Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι κατὰ κάποιο τρόπο ἡ βιογραφία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο αὐτό. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ βιογραφία τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ σ’ αὐτὸ τὸ κόσμο. Μέσα σ’ αὐτὴ περιγράφεται πῶς ὁ Θεός, γιά νά δείξει τὸν ἑαυτὸ Του στούς ἀνθρώπους, ἔστειλε τὸ Θεὸ Λόγο, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ σὰν ἄνθρωπος εἶπε στούς ἀνθρώπους, ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς ἔχει, ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς ἐπιθυμεῖ γιά τὸν κόσμο αὐτὸ καὶ γιά τοὺς ἀνθρώπους πού ζοῦν σ’ αὐτόν. Ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς Λόγος τὸ σχέδιό Του στόν κόσμο. Ὁ Θεὸς Λόγος μὲ τή βοήθεια τοῦ λόγου, ἔδειξε τὸ Θεὸ στούς ἀνθρώπους, ὄσο εἶναι δυνατὸ ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιλάβει τὸν ἀπερίληπτο Θεό. Ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο στόν κόσμο αὐτὸ καὶ στούς ἀνθρώπους πού ζοῦν σ’ αὐτόν, ὁ Κύριος τὸ ἔδωσε μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Μέσα σ’ αὐτὴν ἔδωσε τίς ἀπαντήσεις γιά ὅλα τὰ ἐρωτήματα. Δέν ὑπάρχουν ἐρωτήματα πού νά βασανίζουν τὴν ἀνθρωπίνη ψυχὴ καὶ για τὰ ὁποῖα νά μὴν ἔχει δοθεῖ μέσα στήν Ἁγία Γραφὴ εἴτε ἄμεση εἴτε ἔμμεση ἀπαντήση. Οἱ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά ἐπινοήσουν περισσότερα ἐρωτήματα ἀπ’ ὄσες ἀπαντήσεις ὑπάρχουν μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Τὸ ὅτι δέν βρίσκεις στήν Ἁγία Γραφὴ ἀπάντηση σὲ κάποιό σου ἐρώτημα, σημαίνει ἢ ὅτι ἔθεσες ἀσήμαντο ἐρώτημα ἢ ὅτι δέν μπόρεσες νά διαβάσεις τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νά πάρεις τήν τελική ἀπάντηση.

Στήν Ἁγία Γραφὴ ὁ Θεὸς ἔδειξε:

1) Τὶ εἶναι ὁ κόσμος, ἀπό ποῦ προέρχεται, γιά ποιὸ λόγο ὑπάρχει, πρὸς τά ποῦ πορεύεται, ποῦ θὰ καταλήξει.

2) Τὶ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀπό ποῦ ἔρχεται, ποῦ πηγαίνει, ποία εἶναι ἡ οὐσία του, γιά ποιὸ λόγο ὑπάρχει, πῶς θὰ τελειωθεῖ.

3) Τὶ εἶναι τὰ ζῷα, τὶ εἶναι τὰ φυτά, γιά ποιὸ λόγο ὑπάρχουν; τὶ ἐξυπηρετεῖ ἡ ὕπαρξή τους; τὶ προσφέρουν;

4)Τὶ εἶναι τὸ καλό, ἀπό ποῦ προέρχεται, ποῦ ὁδηγεῖ, γιά ποιὸ λόγο ὑπάρχει, πῶς ἀποκτᾶται.

5)Τὶ εἶναι τὸ κακό, ἀπό ποῦ προέρχεται, πῶς ὑπάρχει, γιά ποιὸ λόγο ὑπάρχει, πῶς θὰ τελειώσει,

6)Τὶ εἶναι δίκαιοι καί τί ἁμαρτωλοί, πῶς ἀπὸ ἕναν ἁμαρτωλὸ βγαίνει δίκαιος καί πῶς ἕνας ἐπηρμένος δίκαιος μπορεῖ νά καταντήσει ἁμαρτωλός· πῶς ὁ ἄνθρωπος ὑπηρετεῖ τὸ Θεὸ καί πῶς τὸ διάβολο· ὁλόκληρος ὁ δρόμος ἀπὸ τὸ ἀγαθὸ ὡς τὸ κακό, ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς τὸ διάβολο.

7)Ὅλα, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος, ὁλόκληρος ὁ δρόμος τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τή σάρκα ὡς τὸ Θεό, ἀπὸ τή σύλληψή του μέχρι τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασή του.

8)Τὶ εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου, ἡ ἱστορία τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,τὶ εἶναι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, ποῖος ὁ δρόμος τους, ὁ σκοπὸς καὶ ἡ τελείωσή τους.

Γενικά, ὁ Θεὸς στήν Ἁγία Γραφὴ εἶπε ὅλα ὅσα χρειαζόταν νά πεῖ στούς ἀνθρώπους. Στήν Ἁγία Γραφὴ βρίσκεται ἡ βιογραφία τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοῦ καθενὸς μας ἀνεξαιρέτως. Σ’ αὐτὴν ὁ καθένας μας μπορεῖ νά βρεῖ ὁλόκληρο τὸν ἑαυτὸ του νά παρουσιάζεται καὶ νά περιγράφεται λεπτομερῶς: ὅλες οἱ ἀρετές σου καὶ τὰ ἐλαττώματα πού ἔχεις καὶ δεν ἔχεις. Θὰ βρεῖς τοὺς δρόμους μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ ψυχή σου καὶ ἡ ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου, βαδίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία στήν τελειότητα καὶ ὁλόκληρο τὸ δρόμο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ διάβολο. Στήν Ἁγία Γραφὴ θὰ βρεῖς τρόπους ν’ ἀπελευθερωθεῖς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Θὰ βρεῖς μὲ μιά λέξῃ, ὃλη τὴν ἱστορία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἁμαρτωλότητας, καὶ ὅλη τὴν ἱστορία τῆς ἀρετῆς καὶ τῶν δικαίων.

Εἶσαι θλιμμένος; στήν Ἁγία Γραφὴ θὰ βρεῖς παρηγορία. Εἶσαι λυπημένος; τή χαρά· εἶσαι θυμώδης; τή γαλήνη∙ εἶσαι ἐμπαθής; τή σωφροσύνῃ· εἶσαι ἄφρονας; τή σοφίᾳ· εἶσαι κακός; τήν καλωσύνη· εἶσαι ἐγκληματίας; τὸ ἔλεος καὶ τή δικαιοσύνῃ· εἶσαι μισάνθρωπος; τὴν ἀγάπη. Σ’ αὐτὴν θὰ βρεῖς φάρμακο γιά ὅλες σου τίς ἀτέλειες καὶ τὰ ἐλαττώματα, καὶ τροφὴ γιά ὅλες σου τίς ἀρετὲς καί τίς ἀσκήσεις. Εἶσαι ἀγαθός; ἡ Ἁγία Γραφὴ θὰ σὲ μάθει νά γίνεις ἀγαθότερος καὶ ἀγαθότατος. Εἶσαι εὐαίσθητος; αὐτὴ θὰ σὲ μάθει τὴν ἀγγελικὴ τρυφερότητα· εἶσαι ἔξυπνος; αὐτὴ θὰ σὲ μάθει τή σοφίᾳ· ἀγαπᾷς τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ὡραιότητα τοῦ τρόπου καὶ τοῦ λόγου; Δέν ὑπάρχει ὡραιότερος καὶ συγκινητικότερος ἀπὸ τὸ λόγο πού ὑπάρχει στο βιβλίο τοῦ Ἰώβ, καὶ τοῦ Σολομῶντος, καὶ τοῦ Δαβίδ, καὶ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, καὶ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου… Ἐδῶ ἡ μουσική, ἡ ἀγγελικὴ μουσικὴ τῆς αἰωνίας ἀληθείας τοῦ Θεοῦ, ντύθηκε μὲ ἀνθρώπινες λέξεις.

Ὄσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος διαβάζει καὶ μελετᾷ τὴν Ἁγία Γραφή, τόσο περισσότερο βρίσκει αἰτίες ὅλο καὶ πιὸ πολὺ νά τὴν μελετᾷ ἀσταμάτητα. Αὐτὴ εἶναι, κατὰ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Χρυσοστόμου, σὰν τὴν εὐωδιαστὴ ῥίζα, ποὺ ὅσο περισσότερο τρίβεται, τόσο περισσότερο εὐωδιάζει. Ὅσο βασικὸ εἶναι τὸ γιατὶ πρέπει νά διαβάζει κανεὶς τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ ἴδιο ἐπίσης βασικὸ εἶναι τό πῶς πρέπει νά διαβάζει κανεὶς τὴν Ἁγία  Γραφή.

Πῶς πρέπει νά διαβάζει κανεὶς τὴν Ἁγία Γραφή;

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ ἐπικεφαλής τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τό  Χρυσόστομο, εἶναι οἱ καλύτεροι καθηγητὲς σ’ αὐτό. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, μποροῦμε νά ποῦμε, ἔγραψε τὸ πέμπτο Εὐαγγέλιο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν σοβαρὴ προετοιμασία γιά τὴν ἀναγνώση καὶ τή μελέτῃ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ ἡ προετοιμασία ἔγκειται σὲ τί; Καταρχὴν στή προσευχή. Προσευχήσου στό Κύριο νά φωτίσει τὸ νοῦ σου, ὥστε νά κατανοήσει τούς λόγους της, καὶ νά χαριτώσει τήν καρδίᾳ σου νά αἰσθανθεῖς τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων αὐτῶν καὶ τή ζωή. Συνειδητοποίησε ὅτι αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Θεοῦ, ποὺ αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀπευθύνει σὲ σένα. Ἡ προσευχή, σὲ σχέση μὲ τίς ἄλλες εὐαγγελικὲς ἀρετές, εἶναι ἡ καταλληλότερη γιά νά καταστήσει ἰκανὸ τὸν ἄνθρωπο νά κατανοήσει τὴν Ἁγία Γραφή.

Πῶς πρέπει να διαβάζεται ἡ Ἀγ. Γραφή;

Μὲ προσευχή, φόβο καὶ σεβασμό, γιατὶ σὲ κάθε λέξῃ ὑπάρχει καὶ ἀπὸ μιά σταγόνα αἰωνίας ἀληθείας, καὶ ὅλες οἱ λέξεις ἀποτελοῦν ἀπέραντο ὠκεανὸ τῆς αἰωνίας ἀληθείας. Ἡ Ἁγία Γραφὴ δέν εἶναι βιβλίο, ἀλλὰ ζωή. Γιατὶ οἱ λέξεις της «πνεῦμα καὶ ζωή ἐστιν» (Ἰωάν. 6,63), γι’ αὐτὸ μποροῦν νά γίνουν καταληπτὲς ἐάν τίς κάνουμε ψυχὴ τῆς ψυχῆς μας καὶ ζωὴ τῆς ζωῆς μας. Αὐτὸ εἶναι βιβλίο πού διαβάζεται μὲ ζωή, μὲ ἔργο. Πρῶτα ἀξίζει νά ζήσει κανεὶς καὶ μετὰ νά καταλάβει. Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Σωτῆρα: «ἐάν τις θέλῃ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιεῖν, γνώσεται περὶ τῆς διδαχῆς πότερον ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν…» (Ἰωάν, 7,17). Δούλεψε γιά νά καταλάβεις. Αὐτὸ εἶναι βασικὸς κανόνας τῆς ὀρθόδοξης ἐρμηνευτικῆς. Συνήθως ὁ ἄνθρωπος στήν ἀρχὴ διαβάζει γρήγορα τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ μετὰ ὅλο καὶ πιὸ ἀργά, μέχρις ὅτου στό τέλος ἀρχίζει νά διαβάζει λέξῃ πρὸς λέξῃ. Γιατὶ σὲ κάθε λέξῃ ἀνακαλύπτει ἀτελειώτη ἀλήθεια καὶ ἄφατο μυστήριο. Κάθε μέρα Διαθήκης, ἀλλὰ παράλληλα μ’ αὐτὸ ἐξάσκησε καὶ μιά ἀρετή. Ἐξάσκησέ την μέχρις ὅτου σοῦ γίνει συνήθεια. Παραδείγματος χάριν ἐξάσκησε πρῶτα τή συγχώρεσῃ τῶν προσβολῶν. Αὐτὸ νά σοῦ γίνει καθημερινὸ καθῆκον, καὶ παράλληλα μὲ αὐτὸ εὔχου πρὸς τὸν Κύριο: «Κύριε ἀγαθέ, δῶσέ μου ἀγάπη γι’ αὐτούς πού μὲ προσβάλλουν». Καὶ ὅταν μετατρέψεις τὴν ἀρετὴ αὐτὴ σὲ συνήθεια, τότε θὰ σοῦ εἶναι εὐκολότερη κάθε ἄλλη μετὰ ἀπ’ αὐτήν, καὶ ἔτσι θὰ ἐργαστεῖς μὲ τή σειρὰ μέχρι τὴν τελευταία. Βασικὸ εἶναι νά διαβάζεις τὴν Ἁγία Γραφὴ ὄσο τὸ δυνατὸν περισσότερο. Ὅ,τι ὁ νοῦς δέν ἀντιλαμβάνεται θὰ τὸ αἰσθανθεῖ ἡ καρδία. Κι ἂν ἄκομα ὁ νοῦς σου δέν ἀντιλαμβάνεται καὶ ἡ καρδία σου δέν αἰσθάνεται, ἐσὺ ἐν τούτοις διάβαζε. Γιατὶ μὲ τὴν ἀναγνώση σπείρεις τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή σου· καὶ ὁ σπόρος αὐτὸς ἐκεῖ δέν θὰ καταστραφεῖ, ἀλλὰ βαθμιαία καὶ ἀπαρατήρητα θὰ περάσει στήν φύσῃ τῆς ψυχῆς σου, καὶ θὰ ἐκπληρωθεῖ σὲ σένα ὁ λόγος τοῦ Σωτῆρα, γιά τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, ὁ ὁποῖος: «βαλεῖ τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ καθεύδει καὶ ἐγείρεται νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ὁ σπόρος βλαστᾶ καὶ μηκύνεται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτός» (Μάρκ. 4,26 – 29). Βασικὸ εἶναι νά σπείρεις καὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἐκεῖνος πού κάνει ν’ αὐξάνεται ἡ σπορά. Μόνο μὴ βιάζεσαι γιά τὴν ἐπιτυχία, ὥστε να μὴ μοιάσεις μὲ τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνο πού σήμερα σπέρνει καὶ τὴν ἑπομένη θέλει νά θερίσει. Διαβάζοντας τὴν Ἁγία Γραφὴ μεταφέρεις τὸ φύραμα στή ζύμη τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματός σου, τὸ ὁποῖο σταδιακὰ αὐξάνεται, διαπερνᾶ τήν ψυχή μέχρις ὅτου διεισδύσει σ’ αὐτήν καὶ ζυμωθεῖ μὲ τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ δικαιοσύνη. Τελικὰ ἡ παραβολὴ γιά τὸν σπορέα καὶ τὸ σπόρο μπορεῖ να ἐφαρμοσθεῖ στόν καθένα μας. Σὲ μᾶς δόθηκε μέσα στήν Ἁγία Γραφὴ ὁ σπόρος τῆς θεϊκῆς ἀληθείας. Διαβάζοντάς την, σπείρουμε τὸ σπόρο αὐτὸ στήν  ψυχὴ μας. Καὶ αὐτὸς πέφτει καὶ σὲ πετρώδη καὶ σὲ ἀκανθώδη μέρη τῆς ψυχῆς ἀλλὰ κάτι πέφτει καὶ στήν καλὴ γῆ τῆς καρδίας μας καὶ φέρει καρπό. Καὶ ὅταν θὰ δεῖς τὸν καρπὸ καὶ τὸν δοκιμάσεις τότε ἀπὸ τήν γλυκύτητα καὶ τήν χαρά θὰ βιαστεῖς νά καθαρίσεις καὶ τὰ πετρώδη καὶ τὰ ἀκανθώδη μέρη τῆς ψυχῆς σου, νά ὀργώσεις καὶ να σπείρεις τὸ σπόρο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ξέρετε πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφὸς μπροστὰ στά μάτια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὅταν ἀκούει τοὺς λόγους καὶ τοὺς ἐκτελεῖ. Ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας εἶναι ἡ ὑπακοὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 7, 24). Κάθε λόγος τοῦ Σωτῆρα ἔχει τὴν ἰσχὺ καὶ τήν δύναμη νά θεραπεύει καί τίς φυσικὲς καί τίς ψυχικὲς ἀσθένειες. «Εἰπὲ λόγο, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου» (Ματθ. 8, 8). Ὁ Σωτῆρας «εἰπέ λόγο» καὶ θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος τοῦ ἑκατοντάρχου. Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, ὁ Κύριος ἀδιάκοπα ἐπαναλαμβάνει τοὺς λόγους Του καὶ σὲ σένα καὶ σὲ μένα καὶ σ’ ὅλους μας. Μόνο πρέπει νά σταθοῦμε, νά ἐμβαθύνουμε σὲ αὐτοὺς καὶ νά τοὺς δεχθοῦμε μὲ τὴν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου. Καὶ τὸ θαῦμα θὰ γίνει καὶ σὲ μᾶς. Καὶ θὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχὴ μας ὅπως ἀκριβῶς θεραπεύθηκε ὁ δοῦλος ἐκείνου. Γιατὶ στό Εὐαγγέλιο εἶναι γραμμένο καὶ τὸ ἀκόλουθο: «προσήνεγκαν αὐτῷ δαιμονιζομένους πολλοὺς καὶ ἐξέβαλε τὰ πνεύματα λό­γω καὶ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας ἐθεράπευσεν» (Ματθ. 8,16).

Αὐτὸ κάνει καὶ σήμερα, γιατὶ «ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»(Ἔβρ. 13,8).

Στήν μέλλουσα κρίσῃ θὰ κριθοῦν ἐκεῖνοι πού δεν ὑπακοῦσαν στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καὶ θὰ εἶναι ἀνεκτότερη ἡ γῆ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομμόρας ἀπ’ ὅ,τι ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως γι’ αὐτοὺς (Ματθ. 10, 14 – 15). Πρόσεξε! Στήν τελικὴ κρίσῃ θὰ σοῦ ζητηθῖὶ λόγος, γιά τό τι ἔκανες μὲ τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ, γιά τὸ ἂν τοὺς ὑπάκουσες καὶ υἱοθέτησες, ἂν χαιρόσουν ἢ ντρεπόσουν γι’ αὐτούς. Ἂν ντρεπόσουν γι’ αὐτούς, καὶ ὁ Θεὸς θὰ ντραπεῖ γιά σένα «ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μάρκ. 8, 38). Λίγες εἶναι οἱ λέξεις τῶν ἀνθρώπων πού δέν εἶναι ἔρημες καὶ κενές, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι λίγες ἐκεῖνες γιά τὶς ὁποῖες δέν θὰ κριθοῦμε (Ματθ. 12, 36). Γιά ν’ ἀποφύγει αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά μελετήσει καὶ νά μάθει τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, νά τὰ οἰκειοποιηθεῖ. Γιατὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Θεὸς τὰ ἀνακοίνωσε στούς ἀνθρώπους, γιά νά τὰ κάνουν κτῆμα τους καὶ μέσῳ αὐτῶν νά κάνουν δικὴ τους καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Σὲ κάθε λόγο τοῦ Σωτῆρα ὑπάρχει περισσοτέρη αἰωνιότητα καὶ ἀφθαρσία, ἀπ’ ὅ,τι σ’ ὁλόκληρο τὸν οὐρανὸ καὶ σ’ ὁλοκλήρη τή γῇ μὲ ὁλοκλήρῃ τὴν ἱστορία τους. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν» (Ματθ. 24,35). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι στούς λόγους τοῦ Σωτῆρα ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ κάθε τι θεϊκό, γι’ αὐτὸ δέν θὰ παρέλ­θουν. Ὁ ἄνθρωπός πού τοὺς οἰκειοποιεῖται γίνεται πιὸ ἄφθαρτος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τή γῇ, γιατὶ μέσα σ’ αὐτοὺς ὑπάρχει μία δύναμη πού κάνει τὸν ἄνθρωπο ἀθάνατο καὶ αἰώνιο. Ἡ ἐκμάθηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐκπληρώσή τους κάνει τὸν ἄνθρωπο – συγγενῆ τοῦ Κυρίου. Αὐτὸς ὁ ἴδιος τὸ δήλωσε ὅταν εἶπε «Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὖ­τοι εἶσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ ἀκούοντες καὶ ποιοῦντες» (Λουκ. 8, 21). Τοῦτο σημαίνει: ἀκούς, διαβάζεις τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ; εἶσαι κατὰ τὸ ἥμισυ ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ· τὸν ἐκτελεῖς; εἶσαι ὁλόκληρος ἀδελφὸς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ εἶναι χαρὰ καὶ προνόμιο μεγαλύτερο κι ἀπὸ τὰ ἀγγελικὰ προνόμια. Μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς Ἁγίας Γραφῆς ξεχειλίζει μία μακαριότητα στήν ψυχή πού δέν μοιάζει μὲ τίποτα τὸ γήινο. Ὁ Σωτῆρας αὐτὴν ἐννοοῦσε ὅταν εἶπε: «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. 11, 28).

Μεγάλο εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ Λόγου.

Τόσο μεγάλο ὥστε αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ὀνομάζεται στήν Ἁγία Γραφὴ Λόγος. Ὁ Θεὸς εἶναι Λόγος (Ἰωάν. 1,1). Ὅλοι οἱ λόγοι, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὸν αἰώνιο καὶ ἀπόλυτο αὐτὸ Λόγο, εἶναι γεμάτοι Θεό, θεϊκὴ ἀλήθεια, αἰωνιότητα, δικαιοσύνη. Ἀκούς τοὺς λόγους αὐτούς; Ἀκούς τὸ Θεό. Τοὺς διαβάζεις; Διαβάζεις ἀπ’ εὐθείας τοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς – Λόγος ἔγινε σάρξ, ἔγινε ἄνθρωπος (Ἰωάν. 1, 14) καὶ ὁ βουβὸς καὶ βραδύγλωσσος ἄνθρωπος ἄρχισε νά ὀρθώνει λέξεις αἰωνίας ἀληθείας καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ.

Στούς λόγους τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει κάποιος χυμὸς ἀθανασίας ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἀναγνώση τῶν λόγων Του πέφτει σταγόνα -σταγόνα στήν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ζωογονεῖ ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τήν φθορά. Αὐτὸ ἀποκαλύπτει ὁ Σωτῆρας ὅταν λέει: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντι μὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον… καὶ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰωάν. 5,24). Τοῦτο σημαίνει ὅτι μὲ τὴν ἀναγνώση, καὶ τὴν ἐκμάθηση τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ διδάσκεσαι τὴν ἀθανασία καὶ τὴν αἰωνιότητα διδάσκεσαι τὴν ἀθάνατη καὶ αἰώνια ζωή. Ἂν πιστεύεις σ’ αὐτοὺς τοὺς λόγους μ’ ὅλη σου τήν πίστη, ἔμαθες ἤδη τί εἶναι αἰώνια ζωή καὶ πέρασες ἀπὸ τὸ θάνατο στή ζωή. Γι’ αὐτὸ ὁ Σωτῆρας ἐπιμένει ἀποφασιστικά: «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν ἐμὸν λόγον τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8, 51).

Κάθε λόγος τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεμάτος Θεό, γι’ αὐτὸ ὅταν εἰσέρχεται στήν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὴν καθαρίζει ἀπὸ κάθε ῥύπο. Ἀπὸ κάθε Του λόγο βγαίνει δύναμη, ἡ ὁποία καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ ὁ Σωτῆρας στό Μυστικὸ Δεῖπνο εἶπε στούς πάντα παρόντες ἀκροατὲς Του, στούς μαθητὲς Του, τοὺς λόγους ἐκείνους: «ἥδη ὑμεῖς καθαροὶ ἔστε διὰ τὸν λόγον, ὃν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰωάν.15,3). Ὅ,τι εἶναι γραμμένο μέσα στήν Ἁγία Γραφή, ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἀπόστολοι Του ὀνομάσαν λόγο Θεοῦ, λόγο Κυρίου (Ἰωάν. 17, 13 – Πρ. Ἀπ. 6, 2 -13, 46- 16,32-19, 20-Β ‘ Κορ. 2,17-Κολ. 1, 15 -Β’ Θεσ. 3, 1). Καὶ ἂν δέν τὸν διαβάζεις καὶ δέν τὸν δέχεσαι σὰν τέτοιο, τότε θὰ μείνεις στό σκοτάδι τῶν βουβῶν καὶ βραδύγλωσσων ἀνθρωπίνων λέξεων, τῶν κενῶν καὶ ἐρήμων.

Κάθε λόγος τοῦ Σωτηρὰ εἶναι γεμᾶτος ἀλήθεια καὶ ὅταν εἰσέλθει στήν ψυχὴ τὴν ἁγιάζει σ’ ὅλη τὴν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτὸ ὁ Σωτῆρας ἀπευθύνει τήν προσευχή Του, πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα Του: «Πάτερ! ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστιν» (Ἰωάν. 17,17). Δέν δέχεσαι τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ σὰν λόγο τοῦ Θεοῦ, σὰν λόγο ἀληθείας; Αὐτὸ εἶναι ψέμα καὶ ὁ πατέρας τοῦ ψέματος πού βρίσκεται μέσα σου, ἐπαναστατεῖ κατ’ αὐτῆς τῆς ἀληθείας. Σὲ κάθε λόγο τοῦ Σωτῆρα ὑπάρχουν πολλὲς ὑπερφυσικὲς ἀλήθειες καὶ εὐλογίες. Καὶ αὐτὸ εἶναι πού χαριτώνει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ τὴν ἐπισκεφθεῖ. Γι’ αὐτὸ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος ὁλοκλήρη τὴν οἰκονομία τῆς σωτηρίας ὀνομάζει: «λόγον τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. Ἀπ. 20, 32), «λόγον Ἀληθείας» (Ἐφ. 1, 13), «λόγον ζωῆς» (Φιλιπ. 2, 16).

Σὰν ζῶσα χαροποιὸς δύναμη, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ θαυματουργικὰ καὶ ζωοδοτικά, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἀκούει καὶ τὸν δέχεται μὲ πίστη (Ἀ’ Θεσ. 2, 13). Ὅλα ἔχουν σπιλωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ ὅλα καθαρίζονται μὲ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσευχή, τὰ πάντα, κάθε δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ σκουλήκι (Ἀ’ Τιμ. 4, 6). Μὲ τὴν ἀλήθεια πού ἔχει μέσα του, μὲ τήν δύναμη πού ἔχει, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι «τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ δικνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἀρ­μῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμησε­ων καὶ ἐννοιῶν καρδίας» (Ἔβρ. 4,12). Δέν ὑπάρχει τίποτα τὸ μυστικὸ μπροστὰ σ’ αὐτὸν καὶ γι’ αὐτόν. Γιατὶ κάθε θεῖος λόγος ἔχει μέσα του κάτι ἀπὸ τὸν αἰώνιο Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἔχει τήν δύναμη νά γεννᾷ καὶ ἀναγεννᾷ πνευματικὰ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ γεννώμενος ἀπ’ αὐτὸν ὁ ἄνθρωπος, γεννιέται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Πάνω σ’ αὐτὸ βασιζόμενος καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος γράφει πρὸς τοὺς χριστιανούς, ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς «ἀπεκύησε λόγον ἀληθείας» (1,18) καὶ ὁ ἅγιος Πέτρος τοὺς λέει ὅτι εἶναι «ἀναγεγεννημένοι διὰ λόγου ζῶντος Θεοῦ καὶ μένοντος στούς αἰῶνες» (Ἀ’ Πέτρ. 1, 23). Ὅλοι οἱ λόγοι, ποὺ εἶπε ὁ Θεὸς στούς ἀνθρώπους, προέρχονται ἀπὸ τὸν Αἰώνιο Λόγο, ποὺ εἶναι λόγος ζωῆς καὶ παρέχει αἰώνια ζωή.

Ζῶντας μὲ τὸ Λόγο αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννιέται ἀπὸ τὸ θάνατο στή ζωή. Γεμίζοντας τὸν ἑαυτὸ του μὲ τὴν αἰώνια ζωή, ὁ ἄνθρωπος γίνεται νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ κοινωνὸς θείας φύσεως (Β’ Πέτρ. 1, 4) καὶ ἡ μακαριότητά του δέν θὰ ἔχει τέλος.

Σὲ ὅλα αὐτὰ τὸ βασικό, τὸ βασικότερο, εἶναι ἡ πίστη καὶ τὸ αἴσθημα ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιατὶ μὲ τή θαλπωρή αὐτοῦ τοῦ αἰσθήματος ἀνοίγεται τὸ μυστήριο κάθε λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως μὲ τή θαλπωρή τῶν ἀκτίνων τοῦ ἡλίου ἀνοίγει ὁ κάλυκας τοῦ εὐόσμου λουλουδιοῦ.  Ἀμήν.

(Ἀνέκδοτη ὁμιλία τοῦ Ὁσίου Σέρβου θεολόγου)

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

Οἱ στρατηγοὶ μπορεῖ νὰ μίλησαν ἀλλὰ ὅταν μιλήσει ἡ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ –Ὑπεραγία Θεοτόκος μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ διαγράφονται ἐνώπιον μας τότε ἡ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ τῶν ὅπου γῆς Ἑλλήνων θὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ θὰ εἶναι συγκλονιστική. ΚΟΙΝΗ διαπίστωση…

Περιμέναμε τόσα χρόνια γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὀδεύοντας πρὸς τὸ ἀδιέξοδο , σήμερα προσκρούομε μὲ ταχύτητα ἐλεύθερης πτώσης σὲ ἐπανάληψη ἐθνικῆς τραγωδίας. Διαχείριση προσφυγικῆς κρίσης καὶ ὅποιας ἄλλης κρίσης ἐμφανιστεῖ τὶς ἑπόμενες μέρες..γίνεται μὲ τὸ γνωστὸ σχέδιο ¨βλέποντας καὶ κάμνοντας. Ὅλη ἡ Ἑλλάδα μὲ τὶς ¨εὐλογίες¨ τῶν ἑταίρων ἕνα ¨στρατόπεδο συγκέντρωσης¨ ¨Σόκ: Ἡ Εἰδομένη δὲν θὰ ἀνοίξει, τὸ προσφυγικὸ θὰ κρατήσει 2-3 χρόνια. Τὰ σύνορα δὲν θὰ ἀνοίξουν, εἶπε ὁ Μουζάλας στοὺς δημάρχους. Ἡ κατάσταση μὲ τοὺς ἐγκλωβισμένους πρόσφυγες θὰ κρατήσει 2-3 χρόνια. «Ἡ προσφυγικὴ κρίση εἶναι σὰν σεισμός, πυρκαγιὰ καὶ πλημμύρα ταυτόχρονα», εἶπε. Ζήτησε ἀπὸ....
τοὺς δημάρχους νὰ βροῦν χώρους σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα γιὰ «νὰ τοὺς μαζέψουμε»

Εἰδομένη: Τὸ νέο Σιδηροῦν Παραπέτασμα ποὺ κρατάει στὴν Ἑλλάδα τὶς ὀρδὲς τῶν προσφύγων
Συνηθισμένοι οἱ Γερμανοὶ ἀπὸ στρατόπεδα συγκέντρωσης καὶ τείχη τοῦ Αἴσχους (βλ. Αν. Βερολίνο) ἔθεσαν σὲ ἐφαρμογὴ ὕπουλο σχέδιο συνεργούντων καὶ τῶν Τούρκων. Ἀπὸ ἐτῶν ἀρθρογραφούσαμε μὲ τὴν ἐπικεφαλίδα ¨Τοκογλύφοι καὶ Τοῦρκοι προπονούνται¨. Σχηματικὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἱστορικὰ βιώνουμε μέσα σὲ συνδυαστικὲς συνθῆκες ¨τουρκοκρατίας¨ καὶ ¨γερμανοκρατίας¨.
Τὰ μνημόνια καὶ ἡ προσφυγικὴ κρίση ἔδεσαν τὴν συνταγὴ ποὺ λέγεται ¨κατοχὴ τῆς Ἑλλάδος¨ ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἀνθρωπιστικῆς κρίσης.
Τὸ καλό τῆς ὑπόθεσης εἶναι ὅτι σιγὰ –σιγὰ ξυπνάει ὁ Ἑλληνικὸς νοῦς ἀπὸ τὸ ὄνειρο τῆς εἰκονικῆς –τεχνητῆς εὐμάρειας καὶ τώρα ἀρχίζει νὰ βλέπει τοὺς ἐφιάλτες ποὺ ἔζωσαν τὸ σπιτικό του.
Σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων μᾶς ¨οἱ ἀντίχριστοι δούλεψαν πολλὰ χρόνια¨ γιὰ νὰ θρέψουν τοὺς καρποὺς τῶν κόπων τους σὲ αὐτὸ τὸ πλούσιο ἁλωνάκι τῆς Μεσογειακῆς Λεκάνης.
¨Μας τὴν ἔφεραν¨ γιατί πολλοὶ Ἕλληνες μὲ τὶς πράξεις τοὺς τόσα χρόνια ἐπιβραβεύουν τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα.
Καὶ τώρα τί θὰ κάνουμε ;
Θὰ παρακολουθοῦμε τὸ λίκνο τῆς Δημοκρατίας καὶ τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ νὰ μεταμορφώνεται σ ἕνα ἀπέραντο στρατόπεδο ἰσοπέδωσης ἀξιῶν καὶ κοινωνικῶν θεσμῶν;
Ποιὸς μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι δὲν θὰ γίνουμε Δαμασκὸς ἢ Παρίσι ἢ Βαγδάτη καὶ νὰ βλέπουμε ζωὲς στὰ καλὰ καθούμενα νὰ ἀνατινάζονται;

ΜΑ ποιὰ ΑΛΛΗ..ἀπὸ τὴν ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟ τῶν Ἑλλήνων.
Στρατηγοὺς ἔχουμε πολλοὺς ἐν ἐνεργεία καὶ σὲ ἀποστρατεία, ὅμως ἡ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ τοῦ Ἔθνους δὲν μίλησε ἀκόμα.
25 Μαρτίου τοῦ 2015 ἀνήμερά τοῦ Εὐαγγελισμοῦ μᾶς ἐπισκέφτηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους τῆς Παλαιστίνης στὴν Ἀθήνα ἡ Ἀχειροποίητος Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἱεροσολυμίτισσας καὶ σκόρπισε τὴν Εὐλογία ΤΗΣ στοὺς καθημαγμένους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ μνημόνια Ἕλληνες.
Ἡ Παραμονὴ τῆς Ἐφέστιας αὐτῆς Εἰκόνας παρατάθηκε κατὰ πολὺ, σὰν νὰ ἤθελε ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νὰ μᾶς πεῖ κάτι…
Ἐλάχιστες μέρες μετὰ τὸ τέλος τῆς προσκύνησης ΤΗΣ στὸ μετόχι τοῦ Παναγίου Τάφου στὴν Πλάκα, ζήσαμε τὰ capital control, τὸ μεγαλειῶδες ΟΧΙ τοῦ δημοψηφίσματος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τὶς καλοκαιριάτικες ὑπαναχωρήσεις τῶν πολιτικῶν μᾶς ἔμπροσθέν των ἐκβιασμῶν τῶν ἑταίρων καὶ μέσα στὸ ΠΑΣΧΑ τοῦ Καλοκαιριοῦ βιώσαμε καὶ βιώνουμε μαζὶ μὲ τὴν Εὐρώπη τὴν προσφυγικὴ πλημμυρίδα τοῦ Ἰσλάμ.
Τί ἄλλο θέλουμε γιὰ νὰ πειστοῦμε ὅτι ἡ Παναγιὰ μᾶς ἀκολουθεῖ καὶ πάλι τὰ πονεμένα βήματα τῶν παιδιῶν της στὰ μαρτύρια καὶ σὲ αὐτὸ ποῦ ἔρχεται ὡς καταισχύνη τῶν ἐχθρῶν τοῦ ΥΙΟΥ ΤΗΣ;
ΦΕΤΟΣ μαζὶ μὲ τοὺς ἐκβιασμοὺς τῶν ἑταίρων καὶ τὶς ὕπουλες προθέσεις καὶ παγίδες τοὺς συνέβησαν καὶ ἄλλα. ¨Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ 2 ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΝΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015, ΑΝΑΧΩΡΗΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΙΣ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ.
ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ;

Ἡ Εἰκόνα τῆς Ἱεροσολυμίτισσας δὲν σηκωνόταν γιατί ἦταν βαριά! Παρουσιάστηκε ἡ Παναγία σὲ μιὰ γυναίκα καὶ εἶπε: «ΔΕΝ ΑΦΗΝΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ» Τρεῖς φορὲς ἔγινε ἀπόπειρα νὰ τὴ σηκώσουν οἱ μοναχοὶ ποὺ τὴ συνοδεύουν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἡ εἰκόνα δὲν σηκώνονταν… Α.Δ.
Ἡ πληροφορία στάλθηκε μὲ email ἀπὸ ἀναγνώστη
Πηγή: pentapostagma.gr, archangelosmichail.gr/Ἰουλίου 18, 2015

Η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ δὲν πρόκειται νὰ ἀφήσει τὰ παιδία της στὶς ὀρέξεις αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ καταστρέψουν τὴν ἱστορία καὶ τὸ βιὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ περιβολιοῦ ΤΗΣ.
Οἱ στρατηγοὶ μπορεῖ νὰ μίλησαν ἀλλὰ ὅταν μιλήσει ἡ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ –Ὑπεραγία Θεοτόκος μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ διαγράφονται ἐνώπιον μας τότε ἡ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ τῶν ὅπου γῆς Ἑλλήνων θὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ θὰ εἶναι συγκλονιστική.
Οἱ Ἕλληνες μὲ τὰ τόσα βάσανα τοὺς ἐνώπιόν των διαγραφόμενων ἐπώδυνων ἐξελίξεων ἑτοιμάζονται νὰ ὁμολογήσουν ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ γιατί ἤδη ἔχουν χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὰ εἴδωλα τῆς πρώην ὑλιστικῆς καὶ εἰκονικῆς εὐμάρειάς τους. Ὁ χρόνος τελείωσε καὶ ὁ Οὐρανὸς καλεῖ σὲ ἐπιστράτευση τοὺς νέους ¨πνευματικοὺς συστρατιῶτες τῆς Ρωμηοσύνης¨ ποὺ ἔρχεται ἀκάθεκτη καὶ πρωταγωνιστικὰ στὸ προσκήνιο τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας.

Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση
Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
 
 
Πηγή: Ῥωμαίικο Ὁδοιπορικό

Αγαπητά μου παιδιά.

Εγώ έχω μία μαρτυρία απ’ τη ζωή του Αγίου Πορφυρίου που δικαιολογεί γιατί -και μάλιστα ύστερα από τόσα χρόνια που έφυγε από κοντά μας κατά σάρκα- τον θέλετε να τον έχετε προστάτη σας.

Κάποτε πήγαμε με τη γυναίκα μου να τον δούμε και η γυναίκα μου πήγαινε για πρώτη φορά. Εγώ δε, δεν του είχα πει τίποτε για την οικογένειά μου γιατί είχα τα δικά μου προσωπικά και δεν ήθελα να εξομολογούμαι για λογαριασμό των άλλων όπως συμβαίνει πολλές φορές. Και μόλις μπαίνουμε μέσα τη βλέπει, κοιτάζει τη γυναίκα μου ο Άγιος και της λέει, άστα κυρά μου τα παιδιά σου τά ‘φαγες. Θα σου φύγουνε, τι τα βασανίζεις έτσι;

Εμείς λοιπόν, μαζευτήκαμε και θελήσαμε να δικαιολογηθούμε. Είδατε γιατί δεν μετανοεί ο άνθρωπος; Γιατί ζητά να δικαιολογηθεί. Του λέμε, Γέροντα εμείς πιέζουμε τα παιδιά μας για να γίνουν καλά παιδιά. Λέει, εσείς να γίνεται καλύτεροι και αφήστε τα παιδιά σας ήσυχα.

Αυτό τι δείχνει; Σιγά-σιγά το καταλαβαίνω κι εγώ. Μετά από χρόνια το επεξεργάζομαι και λέω, κοίταξε να δεις. Λέμε για τους νέους μας που χάλασαν, λέμε για τους νέους που δεν ξέρουν να κάνουν τον σταυρό τους αλλά ο Παππούλης τι λέει, ο Γέροντας; Ότι εμείς πρέπει να γίνουμε καλοί και να τ’ αφήσουμε ήσυχα τα παιδιά μας. Βέβαια ήταν μεγάλα παιδιά τότε και μπορούσαμε να τ’ αφήσουμε ήσυχα. Κι αυτό ήταν για μας μία μεγάλη εμπειρία. Συγκλονισμός που μας έφερε μετάνοια.

Πρόσεξα κάθε φορά που πλησίαζα τον Άγιο, όπως κι άλλους Αγίους που έτυχε να πλησιάσω και να μιλήσω μαζί τους όπως τον Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο κι άλλους, εκείνο που μου προκαλούσαν ήταν η μετάνοια. Δεν μου προκαλούσαν έκπληξη, κατάπληξη που λένε, θαυμασμό, έκσταση και αυτά όλα, γιατί αυτά ξέρετε συνήθως τα ζητάει κανείς και πάει και τα βρίσκει. Εμένα μου προκαλούσαν μετάνοια. Έκλαιγα, όπως έκλαιγα και σήμερα στον τάφο του Αγίου Παϊσίου. Δεν ένοιωθα κανένα άλλο συναίσθημα ισχυρότερο.

Ο Άγιος που κοσμεί σήμερα την Εκκλησία μας, μας δίνει μια σφαλιάρα σαν αυτή που έδωσε στη Γερόντισσα. Όλους τους μεγάλους και λέει, πάψτε βρε, μη μιλάτε στα παιδιά έτσι, αφήστε τα ήσυχα. Γιατί; Διότι η προσευχή σας που θα τα συνοδεύσει όταν θα πάψετε να τα συμβουλεύετε και να τα μαλώνετε, μαζί με την προσευχή μου και την προσευχή τόσων Αγίων, ακόμα και προγόνων Αγίων, θα τα ωφελήσει τα παιδιά, χωρίς να τους αποδείξουμε ότι αυτό είναι λάθος και εκείνο είναι αμαρτία και θα πάθεις αυτό κι εκείνο αν δεν το κάνεις.

Αυτά όλα είναι η μεταφορά του ορθολογισμού που έκανε την εποχή μας τόσο άχαρη, του ορθολογισμού πάνω στην ποιμαντική.
Να φέρουμε τον ορθολογισμό πάνω στην αγωγή που δίνει ο γονιός στο παιδί. Μην το κάνεις αυτό παιδί μου γιατί δεν θα φας ψωμί ή δεν θα πετύχεις στην καριέρα σου κτλ. Ο Παππούλης μας τα ξεκαθάριζε αυτά.

Και το άλλο που πρόσεξα, δεν το πρόσεξα σαν γεγονός μια φορά, ήταν όλη η εμπειρία που είχα όσες φορές -και λίγες, δεν πήγαινα πολλές φορές κι εγώ, τον φοβόμουνα- λοιπόν όσες φορές πήγαινα κατάλαβα ότι η σχέση μας με τον Χριστό είναι ερωτική, δεν είναι λογική. Γι’ αυτό και λέει κάποιος ότι εγώ δεν τον καταλάβαινα, ακόμα μπορεί να πει και δεν τον δεχόμουνα. Όπως και δυο ερωτευμένοι άνθρωποι που αν ερωτήσει ο ένας τον άλλον γιατί μ’ αγαπάς, δεν έχουν απάντηση. Δεν μπορούν να απαντήσουν γιατί αγαπάει ο ένας τον άλλον, και θα πρέπει λογικά να πει ο ένας στον άλλον, ούτε κι εγώ ξέρω τι να σου πω.

Έτσι λοιπόν, αυτήν την ερωτική χαρά την έκανε να γεμίζει το είναι μας. Και αναγκαστικά εάν η σχέση με τον Χριστό μας είναι ερωτική, διαλύει τα πάντα, τα ξεσκονίζει, τα διώχνει. Αυτά ξέρετε δεν είναι επιχειρήματα, ούτε είναι διατυπώσεις του Παππούλη .. εγώ δεν τον άκουσα να το λέει έτσι θεωρητικά σαν γεγονός. Σου το μετέδιδε. Και από εκεί καταλάβαμε καλύτερα τον λόγο του Ευαγγελίου «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος».

Μέσα στη σύγχρονη εποχή, επηρεασμένοι και από την αρχαία μας εποχή με τους φιλοσόφους και με τους σημερινούς ορθολογιστές, τους λογάδες σαν και μας τους δασκάλους κτλ. νομίζουμε ότι ο λόγος είναι μια προφορική έκφραση, σκέψεις που κάνει ο άνθρωπος και στα σχολικά βιβλία αυτό διδάσκουν. Κι όμως η Εκκλησία μας, μας είπε ότι ο Λόγος είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κι έτσι ξέρουμε γιατί όταν μιλούν άλλοι, άλλοι σαν και μένα δηλαδή εις τους νέους, οι νέοι χασμουριούνται, λένε καλά εν τάξει ευχαριστούμε φύγε τώρα. Όταν μιλούνε Άγιοι, δεν μεταδίδουν λόγια, έκφραση λόγων όπως έχουμε συνηθίσει αλλά μεταδίδουν τον Λόγο Χριστό.

Και ξέρετε ότι αυτή είναι η βασική διαφορά που έχουμε με τους μη Ορθοδόξους, ιδιαίτερα τους Δυτικούς. Ξέρετε πως αρχίζει στα Λατινικά το Ευαγγέλιο του Ιωάννου; Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος λέμε εμείς, αυτοί λένε in initio erat verbum, at first goes the verb, δηλαδή, ένα ρήμα, μια λεξούλα πετάει στον ουρανό έτσι γύρω-γύρω και ήταν το πρώτο πράγμα, αν είναι δυνατόν. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό που λέμε εμείς Λόγος είναι ο ίδιος ο Χριστός ο οποίος πηδάει από τον έναν άνθρωπο και πάει στον άλλον και προσφέρεται οντολογικά. Έτσι ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς αναγκάστηκε στο τέλος μετά από πολλές προσπάθειες να πει, στην αρχή ήταν Logos. Έπαιρνε την Ελληνική λέξη Logos, την έγραφε στα Λατινικά και τη μετέδιδε γιατί δεν μπορούσε να βρει τίποτε άλλο να εκφράσει αυτό που είναι στην αρχή.

Ο Άγιος Πορφύριος μας μάλωνε, ήταν αυστηρός, σε μας τους μεγάλους ήταν αυστηρός. Και μας εξηγούσε ότι εκείνο που μπορεί να κάνει και εμάς ευτυχισμένους, αυτό είναι που θα κάνει και τα παιδιά ευτυχισμένα. Και εκείνο που θα κάνει εμάς υπάκουους απέναντι στο Θεό και στους Γεροντάδες, αυτό θα κάνει και τα παιδιά σε μας. Δηλαδή ότι είναι μία κοινή περιπέτεια η αγωγή που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές μας, είναι μία κοινή περιπέτεια, δική μας και των παιδιών.

Έτσι ταπεινωνόμαστε, γινόμαστε κι εμείς παιδιά. Παιδιά κι εμείς. Να η εξομοίωση με τα παιδιά, εξομοίωση εν Χριστώ, που γίνομαι ταπεινός. Είδατε κι ο Χριστός έλεγε καμμιά φορά «Παιδία» τους μαθητές του.

Ο Άγιος Πορφύριος μας έδειχνε ότι ο κόσμος είναι πανέμορφος. Χαιρότανε. Χαιρότανε και τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα και τα φυτά. Όλα τον συγκινούσαν, αλλά δεν τον συγκινούσαν σαν κατηγορίες να πει εμένα μου αρέσουν τα φυτά, εμένα μου αρέσουν τα ζώα, εμένα μου αρέσουν οι λογοτέχνες, εμένα μου αρέσει αυτός γιατί είναι ένας καλός δικαστικός κτλ. Τίποτα από αυτά. Έναν-έναν προσωπικά ανεξάρτητα από το τι είναι, έξω από το ότι είναι παιδί του Θεού. Τον καθένα τον πλησίαζε σα να μην είχε καμμιά άλλη ιδιότητα, παρά μόνο να είναι έτσι ένας γυμνός άνθρωπος απέναντι στον Θεό.

Ξέρετε ότι αυτό, το ξέρετε βέβαια, είναι η απάντηση στο σημερινό πολιτισμό ο οποίος κατηγοριοποιεί τα πάντα. Και μιλούμε αόριστα για κατηγορίες ανθρώπων και πραγμάτων, κι όχι για συγκεκριμένα πρόσωπα. Μπορούσε να ασχοληθεί μια μέρα ολόκληρη με μια περίπτωση που δεν ήταν και τόσο τραγική και θα μπορούσε να πει, εν τάξει εσύ πήγαινε και θα δούμε τι θα γίνει.

Κάποτε ένας γνωστός μας εκεί, γείτονάς μας, είχε το παιδάκι του, το αγοράκι του, πέντε ετών και δεν είχε ακόμα μιλήσει, ούτε μαμά δεν είχε πει. Πέντε ετών. Όταν ήταν δώδεκα ετών δεκατριών τον είχα εγώ μαθητή στο Γυμνάσιο και δεν μ’ άφηνε να κάνω μάθημα γιατί συνέχεια σήκωνε το χέρι και ήθελε να μιλήσει αυτός.
Τον πήγαμε λέει στον Πορφύριο, μου ‘παν να πάω σ’ έναν Γέροντα εκεί να το διαβάσει το παιδί αφού οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Το πήγανε εκεί, το αγκάλιασε το παιδί, του έπιασε το κεφάλι του, το φίλησε και τους λέει, θα το βαράτε να σωπάσει.
Όταν λοιπόν μετά από τότε κατέβηκαν αυτοί στην Αθήνα, πήγανε σε ένα γιατρό της λογοπαιδείας να αναλάβει το παιδί τους. Λέει τώρα, άμα σου λέει θα το βαράτε να σωπάσει, είναι πέντε χρονών, κουταμάρες μας λέει ο Γέροντας.
Όταν το φέραν στο σπίτι όμως, ντρουν το τηλέφωνο, που το βρήκε άντε ντε να μου πείτε. Και τους λέει, βρε σεις δεν σας είπα να μην πάτε σε γιατρό; Τι πήγατε στους γιατρούς;
Και πραγματικά το παιδί άρχισε να μιλάει και να μιλάει πολύ και να μη θέλει να σωπάσει.
Έφερα τον πατέρα του γιατί είχα πρόβλημα στην τάξη και μου λέει ο πατέρας του, βάρα τον.
Εμ να βαράω το παιδί, λέω.
Το ‘πε ο Άγιος δεν μπορεί, να του ρίχνεις ξυλιές αλλιώς δεν ησυχάζει, μου λέει.
Και μεγάλωσε το παλληκάρι και μιλάει και πήρε απ’ τον Άγιο μια φώτιση, μια ψυχολογία έτσι θα έλεγε ο κόσμος, μια χάρη να πιστεύει και στον εαυτό του ακόμα, ότι καλά πάει. Και ενώ δεν μπορούσε να πει το ‘ρ’, μας είπε μια φορά ξέρετε εγώ όταν ήμουνα μικρός δεν μπορούσα να πω το ‘ρ’.
Και του λέμε και τώρα το λες;
Ε δεν ακούτε λέει που το λέω;
Και δεν το έλεγε αλλά είχε τέτοια αυτοπεποίθηση.
Μετέδιδε στους ανθρώπους τα πάντα τυλιγμένα μέσα σε μια κουβερτούλα θα λέγαμε χαράς και αυτοπεποίθησης. Δεν ήταν αυτοπεποίθηση σαν αυτή που έχουμε οι άνθρωποι, ήταν κατά Χριστόν. Αφού το είπε ο Άγιος λέει, τέλειωσε.
Ενέπνεε πίστη. Πως εμπνέεται η πίστη; Από αυτόν που την έχει, πηγαίνει και στον άλλον.

Έτσι λοιπόν ο Άγιος Πορφύριος, μας γέμιζε συνεχώς με τέτοια περιστατικά που τα λέγαμε σαν ανέκδοτα και χαιρόμασταν. Και καμμιά φορά λέγαμε κι εμείς, κοίταξε κάτι τρελλάρες που κάνει αυτός ο Παππούλης. Γιατί τώρα ρε παιδί μου επιμένει τόσο πολύ, για λεπτομέρειες ας πούμε, ήθελε να παίξει με τους παπαγάλους και να τους μάθει να λένε Κύριε Ελέησον, γιατί ασχολείται με όλα αυτά; Αυτός έβλεπε την αγιότητα και συγχρόνως και την άγια χαρά μέσα στα πάντα, ακόμα και μέσα στις πέτρες. Και καταλάβαμε κι εμείς ότι ο παράδεισος βρε δεν είναι κάπου μακριά, εδώ είναι ο παράδεισος, αυτός ο κόσμος είναι ο παράδεισος.

Και θυμάμαι ένα περιστατικό με έναν άλλον άγιο, τον Ευμένιο, που λέγανε ότι ήτανε πνευματικός του Πορφυρίου. Ήτανε εφημέριος στην Αγία Βαρβάρα, εκεί που είχαν τους λεπρούς. Λοιπόν, κάποια κοπέλα του είπε, Γέροντα πήγαμε εκδρομή, και πήγαμε στα πλατάνια, στις ρεματιές και ήταν πολύ ωραία εχτές και ήρθα να σου πω τη χαρά μου. Και γυρίζει αυτός και της λέει, καλά δεν σας αρέσει η Ομόνοια; Εννοούσε την πλατεία Ομονοίας δηλαδή. Αυτός ο άγιος, όπως και όλοι οι άγιοι και ο Πορφύριος, έβλεπε τα μέρη αυτά που τα ασχήμισε η αμαρτία και η υποχώρηση, αυτή η ύφεση της πνευματικότητας, τα έβλεπε ωραία σα να είναι η πρώτη ημέρα της Δημιουργίας. Αυτήν την μεταμόρφωση του κόσμου, μέσα απ’ τη μεταμορφωμένη καρδιά.

Και το άλλο που είχα να πω είναι ότι έβλεπε μακριά όπως το είπε και η Γερόντισσα. Είχε ακούσει, μου λένε τώρα εκεί στο Μοναστήρι του, ότι είχε ακούσει το λόγο του Αγίου Αρσενίου, μέσω του Παϊσίου δηλαδή το άκουσε, ότι όταν στην Ελλάδα θα αρχίσουν να ενδιαφέρονται για τους Κέλτες αγίους της Ουαλικής Εκκλησίας, τότε λέει και οι Αγγλικανοί θα αρχίσουν να στρέφονται προς την Ορθοδοξία. Ποιός να το φανταστεί αυτό; Ήταν πολύ παράξενος λόγος. Κάποτε βέβαια σ’ ένα συνέδριο στη Γερμανία άκουσα έναν Αγγλικανό να διαμαρτύρεται, να κλαίει σχεδόν και να λέει, καταντήσαμε εμείς οι Αγγλικανοί μέσα στην Αγγλία να θεωρούμαστε αιρετικοί, δεν έρχεται ο κόσμος στις εκκλησίες μας. Και έκανε ο Πορφύριος κάτω από το μεγάλο ναό που έκανε σαν καθολικό του Μοναστηριού, έκανε ολόκληρο πάτωμα που είναι εκκλησία των Κελτών αγίων και δεν το ξέραμε γιατί το έκανε, ύστερα μας το αποκάλυπτε. Και λέγαμε ποιός θα ‘ρθει εδώ κάτω Παππούλη και ποιος θα ‘ρθει σ’ αυτό το τεράστιο καθολικό μέσα σ’ αυτές τις ερημιές εδώ; Έχει να ‘ρθει κόσμος λέει που δεν το φαντάζεστε. Και μετά με καλέσανε να κάνω ομιλίες για τους Κέλτες αγίους και έκανα τέσσερις πέντε ομιλίες, τα ‘χα διαβάσει δηλαδή δεν τα ήξερα από εμπειρία, και μια φορά, την τελευταία φορά, ήταν πολύς ο κόσμος που ήρθε και αναγκαστήκαμε και τους ανεβάσαμε στο καθολικό επάνω και όταν είδα να γεμίζει το καθολικό κόσμο και ανέβηκα εγώ επάνω έτσι τρέμοντας, έ λέω, να, αρχίζει να επαληθεύεται η ελπίδα του Αγίου.

Και το τελευταίο που θα σας πω γιατί αργήσαμε πολύ, είναι ότι κάποτε ο πατήρ Βασίλειος Τσιμούρης που είναι στους Αγίους Αναργύρους εφημέριος, στον Καραβά στην Κοκκινιά κάτω, μου τηλεφωνεί και μου λέει, έρχεσαι να πάμε να κάνουμε Εσπερινό πάνω στο Μοναστήρι του Αγίου; Λέω, αμέσως έρχομαι. Πέρασε, με πήρε, πήγαμε. Καθόμουν εγώ έντρομος γιατί θυμόμουνα όλα τα πάντα γύρω, τη συγκίνηση που είχα όταν ήμουν κοντά του. Είχα τέτοια συγκίνηση που πολλές φορές δεν καταλάβαινα τι μου ΄λεγε, ένοιωθα μόνο τη συγκίνηση, ήμουνα έτσι πολύ συναισθηματικός. Λοιπόν, καθόμουν εκεί σε μια γωνιά, σταυρωμένα χέρια και περίμενα να τελειώσει ο Εσπερινός. Έρχεται ένας από μέσα και μου λέει, σε θέλουνε στο Ιερό. Λέω, εμένα, τι με θέλουνε; Μου λέει ο Παππούλης Βασίλειος, βγες να πεις δυο λόγια στην Ωραία Πύλη. Εγώ, λέω, τώρα; Εγώ τα ‘χω χαμένα δεν ξέρω τι να λέω τώρα, θα πω αρλούμπες λέω Παππούλη μου τώρα δεν ξέρω τίποτα, τα ‘χω χαμένα. Τώρα λέει. Ανοίγει μια κασέλα και βγάζει από μέσα ένα Φαιλόνιο. Σκύψε μου λέει. Και το ρίχνει από πάνω μου και μου διαβάζει μια ευχή. Μόλις μου τη διάβασε την ευχή, ζεστάθηκε η καρδιά μου και νόμιζα ότι ήμουνα αρμόδιος, κατάλληλος, να μιλήσω. Μεταμορφώθηκε η αίσθηση που είχα για τον ίδιο τον εαυτό μου. Και βγήκα έξω, αλλά λογικά έλεγα δεν μπορεί θα λέω ανοησίες και θα γελάνε από κάτω οι Γερόντισσες, αλλά είδα ότι είχαν κασσετοφωνάκια και γράφανε την ομιλία, άρα λέω μπορεί και να την πήρανε στα σοβαρά.

Αυτά είναι ένα από τα εκατοντάδες περιστατικά που έζησα και εγώ ο αναξιότατος κοντά στον Άγιο Πορφύριο. Δεν ήμουν εκστασιασμένος ποτέ. Δεν ένοιωθα ότι είναι κάτι το συνταρακτικό. Τίποτε απ’ όλα αυτά. Ένοιωθα σα να είναι ο πατέρας μου και μου λέει συμβουλές, και ότι εγώ το μόνο που νοιώθω απέναντί του ήταν η μετάνοια για τις δικές μου αμαρτίες. Με έκανε δηλαδή να στρέφομαι προς τον εαυτό μου και όχι να καμαρώνω και να, ας πούμε, θεώμαι, να εκστασιάζομαι απέναντί του.

Και γι’ αυτό το λόγο ευχαριστώ το Θεό που μ’ έφερε να τον γνωρίσω. Ευχαριστώ το Θεό γιατί σιγά-σιγά κάθε μέρα φέρνω πίσω περιστατικά και κουβέντες και τέτοια πράγματα που με ωφελούν και προσπαθώ να νοιώσω καλύτερα και να λέω ότι αφού υπάρχει ο Άγιος Πορφύριος, όχι υπήρξε αλλά υπάρχει ανάμεσά μας και πολλές φορές τον επικαλούμαι και όταν αργεί να μου δώσει απάντηση του λέω, Έλα τώρα Άγιε, τι είναι αυτά τώρα, δώσε μας αυτό που ζητάμε. Δηλαδή, κάνω και τα πεισματάκια σα να είμαι ένα αδιάκριτο παιδί. Και ύστερα, ενώ στην αρχή ντρέπομαι που το κάνω αυτό μετά λέω, α μα έτσι δεν κάνουν τα παιδιά στους γονείς; Και ησυχάζω.

Δηλαδή μέσα σ’ αυτή την εποχή μας, που έχει αναγάγει την πολιτική, την επιστήμη, όλες αυτές τις πρακτικές του κόσμου σε τόσο υψηλό επίπεδο, έρχεται ο Πορφύριος και τα ανατινάζει όλα στον αέρα με τον ήπιο τρόπο, με τα θαύματά του, τις προορήσεις του, τις συμβουλές του, τις διαγνώσεις του. Και εμείς χαιρόμαστε γιατί απελευθερωνόμαστε από την βαριά πλάκα που έπεσε πάνω στον κόσμο και τους λέει, εδώ οι νόμοι της φύσεως, εδώ η επιστήμη, εκεί η πολιτική, εκεί η ρητορεία, αυτά όλα ισχύουν. Και λέμε δεν μπορεί, δεν ισχύουν, ένα Γεροντάκι τόσο δα τα ανατίναζε στον αέρα, τα θεωρούσε ανύπαρκτα ενώ συγχρόνως τα σέβονταν. Τα σέβονταν δεν τα πετούσε ας πούμε ως άχρηστα αλλά όταν δεν επαρκούσαν να μας βοηθήσουν ή αν εμείς δεν ξέραμε να πάμε προς τα εκεί να τα αντιμετωπίσουμε σωστά, ερχόταν και τα βελτίωνε και τα θεράπευε.

Και γενικά να μας πει, αυτήν την εικόνα ήθελα τελειώνοντας, ότι τα παιδιά μας να τα βλέπουμε με δέος, να μην τα μαλώνουμε -τώρα σε ποιόν τα λέω έ; Να μην φαινόμαστε νευριασμένοι απέναντί τους γιατί ο Παππούλης προσεύχεται. Εμένα μου λέει, πες μου τα ονόματά τους. Του τα λέω λοιπόν ένα, ένα, ένα. Μου λέει, ξαναπές τα. Εγώ νόμιζα ότι ανακάλυψε ότι ένα από τα εφτά δεν είναι δικό μου, είναι ανηψιός μου υιοθετημένος, και λέω θα κατάλαβε ότι του ‘πα ψέματα και του λέω, γιατί να τα πω ξανά; Είδατε θράσος; Για να τα θυμάμαι βρε, μου λέει. Αλλά μ’ αυτήν την αγανακτισμένη θα έλεγα απάντησή του, ‘για να τα θυμάμαι βρε’, νοιώθω μια ζεστασιά μες την καρδιά μου, άρα τα θυμάται, και από αυτό παρηγοριέμαι, όχι από τις δικές μου παιδαγωγικές.

Αυτά τα λίγα θα σας πω τώρα, και άλλη φορά λέμε περισσότερα.

Ευχαριστώ.

Πηγή: Αβέρωφ

Ὅσοι ἐκ τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν κρατοῦν μέ συνέπεια τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί τό ἦθος τῆς ἐν Χριστῶ ἁγιοπνευματικῆς μας πολιτείας δέν θέτουν ποτέ στόν ἑαυτόν τους τό ἐρώτημα πού εἶναι καί ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ἀκραδάντως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων καί πορεύονται ἀταλάντευτα γιά τήν πραγματοποίησι τοῦ ὑψίστου σκοποῦ, πού εἶναι ἡ ψυχική τους σωτηρία.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ὀρθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι καί ἐνίοτε μερικοί διδάσκαλοι τῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τήν μοναδικότητα αὐτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Πιστεύουν ὅτι, ἐπειδή τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Θεός καί πανταχοῦ παρών, ἠμπορεῖ νά ἐπισκέπτεται καί νά χορηγῆ τήν Θεία Χάρι του καί σέ ἀνθρώπους, ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅμως, οὔτε καί ἐμεῖς ἀμφισβητοῦμε αὐτή τήν ἐλευθερία καί δρᾶσι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί σέ μή ὀρθοδόξους καί ἀλλοθρήσκους ἀνθρώπους. Ἀλλωστε ποιός ἄνθρωπος ἠμπορεῖ νά ἐλέγξη ἤ νά κηδεμονεύση τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖον εἶναι Θεός; Δύναται, λοιπόν, νά πνεύση, σύμφωνα μέ τήν Ἁγία Γραφή, (Ἰωάν. 3,8) ὅπου καί ὅπως θέλει, στόν νοῦ καί στήν καρδιά ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά ὄχι διά νά τόν σώση, ἀλλά νά τόν...

χειραγωγήση ἕως ὅτου ἔλθη στήν Ὀρθοδοξία. Καί τώρα ἀναφέρω παρεπιπτόντως σχετική μαρτυρία, πού δημοσιεύθηκε παλαιότερα σέ περιοδικό τῶν Ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», γιά δύο ἀδελφούς νεαρούς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι ποθοῦσαν εἰλικρινά καί φλογερά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους. Ἦλθε ἐνώπιον τους κάποιος νεαρός (ἦταν ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ) καί τούς ὡδήγησε σέ μία ὀρθόδοξη ἐκκλησία λέγοντάς τους: «Ὁ Θεός γνωρίζει ὅτι ἐπιθυμεῖτε νά σωθῆτε καί ἡ ἐκκλησία πού ἐπιτελεῖ τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, εἶναι μόνο αὐτή ἐδῶ καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί ἀμέσως ἐξαφανίσθηκε. Οἱ νέοι παρατηρῶντας μέ ἀπορία τίς μορφές τῶν Ἁγίων τοῦ τέμπλου, ἀνεγνώρισαν καί τόν νεαρό πού τούς συνώδευσε μέχρις ἐκεῖ. Κατηχήθηκαν ἀπό τόν ἱερέα βαπτίσθηκαν καί ἔκτοτε ἐργάσθηκαν ὡς ἱερομόναχοι!

Στό παρόν ἄρθρο μου δέν ἐπιθυμῶ μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα νά στηρίξω αὐτή τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀλλά ἐπιθυμῶ νά ἐκθέσω περιστατικά μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἐν Ἀφρικῆ, ὅπου χάριτι Χριστοῦ ἐργάζομαι ἐπί δύο καί πλέον δεκαετίες.
Ὅσοι ἐκ τῶν ἀναγνωστῶν μας, θελήσουν νά δεχθοῦν  μέ ἁπλότητα καρδίας τίς μαρτυρίες αὐτές, θά πιστεύσουν πρῶτα γιά τήν δική τους τήν σωτηρία. Μετά θά ἐργασθοῦν καί διά τήν σωτηρία τῶν μή ὀρθοδόξων, ἀποφεύγοντες πλέον νά ἰσοπεδώνουν τά ἐμπόδια πού χωρίζουν τήν Ὀρθοδοξία μέ τίς ἄλλες λεγόμενες χριστιανικές «ἐκκλησίες».
Κάθε περιστατικό πού θά γράψω ἔχει καί τήν δική του ἱστορία, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίζη ὁ κάθε ἀναγνώστης.

Ἀρχίζω μέ περιστατικά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἱεραποστόλου π. Κοσμᾶ Γρηγοριάτου, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε στό νότιο Κογκό 12 χρόνια (1977-1989).
1. Μία ἡμέρα ἦλθε ἕνα ἀνδρόγυνο κογκολλέζων στόν π. Κοσμᾶ, ἔχοντας κοντά τους τό ἄρρωστο παιδί τους, τό ὁποῖον ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Τοῦ εἶπαν:
-Πάτερ, θέλουμε νά θεραπεύσης τό παιδί μας, τό ὁποῖον παρέλυσαν οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους.
-Σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκετε;
-Στήν Ρωμαιοκαθολική.
-Ἔε, νά πᾶτε στόν ἱερέα τῆς ἐκκλησίας σας.

Ἔκαναν ὑπακοή καί ἐπῆγαν. Ὅταν ἄρχισε ὁ παπικός ἱερεύς νά διαβάζη τίς δικές του εὐχές, τό δαιμόνιο ἀπό τό στόμα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, εἶπε στόν ἱερέα τά ἑξῆς: «Ποιός εἶσαι ἐσύ, βρέ καπουτσίνε (μοναχικό τάγμα τῆς παπικῆς ἐκκλησίας) πού ἔχεις τήν δύναμι νά μέ βγάλης ἀπ᾿ αὐτό τό παιδί; Κι ἀμέσως τό δαιμόνιο βγῆκε ἀπό τό παιδί καί μπῆκε μέσα στό σῶμα τοῦ παπικοῦ ἱερέα.
Ὅταν εἶδαν οἱ γονεῖς τό παιδιοῦ τό ἀναπάντεχο αὐτό φαινόμενο, ἐξεπλάγησαν καί ἐπῆγαν νά τό εἰποῦν στόν ὀρθόδοξο ἱερέα, τόν π. Κοσμᾶ. Μετά τήν ἀνάγνωσι τοῦ ἀνωτέρω περιστατικοῦ, νομίζω, ὅτι τό συμπέρασμα βγαίνει μόνο του σέ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο.
Καί ἐρωτῶ τόν κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο: Ἐάν ὁ παπικός ἱερεύς εἶχε ἔγκυρη καί κανονική ἱερωσύνη, θά δαιμονιζόταν; Ἐάν ἡ παπική ἐκκλησία εἶχε τήν χάρι νά διώκη δαιμόνια, γιατί ἕνας ἐκπρόσωπός της ἱερεύς, κυριεύθηκε ἀπό τό δαιμόνιο;

2. ῾Ο π. Παῦλος χειροτονήθηκε πρό ἐτῶν κληρικός στήν Ἐπισκοπή Κατάγκας, ἐνῶ ταυτόχρονα ἦταν καί ὑπάλληλος στά γραφεῖα τοῦ κρατικοῦ Σιδηροδρόμου. Ἐργάζεται λοιπόν  τίς καθημερινές καί τίς Κυριακές καί ἄλλες γιορτές ἐπιτελεῖ τά ἱερατικά του καθήκοντα.
Πρό ἐτῶν τοῦ συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό:

῾Ο προϊστάμενος τῆς ὑπηρεσίας του, ὀνόματι Μαρκελλῖνος, ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, εἶχε ἕνα περίεργο φαινόμενο στό σπίτι του. Συγκατοικοῦσε μέ τήν ἀδελφή του, ὀνόματι Σεπφώρα, ἡ ὁποία ἦταν ἀρραβωνιασμένη. Πολλές βραδυές τά μεσάνυκτα, ἐνῶ αὐτή κοιμόταν, ἄνοιγε ἡ πόρτα τοῦ δωματίου της καί κάποιος ἔμπαινε μέσα. Μέ πολύ ἄγριο τρόπο καί φωνές τῆς ἔλεγε: «Σήκω καί φῦγε ἀπό τό κρεββάτι μου..». ῾Η κοπέλλα ξαφνικά βρισκόταν κάτω στό τσιμεντένιο δάπεδο τοῦ δωματίου της, χωρίς νά μπορεῖ νά καταλάβει ποιός τήν κατέβασε  ἀπό τό κρεββάτι της καί τήν ἔριξε κάτω. Αὐτό τῆς συνέβαινε σχεδόν κάθε βράδυ γιά πολύ καιρό.

῾Ο π. Παῦλος εἶπε στόν προϊστάμενό του καί ἀδελφό της ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ρωμαιοκαθολικός στό θρήσκευμα, θά πρέπει νά καλέσει τόν δικό τους ἱερέα. Ἀλλά ἐκεῖνος  τοῦ εἶπε ὅτι ἐπῆγε στόν ἱερέα τῆς θρησκείας τους, χωρίς κάποιο ἀποτέλεσμα. Ἔτσι ἐπέμενε νά ζητεῖ βοήθεια μόνο ἀπό τόν ὀρθόδοξο ἱερέα.
῾Ο π. Παῦλος, μπροστά στήν ἐπιμονή του, εἶπε στήν ἀδελφή του νά ἔλθει μιά Κυριακή πρωΐ στήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, στήν πόλι Λικάσι. Πράγματι, ἦλθε ἡ κοπέλλα καί στάθηκε στό πίσω μέρος τοῦ ναοῦ παρακολουθώντας τά τελούμενα. Στό τέλος τῆς διάβασε ἐξορκισμούς καί τήν ἐράντισε μέ Ἁγιασμό. Κατόπιν τῆς εἶπε νά πάει πλέον, χωρίς φόβο στό δωμάτιό της καί τό βράδυ νά κοιμηθῆ. Πράγματι ἡ κοπέλλα κοιμήθηκε τήν πρώτη βραδυά, χωρίς τόν παραμικρό πειρασμό, ὁμοίως καί τίς ἄλλες νύκτες. ῾Η δύναμις τῆς προσευχῆς τοῦ π. Παύλου καί ἡ ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἐπάνω στίς ἐξουσίες τοῦ σκότους εἶχε ἐπιφέρει τό ποθούμενο ἀποτέλεσμα.

3. Τόν Αὔγουστο τοῦ 2006 ἦλθε στό Κολουέζι μία μάννα μέ τά δύο παιδιά της, σχεδόν παράλυτα ἀπό τήν ἐπίδρασι τῆς μαγείας. Μέ πλησίασε καί μοῦ εἶπε τήν ἱστορία της: Καταγόταν ἀπό τήν πόλι Μπουκάβου, πόλις 2 ἑκατ. κατοίκων τοῦ Ἀνατολικοῦ Κογκό. Ἦταν μουσουλμάνα στό θρήσκευμα. Ἀφοῦ οἱ μάγοι μέ τά μαγικά τους, τῆς παρέλυσαν τά παιδιά της, ἐκείνη, ἐπῆγε κατ᾿ ἀρχήν στόν χότζα τοῦ τζαμιοῦ τους. Ἀλλά, ὅπως, μοῦ εἶπε ἡ ἴδια, δέν ἠμπόρεσε νά βοηθήση τά παιδιά της, ἀντιθέτως ἐχειροτέρευσαν. Κατόπιν ἐπῆγε στήν ἱεραποστολή τῶν ρωμαιοκαθολικῶν τῆς πόλεως ἐκείνης. Ὁ ὑπεύθυνος, τόν ὁποῖον ἐγνώριζα ἀπό τό 2005, ὀνόματι π. Ζιλμπέρ, τῆς εἶπε τά ἑξῆς:

-Ἡ δική μας ἐκκλησία, δέν θεραπεύει δαιμονόπληκτους καί ἀσθενεῖς ἀπό μάγια. Μόνο μία Ἐκκλησία ἔχει τέτοια δύναμι νά θεραπεύει δαιμονιζομένους.
-Καί ποῦ εἶναι καί πῶς λέγεται αὐτή ἡ Ἐκκλησία;
-Εἶναι στό νότιο Κογκό, στήν πόλι Κολουέζι καί λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μόνο σ᾿ αὐτή τήν Ἐκκλησία μποροῦν τά παιδιά σου νά γιατρευτοῦν.
Ἐπῆρε τό τραῖνο καί μετά ἀπό ἕνα μῆνα ἔφθασε στό Κολουέζι μέ τά παιδιά της. Οἱ ἱερεῖς μας τήν ἀνέλαβαν καί ἐδιάβασαν ἐξορκισμούς στά παιδιά της μέ ἐπικεφαλῆς τόν χαρισματοῦχο ἱερέα καί διώκτη τῶν δαιμόνων, τόν ἰθαγενῆ π. Ἰάκωβο Μπάνζα. Μέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ καί τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας μας τά ἀλλόθρησκα παιδιά θεραπεύθηκαν.
Μετά ἀπό τέτοια καί ἄλλα παρόμοια παριστατικά ἐξηγεῖται γιατί μετά ἀπό λίγα χρόνια ὁ πάπας τῆς Ρώμης ἐξέδωκε ἐγκύκλιο διά τῆς ὁποίας ἀπηγόρευε τούς ἐξορκισμούς, ἐφ᾿ ὅσον οἱ ἱερεῖς του ἐδαιμονίζοντο....

4. Ἕνας ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς Ἐπισκοπῆς Κατάγκας τοῦ νοτίου Κογκό, ὀνάματι π. Λάζαρος, εἶναι ἁπλούστατος καί πολύ χαριτωμένος. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη ἀπό θαυμαστά περιστατικά, ἀπό τά ὁποῖα θά ἀναφέρουμε μόνο δύο.

Τό φθινόπωρο τοῦ 2012 τόν ἐρώτησα καί πάλι νά μοῦ διηγηθῆ ὅ,τι ἱστορίες θυμᾶται ἀπό τήν ζωή του καί πῶς ἔγινε ὀρθόδοξος. Ἰδού τί μοῦ εἶπε: «Γεννήθηκα σέ ἕνα χωριό, 700 χιλ. μακριά ἀπό τό Κολουέζι. Ἤμουν ἀπό μικρός ὀρφανός καί μεγάλωσα σάν οἰκιακός βοηθός στό σπίτι ἑνός βέλγου. Ὅταν ἔφυγα ἀπό ἐκεῖ ἀκολούθησα τήν «ἐκκλησία» τῶν Μεθοδιστῶν. Ὁ πάστοράς τους μετά ἀπό 6 μῆνες κατήχησι, μᾶς ὥρισε τήν ἡμέρα τῆς «βαπτίσεώς μας» σ᾿ ἕνα ποτάμι. Ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Μ᾿ ἔδιωξε ὁ πάστορας κι ἐπῆγα σέ μία ὁμάδα τῶν Πεντηκοστιανῶν.

Κι Ἐκεῖ τό ἴδιο. Μᾶς κάλεσε ὁ πάστορας γιά νά «βαπτισθοῦμε» στό ποτάμι καί πάλι ἡ ψυχή μου ἀντιδροῦσε καί δέν ἐπῆγα. Ἕνα ἀπόγευμα ἤμουν στήν πόρτα τῆς ἐκκλησίας αὐτῆς τῆς ὁμάδος καί προχωροῦσα γιά νά μπῶ μέσα. Ξαφνικά ἕνας ἄνδρας, μ᾿ ἔπιασε ἀπό τόν σβέρκο καί μέ τραβοῦσε πρός τά ἔξω λέγοντάς μου δυνατά: «Ὄσκαρ, (ἦταν τό ὄνομά του πρίν βαπτισθῆ) ὁ Θεός σέ ἀγαπᾶ καί θέλει νά σέ σώση. Ἡ δική του Ἐκκλησία εἶναι μόνο μία καί λέγεται Ὀρθόδοξη. Σ᾿ αὐτή θά πᾶς γιά νά σωθῆς. Εὑρίσκεται κοντά στό ταχυδρομεῖο τῆς πόλεως αὐτῆς (Κολουέζι)».

Ἤθελα νά στρέψω πρός τά ὀπίσω τά μάτια μου νά ἰδῶ ποιός εἶναι αὐτός πού μοῦ ὁμιλεῖ δίπλα στά αὐτιά μου, ἀλλά δέν ἠμποροῦσα. Ἀντί νά πάω ὅμως στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἐπῆγα στήν ρωμαιοκαθολική πού εἶναι στήν ἴδια ὁδό καί πλατεῖα «Μαριάπολις». Ὅταν εἶχα φθάσει στήν πόρτα, ἰδού καί πάλι ὁ ἄγνωστος αὐτός αὐστηρός ἄνδρας. Καί πάλι μοῦ εἶπε: «Τί σοῦ εἶπα; Ὄχι σ᾿ αὐτή, ἀλλά πιό πέρα 500 μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λέγεται τό Ἁγίου Γεωργίου, στήν ἄλλη πλατεῖα τοῦ ταχυδρομείου». Κι ἀμέσως αὐτός  ἐξαφανίσθηκε. Ἐγώ, εἶχα μαζί μου κι ἕνα φίλο μου. Μπήκαμε μαζί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας καί ἡ καρδιά μου σκιρτοῦσε ἀπό χαρά. Αἰσθανόμουν ὡσάν νά πετοῦσα. Ἐκεῖ ἐγνώρισα τόν π. Κοσμᾶ καί μετά ἀπό τρία χρόνια κατηχήσεων, βαπτίσθηκα.

-Καί τί αἰσθάνθηκες, ὅταν βαπτίσθηκες, πάτερ;
-Εἶδα μέ τά μάτια μου, μετά τήν βάπτισί μας, εἴμασταν 350 ἄτομα, ἡμέρα τῶν Θεοφανείων τοῦ 1984, νά φτερουγίζει καί νά κάθεται πάνω ἀπό τά κεφάλια μας ἕνα περιστέρι....». Προφανῶς ἦταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς.
5. Πρό ὀλίγων χρόνων ὁ ἐπίσκοπος π. Μελέτιος ἔστειλε τόν π. Λάζαρο στήν πόλι Μουτσάτσα νά λειτουργήση. Πρίν φθάση στήν ἐκκλησία, τόν σταμάτησε Μία γυναῖκα μέ τό παράλυτο παιδί της. Τοῦ εἶπε ἐπίμονα:
-Θέλω νά κάνης καλά τό παιδί μου.
-Καί ποιά εἶσαι ἐσύ καί σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκεις;
-Εἶμαι στούς προτεστάντες.
-Νά πᾶς στόν πάστορά σου νά θεραπεύση τό παιδί σου.
-Ἐπῆγα καί δέν μπορεῖ νά μέ βοηθήση, μοῦ εἶπε. Ἀλλά δέν θά φύγω ἀπ᾿ ἐδῶ, γιατί ἔχω ἀκούσει ὅτι ἐσεῖς οἱ ὀρθόδοιξοι παπάδες ἔχετε πολλή δύναμι καί εἶσθε ἀνώτεροι κι ἀπό τούς μάγους μας.

Ὁ π. Λάζαρος τελικά ὑπεχώρησε βλέποντας τήν ἀνάγκη καί τήν πίστι της. Ἔβγαλε καταμεσίς τοῦ χωματόδρομου τό ἐπιτραχήλι του, τό Εὐχολόγιό του καί ἐδιάβασε στό παιδάκι της, ἡλικίας 6 ἐτῶν πού περπατοῦσε μέ τά τέσσερα, εὐχές περί ἐξελάσεως ἀκαθάρτων πνευμάτων.
Κι ἐνῶ ἐδιάβαζε, τό παιδάκι της ἄρχισε νά σηκώνεται μέχρι πού θεραπεύθηκε τελείως. Ἡ δύναμις τῆς μαγείας πού εἶχε παραλύσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ἤδη εἶχε ἐξαφανισθῆ...

6. Ἕνα ἀπόγευμα τοῦ 1995 ἦλθε στήν αὐλή τῆς ἱεραποστολῆς τοῦ Κολουέζι ὁ ἰθαγενής ἱερέας μας π. Ἰάκωβος μέ ἕνα νεαρόν ἡλικίας περίπου 30 ἐτῶν. Μοῦ τόν ἄφησε νά συνομιλήσω μαζί του κι ἐκεῖνος ἔφυγε. Ἰδού συνοπτικά ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ ἰθαγενοῦς.

Γεννήθηκε ἀπό ρωμαιοκαθολικούς γονεῖς στό Κολουέζι. Λόγω σπουδῶν του ἐγκαταστάθηκε στό Λουμπουμπάσι, πόλις 5 ἑκατ. κατοίκων, μακριά 320 χιλιομ. Ἐκεῖ μπῆκε στήν ὁμάδα τῶν παντηκοστιανῶν καί γιά τόν ὑπερβολικό του ζῆλο, ἔγινε πάστορας ὅλων τῶν κοινοτήτων τῆς ὁμάδος αὐτῆς τοῦ Λουμπουμπάσι καί τῶν περιχώρων. Μία ἡμέρα διαβάζοντας τήν Καινή Διαθήκη γιά νά ἑτοιμάζη τά κηρύγματά του, ἐξεπλάγη διότι εὕρισκε χωρία μέ τά μυστήρια τοῦ Ἐκκλησίας μας, χωρίς νά τά ἐπιτελῆ ὁ ἴδιος στήν ὁμάδα πού ἀνῆκε. Ἀποροῦσε πλέον καί ἐρωτοῦσε τόν ἑαυτό του, ἄν αὐτή ἡ Κοινότης πού ἀνήκει εἶναι ἡ ἀληθινή. Κι ἄν εἶναι ἡ ἀληθινή γιατί δέν ἔχει τά συγκεκριμένα αὐτά Μυστήρια, Θεία Κοινωνία, Χρῖσμα, ἱερωσύνη κλπ.

Βαθειά προβληματισμένος ἔφυγε κρυφά καί ἦλθε στό Κολουέζι. Ἀσχολεῖτο ἐπί δύο χρόνια μέ κάποιο μικροεμπόριο γιά τό φαγητό τῆς ἡμέρας καί κάθε νύκτα προσευχόταν νά τοῦ  ἀποκαλύψη ὁ Θεός, τήν ἀληθινή Ἐκκλησία του. Νά σημειωθῆ ἐδῶ ὅτι οἱ προτεστάντες διδάσκουν στούς δικούς τους, ὅτι δέν ὑπάρχει ἡ πρώτη ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διότι χάθηκε ὁριστικά τό 325 μετά Χριστόν.

Μετά ἀπό δύο περίπου χρόνια, ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος, ἐντόνου προβληματισμοῦ καί προσευχῶν, ἦλθε μία νύκτα στόν ὕπνο του, ἕνας γέροντας ἀσπρομάλλης ρασοντυμένος καί τοῦ εἶπε στήν γλῶσσα σουαχίλι: «Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἅγιος Νικόλαος. Ἄν θέλης νά σωθῆς, νά ἀκολουθήσης τήν δική μου Ἐκκλησία. Λέγεται Ὀρθόδοξη». Καί ἐξαφανίσθηκε.
Σήμερα ὁ πρώην μεγάλος πάστορας εἶναι βαπτισμένος ἀπό τότε μέ τό ὄνομα Νικόλαος καί ζῆ στό Λουμπουμπάσι.

7. Μία ἄλλη φορά ἦλθε στόν χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς μας, ὁ διευθυντής γιατρός, τοῦ νοσοκομείου τῶν Μεθοδιστῶν τοῦ Κολουέζι. Παραδόξως ἦταν ρωμαιοκαθολικός. Σ᾿ αὐτόν ἐπῆγε τότε πρό ὀλίγων ἡμερῶν ὁ ἱερέας μας ἰθαγενής π. Θεόφιλος νά μεταφέρει μία γυναῖκα, σύζυγο ἐργάτου μας, προκειμένου νά τεκνοποιήση. Ὁ π. Θεόφιλος τοῦ ὡμίλησε γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ὁ Θεός, γνωρίζοντας ὅτι εἶναι εὐλαβής ὁ γιατρός καί ποθεῖ τήν σωτηρία του εἰλικρινά, πῶς τόν ἐκάλεσε στήν Ὀρθοδοξία;
Πολλές νυκτές ἄκουγε ὁ γιατρός στόν ὕπνο του μία φωνή: «Πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, πήγαινε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καί πράγματι ἦλθε ὁ γιατρός καί μαζί συνωμιλήσαμε. Τοῦ ἔδωσα βιβλία ἀντιαιρετικά καί κατηχητικά. Καί μετά ἀπό λίγους μῆνες αὐτός ἡ οἰκογένειά του καί δύο φίλοι του, συνολικά 9 ἄτομα βαπτίσθηκαν στήν Ἐκκλησία μας.

Εἶναι πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά στήν Ἀφρική, ἀπό τά ὁποῖα διδασκόμεθα μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἁπλότητα καί εἰλικρίνεια τῶν ἀνθρώπων γιά τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὡς πρός τό σπουδαιότατο θέμα τῆς σωτηρίας μας.
Οἱ ἔχοντες καλή προαίρεσι θά δυναμώσουν πνευματικά καί θ᾿ ἀγωνισθοῦν χωρίς ἐνδοιασμούς, γιά τήν σωτηρία τους. Ὅσοι εἶναι κακοπροαίρετοι, δέν θά ὠφεληθοῦν τίποτε. Στεροῦνται τοῦ θείου φωτισμοῦ καί τῆς καθαρότητος τοῦ νοός των καί εἶναι ἀδύνατον νά πιστεύσουν, ἀφοῦ δέν ἔχουν ἁγιοπνευματικές ἐμπειρίες.
Μόνον ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός ἔχει τήν δυνατότητα διά τῆς μετανοίας καί τῆς μυστηριακῆς ζωῆς νά λάβη πλουσίως μέσα του τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἐν συνεχείᾳ ν᾿ἀποκτήση τόν θεῖο φωτισμό γιά νά ἠμπορεῖ νά ἀφουγκράζεται μέσα του τά μεγάλα αὐτά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Ἄς άγωνισθοῦμε λοιπόν ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι νά ζοῦμε τόν Θεό μέσα μας καί τότε μέ τήν ἐν Χριστῶ ἀγάπη μας καθοδηγοῦμε καί τόν ἑτερόδοξο ἤ ἀλλόθρησκο στήν Ἁγία Πίστι καί δέν τοῦ κλείνουμε τήν πόρτα, οὔτε τόν εἰσαγάγουμε στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τό παράθυρο!

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἡ πρόσφατη ἀποκάλυψι τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος δολοφονίας στήν Σιάτιστα Κοζάνης τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου Πολύζου δημοσιοποίησε ἕνα ἐκπληκτικό γεγονός πού δυστυχῶς πέρασε ἀσχολίαστο καί τό ὁποῖο συντρίβει καί κονιορτοποιεῖ τό ἀθεϊστικό κοσμοείδωλο καί τίς ληρώδεις ἀνοησίες τῶν δῆθεν προοδευτικῶν ριζοσπαστῶν «διανοουμένων» ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὅ,τι φαίνεται καί ὅτι προέρχεται ἀπό τό πουθενά καί τήν τυχαιότητα καί βαδίζει στήν ἐκμηδένιση καί τήν ἀνυπαρξία, ἕνας τυχαῖος καί ἀνερμάτιστος κρῖκος σέ μία τυχαία καί ἀνερμάτιστη, ἄλογη καί ἀσυνείδητη διαδικασία ἐξέλιξης.

 
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476e-mail: impireos@hotmail.com

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 19/2/2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ἡ πρόσφατη ἀποκάλυψι τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος δολοφονίας στήν Σιάτιστα Κοζάνης τοῦ νεαροῦ Κωνσταντίνου Πολύζου δημοσιοποίησε ἕνα ἐκπληκτικό γεγονός πού δυστυχῶς πέρασε ἀσχολίαστο καί τό ὁποῖο συντρίβει καί κονιορτοποιεῖ τό ἀθεϊστικό κοσμοείδωλο καί τίς ληρώδεις ἀνοησίες τῶν δῆθεν προοδευτικῶν ριζοσπαστῶν «διανοουμένων» ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὅ,τι φαίνεται καί ὅτι προέρχεται ἀπό τό πουθενά καί τήν τυχαιότητα καί βαδίζει στήν ἐκμηδένιση καί τήν ἀνυπαρξία, ἕνας τυχαῖος καί ἀνερμάτιστος κρῖκος σέ μία τυχαία καί ἀνερμάτιστη, ἄλογη καί ἀσυνείδητη διαδικασία ἐξέλιξης.

Τό συγκλονιστικό γεγονός ἐρείδεται στήν μαρτυρία τοῦ κ. Σαράντη Λιάκου κυνηγοῦ, ὁ ὁποῖος κατά τήν διάρκεια κυνηγητικῆς ἐξορμήσεως ὁδηγήθηκε ἀπό τούς κυνηγητικούς του σκύλους στήν διαμελισμένη σορό ἀπό ἄγρια ζῶα τοῦ θύματος τῆς δολοφονίας Κων/νου Πολύζου, τήν ὁποία θεώρησε ὅτι ἀνήκει σέ ἀποθανόντα μετανάστη καί δέν ἐνημέρωσε αὐθωρεί τίς Ἀρχές. Ὅπως ὁ ἴδιος ὅμως κατέθεσε σέ ὄνειρό του ἐμφανίσθηκε τό θύμα τῆς δολοφονίας καί τοῦ ἀπεκάλυψε τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του, παρακινόντας τον νά ἐνημερώσει τίς Ἀστυνομικές Ἀρχές τῆς χώρας καί ἔτσι νά ξεκινήσει ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἀγρίου καί φοβεροῦ αὐτοῦ ἐγκλήματος. Τό ἀνωτέρω ἐκπληκτικό γεγονός δέν σχολιάστηκε ἀπό τούς «εἰδικούς» τῆς ἐνημέρωσης καί θεωρήθηκε ὡς ἀνάξιο προσοχῆς. Εἶναι ὅμως ἐξαιρέτως συγκλονιστικό καί ἀποδεικτικό τῆς ὑπάρξεως τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ὑπερβαίνει τό φυσικό θάνατο καί δέν ἐγκλείεται στήν ὑλική διάσταση τῆς ζωῆς.

Τό συγκεκριμένο γεγονός πού κατέθεσε ὁ ἀξιόπιστος κ. Λιάκος ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς ἀναρίθμητες ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν ἀλήθεια τήν ὁποία διακηρύσσει διαχρονικά ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία.

Οἱ πνευματικές ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς καί οἱ ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑποστασή της εἶναι βέβαια τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα μας καί τό ἐνσυνείδητο ἐγώ μας. Ἡ συνείδησι καί ἡ συνειδητή ἀντίληψη τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος τοῦ δικαίου καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν. Ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ὑλικῶν ἐπιδράσεων καί ἐντυπώσεων ἐνδοοργανικῶν καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότητα τῆς μή ἱκανοποιήσεως διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεώς μας ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ἐπιδράσεων. Ἡ συνειδητή καί δυναμική ἐπίδραση ἐπωφελῶς καί ἐπιβλαβῶς τῆς πνευματοβολίας τῆς ψυχῆς μας στό ἴδιο μας τό σῶμα ἀλλά καί σέ ἄλλα πρόσωπα καί ἀντικείμενα, ἡ ὑποβολή εἰδική ἀλλά καί ὁμαδική, ἡ ἑκούσια συνειδητή βασκανία, ἡ τηλεπάθεια, ὁ προφορικός λόγος καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη ἡ ἀνάπλασι καί ἡ ἀναγνώρισι καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνώσις, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἱκανότης, ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα ἀσχέτως τῶν διαστάσεων καί τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά καί προφητικά ὀράματα,οἱ σέ ἔκσταση ὀπτασίες καθώς καί οἱ συναισθηματικές καί ἠθικές ἀτέλειες καί ἀνεπάρκειες τῆς παρούσης ζωῆς πού δέν μποροῦν νά αἰτιολογήσουν τήν ὑφισταμένη νομοτέλεια.

Ἐπιπρόσθετες ἀποδείξεις γιά τήν ἰδιαιτέρα ὑπόσταση τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς a contrario (ἐκ τοῦ ἐναντίον) ἀπό τήν ὑποστατικότητα τῶν πονηρῶν πνευμάτων, εἶναι ἡ τηλενέργεια καί τηλεκινησία, ὁ ὑπνωτισμός, ἡ γοητεία καί ἡ κατάρα, ἡ νοομαντία, ἡ ἐνδοσκοπία καί ἡ αὐτόματος γραφή, ἡ ἐξωπλασία ἤ τηλεπλασία (ἐκτόπλασμα), ἡ μαγεία, ἡ καταληψία, ἡ ἀκαΐα, ἡ αἰώρησι, ἡ διπλή ἤ πολλαπλή προσωπικότης, ἡ ξενογλωσσία τῶν διαμέσων, ἡ ἰδεοπληγία-ἰδεοπλασία καί ἡ ψευδαίσθησι. Τό τραγικό θύμα τῆς εἰδεχθοῦς δολοφονίας Κων/νος Πολύζος μέ τήν μεταφυσική του παρέμβαση γιά τήν ἀποκάλυψη τοῦ εἰς βάρος του ἐγκλήματος, ἀπέδειξε γιά μιά εἰσέτι φορά ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλαστεῖ ἀθάνατος, μέτοχος τῆς αἰωνιότητος καί κοινωνός δυνάμει τῆς αἰωνίου ζωῆς τοῦ Δημιουργοῦ του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Ἀρχομένου τοῦ Τριωδίου καὶ ἐπερχομένης τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, προστρέχουμε στὸ λόγο τῶν ἁγίων, ποὺ εἶναι ὁ πλέον κατάλληλος, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει, σύμφωνα μὲ τὴν προαίρεση τοῦ καθενός, νὰ εἰσέλθουμε μὲ ἀγωνιστικὸ φρόνημα στὸ στίβο τὸν πνευματικό. Νὰ καθαριστοῦμε στὴν καρδιὰ καὶ νὰ συμπορευτοῦμε μὲ τὸ Χριστό. Νὰ συσταυρωθοῦμε καὶ νὰ νεκρωθοῦμε μὲ τὴ χάρη του ὡς πρὸς τὶς ἡδονὲς τοῦ βίου, ἔτσι ὥστε νὰ ζήσουμε μαζί του καὶ νὰ τὸν ἀκούσουμε νὰ μᾶς φωνάζει, πὼς θὰ μᾶς ἀνυψώσει μαζί του στὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. (Ἀπὸ  τροπάριο τῶν Αἴνων τῆς Μεγάλης Δευτέρας)
Γι` αὐτὸν τὸ λόγο, διαλέξαμε μερικὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλίες τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀναφερόμενα στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ Ἐξομολογήσεως. Ἕνα Μυστήριο, τὸ ὁποῖο πολεμᾶται μὲ φοβερὸ μίσος ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ ἐπηρεάζει τὶς ψυχὲς ὥστε νὰ ἀπέχουν, μὲ σκοπὸ νὰ καταφέρει τὴν ἀπώλειά τους.
Ἡ Μετάνοια καὶ ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι ἡ ἀνανέωση τῆς ἀναγεννήσεως, ποὺ πήραμε ἀπὸ τὸ Βάπτισμα. Κι ἐπειδὴ κανένας ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀναμάρτητος, ἔστω κι ἂν ζήσει μία στιγμὴ στὴ ζωὴ αὐτή, ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπὸ τὸ μυστήριο αὐτό. Χωρὶς Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγηση εἶναι ἀδύνατη ἡ σωτηρία. Πρέπει νὰ μάθουμε καὶ νὰ πεισθοῦμε ὅλοι μας, πὼς δὲν ὑπάρχει «ἐργοσωτηρία» ἀλλὰ «χριστοσωτηρία». Ἡ ταπείνωση,  μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας...
προσελκύουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία.
Ὁ δάσκαλός μας, ὁ μακαριστὸς Στέργιος Σάκκος, ἐπαναλάμβανε συνεχῶς: «Τὸ φάρμακο τῆς σωτηρίας ἔνα` τὰ δάκρυα τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ τὸ αἷμα».

Διδάσκει ὁ  Ἅγιος Χρυσόστομος γιὰ τὰ δάκρυα τῆς  μετάνοιας καὶ τὴν ἐξομολόγηση:
«Ὅπως γίνεται κατακάθαρος ὁ οὐρανὸς μετὰ ἀπὸ σφοδρὴ καταιγίδα, ἔτσι καὶ μετὰ ἀπὸ τὰ πολλὰ δάκρυα ἀκολουθεῖ ψυχικὴ γαλήνη καὶ ἠρεμία καὶ ἐξαφανίζεται τὸ σκότος τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ὅπως καθαριζόμαστε μὲ τὸ νερὸ καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα (στὴ Βάπτιση), ἔτσι καθαριζόμαστε πάλι μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὴν ἐξομολόγηση, ἂν δὲν τὸ κάνουμε ἀπὸ ἐπίδειξη καὶ φιλοδοξία».
 «Αὐτὸ ποὺ κάνουμε μὲ τὰ σπίτια μας, δηλαδή, ὅταν παλιώνουν τὰ διορθώνουμε, τὸ ἴδιο νὰ κάνεις καὶ στὸν ἑαυτό σου. Ἁμάρτησες σήμερα; “Πάλιωσες τὴν ψυχὴ σου”; Μὴν πέφτεις σὲ ἀπόγνωση, οὔτε νὰ ἀποκάμεις, ἀλλὰ ἀνακαίνισε τὴν ψυχή σου μὲ μετάνοια, μὲ δάκρυα, μὲ ἐξομολόγηση καὶ μὲ καλὰ ἔργα καὶ ποτὲ νὰ μὴν τὸ παραλείπεις αὐτό».

«Γι` αὐτὸ ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ λεπτομερῆ ἐξομολόγηση καὶ ἀπὸ δάκρυα πολλά. […] Ὅταν λέω μετάνοια, δὲν ἐννοῶ μόνο νὰ ἐγκαταλείψετε τὶς παλιὲς κακές σας πράξεις, ἀλλὰ νὰ τὸ δείξετε μὲ μεγαλύτερα καλά, καθὼς λέει: «ποιήσατε οὒν καρπὸν ἄξιόν της μετανοίας». (Μάτ.3,8) Πῶς θὰ τὸ πετύχουμε αὐτό; Ἂν κάνουμε τὰ ἀντίθετα ἀπ` ὅ,τι προηγουμένως.
«Ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς τὸ Χριστό, διότι ἔχουμε πολλὲς ἀσθένειες τῆς ψυχῆς καὶ ζητάει αὐτὲς πρῶτα νὰ θεραπεύσει. Γι` αὐτὸ διορθώνει τὶς σωματικές, γιὰ νὰ ἐκδιώξει τὶς ἀσθένειες τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Ἂς προσέλθουμε λοιπὸν σ` αὐτόν, ἀλλὰ νὰ μὴ ζητᾶμε τίποτε βιοτικό, ἀλλὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν΄ τὴν παραχωρεῖ καὶ τώρα (ὁποιαδήποτε στιγμή), ἀρκεῖ μόνο νὰ τὴ ζητᾶμε ἀληθινά».

«Τὸ καλύτερο εἶναι νὰ μὴν ἁμαρτάνεις καθόλου. Ὅ,τι κι ἂν γίνει ὅμως, μετὰ πρέπει νὰ συναισθάνεσαι τὴν ἁμαρτωλότητά σου καὶ νὰ διορθώνεσαι. Ἂν μᾶς λείπει αὐτό, πῶς θὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ καὶ θὰ ζητήσουμε τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἐμεῖς ποῦ δὲν τὰ λαμβάνουμε ποτὲ ὑπόψη μας; Ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος πού ἁμάρτησες δὲ θέλεις οὔτε αὐτὸ νὰ τὸ ἀναγνωρίσεις, γιὰ ποιὰ σφάλματά σου θὰ παρακαλέσεις τὸ Θεό; Γι` αὐτὰ πού δὲν ἀναγνωρίζεις;

«Ὁ Θεὸς δὲν ὀργίζεται τόσο μὲ ὅσους ἁμαρτάνουν, ὅσο μ` ἐκείνους ποὺ δὲν δείχνουν ταπείνωση μετὰ τὴν ἁμαρτία».
«Ἡ ἀναισθησία ποὺ συνοδεύει τὴν ἁμαρτία κάνει τὸ Θεὸ νὰ ἀγανακτεῖ καὶ νὰ ἐξοργίζεται περισσότερο, ἀπ` ὅ,τι ἡ ἴδια ἡ ἁμαρτία».
«Προφθάσωμεν, λοιπόν, τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐν ἐξομολογήσει». (Ψάλ. 94,2) Ἂς κλάψουμε καὶ ἂς θρηνήσουμε. Ἂν μπορέσουμε νὰ παρακαλέσουμε τὸ δικαστὴ πρὸ τῆς δίκης νὰ συγχωρήσει τὰ ἁμαρτήματά μας, δὲν θὰ χρειαστεῖ οὔτε στὸ δικαστήριο νὰ μποῦμε. Ὅπως πάλι, ἂν δὲ γίνει αὐτό, θὰ ἀκούσει τὴν ἀπολογία μᾶς δημόσια, μὲ τὴν παρουσία ὅλης της οἰκουμένης, καὶ τότε δὲ θὰ ἔχουμε ἐλπίδα συγχώρησης. Κανεὶς ἀπὸ ὅσους δὲν διέλυσαν ἐδῶ τὰ ἁμαρτήματά τους, ὅταν ἀπέλθει ἐκεῖ, δὲν θὰ ἀποφύγει τὶς εὐθύνες τοῦ γὶ` αὐτά».

Στὸ λόγο τοῦ ληστῆ «καὶ ἠμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε» (Λουκᾶ, 23,41), σχολιάζει ὁ ἅγιος: «Εἶδες ἐξομολόγηση ὁλοκληρωμένη; Εἶδες πῶς πάνω στὸ σταυρὸ (ξεντύθηκε) ἐξομολογήθηκε τὶς ἁμαρτίες του; Κανένας δὲν τὸν ἀνάγκασε, κανένας δὲν τὸ ἐξεβίασε, ἀλλὰ ἀπὸ μόνος του διέσυρε φανερὰ τὸν ἑαυτό του… Δὲν τόλμησε πρωτύτερα νὰ πεῖ “Μνήσθητί μου ἐν τὴ βασιλεία σού”, μέχρις ὅτου μὲ τὴν ἐξομολόγηση ἀπέθεσε τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν. Βλέπεις τί μεγάλο πράγμα εἶναι ἡ ἐξομολόγηση; Ἐξομολογήθηκε καὶ ἄνοιξε τὸν Παράδεισο. Ἐξομολογήθηκε καὶ ἔλαβε τόση παρρησία, ὥστε, ἂν καὶ ἦταν ληστής, νὰ ζητήσει τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

«Γι` αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς μακάρισε αὐτοὺς πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ εἶπε: «μακάριοι οἱ πενθοῦντες». Καὶ ὁ Παῦλος εἶπε: «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε». Καὶ ἐννοοῦσε τὴν ἡδονὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα. Ὅπως, δηλαδή, ἡ χαρὰ γιὰ τὰ κοσμικὰ ἀγαθὰ εἶναι στενὰ συνδεδεμένη μὲ τὴ λύπη, ἔτσι καὶ τὰ θεάρεστα δάκρυα κάνουν νὰ βλαστήσει αἰώνια καὶ ἀμάραντη χαρά».
1. Ε.Π.Ε. Πατερικὲς ἐκδόσεις «Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς»
2. Π. Τρεμπέλας, Ὑπομνήματα εἰς τὴν Καινὴ Διαθήκη

Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 18-2-2016

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Θα σας πω ένα περιστατικό το οποίο έγινε πέρυσι την Αποκριά, την Κυριακή της Απόκρεω.

Αυτό το βράδυ μιλούσα σε έναν ναό στην περιοχή μας και ήρθε και με συνήντησε μία κοπέλα. Θα ευχηθώ να είναι σήμερα ανάμεσά μας μαζί με τη μητέρα της. Θα την ήθελα πραγματικά και μακάρι ο Άγιος Γέροντας να μας την φέρει κοντά .. με συγκίνησε η κοπέλα αυτή.

Έμειναν τελευταίοι και μου είπαν, κυρία Αθηνά θα θέλαμε πολύ να σας μιλήσουμε.

Να ‘ναι ευλογημένο λέω.

.. και κάθεται η κοπέλα και μου λέει, πως σας φαίνομαι που μιλάω;

Λέω, μια χαρά κοπέλα είσαι αγάπη μου και πολύ ωραία μιλάς.

Μέχρι την Τετάρτη, μου λέει, δεν μίλαγα. Προσβλήθηκα από αφωνία και νοσηλεύτηκα σε νοσοκομείο των Αθηνών και όταν πήγα τρόμαξαν οι γιατροί διότι από τη σύγχυση που έπαθε ο εγκέφαλός μου ήθελα να πω καλημέρα και τα γράμματα κατέβαιναν ανάποδα, ανακατεμένα. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη και μου κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο για ένα μήνα γιατί μου είπαν ότι θα συνεργαστούν με ειδικό ερευνητικό κέντρο του Καναδά όπου θα στέλνουν τις εξετάσεις μου για να μπορέσουν να μου δώσουν τα ανάλογα φάρμακα.

Είχε περάσει ήδη η πρώτη βδομάδα. Εγώ, δε μιλούσα καθόλου. Η φωνή μου δεν υπήρχε, η γλώσσα μου δεν εκινείτο. [Δυστυχώς υπάρχουν αυτά τα κρούσματα. Είναι μία νέα μορφή που βλέπουμε στον χώρο των Αθηνών σήμερα.] Την Τρίτη της δεύτερης βδομάδος κοιμόμουνα και έρχεται, ανοίγει την πόρτα και μπαίνει ένας ιερέας μέσα. Ενώ κοιμόμουν, είχα συνείδηση ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Έρχεται ο ιερέας στο κρεβάτι και του λέω, πάτερ, είσαστε ο ιερέας του νοσοκομείου;

Και μου λέει, όχι. Εγώ είμαι ο ιερέας που με έστειλε ο Κύριος να σε θεραπεύσω. Τώρα κιόλας θα σε θεραπεύσω αλλά δεν θα μαρτυρήσεις σε κανέναν τίποτα, διότι παρακολουθεί ο Κύριος τις έρευνες τις ιατρικές και βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο και δεν πρέπει να τους πούμε ότι θεραπεύτηκες εσύ από θαύμα για να συνεχίσουν τις έρευνες. Γιατί, αυτήν την ασθένεια που σου ‘λαχε θα την βλέπουμε συχνά. Προέρχεται από ισχυρό σοκ.

Ναι Γέροντα. του λέει. Βεβαίως.

Της είπε τι θα κάνει, πως θα έχει το κεφάλι, πως θα ανοίξει το στόμα. Οι κινήσεις που έκανε στην κοπέλα, όντως, δεν έχω καμμία αμφιβολία, έτσι τέτοιες κινήσεις θεραπευτικές μας έκανε σε όλους όσοι είχαμε ανάγκη..

Της είπε στο τέλος, τώρα θα μιλήσεις. Αύριο θα σου δώσουν το εξιτήριο. Θα χαρούν πολύ οι γιατροί και θα σε ρωτούν αλλά να τους πεις ότι θα συνεργαστώ μαζί σας μέχρι να βρείτε το φάρμακο αλλά δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω θα λες. Την Πέμπτη της λέει σε περιμένω στο σπίτι μου.

Που είναι πάτερ το σπίτι σας;

Θα πας στο Πεδίο του Άρεως, θα πάρεις το λεωφορείο για Μήλεσι και θα πεις στον οδηγό να σε κατεβάσει στον παπα-Πορφύριο.

Αυτήν την ώρα του λέει, πάτερ, σας παρακαλώ κάντε και μια προσευχή διότι εμένα με απέλυσαν απ’ τη δουλειά μου.

Αυτή ήταν η αιτία που έπαθες αυτό, της είπε, και ξέρω ότι και ο πατέρας σου είναι άνεργος και η μητέρα σου είναι άνεργη αλλά μη φοβάσαι παιδί μου, κοντά στην Εκκλησία, μέσα στην Εκκλησία .. δεν θα πεινάσετε. Ο άρτος ποτέ δεν θα λείψει απ’ την Εκκλησία. Θα περάσετε δύσκολα αλλά κοντά στην Εκκλησία κανένας δε θα χαθεί. Μη φοβάσαι, θα επέμβει ο Κύριος διότι η σωτηρία της Ελλάδος μόνο δια του Κυρίου θα γίνει.

Την ξύπνησε η νοσοκόμος η οποία την χτύπησε έτσι απαλά για να της δώσει το θερμόμετρο. Παίρνω λέει το θερμόμετρο και απαντώ, ‘Ευχαριστώ’. Η νοσοκόμος τα ‘χασε. Δεν είπε τίποτα. Έφυγε, το κατέγραψε στο βιβλίο αναφοράς που έχουνε οι νοσοκόμες και όταν ξαναπήγε να πάρει το θερμόμετρο της είπε πάλι ‘Ευχαριστώ’. Και πάλι δεύτερη φορά το σημείωσε στο βιβλίο αναφοράς.

Την επομένη που παρέδωσε στην προϊσταμένη, της είπε το γεγονός και πήγε η προϊσταμένη και κάναν ολόκληρη κουβέντα. Της λέει, τί έγινε πώς έγινε; Δεν ξέρω, να, μου ‘φερε το θερμόμετρο, της είπα ‘Ευχαριστώ’.

Δεν απήντησα μου λέει, δεν είπα τίποτα, δεν μαρτύρησα τίποτα. Οι γιατροί που ήρθανε τους είπα, έτσι έχω ένα μήνυμα μέσα μου ότι οι έρευνές σας πηγαίνουν πάρα πολύ καλά. Τίποτα δεν τους είπα. Βρε πές μας τι έγινε; Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα μίλησα, τους είπα.

Πραγματικά, της δίνουν το εξιτήριο και την Πέμπτη βρίσκεται στο Μήλεσι. Της είπε ότι θα πάρεις απ’ την μεγάλη καντήλα λαδάκι, θα πάρεις και τα φάρμακα των γιατρών, θα πίνεις μια κουταλιά λάδι μαζί με το αντίδωρό σου το πρωί και αυτό θα σε θεραπεύσει. Της είπε επίσης, όταν θα ‘ρθετε εγώ θα λείπω. Συνήντησαν τη Γερόντισσα. Ζήτησαν λάδι, τους έδωσε και η μητέρα λέει στη Γερόντισσα, μας είπε ο παπα-Πορφύριος ότι δεν θα είναι εδώ αλλά μπορούμε να τον περιμένουμε να έλθει; Και της απαντάει η Γερόντισσα συγκινημένη, αφού έχει κοιμηθεί μωρέ ο Γέροντας. Και έφυγε πονεμένη ..

Εκείνες έμειναν! Πήραν το δρόμο του γυρισμού. Όταν έφτασαν άκουσαν απ’ την Πειραϊκή Εκκλησία ότι μιλούσα για τον Γέροντα τον Πορφύριο στον Άγιο Ιωάννη και ήρθαν και μου το κατέθεσαν. Έτσι λοιπόν έκαμαν προστάτη της οικογενείας τους τον Άγιο Πορφύριο.

Αυτά λοιπόν συμβαίνουν με τους αγίους αγαπητοί μου. Μην πούμε, οι άγιοι άραγε μας ακούνε; Μας ακούνε και είναι δίπλα μας ..

***

Πηγή: Αβέρωφ

Στην παρούσα σύντομη μελέτη θα αναλύσουμε τον λόγο του Χριστού στο εδάφιο Ματθαίος 5:39. Τι σημαίνει άραγε αυτός ο λόγος; Πρέπει εμείς οι Χριστιανοί όταν μας χτυπούν στο ένα μάγουλο να στρέφουμε και το άλλο; Μας θέλει καρπαζοεισπράκτορες ο Χριστός; Και γιατί ο Ιησούς που είναι ο Διδάσκαλος μας («υμείς φωνείτέ με, ο Διδάσκαλος και ο Κύριος, και καλώς λέγετε• ειμί γαρ» Ιωάννης 13:13), όταν τον χτύπησαν στο μάγουλο δεν έστρεψε και το άλλο; Είναι ασυνεπής Διδάσκαλος όπως τον κατηγορεί η αρνητική κριτική των αθέων; Τον χαρακτηρίζει ασυνέπια λόγων και έργων; Μήπως η Γραφή λέγει αντιφατικά και ασυνάρτητα πράγματα όπως οι εχθροί της την κατηγορούν και δεν πρέπει να την θεωρούμε έγκυρη; Ο Απ. Πέτρος στο εδάφιο  Α Πέτρου 2:21  δεν λέγει ότι ο Χριστός «έπαθεν υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού» ;;; Δηλαδή μας άφησε ο Χριστός ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για να ακολουθήσουμε. Και στην περίπτωση του ραπίσματος τι έκανε ο ίδιος ο Χριστός; Το παράδειγμά του στην περίπτωση αυτή είναι αντίθετο από την Διδασκαλία του;

Πηγή: Σαλταούρας Χρήστος