Εἶναι δύσκολο νά γράψει κανείς, σήμερα, γιά θέματα Πίστεως. Ὅσοι Ἕλληνες Χριστιανοί ἔχουμε ἀπομείνει ἀπό τήν μανιώδη τάση αὐτοκαταστροφής μας, τόσες ἀπόψεις ὑπάρχουν καί περί τῆς ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Το πνευματικό μας «μπάζωμα», κατά τον ἅγιο Παΐσιο τόν ἁγιορείτη, δέν μᾶς ἀφήνει νά δοῦμε καθαρά τά γεγονότα, ἀφοῦ, ἕνεκα τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν, ὑπάρχει πλήρης σύγχυση στόν νοῦ μας.

Ἕνα χαρακτηριστικό, ἁπλό παράδειγμα, εἶναι ἀρκετό, γιά νά καταλάβουμε τό μέγεθος τῆς συγχύσεώς μας. Ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος, ἄνδρας ἤ γυναῖκα, θά ντρέπονταν νά κυκλοφορήσει στήν ἀκροθαλασσιά μέ τά ἐσώρουχά του. Ἡ Μόδα ὅμως, ἐφηῦρε τά μαγιό. Τώρα, μέ τά μαγιό, μποροῦμε νά ἀπολαμβάνουμε ἄνετα τά μπάνια μας στήν θάλασσα, χωρίς ντροπή. Τα μαγιό, ὅμως, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἐσώρουχα μέ ἄλλο ὕφασμα! Τό εἶδος τοῦ ὑφάσματος εἶναι αὐτό πού προκαλεῖ τήν ἀνάσχεση τῆς ντροπῆς ἤ ἡ κάλυψη τοῦ σώματός μας; Μέ χοντρό ἀδιαφανές καλσόν, καμιά κοπέλα δέν θά τολμοῦσε νά κυκλοφορεῖ στούς δρόμους· τά πράγματα ἀλλάζουν, ὅταν αὐτό τό ὀνομάσουμε κολάν! Εἶναι πραγματικά ἀδιανόητο, ὅταν κάποιος προσπαθεῖ νά τό ἀναλογισθεῖ. Ἐάν δέν πέσουν τά λέπια ἀπό τούς πνευματικούς ὀφθαλμούς, δέν θά εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε σαφῆ καί κριτική ματιά σέ ὅλα αὐτά πού μᾶς προστάζει ἡ Μόδα καί ὁ Πονηρός δημιουργός της. Δέν θά μπορέσουμε νά καταλάβουμε, ὅτι ὁ «βασιλιάς εἶναι γυμνός» καί τά ταγκαλάκια γελοῦν μαζί μας!

Ἀπό τά μικρά, αὐτά πού κάποιοι ἀποκαλοῦν λεπτομέρειες καί δέν ἀσχολοῦνται μέ αὐτές (ὄχι ὅτι ἀσχολοῦνται μέ τά μεγάλα), ἔρχονται καί τά μεγάλα, καί ἐάν, ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, δέν μποροῦμε νά ποῦμε «ὄχι» ἤ νά διορθώσουμε τά μικρά, πῶς θά ποῦμε «ὄχι» ἤ θά διορθώσουμε τά μεγάλα; Ἐξάλλου, εἶναι παρατηρημένο ὅτι ἡ τεράστια πνευματική ἀλλοίωση πραγματοποιήθηκε στήν πατρίδα μας ὅλα αὐτά τά χρόνια, σιγά-σιγά καί λίγο-λίγο, μέ μικρές δόσεις κάθε φορά, μέχρι πού παγιώθηκε αὐτή ἡ κατάσταση καί ἔγινε, πάλι σύμφωνα μέ τόν ἀγαπημένο μας ἅγιο Παΐσιο, «ἡ ἁμαρτία μόδα». Φθάσαμε στό σημεῖο νά ἀπαιτούμε νά προσαρμοστεῖ ἡ Πίστη μας στίς ἁμαρτωλές καί πονηρές μας ἐπιθυμίες. Πῶς νά ξεχάσουμε τήν ἀπαίτηση κάποιων συμπατριωτῶν μας χριστιανῶν ἀπό τόν Μητροπολίτη τους, καί νά τελεστεῖ ἡ Θεία Λειτουργία ἀνήμερα τῆς Παναγίας, καί νά πανηγυρίσουν τήν παραμονή μέ γλέντια, τραγούδια καί κρέατα; Οἱ δέ προγαμιαῖες σχέσεις, ἀντί νά στηλιτεύονται, ἔχουν καί τήν εὐλογία ἱερέων, οἱ ὁποῖοι ἐπιτρέπουν στό  ζευγάρι νά κοινωνεῖ τόν Κύριο! Πῶς θά φύγουν τά δαιμόνια πού μᾶς κατέλαβαν, χωρίς προσευχή, νηστεία καί ἐγκράτεια; Ἡ Πίστη μας εἶναι ἐλεύθερη καί ὄχι διά ράβδου.

Αὐτά ἄς ποῦμε ὅτι εἶναι τά μικρά, διότι ὑπάρχουν καί τά μεγάλα πού τά κάναμε καί νόμους τοῦ κράτους!  Λόγου χάριν, τίς ἐκτρώσεις , πόσο ἀλήθεια, ἀθῶο ἑλληνικό αἷμα χύνεται ἄφθονο κάθε μέρα; Τήν νομιμοποίηση τοῦ σοδομισμοῦ καί ἄλλα πολλά!

Ἴσως αἰωρεῖται τό ἐρώτημα: καί ἡ Θεολογία, τί σχέση ἔχει μέ ὅλα αὐτά; Μά, ἀπό τήν Θεολογία ξεκινᾶμε καί μέ τήν Θεολογία τελειώνουμε, καθώς ὅλη αὐτή ἡ σαθρή κατάσταση, οἱ σάπιοι καρποί, προέρχονται ἀπό τήν προδοσία τῆς Θεολογίας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐπειδὴ, ὡς γνωστόν, ἡ Πίστη μας, τά δόγματα, ἡ Θεολογία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τή ζωή μας, ἔρχονται οἱ πάσης φύσεως οἰκουμενιστές (πατριάρχες, ἀρχιερεῖς, θεολόγοι καί λοιποί), νά τήν ἀποτελειώσουν, προσαρμόζοντάς την μέ τήν ἁμαρτωλή ζωή μας. Ὅλα ἐπιτρέπονται, σύμφωνα μέ τό καινούργιο δόγμα· δέν ὑπάρχει ἁμαρτία, οὔτε αἵρεση, οὔτε κόλαση. Μήν ἀκοῦτε τί λέει ὁ Χριστός, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια. Μήν ἀκοῦτε τίποτε, διότι ζοῦμε στήν Νέα Ἐποχή, ὅπου ὁ Θεός εἶναι ΜΟΝΟ ἀγάπη καί ὅλα τά συγχωρεῖ.

Ἔτσι, βυθίζεται ὁ χριστιανός στήν ἁμαρτία καί ἀποστατεῖ ἀπό τόν Θεό. Μετάνοια δέν κηρύσσεται σχεδόν πουθενά, καί οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν «σάρκες». Τό τί ἀκολουθεῖ μετά, ὅσοι μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή, τό γνωρίζουν· οἱ ὑπόλοιποι τό βιώνουν, ἀλλά δέν μποροῦν νά τό ἀξιολογήσουν καί αἰτιολογήσουν σωστά. Ὁ Κύριος δέν ἐξαφανίζει τήν πατρίδα μας ἕνεκα τῶν «δέκα δικαίων» της. Μακάρι νά δώσει μετάνοια σέ ὅλους μας γιά νά ξαναγίνει ἡ πατρίδα μας εὐλογημένη χώρα, καί πρῶτα στόν γράφοντα, γιατί φοβᾶμαι ὅτι ἰσχύει τό: «δάσκαλε πού δίδασκες, καί νόμο δέν κρατοῦσες»!

Πηγή: Ακτίνες

Εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στήν Ἀνατολή καί τήν Δύση. Δέν μιλῶ γεωγραφικά, ἀλλά πνευματικά καί πολιτιστικά.

Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ἔκφραση ζωῆς ἔχει ἄλλη πορεία καί ἄλλη προοπτική ἀπό ἐκείνη τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀλλοτριώθηκε μέσα ἀπό τόν σχολαστικισμό καί νομικισμό, τήν ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί τήν πλήρη ἐκκοσμίκευση.

Ἀποστασιοποιήθηκε ἡ Δύση ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἀποκάλυψης καί ἀπεσχίσθη ἀπό τή Μία καί Ἁγία πίστη μέ τά φρικτά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐπηρέασαν τήν πορεία της, ὄχι μόνο τήν πνευματική, ἀλλά καί τήν γενικώτερη.

Σέ αὐτό τό πνεῦμα ἀντιτάχθηκε ἡ Ὀρθοδοξία μέ πρώτη τήν Πατρίδα μας, ἡ ὁποία παρέμεινε στίς σταθερές βάσεις τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητος, ἔχουσα τήν συνείδηση ὅτι κέντρο τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Σαρκωθείς Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ αὐτοθεοποιημένος ἄνθρωπος. Οὐσιαστικά ἀντιτάχθηκε στήν εἰδωλοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία εἶναι καταστροφική γιά τήν προσωπική του πορεία καί γιά τήν κοινωνία ὁλόκληρη.

Διετήρησε ἡ Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας τήν λειτουργική ζωή, τήν φιλοκαλική παράδοση, τήν κοινωνία τῶν προσώπων, τήν συνοχή τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ μέσα ἀπό τήν πνευματικότητα, ἡ ὁποία ἐμπνέει τήν ζωή ὁλόκληρη. Γι’ αὐτό καί ἄντεξε σκλαβιές καί διώξεις, ἰκριώματα καί σταυρούς, διωγμούς καί κατατρεγμούς καί ἐξῆλθε εἰς ἀναψυχήν.

Ὅμως τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται δυστυχῶς μιά ἀλλαγή στόν τρόπο τῆς ζωῆς μας, ἡ ὁποία ὀφείλεται στόν ἐπηρεασμό μας ἀπό τήν λεγομένη δυτική κουλτούρα, ἡ ὁποία φαίνεται νά ἒχῃ διαποτίσῃ καί τίς πλέον ἁπλές πτυχές τῆς ζωῆς μας.

Αὐτό τό βλέπομε στόν τρόπο πού συμπεριφόμαστε, πού τρῶμε, πού μιλᾶμε, πού σκεπτόμαστε, πού γιορτάζομε, πού διασκεδάζομε. Διελύθη, λ.χ. ἡ συνοχή τῆς οἰκογένειας, ἀπομειώθηκε ἡ μυστηριακή ζωή, ὅπως βιώνεται μέσα ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, εἴτε τῆς Θείας Εὐχαστίας, εἴτε τοῦ Βαπτίσματος, εἴτε τοῦ Γάμου κ.λ.π. Ὅλα ἔχουν κοσμικό χαρακτῆρα καί δίδουν τήν αἴσθηση ἁπλῶς μιᾶς «κοινωνικῆς» τελετῆς ἤ «κοινωνικῆς» ὑποχρέωσης, ἡ ὁποία δέν ἔχει πνευματικές προεκτάσεις. Τό κάθε τί περνάει χωρίς νά μᾶς ἀγγίζῃ.

Αὐτό φάνηκε πρίν ἀπό τό δικό μας χῶρο στήν λεγομένη διασπορά, στήν Ἀμερική, Εὐρώπη καί σέ ὃλο τόν λεγόμενο Δυτικό κόσμο. Θά ἀναφερθούμε σέ κάποια θέματα γενικῶς στό παρόν ἄρθρο, ἐνῶ προσεχῶς θά μιλήσωμε λεπτομερέστερα καί εἰδικώτερα ἐπ’ αὐτῶν τῶν ζητημάτων.

Ἔρχονται νέοι γονεῖς νά βαπτίσουν τά παιδιά τους καί χαιρόμεθα, διότι ἐπιθυμοῦν νά εἰσέλθουν τά τέκνα τους στό Σῶμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Τό πρῶτο πού βλέπομε εἶναι ὅτι δέν δίδεται βάση στό Μυστήριο, ἀλλά στούς ἐξωτερικούς στολισμούς μέ μπαλόνια κ.λ.π., τά ὁποῖα οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Δέν ἐνδιαφέρει τό ὅτι τό Μυστήριο τελεῖται στόν Ἱερό Ναό, ἀλλά οἱ περισσότεροι ψάχνουν νά βροῦν ρομαντικές τοποθεσίες, ὃπου θά ὑπάρχη κάποιο ἐξωκκλήσι, ὥστε νά ἔχουν οἱ καλεσμένοι θέα. Θά σημειώσω ἀκόμη ὅτι κάποιοι ἐπιμένουν νά βάζουν δύο καί τρία ὀνόματα στά παιδιά τούς κατά δυτικόν ἐπηρεασμόν. Τά ἴδια καί χειρότερα συμβαίνουν καί κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου, ὅπου οἱ νεόνυμφοι ψάχνουν γιά Ναό μέ προαύλιο πού θά ἔχῃ γκαζόν γιά νά βγάλουν φωτογραφίες ἤ θέλουν νά τελεσθῇ τό Μυστήριο ἔξω ἀπό τόν Ναό κ.ο.κ.

Ἀλλά καί κατά τήν ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ κόσμου τούτου διαπιστώνομε τήν ὕπαρξη ἑνός ψυχροῦ κλίματος καί μιᾶς παγερῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ φαινομένου, πού παραπέμπει σέ πλήρη ἀδιαφορία ἤ καί ἀπαξίωση αὐτῆς ταύτης τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς. Χάθηκε ἡ πηγαία ἔκφραση τῶν συναισθημάτων καί ντρεπόμαστε νά κλάψωμε γιά τόν πρόσκαιρο ἀποχωρισμό μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, πάντοτε βέβαια σύμφωνα μέ τό Παύλειον λόγιον: «μή λυπεῖσθε ὣσπερ οἱ λοιποί, οἱ μή ἒχοντες ἐλπίδα…». Ἁπλή ἀναφορά θά κάνωμε στή μουσική, στή διασκέδαση, στόν τρόπο ντυσίματος κ.λ.π. Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρωμε καί πολλά ἄλλα ἀκόμη, ὅμως θεωροῦμε ὅτι μέσα ἀπ’ ὅσα ἐθίξαμε παραπάνω διαφαίνεται ἡ ἀλλοίωση τῶν ἠθῶν καί τῆς ὅλης ζωῆς καί πορείας μας.

Στή Δύση, δυστυχῶς, ὑπάρχει τελείως διαφορετική προσέγγιση τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου, μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις, φανφάρες, παράξενες μεταρρυθμίσεις οἱ ὁποῖες οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουν μέ αὐτό πού εἶναι πραγματικά ὁ ἄνθρωπος.

Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή, στήν Ὀρθοδοξία, μιλᾶμε γιά μέθεξη τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ στήν Θεία Λατρεία, ὄχι μέσα ἀπό ἐξωτερικές καταστάσεις καί φαινόμενα, ἀλλά μέσα ἀπό τήν προσευχή, τήν νηπτική θεωρία, τήν κάθαρση τῆς καρδίας καί τόν φωτισμό τοῦ νοός. Δέν μιλᾶμε γιά ἐξωτερικούς τύπους, ἀλλά γιά ἐσωτερική ἀλλοίωση καί ἔλλαμψη τοῦ Ἀκτίστου Φωτός.

Πότε ἄραγε θά κατανοήσωμε αὐτή τήν ἀλήθεια, ὣστε νά μή παρασυρώμεθα ἀπό τό πλάνο δυτικό πνεῦμα, τό ὁποῖο ἀλλοτριώνει τήν καρδιά καί κουράζει τόν ὅλο ἄνθρωπο;

Πηγή: Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν

Τά τελευταία ἔτη, ὡς γνωστόν, ἐκτός τῶν μυρίων ἄλλων κακῶν, μόνιμη θέση στήν κοινωνική ζωή τῆς Ἑλλάδος καί στήν καθημερινότητα τῆς ἐγχώριας εἰδησεογραφίας ἔχει καταλάβει μία ἀναρχική ὁμάδα, αὐτοαποκαλουμένη «Ρουβίκωνας». Ἡ ἰδεολογία τῶν μελῶν τῆς ἀπηχεῖ σέ γενικές γραμμές αὐτή τοῦ λεγομένου ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου. Καί τί δέν κάνει ἡ ἀναρχική αὐτή ὁμάδα! Εἰσβάλλει σέ δημόσιες ὑπηρεσίες, ἰδιωτικές ἑταιρεῖες, συμβολαιογραφικά γραφεῖα, πρεσβεῖες ξένων χωρῶν στήν Ἀθήνα, ἐνῶ προσέτι διαπράττει καί ἄλλες ἐγκληματικές ἐνέργειες, ὅπως τήν ἐπίθεση κατά τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας!

Ἀλλ’ ἐμεῖς, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, δέν πρόκειται νά σᾶς ἀπασχολήσουμε μέ τά γνωστά, ἄλλωστε, ἀπό τά Δελτία Εἰδήσεων κατορθώματα τῆς συγκεκριμένης αὐτῆς ἀναρχικῆς ὁμάδος. Πρόθεσή μας, σήμερα, εἶναι ν’ ἀσχοληθοῦμε μέ μία ἄλλη ἐξ ἴσου ἀναρχική καί ἐπικίνδυνη ὁμάδα, αὐτή τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι δροῦν μέσα στόν ἐκκλησιαστικό μας χῶρο. Ναί! Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ «Ρουβίκωνας» ἐν δράσει κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Θέλετε ἀποδείξεις;

Τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν, κρατοῦν σφυριά, ρόπαλα καί βαριοποῦλες, σπᾶνε τζάμια καί πόρτες, πετοῦν ὑπολογιστές στό πάτωμα, ποδοπατοῦν ὅσα ἔγγραφα βρίσκουν, πετοῦν μπογιές στούς τοίχους τῶν κτηρίων, πετοῦν φέιγ βολάν ἔξω ἀπό τίς οἰκίες ξένων πρεσβευτῶν, ἐκτοξεύουν ἀπειλές καί δίδουν ἐξηγήσεις γιά τά κίνητρα τῶν ἐπιθέσεών τους σέ ἰστοσελίδες τοῦ ἀντιεξουσιαστικοῦ χώρου.

Ἄς ἐπιστρέψωμε, ὅμως, στούς οἰκουμενιστές καί... ἄς ἴδωμεν πόσο αὐτοί ὁμοιάζουν μέ τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα.

Καί αὐτοί εἶναι ἀναρχικοί. Οἱ αἱρετικοί λόγοι καί τά ἔργα τούς ἀποδεικνύουν ὅτι ἀρέσκονται στήν ἀναρχία, τήν ἀταξία, τήν παρανομία καί τήν ἐπικράτηση τοῦ χάους μέσα στήν Ἐκκλησία!

Συκοφαντοῦν, τρομοκρατοῦν, ἀπειλοῦν, διώκουν καί τιμωροῦν ἀντιφρονοῦντες κληρικούς, μοναχούς καί ἁπλούς πιστούς.

Συνεργάζονται μέ ἐχθρούς της Πίστεως γιά τήν κατάργηση τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ καί τήν κατάλυση τοῦ Πολιτεύματός του, τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀντιτίθενται στίς διαχρονικές καί αἰώνιες πνευματικές ἀξίες καί ἐξουσίες, τίς ὁποῖες ὤρισε ὁ Θεός.

Καταφρονοῦν τήν Ἁγία Γραφή, τίς θεόπνευστες ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τούς θείους καί ἱερούς Κανόνες, τούς θεοφόρους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλάνθαστη συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Μία μόνο ἐξουσία ἀναγνωρίζουν καί ὑπερτονίζουν, τήν ἀρχιερατική, καί καλοῦν τούς πάντες νά ὑποτάσσωνται σ’ αὐτή.

Ὁρμητήριο τῶν κουκουλοφόρων ἀναρχικῶν (ἴσως καί τοῦ Ρουβίκωνα) εἶναι πολλές φορές τά ΑΕΙ, ὅπως τό Πολυτεχνεῖο. Ὁρμητήριο τῶν οἰκουμενιστῶν, μέ ἀναμφισβήτητο «πρωτεῖο», εἶναι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ὁ Ρουβίκωνας, ὅπου εἰσβάλλει, προκαλεῖ μεγάλες ὑλικές ζημίες καί φθορές. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅμως, κάνει κάτι ἀπείρως χειρότερο: φθείρει, ζημιώνει καί σκανδαλίζει ἀθάνατες ψυχές, ὑπέρ τῶν ὁποίων σταυρώθηκε ὁ Χριστός.

Καί μόνον αὐτό;

Κλείνει, ἐπίσης, τήν θύρα τοῦ παραδείσου ἔμπροσθεν πολλῶν καλοπροαιρέτων ἀλλοδόξων, λέγοντας σ’ αὐτούς ὅτι ὅλες οἱ πίστεις καί θρησκεῖες ἀποτελοῦν ἀσφαλεῖς ὁδούς σωτηρίας! Ἀκυρώνουν, δηλαδή, τό κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί ἀρνοῦνται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὡς μαινόμενοι ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείω συμπεριφέρονται τά μέλη τοῦ Ρουβίκωνα, ὅπου εἰσβάλλουν. Κοιτάξετε πώς ἄφησαν καί οἱ Οἰκουμενιστές τήν Ἐκκλησία μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί κλαύσετε καί θρηνήσετε τό βομβαρδισμένο πνευματικῶς τοπίο.

Ἡ εὔθραυστη καί πολύτιμη κρυστάλλινη Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια, ὡς αὐθεντικό πνευματικό κρύσταλλο Swarovski, πού σεβάσθηκαν καί μᾶς παρέδωσαν ἀκεραία καί ἀνόθευτη οἱ αἰῶνες, ἔγινε τώρα ὡς made in China συνθετικό κρύσταλλο μαϊμού! Τήν λάμψη, πού εἶχε ἄλλοτε, ἀντικατέστησε μία ἀντιαισθητική θαμπάδα, πού προδίδει τή νοθεία, τήν ὁποία ὑπέστη στά χέρια τῶν οἰκουμενιστῶν. Τό πολύτιμο ἐκκλησιολογικό βάζο, πού στόλιζε τό σαλόνι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχασε τήν ἀκεραιότητά του, ἐνῶ οἱ βάνδαλοι ἀρχιερεῖς, πού τό ἔρριψαν καί ἔσπασαν, προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι αὐτό ἦταν πάντοτε πολλά κομμάτια, ὅσα εἶναι καί τώρα στό πάτωμα μετά τό πρόσφατο σπάσιμό του! Τά δέ μυρίπνοα ἄνθη (Δόγματα, Κανόνες καί ἁγιοπνευματικά χαρίσματα), πού περιεῖχε τό κρυστάλλινο βάζο, ποδοπατημένα καί τσακισμένα, μαρτυροῦν καί αὐτά τίς καταστροφικές διαθέσεις τῶν ἱεροσύλων καί ἀναμένουν τήν μελλοντική ἀποκατάστασή τους ἀπό κάποια ἄλλα ἅγια ἀρχιερατικά χέρια, πού θά τά περισυλλέξουν ἀπό τό πάτωμα καί θά τά τοποθετήσουν πάλι στό πνευματικό ἀνθοδοχεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δυστυχῶς, μετά τό Κολυμπάρι, ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι αὐτή πού γνωρίζαμε καί πιστεύαμε, ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή, πού ἵδρυσε μέ τό αἷμα τοῦ ὁ Χριστός, ἀλλά ἕνα ἐμπνευσμένο ἀπό τόν Διάβολο καί κατασκευασμένο ἀπό ἐπίγεια ὄργανά του τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα, ἀποκύημα τῆς πρό τῆς ἐμφανίσεως τοῦ «ἀνόμου» (Ἀντιχρίστου) προφητευμένης μεγάλης ἀποστασίας τῶν ἐσχάτων καιρῶν. Ἡ μετακολυμπάρια ὀρθοδοξία εἶναι ὀρθοδοξία μαϊμού. Καί ἐμεῖς ὀρθοδοξία μαϊμού δέν χρειαζόμεθα, διότι αὐτή δέν προσφέρει λύτρωση καί σωτηρία. Τουναντίον, αὐτή ἔχει ἀνάγκη μετανοίας, διορθώσεων καί σωτηρίας. Τήν χαρίζουμε, ἑπομένως, στούς οἰκουμενιστές. Νά τήν χαίρονται! Εἶναι ὅλη δική τους, μέ κατωχυρωμένα καί τά πνευματικά δικαιώματά τους καί ἀναγνωρισμένο πανορθοδόξως δίπλωμα εὑρεσιτεχνίας. Ἀντ’ αὐτῆς ἐμεῖς θά κρατήσουμε τήν αὐθεντική καί ἐπώνυμη Ὀρθοδοξία, τήν πατροπαράδοτη, τήν Ὀρθοδοξία τῆς Ι. Παραδόσεως, τήν μία, μοναδική Ἐκκλησία καί παρθένο νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τήν μοιχαλίδα τῶν ἀναριθμήτων ἐραστῶν, πού προσπαθοῦν οἱ οἰκουμενιστές ἐπιμόνως νά δώσουν στόν Χριστό.

Ὁ ἤλοις προσηλωθεῖς Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γιά τούς Ὀρθοδόξους ἐπί 20 αἰῶνες ἡ μία καί ἁγία Ἐκκλησία εἶχε μία καί παναγία κεφαλή, τόν Χριστό. Τώρα, ὅμως, πού οἱ οἰκουμενιστές ἀνεκάλυψαν ὅτι καί ὅλες οἱ αἱρετικές ὁμάδες ἀποτελοῦν ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται ἡ ἀπορία: μετά τήν ἀποκοπή τῶν μονοφυσιτῶν ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τό 451, τῶν παπικῶν μέ τό σχίσμα τοῦ 1054 καί τόν κατακερματισμό τῶν διαμαρτυρομένων σέ ἑκατοντάδες (κατ’ ἄλλους χιλιάδες) ὁμολογίες, ὁ Χριστός παρέμεινε νά εἶναι κεφαλή, ἐκτός της μίας (Ὀρθοδόξου) Ἐκκλησίας, καί ὅλων τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων ποῦ προέκυψαν ἀνά τούς αἰῶνες;

Ἡ Γραφή ὁμιλεῖ γιά μία κεφαλή (Ἔφ. 5:23) καί ἕνα σῶμα (Ἔφ. 4:4), κατά τήν κοινή δέ λογική σέ κάθε σῶμα ἀντιστοιχεῖ μία μόνο κεφαλή καί σέ κάθε κεφαλή ἕνα μόνο σῶμα. Ὁ Χριστός, ὅμως, τῶν οἰκουμενιστῶν, πού εἶναι διαφορετικός ἀπό τόν Χριστό τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι κεφαλή συνδεδεμένη μέ πολλά σώματα – «ἐκκλησίες»! Ἰδού, γιατί ὡμιλήσαμε γιά «τερατῶδες ἐκκλησιαστικό μόρφωμα» προηγουμένως.

Σέ παλαιότερο ἄρθρο μᾶς εἴχαμε ἐπισημάνει μία ἄλλη βλασφημία, στήν ὁποία ὁδηγεῖ ἡ σχιζοφρενική συλλογιστική του Οἰκουμενισμοῦ, στήν ἕνωση τοῦ ἑνός Νυμφίου μετά πολλῶν νυμφών (πολυγαμία τοῦ Χριστοῦ!).

Ὅσο μελετᾶ κανείς τά παραληρήματα τῶν οἰκουμενιστῶν τόσο περισσότερο πείθεται ὅτι δέν πρόκειται περί μίας παναιρέσεως μόνο, ἀλλά περί παμβλασφημίας κατά τοῦ παμβασιλέως Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Μή δῶτε τό ἅγιον τοῖς κυσίν, μηδέ βάλητε τούς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτούς ἐν τοῖς ποσίν αὐτῶν», προειδοποίησε ὁ Χριστός (Μάτθ. 7:6).

Οἱ οἰκουμενιστές, ὅμως, τά ἔλαβαν κάποτε στίς Θεολογικές Σχολές καί στήν Ἐκκλησία καί ἐμεῖς τώρα κοιτάζουμε μέ πολύ πόνο καί συνοχή καρδίας τά ἅγια καί τούς πολύτιμους μαργαρίτες καταπατημένους ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό Ρουβίκωνα. Μετά δέ τήν καταστροφική εἰσβολή τους στό Κολυμπάρι, ἀντί μπογιές, οἱ ρασοφοροῦντες αὐτοί ἀναρχικοί ἔρριψαν στάχτη στά μάτια τῶν ἀκατηχήτων καί ἀφελῶν, ὀνομάζοντας τό σφυρί «καταλλαγή», τήν βαριοπούλα «ἀγάπη», τήν ποδοπάτηση τῶν Ι. Κανόνων καί τήν ἐκπαραθύρωση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέρων «βήματα πρός τήν πορεία πρός τήν ἑνότητα, πρός τήν ὁποίαν μόνον τό Ἅγιο Πνεῦμα δύναται νά μᾶς ὁδηγήση, ἐκείνην τῆς κοινωνίας ἐν νομίμω ποικιλία», τήν προδοσία δέ καί ἀρχιερατική ἀποστασία «αὐθεντικήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν»!!!

Πηγή: Ὀρθόδοξος Τύπος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9η Ιουλίου 2018 

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ» ΠΕΡΣΟΝΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ;

Είναι προφανώς ασυγχώρητο λάθος να θεωρούμε ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλά σχίσμα, όπως τεχνηέντως πλασάρουν την άποψη οι θιασώτες της λεγομένης «Οικουμενικής Κινήσεως». Στη χειρότερη περίπτωση, θεωρούν τις δεκάδες κακοδοξίες του, ως δήθεν «διαφορετικές απόψεις», για τις οποίες δεν αποφάνθηκε Οικουμενική Σύνοδος και άρα «μπορούν να μας είναι ανεκτές», μέχρι να αποφανθεί κάποια μελλοντική Σύνοδος! Επί τη ευκαιρία, είναι ανάγκη να τονίσουμε πως ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού, (το 1054), άρχισε, ευθύς αμέσως να διατυπώνει αυθαίρετες και καινοφανείς διδασκαλίες, οι οποίες, πολλές από αυτές, έρχονται σε σύγκρουση με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους Της και επικυρώθηκε από τις Άγιες Συνόδους. Αυτή την τακτική την ανήγαγε σε νέο «δόγμα» του και την ονόμασε «συνεχή ανάπτυξη της θεολογίας»! Δεν είναι υπερβολή να το συσχετίσουμε με την εξωφρενική διδασκαλία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι πλασάρουν τις νέες κακοδοξίες τους ως «νέο ζωηρότερο φως»!

Επιγραμματικά, τονίζουμε πως ο παπισμός, όπως διαμορφώθηκε μετά το «σχίσμα» του 1054, λογίστηκε από τους Πατέρες της Ανατολής ως αποκοπή από την Εκκλησία και έκπτωση από την ορθόδοξη πίστη. Μεγάλες Σύνοδοι, όπως αυτές του 879-880, 1347, 1351, 1484, 1755, 1848, κλπ, και μεγάλοι Πατέρες, όπως ο Μ. Φώτιος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Γεώργιος Σχολάριος, ο Ιωσήφ Βρυένιος, ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, κ.α. έχουν αποφανθεί και αποδείξει περίτρανα ότι ο παπισμός αποτελεί έκπτωση από την Εκκλησία και την αλήθεια της. Είναι σαφέστατα αίρεση, ή μάλλον σύστημα αιρέσεων!

Δεν είναι μόνο το φιλιόκβε, η κτιστή χάρις, τα άζυμα, η ιεροκρατία, το αλάθητο και το πρωτείο του πάπα, το καθαρτήριο, οι αξιομισθίες των αγίων, η μαριολατρία, η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης και δεκάδες άλλες πλάνες, τις οποίες ανήγαγε σε δόγματα πίστεως ο παπισμός, αλλά και άλλες δευτερευούσης σημασίας. Μια από αυτές είναι και ο περσοναλισμός ή προσωποκεντρισμός, για την οποία θα κάνουμε λόγο στην παρούσα ανακοίνωσή μας.

Αφορμή πήραμε από σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα των εν Αθήναις Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (15-5-2018), άρθρο του παπικού «κληρικού» Ιωάννη Μαραγκού, με τίτλο: «ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, Χριστιανικός προσωποκεντρισμός (Περσοναλισμός)». Διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο, διείδαμε ότι αυτό υποκρύπτει μια σοβαρή πλάνη, την οποία βεβαίως υιοθέτησε ο νεώτερος «ευρωπαϊκός ουμανισμός» και την έκανε παντιέρα του. Ποια είναι αυτή; Η αποθέωση του προσώπου, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως άτομο, ως αυτόνομη μονάδα. Φαίνεται ότι η ρίζα του ευρωπαϊκού περσοναλισμού βρίσκεται στον παπισμό και, όπως θα αναπτύξουμε στη συνέχεια, αποτελεί την πεμπτουσία της αποθέωσης του ανθρώπου και την μήτρα της σύγχρονης αθεΐας, διότι τη θέση του Θεού πήρε ο «θεός» άνθρωπος!

Ο αρθρογράφος παπικός «κληρικός», θέλοντας να παρουσιάσει την κοινωνική διδασκαλία της «καθολικής εκκλησίας», προσπαθεί στο άρθρο του να τονίσει την ξεχωριστή θέση του ανθρώπου στη γη. Αναφέρει απόσπασμα από ραδιομήνυμα (24-12-1944) του πάπα Πίου ΧΙΙ (1939-1958), ο οποίος τόνισε:

«Ο άνθρωπος, για κανένα λόγο δεν πρέπει να λογίζεται ως αντικείμενο ή ένα παθητικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, είναι και πρέπει πάντα να είναι και να παραμένει, το υποκείμενο, το θεμέλιο και ο σκοπός της.»

Για να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο «ανθρωπιστής», υπενθυμίζουμε ότι είναι ο πάπας, ο οποίος ανέχτηκε προκλητικά τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού, αν δεν τα στήριξε! Είναι γνωστή η σύναψη «του λεγόμενου “Reichskonkordat” με τη Ναζιστική Γερμανία. Η Παποσύνη του (άλλωστε) κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εξακολουθεί να είναι θέμα ιστορικής αντιπαράθεσης» (https://el.wikipedia.org). Είναι ο πάπας, ο οποίος τήρησε σιγή ιχθύος, όταν ο στενός του φίλος Μπενίτο Μουσολίνι εκστράτευσε κατά της Ελλάδος και έδωσε εντολή να μην πειραχτούν οι εν Ελλάδι παπικοί από τους ιταλικούς βομβαρδισμούς.

Είναι ο πάπας ο οποίος ανέχτηκε, αν δεν διέταξε, τη φοβερή γενοκτονία των 880.000 Ορθοδόξων Σέρβων από τους παπικούς ουνίτες Κροάτες Ουστάσι, κατά το χρονικό διάστημα 1941-1945, με τις «ευλογίες» του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Αλουισίου Στέπινατς, και ο οποίος μετά τον πόλεμο έκρυψε και έδωσε άσυλο στα σκοτεινά άδυτα του Βατικανού, στους παπικούς δολοφόνους. Πρωτίστως και προκλητικότατα έκρυψε τον επικεφαλής και αρχηγό των εξολοθρευτών φασιστών Κροατών, τον Άντε Πάβελιτς, για δύο χρόνια στο Βατικανό, κατόπιν τον έντυσε «καλόγερο», του εξέδωσε πλαστό διαβατήριο και τον έστειλε στην «καθολική» Αργεντινή, να ζήσει ανενόχλητος και πάμπλουτος!

Προφανώς ο «πατήρ» Ιωάννης Μαραγκός, όταν προσπαθεί στο άρθρο του να αποθεώσει γενικά τον άνθρωπο, δεν εξαιρεί τις περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι διαδραμάτισαν αρνητικό ρόλο στην ιστορία. Ανθρώπους, οι οποίοι ευθύνονται για ανείπωτα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και την εμπόδισαν να συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προστατευθεί ο άνθρωπος από την καταπίεση, τη βία, τους βασανισμούς, την υποδούλωση, την εκμετάλλευση, το δικαίωμα της ελευθερίας και της ζωής. Δεν κάνει λόγο για το αμαρτωλό παρελθόν και το παρόν της «καθολικής εκκλησίας» του, η οποία ευθύνεται για τις πλέον ακραίες μορφές εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Θέλει να ξεχνά τη φοβερή γενοκτονία των εκατομμυρίων ορθοδόξων δυτικών από τους βάρβαρους και ανελέητους κατακτητές Φράγκους, οι οποίοι κατάκτησαν, δια του ξίφους, την ορθόδοξη Ευρώπη, και μαζί τον σεβάσμιο θρόνο της Ρώμης (1049). Θέλει να ξεχνά τα εκατομμύρια θυμάτων της εφιαλτικής «Ιερής Εξετάσεως», τις χιλιάδες των νεκρών της «Νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου», τα εκατομμύρια των θυμάτων των σταυροφοριών, τους απροσδιόριστους νεκρούς από τους «θρησκευτικούς πολέμους», τα μυριάδες εγκλήματα των παπικών ουνιτών σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, τους χιλιάδες νεκρούς Ορθοδόξους Σέρβους από τα νατοϊκά στρατεύματα τη δεκαετία του 1990, κ.α. Όλοι αυτοί, τα εκατομμύρια των νεκρών, δεν ήταν άνθρωποι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από την παπική «εκκλησία», στο όνομα του Θεού; Γιατί δεν καταδικάζει ο παπικός «κληρικός» τα διαχρονικά εγκλήματα της «εκκλησίας» του και γιατί δεν στηλιτεύει τους πρωταγωνιστές των; Για ποιο λόγο;

Είναι πασιφανές πως ο νυν πάπας κ. Φραγκίσκος, προσπαθεί να παρουσιάσει την «καθολική εκκλησία» ως «κοινωνική» και «φιλάνθρωπο», ως «μοντέρνα», ως «φιλελεύθερη», για να αποκομίσει τα οφέλη του σύγχρονου ηγέτη. Προφανώς το πνεύμα του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλά η «μεταρρυθμιστική» τακτική του κ. Φραγκίσκου όζει υποκρισίας, διότι δεν έχει την τόλμη, ή τη διάθεση της καταδίκης του αμαρτωλού παρελθόντος του παπισμού. Ουδέποτε ακούστηκε η παραμικρή δήλωση για στηλίτευση του εγκληματικού ενεργητικού των προκατόχων του τα τελευταία χίλια χρόνια. Ουδεμία λέξη μετάνοιας ακούστηκαν από τα χείλη του! Άρα οι όποιες «μεταρρυθμιστικές» του προσπάθειες δεν έχουν τη σφραγίδα της γνησιότητας, αλλά είναι απλά διπλωματικοί ελιγμοί.

Ο παπικός «κληρικός» και αρθρογράφος ορίζει ότι η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας «οικοδομείται πάνω σε τέσσερις αξίες, ακρογωνιαίους λίθους της: Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Αγάπη – Φιλανθρωπία, Ελευθερία». Συμφωνούμε ότι πάνω σε αυτές τις αξίες στηρίζεται και δομείται η Κοινωνική Διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού. Όμως διερωτήθηκε ο ίδιος αν αυτές τις αξίες τις εγκολπώθηκε και τις εφάρμοσε η δική του «εκκλησία»; Τον προκαλούμε να διερευνήσει να δει στην ιστορία της, κατά πόσον ο παπισμός σεβάστηκε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, την ευαγγελική δικαιοσύνη, το σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία. Πότε εφάρμοσε την ευαγγελική αγάπη προς όλους, και προς τους εναντίους της «εκκλησίας» του! Εμείς οι Ορθόδοξοι νοιώσαμε, τα τελευταία χίλια χρόνια, τι εστί «παπική αγάπη»!

Επανερχόμαστε στη νέα κακοδοξία, που πλασάρει ο παπισμός, τον περσοναλισμό, δηλαδή την προσωποκρατία. Για την Εκκλησία του Χριστού ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως εικόνα του Θεού (Γεν.1,26), δηλαδή πρόσωπο. Στο δικό του πρόσωπο αντικατοπτρίζεται ο Θεός και όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα. Ο άνθρωπος ως πρόσωπο διακρίνεται από την αγελαία ζωή των κτηνών, δημιουργώντας την κοινωνία των προσώπων, τα οποία είναι ισότιμα μεταξύ τους. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως και της υποδουλώσεως του ανθρώπου στην αμαρτία «αμαύρωσε» το πρόσωπο και ως επακόλουθο διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Η διαχρονική κακοδαιμονία του ανθρώπου και η αιτία του κοινωνικού προβλήματος είναι η παρουσία της αμαρτίας και του κακού στον κόσμο. Ο πτωτικός άνθρωπος ένοιωσε την ανάγκη να εξάρει την έννοια του ανθρώπου, τον οποία ανήγαγε σε αξία. Στην αρχαία ελληνική σκέψη τον συναντάμε ως «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης των πάντων. Αλλά δυστυχώς ο «άνθρωπος ως μέτρον πάντων χρημάτων» ήταν ο πτωτικός άνθρωπος, ο φορέας των παθών και της κακότητας και για τούτο δεν μπόρεσε να προαχθεί η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία απαρτίζονταν από πρόσωπα της πτώσεως. Αλλά ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, γενόμενος άνθρωπος, ο αληθινός άνθρωπος, το μοναδικό πρότυπο ανθρώπου, ο Θεάνθρωπος, προς το οποίο οφείλουμε να τείνουμε, για να αποκτήσουμε και εμείς την ανθρώπινη γνησιότητα. Ο νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος άνθρωπος είναι ο άγιος. Και φυσικά άγιος δε μπορεί να γίνει με την κτιστή χάρη, που κηρύσσει ο παπισμός!

Όμως ο διάβολος καραδοκούσε για να εδραιώσει το δικό του δαιμονικό κράτος, το οποίο απαρτίζουν ανθρώπινα όντα, που αρνούνται να ανακαινιστούν από το Χριστό. Είναι ο «κόσμος» κατά τον απόστολο Παύλο, ο οποίος αντίκειται στο λυτρωτικό και ανακαινιστικό έργο του Χριστού. Οι αιρέσεις ακριβώς αυτό το σκοπό υπηρέτησαν και υπηρετούν. Ο παπισμός, αφότου αποκόπηκε από την Εκκλησία του Χριστού, έγινε «κόσμος», κρατική οντότητα, αναβίωση της ειδωλολατρικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έπαψε να είναι Εκκλησία. Ο Χριστός εξοβελίστηκε στον ουρανό και τη θέση του πήρε ο «αντιπρόσωπός του στη γη» ο πάπας. Ο Θεάνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον άνθρωπο πάπα. Ήρθε ξανά στην επιφάνεια η αρχαιοελληνική θεώρηση «μέτρον πάντων χρημάτων άνθρωπος», δηλαδή ο οιοσδήποτε άνθρωπος, ακόμα και ο πλέον αμαρτωλός. Γι αυτό και οι πράξεις του, εφόσον εξυπηρετούν την παπική «εκκλησία», όσο αμαρτωλές και αν είναι, «εξαγιάζονται» με το βασικό παπικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»! Τα εκατομμύρια διαχρονικά εγκλήματα του παπισμού στηρίχτηκαν «θεολογικά» πάνω σε αυτό το δαιμονικής εμπνεύσεως δόγμα! Οι διαβόητοι ιεροεξεταστές, όταν καταδίκαζαν τους «αιρετικούς» στην δια της πυράς θάνατον, είχαν τη βεβαιότητα ότι επιτελούν το πλέον θεάρεστο έργο και για τούτο έχαιραν υπέρτατης εκτιμήσεως από τους παπικούς υπηκόους του «κράτους του Θεού»! Οι περισσότεροι από αυτούς είναι «άγιοι» της παπικής «εκκλησίας»!

Δυστυχώς αυτού του είδους τον «ανθρωπισμό» πήρε και ο άθεος ευρωπαϊκός ουμανισμός, ο οποίος αποθέωσε και αποθεώνει τον εχθρό του Θεανθρώπου, τον άνθρωπο!

Όσο και αν ψάξαμε στο κείμενο του «πατρός» Ιωάννου Μαραγκού δεν μπορέσαμε να βρούμε μια έστω αναφορά ότι ο Θεάνθρωπος είναι το μέτρο σύγκρισης του ανθρώπου. Ότι ο αμαρτωλός άνθρωπος έχει βεβαίως την αξία του, αλλά βρίσκεται σε κατάσταση «αχρειώσεως», ο οποίος καλείται σε μετάνοια, για να βρει την αυθεντική θέση του στον κόσμο. Αντίθετα μάλιστα κάνει λόγο για προσωποκρατία, για περσοναλισμό, δίχως να τον συνδέει με το πρότυπο Χριστός! Ούτε λέξη για τον θεανθρωποκεντρισμό της Εκκλησίας, τον αληθινό και γνήσιο ανθρωπισμό. Τυχαίο;

Κλείνοντας την ανακοίνωσή μας, θέλουμε να εκφράσουμε πραγματικά τη λύπη μας, βλέποντας τους πλανεμένους αδελφούς μας, δυτικούς χριστιανούς, να μένουν πεισματικά κολλημένοι στα πτωτικά σχήματα του κόσμου. Να μην έχουν τη διάθεση να δουν την καθάρια ευαγγελική και αγιοπατερική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία λειτουργεί ως ζύμη στον κόσμο (Γαλ.5,9) και προσπαθεί να επαναφέρει το ανθρώπινο γένος στις αυθεντικές του διαστάσεις. Παρατηρούμε ότι οι αδελφοί μας, παγιδευμένοι στον αιρετικό παπισμό, παραμένουν αμετανόητοι σε σχήματα του παρελθόντος, τα οποία αποθεώνουν τον πτωτικό άνθρωπο.

Αντί άλλου επιλόγου παραθέτουμε τη γνώμη ενός κορυφαίου θεωμένου ανθρώπου, του νεοφανούς Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, για την κατάπτωση του ευρωπαϊκού ουμανισμού, του περσοναλισμού, και τη σχέση του με τον παπισμό:

«Όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί, από του πλέον πρωτογόνου μέχρι του πλέον λεπτού, από του φετιχιστικού μέχρι του παπικού, βασίζονται επί της πίστεως εις τον άνθρωπον, όπως είναι αυτός μέσα εις την δεδομένην ψυχοφυσικήν του εμπειρικήν κατάστασιν και ιστορικότητα. Πράγματι, όλη η ουσία του κάθε ουμανισμού είναι ο άνθρωπος = homo. Συνοψιζόμενος εις την οντολογίαν του κάθε ουμανισμός δεν είναι άλλο τι παρά χομινισμός (homo - hominis). Ο άνθρωπος είναι η ανωτάτη αξία, η παναξία. ο άνθρωπος είναι το ύψιστον κριτήριον, το παγκριτήριον: “μέτρον πάντων άνθρωπος”. Αυτό είναι, in nuce, κάθε ουμανισμός, κάθε χομινισμός. Εντεύθεν όλοι οι ουμανισμοί, όλοι οι χομινισμοί, εν τελευταία αναλύσει, είναι ειδωλολατρικής, πολυθεϊστικής προελεύσεως. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ’ άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ’ άνθρωπον. με μίαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ’ άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι’ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του.»

(Από το βιβλίο του Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).

Δυστυχώς ο διαχρονικός παπισμός αποτελεί την βάση και την πηγή των διδαγμάτων του ευρωπαϊκού ουμανισμού! Εν προκειμένω: ο παπισμός «θεοποίησε» τον πάπα, ο άθεος ουμανισμός «θεοποίησε» τον άνθρωπο! Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος αντικαθιστά το Θεό! Είναι άραγε τυχαίο, το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος – «θεός» διεκδικεί το «δικαίωμα» να αμαρτάνει και να αντιτάσσεται στο Θεό, με τους πλέον χυδαίους και ασεβείς γνωστούς τρόπους;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

1ον) Οἰκουμενισμός σημαίνει πανθρησκεία: ‘’Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας’’(1), εἶχε δηλώσει ὁ σημερινός προκαθήμενος τοῦ Σεπτοῦ μας Πατριαρχείου.

Ὅταν ἡ Ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, ὑπακούοντας στά κελεύσματα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στήν θέση τοῦ Εὐαγγελίου τοποθετήσει τό κοράνι, στή θέση τῆς Φιλοκαλίας βάλει τό Ταλμούδ, στήν θέση τοῦ γαμπροῦ καί τῆς νύφης κληθοῦν νά καθίσουν ἄθεοι καί ἀβάπτιστοι, στή θέση τοῦ παπα-Γιώργη σταθεῖ ὁ καρδινάλιος ἤ ὁ πάστορας, τότε ποιό θά εἶναι τό περιεχόμενό της καί ποιό τό μέλλον της;

2ον) Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι συνώνυμος μέ τήν ἐκκοσμίκευση:

Τήν ἁγνότητα τήν εἰρωνευόμαστε. Τίς προγαμιαῖες σχέσεις τίς ἀθωώνουμε. Τήν πολυτεκνία τήν περιφρονοῦμε. Τήν ἐγκράτεια τήν ποδοπατᾶμε. Στούς γάμους φερόμαστε χολυγουντιανά. Στίς βαπτίσεις μιμούμαστε προτεστάντικες και παπικές πρακτικές.

Ὅταν ἡ Ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια ἐκκοσμικευθεῖ, δηλαδή, πετάξει ἀπό πάνω της τό ἔνδυμα τῆς Ὀρθοδόξου Πατερικῆς ἀσκητικῆς καί τήν ἱερότητα τῶν δεσμῶν τοῦ γάμου, τότε τί θά μείνει;

3^ον) Οἰκουμενισμός σημαίνει ἀνακάτεμα ὅλων τῶν θρησκειῶν στήν ἴδια σκάφη.

Μέχρι τώρα στήν Ρωμηοσύνη, γάμος Ὀρθοδόξου μέ αἱρετικόν ἤ ἀλλόθρησκο ἀποκλειόταν ρητῶς. Γιά νά πραγματοποιηθεῖ ἕνας τέτοιος γάμος, θά ἔπρεπε πρῶτα ὁ αἱρετικός ἤ ὁ ἀλλόθρησκος νά κατηχηθεῖ καί νά βαπτισθεῖ Ὀρθόδοξος.

Ἡ ταυτότητα Πίστεως τοῦ ζεύγους ἐθεωρεῖτο ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ὡς πρωταρχική προϋπόθεση τῆς ἑνότητας καί τῆς σταθερότητας τοῦ γάμου καί κατ’ ἐπέκταση τῆς οἰκογένειας.

Νά, ὅμως, πού ἔρχεται ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί μέ τίς ὑπογραφές δικῶν μας Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων, φέρνει τά ἄνω, κάτω: Καταργεῖ τά ἰσχύοντα ἀπό αἰῶνες ἁγιοπατερικά καί ἱεροκανονικά κωλύματα τῶν μεικτῶν γάμων, ἀναγνωρίζει ὡς ἰσχύον τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν καί ἐπιτρἐπει, ἐντελῶς ἀπροϋπόθετα, κάθε γαμικό συνδυαμό ἀνάμεσα σέ Ὀρθοδόξους καί αἱρετικούς.

Μετά ἀπό ὅλα αὐτά, στούς μεικτούς γάμους, πού ὅλο καί πληθαίνουν, τί θά ἔχει ἀπομείνει σέ λίγο, πού νά θυμίζει τήν οἰκογένεια τῆς Ρωμηοσύνης, δηλαδή, τήν οἰκογένεια πού σώζει;

4^ον) Οἰκουμενισμός σημαίνει θεομίσητος συμβιβασμός μέ τήν φιλοδοξία καί τήν φιληδονία:

Τό ’’ὁμόδοξον’’, δηλαδή, ἡ κοινή Πίστη τῶν συζύγων, ἦταν ἡ δύναμη ἐκείνη, πού κανοναρχοῦσε θεοπρεπῶς ἐπί αἰῶνες τήν ἑνότητα καί τήν ἁρμονία τῆς παραδοσιακῆς μας οἰκογένειας.

Στό Κολυμπάρι, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ ἡ Λατινική φιλοδοξία, τό ’’ὁμόδοξον’’ τῆς παραδοσιακῆς συζυγίας περιφρονήθηκε ὑβριστικῶς ἀπό τούς οἰκουμενιστές καί πετάχτηκε στά ἄχρηστα.

Τό χρυσάφι ἀντικαταστάθηκε τώρα μέ τά μπακίρια. Τό ‘’ὁμόδοξον’’ μᾶς φάνηκε παλιομοδίτικο. Τό ἀντικαταστήσαμε τώρα μέ τά περιβόητα ἀνθρώπινα δικαιώματα, μέ τίς ἐπιταγές τοῦ σαβουάρ βίβρ, μέ τίς ἀποφάσεις τῆς κουρελοῦς τοῦ διαβόλου (ἔτσι ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος τό ΠΣΕ).

Μέ μία φράση, τό ὁμόδοξον, ὡς τό ἀσάλευτο θεμέλειο τῆς οἰκογενειακῆς ἑνότητας, ἀντικαταστάθηκε μέ τίς ἀπαιτήσεις τοῦ συναισθήματος καί τῆς σάρκας. Ἡ σάρκα καί τό συναίσθημα, ὅμως, σώζουν;

5^ον) Καί τό χειρότερο ὅλων: Ὁ οἰκουμενισμός, δυστυχῶς, διδάσκεται καί προωθεῖται ἀπό ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας, γι’ αὐτό καί δέν κινεῖ ὑποψίες, ὥστε νά κρατήσει κανείς ἀποστάσεις καί νά φυλαχτεῖ. Δρᾶ ὕπουλα: Δηλαδή, χωρίς νά ἀπορρίπτει ἀνοιχτά τίς Ἀλήθειες τῆς Πίστεως, τίς νοθεύει καί τίς παραποιεῖ.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: ‘’Φορεῖς σήμερα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ εἶναι πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι κ.ο.κ. ... Φιλοδοξεῖτε νά σωθεῖτε; Ἐάν ναί, πρέπει νά ἔχουμε ἐγρήγορση... Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει’’(2).

__________________________________________________

(1) http://aktines.blogspot.gr/2016/12/bulliying.html#more,

Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009,

Ἀδέσμευτος Τύπος (Μήτση) 21-9-2004.

(2) http://aktines.blogspot.com/2018/06/blog-post_772.html

7.7.2018

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–[1] τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ. Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ!

 
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων τριακοσίων δεκαοκτώ Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ. Καί τήν τιμᾶ ἀφενός μέν γιά νά δοξάσει τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, πού πάντοτε διασώζει τήν ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία Του –διότι οἱ Σύνοδοι πάντοτε διέσωζαν τήν ἀλήθεια τή δογματική– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τιμήσει τούς θεοφόρους Πατέρες πού συγκροτοῦσαν αὐτές τίς Οἰκουμενικές Συνόδους.

Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία μας ὁμοίως θέλει νά προβάλλει –ἔτσι τουλάχιστον φαίνεται στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή–[1] τήν ἑνότητα τῶν πιστῶν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ.

Προσέξτε: τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ!

Αὐτό τό ἴδιο πρόβλημα φαίνεται ὅτι ὑπάρχει πάντοτε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, ἀκριβῶς γιατί κατά κάποιον τρόπο δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού διαταράσσουν αὐτή τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, πάντοτε, φυσικά μέχρι σήμερα, ἀλλά καί μέχρι πού νά τελειώσει ἡ Ἱστορία.

Τό πρόβλημα τῆς ἑνότητος τῶν ἀνθρώπων ἤδη εἶχε τεθεῖ καί μετά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε. Θά θυμᾶστε, ὅταν ἔγιναν πολλοί οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε, θέλησαν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα, πρίν ἀκόμη διασπαροῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης, καί ἄν ἦταν δυνατόν νά διατηρήσουν αὐτήν τήν ἑνότητα καί μετά τήν διασπορά τους. Γι’ αὐτό θέλησαν νά ἀφήσουν ἕνα μνημεῖο ἑνότητός τους, πού θά ἦταν ἕνα ὑλικό μνημεῖο, ἕνας πλίνθινος πύργος, ὁ ὁποῖος θά ἔφθανε ἕως τόν οὐρανό –τουλάχιστον τέτοια ἀντίληψη μποροῦσαν νά ἔχουν περί οὐρανοῦ! Ἦταν ὁ γνωστός μας πύργος τῆς Βαβέλ. Ὁ Θεός ὅμως, ὅπως γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, συνέχεε τίς γλῶσσες τους, μπέρδεψε τίς γλῶσσες τους, γιά νά μήν πραγματοποιηθεῖ αὐτό τό μνημεῖο.[2]

Αὐτό βεβαίως γι’ αὐτούς ἦταν δεῖγμα μιᾶς ἑνότητος, ὅπως ἤδη σᾶς εἶπα, ἀλλά ἑνότητος ἀνθρωποκεντρικῆς, δηλαδή ἐπανάληψη τοῦ πραπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Διότι ποιό ἦταν τό προπατορικό ἁμάρτημα; Ἦταν...ὁ ἀνθρωποκεντρισμός· δηλαδή ἐγώ, ὁ Ἀδάμ, νά γίνω θεός. Μά στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἦταν νά γίνει ὁ Ἀδάμ κατά χάριν θεός. Ὄχι· ἐγώ νά γίνω θεός, ἀλλά χωρίς τόν Θεό. Αὐτή ἡ αὐτονομία, αὐτός ὁ ἀνθρωποκεντρισμός.

Τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται καί μέ τούς πλανῆτες, πού γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί φωτίζονται, παίρνοντας ὅμως τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο. Ἄν οἱ πλανῆτες, ἄς ποῦμε, ἔλεγαν κάποια στιγμή:

«Δέν χρειαζόμαστε τό φῶς τοῦ ἥλιου· θά χρησιμοποιήσουμε τό δικό μας τό φῶς»,

θά τούς λέγαμε:

«Ποιό δικό σας φῶς;... Ἐσεῖς οἱ πλανῆτες δέν εἶστε αὐτόφωτοι.»

Τό ἴδιο θά λέγαμε καί στούς πρωτοπλάστους:

«Ὤ ἄνθρωποι, δέν εἴσαστε αὐτόφωτοι, δέ μπορεῖτε νά αὐτοθεωθεῖτε· τήν θέωση θά τήν πάρετε ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, καί συνεπῶς τόν χρειάζεστε τόν Θεό».

Δέν μποροῦμε λοιπόν νά γίνουμε ἀνθρωποκεντρικοί, δηλαδή τό κέντρο γύρω ἀπό τό ὁποῖο θά γυρίζουν τά πάντα· ὁ Θεός θά εἶναι τό κέντρο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος.

Ἡ πολυγλωσσία τότε στάθηκε ἕνα σημάδι τῆς διασπάσεως τῶν ἀνθρώπων. Τί εἶπε ὁ Θεός; «... δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν», νά μπερδέψουμε τή γλώσσα τους.

Αὐτό ὅμως ἔπρεπε νά διορθωθεῖ. Καί διορθώθηκε μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἦρθε ἐδῶ στή γῆ, καί μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό ἐμφανίστηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τήν μορφή πυρίνων γλωσσῶν. Καί οἱ Ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μιλοῦσαν κατά τέτοιον τρόπο, πού ὅλοι ἐκεῖνοι πού εἶχαν συρρεύσει στά Ἱεροσόλυμα –κι ὁ καθένας ἦταν ἀπό κάποιο μέρος: ἀπό τήν Περσία, Παρθία, Μικρά Ἀσία, Κρήτη, Ἑλλάδα, Ἀραβία, Αἴγυπτο, Κυρρήνη καί λοιπά καί λοιπά– ὁ καθένας, λέει, ἄκουγε τό κήρυγμα τοῦ Πέτρου στή γλώσσα τή δική του. Ἑνώθηκαν λοιπόν, ἤ μᾶλλον διαλύθηκε ἐκείνη ἡ σύγχυση, καί ἐπῆλθε ἕνα χεῖλος, ὅπως λέει ἐκεῖ τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, μία γλώσσα, μία φωνή, ὅπως ἦταν στήν ἐποχή τοῦ Νῶε. Ἐπανέρχεται αὐτή ἡ ὁμοφωνία, ἀλλά ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τή διαφορά πώς δέν ὑπάρχει πιά τό μνημεῖο τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ. Πλέον δέ μπορεῖ νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος ὁ πύργος τῆς Βαβέλ· τό σημεῖο ἑνότητος ἐφεξῆς θά εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό πού σᾶς λέω, πάρα πολύ σημαντικό· ἀποτελεῖ τήν καρδία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς. Πρέπει νά τό ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, εἶναι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.

Ὁ Χριστός ἔτσι τό εἶπε. Γι’ αὐτό ἡ ἑνότητα δέν εἶναι σέ κοσμικά πράγματα, σέ πράγματα μέ κοσμικές διαστάσεις. Ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, στήν ἀρχιερατική Του προσευχή εἶπε: «Πάτερ, ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ», Πατέρα μου, ἐγώ γι’ αὐτούς πού πίστεψαν σ’ ἐμένα παρακαλῶ· «οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ», δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο, «ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι», ἀλλά μόνο γιά ’κείνους πού μοῦ ἔδωσες.[3] Θά ξαναπῶ τή φράση, γιατί μερικοί νομίζουν ὅ,τι νομίζουν: «Δέν παρακαλῶ γιά τόν κόσμο». Θά μοῦ πεῖτε ὅτι κάνει διάκριση. Ναί. Καί τί κάνει ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἀντιδιαστέλλει τό σημεῖο ἑνότητος· ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέτει, καί εἶναι τό πρόσωπό Του ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀπό τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ κόσμου, πού εἶναι πιά ἕνας νοητός πύργος Βαβέλ.

Φερ’ εἰπεῖν, γιά νά τό κάνουμε ἔτσι ὑλοποιημένο νά τό καταλάβουμε: Δέ μπορεῖ ἡ Ε.Ο.Κ.[4] νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Εὐρωπαίων· δέ μπορεῖ ὁ Ο.Η.Ε. νά εἶναι σημεῖο ἑνότητος τῶν Ἐθνῶν. Σημεῖο ἑνότητος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γιατί; Διότι ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι σημεῖα ἀνθρωποκεντρικά, καί εἶναι ἀμφίβολη ἡ ἑνότητα πού ὑπόσχονται, εὔκολα σπάζει. Θυμηθεῖτε τά πόδια τοῦ ἀγάλματος πού εἶχε δεῖ σέ ὄνειρό του ὁ Ναβουχοδονόσορ, στή Βαβυλώνα, πού ἦταν ἀνομοιογενές τό ὑλικό πού ἦταν φτιαγμένα, ἀπό ὄστρακο, λέει, δηλαδή κεραμύδι, καί σίδηρο. Ἔσπασε... ἀνομοιογενές τό ὑλικό.[5] Σπάζουν αὐτά τά πράγματα... σπάζουν. Καί σπάζουν γιατί δέν εἶναι ἐν Θεῷ στημένα. Ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει»[6], αὐτός πού δέν μαζεύει μαζί μου, οὐσιαστικά σκορπίζει.

Ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία πρέπει νά νοηθεῖ, πρῶτα-πρῶτα καί βασικά, ὀντολογική. Ὅταν λέμε ὀντολογική, τί ἐννοοῦμε; Ἐννοοῦμε ὅτι μᾶς ἑνώνει ὅλους πραγματικά τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἡ ἕνωση λέγεται ὀντολογική · εἶναι πραγματική. Πῶς; Τί μᾶς ἑνώνει τώρα αὐτή τή στιγμή ἐδῶ; Ὅσοι κοινωνήσαμε, κοινωνήσαμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι σημεῖο ἑνότητος, καί μάλιστα, σᾶς εἶπα, θεμελιώδους σημασίας. Αὐτή ἡ ὀντολογική ἕνωση ἐκφράζεται μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί φανερώνεται μέσα στήν Ἱστορία μέ τή σύναξη τῶν πιστῶν σ’ ἕναν χῶρο, μ’ αὐτό πού λέμε ἐκλησιασμό. Γι’ αὐτό, ὅταν δέν πραγματοποιεῖται ὁ ἐκκλησιασμός, σπάζει αὐτή ἡ ἑνότητα. Γι’ αὐτό καί οἱ κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἀφορίζουν, δηλαδή μέ ξεχωρίζουν, ὅταν δέν ἐκκλησιάζομαι τακτικά. Μοῦ λένε: «Ἀφοῦ περιφρονεῖς τόν ἐκκλησιασμό, πού εἶναι τό σημεῖο ἑνότητος τοῦ Χριστοῦ, πήγαινε σέ ἄλλα σημεῖα ἑνότητος, ὄχι μέ τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Κι αὐτό γίνεται ὅταν λείψω ἀπό τήν Ἐκκλησία, χωρίς ἀποχρῶντα λόγο, ἀδικαιολόγητα, τρεῖς Κυριακές. Γι’ αὐτόν τόν λόγο.

Ἀκόμη, γινόμαστε ὅλοι σύσσωμοι καί σύναιμοι, ἀφοῦ εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἀποτελοῦμε μέλη τοῦ ἑνός καί μόνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί εἴμαστε μέλη ὀντολογικά, πραγματικά, γιατί τό ἴδιο Αἷμα ρέει μέσα στίς φλέβες μας. Εἴτε εἶμαι στήν Εὐρώπη καί ὁ ἄλλος εἶναι στήν Ἀσία, εἴτε εἶμαι στήν Αὐστραλία κι ὁ ἄλλος στήν Ἀμερική, στήν Ἀλάσκα ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, ὅλοι ἀποτελοῦμε τό ἕνα καί μόνο καί ἀδιαίρετο Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Δεύτερον, ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία ἀκόμη πρέπει νά νοηθεῖ καί ὡς ἑνότητα ἠθική. Βέβαια, δέν θά μοῦ ἄρεσε πολύ αὐτή ἡ λέξη· θά τήν ἔλεγα πνευματική· ἀλλά ἐπειδή ἡ λέξη ἠθική εἶναι μία τρέχουσα λέξη, γι’ αὐτό τήν χρησιμοποιῶ. Δηλαδή ἀνάμεσα στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νά ὑπάρχει τό ἦθος, νά ὑπάρχει ἡ πνευματική ζωή, τό βίωμα τό πνευματικό, πού ἐκφράζεται μέ τήν ἀγάπη. Καί ἡ ἀγάπη ἀποτελεῖ τό ἔργο τῶν πιστῶν· ἐνῶ ἡ ἑνότητα ἀπορρέει ἀπό τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Τό ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅ,τι σᾶς εἶπα προηγουμένως. Τό ἔργο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ μεταξύ τους ἀγάπη, πού θά ἐκφράσει τώρα καί θά παρουσιάσει στά μάτια τῶν ἀνθρώπων αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ ἠθική ἑνότητα φαίνεται σέ ὅσα γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ Πρός Κορινθίους : «Ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι». Μαλώματα εἶναι ἀνάμεσά σας, λέει στούς Κορινθίους. Ἔριδες, μαλώματα, μαλώνετε! «ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ». Ὁ ἕνας λέει ἐγώ ἀνήκω στόν Χριστό, ἄλλος λέει ἀνήκω στόν Παῦλο, ὁ ἄλλος ἀνήκω στόν Πέτρο, ὁ ἄλλος στόν Ἀπολλώ, τόν διάσημο ρήτορα Χριστιανό ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Καί ρωτάει ὁ Ἀπόστολος: «Μεμέρισται Χριστός;». Ἔχει κομματιαστεῖ ὁ Χριστός; «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες», ὅλοι τό ἴδιο νά λέτε, «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα», καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας διαιρέσεις καί σχίσματα, «ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμη»[7], νά βρίσκεστε κάτω ἀπό τήν ἴδια νοοτροπία, τήν ἴδια σκέψη καί τήν ἴδια γνώμη.

Βλέπετε, ἀγαπητοί;...

Αὐτήν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας τήν καταστρέφουν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν προβάλλουν ἐγωισμούς, ὑπερηφάνειες, ἰδιοτέλειες, καί γενικά ὅταν ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία· αὐτή καταξεσχίζει τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό γράφει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας:

«Τὴν ἕνωσιν ἀγαπᾶτε, τοὺς μερισμοὺς φεύγετε[8].»

Νά ἀγαπᾶτε τήν ἕνωση, νά εἶστε ἑνωμένοι· τούς μερισμούς, τά κόμματα, τά κομματιάσματα, νά τά ἀποφεύγετε.

Ἀκόμη, ἕνα τρίτο σημεῖο, πῶς μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία; Μποροῦμε νά τήν ἐννοήσουμε καί ὡς δογματική ἑνότητα. Τί σημαίνει δογματική ἑνότητα; Εἶναι ἡ ἀλήθεια μέσα στήν Ἐκκλησία· εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅμως ἐκείνη πού καταστρέφει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ αἵρεση.

Ὁ Κύριος εἶπε τότε στή Σαμαρείτιδα ὅτι τόν Θεό πρέπει νά τόν προσκυνοῦμε «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»[9].

Εἴδατε; «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ»!

Καί ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέει αὐτό τό ἐκπληκτικό, ὅτι ἡ ἀγάπη πρέπει νά εἶναι ἐν ἀληθείᾳ[10].

Παρακαλῶ πάρα πολύ προσέξτε αὐτό ἐδῶ τό σημεῖο· εἶναι ἐπίκαιρο ὅσο ποτέ ἄλλοτε.

Διότι ὁ Οἰκουμενισμός αὐτή τήν στιγμή –πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἕνα ἀνακάτωμα ὅλων τῶν αἱρέσεων, ἕνα ἀνακάτωμα, πραγματικό ἀνακάτωμα– σοῦ λέει: θά ἔχουμε τήν ἑνότητα ἐν ἀγάπῃ.

Ὄχι, κύριοι· ἡ ἑνότητα δέν θά εἶναι μόνο ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά θά εἶναι ἐν ἀγάπῃ καί ἐν ἀληθείᾳ. Καί τό ἐν ἀληθείᾳ σημαίνει δογματική ἀλήθεια, δηλαδή ὀρθοδοξότητα. Δέν μπορῶ ἐγώ νά ἔχω ἑνότητα μ’ ἐσένα, ὅταν ἐσύ δέν πιστεύεις τοῦτο ἤ ἐκεῖνο καί ἡ πίστη σου εἶναι παρδαλή. Δέν μπορῶ νά ἔχω μαζί σου ἑνότητα. Ἐξάλλου, γιατί ἀγωνίστηκαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας; Γιατί τούς προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία –τουλάχιστον τούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου– καί τούς τιμᾶ; Γιά νά ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ.

1. Βεβαίως ἡ ἑνότητα ἔχει δύο διαστάσεις. Ἡ πρώτη διάσταση εἶναι ἡ κατά φύσιν, ἡ φύση μας· εἴμαστε παιδιά τοῦ Ἀδάμ, ὅλοι ἔχουμε αὐτό πού λέμε ἀνθρώπινη ὑπόσταση. Μπορεῖ ὁ ἄλλος νά εἶναι ἑτερόδοξος, νά εἶναι ὁτιδήποτε ἄλλο, ἄλλης θρησκείας καί τά λοιπά. Ἔ, καλά· ὡς ἄνθρωπο, τόν ἀγαπῶ. Εἶναι ἄνθρωπος, εἶμαι ἄνθρωπος, καί συνεπῶς τόν ἀγαπῶ ἐν ὀνόματι τῆς ἴδιας φύσεως. Ὅμως ἔχουμε καί μιά ἄλλη ἑνότητα, αὐτήν πού λέμε ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία μιλᾶμε τόση ὥρα. Ἐκεῖ, ἐάν ὁ ἄλλος δέν πιστεύει, ἐάν δέν εἶναι ἐν ἀληθείᾳ καί δέν δέχεται ἀπολύτως ὅλες τίς θέσεις τῆς Πίστεως, δηλαδή ὅλα τά δόγματα, δέν μπορῶ νά ἑνωθῶ μαζί του. Διότι τί θά μᾶς ἑνώσει; Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού ἔχουν διαφορετική πίστη καί ἀντίληψη. Ἐδῶ ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν στήν θεανθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν αἱρετικοί πού ἀρνοῦνταν τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Ἀρειανοί, τούς ὁποίους ἀντιμετώπισε ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἔτσι καί σήμερα ὑπάρχουν αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι Θεός. Αὐτό ὅμως εἶναι μέγιστη βλασφημία. Πῶς λοιπόν θά ἑνωθῶ ἐγώ μαζί τους;... Καί πῶς θά τούς δεχθεῖ αὐτούς ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού Τόν βλασφημοῦν, μέ τό νά μή δέχονται τή θεία Του φύση;...

2. Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν, ἀγαπητοί μου, ὅτι ἡ ἑνότητα πρέπει νά εἶναι καί ἐν ἀληθείᾳ. Τό καταλάβατε;

3. Ἕνας ἐκκλησιαστικός συγγραφέας, ὁ πολύς Ὠριγένης, λέει τό ἑξῆς: «Ἡ ἑνότης γίνεται δι’ ἀγάπης καί ἀληθείας καί προαιρέσεως ἀγαθῆς».[11] Τί θά πεῖ αὐτό; Τρία στοιχεῖα πρέπει νά συντρέχουν γι’ αὐτή τήν ἑνότητα. Πρῶτα, ἡ ἀλήθεια· ὅ,τι τόσην ὥρα σᾶς λέω. Ὅλοι νά πιστεύουμε τό ἴδιο· νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, τήν ὀρθόδοξο πίστη. Κατόπιν, ἡ ἀγάπη· νά ἀγαπάει ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Διότι μπορεῖ νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη, ἀλλά νά μήν ἔχουμε μεταξύ μας ἀγάπη, γιατί ὑπάρχουν οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί... Ναί, οἱ μικρομεγαλοεγωισμοί! Θέλει ὁ ἄλλος νά προβάλλεται, νά κάνει τό δικό του, καί τά λοιπά καί τά λοιπά, καί ἐνῶ ἔχουμε ἴδια πίστη, νά σπάζει ἡ ἑνότητα, γιατί λείπει ἡ ἀγάπη. Καί μετά, λέει, εἶναι ἡ ἀγαθή προαίρεση. Ἡ ἀγαθή προαίρεση εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ δόλου. Μέσα σου αὐτό πού λές νά τό πιστεύεις. Αὐτό πού λένε τά χείλη σου νά τό πιστεύεις. Δέν ὑπάρχει ὁ δόλος· ὑπάρχει ταπείνωση. Ἄν σοῦ εἰπωθεῖ ὅτι ἔχεις κάπου ἕνα σημεῖο πλάνης, νά τό ἀποδεχθεῖς καί ἀμέσως νά δεχθεῖς τήν ἀλήθεια.

Στή Θεία Λειτουργία, ἀγαπητοί μου, κάθε φορά πού λειτουργοῦμε, λέμε τό ἑξῆς: «Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι», ἀφοῦ ζητήσαμε, λέει, τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους», τούς ἑαυτούς μας καί τούς ἄλλους, «καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν», καί ὅλη τή ζωή μας, ὅλο τό εἶναι μας, «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε, ἄς τό βάλουμε στά χέρια τοῦ Χριστοῦ.

Ἐδῶ, σ’ αὐτό τό χωρίο, τό λειτουργικό χωρίο, περικλείεται ὅλο τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ Ἐκκλησία τί θέλει; Μέ τά κηρύγματα, μέ τά Μυστήρια καί τά λοιπά, τί ἐπιδιώκει; Ἐπιδιώκει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως, νά ἔχουμε ὅλοι τό ἴδιο πιστεύω. Λέμε «Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν...», τ’ ἀκούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Ὅλοι λοιπόν νά ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω. Κι ἔτσι, αὐτό τό ἴδιο πιστεύω γίνεται ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν κύριο σκοπό μας, στήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τί θά πεῖ κοινωνία; Μετοχή. Γιά νά εἴμαστε ὅλοι μέτοχοι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ κορυφή, εἶναι ὁ τελικός σκοπός κάθε πνευματικῆς φροντίδος.

Μένει ἕνα τρίτο σημεῖο, σ’ αὐτό πού μόλις σᾶς διάβασα· εἶναι ἡ παράθεση τῶν ἑαυτῶν μας, τῆς ζωῆς μας, καί τῶν ἄλλων στά χέρια τοῦ Χριστοῦ. «Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα», ἄς παραθέσωμε. Δηλαδή;

Δηλαδή: Πηγαίνει, κυρία μου ὁ σύζυγός σου στή δουλειά καί τά παιδιά σου σχολεῖο; Μήν περνᾶς λαχτάρα μέχρι τό μεσημέρι πού θά ἐπιστρέψουν, μπάς καί τούς πάτησε κανένα αὐτοκίνητο! Ἔφυγαν; κάνε τήν προσευχή σου· Κύριε, στά χέρια Σου εἶναι ὁ σύζυγός μου καί τά παιδιά μου. Καί κάνε τίς δουλειές σου ἤρεμα καί ἥσυχα· ἔβαλες στό χέρι τοῦ Θεοῦ, στό χέρι τοῦ Χριστοῦ, ἔβαλες τήν ἀσφάλεια τῶν δικῶν σου. Αὐτό θά πεῖ ἄς παραθέσουμε. Μεγάλο πράγμα ὅταν τούς οἰκείους μας, καί τήν πατρίδα μας, τούς παραθέτουμε στόν Χριστό. Κύριε, ἐμεῖς τί μποροῦμε νά κάνουμε;...

«Ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων»[12]. Ἐάν ὁ Κύριος δέν φυλάξει τήν πόλη, μάταια ἀγρύπνησαν οἱ σκοποί της, αὐτοί πού φυλᾶνε τήν πόλη.

Τό λέω αὐτό γιατί ἔχουμε τούς Τούρκους ἀπό ’δῶ, τούς παρατούρκους ἀπό ’κεῖ... τούς παραπάνω καί τούς παρακάτω... Ὅλους αὐτούς, ἄν μᾶς ἐπιτεθοῦν, δέν θά μπορέσουμε νά κάνουμε τίποτα γιά νά τούς βγάλουμε ἀπό τήν πατρίδα μας, ἐάν τήν πατρίδα μας δέν τήν φυλάει ὁ Χριστός. Αὐτό βεβαίως δέν καταργεῖ τήν ἄμυνα. Προσέξτε: δέν καταργεῖ τήν φύλαξη τῶν συνόρων. Μήπως καί οἱ Ἑβραῖοι δέν ἔκαναν πολέμους; Ὅταν ὅμως ὁ Θεός εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν τροπαιοφόροι στόν πόλεμο· ὅταν δέν τήν εὐλογοῦσε τήν προσπάθειά τους, ἦταν κάτι φοβερό!

Νά σᾶς πῶ πῶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «Ἐάν ἔχετε τή δική μου τήν εὐλογία, ἑκατό ἀπό σᾶς θά κατατροπώνουν δέκα χιλιάδες, μυρίους. Καί ἐάν, λέει, εἴσαστε ἐσεῖς μύριοι, ἄν δέν ἔχετε τήν εὐλογία μου, ἑκατό ἀπό τούς ἐχθρούς σας θά σᾶς κατατροπώνουν»[13]. Αὐτό θά πεῖ παραθέτω τόν ἑαυτό μου στόν Θεό · ἐκεῖ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὕστερα ἐμεῖς, ὡς χώρα, οἱ μικροί, –πάντα μικροί ἤμαστε, σέ ὄγκο, σέ ἔκταση, σέ ἀριθμό– πόσες φορές νικούσαμε! Γιατί; Παρακαλούσαμε τόν Θεό. Δέν ξέρω ὅμως, ἄν κάτι μᾶς συμβεῖ, ἐάν παρακαλέσουμε πάλι τόν Θεό. Καί τό λέω αὐτό γιατί ἤδη μπῆκε ἀρκετή δόση ἀθεΐας μέσα στόν λαό μας, καί αὐτό τό γνωρίζουμε ὅλοι μας.

Ἀγαπητοί, οἱ ἡμέρες πού περνᾶμε εἶναι διασπαστικές. Αὐτό βέβαια συμφέρει στούς ἐχθρούς, ὁρατούς καί ἀοράτους, στόν Διάβολο καί στούς ἄλλους ἐχθρούς, γιατί ἐπιτυγχάνουν τά σχέδιά τους. Μέσα στήν ἀναμπουμπούλα, λέει μία λαϊκή παροιμία, χαίρεται ὁ λύκος, δηλαδή μέσα σέ μία διασπαστικότητα χαίρονται οἱ ἐχθροί.

Γιά μᾶς τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ ἀλλήλους δάκνετε καὶ κατεσθίετε, βλέπετε μὴ ὑπ’ ἀλλήλων ἀναλωθῆτε»[14]. Ἐάν ὁ ἕνας δαγκώνει τόν ἄλλο, προσέξτε μήπως μεταξύ σας καταναλωθεῖτε, καταστραφεῖτε.

Ὄχι ἔτσι. Ὁ ἴδιος Ἀπόστολος λέει γιά μᾶς στήν Πρός Ἑβραίους: «Κατανοῶμεν ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων»[15]. Ἄς προσέχουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ὥστε νά παρακινούμαστε σέ ὀξεῖες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, σέ πυρετό ἀγάπης, καί καλῶν ἔργων!

Τότε ἀκριβῶς, ἀγαπητοί μου, θά μποροῦμε νά διασώζουμε τήν ἑνότητα, τήν ἑνότητα μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅποιοι βρίσκονται μέσα σ’ αὐτή, κι ὅποιοι εἶναι αὐτοί, «ἕκαστος ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη»[16] πού λέει ὁ Ἀπόστολος, ὁ καθένας ἐκεῖ πού τάχθηκε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ μοναχός, ὁ ἄγαμος, ὁ ἔγγαμος, ὁ χειρώνακτας, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ μορφωμένος, ὁ ὀλιγογράμματος, ὁ κατέχων ἀξιώματα, ὁ ἰδιώτης, ὅλοι εἴμαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἕνα Σῶμα. Αὐτή ἐπιβάλλεται νά εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Νά πῶ καί κάτι, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σημερινοῦ Μνημοσύνου; Καί ἐκεῖνοι πού ἔφυγαν ἀπό τήν παροῦσα ζωή δέν ξεχωρίστηκαν· εἶναι στό ἴδιο Σῶμα. Γι’ αὐτό στό ἅγιο Δισκάριο βάζουμε τίς μερίδες καί ζώντων καί κεκοιμημένων. Οἱ κεκοιμημένοι ἁπλῶς ἔφυγαν ἀπό τά μάτια μας· ὅμως εἶναι ἑνωμένοι μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μήν τό ξεχνᾶμε ποτέ!

Καί ὅλα αὐτά, αὐτή ἡ ἑνότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά εἶναι καί τό τεκμήριο, ἡ ἀπόδειξη τῆς ζωντάνιας τοῦ Χριστιανισμοῦ πρός τούς ἔξω, σ’ ἐκείνους πού δέν εἶναι Χριστιανοί.

Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»[17]. Τότε θά γνωρίσει ὁ κόσμος ὅτι εἶστε δικοί μου μαθητές, ὅταν ἀνάμεσά σας ἔχετε ἀγάπη καί ἑνότητα.

[1]. Ἰωάν. 17, 1-13.

[2]. Γέν. 11, 1-9.

[3]. Ἰωάν. 17, 9.

[4]. Εἶναι ἡ σημερινή Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.

[5]. Δαν. 2, 1-45.

[6]. Ματθ. 12, 30. Λουκᾶ 11, 23.

[7]. Α΄ Κορ. 1, 10-13.

[8]. Φιλαδελφεῦσιν Ἰγνάτιος, VII, 2.

[9]. Βλ. Ἰωάν. 4, 23-24.

[10]. Βλ. Β΄ Ἰωάν. 1-3. Γ΄ Ἰωάν. 1.

[11]. Origenes, Fragmenta in Jeremiam, 00234.

[12]. Ψαλμ. 126, 1.

[13]. Λευιτ. 26, 7-17.

[14]. Γαλ. 5, 15.

[15] . Ἑβρ. 10, 24.

[16]. Βλ. Α΄ Κορ. 4, 17-24.

[17]. Ἰωάν. 13, 35.

Πηγή: (Ὁμιλία ποὺ ἐκφωνήθηκε στὶς 19/5/91, κατὰ τὴν Κυριακὴ ἑορτασμοῦ τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Ἃ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σχόλιο Συντάκτη: Λόγια ξεκάθαρα, για όποιον θέλει να καταλάβει.

«Πού είναι η πνευματική ηγεσία;

«Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει»

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους. Τὸ καταλάβατε;

«Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό!»

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν του π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου 
(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) 

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραρρυῶμεν… πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα
τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» (Ἑβρ. 2, 3)

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα…

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας... Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας…, ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς… Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα…».

 «Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον… «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)…

Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα…Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, …τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, …δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω …πάμπολλα.

Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε;

Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;

Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, …ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:
Φιλορθόδοξος Ένωσις «Κοσμάς Φλαμιάτος»

Πηγή: Αβέρωφ

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ
Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Ἐν Πειραιεῖ 12-6-2018

Ὁ οἰκουμενιστής Σεβ. Μητρ. Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, στά πλαίσια τοῦ 8ου οἰκουμενιστικοῦ Διεθνοῦς Συνεδρίου «Ὀρθοδόξου Θεολογίας» μέ θέμα: «Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: Ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία στόν 21ο αἰῶνα»[1], πού πραγματοποιήθηκε στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ. ἀπό 21 ἕως 25 Μαΐου 2018, ἐξεφώνησε εἰσήγηση μέ τίτλο: «Ἡ ἑπόμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος (Θεματολογία - Προβληματισμοί)»[2].

Μελετῶντας κανείς τήν είσήγησή του, διαπιστώνει ὅτι ὁ Σεβ. Προύσης ἐμμένει ἑωσφορικῶς στήν φρικτή καί τραγική αἵρεση, πού διατύπωσε ὁ ἴδιος, ὅτι ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι πρῶτος χωρίς ἴσον, δηλ. Πάπας τῆς Ἀνατολῆς[3]. Εἶπε:

«Ὁ ἔχων τὰ πρωτεῖα τιμῆς Κωνταντινουπόλεως…»

Σέ ἄλλο σημεῖο:

«Ὁ συγκαλῶν τὴ Σύνοδο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Κωνσταντινουπόλεως, ἐπιφορτισμένο μὲ τὴν εὐθύνη τοῦ πρώτου στὴν Ἐκκλησία…»

Ἀλλοῦ:

«Ἡ καλὴ θέληση τοῦ Προέδρου καὶ Πρώτου στὴν Ὀρθοδοξία…»

Καί στό τέλος προέβη στόν ἀπίστευτο ἔπαινο τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, παρομοιάζοντάς τον μέ τόν Μεγάλο Ἀλέξανδρο! Εἶπε:

«... ὁ Κύριος ἐλέησε τὴν Ἐκκλησία του μὲ τὴν ἀποστολὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐκείνου Μ. Ἀλεξάνδρου, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ ρομφαία τοῦ πνεύματός του δὲν ἔλυσε, ἀλλὰ ἔταμε τὴν περιπλοκὴ καὶ ἄνοιξε τὸ δρόμο ὄχι μόνο γιὰ τὴ Σύνοδο αὐτή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς πανορθόδοξης συνοδικῆς παράδοσης.»

Μόλις πού χρειάζεται να ὑπογραμμίσουμε ὅτι στήν Ὀρθοδοξία δέν ἔχουμε κάποιον κοινό, θνητό καί μάλιστα οἰκουμενιστή ἄνθρωπο πρῶτο, κατά τά παπικά πρότυπα. Μόνο ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πρῶτος ἄνευ ἴσου. Ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Τό μόνο, πού ὑπάρχει, εἶναι τά πρεσβεῖα τιμῆς, πού κατέχει ὁ θρόνος τῆς Κων/λεως.

Ἡ ἱστορικοκανονική θεώρηση τοῦ πολιτεύματος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας κατακεραυνώνει τήν κακοδοξία καί αἵρεση τοῦ ἐπικαιροποιημένου Ὠριγενισμοῦ καί «ὑποτακτικισμοῦ», πού ὄζουν Μοναρχιανισμό, καί πού εἰσάγουν διαβάθμιση τῶν Τριαδικῶν Προσώπων, ἀσυνείδητη ἐνδεχομένως ἀπομείωση τοῦ ὁμοουσίου τους καί στρέβλωση τῶν θείων ἰδιωμάτων, γιά νά ἱκανοποιηθεῖ τό κοσμοείδωλο μιᾶς δῆθεν παγκοσμίου «ἱεροκρατικῆς ἐξουσίας» κατ’ ἀντιστοιχία πρός τήν «μοναρχία καί πρωτεῖο ἐξουσίας» τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Εἶναι κατεγνωσμένη αὐτή ἡ κακοδοξία καί αἵρεση τοῦ Ὠριγένους, πού καταδικάσθηκε ἀπό τήν Ἁγία Ε΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἐξαιτίας τῶν ὡς εἴρηται τραγικῶν θέσεών του, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες «ὁ Λόγος εἶναι δεύτερος Θεός»[4], «αὐτός δέ καί ὁ Πατήρ εἶναι δύο Θεοί, δύναμις μία»[5], δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ πρός τόν Πατέρα, διότι εἶναι μέν εἰκόνα, ἀλλά εἰκόνα τῆς ἀγαθότητος τοῦ Πατρός, καί ὄχι αὐτοαγαθόν[6], καί δέν εἶναι φυσικό καί ἀναγκαῖο γέννημα τοῦ Πατρός, ἀλλά προϊόν τῆς θελήσεώς του[7].

Σέ ἄλλο σημεῖο τῆς εἰσηγήσεώς του ὁ Σεβ. Προύσης λέγει:

«Ὡστόσο, στὴ μελλοντικὴ Σύνοδο ὀφείλουμε νὰ συνέλθουμε μὲ τὴν συνείδηση ὅτι θὰ εἴμαστε ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας...»

Κατ’ἀρχήν νά ὑπενθυμίσουμε τίς ἀσφαλιστικές δικλεῖδες μιᾶς Ὀρθοδόξου καί ἀληθοῦς Συνόδου. Ἐκφράζοντας τήν ἀλάνθαστη καί διαχρονική συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει γιά τά κριτήρια οἰκουμενικότητος μιᾶς Συνόδου καί τόν τρόπο συγκλήσεώς της. Σημειώνει ὅτι τέσσερα εἶναι τά γνωρίσματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων:

α) Τό πρῶτο «ἰδίωμα ὅλων τῶν οἰκουμενικῶν» Συνόδων εἶναι «τό νά συναθροίζωνται διά προσταγῶν, οὐχί τοῦ Πάπα, ἤ τοῦ δεῖνος Πατριάρχου, ἀλλά διά προσταγῶν Βασιλικῶν». Στήν ἐποχή μας, ὅμως, πού δέν ὑπάρχει Αὐτοκράτορας ἤ Βασιλεύς, γιά νά συγκαλέσει Οἰκουμενική Σύνοδο, μπορεῖ αὐτό νά τό κάνει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, μέ τήν συναίνεση, βεβαίως, τῶν ἄλλων Προκαθημένων.

β) Τό δεύτερο ἰδίωμα εἶναι «τό νά γίνεται ζήτησις περί πίστεως, καί ἀκολούθως νά ἐκτίθεται ἀπόφασις, καί ὅρος δογματικός εἰς κάθε μίαν ἀπό τάς οἰκουμενικάς, ἀλλά καί τοῦτο εἰς τινας τοπικάς ἠκολούθησεν».

γ) Τό τρίτο ἰδίωμα εἶναι «τό νά ἦναι πάντα τά ἐκτιθέμενα παρ’ αὐτῶν δόγματα καί οἱ Κανόνες, ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καί σύμφωνα ταῖς θείαις Γραφαῖς, ἤ καί ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς συνόδοις». Στό σημεῖο αὐτό ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ:

«Τάς γενομένας συνόδους, ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ, καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς συνόδους»

καί

«Ἐκείνας οἶδεν ἁγίας καί ἐγκρίτους συνόδους ὁ εὐσεβής τῆς Ἐκκλησίας κανών, ἅς ὀρθότης δογμάτων ἔκρινεν[8].»

δ) τό τέταρτο ἰδίωμα εἶναι «τό νά συμφωνήσουν καί νά ἀποδεχθοῦν τά παρά τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα, καί κανονισθέντα ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι καί Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, εἴτε διά τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν, ἤ καί τούτων ἀπόντων, διά γραμμάτων αὐτῶν». Αὐτή ἡ συμφωνία τῶν Πατριαρχῶν εἶναι ὁ συστατικός χαρακτήρας, πού τίς καθιστᾶ Οἰκουμενικές, ἀλλά καί ὁ διακριτικός χαρακτήρας πού διακρίνει τήν Οἰκουμενική Σύνοδο ἀπό τήν Τοπική[9].

Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, λοιπόν, ἀποτελοῦν τήν ὑψίστη αὐθεντία στήν Ἐκκλησία καί εἶναι χαρισματικά γεγονότα, ἀφοῦ στήν πραγματικότητα τό βάρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων προσδιορίζεται ἀπό τό μεγάλο δογματικό θέμα, μέ τό ὁποῖο ἀσχολοῦνται, καί ἀπό τήν παρουσία μεγάλων Πατέρων, πού εἶναι μέλη τους, ἤ ἀπό τήν διδασκαλία τῶν Πατέρων, στήν ὁποία στηρίζονται. Ἄλλωστε, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πού ἔφθασαν στήν θέωση, φωτίσθηκαν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, γι’αὐτό καί βρίσκονταν σέ ὑψηλή πνευματική κατάσταση, γιά νά δεχθοῦν τόν θεῖο φωτισμό[10].

Τέλος, εἶναι κατασταλαγμένο ἀξίωμα στήν Ἐκκλησία μας ὅτι μία Σύνοδος ποτέ ἡ ἴδια δέν ὀνομάζει τόν ἑαυτό της οἰκουμενική, ποτέ δέν αὐτοπροσδιορίζεται ὡς τέτοια, ἀλλά πρέπει νά συγκληθεῖ μία ἑπόμενη Σύνοδος, ἡ ὁποία θά ἀναγνωρίσει τήν προηγουμένη ὡς οἰκουμενική. Βέβαια, ἐδῶ ὁ Σεβ. Προύσης ἔχει σπάσει καί ὑπερβεῖ ὅλα τά πατερικά ὅρια καί τούς φραγμούς, καί θέλει ἀπό τώρα, πρίν ἀκόμη συγκληθεῖ ἡ ἑπόμενη κατ’αὐτούς «ἁγία καί μεγάλη σύνοδος», νά ὀνομασθεῖ ὡς Οἰκουμενική!

Συνεχίζοντας τήν παραπάνω σκέψη του, λέγει ὁ Σεβ. Προύσης:

«…Καὶ τοῦτο παρὰ τὶς ἀπόψεις ὁρισμένων, ἔστω καὶ ἐπιφανῶν, θεολόγων, ὅτι μετὰ τὸ σχίσμα μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης δὲν δύναται νὰ ὑπάρξει Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Τὰ σχίσματα στὴν Ἐκκλησία πάντα ὑπῆρξαν, ἀλλ᾽ οὐδέποτε ἐπηρέασαν τὴν ἐκκλησιολογικὴ καὶ συνοδική της αὐτοσυνειδησία, οὔτε μείωσαν τὸν οἰκουμενικό της χαρακτήρα.»

Ἐδῶ ὀφείλουμε νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι μεταξύ τῶν «ὁρισμένων, ἔστω καὶ ἐπιφανῶν, θεολόγων», πού ἐπειχειρεῖ νά ἀπομειώσει ὁ Προύσης, συγκαταλέγεται καί ὁ μέντορας καί πάτρωνάς του, Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἔτσι ὁ Προύσης ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τόν κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐντελῶς διαφορετική ἄποψη γιά τό θέμα καί ἔχει πεῖ ὅτι εἶναι ἀνέφικτη ἡ σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διότι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη της οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί, ὅπως συνέβαινε πάντοτε στήν ἀρχαία Ἐκκλησία κατὰ τὴν σύγκληση Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἐνημερώνοντας ἁπλῶς τὴν Ἱεραρχία τοῦ Θρόνου στίς 29-9-2015, ἡ ὁποία ἐντελῶς ἀντικανονικῶς κατὰ τὸ ἥμισυ ἀνῆκε σὲ ἄλλο σῶμα, στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶπε:

«Δευτέρα παρατήρησις ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου εἶναι ἡ διευκρίνησις περὶ τῆς φύσεως τῆς συγκαλουμένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὴν ἐπιλογὴν τῆς ὀνομασίας τῆς Συνόδου ταύτης ὑπὸ τῆς Α´Προσυνοδικῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως ἀπεφεύχθη συνειδητῶς ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς Συνόδου, διὰ τὸν λόγον ὅτι δὲν καλοῦνται ὡς μέλη αὐτῆς οἱ ἐκ τῆς Δύσεως Χριστιανοί, ὡς συνέβαινε πάντοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τὴν σύγκλησιν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ αὐθεντία τῆς Συνόδου ταύτης ἐκτείνεται συνεπῶς, μόνον εἰς τὸν χῶρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χωρὶς τοῦτο νὰ σημαίνῃ ὅτι δὲν δύναται νὰ λάβῃ αὕτη ἀποφάσεις ἀναφερομένας εἰς τὰς σχέσεις τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον[11].»

Βεβαιως, ἡ θέση αὐτή τοῦ κ. Βαρθολομαίου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν δύναται πλέον νὰ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἐξ αἰτίας τῆς μὴ συμμετοχῆς τῶν Δυτικῶν, εἶναι παντελῶς ἐσφαλμένη. Οὐσιαστικὰ διακηρύσσει μὲ τὴν θέση του αὐτὴ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειματική, ἀσθενὴς καὶ ἀτελὴς Ἐκκλησία, καὶ μόνο ὅταν “ἑνωθεῖ” μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμὸ θὰ εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θὰ μπορεῖ τότε μαζὶ μὲ τοὺς Δυτικοὺς νὰ συγκαλεῖ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅμως, αὐτὴ ἀπέχει παρασάγκας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία[12].

Τελικά, τίθεται τό ἐρώτημα:

Εἶναι ποτέ δυνατόν τέτοιοι ἄνθρωποι, πού ἐμφοροῦνται ἀπό τέτοιες φοβερές καί τραγικές αἱρέσεις, πού ἀγγίζουν τά ὅρια τῆς στρεβλώσεως καί τῆς ὑβρεως τῶν ἐνδοτριαδικῶν σχέσεων καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, νά συγκαλέσουν Οἰκουμενική Σύνοδο καί νά θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ὡς Ἁγίους Πατέρες; Τό μόνο, πού θά κατορθώσουν, ἀν ἐμμένουν στά οἰκουμενιστικά τους πιστεύω, θά εἶναι ἡ σύγκληση μιᾶς ἀκόμη ληστρικῆς, αἱρετικῆς, οὐνιτικῆς, οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου.

Ὁ Κύριος εἶπε:

«Προσέχετε δέ ἀπό τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρός ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἄρπαγες. Ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Μήτι συλλέγουσιν ἀπό ἀκανθῶν σταφυλήν ἤ ἀπό τριβόλων σῦκα; Οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθόν καρπούς καλούς ποιεῖ, τό δέ σαπρόν δένδρον καρπούς πονηρούς ποεῖ. Οὐ δύναται δένδρον ἀγαθόν καρπούς ἀγαθούς ποιεῖν, οὐδέ δένδρον σαπρόν καρπούς καλούς ποιεῖν. Πᾶν δένδρον μή ποιοῦν καρπόν καλόν ἐκκόπτεται καί εἰς πῦρ βάλλεται. Ἄραγε ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς[13].»

[1] Διεθνές Συνέδριο γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, http://fanarion.blogspot.gr/2018/05/blog-post_0.html.

[2] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, Εἰσήγηση στό 8ο Διεθνές Συνέδριο Ὀρθοδόξου Θεολογίας μέ θέμα : «Ἡ ἑπόμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος (Θεματολογία - Προβληματισμοί)», 25-5-2018, http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/21934-i-epomeni-agia-kai-megali-sunodos-thematologia-problimatismoi.

[3] Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ἴδιος ἔχει ἀναπτύξει τήν αἱρετική λατινογενή «μετασυνοδική» ἐκκλησιολογία. Ἰσχυρίζεται:

«Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος - τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων - συνιστᾶ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό, πού συνήθως λέγεται, ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή της ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο της Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας.»

Σχ. βλ. Ἐπίσκεψις  698 [31-03-2009], Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν, ««Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι»˙ ἀναίρεση τῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στή Μεγίστη Λαύρα», Φώτης Κόντογλου, έκδ. Σύναξη Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν, Τρίκαλα, Χριστούγεννα 2011, σ. 82 καί Ὀρθόδοξος Τύπος (2-12-2011) 6 καί Θεοδρομία ΙΓ΄ (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 635-6.

Σέ κείμενό του τό 2014 εἶπε αὐτολεξεῖ:

«Ἐὰν θέλωμεν νὰ ὁμιλήσωμεν περὶ πηγῆς ἑνὸς πρωτείου εἰς τὴν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν, αὕτη εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ πρόσωπον τοῦ ἐκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος, ὡς ἀρχιερεὺς εἶναι μὲν πρῶτος «μεταξὺ ἴσων», ὡς Κωνσταντινουπόλεως, ὅμως, καὶ συνεπῶς ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, εἶναι πρῶτος δίχως ἴσον (primus sine paribus).»

Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΡΟΥΣΗΣ κ. ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ, Primus sine paribus : Ἁπάντησις εἰς τὸ περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, 8-1-2018, https://www.patriarchate.org/el/-/primus-sine-paribus-hapantesis-eis-to-peri-proteiou-keimenon-tou-patriarcheiou-moschas-tou-sebasmiotatou-metropolitou-prouses-k-elpidophorou.

[4] Εἰς Ἰωάννην, τ. 5, 39.

[5] Διαλ. πρός Ἡρακλείδαν, Β. Ε. Π. ΙΣΤ 367.

[6] Περί Ἀρχῶν 1, 2 καί 13.

[7] Περί Ἀρχῶν 4, 4, 1, ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τόν Μακ. Πατριάρχην Μόσχας κ. Κύριλλο, 9-1-2014, https://www.impantokratoros.gr/320538D7.el.aspx.

[8] ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Δογματικά καί ἀντιρρητικά, λειτουργιολογικά – Βίος Μαξίμου, Φιλοκαλία τῶν νηπτικῶν καί ἀσκητικῶν, Πατερικαί ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς», Θεσ/κη 1995, τ. 15Γ, σσ. 26-28.

[9] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1970, σσ. 118-119.

[10] Ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 120-121.

[11] ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Εἰσήγησις πρός τήν Σύναξιν τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου (29-9-2015), http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blog-post_53.html.

[12] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Ἀνακοινωθὲν περὶ τῆς Συνάξεως τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Σχόλιο στὴν εἰσήγηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου», 16-9-2015, http://www.imp.gr/home/epikaira–arxeio/12-daynews/969-ανακοινωθεν-σεβασμιωτατου-μητροπολιτου-πειραιωσ-κ-σεραφειμ-περι-τησ-συναξεωσ-των-ιεραρχων-του-οικουμενικου-θρονου.html, καί Θεοδρομία ΙΖ΄ 3 (Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2015) 398-404. Τὸ παράθεμα στὴ σ. 403.

[13] Ματθ. 7, 15-20.

Πηγή: Ακτίνες

Σχόλιο Τ.Ι.: Καιρό τώρα, διαφημίζεται και καλλιεργείται (ταινίες Χόλλυγουντ, παγκόσμια και τοπικά συνέδρια, ακτιβιστικές εκστρατείες διαφόρων ΜΚΟ, κ.λ.π.) με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, η ιδέα πως η ανθρώπινη ζωή απειλείται άμεσα και ολοκληρωτικά από την ανεξέλεγκτη οικολογική ρύπανση που οδηγεί σε ολοκληρωτική καταστροφή. Έτσι, ένα κατά τα άλλα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα, γίνεται δούρειος ίππος και μοχλός πίεσης προς τις ανυποψίαστες μάζες για να αποδεχτούν άνευ όρων τις επιταγές της Νέας Εποχής. Η “κραυγή της μητέρας Γης” απαιτεί να ενωθούν όλες οι θρησκείες του κόσμου τούτου, όλες οι εξουσίες του κόσμου τούτου, και όλες οι οικονομίες του κόσμου τούτου, για να μπορέσουμε οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κατάσταση και να σώσουμε το κοινό μας σπίτι.

Αυτό το μήνυμα πρόβαλλε και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίος με δηλώσεις του, όταν ο τυφώνας Χάρβεϊ έπληξε τις νότιες περιοχές των ΗΠΑ:

«Η συνεχιζόμενη καταστροφή από τον τυφώνα Χάρβεϊ στην περιοχή των ακτών του Κόλπου του Τέξας και ιδιαίτερα στο Χιούστον, την τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι μια δραματική υπενθύμιση της τρομακτικής δύναμης της φύσης. Όλοι καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη διάσωση και διαφύλαξη του κόσμου μας, ενασχολούμενοι με το νευραλγικό ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, και με το πώς επηρεάζει τον Πλανήτη μας.»

Σε κοινό τους μήνυμα, την 1η Σεπτεμβρίου 2017, με τίτλο «Παγκόσμια Ημέρα Προσευχών για την προστασία της Δημιουργίας», ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο Πάπας Ρώμης, απευθύνοντας επείγουσα έκκληση στους πολιτικούς ιθύνοντες, επισήμαναν τα ακόλουθα:

«Απευθύνομεν επείγουσαν έκκλησιν προς τους υπευθύνους εις την κοινωνίαν, την οικονομίαν, την πολιτικήν και τον πολιτισμόν, να ακούσουν την κραυγήν της Γης και να ασχοληθούν με τας ανάγκας των ενδεών και των περιθωριοποιημένων αλλά πρωτίστως να ανταποκριθούν εις το αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων και να προαγάγουν την παγκόσμιον συναίνεσιν διά την αποκατάστασιν της πληγωμένης δημιουργίας.» (βλέπε εδώ)

Στις 13 Νοεμβρίου 2017, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έστειλε μήνυμα στην 23η Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή:

«Κατά το τελευταίον έτος το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε εν προκειμένω εντονότερη τη συμμετοχή του και την επιρροή του στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς κύκλους. Σας καλούμε, λοιπόν, ταπεινά - ειδικά όλες τις θρησκευτικές κοινότητες και τους ηγέτες τους, που μπορούν να κάνουν πολλά πείθοντας κυβερνήσεις και επιχειρήσεις - ποτέ να μην εφησυχάσετε αλλά να ενισχύσετε και να εντείνετε τις προσπάθειές σας. Είναι απαράδεκτο να οπισθοχωρήσουμε καθ' οιονδήποτε τρόπο. Επίσης, είναι αδικαιολόγητο πλέον να κάνουμε βήμα σημειωτόν. Καλούμαστε όλοι να προχωρήσουμε στη δέσμευσή μας στην ιερότητα των ελαχίστων εκ των αδελφών μας, καθώς επίσης και στη μοναδικότητα και του τελευταίου κόκκου άμμου σε αυτόν τον Πλανήτη που ονομάζουμε σπίτι μας.»

Από τη θεολογία της “…τρομακτικής δύναμης της φύσης”, πηγάζει η ανάγκη για “…διαφύλαξη του κόσμου μας, ενασχολούμενοι με το νευραλγικό ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, και με το πώς επηρεάζει τον Πλανήτη μας…”

Από την ανάγκη να ακουστεί “… η κραυγή… της Γης”, πηγάζει η ανάγκη να προαχθεί η παγκόσμια θρησκετική ένωση με σκοπό να επιτευχθεί παγκόσμιος “συναίνεσις”, για να μπορέσει ο άνθρωπος να εκπληρώσει τον προορισμό του που (σύμφωνα με τις διδασκαλίες του κ. κ. Βαρθολομαίου) είναι η αποκατάστασις “της πληγωμένης δημιουργίας”!

Αυτό με τη σειρά του δικαιολογεί τις ακάματες προσπάθειες των εφορμούντων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που κατάφερε “εν προκειμένω” να κάνει “… εντονότερη τη συμμετοχή του και την επιρροή του στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς κύκλους”, στην προσπάθειά του να προασπίσει την “… μοναδικότητα και του τελευταίου κόκκου άμμου σε αυτόν τον Πλανήτη που ονομάζουμε σπίτι μας”.

Οι παραπάνω δηλώσεις είναι ενδεικτικές του πως αντιλαμβάνεται ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως την αποστολή του ως Ιεράρχου της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Για να λάβει σάρκα και οστά η ρήση του Steven Rockefeller ότι: «Πρέπει να βάλουμε μέσα και μία θρησκευτική πεποίθηση, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν πως ό,τι κάνουμε είναι για το δικό τους το καλό.» (βλέπε παρακάτω άρθρο)

Οικολογικό κίνημα

Ένα αδιαμφισβήτητο παράδειγμα της κοινής πορείας και συμπόρευσης του οικουμενισμού με την παγκοσμιοποίηση

Σχόλιο Συντάκτη: Το ντοκιμαντέρ που θα παρακολουθήσετε έρχεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, με τίτλο «ΠΩΣ Η ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ » το παρουσίασα πριν λίγους μήνες. Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ που παρουσιάζω εδώ με τίτλο «ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ», χωρίζεται σε τρία μέρη. Πρώτο: Η άνοδος της ευγονικής. Δεύτερο: Οι πετρελαιολιγάρχες υπέρ της κλιματικής αλλαγής. Τρίτο: Η τεχνοκρατική ατζέντα. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζεται εδώ απομαγνητοφωνημένο, με μία μικρή παρέμβαση στη μετάφραση.

* * *

Του James Corbett από το The Corbett Report  

ΟΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΉΣ

Maurice Strong:«Με όλα τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει κατά την προετοιμασία μας για τη Διάσκεψη της Στοκχόλμης, συμπεριλαμβανομένων των απόψεων πολλών κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου, είμαι πεπεισμένος ότι οι προφήτες της καταστροφής πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν. Με άλλα λόγια, η Αποκάλυψη είναι μία πιθανότητα. Είμαι το ίδιο πεπεισμένος ότι η Αποκάλυψη είναι ανατρέψιμη.»

Πηγή: Maurice Strong Interview (BBC 1972)

Στα χαρτιά θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις έναν πιο απίθανο υποψήφιο για ‘νονό’ του μοντέρνου περιβαλλοντικού κινήματος από τον Maurice Strong. Παράτησε το Γυμνάσιο και προέρχεται από μια φτωχή οικογένεια της αγροτικής περιοχής στην Manitoba που χτυπήθηκε δυνατά από την οικονομική κρίση. Η ραγδαία άνοδος του Στρονγκ στα υψηλά κλιμάκια του πλούτου και της πολιτικής επιρροής είναι αξιοσημείωτη. Μόνο ο αριθμός των περιβαλλοντικών οργανισμών που ίδρυσε, συνέδρια που προήδρευσε, καμπάνιες που διηύθυνε και βραβεία που έλαβε κατά την διάρκεια της καριέρας του είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτος: Διοργανωτής της Περιβαλλοντικής Διάσκεψης της Στοκχόλμης, ιδρυτικός διευθυντής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, γενικός γραμματέας της Διάσκεψης Κορυφής του Ρίο, ιδρυτής του Earth Council και του κινήματος Earth Charter, πρόεδρος του World Resources Institute, επίτροπος της Παγκόσμιας Επιτροπής για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη [World Commission on Environment and Development] και μέλος των διοικητικών συμβουλίων μίας χαοτικής σειράς οργανώσεων, από το International Institute for Sustainable Developemnt, μέχρι το Stockholm Environment Institute, έως το African-American Institute.

Αλλά ίσως το πιο αξιοπρόσεκτο σημείο με τον Στρονγκ, αυτήν την «πανταχού παρούσα» φιγούρα του περιβαλλοντικού κινήματος του 20ου αιώνα, ήταν το παρελθόν του. Ένας εκατομμυριούχος, συνδεδεμένος με τους Ροκφέλλερς από το κοίτασμα πετρελαίου της Alberta, που μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ περιβαλλοντικών εκστρατειών και την διαχείριση μεγάλων εταιρειών πετρελαίου.

Για να καταλάβουμε πως συνέβη αυτό, πρέπει να εξετάσουμε την ιστορία ανάδυσης του περιβαλλοντικού κινήματος. Στην μετα-πολεμική εποχή, η επιθυμία για τον έλεγχο του πληθυσμού φόρεσε μία καινούρια μάσκα: την προστασία του κόσμου από την εξάντληση των πόρων, την μόλυνση και την οικολογική καταστροφή . Και όπως πάντα, η οικογένεια Ροκφέλλερ ήταν εκεί για να παρέχει χρηματοδότηση και οργανωτική υποστήριξη έτσι ώστε να κατευθύνει αυτό το αναπτυσσόμενο κίνημα προς τους δικούς της σκοπούς.

Raymond Burr:«Ο Πρόεδρος Νίξον και το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ίδρυσαν την Commission on Population Growth and the American Future (Επιτροπή για την Αύξηση του Πληθυσμού και το Αμερικανικό Μέλλον). O πρόεδρος αυτής της ξεχωριστής επιτροπής είναι ο John D. Rockefeller ο τρίτος.»

John D. Rockefeller ΙΙΙ:«Υπάρχει μια εντολή ευρείας κλίμακας. Κανείς δεν είχε παρόμοια εντολή με τέτοιον χαρακτήρα πριν, και απλά από αυτήν προέκυψε η ερώτηση για την ποιότητα της ζωής ως το εμφανές θέμα κλειδί.»

Raymond Burr:«Αλλά το κυρίως εύρημα ήταν πως κάποιου είδους σταθεροποίηση είναι ξεκάθαρα επιθυμητή για την χώρα.»

John D. Rockefeller ΙΙΙ:«Ναι, είπαμε ότι είναι αντιληπτό, ότι ο πληθυσμός δεν μπορεί να συνεχίσει να μεγαλώνει επ’ αόριστον. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Και είπαμε από αυτά που βρήκαμε ότι νοιώθουμε ότι τώρα το κράτος πρέπει να καλωσορίσει και να σχεδιάσει για έναν σταθεροποιημένο πληθυσμό. Το όλο ερώτημα για την μόλυνση, το περιβάλλον και τον πληθυσμό, ήρθαν στο προσκήνιο με καταπληκτικά γρήγορο ρυθμό και ο Πρόεδρος Νίξον τον Ιούλιο του 1969 έκαμε μία δήλωση στο Κογκρέσο αποκλειστικά γι’ αυτήν την ερώτηση και θα ήθελα απλά να διαβάσω δύο προτάσεις από αυτήν την δήλωση καθότι πιστεύω πως είναι αντιπροσωπευτικές των ανησυχιών του όσον αφορά αυτό το θέμα και το πόσο σημαντικό το θεωρεί για εδώ και για όλον τον κόσμο. Είπε:

- Μια από τις πιο σοβαρές προκλήσεις του ανθρώπινου πεπρωμένου στο τελευταίο τρίτο αυτού του αιώνα, θα είναι η αύξηση του πληθυσμού. Το άν η απάντηση του ανθρώπου σε αυτήν την πρόκληση θα είναι υπόθεση υπερηφάνειας ή απογοήτευσης το έτος 2000, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από το τί κάνουμε σήμερα.»

Πηγή: Survival Of Spaceship Earth (1972)

Αυτοί που συνδέθηκαν με τους Ροκφέλλερς στην διαμόρφωση του διεθνούς περιβαλλοντικού κινήματος, ήταν οι εταίροι πετρελαιολιγάρχες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας πίσω από την BP και της Ολλανδικής βασιλικής οικογένειας πίσω από την Royal Dutch Shell. Και αυτός που διευκόλυνε αυτήν την μετάβαση από την ευγονική, στον έλεγχο του πληθυσμού, στον περιβαλλοντισμό, ήταν ο Τζούλιαν Χάξλυ (Julian Huxley), αδελφός του συγγραφέα του «Θαυμαστός καινούριος κόσμος», του Άλντους Χάξλεϋ και εγγονός του «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», του T.H. Huxley.

[Σχόλιο Συντάκτη: η ευγονική ήταν η πρώτη προσπάθεια που αποσκοπούσε στον έλεγχο του πληθυσμού, όπως περιγράφεται στην αρχή αυτού του βίντεο, αλλά την ματαίωσαν όταν αυτή συνδέθηκε με τον Χίτλερ αφού διαπίστωσαν ότι δεν θα είχε επιτυχία.]

O Τζούλιαν Χάξλυ ήταν ένας αφοσιωμένος ευγονιστής που προήδρευε στην British Eugenics Society (Βρετανική Ευγονική Κοινωνία) από το 1959 εως το 1962. Αλλά, όπως και οι άλλοι ευγονιστές της μετα-πολεμικής περιόδου, καταλάβαινε την ανάγκη να επιδιώξει την πλέον δυσφημισμένη δουλειά της ευγονικής κάτω από διαφορετική αμφίεση. Ο ιδρυτικός διευθυντής της ΟΥΝΕΣΚΟ Χάξλυ, έγραψε στο ιδρυτικό έγγραφο του οργανισμού σχετικά με την ανάγκη να βρεθούν τρόποι για να γίνει ξανά ο σκοπός της ευγονικής πολιτικά εφικτός:

«Αυτήν την στιγμή είναι αναμενόμενο ότι η έμμεση επίδραση στον πολιτισμό είναι δυσγονική αντί για ευγονική και σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι το νεκρό βάρος της γενετικής ηλιθιότητας, της σωματικής αδυναμίας, της νοητικής αστάθειας και της φιλασθένειας που ήδη υπάρχει στο είδος, θα αποδειχθεί πραγματικό βάρος για να επιτευχθεί αληθινή πρόοδος. Συνεπώς, παρότι αληθεύει το ότι οποιαδήποτε ριζική ευγονική πολιτική θα είναι για πολλά χρόνια ανέφικτη πολιτικά και ψυχολογικά, θα είναι σημαντικό για την ΟΥΝΕΣΚΟ να φροντίσει ότι το ευγονικό πρόβλημα θα εξεταστεί με απόλυτη προσοχή και ότι η κοινή γνώμη θα ενημερωθεί για τα ζητήματα που διακυβεύονται, έτσι ώστε αυτό που τώρα είναι αδιανόητο να γίνει τουλάχιστον νοητό.»

Ο Χάξλυ βρήκε την τέλεια βιτρίνα για την επαναφορά αυτών των αδιανόητων ιδεών το 1948, όταν χρησιμοποίησε την ΟΥΝΕΣΚΟ ως εφαλτήριο για να ιδρύσει την International Union for the Conservation of Nature (Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης – IUCN), και μετά ξανά το 1961, όταν χρησιμοποίησε αυτήν την οργάνωση ως αφετηρία για να δημιουργήσει το World Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση – WWF). Μαζί με τον Χάξλυ συνιδρυτές του ταμείου δεν ήταν μόνο ο πρίγκιπας Bernhard της Ολλανδίας, ιδρυτής της ομάδας Μπίλντερμπεργκ και πρώην υπάλληλος του Ομίλου I.G. Farben και ο πρίγκιπας Phillip της Αγγλίας, αλλά και ο Godfrey A. Rockefeller , της δυναστείας των Ροκφέλλερ. Μαζί ορκίστηκαν να:

«... δαμάσουν την κοινή γνώμη και να εκπαιδεύσουν τον κόσμο σχετικά με την αναγκαιότητα της διατήρησης του περιβάλλοντος.»

Η μακροχρόνια «εκπαίδευση» σχετικά με την καταπόνηση που προκαλεί ο αυξανόμενος ανθρώπινος πολιτισμός στους πόρους της γης, πληρωμένη από τους ίδιους τους πετρελαιολιγάρχες που τον περασμένο αιώνα μονοπώλησαν έναν από τους πιο κρίσιμους πόρους του κόσμου, οδήγησε αναπόφευκτα σε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα:

Hugh Downs: «Τώρα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, ένα διεθνές κίνημα βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι άνθρωποι των κρατών και τα κράτη του κόσμου ενώνονται μαζί να βρουν τις απαντήσεις. Αυτό το κτήριο και οι εκπρόσωποι του κόσμου κρατάνε την λύση. Είδαμε τι έχουμε κάνει για να φέρουμε την καταστροφή στη γη μας. Δεν είναι η ώρα τώρα να γιατρέψουμε την αρρώστια που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε;»

Πηγή: Survival Of Spaceship Earth (1972)

Ναι, η «θεραπεία» για την «αρρώστια» του ανθρωπίνου είδους, σύμφωνα με την πληρωμένη προπαγάνδα των Ροκφέλλερ που παρουσίαζε τον John D. Rockefeller ΙΙΙ ως ειδικό σχολιαστή, μπορεί να βρεθεί στα Ηνωμένα Έθνη, την έδρα των οποίων είχε τόσο γενναιόδωρα δωρήσει η ίδια η οικογένεια Ροκφέλλερ. Και το πρώτο βήμα προς την ανακάλυψη αυτής της «θεραπείας» ήταν να διοργανώσουν την Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον του Ανθρώπου στην Στοκχόλμη το 1972, την πρώτη παγκοσμίως διεθνή περιβαλλοντική διάσκεψη.

Αφηγητής:«Για 11 ημέρες τον Ιούνιο του 1972, η Στοκχόλμη έγινε ένας μαγνήτης για όλους όσους ανησυχούν για το περιβάλλον. 1200 επίσημοι εκπρόσωποι από 113 κράτη ήταν στην Στοκχόλμη για την πρώτη Διεθνή Διάσκεψη για το Περιβάλλον του Ανθρώπου. Η συνάντηση προτάθηκε πρώτα στα Ηνωμένα Έθνη από την Σουηδία και εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση το 1968, ελκύοντας την παγκόσμια προσοχή.

Μόλις μέσα σε 4 χρόνια, το ζήτημα του ανθρώπινου περιβάλλοντος πήγε από τις πίσω σελίδες των εφημερίδων στις επικεφαλίδες της πρώτης σελίδας.»

Πηγή: 1972 United Nations Conference on the Human Environment (Part 1)

Και ποιός είναι καλύτερος να επιβλέψει την Διάσκεψη και να θέσει τις θεσμικές βάσεις γι’ αυτό το αναπτυσσόμενο και υποστηριζόμενο από τους πετραιλεολιγάρχες κίνημα από έναν επιδέξιο άνθρωπο του πετρελαίου;

Maurice Strong: «Μόνο και μόνο το γεγονός ότι το συνέδριο άρχισε με την συμμετοχή 113 χωρών και με πολύ υψηλόβαθμους αντιπροσώπους από αυτές τις χώρες, αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα μπροστά, διότι αυτό έδειξε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την πραγματική ανησυχία της πλειοψηφίας των χωρών του κόσμου.»

Πηγή: 1972 United Nations Conference on the Human Environment (Part 1)

Σε όλη του τη ζωή, ο Μορίς Στρονγκ είχε την περίεργη ικανότητα να βρίσκεται στο σωστό μέρος την κατάλληλη ώρα, για να γνωρίσει το κατάλληλο άτομο και να ανέβει την σκάλα της επιτυχίας. Έχοντας γεννηθεί στο Oak Lake της Manitoba το 1929, και επιβιώνοντας τη Μεγάλη Ύφεση, ο φιλόδοξος νεαρός Στρονγκ παράτησε το σχολείο στην ηλικία των 14 ετών και κατευθύνθηκε βόρεια για να βρει εργασία. Φτάνοντας στο Chesterfield Inlet, o Στρονγκ βρήκε δουλειά ως πωλητής γουνών στην Hudson’s Bay Company κι εκεί γνώρισε τον «Άγριο» Bill Richardson, έναν πετρελαιοθήρα του οποίου η γυναίκα, η Mary McColl, καταγόταν από την οικογένεια πίσω από την McColl Frontenac Products, μία από της μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του Καναδά.

Elaine Dewar:«Οπότε ο κ. Στρονγκ μπαίνει στον ‘λαμπερό’ κόσμο μέσω ενός τύπου που λεγότανε «Άγριος» Bill Richardson, που ήταν κάτι σαν πετρελαιοθήρας και σώγαμπρος σε μια οικογένεια πετρελαίου που ονομαζότανε McColl, των οποίων η εταιρεία λεγότανε McColl Frontenac, μια μεγάλη εταιρεία εισαγωγής πετρελαίου από την Μέση Ανατολή. Την εταιρεία την είχε αγοράσει εδώ και καιρό η Texaco Company μέσω μίας χρηματιστηριακής εταιρείας που λεγότανε Nesbitt Thomson. Ο κ. Στρονγκ μυήθηκε στον κόσμο του πετρελαίου και στον κόσμο των πόρων από πολύ νεαρή ηλικία και ξεχώρισε ως ένα πολύ έξυπνο παιδί. Tον πήρε υπό την προστασία του ένας άντρας με το όνομα Paul Martin Senior που ήταν υπουργός και του οποίου ο υιός θα γινότανε πρωθυπουργός του Καναδά, και τον μύησε στον χώρο του πετρελαίου μέσω ανθρώπων που ήταν στην κορυφή, συμπεριλαμβανομένου και του Ντέιβιντ Ροκφέλλερ.»

Μέσω της οικογένειας Richardson ο Στρονγκ έκανε μία σειρά απίθανων γνωριμιών. Πρώτα γνωρίστηκε με τον ταμία των τότε ολοκαίνουριων Ηνωμένων Εθνών, τον Noah Monod. Περιέργως ο Monod, όχι μόνο εξασφάλισε μία δουλειά για τον Στρονγκ ως υφιστάμενο υπεύθυνο ασφαλείας στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, επέτρεψε στον νεαρό από την φάρμα στην Manitoba να ζήσει μαζί του στη Νέα Υόρκη. Και όσο ήταν εκεί, ο Monod σύστησε τον Στρονγκ στην πιο σημαντική γνωριμία της ζωής του, τον Ντέιβιντ Ροκφέλλερ. Από εκείνη τη στιγμή, ο Στρονγκ ήταν ένας ‘φτιαγμένος’ άνθρωπος. Και από εκείνη τη στιγμή, όπου πήγαινε ο Στρονγκ, ο Ροκφέλλερ και οι συνεργάτες του βρίσκονταν κάπου εκεί στο παρασκήνιο.

Ο Jack Gallagher ήταν ένας βετεράνος της Standard Oil που έδωσε στον Στρονγκ την μεγάλη του ευκαιρία στο κοίτασμα πετρελαίου της Alberta όταν παραιτήθηκε από υπεύθυνος ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να επιστρέψει στον Καναδά. Και όταν ο Μορίς Στρονγκ αποφάσισε να παραιτηθεί από εκείνη τη δουλειά, να πουλήσει το σπίτι του και να ταξιδέψει στην Αφρική, συντηρούσε τον εαυτό του δουλεύοντας στην εταιρεία CalTex του Ροκφέλλερ στο Ναϊρόμπι.

Όταν παραιτήθηκε και από αυτή τη δουλειά το 1954 και ξεκίνησε τη δική του εταιρεία πίσω στον Καναδά, προσέλαβε τον Henry Brunie που ήταν στενός φίλος του συνεργάτη του Ροκφέλλερ, του John J. McCloy, για να διευθύνει την εταιρεία, και διόρισε και δύο εκπροσώπους της Standard Oil από το New Jersey στο συμβούλιο.  Πριν τα 30 του, διαχειριζόταν την δική του εταιρεία και ήταν ήδη εκατομμυριούχος.

Όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, ο Μορίς Στρονγκ αξιοποίησε στο έπακρο αυτές τις γνωριμίες και τις ευκαιρίες. Αφού επιλέχθηκε να διοργανώσει την περιβαλλοντική διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στην Στοκχόλμη, διορίστηκε διαχειριστής του Ιδρύματος Ροκφέλλερ (Rockefeller Foundation), που μετά χρηματοδότησε το γραφείο του για την διάσκεψη της Στοκχόλμης και εφοδίασε την ομάδα του με την συνεργάτιδα του Ιδρύματος Carnegie την Barbara Ward, και τον οικολόγο των Ροκφέλλερ τον Rene Dugos. O Στρονγκ τους ανέθεσε να γράψουν το «Only One Earth», ένα καθοριστικό κείμενο στον χώρο της αειφόρου ανάπτυξης που λιβανίζεται έντονα από τους παγκοσμιοποιητές ως το κείμενο κλειδί για την προώθηση της παγκόσμιας διαχείρισης των πόρων.

Η Διάσκεψη του 1972 στη Στοκχόλμη ακόμη χαιρετίζεται ως μια στιγμή ορόσημο στην ιστορία του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος, που οδήγησε όχι μόνο στα πρώτα κυβερνητικά περιβαλλοντικά σχέδια δράσης στην Ευρώπη, αλλά και στην δημιουργία μιας ολοκαίνουριας γραφειοκρατίας στα Ηνωμένα Έθνη, το United Nations Environment Program -UNEP [Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών]. Φυσικά, τα Ηνωμένα Έθνη διόρισαν τον Μορίς Στρονγκ ως τον πρώτο γενικό διευθυντή της UNEP . Λίγο αργότερα ο Στρονγκ συνέχισε την διπλή του ζωή επιστρέφοντας πίσω στα πετρέλαια.

Ο Ανατολικός Καναδάς χτυπήθηκε πολύ άσχημα από το εμπάργκο του OPEC με αποτέλεσμα ο τότε πρωθυπουργός Pierre Trudeau να δημιουργήσει την PetroCanada, την δημόσια εταιρεία πετρελαίου του Καναδά. Και ποιόν έβαλε ως πρώτο πρόεδρο της εταιρείας; Κανέναν άλλον εκτός από αυτόν τον «σταυροφόρο περιβαλλοντολόγο» του Ροκφέλλερ, τον Μορίς Στρονγκ.

Αφήνοντας αυτή τη θέση το 1978, ο Στρονγκ συνέχισε με μια σειρά απίστευτων κυβερνητικών, ιδιωτικών και διεθνών διορισμών: από πρόεδρος του Canada Developement Investement Corporation, σε πρόεδρος του AZL Resources Incorporated, στην ηγεσία του προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την ανακούφιση της πείνας στην Αφρική.

Το 1987 ο Στρονγκ βοήθησε στην διοργάνωση μιας άλλης περιβαλλοντικής διάσκεψης, λιγότερο γνωστή αλλά όχι λιγότερο αξιοσημείωτη από τη διάσκεψη της Στοκχόλμης, με το όνομα 4th World Wilderness Congress . Η συνάντηση έγινε στο Ντένβερ του Κολοράντο και συγκέντρωσε μαζί τους Στρονγκ, Ντέιβιντ Ροκφέλλερ, Edmond de Rothschild (Έντμοντ ντε Ροθστσάιλντ), τον τότε υπουργό οικονομικών James Bakerκαι ένα σμήνος άλλων πετρελαιολιγαρχών, τραπεζιτών, «παιχτών» της Ουάσινγκτον και παγκοσμιοποιητών, υποτίθεται για να μιλήσουν για το περιβάλλον. Αυτό όμως που πραγματικά συζήτησαν ήταν πολύ πιο απίστευτο.

David Lang:«Προτείνω λοιπόν αυτό να μην προωθηθεί μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και θα απορροφηθούν πολλά χρήματα για να εκπαιδευτούν οι αναλώσιμοι, δυστυχώς, που κατοικούν στη γη. Πρέπει να αναλάβουμε ένα σχεδόν ελιτίστικο πρόγραμμα για να δούμε πέρα από τις πρησμένες κοιλιές μας, και να κοιτάξουμε το μέλλον σε χρονικά πλαίσια και αποτελέσματα που δεν γίνονται εύκολα κατανοητά ή δεν μπορούν, με διανοητική ειλικρίνεια, να μειωθούν σε ένα είδος απλοϊκού ορισμού.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Αυτά ήταν τα λόγια του David Lang, ενός τραπεζίτη από το Μοντρεάλ που μίλησε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Και για τον Λανγκ, τους Ροκφέλλερς, τους Ροθστσάιλντς και τους άλλους τραπεζίτες και πετρελαιολιγάρχες που είχαν μαζευτεί στην συνάντηση, ο γενικός πληθυσμός είναι, «αναλώσιμος, που δυστυχώς κατοικεί στη γη» . Αυτή η ειλικρινής παραδοχή, που συλλαμβάνει τέλεια τις ευγονικές ιδέες στην καρδιά του χρηματοδοτούμενου από τους ίδιους τους πετρελαιολιγάρχες παγκόσμιου κινήματος διατήρησης του περιβάλλοντος, μαγνητοφωνήθηκε από τον George Hunt, έναν επιχειρηματία από το Μπούλντερ του Κολοράντο, ο οποίος, ως ανήσυχος πολίτης, είχε προθυμοποιηθεί να βοηθήσει εθελοντικά τη συνεδρίαση και επέστρεψε πίσω τρομαγμένος από αυτά που παρακολούθησε εκεί. Δημοσίευσε τις μαγνητοφωνήσεις του στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να προειδοποιήσει το κοινό σχετικά με αυτήν την ομάδα και τους τελικούς σκοπούς της.

Οι μαγνητοφωνήσεις του Χαντ απαθανάτισαν την στιγμή που ο Μορίς Στρονγκ παρουσίασε τον βαρόνο Edmond de Rothschild. Ο εξάδελφος του πατέρα του Edmond de Rothschild , είχε πουλήσει τα κοιτάσματα πετρελαίου των Ροθστσάιλντ στο  Αζερμπαϊτζάν στην Royal Dutch Shell, το 1991. Ο Μορίς Στρονγκ τον παρουσίασε ως μπροστάρη του περιβαλλοντικού κινήματος και ιδρυτή της ιδέας «conservation banking».

Maurice Strong: «Μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες που παρουσιάζεται εδώ για την εκτίμησή σας, είναι αυτή για το τραπεζικό πρόγραμμα διατήρησης – «conservation banking program». Όπως αναφέραμε και το πρωί, έχουμε ως πρόεδρο, ευτυχώς, το πρόσωπο που είναι πράγματι ο εμπνευστής αυτής της πολύ σημαντικής ιδέας. Ήταν/είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του International Wilderness Foundation το οποίο χρηματοδότησε αυτήν την συνάντηση. Ήταν στην πρώτη από αυτές τις συνεδριάσεις. Συνεπώς η  στροφή του στη σχέση μεταξύ διατήρησης [του περιβάλλοντος] και οικονομικής ανάπτυξης είναι πρωτοποριακή. Δεν υπάρχει καλύτερο πρόσωπο που να ενσαρκώνει καλύτερα στη ζωή του αυτήν την θετική σύνθεση μεταξύ της διατήρησης του περιβάλλοντος από την μία και τα οικονομικά από την άλλη και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αυτήν την ευκαιρία να σας συστήσω τον Edmond de Rothschild.»

Edmond de Rothschild:«Σε ευχαριστώ πολύ Μορίς για όλα αυτά που είπες και θα ήθελα να ζητήσω από το κοινό να μην πάρει και πολύ τοις μετρητοίς όλα όσα είπε για μένα.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Η συνάντηση πέτυχε κάποιους σημαντικούς στόχους για τους περελαιολιγάρχες. Οδήγησε στην δημιουργία των «περιοχών άγριας φύσης» , τεράστιων εκτάσεων δασικού εδάφους από τις οποίες το κοινό θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αποκλειστεί. Αυτές οι περιοχές θα οριοθετηθούν και θα τεθούν υπό την επίβλεψη τουIUCN (International Union for Conservation of Nature), το ίδιο σώμα το οποίο ο πρόεδρος της Βρετανικής Ευγονικής Κοινωνίας (British Eugenics Society) Τζούλιαν Χάξλυ χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για να δημιουργήσει το Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση).

Ένας άλλος σημαντικός στόχος της συνεδρίασης ήταν η πρόταση του Ροθστσάιλντ για την δημιουργία της αποκαλούμενης «World Conservation Bank» (Παγκόσμια Τράπεζα Διατήρησης), που θα λειτουργούσε σε υπερεθνικό επίπεδο και θα συντόνιζε τα οικονομικά προγράμματα ανάπτυξης στον κόσμο.

Edmond de Rothschild:«Οι συναντήσεις τώρα σχετικά με την ιδέα για ένα διεθνές τραπεζικό πρόγραμμα διατήρησης περιλαμβάνουν όλους του τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας· κυβερνητικές και διακυβερνητικές υπηρεσίες, δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα καθώς επίσης και απλούς ανθρώπους παγκοσμίως. Σκεπτόμενοι μπροστά ως προς το πώς θα προσεγγίσουμε το ευρύ κοινό σε κάθε εταιρικό οργανισμό στον κόσμο να βάλει στην άκρη, ελπίζουμε αφορολόγητα, ένα μέρος των κερδών τους για να χρηματοδοτήσουν την οικολογική και περιβαλλοντική μας προστασία.

Κυρίες και κύριοι κάθε χώρα έχει τα προβλήματά της, τους ιθαγενείς της ανθρώπους και την άγρια ζωή της, αυτή η Διεθνής Τράπεζα Διατήρησης, δεν πρέπει να γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε όρια.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Αυτή η Διεθνής Τράπεζα Διατήρησης (World Conservation Bank) προωθήθηκε και τελικά πραγματοποιήθηκε στην επόμενη μεγάλη διάσκεψη του Μορίς Στρονγκ που στεφάνωσε την απίθανη καριέρα του ως «σταυροφόρο του περιβάλλοντος», και η οποία ακόμη παραμένει ως μία στιγμή ορόσημο του περιβαλλοντικού κινήματος: Η Διάσκεψη Κορυφής της Γης στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992.

Αφηγήτρια: «Τον Ιούνιο του 1992, ο κόσμος συναντήθηκε στο Ρίο για να συζητήσει την μοίρα του πλανήτη γη. Σε αυτήν την διάσκεψη κορυφής, την μεγαλύτερη και πρώτη διάσκεψη κορυφής για την γη που έχει γίνει έως τώρα, αντιπρόσωποι από 166 χώρες, 130 αρχηγοί κρατών και 15 χιλιάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν μαζί, με την ελπίδα ότι θα λάβουν συγκεκριμένες συμφωνίες οι οποίες θα εξισορροπήσουν την περιβαλλοντική διατήρηση και τις οικονομικές ανάγκες.»

Πηγή: 1992 – UN Earth Summit – Rio de Janeiro – In Our Hands (Part 1)

George H. W. Bush:«Και την ευγνωμοσύνη μου στον γενικό γραμματέα Μορίς Στρονγκ για την ακούραστη δουλειά του στην πραγματοποίηση αυτής της διάσκεψης για την γη. Αυτή είναι πραγματικά μία ιστορική συγκέντρωση. Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι η οικονομική ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να είναι συμβατές.»

John Major:«Ο κόσμος είναι ο κήπος μας και πρέπει μαζί να τον καλλιεργήσουμε. Αυτήν την εβδομάδα κάναμε μία αρχή στο Ρίο. Πέρα από το Ρίο, πρέπει να συνεχίσουμε και να την εφαρμόσουμε.»

Maurice Strong:«Δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι εκτός εάν οι συμφωνίες που έγιναν εδώ συνοδευτούν και από πραγματική δέσμευση για ουσιαστική αλλαγή -όντως αλλαγή για το ανθρώπινο είδος- κατά την άποψή μου εξοχότατοι. Oδεύουμε σε μία στιγμή στον 21ο αιώνα όπου η κατάσταση του είδους μας μπορεί να φτάσει στον τελικό της σταθμό.»

Πηγή: Brazil – Rio Earth Summit (B)

Το 4th World Wilderness Congress, όσο χρήσιμο κι αν ήταν για την προώθηση της ατζέντας του Μορίς Στρονγκ και των πετρελαιολιγαρχών, έθεσε μόνο τις βάσεις για τη Διάσκεψη Κορυφής της Γης στο Ρίο.

Στη Διάσκεψη Κορυφής για τη Γη ο Έντμοντ Ροθστσάιλντ πήρε την τράπεζά του, την «World Conservation Bank». ‘Ντουμπλαρισμένη’ με το όνομα «Global Environment Facility» και λανσαρισμένη από την ίδια τη διάσκεψη, αποτελεί τον χρηματοδοτικό μηχανισμό 5 διαφορετικών συνεδρίων των Ηνωμένων Εθνών και παρέχει χρηματοδότηση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά προγράμματα σε όλον τον κόσμο. Στους 18 «εταίρους υλοποίησης» της τράπεζας περιλαμβάνονται:

Α) Food and Agricultural Organization (Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας ) – χρηματοδοτείται από τους Ροκφέλλερ.

Β) International Union for the Conservation of Nature (Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης ) – ιδρύθηκε από τον Χάξλυ.

Γ) United Nations Environment Programme (Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών ) – δημιουργήθηκε από τον Μορίς Στρονγκ.

Δ) World Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση ) – ιδρύθηκε από τους πρίγκηπα Bernhard, πρίγκηπα Philip και Godfrey Rockefeller.

Μιά από τις ειδικότητες της «Global Environment Facility» είναι οι ανταλλαγές «φύση για χρέος» «debt for nature swaps »όπου προσφέρεται ανακούφιση χρέους στις χώρες του Τρίτου Κόσμου με αντάλλαγμα την διάθεση της γης τους για περιβαλλοντικά αναπτυξιακά προγράμματα. Τα προγράμματα συνοδεύονται με κόστος συναλλαγής έως και 5%, το οποίο πληρώνεται στους εργολάβους που διαχειρίζονται και διευθύνουν τις επενδύσεις και όχι στους ντόπιους, οι οποίοι, όπως οι αβορίγινες του νησιού Palawan, πετιούνται έξω από την γη τους και κυριολεκτικά σβήνονται από τον χάρτη.

Η Διάσκεψη Κορυφής ανέδειξε επίσης την Σύμβαση-πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την αλλαγή του κλίματος (United Nations Framework Convention on Climate Change – UNFCCC), το σώμα στο οποίο η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (Intergovernmental Panel on Climate Change -IPCC) παραδίδει τις εκθέσεις της. Αν και θεωρούνται γενικώς ουδέτερα, μη κυβερνητικά σώματα τα οποία βασίζονται μόνο στην επιστήμη και στις αποδείξεις, το UNFCCC και το IPCC είναι αλυσοδεμένα στους όρους που έχει ορίσει για αυτά ο Στρονγκ, να συνάγουν μόνο ένα συμπέρασμα: ότι η ανθρωπότητα φταίει για την κλιματική αλλαγή.

Dr. Tim Ball: «Όταν δημιούργησαν την Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος ο Μορίς Στρονγκ, για τον οποίο θα πρέπει να μιλήσουμε πολύ, έγραψε τους όρους και ο πρώτος όρος ήταν ο ορισμός της κλιματικής αλλαγής και τον περιόρισε αυτόν, σκοπίμως, μόνο στους ανθρώπινους παράγοντες της κλιματικής αλλαγής. Φυσικά αυτό εξαφάνισε όλους τους φυσικούς παράγοντες και την φυσική μεταβλητότητα, γι’ αυτό και δεν τους βλέπεις να κοιτάνε σε πράγματα όπως τον ήλιο και ένα σωρό άλλα ζητήματα. Έπειτα το περιόρισε ακόμη περισσότερο με έναν άλλον όρο. Έστησε 3 ομάδες εργασίας. Υπήρχε η Τεχνική Ομάδα εργασίας 1, η οποία έγραφε την επιστημονική έκθεση και αυτοί ήταν 600 από τους δυόμιση χιλιάδες ανθρώπους. Οι άλλοι 1.900 βρίσκονταν στις Ομάδες Εργασίας 2 και 3. Αυτοί ήταν ασήμαντοι διότι έπρεπε να δεχτούν τα ευρήματα της πρώτης ομάδας τα οποία ήδη περιορίζονταν από τους όρους. Όποια κι αν ήταν τα αποτελέσματα, οι ομάδες 2 και 3 έλεγαν, "εν τάξει, μας λέτε ότι θα έχουμε υπερθέρμανση, το δεχόμαστε ως γεγονός και τώρα κοιτάμε τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό". Εδώ είναι που ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ότι οι πάγοι θα λιώσουν, ότι η στάθμη της θάλασσας θα ανέβει κ.τ.λ.»

Άρα στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των ερευνητών, οι 1900 επιστήμονες, δέχονται δίχως αντιρρήσεις τα ευρήματα της πρώτης ομάδας. Τώρα ο Στρονγκ το περιόρισε ακόμη περισσότερο επειδή ήρθαν και είπαν, "Κοίταξε, αυτή η έκθεση δεν είναι να χρησιμοποιηθεί για πολιτική", αλλά τότε έστησαν την σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής την απόλυτη αντίφαση. Η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής γράφεται από μία εντελώς διαφορετική ομάδα και γράφουν ανεξάρτητα από την επιστημονική έκθεση. Η επιστημονική έκθεση έχει τελειώσει και έχει πάει στην άκρη. Η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής γράφεται και δίνεται στα ΜΜΕ, αλλά οι κανόνες -οι όροι τους οποίους έχει βάλει ο Στρονγκ- λένε ότι η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής πάει πίσω στους ανθρώπους που έχουν φτιάξει την επιστημονική έκθεση και τους λέει, φροντίστε η επιστημονική σας έκθεση να συμφωνεί με αυτά που έχουμε βάλει στην σύνοψη.»

Πηγή: The IPCC Exposed

Ένα άλλο προϊόν της Διάσκεψης για την Γη στο Ρίο ήταν η Χάρτα της Γης ένα οιονεί θρησκευτικό έγγραφο το οποίο ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που βοήθησε τον Μορίς Στρονγκ στο προσχέδιο του κειμένου, περιέγραψε ως την αντικατάσταση των Δέκα Εντολών και ότι επεδίωκε να οδηγήσει σε μια εποχή λατρείας της γης και παγκόσμιας υπευθυνότητας.

Διακηρύττοντας ότι «δομικές αλλαγές χρειάζονται στις αξίες μας, στους θεσμούς μας και στον τρόπο ζωής», το έγγραφο έπειτα παροτρύνει ότι θα πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο «κοινής ευθύνης» στην «κοινότητα της γης» και καταλήγει:

«Για να χτίσουμε μία παγκόσμια βιώσιμη κοινότητα, τα κράτη του κόσμου πρέπει να ανανεώσουν την δέσμευσή τους στα Ηνωμένα Έθνη, να πραγματοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τις υπάρχουσες διεθνείς συμφωνίες και να υποστηρίξουν την εφαρμογή των αρχών της Χάρτας της Γης με ένα διεθνές νομικά δεσμευτικό όργανο για το περιβάλλον και την ανάπτυξη.»

Patrick Wood: «Η Χάρτα της Γης ήταν ένα από τα υποπροϊόντα της πρώτης Διάσκεψης Κορυφής για τη Γη. Δημοσίευσα την Χάρτα της Γης στο βιβλίο μου Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation [Η Άνοδος της Τεχνοκρατίας: Ο Δούρειος Ίππος της Παγκόσμιας Μεταμόρφωσης], έτσι ώστε να μπορούν να δουν οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα μάτια αυτά που λέει. Ήταν ένα έγγραφο που έμοιαζε με μία σύμβαση με τον κόσμο. Ήταν ένα πολύ θρησκευτικό, ανθρωπιστικό έγγραφο το οποίο προσπαθούσε να ενώσει τον κόσμο σε μία ενιαία αντίληψη παγκοσμιοποίησης. Ήταν ένα πολύ προσδιορισμένο έγγραφο το οποίο υπογράφηκε -η ιστορία πάει πολύ πριν από αυτό- αλλά τελικά το υπέγραψαν σχεδόν όλα τα κράτη των Ηνωμένων Εθνών και ο βασικός συγγραφεύς της Χάρτας της Γης ήταν ο Steven Rockefeller. Οι Ροκφέλλερς κατάλαβαν λοιπόν νωρίς, ότι όχι, δεν είναι μόνο το οικονομικό σύστημα, και δεν είναι απαραιτήτως μόνο το πολιτικό σύστημα ελέγχου. Πρέπει να βάλουμε μέσα και μία θρησκευτική πεποίθηση, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν πως ό,τι κάνουμε είναι για το δικό τους το καλό .»

Τα επίσημα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Παράγραφος 8)

Αυτό για το οποίο δούλευαν οι πετρελαιολιγάρχες για δεκαετίες και αυτό που κατάφεραν στο Ρίο το 1992 ήταν η ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης της φιλοσοφίας της ευγονικής. Από την συζήτηση περί «στειρώσεως» των «διανοητικά καθυστερημένων», σε μια δημοφιλή κατανόηση της ανθρωπότητας ως ένα καρκίνωμα που πρέπει να αφαιρεθεί για να επιβιώσει η γη . Τώρα το καθήκον ήταν «να μειώσουμε τα αποτυπώματα του άνθρακα» , και να μειώσουμε τον πληθυσμό για την «σωτηρία του πλανήτη» . Αλλά τυλιγμένο και με αυτό το καινούριο λεξιλόγιο και πλασαρισμένο με μια μοντέρνα, διάχυτη και καλά χρηματοδοτούμενη διαφημιστική καμπάνια, το τελικό αποτέλεσμα ακουγόταν απίστευτα το ίδιο με την ευγονική των παλιών καιρών.

Tucker Carlson:«Μια καινούρια έρευνα του πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία λέει ότι ο μόνος καλύτερος τρόπος να μειώσετε το ανθρακικό σας αποτύπωμα, εάν το θέλετε, είναι απλά να αρνηθείτε την αναπαραγωγή . Η διαγραφή κάποιων ανθρώπων από την ύπαρξη, λένε, εξοικονομεί πολύ περισσότερο άνθρακα από, δεν ξέρω, το να είσαι χορτοφάγος, να πηγαίνεις στη δουλειά με το ποδήλατο, να μην επιβιβάζεσαι σε ένα αεροπλάνο.»

Πηγή: ‘Stop Having Kids’ – Tucker Carlson Tonight

Jennifer Ludden: «Υπάρχει μία καινούρια έρευνα η οποία λέει ότι εάν μειώσουμε την παγκόσμια γεννητικότητα σε μισό παιδί ανά γυναίκα -ότι μάλλον θα μπορούσες να το κάνεις αυτό- θα έφτανε πολύ μακριά, θα μπορούσες να μειώσεις ένα μεγάλο κομμάτι, περίπου το 1/4 με 1/5 όλων τον εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα που χρειάζεται για να αποφύγουμε αυτό το κρίσιμο σημείο.»

Πηγή: NPR Asks: Should We Have Less Kids Due To Global Warming?

Bill Nye: «Άρα, πρέπει να έχουμε πολιτικές που τιμωρούν τους ανθρώπους που κάνουν παραπάνω παιδιά στον αναπτυγμένο κόσμο;»

Προσκεκλημένος:«Πιστεύω ότι τουλάχιστον θα πρέπει να το σκεφτούμε.»

Bill Nye: «Το "τουλάχιστον θα πρέπει να το σκεφτούμε" είναι σα να λες "κάντε το".»

Πηγή: Bill Nye׃ Should parents having “extra kids“ in developed countries be penalized?

Δημοσιογράφος του Fox News:«Στην αναζήτηση για την μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, τα παιδιά, σύμφωνα με ορισμένους, είναι οι νέοι υπαίτιοι. Μία δεξαμενή σκέψης στο Ηνωμένο Βασίλειο λέει ότι τα πολλά παιδιά είναι αυτά που κάνουν τον πλανήτη χειρότερο . Λένε ότι οι μεγάλες οικογένειες, οτιδήποτε πάνω από 2 παιδιά βασικά, θα πρέπει να αποδοκιμάζονται ως ένα περιβαλλοντικό όχι-όχι.»

Και χωρίς καν να καταλάβει το κοινό, οι πετρελαιολιγάρχες κατάφεραν να τυλίξουν τους εαυτούς τους στη νέα σημαία και να εμφανιστούν, όχι ως οι δισεκατομμυριούχοι γόνοι της πετρελαιοβιομηχανίας που δημιούργησαν τις τεράστιες περιουσίες τους λεηλατώντας την γη και μονοπολώντας τον πλούτο της, αλλά ως οι "περιβαλλοντικοί σταυροφόροι" που θα σώσουν τον πλανήτη από τους "αναλώσιμους" που "δυστυχώς κατοικούν στη γη".»

David Rockefeller: «Η αρνητική επίπτωση της αύξησης του πληθυσμού γίνεται τρομακτικά προφανής σε όλα τα πλανητικά μας οικοσυστήματα.»

Πηγή: David Rockefeller speaks about population control

Rex Tillerson [Πρώην Γραμματέας του Κράτους των ΗΠΑ]: «Ήμασταν λοιπόν μέλη του IPCC, έχουμε συγγράψει πολλές από τις εργασίες τους, έχουμε αξιολογήσει όλες τις εργασίες τους. Έχουμε συνεπώς εμπλακεί στην κατανόηση και στην εξέλιξη της κατανόησής μας στο θέμα της κλιματικής αλλαγής επί δεκαετίες.»

Πηγή: Rex Tillerson explains his position on climate change

Αφηγητής:«Στην Saudi Aramco [Σαουδική εταιρεία πετρελ. & φυσ. αερίου] επιδιώκουμε συνεχώς να μειώσουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των εργασιών μας, από την πηγή πετρελαίου στον καταναλωτή, και με την υποστήριξή μας για την Κλιματική Πρωτοβουλία για το Πετρέλαιο και το Φυσικό Αέριο , η οποία πασχίζει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην πρακτική λειτουργία μέσω της συνεργασίας στην τεχνολογία και στις καλύτερες πρακτικές.»

Πηγή: Saudi Aramco – Sustainable Production

Claudio Descalzi [Ιταλός επιχειρημ. & διευθύνων σύμβουλος της Eni -πολυεθνική πετρελαίου και φυσ. αερίου]: «Έχουμε έναν κοινό σκοπό. Ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον. Πιστεύουμε ότι μαζί μπορούμε να πάμε καλύτερα. Έχουμε τις ικανότητες, έχουμε την δύναμη, έχουμε τα εργαλεία να κάνουμε καλά πράγματα σε αυτόν τον τομέα.»

Amin H. Nasser [πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πετρελαϊκής εταιρείας Saudi Aramco]: «Η τεχνολογία που θα αναπτυχθεί από αυτό το επενδυτικό ταμείο του ενός δις, θα μας θα μας βοηθήσει μακροπρόθεσμα να μειώσουμε τις εκπομπές.»

Josu Jon Imaz [μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Repsol -βιομηχανία πετρελ. & αερίου]: «Θέλουμε να χτίσουμε ένα καινοτόμο οικοσύστημα σε αυτό το ζήτημα, δουλεύοντας μαζί.»

Patrick Pouyanné [πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της TOTAL S.A.]: «Ενώνουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να φέρουμε πρακτικές και απτές λύσεις.»

Πηγή: OGCI Invests in Innovative Low-Emissions Technologies

Aκόμη και σήμερα οι μάζες, εξοργισμένες με το ολοκαύτωμα που έχει προκαλέσει η μεγάλη πετρελαιοβιομηχανία, δέχονται ευχαριστημένες να κατευθύνεται η οργή τους από τους ίδιους πετρελαιολιγάρχες που υποτίθεται ότι θέλουν να πολεμήσουν. Τους ίδιους πετρελαιολιγάρχες οι οποίοι σιωπηλά από το παρασκήνιο υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν το περιβαλλοντικό κίνημα, ακόμη και όταν ηγούνται αυτού του κινήματος στα φανερά. Η οικογένεια Ροκφέλλερ έκανε πρωτοσέλιδα το 2016, όταν ακύρωσε όλες τις επενδύσεις πετρελαίου.

Αφηγητής: «Οι Ροκφέλλερς, κληρονόμοι μιας περιουσίας πετρελαίου που έκανε το όνομα της οικογένειας σύμβολο του αμερικανικού πλούτου, πιστεύουν ότι κάνουν τον προκάτοχό τους περήφανο φεύγοντας από τα πετρέλαια. Ο διαχειριστής επενδύσεων Stephen Heintz δήλωσε ευγενικά για τον μεγιστάνα του πετρελαίου John D. Rockefeller: Είμαστε αρκετά πεπεισμένοι ότι εάν ήταν ζωντανός σήμερα, ως ένας δαιμόνιος επαγγελματίας που βλέπει στο μέλλον, θα έφευγε από τα ορυκτά καύσιμα και θα επένδυε στην καθαρή ανανεώσιμη ενέργεια.»

Πηγή: Rockefeller heirs get out of oil | Fortune

Ο David de Rothschild είναι μια φιγούρα του περιβαλλοντικού κινήματος με φωτογένεια. Με το παρωνύμιο «Πλαστικός Ιησούς» για τα διαφημιστικά του τεχνάσματα και τις φωτογραφικές του εμφανίσεις, και μεταμφιεσμένος ως ένας ανήσυχος περιβαλλοντολόγος, ο David de Rothschild -ο γόνος της οικογένειας των δισεκατομμυριούχων τραπεζιτών που αύξησε την περιουσία της με τα πετρέλαια στο Αζερμπαϊτζάν και ακόμη επενδύει στο πετρέλαιο μέσω εταιρειών όπως η Genie Energy- τώρα περνάει τον χρόνο του κάνοντας μαθήματα στο κοινό για το πώς ο τρόπος ζωής του σκοτώνει τις πολικές αρκούδες.

David de Rothschild:«Πρέπει να αρχίσουμε να ξοδεύουμε λεφτά γρήγορα σε λύσεις που έχουμε στα χέρια μας για να βοηθήσουμε εκείνες τις χώρες που ήδη βλέπουν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σήμερα, και βασικά βλέπουν τις επιπτώσεις της δικής μας κατανάλωσης.»

Πηγή: Rothschild Says Climate Change ‘Past Point of Talking’

Ο πρίγκηπας Κάρολος μιλάει ανοιχτά στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, προειδοποιώντας τους πιστούς του υπηκόους ότι εάν δεν σφίξουν τα ζωνάρια τους και δεν ζήσουν πιο ταπεινές ζωές θα προκαλέσουν το τέλος του κόσμου.

Πρίγκιπας Κάρολος:«Κυρίες και κύριοι. Η μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι σίγουρα η πιο καθοριστική και ζωτική πρόκληση της εποχής μας.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα συμπτώματα και οφείλουμε να δράσουμε τώρα για να επαναφέρουμε την υγεία του πλανήτη πριν να είναι πολύ αργά. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει μία άνευ προηγουμένου μεταμόρφωση, των κοινοτήτων μας, της επιστήμης, των κοινωνιών και του τρόπου ζωής μας. Όλα έχοντας ως βάση την προσπάθεια για χαμηλό άνθρακα και μία κυκλική οικονομία.»

Πηγή: Prince Charles urges action against climate change ‘before it is too late’

Οι βάσεις έχουν τεθεί γι’ αυτό που οι πετρελαιολιγάρχες αποκαλούν ‘μετα-ανθρακική’ εποχή. Δεν έχει πλέον να κάνει με το πετρέλαιο. Ποτέ δεν είχε. Έχει να κάνει με τον έλεγχο.

* * *

Απομαγνητοφώνηση / επιμέλεια Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Πηγή: Αβέρωφ