Τράπεζα Ἰδεῶν - Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 31 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 384

Σάββας Ἠλιάδης: Ἡ ἐλπίδα στὸ ἐφήμερο γεννήτρα τῆς κατὰ κόσμον λύπης καὶ φονεύτρα τῆς κατὰ Θεὸν χαρᾶς

karyes 01

Ἐπιστήμονες γιατροί, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι ἐργάζονται καὶ παλεύουν, γιὰ νὰ ἀνακουφίσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ψυχοφθόρα λύπη. Ποιητὲς καὶ λογοτέχνες καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι τῆς τέχνης ἐπίσης, ἀσχολοῦνται μὲ τὸ θέμα, προσπαθώντας νὰ τὴν προσεγγίσουν εἰκαστικά. Τὴ λύπη, πού, ὅταν θρονιάζει στὰ ἔγκατα τῆς ψυχῆς, γίνεται κολαστήριο ἐργαλεῖο καὶ τὴν συγκλονίζει, τὴν παραμορφώνει καὶ καθιστὰ τὸν ἄνθρωπο «ἄλλον ἑαυτόν». Ὅλοι προβληματίζονται καὶ προβληματίζουν, ἀναρωτιοῦνται, ἐπιρρίπτουν εὐθύνες, προτείνουν λύσεις, καταριοῦνται τὴν «τύχη», ἀλλὰ αὐτή, παρόλο ποὺ μπορεῖ νὰ κατασταλεῖ προσωρινά, παραμένει ἀνίκητη, συνεχίζοντας νὰ παίζει τὸ παιχνίδι της. Νὰ φυτεύει στὴν ψυχὴ τὴν ἀπόγνωση καὶ νὰ τὴν ὁδηγεῖ σὲ ἀδιέξοδα. Χωρὶς νὰ ξεχωρίζει πρόσωπα. Χωρὶς νὰ κάνει διακρίσεις. Ὅποιος κι ἂν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τοῦ χτυπάει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς καὶ τὴν ροκανίζει μὲ τὸ σαράκι της. Ποῦ νὰ βρίσκεται ἄραγε τὸ φάρμακο τῆς θεραπείας της;

Στὸ βιβλίο μὲ τίτλο: «Ὠδὴ στὸ ἐφήμερο – Ἡ λύπη κατὰ τοὺς Πατέρες», ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Καρέας, γίνεται λόγος γιὰ τὸ...
οὐσιῶδες καὶ βασανιστικὸ αὐτὸ θέμα τῆς ζωῆς. Διαβάσαμε τὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου καὶ θεωρήσαμε ἐπείγουσα καὶ ἐπιβεβλημένη τὴν ὑποχρέωση νὰ τὸν μοιραστοῦμε μὲ τοὺς ἀναγνῶστες. Φαίνεται καθαρὰ πὼς διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῆς ὀρθῆς ἑρμηνείας τῆς Ἁγίας Γραφῆς ὑπάρχει ἀπάντηση. Καταργοῦνται τὰ σταυροδρόμια καὶ τὰ ἀδιέξοδα.

Γράφει ἡ ἐκδότρια Μονή: «Ἐκφράζουν (οἱ Πατέρες) τὴ συμπάθειά τους πρὸς τὸν πάσχοντα, χωρὶς ὅμως αὐτὴ ἡ στάση τους νὰ μειώνει στὴ συνείδηση τῶν λυπημένων τὴ σημασία τοῦ πάθους τῆς λύπης καὶ τὴν ἀνάγκη ἀποκοπῆς τους ἀπ` αὐτό… «Τὸ χαροποιὸν πένθος» ὁδηγεῖ, κατὰ τὸν Ἀπόστολο (Παῦλο), στὴ σωτηρία, ἐνῶ ἡ λύπη τοῦ κόσμου προετοιμάζει καὶ συντηρεῖ τὸ θάνατο. Προσπαθοῦμε νὰ προσφέρουμε στοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας, ὡς συνδρομὴ καὶ ὑποστήριξη στὸν ἀγώνα τους κατὰ τῆς ἐμπαθοῦς λύπης, ποὺ συνεχῶς γεμίζει τὸ ποτήρι τῆς ζωῆς μας καὶ μᾶς στερεῖ τὴ χαρὰ «τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ…».

Ἀντιγράφουμε τὴ συνέχεια ἀπὸ τὸν πρόλογο, συστήνοντας προκαταβολικὰ τὸ βιβλίο ὡς ἐπένδυση πνευματική:

«Πράγματι, ἂν ἐρευνήσει κανεὶς κατὰ βάθος τὰ αἴτια τῆς λύπης, θὰ διαπιστώσει ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀπόλυτα συσχετισμένη μὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς ἀπολαβὲς τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ ἄνθρωπος τὶς περισσότερες φορὲς πάσχει ἀπὸ τὴ φιλαυτία του καὶ ἐξαιτίας αὐτῆς πρέπει, ἂν θέλει τὴν ἐλευθερία του, νὰ παλέψει, γιὰ νὰ ἀποκτήσει πάλι «τὸν χαμένο θησαυρό του». Ἡ κολοκυθιὰ τοῦ Προφήτη Ἰωνά, ὅσο καὶ ἂν δόθηκε φιλάνθρωπα ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ καλυφθεῖ μία συγκεκριμένη καὶ πρόσκαιρη ἀνάγκη τοῦ Προφήτη, δὲν θὰ ἔπρεπε, γιὰ κανένα λόγο, νὰ γίνει διαχωριστικὸ τεῖχος καὶ νὰ σκιάσει τὴ θέα τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή του. Γι` αὐτό, ὅταν ὁ Ἰωνὰς «βολεύθηκε» κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ ὑλικοῦ αὐτοῦ ὑποκατάστατου τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, θεώρησε τὴν ἀνάπαυση ποὺ τοῦ πρόσφερε ἡ κολοκυθιὰ ὡς εὐχάριστο ἀντίδοτο κατὰ τῆς λύπης του καὶ ὡς συμπλήρωμα τοῦ κενοῦ τῆς ψυχῆς του. Ἀλλὰ ἡ σκιὰ τῆς κολοκυθιᾶς δὲν ἦταν πηγὴ ἀληθινῆς χαρᾶς καὶ ἀνάπαυσης. Ἦταν μονάχα ἕνα ἐφήμερο εἴδωλο εὐτυχίας, στὸ ὁποῖο ὁ Ἰωνὰς στήριξε τόσο ἀπερίσκεπτα τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάπαυσης καὶ τῆς πληρότητάς του.

Ἡ ἀπερισκεψία αὐτὴ τοῦ Ἰωνὰ προκάλεσε τὴ φιλάνθρωπη καὶ πάνσοφη ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος πρόσταξε τὴν κολοκυθιὰ νὰ ξεραθεῖ κι ἀμέσως αὐτή, μέσα σὲ μία νύχτα, ξεράθηκε. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη τοῦ Ἰωνά, ἡ ὁποία ἐπακολούθησε, ἄφησε νὰ φανεῖ ὁ εἰδωλικὸς χαρακτήρας, τὸν ὁποῖο εἶχε προσλάβει τὸ ἐφήμερο αὐτὸ κτίσμα στὴν ψυχὴ τοῦ Προφήτη.

Καθένας μας, βέβαια, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, διατηροῦμε κρυφὰ ἢ φανερὰ κάποια «κολοκυθιά», στὴν ὕπαρξη τῆς ὁποίας ἔχουμε στηρίξει τὶς προσδοκίες, τὰ αἰσθήματα καὶ τὶς ἐπιδιώξεις μας. Ἐκεῖ ἀπολαμβάνουμε νοσηρὰ τὸν ψυχοφθόρο ὕπνο, ποὺ μᾶς χαρίζει «ἡ πυκνὴ καὶ πανόλεθρη σκιά της». Ὁ Πανοικτίρμονας Θεὸς ὅμως, ὁ Ὁποῖος θέλει ὅλοι νὰ σωθοῦν καὶ νὰ ἔλθουν «εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας», ἐπιτρέπει κάποια στιγμὴ νὰ «ξεραθεῖ» ἡ εἰδωλικὴ αὐτὴ χαρά μας καὶ νὰ χαθοῦν γιὰ πάντα τὰ ψεύτικα στηρίγματά μας.

Ἐξαιτίας λοιπὸν τῆς λύπης, ἡ ὁποία θὰ πλημμυρίσει στὴ συνέχεια τὴν ψυχή μας, μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ὅτι ποικίλες «κολοκυθιὲς» ἔχουν οἰκειοποιηθεῖ τὴ θέση τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχουν ἐκβάλει τὴν ἐλπίδα Του ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Θὰ ἀντιληφθοῦμε δηλαδὴ ὅτι ἡ ἀγαπητικὴ δύναμη, ἡ ὁποία θὰ ἔπρεπε νὰ λειτουργεῖται μέσα μας «Θεοπρεπῶς» καὶ ἡ ὁποία ὄφειλε νὰ στρέφεται πάντα, καθὼς Ἐκεῖνος ἔχει ὁρίσει, πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό, διοχετεύεται ἄσκοπα σὲ ἀλλότριους τόπους καὶ ἔχει ἐντελῶς ἐκτραπεῖ ἀπὸ τὴν πορεία της πρὸς τὸ «καθ` ὁμοίωσιν». Ἔχει, μ` ἄλλα λόγια κάνει ἀντικείμενο καὶ ἀποδέκτη της τὴν ἐφήμερη ὕλη, τὶς ἀθέμιτες σχέσεις μὲ τὸ παρὸν καὶ μὲ τὴν ἄκρατη φιλαυτία.

Αὐτὰ ὅμως, καθὼς θὰ μᾶς ἐξηγήσουν στὴ συνέχεια οἱ Πατέρες μας, εἶναι ἐκεῖνα γιὰ τὰ ὁποία δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ τρέφουμε ἐλπίδες καὶ νὰ χαιρόμαστε. Εἶναι «οἱ κολοκυθιές μας», τῶν ὁποίων τὴ σκιὰ ἐπέτρεψε βέβαια, πρὸς καιρόν, ὁ Θεὸς - γιὰ νὰ μᾶς προσφέρουν κάποια ἀνακούφιση καὶ νὰ μᾶς προστατεύσουν, «ὡς δερμάτινοι χιτῶνες», ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς πτώσης μας – ἀλλὰ αὐτὲς τὶς τρώει εὔκολα κάποια στιγμὴ ἕνα σκουλήκι καὶ ἔτσι μένουμε ἐκτεθειμένοι καὶ ἀπροστάτευτοι «στὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας». Ἀλλὰ γι` αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς ἀναπαύσεις θὰ πρέπει νὰ λυπούμαστε συνεχῶς καὶ νὰ μετανοοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Γιατί, καθὼς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, «θὰ μᾶς ζητηθεῖ λόγος ἀπὸ τὸ Θεό, ὄχι γιατί δὲν θαυματουργήσαμε οὔτε γιατί δὲν θεολογήσαμε οὔτε ἐπίσης γιατί δὲν φθάσαμε στὴ θεωρία τῶν ἀθεάτων, ἀλλὰ θὰ δώσουμε λόγο, γιατί δὲν κλαύσαμε καὶ δὲν μετανοούσαμε συνεχῶς».

Εὐχὴ καὶ προσευχή μας γιὰ τὸν καθένα μας εἶναι νὰ μὴν ἐπενδύουμε πλέον στὴ σκιὰ ποὺ μᾶς προσφέρουν οἱ «κολοκυθιές» μας, ἀλλὰ νὰ βιασθοῦμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τέτοια ἀβέβαια ὑποστυλώματα, ὥστε νὰ μὴ βρίσκει ἡ λύπη στὴν ψυχὴ μας ἀντικείμενο, γιὰ νὰ τρέφεται καὶ νὰ συντηρεῖται». Αὐτὰ ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου.

Πῶς οἱ πρόγονοί μας πορεύτηκαν αἰῶνες τώρα καὶ ἀντιστάθηκαν σὲ τόσους «καύσωνες» χωρὶς νὰ λυγίσουν; Μήπως στηριζόμενοι σὲ ἐγκόσμια «παρασόλια» καὶ σὲ ξένες τῆς παραδόσεώς μας βακτηρίες; Πῶς ἀνέδειξε τὸ Γένος τόσους ἥρωες καὶ ἁγίους; Μήπως μὲ τὰ πλούτη καὶ τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου; Ὄχι. Ἀλλὰ μὲ τὴν ἀπάρνηση τῶν «ὡραίων» τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἐγώ, ποὺ ἦταν γέννημα τῆς προσήλωσης στὸ κοινὸ πνεῦμα, στὴν κοινὴ πίστη στὸ ἴδιο Πρόσωπο, αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴ βεβαιότητα τοῦ προορισμοῦ στὴν αἰωνιότητα.

Ὁ Φώτης Κόντογλου, στὸ βιβλίο «Μυστικὰ ἄνθη», σ` ἕνα κείμενο μὲ τίτλο «Ἡ χαρμολύπη ἢ τὸ χαροποιὸν πένθος» μὲ ἁπλό, χαριτωμένο καὶ λογοτεχνικὸ ὕφος, γράφει: «Ὁ πόνος κατὰ τὴ χριστιανικὴ θρησκεία εἶναι δύο λογιῶν, πόνος κατὰ Θεὸν καὶ πόνος κατὰ κόσμον. Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ πόνος ποὺ νοιώθει ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος, δηλαδὴ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει πίστη στὸ Θεό, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι ὁ πόνος ποὺ νοιώθει ὁ σαρκικὸς ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει πίστη. Ὁ πρῶτος εἶναι ποὺ τὸν γλυκαίνει ἡ ἐλπίδα, ὁ δεύτερος εἶναι ὁ πόνος ποὺ τὸν κάνει ἀνυπόφερτον ἡ ἀπελπισία. Ὁ πρῶτος κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ταπεινωθεῖ, νὰ φχαριστήσει καὶ νὰ μαζευτεῖ στὸ βυθὸ τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐνῶ ὁ δεύτερος τὸν κάνει νὰ ἐπαναστατήσει καὶ νὰ βλαστημήσει… Ἀπὸ τούτη τὴ λύπη ποὺ νοιώθει ἡ ψυχὴ ποὺ πιστεύει στὸ Θεὸ γερά, βγαίνει ἡ παρηγοριά, ἡ «παράκλησις» ποὺ λένε τὰ βιβλία τῆς θρησκείας καὶ γίνεται τὸ λεγόμενο «χαροποιὸν πένθος» ἢ ἡ «χαρμολύπη», ποὺ λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες…

Στὴ συνέχεια φέρνει ὡς παράδειγμα, ποὺ ἐφαρμόστηκε στὴν πράξη αὐτὴ ἡ ζωντανὴ ἐλπίδα καὶ ἁγιοπνευματικὴ χαρὰ τὸ δικό μας Γένος. Ἡ καταφρόνηση τοῦ θανάτου ἀπὸ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, πού ἦταν βασισμένη στὸ εὐαγγελικό: «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήση, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῆ;» (Ματθ. 16,26) καὶ «μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Μάτθ.10,28)…

Τὸν καιρὸ ποὺ πλάκωσε τὸ γένος μας ἡ μαύρη σκλαβιὰ τοῦ Τούρκου κι ὑποφέρνανε βασανιστήρια οἱ πατεράδες μας, ἡ θρησκεία τοὺς ἔδωσε αὐτὴν τὴν ἀφοβία καὶ τὰ ἁγιασμένα αἰσθήματα ποὺ εἴπαμε, ἀνεβήκανε στὴν καρδιά τους, χαρίζοντάς τους τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ μακάρια ἐλπίδα του.

Ὁ πόνος ἔκανε τὴν καρδιά τους σὰν κάποια οὐράνια κιθάρα ποὺ ἄγγιζε τὶς κορδὲς (χορδὲς) της ἕνα μυστικὸ χέρι. Καὶ γινήκανε ποιητὲς οἱ τσομπάνηδες, ψαλτάδες κι ἅγιοι οἱ χωριάτες, ζωγράφοι κι ὑμνογράφοι οἱ καλόγεροι κι οἱ ἀσκητάδες, μοιρολογῆστρες καὶ κεντῆστρες οἱ γυναῖκες. Ὁλάκερη ἡ φυλὴ ἁγίασε καὶ βούιζε σὰν βλογημένο μελισσολόγι, ποὺ χαιρότανε πετώντας γύρω ἀπὸ τὰ πνευματικὰ ἄνθη, ποὺ φυτρώνανε στὸ ματωμένο χῶμα. Ὁ πόνος μετάλλαζε σὲ χαρά, ἡ σκλαβιὰ σὲ ξεπέταγμα, τὸ ξόδι σὲ ψαλμὸ ἀθανασίας…

Τότε ἤτανε ποὺ τρέχανε νὰ μαρτυρήσουνε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ τὰ παλληκάρια ἀπάνω στ` ἄνθος τους, χιλιάδες ἀδάμαστες ψυχές, κράζοντας στὸν ἄγριο σφάχτη τους: «Χτύπα γιὰ τὴν πίστη!».

Κι ἐμεῖς διδασκόμενοι ἀπ` αὐτούς, αἰσθανόμαστε βαθιὰ εὐγνωμοσύνη, καὶ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, ἂν ὁ καιρὸς τὸ καλέσει. Ἰδιαίτερα σήμερα, ποὺ οἱ ἡμέρες εἶναι πονηρὲς καὶ οἱ ἐχθροί τῆς πίστης μας κατεργάζονται καταφανῶς καὶ ἀδιστάκτως τὸ κακό.

Ἠλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 24-5-2016

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 30 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 578

Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: Ἡ προσφορὰ τοῦ Γέροντος Γεωργίου Καψάνη [†8 Ιουνίου 2014] στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία

p loykas grhgoriaths 02

Πανοσιολογιώτατε ἐκπρόσωπε τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου

Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, πάτερ Ἰάκωβε.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Κυθήρων, Πανοσιολογιώτατε ἅγιε Γέροντα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου,

Σεβαστοί πατέρες, σεβαστές Γερόντισσες

Ἐλλογιμώτατοι κ. καθηγηταί, φίλτατοι Φοιτηταί

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Σέ περίοδο ἀναστάσιμης λειτουργικῆς ζωῆς, χαρᾶς καί ἐλπίδος, στό μέσον τοῦ Πεντηκοσταρίου, παρ’ ὅτι πολλά γύρω μας φαίνονται σκοτεινά καί ἀνέλπιδα, ἀναστάσιμοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι ἔρχονται νά μᾶς καταυγάσουν μέ τό φῶς τῆς ἀναστάσιμης βιοτῆς τους, μέ τό ἀναστάσιμο φῶς πού τώρα ἀπολαμβάνουν ἐκτυπώτερον στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Δίκαιος ἔπαινος γιά τήν ἀποψινή εὐλογία ἀνήκει στούς φοιτητάς, πού ὠργάνωσαν τήν ἡμερίδα, ἀλλά τίς θερμότερες εὐχαριστίες μας ἀπευθύνουμε στόν Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο γιά τήν ὁλόθυμη εὐλογία του νά πραγματοποιηθῇ ἡ ἡμερίδα στόν πάνσεπτο ναό τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Εὐχαριστίες πολλές ἐπίσης στόν κ. Λυκοῦργο Μαρκούδη γιά τόν συντονισμό τῆς ἡμερίδος, ἀλλά καί στό Ραδιόφωνο τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας πού μέ ἀγάπη ἐκάλυψε τήν ἡμερίδα ραδιοφωνικά καί διαδικτυακά.

Οἱ εὐλογημένοι πατέρες μας, τούς ὁποίους σήμερα τιμοῦμε, ἔγιναν σκεύη τίμια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Σήκωσαν στούς ὤμους τους τόν σταυρό τῆς Ἐκκλησίας. Σέ ἕνα σκοπό ἀπέβλεπαν, στήν θέωσι τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μέ τό δικό του χάρισμα. Ὅλοι γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ μακαριστός Γέροντας Γεώργιος, γιά τόν ὁποῖον ἐκλήθην νά ὁμιλήσω, προσέφερε πρῶτα τόν ἑαυτό του στήν Ἐκκλησία καί ἔτσι μπόρεσε κατόπιν νά...

προσφέρῃ τό ἔργο του στήν Ἐκκλησία. Ἡ ζωή του ὅλη, ἀπό τήν παιδική ἡλικία, ἦταν γιά τήν Ἐκκλησία. Αὐτός ὁ ἴδιος εἶχε γίνει μία προσφορά στήν Ἐκκλησία. Δέν ἦταν τυχαῖο ὅτι ὁ Θεός τόν πῆρε στήν Βασιλεία Του τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς.

Θά ἀναφερθῶ σέ ἕξι στοιχεῖα τῆς ζωῆς του, πού δείχνουν τόν τρόπο τῆς προσφορᾶς του στήν Ἐκκλησία καί τήν Ὀρθοδοξία.

1. Ἡ προσφορά τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ του.

Στά νεανικά του χρόνια ὁ Γέροντας ἀγωνίσθηκε νά μή λυπήσῃ τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Δέν τόν πλήγωσε ὁ κόσμος μέ τά δελεάσματά του. Στήριγμα εἶχε καλούς Πνευματικούς, ὅπως ὁ πρώην Λήμνου Βασίλειος Ἀτέσης. Τήρησε φιλότιμα τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί ἀπέκτησε θεοποιούς ἀρετές. Ἦταν χαριτωμένος στήν θέα, στήν συμπεριφορά, στήν συναναστροφή, ἀργότερα στήν διδασκαλία καί στήν ἡγουμενεία. Χαίρονταν οἱ ἄνθρωποι νά εἶναι κοντά του, νά τόν ἀκοῦνε, νά τόν βλέπουν. Πρόσωπο φωτεινό, καθαρό. Νοῦς ὀξυδερκής. Φρόνημα ταπεινό. Καρδιά εὐσπλαχνική. Πέντε βασικές ἀρετές του θά ὑπενθυμίσω, ὅπως τίς γνωρίσαμε στά χρόνια τῆς ὡριμότητός του.

Πρώτη, ἡ ἀγάπη. Ἀγάπη διφυής. Πρός τόν Θεόν καί πρός τόν ἄνθρωπο. Τήν πρός τόν Θεό ἀγάπη του τήν ἔκρυβε ἐπιμελῶς. Τήν ἄλλη ἀγάπη του, πρός τούς ἀνθρώπους, δέν μποροῦσε νά τήν κρύψῃ. Τήν ἔβλεπες. Τήν ὁμολογοῦσε καί ὁ ἴδιος: «Ἡ ἀγάπη μοῦ βγαίνει ἔτσι, φυσικά». Τήν γνωρίζουν ἄλλωστε ὅλοι. Ἀγαποῦσε ἀληθινά, πνευματικά, χριστοκεντρικά, μέ καθαρότητα καί ἀνιδιοτέλεια. Ἀγαποῦσε μέ θυσία τοῦ ἑαυτοῦ του. Οἱ πολλές του ἀσθένειες δέν ἦταν μόνο ἀποτέλεσμα φυσικῆς φθορᾶς ἀλλά καί συνέπειες τῆς ἀγάπης του.

Δεύτερη ἀρετή του ἦταν ἡ πίστις του. Ὄχι μόνον ὡς Ὀρθόδοξος πίστις, ἀλλά καί ὡς βίωμα ἐμπιστοσύνης στόν Θεό. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀπόλυτα ἀναπαυμένος μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πολύτιμο συνεργό στήν ἄσκησι τῆς πίστεως εἶχε τήν προσευχή. Προσευχόταν ἀθόρυβα, καρδιακά, ἀληθινά. Παρά τήν πολυμέριμνη διακονία του, πού δέν τοῦ ἄφηνε χρόνο γιά τήν πολύωρη πρακτική ἐργασία τῆς προσευχῆς, εἶχε βαθειά μέσα στήν ψυχή του τό θεοποιό δῶρο τῆς ἡσυχίας. Ἡ ὑπομονή του ἦταν καρπός τῆς ἀγάπης του. Ἔκανε πολλή ὑπομονή. Σέ διάφορες περιστάσεις. Τελευταῖα μέ τήν βαρειά ἀσθένεια τοῦ καρκίνου. Δέν βαρυγκόμησε, δέν μᾶς κούρασε, μᾶς εὐχόταν, μᾶς παρηγοροῦσε.

Τρίτη ἀρετή του ἦταν ἡ ταπεινοφροσύνη του. Δέν αὐτοσχεδίαζε. Δέν ἤθελε νά προβάλλῃ κάτι καινούργιο, ὥστε νά δημιουργήσῃ ἐντυπώσεις, ὀπα-δούς, γραμμή, σχολή. Ἤθελε νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό μόνο πού τόν ἔθλιβε ἦταν νά μή γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πονοῦσε, ὅταν ἔβλεπε νά βλάπτωνται ψυχές ἀθάνατες καί νά ἐμποδίζωνται ἀπό τόν δρόμο τῆς κατά Χάριν θεώσεως. Ἦρθε στό Ἅγιον Ὄρος μέ μικρή συνοδεία. Δέν ἐπιβλήθηκε στήν παλαιά Ἀδελφότητα. Τήν ἀγκάλιασε. Τήν ἐτίμησε. Τήν ἐστήριξε. Ἔφυγαν τά γεροντάκια ἀναπαυμένα, μέ τήν εὐχή του. Πῆρε καί ἐκεῖνος τήν εὐχή τους. Τό Ἅγιον Ὄρος καί τό ἦθος του ἔγιναν δικό του ἦθος, δικό του φρόνημα. Τό πόνεσε τό Ἅγιον Ὄρος καί δόθηκε στό Ἅγιον Ὄρος.

Τετάρτη ἀρετή του ἦταν ἡ ἐκκλησιαστικότητα τῶν κινήτρων του. Ἡ συνεισφορά του στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δέν ἐξυπηρετοῦσε ἀλλότρια συμφέ-ροντα, δέν ἔκρυβε ἰδιοτέλεια ἤ ὑστεροβουλία. Τά ἔδινε ὅλα γιά τήν Ἐκκλησία. Καί τήν ἡσυχία του, καί τίς δυνάμεις του καί τήν ὑγεία του. Χωρίς νά περιμένει ἀνταπόδοσι ἤ ἀνταμοιβή.

Καί πέμπτη βασική ἀρετή του ἦταν ἡ διάκρισις, ἡ ὁποία εἶχε δύο ἐκφράσεις: πρῶτον, νά ἐνεργῇ μέ κατά Θεόν εὐγένεια καί φρόνησι, ἔτσι ὥστε καί ὅταν διαφωνοῦσε νά μή προσβάλῃ, καί δεύτερον νά διακρίνῃ ἀμέσως τά πνεύματα. Ἐγνώριζε πότε ἡ παρέμβασίς του ἦταν ἀναγκαία καί πότε ὄχι, πότε συνέφερε τήν Ἐκκλησία μία ὀξεία ἀντίδρασίς του καί πότε ἔπρεπε νά ἐνεργήσει ἥπια. Ἄλλοτε ἐκινεῖτο μέ δυναμισμό, ὅπως οἱ προφῆται τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί ἄλλοτε μακροθυμοῦσε.

Ἔχοντας αὐτές τίς βάσεις διετέλεσε γιά σαράντα χρόνια ἡγούμενος στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου στό Ἅγιον Ὄρος, ἀπό τό 1974-2014.

Προσφέρθηκε λοιπόν στήν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό μπόρεσε νά προσφέρῃ καί τό ἔργο του στήν Ἐκκλησία. Ἐκδαπανήθηκε, ὥστε ἐμεῖς νά βρίσκουμε τόν δρόμο πρός τήν κατά Χάριν θέωσι. Ἄλλοι στόχοι, ὅπως νά γίνουμε καλλίτεροι ἄνθρωποι, ἐπιστήμονες κ.λπ. δέν ἦταν στό κέντρο τῆς προσφορᾶς του. Καί ὅσοι ἀγῶνες του ἔδειχναν νά προσανατολίζωνται σέ ἄλλα θέματα, ὅπως ἠθικῆς, κοινωνικῆς δικαιοσύνης, παιδείας, φιλανθρωπίας κ.λπ., καί αὐτοί γίνονταν μέ στόχο νά μή χάσουμε τήν δυνατότητα τῆς θεώσεώς μας.

2. Ἡ Ποιμαντική του.

Ὁ Γέροντας Γεώργιος γεννήθηκε σέ περιβάλλον μέ βαθειά εὐλάβεια. Ἦταν ἕνα παιδί πού τό προστάτευε ἡ ἴδια ἡ Παναγία. Ἀπό πολύ ἐνωρίς φάνηκε ὅτι εἶχε γεννηθῆ μέ χάρισμα ποιμαντικό. Στά 19 του χρόνια εἶχε συνειδητοποιήσει ὅτι τά παιδιά κινδυνεύουν καί ἔχουν ἀνάγκη ποιμαντικῆς μερίμνης. Ἄρχισε τήν κατηχητική του δρστηριότητα. Συνέλαβε τήν ἰδέα νά συστήσῃ ἕνα Ἵδρυμα Νεότητος, στό πλαίσιο τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Παλαιοῦ Φαλήρου. Σ’ αὐτό θά εὕρισκαν πνευματική στήριξη οἱ νέοι τῆς ἐνορίας. Ἦταν ἡ δεκαετία τοῦ ’50. Ἡ νεολαία τότε ἐπηρεαζόταν ἀπό δύο ἰσχυρά ρεύματα.

Τό ἕνα ρεῦμα ἐρχόταν ἀπό τήν Δύση. Ἕνας νέος τρόπος ζωῆς, ὁ ὁποῖος θεωροῦσε τίς ἠθικές ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου ἀπηρχαιωμένες. Τό ἄλλο ρεῦμα ἐρχόταν ἀπό τήν Ἀνατολή. Μία ἀθεϊστική ἰδεολογία, ἡ ὁποία θεωροῦσε τήν πίστι στό Εὐαγγέλιο παλιομοδίτικη νοοτροπία. Οἱ νέοι μέ ταλέντα δέν χρειάζονταν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διότι δῆθεν νόημα στήν ζωή τοῦ νέου ἔδιναν ἡ ἐπιστήμη καί οἱ κοινωνικοί ἀγῶνες.

Ἡ ψυχή τοῦ νεαροῦ τότε Γεωργίου Καψάνη δέν ἄντεχε νά βλέπῃ τούς νέους βλαστούς τῆς Ἐκκλησίας νά χάνουν τόν προσανατολισμό τους, ἄλλοτε αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό ἕνα καί ἄλλοτε ἀπό τό ἄλλο ρεῦμα. Γι’ αὐτό μέ κόπους καί θυσίες, θαυμαστές γιά τήν ἡλικία του, ἵδρυσε τό Χριστιανικό Ἵδρυμα Νεότητος «Ὁ Παντοκράτωρ». Ἡ Ἐκκλησία στό Παλαιό Φάληρο θυμᾶται μέ εὐγνωμοσύνη τόν εὐγενῆ καί θεοφώτιστο βλαστό της.

Ὡς νεαρός θεολόγος ὁ Γέροντας Γεώργιος ἔστρεψε τήν προσοχή του στόν θεολογικό κλάδο πού ἐξέφραζε τήν ἀγαπῶσα καρδία του. Ἡ Ποιμαντική τῶν Φυλακισμένων ἦταν τό ἀντικείμενο τῆς διδακτορικῆς του διατριβῆς καί οἱ ἐπισκέψεις του στίς Φυλακές Ἀνηλίκων τό ἐφαρμοσμένο μάθημά του στούς φοιτητάς τῆς Θεολογικῆς. Ὅμως τόν κέρδισε τελικά ἡ ποιμαντική τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τήν ἀκαδημαϊκή θέσι ἀντήλλαξε μέ τό μοναχικό σχῆμα καί τήν ἱερωσύνη. Ἔβλεπε τήν ἀνάγκη νά στηρίξῃ τόν εὐλογημένο λαό μας στήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια. Οἱ μεταπτυχιακές του σπουδές στήν Ἀμερική τοῦ εἶχαν δώσει τήν δυνατότητα νά ἀντιληφθῇ τόν ἀνθρωποκεντρισμό (οὐμανισμό) τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Συνήθιζε νά περιγράφῃ τόν δυτικό οὐμανισμό μέ ἕνα χαρακτηριστικό γεγονός.

Ἔλεγε: «Στήν Ἀμερική εἶδα (ἦταν τό 1966-1967) τό κατάντημα τοῦ ἑτεροδόξου Χριστιανισμοῦ», καί διηγεῖτο, ὅπως τήν εἶχε ζήσει, μία ἀληθινή ἱστορία: Εἶχε ἐπισκεφθῆ τό Σεμινάριο ἕνας προτεστάντης ἱερεύς τῆς Ἐπισκοπελιανῆς ἐκκλησίας καί τούς εἶχε κάνει διάλεξι περί τῆς γνωστῆς θεωρίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ. Κάποιος ἀπό τούς φοιτητάς ἐρώτησε τόν ὁμιλητή: «Πιστεύετε ὅτι πέθανε ὁ θεός ἤ ὅτι πέθανε ἡ πίστις στόν Θεό». Ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Πιστεύω ὅτι πέθανε ὁ Θεός». «Καί τότε πῶς μπορεῖτε νά εἶστε ἱερεύς;», ξαναρώτησε ὁ φοιτητής. Ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Ρώτησα τόν ἐπίσκοπό μου, ἄν μέ αὐτές τίς ἰδέες μπορῶ νά εἶμαι ἱερεύς, καί μοῦ εἶπε: Στό θέμα αὐτό τά ἔχω καί ἐγώ χαμένα. Κάνε ὅ,τι νομίζεις».

Εἶχε συνειδητοποιήσῃ τήν ἀνάγκη νά ποιμαίνεται ὁ λαός τῆς Ἐκκλησίας θεανθρωποκεντρικά, Ὀρθόδοξα, μέ τό βίωμα καί τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό ἔγραψε τό σπουδαῖο ἔργο του «Ἡ Ποιμαντική διακονία κατά τούς ἱ. Κανόνας». «Ἡ ποιμαντική τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάντοτε βαθύτατα ἐκκλησιολογική», ἔγραφε. Ἑκατοντάδες εἶναι οἱ ἑορταστικές καί ποιμαντικές του ὁμιλίες, ἀπό τίς ὁποῖες φαίνεται ὅτι ὁ Γέροντας ἤθελε νά ζοῦμε τήν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία θεώσεως.

Κάθε πρόσωπο πού πλησίαζε τόν Γέροντα ἦταν εἰκόνα Θεοῦ, «κεκελευσμένος Θεός», ὅπως εἶπε ὁ Μέγας Βασίλειος. Κάθε τέτοια ψυχή ὅμως κρύβει μέσα της τόν ἀπεριόριστο δυναμισμό τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν». Χρειαζόταν μία θεοειδής ἀγάπη γιά νά ἀναδεχθῇ ὁ Γέροντας αὐτές τίς ψυχές. Αὐτή τήν ἀγάπη προσέφερε κατά τήν ποιμαντική του.

Στό κέντρο τῆς ποιμαντικῆς του ἦταν ἡ ἡσυχαστική παράδοσις τῆς Φιλοκαλίας, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε, τιμοῦσε καί ἀγωνιζόταν νά μιμῆται καί νά προβάλλῃ. Συχνά ὁ λόγος του ἦταν περί μετανοίας καί νοερᾶς προσευχῆς. Τόνιζε ὅτι «κάθε μέρα πρέπει νά βάζουμε ἀρχή μετανοίας». Καί συνιστοῦσε νά λέμε «τήν εὐχή». Ἔχει πολλή δύναμι ἡ εὐχή, ἔλεγε. Πολλοί νέοι ἔγιναν μοναχοί κάτω ἀπό τήν πνευματική του καθοδήγησι. Ὁ σύγχρονος Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, στό Ἅγιον Ὄρος καί ἀλλοῦ, ὀφείλει στόν Γέροντα, διότι στηρίχθηκε μέ τόν λόγο, τήν γραφίδα καί τό παράδειγμά του.

Ὥριμος στήν σωματική καί στήν πνευματική ἡλικία ὁ Γέροντας προσέφερε τήν ποιμαντική του πεῖρα στόν Γυναικεῖο Μοναχισμό. Μεγάλα γυναικεῖα κοινόβια καί ἄλλα μικρότερα μοναστηράκια δέχθηκαν τήν ποιμαντική του φροντίδα. Στήριζε τίς Γερόντισσες στό ἔργο τους καί τίς μοναχές στόν προσωπικό τους ἀγῶνα. Στό σημεῖο αὐτό ἡ προσφορά του στήν Ἐκκλησία μοιάζει μέ τήν προσφορά τοῦ ἁγίου Νεκταρίου.

3. Ἀνάχωμα στόν οὐμανισμό.

Ὁ οὐμανισμός κατά κύματα ἐπιτίθεται στήν Ἐκκλησία καί ἀφήνει στό σῶμα της βαθειές πληγές. Κάθε αἵρεσις, παλαιά καί νέα, εἶναι οὐμανισμός. Κάθε μορφή ἀθεΐας εἶναι οὐμανισμός. Βγαίνει ἀπό τό κέντρο τῆς ζωῆς μας ὁ Θεάνθρωπος καί μπαίνει ὁ ἄνθρωπος, ὁ αὐτονομημένος ἄνθρωπος. Κάθε ἑπόμενο κῦμα τοῦ οὐμανισμοῦ ἔρχεται νά προσθέσῃ νέα συντρίμμια σέ ἐκεῖνα πού δημιούργησε τό προηγούμενο κῦμα. Ὁ Γέροντας ἀντιπαρατάχθηκε δυναμικά στόν ξενόφερτο οὐμανισμό τήν δεκαετία τοῦ ’80. Ἔκανε τότε πολλές ὁμιλίες γιά τό ζήτημα αὐτό σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, μέχρι τήν Κύπρο. Θαυμαστές ἦταν καί οἱ ὁμιλίες πού εἶχε ἐκφωνήσει σέ αὐτόν τόν πάνσεπτο ναό. Ἀθεϊστικές δυνάμεις ἐπιχείρησαν τήν ἐποχή ἐκείνη νά ἀνατρέψουν μέ σειρά νομοθετημάτων ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπό τήν Ὀρθόδοξη εὐσέβειά μας. Στό Ε’ Πανελλήνιο Θεολογικό Συνέδριο τό 1982, ἔλεγε:

«Τώρα χρειάζεται μαρτυρία καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως τοῦ λαοῦ μας. Εὑρισκόμεθα πρό ἑνός νέου ἀρειανισμοῦ, νέας εἰκονομαχίας, νέου βαρλααμισμοῦ, νέου ἰδεολογικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, νέου ἀπανθρώπου ‘‘ἀνθρωπισμοῦ’’... Σέ αὐτή τήν κρίσιμη ὥρα γιά τόν ἄνθρωπο καί τόν ἑλληνισμό, ἡ Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο δέν πρέπει νά περιορισθῆ καί ἐξοβελισθῆ ἀπό τήν ἐθνική ζωή καί τήν παιδεία μας, ἀλλά πρέπει νά ἀναζητηθῆ καί φανερωθῆ ὡς ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου».

Μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του ἀγωνίσθηκε κατά τοῦ οὐμανισμοῦ. Ἀπό τό κρεββάτι τῆς ἀσθενείας του, ἕξι μῆνες πρίν τήν κοίμησί του εἶπε τόν περίφημο λόγο: «Τό νέο πρόγραμμα σπουδῶν γιά τά θρησκευτικά εἶναι ὁδηγός πρός τήν πανθρησκεία».

4. Ἡ στάσις του ἀπέναντι στόν θρησκευτικό οὐμανισμό.

Εὑρισκόμενος ὁ Γέροντας στήν Ἀμερική γιά τίς μεταπτυχιακές του σπουδές καί ἔχοντας γνωρίσει ἀπό κοντά τό πνεῦμα καί τό ἦθος τοῦ ἑτεροδόξου χριστιανικοῦ κόσμου, συνειδητοποίησε καί μία ἀκόμη πραγματικότητα: Ὅτι ὁ τρόπος πού οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοί ἀναζητοῦσαν τήν μεταξύ τους ἑνότητα δέν ἦταν ὑγιής. Οἱ προθέσεις, τά κίνητρα καί οἱ στόχοι ἦσαν ἐνδεχομένως εὐγενῆ, ἀλλά πάντως ἀνθρώπινα, οὐμανιστικά, τοῦ παρόντος αἰῶνος, χωρίς γεύση τῆς ἐν Χριστῷ θεώσεως.

Πόθος τοῦ Γέροντα ἦταν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά καλλιεργήσουμε τήν αὐτοσυνειδησία μας, ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Καί προσευχή του ἦταν οἱ ἑτερόδοξοι νά εὕρουν τόν δρόμο πρός τήν ἐπίγνωσι τῆς Ἀληθείας καί τήν θέωσι, τήν ὁποίαν ἀγνοοῦν καί στεροῦνται. Ἔγραψε πολλά ἄρθρα καί ἔκανε πολλές ἀναφορές σέ βιβλία καί ὁμιλίες του γιά τό θέμα αὐτό. Θά σᾶς διαβάσω μία συγκινητική ἀναφορά του, ἡ ὁποία ὑπάρχει στόν πρόλογό του στό βιβλίο «Ἡ θέωσις ὡς σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου», βιβλίο τό ὁποῖο πλέον θεωρεῖται κλασικό.

Λέγει λοιπόν μέ ὕφος προσευχητικό: «Ἐλεήμων Κύριε, εὐδόκησε ἐν τῇ ἀπείρῳ ἀγάπῃ Σου, νά μᾶς ἀξιώσης νά εἰσέλθουμε στήν ὁδό τῆς θεώσεως, πρίν νά ἀπέλθουμε ἀπό τόν παρόντα πρόσκαιρο κόσμο. Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε στήν ἀναζήτησι τῆς θεώσεως τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας, πού δέν χαίρονται, γιατί ἀγνοοῦν τό μεγαλεῖο τῆς κλήσεώς των ὡς ‘‘κεκελευσμένων θεῶν’’. Ἐλεήμων Κύριε, ὁδήγησε καί τά βήματα τῶν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν στήν ἐπίγνωσι τῆς Ἀληθείας Σου, γιά νά μή μείνουν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Σου, στερημένοι τῆς Χάριτος τῆς θεώσεως. Ἐλεήμων Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου! Ἀμήν».

Αὐτήν τήν πτυχή τῆς προσφορᾶς τοῦ Γέροντος τήν θεωρῶ ἀπό τίς σημαντικότερες.

5. Ἡ Ἱεραποστολή.

Ἦταν περί τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, ὅταν ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιο-ρείτης ἔστειλε τόν νεαρό θεσσαλονικέα Ἰωάννη Ἀσλανίδη στόν μακαριστό Γέ-ροντα Γεώργιο, λέγοντας: «Πήγαινε καί ἐκεῖνος θά σέ καθοδηγήσει». Ὁ νεαρός Ἰωάννης Ἀσλανίδης, ἔγινε ὁ μετέπειτα φλογερός ἱεραπόστολος τοῦ Ζαΐρ Κοσμᾶς Γρηγοριάτης, ὁ ὁποῖος ἐπεσφράγισε τό ἔργο του μέ τόν μαρτυρικό του θάνατο ἐκεῖ στήν καρδιά τῆς Ἀφρικῆς.

Ἡ προσφορά τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γεωργίου ἦταν νά συντονίζῃ, νά ἐμψυχώνῃ, νά ἐπιβλέπῃ, νά παρηγορῇ, νά χειρίζεται καταστάσεις πού ἀπαιτοῦσαν διάκρισι καί πνευματική ὡριμότητα, νά προσφέρῃ καταλλήλους μοναχούς καί δυνάμεις, ὥστε τό ἔργο ἐκεῖ νά ἀποδώσῃ καρπούς.

Ἡ Ἱεραποστολή δέν εἶναι μία ἐξωστρεφής δραστηριότητα κάποιων ἀνθρώπων. Εἶναι κυρίως συνέχισις τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ ἱεραποστολική πρωτοβουλία τοῦ Γέροντα ἦταν καρπός τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

6. Τό κύκνειο ἄσμα του: ἡ ἑνότης.

Θά τελειώσω, ἀφοῦ διαβάσω λίγες παραγράφους ἀπό τίς τελευταῖες ὑποθῆκες τοῦ Γέροντος Γεωργίου, πού ἀφοροῦν τήν ἑνότητα. Μέ τήν τελευταία αὐτή πρᾶξι τῆς ζωῆς του ἐσφράγισε τήν ποιμαντική του. Τό κύκνειο ἄσμα του, ἡ τελευταία του προσφορά στήν Ἐκκλησία, ἦταν ἡ προτροπή γιά τήν ἑνότητα, τήν ἁγιοπνευματική ἑνότητα. Ἦταν Φεβρουάριος τοῦ 2014. Εἶχε ἀποφασίσει νά παραδώσῃ τήν σκυτάλη στόν διάδοχό του.

Προετοιμάζοντας τήν Ἀδελφότητα εἶπε:
«Παρακαλῶ τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μέ φωτίσῃ, νά σᾶς πῶ αὐτό πού εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν ζωή μας... Ἐπιγραμματικά θά πῶ τό ἑξῆς: Μία ἀδελφότης ἑνωμένη μοιάζει μέ τόν Παράδεισο. Μία ἀδελφότης διχασμένη μοιάζει μέ τήν Κόλασι. Γι' αὐτό, πατέρες, ἄς ἀγωνισθοῦμε νά κρατήσωμε τήν ἑνότητα.

Ἐγώ μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ, καίτοι ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος, σᾶς παραδίδω τήν ἀδελφότητα ἑνωμένη. Κρατῆστε την. [...] Καί τώρα σᾶς παραδίδω ὅλους στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί στό πλούσιον ἔλεός Του. Συγχωρῆστε με, πατέρες, γιά τά λάθη μου καί γιά τίς ἀδυναμίες μου. Σᾶς ἀγαπῶ ὅλους... Σᾶς εὔχομαι ὁ Θεός νά σᾶς σκεπάζῃ, νά σᾶς στηρίζῃ, νά σᾶς ἁγιάζῃ καί νά σᾶς κρατήσῃ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς σας πιστούς καί ἀγαθούς δούλους Του... Ἡ Παναγία νά μᾶς οἰκονομήσῃ ὅλους καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἔχουμε καλή ἀντάμωσι στόν Παράδεισο».

Αὐτό τό προσκλητήριο γιά ἁγιοπνευματική ἑνότητα, ἔδειξε τήν πνευ-ματική του ὡριμότητα. Μέ τέτοια ὡριμότητα ἀνεχώρησε γιά τήν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ στίς 8 Ἰουνίου 2014, στά 79 του χρόνια. Τήν εὐχή του νά ἔχουμε, ὅπως καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων Γερόντων, τούς ὁποίους τιμήσαμε σήμερα.

Σᾶς εὐχαριστῶ.

Πηγή: (Ἡμερίδα Φοιτητῶν τοῦ Α.Π.Θ., 23 Μαΐου 2016 - Ἡμερίδα: «Ἡ προσφορὰ τῶν συγχρόνων Γερόντων στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴ νεολαία σήμερα»), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ιερά Καλύβη Αγίου Όρους; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 29 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 463

Μια στιγμή του Πάσχα: Η ίδια ανθρώπινη ψυχή, ο ίδιος Χριστός, η ίδια έμπρακτη μετάνοια!

mia stigmh toy pasxa 01

Ολόκληρο το συγκλονιστικό βιβλίο σε αυτή την ανάρτηση

Η ίδια ανθρώπινη ψυχή, ο ίδιος Χριστός, η ίδια έμπρακτη μετάνοια!

Το κείμενο αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα και δύσκολα θα μπορέσει να συγκρατήσει κάποιο δάκρυ στα μάτια του, αν ίσως έτυχε να έχει ανάλογες- εμπειρίες, κι αν δεν είχε, του ευχόμαστε να έχει στο μέλλον, επειδή όσο υπάρχει η αμαρτία στον κόσμο, οι άνθρωποι θα έχουμε ανάγκη από μετάνοια. Μαράν άθα. έλα Κύριε!

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΑΓ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ- Ν. ΣΚΗΤΗ ΆΓΙΟ ΌΡΟΣ . ΕΚΔΟΣΗ Η ΕΤΟΣ 2000

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τι χωρίζει το φως από το σκοτάδι, τη χαρά από τη λύπη, τη ζωή από το θάνατο, το καλό από το κακό;

Φαίνονται αντίθετα και μακρινά το ένα από το άλλο, στην ουσία όμως τα χωρίζει μονάχα μια πολύ λεπτή κλωστή, μια λέξη, ένα άγγιγμα, μια στιγμή.

Μια τέτοια στιγμή στάθηκε μοιραία και για τη ζωή του Θωμά, του κεντρικού ήρωα αυτής της Ιστορίας, που αγγίζει τα όρια τον φανταστικού κι όμως είναι τόσο αληθινή. Βέβαια δεν ήταν καθόλου τυχαία αλλά ήταν μια στιγμή του Πάσχα, που θα πει πέρασμα, μετάβαση. Πάσχα είπανε και οι Εβραίοι όταν βγήκαν από τη δουλεία της Αιγύπτου πηγαίνοντας προς τη γη της Επαγγελίας, την ελευθερία, τη χαρά. Ένα τέτοιο πέρασμα έγινε και στην ψυχή αυτού του ανθρώπου που αφέθηκε ολοκληρωτικά στα χέρια του νοητού Μωϋσή της, του Ιησού Χριστού, να την οδηγήσει εκεί που μόνο Εκείνος ξέρει και μπορεί.

Καθαρισμένη από τα πολυτιμότερα μύρα, τα ειλικρινή δάκρυα της μετάνοιας, φωτισμένη από την αγνή της πρόθεση η ψυχή – ο σύνολος άνθρωπος – οδηγήθηκε στο δρόμο της επιστροφής, στη νοητή γη της Επαγγελίας και μάλιστα κάνοντας τέτοιους καρπούς άξιους μιας τέτοιας μετάνοιας ώστε να διακρίνεται «ως πόλη κειμένη επάνω όρους». Ο Θωμάς, αυτός ο πρώην κατάδικος, ο πρώην θηριώδης φονιάς, το φόβητρο μιας ολόκληρης κοινωνίας, σαν άλλος Σαύλος μεταμορφώνεται σε ζωντανό κήρυκα της αγάπης του Χριστού φτάνοντας να θεωρείται μέχρι σήμερα στην ιδιαίτερη του πατρίδα ως άγιος!

Ποιος το περίμενε, ποιος το ήλπιζε, ποιος θα μπορούσε ποτέ να το πιστέψει;

«Τα αδύνατα για τους ανθρώπους, είναι δυνατά για τον Θεό» που είπε: «Σας δίνω τη ζωή και το θάνατο· διαλέξτε τη ζωή»…Η ιστορία που ακολουθεί, καθώς εξελίσσεται ανάγλυφη μπροστά στα μάτια σου, σε συνεπαίρνει με την απλότητα, την αλήθεια και τη ζωντάνια της και θα μπορούσε να πει κανείς πως παρουσιάζει εκπληκτικές ομοιότητες και αναλογίες. μ’ εκείνη του Δαβίδ, της αλειψάσης τον Κύριο, του ληστή στο σταυρό, του τελώνη, του Παύλου, αλλά και της Μαρίας της Αιγυπτίας· τι πιο φυσικό απ’ αυτό;

Ι.Ν. Σκήτη Πάσχα 2000

Γ. Ιλαρίων μοναχός

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄

«Προέφθασάν με ημέραι θλίψεώς μου και εγένετο Κύριος επιστήριγμά μου»

(Β’Βασιλ.22, 19)

Στα μέσα του περασμένου αιώνος, στα κάτεργα τα φοβερά της Σιβηρίας, και συγκεκριμένα της πόλεως Τοβόλσκυ κοντά στα Ουράλια όρη, μέσα σ’ όλους τους βαρυποινίτες φυλακισμένους ξεχωρίζει για την αγριότητα του και την ασύγκριτη οργή του, ο βαρυποινίτης Θωμάς Ρυζκώφ!

Είναι ένας γιγαντόσωμος, ολόξανθος νέος, περί που εικοσιτεσσέρων χρόνων, με καταγάλανα μάτια που πετούν φλόγες μίσους και κακίας και καθηλώνουν από τρόμο όποιον αντικρίζουν! Οι ώμοι του είναι αθλητικοί και τριγωνικοί και τα μπράτσα του ατσαλένια που προεξοφλούν την καταπληκτική δύναμη του νέου βαρυποινίτου με τα νευρώδη και στεγνά κατακόκκινα χείλη του.

Είναι καταδικασμένος σε ισόβια δεσμά ο Θωμάς για φόνο που με κανένα τρόπο δεν παραδέχεται ότι διέπραξε! Και είναι διάχυτη η γνώμη στα κάτεργα και σ’ όλη την περιοχή πως κάποια δικαστική πλάνη είχε γίνει, εξ αιτίας της εμπάθειας ορισμένων εχθρών του που με κακότητα και εμπάθεια κατέθεσαν ψεύτικα εναντίον του.

Και μπορούσε να το πιστέψει κανείς αυτό γιατί ο Θωμάς έδειχνε καθημερινά αγανάκτηση και οργή για την καταδίκη του φωνάζοντας σε στιγμές φοβερού παροξυσμού: «Είμαι αθώος, είμαι αθώος, δεν έκαμα τίποτε, αφήστε με, αφήστε με να φύγω!». Και τότε χτυπούσε με λύσσα αγρίου θηρίου το κεφάλι του στον τοίχο του κελιού του μέχρι που μάτωνε. Τα μάτια του τότε έμοιαζαν με μάτια κυνηγημένου θηρίου και αφροί έβγαιναν από το στόμα του, όπως του μανιασμένου τσακαλιού που θέλει να κατασπάραξη το θήραμα του.

Σ’ αυτή την κατάστασίν του, γινόταν τόσον άγριος ο Θωμάς Ρυζκώφ, ώστε έμοιαζε με εξαγριωμένη και αδάμαστη τίγρη που ξέφυγε από το σιδερένιο κλουβί της! Μα κι όταν ηρεμούσε λίγο, ήταν διάχυτο το μίσος και η αποστροφή του προς όλους τους ανθρώπους του θλιβερού του και αποπνικτικού του περιβάλλοντος.

Και όσο περνούσε ο καιρός τόσον και περισσότερο κλείνονταν στον εαυτόν του ο Θωμάς και τότε έμοιαζε σαν κυνηγημένο και παραδαρμένο λύκο, γι’ αυτό και οι άλλοι κατάδικοι του είχαν βγάλει το «παρατσούκλι» «Λυκοθωμά» και έτσι τον φώναζαν για να τον πειράζουν.

Αλλά όλα αυτά τα πειράγματα κι άλλες πολλές παρεξηγήσεις έφερναν συχνά σε ρίξει το Θωμά με όλους τους κρατουμένους και κατάδικους, αλλά και με τους δεσμοφύλακας του.

Τότε έβλεπε κανείς τον αγριεμένο Θωμά, να τρίζει τα δόντια του, να μαζεύει τους γρόνθους του και το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει με γρηγοράδα που φανέρωνε το επικείμενο ξέσπασμα της οργής του.

Μαρτύριο και κόλαση αφόρητος η ζωή του Θωμά στα κάτεργα του Τοβόλσκυ! Από τη μια μεριά οι κατάδικοι με τα απαίσια «φιάσκα» τους, από την άλλη μεριά οι ραβδισμοί των σκληρών δεσμοφυλάκων του προς «σωφρονισμό» και «ημέρωσίν» του, έκαμαν τον Θωμά στην απελπισία του να πάρη την απόφαση, ή να αποδράσει από την εφιαλτική αυτή κόλασιν, ή να θέση τέρμα στην μαρτυρική του ζωή.

Και δεν ήταν λίγες φορές που τον έβλεπε κανείς να μονόλογοι ο Θωμάς και να λέγει με αγριεμένη την όψιν και τρεμάμενα χείλη:

«Θα εκδικηθώ! Θα εκδικηθώ όλους τους κακούργους που με κρατάνε εδώ μέσα, γιατί είμαι εντελώς αθώος, αθώος».

Έτσι κύλησαν τρία ολόκληρα χρόνια απερίγραπτου μαρτυρίου για τον κατάδικο Θωμά, όταν μια φθινοπωρινή βραδιά άγρια και παγερή και με καταρρακτώδη βροχή που χαλούσε ο Θεός τον κόσμον με αστραπές και βροντές και οι σειρήνες των κάτεργων σφύριζαν δαιμονισμένα καλώντας σε συναγερμό τους κατάδικους για να βοηθήσουν στην απομάκρυνση των ομβρίων υδάτων που είχαν πλημμυρίσει τις κατασκότεινες και σεσαθρωμένες φυλακές, ο Θωμάς Ρυζκώφ κατορθώνει να δραπέτευση οι ομοβροντίες των δεσμοφυλάκων τον κυνηγούν μέσα στο δάσος το γειτονικό όπου πιστεύουν ότι έχει καταφύγει και που μόνον άγρια θηρία πεινασμένα και επιθετικά υπήρχαν…

Η επόμενη ημέρα ξημέρωσε με αρρωστημένο και μελαγχολικό ήλιο που έδωσε την ευκαιρία να διαπιστωθεί ο θλιβερός απολογισμός της νύχτας! Ο Θωμάς που τελικά κατόρθωσε να δραπέτευση είχε σκοτώσει με φρικτό τρόπο δύο δεσμοφύλακες ανοίγοντας φρικτά τα κεφάλια τους!

Τα πτώματα των δυστυχισμένων βρέθηκαν στην καρδιά του δάσους, εκεί που κρυπτόμενους ο Θωμάς και στήνοντας ενέδρα κατόρθωσε το νέο αυτό από τρόπαιον έγκλημα του.

Οι στρατιωτικές Αρχές του Τοβόλσκυ εξαπέλυσαν αποσπάσματα, ανιχνευτές με κυνηγετικούς σκύλους για να ανακαλύψουν τον φονιά – δραπέτη!

Ο κόσμος όλος της περιφερείας έχει αναστατωθεί με την περιγραφή του αποτρόπαιου εγκλήματος και παίρνει ανάλογα προφυλακτικά μέτρα. Οι Αρχές στέλλουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, με πολλές διευκρινίσεις παντού, με την αβέβαιη ελπίδα να ανακαλύψουν οπωσδήποτε τον δραπέτη ή το κρησφύγετων του και έτσι προλάβουν χειρότερα εγκλήματα! Αλλά δυστυχώς χαμένος κόπος.

Καίτοι η επικήρυξης του τρομερού φονιά έφθασε στο καταπληκτικό ποσόν των χιλίων ασημένιων ρουβλίων, όμως κανείς δεν μπορούσε να μάθη έστω και που βρίσκεται ο Θωμάς, ακόμη εάν υπάρχει ζωντανός ή κατασπαραγμένος από τα άγρια τσακάλια του δάσους που είχε καταφύγει…

Μερικοί μουζίκοι που διάβαζαν την τοιχοκολλημένη επικήρυξη έγλειφαν τα χείλη τους ονειρευόμενοι το μυθικό ποσόν της επικηρύξεως και έλεγαν: «Να πάρη η ευχή! Μα τον άγιον Σέργιο, λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε τον Λυκοθωμά»…

mia stigmh toy pasxa 02

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄

«Παιδεύσει με δίκαιος εν ελέη και ελέγξει με έλαιο δε αμαρτωλού μη λιπανάτω την κεφαλήν μου». (Ψαλμ. 140, 5)

Πέρασαν δύο ακόμη χρόνια και σχεδόν σ’ όλη την περιφέρεια του Τοβόλσκυ κόντευαν να ξεχάσουν οι περισσότεροι την τρομακτική μορφή του γιγαντόσωμου δραπέτου, όταν ξαφνικά ένα πρωινό αναστατώθηκαν οι φύλακες αλλά και όλα τα κάτεργα του Τοβόλσκυ, από ένα αποτρόπαιων έγκλημα που στην ειδεχθή εκτέλεση του ήταν όμοιο με τα δύο εκείνα εγκλήματα στην καρδιά του δάσους κατά την δραπέτευση του Θωμά Ρυζκώφ!

Ο επόπτης των φυλακών, ο σκληρός και αγέλαστος Κάσιμιρ Πετρώφ βρέθηκε σκοτωμένος στο κρεβάτι του και ήταν πνιγμένος στο ίδιο το δικό του πλημμυρισμένο αίμα. Το κεφάλι του ήταν χωρισμένο μακάβρια στα δύο και επάνω του αφημένο ένα κακογραμμένο χαρτί:

«Να, παληόσκυλε, ό,τι σου άξιζε για όσα μου έκανες!».

Στο διάβασμα του χαρτιού όλοι ανατρίχιασαν!

Καμία αμφιβολία δεν χωρούσε πια πως ο φονιάς και πάλιν ήταν ο Θωμάς, ο δραπέτης των κάτεργων, που ζούσε και εξακολουθούσε με μεγαλύτερο μένος το βρωμερό δολοφονικό του έργον!

Τόση είναι η τρομοκρατία που δημιουργήθηκε από το νέο έγκλημα ώστε όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, νωρίς – νωρίς μαζευόταν στα σπίτια τους, κλείδωναν καλά τις πόρτες τους και το όπλο το είχαν στο προσκέφαλο για κάθε ώρα ανάγκης χωρίς φυσικά αυτό να εμποδίζει να ακούεται κάθε λίγο και λιγάκι κά ποιος νέος φόνος με τον ίδιον τρόπον εκτελέσεως, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, αλλά και ληστείες και πυρπολήσεις και καταστροφές.

Παντού τώρα ολοφάνερα πλανιέται το φάσμα του θανάτου! Παντού κρατούν την αναπνοή τους και ομολογούν:

«Ο Θωμάς Ρυζκώφ, ο Λυκοθωμάς, είναι ο απαίσιος εκτελεστής όλων αυτών! Ποιος θα μπόρεση να του αντισταθεί και ποιος θα είναι ικανός άνθρωπος να τον εκτέλεση;».

Οι Τοπικές και Περιφερειακές Αρχές είναι αφάνταστα αναστατωμένες και νυχθημερόν συσκέψεις επί συσκέψεων προσπαθούν να δώσουν μία λύση και να καθησυχάσουν τον αναστατωμένο λαόν που ζητά εγγυήσεις ασφαλείας!

Έπειτα ο βαρύς χειμώνας με τις τρομερές χιονοστιβάδες σε κάθε βήμα που δημιουργούν ένα «ταμπούρι» για τον φονιά, εμποδίζουν πολύ το έργον της ανιχνεύσεως των αποσπασμάτων, που έχουν δημιουργήσει αληθινές εκστρατείες εναντίον του αγρίου αυτού θηρίου που όπου οσφραίνεται ζωντανή ύπαρξη ζητά εκδίκηση με αίμα…

Τα χρόνια κυλούν το ένα μετά το άλλο και ο Θωμάς έχει καταντήσει ο τρομερός εφιάλτης, ο αποπνικτικός φόβος και το μαρτυρικό άγχος όλης της περιφερείας…

Το όνομα του Θωμά είναι ταυτόσημων με ο,τι πιο χυδαίων, κακούργο, ανάλγητο και σατανικό.

Ακόμη και στην Πετρούπολη έχουν ξεχασθεί οι μεγάλοι χοροί και τα πλούσια ξεφαντώματα και γίνεται σοβαρή σύσκεψης ανωτάτων στρατιωτικών πως θα εξοντωθεί ο εγκληματίας, αυτός που αποτελεί μοναδικό φαινόμενο κακουργίας της περιφερείας Τοβόλσκυ και για όλα τα χρονικά της. Μάλιστα τόση είναι και στην Πετρούπολη η τρομοκρατία από την φήμη του μεγάλου αυτού εγκληματίου ώστε όταν σ’ ένα αριστοκρατικό χορό ένας ουσάρος μεταμφιέστηκε σε «Λυκοθωμά» περισσότερες από δεκαπέντε αριστοκράτισσες κυρίες και δεσποινίδες χρειάσθηκαν ιατρική βοήθεια από σοβαρές μορφής λιποθυμίας! ενώ ο νεαρός ουσάρος τιμωρήθηκε αυστηρά…

Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν! Κύλησαν αργά, μαρτυρικά γεμάτα εφιαλτικό τρόμο και θλιβερή προσμονή…

Δέκα χρόνια με τρομοκρατία και αγωνία όλων των κατοίκων της περιφερείας! Οι μικρομάννες για να φοβερίζουν τα παιδιά τους όταν ατακτούν τους φωνάζουν με δέος:

«Ο Θωμάς, να, ο Λυκοθωμάς έρχεται να σε φάει…»

Και αυτά τρομαγμένα αφάνταστα έτρεχαν να κρυφτούν στην αγκαλιά της μάνας, χωρίς να τολμούν να σηκώσουν το κεφαλάκι τους από την ποδιά της μάνας…

Μα και οι μεγάλοι άνδρες θέλοντας να βεβαιώσουν ότι αυτό που λένε είναι αλήθεια ορκίζονταν: «Να μη χαρώ τη ζωή μου! Να πάω από τα χέρια του Λυκοθωμά»… και άλλοι πάλιν επιθυμώντας να πειράξουν ή να τρομάξουν κάποιον του φώναζαν: «Έννοια σου! η χερούκλα του Λυκοθωμά σε περιμένει! από αυτόν θα το βρεις».

Και αυτό έκαμε αληθινά ο Θωμάς! Σαν κεραυνός άγριος και σμερδαλέος έπεφτε όπου νόμιζε ότι θα σκορπίσει συμφορά! Δεν έκαμε καμία διάκριση! Λές και μέσα του δεν είχε καρδιά για να συγκινηθεί από τις φωνές και τα δάκρυα

εκείνων που έκαμε να θρηνούν και να σπαράζουν αλλά λες και είχε ένα κομμάτι μαύρο γρανίτη αντί για καρδιά και δεν συγκινώνταν.

Λες και αίμα δεν κυκλοφορούσε στα νεύρα του, αλλά «αφιόνι» που τον έκαμε Χάρο αχόρταστο, να γκρεμίζει, να σκοτώνει αδιάκριτα, γέρους και παιδιά, μικρούς και μεγάλους και να σπέρνει στο πέρασμα του τον όλεθρο…

Τόση η απελπισία και η απόγνωσης των κατοίκων και των Αρχών από την διαφυγή του Θωμά, ώστε στα γύρω μεγάλα μοναστήρια έγιναν ολονυκτίες παρακαλώντας τον Θεόν να απαλλάξει την περιφέρεια από την μάστιγα του Θωμά. Οι Αρχές μάλιστα επί ζημία του γοήτρου των, εξέδωσαν νέα επικήρυξη με την οποίαν πενταπλασίαζαν το χρηματικό ποσόν για την σύλληψη ή τον φόνο αυτού.

Ο κόσμος στέκεται με λαχτάρα και θαυμασμό μπροστά στο αναγραφόμενο ποσόν και μονολογεί ο καθένας μακαρίζοντας αυτόν που θα αξιωθεί να το πάρη: «Καλόθιος (καλότυχος) αυτός που θα έχη, μα τον αγιον, την τύχη να βρει το κρησφύγετο του Θωμά και να τον παραδώσει! Τι όμορφο Πάσχα έχει να κάμει»…

Μάλιστα τώρα που κοντεύει το Πάσχα, – ήταν μήνας Μάρτιος περί τα τέλη αυτού – θα μιλούσε με την τύχη του, έλεγαν μερικοί, όποιος μπορέσει να τον γατζώση. θα είναι πολύ τυχερός! Πόσους καλοθρεμμένους αμνούς θα έχη με τα λεφτά αυτά; Πόση βότκα; Πόσο μαύρο χαβιάρι και άλλα αγαθά θα μπορέσει να απόλαυση αυτός που θα έχη την δύναμιν να ξεκαθαρίσει όλη την περιφέρεια από τον αρχικακούργον που ελυμαίνετο όλη την περιφέρεια, τους πάντας και τα πάντα. Μάλιστα συμφώνησαν πως, μια και δεν μπόρεσαν να τον συλλάβουν, ας προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν οπωσδήποτε και να κρεμάσουν το βρώμικο κεφάλι του στην πλατεία, προς κοινή θέα, ώστε να πιστεύσουν οι κάτοικοι πως εξέλιπε κάθε κίνδυνος από αυτόν.

«Αχ! Μονολογούσε ένας κοντόχοντρος κοζάκος, πόσον θα θελα νά ήμουνα εγώ αυτός που θα ελευθέρωνε την άλλοτε ήσυχη περιοχή μας, από αυτό το βρώμικο τσακάλι». Μάλιστα εκλύθηκαν σε κοινή σύσκεψη όλοι οι ακροβολιστές και οι Νεμβρώδ* της περιοχής, στους οποίους δόθηκε εκ μέρους των υπευθύνων η υπόσχεσης πως, εκείνος που θα φέρει το κεφάλι ή το δέρμα του Θωμά θα τύχη ιδιαιτέρων κρατικών τιμών και επιχορηγήσεων διά βίου…

Αλλά όμως καίτοι νύχτα και ημέρα «χτενίζεται» όλη η περιοχή από ανιχνευτές και κυνηγετικούς σκύλους, καίτοι ενέδρες και παγίδες στήθηκαν παντού, ο Λυκοθωμάς, ο αγριάνθρωπος που διψούσε για αίμα, δεν φαίνεται πουθενά, ούτε αφήνει και ίχνη τώρα.

Και όπως πέρασαν πάλι άλλοι έξη μήνες, χωρίς να φανεί πουθενά αυτός, πολλοί πίστευσαν πως μπορεί να κατασπαράχθηκε σε κάποια πάλη του με τα άγρια θηρία τα πεινασμένα του δάσους τα οποία αλίμονο, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι και αυτός, ο Θωμάς, προέρχεται από την ίδια την φύσιν τους.

Γι’ αυτό και ο κόσμος ξεθάρρεψε και άρχισε να κινείται πιο ελεύθερα!

Οι Αρχές σταμάτησαν να επιδιώκουν την σύλληψη του ασύλληπτου Θωμά και όσον περνούσε ο καιρός τόσον και πιο αργά σαν παραμύθια, σαν μύθους, διηγούνται οι μικρομάννες στα παιδιά τους τις ιστορίες του Λυκοθωμά, έτσι για να έχουν και κάποιον φόβον όταν ατακτούν.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ΄

«Υπάρχουν στιγμές της ζωής μας που ζυγίζουν μια ολόκληρη αιωνιότητα». Γκαίτε

Ο χειμώνας πέρασε και άρχισε να υποχωρεί η κακοκαιρία και τα άφθονα χιόνια μεταβάλλονται σε κελλαρίζοντα ρυάκια και ζωογόνα νάματα των απέραντων εκταρίων που εκτείνονται έξω από την πόλιν Τοβόλσκυ.

Το Πάσχα με τις ομορφιές του έρχεται, γι’ αυτό και κάθε βράδυ οι εκκλησιές, πλούσιες ή ταπεινές, γεμίζουν από ευσεβή λαόν που προσέρχεται να προσκυνήσει τον παθόντα και αναστάντα Κύριον, τον Γλυκύτατο Διδάσκαλο της αγάπης και της συγγνώμης! Αυτή μάλιστα την χρονιά που είναι λησμονημένο αρκετά το όνομα το απαίσιο του Λυκοθωμά των Ουραλίων ορέων, θα γιορτασθεί το Πάσχα με μεγαλύτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, αλλά και ελευθερία.

Γι’ αυτό όταν ολόγλυκα και χαρμόσυνα κτύπησαν οι βαριές καμπάνες των εκκλησιών αναγγέλλοντας ότι «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΊΉ» (ΚΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ) όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους κρατώντας πολύχρωμες και πλούσιες λαμπάδες πασχαλιάτικες, και Φορώντας τα καλά τους.

Την ημέρα τούτη την λαμπερή του Πάσχα, καλοντυμένοι άρχοντες και καθαροί μουζίκοι συναντώνται στους δρόμους και με εγκαρδιότητα αλληλοασπάζονται και χαιρετώνται περιχαρείς με τους πασχαλιάτικους χαιρετισμούς.

«Κριστός Βοσκρές!» (Χριστός ανέστη!)

«Βοϊστινο Βοσκρές!» (Αληθώς ανέστη!)

Γλέντησαν όλη την ημέρα του Πάσχα, όλοι ενωμένοι και αδελφωμένοι! Έπαιξαν τα τοπικά όργανα, χόρεψαν λεβέντικους χορούς, μεγαλόσωμοι νέοι και νέες!

Οι νοσταλγικές μπαλαλάικες έπαιζαν γλυκά και ενώ κοπέλες κτυπούν τα «ντέφια» τους νέοι πολλοί χορεύουν κοζάκικους χορούς!

Η μεγάλη πλατεία της πόλεως, μετά την δεύτερη Ανάστασιν γέμισε από παρδαλόχρωμο κόσμο που γλεντά με τον δικό του πατροπαράδοτο τρόπον, την μεγάλη γιορτή της Αναστάσεως που είναι για όλους τους Ορθοδόξους «εορτή και πανήγυρης πανηγύρεων», είναι ακόμη, «Κλητή και άγια ημέρα Η ΜΙΑ ΤΩΝ ΣΑΒΒΑΤΩΝ, η Βασιλίς και Κυρία».

Οι γέροντες με τα κοζάκικα καλουπάκια στο κεφάλι από αστραχάν και τις αστραφτερές φουφούλες τους είναι στηριγμένοι στα πελεκητά ραβδιά τους και παρακολουθούν χαμογελαστοί και συγκινημένοι το μεγάλο πανηγύρι της Χριστιανοσύνης!!

Οι νέοι και οι νέες ακούραστοι χορεύουν και κερνούν σπάταλα! Φωνές, χαρές, τραγούδια, αγκαλιάσματα με συγκίνηση δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο γλεντοκόποι της ημέρας!

Και όταν άρχισε να σουρουπώνει, κατάκοποι, κουρασμένοι μα και απόλυτα ικανοποιημένοι, αποσύρονται, λίγοι, λίγοι για τα σπίτια τους! Αλληλοασπάζονται και εύχονται και «του χρόνου καλύτερα!»…

Μεταξύ των τελευταίων αποχωρεί και ο μεγαλέμπορος της Τοβόλσκυ, ο μεσόκοπος και καλόκαρδος Αλέξη Σαϊλόφσκυ με την λεπτή και αρχόντισσα γυναίκα του την Τατιάνα.

Γεμάτος γέλια και χαρά και με κατακόκκινο το πρόσωπον από την βότκα την πολλή, αποχαιρετά τον Δήμαρχο της πόλεως: «Άρχοντα Κριστιάνωφ -Μηχαήλοβιτς, δέξου θερμά συγχαρητήρια για την οργάνωση της σημερινής γιορτής. Είχε μεγάλη επιτυχία! Πόσο με ξεκούρασε αυτή η Γιορτή η μεγάλη ύστερα από τόσα και τόσα υπερσιβηρικά μου ταξίδια για τις πολλές εμπορικές μου εργασίες! Κριστός Βοσκρές! και του χρόνου»…

Αποχαιρέτησαν εγκάρδια τον Δήμαρχο και μπήκαν με την σύζυγο του στον έλκηθρων που ήταν καλυμμένο με πλούσια μάλλινα και γούνες και το έσερναν δύο μικρόσωμα αλογάκια από την «ράτσα» που προσφέρει ο τόπος.

Τ’ ασημένια κουδουνάκια του ελκήθρου κουδούνιζαν τόσο γλυκά και απαλά που σκορπούσαν μια ευχάριστη νότα μουσικής μέσα στην σιγαλιά της ανοιξιάτικης νύχτας.

Χτυπώντας ανάλαφρα τ’ αλογάκια του ο Σαϊλόφσκυ γυρίζει και λέγει με χαμόγελο στη γυναίκα του ακουμπώντας το κεφάλι της εύθυμα στον ώμο του συζύγου της σιγοτραγουδούσε ένα εύθυμο τοπικό τραγούδι.

«Τατιάνα Σαϊλόφσκυ! Πόσον όμορφη είναι η πασχαλιάτικη αύτη βραδιά! Με την ησυχία της και την γοητεία της μαρτυρεί πως δεν υπάρχει πια για τα μέρη αύτη θέσης για την βρώμικη μπότα του Λυκοθωμά».

Τα μάτια τα μεγάλα και εκφραστικά της Τατιάνας Σαϊλόφσκυ ανοιγόκλεισαν με χάρι, κοίταξαν τον Αλέξη με τρυφεράδα ενώ τα χείλη της σαν να λένε κάποιο έμμετρο ποίημα τονίζουν αργά και επίσημα: «Αλέξη Ιβάνωφ Σαϊλόφσκυ! Τώρα πια τ’ όνομα το τρομακτικό του Λυκοθωμά έχει μπει στο περιθώριο του παραμυθιού για να φοβίζομε τα παιδιά μας όταν αυτά δεν κοιμόνται ή ατακτούν».

Και για βεβαίωση των λόγων της άρχισε και πάλιν να τραγουδά πιο εύθυμα και ζωηρά ένα άλλο πασχαλιάτικο τραγούδι…

Ύστερα από λίγο όμως ακούγεται η φωνή του Αλέξη Σαϊλόφσκυ να λέγει στη γυναίκα του: «Φθάσαμε, κυρία μου, κι όλας, χωρίς να το καταλάβομε».

Και απλώνει το χέρι του με ευγένεια προς την γυναίκα του για να την βοηθήσει να κατέβει από το έλκηθρων.

Μπροστά τους τώρα ορθώνεται μεγαλόπρεπο το παλιό αρχοντικό των Σαϊλόφσκυ! Είναι ένα τριώροφων με δύο μεγάλα μπαλκόνια και έναν απέραντο κήπο με πανύψηλα δέντρα. Παντού βασιλεύει σιγή!

Και κανείς δεν φαίνεται από πουθενά, γεγονός που ξαφνιάζει πολύ την Τατιάνα και την εξαναγκάζει να πει: «Περίεργο πράγμα», και κατεβαίνει από το έλκηθρων με μάτι ανήσυχο και φοβισμένο και κοιτά κατ’ ευθείαν προ την μισάνοιχτη κεντρική πόρτα του σπιτιού, που βρίσκεται μόνον δύο χιλιόμετρα μακριά από την πόλιν.

«Δεν βγήκαν όπως πάντα, οι δύο πιστοί και καλοί μας υπηρέτες, ο Ντημητρέϊ και ο Κύριλλος να μας υποδεχθούν όπως πάντα», σκέφθηκε ενδόμυχα χωρίς να το πει η Τατιάνα. Μα ούτε και ακούσθηκε η πάντα πρόσχαρη και ζωηρή φωνή της παραμάνας του παιδιού των, του μοναχογιού των Κασσιανού, της καλοκάγαθης Δόμνας Μιχαήλοβιτς που πάντα έτρεχε να τους χειροκρότηση σε κάθε τους επιστροφή και να φωνάξει με χάρι: «Καλώς τα, καλώς τα μάτια μου τα δύο»…

Η νεκρική σιγή που βασιλεύει παντού αποκορυφώνει τον ακαθόριστο φόβον και την ανησυχία τους, γι’ αυτό και αρχίζει εκείνος να φωνάζει δυνατά με την βαριά και επιβλητική του φωνή: «Δόμνα! Ντημητρέϊ! Κυρίλλεφ!»… Μα ο αντίλαλος της φωνής του δημιουργεί ένα περίεργο ανατρίχιασμα στην ψυχή και των δύο…

Σιωπή, σιωπή θανάτου βασιλεύει παντού και παρά τίς φωνές του Σαϊλόφκσυ κανείς δεν ξεπροβάλλει από την μισάνοιχτη πόρτα. Η ενστικτώδης αγωνία τους κάνει με ένα αυθόρμητο και πηγαίο«Αχ», βγαλμένο μέσα από την ψυχή τους να ορμήσουν μέχρι τον προθάλαμο του σπιτιού των χωρίς και οι ίδιοι να το καταλάβουν πως μπήκαν μέσα. Μα πόση όμως φρίκη ένοιωσαν, μέχρι λιποθυμίας της Τατιάνας που σωριάσθηκε επάνω σ’ ένα μικρό κάθισμα που βρέθηκε μπροστά της. Μα και του Αλέξη Σαϊλόφσκυ κόντεψε να σταματήσει η αναπνοή του. Γιατί μέσα σε μια λίμνη αίματος, οι δύο υπηρέτες τους, βρίσκονται ο ένας κοντά στον άλλον με τα κεφάλια ανοιγμένα.

Προχωρεί σαν μαγνητισμένος και με τρεμάμενα πόδια μέχρι το δωμάτιο της Δόμνας, όπου την βρίσκει επάνω στο κρεβάτι της με όψη φρίκης στο πρόσωπον και με το κεφάλι φρικτά παραμορφωμένο να κοιμάται τον αιώνιο ύπνο. Καημένη Δόμνα και ήσουν τόσο καλή!…

Στο θέαμα αυτό της απερίγραπτης συμφοράς, πιάνει το κεφάλι της η Τατιάνα με τα δύο της τρέμοντα χέρια και φωνάζει τώρα, απελπισμένα, τρελά, το μονάκριβο εξάχρονο παιδί της, τον Μικαέλ.

«Παιδί μου! Παιδί μου! Μικαέλ! Μικαέλ! Που είσαι αγόρι μου;»… Η φωνή της αντιλαλεί άγρια και σπαρακτικά ανάμεσα στους υψηλούς βουβούς τοίχους του μεγάρου.

Ο Μικαέλ, ένας ολόξανθος άγγελος με τα ζωηρά πράσινα παράξενα ματάκια του και το θαλασσί μακρύ νηκτικό του, μοιάζει σαν άγγελος που αποσπάσθηκε από ουράνια αγγελική συναυλία για να φέρει κάποιο χαρούμενο μαντάτο στον κόσμον αυτόν!

Στο άκουσμα της σπαρακτικής φωνής της μανούλας του ξυπνά και ορθώνεται στο κρεβατάκι του και ολόγλυκα της λέγει: «Εδώ, είμαι γλυκεία μου μανούλα» και τρίβοντας χαδιάρικα τα ματάκια του, προσθέτει: «Γιατί μου φωνάζεις έτσι δυνατά;»

Εκείνη στο αντίκρισμα του, ρίχθηκε σαν τρελή από χαρά στην αγκαλιά του και το φιλί αχόρταγα φωνάζοντας με κλάματα: «Παιδάκι μου, γλυκό μου παιδάκι! Λατρεία μου είναι καλά;» Το σφίγγει επάνω της με τόση δύναμη ώστε ένα, ωχ, πόνου βγαίνει από το στόμα του μικρού. Στα ροζαλά χειλάκια του απλώνεται ένα αθώο χαμόγελο που απεκάλυπτε όλη την ικανοποιήσει του για την μεγάλη αγάπη της μανούλας του και της απαντά νωχελικά:

«Ναι, χρυσή μου μανούλα, είμαι καλά και ξανά κοιμήθηκα στο κρεβατάκι μου μόλις έφυγε από εδώ ένας μεγάλος άνθρωπος, πολύ μεγάλος, με μακριά γένια που μπήκε με ορμή στο δωματιάκι μου κρατώντας ψηλά σηκωμένο αυτό το παιχνιδάκι!

Και παίρνει από το κρεβατάκι του δίπλα ένα φοβερό όπλο, γνωστό στους Ρώσους χωρικούς με το όνομα «κιστέν»! Το «κιστέν», εύχρηστο στους κυνηγούς της περιοχής αποτελείτο από ιμάντα ισχυρό που στην άκρη έχει δεμένη μια σιδερένια σφαίρα. Όποιον κτυπήσει το φοβερό αυτό όργανο, επιφέρει το κτύπημα του στην κεφαλήν, ακαριαίο τον θάνατο.

Το φονικό όργανο ήταν πνιγμένο κυριολεκτικά στο αίμα των τριών αδικοσκοτωμένων υπηρετών του Αλέξη Σαϊλόφσκυ!

Η Τατιάνα, κοιτά τρομαγμένα τον άνδρα της και λέγει με σβησμένη φωνή: «Αλέξη! Ζει, αλίμονο ακόμη ο Λυκοθωμάς και βρίσκεται εδώ κοντά μας»

Ο μικρός Μικαέλ παίρνει το χλωμό από τον τρόμο πρόσωπον της μανούλας του, μέσα στα ζεστά χεράκια του και το γυρίζει προς το μέρος του και της λέγει γλυκά, χαδιάρικα: «Που λες, καλή μανούλα, κοιμόμουνα εδώ στο κρεβατάκι μου, όταν άκουσα να κλωτσά την πόρτα μου αυτός ο μπάρμπας με τα γένια και τα άγρια μαλλιά.

» Ξύπνησα κι όπως τον είδα να σηκώνει το «κιστέν», εγώ πήρα από το προσκέφαλο μου το όμορφο αυγό που χθες το βράδυ τόση ώρα ζωγράφιζα και του το έδωκα με αγάπη και με χαμόγελο του είπα: «Μπάρμπα, ΚΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ!»

» Αυτός με κοίταξε ώρα πολλή στα μάτια και σιγά – σιγά άρχισε να κατεβάζει το χέρι του με το όπλο…

» το κοιτούσε ώρα πολύ σαν μαγνητισμένος και ύστερα, σαν κάτι να του έκαψε το χέρι, το αφήκε επάνω στο κρεβατάκι μου! Ύστερα άπλωσε το χέρι του που ήταν γεμάτο από αίματα και πήρε το αυγό μου! το κοίταξε περίεργα ώρα πολλή κι ύστερα σήκωσε σε μένα τα μάτια του.

» Άλλαξε όψη, μου χαμογέλασε και μου είπε: «Βοϊστινο Βοσκρές».

» Είδα τότε στα μάτια του, συνέχισε ο μικρός Μικαέλ, να γυαλίζουν δυο δάκρυα!!! και όταν τον ρώτησα γιατί κλαις; τότε σφίγγοντας το αυγό επάνω στο στήθος του άρχισε να τρέχει προς την πόρτα και χάθηκε»…

Ο Μικαέλ χαμογέλασε με ικανοποιήσει για την διήγηση του και ύστερα με παιδική αφέλεια έτρεξε να δη τι είχε συμβεί. Γιατί εν τω μεταξύ, κόσμος πολύς που έμαθε αστραπιαία την νέα συμφορά της περιφέρειας, έτρεξε έντρομος για να μάθη λεπτομέρειες από την καινούρια δράση του Λυκοθωμά. «Είμαστε χαμένοι», είπαν μερικοί, ολοφάνερα απελπισμένοι! Ο Λυκοθωμάς εξακολουθούσε, με το ίδιο εκδικητικό μένος, να σκοτώνει…

mia stigmh toy pasxa 03

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ΄

«Ότι την ανομία μου αναγγέλλω και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου» (Ψαλμ. 37,19)

Δεύτερη καμπάνα του Πάσχα και οι Αρχές είναι αφάνταστα αναστατωμένες! Οι άνθρωποι όσο όμορφα γιόρτασαν χθες, τόσο είναι σήμερα στεναχωρημένοι και τρομαγμένοι.

Ωστόσο, όλοι τους είναι αποφασισμένοι να πάνε στην Εκκλησία που τους περιμένει, χρυσοντυμένος ο πατήρ Βλαδίμηρος, για την ωραία πασχαλιάτικη Λειτουργία.

Οι καμπάνες κτυπούν γλυκοχαρμόσηνα και γεμίζουν θάρρος τις τρομαγμένες καρδιές των χριστιανών που νομίζουν ότι ακούν τον ίδιο τον Αναστάντα Θεάνθρωπο να τους φωνάζει: «Θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο» .

Αλλά, πόση ήταν η κατάπληξη όλου του κόσμου αυτού, του φοβισμένου, πόση η απορία του , πόση η λαχτάρα του, όταν μέσα στην εκκλησία και σε μια κολόνα απ’ αυτές που στηρίζουν το δεξιό κλίτος, στέκεται ο Λυκοθωμάς, κοιτάζοντας κατάματα μόνο τον γλυκύτατο Χριστό που σταυρωμένος επάνω στον Σταυρό Του, βρισκόταν επάνω από την Ωραία Πύλη και ψιθυρίζοντας αδιάκοπα: «Κριστός Βοσκρές! Κριστός Βοσκρές!» και κρατώντας το ζωγραφιστό αυγό του μικρού Μικαέλ επάνω στο στήθος του.

Μερικοί δεν ήθελαν να το πιστέψουν και νόμιζαν πως ο ξεπεσμένος ζητιάνος της περιφέρειας ο Βόγορις Πλιάτωφ, γνωστός χρόνια σ’ όλους, είναι αυτός που προσεύχεται με τόση κατάνυξη και περιπάθεια μπροστά στον ολόχρυσο Σταυρόν της Ωραίας Πύλης… Άλλοι πάλι σταυροκοπιούνται και δακρυσμένοι λένε: «Έλα Χριστέ και Παναγιά μου ! Μα να πιστέψομε στα μάτια μας πως βλέπουμε μπροστά μας, εδώ μέσα, τον Θωμά; Είναι αλήθεια; Είναι πραγματικότητα; Είναι εδώ το θηρίο αυτό που κατασπάραζε αχόρταστα τόσες και τόσες ψυχές; που έκλεισε τόσα σπίτια αλύπητα και το όνομα του έκαμε όλους να σταματούν την αναπνοή τους;»…

Και όμως ναι! Αυτός ήταν! ο Θωμάς Ρυζκώφ! αυτός ο απαίσιος κακούργος και δολοφόνος που ήταν αρκετή ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ, εκεί κοντά στο κρεβατάκι του αγγελόμορφου Μικαέλ, για να ξαναγεννηθεί θαυματουργικά όπως τόσοι και τόσοι έχουν ξαναγεννηθεί τέτοια ημέρα φωτισμένοι από το Φως το Θείον της Αναστάσεως!

Η δύναμις του Τιμίου Σταυρού του έσπασε και του γκρέμισε μέσα του κάθε τι ολέθριο και κακό! Ένας καινούριος άνθρωπος άρχισε να δημιουργείται μέσα του!

Ένας άνθρωπος μετανοιωμένος, γεμάτος αληθινή πίστη και αγάπη και καλοσύνη! Αυτό είναι πια ολοφάνερο…

Τι κι αν πολλοί οπισθοχωρούν έντρομοι στην θέα του Θωμά, λες και πρόκειται να δεχθούν κάποια από τις φοβερές εκείνες επιθέσεις του; Τι κι αν άλλοι πλησιάζουν για να ψηλαφίσουν με τα μάτια τους και φωνάζουν ύστερα θριαμβευτικά: «Επιτέλους! αυτός είναι! Γρήγορα, ας ειδοποιήσομε την αστυνομία να τον συλλάβει»· Μα ο Θωμάς μένει ατάραχος, ολύμπιος, λες και τώρα βρήκε ό,τι τόσα χρόνια ζητούσε να βρει, ό,τι η ψυχή του μέσα στα θεόρατα κύματα της αμφιβολίας και της εξαγριωμένης συνειδήσεως του σαν ασφάλεια λαχτάρησε να βρει.

Τώρα από τα σκληρά του μάτια αδιάκοπα τρέχουν δάκρυα! Δάκρυα πολύτιμα μαργαριτάρια μετανοίας, σαν δάκρυα που είναι ικανά να κάμουν το πιο όμορφο λουτρό της ψυχής και να την καθαρίσουν από κάθε ρύπο η κηλίδα. Τέτοια δάκρυα κάποτε κύλησαν από τα μάτια ενός μετανοιωμένου Δαβίδ, από τα μάτια της επ’ αυτοφώρω συλληφθείσης γυναικός, από τα μάτια του συσταυρωθέντος μετά του Χριστού, εκ δεξιών κακούργου και του χάρισαν την πρώτη θέση στον Παράδεισο…

Ενώ συνεχίζεται η ακολουθία της όμορφης πασχαλιάτικης Λειτουργίας, μερικοί ψιθυρίζουν, ο ένας στον άλλον στ’ αυτί: «Να τον πιάσομε για να μη μας φύγει ο φονιάς»… Μπορεί να τ’ ακούει όλα αυτά εκείνος, ίσως όχι, αφού ολοφάνερα είναι δοσμένος στην νοερά κοινωνία με τον Εξοφλητήν των ανθρωπίνων αμαρτημάτων, τον Ιησού! Ξεκάθαρα τώρα πια φαίνεται! Δεν υπάρχουν λόγοι να τον συλλάβουν, γιατί εκείνος πιάστηκε στο δόκανο της αγάπης του Χριστού και ειλικρινά μετάνιωσε και ψυχικά αναγεννήθηκε Τούτο το βεβαιώνουν τα πλούσια καυτερά δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του και το γαλήνιο ελκυστικό πια πρόσωπον του, που σκορπά προς όλες τις κατευθύνσεις ακτίνες αγάπης και συμπάθειας και τα τρέμοντα από συγκίνηση χείλη του σιγοψιθυρίζουν σ’ όποιον τον κοιτάξει: «Κριστός Βοσκρές».

Η Θεία Λειτουργία έχει τελειώσει και ο κόσμος περιχαρής εξέρχεται από τον ναό! Χαιρετά ο ένας τον άλλον με τον πασχαλιάτικο γνωστό χαιρετισμό και μόνον ο Θωμάς μένει γονατισμένος και με την ίδια έκσταση προσευχής κοιτώντας με περιπάθεια τον λάμποντα ολόχρυσο Σταυρόν επάνω από την Ωραία Πύλη. Ο ασπρομάλλης ιερεύς στέκεται στην Ωραία Πύλη και κρατά στο δεξί του χέρι την ολόχρυση εικόνα της Αναστάσεως, που πριν από λίγο ασπάσθηκαν οι χριστιανοί για να ευχαριστήσουν τον Λυτρωτή των αμαρτωλών.

Τα μάτια του πέφτουν επάνω στον Θωμά. Αρκετά λεπτά ο ένας κοιτά τον άλλον! Η στιγμή είναι άκρως συγκλονιστική. Είναι αφάνταστα μεγαλειώδης γι’ αυτήν την ψυχήν την πληγωμένη και πλανημένη που χρόνια τώρα ήταν κυλισμένη στον βούρκο και την καλούσε τώρα ο Χριστός.

Άλλωστε γιατί ήλθε στον κόσμον; Τον κόσμον αυτόν που είναι γεμάτος πάθη, μίση και κακότητες; Τι άλλο ήλθε να βρει παρά τους «Θωμάδες» αυτούς όλων των εποχών που κύλησαν στην ζωήν και έπεσαν κατάχαμα και λέρωσαν το ένδυμα της ψυχής τους;-

Πόσον θερμά και γλυκά φωνάζει ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας σε κάθε αμαρτωλό που γλιστρά και πέφτει: «Λούσασθε και καθαροί γίγνεσθαι, αφέλετε τας πονηρίας από των ψυχών υμών απέναντι των οφθαλμών μου». Αλλά και ο μεγάλος Φλωρεντινός φιλόσοφος Τζιοβάνι Παπίνι δίκαιο έχει όταν γράφει στον «Βίον του Χριστού»:

«Από την σοφία του Σταυρού πηγάζουν οι περγαμηνές και οι ανώτερες σπουδές κάθε ανθρώπου! Ακόμη και οι ακαδημίες και τα ινστιτούτα. Ο Σταυρός του Κυρίου, πάντα παραμένει για κάθε αμαρτωλό πηγή αστείρευτη προς κάθαρση ψυχής, αγιασμού, σοφίας και απολυτρώσεως»…

Ο ιερεύς τώρα με υψωμένο τον Τίμιον Σταυρόν, με αργό αλλά σταθερό βήμα εξέρχεται του ιερού Βήματος και πλησιάζει τον γονατισμένο Θωμά που τώρα συγκλονίζεται ολόκληρος από ένα δυνατό κλάμα με αναφιλητά που αντιλαλούν με αίσθησιν μέσα στον ναό…

Ο ιερεύς που θυμίζει τον μεγαλόπρεπο Μωϋσή πλησιάζει με το ένα χέρι του, τον ώμο του Θωμά και τον κτυπά ανάλαφρα και πατρικά του λέγει:

«Τόμα, Χριστός Βοσκρές» (Θωμά! Χριστός, Ανέστη).

Ο Θωμάς γυρίζει τα βουρκωμένα μάτια του αργά-αργά και φοβισμένα , λές από ντροπή, προς τον λειτουργό του Υψίστου και ενώ τον πνίγουν τα δάκρυα απαντά:

«Πάππα, Βοΐστινο Βοσκρές». (Πάτερ, Αληθώς Ανέστη).

Ο ιερεύς παίρνει θάρρος και βγάζοντας ένα ανακουφιστικό αναστεναγμό λέγει με τρυφεράδα στον Θωμά: «Παιδί μου θέλεις να προσκύνησης τον Τίμιον Σταυρόν και την Ανάστασιν του Σωτήρος μας; Επάνω στον Σταυρόν σταυρώθηκε ο Κύριος μας για να ξεπλύνει με το πανάχραντο Αίμα Του κάθε αμαρτία ανθρώπων».

Ο Θωμάς, στο άκουσμα των λόγων του ιερέως έκαμε μια κίνηση φόβου προς τα πίσω σαν κάτι ήθελε να αποφύγει ενώ από το στόμα του έβγαιναν τρεμουλιαστές λέξεις: «Όχι! Όχι, πάτερ μου! Δεν τολμώ, δεν είμαι άξιος με τα λερωμένα χείλη μου να εγγίζω τον πεντακάθαρο Σταυρόν του Κυρίου μας!»…

Ο ιερεύς δεν κρατήθηκε και πνίγηκε στο κλάμα ενώ με πατρική στοργή φέρνει τον Σταυρόν στα χείλη του Θωμά που κάμει τώρα το σημείον Του επί του στήθους του και τον ασπάζεται λαχταριστά πολλές φορές! «Ο Θεός παιδί μου, λέγει ψιθυριστά, μόλις ακουόμενος ο ιερεύς, ας σου χαρίσει την ίαση της ψυχής σου. Αμήν».

Ίσα – ίσα την στιγμήν εκείνη όρμισαν τέσσαρες χωροφύλακες που είχαν ειδοποιηθεί για να συλλάβουν τον Θωμά. Εκείνος τώρα μόλις αντίκρισε τους χωροφύλακες όχι μόνον δεν προέβαλλε καμία αντίσταση αλλά απλώνει τα χέρια του προς αυτούς και τους λέγει με χαμόγελο και με βουρκωμένα μάτια:

«Κριστός Βοσκρές». Εκείνοι τον κοιτάζουν με απορία στα μάτια και κάπως φοβισμένα του περνούν τις χειροπέδες στα χέρια.

Κόσμος πολύς περιτριγυρίζει τον Θωμά κατά την έξοδο του από τον ναό, ενώ σ’ όλους φωνάζει χαρούμενος «Κριστός Βοσκρές». Μερικοί δακρύζουν από ακαθόριστα συναισθήματα και μονολογούν: «Πόσον άλλαξε το πλάσμα αυτό του Θεού!».

Και ήταν αληθινά ο Θωμάς την ώρα που έβγαινε, γαλήνιος, συμπαθής και ξαναγεννημένος!

Όλοι απομακρύνονται από το προαύλιο του ναού, συζητούν και σκέπτονται: «Ποιο θαύμα είναι αυτό που επέφερε αυτή την μεταλλαγή σ’ αυτόν τον άνθρωπον που αποτελούσε την μάστιγα της περιφερείας και στ’ άκουσμα του και μόνον έτρεμαν από φρικίαση μικροί και μεγάλοι;» Παρέμεινε μυστήριον για όλους το θαύμα της μεταλλαγής του! Αυτό το άγριο θηρίο της περιφερείας που ζητούσε αίμα, τώρα είναι ένα ήμερο μονοχρονίτικο αρνάκι. ο σκληρός και υπερήφανος γύπας είναι ένα πάλλευκο περιστέρι που κοιτά τα πάντα με αθωότητα και αγάπη!

Μερικές γριές γονατίζουν στους δρόμους και με την διακρίνουσα αυτές ευσέβεια και πίστιν λένε:

«Ω! Κύριε του ουρανού και της γης! Δικό Σου είναι αυτό το θαύμα του Θωμά! Μόνον Συ, Κύριε, μπορείς να κάμεις τέτοια θαύματα γιατί μόνον Συ μας είπες ότι μπορείς να ξεκουράζεις κοντά Σου τις καρδιές μας»…

mia stigmh toy pasxa 04

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε΄

«Και δώσω αυτώ καρδίαν ετέραν και πνεύμα καινόν δώσω εν αυτώ και εκσπάσω

την καρδίαν την λίθινη εκ της σαρκός αυτού και δώσω αυτώ καρδίαν καλή».

(Ίεζ.. 11, 19)

Ο Θωμάς οδηγήθηκε στην ανάκριση που κράτη σε μερόνυχτα ολόκληρα! Υπεβάλλετο σε πιέσεις να ομολογήσει όσα εγκλήματα διέπραξε και τα οποία, ίσως, δεν ανακάλυψε η Αστυνομία. Αυστηρός ο ανακριτής, ένας χοντρόκοντος κατακόκκινος στο πρόσωπο μοσχοβίτης με πολύν εκνευρισμό έδινε διαταγές για τον γρήγορο ρυθμό των ανακρίσεων, λες και ήθελε το συντομότερων να δώσει τέρμα σ’ αύτη την τόσο τρομακτική ιστορία!

Ολοφάνερα έδειχνε ο κ. ανακριτής πως από καιρό λαχταρούσε να συλλάβει τον Θωμά γιατί ομολογουμένως τα αποτρόπαια εγκλήματα του, του είχαν γίνει οι μεγάλοι εφιάλτες του και οι τρομεροί του πονοκέφαλοι. Τώρα, νόμιζε ότι έπιασε μέσα στη φάκα τον αγριοπόντικο και το αποθηριωμένο λιοντάρι μέσα στο κλουβί.

Πόσον όμως μακριά από την πραγματικότητα ήταν ο κ. ανακριτής! Εκεί μπροστά του με τα δεμένα χέρια καθισμένος στο σκαμνί της ανακρίσεως δεν ήταν ένας κακούργος παρμένος τώρα από την ατέλειωτη φάλαγγα των λυμεώνων της κοινωνίας! Όχι! Όχι! Δεν ήταν τώρα κοντά του ένας εγκληματίας! Η Χάρις της Αναστάσεως του Κυρίου, σαν μια ολοδύναμη φωτοβολίδα έπεσε στα ερεβώδη σπήλαια της ταραγμένης καρδιάς του Θωμά, έλαμψε όλο το εσωτερικό της και τότε είδε τα ράκη και τις αράχνες που είχε η αμαρτία σωριάσει σ’ αυτήν. Ζήτησε αμέσως να την καθαρίση από κάθε τι αηδιαστικό με τα δάκρυα και την συντριβή του…

Μήπως τώρα και δυο χιλιάδες χρόνια με τον ίδιο πάντα τρόπον δεν καθαρίζουν την ψυχή τους, όλοι οι αμαρτωλοί; Η Χάρις του Χριστού μας που έγινε άνθρωπος, έπαθε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σώσει κάθε αμαρτωλό αρκεί και αυτός ο ίδιος να το δεχθεί.

Γι’ αυτό και ο Θωμάς με τους καταρράκτες των δακρύων του που άρχισαν να τρέχουν από την στιγμή που ο μικρός άγγελος της αγάπης και της καλοσύνης, ο μικρούλης Μικαέλ του πρόσφερε το πασχαλιάτικο του αυγό και του είπε: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!, ξέπλυνε κάθε ρύπο της ψυχής του και έγινε άλλος άνθρωπος, καινούριος, που ζούσε τώρα μονάχα για τον Χριστό!

Την στιγμήν που έπαιρνε το αυγό – Ω! αυτή η αγία και τρισευλογημένη στιγμή για την ζωήν του – η ψυχή του Θωμά ανίστατο από τα δεσμά της αμαρτίας που χρόνια ολόκληρα τον κατατυραννούσε και τον προέτρεπε να διαπράττει τόσα και τόσα αποτρόπαια και φρικτά εγκλήματα.

Ο Θωμάς καθόλου δεν μιλά μπροστά στον κ. ανακριτή. Στέκεται με ένα ανάλαφρο και σταθερό χαμόγελο στα χείλη κι όταν κάποιο καινούργιο πρόσωπον θα μπει στο γραφείο γυρίζει και του λέει ζωηρά, με αυθορμητισμό μικρού παιδιού: «Κριστός Βοσκρές».

Παρά την πίεση κατά την ανάκριση δεν θέλει να θυμηθεί τίποτε από την παλιά, αμαρτωλή και εγκληματική ζωή του. Σε κάθε ερώτηση όλων, με ένα μόνον «Κριστός Βοσκρές», απαντά. Το κουρασμένο από την αμαρτία μυαλό του δεν θέλει να αποχωρισθεί από την γλυκεία φυσιογνωμία του Αναστάντος Λυτρωτού. Έχει τώρα πια συνεπάρει την παραδαρμένη του ψυχή, όπως ο μαγνήτης τραβά γρήγορα τα ρινίσματα του σιδήρου, γι’ αυτό δεν εννοεί να σκεφθεί Τι ποτε άλλο!

Η ανάκρισης κράτησε πολύ! Περνούσε ο καιρός και ο Θωμάς Ρυζκώφ το άγριο εκείνο θηρίο, που σαν φάντασμα κολάσεως κάποτε ελυμαίνετο τους πρόποδες των Ουραλίων ορέων, τώρα, με την Χάριν του Αναστάντος Χριστού με την θέρμη που ξεπήδησε από τον Ζωοδόχων Τάφον του Κυρίου, έχει θερμάνει τόσον πολύ την παγωμένη από την κακότητα και την σκληρότητα ψυχήν του, γι’ αυτό τώρα σαν το καλό κάγαθο προβατάκι βρίσκεται κουλουριασμένος σε μια γωνιά του κατασκότεινου απομονωτηρίου του…

Και οι χειροπέδες που του έχουν περάσει είναι τόσον βαριές ώστε όταν προσπαθεί, καμία φορά να σηκώσει τα χέρια του, αυτά ματώνουν και σχηματίζουν επάνω στο κορμί του μακριά ρυάκια από αχνιστό αίμα.

Όμως εκείνος αδιάφορος εξακολουθεί να βρίσκεται σε έκσταση θερμής προσευχής. Ακόμη και αυτό το φαγητό που του φέρνουν δεν τον πολυαπασχολεί! Εάν δεν του φωνάξει ο θηριώδης και βλοσυρός δεσμοφύλακας του, «φάε παλιόσκυλο», εκείνος δεν ζητά ούτε σταγόνα νερό για να δροσίσει τα αλμυρισμένα και λευκά χείλη του, ύστερα από την τόση ταλαιπωρία.

Κι όσον περνούσε ο καιρός και όσον περισσότερο τον ανέκριναν, τόσον αυτός ήσυχα και ατάραχα έλεγε προς όλους το «Κριστός Βοσκρές». Με τα ίδια λόγια άπαντα όταν το μαστίγιο ανεβοκατεβαίνει με γρηγοράδα στο κορμί του και δημιουργεί αγιάτρευτες πληγές για να τον εξαναγκάσουν να μιλήσει.

Μα και όσοι πέρασαν από το κελί του για να βεβαιώσουν ότι αυτός είναι ο τρομερός ληστής που κάποτε δημιούργησε τόσα κακά στην περιοχή, ενώ τον παρατηρούν σαν απολιθωμένοι, κατ’ αρχήν, ύστερα μαγνητίζονται από κάποια ακαθόριστη έλξη και τον βλέπουν με πολλή συμπάθεια και μονολογούν: «Μα νάνε άραγε αληθινά αυτός ο ίδιος Θωμάς;» Βέβαια το ίδιο σχήμα προσώπου! τα ίδια χέρια, τα ίδια γιγαντιαία πόδια που έτρεχαν σαν του ζαρκαδιού! Αλλά αυτή η όψη του με την τόση γαλήνη και ιλαρότητα έκαμαν τους πάντας να αμφιβάλλουν!

Πού είναι τώρα εκείνα τα απαίσια άλλοτε, μάτια του που έμοιαζαν εξαγριωμένου και μανιασμένου ταύρου; Πού είναι τώρα ο ανήσυχος και ατίθασος άνθρωπος που έμοιαζε με τίγρη εξαγριωμένη που μόλις πιάστηκε στο κλουβί; Τι αλλαγή καταπληκτική! Τι παράξενο θαύμα αναγεννήσεως έγινε σ’ αυτό το δημιούργημα του Θεού;

Και γι’ αυτό όταν κλητεύθηκαν να πιστοποιήσουν ότι αυτός είναι ο Θωμάς, έφευγαν με την ψυχήν μαγεμένη από την ηρεμία και την αταραξία του Θωμά που κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την συμπάθεια όλων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄

«Μετά την απομάκρυνση μου (από , του Θεού) μετανόησα και όταν έφθασα εις την

γνώσιν, αισθάνθηκα εντροπή, βαθιά εντροπή, διότι πλήρωσα της νεότητας μου την

αισχύνη». (Ιερ. 38, 18)

Οι ανακριτικές αρχές συνεκαλέσανε ιατρικό συμβούλιο για να πιστοποιήσουν τι συμβαίνει! Μήπως τρελάθηκε; Μήπως κάποια παράκρουσης δια νοητική; Μήπως ακόμη υποκρίνεται με έντεχνο τρόπο για να αποφύγει την κρεμάλα που οπωσδήποτε τον περιμένει;

Οι ιατροί, διακεκριμένοι ψυχολόγοι και νευρολόγοι όπως ο περίφημος νευρολόγος της Πετρουπολέως Ζηνόβιος Τζάλσκωφ και ο ψυχίατρος του Κιέβου Συμεών Γκλαβίτσκυ, που περαστικοί και οι δύο από την περιοχή, εκλήθησαν να εξετάσουν τον Θωμά, απεφάνθησαν ομοφώνως ότι ο κακούργος δεν υποκρίνεται αλλά πραγματικά έχει πάθει πλήρη αμαύρωσιν της διανοίας με έντονα τα φαινόμενα μιας ψυχικής μεταβολής επί τα βελτίω.

Ο άνθρωπος που βύθισε σαν κτήνος το μαχαίρι του ολέθρου στις καρδιές πολλών αθώων υπάρξεων, τώρα βαδίζει τον δρόμο του λυτρωμού του και της ψυχικής του αναγεννήσεως.

Μεταξύ των μεγάλων προσωπικοτήτων που επεσκέφθησαν το άγριο θηρίο των Ουραλίων το οποίον τώρα βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης, ήταν και ο αρχιεπίσκοπος Κιέβου και Γαλικίας Πιτχρίμ, ένας σοφός και αληθινά μεγάλος Ιεράρχης της Ορθοδοξίας, όστις με την διακρίνουσα σοβαρότητα του είπε μόλις βγήκε από το κελί του Λυκοθωμά και ενώ τα μάτια του βούρκωναν και τα χείλη του έτρεμαν από συγκίνηση:

«Ούτε τρελός, ούτε ψυχοπαθής, ούτε και υποκρίνεται, όπως νομίζετε κύριοι! Ο Θωμάς Ρυζκώφ, αναγεννήθηκε με την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος όπως τόσοι και τόσοι αμαρτωλοί της ζωής! Είναι ένα από τα πολλά θαύματα και αυτός του καλού μας Χριστού! Δεν μπορεί να συμβαίνει αλλιώς! Μόλις με είδε και μόνον που μπήκα στο θλιβερό κελί του σύρθηκε με τα γόνατα για να έλθει κοντά μου, όχι για να μου επιτεθεί, αλλά για να μου ασπασθεί με τρυφεράδα μικρού παιδιού το χέρι και να μου πει με την μεγαλύτερη συγκίνηση που άκουσα ποτέ στην ζωή μου το, «Κριστός Βοσκρές».

Πιστεύω λοιπόν, πρόσθεσε ο υπέροχος εκείνος Ιεράρχης, ότι μάλλον προηγουμένως ήταν παράφρων και εκτός εαυτού και όχι τώρα! Τώρα «εις εαυτόν ελθών», την συγγνώμη του Θεού ζητεί και την δική μας την βοήθεια διά να γίνει ένας νέος άνθρωπος. Διαβεβαιώ τους πάντας ότι είναι αυτός απηλλαγμένος πλέον πάσης επιρροής του δαίμονος διά τούτο και με εγγύηση την αρχιερατική μου αξιοπρέπεια ζητώ να τύχη της πλήρους συγγνώμης εκ μέρους πάντων ημών, και της αφέσεως των αμαρτιών παρά της Εκκλησίας ημών».

Και φεύγοντας για να μπει στην άμαξα του που τον περίμενε, ο καλοκάγαθος και σεβάσμιος Ιεράρχης κτύπησε πατρικά τον διευθυντή των φυλακών που με σεβασμό και λεπτότητα τον συνόδευσε μέχρι την έξοδο του γραφείου και του είπε: «Ποτέ μη το λησμονήσετε αγαπητέ μου φίλε! Ο Θωμάς νεκρός ην και άνεζησε, απολωλός ην και ευρέθη! ήλθε ο υιός του ανθρώπου ζητείσαι και σώσαι το απολωλός»…

Αλλά επειδή, «Σκληρός ο νόμος, αλλά νόμος», οι αστυνομικοί ετοίμασαν την δικογραφία του Θωμά, ογκωδέστατη και ανατριχιαστική στο περιεχόμενο της για να δικαστή λίαν συντόμως! Αλλά η γέννησης του Τσάρεβιτς, του διαδόχου του θρόνου, για την οποίαν ο μεγαλόψυχος τσάρος Νικόλαος ο Α’ παρεχώρησε γενική αμνηστία, χαρίζει και στον Θωμά την ελευθερία του την οποίαν ούτε ζήτησε, ούτε και τον εντυπωσίασε.

Αλλά βγαίνοντας από την φυλακήν υποκλίνεται συνεχώς μέχρι το έδαφος προς όλους και με το «Κριστός Βοσκρές» τους αποχαιρετά.

Ο Θωμάς τώρα είναι ελεύθερος μεταξύ των ελευθέρων ανθρώπων! Αλλά λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος του, έπρεπε κάποιος να εγγυηθεί για την ειρηνική και έντιμο διαβίωση του μεταξύ των πολιτών της κοινωνίας.

Ο καλός αρχιεπίσκοπος Πιτιρίμ προθύμως έδωκεν την αρχιερατική του εγγύηση προς τούτο, ενώ ο επιθεωρητής των φυλακών Ιβάν Ραμπουλόσκυ ανέθετε στον γηραιόν και πεπειραμένο υπαξιωματικό, Ιωάναθαν Λβώφ, να τον επιβλέπει κατά την καθημερινή του ζωήν.

Τούτο ήτο πολύ εύκολο! Γιατί τώρα πια, ο Θωμάς γεμάτος Φως Χριστού, γεμάτος Θεία καλοσύνη, από τρομερός κακούργος και ληστής, είχε γίνει ηρεμότερος και από το πιο άκακο παιδάκι.

Δούλευε, δούλευε πρόθυμα και την πιο βαριά δουλειά! Ποτέ δεν γύρευε τίποτε και ούτε συμφωνούσε ποτέ αμοιβή! Κανένα δεν ενοχλούσε! Κανένα δεν άφησε χωρίς να εξυπηρετεί με καλοσύνη. Μόλις έβλεπε άνθρωπον φορτωμένο, πρόθυμα άφηνε την δουλειά του για να τρέξει και τον ξεκούραση μέχρι το σπίτι του, υποκλινόμενος μάλιστα μόλις άφηνε τα ψώνια με ευγένεια χωρίς να περιμένει τίποτε.

Αλλού πάλι έβλεπε την γερόντισσα να επιστρέφει από το παζάρι με πράγματα και έτρεχε χαρούμενος και πρόθυμος να την ξεκούραση, ενώ εκείνη έβγαζε χίλιες ευχές από το στόμα της για τον Θωμά.

Και μόνον αυτό! Όπου πέθαινε κανένας φτωχός, ο Θωμάς αυτόκλητος νεκροπομπός ήταν παρών για να βοηθήσει.

Να σηκώσει τον νεκρό, ν’ άνοιξη τον τάφο, να τον θάψει και να προσφέρει μάλιστα και κάτι από το μεροκάματο του στα υπόλοιπα μέλη της πτωχής και πενθούσης ή απορφανισθείσης οικογενείας.

Είναι τόση η προθυμία, η καλοσύνη και η υπομονή του στις προσβολές και χυδαίες εκφράσεις των κακών, ώστε γρήγορα όλος ο κόσμος στην πόλιν και την περιφέρεια, αρχίζουν να ξεχνούν το παρελθόν του και την προσβλητική προσφώνηση «Λυκοθωμά» και αντί αυτής όλοι τώρα με αγάπη τον φωνάζουν: «ΚΑΛΟΘΩΜΑ».

Τα χρόνια εκείνα λόγω ελλείψεως φαρμακευτικής περιθάλψεως, οι επιδημίες ήταν συχνές! Κάποτε ένα φλογερό αληθινά καλοκαίρι, έπεσε φοβερή χολέρα.

Ο κόσμος αποδεκατίζονταν από την επάρατη εκείνη αρρώστια με τόση γρηγοράδα ώστε δεν προλάβαιναν να θάπτουν τους νεκρούς. Δεν υπήρχε σπίτι, στο άλλοτε χαρούμενο και ζωηρό Τοβόλσκυ, χωρίς να εχη βγάλει ένα – δύο νεκρούς και στο κρεβάτι του πόνου πολλούς βαριά αρρώστους, που σπάραζαν από τους πόνους, τους εμετούς και την αγωνία. Και όλοι αυτοί έμεναν αβοήθητοι γιατί υπήρχε κίνδυνος μεταδόσεως της αρρώστιας.

Και αν υπήρχε κάποιος που είχε προσβληθεί κά πως ελαφρότερα και ήταν όρθιος, που να τολμήσει να πλησιάσει τον βαριά άρρωστο, αφού ο φόβος της υποτροπής και χειροτερεύσεως, αλλά και το αυτοσυντήρητο, τον έκαμε να φαίνεται απαθής και να φεύγει μίλια μακριά από τον πυρακτωμένο άρρωστο. Και τότε το θέαμα ήταν σπαρακτικώτατον!

Έβλεπε κανείς αρρώστους στο κρεβάτι του πόνου, μόνους, εγκαταλελειμμένους παρά πάντων, που κατέβαλαν ύστατες προσπάθειες για να φωνάξουν: «Ε! Σεις που περνάτε απ’ έξω, για την αγάπη του Θεού, αδέλφια μου, ελάτε να μου δώσετε λίγο νερό γιατί σβήνω!»…

Μα οι περαστικοί – αυτοί οι ελάχιστοι – έτρεχαν βιαστικοί να φύγουν, λες και τους κυνηγούσε η χολέρα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ΄

«Δεύτε οι ευλογημένοι τον Πατρός μου… επείνασα και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και σννηγάγετέμε, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθατε προς με».

(Ματθ. κε’ 35)

Μέσα σ’ αυτήν την κόλασιν της απογνώσεως και της φρίκης, μόνον ένας άνθρωπος παραμένει ατάραχος και με στοργή μικρομάννας προς όλους και τρέχει παντού πρόθυμα να δώσει χείρα βοηθείας.

Είναι ο Θωμάς Ρυζκώφ! Δεν αφήνει σπίτι χωρίς να τρέξει για να δείξει πόσα μπορεί να κάμει μια καρδιά που κρύβει μέσα της τον Χριστόν μία «τελεία αγάπη», η εν Χριστώ αγάπη, ήτις «έξω βάλλει τον φόβον», όπως θαυμάσια τονίζει ο αγαπημένος μαθητής της αγάπης ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Και αυτό είναι αληθέστατο: Όποιος αγαπά πραγματικά, χριστιανικά, δεν φοβείται τίποτε στην ζωήν του.

Ο πλημμυρισμένος από Χριστόν έχει την δύναμιν ολόκληρα βουνά να μετακινεί, που πολλές φορές σαν βουνά θεόρατα και φραγμοί τεράστιοι εμποδίζουν τον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που αληθινά αγαπά μπορεί να μετακινεί τα βουνά αυτά για να πραγματοποιεί έργα δυνατά και να εκδηλώνει αισθήματα που προκαλούν το θάμβος και την κατάπληξιν και που παραμένουν αθάνατα παραδείγματα στις επιγινόμενες γενεές των ανθρώπων.

Και ο καλός πια Θωμάς, μέσα στην πόλιν του Τοβόλσκυ θα μείνει μια ιστορία ζώσης αγάπης! Ένας θρύλος που θα θυμίζει θεϊκή θυσία! Θα γίνει το ωραιότερο και συγκινητικότερο τραγούδι υπεροχών χριστιανικών αισθημάτων προς τον πλησίον μας, τον οποίον την ώρα του πόνου και της μονώσεώς του τον πλησιάζει για να τον ανακούφιση…

Γιατί την ώρα εκείνη το καλό και η αγάπη εκδηλώνεται προς αυτό το ίδιο το Πρόσωπον του Θεανθρώπου όπως μας διαβεβαίωσε το ίδιο το αλάνθαστο στόμα του γλυκύτατου Διδασκάλου της Αγάπης: «Αμήν γαρ λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40).

Και είναι μεγάλο πράγμα, υπέροχος ηρωισμός, αληθινή ανθρωπιά να μπορεί κανείς, όταν κάποιος πάσχει, να απλώνεις το χέρι σου με στοργή και συμπόνια για να του προσφέρεις το νερό της παρηγοριάς σου και το μανδήλι της στοργής σου για να του σφογγίσης τα καυτερά δάκρυα της μονώσεώς και της αρρώστιας του.

Και μέσα στον γογγυσμό των πονεμένων και άρρωστων, μέσα στον καθολικό εκείνον γογγυσμό, από την χολέρα και το θανατικό, παρήγορη, τρυφερή και στοργική υψώνεται η φωνή του καλό-Θωμά: «Κριστός Βοσκρές!» Έρχομαι! Έρχομαι αδελφούλη μου! Εγώ, εγώ, εγώ είμαι ο Θωμάς! θα σου δώσω «ό,τι και αν θέλεις»… και ανασκουμπώνεται ο Θωμάς και προσφέρει ότι μπορεί. Στον έναν πετσέτες βρεγμένες με ξύδια και παγωμένα νερά! Στον άλλον αλλάζει τα σεντόνια και τα σκεπάσματα του! Στον πιο πέρα κάνει εντριβές με φάρμακα και αλλού κάμει αέρα σε φλογισμένα μέτωπα… Αυτός ν’ αλλάξει μόνος του τους αρρώστους! Αυτός να τους καθαρίση! Αυτός να περιποιηθεί τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και να μαζέψει τα παιδιά τα ορφανά. Ακόμη αυτός να τρέξει να ταΐσει τα ζώα τους που πεινασμένα και άρρωστα και αυτά φώναζαν δυνατά και έδιναν ένα ανατριχιαστικό τόνο στο όλο πένθιμο περιβάλλον της πόλεως, λες και αυτά καταλάβαιναν το κακό που έπεσε σ’ αυτήν.

Η λέξης «θαύματα» δεν μπορεί να αποδώσει τα όσα με τόση προθυμία και χριστιανικό ηρωισμό επιτελεί ο Θωμάς! Όλοι, μα όλοι μένουν άφωνοι και κατάπληκτοι μπροστά στο σωτήριον έργον του! Και το καταπληκτικότερο όλων! Ο Θωμάς πλησιάζει άφοβα και περιποιείται τους βαριά άρρωστους!

Και όμως, τόσον και περισσότερο γίνεται υγιέστερος, τόσον και περισσότερο γίνεται θαλερώτερος και ισχυρότερος! Και είναι αλήθεια πως «τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν».

Το γνωρίζομεν αυτό και η πείρα των ανθρωπίνων πραγμάτων μας το βεβαιώνει απόλυτα. Κάθε άνθρωπος που εργάζεται το καλό εμπνεόμενος από το φωτεινό παράδειγμα του αναστάντος Χριστού, ποτέ δεν χάθηκε! Ποτέ δεν τον άφησε η Χάρις του Χριστού! Γι’ αυτό και ο Θωμάς μένει απείραχτος από την φοβερή αρρώστια που μαστίζει τον τόπον γιατί έχει περιχαράκωμά του, την ευλογία και την προστασία του παντοδυνάμου αναστάντος Θεού και Λυτρωτού.

Τόση είναι η ευλογία του Θεού που υπάρχει τώρα στο Θωμά, ώστε να συμβαίνει τούτο το καταπληκτικό και ανεξήγητο: Όταν ατέλειωτες νύχτες καθισμένος στο προσκέφαλο διαφόρων αρρώστων βαριάς μορφής, είχε να λέει με τον δικό του τρόπον, κάτι από την αγάπη και την ευσπλαχνία του Θεού, προς κάθε μετανοιωμένο αμαρτωλό, οι ασθενείς κα τά τα ξημερώματα, λες, από κάποιο αόρατο χέρι θεραπευτούν, ξυπνούσαν απύρετοι ευδιάθετοι και με δάκρυα στα μάτια φιλούσαν τα ευεργετικά, τα φιλάνθρωπα και ακούραστα χέρια του Θωμά.

Επί τέλους! Μόλις παρουσιάστηκαν τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα η επιδημία υπεχώρησε και οι Αρχές της πόλεως θέλησαν να ανταμείψουν επάξια τον ήρωα αυτόν της αγάπης, τον άγγελον αυτόν παρηγοριάς, τον Θωμά, που με τόσον αλτρουισμών και αυτοθυσία στάθηκε στο πλευρό των αρρώστων της πόλεως! Μα όσοι δουλεύουν αληθινά για την ψυχή τους και πιστεύουν πως τέρμα των επί γης ευγενών αγώνων τους, δεν είναι ο ψυχρός και άχαρος τάφος, αλλά τα μεγαλεία της ουρανίου μακαριότητας και ακόμη ότι: «Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες… τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών», δεν περιμένουν, εκ του κόσμου τιμές και δόξες ανθρώπινες και μάταιες, για όσα πράττουν σε τούτον εδώ τον κόσμον.

Γι’ αυτό και ο Θωμάς αποποιείται με ειλικρινή ταπεινοφροσύνη κάθε τιμητική διάκριση που θέλουν να του δώσουν. Το μόνον που παρακαλεί είναι να του επιτρέψουν να πάει στο πανάρχαιο μοναστήρι της Πρέσναγια Μαρία (της Παναγίας) για να περάσει λίγες ημέρες στην ομορφιά και στην γαλήνη του! Η επιθυμία του Θωμά πρόθυμα και καλόγνωμα γίνεται παρά πάντων αποδεκτή και του παραχωρούν δυο γερά άλογα που τα φορτώνουν οι γυναίκες και οι άνδρες με αφιερώματα και «τάματα» και τον συνοδεύουν μέχρι έξω της πόλεως. Με δάκρυα θερμά και συγκίνηση μεγάλη κατευοδώνουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, όλοι ανεξαιρέτως! Και ο Θωμάς με το δεξί του χέρι στην καρδιά συνεχώς υποκλίνεται, δεξιά και αριστερά και με χαμόγελο τους λέει:

«Κριστός Βοσκρές! Κριστός Βοσκρές!»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η΄

«Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε, εν όλη καρδία»… «Εισέλθετε εις τας πύλας αυτού

εν εξομολογήσει». (Ψαλμ. 148, 12).

Ύστερα από δώδεκα ώρες ταξίδι κοπιαστικό, ο Θωμάς Ρυζκώφ, φθάνει μπροστά στη βαριά σιδερένια πόρτα του μοναστηριού! Είναι δειλινό σχεδόν! Μέσα στην ερημιά του δάσους, από ώρα είχε ακούσει τα σήμαντρα και τις καμπάνες του να κτυπούν για τον εσπερινό και το απόδειπνο.

Ένας ψηλόλιγνος καλόγερος περίπου εξήντα χρόνων, άνοιξε αργά – αργά την βαριά πόρτα και τον υποδέχθηκε με χαμόγελο λέγοντας του; «Ευλογείτε τον Κύριον».

Ο Θωμάς του φίλησε το χέρι και τον παρακάλεσε να ειδοποίηση τον ηγούμενο, τον αρχιμανδρίτη Τύχωνα Τιμοφέερ, ένα διακεκριμένο κληρικό, γνωστόν για την πολυμάθεια του και τον ασκητικό του βίον, αλλά και για το μεγάλο του ιεραποστολικό έργον στην Ιαπωνία κατά το παρελθόν.

Την ώρα εκείνη ο Ηγούμενος «εσπέριζε». Γι’ αυτό και ο Θωμάς μπαίνει ακροποδητί στον ναό του μοναστηρίου όπου όλη η αγιογραφία και το μισοσκόταδο και τα μυρωμένα σύννεφα του μοσχολίβανου, δημιουργούσαν τέτοια υποβλητικότητα και έξαρσιν ώστε αθέλητα ο Θωμάς έπεσε στα γόνατα με το κεφάλι προς την γην ενώ ο αναγνώστης – μοναχός διάβαζε την στιγμήν εκείνη από το ψαλτήρι τα συγκινητικά αυτά λόγια:

«Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις εν ταίς θλίψεσιν ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα».

Κλαίει, κλαίει συνέχεια ο Θωμάς και δεν παίρνει καθόλου είδηση πότε τελείωσε ο Εσπερινός και το Απόδειπνο και ένας – ένας οι σαράντα οκτώ μοναχοί, φιλώντας το χέρι του ηγουμένου με σεβασμό, έφευγαν περνώντας μπροστά από το Θωμά με αργό βήμα και σκυμμένοι, ενώ του έριχναν μια φευγαλέα ματιά κατά το πέρασμα τους!

Τελευταίος με αργό και επιβλητικό βήμα και με σταυρωμένα τα χέρια στο στήθος, πλησιάζει τον Θωμά, ο ηγούμενος Τύχων! Μέσα στην νεκρική τώρα σιγή που βασιλεύει στον ναό, ακούεται υποβλητική, λες και έρχεται από το Ιερόν άδυτο του υπερπέραν, η φωνή του ηγουμένου:

«Σήκω, παιδί μου, να σε ακούσω!»…

Πέρασαν λίγα λεπτά νεκρικής σιγής ακόμη και ο Θωμάς δειλά – δειλά, σαν φοβισμένο μικρό, σηκώνει το κεφάλι του ενώ τα βουρκωμένα μάτια του καρφώνονται επάνω στον Σταυρόν που κρέμεται από τον λαιμό του ηγουμένου:

«Κριστός Βοσκρές! Πατέρα μου», ψελλίζει τώρα Θωμάς.

«Βοϊστινο Βοσκρές, παιδί μου», απαντά με χαμόγελο και συμπάθεια ο ηγούμενος, ενώ νεύει με το κεφάλι του προς τα κάτω.

Απλώνει τώρα το χέρι του ο ηγούμενος και σηκώνει το Θωμά με αγάπη και τον φέρνει στο δεξιό μέρος του νάρθηκος όπου υπάρχει το εξομολογητήριο.

Περνά στο λαιμό του το πετραχήλι του ο ηγούμενος, ενώ ο Θωμάς γονατίζοντας και με σταυρωμένα χέρια στο στήθος αρχίζει να εξομολογείται χωρίς κανένα δισταγμό όλα του τα αμαρτήματα χωρίς να περιμένει να του το πει ο ηγούμενος, ελλαμπόμενος από το Πανάγιον Πνεύμα που χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων έχει φωτίσει…

καμία δικαιολογία δεν θέλει να δώσει στον εαυτόν του για όσα έκαμε! Κανένα απολύτως ελαφρυντικό! Το μόνον που επίμονα τονίζει είναι ότι ΔΕΝ ΔΙΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗΚΕ, τότε που ήταν μόλις είκοσι τεσσάρων χρόνων και καταδικάστηκε άδικα!… Μετά την εξομολόγηση του ο Θωμάς στάθηκε με κατεβασμένο κεφάλι, ενώ απόλυτη σιγή βασιλεύει εντός του ναού διακοπτόμενη μονάχα από το σιγαλό αναφιλητό του Θωμά.

Ο ηγούμενος του μιλά με αγάπη πατρική και για την επιθυμία του σταυρωθέντος Κυρίου που υπάρχει μπροστά τους μέσα στο εξομολογητήριο, όπως όλοι οι αμαρτωλοί βρουν τον δρόμο της επιστροφής. Τον ρωτά επίσης να ομολογήσει αδίστακτα εάν η μετάνοια του είναι οριστική και η απόφασης του αμετάκλητη, ν’ ακολουθήσει την εν Χριστώ ζωήν.

Ο Θωμάς, αντί άλλης απαντήσεως ρίχτηκε στην αγκαλιά του ηγουμένου με αφέλεια και λαχτάρα μικρού παιδιού και με δυνατά τώρα αναφιλητά λέγει;

«Ναι! Ναι! τίμιε πάτερ, για πάντα στον Χριστόν».

Ο ηγούμενος έβγαλε το κουκούλιόν του με τον καλογηρικό του σκούφο και βάζοντας την άκρη του πετραχηλιού του στο κεφάλι του γονατισμένου Θωμά λέγει την ωραία συγχωρητική ευχή που ακούεται πάντα στο τέλος κάθε λυτρωτικής Ιεράς Εξομολογήσεως.

Την συγκλονιστική εκείνη στιγμή νόμιζε κανείς πως άγγελοι αόρατοι φτερούγιζαν γύρω από το εξομολογητήριο για να δώσουν την ευλογία του Θεού στον μεγάλον εκείνον μετανοιωμένο. Λες και από μακρά μια ολόγλυκεια, μεθυστική ψαλμωδία έψαλλε με μυριάδες αγγελικών χειλέων: «Ζητήσατε τον Κύριον και εν τω ευρίσκειν Αυτόν επικαλέσασθε! Ηνί κα δ’ αν εγγίζει υμίν, απολιπέτω ο ασεβής τας οδούς αυτού και ανήρ άνομος τας βουλάς αυτού και επιστραφήτω προς Κύριον και ελεηθήσεται ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών» (Ησαΐας 55, 6).

Ο Θωμάς οδηγήθηκε σε κελί του ξενώνας του μοναστηρίου να ξεκουραστεί ύστερα από την τόση συγκίνηση του. Έπεσε να αναπαυθεί ύστερα από τόση σωματική κόπωση και ψυχική αγωνία και συγκίνηση! Τα χαράματα τον ξύπνησε «το τάλαντο» που ο κωδωνοκρούστης – μοναχός, πριν από τις μεγαλόπρεπες καμπάνες, κτυπούσε περνώντας μπροστά από κάθε κελί μοναχού αλλά και φιλοξενουμένου…

Κατά την Θεία Λειτουργία μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων! Πήρε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ύστερα από τόσα χρόνια καταστροφής ψυχικής και περιπετειών απερίγραπτων. Την ώρα της Θείας Μεταλήψεως ένα μικρό παράξενο πουλί μπήκε και κάθισε στο αναλόγιο το αριστερό και τραγουδούσε τόσον μελωδικά λες και ήθελε να συνοδεύσει τον ψάλτη – μοναχό που γλυκά και αυτός και κατανυκτικά έψαλλε: «Ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ!»… «Γεύσασθε και είδετε ότι χρηστός ο Κύριος, αλληλούια…».

Τώρα ο Θωμάς παραμένει για λίγο στο μοναστήρι μαθαίνοντας λίγη ανάγνωσιν και γραφή από τον εξαίρετο αδελφό της μονής, τον μοναχό Φιλάρε τον Νετσάεφ, έναν πρώην αξιωματικό της τσαρικής ανακτορικής φρουράς, πολύ μορφωμένο! Αυτός έγινε μοναχός ύστερα από τον αδόκητο θάνατον της προσφιλέστατης συζύγου του την οποία έχασε από μία μυστηριώδη αρρώστια είκοσι ημέρες μετά τον γάμο του, γεγονός που τόσο τον συνεκλόνισε ώστε για να θεραπεύσει τον τραυματισμό της καρδιάς του απεφάσισε να εγκαταλείψει την λαμπρή σταδιοδρομία του και να αποσυρθεί στο μοναστήρι…

Στον Θωμά δείχνει ειλικρινή αδελφική αγάπη και συμπάθεια και τον προτρέπει να μείνει οριστικά στο μοναστήρι που όλοι τόσον τον συμπαθούν.

Αλλ’ ο Θωμάς τους ευχαριστεί όλους με ένα θερμό χειροφίλημα και φεύγει, άγνωστο για που, ενώ και ο ηγούμενος και όλοι οι μοναχοί τον αποχαιρετούν μέχρι την εξωτερική σιδερένια πόρτα…

Έως ότου χάθηκε στον ορίζοντα τον παρακολουθεί ο ηγούμενος με μάτια που τρέχουν δάκρυα άφθονα και ενώ μονολογεί: «Ένας μεγάλος μετανοιωμένος! Ένας νέος όσιος! Ένας σύγχρονος άγιος! Τιμή για το μοναστήρι μας που πέρασε από εδώ μια τέτοια ευλογημένη ψυχή!».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ΄

«Μακάριος ου αφέθησαν αι ανομίαι. Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επί Κύριον. Μακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον. Μακάριος ανήρ ος εν σοφία τελευτήσει. Μακάριος ον εξελέξω και προσελάβου Κύριος· Αλληλούια».

Πέρασαν ακόμη τριάντα ολόκληρα χρόνια! Έχει ολότελα ξεχασθεί από όλους η ιστορία του άλλοτε Λυκοθωμά και αργά και που, κάποιος γέροντας πίνοντας λίγη βότκα, ή τσάι από το ασημένιο «σαμοβάρι», έχει να διηγηθεί με συμπάθεια αλλά και ιερό θαυμασμό την ιστορία του μετανοιωμένου Θωμά Ρυζκώφ!

Την εποχή αυτή έχουν πέσει πολλά χιόνια και ο Φεβρουάριος του χρόνου αυτού είναι φοβερός σε πα γωνιές όσον ποτέ άλλοτε… Γύρω από τα Ουράλια όρη έχουν έλθει από την Πετρούπολη, πρίγκιπες, μεγιστάνες και άλλοι ευγενείς για να κυνηγήσουν αγριογούρουνα.

Έχουν διασκορπιστεί τώρα στην καρδιά του πυκνού δάσους και κάπου – κάπου ακούεται κάποιος πυροβολισμός από τους «Νεμβρώδ». Μεταξύ όλων και ο πρίγκηψ Μετισλάβ Κανιέφ, άλλοτε Φρούραρχος του Κιέβου, περίπου εξήντα – πέντε χρόνων με μεγάλη στρατιωτική δράση και πείρα κυνηγά με διάθεση και ευχαρίστηση μικρού παιδιού παρά τα χρόνια που σηκώνει επί των ώμων του!

Αποφεύγει τους άλλους και όλο απομακρύνεται λες και κάτι το ιδιαίτερο αναζητά! Και δεν είχε άδικο. ένα αγριογούρουνο παρουσιάστηκε μπροστά του και τώρα αρχίζει το κυνηγητό του με όλη την δύναμιν και την πείρα που έχει σαν παλιός στρατιωτικός. Μα όπως το κυνηγούσε και αυτό έτρεχε γρυλίζοντας βρέθηκε ο πρίγκηψ μπροστά σε μια καλύβα στο άνοιγμα της οποίας πρόβαλλε ένας πάλλευκος γέροντας, ψηλόσωμος και ολοφάνερα εξαϋλωμένος από την άσκηση. Ο πρίγκηψ κρύφτηκε πίσω από ένα θεόρατο έλατο για να τον παρακολουθήσει! Ο γέρων ασκητής γονάτισε και σήκωσε τα χέρια του ψηλά και άρχισε να προσεύχεται αφού προηγουμένως αντί άλλου προοιμίου είπε τρεις φορές: «Κριστός Βοσκρές! Κριστός Βοσκρές! Κριστός Βοσκρές!» Πάλλευκος όπως είναι με την στάση αυτήν της ικεσίας του, θυμίζει μάλλον τον Μωϋσή την ώρα που ικέτευε υπέρ των συμπατριωτών του τον Ύψιστο: «Παύσον, Κύριε, της οργής του θυμού σου και ίλεως γενού επί την κακία του λαού σου».

Το στήθος του γέρου – ασκητού ανάσαινε βαριά, τα μάτια του έχουν πάρει μια απαστράπτουσα όψη επιθανάτιο και τα χείλη του συνεχίζουν με συγκίνησιν να ψελλίζουν: «Κύριε! Κύριε μου! Άνοιξε τις πύλες των ουρανών».

Ο πρίγκηψ κατασυγκεκινημένος ανατριχιάζει από την φυσιογνωμία του γέροντος γιατί στο πρόσωπο του αναγνωρίζει τώρα ένα παλιό του γνώριμο της στρατιωτικής του καριέρας: Τον Θωμά Ρυζκώφ!

Ο πρίγκηψ, έτρεξε γρήγορα – γρήγορα κοντά του και γονατίζοντας με το ένα πόδι τον παίρνει στην αγκαλιά του, ίσα – ίσα την ώρα που έπεφτε εξαντλημένος εκείνος και το κουρασμένο κορμί του λύγιζε όπως το όμορφο κυπαρίσσι που το χτύπησαν στη ρίζα με αξίνα…

Ο ασκητής Θωμάς Ρυζκώφ, γυρίζει τρεμουλιαστά το κεφάλι του με άκακο και τρυφερό βλέμμα μικρού παιδιού και λέγει μόλις ακουόμενος στον πρίγκιπα: «Ώστε με γνωρίσατε, Υψηλότατε, εμένα τον αχρείον δούλον Κυρίου;» Και συνέχισε αργά και πονεμένα: «Ω! πόσον έχω κλάψει στην ζωήν μου, από τότε που ένα μικρό παιδάκι, με ένα κόκκινο πασχαλιάτικο αυγό στο χέρι μου έδειξε τον δρόμο του γυρισμού κοντά στον Θεόν! Πόσον μετάνιωσα και πόσο προσευχήθηκα! Ω! εκείνη Η ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ πόσον με άλλαξε και με έκαμε μερόνυχτα στα γόνατα πεσμένος να ζητώ το έλεος και την συγγνώμη του Κυρίου μας που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για την αγάπη Του την μεγάλη προς κάθε αμαρτωλό. Φεύγω! Φεύγω πια, κουρασμένος και συντρίμμι από το βάρος της ενοχής μου! Φεύγω! Μα θα

ήθελα να ξέρω, άραγε… ο Καλός… μας, Χρι… στός, θα…, συγ… χωρή… ση τα πολ… λά μου αμαρ… τη… μα… τα;» και καταβάλλοντας μια ύστατη προσπάθεια κάμει το σημείον του Σταυρού επί του στήθους του που κινείται αργά – αργά και στρέφοντας τα μάτια του προς τον ουρανόν επαναλαμβάνει τα λόγια: «Κύριε, Κύριε μου! Άνοιξε μου τις πύλες των ουρανών».

Το κεφάλι του Θωμά Ρυζκώφ έγειρε απότομα προς τα δεξιά όπως τον κρατούσε ο πρίγκηψ στην αγκαλιά του και ένα ιλαρό, γλυκύτατο φως περιέλουσε το πρόσωπον του σαν φωτοστέφανος! Ο πρίγκηψ που ήταν τόσον συνηθισμένος στις μάχες και στην σκληρότητα, κατελήφθη από δέος και απαλά – απαλά απέθεσε τον ασκητή επί του εδάφους! Του σταύρωσε τα χέρια, του έκλεισε τα ζεστά του μάτια που κοιτούσαν ακόμη με λαχτάρα τον ουρανόν και στάθηκε επάνω από τον νεκρό βουβός και με στάση προσοχής!

Την ώρα εκείνη, ο μολυβένιος ουρανός άλλαξε όψιν! Τα μαύρα σύννεφα έφυγαν και στον ουρανόν, τώρα κάτι άρχισε να χρυσίζει και να κατεβαίνει σαν να έριχνε ο ουρανός χρυσάφι! Ο πρίγκηψ τα έχασε και άφησε το βλέμμα του τώρα να κοιτάζει με προσοχή τον ουρανόν.

Και ενώ παρατηρεί με κάποια νευρικότητα αυτό το ακαθόριστο σχήμα του ουρανού που αρχίζει με γρηγοράδα να κατεβαίνει προς την γη, ο γύρω τόπος από τον νεκρό ασκητή γέμισε από σύννεφα τεράστια μοσχολίβανου που λες και έβγαιναν από χίλια λιβανιστήρια.

Ξάφνου, ότι κατέβηκε από τον ουρανόν γίνεται πλήθος αγγέλων που είναι έτοιμοι να κάμουν νεκρικό «ξόδι» και περιτριγυρίζουν με ευλάβεια τον νεκρό τού ασκητού.

Ο πρίγκηψ τα έχασε και από φόβον τραβιέται μερικά βήματα προς τα πίσω για να μη ενόχληση την αγία Συνοδεία ενώ ακούει τον πρώτον άγγελον να ψάλλει:

«Μακάριος ον εξελέξω και προσελάβου, Κύριε, κατασκηνώσει εν ταις αυλαίς σου».

Δεύτερος άγγελος έψαλε: «Τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος του οσίου αυτού».

Τρίτος άγγελος ολόγλυκα τώρα ψάλλει με σκυφτό κεφάλι: «Ολίγα παιδευθέντες – οι όσιοι – μεγάλα ευεργετηθήσονται, ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσός εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς ο Κύριος»…

Ο πρίγκηψ μπροστά στην νεκρώσιμη εκείνη ακολουθία που έψαλλαν αγγελικά στόματα, έμεινε σε μεταρσίωσιν τέτοια επί ώρα πολλή, ώστε, οι δικοί του που ανησύχησαν και τον αναζήτησαν, τον βρήκαν σε στάση που τους κατέπληξε ώστε, κινώντας τον, του λένε:

«Μα τι συνέβη, υψηλότατε; Γιατί είσθε τόσον χλωμός αλλά και τόσον συγκινημένος;» Εκείνος σαν να συνέρχεται από όνειρο ή από κάποιον άλλον κόσμον να κατεβαίνει τινάζει λίγο το κεφάλι του και τους λέγει με αργό και επίσημο λόγο: «Γονατίσατε καλοί μου φίλοι! Γονατίσατε μπροστά σ’ ένα σύγχρονο άγιον. Έναν άνθρωπον που τον ξαναγέννησε ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ και με το χέρι ενός παιδιού που προσέφερε ένα πασχαλιάτικο αυγό στον πρώην κακούργο για να τον κάμει άξιον ώστε πρό ολίγου να παραλάβουν την ψυχή του άγγελοι του ουρανού που κατέβηκαν σταλμένοι από τον Θεόν για την μετανοιωμένη αυτή ψυχή».

Γύρω από τον νεκρό τώρα Θωμά Ρυζκώφ, τον ασκητή που χρόνια έκλαυσε και προσευχήθηκε ζητώντας το έλεος του Θεού βρίσκεται ένας ολόκληρος κόσμος που γονατίζει τώρα, αποκαλύπτεται και κάμει τον σταυρόν του και ασπάζεται το μοσχομυρισμένο λείψανο του. Χίλιες μυρωδιές και μύρια πουλιά κάθονται στα τριγύρω δέντρα και ψάλλουν την μεγάλη αλήθεια της Πίστεως μας: «Πιο μεγάλη και από την πιο μεγάλη αμαρτία είναι η αγάπη του καλού μας Θεού και η ευσπλαχνία Του προς κάθε μετανοιωμένο».

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Αντέχουμε...

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 28 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 401

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Η ζωή και το έργον της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος και οι δικές μας βαθύτερες υποχρεώσεις

kyriakh ths samareitidos 03

Μην ούτος εστίν ο Χριστός;
Ύστερα από το κήρυγμα της περασμένης Κυριακής, πρέπει να έρθουμε και στη θεία παρηγοριά της φιλανθρωπίας του Αγίου Θεού. Ποιο να είναι άραγε αδελφοί μου το ζητούμενον, για ολόκληρη την ανθρωπότητα, για όλα τα έθνη, φυλές και γλώσσες;
Ποιο να είναι το ζητούμενο για πιστούς και για απίστους και ειδικά για μας τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς;

- Μήπως η ευδαιμονία του ανθρώπου μέσα από την κατανάλωση των υλικών αγαθών και την τρυφή των σαρκικών απολαύσεων; Όχι.
- Μήπως η θεραπεία όλων των ασθενειών; Και της δυστυχίας των ανθρώπων; Όχι.

- Μήπως η κατάκτησις του αστρικού σύμπαντος; Όχι.
- Μήπως το ένα, μήπως το άλλο; Θα απαντούσαμε σε όλα αυτά με ένα ξερό όχι.
Τότε ποιο είναι το ζητούμενον; Ένα και μόνον.
Να βρούμε τον αληθινό Θεό μέσα στις καρδιές μας. Τον Τριαδικό Θεό. Να βρούμε τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον Σωτήρα του κόσμου, το φως το αληθινόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Αυτόν που είναι η ζωή και η Ανάστασις, αυτόν που είναι το ύδωρ το ζόν, αυτόν που είναι ο Άρτος ο ζών, ο εκ του ουρανού καταβάς.
Αυτόν που είναι ο Μεσσίας, ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Αυτόν που είναι φως εκ φωτός και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, Αυτόν πήγε να συναντήσει η πόρνη του Ευαγγελίου μετά πολλών δακρύων και μύρου πολυτίμου, για την συγγνώμη και την μακροθυμία του, γι’ αυτό και άκουσε από το γλυκύτατον στόμα Του να της λέγει: «Αφέονταί σου αι αμαρτίαι αι πολλαί, ότι ηγάπησας πολύ».

Αυτόν προϋπάντησε πάνω στο Σταυρό ένας κακούργος, ένας ληστής, ένας φονιάς, ο οποίος αναγνωρίζοντας πρώτον την βρωμερότητα της ψυχής του, δεύτερον πιστεύοντας στην θεότητα του Ιησού Χριστού και τρίτον εκζητώντας με πλήρη συναίσθηση το έλεός του, άνοιξε και πέρασε πρώτος τις πύλες του Παραδείσου. Να λοιπόν που ο πρώτος κατοικος της Βασιλείας των Ουρανών, της Βασιλείας του Θεού, υπήρξε ένας ληστής και κακούργος.

Ναι αδελφοί μου. Τα πάντα στηρίζονται στην μετάνοια και στην πίστη. Στη μετάνοια και στην ταπείνωση, στη μετάνοια και στην αγάπη και στους καρπούς αυτών.
Και ερχόμαστε τώρα στο τρίτο παράδειγμα το σημερινό. Αυτόν τον Χριστόν, συνήντησε στο πηγάδι της Σιχάρ, μικράς πόλεως της Σαμαρείας μια αμαρτωλή γυναίκα. Σ’ αυτήν την αμαρτωλή γυναίκα που στο παρελθόν είχε πέντε άνδρες, απεκάλυψε ο Κύριος ότι είναι ο Μεσσίας, ο Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός.

«Εγώ ειμί ο λαλών σοι», διαβεβαιώνει και διακηρύττει όχι μόνον σ’ αυτήν, αλλά και σ’ ολόκληρον τον κόσμον. Με αυτήν άνοιξε ένα καταπληκτικό θεολογικό διάλογο που δεν υπάρχει σ’ άλλη σελίδα της Αγίας Γραφής. Σ’ αυτήν ομιλεί ο Θεός Κύριος για τον Θεόν. «Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν» και τόσα άλλα που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα. Σ’ αυτήν ομολογεί ότι είναι «το ύδωρ το ζον, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον».
Και το θαύμα της πίστεως και των αποκαλύψεων αδελφοί μου, έγινε. Οι αποκαλύψεις φώτισαν την ψυχή της αμαρτωλής γυναίκας, της Σαμαρείτιδος. Ο φωτισμός στερέωσε την πίστη και καλλιέργησε την μετάνοια, και η μετάνοια την αλλαγή σε ολόκληρη τη ζωή της. Έτσι λίγο αργότερα, όταν άρχισε διά των αποστόλων η διάδοσις και η σπορά του Ευαγγελικού κηρύγματος, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που βαπτίστηκε και έγινε χριστιανή και πήρε το όνομα Φωτεινή.
Η Φωτεινή όμως, ό,τι πήρε, δεν το κράτησε για τον εαυτό της. Το διέδωσε, όπως και την πρώτη φορά που συνήντησε τον Χριστόν. Δηλαδή όταν πείστηκε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας, έτρεξε αμέσως στην πόλη Σιχάρ και είπε στους συμπολίτας της, «ελάτε να δείτε άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάνει». Και πρόσθεσε αμέσως με πολλή διακριτικότητα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους, «μήπως αυτός είναι ο Χριστός»;
«Μήτι ούτος εστίν ο Χριστός;»

Έτσι άρχισε το πρώτο κήρυγμά της, την πρώτη της ιεραποστολή. Και όταν βαπτίστηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, η πίστις της ζωντάνεψε και έγινε φλογερή. Μαζί της βαπτίστηκαν και τα δυό της παιδιά. Ασφαλώς θα ήταν προηγουμένως νόθα, και όλες της οι αδελφές.
Μετά το 40 μ.Χ. αρχίζει και την ιεραποστολική της δράση, κυρίως μεταξύ των γυναικών. Αφού όργωσε πνευματικά ολόκληρη την Παλαιστίνη, άρχισε να απλώνει την σπορά του Ευαγγελικού λόγου στις απέραντες εκτάσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έτσι έφτασε μέχρι την Αφρική. Γυρίζει κατόπιν στην Μεσοποταμία, και από κει στην Αρμενία, Ασσυρία, Καππαδοκία, Γαλατία, Μικρά Ασία, Ελλάδα και φτάνει στη Ρώμη.

Και όπως ο Χριστός ο Σωτήρας του κόσμου, έκανε την μεγάλη και κοπιαστική οδοιπορία, για να συναντήσει την Σαμαρείτιδα, διότι πήγε από την Ιουδαία στη Σαμάρεια, έτσι και κείνη για την αγάπη του Χριστού με θυσίες και σκληρές δοκιμασίες, επραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο ιεραποστολής, σ’ όλες αυτές τις χώρες που ανέφερα, προσφέροντας το θεϊκό νερό της Ευαγγελικής διδασκαλίας του Ιησού, σε χιλιάδες διψασμένες ψυχές.
Από όπου περνούσε προετοίμαζε το έδαφος για τους Αποστόλους, και τους διαδόχους των, σκορπίζοντας το φως του Χριστού, στις απελπισμένες και σκοτισμένες καρδιές των ειδωλολατρών. Εκεί κατόρθωσε με την χάριν του Ιησού Χριστού. Σιγά σιγά, οδοιπορώντας για 25 ολόκληρα χρόνια, έφθασε και μπήκε και μέσα στα ανάκτορα του Νέρωνος. Εκεί κατόρθωσε με την χάρη του Χριστού να κάνει χριστιανή την κόρη του αυτοκράτορος, τη Δομνίνα, και αρκετές άλλες υπηρέτριες, δούλες και σκλάβες. Αλλά ήδη είμεθα στα χρόνια των μεγάλων διωγμών, από τον αιμοσταγή αυτοκράτορα της Ρώμης, το Νέρωνα. Ήλθε δηλαδή και η ώρα του μαρτυρίου της.

Συλλαμβάνεται όχι μόνον η ίδια αλλά και τα παιδιά της, και οι αδελφές της. Έτσι αξιώθηκε μιας μεγάλης τιμής. Να χύσει και το αίμα της, ύστερα από βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού – έτσι δεν κάνουμε και μείς; Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, την Αγία Φωτεινή, τη Σαμαρείτιδα, την ονόμασε όχι μόνον μεγαλομάρτυρα, αλλά και ισαπόστολο. Η μνήμη της εορτάζεται δυό φορές το χρόνο, μία στη σημερινή Κυριακή, 5η Κυριακή του Πάσχα που ονομάζεται και Κυριακή της Σαμαρείτιδος, και τη δεύτερη φορά την 26η Φεβρουαρίου.

Χριστιανοί μου, το ζητούμενον για κάθε άνθρωπο και για κάθε εποχή είναι ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας του κόσμου και το Ευαγγελικό του μήνυμα. Αυτό είναι το ζητούμενο. Έτσι το Ευαγγέλιον, δηλαδή η Καινή Διαθήκη, περιέχει
-πρώτον, την απόκάλυψη του ενός Τριαδικού Θεού,
-δεύτερον, την ενανθρώπιση του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού ως Θεανθρώπου, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος,
-τρίτον, την ανυπέρβλητη θεϊκή του διδασκαλία και τα θαύματά του,
-τέταρτον, τη σταυρική Του θυσία, την ανάστασή του εκ νεκρών και την ανάληψή Του στους ουρανούς, και
-πέμπτον τις προϋποθέσεις σωτηρίας που είναι η πίστις, η μετάνοια, το Βάπτισμα και το Χρίσμα ασφαλώς, η Θεία Κοινωνία και τα έργα πίστεως και μετανοίας.
Επαναλαμβάνω χριστιανοί μου ότι η Αγία Φωτεινή, ό,τι είδε και άκουσε, το πίστεψε και εργάστηκε πάνω σ’ αυτό με τόση αυτοθυσία, ώστε έφθασε και μέχρι το μαρτύριο.

Άραγε τι κάνουμε εμείς; Εμείς εδώ στην πατρίδα μας, δεν έχουμε ανάγκη από ιεραποστόλους. Έχουμε ανάγκη από επανευαγγελιστάς. Αυτούς δηλαδή οι οποίοι γνωρίζουν για το Ευαγγέλιο, ακούνε για την πίστη, εφαρμόζουν πέντε πράγματα, και αυτά ακριβώς με βαθιά τη μετάνοια και φλογερή την πίστη να τα μεταδώσουν και στους άλλους. Ποιοι είναι οι άλλοι; Είναι ο σύντροφός μας, είναι οι γονείς μας, είναι τα παιδιά μας, είναι τα αδέλφια μας, είναι οι συγγενείς μας, είναι οι φίλοι μας, είναι οι γείτονές μας, είναι το περιβάλλον μας, είναι η κοινωνία μας. Παίρνουμε φοβερό κατήφορο. Πώς θα σταματήσει αυτός; Πώς;

Παρόλο λοιπόν, που έχουμε εργάτας στον αμπελώνα του Κυρίου, δεν επαρκούν. Είναι βέβαια οι μητροπολίτες, είναι οι κατά τόπους ιεροκήρυκες, είναι οι θεολόγοι ιερείς που βρίσκονται σε όλους τους ναούς και τα παρεκκλήσια της χώρας, και κηρύσσουν τον λόγον του Θεού. Ταυτόχρονα δε επιδίδονται σε άλλες ποιμαντικές ποικίλες δραστηριότητες. Έχουμε επίσης και τους μοναχούς και τους ιερομονάχους από το Άγιον Όρος, που και αυτοί μας βοηθούν, ή βοηθούν το έργον της Ελλαδικής Εκκλησίας, για τον επανευαγγελισμό των Ορθοδόξων Ελλήνων. Έχουμε ακόμα και μια πληθώρα εκλεκτών λαϊκών θεολόγων, και αυτοί βοηθούν όσο μπορούν.

Αλλά, παραταύτα όμως, όλοι εμείς και αυτοί και εκείνοι δεν επαρκούμε. Κάτι μας λείπει. Κάτι μας λείπει, και αυτό που μας λείπει είναι ο αγιασμός, δηλαδή η βαθιά ενεργουμένη πίστις, η αληθινή μετάνοια, και το πνεύμα θυσίας και αγάπης μέχρι θανάτου. Και αυτά δε λείπουν μόνο από μας τους κληρικούς παντός βαθμού, αλλά και από σας, τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας.
Γι’ αυτό και θα κάμω την ερώτηση.
Πού είναι η ταπείνωσις;
Πού είναι η αληθινή μου μετάνοια;
Που είναι η συντετριμμένη μου καρδία;
Που είναι η κρυφή νηστεία, η αγρυπνία, η εγκράτεια και η προσευχή μου;
Πού είναι και η δική σας;
Πού είναι η πραότης μου;
Πού είναι η υπομονή μου;
Πού είναι η φλογερή πίστις και η αγάπη ακόμα προς τους εχθρούς;
Που είναι η ανοχή;
Που είναι η καλοσύνη μου, η ευγένεια, και ο θείος φόβος; Και τέλος για να μη λέμε πολλά λόγια.
Πού είναι το αγιασμένο παράδειγμα όλων μας, και εμού πρώτου; Και αυτό και μόνον αυτό είναι που διδάσκει και οδηγεί στη σωτηρία με τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος. Αυτό και μόνον αυτό δια του Αγίου Πνεύματος και εν Χριστώ Ιησού επιτυγχάνεται ο επανευαγγελισμός των ψυχών. Όταν ο Κύριος αδελφοί μου είδε στην Σαμαρείτιδα αληθινήν την μετάνοια, ζωντανή την πίστη της και φλογερή την αγάπη της, την αξίωσε να γίνει Ευαγγελίστρια και ισαπόστολος μέχρι τα πέρατα του κόσμου και τέλος μεγαλομάρτυς.

Χριστιανοί μου, τι είναι αυτό που μας λείπει;
Ο Χριστός απ’ τις καρδιές μας! Αυτό είναι και το ζητούμενον.
Ο Χριστός μέσα στις καρδιές μας, και αυτός ο Χριστός είναι ο αγιασμός μας, αυτός είναι η ζωή, το φως και η ανάστασις, είναι η οδός, είναι το ύδωρ το ζόν, τα πάντα είναι ο Θεός.
Ο Χριστός λοιπόν μέσα στις καρδιές μας που είναι το ζητούμενον, αλλά με ποιες προϋποθέσεις; Να τις ξαναπούμε; Τις χιλιοείπαμε… Θα τις συνοψίσουμε σε τέσσερα πράγματα και θα τελειώσουμε. Αυτές οι προϋποθέσεις για τον αγιασμό, που συνοψίζουν και το ζητούμενον είναι η αληθινή μετάνοια, η ζωντανή πίστις, η φλογερή αγάπη και το ταπεινό φρόνημα.
Είθε να μας τα χαρίσει ο Χριστός, ο Κύριός μας και ο Σωτήρας μας,
Αμήν.

Πηγή: Αγία Βαρβάρα, Αναβάσεις

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 24 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 475

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα

agios theophanhs o egkleistos 02

Μέ ἁπλές σκέψεις καί συγκρίσεις ἀπό τήν καθημερινή ζωή καί μέ ἐπίκληση τῆς κοινῆς λογικῆς ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ρωσία, 1815-1894) παρουσιάζει ἀποδεικτικῶς τήν πνευματική ὠφέλεια καί ἀναγκαιότητα τῶν ἐπισήμων ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας (οἱ τίτλοι κεφαλαίων εἶναι πρόσθετοι, τῆς μεταφράσεως).

Τί εἶναι ἕνα Ἀνάθεμα;
ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Σπανίως τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο τώρα ἐπιτελεῖται, λαμβάνει χώρα ἄνευ ἐπικρίσεων καί ἐπιτιμήσεων ἐκ μέρους κάποιου. Καί ἀνεξαρτήτως ἀπό τό πόσες ὁμιλίες γίνονται ἐξηγώντας ὅτι στό σημεῖο αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ σοφῶς γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν της, παρά ταῦτα οἱ δυσαρεστημένοι ἁπλῶς συνεχίζουν νά ἐπαναλαμβάνουν τό στίχο τους. Εἴτε δέν ἀκοῦν τίς ὁμιλίες, εἴτε αὐτές οἱ ὁμιλίες δέν «χτυποῦν κέντρο» ὅσον ἀφορᾷ στίς παρεξηγήσεις τοῦ τελευταίου, ἤ ἴσως ἔχουν διαμορφώσει τή δική τους ἀντίληψη περί τοῦ Συνοδικοῦ αὐτοῦ καί δέν θέλουν νά τήν ἐγκαταλείψουν, ἀνεξαρτήτως ἀπό τό τί τούς λέγεις.Τά ἀναθέματά μας σέ κάποιους ἀνθρώπους φαίνονται ἀπάνθρωπα, σέ ἄλλους περιοριστικά. Τέτοιες κατηγορίες μπορεῖ νά ἰσχύουν σέ ἄλλες περιστάσεις, ἀλλά μέ κανένα τρόπο δέν μποροῦν νά ἐφαρμοσθοῦν στό δικό μας Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Θά διευκρινήσω γιά χάρη σας ἐν συντομίᾳ γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ ἔτσι, καί νομίζω ὅτι καί ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θά συμφωνήσετε μαζί μου ὅτι ἡ Ἐκκλησία πράττοντας ἔτσι, ἐνεργεῖ μέ σοφό τρόπο.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινότητα ὁμοφρόνων πιστῶν

Τί εἶναι ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Εἶναι μία κοινότητα πιστευόντων, ἑνωμένων μεταξύ τους μέ μία ἑνότητα ὁμολογίας θεϊκῶς ἀποκαλυμμένων ἀληθειῶν, μέ μία ἑνότητα ἐξαγιασμοῦ μέσῳ θεϊκῶς καθιερωμένων Μυστηρίων, καί μέ μία ἑνότητα διοικήσεως καί καθοδηγήσεως ἀπό ποιμένες δοσμένους ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἑνότητα τῆς ὁμολογίας, τοῦ ἐξαγιασμοῦ καί τῆς διοικήσεως συνιστᾷ τόν κανονισμό αὐτῆς τῆς κοινότητας, πού εἶναι ὑποχρεωτικός γιά ὁποιονδήποτε ἐντάσσεται σέ Αὐτήν. Ἡ ἰδιότητα τοῦ μέλους σέ αὐτή τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποδοχή αὐτοῦ τοῦ κανονισμοῦ καί τήν συμφωνία μέ αὐτόν· ἡ παραμονή σέ αὐτήν τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν τήρησή του. Ἄς δοῦμε πῶς ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἀναπτύχθηκε καί πῶς συνεχίζει νά ἀναπτύσσεται. Οἱ ἱεροκήρυκες κηρύττουν. Μερικοί ἀπό τούς ἀκροατές δέν παραδέχονται τό κήρυγμα καί φεύγουν· ἄλλοι τό ἀποδέχονται καί σάν ἀποτέλεσμα τῆς ἀποδοχῆς του ἁγιάζονται ἀπό τά ἅγια Μυστήρια, ἀκολουθοῦν τήν καθοδήγηση τῶν ποιμένων, καί ἔτσι ἐνσωματώνονται μέσα στήν ἁγία Ἐκκλησία - ἐκκλησιοποιοῦνται. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰσάγονται σέ Αὐτήν. Κατά τήν εἰσαγωγή τους, μείγνυνται μέ ὅλα τά μέλη Της, ἑνώνονται μαζί τους, καί παραμένουν στήν Ἐκκλησία μόνον καθ΄ὅσον συνεχίζουν νά εἶναι ἕνα μέ αὐτά ὅλα.

Κάθε κοινότητα ἔχει θεμελιακούς κανονισμούς

Ἀπό αὐτή τήν ἁπλῆ ἔνδειξη σχετικῶς μέ τό πῶς σχηματίζεται ἡ Ἐκκλησία, μπορεῖτε νά δεῖτε ὅτι ὡς μία κοινότητα, ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἦλθε στήν ὕπαρξη καί συνεχίζει νά ὑφίσταται καθώς κάθε ἄλλη κοινότητα. Καί ἔτσι νά Τήν βλέπετε, καθώς θά βλέπατε κάθε ἄλλη, καί μή Τήν ἀποστερεῖτε ἀπό τά δικαιώματα πού ἀνήκουν σέ κάθε κοινότητα. Ἄς πάρουμε, γιά παράδειγμα, μία ἀντι-αλκοολική κοινότητα. Ἕχει κανονισμούς πού κάθε μέλος πρέπει νά ἐκπληρώνει. Καί κάθε μέλος της εἶναι μέλος ἀκριβῶς ἐπειδή ἀποδέχεται καί τηρεῖ τούς κανονισμούς της. Τώρα ὑποθέστε ὅτι κάποιο μέλος ὄχι μόνον ἀρνεῖται νά τηρεῖ τούς κανονισμούς, ἀλλά διατηρεῖ καί πολλές ἀπόψεις ἐντελῶς ἀντίθετες πρός ἐκεῖνες τῆς κοινότητας καί ἀκόμη ἐξεγείρεται ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ σκοποῦ της. Ὄχι μόνον δέν τηρεῖ ὁ ἴδιος ἐγκράτεια, ἀλλά μάλιστα διαβάλλει τήν ἴδια τήν ἐγκράτεια καί διασπείρει ἰδέες πού μπορεῖ νά βάλουν ἄλλους σέ πειρασμό καί νά τούς παρασύρουν μακριά ἀπό τήν ἐγκράτεια. Τί κάνει κατά κανόνα ἡ κοινότητα μέ τέτοιους ἀνθρώπους; Πρῶτα, τούς προειδοποιεῖ καί ἔπειτα τούς ἀποβάλλει. Ἐκεῖ ἔχεις ἕνα «ἀνάθεμα»! Κανείς δέν διαμαρτύρεται γι΄ αὐτό, κανείς δέν ἐπικρίνει τήν κοινότητα, ὅτι εἶναι ἀπάνθρωπη. Ὅλοι ἀποδέχονται ὅτι ἡ κοινότητα ἐνεργεῖ μέ τρόπο τελείως νόμιμο καί ὅτι ἄν ἦταν νά πράξει διαφορετικῶς, δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει.

Τό παράδειγμα τοῦ Ἀρείου

Συνεπῶς, γιά τί μπορεῖ νά ἐπικρίνει κανείς τήν ἁγία Ἐκκλησία ὅταν ἐνεργεῖ παρομοίως; Στό τέλος τῆς γραφῆς, ἕνα «ἀνάθεμα» εἶναι ἀκριβῶς χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἤ ἀποκλεισμός ἀπό αὐτήν ὅσων δέν πληροῦν τίς προϋποθέσεις τῆς ἑνότητας μέ Αὐτήν καί ἀρχίζουν νά σκέπτονται διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού Αὐτή σκέπτεται, διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού αὐτοί οἱ ἴδιοι ὑποσχέθηκαν νά σκέπτονται κατά τήν ἔνταξή τους σέ Αὐτήν. Θυμηθεῖτε πῶς συνέβη! Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε ἀσεβεῖς γνῶμες ὅσον ἀφορᾷ στόν Χριστό τόν Σωτῆρα, ὥστε μέ ἐκεῖνες τίς ἀπόψεις διαστρέβλωνε αὐτή τήν ἴδια τήν πράξη τῆς σωτηρίας μας. Τί ἔγινε μέ αὐτόν; Πρῶτα προειδοποιήθηκε, καί προειδοποιήθηκε πολλές φορές μέ κάθε δυνατό μέσο πειθοῦς καί συναισθήματος. Ἀλλ΄ ἐφ΄ ὅσον πεισμωδῶς ἐπέμεινε στήν ἄποψή του, καταδικάσθηκε καί ἔγινε ἀκοινώνητος ἀπό τήν Ἐκκλησία – δηλαδή: «ἀποβάλλεται ἀπό τήν κοινότητά μας. Προσέξτε, μή ἔχετε κοινωνία μέ αὐτόν καί μέ τούς ὁμοίους του. Μή κρατεῖτε οἱ ἴδιοι τέτοιες ἀπόψεις, καί μή ἀκούετε ἤ μή ἀποδέχεσθε ἐκείνους πού τό κάνουν». Ἔτσι ἔπραξε ἡ ἁγία Ἐκκλησία μέ τόν Ἄρειο· ἔτσι ἔχει πράξει καί μέ ὅλους τούς ἄλλους αἱρετικούς· καί ἔτσι θά κάνει καί τώρα, ἐπίσης, ἐάν κάποιος ἐμφανισθεῖ κάπου μέ ἀσεβεῖς ἀπόψεις. Λοιπόν, πεῖτε μου, τί εἶναι ἀξιόμεμπτο ἐδῶ; Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνει ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Καί θά μποροῦσε νά συνεχίσει νά ὑπάρχει ἐάν δέν ἐφάρμοζε τέτοια αὐστηρότητα καί δέν προειδοποιοῦσε τά παιδιά Της μέ τόση φροντίδα ἔναντι ἐκείνων πού μπορεῖ νά τά διαφθείρουν καί νά τά καταστρέψουν;

Ἡ προστασία τῶν σωτηρίων ἐκκλησιαστικῶν δογμάτων

Ἄς δοῦμε: ποιές ψευδεῖς διδασκαλίες καί ποιοί ψευδεῖς διδάσκαλοι γίνονται ἀκοινώνητοι; Ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τή θεία Πρόνοια· ἐκεῖνοι πού δέν ὁμολογοῦν τήν Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υἱόν, καί Ἅγιον Πνεῦμα, τόν ἕνα Θεόν· ἐκεῖνοι πού δέν ἀναγνωρίζουν τή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία μας μέσῳ τοῦ θανάτου Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ· ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά θεῖα μυστήρια πού τήν παρέχουν, καί οὕτω καθεξῆς. Βλέπετε, τίνος εἴδους θεμάτων ἅπτονται; Αὐτά εἶναι θέματα τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἴδια τήν αἰτία πού ἡ ἁγία Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων εἶναι θεμελιωμένη καί ἄνευ τῶν ὁποίων δέν θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτό πού εἶναι. Ὡς ἐκ τούτου, ἐκεῖνοι πού ἐξεγείρονται ἐναντίον τέτοιων ἀληθειῶν εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία, ὅ,τι εἶναι γιά μᾶς στήν καθημερινή ζωή ἐκεῖνοι πού κάνουν ἀπόπειρες κατά τῆς ζωῆς μας καί τῆς περιουσίας μας. Ληστές καί κλέπτες, στό κάτω-κάτω, πουθενά δέν ἐπιτρέπεται νά συνεχίζουν ἐλευθέρως καί νά φεύγουν ἀτιμώρητοι. Καί ὅταν δένονται καί παραδίδονται στό νόμο καί τήν τιμωρία, κανείς δέν τό θεωρεῖ αὐτό ἀπάνθρωπο ἤ παραβίαση τῆς ἐλευθερίας. Ἀντιθέτως, οἱ ἄνθρωποι βλέπουν στό ἴδιο αὐτό πρᾶγμα ἐξ ἴσου μία πράξη ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο, καί διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας - ἀναφορικῶς πρός ὅλα τά μέλη τῆς κοινωνίας. Ἐάν ἔτσι κρίνετε ἐδῶ, παρομοίως νά κρίνετε σχετικῶς καί μέ τήν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί οἱ ψευδο-διδάσκαλοι, καθώς οἱ κλέπτες καί οἱ ληστές, λεηλατοῦν τήν περιουσία τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Θεοῦ, διαφθείροντας τά τέκνα της καί καταστρέφοντάς τα. Σφάλλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία κρίνοντάς τους, δένοντάς τους, καί πετώντας τους ἔξω; Καί θά ἦταν πράγματι ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ἐάν αὐτή θά ἔβλεπε τίς ἐνέργειες τέτοιων ἀνθρώπων μέ ἀδιαφορία καί τούς ἄφηνε ἐν ἐλευθερίᾳ νά καταστρέψουν κάθε ἄλλον; Μία μητέρα θά ἐπέτρεπε σέ ἕνα φίδι ἐλευθέρως νά σκαρφαλώσει καί νά δαγκώσει τό παιδάκι της; Ποιός δέν κατανοεῖ τόν κίνδυνο; Ἐάν κάποια ἀνήθικα πρόσωπα ἦταν νά ἀποκτήσουν πρόσβαση στήν οἰκογένειά σας καί νά ἀρχίσουν νά ἐκπειράζουν τήν κόρη σας, ἤ τόν γυιό σας, θά μπορούσατε νά δεῖτε μέ ἀδιαφορία τίς πράξεις καί τούς λόγους τους; Φοβούμενοι μήπως ἀποκτήσετε τή φήμη ἀπανθρώπου καί «παλαιῶν ἀρχῶν», θά δένατε τά χέρια σας; Δέν θά σπρώχνατε ἕνα τέτοιο πρόσωπο ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί θά τήν κλείνατε πίσω του γιά πάντα; Θά ἔπρεπε νά δεῖτε τίς ἐνέργειες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μέ τόν ἴδιο τρόπο. Βλέπει Αὐτή ὅτι ἐμφανίζονται ἄτομα μέ διεφθαρμένο νοῦ, καί διαφθείρουν ἄλλους – καί ἐξεγείρεται ἐναντίον τους, τούς ἀποδιώκει, καί φωνάζει σέ ὅλους ἐκείνους πού εἶναι δικοί Της: προσέξτε - ἔτσι καί ἔτσι, ἄνθρωποι τέτοιοι καί τέτοιοι θέλουν νά καταστρέψουν τίς ψυχές σας. Μή τούς ἀκούσετε· φύγετε ἀπό αὐτούς. Ἔτσι ἐκπληρώνει τό καθῆκον τῆς μητρικῆς ἀγάπης, καί συνεπῶς ἐνεργεῖ μέ ἀγάπη - ἤ, ὅπως τό λέτε - ἀνθρωπιστικῶς.

Καί στή σημερινή ἐποχή ἀπαραίτητα τά ἀναθέματα

Στό παρόν, ἔχουμε μία ἁλματώδη ἐξάπλωση μηδενιστῶν, πνευματιστῶν καί ἄλλων ἐπιζήμιων ἔξυπνων πού παρασύρονται ἀπό τούς ψευδο-διδασκάλους τῆς Δύσεως. Νομίζετε ἀληθῶς ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θά τηροῦσε σιωπή καί δέν θά ὕψωνε τή φωνή Της γιά νά καταδικάσει καί νά τούς ἀναθεματίσει, ἐάν οἱ καταστροφικές διδασκαλίες τους ἦταν κάτι νέο; Μέ κανένα τρόπο. Θά συγκαλεῖτο κάποια Σύνοδος, καί στή Σύνοδο ὅλοι αὐτοί μαζί μέ τίς διδασκαλίες τους θά παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα, στό δέ τωρινό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας θά προσετίθετο ἕνα ἐπιπρόσθετο κεφάλαιο: «Στόν Φόϋερμπαχ, τόν Μποῦχνερ καί τόν Ρενάν, στούς πνευματιστές, καί ὅλους τούς ἀκολούθους τους – στούς μηδενιστές – “ἔστω ἀνάθεμα”». Ἀλλά δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη γιά τέτοια Σύνοδο καί δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη ἐπίσης γιά τέτοια προσθήκη. Οἱ ψευδο-διδασκαλίες τους ἔχουν ἤδη ὅλες ἀναθεματισθεῖ ἐκ τῶν προτέρων σέ ἐκεῖνα τά σημεῖα ὅπου ἐκφέρεται ἀνάθεμα γιά ἐκείνους πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματικότητα καί ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τίς διδαχές πού ἀφοροῦν στήν Παναγία Τριάδα καί πού ἀφοροῦν στή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν βλέπετε μέ πόση σοφία καί προνοητικότητα δρᾷ ἡ ἁγία Ἐκκλησία, ὅταν μᾶς ὑποχρεώνει νά τελέσουμε τήν παροῦσα διακήρυξη καί νά τήν ἀκούσουμε; Καί ὅμως λένε: «Αὐτό εἶναι παρωχημένο». Ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς τώρα πού εἶναι ἐπίκαιρο! Ἴσως πρό 100 ἐτῶν δέν ἦταν ἐπίκαιρο. Ἀντιθέτως, κάποιος πρέπει νά πεῖ σχετικῶς μέ τήν ἐποχή μας, ὅτι ἄν δέν ὑπῆρχε μέχρι τώρα Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, θά ἦταν ἀναγκαῖο νά εἰσαχθεῖ ἕνα καί νά τελεῖται ὄχι μόνον στίς κυριότερες πόλεις, ἀλλά σέ ὅλες τίς περιοχές καί σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες: ὥστε νά συναχθοῦν ὅλες οἱ διδασκαλίες τοῦ κακοῦ πού ἀντιτίθενται στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καταστοῦν γνωστές σέ ὅλους, ὥστε ὅλοι νά μποροῦν νά γνωρίζουν τί εἶναι ἀναγκαῖο νά προσέχουν καί ποιοῦ εἴδους διδασκαλίες νά ἀποφεύγουν. Πολλοί ἔχουν διαφθαρεῖ στό νοῦ, ἀποκλειστικῶς καί μόνον λόγῳ ἀγνοίας, ἐνῷ μία δημόσια καταδίκη τῶν καταστροφικῶν διδασκαλιῶν θά τούς ἔσωζε ἀπό τήν ἀπώλεια.

Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία καθιστᾷ ἀκοικώνητους, ἐξορίζει ἀπό τίς τάξεις της (ὅταν λέγεται, «Ἀνάθεμα στόν τάδε καί τόν δεῖνα», αὐτό σημαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα μέ τό «Ὁ τάδε καί ὁ δεῖνα, ἔξω ἀπό ἐδῶ!»), ἤ ἀναθεματίζει γιά τόν ἴδιο λόγο πού τό πράττει ὁποιαδήποτε κοινότητα. Καί εἶναι ὑποχρεωμένη νά τό κάνει γιά νά αὐτο-διατηρηθεῖ καί νά διατηρήσει τά τέκνα της ἀπό τήν καταστροφή. Γιά αὐτόν τόν λόγο, δέν ὑπάρχει τίποτε ἀξιόμεμπτο ἤ ἀκατανόητο σχετικῶς μέ αὐτό τό παρόν Συνοδικόν. Ἐάν κάποιος φοβεῖται τήν ἐνέργεια τοῦ ἀναθέματος, ἄς ἀποφύγει τίς διδασκαλίες πού εἶναι ἡ αἰτία αὐτός νά τό ὑποστεῖ. Ἐάν κάποιος τό φοβεῖται γιά ἄλλους, ἄς τούς ἀποκαταστήσει στήν ὑγιῆ διδασκαλία. Ἀλλά ἄν ἔχεις ἤδη ἐγκαταλείψει τήν ὑγιῆ διδασκαλία, τότε τί δουλειά ἔχεις μέ τό τί γίνεται στήν Ἐκκλησία ἀπό αὐτούς πού δέν τήν ἔχουν ἐγκαταλείψει [τήν ὑγιῆ διδασκαλία] ; Καί μόνον ἀπό τό ἴδιο τό γεγονός ὅτι ἔχεις συλλάβει μία διαφορετική ἄποψη γιά τά πράγματα ἀπό ἐκείνη πού τηρεῖται στήν Ἐκκλησία, ἔχεις ἤδη διαχωρίσει τόν ἑαυτό σου ἀπό τήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἡ καταγραφή στούς βαπτισματικούς καταλόγους πού καθιστᾷ κάποιον μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τό πνεῦμα καί τό περιεχόμενο τῶν ἀπόψεών του. Εἴτε ἡ διδασκαλία σου καί τό ὄνομά σου προφέρονται σάν νά εἶναι ὑπό τό ἀνάθεμα εἴτε ὄχι, ἤδη ὑπόκεισαι σέ αὐτό, ὅταν οἱ ἀπόψεις σου ἀντιτίθενται σέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίας, καί ὅταν ἐπιμένεις σέ αὐτές. Εἶναι φοβερό τό ἀνάθεμα. Ἐγκατάλειψε τίς κακές σου ἀπόψεις. Ἀμήν.

Ἐπίσκοπος Θεοφάνης

Μετάφραση (ἑλληνική ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ): Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πρωτότυπο κείμενο (ρωσσικό): στό περιοδικό Pravoslavnaya Rus ( Ὀρθόδοξη Ρωσσία), #4, 1974

Ἀγγλικό κείμενο: https://groups.google.com/forum/#!topic/alt.religion.christian.east-orthodox/xNL7b6YRnMg

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 21 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 543

Σάββας Ηλιάδης: Η σωτήρια έξωσις του ανθρώπου από τον Παράδεισο και η ολέθρια «αντέξωσις» του Θεού από τον κόσμο

coroana 01

Η σωτήρια έξωσις του ανθρώπου από τον Παράδεισοκαι η ολέθρια «αντέξωσις» του Θεού από τον κόσμο

Αντέξωσις = η αμοιβαία έξωσις, εκβολή (lidell-Scott)

Όταν οι Πρωτόπλαστοι εξέπεσαν της εντολής του Θεού, ο Θεός έκανε διάλογο με τον Αδάμ και την Εύα με τρόπο διακριτικό και φιλάνθρωπο, όπως μας λένε οι ερμηνευτές και μάλιστα ο άγιος Χρυσόστομος, για να τους δώσει την ευκαιρία να έλθουν εις εαυτούς και να επανορθώσουν.

Ο Θεός ρωτάει τον Αδάμ πού κρύβεται… «όχι επειδή δεν γνώριζε πού ήταν, αλλά επειδή συμβαίνει, σε όσους αμαρτάνουν, να κλείνει το στόμα σαν να έχει ραφτεί, καθώς η αμαρτία δένει τη γλώσσα και πιάνεται από τον έλεγχο της συνείδησης και μένουν οι αμαρτάνοντες κρατούμενοι, σαν σε κάποια δεσμά της σιωπής. Θέλοντας λοιπόν ο Θεός να τον ενθαρρύνει, για να του προσφέρει και τη συγχώρεση, τον πρόλαβε και τον κάλεσε Αυτός πρωτύτερα, ώστε να του διώξει μακριά το φόβο και να του ανοίξει το στόμα με αυτήν την πρόσκληση». (Γεν. 3,9) (Χρυσόστομος). Να η απέραντη αγάπη και μακροθυμία του Θεού. Ακόμη και την ύστατη στιγμή και με τον ευγενέστερο τρόπο προσπαθεί να τον επαναφέρει στη μετάνοια.

Επίσης την αγάπη του Θεού στον άνθρωπο επισημαίνει στο διάλογο ο άγιος Χρυσόστομος και παρακάτω, όταν τον ρωτά: «τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες;» (Γεν.3,11). Και σχολιάζει: «Μ` αυτόν τον τρόπο ελέγχου θέλει να μας διδάξει πως, αν προκύψει να βρεθούμε στη θέση να δικάσουμε κάποιους υπεύθυνους για παράπτωμα, να μην τους συμπεριφερθούμε με ανισότητα και μεροληψία, αλλά να τους αντιμετωπίσουμε με πολλή μακροθυμία». Πόση, αλήθεια, η μακροθυμία του Θεού! Ρωτάει, για να τον παρακινήσει σε μετάνοια! Ο Αδάμ δε, αντί της ομολογίας της ευθύνης του, την μεταθέτει στην Εύα και στον ίδιο το Θεό, που του την έδωσε για γυναίκα. Παρόλο που χρησιμοποιεί τέτοια λόγια φτηνά και ανάξια της περίστασης, ο Θεός συνεχίζει με την Εύα.

Η Εύα επίσης κάνει το ίδιο. Τη ρωτάει: « τί τοῦτο ἐποίησας;»(Γεν.3,13). Η ερώτηση είναι πλήρης ανεξικακίας. Τη ρωτάει, σαν να της λέει: «Τι ωφελήθηκες; Τι ωφέλησες τον άντρα σου, τον οποίο απάτησες;». Εκείνη απαντάει επιρρίπτοντας την ευθύνη στο φίδι, διά του οποίου ενεργούσε ο διάβολος.

Επειδή οι Πρωτόπλαστοι είχαν μεσότητα θνητότητας και αθανασίας, δηλαδή, δεν ήταν πλασμένοι φθαρτοί ή άφθαρτοι, αλλά είχαν το αυτεξούσιο να αφθαρτοποιηθούν ή να πεθάνουν και αυτοί διάλεξαν την αμαρτία, αν τους άφηνε ο Θεός μέσα στον Παράδεισο και έτρωγαν ξανά από το δέντρο, θα παρέμενε το κακό αθάνατο.

Τους έβγαλε από τον Παράδεισο και τους έβαλε απέναντι. Γιατί; «Να βλέπουν τον Παράδεισο, να θυμούνται την παραδείσια ζωή και να μισούν την αμαρτία, η οποία υπήρξε η αιτία που τους προξένησε αυτήν την επίπονη ζωή που ζούσαν τώρα», λέει ο Θεοδώρητος. Ο δε Ευσέβιος: «Καθώς θα βλέπουν τον Παράδεισο να θυμούνται την έκπτωση».

Το σημαντικότερο όμως δείγμα της αγάπης του Θεού ήταν η υπόσχεση, την οποία έδωσε στο στίχο (Γεν. 3,15): «καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν». Δηλαδή, ο Θεός είπε στον Διάβολο, θα θέσω έχθρα και μίσος, πόλεμο αδιάλλακτο και συνεχή μεταξύ σου και μεταξύ της γυναίκας και των ευσεβών απογόνων της. Και μεταξύ των απογόνων και των δαιμονοκίνητων οργάνων σου, και μεταξύ Εκείνου , του Χριστού, ο οποίος θα γεννηθεί κατά τρόπο υπερφυσικό από γυναίκα Παρθένο, την Μαρία. Αυτός, ο Ιησούς Χριστός, ο υιός της Παρθένου, ο ενανθρωπίσας Υιός και Λόγος του Θεού, θα σου καταπατήσει και συντρίψει την κεφαλή, θα ανατρέψει όλα τα σχέδιά σου. Γι' αυτό ο στίχος αυτός ονομάστηκε «Πρωτευαγγέλιον». Το πρώτο χαρμόσυνο άγγελμα της σωτηρίας του ανθρώπου, η προαναγγελία της ήττας του κακού και η επιστροφή στον ουράνιο πλέον Παράδεισο, στην αγκαλιά του Θεού, διά του Σταυρού και της Αναστάσεώς του. (Η Παλαιά Διαθήκη, Ιωήλ Γιαννακόπουλου, «Λυδία»).

Έτσι και έγινε. Στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας και διά της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, έχει τη δυνατότητα ο κάθε άνθρωπος να συναντηθεί με το Θεάνθρωπο Χριστό «και μέσα σε όλους τους κρημνούς του κόσμου και σε όλες τις αβύσσους του ανθρώπου, να αντηχεί τρυφερά η γλυκιά και γοητευτική φωνή, που ενδυναμώνει όλους τους κουρασμένους και ανορθώνει όλους τους πεσμένους, αυτή που σώζει όλους τους κατεστραμμένους και θεραπεύει κάθε πληγή, που παρηγορεί σε όλες τις θλίψεις και ελαφρώνει όλα τα βάρη και γλυκαίνει κάθε πικρία, η φωνή του μόνου φιλανθρώπου: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ' ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν». (Ματθ. 11,28-30).(Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς). Αλλά και με ελπίδα να οδηγηθεί, όταν ο Θεός τον καλέσει, στη μακάρια αιωνιότητα. Και είναι πανανθρώπινο αυτό το κάλεσμα. Πανανθρώπινη ήταν η πτώση των Πρωτοπλάστων, πανανθρώπινη και η πρόσκληση του Χριστού για επιστροφή. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τιμή να λαμβάνουν ιδιαίτερη πρόσκληση. Η ανταπόκριση μένει στη δική τους ελεύθερη βούληση.

Έμεινε λοιπόν ως παρακαταθήκη στη ζωή της Εκκλησίας «μέτρον πάντων ο Θεάνθρωπος Χριστός», αφού «ανεκάλεσε την ήτταν της αρχαίας κατάρας».(Παρακλητική). Επήλθε η καταλλαγή του ανθρώπου με το Θεό. Αυτό είναι και το ύψιστο δώρο, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο.

Αχάριστος όμως ο σημερινός κόσμος, δεν αναγνωρίζει ως δημιούργημα αυτήν την ευεργεσία που δέχτηκε. Έχει μετατοπίσει την αξία των πάντων περί αυτόν, και κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς «φέρεται ως δρων με αυτάρκεια» και «κατέστησε μέτρον πάντων τον άνθρωπο, τον εαυτό του». Έχτισε παράδοση δική του, αντίχριστη, αντιευαγγελική και ανθρωποκεντρική. Περιόρισε την αλήθεια στα όρια της ανθρώπινης σκέψης και δύναμης και έβαλε σκοπό της ζωής του την «ευτυχία», τον πλούτο, την καλοπέραση, την ικανοποίηση των παθών. Χτίζει το δικό του παράδεισο εδώ στη γη.

Με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει σήμερα, ώστε να επικοινωνεί και με τη δυνατότητα να μεταδίδει ανά την υφήλιο από σκοτεινούς αλλά οικονομικά ισχυρούς «πομπούς» τις βρόμικες και αρρωστημένες και παρά φύση καινοφανείς θεωρίες και πράξεις, μόλυνε τα πάντα με το πνεύμα της άρνησης του Θεού. Ζει σαν να μην υπάρχει Χριστός παρών στην καθημερινή βιοπάλη. Έκανε αντέξωσι στο Θεό από τη ζωή του και μάλιστα με διάθεση ρεβανσισμού, σαν αντεκδίκηση, για την αγάπη που του προσφέρει, καθιστώντας ανεπιθύμητη την παρουσία Του στη ζωή του. Απώθησε κάθε μνήμη και αναφορά στα θεία πράγματα. Σχετικοποίησε την ευαγγελική Αλήθεια, για την αποφυγή του σταυρού, της διακονίας της και της ομολογίας της. Σιχάθηκε την Αλήθεια. Τι τραγικό αλλά και τι παράλογο το σημερινό δράμα του κόσμου!

Ευρισκόμενος σε κατάσταση μέθης, εξαιτίας της αχόρταστης επιθυμίας που έχει να ικανοποιεί τον εαυτό του ο άνθρωπος του κόσμου, κάνει απονενοημένες αυτοκαταστροφικές κινήσεις, ζώντας μετακινούμενος διαρκώς από τη μια κόλαση στην άλλη. Από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. «Κατοπτρίζει κάτοπτρον εν κατόπτρω», κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Με αριστοτεχνική υποκρισία, από τη μια καταγγέλλει το έγκλημα και από την άλλη γίνεται «προαγωγός του».

Αναβάθμισε στην «ηθική» του «άχυρα και κοπριές» ως σημαντικές τροφές της ψυχής. Άρρωστος βαριά, θέλει να γίνεται σεβαστή η ανωμαλία του και να μπει στον κατάλογο των φυσιολογικών δεδομένων. Εφεύρε νέο «ευγενές» λεξιλόγιο, για να επενδύσει τα αισχρά έργα του, ας μην φέρουμε παραδείγματα, σεβόμενοι τους αναγνώστες, για να ξαναμπούν στη ζωή μας, χωρίς ρατσιστικές διακρίσεις!. Από την άλλη εξαφανίστηκαν τελείως και μένουν σε αχρησία λέξεις του Ευαγγελίου, αλλά και του λαού, που ονοματίζουν σοδομικές πράξεις, ως να μην είναι αμαρτίες. Έχει επινοήσει τόσες ανωμαλίες και ηλίθια τερατουργήματα και θέλει να «αναγνωριστούν», μόνο και μόνο για να νομίζει πως είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Αλλά ποια συνείδηση; Αφού και αυτή έχασε την ευαισθησία της και δεν μπορεί να δεχτεί ούτε τα κατά φύση. Και έχει το θράσος να ζητά να αποδεχτεί ο φυσιολογικός άνθρωπος αυτά που πιστεύει και κάνει αυτός. Αλλιώς είναι οπισθοδρομικός, καθυστερημένος. Καημένε κόσμε! Πώς μπορεί να συνεχίζεις να λέγεσαι κόσμος, στολίδι!

Έδωσε μεγαλύτερη αξία στα ζωντανά, στα «χαϊβάνια» κατά πως τα λέγαμε στο χωριό μας, από το θαυμαστό πλάσμα, τον άνθρωπο, τον μόνο που μπορεί να κινηθεί προς τη θέωση, το «θεούμενον ζώον». Είμαστε σαν τα ζώα, αφού δεν υπάρχει αιωνιότητα και κρίση. Άρα και τα ατιμώρητα εγκλήματα των δολοφονιών των εμβρύων, που πετιούνται στους υπονόμους δεν είναι τίποτε. Σοβαρότερο έγκλημα είναι το κλότσημα ενός σκύλου. Και αυτό έγινε και νόμος! Ω, της απονοίας!

Επιχειρεί να διδάξει την ισότητα και την ισοτιμία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά έχοντας μέτρο τον άνθρωπο και όχι το Θεάνθρωπο Ιησού. Διότι ο Χριστός και οι άγιοι τα έδωσαν όλα για τους εχθρούς τους, ενώ αυτός υπολογίζει με το «δούναι λαβείν» και αιτιολογεί με δαιμονική δεξιότητα «το μέτρο». Μέχρι εκεί, σου λέει, το υπόλοιπο είναι ακραίο, είναι υπερβολή. Γιατί; Επειδή θίγεται ο ατομισμός σου;

Ασχολείται σχολαστικά και με υψηλές δαπάνες, με τις οποίες θα μπορούσαν να ζήσουν εκατομμύρια άνθρωποι, με αναζητήσεις άλλων κόσμων, άλλων όντων και λοιπών «μυστηρίων», πιστεύοντας πως θα φέρει μ` αυτά την ειρήνη στη συνείδησή του, πως θα βρει το «δικό του θεό», θα δώσει απαντήσεις με το μυαλουδάκι του, για να αναπαυτούν τα εσώψυχά του. Κατάντησε χιμαιροκυνηγός, αποφεύγοντας πεισματωδώς το Θεό, την Αυτοαλήθεια. Δεν υπάρχει όμως, κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, μεγαλύτερη φρίκη από την αιωνιότητα χωρίς το Χριστό.

Θα κλείσουμε με μια παράγραφο από το βιβλίο του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»:

«Στην πραγματικότητα το ταλαίπωρο ανθρώπινο γένος έχει ένα μόνο γνήσιο φίλο: το Σωτήρα Χριστό, διότι Αυτός το λύτρωσε από το μεγαλύτερο εχθρό του, το θάνατο. Διά της ενδόξου Αναστάσεώς Του ο Κύριος εισήγαγε το ανθρώπινο γένος στο ρεύμα του ποταμού της αθανασίας, ο οποίος εκβάλλει στην αιώνια ζωή. Και από τότε και οι σκέψεις και οι αισθήσεις και τα έργα των ανθρώπων του Χριστού γίνονται όλα μικρά ρυάκια αθανασίας, τα οποία, καθώς περνούν μέσα από τους βράχους του χρόνου και του χώρου, κελαρύζουν και τρέχουν με χαρά προς το χωρίς όχθες πέλαγος της θαυμαστής αιωνιότητας και θεανθρωπότητας του Χριστού».

Ηλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Κιλκίς, 20-5-2016

Πηγή: Ακτίνες

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: π. Δημήτριος Μπόκος; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 21 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 419

Πανελλαδικές εξετάσεις - γνωρίζεις Τον Βοηθό;

kanthli 02

Μπροστά στις εξετάσεις σου ίσως να αισθάνεσαι λίγη ανησυχία. Δεν είναι κακό ούτε αφύσικο. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Η αδυναμία ενυπάρχει μέσα μας, ακόμα και στους πιο δυνατούς. Όλοι κάποτε χρειαζόμαστε ένα χέρι.

Γνωρίζεις όμως πού και πώς να ζητήσεις αυτή τη βοήθεια; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να ’ρθει στο πλάι σου; Να σταθεί στη μάχη δίπλα σου; Που όχι μόνο να θέλει, αλλά και να μπορεί να σου δώσει αυτό που ζητάς; Κι αν υπάρχει, εσύ τον ξέρεις; Έχεις κάποια σχέση μαζί του; Μπορείς να τον καλέσεις κοντά σου; Μήπως είσαι σαν τον 17χρονο που έγραψε αυτό το γράμμα που ακολουθεί;

«Ιησού… Χριστέ…, είμαι ένα απλό παιδί, αν και έκλεισα τα 17 μου….

Σου γράφω κάποιες σκέψεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις λάβεις. Δεν έχεις κάποια διεύθυνση. Δε ξέρω πού βρίσκεσαι και στο κάτω – κάτω ποιος είσαι Εσύ. Ο κόσμος δε μου λέει σχεδόν τίποτα για Σένα. Δε Σε γνωρίζει και ούτε που θέλει να Σε γνωρίσει. Προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για Σένα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα… Πώς να Σε βρω; Πού βρίσκεσαι; Ποιος είσαι;

Πώς να είμαι βέβαιος ότι υπάρχεις; Ότι με γνωρίζεις, ότι μ’ αγαπάς, ότι έχεις και για μένα μια σταγόνα αγάπης; Οι γύρω μου δεν Σε βλέπουν… Δε θέλουν να Σε βρουν, να Σε αισθανθούν, να Σε συναντήσουν.

Όταν τους ρωτάω κάτι για Σένα μου γελούν ειρωνικά και με κοιτάζουν με περιφρόνηση. Δεν έχουν χρόνο και για Σένα. Ίσως δεν πιστεύουν σε Σένα. Είναι απασχολημένοι με τα προβλήματά τους, τα τόσο μικρά, τα τόσο πρόσκαιρα, τα τόσα ποταπά…

Λέγονται τόσα πολλά για Σένα… Υπάρχουν γνώμες που αντιφάσκουν ολοφάνερα, Χριστέ! Όλο και πιο λίγες φωνές λένε ότι είσαι ο Υιός του Θεού, ο ενανθρωπήσας για τη σωτηρία μας. Για να μην πω, ότι για τον Σταυρό και την Ανάσταση μόνο στις εκκλησίες μιλάνε πια. Για πολλούς δεν είσαι παρά ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σε κατέβασαν στο επίπεδό τους, σ’ έκαναν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους, μήπως και τους κρίνεις, μήπως και αποκτήσεις κανένα δικαίωμα να τους επιπλήξεις για κάτι. Αυτοί θέλουν να είσαι ένας σαν κι αυτούς. Το ίδιο βρώμικος, το ίδιο άσχημος, το ίδιο εμπαθής.

Ενώ Εσύ, Χριστέ, δε λες τίποτα. Δε θέλεις κι Εσύ να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου;

Εσύ δεν ξέρεις να υπερασπιστείς τον εαυτό Σου. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στον Πιλάτο. Δεν το έκανες ούτε μπροστά στα εκατομμύρια Πιλάτους και Ιούδες των ημερών μας. Εσύ μόνο σωπαίνεις, αγαπάς και, σε όσους εξομολογούνται τις αμαρτίες τους, τις σβήνεις με το σφουγγάρι του ελέους Σου. Ίσως θα έπρεπε εγώ να σωπάσω και Εσύ να μιλάς… θα έπρεπε η βρωμιά και το κακό να εξαφανιστούν, ενώ, ό,τι είναι καθαρό και όμορφο, να έχει μια ευκαιρία στη ζωή και στο φως.

Θα ήθελα να Σου γράψω κι άλλα. Αλλά Εσύ τα ξέρεις όλα. Εσύ δεν έχεις ανάγκη τα λόγια μου, αλλά εμένα, την καρδιά μου. Εσύ δεν έγραψες τίποτα,… ούτε μια λέξη. Εσύ μόνο αγάπησες. Θυσιάστηκες και θεράπευσες τις αδυναμίες μας και τα βάσανά μας.

Θεράπευσέ με και μένα Ιησού… Δώσε μου δύναμη να υπάρχω». (http://agiameteora.net/index.php/istories/7683).

Εσύ; Πόσο γνωρίζεις τον Ιησού; Τί πιστεύεις γι’ αυτόν; Τα αβασάνιστα παραμυθάκια της «τετράγωνης» δήθεν, μα ωστόσο ανόητης, λογικής των αρνητών Του, ή τα αναντίρρητα και πλήρως επιβεβαιω-μένα (ακόμη κι απ’ τη σκληρότερη επιστημονική κριτική) γεγονότα της πραγματικής επί γης παρουσίας Του, του πραγματικού θανάτου και της Ανάστασής Του αποκλειστικά για χάρη μας; Έχεις χρόνο να μάθεις γι’ Αυτόν. Σου τον χαρίζει άφθονο. Ενδιαφέρεσαι όμως; Ή είσαι σαν τους πολλούς; Χαμένος κι εσύ σε κάποιο κοπάδι; Σε τρομάζει που τον ψάχνουν λίγοι μόνο; Τους θεωρείς μήπως χαζούς; Θέλεις να ’σαι με τους πολλούς; Στην κουλτούρα της μόδας και όχι στην αλήθεια; Για να νοιώθεις καλύτερα; Φοβάσαι να υψώσεις ανάστημα;

Όμως το αλάνθαστο στόμα της αλήθειας προειδοποιεί, ότι στο τέλος θα αποδειχθούν «οι εχθροί ημών ανόητοι» (Δευτ. 32, 31). Η αδιαφορία γι’ Αυτόν, ή (ακόμα χειρότερα) η άρνησή Του είναι ανοησία, αφροσύνη. Πρέπει να είναι άφρων, για να Τον αρνείται κανείς. «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού· Ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. 13, 1). Ο Ιησούς Χριστός είναι εδώ, δίπλα μας, αυτεπάγγελτος βοηθός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, έτοιμος να συμπορευθεί με τον καθένα. Στο χέρι σου είναι να τον καλέσεις, να τον κάμεις σύμμαχό σου. Δεν σε αναγκάζει. Απλώς περιμένει. Είσαι ελεύθερος να ενεργείς όπως θέλεις. Δώρο δικό Του είναι και η ελευθερία σου. Δεν σου λέει τίποτε ούτε αυτό;

Αν θέλεις, όποτε θέλεις, μπορείς να ξεκινήσεις μια γνωριμία μαζί Του. Πολλαπλά ωφέλιμη για σένα. Αλλά μη μείνεις σ’ αυτό μόνο το κίνητρο. Φρόντισε να φτάσεις τη σχέση σου σε μια αληθινή αγάπη μαζί Του. Άσε κάποτε στην άκρη συμφέροντα και υπολογισμούς. Και τότε, όχι μόνο οι εξετάσεις σου τώρα, μα η ζωή σου όλη, θα είναι… μια τεράστια,

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

π. Δημήτριος Μπόκος
Μάιος 2016

Πηγή: Αβέρωφ

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ιστοσελίδα "Ενωμένη Ρωμηοσύνη"; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 18 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 563

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης - Πνευματική επικοινωνία με τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο

gerondas iakwvos tsalikhs 05

Μαρτυρία ἱερομονάχου Ἰακώβου: «Ἤμουν λαϊκός ἀκόμη, φοιτητής στό Ἐκκλησιαστικό Λύκειο Λαμίας, τό ἔτος 1986 μέ τό ὄνομα Ἰωάννης. Ἀνέβηκα στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐπισκέφτηκα, μετά ἀπό εὐλογία πού εἶχα ἀπό τόν γέροντά μου π. Ἰάκωβο Τσαλίκη, τόν γέροντα Παΐσιο, γιά νά τόν συμβουλευτῶ ἄν πρέπη νά γίνω μοναχός ἤ ὄχι.

»Ὁ γέροντας Ἰάκωβος εὐλαβεῖτο τό γερω–Παΐσιο καί ὅταν πῆγα, μοῦ ἔδωσε νά τοῦ δώσω κάτι γιά εὐλογία, καί πρόσθεσε: ”Νά πῆς στόν γερω–Παΐσιο, ὅταν βγῆ στήν Θεσσαλονίκη, ἄς ἔλθη νά μᾶς δῆ. Ἐγώ, Γιαννάκη μου, εἶναι δύσκολο νά δῶ τόν Γέροντα, γιατί πρέπει νά περάσω βουνά, λαγκάδια, θάλασσα, πού δέν τό ἐπιτρέπει ἡ ὑγεία μου καί ἐξ ἄλλου ὁ γερω–Παΐσιος εἶναι ἅγιος, ἐγώ ἁμαρτωλός καί ἀνάξιος”. Μοῦ ἔδωσε τότε καί 5.000 δραχμές νά ἀνάψω κερί στό ἐκκλησάκι του.

»Ὅταν πῆγα στό Ὄρος, συνάντησα τόν Γέροντα ἔξω ἀκριβῶς ἀπό τήν πόρτα του· μόλις μᾶς εἶδε –ἤμουν μαζί μέ κάποιο ἱερομόναχο–, μᾶς λέει: ”Βρέ, καλῶς τους, βρέ, καλῶς τους!”.

»Πήραμε εὐχή καί λέει σέ μένα:

- Βρέ, τί λές; Θά σέ κάνουμε καλόγερο;

- Γέροντα, τοῦ λέω, ἔχω πρόβλημα ἀπό τούς γονεῖς μου.

- Ἄκουσε νά σοῦ πῶ, ἄφησε τούς γονεῖς νά κλάψουν ἕνα–δυό μῆνες, γιά νά μήν κλαῖς ἐσύ αἰωνίως, καί πήγαινε πρίν χάσης τόν θησαυρό (ἐννοοῦσε τόν γέροντα Ἰάκωβο, χωρίς νά τοῦ πῶ ποῦ σκεπτόμουν νά πάω γιά νά μονάσω).

- Γέροντα, ἔχετε τήν εὐχή τοῦ π. Ἰακώβου ἀπό τόν ὅσιο Δαυΐδ.

- Ἄχ, παιδί μου, αὐτοί εἶναι σήμερα οἱ ἅγιοι πού ἀγωνίζονται καί προσεύχονται ἔχοντας ταπείνωση καί ἀγάπη. Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος νά δῶ αὐτόν τόν γίγαντα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά εἶναι καί μακριά πολύ γιά νά τόν συναντήσω, χρειάζεται ἀγώνας καί κόπος πολύς. Ἀλλά ὁ Θεός μᾶς ἔχει δώσει ἀγάπη καί ἐπικοινωνοῦμε πνευματικά μεταξύ μας.

»Ἀφοῦ μᾶς εἶπε πολλά πνευματικά καί συμβουλές, στό τέλος τοῦ λέω:

- Γέροντα, εἶναι εὐλογημένο νά προσκυνήσω στό ἐκκλησάκι σας γιά εὐλογία;

»Καί ὁ Γέροντας μοῦ λέει:

- Ὄχι, δέν χρειάζεται.

- Γέροντα, κάντε ἀγάπη, γιά εὐλογία.

- Ὄχι, παιδί μου, γιατί μπορεῖ ὁ γερω–Ἰάκωβος νά σοῦ ἔχη δώσει κανένα πεντοχίλιαρο καί μετά τί θά τό κάνω ἐγώ, πού εἶμαι καλόγερος;

»Δέν μέ ἄφησε νά προσκυνήσω. Μοῦ ἔδωσε ἕνα κομποσχοινάκι καί ἕνα σταυρουδάκι νά τά δώσω στόν Γέροντα. Ὅταν ἐπέστρεψα στό Μοναστήρι, μέ δέχτηκε ὁ Γέροντας μέ χαρά. Καί τοῦ ἔδωσα τά δῶρα ἀπό τόν γέροντα Παΐσιο καί ἀμέσως μοῦ λέει: ”Τό πεντοχίλιαρο πού δέν πῆρε ὁ γέροντας Παΐσιος καί δέν σᾶς ἄφησε νά προσκυνήσετε, πάρτο δικό σου γιά τά ἔξοδα στήν Σχολή στήν Λαμία”. Ἐγώ ἔμεινα ἄναυδος.

- Γέροντα, ποῦ τό ξέρετε ἐσεῖς;

- Νά, μοῦ λέει στό αὐτί ψιθυριστά. Ἐμεῖς, παιδί μου, ἐπικοινωνοῦμε πνευματικά».

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ: http://www.enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/ο-γερων-ιακωβοσ-νεο-βιβλιο-τησ-ενωμενη/

Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει ἀποδέκτης μπορεῖ νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τὴν ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄, στὸ τηλέφωνο: 2310552207

ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση: contact@enromiosini.gr

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Θεόδωρος Πουταχίδης; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 14 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 520

Τα (όχι και τόσο) μυστικά υπερόπλα των Ελλήνων

despoths xristos 01

Αν ο άνθρωπος είναι αγχωμένος, μπερδεμένος και συγχυσμένος δεν μπορεί να βρει αυτό που ψάχνει, ακόμα κι αν το ’χει μπροστά στα μάτια του. Έτσι έχουμε καταντήσει από το πολύ μας το μαράζι και τον πληγωμένο εθνικό μας εγωισμό. Ψάχνουμε τον τρόπο για να βγούμε από την κρίση και να αποκαταστήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια, ψηλαφητά μέσα στο μαύρο σκοτάδι. Ενώ τον τρόπο τον έχουμε μπροστά μας.

Σαν τους πεινασμένους που ονειρεύονται καρβέλια, φαντασιωνόμαστε πως θα βρούμε λέει τα μυστικά υπερόπλα των αρχαίων Ελλήνων και θα γίνουμε οι πρώτοι μάγκες στην οικουμένη. Και τότε λέει δεν θα μας κουνιέται κανένας.

Δεν μπορώ να ξέρω αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν τίποτε μυστικά υπερόπλα. Ξέρω για σίγουρα, όμως, πως είχαν όπλα – και μάλιστα φανερά. Είχαν τις ασπίδες, τα δόρατα και τα σπαθιά. Επίσης, είχαν τους παιδοτρίβες και τους φιλοσόφους. Τα γράμματα, τις τέχνες και τις παλαίστρες. Τον δόλιχο δρόμο και το παγκράτιο.

Ο Μεγαλέξανδρος δεν είχε υπερόπλα. Είχε καλό δάσκαλο, φωτιά μες στην καρδιά, αγάπη για τους στρατιώτες του κι εκατό κιλά απ’ την καλή την τρέλα μες στο κεφάλι του. Όλοι ξέρουμε τι κατάφερε. Ενώ εμείς που τα έχουμε τα υπερόπλα, σήμερα που μιλάμε, τι κάνουμε; Γιατί πραγματικά διαθέτουμε υπερόπλα. Μη μου πείτε πως δεν το ξέρετε.

Όμως, ενώ τα διαθέτουμε, δεν κάνουμε καμιά κίνηση να τα εκμεταλλευτούμε. Τα υπερόπλα είναι στα πόδια μας, κι εμείς αντί να τα σηκώσουμε καθόμαστε και μεμψιμοιρούμε.

Τα όπλα αυτά είναι τα όπλα του Φωτός. Είναι όπλα πνευματικά, εκτός του κόσμου τούτου. Όπλα υπερφυσικά κι ανίκητα. Τα όπλα αυτά είναι οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μας.

Και μη μου πείτε πως δεν είναι υπερόπλο κάποιος που θεραπεύει τον καρκίνο και κάθε θανατηφόρα ασθένεια. Κάποιος που δίνει υγιέστατο ένα ετοιμοθάνατο παιδί πίσω στην αγκαλιά της μάνας του και κάνει τους καλύτερους γιατρούς να θέλουν να σκίσουν τα πτυχία τους. Κάποιος που σου περιγράφει το πρόβλημά σου και δίνει ταυτόχρονα τη λύση, χωρίς να του έχεις αναφέρει τίποτε. Κάποιος που δεν περιορίζεται από το θνητό του σώμα και εμφανίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης ολοζώντανος, ενώ εν σώματι βρίσκεται στο κελάκι του σε κάποιο μοναστήρι.

Κάποιος που κατεβαίνει με το άυλο σώμα του στα βάθη της γης και δοκιμάζει τα υπόγεια νερά. Που ανεβαίνει στους ουρανούς και εξερευνά το σύμπαν. Που σηκώνεται προσευχόμενος στον Χριστό τρία μέτρα πάνω απ’ τη γη και ίπταται σαν ενσώματος άγγελος. Που στρεβλώνει το χρόνο. Κάποιος που πιάνει συζητήσεις ολόκληρες με ξένους που δεν ξέρουν γρυ ελληνικά. Αυτός μιλώντας στα ελληνικά κι αυτοί στα ξένα.

Κάποιος που αν και είναι του Δημοτικού, εξηγεί στους καθηγητές τα ανώτερα μαθηματικά και την πυρηνική φυσική αφήνοντάς τους άναυδους. Που σου προλέγει πράγματα που διαπιστώνεις πως όπως στα είπε έτσι κι έγιναν. Που βλέπει βαθιά μες στην ψυχή σου και τη θεραπεύει με την αγάπη του Χριστού. Που βλέπει τα όργανα του εξαποδώ να ταλαιπωρούν κάποιον κακόμοιρο χριστιανό και τα διώχνει κακήν κακώς και τον ελευθερώνει. Που ημερώνει τα άγρια θηρία και τα κάνει να τρώνε από το χέρι του ψωμί. Κάποιος που μετακινεί βουνά, γκρεμίζει είδωλα, ανοίγει τους ουρανούς.

«Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου»! Όλα αυτά είναι θαύματα πραγματικά και τα επιτρέπει ο Θεός να γίνουν, για να πιστέψουμε σε Αυτόν.

Όχι για να τρέχουμε στους Αγίους σαν να είναι τίποτε μέντιουμ ή φακίρηδες, μόνο όταν έχουμε το ζόρι. Δεν λειτουργούν έτσι αυτά τα πράγματα. Αυτά μας τα δείχνει ο Θεός μέσα από τους Αγίους του, για να αλλάξουμε μυαλά και να ακολουθήσουμε τις διδαχές Του. Ούτε για εντυπωσιασμό, αλλά ούτε και για να μπλέκουμε σε στείρες μεταφυσικές συζητήσεις σαν τίποτε φαντασμένοι αμπελοφιλόσοφοι και θεοσοφιστές.

Τα θαύματα και τα υπερόπλα της Ορθοδοξίας μας είναι ολοφάνερα και πραγματικά. Δεν έχει νόημα να στρουθοκαμηλίζουμε και να τα αγνοούμε. Πάντα όμως στο πνεύμα της Ορθοδοξίας μας, όπως αποτυπώνεται στα λόγια του Αποστόλου Παύλου που λέει πάνω-κάτω τα εξής: Άλλοι ζητάνε θαύματα κι άλλοι ανθρώπινη σοφία και ορθολογισμό. Εμείς όμως κηρύττουμε τον σταυρωμένο Χριστό που για τους μεν τα μεταφυσικά αγαπώντες είναι σκάνδαλο (τι Θεός είναι αυτός που κάθησε και σταυρώθηκε), για τους δε ορθολογιστές μωρία (και πάλι τι Θεός είναι αυτός που κάθησε και σταυρώθηκε). Για εμάς τους Ορθόδοξους, όμως, ο Χριστός είναι Θεού δύναμη και σοφία. Γιατί το μωρό του Θεού είναι σοφότερο των ανθρώπων, και το ασθενές Του ισχυρότερο των ανθρώπων.

Όλα αυτά έχω υποχρέωση να τα μοιραστώ μαζί σας αδέρφια. Πιστός στο Δελφικό παράγγελμα «λέγε ειδώς».

Γιατί αν μαζευτούν ποτέ οι επιστήμονες που είδαν με τα μάτια τους, βίωσαν και ψηλάφησαν αυτά τα υπέροχα μυστήρια της Ορθοδοξίας μας, για να σκίσουν ομαδικά τα πτυχία τους, εγώ θα τρέξω μαζί τους πρώτος-πρώτος με την ευχή του πολυαγαπημένου μου πνευματικού.

Λαμπροτρίτη σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, των Αγίων μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Και ήρθε η ώρα να βάλω κι εγώ κοντά τη μαρτυρία μου γι’ αυτόν τον υπέροχο λεβέντη Άγιό μας, τον Άγιο Ραφαήλ, κοντά στις εκατοντάδες άλλες που υπάρχουν. Γιατί εγώ δεν είχα ιδέα γι’ αυτόν τον Άγιο, όταν μου εμφανίστηκε πριν από χρόνια. Δεν θα σας πω πολλά. Μόνο θα σας πω πως τέτοιο γαλάζιο-μενεξεδί χρώμα που έχουν τα μάτια του δεν το έχω ξαναδεί στη ζωή μου.

Ελλάδα μου πατρίδα αγαπημένη. Όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου τις είχες. Τώρα έχεις κι αυτήν!

Σηκώστε τα όπλα του Φωτός αδέρφια. Πάμε στις εκκλησιές όλοι μαζί! Πάμε να κάνουμε τους παπάδες να τα χάσουν, να μην ξέρουν πού να μας βάλουν. Να μας εξομολογάνε στη σειρά μέχρι να πέφτει το κεφάλι τους από τη νύστα. Να πιάνεται το χέρι τους από την πολλή μετάληψη. Πάμε αδέρφια. «Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών»! Χριστός Ανέστη!

Πηγή: Pontos-News

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

: Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς; Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή; Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας; 12 Μαϊος 2016; Εμφανίσεις: 436

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάσχει από Αντιδυτικισμό, Σκοταδισμό, ή Μισαλοδοξία;

mhtropolh peiraiws header 01

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 9^ηΜαΐου 2016.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΑΝΤΙΔΥΤΙΚΙΣΜΟ, ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ, Ή ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ;

Η νεώτερη ευρωπαϊκή κουλτούρα, γέννημα και θρέμμα του άθεου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, βασισμένη πάνω στο δόγμα «μέτρον πάντων ο άνθρωπος», εξακολουθεί να κυριαρχεί σήμερα στο νου και στην καρδιά πλείστων όσων διανοουμένων της ελληνικής κοινωνίας. Ο εξευρωπαϊσμός της χώρας και η δουλική απομίμηση των δυτικών προτύπων ζωής έγινε δυστυχώς το ελκυστικό σύνθημα και όραμα όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από την εποχή των Βαυαρών του Όθωνος μέχρι σήμερα, εδώ και δύο περίπου αιώνες. Ό, τι έρχεται από την Δύση είναι μεγάλο, υψηλό και ωραίο, που πρέπει να το εγκολπωθούμε πάση θυσία, έστω και αν αυτό λέγεται νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας ή της κτηνοβασίας, ενώ ό, τι προέρχεται από τον ελληνορθόδοξη παράδοση και πολιτισμό μας θεωρείται αναχρονιστικό, ξεπερασμένο, σκοταδιστικό, άξιο πάσης περιφρονήσεως. Τώρα, αν οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι της Δύσεως μας σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό και απειλούν την Ελλάδα με οικονομική ασφυξία με αλλεπάλληλα μνημόνια, (για να δείξουν πόσο μας αγαπούν!), αυτό είναι άλλη ιστορία, που δεν πρέπει αν μας απασχολεί. Εκείνο που πρέπει να μας απασχολεί είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και πρέπει να παραμείνει στη Δύση πάση θυσία! Φυσικά, ανάμεσα στα μεγάλα, υψηλά και ωραία, που πρέπει να εγκολπωθούμε εμείς οι έλληνες είναι και ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός, που δεν πρέπει πια να θεωρούνται ως αιρέσεις, όπως εθεωρούντο επί αιώνες, αλλ’ ως γνήσιες εκκλησίες, με τις οποίες εδώ και πολύ καιρό θα έπρεπε να ενωθούμε!

Μέσα σε μια τέτοια σκοτεινή ιδεολογική ατμόσφαιρα ζώντας και αναπνέοντας ο κατά τα άλλα συμπαθής αρθρογράφος κ. Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, όταν πληροφορήθηκε ότι κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι τόλμησαν να γράψουν με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του Πάπα στην Λέσβο, μερικά ελάχιστα στοιχεία γύρω από την φοβερή αίρεση του Παπισμού, θεώρησε καθήκον του να εκτονωθεί γράφοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ» (21.4.2016),με θέμα: «Οι σκοτεινές ρίζες του αντιδυτικισμού στη χώρα μας». Γράφει: «Οι ανατριχιαστικές αντιδράσεις μισαλλοδοξίας ορισμένων ορθόδοξων ιεραρχών φέρνουν στο φως για ακόμα μία φορά τον αβυσσαλέο σκοταδισμό του εγχώριου εκκλησιαστικού κατεστημένου, το οποίο κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό από την εποχή της Συνόδου της Φεράρας - Φλωρεντίας (1438-1439), της οποίας το αποτέλεσμα ήταν να ψηφιστεί η Ένωση των δύο Εκκλησιών, αλλά εξαιτίας των αντιδράσεων στην Κωνσταντινούπολη να μη γίνει πράξη ποτέ…». Ούτε λίγο ούτε πολύ η Εκκλησία, κατά τον αρθρογράφο, πάσχει από «μισαλλοδοξία», από «αβυσσαλέο σκοταδισμό» και «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό», επειδή οι αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας, (1438-1439), δεν έγιναν πράξη ποτέ εξ’ αιτίας των αντιδράσεων του λαού στην Κωνσταντινούπολη. Παρά κάτω προσθέτει: «Στη Φλωρεντία, το δίχως άλλο, χάθηκε μια τεράστιας σημασίας πολιτική δυνατότητα σωτηρίας του ελληνισμού, ώστε να μην πέσει η Ανατολική Αυτοκρατορία στα χέρια των Οθωμανών, πράγμα που θα επιτυγχάνετο μέσα από την Ένωση των Εκκλησιών και τη συνεπακόλουθη βοήθεια των δυτικών στη διάσωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας».

Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Μπρουντζάκης είναι βαπτισμένος Ορθόδοξος ή αν ανήκει σε άλλη χριστιανική ομολογία, ή θρησκεία. Πάντως οι παραπάνω χαρακτηρισμοί συνιστούν βαρύτατη βλασφημία κατά της Εκκλησίας, μαρτυρούν πλήρη αποξένωση από την ζωή της Εκκλησίας και πλήρη άγνοια του έργου και της αποστολής της. Η Εκκλησία ούτε μισαλλόδοξη υπήρξε ποτέ, ούτε σκοταδιστική, διότι ο ιδρυτής της, ο Ιησούς Χριστός, με την ανάστασή του απέδειξε, ότι είναι ο νικητής του θανάτου, ο ενανθρωπίσας Θεός, «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω,14,6), «το φως του κόσμου» (Ιω.8,12). Κατ’ επέκταση και η Εκκλησία του που είναι το σώμα του Χριστού είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» (Α΄Τιμ,3,15).Ο Χριστός και η Εκκλησία δεν μισεί τον άνθρωπο που βρίσκεται στην πλάνη και την αίρεση αλλά το ψεύδος, που είναι πνευματικό σκοτάδι, το οποίο προέρχεται από τον διάβολο. Ο Χριστός επειδή είναι «το φως του κόσμου» δεν έχει καμία σχέση με το πνευματικό σκότος και με οποιαδήποτε μορφή σκοταδισμού. Το φως και το σκότος είναι τελείως αντίθετα μεταξύ τους και το ένα αναιρεί το άλλο. Η παρουσία του φωτός διώχνει το σκότος, ενώ η παρουσία του σκότους μαρτυρεί την απουσία του φωτός.

Ο ισχυρισμός ότι δήθεν η Εκκλησία «κρατά ανοιχτούς (ανύπαρκτους) λογαριασμούς με τον καθολικισμό» δεν έχει κανένα έρεισμα, είναι πέρα για πέρα εσφαλμένος. Κατ’ αρχήν ο καθολικισμός δεν είναι εκκλησία και επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για «ένωση των Εκκλησιών», διότι η Εκκλησία είναι αδύνατον να ενωθεί με την αίρεση, όπως είναι αδύνατον να ενωθεί η αλήθεια με το ψεύδος, ή το φως με το σκοτάδι. Η αίρεση ως πνευματικό σκότος αποξενώνει τον άνθρωπο από το φως - Χριστό και τον οδηγεί στην απώλεια, στον πνευματικό θάνατο. Γι’ αυτό και η Εκκλησία προκειμένου να προφυλάξει τα μέλη της από τον κίνδυνο της αιρέσεως και του πνευματικού θανάτου, θεωρεί χρέος της να επισημάνει την αίρεση και να την καταπολεμήσει με κάθε τρόπο. Να αποκόψει από το σώμα της τους αμετανόητους αιρετικούς και να τους αναθεματίσει, για να μην μεταδώσουν το δηλητήριο της πλάνης και στα υπόλοιπα μέλη της, όπως ακριβώς ο χειρουργός κόβει το μέλος εκείνο του σώματος, που έχει πάθει γάγγραινα. Αυτή την τακτική κρατούσε πάντοτε η Εκκλησία διά μέσου των αιώνων και την ίδια τακτική οφείλει να κρατήσει και σήμερα απέναντι στην αίρεση του Παπισμού. Η αποστροφή της λοιπόν προς την αίρεση του Παπισμού δεν σημαίνει ότι έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς με τον καθολικισμό».

Ισχυρίζεται ακόμη ότι υπήρξε τραγικό λάθος το γεγονός ότι δεν επετεύχθη η Ένωση των Εκκλησιών μετά την ψευδοσύνοδο Φεράρας – Φλωρεντίας, ότι έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να εξασφαλίσει το Βυζάντιο στρατιωτική βοήθεια από τον Πάπα και τους δυτικούς και έτσι να σωθεί ο Ελληνισμός από την λαίλαπα των Οθωμανών. Και για να στηρίξει τον ισχυρισμό του παρουσιάζει ορισμένα ιστορικά στοιχεία της εποχής εκείνης. Κατ’ αρχήν ο συγγραφέας κάνει το βασικό λάθος να κρίνει τα εκκλησιαστικά γεγονότα με πολιτικά κριτήρια. Θέλει την Εκκλησία δούλη πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η σωτηρία της πατρίδος για τον συγγραφέα γίνεται ύψιστος σκοπός και τοποθετείται πάνω από την αλήθεια της πίστεως. Προκειμένου να σωθεί η πατρίδα οφείλει η Εκκλησία να ενωθεί με την αίρεση, η αλήθεια με το ψεύδος. Αν γινόταν όμως αυτό τότε η Εκκλησία θα έπαυε πλέον να είναι Εκκλησία θα έχανε την αλήθεια - Χριστό και δεν θα είχε την δυνατότητα να σώσει τον άνθρωπο. Σε τελική ανάλυση θα έπρεπε η Εκκλησία να θυσιάσει την αιώνια πατρίδα, την Βασιλεία των ουρανών, για να σώσει την επίγεια πατρίδα.

Πέραν αυτών αγνοεί, ή αποσιωπά ουσιώδεις πλευρές των γεγονότων, που συνδέονται με την εν λόγω ψευδοσύνοδο και δεν παραθέτει τα γεγονότα με ιστορική αντικειμενικότητα, με αποτέλεσμα να αδικεί την αλήθεια. Ας εξετάσουμε τα πράγματα από καθαρά ιστορική σκοπιά. Ο παπικός θεσμός την εποχή εκείνη, (15^ος αιώνας), βρισκόταν σε πρωτοφανή παρακμή λόγω της προηγηθείσης «βαβυλώνιας αιχμαλωσίας» του στην Αβινιόν, (1309-1378), και των τραγικών συνεπειών του μεγάλου παπικού σχίσματος, (1378-1414). Οι μεταρυθμιστικές Σύνοδοι της Πίζας (1409), της Κωνσταντίας (1414-1418), και της Βασιλείας (1431-1449) αποδυνάμωσαν έτι περαιτέρω την παπική αυθεντία, (ενώ ενίσχυσαν τον Συνοδικό Θεσμό), και σχεδόν εκμηδένισαν την δυνατότητα να επηρεάσει ο τότε Πάπας Ευγένιος ο Δ΄ τους ηγεμόνες της Δύσεως και να τους πείσει να στείλουν στρατιωτική βοήθεια στην Ανατολή. Επί πλέον ολίγο πριν από την υπογραφή της ψευδοενώσεως της Φεράρας – Φλωρεντίας, (Ιούλιος 1439), προηγήθηκε η απόφαση της Συνόδου της Βασιλείας, (Ιούνιος 1439), να καθαιρέσει τον Πάπα Ευγένιο. Έτσι οι υποσχέσεις του Πάπα στον αυτοκράτορα Ιωάννη τον Η΄ τον Παλαιολόγο για στρατιωτική βοήθεια παρέμειναν κενό γράμμα, δεν έγιναν πράξη ποτέ. Αυτό φάνηκε και από τα γεγονότα που επακολούθησαν. Από την ψευδοένωση Φεράρας – Φλωρεντίας μέχρι την άλωση της Πόλης, (1453), μεσολάβησαν δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ο Πάπας και η Δύση είχαν όλο το χρόνο μέσα σ’ αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια να οργανώσουν μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και να την αποστείλουν στην Πόλη για να αποτρέψουν την άλωσή της. Ματαίως περίμενε ο αυτοκράτορας βοήθεια, η οποία δεν έφθασε ποτέ.

Παρά κάτω ομιλεί με πολλή καύχηση για την «ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων στη διάδοση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων στον δυτικό κόσμο», την διάδοση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη από λόγιους της Ανατολής που ήρθαν στη Δύση. Φαίνεται όμως ότι αγνοεί την σημασία και τον ρόλο της κατά πολύ αρχαιότερης φραγκολατινικής παραδόσεως, η οποία ήδη από τον 6^ο αιώνα άρχισε να εξαπλώνεται στη Δύση και να εκτοπίζει προοδευτικά την ελληνοχριστιανική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων Ρωμιών της Δύσεως, που ήταν γνήσιοι Ορθόδοξοι. Αγνοεί ότι αυτή η φραγκολατινική παράδοση υπήρξε ο πρόδρομος της μετέπειτα αναπτυχθείσης Σχολαστικής Θεολογίας, (που είναι μια καρικατούρα της Ορθόδοξης Πατερικής Θεολογίας), αλλά και το υπόβαθρο του μετέπειτα αναπτυχθέντος στην Δύση Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Αποσιωπά, ή αγνοεί ότι η φραγκολατινική παραδοση κατέστη έκτοτε ο μεγάλος αντίπαλος της ελληνοχριστιανικής. Ενδεικτικά αναφέρουμε το κλασικό έργο του βασιλέως των Φράγκων Καρλομάγνου με τίτλο «Contra Grecorum», (Εναντίον των Ελλήνων). Στο έργο αυτό μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης το βαθύ μίσος του κατά των Ρωμιών και της Ορθοδοξίας μας. Ένα μίσος, που θα συνεχίζεται έκτοτε απαραμείωτο μέχρι σήμερα και θα εκφράζεται με πολλούς και ποικίλλους τρόπους, κρυφά ή φανερά, απέναντι σε ο, τιδήποτε θυμίζει Ρωμιοσύνη και Ορθοδοξία.

Το μίσος αυτό φάνηκε ξεκάθαρα σ’ όλο του το μεγαλείο στις σταυροφορίες και προ πάντων στην τέταρτη, (1204), κατά την οποία τα φραγκολατινικά στρατεύματα κατέλυσαν, διέλυσαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και όλη την Ορθόδοξη Ανατολή, με τις ευλογίες και με την άφατη χαρά του τότε Πάπα Ιννοκέντιου του Γ΄. Προχώρησαν δε σε τέτοιους βανδαλισμούς και καταστροφές στην Πόλη, που ξεπερνούν ακόμη και τις θηριωδίες των Τούρκων κατά την άλωση της Πόλης. Όπως αναφέρει ο ιστορικός Βλ. Φειδάς: «Επί τρείς ημέρες [η πόλη] εγκαταλείφθηκε στη βαρβαρική διάθεση των κατακτητών, οι οποίοι όχι μόνο λεηλάτησαν και σύλησαν τα πάντα, αλλά και εξετράπησαν σε κάθε είδους βιαιότητες, ή και βαρβαρότητες εναντίον του τοπικού πληθυσμού». (Εκκλησιαστική Ιστορία, τομ. Β΄, σελ.567). Τόσο πολύ λοιπόν μας αγαπούν οι Φράγκοι!

Παρακάτω γράφει: «Ας απαντήσουν οι… θιγόμενοι ιεράρχες για τον καταδικαστικό ρόλο που έπαιξε η Εκκλησία εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, εναντίον της απελευθέρωσης της χώρας – και για το πώς κατέχει την τεράστια περιουσία της (βάσει ποιου δικαίου και ποιων συμβολαίων)»! Ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας τέτοιου είδους δηλώσεις, που μαρτυρούν, παχυλή άγνοια της ιστορίας, ή ωμή διαστροφή της ιστορικής αλήθειας. Η Εκκλησία, όχι μόνο δεν έπαιξε καταδικαστικό ρόλο εναντίον της εθνικής παλιγγενεσίας, αλλά αντίθετα ήταν ο μπροστάρης στον αγώνα για την απελευθέρωση του έθνους, Ήταν η ψυχή του αγώνος. Τα δε μοναστήρια ήταν τα κάστρα και τα προπύργια των οπλαρχηγών της επαναστάσεως. Χιλιάδες ήταν οι κληρικοί και οι νεομάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδος και πότισαν το δένδρο της ελευθερίας, από τον άγιο Γρηγόριο τον Ε΄ μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και μέχρι τον τελευταίο παπά του τελευταίου χωριού της υπόδουλης πατρίδας.

Τέλος κλείνει το άρθρο του με μια απίστευτη δήλωση κατά της Εκκλησίας: «Οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων αποτελούν ακόμα ένα πλήγμα εναντίον του ευρωπαϊκού προσώπου της χώρας, εναντίον του δυτικού πολιτισμού και της ανεξιθρησκείας. Ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας»!

Κατ’ αρχήν για ποιο «δυτικό πολιτισμό» μας μιλάει; Γι’ αυτόν που γέννησε δύο παγκοσμίους πολέμους με ανείπωτες καταστροφές και εκατομμύρια θύματα; Για τον πολιτισμό του Χίτλερ που έκανε τους Εβραίους σαπούνι στα στρατόπεδα του Νταχάου, ή για τον πολιτισμό του Στάλιν και του Λένιν, που έστελναν στα στρατόπεδα της Σιβηρίας εκατομμύρια αθώους χριστιανούς. Μήπως εννοεί τον πολιτισμό του Κροάτη Καρδινάλιου Α. Στέπινατς, ο οποίος με τις ευλογίες του Πάπα αφάνισε έναν ολόκληρο λαό, τον Ορθόδοξο Σερβικό λαό; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων της Ε.Ε. που θέσπισαν με νόμο την κάθε «ανωμαλία», την κάθε σεξουαλική διαστροφή, ακόμη και την κτηνοβασία; Μήπως εννοεί τον πολιτισμό των ευρωπαίων που μ’ ένα πρωτοφανή κυνισμό και μια παγερή αδιαφορία έκλεισαν τις καρδιές τους και τις πόρτες των συνόρων τους προς τους μετανάστες της Συρίας, μένοντας ανάλγητοι στον πόνο και στο δράμα τους; Και κάτι ακόμη. Τα τελευταία έξι χρόνια, που η πατρίδα μας δεινοπαθεί και ο λαός μας βρίσκεται στην θανατερή μέγγενη της αναλγησίας των ευρωπαίων εταίρων μας, φταίνε οι «οι ευτελείς δηλώσεις των φαρμακερών δεσποτάδων»; Ποιοι «ντροπιάζουν για μία ακόμα φορά τον πολιτισμό του τόπου μας», δίνοντας «γη και ύδωρ» στους άπληστους νεοβάρβαρους τραπεζίτες και κυβερνώντες της δυτικής Ευρώπης; Οι δεσποτάδες, ή οι πολιτικοί μας, οι οποίοι μας υποδούλωσαν ολοκληρωτικά στους «πολιτισμένους» ευρωπαίους; Όπως εύστοχα παρατηρεί σύγχρονος δημοσιογράφος, τo ανίκανο πολιτικό προσωπικό ζει και κινείται σ’ ένα δικό του κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που καλείται να διαχειριστεί. Είναι τέτοια η σαπίλα του πολιτικού συστήματος, που η δυσοσμία του πνίγει τα πάντα γύρω μας.

Έχει ακούσει κάτι για την περίφημη «διάσωσή» μας, σύμφωνα με την οποία οι «πολιτισμένοι» εταίροι μας, μας «φέσωσαν» 250 δις ευρώ για τη διάσωση των αμαρτωλών τραπεζών τους; Παραδώσαμε τα πάντα στους τοκογλύφους δανειστές μας, (και όταν λέμε δανειστές, για να μην ξεχνιόμαστε, εννοούμε τους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν την αφρόκρεμα του σημερινού δυτικού πολιτισμού), παραδώσαμε τα σπίτια μας, τις επιχειρήσεις μας, τον υποθαλάσσιο πλούτο μας, τα σύνορα, τα όσια και ιερά της φυλής μας, τα πάντα. Και αναρωτιόμαστε, τι άλλο θέλουν τελικά για να χορτάσουν οι βάρβαρες ορδές των πολιτισμένων!!! γερμανικών δυνάμεων κατοχής.

Μιλάει ακόμη και για «ανεξιθρησκία» ως κατάκτηση του δυτικού πολιτισμού. Είναι τόσο ανιστόρητος ώστε δεν έχει ακούσει τίποτε για το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων (313), που καθιέρωσε ο μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας ο Μέγας Κωνσταντίνος, και μάλιστα σε μια εποχή που στην δυτική Ευρώπη κατοικούσαν πάνω στα δένδρα, τρέφονταν με βελανίδια και θυσίαζαν τα παιδιά τους στους δαιμονοθεούς των Δρυΐδων;

Περαίνοντας, διαπιστώνουμε ότι ο συγγραφέας αδυνατεί να αντιληφτεί ότι ο σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτισμός κατάντησε σήμερα η πλέον χυδαία κακοποίηση του δικού μας ελληνορθόδοξου πολιτισμού. Ότι ο πολιτισμός αυτός έχει πλέον χρεοκοπήσει οριστικά και ανεπανόρθωτα. Ένας πολιτισμός, κ. Μπρουντζάκη, που δεν διαπνέεται από στοιχειώδη ανθρωπιά και αγάπη προς τον πλησίον, δεν αξίζει να ονομάζεται πολιτισμός! Και τούτο διότι η ψυχή του πολιτισμού είναι ο πολιτισμός της ψυχής. Για τους σύγχρονους «προοδευτικούς» λόγο έχουν μόνον αυτοί, ενώ οι «καθυστερημένοι» οφείλουν να σιωπούν! Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που κόβουν στα μέτρα τους την ιστορία για να προβάλλουν τις κάθε λογίς ιδεοληψίες τους;

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Tags: Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας

Σελίδα 134 από 179

Σάββας Ἠλιάδης: Ἡ ἐλπίδα στὸ ἐφήμερο γεννήτρα τῆς κατὰ κόσμον λύπης καὶ φονεύτρα τῆς κατὰ Θεὸν χαρᾶς

Ἱερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης: Ἡ προσφορὰ τοῦ Γέροντος Γεωργίου Καψάνη [†8 Ιουνίου 2014] στὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ὀρθοδοξία

Μια στιγμή του Πάσχα: Η ίδια ανθρώπινη ψυχή, ο ίδιος Χριστός, η ίδια έμπρακτη μετάνοια!

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: Η ζωή και το έργον της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος και οι δικές μας βαθύτερες υποχρεώσεις

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα

Σάββας Ηλιάδης: Η σωτήρια έξωσις του ανθρώπου από τον Παράδεισο και η ολέθρια «αντέξωσις» του Θεού από τον κόσμο

Πανελλαδικές εξετάσεις - γνωρίζεις Τον Βοηθό;

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης - Πνευματική επικοινωνία με τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο

Τα (όχι και τόσο) μυστικά υπερόπλα των Ελλήνων

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάσχει από Αντιδυτικισμό, Σκοταδισμό, ή Μισαλοδοξία;

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Όχι, δεν θα φύγω

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…