Σχόλιο Τ.Ι.: Ύβρις, μέγιστη Ύβρις, θα ακολουθήσει και η Νέμεσις; (Σχετικό με την πρόσφατη είδηση της απόφασης του Οικουμενικού Πατριαρχείου για δεύτερο γάμο Ιερέων)

Μακαριώτατε, Ἀσπάζομαι τήν Δεξιά Σας, Στό ἐπισημότερο περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας μας στήν «Ἐκκλησία» εἶναι δημοσιευμένη ἡ ἀπόφαση* τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο γιά τό θέμα τοῦ δευτέρου γάμου τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν. Στό πρῶτο μέρος τῆς Ἐπιστολῆς – ἀποφάσεως αὐτοεγκωμιάζεται ἡ Δ.Ι.Σ. ὡς φορέας ὁ ὁποῖος ἀπαρασάλευτα τηρεῖ τήν ὀρθόδοξη Παράδοση καί τούς Ἱερούς Κανόνες. Στό δεύτερο μέρος, στό «διά ταῦτα» κατάφορα παραβιάζεται αὐτή ἡ θεανθρώπινη, ἀποστολική καί Πατερική Παράδοση. Γιά πρώτη φορά μετά ἀπό 2000 χρόνια παίρνεται ἡ ἀπόφαση νά ἐπιτραπεῖ ὁ δεύτερος γάμος στούς ἐν χηρείᾳ κληρικούς, «κατά περίπτωση καί κατ’ ἄκραν οἰκονομία».

 Μαρούσι 20-12-2006

Μακαριώτατε,

Ἀσπάζομαι τήν Δεξιά Σας,

Στό ἐπισημότερο περιοδικό τῆς Ἐκκλησίας μας στήν «Ἐκκλησία» εἶναι δημοσιευμένη ἡ ἀπόφαση* τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο γιά τό θέμα τοῦ δευτέρου γάμου τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν.

Στό πρῶτο μέρος τῆς Ἐπιστολῆς – ἀποφάσεως αὐτοεγκωμιάζεται ἡ Δ.Ι.Σ. ὡς φορέας ὁ ὁποῖος ἀπαρασάλευτα τηρεῖ τήν ὀρθόδοξη Παράδοση καί τούς Ἱερούς Κανόνες. Στό δεύτερο μέρος, στό «διά ταῦτα» κατάφορα παραβιάζεται αὐτή ἡ θεανθρώπινη, ἀποστολική καί Πατερική Παράδοση. Γιά πρώτη φορά μετά ἀπό 2000 χρόνια παίρνεται ἡ ἀπόφαση νά ἐπιτραπεῖ ὁ δεύτερος γάμος στούς ἐν χηρείᾳ κληρικούς, «κατά περίπτωση καί κατ’ ἄκραν οἰκονομία».

Ἐπιτρέψατέ μου νά Σᾶς καταθέσω ταπεινά τήν ἔκπληξή μου γιά τούς παρακάτω λόγους:

1. Πρό διετίας μέ ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. εἶχε συσταθεῖ ἐπιτροπή ἀπό τούς κ. Τρωγιᾶνο, π. Χρυσ. Σαββάτο, π.… πολύτεκνο καταξιωμένο, πρόσφατα χηρεύσαντα κληρικό πρός ἐξέταση τοῦ θέματος: δεύτερος γάμος τῶν ἐν χηρείᾳ καί διαζεύξει κληρικῶν. Ἡ ἐπιτροπή ὁμόφωνα ἀποφάσισε νά μή κάνει δεκτή τήν πρόταση, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς κανόνες καί τή μακρά παράδοση τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τί συγκλονιστικό ἄλλαξε ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ὥστε νά κάνει δεκτή τήν πρόταση γιά δεύτερο γάμο στούς ἐν χηρείᾳ (μόνο;) κληρικούς;

2. Ἀπ’ ὅσο γνωρίζω, καί γνωρίζετε ὅτι γνωρίζω τήν πλειονότητα τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ὑπάρχουν χῆροι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τή διάθεση καί τά κουράγια νά ριψοκινδυνεύσουν μιά δεύτερη περιπέτεια μετά ἀπό τήν πρώτη, πού παρεχώρησε, οἰκονόμησε ἤ εὐδόκησε ἡ ἀνεξιχνίαστη βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Γιατί ἡ Δ.Ι.Σ. σπεύδει;

3. Στό λόγο Του περί Παρθενίας ὁ ἱερός Χρυσόστομος, πλήρως θεοφώτιστος καί βαθύς γνώστης τῶν ἀληθινῶν ἀναγκῶν τῆς ψυχῆς τῶν πιστῶν καί τῶν οἰκογενειῶν τους, ἀλλά καί ὁ ἴδιος παθών καί μαθών τά τῆς ὀρφανείας καί τῶν ἀκτίστων δωρεῶν πού ἀπήλαυσε ἀπό τή σεμνή χήρα μητέρα του, θεωρεῖ τή χηρεία ὡς τιμητική κλήση τοῦ φιλανθρωποτάτου Κυρίου πρός τόν πιστό τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι δυνατόν νά μή γνωρίζει αὐτά ἡ Δ.Ι.Σ.;

4. Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστό ἀλλά καί στούς ὑποψηφίους κληρικούς ὅτι κατά τήν ὑπέρλαμπρη ἡμέρα τοῦ γάμου μας δέ μᾶς δόθηκε οὔτε μυστική οὔτε φανερή ὑπόσχεση ὅτι θά μᾶς πάρει ἀπό τήν παροῦσα ζωή καί τούς δύο συζύγους μαζί ἤ θά μᾶς ἀφήσει καί τούς δύο μαζί νά ἀναπτύξουμε ὁμαλά τή μικρή ἤ μεγάλη ἱερατική οἰκογένειά μας ὁ καί νεκρῶν καί ζώντων τήν ἐξουσίαν ἔχων Κύριός μας.

5. Τά παραπάνω γνωρίζοντας ἀπό τήν τρέχουσα ἐμπειρία τῆς ζωῆς καί τά λαϊκά πιστά μέλη τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, δέν ἔχουν ἀπαιτήσεις κοινῆς μέχρι τό θάνατο συζυγικῆς συμβιώσεως ἀπό Τόν καί νεκρῶν καί ζώντων ἐξουσιάζοντα Χριστό. Πῶς εἶναι δυνατόν οἱ ποιμένες νά ἔχουν ἀπαιτήσεις πού ξεπερνοῦν τίς περιορισμένες ἐνδοκοσμικές ἀξιολογήσεις καί ἐκτιμήσεις … Ἐκτός ἄν καί ἡ Δ.Ι.Σ. ἔχει κάποιο ἄλλοθι ἀλαθήτου παπικοῦ τύπου.

6. Εἶναι πάγια ἀντιληπτό ἀκόμα καί στούς ἁπλοϊκούς λαϊκούς ὀρθοδόξους πιστούς, ὅτι δέν ἔχει καμία σχέση ἡ δική μας ἡ Δ.Ι.Σ. μέ τήν παπική μοναρχική ἀπολυταρχία. Ἡ ὀρθόδοξη Δ.Ι.Σ. ἐκφράζει τή διαχρονική ἐμπειρία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Ξαφνιάζονται λοιπόν οἱ ἁπλοῖ πιστοί μας ὅταν πληροφοροῦνται ὅτι ἀπό τώρα θά μποροῦν οἱ χῆροι κληρικοί νά «ξαναπαντρεύονται».

7. Ἐπώνυμος κληρικός σέ δημόσια ὁμιλία του ὑπεστήριξε, ὅτι ὑπάρχει μυστική – κρυφή συμφωνία τῶν δικῶν μας ταγῶν μέ τόν Ποντίφηκα τῆς Ρώμης. Φιλόφρονα δηλ. ἐπιθυμοῦμε νά διευκολύνουμε τόν πάπα νά θεσπίσει καί αὐτός τόν πρῶτο γάμο τῶν παπικῶν κληρικῶν, ἀφοῦ ἀποσχηματίζονται καί «παντρεύονται» ἀρκετοί παπικοί κληρικοί, ἐπειδή μέχρι σήμερα ἡ ἀγαμία στούς παπικούς κληρικούς εἶναι ὑποχρεωτική. Σύμφωνα μέ τό παραπάνω σενάριο ἐφόσον πρωτοφανῶς ἡ ὀρθόδοξη Δ.Ι.Σ. θά θεσμοθετήσει τό δεύτερο γάμο τῶν κληρικῶν, εὔκολο ἄλλοθι ἐκσυγχρονιστικό θά δοθεῖ καί στούς παπικούς νά θεσμοθετήσουν τόν πρῶτο γάμο. Εἶναι δυνατόν νά φτάσει ἡ Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ … ποιότητος ὑποτέλεια ἔναντι τῆς Παπικῆς ὑπεροψίας; (ἄν βέβαια ἰσχύει τό παραπάνω σενάριο;)

8. Ὅσα γράφονται στήν ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. περί φιλανθρωπίας ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι δέν ἰσχύουν. Φιλανθρωπία εἶναι νά «εὐλογήσει» ἡ Δ.Ι.Σ. τό χῆρο κληρικό νά ρίξει τόν ἑαυτό του, τό ποιμαντικό λειτούργημα, τά ὀρφανά παιδιά του καί τή νέα μητριά στή δυστυχία, πού ὡς ἐπί τό πλεῖστον ζοῦν οἱ διπλοπαντρεμένοι καί ἡ «νέα» τους οἰκογένεια; Πρίν ἀξιωθεῖτε τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος τοῦ μέλους τῆς Δ.Ι.Σ. ἀσφαλῶς εἴχατε τήν ἐμπειρία τοῦ ἐξομολόγου πνευματικοῦ καί ἀσφαλῶς θά εἴχατε πονέσει ἀπό τά πολλά βάσανα, ψυχολογικά προβλήματα, τραύματα, ἀντιζηλίες τίς ἀξεπέραστες καί μύρια ἄλλα δεινά πού συνήθως τυραννοῦν τίς οἰκογένειες τῶν διπλοπαντρεμένων λαϊκῶν, ἀντί πινακίου φακῆς (τῆς ἀμφίβολης σεξουαλικῆς ἀπολαύσεως). Φαντασθεῖτε σεβαστοί πατέρες πόσο αὐξημένα θά εἶναι τά προβλήματα τῶν (μή γένοιτο!) διπλοπαντρεμένων κληρικῶν ἀφοῦ μέ τίς εὐλογίες τῆς Δ.Ι.Σ. θά ἔχουν ξεκοιλιάσει τούς ἱερούς κανόνες καί θά ἔχουν περιφρονήσει τίς σωτήριες ὁδηγίες τῶν ποιμαντικῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ἀπ. Παύλου.

9. Ἄς λάβουμε σοβαρά ὑπ’ ὄψη τίς ποιμαντικές Ἐπιστολές τοῦ Ἀπ. Παύλου, πρός Τίτον καί πρός Τιμόθεον.[1] Ἐπιμένει ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος θά πρέπει νά εἶναι μιᾶς γυναικός ἀνήρ. Γιατί ἐπιμένει σ’ αὐτό τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ ἀληθινοῦ (καί μή μισθωτοῦ) ποιμένος; Γιατί ἡ μονογαμία, ἀκριβῶς ἀποτελεῖ τό πιό σοβαρό δεῖγμα ὡρίμου ἀνδρός μέ ἑνοποιημένη προσωπικότητα. Συναισθηματικές διαρροές, φλερταρίσματα, γελοιότητες καί γλυκόλογα, κοπλιμέντα καί λουλούδια σέ διάφορα πρόσωπα δέ συνιστοῦν καί κατά Παῦλο καί κατά τούς ἀνδρώδεις ἁγίους Πατέρες ἐγγάμους καί ἀγάμους, δέ συνιστοῦν ὡρίμους ποιμένες τούς ὁποίους μπορεῖ νά ἐμπιστευθεῖ τό χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ἐκτός βέβαια καί θεωρήσουμε τό θεῖο Παῦλο καί τούς πνευματικούς υἱούς του Τῖτο καί Τιμόθεο, πού ἀποδέχονται τίς συμβουλές του, κολλημένους, ἀναχρονιστές, φονταμενταλιστές, ἀπροσάρμοστους στά μετανεωτερικά δεδομένα τῶν ἀρχιτεκτόνων τῆς Νέας Ἐποχῆς.

10. Μέ τήν ἴδια λογική, τή μετανεωτερική τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἐπιβάλλει μετανεωτερική χριστιανική πίστη, λατρεία και μετανεωτερικό χριστιανικό ἦθος, θά δεχθοῦμε σέ πολύ λίγο χρονικό διάστημα πρόταση γιά δεύτερο γάμο μετά ἀνδρῖδος τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν τῶν διαζευγμένων ἤ καί τῶν τέως ἀγάμων, ὅπως γίνεται στούς πάστορες τοῦ Π.Σ.Ε. μέ τούς ὁποίους χαριεντιζόμαστε.

11. Τά προβλήματα πού θά ἀνακύψουν, ἄν καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐνδώσει στίς μετανεωτερικές ἀπαιτήσεις τῶν σχεδιαστῶν τῆς Ν. Ἐποχῆς πάνω στό θέμα τοῦ δευτέρου γάμου τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν θά εἶναι πολλά καί ἀπρόβλεπτα. Ὁ σκανδαλισμός τῶν πιστῶν θά εἶναι ὀξύτατος καί θά δυναμιτίσει ἐκρηκτικά τό πάντοτε ἰσχῦον κήρυγμα τῆς μετανοίας πρός τούς πιστούς σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Μέ τί καρδιά, μέ τί σθένος μέ ποιά ἐμπειρία ἀγώνων μέχρις αἵματος θά μιλοῦμε καί θά καθοδηγοῦμε τόσο ἐντός τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ὅσο καί ἐκτός αὐτῆς καί τούς νέους καί τίς νέες και τούς ὡρίμους καί τίς ὥριμες, καί τούς γεροντοτέρους και τίς γερόντισσες περί τῆς χαρᾶς τῆς λαμπρότητος τῆς μονογαμικῆς πιστότητος τῶν συζύγων; Πῶς θά τολμᾶμε νά μιλᾶμε γιά τά φοβερά ἠθικά, πνευματικά καί ψυχολογικά προβλήματα πού ἐπιφέρουν οἱ ἀνευλόγητες προγαμιαῖες σχέσεις, ὅταν θεσμικά, πρακτικά, κοινωνικά καί ἐκκλησιολογικά, πλέον, μέ τόν «κατ’ ἄκρα οἰκονομία» δεύτερο γάμο τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν ἰσοπεδώνουμε κάθε ἔννοια καί κάθε προσπάθεια ἀγώνων πνευματικῶν γιά τή διαφύλαξη τῶν θησαυρῶν τῆς παρθενίας, πού κατά χάριν προσφέρει καί σέ μᾶς τούς πρώην ἐγγάμους ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὁ καί νεκρῶν καί ζώντων τήν ἐξουσίαν ἔχων; Τό μήνυμα πού θά πάρουν οἱ πιστοί μας μέ μιά τέτοια ἀντίχριστη θεσμοθέτηση εἶναι ὅτι τά πάντα ἀνάγονται (φροϋδικά) στό sex. Μή μᾶς κοροϊδεύετε, Ἅγιοι Πατέρες, θά μᾶς ποῦν οἱ «πιστοί» μας. Ἐσᾶς Σᾶς ἐνδιαφέρει στό βάθος τό sex.

12. Ἄν μάλιστα συνδυάσουν οἱ πιστοί μας καί τήν ὑπ’ ἀριθμό …… γνωμοδότηση πού διαβιβάζεται στήν ἀνεξάρτητη ἀρχή προστασίας προσωπικῶν δεδομένων μέ τή σύμφωνη γνώμη τῆς Δ.Ι.Σ., οἱ πιστοί μας (ὄχι βέβαια καί οἱ ἄπιστοι) θά ἀπαγοητευθοῦν, ἀφοῦ θά συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἡ Δ.Ι.Σ. ταυτίζεται ἀπόλυτα μέ τούς σχεδιασμούς τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού ἀλλοτριώνει καί εὐτελίζει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο.

13. Ἡ ἀπόφαση αὐτή τῆς Δ.Ι.Σ. θά ἀνάψει τό πράσινο φῶς γιά νά χωρίσουν τίς πρεσβυτέρες τους ὅλοι οἱ δυσαρεστημένοι μέ αὐτές, θά ἀνοίξει ἡ εὐνοϊκή προοπτική γιά γάμο ὅλων τῶν ἀσταθῶν στή μοναχική πιστότητα μοναχῶν καί μοναζουσῶν καί εὐνόητο εἶναι ὅτι δέ θά ὑπάρχει καμιά πλέον ἀναστολή γιά θεσμοθέτηση καί τοῦ τρίτου κτλ. Γάμου.

14. Ἐφ’ ὅσον εἶναι γνωστό ἀκόμα καί στούς λαϊκούς ὅτι ὁ δεύτερος γάμος θεωρεῖται οἰκονομία, διαβάζεται εἰδική ἀκολουθία στούς δίγαμους, δίδεται εἰδικός κανόνας καί κανονικά δέν στεφανώνονται οἱ δίγαμοι …… , γεννῶνται ἀδυσώπητα τά ἐρωτήματα:

v Μέ ποιά ἀκολουθία οἱ δίγαμοι ἱερεῖς θά παντρεύονται;

v Ποιός θά τούς παντρεύει; Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἡ Δ.Ι.Σ. ἕνας ἤ πολλοί;

v Θά φοροῦν τά ράσα τους οἱ ἱερεῖς γαμβροί;

v Ἄν εἶναι ἀρχιμανδρῖτες θά φοροῦν καί τό ἐπανωκαλύμαυχο;

v Θά ἐπιτρέπεται στούς γαμβρούς ἱερεῖς νά διαλέγουν νύφη ἀπό τίς πνευματοκόρες τους;

v Πῶς θά ἀντιμετωπίσει ὁ παντρεμένος πνευματικός πατέρας τίς πολλές ἄλλες ἀντίζηλες πνευματικοθυγατέρες ἐλεύθερες καί παντρεμένες δυσαρεστημένες πού θά εἶναι ἕτοιμες νά τόν κατασπαράξουν γιατί δέν τίς προτίμησε;

v Μήπως θά προσπαθήσει «κατ’ ἄκρα οἰκονομία» νά ἱκανοποιήσει διαδοχικά καί τίς ἄλλες «ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ» ὑπήκοντας στίς ἀδυσώπητες ἐρωτικές πιέσεις τους;

v Μήπως ἡ Δ.Ι.Σ. θά βάλει ὅριο ἡλικίας τῆς ὑποψήφιας νέας δεύτερης πρεσβυτέρας γιά νά περιορίσει τό σκανδαλισμό τῶν πιστῶν;

v Θά ἐπιτρέψει ἡ Δ.Ι.Σ. στόν ὑποψήφιο γαμβρό ἱερέα νά βελτιώσει τήν οἰκονομική του κατάσταση διαλέγοντας τήν ὡραιότερη, τήν καλύτερη καί τήν πλουσιώτερη γιά νά ἀντιμετωπίσει τά νέα ἔξοδα γάμου, ἄλλων παιδιῶν κτλ; Μήπως ἡ Δ.Ι.Σ. θά ζητάει φορολογική δήλωση καί τό Ε9 γιά νά ἀναχαιτίζει τήν πλεονεξία τῶν ὑποψηφίων ἱερέων;

v Πῶς θά ἀντιμετωπίσει τό ποίμνιο τῶν ἀνδρῶν συζύγων ὁ φερόμενος ὡς ὑποψήφιος γαμβρός καί ταυτόχρονα πνευματικός πατέρας, ὅταν θά διαπιστώνει(ἤ δέ θά εἶναι εὔκολο νά διαπιστώνει) τούς φοβερούς ζηλότυπους λογισμούς καί τά ἀδηφάγα αἰσθήματα ἐναντίον του, ἀφοῦ θά τρομάζουν (ἄν ἀγαποῦν τίς συζύγους τους) οἱ σύζυγοι μήπως ξελογιασθοῦν αὐτές μέ τόν πνευματικό τους πατέρα;

15. Εἶναι προφανέστατο ὅτι ἄν θεσμοθετηθεῖ ὁ δεύτερος γάμος τῶν ἐν χηρείᾳ κληρικῶν κατά μείζονας εὔλογους λόγους θά θεσμοθετηθεῖ καί γιά τούς διϊσταμένους διαζευγμένους. Ἀναλογίζεσθε τά μαχαίρια πού θά βγάλει ἡ «ἀδικημένη» πρώην πρεσβυτέρα ἐνάντια στήν καινούργια καί τανάπαλι; Ἡ Δ.Ι.Σ. δέ γνωρίζει τά μίση πού δημιουργοῦνται στούς χωρισμένους; Ἡ Δ.Ι.Σ. ζεῖ σέ ἄλλον πλανήτη;

16. Ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ὡς πρότυπο στή θεολογία καί δογματική διδασκαλία, στό ὀρθόδοξο ἦθος κληρικῶν καί λαϊκῶν, τή συμμετοχή τοῦ λαοῦ στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί σ’ ὅλους τούς θεανθρώπινους θεσμούς, ἤθη καί ἔθιμα πού ἐνέπνευσε καί ἐξακολουθεῖ νά ἐμπνέει ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία. Ὅταν ἀργά ἤ γρήγορα πληροφορηθοῦν τήν ἀλλοτρίωση πού θεωρητικά καί πρακτικά διδάσκει ἡ Δ.Ι.Σ. τῆς Ἑλλάδος στό πιό ἱερό κύτταρο τῆς ζωῆς, τῆς κοινωνίας καί τῆς Ἐκκλησίας, τί θά ποῦν, τί θά σκεφθοῦν, τί θά κάνουν, πῶς θά ἀντισταθοῦν στίς θανατηφόρες ἀθεϊστικές-ἀγνωστικιστικές-πανθρησκειακές-παγκοσμιοποιητικές πιέσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς πού σαρώνει μέ κάθε τρόπο ὅλες τίς ἀξίες, ὅλες, τίς συνειδήσεις, ὅλους τούς θεσμούς; Εἶναι τόση ἀνάγκη νά δείξει ἡ Δ.Ι.Σ. τό «ἐκσυγχρονιστικό» της πρόσωπο σέ τόσο νευραλγικό πόστο τῆς Ἐκκλησίας πού σχετίζεται καί ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τή φλέγουσα (πυρός φλόγα) ἱερωσύνη, μέ τή χριστιανική οἰκογένεια καί μέ τήν εὐρύτερη οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας πού μᾶς προετοιμάζει γιά τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία;

17. Ὕψιστη φιλανθρωπία τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν οἱ διακριτικότατοι ἱεροί κανόνες, πού δέν ἐπιτρέπουν στόν ἱερέα τό δεύτερο γάμο. Τόν προφυλάσσουν ἀπό μιά ἀτέλειωτη δυστυχία καί ἀπό μιά κόλαση, πού παραπάνω τολμήσαμε χωρίς φόβο καί πάθος νά περιγράψουμε ὡς πολλά παθόντες, ἀπό τήν πρώιμη χηρεία ἀλλά καί μέγιστα εὐεργετηθέντες καί ἀπίστευτα δικαιωθέντες τόσο ἡ ἐλαχιστότητά μου, ὅσο καί τά ἀπορφανισθέντα τέκνα μου. Ζήσαμε βαθύτατη ὀδύνη ἐκ τοῦ πένθους τῆς γήινης στερήσεως τῆς ἁγίας πρεσβυτέρας, μητέρας καί συζύγου, πού ἡ μνήμη της παραμένει καί θά παραμένει ἄσβεστη τόσο στά μεγάλα πλέον παιδιά, ὅσο καί στή δική μου ἀσημαντότητα. Δέν εἶναι φιλάνθρωποι οἱ ἱεροί κανόνες πού μᾶς ἐκπαιδεύουν ἔτσι, ὥστε τό πολίτευμά μας νά μήν καρφώνεται μόνο ἐπί τῆς γῆς, ἀλλά λίγο λίγο νά γίνεται καί πολίτευμα κατά τό θεῖο Παῦλο, ἐν Οὐρανοῖς; Πάθαμε, ἀλλά καί μάθαμε, χῆρος ἱερέας πατέρας καί ὀρφανά παπαδοπαίδια, ὅτι ἡ μητέρα πρεσβυτέρα βρίσκεται ἐν οὐρανοῖς καί ὅτι ἡ οἰκογένειά μας ἐκτείνεται, ὡς ἔδοξε τῷ Κυρίῳ, στή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία ἐν Οὐρανοῖς.

Αὐτά δέν τά πιστεύει ἡ Δ.Ι.Σ. ; Γιατί θέλει νά ἀλλάξει αὐτόν τόν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς πού ἑτοιμάζει πολῖτες τοῦ οὐρανοῦ καί ὄχι κυνηγούς τῶν χαμαιρπῶν δαιμονιωδῶν ἡδονῶν;

Εὐλαβῶς ἀσπάζομαι τήν δεξιάν Σας

ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις

ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

ἐφημέριος Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

__________________________________

*Ἀριθμ. Πρωτ. 3782

Ἀριθμ. Διεκπ. 2753

Ἀθήνῃσι 21η Νοεμβρίου 2006

Παναγιώτατε καί θειότατε Ἀρχιεπίσκοπε Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικέ Πατριάρχα, ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ λίαν ἀγαπητέ καί περιπόθητε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ τῆς ἡμῶν Μετριότητος, κύριε Βαρθολομαῖε, τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα ἐν Κυρίῳ κατασπαζόμενοι ὑπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Κομισάμενοι τά ὑπ’ ἀριθμ. 757 καί ἀπό 10ης παριππεύσαντος μηνός Αὐγούστου ἐ. ἐ. Τίμια Γράμματα τῆς Ὑμετέρας πεφιλημένης ἡμῖν Θειοτάτης Παναγιότητος, δι’ ὧν διαπυνθάνεσθε περί τῆς θέσεως τῆς καθ’ Ἑλλάδα Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας περί τοῦ θέματος τοῦ μετά τήν χηρείαν δευτέρου Γάμου τῶν Κληρικῶν, καί διεξελθόντες αὐτά ἐν τῇ Συνεδρία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 1ης ὑπερμεσοῦντος μηνός Νοεμβρίου ἐ. ἔ., ἤχθημεν εἰς τήν Ἀπόφασιν ἵνα γνωρίσωμεν Ὑμῖν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἡ ἀείποτε σεβομένη καί τηροῦσα τήν θεόσδοτον διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἥτις ἐστίν ὁ ἀκλόνητος στῦλος καί τό ἀδιάσειστον ἑδραίωμα τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, καί ἡ ἀπαρασαλεύτως φυλάττουσα τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας, τούς θεσπίζοντας ὅρια ἀμετακίνητα, ἅτινα οἱ πατέρες ἡμῶν ἔθεντο ἀλλά καί φιλανθρώπως προμηθευομένη ὑπέρ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τῶν ψυχῶν, ὑπέρ ὧν ὁ Θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Δομήτωρ ἀπέθανε καί ἀνέστη, ἔγνω ὅτι ἡ χορήγησις ἀδείας διά τήν τέλεσιν δευτέρου Γάμου εἰς τούς ἐν χηρείᾳ Κληρικούς, δέον ὅπως γίγνηται μόνον κατ’ ἄκραν οἰκονομίαν ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Ὀργάνου τῆς οἰκείας αὐτοῦ Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας ἐξετασάσης, ἐνδελεχέστατα, κεχωρισμένως καί κατά περίπτωσιν ἕκαστον σχετικόν αἴτημα, μή δυναμένης τῆς οἱασδήποτε ληφθησομένης Ἀποφάσεως ἵνα λάβῃ καθολικήν ἰσχύν, μηδέ εἰς αὐτάς ταύτας τάς ὁμοίας αὐτῇ περιπτώσεις. Τοῦτο δ’ ὅλον δύναται νά κυρωθῇ μόνον μετά ὁμόφωνον Ἀπόφασιν Πανορθοδόξου Συνόδου, ἐπί τῷ τέλει τῆς κοινῆς ἐφαρμογῆς αὐτῆς ὑφ’ ἁπασῶν τῶν ὑπ’ οὐρανόν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, τῶν συνηρμοσμένων, ὥσπερ χορδαί, κιθάρα εἰς τήν ἄρρηκτον ἑνότητα τῆς Πίστεως.

Ἐπί δέ τούτοις καί αὖθις τήν Ὑμετέραν Παναγιότητα κατασπαζόμενοι φιλήματι ἀγάπης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ καί Σωτῆρι ἡμῶν διατελοῦμεν,

… Ὁ Ἀθηνῶν Χριστόδουλος, Πρόεδρος.

Πηγή Κύριος Ιησούς Χριστός – Υπεραγία Θεοτόκος, Αβέρωφ

Αλλοίμονό μου, αλλοίμονό μου! Αλλοίμονο, αλλοίμονο! Με ποιους ποταμούς δακρύων θα εξαγνίσω την ατιμία μου εγώ, ο ακόλαστος; Με ποιους βαρείς στεναγμούς θα καθαρίσω την αδικία μου; Αληθώς, αλλοίμονό μου, επειδή αρνήθηκα τρεις φορές τον Χριστό, αλλοίμονό μου! Φοβήθηκα την ασήμαντη δούλη και λησμόνησα όλα τα δώρα, που έλαβα από Αυτόν, ο οποίος είναι ζωή και φως των όλων, ο Δημιουργός μου, ο Ζωοποιός και Κύριος, που ήλθε άνωθεν για να μας σώσει και για χάρη μου παρέδωσε την ζωή Του στον θάνατο. Αλλοίμονό μου! Τι έπαθα και τι αναπάντεχο συνέβη; Πόσο μεγάλη απιστία και αχαριστία έδειξα σε Σένα, Σώτερ, και αποδείχθηκα πολύ χειρότερος από τον προδότη Σου! Αξιώθηκα από Εσένα πολύ μεγαλύτερης τιμής από όλους τους άλλους μαθητές Σου, ώστε μου εμπιστεύτηκες τα ίδια τα κλειδιά της ουράνιας βασιλείας, και αναγνωρίστηκα από Σένα, Σωτήρα μου, αρχηγός και επί κεφαλής τους, και τώρα πώς να κλάψω και τι να πω; Αλλοίμονό μου, του ακόλαστου! Με ποιες δικαιολογίες να ικετεύσω και να λάβω έλεος από τον αυστηρό Κριτή;

Γνωρίζω όμως την μεγάλη γενναιοδωρία Σου, Κύριε, και ότι συγχωρείς αμέσως όλα τα αμαρτήματα σε αυτούς που δείχνουν θερμή μετάνοια. Γνωρίζω ότι ακόμη και την μιασμένη πόρνη και τον άσωτο υιό τους ευεργέτησες γενναιόδωρα· εκείνη, επειδή έβρεξε με τα δάκρυά της τα πάναγνα πόδια Σου και τα σκούπισε με τα μαλλιά της, και αυτόν, επειδή ανέκραξε, «ήμαρτον, ήμαρτον, δεν είμαι άξιος κληθήναι υιός σου». Ξέρω ότι και ο άδικος τελώνης αθωώθηκε αμέσως, όταν φώναξε: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι, τω αμαρτωλώ». Και εμένα, Κύριε, που φωνάζω σαν αυτόν, ήμαρτον, «ιλάσθητί μοι, τω αμαρτωλώ», Θεέ μου, δέξου και δώσε μου την γενναιοδωρία Σου και συγχώρησε την ασέβεια της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ! Σου προσφέρω συντετριμμένος με την προσευχή μου, όχι ροές από νερό, αλλά ποτάμι από δάκρυα και πικρούς στεναγμούς και παρακαλώ. Μην περιφρονήσεις, Κύριε, τον ποταμό των δακρύων μου και τον πικρότατο πόνο της καρδιάς μου, που τρώει μέσα μου σαν πυρ την ψυχή, τα οστά και το μυαλό μου, επειδή για χάρη των αμαρτωλών και των ασεβών κατέβηκες από τον ουρανό και δέχθηκες τον βασανιστικό θάνατο.

Πηγή: (Αγίου Μαξίμου Γραικού «Λόγοι», Ιερά Μονή Βατοπαιδίου), Η άλλη όψη

Ήθελα, αδελφοί μου, και αγαπούσα να είχα τον καιρόν να σας εξομολογούσα όλους και άνδρας και γυναίκας να μου ελέγετε τα παράπονά σας, μα βλέπω το πολύ πλήθος και δεν ημπορώ. Μοναχά σας λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:

Το πρώτον είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ό,τι και αν σας έφταιξαν, δια να σας συγχωρήση και εσάς ο Θεός εις τα όσα του φταίετε.

Το δεύτερον είναι να εξετάζετε να ευρίσκετε πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: «Εγώ, πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου καθώς πρέπει. Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου δια τα τόσα και τόσα καλά οπού μου εχάρισε. Μου έδωσε τα ομμάτια να βλέπω τα άπειρά του ποιήματα και να τον δοξάζω, να βλέπω τον ήλιον και να θαυμάζω και να λέω: εάν ο ήλιος είναι τόσον λαμπρός, αμή εκείνος οπού τον έκαμε, πόσον να είναι λαμπρότερος; Αχ, Θεέ μου, αξίωσόν με να σε απολαύσω. Εγώ δεν κάνω έτσι, αλλά βλέπω το ξένον πράγμα τού αδελφού μου δια να το κλέψω. Φθονώ πως αυτόν τον έκαμε ο Θεός πλούσιον και εμένα πτωχόν και βαρυκαρδίζω και δια τούτο θέλω να κολασθώ. Περιεργάζομαι όλα τα κακά και τες ξένες γυναίκες. Ακόμη μου έδωσε ο Θεός τα αυτιά δια να ακούω το άγιον Ευαγγέλιον και τα ιερά βιβλία και εγώ ακούω χορούς και τραγούδια, λαλούμενα και φλυαρίες. Μου έδωσε το στόμα να διαβάζω, να προσεύχωμαι, να κοινωνώ τα Άχραντα Μυστήρια, να ομολογώ τας αμαρτίας μου και να κατηγορώ πάντα του λόγου μου, μα εγώ βλασφημώ, κατακρένω αρχιερείς, πνευματικούς, ιερείς, λαϊκούς, άνδρας και γυναίκας, λέγω ψέματα, κάνω όρκους, ασχημολογώ, υβρίζω, προδίδω, τρώγω ωσάν το ζώον, πίνω κρασί και μεθώ και γίνομαι ωσάν το γουρούνι. Μου έδωσε τα χέρια δια να εργάζωμαι, να τρέφωμαι με το έργον μου και να τρέφω και άλλους και να κάνω και άλλες εργασίες θεάρεστες, και εγώ σκοτώνω, αρπάζω, κλέπτω, αδικώ, μετρώ και ζυγιάζω ξύκι, παίζω χαρτιά και ζω με τα αίματα των αδελφών μου. Μου έδωσε τα ποδάρια να περηπατώ τον καλόν και χριστιανικόν δρόμον, μα εγώ τρέχω τυφλός και ακολουθώ τες στραβόγραβες και διαβολικές στράτες. Λοιπόν αλλοίμονο εις εμένα, με αυτά όλα έχω βέβαια να κολασθώ». Και να φυλαχθής, να μην του κρύψης καμμίαν αμαρτίαν, και την παραμικρήν αλλά να τες ειπής όλες χωρίς εντροπήν, διατί ανίσως και κρύψης μίαν, όλες ασυγχώρητες μένουν.

Το τρίτον είναι όταν σε ελέγξη ο πνευματικός και σου ειπή: Διατί να τα κάμης όλα αυτά; Τότε εσύ να μη ρίξης την αφορμήν εις άλλον, τάχα πως σε επαρακίνησεν, ούτε να προφασιστής πως σε εσκέλισεν ο διάβολος, αλλά να κατηγορήσης του λόγου σου και να ειπής το κακόν σου το κεφάλι εις όλα σου έφταιξε.

Το τέταρτον είναι ό,τι και να σου ειπή ο πνευματικός και ό,τι να σε νουθετήση, να τα βάλης μέσα εις τον νουν σου και επάνω εις το κεφάλι σου και ό,τι θέλει να σε κανονίση να τα δεχθής μετά πάσης χαράς και να υποσχεθής να τα κάμης και να αποφασίσης πλέον με στερεάν γνώμην οπού καλύτερα να αποθάνης, παρά να ματαπέσης και να ματακάμης τα όμοια αμαρτήματα.

Αυτά, χριστιανοί μου, είναι τα αναγκαιότερα μυστήρια της πίστεώς μας. Μάλιστα ύστερα από την καθαράν Εξομολόγησιν να συχνοκοινωνάτε τα Άχραντα Μυστήρια, διατί ο θάνατος έρχεται ωσάν ο κλέπτης και δεν ηξεύρομεν ως αύριον τι έχομεν να πάθωμεν, ημπορεί να μας έλθη έξαφνα και να μας εύρη ανέτοιμους και τι γενόμαστε;

Ο ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι αδύνατον να σωθή. Και ανίσως ένας οπού απέθανεν ει μεν και επρόφτασεν και εξωμολογήθη και ας δεν εκοινώνησε, είναι ελπίδα εις αυτόν. Ειδέ και δεν εξωμολογήθη, ας κοινωνήση όσες φορές θέλει, τίποτες δεν ωφελείται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή και κοινωνεί ανάξια και αλλοίμονον εις αυτόν. Πρώτον πρέπει να γίνεται η Εξομολόγησις, έπειτα η Αγία Κοινωνία. Πρώτον να πλύνωμεν και να καθαρίζωμεν το αγγείον και ύστερα να βάλωμεν το πολυτίμητον πράγμα μέσα.

Πηγή: (Από το βιβλίο: Μαρία Αλ. Μαμασούλα, Ο Εθναπόστολος Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2016), Κοινωνία Ορθοδοξίας

Εσένα, που υπερέχεις των ασωμάτων θείων τάξεων με την ασύγ­κριτη αγνότητα, εσένα ικετεύω, πολυύμνητη, να εξαγνίσεις την αισχρή ψυχή μου από τις άνομες σκέψεις, που γεννιούνται εντός μου εξαιτίας της μακρόχρονης ροπής προς τις σαρκικές επιθυμίες. Επιθυμίες που ο πονηρός δαίμονας δεν σταματά να σπέρνει, ταράσσοντας, μολύνοντας και διασπώντας την διά­νοιά μου με αισχρές και πονηρές σκέψεις, επειδή φθονεί την σωτηρία της ψυχής μου. Γι’ αυτό, σε ικετεύω, Παναγία, μην με περιφρονείς, καθώς βυθίζομαι ελεεινά σε αυτόν τον βρωμερό βούρκο, αλλά καθάρισέ με από αυτήν την δυσοσμία με το ευωδιαστό μύρο των δεήσεών Σου και διάλυσε με το γλυκύτατο φως της θείας αγάπης Σου όλο το σκοτάδι της ψυχής μου. Με το χαλινάρι του αγνού φόβου, που πάντοτε υπάρχει μέσα μου, συγκράτησε στον αιώνα την κίνηση της μαινομένης σάρκας, για να μπορέσω να ικετεύω πάντοτε με καθαρή καρδιά τον Σωτήρα μου, ο οποίος είναι πάν­αγνος κατά την φύση Του, και να ζητήσω την συγχώρεση για όλες τις ανομίες, με τις οποίες Τον εξόργισα ζώντας σαν άλογο κτήνος και διαπράττοντας κάθε άνομη πράξη. Δεν φοβήθηκα όμως ούτε την φοβερή Κρίση Του ούτε το αιώνιο πυρ, ούτε το αδιαπέραστο σκότος, ούτε τον αεικίνητο σκώληκα, ούτε τον φοβερό βρυγμό των οδόντων, αλλά σαν ατίθασο άλογο δάγκωσα το χαλινάρι και κάλπασα μακριά –ουαί!– από τον καλό ποιμένα και άρχοντά μου, που δεν λυπήθηκε την ψυχή Του, αλλά την παρέδωσε σε επαίσχυντο θάνατο, περνώντας διά της φιλανθρωπίας Του από αναρίθμητα πάθη, για να με απελευθερώσει από τα πάθη που υποτάχθηκα, και να ανακτήσω την δόξα που έχασα. Τι άβυσσος γενναιοδωρίας και φιλανθρωπίας του Κυρίου για τον καταδικασμένο!

Πράγματι πόσο ανώτερο είναι από κάθε ιδέα και λόγο, προκαλεί δε μεγάλο θαυμασμό, αλλά και τρόμο σε όσους έχουν τις σκέψεις τους γεμάτες με τον φόβο του Θεού και πιστεύουν αρκετά ότι, αν ο Θεός δώσει εντολή να Τον ακολουθήσουν, πρέπει να κλείσουν το στόμα τους με το χέρι της πίστεως χωρίς καμμία αντίρρηση, σαν αμίλητο νήπιο, που με αγάπη και φόβο υπακούει στις εντολές της μητέρας του, καθώς βρίσκεται δίπλα της. Αυτός που δημιούργησε και συνέχει τα πάντα, είναι Φως εκ του Φωτός και Ήλιος εκ του Ηλίου, ο Θεός-Λόγος, που ταυτίζεται με Εκείνον που τον γέννησε, ο οποίος ελέγχει τα όρια ζωής και θανάτου, από το βλέμμα του Οποίου σείεται η γη, ενώ η θάλασσα φεύγει ταραγμένη από το πρόσωπό Του. Αυτός καταδικάστηκε για τους αδίκους και τους δούλους, για τους χοϊκούς ανθρώπους που σαν την σκιά πλανώνται λίγο χρόνο και έπειτα σαπίζουν γρήγορα στον τάφο!

Να τρομάξετε ακούγοντας όλα αυτά, όλα τα όντα! Για όλα ευδόκησε Αυτός να πάθει με το θνητό σώμα Του, που δέχθηκε ασπόρως από εσένα, Παναγία, για να με απομακρύνει από την αρχαία πλάνη, να με απελευθερώσει από το έργο των δαιμόνων και να με κάμει μέτοχο της δόξας του, από την οποία εξέπεσα κατά άθλιο τρόπο εξαιτίας της παραφροσύνης μου, αφού έστρεψα την ακοή μου στον ολέθριο όφι –αλλοίμονο!– και όχι στον Κύριο. Αν δεν τα είχα κάνει όλα αυτά, δεν θα είχα καταστρέψει τον ίδιο τον εαυτό μου ούτε θα είχα γίνει αίτιος των ασυγκρίτων βασάνων του Κυρίου των πάντων. Γι’ αυτό και με περιμένουν τα βαρύτατα βάσανα, αν δεν επιδιώξω μετάνοια αντάξια της ανομίας μου. Η παράβαση της ζωοποιού εντολής Του, σύμφωνα με την οποία ζούσα σαν θεός με απλότητα στον παράδεισο, έγινε αιτία πολλών αμετρήτων βασάνων.

Αγαθός και γενναιόδωρος κατά την φύση Του, η μάλλον όντας ο ίδιος η γενναιοδωρία και η αγαθότητα, εξαιτίας της οποίας Αυτός ευδόκησε εξαρχής, αφού πήρε χώμα από την γη για να πλάσει εμένα κατά την εικόνα Του και να με κοσμήσει λαμπρά με τιμή, δόξα και άφθαρτη ζωή ως κτίσμα του Θεού, δεν θέλησε να με περιφρονήσει, όταν εξαιτίας του φθόνου του όφεως απομακρύνθηκα από την θεία δόξα. Και όταν ο αποστάτης δούλος ασθένησε και γελοιοποιήθηκε από τον πλάνο διάβολο, ο Κύριος λόγω της αγαθότητάς Του ευδόκησε να γίνει δούλος σύμφωνα με την άρρητη βουλή Του, την οποία μόνο ο ίδιος κατανοούσε, για να δεχθεί φιλανθρώπως με την μορφή ανθρώπου όλα αυτά, εκτός από την κακία, που είναι οικεία στον δούλο, ακόμη και τον εκούσιο θάνατο ως άνθρωπος και να απελευθερώσει κατ’ αυτόν τον τρόπο τον δούλο απ’ ό,τι τον είχε κυριεύσει, δηλαδή από την φθορά των παθών στολίζοντάς τον και πάλι με την ομορφιά της πρότερης αφθαρσίας. Να τον δοξάζετε, πιστοί, ενώ εσείς, οι κακοί, να εξαφανιστείτε ή να αποκτήσετε τον νηφάλιο νου και, αφού διώξετε την κάθε κακία από μέσα σας, με πίστη να δεχθείτε το θείο μυστήριο!

Η πίστη σας δεν είναι κακό δημιούργημα της σκέψεως και του ανθρωπίνου νου, ούτε ολέθρια και θεομίσητη απάτη των ψυχοφθόρων δαιμόνων, όπως ήταν τα αρχαία ιερά των Ελλήνων, τα απατηλά και αισχρά. Η πίστη μας είναι η αποκάλυψη των θείων μυστηρίων, που διά της ευδοκίας και της ευσπλαγχνίας του Θεού μας έλαμψε από τους υψηλοτάτους θησαυρούς, και είναι η κτήση του όντως Όντος, το φως και η ζωή, που δίδει σε όσους πιστεύουν σε Αυτόν την άρρητη αγαθότητα του Θεού, την αιωνία κατοικία και απόλαυση καθώς και τους ίδιους τους ουρανούς μαζί με τους κατοίκους τους. Γι’ αυτό τα μυστήριά της υπερβαίνουν κάθε κατανόηση των σοφών, αφού γι’ αυτούς είναι γερά περιφραγμένα και σφραγισμένα από παντού με τις άρρηκτες σφραγίδες της πλήρους αγνοίας. Όπως κατερχόμενος Αυτός στην γη κάλυψε τον τρόπο της καταβάσεώς Του με το σκότος της αγνοίας, έτσι και ανεβαίνοντας πάλι από την γη στα ουράνια ύψη «έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού», όπως έχει ειπωθεί. Αυτοί, που έχουν καθαρό νου προσεγγίζουν μόνο με την πίστη το θείο μυστήριο. Αντιθέτως, γι’ αυτούς που καθοδηγούνται από αισχρή και κακοήθη συνήθεια και από το μάταιο καύχημα της ελληνικής σοφίας και υπεραίρον­ται με το θράσος του νου τους, αυτό το μυστήριο αποτελεί ισχυρό εμπόδιο και θολώνει τον νου, όπως ο ήλιος τα μάτια των ασθενών και το φως της ημέρας τις νυχτερίδες. Ένας τέτοιος άνθρωπος μοιάζει με κάποιον, ο οποίος βγάζει το φαρμάκι κακοήθους γαστρικού υγρού, ενώ το θείο μυστήριο της πίστεως, το οποίο η καρδιά δέχεται με θερμή αγάπη, το θάλπει και το τρέφουν τα δίκαια έργα της και χαρίζει αμέσως την υγεία και το θείο φως, απομακρύνοντας από την ψυχή κάθε κακία. Αν είσαι σώφρων και ευήθης και φροντίζεις για την ευσέβεια, τότε μην ζητάς από τον Κύριο να σου εξηγήσει τους λόγους και τις αιτίες, επειδή το καθετί που προέρχεται από Αυτόν υπερβαίνει τον νου και τον λόγο.

Έτσι να δεχθείς με πίστη όλες τις συμβουλές Του και να τις εκτιμάς με όλη την ψυχή σου, να τις προσκυνάς με φόβο, να θεωρείς και να αποκαλείς πάντοτε ενώπιόν Του τον εαυτό σου σκόνη, χώμα και άνυδρη γη. Και πράγματι είσαι σκουλήκι και χώμα, βρεγμένο με λίγο νερό, μολονότι περιέχεις μέσα σου τον νου, μία θεία ουσία, όπως το μαργαριτάρι μέσα στο κογχύλι. Τότε θα καταλάβεις το σκότος της ανοησίας, όταν θα απομακρύνει από μέσα σου το θείο φως, ενώ θα εισέλθει το φως του Παρακλήτου και θα σε φωτίσει σαν την χαραυγή, και το θείο μυστήριο θα γλυκάνει τον λαιμό σου περισσότερο από το μέλι και την κηρήθρα. Μακάριος είναι οποίος φύγει από αυτήν την ζωή, αφού το δεχθεί με αταλάντευτη πίστη στην καρδιά του. Εσύ ο ίδιος θα ζήσεις πράγματι ως θεός εις τους αιώνας, απολαμβάνοντας με αυτό την θέα και την συνομιλία με τον Θεό.

Εγώ όμως, Κυρία Δέσποινα, τρέμω πολύ, φοβούμαι και υποφέρω διαρκώς από τις οξείες ασθένειες μέσα στην ψυχή μου και τρομάζω, όταν σκέπτομαι ότι τα αποτελέσματα της δικαίας κρίσεως του Θεού δεν με βρήκαν μέχρι τώρα. Με τα δικά μου χέρια κάρφωσα τον Δημιουργό μου, τον γυμνό· τον σταύρωσα και Του προσέφερα ξίδι αναμεμιγμένο με χολή εξαιτίας της μεγάλης απανθρωπιάς μου, όταν Αυτός δίψασε, και με την λόγχη διαπέρασα τα θεία πλευρά Του, χωρίς να λυπηθώ –αλλοίμονό μου!– ούτε τον νεκρό, και Του επέφερα διάφορες στενοχώριες, χλευασμούς, εμπτυσμούς, ταπείνωση και χτυπήματα.

Πόσο ανεξάντλητη είναι η αγαθότητα του Κυρίου και πόσο μεγάλη είναι η σκληρότητα του άκαρδου δούλου! Κάθε ζωντανή ύπαρξη ταρασσόταν συμπονώντας τον πάσχοντα για την ανθρωπότητα, ενώ εγώ, ο αχάριστος, δεν μπορούσα να χορτάσω με τους πόνους που Του επέφερα, αλλά επιτέθηκα, λόγω της μεγάλης μου απανθρωπιάς, ακόμη και κατά του νεκρού, που δεν ανέπνεε πλέον. Έπρεπε να κατανοήσω το αμάρτημά μου και να πάω να κρυφτώ ζωντανός στους σκοτεινούς γκρεμούς της γης. Δεν διαψεύσθηκε όμως ο Πάνσοφος, όταν είπε: «Ανθ’ ών πυριφλεγή στύλον, οδηγόν μέν αγνώστου οδοιπορίας, ήλιον δε αβλαβή φιλοτίμου ξενιτείας παρέσχες», παραμένοντας στο κακό.

Αλλοίμονό μου! Αλλοίμονό μου! Πώς να ξεφύγω από τα βάσανα που με περιμένουν; Ποιος γκρεμός της γης θα με κρύψει από το πρόσωπο του Θεού; Αλλά δείξε μου έλεος, σε ικετεύω, Δέσποινά μου, και ικέτευσε υπέρ εμού στον Κύριο να είναι εύσπλαγχνος για τα αμαρτήματα που έκανα εξαιτίας της μεγάλης μου ανοησίας, και να μετανοήσω γι’ αυτά. Έτσι θα με απελευθερώσει από τα μελλοντικά βάσανα και από τα δόντια του φοβερού όφεως, ο οποίος με κατάπιε ολόκληρο και με κρατάει γερά στα δίχτυα του, αφού με περιέπλεξε με άσχημα κουρέλια, με τα κακά του λέπια, από τα οποία γεννιούνται αμέτρητα πλοκάμια, που δαγκώνουν σαν έχιδνες την ψυχή μου. Κάνε μου την χάρη από την γενναιοδωρία σου, Δέσποινα, που προστρέχω σε εσένα και γλύτωσέ με από την αισχρή βία. Είμαι πιστός δούλος σου και ελπίζοντας σε σένα, Δέσποινα, υποτάχθηκα με χαρά στον ζυγό του μοναχισμού, για να μπορέσω κατ’ αυτόν τον τρόπο να αποφύγω τα ατελείωτα βάσανα, που με περιμένουν. Αξίωσέ με να υποφέρω μέχρι τέλους τον ζυγό της καλής και τελείας καλλιεργείας του χωραφιού που μου ανέθεσε ο Κύριος, για να αξιωθώ να παραλάβω από το χέρι Του την αμοιβή, που δίδεται στους εργάτες της τελευταίας ώρας εξίσου με τους εργάτες της πρώτης ώρας. Έτσι θα ακούσω και εγώ τότε την φωνή, που καλεί τους αξίως εισερχομένους στον γάμο, να συμμετάσχω της χαράς του Κυρίου, την οποία αξιώνονται όσοι ύφαναν για τον εαυτό τους με τις δίκαιες πράξεις, την φωτεινή ενδυμασία και με τις άσβηστες λαμπάδες υποδέχονται κατά την νύχτα τον Νυμφίο.

Σε ικετεύω, Παναγία μητέρα του Υψίστου, η μόνη παρηγοριά της ψυχής μου, ελπίδα και γλυκύτητα, θεία σκέπη, φως, προστασία και σωτηρία! Αξίωσέ με να το λάβω διά των αγίων προσευχών Σου! Είσαι, Δέσποινά μου, η αρχή της σωτηρίας μου. Ευδόκησε λοιπόν να τελέσεις και το ευτυχές τέλος και κάμε με μέτοχο της άφθαρτης δόξας του αγαπημένου Υιού Σου, Παναγία μου. Έτσι με την μεσιτεία σου να αξιωθώ να δοξάσω τον μόνο έναν ομοούσιο και τρισυπόστατο Θεό, τον άναρχο Πατέρα, τον άναρχο Υιό και το παντοδύναμο Πνεύμα, στον Οποίο αρμόζει προσκύνηση, δόξα, τιμή και κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.

Πηγή: (Αγίου Μαξίμου Γραικού «Λόγοι» τ. α’, Ιερά Μονή Βατοπαιδίου), Η άλλη όψη

Απόρησα με την παράκλησή σου, διότι κατεχόμενος από αυτήν την πικρία, μου ζητάς την ψυχική ίαση από τα αισθήματα, με τα οποία σε πειράζει ο φθόνος του διαβόλου. Εφόσον δεν έχω καμμία αρετή και δεν είμαι ικανός να σου προσφέρω τέτοια ίαση, πώς και με ποιον τρόπο μπορώ να σε βοηθήσω, όταν μάλιστα και εγώ ο ίδιος έχω ανάγκη από αυτήν; Αφού όμως με εμπιστεύεσαι, όσο ο Θεός φωτίζει την αδύναμη σκέψη μου, θα σου υπενθυμίσω ό,τι ξέρεις και ο ίδιος. Το κτηνώδες άναμμα και το επακόλουθο νυχτερινό μίασμα γίνεται είτε από την φυσική μας θερμότητα είτε από την περιττή κατανάλωση νόστιμων φαγητών είτε από την προηγούμενη συχνή ικανοποίηση αυτού του πάθους και την συνήθεια προς αυτό. Αλλά μερικές φορές συμβαίνει και από την υπερηφάνεια, όταν λόγου χάριν καταδικάζουμε τους συνανθρώπους μας, αλλά και από την ακατάπαυτη πονηρή επίδραση των δαιμόνων εναντίον μας, που ανάβουν στις καρδιές μας την κτηνώδη επιθυμία. Οι πρώτες δύο αιτίες του θεομίσητου αυτού μιάσματος σβήνουν και εξολοθρεύονται εντελώς με την εγκράτεια από την υπερβολική τροφή και τον ύπνο, όπως μας διδάσκει αυτός που είπε: «Εγώ δε εν τω αυτούς παρενοχλείν μοι ενεδυόμην σάκκον και εταπείνουν εν νηστεία την ψυχήν μου» (Ψαλμ. 34, 13). Ως «σάκκον» να εννοήσεις τον θρήνο, την κατάνυξη και την απόρριψη της σωματικής ησυχίας. Και πάλι ο ίδιος μας διδάσκει λέγοντας: «Εστράφην εις ταλαιπωρίαν εν τω εμπαγήναί μοι άκανθαν» (Ψαλμ. 31, 4). Ως «άκανθον» να εννοήσεις το αναμμένο βέλος της άσωτης επιθυμίας. Ως «ταλαιπωρίαν» την εκούσια αυτοεξάντληση, δηλαδή όταν κάποιος εξαντλεί τον εαυτό του με πολύχρονη αποχή από την τροφή, την αγρυπνία αλλά και με διαφόρους πνευματικούς αγώνες, την από βάθους καρδίας ταπεινοφροσύνη και την καθαρή προσευχή. Αυτό ακριβώς το έχει πει λεπτομερώς σε άλλο χωρίο· «και κατεκάμφθην έως τέλους», δηλαδή εξήντλησα τον εαυτό μου με διαφόρους αγώνες της νηστείας, και «όλην την ημέραν», δηλαδή στην διάρκεια όλης της ζωής μου, «σκυθρωπάζων επορευόμην», δηλαδή ενθυμούμενος συνεχώς την αμαρτία μου ποτέ δεν έπαψα να λυπάμαι, να θλίβομαι και να κλαίω γι’ αυτήν. Γιατί; «Ότι αι ψόαι μου επλήσθησαν εμπαιγμάτων και ουκ έστιν ίασις εν τη σαρκί μου» (Ψαλμ. 37, 7-8). Αλλά αρκετά γι’ αυτό.

Και επειδή λες, «είμαι ράθυμος», να παρηγορήσεις τον εαυτό σου με τα λόγια του εναρέτου, που λέγει: «Ιδού εμάκρυνα φυγαδεύων και ηυλίσθην εν τη ερήμω» (Ψαλμ. 54, 8) . Και άκουσε προσεκτικά, πώς βοηθούσε τον εαυτό του, όταν τον ενοχλούσαν η ραθυμία και η καταιγίδα διαφόρων αναστατώσεων της σκέψης που προκαλούσαν τα δαιμόνια (Ψαλμ. 54, 9): «Προσεδεχόμην τον σώζοντά με από ολιγοψυχίας και από καταιγίδος». Να μιμείσαι αυτόν τον ενάρετο και κατά το μέτρο των δυνάμεών σου να οπλιστείς με πίστη και ελπίδα στην φιλανθρωπία του Σωτήρος. Τότε θα έχεις κάθε βοήθεια από Αυτόν, επειδή «εγγύς Κύριος πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν, πάσι τοις επικαλουμένοις αυτόν εν αληθεία. Θέλημα των φοβουμένων αυτόν ποιήσει και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς» (Ψαλμ. 144, 18-19).

Και αφού λες, «δεν μπορώ να σκάψω», θα σου απαντήσω. Μην σταματάς να σκάβεις, όχι όμως την γη και το χόρτο που φυτρώνει, αλλά την καρδιά και την συνείδησή σου, εκριζώνοντας τις φυτοζωούσες, κακές κοσμικές επιθυμίες -εξαιτίας της πολύχρονης κακής συνήθειας— τα απρεπή ήθη και τις σκέψεις. Μην ντρέπεσαι να παρακαλέσεις τον Σωτήρα με επιμονή για την άφεση των αμαρτιών σου, για να βελτιωθείς στο μέλλον και να ζήσεις αγαθή και θεάρεστη ζωή. Ο Σωτήρας αγαπάει τέτοιους επίμονους ικέτες, επειδή ο ίδιος είπε: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ 7, 7). Η μακαριότητα για έναν μοναχό συνίσταται στο να πορεύεται ολόψυχα και με όλη την καρδιά του στον δρόμο των εντολών του Σωτήρος και της παραδόσεως των Πατέρων.

Πηγή: (Αγίου Μαξίμου Γραικού «Λόγοι» τ. α’, Ιερά Μονή Βατοπαιδίου), Η άλλη όψη

Αιτία αναριθμήτων κακών για τους μοναχούς.

Κοιλιά αδιάντροπη και ποτέ κορεσμένη, εξαιτίας της οποίας εμείς, οι ανόητοι μοναχοί, γινόμαστε παίγνιο των πονηρών δαιμόνων! Αποτελείς την αιτία ακαθάρτων εκροών, ύπνου δίχως μέτρο και άλλων ειδών πνευματικού θανάτου. Από εσένα προέρχεται η απόρριψη των ευαγγελικών εντολών, η ατελείωτη φροντίδα για κέρδος και διάφορες φιλονικίες. Όλα αυτά εξαφανίζουν την μνήμη του θανάτου, την θεία αγάπη και τον φόβο του Θεού από τις ψυχές των μοναχών.

Έτσι η αγνή προσευχή, τα δάκρυα και η συγκίνηση εξαφανίζονται και σταματά η εσωτερική λειτουργία του νου. Στην θέση τους έχουν εισέλθει υπερηφάνεια, κακοήθεια, δόλος, φθόνος, διάφορες ματαιόδοξες επιθυμίες, καθώς και η πηγή του κάθε κακού, η φιλαργυρία [1] και το κυνηγητό της είσπραξης των τόκων, που προκαλούν την τρομερή και απάνθρωπη τοκογλυφία και τα οποία θα επιφέρουν την οργή του Θεού.

Αδιάντροπη κοιλιά, εξαιτίας της οποίας εμείς οι άφρονες μοναχοί πέφτουμε στα απύθμενα βάθη της κόλασης! Μακάριος είναι όποιος σε δάμασε στον νου του και αγάπησε ολόψυχα την ένδεια και τον ανάργυρο βίο. Αυτός μόνο σε κατάλαβε αληθινά, αυτός μόνο είναι ο υπηρέτης του Υψίστου και αυτός μόνο είναι ελεύθερος. Αντιθέτως όλοι εμείς που υποκύπτουμε σε εσένα είμαστε οι κακοί δούλοι των παθών που γεννάς και μοιάζουμε με τα άλογα ζώα, μολονότι δημιουργηθήκαμε εξαρχής από το άγιο χέρι του Θεού κατά την θεική εικόνα Του.

______________

1. Βλ. Α´ Τιμ. 6,10.

Πηγή: (Αγίου Μαξίμου Γραικού «Λόγοι», Ιερά Μονή Βατοπαιδίου), Η άλλη όψη

Δεν θα ζήσουμε, ψυχή μου, τον χρόνο της παρούσης ζωής μας μέσα στην οκνηρία, την απραγία και την ανοησία, σαν άπειρα νήπια, θεωρώντας ότι είναι αρκετή για την σωτηρία μας η παραμονή μας σε αυτόν τον τόπο, τον απρόσιτο στις γυναίκες και τους κοσμικούς ανθρώπους, γιατί έτσι θα μείνουμε στην πλάνη. Διότι και στα αρχαία χρόνια στους Ισραηλίτες, που με την βοήθεια του Υψίστου και με την καθοδήγηση του Μωυσή έφυγαν από την Αίγυπτο και τον Φαραώ, δεν ήταν αρκετό για την ευσέβειά τους το γεγονός ότι πέρασαν σαράντα χρόνια σε τόπο απρόσιτο, δηλαδή στην έρημο, επειδή ακριβώς δεν διατήρησαν την σοφή πίστη στον Θεό, που τους έσωσε από αναρίθμητες δυσκολίες.

Δεν αρκούν τα άθλια αυτά κουρέλια, ψυχή μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο των πάντων. Με ένα από αυτά, την διαμονή στην έρημο, επιτυγχάνεται η απόλυτη σιωπή και με το άλλο η απόλυτη ταπείνωση. Εάν όμως και στο πρώτο και στο δεύτερο κάποιος περιβάλλεται με δόξα και κοσμικές μέριμνες, αυτός δεν δια­φέρει σε τίποτε από τον σκύλο που επιστρέφει στα ξεράσματά του, κατά τον λόγο του μεγαλυτέρου των αποστόλων [1]. Αυτά τα μαύρα κουρέλια, ψυχή μου, αποτελούν την εικόνα του θρήνου και της νεκρώσεως, η οποία αφορά εμάς που επιλέξαμε να θεωρούμε τον εαυτό μας πάντοτε νεκρωμένο εκουσίως για την παρούσα ζωή. Η νέκρωση αυτή συνίσταται στο να μισούμε πάντοτε ολόψυχα κάθε σαρκική ηδονή και κάθε επίγεια δόξα και να ζούμε αφιλοκερδώς και όσια, αποκτώντας τα αναγκαία από την δουλειά μας και θεωρώντας την ένδεια ως μεγάλο πλούτο. Αν όμως και πάλι ανόητα περιβάλλουμε τον εαυτό μας με απληστία, δόξα, οινοποσία, γέλια, με τα οποία συνήθως ενώνεται κάθε άνομη επιθυμία, τότε δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι θα παραδοθούμε στα απόλυτα βάσανα, επειδή ακριβώς ψευδόμαστε εκούσια και συνειδητά, αντίθετα προς τους όρκους που δώσαμε. Τι μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό; Καλύτερα, λέγει η σοφία του Θεού, να μην υποσχεθούμε και να εκτελέσουμε, παρά να υποσχεθούμε και να ψευσθούμε [2]. Και ο θείος ψαλμωδός διαλαλεί: «Απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος» [3].

Ο Χριστός, ψυχή μου, δεν ευχαριστείται με την αλλαγή του τόπου και της αμφιέσεως, όπως είπαμε προηγουμένως, αλλά με την καθαρότητα της ζωής και την απόκτηση διαφόρων αρετών, που στηρίζονται στην τελεία πίστη. Και, όπως με την βοήθεια της χάριτος του Θεού ξέφυγες από τα δίχτυα της νοερής Αιγύπτου, δηλαδή αυτού του κόσμου, έτσι προσπάθησε με όλη την δύναμή σου, κάτω από την προστασία της πίστης και με τον φόβο του Θεού, να ξεφύγεις από τον διάβολο, που σε κυριεύει και πάντοτε επιτίθεται εναντίον σου με δύναμη και μένος. Και μη σταματάς να τρέχεις για να γλυτώσεις από αυτόν, μέχρις ότου δεις να τον πνίγει η ισχυρή δεξιά του Υψίστου μέσα στην άβυσσο της φωτιάς μαζί με όλα τα άρματα και τους δυνατούς οπλοφόρους του. Τότε θα δεις τον εαυτό σου να τον σκεπάζει η θεία νεφέλη του Παρακλήτου, ο οποίος δροσίζει την φλόγα που προκαλούν μέσα σου οι ασώματοι εχθροί με τις φλογερές σκέψεις των απαισίων επιθυμιών. Θα σε οδηγήσει προς την γη της Επαγγελίας όχι το πυρ αλλά η καθαρότητα του ζώντος φωτός. Η γη της Επαγγελίας δεν είναι εκείνη που μοίρασε στους Ισραηλίτες ο Ιησούς του Ναυή, αλλά αυτή που υποσχέθηκε ο πρωτότοκος όλων των ζώντων ο «ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων» [4], ο οποίος γεννήθηκε από την πανάχραντη και Παναγία Παρθένο, ο Χριστός Ιησούς, ο οποίος πρώτος εισήλθε εκεί, αφού νίκησε τον θάνατο.

Να είσαι πάντοτε σε εγρήγορση, ψυχή μου, επειδή ο νοερός Φαραώ που σε κυνηγά δεν παύει να εφευρίσκει κακό εναντίον σου. Μην περιμένεις, αγαπημένη μου ψυχή, να πάψουν οι δοκιμασίες που αυτός μηχανεύεται εις βάρος σου. Επειδή από την φύση του είναι φθονερός και θρασύς, η οργή του δεν υποχωρεί ποτέ, αλλά πάντοτε προσπαθεί να σε ρίξει στο πυρ των βασάνων. Επίσης μην τον εμπιστεύεσαι, όταν υποχωρεί, επειδή τότε ακριβώς προσπαθεί με ξεχωριστή πονηριά να σε αρπάξει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αυτός ο κάκιστος προσπαθεί να σε υποτάξει, οδηγώντας σε μακριά από την συν­εχή και σταθερή νήψη σου, για να σε βρει οκνηρή και να σε πετύχει με ένα από τα πολλά ψυχοφθόρα βέλη του, η με την ολέθρια υπερ­ηφάνεια, να σε βγάλει από τον δρόμο που οδηγεί σε μεγαλύτερες αρετές. Επειδή είναι νους πολύ έμπειρος στην εξεύρεση του κακού, ξέρει τι όφελος έχουμε, όταν είμαστε νηφάλιοι, παρά τις δυστυχίες που μας επιφέρει, αφού είμαστε προστατευμένοι από την Χάρη του Θεού. Επειδή, όταν είμαστε νηφάλιοι, οι δυστυχίες που μας δίνει μπορούν να γίνουν για εμάς αιτία μεγάλων επαίνων, όπως η πάλη με έναν δυνατό αντίπαλο παρέχει στον έμπειρο παλαιστή την δυνατότητα να λάβει μεγάλους επαίνους. Μπορείς με την βοήθεια του Σωτήρος σου να ξεφύγεις από τα χέρια του ολεθρίου Φαραώ και να περάσεις τα βάθη των φλογερών παθών της Ερυθράς Θαλάσσης διά ξηράς και όχι διά θαλάσσης, όπως μυστικώς μας διδάσκει ο θεόπνευστος λόγος [5]. Αν λοιπόν περάσεις μέσα στην πτωχεία και την ένδεια, και μάλιστα με τα πόδια και όχι επάνω στο άλογο, δηλαδή συνειδητοποιώντας πάντοτε στις σκέψεις σου την ταπεινότητα και την μεγάλη αναξιότητά σου, τότε θα εγκατασταθείς στο Σινά, μέσα στην έρημο, δηλαδή θα φθάσεις την ιερά οικία της απαθείας, που ευφραίνει το Άγιο Πνεύμα.

Να προσέχεις, ακόλαστη, να μην πέσεις και εσύ σε κάποιο μανιώδες πάθος, όπως οι αχάριστοι άνθρωποι. Να μην παραδοθείς στην λαιμαργία, την οινοποσία και τους χορούς, για να μην θεωρήσεις την κοιλιά σου σαν το πιο ακριβό και το πιο ιερό πράγμα [6], και να μην την προσκυνήσεις, όπως προσκύνησαν τον μόσχο [7], και χάσεις τα μέλλοντα αγαθά, όπως εκείνοι που έχασαν την γη της επαγγελίας. Έτσι δεν θα παραδοθείς σε ατελείωτα βάσανα, από τα οποία θα υποφέρεις χειρότερα από όλους, που ζούσαν πριν από τον νόμο. Αν όμως πράγματι αγαπάς τον Χριστό, τον Βασιλέα σου, που υπέμεινε για χάρη σου σταυρικό θάνατο, τότε προσπάθησε με όλη την δύναμή σου να εμφυσήσεις στην ψυχή σου την θεία αγάπη Του.

Αυτό θα το πετύχεις, μόνο αν ελέγξεις αρκετά όλες τις επιθυμίες σου. Και θα τις ελέγξεις, μόνο αν εμφυσήσεις στην καρδιά σου τον φόβο του Θεού. Και αυτόν τον φόβο θα τον αποκτήσεις, αν διώξεις από τον εαυτό σου κάθε αμφιβολία, αλλά και επιθυμία να φαίνεσαι σοφή, και αν ακολουθήσεις ως άκακο παιδί τον Κύριό σου τηρώντας τις εντολές Του [8]. Όπως η αγάπη είναι η εκτέλεση όλου του νόμου, έτσι και η πίστη είναι το θεμέλιο όλων ανεξ­αιρέτως των αρετών. Από την πίστη γεννιέται ο φόβος, και από αυτόν η τήρηση των εντολών, διά της οποίας ο νους πληρούται από τον θείο έρωτα. Αφού αξιωθείς αυτά, να σκέπτεσαι ταπεινά θεωρώντας τον εαυτό σου σκόνη, για να απολαμβάνεις πάντοτε τις θείες ευλογίες.

________________

1. Βλ. Β´ Πέτρ. 2,22. 2. Πρβλ. Παρ. 12,22. 3. Ψαλμ. 5, 7. 4. Ψαλμ. 44, 3. 5. Βλ. Ἑβρ. 11,29. 6. Βλ. Φιλ. 3,19. 7. Βλ. Ἔξ. 32,4-6. 8. Πρβλ. Ματθ. 18,3-5. Μάρκ. 10,15. Λουκ. 18,17.

Πηγή: (Αγίου Μαξίμου Γραικού «Λόγοι», Ιερά Μονή Βατοπαιδίου), Η άλλη όψη