Ένα πολύ δύσκολο έτος για τους περισσότερους Έλληνες τελειώνει και ένα νέο έρχεται, που δεν έχει τίποτε το αισιόδοξο να μας πει. Το 2015 είναι τα συμβατικά χρόνια μετά τη Γέννηση του Χριστού και στον καθένα μας προστίθεται ένα έτος στην ηλικία του. Αυτά τα κοινότυπα με οδήγησαν να αναζητήσω στη βιβλιοθήκη μου στοιχεία για την έννοια του χρόνου. Ο Πλάτωνας τον θεωρεί "μια κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας" και ο πραγματιστής Αριστοτέλης ως " τον αριθμό των κινήσεων του παρόντος σε σχέση με το πριν και το μετά". Ο Ιερός Αυγουστίνος τον ορίζει ως " το παρόν των περασμένων πραγμάτων, που είναι η μνήμη, το παρόν των σημερινών πραγμάτων, που είναι τα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και το παρόν του μέλλοντος που είναι η προσδοκία". Η διδασκαλία του Αυγουστίνου έχει ως κέντρο της τη Γνωσιολογία, που έως και σήμερα επικρατεί στη Δυτική Σκέψη, με διάφορες μορφές. Είναι ο πρώτος και πολύ πριν από τον Ντεκάρτ, που τονίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει να αμφιβάλλει για όλα και προσθέτει: "Αμφιβάλλω, άρα υπάρχω", που ταυτόχρονα σημαίνει ζω, σκέπτομαι, θέλω, άρα υπάρχω.

Σε ένα συμφωνούν φιλόσοφοι και επιστήμονες, ότι ο χρόνος είναι παράγοντας της ύλης και επομένως δεν υπάρχει έξω από αυτήν. Αυτός είναι και ο λόγος που η ψυχή, ως άϋλη, είναι αθάνατη, αιώνια. Ο άνθρωπος ζει και τις δύο καταστάσεις. Ως ύλη γεννιέται, μεγαλώνει, ακμάζει και μετά γερνά και πεθαίνει. Ως ψυχή μέσα του έχει τη σπίθα της αιωνιότητας και γι' αυτό δεν πιστεύει ότι θα πεθάνει. Αυτή η εσωτερική πληροφορία από ορισμένους πνίγεται, ή περιθωριοποιείται και κάνουν μια ζωή ανεύθυνη και χωρίς κανόνες, σαν να τελειώνει στη Γη η ζωή. Αλλά η χωρίς την επίγνωση της αιωνιότητας ζωή οδηγεί στο παράλογο, ότι ζούμε χωρίς σκοπό, χωρίς να ξέρουμε και χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε στον εαυτό μας γιατί γεννηθήκαμε και γιατί κοπιάζουμε, γιατί τα βάσανα και οι πίκρες, γιατί οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, γιατί τα γερατειά και οι αρρώστιες.

Ο χρόνος, χωρίς την αιωνιότητα, είναι για τον άνθρωπο ένα φυσικό μέγεθος, όπως ο χώρος. Και με αυτόν έχουν ασχοληθεί σημαντικοί επιστήμονες, όπως οι Νεύτωνας, Λάϊμπνιτς και Αϊνστάϊν. Προϋπόθεση της αιωνιότητας είναι η ύπαρξη του Θεού και οι τρεις τους επιδίωξαν να μιλήσουν για τον Θεό μέσα από την επιστήμη τους και κατέληξαν σε σημαντικά συμπεράσματα, που αξίζει κανείς να τα μελετήσει. Με το χρόνο έχει ασχοληθεί και ο Χόκινγκ, που κινείται στο αδύνατο, επιχειρώντας να συνδέσει τη φυσική, με τη μεταφυσική και το υπερβατό. Επίσης οι άθεοι Ντόκινς και Χίτσενς   με τα βιβλία τους περισσότερο φασαρία κάνουν για να βγάλουν χρήματα παρά λένε κάτι το ουσιαστικό, ούτε βεβαίως μπορούν να το πουν. Είναι επιστήμονες, μόνο που δεν κάνουν επιστήμη, αλλά επιχειρούν να επιστημοποιήσουν την αθεϊα τους.

Στους άθεους επιστήμονες απαντά ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850), που δεν ήταν πιστός, αλλά δεν μπορούσε να ακούει ή να διαβάζει ανοησίες. Στο έργο του "Το μαγικό δέρμα" σημειώνει: " Το κλειδί κάθε επιστήμης είναι ασυζητητί το σημείο της αναζήτησης και της έρευνας. Το μεγαλύτερο μέρος των μεγάλων ανακαλύψεων το οφείλουμε στο ΠΩΣ. Αλλά η σοφία στη ζωή συνίσταται στο να τίθεται το ερώτημα ΓΙΑΤΙ". Και ο Χάϊντεγκερ, ο κατά τον σύγχρονο Γάλλο φιλόσοφο και ιστορικό Μαρσέλ Γκοσέ μεγαλύτερος "άθρησκος θεολόγος" του 20ού αιώνα, παραδέχεται ότι η επιστήμη αγνοεί το μόνο αληθινό ερώτημα, για το Είναι, και "γνωρίζει" το πάν, εκτός από το βασικό, χωρίς το οποίο δεν εννοούνται τα υπόλοιπα!

Στην Ανατολή γνωρίζουμε ότι η Πίστη στον Θεό είναι δώρο, δεν είναι προϊόν μιας λογικής μαθησιακής διεργασίας. Ως διδασκαλία είναι υπέρλογη, ελεύθερη και προαιρετική στην αποδοχή της. Ο ίδιος ο Χριστός δεν μακάρισε τους διανοητές, τους πλούσιους και τους ισχυρούς, αλλά τους ταπεινόφρονες, τους αδύναμους και τα παιδιά. Το Ευαγγέλιο Του διαδόθηκε από τα "ασθενή του κόσμου" σε πείσμα των εξουσιαστών. Αυτά τα "ασθενή" είναι το όπλο του "Αρνίου" και όσοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το Χριστό στη Γη και συμπεριφέρονται με κοσμικό τρόπο, με ιδιοτέλεια, φαρισαϊκά και έχουν φτιάξει στα μέτρα τους τη διδασκαλία Του δεν έχουν καμία σχέση μαζί Του, είναι ουσιαστικά αρνητές Του και Τον δυσφημούν.

Πίστη και Επιστήμη έχουν ως αντικείμενο το χρόνο, αλλά σε δύο επίπεδα παράλληλα, που πουθενά δεν τέμνονται. Ο επιστήμων μπορεί να πιστεύει και ο πιστός να είναι επιστήμων, αλλά η Επιστήμη δεν έχει σχέση με την Πίστη. Όταν η Επιστήμη γίνεται εργαλείο της ιδεολογίας και μπαίνει στο χώρο της Πίστης γίνεται υλιστική θρησκεία. Τέτοια ήταν η τρομοκρατία στη Γαλλική Επανάσταση και η αθεϊα στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, όπως την περιγράφει γλαφυρά ο Μπερντιάγεφ. Και όταν η θρησκεία, δια των εκπροσώπων της, επιβάλλει στην επιστήμη το δόγμα (;) της για τους φυσικούς νόμους γίνεται τυραννία, τύπου Ιεράς Εξέτασης. Και οι δύο περιπτώσεις οδήγησαν σε εκατόμβες αθώων θυμάτων.

Χρόνος και αιωνιότητα. Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί το χρόνο ως προστάδιο της αιωνιότητας, αλλιώς υποβιβάζεται σε ένα μηχανισμό ορισμένων υλικών που λειτουργεί για κάποια χρόνια. Πράγματι, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει ψηλά το βλέμμα του για να δει το μεγαλείο του ορατού σύμπαντος, αν δεν μπορεί να αντικρίσει την ωραιότητα της φύσης, αν δεν διακρίνει τη διαφορά του από τα άλλα έμβια όντα, αν δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι " ο Μικρός και Μέγας", κατά τον ποιητή, αν δεν έχει επίγνωση του προσωρινού της ζωής του, τότε επιλέγει τη χοϊκή ζωή, στην οποία "τα πάντα επιτρέπονται", όπως έγραψε ο Ντοστογιέφσκι. Όμως δεν είναι φτιαγμένος για μια τέτοια ζωή.-

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ 2015

Πηγή: Ακτίνες 

Μνημειώδες κείμενο του Μητροπολίτου Τραπεζούντος Χρυσάνθου για την διαχρονική διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι.

Μέσα στην οδύνη της πολυδιάστατης κοινωνικής, οικονομικής και κυρίως ηθικοπολιτισμικής και πνευματικής κρίσεως που βιώνουν οι άνθρωποι της λεγομένης και πολυδιαφημισμένης «μετανεωτερικής και μεταμοντέρνας» εποχής, όπου κυριαρχεί το υλιστικό, εγωκεντρικό και καταναλωτικό πρότυπο ζωής, επειδή η νεοφιλελεύθερη οικονομική κεφαλαιοκρατική ιδεολογία και κοσμοθεωρία επιβάλλει, γεννάται ευλόγως εκ των πραγμάτων το ερώτημα: «ποιος ο ρόλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας έναντι του ηθικά και πνευματικά μετέωρου και έωλου συγχρόνου ανθρώπου αλλά και ποια η στάση αυτής έναντι των κατά καιρούς εναλλασσομένων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συστημάτων και ιδεολογιών;

Η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω καίριας σημασίας ερωτήματα έχει οντολογικές και υπαρξιακές συνέπειες για τον άνθρωπο και την σύνολη κτίση. Η διαλεκτική στάση της Εκκλησίας έναντι του όλου αυτού ακανθώδους ζητήματος δεν μπορεί να είναι ούτε αποφατική, ούτε καταφατική στο πλαίσιο μιας εκκοσμικευμένης λογικής προσεγγίσεως, αλλά πρωτίστως και κυρίως πνευματική, σωτηριολογική και ανθρωποκεντρική, επειδή ακριβώς η Ορθόδοξη Εκκλησία εκ της οντολογικής φύσεως και διακονικής αποστολής της θέτει πάντοτε στο επίκεντρο της φιλοστόργου μητρικής μέριμνάς της την σωτηρία του ανθρώπου.

Σε αυτήν την διαλεκτική της Εκκλησίας έναντι της κοινωνίας, του ανθρώπου και εν γένει του κόσμου αναφέρεται ο εκ Κομοτηνής καταγόμενος Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος (Φιλιππίδης), ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών (1938 – 1941), ο οποίος κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και μετά το λεγόμενο «οικονομικό κραχ» του 1929, που αποτελμάτωσε την παγκόσμια οικονομία και οδήγησε σε εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων, δημοσίευσε το έτος 1932 ένα περισπούδαστο άρθρο του, υπό τον τίτλο: «Η κοινωνική κρίσις και η Εκκλησία». Στο κείμενο αυτό, το οποίο είναι περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο, ο τότε Τραπεζούντος Χρύσανθος γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «… Από του γενικού πολέμου η ισορροπία του κόσμου εταράχθη,, η οικονομική και κοινωνική και ηθική ανωμαλία επιτείνεται και «πάσα η κτίσις στενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν». Οι διάφορες κοινωνικές τάξεις αποβλέπουν προς την κατάσταση, άλλες μετά φόβου και άλλες μετ’ ελπίδων, ελπίδων περί δημιουργίας κρείττονος κοινωνικής καταστάσεως και ζωής μετά την ανατροπή του νυν κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος…

Αλλ’ η Εκκλησία, ισταμένη υπεράνω των εκάστοτε εναλλασσομένων οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων, δεν δύναται και δεν πρέπει να συνταυτίζεται με οιονδήποτε εφήμερο κοινωνικό σύστημα και με οιανδήποτε κοινωνική τάξη και να αγωνίζεται υπέρ επικρατήσεως αυτών. Αν έπραττε αυτό, θα ενίσχυε όσα οι οπαδοί της υλιστικής θεωρίας της ιστορίας και των κοινωνικών φαινομένων, μονομερώς εξηγώντας σύνθετα και πολύπλοκα κοινωνικά φαινόμενα λέγουν ότι η όλη θρησκεία είναι ιδεολογικό απαύγασμα οικονομολογικών εξελίξεων και ιδεολογικό σύστημα των οικονομικών συμφερόντων μιας κοινωνικής τάξεως.

Η Εκκλησία δεν είναι Εκκλησία μιας μόνον κοινωνικής τάξεως ούτε ενός μόνου λαού ή ενός Έθνους ή του κράτους. Η Εκκλησία, όπως μαρτυρεί η απ’ αρχής σύσταση και η ιστορία αυτής, είναι η απ’ αρχής καθολική και αποστολική Εκκλησία, η από περάτων έως περάτων, και φιλόστοργος μήτηρ όλων των λαών και όλων ανεξαρτήτως των κοινωνικών τάξεων και εκείνων ακόμη όσες εκ πλάνης έχουν στραφεί κατ’ αυτής. Έναντι της Εκκλησίας «ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος , Σκύθης, δούλος, ελεύθερος» (Κολ. 3,11).

Κατά την αρχή ταύτη ανέκαθεν η Εκκλησίας συμφώνως προς το παράδειγμα του θεμελιωτού αυτής κηρύττει το Ευαγγέλιον και σκορπίζει τα αγαθά της Χριστιανικής αγάπης επί πάντας, πτωχούς και πλουσίους, και ανατέλλει τον ήλιο αυτής επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.

Τα εκάστοτε κρατούντα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα η Εκκλησία εν μέρει αναγνωρίζει και εν μέρει ανέχεται και δεν λαμβάνει πρωτεύον και ενεργό μέρος σε συντηρήσεις και ανατροπές καθεστώτων, για το οποίο πολλοί κατά τους νεωτέρους χρόνους ως μομφή επιρρίπτουν στην Εκκλησία.

Είναι αληθές ότι στην πρωτόγονη Εκκλησία της Ιερουσαλήμ, όπως μαρτυρούν οι Πράξεις των Αποστόλων, υπάρχει μία νέα οικονομική και κοινωνική τάξη πραγμάτων… γεγονός που πολλοί εκλαμβάνουν ως απόδειξη των κομμουνιστικών αρχών της πρώτης Εκκλησίας. Αλλ’ η νέα αυτή τάξη πραγμάτων που είναι εκδήλωση της ακραιφνούς αγάπης και φιλαδελφίας των πρώτων χριστιανών δεν είναι πρόγραμμα οικονομολογικών μεταρρυθμίσεων ή ανατροπής της υφισταμένης κοινωνικής τάξεως. Ελλείπει ακόμη εκ της νέας εκείνης τάξεως και πάσα οικονομολογική τεχνική σκέψη και βάση.

Ο κομμουνισμός των Πράξεων των Αποστόλων είναι είδος θρησκευτικού και ηθικού κομμουνισμού της αγάπης. Και τον τύπο τούτο του κομμουνισμού της αγάπης συναντούμε και στους κατόπιν αιώνες. Οι δε μεταγενέστερες μορφές των χριστιανικών κοινοτήτων σε χρόνους οικονομικής κρίσεως και στερήσεως και δυστυχίας προσέγγιζαν πάλιν προς τον κομμουνισμό της αγάπης υπό την διεύθυνση και εποπτεία των Επισκόπων.

Οι θεωρητικές μάλιστα διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας και ιδιαιτέρως του Βασιλείου, του Χρυσοστόμου, του Θεοδωρήτου και του Ιερού Αυγουστίνου, κηρύττουν τον κομμουνισμό τούτο της αγάπης ως θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία, ελέγχουν τους έχοντες τα πλείονα ως κλέπτες και σφετεριστές ξένων αγαθών, και απαιτούν το φως και ο αέρας και η γη να είναι κοινά για όλους. Έτσι ελεύθερη και κοινή σε όλους πρέπει να υπάρχει και η επί γης κτήση και περιουσία για χάρη της αγάπης που χορηγεί τα πάντα και θυσιάζεται.

Ο Ιερός μάλιστα Χρυσόστομος στην ΙΑ΄ ομιλία αυτού «Εις τας πράξεις των Αποστόλων», την οποία είπε ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως προς τους πιστούς της Βασιλευούσης κατά την διάρκεια συζητήσεως, εάν η αγάπη την ακτημοσύνη έτεκε, ή η ακτημοσύνη την αγάπη, αποφαίνεται ότι η αγάπη έτεκε την ακτημοσύνη και αυτή πάλι επέσφιγξε την αγάπη περισσότερο…

Μόνον η Χριστιανική ηθική με την θεία αγάπη, η οποία στρέφεται προς πάντες και πάντα, και πάντες ενώνει «εν εαυτή», θα μπορούσε να συμπήξει μία σταθερά και αδιάσειστη σοσιαλιστική πολιτεία. Προς μια τέτοια ιδεώδη πολιτεία αγάπης και φιλαδελφείας τείνουσα η Εκκλησία…αναλαμβάνει σε μεγάλη έκταση την θεραπεία πάσης κοινωνικής ελλείψεως και βλάβης προερχομένης εκ μιας ολοένα και βαρυτέρα καθισταμένης οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως. Σε όλες τις ταραχές και ανατροπές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής η Εκκλησία διατηρεί ακλόνητη την ευστάθεια αυτής και παρέχει στην εσωτερικώς και εξωτερικώς παραπαίουσα και εντελώς αστήρικτη και ανερμάτιστη ανθρωπότητα, έρεισμα και φως και δια της ζύμης του Ευαγγελίου ζυμοί όλον το φύραμα των κατά καιρούς πολιτειών και κοινωνιών…

Έτσι γενικό και δίκαιο και αμερόληπτο προς όλες τις κοινωνικές τάξεις οφείλει να είναι το έργο της Εκκλησίας και κατά την παρούσα κοινωνική κρίση. Και το έργο τούτο είναι περισσότερο παρά ποτέ και άλλοτε δυσχερές, διότι δυσχερή και πολύπλοκα είναι και τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία εγέννησε η σύγχρονη κεφαλαιοκρατική οικονομία και το υπ’ αυτής και της βιομηχανίας δημιουργηθέν εργατικό προλεταριάτο, η στρατοκρατία και γραφειοκρατία των μεγάλων ιδίως κρατών, η τεράστια αύξηση του πληθυσμού και της προαγωγής, η οποία είχε ως συνέπεια την παγκόσμια και αποικιακή πολιτική, και τέλος οι πρόοδοι και η τελειοποίηση της τεχνικής επιστήμης, η οποία εκινητοποίησε και συνέδεσε πάντα και πάντες και εμηχανοποίησε ανθρώπους και εργασία…

Πλην τούτων η μεγάλη δύναμη της Παγκοσμίου οικονομίας και της μεγάλης βιομηχανίας κατέστη επαισθητή και στο πλέον απομεμακρυσμένο χειρωνακτικό χωρίο, έχει δε ανατρέψει όλες τις κατά παράδοση συνθήκες και κατεδίκασε σε τελεία αργία ολόκληρες χειρωνακτικές και επαγγελματικές τάξεις. Εντός και εκτός των μεγάλων πόλεων υπάρχει ολόκληρος πληθυσμός ο οποίος περιήλθε σε θέση νομάδος. Πόσο δε δύσκολο είναι να διατηρηθεί μεταξύ αυτού ανωτέρα ηθική και θρησκεία…

Εκ πάντων τούτων συνάγεται πόσο σύνθετο και πολύπλοκο είναι το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας στις παρούσες συνθήκες και πόσο μεγάλες είναι οι ευθύνες τω διεπόντων τα της Εκκλησίας Ιεραρχών και όλου του κλήρου…

Πλην του κηρύγματος και της μυστικής λατρείας, ουσιώδες στοιχείο του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας είναι και η άσκηση της καινής εντολής της χριστιανικής αγάπης, η οποία ανέκαθεν υπήρξε πειστικό μέσο εξάρσεως της θρησκείας και διαδόσεως του χριστιανισμού. Και ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε το Ευαγγέλιον βοηθών, ελεών και θεραπεύων, διότι όπως η αμαρτία είναι ρίζα πάσης αθλιότητος, τοιουτοτρόπως και η πενία και η δυστυχία και η αθλιότητα γεννούν την αμαρτία και το αίσχος. Διά τούτο επιβάλλεται αγών κατά της πενίας και της αθλιότητος.

Εν προκειμένω θα έπρεπε να είναι πρότυπο η αρχαία Εκκλησία στην οποία η άσκηση της αγάπης ήταν αναποσπάστως συνδεδεμένη με την μυστική λατρεία και αποτελούσε μετ’ αυτής μία αδιάσπαστη και ενιαία ολότητα. Στην άσκηση της αγάπης και της κοινωνικής αντιλήψεως δέον να πρωτοστατήσει η Εκκλησία και ιδιαιτέρως δια των Επισκόπων αυτής και των λοιπών κληρικών, οι οποίοι αυτοί πρώτοι οφείλουν να παρέχουν το παράδειγμα της ακτημοσύνης και απλότητος και λιτότητος και να έχουν το μεγαλοπρεπές ήθος της φιλοπτωχίας και φιλοξενίας. Όταν οι κυβερνώντες την Εκκλησία είναι τυχόν φιλάργυροι και πλεονέκτες, μικρόψυχοι και μικρολόγοι, ιδιοτελείς και αφιλόπτωχοι, ουδέποτε είναι δυνατόν να αναπτυχθούν ελευθέρως και να ενεργοποιηθούν οι υπάρχουσες στην Εκκλησία δυνάμεις πλουσίας ζωής προκειμένου να γίνει η Εκκλησία πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν.

Όταν όμως οι διοικούντες την Εκκλησία αυτοί πρώτοι είναι προκαθήμενοι της αγάπης, τότε θα έχουν το προσήκον κύρος ενώπιον των ευπόρων και θα τους πείσουν με σκοπό την ανακούφιση της ποικίλης δυστυχίας στις παρούσες περιστάσεις. Συστηματοποιούσα η Εκκλησία την αγάπη οφείλει να συστήσει κατά ενορίες κέντρα κοινωνικής προνοίας και αντιλήψεως και ευρέσεως εργασίας στους αέργους. Οφείλει να εισδύει δια των εφημερίων στα άδυτα της δυστυχίας και αθλιότητος, κομίζουσα την ενεργή αγάπη και παραμυθία και οργανώνοντας τα απαράμιλλα εκείνα τάγματα των διακόνων και διακονισσών, τα οποία στους αρχαίους καιρούς και δη επί του Ιερού Χρυσοστόμου επετέλεσαν θαύματα ευποιϊας…

Αναλλοίωτος διαμένει πάντοτε η αλήθεια, ότι η «Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν» (Λουκ. 12,20). Και πρέπει δια της αδιαλείπτου εργασίας και αγάπης, η οποία πάντα πιστεύει, να λάμπει το φως ημών έμπροσθεν των ανθρώπων για να δουν τα καλά έργα μας και να δοξάσουν τον Πατέρα μας τον εν τοις ουρανοίς. Οι τελικοί σκοποί της ανθρωπότητος κείνται κεκρυμμένοι εν ταις χερσίν Αυτού».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Οἱ Ρωμαίικες γιορτὲς καὶ τὰ ἁγνὰ ἔθιμά μας

Τά Χριστούγεννα, τά Φῶτα, ἡ Πρωτοχρονιά, κ’ ἄλλες μεγάλες γιορτές, γιά πολλούς ἀνθρώπους δέν εἶναι καθόλου γιορτές καί χαρούμενες μέρες, ἀλλά μέρες πού φέρνουνε θλίψη καί δοκιμασία. Δοκιμάζονται οἱ ψυχές ἐκεινῶν πού δέν εἶναι σέ θέση νά χαροῦνε, σέ καιρό πού οἱ ἄλλοι χαίρουνται. Παρεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους πού εἶναι πικραμένοι ἀπό τίς συμφορές τῆς ζωῆς, τούς χαροκαμένους, τούς ἄρρωστους, οἱ περισσότεροι πικραμένοι εἶναι ἐκεῖνοι πού τούς στενεύει ἡ ἀνάγκη νά γίνουνε τοῦτες τίς χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί ἀπ’ αὐτούς μπορεῖ νά μή δίνουνε σημασία στή δική τους εὐτυχία, μά γίνουνται ζητιάνοι γιά νά δώσουνε λίγη χαρά στά παιδιά τους καί στ’ ἄλλα πρόσωπα πού κρέμουνται ἀπ’ αὐτούς. Οἱ τέτοιοι κρυφοκλαῖνε ἀπό τό παράπονό τους, κι’ αὐτοί εἶναι οἱ πιό μεγάλοι μάρτυρες, πού καταπίνουνε τήν πίκρα τους μέρα νύχτα, σάν τό πικροβότανο.

Ἴσα ἴσα αὐτές τίς ἁγιασμένες μέρες πού θἄπρεπε νά σμίξουνε πιό κοντά οἱ ἄνθρωποι συναμεταξύ τους, «νά περιπτυχθῶσιν ἀλλήλους», ἴσια ἴσια αὐτές τίς μέρες ἀποξενώνουνται περισσότερο ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον, χωρίζουνται σέ δύο στρατόπεδα ὁλότελα ξένα τὄνα στἄλλο, σχεδόν ἐχθρικά. Ἀπό τή μιά μεριά εἶναι οἱ εὐτυχισμένοι, οἱ καλοπερασμένοι, οἱ καλότυχοι, κι’ ἀπό τήν ἄλλη μεριά εἶναι οἱ δυστυχισμένοι κ’ οἱ παραπεταμένοι. Ἀνάμεσά τους «χάσμα μέγα ἐστήρικται» κατά τίς γιορτές. Κανένα γεφύρι δέν ἑνώνει τίς δύο ἀκροποταμιές, ἐνῶ...

τίς ἄλλες μέρες ἔρχουνται σέ περισσότερη συνάφεια. Οἱ πλούσιοι κι’ ὅσοι ἔχουνε τόν τρόπο τους κάνουνε, ἀλλοίμονο! τό πᾶν γιά νά ἐπιδείξουνε τά πλούτη καί τ’ ἀγαθά τους στούς λιμασμένους. Κι’ αὐτό γίνεται στὄνομα τοῦ Χριστοῦ, πού γεννήθηκε πάμφτωχος μέσα στό παχνί! Γιά τήν γέννηση τοῦ φτωχοῦ Χριστοῦ δέν γιορτάζουνε οἱ φτωχοί σάν καί Κεῖνον, μά γιορτάζουνε οἱ πλούσιοι, πού παίρνουνε γιά ἀφορμή τήν πτωχεία του γιά νά δείξουνε τά πλούτη τους. Μά ἄραγε, ἀνάμεσα σέ δυστυχισμένους μπορεῖ νά νοιώσει κανένας εὐτυχισμένον τόν ἑαυτό του; Μοναχά ἕνας ἀναίσθητος μπορεῖ νά νοιώσει τέτοια εὐτυχία. Ὅσο γιά κεῖνον πού θέλει νά ἐπιδείξη στόν πεινασμένο καί στόν στερημένον τήν ἐλεεινή του αὐτή εὐτυχία, αὐτός εἶναι ἀληθινό κτῆνος. Καί μ’ ὅλα ταῦτα, ὑπάρχουνε πολλοί τέτοιοι ἀνάμεσά μας, στά χρόνια μας, ἐνῶ ἤτανε σπάνιοι στά παλαιότερα. Εἶναι κι’ αὐτό ἕνα ἀπό τά ὡραῖα πού μᾶς ἔφερε ὁ μέγας πολιτισμός ἀπό τά μεγάλα κέντρα! Στήν Ἀνατολή εἴχανε τά ζεμπίλια, πού ἤτανε πλεχτά ἀπό ψάθα, κι’ ὅ,τι ἔβαζε μέσα κανένας δέν φαινότανε. Γι’ αὐτό, παίζοντας οἱ τουρκομερίτες, λέγανε πώς ἡ λέξη «ζεμπίλι» βγῆκε ἀπό τά λόγια «σέν μπίλ», πού θά πεῖ «ἐσύ νά ξέρης», δηλαδή ἐσύ νά ξέρης μοναχά τί ἔχει μέσα τό ζεμπίλι, ὥστε νά μή λιμάζουνε καί σέ φθονοῦνε οἱ φτωχοί, κεῖνοι πού δέν μποροῦνε ν’ ἀγοράσουνε τά καλά πού ἀγόρασες ἐσύ. Σίγουρα, κι’ αὐτό δέν εἶναι καθόλου καλό καί χριστιανικό, μά τουλάχιστο ἔλειπε ἡ ἁμαρτωλή ἐπίδειξη πού εἶναι τό πιό σατανικό ἀπ’ ὅλα τά ἄλλα κακά πού φαρμακώνουνε τούς φτωχούς ἀδελφούς μας αὐτές τίς μέρες.

Ὅπως βλέπεις, μέ τήν κακομοιριά πού ἔχει σέ ὅλα ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, μπόρεσε καί γύρισε τίς μέρες τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ μέρες σαρκικῆς καλοπέρασης γιά τόν ἑαυτό του, καί σέ μέρες πένθους καί δακρύων γιά πολλούς ἀπό τούς συντρόφους του στή ζωή.

Οἱ γιορτές οἱ δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, καί γι’ αὐτό εἴχανε κάποιον ἄλλο χαρακτῆρα ἀπό τίς γιορτές πού γιορτάζουνε ἄλλα ἔθνη, προπάντων σήμερα, πού εἶναι κάποιες αὐτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία γιά τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτές τίς ψευτογιορτές ξαμολιοῦνται ὅλα τά βάρβαρα καί ἐγωιστικά πάθη τοῦ ἀνθρώπου, πού κυττάζει μοναχά τήν εὐχαρίστηση τῆς σάρκας. Ἐνῶ οἱ δικές μας οἱ γιορτές, ἐπειδή, ὅπως εἶπα, ἔχουνε τή ρίζα τους στή θρησκεία, ἤτανε σεμνές, πνευματικές, ὥστε νά μή σκανδαλίζουνε τούς φτωχούς, ὅσο εἶναι μπορετό σέ σαρκικούς ἀνθρώπους. Οἱ πλούσιοι κι’ οἱ νοικοκυραῖοι ἀποφεύγανε νά πληγώσουνε τούς φτωχότερους, καί νοιώθανε τήν ἀνάγκη νά τούς ζεστάνουνε καί κείνους, στέλνοντας κρυφά στά σπίτια τους διάφορα δῶρα, μέ τρόπο, ὥστε νά μή τούς ταπεινώσουνε, κ’ ἔτσι ἡ διαφορά νά φαίνεται ὅσο μποροῦσε λιγώτερη.

Ἔτσι μορφωθήκανε τά ἔμορφα καί ἁγνά ἔθιμά μας, μέ ψαλμωδίες πού τίς λένε ἀκόμα τά παιδιά στούς δρόμους καί στά σπίτια, μέ καμπάνες, μέ ἔμορφα αἰσθήματα, μέ σεμνές διασκεδάσεις, μέ εὐχάριστη συναναστροφή, πού δένουνε μεταξύ τους τούς ἀνθρώπους περισσότερο, παρά πού τούς χωρίζουνε. Μά ὁ ὑλισμός κι’ ὁ λύκος τῆς ἀναισθησίας μολεύει σιγά-σιγά αὐτές τίς καλές γιορτές μας, πού πολύ ἔμορφα τίς παρομοιάζανε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας μέ σταθμούς γιά νά ξεκουραζόμαστε στόν μονότονο δρόμο τῆς ζωῆς μας, λέγοντας: «Βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόκευτος», πού θά πῆ «Ζωή δίχως γιορτή, εἶναι σάν τόν μακρύ τόν δρόμο πού δέν ἔχει πανδοχεῖο νά ξεκουραστῆς».

Κάποιοι μοντερνοποιημένοι κάνουνε τόν βαρύ καί τόν θετικό κύριο πού δέν ἔχει αἰσθηματολογίες, καί λένε πώς αὐτά εἶναι αναχρονισμοί κι’ ἀδιαφόρετα πράγματα. Αὐτοί γιά μένα εἶναι ξερίχια ψυχικά, παγωμένες ἐρημιές, δίχως ἀγάπη, δίχως χαρά, μά καί δίχως πόνο. Γιατί χαρά καί πόνος εἶναι δεμένα. Οἱ τέτοιες ψυχές εἶναι πάντα νεκρά βουνά τοῦ φεγγαριοῦ. Ὡστόσο, κάτι τέτοιοι «ὀρθολογισταί» καί «θετικισταί», ξετρελλαίνουνται γιά κάποιες ἀνόητες ξενόφερτες φέστες καί γιά κάτι μοντέρνα γλέντια πού ρεζιλεύουνε τόν ἄνθρωπο, φτάνει πού γίνουνται κατά τό κοσμοπολιτικό μοντέλο πού βρίσκεται στά «μεγάλα κέντρα τοῦ ἐξωτερικοῦ». Αὐτοί δέν θέλουνε τίποτα ἀπό τά δικά μας, πού τά λένε ὅλα «βλάχικα, φτωχικά, ἀνάξια γιά ἀνθρώπους πού ξέρουνε τόν κόσμο». Τίποτα ἑλληνικό δέν βρίσκει ἔλεος στά μάτια αὐτῶν τῶν κουφιοκέφαλων, ἀκατάδεχτων κι’ ὅπως πρέπει κυρίων, πού χοροπηδᾶνε, ὡστόσο, σάν τρελλοί, μέ τά τσέρκια στό λαιμό, φτάνει πού ἤρθανε ἀπ’ ἔξω, ἀπό κεῖ «πού ξέρει ὁ κόσμος νά ἀπολαμβάνη τή ζωή»! Τί νά ποῦμε κ’ ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, τά βλαχάκια, τά φτωχαδάκια, πού μᾶς νανούριζε ἡ μάνα μας μέ τά παραπονετικά τραγούδια της στήν κούνια μας, καί τώρα δακρύζουμε σάν ἀκοῦμε τά τροπάρια καί τά κάλαντα, πού μᾶς ἑνώνουνε μέ τούς ἀγαπημένους μας πού περάσανε ἀπό τόν τόπο μας πρίν ἀπό μᾶς;

Ἀδέλφια μου, φυλάξτε τά ἑλληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε ὅπως γιορτάζανε οἱ πατεράδες σας, καί μή ξεγελιώσαστε μέ τά ξένα κι ἄνοστα πυροτεχνήματα. Οἱ δικές μας οἱ γιορτές ἀδελφώνουν τούς ἀνθρώπους, τούς ἑνώνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Μήν κάνετε ἐπιδείξεις. «Εὐφράνθητε ἑορτάζοντες». Ἀκοῦστε τί λένε τά παιδάκια πού λένε τά κάλαντα: «Καί βάλετε τά ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθῆτε, στήν ἐκκλησίαν τρέξετε, μέ προθυμίαν μπῆτε, ν’ ἀκούσετε μέ προσοχήν ὅλην τήν ὑμνωδίαν, καί μέ πολλήν εὐλάβειαν τήν θείαν λειτουργίαν. Καί πάλιν σάν γυρίσετε εἰς τό ἀρχοντικόν σας, εὐθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τό φαγητόν σας. Καί τόν σταυρόν σας κάνετε, γευθῆτε, εὐφρανθῆτε. Δόστε καί κανενός φτωχοῦ ὅστις νά ὑστερῆται». Ἀθάνατη ἑλληνική φυλή! Φτωχή μά ἀρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μά χαρούμενη καί καλόκαρδη περισσότερο ἀπό τούς εὐτυχισμένους τῆς γῆς, πού τούς μαράζωσε ἡ καλοπέραση.

Ναί, ἀδελφοί μου Ἕλληνες, χαίρετε μαζί μέ κείνους πού χαίρουνται καί κλεῖτε μαζί μέ κείνους πού κλαῖνε. Αὐτή εἶναι ἡ παραγγελία τοῦ Χριστοῦ, καί σ’ αὐτή μονάχα θά βρῆτε ἀνακούφιση. Δίνετε στούς ἄλλους ἀπ’ ὅ,τι ἔχετε. Τό παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι ἔχει κανένας ἀνάγκη, τό κλέβει ἀπό τόν ἄλλον. «Μακάριον τό διδόναι μᾶλλον, ἤ λαμβάνειν».

Πολλοί ἀπό σᾶς θἄχουνε ἴσως περισσότερο ἀπό μένα τό δικαίωμα νά μοῦ ποῦνε αὐτά πού λέγω ἐγὼ σέ σᾶς. Δέν εἶμαι «ὁ ποιήσας καί διδάξας», ἀλλοίμονό μου! Μά γιά νά μή σκανδαλισθῆ κανένας πώς τά λόγια μου εἶναι ὁλότελα κούφια, στενεύομαι νά πῶ πώς προσπαθῶ νά μήν εἶμαι ὁλότελα «ὁ δάσκαλος πού δίδασκε καί νόμο δέν ἐκράτει».

28 Δεκεμβρίου 1958

(Φώτης Κόντογλου, Χριστοῦ Γέννησις: Τό φοβερόν Μυστήριον, Ἐκδ.Ἁρμός, 2001)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στο χωριό Κολλικόντασι της Βορείου Ηπείρου βρίσκεται η Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον περίβολο της οποίας διατηρείται ο τάφος του αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

Όταν αυτό ήρθε στην δημοσιότητα τ ο έτος 1984 από τον καθηγητή κ. Παναγιώτη Χριστόπουλο, που επισκέφθηκε τον ιερό χώρο με ειδική άδεια του τότε καθεστώτος της Αλβανίας, μου δημιουργήθηκε μια απορία που σήμερα εξομολογούμε.

Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως το άθεο καθεστώς του Εμβέρ Χότζα ,που δεν άφησε ίχνος Χριστιανικό στην ταλαιπωρημένη Βόρειο Ήπειρο ,επέτρεψε την διατήρηση της Μονής και του τάφου του Εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού .

Η απορία μου αυτή λύθηκε πρόσφατα όταν ένας νέος Βορειοηπειρώτης, ο κ.Χρήστος Μήτρος από το Φίερι, γειτονική με το Κολλικόνταση πόλη, ήρθε κοντά μας και ζήτησε να βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Όταν μου εξήγησε τα σχετικά με τον τόπο της καταγωγής του, τον ρώτησα αν γνώριζε κάτι σχετικό με την απορία που είχα. Ο νέος με βουρκωμένα μάτια άφησε τον λογισμό του ελεύθερο και μου διηγήθηκε τα εξής θαυμαστά.

Όταν το 1968 με νόμο του Αλβανικού κράτους απαγορεύθηκε κάθε θρησκευτική εκδήλωση, ήρθε διαταγή από τα Τίρανα να γκρεμισθούν οι Εκκλησίες και να εξαφανισθούν οι Σταυροί από τους Χριστιανικούς τάφους.

Ο τότε Αστυνομικός διοικητής του Φίερι πήρε μαζί του το αρμόδιο συνεργείο και πήγαν στο Μοναστήρι προκειμένου να το εξαφανίσουν. Γνωρίζοντας μάλιστα την ευλάβεια των Ελλήνων προς τον άγιο Κοσμά, έδωσε εντολή να ξεκινήσει το έργο της κατεδαφίσεως από τον τάφο του αγίου. Όταν όμως οι εργάτες έδωσαν το πρώτο κτύπημα στο ιερό μνημείο τότε μια δυνατή βουή έσπασε την ησυχία του χώρου και μια μεγάλη λάμψη σαν φωτιά ξεπήδησε μέσα από τον τάφο του πατρό-Κοσμά. Έντρομοι οι παριστάμενοι ετράπησαν σε φυγή και δεν επανήλθαν παρά τις απειλές των Τιράνων και την "καθησυχαστική " δήλωση του καθεστώτος πως, δήθεν, εξεράγη ξεχασμένη από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο βόμβα!

Έτσι δεν βεβηλώθηκε ο τάφος του αγίου Κοσμά ,όπως και τα χαριτόβρυτα Λειψάνα του, που παρέμειναν εκεί βάλσαμο στις πληγές των Χριστιανών και ελπίδα πως.. «Θα ‘ρθει το ποθούμενο» .

Αρχιμ. Τιμόθεος Ηλιάκης

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ" του Ι. Ναού Αγίου Κοσμά του Αιτωλού Ν. Φιλαδέλφειας τον Σεπτέμβριο του 1993 ,αναδημοσιεύθηκε παραποιημένο και χωρίς την πηγή προελεύσεως στην εφημερίδα "Κυριακάτικος Ελεύθερος τύπος", επίσης δημοσιεύθηκε ως έχει από τον καθηγητή κ.Μ.Τρίτο σε σχετικό με τον άγιο Κοσμά άρθρο σε εφημερίδα των Ιωαννίνων και στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ επίσης συμπεριελήφθη στον Παρακλητικό Κανόνα του Αγίου Κοσμά επιμέλεια του γράφοντος.

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

Πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως: Ἑβρ. ια΄ 9-10, 32-40

Ἀδελφοί, πίστει παρῴκησεν Ἀβραὰμ εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλο­τρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς. ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός. Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαν­το δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ­ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀνα­­­­στάσεως τύχωσιν· ­ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μα­­­χαί­ρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι,­ θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις­ πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάν­­τες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶ­σι.

1. Πίστη καὶ ὑπακοὴ

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ ποὺ προηγεῖται τῶν Χριστουγέννων ὀνομάζεται «πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως» καὶ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη «πάν­των τῶν ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων», ὅλων δηλαδὴ ὅσοι εὐαρέστησαν στὸ Θεὸ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι καὶ τὸν Ἰωσήφ, τὸν μνήστορα τῆς Ὑπερ­αγίας Θεοτόκου. Εἶναι πρά­γματι ἀξιοθαύμαστοι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι, ἂν καὶ ἔζησαν πρὶν τὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, ἀγωνίστηκαν μὲ ἐντυπωσιακὴ πίστη καὶ δικαιώθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό.
Στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ ἡ ὁποία ἀναγινώσκεται σήμερα καὶ ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ἐξυμνοῦνται οἱ ἀρετὲς καὶ τὰ κατορθώματά τους, ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς πίστεώς τους.
Πρῶτο ἀπ᾽ ὅλα ­ἀναφέρεται τὸ κορυφαῖο παράδειγμα τοῦ πατριάρχου Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος «πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν»· χάρη στὴν πίστη του ἔμεινε ὡς ξένος στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς καὶ τὴ θεωροῦσε ξένη χώρα καὶ ὄχι δική του. Ὁ δίκαιος Ἀβραὰμ ὑπάκουσε στὸ Θεό, ὁ Ὁποῖος τὸν καλοῦσε νὰ φύγει ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ νὰ πάει σὲ μακρινὴ καὶ ἄγνωστη χώρα ποὺ θὰ κληρονομοῦσε. Κι ἔφυγε χωρὶς νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Κι ἐκεῖ ποὺ πῆγε δὲν ἔκτισε σπίτια, ἀλλὰ ἔμενε σὲ σκηνές· διότι ἡ καρδιά του δὲν ἦταν κολλημένη στὴ γῆ, ἀλλὰ προσδοκοῦσε νὰ κατοικήσει στὴν οὐράνια πόλη, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ πιστὸς Ἀβραὰμ ἔκανε πλήρη ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.
Πράγματι, ἡ πίστη γεννᾶ τὴν ὑπακοή. Πιστεύω στὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι Τὸν ἐμπιστεύομαι ἀπόλυτα καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ ὑπακούσω στὶς ἐντολές Του. Ἔτσι ἡ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι προϊὸν φόβου ἀλλὰ καρπὸς ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης.

2. Πίστη καὶ ὑπομονὴ

Καρπὸς τῆς πίστεως εἶναι καὶ μία ἄλ­λη ἀξιοθαύμαστη ἀρετή, ἡ ὑπομονή. Πόσες δοκιμασίες καὶ μαρτύρια ὑπέμειναν καρτερικὰ οἱ Ἅγιοι! Γράφει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ὅτι οἱ δίκαιοι αὐτοὶ ἄνθρωποι «ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθη­σαν, ἐπειράσθη­σαν, ἐν φό­νῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερού­μενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι... ἐν ­ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς»· δηλαδή, δοκίμασαν ἐμπαιγμοὺς καὶ μαστιγώσεις, δεσμὰ καὶ φυλακίσεις, λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλοὺς πειρασμούς, θανατώθηκαν μὲ ­μαχαίρι, περιφέρονταν σὰν πλανόδιοι ἐδῶ κι ἐκεῖ. Φοροῦσαν γιὰ ροῦχα προβιὲς καὶ γιδοδέρματα, ζώντας μέσα σὲ στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπάθειες... καὶ περιπλανιόντουσαν σὲ ἐρημιὲς καὶ σὲ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.
Εἶναι ἀξιομίμητη ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ καρτερία ποὺ ἔδειξαν οἱ Ἅγιοι μπροστὰ σὲ κάθε δυσκολία καὶ κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸ θάνατο! Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ποὺ ἔχει γαλουχηθεῖ μὲ τὸ πνεῦμα τῶν ἀνέσεων καὶ τῶν εὔκολων λύσεων δὲν εἶναι ἀνθεκτικὸς στὶς δοκιμασίες καὶ εὔκολα ἀπογοητεύεται. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐνισχύσουμε τὴν πίστη μας στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ καλλιεργοῦμε τὴν ὑπομονή, μάλιστα στοὺς δύσκολους καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ὥστε νὰ μὴ χάσουμε τὴν ἐλπίδα μας.

3. Ἀσύγκριτο μεγαλεῖο πίστεως

Εἶναι πραγματικὰ «μεγάλα τὰ τῆς πίστεως κατορθώματα» ποὺ πέτυχαν οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», ὅπως λέγει τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα. Ὁλόκληρος ὁ κό­­σμος δὲν ἄξιζε ὅσο οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἄν­­θρωποι, κι οὔτε μποροῦσε νὰ συγκριθεῖ μ’ αὐτούς. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μαζὶ δὲν ἔφθαναν τὴν ἀξία ἔστω ἑνὸς Ἁγίου! Ἐκπληκτικὸ μεγαλεῖο!
Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι οἱ Ἅγιοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔφθασαν σὲ τόσο ὑψηλὰ μέτρα πίστεως, ἔζησαν στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Τί νὰ ποῦμε ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς Χάριτος καὶ μᾶς ἔχει ἀποκαλυφθεῖ ἡ Ἀλήθεια γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο!... Ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε τὸν Χριστό, ὄχι ὡς ἀναμενόμενο Μεσσία ἀλλὰ ὡς ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ ὡς τὸν προσωπικό μας Σωτήρα καὶ Λυτρωτή, τί λόγο θὰ δώσουμε, ἂν δὲν Τὸν ἀκολουθήσουμε ­πιστά;... Εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας· λαμβάνουμε πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων. Ἔχοντας λοιπὸν αὐτὰ τὰ ἀσύλληπτα προνόμια καὶ πλεονεκτήματα σὲ σύγκριση μὲ τοὺς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἂς ἀγωνιζόμαστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στὴν πίστη, τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ὑπομονή τους.
Καθὼς μάλιστα τὶς προσεχεῖς ἡμέρες θὰ προσκυνήσουμε τὸν ­σαρκωθέν­τα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὡς ­νεογέννητο Βρέφος, ἂς Τὸν παρακαλέσουμε νὰ μᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ ζοῦμε ­σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του. Ἔτσι θὰ ἑλκύουμε τὸ ἔλεός Του καὶ θὰ προοδεύουμε στὴν ἀρετὴ καὶ τὴν τελειότητα, μιμούμενοι τὸ παράδειγμα τῶν ἀναρίθμητων Ἁ­­γίων ποὺ εὐαρέστησαν σ᾽ Αὐτὸν μὲ τὴ ζωή τους.

Πηγή: Ο Σωτήρ

Είμαστε πιστοί εμείς οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί που δεν λαμβάνουμε υπόψη καθόλου τις υποχρεώσεις, τις οποίες αναλάβαμε έναντι του Θεού και της Εκκλησίας κατά την ώρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος; Εμείς οι οποίοι “ελαφρά τη καρδία” βρίζουμε τα άγια Ονόματα, που πάμε και ρωτάμε το διάβολο και τα όργανά του και εντάσσουμε τον εαυτό μας σε σχήματα αντίθετα με το Ευαγγέλιο και την Ορθοδοξία;

Είμαστε πιστοί εμείς οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανο ί, οι οποίοι χωρίς σοβαρό λόγο δεν εκκλησιαζόμαστε τακτικά, δεν εξομολογούμαστε και δεν κοινωνούμε ή κοινωνούμε απροετοίμαστοι, χωρίς ευλογία πνευματικού, μια και τις περισσότερες φορές στερούμαστε πνευματικού και αυτοσχεδιάζουμε στην πνευματική ζωή;

Είμαστε πιστοί εμείς οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί , οι οποίοι δεν έχουμε καν την εύλογη περιέργεια να διαβάσουμε έστω και μια φορά το θείο λόγο, ενώ από την άλλη μεριά με τις ώρες παρακολουθούμε “ακοή και βλέμματι” όλα τα αισχρά και σατανικά παίγνια του Εωσφόρου μέσω της τηλεοράσεως;

Είμαστε πιστοί εμείς οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι οποίοι δεν ενδιαφερόμαστε για το πολυτιμότερο αγαθό πάνω στη γη που είναι η ψυχή μας και η σωτηρία της και δεν κάνουμε κανένα αγώνα για την υπερνίκηση των παθών μας; Ούτε τον Σταυρό μας καλά καλά δεν ξέρουμε να κάνουμε. Ούτε τον εαυτό μας σώζουμε ούτε άλλους βοηθούμε να σωθούν.

Είμαστε πιστοί εμείς οι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί , οι οποίοι δεν θέλουμε λίγο να κουραστούμε και να αναλάβουμε τις γονεϊκές ευθύνες μας και γι΄ αυτό χωρίς πολλή σκέψη φονεύουμε τα αγέννητα παιδιά μας, ζούμε όπως θέλουμε, μιλάμε για όλα, όταν όμως έρχεται η ώρα να ομολογήσουμε τις ενοχές μας και να υπερασπισθούμε την πίστη μας, γινόμαστε αφωνότεροι των ιχθύων;

Για να προχωρήσουμε λίγο πιο ειδικά:

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος που υπογράφει ως βουλευτής την κατάργηση της Κυριακής αργίας;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος που βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του κάτω από το νομοσχέδιο ή το νόμο της αντορθόδοξης συμβίωσης ανθρώπων διαφορετικού φύλου χωρίς τα άγια στέφανα της Εκκλησίας μας;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος και μάλιστα στο Χριστό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία όταν ψηφίζει τον γάμο των Ομοφυλοφίλων;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος που εγκρίνει τις εκτρώσεις και τον φόνο των αγέννητων παιδιών;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος που συναινεί στο να χτιστεί τέμενος του μισαλλόδοξου φανατισμού και αδρανεί για την ανέγερση του τάματος των πατέρων του;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος και ευρίσκεται μέσα στα πλαίσια του Ευαγγελίου της αγάπης, όταν από φόβο και υπολογισμό δέχεται την αδικία σε έναν ολόκληρο λαό;

Είναι πιστός ο άνθρωπος εκείνος που όντας υπουργός ή ό,τι άλλο, επιτρέπει, ενώ μπορεί να το σταματήσει να περιπαίζεται και να υβρίζεται το πανάγιο Πρόσωπο του Χριστού, κι όμως δεν το κάνει;

Δεν ξέρω τι κρύβει μέσα στην καρδιά του...Αλλά θα του πούμε τον λόγο του αγ. Ιακώβου: ναί, θέλω να σε πιστέψω ότι πιστεύεις, αλλά “δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου”.

Μπορεί να είναι πιστός στο κόμμα, στην τρόϊκα, στη στοά, στη λέσχη, στο συμφέρον του, στον αρχηγό του, στο όποιο μέλλον του... Πιστός όμως στο Χριστό πως μπορεί νάναι;

Αλλά και πως μπορεί νάναι ένας απλός άνθρωπος πιστός, που μέσα σε μια μέρα, τη μέρα των εκλογών, διαγράφει όλα τα παραπάνω, τα άπιστα έργα τεσσάρων χρόνων, και επιτρέπει με την ψήφο του, επιβραβεύοντας τρόπον τινά τις πράξεις αυτές και τα πρόσωπα αυτά, ξανά στον άπιστο, να δράσει αντίθετα από την  πίστη, τη θρησκεία και την Εκκλησία και να πάει τα πράγματα ακόμη πιο κάτω;

 Όχι, δεν είμαστε πραγματικά πιστοί, όλοι εμείς και όλοι αυτοί, ίσως και πολλοί άλλοι, που κάνουμε τα παραπάνω αταίριαστα με την πίστη μας. Μπορεί να μη είμαστε θεωρητικά τελείως άπιστοι, αλλά πάνω στα πράγματα αποδεικνυόμαστε ανακόλουθοι με την πίστη μας. Γι΄ αυτό λέγει ο Κύριος ότι όταν θα έρθει στη Δευτέρα Παρουσία, “θα βρεί την πίστη πάνω στη γη;”.

“Πολλοί οι κλητοί, ολίγοι οι εκλεκτοί”!!! Πολύ λίγοι είναι εκείνοι, οι οποίοι πραγματικά πιστεύουν, ομολογούν, υπερασπίζονται την Πίστη, αγαπούν τον Θεό και τον πλησίον,έχουν καλοσύνη, προσεύχονται καθημερινά, διαβάζουν συστηματικά την Αγία Γραφή, εξομολογούνται τακτικά, κοινωνούν προετοιμασμένοι, ελεούν ανεπίδεικτα, αποφεύγουν την αμαρτία, πολεμούν το διάβολο, “κακοπαθούν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο ως καλοί στρατιώτες Ιησού Χριστού”, κάνουν θυσίες, σηκώνουν το σταυρό τους, γίνονται Κυρηναίοι για τους άλλους και ελπίζουν “ιδείν τα αγαθά Κυρίου εν χώρα ζώντων”.

Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας 

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας να ξεπεράσουν τα αρνητικά συναισθήματα και τα επιγενόμενα των συνθηκών, μέσα στις οποίες ζούμε. Ένα πρώτοείναι η κατάθλιψη, η οποία έχει σχέση με τα βιώματα και τις εμπειρίες του παρελθόντος. Ένα δεύτερο είναι οι κρίσεις πανικού, η οποίες αφορούν στη διαχείριση του παρόντος, που συχνά είναι απαιτητικό και κουραστικό. Και ένα τρίτο είναι το άγχος, δηλαδή ο νοσηρός και αποδιοργανωτικός φόβος για το άγνωστο μέλλον.

Όλα αυτά και άλλα πολλά θεραπεύονται, άν ο καθένας μας θεραπεύσει πρώτα τον εαυτό του. “Ιατρέ θεράπευσον σε αυτόν πρώτον”. Πως όμως;

Οι κοσμικοί κύκλοι συνιστούν και έχουν περί πολλού την ευεξία του σώματος, την αρμονία του πνεύματος και τη γαλήνη της ψυχής. Άλλοι καλούν από την Ινδία τους Γκουρού για να φέρουν απάθεια και ευτυχία, από μια χώρα και μια θρησκευτική φιλοσοφία, η οποία όμως έχει καταδικάσει στη δυστυχία ένα τόσο καλό λαό. Αναζητούν οι θύραθεν φιλόσοφοι τρόπους αγωγής και μεθόδους εκπαιδεύσεως. Αλλάζουν συστήματα για την παιδεία και φωνάζουν στη διαπασών: “όλα είναι θέμα παιδείας”. Κι όμως έρχονται οι άγιοί μας και λένε ότι “το κακό θα έρθει από τους μορφωμένους”.

Καλά είναι όλα αυτά τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά συστήματα. Ίσως μπορεί να προσφέρουν μια μικρή βοήθεια, μια μικρή ώθηση. Αλλά ποίος είναι πραγματικά ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων;

Τι λέγει ο άθεος, αλλά ειλικρινής Renan; “Ο Σωκράτης δεν μπόρεσε να αλλάξει ούτε τη γειτονιά του, ο Χριστός άλλαξε όλο τον κόσμο”.

Όλα είναι λοιπόν θέμα Χριστού. Όλα είναι θέμα χάριτος. Καθόμαστε τώρα και φτιάχνουμε νόμους επί νόμων, μια απέραντη πολυνομία και γραφειοκρατία και από την άλλη δεν μπορούμε να πιάσουμε τίποτε.

Καλούμε ειδικούς επί ειδικών: ψυχολόγους, συμβούλους, ψυχιάτρους, γραφιάδες, κι όλο προβλήματα αντιμετωπίζουμε.

Δημιουργούμε ομάδες θεραπείας και παλιά μια γειτονιά έλυνε όλα τα θέματα. Ζητούμε διαλεκτικότητα και συνεργασία όλων των φορέων, αφού όμως προκύψει το πρόβλημα, και δεν προλαβαίνουμε, γιατί ενεργούμε χωρίς Χριστό και Εκκλησία. Κατηγορούμε τους ιερείς και το κατηχητικό σχολείο και μετά ζητούμε εξορκισμούς και ευχέλαια.

Και στην περίοδο του μεσοπολέμου υπήρχε κρίση, κι όμως δεν είχαμε ούτε βία ούτε αυτοκτονίες. Αλλά τότε δούλευε η πίστη και η Εκκλησία δεν ήταν στο περιθώριο και στο στόχαστρο.

Η αλλαγή του κόσμου που είναι το ζητούμενο έχει αναγκαία και ικανή συνθήκη και βασική της προϋπόθεση την αλλαγή του ανθρώπου. Η αλλαγή δε του ανθρώπου δεν έρχεται ει μή μόνο με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, ἡ οποία τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”.

Αυτό πρέπει να εμφυσήσουμε εμεις οι χριστιανοί στον κόσμο. Το πως αλλάζει ο άνθρωπος. Βεβαίως οι μέθοδοι και οι διαπιστώσεις και οι ανθρωπιστικές επιστήμες, καλά πράγματα είναι. Χρήσιμα εργαλεία. Πρέπει όμως να ενταχθούν μέσα στο μεγάλο εργαστήρι της αγιότητας που είναι η Εκκλησία και να δώσουμε προτεραιότητα στο Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, που από μόνο του κάνει τη μισή δουλειά στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα: ”Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”. Αυτό ας το φωνάξουμε προς πάσαν κατεύθυνση. Σύνθημα αλλαγής πορείας στην κοινωνία και την ψυχή μας.

Με την χάρη της Παναγίας μας, Αγιορείτες Πατέρες τοποθετούνται απέναντι στα ανεπίτρεπτα οικουμενιστικά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Σε μια ύστατη προσπάθεια αφυπνίσεως της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και του ορθοδόξου πληρώματος, ηγούμενοι, κοινοβιάτες, κελλιώτες μοναχοί, σκητιώτες και ασκητές δίνουν την μαρτυρία τους με θάρρος και ομολογιακό φρόνημα.

Περιοδικό Αγιορειτών Πατέρων απέναντι στα οικουμενιστικά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Κατεβάστε το περιοδικό κάνωντας κλικ εδώ.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἀγαπητέ ἀναγνώστη σέ χαιρετῶ καί εὔχομαι νά εἶσαι καλά. Ἄν καί γιά νά εἶσαι καλά πρέπει νά εἶσαι κοντά στόν Θεό σου! Νά τόν ἀγαπᾶς καί ὄχι νά τόν φοβᾶσαι. Νά τοῦ μιλᾶς σάν πατέρα σου, νά τοῦ λές τά πάντα, τίς χαρές καί τίς λύπες σου, τά ὄνειρά σου καί τίς ἀπογοητεύσεις σου. Δέν εἶναι ὁ Θεός -ὅπως τό λένε πολλοί- μιά ἀνώτερη, ἀόρατη ἤ ἀπρόσωπη δύναμη. Ὁ Θεός εἶναι ὁ Χριστός πού ἔλαβε σάρκα καί αἷμα, ὅπως τό δικό μας, καί γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς σταυρώθηκε μιά ἡμέρα στόν λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Σταυρώθηκε γιά μένα καί γιά σένα λαμβάνοντας τό βάρος τῶν λαθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τά βαρίδια τῆς ζωῆς μας. Σταυρώθηκε, ἀλλά ἀναστήθηκε καί μέ αὐτόν τόν τρόπο πάτησε τόν θάνατο καί ἔτσι ὅποιος πιστεύει σ᾽Αὐτόν δέν πεθαίνει ἀλλά ζεῖ αἰώνια. Καί ἄν τό σῶμα του κάποια στιγμή πεθαίνει, ἡ ψυχή ζεῖ καί τήν περιμένει ζωή ἀτέλειωτη. Σέ παρακαλῶ μήν τό παίρνεις στά ἀστεῖα ἤ ἐπιπόλαια αὐτό, ὑπάρχει ζωή μετά τόν θάνατο, ὑπάρχει κρίση γιά τόν καθένα μας. Ἀλλά ἔχεις δίκιο ὡς ἕνα σημεῖο νά μήν τό καταλαβαίνεις αὐτό, γιατί δέν εἶναι θέμα μυαλοῦ ἤ εὐφυΐας ἀλλά πνευματικῆς κατάστασης. Ὅσο κάποιος προοδεύει πνευματικά τόσο ἀρχίζει καί νιώθει τά παρόντα καί τά μέλλοντα. Ἀγαπητέ μου ἡ ζωή εἶναι ὄμορφη μέ τόν Θεό, ἔχει ἐνδιαφέρον, δέν εἶναι καθόλου βαρετή καί αὐτό γιατί εἴμαστε πλασμένοι γιά τόν Χριστό. Ὅπως τό ψάρι δημιουργήθηκε γιά νά κολυμπάει καί τά πουλιά γιά νά πετοῦν, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος...

δημιουργήθηκε γιά τόν Θεό, γιά νά ζεῖ μαζί Του ἤ καλύτερα γιά νά ἑνωθεῖ μαζί Του. Ναί, μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί ἄν γίνει αὐτό, τότε ἔχεις ἑνωθεῖ μέ τήν ἴδια τήν ἀγάπη γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη! Σέ παρακαλῶ ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά Τόν συναντήσεις, νά σοῦ ἀποκαλύψει τήν ὕπαρξή Του. Ἄν μέ καλή διάθεση τό προσευχηθεῖς, θά τό κάνει καί θά ἔρθει κοντά σου καί τότε θά εἶσαι ὄντως εὐτυχής. Δέν βρίσκεται ἡ χαρά στά ὑλικά ἀγαθά, ἡ χαρά αὐτή κρατάει λίγο, εἶναι περαστική. Ἄν ἔρθει ὁ Χριστός καί ἀγγίξει τήν ψυχή σου, ὤ τότε θά ξαναγεννηθεῖς! Θά γεμίσει ἡ καρδιά σου, θά ἀλλάξει ἡ καθημερινότητά σου.

Στήν ἀναζήτηση αὐτή τοῦ Θεοῦ μήν ξεχάσεις νά παρακαλᾶς τήν Παναγία, ἡ ὁποία ἔχει τό ἔργο νά πρεσβεύει γιά τούς ἀνθρώπους! Νά τής μιλᾶς ἁπλά καί χωρίς πολλά λόγια. Ἐκείνη ἀκούει τούς παλμούς τῆς ὕπαρξής μας. Στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί στήν πορεία τῆς συνάντησης μαζί Του σπουδαῖο εἶναι νά βρεῖς ἕναν ἱερέα ὁ ὁποῖος μέ ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον θά σέ βοηθάει καί θά σέ στηρίζει στήν προσπάθειά σου. Θέλω νά σοῦ πῶ καί κάτι ἄλλο. Ὁ Θεός ὡς Πνεῦμα βρίσκεται παντοῦ καί στή γῆ καί στή θάλασσα καί στόν ἀέρα, ἀλλά ὡς Σῶμα βρίσκεται μόνο στήν Ἐκκλησία. Προσπάθησε ἄν καί εἶσαι κουρασμένος ὅλη τήν ἑβδομάδα, νά πηγαίνεις στόν ναό, ὄχι ἁπλά γιά νά ἀνάβεις ἕνα κερί-καλό εἶναι καί αὐτό- ἀλλά τήν ὥρα πού τελεῖται ἡ θεία λειτουργία! Τότε εἶναι ἀνοιχτοί οἱ οὐρανοί, τότε ὁ οὐρανός βρίσκεται στή γῆ καί ἡ γῆ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Τότε ἅγιοι, ἄγγελοι, ἄνθρωποι ζῶντες καί κεκοιμημένοι συνεορτάζουν. Ἐκεῖ θά συναντᾶς καί τίς ψυχές τῶν γνωστῶν σου πού ἔχουν φύγει ἀπό τήν παρούσα ζωή. Αὐτές τίς ὧρες εἶναι ἀνοιχτές οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ καί ὁ Θεός ἀφουγκράζεται τίς ψυχές τῶν παιδιῶν Του πού Τόν καλοῦν. Ἀγαπητέ μου, προσπάθησε νά κάνεις καλό στόν διπλανό σου καί ἄν δέν μπορεῖς τουλάχιστον ἀγωνίσου νά μήν τοῦ κάνεις κακό. Μήν ἀφήνεις νά πνίγουν τήν ψυχή σου ὁ ἐγωισμός, οἱ ζήλειες, οἱ κακίες ἤ ἡ ἐκδίκηση. Δέν θά νιώθεις καλά! Δέν θά εἶσαι καλά! Θά νιώθεις τό κενό μέσα σου! Τό κακό ποτέ δέν φεύγει μέ τό κακό. Πραγματικά μεγάλος εἶναι αὐτός πού ἀνταποδίδει καλό ἔναντι τοῦ κακοῦ. Αὐτήν τήν στάση ζωῆς καί ὁ Θεός τήν εὐλογεῖ καί ὁ ἄνθρωπος νιώθει ἤρεμος. Νιώθει ζεστή, καθαρή καί ἀνάλαφρη τήν ψυχή του. Σέ παρακαλῶ νά μή ζεῖς σάν νά μήν ὑπάρχει Θεός καί σάν νά εἶναι αὐτή ἡ ζωή αἰώνια. Μήν σέ παρασύρει ὁ ρυθμός τῆς καθημερινότητας, φρόντισε γιά τήν ψυχή σου καί μήν τήν ἀφήνεις νά πεινάει. Κάθε πρωΐ ὅταν ξεκινᾶς τήν ἡμέρα σου νά λές Χριστέ μου Σέ παρακαλῶ νά μήν κάνω κακό καί νά μήν πάθω κακό! Ὅ,τι ὅμως καί ἄν μοῦ συμβεῖ νά μήν Σέ ἐγκατελείψω ποτέ! Ἄν μπορεῖς να ψιθυρίζεις καί μιά πολύ δυνατή προσευχή. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό! Ἄς κάνουμε καί ἐσύ καί ἐγώ τόν ἀγώνα μας νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό ὅ,τι βρώμικο ἔχει καί ἄς παλεύουμε κάθε μέρα νά βροῦμε καί νά ἀγκαλιάσουμε τόν Θεό μας! ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό, Ενωμένη Ρωμηοσύνη  

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε πρέπει να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας να ξεπεράσουν τα αρνητικά συναισθήματα και τα επιγενόμενα των συνθηκών, μέσα στις οποίες ζούμε. Ένα πρώτο είναι η κατάθλιψη, η οποία έχει σχέση με τα βιώματα και τις εμπειρίες του παρελθόντος. Ένα δεύτερο είναι οι κρίσεις πανικού, η οποίες αφορούν στη διαχείριση του παρόντος, που συχνά είναι απαιτητικό και κουραστικό. Και ένα τρίτο είναι το άγχος, δηλαδή ο νοσηρός και αποδιοργανωτικός φόβος για το άγνωστο μέλλον.

Όλα αυτά και άλλα πολλά θεραπεύονται, άν ο καθένας μας θεραπεύσει πρώτα τον εαυτό του. “Ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν πρώτον”. Πως όμως;

Οι κοσμικοί κύκλοι συνιστούν και έχουν περί πολλού την ευεξία του σώματος, την αρμονία του πνεύματος και τη γαλήνη της ψυχής. Άλλοι καλούν από την Ινδία τους Γκουρού για να φέρουν απάθεια και ευτυχία, από μια χώρα και μια θρησκευτική φιλοσοφία, η οποία όμως έχει καταδικάσει στη δυστυχία ένα τόσο καλό λαό. Αναζητούν οι θύραθεν φιλόσοφοι τρόπους αγωγής και μεθόδους εκπαιδεύσεως. Αλλάζουν συστήματα για την παιδεία και φωνάζουν στη διαπασών: “όλα είναι θέμα παιδείας”. Κι όμως έρχονται οι άγιοί μας και λένε ότι “το κακό θα έρθει από τους μορφωμένους”.

Καλά είναι όλα αυτά τα παιδαγωγικά και ψυχολογικά συστήματα. Ίσως μπορεί να προσφέρουν μια μικρή βοήθεια, μια μικρή ώθηση. Αλλά ποίος είναι πραγματικά ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων;

Τι λέγει ο άθεος, αλλά ειλικρινής Renan; “Ο Σωκράτης δεν μπόρεσε να αλλάξει ούτε τη γειτονιά του, ο Χριστός άλλαξε όλο τον κόσμο”.

Όλα είναι λοιπόν θέμα Χριστού. Όλα είναι θέμα χάριτος. Καθόμαστε τώρα και φτιάχνουμε νόμους επί νόμων, μια απέραντη πολυνομία και γραφειοκρατία και από την άλλη δεν μπορούμε να πιάσουμε τίποτε.

Καλούμε ειδικούς επί ειδικών: ψυχολόγους, συμβούλους, ψυχιάτρους, γραφιάδες, κι όλο προβλήματα αντιμετωπίζουμε.

Δημιουργούμε ομάδες θεραπείας και παλιά μια γειτονιά έλυνε όλα τα θέματα. Ζητούμε διαλεκτικότητα και συνεργασία όλων των φορέων, αφού όμως προκύψει το πρόβλημα, και δεν προλαβαίνουμε, γιατί ενεργούμε χωρίς Χριστό και Εκκλησία. Κατηγορούμε τους ιερείς και το κατηχητικό σχολείο και μετά ζητούμε εξορκισμούς και ευχέλαια.

Και στην περίοδο του μεσοπολέμου υπήρχε κρίση, κι όμως δεν είχαμε ούτε βία ούτε αυτοκτονίες. Αλλά τότε δούλευε η πίστη και η Εκκλησία δεν ήταν στο περιθώριο και στο στόχαστρο.

Η αλλαγή του κόσμου που είναι το ζητούμενο έχει αναγκαία και ικανή συνθήκη και βασική της προϋπόθεση την αλλαγή του ανθρώπου. Η αλλαγή δε του ανθρώπου δεν έρχεται ει μή μόνο με τη χάρη του Αγ. Πνεύματος, ἡ οποία τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί”.

Αυτό πρέπει να εμφυσήσουμε εμεις οι χριστιανοί στον κόσμο. Το πως αλλάζει ο άνθρωπος. Βεβαίως οι μέθοδοι και οι διαπιστώσεις και οι ανθρωπιστικές επιστήμες, καλά πράγματα είναι. Χρήσιμα εργαλεία. Πρέπει όμως να ενταχθούν μέσα στο μεγάλο εργαστήρι της αγιότητας που είναι η Εκκλησία και να δώσουμε προτεραιότητα στο Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, που από μόνο του κάνει τη μισή δουλειά στον τομέα της ψυχικής υγείας.

Ο Κύριος το είπε ξεκάθαρα:”Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”. Αυτό ας το φωνάξουμε προς πάσαν κατεύθυνση. Σύνθημα αλλαγής πορείας στην κοινωνία και την ψυχή μας.

Πηγή: https://sites.google.com/site/xrestia/anartiseisall/169