόγον, μηδέ κεραίαν μίαν τῶν γεγραμμένων παραβλέψηται˙ τοῦτο γάρ μοι θυσία, τοῦτό μοι θυμίαμα καί προσφορά καί δῶρον˙ χωρίς δέ τούτων ἐθνικῶν ὑμεῖς χείρους. Τῶν ἐπισκόπων οἱ πρόεδροι, σύνετε, οἱ ὄντες ἐκσφράγισμα ἐμῆς εἰκόνος, οἱ συλλαλεῖν μοι ἀξίως τεταγμένοι, οἱ τῶν δικαίων ὑπερκείμενοι πάντων ὡς ὄντες εἰς ὄνομα τῶν μαθητῶν μου κἀμοῦ φέροντες τόν θεῖον χαρακτῆρα, οἱ καί τοῦ κοινοῦ ἐλαχίστου συλλόγου τήν ἐξουσίαν τοιαύτην εἰληφότες, οἵαν ἔλαβον ἐκ τοῦ Πατρός ὁ Λόγος, ὁ καί σαρκωθείς, Θεός ὤν κατά φύσιν, καί διπλοῦς γενόμενος ταῖς ἐνεργείαις, ταῖς θελήσεσι, ταῖς φύσεσιν ὡσαύτως, ὅς ἀμέριστος, ἀσύγχυτος ὑπάρχω Θεός ἄνθρωπος, ἄνθρωπος Θεός πάλιν˙ ὡς γάρ ἄνθρωπος χερσίν ὑμῶν κρατεῖσθαι κατηξίωσα, ὡς Θεός δέ ὑπάρχων παντάπασιν ἄληπτός εἰμι πηλίναις χερσί καί ἀόρατος τοῖς μή ὁρῶσι καί ἀπρόσιτος ὁ σφαγείς ὑπέρ πάντων, ὁ διπλοῦς ἐγώ ἐν μιᾷ ὑποστάσει˙ τῶν ἐπισκόπων οἱ διά τοῦτο πάντων κατεπαίρεσθε τῶν ἐλαχίστων ὡς ταπεινῶν τε καί κάτω καθημένων˙ τῶν ἐπισκόπων οἱ πόρρω τῆς ἀξίας, οὐχ ὧν τῷ λόγῳ καί συντρέχει ὁ βίος καί σφραγίς ἐστι τῆς τούτων θεοπνεύστου διδασκαλίας καί θεορρημοσύνης, ἀλλ᾿ ὧν τῷ λόγῳ ἀντίκειται ὁ βίος καί οἷς ἄγνωστα τά φρικτά μου καί θεῖα, οἵ καί κρατεῖν οἴονται ἄρτον πῦρ ὄντα καί ὡς ψιλοῦ μου καταφρονοῦσιν ἄρτου καί ψωμόν ὁρᾶν καί ἐσθίειν δοκοῦσι, τήν ἀόρατον μή ὁρῶντές μου δόξαν˙ τῶν ἐπισκόπων οἱ πολλοί ἐξ ὀλίγων, οἱ ὑψηλοί τε καί τεταπεινωμένοι τήν κακήν ταπείνωσιν καί ἐναντίαν, οἱ δόξαν θηρώμενοι τήν τῶν ἀνθρώπων κἀμέ παραβλέποντες τόν κτίστην πάντων ὡς πτωχόν καί πένητα ἀπερριμένον, ἀναξίως ἅπτονται τοῦ σώματός μου καί ὑπερέχειν τῶν πολλῶν ἐκζητοῦντες ἀκλήτως εἰσέρχονται ἐμῶν ἀδύτων ἔνδον, τοῦ νυμφῶνός τε τῶν ἀπορρήτων ἐπιβαίνουσι χιτῶνος δίχα, τῆς χάριτός μου, ἥν ἔλαβον οὐδέπω, καί ἅ μή βλέπειν ἔξωθεν τούτοις θέμις˙ καί μακροθυμῶ ὁ φιλάνθρωπος ἄγαν, βαστάζων αὐτῶν τήν ἀναίσχυντον τόλμαν. Εἰσέρχονται δέ, ὡς φίλῳ μοι λαλοῦσιν, ᾧ οὐδ᾿ ὡς δοῦλοι ἐνέμειναν τῷ φόβῳ, καί δεικνύουσιν ἑαυτούς ὡς οἰκείους, οἱ μηδέ γνωρίζοντες τήν ἐμήν χάριν, καί μεσιτεύειν τούς ἄλλους ὑπισχνοῦνται, οἱ πολλῶν ὑπεύθυνοι πταισμάντων ὄντες. Ἔξωθεν καλῶς στολίζοντες τό σῶμα λαμπροί τῷ δοκεῖν καί καθαροί ὁρῶνται, ψυχάς δέ χείρους πηλοῦ τε καί βορβόρου, μᾶλλον δέ παντός ἰοῦ θανατηφόρου κέκτηνται οἱ δείλαιοι ἐν πονηρίᾳ. Ὥσπερ γάρ πάλαι Ἰούδας ὁ προδούς με λαβών τόν ἄρτον ἐξ ἐμοῦ ἀναξίως ἔφαγεν αὐτός ὡς μέρος κοινοῦ ἄρτου, καί διά τοῦτο ὁ Σατανᾶς εἰσῆλθεν εἰς τοῦτον εὐθύς καί ἀναιδῆ προδότην ἀπειργάσατο ἐμοῦ τοῦ διδασκάλου, ὑπουργόν αὐτόν λαβόμενος καί δοῦλον καί ἐκπληρωτήν τῶν αὐτοῦ θελημάτων, οὕτω καί οὗτοι πανθάνουσιν ἀγνώστως, ὅσοι τολμηρῶς καί αὐθαδῶς τῶν θείων ἀναξίως ἅπτονταί μου μυστηρίων, οἱ προὔχοντες μάλιστα τῶν ἄλλων θρόνοις, οἱ τοῦ βήματος, οἱ τῆς ἱερωσύνης, οἱ τό συνειδός καί πρό τοῦ βεβλαμμένον καί μετά τοῦτο πάντως κατεγνωσμένον ἔχοντες καί βαίνοντες αὐλῇ μου θείᾳ, καί ἀναισχύντως ἵστανται τοῖς ἀδύτοις παρρησιαζόμενοι ἐνώπιόν μου, μηδαμῶς τήν θείαν μου δόξαν ὁρῶντες, ἥν εἰ ἔβλεπον, οὐκ ἄν τοῦτο ἐποίουν, οὐδέ πρόπυλα τοῦ ναοῦ μου τοῦ θείου οὕτως αὐθαδῶς εἰσβῆναι κατετόλμων. Ταῦτα οὖν πάντα γνώσεται πᾶς ὁ θέλων ἀληθῆ καί βέβαια τά γεγραμμένα ἔργων ἐξ αὐτῶν, ὧν ἱερεῖς ποιοῦμεν, καί ψεῦδος οὐδέν οὐδαμῶς ἄν εὑρήσῃ καί πεισθήσεται καί καθομολογήσει ὡς Θεός αὐτός δι᾿ ἐμοῦ ταῦτα εἶπεν. Εἰ μή τις αὐτά τῶν ποιούντων ὑπάρχει καί σπεύδει λόγοις ἀπατηλοῖς σκεπάσαι καί τάς ἰδίας αἰσχύνας συγκαλύψαι, ἅς ἐνώπιον ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ἀποκαλύψει ὁ τά κρυπτά τοῦ σκότους ἀποκαλύπτων Κύριος Θεός πάντων. Ποῖος ἐξ ἡμῶν τῶν νυνί ἱερέων τάς ἀνομίας ἑαυτοῦ προκαθάρας οὕτω κατετόλμησεν ἱερωσύνης; Ποῖος ἄν εἴποι τοῦτο ἐν παρρησίᾳ, ὅτι κατεφρόνησε δόξης τῆς κάτω καί διά μόνην ἱερουργεῖ τήν ἄνω; Ποῖος τόν Χριστόν ἠγάπησε καί μόνον, καί χρυσόν πάντα καί χρήματα παρεῖδε; Ποῖος ἠρκέσθη τοῖς κατά χρείαν μόνοις καί τοῦ πλησίον οὐκ ἐνοσφίσατό τι; Ποῖος τήν συνείδησιν κατεγνωσμένην ἑαυτοῦ οὐ κέκτηται ἀπό λημμάτων, δι᾿ ὧν ἠπείχθη γενέσθαι ἤ ποιῆσαι, ὠνησάμενος ἤ πωλήσας τήν χάριν; Ποῖος οὐ ποέκρινεν ἀξίου φίλον τόν ἀνάξιον μᾶλλον ἐγκαταστήσας; Ἑαυτοῦ δέ τίς οὐ σπουδάζει γνησίους φίλους ἀνθρώπους ἐπισκόπους ποιῆσαι, ὅπως λαμβάνῃ ἐν ἐξουσίᾳ πάντα τά ἀλλότρια; Τοῦτο γάρ τῶν μετρίων, ὅ καί ἀναμάρτητον δοκοῦσιν εἶναι ἄλλης αἴροντες πράγματα ἐκκλησίας. Ποῖος διά αἴτησιν τῶν κατά κόσμον δυναστῶν, φίλων, πλουσίων καί ἀρχόντων οὐκ ἐχειροτόνησε καί παρ᾿ ἀξίαν; Ὄντως οὐδείς σήμερον τούτων ὑπάρχει ἔχων ἁπάντων καθαράν τήν καρδίαν, μή κεντούμενος ὑπό τοῦ συνειδότος, ὅτι πάντως ἕν ἐποίησεν ὧν εἶπον, ἀλλ᾿ ἐξαμαρτάνομεν ἀδεῶς πάντες, μήτε τοῦ κακοῦ ἐκκοπήν μελετῶντες, μηδέ τοῦ καλοῦ ποιούμενοι τήν πρᾶξιν˙ καί διά τοῦτο οὐδέ μετανοοῦμεν εἰς τό βάθος τῶν κακῶν βαπτισθέντες, καί ἀναλγήτως ἐγκείμεθα πρός ταῦτα. Δόξης γάρ ὑπάρχοντες ἄγευστοι θείας τήν κάτω δόξαν παριδεῖν οὐ δυνάμεθα˙ ἔρως δέ δόξης, τῆς τῶν ἀνθρώπων λέγω, ψυχήν οὐκ ἐᾷ ταπεινωθῆναι ὅλως, οὐδέ μέμψασθαι ἑαυτήν ἑκουσίως. Πῶς οὖν, εἰπέ μοι, τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ δόξαν θηρώμενος τήν τῶν ἀνθρώπων καί πλούτου δεόμενος τοῦ φθειρομένου, ὁ ἐπιθυμῶν χρυσίου πλῆθος ἔχειν, ὁ εἰς ἁρπαγήν ἀκόρεστος τυγχάνων καί μνησικακῶν τοῖς μή συχνῶς διδοῦσι, Θεόν ἔνοικον ἔχειν εἰπεῖν τολμήσει ἤ φιλεῖν Χριστόν ἤ Πνεῦμα Χριστοῦ ἔχειν; Ὁ δέ μή Χριστόν καί τόν αὐτοῦ Πατέρα καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰσδεδεγμένος, γνωστῶς οἰκοῦντα καί ἐμπεριπατοῦντα τόν ἕνα Θεόν ἐν τῇ αὐτοῦ καρδίᾳ, πῶς τήν δουλείαν ἐνδείξεται γνησίαν, ἐκ τίνος δ᾿ ἄλλου τήν ταπείνωσιν μάθῃ ἤ πῶς διδαχθήσεται θέλημα θεῖον; Τίς μεσιτεύσει τοῦτον ἤ Θεῷ καταλλάξει καί παραστήσει ἀνεπαίσχυντον λάτρην Θεῷ τῷ μόνῳ καθαρῷ καί ἀχράντῳ, ᾧ τά Χερουβίμ οὐ τολμᾷ ἀτενίσαι, ὄντι ἀγγέλοις ἀπροσίτῳ τοῖς πᾶσι; Τίς βεβαιώσει κρατεῖν ἀναμαρτήτως καί ἱερουργεῖν ἀκατακρίτως τοῦτον τοῦ ἀμώμου θύματος φρικτήν λατρείαν; Ποῖος ἄγγελος, ποῖος ἄνθρωπος τοῦτο εἰπεῖν δύναται ἤ ποιοῆσαι ἰσχύσει; Ἐγώ γάρ λέγω καί μαρτύρομαι πᾶσι - μηδείς πλανάσθω, μή λόγοις ἀπατάσθω! – ὅστις πρότερον οὐκ ἀφήσει τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου ἀπό ψυχῆς μισήσει καί μόνον Χριστόν γνησίως ἀγαπήσει καί ψυχήν αὐτήν δι᾿ αὐτόν ἀπολέσει, μηδέν μεριμνῶν τῶν εἰς ζωήν ἀνθρώπου, ἀλλ᾿ ὡς καθ᾿ ὥραν ἀποθνῄσκων τυγχάνει καί πολλά κλαύσει δι᾿ αὐτόν, καί πενθήσει κἀκείνου μόνου ἕξει ἐπιθυμίαν καί διά πολλῶν θλίψεών τε καί πόνων καταξιωθῇ Πνεῦμα λαβεῖν τό Θεῖον, ὅ δέδωκε τοῖς θείοις ἀποστόλοις, ἵνα δ᾿ αὐτοῦ πᾶν ἐκδιώξῃ πάθος, πᾶσαν δι᾿ ἀρετήν εὐκόλως κατορθώσῃ καί δακρύων κτήσηται πηγάς ἀφθόνους, ὅθεν κάθαρσις καί ψυχῆς θεωρία, ὅθεν τοῦ θείου θελήματος ἡ γνῶσις, ὅθεν φωτισμός ἐλλάμψεως τῆς θείας καί θεωρία φωτός τοῦ ἀπροσίτου, ἐξ οὗ ἡ ἀπάθεια, ἡ ἁγιότης, δίδοται πᾶσι τοῖς καταξιωθεῖσιν ὁρᾶν καί ἔχειν τόν Θεόν ἐν καρδίᾳ καί φυλάττεσθαι παρ᾿ αὐτοῦ καί φυλάττειν ἀτρώτους αὐτοῦ τάς ἐντολάς τάς θείας, ἱερωσύνην καί ψυχῶν προστασίαν καταδέξασθαι ἤ ἄρξαι μή τολμήσῃ. Ὥσπερ γάρ Χριστός Θεῷ Πατρί ἰδίῳ καί προσφέρεται καί ἑαυτόν προσφέρει, οὕτω καί ἡμᾶς αὐτός τε προσφέρει καί αὐτός ἡμᾶς οὕτω δέχεται πάλιν. Ἐπεί εἰς κρῖμα καί κατάκριμα ἔσται ἡ ἐγχείρησις τῶν τοιούτων πραγμάτων, φονέως χεῖρον, μοιχοῦ χεῖρον καί πόρνου καί πάντων ἄλλων ἔστιν ἁμαρτημάτων. Ταῦτα οὖν πάντα πρός βροτούς νῦν τελοῦνται, εἰς ἀλλήλους γάρ ἁμαρτάνομεν πάντως˙ ὁ δέ τά θεῖα καπηλεύων θρασέως καί ἀπεμπολῶν τοῦ Πνεύματος τήν χάριν εἰς αὐτόν πάντως τόν Θεόν ἁμαρτάνει. Ὁ γάρ καταστάς εἰς πρόσωπον τοῦ Λόγου οὕτω βιοῦν ὀφείλει ὥσπερ ἐκεῖνος καί οὕτως˙ ἀκολούθει! λέγειν ἐκείνῳ. Αἰ ἀλώπεκες ἔχουσι φωλεούς πάντως καί τά πετεινά κατασκηνώσεις πάντα, ἐγώ δ᾿ οὐκ ἔχω, τήν κεφαλήν ποῦ κλίνω, ὁ Χριστοῦ λάτρης ἠξιωμένος. Οὐδέν γάρ ὅλως αὐτός ἴδιον ἔχειν οὐδέ κεκτῆσθαι ὀφείλει τι τοῦ κόσμου, εἰ μή τήν τοῦ σώματος χρείαν καί μόνον, τά δ᾿ ἄλλα πάντα τοῖς πένησι καί ξένοις καί τῇ ἑαυτῶν προσήκει ἐκκλησίᾳ. Εἰ δ᾿ αὖ τολμήσει εἰς ἰδίας ἐξόδους ἀκαίρως χρῆσθαι τούτοις μετ᾿ ἐξουσίας καί συγγενέσι τά τῶν ξένων χαρίζειν, οἴκους τε κτίζειν καί ἀγρούς ἀγοράζειν, καί ἀνδραπόδων ἐπισύρεσθαι πλῆθος, οὐαί, ὁποῖον τό κατάκριμα τούτου! Πάντως ἀνθρώπῳ παρεικάζεται οὗτος τήν τῆς ἰδίας γυναικός ὅλην προῖκα καταφαγόντι κακῶς ἐξ ἀφροσύνης˙ ὅε ἄρα κρατηθείς καί μή ἔχων τοῦ δοῦναι ταύτην ἀπαιτούμενος χρήματα πάντως πρός τῇ στερήσει τῆς ἑαυτόῦ συζύγου καί εἰς φυλακήν πέμπεται καθειρχθῆναι. Οὕτως οὖν ἐσόμεθα οἱ ἱερεῖς καί λάτραι, οἱ εἰς ἑαυτούς καί συγγενεῖς καί φίλους καταχρώμενοι ταῖς τῶν ἐκκλησιῶν εἰσόδοις καί τῶν πενήτων μή φροντίζοντες ὅλως, ἀλλ᾿ οἴκους, βαλανεῖα, μοναστήρια, πύργους κτίζοντες, προικίζοντες, γάμους ποιοῦντες καί τῶν ἰδίων ἐκκλησιῶν ὡς ξένων καταφρονοῦντες καί ἀμελοῦντες τούτων καί ἐπί μακρούς χωριζόμενοι χρόνους, οἵ καί διατρίβομεν ἐν ἀλλοτρίᾳ χώρᾳ ἐῶντες χήρας τάς ἑαυτῶν γυναῖκας, πρόνοιαν αὐτῶν οὐδεμίαν ποιοῦντες, οἱ δέ καί καρτεροῦντες εἰς αὐτάς καί οἰκοῦντες, οὐχ ὄτι τούτων κρατούμεθα τῷ πόθῳ, ἀλλ᾿ ὅπως μόνον ζῶμεν ἐκ τῶν προσόδων ἀφθόνως αὐτῶν καί κατασπαταλῶμεν. Περί δέ ψυχῆς κάλλους τῆς Χριστοῦ νύμφης, ποῖος ἐξ ἠμῶν τῶν ἱερέων φροντίζει; Ἕνα μοι δεῖξον καί εἰς τοῦτον ἀρκοῦμαι. Ἀλλ᾿, οὐαί ἡμῖν, τοῦ ἑβδόμου αἰῶνος θύταις, μοναχοῖς, ἐπισκόπους καί λάτραις, ὅτι τούς νόμους τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος καταπατοῦμεν ὡς μηδενός ἀξίους. Καί εἴ που φανῇ μικρός εἷς ἐν ἀνθρώποις, Θεῷ δέ μέγας ὡς αὐτοῦ ἐγνωσμένος, μή τοῖς πάθεσιν ἡμῶν συγκαταβαίνων, εὐθύς ἀπελαύνεται ὡς εἷς κακούργων καί διώκεται παρ᾿ ἡμῶν ἐκ τοῦ μέσου καί ἀποσυνάγωγος γίνεται, καθά πάλαι ὁ Χριστός ἡμῶν παρά τῶν τηνικαῦτα ἀρχιερέων καί δεινῶν Ἰουδαίων, ὡς αὐτός ἔφη καί ἀεί τοῦτο λέγει τῇ λαμπρᾷ φωνῇ τῶν τούτου μεγαλείων˙ ἀλλ᾿ ἔστι Θεός, ὅς αὐτόν ἀνυψώσει καί προσλάβεται ὡς ἐν τῷ βίῳ, οὕτως ἐν τῷ μέλλοντι καί συνδοξάσει πᾶσιν ἁγίοις, οὕς ἐπόθησεν οὗτος. Ἀλλά τί φησι καί πρός ἡμᾶς ὁ Λόγος, τῶν μοναζόντων οἱ δοκοῦντες σπουδαῖοι; Τό ἐντός μορφώσατε τῇ εὐσεβείᾳ καί τό ἐκτός μοι καθαρόν πάντως ἔσται, τό μέν γάρ ὑμῶν εἰς ὠφέλειαν ἔσται κκαί τῶν ὁρώντων τά καλά ὑμῶν ἔργα, τό δέ ποθεινόν ἐμοί τῷ κτίστῃ πάντων καί ταῖς νεοραῖς τάξεσί μου καί θείαις. Εἰ δέ τόν ἐκτός κοσμεῖτε ἀνδριάντα τῇ καταστολῇ τῶν ἠθῶν τούτου μόνῃ καί τοῖς ὁρῶσιν ὑμᾶς δοκεῖτε φίλοι διά τῆς ἐκτός γυμνασίας τῶν πόνων, φίλης ἐμῆς δέ τῆς εἰκόνος οὐδ᾿ ὅλως ποιεῖσθε λόγον εἰς κάθαρσιν καί κόσμον αὐτῆς ἐν σπουδῇ καί δάκρυσι καί πόνοις, δι᾿ ἧς ἐμοί τε καί πᾶσι καθορᾶσθε ἄνθρωποι τρανῶς λογικοί τε καί θεῖοι, ἐοίκατέ μι ὄντως μυδῶσι τάφοις, καθάπερ ποτέ Φαρισαῖοι, ὡς ἔφην εἰπών ἐλέγχων τήν ἀφροσύνην τούτων. Ἔξωθεν λαμπροί, μυδῶντες πλήρεις ἔσω, νεκροῖς ὀστέοις μεμεστωμένοι φαύλων καρδίας σαπρᾶς ἐνθυμήσεως, λόγων, παθῶν, ἐννοιῶν καί μελέτης δολίας. Τίς γάρ ἐξ ὑμῶν ἐξεζήτησε ταῦτα, νηστείαν λέγω, σκληραγωγίαν, πόνους, κόμην αὐχμηράν, σιδήρων καθηλώσεις, τρίχινον ἔσθος, τύλων πλῆθος γονάτων, ξηροκοιτίαν, χόρτον εἰς στρῶσιν κοίτης καί πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν βίου; Καλά γε ταῦτα, εἰ καλῶς ἐκτελεῖται τά τῆς νοερᾶς καί κρυπτῆς ἐργασίας ὑμῶν ἐν γνώσει καί σοφίᾳ καί λόγῳ˙ εἰ δ᾿ ἐκτός ταύτης ἐπ᾿ ἐκείνοις μέγα τι φρονεῖτε ἴσως καί τό εἶναι δοκεῖτε μηδέν δέ ὄντες ἐκείνης χωρίς, τάχα λεπροῖς προσεοίκατε, λαμπραῖς ἐσθῆσιν ἐστολισμένοι τῶν ὁρώντων εἰς πλάνην. Ἀλλά τοῖς ἐκτός χαίρειν πᾶσιν εἰπόντες μόνης γενέσθαι τῆς ἐντός ἐργασίας σπεύσατε θερμῶς ἐν ἱδρῶσι καί πόνοις θείων ἀρετῶν καί ἱερῶν ἀγώνων, ἵν᾿ ὀφθῆτε μοι παρθένοι ταῖς ἐννοίαις, πεφωτισμένοι τήν διάνοιαν πᾶσαν, καί ἑνωθῆτε τῷ Λόγῳ μοι ἐν λόγῳ σοφίας ἐμῆς καί γνώσεως τῆς κρείττω. Τοῦ ἱεροῦ μου ἡ πληθύς λαοῦ πᾶσα, δεῦρο σπουδαίως πρός με τόν σόν Δεσπότην. Δεῦρο, τῶν δεσμῶν λύθητι τῶν τοῦ κόσμου, μίσησον πλάνην τῶν αἰσθήσεων πᾶσαν, φύγε τῶν κακῶν τάς αἰτίας ὀξέως, ἐπιθυμίαν ὁράσεως σαρκός τε, ἀλαζονείαν φρενῶν τε καί τοῦ βίου καί πᾶσαν ἄλλην ἐνθύμησιν ματαίαν. Ἅ γνῶθι κόσμου ὄντα τῆς ἀδικίας, εἰς ὄλεθρον ἄγοντα τόν κεχρημένον αὐτοῖς ἐμπαθῶς καί προσπαθῶς ἐν βίῳ καί ἐχθρόν κἀμοῦ δυστυχῶς ἐκτελοῦντα. Λαβοῦ τοῦ πόθου τῶν ἐμῶν ἐν καρδίᾳ θείων πραγμάτων, ἀγαθῶν αἰωνίων, ὧν σοι σαρκωθείς ἡτοίμασα ὡς φίλῳ, ἵν᾿ ᾗς μοι ἀεί συνδαιτυμών ἀφράστως ἐν τῇ τραπέζῃ τῆς ἐμῆς βασιλείας, τῆς ἐν οὐρανοῖς μετά πάντων ἁγίων. Γνῶθι γάρ σαυτόν, ὡς βροτός καί φθαρτός εἶ, ὀλίγον ζωῆς λείψανον ὤν ἐν βίῳ, καί ὡς οὐδέν σοι ἕψεται τῶν ἐκ κόσμῳ λαμπρῶν ἤ τερπνῶν καί ἡδέων ἐντεῦθεν’ πρός τάς ἐκεῖθεν ἀπαίροντι σκηνώσεις ἤ τά τῶν ἔργων μόνων τῶν ἐν τῷ βίῳ φαύλων παρά σοῦ ἤ καλῶν ἐργασθέντων. Καί γνούς τό φθαρτόν καί ἐπίκηρον πάντως, λιπών τά κάτω, ἄνω δεῦρο, καλῶ σε πρός με τόν Θεόν τοῦ παντός καί Σωτῆρα, ἵν᾿ εἰς αἰῶνας αἰώνων ζήσῃς ὄντως καί τῶν ἀγαθῶν τῶν ἐμῶν ἐντρυφήσῃς, ὧν ἡτοίμασα τοῖς ἐμέ ἀγαπῶσιν ἀεί τε καί νῦν, ἀμήν εἰς τούς αἰῶνας.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 25 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 372

Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος: Μεγάλη οργή θα έλθει στον κόσμο

p filotheos zervakos 02

…Πιστεύω, αν θέλει και ο Θεός, να φύγω γρήγορα. Πρέπει και να φύγω, γιατί, όπως βλέπω, ο κόσμος όλος όλον εις το πονηρόν τρέχει, σαν αμαρτωλός εις την αμαρτία. Ακράτητοι είναι οι άνθρωποι και λαός και κλήρος, σαν τα αχαλίνωτα άλογα, τρέχουν εις την αμαρτία – ούτε συλλογίζονται Θεό, θάνατο, κρίση, ανταπόδοση, τίποτε – τίποτε, μόνο για την ύλη, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές. Για την ψυχή, για τον Θεό, για την αρετή; τίποτε. Πολύ ολίγοι είναι εκείνοι που έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως χάριν αυτών των ολίγων κρατεί ο Θεός τον κόσμο.

...Ο Σατανάς κάνει την τελευταία έφοδο και εις αυτά τα χρόνια που ευρισκόμεθα μεγάλη θλίψη και μεγάλη οργή θα έρθει εις τον κόσμο.. Στην εποχή του Προφήτου Ιερεμίου ο Θεός απεφάσισε να τιμωρήσει τους Ισραηλίτες πολλές φορές και ο Ιερεμίας παρακαλούσε τον Θεό να λυπηθεί το πλάσμα του, τον λαό του και να μην τους τιμωρήσει, για τις αμαρτίες του. Μια φορά. όμως, λέγει του Ιερεμίου θα την καταστρέψω την Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας τότε άρχισε να παρακαλεί – Θεέ μου μη την καταστρέψεις και μη τους τιμωρήσεις..,αλλά ο Θεός του είπε – μη με παρακαλάς δεν σε ακούω, θα την παραδώσω εις τους Βαβυλωνίους, που ήδη είχαν πλησιάσει την Ιερουσαλήμ. Τότε λέει ο Ιερεμίας στον Θεό – πως είναι δυνατόν να μπούνε μέσα οι εχθροί που είναι ισχυρά τα τείχη; Εγώ θα ανοίξω τις πόρτες, απάντησε ο Κύριος, για να μπουν. Εάν δεν την παραδώσω εγώ δεν μπαίνου, αλλά εγώ θα την παραδώσω.. Αύριο το πρωί θα καθίσεις σε ένα υψηλό μέρος και θα δεις πως θα την παραδώσω..

Και είδε έναν Άγγελο που πήγε και άνοιξε την Ανατολική θύρα και πήρε τα κλειδιά, κατόπιν στην Δυτική, Νότιο και Βόρειο και τα τοποθέτησε κάτω από μια πέτρα, λέγοντας: Δέξου πέτρα τα κλειδιά της πόλεως αυτής της αμαρτωλού και να τα φυλάξεις εώς ότου επιστρέψουν οι αιχμάλωτοι και κατόπιν εφώναξε ο Άγγελος – Είσελθε η δύναμις των Χαλδαίων και εμπήκαν οι εχθροί μέσα, έσφαξαν και ερήμωσαν και επήραν πολλούς αιχμαλώτους και μαζί με αυτούς και τον Ιερεμία..

Λοιπόν μεγάλη οργή θα έρθει. Πολλά γίνονται, ιδίως δύο μεγάλα κακά, η ασέλγεια και οι εκτρώσεις που κάνουν οι γυναίκες. Τόσο μεγάλο κακό στον κόσμο δεν έγινε σε καμιά εποχή, να σκοτώνουν 6-10 παιδιά οι μητέρες και να μην αισθάνονται καθόλου τύψη της συνειδήσεως, που, αν είχαν λίγο ίχνος μετάνοιας και συναισθήσεως, έπρεπε να ανοίξουν τάφους και να μπουν μέσα να βασανίζονται, αλλά αναίσθητες. Ένα αυτό και δεύτερο η γύμνια των γυναικών. Περπατούν τώρα γυμνές και οι άνδρες γυμνοί, δεν πέφτουν πίσω, αλλά περισσότερο οι γυναίκες και αυτό δεν είναι δυνατόν να το υπομένει ο Θεός. Υπέμεινε και τους επί Νώε αμαρτωλούς και τους Σοδομίτας και Γομορρίτας, αλλά δεν είχαν φτάσει και σε αυτό το σημείο, να περπατούν γυμνοί και να επιδεικνύουν τα σώματά των στους άνδρες για να τους ελκύσουν και παρασύρουν εις την αμαρτία. Ο Θεός είναι μακρόθυμος και μια ώρα παρά Θεού ως 1000 έτη. Μακροθυμεί, αλλά η μακροθυμία του έχει και όρια. «Εάν μη επιστραφήτε, λέγει, την ρομφαίαν αυτού στιλβώσει, το τόξον αυτού ενέτεινε και ητοίμασεν αυτό και εν αυτώ ητοίμασε σκεύη θανάτου, τα βέλη αυτού τοις καιομένης εξειργάσατο» .

Λοιπόν ας είμεθα έτοιμοι, διότι ουκ οίδαμε την ώραν ουδέν την στιγμή του θανάτου. Τώρα τι τιμωρία θα μεταχειρισθεί, Εκείνος ξεύρει. Πάντως όμως η τιμωρία θα έλθει..Λοιπόν έγιναν πολλά κακά και γίνονται και εξακολουθούν αλματωδώς να γίνονται. Υπάρχουν και μερικοί ολίγοι καλοί, οι οποίοι μαζί με τους άλλους, φοβούμαι ότι θα υποφέρουν και αυτοί, αλλά αυτοί άμα φυλάξουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς τον Θεό, ο Θεός δεν θα τους αφήσει και ολίγα παιδευθέντες μεγάλα ευεργετηθήσονται – οι άλλοι όμως θα παιδευθούν και εδώ και θα παραπεμφθούν στο πυρ το εξώτερον. Αυτά είναι τα χάλια μας..

Δεν είναι δυνατό ποτέ ο Θεός, ο οποίος πάντοτε την αμαρτία την τιμωρεί, να αφήσει τόσα κακά να γίνονται χωρίς τιμωρίαν.. Μόνον να είμεθα έτοιμοι. «Οι πεποιθότες επί Κύριον, εοίκασιν όρει τω αγίω – οι ουδαμώς σαλεύονται , προσβολαίς του βελίαρ» (Αντίφωνον Γ΄των Αναβαθνών του Β΄ήχου).

Εις τον Θεόν να έχουμε την πίστη μας, την ελπίδα μας, την αγάπη μας και δεν θα μας εγκαταλείψει και ας μη μας χωρίσει τίποτα από την αγάπη του Χριστού..

Πηγή: (Από το βιβλίο: «ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ» Γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη), Σημεία Καιρών, Ακτίνες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 23 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 320

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΖ’. Ὅτι ὁ τόν Θεόν ἐξ ὅλης ποθήσας ψυχῆς μισεῖ τόν κόσμον.

agios symewn o neos theologos 01

Σκιᾷ κρατοῦμαι καί ἀλήθειαν βλέπω, ὅ οὐδέν ἐστιν ἤ ἐλπίς ἡ βεβαία. Ποίαν οὖν ἐλπίς; Ἥν ὀφθαλμοί οὐκ εἶδον. Αὔτη τί ἐστι; Ζωή, ἥν ἅπαντες ποθοῦσιν. Ἡ δέ ζωή τί ἤ Θεός κτίστης πάντων; Τοῦτον πόθησον καί μίσησον τόν κόσμον. Κόσμος θάνατος, τί γάρ ἄρρεστον ἔχει;

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Αββάς Δωρόθεος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 21 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 415

Αββάς Δωρόθεος: Για το φόβο της μελλούσης κολάσεως και ότι πρέπει εκείνος που θέλει να σωθεί ποτέ να μην αμελεί τη σωτηρία του

avvas dwrotheos 01

ΙΒ΄ Διδασκαλία

Ὅταν ἤμουν ἄρρωστος μέ πόνους στά πόδια μου, μερικοί ἀδελφοί, πού ἦρθαν νά μέ ἐπισκεφθοῦν μέ ρωτοῦσαν νά τούς πῶ τήν αἰτία, τῆς ἀρρώστιας, θέλοντας νά πετύχουν δυό πράγματα. Ἀπό τή μιά, νά μέ παρηγορήσουν καί νά μέ κάνουν νά ξεχάσω λίγο τόν πόνο μου καί ἀπό τήν ἄλλη, νά μοῦ δώσουν ἀφορμή νά τούς πῶ κάτι ὠφέλιμο. Ἀλλά ἐπειδή δέν μ᾿ ἄφηνε τότε ὁ πόνος νά σᾶς πῶ ἐκεῖνο πού ἤθελα, καλό εἶναι νά ἀκούσετε τώρα μερικά πράγματα πάνω σ᾿ αὐτό. Γιατί εἶναι εὐχάριστο νά διηγεῖται κανείς τή θλίψη, ὅταν αὐτή ἔχει πιά ξεπεραστεῖ. Καί στή θάλασσα, ὅταν ξεσηκώνεται φουρτούνα, πάντοτε στενοχωροῦνται ὅλοι οἱ ταξιδιῶτες. Μετά ὅμως, ἀφοῦ καταλαγιάσει ἡ θάλασσα, χαίρονται καί εὐχαριστοῦνται νά διηγοῦνται μεταξύ τους τά γεγονότα. Εἶναι ὠφέλιμο, ἀδελφοί μου, ὅπως πάντα σᾶς λέω, καθετί νά τό ἀναφέρουμε στό Θεό καί νά λέμε ὅτι τίποτα δέν γίνεται χωρίς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά, ἔστω καί ἄν ἀκόμα ὑπάρχει κάποια ἐξωτερική αἰτία, νά λέμε: «Γνώριζε ὁ Θεός ὅτι ἔτσι εἶναι καλό καί συμφέρον καί ἔτσι ἔκανε». Νά τί ἐννοῶ. Μποροῦσα νά πῶ ὅτι ἐπειδή ἔφαγα μέ ξένους καί βίασα λίγο τόν ἑαυτό μου γιά νά τούς εὐχαριστήσω, βάρυνε τό στομάχι μου καί τά πόδια μου ἔπαθαν φλεγμονή, ἡ ὁποία μοῦ προκάλεσε ρευματισμούς ἤ νά προφασισθῶ διάφορες ἄλλες αἰτίες – γιατί ἄν θέλει κανείς, δέν δυσκολεύεται νά βρεῖ τέτοιες αἰτίες. Ἀλλά πιό σωστό καί ὠφέλιμο εἶναι νά ποῦμε πώς ἤξερε ὁ Θεός ὅτι αὐτό συμφέρει τήν ψυχή μου καί ἔτσι ἔγινε.

Γιατί δέν ὑπάρχει τίποτα ἀπ᾿ ὅσα κάνει ὁ Θεός, πού νά μήν εἶναι καλό, ἀλλά ὅλα εἶναι καλά, καί πολύ καλά μάλιστα. Δέν πρέπει λοιπόν νά λυπᾶται κανείς γιά ὅσα τοῦ συμβαίνουν, ἀλλά ὅλα, ὅπως εἶπα, νά τά βλέπει κάτω ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί νά εἰρηνεύει.

Ὑπάρχουν μερικοί πού λυποῦνται τόσο πολύ μέ τίς θλίψεις πού τούς συμβαίνουν, ὥστε νά μήν θέλουν πιά καί τήν ἴδια τή ζωή τους καί νά θεωροῦν τό θάνατο εὐχάριστο πράγμα, γιά ν᾿ ἀπαλλαγοῦν ἀπ᾿ αὐτές1. Αὐτό ὅμως τό παθαίνει κανείς ἀπό μικροψυχία καί πολλή ἀμάθεια, ἀγνοώντας τή φοβερή ἀνάγκη πού βρίσκεται ἡ ψυχή μετά τήν ἔξοδό της ἀπό τό σῶμα. Τό ὅτι βρισκόμαστε στόν κόσμο αὐτόν, ἀδελφοί μου, εἶναι μεγάλη φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἐπειδή ὅμως ἀγνοοῦμε ὅσα συμβαίνουν ἐκεῖ, θεωροῦμε πολύ βαριά τά ἐδῶ. Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι. Δέν ξέρετε τί λέει στό Γεροντικό; Ρώτησε κάποιος ἀδελφός, πολύ ἐπιμελής καί δραστήριος στά πνευματικά, ἕνα Γέροντα λέγοντας: «Ἡ ψυχή μου ἐπιθυμεῖ τό θάνατο».

Καί τοῦ λέει ὁ Γέροντας:

«Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ἡ ψυχή σου ἀποφεύγει τή θλίψη καί δέν ξέρει ὅτι ἡ μέλλουσα θλίψη εἶναι πολύ χειρότερη ἀπό τήν ἐδῶ».

Καί παρόμοια κάποιος ἄλλος ρώτησε ἕνα Γέροντα λέγοντας:

«Γιατί μοῦ συμβαίνει νά αἰσθάνομαι ἀκηδία ὅταν κάθομαι στό κελλί»;

Καί τοῦ ἀπαντάει ὁ Γέροντας:

«Ἐπειδή ἀκόμα δέν γνώρισες οὔτε τήν ἀνάπαυση πού προσδοκᾶμε οὔτε τήν κόλαση πού μᾶς περιμένει. Γιατί, ἄν ἤξερες καλά αὐτά τά δυό, καί ἄν ἀκόμα τό κελλί σου ἦταν γεμάτο σκουλήκια, ὥστε νά εἶσαι βουτηγμένος σ᾿ αὐτά μέχρι τό λαιμό, θά ὑπέμενες χωρίς νά ἀκηδιάζεις».

Ἀλλά ἐμεῖς θέλουμε νά σωθοῦμε, χωρίς ἀγρύπνια καί κόπο. Γι᾿ αὐτό καί λιποψυχᾶμε στίς θλίψεις, ἐνῶ ἔχουμε καθῆκον νά εὐχαριστοῦμε μᾶλλον τό Θεό καί νά μακαρίζουμε τούς ἑαυτούς μας, γιατί ἀξιωνόμαστε νά στενοχωρηθοῦμε λίγο ἐδῶ, γιά νά βροῦμε ἐκεῖ μικρή ἀνάπαυση.

Ἔλεγε καί ἕνας Ἀββᾶς:

«Ἐκεῖνος πού προσεύχεται νά φύγει γρηγορότερα ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ἐνῶ ἀκόμα εἶναι γεμάτος πάθη, μοιάζει μέ ἄνθρωπο πού παρακαλεῖ τό ξυλουργό νά κομματιάσει τό κρεββάτι τοῦ ἀρρώστου, γιά νά τόν γλυτώσει ἀπό τήν ἀρρώστια»2.

Γιατί μέ αὐτό τό σάρκινο σῶμα ξεφεύγει λίγο ἡ ψυχή ἀπό τά πάθη της καί βρίσκει παρηγοριά. Τρώει, πίνει, κοιμᾶται, ζεῖ κοντά μέ τούς ἄλλους, συντροφεύεται ἀπό ἀγαπητά του πρόσωπα. Ὅταν ὅμως χωριστεῖ ἀπό τό σῶμα, μένει μόνο ἡ ψυχή μέ τά πάθη της καί τιμωρεῖται πάντοτε ἀπ᾿ αὐτά, παραμένοντας σ᾿ αὐτά καί ὑποφέροντας ἀπό τήν ἐνόχλησή τους σάν νά βρίσκεται σέ καμίνι, καί καταξεσχίζεται ἀπ᾿ αὐτά, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά φέρνει στό νοῦ της οὔτε τόν ἴδιο τό Θεό. Γιατί καί μόνον ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ παρηγορεῖ τήν ψυχή, ὅπως λέει καί στόν Ψαλμό: «Ἔφερα στό νοῦ μου τό Θεό καί εὐφράνθηκα» (Ψαλμ. 76 : 4)3. Οὔτε καί αὐτό ὅμως δέν τό ἐπιτρέπουν τά πάθη.

Θέλετε νά σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα γιά νά ἐννοήσετε τί θέλω νά πῶ μ᾿ αὐτό; Ἄς ἔρθει κάποιος ἀπό σᾶς νά τόν κλείσω σέ σκοτεινό κελλί καί νά μή φάει, νά μήν πιεῖ, νά μήν κοιμηθεῖ, νά μή συναντήσει κανέναν, νά μήν ψάλει, νά μήν προσευχηθεῖ, οὔτε νά θυμηθεῖ καθόλου τό Θεό, γιά τρεῖς μόνον μέρες, καί τότε θά μάθει τί τοῦ κάνουν τά πάθη. Καί αὐτό συμβαίνει ἐφόσον ἀκόμα βρισκόμαστε ἐδῶ. Πόσο μᾶλλον ὅταν χωριστεῖ ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα καί παραδοθεῖ σ᾿ αὐτά καί μείνει μόνη μ᾿ αὐτά!

Ἄραγε πόσα ἔχει ἡ ταλαίπωρη ψυχή νά ὑποφέρει ἀπό τά πάθη της. Μπορεῖτε καί ἀπ᾿ αὐτά πού ζοῦμε ἐδῶ νά καταλάβετε ἐκείνη τή θλίψη. Γιατί, ὅταν κανείς ἔχει πυρετό, τί εἶναι ἐκεῖνο πού τόν καίει; Ποιά φωτιά ἤ ποιά ξύλα δημιουργοῦν ἐκείνη τή φλόγα; Καί ἄν τύχει νά ἔχει κανείς σῶμα ἀσθενικῆς κράσεως, δέν εἶναι ἡ ἴδια ἡ ἀνημποριά του πού τόν καίει καί τόν ταράσσει πάντοτε καί θλίβει τή ζωή του; Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἐμπαθή ψυχή. Πάντοτε βασανίζεται ἡ ταλαίπωρη ἀπό τήν ἴδια τήν κακομοιριά της, ἔχοντας διαρκῶς τήν πικρή ἀνάμνηση καί τήν ὀδυνηρή παραμονή τῶν παθῶν, πού τήν καίουν καί τήν καταφλέγουν ἀδιάκοπα. Καί ἀκόμα, ποιός μπορεῖ νά μιλήσει, ἀδελφοί μου, γιά τούς φοβερούς ἐκείνους τόπους, γιά τά σώματα ἐκεῖνα πού δημιουργοῦν στήν ψυχή τέτοια καί τόση ὀδύνη καί τή βασανίζουν, χωρίς νά φθείρονται, γιά τή φοβερή ἐκείνη φωτιά, γιά τό σκοτάδι, γιά τίς ἀνελέητες καί βασανιστικές δυνάμεις, γιά τά ἀμέτρητα ἄλλα βασανιστήρια, πού ἀναφέρονται μέ πολλούς τρόπους στίς θεῖες Γραφές, ὅλα ἀνάλογα μέ τίς κακές πράξεις καί τούς κακούς λογισμούς τῶν ψυχῶν; Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς οἱ ἅγιοι ὁδηγοῦνται σέ τόπους φωτεινούς καί σέ ἀγγελική εὐφροσύνη, ἀνάλογα μέ τίς καλές τους πράξεις, ἔτσι καί οἱ ἀμαρτωλοί ἀπομονώνονται σέ τόπους σκοτεινούς καί ζοφερούς καί γεμάτους φόβο καί τρόμο, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι. Γιατί, τί φοβερότερο καί ἐλεεινότερο ὑπάρχει ἀπό ἐκείνους τούς τόπους πού προορίζονται γιά τούς δαίμονες; Τί ἄλλο πιό πικρό ἀπό τήν κόλαση, στήν ὁποία καταδικάζονται; Καί ὅμως τιμωροῦνται καί οἱ ἁμαρτωλοί μαζί μέ τούς δαίμονες, ὅπως λέει ἡ Γραφή: «Φύγετε μακριά μου οἱ καταραμένοι στήν αἰώνια φωτιά πού ἑτοιμάστηκε γιά τό διάβολο καί τούς ἀγγέλους του»4 (Ματθ. Κε΄ : 41).

Φοβερότερο ὅμως εἶναι ἐκεῖνο πού λέει ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Καί ἄν ἀκόμα δέν ὑπῆρχε τό πύρινο ποτάμι καί ἄν δέν παράστεκαν οἱ φοβεροί ἐκεῖνοι ἄγγελοι καί μόνον καλοῦσαν ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ἄλλους μέν τούς ἐπαινοῦσαν καί δόξαζαν καί ἄλλους τούς ἀπόδιωχναν γεμάτους ἀτίμωση – γιά νά μήν δοῦν τή δόξα τοῦ Θεοῦ – θά ὑπῆρχε ἄραγε ἄλλη τιμωρία πικρότερη ἀπό ἐκεῖνο τό βασανιστήριο τῆς ντροπῆς καί τῆς ἀτιμίας καί τήν ὀδύνη τοῦ ξεπεσμοῦ ἀπό τόσα ἀγαθά»;5

Γιατί τότε καί μόνο ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως καί μόνον ἡ ἀνάμνηση τῶν πράξεών μας, ὅπως εἴπαμε πρίν, εἶναι χειρότερα ἀπό ἀμέτρητες καί ἀνήκουστες τιμωρίες.

Γιατί ἐκεῖ οἱ ψυχές θυμοῦνται ὅλα ὅσα τούς συνέβηκαν ἐδῶ, ὅπως λένε οἱ Πατέρες, καί δέν μποροῦν τίποτα ἀπ᾿ αὐτά νά ξεχάσουν τότε. Μ᾿ ἐκεῖνο δέ πού λέει στόν Ψαλμό: «Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά χαθοῦν ὅλοι οἱ διαλογισμοί τους» (Ψαλμ. 145 : 4), ἐννοεῖ τούς διαλογισμούς αὐτῆς τῆς ζωῆς, δηλαδή γιά σπίτια, γιά τόπους, γιά γονεῖς, γιά τά παιδιά καί γενικά κάθε δοσοληψία. Αὐτά χάνονται ὅταν χωρίσει ἡ ψυχή ἀπό τό σῶμα, τίποτα ἀπό αὐτά δέν θυμᾶται καί δέν φροντίζει. Ὅσα δέ ἔπραξε σύμφωνα μέ τήν ἀρετή ἤ ἀκολουθώντας ἕνα πάθος, αὐτά θυμᾶται καί τίποτα ἀπό αὐτά δέν ξεχνάει. Ἀλλά ἄν ἕνας ὠφέλησε κάποιον ἤ ὠφελήθηκε ἀπό κάποιον, πάντοτε θυμᾶται καί ἐκεῖνον πού ὁ ἴδιος ὠφέλησε καί ἐκεῖνον ἀπό τόν ὁποῖον ὠφελήθηκε. Παρόμοια, ἄν ἔπαθε κακό ἀπό κάποιον ἤ ἄν ὁ ἴδιος ἔβλαψε κάποιον, πάντοτε θυμᾶται καί ἐκεῖνον πού τόν ἔβλαψε καί αὐτόν πού βλάφτηκε ἐξαιτίας του. Τίποτα, ὅπως εἶπα, ἀπ᾿ ὅσα ἔπραξε σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο δέν ξεχνάει ἡ ψυχή. Ἀντίθετα ὅλα τά θυμᾶται, μετά τό χωρισμό της ἀπό τό σῶμα, πιό ἔντονα καί πιό ξεκάθαρα, ἐπειδή εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό τό γήινο αὐτό σῶμα.

Κάποτε μιλούσαμε μέ κάποιο μεγάλο Γέροντα γι᾿ αὐτό τό θέμα καί ἔλεγε ὁ Γέροντας αὐτός ὅτι ἡ ψυχή θυμᾶται, μετά τήν ἔξοδό της ἀπό τό σῶμα, τό πάθος πού τό ἔκανε πράξη καί τήν ἁμαρτία καί τό πρόσωπο μέ τό ὁποῖο τήν ἔκανε. Καί ἐγώ τοῦ ἔλεγα: «Ἴσως νά μήν εἶναι ἔτσι, ἀλλά ἴσως παραμένει ἡ συνήθεια πού ἀπέκτησε ἡ ψυχή ἀπό τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας καί αὐτή θά θυμᾶται».

Καί περάσαμε πολλή ὥρα διαφωνώντας πάνω σ᾿ αὐτό τό θέμα, θέλοντας νά τό διευκρινίσουμε. Καί δέν μποροῦσε νά πειστεῖ ὁ Γέροντας ἀλλά ἐπέμενε ὅτι καί αὐτό τό εἶδος τῆς ἁμαρτίας θυμᾶται καί τόν τόπο ἀκόμα καί τό πρόσωπο πού ἁμάρτησε μαζί του. Καί ἄν πραγματικά εἶναι ἔτσι, τόσο τό χειρότερο γιά μᾶς, ἄν δέν προσέχουμε τόν ἑαυτό μας. Γι᾿ αὐτό πάντα σᾶς λέω, φροντίστε νά καλλιεργεῖτε καλούς λογισμούς, γιά νά τούς βρεῖτε ἐκεῖ. Γιατί, ὅ,τι ἔχει κάνει κανείς ἐδῶ, αὐτό θά τόν συνοδεύσει καί αὐτό θά ἔχει ἐκεῖ. Ἄς φροντίσουμε νά γλυτώσουμε ἀπό μιά τέτοια ὀδυνηρή κατάντια, ἀδελφοί μου, ἄς ἀγωνιστοῦμε, καί ὁ Θεός θά μᾶς ἐλεήσει. Γιατί Αὐτός εἶναι, ὅπως λέει καί ὁ Ψαλμός «Ἡ ἐλπίδα ὁλόκληρης τῆς γῆς καί αὐτῶν πού βρίσκονται μακριά στή θάλασσα» (Ψαλμ. 64 : 6). Ἐκεῖνοι πού βρίσκονται στά πιό μακρινά σημεῖα τῆς γῆς, εἶναι ὅσοι βρίσκονται σέ τέλεια κακία καί ἐκεῖνοι πού βρίσκονται μακριά στή θάλασσα εἶναι ὅσοι παραμένουν σέ τέλεια ἄγνοια. Καί ὅμως καί ὅλων αὐτῶν ἐλπίδα εἶναι ὁ Χριστός.

Πρέπει νά καταβάλλουμε λίγο κόπο, ἄς μοχθήσουμε λοιπόν γιά νά βροῦμε ἔλεος. Ἄν ἔχει κανείς ἔνα χωράφι καί τό παραμελήσει καί χερσωθεῖ, ὅσο τό παραμελεῖ τόσο γεμίζει ἀγκάθια καί τριβόλια. Ὅταν ὅμως ἔρθει νά τό καθαρίσει, ἀνάλογα μέ τό πόσο γεμάτο εἶναι, τόσο θά ματώσουν τά χέρια του, προσπαθώντας νά ξεριζώσει τά ἀγριόχορτα ἐκεῖνα, πού ἄφησε νά μεγαλώσουν τόν καιρό τῆς ἀμελείας του. Γιατί, εἶναι ἀδύνατο νά μή θερίσει κανείς ὅ,τι ἔσπειρε. Πρέπει δέ ἐκεῖνος πού θέλει νά καθαρίσει τό χωράφι του πρῶτα – πρῶτα νά ξεριζώσει καλά ὅλα, τ᾿ ἀγριόχορτα. Γιατί ἄν δέν ξεριζώσει καλά ὅλες τίς ρίζες τους, ἀλλά τά κόψει μόνον ἀπό πάνω, θά φυτρώσουν πάλι. Πρέπει λοιπόν κανείς νά βγάλει, ὅπως εἶπα, καί τίς ἴδιες τίς ρίζες τους καί ἀφοῦ τό καθαρίσει καλά ἀπό τά ἀγριόχορτα καί τ᾿ ἀγκάθια καί τά ὅμοια τους, νά τό ἰσοπεδώσει καί νά σπάσει τούς σβώλους καί ἔτσι νά τό ὀργώσει. Καί ἀφοῦ πρῶτα τό περιποιηθεῖ τότε νά σπείρει τόν καλό σπόρο. Γιατί, ἄν μετά ἀπό τόση περιποίηση τό ἀφήσει ἄσπαρτο, φυτρώνουν πάλι τ᾿ ἀγριόχορτα καί βρίσκουν τό χῶμα μαλακό καί πρόσφορο ἀπό τήν περιποίηση, καί ριζώνουν βαθιά καί μεγαλώνουν καί πολλαπλασιάζονται περισσότερο.

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Πρῶτα πρέπει νά κόψει κάθε παλαιά ἐμπαθή προσκόλληση καί τίς κακές συνήθειες πού ἔχει – γιατί δέν ὑπάρχει τίποτα χειρότερο ἀπό τήν κακή συνήθεια. Ὁ Ἅγιος Βασίλειος λέει: «Δέν εἶναι μικρός ὁ ἀγώνας πού χρειάζεται νά κάνει κανείς γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τή συνήθεια. Γιατί ἡ συνήθεια πού μέ τό χρόνο ἑδραιώνεται, παίρνει κατά κανόνα δύναμη δεύτερης φύσεως»6.

Πρέπει λοιπόν ν᾿ ἀγωνιστεῖ κανείς, ὅπως εἶπα, ὄχι μόνο ἐνάντια στίς κακές συνήθειες καί τά πάθη, ἀλλά καί ἐνάντια στίς αἰτίες πού τά προκαλοῦν καί πού εἶναι οἱ ρίζες τους. Ἄν δέν βγοῦν οἱ ρίζες, θά ξαναφυτρώσουν τ᾿ ἀγκάθια. Γιατί ὑπάρχουν μερικά πάθη πού, ἄν κόψει κανείς τίς αἰτίες τους, τ᾿ ἀποδυναμώνει. Ὅπως ὁ φθόνος. Ἀπό μόνος του δέν εἶναι τίποτα, ἀλλά ἔχει πολλές αἰτίες. Μιά ἀπ᾿ αὐτές εἶναι ἡ φιλοδοξία – γιατί θέλοντας νά δοξασθεῖ κανείς, φθονεῖ ὅποιον δοξάζεται ἤ ὅποιον προτιμᾶται. Παρόμοια καί ἡ ὀργή προέρχεται καί ἀπό πολλά ἄλλα αἴτια ἀλλά περισσότερο ἀπό τή φιληδονία. Αὐτό διηγεῖται κάποιος γιά ἕναν ἅγιο ὅτι ἔλεγε: «Γι᾿ αὐτό ἀρνοῦμαι τίς ἡδονές, γιά νά κόψω τίς αἰτίες τοῦ θυμοῦ»7.

Καί ὅλοι οἱ Πατέρες λένε ὅτι κάθε πάθος γεννιέται ἀπ᾿ αὐτά τά τρία βασικά πάθη, τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιλαργυρίας καί τῆς φιληδονίας8, ὅπως μέ διάφορους τρόπους σᾶς ἔχω πεῖ.

Πρέπει νά κόψει λοιπόν κανείς, ὄχι μόνον τά πάθη ἀλλά καί τίς αἰτίες πού τά προκαλοῦν· καί ἔτσι νά εὐπρεπίσει τά ἤθη του μέ τή μετάνοια, μέ τά δάκρυα καί τότε ν᾿ ἀρχίσει νά σπέρνει τόν καλό σπόρο, πού εἶναι τά καλά ἔργα, γιατί, ὅπως ἀκριβῶς εἴπαμε γιά τό χωράφι ὅτι ἄν, ἀφοῦ τό καθαρίσει καί τό περιποιηθεῖ ὁ γεωργός, δέν σπείρει καλό σπόρο, φυτρώνουν τ᾿ ἀγριόχορτα καί βρίσκουν μαλακό καί καλοσκαμμένο χῶμα καί ριζώνουν πιό βαθιά, τό ἴδιο συμβαίνει καί στόν ἄνθρωπο.

Ἄν δηλαδή, ἀφοῦ διορθώσει τά ἤθη του καί μετανοήσει γιά τίς πράξεις τοῦ παρελθόντος, παραμελήσει τήν ἀγαθοεργία καί τήν προσπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, πραγματοποιεῖται σ᾿ αὐτόν ἐκεῖνο πού λέει τό Εὐαγγέλιο: «Ὅταν τό ἀκάθαρτο πνεῦμα βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο τριγυρίζει σέ ξερότοπους ζητώντας ἀνάπαυση καί ἀφοῦ δέν τή βρίσκει πουθενά λέει: «Θά γυρίσω πίσω στό σπίτι μου ἀπ᾿ ὅπου ἔφυγα». Καί γυρίζοντας πίσω τό βρίσκει ἀκατοίκητο, δηλαδή ἄδειο ἀπό κάθε ἀρετή καί καθαρό καί στολισμένο. Τότε πηγαίνει καί βρίσκει ἄλλα ἑπτά δαιμόνια χειρότερα ἀπ᾿ αὐτό καί τά παίρνει μαζί του καί ἀφοῦ καταλάβουν τό χῶρο κατοικοῦν πλέον ἐκεῖ καί παθαίνει ὁ ἄνθρωπος χειρότερα ἀπ᾿ ὅ,τι εἶχε πρίν ὑποστεῖ (Λουκ. Ια΄: 24-27).

Γιατί εἶναι ἀδύνατο ἡ ψυχή νά παραμείνει στήν ἴδια κατάσταση, ἀλλά βαδίζει προοδευτικά εἴτε στό καλύτερο, εἴτε στό χειρότερο. Γι᾿ αὐτό καθένας πού θέλει νά σωθεῖ πρέπει, ὄχι μόνον νά μήν κάνει τό κακό, ἀλλά νά ἐργάζεται τό ἀγαθό, ὅπως λέει στόν Ψαλμό: «Ἀπομακρύνσου ἀπό τό κακό καί κάνε τό καλό» (Ψαλμ. 36 : 27). Δέν εἶπε: «Ἀπομακρύνσου ἀπό τό κακό» μόνον, ἀλλά καί «κάνε τό καλό». Δηλαδή, ἄν συνήθιζε κανείς νά εἶναι ἄδικος, πρέπει νά φτάσει ὄχι μόνον νά μήν ἀδικεῖ κανέναν ἀλλά καί νά κάμει ἔργα δικαιοσύνης.

Ἄν ἦταν ἄσωτος πρέπει ὄχι μόνον νά φτάσει νά μήν ἀσωτεύει, ἀλλά καί νά ἐγκρατεύεται.

Ἄν ἦταν ὀργίλος, πρέπει ὄχι μόνον νά μήν ὀργίζεται, ἀλλά νά ἀποκτήσει καί πραότητα.

Ἄν ἦταν κανείς πολύ θρασύς, πρέπει ὄχι μόνον νά μήν ἐκφράζεται μέ θράσος, ἀλλά καί νά ταπεινώνεται.

Καί αὐτό σημαίνει τό «ἀπομακρύνσου ἀπό τό κακό καί κάνε τό καλό»9. Γιατί κάθε πάθος ἔχει καί τήν ἀντίστοιχη ἀρετή του. Ἡ ὑπερηφάνεια ἔχει τήν ταπεινοφροσύνη, ἡ φιλαργυρία ἔχει τήν ἐλεημοσύνη, ἡ ἀσωτία τήν ἐγκράτεια, ἡ ἀνυπομονησία τήν ὑπομονή, ἡ ὀργή τήν πραότητα, τό μίσος τήν ἀγάπη. Καί μέ λίγα λόγια, κάθε πάθος ἔχει, ὅπως εἶπα, τήν ἀντίστοιχη ἀρετή του.

Αὐτά σᾶς τά εἶπα πολλές φορές. Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν βγάλαμε ἀπό μέσα μας τίς ἀρετές καί βάλαμε στή θέση τους τά πάθη, ἔτσι πρέπει νά κοπιάσουμε ὄχι μόνο νά βγάλουμε τά πάθη, ἀλλά καί νά ξαναβάλουμε τίς ἀρετές καί νά τίς ἑδραιώσουμε στίς θέσεις τους. Γιατί οἱ ἀρετές μᾶς δόθηκαν ἀπό τό Θεό κατά τή δημιουργία. Ἐπειδή, ὅταν δημιούργησε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, τοῦ ἔσπειρε μέσα του τίς ἀρετές, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ἄς δημιουργήσουμε τόν ἄνθρωπο “κατ᾿ εἰκόνα” δική μας καί “καθ᾿ ὁμοίωσιν”» (Γεν. 1 : 26).

Κατ᾿ εἰκόνα εἶπε, ἐπειδή ὁ Θεός δημιούργησε τήν ψυχή ἄφθαρτη καί αὐτεξούσια. “Καθ᾿ ὁμοίωσιν” δέ ἐννοεῖ, ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν ἀρετή 10. Γιατί λέει: «Γίνετε οἰκτίρμονες ὅπως καί ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος εἶναι οἰκτίρμων» (Λουκ. Στ΄ : 36), «Γίνετε ἅγιοι γιατί ἐγώ εἶμαι ἅγιος» (Λευϊτ. 11 : 44). Καί πάλι ὁ Ἀπόστολος εἶπε: «Νά εἴσαστε μεταξύ σας ἀγαθοί καί ἀγαθοπροαίρετοι» (Ἐφεσ. Δ΄ : 32).

Καί λέει ὁ Ψαλμός ὅτι: «Εἶναι ἀγαθός ὁ Κύριος γι᾿ αὐτούς πού ὑπομένουν» (Θρῆν. Ἱερ. 3 : 25) καί ἄλλα σχετικά. Αὐτό σημαίνει τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν». Ὥστε μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός τίς ἀρετές μαζί μέ τήν ὑπόστασή μας, τά πάθη ὅμως δέν τά εἴχαμε μαζί μέ τήν ὑπόστασή μας, οὔτε καί αὐτά τά ἴδια τά πάθη ἔχουν καμιά οὐσία καί ὑπόσταση, ἀλλά ὅπως ἀκριβῶς οὐσιαστικά τό σκοτάδι δέν ὑπάρχει, ἀλλά εἶναι μιά παθητική κατάσταση τοῦ ἀέρα πού – ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος11, παρουσιάζεται μόλις λείψει τό φῶς – ἔτσι εἶναι καί τό σκοτάδι τῶν παθῶν. Ἀφοῦ, μέ τή φιληδονία, ξεστράτισε ἐναντίον της.

Ἔχουμε λοιπόν ἀνάγκη, ὅπως ἀκριβῶς σᾶς εἶπα, καί γιά τό χωράφι, μετά ἀπό τό προσεκτικό καθάρισμα, ἀμέσως νά σπείρουμε τόν καλό σπόρο, ὥστε αὐτός νά φέρει καί τόν ἀνάλογο καλό καρπό. Πρέπει ἀκόμα ὁ γεωργός, μόλις ρίξει τόν καλό σπόρο, ἀμέσως νά τόν κρύψει καί νά τόν θάψει στή γῆ, γιατί ἔρχονται τά πουλιά καί τόν ἁρπάζουν καί χάνεται. Καί ἀφοῦ τόν κρύψει περιμένει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μέχρι νά βρέξει καί νά φυτρώσει ὁ σπόρος. Γιατί, καί ἄν κάνει ὁ γεωργός χίλιους κόπους καθαρίζοντας, φροντίζοντας καί σπέρνοντας, δέν βρέξει ὅμως ὁ Θεός νά ποτίσει τό σπόρο, πάει χαμένος ὅλος ὁ κόπος του. Ἔτσι πρέπει καί ἐμεῖς, καί ἄν ἀκόμα κάνουμε κάτι καλό νά τό σκεπάζουμε μέ τήν ταπεινοφροσύνη καί νά ἀναθέτουμε στό Θεό τήν ἀδυναμία μας, παρακαλώντας Τον νά εὐλογήσει τόν κόπο μας, γιατί διαφορετικά πάει χαμένος.

Συμβαίνει πολλές φορές καί μετά τή βροχή καί τό φύτρωμα τοῦ σπόρου, νά μήν ξαναβρέξει γιά πολύ καιρό, καί τότε ξεραίνεται τό φύτρο καί χάνεται. Γιατί ἔχει ἀνάγκη πότε – πότε ἀπό τή βροχή καί ὁ σπόρος καί τό φύτρο, μέχρι νά στερεωθεῖ. Ὅμως οὔτε καί τότε δέν μπορεῖ κανείς νά ξεγνοιάσει. Γιατί μερικές φορές ἀφοῦ μεγαλώσει καί κάνει στάχυ, πέφτει ἀκρίδα ἤ χαλάζι ἤ κάτι ἄλλο, καί χάνει τόν καρπό. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Ὅταν κοπιάσει καί καθαριστεῖ ἀπ᾿ ὅλα τά πάθη πού ἀναφέραμε, καί καταβάλει ἄοκνη προσπάθεια γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, πρέπει νά εἶναι πάντοτε στραμμένη στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί στή σκέπη Του, γιά νά μήν τήν ἐγκαταλείψουν καί χαθεῖ. Γιατί ὅπως ἀκριβῶς εἴπαμε γιά τό σπόρο ὅτι καί μετά τό φύτρωμα καί τό μεγάλωμα καί τήν καρποφορία, ἄν δέν βρέξει πότε-πότε ξεραίνεται καί χάνεται, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο. Ἄν, ἀφοῦ προσπαθήσει καί κάνει πολλά, πάρει ὅμως ὁ Θεός τή Χάρη καί τή σκέπη Του καί τόν ἐγκαταλείψει, χάνεται. Ἡ δέ ἐγκατάλειψη παραχωρεῖται στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού ἐπιχειρεῖ πράγματα ἀντίθετα ἀπό τήν πνευματική του κατάσταση, π. χ. ἄν κάποιος εἶναι εὐλαβής καί πέσει σέ ἀδιαφορία, ἤ ταπεινός καί πέσει στή θρασύτητα. Καί δέν ἐγκαταλείπει ὁ Θεός τόσο τόν ἀδιάφορο ἄν ἀδιαφορήσει, οὔτε τό θρασύ ἄν συμπεριφερθεῖ μέ θρασύτητα, ὅσο ἐγκαταλείπει τόν εὐλαβή ἄν ἀδιαφορήσει καί τόν ταπεινό, ἄν θρασυνθεῖ. Αὐτό σημαίνει τό νά ἀμαρτήσει κανείς ἀντίθετα μέ τήν κατάστασή του καί ἀπ᾿ αὐτό προέρχεται ἡ ἐγκατάλειψη. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Ἅγιος Βασίλειος διαφορετικά κρίνει τήν ἁμαρτία τοῦ εὐλαβοῦς καί διαφορετικά τοῦ ἀδιάφορου.

Ὅταν τέλος φυλάξει κανείς τόν ἑαυτόν του ἀπ᾿ ὅλα αὐτά πρέπει νά προσέχει, ὥστε, ἄν κάνει ἕνα μικρό καλό, νά μήν τό κάνει μέ κενοδοξία ἤ ἀνθρωπαρέσκεια ἤ σύμφωνα μέ κάποιον ἀνθρώπινο λογισμό καί χάσει ἀπ᾿ αὐτό τό μικρό καί ὅλα ὅσα ἔχει κάνει – ὅπως εἴπαμε γιά τήν ἀκρίδα καί τό χαλάζι καί τά παρόμοια. Καί ὅπως συμβαίνει καί στά θέματα τῆς γεωργίας, καί ὅταν ἀκόμα δέν πάθει τίποτα ὁ καρπός, ἀλλά φυλαχθεῖ μέχρι τό θερισμό, οὔτε τότε δέν πρέπει νά ξεγνοιάσει ὁ γεωργός. Γιατί πολλές φορές συμβαίνει, καί ἀφοῦ θερίσει κανείς τό χωράφι του καί καταβάλει ὅλους τούς κόπους του, νά ἔρθει ἕνας κακός ἄνθρωπος μέ μίσος στήν καρδιά του καί νά βάλει φωτιά στόν καρπό ἐκεῖνο καί νά καταστρέψει ὅλο τόν καρπό καί τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ. Ὥστε λοιπόν μέχρι νά δεῖ ὅτι καθάρισε καλά τό σπόρο καί τόν ἔβαλε στήν ἀποθήκη, δέν μπορεῖ νά ξεγνοιάσει. Παρόμοια καί ὁ ἄνθρωπος. Καί ὅταν ἀκόμα καταφέρει νά ξεφύγει ἀπ᾿ ὅλα ὅσα εἴπαμε, δέν πρέπει οὔτε τότε νά ξεγνοιάσει. Γιατί συμβαίνει μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά, νά βρίσκει τρόπους ὁ διάβολος νά τόν πλανᾶ ἤ μέ δικαιώματα ἤ μέ ὑπερηφάνεια ἤ βάζοντάς του λογισμούς ἀπιστίας ἤ αἱρέσεως. Καί τότε καταστρέφει ὄχι μόνον ὅλους τούς καρπούς του, ἀλλά καί τόν χωρίζει ἀπό τό Θεό. Καί ὅ,τι δέν μπόρεσε νά καταφέρει προσπαθώντας νά τόν ρίξει σέ κακές πράξεις, τό καταφέρνει μέ τό νά τόν ρίξει σ᾿ ἕνα λογισμό. Γιατί εἶναι δυνατόν ἀκόμα καί ἕνας λογισμός νά σταθεῖ ἱκανός νά χωρίσει κάποιον ἀπό τόν Θεό, ἄν τόν δεχθεῖ καί συμφωνήσει μαζί του. Ὥστε ἐκεῖνος πού θέλει πραγματικά νά σωθεῖ δέν πρέπει νά ξεγνοιάσει μέχρι τήν τελευταία του ἀναπνοή. Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη νά καταβάλλουμε πολύ κόπο καί φροντίδα καί συνεχή προσευχή, ὥστε ὁ Θεός μέ τήν ἀγαθότητά Του νά μᾶς σκεπάσει καί νά μᾶς διασώσει, γιά τή δόξα τοῦ ἁγίου ὀνόματός Του. Ἀμήν.

__________________

1 Ἡ κατανόηση τοῦ θέματος τῆς παρατάσεως τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σάν καρποῦ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ δίνει νέα διάσταση στό θέμα τῆς μετάνοιας καί τῆς συναισθήσεως τοῦ σκοποῦ καί τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος καταλάβει ὅτι ζεῖ «κατά χάριν», καί ὄχι ὅπως νομίζει «φυσικά», θ᾿ ἀλλάξει ὁπωσδήποτε ὀπτική γωνία καί θ᾿ ἀτενίσει τή θέση του στή ζωή σάν χρέωση στό κεφάλαιο τῆς ἀγάπης καί τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ. Μόνον ψυχές φωτισμένες ἀπό τήν ἐνοίκηση τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος σάν τόν ἀββά Δωρόθεο μποροῦν νά ἔχουν τέτοια ὀντολογική θεώρηση καί τέτοια ἀνθρωπολογική τοποθέτηση.

2 Μαρκ. Ἐρημ. (Εὐάγρ.) P.G. 65, 908B.

3 «Ἔχεις ἐν σεαυτῷ τήν συμμαχίαν, ἥν κἀγώ καί πᾶς ὁ βουλόμενος. Θελῆσαι δεῖ μόνον, ὁρμῆσαι μόνον. Ἐγγύς ἡ παράκλησις, ἐν τῷ στόματί σου, καί ἐν τῇ καρδίᾳ σου· Ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ, φησί, καί εὐφράνθην. Τί μνήμης ἑτοιμότερον; Μνήσθητι καί σύ, καί εὐφράνθητι. Ὤ τοῦ εὐπορίστου τῆς ἰατρείας! Ὤ τοῦ τάχους τῆς θεραπείας! Ὤ τοῦ μεγέθους τῆς δωρεᾶς! Οὐ κομίζει μόνον ὀλιγοψυχίαν καί λύπην μνημονευθείς ὁ Θεός, ἀλλά καί εὐφροσύνην ἐργάζεται». (Γρηγ. Ναζ. P. G. 35, 968C).

4 Πρέπει νά σημειωθεῖ ἡ θέση πού παίρνει ὁ ἀββάς Δωρόθεος στό θέμα τῆς μελλούσης κολάσεως. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἔξωση τοῦ Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο δέν εἶναι ἐκδίκηση καί τιμωρία ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ «διά τήν προσβληθεῖσαν Θείαν Δικαιοσύνην», ἔτσι καί ἡ μέλλουσα γέεννα δέν ἀποτελεῖ ἀποκατάσταση «τῆς προσβληθείσης θείας Δικαιοσύνης», ἀλλά τραγική συνέπεια τῆς ἐκπτώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τά «κατά φύσιν» καί διαιώνιση τῶν συνεπειῶν αὐτῆς. Ἡ ἔμφαση στό σημεῖο τῆς ὀδύνης πού προέρχεται ἀπό τήν ἴδια τήν ψυχή γιατί τῆς λείπουν οἱ ἐπίγειες παρακλήσεις, ἡ μοναξιά, ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ μνήμη τῶν ἁμαρτιῶν της καί ἡ παράδοση στίς δυνάμεις τοῦ σκότους, δίνει ὅλες τίς διαστάσεις τῆς τραγικότητας καί τοῦ ἀποτροπιασμοῦ πού προκαλεῖ αὐτή ἡ αἰώνια καταδίκη. Ταυτόχρονα ὅμως δίνει ἀπάντηση στόν ἐπιπόλαιο συλλογισμό μερικῶν σύγχρονων ἀνθρώπων –«ὁ Θεός δέν εἶναι κακοῦργος, ἄρα δέν ὑπάρχει κόλαση» ἤ «ἡ κόλαση καί ὁ παράδεισος εἶναι ἐδῶ»– καθώς ἐπίσης καί στίς δογματικές παρεκκλίσεις τῆς Δυτικῆς θεολογίας (πρβλ. Π. Νέλλα· Ἡ περί δικαιώσεως διδασκαλία Ν. Καβάσιλα. Πειραιεύς 1975).

5 Ἰ. Χρυσ. P.G. 47, 294.

6 «Οὐκοῦν ἵνα μήτε διά ὀφθαλμῶν μήτε διά ὤτων ἐρεθισμούς εἰς ἁμαρτίαν δεχώμεθα καί κατά τό λανθάνον προσεθισθῶμεν αὐτῇ καί ὥσπερ τύποι τινές καί χαρακτῆρες τῶν ὁρωμένων καί ἀκουομένων ἐναπομείνωσι τῇ ψυχῇ εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν καί ἵνα δυνηθῶμεν ἐπιμένειν τῇ προσευχῇ ἀφιδιάζωμεν πρῶτον κατά τήν οἴκησιν. Οὕτω γάρ ἄν καί τοῦ προλαβόντος ἔθους περιγενόμεθα, ἐν ᾧ ἀλλοτρίως ἐζήσαμεν τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ (οὐ μικρός δέ οὗτος ἀγών, τῆς ἑαυτοῦ συνηθείας περιγενέσθαι· ἔθος γάρ διά μακροῦ χρόνου βεβαιωθέν φύσεως ἰσχύν λαμβάνει), καί τούς ἐξ ἁμαρτίας δέ σπίλους ἐκτρῖψαι δυνησόμεθα τῇ τε φιλοπόνῳ προσευχῇ καί τῇ ἐπιμόνῳ μελέτη τῶν τοῦ Θεοῦ θελημάτων». (Μ. Βασίλειος P.G. 31, 926B). Καί: «Ἕξις μέν ἀπό συνηθείας, ἀπό δέ ἕξεως φύσις ἐγγίνεσθαι εἴωθεν. Χαλεπόν δέ καί δύσκολον μετακινῆσαι, ἤ μεταβαλεῖν φύσιν, πλήν τῷ Θεῷ δυνατόν, φύσις γάρ οὐκ ἀντιτάσσεται τῷ Θεῷ».

7 «Διά τοῦτο περιαιρῶ τάς ἡδονάς, ἵνα τάς τοῦ θυμοῦ περικόψω προφάσεις. Οἷδα γάρ αὐτόν ἀεί μαχόμενον ὑπέρ τῶν ἡδονῶν, καί ἐκταράσσοντά μου τόν νοῦν, καί τήν γνῶσιν ἀποδιώκοντα». (Εὐάγ. P.G. 40, 1252B – Νεῖλ. P.G. 79, 1200).

8 Μαρκ. Ἐρημ. P.G. 65, 917CD.

9 Μ. Βασλ. P.G. 31, 1085AB.

10 «Εἰ τοίνυν τις ἐν τῷ βίῳ μιμήσαιτο τῆς θείας φύσεως τά γνωρίσματα, ἐκεῖνο γίνεται τρόπον τινά οὗ τήν μίμησιν ἐναργῶς ἐνεδείξατο». (Γρηγ. Νύσ. P.G. 44, 1177B).

11 «Λέγομεν τοίνυν καί τοῦτο τό σκότος μή κατ᾿ οὐσίαν ὑφεστηκέναι, ἀλλά πάθος εἶναι περί τόν ἀέρα στερήσει φωτός ἐπιγινόμενον». (Μ. Βασ. P. G. 29, 40C). Καί: «Σκότος μέν, ἀήρ ἐστερημένος φωτός· φῶς δέ οὐσία διαλυτική σκότους». (Μ. Βασ. P.G. 30, 408D).

Πηγή: (Ἀπό τό βιβλίο: «Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά» (ΙΒ΄ Διδασκαλία σελ. 289-299), Ἐκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ», Ἱερά Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα), Κύριος Ιησούς Χριστός

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 20 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 257

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΣΤ’. Εὐχή πρός Θεόν ἐπί τοῖς γεγονόσιν εἰς αὐτόν, ἱκετήριός τε ὁμοῦ καί εὐχαριστήριος.

agios symewn o neos theologos 01

Κύριε, δός μοι σύνεσιν, Κύριε, δός μοι γνῶσιν, Κύριε, δίδαξον κἀμέ ποιεῖν τάς ἐντολάς σου. Κἄν ἥμαρτον ὡς ἄνθρωπος ὑπέρ ἄνθρωπον, οἶδας, ἀλλά σύ τῇ οἰκείᾳ σου, Θεέ μου, εὐσπλαγχνίᾳ ἠλέησάς με τόν πτωχόν, τόν ὀρφανόν ἐν κόσμῳ, καί ἐποίησας, Δέσποτα, ὅ μόνος σύ γινώσκεις˙ ἀπό πατρός καί ἀδελφῶν, συγγενῶν τε καί φίλων, ἀπό γῆς τῆς γενέσεως, ἐξ οἴκου γονικοῦ μου ὡς ἐξ Αἰγύπτου σκοτεινῆς, ὡς ἐξ ᾅδου μυχῶν με - οὕτω γάρ ἐμοί δέδωκας, τῷ εὐτελεῖ σου δούλῳ, περί ἐκείνων ἐννοεῖν καί λέγειν ἐν συνέσει – ἀποχωρίσας, εὔσπλαγχνε, καί προσλαβόμενός με καί τῇ χειρί σου τῇ φρικτῇ κρατήσας ἤγαγές με, εἰς ὅν ηὐδόκησας ἐν γῇ γενέσθαι μου πατέρα, καί τοῖς ποσί προσέρριψας αὐτοῦ καί ταῖς ἀγκάλαις. Κἀκεῖνός με προσήγαγε τῷ σῷ Πατρί, Χριστέ μου, καί σοί διά τοῦ Πνεύματος, ὦ Τριάς, ὁ Θεός μου, κλαίοντα ὡς τόν ἄσωτον καί προσπίπτοντα, Λόγε, καθώς αὐτός ἐπίστασαι, ὅτι ἐδίδαξάς με, καί σύ οὐκ ἀπηξίωσας υἰόν σου με καλέσαι. Ὤ ἀναξίου στόματος καί ῥυπαρῶν χειλέων, ὤ λόγου γλώσσης πενιχρᾶς ὑμνεῖν σε ἀπορούσης, εὐχαριστεῖν τε καί λαλεῖν τάς σάς εὐεργεσίας, ἅς εἰς ἐμέ τόν ὀρφανόν ἐποίησας καί ξένον, ξένον ὑπάρχοντα ἐν γῇ. Οἰ γάρ σοί κόσμου ξένοι, τά δέ γε σά καί τά τῶν σῶν ὀφθαλμοί οὐχ ὁρῶσιν, γλῶσσα λαλεῖν οὐ δύναται, οὐδέ κόσμος χωρῆσαι. Διά τοῦτο οὖν, Δέσποτα, μισεῖ ἡμᾶς ὁ κόσμος, ἀποδιώκει, λοιδορεῖ, φθονεῖ, μαίνεται, κτείνει καί πάντα πράσσει καθ᾿ ἡμῶν περιπίπτων ἐν τούτοις˙ ἡμεῖς δέ, ὡς εὐδόκησας, οἱ ταπεινοί σου δοῦλοι ἐν ἀσθενείᾳ ἰσχυροί, ἐν πενίᾳ πλουτοῦμεν, ἐν πάσῃ θλίψει χαίρομεν ὄντες ἔξω τοῦ κόσμου. Ἡμεῖς, ὤ Δέσποτα, σύν σοί, κόσμος δ᾿ ἔχει τό σῶμα. Λοιπόν, πλανᾶται ὁ τυφλός πηλόν κατέχων μόνον, ὅς οὐδ᾿ αὐτόν κερδήσειε˙ δώσει γάρ, ὡς ὑπέσχου, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι πνευματικόν καί τοῦτον, καί τότε μόνος τά κακά τά ἴδια κερδήσει σύν τοῖς ὁμόφροσιν αὐτοῦ καί τυφλοῖς φιλοκόσμοις.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 18 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 318

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΕ’. Ὅτι τοῖς τό ἅγιον φυλάξασι βάπτισμα καθαρόν παραμένει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον˙ ἀπό δέ τῶν μολυνάντων αὐτό ἀπανίσταται.

agios symewn o neos theologos 01

Σύ με γινώσκεις, ὦ Χριστέ, πάσης παρανομίας ἐργάτην, ἀλλά καί κακῶν ὄντως παντοίων σκεῦος˙ ὅπερ οἶδα πάντωςα κἀγώ καί πέπλησμαι αἰσχύνης, καί ἐντροπῆς καί θλίψεως ὀδύνη με κατέχει, καί πόνος ὁ ἀφόρητος κρατεῖ μου τήν καρδίαν, ἀλλά τό φῶς σου λάμψαν μοι μυστικῶς τοῦ προσώπου τούς λογισμούς ἐδίωξεν, ἀπήλειψε τόν πόνον καί χαράν ἀντεισήγαγε τῇ ταπεινῇ ψυχῇ μου. Θέλω οὖν θλίβεσθαι, Χριστέ, καί θλῖψις οὐ κολλᾷ μοι, καί θλίβομαι, μή διά ταύτην μᾶλλον ἀπόλωμαι καί τῆς χαρᾶ στερηθῶ τῆς μελλούσης. Ἀλλά με ταύτης, Δέσποτα, μηδέποτε στερήσῃς, μή νῦν, μή ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι, Βασιλεῦ μου. Χαρά γάρ τοῦ προσώπου σου ἡ θεωρία ἔστιν, οὐ γάρ ὑπάρχεις ἀγαθόν ἅπαν, Θεέ μου, μόνον, ἀλλά καί τοῖς ὁρῶσί σε πᾶν ἀγαθόν παρέχεις, μετουσίᾳ μεθέξει τε ἐμπιπλᾷς, οὕσπερ βλέπεις, οὐ μόνον ἐν τῷ μέλλοντι – φεῦ τούς τοῦτο λαλοῦντας! – ἀλλά καί νῦν ἐν σώματι τούς ὄντας σου ἀξίους, ἤγουν καθάραντας αὐτούς διά τῆς μετανοίας ὁρᾷς, ὁρᾶν σε δέ τρανῶς κἀκείνοις ἐμπαρέχεις οὐδαμῶς ἐν φαντάσματι ἤ νοός ἐνθυμήσει, ἀλλ᾿ οὐδέ μνήμῃ τῇ ψιλῇ, ὥς τινες αὖ νοοῦσιν, ἀλλ᾿ ἀληθείᾳ πράγματος θείου καί φρικτοῦ ἔργου, εἰς ἀποπλήρωσιν ὄντως οἰκονομίας θείας˙ τηνικαῦτα γάρ ἕνωσιν ποιεῖς τῶν διεστώτων σύ ὁ Θεός, ἁμαρτωλῶν πάντων ὤν σωτηρία. Οἱ γάρ τό βάπτισμα σό σόν λαβόντες ἐκ νηπίων καί ἀναξίως ζήσαντες τούτου κατά τόν βίον ἕξουσι τό κατάκριμα πλεῖον τῶν ἀβαπτίστων, ὡς εἶπας, ἐνυβρίσαντες στολήν σου τήν ἁγίαν˙ καί τοῦτο, Σῶτερ, βέβαιον καί ἀληθές γινώσκων, δέδωκας τήν μετάνοιαν εἰς κάθαρσιν δευτέραν καί ὁρον ταύτης τέθηκας τοῦ Πνεύματος τήν χάριν, ἥνπερ ἐν τῷ βαπτίσματι ἐλάβομεν τό πρῶτον˙ καί γάρ οὐ μόνον ὕδατι τήν χάριν εἶπας εἶναι, ἀλλά καί μᾶλλον Πνεύματι Τριάδος ἐπικλήσει. Ἐπεί οὖν βεβαπτίσμεθα παῖδες ἀναισθητοῦντες, ὡς ἀτελεῖς καί ἀτελῶς δεχόμεθα τήν χάριν, τῆς πρώτης παραβάσεως λαμβάνοντες τήν λύσιν˙ καί τούτου μόνου, ὡς δοκῶ, ἕνεκα καί τελεῖσθαι προσέταξας, ὦ Δέσποτα, λουτρόν τοῦτο τό θεῖον, ὅπερ οἱ βαπτιζόμενοι ἐντός τοῦ ἀμπελῶνος εἰσέρχονται λυτρούμενοι τοῦ σκότους καί τοῦ ᾅδου, καί τοῦ θανάτου καί φθορᾶς ὅλως ἐλευθεροῦνται - ὁ ἀμπελών παράδεισος νοεῖταί μοι καί ἔστιν, ἐξ οὗπερ ἐκπεπτώκαμεν πάλιν ἀνακληθέντες –˙ καί ὥσπερ τότε ὁ Ἀδάμ ἦν πρό τῆς ἁμαρτίας, οὕτω καί πάντες γίνονται οἱ γνώσει βαπτιθέντες πλήν τῶν οὐ λαβόντων αἴσθησιν νοεράν ἀναισθήτως, ἥνπερ ποιεῖ ἐρχόμενον ἐνεργείᾳ τό Πνεῦμα. Ὀμοίως καί τάς ἐντολάς ἐργάζεσθαι οἱ πάντες, ὡς ὁ Ἀδάμ, ἐλάβομεν καί φυλάσσειν ὡσαύτως ἐν πνεύματι πνευματικόν νόμον οὔσας καί θεῖον, ἐν σώματι σωματικῶς τελούμενον ἐν πράξει. Διπλοῦς γάρ ὤν ὁ ἄνθρωπος διπλοῦ δέεται νόμου˙ οὗ γάρ καί ἀμελήσειεν, ἐκπίπτει καί τοῦ ἄλλου. Ψυχή γάρ μόνη τά καλά ἐνεργεῖν οὐκ ἰσχύει ἔργα, τό σῶμα πρᾶσσον δέ δίχα γνώσεως θείας ὡς βοῦς κάμνων λογίζεται ἤ ἀχθοφόρον ζῴον. Οἱ οὖν ἐν ἀμπελῶνί σου εἴτ᾿ οὖν ἐν παραδείσῳ διά βαπτίσματος τοῦ σοῦ ἀνακληθέντες ἅμα καί ὅλως ἀναμάρτητοι ἤ καί ἁγιασμένοι εἰσελθόντες, ἐγένοντο ὥσπερ Ἀδάμ ὁ πρῶτος˙ εἶτα προσαμελήσαντες τοσαύτης σωτηρίας καί τηλικαύτης σου, Χριστέ, ἀφάτου προμηθείας χείρονα ὑπέρ τόν Ἀδάμ ἔργα πεποιηκότες, καταφρονήσαντες ὁμοῦ καί σῆς φιλανθρωπίας, μή ἔργον λογισάμενοι φρικτῆς οἰκονομίας τό λουτρόν τοῦ βαπτίσματος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ἆρά γε, ὥσπερ οἴονται οἱ πολλοί τῶν ἀνθρώπων, καταληφθῶσιν ἔνδοθεν εἶναι καί ἁμαρτάνειν, καί ἐασθῶσιν ἅγιοι πάλιν οἱ μολυνθέντες καί τόν χιτῶνά σου κακῶς σπιλώσαντες, Σωτήρ μου, καί τούτων ἔνδοθεν οἰκεῖν τῆς ῥυπαρᾶς καρδίας ὁ καθαρός, ὁ ἅγιος κἄν ποσῶς καταδέξῃ; Ἄπαγε, εἶπεν ὁ Θεός, μή μοι γένοιτο, τέκνον! Οἶδας γάρ, ὡς βεβάπτισαι καί σύ, ἀλλ᾿ ἐμολύνθης καί ὡς παιδίον ἥμαρτες, ὡς ἄφρων ἐπλανήθης, καί οἶδας, πόσα ἔκλαυσας, πόσα δέ συνετρίβῃς, πῶς τε τόν κόσμον ἅπαντα ἀπηρνήσω καί μόλις δυσωπηθείς ταῖς προσευχαῖς Συμεών τοῦ πατρός σου, ἀρχῆθεν μόνῳ τῷ νοΐ, ἐν νοερᾷ αἰσθήσει, φωνῆς τε κατηξίωσα, ἔπειτα καί ἀκτῖνος, καί μετά τοῦτο αἴγλη σοι ἐφάνην φιλανθρώπως. Εἶτα νεφέλη γέγονα μικρά πυρός ἐν εἴδει, τῇ κεφαλῇ σου ἄνωθεν ἐπικαθεζομένη, καί θεωρίαν μόνην σοι τοῦ εἴδους παρειχόμην, καί τῇ ἐκπλήξει δάκρυα σύν πολλῇ κατανύξει, φλέγων τό πάχος τῆς σαρκός, τῆς κεφαλῆς τόν ζόφον, ὡς καί καέντος ἐν πυρί ὀσμήν γενέσθαι τούτων κρέατος τοίνυν ἐξ αὐτῆς γενομένην, ὡς οἶδας. Τά μετά ταῦτα δέ κακά καί τήν στενοχωρίαν, ὅσην τότε ὑπέμεινας, σύ πάντως ἐπελάθου. Ἀλλ᾿ οὖν ἐγώ ἐπίσταμαι, ὁ εἰδώς Θεόν πάντα, τήν πίστιν, τήν ταπείνωσιν τήν εἰς τόν σόν πατέρα καί τοῦ θελήματος τοῦ σοῦ τήν ἄρνησιν εἰς ἅπαν, ὅπερ μαρτύριον ἐμοί λογίζεται καί ἔστιν. Ὁ γάρ μή ἔχων θέλημα ἴδιον πάντως θνῄσκει, ἐν τῷ ἐμῷ δ᾿ εὑρίσκεται θελήματι καί ζῇ γάρ. Μόλις οὖν οὕτως ὄντος σου κἀκείνου καθ᾿ ἑκάστην βιάζοντος τοῖς δάκρυσι τόν ἀγαθόν με φύσει, συχνότερόν σοι φαίνεσθαι ἠρξάμην, ὥσπερ οἶδας, κατά μικρόν σου τήν ψυχήν καθαίρων μετανοίᾳ καί καταφλέγων τῶν παθῶν ἀποκειμένας ὕλας, οὐ σαρκικάς, οὐχ ὑλικάς, ἀλλ᾿ ἀΰλους ἀκάνθας ὡς νέφη, ζόφον ὡς παχύν, ὁμίχλην τε καί σκότος, νηστείᾳ λεπτυνθέντος σου δηλαδή καί τοῖς πόνοις τῆς ἀγρυπνίας, τῆς εὐχῆς, πάσης κακοπαθείας, καί ἀενάως δάκρυσι θερμοῖς ἐκπλυνομένου ἐν τῇ εὐχῇ, ἐν τῇ τροφῇ, ἐν τῷ ποτῷ δέ μᾶλλον, καί μόλις σε χωρητικόν ἀπειργασάμην σκεῦος, οὐ μόνον δέ χωρητικόν, ἀλλά κεκαθαρμένον, πυρός ἐν μέσῳ μένειν τε ἀκατάφλεκτον πρόσεχε! Τοιοῦτον οὖν ποιήσας σε, ὅπερ ἑώρας τότε περιπετόμενον ἐν σοί φῶς καί περικυκλοῦν σε εἰσῆλθεν ὅλον ἐντός σου ἀπρόσιτον ὄν φύσει καί τήν καλήν ἀλλοίωσιν ξένως ἠλλοίωσέ σε. Τοῦτο οὖν, εἰ μή ἅπασιν ἔργοις με θεραπεύεις, ἀλλά μικρόν εἰσδέξῃ λογισμόν ἐν καρδίᾳ ἤ ἀηδίαν πρός τινα εὐλόγως ἤ ἀλόγως, πρός δέ καί λόγου προσβολήν ἤ πονηρᾶς ἐννοίας εἰ μή μετανοήσειας θερμῶς μετά δακρύων καί ἐξορίσεις ἀπό σοῦ ταῦτα τῇ μετανοίᾳ, ἀλλά καί πᾶσαν πονηράν ἐνθύμησιν καρδίας, οὐ παραμένειν πέφυκε˙ Πνεῦμα γάρ ἐστι Θεῖον, ἐμοί συνόν καί τῷ Πατρί ὡς ὁμοούσιόν μοι, λάθρα δ᾿ αἴφνης ἀφίπταται, ὡς ἥλιος εἰσδύσας, καί κρυβηθέν ὡς ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, οὐχ ὁρᾶται. Πῶς οὖν ὑπάρξει ἐν ψυχῇ μηδ᾿ ὅλως καθαρθείσῃ, μή εἰς συναίσθησίν ποτε ἐλθούσῃ μετανοίας; Ἤ πῶς καί ὑπενέγκοιτο πυρός ἀστέκτου φύσιν ἀκάνθας γέμουσα παθῶν ψυχή καί ἁμαρτίας, οὐσίαν πῶς χωρήσειεν ἀχώρητον εἰς ἅπαν, πῶς σκότος οὖσα συγκραθῇ φωτί τό ἀπροσίτῳ καί μή ἀφανισθήσεται αὐτοῦ τῇ παρουσίᾳ; Οὐκ ἔστι, τέκνον, οὐδαμῶς δυνατόν ὅλως τοῦτο! Ἐγώ κτισμάτων πάντων γάρ εἰμί κεχωρισμένος˙ ἐπεί δέ κτίσμα γέγονα, τῶν ἁπάντων ὁ κτίστης, σαρκί καί μόνον ὅμοιος ὑπῆρξα τοῖς ἀνθρώποις, ψυχήν ἀναλαβόμενος καί νοῦν ὁμοίως τούτοις. Οὐδέ γάρ πάντας ἐν τἀυτῷ τότε θεούς ἀνθρώπους πεποίηκα, ἀλλ᾿ ἄνθρωπος ἐγενόμην ἐγώ μέν˙ τῇ πίστει δέ καί τῶν ἐμῶν ἐντολῶν τῇ τηρήσει, ἀλλά καί τῷ βαπτίσματι, ἐν θείᾳ μεταλήψει τῶν φρικτῶν μυστηρίων μου πᾶσι ζωήν δωροῦμαι. Ζωήν δ᾿ εἰπών ἐδήλωσα τό Πνεῦμα μου τό Θεῖον˙ πλήν τοῦτο γινωσκέτωσαν, καθώς εἶπεν ὁ Παῦλος, οἱ ἔχοντες τό Πνεῦμά μου ἐν ταῖς αὐτῶν καρδίαις, λάμπον καί κράζον ἔχουσι πρός τόν ἐμόν Πατέρα, καί πρός με λέγει δι᾿ αὐτῶν˙ Ὦ ἀββᾶ, ὁ πατήρ μου! Ὡς τέκνα γάρ γεγόνασι Θεοῦ καί παρρησίᾳ γνωρίζοντές με βλέπουσι καί πατέρα καλοῦσι˙ λέγει δέ καί πρός ἕκαστον τῶν αὐτό νῦν ἐχόντων ἐν ἑαυτοῖς παναληθῶς˙ Ὦ τέκνα, μή φοβεῖσθε! Ἰδού ἐγώ, ὡς βλέπετε, ἐντός ὑμῶν ὑπάρχω καί σύνειμι, καί τῆς φθορᾶς ἅπαξ καί τοῦ θανάτου ἐλευθερῶ καί δείκνυμι τίνος τέκνα καί φίλους ὑμᾶς, ἰδού, πεποίηκ˙ χαίρετε ἐν Κυρίῳ! Τοῦτο οὖν ἔσται ἀληθές σημεῖον τοῖς ἀνθρώποις, ὅτι Θεοῦ γεγόνασιν υἱοί καί κληρονόμοι, ὅτι λαβόντες ἔχουσι τό Πνεῦμά μου τό Θεῖον, ἐντεῦθέν τε Χριστιανοί χρηματίζουσιν ὄντως ἀληθείᾳ καί πράγματι, οὐκ ὀνόματι μόνῳ. Ταῦτα πιστά καί ποθεινά τυγχάνουσι, Χριστέ μου˙ οὕσπερ προέγνωκας σαφῶς καί δέδωκας γενέσθαι συμμόρφους τῆς εἰκόνος σου ἐν Πνεύματι τῷ Θείῳ, καί πάντῃ δυνατά ἐστιν αὐτοῖς ὡς κεκλημένοις εἰς τήν χαράν τήν ἄφραστον ὑπό σοῦ εἰς αἰῶνας. Τοῖς δέ λοιποῖς ἀδύνατα πᾶσι δοκοῦσι ταῦτα, οἵ καί διαβάλλοντες ἀπιστοῦσιν εἰς ἅπαν φρεναπατοῦντες ἑαυτούς, ἤ καί παραμυθεῖσθαι οἴονται οἱ παράφρονες ἐπί κεναῖς ἐλπίσιν, ὑψηγοροῦντες ὡς κομψοί τοῖς ἐπηρμένοις λόγοις, καί πρός τά φίλα ἑαυτῶν ἀλληγοροῦντες ταῦτα τῶν φοβερῶν σου ἐντολῶν καταφρονοῦσιν ὅλως. Σέ γάρ ζητεῖν οὐ θέλουσιν, ἔχειν γάρ σε δοκοῦσιν˙ εἰ δέ ὁμολογήσουσι μή ἔχειν σε, Θεέ μου, τότε σε πάντῃ ἄληπτον κηρύσσουσι τοῖς πᾶσι, καί ὡς οὐδείς θεάσασθαι ἰσχύει σε ἀνθρώπων, οὐδέ ὑπάρχει ὁ αὐτῶν ὑπερέχων ἐν γνώσει. Ἤ γάρ τοῖς πᾶσί τε ληπτόν καί προσιτόν ἀνθρώποις, ἤ ἄληπτον, ἀπρόσιτον διδάσκουσί σε πάντῃ˙ ὅμως ἐν ἀμφοτέροις δέ σφάλλονται, μή νοοῦντες τά θεῖα καί ἀνθρώπινα, ἐσκοτισμένοι ὄντες. Οἷς βράβευσον φῶς γνώσεως, δός χεῖρα φόβου θείου, δός ἀναστῆναι τῆς κακῆς ὑπονοίας τοῦ λάκκου καί εἰς συναίσθησιν ἐλθεῖν ὅτι ἐν λάκκῳ κεῖνται, ἐν σκότει καί καθέζονται, φῶς θεῖον οὐχ ὁρῶντες. Ὅ μαρτυροῦσιν ὅτι νῦν εἰσίν οἱ βλέποντές σε. Οἷς εἰ μή λάμψῃ σου τό φῶς καί ἴδωσιν ἐν γνώσει, πῶς ἄν πιστεύσωσι τρανῶς ὅτι ἀξίοις φαίνῃ καί συλλαλεῖς καί συνοικεῖς νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας αὐτοῖς ὡς φίλοις, ὠς πιστοῖς δούλοις σου, καθώς εἶπας; Ἀλλά πιστῶν σύ εἶ Θεός, οὐχί δέ καί ἀπίστων, οὗ χάριν πρός αὐτούς ὅλως οὐκ ἐπιβλέπεις. Τοῖς γάρ ἀπαρνουμένοις σε καί λέγουσι μή λάμπειν τό φῶς σου τό ἀΐδιον εἰς ψυχάς τῶν ἀξίων, πῶς σου φωτός τό πρόσωπον ὑποδείξῃς, Σωτήρ μου; Οὐδαμῶς, εἰ μή κτήσονται πίστιν πολλήν, ὡς εἶπας, καί τόν νόμον φυλάξουσι τόν θεῖόν σου προθύμως μέχρι θανάτου ἑαυτούς διά σέ ἐκδιδόντες εἰς ἐργασίαν ἀληθῆ τῶν σοφῶν ἐντολῶν σου. Τοῦτο οὖν τό σωτήριον πάντων τῶν σῳζομένων, ὁδός οὐκ ἔστιν ἄλλη δέ, ὡς εἶπας, ὦ Θεέ μου. Δός ἔλεος, δός ἔλεος δεομένοις σου, Σῶτερ, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 18 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 367

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Πῶς πρέπει νὰ κυβερνᾶμε τὴ γλῶσσα μας

agios nikodimos agioritis 01

Ἀνάγκη μεγάλη εἶναι νὰ κυβερνᾷ κάποιος ὅπως πρέπει τὴν γλῶσσα του καὶ νὰ τὴν χαλιναγωγῇ. Γιατὶ, κάθε ἕνας κλίνει πολὺ στὸ νὰ τὴν ἀφήνῃ νὰ τρέχῃ καὶ νὰ ὁμιλῇ γιὰ ἐκεῖνα ποὺ δίνουν εὐχαρίστησι στὶς αἰσθήσεις μας· ἡ πολυλογία, τὶς περισσότερες φορές, προέρχεται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀπὸ τὴν ὁποία, φανταζόμενοι ἐμεῖς πὼς γνωρίζουμε πολλά, καὶ ἰκανοποιώντας τὴ γνώμη μας, πιεζόμαστε μὲ πολλὲς ἐπαναλήψεις τῶν λόγων μας, νὰ τυπώσουμε τὴν γνώμη μας αὐτὴ στὶς καρδιὲς τῶν ἄλλων, γιὰ νὰ τοὺς κάνουμε τὸν δάσκαλο, σὰν νὰ ἔχουν ἀνάγκη νὰ μάθουν ἀπὸ μᾶς· καὶ μάλιστα τὴν ἴδια ὑπερηφάνεια δείχνουμε ὅταν τοὺς διδάσκουμε χωρὶς αὐτοὶ νὰ μᾶς ρωτήσουν πρῶτα.

Τὰ κακὰ ποὺ γεννιοῦνται ἀπὸ τὴν πολυλογία, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ τὰ περιγράψουμε μὲ λίγα λόγια· ἡ πολυλογία εἶναι μητέρα τῆς ἀκηδίας· ὑπόθεσις ἄγνοιας καὶ ἀνοησίας· πόρτα τῆς καταλαλιᾶς, ὑπηρέτης τῶν ψεμμάτων καὶ ψυχρότητα τῆς εὐλαβοῦς θερμότητας· τὰ πολλὰ λόγια δυναμώνουν τὰ πάθη καὶ ἀπὸ αὐτὰ κινεῖται μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἡ γλῶσσα μὲ περισσότερη εὐκολία στὴν ἀδιάκριτη συζήτησι. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, θέλοντας νὰ φανερώσῃ πόσο δύσκολο εἶναι τὸ νὰ μὴν ἁμαρτάνῃ κάποιος στὰ λόγια ποὺ λέει, εἶπε ὅτι αὐτὸ εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν τελείων ἀνδρῶν· «Ἂν κάποιος δὲν κάνῃ σφάλματα μὲ τὰ λόγια, αὐτὸς εἶναι τέλειος ἄνθρωπος, ἱκανὸς νὰ χαλιναγωγήσῃ ὅλο του τὸν ἑαυτό»⁽¹⁾. Γιατὶ, ἀφοῦ ἡ γλῶσσα ἀρχίσει μία φορὰ νὰ μιλάει, τρέχει σὰν ἀχαλίνωτο ἄλογο, καὶ δὲν μιλάει μόνο τὰ καλὰ καὶ αὐτὰ ποὺ πρέπει, ἀλλὰ καὶ τὰ κακά· γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται αὐτὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀπόστολο, «μεστὴ ἀπὸ κακό, γεμάτη ἀπὸ δηλητήριο θανατηφόρο». Ὅπως σύμφωνα καὶ ὁ Σολομώντας εἶπε, ὅτι ἀπὸ τὴν πολυλογία δὲν θὰ ἀποφύγῃς τὴν ἁμαρτία· «ἐκ πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξη ἁμαρτίαν» ^{(Παρ. 10,20)}. Καὶ γιὰ νὰ μιλήσουμε γενικά, ὅποιος μιλάει πολύ, δείχνει ὅτι εἶναι ἀνόητος· «ὁ ἄφρων πληθύνει λόγους» ^{(Ἐκκλ. 10,14)}.

Μὴν ἀνοίξης μεγάλες συνομιλίες μὲ ἐκεῖνον, ποὺ σὲ ἀκούει μὲ κακὴ ὄρεξι, γιὰ νὰ μὴ τὸν ἀηδιάσης καὶ τὸν κάνῃς νὰ σὲ σιχαθῆ, ὅπως γράφτηκε: «Ὁ πλεονάζων λόγον, βδελυχθήσεται» ^{(Σειρὰχ κεφ. 7)}. Ἀπόφευγε νὰ μιλᾷς αὐστηρὰ καὶ μεγαλόφωνα. Γιατὶ καὶ τὰ δυὸ εἶναι πολὺ μισητὰ καὶ δίνουν ὑποψία ὅτι εἶσαι μάταιος καὶ ἔχεις μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό σου· μὴν μιλᾷς ποτὲ γιὰ τὸν ἑαυτό σου καὶ γιὰ τὶς ὑποθέσεις σου ἢ γιὰ τοὺς συγγενεῖς σου· παρά, ὅταν εἶναι ἀνάγκη καὶ ὅσο μπορεῖς περισσότερο, μὲ συντομία καὶ ὀλιγολογία. Καὶ ἂν σοῦ φανῆ πὼς ἄλλοι μιλοῦν γιὰ τὸν ἑαυτό τους παραπάνω, ἐσὺ πίεσε τὸν ἑαυτό σου νὰ μὴ τοὺς μιμηθῇς, ἂν ὑποτεθῆ ὅτι καὶ τὰ λόγια τους νὰ φαίνωνται ταπεινὰ καὶ τῶν ἴδιων κατηγορητικά. Γιὰ δὲ τὸν πλησίον σου καὶ γιὰ ὅσα ἀνάγονται σὲ αὐτό, μίλα ὅσο λιγώτερο μπορεῖς, ὅταν καὶ ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἀνάγκη γιὰ τὸ καλό του⁽²⁾.

Γιὰ τὸν Θεό, νὰ μιλᾷς μὲ ὅλη σου τὴν ὄρεξι καὶ μάλιστα γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀγαθότητά του. Ἀλλὰ μὲ φόβο, σκεπτόμενος, ὅτι μπορεῖς νὰ κάνῃς λάθος ἀκόμη καὶ σὲ αὐτό. Ὁπότε, καλύτερα ἀγάπα νὰ προσέχῃς, ὅταν ἄλλοι μιλοῦν σχετικὰ μὲ αὐτά, φυλάττοντας τοὺς λόγους τους στὰ ἐσωτερικά της καρδιᾶς σου. Γιὰ τὰ ἄλλα ποὺ μιλᾶνε, μόνο ὁ ἦχος τῆς φωνῆς ἂς ἐνοχλῇ τὴν ἀκοή σου· ἀλλὰ ὁ νοῦς σου, ἂς στέκεται ἀνυψωμένος στὸ Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀκόμη εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀκούσῃς ἐκεῖνον, ποὺ μιλάει γιὰ νὰ καταλάβης καὶ νὰ τοῦ ἀπαντήσῃς, καὶ τότε μὴν παραλείψης ἀνάμεσα νὰ ὑψώσῃς κάποιο μὲ τὸ λογισμὸ στὸν οὐρανό, ποὺ κατοικεῖ ὁ Θεός σου· καὶ σκέψου τὸ ὕψος του καὶ πὼς αὐτὸς βλέπει πάντα τὴν μηδαμινότητά σου, ἐξέταζε καλὰ ἐκεῖνα, ποὺ ἔρχονται στὴν καρδιά σου γιὰ νὰ πῇς, πρὶν νὰ περάσουν στὴ γλῶσσα καὶ θὰ βρῇς πολλά, ποὺ εἶναι καλύτερα νὰ μὴν βγοῦν ἀπὸ τὸ στόμα σου· ἀλλὰ ἀκόμη γνώριζε, ὅτι καὶ ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ σκέφτεσαι ὅτι εἶναι καλὰ νὰ πῇς, εἶναι πολὺ καλύτερο νὰ τὰ θάψης στὴ σιωπὴ καὶ θὰ τὸ γνωρίσῃς, ἀφοῦ περάση ἐκείνη ἡ συνομιλία.

Ἡ σιωπή, εἶναι μία μεγάλη ἐνδυνάμωσις τοῦ Ἀοράτου Πολέμου καὶ μία σίγουρη ἐλπίδα τῆς νίκης· ἡ σιωπή, εἶναι πολὺ ἀγαπημένη ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ δὲν ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ἐλπίζει στὸ Θεό· εἶναι φύλακας τῆς ἱερᾶς προσευχῆς καὶ θαυμαστῆ βοήθεια στὴν ἐκγύμνασι τῶν ἀρετῶν ^(3)·καὶ ἀκόμη εἶναι σημεῖο φρονιμάδας. Γιατὶ, ἂν καὶ ἄλλος δὲν μιλάη, τὸ κάνει γιατὶ δὲν ἔχει λόγο νὰ πῇ· «Ἐστὶ σιωπῶν, οὐ γὰρ ἔχει ἀπόκρισιν» ^{(Σειρὰχ κεφ. 5)}· καὶ ἄλλος, διότι φυλάττει τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ μιλήσῃ· «Καὶ ἔστι σιωπῶν, εἰδὼς καιρόν» (αὐτόθι). Καὶ ἄλλος γιὰ ἄλλες αἰτίες ^(4)·γενικὰ ὅμως καὶ ὁλοκληρωτικά, ὅποιος δὲν μιλάει, δείχνει πὼς εἶναι φρόνιμος καὶ σοφός· «ἐστὶ σιωπῶν καὶ αὐτὸς φρόνιμος» ^{(Σειρ. 14,27)}. «Ἕνας σιωπαίνει καὶ ἀποδεικνύεται σοφός» ^{(Σειρ. 20,4)}.

Γιὰ νὰ συνηθίσῃς νὰ σιωπᾷς, σκέψου πολλὲς φορὲς τὶς ζημιὲς καὶ τοὺς κινδύνους τῆς πολυλογίας καὶ τὰ μεγάλα καλὰ τῆς σιωπῆς καὶ αὐτοὺς τοὺς τρεῖς τρόπους, ποὺ εἶπα στὰ προηγούμενα τρία κεφάλαια, δηλαδὴ τὸ νὰ ἀνεβαίνῃ κάποιος ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ στὴ θεωρία τοῦ Θεοῦ, στὴ θεωρία τοῦ σαρκωθέντος Λόγου· καὶ στὸ στολισμὸ τῶν ἠθῶν, μποροῦν νὰ μεταχειρίζονται ἐκεῖνοι, ποὺ ἔχουν γνῶσι, διάκρισι καὶ δύναμι στὸ λογισμό, γιὰ νὰ διορθώνουν τὶς αἰσθήσεις τους μὲ αὐτούς. Ὅσοι ὅμως δὲν ἔχουν αὐτὴ τὴν γνῶσι καὶ τὴν δύναμι, αὐτοὶ μὲ ἄλλον τρόπο μποροῦν νὰ διορθώνουν τὶς αἰσθήσεις τους· δηλαδή, μὲ ὅλη τους τὴν δύναμι νὰ ἀπέχουν ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα τὰ αἰσθητά, ποὺ μποροῦν νὰ βλάπτουν τὴν ψυχή τους.

Καὶ λοιπόν, ἐσὺ ἀδελφέ μου, α´ μέν, πρέπει νὰ φυλάττῃς μὲ μεγάλη προσοχὴ τοὺς κακοὺς καὶ γρήγορους κλέφτες ποὺ ἔχεις, δηλαδή, τὰ μάτια σου, καὶ νὰ μὴν τὰ ἀφήνῃς νὰ τεντώνονται καὶ νὰ βλέπουν μὲ περιέργεια τὰ πρόσωπα τῶν γυναικῶν, τόσο τὰ ὄμορφα, ὅσο καὶ τὰ ἄσχημα ἢ τὰ πρόσωπα τῶν ἀνδρῶν καὶ μάλιστα τῶν νέων καὶ ἀγένειων ἢ νὰ βλέπουν τὴν ξεγύμνωσι ὄχι μόνο τῶν ξένων σωμάτων, ἀλλὰ καὶ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου σου σώματος. Γιατὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιέργεια καὶ τὸ ἐμπαθῆ κοίταγμα, ἡ καρδιὰ συλλαμβάνει τὴν ἡδονὴ καὶ τὴν ἐπιθυμία τῆς πορνείας καὶ τῆς παιδεραστίας. Καθὼς εἶπε ὁ Κύριος. «Ὅποιος βλέπει γυναῖκα μὲ ἐπιθυμία πονηρή, ἔχει κιόλας μέσα του διαπράξει τὴν μοιχεία μὲ αὐτήν» ^{(Ματθ. 5,28)}. Καὶ κάποιος σοφὸς εἶπε «ἐκ τοῦ ὁρᾶν, τίκτεται τὸ ἐρᾶν» ⁽⁵⁾. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Σολομώντας παραγγέλνει, νὰ μὴ πιαστοῦμε ἀπὸ τὰ μάτια μας, μήτε νὰ νικηθοῦμε ἀπὸ ἐπιθυμία ὡραιότητας· «υἱέ, μὴ σὲ νικήσῃ κάλλους ἐπιθυμία, μητὲ ἀγρευθῇς σοῖς ὀφθαλμοῖς» ^{(Παρ. 6,25)}.

Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτά, φυλάξου νὰ μὴ βλέπῃς περίεργα τὰ ὄμορφα φαγητὰ καὶ ποτά, ἐνθυμούμενος τὴν πρώτη μητέρα τοῦ γένους μας Εὔα ἡ ὁποία, γιὰ νὰ δῇ τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ τοῦ ἐμποδισμένου ξύλου στὸν Παράδεισο, τὸν ἐπιθύμησε, τὸν πῆρε, τὸν ἔφαγε καὶ ἔτσι πέθανε· οὔτε νὰ βλέπῃς μὲ εὐχαρίστησι τὰ ὄμορφα ροῦχα ἢ τὸν χρυσὸ καὶ τὸ ἀργύριο ἢ τὶς λαμπρὲς δόξες τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ μὴ περάση ἀπὸ τὰ μάτια σου μέσα στὴ ψυχήν σου τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας καὶ φιλαργυρίας. «Ἀπόστρεψαν γάρ, φησι, τοὺς ὀφθαλμούς μου, τοῦ μὴ ἰδεῖν ματαιότητα» ^{(Ψαλμ. 118.)}· καὶ γιὰ νὰ μιλήσω γενικά, φυλάξου νὰ μὴ βλέπῃς χορούς, παιχνίδια, τραπέζια, ξεφαντώματα, μαλώματα, παλαίσματα, τρεχάματα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἄτακτα καὶ ἄσεμνα πράγματα, ποὺ ἀγαπᾷ ὁ ἠλίθιος κόσμος καὶ ἔχει ἀπαγορευμένα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ ἀπόφευγε καὶ κλεῖσε τὰ μάτια σου ἀπὸ αὐτά, γιὰ νὰ μὴ γεμίσῃς τὴν καρδιὰ καὶ τὴν φαντασία σου ἀπὸ ἄσχημες εἰκόνες καὶ πάθη, καὶ ξεσηκώσῃς ταραχὴ καὶ νέο πόλεμο ἐναντίον σου, ἀφήνοντας τὸν ἀγῶνα, ποὺ ἔχεις νὰ ἀγωνίζεσαι ἐναντίον τῶν παλαιῶν σου παθῶν. Ἀγάπα ὅμως νὰ βλέπῃς τὶς Ἐκκλησίες, τὶς ἁγίες εἰκόνες, τὰ ἱερὰ βιβλία, τὰ κοιμητήρια, τοὺς τάφους καὶ ὅσα ἄλλα εἶναι σεμνὰ καὶ ἅγια, τῶν ὁποίων ἡ θεωρία σὲ ὠφελεῖ.

Α´. Πρέπει νὰ προφυλάττης τὰ αὐτιά σου. Πρῶτα γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦς τὰ αἰσχρὰ καὶ ἐρωτικὰ λόγια, τὰ τραγούδια καὶ τὰ μουσικὰ ὄργανα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα γλυκαίνεται ἡ ψυχή σου καὶ ἡ καρδιά σου ἀνάβει ἀπὸ τὴν σαρκικὴ ἐπιθυμία. Γιατὶ εἶναι γραμμένο· «ἀπομάκρυνε ἀπὸ μένα τὰ ἐπονείδιστα λόγια» ^{(Παρ. κζ´ 11)}.

Κατὰ δεύτερο λόγο, γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦς τὰ ἀστεῖα καὶ τὰ γελωτοποιὰ λόγια, τὰ ὁποῖα μάλιστα εἶναι φαντασιώσεις καὶ τὰ κάθε εἴδους καὶ διάφορα τοῦ κόσμου ψέμματα, νοστιμευόμενος καὶ γλυκαινόμενος ἀπὸ αὐτά. Ἐπειδὴ δὲν εἶναι σωστὸ στὸ χριστιανὸ νὰ ἀκούῃ μὲ εὐχαρίστησι αὐτά, ἀλλὰ ἐκείνων τῶν διεφθαρμένων ἀνθρώπων, σχετικὰ μὲ τοὺς ὁποίους εἶπε ὁ Παῦλος, ὅτι, «θὰ κλείσουν τὰ αὐτιά τους στὴν ἀλήθεια καὶ θὰ στραφοῦν στὰ παραμύθια» ^{(Β´. Τιμοθ. δ᾿ 4)}.

Τρίτο, γιὰ νὰ μὴν ἀκοῦς μὲ εὐχαρίστησι τὶς κατακρίσεις καὶ πολυλογίες ποὺ οἱ ἄλλοι κάνουν ἐναντίον τοῦ πλησίον ἀλλὰ ἢ νὰ τὶς ἐμποδίζεις, ἂν μπορεῖς ἢ νὰ μὴν κάθεσαι νὰ τὶς ἀκοῦς. Ἐπειδὴ ὁ μέγας Βασίλειος θεωρεῖ ἄξιους ἀφορισμοῦ, τόσο ἐκείνους ποὺ πολυλογοῦν, ὅσο καὶ ἐκείνους ποὺ στέκονται καὶ ἀκοῦν τὶς συκοφαντίες· «Ἂν βρεθῆ κάποιος νὰ καταλαλῇ ἄλλον ἢ ἂν ἀκούῃ νὰ καταλαλοῦν καὶ δὲν τοὺς ἐπιτιμᾷ… μαζὶ μὲ αὐτὸν νὰ ἀφορίζεται»⁽⁶⁾.

Τέταρτο, φυλάξου νὰ μὴ γλυκαίνεσαι καὶ ἀκοῦς τὰ περιττὰ καὶ μάταια λόγια καὶ τὶς φλυαρίες, στὶς ὁποῖες καταπιάνεται ὁ περισσότερος κόσμος· γιατί, εἶναι γραμμένο· «δὲν θὰ ἀκούσῃς λόγο μάταιο» ^{(Ἔξοδ. 23,1)}. Καὶ ὁ Σολομώντας εἶπε· «μάταιο λόγο κάντον μακρυά μου» ^{(Παρ. 24,Μασ. 30,8)}. Καὶ ὁ Κύριος εἶπε· «Γιὰ κάθε μάταιο λόγο ποὺ θὰ ποῦν οἱ ἄνθρωποι, θὰ λογοδοτήσουν τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως» ^{(Ματθ. 12,36)}.

Καὶ γιὰ νὰ ποῦμε σύντομα, φυλάξου νὰ μὴν ἀκοῦς ὅλα ἐκεῖνα τὰ λόγια καὶ ἀκούσματα, ποὺ μποροῦν νὰ βλάψουν τὴν ψυχή σου· αὐτὰ κυρίως εἶναι οἱ κολακεῖες τῶν κολάκων καὶ οἱ ἔπαινοι, σχετικὰ γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε ὁ Ἡσαΐας «λαός μου, αὐτοὶ ποὺ σᾶς καλοτυχίζουν, σᾶς κοροϊδεύουν» ^(3,11). Ἀγάπησε δὲ νὰ ἀκοῦς τὰ θεῖα λόγια, τὶς ἱερὲς μελῳδίες καὶ ψαλμῳδίες, καὶ ὅλα ὅσα εἶναι σεμνά, ἅγια, σοφὰ καὶ ψυχωφελῆ· καὶ μάλιστα ἀγάπα νὰ ἀκοῦς τὶς ἀτιμίες καὶ τὶς βρισιὲς ποὺ σοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι.

Ε´. Φύλαξε τὴν ὄσφρησί σου ἀπὸ τὰ μυρωδικά, τοὺς μόσχους καὶ ἄλλα εὐωδιαστὰ ἀρώματα, τὰ ὁποῖα δὲν πρέπει οὔτε πάνω σου νὰ τὰ βάζῃς ἢ νὰ τὰ ἀλείφῃς, οὔτε μὲ ὑπερβολὴ νὰ μυρίζεσαι. Ἐπειδὴ αὐτά, ὅλα εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀσέμνων γυναικῶν, καὶ ὄχι τῶν φρονίμων ἀνδρῶν, καὶ κοιμίζουν τὴν γενναιότητα τῆς ψυχῆς, καὶ τὴν σπρώχνουν σὲ πορνικὰ πάθη καὶ ἐπιθυμίες καὶ κάνουν νὰ ἔρχωνται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὰ μεταχειρίζονται, οἱ προφητικὲς ἐκεῖνες κατάρες, ποὺ λένε «Καὶ ἀντὶ τῆς εὐχάριστης εὐωδίας, θὰ ὑπάρχη μοῦχλα» ^{(Ἡσ. 3,23)}, «Καὶ ἀλοίμονο σὲ ὅσους ἀλείφονται μὲ τὰ καλύτερα ἀρώματα» ^{(Ἄμ. 6,6)}.

ΣΤ´. Φύλαξε τὴν γεῦσι καὶ τὴν κοιλιά σου, γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλώνεται σὲ παχυντικὰ καὶ εὐχάριστα καὶ πολυποίκιλα φαγητά, καὶ νόστιμα καὶ εὐώδη ποτά. Γιατὶ, τὰ τρυφερὰ αὐτὰ τραπέζια, πρὶν νὰ τὰ ἀποκτήσῃς, θὰ σὲ κάνουν νὰ πέσῃς σὲ κλεψιές, ψέματα, κολακεῖες, καὶ ἄλλα χίλια ὑπηρετικὰ πάθη καὶ κακά· ἀφοῦ ὅμως τὰ ἀποκτήσῃς, θὰ σὲ γκρεμίσουν στοὺς λάκκους τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καὶ κτηνόμορφων ἐπιθυμιῶν, ὅσες πραγματοποιοῦνται κάτω ἀπὸ τὴν κοιλιά· καὶ θὰ φέρουν ἐναντίον σου τὶς προφητικὲς ἐκεῖνες κατάρες τοῦ Ἀμώς· «Ἀλοίμονο ἐσεῖς ποὺ τρῶτε τρυφερὰ ἀρνάκια καὶ καλοθρεμένα μοσχαράκια ἀπὸ τὰ κοπάδια….» ^(6,4).

Ζ´. Πρέπει νὰ φυλάγεσαι, νὰ μὴν πιάνῃς μὲ τὸ χέρι ὄχι μόνο ξένο σῶμα γυναίκας, ἄνδρα ἢ γέροντα, τὸ ἴδιο καὶ νεώτερου, ἀλλὰ οὔτε τὸ δικό σου σῶμα καὶ μάλιστα τὰ ἀπόκρυφα σημεῖα σου, χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἀνάγκη. Γιατὶ, ὅσο ἄκομψη εἶναι αὐτὴ ἡ αἴσθησις τῆς ἁφῆς, τόσο αἰσθητικὴ καὶ ζωντανὴ εἶναι καὶ παρακινεῖ τὰ πάθη τῆς σάρκας, καὶ γκρεμίζει τὸν ἄνθρωπο ὡς αὐτὴ τὴν πρᾶξι τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅλες μὲν οἱ ἄλλες αἰσθήσεις, ὑπηρετοῦν τὴν ἁφή, καὶ κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπὸ μακριὰ ἐργάζονται τὴν ἁμαρτία. Ἀλλὰ ὅταν κάποιος φθάση στὴν ἁφή, δηλαδὴ φτάνῃ καὶ πιάνῃ, δύσκολα πιὰ μπορεῖ νὰ κρατηθῆ καὶ νὰ μὴν διαπράξῃ τὴν ἁμαρτία.

Στὴν αἴσθησι τῆς ἁφῆς, ἀναφέρεται καὶ ὁ στολισμὸς τῆς κεφαλῆς καὶ τοῦ σώματος καὶ τῶν ποδιῶν. Ὁπότε, φυλάξου νὰ μὴ στολίζῃς τὸ σῶμα σου μὲ μαλακὰ καὶ διάφορα καὶ λαμπρὰ ροῦχα ἢ μὲ πολυέξοδα καλύμματα τῆς κεφαλῆς ἢ μὲ πολύτιμα παπούτσια, γιατὶ αὐτὰ ἁρμόζουν στὶς γυναῖκες καὶ στοὺς ἄνδρες δὲν ταιριάζουν, ἀλλὰ μόνο νὰ φορᾷς σεμνὰ καὶ ταπεινὰ καὶ ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ χρειάζονται, στὸ κρύο τοῦ χειμῶνα καὶ στὸν καύσωνα τοῦ καλοκαιριοῦ γιὰ τὴν συντήρησι τοῦ σώματος, γιὰ νὰ μὴν ἀκούσῃς καὶ σὺ ἐκεῖνο, ποὺ ἄκουσε ὁ πλούσιος ποὺ ντύθηκε τὴν βασιλικὴ καὶ μεταξωτὴ ἐνδυμασία, δηλαδή, τό· «Ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου» ^{(Λουκ. 16,25)} καὶ ἔλθη πάνω σου ἡ κατάρα ποὺ λέγει ὁ Ἰεζεκιήλ· «Θὰ βγάλουν τοὺς μανδύες τους καὶ θὰ πετάξουν ἀπὸ πάνω τους τὰ χρυσοκέντητα ροῦχα τους» ^(26,16).

Στὴν ἁφὴ ἀναφέρονται ἀκόμη καὶ οἱ ἄλλες ἀνέσεις τοῦ σώματος· ὅπως εἶναι, τὸ φτιάξιμο τῶν μαλλιῶν καὶ τὸ συχνὸ πλύσιμο τῶν γενιῶν, τὰ λαμπρὰ καὶ πολύτιμα σπίτια, τὰ πολυέξοδα καὶ μαλακὰ στρώματα καὶ καθίσματα. Ἀπὸ αὐτὰ ὅλα νὰ φυλάγεσαι, ὡς βλαβερὰ τῆς συνέσεώς σου καὶ ὑπεύθυνα τῆς πορνείας καὶ τῶν σαρκικῶν παθῶν, γιὰ νὰ μὴν κληρονομήσῃς τὸ οὐαὶ τοῦ Ἀμώς, ποὺ λέγει· «Ἀλοίμονο σὲ σᾶς ποὺ ξαπλώνετε σὲ ἀνάκλιντρα στολισμένα μὲ ἐλεφαντόδοντο» ^(6,4).

Αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα ὡς τώρα, εἶναι ἡ γῆ, τὴν ὁποία κατεδικάστηκε νὰ τρώῃ τὸ νοητὸ φίδι ὁ διάβολος. Αὐτὰ εἶναι, ἡ ὕλη καὶ ἡ τροφή, μὲ τὴν ὁποία τρέφονται ὅλα τὰ πάθη τῆς σάρκας. Καὶ λοιπόν, ἐὰν ἐσὺ δὲν τὰ καταφρονήσῃς, ὡς δῆθεν μικρά, ἀλλὰ πολεμήσῃς γενναῖα καὶ δὲν τὰ ἀφήσῃς νὰ μποῦν μέσα ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις στὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιά σου, σὲ πληροφορῶ, ὅτι ἀλήθεια, εὔκολα θὰ ἐξαφανίσῃς μὲ τὴν ἀτροφία τὸν διάβολο καὶ τὰ πάθη καὶ σὲ λίγο καιρὸ θὰ φανῆς νικητὴς ἄριστος σὲ αὐτὸν τὸν Ἀόρατο Πόλεμο.

Γιατὶ εἶναι γραμμένο στὸν Ἰώβ, ὅτι ὁ μυρμηκολέοντας (δηλαδὴ ὁ διάβολος) ἐξαφανίστηκε καὶ χάθηκε μὴ ἔχοντας νὰ φάῃ τροφή, «Μυρμηκολέων ὥλετο, παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βορᾶν» ^{(δ᾿ 11}⁽⁷⁾.

^1.Σημείωσε, ὅτι, κατὰ τοὺς θεολόγους, βλάβη τοῦ Θεοῦ λέγεται, κάθε ἁμαρτία ἁπλά, γιατὶ βλάπτει, πληγώνει καὶ ἐναντιώνεται στὸ Θεόν. Καὶ κατὰ τὸ ὅτι αὐτὴ μὲν δὲν ὑπάρχει σὰν ζωντανὸς ὀργανισμός, βλάπτει καὶ ἐναντιώνεται στὸ εἶναι τοῦ Θεοῦ, καὶ καθότι εἶναι κακό, βλάπτει τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, καθότι εἶναι ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία, βλάπτει τὴν δύναμί του, καθότι ἀγνωσία, βλάπτει τὴν σοφία του. Καὶ ἁπλά, καθότι αὐτὴ εἶναι καὶ λέγεται ἀτελειότητα καὶ παράλειψη, βλάπτει καὶ ἐναντιώνεται στὶς ἄπειρες τελειότητες τοῦ Θεοῦ καὶ καθότι παράβαση καὶ ἀνομία βλάπτει καὶ πληγώνει τοὺς νόμους καὶ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ καθώς, κάθε λόγος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὀνομάζεται βλασφημία, γιατὶ βλάπτει τὴν φήμη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ κάθε ἁμαρτία βλάβη λέγεται τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο γιατὶ ἀπὸ μόνη της ἐναντιώνεται σὰν μεγαλύτερο κακὸ στὸ μεγαλύτερο κακό, ἀλλὰ γιατὶ καὶ σὰν γίνεται στὰ κτίσματα τοῦ Θεοῦ, κάνει νὰ βλασφημῆται ὁ Κτίστης αὐτῶν, πὼς εἶναι καὶ αὐτὸς τέτοιος κακός, καὶ στὴ συνέχεια ὅτι ἔκτισε καὶ τέτοια κακά· καθὼς καὶ ἡ ἀρετὴ τῶν κτισμάτων, κάνει νὰ δοξάζεται καὶ ὁ Κτίστης τους.

^2.Μιλώντας θυμήσου νὰ προσέχῃς στὴν προσταγὴ τοῦ ἁγίου Θαλασσίου ἡ ὁποία λέει· «Ἀπὸ τοὺς πέντε τρόπους τῆς συνομιλίας νὰ διαλέξης τοὺς τρεῖς. Τὸν τέταρτο μὴ τὸν συνηθίσῃς. Καὶ ἀπὸ τὸν πέμπτο νὰ ἀπέχῃς» ^{(Φιλοκαλ.)}. Οἱ τρεῖς δὲ τρόποι, σύμφωνα μὲ τὸν Νικόλαο Κατασκεπηνὸ εἶναι τὸ ναί, τὸ ὄχι καὶ τὸ ξεκάθαρο. Ὁ τέταρτος εἶναι τὸ ἀμφίβολο. Ὁ δὲ πέμπτος, τὸ ἄγνωστο, δηλαδὴ νὰ μιλᾷς γιὰ πράγματα ποὺ γνωρίζεις πὼς εἶναι ἀληθινά, ἢ ψεύτικα ἢ συγκεκριμένα· καὶ γιὰ τὰ ἀμφίβολα καὶ ἄγνωστα στοὺς λόγους σου, νὰ μὴν μιλᾷς· ἢ ἐπειδὴ εἶναι πέντε τὰ εἴδη τοῦ λόγου, σύμφωνα μὲ τὸν Βλεμίδη στὴ λογική. Κλητικὸ μὲ τὸ ὁποῖο καλοῦμε κάποιον. Ἐρωτηματικό, μὲ τὸ ὁποῖον ἐρωτοῦμε. Εὐκτικό, μὲ τὸ ὁποῖο εὐχόμαστε. Ὁριστικό, μὲ τὸ ὁποῖο ὁριστικὰ καὶ καταφατικὰ μιλᾶμε καὶ Προστακτικό, μὲ τὸ ὁποῖο ἀρχοντικὰ καὶ αὐθεντικὰ προστάζουμε. Ἐσὺ χρησιμοποίησε στὴν ὁμιλία σου μόνο τὰ τρία, τὸ δὲ Ὁριστικὸ καὶ Προστακτικὸ μὴ τὸ χρησιμοποιῇς.

^3.Γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ^{(Λόγοι γ´)} λέγει, ὅτι εἶναι συνεργὸς τῶν καλῶν ἡ σιωπὴ καὶ μεγαλύτερη ὅλων τῶν ἔργων τῆς μοναχικῆς πολιτείας ^{(Λογ. λδ´)} καὶ μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος ^{(Ἐπιστολ. γ´ )}. Ὁ δὲ μέγας Βαρσανούφιος λέει, ὅτι ἡ σιωπὴ ποὺ κρατεῖται μὲ τὴ θέλησί μας, εἶναι ἀνώτερη καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θεολογία.

^4.Ὁ δὲ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ λέγει, ὅτι γιὰ τρία πράγματα σιωπᾷ κάποιος· ἢ γιὰ τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων ἢ γιὰ τὴν ζεστὴ ἐπιθυμία καὶ τὸ ζῆλο τῆς ἀρετῆς ἢ γιατὶ ἔχει κρυφὴ θεϊκὴ συνομιλία μέσα στὸν ἑαυτό του καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο πηγαίνει τὸ νοῦ του σὲ αὐτὴ ^{(λόγ. κστ´)}.

^5.Εἶναι ὁλοφάνερο αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Γιατὶ οἱ υἱοὶ τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τοῦ Σὴθ καὶ τοῦ Ἐνώς, μὲ τὸ νὰ δοῦν τὶς κόρες τῶν ἀνθρώπων, δηλαδὴ τῶν ἀπογόνων τοῦ Κάιν ὅτι ἦταν ὄμορφες, πῆραν αὐτὲς γυναῖκες καὶ διέφθειραν αὐτὲς καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἀκολούθησε ὁ παγκόσμιος ἐκεῖνος κατακλυσμὸς ^{(Γέν. κεφ. ς´)}. Ὁ Συχὲμ ὁ γιὸς τοῦ Ἐμμὼρ στὰ Σίκιμα, γιὰ νὰ δῇ τὴν Δείνα τὴν κόρη τοῦ Ἰακώβ, τὴν ἀγάπησε καὶ ἔτσι τὴν διέφθειρε καὶ ἀπὸ τὴ διαφθορὰ αὐτή, ἔγινε ὁ καταστροφικὸς ἐκεῖνος ἀφανισμὸς τῶν Σικίμων ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἕως τὰ ζῷα. ^{(Γέν. λδ´)}. Ὁ Σαμψὼν γνώρισε γυναῖκες, τόσο στὰ Θαμναθᾶ, ὅσο καὶ στὴ Γάζα καὶ ἀγάπησε αὐτὲς καὶ κοιμήθηκε μαζί τους (^{Κρίτ. ιδ´} καὶ ^ις´.) Εἶδε ὁ βασιλιὰς Δαβὶδ τὴν Βηρσαβεὲ ὅταν λουζόταν καὶ τὴν ἀγάπησε καὶ ἔτσι ἐμοίχευσε μὲ αὐτὴ ^{(Β´ Βασιλ. ια´)}. Εἶδαν οἱ δυὸ ἐκεῖνοι ἡλικιωμένοι καὶ κριτὲς τοῦ λαοῦ τὴν Σωσάννα καὶ τὴν ἐπιθύμησαν ^{(Σωσαν. ἰστορ. 9)}. Καὶ ἄλλα τέτοια πολλά.

^6.Στὰ ἐπιτίμια ποὺ δὲν ἔχουν γραφή.

^7.Ὁ μοναχὸς Ἰώβιος, στὴν Μυριόβιβλο τοῦ Φωτίου, λέγει, ὅτι ὀνομάζεται μυρμηκολέων ὁ διάβολος, διότι, πρῶτα ρίχνει τὸν ἄνθρωπο στὰ μικρὰ ἁμαρτήματα· καὶ ἔπειτα τὸν ρίχνει στὰ μεγάλα· καὶ στὴν ἀρχὴ φαίνεται ἀσθενὴς καὶ μικρός, ὡσὰν μήρμυγκας, ἀλλ᾿ ὕστερα φαίνεται κατὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, σὰν ἀνδρειωμένο καὶ μεγάλο λεοντάρι

Πηγή: (Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης), Ορθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 16 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 265

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΔ’. Ὅτι ἑκάστῳ τῶν ἀνθρώπων δέδωκεν ὁ Θεός προσφυῶς καί πρός τό συμφέρον τό χάρισμα διά Πνεύματος Ἁγίου εἰς τό ἐνεργεῖν, οὐχ ὥσπερ αὐτός θέλει, ἀλλ᾿ ὡς ὑπ᾿ αὐτοῦ προωρίσθη, εἰς τό μή κενόν εἶναι μέσον τῆς ἐ

agios symewn o neos theologos 01

Τό ποίημα τοῦ ποιητοῦ τί ποτ᾿ ἄν γνοίη δίχα; Τήν γνῶσιν γάρ, ἥν ἔλαβε, πάντως ἀπαιτηθείη, πρᾶξίν τε καί ἐνέργειαν δικαίως καί πρεπόντως, καί γάρ σκαπάνη, δρέπανον, μάχαιρά τε καί πρίων, ἀξίνη, ῥάβδος, λόγχη τε, φάσγανόν τε καί τόξον, βέλος καί πάντα τά λοιπά ἐργαλεῖα ἐν βίῳ, ἕκαστον τήν ἐνέργειαν κέκτηται τήν ἰδίαν, ἀλλ᾿ οὐκ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ λαβόν, ἐξ ἡμῶν δέ γε πάντως. Ὁ γάρ τεχνίτης ἕκαστον, πρός ὅπερ ἄν ἐθέλοι, κατασκευάζει ἐνεργεῖν ἐργαλεῖον ἐντέχνως. Διό θερίζειν λήϊα οὐκ ἔξεστι σκαπάνη, οὐδέ δρεπάνῳ τεκτονεῖν, οὐδ᾿ ἐν μαχαίρᾳ κτίζειν, οὐ σκάπτειν μετά πρίονος, οὐ ῥάπτειν τῇ ἀξίνῃ, οὐ τέμνειν ξύλα ῥάβδῳ γε, λόγχῃ δ᾿ οὐ πρίζειν θέμις, οὐδέ φασγάνῳ σφενδονεῖν, οὐκ ἐν τῷ τόξῳ τέμνειν, ἀλλ᾿ ἁρμοζόντως ἑκάστῳ χρή πρός ἕκαστον χρᾶσθαι. Εἰ δ᾿ οὐ πρός ἅ γεγόνασιν, ἀλλ᾿ ἄλλως χρήσῃ τούτοις, ἀπόλωλεν ὁ βίος σοι καί πᾶσα πρᾶξις πάντως. Οὕτως οὖν μοι νόει καί Θεόν ἡμᾶς πεποιηκέναι ἐν ἔργοις ἕκαστον πιστόν ἐνεργεῖν ἐν τῷ βίῳ, τούς μέν διδάσκειν θέμενος, τούς δέ πάντως μανθάνειν, ἄλλους τοῦ ἄρχειν τῶν πολλῶν, τούς δέ ὑπείκειν τούτοις˙ καί οἷς μέν σοφίαν δέδωκεν, οἷς δέ γνῶσιν καί λόγον, τό προφητεύειν ἄλλοις δέ, τό λαλεῖν γλώσσαις ἄλλοις, θαυματουργεῖν ἑτέροις δέ καί ἐνεργεῖν δυνάμεις˙ ἄλλους προστάτας ἔδειξε. Πνευματικά δέ ταῦτα, ἀλλ᾿ εἴπωμεν καί ἕτερα χαρίσματα τοῦ κτίστου, ἅ τοῖς ἀνθρώποις δέδωκεν, ἑκάστῳ κατ᾿ ἀξίαν˙ τόν μέν ἀνδρεῖον σώματι, τόν δέ ὡραῖον μᾶλλον πεποίηκε καί ἕτερον εὐφωνότερον ἄλλων, ἁπλῶς τε ἐχαρίσατο ἑκάτῳ τῶν ἀνθρώπων τό κατ᾿ ἀξίαν δώρημα καί πλεονέκτημά γε, ὡς οἶδε μόνος ὁ Θεός, ὁ τῶν ἁπάντων κτίστης, εἰς τό χρησίμως ἐνεργεῖν ἐν τῷ βίῳ ἀρρήτως. Διό πρός τέχνην ἕκαστος οὐχ οἵαν αὐτός θέλει, ἀλλά πρός οἵαν ἔκτισται, ἐπιτηδείως ἔχει, καί πρός αὐτήν διάκειται προσφυῶς καί οἰκείως, καί ἴδοις ἄν τόν πλευστικόν εὐτέχνως τά πελάγη θαλάσσης διαπλέοντα καί τερπόμενον μᾶλλον ὑπέρ τόν ἵππῳ σοβαρῷ ἐφεζόμενον ἄνδρα καί γεωργόν γῆς αὔλακας τέμνοντα τῷ ἀρότρῳ, τό ζεῦγός τε ό τῶνβοῶν τῶν συνεργαζομένων πολύ κρεῖσσον νομίζοντα βασιλικοῦ τετρώρου, ὅθεν καί χαίρει ταῖς χρησταῖς κατεντρυφῶν ἐλπίσιν. Ὁ στρατιώτης πάλιν δέ ἑαυτόν ὑπέρ πάντας γεωργούς τε καί πλευστικούς καί χειροτέχνας μείζω ἡγεῖται καί ὡς ἔνδοξος ἐναβρύνεται τρέχων ἐπί σφαγήν καί θάνατον ἄωρον καταλύσαι. Οὗτος οὖν οὐκ ἀνέξεται κώπην ὅλως ἐλάσαι, οὐδέ κρατῆσαι δίκελλαν, οὐδέ τέκτων γενέσθαι, οὐ ναύτης οὐδέ γεωργός, οὐ γεηπόνος εἶναι αἱρήσεται˙ ἀλλ᾿ ἕκαστος, πρός ὅ, καθάπερ εἶπον, τό ἐνεργεῖν ἀπό Θεοῦ ἔλαβεν, ἐνεργήσει, ἄλλως δέ οὐ δυνήσεται ἄνθρωπος ἐν τῷ βίῳ ὅλως τι διαπράξασθαι ἤ τήν ἀρχήν θελῆσαι. Ἰδού γάρ, αὖθις λέγω σοι ἅπερ καί πρῴην εἶπον˙ ὥσπερ οὐκ ἔξεστί ποτε τῶν εἰρημένων πάντων ἐργαλεῖον ἀφ᾿ ἑαυτόῦ κινηθῆναι πρός πρᾶξιν ἤ ἐνεργῆσαί τι ἄνευ χειρός ἀνθρώπου, τοῦ αἴροντος καί δι᾿ αὐτοῦ κατασκευάζοντός τι, οὕτως οὐδέ ὁ ἄνθρωπος ἄνευ χειρός τῆς θείας ἐννοῆσαί τι δύναται ἀγαθόν ἤ ποιῆσαι. Ἰδού γάρ, ὁ τεχνίτης με κατεσκεύασε Λόγος, οἷον αὐτός ἠθέλησε καί ἔθηκεν ἐν κόσμῳ. Πῶς οὖν, εἰπέ, δυνήσομαι φρονῆσαι ἤ ποιῆσαι ἤ ὅλως ἐνεργῆσαί τι θείας ἰσχύος ἄνευ; Ὁ νοῦν μοι χαρισάμενος, οἷον ἤθελε πάντως, αὐτός καί δίδωσι φρονεῖν ὅσα συμφέρειν οἶδε, καί ἐνεργεῖν παρέχει μοι δύναμιν, ἅπερ θέλει. Εἰ οὖν αὐτά ποιήσαιμι πλείονα πάντως δώσει, καί τελεώτερα φρονεῖν παράσχει φιαλνθρώπως˙ εἰ δέ καταφρονήσαιμι καί αὐτῶν τῶν ὀλίγων τῶν καταπιστευθέντων μοι, τήν στέρησιν δικαίως ὄντως καθυποστήσομαι παρά Θεοῦ τοῦ δόντος καί ἄπρακτος γενήσομαι, ἄχρηστον ἐργαλεῖον, ὡς μή θελήσας ἐντολάς ἐργάσαθαι τοῦ κτίστου, ἀλλ᾿ ὀκνηρίᾳ ἐμαυτόν ἐκδούς καί ῥαθυμίᾳ˙ καί διά τοῦτο ἔρρμμαι τῶν χειρῶν τοῦ Δεσπότου, ἀπειθείᾳ τῇ πρός αὐτόν καί ἀνυποταξίᾳ χρησάμενος ἐκβέβλημαι τοῦ ὄντως παραδείσου, μακράν γενόμενος Θεοῦ καί χειρῶν τῶν ἁγίων. Εὑρών λοιπόν με κείμενον ὁ παμπόνηρος ὄφις καί τῇ ἀργίᾳ τῶν καλῶν προδεδομένον ὅλον, δολίως κατηχρείωσε πᾶσιν ἔεργοις ἀτίμοις, οἷσπερ ἐνηδυνόμενος καί χαίρων ὠπτανόμην, ἀνθ᾿ ὧν λυπεῖσθαί με ἐχρῆν καί θρηνεῖν τε καί κλαίειν, ὅτι πρός ἅπερ ἔκτισμαι ἐνεργεῖν, ἑκουσίως ἀπέστην ὁ ταλαίπωρος, καί αὐτοπροαιρέτως τοῖς παρά φύσιν ἅπασιν ἐμαυτόν ἐξεδόμην, χερσί βεβήλοις τοῦ ἐχθροῦ ἐμπεσών παναθλίως, ὑφ᾿ οὗπερ καί κρατούμενος καί κινούμενος ὅλως, καί ἀντιστῆναι πρός αὐτόν μή ἰσχύων, ὁ τάλας, - πῶς γάρ καί ἀντιστήσεσθαι εἶχον νεκρός ὑπάρχων;- πάσης κακίας ὄργανον, πάσης παρανομίας καί ἐργασίας πονηρᾶς δόκιμον ἐργαλεῖον γέγονα, ὁ ταλαίπωρος, ἀπατηθείς δολίως˙ κατέχων γάρ με τῇ χειρί καί δυνατῶς ἑλκύων κοπραγωγοῖς ἐρρύπου με καί παντοίοις βορβόροις καί δυσωδίαις με πικραῖς ἐνέβαλε καί τούτοις ἐποίει ἐνευφραίνεσθαι, ὤ τῆς ἀναισθησίας! Πρός ἁρπαγάς, πρός φθόνους τε, πρός θανάτους ἀδίκους, πρός λοιδορίας, πρός ὀργάς, πρός πᾶν εἶδος κακίας, ἵνα σοι εἴπω συνελών, ἐνεργοῦντά με εὗρε, μᾶλλον δ᾿ ἐχρήσατο αὐτός ἐμοῦ μή βουλομένου. Ἀφ᾿ οὗ γάρ καί ἀπέρριψα ἐμαυτόν ἑκουσίως ἐκ τῆς χειρός τῆς τοῦ Θεοῦ καί τῶν αὐτοῦ ἁγίων, καί ἥρπασέ με ὁ δεινός ἄρχων καί ψυχοφθόρος καί τῇ ἐκείνου με χειρί κατέσχε θέλοντός μου, οὐκέτι τοῦ μή ἐνεργεῖν ἴσχυον τά ἐκείνου, ἀλλά ἐν πᾶσι τοῖς αὐτοῦ θελήμασιν ἐνήργουν. Οὐκ οἶδε γάρ ἀντιλέγειν τό ξίφος τῷ κρατοῦντι, ἀλλ᾿ ὅπου ἄν καί βούληται, ὁ κρατῶν τούτῳ χρᾶται. Ὁ οὖν ποιήσας με Θεός ἄνωθεν ἐπιβλέψας καί τοῦ τυράννου τῇ χειρί κρατούμενον ἰδών με ᾠκτείρησεν, ἀφήρπασε τῆς ἐκείνου χειρός με καί πάλιν με εἰσήγαγεν εἰς παράδεισον θεῖον, εἰς ἐμπελῶνα τόν αὐτοῦ, εἰς γεωργῶν τε χεῖρας παρέδωκεν ἁγίων με τοῦ ἐνεργεῖν τά θεῖα, ἐργάζεσθαι τάς ἀρετάς, τάς ἐντολάς φυλάσσειν καί τῶν ἁγίων τῆς χειρός παρεκτός μή κινεῖσθαι, ἵνά μή πάλιν με εὑρών ὁ κακίας ἐργάτης ἔξω χειρός διάγοντα ἁγίας ἁφαρπάσῃ καί τά αὐτοῦ με ἐνεργεῖν αὖθις παρασκευάσῃ. Οἱ καλοί οὖν με γεωργοί καί συμπαθεῖς λαβόντες καί ταῖς χερσί ταῖς ἑαυτῶν ὅλον τό θέλημά μου ἄραντες, ταπεινώσει με εὐθύς καί μετανοίᾳ ἐνεργεῖν τε ἐπέτρεψαν καί πενθεῖν ἀενάως. Ταῦτα γάρ, εἶπόν μοι, τέκνον, τά τρία οἱ τηροῦντες καί ἐπιμένοντες αὐτῶν τῇ καλῇ ἐργασίᾳ συντόμως, ὡς οὐκ ἴσασιν, ἀνάγονται πρός δόξαν, κάθαρσιν καί ἀπάθειαν καί θεωρίαν θείαν, καί ταῖς χερσί τοῦ δυσμενοῦς ἁλίσκονται οὐδέπω, ἀλλ᾿ ἐκ Θεοῦ συγχώρησιν πάντων ἁμαρτημάτων, σφαλμάτων πάντων τε ὁμοῦ λαμβάνουσι καί οὕτως υἱοί ὑψίστου γίνονται καί θεοί κατά χάριν καί ἐργαλεῖα εὔχρηστα, πᾶν καλόν ἐνεργοῦντα, μᾶλλον δέ θεῖοι γεωργοί ἄλλους καθοδηγοῦντες πρός πράξεις ὄντως ἀγαθάς, πρός ἔργα σωτηρίας. Τούτοις – πάντες ἀκούσατε! – πιστεύσας καί ποιήσας καί ταῖς χερσί τῶν τοῦ Θεου γεωργῶν τε καί δούλων κατά τήν πρόσταξιν αὐτοῦ ἐμαυτόν ἐκδούς ὅλον, ἀπαραλλάκτως ἐν ἐμοί πάντα ἐκβεβηκότα εὕρηκα καί ἐθαύμασα καί τοῖς πᾶσι κραυγάζω, μεγαλοφώνως ἐκβοῶν καί παραινῶν καί λέγων˙ οὐδέ γάρ φέρω σιωπῇ ταῦτα καταχωννύειν˙ Δράμετε, ὅσοι τοῦ Θεοῦ καί τῶν αὐτοῦ ἁγίων ἑαυτούς ἐπαισθάνεσθε τῶν χειρῶν ὄντας ἔξω. Σπεύσατε καί κολλήθητε τούτοις ἀδιασπάστως πίστει, ἀγάπῃ τε θερμῇ καί ὅλῃ προαιρέσει, ῥίψατε ἅπαν φρόνημα καί θέλημα οἰκεῖον καί ταῖς ἐκείνων γε χερσί τάς ψυχάς ὑμῶν δότε, ὡς ἐργαλεῖα ἄψυχα, μηδέν ἐκτός ἐκείνων ποιοῦντες ἤ κινούμενοι ἤ ἐνεργοῦντες ὅλως. Τό δέ ἐκείνων φρόνημα ὑμέτερον γινέσθω, ὡσαύτως καί τό θέλημα τό ἅγιον ἐκείνων, ὡς ὄν τοῦ Θεοῦ θέλημα παρ᾿ ὑμῶν ἐκπληρούσθω καί οὕτως σύντομον ὁδόν ἀπρόσκοπόν τε ὅλως ὁδεύσαντες γενήσεσθε φίλοι Θεοῦ ὑψίστου, καί βασιλείας οὐρανῶν ἀγαθῶν τε ἀφράστων κληρονόμοι ὀφθήσεσθε ἐν ὀλίγαις ἡμέραις. Ἅμα τῷ ἐπιβῆναι γάρ τῆς ὁδοῦ τῆς εὐθείας ἅπασι συναρίθμιοι γενήσεσθε ἁγίοις, καί μακαρίους ἅπαντας βροτούς ἡμαρτηκότος καί ταύτην διοδεύσαντος τήν ὁδόν τήν τραχεῖαν, τήν στενήν τε καί σύντομον καί ἀκίνδυνον οὖσαν, πρός πλάτος τε ἀπάγουσαν ζωῆς τῆς αἰωνίου, ὡς ὑποδείξαντος ὑμῖν ὑπερεύξασθε πάντες, οἱ εὐπροθύμως ἐν αὐτῇ θελήσαντες βαδίσαι καί κατά πόδας τοῦ Χριστοῦ θερμῶς ἀκολουθῆσαι, ἵνα κἀγώ τε καί ὑμεῖς εὑρεθῶμεν ἐν ταύτῃ, ἀμέμπτως πορευόμενοι ἄχρι τέλους τοῦ βίου, ἀλλά καί ὅσοι τόν Χριστόν ἰδεῖν ἐπιποθοῦσιν, ὅπως ὁμοῦ μετά χαρᾶς τά σώματα λιπόντες πρός τήν ἐκεῖ κατάπαυσιν, πρός πλάτος παραδείσου χωρήσωμεν καί τῆς ζωῆς δειχθῶμεν κληρονόμοι καί τοῦ Θεοῦ ἀχώριστοι καί πάντων τῶν ἁγίων ἐν Χριστῷ τῷ μονογενεῖ Υἱῷ καί Θεῷ Λόγῳ μετά τοῦ Θείου Πνεύματος, τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐσόμεθα νῦν καί ἀεί καί εἰς πάντας τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 14 Ιουλίου 2018; Εμφανίσεις: 346

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ὁ κόσμος αὖτος εἶναι πανηγύρι

agios nikodimos agioritis 02

Ὁ κόσμος αὐτός, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἕνα πανηγύρι καί ὁ καιρός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἄνθρωπου εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός, γιά νά ἄγοραση ἀπό αὐτό τό πανηγύρι διάφορα ἐμπορεύματα καί μέ αὐτά νά κερδίση καί νά γίνη μεγάλος ἔμπορος. Ἔτσι o Κύριος, ὅταν ἔδωσε τίς δέκα μνᾶς στούς δέκα δούλους του, τούς παρήγγειλε νά ἐμπορευθοῦν, μέχρι νά ἔρθη στήν δευτέρα του παρουσία· «Πρίν φύγη κάλεσε δέκα δούλους του, τούς ἔδωσε ἀπό ἕνα χρυσό νόμισμα καί τούς εἶπε: "Ἐμπορευθῆτε μέ αὐτά, ὥσπου νa ἔλθω"» (Λουκ. 19,13).

Ἔτσι καί ὁ Γρηγόριος ὁ θεολόγος, συμφωνά μέ τά λόγια τοῦ Κυρίου, ὀνομάζει πανηγύρι αὕτη τήν ζωή καί πραγματεία τό κέρδος, ποῦ κάνει κάποιος στόν καιρό τῆς ζωῆς του.

«Νά θεωρῆς πανηγύρι τήν ζωή αὐτή,
στήν ὅποια θά διαπραγματευθῆς τό κέρδος· διότι ἀνταλλάσσεις
τά μικρά μέ τά μεγάλα καί τά προσωρινά μέ τά αἰώνια».

Ὅπως λοιπόν ἐκεῖνος ποῦ πηγαίνει στό πανηγύρι, ἐάν, περπατώντας ἐδῶ καί ἐκεῖ χάνη τόν χρόνο, στόν ὁποῖο ἔπρεπε νά ἐμπορευθῆ καί νά κερδίση στά μάταια πράγματα, ὅταν τελείωση τό πανηγύρι, γυρίζει στό σπίτι τοῦ κενός καί ἄδειος ἀπό κάθε κέρδος καί ἐμπόρευμα, ἔτσι καί ὅποιος ξοδεύει τόν καιρό τῆς ζωῆς του στά παιχνίδια καί στά θέατρα καί σέ ἄλλα τέτοια ἀνωφελῆ καί μάταια, ὅταν ἔλθη ὁ θάνατος, βρίσκεται ὁ ἄθλιος γυμνός καί πάμφτωχος ἄπο κάθε πνευματικό πλοῦτο καί ἀπό κάθε κέρδος τῶν ἀρετῶν· γι' αὐτό εἶπε πάλι ὁ προαναφερθεῖς θεολόγος

«Ἄν ὅμως περάση ὁ χρόνος, ἄλλον καιρό δέν ἔχεις».

Καί ὁ μέγας Βασίλειος· «Κανένας δέν μπορεῖ νά διαπραγματευθῆ μετά τήν διάλυσι τῆς πανηγύρεως, οὔτε νά στεφανωθῆ φεύγοντας μετά τούς ἀγῶνες, οὔτε νά δείξη κάποια ἀνδραγαθία μετά τήν λῆξι τοῦ πολέμου» (Λόγος πρός τούς πλουτοῦντας). Τότε καί αὐτός ὄχι μόνο δέν θά μετανοήση, ποῦ πέρασε στά μάταια τόν καιρό τῆς ζωῆς του, ἀλλά καί μεγάλη καταδίκη θά λάβη ἄπο τόν Θεό, διότι δέν ἐμπορεύθηκε σωστά τόν καιρό ποῦ τοῦ χάρισε, γιά νά ἀπόκτηση τό αἰώνιο κέρδος τῆς σωτηρίας του.

Πηγή: Ἅγιος Δημήτριος Κουβαρὰ

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

Σελίδα 86 από 174

«Ποιος Σατανάς, αφού δεν υπάρχει Σατανάς»

Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος: Μεγάλη οργή θα έλθει στον κόσμο

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΖ’. Ὅτι ὁ τόν Θεόν ἐξ ὅλης ποθήσας ψυχῆς μισεῖ τόν κόσμον.

Αββάς Δωρόθεος: Για το φόβο της μελλούσης κολάσεως και ότι πρέπει εκείνος που θέλει να σωθεί ποτέ να μην αμελεί τη σωτηρία του

Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: Ὕμνοι Ἐπιστολές - ΝΣΤ’. Εὐχή πρός Θεόν ἐπί τοῖς γεγονόσιν εἰς αὐτόν, ἱκετήριός τε ὁμοῦ καί εὐχαριστήριος.

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ἀόρατος Πόλεμος - Μέρος 1ον - Πῶς πρέπει νὰ κυβερνᾶμε τὴ γλῶσσα μας

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ὁ κόσμος αὖτος εἶναι πανηγύρι

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Όχι, δεν θα φύγω

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…