Από τα αρχέγονα χρόνια της δημιουργίας του κόσμου προετοίμαζε ο Θεός Πατέρας τη σύσταση  και την ίδρυση της Εκκλησίας Του. Πρώτος Αυτός δια της «αχρόνου και αγαπητικής» γεννήσεως του Υιού Του και της εκπόρευσης του Αγίου Πνεύματος, εποίησε κοινωνία Θείων Προσώπων, δηλαδή Εκκλησία και ύστερα δημιούργησε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα» δική Του και «ομοίωσιν», για να συμμετάσχει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη Θεία κοινωνία και να γίνει μέλος της Εκκλησίας του Θεού και να δημιουργήσει την επί γης Εκκλησία των «πρωτοτόκων».

Κι όταν η αμαρτία εισήλθε δια των πρωτοπλάστων στη ζωή του γένους των ανθρώπων και η ανταρσία απέναντι στο Θεό Πατέρα ολοκληρώθηκε δια της παρακοής, η αγαπώσα καρδία του Θεού και Πατρός και η ολοπρόθυμη απόφαση για Σάρκωση του Υιού και Θεού αποφασίστηκε και η εν Πνεύματι Αγίω Χαρίτωση των ανθρώπων «σχεδιάσθηκε», τότε η ίδρυση της Εκκλησίας επί της γης έγινε σκοπός και μέσον σωτηρίας.

Γράφει ο Μ. Βασίλειος στην ευχή της Αναφοράς στη Λειτουργία του: «Ου γαρ απεστράφης το πλάσμα σου εις τέλος ο εποίησας, Αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ’ επεσκέψω πολυτρόπως διά σπλάχνα ελέους σου. Προφήτας εξαπέστειλας· εποίησας δυνάμεις δια των αγίων σου, των καθ’ εκάστην γενεάν ευαρεστησάντων σοι· …νόμον έδωκας εις βοήθειαν· αγγέλους απέστειλας φύλακας». Έδειξε λοιπόν ο Θεός την αγάπη του με ποικίλους τρόπους σχεδιάζοντας τη σωτηρία των ανθρώπων και την επανασύνδεση μαζί Του. Αυτό το γεγονός το τονίζει με μοναδικό τρόπο ο απ. Παύλος στους Εβραίους γράφοντας : «Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις…».

Η σωτηρία ήταν σίγουρα γεγονός που το αποφάσισε ο Τριαδικός Θεός, αλλά με την απόλυτη και ελεύθερη συγκατάθεση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η προετοιμασία έγινε με τη συμμετοχή Αγίων και Δικαίων ανθρώπων, που υπηρέτησαν το θείο σχέδιο. Αυτοί απετέλεσαν και την πρώτη επί γης Εκκλησία μετά την προπατορική αμαρτία. Η Εκκλησία αυτή περιελάμβανε Ανθρώπους και Αγγέλους, Προφήτες, Δικαίους, Οσίους, Μάρτυρες… τελικά το «λείμμα» του Ισραήλ έως και τους προπάτορες, την υπεραγία Θεοτόκο, την οικογένεια του Προδρόμου, Συμεών τον Θεοδόχο, την Άννα, θυγάτηρ Φανουήλ… που υπηρέτησαν μέχρι και τη Θεία  Ενανθρώπηση το σχέδιο της σωτηρίας.

Μετά λοιπόν την Θεία Ενανθρώπηση, το κήρυγμα του Υιού και Λόγου του Θεού, τα θαύματα, το Άγιο Πάθος, την τριήμερη Ανάσταση, την Ανάληψη και την ολοκλήρωση του σωτηριώδους έργου του Θεανθρώπου, τα οποία συνέβησαν «κατά τας Γραφάς», όπως ακριβώς είχε σχεδιάσει και προαναγγείλει ο φιλάνθρωπος ο Κύριος, έστειλε, για να παραμείνει ζωντανή και εναργής η λύτρωση, τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε ιδρύθηκε η Εκκλησία της Χάριτος και οι άνθρωποι δι’ αυτής μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού «κατά Χάριν». Γι ’αυτό ο Θεός ίδρυσε και χρησιμοποίησε την Εκκλησία. Για να πετύχει τη σωτηρία των ανθρώπων, δι’ αυτής να τους ενώσει δια της Χάριτος μαζί Του και να αφήσει μέσα στους αιώνες τη δυνατότητα, ώστε όλοι οι άνθρωποι να σωθούν με ό,τι αυτός χάρισε στην Εκκλησία Του δια της Θείας Σαρκώσεως και της Αγίας Πεντηκοστής.

Ολόκληρο αυτό το Σχέδιο που «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» εξύφαναν μέσα στους αιώνες, αποθησαυρίσθηκε μέσα στην Εκκλησία και ενεργοποιείται πλέον μέσα στο χρόνο δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που χορηγείται δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας, του Λόγου του Θεού, της πνευματικής ζωής και της ορθής πίστεως. Όλ’ αυτά τα διατήρησε ζωντανά η Παράδοση της Εκκλησίας μας δια των αγίων Αποστόλων, αλλά και των αγίων ανδρών και γυναικών που έζησαν εν Πνεύματι Αγίω. Η Παράδοση αυτή έμεινε ζωντανή και ακέραιη  δια των αποφάσεων των Οικουμενικών και των άλλων συνόδων, δια των συγγραμμάτων των αγίων, δια της λατρείας του Θεού, δια της εκκλησιαστικής τέχνης, αλλά και με κάθε άλλο τρόπο που ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος καθοδήγησε την Εκκλησία Του. Κι όσοι δέχτηκαν την πρόσκληση του ενανθρωπήσαντος Υιού του Θεού και αποδέχτηκαν την πίστη σε όλα όσα η αγάπη Του έπραξε, όλοι αυτοί, μέσα στους αιώνες που πέρασαν, έγιναν μέλη του «σώματός» Του, της Εκκλησίας Του, και βάσταξαν και διατήρησαν το θησαυρό της πίστεως, που τους εμπιστεύθηκε ο ίδιος ο Ιησούς. Κράτησαν ζωντανή την Παράδοση της Εκκλησίας μας, που τελικά είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Χριστός. Και τούτο, γιατί Αυτός είναι η σωτηρία, «εν ουδενί άλλω η σωτηρία», η τελειότητα και η αιώνιος Ζωή · «αύτη εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Η Εκκλησία λοιπόν, ως «σώμα Χριστού» γνωρίζει, βιώνει, διαφυλάττει και παρουσιάζει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό ως σωτήρα και λυτρωτή. Γι’ αυτό αγιάζει όσους πιστεύουν και αγωνίζονται πνευματικά να ζήσουν τη ζωή του Χριστού στη ζωή τους. Αυτή την παρακαταθήκη οφείλει να κρατήσει ακέραιη η Εκκλησία μέσα σ’ ένα κόσμο που πορεύεται μακριά από την εν Χριστώ ζωή · μέσα από τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει η ίδια η Εκκλησία, στα όποια μέλη της, που δεν παύουν να είναι άνθρωποι· μέσα από τις όποιες παραμορφώσεις προσπάθησαν και προσπαθούν να φτιάξουν στην εικόνα του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου οι κατά καιρούς αιρετικοί… Τελικά ο αγώνας της Εκκλησίας γίνεται προς όσους αλλοιώνουν την αλήθεια της πίστεως και άρα αποκλείουν την οδό της σωτηρίας στους ανθρώπους. Αν η σωτηρία είναι μόνον ο Χριστός δια Πνεύματος Αγίου, τότε καθένας που φτιάχνει το δικό του «χριστό» αποκλείει τη σωτηρία και την αλήθεια της πίστεως από τους άλλους ανθρώπους και έτσι οι άνθρωποι μένουν αβοήθητοι και ανήμποροι να γνωρίσουν την αλήθεια, να ενωθούν με το Θεό τους και να ολοκληρωθούν. Γι αυτό και ο απ. Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο: «στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών». Η Παράδοση της Εκκλησίας τελικά είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στον καιρό μας, όλος ο κόσμος μιλά και σκέφτεται για το τι κάνει η Ευρώπη, κ’ η Αμερική. Την Ανατολή την καϊμένη κανένας δεν τη συλλογίζεται, παρεκτός από το τι γίνεται με τα πετρέλαια ή με τα χαρέμια κάποιου έκφυλου σεΐχη ή άλλου άρχοντα, που τον κολακεύει η πονηρή λευκή ανθρωπότητα, για ν’ αγοράζει τα πετρέλαια που βγαίνουνε στη χώρα του και να του δίνει πολύ χρυσάφι, ώστε να κάνει το θεάρεστο έργο του, προς δόξαν του Ισλάμ. Τίποτ’ άλλο απ’ αυτά δε γνωρίζουνε για την Ανατολή οι πέρισσότεροι από τους σημερινούς ανθρώπους, τίποτα που να ‘χει κάποια σημασία για το πνεύμα μας. Όλα τα βλέπουμε μέσ’ από τα πονηρά κι αμαρτωλά ματογυάλια του Μαμωνά, του μεγαλοδύναμου Παρά.

Εικόνα που παριστάνει τον Όσιο Συμεών τον Θαυμαστορείτη στην κολώνα που ασκήτευσε. Ο Όσιος περιβάλλεται από δύο αγγέλους, ενώ στη βάση της κολώνας η μητέρα του Μάρθα που ήταν υμνωδός. Στο βάθος φανταστική απεικόνιση των κτιρίων που είχαν χτιστεί γύρω από τον ασκητικό τόπο του Οσίου. Σπάνια ελληνική εικόνα του 1664. η λειψανοθήκη

Στον καιρό μας, όλος ο κόσμος μιλά και σκέφτεται για το τι κάνει η Ευρώπη, κ’ η Αμερική. Την Ανατολή την καϊμένη κανένας δεν τη συλλογίζεται, παρεκτός από το τι γίνεται με τα πετρέλαια ή με τα χαρέμια κάποιου έκφυλου σεΐχη ή άλλου άρχοντα, που τον κολακεύει η πονηρή λευκή ανθρωπότητα, για ν’ αγοράζει τα πετρέλαια που βγαίνουνε στη χώρα του και να του δίνει πολύ χρυσάφι, ώστε να κάνει το θεάρεστο έργο του, προς δόξαν του Ισλάμ. Τίποτ’ άλλο απ’ αυτά δε γνωρίζουνε για την Ανατολή οι πέρισσότεροι από τους σημερινούς ανθρώπους, τίποτα που να ‘χει κάποια σημασία για το πνεύμα μας. Όλα τα βλέπουμε μέσ’ από τα πονηρά κι αμαρτωλά ματογυάλια του Μαμωνά, του μεγαλοδύναμου Παρά.

Είπα λοιπόν να γράψω κάποια πράγματα για τη θρησκευτική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αυτή η γερασμένη μάννα της ανθρωπότητας, με τις χιλιάδες εκκλησιές και τα μοναστήρια της, τα τζαμιά της και τους μεβλεχανέδες της.

Θα ταξιδέψουμε σε κάποια μέρη, που δεν πολυσυχνάζουνται απο ξένους ανθρώπους, και που θαρρείς πως είναι σκεπασμένα μ’ έναν πέπλο, βυθισμένα σε βαθύ μυστήριο. Σε κάποιους απ’ αυτούς τους τόπους περπάτηξα κ’ εγώ, και καλά θα κάνω να γράψω όσα θυμάμαι απ’ αυτούς, πριν να τα σβήσει η λησμονιά.

Ας κάνουμε αρχή από τη Συρία, αυτήν τη σπουδαία χώρα που γέννησε τους σκληρότερους ασκητάδες, τον Τατιανόν τον Ασσύριον, τον Εφραίμ τον θρηνητικόν, που έχυσε ποτάμια δάκρυα για τις αμαρτίες του, τον Ιάκωβον τον μέγαν, τον Αλέξανδρον των Ακοιμήτων, τον αγγελόψυχον Ισαάκ, κι απάνω απ’ όλους τα δυό αγιασμένα τέρατα, τον Συμεών τον Στυλίτη και τον Συμεών τον Θαυμαστορείτη, που ανεβήκανε ο καθένας απάνω σε μια κολόνα και ζήσανε εκεί απάνω ως που γεράσανε, ακατάλυτοι από τη βροχή, από τα χιόνια κι από τη φλόγα του ήλιου. Της Συρίας γέννημα στάθηκε κι ο ένσαρκος άγγελος και φωστήρας του κόσμου άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καθώς και ο θαυμάσιος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Τ’ όνομα χριστιανοί το πήρανε πρώτοι οι χριστιανοί της Συρίας.

Οι Εβραίοι τη λέγανε Αράμ, από τον Αράμ, τον γυιό του Σήμ.

Σ’ αυτήν τη χώρα άνθισε πολύ η χριστιανική θρησκεία στ’ αρχαία χρόνια. Κατά τα βυζαντινά χρόνια η Συρία ήτανε η Ελλάδα της Ασίας και παντού μιλούσανε και διαβάζανε την ελληνική γλώσσα. Ωστόσο τώρα δε βλέπει κανένας άλλο από εκκλησίες ρημαγμένες κι από μοναστήρια που έχουνε καταντήσει σωροί από πέτρες. Τά περισσότερα από τ’ αρχαία μοναστήρια σβήσανε από το πρόσωπο της γης.

Σήμερα υπάρχουνε λίγοι χριστιανοί, που ζούνε ανάμεσα στους μωχαμετάνους. Ένα χωριό λεγόμενο Μαχαλούλα έχει μοναχά χριστιανούς, αλλά είναι κατολικοί (παπιστές), λέγονται όμως ελληνοκατολικοί. Λένε μάλιστα πως μιλάνε ακόμα την αραμαϊκή γλώσσα, που μιλούσε ο Χριστός.

Υπάρχει και μια περιφέρεια με μισό εκατομμύριο κατοίκους, που τη λένε Σαντάντ κ’ έχει εξ’ – εφτά εκκλησιές, άλλες συρορθόδοξες κι άλλες συροκατόλικες. Μια άλλη περιφέρεια λέγεται Τζερίρς, κ’ έχει κι αυτή κάμποσους χριστιανούς νεστοριανούς. Σ’ αυτήν τη χώρα βρίσκουνται σκόρπια κι ανάρια κάποια μεγάλα χτίρια χριστιανικά, όπως είναι το μοναστήρι του αγίου Μωϋσέως του Αιθίοπος, που το λένε οι ντόπιοι Μάρ Μούσσα Χαμπασί, το Μάρ Γιακούμπ, ήγουν του αγίου Ιακώβ, το Μάρ Τζιργκί, ήγουν του αγίου Γεωργίου. Σ’ αυτά τα μέρη άλλη φορά ανθούσε ο μοναχικός βίος, ενώ τώρα είναι σαν πεθαμένα. Πιο ζωντανό είναι ένα μοναστήρι ελληνορθόδοξο, που το λένε Παναγία Σαιντνάγια, φημισμένο από τον καιρό που είχανε πάγει στην Ανατολή οι Σταυροφόροι. Τη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου την προσκυνούσανε χριστιανοί κι Αγαρηνοί, κι αυτή η εικόνα σώζεται ως τα σήμερα, φυλαγμένη μέσα σ’ ένα παρεκκλήσι κάτ’ από τη γη, που είναι γεμάτο από εικόνες. Όποιος θέλει να μπει μέσα για να προσκυνήσει, πρέπει να βγάλει τα παπούτσια του. Το μοναστήρι βρίσκεται απάνω από ένα χωριό που βρίσκεται στη Δαμασκό, και είναι χτισμένο σε χίλια τετρακόσια μέτρα πάνω από τη θάλασσα.

Αυτά τα λιγοστά μοναστήρια είναι ό,τι απόμεινε στη Συρία, που στάθηκε η μάννα του μοναχισμού στην Ανατολή, κι απ’ αυτή μεταδόθηκε ο μοναχισμός στις γύρω χώρες. Οι ασκητές άλλη φορά ήτανε αμέτρητοι, και ζούσανε στον μεγάλο κάμπο της Απαμείας, στις ερημειές της Χαλκίδας, κι απάνω στο σκληρό βουνό που λέγεται Αμανός. Στα μοναστήρια και στις πολιτείες μιλούσανε και διαβάζανε ελληνικά. Οι περισσότεροι μοναχοί ήτανε μονοφυσίτες κ’ Ιακωβίτες. Στα βορινά μέρη ακμάσανε τα μοναστήρια του Ευσεβωνά, της Τελέντα, του Κεννεσρίν κι άλλα.*

Διαβόητοι σ’ όλη τη χριστιανοσύνη σταθήκανε οι φοβεροί ασκητές Συμεών ο Στυλίτης και Συμεών ο εν τω Θαυμαστώ Όρει.

Ο πρώτος γεννήθηκε κοντά στο σημερινό Χαλέπι, κατά τα 389 μ.Χ., και πήγε απ’ όξω από την Αντιόχεια κι ανέβηκε απάνω σε μία κολόνα και δεν κατέβηκε απ’ αυτή επί τριανταεφτά χρόνια. Στην αρχή η κολόνα είχε ύψος έξι οργυιές, ύστερα την έκανε δώδεκα οργυιές, έπειτα εικοσιδυό, και στο τέλος τριανταέξ οργυιές, δηλαδή εικοσιένα μέτρα. Η αγιωσύνη του κατατρόμαξε τον κόσμο, όχι μοναχά στην Ανατολή, αλλά και στη Δύση, μέχρι τη Σπάνια, τη Γαλλία και τη Βρεττανία, απ’ όπου πηγαίνανε να τον προσκυνήσουνε πλήθος χριστιανοί, ανακατεμένοι με Άραβες, με Έλληνες, με Πέρσες. Κοιμήθηκε στα 459 μ.Χ., σε ηλικία 70 χρονών.

Ο δεύτερος μέγας στυλίτης ονομάστηκε Θαυμαστορείτης, επειδής έστησε τον στύλο του σ’ ένα βουνό που το λέγανε Θαυμαστόν Όρος και που στέκεται από πάνω από τον Ορόντη ποταμό, στο μέρος που χύνεται στη θάλασσα. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια, και πέθανε απάνω στην κολόνα στα 592 μ.Χ.

Ο πρώτος Συμεών λέγεται και ο εν τη Μάνδρα, επειδή γύρω στην κολόνα του φτιάξανε μια μάντρα, ένα περιτοίχισμα, και μέσα ήτανε μοναστήρι με κελλιά, που ασκητεύανε πολλές ψυχές οπού τις κυβερνούσε απάνω από το στύλο.

Μετά την κοίμησή του, πιάσανε και μαλώσανε ποιος θα πάρει το λείψανό του, το Πατριρχείο της Αντιόχειας ή ο λαός που κατοικούσε γύρω στη Μάντρα. Στο τέλος το πήρε ο πατριάρχης Μαρτύριος. Μα ύστερ’ από λίγα χρόνια το άγιο λείψανο έστειλε και το πήρε ο αυτοκράτορας Λέων, στα 471, και το πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου χτίστηκε κ’ εκκλησιά, για να φυλαχτεί μέσα σ’ αυτή.

Πλην, ο λαός είχε μάθει να πηγαίνει να προσκυνά τον άγιο στο μέρος που βρισκότανε ο στύλος του, και, μ’ όλο που το λείψανό του βρισκότανε στην Πόλη, οι προσκυνητές πηγαίνανε στην κολόνα. Για τούτο ο βασιλιάς Ζήνων, λίγα χρόνια πριν από τα 500 μ.Χ., έστειλε κάποιους σπουδαίους μαστόρους και χτίσανε τη φημισμένη βασιλική του αγίου Συμεών, δηλαδή μία μεγάλη εκκλησιά δίχως τρούλλο, που σώζουνται τα ερείπιά της ίσαμε τα σήμερα.

Αυτό το χτίριο είναι από τα πιο σπουδαία που φιλοτέχνησε η χριστιανική τέχνη, κ’ είναι κανωμένο σε ύφος βυζαντινοσυριακό. Φαίνεται πως δουλέψανε και ντόπιοι τεχνίτες μαζί με τους Έλληνες της Πόλης.

Η τοποθεσία που βρίσκεται είναι θαυμάσια, απάνω σε μιαν από τις κορφές του βουνού Τζέμπελ Σεΐκ Μπαρακάτ, που πήρε τ’ όνομα του αγίου και το λένε τώρα Τζέμπελ Σέμ – άν. Στα πόδια του απλώνεται ο κάμπος της Αντιόχειας, ίσαμε το καταπράσινο βουνό Κούρτ Ντάγ, που θα πει Λυκοβούνι. Από την άλλη μεριά θαυμάζει, εκείνος που στέκεται στην κορφή, τα παρακλάδια του Αμανού που σκαλώνουνε από τη θάλασσα.

Απάνω σε μια τέτοια εξαίσια βίγλα είναι χτισμένη η μεγάλη εκκλησιά του αγίου Συμεών, πελώριο χτίριο, που κ’ οι ρεπιασμένοι τοίχοι, που στέκουνται όρθιοι ακόμα, κάνουνε τον άνθρωπο ν’ απομείνει βουβός από τον θαυμασμό.

Η Βασιλική του Αγίου Συμεών του Στυλίτη στη Συρία- wikipedia

Το μεγαλόπρεπο αυτό χτίριο είναι χτισμένο γύρω από την κολόνα του αγίου, κ’ έχει την εξωτκή όψη που έχει ο ναός του Μπαλμπέκ. Δεν είναι καλά – καλά ένα χτίριο, αλλά πολλά, δεμένα μεταξύ τους, ολόκληρη πολιτεία. Παρεκτός από την εκκλησιά, έχει ευρύχωρα χτίρια, που χωρούσανε χιλιάδες προσκυνητές, μοναστήρι με πλήθος κελλιά, βαπτιστήριο, ξενώνες, αυλές, βρύσες, στέρνες κλπ. Η επιφάνεια που σκέπαζε μπορεί να λογαριαστεί ως δώδεκα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα. Άρχισε να χτίζεται στα 476 και τέλειωσε στα 490. Ζαλίζεται κανένας βλέποντας τα χαλάσματα, φαντάσου τι ήτανε αυτό το αγλαόμορφο τεχνούργημα τον καιρό που ήτανε απείραχτο. Για να γίνει μέσα σε τόσα λίγα χρόνια, θα χρειάστηκε να δουλεύουνε μέρα – νύχτα χιλιάδες εργάτες, μαστόροι, αρχιμαστόροι, σιδεράδες, μαραγκοί, μαρμαράδες, κάθε λογής τεχνίτες. Σίγουρα, η βασιλική του αγίου Συμεών είναι το αριστούργημα της συριακής αρχιτεκτονικής, κ’ η μεγαλοπρέπειά του είναι ανώτερη από κάθε άλλο χτίριο της χριστιανωσύνης, παρεκτός της Αγίας Σοφίας. Μπορεί να πει κανένας πως η βασιλική του αγίου Συμεών του Στυλίτου είναι η βαθειά και ατράνταχτη πίστη της Ανατολής κανωμένη ναός.

Τον καιρό που χτίστηκε το χτίριο, η κολόνα στεκότανε στη μέση της εκκλησιάς. Σήμερα σώζεται μοναχά η βάση της, κατατσακισμένη κι αυτή από τη μανία που έχουνε οι προσκυνητές, να παίρνουν ένα κομμάτι μάρμαρο για φυλαχτό.

Ολόγυρά της είναι μιαν αυλή με οχτώ γωνιές, που έχει οχτώ μεγάλες καμάρες. Οι τέσσερις, που κοιτάζουν στα τέσσερα σημεία του κόσμου, βγάζουνε σε τέσσερα μεγάλα χτίρια, σε τέσσερις βασιλικές. Η πιο μεγάλη βρίσκεται κατά την Ανατολή και τελειώνει σε τρεις χιβάδες (αψίδες, κόγχες). Αυτή είναι η εκκλησιά που γινόντανε οι λειτουργίες.

Όλα τα χτίρια είναι στολισμένα με σκαλιστά μάρμαρα, κ’ είναι χτισμένα με μεγάλες πελεκητές πέτρες. Υπάρχουν εικοσιεφτά πόρτες, που οδηγούνε όλες στο ιερό βήμα της μεγάλης βασιλικής.

Αυτό το μέγα αριστοτέχνημα γκρεμνίστηκε από κάποιον μεγάλον σεισμό, κ’ οι άνθρωποι τ’ αποτελειώσανε, γιατί οι διάφορες φυλές μαλώνουνε ολοένα η μιά με την άλλη. Το μέρος που έπαθε την πιο μεγάλη ζημιά είναι εκείνο που βλέπει κατά το βασίλεμα του ήλιου.

Η Κυβέρνηση της Συρίας αποφάσισε να στεριώσει τα πολύτιμα αυτά ερείπια και να τα συντηρήσει, καθαρίζοντάς τα από τα χώματα και από τις πέτρες που είναι σωριασμένες ανάμεσά τους, κι αυτή την εργασία τη διευθύνει ο Σελήμ μπέης Αμπντουλάκ. Το σπουδαίο αυτό έργο τέλειωσε στα 1959, που γιορτάσανε οι Συριάνοι τα χίλια πεντακόσια χρόνια από την κοίμηση του αγίου Συμεών, με λειτουργίες και μεγάλες τελετές. Σ’ αυτές τις γιορτές, συντρέξανε χιλιάδες προσκυνητές, όχι μοναχά χριστιανοί από κάθε φυλή και από κάθε δόγμα, αλλά και μουσουλμάνοι, που προσκυνήσανε όλοι με τον ίδιο σεβασμό και θαυμασμό τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη, το μέγα και αγιώτατο τέρας που το κατέφαγε ο ζήλος κ’ η αγάπη του Χριστού.

Οι δύο στυλίτες, Συμεών ο εν τη Μάνδρα και Συμεών ο Θαυμαστορείτης, σταθήκανε οι τύποι και υπογραμμοί σ’ ένα πλήθος στυλίτες που φανερωθήκανε στην Ανατολή και που απ’ αυτούς οι πιο φημισμένοι ήτανε Δανιήλ ο εν τω Ανάπλω, Αλύπιος ο Κιονίτης, Λάζαρος ο Γαλησιώτης, Λουκάς ο εν Χαλκηδόνι κι άλλοι. Από την Ανατολή αυτός ο τρόπος άσκησης πέρασε και στην Ελλάδα, όπου φανήκανε κάμποσοι στυλίτες, όπως είναι ο Λουκάς ο εν Αιγιαλία, ένας άλλος που ήτανε φωλιασμένος απάνω στους στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα κι άλλοι. Κατά τα συναξάρια, υπήρχανε και κάποιες γυναίκες στυλίτισσες.

Παρεκτός από τις κολόνες, που βάζανε κάποιους τεχνίτες μαρμαράδες και τους φτιάνανε όσοι θέλανε να γίνουνε στυλίτες, οι περισσότεροι απ’ αυτούς βρίσκανε ευκολα καμμιά παλιά, γιατί εκείνον τον καιρό στις χώρες της Ανατολής υπήρχανε πολλές, πεσμένες κάτω ή όρθιες, σε κάθε μέρος, επειδής ήτανε πολλά τ’ αρχαία ειδωλολατρικά χτίρια που γκρεμνιστήκανε και ρημάξανε. Σήμερα όμως, μ’ όλο που οι κολόνες, που απάνω τους ήτανε ανεβασμένοι οι στυλίτες, ήτανε κάμποσες, δεν υπάρχει μήτε μια όρθια στη θέση της. Λιγοστές βρίσκουνται κομματιασμένες και πεσμένες στη γη, κοντά στη βάση τους, που συχνά ήτανε πελεκημένη στον βράχο. Καμμιά φορά κείτεται χάμω, πεταμένο και σπασμένο, και το κολονοκέφαλο.

Κοντά στο χωριό Κάφρ Ντεριάν βρίσκεται ένα χαμοβούνι λεγόμενο Ελ – Ντεΐρ, που θα πει «το μοναστήρι», κι απάνω σ’ αυτό φαίνουνται τα χνάρια από ένα μάντρωμα κανωμένο με πέτρες. Μέσα σ’ αυτήν τη μάντρα στέκεται ένα χτίριο από πελεκητές πέτρες, σχεδόν ολότελα απείραχτο. Λείπει μοναχά η ξύλινη σκεπή του, που σάπισε. Έχει δύο πατώματα.

Σε λίγα πατήματα από αυτό το χτίριο βρίσκεται μία σπασμένη κολόνα, πεσμένη χάμω, κομμένη σε τρία κομμάτια. Όλη μαζί θα’ ναι ως οχτώ μέτρα. Είναι φανερό πως απάνω σ’ αυτήν ασκήτεψε ένας στυλίτης. Το κεφαλοκόλονο λείπει. Αλλά η βάση της κολόνας υπάρχει, γιατί ήτανε σκαλισμένη πάνω στον βράχο. Γυρω της έχει ένα αυλάκι σαν δρόμο, σκαμμένον μέσα στον βράχο. Κανένας δεν ξέρει ποιος ήτανε αυτός ο στυλίτης.

Στη Συρία βρίσκουνται πολλά ρεπιασμένα χτίρια από μεγάλα μοναστήρια. Τα περισσότερα είναι στον κάμπο της Ντάνα.

***

Βυζαντινό μωσαϊκό της πρώϊμης χριστιανικής περιόδου που φυλάσσεται στο παλάτι του Μπεϊτεντίν . Τα περισσότερα μωσαϊκά βρέθηκαν στα ερείπια μιας βυζαντινής εκκλησίας η οποία στην αρχαιότητα ονομαζόταν Πορφυρίων.

Ύστερ’ από τη Συρία, ας πάμε στον Λίβανο, σ’ αυτήν τη χώρα με τις έμορφες τοποθεσίες.

Ο Λίβανος είναι ένας θρησκευτικός τόπος, γεμάτος εκκλησιές, μοναστήρια κι ασκηταριά, ιδίως στα βορινά, που ζούνε οι περισσότεροι χριστιανοί. Η φύση μοιάζει σε πολλά με τη δική μας, χαρούμενη και φωτοπλημμυρισμένη. Όπως στα δικά μας τα βουνά, βλέπεις κ’ εκεί ξωκκλήσια και μοναστήρια χτισμένα πάνω στις ράχες.

Τα μοναστήρια είναι αντρικά και γυναικεία, άλλα ορθόδοξα, άλλα παπικά.

Στις πολιτείες, οι εκκλησιές και τα τζαμιά είναι ανακατεμένα, κι ακούει κανένας μαζί τις καμπάνες που χτυπούνε από τα καμπαναριά και τους μουεζίνηδες που ψέλνουνε από τους μιναρέδες.

Σ’ αυτήν τη χώρα ο Έλληνας νοιώθει σαν να βρίσκεται στην πατρίδα του. Τόσο μυρίζει παντού ελληνική πνοή, που κρατά από τα παλιά χρόνια. Σήμερα ολοένα ζωντανεύει περισσότερο στον Λίβανο η αγάπη για τη βυζαντινή παράδοση. Πριν από λίγα χρόνια, είχα έναν μαθητή Λιβανέζο, που ήρθε κοντά μου για να μάθει την τέχνη της αγιογραφίας και τώρα εργάζεται στη βυζαντινή αγιογραφία, τον αγαπητό Νικόλα Μαζνταλάνι.

Ο Λίβανος είναι σήμερα ένα μικρό κράτος μ’ ενάμισυ εκατομμύριο ψυχές, χριστιανούς και μωχαμετάνους. Οι χριστιανοί είναι από διάφορα δόγματα. Μαρωνίτες, ελληνορθόδοξοι, ελληνοκατόλικοι, συροκατόλικοι, νεστοριανοί, Χαλδαίοι. Οι μωχαμετάνοι πάλι είναι Σουνίτες, Ντρούσοι, Κούρδοι, Μετουάλοι, Αλαουνίτες. Το καλό είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με τις διαφορετικές θρησκείες, ζούνε ειρηνικά μεταξύ τους.

Σ’ αυτήν τη χώρα άνθισε ένας από τους πιο αρχαίους πολιτισμούς, με τους θαλασσοπόρους Φοίνικες, που πρώτοι βγήκανε όξω από τη Μεσόγεια Θάλασσα, περνώντας τις Στήλες του Ηρακλέα, το σημερινό Τζιμπραλτάρ. Τα καράβια τους τα σκαρώνανε με ξύλα από τα κέδρα του βλογημένου Λίβανου. Σ΄αυτήν την ακροθαλασσιά βρισκόντανε οι παμπάλαιες πολιτείες Βύβλος, Τύρος, Σιδών. Τώρα, τα πιο σπουδαία λιμάνια είναι η Βηρυττός (το Μπεϊρούτ) κ’ η Τρίπολη (Ταραμπουλούς). Στα έμορφα βουνά της, στον Λίβανο και στον Αντιλίβανο, κατοικούσανε οι Μαρνταΐτες, που επαναστατούσανε καταπάνω στους Βυζαντινούς βασιλιάδες.

Τον καιρό που ξεμπαρκάρανε στην Ανατολή οι ληστάδες Σταυροφόροι, πήρανε με το μέρος τους τους Μαρωνίτες, και τους κάνανε κατόλικους. Ύστερ’ από τους Σταυροφόρους, πατήσανε τον Λίβανο άλλοι καταχτητές, οι Τούρκοι κ’ οι Μαμελούκοι, που τους υποστηρίξανε οι Ντρούσοι. Οι Έλληνες όμως είχανε πάντα μεγάλη επίδραση στην ιστορία αυτής της χώρας, κ’ έχουνε ίσαμε σήμερα.

Στον Λίβανο, όπως είπαμε, άνθισε η θρησκευτική ζωή, από τα παλιά χρόνια ως τα σήμερα. Παντού βλέπει κανένας εκκλησιές, μοναστήρια, αρχαία ασκηταριά, προσκυνήματα, τζαμιά, μιναρέδες, τεκέδες, μεχλεβανέδες. Σε πολλές σπηλιές φωλιάζανε ασκητάδες κι αναχωρητές, κι απομείνανε τα ονόματά τους. Μάρ Ηλίας, Μάρ Σελουάν, Μάρ Λίσα, Μάρ Σαλίτα, κι άλλα. Σώζουνται ακόμα εδώ κ’ εκεί τοιχογραφίες βυζαντινής τέχνης, όπως στο Ντεΐρ Σαλίμπ.

Τοιχογραφία βυζαντινού τύπου στο Ντέϊρ Σαλίμπ (Monastery of the Cross ), στην Ιερή Κοιλάδα Καντίσα βορείως του Λιβάνου – από εδώ

Ένα άλλο μοναστήρι πιο ζωντανό είναι το Γκανουμπίν. Αλλά κι αυτό ζωντανεύει μια φορά το χρόνο, στις 15 Αυγούστου που γίνεται η πανήγυρη. Είναι χτισμένο μέσα στο βράχο, κ’ η εκκλησιά και τα κελλιά είναι σκοτεινά. Οι καλόγεροι ζούνε κοινοβιακά κατά τους κανόνες του αγίου Βασιλείου, με μεγάλη νηστεία και αυστηρότητα. Είναι στολισμένοι με την αρετή της ταπείνωσης και με την ευλογία της φιλοξενίας. Σ’ ένα διαμέρισμα της μονής πηγαίνει και κάθεται ο πατριάρχης, μαζί με λίγους επίσκοπους. Άλλη φορά είχε τρακόσιους μοναχούς, τώρα έχει μοναχά καμμιά εικοσαριά. Τ’ όνομα του Γκανουμπίν είναι από την ελληνική λέξη «κοινόβιον». Αλλά, μέρα με τη μέρα, ρημάζει κι αυτό.

Σήμερα βρίσκουνται σε καλή κατάσταση τα μαρωνίτικα μοναστήρια, όπως είναι το Ντεΐρ ελ Γκαλαά, που είναι χτισμένο πάνω στα χαλάσματα ενός ναού του Βάαλ, το Μαρσάγια, από πάνω από το Μπεϊρούτ, το Λουϊζέχ, και, προ πάντων, το Ανάγια, που έχει το θαυματουργό λείψανο ενός ασκητή, που τον λένε Χαρμπέλ Μακλούφ και που πέθανε στα 1898. Το λείψανό του διατηρείται απείραχτο, και το προσκυνούνε χριστιανοί και μωχαμετάνοι.

Όλοι οι ρασοφόροι, προ πάντων οι καλόγεροι, είναι πολύ τιμημένοι στον Λίβανο. Αλλά ο καθολικισμός, με το πρακτικό πνεύμα του και με την οργάνωση που βάζει παντού, έχει παραμορφώσει τον μοναχικό βίο, όπως τον καταλάβαινε η Ανατολή, και τώρα οι μοναχοί αυτών των μοναστηριών επιδίνουνται σε έργα κοινωνικά, στις ενορίες, στα σκολειά, στα κηρύγματα, και μ’ αυτόν τον τρόπο, σιγά – σιγά, οι αληθινοί καλόγεροι κοντεύουνε να χαθούνε. Κ’ οι μετρητοί που απομείνανε δεν επιδίνουνται πολύ στα πνευματικά χρέη τους, επειδή κάνουνε κάποιες χειρωναχτικές δουλειές για να ζήσουνε κι όχι άσκηση. Ο πνευματικός ξεπεσμός τους φαίνεται κι από τις ιταλιάνικες χαλκομανίες που έχουνε για εικόνες. Απ’ αυτήν τη μεριά βρίσκουνται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από τους δικούς μας.

Ανάμεσα στους χριστιανούς του Λιβάνου, την πρώτη θέση έχουνε οι Μαρωνίτες. Δεύτεροι έρχονται οι ελληνορθόδοξοι, που τους λένε γκρεκ – ορτοντόξ και που βρίσκουνται κοινωνικά σε ανώτερη θέση, μ’ όλο που είναι λίγοι. Αυτοί είναι προσκολλημένοι στην αρχαία ορθόδοξη παράδοση, και τιμούνε πολύ την ελληνική Εκκλησία και γενικά τους Έλληνες, που τους θεωρούνε σαν αδελφούς τους.

Ανάμεσα στους μαθητές μου είναι ο νέος Λιβανέζος που είπα, ο Νικόλας Μαζνταλάνι, που είναι φανατικός στη βυζαντινή αγιογραφία, και αγωνίζεται να μεταφυτέψει πάλι το απέθαντο δέντρο της στην όμορφη πατρίδα του, εκεί που άνθισε άλλη φορά. Όπως μου γράφει αυτό το συμπαθέστατο πνευματικό τέκνο μου, που το στολίζει η ανατολίτικη ευγνωμοσύνη, και που δούλεψε κοντά μου με τόσον αγνόν ενθουσιασμό, το έργο του ολοένα στερεώνεται, κ’ οι ψυχές δέχουνται το βλογημένο φως της ορθόδοξης παράδοσης.

Πριν να τελειώσουμε για τον Λίβανο, πρέπει να πούμε δυο λόγια για το μοναστήρι του Μπαλαμέντ, που έχει την αρχαία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, κ’ είναι χτισμένο απάνω σ’ έναν βράχο. Η εκκλησιά του είναι βυζαντινή. Άλλη φορά οι μοναχοί του ήτανε γραμματισμένοι στα θεολογικά, κ’ είχε μια βιβλιοθήκη με πολλά βιβλία. Τώρα έχει πολύ λίγα, και τα σπουδαιότερα είναι κάτι χειρόγραφα, γραμμένα στην αραβική γλώσσα και στολισμένα με εικονογραφίες σε βυζαντινό ύφος.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας βρίσκεται στο αριστερό μέρος του τέμπλου, κ’ είναι σκεπασμένη από αφιερώματα. Είναι βυζαντινής τέχνης και φαίνεται πως είναι έργο του Ι’ ή ΙΒ’ αιώνα. Ίσως να είναι φερμένη από την Πόλη.

Υπάρχουνε στην εκκλησία αυτή και άλλες λιγοστές εικόνες, αλλά είναι κατά πολύ νεότερες, πλην δουλεμένες σε λαϊκό βυζαντινό ύφος και μ’ ελληνικές επιγραφές.

* Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα για τα μοναστήρια της Συρίας, ας διαβάσει το βιβλίο μου «Ο μυστικός κήπος.»

***

ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
ΕΡΓΑ
Ε’

ΠΕΔΡΟ ΚΑΖΑΣ,
ΒΑΣΑΝΤΑ
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΕΣ
Γ’ ΕΚΔΟΣΗ (1986)

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ «ΑΣΤΗΡ» ΑΛ. & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

σελ. 339-348

Πηγή: Αβέρωφ

Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό: τι κάνετε τόσες ώρες μέσα στην Εκκλησία, δε βαριέστε; Κι εκείνος απάντησε: εσύ τι έκανες εννιά μήνες στη μήτρα της μάνας σου; Τίποτα. Ήσουν εκεί και τρεφόσουν με το μητρικό αίμα. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Είμαστε εδώ και τρεφόμαστε από
την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Από το σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γιατί η Εκκλησία είναι η Μάννα που μας τρέφει. Η φιλόστοργη Μάνα. Η πνευματική καρδιά απ’ την οποία διαχέεται το αίμα και κρατιούνται ζωντανά τα παιδιά της.

Η Εκκλησία είναι σώμα. Δεν είναι κόμμα. Είμαστε μέλη. Δεν είμαστε οπαδοί. Σώμα ένα με κεφαλή το Χριστό. Πονάει ένα μέλος και πονάμε όλοι. Δοξάζεται ένα μέλος και δοξαζόμαστε όλοι. Οικογένεια μία είναι η Εκκλησία: Οι Ζώντες, – όσοι είμαστε μέσα στην Εκκλησία και όσοι βογγάνε έξω απ’ αυτήν…- Αυτοί που έφυγαν…, οι αδελφοί μας οι Κεκοιμημένοι. Κι αυτοί που ακόμα δεν ήρθαν… Οι αγέννητοι.., τα παιδιά των παιδιών μας, τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα, όσοι θα μπουν στην Εκκλησία και όσοι θα βογγάνε έξω απ’ αυτήν. Οικογένεια μία. Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν εορτάζουμε αλλά συνεορτάζουμε. Δεν νηστεύουμε αλλά συννηστεύουμε. Δε στενάζουμε αλλά συστενάζουμε. Δεν προσευχόμαστε αλλά συμπροσευχόμαστε. Συλλειτουργούμε και συλλειτουργούμαστε. Σώμα ένα είμαστε.

Οι γιαγιάδες μας το ήξεραν καλά αυτό. Ήξεραν ότι πρώτα ανήκουμε στην Εκκλησία και μετά στον εαυτό τους. Πρώτα στην Εκκλησία και μετά στο σπίτι τους. Γι’ αυτό συμμετείχαν στις ανάγκες της. Στο χτίσιμο της Εκκλησίας, στο στρώσιμο, στον έρανο, στις νηστείες, στους εσπερινούς, στα Μυστήρια, στη Λειτουργία. Οι παλιοί άνθρωποι ήξεραν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, γιατί άλλος δρόμος βγάζει σε άλλο τέρμα. Γνώριζαν ότι η σωτηρία είναι μόνο μέσα στο Καράβι του Χριστού που όσα κύματα και όσες θύελλες κι αν το χτυπούν δεν καταποντίζεται.

- Γέροντα, τα παιδιά μας κοιμούνται στην Εκκλησία, μήπως να μη τα φέρνουμε;

- Στο Καράβι να είναι κι ας κοιμούνται, επέμενε ο Γέροντας Πορφύριος.

Η Εκκλησία, το Σκάφος του Χριστού!

Το Σώμα του Χριστού!

Το Στόμα του Χριστού!

Η Κιβωτός που μπαίνεις μέσα και σώζεσαι!

Αλήθεια, έχουμε βαθιά και ορθή γνώση του τι είναι η Εκκλησία;

Είναι μόνο για τις Κυριακές και τις γιορτές ή μπολιάζει όλο τον βίο μας;

Είναι μόνο για ορισμένες ηλικίες ή αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο από τα πρώτα μέχρι τα έσχατα;

Τι περιμένουμε απ’ Αυτήν;

Τι θέλουμε να μας δώσει και τι της χρωστάμε;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι είναι η Εκκλησία και τι της οφείλουμε;

Οι Πατέρες λένε πως η Εκκλησία είναι ένα μεγάλο Νοσοκομείο που εφημερεύει σε εικοσιτετράωρη βάση, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια. Ένα Νοσοκομείο που εφημερεύει για όλους. Για ασφαλισμένους και για ανασφάλιστους. Για πλούσιους και για άπορους. Για επώνυμους και για ανώνυμους και περιθωριακούς ανθρώπους. Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο αντιμετωπίζεται κάθε νόσημα όσο βαθύ, όσο λοιμώδες και όσο θανατηφόρο κι αν είναι.

Ένα μεγάλο Νοσοκομείο στο οποίο μπαίνεις άρρωστος και βγαίνεις υγιής, όπως η αιμορροούσα. Μπαίνεις διώκτης και βγαίνεις Απόστολος, όπως ο Παύλος. Μπαίνεις αμαρτωλός και βγαίνεις άγιος, όπως η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Μπαίνεις λύκος και βγαίνεις αρνί, όπως ο άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας.

Μπαίνεις πτώμα εν αποσυνθέσει και ανίστασαι τετραήμερος, όπως ο Λάζαρος! Γιατί στην Εκκλησία δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχουν νεκροί. Η Εκκλησία είναι η χώρα των Ζώντων όπου υπάρχει Ζωή και περίσσεια Ζωής, δηλαδή ο Χριστός!

Πηγή: (Από το βιβλίο: "Αντίδωρο", της Μαρίας Μουρζά), Παγκοινιά

Ἡ Πάτρα τίμησε τόν Ἀχαιό Ἐθνομάρτυρα Μητροπολίτη Δέρκων Γρηγόριο (+ 1821)

Στήν ὀρεινή Ζουμπάτα τῶν Πατρῶν, στή γενέτειρα τοῦ ἡρωϊκοῦ Ἱεράρχου, τοῦ Ἐθνομάρτυρος Μητροπολίτου Δέρκων Γρηγορίου, πραγματοποιήθηκαν λαμπρές ἐκδηλώσεις γιά νά τιμηθῇ ἡ ἱερά του μνήμη καί ἡ θυσία του γιά τό Χριστό καί τήν Ἑλλάδα.

Στό χωριό πού σώζεται πλέον, μόνο ὁ Ἱερός Ναός τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου καί τά ἐρείπια τῶν σπιτιῶν τῶν ἡρώων κατοίκων της, ἔχει στηθῆ ἡ προτομή τοῦ ἱεροῦ καί μαρτυρικοῦ ἀνδρός μέ πρωτοβουλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου σέ συνεργασία μέ τούς Τοπικούς Φορεῖς καί τόν Πολιτιστικό Σύλλογο τῆς περιοχῆς « Ἡ Θάνα». 

Σέ αὐτό τόν τόπο στίς 23 Αὐγούστου 2015, ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς ρηγαγμένης Ζουμπάτας, ξαναζωντάνεψαν μνῆμες, ἐδάκρυσαν μάτια, ἐσκίρτησαν καρδιές. Ὁ Σεβασμιώτατος κατά τρόπο γλαφυρό καί συναρπαστικό, μέ λόγια συγκινητικά παρουσίασε τή ζωή καί προσφορά τοῦ Ἐθνομάρτυρος Γρηγορίου, ὁ ὁποῖος ἔλαμψε σέ καιρούς δύσκολους ὡς ἀστήρ φαεινός γιά τό δοῦλο Γένος, πρῶτον ὡς Ἐπίσκοπος Λακεδαιμονίας, ὕστερα ὡς Ἐπίσκοπος Βιδινίου καί τέλος ὡς Ἱεράρχης τῶν Δέρκων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί στενός συνεργάτης τοῦ Ἐθνοϊερομάρτυρος Πατριάρχου, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε’. 

Διεκρίθη γιά τόν ἡρωϊσμό καί τό θάρρος του, γιά τήν ἀνδρεία του πού ἐφάνη κυρίως μέσα στή φρικτή φυλακή, ὅπου πρό τοῦ μαρτυρίου του ἐνεψύχωνε τούς συνδεμῶτας του...

Κληρικούς καί Λαϊκούς γιά νά ἀνέβουν μέ δύναμη ἥρωας καί μάρτυρας τό φρικτό Γογλοθᾶ τῆς θυσίας, ὥστε ἡ Πατρίς νά ἴδῃ τήν Ἀνάσταση.

Ἀπηγχονίσθη στή θύρα τοῦ Ἐπισκοπείου του στά Θεραπειά, τόν Ἰουνίου τοῦ 1821.

Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στά ἰδανικά καί στά ζώπυρα τοῦ Γένους μας, στήν ἱερά παρακαταθήκη πού ἄφησαν σέ μᾶς, οἱ ἥρωες καί μάρτυρες πρόγονοί μας, Κληρικοί καί Λαϊκοί καί στήν ἀνάγκη νά ἐμπνεώμεθα ἀπό τήν θυσία καί τήν προσφορά τους, ἀπό τούς ἀγῶνες τους καί τήν ἀγάπη του γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, ὥστε μέ φρόνημα ἀντιστασιακό νά πορευώμεθα, ἄν θέλωμε καί τόν τόπο μας νά βοηθήσωμε καί τά παιδιά μας νά δοῦν καλύτερες ἡμέρες.

Αὐτός ὁ τόπος, εἶπε χαρακτηριστικά, ὁ Σεβασμιώτατος, ἔχει τήν δική του ταυτότητα καί ἰδιοπροσωπία, ἔχει τίς δικές του ρίζες καί τήν δική του ἱστορική πορεία καί εἶναι δύσκολο νά προχωρήσῃ ἂν δέν συνεχίσῃ νά σκέπτεται καί νά πολιτεύεται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο.

Τέτοια πρότυπα σάν τόν Γρηγόριο, θέλουν τά παιδιά μας. Τέτοιους ἀγωνιστές θέλει ἡ Πατρίδα μας γιά νά σταθῇ στά πόδια της. Ἀρκετά ἀφήσαμε στήν ἄκρη αὐτό τό πνεῦμα. Ἄς μᾶς διδάξουν τά μεγάλα μας λάθη καί ἄς ἐπιστρέψουμε στήν πνευματική μας Ἑστία, ὥστε νά ξεπεράσωμε τίς πολλές δυσκολίες καί τά προβλήματα πού ταλανίζουν τόν τόπο μας...

Ἐκάλεσε, ὅλους τους καταγομένους ἀπό τήν περιοχή νά γυρίζουν στόν τόπο τους προσκυνηταί γιά νά ζωντανέψῃ αὐτή ἡ ἡρωϊκή γῆ καί οἱ ἴδιοι νά παίρνουν δύναμη καί νά προχωροῦν στή ζωή τους.  Μετά τήν Θεία Λειτουργία ἐτελέσθη ἐπιμνημοσύνη δέηση ἐνώπιον τῆς προτομῆς τοῦ ἥρωος Ἱεράρχου καί κατετέθησαν στέφανοι, ἀκολούθησε δέ κέρασμα στά πλατάνια τῆς Ζουμπάτας...

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυτοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστιανική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κάποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτότητα.

Η Ενωμένη Ευρώπη του 21ου αιώνος αναζητεί την ταυτότητα της. Η «ευρωπαϊκή ταυτότης» δεν αποτελούσε αντικείμενο σοβαρού προβληματισμού, εφ' όσον την διεμόρφωναν μόνον οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες. Αφ' ότου όμως πολιτισμικοί και ιδίως θρησκευτικοί παράγοντες έπρεπε να ληφθούν υπ' όψιν κατά την αναζήτησί της, αναπτύχθηκαν σοβαρές συζητήσεις, έντονες διαφωνίες και οξείες διαμάχες γύρω από την αναφορά ή μη του «Ευρωπαϊκού Συντάγματος» στην χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης.

Τί σημαίνει όμως «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης» για τους Ορθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανική είναι η «χριστιανική ταυτότης της Ευρώπης»;

Όσοι καλοπροαίρετα αγωνίζονται για την ενίσχυσι της χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης ομιλούν συνήθως γι' αυτήν ωσάν να πρόκειται για ένα ιστορικό δεδομένο ή έναν κώδικα χριστιανικών αρχών και αξιών, στις οποίες ημπορούν να συγκλίνουν οι χριστιανικοί λαοί με την βοήθεια των οικουμενικών επαφών και διαχριστιανικών διαλόγων. Οι Χριστιανοί της Ευρώπης επιδιώκουν να την εξασφαλίσουν θεσμικά, επειδή φοβούνται το ενδεχόμενο του θρησκευτικού αποχρωματισμού της ηπείρου των, την αλλοίωσι της χριστιανικής της ιδιοπροσωπίας λόγω των πληθυσμιακών μεταβολών (μετανάστευσις κ.λπ.) ή τον αποκλεισμό των χριστιανικών "διεκκλησιαστικών" οργανισμών από τα κέντρα λήψεως αποφάσεων στην Ευρώπη. Ακολουθώντας την ίδια λογική, και οι προτάσεις επισήμων Ορθοδόξων εκπροσώπων επικεντρώνονται στην ενίσχυσι μιας θεσμικής χριστιανικής παρουσίας στην Ευρώπη.

Στο κείμενο αυτό επισημαίνεται ότι η Ορθόδοξος αυτοσυνειδησία δεν μας επιτρέπει να παρακάμπτωμε το γεγονός ότι η Ορθοδοξία δεν ημπορεί να συναποτελή μαζί με τον Δυτικό Χριστιανισμό μία ενιαία "χριστιανική ταυτότητα", αλλά αντιθέτως μας υποχρεώνει να τονίσωμε ότι η Ορθοδοξία είναι η λησμονημένη από την Ευρώπη πρωτογενής της Πίστις, η οποία πρέπει κάποτε να αποτελέση εκ νέου την χριστιανική της ταυτότητα.

* * *

Ζώντες στο περιβάλλον του Αγίου Όρους και στην πνευματική ατμόσφαιρα που αυτό δημιουργεί, αντιλαμβανόμεθα ότι η Ορθόδοξος κληρονομιά μας δεν πρέπει να μετρήται με τα μέτρα του κόσμου τούτου. Τα τελευταία χρόνια γινόμεθα μάρτυρες της ευλαβείας και της βαθειάς πίστεως των προσκυνητών του Αγίου Όρους, πολλοί εκ των οποίων έρχονται με πολύ κόπο και με μεγάλα έξοδα από τις ομόδοξες χώρες της Βαλκανικής και από την Ρωσσία.

Στην συνείδησι όλων αυτών των ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, αλλά και όσων εκπροσωπούν στην χώρα τους, η Ορθοδοξία δεν έχει συνήθως την έννοια, που της αποδίδουν όσοι την βλέπουν ή την αντιμετωπίζουν με ιδεολογικά ή κοινωνιολογικά κριτήρια, όσοι δηλαδή συνηθίζουν να βλέπουν στην καθ' ημάς Ανατολή αντιδυτικά «Ορθόδοξα» τόξα παράλληλα προς τα μουσουλμανικά, ή θεωρούν την Ορθοδοξία ως εθνικιστική δύναμι των λαών που την ασπάζονται. Όσο και αν οι Ορθόδοξοι δημιουργούμε τέτοιες εντυπώσεις, λόγω των προσωπικών μας ατελειών ή των συλλογικών μας αστοχιών, έχουμε βαθειά ριζωμένη στην συνείδησί μας την πεποίθησι ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, ουράνιο, ακατάλυτο: είναι το ανεκτίμητο δώρο του αγίου Τριαδικού Θεού στον κόσμο, η «άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις» (Ιούδ. 3), την οποία η Ορθόδοξος Εκκλησία μας διασώζει ακέραια, χωρίς αιρετικές παραχαράξεις, και την οποία με πολλές θυσίες διαφυλάξαμε σε δύσκολους καιρούς, προκειμένου να μη χάσουμε την ελπίδα της αιωνίου ζωής.

Οι Ορθόδοξοι λαοί είμαστε ηλεημένοι από τον άγιο Θεό να φέρωμε την σφραγίδα του Ορθοδόξου αγίου Βαπτίσματος, να κοινωνούμε της αγίας Ορθοδόξου Ευχαριστίας, να ακολουθούμε με ταπείνωσι την δογματική διδασκαλία των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων ως μοναδική οδό σωτηρίας, και να τηρούμε «την ενότητα του πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. δ' 3). Φέρομε ομολογουμένως την παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεως «εν οστρακίνοις σκεύεσι» (Β' Κορ. δ' 7), εν τούτοις όμως αυτή συνιστά Χάριτι Θεού τον λόγο «της εν ημίν ελπίδος» (Α' Πέτρ. γ' 15).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι απλώς κιβωτός της εθνικής ιστορικής μας κληρονομιάς. Πρωτίστως και κυρίως είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Για να μη χάσουν την ελπίδα της εν Χριστώ αιωνίου σωτηρίας, σε εποχές δύσκολες οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων διετήρησαν την Ορθόδοξο Πίστι τους με την θυσία χιλιάδων νεομαρτύρων, αντιστεκόμενοι τόσο στον εξισλαμισμό όσο και στον εξουνιτισμό(1). Γι' αυτό η πρόσφατος, μετά την κατάρρευσι των αθεϊστικών καθεστώτων, αναζωπύρωσις της Ουνίας και η δραστηριότης των νεοπροτεσταντικών Ομολογιών μεταξύ Ορθοδόξων πληθυσμών αποτελούν σοβαρότατες προκλήσεις για τους Ορθοδόξους. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζωνται, επειδή για μία ακόμη φορά θέτουν υπό διακινδύνευσι την σωτηρία απλοϊκών ψυχών, «υπέρ ων Χριστός απέθανε» (πρβλ. Ρωμ. ιδ' 15).

Στις δυτικές κοινωνίες εξάλλου, τις εκ παραδόσεως ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές, όπου υπάρχουν και δραστηριοποιούνται Ορθόδοξες ενορίες, η Ορθόδοξος παρουσία πρέπει να είναι σεμνή μαρτυρία περί του αυθεντικού Χριστιανισμού, τον οποίον στερήθηκαν επί αιώνες οι κοινωνίες αυτές, λόγω των παπικών και προτεσταντικών παρεκκλίσεων από την αποστολική Πίστι. Κάθε φορά που η νοσταλγική αναζήτησις της ανόθευτου χριστιανικής Πίστεως κορυφώνεται στην επιστροφή ετεροδόξων Χριστιανών στην αγκάλη της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου, εκφράζεται η ιεραποστολική φύσις της Εκκλησίας. Επιστρέφοντες οι ετερόδοξοι στην Ορθόδοξο Εκκλησία, δεν εγκαταλείπουν μία εκκλησία για να ασπασθούν μία άλλη, όπως λανθασμένα θεωρείται. Στην πραγματικότητα αφήνουν ένα ανθρωποκεντρικό εκκλησιαστικό σχήμα και επανευρίσκουν την μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού, γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και επαναπροσανατολίζονται στην πορεία της θεώσεως.

Δυστυχώς, αντίθετη κατεύθυνσι ακολουθεί ο συγκρητιστικός Οικουμενισμός, τον οποίον εκφράζουν θεσμικά όργανα της Οικουμενικής λεγομένης Κινήσεως και φορείς του παποκεντρικού Οικουμενισμού. Επειδή παραθεωρούν την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία και ακολουθούν την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων» ή την νεωτέρα ρωμαιοκεντρική θεωρία των «αδελφών εκκλησιών», θεωρούν ότι η Αλήθεια της Αποστολικής Πίστεως, ή μέρος αυτής, διασώζεται σε όλες τις Χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες. Γι' αυτό κατευθύνουν τις προσπάθειές τους στην πραγματοποίησι μιας ορατής ενότητος των Χριστιανών, ανεξαρτήτως βαθυτέρας ενότητος στην Πίστι.

Υπό την έννοια αυτή η οικουμενιστική "θεολογία" εξισώνει το Ορθόδοξο Βάπτισμα (τριπλή κατάδυσι) με το ρωμαιοκαθολικό ράντισμα, θεωρεί την αίρεσι του Filioque δογματικά ισοδύναμη με την Ορθόδοξο διδασκαλία περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ μόνον του Πατρός, μεθερμηνεύει το πρωτείο εξουσίας του Πάπα της Ρώμης ως πρωτείο διακονίας, ονομάζει θεολογούμενον την Ορθόδοξο διδασκαλία περί διακρίσεως ουσίας και ενεργείας στον Θεό και περί ακτίστου θείας Χάριτος, κ.ά.

Πρόκειται για έναν επιπόλαιο οικουμενισμό, για τον οποίο έγραφε εύστοχα ο αείμνηστος π. Δημήτριος Στανιλοάε: «Δημιουργείται κάθε τόσο, από την μεγάλη επιθυμία για ένωση, ένας εύκολος ενθουσιασμός, που πιστεύει πως μπορεί με την συναισθηματική του θερμότητα να ρευστοποίηση την πραγματικότητα και να την ξαναπλάση χωρίς δυσκολία. Δημιουργείται ακόμα και μία διπλωματική συμβιβαστική νοοτροπία, που νομίζει πως μπορεί να συμφιλίωση με αμοιβαίες υποχωρήσεις δογματικές θέσεις ή γενικώτερες καταστάσεις, που κρατούν τις εκκλησίες χωρισμένες. Οι δυο αυτοί τρόποι, με τους οποίους αντιμετωπίζεται ή παραθεωρείται η πραγματικότητα, φανερώνουν μία κάποια ελαστικότητα ή κάποια σχετικοποίηση της αξίας που αποδίδεται σ' ωρισμένα άρθρα πίστεως των εκκλησιών. Η σχετικοποίηση αυτή αντικαθρεφτίζει ίσως την πολύ χαμηλή σημασία, που ωρισμένες χριστιανικές ομάδες στο σύνολό τους ή σ' ωρισμένους από τους κύκλους τους δίνουν σ' αυτά τα άρθρα της πίστεως. Προτείνουν πάνω σ' αυτά, από ενθουσιασμό ή διπλωματική νοοτροπία, συναλλαγές και συμβιβασμούς, ακριβώς γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν με αυτά που προτείνουν. Οι συμβιβασμοί όμως αυτοί παρουσιάζουν μεγάλο κίνδυνο για Εκκλησίες, όπου τα αντίστοιχα άρθρα έχουν σπουδαιότητα πρώτης γραμμής. Για τις Εκκλησίες αυτές παρόμοιες προτάσεις συναλλαγής και συμβιβασμού ισοδυναμούν με απροκάλυπτες επιθέσεις»(2).

Παραλλήλως οι προτεσταντικές Ομολογίες, οι οποίες έχουν φθάσει μέχρις αρνήσεως θεμελιωδών δογμάτων Πίστεως (της ιστορικότητος της Αναστάσεως, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.) και αποδοχής αντιευαγγελικών ηθών (γάμος ομοφυλοφίλων κ.λπ.), εξισώνονται στα πάνελς του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών με τις αγιώτατες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η θεωρία της «απομυθεύσεως», η "θεολογία" του "θανάτου του Θεού", η χειροτονία γυναικών σε ιερατικούς βαθμούς, η ιερολογία γάμου ομοφυλοφίλων, αναμφίβολα δεν αποτελούν στοιχεία της χριστιανικής μας ταυτότητος.

Ο προτεσταντισμός περιήλθε σε βαθύτατη κρίσι πίστεως. Ο Frank Schaeffer, ο επώνυμος αμερικανός προτεστάντης που μετά από πολυετή και σκληρή προσωπική αναζήτησι έγινε Ορθόδοξος, στο βιβλίο του Dancing Alone, The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion, Regina Orthodox Press, Salisburg, USA (σε ελληνική μετάφρασι με τίτλο: Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών (2), εκδ. Μακρυγιάννη, Κοζάνη 2004), δίνει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, που αποκαλύπτουν την έκπτωσι του προτεσταντισμού από την Αλήθεια της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Προέκτασι και αναπόφευκτη συνέπεια του διαχριστιανικού συγκρητισμού αποτελεί ο διαθρησκειακός συγκρητισμός, ο οποίος αναγνωρίζει δυνατότητα σωτηρίας σε όσους ανήκουν σε μία από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Ορθόδοξος επίσκοπος έγραψε ότι «κατά βάθος, μία εκκλησία και ένα τέμενος [τζαμί]... αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του άνθρωπου»(3). Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός δεν διστάζει ακόμη να αναγνωρίση σωτηριώδεις οδούς σε όλες τις θρησκείες του κόσμου(4). Προ ολίγων ετών καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών έγραψε ότι ημπορεί να ανάψη κερί μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, όπως και μπροστά στο άγαλμα μιας από τις θεές του Ινδουισμού.

Ορθόδοξοι επίσκοποι, κληρικοί και θεολόγοι έχουν δυστυχώς επηρεασθή από την συγκρητιστική αυτή νοοτροπία. Με τις θεολογικές τους απόψεις, τις οποίες οι εκκοσμικευμένοι άρχοντες και διανοούμενοι συνήθως ακούουν και αναγνωρίζουν ως Ορθόδοξες, συντελούν ώστε η νοοτροπία αυτή να υπερβή τα στενά όρια των προσωπικών τους αντιλήψεων και να αποτελέση "γραμμή" με στόχους και επιδιώξεις. Σε αυτή την προοπτική η αγάπη, χωρίς αναφορά στην δογματική αλήθεια, καθιερώνεται κριτήριο ενότητος των Χριστιανών, ενώ η εμμονή στις παραδοσιακές Ορθόδοξες θεολογικές θέσεις αποδοκιμάζεται ως μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμός.

Όσον αφορά το πως η οικουμενιστική νοοτροπία οικοδομεί τον τύπο μιας κατ' επίφασιν χριστιανικής ταυτότητος της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικές οι «δεσμεύσεις» των εκπροσώπων των χριστιανικών εκκλησιών που υπέγραψαν την Οικουμενική Χάρτα στις 22 Απριλίου 2001(5).

Όμως η "χριστιανική" αυτή ταυτότητα της Ευρώπης πολύ απέχει από την αληθινή χριστιανική ταυτότητα των ευρωπαϊκών λαών. Πρέπει να τονισθή με κάθε έμφασι ότι αδικείται η Ευρώπη, όταν της προσάπτωμε μία ταυτότητα που δεν είναι αληθινά χριστιανική αλλά μόνο κατ' επίφασι. Ένας νοσηρός, ένας νοθευμένος, Χριστιανισμός δεν είναι ο Χριστιανισμός των κατακομβών της Ρώμης, του αγίου Ειρηναίου Λουγδούνου, των Ορθοδόξων μοναχών της Σκωτίας και της Ιρλανδίας, γενικώς ο Χριστιανισμός της πρώτης χιλιετίας. Ένας νοθευμένος Χριστιανισμός δεν ημπορεί να προστατεύση την Ευρώπη από την εισβολή μη χριστιανικών αντιλήψεων και ηθών στις κοινωνίες της.

Είναι ήδη γνωστό ότι οι πολλοί Ευρωπαίοι κουράσθηκαν από τον ξηρό ορθολογισμό, νοσταλγούν τον χαμένο μυστικισμό, και γι' αυτό ασπάζονται τον μουσουλμανισμό, τον βουδισμό ή τον ινδουισμό, παραδίδονται στον εσωτερισμό ή επιδιώκουν μεταφυσικές εμπειρίες σε νεοεποχιτικά κινήματα. Αναφέρεται ότι μόνο στην Ιταλία λειτουργούν περί τα 500 μουσουλμανικά τεμένη, ενώ στην Γαλλία το 5% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει την Αλήθεια. Στο κέντρο της έχει τον Χριστό. Σε αυτήν όλα είναι θεανθρώπινα, γιατί όλα προσφερόμενα στον Θεάνθρωπο Κύριο χαριτώνονται από την άκτιστο Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι' αυτό ημπορεί να αναπαύση τις ψυχές που αναζητούν καλοπροαίρετα την ελευθερία τους από τον ασφυκτικό κλοιό του ορθολογισμού, του επιστημονισμού, του υλισμού, του ιδεαλισμού, της τεχνοκρατίας. Γι' αυτό δεν πρέπει να συρθή η Ορθοδοξία μέσα στην συγκρητιστική χοάνη, δεν πρέπει να χαθή η ελπίς του σύμπαντος κόσμου.

Ως Ορθόδοξοι ποιμένες και ως Ορθόδοξοι πιστοί έχουμε χρέος να διαφυλάξωμε την ιερά παρακαταθήκη της Ορθοδόξου Πίστεώς μας. Ο Απόστολος των Εθνών παραγγέλλει στους πρεσβυτέρους της Εφέσου και στους ποιμένας της Εκκλησίας μέχρι σήμερα: «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω, εν ω υμάς το Πνεύμα το Άγιον έθετο επισκόπους, ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Θεού, ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος» (Πράξ. κ' 28). Και ο ίδιος στον πιστό λαό της Θεσσαλονίκης και όλης της Εκκλησίας: «αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις, ας εδιδάχθητε» (Β' Θεσ. β' 15).

Η Γηραιά Ήπειρος στον τομέα της Πίστεως έχει αστοχήσει. Η Νέα Εποχή απειλεί ανοικτά πλέον τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αποχριστιανισμό. Δεν είναι παράδοξο. Η Ευρώπη έστρεψε τα νώτα στον Χριστό, κάποτε τον έδιωξε, όπως εύστοχα παρατηρούν ο Ντοστογιέφσκυ στον Μέγα Ιεροεξεταστή(6) και ο άγιος Νικόλαος επίσκοπος Ζίτσης(7).

Η Ορθόδοξος Εκκλησία οφείλει να εκδηλώση το χάρισμα και την αποστολή της, να διακηρύξη στους λαούς της Ευρώπης ότι, εάν υπάρχη κάτι που μπορεί να σώση την Ευρώπη σε αυτή την κρίσιμη φάσι της ιστορίας της, είναι η Ορθοδοξία. Ας μη στερήσουμε εμείς οι ίδιοι από την Ορθόδοξο Εκκλησία μας την δυνατότητα να δώση αυτό το σωτήριο μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης, εξισώνοντας την Ορθόδοξο Πίστι με την αίρεσι στην συγκεχυμένη προοπτική και το ασαφές όραμα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού. Μπορούμε να συντελέσουμε σε έναν υγιή, απολύτως Ορθόδοξο, Οικουμενισμό, αποκαλύπτοντας στους ετεροδόξους Χριστιανούς το Μυστήριο του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας Του, και διακηρύσσοντας μαζί με τον μακαριστό και ομολογητή Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς: «Η έξοδος από όλα τα αδιέξοδα, ανθρωπιστικά, οικουμενιστικά, παπιστικά, είναι ο ιστορικός Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και το ιστορικόν θεανθρώπινον οικοδόμημά Του, η Εκκλησία, της οποίας Αυτός είναι η αιωνία Κεφαλή και η οποία είναι το αιώνιον Αυτού Σώμα. Η Αποστολική, Αγιοπατερική, Αγιοπαραδοσιακή, Αγιοσυνοδική, Καθολική Ορθόδοξος Πίστις είναι το φάρμακον της αναστάσεως από όλας τας αιρέσεις, όπως και αν αύται ονομάζωνται. Εις τελευταίαν ανάλυσιν, κάθε αίρεσις είναι από τον άνθρωπον και "κατ' άνθρωπον"· κάθε μία από αυτάς τοποθετεί τον άνθρωπον εις την θέσιν του Θεανθρώπου, αντικαθιστά τον Θεάνθρωπον δια του ανθρώπου. Με τούτο αρνείται και απορρίπτει την Εκκλησίαν... Η μόνη σωτηρία από αυτό είναι η αποστολική θεανθρωπίνη πίστις, δηλαδή ολική επιστροφή εις την θεανθρωπίνην οδόν των αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων. Τούτο δε σημαίνει επιστροφήν εις την άμωμον ορθόδοξον πίστιν των και εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, εις την κεχαριτωμένην θεανθρωπίνην ζωήν των εν τη Εκκλησία δια του Άγιου Πνεύματος, εις την εν Χριστώ ελευθερίαν των... Άλλως, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού Θεού εις όλους τους κόσμους, και την λατρείαν του μόνου αληθινού και Αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου και Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θεού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ούτε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άνθρωπος(8).

ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ:

(1) Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Ο­σίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, «Η Εκκλησιολογική Αυτοσυνειδη­σία των Ορθοδόξων από της Αλώσεως μέχρι των αρχών του 20ού αιώνος», στον συλλογικό τόμο «ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΑΕΤΗΡΙΚΟΝ» (αφιέ­ρωμα στον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διο­νύσιο), Θεσσαλονίκη 1999, σ. 124. Βλ. επίσης Αθανασίου Γιέβτιτς, επισκόπου Βανάτου (νυν πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης), «Η Ουνία εναντίον της Σερβικής Ορθοδοξίας», στον συλλογικό τόμο «Η ΟΥΝΙΑ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ», εκδ. Αρμός, Αθήναι 1992. Περί της δραστηριότητος της Ουνίας στην Τρανσυλβανία, βλ. «30 Βίοι Ρουμάνων Αγίων», εκδ. Ορθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1992, σ. 123.

(2) Dimitru Staniloae, «Για ένα Ορθόδοξο Οικουμενισμό», έκδ. Ά­θως, Πειραιεύς 1976, σ. 19-20.

(3) «Ορθοδοξία και Ισλάμ», έκδ. Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου 1997, σ. 16.
(4) Ένθ' ανωτ., σ. 9-11.

(5) Βλ. Περιοδ. «Απόστολος Βαρνάβας», Λευκωσία Κύπρου, τ.10/2001, σ. 411-423.

(6) Φ. Ντοστογιέβσκη, «Αδελφοί Καραμάζωφ», έκδ. Γκοβόστη, Α­θήναι, σ. 99-121.

(7) Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οι­κουμενισμός», έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 1974, σ. 238 και 251-252.

(8) Ένθ' ανωτ. σ. 256-257.

Άγιον Όρος, 24 Μαρτίου 2006

Πηγή: Η άλλη όψη, Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Τώρα είναι η εποχή των Αγίων και των Ηρώων! Τώρα θα ξεκαθαρίσει το μπακίρι από το χρυσό! Τώρα πρέπει να φανείς δυνατός.

Κυριακή μεσημέρι. Μόλις επιστρέψαμε στο σπίτι από την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία όπου κοινωνήσαμε όλοι μαζί. Ετοιμαστήκαμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την εβδομάδα που έρχεται…

Η σύζυγος με την βοήθεια του Θεού, είναι έγκυος στον τέταρτο μήνα. Καθώς ετοιμάζει το κυριακάτικο τραπέζι, βγήκα έξω με τους δύο γιους μου να παίξουμε μπάλα και να ασχοληθώ λίγο μαζί τους. Είναι ευκαιρία σήμερα που είναι Κυριακή και δεν εργάζομαι, να έρθουμε πιο κοντά…
Καθώς παίζουμε, παρατηρώ τα παιδιά μου ότι είναι πολύ χαρούμενα που ο μπαμπάς τους είναι σήμερα εκεί, μαζί τους. Ξέρεις πατέρα ποια είναι η καλύτερή μου ημέρα; Η Κυριακή, γιατί είσαι όλος δικός μας… Έτσι μου είχε πει κάποτε ο μεγάλος μου  γιός που είναι επτά χρονών. Τα βλέπω που είναι ξέγνοιαστα και γελούν συνέχεια και ένα σφίξιμο με πιάνει στο στομάχι…
Γκολ!!! Μπαμπά, σου έβαλα γκολ!!! Όταν μεγαλώσω θα γίνω ποδοσφαιριστής, μου λέει ο μεγάλος. Όταν μεγαλώσω θα γίνω πιλότος και θα σας βλέπω από ψηλά, μου λέει ο μικρός, που είναι τεσσάρων χρονών. Δεν αντέχω… Το σφίξιμο στο στομάχι έγινε λυγμός και τα μάτια μου βούρκωσαν… Τα δάκρυα που κύλησαν λες και δεν βγήκαν από τα μάτια μου. Είναι λες και βγήκαν από την καρδιά μου… Αναρωτιέμαι, τι μέλλον ετοιμάζουμε για αυτές τις ψυχούλες; Τι θα βρουν μπροστά τους τις ημέρες που έρχονται; Γιατί με τις επιλογές μας ή ακόμα με την ανοχή μας στις επιλογές των άλλων αδικήσαμε τόσο πολύ τα παιδιά μας;
Τα παιδιά μας είναι το μέλλον της Πατρίδος. Είναι η συνέχεια η δική μας αλλά και των προγόνων μας… Αλήθεια, αξίζουμε την ελευθερία που μας χάρισαν οι πρόγονοί μας; Αξίζουμε την ευλογία που μας έστειλε ο Θεός στο σπίτι μας και έχουμε παιδιά; Οι παππούδες μας θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή, τις οικογένειές τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι. Είμαστε τελικά ελεύθεροι; Μήπως τελικά είμαστε δούλοι των παθών μας;   Πουλήσαμε την ελευθερία μας, την κληρονομιά χιλιάδων ετών, την ίδια την αξιοπρέπειά μας για λιγότερο από τριάντα αργύρια… Αναρωτιέμαι  τι να έφταιξε και αφήσαμε πίσω μας τις αξίες που χαρακτηρίζουν τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Πού πήγαν τα ιδανικά της φυλής; Θα δώσουμε λόγο για αυτά που κάναμε και για αυτά που ανεχόμαστε… Η ανοχή είναι συνενοχή… Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε πως όταν θίγεται η Πίστη μας και η Πατρίδα μας δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπούμε…

Θυμήθηκα τον γέροντα-Άγιο Παΐσιο και γλύκανε λίγο η ψυχή μου. Τον αγαπώ πολύ τον παπουλάκο μου. ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ! Είναι ζωντανός και όποτε τον χρειαστούμε τρέχει άμεσα να βοηθήσει… Μα να τον βλέπω δίπλα μου… Μου χαμογελάει πατρικά με τα μεγάλα μαύρα μάτια του που ξεχειλίζουν από αγάπη και μου λέει: Γιατί στενοχωριέσαι ευλογημένε; Γιατί απελπίζεσαι; Η απελπισία παιδί μου, είναι παγίδα από το ταγκαλάκι… Αυτοί έχουν το χρήμα, έχουν την εξουσία σε ετούτον τον ψεύτικο κόσμο ενώ εμείς οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που είμαστε μέσα στα ΑΓΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ έχουμε τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ!!! Λίγο πράγμα το θεωρείς αυτό; Δεν θυμάσαι παιδί μου που λέει ο ψαλμωδός, πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με, καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς;

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΒΡΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ!ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ! ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΠΑΚΙΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ! ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΔΥΝΑΤΟΣ…

Πήρα την εικόνα του από το εικονοστάσι του στην αυλή μου και την φίλησα με δάκρυα χαράς στα σαρκικά μάτια… Σε ευχαριστώ παπουλάκο μου… Να είσαι δίπλα στο Γένος από εδώ και στο εξής… Σε χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ… Την ευλογία σου να έχουμε….

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὅσα ἀναφέρει τό ἱερό αὐτό βιβλίο τῆς Πίστης μας εἶναι ὅλα ὅσα παρέδωσε ὁ Χριστός στούς Ἀποστόλους καί ἐκείνοι μέ τήν σειρά τους σέ ὅλους μας. Τά κείμενά της εἶναι θεόπνευστα καί ὡς τέτοια ἀπαντοῦν στίς ἀπορίες, στίς ἀγωνίες, στά ἐρωτηματικά τῶν ἀνθρώπων. Ὁ καθένας μας προσεύχεται στό Θεό καί ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ καί τόν κατευθύνει μέσα ἀπό τά ἱερά κείμενα τῆς Βίβλου, ὅπως καί μέσα ἀπό γεγονότα τῆς καθημερινότητάς του. Διαβάζοντας τά ἀναφερόμενα ἀπό τούς ἱερούς συγγραφεῖς παρατηρεῖται ὅτι ὁ θεῖος λόγος εἶναι πάντοτε ζωντανός καί ἐπίκαιρος. Αὐτό πού ζεῖς, ὅταν πλησίαζεις τά ἁγιογραφικά κείμενα, δέν μοιάζει μέ κανένα βίωμα ἄλλου ἀναγνώσματος. Ὅταν μέ ἀγαθή διάθεση τά προσεγγίζεις σοῦ ἀποκαλύπτεται Αὐτός πού βρίσκεται πίσω ἀπό τίς λέξεις. Δέν εἶναι ἁπλό συντακτικό ἤ ποιητικό σχῆμα λόγου αὐτό μέ τό ὁποῖο οἱ προφῆτες ξεκινοῦν τά λεγόμενά τους. Τό «Τάδε λέγει Κύριος…» δηλώνει ὅτι πράγματι ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού μιλᾶ διά τοῦ στόματός τους. Αὐτόν καλούμαστε νά ἀναγνωρίσουμε καί σέ Αὐτόν νά ἐντρυφύσουμε. Ὅμως, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς ἀποκαλύπτει ὄχι μόνον τόν Χριστό πού φανερώνεται στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη, ἀλλά καί τήν σωστή ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τῆς ζωῆς μας.

Στό βιβλίο προφήτης Ἠσαΐας γίνεται ἀναφορά στήν κοινωνική κατάσταση πού βίωνε ὁ προφήτης τόν 8ο αἰώνα π.Χ. Εἶναι ὁ χρόνος πού ἔζησε καί ἔδρασε. Ξαφνιαζόμαστε ὅμως ἀπό τήν ὁμοιότητα! Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται μέ διαφορετικά πρόσωπα. Λέει ὁ προφήτης: «Ἡ γῆ ὑμῶν ἔρημος, αἱ πόλεις ὑμῶν πυρίκαυστοι× τήν χώραν ὑμῶν ἐνώπιον ὑμῶν ἀλλότριοι κατεσθίουσιν αὐτή, καί ἠρήμωται κατεστραμμένη ὑπό λαῶν ἀλλοτρίων».[1] « Ἡ γῆ σας ἔγινεν ἔρημος, αἱ πόλεις σας ἔχουν κατακαῆ ἀπό πυρκαϊάς× τήν καλλιεργημένην χώραν σας καί τούς καρπούς μπροστά στά μάτια σας τά κατατρώγουν ξένοι καί ἔχει ἐρημωθῆ καταστρεμμένη ἀπό ξένους λαούς».[2] Πόσο ποιό ἐπίκαιρος θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ προφητικός αὐτός λόγος γιά τήν πατρίδα μας; Μιά πλούσια χώρα πού θέλουν νά τήν παρουσιάζουν ὁπωσδήποτε πτωχή! Μιά χώρα πού δέν ἔχει τούς ἄρχοντες αὐτούς γιά νά τήν ὑπερασπίσουν καί νά τήν ἀναδείξουν. Μιά ὄντως πλούσια χώρα σέ φῶς, χρῶμα, πολιτισμό, τέχνες,

φιλότιμο, λεβεντιά, ἀρχοντιά παρουσιάζουν ὡς ζητιάνα ἄν –καί αὐτό εἶναι τό παράδοξο- αὐτή τούς δίδαξε τίς μεγάλες καί πανανθρώπινες ἀξίες καί ἀλήθειες. Μά δέν γίνεται αὐτό μόνο γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γιά τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη. Ὑπάρχει ἡ βούληση γιά προγραμματισμένη καί ὀργανωμένη πορεία στό σκότος.

Ὁ προφήτης μας διδάσκει πολλά ἀπό τά κείμενά του. Κάνει καί κάτι ἰδιαιτέρως σπουδαῖο× ψυχογραφεῖ τίς παθογένειες τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καταγράφοντας τήν σημερινή πραγματικότητα περίπου δύο χιλιάδες καί ὀκτακόσια χρόνια π.Χ. Ἄς δοῦμε πῶς κυβερνοῦσαν οἱ ἡγεμόνες στήν ἐποχή του; Πῶς φέρονταν οἱ δικαστές;

«Οἱ ἄρχοντες σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καί κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες».[3]

«Ἀλλοίμονον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι λέγουν καί παριστάνουν τό κακόν ὡς καλόν καί τό καλόν ὡς κακόν καί οἱ ὁποῖοι διά τῶν πράξεών των παρουσιάζουν τό σκότος ὡς φῶς καί τό φῶς ὡς σκότος, οἱ ὁποῖοι πείθουν μέ τό παράδειγμά των καί τούς ἄλλους, ὅτι τό πικρόν εἶναι γλυκύ καί τό γλυκύ εἶναι πικρόν».[4]

Θά ἔλεγε κάποιος ὅτι μέ τίς δύο αὐτές περικοπές τοῦ βιβλίου του καταγράφει τήν σημερινή πραγματικότητα.

Ἐκτός τῶν προαναφερομένων, ὁ προφητικός λόγος ἔχοντας καί ἄλλες ἐκφάνσεις προσφέρει σημαντικά μηνύματα. Γίνεται προτρεπτικός ὅταν διαβάζουμε: « Λούσασθε, καθαροί γένεσθε, ἀφέλετε τάς πονηρίας ἀπό τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν μου, παύσασθε ἀπό τῶν πονηριῶν ὑμῶν».[5] Γίνεται ὅμως καί προειδοποιητικός: «Ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται×τό γάρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα».[6]

Κορυφαῖο ὅμως γεγονός στήν προφητική του διδασκαλία εἶναι ὁ πόθος μιᾶς κοινωνίας πραγματικῶν ἀνθρώπων μέ κοινό τήν ἀγάπη, τήν συναδέλφωση καί τήν εἰρήνη τῶν λαῶν.

 «Καί θά κρίνη μεταξύ τῶν ἐθνῶν ἀναγνωριζόμενος ὑπ᾽αὐτῶν ἀνώτατος νομοθέτης καί κριτής καί θά ἐλέγξῃ ὡς κυρίαρχος πολύν λαόν. Καί ὅλοι αὐτοί θά μετατρέψουν τάς μαχαίρας των εἰς ἀλέτρια καί τά δόρατά των εἰς δρεπάνια καί δέν θά πάρη ἔθνος ἐναντίον ἔθνους μάχαιραν διά νά πολεμήσῃ κατ᾽αὐτοῦ καί δέν θά μάθουν πλέον τήν τέχνην νά πολεμοῦν ὁ εἷς κατά τοῦ ἄλλου».

Τάδε λέγει Κύριος…

[1] Ἠσ.1,7.

[2] Ἡ μετάφραση εἶναι τοῦ καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα βλ. Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.22.

[3] Ἠσ.1,23.

[4] Τρεμπέλα Παν.,  Ὑπόμνημα εἰς τόν Προφήτην Ἠσαΐαν, Ἀθῆναι 1990, σ.80.

[5] Ἠσ.1,16

[6] Ἠσ.1.19.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Στό σοβαρό αὐτό ἐρώτημα ἡ ἀπάντηση εἶναι ὄχι ἀφοῦ ἡ θρησκεία ὡς ὅρος ἔχει ἀρνητική ἔννοια. Ὑπάρχουν πολλές θρησκεῖες πού δημιουργήθηκαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἔως καί τίς μέρες μας. Καί λέω δημιουργήθηκαν γιατί ὑπάρχουν ὡς ἔργα «χειρῶν ἀνθρώπων», ὡς κατασκευάσματα τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας. Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος βλέποντας ὅτι εἶναι πολύ μικρός μέσα στήν ἀπέραντη δημιουργία, ἀνασφαλής μέσα στά πλαίσια καί τίς ἐξελίξεις δίπλα του, πού μοιάζουν νά τοῦ ἀπειλοῦν τήν ἴδια του τήν ζωή, βρισκόμενος σάν σταγόνα στόν ὠκεανό δημιουργεῖ θεότητες γιά νά ἑρμηνεύσει τά ἄγνωστα γι᾽αὐτόν καί νά ἡσυχάσει. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί ὀνομάζεται θρησκεία. Ἡ δημιουργία θρησκείας δηλαδή ἀφορᾶ στήν κάλυψη αὐτοῦ τοῦ ὑπαρξιακοῦ κενοῦ, αὐτῆς τῆς ἀνασφάλειας. Πρόκειται λοιπόν γιά κάτι πού μοιάζει φυσικό μέν καί ἀναγκαῖο, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀσθενές, παθολογικό καί μή πραγματικό. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι τό ἀκριβῶς ἀντίθετο, γι᾽αὐτό καί δέν εἶναι θρησκεία! Τί εἶναι ὅμως; Εἶναι κίνηση τοῦ Θεοῦ νά βρεῖ τόν ἄνθρωπο καί νά τοῦ ἀποκαλυφθεῖ. Ἡ πίστη στό Χριστό εἶναι ἀποκάλυψη Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Πλάστης ἀναζητᾶ τό πλάσμα Του. Αὐτή ἡ ὑπερφυσική θεία Ἀποκάλυψη χαρακτηρίζει καί διακρίνει τόν Χριστιανισμό ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη δοξασία. Αὐτή ἡ ἀλήθεια δηλώνει ὅτι ἡ πίστη στό Χριστό δέν εἶναι θρησκεία.

Πῶς ὅμως ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη;

Μέσω «σημείων», δηλαδή μέσω θαυμαστῶν γεγονότων.[1] Τό πιό σύνηθες εἶναι τό σημεῖο νά δίνεται μέσω ἐνυπνίων, χρησμῶν καί προφητειῶν.[2] Ὡς πρός τό θέμα αὐτό μέ σαφήνεια διαβάζουμε: « καί ἐπηρώτησεν Σαούλ διά Κυρίου καί οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῷ Κύριος ἐν τοῖς ἐνυπνίοις καί ἐν δήλοις καί ἐν τοῖς προφήταις».( Α´Βασ. 28,6). Γιά τά ἐνύπνια καί τήν προφητεία θά ἀναφερθοῦμε σέ ἄλλη εὐκαιρία. Ὡς πρός τούς χρησμούς ὅμως μποροῦμε νά ποῦμε μερικά συνοπτικά στοιχεῖα. Τό ἱερό κείμενο στό Α´ Βασιλειῶν ἀναφέρει ὅτι μεγάλες μορφές ὅπως οἱ Σαούλ καί Δαβίδ πρίν ἀπό σημαντικές ἀποφάσεις τους συμβουλεύονταν τούς χρησμούς. ( Α´ Βασ. 14, 18. 22,10. 23,6). Ἡ πληροφόρηση αὐτῆ τῶν βασιλέων συνδέεται μέ τά «Οὐρίμ» καί τά «Θουμμίμ» πού ἦταν ἀντικείμενα (κλήροι), τά ὁποῖα ἰσοδυναμοῦσαν τά πρώτα γιά θετική ἀπάντηση ἐνῶ τά δεύτερα γιά ἀρνητική. «Αὐτά τοποθετοῦνταν στό περιστήθιο («λογεῖον» Ο´), πού ἦταν δεμένο πάνω στό ἱερό ἔνδυμα Ἐφούδ τοῦ ἀρχιερέα, καί σχετίζονταν μέ τό ἔργο του ὡς μεσάζοντα μεταξύ Θεοῦ καί τοῦ λαοῦ του. Μέ τούς κλήρους οἱ ἰουδαῖοι μάντευαν τή θέληση τοῦ Θεοῦ σέ σοβαρά ζητήματα (βλ. Α´Βασ. 14, 37-41. 23,2.11. 30, 7-8. Β´Βασ. 2,1. 5,19 κ.ἄ.)».[3] Τά Οὐρίμ καί τά Θουμμίμ θά περιέλθουν στήν ἀφάνεια μετά τήν βασιλεία τοῦ Δαβίδ, τότε πού ἐμφανίζονται οἱ προφῆτες. Αὐτοί θά ἀναλάβουν πλέον ἐξ ὁλοκλήρου τό ἔργο τῆς μεταφορᾶς τῶν μηνυμάτων τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους. Ὅμως γιά τήν δημιουργία τῆς προφητείας, τίς μορφές της καί τήν διατήρησή της μέχρι καί σήμερα θά γίνει ἀναφορά σέ ἐπόμενο κείμενό μας.

[2] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.

[3] Καλαντζάκη Σ., Εἰσαγωγή στήν Παλαιά Διαθήκη, Θεσσαλονίκη 2006, σ.418.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμιοσύνη