Ο ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ χριστιανός ἐργάζεται πάντα «ἐν κρυπτῷ» καί ἀποφεύγει τήν προβολή καί τόν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Ἐνοχλεῖται ἀπό τά εὐμενῆ σχόλια καί ἀποστρέφει τό πρόσωπό του ἀπό τούς ἰδιοτελεῖς ἐγκωμιαστές του. Τήν τακτική αὐτή δέν ἐπιλέγουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Θά ἔλεγα ὅτι οἱ περισσότεροι ζοῦν καί δραστηριοποιοῦνται, γιά νά προβάλλονται. Δυστυχῶς καί στούς κληρικούς ὑπάρχει αὐτή ἡ τάση. Στήν ἐποχή μας μάλιστα ἔχει κορυφωθεῖ, γιατί τήν ἐνισχύουν καί τά μέσα τῆς ἐπικοινωνίας, ὅπως ἡ τηλεόραση, τό διαδίκτυο, ὁ τύπος, τό ραδιόφωνο κ.λπ. Ὅμως ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις τῶν φιλόδοξων ἀνθρώπων ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά ὅσα τονίζει ὁ Χριστός στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία του: «Νά προσέχετε τήν ἐλεημοσύνη σας, νά μή γίνεται μπροστά στούς ἀνθρώπους, γιά νά σᾶς ἐπιδοκιμάσουν.

Ἀλλιῶς, μή περιμένετε ἀνταμοιβή ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα σας. Ἔτσι, ὅταν κάνεις ἐλεημοσύνη μή τό διατυμπανίσεις, ὅπως κάνουν οἱ ὑποκριτές στίς συναγωγές καί στούς δρόμους, γιά νά τούς τιμήσουν οἱ ἄνθρωποι· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή ἡ τιμή εἶναι ὅλη καί ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ, ἀντίθετα, ὅταν δίνεις ἐλεημοσύνη, ἄς μή ξέρει οὔτε τό ἀριστερό σου χέρι τί κάνει τό δεξί σου, γιά νά᾿ ναι ἀληθινά κρυφή ἡ ἐλεημοσύνη σου. Κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά. Καί ὅταν προσεύχεστε, νά μή εἶστε σάν τούς ὑποκριτές, πού τούς ἀρέσει νά στέκονται καί νά προσεύχονται στίς συναγωγές καί στά σταυροδρόμια, γιά νά κάνουν καλή ἐντύπωση στούς ἀνθρώπους· σᾶς βεβαιώνω πώς αὐτή εἶναι ὅλη κι ὅλη ἡ ἀνταμοιβή τους. Ἐσύ, ἀντίθετα, ὅταν προσεύχεσαι, πήγαινε στό πιό ἀπόμερο δωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ σου, κλεῖσε τήν πόρτα σου καί προσευχήσου ἐκεῖ κρυφά στόν Πατέρα σου· κι ὁ Πατέρας σου, πού βλέπει τίς κρυφές πράξεις, θά σέ ἀνταμείψει φανερά» (Ματθ. στ΄ 1-6).

Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται πνευματικά καί ἐργάζεται κατά Θεόν, γνωρίζει ὅτι ἐάν θελήσει νά προβάλει τόν ἀγώνα του καί τά ἔργα του, μοιάζει μέ τόν ἀνόητο οἰνοποιό, ὁ ὁποῖος ἐνῶ κοπιάζει γιά τό ἀμπέλι του καί τήν καλή ποιότητα τοῦ παραγόμενου οἴνου, ἀφήνει ἀνοιχτή τήν κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ καί χάνεται ὅλος του ὁ κόπος. Ἡ ἐν κρυπτῷ πνευματική καί φιλανθρωπική ἐργασία εἶναι ἡ μόνη ἐργασία πού ἀναγνωρίζει ὁ Θεός καί δίνει τήν ἀνταμοιβή φανερά.

Πολλοί ἰσχυρίζονται ὅτι πρέπει νά γνωστοποιοῦνται οἱ καλές πράξεις, γιά νά παρακινοῦνται καί ἄλλοι σέ παρόμοιες. Ἀγνοοῦν ὅμως τό μεγάλο κίνδυνο νά ὁδηγηθοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί στήν ὑπερηφάνεια καί νά χάσουν τήν ἀνταμοιβή ἀπό τό Θεό, νά συμβεῖ δηλαδή ἐκεῖνο πού πάθαιναν καί οἱ γραμματεῖς καί φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ὑποκρισία καί προβολή γίνονταν ἀντιπαθητικοί ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τό Θεό.

Μακάρι κάποτε νά πετύχουμε τήν ἐν κρυπτῷ ἐργασία, ἀδιαφορώντας γιά τίς κρίσεις καί τούς ἐπαίνους τῶν κοσμικῶν καί ἀδιάφορων ἀνθρώπων. Ἔγνοιά μας πρέπει νά εἶναι ἡ ἀναγνώριση τοῦ ὅποιου ἔργου μας ἀπό τό Θεό καί ὄχι ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/12/2014 και dtatsis.blogspot.gr

Ἀλήθεια, πέρασαν κιόλας εἴκοσι χρόνια, κι᾿ οὔτε τὸ καταλάβαμε πῶς κύλισε τόσος καιρός…Ἦταν 12 Δεκεμβρίου 1994. Τὸ ρωλόϊ ἔδειχνε ἑπτὰ παρὰ εἴκοσι πέντε τὸ πρωΐ, ἡ ὥρα ποὺ ἡ ἁγνὴ καὶ φλογερὴ ψυχὴ τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυροῦ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ ἄφησε τὸ φθαρτὸ σῶμα του καὶ φτερούγισε στὸν Πλάστη της. Ἄφησε ἕνα σῶμα ταλαιπωρημένο ἀπὸ ἀμέτρητους κόπους γιὰ τὴν διαποίμανση τοῦ λαοῦ, ποὺ τοῦ εἶχε ἐμπιστευθῆ ὁ Χριστός, ἀλλὰ καὶ καταβεβλημένο ἀπὸ τὴν ἀνίατη ἀσθένεια. Αὐτὸ ἐπῆρε μοναχὰ ὁ θάνατος, ἕνα εὐτελὲς «λάφυρο». Ὅμως ἡ ἐνάρετη καὶ ἀσκητικὴ ζωή του, ἡ ἀγάπη του πρὸς τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιὰ τοὺς βασανισμένους Βορειοηπειρῶτες, τὸ ἀτέλειωτο ὁδοιπορικό του στὴν Ἑλλάδα, στὸ Λονδῖνο, στὸ Στρασβοῦργο, στὸ Κονγκρέσο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, γιὰ νὰ μεταφέρῃ «τὸ κλάμα καὶ τὸ δρᾶμα» τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου, δὲν χάθηκαν μέσα στὸν ἁπλὸ καὶ ἀπέριττο τάφο του στὴν Μονὴ τῆς Μολυβδοσκέπαστης. Ἔμειναν καὶ μένουν, γιὰ νὰ διδάσκουν καὶ νὰ φρονηματίζουν ὅλους, ὅσοι συνεχίζουν νὰ ἀγωνιοῦν καὶ νὰ παλεύουν γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξῃ ἄλλη μιὰ «χαμένη πατρίδα», ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ παραδειγματίζουν καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὸν δρόμο τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς.

Ἦλθε, σὰν νέος Ἱεράρχης στὴν Ἐπαρχία του τὸ 1967, φτωχός. Καὶ «ἔφυγε» γιὰ τὴν αἰωνιότητα, τὸ 1994, πιὸ φτωχός. Σύνθημά του ἦταν: Ὅλα γιὰ τοὺς ἄλλους, τίποτε γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ὅλα γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὸν πονεμένο συνάνθρωπο. Κάθε μῆνα, τὸν μισθό του τὸν μοίραζε σὲ...

φακέλλους μικρούς (ἐπισκεπτηρίων), γράφοντας ἀπ᾿ ἔξω, σὲ μιὰ ἀκρούλα, τὸ ποσὸ ποὺ ὑπῆρχε μέσα. Ἔτσι, ὅταν τὸν ἐπισκέπτονταν ἐμπερίστατοι Βορειοηπειρῶτες (καὶ δὲν ἦσαν λίγοι), ἄνοιγε τὸ συρτάρι κι᾿ ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τους τοὺς ἔδινε, ἀθόρυβα πάντα, τὴν προσφορὰ τῆς ἀγάπης του.

Κάποτε, τὸν πρῶτο καιρὸ ποὺ εἶχαν ἔρθει ὡς φυγάδες οἱ Βορειοηπειρῶτες, ἐπισκέφθηκε τὴν Μαθητικὴ Ἑστία Πωγωνιανῆς, γιὰ νὰ δώσῃ θάρρος καὶ κουράγιο σ᾿ ἐκεῖνα τὰ «κυνηγημένα πουλιά», ποὺ πρέπει νὰ ἦσαν 100 μὲ 150 ἄτομα. Κι᾿ ἀφοῦ τοὺς μίλησε πατρικὰ καὶ χριστιανικά, στὸ τέλος πρόσφερε στὸν καθένα ἕνα χαρτονόμισμα τῶν χιλίων δραχμῶν, ποὺ τὸ δέχθηκαν μὲ δάκρυα καὶ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης. Κάποιοι δημοσιογράφοι κατέκριναν τότε τὸν ἀοίδιμο: -Τοὺς ἔδωσε ἕνα χιλιάρικο. Χαρὰ στὸ πρᾶγμα! Καὶ τὰ ἔλεγαν αὐτὰ ἐκεῖνοι, ποὺ οὔτε τότε, οὔτε ποτὲ ἔδωσαν ἔστω καὶ μιὰ δραχμὴ στοὺς πονεμένους ἀδελφούς. Ἔτσι, δυστυχῶς, γράφεται ἡ ἱστορία…

Ὅταν ἦταν σοβαρὰ ἀσθενής, τὸν ἐπισκέφθηκε κάποιο ἀπόγευμα ἕνας διαπρεπὴς πανεπιστημιακὸς γιατρὸς τῶν Ἰωαννίνων. Ψηλάφησε τὸ σῶμα του στὸ σημεῖο ποὺ εἶχε γίνει ἡ ἐγχείρηση, κι᾿ ὅταν μετὰ θέλησε νὰ πλύνῃ τὰ χέρια του, ὡδηγήθηκε στὸν βοηθητικὸ χῶρο τοῦ Δεσπότη. Μόλις μπῆκε, κύταξε τριγύρω καὶ γιὰ λίγο ἔμεινε σκεπτικός. Ἔπειτα εἶπε: -Ἐδῶ πλένεται ὁ Δεσπότης; Μὰ ὁ χῶρος αὐτὸς εἶναι πρωτόγονος! Καὶ νἄτανε μόνο ἐκεῖνος ὁ χῶρος πρωτόγονος στὸ παμπάλαιο Ἐπισκοπεῖο, ποὺ ὅμως ὁ ἀοίδιμος δὲν τὸ ἄλλαζε μὲ τίποτε, ἀφοῦ εἶχε περὶ πολλοῦ τὴν «ἁγία φτώχεια», ὅπως ἔλεγε συχνὰ καὶ τὸ ἐννοοῦσε.

Φτωχὸ τὸ «Δεσποτικό», ἀλλὰ πλούσιο σὲ ἔργα χριστιανικῆς ἀγάπης. Κάθε τόσο, ὁμάδες χριστιανῶν ἀπὸ διάφορες περιοχὲς τῆς Χώρας ἐπισκέπτονταν τὸν ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ, γιὰ νὰ τὸν δοῦν, νὰ τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὸν ἀγῶνα ποὺ ἔκανε καὶ ποὺ φτέρωνε καὶ τὶς δικές τους ψυχές. Κι᾿ ἀκόμη νὰ τοῦ φιλήσουν τὸ χέρι καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του.

Κι᾿ ἄν πῇς καὶ γιὰ Βορειοηπειρῶτες, ἀμέτρητοι πέρασαν. Καὶ πόσοι φιλοξενήθηκαν στὰ Ἱδρύματά του. Δύσκολοι, ἀλλὰ ἀλησμόνητοι καιροί, μὲ ἀγωνίες καὶ ἀγῶνες, μὲ χαρὲς καὶ μὲ πίκρες, μὲ τὸ φρόνημα ὅμως ἀκμαῖο καὶ ἀνοιχτὴ τὴν καρδιὰ γιὰ νὰ δέχεται ὅλους καὶ ὅλα μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστεως καὶ τὴν χάρη τῆς προσευχῆς.

Ἄς εἶναι αἰωνία καὶ ἀγήρως ἡ μνήμη του. Ὅσοι συνοδοιπορήσαμε μαζί του δὲν θὰ τὸν ξεχάσουμε ποτέ.

Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Ἀνδρέας

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Πάντοτε ὁ λόγος τῶν ἁγίων γερόντων τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀκουμπάει βαθιά μέσα στήν ψυχή μας καί μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορση καί πνευματικό ἀγῶνα. Μᾶς βοηθάει ἐπίσης νά δοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε τήν κατάστασή μας καί ταυτόχρονα νά ποθήσουμε τήν θεραπεία μας.

Ἀπό τίς διδαχές τοῦ γέροντα Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα.

Πάντοτε ὁ λόγος τῶν ἁγίων γερόντων τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀκουμπάει βαθιά μέσα στήν ψυχή μας καί μᾶς καλεῖ σέ ἐγρήγορση καί πνευματικό ἀγῶνα. Μᾶς βοηθάει ἐπίσης νά δοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε τήν κατάστασή μας καί ταυτόχρονα νά ποθήσουμε τήν θεραπεία μας.

«Ἡ ζωή μας ἐξαρτᾶται ἀπό τό εἶδος τῶν λογισμῶν πού καλλιεργοῦμε. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι εἰρηνικοί καί ἤρεμοι, ἄν ἔχουν πραότητα καί καλοσύνη, τότε ἔτσι εἶναι καί ἡ ζωή μας. Ἄν ἡ προσοχή μας εἶναι στραμμένη στίς συνθῆκες τοῦ βίου μας, τότε μᾶς καταπίνει μιά δίνη λογισμῶν, καί δεν μποροῦμε νά ἔχουμε οὔτε εἰρήνη οὔτε γαλήνη». «Καθετί, καλό ἤ κακό, προέρχεται ἀπό τούς λογισμούς μας. Οἱ λογισμοί μας γίνονται πραγματικότητα … Μέ τούς λογισμούς μας ἐπηρεάζουμε τά

μέγιστα τούς ἄλλους. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί, ἀνάλογα μέ τό εἶδος τῶν λογισμῶν καί τῶν ἐπιθυμιῶν πού καλλιεργοῦμε». «Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι ἀγαθοί, εἰρηνικοί καί ἥσυχοι, στραμμένοι ὁλότελα πρός τό ἀγαθό, τότε ἐπηρεάζουμε τόν ἑαυτό μας καί ἀκτινοβολοῦμε εἰρήνη τριγύρω μας – στήν οἰκογένειά μας, σ’ ὁλόκληρη τή χώρα μας, παντοῦ … Ὅταν ὅμως καλλιεργοῦμε ἀρνητικούς λογισμούς, τό κακό εἶναι μεγάλο.

Ὅταν ὑπάρχει κακό μέσα μας, τό ἀκτινοβολοῦμε στήν οἰκογένειά μας καί

ὅπου ἀλλοῦ πηγαίνουμε. Βλέπετε λοιπόν ὅτι μποροῦμε νά εἴμαστε πολύ καλοί ἤ πολύ κακοί. Ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, εἶναι σίγουρα καλύτερο νά ἐπιλέγουμε τό καλό! Οἱ καταστροφικοί λογισμοί καταστρέφουν τήν ἐσωτερική ἠρεμία καί πλέον δεν ἔχουμε μέσα μας εἰρήνη».

«Τό σημεῖο ἐκκίνησής μας εἶναι πάντοτε ἐσφαλμένο. Ἀντί νά ξεκινοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας, ἐμεῖς θέλουμε πάντοτε νά ἀλλάξουμε πρῶτα τούς ἄλλους καί τελευταίους ἐμᾶς. Ἄν ὁ καθένας ξεκινοῦσε πρῶτα μέ τόν ἑαυτό του, θά εἴχαμε παντοῦ τριγύρω εἰρήνη! Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού δέν βλάπτει τόν ἑαυτό του, οὔτε καί ὁ ἴδιος ὁ διάβολος. Βλέπετε; Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἀρχιτέκτονες, οἱ μοναδικοί ἀρχιτέκτονες τοῦ μέλλοντός μας». «… Οἱ λογισμοί μας εἶναι κακοί καί γι’ αὐτό δέν ἀποκομίζουμε καλή καρποφορία. Πρέπει νά ἀλλάξουμε. Καθένας μας πρέπει να ἀλλάξει, ἀλλά εἶναι κρῖμα πού δέν ἔχουμε παραδείγματα νά μᾶς καθοδηγήσουν, οὔτε στίς οἰκογένειές μας οὔτε στήν κοινωνία μας». «Βλέπετε συνεπῶς πῶς ἔχουν τά πράγματα. Ὅταν καλλιεργοῦμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ἴσως ἐμεῖς νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε καλοί, ἀλλά τό κακό εἶναι ἐντός μας. Δέν ἔχουμε τήν δύναμη νά τοῦ ἀντισταθοῦμε. Καί γνωρίζουμε ὡς χριστιανοί ὅτι δέν πρέπει κἄν νά σκεφτόμαστε τό κακό, πόσο μᾶλλον νά τό διαπράττουμε».

«Ἐμεῖς ὠστόσο, ἔχουμε θεία δύναμη, θεία ζωή καί θεία ἐνέργεια. Τήν ἡμέρα τῆς τελικῆς κρίσεως θά ἐρωτηθοῦμε γιά τό τί εἴδους χρήση κάναμε αὐτῆς τῆς θείας δύναμης, τῆς ζωῆς καί τῆς ἐνέργειας, πού μᾶς δόθηκαν: συμβάλλαμε στήν ἁρμονία τοῦ σύμπαντος ἤ σπείραμε δυσαρμονία;» «… Ὁ Κύριος εἶναι πανταχοῦ Παρών καί τίποτα δέν συμβαίνει δίχως τό θέλημά Του ἤ τήν παραχώρησή Του, εἴτε σ’ αὐτή τή ζωή εἴτε στήν αἰωνιότητα. Ὅταν ἀποδεχόμαστε αὐτή τήν ἰδέα, καθετί καθίσταται εὐκολότερο. Ἄν ὁ Θεός μᾶς ἐπέτρεπε νά κάνουμε τά πάντα μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε καί ὅποτε τό ἐπιθυμοῦμε, τότε αὐτό θά ὁδηγοῦσε μέ βεβαιότητα στήν καταστροφή. Οὔτε νά φανταστεῖ δέν μπορεῖ κανείς τό

χάος πού θά προέκυπτε. Ὁ Θεός μᾶς ὑπενθυμίζει μέ διάφορους τρόπους τήν παρουσία Του. Ἐμεῖς ὡστόσο, τή λησμονοῦμε σύντομα, εἰδικά ὅταν τά

πράγματα πηγαίνουν καλά γιά μᾶς. Λησμονοῦμε ὅτι εἴμαστε ἐδῶ γιά μικρό μονάχα χρονικό διάστημα, καί νομίζουμε ὅτι θά εἴμαστε γιά πάντα· ὅταν ὅμως μᾶς βρίσκουν ἀναποδιές, κλαῖμε, «Ἔλεος, Κύριε!», ἀναφωνοῦμε. Γι’ αὐτό καί πρέπει νά προσπαθήσουμε σκληρά νά ἀλλάξουμε τόν χαρακτήρα μας πρός τό καλύτερο».

«… Οἱ ἥσυχοι καί εὐγενεῖς λογισμοί, οἱ γεμᾶτοι ἀγάπη καί συγχώρηση, ἀποτελοῦν τό δρόμο πρός τήν εἰρήνη καί τήν ἡσυχία. Γιατί ἄραγε ὁ Κύριος

ἐντέλλεται νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς; Ὄχι γιά δικό τους καλό, ἀλλά γιά δικό μας! Διότι ὅσο κρατᾶμε μνησικακία σέ κάποιον καί κρατᾶμε μέσα μας τήν προσβολή του, δέν πρόκειται νά ἔχουμε εἰρήνη». «Ἄν ἡ κεφαλή μιᾶς οἰκογένειας εἶναι ἐπιβαρημένη μέ μέριμνες καί σκοτοῦρες γιά τό μέλλον τῆς οἰκογένειας, δέν πρόκειται νά εἰρηνεύσει ποτέ. Ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειας θά νιώθουν τήν ἀνησυχία του. Θά γνωρίζουν ὅτι κάτι πηγαίνει στραβά, ἀλλά δέν θά ξέρουν τί ἀκριβῶς. Τότε μπορεῖ κανείς νά δεῖ πόσο ἐπηρεάζουν οἱ λογισμοί μας τούς ἄλλους. Καί συμβαίνουν καί παρεξηγήσεις μέσα στήν οἰκογένεια ἐξαιτίας τῶν λογισμῶν μας». «… Λαχταρᾶμε τόν Θεό στήν καρδιά μας, ἀλλά Τοῦ ἐναντιωνόμαστε μέ τούς λογισμούς μας. Ἡ ἐναντίωσή μας δέν μπορεῖ νά βλάψει τόν Θεό, διότι εἶναι Παντοδύναμος, ἀλλά σίγουρα μπορεῖ νά βλάψει ἐμᾶς. Οἱ λογισμοί, οἱ διαθέσεις καί οἱ ἐπιθυμίες μας ἀνοίγουν δρόμο στή ζωή μας. Οἱ λογισμοί μας καθρεφτίζουν ὁλόκληρη τή ζωή μας. Ἄν οἱ λογισμοί μας εἶναι ἥσυχοι, εἰρηνικοί καί γεμάτοι ἀγάπη, ἀγαθοσύνη καί ἁγνότητα, τότε θά ἔχουμε εἰρήνη, διότι οἱ εἰρηνικοί λογισμοί καθιστοῦν ἐφικτή τήν ὕπαρξη τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, πού ἀκτινοβολεῖ ἀπό μέσα μας. Ἄν ὅμως ἐκτρέφουμε

ἀρνητικούς λογισμούς, τότε ἡ ἐσωτερική μας εἰρήνη θρυμματίζεται». «Λογισμοί ἐμφυτεύονται στόν νοῦ μας κάθε ὥρα καί στιγμή, ἀπ’ ὅλες τίς πλευρές καί τίς κατευθύνσεις. Ἄν μπορούσαμε νά δοῦμε τίς ἀκτῖνες τῶν λογισμῶν, θά βλέπαμε ἕνα πραγματικό δίχτυ λογισμῶν. Ὁ καθένας μας ἔχει ἕνα «δέκτη» στό μυαλό του, ἕνα δέκτη πολύ πιό ἀκριβῆ καί περίπλοκο ἀπό τόν ἀντίστοιχο ραδιοφωνικό ἤ τηλεοπτικό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι τό ἀνθρώπινο μυαλό! Δυστυχῶς δέν τό ἐκτιμοῦμε αὐτό. Δέν γνωρίζουμε πῶς νά ἑνώσουμε τόν ἑαυτό μας μέ τήν πηγή τῆς Ζωῆς καί νά νιώσουμε χαρά. Ὁ ἀντίδικος σπέρνει διαρκῶς σπόρους στόν νοῦ μας. Στόν ἅγιο Ἀντώνιο ἐπετράπη νά δεῖ τούς ἱστούς τῶν λογισμῶν γύρω του, κι ὅταν τούς εἶδε, ἀναφώνησε: «Κύριε, ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ;» Καί ἄκουσε μιά φωνή νά τοῦ λέει: «Μόνον οἱ πραεῖς καί ταπεινοί τῇ καρδίᾳ» Τά κακά πνεύματα δέν μποροῦν νά προσβάλλουν ὅσους ἔχουν πραότητα καί ταπείνωση στήν καρδιά τους, διότι εἶναι ἑνωμένοι μέ τήν εἰρήνη καί τή σιωπή. Δεν ἔχουν ἀρνητικούς λογισμούς. … Ἔτσι πρέπει νά ζήσουμε – ἐλέγχοντας τούς λογισμούς μας. Δεν εἶναι καλό νά κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό πού μᾶς ἔρχεται κατά νοῦ, γιατί θά χάσουμε τήν εἰρήνη μας. Ἄν μάθουμε νά ἀρνούμαστε τέτοιες ὑποβολές, θά εἴμαστε ἐν εἰρήνῃ. Δέν θά φαντασιωνόμαστε οὔτε θά πλάθουμε εἰκόνες στό μυαλό μας…».

«Πιστεύουμε συχνά ὅτι τό κακό βρίσκεται «κάπου ἐκεῖ ἔξω». Ἄν ὅμως δέν ὑπῆρχε ἤδη τό κακό πού φωλιάζει μέσα μας, τό κακό «ἐκεῖ ἔξω» δέν θά εἶχε τή δύναμη νά μᾶς ἀγγίξει. Τό κακό εἶναι μέσα μας. Δέν εἶναι ὅμως αὐτό τό κακό πού εὐθύνεται. Ἐμεῖς εὐθυνόμαστε πού τό ἀφήνουμε νά διεισδύει στήν καρδιά μας καί πού διαταράσσουμε τήν εἰρήνη μας. Εἶναι σάν νά μᾶς ἀπειλεῖ κάποιος ἤ νά προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει νά κάνουμε κάτι κακό. Ἄς κάνει ὅ,τι θέλει – δικό του εἶναι τό θέλημα. Ἄς κάνει αὐτός τή δουλειά του κι ἐμεῖς τή δική μας, πού εἶναι νά διατηρήσουμε τήν ἐσώτερή μας εἰρήνη». Τά λόγια τοῦ ἁγίου Γέροντος Θαδδαίου μιλοῦν ἀπευθείας μέσα στήν καρδιά μας καί μᾶς φέρνουν ἀντιμέτωπους μέ τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό. Ἔχουμε συνηθίσει ἤ ἀρεσκόμαστε στό νά καλλιεργοῦμε στό μυαλό μας κακούς λογισμούς γιά τούς ἄλλους καί λογισμούς αὐτοδικαίωσης γιά τόν ἑαυτό μας. Τό κακό φωλιάζει μέσα μας, ἐμεῖς ὅμως τό ἐντοπίζουμε μέ μεγάλη εὐκολία ἔξω ἀπό ἐμᾶς. Ἄν δέν ἀναγνωρίσουμε τήν κακία πού ὑπάρχει μέσα μας, μέ τήν ὁποία μάλιστα ταὐτιζόμαστε μέ μεγάλη ἄνεση καί εὐχαρίστηση, ἄν δέν δυσαρεστηθοῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί δέν ξεκινήσουμε ἕναν ἀγῶνα ἐναντίωσής μας στούς κακούς – ἀρνητικούς λογισμούς πού μᾶς κατακλύζουν, οὔτε ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ θά ἔρθει στήν ψυχή μας, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν θά μπορέσει νά μᾶς βοηθήσει. Γιατί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ μόνοι ὑπεύθυνοι γιά τούς λογισμούς πού καλλιεργοῦμε, καί γι’ αὐτό θα δώσουμε λόγο γι’ αὐτούς, ἐάν δέν μετανοήσουμε καί δέν τούς ἐξομολογηθοῦμε.

Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι εἴμαστε ὅ,τι τρῶμε. Μελετῶντας τόν γέροντα Θαδδαῖο διαπιστώνουμε ὅτι εἴμαστε ὅ,τι σκεπτόμαστε.

π. Πασχάλης Γρίβας

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε·- ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ·- δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑ-αυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014

ΚΣΤ΄ Κυριακῆς: Ἐφεσ. ε΄ 8-19

Ἀδελφοί, ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε·- ὁ γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθείᾳ·- δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ. καὶ μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾿ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑ-αυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

1. «Τέκνα φωτὸς»

Πυκνὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης παρασύρει τὸν κόσμο σὲ τραγικὰ ἀδιέξοδα. Κι ὁ ἄνθρωπος δὲν παύει ν’ ἀναζητᾶ φῶς κι ἐλπίδα. Γι’ αὐτὸ κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ καλεῖ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς νὰ γίνουν αὐτοὶ φῶς μέσα στὴν κοινωνία. Ἐφόσον εἶστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο, ἀκτινοβολεῖτε τὸ φῶς Του, γράφει. Κι ἐσεῖς λοιπόν, «ὡς τέκνα φωτὸς περιπατεῖτε». Νὰ συμπεριφέρεστε σὰν παιδιὰ τοῦ φωτός• σὰν ἄνθρωποι ποὺ ὅλη τους ἡ ζωὴ εἶναι φῶς, καὶ λάμπουν μὲ τὴν ἀρετή τους.

Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἀπηχεῖ τὸν παρόμοιο λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ εἶπε στοὺς μαθητές Του: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 14). Ἐσεῖς εἶστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι ἔχετε προορισμὸ μὲ τὸ φωτεινό σας παράδειγμα καὶ μὲ τὰ λόγια σας, ποὺ μεταδίδουν τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, νὰ φωτίζετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται σὲ πνευματικὸ σκοτάδι.

Ὁ πιστὸς χριστιανὸς ὅταν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, γίνεται τὸ ἀναμμένο λυχνάρι ποὺ ρίχνει φῶς μέσα στὴ νύχτα καὶ καθοδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο, καθέναν ὁ ὁποῖος ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν προορισμό του. Καὶ εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς δριμὺς ἔλεγχος γιὰ τὸν πονηρὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ προβάλει καὶ ἐπιβάλει τὰ σκοτεινά του ἔργα ὡς τρόπο ζωῆς παρασύροντας πολλούς.

Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τὴν πηγὴ τοῦ ἀληθινοῦ φωτός, νὰ πλημμυρίζει τὴ ζωή μας μὲ τὸ δικό Του φῶς, κι ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε ἑνωμένοι μαζί Του μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του καὶ τὴ συμμετοχή μας στὰ ἅγια Μυστήρια, ὥστε νὰ γίνουμε, ὅπως γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος, «τέκνα φωτός»!

2. «Ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν»

Συνεχίζοντας ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὶς συμβουλές του πρὸς τοὺς Ἐφεσίους, τοὺς συνιστᾶ νὰ συμπεριφέρονται μὲ σύνεση καὶ φρόνηση, «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Τοὺς προτρέπει δηλαδὴ νὰ ἀξιοποιοῦν πνευματικὰ κάθε εὐκαιρία, νὰ τὴν ἁρπάζουν ἀμέσως. Νὰ μὴν τὴ χάνουν, διότι ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ, οἱ ἡμέρες εἶναι γεμάτες σκάνδαλα, καὶ γι’ αὐτό, ἐνῶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὸ καλὸ εἶναι σπανιότερες, οἱ ἀφορμὲς γιὰ τὸ κακὸ εἶναι πολὺ περισσότερες.

Πόσο ἐπίκαιρος ἀκούγεται σήμερα αὐτὸς ὁ θεόπνευστος λόγος! Ζοῦμε πράγματι σὲ ἡμέρες ἀποκαλυπτικές: «αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι». Στὶς μέρες μας τὸ κακὸ ὄχι ἁπλῶς κυριαρχεῖ, ἀλλὰ διατυμπανίζεται ὡς καλό. Καθημερινὰ βλέπουμε ὅτι διαστρέφεται ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ, τοῦ ἠθικοῦ, τοῦ ἀληθινὰ ὡραίου. Ἡ βία, ἡ ἀνηθικότητα κι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτωλὲς ἐξαρτήσεις διαφημίζονται παντοῦ, ἀκόμη καὶ στὰ μικρότερα παιδιά.

Χρειάζεται λοιπὸν ἰδιαίτερη προσοχή. «Βλέπετε πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν», λέγει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος. Προσέξτε! Μὴν παρασύρεστε ἀπὸ τὸ ρεῦμα τοῦ κόσμου. Μὴ σπαταλᾶτε τὸν χρόνο σας σὲ διασκεδάσεις ποὺ φθείρουν τὴν ψυχή σας. Μὴν ἀφήνετε τὸν ἑαυτὸ σας ἐκτεθειμένο νὰ βλέπει καὶ νὰ διαβάζει ὁτιδήποτε προβάλλεται. Ἀξιοποιῆστε τὸν χρόνο σας συμμετέχοντας σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ διακονίας πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Φροντίστε νὰ καλλιεργεῖτε τὴν ψυχή σας μὲ πνευματικὴ μελέτη καὶ προσευχή. Κάνετε τὴν αὐτοκριτική σας, ἐξομολογηθεῖτε καὶ λάβετε δυνατὲς ἀποφάσεις γιὰ πιὸ συστηματικὸ ἀγώνα στὸ ἑξῆς. Τώρα εἶναι εὐκαιρία!

3. Μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς

Μὲ αὐστηρότητα ὁ ἀπόστολος Παῦλος μίλησε στοὺς χριστιανοὺς γι’ αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ ἀποφεύγουν. Ὡστόσο δὲν μένει στὸ ἀρνητικό. Τοὺς καλεῖ νὰ γευθοῦν καὶ τὶς χαρὲς τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Λέγει: «πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ»• νὰ γεμίζετε μέσα σας μὲ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ νὰ τέρπετε τοὺς ἑαυτούς σας μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικές, τραγουδώντας καὶ ψάλλοντας μὲ τὴν καρδιά σας στὸν Κύριο.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ψαλμωδία γαληνεύει τὸν ἄνθρωπο, καταπραΰνει τὰ πάθη, διώχνει τοὺς κακοὺς λογισμούς, δίνει ὤθηση στὴν προσευχή. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ Ἐκκλησία χρησιμοποιεῖ στὴ θεία λατρεία ὕμνους καὶ ψαλμωδίες, ἀφενὸς μὲν ὡς ἔκφραση δοξολογίας, ἀφετέρου δὲ ὡς μέσο ἀγωγῆς καὶ διδασκαλίας τῶν πιστῶν. Κι οἱ ἅγιοι Πατέρες, σύμφωνα μὲ τὸ γραφικὸ «εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω» (Ἰακ. ε΄ 13), μᾶς συνιστοῦν νὰ ψάλλουμε σὲ κάθε περίσταση ποὺ θέλουμε νὰ ξεκουράσουμε τὸ πνεῦμα μας ἢ νὰ τονώσουμε τὴν ψυχή μας.

Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀναζητοῦμε ἁγνοὺς τρόπους ψυχαγωγίας καί, τὸ κυριότερο, ἂς καθαρίζουμε τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διότι μόνο τότε μποροῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὸ πλήρωμα τῆς χαρᾶς.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Υπομονή. Πρόκειται για μια μεγάλη αρετή.

Είναι το μυστικό της αγιότητας.

Είναι γλυκιά και γενναία αρετή.

Είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές.

Είναι το φάρμακο για όλες τις αρρώστιες.

Είναι η σταθερή αντιμετώπιση όλων των αντιξοοτήτων της ζωής.

Τί σημαίνει υπομονή; - Υπομονή σημαίνει την ολόψυχη υποταγή στο θείο θέλημα. Δηλ. Μένω κάτω από το άγιο θέλημα και την όποια απόφαση του Θεού και περιμένω την έκβαση του πειρασμού και της δοκιμασίας επιμένοντας εν τω μεταξύ στην προσευχή.

Υπομένω σημαίνει: μένω υπό, επιμένω, αναμένω, παραμένω σιωπηλά και προσδοκώ το θείο θέλημα, ξέροντας ότι παν ό,τι πράττει ο Θεός το κάνει από αγάπη και για το πνευματικό μου συμφέρον. Για τη σωτηρία μου.

Υπάρχουν πολλές αφορμές, όπου μας χρειάζεται η υπομονή: Αρρώστιες, δοκιμασίες, στενοχώριες, πειρασμοί, πτώσεις, περιστάσεις, θάνατοι, θεομηνίες, καταστροφές, πένθη, ατυχήματα, εγχειρήσεις. Και κυρίως, διωγμοί.

Υπάρχουν πολλά πρόσωπα που μας αναγκάζουν να υπομένουμε: μεγαλύτεροι που δεν καταλαβαίνουν, μικρότεροι που δεν συνεννοούνται, συγγενείς ιδιότροποι, φίλοι απαιτητικοί, γείτονες εριστικοί, προϊστάμενοι πιεστικοί, συνάδελφοι εχθρικοί και ζηλόφθονοι, οικιακοί άρρωστοι. Και κυρίως δαίμονες και εχθροί της πίστεως που απεργάζονται, χωρίς αποτέλεσμα όμως, το κακό της Εκκλησίας.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να κάνουμε υπομονή: Για τον Θεό, για τους δικούς μας, για την ψυχή μας, για τους αγγέλους που μας βλέπουν από ψηλά, για τους συνανθρώπους μας που μας βλέπουν εδώ κάτω, για να μη σκανδαλίσουμε ψυχές, για να μη χάσουμε το μισθό μας και από την ανυπομονησία μας παραφερθούμε.

Πολλοί εγκαταλείπουν στη μέση τον αγώνα. Όπως λέγει ο Χριστός στην Παραβολή του Σπορέως: «Στην αρχή μετά χαράς δέχονται τον θείο λόγο και εν καιρώ διωγμού – πειρασμού αφίστανται».

Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι οι ανυπόμονοι, που χάνουν την υπομονή τους είναι σαν τα άκαρπα δέντρα που δεν καρποφορούν και σαν του αθλητές που δεν έφτασαν να πάρουν το στεφάνι.

Η υπομονή μέχρι τέλους φέρνει τέλειο καρπό πνευματικό και έχει τέλειο και ολοκληρωμένο έργο, διότι είναι συμπύκνωση όλων σχεδόν των αρετών.

Με την υπομονή δεν τα βγάζουμε πέρα στις δυσκολίες της ζωής μόνο, αλλά και στον αγώνα των παθών. Και η άσκηση και η ιεραποστολή απαιτούν γερά νεύρα και αντοχές. Τα πάθη και οι συνήθειες του εαυτού μας και του κόσμου δεν πέφτουν με μία τσεκουριά. “Οι δίκαιοι καρποφορούσι εν υπομονή”.

Όλα χρειάζονται υπομονή: η προσευχή (για να μη αποκάμνουμε), η νηστεία (για να μη τα παρατήσουμε), η ελεημοσύνη (για να μη κουραστούμε), η μελέτη (για αν μη απαυδήσουμε), η οικογένεια (για να μη πετάξουμε από πάνω βάρη και ευθύνες και μέριμνες), η Εκκλησία (για να μη συνηθίσουμε, αλλά να ανακαλύπτουμε καθημερινά το βάθος των εντολών του Χριστού), το σώμα μας και η ζωή μας η ίδια (που έχει πάγιες και διαχρονικές απαιτήσεις).

Αν χάσουμε την υπομονή μας, χάνουμε τα πάντα: ψυχή, δουλειά, οικογένεια, γάμο, παιδιά, φίλους, πελάτες, συνεργάτες, κόπους, προσπάθειες μιας ζωής. Πόσα σπίτια δεν θα είχαν κλείσει από το οδυνηρό πέρασμα του τυφώνα που λέγεται διαζύγιο, αν και οι δύο σύζυγοι ήταν σιωπηλότεροι και υποχωρητικότεροι. Αυτό όμως θέλει την μακαρία  υπομονή.

Μέσα σε πολλά σημεία στην Αγία Γραφή καλοτυχίζονται, μακαρίζονται, οι υπομένοντες: Είναι όλοι εκείνοι που  συνεχίζουν το δρόμο, που χάραξε ο Ιώβ με την Ιώβειο υπομονή του (Ιακ. ε΄ 11) και ο πτωχός Λάζαρος. Επίσης οι Προφήτες, οι άγιοι (Εβρ. ι΄32), οι μάρτυρες, οι Απόστολοι, οι χριστιανοί των εσχάτων (Δαν. Ιβ΄4-12), μέχρι τον ίδιο τον Κύριο , ο Οποίος υπέμεινε Σταυρόν (Εβρ. Ιβ΄ 2), όλοι μα όλοι με όπλο και εφόδιο ηρωϊκής πορείας και εκστρατείας ιεραποστολικής είχαν την υπομονή.

Με την υπομονή ο άνθρωπος γίνεται δόκιμος, δηλ. δοκιμασμένος, και ο δόκιμος γίνεται τέλειος, έμπειρος, και ο έμπειρος ευάρεστος στο Θεό. Ο ευάρεστος δε λαμβάνει το στεφάνι της υπομονής, της αιώνιας δόξας.

Οι μοναχοί εύχονται: Καλή Υπομονή, στην κουρά τους. Η Αγ. Ευφημία χάριν της ουράνιας δόξας και ανταποδόσεως υπέμεινε φρικτά μαρτύρια. Ο άγιος Νεκτάριος, το είπε καθαρά:”Εγώ θαύματα δεν έκανα. Υπομονή έκανα στις δοκιμασίες και συκοφαντίες”.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, μέρα μέ τήν ἡμέρα, χάνεται μέσα στίς σκέψεις του καί τίς ἀγωνίες του. Νιώθει ἀνασφαλής καί μόνος. Νιώθει ὅτι ἡ ζωή του δέν ἔχει νόημα καί ὅτι παντοῦ κυριαρχεῖ τό ψέμμα καί ἡ διαφθορά. Δυστυχῶς, εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτά δέν εἶναι κάποια προϊόντα φαντασίας, ἀλλά ἡ σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. Εἰδικά, οἱ νέοι ἄνθρωποι ἀναφωνοῦν, μέ ἀπογοήτευση, ὅτι δέν ἔχουν κάπου νά ἀκουμπήσουν, δέν ἔχουν κουράγιο νά σχεδιάσουν, νά ὀνειρευτοῦν! Τό μαύρο καί τό γκρί χρώμα ἔχουν πάρει τή θέση τοῦ λευκοῦ καί τοῦ γαλάζιου.

Ὅμως σέ αὐτήν τήν ἐποχή, μέ αὐτήν τή δυσμενή περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ζοῦν εὐτυχισμένοι· πού χαίρονται τόν ἤλιο καί τό φεγγάρι, πού παρατηροῦν, ἔστω τά λιγοστά δένδρα τῶν πόλεων, πού νιώθουν τήν ψυχή τους ἐλεύθερη. Δέ μιλῶ γιά τούς πλούσιους πού εἶναι «φυλακισμένοι στό ἐγώ τους», οὔτε τούς ὁμοιούς τους πού δέν κοιτοῦν κἄν αὐτόν πού τούς ζητᾶ βοήθημα στό φανάρι. Μιλῶ γιά αὐτούς πού νιώθουν ὅτι αὐτός ὁ κόσμος, τό κόσμημα, δέν εἶναι ἀκυβέρνητος. Νιώθουν τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους.

Εἶναι σημαντικό νά βρεῖς τόν Θεό σου, γιατί τότε βρίσκεις πραγματικά τόν ἐαυτό σου. Τό σημαντικότερο γεγονός εἶναι νά βρεῖς τόν σωστό Θεό, γιατί πολλοί μιλοῦν γιά θεούς, τούς ὁποίους, ὅμως, ἔπλασαν οἱ ἴδιοι, γιά νά θεραπεύουν τά πάθη καί τά συμφέροντά τους. Ὁ Θεός, βέβαια, εἶναι πέρα καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀγάπη, γιά νά ζεῖ μαζί Του καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέσα σέ μιά θεϊκή καί εὐλογημένη ἀτμόσφαιρα. Τότε, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τόν ἐαυτό του, τό λόγο τῆς ὕπαρξής του, τό λόγο τοῦ καθημερινοῦ του ἀγώνα. Τότε, τό πρόσωπό του λάμπει σάν μικρός ἤλιος καί χαίρεται τή ζωή του καί οἱ ἄλλοι ἐπιθυμοῦν νά τόν συναναστρέφονται. Τότε, ἔχει βρεῖ τό νόημα τῆς ζωῆς! Δέν ἐνθουσιάζεται ἀπό «λαμπιόνια καί βεγγαλικά».

Ὁ Χριστός εἶπε μιά συγκλονιστική φράση, ἀπευθυνόμενος σέ ὅλους μας, «ἐλάτε ὅλοι κοντά μου καί ἐγώ θά σᾶς ξεκουράσω» (Ματθ. 11,28-29). Ὁ Χριστός αὐτό κάνει, μᾶς ξεκουράζει, μᾶς δυναμώνει, μᾶς ἀναπαύει. Εὐτυχισμένος ὅποιος ἄφησε τόν ἐαυτό του νά τό νιώσει αὐτό καί αὐτό θά τό πετύχει, ὅταν ἀπομακρύνει ἀπό τήν καρδιά του τόν ἐγωισμό, τό «καρκίνωμα» αὐτό τῆς ψυχῆς. Ὁ ἐγωϊστής δέν κυριαρχεῖ στόν ἐαυτό του, ἔχει «θολωμένο νοῦ», «σκοτεινή καρδιά».

Τούς πικρούς καρπούς τῆς ὑπερηφάνειας αὐτῆς τούς γευτήκαμε καί τούς γευόμαστε ἀκόμα, ὡς ἔθνος καί ὡς πρόσωπα. Ἄς στραφοῦμε καλύτερα σέ ἕναν ἄλλον ἀγώνα, τόν πνευματικό, αὐτό πού -σταδιακά- θά μᾶς γεμίσει τή ζωή μέ μιά διαφορετική γλυκύτητα, πού δέ μιάζει μέ αὐτές πού προσφέρουν οἱ χαρές τοῦ κόσμου καί ἀντέχουν καί σήμερα καί αὔριο καί γιά πάντα!

iakovoskanakis@yahoo.com

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὸ ξεκίνημα τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, στὴν ἀρχὴ αὐτοῦ τοῦ σαρανταημέρου, παρουσιάζεται ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία προεικονίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Θείας Οἰκονομίας. Εἶναι μιὰ γιορτὴ ποὺ δὲν ἐμφανίζεται ὡς γεγονὸς μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μας ἀντλεῖ τὶς πληροφορίες της ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα εὐαγγέλια. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς λίγες ἐξαιρέσεις ποὺ κάνει.

Δὲν ὑπάρχει χειρότερο καὶ φρικτότερο θέαμα ἀπὸ τὸ νὰ βλέπεις ἕναν ἄνθρωπο νὰ βασανίζεται καὶ νὰ σπαράσσει ἀπὸ τὰ δαιμόνια. Ὅσοι ἔχουν γνωρίσει τέτοιου εἴδους καταστάσεις δὲν θέλουν οὔτε νὰ τὶς σκέπτονται. Καὶ δικαίως, ἀφοῦ τὸ πανέμορφο δημιούργημα, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, καταντᾶ ἕνα σωματικὸ καὶ ψυχικὸ ἐρείπιο στὸ ἄσπονδο μίσος τοῦ διαβόλου.

Αὐτὸ βλέπουμε καὶ στὴν ἕκτη εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ μᾶς περιγράφει μὲ τὸν τέλειο ἑλληνικό του λόγο ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Πράγματι ὁ δαιμονισμένος ἄνδρας τῶν Γαδαρηνῶν εἶχε καταστεῖ ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος ἀλλὰ καὶ ὁ ἀποτροπιασμὸς τῶν κατοίκων ὁλοκλήρου τῆς περιοχῆς. Ἡ περιγραφὴ του συγκλονίζει: “Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους” (Λουκ. Η' 29). Δηλ. ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχε κυριεύσει τὸ ἀκάθαρτο δαιμόνιο καὶ τοῦ δημιουργοῦσε ἄγρια ἔξαψη. Γι' αὐτὸ τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες καὶ μὲ....

σιδερένια δεσμὰ στὰ πόδια καὶ τὸν φύλαγαν γιὰ νὰ μὴν κάνει κανένα κακὸ ἢ βλάψει κανέναν. Ἀλλὰ αὐτὸς ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ συρόταν βίαια ἀπὸ τὸν δαίμονα στὶς ἐρημιές.

Φυσικὰ οὐδεμία ἀρνητικὴ δύναμις καὶ οὐδένα ἀκάθαρτο δαιμόνιο μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐμπρὸς στὴ μορφὴ τοῦ Θεανθρώπου. Γι' αὐτὸ καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς ἐπέτρεψε στὴν λεγεώνα τῶν δαιμονίων νὰ εἰσέλθει στὴν ἀγέλη τῶν παράνομων χοίρων, ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώθηκε καὶ ἡ μανία τῶν δαιμόνων ξέσπασε στὰ ζωντανά τα ὁποῖα γκρέμισαν καὶ κατέπνιξαν μέσα στὰ νερὰ τῆς λίμνης.

Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἐλευθερώθηκε. Μιὰ νέα ὕπαρξις ἐμφανίζεται ποὺ ὄχι ἁπλῶς δοξάζει τὸν Θεό, ἀλλὰ “ἐδέετο, εἶναι σὺν αὐτώ”. Παρακαλοῦσε ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀνείπωτη χαρὰ νὰ βρίσκεται πάντοτε κοντὰ στὸν Κύριο.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀμέσως μετὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση καὶ θὰ μᾶς ἀπασχολήσει στὴν συνέχεια εἶναι τὸ ἑξῆς. Ὅταν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἔσπευσαν νὰ δοῦν τὸ γεγονὸς “ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ' οὐ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησού”.

Μετὰ ἀπὸ τὸ σπαρακτικὸ θέαμα τῆς δαιμονοπληξίας καὶ τὴν ταραχὴ ποὺ αὐτὸ προξενεῖ, μὲ πόση τώρα ἠρεμία, ἡσυχία καὶ χάρη παρακολουθοῦμε τὴν ὄμορφη σκηνὴ ποὺ ἀκολουθεῖ. “Ιματισμένος καὶ σωφρονών” ὁ ἄνθρωπος. Εὑρισκόμενη ἡ ὕπαρξις μέσα στὸ κλίμα τῆς χάριτος καὶ τοποθετημένη ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸ βάθρο ποὺ τῆς ἀξίζει. Στὴν κορυφὴ τῆς Θεοκοινωνίας, γιὰ τὴν ὁποία καὶ ἐξ' ἀρχῆς δημιουργήθηκε. Καὶ ὅπως ὅλοι κατανοοῦμε, μόνο τυχαῖες δὲν εἶναι οἱ δύο λέξεις “ἰματισμένον καὶ σωφρονούντα” ποὺ ἐπιλέγει νὰ γράψει ὁ θεόπνευστος εὐαγγελιστής.

Αὐτὴ ὅμως ἡ ὄμορφη περιγραφὴ ποὺ ἀναπαύει τὸν φυσιολογικὸ ἄνθρωπο καὶ τὸν συνειδητὸ πιστό, ταυτοχρόνως μεταφέρει τόσο στὴν κοινωνία μας ὅσο καὶ στὸν χῶρο τῆς ἴδιας τῆς Ἐκκλησίας ἕναν ἔλεγχο. Ἕναν ἀφυπνιστικὸ βεβαίως ἔλεγχο ποὺ ἀποκόπτει στὴν ἐφαρμογὴ του ὁποιοδήποτε καρκίνωμα ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει σχέση ἀκόμα καὶ μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση. Μάλιστα, μὲ τὴν ἐμφάνιση, καθ' ὅσον “εἶναι δυνατὸν νὰ ἴδης πολλοὺς τέτοιους κατοίκους τῶν μνημείων τῆς ἁμαρτίας, τὴν μανίαν τῶν ὁποίων δὲν συγκρατεῖ... οὔτε πλῆθος ἀνθρώπων, οὔτε νουθεσία, οὔτε φόβος, οὔτε ἀπειλῆ... Ὅταν μάλιστα, ἕνας εἶναι ἀνήθικος καὶ ἀκόλαστος, δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸν δαιμονιζόμενον, ἀλλὰ περιέρχεται γυμνός, ὅπως ἐκείνος”, θὰ τονίσει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ὄντως, θὰ πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι δυστυχῶς ἡ κοινωνία μας κατάντησε στὴν περιγραφὴ αὐτὴ τοῦ ἱεροῦ πατρός. Καὶ τοῦτο διότι ἡ περιρέουσα ἀτμόσφαιρα, καθ' ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ ἔτους, ἰδίως ὅμως τοὺς θερινοὺς μῆνες, κάνει “τοῖς νοῦν ἔχουσιν” νὰ ντρέπονται καὶ τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Σὲ ὅσους δὲ ὁ “ἡγεμόνας νους” ἔχει τυφλωθεῖ, ἑκουσίως μεταβάλλονται σὲ σάρκες “κτηνώδεις καὶ δαιμονιώδεις”. Ὅμως, ἃς μὴ σταθοῦμε σὲ περιγραφὲς ποὺ θὰ μολύνουν τὴν ἱερὰ εὐαγγελικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ποὺ θὰ δώσουν πάτημα στὸν πειρασμό. Ἃς ἀπομακρυνθοῦμε εὐθὺς ἀμέσως ὡς ἄλλος Λὼτ ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς ἁμαρτίας ποὺ παροργίζει τὸν Θεὸ καὶ ἃς περάσουμε στὸν χῶρο τῆς ἁγιότητος ὥστε νὰ μελετήσουμε βαθύτερά το θέμα τῆς ἐνδυμασίας καὶ τῆς ἐν γένει χριστιανοπρεποὺς συμπεριφορᾶς.

Ἡ ἐξέτασις λοιπὸν ἔγινε καὶ ἡ διαπίστωσις τῆς κοινωνικῆς ἀσθένειας καὶ στὸν τομέα αὐτὸ εἶναι καταλυτική. Δὲν μένει τώρα παρὰ νὰ ξεκινήσει ἡ θεραπεία. Ἡ θεραπεία ποὺ προσφέρεται στὸ μεγάλο πνευματικὸ ἰατρεῖο ποὺ ὀνομάζεται Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἀλλ' ἐδῶ ἀνακύπτει ἕνα θέμα ποὺ ἕως καὶ πρὶν λίγα ἔτη δὲν ὑφίστατο. Καὶ τὸ θέμα εἶναι τὸ ἑξῆς: “Μὲ βάση τὸ ζήτημα ποὺ ἐξετάζουμε, μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος εἰσερχόμενος μέσα σὲ ἕνα ναὸ νὰ ἠρεμήσει καὶ νὰ προσευχηθεῖ;” Λυπούμεθα γιὰ τὰ ὅσα θὰ ἀναφέρουμε. Δυστυχῶς οἱ ποιμένες μας, σήμερα, ὄχι βεβαίως ὅλοι, ἔπαυσαν δυστυχῶς νὰ προσέχουν καὶ νὰ μεριμνοῦν. Ἔπαυσαν νὰ δίνουν καὶ τὴν δέουσα προσοχὴ στὸ θέμα τῆς ἐνδυμασίας τῶν εἰσερχομένων. Τὸ θέμα ἐν πολλοῖς καταντᾶ σκανδαλῶδες καὶ ἀποκρουστικό, ἕως καὶ ἄκρως ἐκνευριστικό. Ἐὰν μάλιστα προστεθεῖ καὶ ὁ μεικτὸς ἐκκλησιασμὸς ποὺ δυστυχῶς σὲ πολλές των περιπτώσεων καθιερώθηκε, σὺν τὰ κοσμικὰ ἀρώματα ποὺ τείνουν νὰ καλύψουν καὶ αὐτὴ τὴν εὐωδία τοῦ θυμιάματος ἐντός του Ἱεροῦ ναοῦ, τότε κατανοεῖ κανεὶς ὅτι ὄχι πνευματικὴ θεραπεία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπολαύσει κανείς, ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ ἠθικὴ δυσωδία τῶν “βρωμερῶν χοίρων τῶν Γεργεσηνών”, περνᾶ ἀπὸ τοῦ “παραπετάσματος” τοῦ ναοῦ εἰς αὐτὰ “τὰ ἅγια των ἁγίων”.

Δὲν εἶναι τῆς παρούσης ἀναπτύξεως νὰ ἀναλύσουμε διεξοδικῶς γιὰ ποίους λόγους φθάσαμε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα μέσα στοὺς ναούς μας. Ὄχι, δὲν θὰ τονίζουμε τώρα ὅτι ὁ κλῆρος συμβιβάστηκε μὲ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι οἱ κληρικοὶ ἀποβάλλουν τὴν τιμημένη ἐνδυμασία τοῦ ράσου καὶ τοῦτο γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν λαϊκὴ ρήση: “παπὰς ἀράσωτος, ἄρα ἄσωτος”. Οὔτε θὰ ἀγγίξουμε σήμερα τὰ ἄλλα ἐνδιαφέροντα καὶ τοὺς “φόβους” ἀρκετῶν ἐκ τῶν συγχρόνων ποιμένων, συμπεριφορὲς δηλαδὴ ποὺ παραπέμπουν στὴν ἐποχὴ τοῦ προφήτη Ἠλία τοῦ Θεσβίτη. Θὰ τονίζουμε ὅμως τὸν λόγο τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ: “Εἰ οὒν τὸ φῶς τὸ ἐν σοῖ σκότος ἐστι, τὸ σκότος πόσον;” (Ματθ. ΣΤ' 23). Δηλαδὴ ἐὰν ἐκεῖνο πού σου δόθηκε γιὰ νὰ σοῦ μεταδίδει φῶς (ὁ ποιμένας, ὁ ναὸς κ.τ.λ.) γίνει σκοτάδι, σὲ πόσο σκοτάδι θὰ βυθισθεῖς;

Δυστυχῶς τὸ ἐπίπεδό τῆς κοινωνίας μας ἔχει πέσει σὲ ἀφάνταστο βαθμὸ καὶ σὺν τοῖς ἄλλοις τρανωτάτη ἀπόδειξις τούτου ἀποτελεῖ ἡ ἐνδυμασία τῶν ἀνθρώπων. Δὲν ἀποκλείεται μάλιστα, ὅσο παράδοξος καὶ ἀκραῖος ἐὰν ἀκούγεται ὁ λόγος, σὲ λίγο καιρὸ ὅσοι θέλουν νὰ ἐνδύονται σεμνῶς, καὶ ὅσοι κληρικοὶ θὰ ἐπιμένουν μὲ πατερικὸ φρόνημα νὰ ἐνδύονται τὸ τιμημένο ράσο τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ πληρώνουν εἰδικὸ φόρο! Ὅπως δηλαδὴ συνέβη καὶ ἐπὶ Μ. Πέτρου. Ὅσοι Ρῶσοι ἤθελαν νὰ κρατοῦν τὰ γένια τους, ἔπρεπε νὰ πληρώνουν στὸ κράτος εἰδικὴ φορολογία. (Τὸ τί γινόταν ἐπὶ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος στὸν τομέα αὐτό, εἶναι γνωστὸ τοῖς πάσι). Τὸ δὲ παράδοξο στὴν ὅλη κατάσταση, καὶ τὸ ἀδυσώπητο ἐρώτημα ποὺ ἀνακύπτει εἶναι τὸ ἑξῆς: Πῶς οἱ γονεῖς ἀνέχονται τέτοιες φαιδρότητες, ξετσιπωσιὲς καὶ προκλητικὲς αἰσχρότητες στὰ τέκνα τους; Ἢ μήπως ἀλλοίμονο ἀποτελεῖ ἀλήθεια, αὐτὸ ποῦ ὑποστήριξε σύγχρονος γέροντας, ὅτι τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν οἱ γονεῖς εἶναι χειρότεροί των τέκνων τους;

Ὅπως καὶ νὰ 'χει τὸ πράγμα θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι μιὰ κοινωνία ὅπως ἡ δική μας ἤδη ἔχει ξεκινήσει τὸ δρόμο τοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ ἄρα αὐτοῦ τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ἀλλὰ καὶ πάλι μπροστὰ μας παρουσιάζεται ὁ θεραπευμένος ἄνθρωπος. Ἕως τῆς συναντήσεώς του μὲ τὸν Ἰησοῦ, γύριζε ὁλόγυμνος καὶ ἐσπάρασσε. Μετὰ τὴν θεραπεία ὅμως καὶ τὴν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος, ἐμφανίζεται “ἰματισμένος καὶ σωφρονών” πράγμα δηλαδὴ ἀπολύτως ἀναγκαῖο γιὰ νὰ καθίσει κανεὶς “παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησού”.

Φίλοι μου, ἃς προσέξουμε καὶ τοῦτο τὸ τραγικὸ τέλος, ποὺ ἀφορᾶ τοὺς κατοίκους τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν διαπίστωσαν τὸ γεγονὸς τῆς θεραπείας τοῦ συμπατριώτου τους, ὄχι μόνο δὲν μετανόησαν, ἀλλὰ παρακάλεσαν τὸν Ἰησοῦ “ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτών”.

Καὶ αὐτοὶ μὲν ἤσαν οἱ Γαδαρηνοί. Ἃς προσέξει ὅμως ἡ κοινωνία, ἡ πολιτεία, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία (οἱ ποιμένες), μήπως παρὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐμπειρία τῶν Πατέρων, τὴν πράξη τῆς ἁγιότητος, μήπως ἐπιμένουμε νὰ συνεχίζουμε ἀνερυθρίαστα στὸ κατρακύλημα. Στὸ βάραθρο ποὺ ἤδη γκρεμιζόμαστε μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποδειχθοῦμε ὄχι Γαδαρηνοί, ἀλλὰ “γαϊδαρινοί”, καὶ “χοιροβοσκοὶ” τῆς ἀνηθικότητας καὶ τῆς αἰσχρῆς σαρκικῆς ἁμαρτίας.

Ὅμως, ἃς κλείσουμε μὲ τὴν προτροπὴ καὶ διδασκαλία τῆς Γραφῆς: “στολισμὸς ἀνδρὸς καὶ γέλως ὀδόντων καὶ βήματα ἀνθρώπου, ἀναγγέλλει τὰ περὶ αὐτοῦ” (Σοφ. Σειρ. Θ' 30). Καὶ ἐπίσης “τὰς γυναίκας ἐν καταστολὴ κοσμίω, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρύσω ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ' ὁ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δὶ΄ ἔργων ἀγαθών” (Α' Τιμ. Β' 9-10), διότι ἐπιτέλους αὐτὸ ποὺ δίνει ἀξία στὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ “ὁ κρυπτός τῆς καρδίας ἀνθρωπος” (Α' Πετρ. Γ' 3-5) ὁ ὁποῖος ἐκφράζεται διὰ τῆς σεμνῆς ἐνδυμασίας καὶ τῆς ταπεινῆς συμπεριφορᾶς.

Ἀμήν.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό 

Ἡ γαλλίδα συγγραφέας καὶ φιλόσοφος Σιμὸν ντὲ Μποβουάρ, μιὰ ἀπὸ τὶς κυριώτερες ἐκπροσώπους τοῦ κινήματος τοῦ φεμινισμοῦ στὸν 20ό αἰώνα, στὸ αὐτοβιογραφικό της ἔργο «Πῶς ἔγινα συγγραφέας» μεταξὺ ἄλλων ἐξομολογεῖται:

«Πέρασα πολὺ εὐτυχισμένα παιδικὰ χρόνια.Κοινωνοῦσα, ἐξομολογιόμουν, ἤμουν πολὺ εὐσεβής. Ἤθελα νὰ ἀρέσω στὸν καλὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχω μιὰ κατάλευκη ἁγνὴ ψυχή… Μέχρι τὰ 12-13 μου ὅλα κυλοῦσαν ὑπέροχα γιὰ μένα. Τὰ πράγματα χάλασαν λίγο ὅταν μπῆκα στὴν ἐφηβεία. Ἔγινα ἄτακτη, ἀνάποδη καὶ χοντροκέφαλη – εἶχα ἀποκτήσει κακὲς συνήθειες καὶ τρωγόμουν μὲ τὰ ροῦχα μου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὅμως, ἀναπτυσσόταν τὸ κριτικό μου πνεῦμα καὶ ὅταν ἡ μητέρα ἔλεγε «μὴ ἐκεῖνο, μὴ τὸ ἄλλο»…, δὲν τὴν ὑπάκουα ποτὲ μὲ τὴ θέλησή μου.

Καὶ τελικὰ σ’ ἕνα σημαντικὸ θέμα πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν ὑπακούω. Ἔλεγχαν μὲ ἄκρα αὐστηρότητα τὰ ἀναγνώσματά μου… Περνοῦσα τὶς διακοπές μου στὴ Λιμουζέν, σ’ ἕνα ἰδιόκτητο κτῆμα τοῦ παπποῦ, …καὶ στὴν ἐξοχὴ ξέμενα πάντα ἀπὸ ἀναγνώσματα. Ὑπῆρχαν στὴ βιβλιοθήκη κάποιες δεμένες συλλογές… Μοῦ ὑπέδειξαν τὰ κομμάτια ποὺ ἦταν «γιὰ μένα», … καὶ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ πάρω τὸν τόμο στὸ δάσος ὅπου κατασκήνωνα γιὰ νὰ διαβάσω. Μιὰ ὡραία ἡμέρα ἄρχισα νὰ διαβάζω τὰ κομμάτια ποὺ δὲν ἦταν γιὰ μένα… Καὶ ὅταν ἐπιστρέψαμε στὸ Παρίσι, καταβρόχθισα ὅλη τὴ βιβλιοθήκη τοῦ πατέρα μου, …ὁτιδήποτε ἔπεφτε στὰ χέρια μου.

Δὲν εἶχα καθόλου τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔκανα κάτι κακό, δὲν περνοῦσε κἂν ἀπὸ τὸ μυαλό μου ὅτι προσέβαλλα τὸ Θεό. Πρέπει νὰ πῶ ὅτι εἶχα τακτοποιήσει -μὲ τὸν τρόπο μου- τὶς σχέσεις μαζί του… Ὡστόσο ἕνα βράδυ στὴ Λιμουζὲν ἔκανα μέσα μου μερικὲς ἐρωτήσεις… Εἶπα στὸν ἑαυτό μου: τὸ ὅτι δὲν ὑπακοῦς, τὸ ὅτι λὲς ψέματα, εἶναι κι αὐτὰ ἁμαρτίες. Καὶ τότε μοῦ ἔγινε μιὰ ἀποκάλυψη ἀπόλυτα ἐκθαμβωτική: ποτὲ δὲν ἀπαρνιόμουν πράγματα ποὺ μ’ εὐχαριστοῦσαν ἐπειδὴ δῆθεν ὁ Θεὸς τὰ ἀπαγόρευε. Ἄρα δὲν πίστευα πιὰ σ’ ἐκεῖνον!».

Ἐντυπωσιάζει πράγματι ἡ εὔστοχη καὶ εἰλικρινὴς διαπίστωση τῆς συγγραφέως! Ἀφοῦ ἔκανε αὐτὸ ποὺ τῆς ἄρεσε, δὲν εἶχε πλέον καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Θεό.

Πόσο τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει αὐτὸ οἱ Χριστιανοί; Ἔχουμε ἀντιληφθεῖ ὅτι τὸ δικό μας θέλημα καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ εἶναι δυὸ διαφορετικὰ πράγματα καὶ νὰ μὴ συμπίπτουν πάντα μεταξύ τους; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστ. Παῦλος παρακινεῖ νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς νὰ βρίσκουμε ποιὸ εἶναι τὸ ἀγαθό, εὐάρεστο καὶ τέλειο θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρὸς τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ προσαρμόζουμε κάθε δικό μας θέλημα, ὥστε νὰ μεταμορφώνουμε καὶ νὰ ἀνακαινίζουμε τὸν ἑαυτό μας, κάνοντάς τον ἔτσι θυσία ζωντανή, εὐάρεστη στὸν Θεὸ (Ρωμ. 12, 1-2). Ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στὸ δικό μας θέλημα ποὺ δὲν συμπίπτει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμα κι ἂν δεχόμαστε θεωρητικὰ τὸν Θεό, οὐσιαστικὰ τὸν ἀπορρίπτουμε. Δὲν πιστεύουμε πιὰ σ’ αὐτόν. Δὲν ρυθμίζει Ἐκεῖνος τὴ ζωή μας. Εἶναι ἕνας ξένος γιὰ μᾶς. Θεός μας εἶναι ὁ ἑαυτός μας μὲ ὅσα τοῦ ἀρέσουν καὶ τὸν ἐξυμνοῦν.

Αὐτή τὴν αὐτοθέωση πόθησε μάταια ὁ Ἀδάμ, ἀπορρίπτοντας τὸν δρόμο ποὺ τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, ἀπέφυγε συστηματικὰ τὸ ἴδιο λάθος. Δὲν ζήτησε τίποτε δικό του, ἀλλὰ «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. 2, 7), γιὰ νὰ γίνει ἀπόλυτα ὑπάκουος στὸν Θεὸ-Πατέρα. Γι’ αὐτὸ καὶ κάθε Χριστιανὸς ποὺ σκέπτεται μὲ «νοῦν Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 2, 16) καὶ δὲν θέλει διαζύγιο ἀπ’ τὸν Θεό, προσπαθεῖ νὰ ὑποτάξει ἐντελῶς τὸ δικό του θέλημα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νὰ πεθάνει γιὰ τὸν κόσμο. Νὰ ζήσει γιὰ τὸν Θεό.

Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό, ἂν δὲν ἀπαρνηθοῦμε ἑκούσια τὸν ἑαυτό μας, κάθε τὶ ποὺ θέλουμε; Κι ἂν δὲν γίνει αὐτό, πῶς θὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό; (Μάρκ. 8, 34).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 375, Ὀκτώβριος 2014)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στὶς 16 τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοὺ Ματθαίου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε στὴν λατρευτική μας σύναξη, ἀναφέρεται στὴν κλήση τοῦ Ματθαίου, ὅπως αὐτὴ καταγράφεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Εὐαγγελιστή.

Ἡ ἀμεσότητα μὲ τὴν ὁποία ὁ τελώνης Λευὶς (αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνομά του πρὶν τὸν καλέσει ὁ Χριστός), ἀποκρίνεται στὴν πρόσκληση τοῦ Ἰησοῦ, συγκινεῖ ὅσους μελετοῦν τὸ ἱερὸ κείμενο. «Καὶ παράγων ὁ Ἰησοῦς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄνθρωπον καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, Ματθαῖον λεγόμενον, καὶ λέγει αὐτῶ, ἀκολούθει μοι. Καὶ ἀναστᾶς ἠκολούθησεν αὐτῶ» (Μάτθ. θ΄9). Δηλ. Προχωρώντας πιὸ πέρα ὁ Ἰησοῦς, εἶδε νὰ κάθεται στὸ τελωνεῖο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸν ἔλεγαν Ματθαῖο, καὶ τοῦ λέει: “Ἀκολούθησέ με”. Κι ἐκεῖνος σηκώθηκε καὶ τὸν ἀκολούθησε.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη στιγμή, ὁ Τελώνης ἐγκαταλείπει τὰ πάντα καὶ ἡ Χάρις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸν μεταβάλλει σὲ ὅ,τι ἀνώτερο καὶ πολυτιμότερο θὰ μποροῦσε νὰ δεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀφοῦ τώρα ὡς καινούργια ὕπαρξη λαμβάνει καὶ νέο ὄνομα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ εἶναι γιὰ πάντα γνωστός. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ματθαῖος ἀναδεικνύεται σὲ Ἀπόστολο. Ἐπιπλέον δὲ λαμβάνει τὸ προνόμιο νὰ γίνει Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ κείμενο ἡ Ἐκκλησία μας...

τὸ τοποθετεῖ πρῶτο στὸν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Τὸ Εὐαγγελικὸ αὐτὸ κείμενο ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος τὸ ἔγραψε ἀρχικὰ στὴν Ἑβραϊκὴ (Ἀραμαϊκὴ) γλώσσα, λόγω τοῦ ὅτι ἀπευθυνόταν πρὸς τοὺς συμπατριῶτες του Ἑβραίους. Τὸ μετέφρασε ὅμως στὴν Ἑλληνικὴ ὁ ἴδιος ἢ ἄλλος Ἀποστολικὸς ἄνδρας, ἐπειδὴ τὸ θεόπνευστο κείμενο, μέσω τῆς Ἑλληνικῆς ἔπρεπε νὰ καταστεῖ γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ κοινὴ γλώσσα εἶχε τὴν Ἑλληνική.

Εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα κείμενα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ γράφτηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 60-66 μ.Χ. Ἀλλὰ λόγω τῆς ἑορτῆς, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ εὐκαιρία νὰ γνωρίσουμε περισσότερο τὴν ἀποστολικὴ αὐτὴ προσωπικότητα ποὺ τόσα πρόσφερε στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τελικῶς θυσιάστηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δόξα τῆς Ἐκκλησίας Του.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καπερναούμ, στὴν ὁποία καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Τελώνου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ περιοχὴ αὐτὴ ὑπαγόταν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀντίπα, ἦταν αὐτοῦ ὑπάλληλος γιὰ τὴν εἴσπραξη τῶν φόρων καὶ ὄχι τῆς Ρώμης.

Δὲν εἶχε κληθεῖ εὐθὺς ἐξαρχῆς ἀπὸ τὸν Κύριο. Πάντως Τὸν εἶχε ἀκούσει διδάσκοντα, εἶχε δεῖ τὰ καταπληκτικά Του θαύματα καὶ ἡ καλοπροαίρετη καρδιὰ του εἶχε ἑλκυσθεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Ἄλλωστε ὅπως γνωρίζουμε ὁ Ματθαῖος ἦταν εὐσεβὴς καὶ περίμενε μὲ πόθο τὸν Μεσσία καὶ μάλιστα παρὰ τὴν οἰκονομική του ἄνεση, λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, βίωνε ζωὴ ἀσκητική.

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεὺς ἀναφέρει ὅτι ἔτρωγε καρποὺς καὶ λάχανα, οὐδέποτε δὲ κρέας : «Ματθαῖος μὲν οὒν ὁ Ἀπόστολος, σπερμάτων καὶ ἀκροδρύων καὶ λαχάνων ἄνευ κρεὼν μετελάμβανεν»!

Φαίνεται λοιπὸν καὶ ἀπὸ τὴν περίπτωση αὐτὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ὅτι ἐὰν ὁ ἄνθρωπος εἶναι καλοπροαίρετος καὶ ἐὰν βεβαίως ἀγωνίζεται νὰ βιώνει τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς, ὅπου κι ἂν εὑρίσκεται, τελικῶς ἡ Χάρις θὰ τὸν σαγηνεύσει. Γι' αὐτὸ καὶ βλέπουμε στὸ ἱερὸ κείμενο ὅτι τὴν ἡμέρα τῆς κλήσεώς του τὴν θεωροῦσε ἐπίσημη καὶ μεγάλη γιὰ τὸν ἑαυτό του, παραθέτοντας γεῦμα στοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ τοὺς γνωστούς. Στὸ γεῦμα μάλιστα αὐτὸ παρεκάθησε καὶ ὁ Κύριος μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, ὅπως ἐπίσης «πολλοὶ τελῶναι καὶ ἁμαρτωλοὶ ἐλθόντες συνανέκειντο τῷ Ἰησοῦ καὶ τοῖς μαθηταῖς Αὐτοῦ» (Ματθ., θ΄ 10).

Τὸ γεῦμα ἐκεῖνο εἶχε διπλὸ σκοπό. Ἔφερε τὸν χαρακτήρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὸν σκοπὸ μήπως κάποιος ἀπὸ τοὺς συνδαιτυμόνες παραδειγματισθεῖ γιὰ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, ὅπως ἔπραξε καὶ ὁ ἴδιος, ἢ ἔστω κινηθεῖ κανεὶς σὲ μετάνοια καὶ διόρθωση τῆς ζωῆς του.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ματθαῖος ἐντάσσεται στὸν ἀποστολικὸ χορὸ καὶ ἀποστέλλεται κι αὐτὸς μὲ τοὺς ἄλλους συμμαθητές του « πρὸς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραὴλ» γιὰ νὰ κηρύξει «ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» ἐνεργώντας θαύματα μεγάλα καὶ πρωτόγνωρα, ὥστε δὶ' αὐτῶν νὰ ἐπικυροῦται ἡ ἀλήθεια τοῦ κηρύγματος.

Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὁ Ματθαῖος ἀναφέρεται στὸν κατάλογο τῶν δώδεκα μαθητῶν οἱ ὁποῖοι «πάντες ἤσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τὴ προσευχὴ καὶ τὴ δεήσει » (Πραξ., α΄13-14), ἀναμένοντας τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Χριστοῦ περὶ τοῦ Παρακλήτου. Ἔτσι, τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ ὁ Ματθαῖος λαμβάνει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ξεκινᾶ, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, γιὰ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ τὴν ἵδρυση τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ἐπίσης ἔλαβε μέρος στὴν Ἀποστολικὴ Σύνοδο τὸ 49 μ.Χ. στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ ἔδρασε ἐκτὸς τῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, περνώντας σὲ ἄλλα ἔθνη ὅπως Αἰθιοπία, Συρία, Περσία, Παρθία, ἀλλὰ καὶ στὴ Μηδία. Στὴν χώρα δήλ. τῶν ἀνθρωποφάγων. Ἀκόμα παράδοση, τὴν ὁποία διέσωσε ὁ Νικηφόρος Κάλλιστος, ἀναφέρει ὅτι ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος ὑπέστη θάνατο μαρτυρικὸ διὰ πυρός, κατὰ διαταγὴ τοῦ Φουλβιανοῦ, βασιλέως τῶν ἀνθρωποφάγων.

Ὅπως λοιπὸν κατανοοῦμε, πρόκειται περὶ μορφῆς πρώτου μεγέθους καὶ στύλο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἰδίως στὰ θεόπνευστα Εὐαγγελικὰ κείμενα. Αὐτὸς δὲ εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸ ὅτι ἡ ἁγιογράφησίς του ἐκτὸς ἀπὸ ἄλλα σημεῖα τοῦ ναοῦ, φέρεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες σὲ μία ἀπὸ τὶς τέσσερις μεγάλες κόγχες ποὺ δημιουργοῦνται στὴ βάση τῶν τεσσάρων τόξων ἐπὶ τῶν ὁποίων στηρίζεται ὁ τροῦλος τῶν ναῶν, πράγμα ποὺ συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές, Μάρκο, Λουκᾶ καὶ Ἰωάννη.

Βεβαίως, λόγω τοῦ περιορισμοῦ τῆς ἐκτάσεως τοῦ κειμένου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπεκταθοῦμε σὲ ὅλα τὰ θαυμαστὰ ποὺ περιγράφουν οἱ ἱεροὶ Συναξαριστὲς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀποδεικνύουν τόσο τὴν ἔκταση τοῦ ἔργου, ὅσο καὶ τὴν ἔνθερμη ἀγάπη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ πρὸς τὸν Χριστό. Αὐτὰ μπορεῖ ἀλλὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ μελετήσει ὁ καθένας κατ' ἰδίαν «εἰς τὸ ταμεῖον του», βλέποντας τὸ ξεκίνημα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴν δύναμη τῆς Πίστεως, ἀλλὰ καὶ τὰ θεόπνευστα κείμενα ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία μας.

Ἐπιβάλλεται ὅμως, κλείνοντας τὴν μικρή μας ἀναφορὰ στὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο νὰ γίνει εἰδικὸς λόγος στὸ Εὐαγγέλιο καὶ γενικώτερα στὴν Ἁγία Γραφή. Ὁ Ἀπόστολος Ματθαῖος συνέγραψε τὸ ἱερὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὡς Εὐαγγελιστής, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν λειτουργικὴ χρήση καὶ τὶς κατηχητικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας. Ἔρχεται μάλιστα τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ περιλαμβάνει ἐντός του Κανόνος τῶν Βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τοῦτο σημαίνει πὼς ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀπὸ μόνη της δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκτός της Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ἀπευθύνεται στοὺς ἀνθρώπους ποὺ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πίστεως καὶ σ' ὅσους καθοδηγοῦνται ὑπεύθυνα ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν διὰ τοῦ Βαπτίσματος ὀργανικὰ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Σὲ αὐτοὺς ποὺ γνωρίζουν διὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ μελετοῦν καὶ φυσικὰ νὰ ἑρμηνεύουν αὐτὸ ποὺ διαφυλάσσεται ἐντός του Λειτουργικοῦ Σώματος.

Ἐννοεῖται δὲ ὅτι οἱ κατέχοντες τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, οἱ φωτισμένοι δηλ. καὶ οἱ θεούμενοι γνωρίζουν καὶ κατέχουν τὴν αὐθεντικότητα ὄχι μόνο ὅσων εἶναι καταγεγραμμένα στὸ σύνολο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ ὅσα βιώνονται ἀκαταπαύστως μέσω τῆς ἐμπειρίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνωρίζουν δήλ. ὅσα κατέχει ἡ Ἐκκλησία μᾶς τόσο μέσω τῆς “γραπτής” (Ἁγία Γραφή), ὅσο καὶ τῆς “προφορικής”, Ἱερᾶς Παραδόσεως.

Ἔτσι λοιπὸν καταλήγουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ φυσικὰ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία τῶν Βιβλίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ καθενός, πολὺ ὀλιγότερο ὅσων βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ αὐτοῦ του Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος.

Ἐκτὸς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ Γραφή. Ἐπιπλέον, ἐκτός τοῦ Λειτουργικοῦ Σώματος ἀπουσιάζουν οἱ Ἅγιοι. Οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι οἱ ὁποῖοι κατανοοῦν καὶ ἑρμηνεύουν αὐθεντικὰ τὰ κείμενα τῶν θεοπνεύστων Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀφοῦ κατέχουν τὴν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς.

Ἄρα δὲν ἀρκεῖ νὰ λέμε ὅτι θὰ τιμήσουμε τὸν Ἀπόστολο καὶ Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο ἐὰν ἁπλῶς διαβάσουμε τὸ Εὐαγγελικό του κείμενο, ἀλλὰ ὅταν ἀγωνιστοῦμε νὰ βιώσουμε στὴ σωστὴ βάση τὴν Ἀποστολικὴ Πίστη, παραλαμβάνοντας ὡς συνειδητοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τὴν αὐθεντικὴ ἐμπειρία τῆς Πίστεως. Τὴν ἐμπειρία ποὺ κατέχουμε μέσω τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καὶ τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων. Ὅλα δὲ αὐτὰ ἐντὸς καὶ μόνο ἐντός της Ὀρθοδοξίας.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό